Datasets:

IMISLab

/

GreekWikipedia

like 1

Άλαν Γουντς

Ο Γουντς γεννήθηκε σε μια εργατική οικογένεια στο Σουόνσι της Νότιας Ουαλίας και μεγάλωσε στις γειτονιές του Τάουνχιλ και Πένλας της πόλης αυτής. Στην ηλικία των 16 ετών εντάχθηκε στους Νέους Σοσιαλιστές και έγινε Μαρξιστής, γίνοντας παράλληλα μέλος της Τροτσκιστικής τάσης του Μαχητή στο εσωτερικό του Εργατικού Κόμματος. Σπούδασε ρωσική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Σάσσεξ και αργότερα στη Σόφια της Βουλγαρίας και στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας (MGU). Η δουλειά του Γουντς στο Μπράιτον για την τάση του Μαχητή εγκαθίδρυσε μια σημαντική βάση υποστήριξης στο πανεπιστήμιο και την πόλη. Αργότερα επέστρεψε στη νότια Ουαλία, και έγινε ο πρώτος περιφερειακός επαγγελματίας για την οργάνωση. Αυτός, η σύζυγός του, και οι δύο μικρές του κόρες μετακόμισαν στην Ισπανία στις αρχές της δεκαετίας του 1970 όπου η γνωστή του πολιτική στάση τον έφεραν ανάμεσα σε αυτούς που πάλευαν ενάντια στη δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία, όπου δούλεψε για την ίδρυση του ισπανικού τμήματος της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή (ΕΕΔ). Ο Γουντς ομιλεί πολλές γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των ιταλικών, αγγλικών, ισπανικών, γαλλικών, γερμανικών και ρωσικών. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο Γουντς και ο μέντοράς του, Τεντ Γκραντ, αποχώρησαν από την τάση του Μαχητή (Militant) και τη διεθνή οργάνωση, την Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή, διότι θεωρούσαν ότι αυτή η οργάνωση είχε πάρει μια αριστερίστικη στροφή όταν αποφάσισε να διασπαστεί από το Εργατικό Κόμμα. Η μειοψηφική ομάδα, η οποία καθοδηγούταν από τον Τεντ Γκραντ, υποστήριζε επίσης ότι η μείωση της έμφασης στην πολιτική εκπαίδευση, μαζί με την ανάπτυξη μιας γραφειοκρατικής κλίκας γύρω από τον Πίτερ Ταφ κατέστρεφε το Militant. Ο Γκραντ, ο Γουντς και οι υποστηρικτές τους διεθνώς σχημάτισαν την Επιτροπή για μια Μαρξιστική Διεθνή το 1992, η οποία αργότερα έγινε γνωστή ως Διεθνής Μαρξιστική Τάση (ΔΜΤ), και παρέμειναν ενεργοί μέσα στο Εργατικό Κόμμα. Το βρετανικό τμήμα της ΔΜΤ είναι γνωστό ως Σοσιαλιστική Έκκληση (Socialist Appeal). Ο Γουντς για μερικά χρόνια ήταν ο εκδότης του Μαρξιστικού περιοδικού Σοσιαλιστική Έκκληση (Socialist Appeal), που εκδίδεται μέχρι σήμερα (με τη μορφή δεκαπενθήμερης εφημερίδας) στο Λονδίνο. Σήμερα είναι βασικός θεωρητικός της ΔΜΤ και εκδότης της ιστοσελίδας της In Defence of Marxism. Γράφει για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στη Βενεζουέλα και τα καθήκοντα που πρέπει να ολοκληρωθούν από τους επαναστάτες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ο Γουντς συναντήθηκε αρκετές φορές με τον Πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβεζ, και υποστηρίζει την ιδέα ότι η Μπολιβαριανή Επανάσταση αποτελεί το σπέρμα της παγκόσμιας επανάστασης. Ο Γουντς ταξιδεύει και υποστηρίζει επίσης άλλες επαναστατικές διαδικασίες στο Πακιστάν, τη Βολιβία, τη Μέση Ανατολή και την Κούβα. Είναι κοντινός φίλος του εγγονού του Τρότσκι, Βσιέβολοντ Πλατόνοβιτς "Εστεμπάν" Βολκώφ, που θεωρεί τη δουλειά του Γουντς ως την πλησιέστερη στις θεωρίες του Τρότσκι. Ο Πρόεδρος Τσάβεζ δήλωσε δημόσια σε μια τηλεοπτική εκπομπή ότι διάβαζε το βιβλίο του Γουντς με τίτλο Ρεφορμισμός ή Επανάσταση "πολύ λεπτομερώς", κάτι το οποίο δημιούργησε υποψίες ότι ο Γουντς ήταν σύμβουλος του Προέδρου.Το 2010, ο Γουντς δέχθηκε σκληρή κριτική, αρχικά από κάποιες εφημερίδες της Βενεζουέλας και αντιπολιτευόμενα στον Τσάβεζ πολιτικά κόμματα, όπως η Πρώτα Δικαιοσύνη (Primerio Justicia), έπειτα από διεθνή συντηρητικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, για ένα άρθρο (Που βαδίζει η βενεζουελάνικη επανάσταση;) που έγραψε στην ιστοσελίδα της ΔΜΤ. Το έγραψε μετά από τις βενεζουελάνικες γενικές εκλογές του 2010 υποστηρίζοντας την περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση της Μπολιβαριανής Επανάστασης στην κατεύθυνση της "απαλλοτρίωσης των βασικών μοχλών της οικονομίας". Η απάντησή του σε αυτές τις επιθέσεις έλαβε την ευρεία προσοχή των βενεζουελάνικων μέσων ενημέρωσης.Τον Νοέμβριο του 2012, ο Γουντς έκανε περιοδεία με σειρά ομιλιών σε ΗΠΑ και Καναδά.Τον Νοέμβριο του 2015, ο Γουντς εντόπισε "εμβρυακά σπέρματα επαναστατικών εξελίξεων" με την εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος. Άλαν Γουντς & Ρομπ Σιούελ (1983). Εισαγωγή στις Θεμελιώδεις Ιδέες του Μαρξισμού. Αθήνα: Μαρξιστική Φωνή. Τρίτη ελληνική έκδοση (2014). Marxism in Our Time (1992). Τεντ Γκραντ & Άλαν Γουντς (1993). Οι Μαρξιστές και οι Μαζικές Οργανώσεις. Αθήνα: Μαρξιστική Φωνή. Ελληνική έκδοση (2015). China in Crisis (1994). A Socialist Alternative to the European Union (1997). Revolution in Albania (1997). A New Stage in the Capitalist Crisis (1998). Indonesia: the Asian Revolution has Begun (1998). The Kosovo pogrom and the Balkan Powder-keg (1998). Crisis in Russia, the free market failure (1998) (Τεντ Γκραντ & Άλαν Γουντς). Δύο βιβλία που έγραψε από κοινού με τον Τεντ Γκραντ.Τεντ Γκραντ & Άλαν Γουντς (1969). Λένιν και Τρότσκι: Τι πραγματικά υποστήριζαν. Αθήνα: Μαρξιστική Φωνή. Δεύτερη ελληνική έκδοση (2019). Τεντ Γκραντ & Άλαν Γουντς (1995). Η διαλεκτική σε αντεπίθεση. Αθήνα: Καμπύλη. Ελληνική έκδοση (1997).Άλαν Γουντς (1999). Η Ιστορία του Μπολσεβικισμού (2 τόμοι). Αθήνα: Μαρξιστική Φωνή. Δεύτερη ελληνική έκδοση (2018). Marxism and the National Question (2000) (Τεντ Γκραντ & Άλαν Γουντς). British Poets and the French Revolution (2003). In Defence of Marxism – Reply to Israel Shamir (2005). The Celia Hart Controversy – Stalinism or Leninism? (2005). Ireland: Republicanism and Revolution Αρχειοθετήθηκε 2021-01-26 στο Wayback Machine. (2005). The Venezuelan Revolution – a Marxist perspective (2005). Marxism and the U.S.A. (2005 & 2010). The Reawakening of the World Working Class and the Tasks Faced by Marxists (2006). Reformism or Revolution – Marxism and Socialism of the 21st Century (reply to Heinz Dieterich) (2008). XXI Century Socialism, or There is Nothing New Under the Sun (2010). Thawra Hatta'l Nasr! - Revolution Until Victory! (2011) (Alan Woods, Jorge Martin, etc.). Marxism and Anarchism – A collection of writings (2012). Ted Grant: The Permanent Revolutionary (2013). The Ideas of Karl Marx (2018). The Revolutionary Philosophy of Marxism Αρχειοθετήθηκε 2021-01-26 στο Wayback Machine. (2018). (Karl Marx, Friedrich Engels, Vladimir Lenin, Leon Trotsky, Georgi Plekhanov, Rosa Luxemburg and Alan Woods). Spain's Revolution Against Franco: The Great Betrayal (2019). The First World War: A Marxist Analysis of the Great Slaughter (2019).

Ο Άλαν Γουντς (γεννημένος στις 23 Οκτωβρίου 1944) είναι ένας Βρετανός Τροτσκιστής πολιτικός θεωρητικός και συγγραφέας. Είναι ένα από τα ηγετικά μέλη της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (ΔΜΤ) όπως επίσης και του βρετανικού της τμήματος Σοσιαλιστική Έκκληση (Socialist Appeal). Είναι πολιτικός συντάκτης της ιστοσελίδας της ΔΜΤ In Defence of Marxism. Ο Γουντς ήταν ηγετικό μέλος της τάσης του Μαχητή (Militant Tendency) στο εσωτερικό του Εργατικού Κόμματος και της διεθνούς οργάνωσης στην οποία άνηκε, την Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή (ΕΕΔ), μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Μια σειρά από διαφωνίες στην τακτική και τη θεωρία οδήγησαν τον Γουντς και τον Τεντ Γκραντ στο να αποχωρήσουν από την ΕΕΔ, για να σχηματίσουν την Επιτροπή για μια Μαρξιστική Διεθνή (σύντομα μετονομάστηκε σε Διεθνής Μαρξιστική Τάση) το 1992. Συνέχισαν με την πολιτική του εισοδισμού στο Εργατικό Κόμμα. Ο Γουντς εξέφρασε ισχυρή υποστήριξη για την Μπολιβαριανή Επανάσταση στη Βενεζουέλα, και συναντήθηκε πολλές φορές με τον Πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβεζ (κυβέρνησε την περίοδο 1999-2013), κάτι που έκανε πολλούς να πιστεύουν ότι ήταν κοντινός σύμβουλος του προέδρου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%B1%CE%BD_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CF%82

Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1938-39

Στο πρωτάθλημα της Α΄ κατηγορίας 1938-39 συμμετείχαν 7 ομάδες. Όλες οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Δεν ίσχυσε η διαβάθμιση στη Β΄ κατηγορία (στην οποία συμμετείχαν οι αναπληρωματικές ομάδες των ομάδων της Α΄ κατηγορίας). Η νίκη βαθμολογείτο με 2 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Σε σχέση με το πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας 1937-38, στο πρωτάθλημα της περιόδου 1938-39 δεν συμμετείχε η Ένωσις Νέων Τραστ, η οποία είχε διαλύσει την ποδοσφαιρική της ομάδα. Επιπρόσθετα, συμμετείχαν η Ε.Π.Α. Λάρνακας, ο Ολυμπιακός Λευκωσίας και ο Πεζοπορικός Όμιλος Λάρνακας. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει αλφαβητικά τις ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα και τα στάδια που χρησιμοποίησαν. Δεν υπάρχουν στοιχεία για όλους τους αγώνες του πρωταθλήματος αλλά σύμφωνα με τα αρχεία της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου δεν επηρεάζεται η κατάταξη των ομάδων. Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=2 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του πρωταθλήματος: De Dekker, Guy (6 Ιανουαρίου 2005). «Cyprus - List of Final Tables 1931-1998». RSSSF. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Αυγούστου 2015. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2015. Γαβριηλίδης, Μιχάλης· Παπαμωυσέως, Στέλιος (2001). Ένας αιώνας Κυπριακό ποδόσφαιρο. Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. σελ. 37. ISBN 9963-8720-1-8. Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 1938-39

Η Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1938-39 ήταν η 5η έκδοση της Α΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κέρδισε o ΑΠΟΕΛ για 4η φορά στην ιστορία του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_1938-39

Πέτερ Σάρνακ

Ο Σάρνακ είναι εγγονός ενός από τους κορυφαίους ραβίνους του Γιοχάνεσμπουργκ και έζησε στο Ισραήλ για τρία χρόνια όταν ήταν παιδί. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Βιτουότερσαντ (BSc 1975, BSc(Hons) 1976) και από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ (PhD 1980), υπό τη διεύθυνση του Πολ Κοέν. Η πολύ αναφερόμενη εργασία του Σάρνακ (με τους Α. Λουμπότζκι και Ρ. Φίλιπς) εφάρμοσε θεμελιώδη αποτελέσματα της θεωρίας αριθμών σε γράφους Ραμανουτζάν, με συνδέσεις με τη συνδυαστική και την επιστήμη των υπολογιστών. Ο Σάρνακ συνέβαλε σημαντικά στην ανάλυση και τη θεωρία αριθμών. Είναι ευρέως αναγνωρισμένος διεθνώς ως ένας από τους κορυφαίους θεωρητικούς αναλυτικών αριθμών της γενιάς του. Η πρώιμη εργασία του σχετικά με την ύπαρξη μορφών κορυφής οδήγησε στην διάψευση μιας εικασίας του Άτλε Σέλμπεργκ. Έχει επιτύχει τα ισχυρότερα γνωστά όρια προς τις εικασίες Ραμανούτζαν-Πέτερσον για αραιά γραφήματα και ήταν ένας από τους πρώτους που αξιοποίησε τις συνδέσεις μεταξύ ορισμένων ζητημάτων της θεωρητικής φυσικής και της αναλυτικής θεωρίας αριθμών. Υπάρχουν θεμελιώδεις συνεισφορές στο αριθμητικό κβαντικό χάος, έναν όρο που εισήγαγε, και στη σχέση μεταξύ της θεωρίας τυχαίων πινάκων και των μηδενικών των συναρτήσεων L. Η εργασία του σχετικά με την υποκυρτότητα για τις συναρτήσεις Rankin-Selberg L οδήγησε στην επίλυση του ενδέκατου προβλήματος του Χίλμπερτ. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του έχει διατελέσει σε πολλές θέσεις, μεταξύ των οποίων: Βοηθός Καθηγητής, 1980-83- Αναπληρωτής Καθηγητής, 1983- Καθηγητής, 2001-2005, Ινστιτούτο Courant, Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Αναπληρωτής Καθηγητής, 1984-87- Καθηγητής, 1987-91, Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Καθηγητής, 1991-, καθηγητής H. Fine, 1995-96, πρόεδρος του Τμήματος Μαθηματικών, 1996-99, καθηγητής Eugene Higgins, 2002-, Πανεπιστήμιο Πρίνστον. Μέλος, 1999-2002 και 2005-2007- μέλος ΔΕΠ, 2007-, Ινστιτούτο Προηγμένων Μελετών. Σάρνακ, Π. (1982). " Φασματική συμπεριφορά των οιονεί περιοδικών δυναμικών". Commun. Math. Phys. 84 (3): 377-401. Bibcode:1982CMaPh..84..377S. doi:10.1007/bf01208483. S2CID 123319103. Ορισμένες εφαρμογές των μορφωματικών μορφών, 1990 (κοινός επιμελητής) Ακραίες επιφάνειες Ρίμαν, 1997 (κοινός συγγραφέας) Random Matrices, Frobenius Eigenvalues and Monodromy, 1998 Πέτερ Σάρνακ (2000). "Μερικά προβλήματα στη Θεωρία Αριθμών, την Ανάλυση και τη Μαθηματική Φυσική". Στο V. I. Αρνολντ, M. Ατίγια, P. Λαξ, B. Μαζούρ (επιμ.). Μαθηματικά: σύνορα και προοπτικές. Αμερικανική Μαθηματική Εταιρεία. σσ. 261-269. ISBN 978-0-8218-2697-3. (κοινός επιμελητής) Επιλεγμένες εργασίες του Ιλία Πιατέτσκι-Σαπίρο (Collected Works), 2000. (κοινός συγγραφέας) Στοιχειώδης Θεωρία Αριθμών, Θεωρία Ομάδων και Γραφήματα Ραμανουτζάν, 2003 (κοινός συντάκτης) Επιλεγμένα άρθρα τόμος Ι-Peter Lax, 2005 (κοινός συντάκτης) Αυτομορφικές μορφές και εφαρμογές, 2007 Ο Πέτερ Σάρνακ τιμήθηκε με το Βραβείο Pólya της Εταιρείας Βιομηχανικών και Εφαρμοσμένων Μαθηματικών το 1998, το Βραβείο Οστρόφσκι το 2001, το Βραβείο Λεβί Λ. Κόναντ το 2003, το Βραβείο Φρανκ Νέλσον Κόουλ για τη Θεωρία Αριθμών το 2005 και το Βραβείο Λέστερ Ρ. Φορντ το 2012. Είναι ο αποδέκτης του Βραβείου Βολφ για τα Μαθηματικά το 2014. Το Πανεπιστήμιο του Βιτγουότερσαντ αναγόρευσε τον καθηγητή Πέτερ Σάρνακ σε επίτιμο διδάκτορα στις 2 Ιουλίου 2014 για τη διακεκριμένη συμβολή του στον τομέα των μαθηματικών. Ήταν προσκεκλημένος ομιλητής στο Διεθνές Συνέδριο Μαθηματικών (ICM) το 1990 στο Κιότο και ομιλητής ολομέλειας στο ICM το 1998 στο Βερολίνο. Εκλέχθηκε επίσης μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (ΗΠΑ) και μέλος της Βασιλικής Εταιρείας το 2002[3]. 2008 έγινε μέλος της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας. Το 2010 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ. Του απονεμήθηκε επίσης τιμητικός διδακτορικός τίτλος από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο το 2015. Εξελέγη στην τάξη των υποτρόφων της Αμερικανικής Μαθηματικής Εταιρείας το 2018. Το 2019 έγινε ο 10ος μη Βρετανός πολίτης που τιμήθηκε ποτέ με το μετάλλιο Συλβέστερ της Βασιλικής Εταιρείας.

Ο Πέτερ Κλάιβ Σάρνακ (γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1953) είναι μαθηματικός νοτιοαφρικανικής και αμερικανικής υπηκοότητας. Ο Σάρνακ είναι μέλος του μόνιμου διδακτικού προσωπικού της Σχολής Μαθηματικών του Ινστιτούτου Προηγμένων Σπουδών από το 2007. Είναι επίσης καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον από το 2002, ως διάδοχος του Άντριου Γουάιλς, και συντάκτης του περιοδικού Annals of Mathematics (Χρονικά των Μαθηματικών). Είναι γνωστός για το έργο του στην αναλυτική θεωρία αριθμών. Είναι επίσης μέλος του Συμβουλίου Κριτών και της επιτροπής επιλογής για το βραβείο Μαθηματικών, το οποίο απονέμεται υπό την αιγίδα του Βραβείου Σάου (Shaw).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A3%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BA

Μόνικα Σπίαρ

Υπήρξε παντρεμένη με τον Βρετανό επιχειρηματία, Τόμας Χένρι Μπέρι (του οποίου η ιθαγένεια αργότερα αναγνωρίστηκε εσφαλμένα ως Ιρλανδός) τον Ιούνιο του 2008. Μαζί απέκτησαν μια κόρη. Το ζευγάρι χώρισε το 2012, αλλά παρέμεινε σε φιλικό κλίμα και τη στιγμή του θανάτου τους προσπαθούσαν να συμφιλιωθούν. Στις 6 Ιανουαρίου 2014, βρισκόταν στη γενέτειρά της στη Βενεζουέλα για διακοπές με τον πρώην σύζυγό της και την πεντάχρονη κόρη τους. Ενώ μέσα στο αυτοκίνητό τους περίμεναν βοήθεια αφού το όχημα είχε χαλάσει σε αυτοκινητόδρομο στο κέντρο του Καραμπόμπο, η Σπίαρ και ο πρώην σύζυγός της σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια απόπειρας ληστείας και η κόρη τους πυροβολήθηκε και τραυματίστηκε στο πόδι. Η αστυνομία ανέφερε ότι το περιστατικό συνέβη γύρω στις 9 ή 10 το βράδυ Έχει θεωρηθεί ότι οι κλέφτες προσπάθησαν να τους ληστέψουν και το ζευγάρι αντιστάθηκε. Στην αρχική πρόταση ότι ο πρώην σύζυγός της ήταν Ιρλανδός, το Ιρλανδικό Υπουργείο Εξωτερικών διερευνούσε το περιστατικό. Ωστόσο, η τοπική αστυνομία είπε ότι ταξίδευε με βρετανικό διαβατήριο. Mónica Spear στο Twitter Επίσημη σελίδα Μις Βενεζουέλα Μόνικα Σπίαρ στην IMDb

Η Μόνικα Σπίαρ Μοτζ (Mónica Spear Mootz, 1 Οκτωβρίου 1984 - 6 Ιανουαρίου 2014) ήταν Βενεζουελανή ηθοποιός, μοντέλο και εστεμμένη Μις Βενεζουέλα 2004. Εκπροσώπησε επίσης τη Βενεζουέλα στα Miss Universe 2005 όπου τερμάτισε 4η φιναλίστ. Γεννήθηκε στο Μαρακαΐμπο, κόρη του Ραφαέλ Σπίαρ Τουδάρες και της Ίνγκεμποργκ Μοτζ Γκοτέρα. Είχε Γερμανική και Βρετανική καταγωγή. Μετά το μόντελινγκ, έγινε μία από τις πιο επιτυχημένες ηθοποιούς στη Βενεζουέλα. Ο πρώτος της ρόλος ως πρωταγωνίστρια ήταν στην telenovela Mi Prima Ciela.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%A3%CF%80%CE%AF%CE%B1%CF%81

Εστέρκα

Η πρώτη αναφορά της Εστέρκα μπορεί να βρεθεί σε χειρόγραφα του Πολωνού χρονογράφου του 15ου αιώνα Γιαν Ντουούγκος και θα αναφερθεί ξανά, έναν αιώνα αργότερα, από τον διάσημο Εβραίο χρονογράφο Ντάβιντ Γκανς, ο οποίος μάλιστα υποστήριξε ότι η Εστέρκα ήταν παντρεμένη με τον βασιλιά. Ο Γκανς έγραψε: «Ο Καζίμιρ, βασιλιάς της Πολωνίας, πήρε για τον εαυτό του μια παλλακίδα - μια νεαρή Εβραία με το όνομα Έστερ. Από όλες τις κοπέλες της γης, καμία δε συγκρινόταν με την ομορφιά της. Ήταν η γυναίκα του για πολλά χρόνια. Για χάρη της, ο βασιλιάς έδωσε πολλά προνόμια στους Εβραίους του βασιλείου του. Έπεισε τον βασιλιά να εκδώσει έγγραφα ελευθερίας και ευεργεσίας».Σύμφωνα με το θρύλο, η Εστέρκα ήταν κόρη ενός φτωχού ράφτη από το Οπότσνο, με το όνομα Ράφαελ. Η ομορφιά της και η νοημοσύνη ήταν θρυλική. Αργότερα εγκαταστάθηκε στο βασιλικό παλάτι του Λομπζόβο, κοντά στην Κρακοβία. Λέγεται ότι η Εστέρκα έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή του Καζίμιρ. Στον θρύλο, διετέλεσε σύμβουλος του Βασιλιά για την υποστήριξη διαφόρων πρωτοβουλιών: ελεύθερο εμπόριο, οικοδόμηση πέτρινων πόλεων, ανοχή σε εκπροσώπους διαφορετικών θρησκευτικών πίστεων και υποστήριξη της πολιτιστικής ανάπτυξης. Ο Καζίμιρ ήταν πιστός στους Εβραίους και τους ενθάρρυνε. Για πολλά χρόνια, η Κρακοβία ήταν το σπίτι για μια από τις σημαντικότερες εβραϊκές κοινότητες στην Ευρώπη. Ονομάστηκε Μεγάλος Βασιλιάς για την ευφυΐα και το φωτεινό όραμά του, που τον βοήθησαν να αυξήσει το μέγεθος και τον πλούτο της Πολωνίας. Κατά τη διάρκεια των χρόνων του Μαύρου Θανάτου, η επιρροή της Εστέρκα βοήθησε στην αποτροπή της δολοφονίας πολλών Πολωνών Εβραίων που ήταν αποδιοπομπαίοι τράγοι για την ασθένεια. Ο Βασιλιάς Καζίμιρ είχε πολλές συζύγους, αλλά η Εστέρκα λέγεται ότι ήταν η μόνη που του έδωσε αρσενικούς απογόνους, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν ήταν επίσημα παντρεμένοι. Οι γιοι τους, ο Πέλκο και ο Νέμιρ, αναφέρονται στο θρύλο ότι βαφτίστηκαν μετά από αίτημα του πατέρα τους. Οι δύο έγιναν οι μυθικοί πρόγονοι πολλών ευγενών οικογενειών της Πολωνίας. Για την ανάπτυξη νομικών και εμπορικών σχέσεων μεταξύ Εβραίων, Πολωνών και Γερμανών, ο Πέλκο στάλθηκε στην Κρακοβία. Το 1363, ο Νέμιρ στάλθηκε στη Ρουθηνία για να δημιουργήσει μια ένα νέο τάγμα ιπποτών, το οποίο αργότερα έγινε η κληρονομική φωλιά της δυναστείας Ρουντανόφσκι. Είχε επίσης δύο κόρες που μεγάλωσαν ως Εβραίες.Μετά τον θάνατο του Καζίμιρ, ο ανιψιός του, Λουδοβίκος Α΄ της Ουγγαρίας, έγινε ο Βασιλιάς της Πολωνίας. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, ξέσπασαν ταραχές εναντίον των Εβραίων, ιδιαίτερα βίαιων στην Κρακοβία. Σύμφωνα με το θρύλο, οι ταραξίες εισέβαλαν στο παλάτι της Εστέρκα στο Λομπζόβο και δολοφόνησαν αυτήν και τις δύο κόρες της. Το Ρουντανόφσκι στον ποταμό Ρουντάβα θεωρήθηκε ο τόπος ταφής της Εστέρκα. Ιστορική τοιχογραφία Η τοιχογραφία στην οδό Γιόσεφ παρουσιάστηκε το 2016. Απεικονίζει τη συσχέτιση με την περιοχή: τον Βασιλιά Καζίμιρ το Μέγα και την Εστέρκα. Μάρτσιν Μπιέλσκι «Kronika wszystkiego świata» (Χρονικό των πάντων στον κόσμο) (1551) Ντάβιντ Γκανς Chronicle (1595) Γιούζεφ Ιγκνάτσι Κρασέφσκι «Król chłopów» (Βασιλιάς των χωρικών), Book Six Γίτσακ Μόσε Ρουμς «The Book of Esther the Second» (1883) Σαμουήλ Ιωσήφ Άγκνον «In Esterka's House» Καρλ Έμιλ Φράνζος «Esterka Regina» (Βασίλισσα Εστέρκα) στο «The Jews of Barnow» (1872) Άαρον Tσάιτλιν «Esterke» (1932) Ταντέους Μπούλγκαριν «Esterka» (1828) Φραντσίσεκ Ζμούρκο - «Μέγας Καζίμιρ και Εστέρκα» (1891) Wandalin Strzałecki - «Μέγας Καζίμιρ και Εστέρκα» (1879, χαμένος) Βουαντίσουαφ Γουστσκιέβιτς - «Ο Καζίμιρ ο Μέγας επισκέπτεται την Εστέρκα» Μαουρίτσι Γκότλιμπ - «Εστέρκα και Βασιλιάς Καζίμιρ» (1879) Έστερ Χάικα Εστέρκα (Βοεβοδάτο Λοτζ) Paradisus Judaeorum Εστέρκα - Εβραία σύζυγος του Καζίμιρ Γ΄ του Μέγα Άμλετ στο Καζίμιες; (πολωνικά)

Η Εστέρκα (Esterka) αναφέρεται σε μια θρυλική Εβραία ερωμένη του Καζίμιρ του Μέγα, του ιστορικού βασιλιά της Πολωνίας που βασίλευσε μεταξύ 1333 και 1370. Οι μεσαιωνικοί Πολωνοί και Εβραίοι χρονογράφοι θεωρούσαν το θρύλο ως ιστορικό γεγονός και αναφέρουν μια υπέροχη ιστορία αγάπης μεταξύ της όμορφης Εβραίας και του σπουδαίου μονάρχη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BA%CE%B1

Πνευμοθώρακας υπό τάση

Οι πιο συνηθισμένες αιτίες του πνευμοθώρακα υπό τάση είναι είτε ιατρογενείς είτε σχετίζονται με τραύμα. Τραύμα, τρώση είτε του τοιχωματικού είτε του σπλαχνικού υπεζωκότα (συνήθως από κατάγματα πλευρών) Τοποθέτηση κεντρικής φλεβικής γραμμής, συνήθως υποκλείδιας και έσω σφαγίτιδας Μετατροπή ιδιοπαθή, αυτόματου ή απλού πνευμοθώρακα σε υπό τάση Αποτυχημένη απόπειρα μετατροπής ανοιχτού πνευμοθώρακα σε κλειστό με τη μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε να δημιουργεί βαλβιδικό μηχανισμό μίας κατεύθυνσης Θωρακικές συμπιέσεις κατά την διάρκεια της καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης Πνευμοπεριτόναιο Ελάττωση ή απουσία αναπνευστικών ήχων στο πάσχον ημιθωράκιο Διόγκωση σφαγίτιδων φλεβών Απόκλιση τραχείας από την πάσχουσα πλευρά Υπερτυμπανικότητα κατά την επίκρουση Ανόμοια έκπτυξη ημιθωρακίων Δύσπνοια Ταχύπνοια Ταχυκαρδία Υπόταση Υποξία Ωχρό, ψυχρό και κολλώδες δέρμα Κυάνωση Η αρχική αντιμετώπιση συνίσταται στην εισαγωγή μιας βελόνας μεγάλου εύρους στο δεύτερο μεσοπλεύριο διάστημα στη μεσοκλειδική γραμμή του πάσχοντος ημιθωρακίου. Με αυτόν τον τρόπο αποσυμπιέζεται η κοιλότητα του υπεζωκότα και μετατρέπεται ο πνευμοθώρακας υπό τάση σε απλό πνευμοθώρακα. Εν συνεχεία τοποθετείται ιατρικό εργαλείο το οποίο αποκαλείται bullau, δηλαδή ένας σωλήνας αναρρόφησης. Το bullau εισάγει τον αέρα, από τον πνεύμονα στον σωλήνα και τον οδηγεί σε μια συσκευή η οποία περιέχει ύδωρ, έτσι ώστε να διαλύεται ο αέρας δίχως να επανέρχεται στον πνεύμονα. Η παραμονή του bullau διαρκεί μέχρι να αποδειχτεί από ιατρικές εξετάσεις ότι ο αέρας έχει εξέλθει πλήρως από τον πνεύμονα. Η διάρκεια αυτής της διαδικασίας μπορεί να κρατήσει ημέρες. Ο πνευμοθώρακας υπό τάση είναι μια εξαιρετικά επείγουσα ιατρική κατάσταση η οποία δεν αφήνει τα χρονικά περιθώρια που χρειάζονται για την επιβεβαίωση με χρήση ακτινογραφιών. Ως εκ τούτου, η απόφαση για την αποσυμπίεση δια βελόνης πρέπει να λαμβάνεται επί τόπου με βάση την κλινική εικόνα του ατόμου και το σχετικό ιστορικό. Σε περίπτωση μάλιστα επαναληπτικού ή δευτεροπαθή πνευμοθώρακα, δηλαδή υποτροπής, συνίσταται χειρουργική επέμβαση καθότι οι πιθανότητες και νέας υποτροπής είναι αυξημένες. Ωστόσο, υπάρχει συζήτηση για τη μέθοδο της αποσυμπίεσης δια βελόνης. Αυτή η μέθοδος εμπεριέχει κάποιους κινδύνους όπως τρώση του πνεύμονα, ειδικά αν δεν υπάρχει πνευμοθώρακας υπό τάση, καθώς και κίνδυνος να συγκεντρωθεί εκ νέου αέρας αν μετακινηθεί η βελόνα. Υπάρχει επίσης περίπτωση η βελόνα να μην καταφέρει να φτάσει στην κοιλότητα λόγω του μεγάλου πάχους του θώρακα ιδίως σε μεγαλόσωμα άτομα. Πνευμοθώρακας Αρχειοθετήθηκε 2012-02-27 στο Wayback Machine.. Παρουσιάση από Β΄ Πνευμολογική κλινική ιατρικής σχολής Αθηνών. ΠΝΕΥΜΟΘΩΡΑΚΑΣ Παρακολούθηση ή χειρουργική θεραπεία;. Δρ. Τσακιρίδη Κοσμά (Χειρουργός Καρδιάς - Θώρακος)

Ο πνευμοθώρακας υπό τάση είναι μια απειλητική για τη ζωή κατάσταση κατά την οποία υπάρχει συσσώρευση αέρα υπό πίεση μέσα στην κοιλότητα του υπεζωκότα. Αυτή η κατάσταση προκύπτει όταν τραυματισμένος ιστός δημιουργεί βαλβιδικό μηχανισμό μίας κατευθύνσεως, επιτρέποντας στον αέρα να εισέρχεται στην κοιλότητα του υπεζωκότα και εμποδίζοντας τον να εξέλθει. Η κατάσταση εξελίσσεται ταχύτατα προκαλώντας αναπνευστική ανεπάρκεια, καρδιοαγγειακή κατάρρευση και τελικά, αν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως, θάνατο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%BF%CE%B8%CF%8E%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82_%CF%85%CF%80%CF%8C_%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B7

Πωλ Ρανσόν

Ο Πωλ Ρανσόν γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου 1864 στη Λιμόζ. Η μητέρα του πέθανε στη γέννα, έτσι μεγάλωσε με τον παππού και τη γιαγιά του και τον πατέρα του, Λουί Καζιμίρ Ρανσόν, πολιτικό που υπηρέτησε δύο θητείες ως Δήμαρχος της Λιμόζ. Έλαβε τα πρώτα του μαθήματα σχεδίου από τον παππού του και γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Λιμόζ το 1877.Το 1884, παντρεύτηκε την πρώτη του ξαδέρφη, Μαρί-Φρανς Ρουσώ και, για ένα διάστημα, σπούδασε στη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών στο Παρίσι, την οποία εγκατέλειψε και γράφτηκε στην ακαδημία Ζυλιάν, όπου σπούδασε με δάσκαλο τον Τονί Ρομπέρ-Φλερί από το 1886 έως το 1891. Το 1888, έγινε ένα από τα πέντε ιδρυτικά μέλη των Ναμπί, μιας ομάδας που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μετάβαση από τον ιμπρεσιονισμό στα διάφορα ρεύματα της μοντέρνας τέχνης. Οι συνιδρυτές ήταν οι Πωλ Σερυζιέ, Ανρί-Γκαμπριέλ Ιμπέλς, Πιέρ Μπονάρ και Μωρίς Ντενί.Το 1891, συμμετείχε στις συμβολιστικές παραστάσεις στο Θέατρο Τέχνης, όπου ο ποιητής Πωλ Φορ οργάνωνε παραστάσεις προς τιμήν του ποιητή Πωλ Βερλαίν και του Πωλ Γκωγκέν. Το 1892, σκηνοθέτησε μια παράσταση του Βασιλιά Υμπύ του Αλφρέ Ζαρρύ. Συμμετείχε επίσης σε ομαδικές εκθέσεις των Ναμπί από το 1891 έως το 1895, καθώς και στο Σαλόν των Ανεξάρτητων και σε εκθέσεις στις Βρυξέλλες μετά το 1894. Την ίδια χρονιά, άνοιξε ένα κουκλοθέατρο, θέμα που τον ενδιέφερε πάντα, με κούκλες των Ζωρζ Λακόμπ και Μωρίς Ντενί. Ο Ρανσόν ανέπτυξε έντονο ενδιαφέρον του για τη Θεοσοφία, τη μαγεία και τον αποκρυφισμό. Είχε πολυάριθμες δραστηριότητες, επικεντρώθηκε με μεγάλο ενθουσιασμό στα διακοσμητικά έργα, έκανε σκίτσα για χαλιά και ταπετσαρίες, πίνακες και κεραμικά, βιτρό, πίνακες για τη διακόσμηση ιδιωτικών μεγάρων. Τεράστια επιρροή στο έργο του άσκησε η ιαπωνική χαρακτική. Τα αντικείμενα στους πίνακές του ήταν συχνά συμβολικά, με θρησκευτικά και εξωτικά θέματα και εξαίσια φυτικά μοτίβα στα διακοσμητικά του έργα που πλησιάζουν την τεχνοτροπία της Αρ Νουβώ.Μετά το 1899, η υγεία του άρχισε να επιδεινώθηκε και οι πίνακές του άλλαξαν και επικεντρώθηκε στη μυθολογία, τη μαγεία και τα αντικληρικά θέματα. Το 1908, βλέποντάς τον να αντιμετωπίζει σοβαρά φυσικά και οικονομικά προβλήματα, οι φίλοι του δημιούργησαν την Ακαδημία Ρανσόν και του ανέθεσαν τη διαχείρισή της. Η σύζυγός του την ανέλαβε μετά τον θάνατό του και διατηρήθηκε, με διάφορες μορφές, μέχρι το 1955.Ο Πωλ Ρανσόν πέθανε από τυφοειδή πυρετό στις 20 Φεβρουαρίου 1909 στο Παρίσι και ενταφιάστηκε στη Λιμόζ.

Ο Πωλ-Ελί Ρανσόν (γαλλικά: Paul-Élie Ranson), 1864, Λιμόζ - 1909, Παρίσι) ήταν Γάλλος ζωγράφος και χαράκτης, ιδρυτικό μέλος της μετα-ιμπρεσιονιστικής ομάδας αβάν-γκαρντ ζωγράφων Ναμπί.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%89%CE%BB_%CE%A1%CE%B1%CE%BD%CF%83%CF%8C%CE%BD

Τζέιν Χάντινγκ

Η Τρεφουρέ γεννήθηκε στη Μασσαλία, όπου ο πατέρας της ήταν επίσης ηθοποιός. Η ίδια έλεγε ότι η πρώτη εμφάνιση της στη σκηνή έγινε όταν ήταν μόλις τριών ετών. Σπούδασε στο τοπικό ωδείο και προσλήφθηκε το 1873 στο θέατρο του Αλγερίου και αργότερα από το Χεδίβειο Θέατρο του Καΐρου, όπου εμφανίσθηκε κατά σειρά σε ρόλους σουμπρέτας και ενζενί. Η φωνή της επαινέθηκε ως πολλά υποσχόμενη και όταν επέστρεψε στη Μασσαλία τραγούδησε σε οπερέτες, εκτός από την εμφάνισή της σε παραστάσεις του δράματος του Ουγκώ Ρουί Μπλας. Πρωτοεμφανίσθηκε στο Παρίσι το 1879, στο έργο La chaste Suzanne στο Παλαί Ρουαγιάλ, και κατόπιν σε οπερέτες (La petite mariée και La belle Lurette). Το 1883 σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο θέατρο «Gymnase» με το έργο Ο αρχισιδηρουργός, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ζωρζ Ονέ. Το 1884 η ηθοποιός παντρεύτηκε τον Βικτόρ Κονέν (Victor Koning, 1842-1894), διευθυντή του «Gymnase» (και θεατρικό συγγραφέα και λιμπρετίστα), αλλά τον χώρισε το 1887. Το 1888 και το 1893 η Χάντινγκ περιόδευσε στην Αμερική μαζί με τον Μπενουά Κονστάν Κοκλέν. Βοήθησε στην επιτυχία του έργου του Ανρί Λαβεντάν Le Prince d'Aurec στο Βωντεβίλ το 1892, και αργότερα εντάχθηκε στην Κομεντί Φρανσαίζ. Η φήμη της ως μιας από τις κορυφαίες ηθοποιούς της εποχής της εδραιώθηκε όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και στον αγγλόφωνο κόσμο. Περιόδευσε επίσης στη Νότια Αμερική. Ο Σαρντού την επέλεξε για τον ρόλο της Μαρσέλ στο ομώνυμο έργο του το 1896. Το ύστερο ρεπερτόριό της περιελάμβανε τα έργα Le Demi-monde, La Châtelaine του Αλφρέντ Καπύ, Retour de Jerusalem του Μωρίς Ντοναί, La Princesse Georges του Αλεξάνδρου Δουμά (υιού) και Plus que reine του Εμίλ Μπερζερά. Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Hading, Jane» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) Cambridge University Press Το λήμμα «Αντένζ Ζαν» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 5, σελ. 824

Τζέιν Χάντινγκ ή, με γαλλική προφορά, Ζαν Αντέν(ζ) (Jane Hading) ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Γαλλίδας ηθοποιού του θεάτρου Ζαν-Αλφρεντέν Τρεφουρέ (Jeanne-Alfrédine Tréfouret, 25 Νοεμβρίου 1859 – 28 Φεβρουαρίου 1941).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CE%BD_%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA

Κομητεία Μπουρτσίν

Η κομητεία Μπουρτσίν βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του Σιντσιάνγκ. Η έδρα της κομητείας, η οποία ονομάζεται Πόλη Μπουρτσίν (布尔津镇), βρίσκεται στη συμβολή του ποταμού Ιρτίς και του δεξιού παραποτάμου του Μπουρτσίν. Το μεγαλύτερο μέρος του νομού είναι εντός της λεκάνης απορροής του ποταμού Μπουρτσίν, η οποία φτάνει στα Όρη Αλτάι στο Σιντζιάνγκ, στα σύνορα με τη Μογγολία και τη Ρωσία. Η κύρια οροσειρά στα σύνορα της κομητείας με τις δύο χώρες είναι η Ταβάν Μπογκντ. Η Λίμνη Κανάς βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νομού, στα σύνορα με την Κομητεία Χαμπαχέ. Το Φράγμα Μπουρτσίν Σανκόου βρίσκεται στον ποταμό Μπουρτσίν, με γεωγραφικές συντεταγμένες 47°54′13″N 87°12′15″E. Ο υδροηλεκτρικός σταθμός του φράγματος θα παράγει ηλεκτρικό ρεύμα 220 Μεγκαβάτ. Οι κατασκευαστικές εργασίες άρχισαν τον Ιούλιο του 2009, ενώ η αναμενόμενη ημερομηνία ολοκλήρωσης ήταν ο Ιούνιος του 2013.Το Φράγμα Μπουρτσίν Τσονγκχούερ λειτουργεί στον δήμο Τσουνκούρ (冲乎尔镇), στις γεωγραφικές συντεταγμένες 48°11′00″N 87°09′08″E . Κινεζική Εθνική Οδός 217 Χάρτης Μακάν

Η Κομητεία Μπουρτσίν (Κινεζικά: 布尔津县, πινγίν: Bù'ěrjīn Xiàn, Ουιγουρικά: بۇرچىن ناھىيىسى, Бурчин Наһийиси, Καζακικά: بۋىرشىن اۋدانى, Буыршын Ауданы), είναι κομητεία στο Σιντσιάνγκ της Κίνας και είναι κάτω από την διοίκηση της Καζακικής αυτόνομης περιοχής του Νομού Αλτάι. Η κομητεία έχει έκταση 10.362 τ.χλμ. και πληθυσμό 70.000 κατοίκων. Ο ταχυδρομικός κώδικας είναι ο 836600.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%BD

Μοσχονήσι

Στην αρχαιότητα το Μοσχονήσι ονομαζόταν Νάσος και είχε αποικιστεί από Αιολείς κατά τον πρώτο ελληνικό αποικισμό. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας ο πληθυσμός του νησιού παρέμενε ελληνικός. Το νησί μαζί με το υπόλοιπο σύμπλεγμα των Μοσχονησίων ανήκε στη Μητρόπολη Μυτιλήνης μέχρι το 1750 οπότε πέρασε στην Μητρόπολη Εφέσου. Το 1760 επανήλθε στη μητρόπολη Μυτιλήνης και λίγο αργότερα το 1763 εντάχθηκε στη Μητρόπολη Σμύρνης. Λίγο πριν την Μικρασιατική καταστροφή ο πληθυσμός του έφτανε τους 9.000 κατοίκους. Το νησί στηριζόταν οικονομικά στην αλιεία, στη σπογγαλιεία και στη γεωργία.

Το Μοσχονήσι ή Μοσχόνησος (τουρκικά:Alibey Adası) είναι νησί της Τουρκίας που βρίσκεται στον Αδραμυττηνό κόλπο, απέναντι από το Αϊβαλί. Είναι το μεγαλύτερο νησί της συστάδας των Μοσχονησίων, με έκταση 23,5 τ.χλμ.. Βρίσκεται πολύ κοντά στην ακτή με την οποία συνδέεται οδικώς μέσω της ενδιάμεσης νησίδας Κρεμμύδι, που παρεμβάλλεται ανάμεσα στο Αϊβαλί και το Μοσχονήσι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B9

Επιστολή προς ένα χριστιανικό έθνος

Το κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι η ηθική. Ο Χάρις δηλώνει "Ερωτήσεις σχετικά με την Ηθική είναι ερωτήσεις σχετικά με την ευτυχία και τον πόνο. " Ο Χάρις απαντά σε ορισμένα επιχειρήματα σε μέλη της συντηρητικής και χριστιανικής Δεξιάς στην Αμερική. Απαντώντας στην καταφυγή τους στην Βίβλο για ερωτήματα περί ηθικής, επιλέγει συγκεκριμένα αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη και τον Μωσαϊκό νόμο (θάνατος για εξωγαμιαίες σχέσεις, ομοφυλοφιλία, ανυπακοή στους γονείς κτλ) και τα συγκρίνει, για παράδειγμα, με τον μη βίαιο Τζαϊνισμό. Ο Χάρις γράφει πως η εμπιστοσύνη και εξάρτηση σε ένα θρησκευτικό δόγμα, μπορεί να δημιουργήσει μια λανθασμένη ηθική η οποία δεν προσπαθεί να κατανοήσει την πραγματικότητα του ανθρώπινου πόνου και άρα να προσπαθήσει να τον απαλύνει. Έτσι οι θρησκευτικές ενστάσεις για την χρήστη του προφυλακτικού στην Αφρική, βοηθάει στην εξάπλωση του AIDS, όπως και οι ενστάσεις εμποδίζουν την έρευνα σε εμβρυικά κύτταρα, την σύγχρονη σεξουαλική εκπαίδευση και την χρήση εμβολίων για τον ιο HPV. Ο Χάρις επίσης εξετάζει το πρόβλημα του Κακού, και την δυσκολία να πιστέψει σε ένα θεό ο οποίος αφήνει καταστροφές να συμβαίνουν, όπως ο τυφώνας Κατρίνα, αλλά και την σχέση θρησκείας επιστήμης. Μια έρευνα του 2005, έδειξε πως το 53% των αμερικανών αποδέχονται τον δημιουργισμός και έτσι ο Χάρις επιχειρηματολογεί υπέρ της θεωρίας της Εξέλιξης: Ο Χάρις εξετάζει την ποικιλότητα των διαφόρων θρησκειών στον κόσμο και εντοπίζει την θρησκευτική βάση πολλών εμφυλίων πολέμων ή διακοινοτικής βίας. Αντιθέτως με όσους διακηρύττουν την θρησκευτική ανεκτικότητα, τον αλληλοσεβασμό και τον διάλογο μεταξύ δογμάτων, ο Χάρις υποστηρίζει πως αυτή η τακτική κάνει πιο δύσκολο να ασκήσεις κριτική στον θρησκευτικό φανατισμό. Παρόλο που αποδέχεται ότι οι πνευματικές αναζητήσεις είναι σημαντικό κομμάτι στην ζωή κάποιου, ο Χάρις απορρίπτει ότι συνδέονται με θρησκευτικές απόψεις. Ο Χάρις υποστηρίζει πως οι θρησκείες ίσως να έπαιξαν κάποιο θετικό ρόλο στην ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά τώρα αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να κτιστεί ένας «παγκόσμιος πολιτισμός». Η επίσημη ιστοσελίδα του συγγραφέα Η ιστοσελίδα του συγγραφέα σχετικά με το βιβλίο Αρχειοθετήθηκε 2010-12-29 στο Wayback Machine.

Το βιβλίο Επιστολή προς ένα χριστιανικό έθνος (αγγλικά: Letter to a Christian Nation) του Σαμ Χάρις γράφτηκε ως απάντηση στα σχόλια που έλαβε το πρώτο του βιβλίο Το Τέλος της Πίσης. Το βιβλίο είναι γραμμένο σαν ανοικτή επιστολή προς ένα χριστιανό στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ο Χάρις, δηλώνει πως στόχος του είναι να κατεδαφίσει τις φιλοσοφικές και ηθικές αξιώσεις του Χριστιανισμού στην καλύτερη τους μορφή. Το βιβλίο κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 2006 και μέχρι τον Οκτώβρη εμφανίστηκε στη λίστα καλύτερων πωλήσεων των New York Times.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%AD%CE%BD%CE%B1_%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%AD%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%82

FrieslandCampina

Η Royal FrieslandCampina είναι οργανωμένη ως συνεταιρισμός εταιρειών, με τις ρίζες της να πηγαίνουν πίσω στο 1879. Μεγάλωσε μέσα από πολλές συνενώσεις και εξαγοράσεις. Στα τέλη του 1997 τέσσερις Ολλανδικοί γαλακτοκομικοί συνεταιρισμοί συνενώθηκαν για να δημιουργήσουν την Friesland Coberco Dairy Food. Τον Ιούνιο του 2004 η Βασίλισσα Βεατρίκη της Ολλανδίας έδωσε στην FCDF τη βασιλική αναγνώριση. Η FCDF μετονομάστηκε σε Royal Friesland Foods. Η Campina δημιουργήθηκε το 1989 με την ένωση δυο τέτοιων τοπικών συνεταιρισμών, την Melkunie Holland και την DMV Campina. Μετά από αυτή τη συνένωση η εταιρία ονομάστηκε Campina Melkunie μέχρι που έκοψε τη λέξη Melkunie το 2001. Το 2004 η Campina και η Arla, ένας Δανέζικος γαλακτοκομικός συνεταιρισμός ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να συνενωθούν, ωστόσο αυτό το σχέδιο ακυρώθηκε τον Απρίλιο του 2005 για άγνωστους λόγους αν και ιδέες για άλλου είδους συνεργασίες λέγεται πως υπάρχουν ακόμη. Στις 19 Δεκεμβρίου 2007 η Campina και η Friesland Foods ανακοίνωσαν πως σκεφτόντουσαν τη πιθανότητα να συνενωθούν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενέκρινε τη συνένωση των δυο συνεταιρισμών με τον όρο να πουλούσαν ορισμένα τμήματα τυριού και γαλακτοκομικών ποτών. Στην Ελλάδα η εταιρία είναι γνωστή με τη μάρκα ΝΟΥΝΟΥ.Μάρκες της εταιρίας με διαφημίσεις περί βελτιώσεως της υγείας: Campina Optimel (Ολλανδία) Campina Optiwell (Γερμανία) Campina Vifit (Γερμανία, Ολλανδία) Campina Fruttis (Ρωσία) Campina Betagen (Ταϊλάνδη) - συνεργασία joint venture με την Thai Advanced Food Comelco NV (Βέλγιο), 1989 Deltown Specialities (ΗΠΑ), 1989 Menken consumptiemelk activiteiten (Ολλανδία), 1997 Menken Dairy Food (Ολλανδία), 1997 Menken Polderland (Ολλανδία), 1997 Parmalat Thailand (Ταϊλάνδη), 2003 Inovatech Argentina (Αργεντινή), 2005Στη Γερμανία, τώρα Campina GmbH & Co. KG Südmilch AG, 1993 Kutel, 1998 Emzett, 1999 Strothmann

Η FrieslandCampina (ΦρίσλαντΚαμπίνα) είναι μια πολυεθνική γαλακτοκομική συνεταιριστική εταιρεία με έδρα την Ολλανδία. Δημιουργήθηκε στο τέλος του 2008 από την ένωση των ολλανδικών εταιρειών Koninklijke Friesland Foods N.V. και Campina BV. Οι κύριες μάρκες είναι οι Friesche Vlag, Chocomel, Fristi, Dutch lady, Appelsientje, Milner, Campina, Landliebe, Optiwell and Mona. Στην Ελλάδα είναι γνωστή με τη μάρκα ΝΟΥΝΟΥ.

https://el.wikipedia.org/wiki/FrieslandCampina

Μονταφινίλη

Το 2017, η μονταφινίλη ήταν το 328ο πιο συχνά συνταγογραφούμενο φάρμακο στις Ηνωμένες Πολιτείες, με περισσότερες από 900 χιλιάδες συνταγές. Στο Ηνωμένο Βασίλειο κοστίζει το NHS περίπου 105,21 λίρες το μήνα από το 2018. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το κόστος χονδρικής ανά μήνα είναι περίπου 34,20 $ από το 2018. Η μοδαφινίλη είναι εγρηγορτικό που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της ναρκοληψίας, της διαταραχής ύπνου κατά την εργασία σε βάρδιες και της υπερβολικής υπνηλίας κατά τη διάρκεια της ημέρας που σχετίζεται με την αποφρακτική υπνική άπνοια.Για την αποφρακτική υπνική άπνοια, συνιστάται η σωστή χρήση συνεχούς θετικής πίεσης των αεραγωγών πριν εξεταστεί η χορήγηση της μοδαφινίλης για να βοηθήσει στην υπνηλία κατά τη διάρκεια της ημέρας.Λόγω του κινδύνου εμφάνισης δερματικών αντιδράσεων ή αντιδράσεων υπερευαισθησίας και σοβαρών ανεπιθύμητων ψυχιατρικών αντιδράσεων, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων συνέστησε να συνταγογραφούνται νέες συνταγές ασθενών μόνο για τη θεραπεία της υπνηλίας που σχετίζεται με τη ναρκοληψία. Οι ένοπλες δυνάμεις πολλών χωρών, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ινδίας και της Γαλλίας, έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για τη μοδαφινίλη ως εναλλακτική της αμφεταμίνης - το φάρμακο που χρησιμοποιείται παραδοσιακά σε καταστάσεις μάχης ή μακρές αποστολές όπου τα στρατεύματα αντιμετωπίζουν έλλειψη ύπνου. Η γαλλική κυβέρνηση ανέφερε ότι η Λεγεώνα των Ξένων χρησιμοποίησε μοδαφινίλη κατά τη διάρκεια ορισμένων μυστικών επιχειρήσεων. Το Υπουργείο Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου ανέθεσε την έρευνα σχετικά με τη μονταφινίλη από την QinetiQ και ξόδεψε 300.000 £ για μία έρευνα. Το 2011, η Ινδική Πολεμική Αεροπορία ανακοίνωσε ότι η μονταφινίλη συμπεριλήφθηκε στα σχέδια έκτακτης ανάγκης.Στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών, η μοδαφινίλη έχει εγκριθεί για χρήση σε ορισμένες αποστολές της Πολεμικής Αεροπορίας και διερευνάται για άλλες χρήσεις. Από τον Νοέμβριο του 2012, η μοδαφινίλη είναι το μόνο φάρμακο που έχει εγκριθεί από την Πολεμική Αεροπορία ως χάπι για τη διαχείριση της κόπωσης (αντικαθιστώντας την προηγούμενη χρήση φαρμάκων με βάση την αμφεταμίνη όπως η δεξτροαμφεταμίνη).Το Canadian Medical Association Journal αναφέρει επίσης ότι τη μονταφινίλη χρησιμοποιείται από αστροναύτες σε μακροχρόνιες αποστολές στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Η μονταφινίλη είναι "διαθέσιμη στο πλήρωμα για τη βελτιστοποίηση της απόδοσης όταν είναι κουρασμένο" και βοηθά με τις διαταραχές στους κιρκαδικούς ρυθμούς και με τη μειωμένη ποιότητα ύπνου των αστροναυτών. Η μοδαφινίλη αντενδείκνυται σε άτομα με γνωστή υπερευαισθησία στη μοδαφινίλη, την αρμοδαφινίλη ή τα ανενεργά συστατικά. Η μονταφινίλη δεν έχει εγκριθεί για χρήση σε παιδιά για οποιαδήποτε ιατρική πάθηση.Η συχνότητα εμφάνισης παρενεργειών αναφέρεται ως εξής: λιγότερο από το 10% των χρηστών αναφέρουν ότι έχουν πονοκέφαλο, ναυτία και μειωμένη όρεξη. Μεταξύ 5% και 10% των χρηστών μπορεί να επηρεαστούν από άγχος, αϋπνία, ζάλη, διάρροια και ρινίτιδα.Έχουν αναφερθεί σπάνια περιστατικά για σοβαρότερες παρενέργειες, συμπεριλαμβανομένων σοβαρών δερματικών εξανθημάτων και άλλων συμπτωμάτων που πιθανώς σχετίζονται με αλλεργίες. Από την ημερομηνία που άρχισε η εμπορική κυκλοφορία, τον Δεκέμβριο του 1998, έως τις 30 Ιανουαρίου 2007, η Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων έλαβε έξι περιπτώσεις σοβαρών δερματικών ανεπιθύμητων ενεργειών που σχετίζονται με τη μοδαφινίλη, όπως το πολύμορφο ερύθημα (EM), το σύνδρομο Stevens-Johnson (SJS), τοξική επιδερμική νεκρόλυση (ΤΕΝ) και σύνδρομο DRESS, σε ενήλικες και παιδιατρικούς ασθενείς. Η FDA εξέδωσε σχετική ειδοποίηση. Στην ίδια προειδοποίηση, το FDA σημείωσε επίσης ότι έχουν αναφερθεί αντιδράσεις αγγειοοιδήματος και υπερευαισθησίας πολλαπλών οργάνων. Το 2007, η FDA διέταξε την Cephalon να τροποποιήσει το φυλλάδιο του Provigil με έντονη εκτύπωση αρκετών σοβαρών και δυνητικά θανατηφόρων καταστάσεων που οφείλονται στη χρήση μοδαφινίλης, συμπεριλαμβανομένων των TEN, του συνδρόμου DRESS και του SJS. Η μακροπρόθεσμη ασφάλεια και αποτελεσματικότητα της μοδαφινίλης δεν έχουν προσδιοριστεί.Η μοδαφινίλη μπορεί να έχει δυσμενή επίδραση στα ορμονικά αντισυλληπτικά έως και ένα μήνα μετά τη διακοπή. Η πιθανότητα εθισμού και εξάρτησης από μονταφινίλη είναι σχετικά χαμηλή. Μοιράζεται βιοχημικούς μηχανισμούς με εθιστικά διεγερτικά φάρμακα και ορισμένες μελέτες έχουν αναφέρει ότι έχουν παρόμοιες ιδιότητες αύξησης της διάθεσης, αν και σε μικρότερο βαθμό. Οι πίθηκοι θα αυτοχορηγήσουν μοδαφινίλη εάν είχαν προηγουμένως εκπαιδευτεί για αυτοχορήγηση κοκαΐνης. Ως εκ τούτου, η μοδαφινίλη ταξινομείται από το FDA των Ηνωμένων Πολιτειών ως ελεγχόμενη ουσία του παραρτήματος IV, μια κατηγορία για φάρμακα με έγκυρες ιατρικές χρήσεις και χαμηλό αλλά σημαντικό δυναμικό εθισμού. Κλινικές μελέτες μεγάλης κλίμακας δεν βρήκαν ένδειξη ανοχής στη μονταφινίλη σε θεραπευτικές δόσεις ακόμη και με παρατεταμένη χρήση (για 40 εβδομάδες και για τρία χρόνια). Σε ποντίκια και αρουραίους, η μέση θανατηφόρα δόση (LD50) μοδαφινίλης είναι περίπου ή ελαφρώς μεγαλύτερη από 1250 mg/kg. Οι τιμές από του στόματος LD50 που αναφέρθηκαν για αρουραίους κυμαίνονται από 1000-3400 mg/kg. Η ενδοφλέβια LD50 για σκύλους είναι 300 mg/kg. Κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους με τη λήψη έως 1200 mg/ημέρα για 7-21 ημέρες και γνωστά περιστατικά οξείας εφάπαξ υπερδοσολογίας έως 4500 mg δεν φαίνεται να προκαλούν απειλητικές για τη ζωή επιδράσεις, αν και παρατηρήθηκαν ορισμένες ανεπιθύμητες ενέργειες, όπως διέγερση ή ανησυχία, αϋπνία, άγχος, ευερεθιστότητα, επιθετικότητα, σύγχυση, νευρικότητα, τρόμος, αίσθημα παλμών, διαταραχές του ύπνου, ναυτία και διάρροια. Από το 2004, η FDA δεν γνωρίζει καμία θανατηφόρα υπερδοσολογία που περιλαμβάνει μόνο μοδαφινίλη (σε αντίθεση με πολλαπλά φάρμακα μαζί με μοδαφινίλη). Όσον αφορά του 2017, ο θεραπευτικός μηχανισμός δράσης της μονταφινίλης για τη ναρκοληψία και τις διαταραχές ύπνου παραμένει άγνωστος. Η μονταφινίλη δρα ως άτυπος, επιλεκτικός και ασθενής αναστολέας επαναπρόσληψης ντοπαμίνης ο οποίος ενεργοποιεί έμμεσα την απελευθέρωση του νευροπεπτίδιου ορεξίνη και ισταμίνης από τον πλάγιο υποθάλαμο και τον σωληνομαστοειδή πυρήνα αντίστοιχα, τα οποία όλα μπορεί να οδηγούν σε αυξημένη αφύπνιση.Η έρευνα διαπίστωσε ότι η μοδαφινίλη αυξάνει τα επίπεδα ντοπαμίνης στον υποθάλαμο στα ζώα. Ο τόπος της μονοαμίνης δράσης της μονταναφίλης ήταν επίσης στόχος των μελετών, και επιδράσεις εντοπίστηκαν στην ντοπαμίνη στο ραβδωτό σώμα και, συγκεκριμένα, στον επικλινή πυρήνα, νορεπινεφρίνη στον υποθάλαμο και στον κοιλιοπλάγιο προοπτικό πυρήνα, και σεροτονίνη στην αμυγδαλή και τον μετωπιαίο φλοιό. Η μοδαφινίλη εξετάστηκε σε μια μεγάλη ομάδα υποδοχέων και μεταφορέων σε μια προσπάθεια να διευκρινιστεί η φαρμακολογία της. Από τους τόπους που δοκιμάστηκαν, διαπιστώθηκε ότι επηρεάζει σημαντικά μόνο τον μεταφορέα ντοπαμίνης (DAT), ενεργώντας ως αναστολέας επαναπρόσληψης ντοπαμίνης (DRI) με τιμή IC50 4 μΜ. Στη συνέχεια, καθορίστηκε ότι η μοδαφινίλη συνδέεται με τον ίδιο τόπο στην DAT με την κοκαΐνη, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Σύμφωνα με αυτό, η μοδαφινίλη αυξάνει την κινητική δραστηριότητα και τις συγκεντρώσεις της εξωκυτταρικής ντοπαμίνης σε ζώα με τρόπο παρόμοιο με το επιλεκτικό DRI βανοξερίνη (GBR-12909), και αναστέλλει επίσης την απελευθέρωση ντοπαμίνης που προκαλείται από μεθαμφεταμίνη (μια κοινή ιδιότητα των DRIs, καθώς η μεταφορά DAT διευκολύνει πρόσβαση της μεθαμφεταμίνης στους ενδοκυτταρικούς στόχους της). Ως εκ τούτου, "η μονταφινίλη είναι εξαιρετικά αδύναμος, αλλά προφανώς πολύ επιλεκτικός, αναστολέας [DAT]". Εκτός από την έρευνα σε ζώα, μια μελέτη απεικόνισης τομογραφίας εκπομπής ποζιτρονίων (PET) σε ανθρώπους διαπίστωσε ότι δόσεις 200 mg και 300 mg μονταφινίλης οδήγησαν σε κατάληψη του DAT 51,4% και 56,9%, αντίστοιχα, η οποία περιγράφηκε ως «πλησίον αυτής της μεθυλφαινιδάτης». Μια άλλη μελέτη απεικόνισης ΡΕΤ διαπίστωσε επίσης ότι η μοδαφινίλη καταλάμβανε τον DAT και επίσης διαπίστωσε ότι αύξησε σημαντικά τα εξωκυτταρικά επίπεδα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, συμπεριλαμβανομένου του επικλινούς πυρήνα.Η μοδαφινίλη έχει περιγραφεί ως «άτυπος» αναστολέας DAT και δείχνει ένα προφίλ δράσεων που είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο άλλων ντοπαμινεργικών διεγερτικών. Για παράδειγμα, η μοδαφινίλη προκαλεί αφύπνιση σύμφωνα με πληροφορίες χωρίς την ανάγκη αντισταθμιστικού ύπνου και δείχνει σχετικά χαμηλή, εάν υπάρχει, πιθανότητα κατάχρησης. Εκτός από μονταφινίλη, παραδείγματα άλλων άτυπων αναστολέων DAT περιλαμβάνουν τις βανοξερίνη και βενζοτροπίνη, τα οποία έχουν ένα σχετικά χαμηλό δυναμικό κατάχρησης, παρομοίως με τη μοδαφινίλη. Αυτά τα φάρμακα φαίνεται να αλληλεπιδρούν μοριακά με τον DAT με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με τους «συμβατικούς» αποκλειστές DAT όπως η κοκαΐνη και η μεθυλφαινιδάτη.Αντίθετα με την υπόθεση ότι η μοδαφινίλη ασκεί τα αποτελέσματά της ενεργώντας ως DRI, οι αναστολείς της υδροξυλάσης της τυροσίνης (που καταστρέφουν τη ντοπαμίνη) αποτυγχάνουν να εμποδίσουν τις επιδράσεις της μοδαφινίλης σε ζώα. Επιπλέον, η μονταφινίλη αποτυγχάνει να αντιστρέψει την ακινησία που προκαλείται από τηρεσερπίνη, ενώ η δεξτροαμφεταμίνη, ένας παράγοντας απελευθέρωσης ντοπαμίνης (DRA), μπορεί να το κάνει. Επιπλέον, μια από τις πρώτες δημοσιευμένες μελέτες σχέσης δομής-δραστηριότητας της μοδαφινίλης διαπίστωσε το 2012 ότι η αναστολή της DAT δεν συσχετίστηκε με επιδράσεις που προάγουν την αφύπνιση στα ζώα με ανάλογα μοδαφινίλης και μια ποικιλία αναλόγων χωρίς σημαντική αναστολή της DAT εξακολουθεί να προκαλεί εγρήγορση. Επιπλέον, "[τα] νευροχημικά αποτελέσματα [της μοδαφινίλης] και το ανατομικό μοτίβο της ενεργοποίησης της περιοχής του εγκεφάλου διαφέρουν από τα τυπικά ψυχοδιεγερτικά και είναι συνεπή με τις ευεργετικές επιδράσεις της σε διαδικασίες γνωστικής απόδοσης όπως οι προσοχή, μάθηση και μνήμη", και μια μελέτη διαπίστωσε ότι η επαγόμενη από μονταφινίλη αυξημένη κινητική δραστηριότητα σε ζώα εξαρτάται από την απελευθέρωση ισταμίνης και θα μπορούσε να εξαλειφθεί με εξάντληση της νευρωνικής ισταμίνης, ενώ εκείνα υπο μεθυλφαινιδάτη δεν ήταν και δεν μπορούσαν να είναι. Ως εκ τούτου, παρόλο που αποδεικνύεται ότι η μοδαφινίλη είναι κλινικά σημαντικός DRI, η πλήρης φαρμακολογία της παραμένει ασαφής και μπορεί να είναι πιο περίπλοκη από αυτήν την ενιαία ιδιότητα (δηλαδή, μπορεί επίσης να περιλαμβάνει ανεξάρτητες από τον DAT ενέργειες, όπως "ενεργοποίηση του συστήματος ορεξίνης ").Εν πάση περιπτώσει, υπάρχουν πολλά αποδεικτικά στοιχεία που δείχνουν ότι η μοδαφινίλη παράγει τουλάχιστον ένα μέρος των επιδράσεων που προκαλούν την εγρήγορση ενεργώντας ως DRI ή τουλάχιστον μέσω ενεργοποίησης του ντοπαμινεργικού συστήματος. Προς στήριξη της δράσης της μονταφινίλης ως ντοπαμινεργικού παράγοντα, οι επιδράσεις της προώθησης της εγρήγορσης σε νοκ-άουτ ποντικούς χωρίς DAT καταργήθηκαν (αν και είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι DAT knockout ποντίκια εμφανίζουν D1 καιD2 υποδοχέα και αντισταθμιστικές ανωμαλίες της νορεπινεφρίνης, το οποίο θα μπορούσε συγχέουν αυτό το εύρημα), μειώθηκαν από ανταγωνιστές των D1 και D2 υποδοχέων (αν και υπάρχουν αντικρουόμενες αναφορές), και αναστάλθηκαν εντελώς με ταυτόχρονη αδρανοποίηση αμφότερων των υποδοχέων D1 και D2. Έτσι, η μονταφινίλη δείχνει πλήρη ερέθισμα γενίκευση σε άλλους αναστολείς DAT συμπεριλαμβανομένης της κοκαΐνης, της μεθυλφαινιδάτης και της βανοξερίνης, και οι μπλοκάρεται από χορήγηση τόσο εκοπιπάμης (SCH-39166), έναν ανταγωνιστή υποδοχέα D1, και αλοπεριδόλης, έναν ανταγωνιστή υποδοχέα D2. Μερική υποκατάσταση φάνηκε με τη δεξτροαμφεταμίνη DRA και τον αγωνιστή υποδοχέα D2 PNU-91356A, καθώς και με τη νικοτίνη (η οποία ανυψώνει έμμεσα τα επίπεδα της ντοπαμίνης μέσω ενεργοποίησης των νικοτινικών υποδοχέων ακετυλοχολίνης). Η μοδαφινίλη μπορεί να διαθέτει ακόμη έναν επιπλέον μηχανισμό δράσης. Τόσο η μοδαφινίλη όσο και ο μεταβολίτης της, η σουλφονική μονταφινίλη , έχουν αντισπασμωδικές ιδιότητες σε ζώα, και η σουλφονική μονταφινίλη είναι σχεδόν τόσο ισχυρή όσο η μοδαφινίλη στην παραγωγή αυτού του αποτελέσματος. Ωστόσο, η μοδαφινίλη σουλφόνη δεν έχει κανένα αποτέλεσμα προαγωγής της εγρήγορσης σε ζώα, υποδεικνύοντας ότι ένας ξεχωριστός μηχανισμός μπορεί να παίζει ρόλο στα αντισπασμωδικά αποτελέσματα και των δύο ενώσεων. Το (R) - εναντιομερές της μοδαφινίλης, γνωστό ως αρμοδαφινίλης, επίσης στη συνέχεια βρέθηκε να δρα ως μερικός αγωνιστής του D2 υποδοχέα, με μια Ki 16 nM, εγγενής δραστηριότητα 48% και EC50 120 nM, στο ραβδωτό σώμα αρουραίου. Το (S) -εναντιομερές είναι ανενεργό σε σχέση με τονD2 υποδοχέα. Η μοδαφινίλη έχει βρεθεί ότι αναστέλλει άμεσα την πυροδότηση των μεσεγκεφαλικών ντοπαμινεργικών νευρώνων στην κοιλιακή καλυπτήρια περιοχή και στη μέλαινα ουσία των αρουραίων μέσω ενεργοποίησης των υποδοχέωνD2. Το Cmax (επίπεδα αιχμής) εμφανίζεται περίπου 2-3 ώρες μετά τη χορήγηση. Η τροφή επιβραδύνει την απορρόφηση, αλλά δεν επηρεάζει τη συνολική AUC (AUC - περιοχή κάτω από την καμπύλη - που σημαίνει, η τροφή μπορεί να επιβραδύνει την απορρόφηση, αλλά η συνολική ποσότητα του χημικού θα απορροφηθεί με ή χωρίς τροφή). Ο χρόνος ημίσειας ζωής κυμαίνεται γενικά στο εύρος των 10-12 ωρών, ανάλογα με τις διαφορές στους γονότυπους CYP, τη λειτουργία του ήπατος και τη νεφρική λειτουργία. Μεταβολίζεται στο ήπαρ και ο ανενεργός μεταβολίτης της εκκρίνεται στα ούρα. Η απέκκριση του αμετάβλητου φαρμάκου στα ούρα κυμαίνεται από 0% έως και 18,7%, ανάλογα με διάφορους παράγοντες.Οι δύο κύριοι κυκλοφορούντες μεταβολίτες της μοδαφινίλης είναι το μοδαφινιλικό οξύ (CRL-40467) και η σουλφονική μονταφινίλη (CRL-41056). Και οι δύο αυτοί μεταβολίτες έχουν περιγραφεί ως αδρανείς, και δεν φαίνεται να συμβάλλουν στις επιδράσεις της μοδαφινίλης που προάγουν την αφύπνιση. Ωστόσο, η σουλφονική μοδαφινίλη φαίνεται να έχει αντισπασμωδικά αποτελέσματα και αυτή είναι μια ιδιότητα που μοιράζεται με τη μοδαφινίλη. Η μοδαφινίλη και / ή ο κύριος μεταβολίτης της, το μοδαφινιλικό οξύ, μπορούν να ποσοτικοποιηθεί σε πλάσμα, ορό ή ούρα για την παρακολούθηση της δοσολογίας σε εκείνους που λαμβάνουν το φάρμακο θεραπευτικά, για να επιβεβαιώσει τη διάγνωση δηλητηρίασης σε νοσοκομειακούς ασθενείς ή για να βοηθήσει στην ιατροδικαστική διερεύνηση σε παράβαση τροχαίας. Τεχνικές που περιλαμβάνουν αέρια ή υγρή χρωματογραφία χρησιμοποιούνται συνήθως για αυτούς τους σκοπούς. Η μονταφινίλη αναπτύχθηκε αρχικά στη Γαλλία από τον καθηγητή νευροφυσιολογίας Μισέλ Ζουβέ και τη Lafon Laboratories. Η μοδαφινίλη προήλθε από την εφεύρεση στα τέλη της δεκαετίας του 1970 μιας σειράς ενώσεων βενζυδρυλ σουλφινυλίου, συμπεριλαμβανομένης της αδαφινίλης, η οποία προσφέρθηκε για πρώτη φορά ως πειραματική θεραπεία για τη ναρκοληψία στη Γαλλία το 1986. Η μοδαφινίλη είναι ο πρωταρχικός μεταβολίτης της ατραφινίλης, που δεν έχει την ομάδα πολικού -ΟΗ στο τελικό της αμίδιο, και έχει παρόμοια δράση με το μητρικό φάρμακο, αλλά χρησιμοποιείται ευρύτερα. Έχει συνταγογραφηθεί στη Γαλλία από το 1994 με το όνομα Modiodal και στις ΗΠΑ από το 1998 ως Provigil. Το 1998, η μοδαφινίλη εγκρίθηκε από την Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων για τη θεραπεία της ναρκοληψίας και το 2003 για διαταραχή ύπνου κατά την εργασία με βάρδιες και την αποφρακτική άπνοια ύπνου / υποπνοία παρόλο που η καφεΐνη και η αμφεταμίνη αποδείχθηκαν ότι προωθούν περισσότερο την αφύπνιση σχετικά με τη βαθμολογία δοκιμής υπνηλίας του Stanford από τη μονταφινίλη. Η μονταφινίλη όσον αφορά το 2005 ταξινομήθηκε ως ελεγχόμενη ουσία του Παραρτήματος IV σύμφωνα με την ομοσπονδιακή νομοθεσία των Ηνωμένων Πολιτειών και είναι παράνομη η εισαγωγή από οποιονδήποτε άλλο εκτός από έναν εγγεγραμμένο εισαγωγέα DEA χωρίς ιατρική συνταγή. Ωστόσο, μπορεί κάποιος να φέρει νόμιμα τη μοδαφινίλη στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτοπροσώπως από ξένη χώρα, υπό την προϋπόθεση ότι έχει συνταγή για αυτό και ότι το φάρμακο έχει δηλωθεί σωστά στη διέλευση των συνόρων. Οι κάτοικοι των ΗΠΑ περιορίζονται σε 50 μονάδες δοσολογίας (π.χ. χάπια). Σύμφωνα με τον νόμο για τα καθαρά τρόφιμα και τα ναρκωτικά των ΗΠΑ, οι εταιρείες φαρμάκων δεν επιτρέπεται να εμπορεύονται τα φάρμακά τους για χρήση εκτός ετικέτας (όρους διαφορετικούς από αυτούς που έχουν εγκριθεί επίσημα από το FDA). Η Cephalon επιπλήχθηκε το 2002 από το FDA επειδή το διαφημιστικό υλικό του βρέθηκε να είναι «ψεύτικο, να μην έχει ισορροπία ή να είναι με άλλο τρόπο παραπλανητικό». Η Cephalon ομολόγησε την ενοχή για εγκληματική παραβίαση και πλήρωσε αρκετά πρόστιμα, συμπεριλαμβανομένων προστίμων ύψους 50 και 425 εκατομμυρίων $ στην κυβέρνηση των ΗΠΑ το 2008.Στην ηπειρωτική Κίνα, η μοδαφινίλη ελέγχεται αυστηρά όπως και άλλα διεγερτικά, όπως οι αμφεταμίνες και η μεθυλφαινιδάτη. Έχει ταξινομηθεί ως ψυχοτρόπο φάρμακο κατηγορίας Ι, σημαίνει ότι μόνο οι γιατροί που έχουν το δικαίωμα να συνταγογραφούν ναρκωτικά και τα ψυχοτρόπα φάρμακα κατηγορίας Ι (συνήθως μέσω ειδικής εξέτασης) μπορούν να το συνταγογραφήσουν για όχι περισσότερο από τριήμερη χρήση (ή επτά- ημερήσια χρήση για προϊόντα ελέγχου / παρατεταμένης απελευθέρωσης). Το πρώτο και μοναδικό προϊόν μονταφινίλης εγκρίθηκε τον Νοέμβριο του 2017 αλλά η κατάσταση εμπορίας της στην ηπειρωτική Κίνα εξακολουθεί να είναι άγνωστη. Στην Ιαπωνία, η μονταφινίλη είναι το ψυχοτρόπο φάρμακο του Παραρτήματος Ι. Η Cephalon έχει εξουσιοδοτήσει την Alfresa Corporation να παράγει και τη Mitsubishi Tanabe Pharma να πωλεί προϊόντα μονταφινίλης με την εμπορική ονομασία Modiodal στην Ιαπωνία. Επίσης, έχουν αναφερθεί συλλήψεις ατόμων που εισήγαγαν μοδαφινίλη για προσωπική χρήση.Στη Ρωσία η μοδαφινίλη είναι ελεγχόμενη από το Παράρτημα ΙΙ ουσία όπως η κοκαΐνη και η μορφίνη. Η κατοχή λίγων χαπιών μοδαφινίλης μπορεί να οδηγήσει σε φυλάκιση 3-10 ετών. Η ρύθμιση της μονταφινίλης ως παράγοντα ντόπινγκ υπήρξε αμφιλεγόμενη στον αθλητικό κόσμο, με υψηλού προφίλ περιπτώσεις να προσελκύουν κάλυψη από τον Τύπο, καθώς αρκετοί εξέχοντες Αμερικανοί αθλητές έχουν βγει θετικοί στην ουσία. Ορισμένοι αθλητές που βρέθηκαν να χρησιμοποιούν μοδαφινίλη διαμαρτυρήθηκαν ότι το φάρμακο δεν ήταν απαγορευμένο κατά τη στιγμή της παράβασης. Ωστόσο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός κατά του Ντόπινγκ (WADA) υποστηρίζει ότι σχετίζεται με ήδη απαγορευμένες ουσίες. Ο Οργανισμός πρόσθεσε τη μονταφινίλη στη λίστα απαγορευμένων ουσιών στις 3 Αυγούστου 2004, δέκα ημέρες πριν από την έναρξη των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Η μονταφινίλη έχει λάβει κάποια δημοσιότητα στο παρελθόν όταν αρκετοί αθλητές (όπως ο σπρίντερ Κέλι Γουάιτ το 2004, ο ποδηλάτης Ντέιβιντ Κλίνγκερ, η καλαθοσφαιριστής Ντιάνα Ταουράσι το 2010 και ο κωπηλάτης Τίμοθι Γκραντ το 2015 ) βρέθηκε να το χρησιμοποιούν ως παράγοντα ντόπινγκ που βελτιώνει την απόδοση. (Η Ταουράσι και μία άλλη παίκτρια, η Μονίκ Κόκερ, που ελέγχθηκαν στο ίδιο εργαστήριο, αργότερα βρέθηκαν καθαρές. ) Δεν είναι σαφές πόσο διαδεδομένη είναι αυτή η πρακτική. Το σκάνδαλο της BALCO έφερε στο φως μία ακόμα υποτεκμηριωμένη (αλλά ευρέως δημοσιευμένη) καταγραφή των συμπληρωμάτων του κορυφαίου παίκτη του μπέιζμπολ Μπάργκερ Μπόντς, το οποίο περιελάμβανε μοδαφινίλη εκτός από αναβολικά στεροειδή και ανθρώπινη αυξητική ορμόνη. Η μοδαφινίλη έχει αποδειχθεί ότι παρατείνει τον χρόνο άσκησης έως την εξάντληση ενώ εκτελείται στο 85% του VO2max και μειώνει επίσης την αντίληψη της προσπάθειας που απαιτείται για τη διατήρηση αυτού του ορίου. Η μονταφινίλη προστέθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό κατά του Ντόπινγκ στην "Απαγορευμένη Λίστα" το 2004 ως απαγορευμένο διεγερτικό. Η μονταφινίλη έχει χρησιμοποιηθεί μη ιατρικά ως « έξυπνο ναρκωτικό » από μαθητές, εργαζόμενους γραφείων, στρατιώτες και μετανθρωπιστές. Ως «έξυπνο φάρμακο», ισχυρίζεται ότι αυξάνει την ψυχική συγκέντρωση και βοηθά στην αποφυγή του ύπνου, ιδιότητες που προσελκύουν μαθητές, επαγγελματίες στον εταιρικό και τεχνολογικό τομέα, προσωπικό αεροπορίας, χειρουργούς, οδηγούς φορτηγών και εργαζόμενους σε τηλεφωνικά κέντρα. Μια έρευνα 2000 φοιτητών στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2014 διαπίστωσε ότι ένας στους πέντε ανθρώπους είχε χρησιμοποιήσει τη μονταφινίλη για να μείνει ξύπνιος και να διαβάσει.

Η μονταφινίλη, που πωλείται με την επωνυμία Modiodal μεταξύ άλλων, είναι φάρμακο για τη θεραπεία της υπνηλίας λόγω ναρκοληψίας, της διαταραχής του ύπνου κατά τη διάρκεια της εργασίας σε βάρδιες ή της αποφρακτικής υπνικής άπνοιας. Ενώ χρησιμοποιείται εκτός ετικέτας ως ενισχυτής γνωσιακών λειτουργιών, η έρευνα σχετικά με την αποτελεσματικότητά της για αυτήν τη χρήση δεν είναι καλά τεκμηριωμένη. Λαμβάνεται από το στόμα. Συχνές παρενέργειες περιλαμβάνουν πονοκέφαλο, άγχος, προβλήματα ύπνου και ναυτία. Οι σοβαρές παρενέργειες μπορεί να περιλαμβάνουν αλλεργικές αντιδράσεις όπως αναφυλαξία, σύνδρομο Stevens-Johnson και ψευδαισθήσεις. Δεν είναι σαφές εάν η χρήση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είναι ασφαλής. Η ποσότητα του φαρμάκου που χρησιμοποιείται μπορεί να χρειαστεί να προσαρμοστεί σε άτομα με νεφρικά ή ηπατικά προβλήματα. Δεν συνιστάται σε άτομα με αρρυθμίες, σημαντική υπέρταση ή υπερτροφία της αριστερής κοιλίας. Το πώς λειτουργεί δεν είναι απολύτως σαφές. Μια πιθανότητα είναι ότι μπορεί να επηρεάσει τις περιοχές του εγκεφάλου που εμπλέκονται στον κύκλο ύπνου.Η μονταφινίλη εγκρίθηκε για ιατρική χρήση στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1998. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ταξινομείται ως ουσία ελεγχόμενη από το παράρτημα IV. Στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι φάρμακο διαθέσιμο μόνο με ιατρική συνταγή. Διατίθεται ως γενόσημο φάρμακο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%BB%CE%B7

Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πιερίας

Η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πιερίας συστάθηκε το 1980. Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΠΣ Πιερίας έχει ως εξής: Η δομή του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Πιερίας είναι η εξής: Α΄ Κατηγορία Β΄ Κατηγορία Γ΄ Κατηγορία Πηγή: Αρχείο Ιστοσελίδας ΕΠΣ Πιερίας Το σύστημα ανάδειξης πρωταθλητή δεν είναι σταθερό, κάποιες χρονιές διεξάγονται play off μεταξύ των 4 πρώτων και κάποιες άλλες όχι Στο θεσμό του κυπέλλου συμμετέχουν τα σωματεία της Ε.Π.Σ. Πιερίας. Πηγή: Ιστολόγιο PieriaSport Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μικτών Νέων (1): 1992 Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μικτών Παίδων (1): 1994 Επίσημος ιστότοπος

Η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πιερίας (Ε.Π.Σ.Π.) είναι το όργανο διοίκησης του ποδοσφαίρου στο νομό Πιερίας. Εδρεύει στη Νέα Έφεσο και είναι μέλος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (Ε.Π.Ο.). Είναι υπεύθυνη για τη διεξαγωγή του τοπικού πρωταθλήματος και του κυπέλλου, όπως και των πρωταθλημάτων εφήβων και παίδων. Συντονίζει επίσης τις δραστηριότητες των μικτών ομάδων νέων και παίδων, οι οποίες εκπροσωπούν το νομό σε εθνικό επίπεδο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%A3%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82

Γκλίζε 667

Το μεγαλύτερο αστέρι στο σύστημα, o Gliese 667 A (GJ 667 A), είναι κύριας ακολουθίας τύπου K με αστρική ταξινόμηση K3V. Έχει περίπου το 73% της μάζας του Ήλιου και το 76% της ηλιακής ακτίνας, αλλά ακτινοβολεί μόνο περίπου το 12-13% της φωτεινότητας του Ήλιου. Η συγκέντρωση των στοιχείων εκτός από το υδρογόνο και το ήλιο η οποία στην ορολογία των αστρονόμων ονομάζεται μεταλλικότητα, είναι πολύ χαμηλότερη από αυτή του Ήλιου με μια σχετική αφθονία γύρω στο 26% της ηλιακής. Το εμφανές οπτικά το μέγεθος του αστέρα αυτού είναι 6.29, το οποίο με βάση των εκτιμώμενη απόσταση του, δίνει ένα απόλυτο μέγεθος περίπου 7,07 (υποθέτοντας αμελητέα εξάλειψη από διαστρική ύλη). Όπως ο πρωτογενής, έτσι και ο δευτερογενής αστέρας Gliese 667 Β (GJ 667 Β) είναι κύριας ακολουθίας αστέρας τύπου K, αν και έχει μια ελαφρώς μεταγενέστερη αστρική ταξινόμηση K5V. Έχει μάζα περίπου το 69% του Ήλιου, ή το 95% της πρωτογενούς μάζας, και αυτή είναι που ακτινοβολεί περίπου το 5% της ηλιακής οπτικής φωτεινότητας. Το φαινόμενο μέγεθος του 667 B είναι 7,24, δίνοντας ένα απόλυτο μέγεθος περίπου 8,02. Ο Gliese 667 C είναι το μικρότερο αστέρι στο σύστημα, με μόνο περίπου 31% της μάζας του Ήλιου και το 42% της ηλιακής ακτίνας, σε τροχιά περίπου 230 AU από το ζευγάρι Gliese 667 AB. Είναι ένας ερυθρός νάνος που ταξινομείται ως Μ 1.5. Αυτός ο αστέρας ακτινοβολεί μόνο το 1,4% από τη φωτεινότητα του Ήλιου από τη εξωτερική ατμόσφαιρα, με μία σχετικά ψυχρή ενεργή θερμοκρασία 3.700 Κ. Αυτή η θερμοκρασία είναι αυτή που αποδίδει την κόκκινη λάμψη που είναι χαρακτηριστική των αστέρων τύπου M. Το φαινόμενο μέγεθος του αστέρα είναι 10.25, δίνοντας το απόλυτο μέγεθος του στο 11.03. Είναι γνωστό ότι υπάρχει ένα σύστημα με δύο πλανήτες: υπάρχουν ισχυρισμοί για μέχρι και επτά πλανήτες , αλλά αυτό μπορεί να είναι λάθος λόγω αποτυχίας στην καταγραφή του θορύβου στην ακτινική ταχύτητα δεδομένων. Η κατάσταση του ερυθρού νάνου αστέρα θα επιτρέψει σε οποιουσδήποτε πλανήτες για να λάβουν ελάχιστες ποσότητες υπεριώδους ακτινοβολίας. Mε μετρήσεις ακτινικής ταχύτητας του Gliese 667 έχουν ανακαλυφθεί δύο επιβεβαιωμένοι εξωπλανήτες: Gliese 667 Cb (GJ 667 Cb) και Gliese 667 Cc (GJ 667 Cc). Υπάρχουν ενδείξεις για άλλους πέντε πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από το τριπλό αστρικό σύστημα. Ο Cb ανακοινώθηκε μαζί με άλλους 29 πλανήτες από το Ευρωπαϊκό Νότιο Παρατηρητήριο (HARPS) στις 19 Οκτωβρίου 2009. Ο Cc ανακοινώθηκε επισήμως στις 2 Φεβρουαρίου 2012 από ερευνητές του πανεπιστημίου του Γκέντιγκεν ως ένας από τους καταλληλότερους να διαθέτουν νερό και ως εκ τούτου να υποστηρίζουν ζωή. «MLO 4». SolStation. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2013. εξωπλανήτης χώρους τέχνης:«Gliese 667». Orion's Arm. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2013. «Gliese 667». Open Exoplanet Catalogue. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2013.

Ο Γκλίζε 667 (142 G. Scorpii) είναι τριπλό αστρικό σύστημα στον αστερισμό του Σκορπιού το οποίο απέχει περίπου 6,8 pc (23,6 έτη φωτός) από τη Γη. Και οι τρεις αστέρες του συστήματος έχουν μάζες μικρότερες από τον Ήλιο. Υπάρχει 12ου μεγέθους αστέρας σε κοντινή απόσταση από το τριπλό αστρικό σύστημα, αλλά δεν είναι βαρυτικά συνδεδεμένος με αυτό. Με γυμνό μάτι, το σύστημα φαίνεται να είναι ένα ενιαίο αχνό άστρο μεγέθους 5,89. Το σύστημα έχει σχετικά υψηλή ιδία κίνηση, που υπερβαίνει το ένα δευτερόλεπτο του τόξου ανά έτος. Τα δύο φωτεινότερα αστέρια σε αυτό το σύστημα, τα G667 Α και GJ 667 Β, είναι σε τροχιά το ένα γύρω από το άλλο σε μέση γωνιακή απόσταση 1,81 δευτερόλεπτο του τόξου με υψηλή εκκεντρότητα στο 0,58. Στην εκτιμώμενη απόσταση από αυτό το σύστημα, αυτό είναι ισοδύναμο με το φυσικό διαχωρισμό σε περίπου 12,6 AU, ή σχεδόν 13 φορές τον διαχωρισμό της Γης από τον Ήλιο. Η εκκεντρική τροχιά φέρνει το ζευγάρι στην πιο κοντινή απόσταση σε 5 AU και στην πιο μακρινή σε 20 AU, που αντιστοιχεί σε μια εκκεντρότητα στο 0,6. Η τροχιά αυτή διαρκεί περίπου 42,15 χρόνια για να ολοκληρωθεί και το τροχιακό επίπεδο έχει κλίση σε γωνία 128° ως προς τη γραμμή της όρασης από τη Γη. Το τρίτο αστέρι, GJ 667 C, περιστρέφεται γύρω από το ζευγάρι GJ 667 AB σε γωνιακή απόσταση περίπου 30", η οποία ισοδυναμεί σε μία ελάχιστη απόσταση 230 AU.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BB%CE%AF%CE%B6%CE%B5_667

Πάνος Ράγκος

Ο Πάνος Ράγκος, μέλος αρματολικής οικογένειας, γεννήθηκε στο Βάλτο Ακαρνανίας το 1796. Ο Ράγκος «εκπαιδευθείς εις Ιωάννινα» ήταν εξαιρετικά φιλομαθής, γνώριζε Αγγλικά Γαλλικά και Ιταλικά, όπως ομολογούν όσοι τον είχαν γνωρίσει, αλλά και Τούρκικα και Αλβανικά, γλώσσες απαραίτητες και σημαντικές για την εποχή. Στη συνέχεια «δια την μεγάλην αυτού αξίαν» διορίστηκε και εργάστηκε ως γραμματικός του Αλή Πασά Τεπελενλή και ανήλθε στα μεγαλύτερα αξιώματα. Έχοντας την εύνοια του Αλή Πασά κατάφερνε να βοηθάει το χριστιανικό στοιχείο όταν χρειαζόταν. Πριν από την πτώση του Αλή Πασά οι Σουλιώτες είχαν ανάγκη να κατέχουν το φρούριο του Σουλίου. Ο Πάνος Ράγκος παρουσίασε στον Αλή Πασά επιστολή του Καποδίστρια και έτσι το φρούριο παρεδόθη στους Σουλιώτες, που στη συνέχεια μετά την πτώση του Αλή Πασά «ευρέθη εις χείρας φρουράς ελληνικής» και μετετράπει σε προπύργιο της Επανάστασης. Με την έναρξη της Επανάστασης, αυτός και ο αδελφός του Γιαννάκης Ράγκος, ήταν από τους πρώτους οπλαρχηγούς που μυήθηκαν στην Φιλική Εταιρεία και ρίχτηκαν στον Αγώνα. Υπήρξε πληρεξούσιος σε όλες τις Εθνοσυνελεύσεις. Έτσι, τον Μάρτιο του 1823 συμμετείχε ως πληρεξούσιος Βάλτου στη Β΄ Εθνοσυνέλευση και στη συνέχεια εξελέγη παραστάτης στο Β΄ Βουλευτικό (1823), το οποίο τον διόρισε στην επιτροπή για τον έλεγχο των παραστατικών εγγράφων. Στις 4 Ιουνίου του ίδιου έτους απεβλήθη από τις εργασίες του Σώματος, λόγω επεισοδίου που είχε με τον παραστάτη Κραβάρων Γεώργιο Καναβό και έγιναν πάλι δεκτοί στις 23 του ίδιου μήνα. Η θητεία του έληξε τον Νοέμβριο του 1823, διότι θεωρήθηκε έκπτωτος, καθώς δεν υπάκουσε στις επανειλημμένες προσκλήσεις του Σώματος να το ακολουθήσει στην αλλαγή της έδρας του. Τον Απρίλιο του 1824 ζήτησε να γίνει εκ νέου δεκτός στο Βουλευτικό δηλώνοντας μεταμέλεια, αλλά δεν εγκρίθηκε από το Σώμα. Ένα χρόνο αργότερα ο Ράγκος παρουσίασε παραστατικό έγγραφο για το Γ΄ Βουλευτικό, αλλά κρίθηκε άκυρο.Όταν το 1825 γέμισε η Πελοπόννησος από τα Τουρκοαιγυπτιακά στρατεύματα του Ιμπραήμ, έσπευσε μαζί με τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη στην πολιορκία της Τριπολιτσάς και την μάχη των Τρικόρφων, ενώ προσέφερε και χρήματα στην κυβέρνηση που βρισκόταν τότε σε μεγάλη οικονομική δυσχέρεια. Μέχρι το 1828 ήταν πάντοτε επικεφαλής στρατιωτικού σώματος. Ο Καποδίστριας τον εκτιμούσε πολύ, γι αυτό τον ύψωσε στα πιο ψηλά αξιώματα της Ελλάδας και «στις 5/2/1829 τον διόρισε με διάταγμά του στο Πανελλήνιο, μαζί με άλλα επτά μέλη της εμπιστοσύνης του» στο τμήμα των πολεμικών «μαζί με τους Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, Α. Μεταξά και Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Όταν διαλύθηκε το Πανελλήνιον διορίστηκε Έκτακτος Επίτροπος Κυκλάδων Νήσων». Μετά την δολοφονία του Καποδίστρια και με την άφιξη του Όθωνα, επέστρεψε στο Στρατιωτικόν και όταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1836 στην Αιτωλοακαρνανία, ο Πάνος Ράγκος διορίστηκε Διοικητής Τριχωνίας και αργότερα Γορτυνίας, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1843, αλλά στη συνέχεια η οικογένεια των Ράγκων υπέστη «τους τρομερώτερους διωγμούς» και μαζί με άλλους οπλαρχηγούς φυλακίστηκε ή παρέμεινε ιδιώτης για κάποια χρόνια. Εξελέγη βουλευτής Βάλτου εκ νέου, στις εκλογές του 1843 και για τρεις συνεχόμενες περιόδους, όπου καθ’ όλο το διάστημα ήταν «ένθερμος υπερασπιστής των Συνταγματικών ελευθεριών και της θρησκείας»Ο Πάνος Ράγκος αφιέρωσε τη ζωή του στην πατρίδα αφού υπήρξε «πληρεξούσιος εις όλας τας εθνοσυνελεύσεις, Βουλευτής το 1823, Πανελλήνιος, Έκτακτος Επίτροπος ,Αρχηγός στρατιωτικού σώματος , Διοικητής, και μάλιστα Βουλευτής από το 1843-1850» Ήρθε σε σύγκρουση με τον Όθωνα με αφορμή το διορισμό του προέδρου στην Ιερά Σύνοδο όπου, αντίθετα από τον Όθωνα, υποστήριζε ότι αυτός θα έπρεπε να διορίζεται από την Ιερά Σύνοδο και όχι από τον Βασιλιά. Αυτό τον απέκλεισε από πολιτειακά αξιώματα (Γερουσία) και εν τέλει δεν του απονεμήθηκε ποτέ ο στρατιωτικός βαθμός που του άξιζε, πράγμα που στα τελευταία χρόνια της ζωής του (1850-1860) τον πίκρανε. Αποσύρθηκε από τον δημόσιο βίο έχοντας τα παράσημα του Αγώνα και το Χρυσό Παράσημο του Σωτήρος Πέθανε στην Αθήνα το 1867. Άφησε τέσσερις γιούς, τον Γεώργιο, αντισυνταγματάρχη πεζικού, τον Λεωνίδα, πρωτοδίκη, εισαγγελέα και δικηγόρο , τον Χρήστο, δικηγόρο και τον Ιωάννη, καθηγητή Γαλλικών, απόφοιτο Νομικής Σχολής και Υπομοίραρχο. Ο Ιωάννης Ράγκος συνέγραψε πολλά βιβλία, όπου και δημοσιεύονται επιστολές από και προς τον πατέρα του Πάνο Ράγκο. Επιστολή του Ν. Σπηλιάδη προς τον Πάνον Ράγκον Ράγκος, Ιωάννης (1902). Μελέτη περί τη Ιεράς Επαναστάσεως (Β Έκδοση). Αθήνα: Ανέστης Κωνσταντινίδης. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους . ΙΒ. Αθήνα:Εκδοτική Αθηνών.

Ο Πάνος Ράγκος (1796 - 1867), ήταν Έλληνας οπλαρχηγός αγωνιστής του Επανάστασης του 1821 και πολιτικός. Αδέλφια του ήταν οι επίσης αγωνιστές της επανάστασης Γιαννάκης και Κωνσταντίνος και Χρηστάκης, καθώς και ο ανιψιός του, ο Γεωργάκης Βελής. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες στην Στερεά Ελλάδα και στην Πελοπόννησο και έφερε τον βαθμό του στρατηγού. Χρημάτισε προεπαναστατικά προεστός, αργότερα πληρεξούσιος της επαρχίας Βάλτου στην Β' Εθνοσυνέλευση Άστρους το 1823, μέλος του Πανελληνίου το 1828 και το 1834 διοικητής Γόρτυνας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%82

Ταυτοτικός πίνακας

Για n = 1 {\displaystyle n=1} , I 1 = [ 1 ] {\displaystyle I_{1}={\begin{bmatrix}1\end{bmatrix}}} . Για n = 2 {\displaystyle n=2} , I 2 = [ 1 0 0 1 ] {\displaystyle I_{2}={\begin{bmatrix}1&0\\0&1\end{bmatrix}}} . Για n = 3 {\displaystyle n=3} , I 3 = [ 1 0 0 0 1 0 0 0 1 ] {\displaystyle I_{3}={\begin{bmatrix}1&0&0\\0&1&0\\0&0&1\end{bmatrix}}} . Για κάθε n × n {\displaystyle n\times n} πίνακα A {\displaystyle A} έχουμε ότι A ⋅ I n = I n ⋅ A = A {\displaystyle A\cdot I_{n}=I_{n}\cdot A=A} Δηλαδή, ο ταυτοτικός πίνακας είναι το ταυτοτικό (ή ουδέτερο) στοιχείο των πινάκων ως προς τον πολλαπλασιασμό πινάκων.:34Πιο γενικά, για κάθε n × m {\displaystyle n\times m} πίνακα A {\displaystyle A} έχουμε ότι A ⋅ I m = I n ⋅ A = A {\displaystyle A\cdot I_{m}=I_{n}\cdot A=A} .Η ορίζουσα του πίνακα είναι d e t ( I n ) = 1 {\displaystyle \mathrm {det} (I_{n})=1} .:51 Το ίχνος του πίνακα t r ( I n ) = ∑ i = 1 n ( I n ) i i = n {\displaystyle \mathrm {tr} (I_{n})=\textstyle \sum _{i=1}^{n}(I_{n})_{ii}=n} . Ο πίνακας είναι συμμετρικός, καθώς ο ανάστροφος I n T = I n {\displaystyle I_{n}^{T}=I_{n}} . Ο πίνακας είναι ορθογώνιος, καθώς I n ⋅ I n T = I n ⋅ I n = I n {\displaystyle I_{n}\cdot I_{n}^{T}=I_{n}\cdot I_{n}=I_{n}} . Ο πίνακας είναι αντιστρέψιμος και ο αντίστροφός του είναι ο ίδιος ο πίνακας.:39 Έχει ιδιοτιμή το 1 {\displaystyle 1} με πολλαπλότητα n {\displaystyle n} και κάθε διάνυσμα v ≠ 0 {\displaystyle v\neq \mathbf {0} } είναι ιδιοδιάνυσμα.:130 Ο πίνακας είναι διαγώνιος και μπορεί να γραφτεί ως d i a g ( 1 , 1 , … , 1 ) {\displaystyle \mathrm {diag} (1,1,\ldots ,1)} .

Στη γραμμική άλγεβρα, ο ταυτοτικός ή μοναδιαίος πίνακας είναι ο πίνακας ο οποίος έχει την μονάδα σε όλα τα στοιχεία της κυρίας διαγωνίου και το μηδέν σε όλα τα άλλα στοιχεία. Πιο συγκεκριμένα, σε έναν διανυσματικό χώρο V {\displaystyle V} με n {\displaystyle n} διαστάσεις, ο n × n {\displaystyle n\times n} ταυτοτικός πίνακας είναι ο πίνακας I n {\displaystyle I_{n}} με ( I n ) i j = { 1 αν i = j , 0 διαφορετικά , {\displaystyle (I_{n})_{ij}={\begin{cases}1&{\text{αν }}i=j,\\0&{\text{διαφορετικά}},\end{cases}}} για κάθε 1 ≤ i , j ≤ n {\displaystyle 1\leq i,j\leq n} , όπου 0 {\displaystyle 0} είναι το ουδέτερο στοιχείο της πρόσθεσης και 1 {\displaystyle 1} το ουδέτερο στοιχείο του βαθμωτού πολλαπλασιασμού στον διανυσματικό χώρο. Η συνάρτηση στο δεξί μέλος είναι η συνάρτηση δέλτα του Κρόνεκερ, επομένως ( I n ) i j = δ i j {\displaystyle (I_{n})_{ij}=\delta _{ij}} .Διαγραμματικά ο πίνακας δίνεται ως εξής: I n = [ 1 0 ⋯ 0 0 1 ⋯ 0 ⋮ ⋮ ⋱ ⋮ 0 0 ⋯ 1 ] . {\displaystyle I_{n}={\begin{bmatrix}1&0&\cdots &0\\0&1&\cdots &0\\\vdots &\vdots &\ddots &\vdots \\0&0&\cdots &1\end{bmatrix}}.}

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82

Τέντι Οκερεαφόρ

Ο Οκερεαφόρ δεν επιλέχθηκε στο NBA Ντραφτ του 2016. Στις 2 Νοεμβρίου 2016, υπέγραψε μονοετή συμβόλαιο με την εσθονική ΚΚ Πάρνου. Στις 2 Δεκεμβρίου 2016, αποχώρησε από την Πάρνου και εντάχθηκε στην Πιστόια 2000, υπογράφοντας βραχυπρόθεσμο συμβόλαιο με το σύλλογο.Στις 17 Αυγούστου 2017, υπέγραψε με την Κύμη για τη σεζόν 2017-18. Ο Οκερεαφόρ αποχώρησε από την Κύμη στις αρχές του 2018 και τελείωσε τη σεζόν με τη ιταλική Φορτιτούντο Μπολόνια.Στις 28 Ιουνίου 2018, υπέγραψε με τον Χολαργό της Α1 Εθνικής. Σε 29 αγώνες στην κανονική περίοδο και playoff του Πρωταθλήματος Ελλάδας είχε 3.6 πόντους, 2.2 ριμπάουντ, 2 ασίστ κατά μέσο όρο σε 16 λεπτά συμμετοχής. Στις 25 Αυγούστου 2019, υπέγραψε με τον Ηρακλή.Στις 18 Νοεμβρίου 2020, συμφώνησε με τους Μπρίστολ Φλάιερς. Από το φθινόπωρο του 2021, αποτελεί μέλος των Τσεσάϊρ Φίνιξ. Από το 2016, ο Οκερεαφόρ είναι μέλος της Εθνικής Μεγάλης Βρετανίας. Συμμετείχε στο Ευρωμπάσκετ 2017 και ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες της Μεγάλης Βρετανίας, με μέσο όρο 9,6 πόντους, 4,2 ριμπάουντ και 4,8 ασίστ ανά αγώνα. Επίσης έχει αγωνιστεί στα προκριματικά του Παγκοσμίου κυπέλλου 2019, καθώς και στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 2002. Προφίλ στο RealGM.com Προφίλ στο Draftexpress.com Προφίλ στο ESPN.com Προφίλ στο gobroncs.com Προφίλ στο esake.gr

Ο Τέντι Οκερεαφόρ (αγγλικά:Teddy Okereafor, Λονδίνο, 11 Νοεμβρίου 1992) είναι Βρετανός επαγγελματίας, διεθνής καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 1,93 μέτρα αγωνίζεται ως πόιντ γκαρντ για τους Τσεσάϊρ Φίνιξ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9_%CE%9F%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B1%CF%86%CF%8C%CF%81

Μέδουσα του Ροντανίνι

Το ανάγλυφο του Ροντανίνι που διασώθηκε είναι μαρμάρινο, ενώ το αρχικό πρότυπο ήταν μάλλον χάλκινο έργο τέχνης. Υπάρχουν κι άλλα αντίγραφα, τα οποία στηρίζουν την υπόθεση της μορφής του χαμένου αρχέτυπου. Ιδιότυπο του έργου αυτού είναι, ότι το πρόσωπο της Μέδουσας δεν είναι διαστρεβλωμένο όπως συνήθως το απεικόνιζαν οι καλλιτέχνες σύμφωνα με το μύθο. Αντίθετα, το πρόσωπο που αντικρίζουμε εδώ έχει τα φυσικά, σχεδόν γλυκά χαρακτηριστικά μιας κοινής ανθρώπινης ύπαρξης. Τα φίδια που φυτρώνουν αντί για μαλλιά στο κεφάλι της είναι μικροκαμωμένα, ενώ δύο φίδια περικλείουν το κάτω μέρος του προσώπου και δένονται κάτω από το σαγόνι. Από κει και πέρα, τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του προσώπου είναι τόσο τετριμμένα μα και επιμελημένα, που αθέλητα μας αναγκάζουν να τα παρατηρήσουμε και να τα συμπαθήσουμε. Η φαρδιά μύτη και το πλατύ σαγόνι, το έντονο κούτελο και τα αυλάκια στα μάγουλα, ακόμα και τα μεγάλα μάτια είναι γοητευτικά χαρακτηριστικά, που για μια στιγμή μας φαίνονται παράξενα, αλλά και οικεία, γοητευτικά. Το στόμα είναι λίγο πλατύτερο του κανονικού, τα χείλη μισάνοιχτα, έτσι ώστε να διακρίνεται η επάνω οδοντοστοιχία. Το πρόσωπο της Μέδουσας ήταν διαμορφωμένο ως ανάγλυφο, επειδή προφανώς διακοσμούσε κάποιον τοίχο. Ο πρωτότυπος τρόπος έκφρασης του προσώπου της Μέδουσας ερμηνεύτηκε αρχικά βασιζόμενη στην εικασία, ότι απεικονίζει την Μέδουσα ετοιμοθάνατη. Ο Βόλφγκανγκ Γκαίτε που είχε επισκεφτεί την έκθεση του Ροντανίνι και εξέφρασε τον θαυμασμό του για το έργο αυτό, είπε ότι βλέπουμε «τη φρικιαστική μορφή της θανατωμένης Μέδουσας». Αν και μερικοί παλαιότεροι ιστορικοί τοποθετούν το έργο αυτό στην ελληνιστική εποχή, το σωστότερο είναι να θεωρήσουμε τον 5ο αιώνα π.Χ. ως χρονολογία κατασκευής του. Ο καλλιτέχνης που δημιούργησε το ανάγλυφο αυτό, πρέπει να είναι ο καλύτερος του είδους του. Ίσως να ήταν ο Κρεσίλας από την Κυδωνία, ο ίδιος γλύπτης που έκανε τον Περικλή και την Αθηνά του Βελλετρίου. Adolf Furtwängler και Heinrich Ludwig Urlichs, επιμ. (1904). Denkmäler griechischer und römischer Skulptur (στα Γερμανικά). Μόναχο: F. Bruckmann AG. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2009.

Το ανάγλυφο της Μέδουσας είναι αριστούργημα της γλυπτικής τέχνης της αρχαίας Ελλάδας. Σήμερα διασώζεται ένα πιστό αντίγραφο, το οποίο ονομάζεται Μέδουσα του Ροντανίνι καθώς βρίσκονταν στο ομώνυμο ρωμαϊκό ανάκτορο. Εκτίθεται στην Γλυπτοθήκη του Μονάχου, αίθουσα 2.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%B4%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%B9

Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στο β' μισό του τέταρτου αιώνα και υπήρξε άνθρωπος ευρείας μόρφωσης, καθώς πέρα από τη θεολογική κατάρτιση που διέθετε, ήταν γνώστης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας ενώ είχε διδαχτεί μεταξύ άλλων μαθηματικά, φιλοσοφία, ιατρική και αστρονομία. Συγγενείς του φέρονται να ήταν οι επίσκοποι Αλεξανδρείας Θεόφιλος και Κύριλλος. Αρχικά εργάστηκε ως δάσκαλος ρητορικής και παιδαγωγός στη γενέτειρά του. Αργότερα εγκατέλειψε τη Αλεξάνδρεια και αποσύρθηκε στην περιοχή του Πηλουσίου στο δέλτα του ποταμού Νείλου όπου ασκήτεψε για το υπόλοιπο της ζωής του. Εμφανίστηκε στο θεολογικό προσκήνιο το 390 και διακρίθηκε για το ήθος και τη σοφία του, στοιχεία που τον έκαναν σεβαστό σε ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο της εποχής του και του έδωσαν την άνεση να στέλνει επιστολές θρησκευτικού και συμβουλευτικού περιεχομένου ακόμα και σε ηγεμόνες, όπως π.χ. ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β'. Παράλληλα υπήρξε θαυμαστής του έργου του Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Μάλιστα, γύρω στο 416 κατάφερε να πείσει τον αρχικά αρνητικό Κύριλλο Αλεξανδρείας να γράψει τον Χρυσόστομο στα Δίπτυχα της εκκλησίας της Αλεξάνδρειας, πράξη ενταγμένη στο πλαίσιο της αποκατάστασης του ονόματος του εκλιπόντα από 407 ιεράρχη. Ο Ισίδωρος έγραψε χιλιάδες επιστολές στις οποίες διατύπωνε τις απόψεις του σε διάφορα ζητήματα πρακτικής, αλλά και θεωρητικής φύσεως. Από αυτές έχουν διασωθεί πάνω από 2000. Κατά το Λεξικό της Σούδας ο Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης συνέγραψε τρεις χιλιάδες επιστολές, που είναι αφιερωμένες στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής, ενώ σύμφωνα με τον Νικηφόρο Κάλλιστο οι επιστολές του φθάνουν τις δέκα χιλιάδες. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ασκητικούς συγγραφείς, ο Ισίδωρος δεν απασχολήθηκε με τη μυστική θεωρία αλλά με ηθικά ζητήματα. Χαρακτηριστική είναι άλλωστε η επανάληψη σε αρκετές επιστολές του, του ρητού αρετής ουδέν ίσον. Η διδασκαλία του Ισιδώρου αναφέρεται σε δογματικά θέματα. Πίστευε ότι ο μοναχισμός είναι το ιδεώδες της χριστιανικής τελειότητας, ότι οι μοναχοί πρέπει να είναι και θεολογικώς καταρτισμένοι, ώστε να μπορούν να υπερασπίζονται την πίστη. Θεωρούσε ότι τρία πράγματα είναι απαραίτητα για τη σωτηρία της ψυχής: η προσευχή, η αρετή και η πίστη. Ο αντιρρητικός του λόγος απευθύνεται εξίσου προς τους Ιουδαίους και τους εθνικούς. Κατά τον Ισίδωρο, η Αγία Γραφή είναι ο οδηγός απέναντι στις αιρετικές διδασκαλίες και η πηγή βάση της οποίας διακήρυττε την τριαδικότητα του Θεού, την ενότητα της ουσίας Του και και τη διάκριση των υποστάσεων. Η χριστολογία του είναι πλησιέστερη προς τη σχολή της Αντιόχειας, παρά προς τη σχολή της Αλεξάνδρειας. Τα έργα του, που παρουσιάζουν και μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον, περιέχονται στην Patrologia Graeca του Migne. Ασχολήθηκε μεταξύ άλλων και με την υπόθεση του Νεστoρίου, του οποίου ήταν αντίπαλος, παρόλα αυτά προέτρεψε τον συγγενή του Κύριλλο Αλεξανδρείας να τηρήσει μετριοπαθή στάση έναντι του Νεστορίου, έκκληση που τελικά δεν εισακούστηκε, καθώς ο Κύριλλος, όντας σε θέση ισχύος μετά την καταδίκη του Νεστοριανισμού από την εκκλησία της Ρώμης, σκλήρυνε τη στάση του. Όσον αφορά το θεσμό του γάμου, τον θεωρούσε ως αναγκαίο αλλά κατώτερο από την παρθενία. Αναγνώριζε πως στον τίμιο γάμο οφείλουν να αποδίδονται τα πρέποντα εγκώμια, η αξιολόγηση όμως πρέπει να γίνεται με βάση τα κοσμικά και όχι τα ουράνια κριτήρια. Σχετικά με τη φιλία, πίστευε πως η ανισότητα αποτελεί βλαβερό παράγοντα. Για την ιεροσύνη και τους ιερωμένους πίστευε πως η μεν ιεροσύνη αποτελεί ευθύνη και απαιτεί σκληρή εργασία, πατρική κηδεμονία, φροντίδα, προστασία, κόπους, θυσίες και κινδύνους. Κατά τον Ισίδωρο η ιερωσύνη δεν συνεπάγεται άνεση, πολυτέλεια, εξουσία και τυραννία και για αυτό δεν δικαιολογείται η σφοδρή επιθυμία για την απόκτησή της. Σε ότι αφορά τους ιερωμένους, σύμφωνα με τον Ισίδωρο, γνήσιος ιερέας δεν είναι ο γενικά ενάρετος αλλά αυτός του οποίου η αρετή πηγάζει από τα έργα του αλλά και από τον εσωτερικό του κόσμο. Μάλιστα ο ιερέας οφείλει να δρα ως διάκονος του Χριστού και όχι ως πολιτικό πρόσωπο αποφεύγοντας τις εντάσεις και τις επάρσεις και έχοντας ως στόχο την ειρηνική διακονία. Παράλληλα, ο φιλάργυρος ιερέας στιγματίζεται ως άξιος σαρκασμού, ενώ στηλιτεύεται το γεγονός πως στην εποχή του οι φορείς της Εκκλησίας απώλεσαν, σύμφωνα με τον ίδιο, τον ευαγγελικό και αποστολικό τους βίο, με επακόλουθο την υποταγή της Εκκλησίας στην κοσμική εξουσία. Ιδιαίτερα καυστικές ήταν οι απόψεις του για τα άτομα που καταφεύγουν σε άδικες κριτικές. Χαρακτηριστικά, αναφέρει πως αρκετοί άνθρωποι είτε δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν το δίκαιο ή αρκετές φορές αν και το αντιλαμβάνονται, η κρίση τους επηρεάζεται από παράγοντες όπως ο φόβος, η ανανδρία, η μνησικακία, η φιλία, ο χρηματισμός κλπ. Παράλληλα εκλάμβανε ως μη κατανοητή την άρνηση καταβολής του μισθού από τον εργοδότη προς τον εργαζόμενο, ακόμη και εάν η εργασία αφορά μια θεάρεστη πράξη, όπως λ.χ. η ανοικοδόμηση ιερού ναού, και θεωρούσε επιβεβλημένη την τιμωρία έναντι κάθε αδικίας που πραγματοποιείται σε βάρος των φτωχών εργαζόμενων. Στο ζήτημα της συμμετοχής σε πολεμικές επιχειρήσεις, ο Πηλουσιώτης προχώρησε σε διάκριση ανάμεσα στον επιθετικό και τον αμυντικό πόλεμο, ενώ έδινε συμβουλές για τον τρόπο με τον οποίο οφείλει να συμπεριφερθεί κάποιος κατά τη διάρκεια ενός πολέμου. Η μνήμη του αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτη εορτάζεται στις 4 Φεβρουαρίου. «Το μεν της ειρήνης όνομα πανταχού, το δε πράγμα ουδαμού.» Ισιδώρου Πηλουσιώτου: Επιστολαί I-V, PG 78, σσ. 177Α-1645C. Ιωάννου Χρυσοστόμου: «Ομιλία εις την Γένεσιν», PG 53, σσ. 21-384 Αρτέμη, Ε.: «Η περί των Αγίων Γραφών διδασκαλία Ισιδώρου του Πηλουσιώτη», Εκκλησιαστικός Φάρος, τόμος Π (2009), σσ. 163-187 Φούσκα, Κ.Μ., πρωτοπρ.: Η Θεολογία Ισιδώρου του Πηλουσιώτου, Αθήνα 1967 Του ιδίου, «St. Isidore of Pelusium and the New Testament», Θεολογία, τόμος 38 (1967), σσ. 74-94 Του ιδίου, Οι Πατέρες της Εκκλησίας εις την εποχήν μας, Αθήναι 1967 Του ιδίου, St. Isidore of Pelusium - His life and works, Athens 1970 Του ιδίου, Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης. Με ειδική αναφορά στη χρήση και ερμηνεία της Καινής Διαθήκης, Αθήνα 1994 Θεοδώρου, Α.: Η ουσία της Ορθοδοξίας, Αθήνα 1998 Λυράκη, Κ.Ν., αρχιμ.: Ο Νόμος του Θεού και ο άνθρωπος, Αθήνα 2000 Μπαμπινιώτη, Γ.: Χριστιανική και Ελληνική Πνευματικότητα, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2007 Ρωμανίδου, Ιω.: Δογματική και Συμβολική θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Α΄, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1973 Ιερός Ναός Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗ. ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ 2ο ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ. ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 120, ΑΘΗΝΑ 111 42. ΣΤΗΝ ΡΙΖΟΥΠΟΛΗ.

Ο όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης ή Ισίδωρος Πηλουσίου (περ. 360/370–περ. 440/450 μ.Χ.) ήταν μοναχός και σημαντικός εκκλησιαστικός πατέρας από την Αίγυπτο. Ονομάζεται Πηλουσιώτης επειδή πιθανώς ασκήτευσε και ήταν ηγούμενος μονής κοντά στο αρχαίο Πηλούσιο (το σημερινό Πορτ Σάιντ). Ασχολήθηκε με τη μελέτη των Γραφών και την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%AF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%A0%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82

Βλαδίμηρος Β΄ Μονομάχος

Ο πατέρας του Βσέβολοντ Α΄ του Κιέβου είχε νυμφευτεί το 1046 την Αναστασία Μονομαχίνα, κόρη του Κωνσταντίνου Θ΄ Μονομάχου Αυτοκράτορα των Ρωμαίων από τον πρώτο γάμο του με μία από τον οίκο των Σκληρών και από την οποία πήρε το όνομα Μονομάχος. Ο Βλαντιμίρ Β΄ βαπτίστηκε Βασίλειος και κράτησε το επώνυμο της μητέρας του, μια και αυτή ήταν από επιφανές γένος. Η ετεροθαλής αδελφή του Ευπραξία παντρεύτηκε τον Ερρίκο Δ΄ των Σαλίων βασιλιά της Γερμανίας. Όταν ήταν νέος έγινε πρίγκιπας του Ροστόφ (1066—1073) και του Σμολένσκ από το 1073 έως το 1078. Το 1073 σύναψε ειρήνη με την Πολωνία. Συνεκστράτευε με τον εξάδελφό του Ολέγκ, αλλά το 1076 απεβίωσε ο πατέρας τού Ολέγκ, ο Σβιατοσλάβ πρίγκιπας του Τσέρνιγοβ και ο θείος τους Ιζιασλάβ (ο μεγαλύτερος αδελφός των Σβιατοσλάβ και Βσέβολοντ) έδωσε το Τσέρνιγοβ στον Βσέβολοντ. Τότε ο Ολέγκ συμμάχησε με τους Κουμάνους για να πάρει το Τσέρνιγοβ και από τότε τα δύο εξαδέλφια έγιναν εχθροί, με το μίσος να κληρονομείται στους απογόνους τους. Το 1093 απεβίωσε ο πατέρας του και ο Βλαντίμιρ Β΄ τον διαδέχθηκε στο πριγκιπάτο του Περέγιασλαφ. Ίδρυσε πόλεις, μεταξύ αυτών και τη Βλαντιμίρ, που έγινε η μεσαιωνική πρωτεύουσα της Ρωσίας. Στην αυτοβιογραφική Διαθήκη του αναφέρει, ότι πήρε μέρος σε 83 εκστρατείες και έκανε 19 συμφωνίες ειρήνης. Από το 1093 πολεμούσε με τους Κουμάνους Τούρκους - γειτονικούς βαρβάρους λαούς και τον σύμμαχό τους πρίγκιπα Ολέγκ Σβιατοσλάβιτς. Το 1094 ήταν αναγκασμένος να επιστρέψει τον Τσερνίγκοφ τον Ολέγκ Σβιατοσλάβιτς και αντί αυτού έγινε πρίγκιπας του Περεγιαροσλάβ, όπου εκτέθηκε στις διαρκές επιθέσεις από τους Κουμάνους. Αυτός είναι ο λόγος, γιατί ο Βλαδίμηρος Μονομάχος ενδιαφερόταν περισσότερο απ΄όλους στον τερματισμό των εμφυλίων πολέμων μεταξύ των πριγκίπων και την ένωση της Ρωσίας εναντίον των Κουμάνων. Τη σκέψη αυτή εξέφραζε επίμονα στα συνέδρια των πριγκίπων (στην πόλη Λιούμπετς τα έτη 1097, 1100, 1103). Μετά το συνέδριο στην Ντόλομπ (1103) ο Βλαδίμηρος Β΄ Μονομάχος έγινε εμπνευστής και διοικητής των πολεμικών εκστρατειών ενάντια στους Πόλοβτσι (1103, 1107, 1111). Άρχισε να χρησιμοποιεί τη λαϊκή μιλίτσια στις καμπάνιες του. Οι Πόλοβτσι νικήθηκαν μερικές φορές και άφησαν τα σύνορα της Ρωσίας για πολύ καιρό. Μετά το θάνατο (1113) του μεγάλου δούκα του Κιέβου Σβιατοπόλκ Ισιασλάβοβιτς ξέσπασε λαϊκή εξέγερση στο Κίεβο. Οι ευγενείς του Κιέβου κάλεσαν το Βλαδίμηρο Β΄ Μονομάχο να γίνει μέγας πρίγκιπάς τους. Αυτός κατέστειλε την εξέγερση, παραχωρώντας προνόμια στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Έτσι δημιουργήθηκε «Το Καταστατικό του Βλαδιμήρου Μονομάχου» ή «Το Καταστατικό για τα Ποσοστά», το όποιο έγινε μέρος της επεκτεταμένης σύνθεσης τού «Ρωσικού Δικαίου». Το καταστατικό κατοχύρωσε τους τόκους των δανειστών και καθόριζε τους όρους της σκλάβωσης. Δεν μετέβαλλε τα θεμέλια της φεουδαρχικής κοινωνίας· προσπαθούσε να ελαφρύνει την κατάσταση των χρεωστών και των ζάκουπ, έστω και διακηρυκτικά. (ζάκουπ είναι ένας χωρικός, που δανείστηκε από έναν φεουδάρχη και επειδή δεν ξεχρέωσε, έγινε σκλάβος του (στη Ρωσία IX-XIII). Αυτά τα έτη ήταν και η τελευταία άνθηση των αρχαίων Ρως, διότι μια δεκαετία μετά τον θάνατό του η χώρα σπαράχθηκε από ταραχές. Ετάφη στον καθεδρικό της Αγ. Σοφίας, στο Κίεβο. Έχουμε τα συγγράμματα του Βλαδίμηρου Β΄ Μονομάχου σε μεγάλο αριθμό ως μέρος της «Χρονογραφίας Λαβρέντιεβσκ». Είναι το μεγάλο μνημείο της αρχαιορωσικής λογοτεχνίας, γραμμένο με ταλέντο και λογοτεχνική λάμψη. Ο χρονικογράφος συνέδεσε τρία έργα του: «Η Διδαχή», που έχει το λεπτομερειακό διήγημα του Βλαδιμήρου Β΄ Μονομάχου για τα παιδιά και τη ζωή του, «Η επιστολή στον Ολέγκ Σβιατοσλάβιτς» (1093) και «Η Προσευχή». «Στη Διδαχή» διαβάζουμε για την ιδανική εικόνα ενός χριστιανού πρίγκιπα, εργατικού, συμφιλιωτή και φιλανθρώπου. «Η Διδαχή» είναι το σύνθετο αριστούργημα, γραμμένο σε μακρό διάστημα. Ο Βλαδίμηρος Β΄ άρχιζε να το γράφει το 1101 κατά το ταξίδι του στο Ροστόφ, μετά την ταραγμένη συνάντηση με τους πρέσβεις και τους διαλογισμούςό για τη ζωή του τον ολοκλήρωσε μετά το 1117. Οι λογοτεχνικές πηγές του έργου είναι τα βιβλικά και λειτουργικά κείμενα, τα απόκρυφα βιβλία και η άλλη βυζαντινή λογοτεχνία, που δεν ήταν μεταφρασμένη στα ρωσικά τότε. Ο χρόνος κατά τον οποίο είχε την εξουσία ο Βλαδίμηρος Β΄ Μονομάχος, ήταν η τελευταίος περίοδος ενίσχυσης της Κιεβικής Ρωσίας. Ο Βλαδίμηρος Β΄ Μονομάχος και οι συγγενείς του διεύθυναν τα ¾ του εδάφους της Αρχαιορωσίας. Οι εμφύλιοι πόλεμοι στο πριγκιπάτο τερματίστηκαν προσωρινά. Η σταθερότητα του κράτους στηριζόταν στην αυθεντία του Μονομάχου, την ύπαρξη του κοινού εχθρού (των Κουμάνων) και τη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια του μεγάλου πρίγκιπα. Η εποχή του ήταν για το Κίεβο η χρυσή περίοδος. Τότε ήρθε από την Κωνσταντινούπολη η εικόνα της Παναγίας του Βλαντιμίρ και το στέμμα του Βλαντιμίρ Β΄ Μονομάχου και τα δύο πολύτιμα κειμήλια. Από την 1η σύζυγό του, που μάλλον ήταν η Γκύθα των Γκότγουιν, κόρη του Χάρολντ Β΄ της Αγγλίας, είχε τέκνα: Μστισλάβ Α΄ 1076 - 1132, μέγας πρίγκιπας του Κιέβου (1125-1132). Γιαροπόλκ 1082 - 1139, μέγας πρίγκιπας του Κιέβου (1132-1139). Βιατσεσλάβ Α΄ 1083 - 1154, μέγας πρίγκιπας του Κιέβου (1139, 1151-1154).Κόρη του από τον 1ο ή 2ο γάμο είναι η Μαρίνα, παντρεύτηκε τον Λέοντα Διογένους, (που ισχυριζόταν ότι ήταν γιος του αυτοκράτορα Ρωμανού Δ΄ Διογένη) διεκδικητή Αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Ο Λέων έγινε ηγεμόνας στην Οσετία.Με τη 2η σύζυγό του Ευφημία, της οποίας η καταγωγή θεωρείται ότι ήταν από τη Κωνσταντινούπολη, είχε τέκνα: Ευφημία, παντρεύτηκε τον Κολομάν των Αρπάντ της Ουγγαρίας & Κροατίας. Γιούρι Α΄ ο μακρόχειρ (dolgoruky) π. 1099-1157, μέγας πρίγκιπας του Κιέβου (1149-1151).Μάλλον νυμφεύτηκε και για 3η φορά με την Αέπα, κόρη του χάνου των Κουμάνων. Βλαδίμηρος Μονομάχος (στα ρωσικά) Βλαδίμηρος Μονομάχος – ο ποια μεγάλη πηγή της πληροφορίας (στα ρωσικά) Cawley, Charles, RUSSIA Rurik: Vladimir Monomach died 1125, Foundation for Medieval Genealogy, retrieved August 2012 Kazhdan, Alexander, ed. (1991), Oxford Dictionary of Byzantium, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-504652-6 Nenarokova, Maria (2008). "Vladimir Monomakh’s Instruction: An Old Russian Pedagogic Treatise". In Juanita, Feros Ruys. What Nature Does Not Teach: Didactic Literature in the Medieval and Early-Modern Periods. Turnhout, Brepols. pp. 109–128.

Ο Βλαδίμηρος B΄ Βσεβολοντόβιτς ο Μονομάχος (ρωσικά: Влади́мир ΙΙ Все́володович Монома́х, 1053 – 19 Μαΐου 1125) από τον Οίκο των Ρουρικιδών ήταν μέγας πρίγκιπας του Κιέβου από το 1113 έως το 1125, κυβερνήτης, αρχηγός και συγγραφέας.Ὁ Βλαδίμηρος Β’ ὁ Μονομάχος (1113 – 1125) πού διαδέχτηκε τόν Σβιατοπόλκ Β’, θεωρεῖται ὁ σπουδαιότερος ἴσως Μεγ. Ἡγεμόνας τῆς Κιεβινῆς Ρωσίας. Θεωρείται Άγιος από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και εορτάζεται στις 6 Μαίου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%BF%CF%82

Χριστιανός Λουδοβίκος του Βρανδεμβούργου-Σβετ

Ήταν ο έκτος γιος του Φρειδερίκου-Γουλιέλμου εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου και της Σοφίας-Δωροθέας, κόρης του Φιλίππου δούκα του Σ.Χ.Σ.Γκλύκσμπουρκ. Γεννήθηκε στο Βερολίνο από τη δεύτερη σύζυγο του πατέρα του. Ο πρωτότοκος ετεροθαλής αδελφός του Φρειδερίκος από εκλέκτορας του Βρανδεμβούργου έγινε το 1701 βασιλιάς της Πρωσίας. Η Σοφία-Δωροθέα φρόντισε οι τέσσερις γιοί της να λάβουν εκτάσεις γύρω από το Σβετ. Το 1713 τον Φρειδερίκο διαδέχθηκε ο γιος του Φρειδερίκος Γουλιέλμος Α΄ της Πρωσίας, που απορρόφησε πολλές οικονομικές πηγές για τη δημιουργία του στρατού. Παρόλα αυτά ο Χριστιανός-Λουδοβίκος μπόρεσε να διατηρήσει την ορχήστρα της Αυλής στο ανάκτορο του Βερολίνου και ενδιαφερόταν για τα έργα του Γκέορκ Φρήντριχ Χένντελ. Από τα φέουδα του Μάλχοβ και Χάινερσντορφ είχε ένα εισόδημα. Το 1734 απεβίωσε στο Μάλχοβ του Βρανδεμβούργου σε ηλικία 57 ετών, άγαμος. Malcolm Boyd. Bach: the Brandenburg Concertos. Cambridge University Press, 1993. ISBN 0-521-38276-9

Ο Χριστιανός-Λουδοβίκος, γερμ. Christian-Ludwig (24 Μαΐου 1677 - 3 Σεπτεμβρίου 1734) από τον Οίκο των Χοεντσόλερν ήταν μάργραβος (ονομαστικά μόνο) του Βρανδεμβούργου-Σβετ. Έγινε αντιστράτηγος της Πρωσίας. Είναι γνωστός ως ο αποδέκτης των "Βρανδεμβούργιων κονσέρτων" του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CE%A3%CE%B2%CE%B5%CF%84

Γάιος Κλαύδιος Σαβίνος Ρεγιλένσις

Ήταν ο νεότερος γιος τού Άττιου Κλαύσου, ενός πλούσιου Σαβίνου εμπόρου, που μετανάστευσε στη Ρώμη με πολλούς ακολούθους το 504 π.Χ. και έγινε δεκτός ως πατρίκειος με το όνομα Άππιος Κλαύδιος Σαβίνος. Ο πρεσβύτερος Κλαύδιος έγινε συγκλητικός και κατείχε την υπατεία το 495. Διακρίθηκε ως η ηγετική φυσιογνωμία τού αριστοκρατικού κόμματος και ο πιο σκληρός αντίπαλος των πληβείων. Είχε τουλάχιστον δύο γιους: τον Άππιο, ο οποίος ήταν ύπατος το 471, και τον Γάιο, ο οποίος είχε το ίδιο αξίωμα το 460. Σχεδόν τίποτε δεν είναι γνωστό για την ιδιωτική ζωή τού Γάιου Κλαύδιου, εκτός από την προσκόλληση με τον ανιψιό του Άππιο Κλαύδιο Κράσσο, ένα των δέκα ανδρών (decemvir), τον οποίο συμβούλευσε και στη συνέχεια υπερασπίστηκε μετά την ανατροπή της Δεκανδρίας. Εκλεγμένος ύπατος το 460 με τον Πόπλιο Βαλέριο Ποπλικόλα, ο Κλαύδιος και ο συνάδελφός του έπρεπε πρώτα να αντιμετωπίσουν τις συνεχείς διαφωνίες μεταξύ των αριστοκρατικών και λαϊκών συμφερόντων της Ρώμης, σχετικά με μία πρόταση για αυστηρό περιορισμό των εξουσιών των υπάτων. Αυτό το μέτρο είχε προωθηθεί δύο χρόνια νωρίτερα από τον Γάιο Τερεντίλιο Άρσα, έναν από τους τριβούνους των πληβείων. Αλλά η πρόταση είχε αναβληθεί δύο φορές, πρώτα κατόπιν αιτήματος τού Κόιντου Φάβιου Βιβουλανού, τού επάρχου της πόλης (praefectus urbi), ο οποίος υποστήριξε ότι θα ήταν προδοτικό να εξεταστεί ένας τέτοιος νόμος, όταν και οι δύο ύπατοι ήταν εκτός πόλης, και έπεισε τους συναδέλφους του Τερεντίλιου να παρέμβουν. Το επόμενο έτος ο νόμος κατατέθηκε ξανά μετά από περίεργους οιωνούς και μία παύση για μία εισφορά στρατευμάτων από τους υπάτους, που ακολουθήθηκε από τον ενθουσιασμό της δίκης τού Καίσωνα Κουίνκτιου Κινκινάτου. Φήμες κάθε είδους κυκλοφόρησαν, όχι πιο σοβαρές από το ότι ο Καίσων Κουίνκτιος, που είχε καταφύγει στην εξορία τον προηγούμενο χρόνο, είχε επιστρέψει στην πόλη επικεφαλής μίας συνωμοσίας νεαρών ευγενών, με σκοπό τη δολοφονία των τριβούνων τού λαού και οποιουσδήποτε άλλου αντιτασσόταν στο αριστοκρατικό κόμμα. Υπήρχε μάλιστα μία φήμη, ότι οι συνωμότες επρόκειτο να βοηθηθούν από τους Aέκουους και τους Βόλσκους. Ο Aύλος Βηργίνιος, ο τριβούνος που είχε απαγγείλει κατηγορίες κατά τού Καίσωνος, ζήτησε έρευνα για να καταστείλει τη συνωμοσία, προτού πληγεί η ελευθερία τού ρωμαϊκού λαού. Αλλά ο Κλαύδιος έδωσε μία ομιλία αντίθετη σε οποιαδήποτε τέτοια έρευνα, υποστηρίζοντας όχι μόνο ότι οι φήμες ήταν ψευδείς, αλλά ότι οι ίδιοι οι τριβούνοι ήταν υπεύθυνοι γι' αυτές, ως δικαιολογία για να διώξουν άλλους νεαρούς αριστοκράτες, με τον ίδιο τρόπο που είχαν κάνει στον Κουίνκτιο. Η προσοχή της πόλης άλλαξε σύντομα, όταν ένας στρατός από 2.500 σκλάβους και εξόριστους, με επικεφαλής έναν Σαβίνο ονόματι Άππιο Ερδόνιο, κατέλαβε το Καπιτώλιο υπό την κάλυψη τού σκότους, σε μία προσπάθεια να ξεκινήσει μία εξέγερση των σκλάβων. Στην αρχή οι τριβούνοι των πληβείων θεώρησαν, ότι η επακόλουθη κλήση στα όπλα χρησιμοποιήθηκε ως άλλη μία δικαιολογία, για να καθυστερήσει η εξέταση τού νόμου τού Τερεντίλιου και προσπάθησαν να εμποδίσουν τη στρατολογία. Τότε η Σύγκλητος αντιμετώπισε τους τριβούνους, παρά τη δύναμη κατοχής στο Καπιτώλιο, ως την κύρια απειλή της. Ο ύπατος Βαλέριος επέπληξε έντονα και τις δύο πλευρές, επειδή δεν αντιμετώπισαν την κατάσταση με τη βαρύτητα που της άξιζε, και -υπενθυμίζοντας στους τριβούνους τον ρόλο του πατέρα του στην εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας και την προστασία των δικαιωμάτων τού λαού- τους αψήφησε, για να του αντιταχθούν. Πριν ο Βαλέριος ήταν έτοιμος να επιτεθεί στο Καπιτώλιο, ενώθηκε μαζί του μία δύναμη Τοσκουλανών στρατιωτών, που έστειλε ο Λεύκιος Μαμίλιος, ο δικτάτορας τού Τούσκουλου, για να βοηθήσει τους Ρωμαίους. Ενώ ο Κλαύδιος φύλαγε από τα τείχη της πόλης για την προσέγγιση περαιτέρω εχθρών, ο Βαλέριος και οι Τουσκουλανοί επιτέθηκαν και νίκησαν τον στρατό κατοχής, αν και τόσο ο ύπατος, όσο και ο Ηρδόνιος, σκοτώθηκαν στη μάχη. Μόλις αποκαταστάθηκε η ειρήνη, οι τριβούνοι των πληβείων ζήτησαν για άλλη μία φορά ακρόαση για τη νομοθεσία τού Τερεντίλιου, την οποία τους είχε υποσχεθεί ο Βαλέριος. Ωστόσο, ο Κλαύδιος αρνήθηκε να επιτρέψει τη συζήτηση τού νόμου, έως ότου αντικατασταθεί ο Βαλέριος ως ύπατος, οπότε το θέμα παρέμεινε άλυτο μέχρι μετά τις εκλογές. Ο νόμος δεν ψηφίστηκε ποτέ, αλλά πιθανότατα ήταν ένας από τους παράγοντες, που οδήγησαν στον διορισμό των δέκα ανδρών, με στόχο τη σύνταξη των πινάκων των νόμων τού ρωμαϊκού δικαίου. Τρία χρόνια μετά την υπατεία του, το 457 π.Χ., στη ρωμαϊκή επικράτεια εισέβαλαν οι Σαβίνοι και ένας στρατός των Αικούων κατέλαβε τις πόλεις Κόρβιο και Oρτόνα. Η Σύγκλητος έδωσε εντολή στους υπάτους, Γάιο Οράτιο Πουλβίλο και Κόιντο Μινούκιο Εσκουιλίνο, να συγκεντρώσουν στρατεύματα και να καταλάβουν το πεδίο. Ωστόσο, οι τριβούνοι των πληβείων, των οποίων οι προσπάθειες να επιφέρουν διάφορες μεταρρυθμίσεις απογοητεύονταν συνεχώς και αναβάλλονταν ενόψει της μίας ή της άλλης κρίσης, αντιτάχθηκαν στην στρατολογία, έως ότου εγκριθεί η νομοθεσία τους. Ο ύπατος Οράτιος αντιτάχθηκε στους τριβούνους, επειδή είχαν την εξουσία τού κράτους σε μία τόσο ακατάλληλη στιγμή και φαινόταν να επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Αλλά ο τριβούνος Βηργίνιος ζήτησε ότι εάν οι τριβούνοι συμφωνούσαν με τη στρατολόγηση, τότε η Σύγκλητος θα έπρεπε τουλάχιστον να εξετάσει ένα άλλο μέτρο προς όφελος τού λαού της Ρώμης. Ο Οράτιος συμφώνησε και ο Βηργίνιος υπέβαλε την πρότασή του: ο αριθμός των πληβείων τριβούνων να διπλασιαστεί από πέντε σε δέκα. Ο Γάιος Κλαύδιος μίλησε ενάντια σε αυτό το μέτρο, αφού κατά τη γνώμη του πέντε τριβούνοι ήταν αρκετό κακό: δέκα θα έπρεπε να είναι αφόρητο, και θα αύξανε μόνο την ταραχή γι' αυτή την παραχώρηση ή την άλλη. Ο Λεύκιος Κουίνκτιος Κινκινάτος, τού οποίου ο γιος Βηργίνιος είχε εξαναγκαστεί σε εξορία, μίλησε ωστόσο υπέρ της πρότασης, σκεπτόμενος ότι ένας μεγαλύτερος αριθμός τριβούνων θα ήταν λιγότερο πιθανό να συμφωνήσει σε μία πορεία δράσης, και επομένως λιγότερο ενοχλητικό από πριν. Η γνώμη τού Κινκινάτου επικράτησε και ο αριθμός των τριβούνων αυξήθηκε σε δέκα. Το επόμενο έτος, ο τριβούνος Λεύκιος Ικίλιος προσπάθησε να δοθεί ο Αβεντίνος λόφος στους πληβείους για να κτίσουν σπίτια. Όταν οι ύπατοι ανέβαλαν συνεχώς τη συνεδρίαση της Συγκλήτου, ο Ικίλιος έστειλε έναν από τους συνοδούς του να απαιτήσει την παρουσία τους. Έστειλαν έναν ραβδούχο να διώξει τον συνοδό, αλλά οι τριβούνοι έπιασαν τον ραβδούχο και τον απείλησαν ότι θα τον πετάξουν από τον βράχο του Ταρπείου. Μία αντιπροσωπεία ηλικιωμένων συγκλητικών τους έπεισε να απελευθερώσουν τον άνδρα και η Σύγκλητος συγκεντρώθηκε. Ο Ικίλιος πρότεινε τον νόμο του, και μαζί με αυτόν θα έπρεπε να επιστραφεί στους ανθρώπους και εκείνη η γη, που είχε καταληφθεί με δόλο ή είχε καταληφθεί με τη βία. Αυτό, σκέφτηκε, θα αμβλύνει την πίεση για διανομή της γης έξω από την πόλη, στην οποία αντιτάχθηκαν έντονα οι μεγαλογαιοκτήμονες. Ο Γάιος Κλαύδιος μίλησε ξανά κατά τού νομοσχεδίου, αλλά η Σύγκλητος συμφώνησε με το μέτρο, το οποίο σύντομα ψηφίστηκε σε νόμο. Το 451 π.Χ., στη θέση των υπάτων διορίστηκε ένα συμβούλιο δέκα διακεκριμένων Ρωμαίων υπατικής βαθμίδας, με σκοπό τη σύνταξη πινάκων τού δικαίου, με βάση έναν συνδυασμό αρχαίων παραδόσεων και ελληνικών προτύπων. Ένας από τους δέκα άνδρες ήταν ο ανιψιός τού Γάιου, ο Άππιος Κλαύδιος Κράσσος. Τον πρώτο χρόνο τους, οι δέκα άνδρες δημοσίευσαν δέκα πίνακες νόμων, προς γενική έγκριση τού λαού. Δεδομένου ότι το έργο για το οποίο είχε δημιουργηθεί η Δεκανδρία, παρέμεινε ημιτελές, αποφασίστηκε να εκλεγεί ένας νέος σύλλογος δέκα ανδρών για το επόμενο έτος. Παρόλο που ο Άππιος είχε δείξει μία ήπια και ευχάριστη συμπεριφορά και κέρδισε την εμπιστοσύνη των πληβείων, οι συνάδελφοί του υποψιάστηκαν το ότι θα ήθελε να παραμείνει στην εξουσία, και ως εκ τούτου, τον διέταξαν να δημιουργήσει τον νέο σύλλογο και να παραιτηθεί από το αξίωμά του, για να δώσει το παράδειγμα . Αντί να παραιτηθεί, ο Άππιος όρισε τον εαυτό του ένα των δέκα ανδρών για το 450 και περικυκλώθηκε από ομοϊδεάτες του και εκείνους τους οποίους μπορούσε εύκολα να επιβληθεί, αποκλείοντας σκόπιμα άλλους εξέχοντες Ρωμαίους πολιτικούς, όπως τον Κινκινάτο, τον αδελφό του Τίτο Κουίνκτιο Καπιτολίνο ή τον Γάιο Κλαύδιο. Ο δεύτερος σύλλογος των δέκα ανδρών κέρδισε γρήγορα τη φήμη για την υπεροχή και την περιφρόνηση τού Κλαυδίου για τους απλούς ανθρώπους, δημοσιεύοντας δύο ακόμη νομικούς πίνακες, που περιείχαν σκληρούς περιορισμούς στους πληβείους. Στη συνέχεια παραιτήθηκαν από τις εκλογές, συνεχίζοντας να ασκούν τα καθήκοντά τους το επόμενο έτος. Όταν μία στρατιωτική έκτακτη ανάγκη απαίτησε να συγκληθεί η Σύγκλητος, αρκετοί εξέχοντες συγκλητικοί εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία, για να επικρίνουν τον αντισυνταγματικό χαρακτήρα της εξουσίας των δέκα ανδρών. Ο Γάιος Κλαύδιος προέτρεψε τη Σύγκλητο να μην αναλάβει δράση κατά των δέκα ανδρών, αλλά προειδοποίησε επίσης τον ανιψιό του να ενεργήσει προς το συμφέρον της χώρας του και να μην καταχραστεί την εξουσία που κατείχε εις βάρος της ελευθερίας τού λαού. Η συμβουλή τού Γάιου προς τον ανιψιό του αγνοήθηκε και, βλέποντας ότι οποιεσδήποτε περαιτέρω ενέργειες από την πλευρά του θα ήταν μάταιες, αποσύρθηκε από τη Ρώμη, κατοικώντας στο Ρέγιλον, τον τόπο καταγωγής της οικογένειάς του. Μέσα στο έτος, η αλαζονεία των δέκα ανδρών οδήγησε στην πτώση τους. Ο Άππιος ντροπιάστηκε και τέθηκε υπό κράτηση, αφού προσπάθησε να διεκδικήσει τη Βηργινία, την κόρη τού Λεύκιου Βηργινίου, ενός αξιόλογου εκατόνταρχου, ως σκλάβα του. Ο Γάιος επέστρεψε στη Ρώμη για να υπερασπιστεί τον ανιψιό του, τον οποίο περιέγραψε ως σπουδαίο άνθρωπο, ο οποίος θα μνημονεύεται καλά για τη συνεισφορά του στο ρωμαϊκό δίκαιο από τις μελλοντικές γενιές, ανεξάρτητα από τα λάθη του. Παρ' όλα αυτά, δεν μπόρεσε να αποτρέψει τη δίκη τού Άππιου και ο ανιψιός του αυτοκτόνησε, αντί να απαντήσει για τα εγκλήματά του. Όταν οι νέοι ύπατοι, Λεύκιος Βαλέριος Ποτίτιος και Mάρκος Οράτιος Βαρβάτος, υπέβαλαν αίτηση στη Σύγκλητο για τέλεση θριάμβου, αφού απελευθέρωσαν την πόλη από τους εχθρούς της, ο Γάιος αντιτάχθηκε κατηγορηματικά στο αίτημά τους. Ήταν οι κορυφαίοι επικριτές των δέκα ανδρών, στους οποίους ο Γάιος είχε αντιταχθεί πριν από την ντροπή τού ανιψιού του. Τώρα τους κατηγόρησε ότι πρόδωσαν τους δέκα άνδρες στα χέρια των πληβείων, αφού τους υποσχέθηκε αμνηστία, και ισχυρίστηκε ότι ο ανιψιός του δεν είχε αυτοκτονήσει, αλλά είχε δολοφονηθεί από τους τριβούνους πριν δικαστεί για το ψεύδος, από τις κατηγορίες που τού επιδείχθηκαν. Ο Γάιος και οι υποστηρικτές του συνέχισαν τη συνεδρίαση της ημέρας και η Σύγκλητος απέρριψε την αίτηση των υπάτων για θρίαμβο, αλλά ο Βαλέριος και ο Οράτιος πήγαν την υπόθεση στον λαό, ο οποίος τους χάρισε ένα θρίαμβο παρά την άρνηση της Συγκλήτου. Τέσσερα χρόνια μετά την πτώση των δέκα ανδρών, το 445 π.Χ., ο Γάιος Κλαύδιος ηγήθηκε και πάλι της αντίθεσης της Συγκλήτου στους τριβούνους των πληβείων. Ο τριβούνος Γάιος Κανουλήιος πρότεινε νόμο, που καταργούσε την απαγόρευση των επιγαμιών μεταξύ πατρικίων και πληβείων, που είχε θεσπιστεί από τη δεύτερη Δεκανδρία. Μαζί με οκτώ από τους εννέα συναδέλφους του, ο Κανουλήιος πρότεινε επίσης να επιτραπεί στα μέλη κάθε τάξης να εκλεγούν ύπατοι. Η Σύγκλητος ζήτησε επιβολή στρατολόγησης ανδρών για την αντιμετώπιση πολλών πιθανών στρατιωτικών απειλών, αλλά οι τριβούνοι δεν θα επέτρεπαν να προχωρήσει η στρατολόγηση, μέχρι να εξεταστούν τα μέτρα τους. Ο Κανουλήιος κατάφερε να πείσει τη Σύγκλητο να υποστηρίξει την κατάργηση τού νόμου των δέκα ανδρών και ο lex Canuleia αποκατέστησε το δικαίωμα της συναναστροφής μεταξύ πατρικίων και πληβείων. Αλλά ο Κλαύδιος και οι υποστηρικτές του δεν θα επέτρεπαν στους πληβείους να εκλεγούν στην υπατεία και προέτρεψαν να χρησιμοποιηθεί δύναμη εναντίον των τριβούνων, εάν αρνούνταν να εγκαταλείψουν την πρόταση. Για άλλη μία φορά, αντιτάχθηκε από τον Κινκινάτο και τον αδελφό του, οι οποίοι αποδοκίμασαν κάθε πρόταση ότι η Σύγκλητος παραβιάζει την ιερότητα των τριβούνων. Τελικά οι συγκλητικοί πρότειναν έναν συμβιβασμό: σύμφωνα με τον Διονύσιο, ο ίδιος ο Κλαύδιος πρότεινε: την υπατική αρχή θα μοιράζονταν τρεις στρατιωτικοί τριβούνοι, οι οποίοι θα μπορούσαν να εκλεγούν από κάθε τάξη. Αυτό έγινε αποδεκτό από τον λαό, και κατά συνέπεια εκλέχθηκαν τα πρώτα υπατικοί τριβούνοι για το έτος 444. Η ίδρυση των υπατικών τριβούνων δεν έλυσε τον αγώνα των πληβείων για την απόκτηση της υπατείας, αλλά ανέβαλε την κρίση με την οποία επιλύθηκε, κατά σχεδόν εβδομήντα χρόνια. Από το 444 έως το 376 π.Χ., αντί για υπάτους εκλέγονταν τακτικά υπατικοί τριβούνοι, η επιλογή συχνά εξαρτιόταν από τον βαθμό αρμονίας μεταξύ πατρικίων και πληβείων από χρόνο σε χρόνο. Αν και το αξίωμα ήταν θεωρητικά ανοιχτό στους πληβείους, οι περισσότεροι από τους υπατικούς τριβούνους, που είχαν εκλεγεί πριν από το 400 π.Χ. ήταν πατρίκιοι. Η υπατεία άνοιξε τελικά στους πληβείους από τον lex Licinia Sextia το 367 π.Χ., αφού οι τριβούνοι των πληβείων είχαν εμποδίσει την εκλογή οποιουδήποτε αξιωματούχου για εννέα συνεχή χρόνια. Γένος Κλαυδίων Titus Livius ( Livy ), Ab Urbe Condita (Ιστορία της Ρώμης). Gaius Suetonius Tranquillus, De Vita Caesarum (Ζωές των Καίσαρων ή Οι Δώδεκα Καίσαρες). Διονύσιος Αλικαρνασσού, Romaike Archaiologia . Barthold Georg Niebuhr, The History of Rome, Julius Charles Hare and Connop Thirlwall, μτφρ., John Smith, Cambridge (1828). "Gaius Claudius Sabinus Regillensis" (αρ. 3) στο Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Βιογραφίας και Μυθολογίας, William Smith, εκδ., Little, Brown, and Company, Βοστώνη (1849). Dictionary of Greek and Roman Antiquities, William Smith, ed., Little, Brown, and Company, Boston (1859). Harper's Dictionary of Classical Literature and Antiquities, Second Edition, Harry Thurston Peck, εκδ., Harper & Brothers Publishers, Νέα Υόρκη (1898). T. Robert S. Broughton, The Magistrates of the Roman Republic, American Philological Association (1952).

Ο Γάιος Κλαύδιος Σαβίνος Ρεγιλένσις, λατιν.: Gaius Claudius Ap. f. M. n. Sabinus Regillensis (ή Inregillensis), ήταν μέλος τού μεγάλου γένους των Κλαυδίων των πατρικίων στην Αρχαία Ρώμη. Κατείχε την υπατεία το 460 π.Χ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AC%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CF%8D%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%B5%CE%B3%CE%B9%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CF%83%CE%B9%CF%82

Νεύρωση

Οι πρώτοι που έδειξαν έντονο επιστημονικό ενδιαφέρον στις νευρώσεις και τα συμπτώματα τους ήταν οι Σίγκμουντ Φρόυντ, Bίλχελμ Ράιχ, Γιόζεφ Μπρόιερ.Οι Φρόυντ και Μπρόιερ μελέτησαν κυρίως την υστερία και αυτό γιατί αυτή συνοδεύεται από έντονες σωματικές εκδηλώσεις και νοητικές συγκρούσεις, ενώ ο Ράιχ μελέτησε την σεξουαλική προβληματική συμπεριφορά σαν την ενεργειακή πηγή της νεύρωσης. Η δυναμική και οικονομική συνεισφορά δύο όρων είναι πηγή νεύρωσης: προδιάθεση από καθήλωση του λίμπιντο - σεξουαλική δομή του ανθρώπου + Τυχαίες τραυματικές εμπειρίες (όπου οι παιδικές εμπειρίες έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα) Οι νευρώσεις δεν αποδιοργανώνουν την προσωπικότητα, ούτε αποκόπτουν την επικοινωνία της με την πραγματικότητα και δεν συνοδεύονται από ψευδαισθήσεις, χαρακτηριστικά που τις διαχωρίζουν απ' τις ψυχώσεις. Στη νεύρωση ο ασθενής έχει πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας, στη ψύχωση είναι απαραίτητα τα ψυχιατρικά φάρμακα. Χουντουμάδη Αν. - Πατεράκη Λ., Σύντομο Ερμηνευτικό Λεξικό Ψυχολογικών Όρων, Δωδώνη, (Αθήνα 1989) Σίγκμουντ Φρόυντ(Freud, Sigmund), Εισαγωγή στη ψυχανάλυση, Εκδ. Δαμιανός, Μετάφραση: Δ. Π. Κωστελένος, Αθήνα 2006, ISBN 960-228-243-6Σίγκμουντ Φρόυντ, Γιόζεφ Μπρόιερ(Breuer, Josef), Εκδ. Επίκουρος, Μεταφρ. Αναγνώστου Λευτέρης, ISBN 960-7105-24-9 Ελληνική Διπολική Οργάνωση (ΕΔΟ) Χρήστος Ευαγγέλου - Ψυχαναλυτής

Με τον όρο νεύρωση εννοείται εκείνη η διαταραχή συμπεριφοράς σύμφωνα με την οποία το άτομο αδυνατεί ενίοτε να αντιμετωπίσει άγχος και τις ενδοψυχικές συγκρούσεις του. Κεντρική θέση στην ψυχοπαθολογία των νευρώσεων κατέχουν οι ενοχές και το Υπερεγώ του ατόμου. Τον ασθενή βασανίζουν νοητικές συγκρούσεις μεταξύ του εγώ και ασυνείδητων ιδεών. Ο όρος εισήχθη για πρώτη φορά το 1789 από τον ιατρό William Cullen. Η πρώτη συστηματική έρευνα πάνω στις νευρώσεις έγινε από τους Σίγκμουντ Φρόυντ, Άλφρεντ Άντλερ και Καρλ Γιουνγκ στις αρχές του εικοστού αιώνα. Το άτομο που υπόκειται σε συμπτώματα νεύρωσης παρουσιάζει συνήθως φοβία, ψυχαναγκασμό και αγχωτικά επεισόδια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CF%8D%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7

Ατσιπάδες Ρεθύμνης

Οι Ατσιπάδες είναι ορεινός οικισμός στο δυτικό τμήμα του νομού Ρεθύμνης, στις βόρειες πλαγιές της κορυφής «Κουρούπα» (984 μ.) και λίγο δυτικότερα της Κοξαρές, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 420. Απέχει 27 χλμ. περίπου Ν. ΝΔ. του Ρεθύμνου. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1925 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Κοξαρές του νομού Ρεθύμνης. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Κοξαρές και προσαρτήθηκε στον δήμο Φοίνικα. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Φοίνικα και προσαρτήθηκε στον δήμο Αγίου Βασιλείου. Όταν το 1978 οι κατολισθήσεις στις Ατσιπάδες του Ρεθύμνου ανάγκασαν τους κατοίκους του χωριού να μετοικήσουν σε έκταση που παραχώρησε το τότε Υπουργείο Πρόνοιας, εκτίμησαν ότι ο οικισμός τους θα ονομαστεί Νέες Ατσιπάδες. Μετά από πολλά χρόνια, τον Ιούνιο του 2020, σε δημοτική συνεδρίαση αποφασίστηκε να μην δοθεί η αιτηθείσα ονομασία. Η εκκλησία του Αγίου Βασιλείου στο νοτιοκεντρικό τμήμα του οικισμού Η πεζοπορική διαδρομή προς την κορυφή «Κουρούπα», που έχει ως αφετηρία τον οικισμό Το μινωϊκό λατρευτικό ιερό κορυφής του «Κορακιά», κοντά στον οικισμό, από τα τελευταία που επισκέφτηκε η αρχαιολογική σκαπάνη και ακόμα και σήμερα παραμένει στην αφάνεια. Το ιερό εντοπίστηκε το 1895 και ανασκάφηκε το 1989 από τον αρχαιολόγο Alan Peatfield από την Βρετανική Αρχαιολογική Σχολή των Αθηνών. Μερικά ευρήματα εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ρεθύμνου. μακριά. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1996 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Google Earth eetaa.gr https://www.cretanbeaches.com/el/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%BF%CE%B9/%CE%B7-%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7/%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8C-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%80%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CF%81%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%85

Για τον ομώνυμο οικισμό στο Ηράκλειο, δείτε: Ατσιπάδες ΗρακλείουΟι Ατσιπάδες (επίσημη ονομασία, αι Ατσιπάδες) είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Κοξαρές, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Φοίνικα, του δήμου Αγίου Βασιλείου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ρεθύμνης, στην περιφέρεια Κρήτης, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Αγίου Βασιλείου του νομού Ρεθύμνης, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Κρήτης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%80%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82_%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CF%82

Κόζιμο ο Πρεσβύτερος

Γεννήθηκε το 1389 στη Φλωρεντία και ήταν γιος του Τζοβάνι ντι Μπίτσι, τραπεζίτη και της Πικάρντα Μπουέρι. Είχε έναν δίδυμο αδελφό, τον Δαμιανό, που απεβίωσε σύντομα. Οι δύο τους ονομάστηκαν έτσι προς τιμή των Αγ. Αναργύρων. Έξι έτη μικρότερος ήταν ο αδελφός του Λαυρέντιος ο πρεσβύτερος, που επίσης συμμετείχε στην Τράπεζα της οικογένειας. Ο πατέρας του ξεκίνησε από δανειστής χρημάτων, προσχώρησε στην Τράπεζα τού συγγενούς του Βιέρι ντι Κάμπιο και το 1397 άνοιξε δική του στη Ρώμη, την Τράπεζα των Μεδίκων. Επέστρεψε στη Φλωρεντία και μέσα σε 20 έτη είχε ανοίξει υποκαταστήματα στη Γενεύη, στη Βενετία και προσωρινά στη Νάπολη. Τα περισσότερα κέρδη προέρχοντο από το υποκατάστημα της Ρώμης, όπου ήταν διαχειριστής των οικονομικών του πάπα με αντάλλαγμα μία προμήθεια. Ακολούθησαν υποκαταστήματα στο Λονδίνο, την Πίσα, την Αβινιόν, το Μπουρζ, το Μιλάνο και τη Λυβέκη. Οι επίσκοποι μπορούσαν να δώσουν στο πλησιέστερο υποκατάστημα τις αμοιβές και να λάβουν τις άδειες από τον διαχειριστή. Ο πάπας μπορούσε να παραγγείλει μπαχαρικά, υφάσματα, κ.ά. πολύτιμα είδη και να τα έχει μέσω του χονδρικού εμπορίου της Τράπεζας. Μέσα σε 15 έτη είχε κέρδος 290.000 φλωρίνια.Ο Κόζιμο το 1410 δάνεισε στον Μπαλτασάρε Κόσα χρήματα για να αγοράσει το αξίωμα του καρδιναλίου· έγινε ο αντίπαπας Ιωάννης ΚΓ΄ και για να τον ξεπληρώσει τον έκανε διαχειριστή των οικονομικών της Αυλής (Curia). Αυτό του έδωσε τεράστια δύναμη: καθυστερημένους οφειλέτες μπορούσε να τους απειλεί με αφορισμό. Το 1415 τον συνόδευσε στη Σύνοδο της Κωνσταντίας, που καθαίρεσε τον Ιωάννη ΙΓ΄, έτσι ο Κόζιμο έχασε το (σχεδόν) μονοπώλιο που είχε στην Αυλή. Το ίδιο έτος ονομάστηκε Εκπρόσωπος της Δημοκρατίας από τη Φλωρεντία. Τώρα έπρεπε να ανταγωνιστεί τις άλλες τράπεζες, αλλά όταν η Τράπεζα των Σπίνι πτώχευσε, εξασφάλισε πάλι την προτεραιότητα. Ο Ιωάννης ΚΓ΄ διέφυγε στη Γερμανία, όπου τον φυλάκισε ο Σιγισμούνδος της Γερμανίας. Ο Κόζιμο πλήρωσε λύτρα για την ελευθέρωσή του.Ο πατέρας του, ο Τζοβάνι ντι Μπίτσι, αποσύρθηκε από την επιχείρηση το 1420, αφήνοντας τούς δύο γιους του. Τα 2/3 των εσόδων της Τράπεζας προερχόταν από τη Ρώμη και το 1/10 από τη Φλωρεντία· η Βενετία τους απέφερε περισσότερα από την πόλη τους. Ο Κόζιμο με τον αδελφό του είχαν τα 2/3 της Τράπεζας και το υπόλοιπο ένας συνεταίρος. Εκτός από την Τράπεζα είχαν και εκτάσεις γύρω από την πόλη, όπως το Μουτζέλο, την περιοχή καταγωγής της οικογένειας. Ο πατέρας τους απεβίωσε το 1429 αφήνοντάς τους 180.000 φλωρίνια. Η δύναμή του προερχόταν από τον πλούτο του, με τον οποίο ήλεγχε τις ψήφους. Όσο η Φλωρεντία ήταν υπερήφανη για τη Δημοκρατία της, ο Κόζιμο προσποιόταν μικρή πολιτική φιλοδοξία και απέφευγε να κατέχει δημόσια αξιώματα. Ο επίσκοπος της Σιένα, μετέπειτα πάπας Πίος Β΄ Πικολόμινι έγραφε πως «τα πολιτικά ζητήματα αποφασιζόταν σπίτι του. Αυτός που επέλεγε, θα κατείχε το αξίωμα. Ήταν ο βασιλιάς, αλλά όχι στο όνομα».Η ισχύς του επάνω στη Φλωρεντία, χωρίς να κατέχει κάποιο αξίωμα, έμοιαζε απειλητική για τους εχθρούς των Μεδίκων, τον Πάλα Στρότσι και τον Ρινάλντο ντελι Αλμπίτσι με τους συγγενείς του. Όταν τo 1433 απέτυχε η κατάκτηση της Λούκα, τον κατηγόρησαν γι’ αυτό και τον φυλάκισαν στο Παλαιό ανάκτορο (palazzo Vecchio). Με επιθυμία του Φίλελφο θα εκτελείτο, αλλά ο μοναχός Αμπρότζιο Τραβερσάρι με την επιρροή του κατάφερε να μετατρέψει τη φυλάκιση σε εξορία. Ο Κόζιμο πήρε την Τράπεζα και πήγε στην Πάδουα και μετά στη Βενετία. Όπου πήγαινε έβρισκε υποστηρικτές, που εκτιμούσαν το ότι αποδέχθηκε την εξορία, αντί να επιλέξει τις αιματηρές συγκρούσεις που συνέβαιναν από καιρό σε καιρό στους δρόμους της Φλωρεντίας. Είχε μαζί του τον αδελφό του Λαυρέντιο και τον είχαν ακολουθήσει και άλλοι, όπως ο αρχιτέκτονας Μικελότσο, στον οποίο ανέθεσε το σχεδιασμό μίας Βιβλιοθήκης για τη Βενετία, ως δώρο στους κατοίκους της. Όμως η διαφυγή ρευστού από τη Φλωρεντία ήταν τόσο μεγάλη, που έπειτα από ένα έτος το διάταγμα εξορίας έπρεπε να αρθεί. Έτσι επέστρεψε το 1434 για να κυριαρχήσει στη ζωή της πόλης για τα επόμενα 30 έτη. Η εξορία του τον έκανε να συλλογιστεί ότι ο κομματισμός ήταν η αιτία για την εξορία του και πώς να τον άρει. Μόλις επέστρεψε, με τη βοήθεια μερικών εκπροσώπων των συντεχνιών (priori) του Συμβουλίου των 9 (Signoria) που διέκειντο ευνοϊκά σε αυτόν, ξεκίνησε αλλαγές στο καθεστώς για να εξασφαλίσει την εδραίωσή του. Το 1447 απεβίωσε ο Φίλιππο-Μαρία, τελευταίος των Βισκόντι δούκας του Μιλάνου και ιδρύθηκε Δημοκρατία. Ο Κόζιμο, για να μην πέσει η πόλη στην επιρροή της Βενετίας, έστειλε διάδοχο το 1450 τον Φραντσέσκο Α΄ Σφόρτσα, έναν μισθοφόρο (condotiero) που είχε κλέψει γη από το Παπικό Κράτος και είχε ανακηρυχθεί άρχοντας. Οι κάτοικοι της Φλωρεντίας έπρεπε να συνεισφέρουν χρηματικά στη διαδοχή του Σφόρτσα, κάτι που τους δυσαρέστησε. Η συμμαχία του Κόζιμο με τον Φραντσέσκο Α΄ ήταν το αντιστάθμισμα της συμμαχίας της Βενετίας με τη Νάπολη. Η ειρήνη που προέκυψε από την ισορροπία των δυνάμεων, κράτησε σχεδόν 50 έτη και επέτρεψε την ανάπτυξη της Αναγέννησης.Στην εξωτερική του πολιτική αποθάρρυνε τη Γαλλία και την Αυστρία να παρεμβαίνουν. Το 1439 έπεισε τον πάπα Ευγένιο Δ΄ να μεταφέρει τη Σύνοδο από τη Φερράρα στη Φλωρεντία. Οι σύνεδροι μετακινήθηκαν στην πόλη, μάλιστα ο πιο εξέχων από αυτούς, ο Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. Οι λόγιοι της Κωνσταντινούπολης που τον ακολουθούσαν έκαναν να δημιουργηθεί ο θαυμασμός για τον ελληνικό πολιτισμό και να εκραγεί η ανάπτυξη της Τέχνης. Απεβίωσε το 1464 στη βίλα του στο Κορέτζι και τάφηκε στο ναό του Σαν Λορέντσο. Το Συμβούλιο (Signoria) του απένειμε μεταθανάτια τον τίτλο του Κικέρωνα «πατήρ της πατρίδος», που σκαλίστηκε στον τάφο του. Τον διαδέχθηκε ο πρωτότοκος γιος του Πέτρος. Ο Κόζιμο είναι σημαντικός ως προστάτης των Τεχνών και των Γραμμάτων. Αφού με την ευφυέστατη επιχειρηματική λογική του αύξησε την οικογενειακή περιουσία, τη δαπάνησε γενναιόδωρα για τον εξωραϊσμό της Φλωρεντίας. Κατά τον Σαλβιάτι ο ίδιος είχε πει ότι «για 50 έτη κέρδιζα χρήματα και τα ξόδευα για τη δόξα του Θεού και τη δική μου ανάμνηση. Δαπανούσα για τη Φλωρεντία με μεγαλύτερη ευχαρίστηση από ότι τα αποκτούσα με την επιχείρησή μου.» Με την προστασία του στους καλλιτέχνες διακήρυξε την ευθύνη του πολίτη, που έχει πλουτίσει, προς την πόλη του.Μίσθωσε τον νέο τότε Μικελότσο Μικελότσι για να του κτίσει το παλάτσο Μέντιτσι, ένα αυστηρό και μεγαλόπρεπο, πρωτότυπο κτήριο. Περιλαμβάνει παρεκκλήσιο, που ο Μπενότσο Γκοτσόλι ζωγράφισε την προσκύνηση των μάγων το 1461. Οι τρείς μάγοι, με μορφές των Μεδίκων, παρελαύνουν μέσα σε ένα Τοσκανικό τοπίο. Ο Κόζιμο ήταν προστάτης και έμπιστος του φρα Αντζέλικο, του φρα Φιλίππο Λίππι. Στον Ντονατέλο παρήγγειλε τον διάσημο ‘’Δαβίδ’’ και την ‘’Ιουδήθ που αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη’’, αγάλματα που βρίσκονται στη Στοά των Λογχοφόρων (Loggia dei Lanzi). Υπό την αιγίδα του κτίστηκε ο τρούλος της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε και έτσι ολοκληρώθηκε ο ναός. Αρχιτέκτονας ήταν ο εκκεντρικός και πτωχευμένος Μπρουνελέσκι. Η κατασκευή του τρούλου είναι το μεγαλύτερο από τα έργα με τα οποία εμπλουτίστηκε η πόλη. Το 1433-34 που ήταν εξόριστος στη Βενετία, ανέθεσε στον καλό φίλο του Μικελότσο που τον συνόδευε, την κατασκευή μίας Βιβλιοθήκης ως δώρο για τους κατοίκους της πόλης.Το 1444 ίδρυσε την πρώτη δημόσια Βιβλιοθήκη στη Φλωρεντία, στο Σαν Μάρκο. Ήταν σημαντική για το ανθρωπιστικό κίνημα της Αναγέννησης. Τη σχεδίασε ο Μικελότσο, μαθητής του Γκιμπέρτι, που συνεργάστηκε με τον Ντονατέλο. Ο Κόζιμο έδωσε τα χρήματα για την επισκευή του κτηρίου και την προμήθεια μιας καλής συλλογής βιβλίων, που οι αναγνώστες χρησιμοποιούσαν χωρίς να πληρώσουν. Η χρηματοδότηση ενός τέτοιου έργου τον έθεσε σε εξέχουσα θέση στην πόλη.Ανέθεσε στον Μικελότσο και την κατασκευή ακόμη μίας Βιβλιοθήκης για τον εγγονό του Λαυρέντιο τον Μεγαλοπρεπή. Και τα τρία κτήρια έγιναν στο ρυθμό της Αναγέννησης και είναι σημαντικά έργα για την Τέχνη. Ο Κόζιμο, όταν ήταν νέος, είχε τρία βιβλία και όταν έγινε 30 ετών είχε αποκτήσει 70. Μία ομάδα μορφωμένων ανδρών τον εισήγαγε στον Ανθρωπισμό και του ζήτησαν τη βοήθειά του για τη διατήρηση των βιβλίων. Μεγάλωσε αγαπώντας το κίνημα και με ευχαρίστηση χορηγούσε την προσπάθεια ανανέωσης του Ελληνο-Ρωμαϊκού Πολιτισμού μέσω της λογοτεχνίας. Οι ουμανιστές του προκάλεσαν το ενδιαφέρον συλλογής βιβλίων. Ο αυστηρός τραπεζίτης ήταν ένας ρομαντικός βιβλιόφιλος, που αναζητούσε βιβλία και υποστήριζε κάθε επιχείρηση προς αναζήτηση ενός ακόμη έργου αρχαίου συγγραφέα. Χρηματοδότησε ταξίδια του Πότζιο Μπρατσιολίνι στην Ελλάδα, στη Συρία και στην Αίγυπτο για το κυνήγι βιβλίων. Απασχολούσε τους 45 αντιγραφείς του βιβλιοπώλη Βεσπασιάνο ντα Μπιστίτσι, που του αντέγραφαν χειρόγραφα. Όταν απεβίωσε ο ανθρωπιστής Νικολό ντε Νικόλι, πλήρωσε 6.000 φλωρίνια για τα 800 χειρόγραφά του. Είχε επηρεαστεί από τις διαλέξεις που έκανε ο Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων κατά τη σύνοδο του 1439 κι υποστήριξε τις προσπάθειες του Μαρσίλιο Φιτσίνο (νεαρός ταλαντούχος γιος του προσωπικού του γιατρού) για την αναβίωση του Νεοπλατωνισμού. Ανέθεσε στον Φιτσίνο τη μετάφραση στα Λατινικά όλων των έργων του Πλάτωνα (κάτι που έγινε για πρώτη φορά) και συγκέντωσε μία τεράστια Βιβλιοθήκη που τη μοιραζόταν με διανοούμενους, όπως ο Νικολό ντε Νικόλι και ο Λεονάρντο Μπρούνι.Ίδρυσε την ‘’Πλατωνική Ακαδημία’’ στη Φλωρεντία το 1445 για τη σπουδή του Πλάτωνα. Μόρφωσε τον εγγονό του Λαυρέντιο τον Μεγαλοπρεπή και μετέπειτα κυβερνήτη(1469-1492) με το νέο τρόπο σπουδών, το «Studi Humanitatis», αναβιώνοντας τον Ανθρωπισμό. Ο Κόζιμο είχε τεράστια επίδραση στην πνευματική ζωή της Αναγέννησης, με τη χρηματοδότηση της επαναφοράς των Ελλήνων κλασικών συγγραφέων, μειώνοντας έτσι την επιρροή του Σχολαστικισμού. Το 1415 νυμφεύτηκε την Κοντεσίνα ντε'Μπάρντι, κόρη του Αλεσάντρο ντι Σότσο Μπάρντι, κόμη του Βέρνιο. Ο γάμος είχε κανονιστεί από τον πατέρα του για να ενισχύσει τη σχέση του με τους παλαιούς ευγενείς Μπάρντι. Η Τράπεζά τους, από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη, είχε χρεοκοπήσει από το 1345, παρ’ όλα αυτά επηρέαζαν σε υψηλό βαθμό τα οικονομικά θέματα. Είχε τέκνα: Πέτρος Α΄ ο Ποδάγρας 1416-1469, κυβερνήτης της Φλωρεντίας. Τζοβάνι 1421-1463, τραπεζίτης.Από μία Κιρκάσια υπηρέτρια είχε έναν μη νόμιμο γιο: (νόθος) Κάρλο 1429-1492, ηγούμενος στο αββαείο του Σαν Σαλβατόρε. Burckhardt, Jacob, The Civilization of the Renaissance in Italy (1860) 1878. Connell, William. Society and Individual in Renaissance Florence, 2002. Cook, Jon (2003). "Why Renaissance? Why Florence?" History Review, 47, 44–46. De Roover, R. The Rise and Decline of the Medici Bank, 1397–1494. Cambridge, MA: Harvard University Press, 1963. Durant, Will (1953). The Renaissance. The Story of Civilization. New York: Simon and Schuster. 1953. Guerrieri, Francesco· Fabbri, Patrizia (1996). Palaces of Florence. Rizzoli. for the Palazzo Medici. Kent, Dale. Cosimo De' Medici and the Florentine Renaissance: The patron's oeuvre. New Haven: Yale University Press, 2000. Martin Roberts, Italian Renaissance. Longman, 1992. Meehan, William F. III (2007). "The Importance of Cosimo de Medici in Library History." Indiana libraries, 26(3), 15–17. Retrieved from: http://hdl.handle.net/1805/1579 Parks, Tim. Medici Money: Banking, Metaphysics, and Art in Fifteenth-Century Florence. New York: W. W. Norton, 2005. Padgett John F., Ansell Christopher K.,"Robust Action and the Rise of the Medici. 1400–1434", The American Journal of Sociology, Vol. 98, No. 6. (May, 1993), pp. 1259–1319. Tomas, Natalie R. (2003). The Medici Women: Gender and Power in Renaissance Florence. Aldershot: Ashgate. ISBN 0-7546-0777-1.

O Κόζιμο ο πρεσβύτερος (ιταλ.: Cosimo di Giovanni de' Medici, 27 Σεπτεμβρίου 1389 - 1 Αυγούστου 1464) από τον Οίκο των Μεδίκων, ήταν τραπεζίτης. Λόγω της μεγάλης του περιουσίας είχε τη δύναμη να γίνει στην πραγματικότητα κυβερνήτης της Φλωρεντίας, ο πρώτος από τους Μεδίκους που είχε τη θέση αυτή. Στην πόλη, που τυπικά ήταν Δημοκρατία, ήταν πρώτος μεταξύ ίσων και μετά το θάνατό του πατήρ της πατρίδος. Έζησε στην αρχή της Αναγέννησης και ήταν προστάτης της Τέχνης και του Ανθρωπισμού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%B6%CE%B9%CE%BC%CE%BF_%CE%BF_%CE%A0%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B2%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82

Σημείο Μισιουρέβιτς

Ο ακόλουθος ορισμός του σημείου Μισιουρέβιτς μπορεί να βρεθεί σε έργα αναφοράς:Η τιμή της παραμέτρου c 0 {\displaystyle c_{0}} είναι σημείο Μισιουρέβιτς ακριβώς όταν η προ-περιοδική τροχιά οδηγεί σε περιοδική τροχιά. Ο ορισμός αυτός βασίζεται στις ιδιότητες μιας αναδρομικής ακολουθίας, οι οποίες εξηγούνται παρακάτω. Για ένα μιγαδικό τετραγωνικό πολυώνυμο, υποθέστε μια αναδρομή στην παράσταση f c : C ¯ ↦ C ¯ , z ↦ z 2 + c {\displaystyle f_{c}\colon {\overline {\mathbb {C} }}\mapsto {\overline {\mathbb {C} }},\,z\mapsto z^{2}+c} δίνεται. Η αρχική τιμή z 0 = 0 {\displaystyle z_{0}=0} είναι μια σταθερή αρχική τιμή και η μιγαδική παράμετρος c c είναι μια ελεύθερα επιλέξιμη μεταβλητή. Με αυτές τις προδιαγραφές, η αναδρομική ακολουθία έχει την ακόλουθη μορφή: f c 0 ( 0 ) ↦ f c 1 ( 0 ) ↦ f c 2 ( 0 ) ↦ f c 3 ( 0 ) ↦ ⋯ ↦ f c n ( 0 ) {\displaystyle f_{c}^{0}(0)\mapsto f_{c}^{1}(0)\mapsto f_{c}^{2}(0)\mapsto f_{c}^{3}(0)\mapsto \cdots \mapsto f_{c}^{n}(0)} .Εδώ, f c 0 = z 0 {\displaystyle f_{c}^{0}=z_{0}} και f c n {\displaystyle f_{c}^{n}} υποδηλώνει τη διαδοχική εκτέλεση n φορές της f c {\displaystyle f_{c}} και δεν πρέπει να θεωρείται ως n-te δύναμη. Ας οριστεί η μιγαδική παράμετρος c {\displaystyle c} στην τιμή c 0 {\displaystyle c_{0}} για τον περαιτέρω υπολογισμό και για συντόμευση, όπου έχει νόημα, ας οριστεί f c l ( c 0 ) = α {\displaystyle f_{c}^{l}(c_{0})=\alpha } . Τότε η αναδρομική ακολουθία για την l {\displaystyle l} -th και p {\displaystyle p} -th διαδοχική εκτέλεση, υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει σημείο Μισιουρέβιτς, έχει την αναπαράσταση: 0 ↦ c 0 ↦ f c ( c 0 ) ↦ ⋯ ↦ f c l ( c 0 ) = α ↦ f c ( f c l ( c 0 ) ) = f c ( α ) ↦ ⋯ ↦ f c p ( α ) = f c ( α ) ↦ ⋯ {\displaystyle 0\mapsto c_{0}\mapsto f_{c}(c_{0})\mapsto \cdots \mapsto f_{c}^{l}(c_{0})=\alpha \mapsto f_{c}(f_{c}^{l}(c_{0}))=f_{c}(\alpha )\mapsto \cdots \mapsto f_{c}^{p}(\alpha )=f_{c}(\alpha )\mapsto \cdots } .Οι ιδιότητες αυτής της ακολουθίας μπορούν να συνοψιστούν ως εξής: Μια προ-περιοδική τροχιά δημιουργείται μέχρι το l {\displaystyle l} -th μέλος της ακολουθίας. Η προπεριοδική τροχιά έχει την εξής αναπαράσταση { 0 , c 0 , f c ( c 0 ) , ⋯ , f c l ( c 0 ) } {\displaystyle \{0,c_{0},f_{c}(c_{0}),\cdots ,f_{c}^{l}(c_{0})\}} και ισχύει l ≥ 1 {\displaystyle l\geq 1} , αφού c 0 {\displaystyle c_{0}} πρέπει να είναι μέρος της προπεριοδικής τροχιάς. Από το p {\displaystyle p} -th επακόλουθο προκύπτει μια κυκλική τροχιά γ = { f c p ( α ) , ⋯ , f c 2 p − 1 ( α ) } {\displaystyle \gamma =\{f_{c}^{p}(\alpha ),\cdots ,f_{c}^{2p-1}(\alpha )\}} και επομένως πρέπει να είναι p ≥ 1 {\displaystyle p\geq 1} . Με επαγωγή μπορεί να αποδειχθεί ότι f c k ⋅ p ( α ) = f c p ( α ) {\displaystyle f_{c}^{k\cdot p}(\alpha )=f_{c}^{p}(\alpha )} ισχύει για κάθε k ∈ N {\displaystyle k\in \mathbb {N} } . Για την αρχική τιμή c = i {\displaystyle c=i} τα αποτελέσματα για f i : z ↦ z 2 + i {\displaystyle f_{i}\colon \ z\mapsto z^{2}+i\ } , με z 0 = 0 {\displaystyle z_{0}=0} η αναδρομική ακολουθία: 0 ↦ i ↦ i − 1 ↦ − i ↦ i − 1 ↦ … ↦ i − 1 ↦ − i ↦ i − 1 ↦ … {\displaystyle 0\ \mapsto \ i\ \mapsto \ i-1\ \mapsto -i\ \mapsto \ i-1\ \mapsto \ldots \mapsto \ i-1\ \mapsto -i\ \mapsto \ i-1\ \mapsto \ldots } .Η προπεριοδική τροχιά είναι { 0 , i } {\displaystyle \{0,i\}} και οδηγεί σε μια περιοδική τροχιά γ = { i − 1 , − i } {\displaystyle \gamma =\{i-1,-i\}} . Κατά συνέπεια, το i {\displaystyle i} είναι ένα σημείο Μισιουρέβιτς.Με αρχική τιμή c = − 1 2 {\displaystyle c=-{\tfrac {1}{2}}} για f − 1 / 2 : z ↦ z 2 − 1 2 {\displaystyle f_{-1/2}\colon \ z\mapsto z^{2}-{\tfrac {1}{2}}} με z 0 = 0 {\displaystyle z_{0}=0} η αναδρομική ακολουθία: 0 ↦ − 1 2 ↦ − 1 4 ↦ − 7 16 ↦ − 79 256 ↦ … {\displaystyle 0\ \mapsto -{\tfrac {1}{2}}\ \mapsto -{\tfrac {1}{4}}\ \mapsto -{\tfrac {7}{16}}\ \mapsto -{\tfrac {79}{256}}\ \mapsto \ldots } . c = − 1 2 {\displaystyle c=-{\tfrac {1}{2}}} δεν είναι σημείο Μισιουρέβιτς, διότι δεν υπάρχει ούτε προ-περιοδική τροχιά και ούτε περιοδική τροχιά. Dierk Schleicher: On Fibers and Local Connectivity of Mandelbrot and Multibrot Sets, in: M.Lapidus, M. van Frankenhuysen (eds): Fractal Geometry and Applications: A Jubilee of Benoît Mandelbrot. Proceedings of Symposia in Pure Mathematics 72, Αμερικανική Μαθηματική Εταιρεία (2004), 477–507, 1999, pdf Αυτοομοιότητα Σύνολο Μάντελμπροτ Σύνολο Τζούλια Οικοδομήσιμο Σύμπαν

Το σημείο Μισιουρέβιτς (επίσης γνωστό ως σημείο Μισιουρέβιτς-Τέρστον) πήρε το όνομά του από τον Πολωνό μαθηματικό Μίχαου Μισιουρέβιτς. Ένα τέτοιο σημείο υπολογίζεται για να αναδείξει την ομοιότητα ενός συνεχόμενου συνόλου Τζούλια με την ακμή του συνόλου Μάντελμπροτ για το ίδιο σημείο Μισιουρέβιτς σε γραφική αναπαράσταση. Σε μια δημοσίευση σχετικά με την ομοιότητα του συνόλου Μάντελμπροτ και του συνόλου Τζούλια, ο Ταν Λέι έδειξε ότι η απεικόνιση του συνόλου Μάντελμπροτ που βρίσκεται σε ένα σημείο Μισιουρέβιτς είναι, με ακρίβεια ενός συντελεστή μεγέθυνσης και μιας περιστροφής, μια παραμορφωμένη εικόνα του συνόλου Τζούλια στο ίδιο σημείο Μισιουρέβιτς.Τα σημεία Μισιουρέβιτς χρησιμοποιούνται επίσης για τη γραφική αναπαράσταση της αυτο-ομοιότητας του συνόλου Μάντελμπροτ, του συνόλου multibrot και των φράκταλ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9C%CE%B9%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AD%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82

Δίπυλον

Το Δίπυλο βρισκόταν 60 μέτρα από την Ιερά Πύλη, που ήταν η αφετηρία της πομπής για την Ελευσίνα στα πλαίσια των Μεγάλων Μυστηρίων. Παρόλα αυτά είναι πολύ πιθανό οι πιστοί να χρησιμοποιούσαν και τη μεγαλύτερη πύλη του Διπύλου. Ο Παυσανίας κατά την περιήγησή του ξεκίνησε από εκεί και δεν κάνει καμία αναφορά στην Ιερά Πύλη, πιθανότατα επειδή το Δίπυλο ήταν η μόνη πύλη της κλασικής οχύρωσης που είχε διατηρηθεί σε καλή κατάσταση μέχρι τα χρόνια εκείνα. Φαίνεται πως οι Αθηναίοι το συντηρούσαν και το εξωράιζαν λόγω της μνημειακής μορφής του. Χαϊδάρι, συνάντηση με την Ιστορία Αναστασία Λερίου, Έκδοση του Δήμου Χαϊδαρίου (2006) [1] Ιστοσελίδα Δήμου Χαϊδαρίου

Το Δίπυλον ήταν η μεγάλη πύλη στη δυτική πλευρά του αθηναϊκού τείχους, η οποία μέχρι τα τέλη του 4ου αιώνα ήταν γνωστή και ως Θριάσιαι ή Κεραμεικού Πύλαι. Αποτελούσε την κύρια είσοδο στην πόλη των Αθηνών, όχι μόνο στα ρωμαϊκά χρόνια αλλά και κατά τους κλασικούς και ελληνιστικούς χρόνους. Εκεί κατέληγαν οι δρόμοι από τον Πειραιά, την Ελευσίνα, την Ακαδημία αλλά και την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και τη Θεσσαλία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CF%80%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%BD

Δήμος Δρυμαλίας

Στον δήμο Δρυμαλίας περιλαμβάνονταν: Δ.δ. Χαλκείου Νάξου [ 635 ], με υπαγόμενα τα χωριά Χαλκείον [368], Τσικαλαριό , Ακάδημοι, Καλόξυλος, Κεραμί και Ράχη . Δ.δ. Απεράθου Νάξου (Απειράθου) [ 1.078 ] η Απείρανθος (τ. η Απείρανθος) [ 722 ], ο Αζάλας [ 28 ], το Κανάκι [ 23 ], η Κλειδώ [ 54 ], τα Λυγαρίδια [ 49 ], η Μουτσούνα [ 84 ] και ο Πάνερμος [ 14 ]. Δ.δ. Δαμαριώνος Νάξου [ 557 ] ο Δαμαριώνας [ 333 ], η Αγιασσός [ 83 ], η Βουρβουριά [ 19 ], ο Δαμαλάς [ 41 ] και το Πυργάκι [ 20 ]. Δ.δ. Δανακού -- ο Δανακός [ 108 ] Δ.δ. Κεραμωτής -- η Κεραμωτή [ 58 ] Δ.δ. Κορωνίδος [ 572 ] η Κορωνίς [ 279 ], η Αγιά [ 24 ], ο Απόλλων [ 129 ], ο Κάμπος [ 50 ], ο Μυρίσης [ 55 ], ο Ταξιάρχης [ 25 ], το Φαρακλό [ 16 ] και η Χίλια Βρύση [ 28 ]. Δ.δ. Κορώνου [ 744 ] η Κόρωνος [ 526 ], η Αργοκοιλιώτισσα [ 22 ], η Ατσιπάπη [ 25 ] και ο Λιώνας [ 80 ]. Δ.δ. Μέσης -- η Μέση [ 97 ] Δ.δ. Μονής [ 230 ] η Μονή [ 216 ] και οι Σίφωνες [ 0 ] Δ.δ. Σκαδού -- το Σκαδόν [ 83 ] Δ.δ. Φιλοτίου [ 1.803 ]-- το Φιλότιον [ 1.477 ] και ο Καλαντός [ 101 ]

Ο Δήμος Δρυμαλίας ήταν δήμος του νομού Κυκλάδων που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Νάξου & Μικρών Κυκλάδων. Καταλάμβανε το ανατολικό τμήμα της Νάξου και περιλάμβανε τα ορεινά χωριά, αμέσως μετά τον Κυνίδαρο. Αριθμούσε (πραγματικό) πληθυσμό 6.099 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%94%CF%81%CF%85%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82

Σίβυλλα της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ

Η Φραγκίσκη Σίβυλλα Αυγούστα γεννήθηκε το 1675 στο Κάστρο Ράτσεμπουργκ. Ήταν η δεύτερη κόρη του Ιουλίου Φραγκίσκου της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ και της Εδβίγης των Βίττελσμπαχ, κόρης του Χριστιανού Αυγούστου του Ζούλτσμπαχ. Το 1676 η οικογένεια μετακόμισε στο Σλάκενβερτ στη Βοημία, όπου εκείνη και η αδελφή της πέρασαν τη νεότητά τους. Η μεγαλύτερη αδερφή της Άννα Μαρία Φραγκίσκη παντρεύτηκε τον Τζαν Γκαστόνε των Μεδίκων, Μεγάλο Δούκα της Τοσκάνης. Όταν η μητέρα τους απεβίωσε το 1681, η εκπαίδευσή τους ανατέθηκε στην κόμισσα Εύα Πολυξένα φον Βέρσοβιτς (1699). Η εκπαίδευσή τους ήταν στην τέχνη της αυλικής εθιμοτυπίας, τη συνομιλία, τη ζωγραφική και τη μουσική, που εθεωρείτο η παραδοσιακή εκπαίδευση για μία γυναίκα στην εποχή εκείνη. Εκπαιδεύτηκε επίσης από τον πάππο της Χριστιανό Αύγουστο του Ζούλτσμπαχ. Δεδομένου ότι οι δύο αδελφές ήταν τα μόνα επιζώντα παιδιά του Δούκα και της Δούκισσας της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ, ήταν επιθυμητές υποψήφιες για γάμο λόγω της κληρονομιάς τους, την οποία θα μπορούσαν να δικαιούνται κατά το τέλος του πατέρα τους το 1689. Όταν απεβίωσε ο πατέρας της, η αδελφή της θα γινόταν Δούκισσα της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ από μόνη της και θα έδινε το δουκάτο στα παιδιά της. Ο πατέρας τους -σύμφωνα με το κουτσομπολιό της Αυλής- φαίνεται να δηλητηριάστηκε: ο ένοχος φέρεται να είναι η Κόμισσα φον Βέρσοβιτς. Με το τέλος του, ο κλάδος Λάουενμπουργκ του Οίκου των Ασκάνια εξέλιπε από άρρενα μέλη. Ωστόσο η κληρονομία σε θήλεα μέλη ήταν δυνατή στους νόμους του Σαξονίας-Λάουενμπουργκ. Έτσι η νόμιμες κληρονόμοι του δουκάτου, η Άννα Μαρία Φραγκίσκη και η αδερφή της Σίβυλλα, αγωνίστηκαν για τη διαδοχή της πρώτης. Αυτό διότι η εξαδέλφη τού Ιουλίου Φραγκίσκου, η Ελεονώρα Καρλόττα της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ-Φράντσχαγκεν, διεκδίκησε τη διαδοχή. Το ασθενές δικαίωμα διαδοχής τους προσβλήθηκε από τον Γεώργιο Γουλιέλμο του γειτονικού Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ - Τσέλλε, ο οποίος εισέβαλε στη Σαξονία-Λάουενμπουργκ με τα στρατεύματά του, αναστέλλοντας έτσι την ανάληψη της εξουσίας της Άννας Μαρίας στο δουκάτο. Επίσης άλλες μοναρχίες διεκδικούσαν τη διαδοχή, προκαλώντας μία σύγκρουση στην οποία ενεπλάκησαν τα γειτονικά δουκάτα του Μεκλεμβούργου-Σβερίν και του δανικού Χόλσταϊν, τα πέντε πριγκιπάτα του Άνχαλτ, που κυβερνούνταν από τους Ασκάνια, ο Εκλέκτορας της Σαξονίας, που είχε διαδεχθεί τους Ασκάνια στη Σαξονία-Βίττενμπεργκ το 1422, η Σουηδία και το Βραδεμβούργο. Η σύγκρουση επιλύθηκε τελικά στις 9 Οκτωβρίου 1693 (στο Χάμπουργκερ Βέρλαϊχ), εκτοπίζοντας οριστικά την Άννα Μαρία και τη Σίβυλλα. Οι δύο αδελφές δεν παραιτήθηκαν ποτέ από τη διεκδίκηση. Ο αυτοκράτορας Λεοπόλδος Α΄ απέρριψε τη διαδοχή στο Τσέλλε και συνεπώς διατήρησε το Χάντελν, έδαφος ξεχωριστό από τη Σαξονία-Λάουενμπουργκ, το οποία ήταν μακριά από το Τσέλλε. Μόνο το 1728 ο γιος του, ο αυτοκράτορας Κάρολος ΣΤ΄, το απέδωσε στον Γεώργο Β΄ Αύγουστο με τη Σαξονία-Λάουενμπουργκ, νομιμοποιώντας τελικά την de facto ανάληψή του από τον παππού του το 1689 και το 1693. Το 1731 ο Γεώργιος Β΄ Αύγουστος απέκτησε επίσης το Χάντελν από την αυτοκρατορική κηδεμονία. Η Σίβυλλα επρόκειτο να παντρευτεί τον Ευγένιο της Σαβοΐας-Καρινιάν, αλλά προτίμησε τον άλλο υποψήφιο, τον μεγαλύτερο και πένητα Μάργραβο του Μπάντεν-Μπάντεν, που είχε χάσει σχεδόν τα πάντα λόγω του πολέμου με τη Γαλλία. Η Σίβυλλα μνηστεύθηκε λοιπόν με τον Λουδοβίκο Γουλιέλμο του Μπάντεν-Μπάντεν, περίπου 20 έτη μεγαλύτερό της και χωρίς παιδιά. Ήταν επίσης γνωστός ως "Τουρκικός Λουδοβίκος" (Türkenlouis) λόγω των διάσημων εκστρατειών του εναντίον των Οθωμανών και των προσπαθειών του εναντίον τού Λουδοβίκου ΙΔ΄ στο πεδίο μάχης ως μέρος του αυτοκρατορικού στρατού. Έτσι ο Λουδοβίκος Γουλιέλμος ταξίδεψε για να γνωρίσει τη νεαρή του νύφη στη Βοημία. Αυτός έφτασε στη Βοημία στις 10 Ιανουαρίου 1690. Το ζευγάρι μνηστεύθηκε στις 14 Ιανουαρίου και ο γάμος έγινε στις 27 Μαρτίου 1690, όταν η Σίβυλλα ήταν 15 ετών. Το ζευγάρι θα παντρευόταν στο Κάστρο Ράουντνιτς, την κύρια κατοικία του Μαργράβου, αλλά αυτό είχε καταστραφεί από τους Γάλλους. Ως αποτέλεσμα οι νεόνυμφοι έμειναν στο Όστροφ στην περιοχή του Κάρλσμπαντ (νυν Κάρλοβυ Βάρυ). Αν και κυβερνών πρίγκιπας, ο Λουδοβίκος Γουλιέλμος του Μπάντεν-Μπάντεν ήταν στρατηγός εν αποστρατεία, είκοσι χρόνια μεγαλύτερος από τη Σίβυλλα. Τότε ο Αυτοκράτορας θεωρούσε ότι η αδελφή της θα παντρευόταν τον Eυγένιο της Σαβοΐας, λόγω της υπηρεσίας του προς τον Αυτοκράτορα. Αλλά αυτή παντρεύτηκε πρώτα τον Φίλιππο Γουλιέλμο του Νόιμπουργκ, γιο του Φιλίππου Γουλιέλμου του Παλατινάτου και της Eλισάβετ Αμαλίας της Έσσης-Ντάρμστατ. Όταν ο Φίλιππος Γουλιέλμος απεβίωσε το 1693, αυτή παντρεύτηκε τον Τζιαν Γκαστόνε των Μεδίκων, Μεγάλο Δούκα της Τοσκάνης και γιο του Κόζιμο Γ΄ της Τοσκάνης και της Mαργαρίτας Λουίζας της Ορλεάνης ( εξαδέλφης του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας). Ωστόσο λίγο μετά τον γάμο του με τη Σίβυλλα, ο Λουδοβίκος Γουλιέλμος συμμετείχε και πάλι στον πόλεμο εναντίον των Οθωμανών. Η μάχη του Σλάνκαμεν το 1691 ήταν ο μεγαλύτερος θρίαμβός του. Η ανταλλαγή επιστολών μεταξύ της νεαρής Σιβύλλας και του συζύγου της έχει χαθεί έκτοτε, αλλά η Σίβυλλα είχε στενή σχέση με τον παππού της, τον Χριστιανό Αύγουστο του Ζούλτσμπαχ. Από αυτά τα γράμματα είναι προφανές ότι ο Χριστιανός Αύγουστος λάτρευε τη νεότερη εγγονή του. Στα πρώτα χρόνια του γάμου, η Σίβυλλα συχνά χωριζόταν από τον σύζυγό της και είχε πολύ χρόνο να καλλιεργεί τα προσωπικά της ενδιαφέροντα. Αλλά σύντομα άρχισε να ασχολείται με τη διαχείριση της περιουσίας τους, μία εμπειρία που απέφερε πολύ όφελος αργότερα. Το ζευγάρι είχε εννέα παιδιά συνολικά, αλλά επρόκειτο να δει τα περισσότερα από αυτά να αποβιώνουν σε παιδική ηλικία. Όσον αφορά τα παιδιά της, η Σίβυλλα ονομάστηκε άτυχη: η πρώτη της εγκυμοσύνη έληξε σε αποβολή, το πρώτο παιδί έζησε για έξι μήνες, το δεύτερο για 4 χρόνια, το τρίτο για 6 χρόνια, το τέταρτο για 2 χρόνια, το πέμπτο απεβίωσε μετά από 6 έτη και το έβδομο 6 ετών. Έτσι από τα εννέα παιδιά του ζευγαριού, μόνο τρία έφτασαν στο 10ο έτος της ζωής τους: δύο γιοί και μία κόρη. Από τους δύο γιους, ο ένας ήταν άτεκνος και ο άλλος είχε μόνο μία κόρη, η οποία με τη σειρά της ήταν χωρίς παιδιά. Οι μοναδικοί απόγονοί της είναι μέσω της κόρης της Aυγούστας, που παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο της Ορλεάνης, εγγονό του Λουδοβίκου ΙΔ΄. Μέσω της Aυγούστας, η Σίβυλλα ήταν η γιαγιά του Λουδοβίκου Φιλίππου Α΄ των Γάλλων. Η Αυγούστα απεβίωσε στον τοκετό σε ηλικία 21 ετών. Λεοπόλδος Γουλιέλμος (Γκύνσμπουργκ, 1694 - Γκύνσμπουργκ, 1695, σύμφωνα με άλλες πηγές: 1695 – 1696). Καρλόττα (Γκύνσμπουργκ, 1696 - Γκύνσμπουργκ, 1700). Κάρολος Ιωσήφ (Άουγκσμπουργκ, 1697 - Σλάκενβερτ, 1703). Βιλελμίνη (Σλάκενβερτ, 1700 - Σλάκενβερτ, 1702). Λουίζα (Νυρεμβέργη, 1701 - 1707). Λουδοβίκος Γεώργιος Σιβέρτος (Έττλινγκεν, 1702 - Ράστατ, 1761), Μάργραβος του Μπάντεν-Μπάντεν. Γουλιέλμος Γεώργιος Σιβέρτος (Aσάφφενμπουργκ, 1703 - Μπάντεν-Μπάντεν, 1709). Αυγούστα Μαρία Ιωάννα (Aσάφφενμποργκ, 1704 - Παρίσι, 1726), παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο της Ορλεάνης, και είχε έναν γιο. Ήταν πρόγονος του Λουδοβίκου Φιλίππου Α΄ της Γαλλίας. Aύγουστος Γεώργιος Σιβέρτος (Ράστατ, 1706 - Ράστατ, 1771), Μάργραβος του Μπάντεν-Μπάντεν, παντρεύτηκε τη Mαρία Βικτωρία του Άρενμπεργκ.Όταν ο δεύτερος γιος της, Κάρολος Ιωσήφ, απεβίωσε το 1703, η Σίβυλλα έκανε ένα πρώτο προσκύνημα στο Αββαείο της Παναγίας των Ερημιτών στο Άινζιεντελν. Ακολούθησαν άλλα επτά προσκυνήματα. Otto Flake: Türkenlouis. Gemälde einer Zeit . 2. Αυλαία. Fischer, Frankfurt am Main 1988,(ISBN 3-596-25788-3) Saskia Esser: Leben und Werk der Markgräfin Franziska Sibylla Augusta . Ausstellungskatalog, Stadt Rastatt, Rastatt 1983,(ISBN 3-923082-01-0) Clemens Jöckle: Maria-Einsiedeln-Kapelle Rastatt . Schnell & Steiner, Ρέγκενσμπουργκ 1999,(ISBN 3-7954-5971-0) Hans-Georg Kaack: Markgräfin Sibylla Augusta. Die große badische Fürstin der. Μπαρότζεϊτ . Stadler, Konstanz 1983,(ISBN 3-7977-0097-0) Άννα Μαρία Ρέννερ: Sybilla Augusta. Markgräfin von Μπάντεν. Die Geschichte eines denkwürdigen Lebens . 4. Αυλαία. Müller, Καρλσρούη 1981,(ISBN 3-7880-9665-9) Gerlinde Vetter: Zwischen Glanz und Frömmigkeit. Der Hof der badischen Markgräfin Sibylla Augusta . Katz, Gernsbach 2006,(ISBN 3-938047-19-4) Rudolf Sillib: Schloß Favorite und die Eremitagen der Markgräfin Franziska Sibylla Augusta von Baden-Baden. Neujahrsblätter der Badischen Historischen Kommission, Neue Folge 17. Carl Winters Universitätsbuchhandlung, Χαϊδελβέργη 1914.

Η Σίβυλλα (γερμ. Sibylle von Saxen-Lauenburg, 21 Ιανουαρίου 1675 - 10 Ιουλίου 1733) από τον Οίκο των Ασκάνια ήταν κόρη του Δούκα της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ και με τον γάμο της έγινε μαργραβίνη του Μπάντεν-Μπάντεν. Ο σύζυγός της Λουδοβίκος Γουλιέλμος, λόγω των στρατιωτικών επιτυχιών του απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ήταν γνωστός ως Τύρκενλουις (= Λουδοβίκος ο Τούρκος). Αυτή έδρασε ως επίτροπος του Μπάντεν-Μπάντεν (1707 - 1727) για τον γιο της Λουδοβίκο Γεώργιο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CE%B2%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%9B%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA

Μέτωπο για την Απελευθέρωση του Θύλακα της Καμπίντα

Την 1η Φεβρουαρίου 1885, υπογράφηκε η Συνθήκη του Σιμουλαμπούκο, με την οποία η Καμπίντα ορίστηκε ως πορτογαλικό προτεκτοράτο. Ένα μνημείο χτίστηκε από τις αποικιακές αρχές το 1956 στο σημείο ακριβώς όπου υπογράφηκε η συνθήκη το 1885, 5 χλμ. βόρεια της πόλης Καμπίντα. Το 1963, τρεις οργανώσεις, το Κίνημα για την Απελευθέρωση του Θύλακα της Καμπίντα (MLEC), η Επιτροπή Δράσης της Εθνικής Ένωσης της Καμπίντα (CAUNC) και η Εθνική Συμμαχία Μαγιόμπε (ALLIAMA), συγχωνεύθηκαν για να σχηματίσουν το FLEC.Κατά τη διάρκεια του Πορτογαλικού Αποικιακού Πολέμου (1961–1974), τα εθνικιστικά κινήματα της Καμπίντα πολέμησαν ενάντια στις Πορτογαλικές Ένοπλες Δυνάμεις. Μετά την πτώση του καθεστώτος του Νέου Κράτους το οποίο κυβέρνησε την Πορτογαλία και τα υπερπόντια εδάφη της από το στρατιωτικό πραξικόπημα της Επανάστασης των Γαριφάλων της 25ης Απριλίου 1974 στη Λισαβόνα, προσφέρθηκε ανεξαρτησία σε όλα τα εδάφη στο εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένης της Ανγκόλας. Το 1975 το FLEC σχημάτισε μια προσωρινή κυβέρνηση με επικεφαλής τον Ενρίκες Τιάγκο που κήρυξε την ανεξαρτησία της Καμπίντα από την Πορτογαλία την 1η Αυγούστου 1975. Πρόεδρος ήταν ο Λουίς Ράνκε Φράνκε.Μεταξύ Νοεμβρίου 1975 και 4 Ιανουαρίου 1976, ο θύλακας της Καμπίντα δέχθηκε την εισβολή στρατιωτών των Λαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας, των ενόπλων δυνάμεων του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας (MPLA), το οποίο ήταν ένα από τα κυρίαρχα κινήματα ανεξαρτησίας στην Ανγκόλα, με την υποστήριξη κουβανικών στρατευμάτων. Οι Λαϊκές Ένοπλες Δυνάμεις Απελευθέρωσης της Ανγκόλας απέκτησαν γρήγορα τον έλεγχο των αστικών περιοχών ενώ το FLEC έλεγχε την ύπαιθρο.Το FLEC χωρίστηκε σε τρεις φατρίες. Τον Νοέμβριο του 1977 δημιουργήθηκε μια άλλη παράταξη, η Στρατιωτική Διοίκηση για την Απελευθέρωση της Καμπίντα. Τον Ιούνιο του 1979 οι Ένοπλες Δυνάμεις για την Απελευθέρωση της Καμπίντα δημιούργησαν ένα άλλο κίνημα, το Λαϊκό Κίνημα για την Απελευθέρωση της Καμπίντα (MPLC, Movimento Popular de Libertação de Cabinda). Στη δεκαετία του 1980, το FLEC έλαβε βοήθεια από την Εθνική Ένωση για την Ολική Ανεξαρτησία της Ανγκόλας (UNITA), η οποία αντιτάχθηκε στην ελεγχόμενη από το MPLA κυβέρνηση της Ανγκόλα, και από τη Νότια Αφρική. Το 1988, η Κομμουνιστική Επιτροπή της Καμπίντα (CCC, Comité Comunista de Cabinda) αποχώρησε από το FLEC, με επικεφαλής τον Καγιά Μοχάμεντ Γιάι. Στη δεκαετία του 1990, δημιουργήθηκε μια άλλη παράταξη, η Εθνική Ένωση για την Απελευθέρωση της Καμπίντα (União Nacional de Libertação de Cabinda), με επικεφαλής τον Λουμίνγκου Λουίς Γκίμπι.Το αρχικό FLEC επανασχηματίστηκε τη δεκαετία του 1990 και δημιουργήθηκαν δύο φατρίες. Η FLEC-Renovada, της οποίας η σημαία ήταν λευκή με μια κεντρική λωρίδα χωρισμένη σε τρία χρώματα (πράσινο, κίτρινο και μαύρο, με κόκκινο δαχτυλίδι στο κέντρο της σημαίας) και η FLEC-Ένοπλες Δυνάμεις της Καμπίντα (FLEC-FAC, Forças Armadas de Cabinda), χρησιμοποιώντας την αρχική κόκκινη, κίτρινη και μπλε σημαία, με έμβλημα.Μια άλλη ομάδα δημιουργήθηκε από ομογενείς της Καμπίντα στην Ολλανδία το 1996, η Frente de Libertação do Estado de Cabinda (FLEC (Lopes), Μέτωπο Απελευθέρωσης του Κράτους της Καμπίντα). Αυτή η ομάδα υιοθέτησε μια μπλε, κίτρινη και μαύρη σημαία με το μνημείο του Σιλαμπούκο στο κέντρο.Τον Δεκέμβριο του 2002, οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ανγκόλας ανακοίνωσαν την αιχμαλωσία της FLEC-Renovada. Τον Αύγουστο του 2006 υπογράφηκε κατάπαυση του πυρός μεταξύ της FLEC-Renovada και της κυβέρνησης της Ανγκόλα γεγονός το οποίο έχει επικριθεί από ορισμένες ομάδες κατοίκων της Καμπίντα. Η FLEC-FAC συνεχίζει τον αγώνα της για ανεξαρτησία τόσο εντός όσο και εκτός Καμπίντα. Τον Οκτώβριο του 2006 η FLEC-FAC ζήτησε παρέμβαση από την Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και των Λαών της Αφρικανικής Ένωσης . Μέλη της ομάδας έχουν πάρει ομήρους πολλούς αλλοδαπούς πολίτες στην Καμπίντα. Τον Μάιο του 2000, η FLEC-FAC απήγαγε τρεις αλλοδαπούς και έναν ντόπιο υπάλληλο ενός Πορτογάλου εργολάβου, οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από δύο μήνες. Τον Μάρτιο του 2001, η FLEC-Renovada απήγαγε πέντε Πορτογάλους υπαλλήλους μιας κατασκευαστικής εταιρείας οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι τρεις μήνες αργότερα. Η Γαλλία έχει επικριθεί για μια συνεχιζόμενη πατερναλιστική πολιτική της Françafrique, ενός δικτύου ανεπίσημων πολιτικών και εμπορικών εμπλοκών με πολιτικούς και επιχειρηματικούς ηγέτες στην Αφρική για διάφορα οικονομικά οφέλη. Ένας από αυτούς τους ηγέτες, ο Ενρίκε Ενζιτά Τιάγκο κατοικεί στο Παρίσι, ενώ ένας άλλος, ο Ροντρίγκες Μίνγκας, φέρεται να χρησιμοποιεί γαλλικό κινητό τηλέφωνο, αν και ισχυρίστηκε ότι ζούσε ακόμα στην Καμπίντα.Παρόλο που αυτοί οι ειδικοί δεσμοί μεταξύ των γαλλικών υπηρεσιών πληροφοριών και του FLEC ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για την αντιμετώπιση της κυβέρνησης του MPLA στην υποστηριζόμενη από την Κούβα Αγκόλα, συνεχίστηκαν ακόμη και μετά το τέλος του πολέμου. Η Γαλλία έχει επίσης ασχοληθεί με το σκάνδαλο πώλησης όπλων Angolagate στο οποίο εμπλέκονται παράνομες πωλήσεις όπλων στην Ανγκόλα κατά τη διάρκεια του 27ετούς εμφυλίου πολέμου. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, ισχυρίστηκε ότι ήθελε την κατάργηση της πολιτικής της Françafrique. Η Γαλλία έχει μεγάλα συμφέροντα στην Αγκόλα. Ο γαλλικός πετρελαϊκός κολοσσός Total, ο οποίος έκανε μια νέα ανακάλυψη πετρελαίου στα ανοικτά της θάλασσας τον Οκτώβριο του 2009, επεκτείνει την παρουσία του στην Ανγκόλα. Η χώρα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος συνεισφέρων στην παραγωγή της Total μετά τη Νιγηρία.

Το Μέτωπο για την Απελευθέρωση του Θύλακα της Καμπίντα (πορτογαλικά: Frente para a Libertação do Enclave de Cabinda‎, FLEC) είναι ανταρτικό και πολιτικό κίνημα για την ανεξαρτησία της επαρχίας της Καμπίντα από την Ανγκόλα. Παλαιότερα υπό πορτογαλική διοίκηση, με την ανεξαρτησία της Ανγκόλας από την Πορτογαλία το 1975, η περιοχή έγινε θύλακας της νέας ανεξάρτητης Ανγκόλας. Το FLEC μάχεται στον Πόλεμο της Καμπίντα στην περιοχή που καταλαμβάνεται από τα πρώην βασίλεια των Κακόνγκο, Λοάνγκο και Νγκόγιο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CF%84%CF%89%CF%80%CE%BF_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%91%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%98%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B1

Βιντεοπαιχνίδι βολών πρώτου προσώπου

Οι μηχανές απεικόνισης τρισδιάστατων γραφικών έχουν προχωρήσει πολύ από την πρώτη τους εμφάνιση. Για παράδειγμα, τα απλά γραφικά του Wolfenstein 3D που έδιναν τότε άμεσα την εντύπωση παιχνιδιού, έχουν αντικατασταθεί από γραφικά με μηχανές εξομοίωσης φυσικών φαινομένων όπως του Crysis, με παραδείγματα όπως την φυσική κίνηση των επιμέρους φύλλων ενός δέντρου ξεχωριστά με ρεαλιστικό τρόπο, την ρεαλιστική απεικόνιση φωτισμού και σκιών και άλλα. Τα FPS έχουν προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό στον διαδικτυακό χώρο. Ενώ ξεκίνησαν κυρίως σαν παιχνίδια με σκοπό την ψυχαγωγία μόνο του ενός βασικού παίχτη που αγόρασε το παιχνίδι, σήμερα πολλά έχουν εξελιχθεί σε ολόκληρες κοινότητες παικτών στο ίντερνετ. Τα παιχνίδια πρώτου προσώπου βολών παρουσιάζουν μια ιδιαίτερη ιδιαιτερότητα, ως προς την τελική απόδοση του παίχτη, στην ακρίβεια του εξοπλισμού αλλά και στην ταχύτητα του δικτύου. Αυτό διότι, σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια που είναι βασισμένα περισσότερο στην μακροπρόθεσμη στρατηγική και σκέψη, τα παιχνίδια αυτά έχουν μεγάλες απαιτήσεις στην άμεση ανταπόκριση του παίχτη στην οποιαδήποτε αλλαγή του περιβάλλοντος του παιχνιδιού. Battlefield BioShock Call of Duty Counter-Strike Crysis Doom Half-Life Halo Portal Quake Urban Terror Wolfenstein 3D Βιντεοπαιχνίδια δράσης Βιντεοπαιχνίδια περιπέτειας Βιντεοπαιχνίδια δράσης περιπέτειας Βιντεοπαιχνίδια επιβίωσης τρόμου Βιντεοπαιχνίδια ρόλων Βιντεοπαιχνίδια δράσης ρόλων Βιντεοπαιχνίδια στρατηγικής Βιντεοπαιχνίδια MMORPG Βιντεοπαιχνίδια πλατφόρμας Βιντεοπαιχνίδι πάλης Βιντεοπαιχνίδι beat 'em up Βιντεοπαιχνίδια εξομοίωσης Βιντεοπαιχνίδια παζλ Βιντεοπαιχνίδια αγώνων Βιντεοπαιχνίδια αθλητισμού

Το βιντεοπαιχνίδι βολών πρώτου προσώπου (αγγλικά: first-person shooter ή FPS) είναι κατηγορία βιντεοπαιχνιδιών, τα οποία εκτελούνται σε οπτική πρώτου προσώπου. Αυτό σημαίνει ότι ο παίκτης βλέπει τον κόσμο του παιχνιδιού μέσα από τα "μάτια" του ήρωα του παιχνιδιού. Για να συμβεί αυτό, χρησιμοποιούνται ειδικές μηχανές τρισδιάστατης απεικόνισης, ώστε να δίνεται η ψευδαίσθηση του πραγματικού χώρου, όπως και στις εφαρμογές εικονικής πραγματικότητας. Στα παιχνίδια αυτά, ο παίκτης χρησιμοποιεί τα εικονικά όπλα του χαρακτήρα. Αυτά μπορεί να είναι M16, απλά εργαλεία όπως σφυριά, ή ακόμα και το γυμνό χέρι. Αυτό το γεγονός έχει δημιουργήσει προβληματισμούς για την ηθική κάποιων παιχνιδιών του είδους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9_%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CF%8E%CE%BD_%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%8E%CF%80%CE%BF%CF%85

Δήμος Σητείας

Ο Δήμος Σητείας αποτελείται από 32 Κοινότητες, οι οποίες βρίσκονται στους τρεις Δημοτικές Ενότητες Ιτάνου, Λεύκης και Σητείας. Ο Δήμος περιλαμβάνει τις Κοινότητες της Επαρχίας Σητείας, με εξαίρεση τις τέσσερεις Κοινότητες Αγίου Στεφάνου, Ορεινού, Σταυροχωρίου και Σχοινοκαψάλων, οι οποίες ανήκουν στον Δήμο Ιεράπετρας. Κοινότητα Ζάκρου Άγιος Γεώργιος, ο Αδραβάστοι, οι Αζοκέραμος, ο Ζάκρος, η Κάτω Ζάκρος, ο Κελλάρια, τα Κλησίδιον, το Ξεροκαμπιάς, ο Σφάκα, η Κοινότητα Καρυδίου Σητείας Καμάρα, η Καρύδιον, το Λαγκάδα, η Κοινότητα Μητάτου Άγιος Νικόλαος, ο Βρυσίδιον, το Κρυονέριον, το Μητάτον, το Ξηρολίμνη, η Χώνος, ο Κοινότητα Παλαικάστρου Αγκάθια, τα Βίγλα, η Κουρεμένος, ο Κυριαμάδι, το Λύδια, η Μερτύδια, τα Παλαίκαστρον, το Τοπλού, το Χιώνα, η Χοχλακιαί, αι Κοινότητα Αγίας Τριάδος Αγία Τριάς, η Κουφονήσιον, το (νησίς) Κοινότητα Απιδίων Γούδουρας, ο Έξω Απίδιον, το Καλός Λάκκος, ο Μέσα Απίδιον, το Κοινότητα Αρμένων Αρμένοι, οι Ασπρόλιθος, ο Ετιά, η Κοινότητα Ζίρου Αγία Ειρήνη, η Αγριλιά, η Ζίρος, η Καλόν Χωρίον, το Λαμνώνιον, το Ξερόκαμπος, ο Χαμαίτουλον, το Κοινότητα Λιθινών Αζάλιον, το Λαγκάδα, η Λιθίναι, αι Κοινότητα Παππαγιαννάδων Βορίον, το Παππαγιαννάδες, οι Σκλάβοι, οι Συκέα, η Κοινότητα Περιβολακίων Επάνω Περιβολάκια, τα Καλόν Νερόν, το Μονή Καψά, η Πεζούλας, ο Περιβολάκια, τα Κοινότητα Πεύκων Ανάληψις, η Άσπρος Ποταμός, ο Πεύκοι, οι Πιλαλήματα, τα Κοινότητα Χανδρά Άγιος Παντελεήμονας, ο Κατελιώνας, ο Χανδράς, ο Κοινότητα Σητείας Αγία Φωτιά, η Ανεμομύλια, τα Γιανυσάδα, η (νησίς) Δραγονάδα, η (νησίς) Παξιμάδα, η (νησίς) Πετράς, ο Σητεία, η Τρυπητός, ο Κοινότητα Αγίου Γεωργίου Σητείας (Τουρτούλων) Άγιος Γεώργιος, ο (Τουρτούλοι, οι) Επάνω Επισκοπή, η Σωτήρα, η Κοινότητα Αχλαδίων Αχλάδια, τα Κιμουριώτης, ο Παρασπόριον, το Κοινότητα Έξω Μουλιανών Έξω Μουλιανά, τα Κοινότητα Κατσιδωνίου Κατσιδώνιον, το Σανδάλιον, το Σίτανος, η Κοινότητα Κρυών Δάφνη, η Επάνω Κρυά, τα Κάτω Κρυά, τα Ρίζα, η Σκορδίλον, το Κοινότητα Λάστρου Άγιον Πνεύμα, το Λάστρος, η Κοινότητα Μαρωνίας Μαρωνία, η Κοινότητα Μέσα Μουλιανών Καλαβρός, ο Μέσα Μουλιανά, τα Κοινότητα Μυρσίνης Μυρσίνη, η Κοινότητα Πισκοκεφάλου Κάτω Επισκοπή, η Πισκοκέφαλον, το Κοινότητα Πραισού Άγιος Σπυρίδων, ο (Κανένες, ο) Καλαμαύκι, το Νέα Πραισός, η (Βαβέλοι, οι) Κοινότητα Ρούσσας Εκκλησίας Διόνυσος, ο Ρούσσα Εκκλησία, η Κοινότητα Σκοπής Ξερόκαμπος, ο Παναγία Φανερωμένης, η Παπαδιόκαμπος, ο Σαραντάπηχος, ο Σκοπή, η Κοινότητα Σταυρωμένου Αρνικόν, το Ζού, η Κάτω Δρύς, ο Σταυρωμένος, ο Κοινότητα Σφάκας Άγιος Ανδρέας, ο Σφάκα, η Κοινότητα Τουρλωτής Μόχλος, ο Τουρλωτή, η Κοινότητα Χαμεζίου Χαμέζιον, το Κοινότητα Χρυσοπηγής (Ρουκάκας) Μπέμπονας, ο Χρυσοπηγή, η (Ρουκάκα, η) Συλλογικό έργο, Κρήτη- Το Αφιέρωμα, εκδ. οίκος Αρσινόη, Αθήνα 1985, τόμος 10. Πρόγραμμα Καλλικράτης - ΦΕΚ Α87 της 07/06/2010 Απόφαση 45892 του Υπ. Εσωτερικών, Αποκέντρωσης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης - ΦΕΚ Β1292 της 11/08/2010 Υπουργείο Εσωτερικών, σχέδιο Καλλικράτης

Ο Δήμος Σητείας είναι δήμος της περιφέρειας Κρήτης, που συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης. Προέκυψε από τη συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Σητείας, Ιτάνου και Λεύκης ως προέκταση της επαρχίας Σητείας. Η έκταση του νέου Δήμου είναι 715,154 τ.χλμ και ο πληθυσμός του 19.029 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Έδρα του νέου δήμου ορίστηκε η Σητεία. Με το ΦΕΚ 239Α/9-11-2011, οι τοπικές Κοινότητες Πεύκων, Χρυσοπηγής, Λιθινών και Περβολακίων που υπάγονταν στο Δήμο Ιεράπετρας, εντάχθηκαν στον Δήμο Σητείας. Οι Κοινότητες αυτές υπάγονταν παλαιότερα και στην Επαρχία Σητείας. Με το πρόγραμμα Κλεισθένης Ι, οι τοπικές και δημοτικές Κοινότητες μετονομάστηκαν και πάλι σε Κοινότητες την 1η Σεπτεμβρίου 2019. Με εξαίρεση τον πρώην δήμο Σητείας, ο οποίος σήμερα αποτελεί επίσης Κοινότητα, αυτές οι διοικητικές μονάδες έχουν ξανά την ονομασία που έφεραν και προ του προγράμματος Καποδίστριας (1998).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82

Ναταβάν Χουρσιντμπανού

Η Ναταβάν γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1832 στη Σούσα, στο σημερινό Ναγκόρνο Καραμπάχ. Επειδή ήταν το μοναδικό παιδί στην οικογένεια ήταν λογικά και η μοναδική κληρονόμος του χανάτου Καραμπάχ κι έμεινε γνωστή ως η κόρη του Χαν. Το πραγματικό της όνομα ήταν Κουρσίντ-Μπανού, αλλά επέλεξε το ψευδώνυμο ‘Ναταβάν’ που σημαίνει δυστυχισμένος και καταπιεσμένος.Μετά τον θάνατο του πατέρα της, η Ναταβάν ασχολήθηκε επισταμένως και συστηματικά με τη φιλανθρωπία και την προώθηση της κοινωνικής και πολιτιστικής ανάπτυξης του Καραμπάχ. Ανάμεσα στις διάσημες πράξεις της ήταν η επίλυση του προβλήματος του νερού και της ύδρευσης γενικότερα στη Σούσα το 1883. Η τοπική ρωσική εφημερίδα "Καύκασα" έγραψε εκείνη την εποχή: "Η Χουρσίντ-Μπανού άφησε ένα αιώνιο σημάδι στις μνήμες των κατοίκων της Σούσα και η δόξα της θα μεταβεί από γενιά σε γενιά ».. Οι πηγές που χτίστηκαν με την προτροπή της Ναταβάν χρησιμοποιώντας τις γνωστές λευκές πέτρες της περιοχής, θεωρούνται ιστορικά μνημεία υπό προστασία. Πολλά έκανε επίσης για την προώθηση της ανάπτυξης της διάσημης φυλής των αλόγων του Καραμπάχ. Ίδρυσε και χρηματοδότησε την πρώτη λογοτεχνική εταιρεία στη Σούσα και σε ολόκληρο το Αζερμπαϊτζάν. Η <<Εταιρεία των Φίλων>>, έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής και συγκέντρωσε τις σημαντικότερες ποιητικές και πνευματικές δυνάμεις του Καραμπάχ εκείνης της εποχής.Ο ανθρωπισμός , η ευγένεια , η φιλία και η αγάπη ήταν τα κύρια θέματα των ποιημάτων ghazals της Ναταβάν. Αυτά τα άκρως συναισθηματικά και ρομαντικά ποιήματα εκφράζουν τα συναισθήματα και τις συμφορές μιας γυναίκας που δεν ήταν ευτυχισμένη στην οικογενειακή της ζωή και που έχασε πρόωρα τον γιο της.Πολλά από αυτά τα ποιήματα χρησιμοποιούνται σήμερα στα δημοτικά τραγούδια. Η Ναταβάν πέθανε το 1897 στη Σούσα. Στην κηδεία της οι άνθρωποι, ως ένδειξη ελάχιστου σεβασμού, μετέφεραν το φέρετρο στους ώμους τους σε όλη τη διαδρομή από τη Σούσα στην Άγνταμ, τριάντα χιλιόμετρα περίπου βορειοανατολικά, όπου και θάφτηκε σε οικογενειακό τάφο. Η μοίρα, όμως, του μνημείου της στη Σούσα, δεν ήταν ευοίωνη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ναγκόρνο Καραμπάχ το 1992, η κατοικία της, στη Σούσα, όπως και τα άλλα ιστορικά μνημεία στην εμπόλεμη ζώνη, καταστράφηκαν. Τα μνημεία επίσης της Ναταβάν και των άλλων διάσημων Αζέρων του Καραμπάχ, συμπεριλαμβανομένων των Ουζεγίρ Χατζιμπέγιοφ και Bulbul υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Ο υπουργός πολιτισμού του Αζερμπαϊτζάν, Polad Bulbuloghlu, μετέφερε τις χάλκινες προτομές από την Γεωργία στο Μπακού. (πωλήθηκαν από Αρμένιους αγωνιστές ως παλιοσίδερα στη Γεωργία). Ο Thomas de Waal , Βρετανός δημοσιογράφος και συγγραφέας, ειδικός επί θεμάτων Καυκάσου και αυτόπτης μάρτυρας της καταστροφής των μνημείων έγραψε περίλυπος για τα τρία χάλκινα κεφάλια, γεμάτα με τρύπες από σφαίρες, που βρίσκονται στο προαύλιο της έδρας του Ερυθρού Σταυρού στο κέντρο του Μπακού: της ποιήτριας Ναταβάν, του συνθέτη Χατζιμπέγιοφ και του φημισμένου τραγουδιστή Bulbul. Σήμερα όλα αυτά τα μνημειακά προσωπεία, φυλάσσονται στην εσωτερική αυλή του Μουσείου των Τεχνών του Αζερμπαϊτζάν στο Μπακού.

Η Ναταβάν Χουρσιντμπανού (αζέρικα: Xurşidbanu Natəvan, Σούσα,15 Αυγούστου 1832, - Σούσα, 1 Οκτωβρίου 1897) θεωρείται μια από τις καλύτερες λυρικές ποιήτριες του Αζερμπαϊτζάν , η οποία έγραψε στην περσική αλλά και στην αζερική γλώσσα. Κόρη του Μεχντί Γκούλου-χαν , του τελευταίου ηγεμόνα του χανάτου Καραμπάχ (1748-1822), η Ναταβάν ήταν γνωστή για τα λυρικά της γαζάλ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BD_%CE%A7%CE%BF%CF%85%CF%81%CF%83%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D

Δάφνη Αμαλιάδας Ηλείας

Στην Δάφνη υπάρχουν πολλά παλιά, αλλά και νεόκτιστα κτίρια. Τα περισσότερα διαθέτουν κήπους. Η Δάφνη διαθέτει επίσης μία κεντρική πλατεία, δημοτικό σχολείο το οποίο δυστυχώς δεν λειτουργεί λόγω της υπογεννητικότητας, ένα εξαιρετικό ελαιοτριβείο και μεγάλο αριθμό φυτωρίων. Ακόμα υπάρχει ένα πρατήριο υγρών καυσίμων, ένα παντοπωλείο-καφενείο και μια ψησταριά που λειτουργεί τους καλοκαιρινούς μήνες. Το κοινοτικό γραφείο όπου κάθε δεύτερη εβδομάδα περνά αγροτικός γιατρός. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και τη γεωργία (ελιές, σταφίδα). Όμως καλλιεργούν πιπεριές, καρπούζια, κολοκύθια, κρεμμύδια και τριφύλλι. Υπάρχει ενεργός ταχυδρομική υπηρεσία και money transfer. Υπάρχει νεολαία και κάθε καλοκαίρι γίνεται το φεστιβάλ Δάφνης «Δημήτρης Λ. Λαγκαδινός», όπου λαμβάνουν χώρα ποικίλες εκδηλώσεις (θεατρικές παραστάσεις, παραδοσιακοί χοροί, κλπ.), που συγκεντρώνουν αυξημένο ενδιαφέρον στην περιοχή. Αξιοθέατα Πολύ κοντά στη Δάφνη, στη τοποθεσία "Λακκαθέλα", βρίσκεται αρχαίο μυκηναϊκό νεκροταφείο θαλαμωτών τάφων, με πλούσια και σημαντικά ευρήματα, η οποία έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος. Γνωστό στην ευρύτερη περιοχή είναι το μη επανδρωμένο μοναστήρι του Αγίου Βλάσιου, λίγο έξω από το χωριό σε τοποθεσία με θέα τους κάμπους. Χρονολογείται στον 7ο ή 8ο αιώνα και έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Η γιορτή του Αγίου είναι στις 11 Φεβρουαρίου. Κάθε χρόνο εκείνη την μέρα οι κάτοικοι του χωριού συρρέουν στο παλιό μοναστήρι για να τιμήσουν την μνήμη του Αγίου και να προσευχηθούν. Μέσα στο χωριό υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου και η γιορτή του Αγίου είναι στις 2 Μαϊου. Κοντά στο δημοτικό σχολείο βρίσκεται και το Κοιμητήριο του Αγίου Νικολάου, το οποίο ήταν μια δωρεά της Ευγενίας Λιακόπουλου για την μνήμη του γιου της. Τώρα ανακαινίστηκε πρόσφατα με την οικονομική βοήθεια της εκκλησίας. Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012) Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δάφνης Αμαλιάδας Ηλείας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 10/09/2016. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Δάφνης Αμαλιάδας Ηλείας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 10/09/2016.

Για οικισμούς με ίδιο όνομα στην Ηλεία, δείτε: Δάφνη Ηλείας Η Δάφνη είναι πεδινό χωριό του Νομού Ηλείας, νοτιοδυτικά της τεχνητής λίμνης του Πηνειού. Η ομώνυμη Τοπική Κοινότητα έχει μόνιμο πληθυσμό 543 κατοίκους (συγκεκριμένα: 515 κάτοικοι Δάφνης και 28 κάτοικοι Καλαθά) σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Απέχει μόλις 8 χιλιόμετρα από την πόλη της Αμαλιάδας και βρίσκεται σε υψόμετρο 104 μέτρων. Η Δάφνη από το 1997, σύμφωνα με το νόμο Καποδίστρια, έγινε δημοτικό διαμέρισμα και ανήκει στο Δήμο Αμαλιάδας ενώ από το 2010 αποτελεί την έδρα της ομώνυμης Τοπικής Κοινότητας της Δημοτικής Ενότητας Αμαλιάδας του Καλλικρατικού Δήμου Ήλιδας. Μέχρι το 1957 ονομαζόταν Δάμιζα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AC%CF%86%CE%BD%CE%B7_%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82

Άγριλος Αρφαρών Μεσσηνίας

Ο Άγριλος βρίσκεται σε υψόμετρο 367 μέτρων. Άγιος Χαράλαμπος Αγρίλου. Σε ένα πλάτωμα του χωριού Άγριλος, νότια του ναού του Αγίου Σπυρίδωνος, βρίσκεται ο βυζαντινός ναός του Αγίου Χαραλάμπους, που σώζεται σε καλή κατάσταση. Ανήκει στην κατηγορία των σταυρεπίστεγων Α/1. Είναι χτισμένος με κοινή αργολιθοδομή και με το πλινθοπερίκλειστο σύστημα στη δυτική όψη και στη βάση των τυμπάνων της καμάρας. Πλούσιος είναι ο κεραμοπλαστικός του διάκοσμος, κυρίως στη νότια και δυτική όψη του ναού. Το μνημείο χρονολογείται στο τέλος του 14ου αιώνα.Άγιος Σπυρίδων Αγρίλου. Βορειοανατολικά του χωριού Άγριλος, βρίσκεται ο βυζαντινός ναός του Αγίου Σπυρίδωνος, ο οποίος σώζεται σε καλή κατάσταση. Ο ναός είναι σταυρεπίστεγος της κατηγορίας Α/1. Η τοιχοποιία του ναού αποτελείται κυρίως από κοινή αργολιθοδομή, εκτός από τη δυτική θύρα και τα τύμπανα της καμάρας, που ακολουθούν το πλινθοπερίκλειστο σύστημα κατά τμήματα, ενώ έχουν και αξιοπρόσεκτο κεραμοπλαστικό διάκοσμο. Ο ναός ανάγεται στον 14ο αιώνα .Υπαπαντή Αγρίλου (Παναγίτσα). Βοριοανατολικά του χωριού Άγριλος, βρίσκεται ο βυζαντινός ναός της Υπαπαντής, ένα οικογενειακό και ταφικό παρεκκλήσι, που σώζεται σε καλή κατάσταση. Αρχιτεκτονικά πρόκειται για μικρή μονόκλιτη καμαροσκέπαστη βασιλική με μεταγενέστερο νάρθηκα. Έχει κτιστεί με κοινή αργολιθοδομή, εκτός από τη δυτική όψη, όπου εντοπίζεται κεραμοπλαστικός διάκοσμος, που συνίσταται σε μία οριζόντια πλίνθινη ταινία, μία κάθετη οδοντωτή ταινία και μία ζώνη πλίνθων από ομόρροπες γωνίες. Στο εσωτερικό υπάρχουν τοιχογραφίες του 19ου αιώνα. Το αρχικό μνημείο χρονολογείται στα τέλη του 14ου αιώνα. 08-03-1841, ο οικισμός Άγριλος προσαρτάται στο Δήμο Αμφείας και ορίζεται χειμερινή έδρα του Δήμου Αμφείας. 12-07-1874, ο οικισμός Άγριλος ορίζεται έδρα του Δήμου Αμφείας. 07-02-1876, ο οικισμός Άγριλος παύει να είναι έδρα του Δήμου Αμφείας. 31-08-1912, ο οικισμός Άγριλος αποσπάται από το Δήμο Αμφείας και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Αγρίλου. 04-12-1997, ο οικισμός Άγριλος αποσπάται από την Κοινότητα Αγρίλου και προσαρτάται στο Δήμο Αρφαρών. 07-06-2010, ο οικισμός Άγριλος αποσπάται από το Δήμο Αρφαρών και προσαρτάται στο Δήμο Καλαμάτας. Δήμος Καλαμάτας

Ο Άγριλος Αρφαρών είναι οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας, στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, με πληθυσμό 140 κατοίκων, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Διοικητικά ανήκει στην Κοινότητα Αγρίλου και υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Αρφαρών, του Δήμου Καλαμάτας. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ημιορεινός οικισμός, με έκταση 8,683 χμ² (2011).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%81%CF%86%CE%B1%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Κάστρο του Πλαταμώνα

Το κάστρο είναι χτισμένο στη θέση του αρχαίου Ηρακλείου (ή Ηράκλειας). Στον Περίπλου του Ψευδο-Σκύλακα (4ος αι. π.Χ.), αναφέρεται ως «πρώτη πόλις Μακεδονίας, Ηράκλειον». Πρόσφατες ανασκαφές έχουν φέρει στο φως κεραμική ευβοϊκής, πρωτοκορινθιακής προέλευσης, καθώς και γεωμετρικής εποχής από την Ανατολική Ελλάδα, τα οποία δείχνουν παρουσία Ελλήνων ίσως και από τον 8ο αι. π.Χ. Το τοπωνύμιο Πλαταμώνας αναφέρεται για πρώτη φορά το 1198 σε χρυσόβουλο του βυζαντινού αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού Α΄. Μετά τη Δ' Σταυροφορία (1204), με την είσοδο των Φράγκων στην Ελλάδα, η Πιερία παραχωρήθηκε (ως τμήμα του Βασιλείου της Θεσσαλονίκης) στον Βονιφάτιο τον Μομφερατικό, το 1204. Τα κάστρα του Κίτρους και του Πλαταμώνα παραχωρήθηκαν σε ιππότες του. Το κάστρο του Κίτρους πήρε ο Βίριχ φον Ντάουν και ο Λομβαρδός Ρολάντο Πίκε ή Πίσκια πήρε τον Πλαταμώνα. Ο τελευταίος έκτισε εκεί το κάστρο, κάπου μεταξύ των ετών 1204 και 1222, μετά από εντολή του Βονιφάτιου, στη θέση της μεσοβυζαντινής οχύρωσης, με σκοπό τον έλεγχο του περάσματος από τη Μακεδονία στη Θεσσαλία. Επίσης, ιδρύθηκαν λατινικές εκκλησίες στον Πλαταμώνα και στο Κίτρος, με καθολικό επίσκοπο (στο Κίτρος η καθολική επισκοπή θα διαρκέσει μέχρι την κατάληψη της Μακεδονίας από τους Τούρκους, στα τέλη του 14ου αιώνα). Σχετική αναφορά υπάρχει στο Χρονικό του Μορέως Περί το 1224 το Κάστρο του Πλαταμώνα κυριεύτηκε από τον Θεόδωρο Α΄ Κομνηνό το Δούκα, όταν αυτός κατέλυσε το Φραγκικό Βασίλειο της Θεσσαλονίκης. Το κάστρο στη συνέχεια υπό τον έλεγχο του αδερφού του, Μανουήλ Κομνηνού Δούκα. Στη συνέχεια προσαρτήθηκε στο Δεσποτάτο της Ηπείρου από τον Μιχαήλ Δούκα. Μετά τη μάχη της Πελαγονίας (1259), καταλήφθηκε από τον αυτοκράτορα της Νικαίας Μιχαήλ Η΄ τον Παλαιολόγο και χρησίμευσε ως φυλακή των Φράγκων οι οποίοι είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι στη μάχη αυτή. Ο Πλαταμώνας θα ξαναχρησιμοποιηθεί ως φυλακή για τους επαναστάτες Ζηλωτές, το 1345, όταν αυτοί ηττήθηκαν από τον Απόκαυκο. Το κάστρο κατέλαβαν οι Τούρκοι για πρώτη φορά γύρω στο 1385, σύντομα όμως περιήλθε στην κατοχή των Ενετών. Κατά την επιχείρηση για την ανακατάληψη του κάστρου από τους Τούρκους, το 1425, οι Ενετοί υπερίσχυσαν και πάνω από 100 Τούρκοι κάηκαν ζωντανοί μέσα στο κάστρο. Μετά το 1427 οι Ενετοί έχασαν και πάλι τον έλεγχο του Κάστρου του Πλαταμώνα, όταν οι Τούρκοι εδραίωσαν την κυριαρχία τους. Το ότι το κάστρο δεν καταστράφηκε από τους Τούρκους φαίνεται να οφείλεται στη στρατηγική σημασία του, δεδομένου ότι χρησίμευε ως βάση των επιχειρήσεών τους εναντίον των ανταρτών του γειτονικού Ολύμπου. Το κάστρο περιγράφεται σε ημερολόγιο του Ενετού λοχαγού Ατζολιέλο, ο οποίος είχε πιαστεί αιχμάλωτος από τους Τούρκους έπειτα από ναυμαχία μεταξύ Ενετών και Τούρκων, το 1470. Ο Ατζολιέλο γράφει ότι στις 9 Αυγούστου (1470) ο Σουλτάνος διανυκτέρευσε κοντά σε ένα κάστρο, καλούμενο Platimonia, από το οποίο αντικρίζει κανείς τον κόλπο και την πόλη της Θεσσαλονίκης. Στα τέλη 18ου αιώνα ο Πλαταμώνας ήταν αρματολίκι, με επικεφαλής τον Τσακνάκη, ενώ διοικητής διετέλεσε και ο Γεωργάκης Ολύμπιος. Το 1770 καταλήφθηκε για μικρό χρονικό διάστημα από τους Έλληνες, όπως και το 1825 και 1878. Βομβαρδίστηκε από τον πλοίαρχο Σαχτούρη το 1897 και από τότε εγκαταλείφθηκε από τους Τούρκους. Στις 15-16 Απριλίου 1941 στην περιοχή του Πλαταμώνα συγκρούστηκε ένα νεοζηλανδικό τάγμα με γερμανικά τμήματα και η μάχη έληξε με υποχώρηση των Νεοζηλανδών. Σήμερα ανήκει στην αρμοδιότητα της 9ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και είναι επισκέψιμο από το κοινό. Στο κάστρο αυτό συναντάμε τα 3 βασικά χαρακτηριστικά των μεσαιωνικών φρουρίων: τον πρώτο περίβολο, τον δεύτερο περίβολο που αποτελεί και την ακρόπολη και τον κεντρικό πύργο. Ο ευρύχωρος εξωτερικός τοίχος του κάστρου έχει σχήμα πολυγωνικό, ενισχύεται από πύργους τοποθετημένους σε ακανόνιστα διαστήματα και διατηρείται σε καλή κατάσταση. Η είσοδός του βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά ενώ στην ίδια πλευρά διακρίνεται και ερειπωμένο προτείχισμα ή ίσως πρόπυλο (barbikan). Το ύψος των τειχών φτάνει δεξιά από την είσοδο τα 9,5μ. και αριστερά τα 7,5μ., ενώ το πάχος κυμαίνεται μεταξύ 1,2 και 2μ. Μεταξύ των δύο πυλών της κεντρικής εισόδου υπήρχε επιπλέον πύργος, σήμερα κατεστραμμένος. Ο 2ος περίβολος έχει ύψος 6-7μ. και στη βορειοανατολική του γωνία υπάρχει ασυνήθιστος πύργο με τετράγωνη εξωτερική περίμετρο και κυκλική εσωτερική. Ο πύργος αυτός έχει βυζαντινού τύπου κεραμοσκέπαστο θόλο. Στην βορειανατολική πλευρά υψώνεται ο μεγαλοπρεπής κεντρικό πύργος του αμυντικού συγκροτήματος με σχήμα οκταγωνικό, ύψους 16μ. και πάχους 2μ., του οποίου η είσοδος βρισκόταν, για λόγους ασφαλείας, σε ύψος 3,45μ. από την επιφάνεια του εδάφους, με πρόσβαση από ξύλινη σκάλα. Διαθέτει ημικυκλικά παράθυρα, σε ένα από τα οποία υπάρχουν δύο ανοίγματα με κεντρικό κιονίσκο με διακόσμηση από σταυρό πράγμα που πιθανόν να υποδεικνύει χρονολόγηση στην περίοδο που το κάστρο επισκευάστηκε από το βυζαντινό Δεσποτάτο της Ηπείρου.Στον χώρο του κάστρου διατηρείται η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής (η μόνη από τις 5 που υπήρχαν εκεί παλαιότερα) η οποία κατά την Τουρκοκρατία είχε μετατραπεί σε τζαμί. Κάστρο της Ωριάς Κάστρα, εκδ. Ερευνητές. Τα κάστρα της Ελλάδας, εκδ. EXPLORER, 2002, ISBN 960-8303-15-X. Καζταρίδης, Ι. Φ. Η Μακεδονία κατά την Τουρκοκρατία: Η Πιερία των περιηγητών και των γεωγράφων, εκδ. Μάτι, Κατερίνη 2002. Κουμαρτζής, Νικόλαος. Κάστρα και θρύλοι στην Ελλάδα, εκδ. Αρχέτυπο, 2010, ISBN 978-960-421-111-1 Nicolle, David (2007). Crusader Castles in Cyprus, Greece and the Aegean 1191-1571, εκδ. Osprey Publishing, 2007, ISBN 1-841-76976-2. Κάστρο Πλαταμώνα Αρχειοθετήθηκε 2018-03-30 στο Wayback Machine., Οδυσσεύς, Ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού Πλαταμώνας (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)

Το Κάστρο του Πλαταμώνα, είναι κάστρο της Φραγκοκρατίας, χτισμένο στη θέση οχυρωμένης πόλης της Μεσοβυζαντινής περιόδου, νοτιανατολικά του Ολύμπου, σε μικρή απόσταση από τη σημερινή κωμόπολη του Πλαταμώνα, σε θέση στρατηγική που ελέγχει τον δρόμο Μακεδονίας - Θεσσαλίας - Νότιας Ελλάδας. Είναι το καλύτερα διατηρημένο κάστρο της βόρειας-κεντρικής Ελλάδας, με τον επιβλητικό κεντρικό πύργο του, που δεσπόζει πάνω στην Εθνική Οδό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8E%CE%BD%CE%B1

Συνθήκη Φιλίας και Εμπορίου (Πρωσία-ΗΠΑ)

Ειρήνη και φιλία ανάμεσα στο Βασίλειο της Πρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών Κοινό καθεστώς «ευνοημένου έθνους» με έμφαση στο εμπόριο και τη ναυτιλία Κοινή προστασία όλων των πλοίων και των εμπορευμάτων όταν βρίσκονται στην δικαιοδοσία των Ηνωμένων Πολιτειών ή της Πρωσίας Κοινό δικαίωμα κατοχής γης από πολίτες στο έδαφος της άλλης χώρας Κοινό δικαίωμα επιθεώρησης πλοίου που φθάνει από εχθρικό λιμάνι για απαγορευμένα είδη Κοινό δικαίωμα εμπορίου με έτερα εχθρικά κράτη, εφόσον δεν περιλαμβάνονται απαγορευμένα είδη Αν τα δύο έθνη γίνουν εχθρικά, ισχύει προστασία των εμπορικών πλοίων στην εχθρική επικράτεια για εννέα μήνες Κοινή απαγόρευση αδειών κατάσχεσης Άνευ όρων κράτηση για αιχμαλώτους πολέμους Κοινό δικαίωμα για διορισμό Πρέσβεων, Προξένων, Πρακτόρων και Επιτρόπων του ενός έθνους στα λιμάνια του άλλου Giunta, Mary A., ed. Documents of the Emerging Nation: U.S. Foreign Relations 1775-1789. Wilmington, Del.: Scholarly Resources Inc., 1998. Middlekauff, Robert. The Glorious Cause: The American Revolution, 1763-1789. New York: Oxford University Press, 1982. "Treaty of Amity and Commerce," The Avalon Project at Yale Law School. Treaty of Amity and Commerce Between His Majesty the King of Prussia, and the United States of America;10 Σεπτεμβρίου 1785. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2010. Treaty of Amity and Commerce, 11 Ιουλίου 1799

Η Συνθήκη Φιλίας και Εμπορίου μεταξύ του Βασιλείου της Πρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (10 Σεπτεμβρίου 1785) ήταν μια συνθήκη την οποία διαπραγματεύθηκαν ο Κόμης Καρλ Βίλχελμ Φινκ φον Φίνκενσταϊν, Πρωθυπουργός της Πρωσίας, και ο Τόμας Τζέφερσον, Πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών στη Γαλλία. Υπογράφηκε από τον Φρειδερίκο τον Μέγα και τον Τζορτζ Ουάσινγκτον. Η συνθήκη καθιέρωσε μια εμπορική συμμαχία μεταξύ του Βασιλείου της Πρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και ήταν η πρώτη που υπέγραψε ευρωπαϊκή δύναμη με τις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά την Αμερικανική Επανάσταση. Το Βασίλειο της Πρωσίας αποτέλεσε ένα από τα πρώτα έθνη που αναγνώρισαν επίσημα τη νέα αμερικανική Δημοκρατία. Το πρώτο έθνος που αναγνώρισε τις ΗΠΑ ήταν η Σουηδία, η οποία μάλιστα υπέγραψε Συνθήκη Ειρήνης και Εμπορίου με τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Η Συνθήκη υπεγράφη για την προώθηση του ελεύθερου εμπορίου και των συναλλαγών και έγινε σημείο αναφοράς για τις επόμενες συμφωνίες και συνθήκες ελεύθερου εμπορίου. Η Συνθήκη αναθεωρήθηκε το 1799, έπειτα από διαπραγματεύσεις του Αμερικανού Πρέσβη στην Πρωσία Τζον Κουίνσι Άνταμς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%95%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_(%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%97%CE%A0%CE%91)

Άγιος Σώστης Αιτωλοακαρνανίας

Είναι γνωστό για τη συμβολή του στην Έξοδο του Μεσολογγίου όσο και στη συμμετοχή που είχε στα Ορλωφικά. Ο πέτρινος παραδοσιακός φάρος στον Άγιο Σώστη χτίστηκε στα 1859 και από το 2001 έχει χαρακτηριστεί, μαζί με αυτόν στη νήσο Οξεία, ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο γιατί "... πρόκειται για αξιόλογα δείγματα φάρων, σημαντικά για την ιστορία της Ναυσιπλοΐας. Οι εν λόγω Φάροι, που έχουν αναπόσπαστα συνδεθεί με την ιστορία της ευρύτερης περιοχής και αποτελούν συγχρόνως σημείο αναφοράς της ιστορικής μνήμης των κατοίκων είναι πολύτιμα κτίσματα για τη μελέτη της ιστορίας της αρχιτεκτονικής". Στον Άγιο Σώστη μεταφέρθηκε το μνημείο που είχε στηθεί στη νησίδα Βασιλάδι για λόγους διατήρησής του εξαιτίας της διάβρωσης από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας. Αθανάσιος Παλιούρας, "Μνημεία ευλάβειας ολόγυρα στις λιμνοθάλασσες" στο ΥΠΕΧΩΔΕ-Φορέας Διαχείρισης Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου, Λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου-Αιτωλικού. Διαδρομή στο χρόνο, στο χώρο, στο λόγο, στις τέχνες, Αθαν. Παλιούρας (επιμ. έκδ.), Τυπογραφείο Typorama-Agenda, Πάτρα 2009, σελ. 117-144. ΥΠΕΧΩΔΕ-Φορέας Διαχείρισης Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου, Λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου-Αιτωλικού. Διαδρομή στο χρόνο, στο χώρο, στο λόγο, στις τέχνες, Αθαν. Παλιούρας (επιμ. έκδ.), Τυπογραφείο Typorama-Agenda, Πάτρα 2009. ISBN 978-960-89724-1-4. Iστοσελίδα Φορέα Διαχείρισης Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου Αρχειοθετήθηκε 2022-03-20 στο Wayback Machine.. fdlmes.gr. Ανακτήθηκε: 19/03/2015. Φάρος Αγίου Σώστη. faroi.com. Ανακτήθηκε: 08/06/2023. Αη-Σώστης. wikimapia.org. Ανακτήθηκε: 14/02/2011. GeoHack - Νησίδα Άγιος Σώστης από τον ιστότοπο https://tools.wmflabs.org/geohack

Ο Άγιος Σώστης (ή Αη-Σώστης) είναι ένα μικρό ακατοίκητο νησάκι στον Πατραϊκό κόλπο και στη Λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου δίπλα στο νησάκι Κόμμα. Την ονομασία του οφείλει στο ομώνυμο εκκλησάκι που εορτάζει την 7η Σεπτεμβρίου. Λειτουργεί τρόπον τινά ως φυσικός κυματοθραύστης της Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου διαχωρίζοντάς τη από τον Πατραϊκό κόλπο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Καθεδρικός Ναός Αγίου Γεωργίου (Άνω Σύρος)

Ως ημερομηνία ανέγερσης του καθεδρικού ναού αναφέρεται το 1170, με την τοποθεσία του να βρίσκεται επί της κορυφής του λόφου του μεσαιωνικού οικισμού της Άνω Σύρου. Έκτοτε, υπέστη πολυάριθμες εργασίες ανακατασκευής, με την τελευταία, και πλέον σημαντική εκ των οποίων, να χρονολογείται στο 1834, υπό τον Τήνιο αρχιτέκτονα Χατζησίμο Νικολάου, η οποία και οδήγησε τον καθεδρικό ναό στη σημερινή μορφή του. Το 2015, ολοκληρώθηκαν πολύμηνης χρονικής διάρκειας εργασίες αναστήλωσης, οι οποίες είχαν ως απώτερο σκοπό την προστασία του καθεδρικού ναού από την υγρασία, καθώς και την αναστήλωση του κωδωνοστασίου του, το οποίο είχε υποστεί πολυάριθμες ζημιές από τα έντονα καιρικά φαινόμενα της ευρύτερης περιοχής. Ο καθεδρικός ναός έχει χαρακτηριστικά τρίκλιτης βασιλικής, με τα κλίτη της να είναι χωρισμένα μεταξύ τους από κιονοστοιχίες, ενώ το κεντρικό υπερυψωμένο κλίτος του χαρακτηρίζεται από τον κυλινδρικό θόλο του. Το ευρύτερο κτιριακό συγκρότημα του καθεδρικού ναού συμπληρώνεται από τριών επιπέδων κωδωνοστάσιο, το οποίο ανεγέρθηκε το 1855, βαπτιστήριο, το οποίο παλαιότερα λειτουργούσε ως παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον Τίμιο Σταυρό, σκευοφυλάκιο, χώρο φιλοξενίας προσκυνητών και επισκεπτών, κτίριο εντός του οποίου φυλάσσεται το ιστορικό αρχείο της επισκοπής, καθώς και το επισκοπικό παλάτι. Εντός του εσωτερικού της εκκλησίας, πιο συγκεκριμένα στο ύψος της εισόδου, βρίσκονται γλυπτικές αναπαραστάσεις αγίων, φιλοτεχνημένες από Ιταλούς καλλιτέχνες και χρονολογούμενες στον 18ο αιώνα, πλαισιωμένες από τοιχογραφικό διάκοσμο και αριθμό προσκυνηματικών εικονισμάτων. Παράλληλα, το εσωτερικό του καθεδρικού ναού χαρακτηρίζεται από τις ξυλόγλυπτες διακοσμητικές επενδύσεις του, καθώς και το μαρμάρινο δάπεδο, το οποίο και αποτελεί έργο Τήνιου γλύπτη. Ως σημαντικότερα κειμήλια της εκκλησίας, θεωρούνται προσκυνηματικά εικονίσματα αφιερωμένα στην Παναγία της Ελπίδας, στην Ιερά Καρδία του Ιησού Χριστού, του Αγίου Πέτρου και του Αγίου Ανδρέα, οι οποίες και αποτελούν φιλοτεχνήματα καλλιτεχνών προερχόμενων από την Ιταλία. Παράλληλα, εντός του εσωτερικού της εκκλησίας βρίσκεται το παλαιότερο σε λειτουργία εκκλησιαστικό όργανο στον ελλαδικό χώρο, το οποίο κατασκευάστηκε το 1888 στην Ιταλία και, αρχικώς, αποτέλεσε δωρεά του Πάπα Λέοντα ΙΓ΄ προς τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτη, στην Αθήνα, προτού, στη συνέχεια, πιο συγκεκριμένα το 1951, μεταφερθεί στη Σύρο, κατόπιν σχετικής πρωτοβουλίας του επισκόπου Γεωργίου Ξενόπουλου. Έκτοτε, και ιδιαιτέρως έπειτα από την ολοκλήρωση εργασιών αποκατάστασής του οι οποίες έλαβαν χώρα το 2016, αποτελεί αξιοθέατο, καθώς και έμμεσο πρωταγωνιστή θερινού μουσικού φεστιβάλ υπό την ονομασία «Φεστιβάλ ΑΝΩ», το οποίο λαμβάνει χώρα, σε ετήσια βάση, κατά τη διάρκεια του Αυγούστου, εντός του χώρου της εκκλησίας.

Ο Καθεδρικός Ναός Αγίου Γεωργίου, περισσότερο γνωστός ως Σαν Τζώρτζης, είναι εκκλησία στον οικισμό της Άνω Σύρου, εντός του ομώνυμου νησιού των Κυκλάδων, στην Ελλάδα. Αποτελεί έδρα της Καθολικής Επισκοπής Σύρου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_(%CE%86%CE%BD%CF%89_%CE%A3%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82)

Project Zero II: Crimson Butterfly

Ο σκοπός στο Project Zero II είναι η πρωταγωνίστρια Mio να βρει την αδερφή της Mayu και να φύγουν απ' το χωριό. Το παιχνίδι είχε κάποιες διαφορές από τον προκάτοχό του. Στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, ο παίκτης χειρίζεται την πρωταγωνίστρια Mio Amakura καθώς ψάχνει την αδερφή της, Mayu, στο All God's Village. Σύντομα η Mio βρίσκει και ένα φακό. Εξερευνά το χωριό και πολλά από τα σπίτια που βρίσκονται εκεί, αναζητά αντικείμενα και λύνει γρίφους ώστε να προχωρήσει, και παράλληλα έρχεται αντιμέτωπη με φαντάσματα που είτε είναι φιλικά και της δίνουν σημαντικά στοιχεία ώστε να προχωρήσει, είτε εχθρικά οπότε πρέπει να τα εξορκίσει. Κάθε φάντασμα έχει διαφορετικό τρόπο επιθέσεων. Το μόνο όπλο της Mio απέναντι στα φαντάσματα είναι η μυστηριώδης αντίκα κάμερα που βρίσκει, η "Camera Obscura". Πρόκειται για μία ιδιαίτερη κάμερα που έχει τη δυνατότητα να "φωτογραφίζει απίστευτα πράγματα". Έχει δύο σκοπούς στο παιχνίδι, ως όπλο και ως μέσο καταγραφής γεγονότων. Έχει ένα λαμπτήρα που ανάβει όταν εμφανίζεται ένα πνεύμα στο χώρο. Το χρώμα του λαμπτήρα είναι κόκκινο όταν το πνεύμα είναι εχθρικό και μπλε όταν είναι άκακο. Το φως του λαμπτήρα είναι εντονότερο όταν η κατεύθυνση της Mio είναι σωστή, και αντιστρόφως. Η κάμερα χρησιμοποιεί διαφορετικούς τύπους φιλμ, κάθε ένα το οποίο έχει διαφορετική εξορκιστική δύναμη. Η δύναμη αυτή αναγράφεται δίπλα στον τύπο του κάθε φιλμ. Υπάρχουν τα εξής: Type-07, Type-14, Type-61, Type-90, Type-Zero. Το τελευταίο έκανε το ντεμπούτο του στο Project Zero II. Έχει τη μέγιστη εξορκιστική δύναμη, ωστόσο ο χρόνος φόρτωσής του είναι μεγάλος. Κοντά στο δάσος της φανταστικής περιοχής Minakami της Ιαπωνίας, έξω από το χωριό All God's Village, θα χτιστεί ένα φράγμα. Οι δίδυμες αδερφές Mio και Mayu Amakura επισκέπτονται το δάσος για τελευταία φορά για να θυμηθούν το αγαπημένο τους σημείο όπου έπαιζαν παιδιά. Καθώς η Mio θυμάται την ημέρα που συνέβη το ατύχημα της αδερφής της, η Mayu, που πλέον περπατά με το ένα της πόδι λόγω του ατυχήματος, βλέπει μία κόκκινη πεταλούδα και την ακολουθεί βαθιά μέσα στο δάσος. Βλέποντας τη μεγαλύτερη αδερφή της να απομακρύνεται, η Mio την ακολουθεί. Σύντομα καταλήγουν σε ένα χωριό όπου επικρατεί μόνο νύχτα. Το χωριό αυτό, το All God's Village, φαίνεται εγκαταλελειμμένο, όμως τα δίδυμα σύντομα ανακαλύπτουν ότι είναι γεμάτο με τις ψυχές των νεκρών που κάποτε πέθαναν εκεί και πλέον έχουν στοιχειώσει το χωριό, ζώντας ξανά και ξανά τα φρικτά γεγονότα που τους παγίδευσαν σ' αυτή την κατάσταση. Γρήγορα η Mayu μπλέκεται στην κατάρα του χωριού, καθώς την προσελκύουν οι κόκκινες πεταλούδες που την οδηγούν όλο και πιο βαθιά στο χωριό. Όσο την αναζητά, η Mio μαθαίνει τι συνέβη εκεί πριν χρόνια, το Τελετουργικό της Κόκκινης Θυσίας (Crimson Sacrifice Ritual), η αποτυχία του οποίου προκάλεσε τη Μετάνοια (Repentance), μία καταστροφή η οποία κάλυψε το χωριό με αιώνιο σκοτάδι. Το χωριό έχει ένα υπόγειο σύστημα τούνελ, στο βαθύτερο σημείο του οποίου βρίσκεται η Διαβολική Άβυσσος (Hellish Abyss), μία τρύπα όπου συλλέγονται οι ψυχές των νεκρών. Για να μην ελευθερώσει η Άβυσσος τα πνεύματα των νεκρών, κάθε περίπου μία δεκαετία, δίδυμα αδέρφια που έχουν γεννηθεί στο χωριό πρέπει να θυσιαστούν. Στο τελετουργικό αυτό η μεγαλύτερη δίδυμη πρέπει να πνίξει τη μικρότερη, και μετά η ψυχή της νεότερης δίδυμης μένει να προστατεύει το χωριό ως κόκκινη πεταλούδα. Πριν συμβεί η Μετάνοια, οι δίδυμες Sae και Yae Kurosawa προσπάθησαν να γλιτώσουν από τη μοίρα τους φεύγοντας από το χωριό μαζί με ένα άλλο παιδί, τον Itsuki. Η Yae γλίτωσε αλλά έχασε την αδερφή της, η οποία εσπευσμένα σκόνταψε και έμεινε πίσω. Πιάστηκε και οδηγήθηκε πίσω στο χωριό. Απελπισμένοι, οι χωρικοί κρέμασαν την Sae για να ικανοποιήσουν τη Διαβολική Άβυσσο. Όμως αυτό δεν συνέβη και αμέσως προκλήθηκε η Μετάνοια. Επέστρεψε το εκδικητικό πνεύμα της Sae και του Sejiro Makabe, λαογράφου που έγινε Kusabi για την Άβυσσο, για να σφάξουν τους ιερείς και τους χωρικούς. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, πολλά φαντάσματα αναφέρονται στη Mio ως Yae και φαίνονται να περιμένουν να εκτελέσει τη θυσία με τη Mayu, η οποία σιγά σιγά καταλαμβάνεται από τη Sae. Ωστόσο, το φυλακισμένο πνεύμα του Itsuki προσπαθεί να βοηθήσει τη Mio -νομίζοντας πως είναι η Yae- να δραπετεύσει ξανά από το χωριό μαζί με τη Sae. Κοντά στο τέλος του παιχνιδιού, όταν η Mio επιτέλους βρίσκει τη Mayu, ανακαλύπτει από τα γραπτά του λαογράφου Makabe ότι, σύμφωνα με την παράδοση του χωριού, μεγαλύτερη δίδυμη θεωρείται αυτή που γεννήθηκε δεύτερη και ότι, η "μεγαλύτερη" αφήνει τη "μικρότερη", δηλαδή την πιο αδύναμη, να γεννηθεί πρώτη. Έτσι φαίνεται ότι τελικά η Mio είναι η "μεγαλύτερη" και πρέπει να πνίξει τη "μικρότερη" Mayu, μοίρα που οδήγησε πολλά δίδυμα στο παρελθόν στην τρέλα και την αυτοκτονία. Όταν η Mio και η Mayu τελικά καταφέρνουν να ανοίξουν και να μπουν σε ένα μονοπάτι διαφυγής, τα πνεύματα των χωρικών παίρνουν τη Mayu πίσω στο σπίτι Kurosawa, όπου η Διαβολική Άβυσσος τους περιμένει. Αν ο παίκτης διαλέξει να φύγει μόνος, θα πάρει τον τερματισμό Lingering Scent, που οδηγεί αυτόματα σε game over. Αν όμως διαλέξει να ψάξει τη Mayu μπορεί να πάρει κάποιον από τους υπόλοιπους τερματισμούς. Crimson ButterflyΗ Mio βρίσκει τη Mayu εγκαίρως, και βλέπει τα φαντάσματα που έχουν στηθεί σε κύκλο και τραβά την αδερφή της. Αυτή της λέει πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να ολοκληρώσουν την τελετουργία, και πως η Mio δεν έχει άλλη επιλογή από το να αφαιρέσει τη ζωή της Mayu. Τα χέρια της Mio τυλίγονται γύρω από το λαιμό της Mayu και σύντομα η Mayu είναι νεκρή. Τα φαντάσματα μαζεύουν τη Mayu και την πετάνε στη Διαβολική Άβυσσο, ολοκληρώνοντας την τελετουργία. Μία κόκκινη πεταλούδα ανεβαίνει προς τα πάνω και η Mio την ακολουθεί κλαίγοντας, φωνάζοντάς της πόσο πολύ λυπάται. Η Mayu την οδηγεί στην πύλη και εκεί πετούν σμήνη κόκκινων πεταλούδων, όλες από τις προηγούμενες τελετουργίες. Στην τελευταία σκηνή, η Mio κάθεται σε ένα παγκάκι κοντά στη νέα λίμνη, με το λαιμό της να έχει ένα κόκκινο σημάδι που μοιάζει με πεταλούδα, συμβολίζοντας πως πλέον οι δίδυμες έχουν ενωθεί. Hellish AbyssΤρέχοντας για να σώσει την αδερφή της, η Mio βλέπει ότι η δαιμονισμένη Mayu είναι έτοιμη να πηδήξει στη Διαβολική Άβυσσο και τη σώζει την τελευταία στιγμή. Μόλις το έκανε αυτό, το πνεύμα της Sae βγαίνει από το σώμα της Mayu και πέφτει στην Άβυσσο. Ωστόσο, καθώς τραβούσε την αδερφή της, κοίταξε κατά λάθος μέσα στην Άβυσσο. Η θέα των ψυχών μέσα στην Άβυσσο έκαναν τη Mio να τυφλωθεί για πάντα. Η Mayu διηγείται πως οι δυο του δραπέτευσαν από το χωριό και βρέθηκαν αναίσθητες στο δάσος. Επίσης λέει πως το χωριό δεν υπάρχει πια. Στην τελευταία σκηνή φαίνονται οι δύο να κάθονται σε ένα παγκάκι χαζεύοντας τη νέα λίμνη, τα μάτια της Mio καλυμμένα με επιδέσμους. Η Mayu λέει πως τώρα είναι η σειρά της να φροντίσει τη Mio. Promise (Μόνο στο Director's cut)Η Mio τρέχει στο τούνελ για να βγει στο σημείο της τελετουργίας. Όταν βλέπει τη Mayu μπροστά από την Άβυσσο, φωνάζει το όνομά της και τρέχει σ' αυτή. Οι ιερείς που χτυπούν τα μπαστούνια τους κάτω, εξαφανίζονται. Καθώς η Mio τρέχει, βγαίνει από μέσα της το πνεύμα της Yae. Τότε η Sae, στο σώμα της Mayu, γυρνά και αντικρίζει την αδερφή της. Η Yae της ζητά συγγνώμη που την άφησε μόνη και η Sae τη συγχωρεί. Οι αδερφές κρατιούνται από το χέρι και προχωρούν στην τρύπα, υποσχόμενες ότι θα είναι μαζί για όλη την αιωνιότητα. Βλέποντας ότι και οι δύο σκοπεύουν να πηδήξουν, η Mio τρέχει προς τη Sae, που χρησιμοποιεί τη Mayu ως ξενιστή. Τυλίγει τα χέρια της γύρω από τη Sae και τραβά τη Mayu λίγο πριν πέσει μαζί με τη Sae στη Διαβολική Άβυσσο. Με την επιτυχημένη ολοκλήρωση της τελετουργίας, οι κόκκινες πεταλούδες πετούν έξω από την Άβυσσο και πηγαίνουν προς τον ουρανό. Το θέαμα παρακολουθούν σκόρπιοι στο χωριό οι χωρικοί και τα θύματα της Μετάνοιας. Η Mio και η Mayu φεύγουν απ' το χωριό, χέρι χέρι. Καθώς ο ήλιος ανατέλλει, η Mayu αποκαλύπτει πως ήταν καταβεβλημένη από το γεγονός πως θα ζούσαν και θα πέθαιναν χώρια. Όμως, η Mio της λέει πως, παρότι αυτό θα συμβεί, δεν θα την αφήσει ποτέ ξανά να φύγει. Shadow Ritual (Μόνο στο Wii)Η Mio δεν καταφέρνει να σταματήσει τη Μετάνοια εγκαίρως, και επιλέγει να μείνει στο θάνατο μαζί με τη Mayu αντί να φύγει μόνη της. Οι αδερφές κάνουν μία αναδρομή στο παρελθόν, όπου βρίσκονται σε ένα φεστιβάλ μόλις πριν την τελευταία σκηνή, όπου τα πτώματά τους τελικά χαμογελούν, σημαίνοντας ότι είναι χαρούμενες μαζί στη μετά θάνατον ζωή. Frozen Butterfly (Μόνο στο Wii)Η Mio αρνείται να συνεχίσει την τελετουργία και τελικά την πνίγει η Mayu, την οποία έχει καταλάβει εντελώς η Sae. Σύμφωνα με τα γεγονότα του τρίτου μέρους της σειράς, Project Zero III: The Tormented, επίσημος τερματισμός του παιχνιδιού είναι ο Crimson Butterfly. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο του παιχνιδιού, Μακότο Σιμπάτα, πολλοί παίκτες φοβούνταν υπερβολικά να τερματίσουν το πρώτο Project Zero στο PlayStation 2, επομένως αυτός είναι ο βασικός λόγος που η δεύτερη προσθήκη θεωρείται η πιο τρομακτική της σειράς. Ο Σιμπάτα δήλωσε για το σίκουελ: "στρέψαμε την προσοχή μας στο να κάνουμε την ιστορία πιο ενδιαφέρουσα, για να ενθαρρύνουμε τέτοιους παίκτες να ξεπεράσουν τον τρόμο θέλοντας να δουν το τέλος της ιστορίας". Επίσης, δήλωσε ότι η ιστορία του παιχνιδιού βασίζεται σε ένα όνειρο που είδε μετά την ολοκλήρωση του πρώτου Project Zero. Ο σχεδιασμός των χαρακτήρων έγινε από το Ζιν Χασεγκάγουα ενώ των φαντασμάτων από τον Χιρογιούκι Γιαζάκι. Τη μουσική του Project Zero II, όπως και του πρώτου Project Zero, συνέθεσε η Αγιάκο Τογιόντα. Βασικό κομμάτι του παιχνιδιού είναι το Chou, το οποίο εξυπηρετεί και ως τραγούδι των τίτλων τέλους και τρέιλερ. Τα φωνητικά εκτελεί η Σουκίκο Αμάνο. Κυκλοφόρησε πρώτη φορά ως single με το ίδιο όνομα στις 12 Νοεμβρίου του 2003, και έκτοτε εμπεριέχεται σε επόμενα άλμπουμ της Αμάνο, ξεκινώντας με το Tenryuu. Ένα ακόμα κομμάτι του παιχνιδιού με φωνητικά από την Σουκίκο Αμάνο είναι το Kurenai, το οποίο ακούγεται μόνο στο remake του παιχνιδιού για το Wii, Fatal Frame II: Deep Crimson Butterfly. Παίζει ως τραγούδι των τίτλων τέλους, αντικαθιστώντας το Chou. Περιέχεται στο άλμπουμ της Αμάνο με τον τίτλο Sora no Ki. Το Project Zero II κυκλοφόρησε αρχικά το 2003 για το PlayStation 2. Η αρχική εκδοχή του PS2 έγινε διαθέσιμη για κατέβασμα στο PlayStation Network για το PlayStation 3. Ωστόσο, δύο μήνες αργότερα το αρχείο αποσύρθηκε, εξαιτίας τεχνικών προβλημάτων με τον εξομοιωτή. Διορθώθηκε και ανέβηκε ξανά στις 30 Ιουλίου του 2013. Το αρχείο είναι διαθέσιμο για κατέβασμα μόνο στη Βόρεια Αμερική. Βγήκε το 2004 για το Xbox και περιέχει αρκετές βελτιώσεις, που συμπεριλαμβάνουν ένα first-person mode, ένα survival mode, ένα νέο τερματισμό, βελτιωμένα γραφικά, και ένα μεγαλύτερο αριθμό κοστουμιών για ξεκλείδωμα. Στο first-person mode, ο παίκτης μπορεί να παίξει ολόκληρο το παιχνίδι σε οπτική πρώτου προσώπου. Επίσης, αυτή η εκδοχή του παιχνιδιού έχει επίσης μια λειτουργία "καταστήματος" όπου ο παίκτης μπορεί να ανταλλάξει πόντους από τις φωτογραφίες για αντικείμενα ίασης και φιλμ. Λέγεται και Project Zero 2: Deep Crimson Butterfly και πρόκειται για το remake του παιχνιδιού. Βγήκε το 2012 αποκλειστικά για το Wii. Είχε σημαντικές βελτιώσεις στον τρόπο του παιχνιδιού, δυναμική κάμερα τρίτου προσώπου στον ώμο, βελτιωμένα γραφικά και μοντέλα χαρακτήρων, νέα κοστούμια, βελτιωμένοι χάρτες που δείχνουν κρυφές περιοχές και νέος μίνι χάρτης που δείχνει που πηγαίνει το κάθε κλειδί, νέα αντικείμενα και τρόποι αλληλεπίδρασης με αυτά, νέες επιθέσεις και ικανότητες σε κάθε φάντασμα, νέα cutscences, νέο θέμα μουσικής, νέος χειρισμός, αναβαθμισμένο σύστημα upgrade της κάμερας, ένα μικρό two-player mode και το mode Haunted House. Το Project Zero II: Crimson Butterfly έλαβε θετικές κριτικές. Βγήκε δεύτερο στη λίστα "Κορυφαία δέκα τρομακτικότερα παιχνίδια" του GameTrailers το 2006 και τρίτο στη λίστα "Κορυφαία δέκα παιχνίδια όλων των εποχών" του X-Play. To Game Informer το έβαλε πρώτο στη λίστα "Κορυφαίες 10 πιο τρομακτικές στιγμές στο gaming" το 2007. Το Ars Technica δημοσίευσε το 2011 ένα άρθρο για το παιχνίδι με τον τίτλο "Halloween Masterpiece: Το Fatal Frame 2 είναι το πιο τρομακτικό παιχνίδι που φτιάχτηκε ποτέ". Το 2003, το PSU απεφάνθη ότι το Project Zero II ήταν το πιο τρομακτικό βιντεοπαιχνίδι που φτιάχτηκε ποτέ. Ο Neil Druckmann της Naughty Dog περιέγραψε το παιχνίδι ως "το τρομακτικότερο είδος εμπειρίας σε όλα τα [καλλιτεχνικά] μέσα: δεν έχω δει ταινία να το πλησιάζει". Επίσημος ιστότοπος (PS2) (Ιαπωνικά) Επίσημος ιστότοπος (Xbox) (Ιαπωνικά) Project Zero II: Crimson Butterfly στην IMDb

Το Project Zero II: Crimson Butterfly (ιαπωνικά: 零 〜紅い蝶〜, Χέπμπορν: Zero ~Akai Chō~, δηλ.: Zero ~Crimson Butterfly~), γνωστό στην Αμερική ως Fatal Frame II: Crimson Butterfly, είναι ιαπωνικό βιντεοπαιχνίδι επιβίωσης τρόμου τρίτου προσώπου που αναπτύχθηκε και κυκλοφόρησε από την Tecmo το 2003 για το PlayStation 2. Είναι η δεύτερη προσθήκη στη σειρά Project Zero, αλλά όχι sequel του πρώτου παιχνιδιού. Η ιστορία ακολουθεί τις δίδυμες αδερφές Mio και Mayu Amakura καθώς εξερευνούν το έρημο χωριό All God's Village και αντιμετωπίζουν υπερφυσικά φαινόμενα. Στη διαδρομή βρίσκουν τη λεγόμενη Camera Obscura με την οποία εξορκίζουν πνεύματα, ανακαλύπτοντας σιγά σιγά το άγριο και σκοτεινό παρελθόν του χωριού. Όταν κυκλοφόρησε, το Project Zero II έλαβε θετικές κριτικές, και θεωρείται ως ένα από τα πιο τρομακτικά βιντεοπαιχνίδια που δημιουργήθηκαν ποτέ. Το 2004 κυκλοφόρησε ένα βελτιωμένο port του παιχνιδιού για το Xbox, Director's cut με υπότιτλους και άλλα πρόσθετα στοιχεία. Επίσης κυκλοφόρησε ξανά η εκδοχή του PlayStation 2 στο PlayStation 3 μέσω του PlayStation Network, ενώ το 2012 βγήκε και το remake του για το Wii στην Ιαπωνία και την Ευρώπη, με τον τίτλο Project Zero 2: Wii Edition.

https://el.wikipedia.org/wiki/Project_Zero_II:_Crimson_Butterfly

Νέα Υόρκη (πολιτεία)

Η πολιτεία της Νέας Υόρκης, βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα των ΗΠΑ. Βόρεια και δυτικά συνορεύει με τον Καναδά. Στα σύνορα με τον Καναδά βρίσκονται δύο από τις Μεγάλες Λίμνες της Βόρειας Αμερικής, οι Ήρι και Οντάριο. Ανάμεσά τους ρέει ο ποταμός Νιαγάρα και σχηματίζονται οι διάσημοι καταρράκτες του. Ανατολικά συνορεύει με τρεις πολιτείες της Νέας Αγγλίας, τις Βερμόντ, Μασαχουσέτη και Κονέκτικατ. Νότια με τον Ατλαντικό Ωκεανό και τις πολιτείες Νιου Τζέρσεϊ και Πενσυλβάνια. Η Νέα Υόρκη, είναι γεωγραφικά διαφορετική. Το νότιο μέρος της πολιτείας, αποτελείται κυρίως από την Κοιλάδα του Ποταμού Χάντσον (Hudson River Valley) και το Λονγκ Άιλαντ, στην οποία περιλαμβάνεται η πόλη και η μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης, που βρίσκεται στην ακτή του Ατλαντικού, εκεί που εκβάλει ο ποταμός Χάντσον και τμήμα της βρίσκεται πάνω σε τρία νησία, το Λονγκ Άιλαντ, το Στάτεν Άιλαντ και το Μανχάταν. Το βόρειο (και μεγαλύτερο) μέρος της πολιτείας της Νέας Υόρκης (το οποίο είναι κοινώς γνωστό ως "Upstate New York"), περιλαμβάνει οροσειρές των Αππαλαχίων Ορέων. Σε αυτή την περιοχή, βρίσκονται και οι υπόλοιπες σημαντικές πόλεις της πολιτείας, όπως το Μπάφαλο (στα δυτικά), οι Συρακούσες (στα κεντρικά), το Ρότσεστερ (στα κεντροδυτικά), το Μπίνγχαμπτον (στα νότια) και το Όλμπανι (στα κεντροανατολικά).Η πολιτεία της Νέας Υόρκης, περιέχει 62 κομητείες. Η μεγαλύτερη σε πληθυσμό κομητεία στην Νέα Υόρκη, είναι η Κομητεία Κίνγκς (με περίπου 2,75 εκατομμύρια κατοίκους). Η πρωτεύουσα της πολιτείας, το Όλμπανι, βρίσκεται 255 χιλιόμετρα βορειότερα, από την Πόλη της Νέας Υόρκης. Το κλίμα στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, είναι υγρό ηπειρωτικό (με την πόλη της Νέας Υόρκης να έχει υγρό υποτροπικό κλίμα). Το νότιο τμήμα της πολιτείας (με την Νέα Υόρκη, την Κοιλάδα Χάντσον και το Λονγκ Άιλαντ), χαρακτηρίζεται από αρκετά ζεστά καλοκαίρια και υγρούς και ψυχρούς χειμώνες. Το Upstate New York, έχει ηπιότερα ως προς την ζέστη καλοκαίρια, αλλά έχει πολύ ψυχρούς χειμώνες.Η χαμηλότερη καταγεγραμμένη θερμοκρασία στην Νέα Υόρκη, ήταν τον χειμώνα του 1979, με -46,7°C, ενώ η υψηλότερη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί, ήταν στις 22 Ιουλίου 1926 με 42,2°C. Πριν την άφιξη των Ευρωπαίων στην περιοχή ζούσαν οι ιθαγενείς Ιροκουά. Τον 17ο αιώνα Ολλανδοί άποικοι δημιούργησαν την αποικία των Νέων Κάτω Χωρών το 1604 και εγκατέστησαν αρκετά σημεία εμπορίου με τους ιθαγενείς. Η αποικία σταδιακά επεκτάθηκε από το Νέο Άμστερνταμ σε μια περίμετρο αρκετών χιλιομέτρων γύρω από το ποταμό Χάντσον, τόσο βόρεια όσο και νότια από αυτή τη πόλη. Ένα απ' αυτά τα σημεία ήταν το Νέο Άμστερνταμ στο νησί Μανχάταν. Η αποικία ήταν πολυεθνική, καθώς περιλάμβανε Ολλανδούς, Βαλλονούς, Γερμανούς και πολλές άλλες εθνότητες. Οι Ολλανδοί πάντως δεν επεδίωξαν την μαζική αποστολή αποικιστών από την Ευρώπη, σε αντίθεση με τους Άγγλους, κάτι που τελικά αποδείχθηκε λάθος για το μέλλον της αποικίας. Στη συνέχεια οι Άγγλοι κέρδισαν την κυριαρχία της περιοχής και την ονόμασαν Επαρχία της Νέας Υόρκης, όταν το 1664 οι Ολλανδοί παραδόθηκαν αμαχητί στους Άγγλους κατά τη διάρκεια πολέμου, και άρχισαν να φέρνουν αποικιστές από την Ευρώπη και σκλάβους από την Αφρική. Το όνομα προήλθε από τη μετονομασία του Νέου Άμστερνταμ σε πόλη της Νέας Υόρκης, προς τιμή του Δούκα της Υόρκης Ιάκωβου Β' της Αγγλίας. Η ολλανδική γλώσσα πάντως επιβίωσε για πολλές δεκαετίες στην περιοχή. Η Νέα Υόρκη κήρυξε την ανεξαρτησία της από τους Άγγλους το 1776. Η πρώτη πρωτεύουσα ήταν το Κίνγκστον. Στις 26 Ιουλίου 1788 έγινε η 11η από τις 13 ιδρυτικές πολιτείες των ΗΠΑ που επικύρωσε το Σύνταγμα. Το 1797 η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στο Όλμπανι. Το 1825 ολοκληρώθηκε η κατασκευή της διώρυγας Ήρι, το οποίο συνδέει τον ποταμό Χάντσον με τη λίμνη Ίρι. Το έργο διευκόλυνε την πρόσβαση από τον Ατλαντικό Ωκεανό στην ενδοχώρα και έδωσε μεγάλη αναπτυξιακή ώθηση στο εσωτερικό της πολιτείας. Η πολιτειακή Κυβέρνηση της Νέας Υόρκης, αποτελείται (υπό το πολιτειακό Σύνταγμα της Νέας Υόρκης), από 3 κλάδους (εκτελεστικό, νομοθετικό και δικαστικό). Εκτελεστικός Κλάδος Επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας στην πολιτεία, είναι ο εκάστοτε Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης, ο οποίος επικουρείται και αναπληρώνεται από τον Αντικυβερνήτη της Νέας Υόρκης. Σημερινή και 57η Κυβερνήτης της πολιτείας, είναι η Δημοκρατική Κάθι Χότσουλ από τις 24 Αυγούστου 2021.Οι υπόλοιποι σημαντικότεροι εκλεγμένοι εκτελεστικοί αξιωματούχοι στην πολιτεία, είναι ο Γενικός Εισαγγελέας της Νέας Υόρκης (σημερινή κάτοχος είναι η Δημοκρατική Λετίτια Τζέιμς), καθώς και ο Πολιτειακός Ελεγκτής της Νέας Υόρκης (σημερινός κάτοχος είναι ο Δημοκρατικός Τόμας Ντιναπόλι). Νομοθετικός Κλάδος Η νομοθετική εξουσία, ασκείται από το Νομοθετικό Σώμα της Νέας Υόρκης, το οποίο είναι διθάλαμο αποτελείται από την Γερουσία της Νέας Υόρκης με 63 μέλη (άνω βουλή), και από την Πολιτειακή Συνέλευση της Νέας Υόρκης με 150 μέλη (κάτω βουλή). Αμφότερα τα σώματα, διέπονται υπό την πλειοψηφία των Δημοκρατικών.Ένα δυνητικό βέτο του Κυβερνήτη, μπορεί να παρακαμφθεί από τα 2/3 του κάθε σώματος. Δικαστικός Κλάδος Η δικαστική εξουσία, ασκείται από το Ανώτατο Δικαστήριο της Νέας Υόρκης, και από τα υπόλοιπα κατώτερα δικαστήρια. Στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, ιδιαίτερα τα τελευταία 70 χρόνια, υπάρχει διαχρονική κυριαρχία του Δημοκρατικού Κόμματος. Σήμερα, Δημοκρατικοί πολιτικοί κατέχουν όλα τα επίπεδα της πολιτειακής κυβέρνησης της Νέας Υόρκης, καθώς και των ομοσπονδιακών αξιωμάτων στην πολιτεία. Γενικά η Νέα Υόρκη, αποτελεί μια προοδευτική ή μετριοπαθή πολιτικά πολιτεία, η οποία στηρίζει στις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις υποψηφίους του Δημοκρατικού Κόμματος. Ιδιαίτερα, η πόλη της Νέας Υόρκης, και οι υπόλοιπες σημαντικές πόλεις στην πολιτεία, αποτελούν προπύργια των Δημοκρατικών, καταγράφοντας πολύ υψηλά ποσοστά στις εκλογές. Ωστόσο, οι αγροτικές περιοχές στην πολιτεία, τείνουν να είναι πιο συντηρητικές από τις αστικές, και στις περισσότερες από αυτές τις περιοχές, ευνοούνται Ρεπουμπλικανοί (εκ των οποίων βέβαια η αριθμητική δύναμη συχνά υστερεί σε πολιτειακό επίπεδο). Η Νέα Υόρκη, είναι πολιτεία καταγωγής αμφότερων κομματικών υποψηφίων σε προεδρικές εκλογές, όπως ο Ρεπουμπλικανός και 26ος Πρόεδρος Θεόδωρος Ρούζβελτ, ο Δημοκρατικός και 32ος Πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ, η Δημοκρατική υποψήφιος του 2016 και πρώην Υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, καθώς και ο Ρεπουμπλικανός και 45ος Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ. Το ακαθάριστο οικονομικό προϊόν της πολιτείας, αγγίζει περίπου τα 1,9 τρισεκατομμύρια δολάρια και είναι το τρίτο στις ΗΠΑ μετά την Καλιφόρνια και το Τέξας.Αιχμή του δόρατος είναι η πόλη της Νέας Υόρκης, που αποτελεί το οικονομικό κέντρο της χώρας για τον τραπεζικό και χρηματοοικονομικό τομέα καθώς και για τον τομέα των εκδόσεων και των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Εκεί βρίσκονται δύο από τα σημαντικότερα χρηματιστήρια αξιών διεθνώς (NYSE και NASDAQ). Η πολιτεία έχει σημαντική αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή. Περίπου το ένα τέταρτο της έκτασής της καταλαμβάνεται από αγροκτήματα που το 2001 παρήγαγαν προϊόντα αξίας 3,4 δισ. δολαρίων. Μεταξύ άλλων παράγονται γαλακτοκομικά προϊόντα, μήλα, κεράσια και διάφορα λαχανικά. Είναι επίσης μία από τις σημαντικότερες οινοπαραγωγικές περιοχές των ΗΠΑ. Ιδιαίτερη δυναμική έχει και ο τομέας του τουρισμού. Η πολη της Νέας Υόρκης και η πολιτεία στο σύνολό της είναι ένας από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς των ΗΠΑ. Η πολιτεία της Νέας Υόρκης, ανέκαθεν αποτελούσε μία από τις μεγαλύτερες πληθυσμιακά Πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών. Από το 1810 έως το 1962, ήταν η πολυπληθέστερη. Σήμερα, σύμφωνα με την απογραφή του 2020, αποτελεί την 4η μεγαλύτερη σε πληθυσμό πολιτεία στις ΗΠΑ, μετά την Καλιφόρνια, το Τέξας και τη Φλόριντα. Η πληθυσμιακή ανάπτυξη, είναι κατανεμημένη άνισα, αφού η πόλη και ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή της Πόλης της Νέας Υόρκης, παρουσιάζει άνοδο, άλλες μεγάλες πόλεις, όπως το Μπάφαλο, το Ρότσεστερ και οι Συρακούσες, παρουσιάζουν στασιμότητα ή και μείωση πληθυσμού με τη πάροδο των χρόνων. Παράλληλα, η άνοδος του πληθυσμού στην πολιτεία της Νέας Υόρκης πέρα από άνιση είναι και χαμηλή, αφού κατά την δεκαετία του 2010 κυμάνθηκε στο ύψος του 5% περίπου την δεκαετία. Παρόμοια τάση εμφανίζεται και στην Καλιφόρνια, ενώ η άνοδος του πληθυσμού στην Φλόριντα και το Τέξας είναι αρκετά γρηγορότερη. Αυτό οδηγεί και στην μείωση των αντιπροσώπων της πολιτείας στο Κογκρέσο. Το Γραφείο Απογραφής των Ηνωμένων Πολιτειών, αποφάνθηκε ότι η κατά την απογραφή του 2020, η πολιτεία της Νέας Υόρκης, είχε πληθυσμό 20.215.751 κατοίκους, κάτι το οποίο σημαίνει πρακτικά ότι υπήρξε άνοδος της τάξης του 4,3% από την αντίστοιχη απογραφή του 2010. Τα 2/3 του συνολικού πληθυσμού της πολιτείας, διαμένουν εντός της διαπολιτειακής μητροπολιτικής περιοχής της Νέας Υόρκης. Η πόλη της Νέας Υόρκης, έχει πληθυσμό 8.804.190 κατοίκους, και αποτελεί την πολυπληθέστερη πόλη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 2008, η πολιτεία της Νέας Υόρκης, είχε το 2ο υψηλότερο πληθυσμό μεταναστών (4,2 εκατομμύρια), εκ των οποίων οι περισσότεροι διαμένουν στην μέσα και γύρω από την Νέα Υόρκη. Επιπλέον, η πόλη της Νέας Υόρκης, έχει νόμους για την προστασία μεταναστών και την αποτροπή επιβολής μεταναστευτικών νόμων και κανονισμών, καθώς θεωρείται "πόλη-άσυλο". Στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, υπάρχουν συνολικά 62 πόλεις. Η μεγαλύτερη πληθυσμιακά πόλη (καθώς ταυτόχρονα και μεγαλύτερη στις Ηνωμένες Πολιτείες), είναι η Πόλη της Νέας Υόρκης, η οποία περιλαμβάνει 5 κομητείες (η οποίες αποτελούν ταυτόχρονα και ένα δημοτικό διαμέρισμα της πόλης): Κομητεία της Νέας Υόρκης (Μανχάταν), Κομητεία και διαμέρισμα του Κουίνς, Κομητεία Κινγκς (Μπρούκλιν), Κομητεία και διαμέρισμα του Μπρονξ, καθώς και Κομητεία Ρίτσμοντ (Στέιτεν Άιλαντ). Η πόλη της Νέας Υόρκης, συγκεντρώνει συνολικά τα 2/5 του συνολικού πληθυσμού. Το Όλμπανι (πολιτειακή πρωτεύουσα), με σχεδόν 100.000 κατοίκους, αποτελεί την 5η μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη στην πολιτεία. Η Νέα Υόρκη έχει πολλά πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα, ορισμένα από τα οποία συγκαταλέγονται στα κορυφαία όλου του κόσμου. Τα πιο φημισμένα και διεθνούς φήμης είναι: το Πανεπιστήμιο Κολούμπια (Columbia University), το Πανεπιστήμιο Κορνέλ (Cornell University), τα οποία είναι και τα δύο μέλη της Άιβι Λιγκ, καθώς και το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (New York University). Άλλα αξιόλογα και σημαντικά πανεπιστήμια και ιδρύματα είναι: το Πανεπιστήμιο των Συρακουσών (Syracuse University), το Πανεπιστήμιο Φόρνταμ (Fordham University), το Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ (University of Rochester), η Στρατιωτική Ακαδημία Γουέστ Πόιντ (West Point Academy) κ.α. Το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, εξυπηρετείται από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, το οποίο αποτελείται από 64 σχολές, κολλέγια και ιδρύματα, που χορηγούν τίτλους σπουδών. Το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο, έχει τέσσερα πανεπιστημιακά κέντρα: το Όλμπανι, το Μπάφαλο, το Μπίνγχαμπτον και το Στόνι Μπρουκ. Επίσημη ιστοσελίδα (Αγγλικά) Στοιχεία από την Υπηρεσία Απογραφής των ΗΠΑ (Αγγλικά) Επίσημη τουριστική ιστοσελίδα (Αγγλικά) Υόρκη (πολιτεία) Νέα Υόρκη (πολιτεία) στο Curlie

Η πολιτεία της Νέας Υόρκης (αγγλ. State of New York), είναι βορειοανατολική πολιτεία των ΗΠΑ. Πήρε το όνομά της από την ομώνυμη μεγαλούπολη, τη μεγαλύτερη πόλη της Βόρειας Αμερικής. Έχει έκταση 141.297 τ.χλμ. και πληθυσμό 20.448.194 κατοίκους (εκτίμηση 2023). Πρωτεύουσα είναι το Όλμπανι και μεγαλύτερη πόλη της είναι η Νέα Υόρκη. Άλλες μεγάλες πόλεις στην πολιτείεα είναι το Μπάφαλο, το Ρότσεστερ και οι Συρακούσες. Η Νέα Υόρκη, ήταν μία από τις αρχικές Δεκατρείς Αποικίες, που επαναστάστησαν εναντίον της Βρετανικής εξουσίας κατά την Αμερικανική Επανάσταση. Η Νέα Υόρκη, έγινε η 11η πολιτεία που επικύρωσε το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1_%CE%A5%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B7_(%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1)

Παναγιώτα Μακρή

Πρωτάθληματα Ελλάδος Γυναικών:Χρυσό μετάλλιο : 2008, Χρυσό μετάλλιο :2007 Χρυσό μετάλλιο :2006 Αργυρό μετάλλιο: 2005 Χάλκινο μετάλλιο: 2003Πρωτάθληματα Ελλάδος Νεανίδων:Χρυσό μετάλλιο :1999 Χάλκινο μετάλλιο: 2002Πρωτάθλημα Ελλάδος Κορασίδων:Χρυσό μετάλλιο :1996 Χρυσό μετάλλιο :1997 Χρυσό μετάλλιο :1998 Χρυσό μετάλλιο :1999Κύπελλα Ελλάδος :Χρυσό μετάλλιο:2002 Χρυσό μετάλλιο:2004 Χρυσό μετάλλιο:2005 Χρυσό μετάλλιο:2007 Χρυσό μετάλλιο:2009 Αργυρό μετάλλιο :2003 Χρυσό μετάλλιο: 2008Ευρωπαϊκα πρωτάθληματα :Χάλκινο μετάλλιο : 1999 .Παγκόσμια πρωτάθληματα : 16η θέση : 2007Παγκόσμια Πανεπιστημιάδα:5η θέση : 2005Παγκόσμιο κύπελλο :5η θέση :2006 9η θέση :2009Διεθνείς αγώνες:•2001 ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΥΠΕΛΛΟ ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ ,ΟΛΛΑΝΔΙΑ OLDEZAAL 1η ΘΕΣΗ & ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΘΛΗΤΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΏΝΩΝ. •2002 ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΘΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ,ΛΕΙΒΑΔΙΑ ,ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ,1η ΘΕΣΗ •2003 ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΘΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ,ΡΟΔΟΣ, ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ , 2η ΘΕΣΗ •2004 ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ ,ΡΟΔΟΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΛΕΚΤΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΕΤΑΝΕ , 2η ΘΕΣΗ •2004 ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΠΡΟΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΤΟΥΡΝΟΥΑ TEST EVENT .2005 ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ ,ΛΕΙΒΑΔΙΑ 2η ΘΕΣΗ •2005 ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΡΩΝ –ΓΥΝΑΙΚΩΝ PARK POKAL , ΓΕΡΜΑΝΙΑ , ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΛΕΚΤΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΕΤΑΝΕ , 2η ΘΕΣΗ •2005 ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ "Cyprus international tournament", ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΛΕΚΤΗ ΟΜΑΔΑ ΕΤΑΝΕ ,ΚΥΠΡΟΣ , 1η ΘΕΣΗ .2006 ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ ,LA SILA OPEN -DACHAU-ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΛΕΚΤΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΕΤΑΝΕ , 1η ΘΕΣΗ •2006 ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ , ANDORA OPEN ,ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΛΕΚΤΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΕΤΑΝΕ 3η ΘΕΣΗ •2009 ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΛΕΞΝΔΡΕΙΑ Open , ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ , ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΛΚΕΤΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΕΤΑΝΕ,1η ΘΕΣΗ Εθνικά Παν/νια Διασυλλογικά πρωταθλήματα : •2001 ΠΑΝ/ΝΙΟ ΔΙΑΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ,ΧΑΛΚΙΔΑΣ,1η ΘΕΣΗ •2002 ΠΑΝ/ΝΙΟ ΔΙΑΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ ,ΧΑΛΚΙΔΑ , 1η ΘΕΣΗ •2003 ΠΑΝ/ΝΙΟ ΔΙΑΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ,ΧΑΛΚΙΔΑ, 1η ΘΕΣΗ •2004 ΠΑΝ/ΝΙΟ ΔΙΑΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ,ΧΑΛΚΙΔΑΣ 1η ΘΕΣΗ •2005 ΠΑΝ/ΝΙΟ ΔΙΑΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ,ΧΑΛΚΙΔΑ , 1η ΘΕΣΗ •2007 ΠΑΝ/ΝΙΟ ΔΙΑΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ ,ΧΑΛΚΙΔΑ, 1η ΘΕΣΗ •2008 ΠΑΝ/ΝΙΟ ΔΙΑΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ ,ΧΑΛΚΙΔΑ, 1η ΘΕΣΗ •2009 ΠΑΝ/ΝΙΟ ΔΙΑΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝ ,ΧΑΛΚΙΔΑ, 1η ΘΕΣΗ

Η Παναγιώτα Μακρή (Πάτρα, 1985) είναι Ελληνίδα αθλήτρια και πρωταθλήτρια Ελλάδος στο τάε κβον ντο. Είναι πτυχιούχος Ιατρικής σχολής Πανεπιστημίου Πατρών. Αθλήτρια του Α.Σ. Δωριείς Πατρών και μέλος της εθνικής ομάδας Τάε Κβον Ντο. Μεγάλες επιτυχίες της είναι η 3η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1999 ,η 5η θέση στην Παγκόσμια Πανεπιστημιάδα του 2005, 5η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο γυναικών του 2006 , 16η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα γυναικών του 2007 και η 9η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο γυναικών του 2009 . Επίσης έχει αναδειχτεί τέσσερις συνεχόμενες χρονιές χρυσή Πρωταθλήτρια Ελλάδος στις Κορασίδες και τρεις συνεχόμενες φορές Χρυσή Πρωταθλήτρια Ελλάδος στις Γυναίκες και έχει κατακτήσει πολλά μετάλλια σε διεθνείς συναντήσειςΤον Οκτωβριο του 2017 , έχοντας διακριθεί στο χώρο του αθλητισμού , επιλέχτηκε να είναι μία από τους 6 λαμπαδηδρόμους για το Δήμο της Πάτρας , για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες .

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%AE

Γιούζεφ Έλσνερ

Ο Γιόζεφ Έλσνερ γεννήθηκε στο Γκρότκαου, το σημερινό Γκρότκουφ της Πολωνίας (τότε στο δουκάτο του Νάισε), κοντά στο Βρότσλαβ, ως τέκνο Σιλεσιανών Ρωμαιοκαθολικών Γερμανών: του Φραντς Ξάβερ Έλσνερ και μητέρας από την ονομαστή οικογένεια Μάτσκε (Matzke) του Γκλατς, η οποία είχε βαθιά συνάφεια με τον τσέχικο πολιτισμό της Βοημίας. Ο μικρός Γιόζεφ εκπαιδεύθηκε αρχικώς για ιερέας στη σχολή της Μονής των Δομινικανών του Μπρεσλάου (Βρότσλαβ), το Γυμνάσιο του Αγίου Ματθαίου και σε ένα τοπικό κολέγιο των Ιησουιτών, αλλά επέλεξε τον χώρο της μουσικής. Δεκαετίες αργότερα, από το 1832 ως το 1837, σε ανάμνηση των πρώτων του σπουδών στην πόλη, συνέθεσε 19 εκκλησιαστικά μουσικά κομμάτια για τον καθεδρικό ναό της πόλεως. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Μπρεσλάου και εργάσθηκε ως βιολιστής στο Μπρνο, το 1792 έγινε δεύτερος Kapellmeister στη γερμανική όπερα της υπό αυστριακή διοίκηση Λεμβέργης (Λβοφ). Εκεί το 1796 νυμφεύθηκε την Κλάρα Αμπτ (Klara Abt), η οποία πέθανε ένα έτος αργότερα. Το 1799, μαζί με τον θεατρικό συγγραφέα και ηθοποιό Βόιτσεχ Μπογκουσλάφσκι, εγκαταστάθηκε στη Νέα Ανατολική Πρωσία (σημερινή Πολωνία) και έγινε ο βασικός μαέστρος πρώτα στο Γερμανικό Θέατρο και μετά στο Πολωνικό Εθνικό Θέατρο, στη Βαρσοβία.Ο Έλσνερ ταξίδεψε στο Παρίσι, στη Δρέσδη και στο Πόζεν, όπου συνάντησε τον Ε.Τ.Α. Χόφμαν. Μαζί ίδρυσαν τη Musikressource το 1805. Προηγουμένως, το 1802, είχε πάρει μια δεύτερη σύζυγο, την Καρολίνα Ντροζντόφσκα (Karolina Drozdowska). Ωστόσο, εξαιτίας παραπόνων ότι προτιμούσε να προσλαμβάνει Γερμανούς, παραιτήθηκε από το θέατρο. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών που πέρασε στη Βαρσοβία, ο Έλσνερ βαθμιαία εκπολωνίσθηκε. Η εθνική του συνείδηση δεν αντιστοιχείται εύκολα με όρους του 19ου και του 20ού αιώνα, καθώς πάντοτε αναφερόταν στον εαυτό του πρωτίστως ως «Σιλεσιανό». Από το 1799 ως το 1824 ο Έλσνερ ήταν ο βασικός μαέστρος στο Εθνικό Θέατρο, όπου διεύθυνε τις πρεμιέρες μερικών από τις όπερές του. Επίσης, δίδαξε μουσική στο «Λύκειο της Βαρσοβίας», που στεγαζόταν στο Ανάκτορο Καζιμίερς. Ο Έλσνερ δίδαξε τους συνθέτες Ντομπρζύνσκι και Σοπέν. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι δίδαξε ιδιωτικά την πιανίστρια και συνθέτιδα έργων για πιάνο Μάρια Συμανόφσκα. Ο Σοπέν αφιέρωσε στον Έλσνερ τη σονάτα του για πιάνο νο. 1 σε ντο ελάσσονα (1828), την οποία συνέθεσε σε ηλικία 18 ετών, ενώ μελετούσε υπό τον Έλσνερ. Ως ο μοναδικός δάσκαλος του Σοπέν στο πιάνο από το 1823 ως το 1829, ο Έλσνερ τού δίδαξε μουσική θεωρία και σύνθεση. Στο ημερολόγιό του γράφει λιτά για τον Σοπέν: «Chopin, Fryderyk, τριτοετής σπουδαστής, εκπληκτικές ικανότητες, μουσική ιδιοφυΐα». Ο Γιόζεφ Έλσνερ πέθανε σε ηλικία 84 ετών (τεσσεράμισυ χρόνια μετά τον θάνατο του Σοπέν), στο οικογενειακό κτήμα που πήρε το όνομά του (Elsnerów) και βρίσκεται σήμερα μέσα στα όρια της πόλεως της Βαρσοβίας. Υπήρξε ένας από τους πρώτους συνθέτες που ενσωμάτωσε στοιχεία της πολωνικής δημοτικής μουσικής στα έργα του. Συνέγραψε το βιβλίο Sumariusz moich utworów muzycznych (Επιτομή των μουσικών μου έργων), που εκδόθηκε μόλις το 1957. Οι σημαντικότερες συνθέσεις του Έλσνερ είναι: Missa brevis σε φα μείζονα, Op. 85, για τρίφωνη ανδρική χορωδία και όργανο (1844) Festiva Missa σε ντο μείζον, Op. 52, για τετράφωνη χορωδία, ορχήστρα και όργανο (περ. 1832) Λειτουργία σε σι, Op. 18, για τρίφωνη ανδρική χορωδία (1823) Λειτουργία σε λα ελάσσονα, Op. 24, για τετράφωνη χορωδία (περ. 1823) Λειτουργία σε λα ελ., Op. 81, για τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (1843) Λειτουργία σε σι ύφεση μείζονα, Op. 3, για τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (1799) Λειτουργία σε σι ύφεση μείζονα, Op. 44, για 2 σοπράνο, 2 τενόρους, βαθύφωνο και όργανο (1829) Λειτουργία σε σι ύφεση μείζονα, Op. 80, για τετράφωνη χορωδία και όργανο (1843) Λειτουργία σε ντο μείζονα, Op. 22, για τετράφωνη ανδρική χορωδία, 4 κόρνα, τρομπόνι και τύμπανα (π. 1823) Λειτουργία σε ντο μείζονα, Op. 26, για 4 φωνές σόλο, τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (1820) Λειτουργία σε ρε ελάσσονα και ρε μείζονα «πάντων των Σλάβων και Πολωνών Αγίων» (in Laudem omnium sanctorum slavonorum Polonorum), op. 66, για 2 φωνές σόλο, τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (1840) Λειτουργία σε ρε ελάσσονα, Op. 16, για τετράφωνη χορωδία (1823) Λειτουργία σε ρε ελ., Op. 5, για τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (περ. 1806) Λειτουργία σε μι ελ. - μι ύφεση μείζονα, Op. 62, για 4 φωνές σόλο, τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (περ. 1838) Λειτουργία σε μι ελ., Op. 88, για τετράφωνη χορωδία και όργανο (1846) Λειτουργία σε φα μείζονα, Op. 20, για τετράφωνη χορωδία (περ. 1823) Λειτουργία σε φα μείζονα, Op. 35, για τετράφωνη χορωδία και όργανο (περ. 1825) Λειτουργία σε φα μείζονα, Op. 41, για τετράφωνη χορωδία, ορχήστρα και όργανο (περ. 1826) Λειτουργία σε φα μείζονα, Op. 77, για τρίφωνη ανδρική χορωδία και όργανο (1843) Λειτουργία σε φα μείζονα, Op. 79, για τρίφωνη ανδρική χορωδία και όργανο (1843) Λειτουργία σε σολ μείζονα, Op. 13, για τρίφωνη ανδρική χορωδία και όργανο (c. 1820) Λειτουργία σε σολ μείζονα, Op. 34, για τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (περ. 1825) Λειτουργία σε σολ μείζονα, Op. 75, για 2 σοπράνο, βιολί, 2 βιόλες, βιολοντσέλο και όργανο (1842) Λειτουργία σε σολ ελάσσονα, Op. 72, για 4 φωνές σόλο, τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (1842) Λαΐκή Λειτουργία σε σολ μείζονα, Op. 15, για 2 σοπράνο και όργανο (1820) Ποιμενική Λειτουργία σε λα ελάσσονα, Op. 76, για τετράφωνη χορωδία, βιολοντσέλο και όργανο (1842) Μεγάλη Λειτουργία σε σι ύφεση μείζονα, Op. 47, για 4 φωνές σόλο, τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (περ. 1829) Μεγάλη Λειτουργία (στέψεως) σε ντο μείζονα, Op. 51, , για 4 φωνές σόλο, τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (περ. 1829) Θερινή Λειτουργία σε φα μείζονα, Op. 9, για 4 φωνές σόλο, τετράφωνη χορωδία, ορχήστρα και όργανο (περ. 1815) Ad festum Corporis Christi για τετράφωνη χορωδία, χάλκινα πνευστά και όργανο (περ. 1785-1786) Hallelujah σε σι ύφεση μείζονα, Op. 60, για τετράφωνη χορωδία (1836-1840) Ave Maria σι ύφεση μείζονα, Op. 68, για τετράφωνη χορωδία και όργανο (1840) Ave Maris Stella σε λα μείζονα, Op. 90, για τετράφωνη χορωδία, ορχήστρα και όργανο (1847) Benedictus για σοπράνο και σύνολο οργάνων (περ. 1783-1784) Cantate zur Feier ... Jubel σε ρε μείζονα, Op. 53, για τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (1832) Canticum Simeonis σε μι ελάσσονα, Op. 69, για πεντάφωνη χορωδία (1841) Completorium για χορωδία, 2 βιολιά, βιόλα, 2 κόρνα (περ. 1785) Der sterbende Jesus για σόλο φωνές και χορωδία (περ. 1788-1789) Dies irae σε φα ελάσσονα, Op. 91, για τετράφωνη χορωδία και όργανο (1847) Lob der Buchdruckerkunst cantata, καντάτα για σόλο φωνή, τετράφωνη χορωδία και πιάνο (1804) Musik zu einer Cantata Trauerloge, καντάτα για ανδρική χορωδία και ορχήστρα (1811) Καντάτα για την είσοδο του σώματος του π. J. Poniatowski, για αναγνώστη, χορωδία και ορχήστρα (1814) Καντάτα για την πολωνική γη, καντάτα για χορωδία και ορχήστρα (1807) Καντάτα της περιστεράς, για 4 ανδρικές φωνές, βιολί, βιολοντσέλο και πιάνο (1844) Κύριε ελέησον και Δόξα... σε ντο μείζονα, για χορωδία, 2 βιολιά, βιόλα, 2 όμποε, κόρνο, τρομπέτα, τύμπανα και όργανο (περ. 1788-1789) Miserere mei Deus, Op. 96, για σόλο φωνές, 3 χορωδίες, ανδρική χορωδία (1848) Μοτέτο σε ντο μείζονα, Op. 28, για δύο τετράφωνες χορωδίες Μοτέτο σε σολ μείζονα, Op. 59, για 4 σόλο φωνές, τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (1836) Μοτέτο Salvum fac emperor σε σι ύφεση μείζονα, Op. 6, για τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (1807) Μοτέτο της Προσκομιδής ή του Αγίου Ιωσήφ σε ντο μείζονα, Op. 10, για τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (περ. 1815) Εσπερινός σε ντο μείζονα, Op. 36, για τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (περ. 1825) Εσπερινός σε ρε μείζονα, Op. 89, για τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (1847) Gloriosa virginum σε σι ύφεση μείζονα, Op. 92, για τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (1847) Ο Μυστικός Δείπνος, op. 49, ύμνος για τετράφωνη χορωδία και πνευστά (περ. 1829) Passio Domini nostri σε ρε ελάσσονα, Op. 65, για 14 σόλο φωνές, τρεις τετράφωνες χορωδίες και ορχήστρα (1835-1837) Πάτερ ημών, Op. 95, για τετράφωνη χορωδία και όργανο (1848) Post Celebra ... σε ρε μείζονα, Op. 11, για σοπράνο, βαθύφωνο, τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (1815) Ψαλμός 133, Op. 63, για δύο χορωδίες (περ. 1838) Salve Regina σε σι ύφεση μείζονα, νεκρώσιμος ακολουθία σε ντο ελάσσονα, και Ψαλμός De Profundis σε ντο ελάσσονα, Op. 43, για τρεις ανδρικές φωνές, τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (1827) Requiem σε ντο ελάσσονα, Op. 42, για τρεις ανδρικές φωνές, βιολοντσέλο, χάλκινα πνευστά και τύμπανα (1826) Requiem, Op. 2, για τετράφωνη χορωδία και πνευστά (1793) Stabat Mater, Op. 93, για σόλο φωνές, χορωδία και ορχήστρα (1848) Laudamus Te Deum σε ρε μείζονα, Op. 39, για τετράφωνη χορωδία, τρομπέτα και τύμπανα (περ. 1825) Te Deum laudamus, op. 74, για δύο τετράφωνες ανδρικές χορωδίες (1842) Veni Creator σε λα μείζονα, Op. 97 για τετράφωνη χορωδία και όργανο (1849) Veni Creator σε σι ύφεση μείζονα, Op. 73, για τετράφωνη ανδρική χορωδία (1842) Veni Creator σε ντο μείζονα, Op. 7, για δύο τετράφωνες χορωδίες (1812) Veni Creator σε σολ μείζονα, Op. 40, για τετράφωνη χορωδία (περ. 1825) Veni Creator σε σολ μείζονα, Op. 54, για πεντάφωνη χορωδία και όργανο (1834) Veni Creator, op. 78, για τρίφωνη ανδρική χορωδία και όργανο (1843) Veni Sancte Spiritus σε μι ύφεση μείζονα, Op. 8, για τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα (1815) Divertissement Δύο αγάλματα (1818) Άγριοι άνθρωποι (περ. 1796), μονόπρακτο Αμαζόνες ή Herminia, όπερα σε δύο πράξεις (1797) Ανδρομέδα, όπερα σέρια σε μία πράξη (1806) Der verkleidet Sultan, όπερα σε τρεις πράξεις (1795) Seltenen Die Brüder ή Die vier Zauberkugeln, όπερα σε δύο πράξεις (1795) Jagiello in Tenczyn, όπερα σε τρεις πράξεις (1819) Kabbalist, όπερα σε δύο πράξεις (1812) Οι κρυφοί εραστές, όπερα σε δύο πράξεις Μάχη των Κοζάκων, κωμική όπερα σε δύο πράξεις (1807) Επτά φορές το ένα , κωμική όπερα σε μία πράξη (1804) Τα φαράγγια της Σιέρα Μορένα, κωμική όπερα σε τρεις πράξεις (1811) Ο Βασιλιάς των κοντών ή Wiśliczanki, όπερα σε δύο πράξεις (1817-1818) Ie Leszek, η Λευκή Μάγισσα του Lysa Gora, όπερα σε δύο πράξεις (1809) Οι κάτοικοι της νήσου Kamkatal, όπερα σε μία πράξη (1803-1804) Ο Σουλτάνος Βάμπουμ ή οι άφρονες ευχές, όπερα σε δύο πράξεις (1800) Αυταπάτη και πραγματικότητα, όπερα σε μία πράξη (περ. 1805) Urzella ή Αυτό θέλουν οι κυρίες, όπερα σε τρεις πράξεις (1805-1806) Καρλομάγνος και Witykind, δράμα σε δύο πράξεις (1807) Η γένεση του έθνους, «λυρική σκηνή» σε μία πράξη (1830) `Ενας Γάλλος πειρατής στην Πορτογαλία, μελόδραμα σε τρεις πράξεις Mieczyslaw ο Τυφλός, μελόδραμα σε τρεις πράξεις (1807) Nurzahad ή αθανασία και πλούτος, μελόδραμα σε τρεις πράξεις (1805) Η Θυσία του Αβραάμ, μελόδραμα σε 4 πράξεις (1821) Η αυλή του Σολομώντος, μελόδραμα σε τρεις πράξεις (1806) Sydney και Zuma, μελόδραμα σε τρεις πράξεις (1798) Η αόρατος αυλή ή ο κακός υιός, μελόδραμα σε τρεις πράξεις (1807) Οι νησιώτισσες παντρεύονται ή Επιλεγμένες από τη μοίρα, μελόδραμα σε τρεις πράξεις (1811) Για φλάουτο (1791-1792) Για βιολί σε σολ μείζονα (περ. 1783-1784) Για βιολί σε ρε μείζονα (περ. 1795) Σε σι ύφεση μείζονα, op. 17 (περ. 1818) Σε ντο μείζονα (1796) Σε ντο μείζονα, op. 11 (1804-1805) Σε ρε μείζονα (1802) Σε ρε μείζονα (1788-1789) Σε ρε μείζονα (περ. 1818) Σε μι ύφεση μείζονα (1797) Σε μι ύφεση μείζονα (1788-1789) Chaconne σε σολ μείζονα για βιολί και πιάνο (1836) Κουαρτέτο για πιάνο σε μι ύφεση μείζονα, Op. 15 (περ. 1805) Κουαρτέτο για πιάνο σε φα μείζονα (περ. 1800) Κουαρτέτο για 2 βιολιά και 2 βιόλες (περ. 1798) Κουαρτέτο εγχόρδων σε σι ύφεση μείζονα Κουιντέτο εγχόρδων Κουιντέτο εγχόρδων σε ντο ελάσσονα Σεπτέτο σε ρε μείζονα για φλάουτο, κλαρινέτο, βιολί, βιόλα, βιολοντσέλο, κοντραμπάσο και πιάνο (περ. 1830) Σονάτα για πιάνο σε φα μείζονα (περ. 1798) Σονάτα για πιάνο με 4 χέρια σε σι ύφεση μείζονα, Op. 16 Σονάτα για βιολί και πιάνο σε φα μείζονα, Op. 10, No. 1 (περ. 1798) Σονάτα για βιολί και πιάνο σε ρε μείζονα, Op. 10, No. 2 (περ. 1798) Σονάτα για βιολί και πιάνο σε μι ύφεση μείζονα, Op. 10, No. 3 (περ. 1798) Σονάτα για πιάνο σε σι ύφεση μείζονα (περ. 1798) Σονάτα για πιάνο in ρε μείζονα (περ. 1798) Τρίο για πιάνο σε ντο μείζονα (περ. 1798) Σονάτα Trio Grande για πιάνο σε σι ύφεση μείζονα (1798) Karnevaltanze για ορχήστρα (1792-1799) Εμβατήριο για ορχήστρα (1831) Εμβατήριο της Εμπροσθοφυλακής του Πολωνικού Στρατού για ορχήστρα (1831) Θριαμβικό εμβατήριο για ορχήστρα εγχόρδων (1809) Εμβατήριο με ηχώ και Andante για ορχήστρα Μαζούρκα για ορχήστρα (περ. 1825) Πολωνέζα σε ρε μείζονα για ορχήστρα (1818) Πολωνέζα σε ρε μείζονα για βιολί και πιάνο Πολωνέζα σε ρε μείζονα για βιολί και πιάνο (1820) Πολωνέζα σε μι μείζονα πάνω στο θέμα της ουβερτούρας της όπερας Lodoiska (R. Kreutzer) για ορχήστρα (1804) Πολωνέζα σε μι ύφεση μείζονα για βιολί και πιάνο (1820) Πολωνέζα in φα μείζονα για ορχήστρα (1818) Πολωνέζα πάνω στο εμβατήριο από την όπερα Υδροχόος του Λουίτζι Κερουμπίνι, για ορχήστρα (1804) Πολωνέζα πάνω στο τραγούδι «Ou peut-on etre mieux...» για ορχήστρα (1816) Ροντώ a la Krakowiak σε σι ύφεση μείζονα για πιάνο (1803) Ροντώ a la Mazurka σε ντο μείζονα για πιάνο (1803) Ροντώ a la Mazurka σε σολ ελάσσονα για πιάνο (1803) Trois quatuors meilleur du goût anglais για έγχορδα (1798) Trois quatuors για έγχορδα (περ. 1796) Παραλλαγές σε σι ύφεση μείζονα πάνω στο εμβατήριο από την όπερα Przerwana ofiara του P. Winter, για πιάνο (1802) Παραλλαγές πάνω σε άρια από την όπερα Żony przemienione czyli Szewc του M.A. Portogalla, για ορχήστρα (1810) Ο Γιόζεφ Έλσνερ στο Neue Deutsche Biographie, τόμ. 4 (Βερολίνο 1959, στη γερμανική γλώσσα) Ο Έλσνερ στο Allgemeine Deutsche Biographie, τόμ. 6 (Λειψία 1877, στη γερμανική) Martina Homma: Nationale Musik und nationale Musikwissenschaft. Der Fall Joseph Elsner. Στο: Deutsch-polnische Ansichten zur Literatur und Kultur, Wiesbaden 1995, σσ. 104–116 [1] Το λήμμα «Elsner, Józef» στην Encyklopedia Polski, Wydawnictwo Ryszard Kluszczyński, Κρακοβία 1996 Ι. Αναγνώστου: το λήμμα «Έλσνερ Ιωσήφ Ξαβέριος» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 12 (1972), σελ. 221 Δωρεάν παρτιτούρες έργων του στο International Music Score Library Project Ο Józef Antoni Franciszek Elsner στο Culture.pl

Ο Γιόζεφ Α. Φράντσισεκ Έλσνερ, γνωστός και ως Γιόζεφ Ξαβέρι Έλσνερ (Józef Antoni Franciszek Elsner / Józef Ksawery Elsner, 1 Ιουνίου 1769 – 18 Απριλίου 1854) ήταν γερμανικής καταγωγής Πολωνός συνθέτης, μουσικοδιδάσκαλος, αρχιμουσικός και θεωρητικός της μουσικής, που δραστηριοποιήθηκε κυρίως στη Βαρσοβία. Υπήρξε ένας από τους πρώτους συνθέτες που ενσωμάτωσε στοιχεία της πολωνικής παραδοσιακής δημοτικής μουσικής στα έργα του.Ο Έλσνερ συνέθεσε μεγάλο όγκο μουσικής: περισσότερα από εκατό εκκλησιαστικά έργα (λειτουργίες, ορατόρια, καντάτες), οκτώ συμφωνίες, τρία κοντσέρτα, τρία μπαλέτα, χορούς, 38 όπερες και άλλα. Ωστόσο, είναι εξίσου γνωστός και ως ο βασικός δάσκαλος στο πιάνο του Φρειδερίκου Σοπέν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%B5%CF%86_%CE%88%CE%BB%CF%83%CE%BD%CE%B5%CF%81

Οι δύο συγγενείς άρχοντες

Το έργο πιθανότατα γράφτηκε και παίχτηκε για πρώτη φορά περίπου το 1612–1414. Εκδόθηκε το 1634 και ως συγγραφείς αναφέρονται από κοινού ο Φλέτσερ και ο Σαίξπηρ. Σχετικά με τη συμβολή του Σαίξπηρ, μια ευρέως διαδεδομένη θεωρία είναι ότι έγραψε το σύνολο ή το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης και της πέμπτης πράξης, με τη συμβολή του Φλέτσερ στις τρεις ενδιάμεσες πράξεις. Η κύρια πηγή για το έργο ήταν η Ιστορία του ιππότη στις Ιστορίες του Καντέρμπερυ του Τζέφρι Τσώσερ, αλλά είναι γνωστό ότι η πλοκή είχε ήδη δραματοποιηθεί τουλάχιστον δύο φορές στο παρελθόν. Οι θεατρικοί συγγραφείς μπορεί επίσης να γνώριζαν το έργο στο οποίο βασίστηκε ο Τσώσερ, τη Θησηίδα του Βοκάκιου.Το έργο έχει παραδοσιακά ταξινομηθεί ως κωμωδία, αλλά η ταξινόμηση είναι δύσκολη και συχνά αναφέρεται ως τραγική κωμωδία. Ένας πρόλογος ενημερώνει το κοινό ότι το έργο βασίζεται σε μια ιστορία από του Τζέφρι Τσώσερ. Τρεις βασίλισσες έρχονται να παρακαλέσουν τον Θησέα και την Ιππολύτη, ηγεμόνες της Αθήνας, να εκδικηθούν τον θάνατο των συζύγων τους από τον τύραννο της Θήβας Κρέοντα. Ο Κρέοντας έχει σκοτώσει τους τρεις βασιλιάδες και αρνείται να επιτρέψει την κατάλληλη ταφή. Ο Θησέας συμφωνεί να κηρύξει πόλεμο στον Κρέοντα.Στη Θήβα, ο Παλαίμων και ο Αρσίτης, δύο ευγενείς ανιψιοί του Κρέοντα, ξαδέλφια και στενοί φίλοι, είναι υποχρεωμένοι να πολεμήσουν για τον Κρέοντα, αν και διαφωνούν με τη διακυβέρνησή του. Οι Θηβαίοι ηττούνται από τον Θησέα και παρά τη γενναιότητα που επιδεικνύουν στο πεδίο της μάχης ο Παλαίμων και ο Αρσίτης, αιχμαλωτίζονται και φυλακίζονται. Καθώς βρίσκονται στη φυλακή, οι όρκοι τους για αιώνια φιλία καταρρίπτονται όταν από το παράθυρο της φυλακής βλέπουν την πριγκίπισσα Αιμιλία, την αδερφή της Ιππολύτης. Και οι δύο την ερωτεύονται και η φιλία τους μετατρέπεται σε σκληρή αντιπαλότητα. Ο Αρσίτης σύντομα ελευθερώνεται όταν ένας συγγενής μεσολαβεί για λογαριασμό του. Εξορίζεται από την Αθήνα, αλλά επιστρέφει μεταμφιεσμένος, κερδίζει σε έναν αγώνα πάλης και τοποθετείται σωματοφύλακας της Αιμιλίας. Στη φυλακή, η κόρη του δεσμοφύλακα έχει ερωτευτεί τον Παλαίμωνα και τον βοηθά να δραπετεύσει. Η κοπέλα τον ακολουθεί, αλλά αυτός την αγνοεί καθώς εξακολουθεί να είναι ερωτευμένος με την Αιμιλία. Μένει στο δάσος μισοπεθαμένος, όπου τον βρίσκει ο Αρσίτης. Μαλώνουν, αλλά ο Αρσίτης προσφέρεται να του φέρει φαγητό και όπλα για να αναμετρηθούν σε ισότιμο αγώνα για να διευθετήσουν τον ανταγωνισμό τους για την Αιμιλία. Ο Αρσίτης επιστρέφει με το φαγητό και τα όπλα. Μετά από ένα δείπνο με ευχάριστες αναμνήσεις, οι δυο τους ετοιμάζονται να πολεμήσουν μέχρι θανάτου. Ο Θησέας και η συνοδεία του φτάνουν εκείνη τη στιγμή και διατάζει να συλληφθούν και να εκτελεστούν και οι δύο. Η Ιππολύτη και η Αιμιλία παρεμβαίνουν και όταν η Αιμιλία δεν μπορεί να διαλέξει μεταξύ τους, ο Θησέας αποφασίζει έναν αγώνα για το χέρι της - ο ηττημένος θα εκτελεστεί.Εν τω μεταξύ, η εγκαταλελειμμένη κόρη του δεσμοφύλακα, απογοητευμένη από τον ανεκπλήρωτο έρωτα για τον Παλαίμωνα και τον φόβο για την ασφάλεια του πατέρα της, τρελαίνεται. Τραγουδάει και φλυαρεί στο δάσος όπου τη βρίσκει ο πατέρας της με τη βοήθεια φίλων. Σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει την ψυχική της υγεία, ενθαρρύνει τον πρώην μνηστήρα της να προσποιηθεί ότι είναι ο Παλαίμων, ώστε σταδιακά να συνηθίσει να τον βλέπει ως τον αληθινό της έρωτα, και πράγματι, η αφοσίωσή του την κερδίζει σιγά σιγά. Πριν ξεκινήσει ο αγώνας, ο Αρσίτης παρακαλεί τους θεούς να τον αφήσουν να κερδίσει. Ο Παλαίμων προσεύχεται να παντρευτεί την Αιμιλία. Η Αιμιλία ζητά από τους θεούς να της δώσουν τον άντρα που την αγαπά περισσότερο. Όλες οι προσευχές εκπληρώνονται: Ο Αρσίτης κερδίζει στον αγώνα αλλά σκοτώνεται σε πτώση από το άλογό του πριν εκτελεστεί ο Παλαίμων. Πριν πεθάνει, οι δύο νέοι συμφιλιώνονται, ο Αρσίτης προσφέρει την ευλογία του και ο Παλαίμων παντρεύεται την Αιμιλία.

Οι δύο συγγενείς άρχοντες (αγγλικός τίτλος: The Two Noble Kinsmen) είναι θεατρικό έργο που αποδίδεται από κοινού στους Τζον Φλέτσερ και Ουίλιαμ Σαίξπηρ και δημοσιεύτηκε το 1634. Η συγγραφή του αποτέλεσε σημείο διαμάχης, η διπλή απόδοση είναι πλέον γενικά αποδεκτή με συναίνεση των μελετητών.Το έργο διαδραματίζεται στην Αρχαία Ελλάδα και η πλοκή αναφέρεται στον έρωτα δύο ευγενών συγγενών και φίλων για την ίδια πριγκίπισσα, για την οποία θα αναμετρηθούν σε αγώνα μέχρι θανάτου.Θεωρείται το τελευταίο έργο του Σαίξπηρ πριν αποσυρθεί στο Στράτφορντ-απόν-Έιβον και πεθάνει τρία χρόνια αργότερα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%B4%CF%8D%CE%BF_%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82_%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82

Φρανς Ποστ

Ο Ποστ γεννήθηκε στο Χάαρλεμ. Ήταν γιος του Γιαν Γιανσοον Ποστ, ενός ιδιαίτερα εκτιμώμενου υαλογράφου, που είχε εκπαιδευτεί στο Λέιντεν και της Φρανσάιντγε Φερμπράκεν (Francijntje Verbraken) από το Χάαρλεμ. Αδελφός του ήταν ο Πίτερ Ποστ, ένας από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες του ολλανδικού κλασικισμού. Αναφέρεται ότι έλαβε την πρώτη του εκπαίδευση, μαζί με τον αδελφό του, από τον πατέρα του. O Liedtke αναφέρει ότι ο ιστορικός τέχνης F.J Duparc στο έργο του Dictionary of Art (1996, τ. 25, σελ. 325) αναφέρει ότι εκπαιδεύτηκε από τον πατέρα του, αν και ο πατέρας του απεβίωσε όταν ο Φρανς ήταν σε ηλικία μόλις δύο ετών., ωστόσο κάτι τέτοιο είναι αμφίβολο, καθώς ο Γιαν Γιανς Ποστ απεβίωσε το 1614. Πιθανότατα εργάστηκε στο εργαστήριο του αδελφού του, Πίτερ, πριν το 1636. Ήταν σύγχρονος του Φρανς Χαλς, ο οποίος ζωγράφισε το πορτρέτο του και των άλλων μεγάλων Ολλανδών τοπιογράφων Γιάκομπ φαν Ράουσντελ, Σάλομον φαν Ράουσντελ, Άντριεν φαν Οστάντε και Πίτερ ντε Μολάιν. Εικάζεται ότι κάποιος από αυτούς τους Δασκάλους να τον εκπαίδευσε πριν αναχωρήσει για τη Βραζιλία, αν και δεν εντάχθηκε στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά πριν την επιστροφή του από τη Βραζιλία. Χωρίς να γίνεται ευρέως αποδεκτό, ο ιστορικός τέχνης Έρικ Λάρσεν (Erik Larsen) διατείνεται ότι ο Δάσκαλος του Ποστ ήταν ο ντε Μολάιν, καθώς αυτός αναφέρεται ως Δάσκαλος πολλών άλλων τοπιογράφων από τον Άρνολντ Χαουμπράκεν, όπως ο Άλλερτ φαν Έφερντινγκεν. Ο αδελφός του είναι αυτός που τον σύστησε στον πρίγκηπα Ιωάννη Μαυρίκιο του Νάσσαου-Ζίγκεν, ο οποίος, το 1636, ορίστηκε ως Κυβερνήτης στις ολλανδικές κτήσεις στη Νότια Αμερική (Βραζιλία). Ο πρίγκηπας τον προσκάλεσε να τον συνοδεύσει Με προτροπή του αδελφού του ο Φρανς δέχτηκε και, συνοδεύοντας τον πρίγκηπα, αποβιβάστηκε στο Ρεσίφε. Οι καλλιτέχνες και οι επιστήμονες που συνόδευαν τον πρίγκηπα είχαν ως αποστολή να τεκμηριώσουν το τοπίο της νέας, γι' αυτούς, χώρας, τη χλωρίδα και την πανίδα της και άλλες όψεις της ζωής στη Βραζιλία. Ο πρώτος γνωστός πίνακας του Ποστ ήταν Το νησί της Ιταμάρκα (σήμερα στο Ρέικσμουζεουμ, χρονολογούμενος από το 1637. Τον δημιούργησε λίγο μετά την άφιξή του. Είναι ο πρώτος από μια σειρά έξι πινάκων που ζωγράφισε επί τόπου μεταξύ 1637 και 1640. Όλοι απεικονίζουν μια απλή και άμεση άποψη του βραζιλιάνικου τοπίου, με έμφαση στα τοπογραφικά και εθνογραφικά θέματα. Ο Ποστ παρέμεινε στη Βραζιλία ως το 1644 κι εγκαταστάθηκε στο Χάαρλεμ, όπου εντάχθηκε στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά της πόλης το 1646. Συνέχισε να ζωγραφίζει βραζιλιάνικα τοπία, βασισμένος στις μελέτες και στην οπτική του μνήμη και τα πρώτα έργα του εκτός Βραζιλίας διατηρούν την ανανεωτική φύση και την ατμόσφαιρα όσων δημιούργησε επί τόπου. Ζωγράφισε μόνο μια σκηνή από τη Βίβλο, τον πίνακα Η θυσία του Μανωέ (σήμερα στο Μουσείο Μπόιμανς - φαν Μπένινγκεν του Ρότερνταμ), η οποία είναι τοποθετημένη σε τοπίο παρόμοιου τύπου. Το 1650 ο Ποστ νυμφεύτηκε την Γιαννέτγε Μπόχερτ (Jannetje Bogaert) στο Ζάντβουρτ (Zandvoort), θυγατέρα του καθηγητή στη Σχολή Latijnsche School του Χάαρλεμ. Απέκτησαν τρία παιδιά, δυο γιους, οι οποίοι πέθαναν πριν τον πατέρα τους, και μια θυγατέρα, η οποία πέθανε λίγο μετά τον θάνατό του.Όσο η σταδιοδρομία του εξελισσόταν, τα τοπία του άρχισαν να χάνουν την αρχική τους φρεσκάδα, καθώς αντικατέστησε τις ήπιες αποχρώσεις με περισσότερο λαμπερές και έντονες, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα τα τοπία του να είναι περισσότερο διακοσμητικά παρά ρεαλιστικά. Πιθανότατα σταμάτησε να ζωγραφίζει το 1669, γιατί δεν υπάρχει χρονολογημένος πίνακάς του ύστερα από αυτή τη χρονολογία. Κάποιοι πίνακές του παρουσιάστηκαν στον βασιλέα Λουδοβίκο ΙΔ΄ της Γαλλίας από τον πρίγκηπα Μάουριτς, αλλά όταν ετοιμάστηκαν για να αποσταλούν στη Γαλλία, το 1679, ο Ποστ δεν ήταν πλέον σε θέση να τους συνοδεύσει, καθώς είχε σχεδόν καταρρεύσει από τον εθισμό του στο αλκοόλ. Πιθανότατα, σύμφωνα με τους ιστορικούς τέχνης Γουάιτχεντ (Whitehead) και Μπούσμαν (Boeseman), αυτός ήταν ο λόγος που και σταμάτησε να ζωγραφίζει αλλά και για την έλλειψη στοιχείων για τη ζωή του ως τον θάνατό του στο Χάαρλεμ το 1680. Τάφηκε στην εκκλησία του Αγίου Μπάβο στις 17 Φεβρουαρίου 1680. Ο Ποστ δημιούργησε συνολικά περί τους 140 πίνακες κατά τη διάρκεια του βίου του. Από αυτούς, περίπου οι μισοί είναι χρονολογημένοι, γεγονός που επιτρέπει την παρακολούθηση της εξέλιξής του μεταξύ 1637 (χρονολογία άφιξής του στη Βραζιλία) και 1669 (χρονολογία του τελευταίου γνωστού έργου του). Τα έργα που δημιούργησε στη Βραζιλία είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που ζωγράφισε μετά την αναχώρησή του από τη χώρα. Όσο βρισκόταν εκεί, δημιούργησε πολλά σχεδιάσματα και χαρακτικά, ολοκλήρωσε, όμως, μόνον έξι πίνακες, χρονολογούμενους κατά την περίοδο 1637 - 1640. Τα τοπία που δημιούργησε εργαζόμενος στην Ολλανδία είναι περισσότερο προϊόντα φαντασίας του. Όπως προαναφέρθηκε, περίπου 30 έργα του παρουσιάστηκαν στον βασιλέα Λουδοβίκο ΙΔ΄. Αργότερα, τα εργαστήρια ταπισερί Γκομπλέν (Gobelin) τα χρησιμοποίησαν ως βάση για τη δημιουργία μιας σειράς ταπισερί, την οποίαν αποκάλεσαν "Les anciennes Indes" Στα έργα που δημιούργησε στη Βραζιλία αποτυπώνονται, εκτός από την γενικότερη ατμόσφαιρα, αναγνωρίσιμες τοποθεσίες της χώρας και σχεδόν όλοι περιλαμβάνουν έναν υδάτινο σχηματισμό. Σε αυτούς αποτυπώνει, επίσης, δείγματα της χλωρίδας της Βραζιλίας και ορισμένα δείγματα πανίδας, όπως πουλιά ή άλλα ζώα, όπως στον πίνακα Άποψη του ποταμού Σάο Φρανσίσκο με ένα καπυμπάρα (1639, Μουσείο του Λούβρου.) Ο Ποστ συνέχισε να ζωγραφίζει εικόνες από τη Βραζιλία και μετά την επιστροφή του στην Ολλανδία. Ωστόσο, τα έργα του υφίστανται ριζικό μετασχηματισμό: Πέρα από την εξαίρετη φαντασία του, η μεταβολή αυτή είναι πιθανόν να οφείλεται στη μεταβολή των προτιμήσεων του κοινού στο οποίο απευθυνόταν. Όσο βρισκόταν στη Βραζιλία, τα έργα του απαρτίζονταν από λαμπερά χρώματα και εξωτικά στοιχεία. Οι πίνακες που ζωγράφισε στην Ολλανδία έχουν πιο ζωηρά χρώματα, με τα σκούρα φυλλώματα των δένδρων να περιβάλλουν μια ιδεατή σύνθεση σε ύφος μπαρόκ. Τα "ολλανδικά" έργα έρχονται σε εκπληκτική αντίθεση με τα τέλεια, ρεαλιστικά έργα της πρώιμης περιόδου. Τα τοπία είναι ανοικτά, γεμάτα επινοητικότητα και, το πιο σημαντικό, είναι εμφανές ότι ο καλλιτέχνης έχει "κατακτήσει" το θέμα του. Εξελισσόμενα, εμφανίζουν μια πιο συμπυκνωμένη άποψη και μικρότερο βάθος με πιο πράσινη χλωρίδα, πιο γαλάζιους ουρανούς και πιο φωτεινούς ορίζοντες. Ωστόσο, οι οριζόντιας κατεύθυνσης αποχρώσεις του μπλε που επεκτείνονται στο μέσον του βάθους, τονίζουν τις χρωματικές αντιθέσεις. Το βαθύ μπλε πιθανόν να οφείλεται σε αποσύνθεση της πράσινης χρωστικής, από την οποία εξαφανίστηκε η κίτρινη απόχρωση, ενώ παρέμεινε η μπλε. Στους "ολλανδικούς" του πίνακες ο Ποστ αυξάνει, επίσης, τον αριθμό των μορφών και περιλαμβάνει μεγαλύτερη ποικιλία στο έργο του. Σχεδόν κάθε πίνακας που ολοκλήρωνε στην Ολλανδία περιλαμβάνει μεγάλη ομάδα ανθρώπων που αλληλεπιδρούν με κάποιο τρόπο μεταξύ τους, είτε χορεύοντας είτε εργαζόμενοι στους σακχαρόμυλους. Συνήθως οι μορφές αυτές είναι σκλάβοι. Αντίθετα από τους "βραζιλιάνικους" πίνακές του, οι μορφές δεν είναι πλέον υποκείμενα τοποθετημένα στο προσκήνιο, αντίθετα, μοιάζουν να γίνονται μέρος του τοπίου. Τέσσερις από τους έξι πίνακες που ολοκλήρωσε στη Βραζιλία έχουν μερικές μόνον μορφές, με εξαίρεση αυτόν που απεικονίζει το Πόρτο Κάλβο (του 1639), που περιέχει αρκετές, και τον Ποταμό του Σάο Φρανσίσκο (του 1638) που δεν περιέχει καμία. Ενώ ο Ποστ ασχολείτο με την απεικόνιση της τοπιογραφίας, ένας άλλος καλλιτέχνης της ακολουθίας του πρίγκηπα Μάουριτς, ο Άλμπερτ Έκχαουτ, είχε επιφορτιστεί με την απεικόνιση των ιθαγενών. Ο Έφορος του τμήματος τοπογραφικού - ιστορικού άτλαντα του αρχείου του Χάαρλεμ Αλεξάντερ ντε Μπράουν (Alexander de Bruin) ανακάλυψε στο αρχείο του 34 σχέδια, τα οποία δεν έχουν υπογραφή αλλά απεικονίζουν πανίδα της Βραζιλίας και είναι της εποχής που ο Ποστ βρισκόταν στη χώρα αυτή. Αυτό που τράβηξε την προσοχή του ντε Μπράουν στον Ποστ ήταν ακριβώς το περιεχόμενο των σχεδίων, που κατά κύριο λόγο απεικονίζουν ζώα της Βραζιλίας και είναι γνωστό ότι ο Ποστ είχε επιφορτιστεί με την αποτύπωση του βραζιλιάνικου τοπίου, της χλωρίδας και της πανίδας του. Το Ρέικσμουζεουμ τα παρουσίασε για πρώτη φορά στο κοινό μαζί με έργα του Ποστ και βαλσαμωμένα ζώα, τα οποία παραχωρήθηκαν από το Κέντρο Βιοποικιλότητας του Λέιντεν στην αίθουσα Φίλιπς, από τις 7 Οκτωβρίου 2016 ως τις 8 Ιανουαρίου 2017. Ζωγραφική της ολλανδικής Χρυσής Εποχής Κατάλογος Ολλανδών ζωγράφων Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Frans Post στο Wikimedia Commons Frans Post at ArtCyclopedia

Ο Φρανς Ποστ (ολλανδικά: Frans Janszoon Post, 17 Νοεμβρίου 1612 - 17 Φεβρουαρίου 1680) ήταν Ολλανδός ζωγράφος της Χρυσής Ολλανδικής Εποχής στη ζωγραφική, χαράκτης και σχεδιαστής. Ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος καλλιτέχνης που ασχολήθηκε με την τοπιογραφία στη Νότια Αμερική. Το 1636 ταξίδεψε στη Βραζιλία (τότε ολλανδική κτήση) μετά από πρόσκληση του πρίγκηπα Ιωάννη Μαυρίκιου του Νάσσαου-Ζίγκεν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CF%83%CF%84

Κωνσταντίνος Δόβας

Γεννήθηκε στην Κόνιτσα στις 20 Δεκεμβρίου 1898 όταν η κωμόπολη της Ηπείρου ήταν ακόμη υπό οθωμανική κυριαρχία. Γονείς του ήταν ο υπάλληλος γαλλικής εταιρείας καπνού, Θωμάς Δόβας από την Κόνιτσα και η Ευθυμία Β. Μπαμίχα από το Δέλβινο. Ο Δόβας πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ιωάννινα και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Κέρκυρα. Έπειτα εισήχθη στην Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1918 με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού ενώ αργότερα σπούδασε στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου του Παρισιού. Έλαβε μέρος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στον Πόλεμο του 1940-41. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην οργάνωση «Επιτροπή Συνταγματαρχών» των Τσακαλώτου, Σπηλιωτόπουλου, Κιτριλάκη και Λιώση καθώς και στην οργάνωση «Θέρος», που δημιουργήθηκε από την επιτροπή και είχε ως σκοπό την προώθηση αξιωματικών του ελληνικού στρατού στη Μέση Ανατολή ή στις αντάρτικες οργανώσεις καθώς και τη συλλογή πληροφοριών κατά των δυνάμεων Κατοχής. Μετά την Απελευθέρωση, όντας ταξίαρχος, διακρίθηκε ιδιαιτέρως κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου πολέμου και κυρίως κατά τη Μάχη της Κόνιτσας μεταξύ του Εθνικού στρατού και του ΔΣΕ, που κράτησε από τις 25 Δεκεμβρίου του 1947 έως τις 4 Ιανουαρίου του 1948, κατά την οποία τραυματίστηκε ελαφρά. Μετά τον Εμφύλιο έφτασε μέχρι του βαθμού του αντιστρατήγου και υπηρέτησε σε διάφορες επιτελικές και μάχιμες θέσεις, διατελώντας μεταξύ άλλων αρχηγός ΓΕΕΘΑ από το 1954 μέχρι το 1959. Το 1960 ανέλαβε Αρχηγός του στρατιωτικού οίκου του βασιλιά Παύλου. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1961 ορκίστηκε υπηρεσιακός Πρωθυπουργός και διεξήγαγε τις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961, για τις οποίες κατηγορήθηκε από σύσσωμη την αντιπολίτευση για «βία και νοθεία» καθώς η διεξαγωγή των εκλογών έγιναν μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας με υποκινητές και αυτουργούς στρατιωτικούς και αξιωματικούς των σωμάτων ασφαλείας, οι οποίοι ήταν οργανωμένοι σε παραστρατιωτικές ομάδες και είχαν δράση ανεξέλεγκτη από το επίσημο κράτος. Παρέδωσε την Κυβέρνηση στον νικητή των εκλογών Κωνσταντίνο Καραμανλή στις 4 Νοεμβρίου του 1961. Τον Δεκέμβριο του 1964 και έπειτα από πιέσεις της Ε.Δ.Α. προς τον Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, ο Δόβας αποχώρησε από την θέση του στο Παλάτι. Συμμετείχε τον Δεκέμβριο του 1967 στο αποτυχημένο Κίνημα του Βασιλιά Κωνσταντίνου, εκπονώντας το σχέδιο δράσης μαζί με τον αντιστράτηγο Ι. Μανέτα. Απεβίωσε στις 24 Ιουλίου του 1973. Ήταν νυμφευμένος από το 1930 με τη Μικρασιάτισσα καθηγήτρια βιολιού, Μαργαρίτα Λευκιάδου. Η υπηρεσιακή κυβέρνηση του 1961 Τα χρόνια της βίας και της νοθείας Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας: Διατελέσαντες αρχηγοί

Ο Κωνσταντίνος Δόβας (Κόνιτσα, 20 Δεκεμβρίου 1898 - Αθήνα, 24 Ιουλίου 1973) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και υπηρεσιακός πρωθυπουργός από τις 20 Σεπτεμβρίου έως τις 4 Νοεμβρίου του 1961.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%94%CF%8C%CE%B2%CE%B1%CF%82

Θειικός άργυρος

Ο θειικός άργυρος παρασκευάζεται στο εργαστήριο με την προσθήκη θειικού οξέος σε διάλυμα νιτρικού αργύρου: 2 Ag+(aq) + SO42−(aq) → Ag2SO4(s) Το ίζημα που παράγεται ξεπλένεται στη συνέχεια με καυτό νερό. Η όλη διαδικασία γίνεται με περιβάλλοντα φωτισμό από κόκκινο φως. Ο θειικός άργυρος είναι άχρωμο και άοσμο κρυσταλλικό στερεό με πυκνότητα 5,45 γραμμάρια ανά cm3, η οποία μειώνεται στα 4,84 γραμ./cm3 σε υγρή κατάσταση. Η θερμοκρασία τήξεως του θειικού αργύρου είναι 652,2 έως 660 °C, ενώ η θερμοκρασία βρασμού είναι 1085 °C. Η διαλυτότητα της ουσίας στο νερό κυμαίνεται από 0,57 γραμμάρια ανά 100 mL στους 0°C μέχρι 1,33 γραμμάρια ανά 100 mL στους 100°C, ενώ στους 25°C είναι 0,83. Διαλύεται επίσης σε υδατικά διαλύματα οξέων, στην ακετόνη, στους αιθέρες και στις αλκοόλες. Η ειδική θερμότητα του θειικού αργύρου είναι 131,4 J/mol·K. Ο θειικός άργυρος κρυσταλλώνεται στο ορθορομβικό σύστημα με σταθερές πλέγματος a = 10,2699(5) Å, b = 12,7069(7) Å και c = 5,8181(3) Å. Προς τις αντίστοιχες διευθύνσεις οι δείκτες διαθλάσεως είναι nα = 1,756, nβ = 1,775 και nγ = 1,782 Το 2010 αναφέρθηκε για πρώτη φορά η σύνθεση θειικού δισθενούς αργύρου (AgSO4) με ένα δισθενές ιόν αργύρου αντί δύο μονοσθενή ιόντα αργύρου ανά μόριο. Αυτό επιτεύχθηκε με την προσθήκη θειικού οξέος σε διφθοριούχο άργυρο, οπότε εκλύεται αέριο υδροφθόριο. Το AgSO4 έχει διαφορετικές ιδιότητες: είναι μαύρο στερεό, που αποσυντίθεται στους 120 °C εκλύοντας θερμότητα και παρέχοντας την πυροθειική ρίζα (pyrosulfate) S2O72− .

Ο θειικός άργυρος είναι ανόργανη χημική ένωση με μοριακό τύπο Ag2SO4 και μοριακό βάρος 311,79. Είναι ένα άλας του αργύρου. Ο θειικός άργυρος χρησιμοποιείται στην επαργύρωση και ως υποκατάστατο του νιτρικού αργύρου που δεν βάφει. Το θειικό αυτό άλας είναι σταθερό υπό συνηθισμένες συνθήκες αποθηκεύσεως, αν και σκουραίνει με τον καιρό όταν εκτίθεται στον αέρα ή το φως. Είναι λίγο διαλυτός στο νερό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%B9%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%AC%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82

Ένσχεντε

Η πρώιμη ιστορία του Ένσχεντε είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστη, αλλά ένας οικισμός υπήρχε στην περιοχή της παλιάς πλατείας της αγοράς στον πρώιμο Μεσαίωνα. Το όνομα του οικισμού αναφέρεται ως Άνεσκεντε (Anescede) ή Ένσεντε (Enscede), το οποίο σημαίνει είτε «κοντά στα σύνορα» είτε «κοντά στο Ες», και είχε εκκλησία, αγορά και οχυρωμένη αριστοκρατική οικία. Το Ένσχεντε απέκτησε δικαιώματα πόλης περίπου το 1300 τα οποία επιβεβαιώθηκαν από τον επίσκοπο Γιαν Γ΄ φαν Ντιστ, και πλέον μπορούσε να οχυρωθεί. Επειδή τα κτίρια της μεσαιωνικής πόλης ήταν εν πολλοίς ξύλινα, οι πυρκαγιές ήταν ένας διαρκής κίνδυνος, με μεγάλες πυρκαγιές να λαμβάνουν χώρα το 1517, το 1750 και τις 7 Μαΐου 1862. Η τελευταία φωτιά συνέπεσε με την έναρξη της ανάπτυξης της βιομηχανικής υφαντουργίας στην πόλη, η οποία εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο παραγωγό της χώρας. Ανάμεσα στα παραγόμενα υφάσματα, ιδιαίτερη επιτυχία σημείωσε το bombazijn (μίγμα βαμβακιού και λινού). Η βιομηχανοποίηση προκάλεσε τον πενταπλασιασμό του πληθυσμού του Ένσχεντε το διάστημα 1870-1900. Το 1894 υπολογίζεται ότι η πόλη είχε 18.267 κατοίκους.Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Ένσχεντε ήταν μια από τις πρώτες ολλανδικές πόλεις τις οποίες κατέλαβαν οι Γερμανοί, λόγω της εγγύτητάς της στη Γερμανία. Οι τοπικές αρχές αρχικά αντιστάθηκαν στα αντιεβραϊκά μέτρα, αλλά τελικά πάνω από τους μισούς Εβραίους του Ένσχεντε απελάθηκαν. Όμως, μέλη της αντίστασης κατάφεραν να κρύψουν αρκετούς Εβραίους, σώζοντας περίπου 500 από τους 1300. Η πόλη βομβαρδίστηκε αρκετές φορές, με σημαντικότερους βομβαρδισμούς αυτούς που έλαβαν χώρα τις 10 Οκτωβρίου 1943 και τις 22 Φεβρουαρίου 1944. Τη δεκαετία του 1960 και του 1970, η πόλη γνώρισε την παρακμή, μετά την παρακμή της υφαντουργίας στην πόλη, λόγω του ανταγωνισμού, κυρίως από τις χώρες της Άπω Ανατολής. Τότε, περίπου το 85% του εργατικού δυναμικού της πόλης απασχολούνταν στην υφαντουργία. Τις 13 Μαΐου 2000, η πόλη συγκλονίστηκε από έκρηξη, με ισχύ 4-5 τόνων ΤΝΤ για την τελική έκρηξη, σε εργοστάσιο πυροτεχνημάτων, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 23 ανθρώπων, ισοπέδωσε μια ολόκληρη γειτονιά και προκάλεσε εκτεταμένες καταστροφές σε όλη την πόλη. Επίσημος ιστότοπος Τουριστικές Πληροφορίες

Το Ένσχεντε (Enschede) είναι πόλη και δήμος στην επαρχία Οφεράισσελ, στην ανατολική Ολλανδία, στην περιοχή Τβέντε. Ο δήμος το 2014 είχε 158.004 κατοίκους και ήταν η μεγαλύτερη πόλη στην επαρχία. Κατά το παρελθόν υπήρξε σημαντικό υφαντουργικό κέντρο. Στην πόλη ιδρύθηκε το 1961 το Πανεπιστήμιο του Τβέντε.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5

Ιτιά

Ο τυπικός εκπρόσωπος της ομάδας αυτής των δέντρων είναι η κλαίουσα ιτιά ή απλά κλαίουσα (Salix × sepulcralis), δέντρο που το ύψος του φτάνει τα 20 μέτρα και το χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι η φυλλωσιά του που γέρνει προς τα κάτω και από μακρινή απόσταση δίνει την εντύπωση μιας βροχής «δακρύων», δικαιολογώντας την ονομασία του. Στην Ελλάδα βρίσκονται 12 είδη και είναι αυτοφυή. Το κυριότερο και πιο κοινό είδος είναι η λευκή ιτιά (Salix alba). Την ονομασία της την οφείλει στις λευκές αποχρώσεις του κορμού της. Το ύψος της μπορεί να φτάσει τα 20 μέτρα, αλλά αργά και σταθερά μέσα σε 15 χρόνια. Το ξύλο της χρησιμοποιείται σε παραγωγή φύλλων επένδυσης και σπίρτων. Όταν ο κορμός είναι λεπτός χρησιμοποιείται στην παραγωγή διαφόρων κουτιών και κιβωτίων , στην παραγωγή χαρτοπολτού και στη γλυπτική καθώς χαράζεται εύκολα. Το κάρβουνο της λευκής ιτιάς χρησιμοποιείται στην παραγωγή πυρίτιδας και από τα κλαδιά της κατασκευάζονται διάφορα κοφίνια. Όταν η ιτιά ανθίζει δημιουργεί ένα ευχάριστο τοπίο εξ ου και το παραδοσιακό τσάμικο. Ιτέα η λευκή Salix Sepulcralis Group 'Chrysocoma' (Golden weeping Willow, Κλαίουσα ιτιά) «Ιτιά». Λουλούδια της Ελλάδας. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2009. Παραπομπές

Η Ιτιά (επιστ. Ιτέα, Salix) είναι γένος φυτών που ανήκει στην τάξη των Ιτεωδών (Salicales) και στην οικογένεια των Ιτεοειδών (Salicaceae) και περιλαμβάνει 330 περίπου είδη δέντρων και θάμνων των εύκρατων κυρίως αλλά και ψυχρών περιοχών της γης. Τα δέντρα βρίσκονται κυρίως κοντά σε ποτάμια, χείμαρρους ή ρυάκια τα δε μικρά δέντρα και οι θάμνοι σε βουνά, βραχώδη εδάφη και ορισμένα είδη σε αρκτικές περιοχές. Όλα τα είδη έχουν στενά φύλλα που εναλλάσσονται, τα άνθη τους είναι αιωρούμενες ταξιανθίες και οι σπόροι τους έχουν μακριές μεταξωτές τρίχες. Μεταξύ των διαφόρων ειδών του γένους παρατηρείται φυσικός υβριδισμός και έτσι τα είδη της ιτιάς πολλαπλασιάζονται. Ο φλοιός της ιτιάς χρησιμοποιείται στη βυρσοδεψία, ενώ από το φλοιό ορισμένων ειδών με εκχύλιση εξάγεται μία χημική ουσία, που ονομάζεται σαλικίνη και αξιοποιείται στη φαρμακευτική. Η ξυλεία των ειδών της ιτιάς δεν είναι ανθεκτική. Όμως από το είδος ιτιάς Salix alba var. calva (κάλβα), κατασκευάζονται τα ρόπαλα του κρίκετ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%B9%CE%AC

Διαφανές ξύλο

Ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον καθηγητή Lars Berglund από το σουηδικό Πανεπιστήμιο KTH μαζί με μια ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ με επικεφαλής τον καθηγητή Liangbing Hu ανέπτυξαν μια νέα μέθοδο για την αφαίρεση του χρώματος και ορισμένων χημικών ουσιών από μικρά δοκίμια ξύλου, με επακόλουθη προσθήκη πολυμερικών ενώσεων, όπως π.χ. πολυ-μεθακρυλικό μεθυλεστέρα (PMMA) και εποξική ρητίνη, σε κυτταρικό επίπεδο, καθιστώντας τα δοκίμια διαφανή. Μόλις κυκλοφόρησε η είδηση της νέας αυτής ευρεσιτεχνίας, μεταξύ των ετών 2015 και 2016, εκτεταμένες ανακοινώσεις για το διαφανές ξύλο έγιναν σε διεθνή ΜΜΕ, με άρθρα στο ScienceDaily, Wired, The Wall Street Journal, και The New York Times.Στην πραγματικότητα, αυτές οι ερευνητικές ομάδες "ξανα-ανακάλυψαν" το πρωταρχικό έργο του Γερμανού ερευνητή Siegfried Fink, ο οποίος είχε ήδη από το 1992 εφαρμόσει πρώτος μια τεχνολογική μέθοδο πολύ παρόμοια με αυτή των ερευνητών Berglund και Hu. Ο Γερμανός ερευνητής έφτασε στο να τροποποιήσει το ξύλο και να το κάνει διαφανές, έχοντας ως αρχικό στόχο να μελετήσει (μικροσκοπικά) τις κυτταρικές κοιλότητες της μικροδομής του ξύλου για άλλους αναλυτικούς σκοπούς.Το 2021, ομάδα ερευνητών δημοσίευσε μια νέα τεχνική για την παρασκευή του διαφανούς ξύλου -το οποίο είναι και πιο ελαφρύ και μηχανικά πιο ανθεκτικό από το γυαλί- και η οποία απαιτεί σημαντικά μικρότερη ποσότητα χημικών αντιδραστηρίων και θερμικής/ηλεκτρικής ενέργειας από τις μεθόδους που είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί έως τότε. Μικρού πάχους ξύλο που τροποποιείται με την τεχνική χημικού βουρτσίσματος με χρήση ηλιακή ενέργειας αποδίδει νέο υλικό που είναι ελαφρύτερο περίπου 50 φορές και μηχανικά πιο ανθεκτικό από ξύλο που έχει υποστεί επεξεργασία με τις προηγούμενες μεθόδους. Στη φυσική του κατάσταση, το ξύλο δεν είναι διαφανές υλικό λόγω της διασποράς και της απορρόφησης του φωτός. Το μαυρισμένο χρώμα του ξύλου οφείλεται στη χημική πολυμερική του σύνθεση, από κυτταρίνη, ημικυτταρίνες και λιγνίνη. Η λιγνίνη του ξύλου είναι κυρίως υπεύθυνη για το χαρακτηριστικό χρώμα του ξύλου. Κατά συνέπεια, η ποσότητα της λιγνίνης καθορίζει και τα επίπεδα ορατότητας αυτού περίπου σε ποσοστό 80–95%.Για να καταστεί το ξύλο ένα διαφανές υλικό, τόσο η απορρόφηση όσο και η διασπορά του θα πρέπει να μειωθούν κατά την (χημική) επεξεργασία του. Μια τέτοια επεξεργασία για διαφανές ξύλο βασίζεται ουσιαστικά στην αφαίρεση όλης της λιγνίνης που περιέχει, διαδικασία που στην επιστήμη ξύλου ονομάζεται ως απολίγνωση (delignification). Η παραγωγή διαφανούς ξύλου με τη χημική διεργασία της απολίγνωσης διαφέρει από μελέτη σε μελέτη, με βάση τη διεθνή βιβλιογραφία. Ωστόσο, τα βασικά χαρακτηριστικά στάδια αυτής περιλαμβάνουν τα ακόλουθα: δείγμα ξύλου χημικώς κατεργάζεται με θερμαινόμενα διαλύματα (80 °C–100 °C) που περιέχουν χλωριούχο νάτριο, υποχλωριώδες νάτριο ή υδροξείδιο / θειώδες νάτριο για περίπου 3–12 ώρες. Το στάδιο αυτό ακολουθείται από μια διεργασία εμβάπτισης σε βραστό διάλυμα από υπεροξείδιο του υδρογόνου.Στη συνέχεια, η λιγνίνη διαχωρίζεται εντελώς από τη δομή της κυτταρίνης και των ημικυτταρινών μετατρέποντας το ξύλο σε λευκωπό υλικό και επιτρέποντας -σε δεύτερη φάση- την έναρξη του εμποτισμού του με συνθετική ρητίνη. Έτσι, το δοκίμιο ακολούθως βυθίζεται σε ρητίνη, συνήθως PMMA (πολυμεθακρυλικό μεθύλιο), σε θερμοκρασία 85 °C και κάτω από εφαρμογή κενού για 12 ώρες. Αυτή η διαδικασία γεμίζει τους κενούς χώρους που καταλάμβανε προηγουμένως η λιγνίνη αλλά επίσης και η ανοιχτή ξύλινη κυτταρική δομή (π.χ. κυτταρικές κοιλότητες) με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός νέου υλικού: το διαφανές σύνθετο ξύλο. Ωστόσο είναι γνωστό ότι η απολίγνωση είναι μια επιτυχημένη μέθοδος παραγωγής που όμως περιορίζεται σε εργαστηριακή και πειραματική παραγωγή μικρής ποσότητας και μικρού πάχους υλικού (ξύλου), και ως εκ τούτου, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις πρακτικές απαιτήσεις εφαρμογής του σε μεγαλύτερη κλίμακα.Το 2018, παρόλα αυτά, στο ερευνητικό κέντρο Jiangsu Co-Innovation Center for Efficient Processing and Utilization of Forest Resources, ο ερευνητής Xuan Wang και οι συνεργάτες του ανέπτυξαν νέα μέθοδο παραγωγής - διείσδυσης ενός προπολυμερισμένου διαλύματος μεθακρυλικού μεθυλεστέρα (MMA) σε απολιγνωμένες ίνες ξύλου. Με τη χρήση αυτής της νέας τεχνικής, μπορεί εύκολα να παραχθεί μεγάλου μεγέθους διαφανές ξύλο, σε οποιοδήποτε πάχος ή διαστάσεις.Παρά την επιτυχία αυτή, εξακολουθούν σήμερα να υπάρχουν προκλήσεις όσον αφορά τη μηχανική σταθερότητα του νέου αυτού υλικού αλλά και την επιδιωκόμενη οπτική απόδοση. Το ξύλο είναι φυσικό, ανανεώσιμο υλικό που έχει εξαιρετικές μηχανικές ιδιότητες, όπως υψηλή αντοχή, καλή ανθεκτικότητα, υψηλή περιεκτικότητα σε υγρασία και υψηλό ειδικό βάρος.Το ξύλο μπορεί να ταξινομηθεί σε δύο διαφορετικούς τύπους, το ξύλο κωνοφόρων (softwood, ή μαλακή ξυλεία) και το ξύλο πλατυφύλλων (hardwood, ή σκληρή ξυλεία), ανάλογα με τη δασοπονική κλάση (γυμνόσπερμα - αγγειόσπερμα) από την οποία προέρχεται. Ενώ κάθε τύπος είναι διαφορετικός - π.χ., τα αξονικά κύτταρα στα κωνοφόρα είδη έχουν μεγαλύτερα μήκη σε σύγκριση με αυτά από τα πλατύφυλλα είδη - και οι δύο τύποι, όμως, έχουν παρόμοια ιεραρχική δομή, που σημαίνει ότι ο προσανατολισμός των ξυλωδών κυττάρων είναι πανομοιότυπος στα είδη ξυλείας.Αυτή η μοναδική ανισότροπη δομή, δηλαδή οι διαφορετικές ιδιότητες και συμπεριφορές, όταν μετρώνται στις τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις του (αξονική - ακτινική - εφαπτομενική), επιτρέπει στο ξύλωμα (ξύλο) να αντλεί ιόντα και νερό για φωτοσύνθεση. Ομοίως, σε διαφανή σύνθετα ξύλου, αφαιρώντας τη λιγνίνη και διατηρώντας τα αξονικά κύτταρα (τραχεΐδες ή ίνες) από κυτταρινικές ίνες (αλυσίδες), του επιτρέπει να μετατραπεί σε διαυγές ξύλο το οποίο δύναται να εμποτιστεί με εποξειδική ένωση -που ομοιάζει με κόλλα- που το καθιστά ανθεκτικό, στιβαρό και διαφανές υλικό. Εξαιρετική πρώτη ύλη με υψηλή διαπερατότητα αλλά και με βελτιωμένες μηχανικές ιδιότητες. Οι ερευνητές δοκίμασαν επιτυχώς μια φιλική προς το περιβάλλον εναλλακτική χημική ένωση: το ακρυλικό λεμονένιο, ένα μονομερές από λεμονένιο, σε ακρυλικό. Το λεμονένιο είναι κοινό κυκλικό τερπένιο που μπορεί να εξαχθεί από υπολείμματα, μέσω ισομερισμού του α-πινενίου (λ.χ. από ξύλο κωνοφόρων ειδών) ή από αιθέριο έλαιο από φλούδες εσπεριδοειδών. Συνεπώς, φυσικές ενώσεις - βιοπολυμερή (ή ολιγομερή) μπορούν να προσφέρουν πλεονεκτήματα σε σύγκριση με τα συμβατικά μη ανανεώσιμα πολυμερή από ορυκτές πηγές ή από πετροχημικά, και να διατηρήσουν υψηλή μηχανική απόδοση όντας ελαφριά υλικά, λόγω και της πορώδους και ανισότροπης κυτταρινικής δομής. Αυτό σήμερα φαίνεται να παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για βιώσιμες και οικολογικές νανοτεχνολογίες μεγάλης κλίμακας. Η σουκινυλίωση υποστρώματος απολιγνωμένου ξύλου χρησιμοποιώντας τον αντίστοιχο σουκινυλικό ανυδρίτη έχει ως αποτέλεσμα ένα νανοδομημένο και μηχανικά ισχυρό βιοσύνθετο υλικό. Το όλο πολυμερές συνήθως δομείται από 70% (κατ' όγκο) τέτοιας πρώτης ύλης, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα νανοδομημένα βιοσύνθετα υλικά που συνδυάζουν εξαιρετική οπτική διαπερατότητα, 90% σε πάχος 1,2 mm και εντυπωσιακά χαμηλή θολότητα (30%), ταυτόχρονα με υψηλή μηχανική αντοχή (π.χ. μέτρο θραύσης 174 MPa και συντελεστή Young's περίπου 17 GPa). Το διαφανές ξύλο χαρακτηρίζεται από τέτοιες μηχανικές ιδιότητες και αντοχή στην καταπόνηση λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς του σε ίνες κυτταρίνης αλλά και στον γεωμετρικό προσανατολισμό της δομής των ινών (σε ακτινική και εφαπτομενική κατεύθυνση), παρέχοντας έτσι τη δομική βάση για το σχεδιασμό εφαρμογών προηγμένων υλικών.Χαρακτηριστικό του διαφανούς ξύλου είναι η αντοχή του υλικού. Σύμφωνα με τον δρ. Zhu και τους συνεργάτες του, το διαφανές ξύλο στην αξονική κατεύθυνση έχει μέτρο ελαστικότητας 2,37 GPa και καμπτική αντοχή 45,38 MPa (σημείωση: αμφότερα υποδυέστερα από το καθαρό PMMA), και επίσης, διπλάσια από τις αντοχές οριζόντιο επίπεδο, ήτοι: 1,22 GPa και 23,38 MPa, αντιστοίχως. Επίσης, η πλαστική φύση του διαφανούς σύνθετου ξύλου παρέχει πλεονεκτήματα σε σύγκριση με άλλα εύθραυστα υλικά όπως π.χ. το γυαλί, γεγονός που σημαίνει ότι δεν θρυμματίζεται κατά την καταπόνηση σε κρούση. Το διαφανές ξύλο φέρει κάθετα ευθυγραμμισμένες ίνες κυτταρίνης -στιβαρά πακτωμένες- που λειτουργούν ως κυματοδηγοί ευρείας ζώνης και έχουν υψηλές απώλειες σκέδασης μετάδοσης για το φως. Αυτή η μοναδική ιδιότητα διαχείρισης φωτός έχει ως αποτέλεσμα ένα εφέ διάδοσης φωτός.Μετρώντας τις οπτικές του ιδιότητες με ενσωματωμένη σφαίρα, η δρ. Li και οι συνεργάτες της διαπίστωσαν ότι το διαφανές ξύλο παρουσιάζει υψηλή διαπερατότητα 90% και υψηλή οπτική θολότητα 95%. Ως αποτέλεσμα, το διαφανές ξύλο ως ενεργειακά αποδοτικό υλικό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για μείωση της κατανάλωσης ενέργειας του φωτισμού κατά τη διάρκεια της ημέρας, οδηγώντας αποτελεσματικά το ηλιακό φως εντός των κατοικιών παρέχοντας ομοιόμορφο και σταθερό φωτισμό σε όλη την διάρκεια της ημέρας.Παρομοίως, η θερμική αγωγιμότητα του διαφανούς ξύλου αποδίδεται στην ευθυγράμμιση (παραλληλότητα) των ινών κυτταρίνης του ξύλου, η οποία έχει διατηρηθεί μετά την απομάκρυνση της λιγνίνης και τον εμποτισμό του πολυμερούς. Το διαφανές ξύλο έχει θερμική αγωγιμότητα 0,32 W⋅m−1⋅K −1 στην αξονική κατεύθυνση και τιμή 0,15 W⋅m−1⋅K −1 στην ακτινική κατεύθυνση, αντίστοιχα.Με βάση μελέτη της δρ. C. Montanari του Βασιλικού Ινστιτούτου Τεχνολογίας KTH, στη Στοκχόλμη, η θερμική αγωγιμότητα του διαφανούς ξύλου, που μετατρέπεται από ημιδιαφανές σε διαφανές όταν θερμαίνεται, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για κτίρια ενεργειακά ακόμη πιο αποδοτικά συλλέγοντας την ενέργεια του ήλιου κατά τη διάρκεια της ημέρας και την απελευθέρωσή της αργότερα τη νύχτα στο εσωτερικό. Αν και η ανάπτυξη διαφανών σύνθετων ξύλου εξακολουθεί να βρίσκεται σε επίπεδο -ακόμη- εργαστηριακής κλίμακας και σε επίπεδο πρωτοτύπου, οι δυνατότητες των νέων υλικών όπως λ.χ. ενεργειακή απόδοση και λειτουργική εξοικονόμηση στα κτίρια, είναι πολλά υποσχόμενες. Ουσιαστικό πλεονέκτημα με το διαφανές ξύλο είναι ο συνδυασμός δομικής και λειτουργικής του απόδοσης για φέρουσες κατασκευές που συνδυάζουν σειρά από οπτικές, μαγνητικές ή θερμικής θωράκισης λειτουργίες.Το διαφανές ξύλο ερευνάται επίσης και για πιθανή χρήση σε επιφάνειες ευαίσθητες στην αφή. Αυτό το σύστημα επιχειρείται προς εφαρμογή σε κτιριακές χρήσεις, όπου το τεχνητό φως μπορεί να αντικατασταθεί από το ηλιακό φως μέσω ενός σχεδιασμού μετάδοσης φωτός. Με βάση την έρευνα και την προσομοίωση που πραγματοποιήθηκε από τον ερευνητή Joseph Arehart στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο (Boulder), το διαφανές ξύλο εισάγεται ως αντικατάσταση συστήματος υαλοπινάκων, που θα μπορούσε να μειώσει την κατανάλωση ενέργειας κλιματισμού του χώρου κατά ποσοστά 24,6% μέχρι 33,3%, σε μεσαία κλιματική ζώνη και σε μεγάλους χώρους γραφείων (κλιματική ζώνη 4C), αντίστοιχα.Αυτό είναι το τεχνικό επίπεδο γνώσης, που έχουμε μέχρι και σήμερα, σχετικά με την πιθανή λειτουργικότητα του διαφανούς ξύλου, επειδή παρουσιάζει εξόχως χαμηλή θερμική αγωγιμότητα (θερμομονωτικότητα) και υψηλότερη μηχανική αντοχή σε κρούση, σε σύγκριση με τα δημοφιλή συστήματα υαλοπινάκων. Μια άλλη κατεύθυνση για εφαρμογές του διαφανούς ξύλου σχετίζεται με την υψηλή οπτική μετάδοση για οπτοηλεκτρονικές συσκευές, ως υποστρώματα σε φωτοβολταϊκά ηλιακά κύτταρα. Η δρ. Λι και οι συνεργάτες της στο Βασιλικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας (KTH) της Σουηδίας μελέτησαν την υψηλή οπτική διαπερατότητα που καθιστά το διαφανές ξύλο "υποψήφιο" υλικό για υπόστρωμα σε ηλιακά κύτταρα περοβσκίτη. Κατέληξαν έτσι στο συμπέρασμα ότι το διαφανές ξύλο έχει υψηλή οπτική διαπερατότητα 86% και μακροχρόνια σταθερότητα, με θραύση σκληρότητας 3,2 MPa⋅m1/2 σε σύγκριση με θραύση γυάλινου υποστρώματος σκληρότητας 0,7–0,85 MPa⋅m1/2, που ικανοποιεί τις απαιτήσεις του υποστρώματος για ηλιακά κύτταρα.Αυτές είναι σχετικές πληροφορίες για πιθανή εφαρμογή του διαφανούς ξύλου, επειδή είναι μια κατάλληλη και αειφορική (οικολογική) λύση σε υπόστρωμα για συναρμολόγηση ηλιακών κυψελών με δυνατότητες ενεργειακά αποδοτικών κτιρίων, καθώς και για αντικαταστάσεις γυαλιού και μείωση του αποτυπώματος άνθρακα για τις εν λόγω συσκευές.Το διαφανές ξύλο θα μπορούσε να μεταμορφώσει τις επιστήμες των υλικών και τη βιομηχανία της δόμησης επιτρέποντας νέες εφαρμογές, όπως τα φέροντα παράθυρα. Αυτά τα εξαρτήματα θα μπορούσαν επίσης να επιφέρουν δραστικές βελτιώσεις στην εξοικονόμηση (θερμικής) ενέργειας και στην εν γένει απόδοση, σε σύγκριση με το γυαλί και άλλα συμβατικά υλικά (λ.χ. αλουμίνιο, PVC). Απαιτείται αρκετή έρευνα ακόμη για την περαιτέρω κατανόηση της αλληλεπίδρασης μεταξύ του φωτός και της δομής του ξύλου, για τον συντονισμό των οπτικών και μηχανικών ιδιοτήτων και για την αξιοποίηση των προηγμένων εφαρμογών των διαφανών σύνθετου ξύλου. Fink, S. (1992). "Transparent Wood; A New Approach in the Functional Study of Wood Structure". Holzforschung-International Journal of the Biology, Chemistry, Physics and Technology of Wood. 46(5), 403–408. Chicago. doi:10.1515/hfsg.1992.46.5.403 Berglund, L., et al. (2018). "Bioinspired Wood Nanotechnology for Functional Materials". Advanced Materials, 30(19), 1704285. doi:10.1002/adma.201704285 Zhu, H., et al. (2014). "Transparent paper: fabrications, properties, and device applications". Energy & Environmental Science, 7(1), 269–287. doi:10.1039/c3ee43024c

Ο όρος διαφανές ξύλο (αγγλ. transparent wood), ή επίσης και διαφανές σύνθετο ξύλο (αγγλ. transparent wood composite) αναφέρεται σε καινοτομικά υλικά ξύλου που έχουν έως και 90% διαφάνεια και μπορεί (ορισμένα) να έχουν υψηλότερες μηχανικές αντοχές από το ίδιο το ξύλο. Διαφανές ξύλο παρήχθη εργαστηριακά για πρώτη φορά το 1992. Αυτά τα νέα προϊόντα είναι πολύ πιο εύκολα βιοδιασπώμενα από το γυαλί και τα πλαστικά προϊόντα. Το διαφανές ξύλο είναι επίσης πολύ ανθεκτικό στη θραύση.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%82_%CE%BE%CF%8D%CE%BB%CE%BF

Μητροπέτροβας

Ο Μήτρος Πέτροβας γεννήθηκε το 1745 στη Γαράντζα, που μετά το 1927 ονομάστηκε Άνω Μέλπεια, του Νομού Μεσσηνίας. Ανέπτυξε από νωρίς δραστηριότητα κατά των Οθωμανών και το 1770 συμμετείχε στην Επανάσταση των Ορλωφικών. Ο Μητροπέτροβας ήταν αδελφοποιητός φίλος και συμπολεμιστής με τον πατέρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Κωνσταντή. Μετά το φόνο του Κωνσταντίνου (Κωσταντή) Κολοκοτρώνη το 1785, ο Μητροπέτροβας ως συνδεόμενος από τα παλιά χρόνια με δεσμούς αδελφοποιίας και φιλίας με το Κολοκοτρωνέικο ανέλαβε την κηδεμονία του νεαρού ακόμη Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Υπήρξε δε και ο πρώτος δάσκαλος του στην πολεμική τέχνη και τον βοήθησε με κάθε τρόπο όταν κηρύχθηκε η Επανάσταση. Το 1819 ο Μητροπέτροβας μυείται στην Φιλική Εταιρεία από τον Κυριάκο Καμαρίνο και μετά από δυο χρόνια ο Μητροπέτροβας σε ηλικία 76 ετών με την έναρξη της Επανάστασης, συμμετείχε με δικό του πολεμικό σώμα (ασκέρι) στην απελευθέρωση της Καλαμάτας κατά την 23η Μαρτίου του 1821. Μπαίνει σχεδόν από τους πρώτους στην Καλαμάτα λίγο προτού τον Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα, τον Νικηταρά, τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, τον Αναγνωσταρά και άλλους αγωνιστές, ενώ στη συνέχεια προέλασε στη βόρεια Μεσσηνία, όπου κατέλυσε τις Οθωμανικές αρχές. Μετά ακολούθησε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στις πολεμικές επιχειρήσεις της Αρκαδίας και μάλιστα, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, συμμετείχε στην πολύ σημαντική μάχη του Βαλτετσίου τον Μάιο του 1821 ως επικεφαλής των πολεμιστών από την Ανδρούσα και το Λεοντάρι τοποθετημένος στο δυτικό προμαχώνα του ελληνικού στρατοπέδου, από κοινού με τους Ιωάννη Μαυρομιχάλη, Π. Κεφάλα και Παπατσώνη. Διακρίθηκε για την απόκρουση των επανειλημμένων επιθέσεων του οθωμανικού πεζικού αλλά και ιππικού γιατί ήταν δεινός σκοπευτής. Αργότερα συμμετείχε στην πολιορκία και την άλωση της Τριπολιτσάς. Το 1822 έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις εναντίον του εκστρατευτικού σώματος του Μαχμούτ Δράμαλη και διακρίθηκε στη μάχη των Δερβενακίων. Για τη συνεισφορά του, αναδείχτηκε το 1823 σε χιλίαρχο. Ο Μητροπέτροβας ήταν όχι μόνο ένας από τους γενναιότερους οπλαρχηγούς, αλλά και ο πιο συνετός, ο Νέστωρ του Αγώνα. Ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία οπλαρχηγός. Τον έλεγαν όλοι «παππούλη» και ο Κολοκοτρώνης τον τιμούσε, τον σεβόταν και τον αποκαλούσε πάντα «Μπάρμπα». Ο Γέρος του Μωριά που τον θεωρούσε μια κοντινή, σχεδόν πατρική φιγούρα, άκουγε τις συμβουλές του πριν από κάθε επιχείρηση στην οποία λάμβανε μέρος και ζητούσε τη γνώμη του σε κάθε κρίσιμη περίσταση. Ο γηραιός οπλαρχηγός ήταν αφοσιωμένος μέχρι θανάτου στον μαθητή του και τον ακολουθούσε παντού. Ακόμη και στη φυλακή, όταν πήρε το μέρος του στις εμφύλιες διαμάχες του 1824-1825. Κατά τις εμφύλιες συγκρούσεις του 1823-1825, τάχτηκε στο πλευρό του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να φυλακιστεί από την κυβέρνηση Κουντουριώτη στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα. Λίγο μετά την αποφυλάκισή του τον Μάιο του 1825, αναδείχτηκε σε στρατηγό και συμμετείχε στις επιχειρήσεις εναντίον του Ιμπραήμ Πασά. Μετά το τέλος της Επανάστασης και τη δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, πολλοί Μεσσήνιοι οπλαρχηγοί με τη καταδίκη του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα σε θάνατο, εκδήλωσαν θανάσιμο μίσος και αντιπάθεια κατά της Βαυαροκρατίας και της Βαυαρικής Αντιβασιλείας. Κήρυξαν εξέγερση στις 7 Ιουλίου του 1834, στη Μάνη και τον Αύγουστο στη Μεσσηνία. «Απεφασίσαμε, να ανακτήσωμεν τα πολιτικά μας δίκαια δια της δυνάμεως, του μόνου και τελευταίου μέσου προς εδραίωσιν του καταπιεζομένου λαού». Έτσι δήλωναν οι εξεγερμένοι αγωνιστές του Εικοσιένα απέναντι στην Αντιβασιλεία του Όθωνα το καλοκαίρι του 1834.Αυτοί που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση της πατρίδας βρέθηκαν στο περιθώριο, εκτός στρατού που συγκροτήθηκε από Βαυαρούς «μισθοφόρους» (ακόμη και στελέχη του αμφισβητούσαν την ποιότητά τους καθώς τους μάζεψαν… στον δρόμο). Βρέθηκαν εκτός αξιωμάτων, εν ολίγοις εκτός όχι μόνο υλικής αλλά και ηθικής επιβράβευσης για τις προσπάθειές τους ενάντια στους Τούρκους.Πρωτεργάτες της εξέγερσης ήταν ο Καπετάν Γκρίτζαλης γαμπρός του Μητροπέτροβα, και ο Μητροπέτροβας. Στην συνέχεια οι εξεγερμένοι κατέλαβαν περίπου την μισή Πελοπόννησο. Κυβερνητικές όμως δυνάμεις με πολυάριθμους στρατιώτες και άρτια εξοπλισμένους μετά από σφοδρές μάχες με τους εξεγερμένους και με μεγάλες απώλειες κατόρθωσαν να καταπνίξουν την εξέγερση.Το έκτακτο στρατοδικείο συνεδρίασε στην Κυπαρισσία καταδίκασε σε θάνατο τον Γιαννάκη Γκρίτζαλη, η ποινή εκτελέστηκε ταχύτατα, πριν περάσουν 2 ώρες από την απόφαση ο Γκρίτζαλης εκτελέστηκε τον Σεπτέμβριο του 1834. Επίσης σε θάνατο καταδικάστηκαν από το στρατοδικείο στην Πύλο ο Μητροπέτροβας και ο Τζαμαλής. Ο Αναστάσιος Τζαμαλής εκτελέστηκε αμέσως. Η ποινή του Μητροπέτροβα όμως δεν εκτελέστηκε λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του (88 ετών) και της σημαντικής συνεισφοράς του κατά την Ελληνική Επανάσταση. Αφού παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα στη φυλακή του δόθηκε αμνηστία και ακολούθως επέστρεψε στη γενέτειρά του Γαράτζα όπου και απεβίωσε το 1838 σε ηλικία 92 ετών. Για την ανδρεία του γράφουν πολλοί ιστορικοί και ακαδημαϊκοί. Ο ακαδημαϊκος Σπύρος Μελάς : «Ο παλιός γερό-κλέφτης με όλα τα περασμένα χρόνια του (εβδομήντα και πάνω) κοντός, μαζεμένος, σκεβρωμένος μα όλος ψυχή αντρικία έγραψε κει πέρα (Βαλτέτσι) έπος που θα δοξάζει την Μεσσηνία στούς αιώνες, ορθός πολέμησε και για να μη χασομεράει του γέμιζαν ντουφέκια και του τα διναν τονα πίσω απο το άλλον. Αυτός σημάδευε και έριχνε αδιάκοπα. Διάλεγε καβαλαραίους και δεν λάθευε κανέναν, είχε γκρεμίση οκτώ σ’ ένα γιουρούσι_» Σωκράτης Κουγέας καθηγητής της ιστορίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών και ακαδημαϊκός: « Κοντός ευκίνητος ο γέρος ο Γαρατζαίος Μήτρος Πέτροβας που θα αναδειχθεί στο Βαλτέτσι, στη γνώμη ο Νέστωρ, και στη ρώμη το καλύτερο παλληκάρι των μεσσηνιακών αρμάτων. Ο ιστορικός Διονύσης Κόκκινος : «… όρθιος χωρίς ούτε μιας στιγμής ανάπαυσιν πυροβολούσε ακατάπαυστα, είχε την ικανότητα της ευθυβολίας και το τουφέκι εθαυματούργησεν, εκτυπούσε κατα προτίμησιν του έφιπλους Τούρκους » Ο Φωτάκος υπασπιστής και γραμματικός του Κολοκοτρώνη στα "Απομνημονεύματα" του, γράφει: «Οι Τούρκοι έστησαν τα κανόνια τους και ετοιμάζουν να κάνουν έφοδο. Πολλές φορές όρμησαν εις τον Μήτρο Πέτροβα στο ταμπούρι του, του εγύριζαν τα τουφέκια τον τα έδιναν εις το χέρι και εσκότωνε καβαλαραίους. Οι τούρκοι είδαν ότι δεν κάνουν τίποτα και απελπίσθηκαν…» Ο Αθανάσιος Γρηγοριάδης βουλευτής στην Α’Βουλή του 1834 και αντιπρόεδρος της Γερουσίας: «Παρά το δεξιά τον Αρκαδίων επι τίνος χείμαρου ο ατρόμητος και εμπειροπόλεμος Μήτρος Πέτροβας με τα 100 Γαρατζαίους (Μεσσήνιων) πολέμησας πολύ γενναίος αποκρίσας και φονεύσας και πληγώσας πολλούς Αλβανούς εφορμήσαυτας εναντίον του για να τον εκτοπήσωσης από τη θέσιν του…» Φώτιος Χρυσανθόπουλος, επιμ. (1888). Βίοι Πελοποννησίων ανδρών και των εξώθεν εις την Πελοπόννησον ελθόντων κληρικών, στρατιωτικών και πολιτικών των αγωνισαμένων τον αγώνα της επαναστάσεως. Αθήνα: Σταύρος Ανδρόπουλος, Τυπογραφείο Π. Δ. Σακελλαρίου. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2010. Δημόσια Ιστορική Βιβλιοθήκη Ανδρίτσαινας (Βιογραφικά αγωνιστών της επανάστασης) Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (Η άγνωστη επανάσταση των οπλαρχηγών στη Μεσσηνία του 1834) Εφημερίδα της ελληνοαμερικανικής ομογένειας «Εθνικός Κήρυξ» (Ο οπλαρχηγός και ηγέτης της Μεσσηνιακής Επανάστασης) Καίτη Αρώνη-Τσίχλη: «Η Μεσσηνιακή εξέγερση του 1834» (Διδακτορική διατριβή, Παντειακές Δημοσιεύσεις) Διονυσίου Κοκκίνου, Η Ελληνική Επανάστασις, εκδοτικός οίκος Μέλισσα, Αθήνα 1974. Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια - Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1991. Λεξικό της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 / Χρ. Α. Στασινόπουλου. Ανέμη (Πανεπιστήμιο Κρήτης Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Νεοελληνικών Σπουδών Ανέμη ) Καράμπελας Νίκος: Μεσσηνιακό Βιογραφικό λεξικό έκδοση:1962, σ. 304 – 321. Ανέμη Καίτη Αρώνη-Τσίχλη: «Η Μεσσηνιακή εξέγερση του 1834» (Διδακτορική διατριβή, Παντειακές Δημοσιεύσεις) Διονύσιος Α. Κόκκινος: Η ελληνική επανάστασις (Ο μέγας αγών του πρώτου έτους) σελ. 211-221 Γιάννης Κορδάτος : Η κοινωνική σημασία της ελληνικής επαναστάσεως του 1821 σ. 27-38 Δημήτρης Α. Φωτιάδης: Η Επανάσταση του 1821 σ. 110 – 127 Γιάννης Σκαρίμπας : Το 1821 και η αλήθεια σ. 204-244. Σπύρος Αλεξίου : 21 ρωγμές στην επίσημη ιστορία για το 1821 σ. 210 – 238

Ο Δημήτριος (Μήτρος) Πέτροβας (1745 – 12 Μαρτίου 1838), γνωστότερος ως Μητροπέτροβας ήταν Κλεφτοκαπετάνιος, παλιός συμπολεμιστής του Καπετάν Ζαχαριά και οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 από τη Μεσσηνία, καθώς και ένας από τους ηγέτες των αντικυβερνητικών εξεγέρσεων κατά τη διάρκεια της Βαυαρικής Αντιβασιλείας του Όθωνα (Βαυαροκρατία) το 1834.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CF%82

Live in Wacken (Unisonic album)

1. Venite 2.0 (Γουέρνο) - 1:40 2. For the Kingdom (Γουάρντ) - 4:51 3. Exceptional (Γουάρντ) - 4:52 4. My Sanctuary (Γουάρντ, Χάνσεν) - 4:46 5. King for a Day (Χάνσεν) - 4:14 6. A Little Time (with Victim of Changes medley) (Κίσκε) - 5:59 7. Your Time Has Come (Γουάρντ) - 5:09 8. When the Deed Is Done (Γουάρντ) - 5:31 9. Star Rider (Γουάρντ, Χάνσεν) - 6:02 10. Throne of the Dawn (Γουάρντ) - 5:54 11. March of Time (Χάνσεν) - 5:17 12. Unisonic (Μέϊερ, Χάνσεν) - 4:43 Οι μουσικοί οι οποίοι συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις του "Live in Wacken" είναι οι εξής: Μίκαελ Κίσκε - φωνητικά Κάι Χάνσεν - κιθάρα Μάντι Μέϊερ - κιθάρα Ντένις Γουάρντ - μπάσο Κώστας Ζαφειρίου - τύμπανα Unisonic official website Η επίσημη ιστοσελίδα των Unisonic

Το Live in Wacken είναι ο πρώτος ζωντανός δίσκος του γερμανικού χάρντ ροκ / χέβι μέταλ συγκροτήματος Unisonic, ο οποίος ηχογραφήθηκε στις 5 Αυγούστου 2016 στο "Wacken Open Air Festival" και κυκλοφόρησε στις 21 Ιουλίου 2017 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "earMUSIC". Το άλμπουμ περιλαμβάνει ένα bonus DVD, το οποίο περιέχει 6 βιντεοσκοπημένα τραγούδια από την συναυλία.

https://el.wikipedia.org/wiki/Live_in_Wacken_(Unisonic_album)

Βαρβάρα της Αυστρίας

Ήταν η όγδοη κόρη του Φερδινάνδου Α΄ αρχιδούκα της Αυστρίας και βασιλιά της Ουγγαρίας, Βοημίας & Γερμανίας και της Άννας των Γιαγγελόνων, κόρης του Βλαδίσλαου Β΄ της Ουγγαρίας & βοημίας. Παντρεύτηκε το 1565 τον Αλφόνσο Β΄ δούκα της Φερράρα, Μόντενα & Ρέτζιο. Δεν απέκτησαν απογόνους. Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Joanna" . Encyclopædia Britannica. 15 (11th ed.). Cambridge University Press. Priebatsch, Felix (1908), "Wladislaw II.", Allgemeine Deutsche Biographie (ADB) (in German), 54, Leipzig: Duncker & Humblot, pp. 688–696

Η Βαρβάρα, γερμ. Barbara (30 Απριλίου 1539 - 19 Σεπτεμβρίου 1572) από τον Οίκο των Αψβούργων ήταν κόρη του αρχιδούκα της Αυστρίας και βασιλιά της Ουγγαρίας, Βοημίας & Γερμανίας και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Φερράρα, Μόντενα & Ρέτζιο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82

ΚΚ Μπόσνα Ρόγιαλ

Η Μπόσνα ιδρύθηκε το 1951 και η αρχική της σύνθεση αποτελούνταν από αθλητές του πανεπιστημίου του Σαράγεβο. Μέχρι το 1955, παρέμεινε στις τοπικές κατηγορίες, πριν κερδίσει την άνοδο της στην Βοσνιακή Λίγκα. Μέχρι το 1972, αγωνιζόταν στο περιφερειακό πρωτάθλημα και αφού κέρδισε την Ζελέζνιτσαρ, κέρδισε την άνοδο της στην ανώτερη κατηγορία του γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος. Την ίδια χρονιά, υπέγραψε στην ομάδα ο Μίρζα Ντελίμπασιτς, ενώ προπονητής της ήταν ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς. Με αστέρια όπως οι Ράτκο Ραντοβάνοβιτς και Ζάρκο Βάραζιτς, η Μπόσνα κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1978 και την επόμενη χρονιά κατέκτησε το κύπελλο πρωταθλητριών χωρίς κανένα ξένο παίκτη στην σύνθεση της. Ο τελικός πραγματοποιήθηκε στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας μπροστά σε 12.000 θεατές, με την Μπόσνα να κερδίζει την Έμερσον Βαρέζε με 96-93, έχοντας ως πρώτο σκόρερ τον Βάραζιτς με 45 πόντους, ενώ ο Ντελίμπασιτς πέτυχε 30.Την ακόλουθη τετραετία, η Μπόσνα κατέκτησε δύο ακόμη πρωταθλήματα, όπως και την δεύτερη θέση στο διηπειρωτικό κύπελλο, ενώ κέρδισε και δύο κύπελλα Γιουγκοσλαβίας, το 1978 και το 1984.Στα μέσα της δεκαετίας του '80, τα αστέρια της ομάδας μεταγράφηκαν στο εξωτερικό, με την διοίκηση του συλλόγου να επιχειρεί να αναδείξει ταλέντα από τα τμήματα υποδομής του, όπως ο Νέναντ Μάρκοβιτς, ο Γκόρνταν Φίριτς, ο Σαμίρ Άβντιτς, κ.α.. Μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η Μπόσνα εντάχθηκε στο πρωτάθλημα Βοσνίας, κατακτώντας τέσσερις τίτλους από το 1999 ως το 2008, όπως και τρία κύπελλα Βοσνίας. Αγωνίστηκε στην Αδριατική Λίγκα κατά την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, με καλύτερη θέση την έβδομη, το 2008-09. Το 2014 η ιστορική ομάδα από το Σαράγεβο μετονομάστηκε σε "Μπόσνα Ρόγιαλ". Πρωταθλήματα Βοσνίας (4):1998-99, 2004-05, 2005-06, 2007-08 Κύπελλα Βοσνίας (3):2004-05, 2008-09, 2009-10 Πρωταθλήματα Γιουγκοσλαβίας (3):1977-78, 1979-80, 1982-83 Φιναλίστ Πρωταθλήματος Γιουγκοσλαβίας (1):1976-77 Κύπελλα Γιουγκοσλαβίας (2):1977-78, 1983-84 Φιναλίστ Κυπέλλου Γιουγκοσλαβίας (3):1979-80, 1985-86, 1991-92 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (Ευρωλίγκα) (1):1978-79 Φιναλίστ Κυπέλλου Κόρατς (1):1977-78 Φιναλίστ Διηπειρωτικού Κυπέλλου (1):1979 KK Bosna-Royal Sarajevo basketball, News, Roster - eurobasket.com Historijat – Košarkaški klub Bosna

Η Μπόσνα Ρόγιαλ (βοσνιακά: Košarkaški klub Bosna Royal) είναι επαγγελματική ομάδα καλαθοσφαίρισης με έδρα το Σαράγεβο, η οποία αγωνίζεται στο πρωτάθλημα Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης του 1978-79, γεγονός που την κατέστησε ως την πιο επιτυχημένη ομάδα της χώρας της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%9A_%CE%9C%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%BD%CE%B1_%CE%A1%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BB

Οίκος των Γιαγκελλόνων

Το όνομα προέρχεται από τον Γιογκάιλα, το πρώτο Μεγάλο Δούκα της Λιθουανίας που έγινε Βασιλιάς της Πολωνίας. Στην πολωνική, η δυναστεία είναι γνωστή ως Γιαγκελονόβι και το πατρώνυμο ως Γιαγκιελόντσικ, στα λιθουανικό ονομάζεται Jogailaičiai, στα Λευκορωσικά Яґайлавічы (Jagajłavičy), στα ουγγρικά Jagelló και στα τσεχικά Jagellonci, καθώς και Jagello ή Jagellon στην λατινική. Το Γιογκάιλα ετυμολογικά σημαίνει ισχυρός αναβάτης, από τις λιθουανικές λέξεις joti (πάω βόλτα) και gailus (δυνατός). [παραπομπή που απαιτείται] Η διακυβέρνηση των Πιαστ, η προηγούμενη δυναστεία που κυβέρνηση την Πολωνία (γύρω στο 962-1370) είχε τελειώσει με τον θάνατο του Βασιλιά Καζίμιρ Γ΄ του Μέγα. Οι Γκεντιμινίδες, άμεσοι προκάτοχοι των πρώτων Γιαγκελόνιων, ήταν ηγεμόνες της Λιθουανίας με τον τίτλο του Μεγάλου Δούκα. Το βασίλειο τους, το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, κατοικούταν κυρίως από Λιθουανούς και Ρουθήνιους. Ο Γιογκάιλα, ο ομώνυμος πρώτος κυβερνήτης της Γιαγκελονιανής δυναστείας ξεκίνησε ως ο μέγας Δούκας της Λιθουανίας. Ως αποτέλεσμα της Ένωσης των Κρέβο, έγινε Χριστιανός και παντρεύτηκε την 11χρονη Γιαντβίγκα της Πολωνίας (Jadwiga στα πολωνικά) (κόρη του Βασιλιά Λουδοβίκου Α΄ της Ουγγαρίας από τη δυναστεία των Ανδεγαυών). Έτσι έγινε Βασιλιάς της Πολωνίας και ίδρυσε την δυναστεία. Οι Ανδεγαυικοί κυβερνώντες ήταν η δεύτερη και τρίτη Γιαγκελονιανή δυναστεία των πολωνών Βασιλιάδων. Μπουτβύντας μέγας δούκας της Λιθουανίας (1292-95) Γκεντιμίνας μέγας δούκας της Λιθουανίας (1315-16), γιος του προηγουμένου Αλγκίρντας μέγας δούκας της Λιθουανίας (1345-77), γιος του προηγουμένου Γιαγκέλλο ως [Β]Λαδίσλαος Β΄ μέγας δούκας της Λιθουανίας (1345-77), μαζί με τη σύζυγό του βασιλιάς της Πολωνίας, γιος του προηγουμένου Βλαδίσλαος Γ΄ βασ. της Πολωνίας (1434-44) και Α΄ της Ουγγαρίας (1440-44), γιος του προηγουμένου Καζίμιρ Δ΄ βασ. της Πολωνίας (1447-92) και μέγας δούκας της Λιθουανίας (1440-92), αδελφός του προηγουμένου Βλαδίσλαος Β΄ βασ. της Ουγγαρίας (1490-1516) και της Βοημίας (1471-1516), πρώτος υιός του προηγουμένου Λουδοβίκος Β΄ βασ. της Ουγγαρίας-Βοημίας (1516-26), γιος του προηγουμένου Ιωάννης Α΄ βασ. της Πολωνίας (1492-1501), δεύτερος γιος του Καζίμιρ Δ' Αλέξανδρος βασ. της Πολωνίας (1501-06) και μέγας δούκας της Λιθουανίας (1492-1506), αδελφός του προηγουμένου Σιγισμούνδος Α΄ βασ. της Πολωνίας-Λιθουανίας (1506-48), αδελφός του προηγουμένου Σιγισμούνδος Β΄ βασ. της Πολωνίας-Λιθουανίας (1548-72), γιος του προηγουμένου Άννα βασ. της Πολωνίας (1575-87), αδελφή του προηγουμένου Σημείωση: οι Γιαγκέλλο / Βλαδίσλαος (Β΄) και Στέφανος Μπάτορυ ήταν βασιλείς της Πολωνίας συζυγικώ δικαιώματι (jure auxoris) Małgorzata Duczmal, Jagiellonowie. Leksykon biograficzny, Kraków 1996. Stanisław Grzybowski, Dzieje Polski i Litwy (1506–1648), Kraków 2000. ISBN 83-85719-48-2 Paweł Jasienica, Polska Jagiellonów (1963), ISBN 978-83-7469-522-0 Wojciech Dominiak, Bożena Czwojdrak, Beata Jankowiak-Konik, Jagiellonowie Marek Derwich, Monarchia Jagiellonów (1399–1586) Krzysztof Baczkowski, Polska i jej sąsiedzi za Jagiellonów

Ο Οίκος των Γιαγκελλόνων είναι δυναστικός Οίκος που τρία μέλη του ήταν μεγάλοι δούκες της Λιθουανίας, πέντε ήταν βασιλείς της Πολωνίας & μεγάλοι δούκες της Λιθουανίας, ένας βασιλιάς της Πολωνίας (μόνο), ένας βασιλιάς της Πολωνίας & της Ουγγαρίας, δύο βασιλείς της Ουγγαρίας & της Βοημίας και ένας άγιος, ο Καζίμιρ. Αρχηγέτης τού Οίκου είναι ο Σκαλμάντας. Από τον εγγονό του Γκεντιμίνας ο Οίκος ονομάστηκε των Γκεντιμινιδών. Ήταν παγανιστές. Ο εγγονός αυτού Γιαγκιέλλο μεγάλος δούκας της Λιθουανίας βαπτίσθηκε [Β]Λαδίσλαος· με το γάμο του με την Γιαντβίγκα των Καπετιδών-Ανζού βασίλισσα της Πολωνίας, κόρη του Λουδοβίκου Α΄ της Πολωνίας, έγινε βασιλιάς της χώρας. Οι απόγονοί του αποτελούν τον κύριο Οίκο των Γιαγκελλόνων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CF%8C%CE%BD%CF%89%CE%BD

Φρούριο του Ντρίσι Τζάβαχααντ

Το φρούριο χρονολογείται του Μεσαίωνα και δεν υπάρχουν πολλές ιστορικές αναφορές γι'αυτό. Ανήκε στην οικογένεια Τζαβαχισβίλι.Επί του παρόντος, η είσοδος στο φρούριο είναι ελεύθερη, αλλά δεν επειδή δεν υπάρχει δρόμος για αυτοκίνητα θα χρειαστεί περπάτημα μιας διαδρομής περίπου 20 λεπτών. Όλα τα κτίρια του φρουρίου, εκτός από την εκκλησία, είναι κατασκευασμένα από αμμόλιθους και βότσαλα.Οχυρωματικό τείχος: περιβάλλει τις δομές ακολουθώντας το ανάγλυφο του εδάφους. Είχε περίτεχνες διακοσμήσεις. Παλάτι: ένα διώροφο κτίριο στα νότια που είναι κατεστραμμένο τώρα.Εκκλησία: έχει διαστάσεις 6,35 x 4,65 μ. και είναι χτισμένη με πράσινο τόφφο.Πύργος: είναι ορθογώνιου σχήματος διαστάσεων 5,8 x 3,9 μ. Ήταν τετραόροφος, αλλά οι ανώτεροι όροφοι έχουν καταρρεύσει.

Το Φρούριο του Ντρίσι Τζάβαχααντ ( γεωργιανά: დრისის ჯავახაანთ ციხე) είναι ένα φρούριο που βρίσκεται ψηλά στην κορυφή ενός βράχου, στην αριστερή όχθη του ποταμού Τετζάμι, 400 μέτρα δυτικά του χωριού Τσκοπιάνι, στο δήμο Κάσπι του μχάρε Σίντα-Κάρτλι της Γεωργίας. Το ερειπωμένο συγκρότημα κτιρίων περιλαμβάνει ένα κάστρο, ένα οχυρωματικό τείχος, μια εκκλησία, έναν πύργο και ένα παλάτι. Από το 2006, το φρούριο είναι αναγνωρισμένο ως Αμετακίνητο Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Γεωργίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CF%84%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B9_%CE%A4%CE%B6%CE%AC%CE%B2%CE%B1%CF%87%CE%B1%CE%B1%CE%BD%CF%84

Τριφθοριούχο χλώριο

Το τριφθοριούχο χλώριο αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1930 από τους Ραφφ (Ruff) και Κραγκ (Krug), που το παρήγαγαν με αντίδραση ολικής σύνθεσης, δηλαδή από φθόριο και χλώριο. Η αντίδραση αυτή παράγει, επίσης, μονοφθοριούχο χλώριο (ClF), το οποίο (οι αναφερόμενοι ερευνητές) διαχώρησαν με απόσταξη: Το μόριο του τριφθοριούχου χλωρίου έχει κατά προσέγγιση σχήμα Τ, με ένα βραχύτερο δεσμό (159,8 pm) και δυο (2) μακρύτερους (169,8 pm). Αυτή η δομή συμφωνεί με την πρόβλεψη της θεωρίας σθένους - απώθησης ζευγών ηλεκτρονίων [Valence shell electron pair repulsion (VSEPR) theory], που προβλέπει ότι τα (δυο υπόλοιπα) μονήρη ζεύγη ηλεκτερονίων του ατόμου του χλωρίου καταλαμβάνουν τις δυο ισημερινές θέσεις μιας νοητής τριγωνικής διπυραμίδας. Οι δυο επιμηκυσμένοι αξονικοί δεσμοί Cl-F αποτελούνται από υπερσθενική δεσμολογία. Το χημικά καθαρό τριφθοριούχο χλώριο είναι σταθερό (ως) τους 180°C σε δοχεία από χαλαζία. Πάνω από αυτήν τη θερμοκρασία διασπάται, με ένα μηχανισμό ελευθέρων ριζών, στα στοιχεία που το αποτελούν. Η αντίδραση τριφθοριούχου χλωρίου με αρκετά μέταλλα δίνει τα (αντίστοιχα) χλωρίδια και φθορίδια, με φωσφόρο δίνει τριχλωριούχο φωσφόρο (PCl3) και πενταφθοριούχο φωσφόρο (PF5) και με το θείο δίνει διχλωριούχο θειο (SCl2) και τετραφθοριούχο θείο (SF4). Το τριφθοριούχο χλώριο αντιδρά εκρηκτικά με το νερό, οξειδώνοντάς το σε οξυγόνο ή, αν η αντίδραση γίνει σε ελεγχόμενες ποσότητες, διφθοριούχο οξυγόνο (OF2), καθώς και υδροφθόριο (HF) και υδροχλώριο (HCl). Τα οξείδια μετάλλων αντιδρούν με τριφθοριούχο χλώριο και σχηματίζουν τα (αντίστοιχα) αλογονίδια των μετάλλων και οξυγόνο ή διφθοριούχο οξυγόνο: Η κύρια εφαρμογή του τριφθοριούχο χλωρίου είναι η παραγωγή εξαφθοριούχου ουρανίου (UF6), ως μέρος της επεξεργασίας και επανεπεξεργασίας πυρηνικών καυσίμων, με τη φθορίωση του μεταλλικού ουρανίου: Το τριφθοριούχο χλώριο διασπάται ως εξής: Κάτω από την κωδική ονομασία N-stoff, το τριφθοριούχο χλώριο ερευνήθηκε για στρατιωτικές εφαρμογές από το Ίδρυμα Κάιζερ Γουιέλμος (Kaiser Wilhelm Institute) της Ναζιστικής Γερμανίας, λίγο πριν από την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε πειράματα που έγιναν εναντίον ομοιωμάτων των οχυρώσεων της Γραμμής Μαζινό (Maginot Line fortifications) βρέθηκε ότι το τριφθοριούχο χλώριο είναι ένα αποτελεσματικό χημικό όπλο, που συνδυάζει σε ένα υλικό τις ιδιότητες ενός όπλου αποτέφρωσης και ενός δηλητηριώδους αερίου. Από το 1938, άρχησε η κατασκευή σε ένα μερικώς οχυρωμένου και μερικώς υπόγειου συγκροτήματος εργοστασίων έκτασης 31,76 τ.χλμ., το βιομηχανικό συγκρότημα Φάλκεναγεν (Falkenhagen industrial complex), που προβλέπονταν να παράγει 50 τόνους N-stoff το μήνα, και επιπλέον σαρίν. Ωστόσο, μέχρι την εποχή που τελικά καταλήφθηκε με την προέλαση του Κόκκινου Στρατού το 1945, το συγκρότημα είχε παραγάγει μόλις περίπου 30 - 50 τόνους του υλικού, και με κόστος άνω των 100 γερμανικών μάρκων Ράιχ ανά χιλιόγραμμο. Το N-stoff ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε σε πόλεμο. Στη βιομηχανία ημιαγωγών, το τριφθροριούχο χλώριο χρησιμοποιείται συχνά για να καθαρήσει τους θαλάμους χημικής απόθεσης ατμών. Έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να απομακρύνει το ημιαγωγικό υλικό από το θάλαμο χωρίς να πρέπει να διαλυθεί ο θάλαμος. Επίσης, αντίθετα από τα περισσότερα εναλλακτικά χημικά που χρησιμοποιήθηκαν για τον ίδιο ρόλο, το τριφθοριούχο χλώριο δεν χρειάζεται να ενεργοποιηθεί με τη χρήση πλάσματος, γιατί η θερμότητα του θαλάμου είναι αρκρτή για να προκαλέσει τη διάσπαση του και την αντίδρασή του με το ημιαγωγικό υλικό. Το τριφθοριούχο χλώριο έχει ερευνηθεί ως ένα υψηλής απόδοσης αποθηκεύσιμο οξειδωτικό για πυραυλικά προωθητικά συστήματα. Ωστόσο, είναι προβληματισμός ο χειρισμός του. Ο Τζον Ντράρυ Κλαρκ (Τζον Ντράρυ Κλαρκ) συνώψησε ως εξής τις σχετικές δυσκολίες: «Είναι, φυσικά, εξαιρετικά τοξικό, αλλά αυτό είναι το μικρότερο από τα προβλήματα. Είναι υπεργολικό με κάθε γνωστό καύσιμο, και τόσο γρήγορο υπεργολικό που δεν υπάρχει καθόλου καθυστέριση στην ανάφλεξη, όπως έχει μετρηθεί. Είναι επίσης υπεργολικό με υλικά όπως τα υφάσματα, το ξύλο και τους μηχανικούς δοκιμής, για να μην αναφερθούν (επίσης) ο άσβστος, η άμμος και το νερό, με τα οποία επίσης αντιδρά εκρηκτικά. Μπορεί να κρατηθεί με κάποια συνηθισμένα δομικά υλικά, όπως ο χάλυβας, ο χαλκός, το αλουμίνιο, κ.τ.λ., εξαιτίας του σχηματισμού ενός λεπτού στρώματος αδιάλυτου φθοριδίου του (χρησιμοποιούμενου) μετάλλου, που προστατεύει το υπόλοιπο μέταλλο από προσβολή, ακριβώς όπως ένα αόρατο λεπτό στρώμα οξειδίου του αργιλίου προστατεύει (το μεταλλικό) αλουμίνιο από να καεί στην ατμόσφαιρα. Ωστόσο, αν αυτό το λεπτό στρώμα λυώσει η ξυθεί δεν υπάρχει πιθανότητα να ξανασχηματιστεί (και) αντιμετωπίζεται το πρόβλημα πυρκαγιάς μετάλλου - φθορίου. Για την αντιμετώπιση τέτοιας κατάστασης, πάντα θα πρότεινα ένα καλό ζευγάρι παπούτσια τρεξίματος (και όπου φύγει - φύγει...).». Το τριφθοριούχο χλώριο είναι ισχυρό οξειδωτικό και φθοριωτικό μέσο. Είναι εξαιρετικά δραστικό με τα περισσότερα ανόργανα και οργανικά υλικά, συμπεριλαμβανόμενων του γυαλιού και του τεφλόν, και αρχίζει την ανάφλεξη πολλών θεωρούμενων ως άφλεκτων υλικών, χωρίς άλλη πηγή ανάφλεξης. Αυτές οι αντιδράσεις με το τριφθοριούχο χλώριο είναι συχνά βίαιες και σε κάποιες περιπτώσεις καταλήγουν σε εκρήξεις. Δοχεία κατασκευασμένα από χάλυβα, χαλκό ή νικέλιο αντιστέκονται στην προσβολή από τριφθοριούχο χλώριο, γιατί σχηματίζουν ένα λεπτό στρώμα αδιάλυτου (αντίστοιχου) φθοριδίου μετάλλου, αλλά το μολυβδαίνιο, το βολφράμιο και το τιτάνιο, που σχηματίζουν ευδιάλυτα (αντίστοιχα) φθορίδια, είναι συνεπώς ακατάλληλα υλικά για κατασκευή δοχείων για τριφθοριούχο χλώριο. Κάθε τμήμα εξοπλισμού που έρχεται σε επαφή με τριφθοριούχο χλώριο πρέπει να καθαρίζεται σχολαστικά και μετά να αδρανοποιείται, γιατί κάθε πρόσμειξη που ίσως να έμεινε θα συνεχίσει να καίει μέσω του στρώματος αδρανοποίησης ταχύτερα από ότι μπορεί να αποκατασταθεί. Η ιδιότητα του τριφθοριούχου χλωρίου να ξεπερνά σε οξειδωτική ικανότητα το οξυγόνο οδηγεί σε εξαιρετική διαβρωσιμότητα έναντι οξυγονούχων υλικών, συχνά ακόμη και αυτών που θεωρούνται ότι είναι άφλεκτα. Για το τριφθοριούχο χλώριο, και άλλα παρόμοια αέρια, έχουν αναφερθεί ότι ανέφλεξαν άμμο, άσβεστο και άλλα θεωρούμενα ως εξαιρετικἀ πυροσβεστικά υλικά. Σε ένα βιομηχανικό ατύχημα, η διαρροή 900 kg τριφθοριούχου χλωρίου έκαψε αντικείμενα διαμέσου 30 cm τσιμέντου και 90 cm χαλικιών. Πυροσβεστικά μέσα είναι ανίκανα να κατασβέοσυν αυτήν την οξείδωση, και ο μόνος τρόπος που υπάρχει είναι να ψυχθεί η γύρω περιοχή μέχρι να πάψει η οξείδωση. Το τριφθοριούχο χλώριο αντιδρά βίαια με πυροσβεστικά μέσα που περιέχουν νερό, καθώς και με οξειδωτικά απουσία ατμοσφαιρικού οξυγόνου, καθιστώντας πυροσβεστικά υλικά, όπως διοξείδιο του άνθρακα (CO2) και αλάνθρακες, που εκτοπίζουν το ατμοσφαιρικό οξυγόνο, εντελώς αναποτελεσματικά έναντι του τριφθοριούχου χλωρίου. Το γυαλί αναφλέγεται αν έρθει σε επαφή με το τριφθοριούχο χλώριο. Η έκθεση σε μεγαλύτερες ποσότητες τριφθοριούχου χλωρίου, σε υγρή ή αέρια κατάσταση, αναφλέγει τους ιστούς που έρχονται σε επαφή με αυτό. Η αντίδραση υδρόλυσης τριφθοριούχου χλωρίου (φυσικά με νερό) είναι βίαιη ως και εκρηκτική, εξαιτίας της μεγάλης θερμότητας καύσης (που παράγει). Τα δε προϊόντα της υδρόλυση αυτής είναι κυρίως υδροφθορικό και υδροχλωρικό οξύ, που συνήθως εκλύονται με τη μορφή ατμών τους, εξαιτίας της ισχυρά εξώθερμης φύσης της αντίδρασης. Το παραγώμενο υδροφθορικό οξύ, με τη σειρά του, είναι διαβρωτικό για τους ανθρώπινους (και όχι βέβαια μόνο) ιστούς, απορροφάται από το δέρμα και προσβάλλει τα οστά, τα νεύρα και προκαλεί συχνά θανατηφόρα δηλητηρίαση από φθόριο. Το παραγώμενο υδροχλωρικό οξύ αποτελεί δευτερεύοντα κίνδυνο, αλλά είναι επίσης επικίνδυνο για τους ζωντανούς οργανισμούς, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι πιο διαβρωτικό έναντι στα περισσότερα ανόργανα υλικά, σε σύγκριση με το υδροφθορικό οξύ.

To τριφθοριούχο χλώριο (αγγλικά chlorine trifluoride) είναι ανόργανη δυαδική χημική ένωση, με μοριακό τύπο ClF3. Το χημικά καθαρό τριφθοριούχο χλώριο, στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος, δηλαδή σε θερμοκρασία 25°C και υπό πίεση 1 atm, είναι άχρωμο, δηλητηριώδες, διαβρωτικό και εξαιρετικά δραστικό αέριο, που συμπυκνώνεται (στους 11,75°C) σε ένα ανοικτοπρασινοκίτρινο υγρό, μια μορφή στην οποία συνήθως πωλείται (συμπιεσμένο στη θερμοκρασία δωματίου). Η κύρια εφαρμογή της ένωσης είναι ως συστατικό καυσίμων πυραύλων, στις διεργασίες καθαρισμού χωρίς πλάσμα και χάραξης στη βιομηχανία ημιαγωγών, στην επεξεργασία καυσίμων πυρηνικού αντιδραστήρα, και σε άλλες βιομηχανικές διεργασίες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%B8%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%BF_%CF%87%CE%BB%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%BF

Α.Σ. Απολλωνιάδα Πάτρας

Το τμήμα καλαθοσφαίρισης αντρών έπαιξε πρώτη φορά σε εθνική κατηγορία την περίοδο 1999-00 και την προηγούμενη περίοδο είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα της ΕΣΚΑ-Η. Πρωταθλήτρια ΕΣΚΑ-Η ήταν και την αγωνιστική περίοδο 2001-02. Δύο φορές πρωταθλήτρια Ελλάδος παίδων το 1999 και το 2000.Από την Απολλωνιάδα έχουν ξεκινήσει την καριέρα τους οι Νίκος Μπάρλος, Γιάννης Σίνης και άλλοι. Την περίοδο 2011-12 η Απολλωνιάδα αγωνίστηκε στην Γ΄εθνική, επιστρέφοντας μετά από απουσία τριών χρόνων, και είναι μέχρι στιγμής (2016) η τελευταία της παρουσία σε εθνικές κατηγορίες. Πρωταθλήματα ΕΣΚΑ-Η: 1998-99, 2001-02 Πρωτάθλημα εφήβων ΕΣΚΑ-Η: 2010 Πανελλήνιο πρωτάθλημα παίδων: 1999, 2000 Final-4 Βόλεϊ 2011 πρωταθλήτρια παγκορασίδων: 2011 Κατά την πιο πρόσφατη αγωνιστική περίοδο, 2015-16, η Α.Σ. Απολλωνιάδα Πάτρας έλαβε μέρος στο Πρωτάθλημα της Α2 Κατηγορίας Ανδρών που διοργανώνει η Ε.Σ.Κ.Α.Η., ολοκληρώνοντας τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις στην 2η θέση της τελικής βαθμολογικής κατάταξης. Το τμήμα πετοσφαίρισης γυναικών για το 2011-12 αγωνίζεται στην Α' κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος. Απόλλων Πατρών επίσημη ιστοσελίδα-κοινή με Απολλωνιάδα

Η Απολλωνιάδα ή Απολλωνιάς είναι αθλητικός σύλλογος της Πάτρας. Ιδρύθηκε το 1975 με χρώματα μαύρο - άσπρο και τμήματα καλαθοσφαίρισης και πετοσφαίρισης αντρών και γυναικών. Η Απολλωνιάδα ιδρύθηκε και είναι ακόμη και σήμερα θυγατρική ομάδα του Απόλλωνα Πατρών. Έδρα της Απολλωνιάδας είναι το κλειστό γυμναστήριο του Απόλλωνα στην συνοικία Περιβόλα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%A3._%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B1_%CE%A0%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%82

Φρανσίσκους ντε Νέφε ο νεότερος

Ο Φρανσίσκους ντε Νέφε γεννήθηκε στην Αμβέρσα όπου βαπτίστηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1632. Ήταν γιος του Φρανσίσκους ντε Νέφε του πρεσβύτερου, ο οποίος ήταν επίσης ζωγράφος. Επειδή οι πρώιμοι βιογράφοι όπως ο Άρνολντ Χαουμπράκεν και Ζαν-Μπατίστ Ντεσάμπ δεν συνειδητοποίησαν ότι υπήρχαν δύο καλλιτέχνες με το όνομα Franciscus de Neve, μπερδεύτηκαν και συγχώνευσαν τη ζωή του πατέρα και του γιου και τοποθέτησαν τον πατέρα λανθασμένα στη Ρώμη μετά το 1660. Η σύγχυση μεταξύ των δύο καλλιτεχνών συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μόλις πρόσφατα προσπάθησαν οι ιστορικοί τέχνης να αποσαφηνίσουν τις βιογραφίες και τα έργα του πατέρα και του γιου ντε Νέφε. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για την εκπαίδευσή του. Ήταν στη Ρώμη από το 1660 έως το 1670 όπου έγινε μέλος των Bentvueghels, μιας ένωσης κυρίως Ολλανδών και Φλαμανδών καλλιτεχνών που εργάζονταν στη Ρώμη. Ήταν συνηθισμένο για τους Bentvueghels να υιοθετούν ψευδώνυμο. Ο ντε Νέφε έλαβε το ψευδώνυμο Bloosaerken (αναγράφηκε επίσης ως Blaserken ). Στη Ρώμη, έζησε αρχικά με τον Πίτερ φαν Μάντερ, έπειτα με τον Χιερόνυμους Χάλλε Ιτο 1661-1662 και αργότερα με τον Λοντεβάικ Σνάιερς το 1665-1666 Σύμφωνα με τον Χαουμπράκεν, έλαβε έπαινο, ενώ βρισκόταν στη Ρώμη, για την ικανότητά του να αποδίδει τέλεια τη φύση. Το 1661, δημιούργησε έργα ζωγραφικής για το Ανάκτορο Ντόρια Παμφίλι Palazzo Doria-Pamphili . Ήταν σημαντικότατη παραγγελία, καθώς εργάστηκε μαζί με εξέχοντες ζωγράφους όπως ο Πιέτρο να Κορτόνα. Οι Φλαμανδοί ζωγράφοι Κορνέλις ντε Βελ και Άμπραχαμ Μπρίγκελ οι οποίοι εργάζονταν τότε στη Ρώμη, δραστηριοποιούμενοι ως έμποροι ειδών τέχνης, ασχολήθηκαν με πίνακες του Φρανσίσκους ντε Νέφε. Έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην υποστήριξη της σταδιοδρομίας του καλλιτέχνη στην Ιταλία. Ήταν πιθανώς στη Νάπολη τα έτη 1667 και 1668. Έφυγε από την Ιταλία για τη Γερμανία, όπου εργάστηκε στο Άουγκσμπουργκ και στο Μόναχο . Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Αυστρία, όπου μεταξύ των ετών 1669 και 1689 ζωγράφισε ρετάμπλ που του ανατέθηκαν από τον Αρχιεπίσκοπο του Σάλτσμπουργκ και τις μονές Βενεδικτίνων του Κρεμσμίνστερ, του Γκάρστεν και του Άμμοντ. Στη Βαυαρία ζωγράφισε ρετάμπλ για τον Αρχιεπίσκοπο του Πάσσαου κατά τα έτη 1669 και 1689. Πέρασε περισσότερο χρόνο στην Τσεχική Δημοκρατία από το 1679 έως το 1681. Εδώ εργάστηκε σε επιτροπή του πρίγκιπα Καρόλου Ευσεβίου του Λιχτενστάιν για ένα ρετάμπλ στη Μοραβία . Ενήργησε επίσης ως συντηρητής και έμπορος για τον Πρίγκιπα. Επέστρεψε στην Αμβέρσα στα τέλη του 1680 και έγινε Δάσκαλος στην τοπική συντεχνία του Αγίου Λουκά το 1690-1691. Πέθανε μετά το 1704. Ήταν ο δάσκαλος του Γιοχάννες Ντρουέ (Johannes Drue). Ο Φρανσίσκους ντε Νέφε είναι κυρίως γνωστός κυρίως για τα ρετάμπλ και τις μυθολογικές σκηνές του, αν και ζωγράφισε επίσης πορτρέτα. Είχε επίσης φήμη ως ζωγράφος τοπίων και οι μυθολογικές του σκηνές συχνά περιλαμβάνουν εκτεταμένα τοπία σε ύφος που θυμίζει τον Κλωντ Λορραίν . Ένα παράδειγμα είναι ο Νάρκισσος και η Ηχώ (Christ Church, Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης). Ο ζωγράφος ήταν ήδη, την εποχή της παραμονής του στη Ρώμη, γνωστός για τα ρωμαϊκά τοπία του και ιδιαίτερα για τη λεπτομερή απόδοση δένδρων και φυλλωμάτων. Τα περισσότερα από τα τοπία του είναι γνωστά μόνον ως χαρακτικά, λίγα στην αρχική τους μορφή ελαιογραφίας. Μεγάλος αριθμός μικρών, ανυπόγραφων τοπίων έχει διασωθεί σχεδόν αποκλειστικά σε χαρακτικά, τα οποία κατασκευάστηκαν από τον Τζοβάννι Τζάκομο ντε Ρόσσο αλλα Πάτσε (Giovanni Giacomo de Rossi alla Pace) το 1660 στη Ρώμη. Έτυχαν ευρείας κυκλοφορίας και υπήρχαν ήδη στις πρώιμες συλλογές. Τα ρετάμπλ του είναι σε ύφος, το οποίο συνδυάζει φλαμανδικά, ενετικά και ρωμαϊκά κλασικά μοντέλα που προέρχονται από τους Ρούμπενς, Ραφαήλ, Τιτσιάνο, Τιντορέττο, Πουσέν και Πιέτρο ντα Κορτόνα. Αξιοσημείωτος είναι ο φλαμανδικός επιφανειακός ρεαλισμός, οι χρωματισμοί σε διαφοροποιημένους καφέ και κόκκινους τόνους, ο οποίος εξελίχθηκε σε πιο κόκκινα χρώματα προς τη δεκαετία του 1680 και άλλαξε σε απαλό τόνο με πιο ροζ χρώματα στο τέλος της διαμονής του στην Κεντρική Ευρώπη. Οι χρωματικοί συνδυασμοί των ελαιογραφιών του, καθώς και τα πορτρέτα του, που διασώζονται κυρίως σε χαλκογραφίες, έχαιραν μεγάλης εκτίμησης από τους συγχρόνους του. Για διάφορους λόγους και ιδίως για την προέλευσή του, η ιστορικός τέχνης Brigitte Fassbinder ισχυρίστηκε ότι ο πίνακας Σφαγή των Αθώων, που αποδίδεται στον Ρούμπενς και χρονολογείται από το 1611-12, είναι, στην πραγματικότητα, έργο του ντε Νέφε. Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων Bentvueghels

Ο Φρανσίσκους ντε Νέφε ο νεότερος (Franciscus de Neve ΙΙ, επίσης: Frans ΙΙ de Neve, Fraciscus de Neuff, Francesco della Neve και ψευδώνυμα: Bloosaerken και Blaserken) (1632, Αμβέρσα – μετά το 1704) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος και χαράκτης . Είναι γνωστός για τις ύστερου μπαρόκ θρησκευτικές και μυθολογικές σκηνές και τοπία. Πραγματοποίησε διεθνή σταδιοδρομία στην Ιταλία, τη Νότια Γερμανία και την Αυστρία, όπου εργάστηκε για αριστοκρατικούς προστάτες και εκκλησίες. Επέστρεψε στη μητρική του Φλάνδρα αργότερα στη ζωή του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9D%CE%AD%CF%86%CE%B5_%CE%BF_%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82

Νασιντέ Γκιοζντέ Ντουρμούς

Η Ντουρμούς γεννήθηκε το 1985 στην Σμύρνη της Τουρκίας. Το 2003, ξεκίνησε τις προπτυχιακές της σπουδές στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Μέσης Ανατολής, με ειδίκευση στη Μοριακή Βιολογία και τη Γενετική. Αργότερα, έλαβε μια υποτροφία Φουλμπράιτ και μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να συνεχίσει τις σπουδές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπου έλαβε Μάστερ στη Μηχανική από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης το 2009, καθώς και ένα διδακτορικό δίπλωμα στη Βιοϊατρική τεχνολογία από το Πανεπιστήμιο Μπράουν το Μάιο του 2013.Το 2014, έλαβε μια θέση ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Σήμερα, συνεχίζει την έρευνά της με τον Ρόναλντ Ου. Ντέιβις στο Κέντρο Τεχνολογίας Γονιδιώματος του Πανεπιστημίου Στάνφορντ και στην Ιατρική Σχολή του Στάνφορντ. Το 2015, έχει αναγνωριστεί μεταξύ των "Κορυφαίων 35 Καινοτόμων επιχειρηματιών Κάτω των 35 ετών" (TR35), ως πρωτοπόρος στον τομέα της βιοτεχνολογίας και της ιατρικής, σύμφωνα με το MIT Technology Review. Το έργο της εστιάζει στην ανάπτυξη των εργαλείων νανοτεχνολογίας χαμηλού κόστους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη διάγνωση και τη θεραπεία των ασθενειών, όπως για παράδειγμα μια γρήγορη μέθοδος για την ανίχνευση τα φυσικά χαρακτηριστικά ενός κυττάρου, υποχρεώνοντάς τα να αιωρούνται σε ένα μαγνητικό πεδίο, δίνοντας την ικανότητα μέτρησης σε ένα μικρότερο χρονικό διάστημα για το πώς ένα μικρόβιο που ανταποκρίνεται σε ένα συγκεκριμένο φάρμακο, και τη δυνατότητα της διαφοροποίσης τα καρκινικά κύτταρα από τα υγιή.

Η Νασιντέ Γκιοζντέ Ντουρμούς (τουρκικά: Naşide Gözde Durmuş,γεννηθείσα το 1985 στη Σμύρνη) είναι τουρκάλα επιστήμονας και γενετιστής. Η έρευνά της επικεντρώνεται στη νανοτεχνολογία και τις εφαρμογές της μικροτεχνολογίας σε θέματα υγείας που απειλούν τον κόσμο, όπως ο καρκίνος και η αντίσταση στα αντιβιοτικά. Το MIT Technology Review την απαριθμεί στην κατηγορία των πρωτοπόρων στο φύλλο "Καινοτόμοι επιχειρηματίες Κάτω των 35 ετών", ως μια από τους 35 νέους ηγέτες μέσα στο 2015.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD_%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CE%B6%CE%BD%CF%84%CE%AD_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%82

Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών

Το 1912 η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να προχωρήσει στη διερεύνηση της δημιουργίας ενός ινστιτούτου, προσκαλώντας ως σύμβουλο τον Ιταλό καθηγητή D. Vinciguerra, και πρότεινε τη δημιουργία ενός Θαλάσσιου Υδροβιολογικού Σταθμού. Ο πρώτος Θαλάσσιος Υδροβιολογικός Σταθμός ιδρύθηκε το 1914. Είχε έδρα το Παλαιό Φάληρο, ξεκίνησε το 1915 μελέτες αλιείας και θαλάσσιας βιολογίας. Ο σταθμός αυτός μετονομάστηκε σε Εργαστήριο Αλιευτικών Ερευνών το 1948 και τέθηκε υπό την Εποπτεία του Υπουργείου Γεωργίας. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και συγκεκριμένα το 1945, ιδρύθηκε το Ελληνικό Υδροβιολογικό Ινστιτούτο της Ακαδημίας Αθηνών, με έδρα τον Πειραιά, στο οποίο ενσωματώθηκε το 1947 ο Υδροβιολογικός Σταθμός της Ρόδου που είχε ιδρυθεί από τους Ιταλούς κατά τη διάρκεια της κατοχής των Δωδεκανήσων (Reale Istituto di Ricerche Biologiche). Συγχρόνως ένα μικρό σκάφος με το όνομα «ΓΛΑΥΚΗ» μετασκευάστηκε σε ερευνητικό και πραγματοποίησε το 1946 τους τρεις πρώτους ελληνικούς ωκεανογραφικούς πλόες. Το «ΓΛΑΥΚΗ» αντικαταστάθηκε το 1948 από το ερευνητικό σκάφος «ΑΛΚΥΟΝΗ». Το 1965 το Υδροβιολογικό Ινστιτούτο της Ακαδημίας Αθηνών μαζί με το Εργαστήριο Αλιευτικών Ερευνών ενώθηκαν στο νεοσυσταθέν Ινστιτούτο Ωκεανογραφικών και Αλιευτικών Ερευνών (Ι.ΩΚ.Α.Ε.), που άρχισε να λειτουργεί από το 1970. Το 1985 με το νόμο 1514 της Έρευνας ιδρύθηκε το Εθνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών (Ε.Κ.Θ.Ε.), που αποτέλεσε τη μετεξέλιξη του ΙΩΚΑΕ, και ήταν ΝΠΔΔ εποπτευόμενο από τη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας του Υπουργείου Βιομηχανίας Ενέργειας και Τεχνολογίας, του μετέπειτα Υπουργείου Ανάπτυξης. Το 1985 ναυπηγήθηκε στα ναυπηγεία Χαλκίδας και το Ωκεανογραφικό σκάφος «ΑΙΓΑΙΟ». Το ΕΚΘΕ αποτέλεσε τον κύριο ερευνητικό φορέα θαλάσσιων επιστημών στην Ελλάδα. Το 1987 ιδρύθηκε το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Βιολογίας Κρήτης (Ι.ΘΑ.ΒΙ.Κ.) με έδρα το Ηράκλειο. Το Ι.ΘΑ.ΒΙ.Κ. αναπτύχθηκε με γρήγορους ρυθμούς και με το ερευνητικό σκάφος «ΦΙΛΙΑ» είχε τα τελευταία χρόνια σημαντικό ρόλο στους τομείς της θαλάσσιας βιολογίας, της αλιείας και των υδατοκαλλιεργειών. Το 1990 αποκτήθηκε το τηλεκατευθυνόμενο υποβρύχιο ROV Mini Rover. Το 1997 το «ΑΙΓΑΙΟ» Ω/Κ ανακατασκευάστηκε και αποτέλεσε ένα μοντέρνο εν πλω εργαστήριο. Το 1999 αποκτήθηκε το τηλεκατευθυνόμενο υποβρύχιο ROV βαθιάς θάλασσας Max Rover και το σύγχρονο επανδρωμένο υποβρύχιο «ΘΕΤΙΣ». Το 2003 με το νόμο 2919/25.6.2001 «Σύνδεση Έρευνας και Τεχνολογίας με την παραγωγή» αποφασίστηκε η ίδρυση ΝΠΔΔ με την επωνυμία Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.), με την ενοποίηση του Εθνικού Κέντρου Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΚΘΕ) και του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Βιολογίας Κρήτης (Ι.ΘΑ.ΒΙ.Κ). Το ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε. διέπεται από τις διατάξεις του νόμου 1514/85 και του Προεδρικού Διατάγματος 164 (ΦΕΚ 131/3.6.03) και έχει έδρα την Ανάβυσσο Αττικής. Το Δεκέμβριο του 2005 άνοιξε το «Cretaquarium-Θαλασσόκοσμος» στο Ηράκλειο Κρήτης, αποτελώντας ένα από τα μεγαλύτερα ενυδρεία στην Ευρώπη και προσφέροντας μια καταπληκτική θέα στον υποθαλάσσιο κόσμο της Μεσογείου θάλασσας. Σήμερα, το ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε. αποτελείται από τρία Ερευνητικά Ινστιτούτα: το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Βιολογίας, Βιοτεχνολογίας και Υδατοκαλλιεργειών (Ι.ΘΑ.Β.Β.ΥΚ.), το Ινστιτούτο Θαλασσίων Βιολογικών Πόρων και Εσωτερικών Υδάτων (ΙΘΑΒΙΠΕΥ) και το Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας. i) Διατήρηση της υγείας της υδρόσφαιρας έτσι ώστε τα υδάτινα οικοσυστήματα να εξακολουθήσουν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους (ρυθμιστικές, αισθητικές, πολιτιστικές) στις μελλοντικές γενιές, ii) Προαγωγή της βιώσιμης εκμετάλλευσης των θαλάσσιων βιολογικών και άλλων πόρων, συμπεριλαμβανομένης της θαλάσσιας ενέργειας στα πλαίσια της Γαλάζιας Ανάπτυξης (πρόγραμμα «HORIZON 2020»), iii) Υποστήριξη της περιφερειακής ανάπτυξης, iv) Προαγωγή της βιώσιμης υδατοκαλλιέργειας, v) Ευαισθητοποίηση του κοινού σε θέματα που σχετίζονται με την υδρόσφαιρα και την προστασία της, και vi) Παροχή συμβουλών σε εθνικά, μεσογειακά και ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα σε θέματα περιβαλλοντικής βιωσιμότητας και διαχείρισης. Το ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε., με την τεχνική υποστήριξη του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης εκδίδει το επιστημονικό περιοδικό Mediterranean Marine Science. Στη τεχνολογική υποστήριξη των ερευνητικών προγραμμάτων του ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε. περιλαμβάνονται: δύο ερευνητικά πλοία, το Ω/Κ «ΑΙΓΑΙΟ» και το Ερευνητικό Αλιευτικό πλοίο «ΦΙΛΙΑ», ένα διθέσιο υποβρύχιο, το βαθυσκάφος «ΘΕΤΙΣ» και τέσσερα υποβρύχια τηλεκατευθυνόμενα ρομπότ.

Το Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.), είναι δημόσιος ερευνητικός οργανισμός που λειτουργεί υπό την εποπτεία της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας (ΓΓΕΤ) του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%98%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%95%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%BD%CF%8E%CE%BD

Μεγαρικό ψήφισμα

Ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι ιστορικοί δυσκολεύονται να καταλήξουν στο πόσα και ποια ακριβώς ψηφίσματα θεσπίστηκαν κατά των Μεγαρέων είναι το γεγονός ότι δεν διασώζεται κανένα αυτούσιο κείμενο σε επιγραφή. Όλες οι πληροφορίες αναφέρονται σε πλάγιο λόγο από αρχαίους συγγραφείς, οι οποίοι μνημονεύουν αποσπάσματα του ή των ψηφισμάτων. Η σύγχυση όμως επιτείνεται και από τη στάση που τηρούν οι ιστορικοί έναντι των γεγονότων. Όσοι δηλαδή θεωρούν ότι για αυτό τον καταστροφικό πόλεμο έφταιγε κυρίως η προσωπικότητα και τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο Περικλής, τείνουν να θεωρούν στο συγκεκριμένο σημείο τον Θουκυδίδη μεροληπτικό και δίνουν στο ψήφισμα μεγάλη σημασία. Όσοι απεναντίας βλέπουν τον πόλεμο κυρίως σαν λάθος της Σπάρτης ή ως φυσική συνέπεια της σύγκρουσης της εποχής, τείνουν να δίνουν στο ψήφισμα μικρότερη σημασία. Σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, όπως ο Φράνσις Κόρνφορντ και ο Πίτερ Μπράντ, πριν από το βασικό και κυρίως γνωστό ως Μεγαρικό ψήφισμα, οι Αθηναίοι αυθόρμητα, με τη μορφή ενός μποϊκοτάζ, ήδη απέφευγαν να αγοράζουν μεγαρικά προϊόντα μέσα στην πόλη τους –προϋπήρξε δηλαδή ένα περιορισμένο εμπάργκο. Αυτό το αποδίδουν στο γεγονός ότι οι Αθηναίοι δεν είχαν συγχωρήσει όσα έκαναν οι Μεγαρείς το 446 π.Χ., τότε που για να φύγουν από την Αθηναϊκή Συμμαχία και να επανέλθουν στην Πελοποννησιακή σκότωσαν αιφνιδιαστικά όλους τους Αθηναίους φρουρούς που είχαν τοποθετηθεί στα λιμάνια τους. Ανεξαρτήτως των ιστορικών εικασιών για το τι προηγήθηκε του Μεγαρικού Ψηφίσματος, όλοι συμφωνούν ότι εκείνο που πυροδότησε τα προβλήματα με τους Μεγαρείς και στη συνεχεία με τη Σπάρτη ήταν το ψήφισμα που ενέκρινε η αθηναϊκή Εκκλησία του δήμου κατά τις παραμονές του Πελοποννησιακού Πολέμου και που όριζε ότι δεν θα κυκλοφορούσαν πια μεγαρικά εμπορεύματα σε κανένα σημείο (αγορά ή λιμάνι) της επικράτειας της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Είναι σημαντικό, ωστόσο, ότι δεν υπάρχει καμία ομοφωνία στη χρονολογία του ψηφίσματος: οι περισσότεροι ιστορικοί το τοποθετούν στο 433, άλλοι στο 432 και κάποιοι επιμένουν ότι μπορεί και να είναι πολύ μεταγενέστερο, πιθανόν επειδή υπήρξαν και άλλα αντιμεγαρικά ψηφίσματα των Αθηναίων με αποτέλεσμα οι αρχαίοι ιστορικοί να τα συγχέουν. Το ψήφισμα αυτό κλιμάκωνε σε εχθρικό επίπεδο την προϋπάρχουσα ένταση μεταξύ των δύο πόλεων και όριζε αυστηρότατες ποινές για όσους παραβίαζαν το νόμο στις αγορές ή διευκόλυναν παράνομα στους λιμένες το διαμετακομιστικό εμπόριο προϊόντων της Μεγαρίδας. Απέκλειε έτσι ακόμη και λιμάνια πόλεων που ήταν αποικίες των Μεγαρέων, όπως το Βυζάντιο και η Χαλκηδόνα επειδή ανήκαν πια στη Συμμαχία της Δήλου, δηλαδή την Αθηναϊκή. Αυτό το ψήφισμα φαίνεται να επικαλέστηκαν οι Λακεδαιμόνιοι μεταξύ των διαφόρων πολεμικών ενεργειών που καταμαρτυρούσαν στους Αθηναίους όταν τους επέδιδαν το τελεσίγραφό τους προ του Πελοποννησιακού Πολέμου. Έθεταν στην Αθήνα συγκεκριμένα ως βασικούς όρους για να αποφευχθεί ο πόλεμος, να αρθεί η πολιορκία της Ποτίδαιας, να αποδοθεί στην Αίγινα η ανεξαρτησία της και να επιτραπεί το διαμετακομιστικό εμπόριο των μεγαρικών προϊόντων στα λιμάνια της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Θουκυδίδη τέθηκαν τα εξής: Λακεδαιμόνιοι ...φοιτῶντες παρ' Ἀθηναίους Ποτειδαίας τε ἀπανίστασθαι ἐκέλευον καὶ Αἴγιναν αὐτόνομον ἀφιέναι, καὶ μάλιστά γε πάντων καὶ ἐνδηλότατα προύλεγον τὸ περὶ Μεγαρέων ψήφισμα καθελοῦσι μὴ ἂν γίγνεσθαι πόλεμον, ἐν ᾧ εἴρητο αὐτοὺς μὴ χρῆσθαι τοῖς λιμέσι τοῖς ἐν τῇ Ἀθηναίων ἀρχῇ μηδὲ τῇ Ἀττικῇ ἀγορᾷ. οἱ δὲ Ἀθηναῖοι οὔτε τἆλλα ὑπήκουον οὔτε τὸ ψήφισμα καθῄρουν, ἐπικαλοῦντες ἐπεργασίαν Μεγαρεῦσι τῆς γῆς τῆς ἱερᾶς καὶ τῆς ἀορίστου καὶ ἀνδραπόδων ὑποδοχὴν τῶν ἀφισταμένων. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο το τελεσίγραφο ανέφερε τα εξής: ...χαλεπαίνουσι δὲ τοῖς Κορινθίοις καὶ κατηγοροῦσι τῶν Ἀθηναίων ἐν Λακεδαίμονι προσεγένοντο Μεγαρεῖς, αἰτιώμενοι πάσης μὲν ἀγορᾶς, πάντων δὲ λιμένων, ὧν Ἀθηναῖοι κρατοῦσιν, εἴργεσθαι καὶ ἀπελαύνεσθαι παρὰ τὰ κοινὰ δίκαια καὶ τοὺς γεγενημένους ὅρκους τοῖς Ἕλλησιν: Αἰγινῆται δὲ κακοῦσθαι δοκοῦντες καὶ βίαια πάσχειν ἐποτνιῶντο κρύφα πρὸς τοὺς Λακεδαιμονίους, φανερῶς ἐγκαλεῖν τοῖς Ἀθηναίοις οὐ θαῤῥοῦντες. ἐν δὲ τούτῳ καὶ Ποτίδαια, πόλις ὑπήκοος Ἀθηναίων, ἄποικος δὲ Κορινθίων, ἀποστᾶσα καὶ πολιορκουμένη μᾶλλον ἐπετάχυνε τὸν πόλεμον. Σύμφωνα με τον Διόδωρο το Σικελιώτη που αναφέρει ότι ο Περικλής έβαλε τη χώρα σε πόλεμο για να αποφύγει τα οικονομικά σκάνδαλα που τον βάρυναν, έγιναν τα εξής: ... ὄντος δὲ ψηφίσματος παρὰ τοῖς Ἀθηναίοις Μεγαρέας εἴργεσθαι τῆς τε ἀγορᾶς καὶ τῶν λιμένων, οἱ Μεγαρεῖς κατέφυγον ἐπὶ τοὺς Σπαρτιάτας. οἱ δὲ Λακεδαιμόνιοι πεισθέντες τοῖς Μεγαρεῦσιν ἀπέστειλαν πρέσβεις ἐκ τοῦ προφανεστάτου ἀπὸ τῆς τοῦ κοινοῦ συνεδρίου γνώμης προστάττοντες τοῖς Ἀθηναίοις ἀνελεῖν τὸ κατὰ τῶν Μεγαρέων ψήφισμα, μὴ πειθομένων δὲ αὐτῶν ἀπειλοῦντες πολεμήσειν αὐτοῖς μετὰ τῶν συμμάχων. συναχθείσης οὖν περὶ τούτων ἐκκλησίας, ὁ Περικλῆς, δεινότητι λόγου πολὺ διαφέρων ἁπάντων τῶν πολιτῶν, ἔπεισε τοὺς Ἀθηναίους μὴ ἀναιρεῖν τὸ ψήφισμα, λέγων ἀρχὴν δουλείας εἶναι τὸ πείθεσθαι Οι Αθηναίοι δεν δέχτηκαν κανένα σημείο του τελεσιγράφου και σε ό,τι αφορούσε ειδικά στο Μεγαρικό ψήφισμα, έστειλαν στη Σπάρτη και στα Μέγαρα τον κήρυκα Ανθεμόκριτο για να αναφέρει διεξοδικά τους λόγους για τους οποίους επιβλήθηκε καταρχήν το εμπάργκο, δηλαδή να αναφέρει την υπόθαλψη φυγάδων της Αθήνας και την αγροτική εκμετάλλευση των ιερών γαιών των Ελευσινίων. Η αποστολή κήρυκα και όχι πρεσβευτών δείχνει ότι οι Αθηναίοι είχαν πρόθεση να κάνουν πάντως ανακοινώσεις και όχι διαπραγματεύσεις. Κατά άλλους ιστορικούς η αποστολή κήρυκα έδειχνε την καλή πρόθεση των Αθηναίων να δώσουν εξηγήσεις ή πάντως να νομιμοποιήσουν και να δικαιολογήσουν το μέτρο, ώστε να πάψει αυτό να παρουσιάζεται ως αυθαιρεσία ή μνησικακία των Αθηναίων εις βάρος ενός μέλους της πελοποννησιακής συμμαχίας. Τρίτη εκδοχή είναι ότι στάλθηκε κήρυκας επειδή η Αθήνα δεν είχε περιθώριο αποστολής πρέσβη, δηλαδή στάλθηκε ο Ανθεμόκριτος όταν πια ο πόλεμος είχε κηρυχθεί και δεν υπήρχαν περιθώρια διαπραγματεύσεων. Τα χρόνια εκείνα συνηθιζόταν όταν πια ο πόλεμος ήταν κηρυγμένος, η επικοινωνία μεταξύ των πόλεων να γίνεται μόνον με κήρυκες επειδή ανήκαν στον ιερατικό κλάδο και θεωρούνταν απαραβίαστα πρόσωπα –ήταν δηλαδή ανοσιούργημα να τους θίξουν ή να τους συλλάβουν οι εχθροί και αυτή η αρχή ήταν διεθνώς σεβαστή. Ο κήρυκας Ανθεμόκριτος όμως δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την αποστολή του και θεωρείται βέβαιο ότι τον σκότωσαν Μεγαρείς. Μετά το έγκλημα σε βάρος του κήρυκά τους, οι Αθηναίοι αποφάσισαν να τον θάψουν τιμητικά στην Ιερά Οδό (ο τάφος του σώζεται στο βόρειο κράσπεδο της Ιεράς Οδού) και να τιμωρήσουν τους Μεγαρείς με ακόμη πιο εχθρικά μέτρα. Τότε φαίνεται πως προτάθηκε ή και ψηφίστηκε το λεγόμενο ψήφισμα του Χορίνου, σύμφωνα με το οποίο θα εκτελούνταν οποιοσδήποτε Μεγαρέας συλλαμβανόταν στην αθηναϊκή επικράτεια. Σύμφωνα με το ίδιο σχέδιο ψηφίσματος -ή εν τέλει ψήφισμα-, οι δέκα στρατηγοί των Αθηναίων στο εξής έπρεπε να δεσμεύονται κάθε χρόνο με τον όρκο ανάληψης των καθηκόντων τους, ότι θα έκαναν οπωσδήποτε και δύο επιδρομές το χρόνο στη Μεγαρίδα απαρεγκλίτως. Η επικρατέστερη άποψη είναι ότι ένα τόσο πολεμικό ψήφισμα δεν μπορεί να είχε προηγηθεί του Πελοποννησιακού Πολέμου και ότι ψηφίστηκε ή προτάθηκε μετά την έναρξη των εχθροπραξιών. Άλλη εκδοχή, του Λ. Χολτσάπφελ αναφέρει ότι το ψήφισμα του Χορίνου είναι ανύπαρκτο ή πλαστό. Ο ιστορικός αποδίδει τη φημολογία για την ύπαρξή του στη σύγχυση των μεταγενέστερων ιστορικών. Θεωρεί ότι αυτή η σύγχυση που συσκότισε ή και παραποίησε το αρχικό και ίσως μοναδικό κείμενο ψηφίσματος οφειλόταν στα έργα του Αριστοφάνη (όπως τους Αχαρνείς) και του Πλούταρχου αλλά και στη συγκεχυμένη αντίληψη του κόσμου που ήθελε να ερμηνεύσει με νομοθετικό διάταγμα τις εισβολές των Αθηναίων δύο φορές το χρόνο στη Μεγαρίδα. Το ψήφισμα εναντίον των Μεγαρέων ήταν αυστηρό, αλλά δεν αποτελούσε και κεραυνό εν αιθρία αφού η Αθήνα είχε πάντα κακές σχέσεις με τους δωρικής καταγωγής κατοίκους των Μεγάρων. Ο βασικότερος λόγος παλιότερα ήταν η διεκδίκηση της Σαλαμίνας: ανήκε στους Αθηναίους, την κατέλαβαν περίπου το 650 π.Χ. οι Μεγαρείς και το θέμα έληξε το 570 π.Χ. με εικοσαετή πόλεμο που κατοχύρωσε το νησί στην Αθήνα. Όμως η αντιπαράθεση δεν τελείωσε, γιατί οι Μεγαρείς ταυτίστηκαν γρήγορα με την Πελοποννησιακή Συμμαχία που είχαν αρχίσει να διαμορφώνουν οι Λακεδαιμόνιοι από τα μέσα του 6ου αιώνα. Οι εχθρικές σχέσεις Αθήνας και Μεγάρων βελτιώθηκαν μόνον για έξι χρόνια, το 459 π.Χ., όταν οι Κορίνθιοι επεκτάθηκαν σε βάρος της Μεγαρίδας και οι Σπαρτιάτες δεν υπερασπίστηκαν τα Μέγαρα, παρότι ήταν κι αυτά μέλος της συμμαχίας τους. Τότε οι Μεγαρείς αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την Πελοποννησιακή συμμαχία και να προσχωρήσουν στην Αθηναϊκή. Αυτό έγινε δεκτό με μεγάλη χαρά από την Αθήνα, πρώτον γιατί αποκτούσε άλλο ένα οχύρωμα ανάμεσα σε εκείνη και τη Σπάρτη, και δεύτερον γιατί είχε πια πρόσβαση επιτέλους σε λιμάνια του Κορινθιακού Κόλπου. Τώρα οι Αθηναίοι είχαν στη διάθεσή τους τα δύο λιμάνια των Μεγαρέων στον κόλπο των Αλκυονίδων, στον Κορινθιακό, δηλαδή τις Παγές και τα Αιγόσθενα (κοντά στο σημερινό Πόρτο Γερμενό) που άρχισαν και να τα τειχίζουν. Αυτά ήταν εξαιρετικά τόσο για εμπορικούς όσο και για στρατιωτικούς σκοπούς. Δεν απαιτούνταν πια ο περίπλους της Πελοποννήσου για να ενισχύσουν οι Αθηναίοι με το στόλο τους στρατιωτικά τις συμμαχικές τους πόλεις στη δυτική Ελλάδα και επιπλέον ήταν ανοιχτός ο δρόμος του εμπορίου για τη Μεγάλη Ελλάδα και τη Σικελία. Επίσης σημαντικό ήταν και το μεγαρικό λιμάνι στο Σαρωνικό, η Νίσαια (στη σημερινή Πάχη), την οποία επίσης οι Αθηναίοι άρχισαν να τειχίζουν στο πρότυπο των δικών τους Μακρών Τειχών. Και όχι μόνον το τείχισαν, αλλά έβαλαν και φρουρά. Στο μεταξύ όμως το μεγαρικό εμπόριο ήδη διερχόταν κρίση και οι πόλεμοι συνεχίζονταν στα εδάφη του με πολλές απώλειες. Η οικονομική κατάσταση των Μεγαρέων επιδεινώθηκε πιθανά και για άλλους λόγους –ο Πειραιάς ήταν ένα ραγδαία ανερχόμενο λιμάνι που υποσκέλιζε όλα τα άλλα, έλκοντας όλη την κίνηση από το Αιγαίο, τον Πόντο και πιθανά την Αίγυπτο. Ο Περικλής είχε επιπλέον πραγματοποιήσει περιοδεία με τον αθηναϊκό στόλο στον Πόντο και την Προποντίδα, περιοχές σημαντικών μεγαρικών αποικιών με στόχο να κάνει επίδειξη δύναμης των Αθηνών και να πάρει με το μέρος της Αθηναϊκής Συμμαχίας όλα αυτά τα λιμάνια –το οποίο και κατάφερε. Αυτά τα γεγονότα, σε συνδυασμό πιθανόν και με άλλα, να έστρεψαν τους Μεγαρείς προς την Πελοποννησιακή Συμμαχία στην οποία παραδοσιακά ανήκαν ως Δωριείς και να πήραν την απόφαση να σκοτώσουν τη φρουρά των Αθηναίων. Στη συνέχεια οι μεν Αθηναίοι είναι βέβαιο ότι διακατέχονταν από πικρία, οι δε Μεγαρείς ήταν βέβαιο πως δεν έτρεφαν θετικά αισθήματα για την Αθήνα. Από πλευράς τους προκάλεσαν την Αθήνα το 434 π.Χ. όταν έστειλαν 12 πλοία να βοηθήσουν τους Κορίνθιους στην εκστρατεία τους εναντίον της Κέρκυρας. Πιθανόν και αυτό το γεγονός να έπαιξε ρόλο στην απόφαση των Αθηναίων να προβούν σε εκτεταμένο εμπάργκο των μεγαρικών προϊόντων ένα χρόνο αργότερα. Στόχος του εμπάργκο λογικά ήταν να εκβιαστούν οικονομικά οι Μεγαρείς και να επανέλθουν στην Αθηναϊκή Συμμαχία, αν και υπάρχουν ιστορικοί που αποδίδουν το Μεγαρικό ψήφισμα σε προσωπικές μικρότητες. Οι Σπαρτιάτες από πλευράς τους δεν μπορούσαν να μείνουν ουδέτεροι και, πιθανόν, το Μεγαρικό ψήφισμα, αν ήταν όντως νωπό, να αποτέλεσε για εκείνους τη σταγόνα που ξεχείλιζε το ποτήρι. Αισθάνονταν ότι είχαν ήδη «χαριστεί» πρόσφατα στην Αθήνα για τη στάση της στη διαμάχη Κορίνθου και Κέρκυρας και έκριναν ότι δεν είχαν περιθώριο να αδιαφορήσουν και για δεύτερο σύμμαχο, τη Μεγαρίδα. Επιπλέον η εκβίαση των Μεγάρων μπορεί να τα ξανάφερνε την αθηναϊκή σφαίρα επιρροής κάτι σημαντικό για όλη την Πελοποννησιακή Συμμαχία και κατεξοχήν την Κόρινθο. Όταν λοιπόν έθεσαν τελεσίγραφο στους Αθηναίους, περιέλαβαν στους όρους και την ανάκληση του ψηφίσματος. Χρονολογικά τα γεγονότα που πιθανά επηρέασαν τις σχέσεις Αθηναίων-Μεγαρέων ήταν τα εξής: Δεύτερος ιερός πόλεμος το 448 π.Χ. Επέμβαση Αθηναίων στην Καλλίπολη 447 π.Χ. Επιβολή αθηναϊκού νομίσματος σε όλη τη συμμαχία 447/446 π.Χ. Αποστασία Εύβοιας από Αθηναϊκή Συμμαχία 446 π.Χ. Εκστρατεία Αθηνών για την «επανένταξη» της Εύβοιας 446 π.Χ. Αποστασία Μεγαρέων και εκτέλεση της αθηναϊκής φρουράς 446 π.Χ. Εισβολή Σπαρτιατών Πλειστοάνακτα και Κλεανδρίδα στην Αττική 446 π.Χ. Αποχώρηση Σπαρτιατών χωρίς μάχη 446 π.Χ. Υποταγή Εύβοιας από Αθηναίους 446 π.Χ. Τριακονταετής ειρήνη με Σπάρτη 446/445 π.Χ. Σαμιακός Πόλεμος 440 π.Χ. Περιοδεία Περικλή στον Πόντο 438/436 π.Χ. Αποστολή Μεγαρικών πλοίων εναντίον Κέρκυρας (και Αθήνας) 434 π.Χ. Μεγαρικό Ψήφισμα ;433/432 π.Χ. Εκτέλεση κήρυκα Ανθεμοκρίτου από Μεγαρείς ;432 π.Χ. Κήρυξη Πελοποννησιακού Πολέμου 431 π.Χ. Ψήφισμα Χορίνου ;431 π.Χ. Ορισμένοι ιστορικοί επιμένουν μεροληπτικά ότι η ανάκληση του ψηφίσματος θα απέτρεπε τον πόλεμο και ότι ο Περικλής τράβηξε το σκοινί για προσωπικούς του λόγους. Ωστόσο, η προφανής αλήθεια είναι ότι ακόμη και αν αληθεύει η προσωπική οργή του Περικλή και αν όντως το ψήφισμα ανακαλούνταν, αυτό δεν θα αρκούσε για αποτροπή του πολέμου: οι Λακεδαιμόνιοι θα παρέμεναν ανικανοποίητοι στους δύο άλλους πολύ ζωτικότερους όρους του τελεσιγράφου τους, δηλαδή την Ποτίδαια και την Αίγινα. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, ο Περικλής υποστήριξε το ψήφισμα ακριβώς επειδή το θωρούσε ασήμαντη αφορμή και έκρινε πλέον τον πόλεμο αναπόφευκτο. Πολλοί ιστορικοί επισημαίνουν ότι ο Θουκυδίδης, τόσο αναλυτικός στα αίτια και τις υπόλοιπες αφορμές του Πελοποννησιακού πολέμου, έδωσε ελάχιστη έκταση στο Μεγαρικό Ψήφισμα. Οι περισσότεροι αποδίδουν αυτή τη στάση του στο γεγονός ότι το ψήφισμα ήταν σχετικά παλιό και οι Λακεδαιμόνιοι απλώς το ανακίνησαν ως ζήτημα για να υποστηρίξουν περισσότερο την επιχειρηματολογία τους εναντίον των Αθηνών. Όσοι όμως θεωρούν ότι ο Θουκυδίδης υπήρξε μεροληπτικός στο συγκεκριμένο θέμα, πιστεύουν ότι το υποβάθμισε συνειδητά για να μετριάσει τις ευθύνες των Αθηναίων και ειδικότερα του Περικλή. Ο Φράνσις Κόρνφορντ επιμένει ότι ο Περικλής επιπλέον δεν είχε πολιτικά περιθώρια για υποχωρήσεις, επειδή τον πίεζε ο εμπορικός κόσμος και ειδικότερα οι πολιτικές δυνάμεις του ανερχόμενου Πειραιά, που ξεκαθάριζαν ότι αν δεν έπαιρνε εκείνος κάποια μέτρα για τα Μέγαρα, θα τον υποσκέλιζαν και θα τα έπαιρναν εκείνοι. Παράλληλα οι Αθηναίοι ήξεραν ότι αν υποχωρουσαν στο μεγαρικό ζήτημα, τότε θα αναθαρρούσαν πολλά μέλη της Συμμαχίας των Αθηνών και με την αποσκίρτησή τους αυτή θα διαλυόταν. Ο ιστορικός Τζέφρι ντε Σαν Κρουά (Geoffrey de Ste. Croix), αν και γενικά αναλύει μαρξιστικά ή πάντως οικονομικά τα γεγονότα της αρχαίας ελληνικής ιστορίας, ειδικά στο Μεγαρικό ψήφισμα διακρίνει κάποια ειλικρίνεια στα θρησκευτικά κίνητρα των Αθηναίων –κάτι που ελάχιστοι ιστορικοί συμμερίζονται. Αναφέρει ότι η θαλασσοκρατορία των Αθηνών έπληττε άμεσα τα οικονομικά συμφέροντα των Μεγαρέων, επειδή υποβάθμιζε τα λιμάνια τους, και αυτό ευνοούσε τους εμπόρους του Πειραιά, όμως το Μεγαρικό ψήφισμα κατά τη γνώμη του ήταν προϊόν ειλικρινούς θρησκευτικής αγανάκτησης για το ανοσιούργημα των Μεγαρέων να φυτεύουν οπωροκηπευτικά σε ιερή γη. Τονίζει ότι είναι λάθος των σύγχρονων ιστορικών να ερμηνεύουν όλες τις ενέργειες των αρχαίων με τα σημερινά κριτήρια, που είναι κυρίως οικονομοκεντρικά. Ο Καρλ Γιούλιος Μπέλοχ θεωρεί ότι ο Περικλής σκόπιμα τράβηξε το σκοινί για να προκαλέσει τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και να ξεφύγει από τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, δηλαδή την απώλεια πολιτικής επιρροής από άλλες δυνάμεις και οικονομικά και προσωπικά σκάνδαλα σε σχέση με τον Φειδία και την Ασπασία. Επικαλείται για αυτά, τον Διόδωρο το Σικελιώτη και τον Πλουταρχο.Ο Πλούταρχος που γενικά εμφανίζεται ως θαυμαστής του Περικλή, εντούτοις ειδικά στο θέμα του μεγάλου πολέμου και στο Μεγαρικό ψήφισμα ρίχνει το φταίξιμο κυρίως σε εκείνον. Άλλοι επικαλούνται επίμονα ότι ο Περικλής ήταν προσωπικά οργισμένος με τα Μέγαρα, επειδή όταν οι Αθηναίοι άρπαξαν ένα κορίτσι των Μεγαρέων, ο Μεγαρείς άρπαξαν δύο φίλες της συντρόφου του Περικλή Ασπασίας, τις οποίες ο Αριστοφάνης χαρακτηρίζει πόρνες.Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης είναι επίσης κατηγορηματικά εναντίον του Περικλή και αποδίδει τη «μανία του με το ψήφισμα» στο ότι ήθελε να αποφύγει εσωτερικές τριβές και οικονομικά σκάνδαλα. Αναφέρει ότι "ὁ δὲ Περικλῆς, εἰδὼς τὸν δῆμον ἐν μὲν τοῖς πολεμικοῖς ἔργοις θαυμάζοντα τοὺς ἀγαθοὺς ἄνδρας διὰ τὰς κατεπειγούσας χρείας, κατὰ δὲ τὴν εἰρήνην τοὺς αὐτοὺς συκοφαντοῦντα διὰ τὴν σχολὴν καὶ φθόνον, ἔκρινε συμφέρειν αὑτῷ τὴν πόλιν ἐμβαλεῖν εἰς μέγαν πόλεμον, ὅπως χρείαν ἔχουσα τῆς Περικλέους ἀρετῆς καὶ στρατηγίας μὴ προσδέχηται τὰς κατ´ αὐτοῦ διαβολάς, μηδ´ ἔχῃ σχολὴν καὶ χρόνον ἐξετάζειν ἀκριβῶς τὸν περὶ τῶν χρημάτων λόγον. ὄντος δὲ ψηφίσματος παρὰ τοῖς Ἀθηναίοις Μεγαρέας εἴργεσθαι τῆς τε ἀγορᾶς καὶ τῶν λιμένων... Δεν μπορεί να γνωρίζει κανένας με σιγουριά ποια ήταν τότε η κοινή γνώμη των Αθηναίων και ποιες δυνάμεις ήθελαν να υποχωρήσει η πόλη τους στις απαιτήσεις της Σπάρτης και πόσες πιέσεις ασκούνταν προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση και από ποιούς. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Περικλής δεν ήθελε να ενδώσουν οι Αθηναίοι. Το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποίησε στην Εκκλησία του Δήμου σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελό ήταν πως η υποχώρηση για το θέμα των Μεγάρων «θα αποτελούσε το πρώτο βήμα για τη σκλαβιά».Ο Θουκυδίδης είναι πιο εκτενής στα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ο Περικλής και αναφέρει ότι οι Λακεδαιμόνιοι είχαν θέσει τρία ζητήματα μαζί στο τελεσίγραφό τους ως όρους για να μην κηρύξουν τον πόλεμο στην Αθήνα: το θέμα της Ποτίδαιας, την ανεξαρτησία της Αίγινας και το Μεγαρικό Ψήφισμα. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, ο Περικλής ξεκαθάρισε ότι θεωρεί τον πόλεμο αναπόφευκτο και μίλησε για τις απαιτήσεις των Λακεδαιμονίων εν γένει, αναφορικά δε με τα Μέγαρα είπε ειδικότερα ότι «αν πολεμήσουμε για το ψήφισμα αυτό μην το θεωρήσετε ασήμαντο (βραχύ), και πείτε αργότερα ότι για ασήμαντα ζητήματα χάθηκαν ζωές, διότι υποχωρώντας στο ασήμαντο θα δώσουμε την εντύπωση ότι φοβόμαστε και τότε θα απαιτηθούν από εμάς ακόμη σημαντικότερα». Είπε επίσης ότι οι Αθηναίοι θα υποχωρούσαν στο ζήτημα των Μεγάρων, μόνον εφόσον και οι Λακεδαιμόνιοι έπαυαν την ξενηλασία, δηλαδή δέχονταν ξένους στη γη τους, εννοώντας με αυτό ότι το Μεγαρικό ψήφισμα ήταν εσωτερική υπόθεση των Αθηναίων και, πιθανόν, ότι τα εμπορεύματά τους ήταν προϊόντα εχθρών. Σύμφωνα με το Θουκυδίδη είπε μάλιστα στους Αθηναίους ότι «πρέπει να επιμείνουν στις αρχές τους, παρότι αντιμετωπίζοντας τον άμεσο κίνδυνο του πολέμου ο άνθρωπος αλλάζει γνώμη και σκέφτεται διαφορετικά».

Ως Μεγαρικό Ψήφισμα είναι γνωστή η απόφαση της Εκκλησίας του δήμου των Αθηναίων (πιθανόν γύρω στο 433/2 π.Χ.) να επιβάλλει αυστηρό και καθολικό εμπάργκο στα προϊόντα των Μεγαρέων σε όλη την επικράτεια της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Ο οικονομικός αποκλεισμός αποφασίστηκε με την αιτιολογία ότι οι Μεγαρείς υπέθαλπαν φυγάδες της Αθήνας και καλλιεργούσαν ιερά εδάφη στην Ελευσίνα, περιοχή που βρισκόταν στα όρια της αθηναϊκής και μεγαρικής επικράτειας και που ανήκε πάντως στην Αθήνα. Η βασικότερη ένσταση ήταν ότι παρέβησαν την εντολή «την ιεράν οργάδα μη εργάζεσθαι» και δεν τέθηκε ζήτημα αμφισβήτησης εδαφών. Ορισμένοι θεωρούν το μέτρο ως μία από τις σημαντικές αφορμές του Πελοποννησιακού πολέμου, αλλά ο Θουκυδίδης το αντιμετωπίζει από δευτερεύον έως και ασήμαντο. Συχνά το Μεγαρικό ψήφισμα συγχέεται με το επίσης αντιμεγαρικό, ψήφισμα του Χορίνου, το οποίο φαίνεται μεταγενέστερο και αποτελεί πάντως πολεμικό ανακοινωθέν και όχι οικονομικά μέτρα. Τέλος, αναφέρεται από ορισμένους και τρίτο, προγενέστερο, ψήφισμα κατά των Μεγάρων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1

Σάντα Φραντσέσκα Ρομάνα

Ο ναός κατασκευάστηκε τον 9ο αιώνα, εκεί όπου βρισκόταν ένα ορατόριο από τον Πάπα Παύλο Α'. Το δεύτερο μισό του 10ο αιώνα ανακαινίστηκε και διευρύνθηκε λαμβάνοντας το όνομα Σάντα Μαρία Νόβα (σημαίνει Νέα Αγία Μαρία), ώστε να διακρίνεται από την άλλη εκκλησία του Φόρουμ που είναι αφιερωμένη στην Παρθένο, τη Σάντα Μαρία Αντίκουα (σημαίνει Αρχαία Αγία Μαρία). Μια νέα μεγάλη ανακαίνιση έλαβε χώρα το 12ο αιώνα, οπότε χτίστηκε το καμπαναριό και διακοσμήθηκε η κόγχη. Το 15ο αιώνα ο ναός αφιερώθηκε στην Αγία Φραγκίσκη της Ρώμης, της οποίας τα λείψανα αναπαύονται στην κρύπτη. Γύρω στο 1600 ο ναός ανακαινίστηκε σε στυλ Μπαρόκ κατά τη διάρκεια της θητείας του Πάπα Παύλου Ε'. Η πρόσοψη αποτελεί έργο του Κάρλο Λομπάρντι (1615). Το εσωτερικό αποτελείται από ένα μοναδικό κλίτος με πλευρικά παρεκκλήσια. Η οροφή έχει κατασκευαστεί επίσης σύμφωνα με σχέδια του Λομπάρντι. Στο τέλος του κλίτους βρίσκεται ένα σύμπλεγμα γλυπτών σχεδιασμένο από τον Μπερνίνι (1644 – 49), ενώ κάτω από το εικονοστάσι το άγαλμα της «Αγίας Φραγκίσκης με τον Άγγελο» από τον Τζοζουέ Μέλι (1866). Στην αριστερή πλευρά βρίσκεται το ταφικό μνημείο του Πάπα Γρηγορίου ΙΑ'. Επίσης στα πλάγια βρίσκεται το «Μαρτύριο του Αγίου Νεμέζιο και των συντρόφων του» του Ντομένικο Μαρία Κανούτι (1684), ενώ στην κόγχη η «Παναγία με το Βρέφος και Άγιοι» που χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 12ου αιώνα. Στην αψίδα απαντώνται μορφές προφητών από των Τσέζαρε Μακάρι (1870). Στο πρώτο παρεκκλήσι αριστερά βρίσκεται η «Γέννηση» από τον Κάρλο Μαράτα και ο «Ευλογημένος Τολομέι και ο Διάβολος» που αποδίδεται στον Κανούτι. Η κρύπτη όπου βρίσκονται τα λείψανα της Αγίας Φραγκίσκης διακοσμήθηκε το 1868 από τον Αντρέα Μπιζόρι Βίτσι. Στο σκευοφυλάκιο φυλάσσεται η εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας, του πρώτου μισού του 5ου αιώνα που προέρχεται από τη Σάντα Μαρία Αντίκουα. Το αρχαίο ορατόριο πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε η τωρινή εκκλησία κατασκευάστηκε στον τόπο όπου σύμφωνα με ένα θρύλο πέθανε ο Σίμων ο Μάγος. Σύμφωνα με μια αφήγηση, ο άνθρωπος αυτός, για να αποδείξει ότι διέθετε μεγαλύτερη δύναμη από τους Αποστόλους αυτοϋπνωτίστηκε και άρχισε να αιωρείται πάνω από την Αγορά. Ενώ βρισκόταν ακόμη στον αέρα, ο Πέτρος και ο Παύλος γονάτισαν κι άρχισαν να προσεύχονται στο Θεό να φανερώσει ποιος ήταν ο Παντοκράτορας. Τότε ο Σίμων έπεσε και τραυματίστηκε θανάσιμα. Μέσα στην εκκλησία εκτίθεται μια πλάκα με τα αποτυπώματα, που λέγεται πως σχηματίστηκαν από τα γόνατα των δύο Αγίων ενώ προσεύχονταν. Κάθε χρόνο στις 9 Μαρτίου, μέρα αφιερωμένη στην Αγία Φραγκίσκη, οι θρησκευόμενοι οδηγοί της Ρώμης προσπαθούν να σταθμεύσουν τα αυτοκίνητά τους όσο πιο κοντά γίνεται στο ναό. Ο σκοπός του παράξενου αυτού προσκυνήματος είναι να ευλογήσει τα οχήματά τους η Αγία, που είναι προστάτιδα των οδηγών. «Ρώμη», από τη σειρά Οδηγοί του Κόσμου, εκδ. Καθημερινή, Dorling Kindersley www.romecity.it (ιταλικά)

Η Σάντα Φραντσέσκα Ρομάνα, (ιταλ. Santa Francesca Romana) γνωστή επίσης με το όνομα Σάντα Μαρία Νόβα, είναι ναός της Ρώμης, χτισμένος τον 9ο αιώνα στο Ρωμαϊκό Φόρουμ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%B1_%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1

Εκλογές στο Ομάν

Οι πιο πρόσφατες εκλογές έγιναν στις 27 Οκτωβρίου 2019. Οι πρώτες γενικές εκλογές διεξήχθησαν το 1991. Τον Νοέμβριο του 1990, λίγο πριν τη διεξαγωγή των εκλογών, ανακοινώθηκε από το Σουλτάνο η σύσταση της Συμβουλευτικής Συνέλευσης, που αντικατέστησε το Κρατικό Συμβουλευτικό Συμβούλιο. Οι επόμενες γενικές εκλογές διεξήχθησαν το 1994. Ήταν οι πρώτες εκλογές σε αραβική χώρα του Περσικού Κόλπου όπου οι γυναίκες μπορούσαν να είναι και υποψήφιες και ψηφοφόροι. Στις 16 Οκτωβρίου 1997 έγιναν οι επόμενες εκλογές Εξελέγησαν 82 μέλη στη Συνέλευση επί συνόλου 736 υποψηφίων. Το εκλογικό σώμα (γύρω στα 51.000 άτομα) επιλέχθηκαν από αρχηγούς φυλών. Οι πρώτες άμεσες εκλογές διεξήχθησαν στις 14 Σεπτεμβρίου 2000. Ο αριθμός των μελών της συνέλευσης αυξήθηκε από τα 82 στα 83 μέλη. Συνολικά 556 υποψήφιοι διεκδίκησαν τις 83 έδρες, από τους οποίους οι 21 ήταν γυναίκες. Και στις εκλογές του 2003 που έγιναν στις 4 Οκτωβρίου, εξελέγησαν μόνο ανεξάρτητοι. Στις εκλογές του 2007, που διεξήχθησαν στις 27 Οκτωβρίου, όλοι οι υποψήφιοι ήταν ανεξάρτητοι, καθώς απαγορεύονται τα πολιτικά κόμματα στο Ομάν. Συνολικά 632 υποψήφιοι κατήλθαν στις εκλογές και μειώθηκαν σε 631 μετά το θάνατο ενός από αυτούς λίγο πριν διεξαχθεί η ψηφοφορία. Ανάμεσα στους υποψηφίους ήταν και 21 γυναίκες. Για πρώτη φορά δικαίωμα ψήφου είχαν όλοι οι άντρες και όλες οι γυναίκες ηλικίας άνω των 21 ετών. Εκλογές διεξήχθησαν στις 15 Οκτωβρίου 2011 για την εκλογή 84 μελών της Συνέλευσης των Συμβούλων. Οι εκλογές εκείνες έγιναν υπό τα γεγονότα της Αραβικής Άνοιξης, τα οποία οδήγησαν στην εξαγγελία μεταρρυθμίσεων από τον Σουλτάνο. Στα πλαίσια αυτών, το Συμβούλιο (Σούρα) θα αποκτήσει κάποιες νομοθετικές εξουσίες, ενώ θα ξεκινήσουν προγράμματα με στόχο τη δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας και την πάταξη της διαφθοράς. Στις εκλογές του 2011 έλαβαν μέρος 1.300 υποψήφιοι, 77 από τους οποίους ήταν γυναίκες, ο μεγαλύτερος αριθμός σε σχέση με όλες τις προηγούμενες εκλογές.Συμβουλευτική Συνέλευση (Majlis al-Shura), 15 Οκτωβρίου 2011

Στο Ομάν διεξάγονται εκλογές για τα μέλη της Συμβουλευτικής Συνέλευσης. Δεν επιτρέπεται η λειτουργία πολιτικών κομμάτων. Τα μέλη της Συνέλευσης αυτής έχουν μόνο καθήκοντα συμβούλου. Το Κοινοβούλιο έχει δύο σώματα: τη Συμβουλευτική Συνέλευση (Majlis al-Shura) με 84 εκλεγμένα μέλη που έχουν μόνο εθιμοτυπικές αρμοδιότητες και το Συμβούλιο του Κράτους (Majlis al-Dawla). Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 21 ετών και άνω.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%9F%CE%BC%CE%AC%CE%BD

Ραδιομέγαρο, Μπέλφαστ

Το εξαώροφο κτήριο είχε σχεδιαστεί το 1936 από τον James Millar. Η κατασκευή του κτηρίου ξεκίνησε το 1938, συνεχίστηκε παρά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και εγκαινιάστηκε τον Μάιο του 1941. Το κτήριο περιέχει πολλά ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά studios. Τα τηλεοπτικά studios κατασκευάστηκαν το 1953. Το 1975 ένα επιπλέον οκταώροφο κτήριο κτίστηκε στην οδό Ormeau Avenue και το 1984 κατασκευάστηκε ένα τριώροφο κτήριο για την ειδησεογραφική ομάδα, στην οδό Linen Hall Street.

Το Ραδιομέγαρο είναι η έδρα του BBC Βόρεια Ιρλανδία και από εκεί εκπέμπουν πολλές υπηρεσίες του φορέα. Το κτήριο βρίσκεται στο κέντρο του Μπέλφαστ, στη διασταύρωση της Ormeau Avenue με την Bedford Street. Στο κτήριο γίνονται ξεναγήσεις για το κοινό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%BF,_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BB%CF%86%CE%B1%CF%83%CF%84

Εκλογές στην Ανδόρρα

Οι πιο πρόσφατες εκλογές διεξήχθησαν στις 7 Απριλίου 2019. Στις εκλογές που διεξήχθησαν στις 26 Απριλίου 2009, ο απερχόμενος πρωθυπουργός Αλμπέρτ Πιντάτ δεν ήταν ξανά υποψήφιος και νικήτρια αναδείχθηκε η σοσιαλιστική αντιπολίτευση. Η συμμετοχή στις εκλογές ήταν η χαμηλότερη από το 1993. Οι Σοσιαλδημοκράτες του Τζάουμε Μπαρτουμέου κέρδισαν συνολικά 14 έδρες στο 28μελές Γενικό Συμβούλιο έναντι 11 για το συνασπισμό του απερχόμενου πρωθυπουργού, Αλμπέρτ Πιντάτ. Ο Μπαρτουμέου δήλωσε στις 27 Απριλίου ότι θα επιδιώξει να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού από κοινού με το Ανδορρανό Κόμμα για την Αλλαγή (ApC), το οποίο κατέλαβε 3 έδρες. Ο Μπαρτουμέου εξελέγη πρωθυπουργός τον Ιούνιο του 2009 και ανέλαβε καθήκοντα στις 5 Ιουνίου του ιδίου έτους. Γενικές εκλογές διεξήχθησαν στις 3 Απριλίου 2011. Οι Δημοκράτες για την Ανδόρα κέρδισαν σαρωτική νίκη, εξασφαλίζοντας όλες τις ενορίες στις οποίες κατήλθαν ως υποψήφιοι και κερδίζοντας τις εθνικές εκλογές, με 20 έδρες επί συνόλου 26 στο Γενικό Συμβούλιο. Πρόκειται για την μεγαλύτερη εκλογική νίκη στην ιστορία της χώρας. Οι Σοσιαλδημοκράτες έχασαν όλες τις ενοριακές τους έδρες και κέρδισαν μόλις 6 έδρες στις εθνικές εκλογές, ενώ η Λαουρεντιανή Ένωση κέρδισε μόνο την ενορία της Σαντ Ζουλιά ντε Λόρια. Το κόμμα Ανδόρα για την Αλλαγή έχασε όλες του τις έδρες, ενώ απέτυχαν να κερδίσουν έδρες οι Πράσινοι. Ο Αντονί Μαρτί ανέλαβε πρωθυπουργός στις 12 Μαΐου 2011. Εκλογές διεξήχθησαν τον Μάρτιο του 2015. Παρότι έχασαν 5 έδρες, οι Δημοκράτες της Ανδόρας διατήρησαν την πλειοψηφία των εδρών στο Γενικό Συμβούλιο. Ειδικότερα, κέρδισαν 15 από τις συνολικά 28 έδρες.

Στην Ανδόρρα διεξάγονται βουλευτικές εκλογές κάθε 4 χρόνια για την ανάδειξη των μελών του Γενικού Συμβουλίου των Κοιλάδων. Βουλευτικές εκλογές έγιναν τα έτη: 1933, 1935, 1937, 1939, 1941, 1947, 1949, 1951, 1953, 1955, 1957, 1959, 1961, 1963, 1965, 1967, 1969, 1971, 1973, 1975, 1977, 1979, 1981, 1985, 1989, 1992, 1993, 1997, 2001, 2005, 2009, 2011 , 2015 και 2019. Τέλος, έχουν διεξαχθεί και δημοψηφίσματα, τα έτη:1971, 1977, 1978, 1982 και 1993.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%8C%CF%81%CF%81%CE%B1

Σούπερμαν (ταινία, 1978)

Στον πλανήτη Κρύπτον, ο επιστήμονας Τζορ Ελ καταδικάζει τον Ζοντ και τους στρατιώτες σε «αιώνιο θάνατο ζωής» στη Ζώνη Φάντασμα. Παρά την υπεροχή του, o Τζορ Ελ δεν είναι σε θέση να πείσει το Συμβούλιο με την πεποίθησή του ότι ο Κρύπτον σύντομα θα καταστραφεί, όταν εκραγεί. Για να σώσει τον γιο του, Καλ Ελ, τον τοποθετεί ένα διαστημικό σκάφος με προορισμό τη Γη, ένα μακρινό πλανήτη με μια κατάλληλη ατμόσφαιρα, όπου η πυκνή μοριακή δομή θα του δώσει υπεράνθρωπες δυνάμεις. Λίγο μετά από την εκτόξευση του διαστημικού σκάφους, ο Κρύπτον καταστρέφεται. Χιλιάδες χρόνια αργότερα, το διαστημικό σκάφος συντρίβεται στη Γη, κοντά στο Σμόλβιλ του Κάνσας. Τον Καλ Ελ, πλέον τριών χρόνων, βρίσκουν ο Τζόναθαν και η Μάρθα Κεντ, τη στιγμή που περνούν με το αγροτικό τους όχημα. Αποφασίζουν να τον ονομάσουν Κλαρκ, και τον μεγαλώνουν σαν δικό τους παιδί. Στην ηλικία των 18 ετών και αμέσως μετά το θάνατο του Τζόναθαν Κεντ, ο Κλαρκ ακούει ένα ψυχικό "κάλεσμα" και ανακαλύπτει ένα λαμπερό πράσινο κρύσταλλο στα απομεινάρια του διαστημικού του σκάφους. Το κάλεσμα τον αναγκάζει να ταξιδέψει στην Αρκτική, όπου ο κρύσταλλος σχηματίζει το Φρούριο της Μοναξιάς, που μοιάζει με την αρχιτεκτονική του Κρύπτον. Στο εσωτερικό του κρυστάλλου βλέπει ένα όραμα από τον πραγματικό πατέρα του, Τζορ Ελ, ο οποίος εξηγεί την προέλευση του Κλαρκ, διδάσκοντάς του τις αρμοδιότητες και τις ευθύνες του. Μετά από 12 χρόνια, με τις δυνάμεις του πλήρως ανεπτυγμένες, φεύγει από το Φρούριο και γίνεται ένας δημοσιογράφος στην Daily Planet στην Μητρόπολη. Εκεί συναντά και αναπτύσσει μια ρομαντικά συναισθήματα προς τη συνεργάτη του, Λόις Λέιν, ωστόσο εκείνη απλά τον βλέπει ως ένα αδέξιο και αφελή συνάδελφό της. Η Λόις Λέιν εμπλέκεται σε ένα ατύχημα με το ελικόπτερο και ο Κλαρκ χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τις δυνάμεις του δημοσίως, για να την σώσει. Την ίδια νύχτα, διασώζει την γάτα ενός μικρού κοριτσιού, θα πιάσει κάποιους κλέφτες κοσμημάτων, θα βοηθήσει την αστυνομία μια καταδίωξη. Ακόμα, βρίσκει χρόνο για τη διάσωση μιας πτήσης της Air Force One από μια πρόσκρουση, πράγμα που τον μετατρέπει σε διασημότητα. Αργότερα, επισκέπτεται τη Λόις στο σπίτι της, από όπου την παίρνει, για μια πτήση πάνω από την πόλη. Επιπλέον, της επιτρέπει να του πάρει συνέντευξη για ένα άρθρο στο οποίο τον αποκαλεί "Σούπερμαν". Εν τω μεταξύ, ο ιδιοφυής Λεξ Λούθορ έχει αναπτύξει ένα ύπουλο σχέδιο για να κάνει μια περιουσία σε ακίνητα, χρησιμοποιώντας πυρήνες. Μάρλον Μπράντο στο ρόλο του Τζορ Ελ Κρίστοφερ Ριβ στο ρόλο του Κλαρκ Κεντ / Σούπερμαν Τζιν Χάκμαν στο ρόλο του Λεξ Λούθορ Μάργκοτ Κίντερ στο ρόλο της Λόις Λέιν Γκλεν Φορντ στο ρόλο του Τζόναθαν Κεντ Νεντ Μπίτι στο ρόλο του Ότις Τζάκι Κούπερ στο ρόλο του Πέρι Γουάιτ Φίλις Τάξτερ στο ρόλο της Μάρθα Κεντ Μαρκ ΜακΚλούρ στο ρόλο του Τζίμι Όλσεν Τέρενς Σταμπ στο ρόλο του Στρατηγού Ζοντ Σάρα Ντάγκλας στο ρόλο της Φαόρα Με προϋπολογισμό 55 εκατομμύρια δολάρια, ποσό μεγάλο για εκείνη την εποχή, η ταινία Superman κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1978 στις ΗΠΑ και σημείωσε τεράστια οικονομική επιτυχία, κάνοντας εισπράξεις συνολικά 134 εκατομμύρια δολάρια από το αμερικανικό box Office και 166 εκατομμύρια δολάρια από το box Office του υπόλοιπου κόσμου.Παγκοσμίως, απέφερε 300 εκατομμύρια δολάρια. Με σημερινά δεδομένα η ταινία υπερβαίνει το 1 δισεκατομμύριο. Κατάλογος των καλύτερων ταινιών Superman στην IMDb Superman: The Movie στο Rotten Tomatoes Superman στο Box Office Mojo

Το Σούπερμαν, γνωστό και ως Superman: Η Ταινία, (αγγλικά: Superman: The Movie) είναι Αμερικανική κινηματογραφική ταινία περιπέτειας, παραγωγής 1978. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Ρίτσαρντ Ντόνερ, ενώ συγγραφή του σεναρίου οι Λέσλι Νιούμαν, Ντείβιντ Νιούμαν, Ρόμπερτ Μπέντον και Μάριο Πούζο. Πρωταγωνιστούν οι Μάρλον Μπράντο, Τζιν Χάκμαν, Κρίστοφερ Ριβ, Μάργκοτ Κίντερ, Γκλεν Φορντ, Τζάκι Κούπερ, Τρέβορ Χάουαρντ, Τέρενς Σταμπ, και Νεντ Μπίτι. Η ταινία είναι βασισμένη στον υπερήρωα Σούπερμαν της DC Comics και αποτελεί την πρώτη ταινία της κινηματογραφικής αρχικής σειράς ταινιών Superman. Συγκεκριμένα, η ταινία εστιάζει στην προέλευση του υπερανθρώπου, συμπεριλαμβανομένης της παιδικής ηλικίας του ως Καλ-Ελ από τον πλανήτη Κρύπτον, τα νεανικά του χρόνια στην επαρχιακή πόλη του Σμόλβιλ. Μεταμφιέζεται στον δημοσιογράφο Κλαρκ Κεντ, που υιοθετεί μια ήπια εμφάνιση στην Μητρόπολη και αναπτύσσει ένα ειδύλλιο με τη δημοσιογράφο και συνάδελφό του, Λόις Λέιν, ενώ μάχεται με τον μεγάλο του αντίπαλο, Λεξ Λούθορ. Η ταινία απέσπασε ένα βραβείο Όσκαρ στην κατηγορία Ειδικό Βραβείο Συνεισφοράς/Επιτεύγματος, ενώ ο Κρίστοφερ Ριβ το βραβείο BAFTA στην κατηγορία Πιο Υποσχόμενος Νεοαφιχθείς σε Α' Ανδρικό Ρόλο.Το 2017 η ταινία χαρακτηρίστηκε από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» και επιλέχθηκε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1,_1978)

Τιμόθεος Μαρμαρηνός

Γεννήθηκε στην Πάνορμο Κυζίκου της Μικράς Ασίας. Ήταν σεμνός και ευλαβής προς τα θεία, αλλά θεωρούταν και λατινόφρων. Χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών στις 28 Φεβρουαρίου 1601, τίτλο που διατήρησε μέχρι το 1612, οπότε εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης. Κατά μία εκδοχή, όταν πέθανε ο Νεόφυτος Β΄, τοποτηρητής ανέλαβε ο Κύριλλος Λούκαρις, με σκοπό να παραμείνει Πατριάρχης. Ομάδα τεσσάρων ιεραρχών όμως, μεταξύ των οποίων και ο Τιμόθεος, υποσχέθηκαν αύξηση της ετήσιας φορολογίας της Εκκλησίας στα 8.000 γρόσια και κατάφεραν να εκλέξουν Πατριάρχη τον Τιμόθεο, εκθρονίζοντας τον Λούκαρι. Μόλις έγινε Πατριάρχης ο Τιμόθεος, κυνήγησε με ιδιαίτερη σκληρότητα τον Κύριλλο Λούκαρη. Το 1614 ανοικοδόμησε και επέκτεινε τον μικρό τότε Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, όπου είχε μεταφερθεί το Πατριαρχείο από το 1601 και αγόρασε εφαπτόμενο κτήριο για νέο Πατριαρχικό Οίκο. Αναφέρεται ότι ήταν φιλικός προς τη Ρώμη και ότι το 1615 έγραψε ένα γράμμα στον Πάπα Παύλο Ε΄, αναγνωρίζοντάς τον ως ανώτερο, αλλά δεν διακήρυξε ανοικτά και επίσημα υποταγή. Το 1615 επίσης συγκάλεσε Σύνοδο, με τη συμμετοχή του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεοφάνη, και η οποία αποφάσισε την καθαίρεση του Μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας Λουκά. Άλλη Σύνοδος, με την συμμετοχή των Πατριαρχών Κυρίλλου (Λούκαρι) Αλεξανδρείας και Θεοφάνη Ιεροσολύμων καθαίρεσε τον Αρχιεπίσκοπο Σιναίου Λαυρέντιο, ο οποίος τόλμησε να φοράει μίτρα κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Τον Μάρτιο του 1620 εξέδωσε σιγίλλιο, με το οποίο επικύρωνε την απόφαση της Σύναξης του Αγίου Όρους σχετικά με τα όρια μεταξύ των μονών Δοχειαρίου και Ξενοφώντος. Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη τον Μάρτιο του 1621 ή 1622, Μεγάλη Τετάρτη, και τάφηκε στη Μονή Καμαριώτισσας στη Χάλκη. Λέγεται ότι τον δηλητηρίασε ο Λούκαρης, κάτι το οποίο υποστηρίζουν πολλοί, αλλά δεν αποδείχτηκε ποτέ. Γεδεών, Μανουήλ (1885). Πατριαρχικοί Πίνακες: Ειδήσεις ιστορικαί βιογραφικαί περί των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως: από Ανδρέου του Πρωτοκλήτου μέχρις Ιωακείμ Γ' του από Θεσσαλονίκης, 36-1884. Κωνσταντινούπολη: Lorenz & Keil. Τιμόθεος Β΄ Κωνσταντινουπόλεως, Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού Τσιμάνης, Προκόπιος (1981). Από υψηλή σκοπιά οι Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως, τόμ. Α΄. σελίδες 216–218. Runciman, Steven (2010). Η Μεγάλη Εκκλησία εν αιχμαλωσία. Εκδόσεις Γκοβόστη. ISBN 9789604461301. Πανώτης, Αριστείδης (2008). Το Συνοδικόν της εν Ελλάδι Εκκλησίας. A. Εκδόσεις Σταμούλη. ISBN 978-960-8116-17-7.

Ο Τιμόθεος Μαρμαρηνός ήταν επίσκοπος της Ορθόδοξης Εκκλησίας που έζησε στα τέλη του 16ου και αρχές του 17ου αιώνα. Διετέλεσε Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών και Οικουμενικός Πατριάρχης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CF%82

Σώμα Σηματοδότησης (Στρατός των ΗΠΑ)

Οι αεροπορικές επιχειρήσεις του σώματος ξεκίνησαν την 1η Αυγούστου 1907, όταν ιδρύθηκε ένα Αεροναυτικό Τμήμα, όπου ένας αξιωματικός ορίστηκε να μελετήσει το αεροπλάνο και τις δυνατότητες του για στρατιωτικές χρήσεις. Το τμήμα απέκτησε το πρώτο του αεροσκάφος, το Wright Flyer IV στις 2 Αυγούστου 1909. Οι δύο κυβερνήτες Φρανκ Λαμ και Μπέντζαμιν Φουλουά εκπαιδεύτηκαν από τον Γουίλμπουρ Ράιτ και έγιναν οι πρώτοι κυβερνήτες του σώματος.Στο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το αεροναυτικό τμήμα επεκτάθηκε και μετονομάστηκε σε Αεροπορική Μεραρχία (Airplane Division). Όταν οι ΗΠΑ εισήλθαν στον πόλεμο στις 6 Απριλίου 1917, το σκέλος της αεροπορίας αποτελούνταν από 131 αξιωματικούς εκ των οποίων οι 75 ήταν εκπαιδευμένοι πιλότοι. Ο πρόεδρος Ουίλσον υπέγραψε διάταγμα στις 24 Ιουλίου 1917 με το οποίο χορήγησε 640 εκατομμύρια δολάρια για την αγορά αεροσκαφών. Μιας και η ποιότητα της εγχώριας παραγωγής ήταν υποδεέστερη αυτής της Ευρώπης, τα περισσότερα αεροσκάφη αγοράστηκαν από την Αγγλία ή κατασκευάστηκαν με άδεια στις ΗΠΑ. Στις 11 Νοεμβρίου 1918 το αμερικανικό αεροπορικό τμήμα αποτελούνταν από 45 ιπτάμενες μεραρχίες στο μέτωπο και πολλούς Αμερικανούς πιλότους στις πολεμικές αεροπορίες της Βρετανίας και της Γαλλίας. Μετά τη λήξη του πολέμου η αμερικανική αεροπορική βιομηχανία άρχισε να φτάνει την ευρωπαϊκή και αεροσκάφη άρχισαν να παράγονται για την αεροπορία. Στις 20 Μαΐου 1918 το αεροπορικό τμήμα αποσπάστηκε από το σώμα σηματοδότησης και ονομάστηκε Αεροπορική Υπηρεσία Στρατού (Army Air Service, AAS). Το 1920 κατά την αποστράτευση των ενόπλων δυνάμεων η Αεροπορική Υπηρεσία αποτελούνταν από 195.000 στρατιωτικούς οι οποίοι στη συνέχεια μειώθηκαν σε 1.156 αξιωματικούς και 16.000 στρατιωτικούς. Μέσα σε λίγα χρόνια το προσωπικό μειώθηκε περαιτέρω φτάνοντας στους 8.000 στρατιωτικούς. Το 1926 αποφασίστηκε η αναμόρφωση της Αεροπορικής Υπηρεσίας Στρατού σε Σώμα Αεροπορίας Στρατού (Army Air Corps, AAC) με προσωπικό 16.000 ανδρών και 1.800 αεροσκαφών. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα United States Army Signal Corps στο Wikimedia Commons

Το Σώμα Σηματοδότησης του Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών (αγγλικά: United States Army Signal Corps‎) δοκιμάζει, αναπτύσσει, παρέχει και διαχειρίζεται την υποστήριξη των τηλεπικοινωνιακών και πληροφοριακών συστημάτων για λογαριασμό της διοίκησης των των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ. Ιδρύθηκε το 1860 ως κλάδος του Αμερικανικού Στρατού Ξηράς από τον ταγματάρχη Άλμπερτ Τζ. Μάιερ, και είχε σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας του, είχε την αρχική ευθύνη για διάφορες λειτουργίες και νέες τεχνολογίες, τις οποίες επί του παρόντος διαχειρίζονται άλλοι οργανισμοί. Σε αυτές περιλαμβάνονται η στρατιωτική νοημοσύνη, οι προγνώσεις του καιρού και η αεροπορία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8E%CE%BC%CE%B1_%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82_(%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%97%CE%A0%CE%91)

Κοινωνική υπονόμευση

Σύμφωνα με τους Duffy, Gangster και Pagon, 2002, ο ορισμός της κοινωνικής υπονόμευσης σε ένα χώρο εργασίας είναι η συμπεριφορά που αποσκοπεί στην παρεμπόδιση του χρόνου και δεν επιτρέπει σε ένα άτομο να δημιουργήσει ή να διατηρήσει θετικές διαπροσωπικές σχέσεις. Η κοινωνική υπονόμευση υπήρξε πολύ αποτελεσματική στον εργασιακό χώρο. Διάφορες πτυχές της κοινωνικής υπονόμευσης έχουν επηρεάσει τον χώρο εργασίας και συγκεκριμένους αγώνες. Στους χώρους εργασίας, η κοινωνική υπονόμευση συνδέεται με την κοινωνική αλληλεπίδραση. Έρευνες έχουν δείξει ότι εάν ένα άτομο έχει ένα υποστηρικτικό περιβάλλον στην εργασία του, είναι πιο πιθανό να έχει μια πιο ικανοποιημένη ζωή. Η έρευνα έχει δείξει ότι η κοινωνική υπονόμευση υπάρχει σε μια ξεχωριστή και διακριτή συνέχεια όταν εξετάζεται η θετική συμπεριφορά στο χώρο εργασίας (π.χ. κοινωνική υποστήριξη). Η κοινωνική υπονόμευση μπορεί να προκύψει μέσω αλληλεπιδράσεων με συναδέλφους και εποπτικούς φορείς. Αυτές οι αλληλεπιδράσεις έχουν αντίκτυπο στους εργαζόμενους που υπονομεύονται και μπορούν να επηρεάσουν την απόδοση στην εργασίας τους. Ο Vinokur διαπίστωσε ότι όσοι ισχυρίζονται ότι έχουν κοινωνική υπονόμευση στον εργασιακό χώρο, ανέφεραν ότι έχουν φτωχότερη ψυχική υγεία και έχουν υποστεί λιγότερη ευημερία. Η μελέτη δείχνει ότι η υπονόμευση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη σχέση εργασίας-επιβλέποντος και συναδέλφου και ότι οδηγεί σε διάφορα διαφορετικά αποτελέσματα, όπως αισθήματα ευερεθιστότητας, άγχους, αποπροσωποποίησης και κατάθλιψης. Δείχνει ότι η κοινωνική υπονόμευση επηρεάζει την ηθική εργασίας και την ευημερία ενός ατόμου. Διάφορες εμπειρικές μελέτες βρήκαν ότι η υπονόμευση έχει τρεις συγκεκριμένους παράγοντες που που αναπτύσσουν αντιφατικές σκέψεις. Για παράδειγμα: "Πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν ήμουν ο στόχος υπονόμευσης;" Τα ευρήματα αυτών των μελετών δείχνουν ότι "αυτό το ρήγμα στις σχέσεις παίζει ρόλο στον προσδιορισμό του μεγέθους της αντίδρασης του εργαζόμενου στο γεγονός, καθιστώντας την υποβαθμισμένη κατάσταση πιο εμφανή". Οι συμπεριφορές της κοινωνικής υπονόμευσης μπορούν να επηρεάσουν ένα άτομο και τις αντιλήψεις του. Η μελέτη που διεξήγαγε ο Gant et al. κατέγραψε τις αντιλήψεις Αφρο-Αμερικανών εργαζόμενων για συναδέλφους και προϊσταμένους τους. Η έρευνα από Duffy, Gangster, Shaw, Johnson, και Pagon κατέγραψε τη θεωρία δικαιοσύνης που εισήχθηκε από τους Folger και Cropanzano 1998. Η θεωρία δικαιοσύνης δείχνει ότι όταν τα άτομα αντιμετωπίζουν αρνητικές καταστάσεις (όπως η υπονόμευση από συνεργάτες ή προϊσταμένους) κάνουν γνωστικές συγκρίσεις γνωστές ως αντιφατικές σκέψεις. δηλαδή συγκρίνουν τι συνέβη πραγματικά με αυτό που θα μπορούσε να είχε. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η κοινωνική υπονόμευση συνδέεται στενά με τις στάσεις και τη συμπεριφορά σχετικά με το άτομο που είναι ή το συναίσθημα "ξεχωρίζει". Ενώ η κοινωνική υπονόμευση μπορεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά και τη στάση ενός ατόμου στη δουλειά του, μπορεί επίσης να προκαλέσει φθόνο. Η ζήλια μπορεί να έχει θετική ή αρνητική επίδραση: οι θετικές επιδράσεις περιλαμβάνουν αυξημένη επίδοση ή προσπάθειες αυτο-βελτίωσης. Ωστόσο, η ζήλια μπορεί να έχει κάποιες πολύ βλαβερές συνέπειες, συμπεριλαμβανομένης της επιθετικότητας ή του εγκλήματος. Μπορεί να οδηγήσει σε υπονόμευση, κουτσομπολιά, παρακράτηση πληροφοριών και να δώσει σε κάποιον τη σιωπηρή θεραπεία. Η καταχρηστική εποπτεία μπορεί να προκύψει σε διαφορετικούς τομείς, όπως στο σπίτι, στο σχολείο και στο χώρο εργασίας. "Η καταχρηστική εποπτεία έχει διερευνηθεί ως προηγούμενο για αρνητικά δευτερεύοντα αποτελέσματα στο χώρο εργασίας". "Η βία στο χώρο εργασίας έχει συνδυασμό προσωπικών παραγόντων και καταστάσεων" (π.χ. Barling, 1996). Η μελέτη που διεξήχθη εξέτασε τη σχέση μεταξύ καταχρηστικής εποπτείας και διαφορετικών γεγονότων στο χώρο εργασίας. Η κοινωνική υπονόμευση μπορεί να προκύψει από καταχρηστική εποπτεία, όπως όταν ο επιβλέπων χρησιμοποιεί αρνητικές ενέργειες και οδηγεί σε "ροή προς τα κάτω". ένας επόπτης θεωρείται καταχρηστικός. Έρευνες έδειξαν ότι η "καταχρηστική εποπτεία είναι μια υποκειμενική αξιολόγηση που γίνεται από τους υφισταμένους σχετικά με την εποπτεία τους" συμπεριφορά προς τους σε μια χρονική περίοδο. Για παράδειγμα, η καταχρηστική επίβλεψη περιλαμβάνει ένα "αφεντικό απαξίωσης, υπονόμευσης ή εισβολής της ιδιωτικής ζωής του υφισταμένου." Η κατώτατη γραμμή ορίζεται ως κέρδη ή ζημίες μιας επιχείρησης. Ο Greenbaum και οι συνάδελφοί του διαπίστωσαν ότι ορισμένοι υπάλληλοι τείνουν να επικεντρώνονται σε ένα τελικό αποτέλεσμα, το οποίο μπορεί να σχετίζεται με την τάση τους να εμπλέκονται σε κοινωνική υπονομευτική συμπεριφορά. Οι εργαζόμενοι με νοοτροπία κατώτατης γραμμής (BLM, Bottom-line mentality) τείνουν να επικεντρωθούν μόνο στην κατώτατη γραμμή και να παραμελούν άλλα αποτελέσματα των ενεργειών τους, συμπεριλαμβανομένων των διαπροσωπικών συνεπειών. Οι έρευνες έχουν διαπιστώσει ότι μια νοοτροπία από τη βάση προς τα κάτω μπορεί να προκαλέσει ένα πρόβλημα, ειδικά αν ο εργοδότης χρησιμοποιεί το BLM ως αντικειμενικό στόχο για αυτούς ώστε να τον επιδιώξουν. Εάν κάποιος τραυματίζεται από τις ενέργειές του, δεν είναι προτεραιότητα για όσους έχουν BLM. Οι έρευνες υποδεικνύουν ότι το εάν κάποιος συμμετέχει σε κοινωνική στήριξη ή κοινωνική υπονόμευση εξαρτάται από τους δικούς του στόχους . Όσοι έχουν συμπονετικούς στόχους είναι πιο πιθανό να υποστηρίζουν τους άλλους, ενώ όσοι έχουν πιο εγωιστικά κίνητρα πιστεύουν ότι οι άνθρωποι πρέπει να φροντίζουν τους εαυτούς τους. Όταν οι άνθρωποι έχουν στόχους να διατηρήσουν τη δική τους αυτο-εικόνα, αυτό μπορεί να υπονομεύσει τους συμπονετικούς τους στόχους και να τους κάνει λιγότερο υποστηρικτικούς. Η έρευνα έχει δείξει ότι η κοινωνική υπονόμευση μπορεί να έχει επίδραση στην υγεία ενός ατόμου. Έχει αποδειχθεί ότι η κοινωνική υπονόμευση μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα κατάθλιψης. Ανάλογα με τη σχέση μεταξύ ενός ασθενούς και του αγαπημένου του, ο αγαπημένος μπορεί να υποστηρίξει ή να υπονομεύσει τον ασθενή και μπορεί να κάνει και τα δύο εντός της ίδιας αλληλεπίδρασης, η οποία μπορεί να αυξήσει τα συμπτώματα κατάθλιψης. Η δημιουργία περισσότερης κοινωνικής υποστήριξης, μπορεί να βελτιώσει τα αποτελέσματα της θεραπείας ενός ασθενούς, ανάλογα με τον τύπο του επιπέδου στρες που το άτομο διατηρεί. Έρευνες έδειξαν ότι οι εταίροι που προσφέρουν κοινωνική στήριξη μπορούν επίσης να προσφέρουν κοινωνική υπονόμευση. Ένα παράδειγμα αυτού είναι όταν τα μέλη της οικογένειας προσπαθούν να υπονομεύσουν τα στυλ γονικής μέριμνας για να δημιουργήσουν υγιή παιδιά. Μια άλλη μελέτη διαπίστωσε ότι οι συμμετέχοντες που υπομένουν την κοινωνική υπονόμευση σχετικά με διατροφή και άσκηση συμπεριφορά τους, προσπαθούν να αγνοήσουν την πίεση, και η υπονόμευση επηρεάζει τις αποφάσεις τους για άσκηση περισσότερο από τις αποφάσεις για φαγητό. Η κοινωνική υπονόμευση και η κοινωνική υποστήριξη μπορούν να έχουν αντίθετες επιπτώσεις σε ένα άτομο που μπορεί να είναι αρνητικό ή θετικό ανάλογα με το άτομο ή ακόμα και τη σχέση. Η στενή σχέση μπορεί να προσφέρει σε ένα άτομο κοινωνική υπονόμευση και κοινωνική στήριξη. Παράδειγμα αυτών των σχέσεων μπορεί να είναι μια καταχρηστική σχέση που προσφέρει χαμηλή υποστήριξη και υψηλή υπονόμευση. Μια τυπική υγιής στενή σχέση έχει υψηλή υποστήριξη και χαμηλή υπονόμευση. Σε μια σχέση μεταξύ ενός εφήβου και ενός γονέα, η σχέση τους μπορεί να προσφέρει υψηλά επίπεδα υποστήριξης και ακόμη και υπονόμευσης. Ανάλογα με τη σχέση, τα μοτίβα μπορούν να αλλάξουν με την πάροδο του χρόνου με βάση τα χαρακτηριστικά και την κατάσταση της σχέσης. Το εάν μια σχέση είναι θετική ή αρνητική μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες. Η έρευνα έχει διαπιστώσει ότι, ανάλογα με το πώς το θύμα χειρίζεται την κοινωνική υπονόμευση, μπορεί να έχει επιζήμια αποτελέσματα όταν πρόκειται για αυξημένες αντιπαραγωγικές συμπεριφορές, αμοιβαία κοινωνική υπονόμευση και μειωμένη ικανοποίηση από την εργασία. Αυτά τα αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να προκαλέσουν στο άτομο την κατάθλιψη, τη μειωμένη αυτοεκτίμηση και ακόμη ψυχοσωματικά συμπτώματα. ΒιβλίαDuffy, Michelle K. (1998). Social undermining at work: a conceptual framework and empirical test. Crossley, Craig D. (2005). Victims' reactions to social undermining. Birkelbach, David B. (2007). Social undermining in the workplace: construct refinement and relationship to retaliatory behaviors. Fang, Ruolian (2010). Peer Influence on Undermining Behaviors in the Workplace: a social network perspective. Ακαδημαϊκά άρθραCranford, James A. (2004). «Stress-buffering or stress-exacerbation? Social support and social undermining as moderators of the relationship between perceived stress and depressive symptoms among married people». Personal Relationships 11 (1): 23–40. doi:10.1111/j.1475-6811.2004.00069.x. PMID 16946802. Dunn, Jennifer R.· Schweitzer, Maurice E. (2006). Green and Mean: Envy and Social Undermining in Organizations. 8. σελίδες 177–97. ISBN 978-0-7623-1300-6. Creed, Peter A.; Moore, Kelli (2006). «Social Support, Social Undermining, and Coping in Underemployed and Unemployed Persons». Journal of Applied Social Psychology 36 (2): 321–39. doi:10.1111/j.0021-9029.2006.00010.x. Crossley, C (2009). «Emotional and behavioral reactions to social undermining: A closer look at perceived offender motives». Organizational Behavior and Human Decision Processes 108: 14–24. doi:10.1016/j.obhdp.2008.06.001. http://digitalcommons.unl.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1000&context=managementfacpub. Duffy, M; Ganster, D; Shaw, J; Johnson, J; Pagon, M (2006). «The social context of undermining behavior at work». Organizational Behavior and Human Decision Processes 101: 105–26. doi:10.1016/j.obhdp.2006.04.005. https://archive.org/details/sim_organizational-behavior-and-human-decision-processes_2006-09_101_1/page/105. Duffy, Michelle K.; Shaw, Jason D.; Scott, Kristin L.; Tepper, Bennett J. (2006). «The moderating roles of self-esteem and neuroticism in the relationship between group and individual undermining behavior». Journal of Applied Psychology 91 (5): 1066–77. doi:10.1037/0021-9010.91.5.1066. PMID 16953768. https://archive.org/details/sim_journal-of-applied-psychology_2006-09_91_5/page/1066. Finch, John F.; Okun, Morris A.; Pool, Gregory J.; Ruehlman, Linda S. (1999). «A Comparison of the Influence of Conflictual and Supportive Social Interactions on Psychological Distress». Journal of Personality 67 (4): 581–621. doi:10.1111/1467-6494.00066. PMID 10444852. https://archive.org/details/sim_journal-of-personality_1999-08_67_4/page/581. Finch, John F. (1998). «Social Undermining, Support Satisfaction, and Affect: A Domain-Specific Lagged Effects Model». Journal of Personality 66 (3): 315–34. doi:10.1111/1467-6494.00014. https://archive.org/details/sim_journal-of-personality_1998-06_66_3/page/315. Hershcovis, M. Sandy (2010). «'Incivility, social undermining, bullying... oh my!': A call to reconcile constructs within workplace aggression research». Journal of Organizational Behavior 32 (3): 499–519. doi:10.1002/job.689. Oetzel, J; Duran, B; Jiang, Y; Lucero, J (2007). «Social support and social undermining as correlates for alcohol, drug, and mental disorders in American Indian women presenting for primary care at an Indian Health Service hospital». Journal of Health Communication 12 (2): 187–206. doi:10.1080/10810730601152771. PMID 17365359. Pettit, Nathan C. (2010). «Get Off My Back! The Impact of Status Distance and Status Change on Social Undermining». IACM 23rd Annual Conference Paper. «Emotional support and social undermining as predictors of well-being». Indian Journal of Social Work 56 (3): 349–60. 1995. https://archive.org/details/sim_indian-journal-of-social-work_1995-07_56_3/page/349. Stanforth, Dixie; Mackert, Michael (2009). «Social Undermining of Healthy Eating and Exercise Behaviors». ACSM's Health & Fitness Journal 13 (3): 14–9. doi:10.1249/FIT.0b013e3181a1b79a. http://journals.lww.com/acsm-healthfitness/Abstract/2009/05000/Social_Undermining_of_Healthy_Eating_and_Exercise.7.aspx.

Η κοινωνική υπονόμευση είναι η έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων που στρέφονται προς ένα συγκεκριμένο άτομο ή οι αρνητικές εκτιμήσεις του ατόμου ως ένας τρόπος να αποφευχθεί το άτομο να επιτύχει τους στόχους του. Αυτή η συμπεριφορά μπορεί συχνά να αποδοθεί σε ορισμένα συναισθήματα, όπως η απέχθεια ή ο θυμός. Η αρνητική αξιολόγηση του προσώπου μπορεί να περιλαμβάνει κριτική ενεργειών, προσπαθειών ή των χαρακτηριστικών τους. Η κοινωνική υπονόμευση παρατηρείται στις σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, των φίλων, των προσωπικών σχέσεων και των συναδέλφων. Η κοινωνική υπονόμευση μπορεί να επηρεάσει την ψυχική υγεία ενός ατόμου, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης καταθλιπτικών συμπτωμάτων. Αυτή η συμπεριφορά θεωρείται κοινωνική υπονόμευση μόνο εάν η αντιληπτή δράση του ατόμου έχει σκοπό να παρεμποδίσει τον στόχο του. Όταν η κοινωνική υπονόμευση παρατηρείται στο περιβάλλον εργασίας, η συμπεριφορά χρησιμοποιείται για να εμποδίσει την ικανότητα του συναδέλφου να δημιουργήσει και να διατηρήσει μια θετική διαπροσωπική σχέση, επιτυχία και καλή φήμη. Παραδείγματα για το πώς ένας εργαζόμενος μπορεί να χρησιμοποιήσει την κοινωνική υπονόμευση στο περιβάλλον εργασίας είναι συμπεριφορές που χρησιμοποιούνται για να καθυστερήσουν το έργο των συναδέλφων, να τους κάνουν να φαίνονται κακοί ή να τους επιβραδύνουν, ανταγωνίζονται τους συναδέλφους για να κερδίσουν καθεστώς και αναγνώριση, και δίνοντας στους συναδέλφους εσφαλμένες ή ακόμα και παραπλανητικές πληροφορίες σχετικά με μια συγκεκριμένη δουλειά.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7

Μωαβίας Α΄

Το πλήρες όνομά του, κατά τη συνήθεια των Αράβων ήταν Μουαουίγια ο γιος του Αμπού Σουφυάν, (που ήταν) γιος του Χαρμπ, (που ήταν) γιος του Ουμαγιά, (που ήταν) γιος του Αμπντούλ Σαμς, (που ήταν) γιος του Άμπντι Μανάφ (που ήταν) γιος του Κουσάι, σύμφωνα με τη γενεαλογία που παραθέτει ο Άραβας ιστορικός Ιμπν Καθίρ.Μητέρα του ήταν η Χιντ μπιντ Ούτμπα, μάλλον κακής φήμης στη κοινωνία της Μέκκας, μια που την κατηγορούσαν για μοιχεία καθώς και για το οξύθυμο του χαρακτήρα τους, αλλά επίσης και μια φανατική εχθρός του Μωάμεθ. Πρωτοστατούσε στις εκδηλώσεις εχθρότητας απέναντι στο πρόσωπο του και μάλιστα, σε μια πράξη βαρβαρότητας, έβρασε και έφαγε το συκώτι του σκοτωμένου στη μάχη της Ουχούντ, Χάμζα, θείου του προφήτη. Η Χιντ ταπεινωμένη, θα προσηλυτιζόταν στο Ισλάμ τη μέρα που ο Μωάμεθ νικητής έμπαινε στη Μέκκα και κατέστρεφε τα είδωλα της Κάαμπα. Ο πατέρας του, ο Αμπού Σουφυάν ήταν συγγενής του Προφήτη καθώς και θετός αδελφός του, καθώς και οι δυο ανατράφηκαν στην έρημο από την ίδια γυναίκα, τη Χαλιμά, με διαφορά μερικών ετών. Θεωρούνταν καλός ποιητής και όταν πέθανε ο Χαρμπ, ο αρχηγός της πατριάς των Ουμαγιάδων, ο Αμπου Σουφυάν έγινε ο αρχηγός. Τότε παντρεύτηκε ανάμεσα σε άλλες γυναίκες, την κόρη του Ουτμπά, Χιντ, επίσης αρχηγού της πατριάς των Αμπντου Σαμς. Ο Αμπού Σουφυάν, λόγω και της εγγύτητας των ηλικιών ήταν παιδικός φίλος του Μωάμεθ εκτός από συγγενής, αλλά η πορεία του Μωάμεθ, τους έκανε να ψυχρανθούν και στο τέλος να γίνουν εχθροί. Όταν το καραβάνι του Αμπού Σουφυάν γύριζε φορτωμένο εμπορεύματα και χρήματα από τη Συρία, ο Μωάμεθ διέταξε να επιδράμουν εναντίον του, και στην περιοχή αυτή έγινε η πρώτη μάχη μεταξύ Μουσουλμάνων και Κουραϊσιτών, Η μάχη του Μπαντρ. Στην επόμενη μάχη που δόθηκε ο Αμπού Σουφυάν σαν αρχηγός του στρατού των Κουραϊσιτών, οι γιοί του και η γυναίκα του η Χιντ βρέθηκαν στο πεδίο της μάχης στο Ουχούντ, και αργότερα και στη ανεπιτυχή πολιορκία της Μεδίνας κατά τη λεγόμενη Μάχη της Τάφρου. Τελικά, το 630 και πριν ο Μωάμεθ κατακτήσει τη Μέκκα ο Αμπού Σουφυάν δήλωσε μουσουλμάνος με το συνηθισμένο τυπικό της εποχής, παραδεχόμενος δηλαδή τη μοναδικότητα του Θεού και τη μοναδικότητα του Μωάμεθ, αν και με δυσκολία. Μια ‘’αποκάλυψη’’ που έστειλε ο Θεός στον Μωάμεθ μετά τη νίκη στη Χουναϊν, πρόσθεσε και τους νέο προσηλυτισθέντες σε αυτούς που δικαιούνταν μερίδιο από τα λάφυρα και έτσι χάρισε στον Αμπού Σουφυάν 100 καμήλες και στους γιούς του Μωαβία και Ζαγίντ από άλλες εκατό στον καθένα τους.Ο Μωαβίας έγινε τελικά γαμπρός του προφήτη Μωάμεθ, αφού ο δεύτερος είχε παντρευτεί την αδερφή του πρώτου, Ουμ Χαμπίμπαχ μπίντ Αμπού Σουφυάν, και όσο ζούσε ο προφήτης υπήρξε και γραμματέας του (κατέγραφε τις «αποκαλύψεις» του Θεού). Στην επόμενη περίοδο –του Αμπού Μπακρ – συμμετείχε στις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά της Συρο –Παλαιστίνης, στην αρχή, υπό την αρχηγία του μεγαλύτερου αδερφού του, Γιαζίντ ιμπν Αμπού Σουφυάν, στρατηγού του Αμπού Μπακρ. Μετά το θάνατο του αδερφού του Γιαζίντ από τη πανώλη του 640,ο Μωαβίας διορίστηκε κυβερνήτης της Δαμασκού, από τον Ομάρ. Καθώς οι κυβερνήτες των άλλων πόλεων γερνούσαν και πέθαιναν, σιγά-σιγά ήρθαν και αυτές κάτω από τη διοίκηση του Μωαβία. Όταν ο Οθμάν έγινε χαλίφης, ο Μωαβίας αναγνωρίστηκε και επίσημα κυβερνήτης της Συρίας το 645 καθώς και της Παλαιστίνης και της Ιορδανίας από τον συγγενή του, που πολλές κατηγορήθηκε για φαβοριτισμό. Σύντομα, επηρεασμένος από τον Βυζαντινό πολιτισμό της περιοχής, υιοθέτησε αρκετά στοιχεία του πολιτισμού αυτού και μάλιστα στο ντύσιμο, στις συνήθειές του και στο σπίτι του, κάτι που ήρθε σε έντονη αντίθεση με το σπαρτιάτικο στυλ ζωής των υπόλοιπων Αράβων. Ζούσε στο παλάτι που χτίστηκε ειδικά για αυτόν, το Κασρ αλ Χάντρα, το οποίο το περιστοίχισε φρουρούς και το γέμισε με σκλάβους και σκλάβες. Χρησιμοποίησε πολλούς χριστιανούς σε ανώτερα κυβερνητικά αξιώματα, όπως φοροεισπράκτορες, γραμματείς και γιατρούς. Ταυτόγχρονα με την άνοδο του στα υψηλότερα κλιμάκια της εξουσίας, άρχισαν και οι διαμαρτυρίες για πλουτισμό, διαφθορά και κατάχρηση εξουσίας. Οι φωνές αυτές βέβαια, δεν περιορίζονταν στον Μωαβία αλλά επεκτείνονταν σε όλη τη διακυβέρνηση και τα πρόσωπα της διοίκησης του χαλίφη Οθμάν. Μετά τη δολοφονία του Οθμάν, η θέση του Μωαβία ισχυροποιήθηκε ακόμα περισσότερο. Οι Κουραϊσίτες και οι υποστηρικτές τους, του ανέθεσαν να εκδικηθεί το θάνατο του συγγενή του άλλωστε, χαλίφη και κατ’ επέκταση του έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για να αναλάβει τη πλήρη εξουσία μετά τον Οθμάν. Και πράγματι έτσι έγινε. Όταν ο Αλί ιμπν Αμπού Τάλιμπ, ανακήρυξε τον εαυτό του χαλίφη, και ζήτησε τη δήλωση υποταγής του Μωαβία σε αυτόν, ο Μωαβίας αρνήθηκε να το κάνει. Ο Άλι ετοίμασε στρατό για να εισβάλλει στη Συρία και να αναγκάσει με τη δύναμη των όπλων, τον Μωαβία να υποταχθεί. Οι δυο στρατοί τελικά συναντήθηκαν στο Σιφφίν, δίπλα στο ποταμό Ευφράτη αλλά κανείς δεν κατάφερε να νικήσει τον άλλο. Έτσι, αποφασίστηκε να μην συνεχίσουν να πολεμάνε αλλά να διαπραγματευθούν εν ευθέτω χρόνω, με σύμβουλο και οδηγητή την σοφία του Κορανίου. Ορίστηκαν δυο διαπραγματευτές, και μετά από 6 μήνες συνήλθαν στην πόλη Νταουμάτ αλ Ζαντάλ, για να δώσουν την ετυμηγορία τους. Εκεί, τελικά, απλώς διατρανώθηκε σε όλους η απόφαση του Μωαβία να μην εγκαταλείψει την εξουσία και τη δυνατότητα να γίνει ο επόμενος χαλίφης. Τελικά υπήρχε ένας άτυπος συμβιβασμός αφού στον Μωαβία κατοχυρώθηκε η Συρία, η Αίγυπτος και το δυτικό κομμμάτι της σημερινής Σαουδικής Αραβίας ενώ στον Άλι το Ιράκ και το ανατολικό κομμάτι της Σαουδικής Αραβίας. .Μόλις ο Μωαβίας έμαθε για το δολοφονία του Αλί, υιοθέτησε τον χαλιφικό τίτλο του ‘’Αρχηγού των Πιστών’’ και ζήτησε και πήρε όρκο υποταγής από τους Άραβες της Συρίας. Αμέσως μετά, βάδισε επικεφαλής 60.000 αντρών προς τη Κούφα, εναντίον του γιού του Άλι που από τη πλευρά του είχε πάρει τον όρκο υποταγής στο χαλίφη από τους Άραβες του Ιράκ, και ετοιμάστηκε να πολεμήσει τον Χασάν ιμπν Αλί και τους 40.000 άντρες που αυτός διοικούσε. Ο Χασάν αποφάσισε να μην πολεμήσει. Δήλωσε την υποταγή του στον Μωαβία ξεσηκώνοντας τους Χαριτζίτες του στρατοπέδου του, που του επιτέθηκαν. Εκείνος ξέφυγε και διέφυγε στις φυλές του Ραμπάχ και του Χαμαντάν στην Μανταϊν (πρώην Κτησιφών) που του πρόσφεραν καταφύγιο και προστασία. Όταν έφτασε ο απεσταλμένος του Μωαβία, ο Χασάν απαιτώντας ορισμένους όρους μικρής σημασίας για τον Μωαβία, (ζήτησε 5000 ντιράμ ετησίως για την οικονομική του υποστήριξη, ζήτησε να του παραχωρείται ο φόρος που μάζευε το χαλιφάτο από τις περιοχές του Αχβάζ και της Περσίας και τρίτο, ζήτησε από τον Μωαβία να αφεθούν ελεύθεροι οι μουσουλμάνοι να εκλέξουν όποιον χαλίφη επιθυμούν αυτοί μετά το θάνατο του Μωαβία) υπέγραψε τη δήλωση υποταγής την οποία ο Μωαβίας παρέλαβε σε μια επίσημη τελετή μέσα στο μεγάλο τζαμί της Κούφας. Η δήλωση υπογράφηκε το 663. Το 664 τελικά, ο Μωαβίας αναγνωρίστηκε χαλίφης από όλους τους Άραβες. Διαχειρίστηκε την εξουσία συνολικά 40 χρόνια, από τα οποία τα 20 τελευταία σαν χαλίφης Το 647 εμφανίστηκε και πάλι ο βυζαντινός στρατός στην Μικρά Ασία. Οι Άραβες νίκησαν και έσπρωξαν πίσω τον βυζαντινό στρατό και μάλιστα κατάφεραν να φτάσουν στην Αρμενία μέχρι το Ταμπαριστάν και ένωσαν αυτά τα εδάφη, με αυτά των ομοφύλων τους που βρίσκονταν από την άλλη πλευρά- τη δυτική-της Κασπίας θάλασσας. Ένα σώμα στρατού, κατευθύνθηκε βόρεια, έφτασε μέχρι την Τιφλίδα και τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Εκεί έγιναν για πολύ καιρό εχθροπραξίες με τους Βυζαντινούς αλλά οι Άραβες του Μωαβία με τη συνδρομή και του νεότευκτου στόλους τους, απώθησαν τους Βυζαντινούς μέχρι το Βόσπορο. Ο Μωαβίας μάλιστα έφτασε μέχρι τα τείχη της Κωνσταντινούπολης το 670 όπου προσπάθησε ανεπιτυχώς να την κατακτήσει. Επιστρέφοντας πέρασε από το Αμόριο, και κατέστρεψε πολλές στρατιωτικές βάσεις των Βυζαντινών. Στην Αφρική, οι Βέρβεροι στασίαζαν συχνά και το 663 οι Άραβες ανέλαβαν εκστρατεία εναντίον τους. To 672 ο στρατηγός του Αμρ, Οκμπα, ίδρυσε τη πόλη Καϊρουάν στα νότια της Τυνησίας, και την έκανε πρωτεύουσα της βόρειας Αφρικής. Κατά τα πρώτα χρόνια της χαλιφείας του η Χεράτ και η Καμπούλ στασίασαν καθώς και η Γάζνα, η Μπαλχ, η Κανταχάρ και άλλες. Καταπολέμησε αποφασιστικά τις εξεγέρσεις και μάλιστα ένας από τους ανιψιούς του, γιος του Ζιγιάντ, το 676 πέρασε τον Ωξο ποταμό και κατέκτησε τη Μπουχάρα. Το 678 ένας από τους γιούς του χαλίφη Οθμάν ιμπν Αφφάν απώθησε τις ορδές των Τούρκων που άρχισαν να εμφανίζονται στη περιοχή και κατέκτησε τη Σαμαρκάνδη. Will Durant,«Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού», εκδόσεις Συρόπουλου και Κουμουνδουρέα, 1958, τόμος Δ' από την ιστοσελίδα www.shia.pen http://www.shiapen.com/comprehensive/muawiya/merits-of-ibn-hind.html Αρχειοθετήθηκε 2014-07-14 στο Wayback Machine. http://www.maaref-foundation.com/english/history/ Sir William Muir «The Caliphate: Its Rise, Decline and Fall» έκδοση του 1910 http://www.archive.org/details/caliphateitsris00muirgoog Martin Lings «Muhammad His life based on the earliest sources» 1893htpp://http://www.archive.org/details/MartinLings-MuhammadHisLifeBasedOnTheEarliestSources Sir William Muir «The Caliphate: Its Rise Decline and Fall» Έκδοση του 1915 http://www.archive.org/details/caliphateitsris00muirgoog Η βιογραφία του Μωαβία από τον Μωχάμμεντ Ράζι Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Muawiyah I στο Wikimedia Commons

Ο Μωαβίας Α΄ (608 – 680) (εξελληνισμένη απόδοση του Μουαουίγια ιμπν Αμπί Σουφυάν, αραβικά: معاوية ابن أبي سفيان), ήταν ο πρώτος χαλίφης της δυναστείας των Ομεϋαδών ή Ομαγιαδών. Ο Μωαβίας διακρίθηκε στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, έγινε στρατηγός του αραβικού στρατού, κατακτητής και κυβερνήτης της επαρχίας της Συρίας, ο πρώτος ναύαρχος των Αράβων και τέλος χαλίφης και ιδρυτής της δυναστείας που θα διαρκέσει μέχρι το 750 μ.Χ. Επί χαλιφείας του Αλί ιμπν Αμπού Τάλιμπ, όντας διοικητής της Συρίας (θέση που ανέλαβε από το 640), ο Μωαβίας ανέλαβε την αρχηγία της φατρίας των Ομαγιάδων εναντίον της χασιμιτικής φατρίας του Αλή, μια που ήταν και ο γιος του προσωπικού εχθρού και διώκτη του Μωάμεθ, Αμπού Σουφυάν. Ο Μωαβίας συναντήθηκε με τα στρατεύματα του Αλή στο Σιφφίν, μια πόλη κοντά στον Ευφράτη, το 657. Η μάχη δεν έδωσε λύση στην έριδα των δύο φατριών. Μετά από 6 μήνες τα συριακά στρατεύματα ανακήρυξαν χαλίφη τον Μωαβία. Στη καινούρια του πρωτεύουσα, τη Δαμασκό έχτισε πολλά τζαμιά, δημόσια οικήματα και το πρώτο ανάκτορο των χαλιφών. Επίσης, δημιούργησε την κληρονομική μοναρχία - για πρώτη φορά στην αραβική αυτοκρατορία - φροντίζοντας να ορίσει διάδοχό του, το γιό του Γιαζίντ τον Α' και να ζητήσει από τους αξιωματούχους του, να δηλώσουν από πριν την υποταγή τους στον μελλοντικό μονάρχη. Επί της χαλιφείας του Ομάρ, με την επιμονή του Μωαβία, κυβερνήτη της Δαμασκού, δημιουργήθηκε ο πρώτος αραβικός στόλος και αυτός ανακηρύχθηκε ο πρώτος διοικητής του. Το 648 πρωτοεισέβαλλε στην Κύπρο και συγκεκριμένα στη πόλη της Σαλαμίνας, το 649 λεηλάτησε τα νησιά της Ρόδου και της Κω και το 650 κατέλαβε το συριακό νησί της Αράδου. Το 677 υπέγραψε με τον βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Δ', 30ετή ανακωχή. Πέθανε το 680 και στο θρόνο ανέβηκε ο πρωτότοκος γιος του, Γιεζίντ ο Α'.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%89%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%84

Αλνιτάκ

Το παραδοσιακό όνομα Αλνιτάκ ή Αλνιτά(χ) είναι από την αραβική λέξη an-niṭāq, που σημαίνει ακριβώς «η ζώνη». Ο Αλνιτάκ είναι γνωστός από την αρχαιότητα και σημαντικός στις παραδόσεις πολλών λαών εξαιτίας της θέσεώς του στη Ζώνη του Ωρίωνα. Αναφέρθηκε ως διπλός αστέρας (αποτελούμενος από δύο αστέρες) για πρώτη φορά από τον Γερμανό ερασιτέχνη αστρονόμο Γκέοργκ Κ. Κουνόβσκυ το 1819.. Το 1998, ο κύριος αστέρας βρέθηκε από μία ομάδα αστρονόμων στο Αστεροσκοπείο Λόουελ ότι αποτελείται με τη σειρά του από δύο διαφορετικούς αστέρες, κάτι που είχαν υποπτευθεί από παρατηρήσεις στην Αυστραλία τη δεκαετία του 1970. Η ηλιοκεντρική του παράλλαξη από παρατηρήσεις του δορυφόρου HIPPARCOS αντιστοιχεί σε απόσταση από τη Γη περί τα 225 παρσέκ, αλλά ο υπολογισμός αυτός δεν λαμβάνει υπόψη τις πρόσθετες κινήσεις που προκύπτουν από την πολλαπλή φύση του συστήματος. Μεγαλύτερες αποστάσεις έχουν υπολογισθεί από αρκετούς αστρονόμους. Ο κύριος αστέρας του συστήματος του Αλνιτάκ είναι ένας θερμός κυανός υπεργίγαντας με απόλυτο μέγεθος -6,0. Πρόκειται για τον φωτεινότερο στους γήινους ουρανούς αστέρα φασματικού τύπου O, με φαινόμενο μέγεθος +2,0. Μαζί με τους δύο γαλανόλευκους συνοδούς του αστέρες 4ου μεγέθους (ο ένας είναι ορατός με ισχυρό τηλεσκόπιο σε γωνιακή απόσταση 3΄΄ και ο άλλος ανιχνεύεται φασματοσκοπικώς) έχει συνολικό φαινόμενο μέγεθος +1,77. Ο μακρινός συνοδός υπολογίζεται ότι περιφέρεται γύρω από τον κύριο αστέρα μία φορά κάθε 1.508,6 γήινα έτη. `Ολοι οι αστέρες ανήκουν στις ομάδες OB Ωρίων OB1 και Collinder 70. Ο κύριος αστέρας του συστήματος εκτιμάται ότι έχει 33 φορές τη μάζα του Ηλίου και εικοσαπλάσια διάμετρο. Το όλο σύστημα είναι εμβαπτισμένο στην ύλη του νεφελώματος IC 434. Ζώνη του Ωρίωνα Νεφέλωμα της Φλόγας Εικόνα του Αλνιτάκ από την APOD

Ο Αλνιτάκ (Alnitak, αραβ. النطاق), γνωστός και ως ζ Ωρίωνος, είναι τριπλός αστέρας στον αστερισμό Ωρίωνα. Αποτελεί τον ανατολικότερο αστέρα της Ζώνης του Ωρίωνα. Όταν ο Ωρίωνας βρίσκεται κοντά στον ουράνιο μεσημβρινό, ο Αλνιτάκ αποτελεί τον αριστερό αστέρα της Ζώνης του Ωρίωνα, παρατηρούμενος από το Βόρειο ημισφαίριο κοιτώντας προς τα νότια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BD%CE%B9%CF%84%CE%AC%CE%BA

Μπέρανε

Κατά τον Μεσαίωνα το Μπέρανε ήταν γνωστό ως Μπούντιμλια. Ήταν μεγάλης ολιστικής, πολιτικής και οικονομικής σημασίας για τη Μεσαιωνική Σερβία. Ο Άγιος Σάββας, πρώτος Σέρβος Αρχιεπίσκοπος, ίδρυσε το 1219 εδώ μία από τις πρώτες σερβικές επαρχίες. Η περιοχή ήταν μέρος του μεσαιωνικού σερβικού κράτους έως το 1455, όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την πόλη. Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας η περιοχή δέχτηκε έντονες δοκιμασίες και δεινά, αναγκάζοντας μεγάλο μέρος των κατοίκων να εγκαταλείψει τις εστίες του. Οι Τούρκοι διένειμαν τη γη και εξισλάμισαν μερίδα του πληθυσμού. Κατά τη διάρκεια της Πρώτης Σερβικής εξέγερσης (1804), οι κάτοικοι του Μπέρανε εξεγέρθηκαν εναντίον των Τούρκων, παίζοντας μεγάλο ρόλο στο επαναστατικό κίνημα. Από αυτή την πρώτη σερβική εξέγερση μέχρι την οριστική απελευθέρωση, οι αγώνες εναντίον των Τούρκων ήταν συνεχείς, ιδίως κατά το δεύτερο μέρος του 19ου αιώνα. Το Μπέρανε απελευθερώθηκε από τους Τούρκους το 1912, κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, και ενσωματώθηκε στο Μαυροβούνιο.Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σημειώθηκαν εμφύλιες διαμάχες στην περιοχή μεταξύ των Παρτιζάνων (κομμουνιστές) και των Τσέτνικ (βασιλόφρονες και εθνικιστές). Κατά τη διάρκεια των αντιποίνων από τους κομμουνιστές το διάστημα 1944-1945 χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Από τον Ιούλιο του 1949 ως το Μάρτιο του 1992 το Μπέρανε ονομαζόταν Ίβανγκραντ προς τιμήν του παρτιζάνου στρατηγού Ιβάν Μιλουτίνοβιτς. Το 1992 το όνομα της πόλης αποκαταστάθηκε. Η κύρια επιρροή για την ανάπτυξη του πολιτισμού της περιοχής ιστορικά, και μέχρι τους πρόσφατους χρόνους, προήλθε από την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία και τα μοναστήρια της περιοχής, με πιο χαρακτηριστικά το μοναστήρι Σουντίκοβα (Šudikova) και το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου (Đurdjevi stupovi). Αργότερα, αναπτύχθηκαν εκπαιδευτικά ιδρύματα και άλλοι οργανισμοί, οι οποίοι ευνόησαν την πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής.Έναν ιδιαίτερο ρόλο στην παιδεία της πόλης έπαιξε το Γυμνάσιο του Μπέρανε, που ιδρύθηκε το 1913. Στις τάξεις του φοίτησαν διακεκριμένοι καλλιτέχνες και επιστήμονες διαφόρων κλάδων, όπως οι Μιχαΐλο Λάλιτς, Ντούσαν Κόστιτς, Ράντοβαν Ζόγκοβιτς, Γιόβαν Ζόνιτς, Μίσο Πόποβιτς, Αλεξάνταρ Ραφαΐλοβιτς, Λούκα Ραντόγεβιτς και άλλοι. Από τους οργανισμούς του Μπέρανε που εργάζονται σήμερα στον πολιτισμό είναι το Πολιτιστικό Κέντρο (με τη βιβλιοθήκη), και Μουσείο Πολίμσκι και το σπίτι του Δούκα Γάβρο Βούκοβιτς. Στο Μπέρανε λειτουργεί μουσικό σχολείο και υπάρχουν επίσης μερικά ερασιτεχνικά σωματεία και κοινότητες διάφορων τομέων καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο δήμος του Μπέρανε είναι ένας από τους φτωχότερους στο Μαυροβούνιο. Το επίπεδο της βιομηχανικής παραγωγής είναι πολύ χαμηλό, αφού ένας μεγάλος αριθμός των εταιρειών έχουν σταματήσει τις εργασίες τους τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της εμφύλιας κρίσης στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Οι δεκαετίες του 1960 και 1970, ήταν η περίοδος της «εκβιομηχάνισης» της πόλης, καθώς μειώθηκε η γεωργική παραγωγή, ως αποτέλεσμα της εργασίας των κατοίκων στις βιομηχανίες. Πρόσφατα, διάφορες μικρές ιδιωτικές εταιρείες άρχισαν να εργάζονται στους τομείς του εμπορίου και της βιομηχανίας τροφίμων. Το Μπέρανε συνδέεται με το υπόλοιπο Μαυροβούνιο μέσω σύγχρονων αυτοκινητοδρόμων με διπλές λωρίδες κυκλοφορίας. Η πόλη σχεδιάζεται να συνδεθεί με το μελλοντικό αυτοκινητόδρομο Βελιγραδίου - Αντιβαρίου. Το Μπέρανε έχει ένα αεροδρόμιο, το οποίο δεν έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και αρκετά χρόνια, αν και υπήρξαν σχέδια για την χρήση του ως περιφερειακού αερολιμένα.Το Μπέρανε διαθέτει αθλητικές υποδομές. Οι σημαντικότερες αθλητικές ομάδες είναι η ΦΚ Μπέρανε, η ΚΚ Λιμ, η ΡΚ Μπέρανε και άλλες. Υπάρχουν επίσης σύλλογοι πινγκ-πονγκ, πυγμαχίας, τένις κ.λπ. Το στάδιο της πόλης έχει χωρητικότητα 11.000 ατόμων και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στάδιο στο Μαυροβούνιο. Πληθυσμός του Μπέρανε 1981 - 12.720 1991 - 12.267 2003 - 11.776 2011 - 11.073Εθνότητες το 2011 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Berane στο Wikimedia Commons

Το Μπέρανε (μαυροβουνιακά και σερβικά: Беране, Berane) είναι μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του βορειοανατολικού Μαυροβουνίου. Είναι η έδρα του ομώνυμου δήμου. Βρίσκεται κατά μήκος του ποταμού Λιμ. Το όνομά του Μπέρανε είναι τουρκικής προέλευσης και σημαίνει ένα σπίτι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B5

ΣΚ Σίγκμα Όλομουτς

Η ομάδα έφτασε στα προημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ 1991-92, το καλύτερο αποτέλεσμα τους στη διοργάνωση. Την επόμενη σεζόν στη διοργάνωση, κέρδισε την Φενερμπαχτσέ Σπορ Κουλουμπού με 7–1 στο δεύτερο παιχνίδι και με 7–2 συνολικό σκορ., πριν αποκλειστούν από τη Γιουβέντους. Κύπελλο Τσεχίας (ποδόσφαιρο ανδρών) (1): 2012 Σούπερ Καπ Τσεχίας (1): 2012 Επίσημη ιστοσελίδα (Τσεχικά) http://www.soccerway.com/teams/czech-republic/sk-sigma-olomouc/

Η ΣΚ Σίγκμα Όλομουτς είναι τσέχικη ποδοσφαιρική ομάδα από την πόλη Όλομουτς. Κέρδισε το Κύπελλο Τσεχίας (ποδόσφαιρο ανδρών) και το τσέχικο Σούπερ Καπ το 2012. Αγωνίζεται στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Τσεχίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%9A_%CE%A3%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%BC%CE%B1_%CE%8C%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%82

Άγιος Γεράσιμος Πάτρας (συνοικία)

Ο Άγιος Γεράσιμος γειτνιάζει με το Σκαγιοπούλειο στα ανατολικά (συμπεριλαμβανομένων των γειτονιών του Χαλκωματά στα ανατολικά και στα νοτιοανατολικά, και της Αγίας Βαρβάρας στα βορειοανατολικά), τον Άγιο Ανδρέα στα βόρεια, και του Λαδόπουλου στα νότια. Βρέχεται από τον Πατραϊκό κόλπο, καθ' όλη την δυτική πλευρά της και στο σημείο που σήμερα βρίσκεται διαμορφωμένο το Νότιο Πάρκο της Πάτρας, το οποίο αποτελεί χώρο χαλάρωσης, περιπάτου, άθλησης και αναψυχής γενικότερα για τους κατοίκους της πόλης. Η συνοικία σχηματίστηκε κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και κατοικείτο από Κεφαλλονίτες. Το 1874 ιδρύθηκε ο Σύλλογος Εν Πάτραις Κεφαλλήνων «Ο Άγιος Γεράσιμος», όπου λειτουργεί ακόμη και σήμερα αποτελώντας έναν από τους αρχαιότερους της πόλης και ο οποίος στεγάζεται επί της οδού Αράτου στο κέντρο της Πάτρας. Το 1881 ανεγέρθηκε ο ιστορικός ναός του Αγίου Γερασίμου στην περιοχή. Επίσης, το 1870 ανεγέρθηκε το ιστορική λεγόμενη Βίλα Τριάντη και έπειτα το ακριβώς δίπλα κτίριο, στον ίδιο χώρο, που αποτέλεσε από το 1925 (ή 1927) το Εθνικό Ορφανοτροφείο Θηλέων Πατρών και το οποίο σήμερα και από το 1973 φέρει την ονομασία Κέτρο Παιδική Μέριμνας Θηλέων Πατρών και είναι ουσιαστικά νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου το όποιο υπάγεται στην 6η Υγειονομική Περιφέρεια Ηπείρου, Ιονίων Νήσων, Δυτικής Ελλάδας και Πελοποννήσου. Η έπαυλη Τριάντη από το 1986 χαρακτηρίζεται επισήμως από το Υπουργείο Πολιτισμού ως «έργο τέχνης» και «ιστορικό διατηρητέο μνημείο». Αναφέρεται πως κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, στην συνοικία λειτουργούσαν πέντε ατμοκίνητα εργοστάσια κατασκευής σταφιδοκιβωτίων. Νίκος Μπακουνάκης, «Η Πάτρα τον 19ο αιώνα. Χώρος, Κοινωνία, Οικονομία», στον συλλογικό τόμο «Πάτρα. Από την Αρχαιότητα έως σήμερα». Εκδ. Κότινος, Αθήνα 2005.

Ο Άγιος Γεράσιμος είναι μικρή συνοικία της Πάτρας. Βρίσκεται νότια του κέντρου της πόλης, σε απόσταση περίπου 2 χιλιόμετρα από αυτό, και οφείλει το όνομα της στον εκεί ομώνυμο ναό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%82_(%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1)

Ρενέ Ελίζ Γκόλτζμπερι

Η Γκόλτζμπερι γεννήθηκε στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια και μεγάλωσε τόσο στο Χιούστον του Τέξας όσο και στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν. Είναι κόρη της Μπέτι Σάντερς, βιομηχανικής ψυχολόγου. Η Γκόλτζμπερι έχει έναν μεγαλύτερο και δύο μικρότερους. Η Γκόλτζμπερι εισήχθη στο θέατρο σε καλοκαιρινή κατασκήνωση όταν ήταν 8 ετών. Ο μικρότερος αδερφός της Ρενέ ήταν ντροπαλός και η μητέρα τους έγραψε και τους δύο στο στρατόπεδο στο Θέατρο HITS του Χιούστον όπου διδάσκει η Κάρολιν Φράνκλιν (Carolyn Franklin). Μετά την αποφοίτησή της από το Cranbrook Kingswood School στο Μπλούμφιλντ Χιλς του Μίσιγκαν, φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Κάρνεγκι Μέλον, όπου αποφοίτησε με πτυχίο Καλών Τεχνών στο θέατρο, το 1993. Εδώ έγινε επίσης μέλος της αδελφότητας Δέλτα Σίγμα Θήτα. Στη συνέχεια παρακολούθησε το μεταπτυχιακό σχολείο στη Μουσική Σχολή Θόρντον του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας, αποφοιτώντας το 1997. Μεταξύ του 1997 και του 2002, η Γκόλτζμπερι είχε έναν επαναλαμβανόμενο ρόλο στη νομική κωμωδία-δράμα της Fox Ally McBeal, ως μία από τις back-up τραγουδίστριες που συνόδευαν συχνά τις παραστάσεις της Βόντα Σέπαρντ. Εμφανίστηκε σε συνολικά 43 επεισόδια πριν από την ακύρωση της σειράς. Η Γκόλτζμπερι μετέφερε επίσης τον ρόλο σε μια guest εμφάνιση τριών επεισοδίων στη spin-off σειρά Ally. Η Γκόλτζμπερι υποδύθηκε τη δικηγόρο Εβάντζελιν Γουίλιαμσον στη σαπουνόπερα του ABC One Life to Live από το 2003 έως το 2007. Ήταν υποψήφια για ένα βραβείο εικόνας NAACP το 2004 για την εξαιρετική ηθοποιό σε μια δραματική σειρά και κέρδισε ένα βραβείο Soap Opera Digest το 2005 με συμπρωταγωνιστές τους Μάικλ Ίστον και Μελίσα Άρτσερ. Η Γκόλτζμπερι ήταν υποψήφια για το Βραβείο Έμμυ Καλύτερου Β' Γυναικείου Ρόλου σε δραματική σειρά τόσο το 2006 όσο και το 2007 για τον ρόλο. Αφού άφησε το One Life to Live, η Γκόλτζμπερι είχε έναν επαναλαμβανόμενο ρόλο στο πολιτικό δράμα του CBS The Good Wife, εμφανιζόμενη πολλές φορές σε κάθε σεζόν σε όλη τη διάρκεια της προβολής του. Τελικά εμφανίστηκε σε 23 επεισόδια μεταξύ του 2010 και του τέλους της σειράς το 2016. Η Γκόλτζμπερι έχει επίσης εμφανιστεί ως guest σε σειρές όπως το Evil (τηλεοπτική σειρά του 2019 από τους ίδιους δημιουργούς του The Good Wife), Σταρ Τρεκ: Αποστολή στο διάστημα, Royal Pains, Νόμος και Τάξη: Ειδική Ομάδα, Younger, Masters of Sex και That '80s Show. Το 2017, η Γκόλτζμπερι πρωταγωνίστησε ως Χενριέττα Λακς (Henrietta Lacks) στην τηλεοπτική κινηματογραφική μεταφορά του μη μυθοπλαστικού έργου της Ρεμπέκα Σκλουτ, The Immortal Life of Henrietta Lacks. Το 2018, εμφανίστηκε στη σειρά επιστημονικής φαντασίας του Netflix Altered Carbon ως Κουέλκριστ Φάλκονερ και επανέλαβε τον ρόλο στη σεζόν 2. Ερμήνευσε επίσης το τραγούδι του Τζόνι Κας (Johnny Cash) "Ain't No Grave" για τους τίτλους τέλους του τελευταίου επεισοδίου. H Γκόλτζμπερι πρωταγωνιστεί αυτή τη στιγμή στο Girls5eva στο ρόλο της Γουίκι Ρόυ, ενός μέλους ενός θαυματουργού συγκροτήματος κοριτσιών της δεκαετίας του 1990 Girls5eva. Το Girls5eva εξιστορεί την επανένωσή τους. Η σειρά έκανε πρεμιέρα στις 6 Μαΐου 2021, στην υπηρεσία ροής Peacock. Το 2001, η Γκόλτζμπερι είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Νικόλ Τέιλορ (Nicole Taylor) στη ρομαντική κομεντί All About You, η ερμηνεία της οποίας επαινέθηκε. Έπαιξε επίσης την Ντρι Σμολς στην ταινία δράσης Pistol Whipped το 2008 και μικρούς δευτερεύοντες ρόλους ως Σύνθια Μπαρνς (Cynthia Barnes) στο αστυνομικό δράμα Every Secret Thing (2014) και Κιμ στην κωμωδία Sisters (2015). Το 2019 πρωταγωνίστησε στο Waves (2019) με συμπρωταγωνιστή της τον Στέρλινγκ Κ. Μπράουν (Sterling K. Brown). Η Γκόλτζμπερι αντικατέστησε τη Νάλα στην παραγωγή στο Θέατρο Μπρόντγουεϊ του Βασιλιά των Λιονταριών και ήταν στο καστ της εθνικής περιοδείας των Ηνωμένων Πολιτειών στο Dreamgirls. Κέρδισε το Καλύτερο Βραβείο του 2005 του περιοδικού New York για την ερμηνεία της ως Σύλβια στην αναβίωση του Shakespeare in the Park του Two Gentlemen of Verona το 2005. Η Γκόλτζμπερι δημιούργησε αργότερα τον ρόλο της Νέτι Χάρις στο The Color Purple, τη μουσική μεταφορά του Μπρόντγουεϊ του ομώνυμου μυθιστορήματος που κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1982. Πρωταγωνίστησε στην παραγωγή από τον Νοέμβριο του 2005 έως τον Ιανουάριο του 2006. Η Γκόλτζμπερι επέστρεψε στη σκηνή του Off-Broadway στο The Baker's Wife το 2007, πριν αναλάβει το ρόλο της Μίμι Μάρκεζ (Mimi Márquez) στο μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ Rent, καθιστώντας την την τελευταία ηθοποιό που έπαιξε τον ρόλο στο Μπρόντγουεϊ. Η τελευταία παράσταση του Rent γυρίστηκε και έγινε DVD, το Rent: Filmed Live on Broadway, το οποίο προβλήθηκε και ως τηλεοπτική ταινία. Το 2011, ήταν υποψήφια για το βραβείο Outer Critics Circle για τον ρόλο της Κέιτ Ντίλον (Kate Dillon) στην παραγωγή στο Μπρόντγουεϊ του θεατρικού έργου Good People του Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ (David Lindsay-Abaire). Συνέχισε να εμφανίζεται σε παραγωγές εκτός του Μπρόντγουεϊ των Αγάπης Αγώνας Άγονος και As You Like It και εμφανίστηκε στο I'm Getting My Act Together and Takeing It on the Road στο Encores!. Η Γκόλτζμπερι ξεκίνησε τον ρόλο της Αντζέλικα Σιούλερ (Angelica Schuyler) στο Hamilton, παίζοντας την τελευταία της ερμηνεία στο ρόλο στις 3 Σεπτεμβρίου 2016. Για τη δουλειά της στην παραγωγή, κέρδισε ένα βραβείο Drama Desk το 2015, το Βραβείο Λούσιλ Λόρτελ για την εξαιρετική προβεβλημένη ηθοποιό σε μιούζικαλ και το βραβείο Τόνι 2016 για την καλύτερη επιλεγμένη ηθοποιό σε μιούζικαλ. Επιπλέον, ως μέλος του κύριου καστ, έλαβε επίσης ένα βραβείο Γκράμι αφού το αρχικό άλμπουμ του καστ υπήρξε το καλύτερο μουσικό θεατρικό άλμπουμ στα βραβεία Γκράμι 2016. Η Γκόλτζμπερι είχε μια μακρά καριέρα στο τραγούδι και τη σύνθεση τραγουδιών, συνυπογράφοντας και ερμηνεύοντας περισσότερο από το μισό σάουντρακ της ταινίας All About You του 2001, συμπεριλαμβανομένου του ομώνυμου τραγουδιού. Ήταν επίσης η νικήτρια του μεγάλου βραβείου του 1997 John Lennon Songwriting Contest για τη ροκ μουσική της. Η Γκόλτζμπερι έγραψε και ηχογράφησε ένα άλμπουμ με τίτλο Everything But the Kitchen Sink (2001) και ένα EP με τίτλο Beautiful (2006). Τον Οκτώβριο του 2015, εμφανίστηκε στα βραβεία χιπ χοπ BET. Το 2002, η Γκόλτζμπερι παντρεύτηκε τον δικηγόρο της Νέας Υόρκης Άλεξις Τζόνσον. Τον Μάιο του 2009, γέννησε το πρώτο τους παιδί, έναν γιο που ονομάζεται Μπέντζαμιν Τζόνσον. Το 2014, αυτή και ο σύζυγός της υιοθέτησαν ένα δεύτερο παιδί, μια κόρη από την Αφρική. Το όνομά της είναι Μπριέλ (Brielle). Everything But the Kitchen Sink (2001, εξαντλημένο) A Holiday Affair (2006, τραγουδάει " The Christmas Song ") Beautiful (2006, EP, εξαντλημένο) The Color Purple (2006, αρχική ηχογράφηση του Broadway cast) Hamilton (2015, αρχική ηχογράφηση του Broadway cast) Zoey's Extraordinary Playlist (2020, Season 1 Soundtrack) Girls5eva (2021, σάουντρακ) Ρενέ Ελίζ Γκόλτζμπερι στην IMDb Ρενέ Ελίζ Γκόλτζμπερι στο Internet Broadway Database (Αγγλικά) </img> Η Renée Elise Goldsberry Αρχειοθετήθηκε 2018-06-30 στο Wayback Machine. στη βάση δεδομένων Internet Off-Broadway

Η Ρενέ Ελίς Γκόλτζμπερι (Renée Elise Goldsberry) γεννημένη στις 2 Ιανουαρίου 1971, είναι Αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια, γνωστή για τον ρόλο της Αντζέλικα Σιούλερ στο μιούζικαλ Hamilton του Θεάτρου Μπρόντγουεϊ, για το οποίο κέρδισε το 2016 βραβείο Tony για την καλύτερη ηθοποιό σε μιούζικαλ. Τα άλλα έργα της στο Μπρόντγουεϊ περιλαμβάνουν τη Νέτι Χάρις στο αρχικό καστ του Μπρόντγουεϊ που ονομάζεται The Color Purple και τη Μίμι Μάρκες στο Rent. Έχει υποδυθεί πολλούς ρόλους στην τηλεόραση, συμπεριλαμβανομένης της Τζένεβα Πάιν στην ταινία The Good Wife και της Εβάντζελιν Γουίλιαμσον στο One Life to Live, για την οποία έλαβε δύο υποψηφιότητες για βραβείο Emmy Daytime για Εξαιρετικό Β' Γυναικείο Ρόλο σε δραματική σειρά. Από το 2021, πρωταγωνιστεί στη μουσική κωμωδίαGirls5eva. Επίσης, εκείνη τη χρονιά, έλαβε υποψηφιότητα για ένα βραβείο Πράιμταϊμ Έμμυ για τον εξαιρετικό δεύτερο γυναικείο ρόλο για την ερμηνεία της στη ζωντανή ηχογράφηση της σκηνής της Disney+ του Hamilton, η οποία κυκλοφόρησε το 2020.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CE%AD_%CE%95%CE%BB%CE%AF%CE%B6_%CE%93%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CF%84%CE%B6%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9

Εποχή του λίθου στην Ελλάδα

Η εποχή του λίθου χωρίζεται σε τρεις περιόδους, ανάλογα με την εξέλιξη των λίθινων εργαλείων που έρχονται στο φως από τις αρχαιολογικές ανασκαφές. Για την Ελλάδα ειδικά, η χρονολόγηση αυτών των περιόδων, με βάση τις λιγοστές οπωσδήποτε ραδιοχρονολογήσεις δειγμάτων από θέσεις αυτής της περιόδου, είναι συμβατικά: παλαιολιθική περίοδος: από περίπου 40000 π.Χ. – περίπου 10000 π.Χ. μεσολιθική περίοδος: από περίπου 10000 π.Χ. – περίπου 6500 π.Χ. νεολιθική περίοδος: από περίπου 6500 π.Χ. – περίπου 3000 π.Χ.Η χρονολόγηση αυτών των περιόδων δεν είναι αυστηρή και ίσως αλλάξει καθώς νέα στοιχεία ανακαλύπτονται με τις έρευνες των ειδικών. Τα όρια ανάμεσα στις τρεις περιόδους που χωρίζεται παραδοσιακά η εποχή του λίθου δεν είναι αυστηρά καθορισμένα και αλλάζουν από μελέτη σε μελέτη και από μελετητή σε μελετητή. Μόνο η τελική περίοδος η νεολιθική, που σημαδεύει την κοινωνική οργάνωση του ανθρώπου σε οικισμούς, είναι πιο εύκολα διακριτή και αναγνωρίσιμη. Παρόλα αυτά, ο χωρισμός αυτός είναι πρακτικός και βοηθά πολύ στην ταξινόμηση των ευρημάτων και την παρουσίαση της περιόδου. Παλαιολιθική ΕλλάδαΟι διαφωνίες των επιστημόνων ως προς τη χρονολόγηση του αρχαιότερου ανθρωπολογικού ευρήματος του ελληνικού χώρου, μέχρι στιγμής, του ανθρώπινου κρανίου και τμημάτων σκελετού από το σπήλαιο των Πετραλώνων Χαλκιδικής, επιβάλλουν τον αναγκαστικό παραγκωνισμό του από οποιαδήποτε αξιολόγηση σαν αμφιλεγόμενο. Οι αρχαιότερες αρχαιολογικές μαρτυρίες ανάγουν την πρώτη κατοίκηση στον ελληνικό γεωγραφικό χώρο στην παλαιολιθική περίοδο, που σύμφωνα με τις λίγες ραδιοχρονολογήσεις που υπάρχουν σήμερα, ξεκινά συμβατικά περίπου το 40000 π.Χ. Τα ευρήματα για αυτή την περίοδο είναι περιορισμένα, συνήθως επιφανειακά, μια και η έρευνά της βρίσκεται στα πρώτα βήματα, με αποτέλεσμα να μην είναι σχεδόν τίποτα γνωστό για τον παλαιολιθικό πληθυσμό της χώρας. Μεσολιθική ΕλλάδαΤο 10000 π.Χ. ξεκινά συμβατικά για τον ελληνικό χώρο η ελάχιστα ερευνημένη και μελετημένη επιπαλαιολιθική ή μεσολιθική περίοδος. Πολύ νωρίς, ήδη από την 11η χιλιετηρίδα π.Χ., τεκμηριώνεται από τα ευρήματα από το σπήλαιο Φράγχθι της Αργολίδας η στροφή του πληθυσμού προς το Αιγαίο για ψάρεμα και εισαγωγή οψιανού από τη Μήλο, επιβεβαιώνοντας τους στενούς δεσμούς του με τη θάλασσα από πολύ πρώιμο στάδιο. Νεολιθική ΕλλάδαΜέχρι την έναρξη της νεολιθικής περιόδου (με τα έως τώρα γνωστά δεδομένα περίπου στα μέσα της 8ης χιλιετίας π.Χ.), η κατοίκηση στις διάφορες θέσεις που έχουν εντοπιστεί είναι σταθερή αλλά εποχιακή και δεν μπορούμε να μιλάμε για μόνιμους οικισμούς. Αν και η κατοίκηση σε μερικές από τις θέσεις αυτές έχει τεκμηριωθεί ότι συνεχίζεται και κατά τη νεολιθική περίοδο, το τοπίο αλλάζει τώρα δραστικά και ιδρύονται σε όλη την Ελλάδα πολυάριθμοι μεγαλύτεροι ή μικρότεροι νέοι οικισμοί. Κατά τη νεολιθική περίοδο αναπτύσσεται στην Ελλάδα σημαντικός πολιτισμός, που δείχνει μια συνεχή εξέλιξη αλλά και τοπικό χαρακτήρα και μπορούμε να διακρίνουμε αυτόνομους πολιτισμούς κατά γεωγραφική περιφέρεια (Θεσσαλία, Ήπειρος, Μακεδονία, Κρήτη κλπ.), και κατά οικισμό (Σέσκλο, Διμήνι, Ραχμάνι, Λάρισα κλπ.). Από τα αρχαιολογικά ευρήματα σκιαγραφείται ένας πολιτισμός που με τις αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στους οικισμούς εξαπλώνεται σε όλο τον Ελληνικό χώρο και που αποκτά ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά που τον διαχωρίζουν από σύγχρονους βορειότερους και ανατολικότερους πολιτισμούς, αν όχι από την αρχή τουλάχιστον προς το τέλος της περιόδου. Το τέλος της νεολιθικής εποχής στην Ελλάδα σημαδεύεται από την εμφάνιση των μετάλλων και της μεταλλουργίας. Δεν πρόκειται για διαδεδομένη χρήση του μετάλλου (αυτό θα συμβεί την επόμενη μεγάλη περίοδο, την εποχή του χαλκού) αλλά για τις πρώτες προσπάθειες παραγωγής και χρήσης χάλκινων αντικειμένων. Για τον λόγο αυτό πολλοί μελετητές αποσπούν το τελευταίο κομμάτι της νεολιθικής στην Ελλάδα και το αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα, σαν Χαλκολιθική περίοδο του Ελληνικού χώρου. Πρέπει να τονιστεί από την αρχή ότι οι γνώσεις μας για μια τόσο μακραίωνη περίοδο είναι άνισες και αποσπασματικές. Η περισσότερο γνωστή περίοδος είναι η νεολιθική, που είναι η νεότερη και μικρότερη σε διάρκεια. Αυτό συμβαίνει γιατί η έρευνα για την πρώιμη εποχή του λίθου βρίσκεται στα πρώτα της βήματα στην Ελλάδα, πράγμα που οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους: στη λάμψη και τη δόξα της κλασσικής Ελλάδας, που δίκαια καταξιώθηκε από πολύ νωρίς (ευρωπαϊκός διαφωτισμός, Αναγέννηση), ήταν αδύνατο να αντέξει οποιοδήποτε πρώιμο ουσιαστικό ενδιαφέρον για την εποχή του λίθου και μόνο μετά την έρευνα της εποχής του χαλκού και την ανακάλυψη των λαμπρών της πολιτισμών στον ελληνικό χώρο (μινωικός, αιγαιακός, μυκηναϊκός), τέθηκε επιτακτικά το ερώτημα για το τι προηγήθηκε στην Ελλάδα. η εξέλιξη του πολιτισμού στην εποχή του λίθου είναι μια αργή και πολύχρονη διαδικασία. Αναφερόμαστε σε μια περίοδο που ο άνθρωπος είναι κυνηγός και τροφοσυλλέκτης για χιλιετηρίδες ολόκληρες, οργανωμένος σε μικρές ομάδες των είκοσι πάνω κάτω ατόμων και τα μόνα κατάλοιπα που έχουν φτάσει μέχρι τη σύγχρονη εποχή από τις όποιες δραστηριότητές του είναι κατά βάση τα εργαλεία του (κάποιες κατεργασμένες πέτρες αναγνωρίσιμες μόνο από το μάτι του ειδικού). Ζει σε σπήλαια ή βραχοσκεπές, κανένα από τα πολιτισμικά ή πολιτιστικά στοιχεία της περιόδου δεν προκύπτει αβίαστα από τα ευρήματα και μόνο εικασίες μπορούν να διατυπωθούν για την όποια ‘κοινωνική’ του οργάνωση. Μόνο προς το τέλος της εποχής του λίθου, τη νεολιθική εποχή, που οργανώνεται σιγά σιγά σε οικισμούς και αναπτύσσει (γεωργοκτηνοτροφική) οικονομία τα ίχνη του γίνονται πιο προσπελάσιμα.Από τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν προκύπτουν στοιχεία για τη γλώσσα, τη θρησκεία ή άλλα πολιτισμικά χαρακτηριστικά, για τους πληθυσμούς της εποχής του λίθου στην Ελλάδα. Φαίνεται όμως, όπως επισημαίνουν πολλοί μελετητές, ότι ήδη από αυτήν την περίοδο μπαίνουν οι βάσεις για τη δημιουργία των λαμπρών πολιτισμών της εποχής του μετάλλου αλλά και της πρώιμης ιστορικής περιόδου. Από το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού: http://www.fhw.gr/chronos/01/gr/index.html Θεοχάρη Δημητρίου Ρ., Νεολιθική Ελλάς, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 1973 Θεοχάρη Δημητρίου Ρ., Νεολιθικός Πολιτισμός, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Β'εκδ., Αθήνα, 1989 Ασλάνη Ιωάννη, Η προϊστορία της Μακεδονίας , εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα, τ.Α' Η νεολιθική εποχή , 1992, ISBN 960-7262-53-0, SET ISBN 960-7262-52-2 Treuil R., Darque P., Poursat J.-Cl., Touchais G., Οι πολιτισμοί του Αιγαίου , εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα, 1996, ISBN 960-354-023-4 Συριόπουλου Κωνσταντίνου Θ., Η προϊστορική κατοίκησις της Ελλάδος και η γέννεσις του Ελληνικού έθνους, [Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις αρχαιολογικής εταιρείας, αριθμ. 139], Αθήνα, τ. Α', 1994, τ. Β', 1995, ISBN 960-7036-42-5

Περισσότερα στοιχεία σχετικά με την εποχή του λίθου στην Ελλάδα στα λήμματα: παλαιολιθική Ελλάδα, μεσολιθική Ελλάδα, νεολιθική ΕλλάδαΜε τον όρο εποχή του λίθου στην Ελλάδα εννοούμε μια μεγάλη σε διάρκεια περίοδο, που ξεκινά από την πρώτη εμφάνιση του ανθρώπου στον Ελληνικό γεωγραφικό χώρο και φτάνει μέχρι τη διάδοση της μεταλλουργίας και την επικράτηση του χαλκού οπότε ξεκινά η εποχή του χαλκού για την Ελλάδα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BB%CE%AF%CE%B8%CE%BF%CF%85_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1

S/2004 S 6

Ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από επιστήμονες, σε έλεγχο στις εικόνες που τράβηξε ο δορυφόρος Cassini-Huygens, στις 28 Οκτωβρίου του 2004 και ανακοινώθηκε στις 8 Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Φαίνεται πώς είναι το πιο ορατό από τα κινούμενα αντικείμενα στην περιοχή, καθώς είχε, πιθανόν, εντοπιστεί σε άλλες, τουλάχιστον, πέντε περιπτώσεις, μέχρι τα τέλη 2005. Σε αντίθεση, τα άλλα δύο αντικείμενα που είχαν παρατηρηθεί στη περιοχή του δακτυλίου F (τα S/2004 S 3 και S/2004 S 4), αν και παρατηρήθηκαν νωρίτερα, δεν είχαν κάνει την εμφάνισή τους τόσες φορές. Εντούτοις, συνεχίζει να είναι ασαφής εάν υπάρχει ένας στερεός πυρήνας στο S/2004 S 6 ή εάν είναι μια παροδική μάζα σκόνης που θα διαλύσει σε ένα χρονοδιάγραμμα κάποιων ετών ή μηνών. Ειδικότερα, μια ακολουθία φωτογραφιών που κάλυπτε μια ολόκληρη τροχιακή περιοχή 4 χλμ, που λήφθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2004 (λίγο μετά από την ανακάλυψη του S/2004 S 6) απέτυχε να εντοπίσει ξανά το αντικείμενο, ενώ αυτό εμφανίστηκε πάλι αργότερα. Οι καταστάσεις φωτισμού σε μέρος της τροχιάς του S/2004 S 6 ήταν διαφορετικοί κατά τη διάρκεια αυτών των δύο παρατηρήσεων, εντούτοις, η εμφάνισή του έγινε όταν η περιοχή ήταν έντονα φωτισμένη από τον Ήλιο. Μία προτεινόμενη άποψη αναφορικά με την απουσία του τον Νοέμβριο, ήταν ότι η παρατήρησή του S/2004 S 6 οφείλεται πρώτιστα σε ένα διάχυτο σύννεφο λεπτής σκόνης, που είναι πολύ φωτεινότερη και υπάρχει στο μπροστινό μέρος του, που φωτίζεται περισσότερο λόγω των συνθηκών της φωτογράφησης, και ότι ο στερεός πυρήνας είναι (ενδεχομένως) μικρός. Το S/2004 S 6 έχει παρατηρηθεί τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά από το κύριο δακτύλιο F, και η τροχιά του πρέπει να διασχίζει το δακτύλιο. Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι το αντικείμενο περνά περιοδικά μέσα από το υλικό των δαχτυλιδιών, π.χ. στις 9 Απριλίου 2005. Έχει προταθεί, ότι μια σπειροειδής δομή στο πιο λεπτό υλικό που περιβάλλει το δακτύλιο F, μπορεί να οφείλεται σε αυτό το γεγονός. Παρατηρώντας τις εικόνες, διαπιστώνει κάποιος πως το φωτεινό σύννεφο σκόνης που περιβάλει το αντικείμενο είναι αρκετά μεγάλο, φτάνοντας τα 2.000 χιλιόμετρα μήκος. Με βάση, λοιπών, την φωτεινότητα των εικόνων υπολογίζεται πως η διάμετρος του αντικειμένου δεν θα ξεπερνά τα 3 με 5 χιλιόμετρα. Τα πρόσθετα στοιχεία που ήρθαν το 2008 σχετικά με τον δακτύλιο F, θεωρούν αναγκαία την παρουσία του S/2004 S 6 ή ένα σώματος όπως αυτό, ώστε να εξηγηθεί η δυναμική του δακτυλίου. Ωστόσο αυτά, τα στοιχεία του 2005 που συνέλεξε το Κασσίνι, λένε πως είναι μια μάζα από υλικό του δακτυλίου που έπειτα διαλύθηκε, γιατί αν ήταν κάποιος δορυφόρος θα εμφανιζόταν και σε σημερινές φωτογραφίες του δακτυλίου και της γύρω περιοχής.

Το S/2004 S 6 είναι το προσωρινό όνομα ενός αντικειμένου που εμφανίζεται να βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο, κοντά στον δακτύλιο F. Δεν έχει προσδιοριστεί ακόμα αν πρόκειται για κάποια παροδική μάζα σκόνης ή αν είναι ένας στερεός στην σύνθεσή του μικρός δορυφόρος.

https://el.wikipedia.org/wiki/S/2004_S_6

Pop Tatari

Όλα τα κομμάτια γράφτηκαν από τους Boredoms εκτός του "Bo-Go-Bompoo," το οποίο γράφτηκε από τον Jet Harris. Eye Yamatsuka - φωνή, θόρυβος, sampling, μίξινγκ, sevena Yoshimi P-We – ντραμς, κρουστά, φωνητικά, djembe, πλήκτρα, τρομπέτα Seiichi Yamamoto – κιθάρα, φωνητικά, κρουστά Kazuya Nishimura – ντραμς, synth pad, φωνητικά, sampling, djembe Hila Y - μπάσο, φωνητικά Yoshikawa Toyohito – ντραμς, φωνητικά The Eye - σχέδια Kazvnori Akita - σχέδια Hiroyuki Matsukage - φωτογραφία Hiroji Bandoh - μηχανικός Boredoms - παραγωγή, ηχητικά εφέ, ειδικά εφέ God Mom - παραγωγός Shin-Ichi Kawakami - μηχανικός King Kazoo Eye - καζού, ηχητικά εφέ Tomohiko Miyabe - παραγωγός, συντονισμός παραγωγής Satoshi Ogawa - mastering Yasuhiro Umbebachi - παραγωγός, συντονισμός παραγωγής

Το "Pop Tatari" είναι το τρίτο άλμπουμ των Boredoms. Κυκλοφόρησε το 1992 από την Warner Music Japan στην Ιαπωνία, το 1993 από την Reprise Records στις ΗΠΑ και το 2004 από την Very Friendly Records στο Ηνωμένο Βασίλειο.

https://el.wikipedia.org/wiki/Pop_Tatari

Μπέτι Άλβερ

Γεννήθηκε το 1906 στον μικρό οικισμό Γιόγκεβα της σημερινής ομώνυμης εσθονικής επαρχίας, ο οποίος τότε αποτελούσε έδαφος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Το πέρασμά της από την παιδική στην εφηβική ηλικία συνέπεσε με την ανεξαρτησία της Εσθονίας με αποτέλεσμα η Άλβερ να συγκαταλεχθεί στην πρώτη γενιά των Εσθονών λογοτεχνών που φοίτησε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα διαμορφωμένο πάνω στη μητρική της γλώσσα. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών της φοίτησε για ένα διάστημα στο Πανεπιστήμιο του Τάρτου. Φοιτήτρια ακόμη, παρουσιάστηκε στα γράμματα το 1927 με το μυθιστόρημα Tuulearmuke, που είχε ως κεντρικό θέμα την εξέλιξη μιας νεαρής γυναίκας και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Το 1931, εμπνευσμένη από τον Ευγένιο Ονέγκιν του Πούσκιν, δημοσίευσε το πρώτο της ποίημα με τίτλο Lugu valgest varesest (Ένα παραμύθι από το λευκό κοράκι), το οποίο όμως έγινε δεκτό με αποθαρρυντικές κριτικές. Παρόλα αυτά συνέχισε να παράγει ποιήματα, τα οποία δημοσιεύονταν σε διάφορα φιλολογικά περιοδικά και το 1936 παρουσίασε την πρώτη της ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο Tolm ja tuli (Σκόνη και φωτιά), η οποία δέχτηκε ως επί το πλείστον θετικές κριτικές, χαρίζοντας στην Άλβερ περίοπτη θέση στο ποιητικό προσκήνιο της χώρας. Την ίδια εποχή ανήκε στη λογοτεχνική ομάδα των Προφητών που περιλάμβανε στις τάξεις της μεταξύ άλλων τον Μπέρναρντ Κάνγκρο, τον Ούκου Μάσινγκ, την Κέρστι Μέριλαας αλλά και τον, μετέπειτα σύζυγο της Άλβερ, Χέιτι Τάλβικ, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1937. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την οριστική προσάρτηση της Εσθονίας και των υπόλοιπων βαλτικών κρατών στη Σοβιετική Ένωση, ο σύζυγός της εκτοπίστηκε στη Σιβηρία όπου εικάζεται πως πέθανε κατά τα μέσα του 1947. Μετά από αυτήν την εξέλιξη η Άλβερ αποσύρθηκε για δεκαετίες από τη συγγραφή βγάζοντας τα προς το ζην ως μεταφράστρια, ασχολία στην οποία είχε επιδοθεί και κατά τη δεκαετία του 1930. Αυτή η απόφασή της ερμηνεύεται ως αντίδραση στη σοβιετική κυριαρχία επί της πατρίδας της, ενώ επισημαίνεται και το ότι μετά τον εκτοπισμό και την εξαφάνιση του Τάλβικ, ήταν αδύνατον για την Άλβερ να γράψει ποίηση που να ήταν ανεκτή από τις αρχές. Σημαντικό μεταφραστικό της έργο ήταν η απόδοση στα εσθονικά του Ευγένιου Ονέγκιν του Πούσκιν που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες από το 1957 μέχρι το 1963 στο λογοτεχνικό περιοδικό Looming (Δημιουργία), ενώ παράλληλα μετέφρασε και έργα του Γκαίτε. Το 1966, μετά από απουσία τριάντα ετών παρουσίασε τη δεύτερη ποιητική συλλογή της με τίτλο Tähetund, η οποία περιλάμβανε παλαιότερα αλλά και νέα ποιήματά της και χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα σπουδαιότερα ποιητικά έργα της δεκαετίας. Άλλα έργα τα επόμενα χρόνια ήταν το Eluhelbed (1971), η Ιπτάμενη πόλη (1979) και το Korallid Emajões: luuletusi (1986). Πέθανε στο Ταρτού, την 19η Ιουνίου του 1989. Tuulearmuke (1927) Tolm ja tuli (1936) Tähetund (1966) Korallid Emajões: luuletusi (1986) Η Άλβερ συγκαταλέγεται στους κορυφαίους Εσθονούς ποιητές και χαρακτηρίζεται ως η μεγάλη κυρία της ποίησης της χώρας της. Το 2006, με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό ετών από τη γέννησή της, ιδρύθηκε στη - γενέτειρά της - Γιόγκεβα μουσείο αφιερωμένο στην προσωπικότητα και το έργο της.

Η Ελισάβετ ''Μπέτι'' Άλβερ (εσθονικά: Betti Alver, 10/23 Νοεμβρίου 1906 - 19 Ιουνίου 1989) ήταν Εσθονή λογοτέχνιδα. Θεωρείται μια από τις σημαντικότερες παρουσίες της εσθονικής ποίησης, ενώ ασχολήθηκε επίσης με την πεζογραφία, τη συγγραφή θεατρικών έργων και τη μετάφραση.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B9_%CE%86%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%81

Ολοκληρωμένο Σύστημα Ταξινομικών Πληροφοριών

Το ITIS παρέχει μια αυτοματοποιημένη βάση δεδομένων επιστημονικών και κοινών ονομασιών για τα είδη έμβιων όντων. Το 2016 περιείχε περισσότερες από 840.000 επιστημονικές ονομασίες, συνώνυμα και κοινές ονομασίες για έμβια όντα, χερσαία και υδρόβια, από όλα τα βασίλεια των έμβιων όντων (ζώα, φυτά, μύκητες και μικρόβια).Τα δεδομένα που παρουσιάζει το ITIS θεωρούνται δημόσιες πληροφορίες και μπορούν να διανεμηθούν και να αντιγραφούν δωρεάν και χωρίς περιορισμούς, αλλά απαιτείται να αναφέρεται ως πηγή το ITIS. Συχνά το Ολοκληρωμένο Σύστημα Ταξινομικών Πληροφοριών χρησιμοποιείται ως η de facto πηγή ταξινομικών δεδομένων σε εγχειρήματα που σχετίζονται με την εφαρμογή της πληροφορικής σε θέματα βιοποικιλότητας.Το ITIS εκχωρεί στην κάθε επιστημονική ονομασία έναν μοναδικό και σταθερό ταξινομικό σειριακό αριθμό (TSN) ως τον «κοινό παρονομαστή» για την πρόσβαση στις πληροφορίες για ποικίλα θέματα, π.χ. τα είδη-εισβολείς, τα αποδημητικά πτηνά, τα αλιευτικά αποθέματα, τα είδη αμφιβίων με μειούμενους πληθυσμούς, τα ζιζάνια και τις νέες νόσους. Παρουσιάζει τις ονομασίες με μια πρότυπη ταξινόμηση, που περιλαμβάνει τις σχετικές βιβλιογραφικές πληροφορίες. Επιπροσθέτως παρέχονται οι κοινές ονομασίες στις μείζονες επίσημες γλώσσες της αμερικανικής ηπείρου (αγγλική, γαλλική, ισπανική και πορτογαλική). Το ITIS και ο διεθνής συνεργάτης του, η ένωση «Species 2000», συνεργάζονται για την ετήσια παραγωγή του Catalogue of Life («Καταλόγου της ζωής»), ενός καταλόγου ελέγχου και ευρετηρίου των ειδών όλου του κόσμου. Στόχος του «Καταλόγου της ζωής» ήταν αρχικώς η ολοκλήρωση του παγκόσμιου καταλόγου ελέγχου του 1,9 εκατομμυρίου ειδών που ήταν γνωστά στην επιστήμη το έτος 2011. Τον Μάιο του 2012 ο κατάλογος έφθασε το 1,4 εκατομμύριο είδη, γεγονός που θεωρήθηκε σημαντικό ορόσημο στο να θεωρείται στοιχειωδώς ενημερωμένος, ενώ σήμερα (Σεπτέμβριος 2022) ο κατάλογος αριθμεί 2.067.951 είδη. Ωστόσο σήμερα είναι πλέον γνωστά στην επιστήμη περισσότερα από 2,2 εκατομμύρια είδη. Το ITIS και ο Catalogue of Life αποτελούν τον πυρήνα της Εγκυκλοπαίδειας της ζωής, ενός διαδικτυακού εγχειρήματος που αναγγέλθηκε το 2007 και ανέβηκε στο Διαδίκτυο το 2008. Agriculture and Agri-Food Canada (Καναδάς) Comisión Nacional para el Conocimiento y Uso de la Biodiversidad (CONABIO, Μεξικό) Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας των ΗΠΑ Υπηρεσία Εθνικών Πάρκων των ΗΠΑ NatureServe Ίδρυμα Σμιθσόνιαν (ΗΠΑ) Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος (ΗΠΑ) Γεωλογική Υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών Υπηρεσία Ιχθύων και Άγριας Ζωής (ΗΠΑ) Εγκυκλοπαίδεια της ζωής The Plant List Wikispecies World Register of Marine Species Ο ιστότοπος του ITIS Ο μεξικανικός εταίρος: Η Comisión Nacional para el Conocimiento y Uso de la Biodiversidad (CONABIO)

Το Ολοκληρωμένο Σύστημα Ταξινομικών Πληροφοριών ή Σύστημα Ολοκληρωμένων Ταξινομικών Πληροφοριών (αγγλ. Integrated Taxonomic Information System, ITIS) είναι μια σύμπραξη κρατικών υπηρεσιών σχεδιασμένη για την παροχή συνεπών και αξιόπιστων πληροφοριών ταξινομήσεως των ειδών των ζωντανών οργανισμών (ζώων, φυτών, μυκήτων και μικροβίων). Αρχικώς το ITIS συστάθηκε το 1996 ως μια διυπηρεσιακή ομάδα στο εσωτερικό του ομοσπονδιακού κράτους των ΗΠΑ, που περιελάμβανε αρκετές διαφορετικές ομοσπονδιακές υπηρεσίες. Σήμερα έχει εξελιχθεί σε ένα διεθνές εγχείρημα, με τη συμμετοχή κρατικών υπηρεσιών του Καναδά και του Μεξικού. Το σύστημα αρύεται δεδομένα από μια μεγάλη κοινότητα ειδικών ταξινομιστών. Το βασικό προσωπικό περιεχομένου εργάζεται στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ Ουάσινγκτον, ενώ υπηρεσίες IT παρέχονται από τα γραφεία της Γεωλογικής Υπηρεσίας των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ντένβερ. Το ITIS επικεντρώνεται στα είδη της Βόρειας Αμερικής, αλλά πολλές φορές συνεργάζεται με πολυάριθμες ομάδες βιολόγων σε όλο τον κόσμο και με άλλες υπηρεσίες και οργανισμούς προκειμένου να αυξήσει την παγκόσμια κάλυψη των ζωντανών όντων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF_%CE%A3%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%A4%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%A0%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%BD

Πολύπλοκα βιολογικά δίκτυα

Το δίκτυο (ή γράφος) ορίζεται ως μία συλλογή από κόμβους/κορυφές και ακμές/συνδέσμους που δημιουργούν ένα χάρτη αναπαράστασης αλληλεπιδράσεων. Η θεωρία των δικτύων συντελεί στην κατανόηση των βασικών αρχών της δημιουργίας και της εξέλιξης διαφόρων πολύπλοκων τεχνολογικών και κοινωνικών δικτύων, γεγονός που καταδεικνύει ότι παρόμοιοι νόμοι μπορεί να διέπουν τα περισσότερα δίκτυα στη φύση, επιτρέποντας τη χρήση της τεχνογνωσίας από γνωστά μη βιολογικά συστήματα για το χαρακτηρισμό των βιολογικών λειτουργιών. Έχουν αναπτυχθεί διάφορες μέθοδοι (μέσω αλγορίθμων) που σκοπό έχουν να ομαδοποιήσουν τις αλληλεπιδράσεις ή να προσδιορίσουν τα τοπολογικά χαραστηριστικά του δικτύου, όπως είναι οι βαθμοί των ακμών, τα λειτουργικά μοτίβα (motifs) κ.α. Θεωρείται ότι τα βιολογικά δίκτυα επιδεικνύουν συγκεκριμένα μοτίβα αλληλεπίδρασης ανάλογα με την βιολογική διεργασία που περιγράφουν (πρωτεϊνικά σύμπλοκα, σηματοδοτικούς καταρράκτες (signaling cascades), ρυθμιστικά μεταγραφικά δίκτυα κ.α.), συνεπώς η παρατήρηση της μορφής ενός τέτοιου δικτύου συντελεί στη διεξαγωγή διαφόρων βιολογικών συμπερασμάτων. Ανάλογα με το είδος των αλληλεπιδράσεων, τα δίκτυα μπορεί να είναι κατευθυνόμενα (κατευθυνόμενος γράφος), όπου οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο οποιωνδήποτε κόμβων έχουν μια προκαθορισμένη κατεύθυνση, ή μη-κατευθυνόμενα (μη-καθορισμένη κατεύθυνση). Υπάρχουν 3 μοντέλα που έχουν άμεση επίδραση στην κατανόηση των βιολογικών δικτύων: τα τυχαία δίκτυα (random networks), τα μη-κλιμακούμενα δίκτυα (scale-free networks) και τα ιεραρχικά δίκτυα (hierarchical networks). Τα βασικά μέτρα που χαρακτηρίζουν ένα δίκτυο είναι: ο βαθμός k (degree), η κατανομή του βαθμού P(k) (degree distribution), ο εκθέτης του βαθμού γ (degree exponent), το μέσο μήκος διαδρομής <l> (mean path length) και ο συντελεστής ομαδοποίησης C (clustering coefficient) του δικτύου. Ο μέσος βαθμός, το μέσο μήκος διαδρομής και ο μέσος συντελεστής ομαδοποίησης εξαρτώνται από τον αριθμό των κόμβων και των συνδέσμων του δικτύου, ενώ οι κατανομές P(k) και C(k) είναι ανεξάρτητες από το μέγεθος του δικτύου και συνεπώς συμπυκνώνουν τα γενικά χαρακτηριστικά του, γεγονός που επιτρέπει τη χρήση τους για την κατάταξη των διαφόρων δικτύων. Τυχαία δίκτυα Το μαθηματικό μοντέλο των Erdös-Rényi για ένα τυχαίο δίκτυο ξεκινά με Ν κόμβους και συνδέει κάθε ζευγάρι κόμβων με πιθανότητα p, που δημιουργεί ένα γράφημα με περίπου p N ( N − 1 ) 2 {\displaystyle {\frac {pN(N-1)}{2}}} τυχαία τοποθετημένους συνδέσμους. Οι βαθμοί των κόμβων ακολουθούν την κατανομή Poisson που υποδεικνύει ότι οι περισσότεροι κόμβοι έχουν περίπου τον ίδιο αριθμό συνδέσμων. Η ουρά της κατανομής του βαθμού P(k) μειώνεται εκθετικά, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι κόμβοι που απέχουν σημαντικά από το μέσο όρο είναι εξαιρετικά σπάνιοι. Ο συντελεστής ομαδοποίησης είναι ανεξάρτητος από τον βαθμό του κόμβου, συνεπώς η C(k) απεικονίζεται ως μια οριζόντια γραμμή αν υπολογιστεί ως συνάρτηση του k. Το μέσο μήκος διαδρομής είναι ανάλογο του λογαρίθμου του μεγέθους του δικτύου, I ≃ l o g N {\displaystyle I\simeq logN} , που δείχνει ότι χαρακτηρίζεται από τις ιδιότητες του μικρο-περιβάλλοντος (small-world). Μη-κλιμακούμενα δίκτυα Χαρακτηρίζονται από μία κατανομή του βαθμού που ακολουθεί την κατανομή νόμου δύναμης (power law). Η πιθανότητα ένας κόμβος να έχει k συνδέσμους ακολουθεί τη συνάρτηση P ( k ) ≃ k − γ {\displaystyle P(k)\simeq k-\gamma } , όπου γ είναι ο εκθέτης του βαθμού. Η πιθανότητα ένας κόμβος να είναι υψηλά συνδεδεμένος είναι στατιστικώς πιο σημαντική απ’ ότι σε ένα τυχαίο γράφημα, ενώ οι ιδιότητες του δικτύου συχνά καθορίζονται από ένα σχετικά μικρό αριθμό υψηλά συνδεδεμένων κόμβων που είναι γνωστοί ως κεντρικοί κόμβοι (hubs). Στο μοντέλο των Barabási-Albert για τα μη-κλιμακούμενα δίκτυα, σε κάθε δεδομένη στιγμή ένας κόμβος με M συνδέσμους προστίθεται στο δίκτυο και συνδέεται με έναν ήδη υπάρχοντα κόμβο i με πιθανότητα Π i = k i ∑ j k j {\displaystyle ~\Pi _{i}={\frac {k_{i}}{\sum \limits _{j}k_{j}}}} , όπου k i {\displaystyle k_{i}} είναι ο βαθμός του κόμβου i και j είναι ο δείκτης που υποδηλώνει το άθροισμα των κόμβων του δικτύου. Το δίκτυο που δημιουργείται από αυτή την αναπτυξιακή διαδικασία έχει μία κατανομή βαθμού από έναν νόμο ισχύος που χαρακτηρίζεται από τον εκθέτη του βαθμού γ=3. Τέτοιες κατανομές απαντώνται ως ευθείες γραμμές σε ένα λογαριθμικό-λογαριθμικό διάγραμμα. Το δίκτυο που βασίζεται σε αυτό το μοντέλο δεν έχει εγγενή δομοστοιχείωση (modularity), συνεπώς η C(k) είναι ανεξάρτητη του k. Τα μη-κλιμακούμενα δίκτυα που έχουν εκθέτη βαθμού 2<γ<3, ένα εύρος που παρατηρείται στα περισσότερα βιολογικά και μη-βιολογικά δίκτυα, είναι υπερβολικά μικρά, με το μέσο μήκος διαδρομής να ακολουθεί τη σχέση I ≃ l o g l o g N {\displaystyle I\simeq loglogN} , η οποία είναι πολύ πιο σύντομη από τη logN που χαρακτηρίζει τα τυχαία δίκτυα μικρών περιβαλλόντων. Ιεραρχικά δίκτυα Για τη συνύπαρξη της δομοστοιχείωσης (modularity), της τοπικής ομαδοποίησης (clustering) και της μη-κλιμακούμενης τοπολογίας (network topology) σε πολλά πραγματικά συστήματα, πρέπει να υποτεθεί πως οι ομάδες ενώνονται με ένα επαναληπτικό τρόπο, δημιουργώντας ένα ιεραρχικό δίκτυο. Το πρωταρχικό σημείο αυτής της κατασκευής είναι μια μικρή ομάδα τεσσάρων πυκνά συνδεδεμένων κόμβων. Στη συνέχεια, δημιουργούνται τρεις επαναλήψεις αυτής της δόμησης και οι τρεις εξωτερικοί κόμβοι των επαναλαμβανόμενων ομάδων συνδέονται με τον κεντρικό κόμβο της παλαιότερης ομάδας, γεγονός που παράγει μια μεγάλη δόμηση 16 κόμβων. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται μέχρι τη δόμηση 64 κόμβων. Το μοντέλο των ιεραρχικών δικτύων συνδέει άψογα μια μη κλιμακούμενη τοπολογία με μια εγγενή σπονδυλωτή (modular) δομή που έχει κατανομή βαθμού με νόμο ισχύος. Η ιεραρχική αρχιτεκτονική υποδηλώνει πως αραιά συνδεδεμένοι κόμβοι είναι μέρος υψηλά ομαδοποιημένων περιοχών, με την επικοινωνία μεταξύ των υψηλά ομαδοποιημένων γειτονιών να διατηρείται από ορισμένους κεντρικούς κόμβους. Το ιεραρχικό μοντέλο δικτύου ενσωματώνει άψογα μια τοπολογία χωρίς κλίμακα με μια εγγενή σπονδυλωτή (modular) δομή, με τη δημιουργία ενός δικτύου που διαθέτει κατανομή βαθμoύ που ακολουθεί έναν νόμο ισχύος, με εκθέτη βαθμού γ = 1 + n 4 n 3 = 2.26 {\displaystyle \gamma =1+{\frac {n_{4}}{n_{3}}}=2.26} και ένα μεγάλο μέσο συντελεστή ομαδοποίησης < C >≃ 0.6 {\displaystyle <C>\simeq 0.6} , ανεξάρτητο από το μέγεθος του συστήματος. Η πιο σημαντική υπογραφή της ιεραρχικής δομοστοιχείωσης είναι η κλιμάκωση του συντελεστή ομαδοποίησης που ακολουθεί τη σχέση C ( k ) ≃ k − 1 {\displaystyle C(k)\simeq k-1} , δηλαδή μια ευθεία γραμμή με κλίση -1 σε ένα λογαριθμικό-λογαριθμικό διάγραμμα. Οι πρωτεΐνες μεταφέρουν ρυθμιστικά σήματα στο κύτταρο, καταλύουν ένα μεγάλο αριθμό χημικών διεργασιών και ο ρόλος τους είναι κρίσιμος για την σταθερότητα του κυττάρου. Οι ενδοκυτταρικές αλληλεπιδράσεις είναι εξαιρετικά μεγάλες σε αριθμό, συνεπώς κατά την προσπάθεια ταυτοποίησής τους προκύπτουν πολλά ψευδά θετικά και ψευδά αρνητικά αποτελέσματα. Οι ταυτοποιημένες αλληλεπιδράσεις μπορούν να αναπαρασταθούν ως δίκτυο, συγκεκριμένα ως μη κατευθυνόμενος γράφος, με το σύνολο των κόμβων να αποτελούν τις πρωτεΐνες και το σύνολο των ακμών τις πρωτεϊνικές αλληλεπιδράσεις. Αυτή η αναπαράσταση είναι πολύ απλοποιημένη καθώς αγνοεί όλες τις βιοχημικές ιδιότητες και τη δυναμική των αλληλεπιδράσεων και της τοπολογίας. Οι πρωτεϊνικές αλληλεπιδράσεις (protein-protein interaction) μπορούν να διακριθούν με βάση το μηχανισμό αλληλεπίδρασής τους, την αλληλεπίδραση μεταξύ τομέων των πρωτεϊνών (domain - domain interaction), που χαρακτηρίζεται από μεγάλη σταθερότητα, και από μια μικρή περιοχή συνδεσιμότητας ( domain-linear motif). Το δίκτυο έχει υψηλό βαθμό ετερογένειας, με ένα μικρό αριθμό πρωτεϊνών που χαρακτηρίζονται από μεγάλη συνδεσιμότητα και αναφέρονται ως κεντρικοί κόμβοι (hubs), σε αντίθεση με την πλειοψηφία των πρωτεϊνών που χαρακτηρίζονται από λίγες συνδέσεις. Οι υψηλά συνδεδεμένες πρωτεΐνες (hubs) έχει παρατηρηθεί ότι σχετίζονται με βασικά λειτουργικά γονίδια και διακρίνονται σε εκείνες που έχουν σταθερούς δεσμούς πρόσδεσης και σε εκείνες που η πρόσδεσή τους πραγματοποιείται σε διαφορετική χρονική στιγμή ή τοποθεσία. Η σημαντικότητα και η κρισιμότητα των υψηλά συνδεδεμένων πρωτεϊνών (hubs) στη λειτουργία του κυττάρου έγκειται επίσης στο γεγονός ότι συνδέονται με άλλες υψηλά συνδεδεμένες πρωτεΐνες (hubs). Τα πρωτεϊνικά δίκτυα χαρακτηρίζονται από υψηλό βαθμό λειτουργικότητας και συντονισμού, που καταδεικνύεται από τα υπερσυνδεδεμένα υποδίκτυα ακολουθώντας τον κανόνα του δικτύου μικρο-περιβάλλοντος (small-world network) όπως και τα περισσότερα βιολογικά δίκτυα . Το μεταγραφωματικό δίκτυο (trascriptomics network) αναφέρεται στο μηχανισμό της έκφρασης και ρύθμισης των γονιδίων. Το καλύτερα μελετημένο δίκτυο για τους προκαρυώτες είναι το βακτήριο της Escherichia coli (E.coli) , ενώ για τους ευκαρυώτες είναι η ζύμη Saccharomyces cerevisiae. Παρά το γεγονός πως οι δύο οργανισμοί ανήκουν σε διαφορετικά βασίλεια, αντιπροσωπεύονται από το ίδιο είδος δικτύου. Μελετάται ως ένας κατευθυνόμενος γράφος με κόμβους που αντιπροσωπεύουν είτε ένα γονίδιο (ευκαρυώτες) είτε ένα οπερόνιο (προκαρυώτες) ή ένα μεταγραφικό παράγοντα, ενώ η αλληλεπίδραση (σύνδεσμος) κατευθύνεται από το γονίδιο-ρυθμιστή στο ρυθμιζόμενο γονίδιο. Γονίδια τα οποία διαδραματίζουν σημαντικό ρυθμιστικό ρόλο, κωδικοποιώντας μεταγραφικούς παράγοντες ή ρυθμιστικές πρωτεΐνες, δεσμεύονται σε συγκεκριμένες περιοχές του DNA των ρυθμιζόμενων γονιδίων, ενεργοποιώντας ή αναστέλλοντας τη μεταγραφή τους. Ακολούθως, τα ρυθμιζόμενα γονίδια συμμετέχουν σε επαναλαμβανόμενα μονοπάτια, τα οποία με τη σειρά τους σχηματίζουν ανατροφοδοτούμενα κυκλώματα. Πρόσφατες μελέτες εντόπισαν και χαρακτήρισαν το διαφορετικό μηχανισμό αλληλεπίδρασης και τον κατηγοριοποίησαν σε μοτίβα. Ένας αριθμός από θεωρητικές προσεγγίσεις προσπαθούν να περιγράψουν το μεταβολικό δίκτυο και τη λειτουργία του. Ένα μεταβολικό δίκτυο δεν είναι τυχαίο δίκτυο (random network) και ακολουθεί την τοπολογία του μη κλιμακούμενου δικτύου (scale-free network). Μπορεί να παρομοιαστεί με κατευθυνόμενο γράφο όπου οι μεταβολίτες και τα ένζυμα αποτελούν τους κόμβους και οι ακμές αναπαριστούν τις διάφορες αντιδράσεις. Ένας μικρός αριθμός από μεταβολίτες λειτουργούν ως κεντρικοί κόμβοι (hubs) με υψηλή συνδεσιμότητα και συμμετοχή σε πολλές αντιδράσεις. Είναι γνωστό ότι τα λειτουργικά του στοιχεία (δλδ. οι κόμβοι) δομούνται με ιεραρχικό τρόπο. Εκτελούνται μικρές αντιδράσεις σε τοπικό επίπεδο (small world network) αλλά και μεταξύ ισχυρών λειτουργικών στοιχείων με υψηλό συντελεστή συνδεσιμότητας. Από τα πιο περίπλοκα δίκτυα που συναντώνται στον φυσικό κόσμο και τα λιγότερο κατανοητά είναι τα νευρωνικά δίκτυα, η βασική μονάδα δόμησης των οποίων είναι ένα κύτταρο που ονομάζεται νευρώνας. Κάθε νευρώνας συνδέεται με πολλούς άλλους με συνδέσεις που ονομάζονται συνάψεις. Οι διασυνδέσεις των νευρώνων φαίνονται τυχαίες, αλλά παρόλα αυτά φαίνεται να έχουν δημιουργηθεί με μεγάλη ακρίβεια. Ένα νευρωνικό δίκτυο είναι ένας κατευθυνόμενος γράφος που αποτελείται από κόμβους που αντιπροσωπεύουν νεύρα ή κατηγορίες νευρώνων και οι ακμές αντιπροσωπεύουν τις συνάψεις μεταξύ των νευρώνων. Το σύστημα είναι καλά μελετημένο στο νηματώδη Caenorhabditis elegans (C.elegans). Παρατηρούνται ομοιότητες μεταξύ νευρωνικών και μεταγραφομικών δικτύων που οφείλονται στο γεγονός ότι και τα δύο δίκτυα μεταφέρουν κάποιου είδους πληροφορία που ρυθμίζεται από βιοχημικά σήματα . Σε ένα τροφικό δίκτυο περιγράφεται η αλληλεπίδραση μεταξύ των οργανισμών που το αποτελούν και πως αυτοί είναι συνδεδεμένοι. Κάθε στοιχείο του δικτύου είναι κυνηγός ή θήραμα και συνδέονται μέσω τροφικών αλληλεπιδράσεων. Οι κόμβοι αναπαριστούν ομάδες ειδών και οι ακμές κατευθύνονται από τον θηρευτή στο θήραμα. Οι τροφικές αλληλεπιδράσεις δείχνουν την ροή της ενέργειας που μεταφέρεται ανάμεσα στα μέλη του δικτύου. Η ενδεχόμενη απουσία των ειδών που χαρακτηρίζονται από πολλές αλληλεπιδράσεις συνεπάγεται τρομακτικές επιπτώσεις σε ολόκληρο το δίκτυο (οικοσύστημα). Τα συγκεκριμένα δίκτυα έχουν μελετηθεί εκτενώς σε διαφορετικά οικοσυστήματα από τα βάθη των ωκεανών έως και τα χερσαία σύνθετα οικοσυστήματα και η βασική τους δομή είναι ίδια . Τα πρωτεϊνικά δίκτυα αλληλεπίδρασης απεικονίζουν τη σύνδεση των πρωτεϊνών και πώς αυτές αλληλεπιδρούν μια δεδομένη στιγμή μέσα σ’ ένα κύτταρο. Παρόλα αυτά οι πρωτεΐνες έχουν δυναμική αλλαγή στον χώρο και στον χρόνο ανάλογα με τις συνθήκες στις οποίες πρέπει να προσαρμοστούν (φυσιολογικές και μη φυσιολογικές). Επομένως τα πρωτεϊνικά δίκτυα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δείκτες για την απεικόνιση ή πρόβλεψη μιας ασθένειας. Έχει δημιουργηθεί πληθώρα δικτύων αλληλεπίδρασης από διάφορα παθογόνα, όπως είναι οι ιοί Herpes Virus (KSHV) και έρπης ζωστήρ (VZV).Τα ιικά δίκτυα έχουν διακριτά σύνολα και τοπολογίες, ενώ διαφέρουν συγκριτικά με τα κυτταρικά δίκτυα που έχουν περιγραφεί μέχρι σήμερα. Ενώ τα κυτταρικά βιολογικά δίκτυα χαρακτηρίζονται από μικρά περιβάλλοντα (small-worlds), όπου μικρός αριθμός ακμών συνδέει περιοχές κόμβων πολύ συνδεδεμένες μεταξύ τους, στα ιικά δίκτυα δεν παρουσιάζονται ανάλογα πρότυπα, γεγονός που χαρακτηρίζει το μέγεθος της αστάθειας των συστημάτων τους. Όταν έρθουν σε επαφή με τον ξενιστή (κυτταρικό δίκτυο), τα ιικά δίκτυα τους προσομοιάζουν τα φυσιολογικά κυτταρικά δίκτυα. Η μελέτη τέτοιων δικτύων αλληλεπίδρασης βοηθά στην κατασκευή μορίων-αναστολείς για ασθένειες που προκαλούνται από παθογόνους μικροοργανισμούς. Με την δυνατότητα που παρέχουν οι τεχνικές υψηλής απόδοσης στη μεταγραφομική των οργανισμών, κατασκευάζονται δίκτυα που έχουν τη δυνατότητα αποτύπωσης της δυναμικής αλλαγής που προκύπτει κατά την εξέλιξη μιας ασθένειας μέσω των αλληλεπιδράσεων των πρωτεϊνών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δύναται να γίνει η ταυτοποίηση ρυθμιστικών παραγόντων σε διάφορες ασθένειες. Στη φαρμακευτική βιομηχανία οι χημικοί προσπαθούν να κατασκευάσουν ουσίες με ικανότητα πρόσδεσης σε κάποια πρωτεΐνη, προκειμένου να αλλάξουν τις βιοχημικές ή βιοφυσικές ιδιότητες, γεγονός που συνεπάγεται τις πολλαπλές αλλαγές στη λειτουργία της. Απώτερος στόχος αυτής της προσπάθειας είναι η αντιμετώπιση μιας συγκεκριμένης ασθένειας. Αρκετά σημαντικές πτυχές της διαδικασίας κατασκευής τέτοιων ουσιών αποτελούν η αναγνώριση στόχου, ο προσδιορισμός του μηχανισμού δράσης και η ταυτοποίηση βιοδεικτών (biomarkers) για τα επιμέρους κλινικά πειράματα. Όσα προαναφέρθηκαν μπορούν να προκύψουν από τα δίκτυα αλληλεπίδρασης πρωτεϊνών. Παράλληλα, πολύ σημαντικό είναι οι επιστήμονες να γνωρίζουν τα μοριακά μονοπάτια που σχετίζονται με μια ασθένεια. Οι εκτεταμένες μελέτες που αφορούν στις νόσους σε μοριακό επίπεδο, παρέχουν ένα μεγάλο κατάλογο γονιδίων που σχετίζονται με διάφορες ασθένειες. Τα βιολογικά δίκτυα σε συνδυασμό με τις συστηματικές πληροφορίες που υπάρχουν για διάφορες χημικές ουσίες και τους στόχους τους, δίνει την δυνατότητα να αναλυθούν δίκτυα στόχων φαρμάκων ως μέρος ενός κυτταρικού δικτύου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι δυνατή η αξιολόγηση της σχέσης φαρμάκου-στόχου, ενώ παράλληλα παρέχεται η δυνατότητα ποσοτικής μελέτης της καταστροφής του στόχου και του τρόπου με τον οποίο η μεταβολή αυτή επηρεάζει όλο το δίκτυο (κύτταρο). Εάν αυτή η αλληλεπίδραση προκαλεί τη μείωση των γονιδίων στόχων μιας ασθένειας, είναι πιθανό να οδηγήσει στην ανακάλυψη ενός νέου φαρμάκου. Όλα τα παραπάνω ενισχύονται με την αυξανόμενη βελτίωση της γενετικής βάσης της νόσου, διότι επιτρέπουν τη δημιουργία φαρμάκων που να είναι εξειδικευμένα ως προς τα γονίδια (άρα και τις πρωτεΐνες) που σχετίζονται άμεσα με τη νόσο . Παρά τη σημαντική ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων, τα μοριακά βιολογικά δίκτυα βρίσκονται ακόμα σε πολύ πρωταρχικά στάδια. Μελλοντική πρόοδος αναμένεται σε πολλές κατευθύνσεις, που κυμαίνονται από την ανάπτυξη νέων θεωρητικών μεθόδων για τον χαρακτηρισμό της τοπολογίας των δικτύων έως τη γνώση της δυναμικής των ομάδων μοτίβων και της βιολογικής λειτουργίας. Το πιο σημαντικό σημείο είναι η αναγκαιότητα ενίσχυσης της ικανότητας συλλογής δεδομένων, γεγονός που απαιτεί την ανάπτυξη τεχνικών υψηλής ευαισθησίας. Δεδομένης της απουσίας τέτοιων δεδομένων, ολόκληρες περιοχές από σημαντικά λειτουργικά κυτταρικά δίκτυα παραμένουν εντελώς ανεξερεύνητες. Επιπρόσθετα, το μεγαλύτερο ερευνητικό κομμάτι με τα τωρινά δεδομένα εστιάζει στην ολότητα των αλληλεπιδράσεων σε πολύ συγκεκριμένα περιβάλλοντα και σε περιορισμένο χώρο. Καταληκτικά, οι περισσότερες μελέτες μέχρι στιγμής έχουν εστιάσει σε διαφορετικά υποσύνολα των πολύπλοκων κυτταρικών δικτύων. Ολοκληρωμένες μελέτες που θα επιτρέψουν τη συνολική θεώρηση των αλληλεπιδράσεων, μπορεί να προσφέρουν επιπλέον γνώσεις όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο το δίκτυο των δικτύων συμβάλει στην παρατηρούμενη συμπεριφορά του εκάστοτε βιολογικού συστήματος. Το συνολικό κυτταρικό δίκτυο ενός οργανισμού είναι ο απώτερος σκοπός της βιολογίας δικτύων και της βιολογίας συστημάτων .

Τα πολύπλοκα βιολογικά δίκτυα είναι μία μορφή περιγραφής και απεικόνισης των διάφορων αλληλεπιδράσεων μεταξύ των μορίων (π.χ. βιομορίων) ενός κυττάρου. Οι αλληλεπιδράσεις αυτές δημιουργούν δίκτυα τα οποία δεν είναι ανεξάρτητα αλλά σχηματίζουν ένα «δίκτυο των δικτύων», που καθορίζει τη συμπεριφορά του κυττάρου ή ολόκληρων οργανισμών. Στα κυτταρικά συστήματα οι κόμβοι αντιπροσωπεύουν τους μεταβολίτες και τα μακρομόρια, όπως είναι οι πρωτεΐνες, το RNA και τα γονίδια, ενώ οι ακμές ή σύνδεσμοι αντιπροσωπεύουν τις διάφορες φυσικές, βιοχημικές και λειτουργικές αλληλεπιδράσεις που μπορούν να προσδιοριστούν από πληθώρα τεχνολογιών. Η δημιουργία πολύπλοκου βιολογικού δικτύου αποτελεί μία από τις εφαρμογές της βιολογίας συστημάτων. Ο αναπτυσσόμενος αυτός τομέας μέσω των τεχνικών υψηλής απόδοσης (high throughput methods) συμβάλει στη συγκέντρωση πληθώρας πληροφοριών που αφορούν στη γονιδιωματική, μεταγραφωματική, πρωτεϊνωματική, επιγονιδιωματική, μεταβολιτωματική αλλά και άλλων πληροφοριών σε κυτταρικό επίπεδο. Σκοπός της βιολογίας συστημάτων αποτελεί η προσέγγιση της δομής και της λειτουργικής αρχιτεκτονικής κυττάρων, οργανισμών, βιολογικών συστημάτων καθώς και ο τρόπος με τον οποίο αυτά αλληλεπιδρούν δυναμικά με το περιβάλλον τους. Τα πολύπλοκα βιολογικά δίκτυα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αναπαράσταση ενός φαινομένου αλληλεπίδρασης σε μοριακό επίπεδο, αλλά και ως μοντέλα πρόβλεψης μέσω της θεωρίας των δικτύων και της στατιστικής. Τα βιολογικά δίκτυα μπορεί να αφορούν αλληλεπιδράσεις ανάμεσα σε μόρια, κύτταρα ή ολόκληρους οργανισμούς .

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1_%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%B1

Ιωάννης Αβράμιος

Ο Αβράμιος διετέλεσε εφημέριος της ελληνικής εκκλησίας της Βενετίας, καθώς επίσης εργάστηκε σε διάφορα τυπογραφεία της πόλης, όπου είχε τον ρόλο του διορθωτή εκκλησιαστικών βιβλίων. Επιπλέον, υπήρξε και διδάσκαλος στη Ζάκυνθο όπως επίσης και στην κοινοτική σχολή της Βενετίας, έως ότου εκδιώχθηκε από τον Μελέτιο Τυπάλδο, τον μητροπολίτη.Μετά τον διωγμό του κατέφυγε στο Βουκουρέστι, όπου έτυχε της προστασίας και της φιλίας του Ιωάννη Κωνσταντίνου Βασσαραβά, ηγεμόνα της Ουγγαροβλαχίας. Εκεί, η εκδοτική και διδακτική του δράση υπήρξε έντονη. Το 1716, έλαβε μέρος στη συνωμοσία εναντίον του Μαυροκορδάτου. Η συμμετοχή του αυτή τον οδήγησε στο να φυλακιστεί στο μοναστήρι Σβαγκόβ. Οταν παρήλθε ο καιρός και απελευθερώθηκε, κατευθύνθηκε στη Βιέννη, όπου και πέθανε το 1718.

Ο Ιωάννης Αβράμιος (Βενετία 1670 – Βιέννη 1718) ήταν Έλληνας λόγιος, ιατρός, δάσκαλος και διορθωτής ελληνικών βιβλίων και ιερωμένος κρητικής καταγωγής. Οι σπουδές του αφορούσαν τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά. Έγραψε, καθώς και διόρθωσε αρκετά κείμενα, φιλοτεχνώντας και πολλές μεταφράσεις. Έργα του γνωστά, πρέπει να θεωρούνται: Απανθίσματα ποιητικά, Πολιτικόν θέατρον, Λόγοι, κ.ά.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B2%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%82

Οτταβιάνο Μαρία Σφόρτσα

Ήταν νόθος γιος τού Γκαλεάτσο-Μαρία δούκα τού Μιλάνου και της ερωμένης του Λουτσία Μαρλιάνι. Γεννήθηκε στο Μιλάνο. Το 1497 διορίστηκε από τον πάπα Αλέξανδρο ΣΤ΄ ως επίσκοπος τού Λόντι. Ο τίτλος του ήταν περισσότερο από επισκοπικός: χρησιμοποίησε τη θέση του για να εξασφαλίσει πόρους και στρατό για τις εκστρατείες τού θείου του Λουδοβίκου του μαυριτανού δούκα τού Μιλάνου. Το 1499 αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το Λόντι, όταν ο Λουδοβίκος ΙΒ΄ της Γαλλίας κατέλαβε το Μιλάνο και διόρισε διοικητή στη θέση τού επισκόπου τον Κλωντ ντε Σεϋσσέλ (Κλαούντιο Σασσατέλλι) το 1501. Το 1512 επανατοποθετήθηκε επίσκοπος τού Λόντι από τον πάπα Ιούλιο Β΄, έπειτα από την απέλαση τού Γαλλικού στρατού από την Ιταλία. Το 1515 πιέστηκε πάλι να αφήσει την επισκοπή, όταν ο Μαξιμιλιανός Σφόρτσα δούκας τού Μιλάνου και ο Ματθαίος Σίνερ επίσκοπος τού Σιόν τον υποπτεύθηκαν για συνεργασία με τους Γάλλους· άλλοι λένε ότι απλά τον ζήλευε ο Μαξιμιλιανός. Έφυγε στη Γερμανία και επέστρεψε το 1519, όταν διορίστηκε από τον πάπα Λέοντα Ι΄ ως επίσκοπος τού Αρέτσο, ανταλλάσσοντας τη θέση του Λόντι με τον Τζερόλαμο Σανσόνι. Το 1525 παραιτήθηκε από εκεί και δύο έτη μετά επέστρεψε στο Λόντι ως επικεφαλής μισθοφόρων, οι οποίοι τον βοήθησαν να σιγουρέψει τον έλεγχο της πόλης στο Μιλάνο και όχι στη Βενετία, η οποία την είχε καταλάβει από τον Κάρολο Ε΄ των Αψβούργων το 1526. Έμεινε επίσκοπος τού Λόντι ως το 1530, οπότε παραιτήθηκε. Διάδοχός του έγινε πάλι ο Τζερόλαμο Σανσόνι. Αποσύρθηκε στο Μιλάνο, όπου μετά τον θάνατο τού δούκα, διεκδίκησε τον θρόνο χωρίς όμως επιτυχία. Μετέβη στο Μουράνο. Το 1541 διορίστηκε από τον πάπα Παύλο Γ΄ ως επίσκοπος της Τερρακίνα, Πριβέρνο ε Σέτσε κσι τιτουλάριος Λατίνος Πατριάρχης Αλεξανρείας. Υπηρέτησε ως επίσκοπος Τερρακίνας, Πριβέρνο ε Σέτσε, ώσπου απεβίωσε το 1545 (κατ' άλλους 1540/41). Cheney, David M. "Diocese of Lodi". Catholic-Hierarchy.org. Retrieved June 16, 2018. (for Chronology of Bishops) [self-published] Chow, Gabriel. "Diocese of Lodi (Italy)". GCatholic.org. Retrieved June 16, 2018. (for Chronology of Bishops) [self-published] Cheney, David M. "Diocese of Latina-Terracina-Sezze-Priverno". Catholic-Hierarchy.org. Retrieved June 16, 2018. (for Chronology of Bishops) [self-published]

Ο Οτταβιάνο-Μαρία, ιταλ. Ottaviano-Maria (1475 - 1545) από τον Οίκο των Σφόρτσα ήταν ιεράρχης της Καθολικής Εκκλησίας, που υπηρέτησε ως τιτουλάριος Λατίνος Πατριάρχης της Αλεξάνδρειας (1541-45), επίσκοπος της Τερρακίνα, Πριβέρνο ε Σέτσε (1541-45), επίσκοπος τού Αρέτσο (1519-25) και επίσκοπος τού Λόντι (1497-99, 1512-19, 27-30).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%84%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%A3%CF%86%CF%8C%CF%81%CF%84%CF%83%CE%B1

Δ΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 2006-07

Ο Α.Ο. Καρδίτσα είχε 1 μηδενισμό και -1 βαθμό. Η Ανωγή είχε 2 μηδενισμούς και -6 βαθμούς. Η Αχαική είχε 1 μηδενισμό και -3 βαθμούς. Ο Πειρατής είχε 3 μηδενισμούς και -7 βαθμούς. Αγώνας κατάταξης για την παραμονή: Ζαβλάνι - Ηλειακός Λεχαινών 3-1. Ο Πανθυρεατικός είχε 1 μηδενισμό και -3 βαθμούς. Ο Αιγέας Πλωμαρίου είχε 2 μηδενισμούς και -6 βαθμούς. Η Αθηναΐδα είχε 3 μηδενισμούς και -9 βαθμούς Τα Σούρμενα είχαν 1 μηδενισμό και -3 βαθμούς. Ο Ηρακλής Νικαίας και το Κερατσίνι είχαν από 1 μηδενισμό και -3 βαθμούς. 1 ο ΑΟ Χανιά κατέλαβε τη θέση της ΑΕ Χανίων ΕΠΟ, βαθμολογία 1ου ομίλου ΕΠΟ, βαθμολογία 2ου ομίλου ΕΠΟ, βαθμολογία 3ου ομίλου ΕΠΟ, βαθμολογία 4ου όμιλος ΕΠΟ, βαθμολογία 5ου ομίλου ΕΠΟ, βαθμολογία 6ου ομίλου ΕΠΟ, βαθμολογία 7ου ομίλου ΕΠΟ, βαθμολογία 8ου ομίλου ΕΠΟ, βαθμολογία 9ου ομίλου ΕΠΟ, βαθμολογία 10ου ομίλου

Το πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής ποδοσφαίρου 2006–07 διοργανώθηκε με τη συμμετοχή 156 ομάδων, οι οποίες χωρίστηκαν σε 10 διαφορετικούς ομίλους βάσει γεωγραφικών κριτηρίων. Ο πρωταθλητής του κάθε ομίλου εξασφάλισε την άνοδό του στη Γ΄ Εθνική ενώ οι τελευταίες ομάδες του κάθε ομίλου υποβιβάστηκαν στα Τοπικά Πρωταθλήματα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%84_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2006-07

Μεγάλη Δούκισσα Μαρία Νικολάγιεβνα της Ρωσίας

Οι σύγχρονοι περιέγραψαν τη Μαρία ως ένα όμορφο κολακευτικό κορίτσι, γενικά καλοσχηματισμένο, με ανοιχτόχρωμα καστανά μαλλιά και μεγάλα μπλε μάτια που ήταν γνωστά στην οικογένεια ως "πιατάκια της Μαρίας". Ο Γάλλος δάσκαλός της Πιερ Γκιλιάρ είπε ότι η Μαρία ήταν ψηλή και καλοφτιαγμένη, με ρόδινα μάγουλα. Η Τατιάνα Μπότκινα πίστευε ότι η έκφραση στα μάτια της Μαρίας ήταν "μαλακή και απαλή". Ως βρέφος και μικρό παιδί, η φυσική εμφάνισή της συγκρίθηκε με έναν από τους αγγέλους του Botticelli. Ο Μέγας Δούκας Βλαδίμηρος Αλεξάνδροβιτς της Ρωσίας την αποκαλούσε "το ευχάριστο μωρό" λόγω της καλής της φύσης. Σαν μικρό παιδί, η μικρή Μαρία κάποτε διέφευγε από το λουτρό της και έτρεξε γυμνή πάνω και κάτω από το διάδρομο του παλατιού, ενώ η Ιρλανδή γκουβερνάντα της, Μαργαρίτα Έγκαρ, που αγαπούσε την πολιτική, συζήτησε την υπόθεση Dreyfus με έναν φίλο. "Ευτυχώς, έφτασα ακριβώς εκείνη τη στιγμή, την πήρα και την έφερα πίσω στην κυρία Έγκαρ, η οποία μιλούσε ακόμα για το Dreyfus", είχε αναφέρει η θεία της Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Αλεξάνδροβνα της Ρωσίας. Οι μεγαλύτερες αδελφές της αντιτάχθηκαν όταν συμπεριέλαβαν τη Μαρία στα παιχνίδια τους και κάποτε αναφέρθηκαν στη Μαρία ως «ετεροθαλής αδερφή» τους επειδή ήταν τόσο καλή και ποτέ δεν έμπαινε σε μπελάδες, σύμφωνα με τη Μαργαρίτα Έγκαρ στα απομνημονεύματά της. Ωστόσο, μερικές φορές η γλυκιά φύσεως Μαρία θα μπορούσε να είναι άτακτη. Κάποτε, ως μικρό κορίτσι, έκλεψε μερικά μπισκότα από το τραπέζι τσαγιού της μητέρας της. Ως τιμωρία για τη συμπεριφορά της, η γκουβερνάντα της και η Αλεξάνδρα πρότειναν να σταλθεί στο κρεβάτι. Ωστόσο, ο Νικόλαος διατύπωσε αντιρρήσεις, δηλώνοντας: «Πάντα φοβόμουν τα φτερά που μεγαλώνουν. Χαίρομαι που βλέπω ότι είναι ανθρώπινο παιδί». Η Έγκαρ σημείωσε ότι η αγάπη της Μαρίας για τον πατέρα της ήταν "σημαδεμένη" και συχνά προσπάθησε να δραπετεύσει από το παιδικό δωμάτιο για να "πάει στον μπαμπά". Όταν ο τσάρος ήταν άρρωστος με τυφοειδή, το μικρό κορίτσι φιλούσε ένα μικροσκοπικό πορτρέτο του κάθε βράδυ. Τα αδέλφια της Μαρίας ήταν η Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Νικολάγιεβνα της Ρωσίας, η Μεγάλη Δούκισσα Τατιάνα της Ρωσίας, η Μεγάλη Δούκισσα Αναστασία της Ρωσίας και ο Αλεξέι Νικολάγιεβιτς, Τσάρεβιτς της Ρωσίας. Ο ρωσικός τίτλος της Μαρίας (Velikaya Knyazhna Великая Княжна) μεταφράζεται με τον πιο ακριβή τρόπο ως "Μεγάλη Πριγκίπισσα", που σημαίνει ότι η Μαρία, ως "Αυτοκρατορική Υψηλότητα", ήταν υψηλότερη σε σχέση με άλλες Πριγκίπισσες στην Ευρώπη οι οποίες ήταν "Βασιλικές Υψηλότητες". Ο τίτλος "Μεγάλη Δούκισσα" είναι η πιο ευρέως χρησιμοποιούμενη αγγλική μετάφραση του τίτλου. Ωστόσο, σύμφωνα με την επιθυμία των γονιών της να αναθρέψουν απλώς τη Μαρία και τα αδέλφια της, ενώ ακόμη και υπάλληλοι απευθύνονταν στη Μεγάλη Δούκισσα με το όνομα και το πατρώνυμό της, "Μαρία Νικολάγιεβνα". Την αποκαλούσαν επίσης με τη γαλλική έκδοση του ονόματός της, "Μαρί", ή από τα ρωσικά ψευδώνυμα "Μάσα" ή "Μάσκα". Η Μαρία και η νεώτερη αδελφή της Αναστασία ήταν γνωστές στην οικογένεια ως "το μικρό ζευγάρι". Τα δύο κορίτσια μοιράζονταν ένα δωμάτιο, συχνά φορούσαν παραλλαγές του ίδιου φορέματος, και πέρασαν μεγάλο μέρος του χρόνου μαζί. Οι μεγαλύτερες αδελφές τους Όλγα και Τατιάνα συμμετείχαν επίσης σε ένα δωμάτιο και ήταν γνωστές ως "το μεγάλο ζευγάρι". Τα τέσσερα κορίτσια υπέγραψαν μερικές φορές γράμματα χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο OTMA, το οποίο προέκυπτε από τα πρώτα γράμματα των ονομάτων τους.Η Μαρία και η Αναστασία ήταν ντυμένες ομοίως για ειδικές περιπτώσεις, όταν φορούσαν παραλλαγές του ίδιου φορέματος. Τείνει να κυριαρχείται από την ενθουσιώδη και δραστήρια νεώτερη αδελφή της. Όταν η Αναστασία έβαζε τρικλοποδιές στους ανθρώπους που περπατούσαν δίπλα τους, πείραζε άλλους ή προκαλούσε σκηνή με τα δραματικά της, η Μαρία πάντα προσπαθούσε να ζητήσει συγγνώμη, αν και ποτέ δεν θα μπορούσε να σταματήσει την νεότερη αδερφή της. Η Μαρία ήταν απλή και τόσο ευγενική που την εκμεταλλεύτηκαν μερικές φορές οι αδελφές της, οι οποίες την φώναζαν "χοντρό μικρό σκυλάκι" . Η φίλη της μητέρας της, Λίλι Ντεν, είπε ότι ενώ η Μαρία δεν ήταν τόσο ζωηρή όσο οι αδερφές της, γνώριζε το μυαλό της. Η Μαρία είχε ένα ταλέντο στη ζωγραφική και σκιαγραφούσε καλά, χρησιμοποιώντας πάντοτε το αριστερό της χέρι, αλλά γενικά δεν ενδιαφερόταν για το σχολείο της. Αν και συνήθως γλυκιά, η Μαρία μπορεί επίσης να είναι πεισματάρα και περιστασιακά τεμπέλα. Η μητέρα της παραπονέθηκε σε μια επιστολή ότι η Μαρία ήταν γκρινιάρα και "μούγκριζε" στους ανθρώπους που την ενοχλούσαν. Η μικρή Μαρία απολάμβανε τα αθώα φλερτ με τους νεαρούς στρατιώτες που συναντούσε στο παλάτι και στις οικογενειακές διακοπές. Ιδιαίτερα αγαπούσε τα παιδιά και, αν δεν ήταν μεγάλη Δούκισσα, δεν θα ήθελε τίποτα περισσότερο από το να παντρευτεί έναν Ρώσο στρατιώτη και να μεγαλώσει μια μεγάλη οικογένεια. Η Μαρία αγαπούσε τους στρατιώτες από πολύ νεαρή ηλικία, σύμφωνα με την Μαργαρίτα Έγκαρ: "Μια μέρα η μικρή Μεγάλη Δούκισσα Μαρία κοίταζε έξω από το παράθυρο σε ένα σύμπλεγμα στρατιωτών που περνούσαν από το παρελθόν και αναφώνησε: «Αγαπάω αυτούς τους αγαπημένους στρατιώτες · θα ήθελα να τους φιλήσω όλους». Είπα, "Μαρία, τα ωραία κορίτσια δεν φιλούν στρατιώτες." Λίγες μέρες μετά είχαμε ένα πάρτι για παιδιά, και τα παιδιά του Μεγάλου Δούκα Κωνσταντίνου ήταν μεταξύ των επισκεπτών. Ένας από αυτούς, έχοντας φτάσει τα δώδεκα χρόνια, είχε βρεθεί στο Corps de Cadets και ήρθε με τη στολή του. Ήθελε να φιλήσει τη μικρή του εξάδελφη Μαρία, αλλά έβαλε το χέρι της πάνω στο στόμα της και αρνήθηκε την προσφερόμενη αγκαλιά. «Πήγαινε, στρατιώτη», είπε με μεγάλη αξιοπρέπεια. «Δεν φιλάω στρατιώτες». Το αγόρι ήταν πολύ ευχαριστημένο για το γεγονός ότι ελήφθη για πραγματικός στρατιώτης, και διασκέδασε την ίδια στιγμή."Μέχρι τη δική του δολοφονία το 1979, ο πρώτος ξάδερφός της, ο Λουίς Όλιμπαμπτεν, ο πρώτος κόμης Μούντμπαττεν της Βιρμανίας, κρατούσε μια φωτογραφία της Μαρίας δίπλα στο κρεβάτι του, στη μνήμη του έρωτα που είχε γι' αυτήν.Τα γράμματα της Αλεξάνδρας αποκαλύπτουν ότι η Μαρία, το μεσαίο παιδί της οικογένειας, αισθανόταν μερικές φορές ανασφαλής και αφέθηκε έξω από τις μεγαλύτερες αδελφές της και φοβόταν ότι δεν την αγαπούσαν όσο τα άλλα παιδιά. Η Αλεξάνδρα την διαβεβαίωνε ότι ήταν τόσο αγαπητή σαν τα αδέλφια της. Στην ηλικία των έντεκα, η Μαρία προφανώς ερωτεύτηκε έναν από τους νέους άνδρες που γνώρισε. "Προσπάθησε να μην αφήσεις τις σκέψεις σου να μένουν πάρα πολύ πάνω του, αυτό είπε ο φίλος μας", της έγραψε η Αλεξάδρα στις 6 Δεκεμβρίου 1910. Η Αλεξάνδρα συμβούλεψε την τρίτη κόρη της να κρατήσει τα συναισθήματά της κρυμμένα γιατί άλλοι θα μπορούσαν να της λένε άσχημα πράγματα γι' αυτόν τον έρωτα. "Κάποιος δεν πρέπει να αφήνει τους άλλους να δουν τι αισθάνεται μέσα, όταν κάποιος ξέρει ότι δεν θεωρείται σωστό, ξέρω ότι σου αρέσει σαν μικρή αδελφή και θα ήθελα να σε βοηθήσω να μην νοιάζεσαι πάρα πολύ γιατί σε γνωρίζει, μια νεαρή Μεγάλη Δούκισσα , και δεν πρέπει να τον νοιάζεσαι έτσι".Η Μαρία, όπως και όλη η οικογένειά της, λάτρευε τον πολυαναμενόμενο κληρονόμο Τσαρέβιτς Αλεξέι ή "Μωρό", που υπέστη συχνές επιπλοκές αιμοφιλίας και κόντεψε να πεθάνει αρκετές φορές. Η μητέρα της βασιζόταν στη συμβουλή του Γκριγκόρι Ρασπούτιν, ενός Ρώσου χωρικού και περιπλανώμενου γέροντα ή "άγιου ανθρώπου" και πίστευε τις προσευχές του για την σωτηρία του Αλεξέι σε πολλές περιπτώσεις. Η Μαρία και τα αδέλφια της διδάσκονταν επίσης να βλέπουν τον Ρασπούτιν ως "τον φίλο μας" και να τον εμπιστεύονται. Το φθινόπωρο του 1907, η θεία της Μαρίας, Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Αλεξάνδροβνα της Ρωσίας συνοδεύτηκε από τον Τσάρο για να συναντηθεί με τον Ρασπούτιν. Η Μαρία, οι αδελφές της και ο Αλεξέι φορούσαν όλα τα μακριά λευκά νυχτικά. "Όλα τα παιδιά φάνηκαν να τον συμπαθούν", θυμόταν η Όλγα Αλεξάντροβνα. "Ήταν εντελώς άνετα μαζί του."Η φιλία του Ρασπούτιν με τα αυτοκρατορικά παιδιά ήταν εμφανής στα μηνύματα που τους έστειλε. "Αγαπητό μου Μαργαριτάρι Μ!" είχε γράψει στην εννιάχρονη Μαρία σε ένα τηλεγράφημα το 1908. "Πες μου πώς μίλησες με τη θάλασσα, με τη φύση, μου λείπει η απλή σου ψυχή, θα δούμε σύντομα ένα μεγάλο φιλί." Σε ένα δεύτερο τηλεγράφημα, ο Ρασπούτιν είπε στο παιδί: "Αγαπητή μου! Μικρή μου Φίλη! Μπορεί ο Κύριος να σε βοηθήσει να μεταφέρεις τον σταυρό σου με σοφία και χαρά στον Χριστό. Με τις φροντίδες του κόσμου». Τον Φεβρουάριο του 1909, ο Ρασπούτιν έστειλε σε όλα τα αυτοκρατορικά παιδιά ένα τηλεγράφημα, συμβουλεύοντάς τα να «αγαπήσουν ολόκληρη τη φύση του Θεού, ολόκληρη τη δημιουργία Του και συγκεκριμένα αυτή τη γη. Η Μητέρα του Θεού πάντα ασχολούταν με λουλούδια και κεντήματα». Μια από τις γκουβερνάντες των κοριτσιών, η Σοφία Ιβανόβα Τυούτσεβα, τρομοκρατήθηκε το 1910, επειδή ο Ρασπούτιν είχε πρόσβαση στο παιδικό δωμάτιο όταν τα τέσσερα κορίτσια ήταν στα νυχτικά τους. Η Τυούτσεβα ήθελε να απαγορευτεί στον Ρασπούτιν η είσοδος στο δωμάτιο. Σε απάντηση των καταγγελιών της Τυούτσεβα, ο Νικόλαος ζήτησε από τον Ρασπούτιν να σταματήσει τις επισκέψεις του. "Φοβάμαι πολύ ότι η Σοφία Ιβάνοβνα μπορεί να πει... κάτι κακό για τον φίλο μας", έγραψε στη μητέρα της η αδελφή της Μαρίας, Τατιάνα, στις 8 Μαρτίου 1910, αφού ζήτησε από την Αλεξάνδρα να της συγχωρήσει για κάτι δεν της άρεσε. «Ελπίζω ότι η γκουβερνάντα μας θα είναι ευγενική με τον φίλο μας τώρα». Η Αλεξάνδρα τελικά απέλησε την Τυούτσεβα.Η αδερφή του Νικολάου, Μεγάλη Δούκισσα Ξένια Αλεξάνδροβνα της Ρωσίας τρομοκρατήθηκε από την ιστορία της Τυούτσεβα. Έγραψε στις 15 Μαρτίου 1910 ότι δεν μπορούσε να καταλάβει «... τη στάση της Αλεξάνδρας και των παιδιών σε αυτόν τον απειλητικό Γκριγκόρι (που θεωρούν ότι είναι σχεδόν ένας άγιος, όταν στην πραγματικότητα είναι μόνο ένας αλήτης!) Είναι πάντα εκεί, πηγαίνει στο δωμάτιό τους, επισκέπτεται την Όλγα και την Τατιάνα ενώ ετοιμάζονται για ύπνο, κάθεται εκεί μιλώντας μαζί τους και τις χαϊδεύει, φροντίζοντας να τον κρύψουν από τη Σοφία Ιβάνοβα και τα παιδιά δεν τολμούν να της μιλήσουν γι' αυτόν. Είναι όλο απίστευτο και πέρα ​​από την λογική." Μία άλλη γκουβερνάντα ισχυρίστηκε την άνοιξη του 1910 ότι βιάστηκε από τον Ρασπούτιν. Η Μαρία Ιβανόβνα Βισνιάκοβα ήταν αρχικά οπαδός του Ρασπούτιν, αλλά αργότερα απογοητεύτηκε. Η αυτοκράτειρα αρνήθηκε να πιστέψει τη Βισνιάκόβα και είπε "Ότι κάνει ο Ρασπούτιν είναι άγιο". Η Βισνιάκοβα απολύθηκε από τη θέση της το 1913.Φημολογείται στην κοινωνία ότι ο Ρασπούτιν είχε αποπλανήσει όχι μόνο την Τσαρίνα αλλά και τις τέσσερις μεγάλες δούκισσες. Ο Νικόλαος διέταξε τον Ρασπούτιν να εγκαταλείψει την Αγία Πετρούπολη για κάποιο χρονικό διάστημα, προς μεγάλη δυσαρέσκεια της Αλεξάνδρας και ο Ρασπούτιν πήγε σε προσκύνημα στην Παλαιστίνη. Παρά το σκάνδαλο, η φιλία της αυτοκρατορικής οικογένειας με τον Ρασπούτιν συνεχίστηκε μέχρι να δολοφονηθεί ο Ρασπούτιν στις 17 Δεκεμβρίου 1916. Στα απομνημονεύματά του, ο A. A. Mordvinov ανέφερε ότι οι τέσσερις Μεγάλες Δούκισσες εμφανίστηκαν «εμφανώς τρομερά αναστατωμένες» από το θάνατο του Ρασπούτιν και κάθισαν "καθισμένες κοντά η μια στην άλλη" σε έναν καναπέ σε ένα από τα υπνοδωμάτιά τους τη νύχτα που έλαβαν τα νέα. Ο Mordvinov ανέφερε ότι οι νεαρές γυναίκες φάνηκαν να αισθάνονται την πολιτική αναταραχή που επρόκειτο να συμβεί. Η Μαρία παρακολούθησε την κηδεία του στις 21 Δεκεμβρίου 1916 και η οικογένειά της σχεδίαζε να χτίσει μια εκκλησία πάνω από τον τάφο του.Η Μαρία, όπως και η μητέρα της, ήταν πιθανώς φορέας του γονιδίου αιμορροφιλίας και θα μπορούσε να έχει μεταβιβάσει την ασθένεια σε άλλη γενιά αν είχε επιβιώσει για να έχει τα παιδιά που ονειρευόταν. Ένας από τους αδελφούς της Αλεξάνδρας και δύο από τους ανιψιούς της, καθώς και ένας από τους μητρικούς θείους της και δύο παιδιά ενός από τους πρώτους ξαδέρφους της ήταν όλοι αιμοφιλικοί, όπως και ο αδελφός της Μαρίας Αλεξέι. Η ίδια η Μαρία φέρεται να αιμορραγεί τον Δεκέμβριο του 1914 κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης για την αφαίρεση των αμυγδαλών της, σύμφωνα με την εκ πατρός θεία της Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Αλεξάντροβνα της Ρωσίας, η οποία ερωτήθηκε αργότερα στη ζωή της. Η Όλγα Αλεξάνδροβνα είπε ότι πίστευε ότι και οι τέσσερις ανιψίές της είχαν αιμορραγία περισσότερο από ό, τι ήταν φυσιολογικό και πίστευε ότι ήταν φορείς του γονιδίου αιμοφιλίας όπως η μητέρα τους. Ο έλεγχος DNA στα υπολείμματα της βασιλικής οικογένειας απέδειξε το 2009 ότι ο Αλεξέι υπέφερε από αιμοφιλία Β, μια σπανιότερη μορφή της νόσου. Οι ίδιες δοκιμές απέδειξαν ότι η μητέρα του και μία από τις τέσσερις Μεγάλες Δούκισσες ήταν φορείς. Οι Ρώσοι αναγνωρίζουν τη μεγάλη δούκισσα που μετέφερε το γονίδιο ως την Αναστασία, αλλά Αμερικανοί επιστήμονες αναγνώρισαν τη νεαρή γυναίκα ως τη Μαρία . Η επανάσταση ξέσπασε στην Αγία Πετρούπολη την άνοιξη του 1917. Στο ύψος του χάους, η Μαρία και τα αδέλφια της είχαν πληγεί από ιλαρά. Η Τσαρίνα ήταν απρόθυμη να μεταφέρει τα παιδιά στην ασφάλεια της αυτοκρατορικής κατοικίας της Γκατζίνας. Η Μαρία ήταν η τελευταία από τις πέντε που αρρώστησε και, ενώ ήταν ακόμα υγιής, ήταν μια σημαντική πηγή στήριξης στη μητέρα της. Η Μαρία βγήκε έξω με τη μητέρα της τη νύχτα της 13ης Μαρτίου 1917 για να ζητήσει από τους στρατιώτες να παραμείνουν πιστοί στην αυτοκρατορική οικογένεια. Λίγο αργότερα, η δεκαπεντάχρονη αρρώστησε με ιλαρά και λοιμώδη πνευμονία και παραλίγο να πεθάνει. Δεν της είπαν ότι ο πατέρας της είχε παραιτηθεί από το θρόνο μέχρι που άρχισε να ανακάμπτει. Η οικογένεια συνελήφθη και φυλακίστηκε, πρώτα στο σπίτι τους στο Τσαρσόγιε Σέλο και αργότερα σε κατοικίες στο Τόμπολσκ και το Αικατερίνμπουργκ στη Σιβηρία. Η Μαρία προσπάθησε να συναντήσει τους φύλακες της στο Τσαρσόγιε Σέλο και το Τομπολσκ και σύντομα έμαθε τα ονόματά τους και λεπτομέρειες για τις συζύγους και τα παιδιά τους. Δεν γνώριζε ότι κινδύνευε και σχολίασε ότι στο Τόμπολσκ θα ήταν ευτυχής να ζήσει εκεί επ' αόριστον αν μόνο μπορούσε να κάνει μια βόλτα έξω χωρίς να φυλάσσεται συνεχώς. Ακόμα, γνώριζε ότι παρακολουθούταν συνεχώς. Η Μαρία και η αδελφή της Αναστασία έκαψαν τις επιστολές και τα ημερολόγιά τους τον Απρίλιο του 1918 επειδή φοβούνταν ότι θα αναζητούσαν τα υπάρχοντά τους.Η Τσαρίνα Αλεξάνδρα επέλεξε τη Μαρία να συνοδεύσει τον Τσάρο Νικόλαο Β' και τον εαυτό της στο Εκατερίνεμπουργκ, όταν η οικογένεια χωρίστηκε για λίγο στον Απρίλιο του 1918. Η Μαρία είχε μεγαλώσει από παιδί σε γυναίκα κατά τα χρόνια της αιχμαλωσίας, σύμφωνα με τη βαρόνη Sophie Buxhoevden και η Τσαρίνα θεώρησε ότι θα μπορούσε να εξαρτηθεί από την τρίτη κόρη της για να την βοηθήσει, καθώς δεν μπορούσε να βασιστεί στην βαθιά καταθλιπτική Όλγα ή την Αναστασία, που ήταν ακόμα παιδί, ενώ η Τατιάνα έπρεπε να παρακολουθεί τον άρρωστο αδελφό της.Η Μαρία πέρασε το χρόνο της προσπαθώντας να γίνει φίλη με τους φρουρούς. Τους έδειξε φωτογραφίες από τα άλμπουμ φωτογραφιών της και μίλησε μαζί τους για τις οικογένειές τους και τις ελπίδες της για μια νέα ζωή στην Αγγλία αν απελευθερωνόταν. Ο Αλεξάντερ Στρεκότιν, ένας από τους φρουρούς, θυμήθηκε στα απομνημονεύματά του ότι «ήταν μια κοπέλα που αγαπούσε τη διασκέδαση». Ο τελευταίος έγραψε ότι οι συνομιλίες τους άρχισαν πάντα με ένα από τα κορίτσια να λέει: "Βαρεθήκαμε τόσο πολύ! Στο Τομπόλσκ υπήρχε πάντα κάτι να κάνουμε, ξέρω, προσπαθήστε να μαντέψετε το όνομα αυτού του σκύλου!" Οι έφηβες περπατούσαν, ψιθύριζαν και γκρίνιαζαν με τρόπο που οι φρουροί θεωρούσαν φλερτ.Στα απομνημονεύματά του, ένας φρουρός έγραψε ότι ένας άλλος φρουρός είπε ένα πρόστυχο ανέκδοτο στις μεγάλες δούκισσες σε μιας από αυτές τις συναντήσεις. Η προσβεβλημένη Τατιάνα έφυγε από το δωμάτιο, «χλωμό σαν τον θάνατο». Η Μαρία κοίταξε τον άνδρα και της είπε: «Γιατί δεν αηδιάζεις με τον εαυτό σου όταν χρησιμοποιείς τέτοια επαίσχυντα λόγια; Φαντάζεσαι ότι μπορείς να σοκάρεις μια καλοαναθρεμμένη γυναίκα με τέτοια αστεία και να έχει καλή συμπεριφορά απέναντί σου; Γίνε ευγενικός και σεβαστός στη συνέχεια μπορούμε να τα πάμε καλά». Ο Ιβάν Κλέσεφ, ένας 21χρονος φρουρός, δήλωσε ότι σκόπευε να παντρευτεί μια από τις Μεγάλες Δούκισσες και αν οι γονείς της είπαν ότι δεν δέχονταν θα την διέσωζε ο ίδιος.Ο Ιβάν Σκοροκοντόφ, ακόμη ένας από τους φρουρούς, έφερε κρυφά μια τούρτα γενεθλίων για να γιορτάσουν τα δέκατα ένατα γενέθλια της Μαρίας στις 26 Ιουνίου 1918. Απομακρύνθηκε ωστόσο από τη θέση του αφού οι δράσεις του και η φιλικότητα προς την Μεγάλη Δούκισσα ανακαλύφθηκαν από τους διοικητές του. Στα απομνημονεύματά τους, αρκετοί φρουροί ανέφεραν ότι τόσο η Τσαρίνα όσο και η μεγαλύτερη αδερφή της Όλγα εμφανίστηκαν θυμωμένες με τη Μαρία τις επόμενες ημέρες από το περιστατικό και ότι η Όλγα απέφυγε την παρέα της. Μετά από αυτό το περιστατικό, εγκαταστάθηκε μια νέα εντολή, απαγορεύοντας στην οικογένεια να έχει σχέσεις με τους αξιωματικούς και οι συνθήκες της φυλάκισής τους έγιναν ακόμα πιο αυστηρές. Αργά εκείνη τη νύχτα, τη νύχτα της 16ης Ιουλίου, η βασιλική οικογένεια ξύπνησε και τους είπαν να κατέβουν στο κατώτερο επίπεδο του σπιτιού γιατί υπήρξαν αναταραχές στην πόλη γενικά και θα έπρεπε να μετακινηθούν για την ασφάλειά τους. Η οικογένεια βγήκε από τα δωμάτιά τους με μαξιλάρια, τσάντες και άλλα αντικείμενα για να κάνουν την Αλεξάνδρα και τον Αλεξέι να νιώσουν άνετα. Η Αναστασία πήρε μαζί της ένα από τα τρία σκυλιά της οικογένειας, ένα Κινγκ Τσαρλς Σπάνιελ με το όνομα Τζέμι. Ζήτησαν ερωτήσεις από τους φρουρούς αλλά δεν φάνηκαν να υποψιάζονται ότι επρόκειτο να σκοτωθούν. Ο Γιούροφσκι, ο οποίος ήταν επαγγελματίας φωτογράφος, διευθύνει την οικογένεια να παίρνει διαφορετικές θέσεις ως φωτογράφος. Η ομάδα μίλησε αυτή τη φορά, αλλά η Αλεξάνδρα ψιθύρισε στα κορίτσια στα αγγλικά, παραβιάζοντας τους κανόνες της φρουράς ότι πρέπει να μιλούν στα ρωσικά. Ο Γιούροφσκι ήρθε, τους διέταξε να σταθούν και να διαβάσουν την ποινή εκτέλεσης. Η Μαρία και η οικογένειά της είχαν χρόνο μόνο για να εκφωνήσουν μερικούς ασυνήθιστους ήχους σοκ ή διαμαρτυρίας, πριν ξεκινήσει η σκοποβολή της ομάδας θανάτου υπό την εντολή του αιμοβόρου Γιούροφσκι. Ήταν στις πρώτες ώρες της 17ης Ιουλίου 1918.Το πρώτο βόλεϊ πυροβολισμών σκότωσε τον Τσάρο, την Αυτοκράτειρα και δύο άρρενες υπηρέτες, και τραυμάτισε τον γιατρό της οικογένειας και την υπηρέτρια της αυτοκράτειρας. Η Μαρία προσπάθησε να ξεφύγει από τις πόρτες στο πίσω μέρος του δωματίου, που οδήγησε σε χώρο αποθήκευσης, αλλά οι πόρτες ήταν καρφωμένες. Ο θόρυβος, καθώς κουνούσε τις πόρτες, προσέλκυσε την προσοχή του μεθυσμένου και μανιασμένου στρατιωτικού Πίτερ Ερμακόφ. Ο Ερμακόφ πυροβόλησε τη Μαρία και η σφαίρα τη χτύπησε στον μηρό. Έπεσε στο πάτωμα με την Αναστασία και τη Ντεμιτόβα. Οι δολοφόνοι εγκατέλειψαν έπειτα το δωμάτιο για αρκετά λεπτά για να αφήσουν το θόλωμα σαφές, και όταν επέστρεψαν σκότωσαν τους Δρ Μπότκιν, Αλεξέι και τις Μεγάλες Δούκισσες Όλγα και Τατιάνα. Ο Ερμακόφ γύρισε στη συνέχεια την πληγωμένη Μαρία και την Αναστασία, η οποία δεν είχε τραυματιστεί. Προσπάθησε να σκοτώσει τη Μαρία με ξιφολόγχη. Τα κοσμήματα που ήταν ραμμένα στα ρούχα της την προστατεύουν, και είπε ότι τελικά την πυροβόλησε στο κεφάλι. Αλλά το κρανίο που είναι σχεδόν σίγουρα της Μαρίας δεν έχει τραύματα από σφαίρες. Ίσως ο μεθυσμένος Ερμακόφ προκάλεσε τραύμα του τριχωτού της κεφαλής, χτύπησε την αναίσθητη Μαρία και παράγει μια σημαντική ροή αίματος, οδηγώντας τον Ερμακόφ να πιστεύει ότι την σκότωσε. Στη συνέχεια αγωνίστηκε με την Αναστασία, την οποία ισχυρίστηκε επίσης ότι πυροβόλησε στο κεφάλι. Καθώς τα σώματα αφαιρούνταν από το σπίτι, η Μαρία ξύπνησε ​​και φώναξε. Ο Ερμακόφ προσπάθησε να την πιάσει ξανά, αλλά απέτυχε και την χτύπησε στο πρόσωπο μέχρι να σιωπάσει. Η περιοχή του προσώπου του κρανίου της Μαρίας πράγματι καταστράφηκε, αλλά ο Γιούροφσκι έγραψε ότι τα πρόσωπα των θυμάτων καταστράφηκαν με τα τουφέκια στο τόπο ταφής. Αν και η Μαρία πέθανε αναμφισβήτητα με την οικογένειά της δολοφονημένη από τους μπολσεβίκους, η ακριβής αιτία του θανάτου της παραμένει ένα μυστήριο. Σύμφωνα με τους λογαριασμούς ορισμένων από τους φρουρούς, μπορεί να υπήρχε η ευκαιρία για έναν ή περισσότερους φρουρούς να σώσουν έναν επιζώντα. Ο Γιούροφσκι ζήτησε από τους φρουρούς να έρθουν στο γραφείο του και να στραφούν σε αντικείμενα που είχαν κλαπεί μετά τις δολοφονίες. Κάποιοι φρουροί που δεν είχαν συμμετάσχει στις δολοφονίες και είχαν συμπάθεια στις μεγάλες δούκισσες εγκαταλείφθηκαν στο υπόγειο με τα σώματα. Τουλάχιστον δύο από τις Μεγάλες Δούκισσες λέγεται ότι επέζησαν της αρχικής επίθεσης στην αυτοκρατορική οικογένεια. Δύο από τις Μεγάλες Δούκισσες, τη Μαρία και την Αναστασία, "ούρλιαζαν" όταν μεταφέρθηκαν σε ένα φορτηγό αναμονής. Στη συνέχεια δέχθηκαν επίθεση ξανά. Έχουν γίνει ισχυρισμοί ότι η Μαρία ήταν η Μεγάλη Δούκισσα που επέζησε. Ένας άντρας που ονομάστηκε Alex Brimeyer ισχυρίστηκε ότι ήταν εγγονός της Μαρίας "ο πρίγκιπας Αλεξέι." Είπε ότι η Μαρία είχε δραπετεύσει στη Ρουμανία, παντρεύτηκε και είχε μια κόρη, την Όλγα-Μπέτα. Η Όλγα-Μπέτα, στη συνέχεια, παντρεύτηκε και είχε ένα γιο με το όνομα "Πρίγκηπας Αλεξέι". Ο Brimeyer καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 18 μηνών από βελγικό δικαστήριο, μετά την αγωγή του το 1971 από την οικογένεια Dolgoruky και τον Σύνδεσμο Απογόνων της ρωσικής αρχιτεκτονικής του Βελγίου. Δύο νεαρές γυναίκες που ισχυρίζονται ότι είναι η Μαρία και η αδελφή της Αναστασία είχαν προσληφθεί από ιερέα στα Ουράλια Όρη το 1919, όπου έζησαν ως μοναχές μέχρι το θάνατό τους το 1964. Θάφτηκαν κάτω από τα ονόματα Αναστασία και Μαρία Νικολάγιεβνα. Πιο πρόσφατα, ο Γκάμπριελ Λουίς Ντυβάλ έγραψε ένα βιβλίο, "Μια Πριγκίπισσα στην Οικογένεια", υποστηρίζοντας ότι η γιαγιά του "Granny Alina" (Γιαγιά Αλίνα) μπορεί να ήταν η Μεγάλη Δούκισσα Μαρία. Σύμφωνα με τον Ντυβάλ, η Γιαγιά Αλίνα παντρεύτηκε έναν άντρα με το όνομα Φρανκ και μετανάστευσε στη Νότια Αφρική. Αργότερα έζησε με την οικογένειά της πριν πεθάνει το 1969. Το σώμα της εκταφιάστηκε, αλλά το DNA ήταν πολύ υποβαθμισμένο για να είναι χρήσιμο για να αποφασίσει αν μοιράστηκε το DNA με την αυτοκρατορική οικογένεια. Οι περισσότεροι ιστορικοί αποκλείουν τους ισχυρισμούς ότι η Μαρία ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας επέζησε από τις δολοφονίες.Το 1991, τα σώματα που πιστεύεται ότι ήταν αυτά της Αυτοκρατορικής Οικογένειας και των υπαλλήλων τους εξοντώθηκαν τελικά από έναν μαζικό τάφο στο δάσος έξω από το Αικατερίνγκμπουργκ. Ο τάφος είχε βρεθεί σχεδόν μια δεκαετία νωρίτερα, αλλά κρατήθηκε κρυμμένος από τους ανακαλύπτους του από τους κομμουνιστές που εξακολουθούσαν να κυβερνούν τη Ρωσία όταν ο τάφος βρέθηκε αρχικά. Μόλις άνοιξε ο τάφος, οι εκσκαφείς συνειδητοποίησαν ότι αντί των έντεκα σειρών υπολειμμάτων (Τσάρος Νικόλαος Β΄, Τσαρίνα Αλεξάνδρα, Τσαρέβιτς Αλεξέι, οι τέσσερις Μεγάλες Δούκισσες, Όλγα, Τατιάνα, Μαρία και Αναστασία, ο γιατρός της οικογένειας, Αλεξέι Τραπ, ο μάγειρας τους, Ιβάν Χαριτόνοφ και η υπηρέτρια της Αλεξάνδρας, Άννα Ντεμιντόβα), ο τάφος είχε μόνο εννέα. Ο Αλεξέι και, σύμφωνα με τον πρόσφατο ιατροδικαστή Ουίλιαμ Μέιπλς, η Αναστασία έλειπε από τον τάφο της οικογένειας. Ωστόσο, οι Ρώσοι επιστήμονες το αμφισβήτησαν και ισχυρίστηκαν ότι ήταν το σώμα της Μαρίας που έλειπε. Οι Ρώσοι εντόπισαν την Αναστασία χρησιμοποιώντας ένα πρόγραμμα υπολογιστή για να συγκρίνουν τις φωτογραφίες της νεότερης Μεγάλης Δούκισσας με τα κρανία των θυμάτων από τον μαζικό τάφο. Εκτίμησαν το ύψος και το πλάτος των κρανίων, όπου λείπουν κομμάτια οστού. Οι Αμερικανοί επιστήμονες βρήκαν αυτή τη μέθοδο ανακριβή. Ένας Ρώσος ιατροδικαστής είπε ότι κανένα από τα κρανία που αποδίδονται στις Μεγάλες Δούκισσες δεν είχε ένα κενό ανάμεσα στα μπροστινά δόντια όπως είχε η Μαρία. Οι Αμερικανοί επιστήμονες σκέφτηκαν ότι το χαμένο σώμα ήταν της Αναστασίας επειδή κανένας από τους θηλυκούς σκελετούς δεν έδειξε στοιχεία ανηλίκου, όπως ένα ανήλικο κέλυφος, ασυνείδητα δόντια σοφίας ή ανώριμους σπονδύλους στην πλάτη που θα περίμεναν να βρουν στα δεκαεπτά χρόνια -όλα της Αναστασίας. Το 1998, όταν τα σώματα της αυτοκρατορικής οικογένειας τελείωσαν τελικά, θάφτηκε ένα σώμα με το όνομα Αναστασία. Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από τις τέσσερις αδελφές μέχρι έξι μήνες πριν από τις δολοφονίες δείχνουν ότι η Μαρία ήταν μερικά εκατοστά ψηλότερα από την Αναστασία και ήταν επίσης ψηλότερη από την αδελφή της Όλγα. Ωστόσο, τα ύψη των σκελετών έπρεπε να εκτιμηθούν επειδή μερικά από τα οστά είχαν κοπεί και τμήματα των σκελετών έλειπαν. Ωστόσο, στις 23 Αυγούστου 2007, ένας Ρώσος αρχαιολόγος ανακοίνωσε την ανακάλυψη δύο καμένων, μερικών σκελετών σε μια περιοχή πυρκαγιών κοντά στο Αικατεριμπούργκ, που φάνηκε να ταιριάζει με τον τόπο που περιγράφεται στα απομνημονεύματα του Γιούροφσκι. Οι αρχαιολόγοι δήλωσαν ότι τα οστά προέρχονταν από ένα αγόρι που ήταν κατά προσέγγιση μεταξύ των δεκατριών και δεκαεπτά ετών κατά τη στιγμή του θανάτου του και μιας νεαρής γυναίκας που ήταν περίπου μεταξύ των δεκαοκτώ και των είκοσι τριών ετών. Η Μαρία ήταν δεκαεννέα ετών κι ενός μηνών κατά τη διάρκεια των δολοφονιών, ενώ η αδελφή της Αναστασία ήταν δεκαεπτά ετών κι ενός μηνών και ο αδελφός της Αλεξέι ήταν δυο εβδομάδες πριν τα δεκατέσσερα γενέθλιά του. Οι μεγαλύτερες αδελφές της Μαρίας, Όλγα και Τατιάνα, ήταν εικοσιδύο και είκοσι ενός ετών κατά τη διάρκεια των δολοφονιών. Μαζί με τα ερείπια των δύο σωμάτων, οι αρχαιολόγοι βρήκαν «κομμάτια δοχείου θειικού οξέος, καρφιά, μεταλλικές ταινίες από ξύλινο κουτί και σφαίρες διαφόρων διαμετρήματος». Τα οστά βρέθηκαν χρησιμοποιώντας ανιχνευτές μετάλλων και μεταλλικές ράβδους ως ανιχνευτές. Προκαταρκτικές δοκιμές έδειξαν "υψηλό βαθμό πιθανότητας" ότι τα υπολείμματα ανήκουν στον Τσαρέβιτς Αλεξέι και σε μία από τις αδελφές του, οι ρώσοι εγκληματολόγοι ανακοίνωσαν στις 22 Ιανουαρίου 2008. Οι δοκιμές ξεκίνησαν στα τέλη Δεκεμβρίου 2007. Στις 30 Απριλίου 2008, Οι εγκληματολογικοί επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι οι δοκιμές DNA αποδεικνύουν ότι τα ερείπια ανήκουν στον Τσαρέβιτς Αλεξέι και σε μια νέα γυναίκα που οι Ρώσοι εξακολουθούν να αναγνωρίζουν ως Μαρία. Ο Έντουαρντ Ρόσσελ, κυβερνήτης της περιοχής, 900 μίλια ανατολικά της Μόσχας, δήλωσε ότι οι δοκιμές που διενεργήθηκαν από ένα αμερικανικό εργαστήριο είχαν εντοπίσει τα θραύσματα όπως αυτά του Αλεξέι και της Μαρίας. Τον Μάρτιο του 2009 δημοσιεύθηκαν τα αποτελέσματα των δοκιμών DNA, επιβεβαιώνοντας ότι τα δύο σώματα που ανακαλύφθηκαν το 2007 ήταν αυτά του Τσάρεβιτς Αλεξέι και μιας από τις τέσσερις Μεγάλες Δούκισσες. Το 2000, η ​​Μαρία και η οικογένειά της ονομάστηκαν παθοφόροι (страстотерпцы) από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Τα σώματα του Τσάρου Νικολάου Β΄, της Αλεξάνδρας και τρεις από τις κόρες τους θάφτηκαν τελικά στο Καθεδρικό Ναό του Αγίου Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη στις 17 Ιουλίου 1998, ογδόντα χρόνια μετά τη δολοφονία τους. Bokhanov, Alexander, Knodt, Dr. Manfred, Oustimenko, Vladimir, Peregudova, Zinaida, and Tyutyunnik, Lyubov (1993). The Romanovs: Love, Power, and Tragedy. Leppi Publications. (ISBN 0-9521644-0-X) Christopher, Peter, Kurth, Peter, and Radzinsky, Edvard (1995) Tsar: The Lost World of Nicholas and Alexandra. Little Brown and Co. (ISBN 0-316-50787-3) King, Greg and Wilson, Penny (2003) The Fate of the Romanovs. John Wiley and Sons, Inc. (ISBN 0-471-20768-3) Klier, John and Mingay, Helen (1995). The Quest for Anastasia: Solving the Mystery of the Last Romanovs. Birch Lane Press Book. (ISBN 1-55972-442-0) Kurth, Peter (1983). Anastasia: The Riddle of Anna Anderson. Back Bay Books. (ISBN 0-316-50717-2) Mager, Hugo (1998). Elizabeth: Grand Duchess of Russia. Caroll and Graf Publishers, Inc. (ISBN 0-7867-0678-3) Massie, Robert K. (1967). Nicholas and Alexandra. Dell Publishing Co. (ISBN 0-440-16358-7) Massie, Robert K. (1995). The Romanovs: The Final Chapter. Random House. (ISBN 0-394-58048-6) Maylunas, Andrei and Mironenko, Sergei, editors; Darya Galy, translator (1997). A Lifelong Passion: Nicholas and Alexandra: Their Own Story. Doubleday, (ISBN 0-385-48673-1) Rappaport, Helen (2008). The Last Days of the Romanovs. St. Martin's Griffin. (ISBN 978-0-312-60347-2). Radzinsky, Edvard (1992). The Last Tsar. Doubleday. (ISBN 0-385-42371-3) Radzinsky, Edvard (2000). The Rasputin File. Doubleday. (ISBN 0-385-48909-9) Vorres, Ian (1965), The Last Grand Duchess, Scribner. ASIN B0007E0JK0, p. 115 Silke Ellenbeck: Ich wollte einen Soldaten heiraten und zwanzig Kinder bekommen - Maria Romanow - die dritte Tochter des letzten Zaren Nikolaus II., DeBehr Verlag, Radeberg 2015, (ISBN 978-3-95753-220-6).

Η Μεγάλη Δούκισσα Μαρία Νικολάγιεβνα της Ρωσίας (14 Ιουνίου 1899 - 17 Ιουλίου 1918) ήταν η τρίτη κόρη του Τσάρου Νικολάου Β' της Ρωσίας και της Τσαρίνας Αλεξάνδρας. Η δολοφονία της μετά τη ρωσική επανάσταση του 1917 είχε ως αποτέλεσμα την αγιοποίησή της από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Μαρία, πολύ νέα για να γίνει νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού όπως οι μεγαλύτερες αδελφές της κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν χρηματοδότρια ενός νοσοκομείου και επισκέφθηκε πληγωμένους στρατιώτες. Κατά τη διάρκεια της ζωής της γνώρισε το ενδιαφέρον της για τη ζωή των στρατιωτών. Η ερωτική Μαρία είχε μια σειρά αθώων έρωτων στους νέους άνδρες που γνώρισε, ξεκινώντας από μικρή ηλικία. Ήλπιζε να παντρευτεί και να κάνει μια μεγάλη οικογένεια. Ήταν μια μεγαλύτερη αδερφή της Αναστασίας της Ρωσίας, της οποίας η εικαζόμενη απόδραση από τη τρομερή δολοφονία της αυτοκρατορικής οικογένειας από τους μπολσεβίκους φημολογούταν για σχεδόν 90 χρόνια. Ωστόσο, αργότερα αποδείχθηκε ότι η Αναστασία δεν διέφυγε. Στη δεκαετία του 1990, προτάθηκε ότι η Μαρία θα μπορούσε να ήταν η μεγάλη Δούκισσα της οποίας τα λείψανα έλειπαν από τον τάφο των Ρομανώφ που ανακαλύφθηκε κοντά στο Γεκατερίνμπουργκ της Ρωσίας και ανασκάφηκε το 1991. Ωστόσο, εντοπίστηκαν περαιτέρω απομεινάρια το 2007 και το τεστ DNA έδειξε ότι ολόκληρη η αυτοκρατορική οικογένεια δολοφονήθηκε το 1918.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CE%94%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82

Καμουνική γλώσσα

Το σώμα κειμένων που διασώζεται προέρχεται από σκαλιστές επιγραφές σε βράχους, παρόμοιες με τις βραχογραφίες της Βαλκαμόνικα. Υπάρχουν τουλάχιστον 170 γνωστές επιγραφές, η πλειοψηφία των οποίων αποτελείται από λίγες μόνο λέξεις. Το σύστημα γραφής που χρησιμοποιούσε είναι παραλλαγή του βορείου ετρουσκικού αλφαβήτου, το οποίο επίσης είναι γνωστό ως καμουνικό αλφάβητο ή αλφάβητο του Σόντριο. Οι μεγαλύτερες σε έκταση επιγραφές χρησιμοποιούσαν βουστροφηδόν γραφή. Η ονομασία της γλώσσας προέρχεται από τον λαό των Καμουννίων οι οποίοι ιστορικά περιγράφονται από τον Δίων Κάσσιο (3ος αιώνας μ.Χ.) ως αλπικό γένος, και οι οποίοι κατά την εποχή του Σιδήρου είχαν δημιουργήσει πολλές βραχογραφίες στην περιοχή της Βαλκαμόνικα. Υπάρχουν αλφαβητάρια τα οποία έχουν ανακαλυφθεί στις περιοχές του Νάντρο και του Πιανκόγκνο και χρονολογούνται μεταξύ του 500 με 50 π.Χ.. Το διαθέσιμο υλικό δεν επαρκεί για την αποκρυπτογράφηση της γλώσσας, ή για την αποσαφήνιση της σχέσης της με άλλες γλώσσες. Κάποιοι μελετητές θεωρούν πως σχετίζεται με τα ετρουσκικά και τα ραιτικά, ενώ άλλοι με τις κελτικές γλώσσες. Mancini, Alberto. 1980. "Le iscrizioni della Valcamonica" in Studi Urbinati di storia, filosofia e letteratura. Supplemento linguistico 2, pp. 75–166. Mancini, Alberto. 1991. "Iscrizioni retiche e iscrizioni camune. Due ambiti a confronto" in Quaderni del Dipartimento di Linguistica, Università degli studi di Firenze 2, pp. 77–93. Marchesini, Simona. 2011. "Alla ricerca del modello perduto. Sulla genesi dell’alfabeto camuno", Palaeohispanica 11, pp. 155-171 Markey, Thomas L. 2008. "Shared symbolics, genre difussion, token perceptions and late literacy in North-western Europe" in NOWELE 54/55, pp. 5–62. Morandi, Alessandro. 2004. Epigrafia e lingua dei Celti d'Italia, vol. II. Celti d’Italia, ed. by Paola Piana Agostinetti (Popoli e civiltà dell'Italia antica, 12), Roma 2004 Prosdocimi, Aldo Luigi. 1965. "Per un'edizione delle iscrizioni della Valcamonica", in Studi Etruschi 33, pp. 574–599. Schumacher, Stefan. 2007. "Val Camonica, Inschriften" in Reallexikon der germanischen Altertumskunde. Band 35: Speckstein bis Zwiebel. Ed. Heinrich Beck et al., Berlin – New York, pp. 334–337. Tibiletti Bruno, Maria Grazia. 1978. "Camuno, retico e pararetico", in Lingue e dialetti dell'Italia antica ('Popoli e civiltà dell'Italia antica', 6), ed. by A. L. Prosdocimi, Roma 1978, pp. 209–255. Tibiletti Bruno, Maria Grazia. 1990. "Nuove iscrizioni camune" in Quaderni camuni 49-50, pp. 29–171. Tibiletti Bruno, Maria Grazia. 1992. "Gli alfabetari" in Quaderni camuni 60, pp. 309–380. «Iscrizioni camune a cura di Adolfo Zavaroni» (στα italian). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2009. «Tracce n° 7 Scratched horses in a relief from Cividate Camuno – Valcamonica (Italy)». Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2009. «Tracce n° 9 Vite-Deria, Paspardo, Valcamonica. Ricerche 1990–97» (στα italian). Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2009. «Tracce n° 9 Rock and Roll with the Camunnians Did they have ladders in the prehistory?». Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2009. «Tracce n° 12 Due nuove rocce istoriate in località Vite area di Vite-Deria, Paspardo (Valcamonica, BS)» (στα italian). Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2009.

Η καμουνική γλώσσα (ISO 639-3: xcc, Glottolog: camu1235) είναι αρχαία γλώσσα η οποία ήταν σε χρήση κατά την 1η χιλιετία π.Χ., στις περιοχές της Βαλκαμόνικα και της Βαλτελίνα των κεντρικών Άλπεων της σημερινής Λομβαρδίας στην βόρεια Ιταλία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1

Άνω Μαυρίκιο Αχαΐας

Αναφέρεται οικισμός τον 19ο αιώνα με την ονομασία «Μουρίκιο», που πρόκειται για το ορεινό νυν Άνω Μαυρίκιο, ονομασία που διορθώθηκε σε Μαυρίκιο στις 31/05/1914, όπως και αυτό της τότε Κοινότητας Μουρικίου σε Κοινότητα Μαυρικίου. Το Άνω Μαυρίκιο αναγνωρίστηκε στις 16/10/1940 και υπήχθη στην τότε Κοινότητα Μαυρικίου. Η έδρα της τότε Κοινότητας Μαυρικίου μεταφέρθηκε από τον οικισμό Μαυρίκιο στο νεοϊδρυθέντα οικισμό του Κάτω Μαυρικίου ενώ ο παλιός οικισμός Μαυρίκιο καταργήθηκε. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Αιγίου ως τμήμα του πρώην Δημοτικού διαμερίσματος Μαυρικίου. Κάτοικοι του Άνω Μαυρικίου μετοίκησαν στο Κάτω Μαυρίκιο ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν και το Κάτω Μαυρίκιο, γνωστότερο παλιότερα ως Βόδοβα, άρχισε να απογράφεται συστηματικά από το 1879. Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού στον 21ο αιώνα είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) - Ελληνική Εταιρία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ), Λεξικό Διοικητικών Μεταβολών των Δήμων και Κοινοτήτων (1912-2001), Τόμοι Α΄-Β΄, Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Μπαχάρας, Εκδόσεις ΕΕΤΑΑ, Αθήνα 2002. ISBN 960-7509-47-1. ISBN (SET) 960-7509-46-3. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Ρόδης Λοχαΐτης, «Η Villa Maurichi του Ενετικού Κτηματολογίου της Βοστίτσας». Άρθρο δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα academia.edu. Ανακτήθηκε: 05/07/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Άνω Μαυρικίου Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 05/07/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Μαυρικίου Αχαΐας (1835-1940). eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 05/07/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Μαυρικίου Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 05/07/2018.

Το Άνω Μαυρίκιο είναι μικρός ορεινός οικισμός του Νομού Αχαΐας, αποτελεί τμήμα της Τοπικής Κοινότητας Μαυρικίου, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο Δήμο Αιγιαλείας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%89_%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82

Μανουέλ Μπουκουάνε

Ξεκίνησε την καριέρα του στη χώρα του και στη συνέχεια μεταγράφηκε στην Πορτογαλία, όπου υπέγραψε συμβόλαιο με την Σπόρτινγκ Λισαβόνας εκτός μεταγραφικής περιόδου και τελικά δεν αγωνίστηκε, επέστρεψε στη χώρα του και στη συνέχεια έπαιξε στην Εστρέλα ντα Αμαδόρα για μία σεζόν. Ένα σύντομο πέρασμα από τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν σταμάτησε το δρόμο του προς τη Νότια Αφρική, όπου αγωνίστηκε στο μεγαλύτερο τμήμα της καριέρας του και κέρδισε και τον μοναδικό τίτλο του, το Κύπελλο της σεζόν 2004–05 με την Σούπερσπορ Γιουνάιτεντ. Ήταν ο ξένος ποδοσφαιριστής με τα περισσότερα γκολ στην πρώτη κατηγορία του πρωταθλήματος με 106 σε 276 αγώνες.Με την εθνική ομάδα της χώρας του έκανε το ντεμπούτο του στις 16 Αυγούστου 1992 (την ημέρα των 19ων γενεθλίων του) με αντίπαλο το Ζαΐρ και στην επόμενο αγώνα σημείωσε το πρώτο του γκολ απέναντι στο Λεσότο. Συμμετείχε ως αρχηγός της εθνικής σε τρεις διοργανώσεις του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής. Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση εστίασε το ενδιαφέρον του στην ενδυνάμωση ανερχόμενων προπονητών και ποδοσφαιριστών μέσω δύο ακαδημιών ποδοσφαίρου που διευθύνει στη Μοζαμβίκη, ενώ δραστηριοποιήθηκε και σε προγράμματα βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης των παιδιών. Κατάλογος κορυφαίων διεθνών σκόρερ ποδοσφαίρου ανδρών ανά χώρα

Ο Μανουέλ Ζοζέ Λουίς Μπουκουάνε (πορτογαλικά: Manuel José Luís Bucuane, γεννήθηκε 16 Αυγούστου 1973), γνωστός διεθνώς και ως Τίκο-Τίκο, είναι πρώην ποδοσφαιριστής από τη Μοζαμβίκη που αγωνιζόταν ως επιθετικός. Είναι κάτοχος του ρεκόρ διεθνών συμμετοχών και τερμάτων της Μοζαμβίκη με 94 αγώνες και 30 γκολ. Θεωρείται ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της χώρας του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD%CE%B5

Ζαρέλια Αχαΐας

Τα Ζαρέλια απέχουν 14,1 χλμ. από την Κλειτορία, έδρα της Δημοτικής Ενότητας στην οποία ανήκουν. Είναι ορεινός οικισμός χτισμένος στους πρόποδες του Χελμού σε υψόμετρο 1.162 μέτρων. θεωρείται, μετά τον κτηνοτροφικό οικισμό του Οβρυόκαμπου στο Παναχαϊκό και τον κοντινό οικισμό του Ελατόφυτου (πρώην Μάζι), ως ο τρίτος πιο ορεινός οικισμός στην Αχαΐα. Τα Ζαρέλια αναγνωρίστηκαν ως οικισμός το 1991 και προσαρτήθηκε στην τότε Κοινότητα Κλειτορίας. Το 1998 με την εφαρμογή της διοικητικής διαίρεσης του σχεδίου "Καποδίστριας" ο οικισμός εντάχθηκε στο Δήμο Λευκασίου ως τμήμα του Δημοτικού Διαμερίσματος Κλειτορίας. Από το 2011 βάσει της διοικητικής μεταρρύθμισης "Καλλικράτης" αποτελεί οικισμό της Τοπικής κοινότητας Κλειτορίας του διευρυμένου Δήμου Καλαβρύτων. Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Ζαρελίων Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 17/04/2017.

Τα Ζαρέλια είναι μικρός οικισμός της πρώην Επαρχίας Καλαβρύτων του Νομού Αχαΐας. Διοικητικά ανήκει στην Τοπική κοινότητα Κλειτορίας της Δημοτικής Ενότητας Κλειτορίας του Δήμου Καλαβρύτων, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση του Προγράμματος Καλλικράτης που ισχύει στην Ελλάδα από το 2011. Στην απογραφή του 2011 ο οικισμός βρέθηκε να έχει πληθυσμό 7 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%B1_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82

Ουόλε Σογίνκα

Γεννήθηκε στην Αμπεόκουτα της Νιγηρίας, στις 13 Ιουλίου του 1934. Φοίτησε στο Κυβερνητικό και στο Πανεπιστημιακό Κολλέγιο του Ιμπάνταν και το 1958, απεφοίτησε από το Τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας του Λιντς. Αμέσως μετά, επέστρεψε στη Νιγηρία και ίδρυσε ένα εθνικό θέατρο, το οποίο ονομάστηκε αρχικά "Οι Μάσκες του 1960" και, αργότερα, "Θέατρο Όρισουν". Το πρώτο του σημαντικό θεατρικό έργο ήταν ο "Χορός των Δασών" (A Dance of the Forests), το οποίο έγραψε με αφορμή, τον εορτασμό της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της Νιγηρίας. Τα κύρια στοιχεία του ήταν η σατιρική κριτική που ασκούσε ο Σογίνκα στο έθνος και η απομυθοποίηση της πραγματικότητας. Στα επόμενα έργα του (The Lion and the Jewel, The Trials of Brother Jero, Jero's Metamorphosis), ο Σογίνκα σατίριζε τους Ευρωπαίους διδασκάλους και ιεροκήρυκες, οι οποίοι πλούτιζαν, λόγω της ευπιστίας του λαού. Τα έργα του "Ο Θερισμός του Κόνγκι" (Kongi's Harvest, παρουσιάστηκε στην έναρξη του Πρώτου Φεστιβάλ Νεγρικών Τεχνών, το 1966, στο Ντακάρ) και "Ο Δρόμος" (The Road) φανέρωναν την απογοήτευση του Σογίνκα, απέναντι στην αυταρχική αφρικανική ηγεσία, αλλά και στη νιγηριανή κοινωνία. Ειδικότερα, στο έργο "Η Δυνατή Ράτσα" (The Strong Breed) αναφέρεται ένα ετήσιο έθιμο, κατά το οποίο, κάθε χωριό επέλεγε έναν άνθρωπο ως εξιλαστήριο θύμα για τις αμαρτίες του συνόλου. Το θεατρικό του έργο "Παράφρονες και ειδικοί" (Madmen and Specialists) παίχθηκε για πρώτη φορά στο Ιμπάνταν, το 1965 και, το 1970, παίχθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τίτλο "Παράφρονες και Επιστήμονες" (Madmen and Scientists). To 1967, καταδικάστηκε σε φυλάκιση, με την κατηγορία της ανάμειξης, στην απόσχιση της Μπιάφρα από τη Νιγηρία. Απεφυλακίστηκε, το 1969. Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια έγραψε τη συλλογή ποιημάτων "Ποιήματα από τη Φυλακή" (Poems from Prison, επανεκδόθηκαν, το 1972, με τίτλο "Μια Σαΐτα στην Κρύπτη"), η οποία, μαζί με τη συλλογή "Ιντάνρε και άλλα ποιήματα" (Idanre and Other Poems) έχει αποσπάσει καλές κριτικές, λόγω της γλώσσας και της μορφής τους. Το 1972, ακολούθησε ένα πεζογράφημα, με τιτλο "Ο Άνθρωπος Πέθανε" (The Man Died), στο οποίο ο Σογίνκα περιέγραφε τις εμπειρίες του από τη σύλληψη και τη φυλάκισή του. Το 1981, εκδόθηκε η αυτοβιογραφία του, με τίτλο Ακέ: Τα Παιδικά Χρόνια (Aké: The Years of Childhood). Το 1989, εκδόθηκε το Isara: A Voyage Around Essay και το 1994, το "Απομνημονεύματα, 1946-1965" (Penkelemes Years: A Memoir, 1946-1965). Το 1986, ο Ουόλε Σογίνκα έγινε ο πρώτος Αφρικανός που βραβεύθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το 1994, ο Σογίνκα λόγω του δικτατορικού καθεστώτος της Νιγηρίας, αυτοεξορίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου και παρέμεινε για τέσσερα χρόνια. Επέστρεψε το 1998, λόγω του θανάτου του δικτάτορα Σάνι Αμπάτσα. Κατά την αναμονή της άφιξής του, στο Λάγος, χιλιάδες κόσμου μαζεύτηκαν στο τοπικό αεροδρόμιο, για να τόν υποδεχθούν. Μόλις ο Σογίνκα έθφασε στην πατρίδα του, επισκέφθηκε την οικογένεια του Μοσούντ Αμπιόλα, ο οποίος ήταν ο ηγέτης των Δημοκρατικών και είχε πεθάνει λίγο καιρό πριν, στη φυλακή. Δυο μέρες μετά την επιστροφή του, ο Σογίνκα πήρε μέρος σε μια εκδήλωση του Νιγηριανού Ινστιτούτου Διεθνούς Πολιτικής. Λίγες ημέρες αργότερα, επισκέφθηκε την οικογένεια του συγγραφέα και στενού του φίλου Κεν Σάρο Ουΐουα, ο οποίος εκτελέστηκε, λόγω της υπεράσπισης -από μέρους του- των δικαιωμάτων της φυλής Ογκόνι. Το 2001, εκλέχθηκε Πρόεδρος του Διεθνούς Κοινοβουλίου Συγγραφέων, για ένα χρόνο. Το 2002, συμμετείχε μαζί με συγγραφείς, όπως, ο Ουμπέρτο Έκο και ο Ζακ Ατταλί, στην προσπάθεια εκσυχρονισμού και βελτίωσης της νέας Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Μετά τις προεδρικές εκλογές του Απριλίου του 2007 και την εκλογή του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος, ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης του πρώην στρατιωτικού δικτάτορα, Μουχαμμαντού Μπουχάρι κάλεσε τους ψηφοφόρους του κόμματος του σε διαδηλώσεις την ημέρα της Πρωτομαγιάς, λόγω καταγγελιών για νοθεία και παρατυπίες. Το γεγονός καταδίκασε ο Σογίνκα, ο οποίος ζήτησε την επανάληψη των εκλογών και την απαγόρευση εισόδου στις δυτικές χώρες στον Μωρίς Ίβου, τον οποίο κατονόμασε ως βασικό ύποπτο, εάν αποδεικνύονταν, τελικά, οι κατηγορίες του Μπουχάρι. Τέλος, κάλεσε το λαό της Νιγηρίας να μην αποδεχθεί το αποτέλεσμα των "γελοίων αυτών εκλογών", όπως τίς αποκάλεσε. Το Δεκέμβριο του 2010, ο Σογίνκα συνυπέγραφε μαζί με διάφορους πολιτικούς, όπως, η Κάθριν Άστον, ο Εντ Μίλμπαντ και ο Μπερτράντ Ντελανοέ, την ανοιχτή επιστολή, προς την εφημερίδα "The New York Times", καταδικάζοντας τις ιρανικές αρχές για την απόφαση του θανάτου δια λιθοβολισμού της Σακινέ Μωχαμμαντί Αστιανί, η οποία κατηγορήθηκε για μοιχεία και συνέργεια στη δολοφονία του συζύγου της. Το έργο του είναι πολύ γνωστό, κυρίως, στη δυτική Αφρική. Τα κυριότερα χαρακτηριστικά του είναι το σατιρικό ύφος και η τραγικότητα που προσδίδει σε όσα εμποδίζουν την προόδο των ανθρώπων. Έχει καταφέρει να συνδυάσει πολλά στοιχεία της δυτικής λογοτεχνίας, με διάφορες αφρικανικές δραματουργικές τεχνικές, οι οποίες σχετίζονταν βαθιά με τη λαϊκή παράδοση, αλλά και με τη θρησκεία των Γιορούμπα. Επίσης, ο Σογίνκα χρησιμοποίησε στα έργα του πολλούς συμβολισμούς και αναδρομές στο παρελθόν. A Dance of the Forests - (Ο Χορός των Δασών) The Lion and the Jewel - (Το Λιοντάρι και το Κόσμημα) The Trials of Brother Jero - (Οι δοκιμασίες του Αδελφού Τζέρο) The Strong Breed - (Η Δυνατή Ράτσα) Kongi's Harvest - (Ο Θερισμός του Κόνγκι) The Road - (Ο Δρόμος) Madmen and Scientists - (Παράφρονες και Επιστήμονες) Jero's Metamorphosis - (Η Μεταμόρφωση του Τζέρο) Death and the King's Horseman - (Ο Θάνατος και ο Ιππέας του Βασιλιά) The Interpreters - (Οι Διερμηνείς) Season of Anomy - (Η Εποχή της Ανομίας) Idanre and Other Poems - (Ιντάνρε και άλλα ποιήματα) A Shuttle in the Crypt - (Μια Σαΐτα στην Κρύπτη) The Man Died - (Ο Άνθρωπος Πέθανε) Aké: The Years of Childhood - (Ακέ: Τα Παιδικά Χρόνια) Penkelemes Years: A Memoir, 1946-1965 - (Απομνημονεύματα 1946-1965)

Ο Ακινουάντε Ουόλε Σογίνκα (αγγλικά: Akinwande Wole Soyinka) (13 Ιουλίου 1934) είναι Νιγηριανός δραματουργός, ποιητής, μυθιστοριογράφος και κριτικός. Το 1986, τού απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η μητρική του γλώσσα είναι η Γιορούμπα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CF%8C%CE%BB%CE%B5_%CE%A3%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%BA%CE%B1

Δημοσιογραφικό βραβείο Μάρθα Γκέλχορν

1999: Νικ Ντέιβις (The Guardian) 2000: Τζέρεμι Χάρντινγκ (London Review of Books) 2001: Τζέφρι Λιν (The Independent) 2002: Ρόμπερτ Φισκ (The Independent) 2003: Κρις Μακ Γκρίαλ (The Guardian) 2004: Πάτρικ Κόκμπερν (The Independent) 2005: Γκέιθ Αμπντούλ Αχάντ (The Guardian). Ο Τζόναθαν Στιλ (The Guardian) τιμήθηκε με ειδικό βραβείο για την ξεχωριστή του σταδιοδρομία ως ρεπόρτερ. 2006: Χάλα Τζαμπέρ (The Sunday Times) και Μάικλ Τίρνεϊ (The Glasgow Herald) 2007: Νταρ Τζαμάιλ (unembedded, Inter Press Service, IPS) και Μοχάμεντ Ομέρ (unembedded, Inter Press Service, IPS) 2008: Μοχάμεντ Ομέρ (Washington Report) 2009: Ίαν Κομπέιν (The Guardian) 2010: Γιόχαν Χάρι (The Independent) 2011: Τζούλιαν Ασάντζ (Wikileaks) για το βραβείο, και Ουμάρ Τσίμα, Τσαρλς Κλόβερς και Τζόναθαν Κουκ για το ειδικό βραβείο "Martha Gellhorn Special Award for Journalism" 2012: Γκάρεθ Πόρτερ (Inter Press Service, IPS) 2013: Κρις Γουντ, Άλις Ρος και Τζακ Σερλ (The Bureau of Investigative Journalism για την έρευνα Drone project) Επίσημος δικτυακός τόπος για το δημοσιογραφικό βραβείο Μάρθα Γκέλχορν

Το Δημοσιογραφικό βραβείο Μάρθα Γκέλχορν (Martha Gellhorn Prize for Journalism), φέρει το όνομα της διάσημης πολεμικής ανταποκρίτριας, Μάρθα Γκέλχορν και θεσμοθετήθηκε το 1999 από το ίδρυμα Γκέλχορν (Martha Gellhorn Trust). Απονέμεται κάθε χρόνο σε δημοσιογράφους που γράφουν στην αγγλική γλώσσα. Θεσμοθετήθηκε με βάση την αρχή ότι αυτοί που θα μπορούν να κερδίσουν το βραβείο πρέπει να υπηρετούν το είδος του ρεπορτάζ που υπηρετούσε και η Μάρθα. Οι υποψήφιοι για τα βραβεία είναι Αμερικανοί ή και από άλλες χώρες των οποίων η εργασία έχει δημοσιευτεί έντυπα ή σε ηλεκτρονική ιστοσελίδα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B8%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%BD

Φάμπιουλους Μούλαχ

Το 1949 έκανε το ντεμπούτο της στην πάλη, στο πλευρό του παραγωγού Μπίλι Γουλφ και την γυναίκα του, παλαιστή και δασκάλα πάλης, Μίλντρεντ Μπουρκ. Επίσης, δούλεψε στο πλάι του θρύλου Μπάντι Ρότζερς. Το 1956 κατέκτησε για πρώτη φορά Παγκόσμιο Γυναικείο Πρωτάθλημα στο NWA, τίτλο που κράτησε 11 χιλιάδες και 91 ημέρες, σε συνολικά 5 θητείες, ένα ασύλληπτο ρεκόρ. Κατέκτησε επίσης και το Πρωτάθλημα Γυναικών WWE. Το 1995 εισήχθη στο τιμητικό WWE Hall of Fame. Το ρεκόρ κατάκτησης τίτλου που κατέχει είναι αξεπέραστο σε όλα τα αθλήματα του πλανήτη. Επίσης, έχει συμμετάσχει σε σπουδαίες κόντρες με γυναίκες παλαιστές της εποχής. http://www.wwe.com/superstars/halloffame/inductees/fabulousmoolah/ https://web.archive.org/web/20090207220744/http://www.fabulousmoolah.com/

Η Μαίρη Λίλιαν Έλισον (Mary Lillian Ellison, 22 Ιουλίου 1923 – 2 Νοεμβρίου 2007) ήταν Αμερικανίδα γυναίκα επαγγελματίας παλαιστής, περισσότερο γνωστή με το ψευδώνυμο "Φάμπιουλους Μούλαχ".

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%9C%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%87

Ντραγκούτιν Φρίντριχ

Έπαιζε στη θέση του τερματοφύλακα και ξεκίνησε την καριέρα του από τη Σλάβεν Μπελούπο που ήταν και από τα ιδρυτικά της μέλη, στη συνέχεια και το 1919, πήγε στη ΧΑΣΚ του Ζάγκρεμπ για την οποία έπαιξε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Με τη ΧΑΣΚ κέρδισε το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του Ζάγκρεμπ την περίοδο 1921-1922. Έπαιξε επίσης για τη μεικτή ομάδα του Ζάγκρεμπ σε 16 αγώνες με την οποία κέρδισε το κύπελλο του βασιλιά Αλέξανδρου το 1924. Έπαιξε εννέα αγώνες για την εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας. Ο πρώτος αγώνας που έπαιξε ήταν στις 8 Ιουνίου 1922 στο Βελιγράδι κατά της Ρουμανίας, και τελευταίος στις 10 Απριλίου 1927 στη Βουδαπέστη ενάντια στην Ουγγαρία . Με τη Γιουγκοσλαβία έπαιξε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1924 στο Παρίσι. Ήταν πρωταθλητής Γιουγκοσλαβίας στο διπλό το 1928 και το 1931 με συμπαίκτη τον αδελφό του Κρεσιμίρ. Στο απλό ήταν από τους καλύτερους παίκτες αντισφαίρισης στην Κροατία και ολόκληρης της Γιουγκοσλαβίας. Το 1935, στο διεθνές τουρνουά της ΣK Ιλίρια στη Λιουμπλιάνα, οι αδελφοί Φρίντριχ έχασαν από τους Φράνιο Σέφερ και Φράνιο Κουκούλιεβιτς{. Μετά την απόσυρση του έγινε προπονητής της σχολής τένις του Medvescak Tennis Club. Στον στίβο αγωνίστηκε σε αγώνες δρόμου στα άλματα και ακοντισμό. Έχει κερδίσει πολλά βραβεία σε μικρότερους αγώνες και τοπικά πρωταθλήματα του Ζάγκρεμπ, της Κροατίας, της Γιουγκοσλαβίας και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Στο χόκεϊ και το σκι έπαιζε στη ΧΑΣΚ του Ζάγκρεμπ. Έχει κερδίσει πολλά βραβεία κι έπαθλα σε μικρότερους αγώνες και πρωταθλήματα του Ζάγκρεμπ, της Κροατίας, της Γιουγκοσλαβίας και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.

Ο Ντραγκούτιν Φρίντριχ (σερβοκροατικά : Драгутин Фридрих) (Κοπρίβνιτσα Αυστροουγγαρίας -, 5 Ιανουαρίου 1897 - Ζάγκρεμπ Γιουγκοσλαβίας, 26 Μαρτίου 1980), ήταν Γιουγκοσλάβος, Κροατικής καταγωγής, πρωταθλητής του ποδοσφαίρου, της αντισφαίρισης, του Χόκεϊ σε πάγο, και χιονοδρόμος. Το επάγγελμα του ήταν καθηγητής βιολογίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B9%CE%BD_%CE%A6%CF%81%CE%AF%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%87

Ασβός

Ο ασβός αυτός έχει συνολικό μήκος 80 εκ., από τα οποία τα 20 εκ. καταλαμβάνονται από την ουρά. Το κεφάλι του είναι μακρύ και καταλήγει σε ρύγχος· έχει ισχυρά δόντια και μικρά μάτια. Ο κορμός του είναι ογκώδης και τα άκρα του κοντά και ισχυρά, απολήγοντας σε πέντε δάχτυλα, εφοδιασμένα με μακριά κυρτά νύχια και προσαρμοσμένα για σκάψιμο. Το δέρμα του καλύπτεται από πυκνό τρίχωμα, γκρίζο στη ράχη και μαύρο στην κοιλιά και στα άκρα· το πρόσωπό του αντίθετα, είναι λευκό με μία μαύρη λωρίδα σε κάθε πλευρά του, η οποία το διασχίζει από τη μύτη έως τα αφτιά. Κατασκευάζει σε προφυλαγμένα μέρη τη φωλιά του, η οποία αποτελείται από μια κύρια στοά μήκους μερικών μέτρων με διάφορους μικρούς διαδρόμους, οι οποίοι καλύπτουν τον αερισμό της κύριας στοάς και λειτουργούν επίσης ως έξοδος κινδύνου. Είναι νυκτόβιο ζώο και αναζητά την τροφή του το δειλινό· η διατροφή του εμφανίζει μεγάλη ποικιλία και περιλαμβάνει έντομα, σκουλήκια ή άλλα ασπόνδυλα, μικρά θηλαστικά, ερπετά, καρπούς και άλλα φυτικά υλικά. Η αναπαραγωγή του λαμβάνει χώρα οποιαδήποτε στιγμή από το τέλος του χειμώνα έως τα μέσα του καλοκαιριού. Ωστόσο, ο ασβός έχει την ικανότητα να σταματάει την ανάπτυξη του ζυγωτού πριν από την εμφύτευση του στη μήτρα, μέχρι οι κλιματικές συνθήκες να γίνουν ευνοϊκές. Ύστερα από εγκυμοσύνη περίπου πενήντα ημερών, γεννάει 3-4 μικρά, συνήθως τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο. Τα γνωστότερα είδη είναι: ο ιβηρικός, ο νορβηγικός, ο υπερκαυκασικός, ο ασβός Κρήτης,ο ασβός Ρόδου καθώς και ο λεγόμενος αμερικανικός ασβός (Taxidea tacus), ο οποίος μαζί με διάφορα υποείδη του είναι ευρύτατα διαδεδομένος στη Βόρεια Αμερική.

Ο ασβός είναι ζώο θηλαστικό της οικογένειας των μουστελιδών, χαρακτηριστικό γνώρισμα των οποίων είναι η παρουσία μιας άσπρης λωρίδας τριχώματος κατά μήκος της ραχιαίας πλευράς του κεφαλιού και του λαιμού του. Σημαντικός αντιπρόσωπος είναι ο ευρασιατικός ασβός, η επιστημονική ονομασία του είναι Meles meles. Είναι αρκετά διαδεδομένο ζώο στις εύκρατες περιοχές της Ευρώπης και της Ασίας, όπου διαβιεί στις ορεινές δασώδεις περιοχές, κατά κανόνα σε ομάδες των έξι ατόμων. Θηρεύεται για το κρέας του, το δέρμα του και το τρίχωμα της ουράς του, το οποίο χρησιμεύει στην κατασκευή μαλακών πινέλων ζωγραφικής και ξυρίσματος. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα οι ασβοί πέφτουν σε χειμερία νάρκη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CE%B2%CF%8C%CF%82

Πωλ Τουρνιέ

Ο Τουρνιέ γεννήθηκε στη Γενεύη και ήταν γιος του πάστορα Λουί Τουρνιέ και της Ελισάβετ Ορμόντ. Ο πατέρας του, σεβαστός κληρικός στον καθεδρικό ναό του Αγίου Πέτρου, πέθανε μόλις τρεις μήνες μετά τη γέννηση του Πωλ, ο οποίος σε ηλικία 6 ετών έμεινε ορφανός και από μητέρα. Αναθράφηκε έτσι, μαζί με την κατά τέσσερα έτη μεγαλύτερή του αδελφή του, από τη θεία και τον θείο του, το ζεύγος Ορμόντ.Ο πρόωρος θάνατος των γονέων του άσκησε έντονη ψυχική επίδραση στον Πωλ. Κλείστηκε στον εαυτό του και έγινε μοναχικός και ντροπαλός. Σε όλη τη διάρκεια της εφηβείας του διατηρούσε μια αίσθηση ανασφάλειας, την οποία έκρυβε πίσω από ένα προσωπείο διανοούμενου, που τονιζόταν από τις καλές σχολικές επιδόσεις του στα μαθηματικά και από έναν καθηγητή του των αρχαίων ελληνικών.Το 1923 ο Τουρνιέ πήρε πτυχίο ιατρικής από το Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ήταν πρόεδρος του ελβετικού τμήματος του διεθνούς φοιτητικού κινήματος Zofingia και εκπροσώπησε τον Ερυθρό Σταυρό για τον επαναπατρισμό Αυστριακών και Ρώσων αιχμαλώτων πολέμου στη Βιέννη.Στις 4 Οκτωβρίου 1924 ο Τουρνιέ νυμφεύθηκε τη Νέλυ Μπουβιέ (Nelly Bouvier) και απέκτησαν μαζί δύο τέκνα. Το 1984, δέκα χρόνια μετά τον θάνατο στην Αθήνα της πρώτης συζύγου του, νυμφεύθηκε την Κορίν Ο' Ραμά στη Γενεύη. Ο Τουρνιέ απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών από καρκίνωμα στην οικία του στο Τρουανέ της Ελβετίας. Το 1924 ο Τουρνιέ ήταν βοηθός ιατρός στην «Ιατρική Πολυκλινική» της Γενεύης, υπό τον Καθηγητή Μπίκελ. Το 1925 άνοιξε ιδιωτικό ιατρείο στη Γενεύη και άρχισε να ασκεί την ιατρική ως γενικός ιατρός - παθολόγος. Από τότε άρχισε να ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για τη χριστιανική κοσμοθεωρία, και αναμίχθηκε έντονα σε ιατρικές και μη καλβινιστικές ομάδες. Το 1932 έγινε μέλος της Ομάδας της Οξφόρδης. Συνακόλουθα, διερεύνησε τη σχέση ανάμεσα στην ιατρική, τη συμβουλευτική και τις πνευματικές αξίες. Παρά το ότι αρχικώς σκέφθηκε να εγκαταλείψει την ιατρική για τη συμβουλευτική, τελικώς απεφάσισε να συνδυάσει τα δύο. Το 1940 ο Τουρνιέ δημοσίευσε το πρώτο βιβλίο του, το Médecine de la Personne (= «Η ιατρική του προσώπου»), αφιερωμένο στον Φρανκ Μπούχμαν, τον ιδρυτή της Ομάδας της Οξφόρδης. Σε αυτό το έργο ο Τουρνιέ υπερασπίζεται τη θέση ότι ο άνθρωπος είναι περισσότερο από ένα σώμα και ένας νους: είναι επίσης ένα πνευματικό ον. Αυτός ο συνδυασμός είναι που καθιστά τον άνθρωπο «πρόσωπο», προσωπικότητα. Επομένως είναι αδύνατο να τον γνωρίσουμε και να τον θεραπεύσουμε αν αγνοήσουμε αυτή τη βαθύτερη πραγματικότητα. Μετά την επιτυχία αυτού του βιβλίου, συνέγραψε και πολλά άλλα πάνω στο ίδιο θέμα. Παρά το ότι δεν είχε ειδικές τυπικές σπουδές ψυχολογίας, ψυχιατρικής ή θεολογίας, τα κείμενά του επηρέασαν μια γενιά επαγγελματιών της συμβουλευτικής και εξομολόγων, μεταφραζόμενα μέχρι σήμερα σε 13 γλώσσες.Η ψυχοσωματική ιατρική βρισκόταν ακόμα στα πρώτα της βήματα και ο Τουρνιέ παρετήρησε ότι η προσέγγιση της ασθένειας στην εποχή του ήταν καθαρά οργανική και η ιατρική δεν έξεταζε τον ασθενή ως ολότητα. Διείδε την ανάγκη να λαμβάνονται υπόψη και οι ψυχολογικές και πνευματικές διαστάσεις. Για τον λόγο αυτόν, προσεκάλεσε ιατρούς από ποικιλία ειδικοτήτων, καθώς και φιλοσόφους, προικειμένου να συζητήσουν και να συσκεφθούν επί του θέματος μαζί του. Αυτή η διεθνής ομάδα μελέτης, που αποκλήθηκε επίσης «Médecine de La Personne», συναντήθηκε για πρώτη φορά το 1947 και από τότε έχει συναντήσεις κάθε έτος. Σύμφωνα με την ομάδα: «Η ιατρική της προσωπικότητας δεν είναι απλώς μια ακόμα ειδικότητα της ιατρικής. Είναι μια στάση προς την επαφή, μια προσέγγιση προς τη φροντίδα του ασθενή, που μπορεί να εφαρμοσθεί σε όλες τις ειδικότητες. Δίνει την έμφαση στην προσέγγιση των ασθενών ως ολοτήτων, με ρόλους στην κοινότητά τους και την κοινωνία. Τόσο η οργανική/σωματική, όσο και η ψυχολογική προσέγγιση αποτελούν αναπόσπαστα μέρη της ιατρικής της προσωπικότητας, καθώς και η θεώρηση του συνδέσμου ανάμεσα στην κατάσταση της υγείας, στα γεγονότα της ζωής, στην κοινωνική ενσωμάτωση και στην πνευματικότητα.» Ο Τουρνιέ και δύο άλλοι ιατροί ίδρυσαν την οικουμενιστική «Ομάδα του Bossey» (πήρε το όνομά της από το Chateau de Bossey, κοντά στη Γενεύη). Το πώς ο Τουρνιέ εξασκούσε το λειτούργημά του μπορεί να δει κάποιος στο βιβλίο A Tournier Companion.Σε όλη τη σταδιοδρομία του ο Τουρνιέ ήταν γνωστός για την ευγενική προσωπικότητά του και την ειλικρινή συμπεριφορά του, όπως και για την ικανότητά του να επικοινωνεί πέρα από γλωσσικούς φραγμούς. Καθώς οι απόψεις του έγιναν πιο γνωστές παγκοσμίως, κλήθηκε να δώσει διαλέξεις και στην Αμερική. Από τότε και μετά ταξίδεψε πολύ προκειμένου να διαδώσει τις ιδέες του. Δύο εμπειρίες του θεϊκού παράγοντα βρίσκονται στα θεμέλια του έργου του Τουρνιέ: Σε ηλικία 12 ετών έγινε συνειδητός Χριστιανός. Καθώς μεγάλωνε, έγινε ενεργός στη χριστιανική του κοινότητα, άρχισε να αρθρογραφεί σχετικώς με τον Καλβινισμό και επιχειρηματολόγησε υπέρ του συντηρητισμού και κατά του φιλελευθερισμού. Ωστόσο η χριστιανική εμπειρία του δεν απέκτησε το πλήρες νόημά της για εκείνον μέχρι που είχε μια δεύτερη εμπειρία, την οποία απεκάλεσε «μια πρόσωπο-με-πρόσωπο συνάντηση με τον Θεό». Αυτή η συνάντηση μεταμόρφωσε τη ζωή του και άλλαξε τα πάντα, δίνοντάς του ένα ζωτικό ενδιαφέρον για «αυτή την άλλη πλευρά της ζωής, για την εσωτερική της διάσταση, που είναι τόσο απαραίτητη για εμάς.»Αυτή η συνάντηση τον έκανε να αλλάξει ριζικά την εξάσκηση της ιατρικής. Αντί να φροντίζει απλώς τις σωματικές διαταραχές των ασθενών του, άρχισε να ασχολείται και με τα βαθύτερα προβλήματα της προσωπικότητάς τους. Το 1937 έγραψε μια επιστολή προς όλους τους ασθενείς του, πληροφορώντας τους για τον νέο αυτόν προσανατολισμό.Ο Τουρνιέ περιγράφει το νέο ενδιαφέρον του για τον «ολόκληρο άνθρωπο» ως εξής: «Μπορώ να μιλώ ατελείωτες ώρες για τον εαυτό μου, στον εαυτό μου ή σε κάποιον άλλο, χωρίς ποτέ να επιτύχω να δώσω μια πλήρη και ειλικρινή εικόνα του εαυτού μου... Το ίδιο συμβαίνει με όλους αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται να με δουν και απασχολούνται τόσο με τις προσπάθειές τους να περιγράψουν τον εαυτό τους σε μένα με αυστηρή ακρίβεια. Αναπόφευκτα σχηματίζω μια εικόνα τους που πηγάζει τόσο από τον εαυτό μου, όσο και από εκείνους. Αν πάνε και δουν κάποιον από τους συναδέλφους μου, αυτός ασφαλώς δεν θα τους δει ακριβώς όπως εγώ. Και εκείνοι από την πλευρά τους δεν θα δείξουν τους εαυτούς τους σε αυτόν με τον ίδιο τρόπο που τον δείχνουν σε εμένα». «Ο αναγνώστης θα κατανοήσει τώρα γιατί αυτό το πρόβλημα της προσωπικότητας διατηρεί επί εικοσαετία αυτό το τόσο απορροφητικό ενδιαφέρον του για εμένα. Η γενική του σημασία είναι ζωτική για όλη τη σκέψη και τον πολιτισμό: τι είναι ο άνθρωπος; Αλλά επίσης έχει μια ειδικότερη σημασία, η οποία είναι εξίσου ζωτική για τη δική μου ζωή: ποιος είμαι, πραγματικά, εαυτέ μου; Ορισμένοι έχουν υποστηρίξει ότι ο Τουρνιέ πίστευε στη γενική σωτηρία, δηλαδή στο ότι όλοι οι άνθρωποι τελικώς θα σωθούν και θα απολαύσουν τον Παράδεισο. Ωστόσο είναι ακριβέστερο να ειπωθεί ότι πίστευε στον τελικό θρίαμβο του Καλού πάνω στο Κακό στο ανθρώπινο γένος μέσα από το συμφιλιωτικό έργο του Χριστού.Ο Τουρνιέ ασχολήθηκε και με το Οικουμενικό Ινστιτούτο του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών. Το έργο του Τουρνιέ έχει προκαλέσει ευρύτατο διεθνές ενδιαφέρον και επαίνους. Σύμφωνα με τον Βίκτορ Φρανκλ: «[Ο Τουρνιέ] υπήρξε ο πρωτοπόρος της προσωποκεντρικής ψυχοθεραπείας. Η ψυχοθεραπεία θα έπρεπε να εμπεριέχει και μια πνευματική διάσταση, αντιμετωπίζοντας κάθε άνθρωπο στη βάση της μοναδικότητάς του και της ατομικότητάς του. Η ψυχοθεραπεία δεν μπορεί να είναι αρκετά προσωπική.» Σήμερα τις προσπάθειες του Τουρνιέ θυμίζει το έργο των εξής: Ινστιτούτο Πωλ Τουρνιέ, τομέας της Χριστιανικής Ιατρικής και Οδοντιατρικής Ενώσεως (CMDA). το Ινστιτούτο αυτό είναι ένα εκπαιδευτικό εγχείρημα, που παρέχει μοναδικό υλικό, το οποίο αναπτύσσει και δημοσιεύει η CMDA. Ένωση Πωλ Τουρνιέ, ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που προάγει τις ιδέες του Τουρνιέ. Διεθνής Ομάδα της Ιατρικής του όλου ανθρώπου, αφιερωμένη στην προαγωγή της ιατρικής της προσωπικότητας μέσα από ετήσιες συναντήσεις. Το 2006 το περιοδικό Christianity Today κατέταξε το βιβλίο του Πωλ Τουρνιέ The Meaning of Persons στα 50 κορυφαία βιβλία που έχουν επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο οι Ευαγγελικοί Χριστιανοί σκέπτονται, μιλούν, δίνουν μαρτυρία, λατρεύουν τον Θεό και ζουν. Ψυχολογία της υγείας Ένωση Πωλ Τουρνιέ Από τα βιβλία του Πωλ Τουρνιέ

Ο Πωλ Τουρνιέ (Paul Tournier, 12 Μαΐου 1898 – 7 Οκτωβρίου 1986) ήταν Ελβετός ιατρός και συγγραφέας, που απέκτησε ένα παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό και ακροατήριο χάρη στο έργο του στην ποιμαντική συμβουλευτική. Οι ιδέες του άσκησαν σημαντική επίδραση στις πνευματικές και ψυχοκοινωνικές πλευρές της συνήθους φροντίδας των ασθενών. Ο Τουρνιέ έχει αποκληθεί ο πλέον διάσημος Χριστιανός ιατρός του εικοστού αιώνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%89%CE%BB_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%AD

Τζακ Στάριτ

Ο Στάριτ γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1936 στο Ρεφούγκιο της αμερικανικής πολιτείας Τέξας. Ο γνωστότερος ρόλος του εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν αυτός του σαδιστή σερίφη Αρτ Γκαλτ στην ταινία «Ράμπο: Το Πρώτο Αίμα» (1982). Εκτός από ηθοποιός, ήταν και σκηνοθέτης διάφορων ταινιών μεγάλου μήκους και επεισοδίων τηλεοπτικών σειρών. Επίσης έκανε διάφορα guest appearances στις σειρές Hill Street Blues, Hunter, The A-Team και Ο Ιππότης της Ασφάλτου (όπου είχει συνολικά τρεις εμφανίσεις, κάθε φορά ως διαφορετικός χαρακτήρας). Πέθανε στο Σέρμαν Όακς της Καλιφόρνιας από νεφρική ανεπάρκεια στις 27 Μαρτίου 1989, σε ηλικία 52 ετών. Ήταν παντρεμένος με την Βάλερι Στάριτ και είχε μια κόρη, την επίσης ηθοποιό Τζένιφερ Στάριτ. Death Chase (1990) Hollywood Heartbreak (1990) Nightwish (1989) Like Father Like Son (1987) Το Ποτάμι της Οργής (The River) (1984) Ράμπο: Το Πρώτο Αίμα, (First Blood) (1982) Το τριαντάφυλλο (1979) A Small Town in Texas (1976, σκηνοθέτης) Race with the Devil (1975, σκηνοθέτης) The Gravy Train (1974, σκηνοθέτης) Blazing Saddles (1974) Cleopatra Jones (1973, σκηνοθέτης) Nam's Angels/The Losers]], (σκηνοθέτης) The Gay Deceivers (1969) Angels from Hell (1968) Άγρια Συμμορία Μοτοσικλετών, (Hells Angels on Wheels) (1967) The Girls from Thunder Strip (1966) The Young Sinner (1965) Like Father Like Son (1961) Προφίλ του Τζακ Στάριτ στο IMDb Προφίλ του Τζακ Στάριτ στο cine.gr Αρχειοθετήθηκε 1999-11-28 στο Wayback Machine.

Ο Τζακ Στάριτ (Jack Starrett, 2 Νοεμβρίου 1936 - 27 Μαρτίου 1989) ήταν Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης. Σε μερικές ταινίες αναφέρεται και ως Claude Ennis Starrett Jr.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%A3%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%84

Κωνσταντίνος Α. Τσουκαλάς

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Είναι εγγονός του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, καθηγητή του Ποινικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών και γιος του Άγγελου Τσουκαλά, δικηγόρου και πολιτικού ο οποίος διατέλεσε βουλευτής Αθηνών με το Κόμμα Φιλελευθέρων, δήμαρχος Αθηναίων με την υποστήριξη της Αριστεράς (ΕΔΑ), αλλά και υπουργός Δικαιοσύνης από το 1970 έως το 1973, επί στρατιωτικής χούντας. Μετά την αποφοίτησή του από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές Φιλοσοφίας του Δικαίου και Κοινωνιολογίας στα Πανεπιστήμια Χαϊδελβέργης και του Μονάχου στη Γερμανία, του Παρισιού στη Γαλλία και του Γέιλ στις ΗΠΑ. Πλέον είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.To 1974 ανακηρύχθηκε διδάκτορας Γραμμάτων και Ανθρωπιστικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Παρισιού. Από το 1961 έως το 1968 άσκησε τη δικηγορία στην Αθήνα. Απασχολήθηκε ως ερευνητής στο Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών Αθηνών (1963-1967) και στο γαλλικό Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (CNRS, 1968). Κατά τα έτη 1968-1985 υπήρξε τακτικός καθηγητής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Παρισιού και από το 1985 και έκτοτε ήταν τακτικός καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα από το 1981 έως το 1989 άσκησε καθήκοντα επιστημονικού διευθυντή στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ).Το 1993 ορίστηκε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΚΚΕ, θέση που διατήρησε έως το 1996. Έχει επίσης διατελέσει πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Κοινωνιολόγων, μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας, επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια Παρισιού, Πρίνστον, Nέας Υόρκης, της Πόλεως του Μεξικού, καθώς και στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών, αρχηγός της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη Κορυφής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την Κοινωνική Ανάπτυξη (1994-1996) και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού. Ακόμη ήταν πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, μέλος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής και μέλος του ερευνητικού συμβουλίου του Ολυμπιακού Μουσείου της Λωζάνης στην Ελβετία. Από το 2000 έως το 2014 ήταν τακτικό μέλος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής.Είναι παντρεμένος με τη συγγραφέα και καθηγήτρια Ψυχολογίας Φωτεινή Τσαλίκογλου. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης υπήρξε πολιτικό στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού. Ανήκε στη φιλοΠΑΣΟΚική τάση και επιδοκίμασε ιδιαίτερα τη «ρήξη της 9ης Μαρτίου» το 1985, με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου απομάκρυνε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και ξεκίνησε τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, ενώ άσκησε έντονη κριτική στο ίδιο του το κόμμα για ελιτισμό και διανοουμενισμό. Μίλησε για «ένα είδος κοσμικο-διανοουμενίστικης λέσχης, μακριά από τους προβληματισμούς της κοινωνίας» στην οποία «η άνοδος των “άξεστων μικροαστών μουστακαλήδων” που δεν ξέρουν καλά γαλλικά, αλλά ούτε, φευ, και “καλά ελληνικά”, εισπράχθηκε ως απαράδεκτο κοινωνικό ράπισμα».Στις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 τέθηκε επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας με το κόμμα του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, και εκλέχθηκε βουλευτής.Τον Μάιο του 2018, σε μια αποτίμηση των παγκόσμιων εξεγέρσεων του 1968 (με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από τον Μάη του '68) ο Τσουκαλάς άσκησε έντονη κριτική σε ορισμένες από τις πρακτικές των λεγόμενων «νέων κοινωνικών κινημάτων» που γεννήθηκαν με τα γεγονότα του '68. Ειδικότερα, υποστήριξε ότι ενώ τα νέα κοινωνικά κινήματα ορθώς απέρριψαν τις κάθετες γραφειοκρατικές δομές της παραδοσιακής Αριστεράς που κατέληγαν στον αυταρχισμό και την καταπίεση, τελικά οδηγήθηκαν στο άλλο άκρο και την αυτοακύρωση με την οριζοντιότητα και την ελευθεριακή αντίληψή τους: «Τα νέα κοινωνικά κινήματα όμως μέχρι σήμερα δεν έχουν τη δυνατότητα να σφραγίσουν με την παρουσία τους την πολιτική εξουσία. Ξέρετε, η μακρόχρονη στρατηγική προϋποθέτει μακρόχρονη τριβή με την πραγματικότητα, υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, τακτικές προσαρμογές και συνεχή διάλογο. Προϋποθέτει όμως και κάποια κατευθυντήρια γραμμή που να ξεπερνάει τα συνθήματα “ανατροπή”, “εξέγερση”, “επανάσταση”. (...) Σκεφθείτε ότι μέχρι τώρα οι μορφές κινητοποίησης και στράτευσης επιβεβαιώνονταν καθημερινά σε κοινούς χώρους εργασίας, συμμετοχής (συν-συμμετοχής θα έλεγα), πράγμα το οποίο δέσμευε τους ανθρώπους στον χρόνο. Εκείνο που συμβαίνει με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ότι η δέσμευση των ανθρώπων είναι εφήμερη. Σήμερα γράφεις στο διαδίκτυο, αύριο κλείνεις το διαδίκτυο. Ο καθένας είναι κύριος της ατομικής του συμμετοχής στα φόρα αυτά και με αυτόν τον τρόπο είναι κύριος του εαυτού του και του χρόνου του. Για να μην είναι λοιπόν εφήμερη η στράτευση, χρειάζεται συνεργασία και συγχρωτισμός σε συγκεκριμένους χώρους και χρόνους. Και γι’ αυτό εγώ έχω αμφιβολίες και δεν έχω δει σε παγκόσμια κλίμακα να έχουν επιβιώσει επί μονίμου βάσεως τέτοιες κινήσεις παρά μόνον ad hoc. Και το ad hoc είναι ο θάνατος της στρατηγικής.» Έχει συγγράψει είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο αρκετά βιβλία κοινωνιολογικού περιεχομένου. The Greek Tragedy, 1968 (ελλ. μτφρ. εκδ. Α. Λιβάνης) Εξάρτηση και αναπαραγωγή: Ο κοινωνικός ρόλος των εκπαιδευτικών μηχανισμών στην Ελλάδα, εκδ. Θεμέλιο, 1976 Κράτος και κοινωνική ανάπτυξη, εκδ. Θεμέλιο, 1980 Κράτος, εργασία, κοινωνία στη μεταπολεμική Ελλάδα,εκδ. Θεμέλιο, 1985 Είδωλα Πολιτισμού. Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα στη σύγχρονη Πολιτεία, εκδ. Θεμέλιο, 1991 Περιπέτειες Σημασιών. Η εξουσία ως «λαός» και ως «έθνος», εκδ. Θεμέλιο, 1999 Ταξίδι στο λόγο και στην ιστορία τομ. Α΄ Β΄, εκδ. Πλέθρον, 1996 Πόλεμος, μνήμη και τέχνη, 2000 Η πολιτική σήμερα. Ο Νίκος Πουλαντζάς και η επικαιρότητα του έργου του 2001 κ.ά. Η επινόηση της ετερότητας. Ταυτότητες και διαφορές στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2010 Η γυμνή βασίλισσα - Εργα και ημέρες του οικονομικού λόγου, εκδ. Καστανιώτη, 2013 Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια του Νεωτέρου Ελληνισμού 1830-2010 - Αρχεία Ελληνικής Βιογραφίας, Εκδόσεις Μέτρον, τόμος Γ΄, σελ. 527-528 Π. Πιζάνιας, Η εφαρμογή της θεωρίας για τις σχέσεις τον «καπιταλιστικού κέντρου» και της «υπανάπτυκτης περιφέρειας» στην ελληνική ιστοριογραφία: Ν. Ψυρούκης - Κ. Τσουκαλάς, Μνήμων, τομ. 2, (1978), σελ. 255-286. Συγγραφικό έργο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς Εντός εαυτού αλλά και εντός ορίων Άρθρα του Κωνσταντίνου Τσουκαλά στην εφημερίδα Το Βήμα Οι Έλληνες-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) ΑΝΤ ΑΥΤΟΥ- ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑ (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Κωνσταντίνος Τσουκαλάς α μέρος [1] Κωνσταντίνος Τσουκαλάς β μέρος [2] Μονόγραμμα=«Κωνσταντίνος Τσουκαλάς» (καθηγητής Κοινωνιολογίας – συγγραφέας)[3]

Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς (1937) είναι Έλληνας κοινωνιολόγος, πανεπιστημιακός και πολιτικός. Δίδαξε σε ελληνικά, αμερικανικά, γαλλικά και μεξικανικά πανεπιστήμια και έχει διατελέσει, μεταξύ άλλων, πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών και βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%91._%CE%A4%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%82

Γιόχαν Γκέοργκ Βάγκλερ

Ο Βάγκλερ γεννήθηκε στη Νυρεμβέργη, όπου ο πατέρας του ήταν πρόεδρος του δικαστηρίου της πόλεως (Wagler, 1884). Μετά από μια περίοδο ενασχολήσεώς του με τη γυμναστική στη Νυρεμβέργη, ο Γιόχαν Γκέοργκ άρχισε να δείχνει ένα μοναδικό ενδιαφέρον και προτίμηση για τη φυσική ιστορία. Ξεκίνησε έτσι την επιστημονική σταδιοδρομία του ως ερευνητικός βοηθός στο Πανεπιστήμιο του Ερλάνγκεν το 1818. Μετά την επιστροφή του Γιόχαν Μπάπτιστ φον Σπιξ από τη Βραζιλία το 1819, ο Βάγκλερ προσκλήθηκε να γίνει βοηθός του στο Μουσείο της Ακαδημίας Επιστημών στο Μόναχο, όπου αργότερα θα κατέληγε συνάδελφος του Σπιξ στο εκεί πανεπιστήμιο (Wagler, 1884). Το 1820, σε ηλικία 20 ετών, ο Βάγκλερ πήρε διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Λειψίας (Beolens, Watkins & Grayson, 2011). Το 1825 του ανατέθηκε από τον βασιλιά της Βαυαρίας Μαξιμιλιανός Α΄ Ιωσήφ να πραγματοποιήσει ένα ειδικό ταξίδι επισκέψεως στα μουσεία της Ολλανδίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας (Wagler, 1884). Σε αυτή την αποστολή στην Ευρώπη ο Βάγκλερ όχι μόνο γνώρισε προσωπικά μερικούς από τους πλέον αναγνωρισμένους φυσιοδίφες και επιστήμονες της εποχής, αλλά επέτυχε και να αποκτήσει σημαντικό αριθμό πολύτιμων δειγμάτων για το Μουσείο του Μονάχου (Beolens, Watkins & Grayson, 2011). Με τον θάνατο του φον Σπιξ το 1826, ο Βάγκλερ έγινε διευθυντής του Ζωολογικού Μουσείου του Πανεπιστημίου του Μονάχου και συνέχισε εκεί να εργάζεται πάνω στην εκτεταμένη βραζιλιανή συλλογή του Σπιξ (Beolens, B., Watkins, M., & Grayson, M, 2011). Το 1827 διορίσθηκε επίκουρος καθγητής στο πανεπιστήμιο. Ωστόσο μόλις πέντε χρόνια αργότερα, σε ηλικία 32 ετών τραυματίσθηκε κατά λάθος από πυροβολισμό του δικού του όπλου κατά τη διάρκεια κυνηγιού για τη συλλογή δειγμάτων πτηνών στο προάστιο Μόοσαχ του Μονάχου, και αυτός ο τραυματισμός επέφερε τον θάνατό του. (Beolens, Watkins & Grayson, 2011). Ο Γιόχαν Γκέοργκ Βάγκλερ πραγματοποίησε μερικές σημαντικές ανακαλύψεις στα πεδία της ερπετολογίας και της ορνιθολογίας (Beolens, Watkins & Grayson, 2011; Wagler, 1884). Υπήρξε ο πρώτος που περιέγραψε επιστημονικώς τρία είδη και γένη ερπετών, και οκτώ είδη πτηνών (Beolens, Watkins & Grayson, 2011). Σημαντικότερα ανάμεσά τους είναι το είδος Pteroglossus beauharnaesii (1831), το γένος Cylindrophis (1828) και το γένος Blanus (1830). Επίσης συνέταξε μια ταξινομική των παπαγάλων, που εν μέρει είναι και σήμερα αποδεκτή γενικώς (1832). Ακόμα και σήμερα, τα έργα του Βάγκλερ χρησιμεύουν ως βάση για νέες ανακαλύψεις και ερευνητικές δραστηριότητες, τόσο στην ορνιθολογία όσο και στην ερπετολογία (Kieckbusch, Mader, Kaiser & Mecke, 2018). Σχετικώς πρόσφατα οι ανακαλύψεις του Βάγκλερ βοήθησαν τους επιστήμονες να ταξινομήσουν και να ερευνήσουν ένα νεοανακαλυφθέν είδος στην Ιβηρική Χερσόνησο (Ceríaco & Bauer, 2018). Επίσης τον 21ο αιώνα βρέθηκε ένα νέο είδος φιδιού στην Ινδονησία, το οποίο παρουσίαζε πολλές ομοιότητες με το γένος υπόγειων φιδιών Cylindrophis που είχε ανακαλύψει ο Βάγκλερ το 1828. Τελικώς το «νέο» είδος αναγνωρίσθηκε ως το Cylindrophis melanotus, που είχε ορισθεί από τον Βάγκλερ. Από την ερευνητική του δραστηριότητα ο Γιόχαν Γκέοργκ Βάγκλερ συνέγραψε μόνος του ή μαζί με άλλους επιστήμονες πολλές εργασίες ερπετολογίας και της ορνιθολογίας, εκ των οποίων η γνωστότερη ήταν το βιβλίο για την ταξινομική των παπαγάλων, υπό τον τίτλο Monographia Psittacorum. Πολλά από τα άλλα του βιβλία, άρθρα και ερευνητικές δημοσιεύσεις είναι σήμερα διαθέσιμα στην «Biodiversity Heritage Library» (Beolens, Watkins & Grayson, 2011). Το 1884 εκδόθηκαν επιμελημένα τα «6 ορνιθολογικά υπομνήματα» του Βάγκλερ, που είχαν πρωτοδημοσιευθεί στο περιοδικό Isis. Αυτά περιέχουν ημιτελείς εργασίες μαζί με προσωπικές λεπτομέρειες των επιστημονικών ταξιδιών του (Wagler, 1884). Παραθέτουμε 4 έργα του Βάγκλερ που είναι διαθέσιμα στην «Biodiversity Heritage Library»: Monographia Psittacorum, Μόναχο 1832, το επιμελήθηκε και το συμπλήρωσε τον 20ό αιώνα ο Αμερικανός ορνιθολόγος Αλεξάντερ Γουέτμορ Natürliches System der Amphibien, mit vorangehender Classification der Säugethiere und Vögel. Ein Beitrag zur vergleichenden Zoologie, Μόναχο 1830 Serpentum Brasiliensium species novae ou Histoire naturelle des espèces nouvelles de serpens, recueillies et observées pendant le voyage dans l'intérieur du Brésil dans les années 1817, 1818, 1819, 1820, Μόναχο 1824, μαζί με τον Γιόχαν Μπάπτιστ φον Σπιξ Wagler's Six ornithological memoirs from the «Isis», επιμ. P.L. Sclater, Λονδίνο 1884 Τρία είδη ερπετών ονομάσθηκαν προς τιμή του Γιόχαν Γκέοργκ Βάγκλερ, τα εξής: Atractus wagleri Podarcis waglerianus Tropidolaemus wagleri. Adler, Kraig (επιμέλεια): Contributions to the History of Herpetology, Society for the Study of Amphibians and Reptiles (SSAR), 1989, ISBN 978-0916984199

Ο Γιόχαν Γκέοργκ Βάγκλερ (Johann Georg Wagler, 28 Μαρτίου 1800 – 23 Αυγούστου 1832) ήταν Γερμανός ερπετολόγος και ορνιθολόγος.Ο Βάγκλερ ήταν βοηθός του Γιόχαν Μπάπτιστ φον Σπιξ στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου έδινε και διαλέξεις ζωολογίας. Μελέτησε τις εκτεταμένες συλλογές που έφερε από τη Βραζιλία ο Σπιξ και δημοσίευσε (εν μέρει από κοινού με τον Σπιξ) βιβλία με θέμα τα ερπετά της Βραζιλίας. Συνέγραψε εξάλλου τη Monographia Psittacorum (1832), που περιέχει την ονοματολογία των μπλε παπαγάλων μακάου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CF%87%CE%B1%CE%BD_%CE%93%CE%BA%CE%AD%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%BA_%CE%92%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CF%81