Datasets:

IMISLab

/

GreekWikipedia

like 1

Γκούνχιλντ του Βέντεν

Στη συλλογή ιστοριών (sagas) του 13ου αι. με τίτλο Ο κύκλος του κόσμου (Heimskringla), ο Σνόρρι Στούρλουσσον λέει ότι ο Σβέν Α΄ ο Διχαλογένειος αιχμαλωτίστηκε σε μία επίθεση των Γιόμσβικινγκς, που επέστρεψαν στο Μπούρισλαβ, στον βασιλιά της χώρας των Βένδων (Βέντλαντ). Ως μέρος της συμφωνίας τους, συμφωνήθηκε ο Σβεν να νυμφευτεί την κόρη του Μπούρισλαβ, ενώ ο δεύτερος θα παντρευόταν την αδελφή του Σβεν, την Τύρι. Από τη Gκούνχιλντ ο Σβεν Α΄ λέγεται ότι απέκτησε τον Χάραλντ Β΄ της Δανίας και τον Κνούτο τον Μεγάλο. Αν και η άποψη αυτή συμφωνεί με ορισμένα στοιχεία της ιστορικής καταγραφής, ωστόσο υπάρχουν διαφορές. Παντρεύτηκε τον Σβεν Α΄ τον Διχαλογένειο βασιλιά της Δανίας (Οίκος των Κνύτλινγκα). Αν και η επικρατούσα άποψη είναι ότι ο Σβεν Α΄ τα τέκνα του: ;Χάραλντ Β΄ της Δανίας 989-1081, βασιλιάς της Δανίας. ;Κνουτ Β΄ ο Μέγας 995-1035, βασιλιάς της Δανίας, Νορβηγίας και Αγγλίας.τα είχε από τη σύζυγό του Σίγκριντ την Υψηλή, ωστόσο ορισμένοι θεωρούν ότι μπορεί να τα είχε από τη Γκούνχιλντ. Lars O. Lagerqvist Kings and Rulers of Sweden ISBN 91-87064-35-9 p. 10

Η Γκούνχιλντ, γερμ. Gunhild (άκμασε περί το 1000) από τη χώρα των Βενδών, ήταν μία ημι-μυθική πριγκίπισσα των Σλάβων, μάλλον των Πολωνών, που με τον γάμο της έγινε βασίλισσα της Δανίας κατά την εποχή των Βίκινγκς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD

Πολυγαμία στο Καζακστάν

Ενώ επί του παρόντος είναι παράνομος, κατά τα τελευταία χρόνια έχουν υποβληθεί πολυάριθμες προτάσεις για τη θέσπιση νομοθεσίας για τον πολυγαμικό γάμο στη χώρα, με τη πιο πρόσφατη απόπειρα να είναι στα μέσα του 2008. Ένα παρόμοιο νομοσχέδιο εισήχθη το 2007, αν και απορρίφθηκε γρήγορα στο κοινοβούλιο. Τον Φεβρουάριο του 2011, ο προεδρικός υποψήφιος Αματάι Ασιλμπέκ δήλωσε ότι η νομιμοποίηση της πολυγαμίας ήταν μία από τις θέσεις της εκστρατείας του.Πολλοί υποστηρικτές της νομοθεσίας πολυγαμικού πολιτικού γάμου στο Καζακστάν υποστήριξαν ότι η νομιμοποίηση πολυγαμικού γάμου θα συμβάλει στην εξισορρόπηση του άνισου πληθυσμού, ενώ άλλοι ανέφεραν το Κοράνι ως επιχείρημα υπέρ μιας τέτοιας νομοθεσίας, η οποία επιτρέπει στους άνδρες να παντρευτούν έως και τέσσερις συζύγους, που σύμφωνα με το αυτό τις αντιμετωπίζει ισοδύναμα και μπορεί να τις φροντίζει οικονομικά. Οι αντίπαλοι ισχυρίστηκαν ότι η πρακτική ήταν επικίνδυνη για την κοινωνία, ενώ άλλες ομάδες θεωρούσαν τη νομοθεσία ως διάκριση εις βάρος των γυναικών, δεδομένου ότι δεν θα επέτρεπαν πολύανδρους γάμους, με αποτέλεσμα να προκληθεί μια κοινωνική συζήτηση για ένα πιθανό ψήφισμα "κοινού εδάφους". Μια δημοσκόπηση που διεξήχθη το 2004 διαπίστωσε ότι περίπου το 40% των Καζάκων ανδρών υποστήριξαν τη νομοθεσία της πολυγαμίας στο Καζακστάν, ενώ μόνο το 22% των γυναικών υποστήριξε την ιδέα, αν και με κάποιες επιφυλάξεις.

Η πρακτική της πολυγαμίας έχει μακρά ιστορία στο Καζακστάν, το οποίο αποποινικοποίησε επισήμως την πρακτική το 1998, η μόνη χώρα της Κεντρικής Ασίας που το έκανε.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%B3%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CE%BA%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD

Σκουόλα Γκράντε ντι Σαν Ρόκκο

Το κτήριο είναι η έδρα μίας αδελφότητας, η οποία ιδρύθηκε το 1478 στο όνομα τού Αγίου Ρόκκου, που θεωρείτο ευρέως ως προστάτης κατά της πανώλης. Τα μέλη της «Αδελφότητας του Αγίου Ρόκκου» ήταν μία ομάδα πλούσιων Βενετών πολιτών. Η τοποθεσία που επέλεξαν για το κτήριό τους βρίσκεται δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Ρόκκου, που στεγάζει τα λείψανα του αγίου. Τον Ιανουάριο του 1515 ανατέθηκε η κατασκευή του κτιρίου στον Μπαρτολομέο Μπον, παρόλο που ορισμένες αρχές το αποδίδουν στον γιο του Πιέτρο Μπον. Το 1524 το έργο συνεχίστηκε από τον Σάντε Λομπάρντο, που με τη σειρά του τρία χρόνια αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Aντόνιο Σκαρπανίνo. Μετά το τέλος εκείνου το 1549, ο τελευταίος αρχιτέκτονας που εργάστηκε στο κτήριο, ήταν ο Τζαντζάκομο Τζίτζι, που τελείωσε την κατασκευή τον Σεπτέμβριο του 1560.Ο σχεδιασμός ήταν παρόμοιος με άλλες Σχολές στη Βενετία: χαρακτηρίζεται από δύο αίθουσες, η μία στο ισόγειο και η άλλη στον πρώτο όροφο. Η Σάλα Τέρρα (Iσόγειος Aίθουσα) έχει ένα κύριο κλίτος και δύο παράπλευρα, με την είσοδο από τον κάμπο (πλατεία) έξω. Από αυτή την αίθουσα, μία σκάλα (που στη αρχή της στεγάζεται από τρούλο) οδηγεί στον επάνω όροφο. Η Σάλα Σουπεριόρε (Επάνω Αίθουσα) χρησιμοποιόταν για συναντήσεις των μελών και είχε έναν ξύλινο βωμό. Παρείχε πρόσβαση στη Σάλα ντελ' Αλμπέργκο' (Αίθουσα Διαμονής), όπου διατηρούντο η Banca (Τράπεζα) και η Zonta (aggiunta, Προστιθέμενα), οι εποπτικές επιτροπές της εταιρίας. Το 1564 ανατέθηκε στον ζωγράφο Τιντορέττο να δημιουργήσει πίνακες ζωγραφικής για τη Σχολή· τα πιο διάσημα έργα του βρίσκονται στη Σάλα ντελ' Αλμπέργκο και τη Σάλα Σουπεριόρε. Όλα τα έργα στο κτήριο είναι από αυτόν, ή από τους βοηθούς του, συμπεριλαμβανομένου τού γιου του Ντομένικο και εκτελέστηκαν μεταξύ 1564 και 1587. Τα έργα στη Σάλα Τέρρα είναι αφιερωμένα στην Παναγία και έχουν θέμα επεισόδια από τη ζωή της. Στη Σάλα Σουπεριόρε τα έργα στην οροφή είναι από την Παλαιά Διαθήκη και στους τοίχους από την Καινή Διαθήκη. Μαζί, δείχνουν τη βιβλική ιστορία από την Πτώση ως την έλευση του Σωτήρα. Υπάρχει ένα γλυπτό του Tιντορέττo με τα πινέλα του, καθώς και ένα ανάγλυφο σκαλισμένο ώστε να μοιάζει με βιβλιοθήκη.Στα κύρια έργα περιλαμβάνονται: Σάλα Τερρένα (πλήρης λίστα) Ο Ευαγγελισμός Η προσκύνηση των Μάγων Η φυγή στην Αίγυπτο Η σφαγή των νηπίων Η Υπαπαντή Η Κοίμηση της Θεοτόκου Η Αγ. Μαρία η Μαγδαληνή Η Αγία Μαρία η ΑιγυπτίαΣάλα Σουπεριόρε (στην οροφή:)1 Ο Μωυσής βρίσκει νερό από το βράχο 2 Το Θαύμα του χάλκινου όφεως 3 Η πτώση του μάννα στην έρημο 4 Ο Μωϋσής σώζεται από τα ύδατα 5 Ο Αδάμ και η Εύα 6 Οι Τρεις Παίδες εν Καμίνω 7 Ο Αιώνιος Θεός εμφανίζεται στο Μωϋσή 8 Σαμουήλ και Σαούλ 9 Το όραμα του Ιεζεκιήλ 10 O Δανιήλ σώζεται από τον άγγελο 11 O Ηλίας τρέφεται από τον άγγελο 12 Αβραάμ και Μελχισεδέκ 13 To Πάσχα των Εβραίων 14 Το όραμα του Ιερεμία 15 Ο Ελισσαίος πολλαπλασιάζει τους άρτους 16 Ο Ηλίας στο πύρινο άρμα 17 Η Κλίμακα του Ιακώβ 18 Ο Σαμψών αντλεί ύδωρ από το σαγόνι του γαϊδάρου 19 Η στήλη του Πυρός 20 Ο Ιωνάς βγαίνει από την κοιλία του κήτους 21 Η θυσία του ΙσαάκΣάλα Σουπεριόρε (στους τοίχους:)22 Ο Άγ. Ρόκκος 23 Ο Άγ. Σεβαστιανός 24 Η προσκύνηση των ποιμένων 25 Η βάπτιση 26 Η Ανάσταση 27 Η προσευχή στον Κήπο της Γεσθημανή 28 Ο μυστικός δείπνος 29 ο πολλαπλασιασμός των άρτων και των ιχθύων 30 Η έγερση του Λαζάρου 31 Η Ανάληψη 32 Ο Χριστός θεραπεύει τον Παραλυτικό 33 Ο πειρασμός του Χριστού 34 Το όραμα του Αγ. ΡόκκουΞύλινο: επεισόδια της Παλαιάς Διαθήκης του Τζουζέππε ΑντζέλιΣάλα ντελ' Αλμπέργκo1 Η Αποθέωση του Αγίου Ρόκκου 2 To Καλοκαίρι 3 Αλληγορία της συντεχνίας του Αγίου Ιωάννη 4 Αλληγορία της συντεχνίας της Ελεημοσύνης 5 Αλληγορία της συντεχνίας του Αγίου Μάρκου 6 Η Άνοιξη 7 Η Ελπίδα 8 Αλληγορία της συντεχνίας του Αγίου Θεοδώρου 9 H Πίστη 10 Ο Χειμώνας 11 γυναικεία μορφή 12 Η Ευτυχία 13 γυναικεία μορφή 14 Το Φθινόπωρο 15 Η Καλοσύνη 16 Αλληγορία της συντεχνίας της Φιλανθρωπίας 17 Η Γενναιοδωρία 18 Η Σταύρωση 19 προφήτης 20 Ανάβαση στο Γολγοθά 21 Ίδε ο άνθρωπος (Η κορώνα με τα αγκάθια) 22 Ο Χριστός εμπρός στον Πιλάτο 23 προφήτηςΆλλα έργα που παρουσιάζονται, είναι πίνακες ζωγραφικής των Τιτσιάνο και Πάλμα ιλ Τζοβάνε, καθώς και μία σειρά από ξύλινα πλαίσια με αλληγορικές μορφές στην οικία συνάντησης των ιερέων, τα οποία σκαλίστηκαν από τον Φραντσέσκο Πιάντα μεταξύ 1657-58. Στην ακμή της, η Σκουόλα ήταν μία σημαντική προστάτιδα της μουσικής, απασχολώντας μουσικούς όπως ο Τζοβάννι Γκαμπριέλλι. Ο Γκαμπριέλλι ανέλαβε τη θέση του οργανίστα, εκτός από την εργασία του στον Άγ. Μάρκο και συνέθεσε μουσική ειδικά για την τοποθεσία. Μία περιγραφή της εποχής για το πώς η μουσική εντυπωσίασε έναν Άγγλο ταξιδιώτη, δημοσιεύτηκε στο έργο Οι Χοντροκοπιές του Κόρυατ (1611). Το 1958 ο μουσικό έργο Τρένι του Στραβίνσκυ έκανε πρεμιέρα στη Σκουόλα, με τον συνθέτη να διευθύνει. Η Σκουόλα Γκράντε είναι ανοικτή καθημερινά όλο τον χρόνο, εκτός από την ημέρα των Χριστουγέννων και την 1η Ιανουαρίου. Οι πίνακες έχριζαν συντήρησης και έχουν αποκατασταθεί από το Παγκόσμιο Ταμείο Μνημείων. Zenkert, Astrid. Tintoretto in der Scuola di San Rocco, Ensemble und Wirkung. T1918-4: Ernst Wasmuth Verlag. ?Wittmann, Heiner (1996). Sartre und die Kunst. Die Porträtstudien von Tintoretto bis Flaubert. Tübingen: Gunter Narr Verlag. ISBN 3-8233-5167-2. * Sdegno, Emma. Looking at Tintoretto with John Ruskin. Marsilio Editore s.p.a. ISBN 978-88-317-9000-0. Chiari Moretti Wiel, Maria Agnese. The Tesoro of Scuola Grande di San Rocco. Marsilio Editore s.p.a. ISBN 978-88-317-0719-0. Grosso, Maresel· Guidarelli, Gianmario. Tintoretto and Architecture. Marsilio Editore s.p.a. ISBN 978-88-317-4383-9. Επίσημος ιστότοπος (in Italian and English)

Η Μεγάλη Σχολή του Αγίου Ρόκκου, ιταλ.: Scuola Grande di San Rocco, είναι ένα κτήριο στη Βενετία, στη βόρεια Ιταλία. Είναι αξιοσημείωτη για τη συλλογή έργων ζωγραφικής του Tιντορέττo και κατά γενική ομολογία περιλαμβάνει μερικά από τα καλύτερα έργα του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%8C%CE%BB%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%BD%CF%84%CE%B9_%CE%A3%CE%B1%CE%BD_%CE%A1%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%BF

Χερσόνησος η Ταυρική

Η πόλη ιδρύθηκε από αποίκους της Ηράκλειας της Ποντικής, η οποία με τη σειρά της ήταν αποικία των Μεγαρέων στην Αττική. Οι περισσότερες πληροφορίες για την ίδρυση της πόλης προέρχονται στα γραπτά του Ψευδοσκύλακα (4ος αιώνας π.Χ.), ο οποίος αναφέρει επίσης πως συμμετείχαν και κάτοικοι της Δήλου στη δημιουργία της αποικίας, κάτι που οδηγεί στην εκτίμηση πως η πόλη ιδρύθηκε κατά το 422 με 421 π.Χ. καθώς η χρονολογία συμπίπτει με τις επιθέσεις που δέχτηκαν από τους Αθηναίους τόσο η Ηράκλεια όσο και η Δήλος την περίοδο αυτή, ενώ ο Στράβωνας (1ος αιώνας π.Χ.) απλά αναφέρει πως ιδρύθηκε από την Ηράκλεια. Έχει επίσης γίνει η υπόθεση πως η πόλη ιδρύθηκε έναν αιώνα πριν, το 528 με 527 π.Χ., βάσει χρονολόγησης διαφόρων οστράκων και ειδών κεραμικής που έχουν ανακαλυφθεί, και βάσει παρομοίων συνθηκών σε Δήλο και Ηράκλεια που ευνοούσαν τη μετακίνηση των κατοίκων.Σύμφωνα με νεότερα στοιχεία ωστόσο, στην πόλη χρησιμοποιούνταν το μιλησιακό αλφάβητο (ιωνικό), ενώ τα ονόματα των κατοίκων ήταν δωρικά.Η αρχική της ονομασία κατά τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο (1ος αιώνας μ.Χ.) φέρεται να ήταν Μεγαρίς, ενώ κατά τον Στράβωνα ήταν γνωστή και ως η μικρά Χερσόνησος έτσι ώστε να διακρίνεται από τη συνολική χερσόνησο της Ταυρικής.Ο ιθαγενής λαός της περιοχής ήταν αυτός των Ταύρων.Η τοποθεσία της πρόσφερε αμυντικά πλεονεκτήματα, καθώς στη βόρεια και ανατολική πλευρά της πόλης βρισκόταν η θάλασσα, ενώ στη νότια και δυτική πλευρά τις προστατεύονταν από φαράγγια. Σημαντική ήταν η τοποθεσία της και από εμπορική άποψη καθώς αποτελούσε διασταύρωση των θαλασσίων εμπορικών οδών μεταξύ των πόλεων στην Ταυρική, αλλά και σταθμό για τα πλοία που ερχόταν από τα νότια παράλια του Ευξείνου Πόντου στη Μικρά Ασία όπως η Σινώπη. Κατά τον 3ο αιώνα π.Χ., είχε υπό τον έλεγχο της τις γειτονικές ελληνικές αποικίες του Καλού Λιμένα και της Κερκινίτιδας.Κατά τις επιγραφικές μαρτυρίες που ανακαλύφθηκαν, στην πόλη υπήρξαν συγκρούσεις μεταξύ της δημοκρατικής και της αριστοκρατικής παράταξης, με την τελευταία να εξορίζεται.Ανάμεσα στις διάφορες επιγραφές που έχουν βρεθεί, διασώζονται ο όρκος των πολιτών της πόλης (3ος αιώνας π.Χ.) και το βούλευμα του Διόφαντου (τέλη 2ου αιώνα π.Χ.).Η πόλη επίσης διέθετε θέατρο, και αποτελεί το μοναδικό γνωστό θέατρο των ελληνικών αποικιών του βορείου Ευξείνου Πόντου.Η κύρια θεότητα της πόλης ήταν η Αθηνά Παρθένος, η οποία περιείχε στοιχεία της Αρτέμιδος ως Αρτέμιδος Ταυροπόλεως, ενώ η ιθαγενής φυλή των Ταύρων λάτρευε μια παρόμοια θεότητα η οποία κατά την παράδοση ήταν η Ιφιγένεια, κόρη του Αγαμέμνονα κατά τον μύθο, κάτι τέτοιο όμως είναι πιθανό ότι οφείλεται σε πρόσμιξη με τις ελληνικές επιρροές. Κατά την παράδοση η Άρτεμις ήταν η ιδρύτρια της πόλης, και στην πόλη υπήρχε μεγάλο ιερό της το οποίο ονομάζονταν Παρθένιο, το οποίο όμως ενδέχεται να ήταν αφιερωμένο σε άλλη θεότητα κατά τον Στράβωνα ο οποίος στις αναφορές του δεν ονομάζει την Άρτεμη, ενώ αναφέρει πως ο ναός βρισκόταν σε απόσταση 100 σταδίων από την πόλη, και υπάρχει πλήθος μεταγενέστερων εκτιμήσεων ως προς την πιθανή τοποθεσία του ναού.Η πόλη είχε δικό της νόμισμα και νομισματοκοπείο από τον 4ο αιώνα π.Χ.. Στην παράσταση των νομισμάτων της εμφανιζόταν η Άρτεμις ως κοινή παράσταση, μερικές φορές μαζί με τον Απόλλωνα, ή τον Ηρακλή ο οποίος λατρεύονταν στην Ηράκλεια Ποντική από όπου προήλθαν οι ιδρυτές της πόλεως της Χερσονήσου, ενώ κοινή ήταν η και η παράσταση ελαφιών και ταύρων. Κατά τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο η περιφέρεια των τειχών της εκτείνονταν σε 5 μίλια, αν και βάσει μετρήσεων του 1820 όταν τα ίχνη των τειχών ήταν ακόμα διακριτά εκτιμήθηκε πως ήταν μόνο το 1/4 του μεγέθους αυτού, και είναι πιθανό πως ο Πλίνιος συμπεριέλαβε και κάποια γειτονικά τείχη τα οποία εκτείνονταν προς τον ισθμό, τα οποία κατά τον Στράβωνα ήταν 40 στάδια μήκος. Πιθανώς υπήρχε και επιπλέον τείχος το οποίο ανεγέρθηκε από το βασίλειο του Βοσπόρου στο οποίο ενσωματώθηκε η πόλη, ως άμυνα έναντι των σκυθικών φυλών.Τα τείχη ήταν ισχυρά και διέθεταν πύργους, ενώ η ίδια η πόλη είχε συνολική έκταση 38 εκταρίων. Κατά τα τέλη του 2ου αιώνα π.Χ., συμμετείχε μαζί με την Ηράκλεια Ποντική στη συμμαχία εναντίον του Φαρνάκη Α´ του βασιλείου του Πόντου από τον οποίο προηγουμένως είχε ζητήσει βοήθεια έναντι των συνεχών επιδρομών των Σκυθών. Αργότερα συμμάχησε με τον Μιθριδάτη ΣΤ´ καθώς συνέχισε να αντιμετωπίζει πολλούς κινδύνους από τις γειτονικές σκυθικές φυλές, και η πόλη ενσωματώθηκε στο βασίλειο του Πόντου. Μετά την ήττα του Μιθριδάτη από τους Ρωμαίους κατά τον Γ´ Μιθριδατικό Πόλεμο, επανέκτησε εν μέρει την ανεξαρτησία της ως προτεκτοράτο των Ρωμαίων, και έγινε γνωστή ως Χερσών, ευημερώντας κατά το μεγαλύτερο διάστημα του Μεσαίωνα υπό τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.Τα περισσότερα ευρήματα που έχουν ανακαλυφθεί από την ρωμαϊκή περίοδο αποτελούν ταφικά μνημεία, πορτραίτα και σαρκοφάγους με σκηνές του Έρωτα, γρύπες, και άλλες μυθολογικές μορφές.Κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ., η πόλη υπήρξε η βάση εξάπλωσης του Χριστιανισμού προς την υπόλοιπη Ταυρική, ενώ κατά την παράδοση υπήρξε ο τόπος μαρτυρίου του Κλήμη του Αλεξανδρινού κατά τις διώξεις του αυτοκράτορα Τραϊανού.Στην περιοχή εξακολουθεί να διασώζεται τμήμα της βασιλικής του 1935, όπου πρόκειται για βασιλική ναού η οποία πιθανώς κτίστηκε κατά τον 6ο αιώνα επί τοποθεσίας παλαιότερου ναού, πιθανώς συναγωγής. Το προσδιοριστικό 1935 αναφέρεται στο έτος ανασκαφής, ενώ το κτίσμα είναι αντιπροσωπευτικό της περιοχής και έχει χρησιμοποιηθεί ως παράσταση στο χαρτονόμισμα της μιας γρίβνα της Ουκρανίας. Υπό τη Βυζαντινή αυτοκρατορία αποτέλεσε σημαντική πόλη ως βορειοανατολικό προπύργιο των Βυζαντινών, και τα αρχαία τείχη επισκευάστηκαν και επεκτάθηκαν σημαντικά αρκετές φορές κατά τον 5ο, 7ο και 8ο αιώνα, ενώ κτίστηκε και μεγάλος αριθμός εκκλησιών. Η πόλη κατακτήθηκε για μικρό χρονικό διάστημα από τους Χάζαρους κατά τα τέλη του 8ου αιώνα, όμως επανακτήθηκε από τους Βυζαντινούς και παρέμεινε υπό τη διοίκηση τους έως και τον 12ο αιώνα ως το σημαντικότερο φρούριο στον βόρειο Εύξεινο Πόντο. Στη Χερσόνησο διαχείμασαν οι Κύριλλος και Μεθόδιος κατά το 860/861 πριν ταξιδέψουν προς τα βόρεια, ενώ το 988 τελέστηκε στην πόλη ο γάμος του Βλαδίμηρου Α´ του Κιέβου και της Άννας Πορφυρογέννητης. Ο Βλαδίμηρος υπήρξε ο πρώτος Σλάβος ηγεμόνας που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό καθώς βαπτίστηκε στην πόλη πριν τον γάμο του, και εισήγαγε τη νέα θρησκεία στο κράτος των Ρως από όπου εξαπλώθηκε και στις υπόλοιπες σλαβικές περιοχές.Μετά την κατάκτηση της Σινώπης -κύριος προμηθευτής σιτηρών της Χερσονήσου- από τους Σελτζούκους το 1194, και την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, η Χερσόνησος περιήλθε υπό τη διοίκηση των Κομνηνών της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας. Ωστόσο η άφιξη των Βενετών και Γενοβέζων εμπόρων στην ευρύτερη περιοχή και η ίδρυση δικών τους εμπορικών σταθμών, της στέρησε το προνόμιο της αποκλειστικότητας που απολάμβανε έως τότε και συνέβαλε στην παρακμή της. Το 1299 η πόλη μετά βίας επέζησε επιδρομής των Μογγόλων της Χρυσής Ορδής, ενώ η τελευταία αναφορά της από βυζαντινές πηγές γίνεται το 1396, και εκτιμάται πως εγκαταλείφθηκε οριστικά μερικές δεκαετίες αργότερα. Έως τα τέλη του 17ου αιώνα διασώζονταν μεγάλο τμήμα των ερειπίων της πόλης, αρκετά καταστράφηκαν όμως από στρατεύματα που βρέθηκαν στην περιοχή και χρησιμοποίησαν τα ερείπια ως πρώτες ύλες για την κατασκευή κτηρίων και αμπελουργείου. Πολλά από τα γλυπτά και στήλες που διασώζονταν πάρθηκαν από τους Οθωμανούς και στάλθηκαν στην Κωνσταντινούπολη. Κατόπιν κατά τον 18ο αιώνα η πόλη πέρασε υπό τον έλεγχο των Ρώσων οι οποίοι ξεκίνησαν τη συστηματική ανασκαφή του χώρου και ανασκαφή ευρημάτων και διασωζόμενων κτισμάτων, αναφέρεται ωστόσο πως προκλήθηκαν και πολλές ζημιές στις κλασικές και ελληνιστικές αρχαιότητες καθώς οι ανασκαφές επικεντρώνονταν στην ανεύρεση χριστιανικών μνημείων. Από την εποχή αυτή, διασώζεται ακόμα η καμπάνα της Χερσονήσου την οποία κατασκεύασαν οι Ρώσοι το 1778 χρησιμοποιώντας το μέταλλο των τουρκικών κανονιών που απέκτησαν μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1768-1774, Οι ανασκαφές συνεχίστηκαν τον 20ό αιώνα υπό την ΕΣΣΔ, με τη σημαντικότερη ανακάλυψη να είναι η ανασκαφή του αρχαίου θεάτρου το 1958, το οποίο είναι το μοναδικό γνωστό στις ελληνικές αποικίες του Εύξεινου Πόντου. Στην περιοχή έχουν ανακαλυφθεί πολλές αρχαιότητες και νομίσματα, μαζί με απλούς τάφους χωρίς ταφικά κτερίσματα. Το 2013 η Χερσόνησος αναγνωρίστηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την ΟΥΝΕΣΚΟ υπό τον τίτλο Αρχαία πόλη της Ταυρικής Χερσονήσου και της Χώρας της.Κατά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014, η περιοχή πέρασε υπό ρωσικό έλεγχο, ωστόσο η ΟΥΝΕΣΚΟ εξακολουθεί να αναγνωρίζει την καταχώριση ως μνημείο της Ουκρανίας.Ο αρχαιολογικός χώρος απειλείται από την έντονη οικοδομική δραστηριότητα στην περιοχή, καθώς και από την έλλειψη χρηματοδότησης. Ζώνας Λ. & Σβανά Ειρ., Οι αποικίες των Μεγάρων, Ναύπλιο 2015, σελ. 33-35. (ISBN 978-618-81554-5-9) (Αγγλικά) Νομίσματα - cngcoins.com (Αγγλικά) Αρχαίες αναφορές στην πόλη συνοδεία χάρτη, topostext.org (Αγγλικά) Αρχαιογεωγραφικά στοιχεία, pleiades.stoa.org (Αγγλικά) Νομισματικά στοιχεία, nomisma.org

Η Χερσόνησος η Ταυρική (ουκρανικά: Херсонес Таврійський, ρωσικά: Херсонес Таврический), επίσης γνωστή ως Χερσών (παλαιοσλαβικά: Корсунь), ήταν αρχαία ελληνική αποικία των Μεγαρέων στα δυτικά της Ταυρικής Χερσονήσου (Κριμαία) η οποία εκτιμάται πως ιδρύθηκε στα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ. σε τοποθεσία που πιθανώς υπήρχε παλαιότερος ελληνικός οικισμός, και αποτέλεσε κομβικό κέντρο εμπορίου στη νοτιοδυτική Ταυρική διατηρώντας απομακρυσμένες ναυτιλιακές συνδέσεις. Κατά τη ρωμαιοβυζαντινή περίοδο, αποτέλεσε έως τον 12ο αιώνα το ισχυρότερο φρούριο στον βόρειο Εύξεινο Πόντο, ενώ η πόλη είναι σημαντική και για την ορθόδοξη εκκλησία καθώς εκεί εκχριστιανίστηκε ο Βλαδίμηρος Α´ του Κιέβου κατά τον γάμο του με την Άννα Πορφυρογέννητη, κάτι που αποτέλεσε την αφετηρία του εκχριστιανισμού των Σλάβων. Στη σύγχρονη εποχή σε απόσταση 3 χλμ. ανατολικά βρίσκεται η πόλη της Σεβαστούπολης στην Κριμαία. Η αρχαία πόλη και τα περίχωρα της ανακηρύχθηκαν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την ΟΥΝΕΣΚΟ το 2013 ως μνημείο της Ουκρανίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CF%81%CF%83%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%B7_%CE%A4%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE

Αιγειρούσες Αττικής

Οι Αιγειρούσες είναι παραλιακός οικισμός της δυτικής Αττικής, στις νότιες ακτές του κόλπου Αλκυονίδων. Βρίσκεται κοντά στους βορειοανατολικούς πρόποδες των Γερανείων (ύψωμα «Ράχη Πρίφτη») και στην έξοδο του φαραγγιού «Βαθύρεμα», πάνω στην παραλιακή επαρχιακή οδό Αλεποχωρίου-Σχοίνου και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 20. Απέχει 66 χλμ. περίπου ΒΔ. της Αθήνας (μέσω Μεγάρων). Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1971 και προσαρτήθηκε στον δήμο Μεγάρων. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Χάρτες «Ανάβαση» (Κιθαιρώνας-Πατέρας-Γεράνεια 1:25.000)

Οι Αιγειρούσες (ή Αιγειρούσα ) είναι χωριό της δημοτικής κοινότητας, δημοτικής ενότητας και δήμου Μεγαρέων, της περιφερειακής ενότητας Δυτικής Αττικής, στην περιφέρεια Αττικής, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Μεγαρίδος του νομού Αττικής, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Στερεάς Ελλάδας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5%CF%82_%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82

Μητροπολίτης Φωκίδος Αθηναγόρας

Ο κατά κόσμον Νικόλαος Ζακόπουλος γεννήθηκε στον Αμάραντο Κόνιτσας του Νομού Ιωαννίνων το 1931. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου και αποφοίτησε το 1956. Το 1967 ανακηρύχθηke διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης, ενώ πραγματοποίησε μεταδιδακτορικές σπουδές στο Πανεπιστήμια της Οξφόρδης, του Τορόντο, του Σικάγο και στο Πανεπιστήμιο Γέιλ, στα αντικείμενα της Ψυχολογίας, της Παιδαγωγικής και της Φιλοσοφίας. Εργάστηκε ως καθηγητής Ηθικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας, Φιλοσοφίας της Θρησκείας και Φιλοσοφίας του Δικαίου σε διάφορα πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος το 1959. Από το έτος της χειροτονίας του έως την εκλογή του σε Επίσκοπο διετέλεσε ιερατικός προϊστάμενος αλλά και διευθυντής εκπαίδευσης των Ελληνικών Σχολείων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας και της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Το 1986 διετέλεσε εφημέριος στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Το 1986 εξελέγη Μητροπολίτης Φωκίδος, στην οποία πραγματοποίησε σημαντικό έργο στον εκπαιδευτικό τομέα, σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς, είτε από τη θέση του διδάσκοντα είτε έχοντας διοικητική εκπαιδευτική θέση. Σημαντική ήταν η συμβολή του στην ανάπτυξη της μοναστικής ζωής στην μητρόπολή του και της επαναλειτουργίας αρκετών ερειπωμένων μοναστηριών της περιοχής. Στις 18 Μαρτίου 2014, μετά από 28 χρόνια ποιμαντορίας, παραιτήθηκε από τα καθήκοντα του στην Μητρόπολη Φωκίδος, επικαλούμενος λόγους γήρατος. Η παραίτησή του πραγματοποιήθηκε πριν εξετασθεί από την Τριμελή Επιτροπή της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Απεβίωσε στις 16 Φεβρουαρίου 2015.

Ο Μητροπολίτης Αθηναγόρας (κατά κόσμον Νικόλαος Ζακόπουλος, 25 Απριλίου 1931-16 Φεβρουαρίου 2015) ήταν Έλληνας θεολόγος, Επίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος διετέλεσε Μητροπολίτης Φωκίδος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%82

Jamming

Πρώτη εμφάνιση έχουμε στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο (παρακώλυση σημάτων ραντάρ). Εκδηλώνονται στο φυσικό επίπεδο του OSI μοντέλου. Καθιστούν το κανάλι επικοινωνίας ακατάλληλο κι αυτός είναι ο λόγος που εντάσσονται στην κατηγορία DoS. Προκειμένου να είναι ανθεκτικά σε παρεμβολές και θορύβους τα ασύρματα δίκτυα χρησιμοποιούν τεχνολογίες απλωμένου φάσματος συχνοτήτων, π.χ. στο bluetooth τα δεδομένα τεμαχίζονται και μεταδίδονται χρησιμοποιώντας ένα αριθμό διαφορετικών συχνοτήτων ψευδοτυχαίου προτύπου. Έτσι μόνο οι απολύτως συγχρονισμένοι πομποί-δέκτες έχουν πρόσβαση στα δεδομένα και για υψηλότερα επίπεδα ασφάλειας ο πομπός μεταβάλει την συχνότητα 1.600 φορές το δευτερόλεπτο. Υπάρχουν και μη κακόβουλες παρεμβολές (φούρνοι μικ/μάτων, ασύρματα τηλ., bluetooth συσκευές κλπ). Αυτές προκαλούνται διότι οι ασύρματες τεχνολογίες WLAN χρησιμοποιούν τη μη αδειοδοτημένη περιοχή συχνοτήτων (Industrial Scientific and Medical radio band) των 2.4GHz και (Unlicensed National Information Infrastructure) των 5 GHz. Επίσης σε ορισμένα κτίρια οι τοίχοι κατασκευάζονται με υλικά που εμποδίζουν π.χ. Το σήμα των κινητών τηλεφώνων (passive jamming). Για να πραγματοποιηθεί επίθεση πρέπει πρώτα να αναλυθεί το φάσμα συχνοτήτων που χρησιμοποιεί το δίκτυο και εν συνεχεία να εκπέμψει ένα ισχυρό σήμα που συγκρούεται, παρεμποδίζει ή παρεμβαίνει στις συχνότητες. Στη χειρότερη περίπτωση ο επιτιθέμενος μπορεί να παρεμβάλει όλο το διαθέσιμο φάσμα συχνοτήτων, οπότε οι τεχνικές φάσματος που προαναφέρθηκαν ακυρώνονται. Επίθεση θορύβου (noise): Ο εισαγόμενος θόρυβος πρέπει να είναι χαμηλής εντάσεως για να προκληθεί το φαινόμενο θανάτου από επανειλημμένη προσπάθεια (Death by Retry.DBR). Αυτό συμβαίνει όταν ο δέκτης ζητά συνεχώς την επανάληψη αποστολής των μηνυμάτων -που σκοπίμως δεν εκπέμπονται ορθά- με αποτέλεσμα την εμπλοκή σε κατάσταση ατέρμονα βρόχου. Τέλος στο επίπεδο σύνδεσης δεδομένων του OSI μοντέλου μπορούμε για να επιτεθούμε να εκμεταλλευτούμε την ύπαρξη δύο ή περισσότερων κεραιών (diversity antennas) σε ένα AP. Περιγραφή: Υποθέτουμε ότι ένα AP έχει δύο κεραίες. Η πρώτη (1) καλύπτει την περιοχή αριστερά ,η δεύτερη (2)την περιοχή δεξιά. Οι χρήστες Α,Β βρίσκονται αριστερά και δεξιά του AP και συνδέονται στις κεραίες 1,2 αντίστοιχα. Ο Β αλλάζει τη MAC διεύθυνση του σε αυτή του Α και μέσω ενός ενισχυτή ενισχύει το σήμα του έτσι ώστε να είναι τουλάχιστον ίσο ή δυνατότερο από αυτό του Α. Αποτέλεσμα :Ο Α αποκλείεται από την επικοινωνία με το AP για όσο διάστημα ο Β εξακολουθεί να εκπέμπει στη συγκεκριμένη MAC.

Οι επιθέσεις παρεμβολών ή παρακώλυσης επικοινωνιών, γνωστές και ως jamming, είναι οι επιθέσεις που σκόπιμα ή μη προκαλούνται στο σήμα του πομπού, του δέκτη ή του σημείου ασύρματης πρόσβασης από παρεμβολές ή θορύβους (noises).

https://el.wikipedia.org/wiki/Jamming

Αριστίντ Μπριάν

Bernard, Philippe· Dubief, Henri· Forster, Thony (1985). The Decline of the Third Republic, 1914–1938. The Cambridge History of Modern France. New York: Cambridge University Press. ISBN 0-521-35854-X. Mayeur, Jean-Marie· Rebirioux, Madeleine· Foster, J. R. (1984). The Third Republic from its Origins to the Great War, 1871–1914. The Cambridge History of Modern France. New York: Cambridge University Press. ISBN 2-7351-0067-7. Wright, Julian (2005). «Social Reform, State Reform, and Aristide Briand's Moment of Hope in France, 1909–1910». French Historical Studies 28 (1): 31–67. doi:10.1215/00161071-28-1-31. https://archive.org/details/sim_french-historical-studies_winter-2005_28_1/page/31. Nobel biography Timeline for the 150th anniversary of Aristide Briand

Ο Αριστίντ Μπριάν (γνωστός και ως Αριστείδης Μπριάν) (γαλλικά: Aristide Briand, Ναντ 28 Μαρτίου 1862 - Παρίσι 7 Μαρτίου 1932) ήταν Γάλλος πολιτικός, που υπηρέτησε τη χώρα του ως πρωθυπουργός έντεκα φορές και ως βουλευτής 25. Επίσης, του απονεμήθηκε, το 1926, και το βραβείο Νόμπελ ειρήνης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CF%84_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD

GAZon

Το μοντέλο έλαβε πιο ευρύχωρη και σύγχρονη διπλή καμπίνα, εξοπλισμένη με αποτελεσματικό σύστημα εξαερισμού και θέρμανσης, που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στο πιλοτικό φορτηγό GAZ-4301 το 1984. Τελικώς, οι δοκιμές του GAZ-3307 ολοκληρώθηκαν τον Δεκέμβριο του 1986.Ο σχεδιασμός του τιμονιού σε αντίθεση με τους προκατόχους του, για πρώτη φορά, περιλαμβάνει υδραυλικό τιμόνι. Η σειριακή παραγωγή του φορτηγού 4,5 τόνων GAZ-3307 (4x2) με κινητήρα καρμπυρατέρ ZMZ-511 (εκσυγχρονισμένος ZMZ-53) 125 hp ξεκίνησε στα τέλη του 1989. Το 1992, η GAZ έφερε σε μαζική παραγωγή το φορτηγό 5 τόνων GAZ-4301, με 6-κύλινδρο αερόψυκτο κινητήρα ντίζελ GAZ-542 125 hp, που κατασκευάστηκε με άδεια από τη γερμανική εταιρεία Deutz AG, καθώς και το αγροτικό φορτηγό GAZ-SAZ-4509. Η παραγωγή του GAZ-4301 συνεχίστηκε μέχρι το 1995. Συνολικά παρήχθησαν 28.158 φορτηγά σειράς GAZ-4301. Στα τέλη του 1994, με την ανάπτυξη του αερόψυκτου ντίζελ GAZ-5441 115 hp, λανσαρίστηκε το μοντέλο GAZ-3309 με χωρητικότητα 4,5 τόνων, εντελώς όμοιο στο πλαίσιο και την καμπίνα με το GAZ-3307 και μόνο με διαφορετικό σωλήνα εισαγωγής αέρα κινητήρα στην αριστερή πλευρά της καμπίνας. Από το 1999, κυκλοφόρησε το 4x4 GAZ Sadko σε εκδόσεις στρατού (χωρητικότητας 2 τόνων) και απλή (2,3 m). Από το 2006, τα GAZ-3307, GAZ-3309 και GAZ-3308 είχαν βενζινοκινητήρες και πετρελαιοκινητήρες πιστοποιημένους για περιβαλλοντικά πρότυπα Euro-2 και, από το 2008, για Euro-3. Η παραγωγή μεγάλης κλίμακας των μοντέλων 3307 και 3308 με βενζινοκινητήρες ZMZ σταμάτησε στην πραγματικότητα το 2009, αλλά διατηρήθηκε η περιορισμένη παραγωγή τους με πιστοποίηση για κυβερνητικούς φορείς (για παράδειγμα, το 2010 παρήχθησαν 406 αντίτυπα του GAZ-3307). Τα μοντέλα βενζίνης 3307 συνεχίζουν επίσης να εξάγονται, για παράδειγμα στη Λευκορωσία, όπου ήταν εξοπλισμένο με HBO. Κατά το 2010-2012, το μεσαίο φορτηγό ντίζελ GAZ (4×2) εφοδιάστηκε με κινητήρα MMZ D-245.7E-3 (το μοντέλο 3309) και το τετρακίνητο 33081 "Sadko" και 33086 "Countryman" με κινητήρα ντίζελ MMZ D-245.7 E-2. Από το 2013, όλα τα φορτηγά GAZ 4-γενιάς έλαβαν ως βασικός κινητήρα τον τούρμπο MMZ D-245.7 E-4 με ισχύ 119 hp Από το 2012, τροποποιούνται GAZ-33096 με diesel Cummins ISF 3.8 λίτρων, όπως χρησιμοποιείται από το φορτηγό GAZ - 3310 "Valdai". Από το 2013 ο κινητήρας έχει πιστοποιηθεί βάσει των προδιαγραφών Euro 4. Τον Φεβρουάριο του 2013, η σειρά τροποποιήθηκε με τη χρήση, στο GAZ-33098, ενός νέου ρωσικό πετρελαιοκινητήρα, του 5342.10 YaMZ, κατηγορίας Euro 4, καθώς και με μια νέα έκδοση του φορτηγού, του παντός εδάφους GAZ-33088 "Sadko" με τον ίδιο κινητήρα YaMZ-5344-96 κατηγορίας ECE. Τον Ιούνιο του 2014, η GAZ παρουσίασε μια νέα έκδοση, με το ανεπίσημο όνομα Sadko Next, με αυξημένη ικανότητα μεταφοράς 3 τόνων, καθώς και τη νέα έκδοση του GAZ-3309. Με την έναρξη του νέου GAZon Next, το οποίο δεν χρησιμοποιούσε σχεδόν εξάρτημα από τους προκάτοχούς του και ήταν ένα εντελώς καινούριο φορτηγό, η γκάμα GAZon συνέχιζε να παράγεται σαν μια πιο φτηνή επιλογή μέχρι το 2019. Andy Thompson, Φορτηγά της Σοβιετικής Ένωσης: Η οριστική ιστορία, Behemoth Publishing LTD, 2017. ISBN 978-0992876951

Τα GAZ-3307 και GAZ-3309 (γνωστά και ως GAZon) είναι ρωσικά φορτηγά μεσαίου μεγέθους που παρήγαγε το εργοστάσιο αυτοκινήτων Γκόρκι (εταιρεία GAZ). Το φορτηγό με πλατφόρμα καρότσας GAZ-3307 ανακοινώθηκε στα τέλη του 1989 και το φορτηγό GAZ-3309 τουρμποντίζελ στα τέλη του 1994. Το GAZ-3307 αντικατέστησε τα φορτηγά GAZ-53 που σταμάτησαν να παράγονται πλήρως έως τις αρχές του 1993, αν και τα νέα φορτηγά χρησιμοποιούσαν πολλά εξαρτήματα όπως το σασί από τα προηγούμενα μοντέλα, παρά του νέου αμαξώματος, το οποίο αναπτύχθηκε με βοήθεια της Magirus-Deutz. Τα φορτηγά GAZ-3307 και GAZ-3309 4,5 τόνων έχουν σχεδιαστεί για χρήση σε όλους τους τύπους πλακόστρωτων δρόμων. Στην οικογένεια του GAZon, η GAZ περιλάμβανε επίσης ένα πετρελαιοφόρο φορτηγό 5 τόνων με όνομα GAZ-4301 (1984-1995) και φορτηγό ντίζελ 3 τόνων GAZ-3306 (1993-1995). Από το 1999, το φορτηγό παντός εδάφους 2 / 2,3 τόνων GAZ Sadko (4x4) διατίθεται με σύστημα μονού οπίσθιου άξονα και σύστημα κεντρικού ελέγχου της πίεσης του αέρα στα ελαστικά και, από το 2005, το φορτηγό παντός εδάφους 4 τόνων GAZ-33086 "Zemlyak".

https://el.wikipedia.org/wiki/GAZon

Γιαν Φου

Ο Γιαν Φου γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1854 στη σημερινή Φουτσόου, στην επαρχεία Φουτσιάν, σε μια αξιοσέβαστη λόγια-ευγενή οικογένεια ασχολούμενη με το εμπόριο σχετικά με την Κινεζική ιατρική. Στα πρώτα του χρόνια, ο πατέρας του Γιαν Φου τον ενθάρρυνε σημαντικά να αποκτήσει μια υψηλή εκπαίδευση και να προετοιμαστεί για τις Αυτοκρατορικές εξετάσεις. Ωστόσο, ο θάνατος του πατέρα του το 1866 προκάλεσε μια απότομη αλλαγή στα σχέδια αυτά. Ένα χρόνο αργότερα, ο Γιαν Φου μπήκε στην Ακαδημία Fujian Arsenal (福州船政學堂) στο Fuzhou, ένα σχολείο του δυτικού κόσμου, όπου σπούδασε μια ποικιλία μαθημάτων, συμπεριλαμβανομένων των αγγλικών, της αριθμητικής, της γεωμετρίας, της άλγεβρας, της τριγωνομετρίας, της φυσικής, της χημείας, της αστρολογίας και της πλοήγησης. Αυτό ήταν ένα σημείο καμπής στη ζωή του νεαρού Γιαν Φου, καθώς ήταν σε θέση να βιώσει από πρώτο χέρι την επαφή με την επιστήμη της Δύσης, με αποτέλεσμα να αποκτήσει τον ενθουσιασμό που τον καθοδήγησε στο υπόλοιπο της καριέρας του. Μετά την αποφοίτησή του με υψηλές τιμές το 1871, ο Γιαν Φου πέρασε τα επόμενα πέντε χρόνια στη θάλασσα. Αρχικά υπηρέτησε στη θάλασσα στο εκπαιδευτικό πλοίο Jianwei (建威) και αργότερα στο καταδρομικό Yangwu (陽武). Μεταξύ 1877-79 σπούδασε στο Βασιλικό Ναυτικό Κολέγιο, Greenwich, στην Αγγλία. Κατά την παραμονή του εκεί, γνωρίστηκε με τον πρώτο πρέσβη της Κίνας, τον Guo Songtao, και παρά τη διαφορά ηλικίας και τη διαφορά του κοινωνικού τους επιπέδου, ανέπτυξαν μια ισχυρή φιλία. Ο Μπέντζαμιν Σβαρτς αναφέρει στη βιογραφία του ότι "συχνά αυτοί περνούσαν μέρες και νύχτες συζητώντας τις διαφορές και τις ομοιότητες της κινεζικής και δυτικής σκέψης και των πολιτικών θεσμών".Η επιστροφή του στην Κίνα, όμως, δεν του έδωσε την άμεση επιτυχία που ήλπιζε. Αν και δεν ήταν σε θέση να περάσει την Αυτοκρατορική Εξέταση Δημόσιων Υπηρεσιών, ήταν σε θέση να αποκτήσει μια θέση διδασκαλίας στην Ακαδημία Fujian Arsenal και στη συνέχεια στη σχολή Beiyang Αξιωματικών Ναυτικού (北洋水師學堂) στο Tianjin. Εκείνο το διάστημα ο Γιαν Φου υπέκυψε στο όπιο, εθισμός ο οποίος ξεκίνησε στην Κίνα.Μετά την Κινεζική ήττα στο Πρώτο Σινο-Ιαπωνικό Πόλεμο (1894-95, πόλεμος για τον έλεγχο της Κορέας), ο Γιαν Φου έγινε διάσημος. Τιμάται για τις μεταφράσεις του, συμπεριλαμβανομένων των Εξέλιξη και Ηθική του Τόμας Χάξλεϊ, Ο Πλούτος των Εθνών του Adam Smith, Για την Ελευθερία του John Stuart Mill και την Μελέτη της Κοινωνιολογίας του Χέρμπερτ Σπένσερ. Ο Γιαν άσκησε κριτική στις ιδέες του Δαρβίνου και άλλων, προσφέροντας τις δικές του ερμηνείες. Οι ιδέες της "φυσικής επιλογής" και της "επιβίωσης του ισχυρότερου" εισήχθησαν στους Κινέζους αναγνώστες μέσω της δουλειάς του Χάξλεϋ. Η πρώτη αποδόθηκε ευρέως από τον Γιάν Φου στα Κινέζικα ως tiānzé (天擇). Ο Γιαν Φου εργάστηκε ως συντάκτης της εφημερίδας Guowen Bao. Έγινε πολιτικά ενεργός, και το 1895 συμμετείχε στο κίνημα Gongche Shangshu, το οποίο ήταν αντίθετο με την Συνθήκη του Σιμονοσέκι που έληγε τον Πρώτο Σινο-Ιαπωνικό Πόλεμο. Το 1912 έγινε ο πρώτος διευθυντής του Εθνικού Πανεπιστημίου του Πεκίνου (τώρα Πανεπιστήμιο του Πεκίνου). Σήμερα, το πανεπιστήμιο διοργανώνει ετήσιο επιστημονικό συνέδριο προς τιμήν του.Ενστερνίστηκε μοναρχικές και συντηρητικές πεποιθήσεις που υποστήριζαν τον Yuan Shikai (袁世凱) και τον Zhang Xun (張勛) για να ανακηρυχθούν αυτοκράτορες στην μετέπειτα ζωή του. Συμμετείχε επίσης στην ίδρυση της Chouanhui (籌安會), ενός οργανισμού ο οποίος υποστήριξε την αποκατάσταση της μοναρχίας. Περιφρόνησε την "Νέα Λογοτεχνία Επαναστατών" όπως ο Hu Shi (胡適). Στις 27 Οκτωβρίου 1921, μετά την επιστροφή του στο σπίτι του στο Fuzhou μόλις ένα χρόνο πριν αναρρώσει από το επαναλαμβανόμενο άσθμα, ο Γιαν Φου πέθανε σε ηλικία 67 ετών. Ο Γιαν Φου δήλωσε στον πρόλογο της μετάφρασης του Εξέλιξη και Ηθική (天演論) ότι "υπάρχουν τρεις δυσκολίες στη μετάφραση: η πίστη, η εκφραστικότητα και η κομψότητα" (譯事三難：信達雅). Δεν τα όρισε ως γενικά πρότυπα για τη μετάφραση και δεν είπε ότι ήταν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Ωστόσο, από τη δημοσίευση αυτής της εργασίας, η φράση "πίστη, εκφραστικότητα και κομψότητα" έχει αποδοθεί στον Γιαν Φου ως ένα πρότυπο για κάθε καλή μετάφραση, και έχει γίνει ένα κλισέ στους ακαδημαϊκούς κύκλους της Κίνας, δίνοντας αφορμή για πολλές συζητήσεις και διατριβές. Ορισμένοι μελετητές υποστηρίζουν ότι αυτό το απόφθεγμα στην πραγματικότητα προέρχεται από τον Σκωτσέζο θεωρητικό της μετάφρασης, Alexander Fraser Tytler. Αν και η κλασική πεζογραφία του Γιαν Φου έκανε το καλύτερο δυνατό για να ανταποκριθεί στα πρότυπα "πίστη, εκφραστικότητα και κομψότητα", υπήρχαν εκείνοι που επέκριναν τα έργα του ως προς το ότι δεν είναι προσβάσιμα στις νεότερες γενιές. Ειδικότερα, ένας διάσημος φιλελεύθερος από το Κίνημα May Fourth Movement, ο Cai Yuanpei, σε ένα άρθρο που γράφτηκε το 1924, είπε ότι οι μεταφράσεις του Γιαν Φου "φαίνεται να είναι ντεμοντέ και είναι δύσκολο να κατανοήσουμε το λογοτεχνικό του ύφος, αλλά το πρότυπο με το οποίο επέλεξε τα βιβλία και ο τρόπος που τα μετέφρασε είναι αξιοθαύμαστος ακόμα και σήμερα". Άλλες κριτικές του έργου του προέκυψαν όταν οι Κινέζοι μελετητές απέκτησαν περισσότερη γνώση της δυτικής μάθησης. Ο Γιάν Φου, ένας από τους πιο σημαντικούς μελετητές της γενιάς του, εργάστηκε για να εισαγάγει δυτικές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές ιδέες στην Κίνα. Προηγούμενες μεταφραστικές προσπάθειες είχαν επικεντρωθεί κυρίως στην θρησκεία και την τεχνολογία. Ο Γιαν Φου ήταν επίσης ένας από τους πρώτους μελετητές που είχε προσωπικές εμπειρίες στη δυτική κουλτούρα, ενώ πολλοί προηγούμενοι μελετητές ήταν φοιτητές στην Ιαπωνία, που τότε μετέφρασαν έργα του δυτικού κόσμου από τα Ιαπωνικά στα Κινέζικα. Ο Γιαν Φου, επίσης, έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στην τυποποίηση της επιστήμης της ορολογίας στην Κίνα κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Επικεφαλής του State Terminology Bureau. Το 1895 δημοσίευσε το Zhibao 直報, μια Κινεζική εφημερίδα που ιδρύθηκε στο Tianjin από τον Γερμανό Constantin von Hannecken (1854-1925), η οποία περιέχει μερικά από τα πιο διάσημα κείμενά του: Lun shi bian zhi ji 論世變之亟 (Με την Ταχύτητα που Αλλάζει ο Κόσμος) Qiang Yuan 原強 (Σχετικά με την Προέλευση της Δύναμης) Pi Χαν 辟韓 (Σε Διάψευση του Han Yu) Jiuwang jue lun 救亡決論 (Για τη Σωτηρία μας)Αργότερα, από το 1898 έως το 1909, ο Γιάν Φου ξεκίνησε να μεταφράζει τα ακόλουθα μεγάλα έργα της Δυτικής φιλελεύθερης σκέψης: Εξέλιξη και Ηθική Τόμας Χένρυ Χάξλεϋ, ως Tianyan lun 天演論 (Σχετικά με την Εξέλιξη) 1896-1898 Ο Πλούτος των Εθνών από τον Άνταμ Σμιθ, ως Yuan fu 原富 (Σχετικά με τον Πλούτο) 1901 Η Μελέτη της Κοινωνιολογίας από τον Χέρμπερτ Σπένσερ, ως Qunxue yiyan 群學肄言 (Μελέτη της Κοινωνιολογίας) 1903 Στην Ελευθερία από τον John Stuart Mill, ως Qunji quanjie lun 群己權界論 (Στο Όριο μεταξύ του Εαυτού και της Ομάδας) 1903 Ένα Σύστημα Λογικής από τον John Stuart Mill, ως Mule mingxue 穆勒名學 (Η Λογική του Mill) 1903 Μια Ιστορία της Πολιτικής από τον Έντουαρντ Jenks, ως Shehui tongquan 社會通詮 (Μία πλήρης Περιγραφή της Κοινωνίας) 1903 Το Πνεύμα των Νόμων από τον Μοντεσκιέ, ως Fayi 法意 (Η Έννοια των Νόμων) 1904-1909 Το αλφαβητάρι της Λογικής από τον William Stanley Jevons, ως Mingxue qianshuo 名學淺說 (Ένα Περίγραμμα της Λογικής) 1909

Ο Γιαν Φου (απλοποιημένα Κινέζικα(Κινέζικα)παραδοσιακά Κινέζικα(Κινέζικα)Wade–Giles(Κινέζικα), IPA: [jæ̌n.fû] * όνομα ευγένειας: Dao Ji, 幾道; 8 Ιανουαρίου 1854 — 27 Οκτωβρίου 1921) ήταν Κινέζος λόγιος και μεταφραστής, κυρίως διάσημος για την εισαγωγή δυτικών ιδεών, συμπεριλαμβανομένης της "φυσικής επιλογής" του Δαρβίνου, στην Κίνα στα τέλη του 19ου αιώνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%A6%CE%BF%CF%85

Ρουσλάνα

Η Ρουσλάνα γεννήθηκε στις 24 Μαΐου 1973 στο Λβιβ της Ουκρανίας όπου και μεγάλωσε. Ο πατέρας της, Στεπάν Ίγκορεβιτς Λιζίτσκο, είναι Ουκρανός ενώ η μητέρα της, Νίνα Αρκάντιεβνα Σαπέγκινα, Ρωσίδα. Επηρεασμένη απο τη μητέρα της, η Ρουσλάνα φοίτησε απο τεσσάρων χρονών σε μουσικό σχολείο ενώ κατά καιρούς, υπήρξε μέλος σε πολλές μπάντες. Μετά την ολοκλήρωση των μαθητικών της χρόνων, πέρασε στο Ωδείο του Λβιβ, απο όπου και αποφοίτησε ως κλασικός πιανίστας και μαέστρος σε συμφωνική ορχήστρα, το 1995. Η Ρουσλάνα ξεκίνησε την καριέρα της, μέσα απο τον Μουσικό Διαγωνισμό Slavianski Bazaar, στο Vitebsk της Λευκορωσίας, το 1996, όπου σε ηλικία μόλις 23 ετών, κατέκτησε την 1η θέση, με το τραγούδι "letili dyki Husi". Την ίδια χρονιά ήταν και υποψήφια για το βραβείο "Καλύτερο Βίντεοκλιπ της χρονιάς" σε βραβεία της Ουκρανίας. Απο την αρχή της καριέρας της εώς σήμερα, μάνατζερ της, είναι ο παραγωγός Ολεξάντρ Ξενοφόντοφ, με τον οποίο είναι παντρεμένη απο το 1995. Το 1997, άρχισε να εργάζεται για τον δίσκο της "Christmas with Ruslana" (Χριστούγεννα με τη Ρουσλάνα) όπου και δημιούργησε ένα animated videoclip και θεωρήθηκε η πρώτη Ουκρανή καλλιτέχνης που το έκανε αυτό. Το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο "Myt' Vesny - Dzvinkiy viter" κυκλοφόρησε το 1998 και έλαβε πολύ καλές κριτικές και επαίνους. Παρ' όλα αυτά, η μεγάλη επιτυχία και αναγνώριση της Ρουσλάνα, ήρθε όταν κυκλοφόρησε το τραγούδι "Svitanok" (Ανατολή) στα μέσα του 1998, όπου και κέρδισε δύο βραβεία για αυτό, ενώ με τα χρήματα που έβγαλε απο τις εισπράξεις της, οργάνωσε μια φιλανθρωπική περιοδεία, η οποία είχε ως στόχο την αύξηση των κονδυλίων για την αποκατάσταση των παλαιών κάστρων από τη Δυτική Ουκρανία. Η περιοδεία στέφθηκε με επιτυχία και χάρη στην προσπάθεια της Ρουσλάνα, το Κάστρο Zolochiv έχει αποκατασταθεί. Το 1999, πρωταγωνίστησε στη χριστουγεννιάτικη ταινία Ostanne rizdvo 90th (Τα τελευταία χριστούγεννα των 90s) και η ταινία έλαβε το βραβείο της καλύτερης ουκρανικής ταινίας του 1999. Επίσης, η Ρουσλάνα υπήρξε απο τους πρώτους καλλιτέχνες που δημιούργησαν σύγχρονα videoclip στην Ουκρανία. Ο πατέρας της Ρουσλάνα, κατάγεται απο την περιοχή της Δυτικής Ουκρανίας,Hutsuls, όπου η κάτοικοι της, ζουν προς τα Καρπάθια Όρη. Έχουν μια μοναδική κουλτούρα με μια αρχαία και πλούσια ιστορία που ενέπνευσε τη Ρουσλάνα να ονομάσει το άλμπουμ & τραγούδι της, Wild Dances (Άγριοι Χοροί). Συνδυάζει ισχυρή και διαπερνά εθνοτικά τύμπανα, τρομπέτα και ήχους τηςTrembita, ένα αρχαίο Hutsul μουσικό όργανο, με μοντέρνα χορευτικά beats. Το άλμπουμ συντάχθηκε μετά απο μια αποστολή της Ρουσλάνα, στα Καρπάθια Όρη, την άνοιξη του 2003. Το άλμπουμ "Wild Dances" κυκλοφόρησε στην Ουκρανία τον Ιούνιο του 2003 και πούλησε πάνω από 170.000 αντίτυπα στις πρώτες 100 ημέρες μετά την κυκλοφορία του. Θεωρείται μάλιστα, ακόμη και σήμερα, το πιο επιτυχημένο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει ποτέ στην Ουκρανία απο καλλιτέχνη. To 2004, η Ρουσλάνα επιλέχθηκε απο το NTU να εκπροσωπήσει την Ουκρανία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2004. Την ημέρα του τελικού, η Ρουσλάνα έδωσε τον καλύτερο της εαυτό επί σκηνής και κατάφερε να σαρώσει, κατακτόντας την 1η θέση με 280 πόντους και όλες τις χώρες εκτός της Ελβετίας, να της δίνουν απο 1 πόντο τουλάχιστον. Την ίδια χρονιά και μετά τη νίκη της, στην Eurovision, η Ρουσλάνα ταξίδεψε μέχρι το Λας Βέγκας των Η.Π.Α, αφού ήταν υποψήφια για το βραβείο του πιο δημοφιλούς και με περισότερες πωλήσεις των CD για Ουκρανό καλλιτέχνη, στα World Music Awards. Μετά απο τη νίκη της, έγινε πολύ γνωστή (κυρίως στην Ευρώπη), ενώ για 97 εβδομάδες, η Ρουσλάνα και το Wild Dances ήταν στην πρώτη δεκάδα των Ευρωπαϊκών charts, κατακτόντας επίσης και την 1η θέση στα charts του Βελγίου για 10 συνεχόμενες εβδομάδες. To έργο της Ρουσλάνα, με τίτλο "Wild Energy" βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας από τους Maryna and Sergij Diachenko. "Σε μια μελλοντική πόλη που βιώνει μια παγκόσμια ενεργειακή κρίση, πολύ πιο απειλητική από την έλλειψη του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, οι άνθρωποι στερούνται τη θέλησή τους για τη ζωή, την ενέργειά τους από την καρδιά " δήλωσε η Ρουσλάνα. Τον Ιούνιο του 2006, κυκλοφόρησε το single "Wild Energy" και το βιντεοκλιπ του. Τον Μάρτιο του 2008, κυκλοφόρησε το άλμπουμ της Ρουσλάνα, με τίτλο "Amazonka" στην Ουκρανία, την Τσεχία και τη Σλοβακία. Το αγγλόφωνο άλμπουμ "Wild Energy" κυκλοφόρησε απο τη δισκογραφική εταιρία Warner Music, στον Καναδά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το Φθινόπωρο του 2008. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Hit Factory Studio, στο Μαϊάμι των Η.Π.Α και περιέχει δύο συνεργασίες με τις Αμερικανίδες urban superstars T-Pain and Missy Elliott. Στο παιχνίδι Grand Theft Auto IV, η Ρουσλάνα δανείζει τη φωνή της ως οικοδέσποινα Vladivostok FM. Το τραγούδι της, "Wild Dances" εμφανίζεται ως ένα από τα τραγούδια του Vladivostok. Στις 13 Μαΐου 2008, το Grand Theft Auto IV, έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ Guiness για το μεγαλύτερο τζίρο σε videogame μέσα σε 24 ώρες. Πούλησε 3,6 εκατομμύρια αντίτυπα την πρώτη ημέρα. To 2009, προσκλήθηκε να παραστεί στο 6ο Ασιατικό Φεστιβάλ Τραγουδιού. Το συγκεκριμένο φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε στο Σεούλ της Νότιας Κορέας και η Ρουσλάνα παραβρέθηκε εκεί και τραγούδησε ζωντανά μπροστά σε 600.000 θεατές. Μάλιστα, πέρα απο το "Wild Dances", ερμήνευσε κι άλλα τραγούδια της ενώ στο τέλος, κέρδισε επίσης το κύριο βραβείο του φεστιβάλ, λαμβάνοντας το χρυσό άγαλμα για τον καλύτερο καλλιτέχνη της βραδιάς. Το 2011, η Ρουσλάνα, δέχθηκε να είναι μια απο τους κριτές, στην Ουκρανική εκδοχή του μουσικού show The Voice. Επιπλέον, το 2011, το "Wild Dances" είχε χρησιμοποιηθεί από την Αμερικανίδα αθλήτρια Jordyn Wieber ως το soundtrack για την άσκηση πατωμάτων της. Την επόμενη χρονιά, η Wieber εμφανίστηκε στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2012 και χρησιμοποίησε ξανά το τραγούδι της Ρουσλάνα για τις ασκήσεις της. Τον Απρίλιο του 2012, κυκλοφόρησε στην Ουκρανία το άλμπουμ EY-fori-YA. Το τρίτο διεθνές άλμπουμ της, με τίτλο " My Boo! (Together!)" κυκλοφόρησε το 2013 και σημείωσε μεγάλη επιτυχία, αν και παρουσίαζε μια διαφορετική Ρουσλάνα, όχι μια "άγρια" αλλά μια πριγκίπισσα της pop. Τα περισότερα απο τα άλμπουμ της, δημιουργούνται απο τον Αμερικανό παραγωγό Vlad DeBriansky, στο Λος Άντζελες και υπογράφουν σπουδαίοι άνθρωποι της μουσικής, όπως Rusty Allen, Victor Little, Oscar Seaton, Brian Coller και Stefan Örn, ο οποίος εκπροσώπησε και τη Σουηδία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2011. Το 2013, προσκλήθηκε να τραγουδήσει στο Junior Eurovision Song Contest 2013, όπου έλαβε χώρα στο Κίεβο. Ήταν μια απο τους coaches στην πρώτη σεζόν του τηλεοπτικού show "Clash of the Choirs". Στις 9 & 10 Οκτωβρίου 2015, η Ρουσλάνα, πραγματοποίησε δύο συναυλίες στο Πολιτιστικό Κέντρο Μάντσεστερ της Ουκρανίας. Οι εν λόγω συναυλίες ήταν sold out. Στις 24 Οκτωβρίου, πραγματοποίησε συναυλία μαζί με τη Ουκρανική Χορωδία Bandurist, στο Massey Hall του Τορόντο. Ο σκοπός της συναυλίας ήταν να αναδείξει την ομορφιά και τη σημασία του Bandura στην ουκρανική μουσική και τον πολιτισμό. 1998: Myt' Vesny - Dzvinkyj Viter 1999: Ostannie rizdvo 90-kh 2001: Najkrashche 2002: Dobryi vechir, tobi. 2003: Dyki Tantsi 2006: Tance s vlky 2008: Amazonka 2012: Eyforiya 2013: Miy Brat! (razom!) 2004: Wild Dances : Welcome to My Wild World 2005: Wild. Club'in 2008: Wild Energy 2013: My Boo (Together!) 1998: Rizdvo z Ruslanoju (Christmas With Ruslana) 1999: Ostannje Rizdvo 90-h (Last Christmas of the 90's) 2002: Rizdvjani Legendy (Christmas Legends) 2003: Na Rizdvo do L'vivs'kogo (Christmas with L'vivians) 2008: Wild Energy. Amazon. Wild Dances Ty (1998) Myt' Vesny (1998) Svitanok (1998) Balada pro princessu (1998) Kolyskova (1998) Znaju Ja (2000) Proschannya z disko (2001) Dobryi vechir, tobi... (2002) Kolomyjka (2003) Oj, Zagraimy, Muzychenku (2003) Wild Dances (2004) Dance with the Wolves (2004) Ring Dance with the Wolves (2005) The Same Star (2005) V rytme serdtsa (2005) Dyka Enerhija (2006) Moon of Dreams (feat. T-Pain) (2008) Vohon' chy lid (Vse ne te)(2008) Silent Angel (2008) Wow (2011) Sha-la-la (2011) Davaj hraj (2012) Tse – Ey-phori-Ya (2012) Rachmaninov (2013) Τηλεόραση Ταινίες

Η Ρουσλάνα Στεπάνιβνα Λιζίτσκο (ουκρανικά: Русла́на Степа́нівна Лижи́чко, 24 Μαΐου 1973, Λβιβ, Ουκρανική ΣΣΔ, ΕΣΣΔ), ευρέως γνωστή ως Ρουσλάνα, είναι Ουκρανή τραγουδίστρια. Έγινε παγκοσμίως γνωστή, όταν με το τραγούδι Wild Dances, πήρε μέρος στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2004, κατακτώντας την 1η θέση. Την ίδια χρονιά και μετά τη νίκη της, στην Eurovision, η Ρουσλάνα ταξίδεψε μέχρι το Λας Βέγκας των Η.Π.Α, αφού ήταν υποψήφια για το βραβείο του πιο δημοφιλούς και με περισσότερες πωλήσεις των CD για Ουκρανό καλλιτέχνη, στα World Music Awards. Τελικά, κατάφερε να κερδίσει το συγκεκριμένο βραβείο και μέχρι να περάσει το 2004, είχε καταφέρει να πουλήσει πάνω απο 3 εκατομμύρια αντίτυπα του CD "Wild Dances" μόνο στην Ουκρανία, ενώ παράλληλα έγινε πολύ δημοφιλής ως καλλιτέχνης και σε άλλες χώρες, όπως Ρωσία, Ελλάδα, Τουρκία, Ελβετία, Κίνα και άλλες. Μάλιστα, το 2008, τραγούδησε ζωντανά στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. που πραγματοποιήθηκαν στο Πεκίνο της Κίνας. Απο το καλοκαίρι του 2006 έως την άνοιξη του 2007, η Ρουσλάνα ασχολήθηκε και με την πολιτική, αφού ήταν μια από τους Βουλευτές της Ουκρανικής Βουλής, ενώ λίγο πιο πριν, τη σεζόν 2004-2005, ήταν υπεράξια πρέσβης της UNISEF. Αυτό την έκανε να αποδείξει πως πέρα απο μια επιτυχημένη καλλιτέχνης είναι και φιλάνθρωπος. Μάλιστα, έχει πάρει τον τίτλο της πιο γνωστής Ουκρανής τραγουδίστριας παγκοσμίως, ενώ το 2013, το περιοδικό "Forbes", τη συμπεριέλαβε στη λίστα με τις 10 πιο σημαντικές γυναίκες της χρονιάς. Το 1995, παντρεύτηκε τον Ουκρανό παραγωγό και μάνατζερ της (εώς σήμερα), Ολεξάντρ Κοστιαντίνοβιτς Ξενοφόντοφ (ουκρανικά: Олександр Костянтинович Ксенофонтов). Το Μάιο του 2014, η υπουργός εξωτερικών των Η.Π.Α, την τίμησε με το βραβείο στις πιο γνωστές γυναίκες διεθνώς ενώ επίσης, έχει ονομαστεί επίτιμη πολίτης, στη γενέτειρά της, το Λβιβ. Είναι τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, παραγωγός, χορεύτρια και γνωρίζει πολλά μουσικά όργανα. Επιπλέον, έχει δώσει τη φωνή της, σε κάποιες παραγωγές κινουμένων σχεδίων, ως ηθοποιός. Είναι η πρώτη καλλιτέχνης σε όλη τη Σοβιετική Ένωση που κατάφερε να κάνει πλατινένιο δίσκο, πουλώντας πάνω από 170.000 αντίτυπα στις πρώτες 100 ημέρες, μετά την κυκλοφορία του πρώτου της CD. Κέρδισε την 1η θέση στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2004, με το τραγούδι Wild Dances και σύνολο 280 πόντως, κάτι που εκείνη την εποχή θεωρούνταν ρεκόρ για νικητή της Eurovision. Μετά απο τη νίκη της, έγινε πολύ γνωστή (κυρίως στην Ευρώπη), ενώ για 97 εβδομάδες, η Ρουσλάνα και το Wild Dances ήταν στην πρώτη δεκάδα των Ευρωπαϊκών charts, κατακτόντας επίσης και την 1η θέση στα charts του Βελγίου για 10 συνεχόμενες εβδομάδες. Το 2015, η συμμετοχή και η νίκη της Ρουσλάνα στην Eurovision, συμπεριλήφθηκε στο επίσημο λεύκωμα των καλύτερων συμμετοχών απο χώρες που νίκησαν στα 60 χρόνια της Eurovision. Το ρεπερτόριο της, περιλαμβάνει κυρίως τραγούδια στα Ουκρανικά, ωστόσο έχει και διασκευές, στα Αγγλικά, Ισπανικά και Λατινικά.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B1

Contact Lost

Το «Columbia» διαλύθηκε κατά την είσοδο του στην ατμόσφαιρα της Γης, στις 1 Φεβρουαρίου 2003, μετά από επιτυχημένη ερευνητική πτήση 16 ημερών. Το ατύχημα οδήγησε σε θάνατο επτά μέλη του πληρώματος, τον διοικητή Ρικ Χάσμπαντ, τον πιλότο Γουίλι ΜακΚουλ και τους ειδικούς αποστολής Μάικλ Άντερσον, Ντέιβ Μπράουν, Λώρεν Κλαρκ, Καλπάνα Τσάουλα και Ίλαν Ρέιμον.Η Ινδή Καλπάνα Τσάουλα ήταν οπαδός του συγκροτήματος και είχε πάρει μαζί της στο διάστημα τα άλμπουμ Machine Head και Purpendicular των Deep Purple, όπως και το Down to Earth των Rainbow.Την περίοδο που έγινε το ατύχημα, οι Deep Purple βρίσκονταν στο στούντιο για την ηχογράφηση του "Bananas". Το δυστυχές γεγονός προκάλεσε θλίψη στα μέλη του συγκροτήματος, με τον Μορς να συνθέτει το "Contact Lost" μέσα σε μία ώρα μετά την ανακοίνωση του ατυχήματος. Τα έσοδα από τα πνευματικά δικαιώματα του τραγουδιού δίνονται ως δωρεά από τον Μορς στις οικογένειες των θυμάτων.Τα CD του συγκροτήματος που είχε η αστροναύτης μαζί της βρέθηκαν στο έδαφος και η NASA τα χρησιμοποίησε ως μέρος μνημείου αφιερωμένου στην μνήμη των μελών της αποστολής. Ο Ζαν-Πιέρ Χάρισον, χήρος της Τσάουλα, διατήρησε επαφή με τον Στηβ Μορς και παρουσίασε το συγκεκριμένο μνημείο στη συναυλία των Deep Purple στην πόλη του Μεξικού, στις 23 Σεπτεμβρίου 2003. Το "Contact Lost" συμπεριλήφθηκε στις συναυλίες των Deep Purple κατά την περιοδεία για την προώθηση του "Bananas" και παρέμεινε στο set list του συγκροτήματος για την περιοδεία του "Rapture of the Deep", την The Songs That Built Rock Tour και την περιοδεία του "Now What?!". Ζωντανά ηχογραφημένες εκτελέσεις του τραγουδιού υπάρχουν στα εξής άλμπουμ: Live at Montreux 2011 (2011) Live In Verona (2014) From The Setting Sun… (In Wacken) (2015) …To The Rising Sun (In Tokyo) (2015) Live in Rome 2013 (2019) Το "Contact Lost" ηχογραφήθηκε από τη όγδοη σειρά μελών του συγκροτήματος. Τα μέλη της ήταν τα εξής: Στηβ Μορς - κιθάρα Ντον Έρεϊ - πλήκτρα Ρότζερ Γκλόβερ - μπάσο Bananas (2003), CD Booklet The Complete Deep Purple, Michael Heatley, Reynolds & Hearn, 2005 Contact Lost Tab by Deep Purple @ Ultimate-Guitar.Com Deep Purple - Contact Lost - YouTube

Το Contact Lost είναι τραγούδι του χαρντ ροκ συγκροτήματος Deep Purple, το τελευταίο του δίσκου Bananas, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2003. Το τραγούδι έχει διάρκεια 1 λεπτό και 27 δευτερόλεπτα, και ουσιαστικά είναι σόλο κιθάρας του Στηβ Μορς, το οποίο αφιέρωσε στο αδικοχαμένο πλήρωμα του διαστημικού λεωφορείου «Columbia».

https://el.wikipedia.org/wiki/Contact_Lost

Ίγκορ Μάτοβιτς

Ο Ιγκόρ Μάτοβιτς γεννήθηκε στις 11 Μαΐου 1973 στην Τρνάβα. Το 1993 ξεκίνησε τις σπουδές του στο τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Κομένιου, από το οποίο αποφοίτησε το 1997. Ίδρυσε μια επιχείρηση το 1997 και διετέλεσε γενικός διευθυντής του εκδοτικού οίκου regionPRESS από το 2002 μέχρι το 2010. Στη συνέχεια, ο Μάτοβιτς παρέδωσε την επιχείρηση στη σύζυγό του Παβλίνα. Το πρακτορείο Agence France-Presse τον περιέγραψε ως έναν «εκκεντρικό αυτοδημιούργητο εκατομμυριούχο και πρώην αφεντικό στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης» ο οποίος μετατράπηκε σε «πολιτικό φιλικό στα ΜΜΕ αλλά απρόβλεπτο». Το 2010, ο Μάτοβιτς ίδρυσε το κόμμα Συνηθισμένοι Άνθρωποι, το οποίο ήταν γενικά κεντροδεξιό και κατά της διαφθοράς. Ο Μάτοβιτς διαφήμιζε το κόμμα μέσα από δωρεάν φυλλάδια που διανέμονταν από την εκδοτική εταιρία της οικογένειάς του. Μαζί με άλλα τρία μέλη του κόμματός του, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής την ίδια χρονιά με το ψηφοδέλτιο του κόμματος Ελευθερία και Αλληλεγγύη. Συμμετείχε στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος αυτού μέχρι τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς, οπότε και στήριξε τις προτάσεις του αντιπολιτευόμενου κόμματος Κατεύθυνση – Σοσιαλδημοκρατία σχετικά με τους περιορισμούς στην πολλαπλή υπηκοότητα. Η αντίθεση του Μάτοβιτς στις θέσεις της κυβέρνησης οδήγησε το κόμμα Ελευθερία και Αλληλεγγύη να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Το 2011, η κυβέρνηση της Ιβέτα Ραντίτσοβα κατέρρευσε, με αποτέλεσμα τη διενέργεια εκλογών το 2012. Σε εκείνες τις εκλογές, οι Συνηθισμένοι Άνθρωποι συγκέντρωσαν το 8,55% των ψήφων και 16 έδρες. Το κόμμα του παρέμεινε στην αντιπολίτευση, καθώς αρνήθηκε να στηρίξει την κυβέρνηση υπό το κόμμα Κατεύθυνση – Σοσιαλδημοκρατία. Στις βουλευτικές εκλογές του 2020, το κόμμα του Μάτοβιτς αναδείχθηκε ως το μεγαλύτερο κόμμα, συγκεντρώνοντας το 25,02% των ψήφων και 53 από τις 150 έδρες του Εθνικού Συμβουλίου. Το ζήτημα της διαφθοράς είχε κεντρική θέση στο δρόμο προς τις εκλογές, πράγμα που ωφέλησε τον Μάτοβιτς, ο οποίος παρουσιαζόταν ως ακτιβιστής κατά της διαφθοράς. Στις 13 Μαρτίου, ο Μάτοβιτς ανακοίνωσε ότι ήρθε σε συμφωνία με τα κόμματα Είμαστε Οικογένεια, Ελευθερία και Αλληλεγγύη και Για τον Λαό, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε ακόμα συμφωνία για το πρόγραμμα της κυβέρνησης. Ο Μάτοβιτς υπέβαλε τις προτάσεις του για την κυβέρνηση στην πρόεδρο Ζουζάνα Τσαπούτοβα, τις οποίες και έκανε δεκτές. Η νέα κυβέρνηση ανακοινώθηκε στις 18 Μαρτίου και ορκίστηκε στις 21 Μαρτίου.Τον Απρίλιο του 2020 αποχώρησε από την πρωθυπουργία και ανέλαβε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Έντουαρντ Χέγκερ, ενώ του ανατέθηκε παράλληλα και το χαρτοφυλάκιο των Οικονομικών. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Igor Matovič στο Wikimedia Commons

Ο Ιγκόρ Μάτοβιτς (σλοβ. Igor Matovič) είναι Σλοβάκος πολιτικός και ο σημερινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Σλοβακίας και υπουργός Οικονομικών από την 1η Απριλίου 2021. Υπηρέτησε ως Πρωθυπουργός της Σλοβακίας από το 2020 ως το 2021. Γεννημένος στην Τρνάβα, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κομένιου και εργάστηκε στις εκδόσεις. Ο Μάτοβιτς ίδρυσε το κόμμα Συνηθισμένοι Άνθρωποι (σλοβ. Obyčajní ľudia), το οποίο έχει πλατφόρμα κατά της διαφθοράς και τοποθετείται πολιτικά στην κεντροδεξιά. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 2010 με το ψηφοδέλτιο του κόμματος Ελευθερία και Αλληλεγγύη. Η εκστρατεία του κατά της διαφθοράς χαρακτηρίστηκε από «επικοινωνιακά τρικ ώστε να έρθουν στο φως υποτιθέμενες δωροδοκίες».Ο Μάτοβιτς επανεξελέγη το 2020, με το κόμμα του να έχει συγκεντρώσει αρκετές έδρες ώστε να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με άλλα τρία κεντρώα και δεξιά πολιτικά κόμματα. Οι επιλογές του Μάτοβιτς εγκρίθηκαν από την Πρόεδρο Ζουζάνα Τσαπούτοβα και ορίστηκε ως πρωθυπουργός στις 21 Μαρτίου 2020.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%81_%CE%9C%CE%AC%CF%84%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82

Ψύχωση

Μεταξύ της φυσιολογικής (αναμενόμενης) συμπεριφοράς και της συμπεριφοράς που χαρακτηρίζει την Ψύχωση (αποκλίνουσα) εμφανίζονται ποσοτικές διαφοροποιήσεις με βάση τις οποίες μπορεί μια συμπεριφορά να κατηγοριοποιηθεί σε φυσιολογική, παθολογική ή ψυχωσική. Χαρακτηρισμοί της προσωπικότητας με βάση την κατηγοριοποίηση αυτή είναι: Σχιζοθυμική, Σχιζοειδής, Σχιζοφρενής, Κυκλοθυμική και Καταθλιπτική.Μια άλλη σύντομη ταξινόμηση με βάση κλινικά συμπτώματα είναι:1. Λειτουργικές Ψυχώσεις: α) Σχιζοφρένεια β) Συναισθηματικές Ψυχώσεις γ) Παραφρένεια 2. Οργανικές Ψυχώσεις: α) Σύγχυση (Οξεία - Χρόνια) β) Οργανική Άνοια (Πρωτοπαθής - Δευτεροπαθής) Τα συμπτώματα της ψύχωσης συνήθως εμφανίζονται σε ηλικίες από δεκαέξι έως τριανταπέντε χρονών στο ίδιο ποσοστό σε άντρες και γυναίκες - αν και στους άντρες ξεκινά ηλικιακά λίγο νωρίτερα- επίσης το βεβαρημένο οικογενειακό ιστορικό με ψυχικά νοσήματα είναι παράγοντας που αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης της ψύχωσης. Όταν πρωτοεμφανιστεί η ψύχωση είναι δύσκολο να καθοριστεί η αιτία.Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν σύμφωνα με το DSM V: παραληρηματικές ιδέες ψευδαισθήσεις αποδιοργανωμένο λόγο (συχνά παραληρηματικό ή ακατανόητο) ιδιαίτερα αποδιοργανωμένη ή κατατονική συμπεριφορά η πάθηση της ψύχωσης είναι το ένα από τα πιθανά αίτια θανάτων που οφείλονται σε: δυστυχήματα αυτοκτονίες ξεκαθάρισμα λογαριασμών επιπλοκές από τη χρήση αλκοόλ (αλκοολισμός) κατάχρηση τοξικών ουσιών κρανιοεγκεφαλικούς τραυματισμούς αφροδίσια νοσήματα η πάθηση της ψύχωσης είναι το ένα από τα πιθανά αίτια εγκλεισμού του πάσχοντα που οφείλεται σε: διανοητική αδυναμία του πάσχοντα πρόγνωσης των επιπτώσεων της συμπεριφοράς του σε συνδυασμό με χαμηλό νοητικό επίπεδο εμφάνιση τάσεων διαστροφής και εκρηκτικής-αντιδραστικής συμπεριφοράς αλητοποίηση-παρασιτισμός παράγοντες (αιτίες) που μπορούν να οδηγήσουν σε βελτίωση της υγείας του πάσχοντα: η ωρίμανση της προσωπικότητας του πάσχοντα με την πάροδο της ηλικίας μετά από μακροχρόνια παραμονή σε οργανώσεις, ομάδες ή πλαίσια με αυστηρές δομές που προτάσσουν συλλογικά ιδεώδη τα οποία με τη σειρά τους εμποδίζουν την εμφάνιση των χαρακτηριστικών διαφοροποιήσεων της προσωπικότητας του πάσχοντα έκφραση των διαφοροποιήσεων του πάσχοντα και της δυσφορίας που αισθάνεται μέσα από καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Τα αίτια της εμφάνισης της ψύχωσης προκαλούνται από: Παθολογικές αλλαγές στη δομή και τη χημεία του εγκεφάλου με συνεπακόλουθες βλάβες στην εγκεφαλική λειτουργία (οργανικά). Γενική ψυχιατρική κατάσταση ή γενετική προδιάθεση. Η σχιζοφρένεια και η διπολική διαταραχή αποδίδονται σε κοινά γενετικά αίτια. Το άγχος, η αγωνία και η κατάθλιψη μπορούν να προκαλέσουν ψύχωση. Η υποβόσκουσα ψυχιατρική κατάσταση επηρεάζει το είδος της ψυχωτικής διαταραχής. Κάποιος με διπολική διαταραχή είναι πιθανόν να παρουσιάσει αυταπάτες μεγαλείου, ενώ κάποιος με κατάθλιψη ή σχιζοφρένεια είναι πιθανό να παρουσιάσει αυταπάτες καταδίωξης. Γενική ιατρική κατάσταση, ορμόνες/ύπνος ή ουσίες. Η επιλόχεια ψύχωση εμφανίζεται πολύ σύντομα μετά τον τοκετό και πιθανολογείται σε αλλαγές στα επίπεδα των ορμονών και σε διαταραχές του ύπνου. Κατάχρηση ουσιών μπορεί να προκαλέσει ψύχωση. Αν και προτείνονται διάφορες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις στην αντιμετώπιση της ψύχωσης σύμφωνα με την Πανκόφ (2004) όπως αναφέρει: "Σύμφωνα με το Freud, ο ψυχωσικός άρρωστος δεν μπορεί να υποβληθεί σε αναλυτική ψυχοθεραπεία επειδή δεν υπάρχει διαλεκτική ανάμεσα σε εκείνον και τους άλλους". Τα αίτια της ψυχικής αρρώστιας πρέπει να αναζητούνται στις κοινωνικές δομές και στη λειτουργία των θεσμών (π.χ. οικογένεια), δηλαδή σε παράγοντες έξω από τον πάσχοντα. Η έννοια του ψυχικού νοσήματος καθορίζεται κάθε φορά με βάση της επικρατούσες ηθικές και νομικές αντιλήψεις. Ιδιαίτερα στις κοινωνίες βιομηχανικού τύπου, επειδή εμφανίζονται ταχύτερες κοινωνικές μεταβολές από ότι στο παρελθόν, το περιεχόμενο των προτύπων συμπεριφοράς, που ενσωματώνονται μέσω του μηχανισμού της κοινωνικοποίησης, είναι αντιφατικό (τα μέλη των κοινωνιών αυτού του τύπου ενστερνίζονται ταυτόχρονα, πρότυπα συμπεριφοράς τα οποία αφορούν το παρελθόν , το παρόν και το μέλλον της συγκεκριμένης κοινωνίας). Αποτέλεσμα οι διάφορες μορφές ψύχωσης (όπως π.χ η σχιζοφρένεια) είναι τρόποι συμπεριφοράς που προέρχονται από βιώματα που εμποδίζουν το άτομο να ολοκληρώσει την προσωπικότητά του (αυτοπραγμάτωση) στις συγκεκριμένες κοινωνικές δομές. Με βάση αυτή τη προσέγγιση, η εμφάνιση ψυχικών διαταραχών είναι έντονη σε πληθυσμούς προσφύγων και μεταναστών, οι οποίοι εξαναγκάζονται να συμβιώσουν σε κοινότητες που κυριαρχούν πολιτιστικά πρότυπα διαφορετικά από αυτά του πολιτισμού, που ενσωμάτωσαν σε παιδική, εφηβική και νεανική ηλικία. Σχετικό εύρημα που επιβεβαιώνει την ύπαρξη ψυχικών διαταραχών σε μετανάστες, αφορά έρευνα του 1976 σε Έλληνες μετανάστες στη Νέα Υόρκη στο Μαδιανός 2000.Το βασικό κριτήριο κατάταξης μιας συμπεριφοράς στις ψυχικές διαταραχές με βάση τα πιο πάνω είναι ο μεγάλος βαθμός απόκλισης από το στατιστικό κριτήριο της μέσης συμπεριφοράς. Προϋπόθεση είναι ότι αυτά τα άτομα είναι σχετικά λίγα και έχουν διαγνωστεί "κλινικά". Η οικογένεια, ως πρωτογενής φορέας κοινωνικοποίησης, αναπαράγει τα αντιφατικά πολιτιστικά πρότυπα των βιομηχανικών κοινωνικών. Στα πλαίσια της οικογένειας δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στο φαινόμενο του διπλού μηνύματος (double bind) μεταξύ μητέρας και μελλοντικού σχιζοφρενούς, η οποία μητέρα με την αντιφατική και αμφιθυμική συμπεριφορά της δημιουργεί "προβληματικά" πρότυπα συμπεριφοράς, στα οποία δυσκολεύεται να ανταποκριθεί το παιδί της. Αντίθετα με τις κλασσικές προσεγγίσεις οι οποίες αντιμετωπίζουν την ψύχωση ως είτε ως βιολογική είτε ως κοινωνιο-ψυχολογική αποτυχία του πάσχοντα να προσαρμοστεί στην εξωτερική πραγματικότητα και ταυτόχρονα αποτυχία (ανικανότητα) να παρατηρεί και να κρίνει τον εαυτό του, η προσέγγιση αυτή δίνει έμφαση στο βαθμό κατά τον οποίο ο πάσχοντας συμμορφώνεται ή διαφοροποιείται από την συμπεριφορά συγκεκριμένου προσώπου (π.χ. θεραπευτής) το οποίο πρόσωπο σε συγκεκριμένη κοινωνία και χρονική περίοδο θεωρείται "υγιές". Gelder, Michael G.; Mayou, Richard; Geddes, John (2005). Psychiatry. New York: Oxford University Press. p. 12. ISBN 978-0-19-852863-0. Murray, Robin; Hill, P.D. (Peter David); McGuffin, P. (Peter) (1997). The essentials of postgraduate psychiatr. Cambridge ; New York, NY, US: Cambridge University Press. p. 231. ISBN 978-0-521-57801-1. National Collaborating Centre for Mental Health (25 March 2009). "Schizophrenia: Full national clinical guideline on core interventions in primary and secondary care" (PDF). Retrieved 25 November2009. Leucht, S.; D. Arbter; R.R. Engel; W. Kissling; J.M. Davis (April 2009). "How effective are second-generation antipsychotic drugs? A meta-analysis of placebo-controlled trials" (PDF). Molecular Psychiatry. 14 (4): 429–447. doi:10.1038/sj.mp.4002136. PMID 18180760. Retrieved 24 March 2013. Rattehalli, R.D.; Jayaram, M.B.; Smith, M. (5 April 2010). "Risperidone Versus Placebo for Schizophrenia". Schizophrenia Bulletin. 36 (3): 448–449. doi:10.1093/schbul/sbq030. PMC 2879694 . PMID 20368309.

Η ψύχωση (psychosis-psychοse) ή ψυχωτική διαταραχή είναι ψυχιατρική πάθηση που περιγράφει νοητική κατάσταση συνυφασμένη επί μακρόν με ψευδαισθήσεις, παραλήρημα και συνεχή νοητική έκπτωση. Στους ασθενείς που πάσχουν από ψύχωση προκαλείται νοητική εξασθένηση, επέρχεται κοινωνική απόσυρση και αυξάνεται ο κίνδυνος αυτοκτονίας λόγω των παραισθήσεων, αυταπατών και διαταραχών στη σκέψη. Η ψύχωση χαρακτηρίζεται επιπροσθέτως από ανοργάνωτη συμπεριφορά, διαταραχή στο λόγο και κατατονία. Οι νοσούντες συχνά εμφανίζουν έλλειψη φυσιολογικής συμπεριφοράς και αδιάκοπτη απώλεια επαφής με την πραγματικότητα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, συχνά με την εμφάνιση αγχωδών διαταραχών. Αναλόγως του βαθμού εξέλιξής της, μπορεί να συνοδεύεται από παράξενη και αλλόκοτη συμπεριφορά καθώς και δυσκολία στην κοινωνική συναναστροφή. Η συμπεριφορά των νοσούντων διαφέρει από αυτές οι οποίες χαρακτηρίζονται ως επικρατούσες. Η επικρατούσα προσδοκόμενη κοινωνική συμπεριφορά προκαλεί δυσφορία, και η αδυναμία προσαρμογής στις προσδοκώμενες υποχρεώσεις (κοινωνικός έλεγχος) προκαλεί επιθετικότητα κατά προσώπων κύρους, όπως γονείς και δάσκαλοι. Οι διαφοροποιήσεις της συμπεριφοράς του πάσχοντα από την κοινά αποδεκτή και αναμενόμενη συμπεριφορά από τα άλλα μέλη της κοινωνίας, οφείλονται στον τρόπο κατά τον οποίο το σύστημα των αξιών, των αντιλήψεων και των πεποιθήσεων του έχουν δομηθεί στη προσωπικότητα του.Η χρόνια παραληρηματική ψύχωση εμφανίζεται ως υποκατηγορία της ψύχωσης («άλλες μη οργανικές ψυχώσεις» F28/ICD-10/V) χαρακτηριζόμενη κυρίως από ακουστικές παραισθήσεις. Οι νοσούντες ισχυρίζονται ότι ακούνε φωνές να τους ομιλούν, μολονότι ουδείς είναι παρών. Οι παραισθήσεις προκαλούν ελαφρά κατάθλιψη και μελαγχολία. Η ψύχωση μπορεί να εμφανιστεί υπό τη μορφή ψυχωτικής κατάθλιψης, οπότε επί εδάφους μείζονος κατάθλιψης εμφανίζεται ταυτοχρόνως και ψύχωση, με εμφανή τα συμπτώματα αμφοτέρων. Η ψυχωτική διαταραχή αντιμετωπίζεται με αντιψυχωτική αγωγή. Η καταστολή του μηχανισμού έκκρισης ντοπαμίνης στον υποθάλαμο έχει περιορισμένη επιτυχία, υποδηλώνοντας ότι ο μηχανισμός της ψύχωσης είναι πιο περίπλοκος από απλή υπερέκκριση ντοπαμίνης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A8%CF%8D%CF%87%CF%89%CF%83%CE%B7

Άμασις Β΄ της Αιγύπτου

Ο Ηρόδοτος περιγράφει τον Άμασις ως Ελληνολάτρη, είχε στην αυλή του πολλούς Έλληνες συμβούλους ανάμεσα τους τον Φάνη της Αλικαρνασσού με τον οποίο ήρθε τελικά σε σύγκρουση, ο Φάνης δραπέτευσε στην Περσία για να γίνει τελικά σύμβουλος του Καμβύση Β'. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο η Αίγυπτος την εποχή του Άμασις Β' έφτασε στο μέγιστο σημείο της ακμής της, εκμεταλλεύτηκε τις πλημμύρες του Νείλου προκειμένου να αποκτήσει την μέγιστη παραγωγή καρπών, σημαντικότερη αποικία της Αιγύπτου ήταν η Ναύκρατις. Ο ίδιος ο Άμασις παντρεύτηκε μια Ελληνίδα πριγκίπισσα την Λαδίς, πραγματοποίησε συμμαχίες με τον τύραννο της Σάμου Πολυκράτη και τον βασιλιά της Λυδίας Κροίσο. Ο Ηρόδοτος επισκέφτηκε την Αίγυπτο περίπου έναν αιώνα μετά τον θάνατο του Αμάση περιγράφοντας ότι η ακμή της χώρας την εποχή του ήταν τόσο μεγάλη που υπήρχαν περίπου 20.000 πόλεις. Το βασίλειο του Άμασις Β' στην Αίγυπτο έφτανε ως τον πρώτο καταρράκτη μαζί με την Κύπρο και την μεγάλη του επιρροή στην Κυρήνη. Το 567 π.Χ. δέχθηκε επίθεση απο τους Βαβυλώνιους του Ναβουχοδονόσορα Β' αλλά οι δυσκολίες που συνάντησαν τους έκαναν να εγκαταλείψουν τις προσπάθειες τους στην Αίγυπτο από τότε δεν ενόχλησαν ξανά την χώρα. Τα μεγάλα προβλήματα για τους Βαβυλώνιους άρχισαν με την άνοδο στον Περσικό θρόνο του Κύρου του Μέγα ο οποίος έγινε σταδιακά κατακτητής ολόκληρης της Ασίας, κατέστρεψαν την Λυδία του Κροίσου το 546 π.Χ. και διέλυσαν την Βαβυλώνα το 538 π.Χ.. Ο Κύρος σκοτώθηκε σε μάχη εναντίον των Μασσαγετών το 530 π.Χ. πριν προλάβει να στρέψει το ενδιαφέρον του για την κατάκτηση της Αιγύπτου κάτι που έκανε ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Καμβύσης Β'. Ήρθε για πρώτη φορά σε σύγκρουση με τους Πέρσες όταν ο Πέρσης βασιλιάς πιθανότατα ο Καμβύσης Β' του ζήτησε έναν οφθαλμίατρο, ο Άμασις Β' ανάγκασε έναν φυσικό να εγκαταλείψει την οικογένεια του στην Αίγυπτο και να μεταναστεύσει στην Περσία υπό μορφή εξορίας. Ο φυσικός προκειμένου να εκδικηθεί τον Αμάση πρότεινε στον Καμβύση να ζητήσει από τον Αμάση σε γάμο μια από τις κόρες του προκειμένου να κληρονομήσει τον θρόνο της Αιγύπτου. Ο Άμασις κατάλαβε το κόλπο γι'αυτό με τέχνασμα κατάφερε να ξεγελάσει τον Καμβύση στέλνοντας του σύζυγο όχι μια από τις δικές του κόρες αλλά μια κόρη του προκατόχου του Άπρη την Νιτέτις μια ψηλή και όμορφη κοπέλλα σύμφωνα με τον Ηρόδοτο. Το τέχνασμα προδόθηκε στον Καμβύση από την ίδια την Νιτέτις, ο Πέρσης βασιλιάς εξοργίστηκε αποφασίζοντας να εκδικηθεί τον Άμασις, αυτό συνέβη τελικά την εποχή του διαδόχου του Ψαμμήτιχου Γ'. Πέθανε το 526 π.Χ., η ταφή του έγινε στην νεκρόπολη της Σάιδος αλλά ο τάφος του δεν ανακαλύφτηκε ποτέ, ο Ηρόδοτος λέει ότι η μούμια του καταστράφηκε την εποχή που έγινε η επίθεση των Περσών του Καμβύση. Peter A. Clayton (2006). Chronicle of the Pharaohs: The Reign-By-Reign Record of the Rulers and Dynasties of Ancient Egypt. p. 195. ISBN 978-0-500-28628-9. Lloyd, Alan Brian (1996), "Amasis", in Hornblower, Simon; Spawforth, Anthony, Oxford Classical Dictionary (3rd ed.), Oxford: Oxford University Press, ISBN 0-19-521693-8 Mason, Charles Peter (1867). "Amasis (II)". In William Smith. Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology 1. Boston: Little, Brown and Company. pp. 136–137. Aidan Dodson & Dyan Hilton, The Complete Royal Families of Ancient Egypt, Thames & Hudson, 2004. pp.245 & 247 Sir John Gardner Wilkinson (1837). Manners and customs of the ancient Egyptians: including their private life, government, laws, art, manufactures, religions, and early history; derived from a comparison of the paintings, sculptures, and monuments still existing, with the accounts of ancient authors. Illustrated by drawings of those subjects, Volume 1. J. Murray. p. 195. Alan B. Lloyd, 'The Late Period' in The Oxford History of Ancient Egypt (ed. Ian Shaw), Oxford Univ. Press 2002 paperback, pp.381-82

Ο Άμασις Β' της Αιγύπτου ή Άμωσις Β' ήταν σφετεριστής Φαραώ της Αιγύπτου της 26ης δυναστείας που βασίλευσε στην χώρα από το 570 π.Χ. ως το 526 π.Χ., θεωρείται ο μεγαλύτερος Φαραώ που πέρασε από την χώρα πριν την Περσική κατάκτηση. Τις περισσότερες πληροφορίες για το πρόσωπο του έχουμε από τον Έλληνα ιστορικό Ηρόδοτο σύμφωνα με τον οποίο ήταν ταπεινής καταγωγής, υπάρχουν ελάχιστες επιβεβαιώσεις από τα αρχαιολογικά ευρήματα. Ξέσπασε επανάσταση στον Αιγυπτιακό στρατό μετά την επιστροφή του από μια αποτυχημένη εκστρατεία στην Κυρήνη λόγω του ότι ο προγενέστερος Φαραώ Απρίης βασίστηκε περισσότερο στους Έλληνες μισθοφόρους. Ο Απρίης έστειλε στρατό να καταπνίξει την εξέγερση αλλά εγκατελειμένος από τους Αιγύπτιους στρατιώτες ηττήθηκε και συνελήφθη αιχμάλωτος, αργότερα στραγγαλίστηκε και έγινε η ταφή του στο Σάις. Τα αρχαιολογικά ευρήματα επιβεβαιώνουν τα λεγόμενα του Ηροδότου αφού επιγραφή περιγράφει εμφύλια διαμάχη ανάμεσα στους Αιγύπτιους στρατιώτες και τους μισθοφόρους. Η διαμάχη έληξε με την δολοφονία του Φαραώ Απρίης, η ταφή του έγινε τελικά το 567 π.Χ. την τρίτη χρονιά της βασιλείας του Άμασις Β'.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%82_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B9%CE%B3%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%85

Άνα Μπρέντα Κοντρέρας

Barrera de amor - 2005, ως Χουάνα "Χουανίτα" Σάντσεζ Duelo de pasiones - 2006, ως Κλάουδια Divina confusión - 2008, ως Μπίμπι Juro que te amo - 2008/09, ως Βιολέτα Μαδριγάλ Καμπέρο ντε Αλδάμα Mujeres Asesinas 2 - 2009, ως Μαρσέλα Γαρρίδο (επεισόδιο:"Λας Γαρρίδο, Οι άπληστες", σεζόν:2, επεισόδιο:2) Tiempo final - 2009, ως Βαλεντίνα "Ντίβα" Sortilegio - 2009, ως Μάουρα Αλμπαράν Cabeza de buda - 2009 Teresa - 2010/11, ως Αουρόρα Αλκασάρ Κορονέλ La que no podía amar - 2011/12, ως Άνα Πάολα Καρμόνα Φλόρες Corazón indomable - 2013, ως Μαρικρούς Ολιβάρες/Μαρία Αλεχάντρα Μεντόσα Ολιβάρες Volando bajo - 2014, ως Μαριάνα Αρενδόντο The Babymoon - 2015, ως Γιεσένια Lo imperdonable - 2015, ως Βερόνικα Πράδο Καστέλο El que busca encuentra - 2017, ως Εσπεράνσα Μεντίνα Blue Demon - 2016/17, ως Γκογίτα Βέρα Άνα Μπρέντα Κοντρέρας στην IMDb Άνα Μπρέντα Κοντρέρας, επίσημος λογαριασμός στο Twitter. Άνα Μπρέντα Κοντρέρας στο Instagram Sitio de Fans de Ana Brenda Ana Brenda's Biography Αρχειοθετήθηκε 2019-08-23 στο Wayback Machine. in esmas. Ana Brenda in the magazine Quién.

Η Άνα Μπρέντα Κοντρέρας (Ana Brenda Contreras Pérez, 24 Δεκεμβρίου 1986 -) είναι Μεξικανό-Αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια.Γεννήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1986 στο ΜακKάλεν του Τέξας και μεγάλωσε μεταξύ του Τέξας και του Ταμαουλίπας, γενέτειρα των γονιών της. Μετακόμισε στην Πόλη του Μεξικού σε ηλικία 15 ετών, για να συμμετάσχει στο reality show Pop Stars. Το 2005 έκανε το ντεμπούτο της στην τηλενουβέλα Barrera de amor. Το 2006 συμμετείχε στην παράσταση Grease. Στις 4 Απριλίου 2013 παντρεύτηκε τον ταυρομάχο Αλεχάντρο Αμάγια στο Λας Βέγκας. Ένα χρόνο αργότερα στις 14 Μαΐου 2014 έστειλε δελτίο τύπου ενημερώνοντας το διαζύγιο από τον σύζυγό της. Τον Φεβρουάριο του 2016, επιβεβαίωσε την σχέση της με τον συμπρωταγωνιστή της, από την τηλενουβέλα Lo Imperdonable, Ιβάν Σάντσεζ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82

Δήμος Πυλαίας-Χορτιάτη

Αποτελεί προαστιακό δήμο της πόλης της Θεσσαλονίκης. Εκτείνεται από το όρος Χορτιάτη έως τον Θερμαϊκό Κόλπο. Στα γεωγραφικά του όρια εντάσσονται τα δάση Σέιχ Σου, Χορτιάτη και Κουρί. Διαθέτει περιοχές εξαιρετικού φυσικού κάλους και μια ανεκμετάλλευτη ακόμη παραλιακή ζώνη. Περιλαμβάνει την αστική περιοχή: Πυλαία και τις περιαστικές: Πανόραμα, το οποίο αποτελεί την έδρα του Δήμου, Φίλυρο, Ασβεστοχώρι, Εξοχή και τον ιστορικό Χορτιάτη, που είναι κτισμένος στους πρόποδες του ομώνυμου όρους και αποτελεί την ιστορική έδρα του δήμου. Ο πραγματικός πληθυσμός του δήμου, βάσει της Απογραφής του 2021 ανέρχεται σε 72.384 κατοίκους, ενώ καταλαμβάνει έκταση περίπου 155,8 τ.χλμ. Γειτνιάζει με το Αεροδρόμιο Μακεδονίας και τους μεγάλους οδικούς άξονες της Θεσσαλονίκης. Εντός των γεωγραφικών του ορίων εδρεύουν μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, δημόσιοι εθνικοί και ευρωπαϊκοί οργανισμοί, δημόσια, ιδιωτικά και διεθνή εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης, Νοσοκομεία και μεγάλες Κλινικές. Επίσης, δραστηριοποιούνται τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της Βορείου Ελλάδας, ξενοδοχεία και πλήθος μικρότερων, εμπορικών κυρίως, επιχειρήσεων. Η ανθρωπογενής δραστηριότητα στους έξι οικισμούς που συνθέτουν σήμερα το δήμο, αποδεικνύεται μέσα από γραπτές μαρτυρίες και μνημεία που διασώθηκαν από την αρχαιότητα για τους οικισμούς Πυλαίας και Χορτιάτη και τις νεότερες ιστορικές περιόδους για τους άλλους οικισμούς. Ο Δήμος Πυλαίας – Χορτιάτη παρουσιάζει αδιάλειπτη ιστορική εξέλιξη από την αρχαιότητα έως σήμερα, όπως μαρτυρείται από τα διασωθέντα αρχαιολογικά, βυζαντινά και νεώτερα μνημεία του. Παράλληλα, διαθέτει πλούσια πολιτιστική παράδοση, η οποία πέρασε από γενιά σε γενιά και φτάνει στη σημερινή εποχή. Ιδιαίτερα ήθη κι έθιμα, παραδοσιακές ενδυμασίες, τραγούδια και χοροί συνθέτουν την πλούσια πολιτιστική του δράση. Υπό την αιγίδα του δήμου λειτουργούν εργαστήρια καλλιτεχνικής παιδείας και, πιο συγκεκριμένα, Ζωγραφικής, Φωτογραφίας, Μουσικής, Χορού, Θεάτρου κ.ά. Ο σημερινός δήμος ανήκει στους χαρακτηρισμένους μαρτυρικούς δήμους της Ελλάδας. Στην πρόσφατη σχετικά ιστορία του, ο οικισμός Χορτιάτης το 1944, μαζί με άλλες ιστορικές Κοινότητες της χώρας μας, κατέθεσαν το τίμημα για την ελευθερία της Ελλάδας. Το Σεπτέμβριο του 1944 συντελέστηκε μια μεγάλη τραγωδία, το γνωστό Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη. Εκατόν σαράντα εννέα (149) αθώοι κάηκαν ζωντανοί από τα Γερμανικά Στρατεύματα Κατοχής. Η τότε κοινότητα Χορτιάτη κάηκε ολοσχερώς, διαδεχόμενη με τον πιο βάρβαρο τρόπο τα Ολοκαυτώματα της Μουσιωτίτσας, της Παραμυθιάς και των Καλαβρύτων, μόλις δύο μήνες μετά την ομαδική εκτέλεση δεκαεννέα (19) κατοίκων του Ασβεστοχωρίου. Ο Δήμος Πυλαίας – Χορτιάτη ανήκει στην Περιφερειακή Ενότητα Θεσσαλονίκης της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα της ΠΕΘ και στο Πολεοδομικό Συγκρότημα Θεσσαλονίκης, όπως αναφέρεται στο Περιφερειακό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Σύμφωνα με το Ρυθμιστικό Σχέδιο Θεσσαλονίκης, ο Δήμος Πυλαίας – Χορτιάτη βρίσκεται κεντρικά στην Περιφερειακή Ενότητα Θεσσαλονίκης, σε απόσταση 8 χλμ. βορειοανατολικά του Πολεοδομικού Συγκροτήματος (ΠΣ), μέσα στην ευρύτερη περιοχή Θεσσαλονίκης. Οι δημοτικές ενότητες Πανοράματος και Πυλαίας αποτελούν τμήμα του ΠΣΘ, ενώ η Δημοτική Ενότητα Χορτιάτη αποτελεί το ανατολικό τμήμα της περιαστικής ζώνης της πόλης. Ο δήμος συνορεύει με τον Δήμο Λαγκαδά στα βόρεια και βορειοανατολικά, με τον Δήμο Θέρμης στα νότια και νοτιοανατολικά και στα δυτικά με τους Δήμους Καλαμαριάς, Θεσσαλονίκης, Νεάπολης – Συκεών και Παύλου Μελά. Κατά τμήμα βρέχεται από το Θερμαϊκό Κόλπο στα νοτιοδυτικά, ενώ στο ανατολικό τμήμα του περιλαμβάνονται ορεινές εκτάσεις με έντονο φυσικό ανάγλυφο και αξιόλογους φυσικούς πόρους (το όρος Χορτιάτη, τα δάση Σέιχ Σου, Κουρί και το άλσος Φιλύρου). Το μεγαλύτερο υψόμετρο καταγράφεται στο όρος Χορτιάτη (1.201μ.), στους πρόποδες του οποίου βρίσκεται κτισμένος ο ομώνυμος οικισμός. Οι οικισμοί Ασβεστοχωρίου, Εξοχής και Φιλύρου βρίσκονται στη λοφοσειρά Ασβεστοχωρίου, σε υψόμετρο ~600μ., ενώ μεγάλο υψόμετρο καταγράφεται στο ύψωμα του Προφήτη Ηλία (738μ.) του οικισμού Ασβεστοχωρίου. Το υψόμετρο του οικισμού Πανοράματος είναι 380 μ. Το μικρότερο υψόμετρο εντοπίζεται στην παραθαλάσσια περιοχή του πρώην Δήμου Πυλαίας. Το Πανόραμα κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας είχε το όνομα Αρσακλί ή Ακσακλί, διοικητικά υπαγόταν στο ναχιγιέ (επαρχία) της Καλαμαριάς και όπως καταγράφεται σε διάφορες πηγές, ήταν τόπος κατοικίας μουσουλμάνων. Στις μαρτυρίες των πρώτων προσφύγων που ήταν λίγες οικογένειες από την Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη το 1914 αναφέρεται ότι οι πρόσφυγες βρήκαν τον οικισμό ακατοίκητο, τους τούρκικους μαχαλάδες μισογκρεμισμένους από την εγκατάλειψη, με δυο τρεις παράγκες που εγκατέλειψαν οι Αγγλογάλλοι στρατιώτες και που χρησίμευαν ως αναρρωτήρια κατά τη διάρκεια των βαλκανικών πολέμων (1913-1914). Ο οικισμός καταστράφηκε στον πόλεμο του 1912 και οι μουσουλμάνοι κάτοικοί του μετακινήθηκαν νοτιότερα στην περιοχή Καραγάτσια κοντά στο παλιό εργοστάσιο της "Αλυσίδας" στη σημερινή περιοχή Χαριλάου. Από εκεί μετακινήθηκαν προς την Τουρκία, στο πλαίσιο της τήρησης των όρων της Συνθήκης της Λωζάνης για την ανταλλαγή των πληθυσμών. Κατά τα έτη 1918, 1920 και έως το 1926 δέχθηκε σημαντικό αριθμό προσφύγων, κατά κύριο λόγο Ποντίων από τη Γεωργία (όπου είχαν εγκατασταθεί προσωρινά με τη λήξη του ρωσσοτουρκικού πολέμου στα τέλη του 19ου - αρχές του 20ου αι.), και από την Τραπεζούντα και την Αργυρούπολη αντίστοιχα, και γνώρισε σταδιακά μεγάλη οικιστική ανάπτυξη. Την εποχή εκείνη λόγω του μικρού ακόμα πληθυσμού του οικισμού, εντάχθηκε διοικητικά ως συνοικισμός Αρσακλί στην Κοινότητα Καπουτζήδων (Πυλαία), στην οποία εκπροσωπούνταν με έναν πάρεδρο, έως το 1930 που ιδρύθηκε η Κοινότητα Πανοράματος. Η μετονομασία από Αρσακλί σε Πανόραμα πραγματοποιήθηκε το 1928. Με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η περιοχή αποτέλεσε παραθεριστικό προορισμό για τους Θεσσαλονικείς. Στη δεκαετία του '30 οι πρόσφυγες έδωσαν στο νέο οικισμό το νέο του όνομα, λόγω της πανοραμικής θέας που διαθέτει προς τη Θεσσαλονίκη και το Θερμαϊκό κόλπο. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια, οι κάτοικοι του Πανοράματος προσπαθούσαν να δημιουργήσουν υποδομές σε έναν τόπο άγονο, ενώ παράλληλα κατέβαλλαν προσπάθειες να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους, κατορθώνοντας να αναπτύξουν σημαντική πολιτιστική και αθλητική δράση, με τη δημιουργία αθλητικής και θεατρικής ομάδας υπό τον αείμνηστο ηθοποιό του ρωσικού θεάτρου Πολυχρόνη Μαυρομάτη, που αποτέλεσε τον πρώτο εκλεγμένο Πρόεδρο της Κοινότητας Πανοράματος το 1930. Στο λόφο Αναλήψεως οι ίδιοι οι πρώτοι κάτοικοι διαμόρφωσαν με προσωπική εργασία το πρώτο γήπεδο του χωριού για να αθλούνται οι νέοι τους και να μπορούν να συναγωνίζονται με άλλους νέους γειτονικών περιοχών. Με τα χρόνια και συγκεκριμένα από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και έπειτα, η κοινότητα άρχισε να αναπτύσσεται και να εξελίσσεται σε πολυτελές προάστιο της Θεσσαλονίκης. Στην περιοχή διασώζονται σημαντικά τεκμήρια που μαρτυρούν την ανθρώπινη παρουσία σε διαφορετικές χρονικές περιόδους της ιστορίας. Σε αυτά ανήκουν οι τρεις θέσεις προϊστορικών οικισμών στο λόφο Ανάληψη και στην τούμπα που βρίσκεται στο Ελαιόρεμα, καθώς επίσης και ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής με αξιόλογα ψηφιδωτά δαπέδου. Η ύπαρξη αρχαιολογικών ευρημάτων στην περιοχή Πλατανάκια και των οκτώ βυζαντινών νερόμυλων που λειτουργούσαν με υδρομυλικό σύστημα (λόγω της μεγάλης κλίσης του εδάφους), αποτελούν τυπικό "βιοτεχνικό συγκρότημα", πολύτιμο τεκμήριο για τη βιομηχανική αρχαιολογία. Η ονομασία Στρέφα ή Στρέψα αναφέρεται από το Θουκυδίδη ακόμα και σήμαινε πόλη – πύλη της Θράκης που τότε περιελάμβανε και τη Θεσσαλονίκη έως το 480 π.χ. περίπου, που αποκτήθηκε απ’ την Μακεδονία. Τον 5ο αι. π.χ. η Στρέψα αναφέρεται ως περιοχή πολεμικών επιχειρήσεων κοντά στη Χαλκιδική. Η πόλη της Θεσσαλονίκης για λόγους ασφάλειας από τους διαφόρους επιδρομείς περιβάλλονταν από κάστρα και πύργους. Οι φρουροί της Ανατολικής πύλης είχαν δημιουργήσει ένα συνοικισμό που πολέμησε με σθένος τους Οθωμανούς, οι οποίοι με την κτήση της Θεσσαλονίκης τον ονόμασαν «Καπουτζιλάρ» από την τούρκικη λέξη "καπού" που σημαίνει πόρτα. Σε όλη τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας ανήκε διοικητικά στο ναχιγιέ της Καλαμαριάς. Η σημερινή ονομασία καθιερώθηκε το 1928 και δηλώνει την ιδιότητα της ανατολικής πύλης εισόδου - εξόδου προς και από τη Θεσσαλονίκη. Η Καπουτζήδα, που ήταν αρχικά στην περιοχή Τριανδρίας - Άνω Τούμπας, ήταν το πλησιέστερο χωριό της Θεσσαλονίκης από την ανατολική πλευρά της. Απείχε περίπου 10 χιλ. από το Λευκό Πύργο, ο οποίος αποτελούσε και το όριο της πόλης. Το ίδιο απείχε και από την πλατεία Συντριβανιού, όπου ήταν η πύλη της Καμάρας. Μετά την επέκταση της πόλης και τη δημιουργία του συνοικισμού Χαριλάου γύρω στα 1920 - 1922 απείχε από το τέρμα του μόλις 2 χιλ. Η μετοίκηση στη σημερινή τοποθεσία υπολογίζεται στα τέλη του 18ου αι., κι έγινε εξαιτίας εμφάνισης φιδιών, ένα είδος που το αποκαλούσαν σαΐτες και ήταν δηλητηριώδη. Η παράδοση αναφέρει ότι οι κάτοικοι τρομοκρατημένοι από το πλήθος των εχιδνών, μη γνωρίζοντας που να εγκατασταθούν, άφησαν ένα περιστέρι το οποίο πέταξε και έκατσε σε ένα δέντρο. Στο σημείο αυτό κτίστηκε η σημερινή εκκλησία του Προφήτη Ηλία, ο οποίος ήταν ο προστάτης άγιος του παλαιού οικισμού. Με επίκεντρο το σημείο του ναού αναπτύχθηκε στις πέριξ αυτού περιοχές ο νέος οικισμός. Η εποχή της επανάστασης του 1821, βρήκε το χωριό στη σημερινή τοποθεσία. Στα τέλη του 19ου αι. στον οικισμό ζουν ~150 οικογένειες, έχει τρεις πύργους, λειτουργεί μεγάλο μεταξουργείο, ενώ παράλληλα παρουσιάζει ανεπάρκεια ύδρευσης. Η αμπελουργία αποτελούσε παραδοσιακή ενασχόληση των κατοίκων που παρήγαγαν το φημισμένο μαύρο καπουτζηδιανό κρασί. Στις αρχές του 20ου αι. στις ασχολίες των Καπουτζήδων αναφέρονται επίσης: η καλλιέργεια της μπάμιας, η κτηνοτροφία, η χειροτεχνία των γυναικών και άλλες δραστηριότητες απαραίτητες για τον μεγάλο πλέον οικισμό όπως: παντοπώλες, κρεοπώλες, υποδηματοποιοί, ράφτες, σιδηρουργοί, ιατροί κ.λπ. Οι Πυλαιώτες συμμετείχαν ενεργά στο Μακεδονικό Αγώνα, στην Μικρασιατική Εκστρατεία, αλλά και στον πόλεμο του '40 όπου οργανώθηκαν στην Αντίσταση κατά της Γερμανικής Κατοχής. Στη δεκαετία του '40 στην Πυλαία μετοίκησαν Βλάχοι των Μεγάλων Λιβαδίων του Πάικου όταν οι Γερμανοί κατέστρεψαν τον οικισμό τους. Στην περιοχή έχουν εντοπισθεί σημαντικά ευρήματα που μαρτυρούν την ανθρωπογενή δραστηριότητα από τα προϊστορικά χρόνια ακόμη. Η Τούμπα της Πυλαίας που αναφέρεται στη νεολιθική εποχή και βρίσκεται ανατολικά της σημερινής Πυλαίας. Η Τούμπα Κις που αναφέρεται σε μακεδονικό τάφο που βρίσκεται ανατολικά της περιοχής Φοίνικα. Ο μακεδονικός τάφος Δεινοκράτους Χαριλάου στην περιοχή Τροχιοδρομικά. Επίσης, η Αρχαία Γέφυρα που που χρονολογείται στο 120 π.χ., Κεραμοσκεπής Τάφος, τα θεμέλια Παλαιοχριστιανικής Βασιλικής, τα ερείπια του μοναστηριού του Αγίου Παντελεήμονα στα όρια της Πυλαίας και της δημοτικής κοινότητας Ασβεστοχωρίου, οι Βυζαντινοί Νερόμυλοι Πυλαίας κ.ά.Νεότερα "διατηρητέα" μνημεία που σχετίζονται με τις ασχολίες των κατοίκων της Πυλαίας, μαρτυρούν την έντονη δραστηριότητα των Καπουτζηδιανών του παρελθόντος. Τέτοια είναι το παλιό Μεταξουργείο "Μπενοζίλιο" στην βορειοανατολική πλευρά του οικισμού που χρονολογείται πριν από το 1886 και καταγράφηκε από τον Σχινά. Αποτελείται από 3 παλιά κτίρια, η δε έκταση των κτισμάτων σήμερα είναι ~1.000μ., ενώ του περιβάλλοντα χώρου ~6.000μ. Ο Πύργος Πρασακάκη είναι κτισμένος στα μέσα του 18ου αι. και αποτελεί τον μοναδικό από τους τρεις πύργους που επίσης αναφέρει ο Σχινάς και διασώζεται σήμερα. Το φρουριακής αρχιτεκτονικής αρχοντόσπιτο, αποτέλεσε οικία του γιατρού Πρασακάκη. Η Βίλλα Χάιτμαν αποτελεί νεώτερο κτίσμα του 1938 και ήταν οικία και παραδοσιακό οινοποιείο του Χανς Χάιτμαν. Το διατηρητέο καμπαναριό του Ι. Ναού του Προφήτη Ηλία φέρει χρονολογία 1854, κ.ά. Ο πρώτος οικισμός ονομάστηκε Νεοχώρι και ιδρύθηκε με Σουλτανικό διάταγμα γύρω στο 1580-1600, στο μέσο ακατοίκητης δασώδους έκτασης μεταξύ Θεσσαλονίκης και Χορτιάτη, στην οποία υπήρχαν Βυζαντινοί μύλοι και υδραγωγεία που ύδρευαν τη Θεσσαλονίκη. Διερχόταν επίσης παρακαμπτήριος της Εγνατίας οδού, από την οποία μεταφερόταν συντομότερα το Ταχυδρομείο, από το Δυρράχιο προς Θεσσαλονίκη - Κωνσταντινούπολη. Με σκοπό τη φύλαξη των υδραγωγείων και των χρηματαποστολών, η περιοχή υλοτομήθηκε και στο μέσον της ιδρύθηκε το πρώτο από τα πέντε τελικά φυλάκια ή κούλιες. Οι πρώτοι κάτοικοι ζούσαν με το μισθό του φύλακα και σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες καταγόταν από την παλιά Ελλάδα, άλλοι από τη Μάνη ή από εξόριστους στη Μικρά Ασία αρματολούς, ενώ σταδιακά εγκαταστάθηκαν οικογένειες από την ευρύτερη περιοχή. Γραπτές μαρτυρίες τεκμηριώνουν ότι περίπου το 1680-1700, τμήμα των κατοίκων στράφηκε στην παραγωγή ασβέστου, χωρίς να είναι γνωστό το πώς αποκτήθηκε η απαραίτητη τεχνογνωσία. Έτσι, οι Τούρκοι μετονόμασαν το Νεοχώρι σε Κιρέτσ-Κιοϊ, που σημαίνει Ασβεστοχώρι. Μετά το 1780, οπότε οι φύλακες απολύθηκαν από την κυβερνητική υπηρεσία, η παραγωγή ασβέστου κυριάρχησε, καθώς υπήρχαν άφθονες πρώτες ύλες, δηλαδή ασβεστολιθικά πετρώματα και πουρνάρια ως καύσιμη ύλη. Στην περιοχή ακόμη μπορούμε να παρατηρήσουμε τις πλινθόκτιστες καμινάδες, δείγματα μιας πρώιμης βιομηχανικής αρχιτεκτονικής που συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο σύνολο για την προστασία και ανάδειξη της αξιόλογης βιομηχανικής κληρονομιάς παραγωγής ασβέστου. Την εποχή της Τουρκοκρατίας το χωριό ανήκε στον περίφημο μουκατά των 12 Μαδεμοχωρίων, της πλούσιας αυτοδιοικούμενης κοινοπραξίας που εκμεταλλευόταν τα μεταλλεία της Β. Χαλκιδικής. Οι κάτοικοι ήταν δίγλωσσοι και μιλούσαν ένα ιδιόμορφο μείγμα ελληνικών με σλαβικές καταλήξεις. Ο αρχικός αυτός οικιστικός πυρήνας ενισχύθηκε σταδιακά, με τη μετοίκιση κατοίκων άλλων περιοχών και κυρίως με την εγκατάσταση στα τέλη του 18ου αι., εξαιτίας των διωγμών των Χριστιανών από τον Αλή Πασά, αρκετών οικογενειών από την περιοχή των Αγράφων βλάχικης καταγωγής, που ενσωματώθηκαν στην τοπική κοινωνία και θέσπισαν το τελειότερο διοικητικό σύστημα της εποχής, τη Δημογεροντία. Οι Δημογέροντες εκλέγονταν από το λαό κάθε τετραετία και στάθηκε προπομπός για την ίδρυση της μετέπειτα κοινότητας. Στα τέλη του 18ου αιώνα, το Ασβεστοχώρι αριθμούσε περισσότερες από 700 οικογένειες και διέθετε τρία σχολεία: επτατάξιο αρρεναγωγείο, τετρατάξιο παρθεναγωγείο, και διτάξιο νηπιαγωγείο. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, το Ασβεστοχώρι αποτελούσε το διοικητικό κέντρο της περιοχής, οι κάτοικοι διατήρησαν υψηλά την εθνική συνείδηση και ανέπτυξαν αξιόλογη εκπαιδευτική δραστηριότητα. Στη δεκαετία του '40, στο Ασβεστοχώρι μετοίκησαν οριστικά Βλάχοι των Μεγάλων Λιβαδίων του Πάικου, όταν οι Γερμανοί κατέστρεψαν τον οικισμό τους. Οι κάτοικοι του Ασβεστοχωρίου συμμετείχαν στην επανάσταση του 1821 και πολλοί αγωνιστές του πήραν μέρος σε μάχες στη νότιο Ελλάδα. Από το 1900 και σε όλη τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, το Ασβεστοχώρι συμμετείχε ενεργά με δικό του αντάρτικο σώμα, αποτελώντας παράλληλα ένα από τα κυριότερα ορμητήρια της Θεσσαλονίκης. Μετά την απελευθέρωσή του από τους Τούρκους, στις 27 Οκτωβρίου 1912, άρχισε η οργανωμένη ανάπτυξη της ασβεστοποιίας στην περιοχή, υποβοηθούμενη από την ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917, συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στην ενίσχυση της τοπικής οικονομικής ανάπτυξης. Κατά την κατοχή, το Ασβεστοχώρι είχε πολλά θύματα με αποκορύφωμα την ομαδική εκτέλεση 19 Ασβεστοχωριτών πατριωτών από τα στρατεύματα κατοχής και τους συνεργάτες τους, λίγο πριν την απελευθέρωση στις 26 Ιουλίου 1944. Το 1918 αναγνωρίστηκε ως Κοινότητα Ασβεστοχωρίου, όπως και παρέμεινε έως το 1997, όταν με το «Σχέδιο Καποδίστριας» ιδρύθηκε ο Δήμος Χορτιάτη και το Ασβεστοχώρι ορίστηκε έδρα του δήμου. Την ιστορία του οικισμού μαρτυρούν τα ελάχιστα εναπομείναντα σπίτια παραδοσιακής μακεδονικής αρχιτεκτονικής. Αξιοσημείωτα μνημεία που μαρτυρούν το ανθρωπογενές παρελθόν του οικισμού είναι: ο Ι.Ν. του Αγίου Γεωργίου, των αρχών του 19ου αι., που ανήκει στον τύπο της τρίκλιτης ξυλόστεγης βασιλικής. Ο νάρθηκας του ναού κατασκευάσθηκε αργότερα, κατά το 1867. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα εκκλησιαστικά αντικείμενα και εξαρτήματα του ναού, όπως το εικονοστάσι που προέρχεται από το κατεστραμμένο από τους Τούρκους μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος (βλ. Πυλαία), το ιερό ευαγγέλιο που αποτελεί λάφυρο πολεμικών εχθροπραξιών, οι κανδήλες, οι εικόνες κ.λπ. Στην είσοδο του οικισμού συναντάται ένας ανεμόμυλος του 18ου αι. Στο ρέμα μεταξύ Ασβεστοχωρίου-Ρετζικιού βρίσκεται κτισμένη πετρόκτιστη γέφυρα, από την οποία περνούσε ο δρόμος που οδηγούσε στη Θεσσαλονίκη. Σε βραχώδες ύψωμα, ακολουθώντας τον δρόμο που οδηγεί στα λατομεία, υπάρχει αρχαιολογικός χώρος των υστερορωμαϊκών και παλαιοχριστιανικών χρόνων. Τέλος, σε λόφο του δάσους Κουρί και σε θέση μοναδικής θέας βρίσκεται το παραδοσιακό παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία, κτισμένο το 1919. Προς το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στη σημερινή θέση του νοσοκομείου Γεώργιος Παπανικολάου στην Εξοχή Ασβεστοχωρίου Θεσσαλονίκης, κατασκευάστηκαν από το Βρετανικό Στρατό ορισμένα παραπήγματα για την επιτόπια νοσηλεία των τραυματιών. Το 1920 μετά την εγκατάλειψη τους από το Βρετανικό Στρατό τα παραπήγματα αυτά, αποτέλεσαν τη βάση για την ίδρυση από το Ελληνικό κράτος του «Νοσοκομείου Φυματιώντων Ασβεστοχωρίου». Σε αυτό συνετέλεσε το ξερό κλίμα της περιοχής λόγω των ασβεστολιθικών πετρωμάτων της και το δάσος Κουρί δίπλα ακριβώς από το νοσοκομείο. Ο οικισμός της Εξοχής δημιουργήθηκε το 1930, απέναντι από το νοσοκομείο, από συγγενείς των ασθενών με φυματίωση που βρίσκονταν σε θεραπεία, αλλά και από τους ίδιους τους ασθενείς που αποθεραπεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν εκεί, τόσο για λόγους υγείας όσο και κοινωνικής απομόνωσης. Η φυματίωση εκείνη την εποχή αποτελούσε μια βαρύτατη ασθένεια με υψηλή θνησιμότητα και μεταδοτικότητα. Λόγω του γεγονότος, ότι, οι κάτοικοι που ίδρυσαν τον οικισμό σχετίζονταν άμεσα με τη φυματίωση, το πρώτο όνομα που δόθηκε στον οικισμό ήταν «Συνοικισμός Φυματιουπόλεως». Αργότερα μετονομάστηκε «Συνοικισμός Σανατορίου» και έως το 1949 ανήκε διοικητικά στην κοινότητα του Ασβεστοχωρίου από την οποία αποσπάστηκε συστήνοντας την «Κοινότητα Σανατορίου». Από ασθενείς πάσχοντες με φυματίωση, στη δεκαετία του '40 κτίστηκαν η εκκλησία του νοσοκομείου και το πρώτο «Πέτρινο Κτίριο» που αποτέλεσε τη ραχοκοκκαλιά του Νοσοκομείου. Τότε πολλοί ασθενείς, θέλησαν να μείνουν στην περιοχή, λόγω του καλού κλίματος αλλά και για να είναι κοντά στο χώρο θεραπείας τους. Έτσι εγκαταστάθηκαν μόνιμα και με την πάροδο των χρόνων ο οικισμός διευρυνόταν διαρκώς. Το 1962 ήταν η χρονιά που δημιουργήθηκε το Βρογχοσκοπικό τμήμα που μετονομάστηκε το 1966 σε «Κέντρο Νοσημάτων Θώρακος Βορείου Ελλάδος», αποτελώντας σημείο αναφοράς της περιοχής, αλλά και βασικός πόλος για τις οικονομικές δραστηριότητες των κατοίκων της κοινότητας. Το 1953 η κοινότητα Σανατορίου μετονομάζεται σε «Κοινότητα Εξοχής». Με το Σχέδιο Καποδίστριας το 1997 καταργείται ως κοινότητα και εντάσσεται στο νέο Δήμο Χορτιάτη, ως τοπικό διαμέρισμα Εξοχής. Η Εξοχή αποτελεί μοναδικό δείγμα δημιουργίας οικισμού για λόγους υγείας με περαιτέρω κοινωνικές προεκτάσεις. Οι κάτοικοι της Εξοχής για πολλά χρόνια ζούσαν κοινωνικά στιγματισμένοι και περιθωριοποιημένοι, μακριά από τις οικογένειές τους, αδυνατώντας πολλές φορές να επιστρέψουν στο πρότερο περιβάλλον τους, ακόμη και μετά την αποθεραπεία από τη φυματίωση. Ένα στοιχείο που καθιστά τον οικισμό ξεχωριστό, είναι η εγγύτητά του με εκτάσεις πρασίνου καθώς το δάσος Σέιχ Σου αναπτύσσεται νότια της Εξοχής σε επαφή με το όριο του οικισμού, ενώ χαρακτηριστικό στοιχείο για την φυσιογνωμία του αποτελεί το ρέμα του Δενδροποτάμου που τον διασχίζει με κατεύθυνση από νοτιοανατολικά προς τα βορειοδυτικά συνεχίζοντας προς το Ασβεστοχώρι. Στα σημαντικά μνημεία που μαρτυρούν το ανθρωπογενές παρελθόν του οικισμού ανήκουν: η Παλιά Πύλη – είσοδος και ορισμένα πέτρινα κυρίως κτίρια του Νοσοκομείου Παπανικολάου, και το Βρετανικό Στρατιωτικό Κοιμητήριο «Kiretchkioi - Hortakioi WWI Military Cemetery», νοτιοανατολικά της Εξοχής. Το Φίλυρο αρχικά ονομαζόταν Γιαλιτζήκ, που στα τουρκικά σήμαινε εξοχικό μέρος. Ως συνοικισμός το 1918 εντάσσεται διοικητικά στην Κοινότητα Λαϊνών. Το 1926 ο συνοικισμός μετονομάστηκε σε Φίληρο (ο Φίληρος) υπό την διοίκηση της Κοινότητας Λαϊνών. Το 1932 αναγνωρίστηκε ως Κοινότητα Φιλήρου. To 1940 το όνομα της κοινότητας "Φίληρος" διορθώνεται σε Φίλυρος και το 1997 με το Σχέδιο Καποδίστριας καταργείται ως κοινότητα και εντάσσεται στο νέο Δήμο Χορτιάτη ως δημοτικό διαμέρισμα Φιλύρου. Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας ήταν ένα φτωχό χωριό στο οποίο κατοικούσαν Τούρκοι που μεταφέρθηκαν εκεί από τα βάθη της Μικράς Ασίας. Πριν από την ανταλλαγή των πληθυσμών με τη συνθήκη της Λωζάνης και τον αποβιβασμό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου, αποτελούσε παραθεριστικό τόπο των Τούρκων της Θεσσαλονίκης. Με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης οι λιγοστοί Τούρκοι κάτοικοι εγκατέλειψαν το χωριό. Το τότε τοπωνύμιο Γιαλιτζήκ, πιθανότατα σχετιζόταν με το καλό κλίμα και τα δασώδη βουνά του. Αρχικά, κατοικείται περιοδικά από το 1870 από Βλάχους που κατάγονταν από τα Μεγάλα Λιβάδια του Πάικου, οι οποίοι λόγω της κτηνοτροφικής τους ασχολίας διέμεναν στο χωριό τους χειμερινούς μήνες, εκμεταλλευόμενοι το ήπιο κλίμα της περιοχής. Οι πρώτοι μόνιμοι κάτοικοι ήταν πρόσφυγες που ήρθαν από τον Πόντο το 1914, ενώ το 1920 εγκαταστάθηκαν και άλλοι από τον Καύκασο. Κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου εγκαταστάθηκαν οριστικά και Βλάχοι καθώς οι Γερμανοί έκαψαν τα Μεγάλα Λιβάδια. Οι κάτοικοι του οικισμού ασχολούνταν με αγροτικές και ιδίως κτηνοτροφικές εργασίες. Σημαντικό στοιχείο για τη φυσιογνωμία του οικισμού αποτελούσε πάντα το δάσος Αμαδρυάς στα όρια του οικισμού, το άλσος που έχει ενταχθεί στο βορειοδυτικό τμήμα του και το ρέμα που διέρχεται μεταξύ των δύο οριοθετημένων τμημάτων του οικισμού, τα οποία προσδίδουν έντονα την αίσθηση του φυσικού στοιχείου. Στο Φίλυρο πρόσφατα ανακαλύφθηκε προϊστορική τούμπα σημαντικού Αρχαιολογικού ενδιαφέροντος . Ο Χορτιάτης ήταν γνωστός με το προελληνικό θρακικό όνομα “Κισσός” (αρχαϊκά ‘Κίσσος’) από τα χρόνια ακόμη του Ηρόδοτου. Σύμφωνα με τον Στράβωνα, ο βασιλιάς της Θράκης Κισσεύς (ή Κισσής) έχτισε στους πρόποδες του βουνού την πρωτεύουσά του, τον Κισσό. Κόρη του ήταν η Θεανώ και εγγονοί του ο Κόωνας και ο Ιφαδάμαντας, που σκοτώθηκαν από τον Αγαμέμνονα μετά από σκληρή μάχη κατά τον Τρωικό πόλεμο. Την ύπαρξη οικισμών μαρτυρούν και αρχαιολογικά ευρήματα που βρέθηκαν στην κορυφή του βουνού όπου υπήρχε αρχαίο κάστρο του 4ου αιώνα π.Χ. Από τους ρωμαϊκούς χρόνους, η περιοχή τροφοδοτούσε την Θεσσαλονίκη με νερό. Κατά την βυζαντινή εποχή η περιοχή γνώρισε νέα ακμή με την ίδρυση λαμπρών μοναστηριών με σημαντικότερη την “Μονή του Χορταΐτου” ερείπια της οποίας σώζονται και σήμερα. Το σημερινό όνομα του οικισμού οφείλεται πιθανότατα στο όνομα της μονής. Στο μοναστήρι αυτό κατέφυγε για να σωθεί ο ‘δεσπότης’ (διοικητής) της Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος κατά την στάση της πόλης το 1322 εναντίον του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ανδρόνικου του Β΄’. Η περιοχή αναφέρεται από ιστορικούς όπως τον Ιωάννη Καμενιάτη και τον Μιχαήλ Χατζή Ιωάννου. Από την Βυζαντινή Εποχή σώζεται το πανέμορφο εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος νησιωτικού οκταγωνικού τύπου του 12ου αιώνα. Τα δείγματα αυτής της αρχιτεκτονικής είναι πολύ περιορισμένα στην ηπειρωτική Ελλάδα. Οι Τούρκοι κατέστρεψαν την μονή αλλά το χωριό επέζησε. Το αναφέρει ο Ιταλός περιηγητής Λορέντσο Μπερνάντο το 1591 σαν Κορτάτσι και ο Τούρκος περιηγητής Εβλιά Τσελεμπή στις περιηγήσεις του τον 17ου αιώνα. Το χωριό ελευθερώθηκε το 1912 μαζί με την υπόλοιπη Μακεδονία. Τότε είχε 300 ελληνικές οικογένειες, σχολείο αρρένων, νηπιαγωγείο και χάνι. Κατά την κατοχή πήρε ενεργό μέρος στην Ααντίσταση. Σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες, στα δυτικά του σημερινού οικισμού προϋπήρχε ένας μικρός οικισμός που ονομαζόταν Παλαιοχώρι και ένας άλλος επίσης δημιουργήθηκε στα ανατολικά του προς το Αρδαμέρι. Πιστεύεται ότι στη σημερινή του θέση ο οικισμός συγκροτήθηκε με τη μετακίνηση των κατοίκων των δύο αρχικών οικισμών. Το όνομά του προήλθε από το ομώνυμο βουνό ή από την εικόνα της Παναγίας της Χορταΐτισσας που βρέθηκε στην περιοχή. Η κοινότητα του Χορτιάτη ιδρύθηκε το 1918. Εκτός από τη γεωργία και την κτηνοτροφία, βασικές ασχολίες των κατοίκων αποτέλεσαν η υλοτομία και η κατασκευή και εμπορία πάγου, τα προϊόντα των οποίων τροφοδοτούσαν τη Θεσσαλονίκη. Στην περίοδο του μεσοπολέμου 1922-1940, ο Χορτιάτης με τα κρυστάλλινα νερά και το δροσερό κλίμα, τη βλάστηση και τα δάση, αποτέλεσε το πλησιέστερο παραθεριστικό κέντρο της Θεσσαλονίκης. Στη δεκαετία του '40 στο Χορτιάτη (όπως και στο Ασβεστοχώρι, το Φίλυρο και την Πυλαία) μετοίκησαν Βλάχοι των Μεγάλων Λιβαδίων του Πάικου όταν οι Γερμανοί κατέστρεψαν τον οικισμό τους. Η ιστορία του Χορτιάτη σημαδεύτηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1944, μέρα κατά την οποία ο οικισμός καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Γερμανούς σε αντίποινα του θανάτου ενός Γερμανού στρατιώτη που προκάλεσε η προηγηθείσα συμπλοκή με ομάδα ανταρτών, γεγονός που έμεινε ως η Σφαγή του Χορτιάτη. Ο τραγικός απολογισμός του ολοκαυτώματος ήταν οι 149 νεκροί και περισσότερα από 300 καμένα σπίτια. Το 1997 με το Σχέδιο Καποδίστριας καταργείται ως κοινότητα και εντάσσεται στο νέο Δήμο Χορτιάτη ως δημοτικό διαμέρισμα Χορτιάτη. Το όνομα στον καποδιστριακό δήμο δόθηκε από τον ιστορικό Χορτιάτη λόγω του ολοκαυτώματος του 1944. Τα μνημεία που μαρτυρούν την ανθρωπογενή δραστηριότητα σε βάθος πολλών αιώνων της ιστορίας του οικισμού είναι: το Ρωμαϊκό Υδραγωγείο που βρίσκεται στην είσοδο του οικισμού Χορτιάτη. Ο τρόπος κατασκευής του (τοξοειδής) και η πλινθοδομή το κατατάσσουν στη ρωμαϊκή περίοδο. Η Μονή Χορταΐτου που καταστράφηκε το 1424 από τους Οθωμανούς. Υπολείμματα της μονής εντοπίζονται στην περιοχή του Δημοτικού σχολείου του Χορτιάτη. Ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα βρίσκεται κοντά στα υπολείμματα της Μονής Χορταίτου. Από το ναό έχει σωθεί επίσης η πλευρά της μαρμάρινης σαρκοφάγου και τρεις εικόνες που φυλάσσονται στο ναό του Αγ. Γεωργίου. Ο Ναός του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα, εικάζεται ότι έχει κτιστεί στη θέση του προγενέστερου ναού, το 1837. Ανήκει στο τύπο της ξυλόστεγης βασιλικής με τρία κλίτη. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι λιθανάγλυφες διακοσμητικές πλάκες, το ξύλινο τριμερές τέμπλο, ο δεσποτικός θρόνος, ο άμβωνας και ένα πλούσια διακοσμημένο αναλόγιο με επιγραφή που χρονολογείται το 1729 (από παλαιότερη πιθανώς εκκλησία). Οι ανεμόμυλοι που βρίσκονται στην περιοχή όπου σύμφωνα με την παράδοση τοποθετείται ο παλαιός οικισμός του Παλιοχωρίου, πιθανολογείται ότι κτίστηκαν στα τέλη του 18ου αιώνα. Είναι πέτρινοι και έχουν εσωτερικό κλιμακοστάσιο. Τα υδρομαστευτικά συστήματα ganat, που εκτός του υδραγωγείου αποτελούσαν μιαν ακόμη πηγή υδροδότησης. Το μεγαλύτερο βρίσκεται στο παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής και κατασκευάστηκε στις αρχές του 18ου αι. Αποτελείται από τούνελ συνολικού μήκους 74μ. και χρησιμοποιείται ως σήμερα. Το μεταβυζαντινό γεφύρι που βρίσκεται στα βορειοδυτικά του χωριού, δυτικά από το ρωμαϊκό υδραγωγείο. Είναι πέτρινο και ακόμα δεν έχει αποκαλυφθεί ολόκληρο. Αποτελούσε τμήμα ενός λιθόστρωτου δρόμου που οδηγούσε από το Χορτιάτη στο Πανόραμα και τη Θεσσαλονίκη. Ο Δήμος Πυλαίας – Χορτιάτη συγκροτήθηκε σύμφωνα με τις διατάξεις του Νόμου 3852/2010 «Πρόγραμμα Καλλικράτης». Με τη νέα διοικητική του οργάνωση άρχισε να λειτουργεί από την 01/01/2011. Έδρα του δήμου είναι το Πανόραμα. Επίσης, η κωμόπολη Χορτιάτης έχει οριστεί ως ιστορική έδρα. Αποτελείται από τις τρεις Δημοτικές Ενότητες (Δ.Ε.) που βάσει της απογραφής 2011 έχουν συνολικό πληθυσμό 70.653 κατοίκους: 1. Πανοράματος με πληθυσμό 17.546κ., παράλληλα αποτελεί την ομώνυμη δημοτική κοινότητα. 2. Πυλαίας, με πληθυσμό 34.678κ., παράλληλα αποτελεί την ομώνυμη δημοτική κοινότητα 3. Χορτιάτη, με συνολικό πληθυσμό 18.429κ. που αφορά στο σύνολο των δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων. Συγκεκριμένα, τη δημοτική ενότητα Χορτιάτη συνιστούν οι δημοτικές κοινότητες Ασβεστοχωρίου (6.404κ.), Φιλύρου (5.440κ.), Χορτιάτη (4.809κ.) και η τοπική κοινότητα Εξοχής (1.776κ.) Ο πρώην Δήμος Χορτιάτη είχε συσταθεί σε εφαρμογή του Ν. 2539/1997 «Περί συγκρότησης της πρωτοβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης» γνωστός ως «Σχέδιο Καποδίστριας» (ΦΕΚ 244 τεύχος Α΄ 04/12/1997), αποτελούμενος από τις πρώην Κοινότητες Ασβεστοχωρίου, Εξοχής, Φιλύρου και Χορτιάτη. Η σημαντικότερη μεταβολή στη διοικητική ταυτότητα της Δημοτικής Ενότητας Πυλαίας – Χορτιάτη, είναι η εφαρμογή του προγράμματος «Καλλικράτης». Στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης την 07/11/2010, εκλέχθηκε η πρώτη δημοτική αρχή με πρώτο δήμαρχο του νέου δήμου, τον έως τότε εκλεγμένο επί τρεις συνεχόμενες τετραετίες Δήμαρχο Πανοράματος, Ιγνάτιο Καϊτεζίδη που επανεκλέχθηκε και στις επόμενες δημοτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 19/05/2014 . Ο Ιγνάτιος Καϊτεζίδης επανεκλέχθηκε Δήμαρχος Πυλαίας-Χορτιάτη και στις Δημοτικές Εκλογές στις 26/05/2019 με ποσοστό 70%. Αντιδήμαρχοι Το Δήμαρχο Πυλαίας - Χορτιάτη επικουρούν οι Αντιδήμαρχοι που ορίστηκαν από τον ίδιο με αρμοδιότητες: α) ανά τομέα στην έδρα του δήμου ή και β) κατά τόπο στις έδρες των δημοτικών ενοτήτων Πυλαίας και Χορτιάτη Αντιδήμαρχοι είναι οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας που ορίζει ο Δήμαρχος και στους οποίους μεταβιβάζει την άσκηση αρμοδιοτήτων καθ’ ύλην. Η θητεία των Αντιδημάρχων ξεκίνησε από την 2-1-2013 και λήγει την 31-8-2014. Οι Αντιδήμαρχοι Πυλαίας - Χορτιάτη έχουν αρμοδιότητα και ευθύνη στα παρακάτω αντικείμενα: Απασχόλησης, Κοινωνικής Προστασίας, Υγείας και Παιδείας Διοικητικών και Οικονομικών Υπηρεσιών Αθλητισμού, Πολιτισμού και Νεολαίας Καθαριότητας, Περιβάλλοντος και Ανακύκλωσης Δ.Ε. Πανοράματος και Πυλαίας Καθαριότητας, Περιβάλλοντος και Ανακύκλωσης Δ.Ε. Χορτιάτη Τεχνικών Υπηρεσιών και Πολεοδομίας Γενικός Γραμματέας Τον Δήμαρχο στα διοικητικά του καθήκοντα υποστηρίζει ο Γενικός Γραμματέας με οργανωτικές και διοικητικές αρμοδιότητες που αφορούν κυρίως στην εποπτεία και στο συντονισμό των δημοτικών υπηρεσιών. Ανώτατο όργανο διοίκησης του δήμου είναι το Δημοτικό Συμβούλιο. Σύμφωνα με το ν. 3852, Πρόγραμμα Καλλικράτης, το έργο του Δημοτικού Συμβουλίου επικουρείται από τα Τοπικά Συμβούλια που λειτουργούν σε κάθε Δημοτική Κοινότητα και από ειδικές Επιτροπές με συγκεκριμένες αρμοδιότητες. 1. Δημοτικό Συμβούλιο: απαρτίζεται από 33 εκλεγμένα μέλη - Δημοτικούς Συμβούλους της συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου είναι ο Μιχάλης Γεράνης, ο οποίος διετέλεσε επί δύο τετραετίες (2002 - 2010) Δήμαρχος του πρώην Δήμου Χορτιάτη. 2. Τοπικά Συμβούλια: Πανοράματος, Πυλαίας, Ασβεστοχωρίου, Εξοχής, Φιλύρου, Χορτιάτη. 3. Επιτροπές: το έργο του Δημοτικού Συμβουλίου επικουρείται από τις Επιτροπές: Εκτελεστική Επιτροπή, Οικονομική Επιτροπή, Επιτροπή Ποιότητας Ζωής, Επιτροπή Διαβούλευσης. Ο Δήμος – Πυλαίας Χορτιάτη είναι ο πρώτος δήμος της χώρας που κατάρτισε και δημοσίευσε Οργανισμό Εσωτερικής Υπηρεσίας, που προβλέπει την παρακάτω διάρθρωση των υπηρεσιών του: Υπηρεσίες Υπαγόμενες απευθείας στο Δήμαρχο Επιτελικές Υπηρεσίες Υπηρεσίες Τοπικής Οικονομικής Ανάπτυξης Υπηρεσίες Περιβάλλοντος και Ποιότητας Ζωής Υπηρεσίες Κοινωνικής Προστασίας, Παιδείας και Πολιτισμού Υπηρεσίες Υποστήριξης Αποκεντρωμένες Υπηρεσίες με έδρα την Δημοτική Ενότητα Πυλαίας Αποκεντρωμένες Υπηρεσίες με έδρα την Δημοτική Ενότητα Χορτιάτη Η λειτουργία του δήμου υποστηρίζεται από τα νομικά πρόσωπα: 1. Κοινωφελής Επιχείρηση Πολιτισμού − Αθλητισμού και Περιβάλλοντος (Κ.Ε.Π.Α.Π.) Δήμου Πυλαίας − Χορτιάτη Υλοποιεί δράσεις για την ανάδειξη και την προστασία του τοπικού πολιτισμού, την προβολή πολιτιστικών αγαθών και των σύγχρονων πολιτιστικών έργων που παράγονται σε τοπικό επίπεδο, την προστασία των ιστορικών χώρων που δεν εντάσσονται στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Πολιτισμού, την προώθηση των πολιτιστικών ανταλλαγών σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, την υλοποίηση δράσεων πολιτιστικής επιμόρφωσης και δημιουργικής απασχόλησης για όλες τις ηλικιακές ομάδες με θέματα επιμόρφωσης: τη μουσική, τις τέχνες και τα εικαστικά. Υπό την ευθύνη της λειτουργεί Δημοτικό Ωδείο, καλλιτεχνικά εργαστήρια σε όλες τις δημοτικές ενότητες και άλλες δράσεις όπως η λειτουργία Θερινού Κινηματογράφου και η Προβολή Ταινιών στις κλειστές αίθουσες πολιτισμού κ.ά. Η Κ.Ε.Π.Α.Π. είναι επίσης υπεύθυνη για τη λειτουργία, συντήρηση και αξιοποίηση των δημοτικών αιθουσών πολιτισμού σε όλες τις δημοτικές κοινότητες. Στον τομέα του αθλητισμού προωθεί και εφαρμόζει προγράμματα ενίσχυσης μαζικού αθλητισμού, διοργανώνει αθλητικές εκδηλώσεις, λειτουργεί τμήματα εκμάθησης και προπόνησης αθλημάτων και επιμελείται, λειτουργεί και αξιοποιεί τις αθλητικές εγκαταστάσεις του δήμου όπως είναι: το Κολυμβητήριο Πανοράματος, τα δημοτικά γυμναστήρια και τα αθλητικά κέντρα που παρέχουν υπηρεσίες σε όλη τη δημοτική επικράτεια. Επίσης εκπονεί τοπικά προγράμματα για την προστασία και την αναβάθμιση του φυσικού, αρχιτεκτονικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, στο πλαίσιο εθνικών και ευρωπαϊκών πολιτικών. 2. Κέντρο Κοινωνικής Προστασίας, Αλληλεγγύης και Παιδείας (ΚΕ.Κ.Π.Α.Π.) Δήμου Πυλαίας − Χορτιάτη Έχει ευθύνη για την εφαρμογή πολιτικών και τη συμμετοχή σε δράσεις που αποσκοπούν στην υποστήριξη και την κοινωνική φροντίδα της βρεφικής – παιδικής και της τρίτης ηλικίας. Λειτουργεί παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς, κέντρα ανοικτής περίθαλψης και ημερήσιας φροντίδας ηλικιωμένων (ΚΑΠΗ) σε όλες τις δημοτικές ενότητες. Εφαρμόζει πολιτικές και συμμετέχει σε δράσεις και προγράμματα, που στοχεύουν στη μέριμνα, υποστήριξη και φροντίδα ευπαθών κοινωνικών ομάδων παρέχοντας υπηρεσίες υγείας με τη λειτουργία δημοτικού δικτύου κοινωνικής φροντίδας, δημοτικού ιατρείου και δράσεις συμβουλευτικής στήριξης. Έχει την ευθύνη λειτουργίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης και τη διοργάνωση δράσεων και προγραμμάτων στον τομέα της Παιδείας 3. Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης Αποχέτευσης (Δ.Ε.Υ.Α.) Δήμου Πυλαίας – Χορτιάτη Έχει κοινωφελή χαρακτήρα και διέπεται ως προς τη διοίκηση, οργάνωση, εκτέλεση, λειτουργία και συντήρηση των έργων της αρμοδιότητάς της καθώς και τις πηγές χρηματοδότησής της από τις διατάξεις του ν. 1069/1980 «Περί κινήτρων δια την ίδρυσιν Επιχειρήσεων Υδρεύσεως και Αποχετεύσεως». Συγκεκριμένα η επιχείρηση ασχολείται με τη μελέτη, κατασκευή, συντήρηση, εκμετάλλευση, έργων μεταφοράς, τη διοίκηση και λειτουργία των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης ακαθάρτων και όμβριων υδάτων καθώς και των μονάδων επεξεργασίας λυμάτων και αποβλήτων της περιοχής της Δημοτικής Ενότητας Χορτιάτη του Δήμου Πυλαίας-Χορτιάτη. 4. Σχολικές Επιτροπές Δήμου Πυλαίας – Χορτιάτη Εκτελεί αρμοδιότητες διαχείρισης των πιστώσεων που της διατίθενται για την κάλυψη των δαπανών λειτουργίας των αντίστοιχων σχολείων (θέρμανσης, φωτισμού, ύδρευσης, τηλεφώνου, αποχέτευσης, αγοράς αναλώσιμων υλικών κ.λπ.), η αμοιβή καθαριστριών, η εκτέλεση έργων για την επισκευή και συντήρηση των αντίστοιχων σχολείων και του κάθε είδους εξοπλισμού τους, η εισήγηση προς τις αντίστοιχες διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για τον εφοδιασμό των σχολείων με έπιπλα και εξοπλιστικά είδη και από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων με βιβλία για τις αντίστοιχες σχολικές βιβλιοθήκες, η διαχείριση των εσόδων από την ενδεχόμενη εκμετάλλευση των σχολικών κυλικείων, καθώς και η λήψη κάθε άλλου μέτρου που κρίνεται αναγκαίο για τη στήριξη της διοικητικής λειτουργίας των σχολικών μονάδων του δήμου. Μέσα στα γεωγραφικά όρια του δήμου αναπτύσσονται μεγάλες δασικές εκτάσεις που τροφοδοτούν με οξυγόνο και το Πολεοδομικό Συγκρότημα Θεσσαλονίκης. Το μεγαλύτερο τμήμα του δάσους Σέιχ Σου αναπτύσσεται εντός των ορίων του δήμου, όπως και το δάσος του όρους Χορτιάτη, το πεδινό δάσος Κουρί στο Ασβεστοχώρι και το άλσος του Φιλύρου. Στα δάση του δήμου συναντούμε ποικιλίες κωνοφόρων, δάση οξιάς, καστανιάς, αείφυλλων πλατύφυλλων, σκληρόφυλλων και χορτολίβαδα. Επίσης, απαντώνται πολλά από τα είδη της ελληνικής προστατευόμενης xλωρίδας, αρκετά από τα οποία έχουν ήδη καταγραφεί στην Κόκκινη Λίστα της IUCN ενώ μεγάλος αριθμός από τα φυτά προστατεύεται και από το Π.Δ. 67/1981.Λόγω του πυκνού ανάγλυφου σχηματίζονται πολλά ρέματα που διατρέχουν όλη τη δημοτική επικράτεια και αποτελούν μέρος του φυσικού του πλούτου. Στην κοίτη των ρεμάτων διαβιεί, φωλεάζει και αναπαράγεται σημαντικός αριθμός ειδών πανίδας. Πέραν όμως του οικολογικού τους χαρακτήρα, σημαντικός είναι ο ρόλος που δια­δραματίζουν τα συγκεκριμένα συστήματα στην πρόληψη των φυσικών καταστροφών. Ο λόγος γίνεται για την ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων των πλημμυρικών φαινομένων, καθώς τα ρεματικά συστήματα αποτελούν μέσο απορρόφησης των πλημμυρών. Η πανίδα της περιοχής λόγω της γενικής υποβάθμισης των οικοσυστημάτων έχει περιοριστεί στα τρωκτικά, τις χελώνες, και κάποιους λαγούς (Lepuseuropaeus), αλεπούδες (Vulresvulpes) και πέρδικες (Alectorisgraeca, Perdixaureaus) που βιώνουν στις δασικές εκτάσεις γύρω από τους οικισμούς. Πλούσια, σε αντίθεση με την πανίδα, είναι η ορνιθοπανίδα της περιοχής, καθώς απαντώνται πολλά είδη όπως: καρβουνιάρης, κότσυφας, συκοφάγος, κοκκινολαίμης, σπίνος κ.ά., καθώς και πτηνά κυνηγοί (γεράκια, αετοί κ.λπ.). Στο φυσικό απόθεμα του δήμου εντάσσεται και η παραλιακή ζώνη στο νότιο – νοτιοδυτικό τμήμα του. Το μήκος της ακτογραμμής είναι 4,5 χλμ. περίπου. Ωστόσο η προσβάσιμη ζώνη εκτείνεται σε μήκος μόλις 1,5 χλμ. Μέρος της παράκτιας έκτασης φιλοξενεί χώρους αναψυχής και εμπορίου, καθώς και δραστηριότητες του δευτερογενούς τομέα, με αποτέλεσμα η περιοχή να έχει χάσει τον όποιο οικολογικό χαρακτήρα της. Ωστόσο, στα ανατολικά της εκτείνεται μια ελεύθερη ζώνη που υπάγεται στην ιδιοκτησία του δήμου, η οποία δεν έχει υποστεί κάποια αλλοίωση από την ανθρωπογενή δραστηριότητα. Το πλούσιο φυσικό ανάγλυφο της περιοχής δημιουργεί άριστες κλιματολογικές συνθήκες ιδίως στις ορεινότερες περιοχές. Οι επικρατούντες άνεμοι είναι κυρίως Β – ΒΔ, υπερέχουν σε συχνότητα τους χειμερινούς μήνες, ενώ τους θερινούς μήνες υπερέχουν οι Νοτίων συνιστωσών άνεμοι, όπως και οι τοπικοί ανατολικοί που πνέουν κατά καιρούς από το όρος Χορτιάτη, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο μικροκλίμα στις βορειότερες περιοχές, το οποίο χαρακτηρίζεται από δριμείς χειμώνες και δροσερά καλοκαίρια και σχεδόν μηδενική υγρασία καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Στις νοτιότερες περιοχές του δήμου το κλίμα γίνεται ηπιότερο. Η αναπτυξιακή δραστηριότητα του δήμου πέρα από τις εξυπηρετήσεις που αναπτύσσονται για την κάλυψη των αναγκών των κατοίκων του, σχετίζεται άμεσα και με τη γειτνίαση με την πόλη της Θεσσαλονίκης, με σημαντική επίδραση στην τοπική οικονομία καθώς δημιουργεί αλληλοεξαρτήσεις σε εξυπηρετήσεις ανώτερου και ανώτατου βαθμού, σε τομείς όπως: οι υπηρεσίες υγείας, σίτισης και διαμονής, ψυχαγωγίας, μεταφορών κ.ά. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες παρουσιάζεται σημαντική οικιστική ανάπτυξη και σταθερές τάσεις συγκέντρωσης του πληθυσμού, φαινόμενο άμεσα σχετιζόμενο με την αποαστικοποίηση της πόλης της Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής 2011, ο πληθυσμός του δήμου ανέρχεται στους 70.653 κατοίκους, γεγονός που τον αναδεικνύει στην 4η θέση σε εθνικό επίπεδο, μεταξύ των δήμων που παρουσίασαν τη μεγαλύτερη αύξηση πληθυσμού, με ποσοστό μεγέθους ~ 41 % από την προηγούμενη απογραφή του 2001. Η κάθε δημοτική ενότητα παρουσιάζει αξιοσημείωτα ιδιαίτερα αναπτυξιακά χαρακτηριστικά. Ειδικότερα: Η Δ.Ε. Πανοράματος αποτελεί αμιγή οικιστική περιοχή μεσαίων προς υψηλών εισοδημάτων, ενώ στην τελευταία εικοσαετία παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση της δόμησης πολυτελών κατοικιών και μονοκατοικιών, απόρροια της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης της χώρας μέχρι πρόσφατα. Εντός των ορίων της Δ.Ε. λειτουργούν σημαντικές ιδιωτικές και δημόσιες δομές παροχής υπηρεσιών του τριτογενούς τομέα, όπως είναι: η γνωστή πολυκλινική «Άγιος Λουκάς», τα ξενοδοχεία «Νεφέλη», «Πεύκα» και «Πανόραμα». Στις δομές εξειδικευμένων υπηρεσιών εκπαίδευσης και κοινωνικής στήριξης ανήκει το «Ίδρυμα Κωφών Βορείου Ελλάδας» κ.ά. Η Δ.Ε. Πυλαίας αποτελεί μη αμιγή οικιστική περιοχή, όπου κατά την τελευταία εικοσαετία παρατηρήθηκε σημαντική οικιστική ανάπτυξη, ενώ παράλληλα αναπτύχθηκε αξιοσημείωτη εμπορική και βιοτεχνική δραστηριότητα στην ευρύτερη περιοχή του Πατριαρχικού. Μεγάλα καταστήματα, εμπορικά κέντρα και άλλες επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών, εξυπηρετούν όχι μόνον τις ανάγκες του δήμου και της πόλης της Θεσσαλονίκης, αλλά και της ευρύτερης περιοχής του νομού και γενικότερα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Τέτοια είναι τα εμπορικά κέντρα Mediterranean Cosmos, Μακεδονία, Απολλώνια Πολιτεία, το κατάστημα ΙΚΕΑ, το ξενοδοχείο 5 σστέρων Nikopolis, ο πολυχώρος παιδικού παιχνιδιού Magik Park κ.ά. Στους παράγοντες ανάπτυξης της Δ.Ε. μπορεί να προστεθεί και η λειτουργία των μεγαλύτερων ιδιωτικών ιατρικών μονάδων της Βορείου Ελλάδας, όπως είναι το Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, η ιδιωτική μαιευτική κλινική Γένεσις, το κέντρο αποκατάστασης και αποθεραπείας Euromedica Αρωγή Θεσσαλονίκης και η σύγχρονη κλινική ζώων Κτηνιατρικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Επίσης εντός των ορίων της Δ.Ε. λειτουργούν ευρωπαϊκοί και διεθνείς φορείς ανάπτυξης, εκπαίδευσης, έρευνας και τεχνολογίας όπως: το CEDEFOP, η φημισμένη σχολή Κολλέγιο Ανατόλια, η Αμερικάνικη Γεωργική Σχολή, η Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης, η Ελληνογαλλική Σχολή Καλαμαρί, το Αριστοτέλειο Κολλέγιο, το Αρσάκειο Θεσσαλονίκης, τα Πρότυπα Εκπαιδευτήρια Θεσσαλονίκης, τα εκπαιδευτήρια Απόστολος Παύλος κ.ά. Στις δομές εξειδικευμένων υπηρεσιών υγείας και κοινωνικής στήριξης ανήκει η το Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παιδιών με Αναπηρία Θεσσαλονίκης ΚΕΠΕΠ «Άγιος Δημήτριος». Στη δημοτική ενότητα Πυλαίας λειτουργεί το γήπεδο PAOK SPORTS ARENA της ομάδας καλαθοσφαίρισης του Πανθεσσαλονίκειου Αθλητικού Όμιλου Κωνσταντινουπολιτών (ΠΑΟΚ}. Η Δ.Ε. Χορτιάτη αποτελεί μη αμιγή οικιστική περιοχή, όπου κατά την τελευταία εικοσαετία παρατηρήθηκε μεγάλη οικιστική ανάπτυξη, ενώ η γεωργική και κτηνοτροφική δραστηριότητα που παρουσίαζε αδιάλειπτα τον 20ο αι. τείνει να εξαλειφθεί ολοκληρωτικά, λόγω των ευρύτερων κοινωνικοοικονομικών αλλαγών των τελευταίων χρόνων. Στη Δ.Ε. δραστηριοποιούνται αξιόλογες δομές υγείας και κοινωνικής φροντίδας. Στην τοπική κοινότητα Εξοχής λειτουργεί το γνωστό δημόσιο νοσοκομείο Γεώργιος Παπανικολάου. Στη δημοτική κοινότητα Φιλύρου λειτουργεί το Ελληνικό Παιδικό Χωριό. Σε όλη τη Δ.Ε. και ιδίως στη δημοτική Κοινότητα Χορτιάτη, από τη δεκαετία ακόμη του '70 παρατηρείται σημαντική γαστρονομική δραστηριότητα με πλήθος καταστημάτων εστίασης που φιλοξενούν καθημερινά επισκέπτες και εκδρομείς από την ευρύτερη περιοχή και την πόλη της Θεσσαλονίκης. Η συγκοινωνιακή εξυπηρέτηση του Δήμου Πυλαίας - Χορτιάτη σε σχέση με το ΠΣΘ, τους υπαγόμενους σε αυτόν οικισμούς και τους όμορους δήμους αντιμετωπίζεται με την αστική συγκοινωνία και καλύπτεται από τις παρακάτω λεωφορειακές γραμμές του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης (ΟΑΣΘ) που παρατίθενται ανά Δημοτική Ενότητα (ΔΕ): Το Πανόραμα εξυπηρετείται από τον ΟΑΣΘ με μία κεντρική και δύο τοπικές γραμμές: 58: Διασταύρωση Χορτιάτη – Πανόραμα – Βενιζέλου: Έχει ως αφετηρία το σταθμό μετεπιβίβασης Χορτιάτη και τέρμα στην οδό Βενιζέλου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εξυπηρετεί τις ΔΚ Πανοράματος και Πυλαίας. 60Α: Οικισμός Μακεδονία Πανοράματος (Μακεδονομάχων): Κινείται κυκλικά δια μέσου της Μακεδονομάχων, με αφετηρία και τέρμα τον τερματικό σταθμό Πανοράματος στο Ν. 751. Εξυπηρετεί αποκλειστικά τη ΔΚ Πανοράματος 60Β: Οικισμός Μακεδονία Πανοράματος (Δραγούμη): Κινείται κυκλικά δια μέσω της Δραγούμη, με αφετηρία και τέρμα τον τερματικό σταθμό Πανοράματος στο Ν. 751. Εξυπηρετεί αποκλειστικά τη ΔΚ Πανοράματος Η περιοχή της Πυλαίας καλύπτεται με πέντε γραμμές στην οικιστική περιοχή και με δεκατρείς γραμμές στην ευρύτερη εμπορική περιοχή του Πατριαρχικού: Εντός των ορίων της οικιστικής περιοχής 11: Πυλαία – Ν.Σ. Σταθμός: Έχει αφετηρία τον τερματικό σταθμό Πυλαίας και τέρμα το νέο σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης. Εξυπηρετεί τη ΔΚ Πυλαίας. 11Β: Πυλαία – Ν.Σ. Σταθμός – Ξενώνας Θεαγένειου: Πραγματοποιεί την ίδια διαδρομή με το 11 εξυπηρετώντας επιπλέον τις περιοχές στο 1ο Γυμνάσιο Πυλαίας και στον Ξενώνα Θεαγένειου προς τον Τερματικό σταθμό Πυλαίας. 58: Βενιζέλου – Πανόραμα – Διασταύρωση Χορτιάτη: Έχει αφετηρία το σταθμό μετεπιβίβασης Χορτιάτη και τέρμα στην οδό Βενιζέλου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εξυπηρετεί τις ΔΚ Πανοράματος και Πυλαίας. 66: Χαριλάου – Θέρμη: Έχει αφετηρία τον τερματικό σταθμό Χαριλάου και τέρμα το Δημαρχείο Θέρμης. Εξυπηρετεί κατά τη διαδρομή μικρό τμήμα του οικισμού των Πυλαιώτικων στην περιοχή Αλλατίνη. 14: Άνω Τούμπα – Ν.Σ. Σταθμός: Έχει αφετηρία τον τερματικό σταθμό Άνω Τούμπας (που γεωγραφικά ανήκει στα Κωνσταντινοπολίτικα εντός των ορίων της δημοτικής ενότητας Πυλαίας), και τέρμα το Ν.Σ. σταθμό. Εξυπηρετεί μικρό τμήμα του οικισμού των Κωνσταντινοπολίτικων που βρίσκεται κοντά στην αφετηρία της γραμμής. Εντός των συνολικών ορίων της Δημοτικής Ενότητας Πυλαίας Την ευρύτερη εμπορική περιοχή του Πατριαρχικού ανατολικά του οικισμού εξυπηρετούν οι γραμμές: 2Κ: ΑΣ ΙΚΕΑ – Ν.Σ. Σταθμός μέσω Εγνατίας 2Α: ΑΣ ΙΚΕΑ – Ν.Σ. Σταθμός μέσω Αγροκτήματος ΑΠΘ 3Κ: ΑΣ ΙΚΕΑ – Ν.Σ. Σταθμός 4: Νέα Κρήνη – Κοιμητήρια 45: ΚΤΕΛ Μακεδονία - ΚΤΕΛ Χαλκιδικής - Κόσμος 45A: ΚΤΕΛ Μακεδονία - ΚΤΕΛ Χαλκιδικής 45A: ΚΤΕΛ Μακεδονία - Κόσμος - ΚΤΕΛ Χαλκιδικής 67: Α.Σ. ΙΚΕΑ – Τριάδι 69: ΑΣ ΙΚΕΑ – Επανομή 72: Α.Σ. ΙΚΕΑ – Ν. Μηχανιώνα 76: Α.Σ. ΙΚΕΑ – Αγγελοχώρι 78: ΚΤΕΛ – Αεροδρόμιο 78Ν: ΚΤΕΛ – Αεροδρόμιο (νυχτερινό) 79: Α.Σ. ΙΚΕΑ – Αεροδρόμιο Η Δημοτική Ενότητα Χορτιάτη και οι δημοτικές κοινότητες (ΔΚ) Ασβεστοχωρίου, Εξοχής, Φιλύρου και Χορτιάτη καλύπτονται από τις παρακάτω λεωφορειακές γραμμές του ΟΑΣΘ: 57: Ερμού – Ασβεστοχώρι – Διασταύρωση Χορτιάτη: Έχει αφετηρία τον σταθμό μετεπιβίβασης που βρίσκεται στη διακλάδωση της επαρχιακής οδού 2 με την επαρχιακή οδό 3, κινείται μέσω της ΕΟ2 κατευθύνεται προς το ΠΣΘ και τερματίζει στην οδό Ερμού. Εξυπηρετεί τη ΔΚ Ασβεστοχωρίου και την ΤΚ Εξοχής. 58: Βενιζέλου – Πανόραμα – Διασταύρωση Χορτιάτη: Έχει αφετηρία τον σταθμό μετεπιβίβασης «διασταύρωση Χορτιάτη» μέσω Πανοράματος και της ΕΟ3, κατευθύνεται προς το ΠΣΘ και τερματίζει στην οδό Βενιζέλου. Δεν διέρχεται από οικισμούς της ΔΕ Χορτιάτη, όμως προσφέρει εξυπηρέτηση στην μεταφορά των επιβατών που κινούνται από ανατολικά με κατεύθυνση στη ΔΕ Χορτιάτη μέσω του σταθμού μετεπιβίβασης. 61: Χορτιάτης – Διασταύρωση: Έχει αφετηρία τον σταθμό μετεπιβίβασης «διασταύρωση Χορτιάτη» και κατευθύνεται προς τη ΔΚ Χορτιάτη την οποία εξυπηρετεί αποκλειστικά. 61Α: Χορτιάτης – Διασταύρωση – Λύκειο: Έχει αφετηρία τον σταθμό μετεπιβίβασης «διασταύρωση Χορτιάτη» και κατευθύνεται προς τη Δ.Κ. Χορτιάτη την οποία εξυπηρετεί μόνο καθημερινές και μόνο κατά τη σχολική περίοδο, στις ώρες προσέλευσης και αναχώρησης των μαθητών. 64: Ν.Σ. Σταθμός – Φίλυρο: Έχει αφετηρία τον τερματικό σταθμό του Ν.Σ. Σταθμού Θεσσαλονίκης, κινείται μέσω Νεάπολης και Ε.Ο.2 κατευθύνεται στη ΔΚ Φιλύρου. Εξυπηρετεί τη Δ.Κ. Φιλύρου. 64Α: Ν.Σ. Σταθμός – Φίλυρο Παιδικό Χωριό Έχει αφετηρία τον τερματικό σταθμό του Ν.Σ. Σταθμού, κινείται μέσω Νεάπολης και Ε.Ο.2., εξυπηρετεί την ευρύτερη περιοχή του Ελληνικού Παιδικού Χωριού και τερματίζει στον Τ.Σ. Φιλύρου. 64Β: Ν.Σ. Σταθμός-Φίλυρο Χριστιανική Ελπίδα-Παιδικό Χωριό Έχει αφετηρία τον τερματικό Ν.Σ. Σταθμού,κινείται μέσω Νεάπολης και Ε.Ο.2., εξυπηρετεί την ευρύτερη περιοχή της Χριστιανικής Ελπίδας και τερματίζει στον Τ.Σ. Φιλύρου. Προβλέπονται οι υπέργιοι σταθμοί ΑΣΠ, Διαβαλκανικό και Γεωργική Σχολή στην επέκταση Αεροδρομίου. Επίσης στην βασική γραμμή το Αμαξοστάσιο Πυλαίας μετά το 2023 θα λειτουργήσει και ως επιβατικός σταθμός πέραν από υπηρεσιακός. Επίσημος Δικτυακός τόπος Δήμου Πυλαίας-Χορτιάτη Αρχειοθετήθηκε 2014-02-23 στο Wayback Machine. Πρόγραμμα Καλλικράτης - Νόμος 3852, ΦΕΚ 87 τεύχος Α΄ της 07/06/2010 Απόφαση 45892 του Υπ. Εσωτερικών, Αποκέντρωσης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης - ΦΕΚ 1292 τεύχος Β΄ 1292 της 11/08/2010 Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Δήμου Πυλαίας - Χορτιάτη 2012 - 2014 ΕΛ.ΣΤΑΤ. Απογραφή 2011 - ΦΕΚ 630 τεύχος Β΄ της 20/03/2013 Περιφερειακό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης της ΠΚΜ - ΦΕΚ 218 τεύχος Β΄ της 06/02/2004 Προστασία της αυτοφυούς χλωρίδας και άγριας πανίδας - ΦΕΚ 23 τεύχος Α΄ της 30/01/1981 Οργανισμός Εσωτερικής Υπηρεσίας (ΟΕΥ) Δήμου Πυλαίας - Χορτιάτη - ΦΕΚ 1856 τεύχος Β΄ της 22/08/2011 Αναγνώριση των κοινοτήτων της Γενικής Διοίκησης Θεσσαλονίκης - ΦΕΚ 152 τεύχος Α΄ της 09/07/1918 Μετονομασία συνοικισμών, πόλεων ή κωμοπόλεων - ΦΕΚ 55 τεύχος Α΄ της 15/02/1926 Μετονομασία συνοικισμών, πόλεων ή κωμοπόλεων - ΦΕΚ 81 τεύχος Α΄ της 14/05/1928 Ίδρυση της Κοινότητας Σανατορίου (Εξοχής) - ΦΕΚ 14 τεύχος Α΄ της 15/01/1949 Μετονομασία Κοινότητας Σανατορίου σε Εξοχής - ΦΕΚ 86 τεύχος Α΄ της 11/04/1953 Ίδρυση της Κοινότητας Φιλήρου - ΦΕΚ 62 τεύχος Α΄ της 07/03/1932 Ίδρυση της Κοινότητας Πανοράματος - ΦΕΚ 80 τεύχος Α΄ της 14/03/1930 ΑΠΘ Τμήμα Πληροφορικής, Καθηγητής Ι. Πήτας "Ψηφιακή Περιήγηση Χορτιάτη" Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Δήμου Πανοράματος, Πανόραμα 2007 Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Δήμου Πυλαίας, Πυλαία 2009 Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Δήμου Χορτιάτη, Ασβεστοχώρι 2007 Οδυσσέας Κ. Γκιλής, "Πυλαία Στρέψα", Αρχειοθετήθηκε 2016-03-11 στο Wayback Machine. Ανθολόγηση κειμένων, Πυλαία 2008 Ενημερωτικό Έντυπο Δήμου Πυλαίας, "Πυλαία - Πύλη βιώσιμης ανάπτυξης, πολιτισμού, αξιών", Πυλαία 2006 Ενημερωτικό Έντυπο Δήμου Πυλαίας, "Οδηγός Δήμου Πυλαίας", Πυλαία 1992 Κώστας Σουέρεφ, "Η περίπτωση της Τούμπας Θεσσαλονίκης", Έκδοση ΤΕΕ, Αθήνα 1993 Αιμιλία Αθανασίου, "Μηχανή υγείας - Μηχανή ζωής: Το Λαϊκό Σανατόριο Ασβεστοχωρίου του Ιωάννη Δεσποτόπουλου", Περιοδικό "Θεσσαλονικέων Πόλις", τεύχος 38, 2011 Στάθης Πελαγίδης, "Προσφυγική Ελλάδα (1913-1930) - ο πόνος και η δόξα", Εκδ. Αφοί Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1997 Δρ Γεωργία Ζαχαροπούλου - Άρθρο "Τεχνολογικό Πάρκο-Οικομουσείο Βιομηχανικής Κληρονομιάς παραγωγής ασβέστου στο Ασβεστοχώρι", Περιοδικό ΤΕΕ Τεχνογράφημα, Θεσσαλονίκη 15/12/2006 Μανώλης Μανωλεδάκης, "Από τον Κισσό στον Χορτιάτη", Εκδ. Κορνηλία Σφακιανάκη, Θεσσαλονίκη 2007 Νίκος και Αφροδίτη Τελίδη, "Η ζωή μέσα από αναμνήσεις", Επιμέλεια δημοσιογράφου Πάνου Καϊσίδη, Εκτ. Λιθογραφία, Θεσσαλονίκη 2005 Λάζαρος Παναγιωτίδης "Από το Μπορζόμ στο Πανόραμα", Ιδιωτική Έκδοση, Πανόραμα 2005 Νικόλαος Σχινάς, "Οδοιπορικαί Σημειώσεις Μακεδονίας Ηπείρου", Τόμοι Α,Β,Γ, Εκδ. Messagers d' Athenes, Αθήνα 1887 Χαρίλαος Τσέκος, "Ιστορία Ασβεστοχωρίου", Ιδιωτική Έκδοση, Θεσσαλονίκη 1957 Δίγλωσσο βιβλίο, "Το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη - 60 χρόνια μετά", Επιμέλεια έκδοσης - κείμενα δημοσιογράφου Βαγγέλη Πλάκα, Ειδική Έκδοση Δήμου Χορτιάτη, Θεσσαλονίκη 2004 Γενικά Αρχεία Κράτους, "Τα ιστορικά έγγραφα του αγώνος του 1821 εις περιλήψεις και περικοπάς", Κατάλογος Πρώτος, Εκδ. Κ. Διαμάντη, Αθήναι 1971 Φανούλα Τσούκα - Φουντουλίδου, "Η Πυλαία στο πέρασμα των αιώνων - Ιστορία και Λαογραφία", Εκτ. Ι. Αντωνιάδης - Θ. Ψαρράς, Θεσσαλονίκη 1997, με χρηματοδότηση του Οργανισμού "Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα 1997" Φωτογραφικό Λεύκωμα Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου Ασβεστοχωρίου, Κοινότητα Ασβεστοχωρίου 1997 Ιστολόγιο του ιστορικού - αρχαιολόγου Νικολάου Παπαοικονόμου - Τα στοιχεία από το συγκεκριμένο άρθρο προέρχονται από τους κώδικες του Ιεροδικείου Θεσσαλονίκης που βρίσκονται στο Ιστορικό Αρχείο Μακεδονίας και χρονολογούνται από το 1695 έως το 1912. Πρόκειται για αδημοσίευτο υλικό, μέρος του οποίου έχει μεταφράσει και δημοσιεύσει ο ιστορικός μελετητής Ιωάννης Βασδραβέλλης για τα Ιστορικά Αρχεία Μακεδονίας. Ιστολόγιο Ποντίων Σάντας Μαρτυρία πρόσφυγα του Πόντου στο Αρσακλή "Σωκράτη Δωρή" Δικτυακός τόπος του Γενικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης "Γεώργιος Παπανικολάου" Δικτυακός τόπος του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης - ΟΑΣΘ Δικτυακός τόπος της εφημερίδας Χορτιάτης 570 Δικτυακός τόπος της Ελληνικής Εταιρίας Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης - ΕΕΤΑΑ - Μελέτες, Δημοσιεύσεις, Ανακοινώσεις Δικτυακός τόπος των Βλάχων της Ελλάδας Επίσημος Δικτυακός τόπος Δήμου Πυλαίας-Χορτιάτη Αρχειοθετήθηκε 2014-02-23 στο Wayback Machine. Γενικοί και Ειδικοί Χάρτες του Δήμου Πυλαίας - Χορτιάτη Ιστοσελίδα του Δήμου Πυλαίας - Χορτιάτη GIS - Γεωγραφικά Συστήματα Πληροφοριών Χάρτης Δήμου Πυλαίας - Χορτιάτη - στο Wikimapia Χάρτης του Δήμου Πυλαίας - Χορτιάτη στο Google Maps Χάρτης θέσης Δημαρχείου Πυλαίας - Χορτιάτη στο Google Maps Δασικοί Χάρτες Δήμου Πυλαίας - Χορτιάτη - Ιστοσελίδα Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας Θράκης Χάρτης Ασβεστοχωρίου στο Wikimapia Γραμμή Εξυπηρέτησης του πολίτη Κέντρα Εξυπηρέτησης του Πολίτη Ηλεκτρονικές Υπηρεσίες Δημοτικό Ωδείο Πυλαίας - Χορτιάτη Κέντρο Δια Βίου Μάθησης Δημοτική Βιβλιοθήκη Πανοράματος Δημοτικό Κολυμβητήριο Δημοτικός Κινηματογράφος Πανοράματος και Πυλαίας Δημοτικό Κέντρο Πληροφορικής και Ελεύθερου Λογισμικού Δράσεις Εθελοντισμού στο Δήμο Πυλαίας - Χορτιάτη Πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής Δήμου Πυλαίας Χορτιάτη Πλατφόρμα Ασύγχρονης Τηλεκπαίδευσης Προσωπικός ιατρικός φάκελος του πολίτη "Έχουμε νέα" - Ηλεκτρονική έκδοση του περιοικού του δήμου Το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη 2 Σεπτεμβρίου 1944 Εκπομπή ΕΤ3 Αληθινά σενάρια

Ο Δήμος Πυλαίας - Χορτιάτη είναι δήμος της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας που συστάθηκε την 1η Ιανουαρίου 2011, με τη συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Πανοράματος, Πυλαίας και Χορτιάτη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%A7%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B7

Γένος Ανικίων

Οι Aνόκιοι μπορεί να ήταν από τη λατινική πόλη Πραινέστη (Praeneste), καθώς ο παλαιότερος της οικογένειας που κατείχε οποιοδήποτε αξίωμα στη Ρώμη έφερε το επίθετο Praenestinus. Οι Aνίκιοι είναι γνωστό ότι χρησιμοποιούσαν τα ονόματα (praenomina) Λεύκιος, Κόιντος, Mάρκους, Γναίος, Tίτος και Γάιος. Ο μόνος σημαντικός κλάδος της οικογένειας κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας χρησιμοποιούσε το επίθετο (cognomen) Γάλλος (Gallus), το οποίο μπορεί να αναφέρεται σε έναν κόκορα ή σε έναν Γαλάτη. Το επίθετο Πραινεστινός (Praenestinus), που είχαν μέλη του γένους σε παλαιότερες εποχές, μπορεί να υποδηλώνει ότι το γένος κατάγεται από την πόλη Πραινέστη (Praeneste). Πιθανότατα επρόκειτο για προσωπική παραδοχή, καθώς δεν εμφανίζεται σε μεταγενέστερους χρόνους. Κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορικής εποχής, τον 4ο αι., μία ρωμαϊκή οικογένεια που έφερε το όνομα Ανίκιος αναδείχθηκε μεγάλη. Ο ιστορικός Έντουαρντ Γκίμπον γράφει:Από τη βασιλεία του Διοκλητιανού μέχρι την οριστική εξαφάνιση της δυτικής Αυτοκρατορίας, αυτό το όνομα έλαμψε με μία λάμψη, που δεν επισκιάστηκε, κατά την κοινή γνώμη, από το μεγαλείο της αυτοκρατορικής πορφύρας. Οι διάφοροι κλάδοι με τους οποίους επικοινωνούσε, ενώθηκαν, με γάμο ή κληρονομιά, τον πλούτο και τους τίτλους των γενών των Αννίων, των Πετρονίων και των Ολυβρίων. Και σε κάθε γενιά ο αριθμός των υπάτων πολλαπλασιαζόταν, με μία κληρονομική αξίωση. Το γένος των Ανικίων διέπρεψε σε πίστη και σε πλούτο: τα μέλη της ήταν οι πρώτοι από τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο που ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό. Και είναι πιθανό ότι ο Ανίκιος Ιουλιανός, ο οποίος στη συνέχεια ήταν ύπατος και έπαρχος της πόλης, εξιλέωσε -για την προσκόλλησή του στη μερίδα του Μαξέντιου- με την ετοιμότητα, με την οποία αποδέχτηκε τη θρησκεία του Κωνσταντίνου Α΄. Η άφθονη κληρονομιά τους αυξήθηκε από τη βιομηχανία του Πρόβου, του αρχηγού του γένους των Aνικίων, ο οποίος μοιράστηκε με τον Γρατιανό τις τιμές του υπάτου και άσκησε, τέσσερις φορές, το υψηλό αξίωμα του πραιτοριανού επάρχου. Τα τεράστια κτήματά του ήταν διάσπαρτα σε όλη την έκταση του ρωμαϊκού κόσμου. Και παρόλο που το κοινό υποψιαζόταν ή αποδοκίμαζε τις μεθόδους, με τις οποίες είχαν αποκτηθεί, η γενναιοδωρία και η μεγαλοπρέπεια αυτού του τυχερού πολιτικού άξιζε την ευγνωμοσύνη των πελατών του και τον θαυμασμό των ξένων. Ήταν τέτοιος ο σεβασμός για τη μνήμη του, που οι δύο γιοι του Πρόβου, στη νεότητά τους, και κατόπιν αιτήματος της Συγκλήτου, περιεβλήθηκαν με το υπατικό αξίωμα, μία αξιομνημόνευτη εξαίρεση, χωρίς άλλο παράδειγμα στα χρονικά της Ρώμης. «Τα μάρμαρα του παλατιού της Ανικίας», χρησιμοποιήθηκαν ως παροιμιώδης έκφραση χλιδής και λαμπρότητας, και οι ευγενείς και οι συγκλητικοί της Ρώμης φιλοδοξούσαν, με το δέον μέτρο, να μιμηθούν αυτή τη λαμπρή οικογένεια. Ένας κλάδος της οικογένειας μεταφέρθηκε στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη (όπου η Aνικία Ιουλιανή, κόρη του δυτικού Αυτοκράτορα Aνίκιου Oλύβριου, ήταν προστάτιδα των τεχνών) και αυξήθηκε σε κύρος: ο λόγιος και φιλόσοφος Boήθιος ήταν μέλος αυτής της οικογένειας, όπως και ο Aνίκιος Φαύστος Αλβίνος Βασίλιος, το τελευταίο άτομο -εκτός από τον ίδιο τον Αυτοκράτορα- που κατείχε το αξίωμα του υπάτου, το 541. Στη Δύση, από την άλλη πλευρά, οι Aνίκιοι ήταν υποστηρικτές της ανεξαρτησίας της Δυτικής Αυτοκρατορίας από την Ανατολική. Ήταν, επομένως, υποστηρικτές των Οστρογότθων βασιλέων της Ιταλίας, και ως τέτοιοι είχαν την εύνοια του βασιλιά Θεοδαχάτου. Στα παρακάτω ονόματα το f. σημαίνει filius (γιος) και το n. σημαίνει neptis (εγγονός): Κόιντος Ανίκιος Πραινεστινός, curule aedile το 304 π.Χ. Μάρκος ή Λεύκιος Ανίκιος Γάλλος, πάππος του Λεύκιου Ανίκιου Γάλλου, υπάτου το 160 π.Χ. Λεύκιος Ανίκιος (Λ.; n.) Γάλλος, πατέρας του Λεύκιου, του υπάτου του 160. Λεύκιος Ανίκιος Λ. f. Λ..; n. Γάλλος, ως praetor peregrinus το 168 π.Χ. Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Πολέμου, θριάμβευσε επί του Γέντιου, βασιλιά της Ιλλυρίας. Ήταν ύπατος το 160. Γναίος Ανίκιος, κληρονόμος του Λεύκιου Αιμίλιου Παύλου το 168 π.Χ., κατά τη διάρκεια του Γ΄ Μακεδονικού Πολέμου. Τίτος Ανίκιος, στον οποίο ανέθεσε ο Κικέρωνας να αγοράσει ένα σπίτι στα προάστια. Γάιος Ανίκιος, ένας συγκλητικός, φίλος και γείτονας του Κικέρωνα, ο οποίος του έδωσε μία εισαγωγική επιστολή προς τον Κόιντος Κορνιφίκιος στην Αφρική. Πόπλιος Ανίκιος Π. f. Μάξιμος, έπαρχος επί Δομίτιου Αηνόβαρβου στην Αντιόχεια. Γάιος Ανίκιος Κεριάλις, ύπατος το 65 μ.Χ. Ανίκιος Μάξιμος, ανθύπατος της Βιθυνίας π. 110. Quintus Anicius Faustus, ύπατος το 198. Aνίκιος Φαύστος Παυλίνος, απεσταλμένος (legate) της Κάτω Μοισίας το 230. Σήξτος Κόκειος Ανίκιος Φαύστος Παυλίνος, ανθύπατος της Αφρικής υπό τον Γαλλιηνό. Aνίκιος Σήξ. f. Φαύστος , ύπατος ΙΙ το 298 και έπαρχος της πόλης (praefectus urbi) της Ρώμης το 299–300. Άμνιος Ανίκιος Ιουλιανός, ύπατος το 322 και praefectus urbi της Ρώμης το 326–329. Σίξτος Ανίκιος Παυλίνος, ύπατος το 325, και praefectus urbi της Ρώμης το 331–333. Άμνιος Μάνιος Καισόνιος Nικόμαχος Aνίκιος Παυλίνος signo Ονόριος, ύπατος το 334 και praefectus urbi της Ρώμης το 334–335. Aνίκιος Αυχένιος Βάσσος, praefectus urbi της Ρώμης το 382 και το 383. Tυρηννία Ανικία Ιουλιανή, κόρη του Aυχένιου Βάσου, παντρεύτηκε τον Κόιντος Κλόδιος Ερμογενιανός Ολύβριος, υπάτου το 379. Aνικία Φαλτονία Πρόβα, ποιήτρια, παντρεύτηκε τον Σήξτο Κλαύδιο Πετρόνιο Πρόβο, ύπατο το 371. Πόντιος Μερόπιος Ανίκιος Παυλίνος, ποιητής, κυβερνήτης και γερουσιαστής, ήταν πρόξενος το 377. Aνίκιος Ερμογενιανός Ολύβριος, ύπατος το 395. Aνίκιος Προβίνος, πρόξενος με τον αδελφό του Ερμογενιανό Ολύβριο το 395. Aνίκιος Πετρόνιος Πρόβος, ύπατος το 406. Aνικία Πρόβα, κόρη του Σήξτου Κλαύδιου Πετρόνιου Πρόβου. Δημητριάς, κόρη του Ερμογενιανού. Aνίκιος Αυχένιος Σύμμαχος, ύπατος το 408. Aυρήλιος Ανίκιος Σύμμαχος, praefectus urbi της Ρώμης, 418–420. Aνίκιος Αυχένιος Βάσσος, ύπατος το 431. Πετρόνιος Μάξιμος, πρόξενος το 433 και το 443., ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας το 455. Aνίκιος Πρόβος, που αναφέρεται ως vir illustris το 459. Ανίκιος Ολύβριος, ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας το 472. Aνικία Ιουλιανή, κόρη του Αν. Ολύβριου. Χορηγός του περίλαμπρου ναού του Αγ. Πολύευκτου στην Κωνσταντινούπολη, Aνίκιος Μάνλιος Σεβερίνος Βοήθιος, ύπατος το 510, διαπρεπής λόγιος και φιλόσοφος. Σύμμαχος, γιος του Α. Μ. Σ. Βοήθιου του Πρεσβύτερου, ήταν ύπατος το 522 με τον αδελφό του, τον Βοήθιο τον Νεότερο. Βοήθιος ο Νεότερος, γιος του Βοήθιου του Πρεσβύτερου, ήταν ύπατος με τον αδελφό του, Σύμμαχο, το 522 μ.Χ. Ανίκιος Μάξιμος, ύπατος το 523. Aνίκιος Ολύβριος, ύπατος το 526. Aνίκιος Φαύστος Αλβίνος Βασίλιος, ύπατος το 541, ήταν το τελευταίο άτομο εκτός του Βυζαντινού Αυτοκράτορα που κατείχε αυτόν τον τίτλο. Γερμανός, εξάδελφος και στρατηγός του Ιουστινιανού Α', απεβ. το 550. Ανίκιος Γρηγόριος, μετέπειτα πάπας Γρηγόριος Α', praefectus urbi της Ρώμης περί το 573., υπηρέτησε ως πάπας από το 590 έως το 604. Κατάλογος των ρωμαϊκών γενών

Το γένος των Aνικίων ή η Ανικία γενεά ή οι Ανίκιοι (Αnicia gens ή Anicii) ήταν μία οικογένεια πληβείων στην αρχαία Ρώμη, που αναφέρθηκε για πρώτη φορά στα τέλη του 4ου αι π.Χ. Ο πρώτος από τους Aνικίους που κατέκτησε εξέχουσα θέση υπό τη Δημοκρατία ήταν ο Λεύκιος Ανίκιος Γάλλος, ο οποίος διεξήγαγε τον πόλεμο κατά των Ιλλυριών κατά τον Γ΄ Μακεδονικό Πόλεμο, το 168 π.Χ. Επίσης μία ευγενής οικογένεια έφερε αυτό το επώνυμο (nomen) στην αυτοκρατορική εποχή και μπορεί να καταγόταν από τους Aνικίους της Δημοκρατίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CF%89%CE%BD

Άννα Ελεονώρα του Στόλμπεργκ-Βέρνιγκεροντε

Γεννημένη στο Άισενμπουργκ, ήταν το δεύτερο παιδί του Ερρίκου-Ερνέστου κόμη του Στόλμπεργκ-Βέρνιγκεροντε και της Άννας-Ελισάβετ του Στόλμπεργκ. Στο Άισενμπουργκ στις 23 Μαρτίου 1670 η Άννα-Ελεονώρα παντρεύτηκε τον Εμμανουήλ πρίγκιπα της Άνχαλτ-Κέτεν. Ο γάμος διήρκεσε μόνο οκτώ μήνες, μέχρι το τέλος του Εμμανουήλ στις 8 Νοεμβρίου. Η Άννα-Ελεονώρα, που ήταν έγκυος τριών μηνών τη στιγμή τού τέλους τού συζύγου της, ονομάστηκε επίτροπος τού Άνχαλτ-Κέτεν μέχρι τη γέννηση του παιδιού της: αν ήταν αγόρι, θα γινόταν αμέσως ο νέος πρίγκιπας και η Άννα-Ελεονώρα θα διατηρούσε την επιτροπεία, αλλά αν το παιδί ήταν κορίτσι, οι άλλοι πρίγκιπες του Άνχαλτ θα μοίραζαν τον Kέτεν μεταξύ τους. Στις 20 Μαΐου 1671 η Άννα-Ελεονώρα γέννησε έναν γιο, τον Εμμανουήλ-Λέμπρεχτ, ο οποίος έγινε ο νέος πρίγκιπας. Η Άννα-Ελεονώρα παρέμεινε επίτροπος μέχρι το τέλος της. Απεβίωσε στο Κέτεν σε ηλικία 38 ετών. Τάφηκε δίπλα στον σύζυγό της στον Άγ. Ιάκωβο. Επειδή ο γιος της ήταν ακόμη ανήλικος, ο Ιωάννης-Γεώργιος Β΄ πρίγκιπας της Άνχαλτ-Ντέσαου τη διαδέχθηκε στην επιτροπεία μέχρι το 1692, οπότε ο Εμμανουήλ-Λέμπρεχτ ενηλικιώθηκε και ξεκίνησε την ανεξάρτητη διακυβέρνησή του.

Η Άννα-Ελεονώρα, γερμ.: Anna-Eleonore von Stolberg-Wernigerode (26 Μαρτίου 1651 - 27 Ιανουαρίου 1690) από τον Οίκο του Στόλμπεργκ, ήταν κόρη του κόμη του Στόλμπεργκ-Βέρνιγκεροντε και με τον γάμο της έγινε πριγκίπισσα του Άνχαλτ-Κέτεν. Έγινε επίτροπος του Άνχαλτ-Κέτεν κατά τη διάρκεια της ανηλικιότητας του γιου της από το 1671 έως το 1690.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%8E%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA-%CE%92%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B5

Μέδουσα (μυθολογία)

Σύμφωνα με τον Ησίοδο, ήταν κόρη του Φόρκυ ή Φορκέα και της Κητούς, αδελφή των Γοργόνων Σθενώ και Ευρυάλη, και των Γραιών Δεινώ, Ενυώ και Πεφρηδώ, ήταν στην αρχή Κενταύρισσα. Κατά τη μεταγενέστερη ρωμαϊκή εκδοχή του μύθου από τον Οβίδιο, ήταν πανέμορφη ιέρεια της Αθηνάς που ο Ποσειδώνας τη βίασε μεταμορφωμένος σε άλογο, στον ιερό χώρο της Αθηνάς. Η θεά, εξοργισμένη με το γεγονός, δεν μπορούσε να έρθει σε ρήξη με τον Ποσειδώνα και έτσι ξέσπασε πάνω στη Μέδουσα. Την μεταμόρφωσε σε απεχθές τέρας, που αντί για μαλλιά είχε φίδια. Η ασχήμια της ήταν τέτοια, που όποιος την κοιτούσε στο πρόσωπο πέτρωνε. Σύμφωνα όμως με τον προγενέστερο ελληνικό μύθο δεν τη βίασε ο Ποσειδώνας αλλά η Μέδουσα «ξάπλωσε με τον Ποσειδώνα σε λιβάδι γεμάτο λουλούδια» και δεν υπάρχει το στοιχείο της «τιμωρίας» της από την Αθηνά. Τελικά, σύμφωνα με την εκδοχή του Ησίοδου, τη σκότωσε ο Περσέας με την βοήθεια της Αθηνάς προκειμένου να προστατέψει τη μητέρα του, Δανάη, από τον Πολυδέκτη. Από το θαυματουργό αίμα της, που θεωρούνταν ότι μπορούσε να γιατρέψει ή να σκοτώσει τους ανθρώπους, γεννήθηκε το φτερωτό άλογο Πήγασος και ο ήρωας Χρυσάωρ. Το κεφάλι της, το περίφημο «Γοργόνειο», το παρέλαβε η θεά από τον ήρωα και το επέθεσε στην ασπίδα της, επειδή το κεφάλι της, ακόμη και νεκρό, πέτρωνε όποιον το κοίταζε. Πριν από τον Ησίοδο όμως κανείς δεν είχε συνδέσει τη Μέδουσα με τον Περσέα και δεν υπήρχε πουθενά το στοιχείο του αποκεφαλισμού της. Για παράδειγμα, ενώ η Οδύσσεια και η Ιλιάδα αναφέρουν τόσο τη Μέδουσα όσο και τον Περσέα, πουθενά δεν τους συνδέουν. Η Μέδουσα και ειδικά το κεφάλι της, που ονομάζονταν γοργόνειο, χρησιμοποιούνταν από πολύ παλιά ως προστασία και αποτροπαϊκό σύμβολο και γι' αυτό χρησιμοποιούνταν ως ακροκέραμο σε ναούς και σπίτια αλλά και ως διακόσμηση σε πανοπλίες, όπλα, ασπίδες, άρματα και διάφορα αντικείμενα. Γοργούς θ᾽, αἳ ναίουσι πέρην κλυτοῦ Ὠκεανοῖο 275 ἐσχατιῇ πρὸς νυκτός, ἵν᾽ Ἑσπερίδες λιγύφωνοι, Σθεννώ τ᾽ Εὐρυάλη τε Μέδουσά τε λυγρὰ παθοῦσα· ἡ μὲν ἔην θνητή, αἱ δ᾽ ἀθάνατοι καὶ ἀγήρῳ, αἱ δύο· τῇ δὲ μιῇ παρελέξατο Κυανοχαίτης ἐν μαλακῷ λειμῶνι καὶ ἄνθεσιν εἰαρινοῖσι. 280 τῆς ὅτε δὴ Περσεὺς κεφαλὴν ἀπεδειροτόμησεν, ἐξέθορε Χρυσάωρ τε μέγας καὶ Πήγασος ἵππος. Και τις Γοργόνες γέννησε που κατοικούν στην άκρη του ξακουστού Ωκεανού, στις εσχατιές, κοντά στη νύχτα, όπου και οι Εσπερίδες μένουν οι γλυκύφωνες, τη Σθεννώ, την Ευρυάλη και τη Μέδουσα που έπαθε συμφορά ολέθρια. Γιατί αυτή ήταν θνητή, ενώ οι άλλες δυο αγέραστες κι αθάνατες. Μ᾽ αυτήν κοιμήθηκε ο Μαυρομάλλης σε μαλακό λιβάδι και μες στα άνθη τα εαρινά. 280Κι όταν της έκοψε απ᾽ το λαιμό την κεφαλή ο Περσέας, ξεπήδησε ο μέγας Χρυσάωρ κι ο Πήγασος το άλογο. Στον Όμηρο το έπος αποφεύγει όσο μπορεί οτι αντιβαίνει στους νόμους της φύσης, για αυτό και δεν αναφέρεται οτι το κεφάλι της μέδουσας πέτρωνε όποιον τον κοίταζε, αλλά ότι προκαλούσε τρόμο και φυγή όταν το αντίκριζαν οι θνητοί (Ιλιάδας Ε, Ρ.). τῇ δ᾽ ἐπὶ μὲν Γοργὼ βλοσυρῶπις ἐστεφάνωτο δεινὸν δερκομένη, περὶ δὲ Δεῖμός τε Φόβος τε. τῆς δ᾽ ἐξ ἀργύρεος τελαμὼν ἦν· αὐτὰρ ἐπ᾽ αὐτοῦ κυάνεος ἐλέλικτο δράκων, κεφαλαὶ δέ οἱ ἦσαν τρεῖς ἀμφιστρεφέες, ἑνὸς αὐχένος ἐκπεφυυῖαι. 40 κρατὶ δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφίφαλον κυνέην θέτο τετραφάληρον ἵππουριν· δεινὸν δὲ λόφος καθύπερθεν ἔνευεν. εἵλετο δ᾽ ἄλκιμα δοῦρε δύω, κεκορυθμένα χαλκῷ, ὀξέα· τῆλε δὲ χαλκὸς ἀπ᾽ αὐτόφιν οὐρανὸν εἴσω λάμπ᾽· ἐπὶ δ᾽ ἐγδούπησαν Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη, 45 τιμῶσαι βασιλῆα πολυχρύσοιο Μυκήνης. Στον γύρον ήταν η Γοργώ με τ᾽ άγριο κοίταγμά της τρομακτικόν και ολόγυρα με την Φυγήν ο Φόβος. Τον τελαμώνα είχε αργυρόν· και δράκοντας επάνω εστρέφετο από χάλυβα, και τρεις από τον μόνον 40λαιμόν φυτρώνουν κεφαλές αντίστροφα γυρμένες. Με κράνος τετραφάληρον την κεφαλήν του σκέπει και με την χήτην σείετο φρικτός επάν᾽ ο λόφος. Επήρε δύο κοφτερά κοντάρια χαλκοφόρα κι η λάμψις απ᾽ τες άκρες των κτυπούσε στον αιθέρα. 45Τότ᾽ εβροντήσαν η Αθηνά κι η Ήρα να τιμήσουν των πολυχρύσων Μυκηνών τον μέγαν βασιλέα. Μέδουσα του Ροντανίνι Ο αστεροειδής 149 Μέδουσα (149 Medusa), που ανακαλύφθηκε το 1875, πήρε το όνομά του από τη μυθική αυτή μορφή. Η Κραυγή της Μέδουσας: Από τον μύθο στη μουσική", Χαρίκλεια Τσοκανή, επιμέλεια σειράς: Δήμος Κουβίδης, Αλεξάνδρεια, 2006. ISBN 960-221-350-7, ISBN-13 978-960-221-350- http://libsearch.teiep.gr/Record/00494612 Μέδουσα, από τα μάτια της γοργόνας, Σκεύη Φιλίππου 2010 - ISBN: 1976867606 - https://www.goodreads.com/en/book/show/37922930 Museo archeologico nazionale dell’Umbria ΓΟΡΓΩ-ΜΕΔΟΥΣΑ Μέδουσα

Η Μέδουσα στην ελληνική μυθολογία αναφέρεται ως μία από τις τρεις Γοργόνες. Από τις τρεις αυτές αδελφές η Μέδουσα ήταν η θνητή. Το άλλο της όνομα ήταν Γοργώ, που σημαίνει άγρια ματιά.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%B4%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)

Πόντιοι

Οι ελληνόφωνοι και τουρκόφωνοι χριστιανικοί πληθυσμοί του Πόντου πριν την ανταλλαγή δεν αυτοχαρακτηρίζονταν ως Πόντιοι ενώ παραδοσιακά οι τοπικές ελίτ υιοθετούσαν μια στάση άμβλυνσης των διαφορών τους με τους λοιπούς Έλληνες και περιορισμού των ιδιαιτεροτήτων τους. Δείγμα αυτής της στάση ήταν ότι στο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, η χρήση της ποντιακής γλώσσας ήταν απαγορευμένη Εντούτοις, κατά την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, με την άνοδο των αυτονομιστικών τάσεων των ποντιακών ελίτ και τα σχέδια περί δημιουργίας μιας ανεξάρτητης Ποντιακής Δημοκρατίας και τη μετά τον ξεριζωμό ίδρυση της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών, ο όρος Πόντιος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για να περιγράψει το σύνολο των ελληνόφωνων και τουρκόφωνων χριστιανικών πληθυσμών της Μαύρης Θάλασσας και του Καυκάσου. Αντιθέτως, στην καθομιλουμένη το εθνικό επίθετο Πόντιος περιορίστηκε στα άτομα με καταγωγή από τον μικρασιατικό Πόντο, υφιστάμενης μιας εσωτερικής διαφοροποίησης για τους «Παφραλήδες», τους τουρκόφωνους Ποντίους του Δυτικού Πόντου. Μέσα στα πλαίσια της ευρύτερης ποντιακής ταυτότητας υφίσταντο ισχυρότατες τοπικές διαφοροποιήσεις, καθώς τα άτομα συνήθως ταυτίζονταν περισσότερο με την πόλη ή επαρχία καταγωγής τους παρά με τον ευρύτερο Πόντο.Η σταδιακή διαμόρφωση μιας ενιαίας ποντιακής ταυτότητας άρχισε να λαμβάνει χώρα μετά τη μετεγκατάσταση του πρώτου ρεύματος προσφύγων στην Ελλάδα μετά το 1922. Η ευρεία εκδοτική πρωτοβουλία των εν Ελλάδι Ποντίων έφερε στο φως πλήθος μαρτυριών και χάρισε στην ιστοριογραφία σημαντικά έργα αποτύπωσης της εμπειρίας της γενοκτονίας, της προσφυγιάς και των πολιτικών και στρατιωτικών διεργασιών πριν την οριστική ανταλλαγή, όπως τη Μαύρη Βίβλο της τραγωδίας του Πόντου 1914-1922. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Εμφύλιος πάγωσαν τις διαδικασίες διαμόρφωσης της ποντιακής μνήμης και ταυτότητας· η εκδοτική πρωτοβουλία θα επανακάμψει σταδιακά, με σημείο αναφοράς το βιβλίο του Γεωργίου Λαμψίδη, Τοπάλ Οσμάν, έργο όπου για πρώτη φορά χαρακτηρίστηκε ως γενοκτονία ο διωγμός του Ποντιακού στοιχείου από τον τουρκικό εθνικισμό. Μετά τη δικτατορία των συνταγματαρχών, η ποντιακή ταυτότητα, υπό την καθοδήγηση διανοουμένων κυρίως από τον χώρο της κεντροαριστεράς, εκφράστηκε μέσω της αύξησης των ποντιακών συλλόγων, των οργανωμένων πολιτικών πιέσεων για αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας και, ακόμη σημαντικότερα, της δημιουργίας σημείων αναφοράς της μνήμης όπως η δημιουργία του Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου Παναγίας Σουμελά στην Ημαθία.Γενικότερα, η σημερινή ποντιακή ταυτότητα της τρίτης και τέταρτης γενιάς των απογόνων των πόντιων προσφύγων πήρε την οριστική της μορφή μετά τη Μεταπολίτευση. Βάσεις της νέας αυτής ταυτότητας αποτέλεσαν η εξιδανικευμένη ανάμνηση του Πόντου και το ζήτημα της γενοκτονίας. Η ιστορία του Ελληνισμού στον Μικρασιατικό Πόντο έχει ως επίσημη αφετηρία την ίδρυση της Σινώπης στα βόρεια παράλια της Μικράς Ασίας από Ίωνες ναυτικούς περίπου το 800 π.Χ. Από τη Σινώπη ερευνητές ίδρυσαν άλλες πόλεις. Η κυριότερη αυτών των πόλεων ήταν η Τραπεζούντα το 783 π.Χ..Κατά μία άποψη, οι σύγχρονοι Πόντιοι είναι απόγονοι εκείνων των αρχαίων Ελλήνων, που έζησαν κάποτε στην περιοχή.Το διάστημα μετά από την οθωμανική κατάκτηση (κυρίως ο 18ος και ο 19ος αιώνας) χαρακτηρίζεται από μεταναστευτικά ρεύματα στη νότια Ρωσία και στον Καύκασο, όπου δημιουργούνται μεγάλες ποντιακές κοινότητες. Στο έργο του Αποσπάσματα από την Ανατολή (1845) ο Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ περιγράφει τις επαφές του με χριστιανούς ελληνόφωνους Ποντίους, τους οποίους συνάντησε ταξιδεύοντας στον Εύξεινο Πόντο. Τους χαρακτηρίζει ως «Βυζαντινούς Έλληνες» και τη γλώσσα τους ως «ελληνικά της Ματσούκας» και τους περιγράφει ως ελληνόφωνους που προσκυνούν την Παναγία Σουμελά. Με τον όρο Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου (Αγγλικά: Pontic Greek Genocide) αποκαλείται η συστηματική εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου από την κυβέρνηση των Νεοτούρκων, κατά την περίοδο 1914-1923. Η εξόντωση αυτή διεξάχθηκε περίπου παράλληλα και κατ' απομίμηση της αρμενικής γενοκτονίας, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923. Περί τις 353,000 Πόντιοι χάθηκαν, πολλοί από αυτούς κατά τη διάρκεια καταναγκαστικών πορειών στις άνυδρες εκτάσεις της Ανατολίας και της Συρίας. Έτσι οι ίδιοι οι Πόντιοι, καθώς και το ελληνικό κράτος αναφέρονται σήμερα σε γενοκτονία των Ποντίων από την Τουρκία και τιμούν την επέτειό της κάθε χρόνο, στις 19 Μαΐου. Η γενοκτονία των Ποντίων είναι αναγνωρισμένη ως τέτοια επισήμως από τέσσερα κράτη, την Ελλάδα με νόμο του 1994 (N. 2193/1994), τη Σουηδία με υπερψήφιση στο Σουηδικό κοινοβούλιο στις 11 Μαρτίου 2010, την Αρμενία τον Μάρτιο του 2015, μαζί με τη γενοκτονία των Ασσυρίων και την Ολλανδία, μαζί με τη γενοκτονία των Αρμενίων και Ασσυρίων, στις 9 Απριλίου 2015. Από την άλλη πλευρά, το Τουρκικό κράτος αρνείται κατηγορηματικά μέχρι σήμερα πως υπήρξε γενοκτονία και αποδίδει τους θανάτους σε παράπλευρες απώλειες πολέμου, στον λιμό που προέκυψε από την εισβολή των Ρώσων στη βόρεια Τουρκία και σε εμφύλιες αναταραχές. Το 1923 σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης, πραγματοποιήθηκε ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων και μέσα στη συμφωνία της συνθήκης περιλαμβάνονταν και οι χριστιανοί (ελληνόφωνοι ή μη) κάτοικοι του Πόντου, όπως και αυτοί της υπόλοιπης Μικράς Ασίας. Η πλειονότητα των Ποντίων προσφύγων που ήρθαν τότε στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε στις περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης, ενώ πολλοί κατέφυγαν στην ΕΣΣΔ. Οι Πόντιοι που είχαν αλλαξοπιστήσει προς το Ισλάμ παρέμειναν στη Τουρκία. Το πρώτο μεγάλο κύμα προσφύγων από τον Πόντο μετά την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών ακολούθησε τους λοιπούς ανταλλάξιμους από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη και εγκαταστάθηκε σταδιακά στην Ελλάδα ενώ μέρος των προσφύγων κατέφυγε στη Σοβιετική Ένωση ή τις ΗΠΑ. Οι συνθήκες ταξιδιού και κράτησης των προσφύγων στις καραντίνες των κέντρων ελέγχου στη Μακρόνησο, τη Σαλαμίνα ή την Καραμπουρνού οδήγησε στην απώλεια αρκετών χιλιάδων ατόμων.Η αρχική φιλοβενιζελική στάση των προσφύγων αναιρέθηκε σταδιακά, αρχικά με την προβληματική απόδοση των περιουσιών των ανταλλάξιμων μουσουλμάνων κι έπειτα με την υπογραφή της ελληνοτουρκικής Συνθήκης της Άγκυρας (1930), η οποία παρέδιδε οριστικά την κυριότητα των περιουσιών των Ποντίων και Μικρασιατών στο τουρκικό κράτος. Με αφορμή αυτή τη συμφωνία, ο ίδιος ο Βενιζέλος πρότεινε τον Μουσταφά Κεμάλ ως υποψήφιο για το Νόμπελ ειρήνης. Η ελληνική μοναρχία και κόμματα της δεξιάς ωστόσο υπήρξαν οι πιο φανατικοί αντίμαχοι των προσφύγων ενώ η μεταξική δικτατορία συνέχισε τη στάση αυτή που συνδυάστηκε με την απαγόρευση του ρεμπέτικου. Από την πλευρά του, αρχικά το ΣΕΚΕ και στη συνέχεια το ΚΚΕ δεν μπόρεσε σε καμία στιγμή να αντιληφθεί την πραγματικότητα των προσφύγων. Η ιδεολογική του ορθοδοξία και μια μερική άποψη γύρω από την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν κατάφερε να αναγνωρίσει τις ιδιαιτερότητες των προσφύγων κι επομένως ούτε τις ανάγκες τους. Η τουρκοφωνία ορισμένων Ποντίων (Μπαφραλήδες) και η έντονη θρησκευτικότητα τους, δημιούργησαν το στερεότυπο του "καθυστερημένου" πληθυσμού που χρησιμοποιήθηκε αργότερα από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ για να εξηγήσει τη σύμπλευση των περισσότερων τουρκόφωνων Ποντίων με τη Δεξιά. Από την άλλη πλευρά, η πλειοψηφία των ελληνόφωνων Ποντίων από τον Ανατολικό Πόντο, και ιδιαίτερα οι ελληνόφωνοι Πόντιοι από τον Καύκασο, προερχόμενοι κυρίως από τις επαρχίες Καρς, Αρνταχάν και Τσάλκας, εντάχθηκαν μαζικά στο ΚΚΕ και πολέμησαν μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ/ΕΛ.Α.Σ και αργότερα του Δ.Σ.Ε.Από την επίσημη ιστοριογραφία απουσίασε οποιαδήποτε αναφορά στα γεγονότα της γενοκτονίας ή του προσφυγικού ρεύματος μέχρι το 1980, θέτοντας ακόμη κι επίσημα εμπόδια στις έρευνες με πρόφαση τη διατήρηση ομαλών σχέσεων με την Τουρκία. Η αποξένωση των προσφύγων κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες της εγκατάστασής τους στην Ελλάδα οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στον φόβο του ελλαδικού πολιτικού συστήματος για την εξάπλωση του κομμουνισμού κι επηρέασε ιδιαίτερα τους Πόντιους της Σοβιετικής Ένωσης.Η αντιμετώπισή τους από πλευράς των ντόπιων Ελλαδιτών υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή. Προβλήματα οικονομικής (εκ νέου η τύχη των έρημων ιδιοκτησιών των μουσουλμάνων κυρίως της Μακεδονίας και της Κρήτης), ιδεολογικής (οι συντηρητικοί και φιλοβασιλικοί έβλεπαν στους πρόσφυγες τους πιστότερους ψηφοφόρους του Ελευθέριου Βενιζέλου) και πολιτισμικής φύσης (η ξεκάθαρη διάσταση εμπειριών, γλώσσας και εθίμων) προκάλεσαν πολλά επεισόδια κατά τα οποία οι πρόσφυγες σε ολόκληρη την Ελλάδα έγιναν θύματα ρατσιστικών και εγκληματικών ενεργειών. Πυρπολήσεις συνοικιών, δια της βίας εξώσεις από σπίτια και αποκλεισμός από τις οικονομικές δραστηριότητες χαρακτήρισαν την πρώτη δεκαετία. Ο ελλαδικός ρατσισμός συνεχίστηκε να εκφράζεται διαμέσω των περίφημων ανεκδότων γελοιοποίησης των Ποντίων. Πολλοί εμπειροπόλεμοι αντάρτες από την ποντιακή αντίσταση εναντίον των άτακτων τουρκικών και κουρδικών στρατευμάτων και συμμοριών πριν την ανταλλαγή κατέφυγαν στην Ελλάδα και επανενεργοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Τουρκόφωνοι και ελληνόφωνοι οπλαρχηγοί από τον δυτικό Πόντο συμμετείχαν αρχικά εναντίον στην αντίσταση εναντίον των βουλγαρικών στρατευμάτων κατοχής της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης μεταξύ 1941 και 1944. Τέτοιοι υπήρξαν ο Θεόδωρος Τσακιρίδης, ο Κωνσταντίνος Βασιλειάδης από το Καρακιόλ της Σαμψούντας και ο Αντώνης Φωστερίδης (γνωστός ως Αντών-Τσαούς) από την Ηράκλεια Πάφρας, και οι τρεις σημαντικά μέλη των Εθνικιστικών Ανταρτικών Ομάδων ενώ από την άλλη πλευρά, μέλη του ΕΛΑΣ αποτέλεσαν αριστεροί οπλαρχηγοί όπως ο Γιώργος Ερυθριάδης (Κρώμη 1910 - Κρήτη 1963). Οι εχθροπραξίες μεταξύ των αντίπαλων ιδεολογικά ελληνικών ενόπλων ανταρτικών σωμάτων, όπου συμμετείχαν οι Πόντιοι αντάρτες, ξεκίνησαν πριν από το τέλος της Κατοχής και συνεχίστηκαν κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου. Ο Θωμάς Πεχλιβανίδης, επικεφαλής του αρχηγείου του Τσαλ Νταγ των ΕΑΟ (Εθνικαί Αντικομμουνιστικαί Ομάδες), σε μία από αυτές τις εχθροπραξίες κατά την περίοδο αυτή κάηκε ζωντανός από μέλη του ΕΛΑΣ. Υπήρξαν περιπτώσεις Ποντίων που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς Ναζί κατά την Κατοχή όπως ο Γεώργιος Σπυρίδης (1897-1950) συνεργάτης των Ναζιστών στα χρόνια της Κατοχής και αρχηγός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Μακεδονίας-Θράκης και ο Κύρος Γραμματικόπουλος επίσης συνεργάτης των Ναζί του οποίου μάλιστα ο πατέρας του επί Κατοχής είχε τοποθετηθεί μεσεγγυούχος εβραϊκού καταστήματος. Μετά την ήττα της Γερμανίας, όσοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς στη διάρκεια της Κατοχής κατέφυγαν στη Γερμανία. Ο Κωνσταντίνος Γ. Παπαδόπουλος χρημάτισε επικεφαλής των δωσιλογικών τμημάτων του ΕΕΣ που εκτελούσαν Έλληνες χωρικούς και διεξήγαγε κοινές επιχειρήσεις με τους Γερμανούς. Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος με το ψευδώνυμο Κισά Μπατζάκ, ήταν τουρκόφωνος Πόντιος οπλαρχηγός, δωσίλογος και ηγέτης ένοπλου ναζιστικού τμήματος στη περιοχή της Μακεδονίας, ο οποίος τελικά αυτοκτόνησε το Νοέμβριο του 1944, προκειμένου να μην πέσει στα χέρια του ΕΛΑΣ. Ο Ελληνισμός της Ρωσικής Αυτοκρατορίας πριν από τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο περιελάμβανε κυρίως τις ελληνικές κοινότητες της Μαριούπολης (που μιλούσαν μια διακριτή από τις λοιπές ποντιακές διάλεκτο) και τις ποντιακές κοινότητες της Γεωργίας και του Καυκάσου που είχαν διαμορφωθεί από τα μέσα του 19ου αιώνα. Στις κοινότητες αυτές ήρθαν να προστεθούν οι Πόντιοι που ακολούθησαν τον ρωσικό στρατό κατά την υποχώρησή του από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μεταξύ 1915-18, που προέρχονταν κυρίως από την επαρχία του Καρς, και αυτοί που μετά την ανταλλαγή προτίμησαν να εγκατασταθούν στις ποντιακές παροικίες των βόρειων ακτών της Μαύρης Θάλασσας. Οι εσωτερικές διαφοροποιήσεις επομένως των Ποντίων βασίστηκαν στο χρόνο εγκατάστασής τους, στην περιοχή προέλευσης και στην οικονομική τους κατάσταση, που υπήρξε καταλύτης και για την ιδεολογική και πολιτική τους τοποθέτηση. Έτσι ομάδες όπως οι Πόντιοι του Καρς ή οι εγκατεστημένοι για πολλά χρόνια στη Ρωσία, στην πλειοψηφία τους αγρότες, υιοθέτησαν τα σοβιετικά ιδεώδη και την ιδέα της εκπαίδευσής τους στη μητρική τους ποντιακή γλώσσα ή τη μαριουπολιτική για τους Έλληνες της Αζοφικής. Αντίθετα, η πλειοψηφία των προσφύγων από τον μικρασιατικό Πόντο υποστήριξαν εξαρχής την υιοθέτηση της δημοτικής και επιδίωκαν τη φυγή τους προς την Ελλάδα.Η διαμάχη για το γλωσσικό ζήτημα των Ποντίων και των Μαριουπολιτών φάνηκε να επιλύεται εν τέλει στις 21 Απριλίου 1934 όταν κατά την 1η Πανενωσιακή Ελληνική Σύσκεψη στη Μόσχα αποφασίστηκε η υιοθέτηση της δημοτικής ως την επίσημη φιλολογική γλώσσα των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης. Οι προσπάθειες των Ποντίων διανοουμένων να επισημοποιήσουν την ποντιακή γλώσσα, με την υιοθέτηση απλοποιημένου αλφαβήτου και με βάση τη γραμματική του Κώστα Τοπχαρά (το γένος Κανονίδης) είχε αποτύχει. Ο σοβιετικός ελληνισμός, και κυρίως ο πυρήνας των ποντιόφωνων που είχαν εγκατασταθεί στη Σοβιετική Ένωση πριν από τη Γενοκτονία και τον Α΄ Παγκόσμιο, κατάφερε να δημιουργήσει ένα σε μεγάλο βαθμό αυτόνομο από το ελληνικό κράτος πολιτισμό. Οι καλλιτεχνικές και λογοτεχνικές του ανησυχίες εκφράστηκαν μέσα από ποικίλα έργα που συνέπλεαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία με τη στρατευμένη τέχνη που επέβαλε ο σταλινισμός. Πολιτικά, δημιουργήθηκαν τέσσερις ελληνικές σοβιετικές αυτόνομες περιοχές. Οι τρεις εντοπίζονταν στη νότια Ουκρανία, στη Μαριούπολη και το Ντονιέτσκ ενώ η τέταρτη και σημαντικότερη (η λεγόμενη «Ελληνική Περιοχή» ενταγμένη στην περιφέρεια Μαύρης Θάλασσας) είχε ως κέντρο της τη νοτιορωσική κωμόπολη Κριμσκ. Οι κύριες περιοχές διαμονής των Ελλήνων, σύμφωνα με απογραφή πληθυσμού του 1989, ήταν: Γεωργία (πάνω από 100 χιλιάδες), όπου πολύ σημαντική και πολυπληθής ήταν η διασπορά στο Σουχούμι της Αμπχαζίας, Ουκρανία (πάνω από 98 χιλιάδες), Ρωσία (πάνω από 91 χιλιάδες), Καζακστάν (πάνω από 46 χιλιάδες ) με συνολικό πληθυσμό στην ΕΣΣΔ πάνω από 358 χιλιάδες. Πηγή: Το σταλινικό καθεστώς ξεκίνησε εκτεταμένες διώξεις εις βάρος των εθνικών μειονοτήτων και των πολιτικών αντιπάλων του το 1934. Από τα τέλη του 1937, οι ελληνικές ελίτ εξοντώθηκαν ενώ οι τέως αυτόνομες ελληνικές περιοχές απογυμνώθηκαν σχεδόν απόλυτα από το ελληνικό στοιχείο με το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων του να δολοφονείται ή να στέλνεται είτε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Σιβηρία είτε μετέπειτα στις στέπες της Κεντρικής Ασίας με σκοπό να χρησιμοποιηθούν για τη γεωργική και δομική βελτίωση των ερήμων του Καζακστάν και του Τατζικιστάν. Αυτές οι διώξεις σταμάτησαν μόνο στα τέλη του 1949, με τη μερική επιστροφή των επιζησάντων στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Εν τω μεταξύ, πλήθος Ελλήνων Σοβιετικών πολιτών είχε συμμετάσχει στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το μεγαλύτερο μέρος από το σχεδόν μισό εκατομμύριο Ελληνοπόντιων και Μαριανουπολιτών της Σοβιετικής Ένωσης κατέφυγε στην Ελλάδα. Η κατάσταση για αυτούς υπήρξε ακόμη δυσχερέστερη, καθώς με την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα περιθωριοποιήθηκαν κοινωνικά με τον αντιποντιακό ρατσισμό να ανθίζει εκ νέου. Το αδόκιμο εθνικό επίθετο «ρωσοπόντιος» είναι δείγμα της απαξιωτικής και απορριπτικής στάσης των ελλαδιτών μπροστά στους νεοαφιχθέντες, που υιοθετήθηκε και από απογόνους των Πόντιων και Μικρασιατών προσφύγων του 1922. Τέτοιο κλίμα δυσχέραινε η απουσία κρατικού σχεδίου αντιμετώπισης της προσφυγικής κρίσης ακόμη και γνώσης του ζητήματος, που έγινε εμφανής με την αδράνεια της Ελληνικής Δημοκρατίας κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αμπχαζίας.Η άγνοια της ταυτότητας και της ιστορίας των νέων προσφύγων από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και οι προσπάθειες για κομματική εκμετάλλευσή τους επέφερε την άρνηση της ελληνικότητάς τους και έκανε ακόμη δυσκολότερη την ένταξή τους στο νεοελληνικό κράτος. Οι Έλληνες της Τσάλκας είναι μια ιδιαίτερη ομάδα Ποντίων που ζούσαν στην περιοχή της Τσάλκας στην Γεωργία. Αυτοονομαζονται ουρούμ, που ετυμολογικά προκύπτει από το Ρωμιός. Η κύρια περιοχή της διαμονής τους είναι οι δήμοι Τσάλκας, Τέτρι-Τσκάρο, Ντμανίσι, Μπόλνισι της Νότιας Γεωργίας, καθώς και γειτονικές περιοχές της Αρμενίας. Μιλούσαν τα ουρούμικα (τουρκική διάλεκτο), και την ποντιακή διάλεκτο. Η μαζική μετανάστευση των Ελλήνων στον Καύκασο ξεκίνησε από τον 18ο έως τις αρχές του 20ου αιώνα, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, κυρίως από την περιοχή του Πόντου λόγω του Ρωσοτουρκικού πολέμου του 1828-29 αφού η προέλαση του ρωσικού στρατού προς το Ερζερούμ, Καρς, Μπαϊμπούρτ, και την Αργυρούπολη προκάλεσε ενθουσιασμό στον ελληνικό πληθυσμό που πολέμησε στο πλευρό των Ρώσων κατά των Οθωμανών. Ο πόλεμος αυτός τερματίστηκε με τη Συνθήκη της Αδριανούπολης, ακολούθησε η αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων από την περιοχή, αναγκάζοντας ταυτόχρονα ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων να ακολουθήσει το ρωσικό στρατό, που φοβόταν τα αντίποινα από την πλευρά των Οθωμανών. Η αυτοκρατορική κυβέρνηση και ειδικότερα ο τσάρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας ο Νικόλαος Α΄ με απόφασή του, μετά από εισήγηση του στρατηγού Ιβάν Πασκέβιτς, τους εγκατέστησε στην περιοχή της Τσάλκας στο οροπέδιο Τριαλέτι, όπου ίδρυσαν ελληνικά χωριά. Ίδρυσαν επίσης τρία χωριά στην περιοχή της Γκομαρέτι. Αναφέρονται κυρίως ως Τουρκόφωνοι Έλληνες του Καυκάσου, ως Τσαλκαλίδες λόγω της εγκατάστασης τους στη γεωργιανή πόλη της Τσάλκας, όπου επί της Σοβιετικής Ένωσης αποτελούσαν τη μεγαλύτερη αναγνωρισμένη ελληνική κοινότητα. Είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, Σύμφωνα με τον Αντρέι Ποπόφ, κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα εκατοντάδες οικογένειες τουρκόφωνων Ελλήνων Ορθόδοξων από Ερζερούμ, Αργυρούπολη Μπαϊμπούρτ και Καρς μετανάστευσαν στο Νότιο τότε τμήμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Τσάλκας, στη σημερινή Γεωργία. Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εποχής κατοικούσαν σε πάνω από 20 χωριά της Τσάλκας και στις άλλες πόλεις όπως η Ντμανίσι, Τέτρι-Τσκάρο, Μαρνεούλι και της Αχαλτσίχε. Το 1926 υπήρχαν 24.000 Έλληνες που ζούσαν στην Τσάλκα από τους οποίους οι 20.000 ήταν Τουρκόφωνοι. Πολλοί Έλληνες μιλούσαν τουρκικά είτε ως ελληνοτουρκικά δίγλωσσα, είτε ως μητρική γλώσσα λόγω διαδικασιών γλωσσικής αφομοίωσης στις οποίες εκτέθηκαν μεμονωμένες ομάδες Ελλήνων της Ανατολίας.Οι Έλληνες δεν είναι πλέον η μεγαλύτερη εθνική ομάδα στην Τσάλκα. Ο πληθυσμός τους που το έτος 1979 αριθμούσε 30.811 χιλιάδες μειώθηκε μόλις σε 1.292 χιλιάδες το έτος 2014. Στο παρελθόν αποτελούσαν την πλειοψηφία της πόλης και των γύρω χωριών, αλλά τώρα ο πληθυσμός τους μειώθηκε σημαντικά λόγω της μετανάστευσης κυρίως στην Ελλάδα, τη Ρωσία και την Κύπρο. Το 1991 επετράπη στους Έλληνες της πρώην ΕΣΣΔ να ταξιδέψουν στο εξωτερικό. Άρχισε η μαζική μετανάστευση των Ποντίων στην ιστορική πατρίδα των Ελλήνων. Ο πολιτισμός του Πόντου έχει επηρεαστεί έντονα από την τοπογραφία των διαφόρων περιοχών του. Σε εμπορικές πόλεις όπως Τραπεζούντα, Σαμψούντα, Κερασούντα, και Σινώπη, η ανώτερη εκπαίδευση και οι τέχνες άκμασαν υπό την προστασία μιας κοσμοπολίτικης μεσαίας τάξης. Στις πόλεις της ενδοχώρας όπως Αργυρούπολη, η οικονομία βασιζόταν γεωργία και εξόρυξη, δημιουργώντας έτσι ένα οικονομικό και πολιτιστικό χάσμα μεταξύ των αναπτυγμένων αστικών λιμανιών και των αγροτικών κέντρων που απλώνονταν στις κοιλάδες και τις πεδιάδες που εκτείνονται από τη βάση των Ποντιακών Άλπεων. Γλώσσα των περισσότερων Ποντίων ήταν (και ομιλείται ακόμη από σημαντική μερίδα τους) η ποντιακή. Εξαίρεση αποτελούσαν, μέχρι την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923, οι τουρκόφωνοι Πόντιοι της περιοχής της Μπάφρας. Παρ' όλο που διατηρεί στοιχεία της αρχαίας ιωνικής διαλέκτου της Μιλήτου, τα οποία ανάγονται μέχρι την εποχή του Ομήρου, η διάλεκτος αυτή προέρχεται από την ελληνιστική εποχή. Στα 2600 χρόνια ζωής της, η ποντιακή διάλεκτος, πέρα από τις επιδράσεις της ελληνιστικής κοινής και της μεσαιωνικής κοινής ελληνικής, δέχτηκε επιδράσεις από το λεξιλόγιο των Γενουατών και των Βενετσιάνων της Τραπεζούντας, των Περσών, των Γεωργιανών και των Τούρκων. Ωστόσο οι ξένες λέξεις αυτές εξελληνίστηκαν και εντάχθηκαν στο κλιτικό σύστημα της ελληνικής γλώσσας. Οι Πόντιοι χαρακτηρίζονται από τα στοιχεία παράδοσης και εθίμων που μετέφεραν από την πατρίδα τους. Οι χοροί, η ποντιακή διάλεκτος και κάποια από τα έθιμα διατηρούνται μέχρι και σήμερα. Η ποντιακή μουσική διατηρεί στοιχεία από τις μουσικές παραδόσεις της αρχαίας Ελλάδας, του Βυζαντίου και του Καυκάσου (ιδιαίτερα από τη περιοχή του Καρς). Δημοφιλείς τραγουδιστές της ποντιακής μουσικής είναι ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Χρύσανθος Θεοδωρίδης, ο Στάθης Νικολαΐδης, ο Θεόδωρος Παυλίδης, ο Γιάννης Τσιτηρίδης, η Πέλα Νικολαΐδου και ο Μιχάλης Καλιοντζίδης. Σήμερα, σε ορισμένες περιοχές της Τουρκίας, ιδιαίτερα στις περιοχές Τόνγιας και Όφεως, ομιλείται ακόμη η ποντιακή διάλεκτος (αποκαλούμενη, στα τουρκικά, rumca, δηλ. ρωμαίικα) και χορεύονται οι ποντιακοί χοροί (αποκαλούμενοι, στα τουρκικά, horon, δηλ. χορός) από μουσουλμάνους Ποντίους, απογόνους των εξισλαμισμένων Ποντίων οι οποίοι είχαν εξαιρεθεί, λόγω θρησκεύματος, από την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923. Η πλούσια πολιτιστική δραστηριότητα των Ελλήνων του Πόντου μαρτυρείται από τον αριθμό των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, εκκλησιών, και Μοναστηριών στην περιοχή. Αυτά περιλαμβάνουν το Φροντιστήριο Τραπεζούντας που λειτούργησε από το 1682/3 έως το 1921 και έδωσε μεγάλη ώθηση για την ταχεία επέκταση της ελληνικής εκπαίδευσης σε όλη την περιοχή. Το κτίριο αυτού του ιδρύματος παραμένει ακόμα το πιο εντυπωσιακό ποντιακό ελληνικό μνημείο της πόλης.Ένα άλλο γνωστό ίδρυμα ήταν η Αργυρούπολης, που χτίστηκε το 1682 και 1722 αντίστοιχα, 38 λύκεια στην περιοχή της Σινώπης, 39 λύκεια στην περιοχή της Κερασούντας, πληθώρα εκκλησιών και μοναστηριών, με πιο αξιοσημείωτες εκκλησίες του Αγίου Ευγένιου και της Αγίας Σοφίας (Τραπεζούντας), τα μοναστήρια του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Ιωάννη Βαζελώνος, και αναμφισβήτητα το πιο διάσημο και πολύ γνωστό από όλα, το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά. Στις 19 Μαΐου κάθε έτους, οι Εύζωνοι από τη Προεδρική Φρουρά (Ελλάδα) τελετουργική μονάδα φορούν τη παραδοσιακή μαύρη ποντιακή στολή στην εκδήλωση μνήμης της Γενοκτονία των Ποντίων. Η ποντιακή ελληνική ιστορία με οργανωμένα αθλήματα ξεκίνησε με εξωσχολικές δραστηριότητες που προσφέρονταν από εκπαιδευτικά ιδρύματα. Οι μαθητές θα ίδρυαν αθλητικούς συλλόγους παρέχοντας στους Έλληνες νέους του Πόντου την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε οργανωμένους αθλητικούς αγώνες. Ο Ελληνικός Αθλητικός Όμιλος, Πόντος Μερζιφούντα, που ιδρύθηκε το 1903 ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα που διαμορφώθηκε από φοιτητές που παρακολουθούσαν στο Κολλέγιο Ανατόλια στη Μερζιφούντα κοντά στην Αμάσεια. Το αναγκαστικό κλείσιμο του κολεγίου το 1921 από την τουρκική κυβέρνηση είχε ως αποτέλεσμα τη μετεγκατάσταση των σχολείων στην Ελλάδα το 1924, μαζί με μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας στον απόηχο της γενοκτονίας και μια επακόλουθη συνθήκη που συμφωνούσε για ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση ελληνικών αθλητικών συλλόγων του Πόντου και της Ανατολίας στην Ελλάδα, εκ των οποίων το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα με το οποίο συνδέονται συχνότερα. Σήμερα, αρκετοί από αυτούς τους συλλόγους εξακολουθούν να αγωνίζονται. Μερικά σε επαγγελματικό και διηπειρωτικό επίπεδο. Όπως: Απόλλων Πόντου (ποδόσφαιρο) Α.Ε. Ποντίων Βέροιας Α.Ο. Ελλάς Ποντίων Α.Ε. Ποντίων Ευμοίρου ΑΕ Ποντίων Βατολάκκου Α.Ε.Π. Κοζάνης Α.Π.Σ. Ποντιακός Νέας ΣάνταςΕκτός Ελλάδας, λόγω της διαδεδομένης ποντιακής ελληνικής διασποράς, Ομοσπονδία Ποδόσφαιρο υπάρχουν και σύλλογοι. Στην Αυστραλία, το Pontian Eagles SC είναι μια ημι-επαγγελματική ομάδα με έδρα το Αδελαΐδα, Νότια Αυστραλία και στο Μόναχο, Γερμανία, FC Pontos έχουν σχέση ακαδημίας με ΠΑΟΚ (ποδόσφαιρο ανδρών). Οι Έλληνες του Πόντου έχουν επίσης συνεισφέρει σε αθλητικές επιτυχίες διεθνώς, όχι περιοριστικά αλλά κυρίως εκπροσωπώντας την Ελλάδα, με πολλά μέλη της ομάδας να συμμετέχουν σε αθλητικούς θριάμβους στο μεγάλο διεθνές μπάσκετ (2006 FIBA Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, Ευρωμπάσκετ 2005) και τουρνουά ποδοσφαίρου (UEFA Euro 2004). Πρωταθλητές έχουν αναδειχθεί και άτομα ελληνικής ποντιακής καταγωγής σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και Ολυμπιακοί Αγώνες επίπεδα αγώνων για τον στίβο (Κατερίνα Στεφανίδη, Βούλα Πατουλίδου), γυμναστική (Ιωάννης Μελισσανίδης), καταδύσεις (Νίκος Συρανίδης), Τάε κβον ντο (Αλέξανδρος Νικολαΐδης) Κικ μπόξινγκ (Μιχάλης Ζαμπίδης, Stan Longinidis). Σήμερα, η ποντιακή κουζίνα βρίσκεται κυρίως στην Βόρεια Ελλάδα . Οι γαστρονομικές παραδόσεις έχουν παίξει αναπόσπαστο ρόλο στη διατήρηση της ποντιακής ελληνικής ταυτότητας. Τα γαλακτοκομικά προϊόντα, τα δημητριακά και τα λαχανικά χρησιμοποιούνται συνήθως. Οι σπεσιαλιτέ της ποντιακής κουζίνας περιλαμβάνουν: Φελία, ποντιακό Αβγόψωμο Κιντέατα, σούπα τσουκνίδας Ωτία, τηγανητό επιδόρπιο Πιροσκί Πισία (pnt) Ποντιακός μπούρτσος Πίτα, flatbread Σουσαμόπιτα Τανωμένον σορβά σούπα με κρεμμύδια και γιαούρτι Τσιριχτά, του είδους Λουκουμάδες Σιρόν (pnt) ζυμαρικό βαρένικα, είδος ραβιόλι Σούρβα, χυλός σιταριού ή κριθαριού Ταν, drink Στυπα, λαχανικά τουρσί Πιλάφι, πιάτο με ρύζι. Στον παραλιακό Πόντο, μερικές φορές το έφτιαχναν με μύδια. Άλλες εκδόσεις περιελάμβαναν πιλάφι με σαφράν, κοτόπουλο ή γαύρο. Ντολμάδες, γεμιστό πιάτο με φύλλα Κίμπε, φτιαγμένο με αρνί ή/και μοσχαρίσιο κρέας Μπριάμι, ψητά λαχανικά Χαβίτς, χυλός Περέκ πίτα παρόμοια με την ελληνική Τυρόπιτα Αβγολέμονο, σούπα αυγολέμονο Κεμπάπ, ψητό κρέας Μαντία, ζυμαρικό Λαλάγγια, είδος κρέπας Φούστουρον, του είδους Ομελέτας Μαυραλάχανα, λαχανόσουπα Λαβάσια ψωμί παρόμοιο με το αρμένικο Λαβάς Τσατσιμπέλι, ένα καρύκευμα παρόμοιο με το σάλσα (φαγητό) φτιαγμένο από Κυδωνιά, ντομάτα, πιπεριές τσίλι, πιπεριές και μια ποικιλία από μπαχαρικά Ιμάμ μπαϊλντί, γεμιστή μελιτζάνα μοιράζεται με την τουρκική κουζίνα Πολύ συχνά, οι Πόντιοι πρωταγωνιστούν σε διάφορα ανέκδοτα. Τα ανέκδοτα αυτά ξεκίνησαν από τη δεκαετία του 1970, όταν οι Πόντιοι στην Αθήνα βίωναν μεγάλο ρατσισμό, όταν ο θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς μέσα από το έργο του περνούσε μηνύματα σχετικά με τον Ποντιακό Πολιτισμό. Αργότερα, ο Χάρρυ Κλυνν, άρχισε να καθιερώνει βήμα – βήμα την κουλτούρα των Ποντίων στη συνείδηση του κοινού μέσω του έργου του, ενώ ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Τάσος Κοντογιαννίδης συνέχιζε να υπενθυμίζει στους Έλληνες την ποντιακή κουλτούρα. Στην ταινία του 1984 Ταξίδι στα Κύθηρα, σκηνοθετημένο από Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο πρωταγωνιστής είναι ένας Έλληνας Πόντιος που εκτοπίστηκε στη Σοβιετική Ένωση μετά την Ελληνικός εμφύλιος πόλεμος. Επιστρέφει στην Ελλάδα μετά από 32 χρόνια. Στην ταινία του 1998 Από την άκρη της πόλης (Από την άκρη της πόλης), ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Γιάνναρης περιγράφει τη ζωή ενός νεαρού Πόντιου από το Καζακστάν στον υπόκοσμο της πορνείας της Αθήνας. Στην ταινία του 1999 Soil and Water (Χώμα και νερό), ένας από τους χαρακτήρες είναι ένας Έλληνας Πόντιος από τη Γεωργία που εργάζεται ως διακινητής γυναικών για στριπτιτζάδικο. Στα απομνημονεύματα του 2000 Not Even My Name: From a Death March in Turkey to a New Home in America, A Young Girl's True Story of Genocide and Survival της Thea Halo, Η ζωή στην περιοχή του Πόντου περιγράφεται από τη μητέρα της Sano Halo πριν και μετά την ελληνική γενοκτονία. In the 2000 movie The Very Poor, Inc. (Πάμπτωχοι Α.Ε.), ένας από τους χαρακτήρες είναι ένας Έλληνας Πόντιος από τη Σοβιετική Ένωση ονόματι Θύμιος Χλωρίδης. Μαθηματικός με ειδικότητα στην Θεωρία του χάους, Ο Χλωρίδης αναγκάζεται να βγάζει τα προς το ζην πουλώντας παράνομα πούρο μπροστά στο χρηματιστήριο. Στο μυθιστόρημα του 2002 Middlesex, Ανάμεσα στα δύο φύλα του Τζέφρι Ευγενίδη, ένας από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι ένας Πόντιο-Αμερικανός εγκληματίας καριέρας ονόματι Zizmo. Στην τουρκική ταινία του 2003 Περιμένοντας τα Σύννεφα (Bulutlari Beklerken), μια Ελληνίδα Πόντια που δεν έφυγε από τον Πόντο ως παιδί με τον αδερφό της κατά τη διάρκεια του ανταλλαγή πληθυσμών, γνωρίζει τον Θανάση, έναν Έλληνα Πόντιο από τη Σοβιετική Ένωση, ο οποίος τη βοηθά να βρει τον αδελφό της στην Ελλάδα. Η ταινία κάνει κάποιες αναφορές στη γενοκτονία των Ποντίων. Στην ταινία μικρού μήκους του 2008 Πόντος (2008 ταινία), σε σενάριο, παραγωγή και σκηνοθεσία του Πίτερ Στεφανίδη, στοχεύει να αποτυπώσει ένα μικρό μέρος της γενοκτονίας από την οπτική γωνία των δύο κεντρικών της χαρακτήρων, έπαιξε ο Lee Mason (Kemal) και ο Ross Black (Pantzo). Μια ποιητική συλλογή του 2012, The Black Sea του Στέφανος Παπαδόπουλος, απεικονίζει τις φανταστικές δοκιμασίες και τα ταξίδια της εξόδου των Ελλήνων του Πόντου από την περιοχή. Εκδόθηκε από την Sheep Meadow Press. Ηρακλείδης ο Ποντικός Κλεοπάτρα του Πόντου Διογένης ο Κυνικός Διονυσόδωρος ο Αμασιεύς Τυραννίων ο Αμισσεύς Αθηναΐς Φιλόστοργος Β΄ Φαρνάκης Β΄ του Πόντου Στράβων Δίφιλος ο Σινωπεύς Βίων ο Βορυσθενίτης Φιλέταιρος της Περγάμου Λαοδίκη (σύζυγος του Μιθριδάτη ΣΤ΄) Μιθριδάτης ΣΤ΄ Ευπάτωρ Μαρκίων της Σινώπης Ευάγριος Ποντικός Στρατονίκη του Πόντου Αρκαθίας Ξιφάρης Ποντιακή διάλεκτος Ποντιακά Κάλαντα Ποντιακοί χοροί Γλώσσα Ουρούμ Δημοκρατία του Πόντου Έλληνες της Ουκρανίας Έλληνες στην Αρμενία Έλληνες της Περσίας Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου Ελληνική επιχείρηση της Εν Κα Βε Ντε Αγτζίδης, Βλάσης, «Μνήμη, ταυτότητα και ιδεολογία στον ποντιακό ελληνισμό» στο Το τραύμα και οι πολιτικές της μνήμης, ενδεικτικές όψεις των συμβολικών πολέμων για την Ιστορία και τη Μνήμη. Ταξιδευτής, Αθήνα, 2010. Πανάρετος Τοπαλίδης, Ο Πόντος ανά τους Αιώνες, Δράμα 1927 Χρύσανθος, Η εκκλησία της Τραπεζούντας, 1933 Οδυσσέας Λαμψίδης, Συνοπτική ιστορία του Ελληνισμού του Πόντου, 1935 Δημήτριος Κουτσογιαννόπουλος, Ανάμεσα στους αντάρτες του Πόντου, 1936 Γεώργιος Σακκάς, Ιστορία των Ελλήνων της Τρίπολης, Νίκαια Πειραιά, 1943 Δημήτριος Φυλίζης, Αι τελευταίαι ημέραι της Τραπεζούντος, 1954 Ιωακείμ Σαλτσής, Χρονικά Κοτυώρων, Θεσσαλονίκη, 1955 Ελευθέριος Παυλίδης, Πώς και διατί εματαιώθη η Δημοκρατία του Πόντου, 1956 Παντελής Βαλιύλης, Σελίδες εκ της συμφοράς του Πόντου, Αθήνα, 1957 Γεώργιος Γρηγοριάδης, Ο Πόντιοι του Καυκάσου, περιφέρειας Καρς και Αρνταχάν, Θεσσαλονίκη, 1957 Θ. Θεοφύλακτος, Γύρω από την άσβεστη φλόγα, Θεσσαλονίκη 1958 Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου (1908-1918). Βάσει των ανεκδότων εγγράφων των κρατικών αρχείων της Αυστροουγγαρίας. Σύλλογος Αργοναύται-Κομνηνοί, 1962 Στυλιανός Μαυρογένης, Το Κυβερνείον Καρς στου Αντικαυκάσου (Κάσκαγια Όμπλαστ) και το εν αυτώ ελληνικό στοιχείον κατά την περίοδον 1878-1929, 1963 Δημήτρης Ψαθάς, Η Γη του Πόντου, 1696 Γεώργιος Λαμψίδης, Τοπάλ Οσμάν, 1969 Σάββας Ιωακειμίδης, Συμβολή εις την γενικήν ιστορίαν του Πόντου, 1970 Sjöberg, Eric (2017). The Making of the Greek Genocide. Contested Memories of the Ottoman Greek Catastrophe. New York: Berghahn Books. Ιστοσελίδα της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών Αρχείον Πόντου (προεπισκόπηση) Άμαστρις (διαδικτυακό περιοδικό για τον Πόντο)

Πόντιοι ονομάζονται οι Έλληνες που κατάγονται από την περιοχή του Πόντου, δηλαδή τα νότια παράλια του Εύξεινου Πόντου, στη βορειοανατολική Μικρά Ασία όπως επίσης και από την περιοχή του Καυκάσου. Οι ίδιοι αυτονομάζονται Ρωμιοί. Η παρουσία Ελλήνων στην περιοχή του Πόντου ανάγεται από την αρχαιότητα μέχρι τους νεότερους χρόνους οπότε η πλειονότητά τους (οι χριστιανοί Πόντιοι) μεταφέρθηκε στην Ελλάδα, με την ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και τη Γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων που εξαπολύθηκε από τους Νεότουρκους το 1919. Όσοι Πόντιοι είχαν μεταναστεύσει στη Ρωσική Αυτοκρατορία ή είχαν διαφύγει στην ΕΣΣΔ, μετά από ένα σύντομο διάστημα ακμής που ακολουθήθηκε από διωγμούς, αναγκάστηκαν να μετεγκατασταθούν στην Ελλάδα μετά την κατάρρευση της Ένωσης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CE%B9

Ευσέβιος Βερκελλών

Με τον μαρτυρικό θάνατο του πατέρα του μεταφέρθηκε από την μητέρα του στην Ρώμη και πήρε τον τίτλο του Λέκτορα. Ο Ευσέβιος έγινε ο πρώτος επίσκοπος στην Βερτσέλλι στις αρχές της δεκαετίας του 340, μεταξύ 344 - 345. Ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων σε μια επιστολή του στο Βερτσέλλι περίπου δύο δεκαετίες μετά τον θάνατο του Ευσέβιου αναγνώρισε την εκλογή του για την μεγάλη του ευσέβεια απέναντι στους υπόλοιπους διεκδικητές. Εμπνεόμενος από το έργο του Αγίου Αθανασίου "Η ζωή του Αγίου Αντωνίου" ίδρυσε στο Βερτσέλλι ένα τάγμα που είχε την μορφή μοναστηριακής κοινότητας. Το κοινόβιο ενέπνευσε πολλές άλλες θρησκευτικές προσωπικότητες στην συνέχεια όπως ο Γαυδέντιος της Νοβάρα και ο Μάξιμος Τουρίνου. Ο Ευσέβιος ήταν ο πρώτος επίσκοπος που έζησε μαζί με τον κλήρο του, δίδαξε την πίστη και τον ζήλο. Οι "Ιεροί Κανόνες του Αγίου Αυγουστίνου" τιμούσαν τον Ευσέβιο σαν ιδρυτή τους μαζί με τον ίδιο τον Άγιο Αυγουστίνο. Ο Πάπας Λιβέριος ζήτησε από τον Ευσέβιο και τον επίσκοπο Λούσιφερ του Κάλιαρι να κάνουν αίτηση στον αυτοκράτορα Κωνστάντιο να συγκληθεί Σύνοδος που θα λύσει τις διαφορές ανάμεσα στον Αθανάσιο της Αλεξάνδρειας και τους Αρειανιστές. Η "Σύνοδος των Μεδιολάνων" έγινε στο Μιλάνο με εντολή του αυτοκράτορα (355), ο Ευσέβιος αρνήθηκε να καταδικάσει τον Άγιο Αθανάσιο και εξορίστηκε. Ο Ευσέβιος μετέβη αρχικά στην Σκυθόπολη στην Συρία όπου ο τοπικός Αρειανιστής επίσκοπος τον αντιμετώπισε πολύ εχθρικά και τον φυλάκισε, στην συνέχεια πήγε στην Καππαδοκία και τελικά έφτασε στην Θηβαΐς της Άνω Αιγύπτου.Πολλές επιστολές έχουν γραφτεί από τον Ευσέβιο οι οποίες έχουν αφορίσει την Σύνοδο αυτή και έχουν διασωθεί, τις δυο τις έγραψε όταν ήταν εξόριστος. Στην Θηβαΐς ο Ευσέβιος σύρθηκε στους δρόμους και εκβιάστηκε με πολλούς τρόπους να δεχτεί τον Αρειανισμό αλλά δεν εγκατέλειψε ποτέ την πίστη του στην Καθολική Εκκλησία. Όταν ανέβηκε στον αυτοκρατορικό θρόνο ο Ιουλιανός διέταξε να επιστρέψουν οι εξόριστοι επίσκοποι στις έδρες τους. Ο Ευσέβιος πέρασε από την Αλεξάνδρεια για να παραστεί στην "Σύνοδο του Αγίου Αθανασίου" (362) με σκοπό την αντιμετώπιση των μετανικαιϊκών θεολογικών προβλημάτων, όπως της ταυτότητας ή μη "ουσίας και υποστάσεως", της "κτιστότητας ή μη του Αγίου Πνεύματος".. Η Σύνοδος επιβεβαίωσε την πίστη για την θεότητα του Αγίου Πνεύματος και την Ορθόδοξη πίστη για την Ενσάρκωση. Η Σύνοδος αποφάσισε επίσης να φερθεί με επιείκεια στους Αρειανιστές επισκόπους ενώ λίγοι ήταν αυτοί που τους επιβλήθηκαν ποινές. Την εποχή που βρισκόταν στον δρόμο για την επιστροφή στην Αντιόχεια ο Ευσέβιος έμαθε τις αποφάσεις της Συνόδου και πήρε εντολή να συμφιλιωθεί με τους Αρειανιστές. Στην Αντιόχεια υπήρχε Σχίσμα, από την μία πλευρά ο Ευστάθιος Αντιοχείας που είχε εκθρονιστεί και εξοριστεί από τους Αρειανιστές (331) από την άλλη ο Αρειανιστής Μελέτιος Α΄ Αντιοχείας. Ο Μελέτιος εξελέγη επίσκοπος (361) αλλά οι οπαδοί του Ευστάθιου δεν τον αναγνώρισαν αν και δέχτηκε την Ορθόδοξη πίστη μετά την εκλογή του. Η Σύνοδος της Αλεξάνδρειας αποφάσισε να συμφιλιωθούν ο Μελέτιος με τον Ευστάθιο αλλά ο Λούσιφερ του Κάλιαρι που ήταν εξόριστος εκεί χειροτόνησε ως δεύτερο επίσκοπο της Αντιόχειας τον Παυλίνο Β΄ σε βάρος του Μελετίου (362). Όταν είδε ότι ήταν αδύνατο να συμφιλιώσει τους επισκόπους αποφάσισε να επιστρέψει στο Βερτσέλλι, στον δρόμο του επισκέφτηκε πολλές εκκλησίες προσπαθώντας να πείσει τους πιστούς να απαρνηθούν τον Αρειανισμό και να δεχτούν την Ορθόδοξη πίστη. Έφτασε στο Βερτσέλλι (363) και έγινε αρχηγός της ομάδας των Ορθόδοξων πιστών μαζί με τον Ιλάριο του Πικταυίου, κύριος αντίπαλος τους ήταν ο Αρειανιστής Αυξέντιος Μεδιολάνων. Σημαντική, τέλος είναι η συμβολή του στην εισαγωγή του μοναχισμού στην Δύση: συγκεκριμένα θα συγκεντρώσει δίπλα του πολλούς κληρικούς ζώντας μαζί τους κοινοβιακά-μοναστικά. Πολλές φορές θεωρείται Μάρτυρας αλλά οι αναφορές αυτές είναι ψευδείς, οι φήμες αυτές έχουν σχέση με τις τιτάνιες προσπάθειες του να διαδώσει την Καθολική πίστη με προσωπικό κόστος. Η Καθολική εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο, η πρώτη επέτειος εορτής του ήταν η 16η Δεκεμβρίου και σχετίζεται με την ημερομηνία της εκλογής του σαν επισκόπου. Η τελική σημερινή ημερομηνία της εορτής του είναι η 2α Αυγούστου και σχετίζεται με την ημερομηνία του θανάτου του.Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ δήλωσε σε γενική ακρόαση (2007) : "Ο Ευσέβιος παρότρυνε τους πιστούς να μην χρησιμοποιούν τις πόλεις και τον κόσμο σαν κατοικία τους αλλά την μόνιμη μελλοντική τους κατοικία την Ουράνια Ιερουσαλήμ. Αυτή η "εσχατολογική άποψη" επιτρέπει στους πάστορες να μην υπακούσουν στις αποφάσεις των εκάστοτε κυβερνητών και να μην ακολουθούν τα έθιμα της κοινωνίας που ζουν. Η αυθεντική σημασία της διδασκαλίας του Ευσέβιου ήταν ότι αυτός που καθορίζει την μορφή της ανθρώπινης ζωής δεν είναι ο εκάστοτε αυτοκράτορας παρά μονάχα ο Ιησούς Χριστός". Το συγγραφικό έργο του είναι μικρό. Ο Ιερώνυμος μας πληροφορεί πως μετέφρασε στα λατινικά το "Υπόμνημα στους Ψαλμούς" του Ευσέβιου Καισαρείας, παραλείποντας τα μη "Ορθόδοξα" χωρία του. Τρεις επιστολές του μας σώζονται: "Προς Κωνστάντιον", "Προς τους πρεσβύτερους και τον λαόν της Ιταλίας", "Προς τον Γρηγόριον Ελβίρας". Στον Εύσέβιο αποδίδεται ατεκμηρίωτα, ο περίφημος κώδικας Codex Vercelensis, που βρέθηκε στην μητρόπολη της πόλης αυτής και περιέχει λατινικό προϊερωνυμικό κείμενο των Ευαγγελίων. Στυλιανός Παπαδόπουλος, Πατρολογία, τομ. Β΄, Αθήνα, 1990 "Book of Martyrs," New York: Catholic Book Publishing Co., 1948 "Calendarium Romanum" (Libreria Editrice Vaticana, 1969) Fr. Paolo O. Pirlo, SHMI (1997). "St. Eusebius of Vercelli". My First Book of Saints. Sons of Holy Mary Immaculate – Quality Catholic Publications. N. Everett, "Narrating the Life of Eusebius of Vercelli", in R. Balzaretti and E.M. Tyler (eds), Narrative and History in the Early Medieval West (Turnhout, 2006: Brepols) Nicholas Everett, Patron Saints of Early Medieval Italy AD c.350-800 (PIMS/ Durham University Press, 2016) Η ακρόαση του πάπα Βενέδικτου Άγιος Ευσέβιος

Ο Ευσέβιος Βερκελλών (Eusebio di Vercelli, Σαρδηνία, 2 Μαρτίου 283 - 1 Αυγούστου 371) ήταν Ιταλός επίσκοπος και Άγιος. Με την συνεργασία του Αγίου Αθανασίου επιβεβαίωσε την θεότητα του Ιησού, Θα δράσει ιεραποστολικά στην περιοχή του Πεδεμοντίου και κατά την δεκαετία του 350 θα υποστηρίξει σθεναρά τον αγώνα κατά των Αρειανιστών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%83%CE%AD%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CF%8E%CE%BD

Άνταμ Γκόντιερ

Γεννήθηκε στο Peterborough, Οντάριο του Καναδά τον Μάιο του 1978 και μεγάλωσε στο Markham, με τη μητέρα του Πατρίτσια, και τον πατέρα του Γκόρτνον. Μετά το χωρισμό των γονιών του ο Άνταμ μετακόμισε στο Peterborough όπου αρχικά παρακολούθησε στο Ινστιτούτο Adam Scott Collegiate Vocational. Το 1995 μετακόμισε στο Norwood και παρακολούθησε στο District High School. Στο Norwood ήταν εκεί που συνάντησε τον πρώην συνάδελφό του Brad Walst. Πέρα από τους Three Days Grace ο Άνταμ είχε γράψει και συνεργαστεί με πολλούς στιχουργούς, μουσικούς και μπάντες. Μερικές από τις συνεργασίες του ήταν με τους Daughtry, Ian Thornley, Max Martin, Shaun Morgan, Ben Burnley, Art of Dying, Before The Curtain και συνάδελφους μουσικούς και παλιούς φίλους Kevin Brown Grainne Ryan και Kim Brown. Επίσης συμμετείχε σε μερικά άλλα άλμπουμ. Έκανε τα φωνητικά και τη μουσική παραγωγή στο "I Don't Care" των Apocalyptica στο άλμπουμ Worlds Collide το 2007. Το 2006 ήταν μέλος του ροκ σούπεργκουπ Dirty Band along με τους Geddy Lee, Alex Lifeson, Jeff Burrows, Ian Thornley και Care Failure, κάνοντας το "I Fought the Law", ως το σάουντρακ του Trailer Park Boys. Το 2009 δούλεψε με τους Daughtry στο δεύτερο στούντιο άλμπουμ τους με τίτλο Leave This Town. Το τραγούδι, "Back Again" δεν κατάφερε να είναι μέρος του άλμπουμ. Στις 9 Ιανουαρίου 2013, ανακοινώθηκε ότι αποχωρεί από τους Three Days Grace για λόγους υγείας, αργότερα επικαλέσθηκε ότι "ήταν ώρα να πάει παρακάτω". Επίσης είπε ότι τελευταία "η μουσική δεν έβγαινε από την καρδιά του. Σε μία πρόσφατη συνάντηση στο "Noise Critic Magazine" έγραφε, "Τα προβλήματα στην υγεία του Γκόντιερ σιγά σιγά εξαφανίζονται από τότε που έφυγε από την μπάντα, και πλέον έχει αρχίσει να συγκεντρώνεται σε ένα καινούργιο πρότζεκτ. Η αλλαγή ήταν καταλυτική για την πορεία της υγείας του." Έχει κερδίσει δύο βραβεία ΒΜΙ pop awards όπως επίσης και στο Billboard ως "Rock Single Of The Year". Ο Michael Bell του παρέδωσε το "Big Time Award", στο "Wire Awards" το 2012. Το βραβείο που κέρδισε από τους συναδέλφους του ο Ronnie Hawkins, ο οποίος ως ανταπόδοση, το έδωσε στον Άνταμ. Είναι νονός μίας κοπέλας με το όνομα Roo. Παντρεύτηκε την Naomi Faith Brewer, με την οποία είχε σχέση στο λύκειο, τον Μάιο του 2004. Έχουν δουλέψει μαζί, έχουν γράψει μαζί ένα αριθμό κομματιών συμπεριλαμβανομένων αυτών του Άνταμ Try To Catch Up With The World, Lost Your Shot, όπως επίσης και το μεγάλο χιτ των Three Days Grace mega, Never Too Late. Ο ξάδερφός του, Cale Gontier, είναι ο μπασίστας του Καναδικού συγκροτήματος Art of Dying. Το 2005, πήγε για αποτοξίνωση στο CAMH (Centre for Addiction and Mental Health) στο Toronto, όπου και έγραψε πολλά τραγούδια όπως το "One-X", το "Never Too Late", το οποίο έγραψε μαζί με την γυναίκα του, Naomi Faith Brewer. Και οι δύο έγραψαν το βίντεο για το τραγούδι, και επίσης η Naomi εμφανίζεται σε αυτό. Όσο ήταν στο CAMH στο Toronto, ο Gontier έγραψε τα "Pain", "Animal I Have Become", "Over and Over", και "Gone Forever". Όσο ήταν ακόμα νηφάλιος κυκλοφόρησε ένα δράμα-ντοκιμαντέρ για τον εθισμό του το Behind the Pain το οποίο δημοσιεύθηκε το 2007. Ο Άνταμ συνεργάστηκε το τον τραγουδιστή και στιχουργό Martin Sexton κατά τη διάρκεια του τουρ του "Fall Like Rain" το 2012, παρέχοντας ανοιχτή υποστήριξη ως σόλο καλλιτέχνης. Επίσης συνεργάστηκε με τους Citizen Cope για λίγα σόου ως σόλο καλλιτέχνης. Συνέχισε να κάνει σόου και συναυλίες ως σόλο καλλιτέχνης. Μερικά τραγούδια έχουν κυκλοφορήσει αλλά όχι σαν σινγκλς όπως τα "It's All in Your Hands", "Take Me With You", "Too Drunk to Drive" (στίχοι από Casey Marshall), "Until the End", "No Regrets", "A Beast in Me (Over and Over It Turns on Me)", και "We Will Never Forget". Πρόσφατα ως σόλο τραγούδησε τα "I Will Stay", "Try to Catch Up With the World", and "Lost Your Shot" με στο 2011 και 2012. Τον Ιανουάριο του 2013 σε μία συνέντευξη στο Loudwire, ξεκίνησε να δουλεύει ένα σόλο άλμπουμ, και περίμενε να το κυκλοφορήσει στο κοντινό μέλλον (τέλη 2013 αρχές 2014). Στις αρχές Μαρτίου το 2013, ανακοίνωσε δημόσια και ξεκίνησε το Adam Gontier Solo Live Tour. Το γκρουπ αποτελείται από τον παιδικό φίλο του Άνταμ Thomas RC Gardner ως μπασίστα, τον Rich Beddoe στα ντραμς και τον θείο, φίλο και μέντορά του Tom Duffy στην κιθάρα. Ο Γκόντιερ και η μπάντα του για πρώτη φορά εμφανίστηκαν στις 19 Απριλίου 2013 στην Oklahoma ως μέρος του τουρ Ink Life Tour. Στις 11 Μαΐου 2013 κυκλοφορεί επίσημα η ακουστική μορφή και βίντεο του τραγουδιού "Give Me a Reason" από το άλμπουμ Transit of Venus, το οποίο, σύμφωνα με ισχυρισμούς, θα είναι η τελική φωνητική εμφάνιση από το χρόνο του με τους Three Days Grace. 1995: Wave of Popular Feeling (με όνομα Groundswell)2003: Three Days Grace2006: One-X2009: Life Starts Now2012: Transit of Venus

Ο Άνταμ Γκόντιερ (Adam Wade Gontier, 25 Μαΐου 1978) είναι Καναδός μουσικός, τραγουδιστής και στιχουργός. Ήταν ο βασικός τραγουδιστής, κιθαρίστας και στιχουργός του καναδικού συγκροτήματος Three Days Grace. Στις 9 Ιανουαρίου 2013 έφυγε από το συγκρότημα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BC_%CE%93%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B5%CF%81

Κλάουδια Άλβαρες

Η Κλάουδια Άλβαρες ξεκίνησε την καριέρα της στις τηλεοπτικές διαφημίσεις το 1995, στην ηλικία των 13, αργότερα πήγε στο πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε διαφήμιση, λίγο μετά, η Κλάουδια άφησε το πτυχίο διαφήμισης της να αφοσιωθεί στο παίξιμο. Τα έργα της ήταν στη μεξικανική τηλενουβέλα Las Juanas της TV Azteca, όπου έδωσε ζωή σε μια από τις Χουάνας, Χουάνα Προυδένσια. Μετά αυτό έπαιξε την Σοφία στη σαπουνόπερα Amores Cruzados της TV Azteca και του Canal Caracol. Το 2010 μπήκε στη Televisa. No se si cortarme las venas o dejármelas largas Η Κλάουδια Άλβαρες στο IMDb Βιογραφία στα Ισπανικά Αρχειοθετήθηκε 2013-01-29 στο Wayback Machine. στο esmas.com Η Κλάουδια Άλβαρες, μια ηθοποιός του θεάτρου, φωτογραφία(Ισπανικά)

Η Κλάουδια Άλβαρες (Claudia Álvarez) ισπανική προφορά ΔΦΑ: [ˈklauðja ˈalβaɾes] είναι μεξικάνα ηθοποιός και μοντέλο, γεννημένη στις 6 Οκτωβρίου 1981, στην πόλη του Μεξικού. Το ντεμπούτο της ήταν το 2004 στη σαπουνόπερα Las Juanas το 2006 στο ρόλο Χουάνα Προυδένσια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%B1_%CE%86%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B5%CF%82

Έσω καρωτίδα

Η κλασική ανατομική διαίρεση αναγνωρίζει τέσσερις μοίρες: τραχηλική λιθοειδή σηραγγώδη και εγκεφαλική.Οι δύο τελευταίες μοίρες αποτελούν μαζί την ενδοκράνιο μοίρα. Στην κλινική πράξη χρησιμοποιείται επίσης διαίρεση με 7 μοίρες: 1. C1 ή τραχηλική 2. C2 ή λιθοειδής 3. C3 ή ρηγματώδης 4. C4 ή σηραγγώδης 5. C5 ή κλινοειδής 6. C6 ή οφθαλμική 7. C7 ή επικοινωνούσα ή τελική Η αρχή της αρτηρίας στο διχασμό της κοινής καρωτίδας είναι ανευρυσμένη, σχηματίζοντας τον καρωτιδικό βολβό ή κόλπο. Ακολουθεί πορεία προς τα επάνω, έχοντας αρχικά την έξω καρωτίδα προς τα μέσα και εμπρός. Κινείται πίσω από τον στερνοκλειδομαστοειδή μυ και μπροστά από τις εγκάρσιες αποφύσεις των τριών ανώτερων αυχενικων σπονδύλων. Είναι τότε σχετικά επιφανειακή και καλύπτεται από την εν τω βάθει περιτονια, το μυωδες πλάτυσμα και το δέρμα. Στη συνέχεια διέρχεται πίσω από την παρωτιδα και διασταυρώνεται με το υπογλωσσιο νεύρο, τους μύες διγάστορα και βελονοϋοειδή, την ινιακή και την οπίσθια ωτιαια αρτηρία. Υψηλότερα διαχωριζεται από την έξω καρωτίδα αρτηρία με τους μύες βελονογλωσσικό και βελονοφαρυγγικό, την κορυφή της βελονοειδούς απόφυσης και τον βελονοϋοειδή σύνδεσμο, το γλωσσοφαρυγγικό νεύρο και τον φαρυγγικό κλάδο του πνευμονογαστρικού νεύρου. Βρίσκεται σε σχέση, προς τα πίσω με το μακρό κεφαλικό μυ, το άνω αυχενικό γάγγλιο του συμπαθητικού συστήματος και το άνω λαρυγγικό νεύρο, επί τα εκτός με την έσω σφαγιτιδα φλέβα και το πνευμονογαστρικό νεύρο (το οποίο βρίσκεται πίσω από την αρτηρία), επί τα εντός με το φάρυγγα, το άνω λαρυγγικό νεύρο και την ανιούσα φαρυγγική αρτηρία. Στη βάση του κρανίου, τα νεύρα γλωσσοφαρυγγικό, πνευμονογαστρικό, παραπληρωματικό και υπογλωσσιο βρίσκονται μεταξύ της αρτηρίας και της έσω σφαγιτιδας φλέβας. Εισερχόμενη στη λιθοειδη μοίρα του κροταφικού οστού, η αρτηρία ανεβαίνει για μικρό διάστημα στον καρωτιδικό σωλήνα, στη συνέχεια κάμπτεται προς τα εμπρός και μέσα, για να ακολουθήσει εκ νέου ανοδική πορεία, οπότε εξέρχεται από το σωλήνα και εισέρχεται στην κρανιακή κοιλότητα, περνώντας πάνω από το πρόσθιο ρηγματωδες τρήμα (και όχι διαμέσου αυτού, το οποίο άλλωστε κλείνεται κατά τη διάρκεια της ζωής με ινοχόνδρινο διάφραγμα). Αρχικά βρίσκεται μπροστά από τον κοχλια και την τυμπανική κοιλότητα, από την οποία χωρίζεται με λεπτό οστέινο πέταλο. Στη συνέχεια χωρίζεται με ινωδες ή οστέινο πέταλο από το μηνοειδές γάγγλιο (του τρίδυμου νεύρου). Το πέταλο αυτό αποτελεί το έδαφος του βόθρου του γαγγλιου και την οροφή του καρωτιδικού σωλήνα. Μέσα στο σωλήνα η αρτηρία περιβάλλεται από μια προσεκβολή της σκληράς μήνιγγας, από μικρές φλέβες και ίνες του καρωτιδικού πλέγματος, προερχόμενες από τον ανιόντα κλάδο του άνω αυχενικού γαγγλιου της συμπαθητικής αλύσου. Εδώ η αρτηρία περιβάλλεται από τα πέταλα της σκληράς μήνιγγας που σχηματίζουν τον σηραγγώδη κόλπο, καλυπτόμενη από την επενδυτική του μεμβράνη. Αρχικά ανέρχεται προς την οπίσθια κλινοειδή απόφυση, στη συνέχεια έρχεται μπροστά, πλευρικά του σώματος του σφηνοειδούς οστού και έπειτα πάλι προς τα πάνω, επί τα εντός της πρόσθιας κλινοειδούς αποφύσεως, διαπερνώντας το πέταλο της σκληράς μήνιγγας που σχηματίζει την οροφή του σηραγγώδους κόλπου. Επίσης περιβάλλεται από ίνες του συμπαθητικού και έχει το απαγωγό νεύρο επί τα εκτός. Διέρχεται μεταξύ του οπτικού και του κοινού κινητικού νεύρουπρος την πρόθια διάτρητη ουσία και το έσω όριο της πλάγιας σχισμής, όπου δίνει τους τελικούς ή εγκεφαλικούς της κλάδους. Η αυχενική μοίρα δεν δίνει κλάδους. Λιθοειδής μοίρα: Καρωτιδοτυμπανική αρτηρία Του πτερυγοειδούς πόρου (ή βιδιανή)Σηραγγώδης μοίρα: Σηραγγώδης Μηνιγγοϋποφυσιακό στέλεχος (τρεις κλάδοι, αρτ. του σκηνιδίου, ραχιαία μηνιγγική, κάτω υποφυσιακή αρτ.) Του μηνοειδούς γαγγλίου Πρόσθια μηνιγγική της κάψας της υπόφυσηςΕγκεφαλική μοίρα: Πρόσθια εγκεφαλική Μέση εγκεφαλική Οπίσθια αναστομωτική Οφθαλμική Πρόσθια χοριοειδής Στοιχεία Ανατομικής του Ανθρώπου - Κυκλοφορικό Σύστημα, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Μ. Πολυζώνης Ηandbook of Neurosurgery, Sixth Edition, Thieme, Mark S. Greenberg Gray's Anatomy (1918) Άτλας Ανατομικής του Ανθρώπου, 2η Έκδοση, Ιατρικές Εκδόσεις Π.Χ. Πασχαλίδης,F. Netter

Η έσω καρωτίδα αρτηρία αιματώνει το πρόσθιο τμήμα του εγκεφάλου, τους οφθαλμούς και τα εξαρτήματά τους και δίνει κλάδους προς το μέτωπο και τη μύτη. Αρχίζει από το διχασμό της κοινής καρωτίδας (στο ύψος του άνω χείλους του θυρεοειδούς χόνδρου) σε έσω και έξω καρωτίδα. Σε σχέση με την τελευταία έχει ίσο μέγεθος στους ενήλικες, αλλά είναι μεγαλύτερη στα παιδιά. Αξιοσημείωτη είναι η πορεία της, με πολλές καμπυλώσεις κατά τη διαδρομή της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%83%CF%89_%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%B1

Χάραλντ Τάμμερ

Γεννήθηκε το 1899 στο Τάλιν, το οποίο τότε αποτελούσε κομμάτι της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και το 1915 αποφοίτησε από την Εμπορική Σχολή της γενέτειράς του. Το ίδιο έτος ξεκίνησε να ασχολείται με τον αθλητισμό ως μέλος του συλλόγου Κάλεβ Τάλιν και το 1916 πρωτοεμφανίστηκε στις αθλητικές διοργανώσεις της Ρωσίας κερδίζοντας τρία μετάλλια στο εθνικό πρωτάθλημα στίβου (ένα ασημένιο στη σφαιροβολία και δύο χάλκινα στα αγωνίσματα της δισκοβολίας και της σφυροβολίας). Τα επόμενα χρόνια συμμετείχε ως εθελοντής αρχικά στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα στον εσθονικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας υπηρετώντας στην επίσημη κρατική παραστρατιωτική οργάνωση Kaitseliit. Μετά την αναγνώριση της εσθονικής ανεξαρτησίας συνέχισε την αθλητική του δραστηριότητα κυριαρχώντας μέχρι το 1926 στα αγωνίσματα της σφαιροβολίας, της δισκοβολίας και της σφυροβολίας όπου κατέκτησε συνολικά 24 μετάλλια σε εθνικό επίπεδο, ενώ από το 1922 ξεκίνησε την ενασχόλησή του και με την άρση βαρών κατακτώντας τρεις συνεχόμενες φορές (από το 1922 ως το 1924) τον τίτλο του εγχώριου πρωταθλητή στην κατηγορία των βαρέων βαρών. Ο Τάμμερ εκπροσώπησε την Εσθονία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1920 και του 1924, αποτελώντας μάλιστα τον σημαιοφόρο στην παρθενική εμφάνιση της πατρίδας του στη διοργάνωση του 1920. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας συμμετείχε στο αγώνισμα της σφαιροβολίας όπου με βολή στα 13,605 μ. κατέλαβε την έκτη θέση ανάμεσα σε είκοσι αθλητές. Στους επόμενους Ολυμπιακούς που διεξήχθησαν το 1924 στο Παρίσι συμμετείχε στην αρσή βαρών και στη σφαιροβολία. Στην κατηγορία των +82,5 κιλών της άρσης βαρών κατέκτησε την τρίτη θέση και το χάλκινο μετάλλιο σηκώνοντας συνολικά 497,5 κιλά σε πέντε είδη κινήσεων, ενώ στο αγώνισμα της σφαιροβολίας κατετάγη δωδέκατος σε σύνολο 28 διαγωνιζόμενων. Ως αρσιβαρίστας αναδείχτηκε επίσης παγκόσμιος πρωταθλητής των βαρέων βαρών στη διοργάνωση του 1922 που διεξήχθη στο Τάλιν. Παράλληλα εργάστηκε ως δημοσιογράφος και συντάκης σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά της Εσθονίας όπως οι Eesti Spordileht, Eesti Päevaleh και Revue Baltique. Υπήρξε από το 1928 ως το 1940 μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Συντακτών Εσθονίας και το διάστημα 1934 - 1935 ήταν πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Βαλτικής. Ο Τάμμερ ήταν από το 1933 μέχρι το 1940 μέλος του συμβουλίου της Εσθονικής Ολυμπιακής Επιτροπής και συμμετείχε στις αποστολές της Εσθονίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άμστερνταμ (1928) και του Βερολίνου (1936), όντας μάλιστα στη δεύτερη περίπτωση γενικός αρχηγός της αποστολής. Από το 1937 μέχρι το 1940 ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική ως μέλος της Εθνικής Συντακτικής Συνέλευσης (Rahvuskogu) που προέκυψε από τις μονοκομματικές εκλογές του 1936. Τον Φεβρουάριο του 1941, λίγους μήνες μετά την εισβολή του Κόκκινου Στρατού στην Εσθονία και προσάρτηση της χώρας στην ΕΣΣΔ, συνελήφθη από τις αρχές και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων της περιφέρειας Νίζνι Νόβγκοροντ όπου απεβίωσε στις 6 Ιουνίου του 1942. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Harald Tammer στο Wikimedia Commons

Ο Χάραλντ Τάμμερ (εσθονικά: Harald Tammer, 9 Ιανουαρίου 1899 - 6 Ιουνίου 1942) ήταν Εσθονός δημοσιογράφος, πολιτικός και αθλητής της άρσης βαρών και του στίβου. Κατά τη διάρκεια της αθλητικής του καριέρας σημείωσε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του στην άρση βαρών όπου αγωνιζόμενος στην κατηγορία των +82,5 κ. υπήρξε παγκόσμιος πρωταθλητής το 1922 και χάλκινος ολυμπιονίκης το 1924.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%A4%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%81

Άλλεν Γκίνσμπεργκ

Ο Γκίνσμπεργκ γεννήθηκε το 1926 στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσεϊ και μεγάλωσε στο Πάτερσον. Ο πατέρας του, Λουίς Γκίνσμπεργκ, ήταν δάσκαλος και ποιητής, φέρνοντας από νωρίς τους δύο γιους του σε επαφή με την ποίηση. Η μητέρα του, Ναόμι Λεβί Γκίνσμπεργκ ήταν επίσης δασκάλα και παράλληλα μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, γεγονός που συνδυάστηκε με συμμετοχή του ίδιου του Γκίνσμπεργκ σε αρκετές πολιτικές συγκεντρώσεις, από νεαρή ηλικία. Το 1935, η Ναόμι Γκίνσμπεργκ εμφάνισε στοιχεία νευρικού κλονισμού και τα επόμενα χρόνια η ψυχική της υγεία παρέμεινε ασταθής συνοδευόμενη από μακροχρόνιες παραμονές της σε ψυχιατρικές κλινικές, με κρίσεις επιληψίας και συμπτώματα παράνοιας. Η προβληματική σχέση του Γκίνσμπεργκ με τη μητέρα του, αποτυπώθηκε χαρακτηριστικά στο ποίημα του Καντίς.Σε ηλικία περίπου έντεκα ετών, ο Γκίνσμπεργκ επέδειξε πρώιμα δείγματα ευαισθητοποίησής του σε πολιτικά ζητήματα, μαζεύοντας αποκόμματα με ειδήσεις από εφημερίδες της εποχής και δημιουργώντας ένα ιστορικό ημερολόγιο και αργότερα αποστέλλοντας σχετικές επιστολές του στην εφημερίδα New York Times. Παράλληλα έγραφε έστελνε άρθρα και ποιήματα σε τοπικές εφημερίδες του Πάτερσον, όπως οι The Morning Call και Paterson Evening News. Το 1941, στο γυμνάσιο, ήρθε σε επαφή με το έργο του Ουώλτ Ουίτμαν μετά από απαγγελία ποιήματος του από την καθηγήτριά του, Φράνσις Ντούρμπιν, γεγονός που ο ίδιος ο Γκίνσμπεργκ αναφέρει ως μία από τις πιο ξεχωριστές στιγμές των σχολικών του χρόνων.Το 1943 αποφοίτησε από το γυμνάσιο και άρχισε νομικές σπουδές με υποτροφία στο κολέγιο του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Εκεί γνώρισε τον Λουσιέν Καρ και μέσω αυτού αρκετούς από τους μελλοντικούς συγγραφείς της μπητ γενιάς, όπως τον Τζακ Κέρουακ και τον Γουίλιαμ Μπάροουζ. Η περίοδος αυτή υπήρξε ταραχώδης για τον Γκίνσμπεργκ, περιλαμβάνοντας μια προσωρινή αποβολή του από το πανεπιστήμιο καθώς και πειραματισμούς του με ψυχοτρόπες ουσίες που συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια. Παράλληλα, φαίνεται πως αποφάσισε οριστικά να αφοσοιωθεί στην ποίηση. Τον Ιούνιο του 1949 συννελήφθη για συμμετοχή σε κλοπές τις οποίες είχαν διαπράξει φίλοι του. Ως ενναλακτική επιλογή απέναντι στην φυλάκισή του, οι πρώην καθηγητές του Μαρκ βαν Ντόρεν και Λάιονελ Τρίλινγκ, φρόντισαν να εκτίσει την ποινή του στο ψυχιατρικό ινστιτούτο του πανεπιστημίου, όπου παρέμεινε για συνολικά οκτώ μήνες και στο διάστημα αυτό συνδέθηκε φιλικά με το συγγραφέα Καρλ Σόλομον, ο οποίος ακολουθούσε θεραπεία για την κατάθλιψη.Τον Οκτώβριο του 1955, ο Γκίνσμπεργκ απήγγειλε δημόσια ένα μέρος του ποιήματός του Ουρλιαχτό στην Six Gallery του Σαν Φρανσίσκο ενώ στην εκδήλωση συμμετείχαν ακόμα οι ποιητές Γκάρι Σνάιντερ και Μάικλ Μακλούρ. Ο εκδότης Λώρενς Φερλινγκέττι, ο οποίος παρευρέθηκε στην εκδήλωση, προσφέρθηκε άμεσα να δημοσιεύσει το έργο του, στον εκδοτικό του οίκο City Lights. Το Ουρλιαχτό δημοσιεύτηκε τελικά το 1956 με μία εισαγωγή του Ουίλιαμ Κάρλος Ουίλιαμς. Πολύ σύντομα απαγορεύτηκε ως άσεμνο, αλλά έπειτα από μια σειρά δικών επετράπη τελικά να συνεχιστεί η κυκλοφορία του. Τα επόμενα χρόνια, μαζί με τον ποιητή Πίτερ Ορλόφσκι, πραγματοποίησε ταξίδια στο Παρίσι, στην Ταγγέρη, στο Μεξικό, στο Περού, στην Ελλάδα, στην Αφρική και στην Ινδία. Η παραμονή του στην Ινδία είχε διάρκεια περίπου δεκαοχτώ μήνες και συνδυάστηκε με μία ευρύτερη πνευματική και θρησκευτική αναζήτηση του, που κατέληξε στο να ασπαστεί το βουδισμό. Επέστρεψε στην Αμερική το 1963 συμμετέχοντας στο Συνέδριο Ποίησης του Βανκούβερ μαζί με αρκετούς ακόμα σύγχρονους πειραματικούς ποιητές.Στην περίοδο του πολέμου του Βιετνάμ συμμετείχε ενεργά στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις ενώ σε όλη τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και 1980 είχε γενικά έντονη πολιτική δράση, με συμμετοχή σε κινήματα υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, κατά της κατοχής πυρηνικών όπλων ή για την προστασία του περιβάλλοντος.Αποτέλεσε μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων, ιδιότητα με την οποία προσπάθησε να προωθήσει το σύνολο της μπητ λογοτεχνίας, ενώ το 1986 έγινε επίτιμος καθηγητής φιλολογίας στο Κολέγιο του Μπρούκλιν. Το 1993 τιμήθηκε επίσης από τον υπουργό πολιτισμού της Γαλλίας, Τζακ Λανγκ, με το Μετάλλιο Τεχνών και Γραμμάτων Chevalier des Arts et des Lettres (Ιππότης Γραμμάτων και Τεχνών). Πέθανε το 1997 στη Νέα Υόρκη. Howl and Other Poems (1956) Kaddish and Other Poems (1961) Reality Sandwiches (1963) The Yage Letters (1963) – αλληλογραφία του με τον William S. Burroughs Planet News (1968) The Gates of Wrath: Rhymed Poems 1948–1951 (1972) The Fall of America: Poems of These States (1973) Iron Horse (1972) Mind Breaths (1978) Plutonian Ode: Poems 1977–1980 (1982) Collected Poems: 1947–1980 (1984) White Shroud Poems: 1980–1985 (1986) Cosmopolitan Greetings Poems: 1986–1993 (1994) Howl Annotated (1995) Iluminated Poems (1996) Selected Poems: 1947–1995 (1996) Death and Fame: Poems 1993–1997 (1999)Ελληνικές εκδόσεις Σύγχρονη Ποίηση 2, εισ.-μτφρ. Τζένη Μαστοράκη, Μπουκουμάνης 1974 Ποιήματα, μτφρ. Άρης Μπερλής, Άκμων 1978, 1980, Συνέχεια, 1990, δίγλωσση, Άγρα, 2008, με τίτλο: Ουρλιαχτό, Καντίς και άλλα ποιήματα Πλουτώνια Ωδή και άλλα ποιήματα 1977-1980, μτφρ. Τάσος Σαμαρτζής, Απόπειρα 1982, συμπληρωμένη 1985, 2002 Ποιήματα, μτφρ. Πάνος Πανασσής, Εκδοτική Θεσσαλονίκης 1983, 1998 Ουρλιαχτό, μτφρ. Γιώργος Μπλάνας, Δημήτρης Πουλικάκος, Ελεύθερος Τύπος 1987, 2002 Συναντήσεις με τον Έζρα Πάουντ: Ημερολογιακές σημειώσεις, μτφρ.-σημειώσεις Ανθή Χατζηασλάνη, Χάος και Κουλτούρα 1991 Ημερολόγια, επιμ.-επιλογή-μτφρ. Σπύρος Μεϊμάρης, Βιβλιοπωλείο της Εστίας 1993 Ουρλιαχτό δίγλωσση έκδοση, εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις Γιάννης Λειβαδάς, Ηριδανός 2007 Σειρά φυλλαδίων ποίησης: Allen Ginsberg - Μπλουζ του πορθμού του Μπέρινγκ, μετάφραση Γ. Λειβαδάς, Άκρον 2000 Ανθολογία Μπιτ Ποίησης, εισαγωγή, μετάφραση Γ. Λειβαδάς, Ροές 2003 Ποιητές του κόσμου, εισαγωγή, μετάφραση Γ. Λειβαδάς, Έλευσις 2007 Ανθολογία Αμερικανικής Ποίησης του Εικοστού Αιώνα εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις Γ. Λειβαδάς, Ηριδανός 2007 Τα Οράματα Μιας Απίθανης Γενιάς/Στοιχεία για την Beat Generation, επίμ. Γ. Λειβαδάς, Κέδρος 2011 Miles Barry, Ginsberg: A Biography, Virgin Publishing Ltd (2001) ISBN 0-7535-0486-3 Schumacher Michael, Dharma Lion: A Biography of Allen Ginsberg, St. Martin's Press (1994) Άλλεν Γκίνσμπεργκ (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) http://www.e-poema.eu/dokimio.php?id=94&pid=16 - "Γιάννης Λειβαδάς: "Σχετικά με τον Γκίνσμπεργκ και το Ουρλιαχτό" The Allen Ginsberg Trust Poets.org - Περιέχει ποιήματα και σχετικά άρθρα Naropa Audio Archives: Allen Ginsberg class (August 6th, 1976) - Διαλέξεις του Γκίνσμεργκ (αρχεία ήχου) Blue Neon Alley – Allen Ginsberg directory - Αρχείο συνδέσμων για τον Γκίνσμπεργκ και το έργο του Ραδιοφωνική συνέντευξη στον Don Swaim (CBS Radio)

Ο Άλλεν Γκίνσμπεργκ (Irwin Allen Ginsberg, 3 Ιουνίου 1926 – 5 Απριλίου 1997) ήταν Αμερικανός ποιητής. Αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της λογοτεχνικής γενιάς των μπητ, γνωστός κυρίως για τα ποιήματά του Ουρλιαχτό (Howl), Καντίς (Kaddish) και Αμερική (America).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%BD_%CE%93%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA

Μπελ Επόκ

Στη Μπελ Επόκ ξεχωρίζει η ταξική δομή που διασφαλίζει φθηνό εργατικό δυναμικό. Τα υπόγεια μετρό προσχώρησαν στις αστικές συγκοινωνίες όπως και το τραμ για τη μεταφορά του εργατικού πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων των υπηρετών που δεν ζουσαν σε αυτές. Ως αποτέλεσμα μπορούσαν πια οι γειτονιές της εργατικής τάξης και την ανώτερης να βρίσκονται χωριστά σε μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους. Τα χρόνια μεταξύ του Γαλλοπρωσικού πολέμου (1870-1871) και του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου (1914-1918) χαρακτηρίστηκαν από μια ασυνήθιστη πολιτική σταθερότητα στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη. Παρά το γεγονός ότι οι εντάσεις μεταξύ των Γαλλικών και Γερμανικών κυβερνήσεων συνεχίστηκαν, ως αποτέλεσμα της γαλλικής απώλειας της Αλσατίας-Λορένης στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του 1871, πραγματοποιήθηκαν διπλωματικές διασκέψεις, μεταξύ άλλων το Συνέδριο του Βερολίνου το 1878 και η Διάσκεψη Βερολίνου-Κονγκό το 1884, με σκοπό τη διαμεσολάβηση των διαφορών που απείλησαν τη γενική ευρωπαϊκή ειρήνη. Πράγματι, για πολλούς Ευρωπαίους, οι διακρατικές, ταξικές θυγατρικές εταιρείες ήταν εξίσου σημαντικές με την εθνική ταυτότητα στην Μπελ Επόκ. Μια νέα μεσαία ή ανώτερη τάξη τζέντλεμαν θα μπορούσαν να ταξιδέψουν μέσα σε ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης χωρίς διαβατήριο, ακόμη και να κατοικούν στο εξωτερικό, με ελάχιστες γραφειοκρατικές ρυθμίσεις. Εν τω μεταξύ, η διεθνής κυκλοφορία των εργαζομένων αναδιοργανώθηκε και η ίδια ενίσχυσε την ευρωπαϊκή, η ταξική ταυτότητα μεταξύ των τάξεων αυτών υποστηρίχθηκε και υποστήριξε η ίδια την Μπελ Επόκ. Η πιο αξιοσημείωτη διακρατική σοσιαλιστική οργάνωση αυτή την εποχή ήταν αυτή της Δεύτερης Σοσιαλιστικούς Διεθνούς. Από την άποψη της εσωτερικής πολιτικής, πολύ λίγες αλλαγές καθεστώτων υπήρχαν στην Ευρώπη. Η μεγάλη εξαίρεση είναι η Πορτογαλία, η οποία γνώρισε μια ρεπουμπλικανική επανάσταση το 1910. Ωστόσο, οι εντάσεις μεταξύ σοσιαλιστικών κομμάτων της εργατικής τάξης, αστικών φιλελεύθερων κομμάτων, και εγκατεστημένων - αριστοκρατικών συντηρητικών αυξήθηκαν σε πολλές χώρες, και έχει διατυπωθεί η άποψη ότι η βαθιά αυτή πολιτική αστάθεια κρυβόταν από την ήρεμη επιφάνεια της ευρωπαϊκής σκηνής αυτή την περίοδο. Στην πραγματικότητα ο μιλιταρισμός και οι διεθνείς εντάσεις αυξήθηκαν σημαντικά μεταξύ 1897 και 1914, με τα άμεσα προπολεμικά χρόνια να χαρακτηρίζονται από ένα γενικό ανταγωνισμό στους εξοπλισμούς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Επιπλέον, αυτή η εποχή ήταν μια από την εποχή της μαζικής υπερπόντιας αποικιοκρατίας, γνωστή ως Νέος Ιμπεριαλισμός, ή Υψηλός Ιμπεριαλισμός. Το πιο διάσημο μέρος αυτής της αυτοκρατορικής επέκτασης ήταν ο αγώνας για τις αποικίες στην Αφρική. Η Μπελ Επόκ ήταν μια εποχή μεγάλης επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου στην Ευρώπη και τον κόσμο γενικότερα. Εφευρέσεις που είτε σχετίζονται με αυτή την εποχή είτε έγιναν ευρέως κοινές σε αυτή την εποχή, περιλαμβάνουν την τελειότητα των ελαφρών και αθόρυβων μεταφορών σε ένα πλήθος από νέες μορφές, οι οποίες αντικαταστάθηκαν προς το τέλος της εποχής από το αυτοκίνητο, το οποίο στην πρώτη του δεκαετία ήταν απλώς ένα πολυτελές πείραμα για ακριβά γούστα. Το τηλέφωνο προσχώρησε στη θέση του τηλέγραφου ως μέσο για την ταχεία επικοινωνία, και το ηλεκτρικό φως άρχισε να αντικαθιστά το φωταέριο. Ο φωνογράφος και ο κινηματογράφος εναγκαλίστηκαν, αν και το αεροπλάνο παράμενε ακόμη ένα συναρπαστικό πείραμα. Ήταν κατά τη διάρκεια της εποχής αυτής που οι βιολόγοι και οι γιατροί τελικά κατανόησαν τη μικροβιακή θεωρία της νόσου, και ιδρύθηκε ο τομέας της μικροβιολογίας. Μαξ Πλανκ, Άλμπερτ Αϊνστάιν, Νίκολα Τέσλα και Νιλς Μπορ εγκαθιδρύουν την σύγχρονη φυσική. Για να αναγνωριστούν οι πολλές από τις σημαντικές προόδους της επιστήμης αυτή την εποχή, τα βραβεία Νόμπελ ορίστηκαν για τη φυσική, τη χημεία και τη φυσιολογία ή την ιατρική. Οι κοινωνικές επιστήμες, επίσης, άνθισαν με την επαγγελματοποίηση και τον εκσυγχρονισμό των τεχνικών έρευνας σε πολλούς κλάδους, συμπεριλαμβανομένης της ιστορίας και των πολιτικών επιστημών. Γκέοργκ Σίμμελ, Εμίλ Ντιρκέμ και Μαξ Βέμπερ, μαζί με τους Αμερικανούς Τορστέιν Βέμπλεν, υπήρξαν πρωτοπόροι στον τομέα της ακαδημαϊκής κοινωνιολογίας. Η τέχνη υπέστη μια ριζική μεταμόρφωση κατά τις δεκαετίες πριν από την Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και προέκυψαν νέες καλλιτεχνικές μορφές που σχετίζονται με την πολιτιστική νεοτερικότητα. Ο Ιμπρεσιονισμός, που είχε θεωρηθεί καλλιτεχνική πρωτοπορία στη δεκαετία του 1860, δεν είχε κερδίσει ευρεία αποδοχή μέχρι μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο: το ακαδημαϊκό στυλ ρεαλιστικής ζωγραφικής ασκούσε έφεση ενώπιον του Μπελ Επόκ αυτό που καταδείκνυε τον ερωτισμό, σε έργα όπως του Γουίλιαμ-Άντολφ Μπουκαρεό ή του Τζον Γουίλιαμ Γουοτερχάους, ή των ειδυλλιακών ρωμαϊκών σκηνών του Λόρδου Λέιτον. Στις πιο προοδευτικές τάσεις της εποχής συγκαταλέγονται η σχολή της Μπαρμπιζόν των αν-πλεν-έρ ζωγράφων, και στη Βρετανία, των προραφαηλιτών, η οποία ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά αισθητικής. Το μεγάλο διακοσμητικό ύφος γνωστό ως Αρ Νουβό (Art Nouveau ή Jugendstil στην κεντρική Ευρώπη), που χαρακτηρίζεται από τις κυκλικές μορφές, γίνεται εμφανές στο σχεδιασμό από τα μέσα της δεκαετίας του 1890 και κυριαρχεί προοδευτικά σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης. Πολλά επιτυχημένα παραδείγματα αυτού του στυλ, με αξιοσημείωτες περιφερειακές διαφορές, είχαν υλοποιηθεί στη Γαλλία, τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Αυστρία (Ζετσεσιονισμός στη Βιέννη), την Ουγγαρία, τη Βοημία και τη Λετονία. Σύντομα εξαπλώνεται σε ολόκληρη την υφήλιο, συμπεριλαμβανομένης της στο Μεξικό και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τo θέατρο εξέδωσε νέες σύγχρονες μεθόδους, συμπεριλαμβανομένου του εξπρεσιονισμού, και πολλοί συγγραφείς έγραψαν έργα που συγκλόνισαν το σύγχρονο κοινό, είτε με την ειλικρινή απεικόνιση της καθημερινότητας και της σεξουαλικότητας ή με ασυνήθιστα άλλα καλλιτεχνικά στοιχεία. Το θέατρο καμπαρέ έγινε πολύ δημοφιλές. Μουσικά, η Μπελ Επόκ χαρακτηρίστηκε από τη μουσική καμπαρέ. Αυτό το είδος δεν θεωρήθηκε "σοβαρή" μουσική, αλλά, μάλλον μικρά κομμάτια που θεωρούνταν προσιτά προς το γενικό κοινό. Εκτός από τα έργα για σόλο πιάνο, βιολί και πιάνο, η Μπελ Επόκ ήταν διάσημη για το μεγάλο ρεπερτόριο σε τραγούδια (μελωδίες, ρομάντζα, κ.λπ.). Οι Ιταλοί ήταν οι μεγαλύτεροι υπέρμαχοι αυτού του είδους τραγουδιού, πρωτοπόρος τους ο Φραντζέσκο Πάολο Τόστι. Καθώς τα τραγούδια του Τόστι δεν έλειψαν ποτέ από το ρεπερτόριο, η μουσική καμπαρέ κρατήθηκε σε γενικές γραμμές σε αυτή τη περίοδο αφανής. Ακόμη και ως ερμηνευτές, οι τραγουδιστές φοβόντουσαν να τη τραγουδήσουν με "σοβαρές" αιτιολογικές σκέψεις. Στην περίοδο αυτή, το βαλς άκμασε. Οι οπερέτες επίσης ήταν στο απόγειο της δημοτικότητάς τους, με συνθέτες όπως ο Γιόχαν Στράους ΙΙΙ, Έμεριχ Κάλμαν, και Φραντς Λέχαρ. Στη διάρκεια αυτής της εποχής οι κινηματογραφικές ταινίες είχαν πια αναπτυχθεί, αν και πολλές από αυτές έγιναν γνωστές μόνο μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Ευρωπαϊκή λογοτεχνία πραγματοποιήθηκε μια σημαντική μεταμόρφωση κατά τη διάρκεια της Μπελ Επόκ. Ο λογοτεχνικός ρεαλισμός και νατουραλισμός ανέβηκαν σε νέα ύψη. Μεταξύ των διασημότερων ρεαλιστών ή νατουραλιστών συγγραφέων είναι ο Μπενίτο Πέρεθ Γκάλντος, Θεοντός Φοντέιν, Γκυ Ντε Μωπασσάν και ο Εμίλ Ζολά. Ο ρεαλισμός σταδιακά εξελίχθηκε σε μοντερνισμό, που εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1890 και άρχισε να κυριαρχεί στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία κατά τελευταία χρόνια της Μπελ Επόκ και κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Ανάμεσα στα πιο επιφανείς Ευρωπαίους συγγραφείς του μοντερνισμού είναι ο Αντρέι Μπέλι, Τζόζεφ Κόνραντ, Τζέιμς Τζόυς, Φραντς Κάφκα, D.H. Lawrence, Τόμας Μαν, Ρόμπερτ Μούζιλ, ο Μαρσέλ Προυστ, Άρτουρ Σνίτσλερ, Ρόμπερτ Γουάλσερ και Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς. The Belle Époque in Europe (in English, French, German, Italian, many pictures of Art Nouveau architecture) paris1900.lartnouveau.com The Belle Époque in Paris through postcards and documents dijon1900.blogspot.com The Belle Époque in Dijon through postcards https://web.archive.org/web/20110811032647/http://actresscards.webs.com/ French Actress Postcards

Μπελ Επόκ (γαλλικά: Belle Époque, «Όμορφη Εποχή») ονομάστηκε η περίοδος της ευρωπαϊκής ιστορίας που διήρκεσε από το 1871 έως την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1914 και χαρακτηρίστηκε για το αισιόδοξο πνεύμα που κυριάρχησε. Εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας και της Μεγάλης Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Η ονομασία «Μπελ Επόκ» δόθηκε εκ των υστέρων, όταν θεωρήθηκε ως «χρυσή εποχή» σε αντίθεση με τη φρίκη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ειρήνη επικράτησε μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης, οι νέες τεχνολογίες βελτίωναν τη ζωή και η εμπορική τέχνη προσάρμοζε το αναγεννησιακό στυλ και το στυλ του 18ου αιώνα με τις σύγχρονες μορφές της. Στις πρόσφατα πλούσιες Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, που έβγαιναν από τον Πανικό του 1873, η αντίστοιχη εποχή ονομάστηκε Επάργυρη Εποχή. Στη Μεγάλη Βρετανία αυτή η εποχή συμπίπτει με το τέλος της λεγόμενης Βικτωριανής εποχής και τη περίοδο που ονομάζεται Εδουαρδιανή. Ο διαχωρισμός της τύχης της καθημερινής ζωής των «εχόντων» και «μη εχόντων» στη Δυτική Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες αυξήθηκε θεαματικά κατά το τελευταίο τέταρτο του αιώνα. Οι φτηνές τιμές στην αγορά άνθρακα και το φτηνό εργατικό δυναμικό συνέβαλαν στην καλλιέργεια του φυτού ορχιδέα και κατέστησαν δυνατή την τελειοποίηση των καρπών που καλλιεργούνταν σε θερμοκήπιο. Η επινόηση των επαγγελματικών δείπνων επεκτάθηκε στις ανώτερες τάξεις, και η σαμπάνια τελειοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της Μπελ Επόκ. Τα φανταχτερά φτερά και οι γούνες ήταν το πιο εμφανές χαρακτηριστικό της μόδας τότε. Τα ρούχα υψηλής ραπτικής εμπνέονταν πια στο Παρίσι, το κέντρο της Μπελ Επόκ, όπου συγκεντρώνονταν η μόδα, η οποία άρχισε να κινείται σε ετήσιο ρυθμό. Στο Παρίσι, εστιατόρια όπως το Maxim's, επινόησαν μια νέα αντίληψη της λάμψης ως μέρους της παρέλασης των πλουσίων, ενώ η Όπερα των Παρισίων (Opera Garnier) αφιέρωνε τεράστια μέρη για τις σκάλες της και ανάλογους χώρους για τον εντυπωσιασμό των παρευρισκόμενων στις εκδηλώσεις. Μετά τα μέσα του αιώνα οι σιδηρόδρομοι συνέδεαν όλες τις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης με τις λουτροπόλεις, όπως το Μπιαρίτς και τη Ντοβίλ. Τα βαγόνια τους χωρίζονταν αυστηρά σε πρώτης και δεύτερης θέσης, αλλά οι πλούσιοι άρχισαν να μισθώνουν ιδιωτικά βαγόνια με αποκλειστικό χαρακτηριστικό τους την υπερπολυτελή άνεση. Ο μποέμικος τρόπος ζωής απέκτησε διαφορετική αίγλη, που επιδιώχθηκε κυρίως στα καμπαρέ της Μονμάρτρης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB_%CE%95%CF%80%CF%8C%CE%BA

Θερμοσκληραινόμενα πολυμερή

Η IUPAC ορίζει μια θερμοσκληραινόμενη ρητίνη ως ένα πετροχημικό σε μαλακή στερεή ή ιξώδη κατάσταση που αλλάζει μη αντιστρεπτά σε ένα άτηκτο, αδιάλυτο πολυμερές δίκτυο με σκλήρυνση. Η σκλήρυνση μπορεί να προκληθεί από θέρμανση ή κατάλληλη ακτινοβολία, ή και τα δύο. Η διεργασία σκλήρυνσης μετασχηματίζει τη ρητίνη σε πλαστικό ή ελαστικό με μια διεργασία διασταύρωσης. Προστίθεται ενέργεια και/ή καταλύτες που προκαλούν την αντίδραση των μοριακών αλυσίδων σε χημικά ενεργές θέσεις (π.χ., ακόρεστες ή εποξειδικές θέσεις), συνδέοντας τες σε μια συμπαγή, τρισδιάστατη δομή. Η διεργασία της διασταύρωσης (cross-linking) σχηματίζει ένα μόριο με μεγαλύτερη μοριακή μάζα, που καταλήγει σε ένα υλικό με πιο υψηλό σημείο τήξης. Κατά τη διάρκεια της αντίδρασης, η μοριακή μάζα αυξάνεται σε τέτοιο σημείο που το σημείο τήξης είναι πιο υψηλό από τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος και το υλικό σχηματίζει ένα στερεό υλικό. Μη ελεγχόμενη επαναθέρμανση του υλικού καταλήγει στην επίτευξη θερμοκρασίας διάσπασης πριν τη λήψη του σημείου τήξης. Συνεπώς, ένα θερμοσκληραινόμενο υλικό δεν μπορεί να τακεί και να επαναμορφοποιηθεί μετά τη σκλήρυνσή του. Αυτό δηλώνει ότι τα θερμοσκληραινόμενα υλικά δεν μπορούν να ανακυκλωθούν, εκτός από τη χρήση τους ως υλικά πλήρωσης. Τα θερμοσκληραινόμενα υλικά είναι γενικά πιο ισχυρά από τα θερμοπλαστικά υλικά λόγω του τρισδιάστατου δικτύου των δεσμών (διασταύρωσης) και ταιριάζουν επίσης καλύτερα σε εφαρμογές υψηλών θερμοκρασιών μέχρι τη θερμοκρασία διάσπασης. Όμως, είναι πιο εύθρυπτα. Επειδή το σχήμα τους είναι μόνιμο, τείνουν να μην είναι ανακυκλώσιμα ως πηγή για νεοπαραγόμενα πλαστικά. Τα συστήματα πολυεστέρων με υαλοβάμβακα Οι πολυουρεθάνες: μονωτικοί αφροί, στρώματα, επιστρώσεις, κόλλες, τμήματα αυτοκινήτων, κυλίνδρους εκτύπωσης, σόλες υποδημάτων, υλικά δαπέδων, συνθετικές ίνες, κλπ. Τα πολυμερή πολυουρεθάνης σχηματίζονται με συνδυασμό δύο ή περισσότερων μονομερών/ολιγομερών. Το Βουλκανισμένο καουτσούκ Ο βακελίτης, μια ρητίνη από φαινόλη-φορμαλδεΰδη που χρησιμοποιείται σε ηλεκτρικούς μονωτές και πλαστικά υλικά Το ντουροπλάστ (Duroplast), ελαφρύ αλλά ισχυρό υλικό, παρόμοιο με τον βακελίτη που χρησιμοποιείται στην κατασκευή τμημάτων οχημάτων Ο αφρός ουρίας-φορμαλδεΰδης που χρησιμοποιείται σε κοντραπλακέ (plywood), μοριοσανίδα (particleboard) και μέσης πυκνότητας ινοσανίδα (fiberboard) Η ρητίνη μελαμίνης που χρησιμοποιείται σε επιφάνειες πάγκων Το φθαλικό διαλλύλιο (Diallyl-phthalate ή DAP) που χρησιμοποιείται σε ηλεκτρικές συνδέσεις και άλλα υλικά υψηλής θερμοκρασίας στρατιωτικών προδιαγραφών. Συνήθως γεμίζεται με γυαλί. Οι εποξικές ρητίνες χρησιμοποιούνται ως συστατικά της μήτρας σε πολλά πλαστικά ενισχυμένα με ίνες (fiber reinforced plastics) όπως τα ενισχυμένα με γυαλί πλαστικά και τα ενισχυμένα με γραφίτη πλαστικά (graphite-reinforced plastics) Τα πολυιμίδια (Polyimides) που χρησιμοποιούνται σε πλακέτες τυπωμένων κυκλωμάτων (printed circuit boards) και σε τμήματα του σώματος των σύγχρονων αεροσκαφών Οι κυανικοί εστέρες ή πολυκυανουρικά (polycyanurates) για ηλεκτρονικές εφαρμογές με απαίτηση διηλεκτρικών ιδιοτήτων και σε σύνθετα υλικά με απαιτήσεις υψηλής υαλώδους θερμοκρασίας Οι μήτρες ή δρομείς μητρών (το μαύρο πλαστικό τμήμα σε ολοκληρωμένα κυκλώματα ή ημιαγωγούς) Ρητίνες πολυεστέρωνΜερικές μέθοδοι χύτευσης θερμοσκληραινόμενων υλικών είναι: Χύτευση με έγχυση (injection molding) (που χρησιμοποιείται για αντικείμενα όπως κιβώτια φιαλών γάλακτος) Χύτευση με εξώθηση (Extrusion molding) (που χρησιμοποιείται στην κατασκευή σωλήνων, κλωστών υφασμάτων και μόνωση ηλεκτρικών καλωδίων) Χύτευση με συμπίεση (Compression molding) (που χρησιμοποιείται στη μορφοποίηση των περισσότερων θερμοσκληραινόμενων πλαστικών) Χύτευση εκ περιστροφής (Spin casting) (που χρησιμοποιείται στην παραγωγή τεχνητών δολωμάτων (fishing lures), μικροσκοπικών εικόνων, αγαλματιδίων, εμβλημάτων καθώς και για την παραγωγή και αντικατάσταση τμημάτων)

Ένα θερμοσκληραινόμενο πλαστικό (thermosetting plastic ή thermoset), είναι ένα πετροχημικό υλικό που σκληραίνει μη αντιστρεπτά. Η σκλήρυνση μπορεί να επέλθει με θέρμανση, γενικά πάνω από 200 °C (392 °F), μέσω χημικής αντίδρασης, ή κατάλληλης ακτινοβόλησης. Τα θερμοσκληραινόμενα υλικά είναι συνήθως υγρά ή ελάσιμα πριν τη σκλήρυνση και είναι σχεδιασμένα να χυτεύονται στην τελική τους μορφή, ή να χρησιμοποιούνται ως κόλλες. Άλλα θερμοσκληραινόμενα υλικά είναι στερεά όπως αυτά των ενώσεων χύτευσης που χρησιμοποιούνται στους ημιαγωγούς και τα ολοκληρωμένα κυκλώματα (IC). Άμα μια θερμοσκληραινόμενη ρητίνη σκληρυνθεί δεν μπορεί να επαναθερμανθεί και να λιώσει σε διαφορετικό σχήμα. Οι θερμοσκληραινόμενες ρητίνες μπορούν να αντιπαρατεθούν με τα θερμοπλαστικά πολυμερή που παράγονται συνήθως σε σβώλους και μορφοποιούνται στο τελικό τους προϊόν με τήξη και πίεση ή με χύτευση με έγχυση (injection molding).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AE

Κιζκαλεσί

Σύμφωνα με τον Στράβωνα το νησί χρησιμοποιήθηκε από τους πειρατές στην αρχαία εποχή. Όμως, το κάστρο χτίστηκε πιθανώς από τον Αλέξιο Α΄ Κομνηνό αυτοκράτορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μετά την Α΄ Σταυροφορία τον 11ο αιώνα. Ξαναχτίστηκε ή επισκευάστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λέοντος Α΄ του Αρμενικού βασιλείου της Κιλικίας το 1199. Το οικοδομικό υλικό φαίνεται να είναι πέτρες από αρχαιότερο κτίριο, μάλλον υπήρχε ένα παλαιότερο κτίριο στη θέση του κάστρου. Κατά τον 14ο αιώνα το Βασίλειο της Κιλικίας ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης και το 1361 ο Πέτρος Α΄ της Κύπρου κατέλαβε το νησί μετά από αίτημα των κατοίκων. Το κάστρο κατελήφθη από τον Ιμπραήμ του Καραμάν το 1448 και από τον Γκεδίκ Αχμέτ πασά για την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1471. Το συνολικό μήκος του προμαχώνα είναι 192 μέτρα , τα νότια και τα δυτικά τείχη είναι κάθετα μεταξύ τους. Η βόρεια και ανατολική πλευρά του περιβάλλεται από ένα καμπύλο προμαχώνα. Η κύρια πύλη βρίσκεται στη βόρεια πλευρά και υπάρχει μια μικρή πύλη και μια στοά στη δυτική πλευρά. Υπάρχουν 8 προμαχώνες ο καθένας με ένα μοναδικό σχήμα. Σύμφωνα με το μύθο του κάστρου, μια μάντισσα ενημερώνει τον βασιλιά ότι η όμορφη κόρη του, θα δηλητηριαστεί από ένα φίδι, και ο βασιλιάς δεν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα. Σοκαρισμένος από τις λέξεις της μάντισσας, ο βασιλιάς προσπαθεί να αλλάξει τη μοίρα με την οικοδόμηση ενός κάστρου σε ένα νησί όπου δεν ζουν φίδια. Όταν το κατασκεύασε, το σημερινό κάστρο, στέλνει την κόρη του για να ζήσει στο κάστρο. Αλλά ένα φίδι κρύβεται σε ένα καλάθι σταφυλιών που αποστέλλονται από την απέναντι ακτή και δηλητηρίασε την πριγκίπισσα . Αυτός ο μύθος δεν είναι μοναδικός για το κάστρο, κι άλλες πόλεις στην Τουρκία μοιράζονται την ίδια ιστορία.

Το Κιζκαλεσί (τουρκικά : Kızkalesi), είναι βυζαντινό κάστρο στην Τουρκία, στον κόλπο της Μερσίνας στην Επαρχία Μερσίνης πάνω σε ένα μικρό, ανώνυμο σήμερα, νησάκι. Το νησάκι από την αρχαιότητα ήταν γνωστό σαν "Γραμβούσσα" και το κάστρο ονομαζόταν από τους Βυζαντινούς "Κάστρο Γραμβούσσας". Απέχει 300 μέτρα από την ακτή, έχει συνολική έκταση 15.000 τετραγωνικά μέτρα και το κάστρο καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του νησιού. Κοντινότερη πόλη στην ακτή είναι η Κιζκαλεσί που απέχει 23 χιλιόμετρα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%B6%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%AF

Δημοκρατικό Λαϊκό Μέτωπο

Μετά τα καλά αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν στις δημοτικές και επαρχιακές εκλογές του 1947, και στις περιφερειακές εκλογές στη Σικελία , τον Aπρίλιο του ίδιου έτους, ο Παλμίρο Τολιάτι και ο Πιέτρο Νένι ζήτησαν από την κάρτα του μετώπου να χτυπήσει τη Χριστιανική Δημοκρατία ενόψει των εκλογών της 18ης απριλίου 1948. Το «Εμπόδιο των Ανθρώπων» (όπως ονομάστηκε η συμμαχία) ωστόσο, έλαβε μόνο το 31% των ψήφων στη Βουλή των Αντιπροσώπων (με 8 137 047 ψήφους) και το 30,76% των ψήφων στη Γερουσία της Δημοκρατίας (6 969 122): συνεπώς, τόσο το PSI και το PCI προτίμησαν να δηλώσουν ότι εκείνη τη σεζόν τελειώνουν και παρουσιάζονται στις πολιτικές εκλογές με τα δικά τους σύμβολα. Το αποτέλεσμα αυτής της καταστροφικής ήττας (η Χριστιανική Δημοκρατία υπερέβη το 48% των ψήφων τόσο στη Βουλή όσο και στη Γερουσία) ήταν η γέννηση των τριών κυβερνήσεων του De Gasperi. Σε τοπικό επίπεδο, η συμμαχία με το PCI-PSI συνέχισε σε μία γεμάτη, μέχρι το 1956, χρονιά κατά την οποία ο Νένι σταμάτησε με τους κομμουνιστές, λόγω της σοβιετικής εισβολής στην Ουγγαρία. Ακόμη και όταν γεννήθηκε η κεντροαριστερά, οι σχέσεις μεταξύ σοσιαλιστών και κομμουνιστών δεν ήταν κακές, και ορισμένες «κόκκινες» διοικήσεις συνέχισαν να εμφανίζονται στην Ιταλία (κυρίως βορειοκεντρικά). Αριστερά (πολιτική) Ψυχρός Πόλεμος

Το Δημοκρατικό Λαϊκό Μέτωπο για την ελευθερία, την ειρήνη, την εργασία, ή, απλά, το Δημοκρατικό λαϊκό Μέτωπο (FDP), ήταν μια πολιτική ομοσπονδία της αριστεράς, που επισήμως ιδρύθηκε στις 28 Δεκεμβρίου του 1947 , και αποτελούνταν από: Το Ιταλικό Κομμουνιστικό κόμμα (PCI), με τον γενικό γραμματέα Παλμίρο Τολιάτι. Το Ιταλικό Σοσιαλιστικό κόμμα (PSI), με τον γενικό γραμματέα Πιέτρο Νένι.τα οποία ενώνονταν με άλλα μικρότερα κόμματα όπως: Θηλυκή Συμμαχία Η Συμμαχία Της Λαϊκής Δημοκρατίας Συστατικά της Γης Το Κίνημα Της Υπαίθρου Χριστιανικό κίνημα για την Ειρήνη του Guido Miglioli Κίνημα της Σοσιαλιστικής Μονάδας του Livio MaitanΔεν συμμετείχαν στους καταλόγους αλλά προτιμούσαν να εμφανίζονται με ανεξάρτητες λίστες, ακόμη και σε αριστερή θέση: Χριστιανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PC) Κόμμα Δράσης Της Σαρδηνίας (PSd")Το σύμβολο του συνασπισμού ήταν το πρόσωπο του Τζουζέπε Γκαριμπάλντι (Giuseppe Garibaldi), του επαναστάτη ήρωα της Ιταλικής Ενοποίησης (Risorgimento), βαμμένο λευκό (σύμβολο του πασιφισμού) μέσα σε ένα πράσινο αστέρι (το οποίο αναφέρεται στην εργασία) μέσα σε κόκκινο περίγραμμα (ένα χαρακτηριστικό σημάδι της αριστεράς, η οποία συμπληρώνει στην σειρά τα τρία χρώματα της ιταλικής σημαίας).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9B%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C_%CE%9C%CE%AD%CF%84%CF%89%CF%80%CE%BF

Αντιοχίδα φυλή

Η Αντιοχίδα, πήρε το όνομά της από τον μυθικό Αντίοχο, γιο του Ηρακλή και της Μήδας, κόρης του Φύλαντα. Η φυλή και η περιοχή των Αντιοχιδών δήμων ήταν μέρος της μεγάλης πόλης-κράτους της αρχαίας Αθήνας, η οποία διοικούταν από εκπροσώπους των 10 φυλών της Αττικής, με βάση τη διαίρεση του Κλεισθένη, οι οποίες ήταν οι εξής: Ἐρεχθηΐς, (ονομάστηκε από τον Ερεχθέα), Αἰγηΐς, (ονομάστηκε από τον Αιγέα), Πανδιονίς, (ονομάστηκε από τον Πανδίονα), Λεοντίς, (ονομάστηκε από τον Λέω, γιο του Ορφέα), Ἀκαμαντίς, (ονομάστηκε από τον Ακάμα, γιο του Θησέα), Οἰνηΐς, (ονομάστηκε από τον Οινέα), Κεκροπίς, (ονομάστηκε από τον Κέκροπα, Ἱπποθοντίς, (ονομάστηκε από τον Ιπποθόωντα), Αἰαντίς, (ονομάστηκε από τον Αίαντα), Ἀντιοχίς, (ονομάστηκε από τον Αντίοχο, γιο του Ηρακλή). Η φυλή Αντιοχίς, με βάση τη διαίρεση του Κλεισθένη, είχε κατανεμηθεί σε διάφορες περιοχές, που καταλάμβαναν οι δήμοι, που ανήκαν σε αυτήν. και έφεραν τις ονομασίες: Αιγιλία ή Αιγίλος, ο δημότης Αιγιλιεύς ή Αιγιλεύς, Αλωπεκή ή Αλωπέκη ή Αλωπεκαί, ο δημότης Αλωπεκεύς, Αμφιτρόπη ή Αμφιτροπή, ο δημότης Αμφιτροπαιεύς ή Αμφιτροπεύς, Ανάφλυστος, ο δημότης Αναφλύστιος, Ατήνη ή Ατηνία, ο δημότης Ατηνεύς ή Ατηνιεύς, Βήσα ή Βήσσα, ο δημότης Βησσαίος, Ειτέα ή Ιταία ή Ιτέα, ο δημότης Ειτεαίος ή Ιτεαίος ή Ιταίος, Εροιάδαι ή Ερωίδαι, ο δημότης Εροιάδης ή Ερωίδης, Θοραί, ο δημότης Θοραιεύς ή Θορεύς, Κολωναί, ο δημότης Κολωνεύς ή Κολωνίδης, Κριώα, ο δημότης Κριωεύς, Παλλήνη, ο δημότης Παλληνεύς. Κοντά στη σημερινή Παλλήνη. Σημαχίδαι ή Σιμαχίδαι, ο δημότης Σημαχίδης ή Σιμαχίδης, Υπάρχουν μερικές ιστορικές ασάφειες σχετικά με την ταύτιση ή τα ονόματα μερικών δήμων αυτής της φυλής, σε σχέση με άλλες: Αιτήνη, ο δημότης Αιτηνεύς. Την αναφέρεται μόνο ο Δανιήλ ο Μάγνης, μάλλον σε σχετική σύγχυση με την Ειτέα, ο οποίος παράλληλα σε άλλη ενότητα αναφέρει ξεχωριστά και την Ατήνη. Εροιάδαι ή Ερωίδαι, ο δημότης Εροιάδης ή Ερωίδης. Αναφέρεται και ως δήμος της Ιπποθοωντίδας φυλής (Εροιάδες Ιπποθοωντίδας) και θεωρείται από τους σύγχρονους ερευνητές, ότι πρόκειται για ομώνυμους δήμους. Κονθύλη, ο δημότης Κονθυλεύς. Αναφέρεται και ως δήμος της Πανδιονίδος φυλής, το οποίο θεωρείται ως το πιθανότερο. Λέκκον, Μελαιναί ή Μέλαινα, ο δημότης Μελαινεύς, Πεντέλη, ο δημότης Πεντέληθεν (προέρχεται από την Πεντέλη), Περρίδαι, ο δημότης Περρίδης, Τιτακίδαι, ο δημότης Τιτακίδης, Η αντιπροσωπευτική ποσόστωση των εκπροσώπων - βουλευτών των δήμων της Αντιοχίδας (στον παρακάτω πίνακα) αποδεικνύει και τη σημαντική συμμετοχή της φυλής αυτής, κατά την πρώτη (508 π.Χ. - 306 π.Χ.) και τη δεύτερη περίοδο (306 π.Χ. - 223 π.Χ.) της διακυβέρνησής της, μέσω της αρχαίας αθηναϊκής Βουλής και της Εκκλησίας του δήμου, ειδικότερα την περίοδο μεταξύ των ετών 343 π.Χ. - 253 π.Χ.. Οι πιο μεγάλοι από τους δήμους της Αντιοχίδας ήταν: Αλωπεκή, Ανάφλυστος, Παλλήνη και Αιγιλία. Το Φάληρον, εκτός από δήμος της Αιαντίδας φυλής, αναφέρεται και ως λιμάνι της Αντιοχίδας φυλής. Από αυτό ξεκίνησαν τα ταξίδια τους ο Θησέας για την μινωϊκή Κρήτη και ο Μενεσθέας (αρχηγός των Αθηναίων στον Τρωικό Πόλεμο) για την Τροία αντίστοιχα.Η Αντιοχίδα φυλή είχε την Επιστασία κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής της Ναυμαχίας των Αργινουσών. Με καταγωγή από τον αρχαίο δήμο της Αλωπεκής, αναφέρονται οι εξής: Σωκράτης και οι γονείς του Σωφρονίσκος και Φαιναρέτη. Αριστείδης, επικεφαλής της Αντιοχίδας φυλής κατά τη Μάχη του Μαραθώνα.Με καταγωγή από τον αρχαίο δήμο της Παλλήνης, αναφέρονται οι εξής: Πάλλας, αδελφός του Αιγέα και θείος του Θησέα, γενάρχης των Παλληνίων, Αμεινίας ο Αθηναίος, ήρωας της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Αρχαία Αθήνα Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839.

Με την ονομασία Αντιοχίς (αρχαία ελληνικά: Ἀντιοχίς) ή Αντιοχίδα φυλή (σύγχρονα ελληνικά) για την φυλή και Αντιοχίδα (γενική: Αντιοχίδος) για την περιοχή και με το όνομα (άρθρο: ο) Αντιοχίδης (αρχαία ελληνικά: Ἀντιοχίδης), ή (άρθρο πληθυντικού: οι) Αντιοχίδες (αρχαία ελληνικά: Ἀντιοχίδαι), για τα μέλη της φυλής και τους κατοίκους της περιοχής αυτής, αναφέρεται μια από τις φυλές της Αρχαίας Ελλάδας και μία από τις 10 φυλές της Αρχαίας Αθήνας, οι οποίοι κατοικούσαν στην ομώνυμη περιοχή της Αντιοχίδας, η οποία περιλάμβανε μια σειρά από δήμους της περιοχής της σύγχρονης Ελλάδας που είναι γνωστή ως Αττική.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AF%CE%B4%CE%B1_%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%AE

Ζώσιμος

Η «Ιστορία Νέα» του Ζώσιμου είναι γραμμένη στα Ελληνικά σε έξι τόμους. Για την περίοδο 238-270 φαίνεται ότι χρησιμοποιεί τα γραπτά του Δέξιππου, για την περίοδο 270-404 του Ευνάπιου και για μετά το 407 του Ολυμπιόδωρου. Η υπερβολική εξάρτησή του από αυτές τις πηγές γίνεται προφανής από την αλλαγή ύφους μεταξύ των τμημάτων που προέρχονται από τον Ευνάπιο και αυτών που προέρχονται από τον Ολυμπιόδωρο, αλλά και από το χρονικό κενό που τις χωρίζει. Για παράδειγμα, στο κείμενο του Ευναπίου είναι απαισιόδοξος, ασαφής και κριτκός προς τον Στιλίχωνα. Αντίθετα, σε αυτό του Ολυμπιοδώρου παραθέτει λεπτομερή στοιχεία και μεταγλωττίσεις από τα Λατινικά και είναι περισσότερο φιλικός προς τον Στιλίχωνα. Το έργο διακόπτεται απότομα στα 410, στο έκτο βιβλίο. Το πρώτο βιβλίο σκιαγραφεί σύντομα την ιστορία της νεαρής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τον Αύγουστο έως τον Διοκλητιανό. Το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο καταπιάνονται λεπτομερώς με την εποχή από την άνοδο του Κωνστάντιου Χλωρού και του Γαλέριου μέχρι το θάνατο του Θεοδοσίου Α΄. Τα τελευταία δυο βιβλία είναι τα πιο πολύτιμα για τους ιστορικούς επιστήμονες και καλύπτουν την περίοδο από το 395 έως το 410 όταν καθαιρέθηκε ο Άτταλος Πρίσκος. Για τη συγκεκριμένη περίοδο είναι ο σημαντικότερος μη εκκλησιαστικός και μη λατίνος ιστορικός του οποίου τα έργα σώζονται. Το έργο γράφτηκε μάλλον στα χρόνια 498-518. Ο Φώτιος χαρακτηρίζει το ύφος του Ζώσιμου συνοπτικό, καθαρό και απλό. Άλλοι ιστορικοί κρίνουν το έργο του μπερδεμένο αλλά χρήσιμο επειδή μας μεταφέρει συγγραφείς των οποίων οι ιστορίες έχουν χαθεί. Σκοπός του Ζώσιμου ήταν να μεταφέρει τα γεγονότα της πτώσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από την άποψη ενός «Εθνικού» (παγανιστή), καθώς ήταν ο μόνος μη Χριστιανός ιστορικός της εποχής που καταγράφει. Έτσι, ενώ ο Πολύβιος διηγείται την άνοδο και το θρίαμβο της Ρώμης, ο Ζώσιμος ασχολείται με την αποσύνθεσή της. Φαίνεται πως ο Ζώσιμος επηρεάστηκε από τον Πολύβιο γιατί, όπως ο τελευταίος, εισήγαγε εδάφια που ασχολούνται με τους Πέρσες, τους αρχαίους Έλληνες και τους Μακεδόνες που είναι κάπως άσχετα με το δικό του αντικείμενο. Η «Ιστορία Νέα» που μελέτησαν οι μεταγενέστεροι του Ζώσιμου Φώτιος και Ευάγριος Σχολαστικός, πιστεύεται πως δεν ήταν μεγαλύτερη από αυτή που έχουμε εμείς σήμερα. Το μόνο που λείπει είναι λιγοστά κομμάτια των αυθεντικών που είτε παράβλεψε ο συγγραφέας λόγω απροσεξίας ή δεν πρόλαβε να τα γράψει λόγω θανάτου. Ο Ζώσιμος ήταν παγανιστής και δεν είναι κατά καμία έννοια φειδωλός για λάθη και εγκλήματα των Χριστιανών αυτοκρατόρων. Ως εκ τούτου, η επιστημονική του αξιοπιστία έχει έντονα προσβληθεί από αρκετούς Χριστιανούς συγγραφείς, αλλά και έχει προασπιστεί κάποιες φορές μόνον επειδή η ιστορία του ασχολείτο με το να δυσφημεί αρκετές από τις ηγετικές προσωπικότητες του Χριστανισμού. Ο Ευάγριος και ο Νικηφόρος είναι αυτοί που αναφέρονται με τον πιο κριτικό τόνο απέναντί του. Στο έργο του Ζώσιμου αναμφίβολα υπάρχουν πολυάριθμα λάθη στην κρίση του και υπέρμετρα παθιασμένες εκφράσεις προσωπικών απόψεων, ιδιαίτερα όσον αφορά τον Μέγα Κωνσταντίνο, που υπερβάλλουν, αν δεν διαστρεβλώνουν την ιστορική αλήθεια. Αυτό δεν σημαίνει, πάντως, ότι το κάνει εσκεμμένα, καθώς είναι λογικό ένας παγανιστής να κατηγορεί τις χριστιανικές θρησκευτικές αλλαγές της αυτοκρατορίας για την πτώση της . Η «Νέα Ιστορία» του Ζώσιμου έχει κυκλοφορήσει σε πάμπολλες εκδόσεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό σε μετάφραση. Το καλύτερο αντίγραφό της βρίσκεται σήμερα στο Βατικανό και παρέμεινε εκτός επιστημονικής πρόσβασης έως τα μέσα του 19ου αιώνα. Στην Ελλάδα, η «Νέα Ιστορία» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θύραθεν (2007). The manuscripts of the Historia Nova Translation of the Historia Nova (published in 1814), book 1, book 2, book 3, book 4, book 5, book 6

Ο Ζώσιμος (έδρασε περ. 490-510) ήταν Βυζαντινός ιστορικός που έζησε στην Κωνσταντινούπολη επί αυτοκράτορα Αναστασίου Α΄ (491-518). Σύμφωνα με τον Πατριάρχη Φώτιο, ήταν Κόμης και συνήγορος (λατ. comes και advocatus) του αυτοκρατορικού θησαυροφυλακίου (αποφισκοσυνήγορος, λατ. advocatus fisci). Είναι συγγραφέας του πολύτιμου και πολύτομου έργου «Ιστορία Νέα».

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%8E%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82

Τελούγκου (λαός)

Η Τελούγκου είναι Κεντρική-Νότια Δραβιδική γλώσσα που ομιλείται κυρίως στις πολιτείες Άντρα Πραντές και Τελανγκάνα στην Ινδία όπου είναι επίσημη γλώσσα. Πρώιμες επιγραφές που χρονολογούνται από 575 μ.Χ. και λογοτεχνικά κείμενα του 11ου αιώνα είναι γραμμένα σε αλφάβητο Τελούγκου προσαρμόστηκε από το αλφάβητο Μπατιπρόλου των πρώιμων επιγραφών. Το Κουτσιπούντι είναι διάσημος κλασικός ινδικός χορός από το Άντρα Πραντές στην Ινδία. Κουτσιπούντι Βιλασίνι Νάτγιαμ Περίνι Σιβαταννταβάμ Όγκου Κάθα Μπούρρα Κάθα Άντρα Νάτγιαμ Κινηματογράφος των Τελούγκου Καλανκάρι - Η τέχνη Καλαμκάρι προφέρεται ως Καλανκάρι (కలంకారి) στο Άντρα Πραντές ΆνδρεςΟυταρίγιαμ ή Πάι Πάντσα (Ανγκαβάστραμ ή πέπλο) Πάντσα (Ντότι) Τζούμπα (Κούρτα, πάνω μέρος) Λούνγκι (φόρεμα)ΓυναίκεςΤσίρα (Σάρι)ΚορίτσιαΛάνγκα Όνι (Μισό σάρι) Παρικίνι (Μακριά φούστα ή φούστα κάτω από τα γόνατα και μια μπλούζα) Ιανουάριος: Μπόγκι, Μάκαρα Σανκράντι, Κανούμα. (Η ακριβής ημερομηνία μπορεί να διαφέρει σύμφωνα με το Ινδουιστικό ημερολόγιο.) Φεβρουάριος/Μάρτιος: Μάχα Σιβαράτρι (Η ακριβής ημερομηνία μπορεί να διαφέρει σύμφωνα με το Ινδουιστικό ημερολόγιο.) Μάρτιος/Απρίλιος: Ουγκάντι ή Πρωτοχρονιά των Τελούγκου (Η ακριβής ημερομηνία μπορεί να διαφέρει σύμφωνα με το Ινδουιστικό ημερολόγιο.) Το Σρι Ράμα Ναβάμι εορτάζεται τον Μάρτιο/Απρίλιο, 9 ημέρες μετά το Ουγκάντι. (Η ακριβής ημερομηνία μπορεί να διαφέρει σύμφωνα με το Ινδουιστικό ημερολόγιο.) Το Μπονάλου γιορτάζεται στο Ασάντα Μασάμ (Ιούλιο/Αύγουστο). (Η ακριβής ημερομηνία μπορεί να διαφέρει σύμφωνα με το Ινδουιστικό ημερολόγιο.) Το Χανουμάν Τζαγιάντι εορτάζεται τον Μάρτιο, Μάιο και Ιούνιο. (Η ακριβής ημερομηνία μπορεί να διαφέρει σύμφωνα με το Ινδουιστικό ημερολόγιο.) Το Βαϊκούνθα Εκαντάσι εορτάζεται τον Ιούνιο και τον Αύγουστο. (Η ακριβής ημερομηνία μπορεί να διαφέρει σύμφωνα με το Ινδουιστικό ημερολόγιο.) Το Βαραλάκσμι Βρατάμα εορτάζεται τον Αύγουστο. (Η ακριβής ημερομηνία μπορεί να διαφέρει σύμφωνα με το Ινδουιστικό ημερολόγιο.) Το Κρίσνα Τζανμαστάμι εορτάζεται τον Αύγουστο. (Η ακριβής ημερομηνία μπορεί να διαφέρει σύμφωνα με το Ινδουιστικό ημερολόγιο.) Το Βιναγιάκα Τσαβίτι εορτάζεται τον Αύγουστο. (Η ακριβής ημερομηνία μπορεί να διαφέρει σύμφωνα με το Ινδουιστικό ημερολόγιο.) Το Μπαθουκάμα εορτάζεται για εννέα ημέρες κατά τη διάρκεια του Ντούργκα Ναβράτρι. Το Ντασάρα εορτάζεται τον Σεπτέμβριο/Οκτώβριο. (Η ακριβής ημερομηνία μπορεί να διαφέρει σύμφωνα με το Ινδουιστικό ημερολόγιο.) Το Άτλα Τάντε εορτάζεται την 3η ημέρα στο φωτεινό ήμισυ του μήνα Ασβιγιούτζα (πέφτει το Σεπτέμβριο/Οκτώβριο του στο Γρηγοριανό ημερολόγιο). Ωστόσο, η ακριβής ημερομηνία μπορεί να διαφέρει ανάλογα με το Ινδουιστικό ημερολόγιο. Η ημερομηνία του Ντιπαβάλι μπορεί να διαφέρει σύμφωνα με το Ινδουιστικό ημερολόγιο.) Το Ναγκούλα Τσαβίτι εορτάζεται τον Οκτώβριο/Νοέμβριο. (Η ακριβής ημερομηνία μπορεί να διαφέρει σύμφωνα με το Ινδουιστικό ημερολόγιο.) Το Ραμαζάνι, το Μπακρίντ και Μοχαράμ, η Ημέρα Βεσάκ και τα Χριστούγεννα εορτάζονται από τις θρησκευτικές μειονότητες. Η Τελούγκου είναι η τρίτη πιο ομιλούμενη γλώσσα μετά τα Χίντι και τα Βεγγαλικά στην Ινδία. Το Άντρα Πραντές και η Τελανγκάνα είναι οι πολιτείες όπου κατοικούν οι περισσότεροι Τελούγκου. Η γλώσσα Τελούγκου είναι η πιο ομιλούμενη γλώσσα στη Νότια Ινδία, με πάνω από 71 εκατομμύρια ομιλητές στην Άντρα Πραντές και Τελανγκάνα. Αυτό ακολουθείται από 3.7 εκατ. άτομα στη Καρνάτακα και 3.5 εκατ. άτομα στο Ταμίλ Ναντού καθιστώντας την ως τη δεύτερη μεγαλύτερη γλωσσική ομάδα σε αυτά τα γειτονικά κράτη.Στη Καρνάτακα οι Τελούγκου βρίσκονται κυρίως στις παραμεθόριες περιοχές, με την πλειοψηφία τους να βρίσκονται στη πόλη Μπανγκαλόρ. Στο Ταμίλ Ναντού, οι Τελούγκου που μετανάστευσαν κατά τη διάρκεια της περιόδου Βιτζαγιαναγκάρα έχει εξαπλωθεί κυρίως στις Δυτικές και βόρειες επαρχίες, με την υψηλότερη συγκέντρωση στην επαρχία Κοϊμπατόρε. Στην Μαχαράστρα οι Τελούγκου αριθμούν πάνω από 1 εκατ. άτομα, ακολουθούμενο από τα 0.7 εκατ. άτομα στην Οντίσα. Άλλες χώρες με σημαντικό πληθυσμό περιλαμβάνουν την Δυτική Βεγγάλη και το Τσατίσγκαρ με 200.000 και 150.000 άτομα αντίστοιχα. Οι Υπερπόντιοι Τελούγκου αριθμούν πάνω από 800.000 άτομα στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την υψηλότερη συγκέντρωση στο Κεντρικό Νιου Τζέρσεϊ (Μικρό Άντρα). Δυναστεία Καταβίγια Δυναστεία Σαταβαχάνα Κρισναντεβαράγια Κατάλογος ανθρώπων από την Τελανγκάνα Κατάλογος ανθρώπων από το Άντρα Πραντές Ανάπτυξη των Τελούγκου Κουζίνα των Τελούγκου Χαϊντεραμπάντ Μεταφράσεις Τελούγκου φαντασίας και άρθρα

Οι Τελούγκου ή Τελούγκου Πρατζάλου είναι οι άνθρωποι που μιλούν τα Τελούγκου ως πρώτη γλώσσα. Η πλειοψηφία των Τελούγκου διαμένουν στις Ινδικές πολιτείες Άντρα Πραντές, Τελανγκάνα, και στο Γιανάμ της Ενωσιακής Επικράτειας του Ποντισέρι. Υπάρχει σημαντικός πληθυσμός Τελούγκου στις πολιτείες Ταμίλ Ναντού, Καρνάτακα, Μαχαράστρα, Οντίσα, Τσατίσγκαρ και τα Νησιά Ανταμάν και Νικομπάρ. Η γλώσσα Τελούγκου είναι η τρίτη πιο ομιλούμενη γλώσσα στην Ινδία και η τέταρτη στην Ινδική υποήπειρο, μετά τα Χίντι, τα Βεγγαλικά και τα Παντζάμπι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85_(%CE%BB%CE%B1%CF%8C%CF%82)

Ντοροθία Ντιξ

Γεννημένη στην πόλη Χάμπντεν του Μέιν, μεγάλωσε στην πόλη Γούστερ της Μασαχουσέτης μεταξύ των συγγενών των γονιών της. Ήταν το πρώτο εκ τριών παιδιών γεννημένων από τον Τζόζεφ Ντιξ και τη Μαίρη Μπίγκελοου, που είχαν βαθιές προγονικές ρίζες στην Αποικία του Κόλπου της Μασαχουσέτης (Μασαχουσέτη Bay Colony) . Η μητέρα της υπέφερε από κακή υγεία, επομένως δεν μπόρεσε να παρέχει συνεπή υποστήριξη σε όλα τα παιδιά της. Ο πατέρας της ήταν πλανόδιος πωλητής βιβλίων και Μεθοδιστής ιεροκήρυκας. Σε ηλικία δώδεκα ετών, αυτή και οι δύο αδελφοί της στάλθηκαν στην πλούσια γιαγιά τους, την Ντοροθία Λίντι (σύζυγο του Δρ. Ελάιζα Ντιξ) στη Βοστώνη για να γλιτώσουν από τους αλκοολικούς γονείς τους και τον κακοποιητικό πατέρα τους. Άρχισε να διδάσκει σε ένα σχολείο θηλέων στο Γούστερ της Μασαχουσέτης σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και είχε αναπτύξει το δικό της πρόγραμμα σπουδών για την τάξη της, στο οποίο έδινε έμφαση στην ηθική ζωή και τις φυσικές επιστήμες. Περίπου το 1821, η Ντιξ άνοιξε ένα σχολείο στη Βοστώνη, το οποίο προτιμούσαν οι εύπορες οικογένειες. Λίγο αργότερα άρχισε επίσης να διδάσκει σε φτωχά και παραμελημένα παιδιά έξω από τον αχυρώνα του σπιτιού της γιαγιάς της, αλλά υπέφερε από κακή υγεία. Έχει υπονοηθεί ότι η Ντοροθία υπέφερε από μείζονα καταθλιπτικά επεισόδια, τα οποία συνέβαλαν στην κακή υγεία της. Από το 1824 έως το 1830, έγραψε κυρίως λατρευτικά βιβλία και ιστορίες για παιδιά. Η Συνομιλία [της] για τα Κοινά Πράγματα (1824) έφτασε στην εξηκοστή έκδοσή της το 1869. Επιπλέον, το βιβλίο της Συνομιλία για τα Κοινά Πράγματα, επανεκτυπώθηκε 60 φορές και γράφτηκε στο ύφος μιας συνομιλίας μεταξύ μητέρας και κόρης. Το βιβλίο της Η Γιρλάντα της Χλωρίδας (The Garland of Flora) (1829) ήταν, μαζί με το Λεξικό της Χλωρίδας της Ελίζαμπεθ Γουίρτ, ένα από τα δύο πρώτα λεξικά λουλουδιών που δημοσιεύθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Άλλα βιβλία της Ντιξ περιλαμβάνουν τα Ιδιωτικές Στιγμές (Private Hours), 'Αλις και Ρουθ (Alice and Ruth) και Η Πειθαρχία της Φυλακής (Prison Discipline). Αφού η υγεία της Ντιξ την ανάγκασε να εγκαταλείψει το σχολείο της, άρχισε να εργάζεται ως γκουβερνάντα στο Μπίκον Χιλ για την οικογένεια του Γουίλιαμ Έλερι Τσάνινγκ (William Ellery Channing), ενός κορυφαίου Ουνιταριανού διανοούμενου. Ενώ εργαζόταν με την οικογένειά του, η Ντιξ ταξίδεψε στον Άγιο Κροάκ, όπου πρώτα γνώρισε τη δουλεία από πρώτο χέρι, αν και η εμπειρία της δεν την προδιάθεσε θετικά προς το κίνημα κατά της δουλείας. Το 1831, ίδρυσε ένα πρότυπο σχολείο θηλέων στη Βοστώνη, το οποίο λειτουργούσε μέχρι το 1836, όταν υπέστη νευρικό κλονισμό. Η Dix ενθαρρύνθηκε να κάνει ένα ταξίδι στην Ευρώπη για να βελτιώσει την υγεία της. Ενώ ήταν εκεί συνάντησε Βρετανούς κοινωνικούς μεταρρυθμιστές που την ενέπνευσαν. Σε αυτούς τους μεταρρυθμιστές περιλαμβάνονται η Ελίζαμπεθ Φράι (Elizabeth Fry), ο Σάμιουελ Τιουκ (Samuel Tuke) και ο Γουίλιαμ Ράθμποουν (William Rathbone) με τους οποίους έζησε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της στην Ευρώπη. Με την ελπίδα μιας θεραπείας, το 1836 ταξίδεψε στην Αγγλία, όπου γνώρισε την οικογένεια Ράθμποουν. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της στην Ευρώπη και της παραμονής της με την οικογένεια Ράθμποουν, η γιαγιά της Ντοροθία πέθανε και της άφησε ένα «μεγάλο κτήμα, μαζί με τα δικαιώματα» που της επέτρεψε να ζήσει άνετα για το υπόλοιπο της ζωής της. Ήταν επίσης κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού που συνάντησε ένα ίδρυμα στην Τουρκία, το οποίο χρησιμοποιούσε ως πρότυπο ίδρυμα, παρόλο που οι συνθήκες του ήταν ακριβώς όπως και σε άλλες εγκαταστάσεις. Την προσκάλεσαν για επίσκεψη στο Γκρίνμπανκ, το προγονικό τους αρχοντικό στο Λίβερπουλ . Οι Ράθμποουνς ήταν Κουάκερς (Quakers) και εξέχοντες κοινωνικοί μεταρρυθμιστές. Στο Γκρίνμπαν, η Ντιξ γνώρισε τον δικό τους κύκλο ανδρών και γυναικών που πίστευαν ότι η κυβέρνηση πρέπει να διαδραματίσει άμεσο και ενεργό ρόλο στην κοινωνική πρόνοια. Εισήχθη επίσης στο μεταρρυθμιστικό κίνημα για τη φροντίδα των ψυχικά ασθενών στη Μεγάλη Βρετανία, γνωστή ως μεταρρύθμιση της παραφροσύνης. Τα μέλη του έκαναν διεξοδικές έρευνες για τα φρενοκομεία και τα άσυλα, δημοσιεύοντας τις μελέτες τους σε εκθέσεις στη Βουλή των Κοινοτήτων . Οι μεταρρυθμιστικές κινήσεις για τη θεραπεία των ψυχικά ασθενών συσχετίστηκαν αυτήν την περίοδο με άλλους προοδευτικές σκοπούς: τον καταργητισμό, την ιδιοσυγκρασία και τις μεταρρυθμίσεις ψηφοφόρων. Αφού επέστρεψε στην Αμερική, το 1840-41 η Ντιξ πραγματοποίησε έρευνα σε όλη την πολιτεία για τη φροντίδα των ψυχικά ασθενών φτωχών στη Μασαχουσέτη. Το ενδιαφέρον της Ντοροθία για βοήθεια στους ψυχικά ασθενείς της κοινωνίας ξεκίνησε ενώ δίδασκε μαθήματα σε γυναίκες φυλακισμένες στο Ανατολικό Κέιμπριτζ. Είδε πώς αυτά τα άτομα ήταν φυλακισμένα και των οποίων οι ιατρικές ανάγκες δεν ικανοποιούνταν, καθώς μόνο ιδιωτικά νοσοκομεία θα είχαν τέτοιες παροχές. Ήταν κατά τη διάρκεια εργασίας της στη φυλακή του Ανατολικού Κέιμπριτζ, που επισκέφτηκε το υπόγειο όπου συνάντησε τέσσερα ψυχικά ασθενή άτομα, των οποίων τα κελιά ήταν «σκοτεινά και γυμνά και ο αέρας ήταν στάσιμος και αποκρουστικός». Είδε επίσης πώς τα άτομα αυτά χαρακτηρίστηκαν ως «φτωχοί τρελοί» και φυλακίστηκαν μαζί με βίαια διαταραγμένους εγκληματίες και έλαβαν μεταχείριση που ήταν απάνθρωπη. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι πόλεις συνήψαν συμβόλαια με ντόπιους για να φροντίσουν άτομα με ψυχικές ασθένειες που δεν μπορούσαν να φροντίσουν τον εαυτό τους και δεν είχαν οικογένεια / φίλους για να το κάνουν. Χωρίς επίβλεψη και με ανεπαρκή χρηματοδότηση, αυτό το σύστημα είχε ως αποτέλεσμα την εκτεταμένη κατάχρηση και κακοποίηση. Η Ντιξ δημοσίευσε τα αποτελέσματα σε μια φλογερή έκθεση, ένα Μνημείο, στα κρατικά νομοθετικά όργανα. "Πρόκειται, κύριοι, να επιστήσω συντόμως την προσοχή σας στη σημερινή κατάσταση των Παραφρόνων Ατόμων που βρίσκονται μέσα σε αυτήν την Κοινοπολιτεία, σε κλουβιά, καμπίνες, μαντριά! Αλυσοδεμένα, γυμνά, ξυλοκοπημένα με ράβδους και μαστιγωμένα μέχρι να μάθουν να υπακούν. " Η πίεση που άσκησε οδήγησε σε νομοσχέδιο για την επέκταση του ψυχιατρικού νοσοκομείου της πολιτείας στο Γούστερ. Κατά τη διάρκεια του 1844, η Ντιξ επισκέφθηκε όλες τις κομητείες, τις φυλακές και τα άσυλα απόρων στο Νιου Τζέρσεϋ σε μια παρόμοια έρευνα. Ετοίμασε μια έκθεση για το Νομοθετικό Σώμα του Νιου Τζέρσεϋ, δίνοντας μια λεπτομερή περιγραφή των παρατηρήσεών της και των γεγονότων. Η Ντιξ κάλεσε επειγόντως το νομοθετικό σώμα να ενεργήσει και να διαθέσει τα κατάλληλα κεφάλαια για την ανοικοδόμηση μιας εγκατάστασης για τη φροντίδα και τη θεραπεία των ψυχικά ασθενών. Αναφέρθηκε σε αρκετές περιπτώσεις για να τονίσει τη σημασία ανάληψης πολιτειακής ευθύνης για αυτήν την κατηγορία αναξιοπαθούντων. Η έκκληση της Ντιξ ήταν να προσφερθεί ηθική μεταχείριση των ψυχικά ασθενών, η οποία συνίστατο σε τρεις αξίες: σεμνότητα, αγνότητα και ευαισθησία. Έφερε ως παράδειγμα έναν άνδρα που παλαιότερα έχαιρε σεβασμού ως νομοθέτης και νομικός, ο οποίος, υποφέροντας από ψυχική κατάπτωση, οδηγήθηκε σε δύσκολες εποχές στα γηρατειά. Η Ντιξ τον ανακάλυψε ξαπλωμένο σε ένα μικρό κρεβάτι σε ένα υπόγειο δωμάτιο του άσυλου απόρων της κομητείας, γυμνό από τις απαραίτητες ανέσεις. Έγραψε: "Αυτός ο αδύναμος και καταθλιπτικός γέρος, ένας φτωχός, αβοήθητος, μοναχικός, αλλά και με επίγνωση των περιστάσεων, και χωρίς να έχει πλέον λησμονήσει πλήρως το παρελθόν - αυτός ο αδύναμος γέρος, ποιος ήταν αυτός;" Πολλά μέλη του νομοθετικού σώματος γνώριζαν τον φτωχό νομικό της. Ο Τζόζεφ Σ. Ντοντ παρουσίασε την έκθεσή της στη Γερουσία στις 23 Ιανουαρίου 1845. Το ψήφισμα του Ντοντ για έγκριση ασύλου πέρασε την επόμενη μέρα. Η πρώτη επιτροπή υπέβαλε την έκθεσή τους στις 25 Φεβρουαρίου, κάνοντας έκκληση στο νομοθετικό σώμα του Νιου Τζέρσεϋ να ενεργήσει αμέσως. Μερικοί πολιτικοί αντιτάχθηκαν κρυφά σε αυτό λόγω των φόρων που απαιτούνταν για να την υποστήριξή του. Η Ντιξ συνέχισε να ασκεί πίεση για εγκαταστάσεις, γράφοντας επιστολές και άρθρα για να συγκεντρώσει υποστήριξη. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, συναντήθηκε με νομοθέτες και πραγματοποίησε ομαδικές συναντήσεις το βράδυ στο σπίτι. Η πράξη εξουσιοδότησης λήφθηκε στις 14 Μαρτίου 1845 και διαβάστηκε για τελευταία φορά. Στις 25 Μαρτίου 1845, το νομοσχέδιο ψηφίστηκε για τη δημιουργία κρατικής εγκατάστασης. Η Ντιξ ταξίδεψε από το Νιού Χάμσαϊρ στη Λουιζιάνα, καταγράφοντας την κατάσταση των φτωχών ψυχικά ασθενών, γράφοντας εκθέσεις προς κρατικά νομοθετικά σώματα, και συνεργαζόμενη με επιτροπές για τη σύνταξη της απαιτούμενης νομοθεσίας και των λογαριασμών πιστώσεων που απαιτούνται. Το 1846, η Ντιξ ταξίδεψε στο Ιλινόις για να μελετήσει τις ψυχικές ασθένειες. Κατά την παραμονή της εκεί, αρρώστησε και πέρασε το χειμώνα στο Σπρίνγκφιλντ αναρρώντας. Υπέβαλε έκθεση στη νομοθετική σύνοδο του Ιανουαρίου 1847, η οποία υιοθέτησε νομοθεσία για την ίδρυση του πρώτου κρατικού ψυχιατρικού νοσοκομείου του Ιλλινόις. Το 1848, η Ντιξ επισκέφθηκε τη Βόρεια Καρολίνα, όπου και πάλι ζήτησε μεταρρύθμιση στη φροντίδα των ψυχικά ασθενών. Η πρώτη της προσπάθεια για μεταρρύθμιση στη Βόρεια Καρολίνα απορρίφθηκε. Ωστόσο, αφού η σύζυγος ενός μέλους του διοικητικού συμβουλίου ζήτησε, ως τελευταία της επιθυμία, να επανεξεταστεί το αίτημα της Ντιξ, εγκρίθηκε το νομοσχέδιο για μεταρρύθμιση. Το 1849, όταν ιδρύθηκε η Κρατική Ιατρική Εταιρεία (Βόρειας Καρολίνας), η νομοθεσία ενέκρινε την κατασκευή ενός ιδρύματος στην πρωτεύουσα, το Ράλεϊ , για τη φροντίδα ασθενών με ψυχικές ασθένειες. Το Άσυλο Ντιξ Χιλ (Dix Hill Asylum), που ονομάστηκε προς τιμήν του πατέρα της Ντοροθία Ντιξ, άνοιξε τελικά το 1856. Εκατό χρόνια αργότερα, το Άσυλο Ντιξ Χιλ μετονομάστηκε σε νοσοκομείο Ντοροθία Ντιξ, προς τιμήν της κληρονομιάς της. Ένα δεύτερο κρατικό νοσοκομείο για τους ψυχικά ασθενείς εγκρίθηκε το 1875, το κρατικό νοσοκομείο Μπράτον (Broughton) στο Μόργκαντον, της Βόρειας Καρολίνας . Και τελικά, το Νοσοκομείο Γκόλντσμπορο (Goldsboro) για μαύρους φρενοβλαβείς χτίστηκε επίσης στο ανατολικό τμήμα της πολιτείας. Η Ντιξ είχε μια προκατειλημμένη άποψη ότι η ψυχική ασθένεια σχετίζεται με τις συνθήκες των λευκών μορφωμένων, όχι των μειονοτήτων (Dix, 1847). Ήταν καθοριστικής σημασίας για την ίδρυση του πρώτου δημόσιου ψυχιατρικού νοσοκομείου στην Πενσυλβάνια, το Κρατικό Νοσοκομείο του Χάρισμπουργκ. Το 1853, ίδρυσε τη βιβλιοθήκη και την αίθουσα ανάγνωσής της. Το αποκορύφωμα της δουλειάς της στην Ουάσινγκτον ήταν το νομοσχέδιο προς όφελος των άπορων φρενοβλαβών, νομοθεσία για την παραχώρηση 12,225,000 στρεμμάτων (49.473 τετ.χλμ.) ομοσπονδιακής γης 10,000,000 στρεμμάτων (40.000 τετ.χλμ.) για χρήση προς όφελος των ψυχικά ασθενών και το υπόλοιπο για τους «τυφλούς, κωφούς και μουγκούς». Τα έσοδα από την πώληση θα διανεμηθούν στις πολιτείες για τη δημιουργία και τη διατήρηση ασύλων. Το νομοσχέδιο της Ντιξ για τη γη πέρασε και από τα δύο συμβούλια του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά το 1854, ο πρόεδρος Φράνκλιν Πιρς άσκησε βέτο, υποστηρίζοντας ότι η κοινωνική πρόνοια ήταν ευθύνη των πολιτειών. Πληγωμένη από την ήττα του νομοσχεδίου της για τη γη, το 1854 και το 1855 η Ντιξ ταξίδεψε στην Αγγλία και την Ευρώπη. Επανασυνδέθηκε με την οικογένεια Ράθμποουν και, ενθαρρυνόμενη από Βρετανούς πολιτικούς που ήθελαν να αυξήσουν την επιρροή του Γουάιτχολ στη Σκωτία, διεξήγαγε έρευνες για τα φρενοκομεία της Σκωτίας. Αυτό το έργο είχε ως αποτέλεσμα το σχηματισμό της Σκωτσέζικης Επιτροπής Παραφροσύνης για την επίβλεψη των μεταρρυθμίσεων. Η Ντιξ επισκέφθηκε τη βρετανική αποικία της Νέας Σκωτίας το 1853 για να μελετήσει τη φροντίδα των ψυχικά ασθενών. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της, ταξίδεψε στη νήσο Σαμπλ για να ερευνήσει αναφορές για εγκατάλειψη ψυχικά ασθενών εκεί. Οι αναφορές αυτές ήταν σε μεγάλο βαθμό αβάσιμες. Ενώ βρισκόταν στη νήσο Σαμπλ, η Ντιξ βοήθησε στη διάσωση ενός ναυαγίου. Με την επιστροφή της στη Βοστώνη, ηγήθηκε μιας επιτυχημένης εκστρατείας για την αποστολή αναβαθμισμένου εξοπλισμού διάσωσης στο νησί. Μια μέρα μετά την άφιξη των προμηθειών, ένα πλοίο ναυάγησε στο νησί. Ευτυχώς, χάρη στη δουλειά της Ντιξ, σώθηκαν 180 άτομα. Το 1854, η Ντιξ διερεύνησε τις συνθήκες των ψυχιατρικών νοσοκομείων στη Σκωτία και βρήκε ότι ήταν σε παρόμοια κακή κατάσταση. Το 1857, μετά από χρόνια εργασίας και αντιπολίτευσης, νόμοι μεταρρύθμισης τελικά ψηφίστηκαν. Η Ντιξ ανέλαβε ένα παρόμοιο έργο στις Αγγλονορμανδικές Νήσους (Channel Islands), διαχειριζόμενη τελικά την οικοδόμηση ενός ασύλου μετά από δεκατρία χρόνια αναταραχής. Επεκτείνοντας τη δουλειά της σε όλη την Ευρώπη, η Ντιξ συνέχισε στη Ρώμη. Συναντώντας για άλλη μια φορά ερείπωση και κακομεταχείριση, η ΝΤιξ ζήτησε ακρόαση με τον Πάπα Πίους IX . Ο Πάπας ήταν δεκτικός στα ευρήματα της Ντιξ και επισκέφθηκε ο ίδιος τα άσυλα, σοκαρισμένος με τις συνθήκες που επικρατούσαν σε αυτά. Ευχαρίστησε τη Ντιξ για τη δουλειά της, λέγοντας σε μια δεύτερη ακρόαση μαζί της ότι "μια γυναίκα πιστή στον Προτεσταντισμό, διέσχισε τις θάλασσες για να στρέψει την προσοχή του σε αυτά τα μέλη του ποιμνίου του που υφίστανται ανελέητη κακομεταχείριση." Κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, η Ντιξ, στις 10 Ιουνίου 1861, διορίστηκε Επιθεωρήτρια Νοσοκόμων Στρατού από τον Στρατό της Ένωσης, υπερισχύοντας της Δρ Ελίζαμπεθ Μπλάκγουελ . Η Ντιξ έθεσε κατευθυντήριες γραμμές για το υποψήφιο νοσηλευτικό προσωπικό. Οι εθελόντριες έπρεπε να είναι ηλικίας 35 έως 50 ετών και με λιτή εμφάνιση. Υποχρέωσή τους ήταν να φορούν μαύρα ή καφέ φορέματα, χωρίς κοσμήματα ή καλλυντικά. Η Ντιξ ήθελε να αποφύγει την αποστολή ευάλωτων, ελκυστικών νεαρών γυναικών στα νοσοκομεία, όπου φοβόταν ότι θα έπεφταν θύματα εκμετάλλευσης από τους άνδρες (γιατρούς και ασθενείς). Η Ντιξ συχνά απέλυε εθελόντριες νοσοκόμες που δεν είχε εκπαιδεύσει ή προσλάβει προσωπικά (κερδίζοντας την οργή ομάδων υποστήριξης όπως η Υγειονομική Επιτροπή Αμερικής ). Σε κόντρα με τους γιατρούς του Στρατού, η Ντιξ διαπληκτίστηκε μαζί τους για τον έλεγχο των ιατρικών εγκαταστάσεων και την πρόσληψη και απόλυση νοσοκόμων. Πολλοί γιατροί και χειρουργοί δεν ήθελαν γυναίκες νοσοκόμες στα νοσοκομεία τους. Για να λύσει το αδιέξοδο, το Πολεμικό Τμήμα εισήγαγε τον Αρ. 351 τον Οκτώβριο του 1863. Εκχώρησε τόσο στον Γενικό Χειρουργό ( Joseph K. Barnes ) όσο και στην Επιθεωρήτρια Νοσοκόμων Στρατού (Ντιξ) τη δικαιοδοσία να διορίζουν γυναίκες νοσοκόμες. Ωστόσο, έδωσε στους γιατρούς τη δύναμη να διορίζουν υπαλλήλους και εθελοντές σε νοσοκομεία. Αυτό απάλλαξε την Ντιξ από την άμεση επιχειρησιακή ευθύνη. Ως επιθεωρήτρια, η Ντιξ εφάρμοσε το πρόγραμμα νοσηλευτικής του ομοσπονδιακού στρατού, στο οποίο πάνω από 3.000 γυναίκες θα υπηρετούσαν τελικά. Εν τω μεταξύ, η επιρροή της επισκιάστηκε από άλλες εξέχουσες γυναίκες, όπως η Δρ Μαίρη Έντουαρντς Γουόκερ και η Κλάρα Μπάρτον. Παραιτήθηκε τον Αύγουστο του 1865 και αργότερα θεώρησε αυτό το «επεισόδιο» στην καριέρα της ως αποτυχία. Αν και εκατοντάδες καθολικές μοναχές υπηρέτησαν επιτυχώς ως νοσοκόμες, η Ντιξ δεν τις εμπιστευόταν. Ο αντι-καθολικισμός της υπονόμευσε την ικανότητά της να συνεργάζεται με καθολικές νοσοκόμες, λαϊκές ή θρησκευόμενες. Αλλά η δίκαιη φροντίδα της για τραυματίες τόσο της Ένωσης όσο και της Συνομοσπονδίας , διασφάλισε τη μνήμη της στο Νότο . Οι νοσοκόμες της παρείχαν συχνά τη μόνη διαθέσιμη στο πεδίο της μάχης φροντίδα στους τραυματίες της Συνομοσπονδίας. Η Τζορτζιάννα Γούλσεϊ, νοσοκόμα της Dix, είπε: «Ο χειρουργός που ήταν υπεύθυνος για το στρατόπεδό μας… φρόντιζε όλες τις πληγές τους, οι οποίες ήταν συχνά σε σοκαριστική κατάσταση, ιδίως μεταξύ των ανταρτών. Κάθε βράδυ και πρωί ήταν ντυμένοι. " Μια άλλη νοσοκόμα της Ντιξ, η Τζούλια Σούζαν Γουίλοκ, είπε: «Πολλοί από αυτούς ήταν επαναστάτες. Δεν μπορούσα να τους προσπεράσω αδιαφορώντας. Αν και εχθροί, ήταν αβοήθητοι άνθρωποι που υπέφεραν. " Όταν οι Συνομοσπονδικές δυνάμεις υποχώρησαν από το Γκέτισμπεργκ (Gettysburg), άφησαν πίσω τους 5.000 τραυματισμένους στρατιώτες. Αυτοί περιθάλφθηκαν από ένα μεγάλο μέρος του νοσηλευτικού προσωπικού της Ντιξ. Η νοσοκόμα της Ένωσης Κορνέλια Χάνκοκ έγραψε για την εμπειρία: «Δεν υπάρχουν λέξεις στην αγγλική γλώσσα για να εκφράσω τα δεινά μάρτυρας των οποίων έγινα σήμερα. . . " Έχαιρε εκτίμησης για το έργο της καθ 'όλη τη διάρκεια του πολέμου λόγω της αφοσίωσής της. Αυτό προήλθε από το γεγονός ότι παραμέρισε την προηγούμενη δουλειά της για να επικεντρωθεί πλήρως στον πόλεμο που μαινόταν. Με το τέλος του πολέμου η προσφορά της αναγνωρίστηκε επίσημα. Της απονεμήθηκαν δύο εθνικές σημαίες, με αυτές τις σημαίες να είναι για «τη Φροντίδα, τη Βοήθεια και την Ανακούφιση των Άρρωστων και τραυματισμένων Στρατιωτών των Ηνωμένων Πολιτειών στο Πεδίο Μάχης, σε Στρατόπεδα και Νοσοκομεία κατά τη διάρκεια του πρόσφατου πολέμου». Η Ντιξ ίδρυσε τελικά τριάντα δύο νοσοκομεία και άσκησε επιρροή για τη δημιουργία δύο άλλων στην Ιαπωνία. Στο τέλος του πολέμου, η Ντιξ βοήθησε να συγκεντρωθούν κονδύλια για το εθνικό μνημείο νεκρών στρατιωτών στη στρατιωτική εγκατάσταση Fortress Monroe . Μετά τον πόλεμο, συνέχισε τη σταυροφορία της για να βελτιώσει τη φροντίδα των κρατουμένων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες και των ψυχικά ασθενών. Το πρώτο της βήμα ήταν να επανεξετάσει τα άσυλα και τις φυλακές στο Νότο για να αξιολογήσει τη ζημιά που προκάλεσε ο πόλεμος στις εγκαταστάσεις τους. Εκτός από την επιδίωξη μεταρρυθμίσεων στις φυλακές μετά τον εμφύλιο πόλεμο, εργάστηκε επίσης για τη βελτίωση των υπηρεσιών διάσωσης στη Νέα Σκωτία, ιδρύοντας ένα μνημείο πολέμου στην υδάτινη περιοχή Χάμπτον Ρόουντς της Βιρτζίνια και ένα συντριβάνι για διψασμένα άλογα στην Πλατεία της Βοστώνης. Το 1881, η Ντιξ μετακόμισε στο Δημόσιο Νοσοκομείο του Νιου Τζέρσι, που ήταν γνωστό στο παρελθόν ως Δημόσιο Νοσοκομείο Trenton, το οποίο έχτισε χρόνια πριν. Η κρατική νομοθεσία είχε ορίσει μια σουίτα για ιδιωτική χρήση της Ντιξ όσο ζούσε. Παρά την κλονισμένη της υγεία, συνέχισε την αλληλογραφία με άτομα από την Αγγλία, την Ιαπωνία και αλλού. Η Ντιξ πέθανε στις 17 Ιουλίου 1887. Τάφηκε στο νεκροταφείο Mount Auburn στο Κέμπριτζ (Cambridge) της Μασαχουσέτης . Η Ντιξ εξελέγη «Ισόβια Πρόεδρος» της Ένωσης Νοσηλευτών Στρατού (μια κοινωνική λέσχη για νοσηλευτικό προσωπικό που εθελοντικά συμμετείχε στον εμφύλιο πόλεμο), αλλά δεν είχε καμία σχεδόν σχέση με την οργάνωση. Αντιτάχθηκε στις προσπάθειές της να πάρει στρατιωτικές συντάξεις για τα μέλη της. Τον Δεκέμβριο του 1866 της απονεμήθηκαν δύο εθνικές σημαίες για την υπηρεσία της κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Αυτό το βραβείο απονεμήθηκε για "τη Φροντίδα, τη Βοήθεια και την Ανακούφιση των Άρρωστων και τραυματισμένων Στρατιωτών των Ηνωμένων Πολιτειών στο πεδίο μάχης, σε Καταυλισμούς και Νοσοκομεία κατά τη διάρκεια του πρόσφατου Πολέμου." Το 1979 εντάχθηκε στo Εθνικό Πάνθεον Γυναικών . Το 1983 η Ταχυδρομική Υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών τίμησε τη δια βίου φιλανθρωπία και προσφορά της, εκδίδοντας γραμματόσημο σειράς Dorothea Dix Great American . Το 1999 μια σειρά από έξι ψηλά μαρμάρινα πάνελ με χάλκινη προτομή στο καθένα προστέθηκε στη Μασαχουσέτη . Οι προτομές είναι των Dix, Florence Luscomb, Mary Kenney O'Sullivan, Josephine St. Pierre Ruffin, Sarah Parker Remond και Lucy Stone . Επίσης, δύο αποσπάσματα από καθεμία από αυτές τις γυναίκες (συμπεριλαμβανομένης της Ντιξ) είναι χαραγμένα στο δικό τους μαρμάρινο πάνελ και ο τοίχος πίσω από όλα τα πάνελ έχει ταπετσαρία φτιαγμένη από έξι κυβερνητικά έγγραφα που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά , με κάθε έγγραφο να σχετίζεται με τον αγώνα μίας ή περισσότερων από τις γυναίκες. Ένα πλοίο μεταφοράς των Ηνωμένων Πολιτειών που υπηρετούσε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ονομάστηκε, προς τιμήν της Ντιξ, USS <i id="mwASA">Dorothea L. Dix</i> . Το Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας Bangor μετονομάστηκε τον Αύγουστο του 2006 σε Ψυχιατρικό Κέντρο Dorothea Dix . Ένας κρατήρας στην Αφροδίτη ονομάστηκε Ντιξ προς τιμήν της. Μνημονεύεται στο Μονοπάτι της Γυναικείας Κληρονομιάς της Βοστώνης . Πολλές τοποθεσίες γιορτάζουν την Ντιξ, όπως η Πτέρυγα Ντιξ (Dix Ward) στο ψυχιατρείο McLean Asylum στο Σόμερβιλ, το νοσοκομείο Ντίξμοντ Χόσπιταλ (Dixmont Hospital) στην Πενσυλβάνια, το σπίτι της, Dorothea L. Dix House, και το Πάρκο της Ντοροθία Ντιξ (Dorothea Dix Park) που βρίσκεται στο Ράλεϊ της Βόρειας Καρολίνας. The Garland of Flora, Boston: S.G. Goodrich & Co., and Carter & Hendee, 1829, https://books.google.com/books?id=qoAuAAAAYAAJ&q=The+Garland+of+Flora, ανακτήθηκε στις November 12, 2010 Remarks on Prisons and Prison Discipline in the United States, 2nd edition, from the 1st Boston edition, Philadelphia: Joseph Kite & Co, 1845, https://archive.org/stream/remarksonprison00dixgoog#page/n4/mode/1up, ανακτήθηκε στις November 12, 2010 Memorial of Miss D. L. Dix in Relation to the Illinois Penitentiary, February 1847, https://archive.org/stream/memorialofmissdl00dixd#page/n5/mode/2up, ανακτήθηκε στις November 12, 2010 Memorial of Miss D. L. Dix to the Hon. The General Assembly in Behalf of the Insane of Maryland, March 5, 1852, https://archive.org/stream/memorialofmissdl1852dixd#page/n1/mode/2up, ανακτήθηκε στις November 12, 2010 Έγραψε ποικιλία άλλων φυλλαδίων σχετικά με τους τρόφιμους φυλακών. Είναι επίσης συγγραφέας πολλών αιτημάτων προς νομοθετικά όργανα σχετικά με το θέμα των φρενοκομείων, καθώς και αναφορών για φιλανθρωπικά ζητήματα. Conversations on Common Things, or, Guide to Knowledge, with Questions (3rd έκδοση), Boston: Monroe & Francis, 1828, https://archive.org/stream/conversationson00dixgoog#page/n6/mode/1up, ανακτήθηκε στις November 12, 2010 Also Internet Archive. Note: other replications of this book are also available via Google Books. Alice and Ruth Evening Hoursκαι άλλα βιβλία. Kirkbride Plan Dorothea Dix Hospital Other nurses of the American Civil War Louisa May Alcott Addie L. Ballou Louisa Hawkins Canby Helen L. Gilson Mary Phinney von Olnhausen Virginia Gonzalez Torres Baker, Rachel. Angel of Mercy; The Story of Dorothea Lynde Dix. New York: Messner, 1955. Brown, Thomas J. Dorothea Dix: New England Reformer. Cambridge, Mass: Harvard University Press, 1998. Dix, Dorothea Lynde, and David L. Lightner. Asylum, Prison, and Poorhouse: The Writings and Reform Work of Dorothea Dix in Illinois. Carbondale, Ill: Southern Illinois University Press, 1999. Gollaher, David (1995), Voice for the Mad: The Life of Dorothea Dix, New York: Free Press, ISBN 978-0-02-912399-7, https://archive.org/details/voiceformadl00goll Lowe, Corinne. The Gentle Warrior, A Story of Dorothea Lynde Dix. New York: Harcourt, Brace, 1948. Marshall, Helen E. Dorothea Dix: Forgotten Samaritan. Chapel Hill: The University of North Carolina press, 1937. Norman, Gertrude. Dorothea Lynde Dix. Lives to remember. New York: Putnam, 1959. Rothman, David J; Marcus, Steven; Kiceluk, Stephanie A, επιμ.. (2003), «Dorothea L. Dix (1802-1887): On Behalf of the Insane Poor», Medicine and Western Civilization, New Brunswick, New Jersey: Rutgers University Press, σελ. 352–359, ISBN 9780813521909, https://books.google.com/books?id=leFb693EivwC&pg=PA352 Schlaifer, Charles, and Lucy Freeman. Heart's Work: Civil War Heroine and Champion of the Mentally Ill, Dorothea Lynde Dix. New York: Paragon House, 1991. Tiffany, Francis (1890), The Life of Dorothea Lynde Dix, Boston & New York: Houghton, Mifflin & Co, https://archive.org/stream/lifedorothealyn00tiffgoog#page/n12/mode/2up, ανακτήθηκε στις November 12, 2010 Wilson, Dorothy Clarke. Stranger and Traveler: The Story of Dorothea Dix, American Reformer. Boston: Little, Brown, 1975. Πρότυπο:Cite Appletons' Colman, Penny. Breaking the Chains: The Crusade of Dorothea Lynde Dix. White Hall, Va: Shoe Tree Press, 1992. Herstek, Amy Paulson. Dorothea Dix: Crusader for the Mentally Ill. Historical American biographies. Berkeley Heights, NJ: Enslow Publishers, 2001. Malone, Mary, and Katharine Sampson. Dorothea L. Dix: Hospital Founder. A Discovery biography. New York: Chelsea Juniors, 1991. Muckenhoupt, Margaret. Dorothea Dix: Advocate for Mental Health Care. Oxford portraits. New York: Oxford University Press, 2003. Schleichert, Elizabeth, and Antonio Castro. The Life of Dorothea Dix. Pioneers in health and medicine. Frederick, Md: Twenty-First Century Books, 1992. Witteman, Barbara. Dorothea Dix: Social Reformer. Let freedom ring. Mankato, Minn: Bridgestone Books, 2003. Dorothea Dix Correspondence from the Historic Psychiatry Collection, Menninger Archives, Kansas Historical Society Robin Pape, Burkhart Brückner: Biography of Dorothea Lynde Dix in: Biographical Archive of Psychiatry (BIAPSY), 2015. Norwood, Arlisha. "Dorothea Dix". National Women's History Museum. 2017 Πρότυπο:Library resources box

Η Ντοροθία Λίντι Ντιξ (Αγγλικά: Dorothea Lynde Dix, 4 Απριλίου 1802) – 17 Ιουλίου 1887) ήταν Αμερικανίδα υπέρμαχος των άπορων ψυχικά ασθενών η οποία, μέσω ενός σθεναρού και διαρκούς προγράμματος πίεσης των κρατικών νομοθετικών οργάνων και του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών, δημιούργησε την πρώτη γενιά αμερικανικών ψυχιατρικών ασύλων. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, υπηρέτησε ως Επιθεωρήτρια Νοσοκόμων Στρατού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%B8%CE%AF%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%BE

Μπύσινγκεν

Το Μπύσινγκεν υπήρξε παλαιόθεν έδαφος της γειτονικής Αυστρίας, ωστόσο μετά την ήττα της τελευταίας μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, η πόλη αποδίδεται ως εδαφική διευθέτηση στο γερμανικό Βασίλειο της Βυρτεμβέργης· η συμφωνία έλαβε χώρα κατ' εφαρμογήν της Συνθήκης του Πρέσμπουργκ το 1805, κατά την οποία η Αυστρία υποχρεώθηκε να αποδώσει αρκετά εδάφη της σε τρίτες χώρες.Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1918, στο Μπύσινγκεν λαμβάνει χώρα ένα δημοψήφισμα, κατά το οποίο το 96% των κατοίκων του τάσσεται υπέρ της ένταξης της κωμόπολης στην Ελβετία· εντούτοις, η παραρτηματοποίηση αυτή δεν κατέστη δυνατή, καθώς η Ελβετία δεν μπορούσε να ανταποδώσει με κάποιο έδαφος αντίστοιχης αξίας. Έκτοτε, το Μπύσινγκεν παραμένει αποσπασμένο έδαφος της Γερμανίας, ενώ κατοπινές απόπειρες ένταξης απορρίφθηκαν από τη μεριά της Ελβετίας. Τα ακριβή σύνορα και η επίσημη καταγραφή του συναποφασίστηκαν το 1967, μεταξύ της τότε Δυτικής Γερμανίας και της Ελβετίας. Την ίδια εποχή, το Δυτικογερμανικό εξκλάβιο του Βερέναχοφ, αποτελούμενο από τρία μόνο σπίτια και κατοικούμενο από καμιά δωδεκαριά ανθρώπους, έγινε μέρος της ελβετικής επικράτειας. Σύμφωνα με το άρθρο 31 ZK, το Μπύσινγκεν δεν τελεί υπό την τελωνειακή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καθώς πρόκειται για γερμανική πόλη εντός ελβετικής επικράτειας, υπάρχουν επιπλέον ρυθμίσεις και εξαιρέσεις, όπως για παράδειγμα η φορολόγηση του καφέ, η οποία σε «κανονικές» συνθήκες φτάνει τα 2,19€ /κιλό. Το Μπύσινγκεν είναι η μοναδική πόλη της Γερμανίας όπου το κυρίαρχο νόμισμα σε κυκλοφορία είναι το ελβετικό φράγκο, αν και από τεχνικής πλευράς το ευρώ αποτελεί το επίσημο νόμισμα, όπως και στην υπόλοιπη Γερμανία. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 το Γερμανικό Μάρκο δεν ήταν αποδεκτό στο Μπύσινγκεν, με το παράδοξο φαινόμενο της αγοράς γερμανικών γραμματοσήμων με ελβετικό νόμισμα. Η κατάσταση διευθετήθηκε με την δια νόμου επιβολή του μάρκου και αργότερα του ευρώ, αν και το φράγκο παραμένει το κυρίαρχο νόμισμα σε κυκλοφορία. Οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης εργάζονται σε ελβετικό έδαφος και συνεπώς πληρώνονται τον μισθό τους σε ελβετικό φράγκο. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1957 έλαβε χώρα στο Λοκάρνο ένα συνέδριο μεταξύ των δύο χωρών, με σκοπό τη διευθέτηση ζητημάτων δικαιοδοσίας όσον αφορά στο Μπύσινγκεν. Επτά χρόνια αργότερα, στις 23 Νοεμβρίου 1964 η συνθήκη είχε ολοκληρωθεί και εφαρμόστηκε από τις 4 Οκτωβρίου 1967.Σύμφωνα με την συνθήκη αυτή, η αστυνομία στο καντόνι Σάφχάουζεν δικαιούται να συλλαμβάνει υπόπτους στο Μπύσινγκεν και να τους προσάγει στην Ελβετία. Η ίδια σύμβαση προβλέπει ότι ο αριθμός των αστυνομικών εντός του ενκλαβίου δεν μπορεί να ξεπερνά τους δέκα ανά δεδομένη στιγμή, ενώ οι Γερμανοί αστυνομικοί δεν μπορούν να ξεπερνούν τους τρεις ανά 100 κατοίκους. Η δικαιοδοσία της ελβετικής αστυνομίας εφαρμόζεται στους τομείς που υπάγονται στο ελβετικό δίκαιο· σε όλες τις άλλες περιπτώσεις την ευθύνη έχει η γερμανική αστυνομία. Τέλος, οι Γερμανοί αστυνομικοί που υπηρετούν στο Μπύσινγκεν επιτρέπεται να προσέρχονται μόνο μέσω συγκεκριμένων διαδρομών, ενώ θα πρέπει να αποφεύγουν να κάνουν χρήση της ιδιότητάς τους εντός ελβετικού εδάφους. Το Μπύσινγκεν διαθέτει δημοτικό σχολείο για τα παιδιά της περιοχής· με την ολοκλήρωση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και την περαιτέρω παρακολούθηση σε δευτεροβάθμιο επίπεδο, οι γονείς θα πρέπει να επιλέξουν είτε ελβετικό είτε γερμανικό σχολείο. Το Μπύσινγκεν εξυπηρετείται ταχυδρομικά και από τις δύο χώρες, διαθέτοντας δύο ξεχωριστούς ταχυδρομικούς κώδικες. Για να αποστείλει κανείς επιστολή στο Μπύσινγκεν θα πρέπει να χρησιμοποιήσει στη διεύθυνση παραλήπτη είτε τον κωδικό 8238 (Ελβετία), είτε τον 78266 (Γερμανία). Για την αλληλογραφία χρησιμοποιούνται τόσο τα ελβετικά όσο και τα γερμανικά γραμματόσημα, με μια μέση τιμή ανά φάκελο να ορίζεται στα 55 λεπτά του ευρώ, ή 85 ράππεν (υποδιαίρεση του ελβετικού φράγκου)· παραδόξως, 55 λεπτά αντιστοιχούν σε 66 ράππεν, πράγμα που σημαίνει ότι τα γερμανικά γραμματόσημα είναι πιο φτηνά. Όσον αφορά στις τηλεπικοινωνίες το σύστημα είναι παρομοίως διττό και μπορεί κανείς να τηλεφωνήσει στο Μπύσινγκεν είτε με τον γερμανικό διεθνή τηλεφωνικό κωδικό (+49 7734), είτε με τον ελβετικό αντίστοιχο (+41 52). Για τελωνειακούς λόγους, το Μπύσινγκεν διαθέτει ξεχωριστές πινακίδες κυκλοφορίες, οι οποίες φέρουν τα γράμματα BÜS, παρά το γεγονός ότι διοικητικά ανήκει στην Κωνστάντια, της οποίας οι πινακίδες αναγράφουν ΚΝ. Η συμφωνία αυτή έχει ως στόχο την διευκόλυνση του ελβετικού τελωνειακού σώματος, το οποίο μεταχειρίζεται τα οχήματα με πινακίδες BÜS ως ελβετικά. Τέτοια οχήματα είναι εξαιρετικά λίγα στον αριθμό, κάνοντας τις συγκεκριμένες πινακίδες τις πιο σπάνιες σε κυκλοφορία στη Γερμανία. Η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα, ΦΚ Μπύσινγκεν (FC Büsingen), είναι η μοναδική γερμανική ομάδα, που συμμετέχει στο Ελβετικό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου. Επίσημη ιστοσελίδα του Μπύσινγκεν Περιήγηση στην πόλη από τον Jan S. Krogh

Το Μπύσινγκεν (γερμανικά: Büsingen am Hochrhein, κατά λέξη Μπύσινγκεν επί του Άνω Ρήνου) είναι κωμόπολη της Γερμανίας, η οποία αποτελεί ενκλάβιο της Ελβετίας. Κτισμένο στις όχθες του ποταμού Ρήνου έχει έκταση 7,62 χλμ2 και πληθυσμό περίπου 1.450 κατοίκους, ενώ απέχει από την κυρίως ειπείν Γερμανία περίπου 700 μ. στο κοντινότερό της σημείο. Διοικητικά, το Μπύσινγκεν ανήκει στον Νομό της Κωνσταντίας, η οποία με τη σειρά της ανήκει στη διοικητική περιφέρεια του Φράιμπουργκ, ως μέρος του ομόσπονδου κρατιδίου της Βάδης-Βυρτεμβέργης· οικονομικά, ωστόσο, διέπεται από ειδικές διακρατικές συμφωνίες, παρόμοιες μ' αυτές που ισχύουν για άλλες όμορες χώρες, όπως το Λίχτενσταϊν και το ιταλικό εξκλάβιο Καμπιόνε ντ'Ιτάλια. Κατά συνέπεια τούτου δεν υπάρχει συνοριακός έλεγχος μεταξύ των δύο χωρών, από τη στιγμή μάλιστα που η Ελβετία εντάχθηκε στη Ζώνη Σένγκεν το 2008-09. Με τα ειδυλλιακά τοπία του και την πλούσια φυσική ομορφιά, το Μπύσινγκεν αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό της ευρύτερης περιοχής, ενώ φιλοξενεί το Ευρωπαϊκό Ναζαρηνό Κολέγιο, μια σχετικά μεγάλης εμβέλειας θεολογική σχολή με βάση την Εκκλησία του Ναζωραίου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD

Χερσόνησος του Ταμάν

Οι σκυθικοί λαοί των Μαιώτων και των Σινδών κατοικούσαν στην περιοχή από την αρχαϊκή εποχή, ενώ οι ελληνικές αποικίες της Μιλήτου ιδρύθηκαν κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. με την Ερμώνασσα και την Φαναγόρεια, και την Γοργιππία στα νότια. Κατά την κλασική αρχαιότητα, έγινε μέρος του ελληνοσκυθικού βασιλείου του Βοσπόρου, το οποίο αποτελούνταν από Σαρμάτες, Έλληνες, διάφορους πληθυσμούς από την Μικρά Ασία, και Εβραίους, ενώ κατά την ελληνιστική περίοδο από τις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. ήταν μέρος του βασιλείου του Πόντου, πριν καταλήξει μετέπειτα στους Ρωμαίους στα μέσα του 1ου αιώνα π.Χ.. Τον 4ο αιώνα μ.Χ. η περιοχή κατακτήθηκε από τους Ούννους, κατόπιν έγινε η πρωτεύουσα της Παλαιάς Μεγάλης Βουλγαρίας, και αργότερα κατακτήθηκε από το τουρκικό φύλο των Χάζαρων στα μέσα του 7ου αιώνα. Με την διάλυση του χανάτου των Χαζάρων το 969, στην περιοχή ιδρύθηκε διάδοχο κράτος χαζαροεβραϊκό κράτος υπό τον Δαυίδ του Ταμάν. Στα τέλη της δεκαετίας του 980 η περιοχή είχε σε μεγάλο μέρος της προσαρτηθεί από το κράτος των Ρως, και το 1100 κατακτήθηκε από το τουρκικό νομαδικό φύλο των Κιπτσάκων. Το 1239 η περιοχή πέρασε στην κυριαρχία των Μογγόλων, ενώ το 1419 η περιοχή αποτέλεσε κτήση της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Γένοβας μαζί με περιοχές της Κριμαίας. Για το μεγαλύτερο μέρος του 15ου αιώνα οι Γενοβέζοι είχαν την κυριαρχία της περιοχής, με το εβραϊκό στοιχείο να είναι έντονο. Η περιοχή κατακτήθηκε ξανά, αυτή την φορά από το χανάτο της Κριμαίας το 1483. Η περιοχή διεκδικήθηκε από την Οθωμανική αυτοκρατορία και την Ρωσική αυτοκρατορία κατά τους Ρωσοτουρκικούς πολέμους την περίοδο 1787-1792, και πέρασε στην κυριαρχία της Ρωσίας, η οποία ωστόσο παραχώρησε την περιοχή στους Οθωμανούς το 1792. Το 1828, η Ρωσία επανέκτησε την περιοχή. Για το υπόλοιπο του 19ου αιώνα, η περιοχή ήταν αραιοκατοικημένη, και ο μεγαλύτερος οικισμός ήταν η κοζακική πόλη του Ταμάν, η οποία μετέπειτα έγινε η πόλη του Τεμρυούκ. Κατά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο η ναζιστική Γερμανία κατέλαβε την χερσόνησο το 1942, και η Σοβιετική Ένωση την επανέκτησε το 1943. Η περιοχή είναι γνωστή για τα ηφαίστεια λάσπης που διαθέτει καθώς και τα πιθανά αποθέματα αερίου και πετρελαίου.

Η χερσόνησος του Ταμάν (ρωσικά: Таманский полуостров), είναι χερσόνησος στην επαρχία Κράι Κρασνοντάρ στην νοτιοδυτική Ρωσία. Στα βόρεια συνορεύει με την θάλασσα του Αζόφ, στα δυτικά με τον πορθμό Κερτς, και στα νότια με την Μαύρη Θάλασσα. Η περιοχή κατά την αρχαιότητα αποτελούνταν από μια αλυσίδα νησιών, τα οποία με την πάροδο του χρόνου συνενώθηκαν και δημιούργησαν την χερσόνησο. Κατά τους αρχαίους χρόνους ήταν γνωστή για τις ελληνικές αποικίες της Ερμώνασσας και της Φαναγόρειας, και αργότερα της μεσαιωνικής Τμουταρακάν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CF%81%CF%83%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD

Softex

Η εταιρεία ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1937 ως Αθηναϊκή Χαρτοποιία από την οικογένεια Κεφάλα (ιδιοκτήτρια μέχρι το 1984) και ήταν ηγέτης της αγοράς στην Ελλάδα. Στην ακμή της απασχολούσε πάνω από 1.000 εργαζόμενους και παρήγαγε δεκάδες χιλιάδες τόνους χαρτί. Ωστόσο, τη δεκαετία του 1970 άρχισαν να συσσωρεύονται ζημιές, με την εταιρία να στρέφεται στον δανεισμό. Λόγω χρεών δισεκατομμυρίων δραχμών σε τράπεζες, το 1984 η εταιρία εντάσσεται στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (Ο.Α.Ε.) που ανήκε στο δημόσιο. Τον Αύγουστο του 1994 το εργοστάσιο υπέστη πυρκαγιά, η οποία κατέστρεψε τις μηχανές της και το εργοστάσιο. Το 1999 η Softex βρέθηκε σε αδιέξοδο και, στο πλαίσιο ιδιωτικοποίησης εταιριών ενταγμένων στον Ο.Α.Ε., πουλήθηκε στην κοινοπραξία New Co. Η κοινοπραξία αποτελούνταν από τον ιταλικό όμιλο Bolton, την αμερικάνικη επενδυτική εταιρία Goldman Sachs, τις αμερικανικές συμβουλευτικές εταιρίες Lochridge και Bain αλλά και τον κ. Paolo Forlin, ο οποίος ήταν για χρόνια πρόεδρος της αμερικάνικης χαρτοβιομηχανίας Scott Paper. Οι προσδοκίες για μεγάλα κέρδη στα οποία στόχευαν οι επενδυτές κατέρρευσαν γρήγορα, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να αποχωρήσουν. Το 2002 η Bolton ξεκινά ένα πρόγραμμα εξυγίανσης, αποκτά τον πλήρη έλεγχο των μετοχών, διορίζει νέο διευθύνοντα σύμβουλο και βάζει λουκέτο στο ζημιογόνο εργοστάσιο της Δράμας. Όμως μια νέα μεγάλη πυρκαγιά στο εργοστάσιο του Βοτανικού το 2015 αλλά και οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα από το 2009, οδήγησαν τη Softex σε κλείσιμο, με αποτέλεσμα 130 άνθρωποι να μείνουν άνεργοι. Τον Οκτώβριο του 2016, η ελληνική βιομηχανία χαρτιού Intertrade Hellas εξαγόρασε το εμπορικό σήμα της Softex από τον όμιλο Bolton και, διατηρώντας 110 απο τις 130 θέσεις εργαζομένων, ίδρυσε την εταιρια Softex μονοπρόσωπη ΙΚΕ με αρχική διάρκεια 30 χρόνων. Επίσημος ιστότοπος

Η Softex μονοπρόσωπη ΙΚΕ είναι μια ελληνική βιομηχανία χαρτιού, με έδρα την βιομηχανική περιοχή Μεταμόρφωσης στην Αττική (οδός Μεσογίτη 3). Ιδρύθηκε το 1936 από την οικογένεια Κεφάλα και παράγει κάθε είδους χαρτί. Πλέον αποτελεί θυγατρική της Ιntertrade Hellas.

https://el.wikipedia.org/wiki/Softex

Sol Invictus

Το Invictus ("ανίκητο, αήττητο") ήταν ένα επίθετο που χρησιμοποιήθηκε για αρκετές ρωμαϊκές θεότητες, συμπεριλαμβανομένων του Δία, του Άρη, του Ηρακλή, του Απόλλωνα και του Σίλβανου. Ήταν σε χρήση από την 3ο αιώνα π.Χ. Η ρωμαϊκή λατρεία προς τον Sol είναι συνεχής από την «παλαιότερη ιστορία» της πόλης μέχρι τον θεσμό της χριστιανικής λατρείας ως αποκλειστικής κρατικής θρησκείας. Οι μελετητές μερικές φορές θεωρούσαν το παραδοσιακό Sol και το Sol Invictus ως δύο ξεχωριστές θεότητες, αλλά η απόρριψη αυτής της άποψης από τον S. E. Hijmans βρήκε υποστηρικτές.Μια επιγραφή του 102 μ.Χ. καταγράφει την αποκατάσταση μιας στοάς του Sol, που είναι τώρα η περιοχή Τραστέβερε της Ρώμης, από έναν συγκεκριμένο Γαϊό Ιούλιο Ανίκητο. Ενώ ίσως είχε στο μυαλό του μια νύξη στο δικό του γνωστό, το οποίο είναι η λατινική μορφή του ελληνικού ισοδύναμου του invictus, ἀνίκητος, η παλαιότερη υπάρχουσα επιγραφή με ημερομηνία που χρησιμοποιεί το invictus ως επίθετο του Sol είναι από το 158 μ.Χ. Ένα άλλο, στιλιστικά χρονολογείται στο 2ο αιώνα, είναι εγγεγραμμένος σε μια ρωμαϊκή φάλαρα (διακοσμητικός δίσκος): inventori lucis soli invicto augusto («Δοξάζω τον ανίκητο ήλιο, τον δημιουργό του φωτός».) Ο Αύγουστος είναι ένα κανονικό επίθετο που συνδέει θεότητες με την αυτοκρατορική λατρεία.Το Sol Invictus έπαιξε εξέχοντα ρόλο στα Μιθραϊκά μυστήρια και εξομοιώθηκε με τον Μίθρα. Η σχέση του Μιθραϊκού Sol Invictus με τη δημόσια λατρεία της θεότητας με το ίδιο όνομα είναι ασαφής και ίσως ανύπαρκτη. Σύμφωνα με την Historia Augusta, ο Ηλιογάβαλος, ο έφηβος κληρονόμος του Σεβήρου, υιοθέτησε το όνομα της θεότητας του και έφερε τη λατρεία του από την Έμεσα στη Ρώμη. Μόλις εγκαταστάθηκε ως αυτοκράτορας, παραμελήσε τις παραδοσιακές κρατικές θεότητες της Ρώμης και προώθησε τη δική του ως την ισχυρότερη θεότητα της Ρώμης. Αυτό τελείωσε με τη δολοφονία του το 222. Η Historia Augusta εξισώνει τη θεότητα Ηλιογάβαλου με τον Δία και τον Sol: fuit autem Heliogabali vel Iovis vel Solis sacerdos, "Ήταν επίσης ιερέας του Ηλιογάβαλου, ή Jove, ή Sol". Ενώ αυτό έχει θεωρηθεί ως απόπειρα εισαγωγής του συριακού θεού του ήλιου στη Ρώμη, η Ρωμαϊκή λατρεία του Sol υπήρχε στη Ρώμη από την αρχή της Δημοκρατίας. Το ρωμαϊκό γένος Aurelia συνδέθηκε με τη λατρεία του Sol. Μετά τις νίκες του στην Ανατολή, ο Αυτοκράτορας Αυριλιανός αναμόρφωσε διεξοδικά τη Ρωμαϊκή λατρεία του Sol, ανεβάζοντας τον θεό του ήλιου σε μια από τις κορυφαίες θεότητες της Αυτοκρατορίας. Όπου στο παρελθόν οι ιερείς του Sol ήταν απλώς sacerdotes και τείνουν να ανήκουν σε κατώτερες τάξεις της ρωμαϊκής κοινωνίας, ήταν πλέον pontifices και μέλη του νέου κολλεγίου των ποντίφων που ιδρύθηκε από τον Αυρηλιανό. Κάθε pontifex του Sol ήταν μέλος της γερουσιαστικής ελίτ, υποδηλώνοντας ότι η ιεροσύνη του Sol ήταν πλέον πολύ γνωστή. Ωστόσο, σχεδόν όλοι αυτοί οι γερουσιαστές κατείχαν και άλλες ιεροσύνες, και ορισμένες από αυτές τις άλλες ιερατείες υπερισχύουν των επιγραφών στις οποίες αναφέρονται, υποδηλώνοντας ότι θεωρήθηκαν πιο κύρους από την ιεροσύνη του Sol. Ο Αυρηλιανός δημιούργησε επίσης έναν νέο ναό του Ήλιου, ο οποίος αφιερώθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 274, και έφερε τον συνολικό αριθμό ναών για τον θεό στη Ρώμη σε (τουλάχιστον) τέσσερις. Ίδρυσε επίσης παιχνίδια προς τιμήν του θεού του ήλιου, που διεξήχθη κάθε τέσσερα χρόνια από το 274 και μετά. Η ταυτότητα του Sol Invictus του Αυρηλιανού υπήρξε από καιρό αντικείμενο επιστημονικής συζήτησης. Με βάση την Ιστορία του Αυγούστου, ορισμένοι μελετητές υποστήριξαν ότι βασίστηκε στον Sol Elagablus (ή Elagabla) της Έμεσας Άλλοι, στηρίζοντας το επιχείρημά τους στον Ζώσιμο, υποδηλώνουν ότι βασίστηκε στον Σαμάς, τον ηλιακό θεό της Παλμύρας με το επιχείρημα ότι ο Αυριλιανός τοποθέτησε και αφιέρωσε ένα λατρευτικό άγαλμα του θεού του ήλιου που λεηλατήθηκε από την Παλμύρα στο ναό του Sol Invictus. Ο καθηγητής Γκάρυ Φόρσαϊθ συζητά αυτά τα επιχειρήματα και προσθέτει ένα τρίτο πιο πρόσφατο με βάση το έργο του Steven Hijmans. Ο Hijmans υποστηρίζει ότι η ηλιακή θεότητα του Αυρηλίου ήταν απλά το παραδοσιακό Ελληνορωμαϊκό Sol Invictus. Οι αυτοκράτορες απεικόνιζαν τον Sol Invictus στα επίσημα νομίσματά τους, με ένα ευρύ φάσμα θρύλων, μόνο μερικοί από τους οποίους ενσωμάτωσαν το επίθετο invictus, με την αναφορά SOLI INVICTO COMITI, ισχυριζόμενος ότι ο Ανίκητος Ήλιος ως σύντροφος του Αυτοκράτορα, που χρησιμοποιείται με ιδιαίτερη συχνότητα από Κωνσταντίνος. Τα αγαλματίδια του Sol Invictus, που φέρουν οι τυποφόροι, εμφανίζονται σε τρία σημεία σε ανάγλυφα στην Αψίδα του Κωνσταντίνου. Το επίσημο νόμισμα του Κωνσταντίνου συνεχίζει να φέρει εικόνες του Sol μέχρι το 325/6. Ένας σόλιδος του Κωνσταντίνου καθώς και ένα χρυσό μετάλλιο από τη βασιλεία του απεικονίζει την προτομή του αυτοκράτορα σε προφίλ αδελφοποιημένο (jugate) με τον Sol Invictus, με την αναφορά INVICTUS CONSTANTINUSΟ Κωνσταντίνος αποφάσισε (7 Μαρτίου του 321) πέθανε ο Σόλις –ημέρα του Ήλιου, «Κυριακή» - ως Ρωμαϊκή ημέρα ανάπαυσης Την αξιοσέβαστη ημέρα του Ήλιου αφήστε τους δικαστές και τους κατοίκους των πόλεων να ξεκουραστούν και αφήστε όλα τα εργαστήρια να κλείσουν. Στη χώρα, ωστόσο, τα άτομα που ασχολούνται με τη γεωργία μπορούν ελεύθερα και νόμιμα να συνεχίσουν τις αναζητήσεις τους, επειδή συμβαίνει συχνά μια άλλη μέρα να μην είναι κατάλληλη για σπορά σιτηρών ή φύτευση αμπέλου. για να μην παραμεληθεί η κατάλληλη στιγμή για τέτοιες επιχειρήσεις, η γενναιοδωρία του ουρανού θα πρέπει να χαθεί.Η θριαμβευτική αψίδα του Κωνσταντίνου τοποθετήθηκε προσεκτικά για να ευθυγραμμιστεί με το κολοσσιαίο άγαλμα του Σολ από το Κολοσσαίο, έτσι ώστε ο Σολ να σχηματίσει το κυρίαρχο σκηνικό όταν φαίνεται από την κατεύθυνση της κύριας προσέγγισης προς την καμάρα. H Μπέρενς ασχολήθηκε με τα νομίσματα για αυτοκρατορική σύνδεση με την ηλιακή λατρεία. Sol απεικονίζεται σποραδικά σε αυτοκρατορικά νομίσματα στο 1ο και 2ο αιώνα μ.Χ., στη συνέχεια, πιο συχνά από τον Σεπτίμιο Σεβήρο και μετά μέχρι το 325/6 μ.Χ. Το Sol invictus εμφανίζεται στις αναφορές των νομισμάτων από το 261 μ.Χ., πολύ πριν από τη βασιλεία του Αυρηλιανού. Οι συνδέσεις μεταξύ του αυτοκρατορικού Ακτινοβόλου στέμματος και της λατρείας του Sol είναι πιθανές. Ο Αύγουστος απεικονίστηκε μετά θάνατον με ακτινοβόλο στέμμα, όπως και οι ζωντανοί αυτοκράτορες από τον Νέρων (μετά το 65 μ.Χ.) έως τον Κωνσταντίνο. Κάποιες σύγχρονες μελέτες ερμηνεύουν το αυτοκρατορικό ακτινοβόλο στέμμα ως θεϊκό, η ηλιακή ένωση και όχι ως ανοιχτό σύμβολο του Sol. Ο Μπέργκμαν το αποκαλεί ψευδο-αντικείμενο που έχει σχεδιαστεί για να συγκαλύψει τις θεϊκές και ηλιακές υποδηλώσεις που διαφορετικά θα ήταν πολιτικά αμφιλεγόμενες αλλά υπάρχει ευρεία συμφωνία ότι οι εικόνες νομισμάτων που δείχνουν το αυτοκρατορικό ακτινοβόλο στέμμα είναι στιλιστικά διακριτές από αυτές της ηλιακής κορώνας ακτίνων? τo αυτοκρατορικό ακτινοβόλο στέμμα απεικονίζεται ως πραγματικό αντικείμενο και όχι ως συμβολικό φως. Ο Hijmans υποστηρίζει ότι το αυτοκρατορικό ακτινοβόλο στέμμα αντιπροσωπεύει το τιμητικό στεφάνι που απονεμήθηκε στον Αύγουστο, ίσως μετά θάνατον, για τον εορτασμό της νίκης του στη Ναυμαχία του Ακτίου. επισημαίνει ότι στο εξής, ζωντανοί αυτοκράτορες απεικονίστηκαν με ακτινοβολημένες κορώνες, αλλά το κρατικό divi δεν ήταν. Για τον Hijmans αυτό συνεπάγεται το ακτινοβόλο στέμμα των ζωντανών αυτοκρατόρων ως σύνδεσμο με τον Αύγουστο. Οι διάδοχοί του κληρονόμησαν αυτόματα (ή μερικές φορές απέκτησαν) τα ίδια αξιώματα και τιμές λόγω του Οκταβιανού ως «σωτήρα της Δημοκρατίας» μέσω της νίκης του στο Ακτίο, που αποδόθηκε ευγενικά στον Απόλλωνα - Ήλιο. Τα στεφάνια που απονεμήθηκαν στους νικητές στα Άκτια ήταν ακτινοβολημένα. Το Φιλοκαλιανό ημερολόγιο του μ.Χ. του 354, μέρος VI, δίνει ένα φεστιβάλ του "Natalis Invicti" στις 25 Δεκεμβρίου. Υπάρχουν περιορισμένες ενδείξεις ότι αυτό το φεστιβάλ γιορτάστηκε πριν από τα μέσα του 4ου αιώνα. Είναι αμφίβολο εάν αυτή η ημερομηνία προοριζόταν για τον εορτασμό του ηλιοστασίου; Ένας μελετητής γράφει ότι «η λατρεία του Ήλιου στην ειδωλολατρική Ρώμη ειρωνικά δεν γιόρτασε το χειμερινό ηλιοστάσιο ούτε καμία από τις άλλες τετάρτες ημέρες, όπως θα περίμενε κανείς».Το ίδιο φιλοκαλιανό ημερολόγιο, μέρος VIII, ισχυρίζεται ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός γεννήθηκε οκτώ ημέρες πριν από τα ημερολόγια του Ιανουαρίου, δηλαδή, στις 25 Δεκεμβρίου. Από τον 12ο αιώνα, υπάρχουν εικασίες ότι η ημερομηνία του ηλιοστασίου της 25ης Δεκεμβρίου για τα Χριστούγεννα επιλέχθηκε επειδή ήταν η ημερομηνία του φεστιβάλ των Dies Natalis Solis Invicti. Σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, τα Χριστούγεννα ορίστηκαν στις 25 Δεκεμβρίου, επειδή ήταν η ημερομηνία του φεστιβάλ του Sol Invictus. Αυτή η ιδέα έγινε δημοφιλής κυρίως κατά τον 18ο και τον 19ου αιώνα. Μερικοί υποστηρίζουν ότι ο Χριστιανισμός αφομοίωσε τη θρησκεία του Sol Invictus και ότι ο Ιησούς ήταν ο ίδιος ο Sol Invictus.Ο ηνίοχος στο ψηφιδωτό του Μαυσωλείου Μ έχει ερμηνευτεί από ορισμένους ως ο Χριστός. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς είχε μιλήσει για τον Χριστό που οδηγούσε το άρμα του στον ουρανό. Αυτή η ερμηνεία αμφισβητείται από άλλους: "Μόνο ο σταυρός σε σχήμα nimbus καθιστά την Χριστιανική σημασία εμφανής", και η φιγούρα θεωρείται από μερικούς απλώς ως αναπαράσταση του Ήλιου χωρίς καμία ρητή θρησκευτική αναφορά, ειδωλολατρική ή Χριστιανική. Η παραδοσιακή εικόνα του Ήλιου έχει χρησιμοποιηθεί επίσης στην πρώιμη εβραϊκή προφητεία, την ποίηση και την τέχνη. Ο Ψαλμός 19, αρχίζει Οι ουρανοί διακηρύσσουν τη δόξα του Θεού, το στεφάνι διακηρύσσει την χειροτεχνία του, και παρομοιάζει τον Ήλιο με έναν γαμπρό, έναν πολεμιστή και την Τορά. Ένας Aggadah θρύλος που βρέθηκε στο φυλλάδιο Avodah Zarah θα περιέχει την ταλμουδική υπόθεση ότι ο Αδάμ καθιέρωσε για πρώτη φορά την παράδοση της νηστείας πριν από το χειμερινό ηλιοστάσιο και χαίρεται μετά, το οποίο το φεστιβάλ αργότερα μετατράπηκε στα Ρωμαϊκά Σατουρνάλια και Calenda. Ένα ψηφιδωτό δάπεδο στο Hamat Tiberias παρουσιάζει τον Δαβίδ ως Helios που περιβάλλεται από ένα δαχτυλίδι με τα σημάδια του ζωδιακού κύκλου. Όπως και στο Hamat Tiberias, φιγούρες του Helios ή του Sol Invictus εμφανίζονται επίσης σε πολλά από τα πολύ λίγα σχήματα διακόσμησης που σώζονται από τις συναγωγές της Ύστερης Αρχαιότητας, συμπεριλαμβανομένων των Beth Alpha, Husefa, όλα τώρα στο Ισραήλ, και το Naaran στη Δυτική Όχθη. Εμφανίζεται σε ψηφιδωτά δαπέδου, με το συνηθισμένο ακτινοβολημένο φωτοστέφανο, και μερικές φορές σε τετράγωνο, στον κεντρικό γύρο μιας κυκλικής αναπαράστασης του ζωδιακού κύκλου ή των εποχών. Αυτοί οι συνδυασμοί "μπορεί να αντιπροσωπεύουν σε μια γεωργική εβραϊκή κοινότητα τη διαιώνιση του ετήσιου κύκλου του σύμπαντος ή ... το κεντρικό μέρος ενός ημερολογίου". Αστρολογική εποχή Θεωρία του μύθου του Χριστού Χριστιανικές απόψεις για την αστρολογία Χριστιανισμός και παγανισμός Εσωτερικός Χριστιανισμός Ο Ιησούς στη συγκριτική μυθολογία Σατουρνάλια Berrens, Stephan (2004), Sonnenkult und Kaisertum von den Severern bis zu Constantin I. (193–337 n. Chr.), Geschichte (Franz Steiner Verlag); Historia (Wiesbaden, Germany), F. Steiner, ISBN 978-3-515-08575-5, OCLC 57010712 Hijmans, S (2003), «Sol Invictus, the Winter Solstice, and the Origins of Christmas», Mouseion Calgary 3 (3): 377–398, ISSN 1496-9343, OCLC 202535001, https://www.academia.edu/968841 Hijmans, Steven E (2009), Sol : the sun in the art and religions of Rome, ISBN 978-90-367-3931-3, http://dissertations.ub.rug.nl/FILES/faculties/arts/2009/s.e.hijmans/vol1/05_c5.pdf, ανακτήθηκε στις 2021-04-08 Matern, Petra (2002), Helios und Sol : Kulte und Ikonographie des griechischen und römischen Sonnengottes, Ege Yayınları, ISBN 978-975-8070-53-4, OCLC 53857589 Weitzmann, Kurt, ed., Age of spirituality : late antique and early Christian art, third to seventh century, 1979, Metropolitan Museum of Art, New York; fully online from The Metropolitan Museum of Art Encyclopædia Britannica Online: Sol Clement A. Miles, Christmas in Ritual and Tradition, Christian and Pagan (1912): December 25 and the Natalis Invicti Catholic Encyclopedia (1908): Christmas Ancient sources Α. Κραλίδης, "Sol Invictus". Η αυτοκρατορική λατρεία στη δυναστεία του Μ. Κωνσταντίνου

Το Sol Invictus (Κλασσικά Λατινικά: [s̠oːɫ̪ ɪnˈwɪk.t̪ʊs̠], "Ανίκητος Ήλιος") ήταν ο επίσημος θεός του Ήλιου της μεταγενέστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και προστάτης των στρατιωτών. Στις 25 Δεκεμβρίου 274 μ.Χ., ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αυρηλιανός την καθιέρωσε ως επίσημη θρησκεία παράλληλα με τις παραδοσιακές ρωμαϊκές λατρείες. Οι μελετητές διαφωνούν σχετικά με το αν η νέα θεότητα ήταν μια αναπαράσταση της αρχαίας λατινικής λατρείας του Sol, αναβίωση της λατρείας του Ηλιογάβαλου, ή ήταν εντελώς νέα. Ο θεός ευνοήθηκε από αυτοκράτορες μετά τον Αυρηλιανό και εμφανίστηκε στα νομίσματά τους μέχρι το τελευταίο τρίτο μέρος της βασιλείας του Κωνσταντίνου Α΄. Η τελευταία επιγραφή που αναφέρεται στο Sol Invictus χρονολογείται από το μ.Χ. 387, και υπήρχαν αρκετοί θιασώτες τον πέμπτο αιώνα που ο χριστιανός θεολόγος Αυγουστίνος έκρινε απαραίτητο να κηρύξει εναντίον τους.Κατά τη ρεβιζιονιστική άποψη, υπήρχε μόνο μία λατρεία του Θεού Ήλιου στη Ρώμη, συνεχής από τη μοναρχία έως το τέλος της αρχαιότητας. Αυτός ήταν ένας Ρωμαίος θεός που ονομαζόταν απλά Σολ. Υπήρχαν τουλάχιστον τρεις ναοί του θεού Ήλιου στη Ρώμη, όλοι ενεργοί κατά τη διάρκεια της Αυτοκρατορίας και όλοι χρονολογούνται από την προηγούμενη Δημοκρατία. Ισχυρίζονται ότι δεν υπήρξε ποτέ ξεχωριστή ηλιακή θεότητα με το όνομα Sol Invictus.

https://el.wikipedia.org/wiki/Sol_Invictus

Λίλλυ Ράιχ

Η Λίλλυ Ράιχ γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1885. Το 1908 έβαλε σε εφαρμογή την κατάρτισή της πάνω στα εργόχειρα όταν πήγε στη Βιέννη να δουλέψει για το Wiener Werkstatte, ή αλλιώς Εργαστήριο της Βιέννης, μια εταιρεία παραγωγής οπτικών τεχνών αποτελούμενη από σχεδιαστές, καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες. Επέστρεψε στο Βερολίνο το 1911 και ξεκίνησε να σχεδιάζει έπιπλα και ρούχα. Εκείνη την περίοδο δούλεψε και ως διακοσμήτρια για βιτρίνες καταστημάτων. Τον επόμενο χρόνο εντάχθηκε στο Deutscher Werkbund, τη Γερμανική Ομοσπονδία Εργασίας, μια ομάδα παρόμοια με το Εργαστήριο της Βιέννης, σκοπός της οποίας ήταν να συμβάλει στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των γερμανικών επιχειρήσεων στην παγκόσμια αγορά. Την ίδια χρονιά σχεδίασε ένα πρότυπο διαμέρισμα για την εργατική τάξη στο Βερολίνο, γνωστό και ως Trade Union House, το οποίο έλαβε πολλούς επαίνους για την καθαρότητα και τη λειτουργικότητα της επίπλωσης. Συνέβαλε στις εργασίες για την έκθεση της Werkbund στην Κολωνία το 1914. Το 1920 η Ράιχ έγινε η πρώτη γυναίκα που εξελέγη στο διοικητικό συμβούλιο της Deutscher Werkbund. Από το 1924 εως το 1926 εργάστηκε στο Messeamt (Γραφείο Εμπορικών Εκθέσεων) στη Φρανκφούρτη, όπου ήταν υπεύθυνη για την οργάνωση και το σχεδιασμό εμπορικών εκθέσεων. Εκεί γνώρισε τον Λούντβιχ Μις φαν ντερ Ρόε, αντιπρόεδρο στην Deutscher Werkbund. Έτσι ξεκίνησε μια περίοδος ενασχόλησης με το σχεδιασμό επίπλων για τον φαν ντερ Ρόε, με τον οποίο συνεργάστηκαν σε αρκετά έργα. Το 1927 οι δυο τους δούλεψαν για την έκθεση Die Wohnung στην Στουτγάρδη, για τη Γερμανική Ένωση Βιοτεχνών. Για τη συγκεκριμένη έκθεση σχεδίασε πολλούς εσωτερικούς χώρους συμπεριλαμβανομένου του Wohnraum in Spiegelglas. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της σχεδίασε βιτρίνες καταστημάτων, ρούχα και προθήκες για εκθέματα. Το 1929 έγινε καλλιτεχνική διευθύντρια, υπεύθυνη για τη γερμανική συμμετοχή στην Παγκόσμια Έκθεση της Βαρκελώνης, κατά την οποία ο φαν ντερ Ρόε σχεδίασε το παγκοσμίως γνωστό περίπτερό του. Εκεί έκανε την πρώτη της εμφάνιση η διάσημη καρέκλα της Βαρκελώνης. Το συγκεκριμένο περίπτερο θεωρήθηκε το αποκορύφωμα των σχεδιαστικών τους προσπαθειών. Το 1932 της ζητήθηκε από τον φαν ντερ Ρόε να διδάξει στο Bauhaus και να διευθύνει το Εργαστήριο Σχεδιασμού Εσωτερικών Χώρων. Το Bauhaus έκλεισε λίγο μετά, το 1933, από τους Ναζί, οι οποίοι θεώρησαν πως το έργο που παραγόταν εκεί ήταν "εκφυλισμένη τέχνη, πιθανώς επηρεασμένη από τους Εβραίους". Δίδαξε στο Hochschule fur bildende Kuns μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά όχι για πολύ αφού αρρώστησε και αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Πέθανε μερικά χρόνια αργότερα, το 1947, στο Βερολίνο. Η Λίλλυ Ράιχ ξεκίνησε την καριέρα της ως σχεδιάστρια υφασμάτων και γυναικείων ρούχων. Η εργασιακή αυτή εμπειρία διαμόρφωσε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της για την αντιπαράθεση υφών και υλικών, καθώς και ειδικές ικανότητες όσον αφορά τη χρήση των κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων σε έπιπλα. Εργάστηκε στο στούντιο του Josef Hoffmann στη Βιέννη από το 1908. Ο Hoffman υπήρξε διάσημος σχεδιαστής του μοντέρνου κινήματος, υπεύθυνος για το σχεδιασμό των καρεκλών Kubus, Cabinet, Koller και Broncia. To 1912 η Ράιχ έγινε μέλος του Deutscher Werkbund, ενός οργανισμού ο οποίος βρισκόταν υπό την αιγίδα της κυβέρνησης και ήταν αφιερωμένος στην προώθηση γερμανικών προιόντων και σχεδίων. Άνοιξε το δικό της στούντιο το 1914 σε ηλικία 29 ετών, αναπτύσσοντας γρήγορα επαγγελματική φήμη τόσο καλή, ώστε έξι χρόνια αργότερα έγινε η πρώτη γυναίκα διευθύντρια του Deutsche Werkbund. Ήταν υπεύθυνη για το σχεδιασμό και την επιμέλεια των εκθεμάτων τα οποία φιλοξενούταν από το Werkbund, αποσκοπώντας στην προώθηση των γερμανών σχεδιαστών. Μια έκθεση για την οποία ήταν υπεύθυνη παρουσίασε χιλιάδες γερμανικά σχέδια σε μια επίδειξη στο Museum of Arm στο Νιούαρκ του Νιού Τζέρσεϊ. Η συγκεκριμένη επίδειξη δεν αντιμετωπίστηκε ιδιαίτερα ευνοϊκά, αφού κατά το μεσοδιάστημα του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου οτιδήποτε γερμανικό αντιμετωπιζόταν αρνητικά στις Η.Π.Α. Αυτό ίσχυσε ιδιαίτερα αμέσως πριν το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά το αφιλόξενο κλίμα, η επίδειξη αυτή είχε βαθιά επίδραση στον Αμερικανικο design-σχεδιασμό και οι επιρροές της μπορούν να παρατηρηθούν στο μετέπειτα έργο των Αμερικάνων σχεδιαστών. Μέσω της συμμετοχής της στο Werkbund η Λίλλυ Ράιχ γνώρισε τον Λούντβιχ Μις φαν ντερ Ρόε και το 1926 μετακόμισε από την Φρανκφούρτη στο Βερολίνο για να δουλέψει μαζί του. Υπήρξε συνεργάτις του για δεκατρία χρόνια, από το 1925 μέχρι και την μετανάστευσή του στις Η.Π.Α. το 1938. Λέγεται πως ήταν πιστοί σύντροφοι, εργαζόμενοι από κοινού για την επιμέλεια και την υλοποίηση εκθέσεων για την Werkbund, όπως και για το σχεδιασμό μοντέρνων επίπλων ως μέρος μεγαλύτερων αρχιτεκτονικών συνόλων, όπως το Περίπτερο της Βαρκελώνης το 1929 και το Tugendhat House στο Μπρνο. Δύο από τα πιο γνωστά τους σχέδια μοντέρνου επίπλου από αυτήν την περίοδο είναι η Καρέκλα της Βαρκελώνης και η Καρέκλα του Μπρνο. Ο Albert Pheiffer, αντιπρόεδρος Σχεδιασμού και Διεύθυνσης της Knoll, μετά από έρευνα και παράδοση διαλέξεων σχετικά με τη Ράιχ, παρατηρεί τα εξής: "Δεν ήταν απλή σύμπτωση το γεγονός ότι η συμμετοχή και η επιτυχία του Μις στο σχεδιασμό εκθέσεων ξεκίνησε την ίδια περίοδο με την προσωπική του σχέση με την Ράιχ". Ο Μις δεν ανέπτυξε πλήρως καμιά σύγχρονη επίπλωση με επιτυχία πριν ή μετά τη συνεργασία του με τη Ράιχ. Όταν ο Μις φαν ντερ Ρόε έγινε διευθυντής στη σχολή σχεδιασμού και αρχιτεκτονικής Bauhaus το 1930, η Λίλλυ Ράιχ τον ακολούθησε ως μια από τις λίγες γυναίκες καθηγήτριες της Σχολής, όπου δίδαξε σχεδιασμό εσωτερικών χώρων και σχεδιασμό επίπλου μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1930. Η Ράιχ τιμήθηκε για τα μοντερνιστικά της σχέδια 64 χρόνια μετά το θάνατό της. Το MOMA στη Νέα Υόρκη παρουσίασε το 2010 μια σειρά από ομάδες συζήτησης για τις γυναίκες καλλιτέχνιδες κατά την περίοδο του Bauhaus.Διαφορετικά, θα εξακολουθούσε να αναφέρεται σπανίως ως υποσημείωση. Η Λίλλυ Ράιχ ξεκίνησε την καριέρα της στο σχεδιασμό υφασμάτων η οποία ήταν η αποδεκτή επαγγελματική διαδρομή για τις γυναίκες σχεδιάστριες κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους του εικοστού αιώνα. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο κίνημα του Bauhaus, εργάστηκε σε επαγγελματικές επιτροπές όπως η Deutscher Werkbund και διηύθυνε τη δική της εταιρεία σχεδιασμού εσωτερικών χώρων. Τέλος, υπήρξε μέλος ΔΕΠ στο Πανεπιστήμιο Τεχνών του Βερολίνου. Η Ράιχ συνεργάστηκε και σχεδίασε από κοινού με τον φαν ντερ Ρόε την Καρέκλα του Μπρνο, τη διάσημη Καρέκλα της Βαρκελώνης και το Περίπτερο της Βαρκελώνης, για λογαριαμό της γερμανικής κυβέρνησης για την Παγκόσμια Έκθεση της Βαρκελώνης του 1929. Παρά το γεγονός ότι το Περίπτερο της Βαρκελώνης θεωρείται αριστούργημα του μοντέρνου σχεδιασμού, η Ράιχ σπάνια απολαμβάνει τη δέουσα αναγνώριση για τη συνεισφορά της και αναφέρεται στα σχετικά εγχειρίδια. Δούλεψε επίσης με τον Joseph Hoffman στο σχεδιασμό της καρέκλας και του καναπέ Kubus. Ταξίδεψε στις Η.Π.Α., στην Αγγλία και την Αυστρία για να σπουδάσει και να δουλέψει με τους σχεδιαστές της εποχής της. Επίσης επιμελήθηκε εκθέσεις για λογαριασμό της γερμανικής κυβέρνησης. Το 1938, αμέσως πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Μις μετανάστευσε στις Η.Π.Α. και η Ράιχ συνέχισε να διαχειρίζεται τις υποθέσεις του στη Γερμανία μέχρι το θάνατό της. Τον επισκέφθηκε στις Η.Π.Α. το Σεπτέμβρη του 1939, αλλά δεν έμεινε και επέστρεψε στο Βερολίνο. Το στούντιό της βομβαρδίστηκε το 1943 και η ίδια στάλθηκε σε μια οργάνωση καταναγκαστικής εργασίας, όπου παρέμεινε μέχρι το 1945. Μετά την απελευθέρωσή της στο τέλος του πολέμου, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αναβίωση της Deutsche Werkbund, αλλά πέθανε στο Βερολίνο πριν από την επίσημη επανίδρυσή της το 1950. [1] [2] [3] Lilly Reich Ιστοσελίδα [4] Αρχειοθετήθηκε 2014-09-24 στο Wayback Machine.

Η Λίλλυ Ράιχ (γερμανικά: Lilly Reich, 16 Ιουνίου 1885 - 14 Δεκεμβρίου 1947) ήταν σχεδιάστρια του μοντερνιστικού κινήματος γερμανικής καταγωγής και στενή συνεργάτις του Λούντβιχ Μις φαν ντερ Ρόε για περισσότερο από δέκα χρόνια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CF%85_%CE%A1%CE%AC%CE%B9%CF%87

Κατερίνα Θάνου

Γεννήθηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1975 στην Αθήνα και έχει καταγωγή από την Πρέβεζα. Με χρόνο 10.87 πέτυχε πανελλήνια επίδοση στους πανευρωπαϊκούς αγώνες του 1998 και κατέκτησε τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας κλειστού στίβου το Μάρτιο του 1999 στους αγώνες του Μαεμπάσι της Ιαπωνίας. Στις 22 Αυγούστου 1999 πήρε το χάλκινο μετάλλιο στα 100 μέτρα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Σεβίλλης πετυχαίνοντας χρόνο 10.84. Υπήρξε αθλήτρια του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου και αργότερα του Ολυμπιακού και προπονούνταν με το Χρήστο Τζέκο. Σπουδαία επιτυχία στην καριέρα της αποτέλεσε το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 2000. Οι διακρίσεις της, ωστόσο, είναι πολλές. Το 2004 στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, η Κατερίνα Θάνου ήταν μία από τις αθλήτριες που αναμενόταν να πρωταγωνιστήσουν στα 100 μέτρα των γυναικών. Εντούτοις, την ημέρα πριν από την τελετή έναρξης, η Κατερίνα Θάνου και ο συναθλητής της Κωνσταντίνος Κεντέρης δεν εμφανίστηκαν σε αιφνιδιαστική κλήση για έλεγχο αντί-ντόπινγκ και αργότερα την ίδια νύχτα νοσηλεύθηκαν και οι δύο, ισχυριζόμενοι ότι είχαν τραυματιστεί σε τροχαίο ατύχημα με μοτοσικλέτα. Στο σκάνδαλο που ακολούθησε σε σχέση με την εξέτασή τους, οι Κατερίνα Θάνου και Κωνσταντίνος Κεντέρης ανήγγειλαν την απόσυρσή τους από τους αγώνες στις 18 Αυγούστου 2004, μετά από ακρόαση ενώπιον της πειθαρχικής Επιτροπής της ΔΟΕ. Μια επίσημη έρευνα των ελληνικών Αρχών σχετικά με το υποτιθέμενο ατύχημά τους, κατέληξε στο συμπέρασμα να αμφισβητήσει το ατύχημα. Η IAAF τους επέβαλε προσωρινή ποινή αποκλεισμού από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα που άρχισε να ισχύει από τις 22 Δεκεμβρίου 2004. Μετά από μια μακροχρόνια νομική μάχη, στις 26 Ιουνίου 2006 ενώπιον του αθλητικού διαιτητικού δικαστηρίου της Λωζάνης οι Έλληνες αθλητές αποδέχτηκαν τις κατηγορίες για την παραβίαση του κανόνα αποφυγής τριών ελέγχων αντί-ντόπινγκ μεταξύ 27 Ιουλίου και 12 Αυγούστου 2004 (στην παραβίαση του κανόνα 32.2 (δ)) και μια αποφυγή να δώσουν δείγμα ούρων και δείγμα αίματος στις 12 Αυγούστου 2004 (στην παραβίαση του κανόνα 32.2 (γ)). Η ποινή τους έληξε στις 22 Δεκεμβρίου 2006. Η επιστροφή της στην ενεργό δράση έγινε το Φεβρουάριο του 2007. Στα 60 μέτρα, περιορίστηκε στην 6η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, στις 4 Μαρτίου 2007 με επίδοση 7.26. Στη συνέχεια της χρονιάς ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς και έκανε μόνο δύο κούρσες στον ανοιχτό με καλύτερη στα 11.35. Στις 10 Αυγούστου 2008 ανακοινώθηκε επίσημα από την Δ.Ο.Ε. ο αποκλεισμός της από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου επειδή με τις ενέργειές της "δυσφήμισε το Ολυμπιακό Κίνημα".

Η Κατερίνα Θάνου (1 Φεβρουαρίου 1975) είναι πρώην αθλήτρια του στίβου, αγωνιζόταν στους δρόμους ταχύτητας. Κατέκτησε την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μαεμπάσι της Ιαπωνίας το 1999 και στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες κλειστού στίβου στα 60 μέτρα το 1996 και το 2000.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85

Πωλ βαν Ντάικ

Ο Πωλ βαν Ντάικ μεγάλωσε στο Ανατολικό Βερολίνο σε μια μονογονεϊκή οικογένεια, αφού ο πατέρας του εγκατέλειψε αυτόν και την μητέρα του όταν ήταν 4 ετών. Ενώ ζούσε εκεί, εργάστηκε ως τεχνικός εκπομπής ενώ μάθαινε την τέχνη της ξυλουργικής. Ο ίδιος διατείνεται ότι η μουσική του εκπαίδευση προήρθε από το ραδιόφωνο. Εκεί που μεγάλωσε δεν υπήρχαν δισκάδικα για να αγοράσει μουσική, οπότε κράτησε την επαφή του με τον κόσμο πέρα από το Τείχος του Βερολίνου μυστικά, ακούγοντας τους δημοφιλείς αλλά απαγορευμένους Δυτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς RIAS (Ραδιόφωνο στον Αμερικανικό Τομέα) και SFB και κασέτες με τραγούδια που περιστασιακά εισάγονταν λαθραία στη χώρα και αντιγράφονταν μεταξύ των φίλων και συμμαθητών του.Λίγο πριν από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, στον βαν Ντάικ και τη μητέρα του δόθηκε η άδεια να φύγουν από την Ανατολική Γερμανία και μετακόμισαν στο Αμβούργο για να ζήσουν με τη θεία του. Το 1990, ο βαν Ντάικ μετακόμισε πίσω στο Βερολίνο. Την πρώτη του εμφάνιση ως ΝτιΤζέι την έκανε στο κλαμπ Τρέσορ τον Μάρτιο του 1991. Μετά από αρκετές εμφανίσεις του δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψει στα πάρτι του Αντρέ Χοτσέ (1991-1993) στο κλαμπ Τουρμπίνα, μαζί με τον νέο DJ Κιντ Πωλ. Έκανε συνεργασία με τον Cosmic Baby στο Τα Οράματα του Σίβα. Το σινγκλ τους "Perfect Day" (Τέλεια Μέρα) κυκλοφόρησε από την ανεξάρτητη δισκογραφική MFS (Με την Επιτυχία στο Νου) του Βερολίνου, που διευθυνόταν από τον εκπατρισμένο Βρετανό παραγωγό Μαρκ Ρίντερ και τον Τόρστεν Τζουρκ. Τον Φεβρουάριο 1993, ο βαν Ντάικ και ο Κιντ Πολ παρουσίασαν ένα μέρος από το εβδομαδιαίο τρίωρο πρόγραμμα "HR3 Clubnight" του γερμανικού ραδιοφώνου. Όταν κυκλοφόρησε το 2ο και τελευταίο σινγκλ από Τα Οράματα του Σίβα με τίτλο "How Much Can You Take?" (Πόσα Μπορείς Να Πάρεις;) ο βαν Ντάικ και ο Κοσμικός χωρίστηκαν μουσικά. Μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού, ο Πωλ κυκλοφόρησε την πρώτη του συλλογή ΝτιΤζέι-μιξ "X-Mix-1 – το Ταξίδι MFS" και ρεμίξαρε εκ νέου τον τρανς ύμνο του Humate "Love Stimulation". Το 1994 ο Πωλ βαν Ντάικ κυκλοφόρησε τα The Green Valley EP (H Πράσινη Κοιλάδα), Pump This Party (Με Κέφι το Πάρτι) και Emergency 911 (Έκτακτη Ανάγκη 911) . Εν τω μεταξύ η MFS εξασφάλισε πολλά ρεμίξ για τον Πωλ. Μέσω στενής φιλίας του ιδιοκτήτη της MFS Μαρκ Ρίντερ με καλλιτέχνες όπως οι New Order ο Πωλ είχε την ευκαιρία να αναμίξει το κομμάτι "Spooky" (Ανατριχιαστικό) από τον δίσκο Republic (Δημοκρατία). Ηχογράφησε το πρώτο του LP με τίτλο 45 RPM, με τους Τζόνι Κλίμεκ και VOOV. Με τον δίσκο Seven Ways (Επτά Δρόμοι) ο Πωλ βαν Ντάικ καταξιώθηκε ως πρωτοπόρος της τρανς μουσικής και ήταν η πρώτη πραγματική του επιτυχία στη Βρετανία. Ψηφίστηκε ως το Νο. 1 άλμπουμ από τους αναγνώστες του DJ magazine.Στις αρχές του 1997, o Πωλ βαν Ντάικ άρχισε να συνεργάζεται με την Αμερικάνο μουσικό παραγωγό ΜπιΤι. Μαζί παρήγαγαν κομμάτια όπως το "Flaming June" (Φλεγόμενος Ιούνιος), "Forbidden Fruit" (Απαγορευμένο Φρούτο) και "Namistai". Τα σινγκλς "Forbidden Fruit" και "Beautiful Place" (Όμορφο Μέρος) δεν είχαν μεγάλο αντίκτυπο στην αρχή, αλλά με την κυκλοφορία του Επτά Δρόμοι και της αναπάντεχης επιτυχίας του "Words" (Λέξεις) που κατέστη κορυφαίο φαινόμενο στα Βρετανικά υπερκλάμπ, τα έργα του βαν Ντάικ άρχισαν να προσελκύουν την προσοχή. «Μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποίησαν ότι ήμουν Γερμανός, ήταν πολύ αργά!" είπε ο βαν Ντάικ. Το 1997 έκανε επίσης ρεμιξ το Age of Love (Εποχή της Αγάπης), ένα πολύ γνωστό κομμάτι της δεκαετίας '90.Το 1998, το 45 RPM (45 Στροφές το Λεπτό) κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις ΗΠΑ. Για να σηματοδοτήσει την περίπτωση, και, αποτίοντας φόρο τιμής προς το κλαμπ E-Werk που έκλεισε, ο Πωλ κυκλοφόρησε ένα ρεμίξ του "Για Έναν Άγγελο". Ο βαν Ντάικ άρχισε να δουλεύει στο κλαμπ Gatecrasher (Παρείσακτος) του Σέφιλντ και διακήρυξε την θέση του κατά της χρήσης ναρκωτικών. Το 1998 ο Πωλ έκανε ρεμίξ το γνωστό σινγκλ "1998" του Βρετανικού ντουέτου της τρανς Binary Finary, που ήταν επιτυχία και έφερε το ντουέτο στην κορυφή των γερμανικών κατατάξεων χορευτικής μουσικής.Στα μέσα του 1998, ο βαν Ντάικ έφυγε από την Δισκογραφική MFS και πήρε το μερίδιο ελέγχου στη νέα Δισκογραφική εταιρεία Βάντιτ. Το 2000 ο Πωλ δοκίμασε τις δεξιότητές του με το μελωδικό, αρκετά χορευτικό 3ο δίσκο του με τίτλο Out There and Back (Εκεί Έξω και Πίσω), που περιλάμβανε το επιτυχημένο σινγκλ "Tell Me Why (The Riddle)" (Πες Μου Γιατί (Το Αίνιγμα), μια συνεργασία με το Γαλλικό συγκρότημα Σεντ Ετιέν. Επίσης, περιλάμβανε την Ευρωπαϊκή επιτυχία "We Are Alive" (Είμαστε Ζωντανοί), μια έκδοση από ρεμίξ του τραγουδιού Alive της Τζέννιφερ Μπράουν. Τον πρώτο του μικτό δίσκο με τίτλο The Politics of Dancing (2001, η Πολιτική του Χορού) ακολούθησε μια παγκόσμια περιοδεία και η κυκλοφορία του DVD με τίτλο Global (2003, Παγκόσμια) και της Μεξικάνικης ταινίας Ζούρντο, για την οποία ο βαν Ντάικ σύνθεσε το σάουντρακ για το οποίο κέρδισε ένα Μεξικάνικο Όσκαρ.Ο 4ος δίσκος του βαν Ντάικ με τίτλο Reflections (2003, Αντανακλάσεις), που προέκυψε από τα ταξίδια του βαν Ντάικ στην Ινδία, ήταν μια πιο μελαγχολική περιπέτεια και περιλάμβανε το σινγκλ "Nothing But You" (Τίποτα Εκτός Απο Εσένα), μια συνεργασία με τους Hemstock & Jennings. Κέρδισε υποψηφιότητα για Grammy στην κατηγορία Καλύτερος Δίσκος Ηλεκτρονικής Μουσικής. Το ίδιο τραγούδι χρησιμοποιήθηκε ως σάουντρακ του παιχνιδιού FIFA 2004. Του μικτού δίσκου Η Πολιτική του Χορού 2 (2005) προηγήθηκε το σινγκλ "The Other Side" (Η Άλλη Πλευρά) με τη συμμετοχή του Ουέιν Τζάκσον, ένα τραγούδι αφιερωμένο στα θύματα, και τις οικογένειές τους, από το σεισμό του 2004 στην Σουμάτρα και το επακόλουθο τσουνάμι που χτύπησε την Ταϊλάνδη την 26 Δεκεμβρίου 2004. Οι πρωτότυπες παραγωγές του από το Αντανακλάσεις έχουν προσαρμοστεί σε μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές όπως τα Into the Blue (2005) και Ένα μπλου τζιν για τέσσερις, στα τηλεοπτικά προγράμματα Entertainment Tonight (Διασκέδαση Απόψε) και MTV Cribs, και σε διεθνείς διαφημιστικές εκστρατείες για τις Motorola, HBO, Land Rover, Ski Vail και πιο πρόσφατα για τα Τζιπ. Ο Πωλ βαν Ντάικ κυκλοφόρησε τον 5ο δίσκο του με τίτλο In Between (Στο Μεταξύ), παγκόσμια την 14 Αυγούστου 2007. Το άλμπουμ, η δημιουργία του οποίου διήρκεσε 3 χρόνια, έκανε το ντεμπούτο του στο No.115 του Billboard 200, στο Νο. 2 της κατηγορίας Καλύτερος Δίσκος Ηλεκτρονικής Μουσικής του Billboard και στο Νο. 1 των Top Heatseekers. Το άλμπουμ έφτασε στο No. 16 των Μεξικάνικων Κατατάξεων Δίσκων και στο Νο. 5 των Μεξικάνικων Διεθνών Κατατάξεων. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε συνοδευόμενο από ειδική συλλεκτική έκδοση 2.000 αντιτύπων, η οποία περιελάμβανε μια μιξαρισμένη έκδοση του πλήρους άλμπουμ, μαζί με ένα μπόνους CD 8 κομματιών και μία οκτασέλιδη φωτογραφική ανθολογία.Ο δίσκος ήταν παραγωγής κύρια του Πωλ βαν Ντάικ, και περιλάμβανε ένα ευρύ φάσμα από συνεργασίες, όπως με τους Ντέιβιντ Μπερν των Talking Heads, Τζέσικα Σούτα των Pussycat Dolls, Άσλεϊ Τόμπερλιν των Luminary, Alex M.O.R.P.H, Lo Fi Sugar, Ρέι Γκάρβεϊ των Reamonn, Ράιαν Μέρτχαντ και Ουέιν Τζάκσον. Τον Ιούνιο 2007, ο Πωλ βαν Ντάικ ξεκίνησε την παγκόσμια περιοδεία για την προώθηση του δίσκου "In Between".Η Εταιρεία Ηλεκτρονικών Παιχνιδών EA έχει ενσωματώσει τραγούδια του στα παιχνίδια Mirror's Edge, Need for Speed: Underground 2, και Grand Slam Tennis του 2009. Επίσης, έχει κάνει ρεμίξ τα τραγούδια "Μάρτυρας" των Depeche Mode , "What Goes Around... Comes Around" του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ και "Gimme More" της Μπρίτνεϊ Σπίαρς".Το Μάιο του 2008 ο βαν Ντάικ διοργάνωσε ένα διαγωνισμό για ρεμίξ με την ηλεκτρονική πλατφόρμα Beatport, προσκαλώντας τους επίδοξους παραγωγούς να κάνουν ρεμίξ στο σίνγκλ "Far Away" από το άλμπουμ του, In Between. Την 9 Νοεμβρίου 2009 ο βαν Ντάικ εμφανίστηκε μαζί με τον Βορειοιρλανδό τραγουδιστή Τζόννυ Μσντάΐντ στην 20η Επετειακή Εκδήλωση για το Τείχος του Βερολίνου. Ηχογράφησε και ερμήνευσε ένα τραγούδι για την εκδήλωση με τίτλο "We Are One" (Είμαστε Ένα). Επίσης, διοργάνωσε μια ομότιτλη μουσική εκδήλωση στην Αίθουσα εκδηλώσεων O2 World του Βερολίνου, στην οποία εμφανίστηκαν καλλιτέχνες όπως οι Άρμιν βαν Μπιούρεν, Underworld και Blueman Group.Το 2010 αποκαλύφθηκε ότι η δισκογραφική του, Βάντιτ, θα συγχωνευόταν με την δισκογραφική Armada Music του Άρμιν βαν Μπιούρεν. Ο 6ος δίσκος του βαν Ντάικ με τίτλο Evolution (Εξέλιξη) κυκλοφόρησε την 3 Απριλίου 2012. Το κομμάτι "Eternity" (Αιωνιότητα) υλοποιήθηκε σε συνεργασία με τον Άνταμ ΓΙάνγκ των Owl City. Ο δίσκος περιλαμβάνει, επίσης, συνεργασίες με τους παραγωγούς Άρτι, Όστιν Λιντς, Τζιουζέπε Οταβιάνι και Ουμέτ Οζκάν, και φωνητικά από τους τραγουδιστές Τζόννυ Μσντάΐντ των Snow Patrol, Plumb, Σάρα Χάουελς και άλλων καλλιτεχνών.Την 4η Μαΐου 2015 κυκλοφόρησε τον 7ο δίσκο του με τίτλο Η Πολιτική του Χορού 3. Με την έκδοση αυτή, η σειρά που ξεκίνησε το 2001 κινήθηκε από συλλογή μουσικής σε καλλιτεχνικό άλμπουμ. Ο δίσκος περιλάμβανε συνεργασίες του βαν Ντάικ με καλλιτέχνες όπως οι Aly & Fila και Τζιουζέπε Οταβιάνι. Την 28 Φεβρουαρίου 2016 κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ A State of Trance στην Ουτρέχτη, ο βαν Ντάικ έπεσε μέσα σε ένα κρυμμένο κενό στη σκηνή κατά τη διάρκεια της παράστασης, και μεταφέρθηκε σε ένα τοπικό νοσοκομείο. Διαγνώστηκε τραυματισμός της σπονδυλικής του στήλης και σοβαρή εγκεφαλική βλάβη και παρέμεινε υπό την εποπτεία των ιατρών στο Ιατρικό Κέντρο της Ουτρέχτης για αρκετές εβδομάδες. Περί τα μέσα του Μαΐου 2016 πήρε άδεια για μεταφορά του σε ιατρική εγκατάσταση στο Βερολίνο. Πολλές παραστάσεις που είχαν προγραμματιστεί για αυτήν την περίοδο ματαιώθηκαν, με συμπεριλαμβανόμενο το Ηλεκτρονικό Καρναβάλι Μαργαρίτα του Μεξικού. O Πωλ βαν Ντάικ αποζημιώθηκε με το ποσό των $ 12,5 εκατομμυρίων για το ατύχημα που είχε στη σκηνή. Στην εκπομπή «Μπλε Καναπές» είπε ότι η αγάπη της γυναίκας του, Μαργκαρίτα, τον έφερε πίσω. Μετά το ατύχημα του, έπρεπε να μάθει τα πάντα ξανά - να μιλά, να τρώει και να περπατά. Και παρότρυνε τους ακροατές του να επισκεφθούν ασθενείς σε κώμα και να μιλήσουν μαζί τους για να τους βοηθήσουν. Στα μέσα του Ιουνίου 2016 ο βαν Ντάικ άρχισε να εργάζεται σε ένα ελαφρύ πρόγραμμα που περιλάμβανε εμφανίσεις στο Ηλεκτρονικό Καρναβάλι Μαργαρίτα του Λας Βέγκας, στο κλαμπ Αμνησία στην Ίμπιζα, και στο Φεστιβάλ Λουμινόσιτυ στην Ολλανδία.Συνεχίζοντας την ανάρρωσή του ο βαν Ντάικ ολοκλήρωσε το έβδομο άλμπουμ του το καλοκαίρι του 2017, και το κυκλοφόρησε την 20η Οκτωβρίου με τίτλο "From Then On" (Από Τότε) με τη δική του δισκογραφική. Έλαβε θετικά σχόλια από τον τύπο, με το μπίλμπορντ να τον χαρακτηρίζει ως «έναν εορτασμό για μια όμορφη ζωή.» και την ιστοσελίδα EDMSauce να τον περιγράφει ως «σχεδόν άψογο.» Ο δίσκος περιλάμβανε συνεργασίες με τους Alex M.O.R.P.H., M.I.K.E. Push και Τζόρνταν Σέκλει. Το πρώτο σινγκλ με τίτλο “Everyone Needs Love" (Ο Καθένας Χρειάζεται Αγάπη) κυκλοφόρησε την 23 Δεκεμβρίου 2016, και το τελικό με τίτλο "Breaking Dawn" κυκλοφόρησε 14 μήνες αργότερα, την 23η Φεβ. 2018.Το καλοκαίρι του 2018 ο βαν Ντάικ προσκλήθηκε να παίξει στο επίσημο άνοιγμα της ζώνης των θαυμαστών του FIFA στη Μόσχα, εν όψει των αγώνων του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου 2018. Τον Δεκέμβριο του 2018 κυκλοφόρησε το όγδοο άλμπουμ, με τίτλο «Music Rescues Me» (Η Μουσική με Σώζει), το οποίο κορυφώθηκε στις Γερμανικές κατατάξεις για 70 εβδομάδες.Στις 30 Αυγούστου 2020 ο Πωλ κυκλοφόρησε το ένατο άλμπουμ του, με τίτλο «Guiding Light» (Φως που με Οδηγεί), το οποίο περιλαμβάνει 14 κομμάτια. 45 RPM (1994) Seven Ways (1996) Out There and Back (2000) Reflections (2003) In Between (2007) Evolution (2012) From Then On (2017) Music Rescues Me (2018)Guiding Light (2020) Επίσημος ιστότοπος Πωλ βαν Ντάικ στην IMDb Ιστοσελίδα του καλλιτέχνη στο Ultra Records

Ο Πωλ βαν Ντάικ (γεννηθείς την 16 Δεκεμβρίου 1971 ως Ματίας Πάουλ) είναι Γερμανός ντι τζέι, μουσικός παραγωγός και μουσικός καλλιτέχνης. Ως ένας από τους πρώτους καταξιωμένους ντιτζέι, ο βαν Ντάικ ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που τιμήθηκε με υποψηφιότητα για Βραβείο Γκράμι στην τότε νέα προστιθέμενη κατηγορία Καλύτερος Δίσκος Χορευτικής/Ηλεκτρονικής μουσικής για το 2003, για την κυκλοφορία του Reflections (Αντανακλάσεις). Χαρακτηρίστηκε ως ο Νο.1 ΝτιΤζέι για τα έτη 2005 και 2006, κάτι που ελάχιστοι μόνο ντιτζέιδες έχουν καταφέρει. To 2005 ήταν ο πρώτος ντι τζέι που χαρακτηρίστηκε ως Νο.1 από το περιοδικό Mixmag. Μέχρι το 2008, είχε πουλήσει πάνω από 3 εκατομμύρια δίσκους παγκόσμια.Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως παραγωγός τρανς μουσικής στις αρχές της δεκαετίας του 1990, και γρήγορα έγινε διάσημος με το ρεμίξ του "Love Stimulation" του Humate με την δισκογραφική εταιρεία MFS το 1993 και με το επιτυχημένο σίνγκλ "For an Angel" (Για έναν Άγγελο), αλλά, τον τελευταίο καιρό, δεν προτιμά πια να περιγράφει τη μουσική του ως τρανς, αλλά απλά ως ηλεκτρονική μουσική.To 2020 κυκλοφόρησε το ένατο άλμπουμ του, το Guiding Light, το οποίο περιλαμβάνει συνεργασίες με τους Vini Vici, Μπο Μπρους, Ουίλ Άτκινσον.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%89%CE%BB_%CE%B2%CE%B1%CE%BD_%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%B9%CE%BA

Το Αιγαίο στις φλόγες

Τα γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο διαδραματίζονται το 1827, την εποχή της ναυμαχίας του Ναβαρίνου, η οποία έγειρε την πλάστιγγα προς την πλευρά της ανεξαρτησίας του νεοελληνικού κράτους από την οθωμανική αυτοκρατορία. Η λέξη "Αρχιπέλαγος" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως ονομασία του Αιγαίου Πελάγους και αυτό ακριβώς εννοούσε ο Βερν, όπως και κάθε άλλος σύγχρονος του. Μέσα στο ιστορικό πλαίσιο της Ελληνικής Επανάστασης (1821 – 1829), για την οποία ο συγγραφέας παραθέτει αρκετές και απόλυτα έγκυρες πληροφορίες, εξελίσσεται μία ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο νέους. Η κοπέλα ονομάζεται Χατζίνα Ελιζούντο και είναι η μοναχοκόρη ενός πάμπλουτου χήρου, τραπεζίτη της Κέρκυρας. Ο Νέος, αξιωματικός του Γαλλικού Ναυτικού, είναι ο ένθερμος φιλέλληνας υποπλοίαρχος Άνρι ντ’ Αλμπαρέ. Παράλληλα με την εξέλιξη του ειδυλλίου, το Αιγαίο Πέλαγος φλέγεται από τις συγκρούσεις των αντιπάλων στόλων (επαναστατημένης Ελλάδας και Οθωμανικής Τουρκίας) αλλά και από τις ανελέητες επιδρομές των κάθε λογής και κάθε εθνικότητας πειρατών, ο πλέον διαβόητος των οποίων είναι ο αιμοσταγής «Σακρατίφ» που κανείς ζωντανός δε τον έχει δει. Καθοριστικό πρόσωπο του έργου είναι ο Μανιάτης εξωμότης καπετάνιος Νικόλας Στάρκος, που δεν διστάζει να προδώσει τον αγώνα των συμπατριωτών του για την ανεξαρτησία, προκειμένου ο ίδιος να κερδίσει πλούτη και δόξα. Καπετάν Νικόλας Στάρκος, κυβερνήτης της σακκολέβας Κάρυστος. Ανδρονίκη Στάρκου, Ελληνίδα αγωνίστρια, μητέρα του Νικόλα. Ανρί ντ’ Αλμπαρέ, Γάλλος αξιωματικός, κυβερνήτης της κορβέτας Σιφαντα. Ελιζούντο, Δαλματός ιδιοκτήτης μεγάλου χρηματοπιστωτικού ιδρύματος της Κέρκυρας. Χατζίνα Ελιζούντο, κόρη του τραπεζίτη και κληρονόμος μίας αμφιλεγόμενης περιουσίας. Χάρης, ομογάλακτος αδελφός της μητέρας της Χατζίνας, αφοσιωμένος υπηρέτης της οικογένειας. «Σκόπελος», υπαρχηγός του Στάρκου. Καπετάν Θοδωρής, δεύτερος πλοίαρχος της Σιφάντας. Το Αιγαίο στις φλόγες, Βιβλιοθήκη Ιούλιου Βερν, «Ειδικές Εκδόσεις», Αθήνα.

Το Αρχιπέλαγος στις φλόγες (γαλλικά: L’Archipel en feu). Κυκλοφόρησε στα Ελληνικά με τους τίτλους «Το Αιγαίο στις φλόγες» και «Οι Πειραταί του Αιγαίου». Είναι μυθιστόρημα περιπέτειας του Γάλλου συγγραφέα Ιούλιου Βερν που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης. Γράφτηκε το 1884 και εστιάζει στο έτος 1827, κατά τη διάρκεια του ελληνικού πολέμου της Ανεξαρτησίας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο του Pierre Jules Hetzel (1814 – 1886).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%AF%CE%BF_%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82_%CF%86%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B5%CF%82

Νταρμαθακούρ

Ο Νταρμαθακούρ έχει συνδεθεί με πολλούς θεούς όπως τον θεό του ηλίου Σούργια, τον Βαρούνα, τον Βισνού, τον Γιάμα, τον Σίβα και ακόμη και με τον Βουδισμό. Ουσιαστικά, όλα αυτά ξεκίνησαν με τις μαγικές πεποιθήσεις που σχετίζονταν με τη συγκομιδή στις πρωτόγονες ημέρες και στη συνέχεια τα στρώματα των Άριων Ινδουιστών και Βουδιστών, μεταμορφώθηκε με πολλούς τρόπους σε διαφορετικά μέρη και έχει γίνει υπερβολικά πολύπλοκο για να εντοπιστούν οι σωστές του ρίζες.Ο Σουνίτι Κουμάρ Τσαττερτζί λέει ότι "Ο Ντάρμα που ωστόσο περιγράφεται ως η υπέρτατη θεότητα, δημιουργός και χειροτόνος από το Σύμπαν, ανώτερος ακόμα και από τους Βράχμα, Βισνού και Σίβα και μερικές φορές ταυτιζόμενους με αυτούς, και ότι δεν έχει καμία από τις αφαιρέσεις από το Βουδιστικό Ντάρμα γι'αυτό." Έχει αποφανθεί περαιτέρω ότι τα τραγούδια και οι χοροί που συνδέονται με το Γκατζάν του Ντάρμα είναι σαφώς μη-Άρια καταγωγή. Θα μπορούσε να είναι Δραβιδικής ή Σινοθιβετικής καταγωγής. Ο Σουκουμάρ Σεν λέει ότι το Νταρμαθακούρ έχει έρθει κάτω με την αποκαλούμενη κατώτερη κατηγορία των κοινών ανθρώπων. Δημιούργησαν την πλειοψηφία σε ένα σημείο του χρόνου και δεν είχαν το δικαίωμα να λάβουν Βραχμανική εκπαίδευση. Οι βραχμάνοι που άρχισαν να μεταναστεύουν για τη Βεγγάλη σε μεγάλους αριθμούς κατά τη διάρκεια της περιόδου των Γκούπτα ως επί το πλείστον δεν ήταν οι αρχικοί κάτοικοι της Βεγγάλης και δεν είχαν καμία σχέση με τον Νταρμαθακούρ. Δεν ήταν προσωπικός θεός, αλλά ο θεός για μια κοινότητα λατρευόμενος από πολλούς. Λατρευόταν από τις μεγάλες ομάδες των μη-Βραχμάνων όπως οι Χάρι, Ντομ και Τσαντάλα. Είναι αξιοσημείωτο ότι πολύ σημαντικοί προστάτες της λατρείας ήταν Βραχμάνοι και ήταν αυτοί που έγραψαν τις περισσότερες από τις γραφές αφοσιωμένες στη λατρεία. Αυτές περιλαμβάνουν τα έργα Ντάρμα Πουράνα του Μαγιούρα Μπάττ, το Ντάρμα Μανγκάλα των Μαγιούρα Μπάττα, Μανίκ Γκανγκούλι, Γκαναράμα, Σαχαντέβα Τσακραβάρτι, και Ρουπαράμα. Ίσως το φεστιβάλ Γκαναράμα, στο οποίο παίρνουν το όνομά τους οι σύγχρονοι οπαδοί της λατρείας Νταρμαθακούρ παίρνουν το όνομά του από τον Βραχμάνο Γκαναράμα Τσακραβάρτι. Ο Φρανκ Κορόμ, Καθηγητής Θρησκείας και Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, έγραψε τη Διδακτορική του διατριβή στο Νταρμαράτζ. Βρήκε ότι το Νταρμαράτζ είχε διαφορετική αντίληψη και λατρευόταν διαφορετικά από περιοχή σε περιοχή. Οι Ινδουιστικοί θεοί και οι θεές έχουν μπαχάν – ένα ζώο στο οποίο κινείται η θεότητα. Το άλογο είναι το μπαχάν του Νταρμαθακούρ. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, ο ελέφαντας επίσης χρησιμοποιείται ως μπαχάν. Στην περιοχή του Ραρχ όπου λατρεύεται ο Νταρμαθακούρ δεν υπάρχει τέλος στη συμβολική χρήση τερακότας και ξύλινων αλόγων. Η συμβολική θυσία αλόγων για την εκπλήρωση επιθυμιών είναι κοινή για πολλούς χωριάτικους θεούς και θεές, αλλά μια συνέλευση αλόγων τερακότα σε διάφορα σχήματα και μεγέθη που αντιπροσωπεύουν θυσία στις ευχές είναι ίσως περίεργο στο Νταρμαθακούρ. Είναι πιθανό ότι το άλογο συμβολίζει κάποια σύνθεση με τον θεό του Ηλίου. Το φεστιβάλ που σχετίζονται με το Νταρμαθακούρ ονομάζεται Νταρμέρ γκατζάν ή Γκατζάν του Ντάρμα. Το Σίβα γκατζάν και το Νταρμέρ γκατζάν είναι παρόμοια. Το άλογο είναι απαραίτητο στο Ντάρμα γκατζάν αλλά δεν είναι τόσο στο Σίβα γκατζάν. Τα σαννγιάσι (ερημίτες) του γκατζάν ονομάζονται μπάκτα ή μπάκτια. Εφαρμόζουν ορισμένες τελετουργίες οι οποίες είναι παρόμοιες με εκείνες που εφαρμόζονται σχετικά με τον θάνατο ενός ατόμου. Υπάρχει κάποια σύγχυση σχετικά με την ερμηνεία των τελετουργιών, καθώς το γκατζάν υποτίθεται να γιορτάσει τον γάμο του Νταρμαθακούρ και Μούκτι. Ο χορός του κρανιού είναι μέρος του γκατζάν. Πιστεύεται ότι έχει μη-Άρια καταγωγή.

Ο Νταρμαθακούρ (επίσης ονομάζεται Ντάρμα Θακούρ, Νταρμαράτζ ή απλά Ντάρμα, Βεγγαλικά: ধর্মঠাকুর‎) είναι Ινδουιστικός θεός που λατρεύεται από τους χωρικούς κατοίκους στην παραδοσιακή περιοχή Ραρχ στο σημερινό Ινδικό κρατίδιο της Δυτικής Βεγγάλης ως ένας από τους ειδικούς χωριάτικους θεούς (γκραμ ντεβάτα). Εκπροσωπείται από μια άμορφη πέτρα, βαμμένη με κόκκινο χρώμα και συνήθως τοποθετείται κάτω από ένα δέντρο ή τοποθετείται σε ανοικτό χώρο, αλλά μερικές φορές τοποθετείται σε ένα ναό. Η λατρεία λαμβάνει χώρα κατά τους μήνες Μπαϊσάχ, Τζαϊσθά και Ασάρ την ημέρα της πανσελήνου και, μερικές φορές, την τελευταία ημέρα του Μπάντρο. Ο Νταρμαθακούρ λατρεύεται κυρίως από κάστες Μπαούρι, Μπάγκντι, Χάρι, Ντομ και άλλες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81

Helios Airways

Κωδικός IATA: ZU Κωδικός ICAO: HCY Κωδικός κλήσης: Helios Η Helios Airways εκτελούσε τακτικά δρομολόγια προς Αθήνα, Θεσσαλονίκη Μπέρμιγχαμ, Δουβλίνο, Γκάτγουικ (Λονδίνο), Χίθροου (Λονδίνο), Λούτον (Λονδίνο) Μάντσεστερ, Σόφια και Βαρσοβία. Επίσης εκτελούσε πτήσεις τσάρτερ προς Άμστερνταμ, Μπρίστολ, Κάϊρο, Χάμπερσαϊντ, Κρίστιανσαντ, Νιούκασλ και Στοκχόλμη. Η Helios Airways έχασε σε δυστύχημα το αεροσκάφος Boeing 737-300 με θύματα 115 επιβάτες και 6 μέλη πληρώματος. Ο στόλος της Helios Airways αποτελoύνταν από: 1 Boeing 737-300 1 Boeing 737-400 1 Boeing 737-800Πριν η εταιρεία κλείσει, ο στόλος της Helios Airways αποτελούνταν από: 2 Boeing 737-800 Στις 14 Αυγούστου 2005 ένα Boeing 737-31S της Helios Airways που εκτελούσε την πτήση 522 (Λάρνακα-Αθήνα-Πράγα) συνετρίβη στο Γραμματικό Αττικής, με αποτέλεσμα το θάνατο 121 ατόμων. Ιστοσελίδα της Helios Airways Λεπτομέρειες του στόλου της Helios Airways Γνώμες επιβατών Helios Airways αjet Αρχειοθετήθηκε 2006-05-20 στο Wayback Machine.

Η Helios Airways ήταν ιδιωτική αεροπορική εταιρεία με έδρα την Λάρνακα Κύπρου. Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1999, και είναι η πρώτη κυπριακή ιδιωτική αεροπορική εταιρεία. Ο Ομιλος Libra Holidays εξαγόρασε την εταιρεία Helios τον Νοέμβριο του 2004. Τον Ιανουάριο του 2006 ιδρύθηκε η Ajet, θυγατρική κατά 100% της Libra, με στόχο την αντικατάσταση της Helios. Απώτερος στόχος ήταν να εξωραϊστεί το όνομα της Helios, το οποίο επλήγη από το αεροπορικό δυστύχημα της 14ης Αυγούστου 2005.

https://el.wikipedia.org/wiki/Helios_Airways

Opeth

Ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Μίκαελ Όκερφελντ και ο ντράμερ Άντερς Νόρντιν σχημάτισαν το 1987 τους Eruption, μαζί με τον κιθαρίστα Νικ Ντόρινγκ και τον μπασίστα Γιόκε Χόρνεϊ, παίζοντας death metal διασκευές σε κομμάτια των Death, Black Sabbath και Bathory. Ο Χόρνεϊ αντικαταστάθηκε από τον Στέφαν Κλάσμπεργκ και το συγκρότημα ηχογράφησε τέσσερα κομμάτια αλλά δεν έπαιξε ποτέ ζωντανά. Ο τραγουδιστής Ντάβιντ Ισμπέργκ σχημάτισε τους Opeth, δίνοντας τους αυτή την ονομασία από τη φανταστική φοινικική πόλη Opet (μτφ.Η πόλη του Φεγγαριού), από το μυθιστόρημα "Το Πουλί του Ήλιου" του Γουίλμπουρ Σμιθ. Ο Όκερφελντ έγινε μέλος του συγκροτήματος, από τη σύνθεση του οποίου πέρασαν κατά την πρώτη τριετία της ύπαρξης του οι κιθαρίστες Αντρέας Ντιμέο και Κιμ Πέτερσον και οι μπασίστες Νικ Ντερίνγκ και Στέφαν Γκούτεκλιντ, οι οποίοι αποχώρησαν, όπως και ο Ισμπέργκ, για να σχηματίσουν τους Crowley. Ο Όκερφελντ ανέλαβε και τα φωνητικά και μαζί με τον μπασίστα Γιόχαν ΝτεΦαρφαλά, τον κιθαρίστα Πέτερ Λίντγκρεν και τον προαναφερθέντα ντράμερ Άντερς Νόρντιν, αποτέλεσαν την πρώτη επίσημη σύνθεση των Opeth, η οποία ηχογράφησε τα κομμάτια "Forest Of October" και "In The Mist She Was Standing", υπογράφοντας συμβόλαιο με τη βρετανική δισκογραφική εταιρεία "Candlelight Records".Το πρώτο τους άλμπουμ ηχογραφήθηκε τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1994 και κυκλοφόρησε έναν χρόνο αργότερα με τίτλο "Orchid". Στην Ολλανδία, ο δίσκος εκδόθηκε σε μορφή διπλού δίσκου βινυλίου με το επιπλέον κομμάτι "Into The Forest of Winter". Το εξώφυλλο του άλμπουμ παρουσίαζε μία ορχιδέα, εικόνα παραπλανητική για μία ακραία metal κυκλοφορία. Κατά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, εμφανίστηκαν στο "Astoria" του Λονδίνου με τους Ved Buens Ende, Hecate Enthroned και Impaled Nazarene.Ο δεύτερος τους δίσκος με τίτλο "Morningrise" κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1996 σε παραγωγή Νταν Σουάνο και βάδισε σε progressive metal μονοπάτια, με το εικοσάλεπτο "Black Rose Immortal" να ξεχωρίζει. Κατά την περιοδεία του άλμπουμ το συγκρότημα άνοιγε τις εμφανίσεις των Morbid Angel στην Αγγλία και των Cradle of Filth στην Ευρώπη. Μετά το πέρας των ζωντανών αυτών εμφανίσεων, οι ΝτεΦαρφαλά και Νόρντιν αποχώρησαν, με τους Μαρτίν Μέντεζ και Μάρτιν Λόπεζ να τους αντικαθιστούν. Η νέα σύνθεση κυκλοφόρησε τον δίσκο "My Arms, Your Hearse" τον Αύγουστο του 1998, περιοδεύοντας και πάλι με τους Cradle of Filth στη Μεγάλη Βρετανία στα τέλη της χρονιάς, υπογράφοντας λίγο αργότερα, συμβόλαιο συνεργασίας με την "Peaceville Records". Η συνεργασία αυτή απέφερε τον δίσκο "Still Life", ο οποίος ηχογραφήθηκε στα "Fredman Studios" την άνοιξη του 1999. Το άλμπουμ ήταν βαρύτερο και τα κομμάτια του ήταν μικρότερα σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες του συγκροτήματος. Μετά την αλλαγή της δισκογραφικής τους εταιρείας στη "Music For Nations", οι Opeth επέστρεψαν στα "Fredman Studios" για την ηχογράφηση του "Blackwater Park", το οποίο κυκλοφόρησε στις 27 Φεβρουαρίου 2001 με παραγωγό τον Στίβεν Ουίλσον των Porcupine Tree. Το άλμπουμ έλαβε ιδιαίτερα θετικές κριτικές και το συγκρότημα περιόδευσε στη Μεγάλη Βρετανία τον Μάιο του 2002, με τους Arch Enemy να ανοίγουν τις εμφανίσεις τους.Το καλοκαίρι του 2002, έγινε γνωστό ότι το συγκρότημα δούλευε πάνω στον επόμενο του δίσκο, με παραγωγό και πάλι τον Ουίλσον και τον Άντι Σνιπ, κιθαρίστα των Sabbat, στη μίξη. Έχοντας ετοιμάσει δύο άλμπουμ, το συγκρότημα σκόπευε να τα κυκλοφορήσει ταυτόχρονα, αλλά η πίεση της δισκογραφικής τους εταιρείας τους ανάγκασε να εκδώσουν το "Deliverance" το Νοέμβριο του 2002 και το "Damnation" τον Απρίλιο του 2003.Στις αρχές του 2003, το συγκρότημα συμμετείχε στην περιοδεία "4 Absent Friends Tour", η οποία έλαβε χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τους Paradise Lost και Tapping the Vein. Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, περιόδευσαν μαζί με τους Lacuna Coil και Beyond the Embrace και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ με τίτλο "Still Day Beneath The Sun" σε περιορισμένη έκδοση. Το "Deliverance" έλαβε υποψηφιότητα για σουηδικό Γκράμι στην κατηγορία του "καλύτερου χαρντ ροκ" δίσκου και το συγκρότημα περιόδευσε μαζί με τους Porcupine Tree στη Βόρεια Αμερική, με τον κιμπορντίστα των Spiritual Beggars, Παρ Βίλμπεργκ να συμμετέχει στις ζωντανές τους εμφανίσεις, ενώ τον Οκτώβριο του 2003 περιόδευσε στη Σκανδιναβία με τους Extol να ανοίγουν τις εμφανίσεις τους.Ακολούθησε η περιοδεία "Lamentations Over America Tour 2004" στις αρχές του 2004 μαζί με τους Devildriver και τους Moonspell, όπου λόγω προβλημάτων υγείας του ντράμερ Μάρτιν Λόπεζ, η πρώτη τους εμφάνιση στο Έντμοντον ακυρώθηκε και στη συναυλία στο Κάλγκαρι αντικαταστάθηκε από τον τεχνικό τυμπάνων του. Επίσης, στη συναυλία τους στο Βανκούβερ στις 23 Ιανουαρίου, τα τύμπανα ανέλαβε ο Τζην Χόγκλαν των Dark Angel, την ίδια βραδιά που το συγκρότημα είχε παρουσιάσει ένα ακουστικό σετ, συμπεριλαμβανομένης μίας διασκευής στο "Soldier of Fortune" των Deep Purple. Μετά την εξαγορά της "Music For Nations" από τη "Zomba Music Group", το συγκρότημα έμεινε χωρίς δισκογραφικό συμβόλαιο και τον Απρίλιο του 2005 ανακοινώθηκε η ένταξη ως μόνιμου μέλους, του κιμπορντίστα Παρ Βίλμπεργκ. Το συγκρότημα ηχογράφησε στα "Fascination Street studios" τον δίσκο "Ghost Reveries" για την "Roadrunner Records". Αυτός ήταν ο πρώτος τους δίσκος που μπήκε στο Top-10 των σουηδικών και φινλανδικών τσαρτ, όπως και το Top-100 του Billboard στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου πούλησε 15.000 αντίτυπα κατά την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Για την περιοδεία του άλμπουμ, τα τύμπανα ανέλαβε ο Χόγκλαν, αφού ο Λόπεζ χρειάστηκε θεραπεία λόγω προβλήματος του κυκλοφορικού του συστήματος. Το καλοκαίρι του 2005 συμμετείχαν στην αμερικάνικη περιοδεία "Sounds of the Underground" μαζί με τους Clutch, Chimaira, Unearth, Strapping Young Lad, κ.α.. Ακολούθησαν ευρωπαϊκές εμφανίσεις τον Σεπτέμβριο με τους Extol να ανοίγουν τις εμφανίσεις τους και τον Μάρτιν Άξενροτ να αναλαμβάνει τα τύμπανα. Έναν μήνα αργότερα, επέστρεψαν στις Ηνωμένες Πολιτείες για μία περιοδεία χωρισμένη σε δύο σκέλη, στο πρώτο εκ των οποίων support συγκροτήματα ήταν οι Pelican και Fireball Ministry και στο δεύτερο οι Nevermore και Into Eternity. Το συγκρότημα ηχογράφησε δύο νέα κομμάτια και μία διασκευή στο "Soldier of Fortune" στα "BBC Studios" του Λονδίνου, ως επιπλέον κομμάτια για μία ειδική έκδοση του "Ghost Reveries". Στα τέλη του 2005 περιόδευσαν στην Ευρώπη με τους Burst και ξεκίνησαν το 2006 στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου περιόδευσαν με τους Dark Tranquillity και τον Ντέβιν Τάουνσεντ. Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, ο Λόπεζ αποχώρησε και επίσημα, λόγω προβλημάτων υγείας και κρίσεων πανικού που αντιμετώπιζε, με τον Άξενροτ να τον αντικαθιστά σε μόνιμη βάση.Οι Opeth εμφανίστηκαν στο "Download festival" της Αγγλίας μαζί με ονόματα όπως οι Metallica και οι Korn, συνεχίζοντας στην κεντρική και νότια Αμερική, πριν συμμετάσχουν στην "Gigantour" μαζί με τους Megadeth, Lamb of God, Arch Enemy, Overkill, κ.α.. Στα τέλη της χρονιάς, περιόδευσαν τη Μεγάλη Βρετανία με τους Paradise Lost να ανοίγουν τις εμφανίσεις τους και στις 31 Μαρτίου 2007, ο Όκερφελντ πραγματοποίησε γκεστ εμφάνιση στη συναυλία για την εικοστή επέτειο των Candlemass.Τον Μάιο του 2007, ο Πέτερ Λίντγκρεν αποχώρησε, με τον Φρέντρικ Όκεσον να παίρνει τη θέση του. Η νέα σύνθεση ηχογράφησε το άλμπουμ "Watershed" σε παραγωγή του Όκερφελντ και του Γιενς Μπόργκεν. Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις αρχές Ιουνίου του 2008, φθάνοντας στο Top-10 στην Αυστραλία, τη Σουηδία και τη Νορβηγία και την κορυφή των τσαρτ της Φινλανδίας. Για την προώθηση του δίσκου περιόδευσαν στη Βρετανία με τους Arch Enemy και στην Αμερική με τους Dream Theater. Τέσσερις συναυλίες της επακόλουθης περιοδείας ακυρώθηκαν λόγω προβλήματος ανεμοβλογιάς που αντιμετώπισε ο Όκερφελντ, με τη θέση του συγκροτήματος στα φεστιβάλ όπου ακύρωσαν να παίρνουν οι Satyricon. Το φθινόπωρο περιόδευσαν και πάλι στη Βόρεια Αμερική μαζί με τους High on Fire, Baroness και Nachtmystium, για να κλείσουν τη χρονιά στην Ευρώπη με τους Cynic και The Ocean. Για τον εορτασμό της εικοστής επετείου τους, οι Opeth πραγματοποίησαν τη μίνι περιοδεία "Evolution XX: An Opeth Anthology" από τις 30 Μαρτίου μέχρι τις 9 Απριλίου 2010, παίζοντας ολόκληρο το "Blackwater Park". Σε μία από αυτές τις εμφανίσεις στο "Royal Albert Hall" του Λονδίνου, ηχογραφήθηκε το "In Live Concert at the Royal Albert Hall". Στις 31 Ιανουαρίου 2011, το συγκρότημα ξεκίνησε τις ηχογραφήσεις του επόμενου του δίσκου στα "Atlantis/Metronome studios" της Στοκχόλμης. Το άλμπουμ "Heritage" κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους και με πωλήσεις 19.000 αντιτύπων κατά την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του ανέβηκε στο # 19 των αμερικάνικων τσαρτ. Ο δίσκος παρουσίασε μία αλλαγή από τους προκατόχους του, αφού δεν περιείχε καθόλου ακραία φωνητικά, χαρακτηριζόμενος ως progressive rock. Κατά την περιοδεία του συγκροτήματος, έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση του μαζί τους ο κιμπορντίστας Γιόακιμ Σβάλμπεργκ και περιόδευσαν αρχικά με τους Katatonia και στη συνέχεια με τους Pain of Salvation. Η περιοδεία συνεχίστηκε στις αρχές του 2012, με εμφανίσεις που συμπεριελάμβαναν και τον ελλαδικό χώρο, πριν συνεχίσουν τον Απρίλιο στη Βόρεια Αμερική με τους Mastodon. Στις αρχές του 2013, περιόδευσαν στην Αυστραλία ολοκληρώνοντας μία πολύ μεγάλη περιοδεία 200 συναυλιών στο "Melloboat 2013".Στις 20 Μαρτίου 2014, ανακοινώθηκε ότι ο ενδέκατος δίσκος των Opeth είχε ολοκληρωθεί, με την επίσημη κυκλοφορία του "Pale Communion" να έρχεται στα τέλη Αυγούστου. Το άλμπουμ ανέβηκε στο # 1 στη Φινλανδία, το Top-10 στη Σουηδία, τη Γερμανία και τη Νορβηγία, ενώ σκαρφάλωσε στο Top-20 σε Μεγάλη Βρετανία και Ηνωμένες Πολιτείες.Το 2016, γιορτάζοντας τα 25 χρόνια από την ίδρυση του, το συγκρότημα, κυκλοφορώντας το πρώτο τους βιβλίο με τίτλο "Book of Opeth", στις 15 Απριλίου του ίδιου έτους. Την έκδοση αυτή, υπέγραψαν όλοι οι μουσικοί που πέρασαν από τους Opeth, όπως και φίλοι και συνεργάτες του συγκροτήματος. Το συγκρότημα ανακοίνωσε το καλοκαίρι του 2016, ότι θα κυκλοφορήσει το άλμπουμ "Sorceress" στα τέλη της χρονιάς, μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Nuclear Blast". Την 1η Αυγούστου του 2016 κυκλοφόρησε το ομότιτλο "Sorceress" ως πρώτο σινγκλ του δίσκου, ενώ ακολούθησαν τα "Will Ο The Wisp" στις 4 Σεπτεμβρίου και "The Wilde Flowers" στις 23 Σεπτεμβρίου. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 30 Σεπτεμβρίου, ανεβαίνοντας στην κορυφή των γερμανικών τσαρτ, όπως και στο Top-10 στην Αυστραλία, τη Φινλανδία, τη Νορβηγία, την Αυστρία, την Ελβετία και τη Σουηδία, φθάνοντας παράλληλα στο # 11 στο Ηνωμένο Βασίλειο και το # 24 στο αμερικάνικο Billboard. Στις 23 Ιανουαρίου κυκλοφόρησε το τέταρτο και τελευταίο σινγκλ "Era". Στις 2 Νοεμβρίου του 2018, οι Opeth κυκλοφόρησαν το λάιβ άλμπουμ "Garden of the Titans: Live at Red Rocks Amphitheater", συνεχίζοντας τη συνεργασία τους με τη δισκογραφική "Nuclear Blast". Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στη συναυλία του συγκροτήματος στο Αμφιθέατρο Red Rocks στο Morrison του Colorado στις Η.Π.Α., στις 11 Μαΐου 2017. Το άλμπουμ περιλαμβάνει ζωντανές εκτελέσεις κομματιών από διάφορα άλμπουμ των Opeth σε όλο το εύρος της δισκογραφίας τους. Ο κιθαρίστας Φρέντρικ Όκεσον ανακοίνωσε στις 22 Μαΐου 2019 πως το συγκρότημα είχε ήδη γράψει 12 τραγούδια, προαναγγέλοντας την κυκλοφορία νέου δίσκου με όνομα "In Cauda Venenum". Μάλιστα, ανακοινώθηκε πως το άλμπουμ επρόκειτο να βγει σε δύο εκδόσεις, μία στα αγγλικά και μία στα σουηδικά. Στις 12 Ιουλίου εκδόθηκε το πρώτο σινγκλ του δίσκου "Hjärtat Vet Vad Handen Gör/Heart In Hand", συνοδευόμενο από ένα μουσικό βίντεο που περιλαμβάνει και τις δύο εκδόσεις του τραγουδιού. Ακολούθησε το "Svekets Prins"/Dignity" στις 16 Αυγούστου, με το άλμπουμ να κυκλοφορεί στις 27 Σεπτεμβρίου 2019. Το "In Cauda Venenum" διατήρησε τα στοιχεία του progressive rock στο οποίο η μπάντα στράφηκε από την κυκλοφορία του Heritage κι έπειτα, με επιρροές από συγκροτήματα της δεκαετίας του '70. Το άλμπουμ έφτασε μέχρι την 5η θέση στα γερμανικά τσαρτς, μπαίνοντας στη δεκάδα σε χώρες όπως η Ελβετία, οι Η.Π.Α., η Νορβηγία, με αποκορύφωμα τη δεύτερη θέση στη Φινλανδία. Στις 2 Οκτωβρίου 2019, το συγκρότημα ανακοίνωσε περιοδεία στη Βόρεια Αμερική για να προωθήσει το "In Cauda Venenum", η οποία όμως διακόπηκε τον Φεβρουάριο του 2020 λόγω της εξάπλωσης του κορωνοϊού. Τον Ιούλιο του 2020 οι Opeth ανακοίνωσαν ευρωπαϊκή περιοδεία για το 2021 και το 2022. Στούντιο ηχογραφήσεις Opeth στο Allmusic Opeth, βιογραφία στην επίσημη ιστοσελίδα Opeth - Biography - Metal Storm Opeth στην Encyclopaedia Metallum Επίσημος ιστότοπος (Αγγλικά) Opeth στο Facebook Opeth στο Twitter

Οι Opeth είναι σουηδικό progressive metal συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε στη Στοκχόλμη το 1989. Κατά την πρώτη περίοδο της καριέρας τους αποτέλεσαν μέρος του σουηδικού death metal κινήματος συνδυάζοντας progressive στοιχεία, όπου και γνώρισαν επιτυχία με το άλμπουμ Blackwater Park. Στις μεταγενέστερες κυκλοφορίες τους, έχουν εντρυφήσει σε progressive rock μονοπάτια, αποβάλλοντας σταδιακά τα ακραία στοιχεία από τον ήχο τους.

https://el.wikipedia.org/wiki/Opeth

Ιτέτ

Στον τάφο τους στο Μεϊντούμ δίνονται τα ονόματα 15 παιδιών τους, οι γιοι Χεμιούνου, Isu, Teta, Khentimeresh και οι κόρες Djefatsen και Isesu απεικονίζονται ως ενήλικοι, ενώ οι γιοι Itisen, Inkaef, Serfka, Wehemka, Shepseska, Kakhent, Ankhersheretef, Ankherfenedjef, Buneb, Shepsesneb και Nebkhenet και η κόρη τους Pageti απεικονίζονται ως παιδιά. Ο γιος της Χεμιούνου ταυτίζεται κατά πάσα πιθανότητα με τον βεζίρη Χεμιούνου, που πιστεύεται ότι συνέβαλε στον σχεδιασμό της Μεγάλης Πυραμίδας του Χέοπα

Η Ιτέτ, επίσης Ατέτ, ήταν γυναίκα της αριστοκρατίας της αρχαίας Αιγύπτου, σύζυγος του πρίγκιπα Νεφερμαάτ και νύφη του Φαραώ Σνεφρού. Με τον Νεφερμαάτ είχε τρεις κόρες και πολλούς γιούς. Ο πιο γνωστούς από αυτούς ήταν ο Χεμιούνου. Είναι θαμμένη μαζί με τον σύζυγό της στον μασταμπά 16 στο Μεϊντούμ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%AD%CF%84

Τσαγκαράδα

Η Τσαγκαράδα άρχισε να κτίζεται γύρω στο 1600. Υπάρχουν όμως ευρήματα, όπως αρχαίες οικοδομές, τάφοι και πιθάρια που χρονολογούνται γύρω στο 1363. Επίσης η περιοχή ήταν κατοικημένη στις αρχές της Μακεδονικής περιόδου καθώς και στα Βυζαντινά χρόνια. Τα πρώτα σπίτια που κτίστηκαν βρίσκονταν κοντά στην θάλασσα, αλλά εξαιτίας του φόβου που υπήρχε για τους πειρατές άρχισαν να κτίζουν όλο και πιο ψηλά. Επιπλέον, εξαιτίας του μεγάλου ποσοστού της φτωχολογιάς που υπήρχε, ο πληθυσμός της Τσαγκαράδας στράφηκε στη βιοτεχνία. Υπήρξε επίσης και έντονο μεταναστευτικό ρεύμα των περισσότερων κάτοικων του Ανατολικού Πηλίου προς τις πόλεις της Ανατολής, κυρίως στην Σμύρνη, την Αλεξάνδρεια και την Κωνσταντινούπολη. Στις αρχές του 20ου αιώνα, στα 1909 ιδρύθηκε η Νανοπούλειος σχολή, παίρνοντας το όνομα της από τον ευεργέτη Νικόλαο Νανόπουλο. Αρχικά η λειτουργία της περιορίζονταν ως Οικονομικό Γυμνάσιο και αργότερα άρχισε να καλύπτει τις ανάγκες της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση αρμόδια ήταν η Αχιλλοπούλειος Εμπορική Σχολή η οποία ιδρύθηκε το 1865 και έως το 1988 λειτουργούσε ως χώρος εκπαίδευσης μαθητών δημοτικού, γυμνάσιου και λύκειου, μέχρι που κτίστηκε το σημερινό κτήριο στέγασης Γυμνασίου - Λυκείου Τσαγκαράδας. Η Τσαγκαράδα είναι τόπος καταγωγής της πολιτικής οικογένειας Καρτάλη, καθώς και του επιχειρηματία και ευεργέτη Ευάγγελου Αχιλλόπουλου. Χαρακτηριστικό της Τσαγκαραδας αποτελεί και η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική , γνωστή ως «Πηλιορείτικη». Αυτή η αρχιτεκτονική περιλαμβάνει εξαίρετα οικοδομήματα που φέρουν τη σφραγίδα της αρχοντιάς και του δημιουργικού οίστρου του αποδήμου Τσαγκαραδιώτικου στοιχείου, όπως έργα κοινής ωφέλειας (σχολεία, εκκλησίες) και αρχοντικά. Πολλά από αυτά έχουν δημιουργηθεί από την γενιά των ευεργετών οι όποιοι, όταν επέστρεψαν από την ξενιτιά, ίδρυσαν λαμπρά οικοδομήματα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η Εμπορική Σχολη, το Νανοπούλειο, το υδραγωγείο των Αγίων Ταξιαρχών και η κατασκευή του δρόμου Τσαγκαράδας- Μηλεών. Κρυφό Σχολειό Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας στη μέση ενός θεόρατου και απόκρημνου βράχου που δέρνεται από τα άγρια κύματα του Αιγαίου πελάγους, δίπλα από την παραλία της Φακίστρας βρίσκεται το Κρυφό Σχολειό. Εκεί ασκήτευε ένας καλόγερος από το 1668, ο οποίος δίδασκε στα παιδιά, κρυφά από τον Τούρκους. Η σπηλιά σώζεται και είναι επισκέψιμη στο κοινό. Παλιό γεφύρι Στην αρχή του χωριού της Τσαγκαράδας βρίσκεται το παλιότερο και πιο γνωστό πέτρινο μονότοξο γεφύρι. Ονομάστηκε έτσι εξαιτίας της ημερομηνίας κτίσης του το 1728 και αποτελούσε τον μοναδικό χερσαίο εμπορικό δρόμο της εποχής εκείνης. Ενώνει το χωριό της Τσαγκαράδας και του Ξουριχτιού. Το μήκος του γεφυριού είναι 18 μέτρα. Πλάτανος 1000 ετώνΗ τουριστική ατραξιόν του χωριού είναι αναμφίβολα ο χιλιόχρονος πλάτανος στην πλατεία της Αγ. Παρασκευής. Ο κορμός του έχει περίμετρο 15μ, ενώ το καλοκαίρι η σκιά του καλύπτει ολόκληρη την πλατεία. Αγία ΠαρασκευήΣτην κεντρική πλατεία της Τσαγκαράδας, όπου τοποθετείται και ο χιλιόχρονος πλάτανος, βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, που κτίστηκε το 1909 από τον Τσαγκαραδιώτη ευεργέτη Νικόλαο Στακό. Γιορτάζει στις 26 Ιουλίου. Τη μέρα αυτή διοργανώνεται λαϊκό πανηγύρι στην πλατεία. Η εκκλησία λειτουργεί κανονικά κάθε Κυριακή και σε όλες τις γιορτές. Άγιος ΤαξιάρχηςΣτην πρώτη συνοικία της Τσαγκαράδας βρίσκεται η πλατεία και η εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών. Άξιο αναφοράς αποτελεί το τέμπλο Βενετσιάνικου τύπου που χρονολογείται το 1749. Η κατασκευή του τέμπλου αποπερατώθηκε τρία χρόνια μετά το χτίσιμο της εκκλησίας (1746). Η εκκλησία αυτή γιορτάζει στις 6 Σεπτεμβρίου. Άγιος ΣτέφανοςΤο 1772 κτίστηκε η εκκλησία του Αγίου Στεφάνου, η οποία στη διάρκεια του 20ου αιώνα υπέστη ζημίες με αποτέλεσμα τη μείωση του ύψους της. Αξιοθέατα είναι ο αρχιερατικός θρόνος και το ιδιαίτερο τέμπλο. Γιορτάζει στις 2 Αυγούστου. Η Τσαγκάραδα είναι γνωστή για τις παραλίες της εξαιτίας των κρυστάλλινων, γαλαζοπράσινων και εξαιρετικά καθαρών νερών. Αυτές είναι: Η παραλία του Μυλοπόταμου είναι μια από τις πιο γνωστές πανελλαδικά, εξαιτίας του επιβλητικού τοπίου και των απόκρημνων βράχων που καταλήγουν σε μια θαυμάσια βοτσαλωτή αμμουδιά. Η παραλία χωρίζεται στα δύο από έναν βράχο που εισχωρεί στη θάλασσα. Διάμεσου όμως ενός φυσικού ανοίγματος ενώνονται οι δυο παραλίες. Η παραλία της Φακίστρας χαρακτηρίζεται από την άγρια και μαγευτική ομορφιά της. Είναι περιτριγυρισμένη από απότομα βράχια πού συγκροτούν έναν κολπίσκο. Επειδή όμως είναι ανέγγιχτη από κάθε είδους ανθρώπινη παρέμβαση είναι σχετικά απομονωμένη και "αναξιοποίητη". Λέγεται επίσης και Καραβοτσακσιά (καράβι+τσακίζω) επειδή πιθανολογείται οτι στα βράχια της, στη διάρκεια μιας θαλασσοταραχής, καταστράφηκε ένα μέρος του στόλου του Πέρση βασιλιά Ξέρξη. Η τοποθεσία αυτής της παραλίας είναι ανάμεσα σε αυτές της Φακίστρας και του Μυλοπόταμου. Επειδή η παραλία δεν είναι αμμώδης, προσφέρει ένα απόκρημνο και βραχώδες τοπίο. Πιθανολογείται οτι στη διάρκεια της Μακεδονικής και Βυζαντινής περιόδου βρίσκονταν εκεί η αρχαία πόλη Κασθαναία. Διοικητική διαίρεση νομού Μαγνησίας https://web.archive.org/web/20161022174348/http://archive.ert.gr/6924/

Η Τσαγκαράδα είναι χωριό και τουριστικό θέρετρο του νομού Μαγνησίας, του Δήμου Ζαγοράς - Μουρεσίου όπως αυτός συστάθηκε σύμφωνα με το Πρόγραμμα Καλλικράτης. Βρίσκεται στις πλαγιές του Πηλίου σε απόσταση 55 χιλιομέτρων νοτιοανατολικά του Βόλου και ο πληθυσμός του ανέρχεται σε 543 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Το τοπωνύμιο «Τσαγκαράδα» στάθηκε αφορμή να διατυπωθούν πολλές αντιφατικές εκδοχές. Η πιο απλοϊκή εκδοχή έχει σχέση με τα παπούτσια και βασίζεται στο ότι το χωριό κάποτε ονομαζόταν «Τσαγκαράδες». Μια άλλη εκδοχή στηρίζεται σε ετυμολογία ξένων λέξεων, κυρίως σλάβικων, που σχετίζονται με την «ωραία θέα». Ο Τσαγκαραδιώτης λόγιος Αδρακτάς θεώρει ότι το τοπωνύμιο προέρχεται από τα «Τσαγκάρια» που στη διαλεκτό των πλανόδιων γυφτών σημαίνει «τσαντίρια». Μια άλλη εκδοχή θέλει το όνομα «Τσαγκαράδα» να προέρχεται από το αραβικό «τσαγκάρ» που σημαίνει «βράχος». Φημολογείται ότι στο βουνό της Τσαγκαράδας κατοικούσαν οι Κένταυροι κατά την αρχαιότητα. Υπήρξε επίσης το πεδίο της «Γιγαντομαχίας» και το αγαπημένο θέρετρο των θεών του Ολύμπου. Στο Πήλιο πήγαιναν για κυνήγι θεοί, βασιλιάδες και πρίγκιπες. Εδώ έγινε και ο γάμος του θνητού Πηλέα με τη θεά Θέτιδα, καθώς επίσης και ο πρώτος διαγωνισμός ομορφιάς ανάμεσα στις πανέμορφες θεές Ήρα, Αθήνα και Αφροδίτη. Το χωριό αποτελείται από τέσσερεις μικρότερους οικισμούς, οι οποίοι παίρνουν το όνομά τους από τις εκκλησίες που βρίσκονται στις κεντρικές πλατείες: Άγιοι Ταξιάρχες που είναι και ο παλαιότερος οικισμός, Αγία Παρασκευή και Άγιος Στέφανος, που βρίσκονται κατά μήκος του δημόσιου δρόμου, και Αγία Κυριακή, η οποία βρίσκεται χαμηλά στην πλαγιά του βουνού προς τη θάλασσα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B1

Νέα Κίος

Η Νέα Κίος αποτελεί ιστορική συνέχεια της Κίου της Μικράς Ασίας, πόλης 15.000 κατοίκων χτισμένης στο μυχό του Κιανού κόλπου της Προποντίδας, έδρας της Μητρόπολης Νίκαιας και επινείου της Προύσας. Οι πρόσφυγες της Κίου, μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922 μεταφέρθηκαν στην Καλαμαριά όπου έμειναν λίγα χρόνια και μετά ξεκίνησαν οι περισσότεροι για την Αργολίδα όταν τους δόθηκε χώρος για να εγκατασταθούν, ενώ άλλοι είχαν αναχωρήσει για την Πιερία ώστε να ιδρυθεί μετέπειτα η Παραλία Κατερίνης. Η ίδρυση της Νέας Κίου ξεκίνησε το 1926, μετά από ενέργειες ειδικής επιτροπής που συστάθηκε το 1925, πρόεδρος της οποίας ήταν ο Χρήστος Δελής. Η κατοίκηση ξεκίνησε το 1927 και αναγνωρίστηκε ως οικισμός στην απογραφή του 1928. Λόγω της βαλτώδους περιοχής, χρειάστηκε πολύς κόπος και θυσίες για να γίνει μια κωμόπολη-πρότυπο, όπως χαρακτηρίζεται. Όταν έφτιαξαν οι πρόσφυγες τη Νέα Κίο, η πρώτη εκκλησία που οικοδομήθηκε ήταν αφιερωμένη στην Αγία Ειρήνη, φτιαγμένη από πλίθρα. Το 1981 γκρεμίστηκε ώστε να φτιαχτεί στη θέση της καινούργιος ναός λόγω περιορισμένου χώρου του παλιού ναού. Ο νέος ναός εγκαινιάσθηκε το 1990 και θεωρείται από τους μεγαλύτερους ναούς της Αργολίδας και εκτιμάται ότι χωράει περί τα 1000 άτομα. Γιορτάζει στις 5 Μαΐου. Το 1952 οικοδομήθηκε η δεύτερη εκκλησία, αφιερωμένη στην Παναγία Θεομάνα - Οδηγήτρια, η οποία είναι πολιούχος της Νέας Κίου, και γιορτάζει στις 23 Αυγούστου κατά την Απόδοση της εορτής της Κοίμησης. Εκεί βρίσκονται οι εικόνες της Θεομάνας – Οδηγητρίας, της Κουκουζέλισσας – Τριχερούσας, της Ευαγγελιστρίας, της Πορταΐτισσας και των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης οι οποίες διασώθηκαν από την Κίο της Μικράς Ασίας. Στις 12 Ιουλίου γιορτάζει η Παναγία Τριχερούσα ή Κουκουζέλισσα. Είναι η κεντρική ενορία της πόλης, αλλά λόγω χωρητικότητας οι μεγάλες λειτουργίες γίνονται στο ναό της Αγίας Ειρήνης. Το 1960 κτίσθηκε στο κοιμητήριο της Νέα Κίου, έξω από την πόλη στα βόρεια, εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Μηνά. Διάφοροι σύλλογοι δραστηριοποιούνται στη Νέα Κίο, όπως ο Μορφωτικός Σύλλογος όπου διοργανώνει τα Κιανά κάθε Αύγουστο και το καρναβάλι την εποχή των Αποκριών, ο Πολιτιστικός Σύλλογος όπου πραγματοποιεί τα Μικρασιάτικα κάθε Ιούλιο και ο Σύλλογος Απανταχού Κιωτών όπου οργανώνει Πρωτάθλημα Ταβλιού τον Ιούνιο. Οι σύλλογοι διαθέτουν επίσης ερασιτεχνικά θεατρικά και χορευτικά τμήματα, ενώ η πόλη διαθέτει δημοτική Χορωδία, δημοτική Φιλαρμονική και Πνευματικό Κέντρο. Λειτουργεί από το 1982 το Λασκαρίδειο Λαογραφικό Μουσείο, το οποίο φιλοξενεί ενδυμασίες και διάφορα αντικείμενα από την Κίο της Μικράς Ασίας, καθώς και φωτογραφικό υλικό από τη Νέα Κίο. Το όνομα του μουσείου είναι αναφορά στον Ευρυσθένη Λασκαρίδη, γιατρός ο οποίος έκδωσε βιβλία για την ιστορία της Κίου. Η πόλη διαθέτει παιδικό σταθμό, νηπιαγωγείο, δημοτικό και γυμνάσιο. Άλλες εκπαιδευτικές δομές είναι το ΚΔΑΠ, το ΚΠΕ Νέας Κίου, με λειτουργία από το 2005 και το Κέντρο «ΔΗΜΗΤΡΑ» (πρώην ΚΕΓΕ) του Ελληνικού Γεωργικού Οργανισμού, το οποίο είναι ανενεργό από το 2018 και γίνονται συνεχώς προτάσεις για επαναλειτουργία του. Η Νέα Κίος διαθέτει δύο αθλητικούς συλλόγους, τον Αθλητικό Όμιλο Αργοναύτη Νέας Κίου, ιδρυθείς το 1933 και τον Αθλητικό Όμιλο Νέας Κίου (ΑΟΚ), ιδρυθείς το 1979. Ο Αργοναύτης Νέας Κίου είναι ιστορικό αθλητικό σωματείο της πόλης. Διαθέτει τμήμα Ποδοσφαίρου, Μπάσκετ (Ανδρικό, Γυναικείο), καθώς και τμήματα ακαδημιών και στα δύο αθλήματα. Χρώματα της ομάδας ορίστηκαν το μπλε – άσπρο – γαλάζιο, επίσημο σήμα η Αργώ. Έχει ως έδρα το αθλητικό κέντρο Νέας Κίου με φυσικό χλοοτάπητα το οποίο εγκαινιάστηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2010. Το ποδοσφαιρικό τμήμα του Αργοναύτη παίρνει μέρος στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Αργολίδας και είναι ένα εκ των έξι σωματείων που ίδρυσαν την ένωση το 1963 μαζί με τους: Απόλλωνα Άργους ΑΕΚ Άργους Παναργειακό Προίτο Νέας Τίρυνθας ΑΕ ΚρανιδίουΈχει αγωνιστεί στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής τρεις φορές και έχει φτάσει στα ημιτελικά του κυπέλλου ερασιτεχνών Ελλάδας τη σεζόν 1991-1992 χάνοντας με σκορ 2-0 από τον Α.Ο. Κέρκυρα στο γήπεδο της Πάτρας. Υπό τη σκέπη του λειτουργεί και το σωματείο του Α.Ο. Ν. Κίου, το οποίο αποτελεί το ποδοσφαιρικό μέλλον του Α.Ο. Αργοναύτη. Η Νέα Κίος αυτοδιοικητικά ξεκίνησε ως Κοινότητα το 1928 και μετατράπηκε σε Δήμο το 1997. Το 2010 καταργήθηκε και ενσωματώθηκε στον «καλλικρατικό» δήμο Άργους-Μυκηνών ως Δημοτική ενότητα. Το 2008 η Νέα Κίος είχε συνάψει αδελφοποίηση με το Meddersheim της Γερμανίας. Η Νέα Κίος έχει αναδειχθεί ως ένας από τους μεγαλύτερους οικισμούς της Αργολίδας. Από την ίδρυση της μετά την Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι και το 2011 κατέγραφε συνεχώς αύξηση πληθυσμού αλλά απο το 2011 και έπειτα έχει μειωθεί. Διάγραμμα ιστορικής εξέλιξης πληθυσμού από το 1928 Ιστότοπος Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Νέας Κίου Ιστότοπος Ιερού Ναού Θεομάνας-Οδηγήτριας Νέας Κίου Ιστότοπος πρώην Δήμου Νέας Κίου

Η Νέα Κίος αποτελεί μια κωμόπολη 2.743 κατοίκων. Βρίσκεται στην Περιφερειακή Ενότητα Αργολίδας, στο μυχό του Αργολικού κόλπου, έξι χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Ναυπλίου και θεωρείται το επίνειο του Άργους. Διοικητικά υπάγεται στο δήμο Άργους-Μυκηνών με τη μορφή κοινότητας και δημοτικής ενότητας, αφού ήταν ο μόνος οικισμός που αποτελούσε τον «καποδιστριακό» δήμο Νέας Κίου. Σήμα της πόλης είναι η Αργώ. Στη Νέα Κίο εκβάλλουν δύο ποταμοί, ο Ίναχος και ο Ερασίνος. Τα νερά τους δημιουργούν στη γύρω περιοχή πολλά έλη, όπου και ο λόγος η περιοχή αναφέρεται σε παλιούς χάρτες και ως Βάλτος. Κοντά στην κωμόπολη, από τη πλευρά του Ερασίνου ποταμού, βρίσκεται το αρχαίο Τημένιο, επίνειο του αρχαίου Άργους. Ως πόλη έχει καλή ρυμοτομία, ενώ προσφέρει χώρους αναψυχής και περιπάτου στους κατοίκους της. Με τη διαρκή πολυετή συμμετοχή της στα πολιτιστικά δρώμενα θεωρείται σημείο αναφοράς στην Αργολίδα σε αυτό τον τομέα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1_%CE%9A%CE%AF%CE%BF%CF%82

Αμιάν ΣΚ

Σαμπιονά Νασιονάλ Πρωταθλήτρια (1): 1978 Division d'Honneur (Nord) Πρωταθλήτρια (4): 1924, 1927, 1957, 1963 Division d'Honneur (Picardie) Πρωταθλήτρια (2): 1920, 1921 USFSA League (Picardie) Πρωταθλήτρια (11): 1903, 1904, 1905, 1906, 1908, 1909, 1910, 1911, 1912, 1913, 1914 Κύπελλο Γαλλίας Φιναλίστ (1): 2001 (Γαλλικά) Official website

Η Αμιάν ΣΚ είναι γαλλική ποδοσφαιρική ομάδα από την πόλη Αμιάν. Ιδρύθηκε το 1901. Συμμετέχει στην Σαμπιονά Νασιονάλ, το τρίτο επίπεδο στο Σύστημα ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος Γαλλίας. Έδρα της ομάδας είναι το Σταντ ντε λα Λικόρν, χωρητικότητας 12097 θεατών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B9%CE%AC%CE%BD_%CE%A3%CE%9A

Μη κυβερνητική οργάνωση

Οι MΚΟ ορίζονται από την Παγκόσμια Τράπεζα ως «ιδιωτικοί οργανισμοί που ασκούν δραστηριότητα για να απαλύνουν τον πόνο, να προωθήσουν τα συμφέροντα των φτωχών, την προστασία του περιβάλλοντος, την παροχή βασικών κοινωνικών υπηρεσιών, ή αναλαμβάνουν την ανάπτυξη της κοινότητας». Η χρήση του όρου ΜΚΟ ποικίλλει από χώρα σε χώρα - για παράδειγμα ο όρος ΜΚΟ χρησιμοποιείται συνήθως για τις εγχώριες οργανώσεις της Αυστραλίας που αναφέρονται στις Ηνωμένες Πολιτείες ως Μη κερδοσκοπικός οργανισμός. Τέτοιες οργανώσεις που δραστηριοποιούνται σε διεθνές επίπεδο, αρκετά συστηματικά αναφέρεται ως «μη κυβερνητικές οργανώσεις», στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού. Ο όρος μη κυβερνητικές οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.) αποτελεί νεολογισμό και αποδίδει στα ελληνικά τον αγγλικό όρο Non-Governmental Organisations (NGOs). Ο όρος χρησιμοποιήθηκε αρχικά στο άρθρο 71 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Ακριβής ορισμός του δεν υπάρχει. Ο όρος αναφέρεται σε μη κερδοσκοπικές οργανώσεις με διεθνή συνήθως παρουσία, οι οποίες δεν αποτελούν διεθνείς οργανισμούς αλλά στηρίζονται στην ιδιωτική πρωτοβουλία και κρατικές επιχορηγήσεις και είναι ανεξάρτητες από τα κράτη. Τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει ο όρος να χρησιμοποιείται για κάθε κοινωφελή οργάνωση που δεν ανήκει στο κράτος. Οι σκοποί των ΜΚΟ είναι κυρίως ανθρωπιστικοί και αφορούν περιβαλλοντικά ή κοινωνικά προβλήματα όπως η φτώχεια, ο ρατσισμός, το περιβάλλον κλπ. Από τις πρώτες ΜΚΟ ήταν ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, η Παγκόσμια Οργάνωση Προσκοπικής Κίνησης και η ActionAid. Οι διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις έχουν ιστορία που χρονολογείται τουλάχιστον από το 1839. Εκτιμάται ότι μέχρι το 1914 υπήρχαν 1083 ΜΚΟ. Οι διεθνείς ΜΚΟ ήταν σημαντικές για το κίνημα κατά της δουλείας και το κίνημα για την ψήφο των γυναικών και κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας Διάσκεψης Αφοπλισμού. Ωστόσο, η φράση «μη κυβερνητική οργάνωση" τέθηκε σε λαϊκή χρήση με την ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών το 1945 με τις διατάξεις του άρθρου 71 του Κεφαλαίου 10 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών για έναν συμβουλευτικό ρόλο για τις οργανώσεις που δεν είναι ούτε οι κυβερνήσεις ούτε τα κράτη μέλη - βλέπε Συμβουλευτικό Καθεστώς. Ο ορισμός των διεθνών ΜΚΟ "(INGO) είναι η πρώτη που αναφέρονται στο ψήφισμα 288 (Χ) του Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου στις 27 Φεβρουαρίου, 1950: αυτή που ορίζεται ως «κάθε διεθνής οργανισμός που δεν στηρίζεται από διεθνή συνθήκη». Ο ζωτικός ρόλος των ΜΚΟ και άλλων "μεγάλων ομάδων" στην αειφόρο ανάπτυξη αναγνώρισε επίσης στο κεφάλαιο 27 της Ατζέντας 21, που οδηγεί σε έντονες ρυθμίσεις για μια συμβουλευτική σχέση μεταξύ των Ηνωμένων Εθνών και των μη κυβερνητικών οργανώσεων. Η ταχεία ανάπτυξη του μη κυβερνητικού τομέα εμφανίστηκε στις δυτικές χώρες, ως αποτέλεσμα των διαδικασιών αναδιάρθρωσης του κράτους πρόνοιας. Η περαιτέρω παγκοσμιοποίηση της διαδικασίας αυτής σημειώθηκε μετά την πτώση του κομμουνιστικού συστήματος και ήταν ένα σημαντικό μέρος της συναίνεσης της Ουάσινγκτον Η παγκοσμιοποίηση κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα προκάλεσε το ενδιαφέρον των ΜΚΟ. Πολλά προβλήματα δεν μπορούν να επιλυθούν μέσα σε ένα έθνος. Στις διεθνείς συνθήκες και τους διεθνείς οργανισμούς όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου θεωρήθηκαν [από ποιον;] πάρα πολύ ότι επικεντρώνονται στα συμφέροντα των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Κάποιοι υποστήριξαν ότι σε μια προσπάθεια να αντισταθμίσουν αυτή την τάση, οι ΜΚΟ έχουν αναπτυχθεί για να τονίσουν τα ανθρωπιστικά ζητήματα, την αναπτυξιακή βοήθεια και την αειφόρο ανάπτυξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, το οποίο είναι μία αντίπαλη σύμβαση με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ που πραγματοποιείται κάθε χρόνο τον Ιανουάριο στο Νταβός της Ελβετίας. Στο πέμπτο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας, τον Ιανουάριο του 2005 συμμετείχαν αντιπρόσωποι από περισσότερες από 1.000 ΜΚΟ. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι σε φόρουμ όπως αυτά, οι ΜΚΟ πρέπει να πάρουν θέση στο τι πρέπει να ανήκουν σε λαϊκά κινήματα των φτωχών. Άλλοι υποστηρίζουν ότι οι ΜΚΟ είναι συχνά ιμπεριαλιστικές στη φύση τους, που μερικές φορές λειτουργούν με ρατσιστικό τρόπο σε κυρίαρχες χώρες, καθώς και ότι πληρούν μια παρόμοια λειτουργία με εκείνη του κλήρου κατά τη διάρκεια της υψηλής αποικιακής εποχής. Ο φιλόσοφος Peter Hallward ισχυρίζεται ότι είναι ένας αριστοκρατικός τύπος πολιτικής. Σε κάθε περίπτωση, η διεθνική δικτύωση των ΜΚΟ είναι πλέον εκτενής. Η εμφάνιση προβλημάτων όπως η όξινη βροχή, η μόλυνση της ατμόσφαιρας και των νερών, η ρύπανση, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η τρύπα του όζοντος, η εξαφάνιση ειδών χλωρίδας και πανίδας ευαισθητοποίησε τους κατοίκους του δυτικού κόσμου σε θέματα περιβάλλοντος. Εξ' αιτίας αυτών των προβλημάτων διαμόρφωσαν στις αρχές του 20ου αιώνα στις αστικοποιημένες κοινωνίες τα πρώτα οικολογικά κινήματα διατήρησης της φύσης και τροφοδότησαν αργότερα ανάλογες προσπάθειες. Οι οργανώσεις αυτές λειτούργησαν με βάση την εθελοντική εργασία ατόμων με ιδιαίτερες ευαισθησίες προς το περιβάλλον, επιστήμονες και κυρίως με τη συμμετοχή της νεολαίας. Λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος των μεμονωμένων ατόμων που εθελοντικά υποστήριζαν τις ομάδες αυτές, οι κυβερνήσεις των διαφόρων κρατών αναγνώρισαν την αξία ορισμένων και συνέβαλαν οικονομικά στις προσπάθειες τους. Πέρα από την εθελοντική προσπάθεια των ατόμων και τη βοήθεια των κυβερνήσεων η εξάπλωση των οργανώσεων και η απόκτηση περισσοτέρων δυνατοτήτων προήλθε από τη στήριξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με επιχορηγήσεις προγραμμάτων. Έτσι οι διάφορες Μ.Κ.Ο. που δημιουργήθηκαν κατάφεραν να αποκτήσουν μια ανεξαρτησία κινήσεων και δράσεων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ορισμένες φορές, τη δημιουργία δικτύων περιβαλλοντικών οργανώσεων με κοινούς σκοπούς, ορισμένα εκ των οποίων χρηματοδοτούνται από μεγάλα επιχορηγητικά προγράμματα (για παράδειγμα LIFE). ΜΚΟ μπορεί να είναι κάποιες φιλανθρωπικές οργανώσεις, κάποιες οργανώσεις που ενδιαφέρονται για το περιβάλλον, κάποιες οργανώσεις που ενδιαφέρονται για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσο και κάποιες ομάδες πολιτών που πιέζουν τις κυβερνήσεις αλλά και το κοινωνικό σύνολο για αλλαγές σε συγκεκριμένα θέματα. Διεθνής Διαφάνεια Τοποθέτηση του Νίκου Δήμου για τις ΜΚΟ: «ΜΚΟ» (Εφημερίδα Έθνος 14 Φεβρουαρίου 1999). Τι είναι και τι θέλουν οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), Χρίστος Δούκας, Αρετή-Δήμητρα Δούκα

Ένας Μη Κυβερνητικός Οργανισμός (ΜΚΟ) είναι ένας νομικά συγκροτημένος οργανισμός που δημιουργήθηκε από φυσικά ή νομικά πρόσωπα που λειτουργεί ανεξάρτητα από κάθε κυβέρνηση, και ένας όρος που χρησιμοποιείται συνήθως από τις κυβερνήσεις για να αναφερθούν σε πρόσωπα που δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση. Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες οι ΜΚΟ χρηματοδοτούνται εξ ολοκλήρου ή εν μέρει από τις κυβερνήσεις, οι ΜΚΟ υποστηρίζουν το μη κυβερνητικό προσωπικό αποκλείοντας τους εκπροσώπους των κυβερνήσεων από την ένταξή τους στην οργάνωση. Ο όρος χρησιμοποιείται συνήθως μόνο για οργανώσεις που επιδιώκουν ορισμένους ευρύτερους κοινωνικούς στόχους που έχουν πολιτικές πτυχές, χωρίς να είναι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών ή αναφέρονται με άλλα ονόματα Ο αριθμός των διεθνών ΜΚΟ εκτιμάται σε 40.000. Οι εθνικοί ΜΚΟ είναι ακόμη περισσότεροι: Η Ρωσία έχει 277.000 ΜΚΟ, η Ινδία εκτιμάται ότι έχει περίπου 1,2 εκατομμύρια ΜΚΟ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7_%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7

Ταντέα Βισκόντι

Ήταν η πρώτη κόρη τού Μπερναμπό κοντοτιέρου, κυριάρχου τού Μιλάνου και της Βεατρίκης-Ρεγκίνας ντελα Σκάλα, κόρης τού Μαστίνο Β΄ κυρίου της Βερόνας. Παντρεύτηκε το 1367 τον Στέφανο Γ΄ των Βίττελσμπαχ δούκα της Βαυαρίας και είχε τέκνα: Λουδοβίκος Ζ΄ π. 1368-1447, δούκας της Βαυαρίας-Ίνγκολστατ. Ισαβέλλα π. 1370-1435, παντρεύτηκε τον Κάρολο ΣΤ΄ Βαλουά της Γαλλίας. ένας γιος 1377, απεβ. σύντομα. Kibler, William W.; Zinn, Grover A., eds. (2006). "Isabeau of Bavaria". Medieval France: An Encyclopedia. Routledge. Richardson, Douglas (2011). Plantagenet Ancestry: A Study In Colonial And Medieval Families (2nd ed.). Genealogical Publishing Company. Rohr, Zita Eva (2016). Yolande of Aragon (1381-1442) Family and Power: The Reverse of the Tapestry. Palgrave Macmillan. Tuchman, Barbara (1978). A Distant Mirror. Alfred A Knopf.

Η Ταντέα, εξελληνισμένα Θαδδαία, ιταλ. Taddea Visconti (1351 - 28 Σεπτεμβρίου 1381) από τον Οίκο των Βισκόντι ήταν κόρη του κυριάρχου τού Μιλάνου και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Βαυαρίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%B1_%CE%92%CE%B9%CF%83%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9

Lancia Fulvia

Η επίσημη παρουσίαση έγινε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1963, ως ένα μεσαίο σεντάν και το δεύτερο σε ισχύ μοντέλο της Lancia. Αντίθετα με τον προκάτοχο Lancia Appia που είχε την κίνηση στους πίσω τροχούς, στο Fulvia η ισχύς μεταδιδόταν στους μπροστινούς τροχούς. Με αμάξωμα σχεδιασμένο από τον Piero Castagnero, σε συνεργασία και με τον Ercole Spada, συνδύαζε την παράδοση της πολυτελούς κομψότητας της Lancia, με μια τεχνολογική επανάσταση κάτω από το καπό. Για πολλά χρόνια εθεωρείτο το πιο κομψό μεσαίο σεντάν στην Ευρώπη. Ο αρχικός κινητήρας του Fulvia, ήταν ένας 4-κύλινδρος, διάταξης V4 για εξοικονόμηση χώρου στον θάλαμο του κινητήρα, και κυβισμού 1.091 cm³, που απέδιδε τότε 58 hp και του προσέφερε μέγιστη ταχύτητα 138 km/h. Ήταν εξοπλισμένο με πλήρως συγχρονισμένο σε όλες τις σχέσεις κιβώτιο ταχυτήτων και μπροστινή ανάρτηση με διπλά τρίγωνα. Επιπλέον, όλα τα Fulvia ήταν εξοπλισμένα με 4 δισκόφρενα, κάτι άγνωστο σε όλα τα ανταγωνιστικά μοντέλα της κατηγορίας του κατά την τότε εποχή. Η πίσω ανάρτηση, αν και έφερε άκαμπτο άξονα και εγκάρσιες λεπίδες, δεν κηλίδωσε τις θετικές εντυπώσεις για το μοντέλο. Το 1964, προστέθηκε μια έκδοση 2C, εξοπλισμένη με διπλό καρμπυρατέρ και ισχύ 71 hp. Το 1967, η έκδοση 2C αντικαταστάθηκε από το sedan GT, που έφερε τον κινητήρα 1.216 cm³ (ισχύος 80 hp) της έκδοσης Coupé. Το 1968, παρουσιάστηκε η έκδοση GTE, στην οποία ο κυβισμός του κινητήρα της αυξήθηκε στα 1.298 cm³, με 87 hp, προσφέροντας στο εντυπωσιακό αυτό sedan μέγιστη ταχύτητα 162 km/h. Το 1969, η Lancia λανσάρισε την Σειρά 2 του Fulvia, με έναν αρκετά σημαντικό επανασχεδιασμό, 2 εκατοστά μακρύτερο μεταξόνιο και εμφανώς βελτιωμένο σαλόνι. Το Lancia Fulvia ήταν διαθέσιμο σε τρεις παραλλαγές αμαξώματος: «Berlina» (4-πορτο σεντάν) «Coupé» (2-πορτο κουπέ) «Sport», ένα κουπέ με εναλλακτική σχεδίαση. Είχε σχεδιαστεί και κατασκευαστεί από τον Zagato με βάση το δάπεδο του Coupé. Η παραγωγή του Lancia Fulvia sedan σταμάτησε οριστικά στα τέλη του 1972, μετά από μία δεκαετία μεγάλης επιτυχίας, ενώ η εκδοχή Coupé έφτασε έως το 1976. Συνολικά παρήχθησαν 353.882 αντίτυπα όλων των εκδοχών του Fulvia, τα οποία κατασκευάστηκαν σε εργοστάσια της Lancia στο Chivasso, ανατολικά του Τορίνο. Τα 192.050 από αυτά ήταν sedan και τα 161.832 ήταν coupé. Αντικαταστάθηκε από το Lancia Beta τον Νοέμβριο του 1972, για το οποίο οι μηχανικοί της Lancia, για πρώτη φορά, δανείστηκαν σε μεγάλο βαθμό στοιχεία από το τεχνολογικό υπόβαθρο των τότε μοντέλων της Fiat, η οποία είχε πρόσφατα, το 1969, εξαγοράσει την Lancia. Ιστορία του Lancia Fulvia Lancisti.net - An Information Exchange and Support Community for Lancia Owners and Enthusiasts Lancia Motor Club (UK) Viva Lancia - website dedicated to all Lancias of any vintage, owner has a dedicated Fulvia-workshop - Netherlands-based, most pages in English

Το Lancia Fulvia (Φούλβια) ήταν ένα μεσαίο αυτοκίνητο της κατηγορίας D, που παρήχθη από την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia, μεταξύ του 1963 και του 1976. Αντικατέστησε το Lancia Appia του 1953 - 1963 και τελικώς αντικαταστάθηκε τον Νοέμβριο του 1972 από το Lancia Beta. Το Fulvia παραμένει, μέχρι σήμερα, ένα από τα πιο επιτυχημένα σε πωλήσεις σεντάν της Lancia. Επιπρόσθετα, το μοντέλο έχει μείνει στην ιστορία κυρίως για τις επιτυχίες του σε αγώνες αυτοκινήτων ράλλυ, με κυριότερη την κατάκτηση της πρώτης θέσης στο Διεθνές Πρωτάθλημα Ράλλυ το 1972.

https://el.wikipedia.org/wiki/Lancia_Fulvia

Το δικό μου Αϊντάχο

Ο Μάικ (Ρίβερ Φίνιξ) στέκεται μόνος σε ένα ερημικό σημείο ενός αυτοκινητόδρομου. Αρχίζει να μιλάει για τον εαυτό του, λέγοντας ότι ο δρόμος μοιάζει "σαν πρόσωπο, σαν στραπατσαρισμένο πρόσωπο." Ο Μάικ πάσχει από ναρκοληψία και βιώνει ένα επεισόδιο, όπου ονειρεύεται τη μητέρα του να τον παρηγορεί και επαναλαμβάνει στο μυαλό του σκηνές στο σπίτι της παιδικής του ηλικίας. Αργότερα, αφού προσέφερε σεξουαλικές υπηρεσίες σε έναν πελάτη στην πόλη Σιάτλ,ο Μάικ επιστρέφει στο στέκι του, όπου αναζητάει πιθανούς πελάτες. Τον επιλέγει μια πλούσια γυναίκα (Γκρέις Ζαμπρίσκι) και τον οδηγεί στην έπαυλη της, όπου συναντά δύο συναδέλφους του, τον Σκοτ Φέιβορ (Κιάνου Ριβς), ο οποίος είναι ο καλύτερος φίλος του Μάικ και τον Γκάρι (Ρόντνεϊ Χάρβεϊ). Καθώς προετοιμάζεται να συνευρεθεί ερωτικά με τη γυναίκα, ο Μάικ βιώνει ακόμα ένα ναρκοληπτικό επεισόδιο και ξυπνά την επόμενη μέρα στο Πόρτλαντ μαζί με τον Σκοτ. Ο Μάικ και ο Σκοτ σύντομα θα επανενωθούν με τον Μπομπ (Γουίλιαμ Ρίτσερτ), έναν μεσήλικα μέντορα μίας συμμορίας του δρόμου, στην οποία συμμετέχουν παιδιά και απατεώνες, κατοικώντας σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. Ο Σκοτ είναι γιος του δημάρχου του Πόρτλαντ και όπως παραδέχεται στον Μπομπ κατ' ιδίαν, όταν κλείσει τα 21, θα κληρονομήσει την περιουσία του πατέρα του και θα αποσυρθεί από το δρόμο. Ο Μάικ θέλει να βρει την μητέρα του κι έτσι φεύγει μαζί με τον Σκοτ από το Πόρτλαντ, με προορισμό το Άινταχο για να επισκεφθούν τον μεγαλύτερο αδελφό του Μάικ, Ρίτσαρντ (Τζέιμς Ρούσο). Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, ο Μάικ ομολογεί στον Σκοτ ότι είναι ερωτευμένος μαζί του. Στο τροχόσπιτο, όπου κατοικεί ο Ρίτσαρντ, ύστερα από έναν καυγά του Ρίτσαρντ με τον Μάικ, ο πρώτος προσπαθεί να αποκαλύψει στον Μάικ ποιος είναι ο πατέρας του, ωστόσο ο Μάικ του λέει ότι γνωρίζει πως πατέρας του είναι ο Ρίτσαρντ. Ο Ρίτσαρντ λέει, επίσης, στον Μάικ ότι η μητέρα τους δουλεύει ως καμαριέρα σε ένα ξενοδοχείο, αλλά όταν ο Μάικ και ο Σκοτ επισκεφθούν το ξενοδοχείο, θα ανακαλύψουν ότι έχει ταξιδέψει στην Ιταλία σε αναζήτηση της δικής της οικογένειας. Ο Μάικ και ο Σκοτ ταξιδεύουν στην Ιταλία, όπου θα βρουν την αγροικία, στην οποία η μητέρα του Μάικ δούλευε ως καθαρίστρια και δίδασκε αγγλικά. Η νεαρή γυναίκα, η Καρμέλα (Κιάρα Κασέλι), που ζει εκεί, λέει στον Μάικ ότι η μητέρα του επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν καιρό. Η Καρμέλα και ο Σκοτ ερωτεύονται και επιστρέφουν στις ΗΠΑ, αφήνοντας τον Μάικ να επιστρέψει πίσω στο Πόρτλαντ μόνος και πληγωμένος. Ο πατέρας του Σκοτ πεθαίνει και ο Σκοτ κληρονομεί την περιουσία του. Στο Πόρτλαντ, ο Μπομπ και η παρέα του, συμπεριλαμβανομένου του Μάικ, αντικρίζουν τον ανανεωμένο Σκοτ μαζί με την Καρμέλα, σε ένα ακριβό εστιατόριο, αλλά αυτός τους απαρνιέται. Το ίδιο βράδυ, ο Μπομπ υπέστη μια μοιραία καρδιακή προσβολή. Την επόμενη μέρα, οι απατεώνες έκαναν μια θορυβώδης κηδεία για τον Μπομπ, ενώ στο ίδιο νεκροταφείο, λίγα μέτρα μακριά, ο Σκοτ παρακολουθεί την, γεμάτη επισημότητα, κηδεία του πατέρα του. Ο Μάικ βρίσκεται ξανά στο ερημικό σημείο στον αυτοκινητόδρομο του Άινταχο, όπου πέφτει ξανά σε ναρκοληπτκό επεισόδιο. Όσο είναι αναίσθητος, σταματούν με το φορτηγό τους δύο ξένοι και κλέβουν το σακίδιο και τα παπούτσια του ενώ αργότερα, ένας άγνωστος φορτώνει τον αναίσθητο Μάικ στο αυτοκίνητο του και οδηγεί μακριά. Ρίβερ Φίνιξ ως Μίκι Γουότερς Κιάνου Ριβς ως Σκοτ Τζέιμς Ρούσο ως Ρίτσαρντ Βάνα Ο' μπράιαν, ως Σάρον Γουότερς Ρόντνεϊ Χάρβεϊ, ως Γκάρι Γουίλιαμ Ρίτσερτ, ως ο Μπομπ Πίτζεον Γκρέις Ζαμπρίσκι, ως Αλένα Κιάρα Κασέλι, ως Καρμέλα Flea, ως Μπαντ Ούντο Κιρ ως Χανς Τζιμ Καβίζελ ως υπάλληλος αεροπορικής εταιρείας Το Δικό μου Αϊντάχο προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 4 Σεπτεμβρίου 1991 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Προβλήθηκε, επίσης, στο 16ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο και στο 29ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης.Η ταινία κυκλοφόρησε ευρέως στις 27 Σεπτεμβρίου 1991 σε 98 κινηματογραφικές αίθουσες, αποφέροντας 6,4 εκατομμύρια δολάρια στην περιοχή της Βόρειας Αμερικής, υπερβαίνοντας τις εκτιμήσεις του προϋπολογισμού για 2,5 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις. Η ταινία έχει γίνει πολλές φορές αντικείμενο κριτικής. Ο κριτικός κινηματογράφου Ρότζερ Ίμπερτ έγραψε: "Το επίτευγμα της ταινίας είναι ότι θέλει να υπονοήσει την κατάσταση, του να παρασύρεσαι από την ανάγκη και το καταφέρνει. Δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός, που οδηγεί την πλοκή σε μία χολυγουντιανή κατάληξη, ούτε σκηνοθετημένες δοκιμασίες που περνάνε οι ήρωες."Στην κριτική του για το περιοδικό Rolling Stone, ο Πίτερ Τράβερς έγραψε: "Η διορατικότητα του Βαν Σαντ, που δίχως συναισθηματισμούς προσεγγίζει μία πλοκή, η οποία περιστρέφεται γύρω από την προδοσία και το θάνατο, αντικατοπτρίζεται στις σαγηνευτικές ερμηνείες των Ριβς και Φίνιξ."Ο Βίνσεντ Κάνμπι, στην κριτική του για την εφημερίδα New York Times, επαίνεσε τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών: "Οι ερμηνείες, ειδικά των δύο νεαρών αστέρων, είναι εξίσου εκπληκτικές [....] Ο κ. Φίνιξ (Dogfight) και ο Κ. Ριβς (των κωμωδιών Μπιλ και Τεντ) είναι πολύ καλοί στους δύο ρόλους, που πιθανόν να είναι οι δύο καλύτεροι ρόλοι τους για χρόνια· ρόλοι τέτοιας πυκνότητας δεν εμφανίζονται συχνά για τους νέους ηθοποιούς".Στην κριτική του για το περιοδικό Newsweek, ο Ντέιβιντ Άνσεν εξήρε τον Φίνιξ για την ερμηνεία του: "Η σκηνή της κατασκήνωσης με τη φωτιά, όταν ο Μάικ αδέξια εκφράζει τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για τον Σκοτ, είναι ένα θαύμα ευαισθησίας. Σε αυτή, όπως και κάθε σκηνή, ο Φίνιξ βυθίζει τον εαυτό του τόσο βαθιά μέσα στον χαρακτήρα, που σχεδόν ξεχνάει κανείς ότι τον έχει ξαναδεί: είναι εντυπωσιακά ευαίσθητη ερμηνεία, οδυνηρή και κωμική, ταυτόχρονα."Το Entertainment Weekly αξιολόγησε την ταινία θετικά και ο κριτικός του περιοδικού, Όουεν Γκλάιμπερμαν, έγραψε: "Όταν ο Βαν Σαντ μας δείχνει γρήγορες εικόνες από σύννεφα να περνούν πάνω από χωράφια με σιτάρι, το γνωστό τέχνασμα υπερβαίνει τα κλισέ, επειδή συνδεεται με τον τρόπο που ο Μάικ, μουδιασμένος και σε απομόνωση, βιώνει τη δική του ζωή, σαν ένα γρήγορο έργο σουρεαλισμού. Η καθαρή, εκφραστική ομορφιά αυτών των εικόνων με στοιχειώνει για μέρες."Ο Τζέιμς Λιούις Χόμπερμαν, στην κριτική του για τοThe Village Voice, έγραψε: "Ενώ ο Φίνιξ εξαφανίζεται με απερίσκεπτο θρίαμβο μέσα στον ρόλο του, ο Ριβς στέκεται, ή περιστασιακά κορδώνεται, αμήχανα δίπλα του, μη μπορώντας να εκφράσει ακόμη και το αυτοσαρκαστικό πνεύμα του Ματ Ντίλον στην ταινία Drugstore Cowboy του Βαν Σαντ."Ο Χαλ Χίνσον της εφημερίδας Washington Post έγραψε: "Η ευαισθησία του Γκας Βαν Σαντ είναι εντελώς πρωτότυπη, εντελώς φρέσκια. Το Δικό μου Αϊντάχο προσθέτει ένα νέο στοιχείο: ένα είδος boho γλυκύτητας. Το αγάπησα."Αντιθέτως, η εφημερίδα USA Today έδωσε στην ταινία δυόμιση αστέρια στα τέσσερα, αποκαλώντας την "τίποτα, παρά ένα σύνολο από κομμάτια, πεταμένα σε ένα μίγμα, η έννοια των οποίων παραμένει, σχεδόν σίγουρα, ιδιωτική".Στο περιοδικό Time, ο Ρίτσαρντ Σίκελ έγραψε για την ταινία: "Η πλοκή προέρχεται, παραδόξως, από τα έργα Ερρίκος ο Δ' και κάθε φορά που κάποιος καταφέρνει να εκφέρει μια ολόκληρη παράγραφο, πρόκειται συνήθως για Σαιξπηρική παράφραση. Ωστόσο, το γεγονός αυτό αποτελεί μια απελπισμένη επιβολή σε μία, ουσιαστικά, αδρανή ταινία."Στην κριτική του για το New Yorker, ο Τέρενς Ράφερτι έγραψε: "Ο Βαν Σαντ ακινητοποίησε τον ηθοποιό (Ρίβερ Φίνιξ) σε μια ταινία γεμάτη από επίπεδους χαρακτήρες και κακές ιδέες, αλλά ο Φίνιξ διασχίζει τις εικόνες, τον ένα δρόμο μετά τον άλλον, σα να είναι περιτριγυρισμένος από ένδοξα φαντάσματα."Η ιστοσελίδα Rotten Tomatoes δίνει στην ταινία 81% βαθμολογία, σύμφωνα με 54 κριτικές και η ιστοσελίδα Metacritic μέση βαθμολογία 77%, σύμφωνα με 18 κριτικές. Το Δικό μου Αϊντάχο απέσπασε το Διεθνές Βραβείο Κριτικών στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο του 1991. Ο Ρίβερ Φίνιξ βραβεύτηκε με το Κύπελλο Βόλπι για τον Καλύτερο Ηθοποιό στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας την ίδια χρονιά.Ο ηθοποιός ανέφερε σχετικά με τη βράβευσή του: "Δεν θέλω περισσότερα βραβεία. Το Φεστιβάλ της Βενετίας είναι το πιο προοδευτικό φεστιβάλ. Οποιοδήποτε άλλο βραβείο θα ήταν συμβολικό".Ο Φίνιξ απέσπασε, επίσης, το Βραβείο Καλύτερο Αντρικού Πρωταγωνιστικού Ρόλου των Ανεξάρτητων Βραβείων Spirit και το Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού από την Εθνική Εταιρεία Κριτικών Κινηματογράφου της Αμερικής. Η ταινία κυκλοφόρησε, αρχικά, σε βιντεοκασέτα και laserDisc το 1992. Το 2005, ανακατασκευάστηκε (remastered) από την εταιρεία The Criterion Collection και κυκλοφόρησε σε ένα σετ δύο DVD. Το δεύτερο DVD εμπεριέχει νέα, συνεντεύξεις, παραλειπόμενα και περισσότερες πληροφορίες για την ταινία. Αυτό το DVD συνοδεύεται από ένα εικονογραφημένο φυλλάδιο 64 σελίδων με δημοσιευμένα άρθρα και συνεντεύξεις από το καστ και το συνεργείο, δοκίμια των JT LeRoy και Έιμι Τόμπιν, ένα άρθρο του 1991 από τον Λανς Λουντ και ανατυπωμένες συνεντεύξεις των Βαν Σαντ, Ρίβερ Φίνιξ και Κιάνου Ριβς.Το περιοδικό Entertainment Weekly βαθμολόγησε το DVD με "Β+", γράφοντας: "Ενώ μπορεί να απολαμβάνεται την ταινία Το Δικό Μου Αϊντάχο, το αν θα επιλέξετε να δείτε αυτό το διπλό DVD από την The Criterion Collection, εξαρτάται από το πόσο μπορείτε να απολαύσετε ανθρώπους να μιλούν για το Δικό Μου Αϊντάχο", καταλήγοντας στο συμπέρασμα: "Αλλά με όλες τις διάφορες ιδέες και επιρροές της, πρόκειται σίγουρα για μια ταινία που αξίζει να την συζητάμε".Το 2015 η εταιρεία The Criterion Collection κυκλοφόρησε την ταινία σε Blu-ray me μια ανακατασκευασμένη ψηφιακή μετεγγραφή της ταινίας σε ανάλυση 4K. My Own Private Idaho στην IMDb My Own Private Idaho στο AllMovie My Own Private Idaho στο Rotten Tomatoes My Own Private Idaho στο Metacritic My Own Private Idaho στο Box Office Mojo

Το Δικό μου Αϊντάχο (αγγλικά: My Own Private Idaho) είναι αμερικάνικη δραματική ταινία του 1991 σε σκηνοθεσία και σενάριο του Γκας Βαν Σαντ. Η ταινία βασίζεται στα έργα του Ουίλλιαμ Σαιξπηρ Ερρίκος ο Δ' (Μέρος Πρώτο), Ερρίκος ο Δ' (Μέρος Δεύτερο) και Ερρίκος ο Ε'. Πρωταγωνιστούν οι Ρίβερ Φίνιξ και Κιάνου Ριβς. Στην πλοκή της ταινίας, δύο φίλοι, ο Μάικ και ο Σκοτ, ξεκινούν ένα ταξίδι προσωπικής ανακάλυψης που θα τους μεταφέρει στην πολιτεία 'Αινταχο και στη συνέχεια στην Ιταλία, αναζητώντας τη μητέρα του Μάικ. Ο Γκας Βαν Σαντ έγραψε, αρχικά, το σενάριο στη δεκαετία του 1970, ωστόσο το πέταξε μετά την ανάγνωση του μυθιστορήματος Πόλη το Βράδυ του Τζον Ρέτσι, καθώς συμπέρανε ότι ο Ρέτσι επεξεργάστηκε το θέμα καλύτερα από τον ίδιο. Με την πάροδο του χρόνου, ο Βαν Σαντ ξαναέγραψε το σενάριο, το οποίο αποτελείται από δύο ιστορίες: ο Μάικ, που αναζητεί τη μητέρα του και η ιστορία του Σκοτ ως μια σύγχρονη διασκευή των θεατρικών έργων του Σαίξπηρ Ερρίκος ο Δ'. Ο Βαν Σαντ δυσκολεύθηκε να εξασφαλίσει χρηματοδότηση από το Χόλυγουντ και έκανε την ταινία διαθέτοντας έναν μικρό προϋπολογισμό και με ένα cast πραγματικών παιδιών του δρόμου. Ο Βαν Σαντ έστειλε αντίγραφα του σεναρίου στον Ριβς, ο οποίος ανταποκρίθηκε θετικά, πείθοντας και τον Φίνιξ να πρωταγωνιστήσει στην ταινία.Το Δικό μου Αϊντάχο έκανε επίσημη πρεμιέρα στο 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και έλαβε κυρίως θετικά σχόλια από τους κριτικούς, συμπεριλαμβανομένων του Ρότζερ Ίμπερτ και αυτών των New York Times και Entertainment Weekly. Η ταινία σημείωσε μέτρια οικονομική επιτυχία, αποφέροντας συνολικά εισπράξεις άνω των 6,4 εκατομμυρίων δολαρίων στην Βόρεια Αμερική, υπερβαίνοντας τις εκτιμήσεις του προϋπολογισμού για 2,5 εκατομμύρια δολάρια. Ο Ρίβερ Φίνιξ απέσπασε πολλά βραβεία για την ερμηνεία του στην ταινία, συμπεριλαμβανομένου του Κυπέλλου Βόλπι για τον Καλύτερo Ηθοποιό στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, το Ανεξάρτητο Βραβείο Spirit στην κατηγορία Καλύτερου Ανδρικού Πρωταγωνιστικού Ρόλου και το Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού από την Εθνική Εταιρεία των Κριτικών Κινηματογράφου το 1991.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BC%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%8A%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%87%CE%BF

Επίκουρος

Ήταν Αθηναίος πολίτης, γιος του Νεοκλή και της Χαιρεστράτης. Ο πατέρας του, Αθηναίος πολίτης από τον δήμο Γαργηττού με καταγωγή από το παλιό επιφανές Αθηναϊκό γένος των Φιλαϊδών, συμμετείχε στον αποικισμό της Σάμου, όπου ο Επίκουρος ανατράφηκε («Επίκουρος Νεοκλέους και Χαιρεστράτης, Αθηναίος, των δήμων Γαργήττιος, γένους του των Φιλαϊδών... κληρουχησάντων Αθηναίων την Σάμον εκείθι τραφήναι» - Διογένης Λαέρτιος 10,1). Ο Επίκουρος άρχισε να έρχεται από νωρίς σε έντονη επαφή με τη φιλοσοφία του Ναυσιφάνη από τη γειτονική πόλη Τέως, γεγονός που τον απομάκρυνε από κάθε πλατωνική δοξασία και τον έστρεψε στις θεωρίες του Δημόκριτου. Σε ηλικία 18 ετών μετέβη στην Αθήνα για την στρατιωτική και πολιτική του θητεία μαζί με τον κωμικό Μένανδρο. Για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια της ζωής του δεν έχουν διασωθεί αρκετές πληροφορίες. Αργότερα, δημιούργησε τον δικό του Φιλοσοφικό Κύκλο στη Μυτιλήνη και μετά στη Λάμψακο. Επέστρεψε στην Αθήνα το 307/6 π.Χ. σε ηλικία 34 ετών και αγόρασε μια έκταση στην Αθήνα ανάμεσα στο Δίπυλον και την Ακαδημία , όπου στέγασε τη φιλοσοφική του σχολή - τον Κήπο του Επίκουρου. Δίδαξε για 35 χρόνια ακολουθώντας ήσυχη και λιτή ζωή. Περιστοιχιζόταν από άνδρες, γυναίκες, εταίρες και δούλους, που μετείχαν ισάξια στον επικούρειο Κήπο. Ο Επίκουρος πέθανε το 270 π.Χ., σε ηλικία 71 χρόνων. Κατά την Ελληνιστική εποχή, την περίοδο δηλαδή που αρχίζει με τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.) και τελειώνει συμβατικά με τη ναυμαχία του Ακτίου, το 31 π.Χ., κυρίαρχη θέση στην αρχαία φιλοσοφία κατέχουν οι σχολές των Στωικών και των Επικούρειων, παράλληλα βέβαια με εκείνες των Πλατωνικών, Αριστοτελικών, Σκεπτικιστών, Κυνικών κ.ά. Η φιλοσοφία του Επίκουρου συγκροτείται στο σχήμα Κανονικό - Φυσικό - Ηθικό. Το Κανονικό ορίζεται ως η μέθοδος που οδηγεί στην αντίληψη και εξήγηση του περιβάλλοντος κόσμου και του ίδιου του ανθρώπου. Στηρίζεται στις αισθήσεις, στις προλήψεις, στα πάθη (την ηδονή και τον πόνο) και τις φανταστικές επιβολές της διάνοιας. Αυτά αποτελούν για τους επικούρειους τα μοναδικά και αξιόπιστα κριτήρια της Αλήθειας. "Εν τοίνυν τῷ Κανόνι λέγων ἐστὶν ὁ Ἐπίκουρος κριτήρια τῆς ἀληθείας εἶναι τὰς αἰσθήσεις καὶ προλήψεις καὶ τὰ πάθη, οἱ δ' Ἐπικούρειοι καὶ τὰς φανταστικὰς ἐπιβολὰς τῆς διανοίας". (Διογένης Λαέρτιος- Βίος Επίκουρου) Με τα κριτήρια της Αλήθειας ο άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί και να εξηγήσει με τον λογισμό τα περί της Φύσεως πράγματα. Με τον Κανόνα ο Επίκουρος ανέπτυξε το Φυσικό μέρος της φιλοσοφίας του. Εξήγησε, λοιπόν, τη λειτουργία και τα αίτια της ύλης, των φυσικών φαινομένων, της γης, του ουρανού, των αστέρων, αλλά και του χώρου, του χρόνου, και βέβαια των όντων. Η επικούρεια φυσική φιλοσοφία χαρακτηρίζεται από τα παρακάτω: α. Ατομικότητα: η ύπαρξη των ατόμων πρωτοαναφέρεται στη Δημοκρίτεια φιλοσοφία. Ο Επίκουρος θεωρούσε, όμως, ότι τα άτομα έχουν βάρος και εισήγαγε την παρέγκλιση από την ευθεία πορεία τους, που επιτρέπει τη σύγκρουσή τους και συνεπώς τη δημιουργία των κόσμων. Η ύλη είναι σύζευξη ατόμων και κενού. β. Παρέγκλισις: είναι η τυχαία κίνηση των ατόμων του Επίκουρου από τροχιά σε τροχιά, που δημιουργεί και την ποικιλότητα στη φύση. γ. Τυχαιότητα: η επικούρεια φιλοσοφία άφηνε ανοιχτό το φαινόμενο της τυχαιότητας, σε αντίθεση με τα αιτιοκρατικά και τελεολογικά αιτήματα των Πλατωνιστών και Αριστοτελικών και τη χρήση της «αναγκαιότητος» του Δημόκριτου. δ. Υλισμός: θεωρεί υλική ακόμη και την ψυχή. Η διατύπωση της Ηθικής Φιλοσοφίας του Επίκουρου στηρίζεται στον Κανόνα και τη Φυσική. Όπως λέει ο ίδιος στην Κύρια Δόξα XII.(12): "Οὐκ ἦν τὸ φοβούμενον λύειν ὑπὲρ τῶν κυριωτάτων μὴ κατειδότα τίς ἡ τοῦ σύμπαντος φύσις, ἀλλ' ὑποπτευόμενόν τι τῶν κατὰ τοὺς μύθους· ὥστε οὐκ ἦν ἄνευ φυσιολογίας ἀκεραίους τὰς ἡδονὰς ἀπολαμβάνειν". (Δεν είναι δυνατόν να διαλύει κανείς τους φόβους για τα πιο σημαντικά φαινόμενα, όταν δεν γνωρίζει ποια είναι η φύση του σύμπαντος αλλά ερμηνεύει τις υποψίες του για κάτι σύμφωνα με τους μύθους. Επομένως, δίχως τη μελέτη της φύσης δεν είναι δυνατόν να απολαμβάνει κανείς ακέραιες τις ηδονές) Ο Επίκουρος και η θεωρία του στρέφονται σε έναν ηθικολογικό χαρακτήρα της φιλοσοφίας. Στόχος του ήταν η αναζήτηση των αιτιών της ανθρώπινης δυστυχίας και των εσφαλμένων δοξασιών που την προκαλούν, όπως για παράδειγμα η δεισιδαιμονία, ώστε να υπάρξει η αντιπρόταση για την προοπτική μιας ευχάριστης ζωής (ΖΗΝ ΗΔΕΩΣ), που για την επίτευξή της ο Επίκουρος προσέφερε ξεκάθαρες φιλοσοφικές συμβουλές. Το ζην ηδέως επιτυγχάνεται με την απουσία του πόνου και φόβου και με τη βίωση μιας ζωής αυτάρκους, περιβαλλόμενης από φίλους. Ο Επίκουρος δίδαξε ότι η ηδονή (ή αλλιώς ευχαρίστηση) και ο πόνος είναι το μέτρο για το τι πρέπει να προτιμούμε και τι να αποφεύγουμε. Μια ηδονή, για τον Επίκουρο, είναι ηθικώς θεμιτή και πρέπει να την επιδιώκουμε, εφόσον αποτελεί μέσο διασφάλισης της κορυφαίας ηδονικής κατάστασης, που δεν είναι άλλη από την ψυχική μας ηρεμία. Ακόμα και ο πόνος, εάν ορισμένες φορές μας βοηθάει στην κατάκτηση της ψυχικής μας ηρεμίας, αποκτά θετική σημασία. Στο πλαίσιο της μετριοπαθούς μορφής του ηδονισμού, το κριτήριο επιλογής μεταξύ των ηδονών δεν είναι πλέον ποσοτικό, δηλαδή η έντασή τους, αλλά ποιοτικό. Ο Επίκουρος διακρίνει τις καταστηματικές από τις κατά κίνησιν ηδονές, θεωρώντας τις πρώτες ανώτερες από τις δεύτερες. Οι κατά κίνησιν ηδονές είναι δυναμικές ηδονές, με την έννοια ότι, όταν καρποφορούν, κάποιος εκπληρώνει μια επιθυμία του που όσο δεν την ικανοποιούσε ένιωθε δυσφορία. Η ικανοποίηση της πείνας, λοιπόν, κατά το χρονικό διάστημα που συντελείται, είναι μια κατά κίνησιν ηδονή. Η κατάσταση της ηρεμίας που ακολουθεί όταν ο άνθρωπος πλέον έχει χορτάσει, κατά τον Επίκουρο, είναι μια καταστηματική μορφή ηδονής. Αν όμως παρασυρθεί, φάει κατά τρόπο ανεξέλεγκτο και βαρυστομαχιάσει, θα έχει εκπληρώσει μια κατά κίνησιν ηδονή του, αλλά μη έχοντας αποκτήσει την καταστηματική ηδονή της ηρεμίας και της γαλήνης θα είναι δυστυχισμένος.Βασικές αρχές της διδασκαλίας του είναι οι εξής: - με τον θάνατο έρχεται το τέλος όχι μόνο του σώματος, αλλά και της ψυχής - οι θεοί (οι οποίοι βέβαια υπάρχουν) δεν επιβραβεύουν ή τιμωρούν τους ανθρώπους και γενικώς δεν ασχολούνται καθόλου με αυτούς, προσβλέποντες στην «ἀταραξίαν»(βλ. Ἱππόλυτος «Κατὰ πασῶν αἱρέσεων I.22,3) - το σύμπαν είναι άπειρο και αιώνιο - τα γενόμενα στον κόσμο συμβαίνουν τελικά με βάση τις κινήσεις και τις αλληλεπιδράσεις των ατόμων που διακινούνται στον κενό χώρο. Γνωστή είναι η τετραφάρμακος, δηλαδή οι τέσσερις «αρχές» που πρόβαλλε ο Επίκουρος: Ἄφοβον ὁ θεός, ἀνύποπτον ὁ θάνατος·καὶ τἀγαθὸν μὲν εὔκτητον, τὸ δὲ δεινὸν εὐεκκαρτέρητον. Φιλόδημος, Πρὸς σοφιστάς, IV 10-14 και σε νεοελληνική απόδoση: Ο θεός δεν είναι για φόβο (διότι η θεϊκή δύναμη δεν απειλεί εκ φύσεως), ο θάνατος δεν προκαλεί ανησυχία (διότι δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή)• και το καλό (ό,τι πραγματικά χρειαζόμαστε) εύκολα αποκτιέται, το δε κακό αντέχεται (ό,τι μας κάνει να υποφέρουμε, εύκολα μπορούμε να το υπομείνουμε). Όλοι οι μαθητές και φίλοι του Επίκουρου αποτελούσαν σύλλογο με αρχηγό τον Επίκουρο, όμοιο μ΄ εκείνον των Πυθαγορείων. Συνδέονταν με στενή φιλία μεταξύ τους, χωρίς όμως να έχουν κοινοκτημοσύνη, την οποία ο Επίκουρος δεν θεωρούσε αναγκαία, διότι κατά τη γνώμη του δήλωνε απιστία μάλλον παρά πίστη μεταξύ φίλων. Σε αυτόν τον σύλλογο δεν συμμετείχαν μόνο άνδρες, αλλά και γυναίκες, όπως η Θεμίστα, η σύζυγος του Λεοντέα, που ήταν ερωμένη του Μητροδώρου, πράγμα που τότε δεν ερχόταν σε αντίθεση με την ηθική αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή, όμως, η χαρούμενη σχέση του Επίκουρου και των φίλων του με εταίρες, η διδασκαλία του περί ηδονής, που παρανοήθηκε ή διαστρεβλώθηκε επίτηδες από μερικούς, καθώς και η καταφρόνηση που έδειχνε ο Επίκουρος και οι μαθητές του για τους σύγχρονους αλλά και για τους προγενέστερους φιλοσόφους, έδωσαν αφορμή, ιδιαίτερα στους στωικούς, να διαβάλουν τόσο τον ίδιο όσο και τη φιλοσοφία του με τον χειρότερο τρόπο.Την ηθική των Επικουρείων κατηγόρησε αργότερα και ο Πλούταρχος στα συγγράμματά του Προς Κολώτην και Ότι ουδέ ζην έστιν ηδέως κατ΄ Επίκουρον. Ο βιογράφος του Επίκουρου, Διογένης Λαέρτιος, για να αποδείξει την ακεραιότητα και την αρετή του παραθέτει τις εξής αποδείξεις [Ι 9 κ.ε.]: Ότι η πατρίδα του αναγνώρισε τις ευεργεσίες του και τον τίμησε με χάλκινες εικόνες. Το πλήθος των μαθητών του ήταν τεράστιο κι όσοι έρχονταν σε αυτόν έμεναν γοητευμένοι και δεν τον πρόδιδαν ποτέ, εκτός μόνο από τον Μητρόδωρο τον Στρατονίκη, ο οποίος τάχα δεν άντεξε την υπεροχή του Επίκουρου και μεταπήδησε στη σχολή του Καρνεάδη. Η ίδια η ηθική διδασκαλία του Επίκουρου αντιμάχεται τις κατηγορίες των αντιπάλων, καθώς και η διαθήκη του, την οποία ο Διογένης Λαέρτιος παραθέτει ολόκληρη. Απ' αυτή φαίνεται η ευσέβεια του Επίκουρου προς τους θεούς, η ευγνωμοσύνη προς τους γονείς του, οι ευεργεσίες προς τους αδελφούς του, η φιλανθρωπία του προς τους φίλους και τα παιδιά τους, καθώς και η ημερότητά του προς τους δούλους του, από τους οποίους έναν, τον Μυ, με τον οποίον φιλοσοφούσαν μαζί, τον απελευθέρωσε. Ο Επίκουρος και οι οπαδοί του παρουσιάστηκαν από τους χριστιανούς λόγιους ως κήρυκες και υποδείγματα ακολασίας και με τη σημασία αυτή διατηρήθηκε ο όρος επικουρισμός κατά τον Μεσαίωνα. Όμως, κατά τον 17ο αι. ο Γάλλος φιλόσοφος και θεολόγος Πιερ Γκασέντ προσέγγισε με άλλη ματιά τον επικουρισμό, προσπαθώντας να συνδυάσει τη φυσιοκρατική θεωρία των Επικουρείων με τη θεοκρατική διδασκαλία του χριστιανισμού. Η αντίθεση μεταξύ επικουρισμού και στωικισμού στο θέμα της θείας πρόνοιας, καθώς ο Επίκουρος αρνήθηκε κάθε θεία παρέμβαση στον κόσμο και κάθε τελολογική ερμηνεία, έδωσε αφορμή για την ανάπτυξη οξείας αντιδικίας εκείνη την εποχή. Ωστόσο, στους νεότερους χρόνους, η προσεκτική μελέτη των κειμένων και η επιστημονική αξιολόγηση αναζήτησαν και απέδωσαν στον επικουρισμό την πραγματική του θέση στην ιστορία της φιλοσοφίας. Από την επικούρεια φιλοσοφική σχολή στην Αθήνα, τον Κήπο, διαδόθηκαν οι αρχές της επικούρειας φιλοσοφίας σε όλο τον ελληνικό και αργότερα ρωμαϊκό κόσμο. Ο Επίκουρος, ήταν από τους πολυγραφότερους φιλοσόφους της Ιστορίας. Είχε συγγράψει έργα τα οποία αναπτύσσονταν σε 300 κυλίνδρους. Τα κυριότερα από αυτά σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο, ήταν τα εξής: ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ 37 ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΑΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΚΕΝΟΥ ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΥΣΙΚΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΡΙΚΟΥΣ ΔΙΑΠΟΡΙΑΙ ΚΥΡΙΑΙ ΔΟΞΑΙ ΠΕΡΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΦΥΓΩΝ ΠΕΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΠΕΡΙ ΚΡΙΤΗΡΙΟΥ Η΄ ΚΑΝΩΝ ΧΑΙΡΕΔΗΜΟΣ ΠΕΡΙ ΘΕΩΝ ΠΕΡΙ ΟΣΙΟΤΗΤΟΣ ΗΓΗΣΙΑΝΑΞ ΠΕΡΙ ΒΙΩΝ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΓΙΑΣ ΝΕΟΚΛΗΣ ΠΡΟΣ ΘΕΜΙΣΤΑΝ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ ΕΥΡΥΛΟΧΟΣ ΠΡΟΣ ΜΗΤΡΟΔΩΡΟΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΡΑΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΤΗ ΑΤΟΜΩ ΓΩΝΙΑΣ ΠΕΡΙ ΑΦΗΣ ΠΕΡΙ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ ΠΕΡΙ ΠΑΘΩΝ ΔΟΞΑΙ ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΚΡΑΤΗΝ ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟΝ ΠΡΟΤΡΕΠΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙ ΕΙΔΩΛΩΝ ΠΕΡΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ ΠΕΡΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΠΕΡΙ ΔΩΡΩΝ ΚΑΙ ΧΑΡΙΤΟΣ ΠΟΛΥΜΗΔΗΣ ΤΙΜΟΚΡΑΤΗΣ Γ΄ ΜΗΤΡΟΔΩΡΟΣ Ε΄ ΑΝΤΙΔΩΡΟΣ Β΄ ΠΕΡΙ ΝΟΣΩΝ ΔΟΞΑΙ ΠΡΟΣ ΜΙΘΡΗΝ ΚΑΛΛΙΣΤΟΛΑΣ ΠΕΡΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΑΝΑΞΙΜΕΝΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙΜε το τέλος του ελληνορωμαϊκού κόσμου και την απαρχή του Μεσαίωνα, τα περισσότερα επικούρεια έργα αφανίστηκαν λόγω του περιεχομένου τους. Από το έργο του Επίκουρου σήμερα σώζονται μέσω του βιογράφου Διογένη του Λαέρτιου (3ος αι. μ.Χ.) τρεις επιστολές (Προς Ηρόδοτο - Περί Φύσεως, Προς Πυθοκλή - Περί Ουρανίων Σωμάτων, Προς Μενοικέα - Περί Ηθικής) και Οι Κύριες Δόξες, τα οποία αποτελούν την επιτομή του φιλοσοφικού του συστήματος, καθώς και η διαθήκη του. Το 1414 ο Πόντζιο Μπρατζιολίνι ανακάλυψε σ’ ένα γερμανικό μοναστήρι το ποίημα De Rerum Natura (Για την Φύση των Πραγμάτων) του επικούρειου Ρωμαίου Λουκρήτιου (94-55 π.Χ.). Το ποίημα αναπτύσσεται σε έξι βιβλία και εμπεριέχει την επικούρεια θεώρηση περί Φύσεως. Το 1884 ανακαλύφθηκε από δύο Γάλλους αρχαιολόγους στην Ιωνία η μεγάλη επιγραφή του επικούρειου Διογένη Οινοανδέα, το μεγαλειώδες φιλοσοφικό μνημείο της ανθρωπότητας. Το 1888 βρέθηκε στο Βατικανό μια συλλογή με επικούρειες «δόξες» που ονομάστηκε Επίκουρου Προσφώνησις. Απόψεις της επικούρειας φιλοσοφίας εντοπίζονται στα έργα άλλων συγγραφέων, όπως ο Αθηναίος, ο Κικέρων, ο Σέξτος Εμπειρικός, και άλλοι. Νέα κείμενα έρχονται στο φως ακόμη και σήμερα, από τους απανθρακωμένους παπύρους που βρέθηκαν σε μια έπαυλη του Ηρακλείου (Ερκουλάνεουμ) πόλης της Ιταλίας που είχε καταστραφεί από την ηφαιστειακή έκρηξη του Βεζούβιου. Στο πρόσφατο παρελθόν, τα επικούρεια έργα που έχουν σωθεί, κδόθηκαν και στα νέα ελληνικά. Στο De Rerum Natura (Για τη φύση των πραγμάτων), ένα ποιητικό έργο γραμμένο πριν από σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια, ο Ρωμαίος Λουκρήτιος λέει για τον Επίκουρο: Καθώς η ανθρωπότητα χαμένη Σ' όλη τη γης κειτόταν νικημένη Εμπρός στα μάτια ολονών, απ'τη Θρησκεία-που Την κεφαλήν επρόβαλε μέσα απ´τους ουρανούς Σκιάζοντας με την όψη της, της φρίκης, τους θνητούς Ένας Έλληνας ήταν αυτός που πρώτος τόλμησε ν´αψηφήσει Και σήκωσε μάτια θνητά τον τρόμο ν' αντικρύσει Αυτόν π'ούτε η δόξα των Θεών, μηδέ η βοή του κεραυνού, Μήτε τ'αστροπελέκι του ανταριασμένου ουρανού Τον εταπείνωνε μα τον τσινούσε με μήνιν πυρωμένη Η ατρόμητη καρδιά του να είναι η πρώτη που οργισμένη Τις πύλες που είχαν μανταλώσει αυτοί της Φύσης της αρχαίας να τσακίσει. (Liber I:62-70)Παρά τις κατά καιρούς αστήρικτες κατηγορίες για αθεΐα, η ευσέβεια του φιλοσόφου υπήρξε παροιμιώδης. Ο Διογένης Λαέρτιος αναφέρει στο έργο του ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ (10ο ΒΙΒΛΙΟ) για τον Επίκουρο ότι: ΤΗΣ ΜΕΝ ΓΑΡ ΠΡΟΣ ΘΕΟΥΣ ΟΣΙΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΦΙΛΙΑΣ ΑΛΕΚΤΟΣ Η ΔΙΑΘΕΣΙΣ. Στην επιστολή προς Μενοικέα, ο ίδιος ο Επίκουρος αναφέρει σχετικά με τους θεούς: ΘΕΟΙ ΜΕΝ ΓΑΡ ΕΙΣΙΝ. ΕΝΑΡΓΗΣ ΓΑΡ ΑΥΤΩΝ ΕΣΤΙΝ Η ΓΝΩΣΙΣ, δηλαδή ότι «οι θεοί βέβαια υπάρχουν διότι η γνώση που έχουμε γι´αυτούς είναι εναργής (ξεκάθαρη, ολοφάνερη, διαχρονική και καθολική).» Κατά τη διάρκεια του διαφωτισμού, υπήρξαν προσωπικότητες που ακολούθησαν τις αρχές του Επίκουρου και τις διέδωσαν ανά τον κόσμο. Μια μεγάλη μορφή της παγκόσμιας ιστορίας, ο Τόμας Τζέφερσον (13 Απριλίου 1743 - 4 Ιουλίου 1826), ο τρίτος Πρόεδρος των Η.Π.Α. (1801-1809) και κύριος συγγραφέας της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, είχε γράψει σε επιστολή προς το φίλο του, Γουίλιαμ Σορτ, (γραμμένη στο Μοντιτσέλο της Βιρτζίνια στις 19 Οκτωβρίου 1819), τα εξής: «Όπως λες για τον εαυτό σου, έτσι κι εγώ είμαι Επικούρειος. Θεωρώ ότι η αυθεντική (όχι η πλαστή) διδασκαλία του Επίκουρου περιέχει καθετί λογικό από την πρακτική φιλοσοφία που μας άφησαν η Ελλάδα και η Ρώμη.»Σήμερα τόσο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, το φιλοσοφικό αυτό ρεύμα έχει υποστηρικτές που συνεχίζουν την παράδοση των επικούρειων της αρχαιότητας στον σύγχρονο κόσμο μας, ακολουθώντας την τελευταία φράση του Επίκουρου: «ΧΑΙΡΕΤΕ ΚΑΙ ΜΕΜΝΗΣΘΕ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ». Στη σύγχρονη Ελλάδα διοργανώνεται στο Πολιτιστικό Κέντρο Γέρακα Αττικής ένα ετήσιο πανελλήνιο συμπόσιο Επικούρειας φιλοσοφίας τον Φεβρουάριο προς τιμή του Επίκουρου στο χώρο καταγωγής του, τον αρχαίο Γαργηττό. Διοργανώνεται από τους φίλους της Επικούρειας φιλοσοφίας «Κήπος Αθηνών» και «Κήπος Θεσσαλονίκης» υπό την αιγίδα του Δήμου Παλλήνης (www.epicuros.gr). Η φιλοσοφία του Επίκουρου αποτέλεσε τη βάση της ατομιστικής αντίληψης για το σύμπαν και της υλιστικής μεταφυσικής. Κατά τον 19ο αιώνα, η φιλοσοφία του Επίκουρου εντυπωσίασε τον Κάρολο Μαρξ, ο οποίος το 1841 έγραψε διατριβή υπό τον τίτλο: «Διαφορά μεταξύ της φυσικής φιλοσοφίας του Δημόκριτου και του Επίκουρου», την οποία υπέβαλε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ιένας στη Γερμανία, και με αυτήν έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα. Εκτός από τον Μαρξ και ο Λένιν ασπάσθηκε την περί ειδώλων γνωσιολογική αντίληψη του Επίκουρου. Στην εξάπλωση της επικούρειας διδασκαλίας συντέλεσε και ο μειλίχιος χαρακτήρας του Επίκουρου, αλλά κυρίως το πρακτικό πνεύμα της ηθικής του διδασκαλίας, σύμφωνα με το οποίο η φιλοσοφία δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά μέσο και βοήθημα στην επίτευξη του σκοπού του ανθρώπινου βίου, που ήταν η ευδαιμονία. Γι ΄αυτό το λόγο ο Επίκουρος δεν έδινε σχεδόν καμιά σημασία στις εκτεταμένες θεωρητικές, γραμματικές, ιστορικές και μαθηματικές έρευνες, εφόσον δεν εξυπηρετούσαν το να ζει ο άνθρωπος ευτυχισμένος. Από την άλλη όμως, επειδή θεωρούσε ότι η κακοδαιμονία των ανθρώπων προέρχεται από την αμάθεια, τη δεισιδαιμονία, τις προλήψεις, τους φόβους και τις ελπίδες που γεννούν όλα αυτά στους ανθρώπους και επειδή θεωρούσε πως αιτία όλων αυτών είναι η άγνοια των φυσικών νόμων, πίστευε ότι το μόνο μέσο θεραπείας είναι η ορθή γνώση των νόμων που διέπουν τη φύση και τον άνθρωπο. Windelbant W.-Heimsoeth. Εγχειρίδιο ιστορίας της φιλοσοφίας. Α τόμος, μτφρ.Ν. Μ. Σκουτερόπουλος. Εκδόσεις ΜΙΕΤ, Αθήνα 1986, σελ.190-195 Παπαντωνίου, Στέλιος. Δόγματα περί Θεού Στωικών και Επικουρείων. Ζήνων 3 (1982), σελ.69-82. Ρούσσος, Ευάγγελος, Οι Επικούρειοι. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ. Ε,(1974), Εκδοτική Αθηνών, σελ.280-288 Πελεγρίνης, Θεοδόσιος, Ηθική Φιλοσοφία. Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997 Επίκουρος - Ηθική, Μετάφραση, εισαγωγή, σχόλια: Γιώργος Ζωγραφίδης, Εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ 1991 Επίκουρος - Ηθική, Η θεραπεία της ψυχής, Γιώργος Ζωγραφίδης εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ. 2009 Επίκουρος - Άπαντα: Διαθήκη, Επιστολή προς Ηρόδοτον, Επιστολή προς Πυθοκλή, Επιστολή προς Μενοικέα, Κύριαι Δόξαι, Επικούρου προσφώνησις, μετάφραση Φιλολογική Ομάδα Κάκτου, Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα 1994 Θεοδωρίδης, Χαράλαμπος. Επίκουρος. Η αληθινή όψη του αρχαίου κόσμου. Εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Αθήνα 1999 Α. Α.LONG. Η ελληνιστική φιλοσοφία: Στωικοί, Επικούρειοι, Σκεπτικοί. Μετάφραση Σ. Δημόπουλου και Μυρτώς Δραγώνα Μοναχού, Εκδόσεις Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα 1990, σελ.37-128 ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΕΙΜΕΝΑ – ΠΗΓΕΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ ΖΗΝ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ Εισαγωγή: D.S. Hutchinson Επιμέλεια: Γ. Αβραμίδης, Εκδόσεις Θύραθεν Anderson, Eric. Ο Επίκουρος στον 21ο Αιώνα. Εκδόσεις Θύραθεν Koen, A. Η Φιλοσοφία Του Επίκουρου: Άτομα - Ηδονή - Αρετή. Εκδόσεις Θύραθεν Βερέττας, Μάριος. Εμείς Οι Επικούρειοι. Εκδόσεις Βερέττα Βερέττας Μάριος, Επίκουρου Κύριες Δόξες, Εκδόσεις Βερέττα Βερέττας Μάριος Τα επικούρεια, Εκδόσεις Βερέττα Festugière, André Jean. Ο Επίκουρος και οι θεοί του. Μετάφραση Ροζίνα Μπέρκνερ, Εκδόσεις Θύραθεν, Θεσσαλονίκη 1999 Sharples, R. W. Στωϊκοί, Επικούριοι και Σκεπτικοί: Μια Εισαγωγή Στην Ελληνιστική Φιλοσοφία, Εκδόσεις Θύραθεν Γιαπιτζάκης, Χρήστος. Επικούρειων Δόξαι. Εκδόσεις Παπασωτηρίου Μαρξ, Καρλ. Διαφορά της Δημοκρίτειας και Επικούρειας Φυσικής Φιλοσοφίας (Διδακτορική διατριβή). Εισαγωγή, μετάφραση, υπομνηματισμός: Παναγιώτης Κονδύλης. Εκδόσεις Γνώση Περιοδικό Ο Κήπος του Επίκουρου, Εκδόσεις Βερέττα 1: Διογένης Λαέρτιος ι', 14 Richard C. Foltz: Religions and the Silk Road, St. Martin's Press Λύτας, Χάρης. Λάθε Βιώσας. Εκδόσεις Κέδρος Κεχρολόγου Χρυσάνθη, Η Επικούρεια Φιλοσοφία-Άτομο και κοινωνία, Θεσσαλονίκη 2013, Εκδόσεις Ερωδιός. Γιαπιτζάκης Χρήστος, Επίκουρος: Επιστημονικός Ανθρωπισμός και Ευδαιμονία, Αθήνα 2020, Εκδόσεις 24 Γράμματα. Η κληρονομιά των επικούρειων Η φυσική φιλοσοφία στην σκέψη του Επίκουρου Αρχειοθετήθηκε 2006-06-14 στο Wayback Machine. Epicurus.info Epicurus & Epicurean Philosophy Stanford Encyclopedia of Philosophy - Αναφορά στον Επίκουρο www.epicuros.gr Στέκι φίλων επικούρειας φιλοσοφίας Ετ3 - Εκπομπή Animated Φιλόσοφοι: Επίκουρος Πανελλήνιο Συμπόσιο Επικούρειας Φιλοσοφίας (ετήσιο) Φίλοι Επικούρειας Φιλοσοφίας "Κήπος Αθηνών" - videos

Ο Επίκουρος του Νεοκλέους ο Γαργήττιος (Σάμος, 341 π.Χ. – Αθήνα, 270 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Ίδρυσε δική του φιλοσοφική σχολή, τον Κήπο του Επίκουρου, η οποία θεωρείται από τις πιο γνωστές σχολές της ελληνικής φιλοσοφίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82

Πενίσκολα

Στη θέση του Πενίσκολα κατά την αρχαιότητα βρισκόταν η αρχαία ελληνική αποικία Χερσόνησος, στην φυλή των Εδετανών. Το όνομα Πενίσκολα είναι τοπική εκδοχή του λατινικού peninsula, το οποίο σημαίνει χερσόνησος. Είχε κτιστεί από την Μασσαλία και βρισκόταν μεταξύ της Ζάκανθας και της Δερτώσσας. Μετά τους Έλληνες κατελήφθη φαίνεται από τους Καρχηδονίους και στην συνέχεια από τους Ρωμαίους, που άλλαξαν την ονομασία της σε Peninsula. Μετά περιήλθε στους Βησιγότθους και στην συνέχεια στους Μαυριτανούς, που την ονόμασαν Banáskula. Στην γλώσσα τους μεταφράζεται ως εξής: αυτό που έχει αφθονία σε ύδωρ, είναι απόρθητο και κυκλώνεται από την γη. Στην συνέχεια οι Ισπανοί την απελευθέρωσαν και καθιέρωσαν την τελική της ονομασία Peñíscola. Από την ονομασία καταλαβαίνει κανείς την σπουδαιότητα του φρουρίου της πόλης ενάντια σε κάθε επιδρομέα. Επιπρόσθετα η συγχώνευση πολλών πολιτισμών στο φρούριο (ελληνικού, ρωμαϊκού, βησιγοτθικού, αραβικού και ισπανικού) σε συνδυασμό με τις φυσικές πηγές νερού το κατέστησαν αξιόλογο τουριστικό αξιοθέατο της Καταλωνίας. Peñíscola Tourism-Route of historical -artistic interest. Κωνσταντίνος Μαντινάος Οι Πελασγοί εκδ. Ερωδιός. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Peniscola στο Wikimedia Commons

Το Πενίσκολα (ισπανικά: Peñíscola [ΔΦΑ: peˈɲiskola], βαλενθιανικά: Peníscola [ΔΦΑ: peˈniskola]) είναι κοινότητα στην επαρχία του Καστεγιόν, Αυτονόμη Κοινότητα της Βαλένθια, Ισπανία. Βρίσκεται στην Κόστα ντελ Αθαάρ, στην Μεσόγειο, και είναι σημαντικός τουριστικός προορισμός.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B1

Ουίλιαμ Μπλέικ

Ο Ουίλιαμ Μπλέικ γεννήθηκε στο Λονδίνο και η οικογένειά του ανήκε στη μεσαία τάξη. Ο πατέρας του Τζέiμς Μπλέικ ήταν αξιοσέβαστος έμπορος και μητέρα του ήταν η Catherine Hermitage. Οι γονείς του συνειδητοποίησαν από νωρίς πως το τρίτο από τα συνολικά πέντε παιδιά τους, διέθετε έντονη καλλιτεχνική κλίση και προσπάθησαν να βοηθήσουν τον Μπλέηκ προς αυτή την κατεύθυνση. Επέτρεψαν μάλιστα να εγκαταλείψει το συμβατικό σχολείο σε ηλικία δέκα ετών ώστε να αρχίσει να παρακολουθεί μαθήματα σε σχολή ζωγραφικού σχεδίου. Από μικρός, όπως ομολογούσε ο ίδιος βυθιζόταν σε εκστατικά οράματα.Από την ηλικία των δώδεκα μόλις ετών ξεκίνησε να γράφει ποιήματα. Τον Αύγουστο του 1772, ο χαράκτης James Basire του προσέφερε θέση μαθητευόμενου, γεγονός που θεωρείται σημαντικό στην μετέπειτα εξέλιξη του Μπλέικ. Συνολικά μαθήτευσε για επτά χρόνια και στο διάστημα αυτό εκπαιδεύτηκε σε όλες τις διαφορετικές χαρακτικές μεθόδους και τεχνικές. Παρά την κατάρτιση του, αποφάσισε να μαθητεύσει και στη σχολή ζωγραφικής της Βασιλικής Ακαδημίας, το 1779. Ένα χρόνο αργότερα, το 1780, παρουσιάστηκε δημόσια ένα υδατογράφημα του Μπλέικ, στην ετήσια έκθεση της Ακαδημίας. Το 1782 ο Μπλέικ γνωρίστηκε με τον John Flaxman, ο οποίος επρόκειτο να γίνει προστάτης του. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε την Catherine Boucher, ένα φτωχό και αναλφάβητο κορίτσι, την οποία ο Μπλέικ θα εκπαίδευε, όχι μόνο στη γραφή και την ανάγνωση, αλλά και στη χαρακτική τέχνη. Εκείνη την περίοδο, ο George Cumberland, ένας από τους ιδρυτές της εθνικής πινακοθήκης του Λονδίνου, ήρθε σε επαφή με τα έργα του Μπλέiκ τα οποία και θαύμασε. Η πρώτη συλλογή ποιημάτων του Ουίλιαμ Μπλέικ, Poetical Sketches (Ποιητικά Σχεδιάσματα), δημοσιεύτηκε το 1783 με τη χρηματική ενίσχυση του Flaxman και του αιδεσιμότατου A. S. Mathew. Ο Ρόμπερτ Σίλιμαν Χίλiερ αναφέρει για τα ποιήματα της συλλογής αυτής: "...είναι αποκαλυπτικά όχι μόνο της ιδιοφυΐας του αλλά και των επιδράσεων του από τη λυρική ποίηση της Ελισαβετιανής εποχής, από το Ουίλιαμ Σέξπιρ|Σαιξπήρειο δράμα, από το Γοτθικό ύφος, από τον Οσσιανό, από τη δίχως ρίμες "Ωδή προς την Εσπέρα" του Κόλινς και από την υψηλή ρητορική του καιρού του". Μετά από το θάνατο του πατέρα του, το 1784, λειτούργησε ένα κατάστημα ειδών σχεδίου και ζωγραφικής, μαζί με τον αδερφό του Ρόμπερτ. Συνεργάστηκαν με τον εκδότη Joseph Johnson, γεγονός που επέτρεψε στον Μπλέηκ να έρθει σε επαφή με σημαντικούς εκπροσώπους της αγγλικής διανόησης, όπως τον επιστήμονα Joseph Priestley, τον φιλόσοφο Richard Price, τον ζωγράφο John Henry Fuseli, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά, την φεμινίστρια Mary Wollstonecraft, αλλά και τον αμερικανό θεωρητικό και επαναστάτη Tom Paine. Ο Μπλέικ έτρεφε μεγάλες ελπίδες για την αμερικανική και γαλλική Επανάσταση αλλά αργότερα απελπίστηκε με την άνοδο του Ροβεσπιέρου. Η Mary Wollstonecraft έγινε επίσης στενή φίλη του και το 1788 ο Μπλέικ εικονογράφησε το έργο της Original Stories from Real Life. Μοιράζονταν ακόμη παρόμοιες απόψεις σχετικά με τη σεξουαλική ισότητα των δύο φύλων και το θεσμό του γάμου. Ο Μπλέηκ καταδίκαζε ανοιχτά την επιβεβλημένη αγνότητας της γυναίκας και τον προκαθορισμένο γάμο. Το 1788 ο Μπλέικ άρχισε να πειραματίζεται πάνω στη μέθοδο που θα χρησιμοποιούσε για να δημοσιεύσει τα ποιήματα του, όντας δύσπιστος απέναντι στους εκδότες της εποχής. Τελικά υιοθέτησε μια πρωτότυπη τεχνική εκτύπωσης συνδυάζοντας την ιδιότητα του χαράκτη και ζωγράφου με αυτή του ποιητή. Ιδιαίτερες λεπτομέρειες για την τεχνική του Μπλέικ δεν είναι γνωστές. Η εκτύπωση αυτή περιελάμβανε σύμφωνα με εκτιμήσεις την εξής διαδικασία: αρχικά το γράψιμο των στίχων πάνω σε πλάκες χαλκού με τη βοήθεια μελανιού και πινέλων, χρησιμοποιώντας παράλληλα ένα ανθεκτικό στα οξέα μέσο. Στη συνέχεια οι πλάκες εμβαπτίζονταν σε οξύ προκειμένου να διαλυθεί ο μη επεξεργασμένος χαλκός. Στο τελικά στάδιο, οι πλάκες χρωματίζονταν με υδατοχρώματα και τοποθετούνατν μαζί ώστε να αποτελέσουν έναν ενιαίο τόμο. Η μέθοδος αυτή ονομάστηκε από τον Μπλέικ "Πεφωτισμένη εκτύπωση" (Illuminated printing) και συχνά τα έργα αυτής της μορφής αναφέρονται και ως "Πεφωτισμένα βιβλία". Ο Μπλέηκ χρησιμοποίησε τη "φωτισμένη" εκτύπωση για όλα του τα έργα από τη στιγμή που την επινόησε. Κάθε ένα από τα "φωτισμένα" βιβλία του αποτελούσε ένα μοναδικό έργο τέχνης. Ο Μπλέικ θεωρούσε ότι η αυτόνομη δημοσίευση των βιβλίων θα μπορούσε να ελευθερώσει τον καλλιτέχνη από την τυραννία της λογοκρισίας από την εκκλησία και το κράτος. Ο μελετητής του έργου του Μπλέικ Geofrey Keynes, αναφέρει πως τα "φωτισμένα" βιβλία του Μπλέικ εμφανίζουν ομοιότητες με μεσαιωνικά χειρόγραφα που περιείχαν επίσης διακόσμηση. Σε μια επιστολή, ο Μπλέικ αναφέρει ακόμα πως τη μέθοδο αυτή του την αποκάλυψε ο νεκρός αδελφός του Ρόμπερτ όταν πρόβαλε μπροστά του σε ένα νυχτερινό όραμα. Το 1790 ο Μπλέικ μετακόμισε με τη γυναίκα του στο Λάμπεθ (Lambeth) όπου θα παρέμενε για περίπου δέκα χρόνια. Εκεί συνέχισε να κατασκευάζει χαρακτικά για τα ποιήματα του και να εξελίσσει τα θέματα του. Είναι η περίοδος που εκδίδει έργα όπως Το βιβλίο του Ούριζεν (1794), Ευρώπη: μία προφητεία (1794), Το Τραγούδι του Λος' (1795) και Το βιβλίο του Λος (1795). Παράλληλα με αυτά τα έργα, σημαντικός καρπός της ιδιαίτερα δημιουργικής του παραμονής στο Λάμπεθ ήταν και Οι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης (1790-1793). Από το 1800 εως το 1803, το ζεύγος Μπλέικ έζησε στο χωριό Φέλπχαμ (Felpham) του Σάσσεξ. Σε αυτό το διάστημα, συντηρούνταν οικονομικά από τον ποιητή Ουίλιαμ Χέιλι (William Hayley) του οποίου έργα εικονογραφούσε ο Μπλέικ. Επιπλέον, την περίοδο αυτή, ο Μπλέικ συνελήφθη με αστήρικτες κατηγορίες πως σε καιρό πολέμου ενεργούσε ενάντια στη χώρα του. Είναι γεγονός πως ο Ουίλιαμ Μπλέικ ήταν πολέμιος των αξιών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, κάτι που αποτύπωσε σαφώς και στα ποιήματά του, ωστόσο ποτέ δεν προέβη σε αντιεξουσιαστικές ενέργειες. Η παραμονή στο Φέλπχαμ σημαδεύτηκε και από την ολοκλήρωση του ποιήματος Μίλτον (1803-1808). Αξίζει να αναφερθεί πως ο Μπλέικ θεωρούσε τον Τζον Μίλτον ως τον μεγαλύτερο των ποιητών, αν και παράλληλα πίστευε πως είχε υποπέσει και σε ολέθρια σφάλματα. Το επόμενο σημαντικό του έργο ήταν οι εικονογραφήσεις του για μια έκδοση του Τάφου του Ρόμπερτ Μπλαιρ (Robert Blair) που εκδόθηκε το 1808 και συγκέντρωσε μεγαλύτερη προσοχή από όλα τα υπόλοιπα ποιητικά του έργα. Ωστόσο οι κριτικοί της εποχής δεν αντιμετώπισαν θετικά τις εικονογραφήσεις αλλά περισσότερο με διάθεση καχύποπτη και χλευαστική. Την περίοδο 1809 εως 1815 ολοκλήρωσε το τελευταίο και μακροσκελές προφητικό του βιβλίο, την Ιερουσαλήμ, ενώ αργότερα δημιούργησε και μια σειρά εικονογραφήσεων για το Βιβλίο του Ιώβ (Book of Job), που θεωρούνται ως η σημαντικότερη καλλιτεχνική παραγωγή του Μπλέικ. Το έργο του αυτό αποτέλεσε παραγγελία στις αρχές του 1820 του Τζον Λίννελ (John Linnell), μέλους μιας ομάδας καλλιτεχνών που αυτοαποκαλούνταν "Αρχαίοι". Η ομάδα αυτή θαύμαζε το έργο του Μπλέικ και τον στήριξαν τόσο οικονομικά όσο και ηθικά στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Μετά την ολοκλήρωση της Ιερουσαλήμ ο Μπλέικ έγραψε ελάχιστη ποίηση αλλά αφοσιώθηκε στη ζωγραφική και τη χαρακτική. Εξαίρεση αποτελεί το Αιώνιο Ευαγγέλιο (The Everlasting Gospel) που ολοκληρώθηκε το 1818. Ακόμα και στο τέλος της ζωής του παρέμενε ακμαίος και ιδιαίτερα οξυδερκής. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως προσπάθησε να μάθει ιταλικά με σκοπό να διαβάσει Δάντη. Σχεδίαζε επίσης να εικονογραφήσει τη Θεία Κωμωδία, έργο που ξεκίνησε περίπου το 1825 αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει. Πέθανε τον Αύγουστο του 1827. Η στάση των κριτικών απέναντι στον Ουίλιαμ Μπλέικ, την εποχή που έζησε, κυμάνθηκε από την καχυποψία και την επιφύλαξη ως την απόλυτη εχθρότητα. Ακόμα, οι οραματισμοί του Μπλέικ εκλαμβάνονταν από την πλειοψηφία ως δείγμα παραφροσύνης του ποιητή. Ο Μπλέικ συχνά απογοητευόταν καθώς έβλεπε πως η δουλειά του αντιμετωπιζόταν με χλεύη. Το 1809 διοργάνωσε μια ιδιωτική έκθεση των πινάκων του με σκοπό να δημοσιοποιήσει το έργο του αλλά και να το υπερασπιστεί. Η έκθεση αυτή έτυχε ωστόσο πολύ ψυχρής υποδοχής. Ενδεικτική είναι η κριτική που άσκησε η εφημερίδα The Examiner: "...ο Ουίλιαμ Μπλέικ, ένας δυστυχής παράφρων, ακίνδυνος κατά τα άλλα και γι' αυτό έξω από το άσυλο, θα περνούσε εντελώς απαρατήρητος αν δεν διακήρυσσαν δημόσια τον θαυμασμό τους για αυτόν πολλοί διακεκριμένοι καθηγητές και ερασιτέχνες. Οι έπαινοι τους οποίους οι κύριοι αυτοί επεφύλαξαν πέρυσι στις εικονογραφήσεις του Τάφου (του Robert Blair) που φιλοτέχνησε ο δυστυχής, κατόρθωσαν να τον ωθήσουν να δημοσιοποιήσει την τρέλα του και έτσι να τον εκθέσουν και πάλι αν όχι στη χλεύη, στον οίκτο του κοινού."Ο ίδιος ο Μπλέικ, υπερασπιζόμενος κάποτε το έργο του, παρατήρησε: "Το Υψηλό παραμένει κατ' ανάγκη σκοτεινό για τους Αδύναμους ανθρώπους. Αυτό που μπορεί να είναι σαφές για έναν ηλίθιο δεν είναι άξιο της προσοχής μου."Σήμερα αναγνωρίζεται ως ο αυθεντικότερος και πιο εκλεκτός από τους ρομαντικούς ποιητές και θεωρείται μια από τις σημαντικότερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Είναι κοινή διαπίστωση των μελετητών του, πως η αξία του Μπλέικ δεν περιορίζεται μόνο στο γεγονός πως αποτέλεσε έναν αξιόλογο ρομαντικό ποιητή αλλά κυρίως στο ότι κατόρθωσε παράλληλα να δημιουργήσει και να απεικονίσει ένα εξαιρετικά πολύπλοκο προσωπικό μυθολογικό σύστημα. Poetical Sketches (1783) There is no Natural Religion (1788) All Religions are One (1788) Songs of innocence (1789) Book of Thel (1789) Marriage of Heaven and Hell (1793) Visions of the Daughters of Albion (1793) America: A Prophecy (1793) Songs of Experience (1794) The Book of Urizen (1794) The Song of Los (1794) The Book of Ahania (1795) The Book of Los (1795) Milton (1804-1808) Jerusalem (1809-1815) Everlasting Gospel (1818) Έργα του Μπλέικ στην Τέιτ Μπρίταιν: Μελέτες πάνω στη ζωή και το έργο του Μπλέικ: Jacob Bronowski, William Blake and the Age of Revolution. Routledge and K. Paul. ISBN 0-7100-7277-5 (1972) S. Foster Damon, A Blake Dictionary. Shambhala. ISBN 0-394-73688-5 (1979) Peter Ackroyd, Blake. Sinclair-Stevenson. ISBN 1-85619-278-4 (1995) E.P. Thompson, Witness against the Beast. Cambridge University Press. ISBN 0-521-22515-9 (1993) Victor N. Paananen, William Blake. Twayne Publishers. ISBN 0-8057-7053-4 (1996) George Anthony Rosso Jr., Blake's Prophetic Workshop: A Study of The Four Zoas. Associated University Presses. ISBN 0-8387-5240-3 (1993) G.E. Bentley Jr., The Stranger From Paradise: A Biography of William Blake. Yale University Press. ISBN 0-300-08939-2 (2001) Peter F. Fisher, The Valley of Vision: Blake as Prophet and Revolutionary (1961) Harold Bloom, Blake's Apocalypse (1968) Geofrey Keynes, William Blake: Poet, Painter, Prophet (1965) Geofrey Keynes, Blake Studies (1971)Εκδόσεις έργων του Μπλέικ: The Complete Writings of William Blake, επιμ. Geofrey Keynes (1966) The Complete Poetry and Prose of William Blake, επιμ. David V. Erdman (1988)Ελληνική βιβλιογραφία: Ουίλιαμ Μπλέικ - 16 Ποιήματα, εισαγωγή μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς, Κουκούτσι 2015 Μπλέηκ, εκδ. Πλέθρον Οι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης, εκδ. Νεφέλη Ποιήματα, εκδ. Καστανιώτης Ποιήματα, εκδ. Αρμός Τα Τραγούδια της Αθωότητας Τα Τραγούδια της Πείρας Το Βιβλίο της Θελ Έργα του Μπλέηκ στην αγγλική Βικιθήκη Αρχείο William Blake Συλλογή έργων του Μπλέηκ Ποιήματα του William Blake Blake Digital Text Project Introduction to The Drawings and Engravings of William Blake, του Laurence Binyon Βιογραφικό και ζωγραφικοί του πίνακες

Ο Ουίλιαμ Μπλέικ (αγγλ. William Blake, 28 Νοεμβρίου 1757 – 12 Αυγούστου 1827) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους ποιητές και παράλληλα ζωγράφος, χαράκτης, εικονογράφος, μυστικιστής και οραματιστής. Χαρακτηρίζεται συχνά ως ο «Προφήτης» της αγγλικής λογοτεχνίας και υπήρξε αναμφισβήτητα ένας από τους πλέον εκκεντρικούς και πολύπλευρους καλλιτέχνες. Αν και στην εποχή του χλευάστηκε ως παράφρων, σήμερα τιμάται ως μεγαλοφυΐα και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μείζονες ποιητές της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BC_%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%AD%CE%B9%CE%BA

Ελισάβετ της Λωρραίνης-Βωντεμόν

Ήταν η πρώτη κόρη του Φρειδερίκου Α΄ κόμη του Βωντεμόν και της Μαργαρίτας του Ζουανβίλ, κόρης και κληρονόμου του Ερρίκου κόμη του Βωντεμόν και κυρίου του Ζουανβίλ. Παντρεύτηκε το 1412 τον Φίλιππο Α΄ κόμη του Νάσσαου-Βάιλμπουργκ και είχε τέκνα: Φίλιππος Β΄ 1418-1492, κόμης του Νάσσαου-Βάιλμπουργκ. Ιωάννης Β΄ 1423-1472, κόμης του Νάσσαου-Σααρμπρύκεν. Μαργαρίτα 1426-1490, παντρεύτηκε τον Γκέρχαρντ του Ροντεμάκ. Ιωαννέττα απεβ. 1481, παντρεύτηκε τον Γεώργιο Α΄ κόμη του Χέννεμπεργκ. Karl Bartsch (1877), "Elisabeth, Gräfin von Nassau und Saarbrücken", Allgemeine Deutsche Biographie (ADB) (in German), 6, Leipzig: Duncker & Humblot, pp. 18–19 W. Theodor Elwert (1959), "Elisabeth, Gräfin von Nassau-Saarbrücken", Neue Deutsche Biographie (NDB) (in German), 4, Berlin: Duncker & Humblot, pp. 445–446 Bernhard Burchert: Die Anfänge des Prosaromans in Deutschland. Die Prosaerzählungen Elisabeths von Nassau-Saarbrücken, Lang, Frankfurt, Bern and New York, 1987 ISBN 3-8204-8189-3

Η Ελισάβετ, γαλλ. Elisabeth (π. 1395 - 17 Ιανουαρίου 1456) από τον Οίκο της Λωρραίνης-Βωντεμόν ήταν κόρη του κόμη του Βωντεμόν και με τον γάμο της έγινε κόμισσα του Νασσάου-Βάιλμπουργκ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CF%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CF%89%CF%81%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%92%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BC%CF%8C%CE%BD

Κοιλιοπλαστική

Η κοιλιοπλαστική εφαρμόζεται σε διάφορες περιπτώσεις ιατρικών και αισθητικών προβλημάτων, όπως στην εκτεταμένη χαλάρωση με ραγάδες, στην πτώση του δερμοϋποδόριου ιστού κρεμάμενη κοιλιά), στην υπέρμετρη συσσώρευση λίπους στην περιοχή γύρω από τον ομφαλό (ή και στην ευρύτερη περιοχή της κοιλιάς) και στη διάσταση των ορθών κοιλιακών (με ή χωρίς ομφαλοκήλη). Τα παραπάνω προβλήματα τα οποία κάποιες φορές συνυπάρχουν, μπορεί να παρουσιαστούν είτε μετά τον τοκετό, είτε μετά από μεγάλη απώλεια βάρους ή διότι έτσι είναι γενετικά προδιαγεγραμμένο ενώ δεν αποκαθίσταται ούτε με ειδική διατροφή, ούτε με άσκηση, ούτε και με ιατρικά μηχανήματα αδυνατίσματος. Στην κλασσική κοιλιοπλαστική, μας δίδεται η δυνατότητα, δια μέσου μιας τομής χαμηλά στην κοιλιακή χώρα, να αποκαταστήσουμε τις παραπάνω δυσλειτουργίες αφαιρώντας το πλεονάζον δέρμα και λίπος και επιπλέον ισχυροποιείται το κοιλιακό τοίχωμα αποφεύγοντας έτσι τυχόν μελλοντικές κήλες. Η τελική ουλή εκτείνεται σε μήκος από 20 έως 30 εκατοστά, στη θέση άνωθεν του εφηβαίου από την αριστερή έως την δεξιά λαγόνιο άκανθα. Στη μερική κοιλιοπλαστική, η οποία είναι πιο ήπιας μορφής επέμβαση αφαιρούμε ορισμένη ποσότητα δέρματος και λίπους, κυρίως της υπομφάλιας χώρας αλλά και μέρος της υπερομφαλικής χαλάρωσης του κοιλιακού τοιχώματος. Η τελική ουλή εκτείνεται σε μήκος από 10 έως 15 εκατοστά, στη θέση όπου πραγματοποιείται η καισαρική. Η κοιλιοπλαστική μπορεί να εφαρμοστεί και σε συνδυασμό με τη λιποαναρρόφηση ή τη λιπογλυπτική, την πλαστική στους ορθούς κοιλιακούς και την ομφαλοκήλη (κρυφά κάτω από το δέρμα την ώρα της κοιλιοπλαστικής, χωρίς επιπλέον σημάδια και ουλές). Απαιτείται συνήθως γενική αναισθησία αλλά όταν η επέμβαση περιοριστεί σε διόρθωση της δερματικής ζώνης κάτω από τον ομφαλό και μόνον μπορεί να γίνει και με τοπική αναισθησία και/ή μέθη. Η κοιλιοπλαστική η οποία είναι σημαντική και τεχνικά δύσκολη επέμβαση και πραγματοποιείται από ειδικό πλαστικό χειρουργό, προκειμένου να καταστρωθεί το σωστό χειρουργικό πλάνο και να διασφαλιστεί η σωστή αιμάτωση των ιστών. Οι επιπλοκές που μπορεί να προκύψουν είναι η επιμόλυνση του τραύματος, οι διαταραχές στην αιμάτωση του κρημνού, η διάσπαση του τραύματος, οι ασυμμετρίες στην κοιλιακή περιοχή, η συρρίκνωση της κυκλικής ουλής του ομφαλού κ.ά. Λόγω της κακής ποιότητας δέρματος που υπάρχει στην περιοχή, παρά τις νέες τεχνικές πλαστικής χειρουργικής, είναι εύκολο να δημιουργηθούν ουλές. Με τη βοήθεια των σύγχρονων φαρμάκων και των ιατρικών λέιζερ, οι ουλές στη συνέχεια μπορεί να μετριαστούν ή και να σβήσουν εντελώς. Πιο ήπιες και καινούργιες μέθοδοι οι οποίες βρίσκουν εφαρμογή σε αρκετές περιπτώσεις είναι η ενδοσκοπική μέθοδος που μειώνει ακόμα περισσότερο τις τομές αλλά και η κοιλιοπλαστική με περιομφαλική τομή. Ο χρόνος ανάρρωσης εξαρτάται από την έκταση του προβλήματος που θα διορθωθεί σε συνδυασμό με την τεχνική που θα χρησιμοποιηθεί. Στις περιπτώσεις που θα τοποθετηθούν παροχετεύσεις, αφαιρούνται μετά από τρεις ημέρες συνήθως και ο ασθενής απελευθερώνεται πλήρως, ενώ μπορεί να επανέλθει στις καθημερινές του δραστηριότητες όπως πριν, ακόμα κι αν έχουν γίνει συνδυαστικά χειρουργεία στην περιοχή. Οι μώλωπες στην περίπτωση της συνδυαστικής λιποαναρρόφησης και της λιπογλυπτικής μπορεί να διατηρηθούν για μερικές εβδομάδες μέχρις ότου τελικά υποχωρήσουν. Η τομή, που είναι καλά κρυμμένη μέσα στην “περιοχή του μπικίνι”, με την πάροδο του χρόνου και τις εφαρμογές θεραπευτικού laser και φαρμακευτικών σκευασμάτων, τείνει να σβήσει μετά από έξι μήνες έως ένα χρόνο, ανάλογα με το δέρμα του ασθενούς. Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, η ανάρρωση απαιτεί σαφώς περισσότερο χρόνο ενώ οι ουλές μπορεί να διατηρηθούν εμφανείς για πάντα ή μπορεί να αφαιρεθούν με νέα μικροεπέμβαση η οποία πραγματοποιείται τουλάχιστο ένα έτος μετά από την επέμβαση της κοιλιοπλαστικής. Είναι πολύ σημαντικό να φορεθεί κορσές ή ζώνη για το χρονικό διάστημα που απαιτείται ανά περίπτωση. Στην περιοχή της επέμβασης, δημιουργείται μια υπαισθησία για κάποιο μικρό διάστημα, η οποία σταδιακά αποκαθίσταται. Grazer, F. M., "Abdominoplasty, Plastic Surgery", W.B. Saunders company 1190, Volume 6 Pg. 3929 4028.

Η κοιλιοπλαστική είναι μια χειρουργική επέμβαση κατά την οποία αφαιρείται η περίσσια δέρματος ή και η συσσώρευση λίπους από όλη την περιοχή της κοιλιάς, με τομές και με επαναπροσδιορισμό του ομφαλού στη νέα του φυσική θέση.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE

Σερβικές γενικές εκλογές 2022

Μετά τις εκλογές του 2012, η λαϊκιστική συμμαχία του Σερβικού Προοδευτικού Κόμματος (ΣΠΚ) ανέβηκε στην εξουσία μαζί με το Σοσιαλιστικό Κόμμα Σερβίας (ΣΚΣ). Ο Αλεξάνταρ Βούτσιτς, ο οποίος το 2012 ήταν αναπληρωτής του Πρωθυπουργού Ίβιτσα Ντάσιτς, μετά τις εκλογές του 2014 έγινε Πρωθυπουργός, και μετά την προεδρική εκλογή του 2017 έγινε Πρόεδρος της Σερβίας. Οι επικριτές λένε, ότι από τότε που ανέβηκε ο Βούτσιτς στην εξουσία, η Σερβία οπισθοδρόμησε δημοκρατικά προς αυταρχισμό, με περιορισμό στην ελευθερία των μέσων ενημέρωσης και στις πολιτικές ελευθερίες. Η εκλογή του Βούτσιτς το 2017 συνοδεύτηκε από μαζικές διαδηλώσεις για τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης. Στη συνέχεια, ο Βούτσιτς διόρισε πρωθυπουργό την Άνα Μπρνάμπιτς, η οποία αρχικά ήταν ανεξάρτητη πολιτικός αλλά από το 2019 έχει μπει στο ΣΠΚ. Στα τέλη Νοεμβρίου του 2018 ξεκίνησαν μεγάλες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, που σταμάτησαν το 2020 λόγω της κρίσης από την πανδημία κορονοϊού και των απαγορεύσεων που επιβλήθηκαν για την αντιμετώπισή της. Με τις διαδηλώσεις ενισχύθηκε η ενότητα των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, από τις οποίες η Συμμαχία για τη Σερβία (ΣγΣ) ήταν η μεγαλύτερη και η πιο επιφανής, και οι διαδηλωτές ζήτησαν την παραίτηση του Βούτσιτς και άλλων υψηλόβαθμων αξιωματούχων της κυβέρνησης. Το 2019 ο Βούτσιτς ξεκίνησε την εκστρατεία του για «Το Μέλλον της Σερβίας». Η αντιπολίτευση μποϊκόταρε τις εκλογές του 2020, λέγοντας ότι δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις για να είναι «ελεύθερες και δίκαιες» εκλογές. Ο Πρόεδρος της Σερβίας εκλέγεται με δημοκρατικές, άμεσες εκλογές, με καθολική και μυστική ψηφοφορία, για πενταετή θητεία. Το εκλογικό σύστημα είναι απλό πλειοψηφικό δύο γύρων, δηλαδή ο υποψήφιος που θα εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία (πάνω από 50% των ψήφων) ανακηρύσσεται νικητής. Αν στον πρώτο γύρο δεν αναδειχθεί νικητής, τότε διεξάγεται δεύτερος γύρος, εντός περιόδου 15 ημέρων, στον οποίον συμμετέχουν οι δύο επικρατέστεροι υποψήφιοι του πρώτου. Η προεδρική θητεία είναι ανανεώσιμη για μία μοναδική φορά, δηλαδή κανείς δεν μπορεί να διατελέσει πάνω από δύο θητείες ως Πρόεδρος. Η Σερβική Εθνοσυνέλευση αποτελείται από 250 μέλη, τα οποία εκλέγονται με δημοκρατικές, άμεσες εκλογές, με καθολική και μυστική ψηφοφορία για πενταετή θητεία. Το εκλογικό σύστημα είναι αναλογική εκπροσώπηση από πολυεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Το εκλογικό όριο για να μπει ένα κόμμα στην Εθνοσυνέλευση είναι 3% των ψήφων. Για τα κόμματα που εκπροσωπούν τις μειονότητες δεν υπάρχει εκλογικό όριο. Η κατανομή των εδρών γίνεται με μέθοδο Ντ'Οντ.Δικαίωμα ψήφου και υποψηφιότητας έχουν όλοι οι πολίτες της Σερβίας, ηλικίας άνω των 18 ετών. Οι εκλογείς ψηφίζουν γράφοντας έναν κύκλο γύρω από τον αριθμό που αντιστοιχεί στον πολιτικό συνδυασμό που έχουν επιλέξει. Δηλαδή οι εκλογείς επιλέγουν και ψηφίζουν ολόκληρο τον πολιτικό συνδυασμό κομμάτων ή/και ανεξάρτητων πολιτικών, χωρίς να μπορούν να εκφράσουν προτίμηση για έναν συγκεκριμένο υποψήφιο του συνδυασμού. Κάθε εκλογέας μπορεί να ψηφίσει μόνο έναν πολιτικό συνδυασμό. Στον πίνακα που ακολουθεί αναφέρονται τα κόμματα και οι συμμαχίες που συμμετέχουν στις εκλογές, με την σειρά που εμφανίζονται στο ψηφοδέλτιο. Η συμμαχία Για τα παιδιά μας του Αλεξάνταρ Βούτσιτς κέρδισε την πλειοψηφία στις εκλογές του 2020. Στις αρχές Μαΐου 2021 ο Βούτσιτς, ως αρχηγός του ΣΠΚ, πρότεινε στον Αλεξάνταρ Σάπιτς, τον αρχηγό της Σερβικής Πατριωτικής Συμμαχίας, μία συγχώνευση των δύο κομμάτων. Μετά την συγχώνευση, η οποία έγινε στις 26 Μαΐου 2021, ο Σάπιτς έγινε αντιπρόεδρος του ΣΠΚ. Από το 2012, το ΣΠΚ διατηρεί καλές σχέσεις συνεργασίας και με το Σοσιαλιστικό Κόμμα Σερβίας. Κατόπιν συμφωνίας, σε αυτές τις εκλογές το Σοσιαλιστικό Κόμμα υποστηρίζει τον Αλεξάνταρ Βούτσιτς για Πρόεδρο της Σερβίας και τον Ίβιτσα Ντάσιτς για Πρωθυπουργό.Τον Αύγουστο του 2020 η Συμμαχία για τη Σερβία, μία μεγάλη συμμαχία της αντιπολίτευσης η οποία μποϊκόταρε τις εκλογές του 2020, μετασχηματίστηκε σε Ενωμένη Αντιπολίτευση της Σερβίας (ΕΝΑΣ). Είχε 12 ιδρυτικά κόμματα-μέλη και εκπρόσωπο έναν ανεξάρτητο πολιτικό, τον Τζόρτζε Βουκαντίνοβιτς. Η συμμαχία ήταν προσωρινή, και διαλύθηκε προς τα τέλη του 2020. Το Κόμμα Ελευθερίας και Δικαιοσύνης, το οποίο ήταν μέλος της ΕΝΑΣ, διαπραγματεύτηκε το σχηματισμό μίας νέας συμμαχίας, στην οποία προσχώρησαν το Δημοκρατικό Κόμμα, το Λαϊκό Κόμμα, το Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών, και άλλα μικρά κόμματα και κινήματα. Τον Φεβρουάριο 2022 η συμμαχία ονομάστηκε Ενωμένη Σερβία για τη Νίκη και ανακοίνωσε ότι θα συμμετάσχει στις εκλογές με τον Ζντράβκο Πόνος για υποψήφιο Πρόεδρο και την Μαρίνικα Τέπιτς για κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο. Από τις προηγούμενες εκλογές μέχρι τώρα έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές δημοσκοπήσεις στις οποίες ένας αντιπροσωπευτικός αριθμός εκλογέων ρωτήθηκαν τι θα ψηφίσουν στις εκλογές.

Στις 3 Απριλίου 2022 διεξήχθησαν γενικές εκλογές στη Σερβία, για να εκλεγούν ο Πρόεδρος και τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης. Την ίδια ημέρα θα διεξαχθούν περιφερειακές εκλογές για τα συμβούλια 12 δήμων και 2 πόλεων, με συμπεριλαμβανόμενο το Βελιγράδι.Οι προεδρικές εκλογές είναι οι τακτικές που διεξάγονται ανά πενταετία, ενώ οι βουλευτικές εκλογές για τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης είναι πρόωρες, δηλαδή ο Πρόεδρος Αλεξάνταρ Βούτσιτς είχε ανακοινώσει εκ των προτέρων, από τον Οκτώβριο του 2020, ότι οι επόμενες εκλογές που κανονικά θα διεξάγονταν το 2024 θα γίνουν νωρίτερα, κατά τον Απρίλιο του 2022. O Αλεξάνταρ Βούτσιτς επανεξελέγη Πρόεδρος με το 60% των ψήφων, και η συμμαχία του Μαζί Μπορούμε Να Κάνουμε Τα Πάντα κέρδισε τις 120 από τις 250 έδρες της Εθνοσυνέλευσης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_2022

Διοξείδιο του ξένου

Το διοξείδιο του ξένου έχει μια επεκτεινόμενη (αλυσιδωτά ή σε δίκτυο) δομή στην οποία το ξένο και το οξυγόνο έχουν αριθμούς συναρμογής τέσσερα (4) και δύο (2), εναλλασόμενα. Η μοριακή γεωμετρία του ως προς το ξένο είναι επίπεδη τετραγωνική, που είναι σύμφωνη με τη θεωρία VSEPR για τέσσερεις (4) συναρμωτές και δυο (2) μονήρη ζεύγη ηλεκτρονίων (δηλαδή AX4E2 διαμόρφωση της θεωρίας VSEPR). Επιπρόσθετα, η ύπαρξη ενός μορίου με τύπο XeO2 προβλέφθηκε από μια «ab initio» μέθοδο της κβαντικής χημείας, αρκετά νωρίτερα από την πρώτη παραγωγή της ένωσης, από τους Ρύκκο (Pyykkö) και Ταμ (Tamm), αλλά αυτοί οι ερευνητές δεν είχαν πάρει υπόψη την επεκτεινόμενη δομή. Στις «συνηθισμένες συνθήκες», δηλαδή θερμοκρασία 25 °C και πίεση 1 atm, tο διοξείδιο του ξένου είναι ένα κίτρινο προς το πορτοκαλί στερεό. Είναι μια ασταθής ουσία, με ημιζωή περίπου δύο (2) λεπτά, που μετατρέπεται σε τριοξείδιο του ξένου και αέριο ξένο. Η ταυτότητα και η δομή του επιβεβαιώθηκαν με ψύξη στους −78 °C, οπότε η διάσπαση της ένωσης επιβραδύνεται αρκετά, ώστε να είναι εφικτή η πραγματοποίηση φασματοσκοπίας Raman.

To διοξείδιο του ξένου ή ξενοδιοξείδιο είναι μια χημική ένωση του ξένου και του οξυγόνου, με χημικός τύπο XeO2, που συντέθηκε (για πρώτη φορά) το 2011. Συντέθηκε με υδρόλυση του τετραφθοριούχου ξένου, που έγινε στους 0 °C με νερό που περιείχε και 2 mole/lit θειικό οξύ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BE%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BE%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85

Χάρης Ατματζίδης

Εργάστηκε ως έμπορος υφασμάτων. Αργότερα εξελέγη δημοτικός σύμβουλος και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Ξάνθης. Εξελέγη βουλευτής Ξάνθης για πρώτη φορά με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1977 και επανεκλέχθηκε με το ίδιο κόμμα το 1981 και το 1985. Με τις δικές του ενέργειες κατασκευάστηκε η κερκίδα Κουλούρη στο γήπεδο του Α.Ο. Ξάνθης ώστε η πόλη να έχει ένα σύγχρονο γήπεδο όταν η Ξάνθη ανέβηκε στην Α΄ Εθνική και απέκτησε γήπεδο η Ασπίδα Ξάνθης .Το όνομά του φέρει το Δημοτικό στάδιο Ξάνθης. Πέθανε πλήρης ημερών στην Αθήνα τον Αύγουστο του 2012 και η σορός του εξετέθη σε λαϊκό προσκύνημα. Κηδεύτηκε στις 27 Αυγούστου από τον ιερό ναό της του Θεού Σοφίας.

Ο Χάρης Ατματζίδης (πέθανε στις 24 Αυγούστου 2012) ήταν Έλληνας πολιτικός, βουλευτής Ξάνθης από το 1977 έως το 1989. Ήταν ιδρυτής του Γηροκομείου Ξάνθης και της εφημερίδας "Μαχητής"

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%84%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82

Αιγυπτιακός ναός

Οι αρχαίοι Αιγυπτιακοί ναοί ήταν σχεδιασμένοι ως σημεία κατοικίας των θεών στη γη. Πράγματι, ο όρος που χρησιμοποιούσαν οι Αιγύπτιοι περισσότερο για την περιγραφή του κτιρίου του ναού, ḥwt-nṯr, σημαίνει "κατοικία (ή κεκλεισμένος χώρος) του θεού". Η παρουσία ενός θεού στον ναό συνέδεε το ανθρώπινο με το θείο βασίλειο και επέτρεπε στους ανθρώπους να αλληλεπιδρούν με τον θεό μέσω τελετουργιών. Αυτά τα τελετουργικά, όπως πιστευόταν, διατηρούσαν τον θεό και του επέτρεπαν να συνεχίζει να παίζει τον κατάλληλο ρόλο του στη φύση. Ούτως αποτελούσαν βασικό μέρος της διατήρησης της μάατ, της ιδεατής τάξης της φύσης και της αιγυπτιακής κοινωνίας κατά τις Αιγυπτιακές πεποιθήσεις. Η διατήρηση της μάατ ήταν ο μοναδικός σκοπός της Αιγυπτιακής θρησκείας,και ήταν ο σκοπός ενός ναού επίσης.Επειδή αποδιδόταν και στον ίδιο θεϊκή εξουσία, ο φαραώ, ως ιερός βασιλιάς, θεωρούταν ως ο αντιπρόσωπος των Αιγυπτίων απέναντι στους θεούς και ως ο βασικότερος τηρητής των αξιών της Μάατ. Ούτως, ήταν θεωρητικά καθήκον του να διεξάγει τις τελετουργίες του ναού. Παρότι είναι αβέβαιο πόσο συχνά συμμετείχε πραγματικά σε αυτές τις τελετές, η ύπαρξη ναών σε όλη την Αίγυπτο καθιστούσε αδύνατη την προσωπική του παρουσία σε όλες τις περιστάσεις και τον περισσότερο καιρό αυτά τα καθήκοντα ανατίθενταν στους ιερείς. Ο φαραώ ήταν όμως υποχρεωμένος να διατηρεί, φροντίζει και να επεκτείνει τους ναούς σε όλη την επικράτειά του.Μολονότι ο φαραώ είχε μεταβιβάσει την εξουσία του αυτή, η διεξαγωγή των τελετουργιών στους ναούς ήταν οπωσδήποτε επίσημο καθήκον και το δικαίωμά της περιοριζόταν στα ανώτερα μέλη του ιερατείου. Η συμμετοχή του λαού στις περισσότερες τελετές απαγορευόταν. Μείζον μέρος της θρησκευτικής δραστηριότητας των λαϊκών στρωμάτων στην Αίγυπτο λάμβανε χώρα αντ' αυτού σε ιδιωτικούς και κοινοτικούς χώρους προσκυνηματικής λατρείας, ξεχωριστά από τους επίσημους ναούς. Όμως, όντας κύριος σύνδεσμος μεταξύ του θεϊκού και ανθρώπινου βασιλείου, οι ναοί προσέλκυαν σημαντικότατη λατρεία και τιμή από τους κοινούς Αιγύπτιους.Κάθε ναός είχε μία βασική θεότητα, και οι περισσότεροι ήταν ταυτόχρονα αφιερωμένοι σε άλλους θεούς. Δεν είχαν όμως όλες οι θεότητες ναούς αφιερωμένους σε αυτούς. Πολλοί δαίμονες και οικιακοί θεοί πρωταγωνιστούσαν κυρίως σε ιδιωτικές τελετές και πρακτικές μαγείας, έχοντας μικρή ή μηδαμινή παρουσία σε ναϊκές τελετές. Υπήρχαν ακόμα άλλοι θεοί που είχαν σημαντικό ρόλο στην κοσμοθεωρία αλλά για αβέβαιους λόγους δεν τιμούνταν σε δικούς τους ναούς. Από αυτούς τους θεούς που είχαν δικούς τους ναούς, πολλού τιμούνταν κυρίως σε συγκεκριμένες περιοχές της Αιγύπτου, παρότι πολλοί θεοί με έντονη τοπική παρουσία ήταν επίσης σημαντικοί σε όλη τη χώρα. Ακόμα και θεότητες των οποίων η λατρεία εκτεινόταν σε όλη τη χώρα συνδέονταν πολύ έντονα με τις πόλεις όπου βρίσκονταν οι σημαντικότεροι ναοί τους. Στους αρχαίους Αιγυπτιακούς μύθους της δημιουργίας, ο πρώτος ναός χρησιμοποιείτο αρχικά σαν καταφύγιο για ένα θεό - το ποιός θεός ήταν διέφερε ανάλογα με την πόλη - που στεκόταν στον λόφο που ξεκίνησε η διαδικασία της δημιουργίας. Οπότε κάθε ναός στην Αίγυπτο εξισωνόταν με τον αρχικό ναό και με την ίδια την τοποθεσία της δημιουργίας. Ως ο αρχέγονος οίκος του θεού και η μυθολογική τοποθεσία της ίδρυσης της πόλης ο ναός θεωρείτο λίκνο της περιοχής, από το οποίο ο προστάτης θεός της πόλης την εξουσίαζε.Οι φαραώ έχτιζαν επίσης ναούς όπου γίνονταν προσφορές για τη διατήρηση των πνευμάτων τους μετά θάνατον, συχνά συνδεδεμένους με ή κοντά στους τάφους τους. Αυτοί οι ναοί ονομάζονται παραδοσιακά νεκρικοί ναοί (mortuary temples) και θεωρούνται ουσιαστικά διαφορετικοί από τους θεϊκούς ναούς. Πιο πρόσφατα μερικοί αιγυπτιολόγοι, όπως ο Γκέρχαρντ Χέινι, έχουν ισχυριστεί ότι δεν υφίσταται καθαρή διάκριση μεταξύ των δύο. Οι Αιγύπτιοι δεν αναφέρονταν με συγκεκριμένο όνομα στους νεκρικούς ναούς. Ούτε υπήρχαν τελετουργικά για τους νεκρούς και τους θεούς εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους· ο συμβολισμός γύρω από τον θάνατο ήταν παρών σε όλους τους νεκρικούς ναούς. Η λατρεία των θεών ήταν παρούσα σε κάποιο βαθμό στους νεκρικούς ναούς, και ο αιγυπτιολόγος Στίβεν Κουίρκ έχει δηλώσει ότι "σε όλες τις περιόδους η βασιλική λατρεία περιλαμβάνει τους θεούς, αλλά και αντιστοίχως όλη η λατρεία των θεών περιλαμβάνει τον βασιλιά". Παρόλα αυτά, συγκεκριμένοι ναοί χρησιμοποιήθηκαν για να μνημονεύσουν νεκρούς βασιλείς και να δέχονται προσφορές για το πνεύμα τους. Ο ακριβής σκοπός τους δεν είναι εντελώς κατανοητός· ίσως χρησιμοποιούνταν για να ενώνουν τον βασιλιά με τους θεούς, ανυψώνοντάς τον σε θεϊκή υπόσταση μεγαλύτερη από αυτήν της συνηθισμένης βασιλείας. Σε κάθε περίπτωση, η δυσκολία διαχωρισμού ανάμεσα σε θεϊκούς και νεκρικούς ναούς αντανακλά τη στενή σύνδεση της θεϊκότητας και της βασιλικής ιδιότητας στις Αιγυπτιακές πεποιθήσεις. Οι ναοί ήταν επίσης σημαντικά κέντρα οικονομικής δραστηριότητας. Οι μεγαλύτεροι εξ αυτών απαιτούσαν πληθώρα πόρων και απασχολούσαν δεκάδες χιλιάδων ιερέων, τεχνιτών και εργατών. Οι οικονομικές εργασίες ενός ναού ήταν ανάλογες εκείνων ενός μεγάλου Αιγυπτιακού νοικοκυριού, με υπηρέτες αφοσιωμένους στην υπηρεσία του θεού του ναού όπως θα υπηρετούσαν τον αφέντη ενός υποστατικού. Αυτή η ομοιότητα αντικατοπτρίζεται στον Αιγυπτιακό όρο για τις γαίες τους ναού και τη διοίκησή τους, pr, που σημαίνει "οίκος" ή "υποστατικό".Μερικές από τις ανάγκες των ναών καλύπτονταν από απευθείας δωρεές του βασιλιά. Στο Νέο Βασίλειο, όταν η Αίγυπτος ήταν αυτοκρατορική δύναμη, αυτές οι δωρεές προέρχονταν από τα λάφυρα των στρατιωτικών επιχειρήσεων του βασιλιά ή τους φόρους από τα υποτελή κράτη. Ο βασιλιάς μπορούσε ακόμα να επιβάλλει φόρους που διοχετεύονταν άμεσα για την υποστήριξη ενός ναού. Άλλα έσοδα προέρχονταν από ιδιώτες οι οποίοι προσέφεραν γη, σκλάβους ή αγαθά στους ναούς εις αντάλλαγμα της παροχής ιερατικών υπηρεσιών για τη διατήρησή των πνευμάτων τους στη μεταθανάτια ζωή. Μεγάλο μέρος της οικονομικής υποστήριξης ενός ναού προερχόταν από δικούς του πόρους. Αυτοί περιελάμβαναν μεγάλες εκτάσεις γης πέραν της κεκλεισμένης περιοχής του ναού, ενίοτε σε μια τελείως διαφορετική περιοχή από αυτήν που βρισκόταν ο ναός. Το πιο σημαντικό είδος ιδιοκτησίας ήταν η αγροτική γη που παρήγαγε σιτηρά, φρούτα ή κρασί ή έτρεφε κοπάδια οικόσιτων ζώων. Ο ναός είτε διαχειριζόταν απευθείας αυτές τις εκτάσεις είτε τις νοίκιαζε σε αγρότες έναντι μέρους της παραγωγής, ή τις διαχειριζόταν από κοινού με τη βασιλική διοίκηση. Οι ναοί οργάνωναν επίσης αποστολές στην έρημο για τη συλλογή πόρων όπως το αλάτι, το μέλι και άγρια θηράματα ή για την εξόρυξη πολύτιμων ορυκτών. Μερικοί είχαν ιδιόκτητους στόλους πλοίων με τους οποίους διεξήγαγαν το δικό τους εμπόριο κατά μήκος της χώρας ή ακόμα και πέραν των συνόρων της Αιγύπτου. Έτσι, όπως λέει ο Ρίτσαρντ Χ. Ουίλκινσον, η ακίνητη περιουσία του ναού "συχνά αντιπροσώπευε τίποτα λιγότερο από μια μικρογραφία της ίδιας της Αιγύπτου". Ως μείζον οικονομικό κέντρο και εργοδότης μεγάλους μέρους του τοπικού πληθυσμού, οι εγκαταστάσεις του ναού ήταν καίριο τμήμα της πόλης στην οποία βρισκόταν. Αντίστροφα, όταν ένας ναός ιδρυόταν σε έρημη γη, μια νέα πόλη χτιζόταν για να τον υποστηρίξει.Όλη αυτή η οικονομική εξουσία ήταν σε τελική ανάλυση υπό τον έλεγχο του φαραώ και τα προϊόντα και η περιουσία του ναού συχνά φορολογούνταν. Οι εργαζόμενοί τους, ακόμα και οι ιερείς, υπόκειντο στο κρατικό σύστημα "καταναγκαστικής εργασίας" (corvée), που επιστράτευε την εργατική δύναμη για την παραγωγή της βασιλικής παραγωγής. Ακόμα μπορούσε να τους δοθεί εντολή να προσφέρουν προμήθειες για συγκεκριμένους σκοπούς. Η εμπορική αποστολή του Χαρκούφ (Autobiography of Harkhuf) κατά το Παλαιό Βασίλειο είχε άδεια να πάρει προμήθειες από όποιο ναό επιθυμούσε, και οι νεκρικοί ναοί της Νεκρόπολης των Θηβών στο Νέο Βασίλειο επέβλεπαν την τροφοδοσία των εργατών στους τάφους που είχαν επιστρατευθεί από τον φαραώ στο Ντέιρ ελ- Μεντίνα. Οι βασιλείς μπορούσαν επίσης να απαλλάσσουν ναούς ή τάξεις προσωπικού από τη φορολογία και την επιστράτευση.Η βασιλική διοίκηση μπορούσε ακόμα να δώσει εντολή σε ένα ναό να διοχετεύσει τους πόρους του σε έναν άλλο ναό του οποίου την επιρροή ήθελε να αυξήσει. Ούτως, οι βασιλείς μπορούσαν να αυξήσουν τα εισοδήματα των ναών που ανήκαν σε θεούς που ήταν ευνοϊκοί προς αυτούς, και οι νεκρικοί ναοί των νέων ηγεμόνων έτειναν να αποσπούν το εισόδημα ναών αφιερωμένων σε φαραώ που είχαν πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια Το δραστικότερο μέσο ελέγχου της ακίνητης περιουσίας των ναών ήταν η πλήρης αναθεώρηση της κατανομής της περιουσίας τους σε εθνικό επίπεδο, τα οποία μπορούσαν να φτάσουν μέχρι το κλείσιμο συγκεκριμένων ναών. Τέτοιες αλλαγές μπορούσαν να αλλάξουν σημαντικά το οικονομικό τοπίο της Αιγύπτου. Οι ναοί ήταν λοιπόν σημαντικά όργανα με τα οποία ο βασιλιάς διαχειριζόταν τους εθνικούς πόρους και τον λαό του. Σαν απευθείας επιβλέποντες της δικής τους οικονομικής σφαίρας, οι διοικήσεις των μεγάλων ναών ασκούσαν διόλου αμελητέα επιρροή και μπορούσαν να αποτελέσουν πρόβλημα στην εξουσία ενός αδύναμου φαραώ, αν και είναι δεν είναι σίγουρο πόσο ανεξάρτητοι ήταν στην πραγματικότητα.Όταν η Αίγυπτος έγινε Ρωμαϊκή επαρχία, οι Ρωμαίοι αξιωματούχοι προσπάθησαν να περιορίσουν τη δύναμη και την ανεξαρτησία των ναών. Οι ναοί είτε έπρεπε να πληρώνουν ενοίκιο στην κυβέρνηση για τη γη που κατείχαν ή να παραδώσουν τη γη αυτή στο κράτος σε αντάλλαγμα μιας χρηματοδότησης από την κυβέρνηση. Η λατρεία τους καθορίστηκε αυστηρά, ενώ έγιναν λιγότερο αυτάρκεις και άρχισαν να εξαρτώνται από κυβερνητικές δωρεές καθώς και διάφορες ελάσσονες πηγές εσόδων. Οι αρχαιότερες γνωστές τοποθεσίες προσκυνήματος εμφανίστηκαν στην Αίγυπτο κατά την ύστερη προδυναστική περίοδο, στα τέλη της τέταρτης χιλιετίας π.Χ., σε τοποθεσίες όπως η Σάις και η Βουτώ στην Κάτω Αίγυπτο και το Νεκχέν και η Κόπτος στην Άνω Αίγυπτο. Η πλειονότητα αυτών των προσκυνημάτων ήταν κατασκευασμένα από φθαρτά υλικά όπως το ξύλο, στρώσεις από χόρτα, και λασπότουβλα. Παρά την προσωρινή φύση των πρώιμων αυτών κτιρίων, η μεταγενέστερη Αιγυπτιακή τέχνη συνεχώς επαναχρησιμοποίησε και προσάρμοσε στοιχεία από αυτούς, επικαλούμενη τις αρχαίες λατρευτικές τοποθεσίες για να προβάλει την αιώνια φύση των θεών και των τόπων κατοικίας τους.Κατά την Πρώιμη Δυναστική Περίοδο (περ. 3100–2686 π.Χ.), οι πρώτοι φαραώ έχτιζαν ταφικά συμπλέγματα στο θρησκευτικό κέντρο της Αβύδου που ακολουθούσαν ένα μοναδικό γενικό μοτίβο, με ένα τετράγωνο οικοδόμημα από λασπότουβλα. Στο Παλαιό Βασίλειο (περ. 2686–2181 π.Χ.) που ακολούθησε την Πρώιμη Δυναστική Περίοδο, τα βασιλικά ταφικά μνημεία επεκτάθηκαν ευρέως, ενώ οι περισσότεροι θεϊκοί ναοί παρέμειναν συγκριτικά μικροί, υποδεικνύοντας ότι η επίσημη θρησκεία αυτή την περίοδο έδινε έμφαση στη λατρεία του θεϊκού βασιλιά περισσότερο από ότι στην απευθείας λατρεία των θεοτήτων. Θεότητες στενά συνδεδεμένες με τον βασιλιά, όπως ο θεός του ήλιου Ρα, λάμβαναν περισσότερες βασιλικές συνεισφορές από άλλες θεότητες. Ο ναός του Ρα στην Ηλιούπολη ήταν ένα από τα μεγάλα θρησκευτικά κέντρα της εποχής, και αρκετοί φαραώ του Παλαιού Βασιλείου έχτισαν μεγάλους ναούς του ήλιου προς τιμήν του κοντά στις πυραμίδες τους. Εν τω μεταξύ, οι μικροί επαρχιακοί ναοί διατήρησαν μια ποικιλία τοπικών ρυθμών από τα προδυναστικά χρόνια, ανεπηρέαστοι από τις τοποθεσίες της βασιλικής λατρείας. Η επέκταση των νεκρικών μνημείων άρχισε κατά τη βασιλεία του Djoser, ο οποίος έκτισε το σύμπλεγμά του εξ ολοκλήρου από πέτρα και τοποθέτησε στο έγκλεισμα μια βαθμιδωτή πυραμίδα κάτω από την οποία τάφηκε: την Πυραμίδα του Ζόζερ (Pyramid of Djoser). Για το υπόλοιπο της περιόδου του Παλαιού Βασιλείου, ο τύμβος και ο ναός ήταν ενωμένοι σε περίπλοκα πυραμιδικά συμπλέγματα. Κοντά σε κάθε πυραμίδα υπήρχε μια κωμόπολη που ικανοποιούσε τις ανάγκες της, καθώς συνέβαινε σε όλη την αιγυπτιακή ιστορία. Άλλες αλλαγές έγιναν κατά τη βασιλεία του Σνεφρού, ο οποίος με αφετηρία την πρώτη του πυραμίδα στο Μεϊντούμ, ανέγειρε πυραμιδικά συμπλέγματα συμμετρικά κατά μήκος ενός άξονα δύσης-ανατολής, με μια κοιλάδα ναών στις όχθες του Νείλου που συνδεόταν με έναν πυραμιδικό ναό στη βάση της πυραμίδας. Οι φαραώ που βασίλεψαν αμέσως μετά τον Σνεφρού ακολούθησαν την ίδια πρακτική, αλλά με την έναρξη του Παλαιού Βασιλείου τα πυραμιδικά συγκροτήματα συνδύασαν διαφορετικά στοιχεία από το αξονικό και ορθογώνιο σχέδιο του Djoser. Για την προμήθεια των πυραμιδικών συμπλεγμάτων, οι μονάρχες ίδρυαν νέες κωμοπόλεις και αγροτικές εκτάσεις σε μη ανεπτυγμένες περιοχές σε όλη την Αίγυπτο. Η ροή των αγαθών από αυτές τις εκτάσεις προς την κεντρική εξουσία και τους ναούς της συνετέλεσε στην ενοποίηση του βασιλείου.Οι ηγεμόνες του Μέσου Βασιλείου (περ. 2055–1650 π.Χ.) συνέχισαν την ανέγερση πυραμίδων και σχετικών συμπλεγμάτων. Τα σπάνια ερείπια ναών του Μέσου Βασιλείου, όπως αυτού στο Μεντίνετ Μάντι, δείχνουν ότι τα σχέδια των ναών έγιναν συμμετρικότερα αυτήν την περίοδο, και οι θεϊκοί ναοί χρησιμοποιούσαν πέτρα όλο και περισσότερο. Η διάταξη ενός ιερού πίσω από από μια αίθουσα με κίονες εμφανίζεται συχνά σε ναούς του Μέσου Βασιλείου, και ενίοτε αυτά τα δύο στοιχεία βρίσκονται όπισθεν ανοιχτών αυλών, προοιωνίζοντας το καθιερωμένο σχέδιο ναών σε μεταγενέστερες εποχές. Με αυξημένη δύναμη και πλούτο κατά το Νέο Βασίλειο (περ. 1550–1070 π.Χ.), η Αίγυπτος αφιέρωσε ακόμα περισσότερους πόρους στους ναούς της, που έγιναν μεγαλύτεροι και πιο περίτεχνοι. Υψηλόβαθμα ιερατικά αξιώματα έγιναν μόνιμα από κυλιόμενα και έλεγχαν ένα ευμέγεθες μέρος του πλούτου της Αιγύπτου. Ο Άντονι Σπάλινγκερ διατείνεται ότι με την επέκταση της επιρροής των ναών οι θρησκευτικοί εορτασμοί που κάποτε ήταν εντελώς δημόσιοι απορροφήθηκαν από τα αυξανόμενα σημαντικά εορταστικά τελετουργικά των ναών. Ο σημαντικότερος θεός της εποχής ήταν ο Άμμων, του οποίου το κύριο λατρευτικό κέντρο, ήταν το Precinct of Amun-Re στο Καρνάκ των Θηβών, που έγινε τελικά ο μεγαλύτερος ναός και του οποίου οι αρχιερείς πιθανόν ασκούσαν μεγάλη επιρροή.Πολλοί ναοί χτίζονταν πλέον εξ ολοκλήρου από πέτρα και το γενικό τους σχέδιο σταθεροποιήθηκε, με το ιερό, τις αίθουσες, τις αυλές και τις εισόδους με τους πυλώνες να έχουν προσανατολιστεί κατά μήκος της διαδρομής των εορταστικών πομπών. Οι φαραώ του Νέου Βασιλείου έπαψαν να χρησιμοποιούν τις πυραμίδες σαν ταφικά μνημεία και τοποθετούσαν πλέον τους τάφους τους μακριά από τους νεκρικούς τους ναού. Χωρίς πυραμίδες να αποτελούν κέντρο γύρω από το οποίο ανεγείρονταν τα υπόλοιπα οικοδομήματα, οι νεκρικοί ναοί άρχισαν να χρησιμοποιούν το ίδιο σχέδιο με αυτό των ναών που ήταν αφιερωμένοι σε θεούς.Στο μέσο του Νέου Βασιλείου ο Φαραώ Ακενατών πρόβαλε τον θεό Ατέν πάνω από όλους τους υπόλοιπους και τελικά κατάργησε την επίσημη λατρεία των περισσότερων άλλων θεοτήτων. Οι παραδοσιακοί ναοί παραμελήθηκαν ενώ ανεγέρθηκαν ναοί του Ατέν με τεράστιες διαφορές στον σχεδιασμό και την κατασκευή. Αλλά η επανάσταση του Ακενατόν αντιστράφηκε γρήγορα μετά τον θάνατό του και οι παραδοσιακές λατρείες επανεμφανίστηκαν ενώ οι καινούργιοι ναοί κατεδαφίστηκαν. Νεότεροι φαραώ αφιέρωσαν ακόμα περισσότερους πόρους στους ναούς, ειδικά ο Ραμσής Β΄, ο σημαντικότερος κατασκευαστής μνημείων στην Αιγυπτιακή ιστορία. Καθώς ο πλούτος του ιερατείου συνέχισε να μεγαλώνει, ομοίως αυξήθηκε η θρησκευτική τους επιρροή: μαντεία στους ναούς, ελεγχόμενα από τους ιερείς, έγιναν μια ολοένα δημοφιλέστερη μέθοδος λήψης αποφάσεων. Η φαραωνική εξουσία εξασθένησε, και τον ενδέκατο αιώνα π.Χ. ο στρατιωτικός ηγέτης Χεριχόρ αυτοανακηρύχτηκε Ανώτατος Ιερέας του Άμμωνα και de facto ηγεμόνας της Άνω Αιγύπτου, εγκαινιάζοντας την πολιτικό κατακερματισμό της Τρίτης Ενδιάμεσης Περιόδου (c. 1070–664 BC).Κατά τη διάλυση του Νέου Βασιλείου η ανοικοδόμηση νεκρικών ναών έπαυσε και δεν αναβίωσε ποτέ. Ορισμένοι ηγεμόνες της Τρίτης Μεταβατικής Περιόδου, όπως εκείνοι στην Τάνιδα, τάφηκαν μεσα στα εγκλείσματα των θεϊκών ναών, συνεχίζοντας τη στενή σχέση ανάμεσα σε ναό και τάφο. Κατά την Τρίτη Ενδιάμεση Περίοδο και τη συνακόλουθη Ύστερη Περίοδο (664–323 π.Χ.), το εξασθενημένο Αιγυπτιακό κράτος βρέθηκε υπό την εξουσία μιας σειράς εξωτερικών δυνάμεων, βιώνοντας περιστασιακές μόνο περιόδους ανεξαρτησίας. Πολλοί ξένοι ηγεμόνες χρηματοδότησαν και επέκτειναν ναούς για να ενισχύσουν τη διεκδίκησή τους στον θρόνο της Αιγύπτου. Μία τέτοια ομάδα, οι Κουσίτες φαραώ του όγδοου και έβδομου αιώνα π.Χ., υιοθέτησαν αρχιτεκτονική Αιγυπτιακής τεχνοτροπίας στην πατρίδα τους Νουβία, εγκαινιάζοντας μια μακρά παράδοση ανοικοδόμησης Νουβικών ναών. Σε αυτήν την αναταραχή η κατάσταση πολλών ναών και ομάδων του κλήρου άλλαξε και η ανεξαρτησία το ιερατείου του Άμμωνα έπαυσε, αλλά η εξουσία του ιερατείου γενικά συνεχίστηκε. Παρά την πολιτική αναταραχή, ο ρυθμός των Αιγυπτιακών ναών συνέχισε να εξελίσσεται χωρίς να υφίσταται σημαντική ξένη επιρροή. Ενώ η προγενέστερη ναοδομία επικεντρωνόταν περισσότερο σε αρσενικούς θεούς, παρόλα αυτά οι θεές και οι παιδικές θεότητες αυξάνονταν σε σημασία. Οι ναοί ασχολούνταν περισσότερο με λαϊκές θρησκευτικές δραστηριότητες όπως η μαντική, ζωολατρία και η προσευχή. Οι καινούργιες αρχιτεκτονικές μορφές συνέχισαν να αναπτύσσονται, επί παραδείγματι σκεπαστά κιόσκια μπροστά από πύλες, πιο περίτεχνοι ρυθμοί σε κίονες και τα μαμισί, δηλαδή κτίρια λατρευτικά της μυθικής γέννησης ενός θεού. Αν και τα χαρακτηριστικά του ύστερου ναϊκού ρυθμού είχαν σχηματιστεί ήδη από την τελευταία περίοδος ανεξαρτησίας, τα περισσότερα σωζόμενα παραδείγματα χρονολογούνται από την εποχή των Πτολεμαίων, των Ελλήνων βασιλέων που κυβέρνησαν ως φαραώ επί σχεδόν 300 έτη.Μετά τη Ρωμαϊκή κατάκτηση το 30 π.Χ., οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες ανέλαβαν τον ρόλο του κυβερνήτη και προστάτη των ναών. Πολλοί ναοί στη Ρωμαϊκή Αίγυπτο συνέχισαν να οικοδομούνται σε αιγυπτιακό ρυθμό. Άλλοι, ανάμεσά τους μερικοί αφιερωμένοι σε Αιγύπτιους θεούς—όπως ο ναός της Ίσιδας στο Ρας ελ-Σοντά—κτίστηκαν σε ρυθμό εμπνευσμένο από τη Ρωμαϊκή αρχιτεκτονική.Η ναοδομία συνέχισε μέχρι τον τρίτο αιώνα μ.Χ. Kαθώς η αυτοκρατορία αποδυναμωνόταν λόγω της κρίσης του 3ου αιώνα, οι αυτοκρατορικές δωρεές στις ναϊκές λατρείες στέρεψαν, και σχεδόν κάθε κατασκευαστική και διακοσμητική δραστηριότητα έπαυσε. Οι λατρευτικές δραστηριότητες σε κάποιες τοποθεσίες συνεχίστηκαν, στηριζόμενες όλο και πιο πολύ σε οικονομικές συνεισφορές και εθελοντισμό των γύρω κοινοτήτων. Κατά τους επόμενους αιώνες, χριστιανοί αυτοκράτορες εξέδωσαν διατάγματα αυξανόμενα εχθρικά προς τις παγανικές λατρείες και ναούς. Ναοί οικοδομούντο σε όλη την Άνω και Κάτω Αίγυπτο, όπως επίσης και σε οάσεις ελεγχόμενες από την Αίγυπτο στη Λιβική έρημο και προ δυσμάς μέχρι και στην Σίβα και σε προκεχωρημένους σταθμούς στη Σιναϊτική χερσόνησο και την Τίμα. Σε περιόδους αιγυπτιακής κυριαρχίας στη Νουβία, οι Αιγύπτιοι ηγεμόνες έχτιζαν ναούς και εκεί, φτάνοντας στα νότια μέχρι το Τζεμπέλ Μπαρκάλ. Οι περισσότερες αιγυπτιακές πόλεις είχαν έναν ναό, αλλά ενίοτε, όπως συνέβαινε με τος νεκρικούς ναούς ή τους ναούς της Νουβίας, ο ναός ήταν ένα νέο θεμέλιο σε προηγουμένως ελεύθερη γη. Το ακριβές σημείο ενός ναού επιλεγόταν για θρησκευτικούς λόγους· πιθανόν να συνδεόταν με το μυθικό σημείο γέννησης ή χώρο ταφής ενός θεού. Ο άξονας του ναού ίσως σχεδιαζόταν για να ευθυγραμμίζεται με τοποθεσίες θρησκευτικής σημασίας, όπως το σημείο ενός γειτονικού ναού ή η ανατολή του ήλιου ή συγκεκριμένων αστέρων. Ο Μεγάλος Ναός του Αμπού Σίμπελ, για παράδειγμα, είναι ευθυγραμμισμένος ώστε δύο φορές τον χρόνο ο ανατέλλων ήλιος φωτίζει τα αγάλματα των θεών στο εσώτατο δωμάτιο. Οι περισσότεροι ναοί ήταν ευθυγραμμισμένοι προς τον Νείλο με εναν άξονα από ανατολάς προς δυσμάς.Μια περίτεχνη σειρά τελετουργιών θεμελίωσης προηγούνταν της κατασκευής. Μια επιπλέον σειρά τελετών ακολουθούσε την ολοκλήρωση του ναού, όπου γινόταν η αφιέρωση στον προστάτη θεό του. Αυτές οι τελετές διεξάγονταν, τουλάχιστον θεωρητικά, από τον βασιλιά ως μέρος των θρησκευτικών του καθηκόντων· πράγματι, κατά τις αιγυπτιακές πεποιθήσεις όλη η διαδικασία κατασκευής του ναού ήταν δικό του έργο. Ουσιαστικά ήταν το έργο εκατοντάδων υπηκόων του, επιστρατευμένων με το σύστημα corvée. Η διαδικασία κατασκευής ενός νέου ναού, ή μια μεγάλη προσθήκη σε έναν υπάρχοντα ναό, μπορούσε να διαρκέσει χρόνια ή και δεκαετίες.Η χρήση πέτρας στου αιγυπτιακούς ναούς έδινε έμφαση στον σκοπό τος ως αιώνιοι οίκοι των θεών και τους ξεχώριζε από τα κτίρια που χρησιμοποιούσαν οι θνητοί, τα οποία κτίζονταν από τούβλα λάσπης. Οι πρώιμοι ναοί κατασκευάζονταν από τούβλα ή άλλα φθαρτά υλικά, και τα περισσότερα εξώτερα κτίρια στα εγκλείσματα των ναών παρέμεναν πλίθινα σε όλη την αιγυπτιακή ιστορία. Τα κυριότερα είδη πέτρας που χρησιμοποιούντο στην κατασκευή ναών ήταν ο ασβεστόλιθος και ο ψαμμίτης, κοινά υλικά στην Αίγυπτο· πέτρες σκληρότερες και δυσκολότερες στο σκάλισμα, όπως ο γρανίτης, χρησιμοποιούντο σε μικρότερο βαθμό για ανεξάρτητα στοιχεία όπως οι οβελίσκοι. Η πέτρα ίσως εξορυσσόταν από λατομεία πλησίον ή μεταφερόταν στον Νείλο από πιο απομακρυσμένα λατομεία.Οι δομές των ναών δημιουργήθηκαν σε θεμέλια πέτρινων πλακών τοποθετημένων μέσα αυλάκια γεμάτα άμμο. Κατά τις περισσότερες περιόδους, οι τοίχοι και άλλες δομές χτίζονταν με μεγάλα μπλοκ διαφόρων σχημάτων. Διάδρομοι με υποστύλια, καλυμμένα δωμάτια με κίονες, εμφανίζονται σε όλη την Αιγυπτιακή ιστορία. Μέχρι την έλευση του Νέου Βασιλείου βρίσκονταν συνήθως απευθείας μπροστά από την περιοχή του ιερού. Αυτοί οι διάδρομοι ήταν λιγότερο περιορισμένης πρόσβασης σε σχέση με τα εσώτερα δωμάτια, όντας ανοιχτοί τουλάχιστον σε συγκεκριμένες περιστάσεις. Συχνά ηταν επίσης λιγότεροι σκοτεινοί: οι αίθουσες υψώνονταν σε ψηλά κεντρικά περάσματα πάνω από τη διαδρομή της λιτανείας, επιτρέποντας την εισροή φωτός από ένα clerestory. Η επιτομή αυτού του ύφους είναι το Great Hypostyle Hall στο Καρνάκ, του οποίου οι μεγαλύτεροι κίονες έχουν ύψος 69 feet (21 m). Το οικοδόμημα του ναού διακοσμείτο πλούσια με ανάγλυφα και ανεξάρτητα γλυπτά, όλα με θρησκευτική σημασία. Οι θεοί θεωρούντο παρόντες σε αυτές τις εικόνες όπως και στο λατρευτικό είδωλο, περιβάλλοντες τον ναό με ιερή δύναμη. Σύμβολα τοποθεσιών της Αιγύπτου ή περιοχών του κόσμου ενίσχυαν τη μυθική γεωγραφία που ήταν ήδη παρούσα στην αρχιτεκτονική των ναών. Εικόνες τελετών εξυπηρετούσαν τον σκοπό της υποστήριξης του μαγικού χαρακτήρα των τελετών και της διαιώνισης αυτής της επίδρασης ακόμα και μετά τη λήξη του τελετουργικού. Λόγω του θρησκευτικού τους χαρακτήρα, αυτές οι διακοσμήσεις παρουσίαζαν μια ιδεατή εκδοχή της πραγματικότητας, αντιπροσωπευτική του σκοπού του ναού περισσότερο παρά της πραγματικών γεγονότων. Για παράδειγμα, ο βασιλιάς απεικονιζόταν να διεξάγει τις περισσότερες τελετές, ενώ οι ιερείς, εάν απεικονίζονταν, είχαν δευτερεύουσα παρουσία. Ήταν ασήμαντο ότι σπάνια παρευρισκόταν σε αυτές τις τελετές· σημασία είχε ο ευρύτερος ρόλος του ως ενδιάμεσος κρίκος με τους θεούς.Η σημαντικότερη μορφή διακόσμησης ήταν τα ανάγλυφα. Τα ανάγλυφα έγιναν ακριβότερα κατά το πέρασμα του χρόνου, και στους μεταγενέστερους ναούς οι τοίχοι, οι οροφές, οι κίονες και οι δοκοί ήταν διακοσμημένα, καθώς επίσης και οι ανεξάρτητες στήλες που ανεγείρονταν μέσα στο έγκλεισμα. Οι Αιγύπτιοι καλλιτέχνες χρησιμοποιούσαν χαμηλά ανάγλυφα και βυθισμένα ανάγλυφα. Το χαμηλό ανάγλυφο επέτρεπε λιγότερο πομπώδη και λιγότερο ευδιάκριτα καλλιτεχνήματα αλλά απαιτούσε περισσότερο σκάλισμα από τα βυθισμένα ανάγλυφα. Η τεχνική του βυθισμένου ανάγλυφου εφαρμοζόταν λοιπόν σε σκληρότερη, πιο δύσκολη πέτρα και όταν οι δημιουργοί ήθελαν να τελειώσουν γρήγορα. Ήταν επίσης κατάλληλο για εξωτερικές επιφάνειες, όπου οι σκιές έκαναν τις μορφές να ξεχωρίζουν στο λαμπρό φως του ήλιου. Τα ολοκληρωμένα ανάγλυφα βάφονταν μαύρα, λευκά, κόκκινα, κίτρινα, πράσινα και μπλε, αλλά ενίοτε οι καλλιτέχνες αναμείγνυαν αυτές τις βασικές βαφές και δημιουργούσαν άλλα χρώματα. Σε μερικές περιπτώσεις εφαρμοζόταν επιχρύσωση ή κομμάτια χρωματιστού γυαλιού ή φαγεντιανή αντί βαφής.Η διακόσμηση των ναών αποτελεί μια σημαντικότατη πηγή πληροφοριών για την Αρχαία Αίγυπτο. Περιλαμβάνει ημερολόγια εορτών, μυθικές διηγήσεις, απεικονίσεις τελετουργικών, και κείμενα ύμνων. Οι φαραώ κατέγραφαν τις ανεγέρσεις ναών που έκαναν καθώς και τις εκστρατείες τους ενάντια στους εχθρούς της Αιγύπτου. Οι Πτολεμαϊκοί ναοί προχωρώντας περισσότερο περιελάμβαναν πληροφορίες όλων των ειδών από τις βιβλιοθήκες των ναών. Η διακόσμηση ενός συγκεκριμένου δωματίου είτε απεικονίζει τις δραστηριότητες που ελάμβαναν χώρα εκεί ή έχει συμβολική σύνδεση με τον σκοπό του δωματίου, παρέχοντας πλήθος πληροφοριών για τις δραστηριότητες του ναού. Οι εσωτερικοί τοίχοι ήταν διαιρεμένοι σε πολλά registers. Τα χαμηλότερα registers διακοσμούντο με φυτά που συμβόλιζαν τ primeval marsh, ενώ οι οροφές και οι κορυφές των τοίχων περιείχαν αστέρια και πτηνά που αντιπροσώπευαν τον ουρανό. Εικονογραφήσεις που απεικόνιζαν τελετές, περικυκλωμένες από κείμενα σχετικό με τις τελετές, συχνά γέμιζε τα μεσαία και ανώτερα registers. Courts and exterior walls often recorded the king's military exploits. The pylon showed the "smiting scene", a motif in which the king strikes down his enemies, symbolizing the defeat of the forces of chaos.Το κείμενο στους τοίχους ήταν η επίσημη ιερογλυφική γραφή. Μερικά κείμενα ήταν γραμμένα σε "κρυπτογραφική" μορφή, χρησιμοποιώντας σύμβολα με διαφορετικό τρόπο από τις συνηθισμένες συμβάσεις της ιερογλυφικής γραφής. Το κρυπτογραφημένο κείμενο επεκτάθηκε και έγινε πιο περίπλοκο κατά την Πτολεμαϊκή περίοδο. Temple walls also frequently bear written or drawn graffiti, both in modern languages and in ancient ones such as Greek, Latin, and Demotic, the form of Egyptian that was commonly used in Greco-Roman times. Although not part of the temple's formal decoration, graffiti can be an important source of information about its history, both when its cults were functioning and after its abandonment. Ancient graffiti, for instance, often mention the names and titles of priests who worked in the temple, and modern travelers often inscribed their names in temples that they visited. Graffiti left by priests and pilgrims at Philae include the last ancient hieroglyphic text, inscribed in AD 394, and the last one in Demotic script, from AD 452.Δείγματα γλυπτικής μεγάλης κλίμακας και μεγάλων ανεξάρτητων γλυπτών περιελάμβαναν οβελίσκους, δηλαδή ψηλές, οξύκορφες στήλες που συμβόλιζαν τον ήλιο. Ο μεγαλύτερος, ο Οβελίσκος του Λατερανού, ήταν ύψους άνω των 118 feet (36 m). Συχνά τοποθετούντο σε ζεύγη μπροστά από πυλώνες ή αλλού κατά μήκος του άξονα του ναού. Αγάλματα του βασιλιά, τοποθετημένα με παρόμοιο τρόπο, επίσης είχαν κολοσσιαίο μέγεθος· οι Colossi of Memnon στο mortuary temple of Amenhotep III and the statue of Ramesses II at the Ραμέσσειο are the largest free-standing statues made in ancient Egypt.Υπήρχαν επίσης μορφές θεών, συχνά σε απεικόνιση σφίγγας, οι οποίες ήταν συμβολικού φύλακες του ναού. Τα περισσότερα αγάλματα ήταν αναθηματικές μορφές, δωρεές βασιλέων στον ναό, δωρεές ιδιωτών ή ακόμα και πόλεων με σκοπό να κερδίσουν θεϊκή εύνοια. Απεικόνιζαν τη θεότητα στην οποία ήταν αφιερωμένα, τους ανθρώπους που έκαναν τη δωρεά ή και τα δύο.Τα σημαντικότερα αγάλματα των ναών ήταν τα λατρευτικά είδωλα, τα οποία συνήθως κατασκευάζονταν ή διακοσμούνταν με πολύτιμα υλικά όπως ο χρυσός και το λάπις λάζουλι.Wilkinson 2000, σελ. 70 Εκτός του κυρίως οικοδομήματος του ναού βρισκόταν το έγκλεισμα του ναού, περιβεβλημένο από έναν ορθογώνιο τοίχο από πλίθους ο οποίος συμβολικά προστάτευε τον ιερό χώρο από εξωτερικές διαταραχές. Περιστασιακά αυτή η λειτουργία ήταν εκτός από συμβολική και πρακτική, όπως όταν κατά τις τελευταίες ιθαγενείς δυναστείες του 4ου αιώνα π.Χ. οι τοίχοι οχυρώθηκαν πλήρως για το ενδεχόμενο εισβολής των Αχαιμενιδών. Σε μεταγενέστερους ναούς, οι τοίχοι αυτοί συχνά περιείχαν εναλλάξ κοίλες και κυρτές σειρές πλίθων, ούτως ώστε η κορυφή του τοίχου undulated καθέτως. Αυτό το σχέδιο μπορεί να συμβόλιζε τα μυθολογικά ύδατα του χάους. Οι τοίχοι περιέκλειαν πολλά κτίρια που σχετίζονταν με τη λειτυοργία του ναού. Κάποια εγκλείσματα περιέχουν μικρότερους, δορυφορικούς ναΐσκους αφιερωμένους σε θεότητες συνδεδεμένες με τη θεότητα του ναού, περιλαμβανομένων mammisis που εόρταζαν τη γέννηση του μυθολογικού τέκνου του θεού. Ιερές λίμνες που υπάρχουν σε πολλά ναϊκά εγκλείσματα χρησίμευαν σαν ταμιευτήρες για το νερό που χρησιμοποιείο σε τελετές, σαν σημεία τελετουργικού καθαρισμού των ιερέω και σαν αναπαράτάσεις των υδάτων από τα οποία αναδύθηκε ο κόσμος.Οι ταφικοί ναοί ενίοτε περιέχουν ένα παλάτι για το πνεύμα του βασιλιά στον οποίο ο ναός ήταν αφιερωμένος, χτισμένο απέναντι στον κυρίως ναό. Ο ταφικός ναός του Σέτι Α' στην Άβυδο περιλαμβάνει μια ασυνήθιστη υπόγεια δομή, το Οσίρειο, που ίσως λειτουργούσε ως συμβολικός τάφος για τον βασιλιά. Σανατόρια που υπήρχαν σε μερικούς ναούς αποτελούσαν μέρη όπου οι ασθενείς προσδοκούσαν θεραπευτικά όνειρα σταλμένα από τη θεότητα. Άλλα κτίρια των ναών περιελάμβαναν κουζίνες, εργαστήρια και αποθήκες για την τροφοδοσία του ναού.Εξαιρετικής σημασίας ήταν ο pr ꜥnḫ "οίκος της ζωής", όπου ο ναός επεξεργαζόταν, αντέγραφε και αποθήκευε τα θρησκευτικά του κείμενα, περιλαμβανομένων εκείνων που χρησιμοποιούντο στις τελετουργίες του ναού. Ο οίκος της ζωής επίσης χρησίμευε ως γενικό κέντρο μάθησης, περιέχοντας έργα μη θρησκευτικών τομέων όπως η ιστορία, γεωγραφία, αστρονομία και ιατρική. Οι ναοί χρειάζονταν πολλούς ανθρώπους για τη διεξαγωγή των τελετών τους και την πλήρωση των αναγκών τους. Οι ιερείς τελούσαν τις απαραίτητες τελετουργικές λειτουργίες του ναού, αλλά στην Αιγυπτιακή θρησκευτική ιδεολογία ήταν μακράν λιγότερο σημαντικοί του βασιλιά. Όπως δείχνει η διακόσμηση των ναών, όλες οι τελετές ήταν θεωρητικά βασιλικές πράξεις και οι ιερείς απλά έπαιρναν τη θέση του βασιλιά. Το ιερατείο συνεπώς υπόκειτο στην αρμοδιότητα του βασιλιά και εκείνος μπορούσε να διορίσει οποιονδήποτε επιθυμούσε σε ιερατικό αξίωμα. Ουσιαστικά στο Παλαιό και το Νέο Βασίλειο οι περισσότεροι ιερείς ήταν κυβερνητικοί αξιωματούχοι που εγκατέλειπαν τα κοσμικά τους καθήκοντα για μέρος του έτους ώστε να υπηρετούν τον ναό σε βάρδιες. Όταν η ιεροσύνη έγινε πιο επαγγελματική ο βασιλιάς φαίνεται ότι χρησιμοποιούσε την εξουσία του επί των διορισμών κυρίως όσον αφορά τους υψηλόβαθμες θέσεις, συνήθως ως επιβράβευση σε έναν ευνοούμενο με τη μορφή μιας θέσης ή ως παρέμβαση για πολιτικούς λόγους στις υποθέσεις μιας σημαντικής συγκεκριμένης λατρείας. Οι ελάσσονες διορισμοί ανατίθενταν στον βεζίρη ή τους ίδιους τους ιερείς. Στην τελευταία περίπτωση, ο κάτοχος ενός αξιώματος ονόμαζε τον γιο του διάδοχο ή ο κλήρος του ναού συνερχόταν για να αποφασίσει ποιος θα έπρεπε να αναλάβει μια χηρεύουσα θέση. Τα ιερατικά αξιώματα ήταν εξαιρετικά κερδοφόρα και κατέχονταν κατά κανόνα από τα πλουσιότερα και σημαντικότερα μέλη της Αιγυπτιακής κοινωνίας, ωσότου οι Ρωμαϊκές οικονομικές μεταρρυθμίσεις μείωσαν τους πόρους των ναών.Οι απαιτήσεις για την ανάρρηση στην ιεροσύνη διέφεραν ανά τις εποχές και στις λατρείες διαφορετικών θεών. Παρότι τα ιερατικά αξιώματα περιελάμβαναν θεολογικές γνώσεις, λίγα είναι γνωστά σχετικά με τις γνώσεις ή την εκπαίδευση που απαιτείτο από τους αξιωματούχους. Οι ιερείς ήταν όμως υποχρεωμένοι να ακολουθούν αυστηρούς κανόνες τελετουργικής καθαρότητας στον ιερό χώρο. Ξύριζαν το κεφάλι και το σώμα τους, πλένονταν πολλάκις ημερησίως, και φορούσαν μόνο καθαρά λινά ρούχα. Δεν τους επιβαλλόταν η αγαμία, αλλά η σεξουαλική επαφή τους καθιστούσε ακάθαρτους μέχρις ότου υφίσταντο περαιτέρω εξαγνισμό. Οι λατρείες συγκεκριμένων θεών μπορούσαν να επιβάλουν επιπρόσθετους περιορισμούς αντλούμενους από τη μυθολογία του θεού, όπως κανόνες εναντίον της κατανάλωσης κρέατος ζώου που αναπαριστούσε τον θεό.. Η αποδοχή γυναικών στην ιερωσύνη ποίκιλε. Στο Παλαιό Βασίλειο πολλές γυναίκες ήταν ιερείς, αλλά η παρουσία τους στον κλήρο μειώθηκε δραστικά στο Μέσο Βασίλειο προτού αυξηθεί ξανά κατά την Τρίτη Ενδιάμεση Περίοδο. Ελάσσονες θέσεις, όπως αυτή του μουσικού στις τελετές, παρέμειναν ανοιχτές σε γυναίκες ακόμα και κατά τις πλέον περιοριστικές περιόδους, όπως και ο εξειδικευμένος ρόλος της επίτιμης συζύγου του θεού. Αυτός ο τελευταίος ρόλος ήταν μεγάλης επιρροής και η σημαντικότερη από αυτές τις συζύγους, η God's Wife of Amun, υποκαθιστούσε ακόμα και τον Αρχιερέα του Άμμωνα κατά την Ύστερη Περίοδο.Στην κεφαλή της ιεραρχίας του ναού ήταν ο αρχιερέας, ο οποίος επέβλεπε όλες τις θρησκευτικές και οικονομικές λειτουργίες και σε ευρύτερους κύκλους λατρείας ήταν σημαντική πολιτική μορφή. Κάτωθεν του μπορεί να βρίσκονταν μέχρι τρεις βαθμίδες υφιστάμενων ιερέων που μπορούσαν να τον υποκαταστήσουν σε τελετές. Ενώ αυτές οι ανώτερες βαθμίδες ήταν συνεχούς παρουσίας από την περίοδο του Νέου Βασιλείου και ύστερα, οι κατώτερες βαθμίδες ιερωσύνης δούλευαν ακόμα σε βάρδιες κατά τη διάρκεια του χρόνου. Ενώ πολλοί ιερείς έκαναν διάφορες χειρωνακτικές εργασίες, ο κλήρος περιελάμβανε επίσης αρκετούς ειδικούς σε τελετουργίες. Κυρίαρχος ανάμεσα σε αυτούς τους ρόλους ήταν αυτός του λέκτορα ιερέα ο οποίος απήγγελε ύμνους και ξόρκια κατά τη διάρκεια των τελετών των ναών, και ο οποίος ενοικίαζε τις μαγικές του υπηρεσίες σε λαϊκούς. Εκτός των ιερέων, ένας μεγάλος ναός θα απασχολούσε τραγουδιστές, μουσικούς και χορευτές για την πραγματοποίηση των τελετών, συν τους αγρότες, αρτοποιούς, τεχνίτες, οικοδόμους και διαχειριστές που προμήθευαν και χειρίζονταν τις πρακτικές τους ανάγκες. Οι καθημερινές τελετουργίες στους περισσότερους ναούς αποτελούνταν από δύο ακολουθίες τελετών προσφοράς: μία για τον καθαρισμό και την ένδυση του θεού για τη συγκεκριμένη ημέρα και μία για να του προσφέρουν ένα γεύμα. Η ακριβής σειρά των γεγονότων σε αυτά τα τελετουργικά είναι αμφισβητήσιμη και ίσως διέφερε κάθε φορά που διεξάγονταν. Επιπλέον, οι δύο ακολουθίες πιθανώς επικάλυπταν η μία την άλλη. Κατά την ανατολή του ηλίου το άτομο που ιερουργούσε εισερχόταν στο ιερό, μεταφέροντας ένα κερί για να φωτίζεται το δωμάτιο. Άνοιγε τις πόρτες του προσκυνήματος και διπλωνόταν στο πάτωμα ενώπιον της εικόνας του θεού, απαγγέλοντας ύμνους που τον επαινούσαν. Αφαιρούσε τον θεό από το προσκύνημα, τον έντυνε (αντικαθιστώντας τα ρούχα της προηγούμενης ημέρας), και τον άλειφε με λάδι και μπογιά. Κάποια στιγμή ο ιερέας παρουσίαζε το γεύμα του θεού, που του αποτελούσαν ποικιλίες φρούτων, κρεάτων, λαχανικών και άρτου. Ο θεός θεωρείτο ότι κατανάλωνε μόνο την πνευματική ουσία του γεύματος. Αυτή η πεποίθηση επέτρεπε τη διανομή του φαγητού σε άλλους,πράξη που οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν "αντιστροφή των προσφορών". Η τροφή διοχετευόταν πρώτα στα άλλα αγάλματα του ναού, κατόπιν στα τοπικά ταφικά παρεκκλήσια για των συντήρηση των νεκρών και τελικά στους ιερείς που τελικά το έτρωγαν. Καλλιτεχνήματα των ναών συχνά δείχνουν τον βασιλιά να παρουσιάζει μια εικόνα της θεάς Μάατ στη θεότητα του ναού, κάτι που αντιπροσώπευε τον σκοπό όλων των άλλων προσφορών.Άλλα τελετουργικά προσφορών λάμβαναν χώρα το μεσημέρι και κατά τη δύση του ήλιου, αν και το ιερό δεν ανοιγόταν κατά τη διάρκεια τους. Μερικές τελετές πέραν των προσφορών επίσης γίνονταν καθημερινά, όπως τα τελετουργικά που αφορούσαν έναν συγκεκριμένο θεό. Στη λατρεία του θεού του ήλιου Ρα, για παράδειγμα, ψέλλονταν ύμνοι ολημερίς και ολονυχτίς για κάθε ώρα του ταξιδιού του θεού στον ουρανό. Πολλές από τις τελετές αναπαριστούσαν σε τελετουργικά τη μάχη ενάντια στις δυνάμεις του χάους. Μπορεί, για παράδειγμα, να περιελάμβαναν την καταστροφή μοντέλων απεχθών θεών όπως ο Απέπ και ο Σηθ, πράξεις που θεωρούντο ότι είχαν πραγματική επίδραση μέσω της αρχής της χέκα.Ουσιαστικά οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι όλες οι συμβολικές πράξεις επετύγχαναν το αποτέλεσμά του μέσω της heka. Η heka, συνήθως μεταφραζόμενη ως "magic" ήταν μια θεμελιώδης δύναμη που τα τελετουργικά στόχευαν να χειραγωγήσουν. ΜΕ τη χρήση μαγείας οι άνθρωποι, τα αντικείμενα και οι πράξεις εξισώνονταν με τα αντίστοιχά τους στο θείο βασίλειο και ούτως θεωρούντο ότι επηρέαζαν τα γεγονότα μέσω των θεών. Στην καθημερινές προσφορές για παράδειγμα, το λατρευτικό άγαλμα, άσχετα του ποια θεότητα αντιπροσώπευε, συνδεόταν με τον Όσιρι, θεό των νεκρών. Ο ιερέας που πραγματοποιούσε το τελετουργικό ταυτιζόταν με τον Ώρο, ζωντανό γιο του Όσιρι, ο οποίος στη μυθολογία διατήρησε τον πατέρα του μετά θάνατον μέσω προσφορών. Εξισώνοντας μαγικά τον εαυτό του με ένα θεό σε ένα μύθο ο ιερέας μπορούσε να αλληλεπιδράσει με τη θεότητα του ναού. Μερικοί ναοί διατηρούσαν ιερά ζώα, τα οποία θεωρούνταν εκφάνσεις του ba της θεότητας του ναού ομοιοτρόπως όπως οι λατρευτικές εικόνες. Καθένα από τα ιερά αυτά ζώα παρέμενε στον ναό και λατρευόταν για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, που κυμαινόταν από ένα έτος μέχρι τη διάρκεια ζωής του ζώου. Στο τέλος εκείνης της περιόδου αντικαθίσταντο με ένα νέο ζώο του ίδιου είδους, το οποίο επιλεγόταν από ένα θεϊκό μαντείο ή βάσει συγκεκριμένων σημαδιών που υποθετικά επεδείκνυαν τη θεϊκή του φύση. Τα πιο επιφανή ζώα τέτοιου είδους ήταν ο ταύρος Άπις, με λατρευτικό κέντρο τη Μέμφιδα ως προσωποποίηση του θεού Πτα, και το γεράκι στο Εντφού που αντιπροσώπευε τον θεό Ώρο.Κατά την Ύστερη Περίοδο, αναπτύχθηκε μια διαφορετική μορφή λατρείας. Σε αυτή την περίπτωση, οι λαϊκοί, οι πιστοί δηλαδή, πλήρωναν τους ιερείς για να σκοτώσουν, να μουμιοποιήσουν και να θάψουν ένα συγκεκριμένο είδος σαν προσφορά σε μια θεότητα. Αυτά τα ζώα δεν θεωρούνταν ιδιαίτερα ιερά, αλλά ως είδη ήταν συνδεδεμένα με τη θεότητα επειδή απεικονιζόταν με τη μορφή αυτού του ζώου. Ο θεός Θωθ, για παράδειγμα, μπορούσε να απεικονιστεί σαν ίβις ή μπαμπουίνος, και του προφέρονταν και τα δύο είδη. Παρότι αυτή η πρακτική διέφερε από τη λατρεία ενός συγκεκριμένου θεϊκού αντιπροσώπου, μερικοί ναοί διατηρούσαν αποθέματα ζώων που μπορούσαν να επιλεχθούν και για τους δύο σκοπούς. Αυτές οι πρακτικές δημιούργησαν μεγάλα κοιμητήρια γύρω πέριξ του Σεραπείου της Σακκάρα όπου οι ταύροι του Άπιδος θάβονταν μαζί με εκατομμύρια προσφορών υπό μορφή ζώων. Σε ημέρες ιδιαίτερης θρησκευτικής σημασίας, οι καθημερινές τελετουργίες αντικαθίσταντο με εορταστικές τελετές. Διαφορετικές εορτές λάμβαναν χώρα σε διαφορετικά διαστήματα, παρότι οι περισσότερες ήταν ετήσιες. Η χρονική τους στιγμή βασιζόταν στο Αιγυπτιακό ημερολόγιο, το οποίο τον περισσότερο καιρό ήταν ασυγχρόνιστο με το πραγματικό έτος. Ούτως, αν και πολλές εορτές είχαν εποχιακή προέλευση, η διεξαγωγή τους έπαψε να συσχετίζεται με τις πραγματικές εποχές. Οι περισσότεροι εορτασμοί λάμβαναν χώρα σε έναν μοναδικό ναό, αλλά άλλοι περιελάμβαναν δύο ή περισσότερους ναούς ή μια ολόκληρη περιοχή της Αιγύπτου· μερικές γιορτές γίνονταν σε όλη τη χώρα. Από το Νέο Βασίλειο και εντεύθεν, το εορταστικό ημερολόγιο σε έναν μόνο ναό μπορούσε να περιλαμβάνει δεκάδες εκδηλώσεων, οπότε είναι πιθανό ότι στις περισσότερες από αυτές τις εκδηλώσεις συμμετείχαν μόνο οι ιερείς. Σε αυτές τις γιορτές που περιελάμβαναν μια λιτανεία εκτός του ναού, ο τοπικός πληθυσμός συγκεντρωνόταν επίσης για να παρακολουθήσει και γιορτάσει. Αυτές ήταν οι πιο μεγαλοπρεπείς ναϊκές τελετές, συνοδεία απαγγελίας ύμνων και μουσικής. Οι εορταστικές τελετές περιελάμβαναν αναπαράσταση μυθολογικών γεγονότων ή την παράσταση άλλων συμβολικών πράξεων, όπως η κοπή μιας δέσμης σίτου κατά τη διάρκεια των εορτασμών του θεού Μιν που συνδέονταν με τη συγκομιδή. Πολλές από αυτές τις τελετές ελάμβαναν χώρα μόνο μέσα στο κτίριο του ναού, όπως η εορτή της "ένωσης με τον ηλιακό δίσκο" που διεξαγόταν στην Ύστερη Περίοδο και αργότερα, όταν λατρευτικά αγάλματα μεταφέρονταν στην οροφή του ναού στην αρχή του Νέου Έτους για να αναζωογονηθούν από τις ακτίνες του ήλιου. Σε εορτές που περιελάμβαναν πομπή, οι ιερείς μετέφεραν το θείο εικόνισμα έξω από το ιερό, συνήθως στο ειδικό του φορείο, για την επίσκεψη σε κάποια άλλη τοποθεσία. Το φορείο είτε ταξίδευε στην ξηρά είτε φορτωνόταν σε αληθινό πλοίο για να κινηθεί στον ποταμό.Ο σκοπός της επίσκεψης του θεού ποίκιλε. Ενίοτε συνδεόταν με την ιδεολογία της βασιλείας. Στο Opet Festival, μια εξαιρετικά σημαντική τελετή του Νέου Βασιλείου, η εικόνα του Άμμωνα από το Καρνάκ επισκεπτόταν τη μορφή του Άμμωνα που λατρευόταν στον Ναό του Λούξορ, και αμφότεροι δρούσαν για την επιβεβαίωση της θεϊκής εξουσίας του βασιλιά. Still other celebrations had a funerary character, as in the Beautiful Festival of the Valley, when Amun of Karnak visited the mortuary temples of the Theban Necropolis to visit the kings commemorated there, while ordinary people visited the funerary chapels of their own deceased relatives. Some may have centered on ritual marriages between deities, or between deities and their human consorts, although the evidence that ritual marriage was their purpose is ambiguous. A prominent example is a festival in which an image of Hathor from the Dendera Temple complex was brought annually to visit the Temple of Edfu, the temple of her mythological consort Horus. These varied ceremonies were united by the broad purpose of renewing life among the gods and in the cosmos.Οι θεότητες που περιέχονταν σε μια γιορτή λάμβαναν επίσης προσφορές σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες από ότι στις καθημερινές τελετές. Οι τεράστιες amounts of food listed in festival texts are unlikely to have been divided among the priests alone, so it is likely that the celebrating commoners also participated in the reversion of these offerings. Παρότι ήταν αποκλεισμένοι από τις επίσημες τελετουργίες ενός ναού, οι λαϊκοί προσπαθούσαν να αλληλεπιδρούν με τους θεούς. Υπάρχει περιορισμένη ποσότητα στοιχείων για τις θρησκευτικές πρακτικές ατόμων από την πρώιμη Αιγυπτιακή ιστορία, οπότε τα συμπεράσματα των αιγυπτιολόγων επί του θέματος προέρχονται κυρίως από το Νέο Βασίλειο ή νεότερες εποχές. Τα στοιχεία από εκείνες τις περιόδους οι κοινοί Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν πολλές τοποθεσίες για αλληλεπίδραση με τα θεία, όπως οικιακά προσκυνήματα ή κοινοτικούς ναΐσκους. Οι επίσημοι ναοί όμως παρέμεναν αντικείμενο λατρείας των λαϊκών. Αφού δεν μπορούσαν να απευθυνθούν στο λατρευτικό είδωλο απευθείας, οι πιστοί προσπαθούσαν παρ'όλα αυτά να μεταφέρουν τις προσευχές τους σε αυτό. Περιστασιακά έδιναν μηνύματα στους ιερείς για να τα παραδώσουν στη θεότητα του ναού; άλλοτε εξέφραζαν την ευσέβειά τους στα μέρη του ναού που είχαν πρόσβαση. Οι αυλές, οι θύρες και ο υποστυλωμένες αίθουσες πιθανόν είχαν χώρους καθορισμένους για δημόσια προσευχή. Ενίοτε άτομα απεύθυναν τις παρακλήσεις τους στους βασιλικούς κολοσσούς, που θεωρούντο θεϊκοί διαμεσολαβητές.Οι Αιγύπτιοι επίσης αλληλεπιδρούσαν με θεότητες μέσω δωρεών και προσφορών, που κυμαίνονταν από απλά κομμάτια κοσμημάτων μέχρι λεπτομερώς σκαλισμένα αγάλματα και στήλες. Ανάμεσα στις συνεισφορές τους περιλαμβάνονταν αγάλματα που εδράζονταν σε αυλές ναών, χρησιμεύοντας ως ενθυμήματα των δωρητών μετά τον θάνατό τους και λάμβαναν μερίδια των προσφορών που γίνονταν προς τον ναό για τη διατήρηση των πνευμάτων των δωρητών. Άλλα αγάλματα ήταν δώρα στον θεό του ναού και εγχάρακτες στήλες μετέφεραν προς την κατοικούσα θεότητα τις προσευχές και τις ευχαριστίες των δωρητών. Στη διάρκεια των αιώνων, πολλά από αυτά τα αγάλματα συσσωρεύονταν μέσα στο κτίριο του ναού σε τέτοιο βαθμό που οι ιερείς μερικές φορές τα απομάκρυναν και τα έθαβαν σε κρύπτες κάτω από το πάτωμα. Οι κοινοί άνθρωποι προσέφεραν απλά ξύλινα ή πήλινα μοντέλα ως αναθήματα. Η μορφή αυτών των μοντέλων κατεδείκνυε ενίοτε και τον λόγο της δωρεάς. Εδώλια γυναικών αποτελούν μια κοινότατη μορφή αναθηματικών μορφών, μερικά από τα οποία φέρουν εγχάρακτη προσοχή για να αποκτήσει η γυναίκα παιδί. Αφότου έπαυσαν οι προορισμένες για αυτούς θρησκευτικές δραστηριότητες, οι Αιγυπτιακοί ναοί υπέφεραν από αργή φθορά. Πολλοί δέχτηκαν επίθεση από Χριστιανούς που προσπαθούσαν να σβήσουν τα κατάλοιπα της αρχαίας Αιγυπτιακής θρησκείας. Μερικά κτίρια ναών, όπως τα mammisi στην Ντέντερα ή η αίθουσα με τα υποστύλια στη νήσο Φίλαι, μετατράπηκαν σε εκκλησίες ή άλλα είδη κτιρίων. Συχνότερα οι τοποθεσίες αφέθηκαν σε αχρηστεία, όπως ο Ναός του Κνουμ στην Ελεφαντίνη, όπου οι ντόπιοι χρησιμοποίησαν την πέτρα για νέες κατασκευές. Η διάλυση των ναών για την εξαγωγή πέτρας συνεχίστηκε μέχρι τη νεότερη εποχή. Ο ασβεστόλιθος ήταν ιδιαίτερα χρήσιμος ως πηγή ασβέστη, οπότε οι ναοί από ασβεστόλιθο καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά. Σημειώσεις Παραπομπές Arnold, Dieter (1992). Die Tempel Ägyptens: Götterwohnungen, Kültstatten, Baudenkmäler (στα German). Bechtermünz Vlg. ISBN 3-86047-215-1. Oakes, Lorna (2003). Temples and Sacred Centres of Ancient Egypt: A Comprehensive Guide to the Religious Sites of a Fascinating Civilisation. Southwater. ISBN 1-84215-757-4. Vörös, Győző (2007). Egyptian Temple Architecture: 100 Years of Hungarian Excavations in Egypt, 1907–2007. Translated by David Robert Evans. The American University in Cairo Press. ISBN 963-662-084-9. Ancient Egyptian architecture: temples at Digital Egypt for Universities

Οι Αιγυπτιακοί ναοί χτίστηκαν για την επίσημη λατρεία των θεών και για τη μνημόνευση των φαραώ στην αρχαία Αίγυπτο και σε περιοχές υπό Αιγυπτιακή εξουσία. Οι ναοί θεωρούνται οίκοι των θεών και των βασιλέων στους οποίους ήταν αφιερωμένοι. Στο εσωτερικό τους οι Αιγύπτιοι έκαναν μια πληθώρα τελετουργικών, τις κεντρικές λειτουργίες της Αιγυπτιακής θρησκείας: την απόδοση προσφορών στους θεούς, την αναπαράσταση των μυθολογικών αλληλεπιδράσεών τους μέσα από γιορτές, και την αναχαίτιση των δυνάμεων του χάους. Αυτές οι τελετές θεωρούνταν απαραίτητες για τους θεούς ώστε να συνεχίζουν να συγκρατούν τη μάατ, τη θεία τάξη του σύμπαντος. Η στέγαση και φροντίδα των θεών ήταν υποχρεώσεις των φαραώ, οι οποίοι ούτως αφιέρωναν άφθονους πόρους στην κατασκευή και συντήρηση των ναών. Λόγω πρακτικών προβλημάτων οι φαραώ αναγκάζονταν να μεταφέρουν τα περισσότερα τελετουργικά τους καθήκοντα σε μια πλειάδα ιερέων, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του λαού ήταν αποκλεισμένο από την άμεση συμμετοχή σε τελετές και απαγορευόταν να εισέρχεται στις ιερότερες περιοχές ενός ναού. Παρόλα αυτά, ο ναός ήταν θρησκευτική τοποθεσία για όλες τις τάξεις των Αιγυπτίων, οι οποίοι προσέρχονταν σε αυτούς για να προσευχηθούν, να προσφέρουν αναθήματα και να ζητήσουν μαντική καθοδήγηση από τον θεό που κατοικούσε μέσα του. Το πλέον σημαντικό μέρος του ναού ήταν το ιερό, το οποίο τυπικά περιείχε ένα είδωλο, ένα άγαλμα του θεού. Τα δωμάτια έξωθεν του ιερού έγινε μεγαλύτερο και πιο περίτεχνο με τον χρόνο, ώστε οι ναοί εξελίχθηκαν από μικρά λατρευτικά προσκυνήματα στην ύστερη Προδυναστική Περίοδο (τέλη τέταρτης χιλιετίας π.Χ.), σε μνημειώδη πέτρινα οικοδομήματα κατά το Νέο Βασίλειο (περ. 1550–1070 π.Χ.) και έπειτα. Αυτά τα οικοδομήματα ανήκουν στα μεγαλύτερα και πιο ανθεκτικά παραδείγματα Αιγυπτιακής αρχιτεκτονικής, των οποίων τα στοιχεία ήταν διατεταγμένα και διακοσμημένα σύμφωνα με περίπλοκα μοτίβα θρησκευτικού συμβολισμού. Ο τυπικός σχεδιασμός τους αποτελείτο από μια σειρά κεκλεισμένων αιθουσών, ανοιχτών αυλών και τεράστιων πυλώνων ευθυγραμμισμένων κατά μήκος της διαδρομής που χρησιμοποιείτο για εορταστικές λιτανείες. Πέραν του κυρίως ναού υπήρχε ένας εξωτερικός τοίχος που περιέκλειε μια ευρεία ποικιλία δευτερευόντων κτιρίων. Μεγάλοι ναοί επίσης κατείχαν μεγάλα κομμάτια γης και απασχολούσαν χιλιάδες λαϊκών για την ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Ούτως, οι ναοί ήταν καίρια οικονομικά και θρησκευτικά κέντρα. Οι ιερείς που διαχειρίζονταν αυτά τα παντοδύναμα ιδρύματα ασκούσαν σημαντική επιρροή και παρά την τυπική υποταγή τους στον βασιλιά είναι πιθανό ότι δημιούργησαν σημαντικές προκλήσεις ενάντια στην εξουσία τους. Η ναοδομία στην Αίγυπτο συνεχίστηκε παρά την παρακμή της χώρας και την τελικά απώλεια της ανεξαρτησίας της κατά την Ρωμαϊκή εποχή.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%B3%CF%85%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BD%CE%B1%CF%8C%CF%82

Ρος 128

Ο Ρος 128 κατηγοριοποιείται στην αστρική ταξινόμηση ως M4 V, γεγονός που τον τοποθετεί στην κατηγορία άστρων που είναι γνωστοί ως κόκκινοι νάνοι. Έχει 15% της μάζας του Ήλιου και το 21% της ηλιακής ακτίνας, αλλά παράγει ενέργεια με τόσο αργούς ρυθμούς που έχει μόνο το 0,036% της φωτεινότητας του Ήλιου. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας που εκπέμπει ο Ρος 128 είναι στην υπέρυθρη ζώνη, με τη βολομετρική φωτεινότητα να είναι ίση με το 0,35% της ηλιακής. Η ενέργεια που εκπέμπεται από την εξωτερική ατμόσφαιρα του Ρος 128 έχει ενεργό θερμοκρασία στους 3.180 Κ . Αυτό του δίνει την σχετικά ψυχρή πορτοκαλί-κόκκινη λάμψη του αστέρα τύπου M. Ο Ρος 128 είναι αστέρας που βρίσκεται στον παχύ δίσκο του γαλαξία, ως εκ τούτου έχει μικρή αφθονία από στοιχεία εκτός από υδρογόνο και ήλιο, βάσει του οποίου οι αστρονόμοι ορίζουν τη μεταλλικότητα, και τις τροχιές αστέρων κοντά στο επίπεδο του γαλαξία μας. Είναι ταξινομημένος ως αστέρας εκλάμψεων, δεδομένου ότι μπορεί να παρουσιάσει απρόβλεπτες και δραματικές αυξήσεις στη φωτεινότητα του για μια περίοδο αρκετών λεπτών. Λόγω της χαμηλής συχνότητας εκλάμψεων που παρουσιάζει, θεωρείται μαγνητικά εξελιγμένος αστέρας. Ο Ρος 128 είναι αντικείμενο έρευνας για την πιθανότητα ύπαρξης ενός συνοδού αστέρα χαμηλής μάζας ή καφέ νάνου σε τροχιά, σε απόσταση τουλάχιστον μίας αστρονομικής μονάδας . Ωστόσο συνοδοί αστέρες δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί. Το αστέρι επίσης δεν διαθέτει ισχυρή περίσσεια υπέρυθρης ακτινοβολίας. Μια υπέρυθρη υπέρβαση είναι συνήθως δείκτης ενός δακτυλίου σκόνης σε τροχιά γύρω από το αστέρι.Ο Ρος 128 είναι σε τροχιά μέσα στον γαλαξία με μια τροχιακή εκκεντρότητα της τάξεως του 0,122, έτσι ώστε η απόσταση από το Γαλαξιακό Κέντρο να κυμαίνεται μεταξύ 26,8 και 34,2 χιλιάδων ετών φωτός. Αυτή η τροχιά θα φέρει το αστέρι κοντά στο Ηλιακό Σύστημα στο μέλλον. Η κοντινότερη προσέγγιση θα συμβεί σε περίπου 71.000 χρόνια, όταν θα είναι σε απόσταση 6,233 +/- 0,085 ετών φωτός . Στις 15 Νοεμβρίου 2017 ανακοινώθηκε εξωπλανήτης που περιφέρεται γύρω από τον Ρος 128, μεγέθους Γης, πιθανά βραχώδης, σε τροχιά μέσα στο εσωτερικό της κατοικήσιμης ζώνης στον οποίο δόθηκε το όνομα Ρος 128 b. Μόνο ο Εγγύτατος Κενταύρου b είναι πιο κοντά. Ο εξωπλανήτης βρέθηκε αξιοποιώντας δεδομένα ακτινικής ταχύτητας μίας δεκαετίας με τον φασματογράφο HARPS (High Accuracy Radial velocity Planet Searcher), στο Αστεροσκοπείο La Silla στη Χιλή. O Ρος 128 b θεωρείται ένας από τους καλύτερους υποψηφίους για κατοικησιμότητα. Ο πλανήτης είναι μόνο κατά 35% πιο μαζικός από Γη, λαμβάνει 38% περισσότερο φως από αυτή, ενώ αναμένεται ότι διαθέτει θερμοκρασία κατάλληλη για την ύπαρξη υγρού νερού στην επιφάνεια του, αν έχει ατμόσφαιρα. Κατάλογος αστέρων της Παρθένου Κατάλογος των κοντινότερων αστέρων SolStation.com: Ross 128

Ο Ρος 128 (Ross 128) είναι ένας μικρής μάζας αστέρας ο οποίος εμφανίζεται στον ισημερινό ζωδιακό αστερισμό της Παρθένου. Το φαινόμενο μέγεθος του Ρος 128 είναι 11,13ως εκ τούτου είναι πολύ αχνός για να παρατηρηθεί με γυμνό μάτι. Με βάση μετρήσεις της παράλλαξής του, η απόσταση του αστέρα από τη Γη είναι 10,89 έτη φωτός, καθιστώντας τον τον δωδέκατο πιο κοντινό αστέρα στο Ηλιακό Σύστημα. Η πρώτη φορά που καταγράφηκε ήταν το 1926 από τον Αμερικανό αστρονόμο Φρανκ Έλμορ Ρος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%82_128

Βίνσεντ βαν Γκογκ

Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ γεννήθηκε στο ολλανδικό χωριό Ζούντερτ (Zundert) και ήταν ο μεγαλύτερος από τα συνολικά επτά παιδιά της οικογένειάς του, γιος του πάστορα Θεόδωρου βαν Γκογκ. Στον Βίνσεντ δόθηκε το όνομα του παππού του, το οποίο είχε δοθεί και στο πρωτότοκο παιδί της οικογένειας, το οποίο είχε πεθάνει σε βρεφική ηλικία. Ήδη από τα πολύ νεανικά του χρόνια παρουσίασε τάσεις μελαγχολίας και πρώιμα ψυχολογικά προβλήματα. Σε ηλικία 16 ετών και αφού είχε ήδη καταπιαστεί χωρίς επιτυχία με αρκετά επαγγέλματα, ασχολήθηκε για ένα διάστημα με το εμπόριο έργων τέχνης, στην εταιρεία Goupilator & Company, όπου τον επόμενο χρόνο προσελήφθη και ο αδελφός του Τεό βαν Γκογκ (Theo van Gogh). Το 1873, η εταιρεία τον μεταθέτει στο Λονδίνο και αργότερα στο Παρίσι. Την περίοδο αυτή, εντείνεται το ενδιαφέρον του για τη θρησκεία, επηρεασμένος εμφανώς και από την ιδιότητα του πατέρα του. Αφού απολύεται από την εργασία του το 1876, επιστρέφει στο Άμστερνταμ για να σπουδάσει θεολογία. Οι σπουδές του διαρκούν για περίπου ένα έτος και το 1878 του ανατίθεται μία θέση ιεροκήρυκα στο Βέλγιο και συγκεκριμένα στην υποβαθμισμένη περιοχή Μπορινάζ, όπου λειτουργεί ορυχείο. Ο Βαν Γκογκ κηρύττει για περίπου έξι μήνες επιδεικνύοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ένδεια των ανθρώπων της περιοχής. Αυτή είναι και η περίοδος κατά την οποία ξεκινά να σχεδιάζει μικρά έργα και πιθανόν αποφασίζει να ασχοληθεί με την τέχνη. Το 1880, σε ηλικία 27 ετών, ξεκινά να παρακολουθεί τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής, ωστόσο σύντομα έρχεται σε ρήξη με τον δάσκαλό του, Αντόν Μωβ (Anton Mauve), γύρω από καλλιτεχνικά ζητήματα. Τα επόμενα χρόνια δημιουργεί έργα κυρίως επηρεασμένα από τη ζωγραφική του Ζαν Φρανσουά Μιγέ (Jean-François Millet), ενώ ταξιδεύει στην ολλανδική επαρχία ζωγραφίζοντας θέματα που εμπνέεται από αυτή. Το χειμώνα του 1885, παρακολουθεί μαθήματα στην Ακαδημία της Αμβέρσας, τα οποία όμως διακόπτονται πολύ σύντομα αφού αποβάλλεται από τον καθηγητή της ακαδημίας Ευγένιο Σιμπέρ (Eugene Siberdt). Παρά το γεγονός αυτό, ο βαν Γκογκ προλαβαίνει να έρθει σε επαφή με την ιαπωνική τέχνη από την οποία και δανείζεται στοιχεία ή πολλές φορές μιμείται την τεχνοτροπία της. Αρκετές από τις προσωπογραφίες του, περιλαμβάνουν επίσης σε δεύτερο πλάνο κάποιο έργο ιαπωνικής τέχνης. Την άνοιξη του 1886 επισκέπτεται το Παρίσι όπου ζει με τον αδελφό του — επιτυχημένο πλέον έμπορο τέχνης — στην περιοχή της Μονμάρτρης, κέντρο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Κατά την παραμονή του, έρχεται σε επαφή με τους ιμπρεσιονιστές Εντγκάρ Ντεγκά, Καμίλ Πισαρό, Πωλ Γκωγκέν και Τουλούζ Λωτρέκ. Επηρεάζεται σημαντικά από το κίνημα του ιμπρεσιονισμού και ειδικότερα σε ότι αφορά τη χρήση του χρώματος. Ο ίδιος ο βαν Γκογκ κατατάσσεται περισσότερο στους μετα-ιμπρεσιονιστές ζωγράφους. Χρησιμοποίησε συχνά τεχνικές των ιμπρεσιονιστών αλλά διαμόρφωσε παράλληλα και ένα προσωπικό ύφος, το οποίο διακρίνεται από τη χρήση συμπληρωματικών χρωμάτων που οι ιμπρεσιονιστές αποφεύγουν. Δύο χρόνια αργότερα, το 1888, ο βαν Γκογκ εγκαταλείπει τη γαλλική πρωτεύουσα και επισκέπτεται τη νότια Γαλλία και την περιοχή της Προβηγκίας. Υπάρχουν αναφορές πως εκεί εμπνέεται από το τοπίο καθώς και την αγροτική ζωή των κατοίκων, θέματα τα οποία προσπαθεί να αποδώσει και στη ζωγραφική του. Την περίοδο αυτή, επινοεί και μία ιδιαίτερη τεχνική των στροβιλισμάτων με το πινέλο ενώ στους πίνακές του κυριαρχούν έντονα χρώματα, όπως κίτρινο, πράσινο και μπλε, με χαρακτηριστικά δείγματα τα έργα Έναστρη νύχτα και μία σειρά πινάκων που απεικονίζουν ηλιοτρόπια. Το έργο Κόκκινο αμπέλι αυτής της περιόδου είναι επίσης το μοναδικό έργο που κατάφερε να πουλήσει ο βαν Γκογκ εν ζωή. Κατά το διάστημα της παραμονής του στην Αρλ, δέχεται και την επίσκεψη του ζωγράφου Γκωγκέν. Ωστόσο, μετά από λίγους μήνες, οι δυο τους διαφωνούν έντονα και λόγω της ασταθούς ψυχικής του υγείας, ο βαν Γκογκ κόβει μέρος του αριστερού του αυτιού καταλήγοντας στο νοσοκομείο της περιοχής. Υπάρχουν ισχυρισμοί πως ο βαν Γκογκ είχε απειλήσει να σκοτώσει τον Γκωγκέν και προέβη στο κόψιμο του αυτιού του αναζητώντας ένα είδος κάθαρσης από τις τύψεις του. Το 1889 εισάγεται στο ψυχιατρικό κέντρο του μοναστηριού του Αγίου Παύλου στον Σαιν Ρεμύ, όπου και παραμένει συνολικά για ένα περίπου χρόνο πάσχοντας από κατάθλιψη. Κατά την παραμονή του εκεί, συνεχίζει να ζωγραφίζει. Τον Μάιο του 1890 εγκαταλείπει την ψυχιατρική κλινική και ζει για ένα διάστημα σε μία περιοχή κοντά στο Παρίσι, όπου παρακολουθείται από τον γιατρό Πωλ Γκασέ, τον οποίο είχε συστήσει στον βαν Γκογκ ο ζωγράφος Καμίλ Πισαρό. Στο διάστημα που παρακολουθείται ιατρικά, ο βαν Γκογκ παράγει ένα μόνο έργο, που αποτελεί προσωπογραφία του Γκασέ. Τον Ιούλιο του 1890, ο βαν Γκογκ εμφανίζει συμπτώματα έντονης κατάθλιψης και τελικά αυτοπυροβολείται στο στομάχι στις 27 Ιουλίου ενώ πεθαίνει δύο ημέρες αργότερα. Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία πυροβολήθηκε από δύο έφηβους. Δεν είναι απολύτως βέβαιο ποιο ήταν το τελευταίο του έργο, αλλά πρόκειται πιθανά για το έργο με τον τίτλο Ο κήπος του Ντωμπινύ ή για τον πίνακα Σιτοχώραφο με κοράκια. Μετά το θάνατο του βαν Γκογκ, η φήμη του εξαπλώθηκε ραγδαία, με αποκορύφωμα μεγάλες εκθέσεις έργων του που πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι (1901), το Άμστερνταμ (1905), την Κολωνία (1912), τη Νέα Υόρκη (1913) και το Βερολίνο (1914). Συνολικά δημιούργησε σε διάστημα περίπου δέκα ετών περισσότερα από 900 πίνακες και 1000 μικρότερα σχέδια. Σώζεται ακόμα εκτενής αλληλογραφία του με τον αδελφό του, που περιλαμβάνει περισσότερα από 700 γράμματα. Επίσης ο Βαν Γκογκ είναι διάσημος για τις πινελιές του οι οποίες πολλές φορές παρουσιάζουν μια κίνηση. Λήμματα για πίνακες του Βαν Γκογκ Θλίψη, 1882 Κορίτσι στα Άσπρα στο Δάσος, 1882 Νεκρή Φύση με Ψάθινο Καπέλο, 1881-85 Οι Πατατοφάγοι, 1885 Κρανίο με Αναμμένο Τσιγάρο, 1885-86 Πορτρέτο του Μπάρμπα Τανγκί, 1887 Η Αγκοστίνα Σεγκατόρι Καθισμένη στο Καφέ ντυ Ταμπουρέν, 1887 Νυχτερινό Καφέ, 1888 Κίτρινο Σπίτι, 1888 Καφέ Τεράς τη Νύχτα, 1888 Έναστρη Νύχτα πάνω από τον Ροδανό, 1888 Υπνοδωμάτιο στην Αρλ, 1888 Πεσμένα Φθινοπωρινά Φύλλα, 1888 Έναστρη Νύχτα, 1889 Νεκρή φύση: Βάζο με Ροζ Τριαντάφυλλα, 1890 Δρόμος με Κυπαρίσσι και Αστέρι, 1890 Πορτρέτο του Δρ. Γκασέ, 1890 Ανθισμένα Κλαδιά Καστανιάς, 1890 Η Εκκλησία στην Ωβέρ, 1890 Σιταροχώραφο με Κοράκια, 1890 Ηλιοτρόπια (σειρά έργων), 1887-88 Άνθη Αμυγδαλιάς (σειρά έργων), 1888-90 Μουσεία Μουσείο Βαν Γκογκ Άμστερνταμ Complete Letters of Vincent Van Gogh, Bulfinch, 2000, ISBN 0-8212-2630-4ο1 Μουσείο Van Gogh, Άμστερνταμ The Vincent Van Gogh Gallery — Εμπορική ιστοσελίδα με όλα τα έργα και τα γράμματα του van Gogh. National Gallery of Art, Washington D.C. -- — Εικονική περιήγηση σε έκθεση έργων του Van Gogh. Αποφθέγματα του βαν Γκογκ Τα γράμματα του βαν Γκογκ Αρχειοθετήθηκε 2016-05-21 στο Wayback Machine. Tα έργα του Βίνσεντ βαν Γκογκ Οι πίνακες του Βαν Γκογκ στην Auvers-sur-Oise Βιογραφικό & έργα του (Ανακτήθηκε 30 Απριλίου 2011)

Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ (Vincent Willem van Gogh, προφορά στα ολλανδικά: Φίνσεντ φαν Χοχ) (30 Μαρτίου 1853 – 29 Ιουλίου 1890) ήταν Ολλανδός ζωγράφος. Εν ζωή, το έργο του δεν σημείωσε επιτυχία ούτε ο ίδιος αναγνωρίστηκε ως σημαντικός καλλιτέχνης. Ωστόσο, μετά το θάνατό του, η φήμη του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών. Η επίδρασή του στα μεταγενέστερα κινήματα του εξπρεσιονισμού, του φωβισμού αλλά και εν γένει της αφηρημένης τέχνης, θεωρείται καταλυτική.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BD%CF%83%CE%B5%CE%BD%CF%84_%CE%B2%CE%B1%CE%BD_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%BA

Κλάντνο

Τα πρώτα γραπτά στοιχεία αναφέρουν το Κλάντνο στο 14ο αιώνα. Το 1561 ονομάστηκε πόλη. Το Κλάντνο ήταν ο ιστορικός τόπος γεννήσης των βαριών βιομηχανιών της Βοημίας. Για πολλά χρόνια, η πόλη ήταν έδρα του εργοστασίου χάλυβα Πόλντι, που ήταν ο μεγαλύτερος εργοδότης της περιοχή. Η βιομηχανία εξόρυξης της Τσεχίας άρχισε εδώ το 1842. Το γεγονός ότι η πόλη βρίσκεται κοντά στην Πράγα κράτησε την τοπική της οικονομία σταθερή μετά το μαρασμό της βαριάς βιομηχανίας που ακολούθησε την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Kladno στο Wikimedia Commons

Το Κλάντνο (τσέχικα: Kladno) είναι πόλη της Τσεχίας στην κεντρική Βοημίας . Βρίσκεται 25 χλμ. βορειοδυτικά της Πράγας. Το Κλάντνο είναι η μεγαλύτερη πόλη της περιοχής και μαζί με τις παρακείμενες προαστιακές περιοχές του διαμορφώνει ένα αστικό συγκρότημα με περισσότερους από 110.000 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BD%CE%BF

Αμφιαράειο

Ο ναός του Αμφιάραου ήταν εξάστυλος ναός δωρικού ρυθμού, είχε δηλαδή πρόναο με έξι δωρικούς κίονες ανάμεσα σε παραστάδες. Ο σηκός ήταν χωρισμένος σε τρία κλίτη, το μεσαίο των οποίων φιλοξενούσε μαρμάρινο άγαλμα του Αμφιάραου. Οι διαστάσεις του ναού ήταν περίπου 28(-29) επί 14 μέτρα. Στον ναό υπήρχαν συνολικά πέντε ομάδες αγαλμάτων, που απεικόνιζαν κατά σειρά: Τον Ηρακλή, το Δία και τον Απόλλωνα. Ήρωες και τις γυναίκες τους. Την Εστία, τον Ερμή και τον Αμφιάραο. Την Αφροδίτη, τον Πάνα, την Ιασώ και την Αθηνά. Τις νύμφες και τις ποτάμιες θεότητες του Αχελώου και του Κηφισού. Παυσανίας - Ἀττικά I, 34, 3 [34.3] παρέχεται δὲ ὁ βωμὸς μέρη• τὸ μὲν Ἡρακλέους καὶ Διὸς καὶ Ἀπόλλωνός ἐστι Παιῶνος, τὸ δὲ ἥρωσι καὶ ἡρώων ἀνεῖται γυναιξί, τρίτον δὲ Ἑστίας καὶ Ἑρμοῦ καὶ Ἀμφιαράου καὶ τῶν παίδων Ἀμφιλόχου• Ἀλκμαίων δὲ διὰ τὸ ἐς Ἐριφύλην ἔργον οὔτε ἐν Ἀμφιαράου τινά, οὐ μὴν οὐδὲ παρὰ τῷ Ἀμφιλόχῳ τιμὴν ἔχει. τετάρτη δέ ἐστι τοῦ βωμοῦ μοῖρα Ἀφροδίτης καὶ Πανακείας, ἔτι δὲ Ἰασοῦς καὶ Ὑγείας καὶ Ἀθηνᾶς Παιωνίας• πέμπτη δὲ πεποίηται νύμφαις καὶ Πανὶ καὶ ποταμοῖς Ἀχελῴῳ καὶ Κηφισῷ. τῷ δὲ Ἀμφιλόχῳ καὶ παρ᾽ Ἀθηναίοις ἐστὶν ἐν τῇ πόλει βωμὸς καὶ Κιλικίας ἐν Μαλλῷ μαντεῖον ἀψευδέστατον τῶν ἐπ᾽ ἐμοῦ. 3. Ο βωμός είναι χωρισμένος σε διάφορα τμήματα. Το ένα είναι του Ηρακλή, του Δία και του Παιώνα [θεραπευτή] Απόλλωνα, ενώ το άλλο των ηρώων και των συζύγων τους. Στο τρίτο τιμούν την Εστία, τον Ερμή, τον Αμφιάραο και τους γιους του Αμφιλόχου. Ο Αλκμαίωνας, εξαιτίας της αδικίας προς την Εριφύλη, δεν τιμάται ούτε με τον Αμφιάραο ούτε δίπλα στον Αμφίλοχο. Το τέταρτο τμήμα του βωμού είναι αφιερωμένο στην Αφροδίτη, στην Πανάκεια, στην Ιασώ, στην Υγεία και στην Αθηνά Παιωνία [θεραπεύτρια]. Το πέμπτο είναι αφιερωμένο στις Νύμφες, στον Πάνα και στους ποταμούς Αχελώο και Κηφισό. Για τον Αμφίλοχο οι Αθηναίοι έχουν βωμό και στην πόλη και στον Μαλλό της Κιλικίας υπάρχει το πιο αλάνθαστο μαντείο της εποχής μου. Σημαντικό κτίσμα του αρχαιολογικού χώρου είναι το αρχαίο θέατρο. Κτίστηκε τον 2ο αιώνα π.Χ. Ήταν πέτρινο με ξύλινα καθίσματα και είχε 300 θέσεις. Η σκηνή του θεάτρου σώζεται σε καλή κατάσταση. Λίγο χαμηλότερα από το θέατρο βρισκόταν η μεγάλη στοά, μήκους 110 μέτρων και πλάτους περίπου 11 (10,78 μ.), με 39 συνολικά δωρικούς κίονες. Χρησίμευε για τη διαμονή και εγκοίμιση των επισκεπτών, ενώ υπήρχαν ξεχωριστά μπάνια για τους άντρες και τις γυναίκες στις δύο άκρες της στοάς. Κοντά στο ναό σώζεται μαρμάρινη υδραυλική κλεψύδρα, που αποτελεί σπάνιο αρχαιολογικό δείγμα υδραυλικού ωρολογίου. Δίπλα στην πηγή υπήρχε μεγάλος βωμός, του οποίου σώζεται μόνο η βάση.Συστηματική ανασκαφή του χώρου πραγματοποιήθηκε μεταξύ 1884 και 1929 και ξεκίνησε από την Αρχαιολογική Εταιρεία υπό την επιμέλεια του αρχαιολόγου Στέφανου Φιντικλή με βοηθό τον Βασίλειο Λεονάρδο, ενώ το 1885 προστέθηκε ο Γερμανός αρχαιολόγος Βίλχελμ Ντέρπφελντ (ελληνοποιημένα "Δαίρπφελδ"), που σχεδίασε το πρώτο τοπογραφικό σχέδιο του ιερού. Παυσανίας - Ἀττικά I, 34, 5 δοκῶ δὲ Ἀμφιάραον ὀνειράτων διακρίσει μάλιστα προ<ς>κεῖσθαι• δῆλος δέ, ἡνίκα ἐνομίσθη θεός, δι᾽ ὀνειράτων μαντικὴν καταστησάμενος. καὶ πρῶτον μὲν καθήρασθαι νομίζουσιν ὅστις ἦλθεν Ἀμφιαράῳ χρησόμενος• ἔστι δὲ καθάρσιον τῷ θεῷ θύειν, θύουσι δὲ καὶ αὐτῷ καὶ πᾶσιν ὅσοις ἐστὶν ἐπὶ τῷ <βωμῷ> τὰ ὀνόματα• προεξειργασμένων δὲ τούτων κριὸν θύσαντες καὶ τὸ δέρμα ὑποστρωσάμενοι καθεύδουσιν ἀναμένοντες δήλωσιν ὀνείρατος. Πιστεύω ότι ο Αμφιάραος είναι αφοσιωμένος κυρίως στην ερμηνεία των ονείρων: είναι σαφές ότι, όταν τον θεωρούσαν θεό, δημιούργησε ένα μαντείο για τη μαντική των ονείρων. Και το πρώτο πράγμα όταν έρθει κανείς να συμβουλευτεί τον Αμφιάραο ήταν η αυτοκάθαρση, και το τελετουργικό κάθαρσης απαιτεί να θυσιαστεί ένα κριάρι στον ίδιο τον θεό και σε όλους εκείνους των οποίων τα ονόματα είναι στο βωμό και, όταν γίνει αυτό, πρέπει να απλώσει το δέρμα του πάνω του, να ξαπλώσει και να περιμένει την αποκάλυψη του ονείρου. «Αμφιάρειο / Αμφιαράειο» Αρχειοθετήθηκε 2020-10-01 στο Wayback Machine., άρθρο της Αντιγόνης Λιθαδιώτη, ιστότοπος www.culture-gate.com «Αμφιάρειο: το δασωμένο ιερό ενός αρχαίου θεού και μάντη», Αργυρώ Μποζώνη, ιστότοπος www.lifo.gr Υπουργείο πολιτισμού, Αμφιαράειο Αρχειοθετήθηκε 2018-03-23 στο Wayback Machine. Αρχαιολογία της πόλης των Αθηνών, ιερό του Αμφιάραου"Βάκχες", του Ευριπίδη το Αρχαίο Θέατρο του Αμφιαρείου Ωρωπού https://www.alfavita.gr/koinonia/327083_bakhes-toy-eyripidi-arhaio-theatro-toy-amfiareioy-oropoy Ξενάγηση στο αρχαίο Θέατρο και στον αρχαιολογικό χώρο του Αμφιάρειου Ωρωπού https://www.thebest.gr/article/403861- Αμφιάρειο Ωρωπού: Η επέτειος και το αίτημα της επιστροφής των γλυπτών του, από τα ξένα μουσεία. https://www.thebest.gr/article/402241-

Το Αμφιαράειο (καθ.: Αμφιαράειον) είναι αρχαιολογικός χώρος της Αττικής. Βρίσκεται σε έναν λόφο 6 χιλιόμετρα περίπου νοτιοανατολικά του Ωρωπού, λίγο βορειοδυτικότερα από τον Κάλαμο και περίπου 50 χλμ. από την Αθήνα. Υπήρξε ιερός χώρος και μαντείο αφιερωμένο στον μυθικό ήρωα, μάντη και θεραπευτή Αμφιάραο. Κατασκευάστηκε περί τα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ., με την ευρύτερη περιοχή του Ωρωπού να ανήκει στους Αθηναίους. Στον χώρο λειτουργούσε μαντείο και θεραπευτήριο. Στην περιοχή πραγματοποιούνταν τα Μεγάλα Αμφιαράεια, σημαντική γιορτή που διεξαγόταν κάθε πέντε χρόνια προς τιμήν του Αμφιάραου και περιλάμβανε μουσικούς και θεατρικούς αγώνες, αλλά και αθλητικούς σε στάδιο που δεν έχει ανακαλυφθεί. Η αφορμή για την κατασκευή του Αμφιαράειου περιγράφεται από τον Αισχύλο στο έργο του «Επτά επί Θήβας».

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%86%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B5%CE%B9%CE%BF

Πσεμύσουαφ του Ρατσίμπους

Ήταν ο τέταρτος γιος του Βλάντισλαφ δούκα του Οπόλε, Ρατσίμπους, Κάλις, Βιελούν και της Ευφημίας των Πιαστ, κόρης του Βλάντισλαφ Οντόνιτς δούκα της Μεγάλης Πολωνίας. Νυμφεύτηκε το 1289-91 την Άννα των Πιαστ, κόρη του Κορραδου Β΄ δούκα της Μαζοβίας και είχε τέκνα: Λέσεκ π.1292-1336, δούκας του Ρατσίμπους, Κόζλε. Άννα 1292/98-1340, παντρεύτηκε τον Νικόλαος Β΄ των Πρεμυσλιδών δούκα της Οπάβα. Ευφημία 1299/1301-1359, βοηθός ηγουμένη στο Δομηνικανικό μοναστήρι του Ρατσίμπους. (;) Κωνσταντία απεβ. 1351, άγαμη (κατά τη 2η άποψη γι΄αυτήν). Jasiński, Kazimierz (2007). Rodowód Piastów śląskich (in Polish). Kraków: Avalon. pp. 522–523

Ο Πσέμυσουαφ, πολων. Przemysław raciborski (21 Οκτωβρίου 1258-12 Ιουνίου 1268 - 7 Μαΐου 1306) από τον Οίκο των Πιαστ-Σιλεσίας ήταν δούκας του Ρατσίμπους/Ράτιμπορ (από το 1282, μαζί με τον αδελφό του ως το 1290).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%83%CE%B5%CE%BC%CF%8D%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%86_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%82

K-12 (άλμπουμ)

Η Μαρτίνεζ άρχισε να γράφει το άλμπουμ το 2015 λίγο μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο άλμπουμ της Cry Baby, H Μαρτίνεζ είπε σε συνέντευξη με την Billboard ότι το ανώνυμο τότε άλμπουμ έχει τελειώσει και θα συνοδευτεί από μια ταινία που θα γράψει και θα σκηνοθετήσει η ίδια. Σε μια φωτογραφία της στο Instagram είπε ''Το άλμπουμ είναι έτοιμο εδώ και δύο χρόνια'' και πως θα κυκλοφορούσε προς το τέλος του καλοκαιριού. Το πρώτο teaser το οποίο παρουσιάζει την Μαρτίνεζ μέσα σε μια παστέλ τάξη κυκλοφόρησε στις 15 Μαΐου, 2019. Στις 16 Μαΐου, 2019, η Μαρτίνεζ αποκάλυψε το εξώφυλλο του άλμπουμ μέσω των λογαριασμών της στα social media. Η Μαρτίνεζ αποκάλυψε μαζί με το τρίτο teaser το οποίο ανέβηκε σε όλους της τους λογαριασμούς στις 29 Μαΐου, ότι το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει στις 6 Σεπτεμβρίου το οποίο θα συνοδευτεί από μια ταινία ''σκοτεινού χιούμορ, σουρεαλιστική και μιούζικαλ'' όπως είπε η Μαρτίνεζ μέσω του λογαριασμού της στο Instagram, την οποία έγραψε και σκηνοθέτησε η ίδια, η οποία θα έχει διάρκεια μίας ώρας και τριάντα λεπτών. Στις 17 Ιουνίου, 2019, στα MTV Movie & TV Awards παίχτηκε το τέταρτο teaser δείχνοντας κομμάτια της ταινίας και παίζοντας ένα snippet απ'το τραγούδι Nurse's Office από πίσω. H Μαρτίνεζ συνέχισε να κυκλοφορεί διάφορα snippets τραγουδιών απ'το άλμπουμ με ένα διαδραστικό παιχνίδι, στο οποίο οι φανς έπρεπε να πάνε σε συγκεκριμένες τοποθεσίες για να το ακούσουν. Η Μαρτίνεζ κυκλοφόρησε snippets για όλα τα τραγούδια. Στις 23 Ιουλίου κυκλοφόρησε το επίσημο τρέιλερ για την ταινία K-12 μαζί με την λίστα των τραγουδιών και την προ-παραγγελία του άλμπουμ. Το τρέιλερ αποκαλύπτει μερικά κομμάτια απ'την πλοκή της ταινίας ενώ το snippet του τραγουδιού Show and Tell έπαιζε στο τέλος του τρέιλερ. Επίσης αποκάλυψε ότι η ταινία θα έκανε πρεμιέρα σε επιλεγμένους κινηματογράφους σε μερικές χώρες στις 5 Σεπτεμβρίου μόνο για μια μέρα και σε μερικούς κινηματογράφους στο Λος Άντζελες η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 3 Σεπτεμβρίου. Η ταινία ανέβηκε στον λογαριασμό της Μαρτίνεζ στο YouTube μαζί με τα τραγούδια δωρεάν για όλους τους φανς .Η Μαρτίνεζ ξεκίνησε την περιοδεία για την προώθηση στου άλμπουμ στις 13 Οκτωβρίου, 2019 ξεκινώντας απ'την Ουάσινγκτον. Στις 25 Σεπτεμβρίου, 2020, κυκλοφόρησε το EP με τίτλο After School, το οποίο βρίσκεται και στο τέλος του ντελούξ βερσιόν του άλμπουμ. Το ''The Bakery'' κυκλοφόρησε ως το κύριο σινγκλ του ΕΡ μαζί με το βίντεο κλιπ στο YouTube, κάνοντας το ταυτόχρονα και το πρώτο σινγκλ του άλμπουμ γενικώς, αφού κανένα τραγούδι δεν κυκλοφόρησε ως σινγκλ, και τα προγραμματισμένα για σινγκλ κομμάτια ''Copycat'' και ''Fire Drill'' απέτυχαν να μπουν στο ΕΡ. Τον Δεκέμβριο του 2021, η Μαρτίνεζ δημιούργησε μια διαδικτυακή συναυλία η οποία προβλήθηκε παγκοσμίως με τίτλο ''Can't Wait 'ill I'm Out Of K-12'' όπου τραγούδησε μερικά τραγούδια από το άλμπουμ αλλά και κομμάτια από το ΕΡ, τα οποία όπως υποστήριξε η ίδια, θα ήταν η μόνη φορά που θα τα τραγουδήσει. Όλα τα τραγούδια στο Κ-12 είχαν ως παραγωγό τον Michael Keenan με τον οποίο η Μαρτίνεζ είχε συνεργαστεί σε μερικά τραγούδια για το άλμπουμ Cry Baby, το μόνο τραγούδι που δεν συμμετείχε ο Keenan ήταν το Drama Club με το οποίο η Μαρτίνεζ συνεργάστηκε με τους Kinetics & One Love. Τα τραγούδια έχουν θέμα τις περιπέτειες του χαρακτήρα της Μαρτίνεζ ''Cry Baby'' αλλά και άλλα γενικά θέματα. Τα τραγούδια Drama Club και Strawberry Shortcake μιλάνε για διάφορα είδη σεξισμού αλλά και σεξουαλικές διακρίσεις, Lunchbox Friends στο οποίο η Μαρτίνεζ μιλάει για ψεύτικους φίλους και την θέληση για πραγματική μακρόχρονη φιλία, Orange Juice μιλάει για την Βουλιμία και διάφορες σωματικές ανασφάλειες, Teacher's Pet το οποίο μιλάει για μια ρομαντική σχέση μεταξύ δασκάλου και μαθήτριας, την οποία ο δάσκαλος καταλήγει να εκμεταλλεύεται, Τhe Principal περιέχει διάφορες μεταφορές και νοήματα τα οποία πιθανότατα μιλάνε για τον Αμερικανικό Πρόεδρο Ντόναλντ Τράμπ, Detention μιλάει για την ισότητα δυνάμεων μεταξύ των δασκάλων και των μαθητών και την άδικη μεταχείριση των μαθητών, Show & Tell μιλάει για την πίεση που ασκεί όλος ο κόσμος στις διασημότητες και πως τους κάνουν αντικείμενα αγοράς, ενώ τα υπόλοιπα τραγούδια έχουν να κάνουν με τα γεγονότα που συμβαίνουν στην ταινία. Η λίστα κυκλοφόρησε μαζί με την προ-παραγγελία του άλμπουμ στο Apple Music. Όλες οι πληροφορίες προέρχονται από το Spotify. | width="50%" align="left" valign="top" |

Κ-12 είναι το δεύτερο άλμπουμ της Αμερικανίδας τραγουδίστριας Μέλανι Μαρτίνεζ. Eίναι το πρώτο της άλμπουμ μέσα σε τέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτο άλμπουμ της Cry Baby. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε μαζί με μια ταινία στις 6 Σεπτεμβρίου, 2019, μέσω της Atlantic Records. To άλμπουμ ανέβηκε στην τρίτη θέση του Billboard 100, η υψηλότερη θέση της Μαρτινεζ στην κατάταξη, και την πρώτη θέση στις κατατάξεις των soundtracks και στα alternative.

https://el.wikipedia.org/wiki/K-12_(%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC)

Τρισιλιράνιο

Με βάση το μοριακό τύπο του (Si3H6) έχει ένα (1) ισομερές θέσης, το τρισιλένιο, με ημισυντακτικό τύπο SiH3SiH=SiH2. Το τρισιλιράνιο είναι η «μητρική ένωση» για μια σειρά «θυγατρικών» του παραγώγων (ανόργανων και οργανικών ), που μαζί με τη «μητρική ένωση», ονομάζονται συλλήβδην «τρισιλιράνια». Πρόκειται, δηλαδή, για όλες οι παράγωγες ενώσεις που περιέχουν έναν (τουλάχιστον) τρισιλιρανικό δακτύλιο, δηλαδή τριμελή ισοκυκλικό δακτύλιο, τον οποίο σχηματίζουν τρία (3) άτομα πυριτίου. Η ονομασία «τρισιλιράνιο» παράγεται από την συστηνόμενη από την IUPAC συστηματική ονοματολογία Hantzsch-Widman, παρόλο που η ένωση είναι ισοκυκλική. Πιο συγκεκριμένα, το αρχικό πρόθεμα «τρισιλ(α)» σημαίνει την παρουσία τριών (3) ατόμων πυριτίου στον ισοκυκλικό δακτύλιο. Η συλλαβή «-ιρ-» σημαίνει ότι ο ισοκυκλικός δακτύλιος είναι τριμελής, δηλαδή αποτελείται από τρία (3) συνολικά άτομα. Η συλλαβή «-αν-» σημαίνει την απουσία διπλού δεσμού στον ετεροκυκλικό δακτύλιο και τέλος, η κατάληξη «-ιο» δίνεται επειδή ο ετεροκυκλικός δακτύλιος δεν περιέχει άζωτο. Η ονομασία «κυκλοτρισιλάνιο» παράγεται από την επίσης συστηματική ονοματολογία των σιλανίων. Η ονομασία αυτή δηλώνει ότι η ένωση περιέχει ένα δακτύλιο («κυκλο-»), ότι περιέχει τρία (3) άτομα («-τρι-»), πυρίτιου («-σιλ(α)-»), ότι είναι κορεσμένη «-αν-» και ότι δεν περιέχει χαρακτηριστική ομάδα με χαρακτηριστική κατάληξη «-ιο». Το τρισιλιράνιο, από τη δομή του, συνδυάζει τις ιδιότητες ένωσης με τριμελή δακτύλιο, με αυτές σιλανίου. Έτσι, ως ένωση με τριμελή δακτύλιο δίνει αντιδράσεις 1,3-κυκλοπροσθήκης με διάνοιξη δακτυλίου. Ακόμη, ως σιλάνιο έχει τις αναγωγικές ιδιότητες ενός υδριδίου, αφού το πυρίτιο έχει μικρότερη ηλεκτραρνητικότητα από τον άνθρακα αλλά και από το υδρογόνο. Παπαγεωργίου, Β.Π., Εφαρμοσμένη Οργανική Χημεία, Εκδόσεις Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 2005, ISBN 960-260-342-7 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, «ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ», Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 «Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας» Ν. Α. Πετάση 1982 Αναστάσιου Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 Καραγκιοζίδη Σ. Πολυχρόνη, «Ονοματολογία Οργανικών Ενώσεων στα Ελληνικά & Αγγλικά» Β΄ Έκδοση Θεσσαλονίκη 1991 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, «Γενική Οργανική Χημεία», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985 Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη, «Ειδικά Μαθήματα Οργανικής Χημείας», ΑΠΘ, θεσσαλονίκη 1983 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Φαίδωνα Χατζημηχαλάκη, «Εργαστηριακός Οδηγός», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1986 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη: «Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985 Διαδικτυακοί τόποι που αναφέρονται στις «Αναφορές και παρατηρήσεις».

To τρισιλιράνιο (αγγλικά triisilirane) είναι ανόργανη ισοκυκλική χημική ένωση, που περιέχειυδρογόνο και πυρίτιο, με μοριακό τύπο Si3H6, αν και συνήθως παριστάνεται με τον ελαφρά συντομευμένο συντακτικό του τύπο . Είναι το απλούστερο κυκλοσιλάνιο. Αποτελεί το πυριτιούχο ανάλογο του κυκλοπροπάνιου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF

Χαρτί

Η πρώτη ύλη για την κατασκευή του χαρτιού, είναι όλα εκείνα τα υλικά που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή του ινώδους εναιωρήματος, που μετά την κατάλληλη επεξεργασία (καθαρισμό, εξευγενισμό, διύλιση) εισάγεται στην χαρτοποιητική μηχανή η οποία με την προσθήκη βοηθητικών προϊόντων παρασκευάζει τα διάφορα είδη χαρτιού. Για το εναιώρημα, χρειάζεται καταρχάς νερό, και ανάλογα με την ποιότητα και τον τύπο χαρτιού που θα παραχθεί, χρησιμοποιούνται ίνες κυτταρίνης (φυτικές ίνες που περιέχονται στο βαμβάκι, το λινάρι, την κάνναβη, το ξύλο), διάφοροι χαρτοπολτοί (από κομμάτια υφάσματος ή ξυλοπολτός), ορυκτές ή και τεχνητές ίνες. Κατά τη διαδικασία παραγωγής, τα υλικά απαλλάσσονται πρώτα από τις ακαθαρσίες, ακολουθεί η βελτίωση των ιδιοτήτων τους με διάφορες χημικές κατεργασίες (εξευγενισμός), προστίθενται τα βοηθητικά προϊόντα (ρητίνη, ζωικές κόλλες, άμυλο, καολίνη, τάλκης) και διυλίζονται λίγο πριν εισαχθούν στην χαρτοποιητική μηχανή. Το ινώδες εναιώρημα, εκχέεται στην υφασμάτινη επιφάνεια μιας κυλιόμενης ταινίας όπου αποστραγγίζεται και οδηγείται στο ξηραντήριο. Η μηχανή, στο άκρο εξόδου της, οδηγεί την παραγόμενη χάρτινη ξηρή ταινία σε ειδικές μηχανές που την μετατρέπουν σε πηνία (τυλίγοντάς τη σε κυλίνδρους), ή σε κοπτικό εργαστήριο που δημιουργεί φύλλα προτύπων διαστάσεων, για να καταλήξει κατόπιν στο εμπόριο. Κατά παράδοση, οι Κινέζοι χρονολογούν την εφεύρεση του χαρτιού στα 105 μ.Χ., όταν ο Τσάι Λουν, μεγάλος αξιωματούχος της Αυλής, εξέφρασε την έμπνευση του στον αυτοκράτορα Χο-Τι της δυναστείας των Χαν και κατόπιν, κατασκεύασε χαρτί από υλικά όπως ο φλοιός των δέντρων, ίνες από κάνναβη, παλιά κουρέλια και κομμάτια μετάξι, που τα πολτοποιούσε σφυροκοπώντας τα μέσα στο νερό, έχυνε μετά τον πολτό επάνω σε μια πλάκα και το φύλλο που γινόταν έτσι το άφηνε να στεγνώσει στον ήλιο. Αν και πολλοί θεωρούν ότι η ακριβής αυτή χρονολογία ανήκει στην περιοχή του θρύλου, αφού μια τέτοια εφεύρεση δεν μπορεί παρά να ήταν επιστέγασμα μακρόχρονης εμπειρίας, ωστόσο, οι ανακαλύψεις του αρχαιολόγου Marc Aurel Stein τείνουν να επιβεβαιώσουν την αρχαία αυτή παράδοση. Ο Stein, σε ένα πύργο του Σινικού Τείχους, βρήκε το 1907 ένα κιβώτιο που περιείχε εκτός άλλων, εννέα επιστολές γραμμένες σε χαρτί. Σύμφωνα με τους ειδικούς, κανένα από τα έγγραφα του κιβωτίου δεν ήταν μεταγενέστερο από το έτος 137. Είναι αδύνατο να υπολογιστεί πόσο σύντομα το νέο υλικό μπήκε σε κυκλοφορία. Μολονότι κάποια κομμάτια χαρτί μπορούν ίσως να χρονολογηθούν στο 2ο μ.Χ. αιώνα, μπορεί να διατυπωθεί η υπόθεση ότι το χαρτί κυριάρχησε στον 3ο και 4ο αιώνα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το ξύλο και το μετάξι ως γραφικές ύλες, ήταν τελείως απαρχαιωμένα εκείνη την εποχή. Πάντως, η τεχνοτροπία παρασκευής του χαρτιού φυλάχθηκε με επιτυχία στην Άπω Ανατολή επί 600 περίπου χρόνια. Όλα ξεκίνησαν το 751, κατά τη διάρκεια της κατάκτησης του Τουρκεστάν. Σε μάχη μεταξύ Αράβων και Κινέζων, οι Άραβες συνέλαβαν αιχμαλώτους στην Σαμαρκάνδη (πρωτεύουσα ομώνυμης επαρχίας στη Δημοκρατία του Ουζμπεκιστάν) δύο Κινέζους στρατιώτες, χαρτοποιούς στο επάγγελμα και με τη βοήθεια τους, ο κυβερνήτης της Βαγδάτης ίδρυσε μια χαρτοποιία στον τόπο της σύλληψής τους, μέρος κατάλληλο επειδή είχε αρκετό νερό, και ήταν πλούσιο σε καλλιέργειες λιναριού και κάνναβης, που αποτελούσαν την πρώτη ύλη κατασκευής. Το αρχαιότερο χρονολογημένο αραβικό χειρόγραφο σε χαρτί είναι του 866. Πολύ γρήγορα το χαρτί έγινε πολύτιμο και περιζήτητο εμπόρευμα σε όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Αμέσως ιδρύθηκαν άλλες βιομηχανίες χαρτοποιίας στο Χαλέπι, στη Δαμασκό και σε άλλες μουσουλμανικές πόλεις. Από το όνομα μιας από τις πόλεις αυτές, η νέα ύλη γραφής ονομάστηκε συχνά βαμβύκινος, γεγονός που μπορεί να ερμηνευτεί ικανοποιητικά μόνο αν συσχετίσουμε τη λέξη με την πόλη Βαμβύκη στα δυτικά του Ευφράτη, ανάμεσα στην Αντιόχεια και στην Έδεσσα, που ήταν ίσως κέντρο εισαγωγής ή διάδοσης του αραβικού χαρτιού. Η μορφή "βαμβύκινος" ως χαρτί από βαμβάκι, που θεωρήθηκε ανατολικού τύπου, σε αντίθεση προς το χαρτί από ύφασμα, το δυτικού τύπου, φαίνεται ότι είναι μύθος, ενισχυμένος από την ύπαρξη της ελληνικής λέξης βαμβάκων. Πιστεύεται, μάλιστα ότι το χαρτί, σε κάθε περίπτωση, φτιαχνόταν κυρίως από ύφασμα, και η λεγόμενη ανατολική κατασκευή διέφερε από τη δυτική, μόνο ως προς την ύλη που χρησιμοποιούνταν για το κόλλημα. Μόνο με αυτή την έννοια μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει τους χαρακτηρισμούς, συνήθεις στους καταλόγους των χειρογράφων, βαμβύκινος (ανατολικής κατασκευής) και χαρτώος (δυτικής). Τελικά, η παρασκευή του χαρτιού διαδόθηκε σύντομα στη Μικρά Ασία, και από εκεί στη Βόρεια Αφρική, στη Σικελία και τον 12o αιώνα έφτασε στην Ισπανία, ακολουθώντας τις αραβικές κατακτήσεις. Κατά τον 14o αιώνα όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές χώρες διέθεταν εγκαταστάσεις παραγωγής χαρτιού. Οι εχθροπραξίες ανάμεσα σε Άραβες και Βυζαντινούς ενδέχεται να είχαν δυσμενή αντίκτυπο στο εμπόριο, δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι από τότε, η χρήση του χαρτιού πέρασε στο Βυζάντιο. Βέβαια, οι σημαντικές συνέπειες της νέας άφιξης δεν έγιναν αμέσως αισθητές. Οι αρχαιότερες αναφορές που έχουν επισημανθεί για τα βαμβύκινα, σε αντίθεση προς τις περγαμηνές, ανάγονται στο δεύτερο μισό του 11ου αιώνα και τις βρίσκουμε στο έργο "Διάταξη", του ιστορικού Μιχαήλ Ατταλειάτη και στην αρχή του επόμενου αιώνα, στο "Τυπικόν" της αυτοκράτειρας Ειρήνης Κομνηνής (Δούκαινας). Οπως φαίνεται, στα αυτοκρατορικά έγγραφα, το χαρτί άρχισε να χρησιμοποιείται από τα μέσα του 11ου αιώνα και πέρα. Το αρχαιότερο βυζαντινό έγγραφο σε χαρτί είναι το χρυσόβουλο του Κωνσταντίνου Μονομάχου για τη Μονή Μεγίστης Λαύρας, του Ιουνίου 1052. Το χαρτί που εισάχθηκε από τις αραβικές χώρες χρησιμοποιήθηκε πριν από τα τέλη του 11ου αιώνα από τη γραμματεία των Νορμανδών βασιλέων της Σικελίας κατά μίμηση της αραβικής γραμματείας. Κατόπιν, γύρω στα μέσα του 12ου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε στη Γένοβα, εξαιτίας των σχέσεων της πόλης αυτής με τον βυζαντινό κόσμο, που χρησιμοποιούσε εκτεταμένα, από έναν αιώνα περίπου το χαρτί αραβικής κατασκευής. Έπειτα επιβάλλεται το ισπανικό χαρτί, λιγότερο ωραίο από το αυθεντικό αραβικό χαρτί, αλλά πιο προσιτό και πιο φτηνό. Τέλος, οι Ιταλοί κατασκευάζουν οι ίδιοι χαρτί, με τις πρώτες επιτυχημένες προσπάθειες να γίνονται στην περιοχή της Γένοβας γύρω στο 1210 και αργότερα στο Φαμπριάνο. Στο διάστημα των πέντε αιώνων που ακολούθησαν την κατασκευή χαρτιού από τους Άραβες στην Ανατολή, η παραγωγή του χαρτιού αυξήθηκε και συστηματοποιήθηκε στην Ανατολή και στη Δύση. Από τα μέσα του 13ου αιώνα, εισρέουν στο Βυζάντιο και οι δύο γνωστοί τύποι χαρτιού, ο ανατολικός και ο δυτικός, με αποτέλεσμα η πνευματική παραγωγή να έχει πλέον στη διάθεση της μια φθηνή ύλη γραφής. Μετά το Φαμπριάνο, ιδρύθηκαν και σε άλλες πόλεις της Ιταλίας εργοστάσια χαρτοποιίας. Από εκεί προμηθευόταν χαρτί η Γερμανία μέχρι τις αρχές του 14ου αιώνα, οπότε ίδρυσε δικά της εργοστάσια, εγκαταστημένα συνήθως μέσα σε υδρόμυλους, όπου χρησιμοποιούνταν η κινητήρια δύναμη του νερού για την παρασκευή της χαρτομάζας. Το 14ο αιώνα μεγάλος αριθμός εργοστασίων χαρτοποιίας υπάρχει στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία, Ελβετία. Κατά το 15ο αιώνα η Αγγλία που προμηθευόταν χαρτί από τη Γαλλία και Ιταλία απέκτησε δική της χαρτοβιομηχανία. Για την παραγωγή χαρτιού πολτοποιούσαν μέσα σε νερό την πρώτη ύλη (λινό, βαμβάκι, άχυρο, ξύλο) και για τη λείανση χρησιμοποιούσαν έναν χειροκίνητο μύλο με ξύλινους κόπανους. Προς το τέλος του 13ου αιώνα, στο Φαμπριάνο της Ιταλίας εκμεταλλεύτηκαν τη δύναμη του νερού για να κινούν μεταλλικά έμβολα για την πολτοποίηση της βρεγμένης πρώτης ύλης. Κατόπιν, τοποθετούσαν τον πολτό μέσα σ' έναν κάδο ενώ οι τεχνίτες κρατούσαν ένα καλούπι (ένα είδος δίσκου με συρμάτινο πλέγμα στη βάση του) το οποίο ρύθμιζε το μέγεθος και τις άκρες του χαρτιού. Βύθιζαν το καλούπι μέσα στον πολτό και το έβγαζαν κατόπιν με την επιφάνεια προς τα επάνω. Ο πολτός που περίσσευε στράγγιζε από το πλέγμα. Κουνούσαν το καλούπι για να στρώσει καλά ο πολτός πάνω στο πλέγμα, ενώ ο τεχνίτης έβγαζε το ξύλινο πλαίσιο και έδινε το καλούπι σ' έναν άλλο εργάτη που έβαζε το χαρτί με το καλούπι πάνω σε μια στοίβα από μάλλινα υφάσματα (κετσέδες). Περίμενε ώσπου το χαρτί να ξεραθεί αρκετά και το έβγαζε κατόπιν από το καλούπι και το τοποθετούσε πάνω στα υφάσματα, βάζοντας από πάνω ένα άλλο φύλλο κετσέ και συνέχιζαν την ίδια δουλειά ώσπου να στιβάξουν περίπου 100 φύλλα χαρτιού, που το κάθε φύλλο έμπαινε ανάμεσα σε δυο φύλλα κετσέ. Μετέφεραν κατόπιν τη στοίβα του υγρού χαρτιού και τα υφάσματα για να τα περάσουν από πιεστήριο. Στέγνωναν το χαρτί, που το κρεμούσαν συνήθως σε λεπτά τρίχινα σχοινιά. Βουτούσαν στο τέλος ένα ένα τα φύλλα χαρτιού σε μια διάλυση ζελατίνας από οπλές, κέρατα και δέρματα ζώων. Στέγνωναν και πάλι το χαρτί και η σκληρή και αδιάβροχη επιφάνεια του γινόταν κατάλληλη για γραφή με φτερό χήνας. Η επιφάνεια αυτή αν και δεν ήταν καθόλου κατάλληλη για την τυπογραφία κατά τον κινέζικο τρόπο, στον οποίο χρησιμοποιούσαν ξύλινα στοιχεία, εντούτοις ανακάλυψαν ότι αν χρησιμοποιούσαν μεταλλικά στοιχεία και χειροκίνητη πρέσα θα μπορούσαν να τυπώνουν και τις δυο όψεις του χαρτιού. Η εφεύρεση αυτή, που άφησε εποχή, οφείλεται εν μέρει στον Ιωάννη Γουτεμβέργιο (1400–1468), τον Γερμανό που θεωρείται ως εφευρέτης της τυπογραφίας με κινητά στοιχεία. Είναι γεγονός ότι η ανακάλυψη της τυπογραφίας επηρέασε σημαντικά την παραγωγή χαρτιού. Μέχρι και το 18ο αιώνα οι μέθοδοι παρασκευής χαρτιού παρέμειναν οι ίδιες, οι πρώτες ύλες όμως δεν επαρκούσαν και έτσι οι έρευνες στράφηκαν προς άλλες κατευθύνσεις για την ανακάλυψη νέων υλών για την παρασκευή χαρτιού, αλλά και για τη μηχανική παρασκευή του γιατί μέχρι τότε το χαρτί παρασκευαζόταν με το χέρι και η βραδεία αυτή μέθοδος ήταν οικονομικά ασύμφορη. Το 1765 ο ιερωμένος Σαίφρερ, συνέστησε τη χρησιμοποίηση του ξύλου για την κατασκευή χαρτοπολτού. Πολλές νέες μέθοδοι παρασκευής χαρτοπολτού αναπτύχθηκαν στη συνέχεια, οι οποίες αντικατέστησαν τις παλιές μεθόδους. Οι μέθοδοι αυτοί διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: η πρώτη αφορούσε στο διαχωρισμό των ινών και των τεμαχίων ξύλων με τη βοήθεια μηχανικών μέσων.Στη δεύτερη μέθοδο το ξύλο εμβαπτιζόταν μέσα σε χημικά διαλύματα.Ο ξυλοπολτός, που κατασκευαζόταν με μηχανικά μέσα, περιείχε όλα τα συστατικά του ξύλου και έτσι δεν ήταν κατάλληλος για την παρασκευή χαρτιού λευκού και μεγάλης αντοχής. Αντίθετα, ο χημικός χαρτοπολτός χρησιμοποιήθηκε με ικανοποιητικά αποτελέσματα για την παρασκευή λευκού χαρτιού, μεγάλης διάρκειας και αντοχής σε όλες τις χρήσεις. Ωστόσο, η λεύκανση του χαρτιού με ισχυρά χημικά κρύβει και κινδύνους.Η πρώτη μηχανή παρασκευής χαρτιού επινοήθηκε το 1798 από το Γάλλο Νικολά Λουί Ρομπέρ (Nicholas Louis Robert), με πλέγμα κινούμενο με ιμάντα, το οποίο παραλάμβανε το χαρτοπολτό και σχημάτιζε ένα συνεχές φύλλο υγρού χαρτιού που διερχόταν από ένα ζεύγος κυλίνδρων όπου συμπιεζόταν για την αποστράγγιση του νερού. Η αρχή των σημερινών χαρτοποιητικών μηχανών βασίζεται στη μηχανή του Ρομπέρ. Μεγάλη ώθηση, όμως, έλαβε η χαρτοποιητική μηχανή από τους Άγγλους μηχανικούς αδελφούς Φουρντρινιέ (Fourdrinier) τo 1807, οι οποίοι παρουσίασαν ένα βελτιωμένο τύπο. Δυο χρόνια αργότερα, ο Άγγλος Ντίκινσον (Dickinson) εφηύρε μια χαρτοποιητική κυλινδρική μηχανή, τον πρόδρομο των σημερινών χαρτοποιητικών μηχανών. Οι φυσικοί πόροι της ξυλείας που χρησιμοποιούνται για τον ξυλοπολτό (pulpwood), προέρχονται κυρίως από κωνοφόρα είδη, όπως ερυθρελάτη (spruce), πεύκο (pine) και έλατο (fir), και από πλατύφυλλα είδη, όπως ευκάλυπτο, λεύκη (aspen) και σημύδα (birch).Το χαρτί ανάλογα με τη χρήση που προορίζεται υφίσταται και ανάλογη επεξεργασία παρασκευής. Στο δημοσιογραφικό χαρτί (εφημερίδες, περιοδικά), το οποίο παράγεται κατά τρόπο ώστε να συνδυάζει λειτουργικότητα και οικονομία, χρησιμοποιείται κυρίως μηχανική χαρτόμαζα, καθώς προορίζεται για εφήμερη χρήση και δεν απαιτούνται υψηλές αντοχές σε ιδιαίτερες συνθήκες (υγρασία, ακραίες θερμοκρασίες, μηχανικά καταπόνηση, ακτινοβολία κ.α.). Από την άλλη πλευρά το χαρτί που χρησιμοποιείται για γραφή παρασκευάζεται με υψηλότερες προδιαγραφές σχετικά με την αντοχή του στο χρόνο και τις συνθήκες περιβάλλοντος και χρησιμοποιείται για αυτό το σκοπό χημική χαρτόμαζα. Η μηχανική χαρτόμαζα παράγεται από τη μηχανική πολτοποίηση και αποΐνωση του ξύλου. Οι ίνες απελευθερώνονται με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόδοση σε χαρτόμαζα και μικρή απώλεια συστατικών (κάποια υδατοδιαλυτά εκχυλίσιμα συστατικά). Η απόδοση κυμαίνεται από 90 έως 98%. Η χημική χαρτόμαζα παράγεται από χημική πολτοποίηση των ινών, δηλαδή συνδυασμό από ροκανίδια ξύλου και χημικά σε μεγάλα δοχεία, γνωστά ως χωνευτήρες, όπου η θερμότητα και τα χημικά διασπούν τη λιγνίνη που συγκρατεί ενωμένες τις ίνες κυτταρίνης, χωρίς όμως να τις αποδομεί. Η απόδοση λόγω αυτής της διαδικασίας μειώνεται αρκετά, κυμαίνεται από 40 έως 60%. Χρησιμοποιείται συνήθως για υλικά που πρέπει να έχουν αντοχή ή σε συνδυασμό με το μηχανικό πολτό δίνει στο προϊόν διαφορετικά χαρακτηριστικά. Απαιτείται μεγαλύτερη κατανάλωση δέντρων (ξύλου) για την παρασκευή ίσης ποσότητας χαρτιού με χημική χαρτόμαζα (χαρτί εκτύπωσης) σε σχέση με τη μηχανική. Η χημική χαρτόμαζα αποτελεί περίπου το 72% της χαρτόμαζας που παράγεται από ξύλο δέντρων. Η κάθε μια από αυτές τις τεχνικές παρουσιάζει και ξεχωριστά πλεονεκτήματα. Για το λόγο αυτό δεν είναι λίγες οι φορές που εφαρμόζεται ένας συνδυασμός των ανωτέρω διεργασιών ώστε να παραχθούν τα βέλτιστα κατά το δυνατόν προϊόντα. Στην περίπτωση αυτή, η μεθοδολογία και οι συνθήκες επεξεργασίας της χαρτόμαζας είναι αντίστοιχες με αυτές των επιμέρους διεργασιών, πλην όμως οι συνθήκες είναι ηπιότερες. Οι πλέον συνηθισμένες διαδικασίες ανακύκλωσης του χαρτιού είναι: • η πολτοποίηση του παλαιόχαρτου. • μια διεργασία η οποία συνδυάζει την πολτοποίηση, με τον καθαρισμό με χημικές και μηχανικές μεθόδους και τη συμπύκνωση της χαρτόμαζας. • μια διαδικασία η οποία μοιάζει με την προηγούμενη με τη διαφορά ότι μετά τον καθαρισμό ακολουθεί, κλασμάτωση των ινών, συμπύκνωση και διασπορά. Το χαρτί που προέρχεται από φωτοαντιγραφικά μηχανήματα ή εκτυπωτές αποδίδει ένα ποσοστό τέφρας. Το τελικό προϊόν, δηλαδή το χαρτί που προέρχεται από την επίπλευση περιέχει πληρωτικά υλικά που φαίνεται ως τέφρα. Η διαφορά αυτή έγκειται στο ότι κατά την επίπλευση εκτός από τα μελάνια, παρασύρεται από τον αέρα μεγάλη ποσότητα πληρωτικού υλικού, με αποτέλεσμα ο αφρός που συλλέγεται να είναι πλούσιος σε ανόργανα υλικά. Οπότε το ανακυκλωμένο χαρτί περιέχει σε μεγάλο ποσοστό ίνες. Στα υγρά φύλλα το νερό βρίσκεται σε ελεύθερο χώρο μεταξύ των ινών. Το γεγονός αυτό δεν επιτρέπει στις ίνες να σχηματίσουν ισχυρούς δεσμούς υδρογόνου και να συγκολληθούν ώστε να παράγουν μία ομοιόμορφη και ανθεκτική μάζα χαρτιού. Οπότε το χαρτί όταν είναι ξηρό παρουσιάζει πιο αυξημένη λευκότητα συγκριτικά με το υγρό χαρτί, στο οποίο το φως διαθλάται και καθώς εισχωρεί στην μάζα του χαρτιού γίνονται ορατά, όχι μόνο τα επιφανειακά, αλλά και τα εσωτερικά μελάνια. Το φύλλο που έχει υποστεί συμπίεση γίνεται πιο λείο, με αποτέλεσμα να φαίνεται πιο λευκό από το φύλλο που δεν έχει υποστεί καμία επεξεργασία. Το πρώτο φύλλο προσεγγίζει την κατοπτρική ανάκλαση ενώ το δεύτερο την διάχυση. Το ποσό της ανάκλασης εξαρτάται από την ομαλότητα στην επίστρωση των ινών σε συνδυασμό με την επεξεργασία του χαρτιού. Στα χαρτιά χωρίς επεξεργασία, οι ίνες λειτουργούν ως χιλιάδες μικροί καθρέφτες οι οποίοι ανακλούν το φως αφήνοντας ελάχιστο να περάσει κάτω από την επιφάνεια του χαρτιού. Η πιο σημαντική ιδιότητα που συμβάλλει στην φωτεινότητα είναι η διάχυση του φωτός. Προκύπτει από συνδυασμό πολλαπλών ανακλάσεων και διαθλάσεων του φωτός μέσα από τις ίνες κυτταρίνης και τα όποια πρόσθετα. Η διάχυση του φωτός και η ανάκλασή του δίνουν την ολική φωτεινότητα. Όσο μεγαλύτερη είναι η ένταση του ορατού φωτός που επιστρέφει στα μάτια μας τόσο μεγαλύτερη είναι η φωτεινότητα. Βιβλίο Κώδικας Παλίμψηστο Πάπυρος Περγαμηνή Elpidio Mioni, Εισαγωγή στην Ελληνική Παλαιογραφία, ΜΙΕΤ, 1985 L.D.Reynolds & N.G.Wilson, Αντιγραφείς και Φιλόλογοι, ΜΙΕΤ, 1981 Michael Loewe, Η Καθημερινή Ζωή στην Πρώιμη Αυτοκρατορική Κίνα, Παπαδήμας, 1990 Paul Lemerle, Ο Πρώτος Βυζαντινός Ουμανισμός, ΜΙΕΤ, 2001, 3η έκδ. Ε.Ρ.Τσάμπερλιν, Η Καθημερινή Ζωή στην Αναγέννηση, Παπαδήμας, 1988 Μάρτζορι Ρόουλιν, Η Καθημερινή Ζωή στο Μεσαίωνα, Παπαδήμας, 1992 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Larousse-Britannica λήμμα: Χαρτί Εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ, λήμμα Χαρτί Μαρίνος Βλέσσας, Μαρία Μαλακού, Ιστορία του χαρτιού, ΑΙΩΡΑ, 2010 Μ. Βλέσσας-Μ. Μαλακού, Ι. Μαντούβαλος, Α. Ζηζοπούλου, Μ. Αλεξίου-Ε. Εμμανολοπούλου, Σ. Ματθαίου, Κ. Μανσούρ, Βιομηχανίες χάρτου στην Ελλάδα (19ος-20ος αιώνας), Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς, 2008 Li-Ling Hsiao & Μαρίνος Βλέσσας, Σούε Τάο: Ποιήτρια, χαρτοποιός και εταίρα στην Κίνα του 800 μ.Χ., Εκδόσεις ΑΙΩΡΑ, 2014

Το χαρτί (αγγλ. paper) είναι βιομηχανικό υλικό προερχόμενο κυρίως από το ξύλο, κυτταρινικής χημικής σύστασης, αποτελούμενο κυρίως από φυτικές ίνες ή τμήματα φυτικών ινών συμπιεσμένα συνεκτικά σε ένα ενιαίο σύνολο. Χαρακτηρίζεται από λεπτά και ξηρά φύλλα, και ιδίως χρησιμοποιείται για γραφή και εκτύπωση, αλλά και σαν περιτύλιγμα, υλικό συσκευασίας, αποτύπωση φωτογραφιών, διήθηση διαφόρων υγρών (φίλτρα) κ.ά.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF

Νεμούτα Ηλείας

Η ονομασία Νεμούτα προέρχεται από το αρχαίο νέμο, που σημαίνει βοσκότοπος, ή νέμω, που σημαίνει μοιράζω. Κατά τον Max Vasmer, την άποψη του οποίου υιοθέτησε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθήνας και πρόεδρος της Εταιρείας Ηλειακών Μελετών Κων. Ηλιόπουλος, έχει σλαβική προέλευση προερχόμενη από το "nemytb" (θηλυκό nemyta), που σημαίνει άπλυτος, ενώ ο Ανδρέας Μπούτσικας, από το Αυγείο της Ηλείας, θεωρεί πιθανή την προέλευση της ονομασίας από τη μεσαιωνική πόλη Νεμούρ της Γαλλίας, από την οποία, ένας ιππότης που εγκαταστάθηκε στην περιοχή την περίοδο της Φραγκοκρατίας, την ονόμασε με το όνομα της πατρίδας του. Την 20/04/1835 προσαρτάται στον τότε Δήμο Κλαδέας και ορίζεται ως έδρα του. Το ΦΕΚ 5Α της 08/03/1841 αποσπά τον οικισμό από το Δήμο Κλαδέας και τον προσαρτά στον τότε Δήμο Ολυμπίων. Με το ΦΕΚ 256Α της 28/08/1912 ορίζεται ως έδρα της ομώνυμης κοινότητας. Με το ΦΕΚ 244Α της 04/12/1997, σύμφωνα με τη Διοικητική Μεταρρύθμιση "Καποδίστριας", προσαρτάται στο Δήμο Φολόης ως έδρα του Δημοτικό διαμέρισμα Νεμούτας Ηλείας δημοτικού διαμερίσματος μέχρι το 2010 που εντάχθηκε στο Δήμο Αρχαίας Ολυμπίας (ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010) βάσει της Διοικητικής Μεταρρύθμισης "Καλλικράτης". Ο οικισμός απείχε δύο ώρες δρόμο στα 1885 από το Δούκα, την έδρα του τότε Δήμου Ολυμπίων. Η εξέλιξη του μόνιμου πληθυσμού του οικισμού τον 21ο αιώνα είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012) Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Νέος χωρογραφικός πίναξ. Συνταχθείς και εκδοθείς εγκρίσει του Υπουργείου των Στρατιωτικών υπό Ιωάννου Εμ. Νουχάκη ανθυπασπιστού του Πεζικού, Εκ του Τυπογραφείου του Υπουργείου των Στρατιωτικών, Εν Αθήναις 1885 Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Νεμούτας Ηλείας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 26/03/2014. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Νεμούτας Ηλείας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 08/09/2016.

Η Νεμούτα είναι χωριό της Ηλείας. Ανήκει στον Δήμο Αρχαίας Ολυμπίας. Εγγύς του βρίσκεται το χωριό Αχλαδινή. Είναι γνωστή για τους πολυάριθμους καταρράκτες της, κοντά στις όχθες του ποταμού Ερυμάνθου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B1_%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82

Γιοάννα Μπάτορ

Γεννήθηκε στην πόλη Βάουμπζιχ (πολωνικά: Wałbrzych ‎) στην Κάτω Σιλέσια της νοτιοδυτική Πολωνίας. Σπούδασε πολιτιστικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας. Αποφοίτησε επίσης από τη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών που συνδέεται με την Πολωνική Ακαδημία Επιστημών στη Βαρσοβία. Η διδακτορική της διατριβή αφορούσε τις φιλοσοφικές πτυχές της φεμινιστικής θεωρίας και του λόγου σχετικά με την ψυχανάλυση και τον μεταμοντερνισμό. Τα έτη 1999-2008 εργάστηκε ως βοηθός καθηγητής στο Τμήμα φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας της Πολωνικής Ακαδημίας Επιστημών. Από το 2007 έως και το 2011 δίδαξε στην Πολωνική-Ιαπωνική Ακαδημία Πληροφορικής. Συμμετείχε επίσης σε υποτροφίες όπως η Νέα Σχολή Κοινωνικών Ερευνών στη Νέα Υόρκη και το Ίδρυμα Ιαπωνίας στο Τόκιο. Είναι γνωστή για το έντονο ενδιαφέρον της για τον ιαπωνικό πολιτισμό. Το πρώτο βιβλίο της για την Ιαπωνία ήταν το Japoński wachlarz (Ιαπωνική βεντάλια) που γράφτηκε μετά τη διετή παραμονή της στην Ιαπωνία. Έχει γράψει πολλά βιβλία, τόσο μυθοπλασίας όσο και μη-φαντασίας. Οι τίτλοι της, όπως η Ιαπωνική βεντάλια και το Sandy Mountain, έλαβαν μεγάλη αναγνώριση στην πατρίδα της την Πολωνία. Το 2010, προτάθηκε για το Βραβείο Λογοτεχνίας Γκντύνια και το Βραβείο Νίκε, για το βιβλίο της Sandy Mountain. Το 2013, το μυθιστόρημά της Ciemno, prawie noc (Σκοτάδι, σχεδόν νύχτα) κέρδισε το Βραβείο Νίκε, το κορυφαίο βραβείο λογοτεχνίας της Πολωνίας.Επίσης, έχει εργαστεί ως αρθρογράφος για τη Gazeta Wyborcza και έχει δημοσιεύσει άρθρα σε περιοδικά όπως τα Tygodnik Powszechny, Twórczość, Bluszcz, Czas kultury και Kultura i społeczeństwo. Έχει υπάρξει μέλος της κριτικής επιτροπής του Βραβείου Ρίσαρντ Καπουστσίνσκι. Φεμινισμός, Μεταμοντερνισμός, Ψυχανάλυση (2001) Μία γυναίκα (2002) Ιαπωνική βεντάλια (2004) Sandy Mountain (2009) Cloudalia (2010) Σκοτάδι, σχεδόν νύχτα (2013) Ένας καρχαρίας από το πάρκο Γιογιόγκι (2014) Island Tear (2015) Έτος του Κουνελιού (2016) Purezento (2017) Βραβείο Nίκε Βραβείο Μπεάτα Πάβλακ Πολωνική λογοτεχνία

Η Γιοάννα Μπάτορ (πολωνικά: Joanna Bator, γεννημένη στις 2 Φεβρουαρίου1968) είναι Πολωνή μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος, φεμινίστρια και ακαδημαϊκός. Ειδικεύεται στην πολιτισμική ανθρωπολογία και στις σπουδές φύλου. Το 2013 έλαβε το Βραβείου Λογοτεχνίας Νίκε.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%81

Μελάσα

Η λέξη μελάσα προέρχεται από το melaço στα πορτογαλικά, παράγωγο της λέξης mel (μέλι) με λατινικές και αρχαιοελληνικές ρίζες. Η μελάσα από ζαχαροκάλαμο είναι συστατικό που χρησιμοποιείται στο ψήσιμο και τη μαγειρική. Ήταν δημοφιλές στην Αμερική πριν από τον εικοστό αιώνα, όταν ήταν άφθονο και συνήθως χρησιμοποιούταν ως γλυκαντικό σε τρόφιμα και ως συστατικό για την παρασκευή μπύρας στις αποικίες. Ακόμη και ο Τζορτζ Ουάσιγκτον δημοσίευσε μια συνταγή για μπύρα μελάσα.Για την παραγωγή μελάσας, το ζαχαροκάλαμο συλλέγεται και αφαιρούνται τα φύλλα. Στη συνέχεια εξάγεται ο χυμός του, συνήθως με κοπή, σύνθλιψη ή πολτοποίηση. Ο χυμός βράζει για να παραχθεί συμπύκνωμα και να ενθαρρυνθεί η κρυστάλλωση της ζάχαρης. Το αποτέλεσμα αυτού του πρώτου βρασμού ονομάζεται πρώτο σιρόπι («Α» μελάσα) και έχει την υψηλότερη περιεκτικότητα σε ζάχαρη. Το πρώτο σιρόπι αναφέρεται συνήθως στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες ως σιρόπι ζαχαροκάλαμου και όχι ως μελάσα. Η δεύτερη μελάσα ('B' μελάσα) παράγεται με δεύτερο βράσιμο και εκχύλιση ζάχαρης και έχει ελαφρώς πικρή γεύση. Βράζοντας το σιρόπι ζάχαρης για τρίτη φορά, προκύπτει σκούρα, παχύρρευστη μελάσα («C»), γνωστή για την έντονη γεύση της. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, η πλειονότητα της σακχαρόζης από τον αρχικό χυμό κρυσταλλώνεται και αφαιρείται. Το θερμιδικό περιεχόμενο της μελάσας είναι ως επί το πλείστον αποτέλεσμα της μικρής ποσότητας υπολειπόμενης περιεκτικότητας σε ζάχαρη. Σε αντίθεση με τα εξαιρετικά επεξεργασμένα σάκχαρα, η μελάσα περιέχει σημαντικές ποσότητες βιταμίνης Β6 και μέταλλα, όπως ασβέστιο, μαγνήσιο, σίδηρος και μαγγάνιο. Μια κουταλιά της σούπας παρέχει έως και 20% της συνιστώμενης ημερήσιας αξίας καθενός από αυτά τα θρεπτικά συστατικά. Η μελάσα C είναι επίσης καλή πηγή καλίου. Η μελάσα από ζαχαρότευτλα διαφέρει από τη μελάσα ζαχαροκάλαμου. Μόνο το σιρόπι που απομένει από το τελικό στάδιο κρυστάλλωσης αναφέρεται ως μελάσα. Τα ενδιάμεσα σιρόπια ανακυκλώνονται σε μονάδες κρυστάλλωσης για να μεγιστοποιηθεί η εκχύλιση. Η μελάσα τεύτλων είναι 50% ζάχαρη κατά ξηρό βάρος, κυρίως σακχαρόζη, αλλά περιέχει σημαντικές ποσότητες γλυκόζης και φρουκτόζης. Η μελάσα τεύτλων είναι περιορισμένη σε βιοτίνη (βιταμίνη Η ή Β7) για την ανάπτυξη των κυττάρων και ως εκ τούτου μπορεί να συμπληρωθεί με μια πηγή βιοτίνης. Η περιεκτικότητα σε μη ζάχαρη περιλαμβάνει πολλά άλατα, όπως ασβέστιο, κάλιο, οξαλικό και χλώριο. Περιέχει βεταΐνη και τον τρισακχαρίτη ραφινόζη. Αυτά προκύπτουν από τη συγκέντρωση του αρχικού φυτικού υλικού ή άλλων χημικών ουσιών κατά την επεξεργασία και είναι δυσάρεστα για τον άνθρωπο. Ως εκ τούτου, χρησιμοποιείται κυρίως ως πρόσθετη ύλη ζωοτροφών (γνωστή ως τροφή με μελάσα ζαχαρότευτλων) ή ως πρώτη ύλη ζύμωσης.Επιπρόσθετη ζάχαρη μπορεί επίσης να εξαχθεί από τη μελάσα τεύτλων με μια διαδικασία γνωστή ως αποζαχαροποίηση. Η διαδικασία χρησιμοποιεί χρωματογραφία βιομηχανικής κλίμακας για τον διαχωρισμό της σακχαρόζης από τα συστατικά που δεν περιέχουν ζάχαρη. Η τεχνική είναι οικονομικά βιώσιμη σε περιοχές που προστατεύονται από το εμπόριο, όπου η τιμή της ζάχαρης υποστηρίζεται πάνω από την τιμή της αγοράς. Ως εκ τούτου, εφαρμόζεται στις ΗΠΑ και σε μέρη της Ευρώπης. Η μελάσα ζαχαρότευτλων καταναλώνεται ευρέως στην Ευρώπη (για παράδειγμα στη Γερμανία, όπου είναι γνωστή ως Zuckerrübensirup ). Η μελάσα χρησιμοποιείται επίσης στην παραγωγή μαγιάς. Η μελάσα ροδιού είναι παραδοσιακό συστατικό στη μαγειρική της Μέσης Ανατολής. Φτιάχνεται σιγοβράζοντας ένα μείγμα από χυμό ροδιού, ζάχαρη και χυμό λεμονιού και μειώνοντας το μείγμα για περίπου μία ώρα μέχρι να αποκτήσει σύσταση του σιροπιού. Πολλά είδη μελάσας που κυκλοφορούν στην αγορά ονομάζονται μη θειούχα. Στο παρελθόν, πολλά τρόφιμα, συμπεριλαμβανομένης της μελάσας, επεξεργάζονταν με συντηρητικό διοξειδίου του θείου, βοηθώντας στην εξόντωση μούχλας και βακτηρίων. Το διοξείδιο του θείου χρησιμοποιείται επίσης ως λευκαντικός παράγοντας για να βοηθήσει να ανοίξει το χρώμα της μελάσας. Οι περισσότερες μάρκες έχουν εγκαταλείψει τη χρήση διοξειδίου του θείου στη μελάσα επειδή η μη επεξεργασμένη μελάσα έχει ήδη σχετικά σταθερή φυσική διάρκεια ζωής. Η κακή γεύση και η ίχνη τοξικότητας χαμηλών δόσεων διοξειδίου του θείου είναι επίσης παράγοντες που οδήγησαν στην αφαίρεση της χρήσης του. Η μελάσα αποτελείται από 22% νερό, 75% υδατάνθρακες και πολύ μικρές ποσότητες (0,1%) λίπους. Δεν περιέχει πρωτεΐνη. Σε ποσότητα αναφοράς 100 γραμμαρίων, η μελάσα είναι μια πλούσια πηγή (20% ή περισσότερο της Ημερήσιας Αξίας) βιταμίνης Β6 και αρκετών διαιτητικών μετάλλων, όπως μαγγάνιο, μαγνήσιο, σίδηρος, κάλιο και ασβέστιο. Τα σάκχαρα στη μελάσα είναι σακχαρόζη (29% των συνολικών υδατανθράκων), γλυκόζη (12%) και φρουκτόζη (13%) (στοιχεία από τον διατροφικό πίνακα του USDA).

Η μελάσα ή μελάσσα είναι παχύρρευστη ουσία που προκύπτει από τη διύλιση ζαχαροκάλαμου ή ζαχαρότευτλων σε ζάχαρη. Η μελάσα ποικίλλει ως προς την ποσότητα ζάχαρης, τον τρόπο εκχύλισης και την ηλικία του φυτού. Η μελάσα ζαχαροκάλαμου χρησιμοποιείται κυρίως για να γλυκάνει και να αρωματίζει τα τρόφιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και αλλού. Η μελάσα είναι κύριο συστατικό της εκλεκτής καστανής ζάχαρης του εμπορίου. Είναι επίσης ένα από τα κύρια συστατικά που χρησιμοποιούνται για την απόσταξη του ρουμιού.Το γλυκό σιρόπι σόργου ονομάζεται στην καθομιλουμένη μελάσα σόργου στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες. Η μελάσα έχει πιο δυνατή γεύση από τα περισσότερα εναλλακτικά σιρόπια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%B1

Ιρένα Κσιβίτσκα

Η Κσιβίτσκα γεννήθηκε σε μια οικογένεια Πολωνών Εβραίων αριστερών ιντελιγκέντσια. Οι γονείς της ήταν σοσιαλιστές ακτιβιστές που εξορίστηκαν στη Σιβηρία, όπου γεννήθηκε η Ιρένα. Ο πατέρας της, Στανίσουαφ Γκόλντμπεργκ, ήταν ιατρός και η μητέρα της ήταν οδοντίατρος. Κατά τη διάρκεια της εξορίας, ο πατέρας της Ιρένα εμφάνισε φυματίωση και πέθανε τρία χρόνια μετά την επιστροφή τους στην Πολωνία. Ανατράφηκε από τη μητέρα της, λάτρισσα της πολωνικής λογοτεχνίας, με πνεύμα ανοχής και ορθολογισμού. Το 1922, η Κσιβίτσκα αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας με πτυχίο στην πολωνική γλώσσα. Δεν ολοκλήρωσε τη διδακτορική της διατριβή λόγω της σύγκρουσης με τον επιβλέπων καθηγητή της. Κατά το χρόνο της στο πανεπιστήμιο δημοσίευσε το πρώτο της δοκίμιο Kiść bzu («Ένα μπουκέτο πασχαλιές»). Το 1923, η Ιρένα παντρεύτηκε τον Γέζι Κσιβίτσκι, γιο του κοινωνιολόγου και ακτιβιστή των δικαιωμάτων των γυναικών Λούντβικ Κσιβίτσκι. Το ζευγάρι αποφάσισε να είναι σε έναν ανοιχτό γάμο. Λίγο μετά το γάμο, η Κσιβίτσκα πήγε στην Κορσική με τον εραστή της Βάλτερ Χάσενκλεβερ, διάσημο Γερμανό ποιητή και θεατρικό συγγραφέα. Πίστευε ότι ο γάμος της ήταν ευτυχισμένος και είχε δύο γιους, τον Πιότρ και τον Άντζεϊ. Η Κσιβίτσκα ήταν συγγραφέας πολλών μυθιστορημάτων και μεταφρασμένων έργων των Χ. Τζ. Γουέλς, Μαξ Φρις και Φρήντριχ Ντύρενματ. Η συνάντηση με τον Ταντέους Μπόι-Ζελένσκι αποδείχθηκε κρίσιμη στιγμή στη ζωή της, καθώς ερωτεύτηκαν και έγιναν εραστές. Το έργο της Κσιβίτσκα για τη διάδοση της γνώσης σχετικά με τη σεξουαλική εκπαίδευση και την αντισύλληψη την έκανε την πιο διάσημη φεμινίστρια της προπολεμικής Πολωνίας. Θεωρήθηκε σκανδαλώδης καθώς μίλησε για την άμβλωση, τη γυναικεία σεξουαλικότητα και την ομοφυλοφιλία. Η Κσιβίτσκα και ο Μπόι-Ζελένσκι άνοιξαν μια κλινική στη Βαρσοβία, η οποία έδινε δωρεάν πληροφορίες σχετικά με την προγραμματισμένη γονιμότητα. Δέχτηκε επίθεση από δεξιούς ακτιβιστές, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι η Κσιβίτσκα ήθελε «να βλάψει το έθνος», και από φιλελεύθερους συγγραφείς, όπως οι Γιαν Λέχον, Μάρια Ντομπρόφσκα και Γιαρόσουαφ Ιβασκιέβιτς, οι οποίοι αντιτάχθηκαν στην επικράτηση των σεξουαλικών θεμάτων στα έργα της. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την κατοχή της Πολωνίας, η Κσιβίτσκα έπρεπε να παραμείνει κρυμμένη και με ψευδή ονομασία, επειδή τοποθετήθηκε στον ναζιστικό κατάλογο ατόμων που είχαν χαρακτηριστεί για εξόντωση. Βοήθησε τον υπόγειο στρατό σε δραστηριότητες αντίστασης. Τρία κοντινά της άτομα χάθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου: ο σύζυγός της (πιθανώς δολοφονήθηκε στη σφαγή του Κατύν), ο Μπόι-Ζελένσκι (δολοφονήθηκε στο Λβιβ) και ο γιος της Πιότρ. Το 1945-1946, η Κσιβίτσκα εργάστηκε στην πολωνική πρεσβεία στο Παρίσι, αλλά τελικά επέστρεψε στην Πολωνία. Έφυγε από την Πολωνία το 1962 για να βοηθήσει στην καριέρα του γιου της, ο οποίος έλαβε υποτροφία από το Ford Foundation. Πήγαν πρώτα στην Ελβετία και μετά στη Γαλλία. Έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στο Μπουρ-σουρ-Ιβέτ, στο οποίο και πέθανε. Το 1992 η Κσιβίτσκα δημοσίευσε τη διάσημη αυτοβιογραφία της, Wyznania gorszycielki («Εξομολογήσεις μιας σκανδαλώδους γυναίκας»). Φεμινισμός στην Πολωνία Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Irena Krzywicka στο Wikimedia Commons

Η Ιρένα Κσιβίτσκα (πολωνικά: Irena Krzywicka προφέρεται: [ˈirɛna kʂɨvitska], το γένος Γκόλντμπεργκ) (28 Μαΐου 1899, Γενισέισκ - 12 Ιουλίου 1994, Μπουρ-σουρ-Ιβέτ) ήταν Πολωνή φεμινίστρια, συγγραφέας, μεταφράστρια και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών, η οποία προώθησε τη σεξουαλική διαπαιδιαγώγηση, την αντισύλληψη και τον οικογενειακό προγραμματισμό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B1_%CE%9A%CF%83%CE%B9%CE%B2%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B1

Ο τελευταίος σαμουράι

Η ταινία είναι εν μέρει εμπνευσμένη από την μάχη του Σατσούμα το 1877, μια εξέγερση των σαμουράι με επικεφαλής τον Σάιγκο Τακαμόρι ενάντια στον Αυτοκρατορικό Ιαπωνικό Στρατό και την ιστορία του Ζυλ Μπρουνέ, ενός Γάλλου αξιωματικού που παραιτήθηκε από τον γαλλικό στρατό λόγω πίστης στον τελευταίο σογκούν που είχε συνάψει προηγουμένως συνθήκη φιλίας με τον Ναπολέων τον 3ο. Το 1876, ο λοχαγός Νέιθαν Άλγκρεν, βετεράνος των Ινδιανικών Πολέμων, προσλήφθηκε από τον πολιτικό και σύμβουλο του αυτοκράτορα Μέιτσι, Ομούρα, ο οποίος ήταν επίσης πλούσιος βιομήχανος σιδηροδρόμων. Αυτός θέλει να απαλλαγεί από τον θρυλικό σαμουράι Κατσούμοτο και αναθέτει στον Άλγκρεν να εκπαιδεύσει τον νέο ιαπωνικό στρατό, με βάση τη στράτευση. Όταν ο Κατσουμότο επιτίθεται σε έναν σιδηρόδρομο που ανήκει στον Ομούρα, ο τελευταίος διατάζει τον στρατό να αναπτυχθεί εναντίον των σαμουράι σε ένα δάσος στο Γιοσίνο. Αλλά οι Ιάπωνες στρατεύσιμοι δεν είναι καθόλου έτοιμοι, ούτε εκπαιδευμένοι, να αντιμετωπίσουν τους σαμουράι, που οδηγούνται στις γραμμές τους και τους σφαγιάζουν. Ο Άλγκρεν αιχμαλωτίζεται και μεταφέρεται στο χωριό του γιου του Κατσουμότο, Νομπουτάντα, βαθιά στα βουνά. Ο Άλγκρεν ενώ στην αρχή τυγχάνει κακής μεταχείρισης, τελικά κερδίζει τον σεβασμό των σαμουράι και στην πραγματικότητα γίνεται φίλος με τον Κατσουμότο. Ο Άλγκρεν ξεπερνά τον αλκοολισμό και τις ενοχές του και μαθαίνει την ιαπωνική γλώσσα και κουλτούρα. Αναπτύσσει συμπάθεια για τους σαμουράι, οι οποίοι είναι αναστατωμένοι που ο ρυθμός της σύγχρονης τεχνολογίας έχει διαβρώσει τις παραδόσεις της κοινωνίας τους. Ο Άλγκρεν και η Τάκα, αδερφή του Κατσουμότο και χήρα ενός σαμουράι που σκοτώθηκε από τον Άλγκρεν, αναπτύσσουν μια ανείπωτη στοργή ο ένας για τον άλλον. Ο Κατσουμότο επιστρέφει στο Τόκιο, την αυτοκρατορική πρωτεύουσα, μετά από πρόσκληση του αυτοκράτορα Μέιτσι. Οι νέοι νόμοι αντίκεινται στο τάγμα των Σαμουράι και ο Κατσουμότο επικαλείται την υπόθεσή τους στον Αυτοκράτορα, αλλά αυτός απορρίπτεται. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, οι άνδρες του Ομούρα προσπαθούν να τον ωθήσουν να αυτοκτονήσει, αλλά ο Άλγκρεν και οι άλλοι σαμουράι έρχονται να τον απελευθερώσουν. Ωστόσο, ο Νομπουτάντα τραυματίζεται θανάσιμα και θυσιάζεται για να καλύψει τη διαφυγή του πατέρα του. Ο Κατσουμότο επιστρέφει στα βουνά με τον Άλγκρεν και σύντομα ο Αυτοκρατορικός στρατός, πλήρως προετοιμασμένος και εκπαιδευμένος, έρχεται στη μάχη. Στην μάχη, όπου ο αριθμός και η υπεροχή του όπλων είναι στο πλευρό του κυβερνητικού στρατού, οι αντάρτες προκαλούν μεγάλες απώλειες στον στρατό, αλλά δεν μπορούν να επιτύχουν τη νίκη. Ο Κατσουμότο, σοβαρά τραυματισμένος από πυρά, ζητά από τον Άλγκρεν να τον βοηθήσει να εξασκηθεί στο σεπούκου. Ο Άλγκρεν επιβιώνει και παραδίδει το σπαθί του Κατσουμότο στον Αυτοκράτορα, ο οποίος στη συνέχεια βρίσκει το θάρρος να αποκηρύξει τον Ομούρα καθώς και τον Πρέσβη Σουάνμπεκ των Ηνωμένων Πολιτειών. Η ταινία πέτυχε υψηλότερες εισπράξεις στην Ιαπωνία από ό,τι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επίσης η υποδοχή από τους κριτικούς στην Ιαπωνία ήταν γενικά θετική.Ο Τομόμι Κατσούτα της εφημερίδας The Mainichi Shinbun πίστευε ότι η ταινία ήταν "μια τεράστια βελτίωση σε σχέση με προηγούμενες αμερικανικές προσπάθειες να απεικονίσουν την Ιαπωνία", σημειώνοντας ότι ο σκηνοθέτης Έντουαρντ Τσβικ "είχε ερευνήσει την Ιαπωνική ιστορία, είχε δώσει ρόλο σε γνωστούς Ιάπωνες ηθοποιούς και συμβουλεύτηκε εκπαιδευτικούς για να αποδόσει σωστά τους διαλόγους γι' αυτό δεν μπέρδεψε τις περιστασιακές και τυπικές κατηγορίες του ιαπωνικού λόγου». Ο Κατσούτα εξακολουθούσε να βρίσκει λάθος στην ιδεαλιστική απεικόνιση των σαμουράι της ταινίας, δηλώνοντας: «Η εικόνα μας για τους σαμουράι είναι ότι ήταν πιο διεφθαρμένοι». Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο κριτικός Ρότζερ Ίμπερτ των Chicago Sun-Times έδωσε στην ταινία τρεισήμισι αστέρια από τα τέσσερα, λέγοντας ότι «όμορφα σχεδιασμένο, έξυπνα γραμμένο, με πεποίθηση, είναι ένα ασυνήθιστα στοχαστικό έπος». Ο ιστότοπος συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes, δίνει βαθμολογία θετικής έγκρισης 66% βασισμένες σε 223 κριτικές με μέσο όρο 6.40/10. Η κριτική συναίνεση του ιστότοπου αναφέρει: «Με υψηλές αξίες παραγωγής και συναρπαστικές σκηνές μάχης, ο τελευταίος σαμουράι είναι ένα ικανοποιητικό έπος». Στο Metacritic στην ταινία αποδίδεται μέσος όρος βαθμολογίας 55 στα 100, με βάση 43 κριτικές, υποδεικνύοντας "μεικτές ή μέσες κριτικές". Ένας διαδικτυακός αναλυτής συγκρίνει την ταινία ευνοϊκά με το Χορεύοντας με τους Λύκους καθώς κάθε πρωταγωνιστής συναντά και πολεμά έναν «τεχνολογικά καθυστερημένο λαό». Τόσο οι χαρακτήρες του Κόστνερ όσο και του Κρουζ έχουν υποφέρει από μια σειρά από τραυματικές και βάναυσες μάχες. Ο καθένας χρησιμοποιεί τελικά τις εμπειρίες του για να βοηθήσει αργότερα τους νέους του φίλους, όπου μάχεται ακόμη και με τη νέα του κοινότητα ενάντια στους ανθρώπους και τις παραδόσεις από τις οποίες προήλθε.Η ταινία επίσης βραβεύτηκε ως : "η πιο υπερεκτιμημένη ταινία της χρονιάς" στα 26α Stinkers Bad Movie Awards Primadhy Wicaksono (2007). «THE INFLUENCE OF BUSHIDO ON NATHAN ALGREN'S PERSONALITY DEVELOPMENT AS SEEN IN JOHN LOGAN'S MOVIE SCRIPT THE LAST SAMURAI» (PDF) (στα Αγγλικά). Yogyakarta: Sanata Dharma University. - Bachelor of Education (Πρότυπο:Lang-id) thesis Επίσημος ιστότοπος Ο τελευταίος σαμουράι στην IMDb Ο τελευταίος σαμουράι στο AllMovie Ο τελευταίος σαμουράι στην TCM Movie Database Ο τελευταίος σαμουράι στον κατάλογο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου Ο τελευταίος σαμουράι στο Box Office Mojo

Ο τελευταίος σαμουράι (αγγλικά: The Last Samurai‎) είναι αμερικανική δραματική ταινία επικής εποχής του 2003 σε σκηνοθεσία και συμπαραγωγή του Έντουαρντ Τσβικ, ο οποίος συνέγραψε επίσης το σενάριο με τους Τζον Λόγκαν και Μάρσαλ Χέρσκοβιτς. Πρωταγωνιστούν οι Τομ Κρουζ, Τίμοθι Σπαλ, Κεν Γουατανάμπε και Μπίλι Κόνολι. Η ταινία απέσπασε συνολικά 456 εκατομμύρια δολάρια στο box office και έτυχε καλής αποδοχής κατά την κυκλοφορία της, λαμβάνοντας θετικές κριτικές για την απόδοση των ηθοποιών, το σενάριο, τη σκηνοθεσία, τη μουσική, τα γραφικά και τα κοστούμια, αλλά επικρίθηκε στην Ιαπωνία για ρομαντικοποιημένη απεικόνιση "ιστοριών" των σαμουράι, οι οποίοι θεωρούνται ότι ήταν πιο διεφθαρμένοι. Προτάθηκε για πολλά βραβεία, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων βραβείων Όσκαρ και τριών Χρυσών Σφαιρών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82_%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%B9

Επαρχία του Βίμπο Βαλέντια

Οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής ήταν οι Σικελοί, Έλληνες από την Μεσσήνη και το Ρήγιο ίδρυσαν τον 7ο αιώνα π.Χ. το "Ιππόνιον" που εποικίστηκε με πληθυσμό από τους Λοκρούς. Ο Διόδωρος Σικελιώτης γράφει ότι την πόλη άλωσε ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος ο Πρεσβύτερος που έδιωξε τον πληθυσμό της (388 π.Χ.), επανήλθαν με βοήθεια από την Καρχηδόνα (378 π.Χ.). Τα επόμενα χρόνια κύριοι στο Ιππόνιον ήταν οι Βρέττιοι, ο Αγαθοκλής των Συρακουσών και οι Λοκροί, τελικά κατακτήθηκε από την Ρωμαϊκή Δημοκρατία (230 π.Χ.). Η πόλη δέχτηκε συνεχείς επιθέσεις (400), τελικά την κατέστρεψαν οι Μουσουλμάνοι. Ο Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν έκτισε ξανά την πόλη τον 13ο αιώνα που πέρασε στην οικογένεια Ρούφφο, ο Φερδινάνδος Α΄ της Νεαπόλεως οικοδόμησε ένα κάστρο στο Πίτσο (1486). Τον Ιούνιο του 2010 ανακαλύφτηκε ένα ανενεργό ηφαίστειο που προκάλεσε ισχυρό σεισμό στην Καλαβρία (1905). Οι μεγαλύτεροι Δήμοι της επαρχίας του Βίμπο Βαλέντια είναι οι εξής ː Domenico, Roy Palmer (2002). The Regions of Italy: A Reference Guide to History and Culture. Greenwood Publishing Group. Επαρχία του Βίμπο Βαλέντια Καλαβρία Στατιστικά των Επαρχιών της Ιταλίας Βίμπο Βαλέντια Αρχειοθετήθηκε 2015-09-05 στο Wayback Machine.

Η Επαρχία του Βίμπο Βαλέντια (Ιταλικά: Provincia di Vibo Valentia) είναι Επαρχία της Περιφέρειας Καλαβρία στην νότια Ιταλία. Η έκτασή της είναι 1.139 τ.χλμ. και ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 170.628 κατοίκους (2008). Έδρα της επαρχίας είναι το Βίμπο Βαλέντια (Vibo Valentia) με πληθυσμό 35.405 κατοίκους, ο κωδικός των οχημάτων της πόλης είναι ο "VV". Συνολικά, η επαρχία αριθμεί 50 Δήμους. Συνορεύει βορειοανατολικά με την Επαρχία του Καταντζάρο και νοτιοανατολικά με την Επαρχία του Ρέτζιο-Καλάμπρια και δυτικά βρέχεται από την Τυρρηνική θάλασσα. Η Επαρχία του Βίμπο Βαλέντια ιδρύθηκε από την διάσπαση της επαρχίας του Καταντζάρο (από την οποία προήλθε επίσης και η Επαρχία του Κροτόνε) (6 Μαρτίου 1992). Η διοικητική λειτουργία της επαρχίας όμως άρχισε το 1995, οπότε και διεξήχθησαν οι πρώτες τοπικές εκλογές για το Επαρχιακό Συμβούλιο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%BF_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1

Μίχας Αχαΐας

Η ονομασία του είναι ανθρωπωνυμικό από τον ιδιοκτήτη της έκτασης εκεί. Λέγεται και «Μίχα - Τσίγκα», ονομασία προερχόμενη από το επίθετο ιδιοκτήτη από την Πάτρα. Βρίσκεται τοποθετημένος σε ένα ελατόδασος στις πλαγιές του Ερυμάνθου σε υψόμετρο περίπου 880-960 μέτρων. Απέχει οδικώς περίπου 21 χιλιόμετρα από την Χαλανδρίτσα, έδρα του Δήμου Ερυμάνθου, 34 χιλιόμετρα από τα Καλάβρυτα και 41 χιλιόμετρα από την Πάτρα. Η περιοχή του Μίχα ενδείκνυται για δραστηριότητες όπως πεζοπορία, ορειβασία, ορεινή ποδηλασία, καθώς και για απλή βόλτα στην φύση και χαλάρωση. Είναι τόπος έλξης πολλών ορειβατικών συλλόγων και γενικά επισκεπτών, ενώ αποτελεί το ένα άκρο μιας πεζοπορικής διαδρομής μήκους 19,8 χιλιομέτρων που διασχίζει τον επιβλητικό ορεινό όγκο του Ερυμάνθου, μέχρι το χωρίο Καλέντζι που είναι το άλλο άκρο της συγκεκριμένης διαδρομής, στα δυτικά του όρους. Ακόμη, από εδώ μπορεί κανείς να ανέβει και στις ψηλές κορυφές του Ερυμάνθου, όπως στον Ώλενο και στην Μουγγίλα. Στην περιοχή υπάρχουν συγκροτήματα ενοικιαζομένων επιπλωμένων δωματίων και διαμερισμάτων, ξενώνες, καθώς και παραδοσιακές ταβέρνες. Επίσης, υπάρχουν οι εγκαταστάσεις Προσκοπικού Κέντρου, συνολικής έκτασης 7,5 στρεμμάτων. Στου Μίχα βρίσκεται και πετρόχτιστη εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Μαρίνα. Είναι σχετικά καινούριος οικισμός. Αναγνωρίστηκε επίσημα στις 16/10/1940 με την ονομασία Μίκα και υπήχθη στην τότε Κοινότητα Κομπηγαδίου. Στις 07/04/1951 καταργήθηκε ως οικισμός και αναγνωρίστηκε εκ νέου με την τωρινή του ονομασία στις 19/03/1961 και έκτοτε αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της σε όλες τις διοικητικές μεταβολές. Συγκεντρωτικά, η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Β΄, Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Μίχα. Δήμος Ερυμάνθου: Μίχα Αχαΐας. hellaspath.gr. Ανακτήθηκε: 12/06/2017. Ιστοσελίδα Μίχα - Τσαπουρνιά Δήμου Ερυμάνθου (mixa-tsapournia.gr) Διάσχιση από το Καλέντζι μέχρι το Χάνι του Μίχα - Αρχείο ορεινών διαδρομών για GPS στα Ελληνικά βουνά. hellaspath.gr. Ανακτήθηκε: 03/10/2014. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Μίχα Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 12/06/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Νέου Κομπηγαδίου Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 17/11/2017.

Ο Μίχας είναι ορεινός οικισμός ευρισκόμενος στον Ερύμανθο και αποτελεί μέρος της Κοινότητας Νέου Κομπηγαδίου του Δήμου Ερυμάνθου της Αχαΐας. Το χωριό είναι πλέον ακατοίκητο. Κατοικείται κατά περιόδους, κυρίως το καλοκαίρι, ενώ αποτελεί και χειμερινό προορισμό. Μαζί με τον όμορο οικισμό Τσαπουρνιά, που απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους, συνθέτουν ένα ορεινό παραθεριστικό θέρετρο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CF%87%CE%B1%CF%82_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82

Βιολοντσέλο

Το όνομα τσέλο προέρχεται από την κατάληξη του ιταλικού violoncello, που σημαίνει «μικρό Βιολόνε». Το Βιολόνε ("μεγάλη βιόλα") ήταν ένα μεγάλου μεγέθους μέλος της οικογένειας των Βιόλ (viola da gamba) ή της οικογένειας βιολιών (viola da braccio). Ο όρος «βιολόνε» σήμερα αναφέρεται συνήθως στο πιο χαμηλόφωνο όργανο των βιόλ, μια οικογένεια έγχορδων οργάνων που έφυγε από τη μόδα γύρω στα τέλη του 17ου αιώνα στις περισσότερες χώρες εκτός από την Αγγλία και, ιδιαίτερα, τη Γαλλία, όπου επέζησαν άλλον μισό αιώνα πριν η οικογένεια των πιο δυνατών βιολιών ευνοηθεί και σε εκείνη τη χώρα. Στις σύγχρονες συμφωνικές ορχήστρες, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο έγχορδο όργανο (το κοντραμπάσο είναι το μεγαλύτερο). Έτσι, το όνομα «βιολοντσέλο» περιείχε τόσο το επαυξητικό «-one» («μεγάλο») όσο και το υποκοριστικό «-τσέλο» («μικρό»). Μέχρι το γύρισμα του 20ου αιώνα, είχε γίνει συνηθισμένο να συντομεύεται το όνομα σε 'τσέλο, με την απόστροφο να δείχνει το στέλεχος που λείπει. Είναι πλέον σύνηθες να χρησιμοποιείται "τσέλο" χωρίς απόστροφο ως πλήρης ονομασία. Το Viol προέρχεται από τη ρίζα viola, η οποία προήλθε από το μεσαιωνικό λατινικό vitula, που σημαίνει έγχορδο όργανο. Τα τσέλο τονίζονται σε πέμπτες, ξεκινώντας με την Ντο 2 (δύο οκτάβες κάτω από την μεσαία Ντο), ακολουθούμενο από την Σολ 2, την Ρε 3 και μετά την Λα 3. Κουρδίζεται στα ίδια ακριβώς διαστήματα και χορδές με τη βιόλα, αλλά μια οκτάβα χαμηλότερα. Παρόμοια με το κοντραμπάσο, το τσέλο έχει μια ακίδα που στηρίζεται στο πάτωμα για να υποστηρίξει το βάρος του οργάνου. Το βιολοντσέλο συνδέεται στενότερα με την ευρωπαϊκή κλασική μουσική. Το όργανο είναι μέρος της τυπικής ορχήστρας, ως μέρος του τμήματος εγχόρδων, και είναι η μπάσα φωνή του κουαρτέτου εγχόρδων (αν και πολλοί συνθέτες του δίνουν και μελωδικό ρόλο), καθώς και μέρος πολλών άλλων ομάδων δωματίου. Ανάμεσα στα πιο γνωστά έργα μπαρόκ για το βιολοντσέλο είναι οι έξι ασυνόδευτες σουίτες του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Άλλα σημαντικά έργα περιλαμβάνουν Σονάτες και Κοντσέρτα του Αντόνιο Βιβάλντι και σόλο σονάτες των Φραντζέσκο Τζεμινιάνι και Τζιοβάνι Μπονοντσίνι. Ο Ντομένικο Γκαμπριέλι ήταν ένας από τους πρώτους συνθέτες που αντιμετώπισε το τσέλο ως σόλο όργανο. Ως όργανο basso continuo basso continuo το τσέλο μπορεί να χρησιμοποιήθηκε σε έργα των Φραντσέσκα Τσακίνι (1587–1641), Μπάρμπαρα Στρότσι (1619–1677) με κομμάτια όπως Il primo libro di madrigali, ανά 2–5 voci e basso continuo, όπ. 1 και της Ελίζαμπεθ Ζακουέ ντε λα Γκιέρ (1665–1729) που έγραψε έξι σονάτες για βιολί και μπάσο συνεχές. Το παλαιότερο γνωστό εγχειρίδιο για την εκμάθηση του βιολοντσέλου, το Principij da imparare a suonare il violoncello e con 12 Toccate a solo (πριν από το 1753) του Φραντζέσκο Σουπρίανι χρονολογείται από αυτή την εποχή. Όπως υποδηλώνει ο τίτλος του έργου, περιέχει 12 τοκάτα για σόλο τσέλο, που μαζί με τις Σουίτες Τσέλο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, είναι μερικά από τα πρώτα έργα αυτού του τύπου. Από την κλασική εποχή ξεχωρίζουν τα δύο κοντσέρτα του Τζόσεφ Χάιντν σε ντο μείζονα και ρε μείζονα, όπως και οι πέντε σονάτες για βιολοντσέλο και πιάνοφόρτε του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, που καλύπτουν τις τρεις σημαντικές περιόδους της συνθετικής του εξέλιξης. Άλλα εξαιρετικά παραδείγματα περιλαμβάνουν τα τρία Concerti του Καρλ Φίλιπ Εμάνουελ Μπαχ και σονάτες των Φλάκτον, Μποίσμόρτιερ και Λουίτζι Μποτσκερίνι. Ένα Divertimento για πιάνο, κλαρινέτο, βιόλα και βιολοντσέλο είναι μεταξύ των σωζόμενων έργων της Δούκισσας Άννας Αμαλίας του Brunswick-Wolfenbüttel (1739–1807). Γνωστά έργα της ρομαντικής εποχής περιλαμβάνουν το Κοντσέρτο του Ρόμπερτ Σούμαν, το κονσέρτο του Αντονίν Ντβοράκ, το πρώτο κονσέρτο Camille Saint-Saëns, καθώς και οι δύο σονάτες και το Διπλό Κοντσέρτο του Γιοχάννες Μπραμς. Μια ανασκόπηση των συνθέσεων για βιολοντσέλο της ρομαντικής εποχής πρέπει να περιλαμβάνει τον Γερμανό συνθέτη Φάννυ Μέντελσον (1805–1847) που έγραψε το Fantasia σε Σολ ελάσσονα για τσέλο και πιάνο, και ένα Capriccio σε λα-δίεση για βιολοντσέλο.Οι συνθέσεις από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα περιλαμβάνουν τρεις σονάτες για βιολοντσέλο (συμπεριλαμβανομένης της Σονάτας για βιολοντσέλο σε ντο ελάσσονα που γράφτηκε το 1880) από την Νταμ Έθελ Σμιθ (1858–1944), το Κοντσέρτο για βιολοντσέλο σε μι ελάσσονα, το Κοντσέρτο για βιολοντσέλο του Κλοντ Ντεμπυσσύ και τη Σονάτα για Πιάνο και ασυνόδευτες σονάτες για τσέλο από τους Ζολτάν Κοντάλι και Πωλ Χίντερμιθ. Κομμάτια που περιλαμβάνουν τσέλο γράφτηκαν από την ιδρύτρια του Αμερικανικού Μουσικού Κέντρου Μάριον Μπάουερ (1882–1955) (δύο τρίο σονάτες για φλάουτο, τσέλο και πιάνο) και τη Ρουθ Κρώφορντ Σίγκερ (1901–1953) (Διαφωνική σουίτα Νο. 2 για φαγκότο και τσέλο). Η ευελιξία του βιολοντσέλου το έκανε δημοφιλές σε πολλούς συνθέτες αυτής της εποχής, όπως ο Σεργκέι Προκόφιωφ, ο Ντμίτρι Σοστάκοβιτς, ο Μπέντζαμιν Μπρίτεν, ο Γκιόργκι Λιγκέτι, ο Βίτολντ Λουτοσλάβσκι και ο Χένρι Ντουτιλώφ. Η Πολωνή συνθέτρια Γκραζύνα Μπάτσεβιτς (1909–1969) έγραφε για βιολοντσέλο στα μέσα του 20ού αιώνα με το Κοντσέρτο Νο. 1 για βιολοντσέλο και ορχήστρα (1951), Κοντσέρτο Νο. 2 για βιολοντσέλο και ορχήστρα (1963) και το 1964 συνέθεσε το Κουαρτέτο της για τέσσερα βιολοντσέλο. Στη δεκαετία του 2010, το όργανο βρίσκεται στη δημοφιλή μουσική, αλλά χρησιμοποιήθηκε πιο συχνά στη μουσική ποπ και ντίσκο της δεκαετίας του 1970. Σήμερα εμφανίζεται μερικές φορές σε ηχογραφήσεις ποπ και ροκ, παραδείγματα των οποίων σημειώνονται αργότερα σε αυτό το άρθρο. Το τσέλο έχει επίσης εμφανιστεί σε μεγάλες παραστάσεις hip-hop και R&B, όπως η εμφάνιση των τραγουδιστών Rihanna και Ne-Yo το 2007 στα American Music Awards. Βιολοντσέλο, λήμμα στον ιστότοπο www.classical-orchestra.gr

Το βιολοντσέλο ή, απλούστερα, τσέλο, είναι έγχορδο μουσικό όργανο που παίζεται με δοξάρι (Μερικές φορές χρησιμοποιείται και ως νυκτό όργανο). Ανήκει στην οικογένεια των Βιολοειδών οργάνων. Έχει τέσσερις χορδές (από τη χαμηλότερη: ντο, σολ, ρε, λα), όπως και τα υπόλοιπα έγχορδα της οικογένειας και τονίζεται σε καθαρές πέμπτες. Έχει τις ίδιες χορδές με την βιόλα, αλλά χαμηλότερες κατά μία οκτάβα. Η μουσική για το βιολοντσέλο γράφεται γενικά στο κλειδί του μπάσου, με το κλειδί τενόρου και το κλειδί πρίμων που χρησιμοποιούνται για περάσματα υψηλότερης εμβέλειας. Παίζεται από τσελίστα ή βιολοντσελίστα, απολαμβάνει ένα μεγάλο σόλο ρεπερτόριο με και χωρίς συνοδεία, καθώς και πολλά κοντσέρτα. Ως σόλο όργανο, το τσέλο χρησιμοποιεί όλο το φάσμα του, από μπάσο έως σοπράνο, και σε μουσική δωματίου όπως κουαρτέτα εγχόρδων και το τμήμα εγχόρδων της ορχήστρας, παίζει συχνά το μπάσο, όπου μπορεί να ενισχυθεί μια οκτάβα χαμηλότερα από τα κοντραμπάσα. Η μουσική μπάσο της εποχής του Μπαρόκ συνήθως προϋποθέτει ένα τσέλο, βιόλα ντα γκάμπα ή φαγκότο ως μέρος της ομάδας basso continuo μαζί με χορδιακά όργανα όπως εκκκλησιαστικό όργανο, τσέμπαλο, λαούτο ή θεόρμπο. Τα τσέλα βρίσκονται σε πολλά άλλα σύνολα, από σύγχρονες κινεζικές ορχήστρες μέχρι συγκροτήματα ροκ με τσέλο. Ο τσελίστας, είναι πάντα καθιστός, τοποθετεί το βιολοντσέλο ανάμεσα στα πόδια του και το στηρίζει στο έδαφος με τη βοήθεια μίας ρυθμιζόμενης μεταλλικής ράβδου στήριξης. Πρόγονος του βιολοντσέλου είναι η βιόλα ντα γκάμπα, την οποία ο εκτελεστής συγκρατούσε ανάμεσα στις γάμπες του. Το βιολοντσέλο έχει ένα πλούσιο και δυνατό ήχο. Είναι ένα απο τα πιο βασικά όργανα τόσο στη μουσική δωματίου όσο και στη συμφωνική ορχήστρα. Το σκάφος του (το ξύλινο σώμα) έχει μήκος 75 εκ. ενώ οι χορδές του είναι πιο παχιές από του βιολιού και της βιόλας και χρησιμοποιείται συνήθως μαζί με το Κοντραμπάσο για να παίξει τις μπάσες νότες ενός μουσικού έργου, λόγω όμως της μεγάλης μουσικής του έκτασης, είναι εξίσου αξιόλογο και ως σόλο όργανο. Το βιολοντσέλο πρωτοεμφανίστηκε στην Ευρώπη στα μέσα του 16ου αι. και αρχικά ονομαζόταν βιολοντσίνο. Κατά καιρούς υπέστη πολλές τροποποιήσεις, ενώ στον Στραντιβάρι οφείλεται κυρίως ο καθορισμός του οριστικού τύπου και των διαστάσεων του βιολοντσέλου που είναι διπλό σε μέγεθος από τη βιόλα. Η άνοδος του οργάνου άρχισε στην Ιταλία τον 17o αι., με τον Μπαχ και τις Σουίτες του για σόλο βιολοντσέλο και σταδιακά άρχισαν να ανακαλύπτονται οι τεχνικές και οι εκφραστικές δυνατότητές του. Με τον ρομαντισμό, το βιολοντσέλο πήρε ξεχωριστή θέση στην ορχήστρα ως στοιχείο αυτόνομο, στο οποίο οι συνθέτες εμπιστεύονταν ορισμένα χαρακτηριστικά μουσικά θέματα ενώ έπαιξε αξιόλογο ρόλο και ως βασικός συντελεστής του κουαρτέτου εγχόρδων. Ο Μπετόβεν, οι ρομαντικοί και ιδιαίτερα ο Βάγκνερ, συνέτειναν στην πλήρη ανεξαρτησία του και έγραψαν ειδικά έργα γι αυτό (Κοντσέρτα, Σονάτες Σονατίνες κ.ά), και το χρησιμοποίησαν στα είδη της μουσικής δωματίου, ισότιμα με το βιολί.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BB%CE%BF

Ιτζάν Εσκαμίγια

Γεννημένος στη Μαδρίτη στις 31 Οκτωβρίου 1997, είναι γιος ενός τηλεοπτικού παραγωγού και ενός μοντέλου. Σπούδασε υποκριτική στη Μαδρίτη, σε μια γνωστή σχολή. Στις 5 Οκτωβρίου 2018, έκανε πρεμιέρα η σειρά του Netflix, Elite, υποδυόμενος τον Σαμουέλ Γκαρθία, έναν φοιτητή που μετά την κατάρρευση του σχολείου του, λαμβάνει υποτροφία για να σπουδάσει σε ένα αριστοκρατικό σχολείο. Χάρη σε αυτόν τον ρόλο, ο ηθοποιός έγινε παγκοσμίως γνωστός, φτάνοντας τους 7,2 εκατομμύρια ακόλουθους στα δημόσια προφίλ του στα κοινωνικά δίκτυα. Ιτζάν Εσκαμίγια στην IMDb (στα αγγλικά).

Ο Ιτζάν Μανουέλ Εσκαμίγια Γκερέρο (Μαδρίτη, 31 Οκτωβρίου, 1997) είναι Ισπανός ηθοποιός, ευρέως γνωστός για τον ρόλο του ως Σαμουέλ Γκαρθία στη σειρά του Netflix, Élite (2018).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BD_%CE%95%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%B1

Ελεονώρα Μαγδαληνή του Παλατινάτου-Νόιμπουργκ

Η Ελεονώρα Μαγδαληνή Θηρεσία ήταν η πρώτη κόρη του Φιλίππου Γουλιέλμου του Παλατινάτου και της Ελισάβετ Αμαλίας, κόρης του Γεωργίου Β΄ της Έσσης-Ντάρμστατ. Παντρεύτηκε το 1676 τον Λεοπόλδο Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και είχε τέκνα: Ιωσήφ Α΄ (1678 - 1711), Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μαρία Χριστίνα Ιωσηφίνα (18 Ιουνίου 1679), θνησιγενής. Μαρία Ελισάβετ (1680 - 1741), κυβερνήτης των Αυστριακών Κάτω Χωρών. Μαρία Άννα (1683 - 1754), παντρεύτηκε τον Ιωάννη Ε΄ της Πορτογαλίας. Μαρία Θηρεσία (1684 - 1696). Κάρολος ΣΤ΄ (1685 - 1740), Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μαρία Ιωσηφίνα (1687 - 1703). Μαρία Μαγδαληνή (1689 - 1743). Μαρία Μαργαρίτα Μαγδαληνή Γαβριέλλα Ιωσηφίνα Αντωνία (1690 - 1691). Braun, Bettina; Keller, Katrin; Schnettger, Matthias (4 April 2016). Nur die Frau des Kaisers?: Kaiserinnen in der Frühen Neuzeit (in German). Böhlau Verlag Wien. ISBN 978-3-205-20085-7. online Coxe, Guglielmo (1824). Geschichte des Hauses Oesterreich von Rudolph von Habsburg bis auf Leopold des II. Tod (1218 — 1792). Amsterdam: Kunst u. Industrie Compt., 629 p. online von Wurzbach, C. (1860). Habsburg, Eleonora Magdalena Theresia von der Pfalz. Vienna: Kaiserlich-königliche Hof- und Staatsdruckerei., 492 p. online

Η Ελεονώρα Μαγδαληνή (γερμ. Eleonore Magdalene, 6 Ιανουαρίου 1655 - 19 Ιανουαρίου 1720) από τον Οίκο του Βίττελσμπαχ ήταν κόρη του Εκλέκτορα του Παλατινάτου και με τον γάμο της έγινε αυτοκράτειρα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%8E%CF%81%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%9D%CF%8C%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA

Ισιντόρα Σέκουλιτς

Η Σέκουλιτς γεννήθηκε στο Μόσοριν, ένα χωριό της κομητείας Μπατς-Μπόντρογκ, το οποίο ανήκει σήμερα στη Βοϊβοντίνα. Εκτός από τις σπουδές της στη λογοτεχνία, η Σέκουλιτς γνώριζε πολύ καλά τις φυσικές επιστήμες και τη φιλοσοφία. Αποφοίτησε από τη παιδαγωγική σχολή της Βουδαπέστης το 1892 και πήρε το διδακτορικό της το 1922 στη Γερμανία. Στα ταξίδια της περιλαμβάνονται εκτεταμένες διαμονές στην Αγγλία, τη Γαλλία και τη Νορβηγία. Τα ταξίδια της από το Όσλο μέσω του Μπέργκεν στο Φίνμαρκ είναι το θέμα του βιβλίου της του 1914 το Pisma iz Norveške (γράμματα από το Νορβηγικό διαλογιστικό οδοιπορικό). Η συλλογή των διηγήσεων Saputnici είναι ασυνήθιστα λεπτομερή και είναι διεισδυτικό επίτευγμα στην αυτοανάλυση και ένα γενναίο στυλιστικό πείραμα. Μίλησε επίσης για αρκετές κλασσικές γλώσσες καθώς και εννέα σύγχρονες γλώσσες. Τα λυρικά, διαλογιστικά, ενδοσκοπικά και αναλυτικά γραπτά της Σέκουλιτς έρχονται στην αυγή της σερβικής πεζογραφίας. Ο Σέκουλιτς ενδιαφέρεται για την ανθρώπινη κατάσταση του ανθρώπου στη νέα, άρτια σύγχρονη ευαισθησία του. Στο βασικό της μυθιστόρημα, Το Χρονικό του Κοιμητηρίου της Μικρής Πόλεως (Кроника паланачког гробша), γράφει σε αντίθεση με τη συνηθισμένη χρονολογική εξέλιξη των γεγονότων. Αντ 'αυτού, κάθε τμήμα του βιβλίου αρχίζει στο νεκροταφείο, επιστρέφοντας τελικά στην εποχή της πολυάσχολης ζωής, με όλες τις χαρές και τις τραγωδίες του. Χαρακτήρες όπως η Γκόσπα Νόλα, είναι οι πρώτοι ισχυροί θηλυκοί χαρακτήρες στη σερβική λογοτεχνία, είναι ζωγραφισμένοι λεπτομερώς με όλο τους το θάρρος, την υπερηφάνεια και αποφασιστικότητα. Η Ισιντόρα Σέκουλιτς έγραψε κριτικά συγγράματα στους χώρους της μουσικής, του θεάτρου, της τέχνης, της αρχιτεκτονικής, της λογοτεχνίας και της φιλοσοφίας. Έγραψε μεγάλες μελέτες για την Γιουγκοσλαβική, την Ρωσική, την Αγγλική, την Γερμανική, την Γαλλική, την Ιταλική, την Νορβηγική και άλλες λογοτεχνίες. Saputnici (1913) Pisma iz Norveške (1914) Iz prošlosti (1919) Đakon Bogorodičine crkve (1919) Kronika palanačkog groblja (1940) Zapisi (1941) Analitički trenuci i teme, 1-3 (1941) Zapisi o mome narodu (1948) Njegošu knjiga duboke odanosti (1951) Govor i jezik, kulturna smotra naroda (1956). Isidora Sekulić, Književni pogledi Isidore Sekulić (Οι λογοτεχνικές απόψεις της Ισιντόρα Σέκουλιτς), Εκδοτικός Οίκος Προσβέτα, Βελιγράδι, 1986. Γιελένα Ντιμιτρίγιεβιτς Μιρ-Γιαμ Διάσημες Σέρβες γυναίκες Το πορτραίτο της Jugoslovenski Književni Leksikon (Εγκυκλοπαίδεια της Γιουγκοσλαβικής Λογοτεχνίας), Matica Srpska, Νόβι Σαντ, 1984. Γιόβαν Σκέρλιτς, Istorija Nove Srpske Književnosti (Βελιγράδι, 1921) page 476. Hawkesworth, C. (2000). Voices in the Shadows: Women and Verbal Art in Serbia and Bosnia. Central European University Press. ISBN 978-963-9116-62-7. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2018.

Η Ισιντόρα Σέκουλιτς (σερβικά κυριλλικά: Исидора Секулић, σερβικά λατινικά: Isidora Sekulić, γεννηθείσα στις 16 Φεβρουαρίου 1877 – 5 Απριλίου 1958) ήταν Σέρβα συγγραφέας, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, πολύγλωσση και κριτικός τέχνης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%B9%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B1_%CE%A3%CE%AD%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CF%84%CF%82

Βάδην

Το βάδην (ή αλλιώς γρήγορο περπάτημα) ξεκίνησε την πορεία του από την Μεγάλη Βρετανία, καθώς αποτελεί εξέλιξη του αγωνίσματος που υπήρχε τότε, της λεγόμενης ανταγωνιστικής πεζοπορίας (pedestrianism). Έτσι, σχηματίστηκαν σιγά-σιγά οι κανονισμοί του σύγχρονου αγωνίσματος, το οποίο αποτελεί τμήμα του κλασικού αθλητισμού. Ο πρώτος ερασιτεχνικός αγώνας πραγματοποιήθηκε από τους Άγγλους το 1866, με νικητή τον Τζον Τσέιμπερς (John Chambers). Εντούτοις, η πρώτη επίσημη εμφάνιση του βάδην πραγματοποιήθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες το έτος 1904, ως τμήμα του δεκάθλου, όπου οι βαδιστές αγωνίστηκαν στην απόσταση του μισού μιλίου (804,67 μέτρα), με την συμμετοχή μόνον ανδρών. Δύο χρόνια αργότερα, στην ανεπίσημη Μεσολυμπιάδα της Αθήνας, το 1906 , πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το βάδην ως ανεξάρτητο αγώνισμα, ενώ σε επίσημους Ολυμπιακούς Αγώνες, συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά αυτονομημένο, στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου το 1908, όπου υλοποιήθηκαν οι αποστάσεις των 10 μιλίων και 3.500 μ.. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η είσοδος των γυναικών στον χώρο, πραγματοποιήθηκε περίπου δύο δεκαετίες αργότερα, κάνοντας μία από τις πρώτες επίσημες εμφανίσεις τους, στην Ολυμπιάδα Γυναικών του 1924, που διοργανώθηκε στην Μεγάλη Βρετανία. Στους κλασικούς Ολυμπιακούς Αγώνες η συμμετοχή αθλητριών καθιερώθηκε από την Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης το 1992, με την απόσταση των 10 χλμ., η οποία αντικαταστάθηκε από την απόσταση των 20 χλμ. στην Ολυμπιάδα του Σίδνεϊ το 2000. Να σημειωθεί, ότι από το 2022 και μετά, αντικαταστάθηκε και η απόσταση των 50 χλμ., που εκτελούνταν για δεκαετίες μόνον από άνδρες, με την απόσταση των 35 χλμ., η οποία πλέον είναι διαθέσιμη και στα δύο φύλα. Αναφορικά με την αποδοτικότητα της κάθε εθνικότητας στο εν λόγω αγώνισμα, λαμβάνοντας υπόψιν τους αγώνες που έγιναν από τα μέσα του 20ού αιώνα και μετά, οι χώρες με τις περισσότερες διακρίσεις στο βάδην είναι η Ρωσία και η Κίνα, ενώ πολύ καλά αποδίδουν και οι αθλητές από χώρες της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής. Όσον αφορά το βάδην στην Ελλάδα, αυτό ξεκίνησε το έτος 1900 για τους άνδρες, με πρωτεργάτη τον μαραθωνοδρόμο Χαρίλαο Βασιλάκο, ενώ για τις γυναίκες ξεκίνησε άτυπα το 1983, με πρωτοπόρες αθλήτριες τις Δήμητρα και Μαρία Πανουτσοπούλου και την Μαριλένα Σαμολαδά, υπό την καθοδήγηση του προπονητή Άρη Καραγεώργου. Το αγώνισμα διεξάγεται παραδοσιακά στους Ολυμπιακούς Αγώνες και εκτελούνται οι αποστάσεις των 20 χιλιομέτρων και των 35 χιλιομέτρων, οι οποίες προσφέρονται σε άνδρες και γυναίκες. Πριν το 2022 υπήρχε το βάδην των 50 χιλιομέτρων, που όμως καταργήθηκε, για να εξαλείψει τις ανισότητες μεταξύ των δύο φύλων, μιας και η απόσταση αυτή δεν υπήρχε ως διαθέσιμη επιλογή στις γυναίκες. Να σημειωθεί, ότι οι ίδιες αποστάσεις ισχύουν τόσο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, όσο και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου, ενώ η διεξαγωγή των αγώνων στις παραπάνω διεθνείς διοργανώσεις, πραγματοποιείται κατά παράδοση σε οδόστρωμα και όχι σε ταρτάν. Το βάδην το συναντάμε και σε άλλα αθλητικά γεγονότα (π.χ. πρωταθλήματα, αθλητικές συναντήσεις κ.α.) διεθνούς επιπέδου, όπως είναι οι Μεσογειακοί Αγώνες Στίβου, το Βαλκανικό Πρωτάθλημα βάδην, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ομάδων βάδην ή το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ομάδων βάδην της World Athletics (πρώην IAAF), στο οποίο πραγματοποιείται και η απόσταση των 10 χιλιομέτρων, για να δώσει την ευκαιρία στους νέους αθλητές και αθλήτριες (junior athletes), να εξοικειωθούν και να αποκτήσουν εμπειρία παγκοσμίου επιπέδου. Βέβαια, το αγώνισμα δεν απουσιάζει και από μικρότερες διοργανώσεις, όπως για παράδειγμα είναι τα εθνικά πρωταθλήματα στίβου, οι διάφοροι διασυλλογικοί αγώνες και οι συναντήσεις εθνικού επιπέδου, που έχουν σαν στόχο την παροχή ευκαιριών στους αθλητές για την επίτευξη ορίων, που θα αποτελέσουν το εισιτήριο για την συμμετοχή τους σε μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα (όπως είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, κα). Το αγώνισμα διέπεται από δύο βασικούς κανόνες. Ο πρώτος κανόνας επιβάλλει την μόνιμη επαφή τουλάχιστον ενός εκ των δύο ποδιών του αθλητή με το έδαφος, σε όλη την διάρκεια του αγώνα, ώστε να μην υπάρξει κίνδυνος ποινής ή ακύρωσης του αγωνιζόμενου. Πιο συγκεκριμένα, η μύτη του πίσω ποδιού δεν επιτρέπεται να σηκωθεί στον αέρα, μέχρις ότου η φτέρνα του μπροστινού ποδιού να πατήσει στο έδαφος. Με αυτόν τον τρόπο, πάντα θα υπάρχει ένα πόδι που θα ακουμπάει κάτω. Η παραβίαση αυτού του κανόνα ονομάζεται "απώλεια επαφής". Βέβαια, είναι σύνηθες για τους αθλητές να χάνουν για μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου την επαφή τους με το έδαφος σε κάθε βήμα. Η αιώρηση αυτή δεν αποτελεί αναγκαστικά παραβίαση του κανόνα, διότι όλα εξαρτώνται από την διάρκειά της. Το κριτήριο για την μη εγκυρότητα αυτής της κατάστασης είναι το αν μπορεί να ανιχνευτεί με γυμνό μάτι ή, μιλώντας με πιο μαθηματικούς όρους, το αν έχει (κατά προσέγγιση) διάρκεια μεγαλύτερη των 40 χιλιοστών του δευτερολέπτου. Οι αποδεκτές καταστάσεις αιώρησης (συνήθως μικρότερες των 40 ms), μπορούν μεν να καταγραφούν από κάμερες ακριβείας, εντούτοις, είναι μη ανιχνεύσιμες από την οπτική ικανότητα των κριτών, συνεπώς δεν αποτελούν παράβαση. Ο δεύτερος κανόνας ορίζει ότι το πόδι που βρίσκεται μπροστά και πρόκειται να στηρίξει το βάρος του σώματος, θα πρέπει να παραμείνει τεντωμένο, με αλύγιστο το γόνατο, από την στιγμή που θα έρθει σε επαφή με το έδαφος, μέχρι την στιγμή που το κέντρο βάρους του σώματος θα βρεθεί ακριβώς από πάνω του, δηλαδή όταν το πόδι έρθει σε κατακόρυφη θέση. Να σημειωθεί, ότι στην πράξη, αρκετοί αθλητές εφαρμόζουν μία πιο εμπειρική τεχνική, που εξασφαλίζει την σωστή εφαρμογή του παραπάνω κανόνα. Σύμφωνα με την τεχνική αυτή, το πόδι πρέπει να παραμείνει τεντωμένο, από την στιγμή της πρώτης επαφής του με το έδαφος, μέχρι την στιγμή που το άλλο (σηκωμένο) πόδι, θα ακουμπήσει και πάλι κάτω. Με άλλα λόγια, το πόδι θα πρέπει να συνεχίσει να είναι τεντωμένο, ακόμα κι όταν έχει εγκαταλείψει την κατακόρυφη θέση και μετακινείται προς τα πίσω. Είναι προφανές ότι όλοι αυτοί οι περιορισμοί καθιστούν το βάδην ένα άθλημα αντοχής, ακριβώς γιατί οι βαδιστές έχουν να διανύσουν πολλά χιλιόμετρα τόσο εντός, όσο και εκτός γηπέδου, τηρώντας σε όλη την διάρκεια του αγώνα τους κανόνες, το οποίο απαιτεί συγκέντρωση και αντοχή στην κόπωση, προκειμένου να καταφέρουν να τερματίσουν. Κατά την διάρκεια του αθλήματος υπάρχει μια επιτροπή κριτών που ελέγχουν τους αθλητές για παραβίαση κανόνων. Σε αγώνες που διεξάγονται σε δρόμο πρέπει να υπάρχουν έξι έως εννέα κριτές (συμπεριλαμβανομένου ενός επικεφαλής κριτή), ενώ για αγώνες σε πίστα χρειάζονται πέντε (συμπεριλαμβανομένου του επικεφαλής κριτή). Ακόμα και σε περιπτώσεις όχι καλά οργανωμένων αθλητικών γεγονότων, πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον τρία άτομα στην επιτροπή για να πραγματοποιηθεί ομαλά το αγώνισμα. Οι κριτές πρέπει να βρίσκονται κοντά στην διαδρομή και να παρατηρούν προσεκτικά τον τρόπο κίνησης όλων των βαδιστών, έχοντας το δικαίωμα να δίνουν κόκκινες κάρτες σε όσους παραβιάζουν τους κανόνες. Επίσης, έχουν το δικαίωμα να προειδοποιήσουν τους αθλητές, ότι είναι στα πρόθυρα παραβίασης των κανόνων, δείχνοντάς τους ένα κίτρινο ταμπελάκι, που αναπαριστά σχηματικά, είτε την "απώλεια επαφής" (σύμβολο: [~]), είτε το "λυγισμένο γόνατο" (σύμβολο: [>]). Θα πρέπει να διευκρινιστεί, ότι παρόλο που οι κίτρινες κάρτες καταγράφονται, δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αντίκτυπο για την συνέχεια του αγώνα, μιας και αποτελούν απλώς μια προειδοποίηση για ενδεχόμενη απόδοση ποινής. Ο κάθε κριτής έχει το δικαίωμα να υποβάλλει το πολύ μία κόκκινη κάρτα για έναν συγκεκριμένο αγωνιζόμενο και το πολύ δύο κίτρινες (μία για λυγισμένο γόνατο και μία για απώλεια επαφής). Σε περίπτωση που δοθεί κάποια κόκκινη κάρτα, ενημερώνεται άμεσα ο επικεφαλής κριτής, ο οποίος αν διαπιστώσει ότι συμπληρώθηκαν τρεις κόκκινες κάρτες για τον συγκεκριμένο αθλητή, τον ενημερώνει με ένα ταμπελάκι ποινής και τον οδηγεί σε ειδικό χώρο αναμονής (penalty zone), όπου θα εκτίσει μία συγκεκριμένη χρονική ποινή. Αν ο ίδιος αγωνιζόμενος πάρει και τέταρτη κόκκινη κάρτα, ο επικεφαλής τον αποκλείει και τον απομακρύνει από τον αγωνιστικό χώρο, αφού πρώτα φωνάξει το νούμερό του και του δείξει το ειδικό κόκκινο ταμπελάκι. Λόγω του κανονισμού οι αθλητές δεν επιτρέπεται να ενημερωθούν απευθείας από τους κριτές για τις κόκκινες κάρτες που έχουν χρεωθεί, γι' αυτόν τον λόγο υπάρχουν κατά μήκος της διαδρομής, ειδικοί πίνακες αποκλεισμού, στους οποίους αναγράφονται τα νούμερα των αθλητών και δίπλα τους οι κόκκινες κάρτες με τα αντίστοιχα παραπτώματα ([~] ή [<]). Για λόγους αποδοτικής παρακολούθησης, οι αγώνες διεξάγονται σε εξωτερική κλειστή διαδρομή ή σε πίστα, ώστε οι κριτές να βλέπουν τους αγωνιζόμενους αρκετές φορές κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Ο κανονισμός, προς το παρόν, απαγορεύει την επιτήρηση με τεχνικά μέσα (κάμερες, κιάλια, κ.α.) και επιβάλλει την κρίση μόνο με γυμνό μάτι, χωρίς να αποκλείεται, βέβαια, το ενδεχόμενο της χρήσης νέων τεχνολογιών, για την ανίχνευση παραβάσεων στο μέλλον.Να σημειωθεί, ότι οι αποκλεισμοί είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε επίπεδο ελίτ αθλητών. Μία διάσημη περίπτωση είναι της αυστραλιανής Τζέιν Σάβιλ (Jane Saville), που αποκλείστηκε μπροστά στο κοινό της, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, 20 μέτρα πριν κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο ή της κινέζας Ξιουζί Λου (Xiuzhi Lü), που αποκλείστηκε 20 μέτρα πριν από τη γραμμή τερματισμού, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του 2017, στο Λονδίνο. Εκτός από ατομικό αγώνισμα, το βάδην μπορεί να διεξαχθεί και σε επίπεδο ομάδων. Σε έναν τέτοιο αγώνα, συμμετέχουν ταυτόχρονα πολλές ομάδες, που η κάθε μία χαρακτηρίζεται από ένα κοινό γνώρισμα (π.χ. σύλλογος, εθνικότητα κτλ). Ο μέγιστος αριθμός ατόμων που απαρτίζουν μία ομάδα είναι πέντε, ενώ πρέπει να τερματίσουν τουλάχιστον τρεις, για να θεωρηθεί έγκυρη η προσπάθειά τους. Η ομαδικότητα σε αυτού του είδους το αγώνισμα δεν εκφράζεται μέσα από την άμεση συνεργασία των αθλητών, όπως για παράδειγμα γίνεται στην σκυταλοδρομία. Αντίθετα, οι συμμετέχοντες εδώ, εξακολουθούν να αγωνίζονται ατομικά, προσπαθώντας να κατακτήσουν την υψηλότερη δυνατή θέση στην κατάταξη, γεγονός που τελικά θα συνεισφέρει στην επίτευξη της καλύτερης δυνατής ομαδικής βαθμολογίας. Ο υπολογισμός της τελευταίας προκύπτει από το άθροισμα των θέσεων κατάταξης των τριών καλύτερων αθλητών της εκάστοτε ομάδας (π.χ. αν οι τρεις πρώτοι κατέλαβαν τις θέσεις 3, 8 και 17 στην τελική κατάταξη, τότε η ομαδική βαθμολογία προκύπτει ως: 3+8+17 = 28). Είναι προφανές, ότι η ομάδα με την μικρότερη βαθμολογία κατακτά την πρώτη θέση. Σε περίπτωση ισοβαθμίας, συγκρίνεται ο τελευταίος βαθμολογημένος αγωνιζόμενος κάθε ομάδας (δηλ. ο τρίτος καλύτερος) και προκρίνεται εκείνη, της οποίας ο εν λόγω αθλητής έχει την υψηλότερη θέση στην κατάταξη. Βάσει αυτής της ομαδικής βαθμολόγησης, προκύπτουν και τα αντίστοιχα ομαδικά μετάλλια. Να σημειωθεί, ότι οι αθλητές που έχουν κατακτήσει κάποια από τις πρώτες θέσεις στον αγώνα, βραβεύονται ξεχωριστά (σε ατομικό επίπεδο) για αυτήν τους την επιτυχία, ανεξάρτητα από την πορεία της ομάδας τους, ακόμα κι αν αυτή έχει αποκλειστεί (π.χ. εξαιτίας μη τερματισμού των απαιτούμενων τριών αθλητών). Τέλος, στο ομαδικό βάδην μπορούν να συμμετέχουν και αθλητές που δεν ανήκουν σε κάποια ομάδα, διεκδικώντας ένα ατομικό μετάλλιο μέσω της καλής προσωπικής τους επίδοσης. Παρακάτω παρουσιάζονται κάποιες από τις τυπικές αποστάσεις που υπάρχουν στο αγώνισμα του βάδην. Αξίζει να σημειωθεί, ότι οι αποστάσεις αυτές μπορεί να διατυπωθούν είτε σε μέτρα, είτε σε χιλιόμετρα. Η διαφορά στον τρόπο γραφής δεν είναι ανούσια, αλλά συνήθως υποδηλώνει τον τόπο διεξαγωγής του αγωνίσματος. Έτσι για παράδειγμα, όταν μια απόσταση εκφράζεται σε μέτρα (π.χ. 20.000 μ.) υπονοείται ότι το αγώνισμα διεξάγεται σε ταρτάν εντός σταδίου, ενώ όταν εκφράζεται σε χιλιόμετρα (π.χ. 20 χλμ.), σημαίνει ότι το αγώνισμα πραγματοποιείται σε δρόμο εκτός σταδίου. Βέβαια, αυτός ο κανόνας στην πράξη δεν τηρείται πάντα, μιας και πολλοί χρησιμοποιούν και τους δύο τρόπους γραφής αυθαίρετα. Εντούτοις, γίνεται επισήμανση αυτής της διάκρισης, διότι ο αναγνώστης μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με διάφορους πίνακες αποτελεσμάτων (π.χ. πίνακες παγκοσμίων ρεκόρ βάδην), στους οποίους ενδέχεται το κάθε μήκος διαδρομής να αναφέρεται δύο φορές, με διαφορετική μονάδα μέτρησης (π.χ. 50.000 μ. και 50 χλμ.). Αυτό συμβαίνει διότι καταχωρούνται διαφορετικά στατιστικά στοιχεία για την κάθε απόσταση, ανάλογα με τον τόπο διεξαγωγής (δρόμος ή πίστα), το οποίο μπορεί εκ πρώτης όψεως να φανεί αντιφατικό, σε κάποιον που δεν γνωρίζει τον κανόνα αυτόν. 1.500 μ. Η απόσταση των 1.500 μέτρων εκτελείται συνήθως σε ταρτάν γηπέδων και όχι σε δρόμο. Αν και δεν είναι μια απόσταση με ευρεία παρουσία, υπάρχουν διάφορα αθλητικά γεγονότα, πολλά από τα οποία τοπικού/εθνικού χαρακτήρα, που την προσφέρουν σε άνδρες και γυναίκες, τόσο στον κλειστό όσο και στον ανοικτό στίβο. Επίσης, το μικρό μέγεθος της απόστασης ευνοεί την συμμετοχή παιδιών στο αγώνισμα. 3.000 μ. Η απόσταση των 3.000 μέτρων εκτελείται συνήθως σε ταρτάν γηπέδων και όχι σε δρόμο. Υπήρχε σαν διαθέσιμη απόσταση για τις γυναίκες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου μέχρι το 1993. Γενικά, υπάρχουν διάφορα αθλητικά γεγονότα, αρκετά από αυτά τοπικού/εθνικού χαρακτήρα, που προσφέρουν την απόσταση αυτή σε άνδρες και γυναίκες, τόσο στον κλειστό όσο και στον ανοικτό στίβο. 5 χιλιόμετρα Η απόσταση των 5 χιλιομέτρων εκτελείται συνήθως σε ταρτάν γηπέδων και όχι σε δρόμο. Υπήρχε σαν διαθέσιμη απόσταση για τις γυναίκες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου μέχρι το 1993. Συνήθως, πραγματοποιείται στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου για Βετεράνους. Γενικά, υπάρχουν διάφορα αθλητικά γεγονότα, που προσφέρουν την απόσταση αυτή σε άντρες και γυναίκες, τόσο στον κλειστό όσο και στον ανοικτό στίβο. 10 χιλιόμετρα Η απόσταση των 10 χιλιομέτρων εκτελείται συνήθως σε δρόμο. Είχε εισαχθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 για άνδρες και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 για τις γυναίκες. Καταργήθηκε όμως από Ολυμπιακό άθλημα μετά το 1952 για τους άνδρες και μετά το 1999 για τις γυναίκες, διότι αντικαταστάθηκε από την απόσταση των 20 χιλιομέτρων. Συνεχίζει παρόλα αυτά να διεξάγεται τόσο σε αθλητικά γεγονότα τοπικού/εθνικού επιπέδου, όσο και σε διάφορες διεθνείς διοργανώσεις. Να σημειωθεί, ότι αυτή η μετρίου μεγέθους απόσταση είναι ιδανική για το ξεκίνημα των νέων βαδιστών και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προσφέρεται σε αρκετές διεθνείς αθλητικές συναντήσεις. 20 χιλιόμετρα Η απόσταση των 20 χιλιομέτρων είναι από τις πιο δημοφιλείς αποστάσεις του βάδην και είναι αγώνισμα που διεξάγεται σε δρόμο. Υπάρχει σε όλες τις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις (Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου κα.) και συμμετέχουν τόσο άνδρες (από το 1952) όσο και γυναίκες (από το 1999). 35 χιλιόμετρα Η απόσταση των 35 χιλιομέτρων προστέθηκε το 2022 για να αντικαταστήσει την απόσταση των 50 χιλιομέτρων. Διεξάγεται σε δρόμο και υπάρχει σε όλες τις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις (Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου κα.), στις οποίες συμμετέχουν τόσο άνδρες όσο και γυναίκες. Ο βασικός λόγος της εισαγωγής αυτής της νέας απόστασης ήταν η ανάγκη επίλυσης της άνισης μεταχείρισης των δύο φύλων, μιας και οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα να συμμετάσχουν στην απόσταση των 50 χιλιομέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες (δεν προσφερόταν λόγω μειωμένης συμμετοχής αθλητριών). 50 χιλιόμετρα Η απόσταση των 50 χιλιομέτρων είναι μια από τις μεγάλες αποστάσεις βάδην και είναι αγώνισμα που διεξάγεται σε δρόμο. Πρωτοεμφανίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1932 και από τότε συμμετείχαν μόνον άνδρες, ενώ για τελευταία φορά διεξήχθη το 2021. Οι γυναίκες σε μεγάλες διοργανώσεις, δεν είχαν γενικά την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε αυτήν την απόσταση, παρά μόνο δύο φορές στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, τα έτη 2017 και 2019. Από το 2022 καταργήθηκε από όλες τις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις, αφού αντικαταστάθηκε από την απόσταση των 35 χιλιομέτρων. Η αντικατάσταση αυτή αποφασίστηκε, για να λυθεί η άνιση μεταχείριση των δύο φύλων, που προκαλούσε η απουσία των γυναικών από την εν λόγω απόσταση, κυρίως στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Βέβαια, η κατάργηση είχε και άλλες αιτίες, που αφορούσαν την δημοφιλία του αγωνίσματος, μιας και οι θεατές έδειχναν να μην ενδιαφέρονται πολύ γι' αυτήν την απόσταση. Πιθανόν, αν συνέχιζε να είχε σαν απώτερη συνέπεια την παρακμή του αθλήματος και ένα γενικότερο πλήγμα στην βιωσιμότητά του στην αγορά. 100+ χιλιόμετρα Στο άθλημα υπάρχουν και αγώνες πολύ μεγάλων αποστάσεων, που διεξάγονται σε δρόμο. Η απόσταση των 100 χιλιομέτρων είναι μία από αυτές, με παγκόσμιο ρεκόρ 9:31:00. Επίσης, υπάρχουν αποστάσεις ακόμα μεγαλύτερες, που όμως πραγματοποιούνται με ενδιάμεσες στάσεις για φαγητό και αλλαγή ρούχων. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί και ο ετήσιος αγώνας Παρίσι-Κολμάρ, που έχει συνολικό μήκος 450-500 χιλιόμετρα για άνδρες (ολοκληρώνεται περίπου σε 50-70 ώρες) και 300 χιλιόμετρα για γυναίκες και νέους άνδρες. Βάδην στην Ελλάδα «Αγωνίσματα Βάδην», στον ιστότοπο: stivoz.gr.

Το βάδην αποτελεί αγώνισμα δρόμου μεγάλων αποστάσεων του κλασσικού αθλητισμού . Αν και δεν είναι τόσο δημοφιλές όσο άλλα παρεμφερή αγωνίσματα, τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να προσελκύει το ενδιαφέρον ολοένα και περισσότερων ανθρώπων, τόσο σε επίπεδο αθλητών, όσο και σε επίπεδο φιλάθλων. Οι αποστάσεις του αγωνίσματος ποικίλλουν και συνήθως κυμαίνονται από 3.000 μέτρα έως 100 χιλιόμετρα. Είναι αγώνας που γίνεται με τα πόδια, αλλά διαφέρει από το τρέξιμο στο γεγονός, ότι απαιτεί την εφαρμογή κάποιων κανόνων. Οι αγωνιζόμενοι θα πρέπει καθ' όλη την διάρκεια του αγώνα, να διατηρούν τουλάχιστον ένα πόδι σε επαφή με το έδαφος (δηλ. απαγορεύεται η αιώρηση του αθλητή), ενώ το γόνατο του προπορευόμενου ποδιού θα πρέπει να παραμένει αλύγιστο για καθορισμένο χρονικό διάστημα. Ως εκ τούτου, οι βαδιστές είναι απαραίτητο να αξιολογούνται διαρκώς από κριτές κατά μήκος της διαδρομής, ώστε να τηρούνται οι παραπάνω περιορισμοί, η παραβίαση των οποίων μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε αποκλεισμό. Οι αγώνες συνήθως λαμβάνουν χώρα είτε σε δρόμους (σε οριοθετημένη κλειστή διαδρομή), είτε στα ειδικά ταρτάν τρεξίματος των σταδίων, ενώ μπορεί να πραγματοποιηθούν τόσο σε ατομικό, όσο και σε ομαδικό επίπεδο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CE%BD

Χέντβιχ του Μπράουνσβαϊγκ-Βόλφενμπυτελ

Ήταν η 4η κόρη (3η από τον 2ο γάμο) του Ερρίκου-Ιουλίου δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ-Βόλφενμπυτελ από τον 2ο γάμο του με την Ελισάβετ των Όλντενμπουργκ, κόρη του Φρειδερίκου Β΄ της Δανίας. Η Χέντβιχ ήταν αδελφή του Χριστιανού του Νεότερου «του τρελού επισκόπου του Χάλμπερστατ». Η Χέντβιχ παντρεύτηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1619 στο Βόλφενμπυτελ με τον Ούλριχ, δούκα της Πομερανίας και επίσκοπο του Καμίν. Η γαμήλια εορτή ήταν πολύ δαπανηρή: παρακολούθησαν 16 κυβερνώντες πρίγκιπες. Ο γάμος διήρκεσε μόνο τρία χρόνια και έμεινε άτεκνος. Ο Ούλριχ απεβίωσε σε ηλικία 33 ετών λόγω της έντονης κατανάλωσης αλκοόλ. Μεταξύ της ακολουθίας της δούκισσας ήταν ο Χριστόφορος του Χόυμ, ο οποίος αργότερα έγινε στρατάρχης του Μπόγκισλαβ ΙΔ΄ τελευταίου δούκα της Πομερανίας. Μετά το τέλος του συζύγου της, μετακόμισε στην ιδιοκτησία που είχε ως χήρα, στο Στσέτσινεκ, όπου έζησε στο κάστρο για άλλα 28 χρόνια. Διατήρησε την περίτεχνη Αυλή που είχε συνηθίσει νέα στο Βόλφενμπυτελ και στο Καμίν. Το 1649 το νοικοκυριό της αριθμούσε 65 άτομα. Φορούσε πένθιμα ρούχα για το υπόλοιπο της ζωής της και αφοσιώθηκε στη φιλανθρωπία. Οργάνωσε ανακούφιση των πενήτων και έκανε σημαντικές δωρεές στην τοπική εκκλησία. Η Χέντβιχ περιγράφεται γενναία, όμορφη και σοφή. Ήταν ταλαντούχα παίκτρια λαγούτου και συγγραφέας ύμνων. Ίσως έγραψε τους γνωστούς Auf, Zion auf, Tochter säume nicht (επάνω, Σιών επάνω, Κόρη, μην καθυστερείς). Κατά τη διάρκεια της ζωής της σχεδόν όλα τα αδέλφια της απεβίωσαν και εξέλιπε ο Οίκος των Γκρίφφινς (ο τελευταίος δούκας την είχε στηρίξει οικονομικά) και κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου τόσο τα Σουηδικά, όσο και τα αυτοκρατορικά (Αυστριακά) στρατεύματα κατέστρεψαν και κατέσχεσαν την περιοχή της. Τα παράπονά της στα εξαδέλφια της, τον Χριστιανό Δ΄ της Δανίας και τη Χριστίνας της Σουηδίας, δεν τελεσφόρησαν. Το 1630 έφυγε στη Μπομπόλιτσε για να αποφύγει την πανώλη. Το 1631 διόρισε τον Γκρέγκορ Λάγκους, ο οποίος ήταν πρύτανης της Λατινικής Σχολής στο Kόβομπζεκ, ως κοσμήτορα στο Στσέτσινεκ, παρά την αντίθεση τού δούκα Μπόγκισλαβ ΙΔ΄. Ο Λάγκους έγινε ο κορυφαίος, μαζί με άλλους, συγγραφέας ενός βιβλίου για την Ευαγγελική εκπαίδευση. Το 1640 ίδρυσε ένα σχολείο, το οποίο αργότερα πήρε το όνομά της: το "Σχολείο της Πριγκίπισσας Χέντβιχ". Άφησε τα χρήματά της σε ένα ίδρυμα, με την προϋπόθεση ότι το σχολείο θα συνέχιζε να υπάρχει στο Στσέτσινεκ· έτσι μεταγενέστερες προσπάθειες μετακίνησης του σχολείου σε άλλη πόλη κατέστησαν αδύνατες. Το 1642 η Χέντβιχ τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια μίας επιδρομής από τους Πολωνούς ευγενείς Μπαρτόλομεου από το Στράτσνο, Πιπιλόβσκι από το Τσάρνκουφ και Mέλχιορ Βάιλερ του Σέλμνο, βοεβόδα. Η απόπειρα να την πάρουν όμηρο σχετίζεται πιθανώς με τις διαπραγματεύσεις της για να λάβει μία κληρονομιά ώστε να συμπληρώσει τα μειωμένα της έσοδα. Στην τελευταία διαθήκη της ονόμασε κληρονόμο της τον Φρειδερίκο-Γουλιέλμο εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου. Η Χέντβιχ απεβίωσε από ευλογιά το 1650, σε ηλικία 56 ετών. Τάφηκε τελικά στην κρύπτη των δουκών της Πομερανίας στο Ρύγκενβαλντε το 1654. Friedrich Wilhelm Barthold: Geschichte von Rügen und Pommern, τόμος. 4, μέρος 2, F. Perthes, 1845, σελ. 503 ff Johannes Hildisch: Veröffentlichungen der Historischen Kommission für Pommern, τόμος. 9, Böhlau, 1980, σελ. 211 Julius Adolph Wilcke: Chronik der Stadt Neu-Stettin, FA Eckstein, 1862, σελ. 114 ff http://www.guide2womenleaders.com/womeninpower/Womeninpower1600.htm

Η Χέντβιχ, γερμαν.: Hedwig von Braunschweig-Wolfenbüttel (9 Φεβρουαρίου 1595 στο Βόλφενμπυτελ - 26 Ιουνίου 1650 στο Στσέτσινεκ) από τον Οίκο των Γουέλφων, ήταν κόρη του δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Βόλφενμπυτελ και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Πομερανίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B2%CE%B9%CF%87_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%83%CE%B2%CE%B1%CF%8A%CE%B3%CE%BA-%CE%92%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CF%85%CF%84%CE%B5%CE%BB

Χειροπρακτική

Έχουν διεξαχθεί πολυάριθμες ελεγχόμενες κλινικές μελέτες θεραπειών που χρησιμοποιούνται από χειροπράκτες, με σχετικά αντικρουόμενα αποτελέσματα. Οι συστηματικές ανασκοπήσεις αυτής της έρευνας δεν έχουν βρει στοιχεία πως η χειροπρακτική χειραγώγηση είναι αποτελεσματική, με την πιθανή εξαίρεση της θεραπείας για τον πόνο στη μέση. Μια κριτική επιστημονική αξιολόγηση διαπίστωσε ότι συλλογικά, η χειραγώγηση της σπονδυλικής στήλης ήταν αναποτελεσματική στην αντιμετώπιση οποιασδήποτε πάθησης . Ο χειρισμός της σπονδυλικής στήλης μπορεί να είναι αποδοτικός ως προς το κόστος για τον υποτονικό ή χρόνιο πόνο χαμηλής οσφυϊκής χώρας, αλλά τα αποτελέσματα για οξεία οσφυαλγία είναι ανεπαρκή. Η αποτελεσματικότητα και η σχέση κόστους-αποτελεσματικότητας της χειροπρακτικής είναι άγνωστες. Δεν υπάρχουν επαρκή δεδομένα για να διαπιστωθεί η ασφάλεια των χειροπρακτικών χειρισμών. Συχνά συνδέεται με ήπιες έως μέτριες ανεπιθύμητες ενέργειες και με σοβαρές ή θανατηφόρες επιπλοκές σε σπάνιες περιπτώσεις. Υπάρχει αντιπαράθεση σχετικά με τον βαθμό κινδύνου διάσπασης της σπονδυλικής αρτηρίας, που μπορεί να οδηγήσει σε εγκεφαλικό επεισόδιο και θάνατο, από χειραγώγηση του τραχήλου της μήτρας. Η χειροπρακτική έχει προταθεί ως αιτία διάφορων θανάτων που έχουν συσχετιστεί με την πρακτική της, γεγονός το οποίο αμφισβητείται από πολλούς χειροπράκτες.Η χειροπρακτική έχει καθιερωθεί σε διάφορες χώρες. Σχετίζεται με άλλα επαγγέλματα χειροθεραπείας όπως η οστεοπαθητική και η φυσικοθεραπεία. Ο λόγος για τον οποίο πολλοί επιζητούν την χειροπρακτική είναι για πόνους στη μέση. Οι πόνοι στην πλάτη και στον αυχένα θεωρούνται ειδικότητες της χειροπρακτικής, αλλά πολλοί χειροπρακτικοί ισχυρίζονται πως θεραπεύουν και άλλες ασθένειες εκτός των μυοσκελετικών προβλημάτων. Πολλοί χειροπρακτικοί περιγράφουν τους εαυτούς τους ως φορείς παροχής πρωτοβάθμιας περίθαλψης αλλά η κλινική εκπαίδευση των χειροπρακτικών δεν είναι συμβατή με άλλους φορείς παροχής πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Η χειροπρακτική χωρίζεται σε δύο κύριες ομάδες: τους "απόλυτους", που τώρα είναι μειονότητα, οι οποίοι δίνουν έμφαση στην ζωτικότητα, την "έμφυτη νοημοσύνη" και θεωρούν ότι η αιτία όλων των ασθενειών βρίσκεται στη σπονδυλική στύλη, και τους "συνδυαστικούς", που είναι περισσότεροι, και είναι πιο ανοιχτοί στις γενικές απόψεις και τις συμβατικές ιατρικές τεχνικές, όπως η άσκηση, το μασάζ και η θεραπεία με πάγο.Ο Ντ. Πάλμερ θεωρείται πως ίδρυσε την χειροπρατκική την δεκαετία του 1890, λέγοντας ότι έλαβε γνώση από «τον άλλο κόσμο». Ο Πάλμερ υποστήριξε ότι οι αρχές της χειροπρακτικής του μεταδόθηκαν από έναν γιατρό που είχε πεθάνει 50 χρόνια πριν. Ο γιος του Μπ. Πάλμερ συνέβαλε στην επέκταση της χειροπρακτικής στις αρχές του 20ού αιώνα. Καθ' όλη την ιστορία της, η χειροπρακτική είναι μια αμφιλεγόμενη πρακτική. Η ίδρυσή της έρχεται σε αντίθεση με τη συμβατική ιατρική και έχει υποστηριχθεί από ψευδοεπιστημονικές ιδέες όπως η θεωρία της αποδιάρθρωσης και η έμφυτη νοημοσύνη. Παρά τον αποδεδειγμένο ρόλο του εμβολιασμού ως αποτελεσματικής μεθόδου διασφάλισης της δημόσιας υγείας, μεταξύ των χειροπρακτών υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες σχετικά με το θέμα, οι οποίες έχουν οδηγήσει σε αρνητικές επιπτώσεις τόσο όσον αφορά τον δημόσιο εμβολιασμό όσο και την αποδοχή της χειροπρακτικής από τον μέσο άνθρωπο. Ο Αμερικανικός Ιατρικός Σύλλογος αποκάλεσε την χειροπρακτική «αντιεπιστημονική λατρεία» το 1966 και την μποϊκόταρε έως ότου έχασε μια αντιμονοπωλιακή υπόθεση το 1987. Η χειροπρακτική έχει ισχυρές πολιτικές βάσεις στις ΗΠΑ και υπάρχει συνεχής ζήτηση υπηρεσίων από το κοινό της. Τις τελευταίες δεκαετίες, έχει κερδίσει κάποια εγκυρότητα και αποδοχή από τους συμβατικούς γιατρούς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ελλάδα, υπάρχει ειδικός μηχανισμός για την πιστοποίηση των χειροπρακτών βάσει του σχετικού προγράμματος σπουδών.

Η χειροπρακτική είναι μια μέθοδος που ασχολείται με τη διάγνωση και τη θεραπεία μηχανικών διαταραχών του μυοσκελετικού συστήματος, ειδικά της σπονδυλικής στήλης. Οι χειροπράκτες, ειδικά αυτοί της πρώιμης ιστορίας του τομέα, υποστηρίζουν ότι τέτοιες διαταραχές επηρεάζουν τη γενική υγεία μέσω του νευρικού συστήματος. Κατατάσσεται στις κατηγορίες της συμπληρωματικής και εναλλακτικής ιατρικής. Η κύρια τεχνική χειροπρακτικής θεραπείας περιλαμβάνει τη χειρωνακτική θεραπεία και ειδικά την χειραγώγηση της σπονδυλικής στήλης και άλλων αρθρώσεων και μαλακών ιστών, αλλά μπορεί επίσης να περιλαμβάνει ασκήσεις και συμβουλές για την υγεία και τον τρόπο ζωής. Οι χειροπράκτες δεν είναι ιατροί.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE

Ωγκύστ Κουντέ

Ο Ωγκύστ Κουντέ, γιος του Ζαν-Μπατίστ Κουντέ, άποικου στον Άγιο Δομίνικο, γεννήθηκε στο Λονδίνο την 1η Απριλίου 1789. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού όπου είχε δασκάλους τον Ζαν-Μπατίστ Ρενιώ και τον Ζακ-Λουί Νταβίντ. Ειδικεύθηκε στη ζωγραφική ιστορικής θεματολογίας. Άρχισε να εκθέτει στο Σαλόν του Παρισιού το 1814 με τον πίνακα Ο Θάνατος του στρατηγού Μορώ (φυλάσσεται στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βρέστης). Εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών το 1839 και προήχθη σε αξιωματικό της Λεγεώνας της Τιμής το 1841.Το 1831, εμφανίζεται στον κατάλογο των καθηγητών της Πολυτεχνικής σχολής.Πέθανε στις 21 Ιουλίου 1873 στο Παρίσι σε ηλικία 84 ετών. Ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο Περ-Λασαίζ. Έργα του εκτίθενται στις Βερσαλλίες, στο μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, σε μουσεία Καλών Τεχνών πολλών πόλεων της Γαλλίας και στο μουσείο Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη.

Ο Λουί Σαρλ Ωγκύστ Κουντέ (γαλλικά: Louis Charles Auguste Couder), γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1789 στο Λονδίνο και πέθανε στις 21 Ιουλίου 1873 στο Παρίσι, ήταν Γάλλος ζωγράφος ιστορικών θεμάτων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A9%CE%B3%CE%BA%CF%8D%CF%83%CF%84_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AD

Ερμπίλ

Τα παλαιότερα ίχνη κατοίκησης στην Ερμπίλ χρονολογούνται από το 6000 π.Χ. και είναι μια από τις πόλεις με την πιο μακροχρόνια συνεχή κατοίκηση. Η καρδιά της πόλης είναι η Ακρόπολη της Ερμπίλ. Στην αρχή της 3ης χιλιετία π.Χ., οι Χουρρίτες από την Μικρά Ασία ήταν οι πρώτοι που εγκαταστάθηκαν στο Ούρμπιλουμ και επέκτειναν την κυριαρχία τους στη βόρεια Μεσοποταμία. Η πόλη ήταν στην κυριαρχία των Ασσυρίων από τον 25ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 7ο αιώνα π.Χ., αλλά στο τέλος του 7ου αιώνα π.Χ. έχασε την ανεξαρτησία της και πέρασε από τα χέρια των Βαβυλωνίων, των Μήδων, των Περσών και των Ελλήνων. Η Μάχη των Γαυγαμήλων δόθηκε κοντά στη σημερινή Ερμπίλ (Άρβηλα). Η πόλη στη συνέχεια κατακτήθηκε από τους Άραβες και μετά από τους Σελτζούκους και τους Οθωμανούς Τούρκους. Το κύριο αξιοθέατο της πόλης είναι η Ακρόπολη, το ιστορικό κέντρο της πόλης, που βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο ο οποίος εξέχει περίπου 25-35 μέτρα από τον περιβάλλοντα χώρο. Η ακρόπολη από το 2014 είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.Η πόλη διαθέτει αρχαιολογικό μουσείο το οποίο στεγάζει μια μεγάλη συλλογή από προ-ισλαμικά τέχνεργα

Η Ερμπίλ, επίσης γνωστή ως Αρμπίλ ή Ιρμπίλ, ονομασμένη Άρβηλα στα ελληνικά και αποκαλούμενη σε τοπικό επίπεδο ως Χαουλέρ από τους Κούρδους (κουρδικά: ھەولێر‎ Hewlêr, αραβικά: أربيل‎, Arbīl, συριακά: ܐܲܪܒܝܠ, Arbela, αρχαία ελληνικά: Ἄρβηλα) είναι πρωτεύουσα του Ιρακινού Κουρδιστάν και μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη του Βόρειου Ιράκ. Ευρίσκεται σε απόσταση περίπου 350 χμ. βόρεια της Βαγδάτης. Έχει πληθυσμό περίπου 850.000 κατοίκων, ενώ το κυβερνείο της έχει μόνιμο συνολικό πληθυσμό της τάξεως των 2.009.367 το 2015. Τα τελευταία χρόνια είναι μια ταχύτατα αναπτυσσόμενη πόλη σε επιχειρηματικό και τουριστικό επίπεδο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BB

Μπενγιουσέφ Μπενχεντά

Ο Μπενγιουσέφ Μπενχεντά γεννήθηκε το 1920 στην Μπερουαγκιά της επαρχίας Μεντέα. Ήταν γιος ενός καδή, και παρακολούθησε τα μαθήματα τόσο του μεντρεσέ της περιοχής όσο και της γαλλικής αποικιακής σχολής. Αργότερα παρακολούθησε το λύκειο του Ιμπν Ροσντ στη Μπλιντά, όπου γνωρίστηκε με πρωτοπόρους εθνικιστές της Αλγερίας, όπως ο Μοχάμεντ Λαμίν Ντεμπαγκίν, ο Σαάντ Νταχλάμπ, ο Αμπάν Ραμντάν, ο Αλί Μπουμεντζέλ και ο Μοχάμεντ Γιαζίντ. «Είστε τα μαχαίρια που ακονίζουμε ενάντια στη Γαλλία!» ήταν η επανειλημμένη κραυγή του διευθυντή του κολεγίου.Έχοντας λάβει το απολυτήριο του, εισήλθε στο Πανεπιστήμιο Ιατρικής και Φαρμακευτικής του Αλγερίου το 1943 και μετά από διακοπή των σπουδών του, απέκτησε το πτυχίο του στη φαρμακευτική το 1953. Το 1942 προσχώρησε στο Αλγερινό Λαϊκό Κόμμα. Ένα χρόνο αργότερα, συνελήφθη και τέθηκε υπό κράτηση από Γάλλους πράκτορες για την εκστρατεία του κατά της στράτευσης των Αλγερινών στον πόλεμο κατά της Γερμανίας, στο πλαίσιο των «ανυπότακτων της Μπλιντά». Αποφυλακίστηκε οκτώ μήνες αργότερα. Ήταν μέλος της κεντρικής επιτροπής του Λαϊκού Κόμματος της Αλγερίας - Κινήματος για τον Θρίαμβο των Δημοκρατικών Ελευθεριών το 1947 και διετέλεσε γενικός γραμματέας του μεταξύ 1951-1954. Τον Νοέμβριο του 1954 συνελήφθη και πάλι και αποφυλακίστηκε τον Μάιο του 1955, λόγω παρέμβασης Γάλλων φιλελεύθερων (στους οποίους περιλαμβάνεται ο πιε-νουάρ δήμαρχος του Αλγερίου, Ζακ Σεβαλιέ), όταν εντάχθηκε στο νέο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Έγινε σύμβουλος του Αμπάν Ραμντάν στο Αλγέρι. Τον Αύγουστο του 1956, η Σύσκεψη του Σουμμάμ τον διόρισε μέλος του Εθνικού Επαναστατικού Συμβουλίου της Αλγερίας και της Επιτροπής Δράσης και Συντονισμού της Προσωρινής Κυβέρνησης της Αλγερινής Δημοκρατίας μαζί με τους Αμπάν, Νταχλάμπ, Λαρμπί Μπεν Μ'χιντί και Κριμ Μπελκασέμ. Αυτός, ο Αμπάν και ο Μπεν Μ'χιντί αποτελούσαν το πολιτικό και στρατιωτικό τρίδυμο που κατηύθυνε την επαναστατική Αυτόνομη Ζώνη. Το Αλγέρι είχε γίνει η πρωτεύουσα της αντίστασης. Αυτός και ο Αμπάν ήταν υπεύθυνοι για τη δημιουργία πολλών έργων όπως η εφημερίδα Ελ Μουτζαχίντ, η δημιουργία της Γενικής Ένωσης Εργαζομένων της Αλγερίας και η συγγραφή του Kassaman, το οποίο θα γινόταν ο εθνικός ύμνος της Αλγερίας. Ξέφυγε ως εκ θαύματος τη σύλληψη από τους αλεξιπτωτιστές του στρατηγού Ζακ Μασύ χρησιμοποιώντας το σύστημα αποχέτευσης του Αλγερίου, εγκαταλείποντας την πόλη μετά τη σύλληψη του Μπεν Μ'χιντί από αλεξιπτωτιστές υπό τον συνταγματάρχη Μαρσέλ Μπιζεάρντ. Ο Μπεν Μ'χιντί αργότερα σκοτώθηκε ενώ ήταν φυλακισμένος, από στρατιώτες του Πωλ Ωσαρεσέ. Πήγε στο εξωτερικό στο όνομα του Απελευθερωτικού Μετώπου και έκανε πολλά για την οργάνωση, όπως η επίσκεψη στις πρωτεύουσες των αραβικών κρατών το 1957-58, στο Λονδίνο το 1959, στη Γιουγκοσλαβία το 1961, στη Λατινική Αμερική το 1960 και δύο επισκέψεις στην Κίνα. Στις 9 Αυγούστου 1961 διορίστηκε πρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης και ολοκλήρωσε τις διαπραγματεύσεις με τη Γαλλία, οι οποίες ξεκίνησαν από τον Φερχάτ Αμπάς. Η κατάπαυση του πυρός ανακηρύχθηκε την ημέρα που η Γαλλία αναγνώρισε επίσημα την εθνική ανεξαρτησία της Αλγερίας. Έγινε δεκτός ως ηγέτης της χώρας από τον ενθουσιώδη πληθυσμό της Αλγερίας στις 3 Ιουλίου 1962, την ημέρα που η ανεξαρτησία αναγνωρίστηκε επίσημα από τη Γαλλία. Μια κρίση προέκυψε αργότερα τον ίδιο μήνα μεταξύ της προσωρινής κυβέρνησης και του Αχμέντ Μπεν Μπελά, ο οποίος υποστηριζόταν από τον «Μεθόριο Στρατό» και ο Μπενχεντά αναγκάστηκε να αποχωρήσει για να αποφύγει μία «αδελφοκτονία». Το 1976, μαζί με τρεις ηγέτες του πολέμου της απελευθέρωσης (Φερχάτ Αμπάς, Χοσίν Λαχουέ, Χεΐρ-Εντίν) υπέγραψε μια διακήρυξη που είχε στόχο τη δημιουργία μιας συνταγματικής εθνικής συνέλευσης, εκλεγμένης με καθολική ψηφοφορία για τη δημιουργία μιας εθνικής χάρτας. Οι τέσσερις υπογράφοντες τέθηκαν υπό κατ' οίκον περιορισμό η περιουσία τους κατασχέθηκε. Αποφυλακίστηκε το 1979.Υπό την κυβέρνηση του Τσαντλί Μπεντζεντίντ που διατεινόταν ότι ήταν πολυκομματικό σύστημα, δημιούργησε το «Ελ Ουμμά» με τον Αμπντεραχμάν Κιουάν και άλλους συνεργάτες του από τον απελευθερωτικό πόλεμο, το 1989. Στόχος του ήταν η εφαρμογή της Διακήρυξης της 1ης Νοεμβρίου 1954, δηλαδή: «Το κυρίαρχο και δημοκρατικό ανεξάρτητο Αλγερινό κράτος στο πλαίσιο των ισλαμικών αρχών».Ο στόχος του «Ελ Ουμμά» ήταν να εργαστεί για την ένωση των ισλαμιστικών και εθνικιστικών κομμάτων προς μια ισλαμική κοινωνία. Ο πρόεδρος, Λιαμίν Ζερουάλ, ο οποίος διαδέχθηκε τον Τσαντλί, εξέδωσε νόμο που απαγόρευε τη χρήση της λέξης «Ισλάμ» από τα κόμματα που υπόκεινται σε ποινή διάλυσης. Το «Ελ Ουμμά» διαλύθηκε, ανεπιτυχές, το 1997. Ταυτόχρονα ίδρυσε το «Ταντχαμούν» με τον Σεΐχη Αχμέντ Σαχνούν με σκοπό να καταγγείλει το κράτος λόγω σοβαρών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του Ιανουαρίου του 1992. Έζησε μια ήσυχη ζωή για το υπόλοιπο της ζωής του, κατέχοντας ένα φαρμακείο στην Ύδρα του Αλγερίου. Μετά από μακρά ασθένεια, ο Μπενγιουσέφ Μπενχεντά πέθανε στο σπίτι του στο Αλγέρι στις 4 Φεβρουαρίου 2003. Μεγάλο πλήθος συγκεντρώθηκε στην κηδεία του. Ο Μπενχεντά τάφηκε στο νεκροταφείο Σιντί Γιαχία δίπλα στον μακροχρόνιο σύντροφο του Σαάντ Νταχλάμπ. Το Πανεπιστήμιο του Αλγερίου έλαβε ονομάστηκε αργότερα προς τιμήν του. Είχε τρεις γιους. 1986 - Les Accords d'Evian - OPU, Algiers. (ISBN 978-2-86600-244-2) 1989 - Les origines du 1er novembre 1954 - ed. Dahlab, Algiers. 1997 - L'Algérie à l'indépendance: la crise de 1962 - Dahlab, Algiers. (ISBN 978-9961-61-137-1) 2000 - Abane-Ben M'hidi, leur apport à la révolution algérienne - ed. Dahlab, Algiers. (ISBN 978-9961-61-098-5) 2002 - Alger, capitale de la résistance 1956-1957 - ed. Houma, Algiers. (ISBN 978-9961-66-599-2)

Ο Μπενγιουσέφ Μπενχεντά (αραβικά: بن يوسف بن خدة‎, 23 Φεβρουαρίου 1920 – 4 Φεβρουαρίου 2003) ήταν Αλγερινός πολιτικός. Ήταν επικεφαλής της τρίτης εξόριστης κυβέρνησης της Προσωρινής Κυβέρνησης της Αλγερινής Δημοκρατίας του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, ενεργώντας ως ηγέτης κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Αλγερίας (1954–62). Στο τέλος του πολέμου, ήταν για σύντομο διάστημα ο de jure ηγέτης της χώρας, ωστόσο γρήγορα παραγκωνίστηκε από πιο συντηρητικές προσωπικότητες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AD%CF%86_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%87%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AC

Λέο Εσάκι

Ο Εσάκι γεννήθηκε στο Τακαΐντα-μούρα του Νομού Οσάκα της νότιας Ιαπωνίας (οικισμός ενσωματωμένος σήμερα στην πόλη Χιγκάσιοσάκα), αλλά μεγάλωσε στο Κιότο. Στο γυμνάσιο Ντοσίσα είχε την πρώτη επαφή του με τον αμερικανικό πολιτισμό και με τον Χριστιανισμό. Μετά σπούδασε φυσική στο Τόκιο, όπου επέζησε από τον αεροπορικό Βομβαρδισμό της πόλεως τον Μάρτιο του 1945 ως φοιτητής.Ο Εσάκι πήρε το πτυχίο του το 1947 και το διδακτορικό του το 1959 από το Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Από το 1947 έως το 1960 ο Εσάκι εργαζόταν στις εταιρείες Kawanishi (τη σημερινή Fujitsu Ten) και Tokyo Tsushin Kogyo (γνωστή σήμερα ως Sony). Στο μεταξύ οι Αμερικανοί φυσικοί Τζον Μπαρντίν, Γουόλτερ Χάουζερ Μπράταιην και Γουίλλιαμ Μπράντφορντ Σόκλεϋ εφεύραν το τρανζίστορ, κάτι που ενεθάρρυνε τον Εσάκι να αλλάξει αντικείμενο ερευνών, από τη λυχνία κενού στο γερμάνιο και στο πυρίτιο υψηλών προσμίξεων, στη Sony. Ένα έτος αργότερα, συνειδητοποίησε ότι όταν η ένωση PN στο γερμάνιο αποκτά πολύ μικρό πλάτος, το ηλεκτρικό ρεύμα κυριαρχείται από την επίδραση του φαινομένου σήραγγας και, ως αποτέλεσμα ανεκάλυψε ότι καθώς η ηλεκτρική τάση αυξάνεται, το ρεύμα μειώνεται αντιστρόφως, υποδεικνύοντας αρνητική αντίσταση. Αυτή του η ανακάλυψη υπήρξε η πρώτη στην ιστορία της φυσικής επίδειξη φαινομένων σήραγγας σε στερεό και σηματοδότησε τη γένεση νέων ηλεκτρονικών διατάξεων, γνωστών ως διόδων Εσάκι ή διόδων (φαινομένου) σήραγγας. Το θέμα της διδακτορικής διατριβής του στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο ήταν ακριβώς αυτή η εφαρμογή. Το 1973 ο Εσάκι τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής για τις έρευνές του περί το 1958 στο φαινόμενο σήραγγας στα ηλεκτρόνια στερεών σωμάτων. Το 1960 ο Εσάκι εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ, όπου εργάσθηκε στο Ερευνητικό Κέντρο «Thomas J. Watson» της IBM, όπου ανακηρύχθηκε σε IBM Fellow το 1967. Εκεί προέβλεψε ότι υπερπλέγματα (superlattices) ημιαγωγών (δηλαδή περιοδικές δομές στρώσεων από δύο ή περισσότερα διαφορετικά υλικά) θα προκαλούσαν ένα διαφορικό φαινόμενο αρνητικής αντιστάσεως εξαιτίας τεχνητώς επαγόμενων μονοδιάστατων περιοδικών μεταβολών στη δομή των κρυστάλλων ημιαγωγών. Η μοναδική του μέθοδος «επιταξίας με μοριακή ακτίνα» (molecular beam epitaxy) για την ανάπτυξη κρυστάλλων λεπτής επιστρώσεως μπορεί να ρυθμισθεί με αρκετή ακρίβεια σε «υψηλό» κενό αέρα. Η πρώτη του δημοσίευση για το υπερπλέγμα ημιαγωγών έγινε το 1970. Σύμφωνα με τον ίδιο: «Η αρχική εκδοχή της εργασίας απορρίφθηκε όταν υποβλήθηκε για δημοσίευση στη Physical Review εξαιτίας της, ενδεικτικής ελλείψεως φαντασίας, απόψεως του κριτή του ότι ήταν υπερβολικά ανεδαφική και δεν περιείχε νέα φυσική. Ωστόσο η ίδια πρόταση έγινε γρήγορα δεκτή από το Γραφείο Ερευνών του Στρατού...» Το 1972 ο Εσάκι εφάρμοσε την επινόησή του των υπερπλεγμάτων σε ημιαγωγούς της ομάδας III-V και αργότερα η ιδέα αυτή επηρέασε πολλές περιοχές της επιστήμης υλικών, όπως τα μέταλλα και τα μαγνητικά υλικά. Κέρδισε το Μετάλλιο Τιμής του IEEE «για συνεισφορές και καθοδήγηση των ερευνών για το φαινόμενο σήραγγας, τα υπερπλέγματα ημιαγωγών και τα κβαντικά φρέατα» το 1991 και το Βραβείο Ιαπωνίας το 1998 «για τη δημιουργία και την ιδέα των τεχνητών κρυστάλλων υπερπλέγματος, που οδήγησε στην παραγωγή νέων υλικών με χρήσιμες εφαρμογές». Στη Συνάντηση βραβευμένων με Νόμπελ στο Λίνταου το 1994 ο Εσάκι πρότεινε τον παρακάτω κατάλογο με 5 «μη», που θα έπρεπε να συμβουλεύεται ο καθένας για την ανάδειξη των δημιουργικών δυνατοτήτων του. Δύο μήνες αργότερα, ο πρόεδρος της Επιτροπής Νόμπελ για τη Φυσική Καρλ Νόρντλινγκ συμπεριέλαβε τον κατάλογο στη δική του ομιλία. Μην αφήνεις τον εαυτό σου να παγιδευθεί από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να προσδένεται ολοκληρωτικά σε καμιά αυθεντία στο πεδίο σου. Μην επιμένεις σε αυτό που δεν χρειάζεσαι. Μην αποφεύγεις την αντιπαράθεση. Μην ξεχνάς το πνεύμα της παιδικής σου περιέργειας. Ο Εσάκι επανεγκαταστάθηκε το 1992 στην Ιαπωνία, όπου χρημάτισε πρόεδρος του Πανεπιστημίου της Τσουκούμπα και του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Σιμπαούρα. Από το 2006 είναι πρόεδρος του Κολεγίου Φαρμακολογίας της Γιοκοχάμα. Σε αναγνώριση των συνεισφορών των τιμημένων με Νόμπελ επιστημόνων Σιν-Ιτίρο Τομονάγκα, Λέο Εσάκι και Μακότο Κομπαγιάσι, τα μπρούντζινα αγάλματά τους στήθηκαν το 2015 στο Κεντρικό Πάρκο Αζούμα 2 στην Τσουκούμπα. Βιογραφία στο Κέντρο Ιστορίας του IEEE «Η δίοδος Εσάκι» στην ιστορία της Sony

Ο Ρεόνα Εσάκι (江崎 玲於奈, γενν. 12 Μαρτίου 1925), γνωστός και ως Λέο Εσάκι (Leo Esaki), είναι Ιάπωνας φυσικός, ο οποίος μοιράστηκε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1973 με τους Ίβαρ Γιέβερ και Μπράιαν Τζόζεφσον για την ανακάλυψη του κβαντικού φαινομένου σήραγγας στα ηλεκτρόνια. Είναι επίσης γνωστός για την εφεύρεση της διόδου Εσάκι, που εκμεταλλευόταν το παραπάνω φαινόμενο, ενώ υπήρξε και πρωτοπόρος στα υπερπλέγματα ημιαγωγών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CE%BF_%CE%95%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%B9

Άγιος Βικέντιος

Ο Άγιος Βικέντιος βρίσκεται βόρεια της χώρας, νότια της Γρενάδας και βορειοδυτικά των Μπαρμπάντος. Είναι το βορειότερο νησί της χώρας. Έχει έκταση 345 τ.χλμ., μήκος 29 χλμ. και πλάτος 18 χλμ. Το ψηλότερο υψόμετρο είναι 1.233,8 μέτρα). Το ψηλότερο βουνό είναι το Λα Σουφριέρ, που είναι ένα ενεργό ηφαίστειο στα βόρεια του νησιού με ύψος 1.234 μέτρα του οποίου η τελευταία έκρηξη ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2021. . Ο Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες διαιρείται σε 6 ενορίες, από τις οποίες οι 5 βρίσκονται στο νησί του Άγιου Βικέντιου (η άλλη είναι οι Γρεναδίνες). Οι 5 ενορίες του νησιού είναι οι εξής: Οι κυριότερες πόλεις του Άγιου Βικέντιου, μετά την πρωτεύουσα, Κίνγκσταουν, είναι η Άρνος Βαλ, η Βαλλιμπού, η Βερμόν, η Καλιακουά, η Κουστέλ, η Κολοναρί, η Λαγιού, η Σατωμπελαίρ, η Μπαρρουαλί, η Μπελμόν, η Μπιαμπού, η Μπυερά, η Ντουμπουά, η Ριμπισί, η Ρουτλάντ Βαλ, η Πεμπρόκ, η Νιου Σάντλυ Μπέυ Βίλλατζ, η Τζώρτζταουν και η Φρέντλυ. Ο Άγιος Βικέντιος είναι το μεγαλύτερο νησί τόσο σε έκταση, όσο και πληθυσμό. Έχει πληθυσμό 120.000 κατοίκων με πυκνότητα 347.83 κατοίκων ανά τ.χλμ. (900.88 κατοίκων ανά τετρ. μέτρο). Οι λαοί του Άγιου Βιέντιου είναι Μαύροι (66%), Ανατολικοί Ινδοί (6%), Αμερινδοί (2%), Λευκοί (4%) και διάφορες άλλες φυλές (21%). Ο τωρινός πρωθυπουργός είναι ο Ραλφ Γκονσάλβς (Ralph Gonsalves). Κατάλογος νησιών του Άγιου Βικέντιου και Γρεναδίνες U.S. Department of State profile St. Vincent and the Grenadines / San Vicente y Las Granadinas Constitution of 1979 Map Hairouna

Ο Άγιος Βικέντιος (αγγλικά και γαλλικά: Saint Vincent, και για συντομία St. Vincent) είναι το μεγαλύτερο νησί της νησιωτικής χώρας Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες. Πρωτεύουσα είναι η Κίνγκσταουν, που είναι και η πρωτεύουσα της χώρας. Είναι το μεγαλύτερο νησί τόσο σε έκταση, όσο και πληθυσμό. Το νησί έχει πληθυσμό 120.000 κατοίκων με πυκνότητα 347.83 κατοίων ανά τ.χλμ. (900.88 κατοίκων ανά τετρ. μέτρο).Έχει έκταση 345 τ.χλμ. (133.2 τ.μ.), μήκος 29 χλμ. και πλάτος 18 χλμ. Το ψηλότερο υψόμετρο είναι 1.233,8 μέτρα. Ο Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες διαιρείται σε 6 ενορίες, από τις οποίες οι 5 βρίσκονται στο νησί του Άγιου Βικέντιου (η άλλη είναι οι Γρεναδίνες). Οι 5 ενορίες του νησιού είναι οι εξής: Άγιος Ανδρέας Άγιος Γεώργιος Άγιος Δαβίδ Άγιος Πατρίκιος Καρλόττα

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82

Σουλτανάτο του Ρουμ

Τη δεκαετία του 1070 μετά τη Μάχη του Μαντζικέρτ ο Σελτζούκος διοικητής Σουλεϊμάν Α΄ Ιμπν Κουτουλμούς, μακρινός εξάδελφος του Μαλίκ Σαχ Α΄ και πρώην διεκδικητής του θρόνου της Μεγάλης Αυτοκρατορίας των Σελτζούκων ανέβηκε στην εξουσία στη δυτική Μικρά Ασία. Το 1075 κατέλαβε τις Βυζαντινές πόλεις Ιζνίκ (Νίκαια) και Ιζμίτ (Νικομήδεια). Δύο χρόνια αργότερα αυτοανακηρύχθηκε σουλτάνος ενός ανεξάρτητου Σελτζουκικού κράτους και εγκατέστησε την πρωτεύουσά του στη Νίκαια. Οι εκχριστιανισμένοι απόγονοί του σχετίζονται με τις παραδόσεις, που αναφέρονται στην ίδρυση της Μονής Κουτλουμουσίου στο Άγιο Όρος. Οι αρχικές αυτές φιλοχριστιανικές τάσεις σχετίζονται και με την αξιόπιστη μαρτυρία, ότι ο Σουλεϊμάν Α΄ πήρε τον τίτλο του "Σουλτάνου" από τον ίδιο το Βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ Κομνηνό, όταν εγκαταστάθηκε στην πρώτη σελτζουκική πρωτεύουσα, τη Νίκαια το 1080-1081. Ο σουλτάνος των Μεγάλων Σελτζούκων Μαλίκ Σαχ ποτέ δεν αναγνώρισε το «αιρετικό» αυτό κράτος και το ανταγωνίστηκε σκληρά. Ο Σουλεϊμάν υπήρξε γενικά αξιόλογος ηγεμόνας και υιοθέτησε πολιτική προσέγγισης προς τους χριστιανικούς πληθυσμούς, σύντομα όμως οδηγήθηκε σε πόλεμο με τον Μαλίκ Σαχ. Σε σύγκρουση με τον αδελφό τού Μαλίκ Σαχ Τουτούς Σελτζούκο ηγέτη της Συρίας στην Αντιόχεια ηττήθηκε και σκοτώθηκε (1086), ο γιος τού Σουλεϊμάν, Κιλίτζ Αρσλάν Α' αιχμαλωτίσθηκε. Προσωρινός διάδοχος του Σουλεϊμάν ήταν ο Αμπντούλ Κασίμ (1086-1092) που αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα διάσπασης του Σουλτανάτου από τους διάφορους εμίρηδες, εκ των οποίων ο πιο σημαντικός υπήρξε ο Τζαχάς της Σμύρνης. Όταν ο Μαλίκ Σαχ πέθανε (1092) ο Κιλίτζ Αρσλάν αφέθηκε ελεύθερος, εγκαταστάθηκε στα πάτρια εδάφη και ανέλαβε επικεφαλής του σουλτανάτου. Στη συνέχεια ηττήθηκε από στρατιώτες που συμμετείχαν στην Α΄ Σταυροφορία και απωθήθηκε στη νοτιοκεντρική Μικρά Ασία, όπου εγκατέστησε το κράτος του με πρωτεύουσα το Ικόνιο. Το 1107 επεκτάθηκε ανατολικά και κατέλαβε τη Μοσούλη, πέθανε τον ίδιο χρόνο στο Χαλέπι πολεμώντας το γιο του Μαλίκ Σαχ Μουχάμαντ Α΄ των Μεγάλων Σελτζούκων, στη Βαγδάτη. Στο μεταξύ άλλος Ρουμ Σελτζούκος, ο Μαλίκ Σαχ (που δεν πρέπει να συγχέεται με τον ομώνυμο σουλτάνο των Μεγάλων Σελτζούκων) κατέλαβε το Ικόνιο (1110). Το 1116 ο γιος τού Κιλίτζ Αρσλάν Μεσούντ Α΄ (1116-1156), κατέλαβε την πόλη με τη βοήθεια των Ντανισμεντιδών. Η μακρόχρονη βασιλεία του χαρακτηρίζεται από συνεχείς πολέμους με το Βυζάντιο, τους αυτοκράτορες Ιωάννη Β΄ Κομνηνό και τον γιο του Μανουήλ Α΄ Κομνηνό καθώς και συνεχείς προσπάθειες συνδιαλλαγής με τους Ντανισμεντίδες Σελτζούκους, αλλά και με τους Σταυροφόρους της βόρειας Συρίας και Παλαιστίνης. Κατά το θάνατό του (1156) το σουλτανάτο έλεγχε όλη την κεντρική Μικρά Ασία. Το Σουλτανάτο έφτασε σε ιδιαίτερη ακμή επί τού γιου τού Μεσούντ Α΄ Κιλίτζ Αρσλάν Β΄ (1156-1192), κατέλαβε τα υπόλοιπα εδάφη γύρω από τη Σεβάστεια και τη Μαλάτεια από τους τελευταίους Ντανισμεντίδες. Το 1161-1162 πραγματοποίησε το μεγάλης επιτυχίας διπλωματικό ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, κατέληξε σε συνθήκη με τον Μανουήλ Α'. Οι δύο κυριότερες στρατιωτικές επιτυχίες του Κιλίτζ Αρσλάν Β΄ ήταν η Μάχη του Μυριοκέφαλου (1176) επί των Βυζαντινών, και η σταδιακή ενσωμάτωση των δύο Ντανισμεντιδικών εμιράτων τα χρόνια 1174-1178. Κατά τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του, το Σουλτανάτο αντιμετώπισε σοβαρούς κινδύνους λόγω των συνθηκών του Σαλαντίν με το Βυζάντιο (1184-1185 και 1189-1192), τελικώς δεν υλοποιήθηκαν. Παρά μια προσωρινή κατάληψη του Ικονίου από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Γ΄ Σταυροφορία το Σουλτανάτο γρήγορα ανέκαμψε και εδραίωσε την εξουσία του. Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Κιλίτζ Αρσλάν Β΄ ξέσπασε στο Σουλτανάτο του Ρουμ εμφύλιος πόλεμος, ο Καϊχοσρόης Α΄ ανατράπηκε προσωρινά από τον αδελφό του Σουλεϊμάν Β΄ (1196).Ο Σουλεϊμάν Β΄ συγκέντρωσε όλους τους υποτελείς εμίρηδες και προχώρησε σε εκστρατεία στη Γεωργία με 150.000 - 400.000 άνδρες, στρατοπέδευσε στην κοιλάδα του Μπαζιάν. Η βασίλισσα Θαμάρ της Γεωργίας (1166 - 1213) αντέδρασε έντονα, συγκέντρωσε τον στρατό της υπό την ηγεσία του συζύγου της πρίγκιπα Ντέιβιντ Σοσλάν και προετοίμασε την άμυνα της Γεωργίας. Ο Ντέιβιντ Σοσλάν έκανε αιφνίδια επίθεση στο στρατόπεδο των Σελτζούκων (1204) με αποτέλεσμα να ακολουθήσει η "μάχη του Μπαζιάν" (1204). Οι Γεωργιανοί προκάλεσαν πανικό στα στρατεύματα του εχθρού τους, οι Σελτζούκοι συνετρίβησαν. Ο ίδιος ο Σουλειμάν Β΄ τραυματίστηκε βαριά και δραπέτευσε στο Ερζερούμ. Οι απώλειες ήταν βαριές τόσο για τους Τούρκους όσο και για τους Γεωργιανούς αλλά οι μεγάλοι νικητές ήταν οι Γεωργιανοί. Ο Σουλεϊμάν Β΄ πέθανε (1204), τον διαδέχτηκε ο γιος του Κιλίτζ Αρσλάν Γ΄ αλλά η βασιλεία του ήταν μισητή και ανατράπηκε την επόμενη χρονιά από τον θείο του Καϋχοσρόη Α΄ (1205).[16] Μετά τον θάνατο του τελευταίου από τους Σουλτάνους των Μεγάλων Σελτζούκων Τογκρούλ Γ΄ (1194) οι Σελτζούκοι τού Ρουμ απέμειναν οι μοναδικοί κυβερνώντες εκπρόσωποι της δυναστείας. Ο Καϊχοσρόης Α΄ απέσπασε το Ικόνιο από τους Σταυροφόρους (1205). Οι δυο γιοι και διάδοχοι του Καϋχοσρόη Α΄ Καϊκαούσης Α΄ και Καϊκοβάδης Α΄ έφτασαν την ισχύ της εξουσίας των Σελτζούκων στο Σουλτανάτο του Ρουμ στο απώγειο. Το σημαντικότερο επίτευγμα του Καϋχοσρόη ήταν η κατάληψη του λιμανιού της Αττάλειας στις Μεσογειακές ακτές (1207). Ο γιος του, Καϊκαούσης, κατέλαβε τη Σινώπη και κατέστησε υποτελή του την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας (1214). Υπέταξε επίσης το Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας αλλά το 1218 υποχρεώθηκε να παραδώσει το Χαλέπι στον Αλ Καμίλ. Επόμενος σουλτάνος ήταν ο μικρότερος αδελφός του Καϊκοβάδης Α΄ (1220-1237) που θεωρείται από τους πιο σημαντικούς ηγέτες του Σουλτανάτου. Κατά την εποχή του, το Ικόνιο άρχισε να μεταβάλλεται σε σπουδαίο πολιτιστικό ισλαμικό κέντρο. Ο Καϊκοβάδης συνέχισε να αποσπά εδάφη κατά μήκος των ακτών της Μεσογείου (1221 - 1225). Σημείωσε μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες στη χερσόνησο της Κριμαίας (1225) και επιπλέον υπέταξε το εμιράτο της Θεοδοσιούπολης (Ερζερούμ) και σημείωσε μεγάλες νίκες επί των Χορεσμιανών (σε συμμαχία με τους Αγιουβίδες της Αιγύπτου). Όμως η προσπάθειά του να κατακτήσει την Τραπεζούντα (1222), την πρωτεύουσα της ομώνυμης ελληνικής Αυτοκρατορίας κατέληξε σε αποτυχία. Σύμφωνα με την ποντιακή παράδοση, στην αποτυχία της πολιορκίας συνέβαλε αποφασιστικά μια ξαφνική κακοκαιρία, που προκάλεσε ο πολιούχος της πόλης ο Άγιος Ευγένιος. Στα ανατολικά νίκησε τους Μενγκουτσέκους και άρχισε να πιέζει τους Ορτοκίδες. Ο γιος και διάδοχος του Καϋκοβάδη Α΄ Καϊχοσρόης Β΄ (1237-1246) άρχισε τη βασιλεία του καταλαμβάνοντας την περιοχή γύρω από το Ντιγιαρμπακίρ, το 1239 αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει μία εξέγερση υπό έναν λαοφιλή ιεροκήρυκα ονόματι Μπαμπά Ισακ. Μετά τρία χρόνια, όταν τελικά κατέστειλε την εξέγερση, το έρεισμα της Κριμαίας είχε χαθεί και το κράτος και ο στρατός του σουλτανάτου είχαν εξασθενήσει (1242). Υπό αυτές τις συνθήκες έπρεπε να αντιμετωπίσει μία πολύ πιο επικίνδυνη απειλή, αυτή των προελαυνόντων Μογγόλων. Οι Μογγολικές δυνάμεις πήραν το Ερζερούμ (1242) και την επόμενη χρονιά ο Σουλτάνος συνετρίβη από τον Μπαϊγιού στη "Μάχη του Κόσε Νταγκ" (ενός βουνού ανάμεσα στις πόλεις Σεβάστεια και Ερτζινκάν) (1243). Οι Σελτζούκοι Τούρκοι αναγκάσθηκαν να δηλώσουν υποταγή στους Μογγόλους και έγιναν υποτελείς τους. Ο σουλτάνος υποχρεώθηκε να διαφύγει στην Αττάλεια μετά τη μάχη του 1243 όπου πέθανε το 1246, άνοιξε μια περίοδο τριμερούς και αργότερα διμερούς βασιλείας που διήρκεσε μέχρι το 1260. Το Σελτζουκικό βασίλειο διαμοιράστηκε στους τρεις γιους τού Καϋχοσρόη. Ο μεγαλύτερος Καϊκαούσης Β΄ (1246-1260), ανέλαβε την εξουσία δυτικά του ποταμού Άλυς. Οι νεότεροι αδερφοί του Κιλίτζ Αρσλάν Δ΄ (1248-1265) και Καϊκοβάδης Β΄ (1249-1257) ορίστηκαν να διοικούν τις περιοχές ανατολικά του ποταμού, υπό την κυριαρχία των Μογγόλων. Τον Οκτώβριο του 1256 ο Μογγόλος ηγεμόνας Μπαϊζού νίκησε τον Καϋκάους Β΄ κοντά στο Ακσαράι και όλη η ΄Μικρά Ασία υποτάχθηκε επίσημα στον Νογκάι Χαν. To 1260 ο Καϋκάους Β΄ διέφυγε από το Ικόνιο στην Κριμαία, όπου πέθανε το 1279. Ο Κιλίτζ Αρσλάν Δ΄ εκτελέσθηκε το 1265 και ο γιος του Καϊχοσρόης Γ΄ (1265-1284) έγινε κατ' όνομα ηγεμόνας όλης της Μικράς Ασίας, με την πραγματική εξουσία να ασκείται από τους Μογγόλους ή τους σημαίνοντες αντιβασιλείς. Το Σελτζούκικο κράτος είχε αρχίσει να διασπάται σε μικρά Εμιράτα (Μπεηλίκια), ολοένα και περισσότερο αποστασιοποιήθηκαν τόσο από το Μογγολικό όσο και από τον Σελτζουκικό έλεγχο. Το 1277 ανταποκρινόμενος σε έκκληση από τη Μικρά Ασία ο Μαμελούκος σουλτάνος Μπαϊμπάρς επέδραμε στη Μικρά Ασία και νίκησε τους Μογγόλους, αντικαθιστώντας τους προσωρινά ως επικυρίαρχος τού Σελτζουκικού βασιλείου. Αλλά καθώς οι ντόπιες δυνάμεις που τον είχαν καλέσει δεν ενδιαφέρθηκαν για την υπεράσπιση της χώρας, αναγκάστηκε να επιστρέψει στη βάση του στην Αίγυπτο και η Μογγολική κυριαρχία αποκαταστάθηκε επίσημα και βίαια. Το Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας κατέλαβε ωστόσο από τους Μογγόλους τη δεκαετία του 1240 ολόκληρη τη Μεσογειακή ακτή από τη Σελίνο μέχρι τη Σελεύκεια και πόλεις όπως η Καχραμάνμαρας. Προς το τέλος της βασιλείας του ο Καϊχοσρόης Γ΄ μπορούσε να ασκεί κυριαρχία μόνο σε περιοχές γύρω από το Ικόνιο. Μερικοί από τους Μπέηδες (περιλαμβανομένων των Οθωμανών στο ξεκίνημά τους) και τους Σελτζούκους κυβερνήτες της Μικράς Ασίας εξακολουθούσαν να αναγνωρίζουν, έστω και κατ' όνομα, την κυριαρχία του σουλτάνου στο Ικόνιο και οι σουλτάνοι συνέχιζαν να αυτοαποκαλούνται Φαρεντίν, "Περηφάνια του Ισλάμ". Όταν ο Καϊχοσρόης Γ΄ εκτελέσθηκε το 1284, η Σελτζουκική δυναστεία υπέστη άλλο ένα πλήγμα από εσωτερικές διαμάχες, που κράτησαν μέχρι το 1303, οπότε ο γιος του Καϋκάους Β΄ Μεσούντ Β΄ αυτοανακηρύχθηκε σουλτάνος στην Καισάρεια. Δολοφονήθηκε το 1307 όπως και λίγο αργότερα ο γιος του Μεσούντ Γ΄. Ένας μακρινός συγγενής της Σελτζουκικής δυναστείας εγκαταστάθηκε προς στιγμήν ως εμίρης του Ικονίου, αλλά νικήθηκε και τα εδάφη του καταλήφθηκαν από τους Καραμανίδες το 1328. Η νομισματική σφαίρα επιρροής του Σουλτανάτου επέζησε κάπως περισσότερο και Σελτζουκικά νομίσματα θεωρούμενα γενικά αξιόπιστα, συνέχισαν να χρησιμοποιούνται σε όλο τον 14ο αιώνα μεταξύ άλλων και από τους Οθωμανούς. Η Σελτζουκική δυναστεία του Ρουμ, ως διάδοχος των Μεγάλων Σελτζούκων βάσιζε την πολιτική, θρησκευτική και πολιτιστική της κληρονομιά στην Περσοϊσλαμική παράδοση, μέχρι του σημείου να δίνουν στους γιους τους Περσικά ονόματα. Αν και Τουρκικής προέλευσης οι Σελτζούκοι του Ρουμ υποστήριζαν την Περσική τέχνη, αρχιτεκτονική και λογοτεχνία, ενώ χρησιμοποιούσαν την Περσική ως γλώσσα της διοίκησης. Εξάλλου σημαντική ήταν επίσης στο Σουλτανάτο η Βυζαντινή επιρροή, καθώς η Ελληνική αριστοκρατία παρέμεινε τμήμα της Σελτζουκικής τάξης των ευγενών και ο τοπικός Ελληνικός πληθυσμός ήταν πολυάριθμος στην περιοχή.Στις κατασκευές τους των Μεντρεσέδων και τζαμιών, οι Σελτζούκοι του Ρουμ μετέτρεψαν την Ιρανική Σελτζουκική αρχιτεκτονική των τούβλων και του σοβά στη χρήση της πέτρας. Ανάμεσά τους ιδιαίτερα αξιόλογα είναι τα Μεντρεσές που χρησίμευαν ως στάσεις, εμπορικοί σταθμοί και προστασία των καραβανιών και από τα οποία περίπου εκατό κατασκευάσθηκαν κατά την περίοδο των Σελτζούκων της Μικράς Ασίας. Μαζί με τις Περσικές επιρροές, που είχαν αναμφισβήτητη επίδραση, η Σελτζουκική αρχιτεκτονική εμπνεόταν από Χριστιανούς και Μουσουλμάνους Αρμένιους. Ως τέτοια η Μικρασιατική αρχιτεκτονική παρουσιάζει μερικές από τις ξεχωριστές και εντυπωσιακές κατασκευές σε όλη την ιστορία της Ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Αργότερα, αυτή η Μικρασιατική αρχιτεκτονική, θα μεταδιδόταν στο Σουλτανάτο της Ινδίας. Το μεγαλύτερο Καραβανσεράι ή Μεντρεσές είναι το χτισμένο από τον Σουλτάν Χαν στο δρόμο μεταξύ των πόλεων Ικονίου και Ακσαράι στην περιοχή του Σουλτάνχανι (1229), από αυτό πήρε το όνομά της και η πόλη έκτασης 4 στρεμμάτων. Υπάρχουν δύο καραβανσεράι που φέρουν το όνομα "Σουλτάν Χαν": το άλλο βρίσκεται μεταξύ Καισάρειας και Σεβάστειας. Εξάλλου εκτός από το Σουλτάνχανι, άλλες πέντε πόλεις στην Τουρκία οφείλουν τα ονόματά τους σε Καραβανσεράι που χτίστηκαν εκεί. Αυτές είναι το Αλατσαχάν στο Κάνγκαλ, το Ντουραχάν, το Χεκιμχάν και το Καντινχανί, καθώς και ο δήμος Ακχάν στη μητροπολιτική περιοχή του Ντενιζλί. Το καραβανσεράι του Χεκιμχάν είναι μοναδικό, διαθέτοντας -κάτω από τη συνήθη επιγραφή στα Αραβικά με πληροφορίες σχετικά με το οικοδόμημα- δύο ακόμη επιγραφές στα Αρμενικά και στα Συριακά, καθώς κατασκευάσθηκε από το γιατρό (χεκίμ) του σουλτάνου Καϋκοβάδη Α΄, που πιστεύεται ότι ήταν Χριστιανικής καταγωγής και είχε προσηλυτισθεί στο Ισλάμ. Υπάρχουν και άλλες ιδιαίτερες περιπτώσεις, όπως η εγκατάσταση στη θέση Καλεχισάρ (δίπλα σε αρχαία τοποθεσία των Χετταίων) κοντά στην Αλάτσα, ιδρυμένη από το Σελτζούκο διοικητή Χουσαμεντίν Τεμουρλού, που είχε καταφύγει στην περιοχή μετά την ήττα στη Μάχη του Κοσέ Νταγκ, ίδρυσε ένα συγκρότημα αποτελούμενο από κάστρο, Μεντρεσέ, οικιστική ζώνη και καραβανσεράι, αργότερα εγκαταλείφθηκαν γύρω στο 16ο αιώνα. Όλα εκτός από το καραβανσεράι που παραμένει ανεξερεύνητο, εξερευνήθηκαν τη δεκαετία του 1960 από τον ιστορικό τέχνης Οκτάι Ασλαναπά και τα ευρήματα και αριθμός εγγράφων μαρτυρούν την ύπαρξη ενός ζωντανού οικισμού στη θέση αυτή, όπως ένα Οθωμανικό φιρμάνι του 1463 που δίνει εντολή στον διευθυντή του μεντρεσέ να διαμένει όχι στη σχολή αλλά στο καραβανσεράι. Τα ανάκτορα των Σελτζούκων, καθώς και τα στρατεύματά τους επανδρωνόταν με "γκουλάμ", νέους που έπαιρναν από μη Μουσουλμανικές κοινότητες, κυρίως Έλληνες από πρώην Βυζαντινά εδάφη, αν και μια τέτοια πρακτική παραβίαζε το Μουσουλμανικό νόμο. Η πρακτική των Γκουλάμ αποτέλεσε ίσως πρότυπο για το μεταγενέστερο Παιδομάζωμα την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πολλές φορές, τα ονόματα που έχουν οι σουλτάνοι του Ρουμ εμφανίζονται με διάφορες παραλλαγές στη βιβλιογραφία. Αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι η επίσημη γλώσσα του σουλτανάτου ήταν η περσική, αλλά πολλές φορές χρησιμοποιείται και η αραβική (κυρίως για θρησκευτικούς λόγους). Επίσης πολλές βυζαντινές πηγές χρησιμοποιούν μια πιο εξελληνισμένη εκδοχή: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμος Θ'. Αθήνα 1980. Παγκόσμια Ιστορία, Τόμος Β'. Εκδοτική Αθηνών Andrew Peacock and Sara Nur Yildiz, The Seljuks of Anatolia: Court and Society in the Medieval Middle East, (I.B. Tauris, 2013) Bernard Lewis, Istanbul and the Civilization of the Ottoman Empire, (University of Oklahoma Press, 1963) Bosworth, C. E. (2004). The New Islamic Dynasties: a Chronological and Genealogical Manual. Edinburgh University Press. Bektaş, Cengiz (1999). Selcuklu Kervansarayları, Korunmaları Ve Kullanlmaları üzerine bir öneri: A Proposal regarding the Seljuk Caravanserais, Their Protection and Use (Στα Τουρκικά και τα Αγγλικά) Claude Cahen, The Formation of Turkey: The Seljukid Sultanate of Rum: Eleventh to Fourteenth, transl. & ed. P.M. Holt, (Pearson Education Limited, 2001) Grousset, Rene, The Empire of the Steppes: A History of Central Asia, (Rutgers University Press, 2002) John Joseph Saunders, The History of the Mongol Conquests, (University of Pennsylvania Press, 1971) Sicker, Martin, The Islamic world in ascendancy: from the Arab conquests to the siege of Vienna, (Greenwood Publishing Group, 2000)

Το Σουλτανάτο του Ρουμ ή Σελτζουκικό Σουλτανάτο του Ρουμ (ή τουρκότροπα Ανατολιακό Σελτζουκικό Κράτος) ήταν ένα Τουρκοπερσικό, Σουνιτικό Μουσουλμανικό κράτος στη Μικρά Ασία (1077 - 1307). Το Σουλτανάτο του Ρουμ ξεκίνησε την αντικατάσταση της Μεγάλης Αυτοκρατορίας των Σελτζούκων με τον Σουλεϊμάν ιμπν Κουτουλμίς (1077) αμέσως μετά τη Μάχη του Μάντζικερτ. Η πρωτεύουσα του αρχικά ήταν η Νίκαια Βιθυνίας (την πρώτη δεκαετία), αμέσως μετά μεταφέρθηκε στο Ικόνιο. Οι Σουνίτες Μουσουλμάνοι κατέκτησαν τις περιοχές στις οποίες εγκαταστάθηκαν από τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ο όρος "Ρουμ" προέρχεται από την Αραβική λέξη για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι Σελτζούκοι ονόμαζαν έτσι τα εδάφη του σουλτανάτου τους, επειδή εθεωρούντο επί μακρόν "Ρωμαϊκά", δηλαδή Βυζαντινά, από τα Μουσουλμανικά στρατεύματα. Το κράτος ονομάζεται Σουλτανάτο του Ικονίου σε παλαιότερες δυτικές πηγές και ήταν γνωστό ως Τουρκία στους συγχρόνους του. Κατά την περίοδο της ακμής του το σουλτανάτο εκτεινόταν στην κεντρική Μικρά Ασία, από τις ακτές της Αττάλειας και της Αλάνυας στη Μεσόγειο νότια μέχρι την περιοχή της Σινώπης στη Μαύρη Θάλασσα. Στα ανατολικά το Σουλτανάτο απορρόφησε άλλα Τουρκικά κράτη και έφθασε στη Λίμνη Βαν. Το δυτικότερο όριό του ήταν κοντά στο Ντενιζλί και τις πύλες του Αιγαίου Πελάγους. Το Σουλτανάτο ευημέρησε ιδιαίτερα στα τέλη του 12ου και τις αρχές του 13ου αιώνα, όταν πήρε από τους Βυζαντινούς νευραλγικά λιμάνια στις ακτές της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας. Μέσα στη Μικρά Ασία οι Σελτζούκοι ενίσχυσαν το εμπόριο με ένα πρόγραμμα ανέγερσης Καραβανσεράι, που διευκόλυνε τη ροή των αγαθών από το Ιράν και την Κεντρική Ασία στα λιμάνια. Την περίοδο αυτή αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα ισχυροί εμπορικοί δεσμοί με τη Δημοκρατία της Γένοβας. Ο αυξημένος πλούτος επέτρεψε στο σουλτανάτο να απορροφήσει άλλα Τουρκικά κράτη, που είχαν ιδρυθεί στην ανατολική Μικρά Ασία μετά τη Μάχη του Μαντζικέρτ: τους Ντανισμεντίδες, τους Μενγκουτσέκους, τους Σαλτουκίδες και τους Ορτοκίδες. Οι σουλτάνοι των Σελτζούκων αντιστάθηκαν με επιτυχία στην πίεση των Σταυροφοριών, αλλά το 1243 υπέκυψαν στους προελαύνοντες Μογγόλους. Οι Σελτζούκοι έγιναν υποτελείς στους Μογγόλους μετά τη "μάχη του Κοσέ Ντάγκ" (26 Ιουνίου 1243) στην οποία ο Καϊχοσρόης Β΄ γνώρισε τη συντριβή. Η δύναμη του σουλτανάτου απομειώθηκε κατά το δεύτερο μισό του 13ου αιώνα και είχε εκλείψει τελείως την πρώτη δεκαετία του 14ου, ο τελευταίος Σελτζούκος Σουλτάνος του Ρουμ υποτελής στο Ιλχανάτο Μεσούντ Β΄ δολοφονήθηκε (1308). Η διάλυση του Σουλτανάτου του Ρουμ των Σελτζούκων θα αφήσει πίσω έναν μεγάλο αριθμό από Τουρκομανικά εμιράτα ή Μπεηλίκια, ένα από αυτά κυβερνήθηκε από την Οθωμανική Δυναστεία που θα δημιουργήσει αργότερα την πανίσχυρη Οθωμανική αυτοκρατορία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%BF%CF%85%CE%BC

Αεροπορική Βάση Δεκέλειας

Η Διοίκηση Αεροπορικής Εκπαίδευσης (ΔΑΕ) της Πολεμικής Αεροπορίας χρησιμοποιεί την Αεροπορική Βάση Δεκέλειας ως βάση της. Στο χώρο εδρεύουν οι εξής μονάδες: 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος 124 Πτέρυγα Βασικής ΕκπαίδευσηςΕπίσης, οι ακόλουθες Σμηναρχίες: 123 Σμηναρχία Τεχνικής Εκπαίδευσης 128 Σμηναρχία Εκπαίδευσης Τηλεπικοινωνιών - ΗλεκτρονικώνΣτο χώρο εδρεύουν και οι παρακάτω σχολές: Σχολή Τεχνικών Υπαξιωματικών Αεροπορίας Σχολή Υπαξιωματικών Διοικητικών Σχολή Ιπτάμενων Ραδιοναυτίλων Σχολή Διοίκησης και Επιτελών Πολεμικής Αεροπορίας Κέντρο Εκπαίδευσης Προσωπικού Αεράμυνας Κέντρο Εκπαίδευσης Φρουρών ΣκύλωνΤέλος, οι ακόλουθες Μοίρες εδρεύουν στο χώρο: 361 Μοίρα Εκπαίδευσης Αέρος 362 Μοίρα Εκπαίδευσης Αέρος 363 Μοίρα Εκπαίδευσης Αέρος 364 Μοίρα Εκπαίδευσης Αέρος, Στις 27 Δεκεμβρίου 1991, ένα αεροσκάφος τύπου Douglas C-47B KK171 της Πολεμικής Αεροπορίας καταστράφηκε ολοκληρωτικά σε ατύχημα στο Αεροδρόμιο Τατοΐου. Ένα από τα 6 μέλη πληρώματος σκοτώθηκε. Ιστοσελίδα Αερολέσχης Δεκέλειας Ιστοσελίδα Αερολέσχης Μεσογείων Ιστοσελίδα Αερολέσχης Αθηνών

Η Αεροπορική Βάση Δεκέλειας ή Αεροδρόμιο Τατοΐου (συντομογραφία ICAO: LGTT) είναι στρατιωτικό αεροδρόμιο στην περιοχή της Δεκέλειας στο νομό Αττικής. Απέχει 20 χιλιόμετρα βόρεια-βορειοδυτικά από το κέντρο της Αθήνας. Ξεκίνησε να λειτουργεί το 1918 και σήμερα διαθέτει έναν διάδρομο μήκους 1.764 μέτρων (χωρίς να υπολογίζουμε το κατώφλι μήκος 347 μέτρων). Το αεροδρόμιο χρησιμοποιείται από την Πολεμική Αεροπορία, και λειτουργεί και ως (Α.Κ.Α.). Μεταξύ 1935 και 1941, το αεροδρόμιο υπήρξε κόμβος των Τεχνικών Αεροπορικών Εκμεταλλεύσεων. Αεραθλητικό κέντρο Αθηνών βάση για τις ακόλουθες αερολέσχες: Αερολέσχη Αθηνών Αερολέσχη Δεκέλειας Αερολέσχη Μεσογείων Ανεμολέσχη Αθηνών Αερολέσχη Αττικής Αερολέσχη ΦαέθωνΤα αεροσκάφη γενικής αεροπορίας χρειάζονται ειδική άδεια για τη χρήση του αεροδρομίου. Επιπλέον, στον χώρο βρίσκεται το Μουσείο της Πολεμικής Αεροπορίας, στο οποίο εκτίθενται πολλά παλαιά αεροσκάφη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%92%CE%AC%CF%83%CE%B7_%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82

Ανρί Βιετάν

Ο Βιετάν γεννήθηκε στο Βερβιέ του Α. Βελγίου (που, τότε, ανήκε στην Ολλανδία), και ήταν γιος του Ζαν-Φρανσουά Βιετάν, ενός υφαντή, ερασιτέχνη βιολονίστα και κατασκευαστή βιολιών. Στα τέσσερα χρόνια του, πήρε τα πρώτα μαθήματα στο βιολί από τον πατέρα του και έναν ντόπιο δάσκαλο, τον Λ. Λεκλού (Léonard-Joseph Lecloux), ενώ έδωσε την πρώτη του δημόσια παράσταση σε ηλικία έξι ετών, παίζοντας στη γενέτειρά του, ένα κοντσέρτο του Π. Ροντέ (Pierre Rode). Σύντομα, έδινε συναυλίες σε διάφορες γειτονικές πόλεις, όπως στη Λιέγη και τις Βρυξέλλες όπου συναντήθηκε με τον βιολονίστα Σ. Μπεριό (Charles Auguste de Bériot), με τον οποίο ξεκίνησε σπουδές (1829-31).Το 1829, ο Μπεριό τον πήγε στο Παρίσι, όπου πραγματοποίησε επιτυχημένο ντεμπούτο, και πάλι με έργα του Ροντέ, αλλά έπρεπε να επιστρέψει το επόμενο έτος λόγω της Ιουλιανής Επανάστασης. Πίσω στις Βρυξέλλες, ο Βιετάν συνέχισε να εξελίσσει την τεχνική του στο βιολί από μόνος του, εμβαθύνοντας το παίξιμό του συνοδεύοντας την φημισμένη μέτζο-σοπράνο Π. Βιαρντό (Pauline Viardot). Μια περιοδεία στη Γερμανία, το 1833, απέφερε φιλία με τους Σπορ και Σούμαν, οι οποίοι συνέκριναν τον νεαρό Βιετάν με τον Νικολό Παγκανίνι. Κατά την επόμενη δεκαετία επισκέφθηκε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις, εντυπωσιάζοντας με τη δεξιοτεχνία του όχι μόνο τα ακροατήρια αλλά και διάσημους μουσικούς, όπως τον Μπερλιόζ και τον ίδιο τον Παγκανίνι, τους οποίους συνάντησε στο ντεμπούτο του, στο Λονδίνο, το 1834.Είχε, επίσης, φιλοδοξίες να γίνει συνθέτης και, έχοντας ήδη κάνει μαθήματα αντίστιξης με τον Σ. Σέχτερ (Simon Sechter) στη Βιέννη, πέρασε τον χειμώνα του 1835-1836 μελετώντας σύνθεση με τον Ά. Ράιχα (Anton Reicha) στο Παρίσι. Το πρώτο του έργο για βιολί που, αργότερα, δημοσιεύτηκε ως Κοντσέρτο αρ. 2, χρονολογείται από τότε. Το Κοντσέρτο αρ. 1, έγινε δεκτό με ενθουσιασμό, όταν το έπαιξε στην Αγία Πετρούπολη στη δεύτερη επίσκεψή του, εκεί, το 1840 και στο Παρίσι το επόμενο έτος. Ο Μπερλιόζ το χαρακτήρισε ως «μια υπέροχη συμφωνία για βιολί και ορχήστρα». Με αφετηρία το Παρίσι, ο Βιετάν συνέχισε να συνθέτει και να ερμηνεύει, με μεγάλη επιτυχία σε όλη την Ευρώπη. Με τον βιρτουόζο πιανίστα Σ. Τάλμπεργκ ( Sigismond Thalberg), εμφανίστηκε και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θαυμάστηκε ιδιαίτερα στη Ρωσία, όπου κατοικούσε μόνιμα μεταξύ 1846 και 1851 ως αυλικός μουσικός του τσάρου Νικόλαου Α’ και σολίστ στο Αυτοκρατορικό Θέατρο. Ο Βιετάν ίδρυσε τη σχολή βιολιού του Ωδείου της Αγίας Πετρούπολης και καθοδήγησε τη δημιουργία «ρωσικής σχολής» στο βιολί. Το 1871, επέστρεψε στην πατρίδα του για να αποδεχτεί τη θέση του καθηγητή στο Ωδείο των Βρυξελλών, όπου ο πιο σπουδαίος μαθητής του υπήρξε, αναμφίβολα, ο Ε. Ιζάι (Eugène Ysaÿe). Ωστόσο, ένα αιφνίδιο εγκεφαλικό επεισόδιο, τού παρέλυσε το δεξί χέρι, δύο χρόνια αργότερα και επέστρεψε στο Παρίσι, όπου την τάξη του στο βιολί ανέλαβε ο Χ. Βινιάφσκι. Αν και φάνηκε να ανακάμπτει σταδιακά από το πρώτο επεισόδιο, δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο, το 1879, τού αποτελείωσε την καριέρα ως βιολιστή. Ο Βιετάν πέρασε τα τελευταία χρόνια σε ένα σανατόριο στο Μουσταφά (Mustapha Supérieur) της Αλγερίας, όπου εγκαταστάθηκε η κόρη του με τον σύζυγό της. Βέβαια, συνέχισε να συνθέτει, αν και ήταν απογοητευμένος από την αδυναμία του να παίξει στο αγαπημένο του όργανο, μακριά από τα μουσικά κέντρα της Ευρώπης. Πέθανε, εκεί, δύο χρόνια αργότερα. Το μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεων του Βιετάν προορίζεται, εύλογα, για το βιολί όπως τα επτά κοντσέρτα και διάφορα κοσμικά κομμάτια, αν και στο τέλος της ζωής του, όταν έπρεπε να εγκαταλείψει το βιολί, συχνά στράφηκε σε άλλα όργανα, γράφοντας δύο κοντσέρτα για βιολοντσέλο, μια σονάτα για βιόλα και τρία κουαρτέτα εγχόρδων, μεταξύ άλλων. Όμως, τα επτά κοντσέρτα για το βιολί, τόν έκαναν διάσημο σε όλο τον κόσμο. Μέσα από τα δικά του έργα και τη συχνή εκτέλεση των κοντσέρτων του Μπετόβεν (έπαιζε, επίσης, τις σονάτες για βιολί και τα κουαρτέτα του Μπετόβεν) και του Μέντελσον, προσέδωσε μια πιο «κλασική» διάσταση στο ρεπερτόριο βιολιού και, έτεινε προς τεχνικά λαμπερές αλλά -συχνά- πιο «ρηχές» παραλλαγές και φαντασίες πάνω σε λαϊκά οπερατικά θέματα. Μαζί με τον Μπεριό. ο Βιετάν είναι επικεφαλής της νεότερης γαλλικής σχολής στο βιολί. Ανανέωσε τη μορφή του γαλλικού κοντσέρτου για το συγκεκριμένο όργανο και, ως μεταρρυθμιστής, μπορεί να συγκριθεί με τον Φραντς Λιστ, αν και μερικά έργα του υστερούν μουσικά, καθώς σε κάποια έργα του οι μελωδίες είναι «γλυκερές» και υπάρχει τάση επίδειξης. Ωστόσο, συνδυάζει τα τεχνικά ευρήματα των Παγκανίνι και Μπεριό με τον δικό του, ανεπανάληπτο τρόπο, δημιουργώντας μια πρωτότυπη γλώσσα στο βιολί και σφραγίζει με την παρουσία του τον 19ο αιώνα. 7 κοντσέρτα για βιολί και ορχήστρα (1840, 1836, 1844, 1850, 1861, 1865, 1879-81) Φαντασία-Καπρίτσιο σε Λα Μείζονα, για βιολί και ορχήστρα (1838, έκδ. 1845) Τα Αρπέζ, καπρίτσιο σε Ρε Μείζονα, για βιολί και ορχήστρα (1843) Νόρμα, φαντασία πάνω στην τέταρτη χορδή (ενν. του βιολιού), για βιολί και ορχήστρα/πιάνο (1844) Αφιέρωμα στον Παγκανίνι, καπρίτσιο πάνω σε θέματα του διάσημου συνθέτη, για βιολί και ορχήστρα/πιάνο (1845-6) Μεγάλη Φαντασία πάνω σε σλαβικά θέματα, για βιολί και ορχήστρα/πιάνο (1850-1) Αντάντε και Ροντό σε Μι Μείζονα, για βιολί και ορχήστρα/πιάνο (1851-3) Μπαλάντα και Πολονέζα Κοντσέρτου σε Σολ Ελάσσονα, για βιολί και ορχήστρα/πιάνο (1858-63) Ντούο Μπριγιάν σε Λα Μείζονα, για βιολί, βιολοντσέλο/βιόλα και ορχήστρα/πιάνο (1864) Κοντσέρτο για βιολοντέλο και ορχήστρα, αρ. 1 (1877) Κοντσέρτο για βιολοντέλο και ορχήστρα, αρ. 2 (1879) 3 Κουαρτέτα Εγχόρδων (1871, εκδ. 1884, εκδ. 1884) Άρια με παραλλαγές και εισαγωγή της όπερας «Ο Πειρατής» του Μπελίνι, για βιολί και πιάνο/ορχήστρα (1837) 3 Ρομάντσες χωρίς λόγια, για βιολί και πιάνο (1841, εκδ. 1846) 4 Ρομάντσες χωρίς λόγια, για βιολί και πιάνο (1845, εκδ. 1850) Μεγάλη σονάτα κοντσερτάντε σε Ρε Μείζονα, για βιολί και πιάνο (1843) 6 Συμφωνικές Σπουδές, για βιολί σόλο (1845) Ντούο κοντσερτάντε πάνω σε θέματα του «Ντον Τζοβάνι» του Μότσαρτ, για βιολί και πιάνο (1846) Ενθύμια από τη Ρωσία, φαντασία σε Σι Ελάσσονα, για βιολί και πιάνο/ορχήστρα (1845-6) 6 Κομμάτια Σαλονιού, για βιολί και πιάνο/ορχήστρα (1846-7) Ελεγεία σε Φα Ελάσσονα, για βιόλα/βιολοντσέλο/βιολί και πιάνο (1854) Bouquet américain, έξι παραλλαγές πάνω σε αμερικανικές λαϊκές μελωδίες, για βιολί και πιάνο (1855-60) 3 Ιστορίες, για βιολί και πιάνο (1859) Σονάτα σε Σιb Μείζονα, για βιόλα/τσέλο και πιάνο (1862-3) 3 Φύλλα Λευκώματος, τρία κομμάτια για βιολί και πιάνο (1864) Φαντασία πάνω στον «Φάουστ» του Γκουνό, για βιολί και πιάνο/ορχήστρα (1869) Σουίτα σε Σι Ελάσσονα, για βιολί και πιάνο (1871) Λαργκέτο του Μότσαρτ, για βιόλα και πιάνο (1872) 36 Σπουδές, για βιολί και πιάνο/βιολί σόλο (1881) Ντιβερτιμέντο, για βιολί σόλο (εκδ. 1883) Το Πένθιμο Εμβατήριό μου, για βιολί και πιάνο (έκδ. 1883) «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D. C. L (Oxford, 1880) Baker’s biographical dictionary of musicians, on line Rob. Eitner, Biographisch-bibliographisches Quellen-LexiKon, on line Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7 Νάσος Μαγγιώρος, επιμέλεια λήμματος στην εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα», έκδοση 1991, τόμος 14, σ. 215 Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985) Eric BlomThe New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988)

Ο Ανρί Φρανσουά Ζοζέφ Βιετάν (Henri François Joseph Vieuxtemps, Βερβιέ 17 Φεβρουαρίου 1820 – Μουσταφά, Αλγερία 6 Ιουνίου 1881) ήταν Βέλγος δεξιοτέχνης βιολονίστας και συνθέτης του 19ου αιώνα. Ο Βιετάν κατέχει πολύ σημαντική θέση στην ιστορία του βιολιού, ως εξέχων ερμηνευτής της γαλλόφωνης σχολής βιολιού, στα μέσα του 19ου αιώνα. Είναι, επίσης, γνωστός καθότι έπαιζε σε ένα όργανο εξαιρετικής κατασκευής και ποιότητας που είναι, τώρα, γνωστό ως Vieuxtemps Guarneri del Gesù.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%81%CE%AF_%CE%92%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BD

467 Λάουρα

Η μέση διάμετρος της Λάουρας εκτιμάται σε 42,0 χιλιόμετρα (από δεδομένα του IRAS), ενώ η μάζα της εκτιμάται σε 77,4 τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός τύπος της είναι άγνωστος, ενώ το άλβεδό της είναι 0,063 (από δεδομένα του IRAS). Είναι άγνωστο αν και με ποια περίοδο περιστρέφεται η Λάουρα γύρω από τον εαυτό της. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 110 περίπου βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα

Η Λάουρα (Laura) είναι αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,50. Ανακαλύφθηκε το 1901 από τον Γερμανό αστρονόμο Μαξ Βολφ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη.

https://el.wikipedia.org/wiki/467_%CE%9B%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1

Ζοζέφ Σιφακίς

Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1946, σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και πληροφορική στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ με υποτροφία του γαλλικού κράτους, περίοδο κατά την οποία απέκτησε την γαλλική υπηκοότητα. Είναι διδάκτορας πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ. Έχει διατελέσει καθηγητής στο Πολυτεχνείο της Λωζάνης (EPFL) και επιστημονικός διευθυντής του δικτύου Artist2 (European Network of Excellence for research on Embedded Systems). Εργάζεται επίσης στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών στο εργαστήριο VERIMAG, του οποίου είναι ιδρυτής και το οποίο είναι διεθνώς αναγνωρισμένο στον τομέα της σχεδίασης κρίσιμων συστημάτων.Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ανέπτυξε σε συνεργασία με την βιομηχανία, και ιδιαίτερα την Airbus, την τεχνολογία fly-by-wire που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε επιβατικά αεροπλάνα (Airbus320) για τον αυτόματο έλεγχο πτήσεων. Ο Σηφάκης είναι διεθνώς αναγνωρισμένος για τις πρωτοποριακές εργασίες του στον τομέα της σχεδίασης και επαλήθευσης συστημάτων και θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές του Model-Checking που είναι η κύρια βιομηχανική μέθοδος επαλήθευσης πληροφορικών συστημάτων και σήμερα χρησιμοποιείται από εταιρείες όπως η Intel, η Microsoft και η Google. Για την συμβολή του στην θεωρία και την εφαρμογή μεθόδων επαλήθευσης, το 2007 τού απονεμήθηκε το Βραβείο Τούρινγκ από κοινού με τον Έντμουντ Κλαρκ και τον Έρνεστ Άλλεν Έμερσον για τις εργασίες τους στον έλεγχο μοντέλων, μία μέθοδο τυπικής επαλήθευσης υλικού ή λογισμικού υπολογιστών. Σήμερα τα ενδιαφέροντά του επικεντρώνονται στην μελέτη μεθόδων κατασκευής ενσωματωμένων συστημάτων υψηλής ασφάλειας και πιστότητας. Ο Σηφάκης είναι μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών, της Γαλλικής Ακαδημίας Τεχνολογιών, της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας, της American Academy of Arts and Sciences και της National Academy of Engineering, της National Academy of Engineering και της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών. Το 2009 το γαλλικό κράτος τού απένειμε τον τίτλο του Μεγάλου Αξιωματούχου Εθνικής Αξίας (Grand Officier de l’Ordre du Mérite) και το 2011 έλαβε τον τίτλο του διοικητή της Λεγεώνης της Τιμής (Commandant de la Légion d’Honneur). Το 2009 τού απονεμήθηκε το βραβείο του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και την Δημοκρατία και το 2013 τού απονεμήθηκε το μετάλλιο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα. Είχε προηγηθεί το Leonardo Da Vinci Medal το 2012. Έχει αναγορευθεί επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών, του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, του Πανεπιστημίου Πατρών, του Διεθνούς Πανεπιστημίου και της Ecole Polytechnique Fédérale de Lausanne. Έχει επίσης διατελέσει πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας την διετία 2014-2016. Ο Ιωσήφ Σηφάκης έχει συγγράψει δυο συλλογές κειμένων έμμετρων και πεζών, καθώς και ένα βιβλίο με τίτλο «Κατανοώντας και αλλάζοντας τον κόσμο» που κυκλοφόρησαν από τις Εκδόσεις Αρμός. Προσωπική ιστοσελίδα Βραβεία Turing για το 2007 Συνέντευξη στην εκπομπή "Αντιθέσεις" του δημοσιογράφου Γιώργου Σαχίνη στον τηλεοπτικό σταθμό "Κρήτη TV" (28/02/2014).

Ο Ιωσήφ Σηφάκης (γνωστός διεθνώς και ως Joseph Sifakis/ Ζοζέφ Σιφακίς) είναι Ελληνογάλλος ερευνητής της πληροφορικής και ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους της επιστήμης της πληροφορικής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%BF%CE%B6%CE%AD%CF%86_%CE%A3%CE%B9%CF%86%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CF%82

DS 7 Crossback

Το συγκεκριμένο SUV βασίζεται στην πλατφόρμα EMP2 platform του Groupe PSA, στην οποία βασίζεται και το Citroën C5 Aircross. Αν και δεν είναι το πρώτο, χρονολογικά, SUV της εταιρείας πολυτελείας DS Automobiles, καθώς προηγήθηκε το DS 6 (2014 - 2020), ωστόσο είναι το πρώτο που διατίθεται και στην Ευρώπη. Τον Ιούνιο του 2022, παρουσιάστηκε μια ανανεωμένη έκδοση της σειράς, που κυκλοφόρησε στην αγορά ως DS 7 σκέτο. Για την ορκωμοσία του στις 14 Μαΐου 2017, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν επέλεξε ένα DS 7 Crossback ως προεδρικό του όχημα. Το DS 7 Crossback Présidentielle κατασκευάστηκε ειδικά για τον σκοπό αυτό. Η επίσημη ελληνική ιστοσελίδα του DS 7 Crossback www.autotriti.gr/ Δοκιμή: DS 7 Crossback Andro.gr/ Driven: η γαλλική φινέτσα της DS 7 Crossback E-Tense 225

Το DS 7 Crossback είναι ένα κόμπακτ πολυτελές crossover SUV που κατασκευάζεται από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία DS Automobiles, που είναι η πολυτελής θυγατρική της επίσης γαλλικής Citroën. Το μοντέλο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στον Τύπο στις 28 Φεβρουαρίου 2017 και η δημόσια πρεμιέρα του έλαβε χώρα στο 87ο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 2017. Ακολούθησαν οι εκδόσεις ντίζελ, που κυκλοφόρησαν τον Ιανουάριο του 2018.

https://el.wikipedia.org/wiki/DS_7_Crossback

Κάστρο Δαβιάς

Οι ιστορικές αναφορές για το κάστρο της Δαβιάς είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Γνωρίζουμε ωστόσο ότι το 1418 η Ταβία λεηλατήθηκε από τους Ναβαρραίους υπό την ηγεσία Γενουάτη στρατηγού, στην προσπάθεια των Λατίνων του πριγκηπάτου να ανακόψουν την προέλαση των Βυζαντινών. Επίσης, μαρτυρείται ότι στην ίδια περιοχή το 1423 πραγματοποιήθηκε αιματηρή μάχη μεταξύ των Τούρκων του Τουραχάν και Αλβανών. Οι Τούρκοι αναδείχθηκαν νικητές έχοντας μάλιστα σφαγιάσει οκτακόσιους Αλβανούς τα κεφάλια των οποίων εξέθεσε σε «πυργία». Η μεσαιωνική Ταβία φαίνεται ότι ήταν αρκετά σημαντική πόλη για τα δεδομένα της περιοχής, όπως μαρτυρεί άλλωστε και η μεγάλη έκταση του κάστρου της, αλλά και μια ακόμη μαρτυρία: φαίνεται ότι ένας τουλάχιστον ζωγράφος με το όνομα Γαστρέας, διέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα στην πόλη για να αντιγράψει κάποιες εικόνες. Το κάστρο, τρίγωνης περίπου κάτοψης, έχει έκταση περί τα 40.000μ2. Είναι κτισμένο επάνω σε αρχαία ακρόπολη σε υψόμετρο 880μ. Η Β και ΒΑ πλευρά του είναι απόκρημνη και φυσικά οχυρή και έτσι η πρόσβαση πραγματοποιείται με ανάβαση από την πλευρά που βρίσκεται η γέφυρα του ποταμού Ελισσόντος.Σε όλη την πορεία των τειχών του κάστρου σώζονται σε διαφορετικό βαθμό τα ίχνη της αρχαίας οχύρωσης, επάνω στην οποία προστίθεται η μεσαιωνική. Στα Δ βρίσκεται η μεσαιωνική πύλη, ανοίγματος 2,5μ. Βόρεια υπάρχει πύργος (2,5Χ2,5) σωζόμενος σε ύψος 1,6μ. και όπως και στα νότιά της (2Χ2,5μ.) σωζόμενος σε ύψος 2μ. περίπου. Εκατέρωθεν, τα τείχη, σωζόμενα σε ύψος 2μ. είναι αρχαία με μεσαιωνικές προσθήκες από αργολιθοδομή και ασβεστοκονίαμα στα ανώτερα τμήματα. Λίγο πιο δυτικά στο εσωτερικό του κάστρου σώζονται λείψανα κτίσματος από ξερολιθιά (4Χ6). Νοτιότερα διακρίνονται θεμέλια πύργου και ίχνη του τείχους με φορά προς τα Δ. Σε αυτήν, τη νότια πλευρά, η μεσαιωνική φάση είναι ευδιάκριτη. Στο μέσον περίπου της πορείας του τείχους σώζονται ένας πύργος και μια στέρνα καθώς και η δεύτερη πύλη του κάστρου. Στο ΝΔ άκρο και ψηλότερο σημείο του κάστρου σώζονται τα περισσότερα οικοδομικά λείψανα, μεταξύ των οποίων και ο κεντρικός τριμερής πύργος (2,10Χ12) με σωζόμενο μέγιστο ύψος 4μ. ενώ στην πλαγιά χαμηλότερα σώζονται ερείπια οικισμού. Συνεχίζοντας βόρεια υπάρχουν λείψανα μιας στέρνας, ωστόσο σταδιακά χάνονται και τα τελευταία ίχνη οχύρωσης καθώς μάλιστα η Β και ΒΑ πλευρά είναι φυσικά οχυρή. Κάστρα στην κορυφή Αγία Τριάδα και στις Κοκκινιές Συλίμνας στα ΝΝΑ, κάστρο Τσελεπάκου στα Ν, ταμπούρια στα Τρίκορφα στα Α. * Τάσος Αθ. Γριτσόπουλος, Τα χωριά του Φαλάνθου, Αθήναι 1994, σ. 88-95.* Α. Ι. Μπάλλας, «Τα μεσαιωνικά κάστρα του Μαινάλου», Πελοποννησιακά, ΚΑ΄ (1995), σ. 171-174.

Το Κάστρο της Δαβιάς ή Νταβιάς (Παλαιόκαστρο) βρίσκεται 14 χλμ. ΒΔ της Τρίπολης, στα δυτικά του χωριού Δαβιά, στη δυτική όχθη του ποταμού Ελισσόντος και σε ύψωμα 880 μ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%94%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%AC%CF%82

Γκυστάβ Κουρμπέ

Γεννήθηκε στο μικρό αγροτικό χωριό Ορνάν (Ornans), κοντά στην Μπεζανσόν του Νομού Φρανς-Κοντέ (Franche-Compté) το 1819, από εύπορους αγρότες και πήρε τη βασική του εκπαίδευση εκεί. Το 1837 ξεκινά νομικές σπουδές στο Βασιλικό Κολέγιο της Μπεζανσόν και δύο χρόνια μετά πηγαίνει στο Παρίσι να σπουδάσει ζωγραφική. Βελτιώνει την τεχνική του φιλοτεχνώντας αντίγραφα γνωστών έργων. Το 1847 αποκτά γιο με τη Βιρζινί Μπινέ. Δύο χρόνια μετά εκθέτει τρεις μεγάλους πίνακες στο Σαλόν. Το έργο Ενταφιασμός Στο Ορνάν ήταν αυτό που τον ανέδειξε. Το 1855 διοργανώνει τη δική του έκθεση με τίτλο Ρεαλισμός και χωρίζει με τη Βιρζινί. Το 1865 εκδίδεται το βιβλίο Η Προέλευση Της Τέχνης και Ο Κοινωνικός Προορισμός Αυτής που συνέγραψε με τον Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν. Τέσσερα χρόνια αργότερα κερδίζει δυο διακρίσεις από τον Βασιλικό Οίκο της Βαυαρίας. Το 1871, μετά τη Γαλλική Κομμούνα, κατηγορείται πως κατέστρεψε την Στήλη της Πλας Βαντόμ και καταδικάζεται σε εξάμηνη φυλάκιση. Τον επόμενο χρόνο πεθαίνει ο γιος του και το 1873 του ζητούν να πληρώσει για την ανακατασκευή της Στήλης, αλλά, φοβούμενος τη χρεωκοπία, εγκαταλείπει τη Γαλλία και καταφεύγει στην Ελβετία. Πεθαίνει εκεί εξόριστος το 1877, σε ηλικία 58 ετών. Ch. Leger, Courbet et son temps, Παρίσι 1948 G. Lemonnier, Gustave Courbet et son oeuvre, Παρίσι, 1968 Βιογραφικό και έργα του

Ο Γκυστάβ Κουρμπέ (γαλλικά: Jean Désiré Gustave Courbet, 10 Ιουνίου 1819 - 31 Δεκεμβρίου 1877) ήταν Γάλλος ζωγράφος, μια από τις επιβλητικότερες μορφές της Γαλλικής τέχνης του 19ου αιώνα. Θεωρείται από τους πρωτεργάτες του Ρεαλισμού. Συνέβαλε επίσης στη μετέπειτα εξάπλωση του Ιμπρεσιονισμού, καθώς υποστήριξε την δημιουργική ελευθερία του καλλιτέχνη, τάχθηκε υπέρ της αυτονομίας του και προώθησε τις εκθέσεις τους. Στους πίνακές του φιλοτέχνησε μια σειρά από εντυπωσιακά έργα, με εικόνες και από την αγροτική ζωή, πράγμα που τον χαρακτήρισε κι ως επαναστατική μορφή, ειδικά όταν πήρε μέρος στη Γαλλική Κομμούνα του 1871. Με το τέλος της Κομμούνας συνελήφθη, δημεύτηκαν οι πίνακές του κι έπειτα εξορίστηκε και πέθανε στην Ελβετία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%B2_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%AD

Κεκλιμένος Πύργος του Τόρουν

Ο Κεκλιμένος Πύργος του Τόρουν χτίστηκε τον 13ο αιώνα για την υπεράσπιση της πόλης. Χτίστηκε από κόκκινο τούβλο. Άρχισε να γέρνει γιατί ήταν χτισμένος σε αργιλώδες έδαφος. Τον 18ο αιώνα έπαψε να χρησιμοποιείται για αμυντικούς σκοπούς. Στη συνέχεια ο πύργος μετατράπηκε σε γυναικεία φυλακή. Τον 19ο αιώνα στέγαζε ένα σιδηρουργείο και ένα διαμέρισμα για έναν οπλουργό. Εκείνη την εποχή, η γοτθική στέγη με πανιά αντικαταστάθηκε από μια δίρριχτη στέγη. Ένα κατάστημα με σουβενίρ και ένα καφέ βρίσκονταν στον πύργο τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 και τώρα στεγάζει το Πολιτιστικό Τμήμα του Τόρουν. Μερικοί θρύλοι συνδέονται με τον Κεκλιμένο Πύργο του Τόρουν, τους οποίους αφηγούνται ξεναγοί στους επισκέπτες: Το αμάρτημα του Τεύτονα Ιππότη: Στον πύργο ζούσαν 12 ιππότες του Τευτονικού Τάγματος, στους οποίους απαγορευόταν να συναντώνται με γυναίκες. Ωστόσο, ένας μοναχός ερωτεύτηκε την κόρη ενός πλούσιου εμπόρου και τη συνάντησε κρυφά, παραβιάζοντας έτσι τον μοναστικό κανόνα του Τάγματος. Οι κάτοικοι της πόλης το ανακάλυψαν και το ανέφεραν στον διοικητή και στις αρχές της πόλης. Και στους δύο εραστές επιβλήθηκε πρόστιμο, η γυναίκα καταδικάστηκε σε 25 μαστιγώματα και ο ιππότης διατάχθηκε να χτίσει έναν πύργο. Ωστόσο, ο πύργος έπρεπε να γέρνει, με τον ίδιο τρόπο που η συμπεριφορά του είχε παρεκκλίνει από τον μοναστικό κανόνα. Μέχρι σήμερα, ο θρύλος λέει ότι όσοι έχουν αμαρτήσει δεν μπορούν να κρατήσουν την ισορροπία τους κάτω από τον πύργο. Προέλευση του ονόματος της πόλης: Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, ο πύργος ήταν φίλος του ποταμού Βίσουα και του άρεσε να ακούει ενδιαφέρουσες ιστορίες που διηγούνταν από το ποτάμι. Με τον καιρό, το ποτάμι άρχισε να πλησιάζει τον πύργο και να διαβρώνει τα τείχη του και ο πύργος άρχισε να γέρνει. Ο πύργος παρακαλούσε το ποτάμι να μην κυλήσει τόσο κοντά του, γιατί μπορεί να πέσει κάτω, αλλά το ποτάμι είπε, «Πέσε λοιπόν, τότε!». Οι κραυγές του ποταμού ακούστηκαν από περιπλανώμενους που αναρωτιόντουσαν ποια ήταν η πόλη με τα ψηλά τείχη που μπορούσαν να δουν στον ορίζοντα και αποκαλούσαν την πόλη Τόρουν (που σημαίνει «Πέσε, λοιπόν!», στα πολωνικά). Μνημείο του Νικόλαου Κοπέρνικου (Τόρουν) Ιστότοπος του Κεκλιμένου Πύργου του Τόρουν

Ο Κεκλιμένος Πύργος του Τόρουν (πολωνικά: Krzywa Wieża w Toruniu) είναι μεσαιωνικός πύργος στο Τόρουν της Πολωνίας. Είναι γνωστός ως κεκλιμένος πύργος επειδή η κορυφή του πύργου έχει μετατοπιστεί 1,5 μέτρο από όπου θα ήταν κανονικά αν ο πύργος ήταν τελείως κάθετος. Βρίσκεται στην οδό Ποντ Κσίβο Βιέζο (Pod Krzywą Wieżą, «Κάτω από τον Πύργο») και είναι ένα από τα πιο σημαντικά ορόσημα στην Παλιά Πόλη του Τόρουν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BD

Ιωάννης Αντώνιος Ορσίνι ντελ Μπάλτσο

Γεννημένος στο Λέτσε, ήταν γιος του Ραϊμόνδου Ορσίνι ντελ Μπάλτσο πρίγκιπα του Tάραντα, και της Mαρίας του Ανγκιάν, κληρονόμου του κύριου κλάδου των Μπριέν. Όταν απεβίωσε ο πατέρας του, ήταν ενός έτους και η μητέρα του παντρεύτηκε τον βασιλιά Λαδίσλαο Α΄ της Νάπολης, ο οποίος απέκτησε όλες τις ιδιοκτησίες της οικογένειας (1407). Το 1417 ο Ιωάννης-Αντώνιος νυμφεύτηκε την ανιψιά τού πάπα Μαρτίνου Ε', την Άννα Κολόνα, κόρη του πρίγκιπα του Αμάλφι. Μετά την αποκήρυξη του Ιακώβου Β΄ του Λα Μαρς, έλαβε το πριγκιπάτο του Τάραντα από τη βασίλισσα Ιωάννα Β' της Νάπολης στις 4 Μαΐου 1421. Αυτή η πράξη τον έκανε τον πιο ισχυρό βαρωνικό κύριο του βασιλείου της Νάπολης, με εδάφη που περιλάμβαναν 7 αρχιεπισκοπές, 30 επισκοπές, 300 κάστρα και εκτείνονται από το Σαλέρνο έως τον Τάραντα. Ο Ιωάννης-Αντώνιος ήταν επίσης μέλος της ναπολιτανικής Αυλής με επιρροή, και παρέμεινε φανατισμένος στον αγώνα της Ιωάννας Β΄ και του Αλφόνσο Ε' της Αραγόνας, τους οποίους υποστήριξε στον εμφύλιο πόλεμο εναντίον του Ιωάννη Β' των Βαλουά δούκα του Ανζού. Όταν ο Αλφόνσος Ε΄ έγινε βασιλιάς της Νάπολης, ο Ιωάννης-Αντώνιος αύξησε περαιτέρω τη δύναμή του με τους τίτλους του μεγάλου κοντόσταυλου και του δούκα του Μπάρι. Ωστόσο, όταν ο Αλφόνσος Ε΄ απεβίωσε, υποχώρησε στον Τάραντα για να ηγηθεί μίας ομάδας βαρόνων εναντίον τού γιου τού πρώτου, Φερδινάνδου Α', υπέρ του Ιωάννη Β'. Μετά από πολλά πολεμικά κατορθώματα, ο Ιωάννης-Αντώνιος και η πλευρά του ηττήθηκαν, αλλά στο τέλος κατάφερε να συμφιλιωθεί με τον βασιλιά της Αραγόνας. Απεβίωσε στο κάστρο της Αλταμούρα το 1463, στραγγαλισμένος από κάποιον Πάολο Τρικάρικο, ίσως βασιλικό δολοφόνο. Ο βασιλιάς Φερδινάνδος Α΄ δήμευσε τα περισσότερα από τα εδάφη του. Η ανιψιά του Ισαβέλλα, η νόμιμη κληρονόμος των εδαφών του Ιωάννη-Αντωνίου, απεβίωσε αμέσως μετά το 1465. Κληρονόμος της ήταν ο πρωτότοκος γιος της, ο μελλοντικός Αλφόνσος Β' της Νάπολης. (νόθη) Αικατερίνη, κόμισσα του Κονβερσάνo, κυρία της Καζαμασίμα και Τούρι. Παντρεύτηκε τον Τζιουλιαντώνιο Aκουαβίβα ντ'Αραγόνα, 7ο δούκα του Άτρι, 1456. (νόθη) Mαρία Κονκουέστα (απεβ. μετά το 1487), κόμισσα του Ουγκέντo, Sκυρία του Ναρντό και Κάστρο από το 1463. Παντρεύτηκε τον Aνγκιλμπέρτο ντελ μπάλτσο, κόμη της Tρικάζε και 1ο δούκα του Nάρντo περί το 1463. (νόθη) Mαργκερίτα, παντρεύτηκε τον Aντόνιο Καντέλες, κόμη του Κατάντσαρο και δικαστή της Καλαβρίας. (νόθη) Φραντσέσκα, παντρεύτηκε τον Jacopo Sanseverino, κόμη της Saponara. (νόθος) Μπερτόλντo (απεβ. μετά το 1488), βαρόνος της Σαλίτσε. Κάποιοι απόγονοι. Κόμης του Λέτσε 1463–64. (νόθη) μία άλλη κόρη (άγνωστο όνομα), παντρεύτηκε τον Τζάκομο ντι Σανσεβερίνο, κόμη του Μιλέτο. Προφανώς αυτός ο γάμος δεν απέφερε παιδιά, που επέζησαν. Berloco, Tommaso (1985). Storie inedite della città di Altamura (στα Italian). ATA - Associazione Turistica Altamurana Pro Loco.

Ο Ιωάννης-Αντώνιος, ιταλ.: Giovanni Antonio (Giannantonio) Orsini del Balzo (9 Σεπτεμβρίου 1401 – 15 Νοεμβρίου 1463) από την Οικογένεια Ορσίνι ήταν νότιος Ιταλός ευγενής και στρατιωτικός ηγέτης. Ήταν πρίγκιπας του Τάραντα, δούκας του Μπάρι, κόμης του Λέτσε, της Ατσέρα, του Σολέτο και του Κονβερσάνο, καθώς και κόμης της Ματέρας (1433–63) και του Ουτζέντο (1453–63).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9F%CF%81%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B9_%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BB%CF%84%CF%83%CE%BF