Datasets:
IMISLab
/
GreekWikipedia

Dataset card Viewer Files Community
1
title
stringlengths
1
108
article
stringlengths
150
266k
summary
stringlengths
126
13.8k
url
stringlengths
31
613
Γενετικοί Αλγόριθμοι
Ο τρόπος λειτουργίας των Γενετικών Αλγορίθμων είναι εμπνευσμένος από την βιολογία. Χρησιμοποιεί την ιδέα της εξέλιξης μέσω γενετικής μετάλλαξης, φυσικής επιλογής και διασταύρωσης. Οι Γενετικοί Αλγόριθμοι διατηρούν έναν πληθυσμό πιθανών λύσεων, του προβλήματος που μας ενδιαφέρει, πάνω στον οποίο δουλεύουν, σε αντίθεση με άλλες μεθόδους αναζήτησης που επεξεργάζονται ένα μόνο σημείο του διαστήματος αναζήτησης. Έτσι ένας Γενετικός Αλγόριθμος πραγματοποιεί αναζήτηση σε πολλές κατευθύνσεις και υποστηρίζει καταγραφή και ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ αυτών των κατευθύνσεων. Ο πληθυσμός υφίσταται μια προσομοιωμένη γενετική εξέλιξη χρησιμοποιώντας διάφορους γενετικούς τελεστές όπως η επιλογή, η διασταύρωση και η μετάλλαξη. Στην πράξη ο αλγόριθμος ξεκινά μ' ένα σύνολο λύσεων - ονομάζονται γονιδιώματα, δανειζόμενες το όνομά τους από τη βιολογία- οι οποίες συνιστούν τον "πληθυσμό". Κατόπιν ζητείται από τον υπολογιστή να δημιουργήσει μια σειρά τυχαίων ανασυνδυασμών και μεταλλάξεων των "γονιδιωμάτων". Οι πιο ικανές λύσεις για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα συνεχίζουν να εξελίσσονται και ανασυνδυάζονται τυχαία, μέχρις ότου "επιβιώσουν" οι καλύτερες. Συνήθως, όσο περισσότερες γενιές περνούν τόσο καλύτερες λύσεις βρίσκονται, μπορεί όμως ο αλγόριθμος να βρεθεί σε σημείο του πεδίου των λύσεων από όπου και δεν μπορεί να προχωρήσει λόγο του ότι βρίσκεται σε τοπικό μέγιστο. Για το λόγο αυτό έχουν υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές του αλγόριθμου ανάλογα με τη μορφή του προβλήματος. Οι Γενετικοί Αλγόριθμοι είναι αρκετά απλοί στην υλοποίησή τους. Οι τιμές για τις παραμέτρους του συστήματος πρέπει να κωδικοποιούνται με τρόπο ώστε να αναπαρασταθούν από μια μεταβλητή που περιέχει σειρά χαρακτήρων ή δυαδικών ψηφίων (0/1). Αυτή η μεταβλητή μιμείται το γενετικό κώδικα (γονιδίωμα) που υπάρχει στους ζωντανούς οργανισμούς. Αρχικά, ο Γενετικός Αλγόριθμος παράγει πολλαπλά αντίγραφα της μεταβλητής/γενετικού κώδικα, συνήθως με τυχαίες τιμές, δημιουργώντας ένα πληθυσμό λύσεων. Κάθε λύση (τιμές για τις παραμέτρους του συστήματος) δοκιμάζεται για το πόσο κοντά φέρνει την αντίδραση του συστήματος στην επιθυμητή, μέσω μιας συνάρτησης που δίνει το μέτρο ικανότητας της λύσης και η οποία ονομάζεται συνάρτηση ικανότητας (Σ.Ι). Οι λύσεις που βρίσκονται πιο κοντά στην επιθυμητή, σε σχέση με τις άλλες, σύμφωνα με το μέτρο που μας δίνει η Σ.Ι, αναπαράγονται στην επόμενη γενιά λύσεων και λαμβάνουν μια τυχαία μετάλλαξη. Επαναλαμβάνοντας αυτή τη διαδικασία για αρκετές γενιές, οι τυχαίες μεταλλάξεις σε συνδυασμό με την επιβίωση και αναπαραγωγή των γονιδιωμάτων/λύσεων που πλησιάζουν καλύτερα το επιθυμητό αποτέλεσμα θα παράγουν ένα γονίδιο/λύση που θα περιέχει τις τιμές για τις παραμέτρους που ικανοποιούν όσο καλύτερα γίνεται την Σ.Ι. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές της παραπάνω διαδικασίας για τους Γ.Α από τις οποίες κάποιες περιλαμβάνουν και τη διασταύρωση (ζευγάρωμα) γονιδίων/λύσεων ώστε ο αλγόριθμος να φτάσει στο αποτέλεσμα πιο γρήγορα. Καθώς υπάρχει το στοχαστικό (τυχαίο) συστατικό της μετάλλαξης και ζευγαρώματος, κάθε εκτέλεση του Γ.Α μπορεί να συγκλίνει σε διαφορετική λύση και σε διαφορετικό χρόνο. Η απόδοση του Γ.Α εξαρτάται επί το πλείστον από την συνάρτηση ικανότητας και συγκεκριμένα από το κατά πόσο το μέτρο της περιγράφει την βέλτιστη λύση. Οι γενετικοί αλγόριθμοι δεν επιλύουν το πρόβλημα με αναλυτικό/μαθηματικό τρόπο αλλά με βιολογικό. Συνεπώς έχουν μεγαλύτερη ενδογενή ευελιξία και ελευθερία να επιλέγουν μια επιθυμητή βέλτιστη λύση σύμφωνα με τις προδιαγραφές του προβλήματος. Ουσιαστικά οι γενετικό αλγόριθμοι είναι αλγόριθμοι αναζήτησης (heuristics) που προσπαθούν να αναζητήσουν την λύση του προβλήματος που τους αναθέτουμε. Έστω ότι έχουμε μια διεργασία Ε η οποία εξαρτάται από τις μεταβλητές x' ,x,x,x'. Η διεργασία Ε παράγει ένα προϊόν Α. Ποιες είναι οι τιμές των x',x,x,x' ώστε το κόστος του Α να είναι το μικρότερο δυνατό; Για να λύσει αυτό το πρόβλημα ο γενετικός αλγόριθμος, δημιουργεί κάποιες αρχικές τυχαίες λύσεις του προβλήματος. Δηλαδή, δημιουργεί ένα πληθυσμό χρωμοσωμάτων όπου το κάθε χρωμόσωμα αντιστοιχεί σε κάποιες τιμές των x. Για την εκτίμηση της καταλληλότητας του χρωμοσώματος αυτού, υπάρχει μια συνάρτηση καταλληλότητας (fitness function) η οποία και κρίνει το κατά πόσο είναι κατάλληλο το κάθε χρωμόσωμα. Κάθε χρωμόσωμα κρίνεται για την καταλληλότητά του, και στη συνέχεια επιλέγονται τα καλύτερα χρωμοσώματα. Αυτά «αναπαράγονται» χρησιμοποιώντας ορισμένους γενετικούς τελεστές, και παράγουν την επόμενη γενιά χρωμοσωμάτων. Μετά από πολλές γενιές, ο πληθυσμός θα έχει χρωμοσώματα τα οποία είναι αρκετά κατάλληλα για το πρόβλημα, οπότε μπορούμε να λάβουμε τα κατάλληλα x για την λύση του προβλήματος. Οι πιθανές εφαρμογές είναι πολλές: η καλύτερη δυνατή οργάνωση του ωραρίου ενός σχολείου, η μελέτη της βέλτιστης κατανομής ενός δικτύου από πλατφόρμες πετρελαίου αλλά και η δημιουργία υπολογιστών που θα βελτιώνουν τον τρόπο λειτουργίας τους "μαθαίνοντας" από την εμπειρία τους. εξερεύνηση των δυναμικών βιολογικών διαδικασιών, και της θεωρίας της εξέλιξης. Παράδειγμα ο Κάρλ Σήμς (1994) έκανε Γενετικούς Αλγόριθμους που δημιούργησαν εικονικά "πλάσματα", κάποια από τα οποία θυμίζουν πραγματικά. [1] το πρόβλημα του περιπλανώμενου πωλητή. εξελικτικά νευρωνικά δίκτυα. Οι Γενετικοί Αλγόριθμοι έχουν κάποιους περιορισμούς σε σύγκριση με εναλλακτικούς αλγόριθμους βελτιστοποίησης. Η επαναλαμβανόμενη χρήση της συνάρτησης ικανότητας είναι συχνά το πιο απαγορευτικό μέρος για τη χρήση ενός Γ.Α. Σε πολύπλοκα πολυδιάστατα προβλήματα μπορεί να απαιτείται μια υπολογιστικά ακριβή συνάρτηση. Σε πραγματικά προβλήματα, όπως δομικά προβλήματα βελτιστοποίησης, μια κλήση της συνάρτησης μπορεί να χρειάζεται ώρες να τερματίσει. Σ’ αυτή την περίπτωση, απλές βελτιστοποιήσεις δεν μπορούν να χειριστούν το πρόβλημα. Στην πράξη, χρησιμοποιείται μια πιο απλή προσεγγιστική συνάρτηση, η οποία θυσιάζει ακρίβεια για χάρη πρακτικότητας. Οι Γενετικοί Αλγόριθμοι έχουν ψηλή πολυπλοκότητα (συχνά εκθετική) και άρα αδυνατούν να χειριστούν προβλήματα με μεγάλο αριθμό στοιχείων. Αυτό καθιστά την τεχνική αδύνατη να χρησιμοποιηθεί για τον σχεδιασμό μηχανής, σπιτιού ή αεροπλάνου. Έτσι, συνήθως βλέπουμε τέτοιους αλγόριθμους να χρησιμοποιούνται για τον σχεδιασμό πτερυγίων αντί κινητήρων, σχημάτων αντί πολύπλοκων σχεδίων, αεροτομών αντί ολόκληρων αεροπλάνων. Το δεύτερο πρόβλημα της υψηλής πολυπλοκότητας είναι η προστασία καλών λύσεων από καταστροφικές μεταλλάξεις, ειδικά εάν η συνάρτηση ικανότητας απαιτεί διάφορα κομμάτια να συνδέονται καλά με άλλα. Η «κατάλληλη» λύση είναι μόνο σε σχέση με άλλες λύσεις. Ως αποτέλεσμα, το κριτήριο διακοπής δεν είναι σαφές σε όλα τα προβλήματα. Σε πολλά προβλήματα, οι Γ.Α. μπορούν να συγκλίνουν προς τοπικά βέλτιστα ή πολύ περιορισμένα σημεία αντί για την γενικά βέλτιστη λύση. Με άλλα λόγια, δεν γνωρίζουν πώς να θυσιάσουν βραχυπρόθεσμα την ικανότητα για να αποκτήσουν μεγαλύτερη ικανότητα μακροπρόθεσμα. Αυτό μπορεί να εξαρτάται από το πρόβλημα. Το πρόβλημα αυτό μπορεί να μειωθεί χρησιμοποιώντας εναλλακτικές συναρτήσεις ικανότητας, αυξάνοντας τον ρυθμό μετάλλαξης, ή να χρησιμοποιούν κάποιο μοντέλο λύσεων. Για συγκεκριμένα προβλήματα βελτιστοποίησης ή διαφορετικές περιπτώσεις ενός προβλήματος, άλλοι αλγόριθμοι βελτιστοποίησης μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικοί. Εναλλακτικοί ή συμπληρωματικοί αλγόριθμοι μπορεί να περιλαμβάνουν στρατηγικές εξέλιξης, εξελικτικό προγραμματισμό, προσαρμογή Γκάους, αναρριχητικοί αλγόριθμοι, αλγόριθμοι σμήνους (π.χ. βελτιστοποίηση μυρμηγκοφωλιάς). Η καταλληλότητα των γενετικών αλγόριθμων εξαρτάται από την υπάρχουσα γνώση του προβλήματος. Περισσότερες πληροφορίες για ένα πρόβλημα συχνά δίνουν καλύτερες, πιο εξειδικευμένες προσεγγίσεις. Ο απλούστερος αλγόριθμος αντιπροσωπεύει κάθε χρωμόσωμα ως bit string. Τυπικά, τα αριθμητικά μπορεί να αντιπροσωπεύονται από ακέραιους αριθμούς, και αν είναι δυνατόν μπορεί να χρησιμοποιηεί floating point αναπαράσταση. Η αναπαράσταση floating point είναι φυσιολογική στις στρατηγικές εξέλιξης και τον εξελικτικό προγραμματισμό. Η έννοια των γενετικών αλγορύθμων πραγματικής αξίας (real-valued) έχει προσφερθεί, αλλά είναι πραγματικά εσφαλμένη, επειδή δεν αντιπροσωπεύει πραγματικά τη θεωρία οικοδομικό τετράγωνο που προτάθηκε από τον John Henry Holland στη δεκαετία του 1970. Ο βασικός αλγόριθμος εκτελεί διασταύρωσεις και μεταλλάξεις σε επίπεδο bit. Άλλες παραλλαγές αντιμετωπίζουν το χρωμόσωμα ως μια λίστα των αριθμών που είναι δείκτες σε έναν πίνακα της διδασκαλίας, οι κόμβοι σε μια συνδεδεμένη λίστα, hashes, αντικείμενα, ή οποιαδήποτε άλλη δομή δεδομένων μπορεί να φανταστεί κανείς. Διασταύρωσης και μετάλλαξης εκτελούνται έτσι ώστε να σέβεται τα όρια στοιχείο δεδομένων. Μια πρακτική παραλλαγή της γενικής διαδικασίας της κατασκευής ενός νέου πληθυσμού είναι να επιτρέψει στον καλύτερο οργανισμό (-ούς) από τη σημερινή γενιά να μεταφέρθει στο επόμενο, αναλλοίωτος. Η στρατηγική αυτή είναι γνωστή ως ελιτιστική επιλογή και εγγυάται ότι η ποιότητα που λαμβάνεται από τον γενετικό αλγόρυθμο, δεν θα μειωθεί από τη μια γενιά στην επόμενη. Παράλληλες υλοποιήσεις των γενετικών αλγορίθμων έρχονται σε δύο γεύσεις. Χονδροειδούς παράλληλοι γενετικών αλγορίθμων προσομειώνουν πληθυσμούς σε κάθε ένα από τους κόμβους του υπολογιστή και τη μετανάστευση των ατόμων μεταξύ των κόμβων. Λεπτόειδούς παράλληλοι γενετικοί αλγόριθμοι υποθέτουν ότι είναι ένα άτομο σε κάθε κόμβο του επεξεργαστή που αλληλεπιδρά με τα γειτονικά άτομα για την επιλογή και την αναπαραγωγή. Το 1950, ο Άλαν Τούρινγκ πρότεινε τη "μηχανική μάθηση", η οποία θα ήταν παράλληλη με τις αρχές της εξέλιξης. Η υπολογιστική προσομοίωση της εξέλιξης που ξεκίνησε ήδη από το 1954 με το έργο του Nils Aall Barricelli, ο οποίος χρησιμοποιούσε τον υπολογιστή στο Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον του Νιου Τζέρσεϊ. Η δημοσίευση του το 1954 δεν είχε ευρέως παρατηρηθεί. Ξεκινώντας το 1957, ο Αυστραλός γενετιστής Άλεξ Φρέιζερ (Alex Fraser) δημοσίευσε μια σειρά εγγράφων για την προσομοίωση της τεχνητής επιλογής των οργανισμών με πολλαπλές θέσεις που ελέγχουν ένα μετρήσιμο χαρακτηριστικό. Από αυτές τις αρχές, η προσομοίωση της εξέλιξης από τους βιολόγους έγινε περισσότερο σύνηθες φαινόμενο στις αρχές της δεκαετίας του 1960, και οι μέθοδοι περιγράφονται σε βιβλία από τον Fraser,τον Burnell (1970) και τον Crosby (1973). Οι προσομοιώσεις του Φρέιζερ περιλαμβάνονται σε όλα τα ουσιώδη στοιχεία των σύγχρονων γενετικών αλγορίθμων. Επιπλέον, ο Hans-Joachim Bremermann δημοσίευσε μια σειρά εγγράφων το 1960, που ενέκρινε επίσης έναν πλήθος λύσεων στα προβλήματα βελτιστοποίησης, που υποβάλλονται σε ανασυνδυασμό, μετάλλαξη και επιλογή. Η έρευνα του Bremermann περιελάμβανε επίσης τα στοιχεία των σύγχρονων γενετικών αλγορίθμων. Άλλες αξιοσημείωτοι πρωτοπόροι είναι οι Richard Friedberg, George Friedman, και Michael Conrad. Πολλές αρχικές εργασίες ανατυπώθηκαν από τον Fogel (1998). Παρά το γεγονός ότι ο Barricelli, στην εργασία που αναφέρθηκε το 1963, είχε προσομοιώσει την εξέλιξη της ικανότητας να παίξει ένα απλό παιχνίδι, η τεχνητή εξέλιξη έγινε ευρέως αναγνωρισμένη μέθοδος βελτιστοποίησης, ως αποτέλεσμα των εργασιών του Ingo Rechenberg και του Hans-Paul Schwefel στη δεκαετία του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Η ομάδα του Rechenberg ήταν σε θέση να επιλύει πολύπλοκα προβλήματα μηχανικής μέσω στρατηγικών εξέλιξης. Μια άλλη προσέγγιση ήταν η εξελικτική τεχνική προγραμματισμού του Lawrence J. Fogel, η οποία προτάθηκε για τη δημιουργία τεχνητής νοημοσύνης. Ο εξελικτικός προγραμματισμός χρησιμοποιεί αρχικά μηχανές πεπερασμένων καταστάσεων για την πρόβλεψη του περιβάλλοντος και χρησιμοποιεί διακυμάνσεις και επιλογές για τη βελτιστοποίηση των προβλέψεων. Οι γενετικοί αλγόριθμοι έγιναν δημοφιλής μέσα από το έργο του John Holland στις αρχές του 1970, και ιδίως μέσω του βιβλίου του "Adaptation in Natural and Artificial Systems" (1975). Το έργο του ξεκίνησε με τις σπουδές της κυτταρικά αυτόματα, που διενεργήθηκε από την Ολλανδία και από μαθητές της στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Η Ολλανδία εισήγαγε ένα τυποποιημένο πλαίσιο για την πρόβλεψη της ποιότητας της επόμενης γενιάς, γνωστό ως Holland's Schema Theorem. Το πρώτο Διεθνές Συνέδριο για τους Γενετικούς Αλγορίθμους πραγματοποιήθηκε στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια. Καθώς το ακαδημαϊκό ενδιαφέρον μεγάλωνε, η δραματική αύξηση της υπολογιστική ισχύς επέτρεψε την δημιουργία νέων πρακτικών εφαρμογών. Στα τέλη του 1980, η General Electric άρχισε να πωλεί τον πρώτο γενετικό αλγόριθμο, ένα mainframe προορισμένο να σχεδιάζει βιομηχανικές διεργασίες. Γενετικοί Aλγόριθµοι και Eφαρµογές Αρχειοθετήθηκε 2016-07-06 στο Wayback Machine. Υπολογιστική Νοημοσύνη, Καθ. Αναστάσιος Ντούνης Αρχειοθετήθηκε 2021-02-19 στο Wayback Machine. Μηχατρονική (Αγγλικά) Genetic Algorithms in Ruby Poli, R., Langdon, W. B., McPhee, N. F. (2008), A Field Guide to Genetic Programming, Lulu.com, freely available from the internet ISBN 978-1-4092-0073-4 (Αγγλικά) Global Optimization Algorithms - Theory and Application Αρχειοθετήθηκε 2008-09-11 στο Wayback Machine.
Οι Γενετικοί αλγόριθμοι ανήκουν στο κλάδο της επιστήμης υπολογιστών και αποτελούν μια μέθοδο αναζήτησης βέλτιστων λύσεων σε συστήματα που μπορούν να περιγραφούν ως μαθηματικό πρόβλημα. Είναι χρήσιμοι σε προβλήματα που περιέχουν πολλές παραμέτρους/διαστάσεις και δεν υπάρχει αναλυτική μέθοδος που να μπορεί να βρει το βέλτιστο συνδυασμό τιμών για τις μεταβλητές ώστε το υπό εξέταση σύστημα να αντιδρά με όσο το δυνατόν με το επιθυμητό τρόπο. Ο τρόπος λειτουργίας των Γενετικών Αλγορίθμων είναι εμπνευσμένος από τη βιολογία. Χρησιμοποιεί την ιδέα της εξέλιξης μέσω γενετικής μετάλλαξης, φυσικής επιλογής και διασταύρωσης. Οι Γενετικοί Αλγόριθμοι είναι αρκετά απλοί στην υλοποίησή τους. Οι τιμές για τις παραμέτρους του συστήματος πρέπει να κωδικοποιούνται με τρόπο ώστε να αναπαρασταθούν από μια μεταβλητή που περιέχει σειρά χαρακτήρων ή δυαδικών ψηφίων (0/1). Αυτή η μεταβλητή μιμείται το γενετικό κώδικα που υπάρχει στους ζωντανούς οργανισμούς. Αρχικά, ο Γενετικός Αλγόριθμος παράγει πολλαπλά αντίγραφα της μεταβλητής/γεννητικού κώδικα, συνήθως με τυχαίες τιμές, δημιουργώντας ένα πληθυσμό λύσεων. Κάθε λύση (τιμές για τις παραμέτρους του συστήματος) δοκιμάζεται για το πόσο κοντά φέρνει την αντίδραση του συστήματος στην επιθυμητή, μέσω μιας συνάρτησης που δίνει το μέτρο ικανότητας της λύσης και η οποία ονομάζεται συνάρτηση ικανότητας (Σ.Ι). Οι λύσεις που βρίσκονται πιο κοντά στην επιθυμητή, σε σχέση με τις άλλες, σύμφωνα με το μέτρο που μας δίνει η Σ.Ι, αναπαράγονται στην επόμενη γενιά λύσεων και λαμβάνουν μια τυχαία μετάλλαξη. Επαναλαμβάνοντας αυτή τη διαδικασία για αρκετές γενιές, οι τυχαίες μεταλλάξεις σε συνδυασμό με την επιβίωση και αναπαραγωγή των γονιδίων/λύσεων που πλησιάζουν καλύτερα το επιθυμητό αποτέλεσμα θα παράγουν ένα γονίδιο/λύση που θα περιέχει τις τιμές για τις παραμέτρους που ικανοποιούν όσο καλύτερα γίνεται την Σ.Ι. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές της παραπάνω διαδικασίας για τους Γ.Α από τις οποίες κάποιες περιλαμβάνουν και τη διασταύρωση (ζευγάρωμα) γονιδίων/λύσεων ώστε ο αλγόριθμος να φτάσει στο αποτέλεσμα πιο γρήγορα. Καθώς υπάρχει το στοχαστικό (τυχαίο) συστατικό της μετάλλαξης και ζευγαρώματος, κάθε εκτέλεση του Γ.Α μπορεί να συγκλίνει σε διαφορετική λύση και σε διαφορετικό χρόνο. Η απόδοση του Γ.Α εξαρτάται επί το πλείστον από την συνάρτηση ικανότητας και συγκεκριμένα από το κατά πόσο το μέτρο της περιγράφει την βέλτιστη λύση. Οι γενετικοί αλγόριθμοι είναι ένα πεπερασμένο σύνολο οδηγιών για την εκπλήρωση ενός έργου, το οποίο δεδομένης μιας αρχικής κατάστασης θα οδηγήσει σε μια αναγνωρίσιμη τελική κατάσταση, και το οποίο προσπαθεί να μιμηθεί την διαδικασία της βιολογικής εξέλιξης. Οι γενετικοί αλγόριθμοι προσπαθούν να βρουν τη λύση ενός προβλήματος με το να προσομοιώνουν την εξέλιξη ενός πληθυσμού «λύσεων» του προβλήματος. Είναι μια τεχνική προγραμματισμού που εισήγαγε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ο Τζον Χόλαντ, ερευνητής του Ινστιτούτου της Σάντα Φε (ΗΠΑ). Οι γενετικοί αλγόριθμοι είναι μια από τις βάσεις των Προγραμμάτων Τεχνητής Ζωής. Συγκεκριμένα, επιχειρεί να αναπαράγει στους υπολογιστές τους μηχανισμούς της βιολογικής εξέλιξης με τον ίδιο τρόπο που η τεχνητή νοημοσύνη επιχειρεί να αναπαραστήσει και να μιμηθεί τις διαδικασίες της γνώσης. Τα προγράμματα εξελίσσονται μέχρι να φτάσουν, μέσω μεταλλάξεων, διασταυρώσεων και φυσικής επιλογής, σε μια αποτελεσματική φόρμουλα η οποία θα εκτελεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια συγκεκριμένη εργασία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%91%CE%BB%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CE%BF%CE%B9
139 Τζουέιγουα
Η μέση διάμετρος του Τζουέιγουα είναι 151 ως 156,6 χλμ. Η μάζα του εκτιμάται σε 4 τετράκις εκατομμύρια τόνους. Η μέση επιτάχυνση της βαρύτητας στον ισημερινό του Τζουέιγουα εκτιμάται σε 4,38 cm/sec², δηλαδή η βαρύτητα εκεί είναι 224 φορές ασθενέστερη από τη γήινη, ενώ η μέση ταχύτητα διαφυγής υπολογίζεται σε 82,8 m/sec (298 χιλιόμετρα την ώρα). Ο φασματικός τύπος του Τζουέιγουα είναι CP (κατά Tholen) ή X (κατά SMASSII). Το γεωμετρικό άλβεδό του είναι περίπου 0,055. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά του εκτιμάται σε 106 περίπου βαθμούς C κάτω από το μηδέν. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 20 ώρες και 59,5 λεπτά. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Ο Τζουέιγουα (Juewa) είναι ένας πολύ μεγάλος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 7,78. Ανακαλύφθηκε το 1874 από τον Τζέιμς Κρεγκ Γουάτσον, που παρατηρούσε από το Πεκίνο (βρισκόταν στην Κίνα για να παρατηρήσει τη διάβαση της Αφροδίτης). Ο Γουάτσον ζήτησε από αυτούς που τον φιλοξενούσαν να δώσουν ένα όνομα στον νέο αστεροειδή και εκείνοι τον απεκάλεσαν 瑞華 (Shui Wah, πλήρες όνομα 瑞華星, δηλαδή «άστρο της τύχης της Κίνας»), όνομα που αποδόθηκε με τη μεταγραφή της εποχής ως Jue-wa, αλλά με τις σημερινές συμβάσεις θα αποδινόταν ως rui-hua (Ρουί-Χουά). Τρεις επιπροσθήσεις αστέρων από τον αστεροειδή αυτόν έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα.
https://el.wikipedia.org/wiki/139_%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%B9%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B1
Κόσκινα Εύβοιας
Σε λόφο κοντά στο χωριό βρέθηκαν κατάλοιπα προϊστορικού οικισμού. Στην περιοχή κατά την αρχαιότητα βρισκόταν το πόλισμα Δρυμών, με ιερό αφιερωμένο στον Απόλλωνα.Το χωριό φέρεται να συνοικίστηκε κατά την ύστερη Τουρκοκρατία ή τα πρώτα χρόνια μετά την επανάσταση του 1821 από κατοίκους της περιοχής του Δύστου. Σύμφωνα με την παράδοση το όνομα προέρχεται από το γεγονός ότι για να κατοικήσει κάποιος στο χωριό έπρεπε να έχει τη σύμφωνη γνώμη του προεστού και των κατοίκων του χωριού. Το 1833 ο Αλέξανδρος Κοντόσταυλος αγόρασε κτήματα της περιοχής από τον Ομέρ πασά της Καρύστου. Τα υπόλοιπα κτήματα ανήκαν στη Μονή Λαχιδίων, η οποία είχε διαλυθεί. Οι κάτοικοι του χωριού δούλευαν σε αυτά ως ενοικιαστές ή κολίγοι. Οι κάτοικοι κατέλαβαν τα κτήματα της μονής το 1870 ενώ το τσιφλίκι του Κοντόσταυλου εκποιήθηκε το 1920.Το 1835 το χωριό προσαρτήθηκε στον δήμο Δυστίων (ο οποίος αργότερα μετονομάστηκε σε Ταμυναίων). Με την κατάργηση των δήμων το 1912 ορίστηκε έδρα ομώνυμης κοινότητας, της επαρχίας Καρυστίας. Το 1966 προσαρτήθηκε στην κοινότητα ο οικισμός Αλώνια. Με το σχέδιο Καποδίστριας προσαρτήθηκε στον δήμο Δυστίων και με το σχέδιο Καλλικράτης προσαρτήθηκε στον δήμο Κύμης-Αλιβερίου. Η πορεία του πληθυσμού σύμφωνα με τις απογραφές: Ο κοιμητηριακός ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στον Άγιο Ανδρέα. Στο εσωτερικό του έφερε τοιχογραφίες, οι οποίες όμως πλέον έχουν καταστραφεί. Φαίνεται να έχει κτιστεί πάνω σε αρχαίο ιερό.Κοντά στο Κόσκινα, στις ακτές του Αιγαίου, βρίσκεται η παραλία Αλμυρίχη ή Αλμυρίκι, με αξιόλογους σχηματισμούς πέτρας. Είναι γνωστή και ως Άγιος Νικόλαος, από το εξωκλήσι που υπάρχει εκεί. Μια άλλη παραλία της περιοχής είναι η Μουρτερή.
Τα Κόσκινα είναι χωριό του δήμου Κύμης-Αλιβερίου της Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχουν 319 κατοίκους. Είναι κτισμένα σε υψόμετρο 60 μ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B1_%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
Αγία Αικατερίνη (Μπολόνιας)
Γεννήθηκε στην Μπολόνια το 1413 από ευγενή οικογένεια της Μπολόνιας, και από νωρίς κατατάχθηκε στη Μονή Αγίας Κλάρας στη Φεράρα. Αργότερα ίδρυσε στη Μπολόνια γυναικεία μονή του ιδίου Τάγματος. Πέθανε το 1463 σε ηλικία 50 ετών. Ανακηρύχθηκε Αγία με βούλα του Πάπα Βενέδικτου ΙΓ΄ το 1724. Η μνήμη της εορτάζεται στις 9 Μαρτίου. Το 1511 τυπώθηκαν για πρώτη φορά, στη Βενετία, ένας θρησκευτικός ύμνος και ένα σύγγραμμα "Περί των επτά όπλων του πνεύματος" που αποδίδοντα αμφότερα στην Αγία Αικατερίνη της Μπολόνιας. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Catherine of Bologna στο Wikimedia Commons
Η Αγία Αικατερίνη της Μπολόνιας είναι αγία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Υπήρξε μοναχή του "Τάγματος της Αγίας Κλάρας" και ιδρύτρια και πρώτη ηγουμένη της μονής "Corpus Domini", του ιδίου Τάγματος στην Μπολόνια.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7_(%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CF%82)
Αμαλία του Λόιχτενμπεργκ
Η Αμαλία Αυγούστα Ευγενία Ναπολεωνή ήταν η τρίτη κόρη του Ευγένιου του Λόιχτενμπεργκ και της Αυγούστας, κόρης του Μαξιμιλιανού Α΄ Ιωσήφ της Βαυαρίας. Παντρεύτηκε τον Πέτρο Α΄ της Βραζιλίας και είχε τέκνα: Μαρία Αμαλία (1831-1853), απεβίωσε από φυματίωση. Witte, Claudia Thomé. "O casamento com D. Pedro I e toda a trajetória no Brasil da princesa bávara Amélia de Leuchtenberg" Archived 2016-11-06 at the Wayback Machine. In: Revista de História online, 9 June 2010. In Portuguese. Accessed 1 February 2012. Barman, Roderick J. Citizen Emperor: Pedro II and the Making of Brazil, 1825–1891. Stanford University Press, 2002, pp. 25–27
H Αμαλία (γαλλ. Amélie de Leuchtenberg, 31 Ιουλίου 1812 - 26 Ιανουαρίου 1873) από τον Οίκο του Μπωαρναί ήταν κόρη του Δούκα του Λόιχτενμπεργκ και με τον γάμο της έγινε αυτοκράτειρα της Βραζιλίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CF%8C%CE%B9%CF%87%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA
The Number of the Beast
Τον Σεπτέμβριο του 1981 ο τραγουδιστής Μπρους Ντίκινσον εντάχθηκε στους Iron Maiden, αντικαθιστώντας τον Πολ Ντι Άνο. Λόγω της ευρείας φωνητικής του απόδοσης, δόθηκε στον μπασίστα και ηγετικό μέλος του συγκροτήματος, Στιβ Χάρις, η δυνατότητα για συγγραφή πιο απαιτητικών τραγουδιών σε σύγκριση με τα πρώτα δύο άλμπουμ τους. Η ηχογράφηση και η μίξη του δίσκου έγινε μέσα σε διάστημα πέντε εβδομάδων, στα "Battery Studios" με παραγωγό τον Μάρτιν Μπερτς, γνωστό από τις δουλειές του με τους Deep Purple, τους Rainbow, τους Black Sabbath, κ.α.. Αναφορές των ΜΜΕ της εποχής μιλούν για περίεργα γεγονότα που συνέβαιναν κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, όπως το να αναβοσβήνουν τα φώτα στο στούντιο ή την ανεξήγητη καταστροφή του εξοπλισμού, με αποκορύφωμα ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα του Μπερτς, για το οποίο ο λογαριασμός για την επισκευή των βλαβών ήταν 666 λίρες Αγγλίας. Το εξώφυλλο του δίσκου σχεδιάστηκε από τον Ντέρεκ Ριγκς, όπως και όλα τα άλλα εξώφυλλα δίσκων του συγκροτήματος κατά τη δεκαετία του '80. Η εικόνα της μασκότ του συγκροτήματος, του Έντι, να χειραγωγεί τον Διάβολο σαν σε κουκλοθέατρο, αποτέλεσε λόγο για σφοδρή κριτική κατά του συγκροτήματος, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σύμφωνα με τον Ριγκς, εικόνα αυτή ήταν εμπνευσμένη από το κόμικ "Doctor Strange", ενώ οι εικόνες της Κόλασης προερχόταν από μεσαιωνικές Χριστιανικές εικόνες. Στις 12 Φεβρουαρίου 1982, κυκλοφόρησε το πρώτο σινγκλ του άλμπουμ, με τίτλο "Run to the Hills", ανεβαίνοντας στο βρετανικό Top-10, ενώ για το συγκεκριμένο κομμάτι γυρίστηκε και το πρώτο βίντεο κλιπ του συγκροτήματος. Ακολούθησε η κυκλοφορία του δίσκου στις 22 Μαρτίου, με το "The Number of the Beast" να είναι το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος το οποίο ανέβηκε στην κορυφή των τσαρτ στην πατρίδα τους. Μέχρι σήμερα, έχει βραβευθεί ως πλατινένιο άλμπουμ σε Μεγάλη Βρετανία και Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ θεωρείται ένας από τους καλύτερους και επιδραστικότερους δίσκους στην ιστορία του ιδιώματος. Πιο συγκεκριμένα, το "Metal Rules" το κατέταξε δεύτερο στη λίστα του με τα εκατό καλύτερα άλμπουμ του χέβι μέταλ, όπως και το "Music Radar" στο δικό του Top-50. Στη λίστα του "Digital Dream Door" βρίσκεται στην τρίτη θέση πίσω από το "Paranoid" των Black Sabbath και το "Master of Puppets" των Metallica, στη λίστα του Rolling Stone στην τέταρτη και είναι έβδομο στον κατάλογο με τα 200 καλύτερα άλμπουμ του είδους από το "Metal Storm".Για την προώθηση του δίσκου, οι Iron Maiden ξεκίνησαν την "Beast on the Road Tour" στις 25 Φεβρουαρίου 1982, ένα μήνα πριν την κυκλοφορία του δίσκου, από το Ντάνστεϊμπλ της Μεγάλης Βρετανίας, για να συνεχίσουν μέχρι της 20 Μαρτίου στην πατρίδα τους πριν μεταβούν στη Γαλλία για οκτώ συναυλίες μέχρι το τέλος του μήνα. Ακολούθησαν τρεις εμφανίσεις στη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη και το Σαν Σεμπαστιάν της Ισπανίας για να επιστρέψουν για άλλες δώδεκα συναυλίες στη Γαλλία και την Ελβετία. Το ευρωπαϊκό κομμάτι της περιοδείας έκλεισε με εμφανίσεις στη Δυτική Γερμανία, το Βέλγιο και την Ολλανδία. Ακολούθησε μία πολύ μεγάλη βορειοαμερικανική περιοδεία, η οποία ξεκίνησε στις 11 Μαΐου 1982 από το Φλιντ του Μίσιγκαν για να ολοκληρωθεί μετά από 68 συναυλίες, στις 18 Αυγούστου στο Ελ Πάσο του Τέξας. Μετά από τρεις συναυλίες στη Μεγάλη Βρετανία στα τέλη του Αυγούστου, συνέχισαν με άλλες 38 εμφανίσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς. Η περιοδεία "Beast on the Road" ολοκληρώθηκε με δέκα συναυλίες στην Αυστραλία και άλλες δέκα στην Ιαπωνία, από τις 7 Νοεμβρίου μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου 1982. Ο δίσκος ανοίγει με το "Invaders", ένα γρήγορο χέβι μέταλ κομμάτι με πολεμικές αναφορές, για να ακολουθήσει το βασισμένο στην ομώνυμη ταινία "Children of the Damned", για το οποίο ο Ντίκινσον έχει δηλώσει ότι είναι επηρεασμένο και από το "Children of the Sea" των Black Sabbath. Τρίτο τραγούδι του δίσκου είναι το "The Prisoner", εμπνευσμένο από την ομώνυμη βρετανική τηλεοπτική σειρά, από την οποία ακούγεται και ο εισαγωγικός διάλογος. Το τραγούδι "Back to the Village" από το δίσκο "Powerslave", είναι επίσης, εμπνευσμένο από αυτή τη σειρά. Ακολουθεί το "22 Acacia Avenue", το οποίο αποτελεί συνέχεια του "Charlotte the Harlot" από το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος. Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου κάνει αναφορά κατά τη διάρκεια του ρεφρέν του στη φράση "6-6-6, the Number of the Beast" (μεταφ. 6-6-6 ο Αριθμός του Θηρίου), οδηγώντας την κοινή γνώμη, ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, να χαρακτηρίσει τους Iron Maiden ως "σατανικό" συγκρότημα. Το τραγούδι είναι βασισμένο σε έναν εφιάλτη που είχε δει ο Στιβ Χάρις αφού παρακολούθησε την ταινία "Damien: Omen II" και ξεκινάει με τη φωνή του ηθοποιού Μπάρι Κλέιτον να διαβάζει στίχους από την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Το "Run to the Hills" ήταν το πρώτο Top-10 σινγκλ του συγκροτήματος και οι στίχοι του μιλούν για την αποίκηση της Αμερικής από τους Ευρωπαίους και τις μάχες που έδωσαν με τους Αυτόχθονες Αμερικανούς. Ακολουθεί το "Gangland", κομμάτι το οποίο συμπεριλήφθηκε στο δίσκο αντί του "Total Eclipse", το οποίο κυκλοφόρησε στη δεύτερη πλευρά του σινγκλ του "Run to ther Hills". Ο δίσκος κλείνει με ένα από τα καλύτερα τραγούδια στη δισκογραφία του συγκροτήματος, το "Hallowed be thy Name". Οι στίχοι παρουσιάζουν τις τελευταίες σκέψεις ενός φυλακισμένου πριν την εκτέλεση της θανατικής του ποινής, ενώ χαρακτηρίζεται από την εξαιρετική απόδοση των φωνητικών του Ντίκινσον, αλλά και ολόκληρου του συγκροτήματος. Τραγούδια του "The Number of the Beast" παρέμειναν στο set list των ζωντανών εμφανίσεων των Iron Maiden για ολόκληρη την καριέρα τους. Όλα τα τραγούδια γραμμένα από τον Στιβ Χάρις, εκτός από τα σημειωμένα The Number of the Beast (άλμπουμ) Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification): Πλατινένιος Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): Πλατινένιος Γερμανία (BVMI Certification): Χρυσός Ελβετία (IFPI Certification): Χρυσός Καναδάς (CRIA Certification): 3 x πλατινένιος Αυστρία (IFPI Certification): Χρυσός Οι μουσικοί οι οποίοι συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις του "The Number of the Beast" είναι οι εξής: Μπρους Ντίκινσον - φωνητικά Άντριαν Σμιθ - κιθάρα Ντέιβ Μάρεϊ - κιθάρα Στιβ Χάρις - μπάσο Κλάιβ Μπαρ - τύμπανα To "The Number of the Beast" στην επίσημη ιστοσελίδα των Iron Maiden Αρχειοθετήθηκε 2013-06-04 στο Wayback Machine.
Το The Number of the Beast είναι ο τρίτος στούντιο δίσκος του βρετανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Iron Maiden, ο οποίος κυκλοφόρησε σε μορφή δίσκου βινυλίου στις 22 Μαρτίου 1982 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "ΕΜΙ". Το άλμπουμ επανεκδόθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1995 σε μορφή CD, από την "EMI Music Distribution".
https://el.wikipedia.org/wiki/The_Number_of_the_Beast
Αφρικανός ποδοσφαιριστής της χρονιάς του BBC
BBC African Footballer of the Year Αρχειοθετήθηκε 2013-08-09 στο Wayback Machine.- δικτυακός τόπος Aboutrika triumphs in BBC poll Essien named BBC African Footballer of the Year Αρχειοθετήθηκε 2013-10-02 στο Wayback Machine. Egyptian Barakat wins BBC award Mboma wins the BBC Award Okocha retains the award
Ο Αφρικανός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς του BBC (BBC African Footballer of the Year) είναι ένα ετήσιο βραβείο που απονέμεται κάθε χρόνο στον καλύτερο Αφρικανό ποδοσφαιριστή της χρονιάς, όπως ψηφίστηκε από τους ακροατές του ραδιοφώνου του BBC. Η ψηφοφορία διεξάγεται μέσω γραπτών μηνυμάτων SMS και στο Διαδίκτυο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_BBC
Γιάννης Γκαλίτσιος
Μαζί με τον Γιάννη Βαλαώρα αποτέλεσαν τους ηγέτες της μεγάλης ομάδας της Λάρισας της δεκαετίας του 1980, με τη φανέλα της οποίας αγωνίστηκε στο σύνολο της καριέρας του. Σε 14 χρόνια, από το 1980 έως το 1993, αγωνίστηκε με την ΑΕΛ σε 399 αγώνες και σκόραρε 10 γκολ. Στις 10 Φεβρουαρίου 1982 αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την Ελλάδα, στον εντός έδρας φιλικό αγώνα εναντίον της Ανατολικής Γερμανίας, υπό τις οδηγίες του Χρήστου Αρχοντίδη. Συνολικά με τη γαλανόλευκη φανέλα αγωνίστηκε 17 φορές. 1988 πρωτάθλημα Ελλάδος 1985 κύπελλο Ελλάδος 1982 φιναλίστ κυπέλλου 1984 φιναλίστ κυπέλλου 1983 δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα Η καριέρα του Γιάννη Γκαλίτσιου στο national-football-teams Το προφίλ του Γιάννη Γκαλίτσιου στο transfermarkt
Ο Γιάννης Γκαλίτσιος (Σαραντάπορο Λαρίσης, 15 Μαΐου 1958) είναι Έλληνας πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν στη θέση του αμυντικού. Οι γιοι του, Γιώργος και Αλέξανδρος, ακολούθησαν τα ποδοσφαιρικά του βήματά.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82
Ανατολικό Ζήτημα
Ο όρος αυτός πρωτοκαθιερώθηκε στη γλώσσα της Διπλωματίας το 1822, κατά τις συζητήσεις στη Βερόνα με αναφορά στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, που είχε εν τω μεταξύ ξεσπάσει, σε σχέση με τα δυσεπίλυτα πολιτικά αλλά και οικονομικά προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί με την εξάπλωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, και με κύρια έμφαση στη σταθερή πλέον υποχώρησή της από τις κτήσεις αυτές. Πρωταγωνιστές είναι, κατά καιρούς, ο ένας μετά τον άλλον, άλλοι: αφ' ενός οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης (βασικά Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), αφ' ετέρου οι εξεγειρόμενοι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Η σταδιακή κάμψη της ισχύος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (αρχής γενομένης με τη Συνθήκη τού Κάρλοβιτς, στις 26 Ιανουαρίου 1699), η οποία κατείχε μια πολύ σημαντική για τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των Ευρωπαίων περιοχή, έθεσε τις Ευρωπαϊκές Δυνάμεις αντιμέτωπες με το δίλημμα της διανομής της κληρονομιάς του Μεγάλου Ασθενούς. Στους συσχετισμούς των Μεγάλων Δυνάμεων, η μεν Ρωσία υποστήριζε τη διάλυση και διανομή των εδαφών των Οθωμανών, επιδιώκοντας να καταλάβει τα Στενά και να αποκτήσει έξοδο στη Μεσόγειο. Από την άλλη, η Αγγλία με τη Γαλλία, έχοντας ισχυρά συμφέροντα στην περιοχή, επιδίωκαν τη διατήρηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία τους εξυπηρετούσε με την παρουσία της, λειτουργώντας ως ανάχωμα κατά των Ρώσων. Οι Κεντρικές Δυνάμεις (Αυστρία, Γερμανία) είχαν μικρές εδαφικές επιδιώξεις έναντι των Οθωμανών, και μόλις τις εξασφάλισαν άρχισαν σταδιακά να στρέφονται προς την πολιτική της συντήρησης του Οθωμανικού κράτους. Στις 27 Ιουλίου 1839 οι διπλωματικοί εκπρόσωποι της Αγγλίας, Αυστρίας, Γαλλίας, Πρωσίας και της Ρωσίας διεμήνυσαν στην Υψηλή Πύλη ότι η συμφωνία των πέντε Μεγάλων Δυνάμεων ως προς το Ανατολικό Ζήτημα ήταν εξασφαλισμένη και την καλούσαν να μην προχωρήσει σε οριστικό διάβημα χωρίς τη σύμφωνη γνώμη τους. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία δέχθηκε το αίτημά τους, αλλά δεν ήταν σίγουρο αν και οι ίδιες οι Δυνάμεις θα τηρούσαν τη συμφωνία. Κύριοι σταθμοί στην πορεία προς την επίλυση του Ανατολικού Ζητήματος θεωρούνται: - Η Ελληνική Επανάσταση (1821-1830). - Ο Κριμαϊκός Πόλεμος (1853-56) και η συνθήκη των Παρισίων (1856), με την οποία τέθηκε τέρμα στον Κριμαϊκό Πόλεμο και στην οποία διατυπώθηκε για πρώτη φορά τόσο κατηγορηματικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο το δόγμα της εδαφικής ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.- Η Ανατολική κρίση (1875-78) και η συνθήκη του Βερολίνου (1878) που σήμανε την είσοδο των Γερμανών στη Μέση Ανατολή. - Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι (1911-1913) που κατέληξαν στις Συνθήκες του Λονδίνου (17/5/1913) - Βουκουρεστίου (28/7/1913). - Οι συνθήκες που τερμάτισαν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918) και διαμόρφωσαν τη σημερινή κατάσταση στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Ενδιάμεσα υπήρξαν και μικρότερης κλίμακας συγκρούσεις, όπως ο Ρωσο-Περσικός πόλεμος (1826-1828), η δεκαετής κρίση (1831-41) που προκλήθηκε από τον Αιγύπτιο πασά Μεχμέτ Αλί, η ήττα των Ρώσων από τους Τσετσένους στον Καύκασο το 1859, το περιστατικό της σφαγής των προξένων το 1876 στην Θεσσαλονίκη, η Επανάσταση των Νεοτούρκων το 1908 και ο Μακεδονικός Αγώνας. Γιώργος Καραμπελιάς "Η αριστερά και το ανατολικό ζήτημα", Εναλλακτικές Εκδόσεις, 1998. Εισαγωγή Anderson M.S., The Eastern Question, 1774-1923, London 1966. Driault Edouard, Ιστορία του Ανατολικού Ζητήματος, μετάφραση Μ. Δεπάστα, Αθήνα 1900. Κατσούλης Γιώργης, Στρατής Αντώνιος, Η Ευρώπη απέναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η θέσις των Ελλήνων, 1940. Λάσκαρις Μιχαήλ, Το Ανατολικό Ζήτημα, 1800-1923, Θεσσαλονίκη 1978. Λιμαντζάκης Γιώργος, Το Κρητικό Ζήτημα, 1868-1913, από τα πεδία των μαχών στη διεθνή διπλωματία, 2020. Σμπιλίρης, Λ. Γ., Ανατολικό Ζήτημα και Ελληνικός Αλυτρωτισμός (1839-1841), Αθήνα 1997.
Ο όρος Ανατολικό Ζήτημα, γενικότερα, αναφέρεται στον ανταγωνισμό μεταξύ Ανατολής και Δύσης και ειδικότερα αφορά τα διπλωματικά και πολιτικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν από τις εγγενείς αδυναμίες στη διατήρηση της συνοχής του Οθωμανικού Κράτους που παρουσιάστηκαν από τα μέσα του 18ου μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ο ένας μετά τον άλλο οι υπόδουλοι στους Οθωμανούς λαοί εξεγέρθηκαν κατά της Αυτοκρατορίας, η οποία είχε ηττηθεί από τη Ρωσία κατά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο το 1774. Μεταφορικά, αναφέρεται σε προβλήματα και συζητήσεις που χρονίζουν άσκοπα (ή και σκόπιμα), χωρίς να επιλύονται.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%96%CE%AE%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1
Θύμος αδένας
Ο θύμος αδένας αποτελείται από δύο πανομοιότυπους λοβούς, και βρίσκεται ανατομικά στο πρόσθιο ανώτερο μεσοθωράκιο τμήμα, μπροστά από την καρδιά και πίσω από το στέρνο. Ιστολογικά, ο θύμος μπορεί να διαιρεθεί σε ένα κεντρικό μυελό και ένα περιφερειακό φλοιό, ο οποίος περιβάλλεται από μία εξωτερική κάψουλα. Ο φλοιός και ο μυελός παίζουν διαφορετικούς ρόλους στην ανάπτυξη των Τ-κυττάρων. Τα κύτταρα στον θύμο μπορούν να διαιρεθούν στα θυμικά στρωματικά κύτταρα και στα κύτταρα αιμοποιητικής προέλευσης (τα οποία προέρχονται από τα αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα του μυελού των οστών). Καθώς τα Τ-κύτταρα αναπτύσσονται αναφέρονται ως θυμοκύτταρα και είναι αιμοποιητικής προέλευσης. Στα στρωματικά κύτταρα περιλαμβάνονται τα θυμικά επιθηλιακά κύτταρα του φλοιού, τα θυμικά μυελικά επιθηλιακά κύτταρα, και τα δενδριτικά κύτταρα. Τέλος ο θύμος αδένας είναι μεγαλύτερος και πιο ενεργός στη νεογνική και προ-εφηβική περίοδο. Με τα πρώτα χρόνια της εφηβείας, ο θύμος αρχίζει να ατροφεί και το θυμικό στρώμα αντικαθίσταται από λιπώδη ιστό. Παρόλα αυτά, η Τ-λεμφοποίηση συνεχίζεται σε όλη την ενήλικη ζωή. Ο θύμος αδένας ήταν γνωστός στους αρχαίους Έλληνες, και το όνομά του προέρχεται από τη λέξη «θυμός» ενδεχομένως λόγω της θέσης του στο στήθος, κοντά στο σημείο όπου υποκειμενικά νιώθουμε τα συναισθήματα. Άλλο ενδεχόμενο είναι το όνομα να προέρχεται από το βότανο «θυμάρι». Ο Γαληνός ήταν ο πρώτος που παρατήρησε ότι το μέγεθος του οργάνου αλλάζει κατά τη διάρκεια της ζωής ενός ατόμου. Λόγω του μεγάλου αριθμού των αποπτωτικών λεμφοκυττάρων που υπάρχουν σε αυτόν, ο θύμος αδένας είχε αρχικά δώσει την εντύπωση ενός νεκροταφείου λεμφοκυττάρων, χωρίς λειτουργική σημασία. Η σημασία του θύμου στο ανοσοποιητικό σύστημα ανακαλύφθηκε το 1961 από τον Jacques Miller, με χειρουργική αφαίρεση του θύμου αδένα από ποντίκια τριών ημερών, και παρατηρώντας την επακόλουθη ανεπάρκεια σε ένα πληθυσμό λεμφοκυττάρων, ονόμασε τα Τ-κύτταρα από το όργανο της καταγωγής τους. Πρόσφατες εξελίξεις στην ανοσολογία έχουν επιτρέψει να είναι πιο κατανοητή η λειτουργία του θύμου στην ωρίμανση των Τ-κυττάρων. Ο θύμος έχει ροζ-γκρι χρώμα και είναι μαλακός και λοβοειδής στις επιφάνειές του. Κατά τη γέννηση είναι περίπου 5 cm σε μήκος, 4 cm σε πλάτος, και περίπου 6 cm σε πάχος. Το όργανο μεγαλώνει κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, και ατροφεί κατά την εφηβεία. Σε αντίθεση με το ήπαρ, τους νεφρούς και την καρδιά, ο θύμος αδένας είναι μεγαλύτερος στα παιδιά. Φτάνει στο μέγιστο βάρος του (20 έως 37 γρ.) κατά το χρονικό διάστημα της εφηβείας. Ο θύμος των ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας μόλις και μετά βίας διακρίνεται από τον περιβάλλοντα λιπώδη ιστό. Ως μία ηλικία ο θύμος σιγά-σιγά συρρικνώνεται και τελικά εκφυλίζεται σε μικρά νησίδια λίπους. Κατά την ηλικία των 75 ετών ζυγίζει μόλις 6 γρ. Στα παιδιά έχει ένα γκριζωπό-ροζ χρώμα, ενώ στους ενήλικες έχει κίτρινο χρώμα. Εάν εξεταστεί όταν η ανάπτυξή του είναι πιο ενεργή, θα βρεθεί ότι αποτελείται από δύο πλευρικούς λοβούς οι οποίοι είναι τοποθετημένοι σε στενή επαφή και βρίσκονται εν μέρει στον θώρακα, εν μέρει στον λαιμό, και εκτείνονται από τον τέταρτο πλευρικό χόνδρο προς τα άνω, τόσο ψηλά όσο το κατώτερο όριο του θυρεοειδούς αδένα. Ο θύμος καλύπτεται από το στέρνο, και παρακάτω στηρίζεται επί του περικαρδίου. Διαχωρίζεται από το αορτικό τόξο και τα μεγάλα αγγεία από ένα στρώμα περιτονίας. Στον λαιμό βρίσκεται στο μπροστινό μέρος και τις πλευρές της τραχείας. Οι δύο λοβοί διαφέρουν ελαφρώς ως προς το μέγεθος και μπορεί να ενωθούν ή να διαχωριστούν. Κάθε πλευρικός λοβός αποτελείται από πολυάριθμα λοβία τα οποία συγκρατούνται μαζί με λεπτό ιστό. Ολόκληρο το όργανο περικλείεται σε μία επενδυμένη κάψουλα, με παρόμοια αλλά πυκνότερη δομή. Τα πρωτογενή λοβία ποικίλουν σε μέγεθος (από το μέγεθος του κεφαλιού μιας καρφίτσας, έως το μέγεθος ενός μικρού μπιζελιού) και αποτελούνται από ένα αριθμό μικρών οζιδίων ή θυλακίων. Τα ωοθυλάκια έχουν ακανόνιστο σχήμα και είναι περισσότερο ή λιγότερο συντηγμένα μαζί, ειδικά προς το εσωτερικό του οργάνου. Κάθε θυλάκιο έχει διάμετρο 1 έως 2 mm, και αποτελείται από ένα μυελικό και ένα φλοιώδες τμήμα, τα οποία διαφέρουν σε πολλά σημεία το ένα από το άλλο. Το φλοιώδες τμήμα αποτελείται κυρίως από λεμφοειδή κύτταρα, υποστηρίζεται από ένα δίκτυο διακλαδισμένων επιθηλιακών δικτυωτών κυττάρων, το οποίο συνεχίζεται με ένα παρόμοιο δίκτυο στο μυελικό τμήμα. Αυτό το δίκτυο σχηματίζει ένα χιτώνα προς τα αιμοφόρα αγγεία. Ο φλοιός είναι το σημείο όπου συμβαίνουν τα πρώτα γεγονότα στην ανάπτυξη των θυμοκυττάρων, όπου ο Τ-κυτταρικός υποδοχέας της γονιδιακής διάταξης και η θετική επιλογή λαμβάνουν χώρα. Στο μυελικό τμήμα, το δίκτυο είναι πιο τραχύ από ότι στον φλοιό, τα λεμφοειδή κύτταρα είναι σχετικά λιγότερα σε αριθμό, και εκεί βρίσκονται ιδιόμορφα σωμάτια, τα ομόκεντρα σωμάτια του Hassall. Αυτά τα ομόκεντρα σωμάτια αποτελούνται από μία κεντρική μάζα, η οποία αποτελείται από ένα ή περισσότερα κοκκώδη κύτταρα καθώς και από μία κάψουλα που σχηματίζεται από επιθηλιοειδή κύτταρα. Είναι τα κατάλοιπα των επιθηλιακών σωλήνων που αναπτύσσονται έξω από τα τρίτα βρογχικά θυλάκια του εμβρύου για να σχηματιστεί ο θύμος αδένας. Κάθε θυλάκιο περιβάλλεται από ένα αγγειακό πλέγμα, από το οποίο διέρχονται τα αγγεία στο εσωτερικό, και περνούν από την περιφέρεια στο κέντρο, σχηματίζοντας μια δεύτερη ζώνη εντός των ορίων του μυελικού τμήματος. Στο κέντρο του μυελικού τμήματος υπάρχουν πολύ λίγα και μικρά σε μέγεθος αγγεία. Ο μυελός είναι το μέρος των τελευταίων γεγονότων στην ανάπτυξη των θυμοκυττάρων. Τα θυμοκύτταρα που προσεγγίζουν τον μυελό έχουν ήδη υποστεί επιτυχώς τον Τ-κυτταρικό υποδοχέα γονιδιακής αναδιάταξης και τη θετική επιλογή, και έχουν εκτεθεί σε έναν περιορισμένο βαθμό αρνητικής επιλογής. Οι αρτηρίες που τροφοδοτούν τον θύμο, προέρχονται από την εσωτερική θωρακική αρτηρία, και από την ανώτερη αρτηρία του θυρεοειδούς και κατώτερου θυρεοειδούς. Οι φλέβες καταλήγουν στην αριστερή βραγχιοκεφαλική φλέβα, και στις φλέβες του θυρεοειδούς. Τα νεύρα είναι εξαιρετικά λεπτά. Προέρχονται δε από το συμπαθητικό νευρικό σύστημα. Ο θύμος αδένας αρχίζει να αναπτύσσεται μεταξύ της γέννησης και της εφηβείας και κατόπιν αρχίζει να ατροφεί. Εμφανίζει τη μέγιστη δραστικότητα του πριν από την εφηβεία. Κατά τη θυμική παλινδρόμηση η δραστικότητα του θύμου αδένα μειώνεται δραματικά και το όργανο αντικαθίσταται κυρίως με λίπος. Η ατροφία οφείλεται στο αυξημένο επίπεδο των κυκλοφορούντων ορμονών. Σε παθολογικές καταστάσεις η ατροφία του θύμου αδένα μπορεί να αναστραφεί. Π.χ. ο χημικός ή φυσικός ευνουχισμός ενός ενήλικα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του μεγέθους και της δραστηριότητας του θύμου. Επίσης οι ασθενείς που πάσχουν από μυασθένεια, μια αυτοάνοση νόσο, παρουσιάζουν συχνά θυμική υπερπλασία ή κακοήθεια. Η αιτία αυτών των καταστάσεων δεν έχει ακόμα καθοριστεί. Αντιστοιχία του βάρους του θύμου αδένα με την ηλικία του ατόμου. Στους δύο λοβούς του θύμου αδένα, αιματοποιητικές πρόδρομες ουσίες από τον μυελό των οστών, που αναφέρονται ως θυμοκύτταρα, ωριμάζουν σε Τ-κύτταρα. Μόλις ωριμάσουν, τα Τ-κύτταρα μεταναστεύουν από τον θύμο. Απώλεια του θύμου σε νεαρή ηλικία μέσω γενετικής μετάλλαξης (όπως στο σύνδρομο Di George) καταλήγει σε σοβαρή ανοσοανεπάρκεια και σε υψηλή ευαισθησία σε μόλυνση. Το απόθεμα των Τ-λεμφοκυττάρων δομείται στην πρώιμη παιδική ηλικία, έτσι ώστε η λειτουργία του θύμου να είναι μειωμένη στους ενήλικες. Είναι σε μεγάλο βαθμό εκφυλισμένος σε ηλικιωμένους και δύσκολα αναγνωρίζεται, αφού αποτελείται κυρίως από λιπώδη ιστό, αλλά παρ'όλα αυτά συνεχίζει την ενδοκρινή λειτουργία του. Η παλινδρόμηση του θύμου έχει συνδεθεί με την απώλεια της λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος σε ηλικιωμένους, καθώς και με την ευαισθησία στις λοιμώξεις και στον καρκίνο. Η ικανότητα των Τ-κυττάρων να αναγνωρίζουν ξένα αντιγόνα επιτυγχάνεται δια μέσου του υποδοχέα των Τ-κυττάρων. Ο υποδοχέας υφίσταται γενετική αναδιάταξη κατά τη διάρκεια της ωρίμανσης του θυμοκυττάρου, με αποτέλεσμα κάθε κύτταρο να φέρει ένα μοναδικό Τ-κυτταρικό υποδοχέα. Ένας σπάνιος πληθυσμός των προγονικών αιμοποιητικών κυττάρων εισάγεται στον θύμο από το αίμα, και επεκτείνεται με κυτταρική διαίρεση για να παραχθεί ένας μεγάλος πληθυσμός από ανώριμα θυμοκύτταρα. Το κάθε ένα ανώριμο θυμοκύτταρο έχει διαφορετικούς Τ-κυτταρικούς υποδοχείς, οι οποίοι προκύπτουν με μια διαδικασία αναδιατάξεως γονιδίου. Αυτή η διαδικασία είναι επιρρεπής σε λάθη και μερικά θυμοκύτταρα αποτυγχάνουν να κάνουν λειτουργικούς Τ-κυτταρικούς υποδοχείς, ενώ άλλα θυμοκύτταρα κάνουν υποδοχείς οι οποίοι όμως είναι αυτοαντιδραστικοί. Τα ανώριμα θυμοκύτταρα υποβάλλονται σε μία διαδικασία επιλογής, με βάση την ειδικότητα των Τ-κυτταρικών υποδοχέων τους. Αυτό περιλαμβάνει την επιλογή των Τ-κυττάρων που είναι λειτουργικά (θετική επιλογή), και την εξάλειψη των Τ-κυττάρων που είναι αυτοαντιδραστικά (αρνητική επιλογή). Ο μυελός του θύμου αδένα είναι η τοποθεσία ωρίμανσης των Τ-κυττάρων. Τα κύτταρα που περνούν και τα δύο επίπεδα επιλογής, απελευθερώνονται στην κυκλοφορία του αίματος για να εκτελέσουν ζωτικές λειτουργίες του ανοσοποιητικού συστήματος. Το ανοσοποιητικό σύστημα είναι ένα διαδραστικό σύστημα. Προστατεύει αποτελεσματικά από διάφορες λοιμώξεις. Μια εσφαλμένη όμως λειτουργία του μπορεί να προκαλέσει δυσφορία, ασθένεια ή ακόμα και θάνατο. Ο τύπος της δυσλειτουργίας υπάγεται σε μία ή περισσότερες από τις ακόλουθες κύριες ομάδες: υπερευαισθησία ή αλλεργία, αυτοάνοση ασθένεια, και ανοσοανεπάρκεια. Η αλλεργία είναι το αποτέλεσμα μιας ακατάλληλης και υπερβολικής ανοσολογικής απάντησης σε κοινά αντιγόνα. Οι ουσίες που προκαλούν αλλεργική αντίδραση ονομάζονται αλλεργιογόνα. Οι αλλεργίες αφορούν κυρίως το IgE, τα αντισώματα και την ισταμίνη, η οποία απελευθερώνεται από τα βασεόφιλα πολυμορφοπύρηνα. Μερικές φορές ένα αλλεργιογόνο μπορεί να προκαλέσει μια ξαφνική και σοβαρή, πιθανώς και θανατηφόρα, αντίδραση σε ένα ευαίσθητο άτομο. Αυτό ονομάζεται αναφυλαξία. Καθώς ο θύμος αδένας είναι το όργανο της ανάπτυξης των Τ-κυττάρων, κάθε ελάττωμα σε αυτόν, ή στην ανάπτυξη των θυμοκυττάρων μπορεί να οδηγήσει σε βαθιά πρωτογενή Τ-κυτταρική ανοσοανεπάρκεια. Τα ελαττώματα που επηρεάζουν τις σειρές τόσο των Τ-κυττάρων όσο και των Β λεμφοκυττάρων έχουν ως αποτέλεσμα το σύνδρομο βαριάς συνδυασμένης ανοσοανεπάρκειας (SCIDs). Επίκτητη ανεπάρκεια των Τ-κυττάρων μπορεί επίσης να επηρεάσει την ανάπτυξη των θυμοκυττάρων στον θύμο. Το σύνδρομο DiGeorge είναι μια γενετική διαταραχή που προκαλείται από τη διαγραφή ενός μικρού τμήματος του χρωμοσώματος 22. Αυτό οδηγεί σε μία συγγενή ανωμαλία συμπεριλαμβανομένων της απλασίας του θύμου, ή σε συγγενή ανεπάρκεια του θύμου. Οι ασθενείς μπορεί να παρουσιάσουν μια βαριά ασθένεια ανοσοανεπάρκειας, λόγω της έλλειψης των Τ-κυττάρων. Το σύνδρομο DiGeorge είναι η πιο κοινή αιτία συγγενής απλασίας του θύμου στους ανθρώπους. Τα σύνδρομα οξείας συνδυασμένης ανοσοανεπάρκειας (SCID) είναι μια ομάδα σπάνιων γενετικών ασθενειών που οδηγούν σε συνδυασμένες ανεπάρκειες Β και Τ λεμφοκυττάρων. Αυτά τα σύνδρομα προκαλούνται από ελαττωματικά προγονικά αιμοποιητικά κύτταρα τα οποία είναι οι πρόδρομοι των Β και Τ κυττάρων. Αυτό οδηγεί σε μια σημαντική μείωση στην ανάπτυξη των θυμοκυττάρων στον θύμο αδένα, και κατά συνέπεια στην ατροφία αυτού. Το γονίδιο για την ασθένεια ονομάζεται ADA (απαμινάση αδενοσίνης) και βρίσκεται στο χρωμόσωμα 20. Ο ιός HIV προκαλεί ένα σύνδρομο επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας θανατώνοντας συγκεκριμένα CD4+ Τ-κύτταρα. Εκτιμώντας ότι η κύρια επίδραση του ιού αφορά ώριμα περιφερικά Τ-κύτταρα, ο HIV μπορεί επίσης να μολύνει τα εμφανιζόμενα στον θύμο αδένα θυμοκύτταρα, τα περισσότερα από τα οποία εκφράζουν CD4. Οι αυτοάνοσες ασθένειες προκαλούνται από υπερδραστικό ανοσοποιητικό σύστημα, το οποίο αντί να επιτίθεται σε ξένα παθογόνα, αντιδρά εναντίον του οργανισμού προκαλώντας νόσο. Μια από τις κύριες λειτουργίες του θύμου είναι η πρόληψη της αυτοανοσίας, μέσω της διαδικασίας της κεντρικής ανοχής, δηλαδή της ανοσολογικής ανοχής προς τα αυτό-αντιγόνα. Η Αυτοάνοση Πολυενδοκρινοπάθεια-Καντιντίαση-Εξωδερμική Δυστροφία είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο γενετικά αυτοάνοσο σύνδρομο. Αυτή η ασθένεια τονίζει τη σημασία του θύμου αδένα στην πρόληψη της αυτοανοσίας. Το σύνδρομο αυτό προκαλείται από μεταλλάξεις στο γονίδιο ρύθμισης της αυτοανοσίας. Δύο μορφές όγκων παρατηρούνται στον θύμο αδένα. Το θύμωμα και το λέμφωμα. Οι όγκοι που προέρχονται από τα επιθηλιακά κύτταρα του θύμου ονομάζονται θυμώματα, και παρουσιάζονται στο 10-15% των ασθενών με σοβαρή μυασθένεια. Τα συμπτώματα πολλές φορές συγχέονται με βρογχίτιδα ή βαρύ βήχα, διότι το καρκίνωμα πιέζει το παλίνδρομο λαρυγγικό νεύρο. Όλα τα θυμώματα είναι δυνητικά καρκινικά, αλλά μπορεί να διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό. Μερικά μεγαλώνουν πολύ αργά, ενώ άλλα μεγαλώνουν γρήγορα και μπορεί να εξαπλωθούν στους περιβάλλοντες ιστούς. Η θεραπεία του θυμώματος συχνά απαιτεί χειρουργική επέμβαση ώστε να αφαιρεθεί όλος ο θύμος αδένας. Οι όγκοι που προέρχονται από τα θυμοκύτταρα ονομάζονται λεμφώματα του θύμου αδένα. Τα λεμφώματα ή οι λευχαιμίες του θυμοκυττάρου ταξινομούνται στις οξείες λεμφοβλαστικές λευχαιμίες. Τα άτομα με διογκωμένο θύμο, ιδιαίτερα τα παιδιά, υποβάλλονταν σε θεραπεία με έντονη ακτινοβολία κατά τα έτη πριν από το 1950. Η σοβαρή μυασθένεια είναι μια αυτοάνοση νόσος που προκαλείται από τα αντισώματα που μπλοκάρουν τους υποδοχείς της ακετυλοχολίνης. Η σοβαρή μυασθένεια συνδέεται συχνά με θυμική υπερτροφία. Η θυμεκτομή μπορεί να είναι αναγκαία για τη θεραπεία της νόσου. Η θυμεκτομή είναι η χειρουργική αφαίρεση του θύμου αδένα. Η πιο κοινή αιτία για θυμεκτομή στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει σχέση με την απόκτηση χειρουργικής πρόσβασης στην καρδιά, σε χειρουργικές επεμβάσεις για τη διόρθωση συγγενών ανωμαλιών της καρδιάς, που εκτελούνται στη νεογνική περίοδο. Στα νεογνά, αλλά όχι σε μεγαλύτερα παιδιά ή ενήλικες, το σχετικό μέγεθος του θύμου εμποδίζει τη χειρουργική πρόσβαση στην καρδιά. Παραδόξως, η αφαίρεση του θύμου δεν καταλήγει σε ανοσοανεπάρκεια των Τ-κυττάρων. Αυτό συμβαίνει επειδή αρκετά Τ-κύτταρα παράγονται κατά τη διάρκεια της εμβρυικής ζωής πριν από τη γέννηση. Αυτά τα Τ-κύτταρα είναι μακρόβια και μπορούν να πολλαπλασιάζονται όλη τη διάρκεια της ζωής του ασθενούς. Ωστόσο, υπάρχουν αποδείξεις της πρόωρης γήρανσης του ανοσοποιητικού σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε θυμεκτομή κατά την πρώιμη παιδική ηλικία. Άλλες περιπτώσεις κατά τις οποίες γίνεται θυμεκτομή είναι η αφαίρεση των θυμωμάτων και η θεραπεία της σοβαρής μυασθένειας. Η θυμεκτομή δεν ενδείκνυται για τη θεραπεία των πρωτογενών θυμικών λεμφωμάτων. Ωστόσο, η βιοψία του θύμου μπορεί να είναι αναγκαία για να γίνει η διάγνωση. Ο θύμος αδένας βρίσκεται επίσης και στα περισσότερα σπονδυλωτά ζώα, με παρόμοια δομή και λειτουργία με του ανθρώπινου. Μερικά ζώα έχουν πολλαπλούς δευτερεύοντες (μικρότερους) θύμους αδένες στον λαιμό (αυτό το φαινόμενο έχει παρατηρηθεί στα ποντίκια, και εμφανίζεται και στα 5 από τα 6 ανθρώπινα έμβρυα). Όπως και στον άνθρωπο, ο θύμος αδένας των ινδικών χοιριδίων, φυσιολογικά ατροφεί καθώς το ζώο φτάνει στην ενηλικίωση, αλλά το αθυμικό, άτριχο ινδικό χοιρίδιο (το οποίο προέκυψε από μια εργαστηριακή μετάλλαξη) δεν διαθέτει καθόλου θυμικό ιστό, και η κοιλότητα του οργάνου αντικαθίσταται με κυστικούς χώρους.
Ο θύμος αδένας (αγγλικά: thymus) είναι εξειδικευμένο όργανο του ανοσοποιητικού συστήματος. Στον θύμο ωριμάζουν τα Τ-λεμφοκύτταρα (Τ-κύτταρα), τα οποία είναι σημαντικά για το ανοσοποιητικό σύστημα. Ονομάζονται δε Τ-λεμφοκύτταρα, λόγω του ότι ωριμάζουν στον θύμο αδένα. Συγκεκριμένα ο θύμος αδένας παρέχει ένα επαγωγικό περιβάλλον για την ανάπτυξη των Τ-λεμφοκυττάρων από τα προγονικά αιμοποιητικά κύτταρα. Κάθε Τ-λεμφοκύτταρο επιτίθεται σε μία ξένη ουσία την οποία περιορίζει μέσω του υποδοχέα του. Τα Τ-κύτταρα έχουν υποδοχείς, οι οποίοι ενεργοποιούνται με τυχαία ανακατάταξη τμημάτων του γονιδίου. Κάθε Τ-κύτταρο επιτίθεται σε ένα διαφορετικό αντιγόνο. Τα Τ-κύτταρα τα οποία επιτίθενται στις πρωτεΐνες του σώματος αποβάλλονται στον θύμο αδένα μέσω του προγραμματισμένου κυτταρικού θανάτου (απόπτωση).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%8D%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CE%B4%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82
Sveriges Television
SVT1 -Το SVT1 είναι το πρώτο κανάλι της Σουηδικής τηλεόρασης. Μεταδίδει προγράμματα όπως ειδήσεις,ντοκιμαντέρ,αθλητικά και ενημερωτικές και ψυχαγωγικές εκπομπές.Το κανάλι μεταδίδει παράλληλα με το SVT1HD σε εικόνα υψηλής ευκρίνειας. SVT2 -Είναι το δεύτερο κρατικό κανάλι της Σουηδίας. Μεταδίδει προγράμματα με έμφαση τον πολιτισμό και ντοκιμαντέρ. Είναι 24ώρο κανάλι. Επίσης υπάρχει παράλληλη μετάδοση με τo SVT2HD. Barnkanalen - Κανάλι με παιδικά και εφηβικά προγράμματα. Kunskapskanalen - Μεταδίδει πολιτικές συζητήσεις. SVT24 -Είναι το 24ωρο κανάλι της Σουηδικής Τηλεόρασης. Μεταδίδει συνεχώς ειδήσεις καθώς και προγράμματα για τα τρέχοντα θέματα. Εκτός από αυτά τα κανάλια υπάρχουν και τα: SVT Extra -Το οποίο μεταδίδει (τώρα δεν υπάρχει πρόγραμμα) σπουδαία αθλητικά γεγονότα. SVT World - Μεταδίδει τα πιο σημαντικά προγράμματα για τούς Σουηδούς στο εξωτερικό. Επίσημος ιστότοπος Επίσημο ιστολόγιο
Η εταιρία Sveriges Television (SVT) είναι η κρατική τηλεόραση της Σουηδίας. Επίσης είναι μέλος τής EBU και ιδρύθηκε το 1979. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, τα κανάλια της κρατικής σουηδικής τηλεόρασης έχουν μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης, ενώ η εμπιστοσύνη των πολιτών προς αυτή είναι περισσότερο εμφανή σε ψηφοφόρους αριστερών κομμάτων.
https://el.wikipedia.org/wiki/Sveriges_Television
Χρήστος Αρμάντο Γκέζος
Ο Γκέζος γεννήθηκε το 1988, στην Χιμάρα, στη Βόρεια Ήπειρο. Το 1991, και έπειτα από το άνοιγμα των ελληνοαλβανικών συνόρων που ακολούθησε της κατάρρευσης του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία, η οικογένειά του μετανάστευσε στην Ελλάδα, και πιο συγκεκριμένα στην Σκάλα Λακωνίας. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο της Αθήνας ως Τοπογράφος Μηχανικός. Αυτό τον καιρό ζει στην Αθήνα. Ο Γκέζος ξεκίνησε την συγγραφή ποιημάτων και ιστοριών σε ηλικία 19 ετών. Το 2012 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, μια ποιητική συλλογή με τίτλο Ανεκπλήρωτοι φόβοι, για την οποία και βραβεύτηκε στα Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία της Ελλάδας το 2014 ως ο "Καλύτερος Πρωτοεμφανιζόμενος Συγγραφέας" της χρονιάς. Το 2014, εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Η λάσπη, το οποίο συμπεριλήφθηκε μεταξύ των υποψηφιοτήτων του Αθηναϊκού Βραβείου Λογοτεχνίας, για το καλύτερο ελληνικό μυθιστόρημα του 2014. Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος στο Goodreads Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος στο BiblioNet
Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος (γεννημένος το 1988) είναι Έλληνας συγγραφέας και ποιητής. Γεννήθηκε από Έλληνες γονείς, στην Χιμάρα της Αλβανίας, και μεγάλωσε στην Σκάλα Λακωνίας, στην Ελλάδα. Για την ποιητική του συλλογή με τίτλο Ανεκπλήρωτοι Φόβοι, έλαβε το 2014 το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα. Έχει, επίσης, δημοσιεύσει ένα μυθιστόρημα, υπό τον τίτλο Η λάσπη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%93%CE%BA%CE%AD%CE%B6%CE%BF%CF%82
Πεύκη Ηλείας
Την 20/04/1835 προσαρτάται στον τότε Δήμο Φολόης. Το ΦΕΚ 5Α της 08/03/1841 αποσπά τον οικισμό από το Δήμο Φολόης και τον προσαρτά στον τότε Δήμο Λαμπείας. Με το ΦΕΚ 256Α της 28/08/1912 προσαρτάται στην κοινότητα Αγίας Άννης. Με το ΦΕΚ 260Α της 20/12/1913 αποσπάται από την κοινότητα Αγίας Άννης και ορίζεται έδρα της κοινότητας Μπεντενίου. Την 08/08/1928 με το ΦΕΚ 156Α ο οικισμός μετονομάστηκε από Μπεντένι σε Πεύκη. Με το ΦΕΚ 244Α της 04/12/1997, σύμφωνα με τη Διοικητική Μεταρρύθμιση "Καποδίστριας", προσαρτάται στο Δήμο Ωλένης μέχρι το 2010 που εντάχθηκε στο Δήμο Πύργου (ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010) βάσει της Διοικητικής Μεταρρύθμισης "Καλλικράτης".Ο οικισμός απείχε τέσσερις ώρες δρόμο στα 1885 από τη Δίβρη, την έδρα του τότε Δήμου Λαμπιαίων στον οποίο ανήκε διοικητικά. Η εξέλιξη του μόνιμου πληθυσμού της έδρας της Τοπικής Κοινότητας τον 21ο αιώνα είναι η εξής: Στις 24 Αυγούστου του 2007 ξέσπασε μεγάλη φωτιά στο χωριό Κλινδιά. Η φωτιά πήρε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις λόγω των ισχυρών ανέμων και το χωριό εκκενώθηκε. Η φωτιά περικύκλωσε το χωριό με αποτέλεσμα να καούν ολοσχερώς 5 σπίτια. Η φωτιά έφτασε μέχρι το προαύλιο της εκκλησίας. Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012) Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Νέος χωρογραφικός πίναξ. Συνταχθείς και εκδοθείς εγκρίσει του Υπουργείου των Στρατιωτικών υπό Ιωάννου Εμ. Νουχάκη ανθυπασπιστού του Πεζικού, Εκ του Τυπογραφείου του Υπουργείου των Στρατιωτικών, Εν Αθήναις 1885 Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Πεύκης Ηλείας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 25/03/2014. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Πεύκης Ηλείας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 09/09/2016.
| ονομασία κατοίκων = Μπεντεναίοι }} Η Πεύκη είναι χωριό και έδρα της ομώνυμης Τοπικής Κοινότητας του Νομού Ηλείας και βρίσκεται 35,54 χλμ. βορειοανατολικά της πόλης του Πύργου σε υψόμετρο 550 μέτρων. Διοικητικά ανήκει στην Δημοτική Ενότητα Ωλένης του Δήμου Πύργου και έχει 126 μόνιμους κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Η Τοπική Κοινότητα συνορεύει με τις Τοπικές Κοινότητες Αγίας Άννας και Κλινδιά. Επίσης, περικυκλώνεται από το Δρυόδασος της Φολόης. Νότια του χωριού βρίσκεται το Γούμερο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%8D%CE%BA%CE%B7_%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
Αθανάσιος ο Πάριος
Γεννήθηκε πιθανότατα το 1721, στο χωριό Κώστος της Πάρου και πήρε το όνομα Αθανάσιος. Ο πατέρας του ονομαζόταν Απόστολος Τούλιος και προερχόταν από τη Σίφνο, αλλά κατοίκησε στην Πάρο αφού νυμφεύτηκε ντόπια γυναίκα. Την πρώτη μόρφωση την έλαβε στο χωριό του, ενώ το 1745 μετέβη για σπουδές στη Σμύρνη, όπου μαθήτευσε δίπλα στον Ιερόθεο Δενδρινό και αργότερα (1751) στην Αθωνιάδα σχολή, όπου και σπούδασε υπό τους Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη και Ευγένιο Βούλγαρη (με τον δεύτερο το διάστημα μεταξύ του 1754 και 1757). Συγκέκριμενα από τον Νεόφυτο εκπαιδεύτηκε στα "Γραμματικά" και στα "Περί Συντάξεως" του Θεοδώρου Γαζή, ενώ από τον Ευγένιο Βούλγαρη τα φιλοσοφικά μαθήματα. Κατόπιν εκπαιδεύτηκε στη ρητορική και την ποιμαντική. Το 1758, μετά από παρότρυνση και πίεση του Ευγένιου Βούλγαρη, δέχεται τη διεύθυνση της σχολής του Γένους στη Θεσσαλονίκη (Ελληνικό Σχολείο Θεσσαλονίκης). Στη Σχολή είχε μαθητή τον μετέπειτα νεομάρτυρα άγιο Αθανάσιο τον εν Ξηροκρήνη. Διδάσκει στη σχολή της Θεσσαλονίκης μόνο για δύο έτη καθώς η Σχολή κλείνει λόγω επιδημίας πανώλης στην πόλη. Έτσι καταφεύγει στην Κέρκυρα, όπου ολοκληρώνει τις σπουδές του δίπλα στο Νικηφόρο Θεοτόκη, σπουδάζοντας φυσική. Τελικά οδηγείται στο Μεσολόγγι, μετά από πρόσκληση του συμμαθητή του στην Αθωνιάδα Σχολή Παναγιώτη Παλαμά, που είχε ιδρύσει από το 1760 την "Παλαμιαία Σχολή". Το 1767 ως και το 1770 επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη αναλαμβάνοντας και πάλι τη σχολή του Γένους και μετά από λίγο δέχεται τιμητική πρόσκληση από το Πατριαρχείο να αναλάβει τη διεύθυνση της Αθωνιάδας σχολής. Ο ίδιος δέχεται άμεσα και παρεπιδημεί στο Άγιο Όρος, οπού συναντά το Μακάριο Νοταρά, ο οποίος τον προτρέπει να χειροτονηθεί. Ο Αθανάσιος υπακούει και χειροτονείται απ’ τον ίδιο, πρεσβύτερος. Την εποχή αυτή θα αναμιχθεί ενεργά με τον κίνημα των Κολλυβάδων, με αποτέλεσμα όχι απλώς να διωχθεί από τη σχολή, αλλά να καταδικαστεί ως αιρετικός και να αποσχηματισθεί το 1776. Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη ως καθηγητής σε γυμνάσιο και αποκαθίσταται το 1781. Παραμένει στη Θεσσαλονίκη μέχρι το 1786, όπου συνεργάζεται στενά με το Νικόδημο Αγιορείτη στο πολύ σπουδαίο έργο έκδοσης των έργων του Γρηγορίου Παλαμά. Συνεχίζει όμως και πολύ σπουδαίο εξηγητικό, απολογητικό, ιστορικοδογματικό, λειτουργικό, υμνολογικό, φιλοσοφικό και παιδαγωγικό έργο, με αποτέλεσμα "να αποτελέσει από τους σημαντικότερους συντελεστές της αναζωογόνησης και της πνευματικής ανάτασης των σκλαβωμένων Ελλήνων". Το 1786 αναχωρεί για την Πάρο, αλλά ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος δεν του επιτρέπει να προσαράξει στο νησί, με αποτέλεσμα να κατευθυνθεί προς τη Χίο. Εκεί αναλαμβάνει μία σχολή, όπου την οδηγεί σε σημαντική ακμή, αποχωρώντας σε ηλικία 90 ετών. Εκοιμήθη δύο χρόνια αργότερα στις 24 Ιουνίου του 1813 στο μονίδριο του Αγίου Γεωργίου Ρεστών. Η εκκλησία τον τιμά στην ημερομηνία της τελευτής του και του αποδίδει το απολυτίκιο: "Σοφία κοσμούμενος, παντοδαπεί ευσεβώς, διδάσκαλος ένθεος, της Εκκλησίας Χριστού, και βίου ορθότητος, στήλη λαμπρά ωράθης ,Αθανάσιε Πάτερ. Όθεν η νήσος Πάρος, τη ση δόξη καυχάται, και πάντες σου τα θεία, τιμώμεν προτερήματα." Χρησιμοποίησε θεματολογία η οποία δεν έμεινε στα στενά θεολογικά πλαίσια, αλλά σε ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά. Ο ίδιος ήταν πολυμαθής και ταυτόχρονα πολύγλωσσος, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεται τις κοσμογονικές αλλαγές που επέφερε ο διαφωτισμός στην Ευρώπη. Έτσι αρχίζει με την αρκετά συντηρητική του γλώσσα να κρίνει τα πολικά δρώμενα και μορφώματα στην Ευρώπη και να επιτίθεται στην αιρετική αυθαιρεσία τους, όπως την αποκαλούσε. Έτσι συγγράφει βιβλίο ("Πατερική Διδασκαλία"), κατά το οποίο αντιτίθεται στις φιλελεύθερες προτάσεις των διαφωτιστών για επανάσταση. Το βιβλίο αυτό εκδίδεται από το Πατριαρχείο και φαίνεται πως σκοπό είχε να εκφράσει και πολιτικές σκοπιμότητες και επιταγές της Πύλης, γι αυτό και είναι πιθανό να μην εκφράζει πλήρως τις απόψεις του συντάκτη του. Το βιβλίο γίνεται αιτία για επιθέσεις ενάντια στην εκκλησία από τους διαφωτιστές, οι οποίοι την κατηγορούν για φιλοτουρκισμό και δουλοφροσύνη, αν και είναι φανερό πως απηχούσε τη συντριπτική μερίδα των Φαναριωτών, οι οποίοι ζούσαν με το μόνιμο φόβο ότι μία τοπική εξέγερση, ακόμα και σε περίπτωση επιτυχίας, θα εξέθετε το υπόλοιπο τμήμα των Ελλήνων στην εκδικητική μανία των Τούρκων. Ένας φόβος διόλου αβάσιμος, με βάση γεγονότα που προηγήθηκαν (π.χ. Ορλωφικά) και που συνεχίστηκαν μέχρι και το 1922. Ο Κοραής απαντά προσωπικά στο βιβλίο αυτό με την "Αδελφική Διδιασκαλία", στην οποία με οξείς προσωπικούς χαρακτηρισμούς προς τον Αθανάσιο, αλλά και τις γενικότερες ιδέες του, θέλει να πείσει πως αυτές οι ιδέες δεν απηχούν το σύνολο του Ελληνικού λαού. Εκεί ακριβώς αρχίζει να διαφαίνεται και η διαφορά δύο ολόκληρων κόσμων. Οι διαφωτιστές και ο Κοραής απηχούν τις ευρωπαϊκές ιδέες οι οποίες απαιτούν ένα καθαρά εθνικό κράτος, σύμφωνα με τα οράματα των ουμανιστών, με βάση μία αρχαιοελληνική γεωγραφική σύσταση των ορίων, ενώ ο Αθανάσιος και οι πιο συντηρητικοί το σχήμα ενός παραδοσιακού πολυεθνικού κράτους. Ο στόχος αυτού του σχήματος είναι να καταφέρουν να διασωθούν και οι μικρές μερίδες Ελλήνων που ήταν διάσπαρτες στα όρια του Οθωμανικού κράτους καθώς σε ένα στενά γεωγραφικό ελλαδικό σχήμα θα τις άφηνε εκτεθειμένες στις ορέξεις των Οθωμανών και τελικά στον αφανισμό της πολιτισμικής τους ταυτότητας. Έτσι στα μάτια του Αθανασίου η σύσταση του εθνικού κράτους σημαίνει άμεσο αφανισμό του Ελληνισμού. Επιπρόσθετα στο μυαλό του υπάρχει και μια δεύτερη αιτία. Η οργάνωση του κράτους κάτω από το διαφωτιστικό κοσμοείδωλο σημαίνει εκκοσμίκευση του κοινού βίου, εφαρμογή του φυσικού δικαίου και του κανονιστικού ωφελιμισμού, με αποτέλεσμα να απειλούνται τα θεμέλια τα οποία διατήρησαν μέχρι την εποχή του την κοινή ελληνική συνείδηση ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Ο Χρήστος Γιανναράς, σημειώνει ότι το σχήμα αυτό δεν αποτελούσε εύκολο φιλοτουρκισμό, ούτε εθελοδουλία, αλλά ένα κοσμοείδωλο πλήρως διαφορετικό από το στενό εθνικιστικό οικοδόμημα του διαφωτισμού. Ένα οικουμενικό σύστημα, το οποίο είχε αρχίσει να αποδίδει καρπούς, αφού οι Έλληνες ήδη είχαν πλέον στελεχώσει νευραλγικές θέσεις του οθωμανικού κράτους, ενώ το εμπόριο και η ναυτιλία είχε κατά βάση περάσει στα ελληνικά χέρια. Πίστευαν οι Φαναριώτες και οι πιο συντηρητικές τάξεις σε μία εκ των έσω κατάληψη, μία ιδέα που στην εποχή του Αθανασίου ολοένα κέρδιζε έδαφος. Η σύγκρουση τελικά Κοραή και Αθανασίου, δεν αποτελούσε απλώς μία σύγκρουση προοδευτικών και συντηρητικών, αλλά την αντιπαράθεση δύο διαφορετικών πολιτικών οραμάτων που το καθένα ανταποκρινόταν σε διαφορετικό τύπου ελληνισμό. Τον Ελληνισμό του Γένους ή τον Ελληνισμό μίας εθνοφυλετικής ελληνικότητας που θα αντλούσε την ταυτότητά της απευθείας από την κλασσική Ελλάδα, διασκελίζοντας 10 αιώνες Βυζαντίου. Όπως γράφει ο Νικόλαος Αρκάς στο σχετικό άρθρο της Θρησκευτικής και Ηθικής Εγκυκλοπαίδειας (ΘΗΕ), η αντίθεση του Αθανασίου προς τον Διαφωτισμό δεν ήταν αποτέλεσμα ούτε μονομέρειας, ούτε αντιγνωσιολογικής αντίληψης: "Δεν ήτο ο Αθανάσιος μονομερής. Δεν διεπνέετο από στενάς φανατικάς αντιγνωσιολογικάς αντιλήψεις. Ηγάπα την σοφίαν. Την γνώσιν και ευρυμάθειαν μέχρι τέλους του βίου εδίωκε και συνίστα. 'Δεν ημπορούμεν, λέγει εις την Αντιφώνησιν, να αρνηθώμεν πως είναι φυσικός ο πόθος της μαθήσεως και αξιωματική φωνή είναι εκείνη του Αριστοτέλους η λέγουσα ότι πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται'. Ο ίδιος άλλως τε είναι γνωστόν, ότι και τα μαθήματα των σχολών του επολλαπλασίαζε και παν είδος της τότε σοφίας προσέφερεν εις τους τροφίμους των. Ως διευθυντής δε της Σχολής Χίου και εις Ευρώπην κατ' έτος τους αρίστους των μαθητών προς ευρυτέρας σπουδάς έστελλεν. Διότι παραδέχεται ότι και 'οι έχοντες την έξω σοφίαν, πολλοί, ωφέλησαν εις την Εκκλησίαν του Χριστού'. Η παρατήρησις άρα ότι 'ανήκει εις την παράταξιν των εμμενόντων εις την διατήρησιν της κακώς εννοούμενης 'παραδόσεως', καταπολεμούντων δε πάσαν πρόοδον και εξέλιξιν'...ουδόλως ευσταθεί...Επεδίωκε δε, κατά τρόπον απαράλλακτον μέχρις τέλους του βίου του και μετά της αυτής ζωτικότητος και θέρμης, να προσφέρη εις τον παιδαγωγούμενον τον σίτον της καθαράς γνώσεως". Έτσι, όταν ο Αθανάσιος τόνιζε πως "η έξω σοφία...δεν είναι από την ιδικήν της φύσιν, ούτε κακή, ούτε καλή...αλλά από την μεταχείρισιν των εχόντων αυτήν γίνεται ή καλή ή κακή'", το πίστευε απόλυτα. Γνωρίζουμε άλλωστε την στάση που κράτησε: "ενώ καυτηρίαζε με έντονο τρόπο τις καινοφανείς φιλοσοφικές αντιλήψεις του [Διαφωτισμού], δε δίστασε να μεταφράσει επιλεκτικά ορισμένα έργα Ευρωπαίων διαφωτιστών και να τα χρησιμοποιήσει ως σχολικά εγχειρίδια". Το συγγραφικό έργο του Αθανασίου είναι πλούσιο και πολύ σημαντικό, και αφορά σχεδόν όλους τους τομείς της χριστιανικής δράσεως (βίοι Αγίων, Δογματικά, κοινωνικά, Λειτουργικά, παιδαγωγικά, ποιμαντικά) και αξιολογείται σήμερα για τη βιβλική, κοινωνική και δογματική του κατάρτιση, ως ένα εξαιρετικό δείγμα ορθόδοξης ποιμαντικής διακονίας. Χρήστος Τσολακίδης, "Αγιολόγιο της Ορθοδοξίας", Τσολακίδης, Αθήνα 2001. Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη, Λήμμα Αθανάσιος ο Πάριος, Εκδόσεις Γιοβάνη, Αθήνα 1981, τ. 1. "Αθανάσιος ο Πάριος", e-δομή (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM]. Χρήστος Γιανναράς, "Ορθοδοξία και Δύση στη νεώτερη Ελλάδα", Δόμος, Αθήνα 1994.
Ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος (1721-1813), είναι άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και μία από τις εξέχουσες μορφές του μοναστικού φρονήματος του 18ου αιώνα. Ο ίδιος υπήρξε λόγιος κληρικός και διδάσκαλος του Ελληνικού Γένους, που έδρασε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και πολεμήθηκε σφοδρά τόσο από εκκλησιαστικούς κύκλους, εξαιτίας του ότι υπήρξε εκπρόσωπος και ηγέτης των Κολλυβάδων, όσο και από διανοητικούς, καθώς αντιτάχτηκε στον Αδαμάντιο Κοραή. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Αθανάσιος Τούλιος και καταγόταν από το νησί της Πάρου. Ξεχώρισε για τη θεολογική κατάρτισή του, αλλά και για την παιδεία του, διετελώντας διδάσκαλος και σχολάρχης σε αξιόλογες πνευματικές εστίες της εποχής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82
Φιλάρετος Γιαννούλης
Ο Φιλάρετος Γιαννούλης γεννήθηκε το 1839 στο χωριό Βελλά της ορεινής Αιγιαλείας . Το Φιλάρετος είναι το όνομα το οποίο έλαβε αργότερα κατά την χειροτονία του, ενώ το αρχικό του μας είναι άγνωστο. Πιθανολογείται πως ήταν Φιλοποίμην το οποίο ήταν αρκετά κοινό στην περιοχή. Εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αιγίου, όπου και χειροτονήθηκε Διάκονος το 1855. Στο μοναστήρι είχε αξιόλογο έργο, και συνέβαλε στην αγιογράφηση του ναού. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1871 μετέβη στην Βιέννη της Αυστρίας όπου και υπηρέτησε ως διάκονος και εν συνεχεία πρεσβύτερος στην ελληνορθόδοξη κοινότητα στον Ι. Ν. της Αγίας Τριάδος. Το 1898, με κλονισμένη υγεία, επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1901 αναλαμβάνει την Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Εκοιμήθη το 1907. Ετάφη στο νεκροταφείο της πόλεως του Αιγίου.
Ο Φιλάρετος Γιαννούλης ήταν Έλληνας ιεράρχης. Υπηρέτησε επί πολλά χρόνια την ελληνορθόδοξη κοινότητα της Βιέννης και διετέλεσε Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας στην αρχή του 20ού αιώνα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82
Μονάδα Αεροπορικών Επιχειρήσεων (Κύπρος)
Οι Αρμοδιότητες και τα Καθήκοντα της Μ.Α.ΕΠ. είναι: 1. Επιτήρηση των Ακτών και των Χωρικών Υδάτων της Δημοκρατίας και η διενέργεια περιπολιών εντός της περιοχής του FIR Λευκωσίας, σε συνεργασία με άλλες αρμόδιες υπηρεσίες για την πρόληψη και εξιχνίαση του εγκλήματος, ιδιαίτερα της διακίνησης ναρκωτικών, της λαθρομετανάστευσης, του λαθρεμπορίου και της τρομοκρατίας. 2. Επιτήρηση και παρακολούθηση των κύριων οδικών αρτηριών και της τροχαίας κίνησης. 3. Διενέργεια περιπολιών εντός του FIR Λευκωσίας με σκοπό τον εντοπισμό και διάσωση ζωής και περιουσίας σε περιπτώσεις θεομηνιών ή οποιωνδήποτε ατυχημάτων και δυστυχημάτων. 4. Μεταφορά σοβαρά ασθενών ή σοβαρά τραυματιών σε κατάλληλο ιατρικό κέντρο στο εσωτερικό ή και στο εξωτερικό. 5. Κατάσβεση πυρκαγιών σε συνεργασία με άλλες αρμόδιες υπηρεσίες του Κράτους. 6. Έρευνες για διάσωση ζωής και περιουσίας και εντοπισμό τεκμηρίων με τη βοήθεια δυτών. 7. Μεταφορά ή συνοδεία του Προέδρου της Δημοκρατίας, ξένων επισήμων ή υψηλά ιστάμενων κυβερνητικών προσώπων. 8. Μεταφορά μελών της Αστυνομίας ή άλλων Κρατικών Λειτουργών σε ειδικές υπηρεσιακές αποστολές. 9. Εκτέλεση οποιωνδήποτε αποστολών που ανατίθενται από το Κέντρο Συντονισμού Έρευνας και Διάσωσης (Κ.Σ.Ε.Δ). 10. Εκτέλεση οποιωνδήποτε άλλων καθηκόντων που ανατίθενται από τον Αρχηγό Αστυνομίας ή το Βοηθό Αρχηγό (Υ). Θέματα σχετικά με σώματα ασφαλείας Κύπρου: Αστυνομία ΚύπρουΘέματα σχετικά με την αποστολή της Μ.Α.ΕΠ.: Έρευνα και διάσωση Επίσημη ιστοσελίδα Αστυνομίας Κύπρου Επίσημη ιστοσελίδα Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Κύπρου Επίσημη ιστοσελίδα Υπουργείου Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως της Κυπριακής Δημοκρατίας
Η Μονάδα Αεροπορικών Επιχειρήσεων (Μ.Α.ΕΠ.) είναι μονάδα, που υπάγεται στο Αρχηγείο της Αστυνομίας Κύπρου, η οποία χειρίζεται τα εναέρια μέσα διαθέσιμα στην Αστυνομία. Ιδρύθηκε στις 10/06 το 2008. Από τo Μάιο του 1990 μέχρι και τις 09 Ιουνίου 2008 λειτουργούσε ως Αεροπορική Πτέρυγα Αστυνομίας (Α.Π.Α.).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B1_%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD_(%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82)
Ραϊμόντο Ντ'Αρόνκο
Ο Ντ' Αρόνκο γεννήθηκε το 1857 στην επαρχιακή πόλη Gemona (Γεμόνα) del Friuli, στην επαρχία του Udine (Ούντινε), στην Ιταλία (τώρα στο Friuli, εκείνη την εποχή μέρος της Αυστριακής Αυτοκρατορίας) σε μια οικογένεια οικοδόμων για πολλές γενιές. Ολοκλήρωσε τη Σχολή Τεχνών και Εμπορίου της Γεμόνα μετά το δημοτικό. Σε ηλικία 14 ετών, ο Ντ' Αρόνκο παρακολούθησε το Johanneum Baukunde στο Graz (Γκρατς) της Αυστρίας το 1871, μια σχολή κατασκευών διάσημη για την εκπαίδευση ικανών κτιστών και ξυλουργών, η οποία υπάρχει ακόμα και σήμερα. Έχοντας ήδη γνώσεις μετά από χρόνια πρακτικής εμπειρίας με τον πατέρα του, αποδείχθηκε εξαιρετικός μαθητής και οι δάσκαλοί του τον προέτρεψαν να σπουδάσει αρχιτεκτονική. Μετά την επιστροφή του στην Ιταλία, ο Ντ' Αρόνκο αποφάσισε να γραφτεί σε ένα θερινό σχολείο σχεδίου στη Γεμόνα, κερδίζοντας το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό, στον οποίο συμμετείχε με την ολοκλήρωση του δεύτερου κύκλου μαθημάτων του. Στη συνέχεια ο Ντ' Αρόνκο προσφέρθηκε εθελοντικά για στρατιωτική θητεία και εργάστηκε ως μηχανικός οχυρώσεων στο Τορίνο, κάτι που του έδωσε εμπειρία στην επεξεργασία ξύλων. Μετά την απόλυσή του, εισήλθε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βενετίας, Accademia di Belle Arti, όπου η διδασκαλία δεν περιοριζόταν σε κάποια συγκεκριμένη σχολή σκέψης, επιτρέποντας στον Ντ' Αρόνκο, του οποίου οι ιδέες δεν είχαν διαμορφωθεί από καμία προηγούμενη αρχιτεκτονική εκπαίδευση, να πειραματιστεί ελεύθερα όσον αφορά τη μορφή και το στυλ. Στην Ακαδημία, οι ιδέες του Camillo Boito (Καμίλο Μπόιτο) ήταν κυρίαρχες στα μαθήματα σχεδιασμού και του δίδαξαν πώς να συνδυάζει το υπάρχον περιβάλλον με άλλες πηγές. Στο τέλος της χρονιάς, όταν ήταν ακόμη μόλις 19 ετών και γεμάτος ενθουσιασμό, του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο αρχιτεκτονικής σύνθεσης. Η άνοδος της φήμης του Ραϊμόντο Ντ'Αρόνκο στην Ιταλία, ξεκίνησε με τον διαγωνισμό σχεδιασμού για ένα μνημείο του βασιλιά Vittorio Emmanuele II (Βίκτωρ Εμμανουήλ Β') που θα κατασκευαζόταν στη Ρώμη. Το σχέδιό του κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο. Παρόμοια επιτεύγματα στους διαγωνισμούς για την Έκθεση της Βενετίας το 1887, την Πρώτη Έκθεση Αρχιτεκτονικής του Τορίνο το 1890 και την Εθνική Έκθεση του Παλέρμο το 1891 τον έκαναν έναν από τους πιο υποσχόμενους νέους αρχιτέκτονες της Ιταλίας. Το 1893, προσκλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη για να προετοιμάσει σχέδια για την Έκθεση Γεωργίας και Βιομηχανίας της Κωνσταντινούπολης που θα γινόταν το 1896. Έφτασε στον Αύγουστο του 1893, έχοντας ολοκληρώσει το έργο μέσα σε λίγους μήνες. Ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ Β' ενέκρινε τα σχέδια και τα θεμέλια τέθηκαν όταν ο μεγάλος σεισμός της 10ης Ιουλίου 1894 κατέστρεψε την πόλη. Ένα από τα θύματά της ήταν η έκθεση, η οποία έπρεπε να διαλυθεί. Ωστόσο μετά τον σεισμό, η ανάγκη για έναν αρχιτέκτονα του επιπέδου του Ραϊμόντο Ντ'Αρόνκο έγινε ακόμη πιο επιτακτική, καθώς ξεκίνησε ένα πρόγραμμα ανοικοδόμησης. Αρχικά του τέθηκε η ευθύνη για την αποκατάσταση κατεστραμμένων μνημείων στην παλιά πόλη και συνέχισε να σχεδιάζει πολλά κτίρια για την κυβέρνηση και τους ιδιώτες. Η περίοδος της Κωνσταντινούπολης για την επαγγελματική του σταδιοδρομία τελείωσε μόλις καθαιρέθηκε ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ Β' το 1909. Αυτά τα 16 χρόνια έμελλε να είναι τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής του και αντιπροσώπευαν το απόγειο της πρωτοτυπίας του. Ο Ντ' Αρόνκο σχεδίασε και κατασκεύασε μεγάλο αριθμό κτιρίων διαφόρων τύπων στην Κωνσταντινούπολη. Τα υφολογικά χαρακτηριστικά των έργων του μπορούν να ταξινομηθούν σε τρεις ομάδες: Αναβίωση-επανερμηνεία των οθωμανικών μορφών, Αρ Νουβό και Vienna Secession (Απόσχιση της Βιέννης). Το Αρ Νουβό εισήχθη για πρώτη φορά στην Κωνσταντινούπολη από τον Ντ' Αρόνκο και τα σχέδιά του αποκαλύπτουν ότι ζωγράφιζε ελεύθερα τη βυζαντινή και οθωμανική διακόσμηση για την έμπνευσή του. Ο Ντ' Αρόνκο χρησιμοποίησε δημιουργικά τις μορφές και τα μοτίβα της ισλαμικής αρχιτεκτονικής για να δημιουργήσει μοντέρνα κτίρια για την πόλη. Τα κτίρια, που σχεδίασε στο παλάτι Yıldız, ήταν ευρωπαϊκού στυλ. Τα πιο γνωστά από αυτά είναι τα περίπτερα Yildiz Palace και το Yildiz Ceramic Factory (1893–1907), το Μουσείο Γενίτσαρων και το Υπουργείο Γεωργίας (1898), το σιντριβάνι του Αμπντούλ Χαμίτ Β' (1901), το τέμενος Karakoy (1903), το μαυσωλείο για τον Τυνήσιο θρησκευτικό ηγέτη Σεΐχη Ζαφίρ Εφέντι (1905–1906), τον τάφο στο νεκροταφείο του Τζαμί Φατίχ (1905), το Σπίτι Τζεμίλ Μπέη στο Κιρετσμπουρνού (1905), τον πύργο ρολογιού για το νοσοκομείο Hamidiye-i Etfal (1906). Το Casa Botter (Botter Apartmanı) (1900–1901), ένα επταώροφο εργαστήριο και κτίριο κατοικιών στη λεωφόρο İstiklâl στο Beyoğlu, το οποίο σχεδίασε για τον Ολλανδό ράφτη μόδας του σουλτάνου M. Jean Botter, αντιπροσωπεύει ένα σημείο καμπής στην αρχιτεκτονική του Ντ' Αρόνκο. Αυτό το Αρ Νουβό σχέδιο με την πρωτοποριακή διάθεση της περιόδου ενίσχυσε την ήδη αξιοζήλευτη φήμη του Ντ' Αρόνκο. Ενώ ζούσε στο Γκρατς στα δεκατέσσερά του, είχε επίσης βρει την ευκαιρία να παρακολουθήσει την Αυστριακή Απόσχιση πιο στενά από τους περισσότερους συμπατριώτες του. Την ίδια περίοδο, κέρδισε τον διαγωνισμό σχεδιασμού της Διεθνούς Έκθεσης Διακοσμητικών Τεχνών του Τορίνο, μεταφέροντας τη φήμη του στη διεθνή σφαίρα. Το μικροσκοπικό mescid (μικρό τζαμί) του Merzifonlu Kara Mustafa Paşa (Καρά Μουσταφά Πασά της Μερζιφόν), το οποίο βρισκόταν στο Karaköy έως ότου τα έργα εκσυγχρονισμού το παρέσυραν το 1958, ήταν ένα άλλο έργο συγκρίσιμης σημασίας. Μεταξύ των πολυάριθμων ιδιωτικών κατοικιών, που σχεδίασε ο Ραϊμόντο Ντ'Αρόνκο, είναι το Huber House (1906) στην Tarabya (Ταράμπια), που χτίστηκε για τους Γερμανούς εμπόρους όπλων, τους αδελφούς Joseph και Baron Auguste Huber μιας αριστοκρατικής και πλούσιας οικογένειας. Από το 1985 η επίσημη κατοικία του Τούρκου προέδρου στην Κωνσταντινούπολη. Έκτισε επίσης ένα παλάτι για την κόρη του σουλτάνου Nazime Sultan (Ναϊμέ Σουλτάνα), αλλά αυτό πλέον δεν υπάρχει. Η θερινή κατοικία της ιταλικής πρεσβείας (1905) στην Ταράμπια είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές συνεισφορές του Ντ' Αρόνκο στην αρχιτεκτονική κληρονομιά της Κωνσταντινούπολης. Σχεδιασμένο ως κλασικό ιταλικό παλάτι, το κτήριο ανοίγει απευθείας στη θάλασσα σαν σπίτι του Βοσπόρου, μαζί με έναν εσωτερικό χώρο ιταλικού τύπου. Οι πλατιές μαρκίζες, τυπικές της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής της Κωνσταντινούπολης σκιάζουν τη βεράντα. Η επιδέξια συγκόλληση δύο πολιτισμών μαρτυρεί τόσο την ερμηνευτική ικανότητα του Ντ' Αρόνκο όσο και τη στοργή του για την Κωνσταντινούπολη. Το Esposizione Internazionale d'Arte Decorativa Moderna, η Διεθνής Έκθεση του Τορίνο, πραγματοποιήθηκε το 1902 και παρουσίασε πολλά έργα της Αρ Νουβό, συμπεριλαμβανομένου του κύριου εκθεσιακού κτιρίου, ή Rotunda, σε αποσχιστικό στυλ, καθώς και το περίπτερο που ήταν αφιερωμένο στην καλλιτεχνική φωτογραφία, σχεδιασμένο από τον Ντ΄ Αρόνκο. Παρουσίασε επίσης ένα έργο για το κτίριο της Περιφερειακής Έκθεσης του Ούντινε του 1903. Στην περιοχή της πατρίδας του, υπάρχουν ακόμη πολλά από τα έργα του, όπως το νεογοτθικό κεντρικό νεκροταφείο στο Cividale (1889), ο οικογενειακός τάφος στο Ούντινε (1898) και το Δημαρχείο στο Ούντινε (1911–1930). Ο Ραϊμόντο Ντ'Αρόνκο πέθανε το 1932 στο Sanremo (Σανρέμο) της Imperia (Ιμπέρια) στην Ιταλία. Ένα κρατικό ινστιτούτο στη Γεμόνα, ISIS (Istituto Statale di Istruzione Superiore), πήρε το όνομά του. Μέρος της αξίας για την εκ νέου ανακάλυψη του έργου του Ντ' Αρόνκο αποδίδεται στον Ιταλό αρχιτέκτονα Manfredi Nicoletti (Μανφρέντι Νικολέτι), ο οποίος το 1955 έγραψε την πρώτη βιογραφία για τα σχέδια και την αρχιτεκτονική του που βασίστηκαν στην Αρ Νουβό. Παλάτι Yıldız Manfredi Nicoletti, Raimondo D'Aronco, Milano 1955. Manfredi Nicoletti, D'Aronco e l'architettura libery, Laterza Bari 1982. Diana Barillari, Raimondo D'Aronco (Gli architetti) 1η έκδοση (1995) Laterza, Ιταλία(ISBN 88-420-4612-4) Prof. Δρ. Afife Batur (Αρχιτεκτονική Σχολή του Τεχνικού Πανεπιστημίου Κωνσταντινούπολης) Skylife 03/95, περιοδικό onboard της Turkish Airlines
Ο Ραϊμόντο Ντ'Αρόνκο (1857–1932) ήταν ένας Ιταλός αρχιτέκτονας, γνωστός για τα σχέδια κτιρίων του σε στυλ Αρ Νουβό. Ήταν ο αρχιτέκτονας του παλατιού του Οθωμανού Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ στην Κωνσταντινούπολη για 16 χρόνια.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CF%8A%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%9D%CF%84%27%CE%91%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BA%CE%BF
Σιντάρτα Γκαουτάμα
Ο ιστορικός Σιντάρτα Γκαουτάμα είναι απλά ένας σε μια μεγάλη ακολουθία από Βούδες, η οποία κατευθύνεται είτε προς το άχρονο παρελθόν είτε στους μακρινούς ορίζοντες του μέλλοντος. Εντούτοις ξεχώρισε —και έγινε τελικά η ηγετική μορφή του Βουδισμού— καθώς δίδαξε και σε άλλους τον τρόπο για να ακολουθήσουν την πορεία του. Μερικοί πιστεύουν ότι δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος που βρήκε το μονοπάτι που τον οδήγησε τελικά στη φώτισή του και το δίδαξε στους μαθητές του. Άλλοι τον θεωρούν ως τον τελευταίο μιας σειράς από Βούδες που ήρθαν στον κόσμο για να κηρύξουν ή να αναβιώσουν το Ντάρμα (στα παλικά Ντάμα), η οποία αποτελεί την διδασκαλία ή την οδό του Βούδα. Κάποιοι άλλοι τον θεωρούν μποντισάτβα, έναν άνθρωπο που πέτυχε τη φώτιση αλλά ανέβαλε την είσοδό του στη Νιρβάνα για να βοηθήσει κι άλλους που αναζητούσαν τη φώτιση. Ο Γκαουτάμα δεν διεκδίκησε τη θειότητα, ούτε επιβεβαίωσε ότι ήταν ένθεος. Κατά τις περισσότερες παραδόσεις, ο Σιντάρτα Γκαουτάμα γεννήθηκε στην περιοχή Τεράι του σημερινού Νεπάλ, στη βόρεια πλευρά της πεδιάδας του ποταμού Γάγγη, και ο πατέρας του, Σουντοντάνα, ήταν εξέχον ηγετικό μέλος (κατά ορισμένους βασιλιάς) της φατρίας των Σάκυα. Λέγεται πως κατά τη γέννηση του Σιντάρτα ο σοφός Ασίτα προείδε τη μελλοντική του εξέλιξη, ο Σουντοντάνα όμως, που περίμενε να τον διαδεχθεί ο γιος του, του απέκρυψε αυτή την πρόβλεψη. Κατά την παράδοση, σε ηλικία δεκαέξι χρόνων ο Σιντάρτα κέρδισε σε μια μονομαχία τη μελλοντική του γυναίκα, Γιασοντάρα, από την οποία θα αποκτήσει ένα γιο, το Ραχούλα. Ο Σιντάρτα, αν και ζούσε πολυτελή βίο, απέκτησε εμπειρία της ανθρώπινης δυστυχίας: σε ηλικία τριάντα χρόνων ταξίδεψε έξω από τον τόπο όπου ζούσε. Ο μύθος αναφέρει πως είδε διαδοχικά ένα γέρο, έναν άρρωστο, ένα νεκρό που μεταφερόταν για να αποτεφρωθεί και έναν ασκητή. Η εμπειρία αυτή τον έκανε να επανεξετάσει την αξία της ζωής, συνειδητοποιώντας τον επώδυνο χαρακτήρα του Είναι (η συνάντηση με τους τρεις πρώτους), αλλά και να μην προσκολληθεί στα πράγματα του κόσμου (η συνάντηση με τον τέταρτο), με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει την οικία του και να στραφεί στην αναζήτηση μιας πνευματικού περιεχομένου λύσης για τα προβλήματα του κόσμου και των ανθρώπων. Αυτές οι περίφημες τέσσερις συναντήσεις, απουσιάζουν από το στρώμα των παλαιότερων κειμένων, αργότερα όμως θα αποτελέσουν μόνιμο μοτίβο. Οι διαφορετικές παραλλαγές αυτής της διήγησης καθιστούν φανερό ότι δεν ανάγονται σε μια αρχική μορφή αφήγησης, «αλλά αισθητοποιούν μια πνευματική κατάσταση του νεαρού Σιντάρτα». Claude B. Levenson, Ο Βουδισμός ,μτφρ. Ασημίνα Μητσομπόνου , Τί γνωρίζω εκδ. Το Βήμα γνώση, Αθήνα 2007 Γρηγόριος Ζιάκας , Ιστορία Θρησκευμάτων Α΄Τα Ινδικά Θρησκεύματα εκδ. Π. Πουρναράς , Θεσ/νίκη 1986 Ward McAfee Τα πέντε μεγάλα ζωντανά θρησκεύματα ,μτφρ. Σάββας Αγουρίδης (γ΄έκδοση), εκδ. Άρτος Ζωής, Αθήνα ,2001,σελ.131-180 Ηans-Joachim Klimkeit ,Βούδας ,στο Peter Antes (επιμ.),Μεγάλοι ιδρυτές θρησκειών ,εκδ.Π.Παπαδήμα ,Αθήνα 1995 ,σελ.217-262 Λεωνίδας Ιω. Φιλιππίδης, Το ύψιστον ηθικόν ιδεώδες κατά Βούδδαν, Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής Αθηνών, τομ.2 (1935-1936), σελ.136-174 Βούδας Βουδισμός Τριπιτάκα Σοφές ρήσεις του Βούδα Αποφθέγματα του Βούδα
Ο Σιντάρτα Γκαουτάμα ή Σιντάτα/Σιδάρτα Γκοτάμα (στα σανσκριτικά सिद्धार्थ गौतम Σιντάρτα Γκαουτάμα, στα παλικά Σιντάτα Γκοτάμα) υπήρξε πνευματικός δάσκαλος από την αρχαία Ινδία και ιστορικός ιδρυτής του Βουδισμού, που γεννήθηκε στο σημερινό Νεπάλ. Αναγνωρίζεται ευρέως από τους βουδιστές ως ο Υπέρτατος Βούδας της εποχής μας. Ο χρόνος της γέννησης και του θανάτου του είναι ανεξακρίβωτα· οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί χρονολογούν τη ζωή του από το 563 ως το 483 ΠΚΕ, αν και έχει προταθεί από άλλους χρονολόγηση κατά έναν αιώνα αργότερα από αυτή. Ο Γκαουτάμα, γνωστός και ως Σακιαμούνι που σημαίνει «σοφός (ή άρχοντας) [της φυλής] των Σάκυα» (Σάκυα στη Σανσκριτική, Σάκκα στη γλώσσα Πάλι), αποτελεί κεντρική μορφή του Βουδισμού. Βιογραφικές αφηγήσεις, ομιλίες και μοναστικοί κανόνες συγκεντρώθηκαν μετά το θάνατό του και απομνημονεύτηκαν από τις σάνγκα, δηλαδή τάγματα βουδιστών μοναχών. Αυτά μεταβιβάστηκαν μέσω της προφορικής παράδοσης, έως ότου 400 χρόνια αργότερα καταγράφηκαν και αποτέλεσαν την Τριπιτάκα (στα παλικά Τιπιτάκα, που σημαίνει «Τρία Καλάθια» ή «Τρεις Συλλογές»), μια συλλογή ομιλιών που αποδίδονται στο Γκαουτάμα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B1
Έξοδος (Παλαιά Διαθήκη)
Οι Εβραίοι ονόμαζαν το βιβλίο αυτό "Βεέλ σιμόθ", από τις δύο αρχικές λέξεις του κειμένου που σημαίνουν "αυτά τα ονόματα". Οι δε λεγόμενοι Εβδομήκοντα που προέβησαν στη μετάφρασή του, το ονόμασαν Έξοδος από το κύριο γεγονός της εξιστόρησής του, δηλαδή της φυγής των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο στην οποία οι ίδιοι προηγουμένως αυτοβούλως είχαν επιλέξει να μετοικήσουν. Γενικά στην Έξοδο αναφέρονται αφενός η πραγματοποίηση μερικών των επαγγελιών του Γιαχβέ, όπως η αύξηση των απογόνων του Ιακώβ σε λαό περίπου 2 εκατομμυρίων, όπως και η καθοδήγησή του στη Γη της επαγγελίας. Το βιβλίο αυτό χωρίζεται σε 40 κεφάλαια που φέρουν αρχαία ελληνική αρίθμηση από το Κεφ. Α΄ μέχρι και το Κεφ. Μ΄. Από την εξιστόρηση των γεγονότων πολλοί θεολόγοι το διακρίνουν σε τρία μέρη, στα προηγηθέντα της αναχώρησης των Ισραηλιτών, σ΄ αυτή καθαυτή την αναχώρηση, ή τη φυγή, ή "έξοδο" κατά τους Εβδομήκοντα, και στη περιπλάνησή τους στη χερσόνησο - έρημο του Σινά όπου και έλαβαν παρά το ομώνυμο όρος τις Δέκα εντολές. Τα κύρια γεγονότα που αναφέρονται στην Έξοδο είναι κατά σειρά: Η κατάθλιψη των Ισραηλιτών (Κεφ.Α΄). Μωυσής γέννηση και πρόσκληση (Κεφ.Β΄- Δ΄). Ο Μωυσής στον Φαραώ (Κεφ.Ε΄- Στ΄) Οι Δέκα πληγές του Φαραώ (Κεφ.Ζ΄- ΙΑ΄) Πάσχα εβραίων (το πρώτο Πάσχα) (Κεφ.ΙΒ΄), υπόψη προηγείται της διάβασης. Η Διάβαση της Ερυθράς (Κεφ.ΙΓ΄-ΙΔ΄) Η ευχαριστήρια ωδή (Κεφ.ΙΕ΄,1-21) Πορεία στην έρημο, τιμωρίες - θαύματα (ΙΕ΄,22 - ΙΗ΄) Οι Δέκα εντολές (Κεφ.ΙΘ΄- Κ΄) Επιμέρους εντολές (Κεφ.ΚΑ΄- ΚΓ΄). Επικύρωση της Διαθήκης (Κεφ.ΚΔ΄) Η Σκηνή του Μαρτυρίου, Κιβωτός της Διαθήκης, περί κατασκευής και λειτουργίας αυτών (Κεφ.ΚΕ΄- ΛΑ΄) Η λατρεία του χρυσού μόσχου (Κεφ.ΛΒ΄) Η ανανέωση της Διαθήκης (Κεφ.ΛΓ΄-ΛΔ΄). Ολοκλήρωση κατασκευής της Σκηνής του Μαρτυρίου, του θυσιαστηρίου και εγκαίνια αυτών (Κεφ.ΛΕ΄- Μ΄). Ιωάννης Κολιτσάρας "Η Παλαιά Διαθήκη" τ.1ος, σ.157, - εκδ. Αδελφότητας ΖΩΗ, (κατά Ο΄), (Η Πηγή αυτή συνοδεύεται με την υπ΄ αριθμ 225/1928 έγκριση του Οικουμενικού Πατριάρχου και με την αριθμ. 3293/19-5-1928 έγκριση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Χαστούπης Αθανάσιος, Το βιβλίο της Εξόδου, περιοδικό Θεολογία, τόμος ΝΗ', τεύχος 4, Αθήνα 1987, σελ. 748-779.
Η Έξοδος είναι το δεύτερο βιβλίο της Πεντατεύχου και ταυτόχρονα το δεύτερο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, ως συνέχεια της Γένεσης. Συγγραφέας της θεωρείται ο Μωυσής ενώ η συγγραφή της ολοκληρώθηκε το 1512 π.Χ..
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BE%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82_(%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%AC_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7)
Προπαδιενυλιδένιο
Στις παρακάτω αντιδράσεις, εκτός από τη φωτοχημική διάσπαση, μπορεί να χρησιμοποιηθεί επίσης η θερμική διάσπαση, ή η χρήση φωτοηλεκτροχημικώς ευαίσθητων αντιδραστηρίων, όπως η βενζοφαινόνη, ως καταλύτες. Το προπαδιενυλιδένιο μπορεί να παραχθεί με απόσπαση υδραλογόνου από 3-αλοπροπαδιένιο, συνήθως 3-χλωροπροπαδιένιο. Η αντίδραση μπορεί να πραγματοποιηθεί με επίδραση υδροξειδίου του καλίου ή και φωτοχημικά: Το προπαδιενυλιδένιο μπορεί να παραχθεί με απόσπαση ιωδίου από 3,3-διιωδοπροπαδιενίου με μεταλλικό ψευδάργυρο, παρουσία χαλκού, ως καταλύτη: Όταν παράγεται με αυτήν τη μέθοδο ευνοεί σχεδόν εκλεκτικά, στη συνέχεια, την παραγωγή κυκλικών ενώσεων, όταν μετέχει σε αντιδράσεις προσθήκης σε πολλαπλούς δεσμούς. Το προπαδιενυλιδένιο μπορεί να παραχθεί με φωτοχημική απόσπαση αζώτου από το 3,3-διαζωπροπαδιένιο ή την ισομερή του αιθενυλιδενοδιαζιρίνη: Το προπαδιενυλιδένιο μπορεί να παραχθεί με φωτοχημική απόσπαση μονοξειδίου του άνθρακα (CO) από την βουτατριενόνη (CH2=C=C=CO): Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
Το προπαδιενυλιδένιο (συστηματικά ονομάζεται 1λ²-προπαδιένιο) είναι οργανικό δυαδικό χημικό είδος με μοριακό τύπο C3H2 (γράφεται επίσης [:C=C=CH2]). Πιο συγκεκριμένα, είναι οργανική ρίζα της τάξης των καρβενίων. Στη Γη έχει βρεθεί μόνο σε εργαστήρια, αλλά ωστόσο ανακαλύφθηκε ότι υπάρχει φυσικά στην διαστρική ύλη, όπου το κυκλικό ισομερές του, κυκλοπροπενυλιδένιο βρίσκεται σε υψηλότερη συγκέντρωση, περίπου κατά 10 φορές.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%BD%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF
Βέιντερ
Ο Βέιντερ, έγινε γνωστός από το πέρασμά του, σε κορυφαίες εταιρείες της παγκόσμιας σκηνής επαγγελματικής πάλης, όπως το Ιαπωνικό New Japan Pro Wrestling, το World Championship Wrestling, το World Wrestling Federation πλέον γνωστό ως WWE και το επίσης Ιαπωνικό "All Japan Pro Wrestling". Η καριέρα του ξεκίνησε το 1985, ενώ από το ξεκίνημα της νέας χιλιετίας και συγκεκριμένα το 2003, έχει σταματήσει να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο. Πάντα φορούσε μια μάσκα στο πρόσωπό του. Από το 2006 δεν εμφανίστηκε πουθενά έως και το 2010, ενώ το 2012 έδωσε και έναν αγώνα στο WWE, νικώντας τον Χιθ Σλέιτερ. Αν και παλαιστής με πολλά κιλά, μέσα στο ρινγκ πραγματοποιούσε εναέριες κινήσεις που θα ζήλευαν συνάδελφοι μικρότερων κατηγοριών στα κιλά. Στην διάρκεια της καριέρας του, έγινε Παγκόσμιος Πρωταθλητής οκτώ φορές, τρεις για το World Championship Wrestling και άλλες πέντε στις Ιαπωνικές εταιρείες. Προφίλ στο WWE.com Προφίλ στο IMDb.com
Ο Λεόν Άλεν Γουάιτ (γεννημένος στις 14 Μαΐου του 1955) ήταν ένας Αμερικανός επαγγελματίας παλαιστής, περισσότερο γνωστός με το ψευδώνυμο Μπιγκ Βαν Βέιντερ ή σκέτο "Βέιντερ".
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AD%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81
Βάντα Βιουκομίρσκα
Γεννημένη στη Βαρσοβία στις 11 Ιανουαρίου 1929, η Βάντα Βιουκομίρσκα έμαθε για πρώτη φορά βιολί από τον πατέρα της, Άλφρεντ Βιουκομίρσκι και σπούδασε με την Ιρένα Ντουμπίσκα στη Μουσική Ακαδημία του Λοτζ, από την οποία αποφοίτησε το 1947. Στη συνέχεια, παρακολούθησε την Ακαδημία Μουσικής «Φραντς Λιστ» στη Βουδαπέστη, όπου σπούδασε κοντά στον Έντε Ζατουρέτσκι, αποφοιτώντας το 1950. Έπαιξε στο Παρίσι, κάτι που οδήγησε τον Χένρικ Σέρινγκ να της ζητήσει να σπουδάσει μαζί του. Κέρδισε βραβεία σε διαγωνισμούς στη Γενεύη (1946), στη Βουδαπέστη (1949) και στη Λειψία (Διεθνής Διαγωνισμός Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, 1950, δεύτερο βραβείο). Σπούδασε επίσης στη Βαρσοβία υπό τον Ταντέους Βρόνσκι, ο οποίος τη βοήθησε να προετοιμαστεί για τον Διαγωνισμό Βιολιού «Χένρικ Βιενιάφσκι» στο Πόζναν τονΔεκέμβριο του 1952, όπου έπαιξε για πρώτη φορά το Κοντσέρτο Νο. 1 του Κάρολ Σιμανόφσκι (έγινε το αγαπημένο της). Μοιράστηκε το δεύτερο βραβείο με τον Γιούλιαν Σιτκοβέτσκι και ο πρώτος νικητής ήταν ο Ίγκορ Όιστραχ. Το 1953, της απονεμήθηκε το Πολωνικό Κρατικό Βραβείο μουσικής ως αναγνώριση της «εξέχουσας τέχνης στο βιολί».Το 1955, η Βιουκομίρσκα εμφανίστηκε στα εγκαίνια του ανακατασκευασμένου Μεγάρου Μουσικής της Φιλαρμονικής της Βαρσοβίας, με την Εθνική Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βαρσοβίας, παίζοντας το Κοντσέρτο Νο. 1 για Βιολί του Κάρολ Σιμανόφσκι υπό τον Βίτολντ Ροβίτσκι. Έγινε η κύρια σολίστ της ορχήστρας εκείνη τη χρονιά και έδωσε πολλές παραστάσεις με την ορχήστρα σε όλο τον κόσμο, με μαέστρους όπως οι Ροβίτσκι, Στανίσουαφ Βισουότσκι και Αντόνι Βιτ. Κατείχε τη θέση για 22 χρόνια. Το 1961 έκανε το ντεμπούτο της στις Ηνωμένες Πολιτείες με την ορχήστρα, η οποία ήταν η αρχή μιας διεθνούς καριέρας. Ο Αμερικανός ιμπρεσάριος Σολ Χούροκ (που διαχειρίστηκε βιολιστές όπως ο Άιζακ Στερν και ο Νταβίντ Όιστραχ) τη σύστησε σε ενθουσιώδες κοινό στις ΗΠΑ και τον Καναδά. Έπαιξε σε περισσότερες από 50 χώρες, σε όλες τις ηπείρους. Τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 έδινε κατά μέσο όρο 100 συναυλίες ετησίως. Το 1969, έδωσε 37 παραστάσεις στην Αυστραλία, μια χώρα στην οποία μετανάστευσε αργότερα. Αυτές οι ερμηνείες κέρδισαν τη μεγάλη της αναγνώριση και έλαβε περαιτέρω προτάσεις για ρεσιτάλ και συναυλίες από αυστραλιανές ορχήστρες. Το 1973, ήταν η πρώτη βιολίστρια που ερμήνευσε σόλο ρεσιτάλ στη νεόδμητη Όπερα του Σίδνεϊ (τη συνόδευε ο Τζέφρι Πάρσονς). Το 1976, βοήθησε στα εγκαίνια του Barbican Hall στο Λονδίνο, με μια παράσταση του Κοντσέρτου για Βιολί του Μπέντζαμιν Μπρίτεν, που είχε προγραμματιστεί να διευθύνει ο Σερ Τζον Μπαρμπιρόλι, αλλά στο τέλος από τον Έριχ Λάινσντορφ. Αν και παντρεμένη με στέλεχος του κομμουνιστικού κόμματος, τη δεκαετία του 1970 η Βιουκομίρσκα υποστήριξε αντιφρονούντες στην Πολωνία και το 1982, κατά την περίοδο του στρατιωτικού νόμου στην Πολωνία, ανακοίνωσε κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας συναυλίας στη Δύση ότι δεν θα επέστρεφε στην Πολωνία. στο τέλος της περιοδείας. Ένας από τους γιους της, ο Άρθουρ, αυτομόλησε επίσης στη Δυτική Γερμανία. Το 1983, δέχτηκε την έδρα της καθηγήτριας μουσικής στο Πανεπιστήμιο Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών του Μάνχαϊμ. Από εκείνη την εποχή, η διδασκαλία έγινε το μεγάλο της πάθος και μια ευκαιρία να μοιραστεί τις οργανικές της ικανότητες και την εμπειρία ως μουσικός με την επόμενη γενιά βιρτουόζων. Το 1999, εντάχθηκε στο διδακτικό προσωπικό του Ωδείου Μουσικής του Σίδνεϊ και από τον Φεβρουάριο του 2001 εργάστηκε επίσης για την Αυστραλιανή Εθνική Ακαδημία Μουσικής στη Μελβούρνη. Συνέχισε να είναι μέρος της μουσικής ζωής στην Ευρώπη, πετώντας μεταξύ των δύο ηπείρων για συναυλίες, μαθήματα και διαγωνισμούς, ενώ παρέμεινε στη μουσική ζωή στην Αυστραλία.Η Βιουκομίρσκα ήταν συχνά μέλος της κριτικής επιτροπής σε διαγωνισμούς βιολιού, όπως αυτοί που έλαβαν χώρα στη Μόσχα, στο Τόκιο, στο Λονδίνο, στο Μόναχο, στη Βιέννη,σ το Γκρατς, στο Ανόβερο, στη Γκορίτσια και στην Πολωνία, στο Πόζναν, στην Κρακοβία, στο Λοτζ και στο Λούμπλιν. Η Βιουκομίρσκα παντρεύτηκε τον δημοσιογράφο Μιετσίσουαφ Ρακόφσκι το 1952, αρχισυντάκτης του περιοδικού Polityka από το 1958. Χώρισαν το 1977, δύο χρόνια αφότου ο Ρακόφσκι εντάχθηκε στην Κεντρική Επιτροπή του κομμουνιστικού Ενιαίου Εργατικού Κόμματος Πολωνίας (ΕΕΚΠ). Ο Ρακόφσκι αργότερα έγινε Πρωθυπουργός της Πολωνίας (1988–89) και Πρώτος Γραμματέας του ΕΕΚΠ και δημιούργησε τη φήμη του φιλελευθεροποιού μεταρρυθμιστή, επηρεασμένος από τη Βιουκομίρσκα και τους αντιφρονούντες που γνώρισε μέσω αυτής. Είχαν δύο γιους, ο ένας από τους οποίους μετανάστευσε στην Αυστραλία.Η μητέρα της, Ντορότα Βιουκομίρσκα (το γένος Τέμκιν, 1901–1986), ήταν πιανίστρια και καθηγήτρια μουσικής, η οποία εξέδωσε επίσης αρκετές συλλογές σημειώσεων για παιδιά.Η Βιουκομίρσκα πέθανε την 1η Μαΐου 2018 στη Βαρσοβία, σε ηλικία 89 ετών. Πολωνικά Κρατικά Βραβεία (1953, 1964) Τάγμα της Αναγέννησης της Πολωνίας (1981) Σταυρός του Διοικητή με Αστέρι (2001) Μετάλλιο για το έργο της για την πολωνική κοινότητα στην Αυστραλία (2005) Βραβείο του Ιδρύματος Κάρολ Σιμανόφσκι (1997) για «μια ιδιαίτερη έμφαση στη μουσική του Κάρολ Σιμανόφσκι, τη μοναδική, ένθερμη και εκφραστική ερμηνεία της και τη διάδοση της μουσικής του παγκοσμίως». Επίτιμος διδάκτορας από τη Μουσική Ακαδημία του Λοτζ (2006) Επίσημος ιστότοπος Αρχειοθετήθηκε 2021-06-21 στο Wayback Machine. Δισκογραφία Αρχειοθετήθηκε 2021-09-24 στο Wayback Machine. Συνέντευξη του Ντάβιντ Ντούμπαλ με τη Βάντα Βιουκομίρσκα (1 από 4), WNCN-FM, 6-Ιουν-1980 Συνέντευξη του Ντάβιντ Ντούμπαλ με τη Βάντα Βιουκομίρσκα (2 από 4), WNCN-FM, 13-Ιουν-1980 Συνέντευξη του Ντάβιντ Ντούμπαλ με τη Βάντα Βιουκομίρσκα (3 από 4), WNCN-FM, 20-Ιουν-1980 Συνέντευξη του Ντάβιντ Ντούμπαλ με τη Βάντα Βιουκομίρσκα (4 από 4), WNCN-FM, 27-Ιουν-1980 Δισκογραφία Βάντα Βιουκομίρσκα στο Discogs Michał Buczkowski: In Memoriam: Βάντα Βιουκομίρσκα (στα πολωνικά) sbs.com 2 Μαΐου 2018 Βάντα Βιουκομίρσκα στο wieniawski.pl Βάντα Βιουκομίρσκα στο muziekweb.nl Η Πολωνή βιρτουόζος βιολιού Βάντα Βιουκομίρσκα πέθανε σε ηλικία 89 ετών wn.com (εξώφυλλα δίσκων)
Η Βάντα Βιουκομίρσκα (πολωνικά: Wanda Wiłkomirska) (11 Ιανουαρίου 1929 – 1 Μαΐου 2018) ήταν Πολωνή βιολίστρια και ακαδημαϊκή δασκάλα. Ήταν γνωστή τόσο για το κλασικό ρεπερτόριο όσο και για την ερμηνεία της στη μουσική του 20ου αιώνα, έχοντας λάβει δύο Πολωνικά Κρατικά Βραβεία για την προώθηση της πολωνικής μουσικής στον κόσμο, καθώς και άλλα βραβεία για τη συμβολή της στη μουσική. Έδωσε παραστάσεις παγκόσμιας πρεμιέρας πολλών σύγχρονων έργων, συμπεριλαμβανομένης της μουσικής των Ταντέους Μπερντ και Κσίστοφ Πεντερέτσκι. Η Βιουκομίρσκα έπαιζε με βιολί φιλοτεχνημένο από τον Πιέτρο Γκουαρνέρι το 1734 στη Βενετία. Δίδαξε στις μουσικές ακαδημίες του Μάνχαϊμ και του Σίδνεϊ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%92%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CF%81%CF%83%CE%BA%CE%B1
Πέστο
Το όνομα pesto είναι η μετοχή παρακειμένου του ρήματος pestâ (ιταλικά: pestare), που σημαίνει κοπανίζω, συντρίβω σε αναφορά με την αρχική μέθοδο παρασκευής: σύμφωνα με την παράδοση, τα συστατικά «συνθλίβονται» ή αλέθονται σε μαρμάρινο γουδί με ένα ξύλινο γουδοχέρι . Η ίδια λατινική ρίζα οδήγησε στη δημιουργία του αγγλικού ουσιαστικού pestle. Συγκεκριμένα, το πέστο είναι ένας γενικός όρος για οτιδήποτε που γίνεται με κοπάνισμα , γι 'αυτό η λέξη χρησιμοποιείται για αρκετά πέστο στην Ιταλία. Παρ 'όλα αυτά, το πέστο της Γένοβας είναι αδιαμφισβήτητα το πιο δημοφιλές πέστο τόσο στην χώρα προέλευσής του αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, ώστε να είναι σε μεγάλο βαθμό γνωστό ως "πέστο". Θεωρείται ότι το πέστο έχει δύο προκατόχους στην αρχαιότητα, που χρονολογούνται από τη ρωμαϊκή εποχή. Οι αρχαίοι Ρωμαίοιι συνήθιζαν πράγματι να τρώνε έναν παρόμοιο πολτό , το λεγόμενο moretum, το οποίο παρασκευαζόταν χτυπώντας σκόρδο, αλάτι, τυρί, βότανα, ελαιόλαδο και ξύδι μαζί: η χρήση αυτού του πολτού στη ρωμαϊκή κουζίνα αναφέρεται ακόμα και στο Παράρτημα του Βιργιλίου,μια αρχαία συλλογή ποιημάτων, όπου ο συγγραφέας επιμένει στις λεπτομέρειες σχετικά με την προετοιμασία του moretum. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, μια δημοφιλής σάλτσα στην κουζίνα της Γένοβας ήταν η αγκλιάτα ,ένας πολτός από σκόρδο και καρύδια,καθώς το σκόρδο ήταν στην πραγματικότητα η βάση στη διατροφή των Λιγουριάνων, ειδικά για τους ναυτικούς. Η εισαγωγή του βασιλικού, του κύριου συστατικού του σύγχρονου πέστο, συνέβη πρόσφατα και για πρώτη φορά καταγράφεται μόνο στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν ο γαστρονόμος Τζιοβάνι Μπατίστα Ράττο δημοσίευσε το βιβλίο του η κουζίνα της Γένοβας το 1863: "Πάρτε μια σκελίδα σκόρδο, βασιλικό ή, όταν αυτός λείπει, μαντζουράνα και μαϊντανό, τριμμένο ολλανδικό τυρί και παρμεζάνα και ανακατέψτε τα με κουκουνάρι. Χτυπήστε τα όλα μαζί σε ένα γουδί με λίγο βούτυρο μέχρι να πολτοποιηθούν. Στη συνέχεια, διαλύστε το με καλό και άφθονο λάδι. Τα λαζάνια συνοδεύονται με αυτό τον πουρέ και γίνονται πιο υγρά, προσθέτοντας λίγο ζεστό νερό χωρίς αλάτι". Αν και πιθανότατα προερχόταν από την Ινδία ο βασιλικός απέκτησε σταθερές ρίζες στις περιφέρειες της Λιγουρίας,στην Ιταλία, και της Προβηγκίας, στη Γαλλία ήταν άφθονος σε αυτό το μέρος της Ιταλίας, μόνο όταν ήταν της εποχής, γι 'αυτό η μαντζουράνα και ο μαϊντανός προτείνονται ως εναλλακτικές λύσεις, όταν ο βασιλικός λείπει . Ο Ράττο αναφέρει το ολλανδικό τυρί ("formaggio olandese") αντί του Pecorino Sardo καθώς τα τυριά της Βόρειας Ευρώπης ήταν στην πραγματικότητα συνηθισμένα στη Γένοβα εκείνη την εποχή , χάρη στις μακραίωνες εμπορικές συναλλαγές της Δημοκρατίας της Γένοβας . Αυτή η συνταγή για το πέστο της Γένοβας αναθεωρήθηκε συχνά κατά τα επόμενα έτη ( η φημισμένη αναθεώρηση του Emanuele Rossi συνέβη το 1865, μόλις δύο χρόνια μετά το βιβλίο του Ράττο), και σύντομα έγινε η βάση στη γαστρονομική παράδοση της Λιγουρίας, καθώς κάθε οικογένεια συχνά διέθετε τη δική της συνταγή πέστο (με μικρές διαφοροποιήσεις από τα παραδοσιακά υλικά). Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο οι συνταγές για σάλτσα πέστο συχνά διαφέρουν η μία από την άλλη. Στη γαλλική Προβηγκία, το πιάτο εξελίχθηκε στο σύγχρονο πιστού , έναν συνδυασμό από βασιλικό, μαϊντανό, λιωμένο σκόρδο και τριμμένο τυρί (προαιρετικά) τα κουκουνάρια δεν περιλαμβάνονται. Το 1944, η εφημερίδα New York Times ανέφερε την εισαγωγή ενός κονσερβοποιημένου πολτού πέστο . Το 1946, το περιοδικό Sunset δημοσίευσε μια συνταγή πέστο από τον Angelo Pellegrini. Το πέστο δεν έγινε δημοφιλές στη Βόρειο Αμερική μέχρι τη δεκαετία του 1980 και του 1990. Το πέστο παρασκευάζεται παραδοσιακά σε ένα μαρμάρινο γουδί με ένα ξύλινο γουδοχέρι. Αρχικά, το σκόρδο και τα κουκουνάρια τοποθετούνται στο γουδί ώσπου να γίνουν κρέμα .Τότε τα πλυμένα και ξεραμένα φύλλα βασιλικού προστίθενται με χοντρό αλάτι και αλέθονται . Μόνο τότε προστίθεται το μείγμα της παρμεζάνας και του πεκορίνο. Προστίθεται επίσης λίγο παραπάνω παρθένο ελαιόλαδο για να βοηθήσει στην ενσωμάτωση του τυριού. Σε ένα στενό βάζο (ή απλά σε ένα αεροστεγές πλαστικό δοχείο), που καλύπτεται από ένα στρώμα έξτρα-παρθένο ελαιόλαδο, το πέστο μπορεί να διαρκέσει στο ψυγείο μέχρι και μια εβδομάδα, και μπορεί να καταψυχθεί για μελλοντική χρήση. Το πέστο χρησιμοποιείται συνήθως στα ζυμαρικά, παραδοσιακά με mandilli de sæa ("μεταξωτά μαντήλια" στην Γενουάτικη διάλεκτο). Πατάτες και φασολάκια παραδοσιακά προστίθενται στο πιάτο, βρασμένα στο ίδιο δοχείο στο οποίο τα ζυμαρικά έχουν μαγειρευτεί. Μερικές φορές χρησιμοποιείται με μινεστρόνε. Το πέστο μερικές φορές σερβίρεται με φέτες ντομάτας και με κομμάτια από βραστές πατάτες. Το πέστο εμφανίζεται σε μια ποικιλία από συνταγές, ορισμένες παραδοσιακές και κάποιες σύγχρονες, καθώς το ίδιο ουσιαστικό πέστο είναι ένας γενικός όρος για κάτι που γίνεται με το κοπάνισμα. Το πέστο της Γένοβας, η κατεξοχήν συνταγή πέστο, γίνεται με βασιλικό, χοντρό αλάτι, σκόρδο, έξτρα παρθένο ελαιόλαδο (Taggiasco), κουκουνάρι (μερικές φορές ψημένο) και τριμμένο τυρί όπως Parmigiano Reggiano ή Grana Padano και Pecorino Sardo ή πεκορίνο Romano. Μια ελαφρώς διαφορετική εκδοχή αυτής της σάλτσας υπάρχει στην Προβηγκία, όπου είναι γνωστό ως πιστού. Σε αντίθεση με το πέστο της Γενοβίας, το πιστού γίνεται γενικά με ελαιόλαδο, βασιλικό και σκόρδο μόνο, ενώ μπορεί να προστεθεί τυρί, το κουκουνάρι συνήθως δεν περιλαμβάνεται σε ένα παραδοσιακό πιστού επειδή τα πεύκα δεν φυτρώνουν σε εκείνη την περιοχή . Το πιστού χρησιμοποιείται στην παραδοσιακή σούπα με πιστού, μια πλούσια σούπα λαχανικών . Η σάλτσα δεν περιείχε αρχικά βασιλικό. Αντί αυτού, το τυρί και το ελαιόλαδο ήταν τα κύρια συστατικά. Μερικές φορές τα αμύγδαλα χρησιμοποιούνται αντί για κουκουνάρι, και μερικές φορές τα φύλλα μέντας αναμιγνύονται με τα φύλλα βασιλικού. Έχει επισημανθεί ότι το πέστο είναι ουσιαστικά ένας συνδυασμός από γευστικά φύλλα, ξηρούς καρπούς, σκληρό τυρί,ελαιόλαδο, σκόρδο, αλάτι και χυμό λεμονιού: οποιαδήποτε συστατικά που πληρούν αυτή την περιγραφή μπορούν να παράγουν ένα καρύκευμα σαν πέστο. Το πέστο της Σικελίας , που μερικές φορές ονομάζεται κόκκινο πέστο, είναι μια σάλτσα από τη Σικελία παρόμοια με την σάλτσα πέστο της Γενοβας , αλλά με την προσθήκη ντομάτας, αμύγδαλα αντί για κουκουνάρι, και πολύ λιγότερο βασιλικό. Το πέστο της Καλαβρίας είναι μια σάλτσα από την Καλαβρία που αποτελείται από ψητές πιπεριές , μαύρο πιπέρι και άλλα . Αυτά τα συστατικά προσδίδουν μια χαρακτηριστική πικάντικη γεύση. Έξω από την Ιταλία, το όνομα πέστο έχει χρησιμοποιηθεί για όλα τα είδη κρύας σάλτσας ή ντιπ, ως επί το πλείστον χωρίς κανένα από τα αρχικά συστατικά: ρόκα (αντί ή επιπρόσθετα με βασιλικό), μαύρες ελιές, φλούδα λεμονιού, κόλιανδρο, ή μανιτάρια. Στις περισσότερες χώρες του Βορρά, φύλλα ramson χρησιμοποιούνται μερικές φορές αντί του βασιλικού. Κατά τον 19ο αιώνα, μετανάστες από τη Γένοβα στην Αργεντινή έφεραν συνταγές πέστο μαζί τους. Μια περουβιανή ποικιλία, γνωστή ως "tallarines Verdes" (που σημαίνει πράσινες χυλοπίτες ), είναι ελαφρώς πιο κρεμώδης, χωρίς κουκουνάρι (λόγω της σπανιότητας του και του κόστους στο Περού). Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σπανάκι και φυτικό έλαιο (στη θέση του ελαιόλαδου), και μερικές φορές σερβίρεται με ψητές πατάτες και κόντρα φιλέτο. Στη Σιγκαπούρη, η εκδοχή που ονομάζεται laksa πέστο είναι δημοφιλής. Η συνταγή έχει τη γεύση της παραδοσιακής σούπας λάκσα με κάρυ και νουντλ, αλλά γίνεται με τη μέθοδο του πέστο. Χορτοφαγικές παραλλαγές πέστο μπορεί να περιλαμβάνουν μίγματα φρέσκου βασιλικού, ξηρούς καρπούς όπως καρύδια ή κουκουνάρι, ελαιόλαδο, και την προσθήκη πάστας miso και μαγιάς για να δώσουν μια πρόσθετη γεύση στο πιάτο.
Η πέστο είναι ιταλική σάλτσα με βάση τα φύλλα του βασιλικού, σκόρδο και ελαιόλαδο, κουκουνάρι και τυρί πεκορίνο ή παρμεζάνα, που πολτοποιούνται ώστε να έχουν υφή σάλτσας. Χρησιμοποιείται ως σάλτσα σε μακαρόνια. Υπάρχουν παραλλαγές του από διάφορες περιοχές της Ιταλίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF
Δεν λυπόμαστε την νεολαία μας
Η ταινία αρχίζει το 1933. Οι φοιτητές στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Κιότο διαμαρτύρονται για την Ιαπωνική εισβολή στη Μαντζουρία. Ο διαπρεπής καθηγητής Γιαγκιχάρα (Denjiro Okochi) απαλλάσσεται από τη θέση του εξ’ αιτίας των απόψεών του εναντίον του φασισμού. Την κόρη του καθηγητή, Γιούκι (Σετσούκο Χάρα) φλερτάρουν δύο φοιτητές του πατέρα της: ο Νόγκε(Σουσούμου Φουτζίτα) και Ιτοκάουα (Ακιτάκε Κόνο). Ο Ιτοκάουα είναι σταθερός και μετριοπαθής, ενώ ο Νόγκε παθιασμένος και ακραίος αριστερός. Παρόλο που μαλώνει μαζί του έντονα, η Γιούκι τελικά έλκεται από το Νόγκε. Ο Νόγκε εξαφανίζεται κατά τη διάρκεια μιας αντιπολεμικής φοιτητικής διαδήλωσης, που έχει ως αποτέλεσμα να συλληφθεί και να περάσει τέσσερα χρόνια στη φυλακή. Μέχρι ο Ιτοκάουα, τώρα δημόσιος κατήγορος της κυβέρνησης, λέει στη Γιούκι για τη τύχη του Νόγκε, αυτός έχει ήδη αποφυλακιστεί εδώ και ένα χρόνο. Την προειδοποιεί ότι είναι ένας άλλος άνθρωπος και δεν είναι πλέον όπως τον θυμάται η Γιούκι. Ο Ιτακάουα φέρνει τον Νόγκε στην κατοικία των Γιαγκιχάρα. Κατά τη διάρκεια του δείπνου, ο Καθηγητής Γιαγκιχάρα αναφέρει ότι ο Νόγκε δεν θα είχε αποφυλακιστεί εκτός αν η κυβέρνηση είχε πειστεί ότι ο Νόγκε έχει «μεταστραφεί» από τις ριζοσπαστικές του ιδέες. Ο Νόγκε το επιβεβαιώνει και λέει ότι ο Ιτοκάουα εγγυήθηκε για εκείνον και επιπλέον του είχε βρει και δουλειά στο στρατό. Αφού αντιλαμβάνεται ότι ο Νόγκε έχει αλλάξει από τον καιρό που ήταν στο πανεπιστήμιο, η Γιούκι αποχωρεί από το τραπέζι και κλειδώνεται στο δωμάτιό της. Η μητέρα της τελικά της λέει ότι οι νεαροί αποχωρούν. Η Γκιούκι διστάζει να τους ξεπροβοδίσει, αλλά όταν η μητέρα της λέει ότι ο Νόγκε φεύγει για την Κίνα αποφασίζει να δει τον Νόγκε μια τελευταία φορά για να τον αποχαιρετήσει. Μετά την αποχώριση του Νόγκε, η Γιόυκι αρχίζει να μαζεύει τα πράγματά της για το Τόκιο και έχει μια μεγάλη συζήτηση με τον πατέρα της. Για τρία χρόνια στο Τόκιο η Γιύκι κάνει μικροδουλειές για να τα βγάλει πέρα. Μια μέρα συναντάει τον Ιτακάουα και της λέει ότι ο Νόγκε είναι στην πόλη. Πηγαίνει στα γραφεία που δουλεύει ο Νόγκε, αλλά είναι επιφυλακτική να τον δει. Η Γιούκι εμφανίζεται αρκετές φορές έξω από τα γραφεία, μέχτι που τελικά ο Νόγκε την προσέχει. Περνάνε αρκετά χρόνια μαζί και παντρεύονται. Η Γιούκι ανακαλύπτει ότι ο Νόγκε εμπλέκεται σε επικίνδυνες και παράνομες δραστηριότητες, αλλά συμφωνούν ότι δεν πρέπει να γνωρίζει ακριβώς τη φύση τους. Ο Νόγκε συλλαμβάνεται τη νύχτα πριν πραγματοποιήσει τα σχέδιά του. Η Γιούκι ανακρίνεται, αλλά δεν δίνει καμία πληροφορία. Κατά την ανάκριση την κακομεταχειρίζονται, αλλά ο Ιτοκάουα τελικά καταφέρνει να αφεθεί ελεύθερη. Οι γονείς της παίρνουν το τρένο για το Τόκιο όπου ο πατέρας της Γιούκι συναντιέται με τον Ιτοκάουα, τον ευχαριστεί γι’ αυτό που έκανε, και τον πληροφορεί ότι σκοπεύει να αντιπροσωπεύσει τον Νόγκε στο δικαστήριο. Ο Ιτοκάουα απαντάει με θλίψη ότι ο Νόγκε πέθανε την προηγούμενη νύχτα. Η Γιούκι είναι συντετριμμένη. Φέρνει τις στάχτες του στους γονείς του, που είναι αγρότες στην εξοχή, και τους λέει ότι είναι η γυναίκα του. Ο πατέρας του Νόγκε την απορρίπτει, πιστεύοντας ότι έχει έρθει για να τους χλευάσει που ο γιος τους ήταν κατάσκοπος αλλά η Γιούκι μένει και δουλεύει στα χωράφια ρυζιού μαζί τους. Στο χωριό τους περιφρονούν και τους παρενοχλούν, αλλά η Γιούκι προσπαθεί να τους πείσει ότι είναι ειλικρινής και ότι ο γιος τους ήταν καλός άνθρωπος. Η δουλειά στα χωράφια είναι σκληρή, αλλά είναι αποφασισμένη να αποδείξει την αξία της, δουλεύοντας ακόμα και με υψηλό πυρετό. Τη νύχτα που η Γιούκι και η πεθερά της τελειώνουν τελικά τη σπορά στα χωράφια, οι γείτονες εισβάλουν κρυφά και καταστρέφουν τη δουλειά τους. Όταν τελικά θρηνεί για το βανδαλισμό, ο πατέρας το Νόγκε τελικά την αποδέχεται και ο γιος του εξιλεώνεται στα μάτια του. Μετά το τέλος του πολέμου, ο Καθηγητής Γιαγκιχάρα αποκαθίσταται στη θέση του και ο Νόγκε τιμάται για τις αντιπολεμικές του προσπάθειες. Η Γιούκι επιστρέφει στο Κιότο για να επισκεφθεί τους γονείς της. Η μητέρα της Γιούκι την προσκαλεί να μείνει, καθώς φαίνεται ότι η κόρη της πέτυχε το σκοπό της, να μην ντρέπονται πια οι γονείς του Νόγκε για το γιο τους. Όμως, τώρα νοιώθει πιο καλά να φυτεύει ρύζι από το να παίζει πιάνο και βλέπει την αξία στην δουλειά στη κοινότητα που έχει ακόμα ανάγκη το χωριά, και έτσι επιστρέφει στους γονείς του Νόγκε.
To Δεν λυπόμαστε την νεολαία μας (πρωτότυπος τίτλος: わが青春に悔なし, Χέπμπορν: Waga seishun ni kuinashi) είναι ιαπωνική ταινία του 1946 σε σκηνοθεσία Ακίρα Κουροσάουα. Το πρώτο φιλμ που ο Κουροσάουα γύρισε μετά τον πόλεμο, η ταινία έχει σαν θέμα την ιστορία της Ιαπωνίας από τη δεκαετία του '30 ως το 1946. Η ταινία βασίζεται στην "πτώση του Τακικάβα", γεγονός που έλαβε χώρα το 1933 όταν ένας καθηγητής αναγκάσθηκε από την κυβέρνηση να παραιτηθεί εξ αιτίας των πολιτικών απόψεών του, επειδή φαινόταν να υποστηρίζει την Αριστερά και τα κινήματα των φοιτητών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CE%BD_%CE%BB%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CE%BC%CE%B1%CF%82
Ιωάννης Μυστάκων
Ένας γηγενής Θράκας, ο Ιωάννης εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία ως στρατηγός στη Ρωμαϊκή Αρμενία το 579, μαζί με τον Κουρς. Αν δεν κατείχε ήδη τη θέση του magister militum per Armeniam εκείνη την εποχή, είχε αναβιβαστεί σε αυτή το 582, όταν ονομάστηκε magister militum per Orientem από τον πρόσφατα εστεμμένο Mαυρίκιο. Αμέσως μετά από αυτό, πιθανώς το φθινόπωρο του 582, έδωσε μία μεγάλη μάχη με τους Σασσανίδες της Περσίας υπό τον Καρδαριγκάν κοντά στη συμβολή των ποταμών Νύμφιου (σύγχρονου Μπατμάν) και Τίγρη. Σε αυτή τη μάχη, ο Ιωάννης διοικούσε το κέντρο, ενώ ο παλαιός συνάδελφός του Κούρς διοικούσε τη δεξιά πτέρυγα και ο στρατηγός Aριούλφ την αριστερή πτέρυγα. Αρχικά η μάχη πήγε καλά, το κέντρο και η αριστερή πτέρυγα ώθησαν τους Πέρσες προς τα πίσω, αλλά ο Κουρς δεν έδωσε συνέχεια, λόγω της ζήλιας του για τον Ιωάννη, προκαλώντας τον ρωμαϊκό στρατό να υποχωρήσει με ήττα. Μετά από άλλη μία ήττα κατά τη διάρκεια μίας ανεπιτυχούς πολιορκίας του οχυρού Άκβας, αντικαταστάθηκε (στα τέλη του 583) από τον Φιλιππικό. Το 587 τού ανατέθηκε για λίγο η διοίκηση στη Θράκη κατά των Αβάρων μετά την ήττα τους και τη σύλληψη τού τοπικού διοικητή Κάστου. Ο Ιωάννης ανακούφισε επιτυχώς την πολιορκία της Αδριανούπολης από τους Αβάρους, αφού τους νίκησε στη μάχη, αλλά αρνήθηκε να τους καταδιώξει από επιφυλακτικότητα. Μέχρι το 589, ανέλαβε και πάλι τη διοίκηση στην Αρμενία ως magister militum, θέση που κράτησε μέχρι λίγα χρόνια μετά την ειρήνη με την Περσία το 591, όταν ανακουφίστηκε από τον Ηράκλειο τον Πρεσβύτερο. Την ίδια περίπου εποχή, ανήλθε στον βαθμό του πατρίκιου. Το 589 πολιόρκησε την αρμενική πρωτεύουσα Ντβιν, αλλά την άφησε, όταν άκουσε για την εξέγερση του στρατηγού Μπαχράμ Τσομπίν εναντίον του Πέρση σάχη, Ορμίσδα Δ' (βασ. 579–590). Εκμεταλλευόμενος τις περσικές εσωκομματικές μάχες, εισέβαλε στο Περσικό Αζερμπαϊτζάν, παίρνοντας πολλά λάφυρα και πολλούς αιχμαλώτους. Το 591 συμμετείχε στην κοινή Ρωμαιο-Περσική εκστρατεία υπό τον Ναρσή για να επαναφέρει στον θρόνο του τον Χοσρόη Β' (βασ. 590–628), τον νόμιμο Πέρση ηγεμόνα. Επικεφαλής των αρμενικών στρατευμάτων του, πολέμησε στην αποφασιστική μάχη του Μπλαραθόν, η οποία σηματοδότησε την τελική ήττα του σφετεριστή Μπαχράμ. Νυμφεύτηκε την Πλακιδία (γενν. 552), κόρη του Φλάβιου Αναστάσιου και της Πρόβας της Νεότερης, κόρης του Αναστάσιου και της Ιουλιανής. Η Ιουλιανή ήταν κόρη του Πρόβου υπάτου το 525 και της Πρόβας της Πρεσβύτερης. Greatrex, Geoffrey; Lieu, Samuel N. C. (2002). The Roman Eastern Frontier and the Persian Wars (Part II, 363–630 AD). London, United Kingdom: Routledge. ISBN 0-415-14687-9. Martindale, John Robert; Jones, Arnold Hugh Martin; Morris, J., eds. (1992). The Prosopography of the Later Roman Empire, Volume III: A.D. 527–641. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-20160-5.
Ο Ιωάννης ο επονομαζόμενος Μυστάκων, δηλ. με το μουστάκι, (άκμασε το 580–590), ήταν εξέχων Ρωμαίος (Βυζαντινός) στρατηγός στους πολέμους με την Περσία των Σασανιδών κατά τη διάρκεια της βασιλείας των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων Τιβέριου Β' (βασ. 578-582) και Μαυρίκιου (βασ. 582-602).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%BD
Αγνή Βισκόντι
Η Αγνή γεννήθηκε στο Μιλάνο της Ιταλίας και ήταν το ένατο των δεκαεπτά παιδιών. Ο πατέρας της, Μπερναμπό Βισκόντι, ήταν ένας σκληρός και αδίστακτος δεσπότης και εχθρός της Εκκλησίας. Κατέλαβε την παπική πόλη της Μπολόνια, απέρριψε τον Πάπα και την εξουσία του, κατάσχεσε εκκλησιαστική περιουσία και απαγόρευσε σε οποιονδήποτε υπήκοό του να έχει σχέσεις με την Curia. Απομονώθηκε ως αιρετικός το 1363 από τον Πάπα Ουρβανό, ο οποίος κήρυξε σταυροφορία εναντίον του. Όταν ο Μπερναμπό θύμωνε, μόνο η μητέρα των παιδιών του, Βεατρίκη Ρεγκίνα, μπορούσε να τον πλησιάσει. Οι παππούδες της Αγνής ήταν ο Μαστίνο Β΄ ντελα Σκάλα και η σύζυγός του Θαδδαία. Οι εκ πατρός παππούδες της ήταν ο Στέφανο Βισκόντι και η σύζυγός του Βαλεντίνα Ντόρια. Το 1375 η Αγνή μνηστεύθηκε με τον Φραγκίσκο Γκοντζάγκα, γιο και κληρονόμο του Λουδοβίκου Β΄ κυρίου της Μάντουα. Ο γάμος δι' αντιπροσώπου και το γαμήλιο συμβόλαιο υπογράφηκε στις 15 Αυγούστου του ίδιου έτους, με την Αγνή να έχει ως προίκα τις πόλεις Πάρμα, Κρεμόνα, Μπρέσια και Μπέργκαμο. Η επίσημη γαμήλια τελετή πραγματοποιήθηκε πέντε χρόνια αργότερα, την ημέρα των Χριστουγέννων 1380. Με την ευκαιρία του γάμου της, η Αγνή έλαβε από τους γονείς της το Libro delle Istorie del Mondo από το Giovanni di Benedetto da Como. Το ζευγάρι είχε μόνο μια κόρη: Άλντα Γκοντζάγκα (1381 - 30 Ιουλίου 1405), που παντρεύτηκε το 1397 Φραγκίσκο κύριο της Πάντοβα.Όταν ο Μπερναμπό συνελήφθη από τον ανιψιό του Τζαν-Γκαλεάτσο Βισκόντι και με τους γιους του Λουδοβίκο και Ροδόλφο φυλακίστηκαν ισοβίως στο κάστρο του Τρέτσο, η Αγνή κήρυξε έχθρα έναντι του εξαδέλφου της. Φιλοξενούσε πολλούς εξόριστους του Μιλάνου, που αντιτάχθηκαν στον νέο άρχοντα του Μιλάνου, στην Αυλή της Μάντουα. Αφού κατηγορήθηκε από τον σύζυγό της ότι διέπραξε μοιχεία με τον Αντόνιο ντε Σκαντιάνο, η Αγνή αποκεφαλίστηκε στη Μάντουα στις 7 Φεβρουαρίου 1391 ενώ ο εικαζόμενος εραστής της απαγχονίστηκε.. Η Αγνή μπορεί να μην ήταν ένοχη, καθώς ο σύζυγός της ήθελε να τερματίσει τη συμμαχία του με τον πατέρα της και να δημιουργήσει αντίθετα μια με τον Τζαν Γκαλεάτσο. Μπορούσε απλά να την είχε χωρίσει, αλλά για να διακόψει εντελώς όλες τις σχέσεις με τον πατέρα της, ήταν απαραίτητο να πεθάνει η Αγνή. Στην πραγματικότητα, ο Φραγκίσκος ξαναπαντρεύτηκε δύο χρόνια αργότερα (1393) με τη Μαργαρίτα Μαλατέστα, κάνοντας συμμαχία με τους Λόρδους του Ρίμινι ενάντια στους Βισκόντι του Μιλάνου.. Τόσο η Αγνή όσο και ο φερόμενος εραστής της θάφτηκαν στην σημερινή Piazza Pallone, στην αυλή του Δουκάτου της Μάντουα, όπου βρίσκεται ακόμα μια πλάκα, η οποία τιμά τους θανάτους τους. Παντρεύτηκε τον Φραγκίσκο Α΄ Γκοντζάγκα κύριο της Μάντουα και είχε τέκνο: Άλντα Γκοντζάγκα 1381-1405, παντρεύτηκε τον Φραντσέσκο Γ΄ Νοβέλο ντα Καρράρα, κύριο της Πάντουα.
Η Αγνή Βισκόντι (1363 - 7 Φεβρουαρίου 1391) ήταν κόρη του Μπερναμπό Βισκόντι από τη σύζυγό του Βεατρίκη Ρεγκίνα ντελα Σκάλα. Ήταν σύζυγος του Φραγκίσκου Α΄ της Μάντουα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%BD%CE%AE_%CE%92%CE%B9%CF%83%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9
Γιώργος Μάνεσης
Έως το 1951 στην Ελλάδα με τη μητέρα του Ιωάννα Γιάπαπα-Μάνεση, καθώς ­και με τον Αlex Thurneyssen. 1951 -1959 στο Μόναχο, υπότροφος του Γερμανικού Υπουργείου Παιδείας στην Staatlichen Hochschule für Musik München με τους Walter Dorfmüeller, Erik Then-Bergh, Oskar Koebel και Maria Hindemith. Δίπλωμα πιάνου το 1956 και διδασκαλίας το 1959 με τον ανώτατο βαθµό της χρονιάς και στις δύο περιπτώσεις.1954 -1957 Παράλληλες σπουδές στη Νυρεμβέργη με την πιανίστα Olga Karabai. 1959 - 1972 Βιέννη και Νέα Υόρκη: μετεκπαίδευση κοντά στην Alice Pashkus.1965 - 1985 Γαλλία και Ελβετία: έρευνα Μουσικής - Φιλοσοφίας - Μεταφυσικής καθώς και της σχέσης ποιότητας ζωής και μουσικής εκτέλεσης. Απο τον Φεβρουάριο του 1998 διετέλεσε διευθυντής και διδάσκων στη Σχολή Πιάνου του Πανεπιστημίου Indianapolis (έδρα Αθήνας), επίσης το 1977 ως Καθηγητής πιάνου στο Ωδείο Πειραιά με μία μεγάλη τάξη Ανωτέρας Σχολής. Από το 2000 μέχρι το 2015 διετέλεσε καθηγητής πιάνου στο Σύγχρονο Ωδείο Αθήνας.Από το 1972 γίνεται μουσικός σύμβουλος νέων καλλιτεχνών (μαθητών του και μη). Την περίοδο 1987 – 1997 είναι Διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου Λαμίας, από το 1987 μέχρι το 2002 καθηγητής πιάνου στο Δημοτικό Ωδείο Λαμίας, από το 1973 μέχρι το 1977 καθηγητής πιάνου στο Institut de Ribaupierre της Λωζάνης και βοηθός και αντικαταστάτης της Alice Pashkus σε Βιέννη, Ν. Υόρκη και Αθήνα το έτος 1960-1972, προετοιμάζοντας νέους καλλιτέχνες του πιάνου για την σολιστική τους σταδιοδροµία.Ιδρυτής του καλλιτεχνικού κέντρου "Αρµονία" κοντά στη Λωζάννη 1971-1977, που αποτέλεσε πόλο έλξης πολλών γνωστών καλλιτεχνών από την Ευρώπη, την Ασία και την Αμερική και συγκέντρωνε μια τεράστια συναυλιακή και σεμιναριακή δραστηριότητα, με ευμενέστατες μάλιστα κριτικές από τον ελβετικό τύπο. Το 1988 ιδρύει και προεδρεύει στο κοινωφελές πολιτιστικό σωματείο «Η Τέχνη της Ζωής» - υπεύθυνο για τη διοργάνωση του Διεθνούς Φεστιβάλ Πορτοχελίου για την Τέχνη και τον Πολιτισμό - το οποίο το 2009 διαδέχεται το επίσης κοινωφελές πολιτιστικό σωματείο "ΟΜΕΔΙΠΟ" (Όμιλος Μελέτης, Έρευνας & Διάχυσης του Πολιτισμού). Ο Γ. Μάνεσης από το 1965 και σε συνεργασία με κύκλο επιστημόνων, ειδικών και μαθητών του, άρχισε να πραγματοποιεί έρευνα στους τομείς: α) κινησιολογία-τεχνική-φυσιολογία & β) Σχέση και επίδραση της ποιότητας ζωής του καλλιτέχνη στον ήχο και την ερμηνεία. Τα συμπεράσματα αυτής της πολύχρονης έρευνας, χάρη στα οποία ο νέος καλλιτέχνης μπορεί να δημιουργήσει μεγαλύτερο ρεπερτόριο, να επικοινωνεί καλύτερα με το κοινό και να παίζει πιο απελευθερωμένα, θα αποτελέσουν το θέμα σχετικού βιβλίου. Το 1988 ο Γιώργος Μάνεσης ίδρυσε το Διεθνές Φεστιβάλ Τέχνης και Πολιτισμού Πορτοχελίου το οποίο έχει συνεργαστεί κατά καιρούς με φορείς και εκπαιδευτικά ιδρύματα παγκοσμίου κύρους όπως η Μουσική Ακαδημία της Σόφιας, το Πανεπιστήμιο Indianapolis των Ηνωµένων Πολιτειών, το Υπουργείο Πολιτισμού της Δημοκρατίας της Ρωσίας, γνωστές ανώτατες κρατικές σχολές της Γερμανίας κ.α. Στα πλαίσια του φεστιβάλ πραγματοποιούνται κάθε χρόνο, μεταξύ Ιουλίου και Αυγούστου, δεκάδες συναυλίες, εκθέσεις, σεμινάρια και συνέδρια κ.τ.λ. Ιστοσελίδα Διεθνούς Φεστιβάλ Πορτοχελίου
Ο Γιώργος Μάνεσης (26 Μαΐου 1931 - 27 Ιανουαρίου 2015) ήταν Έλληνας πιανίστας και μουσικοπαιδαγωγός. Πραγματοποίησε πιανιστική σταδιοδρομία στις δεκαετίες του '60 και του '70 με έδρα τη Βιέννη, το Παρίσι, το Μόναχο, τη Λωζάνη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B7%CF%82
Τυνησιακές βουλευτικές εκλογές (2014)
Τα 217 μέλη της Συνέλευσης των Αντιπροσώπων του Λαού εξελέγησαν σε 33 περιφέρειες, εκ των οποίων 27 πολυεδρικές. Υπήρχαν επίσης 6 υπεράκτιες περιφέρειες με συνολικά 18 έδρες: 2 περιφέρειες στη Γαλλία που εκλέγουν από 5 έδρες η καθεμιά, μία τριεδρική περιφέρεια στην Ιταλία, μία μονοεδρική περιφέρεια στη Γερμανία, μια διεδρική περιφέρεια για την υπόλοιπη Ευρώπη και την Αμερική και μία διεδρική για τον αραβικό κόσμο και τον υπόλοιπο κόσμο. Το κόμμα Nidaa Tounes κέρδισε τις εκλογές με 86 έδρες στο 217μελές κοινοβούλιο. Δεύτερο ήρθε το Κίνημα Ενάχντα με 69 έδρες, χάνοντας 16 έδρες σε σύγκριση με τις εκλογές του 2011. Με το Nidaa Tounes να έχει κερδίσει την πλειοψηφία, ο πρωθυπουργός θα διοριστεί από εκείνο και θα σχηματιστεί κυβέρνηση.
Βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στην Τυνησία στις 26 Οκτωβρίου 2014. Η προεκλογική εκστρατεία ξεκίνησε στις 4 Οκτωβρίου 2014. Ήταν οι πρώτες εκλογές μετά την υιοθέτηση του νέου συντάγματος τον Ιανουάριο του 2014, με βάση το οποίο συστάθηκε Συνέλευση με 217 μέλη. Το φιλοκοσμικό κόμμα Νιντάα Τουνές κέρδισε την πλειοψηφία και 85 έδρες στο 217μελές κοινοβούλιο, επικρατώντας του ισλαμικού Κινήματος Ενάχντα (69 έδρες) και άλλων μικρότερων κομμάτων. Το αποτέλεσμα χαιρετίστηκε από τη διεθνή κοινότητα.Ακολούθησε η διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών στις 23 Νοεμβρίου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%85%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_(2014)
Ηιών
Η Ηιόνα ήταν αρχαία θρακική πόλη των Ηδωνών, που η ίδρυσή της θα μπορούσε να αναχθεί στην αρχαϊκή τουλάχιστον εποχή, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι το εθνικό της πόλης μνημονεύεται ακόμη από τον Όμηρο ως πατρωνυμικό του βασιλιά της Θράκης Ρήσου. Την Ηιόνα αναφέρει ο ιστορικός Θουκυδίδης στην Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου ως τόπο ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας για τους Αθηναίους κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Η Ηιών ή Ηιόνα ή Ίον, κατά την αρχαιότητα, κατελήφθη από τους Πέρσες το 476 π.Χ. κατά τη διάρκεια των Περσικών Πολέμων. Ο Ξέρξης κατασκεύασε κοντά της γέφυρα για να περάσει ο περσικός στρατός στη Μακεδονία. Αργότερα, ο Πέρσης στρατηγός Βόγης την υπερασπίστηκε εναντίον των Αθηναίων, που είχαν επικεφαλής τον Κίμωνα, τον γιο του Μιλτιάδη. Στη συνέχεια το 475 π.Χ. πολιορκήθηκε, προκειμένου να ενταχθεί στο «Κοινόν της Δήλου», (Συμμαχία της Δήλου ή Δηλιακή Συμμαχία), υπό την ηγεσία της Αθήνας, και επικεφαλής των συμμαχικών στρατευμάτων ήταν ο στρατηγός Κίμωνας. Στο Πελοποννησιακό πόλεμο, ο ιστορικός Θουκυδίδης, που ήταν στρατηγός την έσωσε από τον Βρασίδα, δεν κατόρθωσε όμως να ανακτήσει την Αμφίπολη, γι αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο, που τον απέφυγε μένοντας εξορία είκοσι χρόνια. Η Ηιών καταστράφηκε από τους Άραβες.Τα ερείπια της Ηιόνας (και της μετέπειτα βυζαντινής Χρυσούπολης) σώζονται μερικά χιλιόμετρα νοτιοδυτικά από το σημερινό χωριό Οφρύνιο Καβάλας, στην τοποθεσία «Τούζλα».(σημερινή παραλία Οφρυνίου).
Η Ηιών (αρχαία ελληνικά: Ἠιών, γενική: Ἠιόνος) ή Είον ή Ίον], ήταν αρχαία ελληνική πόλη την οποία ίδρυσαν άποικοι από την Ερέτρια στην αριστερή όχθη του Στρυμόνα, σε απόσταση 25 σταδίων (4.628 μ. δηλ. 25x185,15) από την Αμφίπολη, της οποίας υπήρξε επίνειο και γι' αυτό από τις πηγές αναφέρεται χαρακτηριστικά ως «Ηιών η επί Στρυμόνι» ή «Ηιών η προς Αμφιπόλει». Από αυτήν ξεκινούσε ένας σπουδαίος υδάτινος δρόμος, ο οποίος, χρησιμοποιώντας τον πλωτό ποταμό Στρυμόνα (ως την Αμφίπολη) και στη συνέχεια την αρχαία Κερκινίτιδα λίμνη (μετέπειτα Αχινού), έφερνε στη θρακική ενδοχώρα, μερικά μόνο χιλιόμετρα νότια από την πόλη των Σερρών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%B9%CF%8E%CE%BD
Πολλαπλάσιο (μαθηματικά)
14,49,-21 και 0 είναι πολλαπλάσια του 7 εφόσον το 3 και το -6 δεν είναι. Αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχουν ακέραιοι που το 7 μπορεί να πολλαπλασιαστεί για να φτάσει τις τιμές των 14,49,0 και -21, ενώ δεν υπάρχουν τέτοιοι ακέραιοι και για τους αριθμούς 3 και 6. Κάθε ένα από τα γινόμενα που αναφέρονται παρακάτω, και ειδικότερα, τα γινόμενα του 3 και του -6, είναι ο μόνος τρόπος που ο σχετικός αριθμός που μπορεί να γραφτεί ως γινόμενο των 7 και άλλου πραγματικού αριθμού: 14 = 7 × 2 {\displaystyle 14=7\times 2} 49 = 7 × 7 {\displaystyle 49=7\times 7} − 21 = 7 × ( − 3 ) {\displaystyle -21=7\times (-3)} 0 = 7 × 0 {\displaystyle 0=7\times 0} 3 = 7 × ( 3 / 7 ) {\displaystyle 3=7\times (3/7)} , και 3 / 7 {\displaystyle 3/7} είναι ένας ρητός αριθμός και όχι ακέραιος − 6 = 7 × ( − 6 / 7 ) {\displaystyle -6=7\times (-6/7)} , και − 6 / 7 {\displaystyle -6/7} είναι ένας ρητός αριθμός και όχι ακέραιος. 0 είναι πολλαπλάσιο του καθενός ( 0 = 0 ⋅ b {\displaystyle 0=0\cdot b} ) Το γινόμενο του κάθε ακέραιου n {\displaystyle n} και κάθε ακέραιου είναι το πολλαπλάσιο του n {\displaystyle n} , το οποίο είναι ίσο με το n × 1 {\displaystyle n\times 1} , είναι το πολλαπλάσιο του n {\displaystyle n} (κάθε ακέραιος είναι πολλαπλάσιο του εαυτού του). Αν a {\displaystyle a} και b {\displaystyle b} είναι πολλαπλάσιο του x {\displaystyle x} τότε a + b {\displaystyle a+b} και a − b {\displaystyle a-b} είναι επίσης πολλαπλάσια του x {\displaystyle x} . Eric W. Weisstein, Multiple από MathWorld WordReference.com The Free Dictionary by Farlex Dictionary.com Unabridged Cambridge Dictionary Online Mathematics Glossary: Voluntary Stat Curriculum Ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο Διαιρέτης
Στα μαθηματικά, το πολλαπλάσιο είναι το γινόμενο οποιασδήποτε ποσότητας και ενός ακέραιου αριθμού. Με άλλα λόγια, για την ποσότητα α και β, λέμε ότι το β είναι πολλαπλάσιο του α αν β=Εθνική μονάδα για κάποιον ακέραιο το οποίο ονομάζεται πολλαπλασιαστής ή συντελεστής. Αν δεν είναι μηδέν, αυτό είναι ισοδύναμο όπως λέμε ότι α/β είναι ένας ακέραιος αριθμός χωρίς υπόλοιπο. Αν α και β είναι και οι δύο ακέραιοι, και το β είναι πολλαπλάσιο του α, τότε το α λέγεται διαιρέτης του β. Το γινόμενο από τους δύο ακέραιους μερικές φορές ονομάζεται ακέραιο πολλαπλάσιο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF_(%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC)
Φρίντριχ Χέρμαν Βόλφερτ
Από το 1870 σπούδασε θεολογία και φιλοσοφία στη Λειψία και ίδρυσε την δική του εκδοτική εταιρεία το 1873. Εξέδωσε πάνω από 50 βιβλία και εφημερίδες, μερικά εκ των οποίων έγραψε ο ίδιος. Την ίδια χρονιά νυμφεύτηκε την Κριστιάνε Τράουτμαν (γερμανικά: Christiane Trautmann‎), με την οποία απέκτησε δύο κόρες. Μετά από συνάντηση με τον δασονόμο Γκέοργκ Μπάουμγκαρτεν το 1879, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τις πτήσεις αερόπλοιων και του προσέφερε όχι μόνο οικονομική υποστήριξη αλλά και βοήθεια στην περαιτέρω ανάπτυξη τους. Ο Μπαουμγκάρτεν είχε κατοχυρώσει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τα δικά του μοντέλα αερόπλοιων, αλλά σύντομα ο ανακτορικός εργοδότης του, του απαγόρευσε την ενασχόληση με τα αερόπλοια. Έτσι και οι δύο συνέχισαν να εργάζονται χρησιμοποιώντας το όνομα του Βόλφερτ. Το πρώτο τους συνεργατικό έργο, το Dreigondelluftschiff (αερόπλοιο με τρεις λέμβους) πέταξε στις 31 Ιανουαρίου 1880, και συνετρίβη. Το 1881 κατασκεύασαν και άλλα μοντέλα, όλα τους μη άκαμπτου σχεδιασμού. Χάρι στις ενέργειές τους ιδρύθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1881 ο Σύλλογος για την Πρόοδο της Αεροναυτικής (Verein zur Förderung der Luftschifffahrt).Ο Βόλφερτ εγκατέλειψε την εκδοτική του επιχείρηση, η οποία πωλήθηκε το 1881. Μετά το θάνατο του Μπαουμγκάρτεν το 1884 συνέχισε να εργάζεται και κατασκεύασε επτά αερόπλοια, συμπεριλαμβανομένου του ανθρωποκίνητου Deutschland το οποίο πέταξε στο Βερολίνο. Μετά από την πτήση ενός ακόμη αερόπλοιου στη Δρέσδη το 1887, μια εικονογραφημένη εφημερίδα από τη Λειψία εξέδωσε μια λεπτομερή αναφορά, στην οποία περιγραφόταν το κινούμενο με μυική δύναμη αερόπλοιο, αφήνοντας υπονοούμενα πως πρόκειται για στρατιωτικό εγχείρημα. Ο Γκότλιμπ Ντάιμλερ ενημερώθηκε για το δημοσίευμα αυτό, και αφού κατοχύρωσε το νέο του πετρελαιοκινητήρα, προσκάλεσε τον Βόλφερτ στην πόλη Κάνστατ.Στις 10 Αυγούστου 1888, το αερόπλοιο του Βόλφερτ, κινούμενο από τον αποκαλούμενο ως Standuhr πετρελαιοκινητήρα του Ντάιμλερ, πέταξε απόσταση 10 χιλιομέτρων από το Κάνστατ στο Άλντινγκεν και πάλι πίσω. Πραγματοποιήθηκαν κι άλλες πτήσεις στο Κάνστατ, το Ουλμ, το Άουγκσμπουργκ, το Μόναχο και τη Βιέννη. Επίσης προσέφερε ένα από τα αερόπλοια του για στρατιωτική χρήση το τμήμα αερόπλοιων του Βερολίνου. Ο Βόλφερτ επιθυμούσε να παρουσιάσει το αερόπλοιο του στην εμπορική έκθεση Berliner Gewerbeausstellung του 1896. Ένας χορηγός προσέφερε 50.000 μάρκα για την κατασκευή ενός υπόστεγου στον εκθεσιακό χώρο. Πραγματοποιήθηκαν τουλάχιστον τρεις πτήσεις. Μία στις 20 Μαΐου 1896 πραγματοποίησε ρεκόρ ανώτερου υψομέτρου που έφτασε αερόπλοιο στα 1.940 μέτρα.Σε μεταγενέστερες πτήσεις περιλαμβάνονται οι ταχυδρομικές διανομές, εκ των οποίων ορισμένες επιστολές διασώζονται μέχρι σήμερα. Οι επιτυχίες αυτές οδήγησαν στην υποστήριξη από τον στρατό και εν τέλει στην τελική, και μοιραία, πτήση στο Τέμπελχοφ. Στον χώρο βρισκόταν θεατές από την Ελλάδα, την Κίνα και την Ιαπωνία. Ο Βόλφερτ ονόμασε και πάλι το αερόπλοιο Deutschland. Είχε χωρητικότητα αερίου που έφτανε τα 800 κυβικά μέτρα και κινητήρα οκτώ ίππων του Ντάιμλερ. Στις 12 Ιουνίου 1897 έφτασε σε υψόμετρο 200 μέτρων αλλά έπιασε φωτιά και συνετρίβη, σκοτώνοντας τόσο τον ίδιο όσο και τον μηχανικό του. Μία οδός στην περιοχή, η Wölfertstraße, έλαβε το όνομά της από αυτόν στις 4 Αυγούστου 1930. Whale, George. 1995. British Airships, Past / Present / Future, (ISBN 1-4264-0074-8), BiblioBazaar (October 26, 2007) (also 1996 Gutenberg version). Schulz, Günter O. Luftschiffseiten - Geschichte von Baumgarten & Wölfert. (Γερμανικά) Ανακτήθηκε στις 22-02-2018. Mirko. Berliner Straßenverzeichnis (Witt-Wüll). (Γερμανικά) Ανακτήθηκε στις 22-02-2018.
Ο Φρίντριχ Χέρμαν Βόλφερτ (γερμανικά: Friedrich Hermann Wölfert‎, 17 Νοεμβρίου 1850, Ριτνορντχάουζεν, Κράις Σανγκερχάουζεν – 12 Ιουνίου 1897, Τέμπελχοφ, Βερολίνο) ήταν Γερμανός εκδότης και πρωτοπόρος της αεροπορίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AF%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%87_%CE%A7%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD_%CE%92%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%B5%CF%81%CF%84
Λιτλ Ροκ
Η περιοχή εξερευνήθηκε το 1712 από τον Γάλλο Ζαν-Μπατίστ Μπενάρ ντε Λα Αρπ (Jean-Baptiste Bénard de La Harpe), ο οποίος έδωσε το όνομα στη περιοχή. Μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα ένας μικρός αριθμός οικογενειών είχε εγκατασταθεί στη περιοχή. Το 1803 ολόκληρο το Αρκάνσας, πέρασε στην κατοχή των ΗΠΑ. Η περιοχή επιλέχθηκε το 1821 για να γίνει πρωτεύουσα του Άρκανσο και η πόλη ιδρύθηκε το 1831. Το 1866, με την ένταξη του Αρκάνσας στις ΗΠΑ, το Λιτλ Ροκ έγινε πρωτεύουσα της πολιτείας. Σήμερα το Λιτλ Ροκ θεωρείται πολυπολιτισμική πόλη. Η πόλη είναι το οικονομικό και εμπορικό κέντρο της πολιτείας. Οι μεγαλύτεροι εργοδότες είναι η τοπική, πολιτειακή και ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Σημαντικοί οικονομικοί τομείς είναι η υγεία, οι τράπεζες και άλλες βιομηχανίες υπηρεσιών. Ροκ Λιτλ Ροκ στο Curlie
Το Λιτλ Ροκ (αγγλικά: Little Rock, Arkansas), είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη στην Αμερικανική πολιτεία του Αρκάνσας. Η πόλη σύμφωνα με εκτιμήσεις για το 2021 έχει 197,002 κατοίκους (δηλαδή είναι η 118η μεγαλύτερη πόλη στις ΗΠΑ). Η μητροπολιτική περιοχή του Λιτλ Ροκ έχει 746,990 κατοίκους. Το Λιτλ Ροκ, είναι επίσης έδρα της κομητείας Πουλάσκι. Η πόλη βρίσκεται στις νότιες όχθες του ποταμού Άρκανσο, στο κεντρικό Αρκάνσας. Η πόλη πήρε το όνομά της από ένα μικρό γεωλογικό σχηματισμό, το la Petite Roche (γαλλικά, ο μικρός βράχος).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CF%84%CE%BB_%CE%A1%CE%BF%CE%BA
Ρολάν Ντορζελές
Ο Ρολάν Ντορζελές γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1885 στην Αμιένη στον βορρά της Γαλλίας με το όνομα Ρολάν Λεκαβελέ. Υιοθέτησε το ψευδώνυμο Ντορζελές για να τιμήσει τη λουτρόπολη Αρζελές που επισκεπτόταν συχνά, έγινε το επίσημο επώνυμό του το 1965. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Παρίσι. Σπούδασε αρχιτεκτονική στη Σχολή του Στρασβούργου και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου σύχναζε στους καλλιτεχνικούς και λογοτεχνικούς κύκλους ζώντας μποέμικη ζωή στη Μονμάρτρη, η οποία ενέπνευσε μεγάλο μέρος του έργου του. Το 1910, με την παρέα του στο καμπαρέ Lapin Agile υποκίνησε μια απίστευτη φάρσα όπου παρουσίασε έναν πίνακα ζωγραφισμένο από την ουρά ενός γαϊδάρου και με τίτλο Και ο ήλιος βασιλεύει στην Αδριατική ως έργο ενός υποτιθέμενου πρωτοεμφανιζόμενου νεαρού ζωγράφου που ονομαζόταν Ζοακίμ-Ραφαέλ Μπορονάλι, με σκοπό να γελοιοποιήσει τους κριτικούς τέχνης, γεγονός που συνέβη όταν ο πίνακας εκτέθηκε στο Σαλόν των Ανεξάρτητων του 1910.Αρχικά ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με εφημερίδες και σατιρικά περιοδικά.Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου το 1914, αν και είχε απαλλαγεί από τη στρατιωτική θητεία για λόγους υγείας, κατατάχθηκε εθελοντικά στον γαλλικό στρατό, στο 74ο σύνταγμα πεζικού της Ρουέν, τον Αύγουστο 1914. Πολέμησε στην Αργκόν και βόρεια της Ρενς. Στη συνέχεια μετακινήθηκε στο σύνταγμα πεζικού της 39ης γραμμής παίρνοντας μέρος σε μάχες, μεταξύ άλλων στη Δεύτερη Μάχη του Υπρ τον Ιούνιο του 1915. Προήχθη σε δεκανέα, έγινε πιλότος και παρασημοφορήθηκε με τον Σταυρό του πολέμου.Το 1917, δημοσίευσε σε εφημερίδα το σατιρικό μυθιστόρημα Η μηχανή για τον τερματισμό του πολέμου. Έγραψε άρθρα με το ίδιο πνεύμα μεταξύ 1917 και 1920. Για ορισμένα άρθρα του χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Ρολάν Κατενουά, αλλά τα πιο σημαντικά (διηγήματα, πολεμικά άρθρα) εμφανίζονταν με το όνομά του. Κύριοι στόχοι της σάτιρας του ήταν οι κερδοσκόποι του πολέμου, οι βουλευτές, οι αστυνομικές δυνάμεις, καθώς και αυτοί που δαιμονοποιούσαν τους μπολσεβίκους. Το 1919 δημοσίευσε το μυθιστόρημα που τον έκανε διάσημο, Οι ξύλινοι σταυροί, εμπνευσμένο από την εμπειρία του στον πόλεμο. Το μυθιστόρημα κέρδισε το βραβείο Femina την ίδια χρονιά. Αργότερα δημοσίευσε κι' άλλα μυθιστορήματα με θέμα τον πόλεμο: Το καμπαρέ της όμορφης γυναίκας (Le Cabaret de la Belle Femme, 1919), Το ξύπνημα των νεκρών (Le Réveil des morts, 1923). Από τη ζωή του στη Μονμάρτρη εμπνεύστηκε μεταξύ άλλων τα μυθιστορήματα: Ο πύργος στην ομίχλη (Le Château des brouillards, 1932), Όταν ζούσα στη Μονμάρτρη (Quand j'étais montmartrois 1936), Πορτρέτα χωρίς ρετουσάρισμα (Portraits sans retouche, 1952).Το 1923, παντρεύτηκε στο δημαρχείο του 17ου διαμερίσματος του Παρισιού την Ανέτ Ρουτσίν (1895-1959), λυρική καλλιτέχνιδα εβραϊκής καταγωγής γεννημένη στη Ρωσία, από την Οδησσό. Σε μια σύντομη παραμονή του στην Ινδοκίνα το 1925 έγραψε ταξιδιωτικές αφηγήσεις: Στο δρόμο των Μανδαρίνων. Το 1929, εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Γκονκούρ της οποίας έγινε πρόεδρος το 1954, θέση που κράτησε μέχρι τον θάνατό του το 1973. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, ταξίδεψε πολύ και παρήγαγε άφθονο λογοτεχνικό έργο. Κατά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο, το 1939 έγινε πολεμικός ανταποκριτής. Είναι αυτός που χαρακτήρισε την πρώτη φάση του πολέμου ως «Παράξενος Πόλεμος». Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Γαλλίας κατέφυγε στο νότο. Από τον Νοέμβριο του 1942 εγκαταστάθηκε στο Μονσονές στα Πυρηναία, τόπο που χρησιμοποίησε ως σκηνικό για το μυθιστόρημά του Ταυτότητα (Carte d'identité) που δημοσιεύτηκε το 1945. Ο Ρολάν Ντορζελές πέθανε σε ηλικία 88 ετών στις 18 Μαρτίου 1973 στο Παρίσι.Υπήρξε μέλος της επιτροπής απονομής του Βραβείου Μπλουμεντάλ, βραβείο και επιχορήγηση που δίνονταν μεταξύ 1919 και 1954 σε ζωγράφους, γλύπτες, διακοσμητές, χαράκτες, συγγραφείς και μουσικούς. Ήταν επίσης πρόεδρος της Ένωσης Μαχητών Συγγραφέων, που ιδρύθηκε το 1919 από συγγραφείς που έλαβαν μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Το βραβείο της Ένωσης φέρει το όνομά του. Από το 1996, μια λογοτεχνική διάκριση, το βραβείο Ρολάν Ντορζελές, απονέμεται κάθε χρόνο από την Ένωση Μαχητών Συγγραφέων, της οποίας ο συγγραφέας υπήρξε πρόεδρος, σε έναν επαγγελματία του ραδιοφώνου και έναν επαγγελματία της τηλεόρασης «που έχουν διακριθεί ιδιαίτερα στην υπεράσπιση και την ποιότητα της γαλλικής γλώσσας». Les Croix de bois (Οι ξύλινοι σταυροί, 1919) Ελληνική μετάφραση: Γιώργος Μαρίνος, Ξύλινοι σταυροί στο μέτωπο, εκδόσεις Χαραυγή, 1932. Le Cabaret de la belle femme (Το καμπαρέ της όμορφης γυναίκας, 1919) Les Veillées du Lapin agile (Οι ολονυκτίες στο Λαπέν αζίλ, 1920) Saint Magloire (1922) Le Réveil des morts (Το ξύπνημα των νεκρών, 1923) Sur la route mandarine (Στο δρόμο των Μανδαρίνων, 1925) Partir (Φεύγω, 1926) La Caravane sans chameaux (1928) Le Château des brouillards (Ο πύργος στην ομίχλη, 1932) Si c’était vrai ? (Αν ήταν αλήθεια; 1934) Quand j’étais Montmartrois (Όταν ζούσα στη Μονμάρτρη, 1936) Vive la liberté ! (Ζήτω η ελευθερία! 1937) Retour au front (Επιστροφή στο μέτωπο, 1940) Sous le casque blanc (1941) Route des tropiques (1944) Bouquet de bohème (1947) Bleu Horizon (1949) La Drôle de Guerre (Παράξενος πόλεμος,1939-1940) Portraits sans retouches (Πορτρέτα χωρίς ρετουσάρισμα, 1952) Au beau temps de la butte Tout est à vendre (1956) Le Marquis de la dèche Carte d’identité (Ταυτότητα, 1945) Vacances forcées (Αναγκαστικές διακοπές, 1945) À bas l’argent (1965) La banane empoisonnée (1967) Je t'écris de la tranchée, συλλογή επιστολών που γράφτηκαν μεταξύ 1914 και 1918, εκδόθηκε το 2003
Ο Ρολάν Ντορζελές (γαλλικά: Roland Dorgelès, Αμιένη, 15 Ιουνίου 1885 - Παρίσι, 18 Μαρτίου 1973) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και μέλος της Ακαδημίας Γκονκούρ από το 1929 έως το 1973.Πολυγραφότατος συγγραφέας, τα περισσότερα έργα του είναι εμπνευσμένα από την ανέμελη ζωή του στη Μονμάρτρη και από τις εμπειρίες του στο μέτωπο του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BD_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B6%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%82
Ράνελα
Η περιοχή ήταν αρχικά χωριό μόλις έξω από το Δουβλίνο, περιτριγυρισμένη από εκμισθωμένα κτήματα. Στα πρώτα χρόνια των Ιρλανδικών Συνομοσπονδιακών Πολέμων (1641–1649) η περιοχή αποτελούσε σκηνή αψιμαχιών που αποκορυφώθηκαν με τη Μάχη του Ραθμάινς τον Αύγουστο του 1649. Μετά τον συνασπισμό των Ιρλανδών με τους Βασιλικούς ενάντια στους Κοινοβουλευτικούς, έγινε προσπάθεια κατάληψης του Δουβλίνου. Ο στρατός τους υπό τον Όρμοντ ηττήθηκε, πολλοί εξ αυτών σκοτώθηκαν, και η περιοχή που έπεσαν (κυρίως μεταξύ Ραθμάινς και Ράνελα) ήταν γνωστή για μεγάλο διάστημα ως Bloody Fields (Αιματοβαμμένο Πεδίο).Το 1785, μόλις δύο χρόνια μετά την πρώτη επανδρωμένη πτήση, ο Ρίτσαρντ Κρόσμπι πέταξε με επιτυχία με αερόστατο υδρογόνου από τους κήπους Ράνελα στο Κλοντάρφ. Η 225η επέτειος της πτήσης επρόκειτο να πραγματοποιηθεί με πτήση αερόστατου από την ίδια τοποθεσία στις 23 Ιανουαρίου 2010, αλλά κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιήθηκε λόγω κακών καιρικών συνθηκών.Η περιοχή έγινε μέρος της επέκτασης της πόλης τον 19ο αιώνα, μετά από την μαζική ανάπτυξη που έλαβε χώρα.Το πάρκο στο Λονδίνο, οι κήποι Ράνελα, έλαβε την ονομασία του από την Οικία Ράνελα, της οικογένειας Κόουλ, η οποία έλαβε τον τίτλο της (Κόμης του Ράνελα) από την περιοχή στην Κομητεία του Δουβλίνου. Υπάρχει πληθώρα σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην περιοχή. Το Scoil Bhríde, που ιδρύθηκε το 1917, ήταν το πρώτο γαελικό σχολείο (σχολείο στο οποίο τα μαθήματα γίνονται στα ιρλανδικά) στην Ιρλανδία.Το Lios na nÓg, ακόμη ένα γαελικό σχολείο, βρίσκεται στο Cullenswood House στην Oakley Road, όπου το Σχολείο St. Enda's (Scoil Éanna) ιδρύθηκε το 1908 από τον Πάτρικ Πιρς. Ήταν το πρώτο σχολείο στην Ιρλανδία όπου οι μαθητές διδασκόταν τόσο Ιρλανδικά όσο και Αγγλικά. Το σχολείο St. Enda's τότε μεταφέρθηκε στο Ραθφάρναμ το 1912 αφήνοντας το κτίριο του σχολείου κενό. Το 1998, το Lios na nÓg μεταφέρθηκε και στο σχολείο έγινε μεγάλη ανακαίνιση την περίοδο 2008-'09.Το Πολυθρησκευτικό Σχολείο του Ράνελα, είναι ακόμη ένα σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1988, και βρίσκεται στην κεντρική οδό του Ράνελα. Βρίσκεται στην τοποθεσία του παλαιού σχολείου St.Columba's, το οποίο δώθηκε ως δωρεά στο RMDSA από την Εκκλησία της Ιρλανδίας. Το σχολείο κέρδισε πολλά βραβεία για την εξαιρετική αρχιτεκτονική του κτιρίου που κατασκευάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Άλλο σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στην περιοχή είναι το Sandford National, που βρίσκεται κοντά στο Κολλέγιο Γκονζάγκα.Στα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης περιλαμβάνονται το Κολλέγιο Μακρός για κορίτσια, το Κολλέγιο Γκονζάγκα για αγόρια και το Sandford Park School. Η περιοχή εξυπηρετείται από λεωφορεία αστικής συγκοινωνίας μέσω δύο στάσεων (Ranelagh/Raghnallach και Beechwood). Η περιοχή είναι, και ήταν, χώρος διαμονής μερικών από των σημαντικότερων πολιτικών της Ιρλανδίας: Γκάρετ Φιτζγκέραλντ, ο οποίος ήταν δύο φορές πρωθυπουργός της Ιρλανδίας την δεκαετία τoυ 1980, και έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Anna Villa του Ράνελα. Ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός δικαιοσύνης, Μάικλ Μακντόουελ. Η πρώην πρόεδρος της Ιρλανδίας και επίτροπος των Ηνωμένων Εθνών Μαίρη Ρόμπινσον. Ο Ρόμπερτ Μπρίσκο, πρώην Δήμαρχος του Δουβλίνου και βουλευτής γεννήθηκε στην περιοχή. Ο πρώην βουλευτής Μάικλ Μουλκάχυ, μένει στην περιοχή. Ο πολιτικός Ίμον Ράιαν έζησε στην περιοχή. Στο Ράνελα γεννήθηκε και μεγάλωσε η ηθοποιός του Χόλιγουντ Μωρίν Ο'Χάρα. Ουίλφριντ Μπράμπελ, ηθοποιός κινηματογράφου και τηλεόρασης. Μέιβ Μπρένναν, διηγηματογράφος και δημοσιογράφος του περιοδικού The New Yorker. Κεν Ντόχερτυ, πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής του σνούκερ. Νελ Μακκάφερτυ, Βορειοϊρλανδός υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοσιογράφος. Ίμον Μορισέι, ηθοποιός. Τζον Μαλόλαντ, αρχισυντάκτης της εφημερίδας The Observer. Μπρένταν Ο'Ράιλι, ολυμπιονίκης, σχολιαστής αγώνων, δημοσιογράφος, τραγουδιστής, στιχουργός, ηθοποιός, συγγραφέας. Ίμον Ντάνφι, προσωπικότητα των μέσων ενημέρωσης, σχολιαστής, συγγραφέας και πρώην ποδοσφαιριστής. Η Ranelagh Gaels ιδρύθηκε το 2003, και άρχισε να συμμετάσχει σε διοργανώσεις το 2004. Η ομάδα αγωνίζεται στο Κομητειακό πρωτάθλημα του Δουβλίνου. Έδρα της ομάδας είναι το Bushy Park. Επίσης, ο σύλλογος διαθέτει γυναικείο τμήμα, το οποίο το 2010 κέρδισε το περιφερειακό πρωτάθλημα κορασίδων, το οποίο ήταν το πρώτο πρωτάθλημα του συλλόγου. Ιστοσελίδα του αθλητικού συλλόγου Ranelagh Gaels GAA Φεστιβάλ Τεχνών Ranelagh Αρχειοθετήθηκε 2009-03-24 στο Wayback Machine.
Το Ράνελα (αγγλικά: Ranelagh‎ [/ˈrænᵻlə/], ιρλανδικά: Raghnallach) είναι κατοικημένη περιοχή και αστική κοινότητα στη νότια πλευρά του Δουβλίνου στην Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Βρίσκεται στην ταχυδρομική περιοχή Δουβλίνο 6.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%B1
Καρλόττα Χοακίνα της Ισπανίας
Η Καρλόττα Ιωακείμη Θηρεσία Γαϊτανή ήταν η πρώτη κόρη του Καρόλου Δ΄ της Ισπανίας και της Μαρίας Λουίζας των Βουρβόνων-Πάρμας, κόρης του Φιλίππου της Πάρμα. Παντρεύτηκε το 1785 τον Ιωάννη, μέλλοντα Βασιλιά της Πορτογαλίας, δεύτερο γιο της Μαρίας Α΄ της Πορτογαλίας και του συζύγου της και θείου της Πέτρου Γ΄. Το 1788 πέθανε πρόωρα ο μεγαλύτερος αδελφός του συζύγου της, ο Ιωσήφ της Βραζιλίας, και καθώς ήταν άτεκνος, έγιναν με τον σύζυγό της Ιωάννη οι νόμιμοι διάδοχοι του πορτογαλικού στέμματος. Μετά την κατάκτηση της Ευρώπης από τον Ναπολέοντα Α΄, οι γονείς της και όλα τα μικρότερα αδέλφια της ήταν αιχμάλωτοι στα χέρια του. Αυτή έκανε προσπάθειες με τον σύζυγό της να κρατήσει τις Αμερικάνικες Πορτογαλικές κτήσεις, θεωρώντας τον εαυτό της και νόμιμο διάδοχο του πατέρα της, αφού όλη η πατρική της οικογένεια βρισκόταν σε αβεβαιότητα. Μετά την οριστική πτώση του Ναπολέοντα, το 1821, επέστρεψε στην Πορτογαλία και βρήκε μια χώρα που είχε αλλάξει σημαντικά από τον μακροχρόνιο ναπολεόντειο αυταρχισμό. Τα στρατεύματα του Ναπολέοντα γέννησαν στον λαό επαναστατικές ιδέες και μετά από ένα κίνημα στο Πόρτο του Πορτογαλικού Κοινοβουλίου το 1820, αναγκάστηκε να παραχωρήσει Σύνταγμα, ενώ παρόμοια κινήματα έγιναν την ίδια εποχή και στην Ισπανία. Η Βασίλισσα διακατεχόταν από αυταρχικές ιδέες και αρνείτο την παραχώρηση Συντάγματος, σε αντίθεση με τον σύζυγό της, που δεν ήθελε να παραβεί τον όρκο του για τη δημοκρατία. Αυτό την ενόχλησε έντονα και συμμάχησε με τον μικρό της γιο, τον Μιχαήλ, κατά του συζύγου της. Ο Βασιλιάς συνελήφθη αιχμάλωτος στα ανάκτορα το 1824, ωστόσο με την βοήθεια βρετανικών δυνάμεων ανέκτησε την θέση του, εξορίζοντας την Καρλόττα και τον μικρότερο γιο του στην Αυστρία. Παντρεύτηκε το 1785 τον Ιωάννη ΣΤ΄ της Πορτογαλίας, Βασιλιά (μετά Αυτοκράτορα) της Βραζιλίας, και είχε τέκνα: Μαρία Θηρεσία (1793 – 1874), παντρεύτηκε πρώτα τον Πέτρο Κάρολο της Ισπανίας και μετά τον Κάρολο, Κόμη της Μολίνα (ως 2η σύζυγος). Φραγκίσκος Αντώνιος (1795 –1801). Μαρία Ισαβέλλα (1797 – 1818), παντρεύτηκε τον Φεδινάνδο Ζ΄ της Ισπανίας. Πέτρος Α΄ (1798 – 1834), Βασιλιάς της Βραζιλίας, Βασιλιάς της Πορτογαλίας (ως Πέτρος Δ΄). Μαρία Φραγκίσκη (1800 – 1834), παντρεύτηκε τον Κάρολο, Κόμη της Μολίνα (ως 1η σύζυγος). Ισαβέλλα Μαρία (1801 – 1876). Μιχαήλ Α΄ (1802 – 1866), Βασιλιάς της Πορτογαλίας, μετά Δούκας της Μπραγκάνσα. Μαρία της Κοιμήσεως (1805 – 1834). Άννα του Ιησού Μαρία (1806 – 1857), παντρεύτηκε τον Νούνο Χοσέ Σεβέρο ντε Μεντόσα Ρολίμ ντε Μόουρα Μπαρρέτο, 1ο Δούκα του Λοουλέ.
Η Καρλόττα Ιωακείμη (ισπαν. Carlota Joaquina de Burbón, 25 Απριλίου 1775 – 1830) από τον Οίκο των Βουρβόνων-Ισπανίας ήταν πριγκίπισσα της Ισπανίας και με τον γάμο της έγινε βασίλισσα της Πορτογαλίας και βασίλισσα, μετά αυτοκράτειρα, της Βραζιλίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%B1_%CE%A7%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 2010
stivoz.gr: Αποτελέσματα Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Στίβου 2010Αρχειοθετήθηκε 2022-05-21 στο Wayback Machine. «Αποτελέσματα Πανελλήνιου Πρωταθλήματος 20 χλμ βάδην». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Νοεμβρίου 2022. «Αποτελέσματα Πανελλήνιου Πρωταθλήματος 10.000μ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Νοεμβρίου 2022. «Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Σύνθετων αγωνισμάτων». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Νοεμβρίου 2022. Αποτελέσματα Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Μαραθώνιου 2009 ΣΕΓΑΣ
Το 75ο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 2010 διεξήχθη στις 12–13 Ιουνίου 2010 στο Παμπελοποννησιακό Στάδιο, στην Πάτρα. Είχαν προηγηθεί σε ξεχωριστές ημερομηνίες τα πρωταθλήματα του δρόμου 10χλμ εντός σταδίου, των 20χλμ βάδην, του επτάθλου και το πρωτάθλημα μαραθωνίου. Πρωταθλητής σύλλογος αναδείχθηκε ο Ολυμπιακός για πρώτη φορά στην ιστορία του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_2010
Παλιούρι Χαλκιδικής
Το Δημοτικό διαμέρισμα Παλιουρίου (826 κάτοικοι το 2001) απαρτίζεται από τους εξής οικισμούς: το Παλιούρι [ 788 ] (έδρα) ο Άγιος Νικόλαος Κανίστρου [ 21 ] , γραφικός οικισμός, που απέχει 2 χιλιόμετρα από τα Ξυνά. Έλαβε την ονομασία του από τον ομώνυμο ναό του, που βρίσκεται σε όρμο.. τα Ξυνά [ 17 ] , που βρίσκονται στα νοτιοανατολικά του Παλιουρίου, στο τέλος του Τορωναίου κόλπου και 6 χλμ. προς το ακρωτήρι Κάνιστρο. Μερικά χιλιόμετρα βορειότερα του οικισμού βρίσκεται η παραλία "Χρούσου" όπου εκεί τοποθετείται το ομώνυμο Ξενία Παλιουρίου, έργο του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη, το οποίο αποτέλεσε την τελευταία ξενοδοχειακή μονάδα που λειτούργησε υπό αυτήν την ονομασία. Ανεγέρθη το 1962 και αποτέλεσε πόλο τουριστών έως τα τέλη της δεκαετίας του 80', όπου και ξεκίνησε η παρακμή καθώς νέες και πιο σύγχρονες ξενοδοχειακές μονάδες είχαν κατασκευαστεί στην ευρεία περιοχή της Κασσάνδρας. Ανέστειλε την λειτουργία του το Καλοκαίρι του 1997, και μέχρι το 2013 άνηκε στο Ελληνικό Δημόσιο ώσπου εξαγοράστηκε από ιδιώτη. Μέχρι στιγμή δεν έχει υπάρξει κάποια αναστήλωση παρόλο που είχε κριθεί το 2008 διατηρητέο μνημείο νεότερης αρχιτεκτονικής. Το κάμπινγκ Παλιουρίου ιδρύθηκε το 1982 και βρίσκεται 100 μέτρα μακρυά από το Ξενοδοχειακό Συγκρότημα Ξενία. Μπορεί να φιλοξενήσει ως 1.000 επισκέπτες και βρίσκεται εν λειτουργία μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με σχέδια τα οποία προέκυψαν από την εξαγορά του κόλπου του Χρούσου, στην τοποθεσία του σχεδιάζεται να κατασκευαστούν παραθεριστικές κατοικίες του νέου ξενοδοχείου που θα ανεγερθεί στο σημείο του Ξενία Παλιουρίου. Στο σημερινό Παλιούρι πιστεύεται ότι υπήρχε αρχαία πόλη, με το όνομα Θέραμβος, που αναφέρει ο Ηρόδοτος. Ο ίδιος συγγραφέας αναφέρει ότι η πόλη στρατολογήθηκε βίαια από τον Ξέρξη και ίσως γι' αυτό δεν αναφέρεται σε μετέπειτα συγγραφείς. Στη χερσόνησο και στον όρμο του Αγίου Νικολάου έχουν βρεθεί αρχαιολογικά ευρήματα, που πιστοποιούν ότι η πόλη υπήρχε.Κοντά στο σημερινό χωριό και συγκεκριμένα στην ορεινή θέση «Κουτόνι» εντοπίστηκαν, με βάση την επιφανειακή κεραμική, λείψανα ρωμαϊκού οικισμού, που διοικητικά ανήκε στη ρωμαϊκή αποικία της Κασσάνδρειας . Σε όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας ήταν ένα από τα 12 χωριά της χερσονήσου και αποτελούσε βακούφι του Γκαζανφέρ Αγά . Οι κάτοικοι του Παλιουρίου συμμετείχαν στην επανάσταση του 1821 ο ιερέας Νικόλαος Τριανταφύλλου, ο Ιωάννης Αλεξάνδρου και άλλοι . Τον Ιούνιο του 1918, με Βασιλικό Διάταγμα, παραδόθηκε στο Παλιούρι και ο οικισμός "Χρούσω". Η ονομασία του σημερινού χωριού οφείλεται στα παλιούρια, αγκαθωτούς θάμνους, που χρησιμοποιούνταν παλαιότερα για την περίφραξη των σπιτιών. Το Παλιούρι στην ιστοσελίδα του Δήμου Παλλήνης. Μπλογκ για την περιοχή του Παλιουρίου
Το Παλιούρι είναι χωριό του νομού Χαλκιδικής. Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Κασσάνδρας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας (πρόγραμμα Καλλικράτης). Από το 1999 έως το 2010 σύμφωνα με την τότε διοικητική διαίρεση της Ελλάδας αποτελούσε οικισμό του ομώνυμου δημοτικού διαμερίσματος του Δήμου Παλλήνης. Με βάση την απογραφή πληθυσμού του 2001 οι κάτοικοι είναι 788. Ανάμεσα στα άλλα υπάρχει νηπιαγωγείο και Δημοτικό Σχολείο (Παλιουρίου/Αγ. Παρασκευής) , Γυμνάσιο, αγροτικό ιατρείο, Κ.Α.Π.Η, τοπική ομάδα που αγωνίζεται στο νότιο όμιλο στη Β΄ ερασιτεχνική κατηγορία, ενώ ο πολιτιστικός σύλλογος ονομάζεται "Θέραμβος". Κύριες ασχολίες είναι η μελισσοκομία, οι τουριστικές επιχειρήσεις (ειδικά στους γύρω οικισμούς) και η ελαιοκομία. Οι δρόμοι του έχουν παραδοσιακό χρώμα όπωςκαι γενικότερα η περιοχή. Στο χωριό υπάρχουν δάση από πεύκα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9_%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
Πολιτικός μηχανικός
Ο όρος πολιτικός μηχανικός εισήχθη μετά τους πολέμους του Ναπολέοντα. Μέχρι τότε υπήρχαν μόνο οι μηχανικοί από το σώμα του μηχανικού του στρατού. Το σώμα αυτό υπήρξε εξαιρετικά δραστήριο και επιτυχές και γι' αυτό τον λόγο αποφασίστηκε να μεταφερθεί η τεχνογνωσία και η εμπειρία του στους κλασικούς ακαδημαϊκούς κύκλους. Οι μηχανικοί που αποφοιτούσαν από τα μη στρατιωτικά πανεπιστήμια ονομάστηκαν «πολιτικοί» μηχανικοί (αγγλ. «civil engineer», από την αγγλική μετάφραση civilization mechanics η οποία σημαίνει «μηχανικοί πολιτισμού»), ώστε να διακρίνονται από τους μηχανικούς του στρατού. Η ελεύθερη άσκηση του επαγγέλματος του Πολιτικού Μηχανικού επιτρέπεται μόνο: Στους κατόχους διπλώματος Πολιτικού Μηχανικού των ΑΕΙ της ημεδαπής ή ισότιμων σχολών της αλλοδαπής Σε όσους έχει αναγνωριστεί το δικαίωμα ασκήσεως του επαγγέλματος Πολιτικού Μηχανικού σύμφωνα με τις διατάξεις του ΠΔ 38/2010. Το φάσμα που καλύπτει η επιστήμη του πολιτικού μηχανικού είναι ευρύ, από την κατασκευή ενός απλού κτηρίου μέχρι τη μελέτη υπερμεγέθων κατασκευών, αλλά και τη χωροταξία περιοχών μέσω της δημιουργίας σωστού πολεοδομικού προγράμματος, περιβαλλοντικές μελέτες, συντηρήσεις παλαιών κατασκευών κτλ. Οι κυριότεροι τομείς εξειδίκευσης του πολιτικού μηχανικού είναι οι εξής: Στατική & δυναμική ανάλυση των κατασκευών Δομική σεισμική μηχανική Αντοχή υλικών και δομικών στοιχείων Ανάλυση ευαισθησίας και ευστάθεια των κατασκευών Αλληλεπίδραση εδάφους-κατασκευής Σχεδιασμός και ανάλυση δομικών έργων Ελαστοπλαστικός σχεδιασμός κατασκευών Αντισεισμική τεχνολογία Κατασκευές άοπλου και οπλισμένου σκυροδέματος Κατασκευές προεντεταμένου σκυροδέματος Μεταλλικές κατασκευές από χάλυβα Μεταλλικές κατασκευές από αλουμίνιο Σύμμεικτες κατασκευές Κατασκευές από φέρουσα τοιχοποιία Ξύλινες κατασκευές Συντήρηση, επισκευή και ενίσχυση κατασκευών Γεφυροποιία Δομικά υλικά Τεχνολογία σκυροδέματος Πειραματική μηχανική Οικοδομική και κατασκευαστική τεχνολογία Ενεργειακός και αρχιτεκτονικός σχεδιασμός κτιρίων Φυσική των κτιριακών κατασκευών Πυροπροστασία των κατασκευών Βιομηχανοποιημένη δόμηση και προκατασκευές Ανάλυση κύκλου ζωής στις κτιριακές κατασκευές Εδαφομηχανική Βραχομηχανική (μηχανική πετρωμάτων) Τεχνική γεωλογία Τεχνική σεισμολογία Γεωτεχνική σεισμική μηχανική Εφαρμοσμένη γεωφυσική Εργαστηριακές και επιτόπου δοκιμές γεωτεχνικής μηχανικής Χωμάτινες κατασκευές και γεωτεχνικά έργα Κατολισθήσεις και έργα προστασίας των εδαφών Μέθοδοι βελτίωσης του εδάφους Θεμελιώσεις κτιριακών και τεχνικών έργων Αντιστηρίξεις Σήραγγες Φράγματα Υπόγεια έργα Τεχνολογία γεωσυνθετικών υλικών Μηχανική των ρευστών Ροές υπό πίεση Ροές με ελεύθερη επιφάνεια Υπόγεια υδραυλική Πειραματική υδραυλική Τεχνική υδρολογία Διαχείριση, προστασία και αποκατάσταση υδατικών πόρων Λειτουργία και διαχείριση υδατικών οικοσυστημάτων Δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης Διευθετήσεις ποταμών και χειμάρρων Εγγειοβελτιωτικά έργα Υδροηλεκτρικά έργα Περιβαλλοντικός σχεδιασμός και εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων Οικονομική περιβάλλοντος Θαλάσσια υδραυλική Ακτομηχανική Παράκτια ωκεανογραφία Πλωτές κατασκευές Αγκυρωμένες κατασκευές Λιμενικά έργα Υπεράκτια έργα (έργα ανοικτής θάλασσας) Παράκτια έργα Υποθαλάσσιοι αγωγοί Έργα προστασίας και ανάπλασης ακτών Διαχείριση παράκτιων ζωνών Αξιοποίηση θαλάσσιας ενέργειας Σχεδιασμός και οργάνωση των μεταφορών Οικονομική των μεταφορών Οδική ασφάλεια Κυκλοφοριακός έλεγχος Συστήματα μεταφορών και Logistics Δημόσιες συγκοινωνίες Μετακίνηση και πρόσβαση ηλικιωμένων ατόμων και ατόμων με αναπηρίες Επιπτώσεις μεταφορικών συστημάτων και υποδομών στο περιβάλλον Σχεδιασμός και κατασκευή οδικής υποδομής Σχεδιασμός και κατασκευή σιδηροδρομικής υποδομής Σχεδιασμός και κατασκευή αεροδρομίων Εργαστηριακοί και πειραματικοί έλεγχοι υλικών οδοποιίας και οδοστρωμάτων Τεχνική οικονομική θεωρία Τεχνική νομοθεσία Αξιολόγηση επενδύσεων Επιχειρησιακή έρευνα Οργάνωση, διοίκηση και διαχείριση τεχνικών έργων Μηχανήματα τεχνικών έργων Οργάνωση και διαχείριση κατασκευαστικών επιχειρήσεων και εργοταξίων τεχνικών έργων Βελτιστοποίηση παραγωγής κατασκευών Σχεδιασμός και οργάνωση προκατασκευής Θεωρίες και εφαρμογές του προγραμματισμού-σχεδιασμού στην αειφόρο ανάπτυξη Ασφάλεια και υγιεινή στις κατασκευές Οι πρακτικές στις οποίες δραστηριοποιείται ο πολιτικός μηχανικός είναι από τις παλαιότερες στον κόσμο. Περίπου το 2550 π.Χ., ο Ιμχοτέπ, ο πρώτος τεκμηριωμένος μηχανικός, έχτισε μια διάσημη πυραμίδα του Φαραώ Ζοζέρ που βρέθηκε στη Σακάρα. Οι πρώτοι πολιτικοί μηχανικοί ήταν στην πραγματικότητα στρατιωτικοί μηχανικοί, συνδυάζοντας τις στρατιωτικές και αστικές δεξιότητες. Κατά τη διάρκεια των περιόδων πολέμου οι μηχανικοί κατασκεύαζαν και χρησιμοποίησαν τα όργανα του πολέμου όπως οι καταπέλτες, οι κριοί, οι πύργοι, και οι κεκλιμένες ράμπες ξύλου στην ενίσχυση των επιθέσεων στα οχυρά και τις στρατοπεδεύσεις των εχθρών τους. Κατά τη διάρκεια των περιόδων ειρήνης, περιλήφθηκαν σε πολλές στρατιωτικές και αστικές δραστηριότητες όπως η οικοδόμηση των οχυρώσεων για την υπεράσπιση ενάντια στις περαιτέρω επιθέσεις, τους δρόμους, τις γέφυρες, τα υδραγωγεία, τα κανάλια και τους καθεδρικούς ναούς. Οι τεχνικές κατασκευής και υδραυλικής που χρησιμοποιήθηκαν από τους μεσαιωνικούς μηχανικούς στην Κίνα, την Ιαπωνία, την Ινδία και άλλες περιοχές της Άπω Ανατολής ήταν πολύ πιο περίπλοκες σε σχέση με αυτές των μεσαιωνικών ευρωπαϊκών μηχανικών. Στη διαμόρφωση της σύγχρονης επιστήμης πολιτικού μηχανικού, συνέβαλαν σημαντικοί επιστήμονες όπως ο Κάρολος Τερζάκι που θεωρείται ο πατέρας της εδαφομηχανικής, ο Θωμάς Τέλφορντ, Βρετανός πολιτικός μηχανικός του 18ου αιώνα ο οποίος υπήρξε θεμελιωτής της στατικής των στερεών μαζών, και διάφοροι άλλοι. Επιστήμη μηχανικού Εφαρμοσμένη μηχανική σεισμού
Πολιτικός μηχανικός είναι ο επαγγελματίας μηχανικός ο οποίος ασχολείται με τις τεχνικές όψεις της σχεδίασης και κατασκευής του δομημένου χώρου, εφαρμόζοντας τις αρχές της επιστήμης πολιτικού μηχανικού. Κύριες δραστηριότητες του πολιτικού μηχανικού είναι ο προγραμματισμός, η μελέτη, η επίβλεψη της κατασκευής, η διαμόρφωση και η συντήρηση κτηρίων, οδών, γεφυρών, πύργων, σταδίων, λιμανιών, φραγμάτων, υπεράκτιων και παράκτιων κατασκευών, αεροδρομίων, συστημάτων τροφοδοσίας νερού, εγκαταστάσεων επεξεργασίας νερού, υγειονομικής φροντίδας, ορυχείων, γαιωκατασκευών, κ.ά. Ασχολείται με προβλήματα σχεδιασμού, διαχείρισης και κατασκευής τεχνικών έργων και συντήρησης μεγάλης κλίμακας τεχνικών συστημάτων, όπως τα ανωτέρω. Ως γνωστικός κλάδος χωρίζεται σε διάφορες κατηγορίες, όπως τη δομική μηχανική, τη γεωτεχνική μηχανική, τη θαλάσσια μηχανική, την υδραυλική, την συγκοινωνιολογία κλπ., ενώ επικαλύπτεται με περιοχές συγγενών αλλά διακριτών επιστημών όπως της αρχιτεκτονικής και της περιβαλλοντικής μηχανικής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82
Μπανόβινα του Βαρδάρη
Η Μπανόβινα του Βαρδάρη δημιουργήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1929 με τη νομοθεσία περί διοικητικής μεταρρύθμισης του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, όπως ονομάστηκε το Βασίλειο των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων με τον ίδιο νόμο. Η δημιουργία των επαρχιών αυτών, που καθορίστηκαν και ονομάστηκαν με βάση τη γεωγραφία (ποταμούς ή τη θάλασσα), και όχι με βάση εθνικές ή ιστορικές ονομασίες, αποτελούσε μέρος του μακροπρόθεσμου πολιτικού σχεδιασμού του βασιλιά Αλέξανδρου του Α΄, που στις 6 Ιανουαρίου είχε διαλύσει το Κοινοβούλιο εγκαθιστώντας ένα προσωπικό καθεστώς, να αντικαταστήσει τις τοπικές εθνικές ταυτότητες του βασιλείου του με μια ενιαία γιουγκοσλαβική συνείδηση. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στη Μπανόβινα του Βαρδάρη και στις λεγόμενες Δυτικές Υπερπόντιες Περιοχές, ο τοπικός βουλγαρικός/σλαβομακεδονικός πληθυσμός δεν αναγνωρίστηκε και ακολουθήθηκε κρατική πολιτική σερβοποίησης. Η Μπανόβινα του Βαρδάρη ήταν μια από της εννέα μπανόβινες του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Συνόρευε στα βόρεια με τη γιουγκοσλαβική Μπανόβινα του Μοράβα, με πρωτεύουσα πόλη το Νις και τη γιουγκοσλαβική Μπανόβινα του Ζέτα, με πρωτεύουσα τη Κετίνη (Cetinje). Στα δυτικά συνόρευε με το Βασίλειο της Αλβανίας, στα νότια με το Βασίλειο της Ελλάδας και στα ανατολικά με το Βασίλειο της Βουλγαρίας. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του 1930, από τις εννέα γιουγκοσλαβικές μπανόβινες, εκείνη του Βαρδάρη ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση με 38.879 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ ο πληθυσμός της ήταν τέταρτος κατά σειρά με 1.386.370 κατοίκους.Σημαντικότερες πόλεις της επαρχίας του Βαρδάρη ήταν τα Σκόπια, το Μοναστήρι, το Στιπ, ο Πρίλαπος, η Οχρίδα (που σήμερα ανήκουν στη Βόρεια Μακεδονία) το Βράνιε, το Λέσκοβατς (που σήμερα ανήκουν στη Σερβία) και η Πρίστινα (σήμερα στο Κοσσυφοπέδιο).α[›] Σύμφωνα με έκθεση του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας το 1930, οι κάτοικοι της μπανόβινας του Βαρδάρη υπέφεραν από τύφο και ευλογιά, ενώ το Ινστιτούτο Υγιεινής είχε ιδρύσει τρία κέντρα υγείας και έξι ιατρεία και αναρρωτήρια. Η μπανόβινα ήταν η ανώτερη βαθμίδα διοικητικής διαίρεσης του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Το σύνταγμα της Γιουγκοσλαβίας προέβλεπε τη μεταβολή των ορίων των επαρχιών ανάλογα με τις διαφωνίες που θα διευθετούνταν από Υπουργείο Εσωτερικών.Ήταν χωρισμένη σε μικρότερες διοικητικές περιφέρειες των Σκοπίων, Στιπ και Μοναστηρίου, που είχαν ιδρυθεί ήδη από το 1921. Οι περιφέρειες ήταν επίσης χωρισμένες σε κοινότητες. Οι μπανόβινες ήταν διοικητικές και αυτόνομες επαρχίες, με επαρχιακό διοικητή της τον Βαν, που διορίζονταν από τον Βασιλιά της Γιουγκοσλαβίας, έπειτα από πρόταση του Προέδρου του Συμβουλίου των Υπουργών, και είχε αυξημένες αρμοδιότητες. Η διοίκηση της επαρχίας γίνονταν από το Συμβούλιο της Μπανόβινας και την Επιτροπή της Μπανόβινας. Το Συμβούλιο της Μπανόβινας είχε αιρετά μέλη που εκλέγονταν κάθε τέσσερα χρόνια, ενώ η Επιτροπή της Μπανόβινας ασκούσε την εκτελεστική εξουσία και είχε αυτόνομες εξουσίες, όπως η σύνταξη του τοπικού προϋπολογισμού, η διοικητική οργάνωση και η κατάθεση νομοσχεδίων. Η ψήφιση των νομοσχεδίων γίνονταν από το Συμβούλιο της Επαρχίας. Μετά την ψήφισή τους τα νομοσχέδια υπογράφονται από τον Βαν, ο οποίος πρέπει να ζητήσει προηγουμένως τη σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου της Επικρατείας όσον αφορά τη νομιμότητα των διαταγμάτων.Η Επιτροπή της Μπανόβινας μπορούσε να προτείνει στον Βαν την καθαίρεση των τοπικών αξιωματούχων. Ο Βαν είχε αυξημένες αρμοδιότητες στην έγκριση των νομοσχεδίων, καθώς μπορούσε να αρνηθεί να υπογράψει, η απόφαση του ήταν δεσμευτική σε περιόδους κρίσεων, απόφαση που ελέγχονταν από το Συμβούλιο της Επικρατείας, ενώ ο εκάστοτε Βασιλιάς της χώρας μπορούσε να διαλύσει το Συμβούλιο και να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, πριν την εκπνοή της τετραετίας. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το 1941, οι Δυνάμεις του Άξονα κατέλαβαν την Μπανόβινα του Βαρδάρη. Η επαρχία ως διοικητική δομή καταργήθηκε και η επικράτειά της διαμοιράστηκε στο Βασίλειο της Βουλγαρίας, στη Σερβία που ήταν κατειλημμένη από τα ναζιστικά γερμανικά στρατεύματα και στην Ιταλική Αλβανία που ελέγχονταν από τη Φασιστική Ιταλία. Μετά τον πόλεμο, η περιοχή διαχωρίστηκε ανάμεσα στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας και στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Σερβίας, ομόσπονδων δημοκρατιών της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. ^ α: Το Κοσσυφοπέδιο είναι το αντικείμενο της εδαφικής διαφοράς μεταξύ της Δημοκρατίας της Σερβίας και της αυτοαποκαλούμενης Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου. Το Κοσσυφοπέδιο διακήρυξε την ανεξαρτησία του στις 17 Φεβρουαρίου 2008, ενώ η Σερβία διακηρύττει ως σήμερα ότι αποτελεί μέρος της δικής της κυρίαρχης επικράτειάς της. Το Κοσσυφοπέδιο αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος από περίπου 89 κράτη μέλη του ΟΗΕ. Μακεδονία του Βαρδάρη, ιστορική περιοχή της Βόρειας Μακεδονίας. Περιφέρεια Βάρνταρ, μια από τις σύγχρονες διοικητικές περιφέρειες της Βόρειας Μακεδονίας. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vardar Banovina στο Wikimedia Commons
Η Μπανόβινα του Βαρδάρη (σερβοκροατικά: Вардарска бановина, πρφ. Βάρνταρσκα Μπανόβινα) ήταν μια επαρχία ή μπανόβινα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας μεταξύ των ετών 1929 και 1941. Πρωτεύουσα της επαρχίας ήταν τα Σκόπια και περιλάμβανε το έδαφος που σήμερα ανήκει στη Βόρεια Μακεδονία, αλλά και περιοχές που υπάγονται σήμερα στο Κοσσυφοπέδιοα[›] και τη Σερβία. Το όνομα στην επαρχία δόθηκε από τον ποταμό Αξιό, που είναι γνωστός στα βαλκανικά κράτη και ως «Βαρδάρης».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AC%CF%81%CE%B7
Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1975-76
Στο πρωτάθλημα της Α΄ κατηγορίας 1975-76 συμμετείχαν 15 ομάδες. Όλες οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Δεν υποβιβάστηκε καμία ομάδα.Η πρωταθλήτρια ομάδα εξασφάλιζε τη συμμετοχή της στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης 1976-77. Επιπλέον, η ομάδα που τερμάτισε στη δεύτερη θέση εξασφάλιζε τη συμμετοχή της στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1976-1977. Η νίκη βαθμολογείτο με 2 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Σε σχέση με το πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας 1974-75, στο πρωτάθλημα της περιόδου 1975-76 συμμετείχε ο ΑΠΟΕΛ που την περίοδο 1974-75 συμμετείχε ανεπίσημα στο πρωτάθλημα. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει αλφαβητικά τις ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα και τα στάδια που χρησιμοποίησαν. Λόγω της τουρκικής εισβολής και κατοχής μεγάλου μέρους της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα, η Ανόρθωση, η Νέα Σαλαμίνα, ο Διγενής και ο ΑΣΙΛ απώλεσαν τις έδρες τους. Η Ανόρθωση, η Νέα Σαλαμίνα και ο ΑΣΙΛ επαναδραστηριοποιήθηκαν στη Λάρνακα και ο Διγενής στη Λευκωσία. Για το πρωτάθλημα της περιόδου 1975-76 για τις ομάδες αυτές ορίστηκαν στάδια ως έδρες σε όλη την Κύπρο. Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=2 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί 1Επειδή ο δευτεραθλητής ΑΠΟΕΛ κατέκτησε το Κύπελλο Κύπρου 1975-76, οπόταν εξασφάλισε δικαίωμα συμμετοχή στο Κύπελλο Κυπελλούχων 1976-77, στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1976-1977 συμμετείχε η ομάδα που τερμάτισε στην τρίτη θέση, Ένωση Νέων Παραλιμνίου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του πρωταθλήματος: De Dekker, Guy (6 Ιανουαρίου 2005). «Cyprus - List of Final Tables 1931-1998». RSSSF. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Αυγούστου 2015. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2015. «Παρουσίαση των δραστηριοτήτων της ΚΟΠ την αγωνιστική περίοδο 1975 – 1976». ΚΟΠ. 26 Δεκεμβρίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2015. ΚΟΠ (Δεκέμβριος 2015). Το περιοδικό της ΚΟΠ. Λευκωσία: ΚΟΠ, σελ. 68. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-01-03. https://www.webcitation.org/6eFt5l11W?url=http://www.cfa.com.cy/images/DownloadsGr/PERIODIKO%20KOP-T18.pdf. Ανακτήθηκε στις 2016-01-03. Γαβριηλίδης, Μιχάλης· Παπαμωυσέως, Στέλιος (2001). Ένας αιώνας Κυπριακό ποδόσφαιρο. Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. σελ. 98. ISBN 9963-8720-1-8. Στεφανίδης, Γιώργος (2003). 40 χρόνια κυπριακές ομάδες στην Ευρώπη. Λευκωσία: Χαραυγή. σελ. 93. ISBN 9963-8841-1-3. Στυλιανού, Πάμπος· Γεωργίου, Νεόφυτος (1988). Νέα Σαλαμίνα, 40 χρόνια πρωτοπόρας αθλητικής πορείας. Κύπρος: Νέα Σαλαμίνα Αμμοχώστου. σελ. 142. Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 1975-76 Πρώτοι σκόρερ Α΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Πορεία των κυπριακών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα ποδοσφαίρου
Η Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1975-76 ήταν η 37η έκδοση της Α΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κέρδισε η Ομόνοια για 6η φορά στην ιστορία της.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_1975-76
Μ.Α.Σ. Αργοναύτης Καλαμαριάς
Το τμήμα ποδοσφαίρου του Αργοναύτη ανήκει στο δυναμικό της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Μακεδονίας.Κατά την αγωνιστική περίοδο 2013-14 αγωνίστηκε στη Γ' Κατηγορία Ε.Π.Σ.Μ. και συγκεκριμένα στον 3ο Όμιλο, καταλαμβάνοντας μετά το πέρας των αγωνιστικών του υποχρεώσεων τη 2η θέση της βαθμολογικής κατάταξης.Την επόμενη χρονιά, 2014-15, συμμετείχε στο Πρωτάθλημα της Β' Κατηγορίας Ε.Π.Σ.Μ. και συγκεκριμένα στον 4ο Όμιλο, ωστόσο υποβιβάστηκε μετά το τέλος των αγωνιστικών του υποχρεώσεων. Κατά την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, 2015-16, ο Μ.Α.Σ. Αργοναύτης Καλαμαριάς λαμβάνει μέρος στο Πρωτάθλημα της Γ' Κατηγορίας Ανδρών που διοργανώνει η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Μακεδονίας και ειδικότερα στον 3ο Όμιλο. Ο Αργοναύτης αποτέλεσε ένα από τα ιδρυτικά σωματεία-μέλη της Ένωσης Καλαθοσφαιρικών Σωματείων Θεσσαλονίκης, της πρώτης Ένωσης που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα (1976). Την περίοδο 1976-77 συμμετείχε και στη διοργάνωση του Κυπέλλου Ελλάδος, τη δεύτερη που έλαβε χώρα.Την αγωνιστική περίοδο 1979-80 κατόρθωσε να ανέλθει για πρώτη φορά στην ιστορία του στη Β' Εθνική Κατηγορία, παραμένοντας εκεί για τρία χρόνια. Μεταξύ των παικτών που είχανε φορέσει την εποχή αυτή τη φανέλα του ήταν οι Γιώργος Δοξάκης, Γιώργος Ζαφειρούδης, Παναγιώτης Ζωντός και Σωτήρης Γιαννόπουλος. Ηλιοπουλος Αλεξανδρος Ακολούθησαν περίπου τρεις δεκαετίες στις τοπικές κατηγορίες, προτού ο σύλλογος της Καλαμαριάς καταφέρει την περίοδο 2010-11 να συγκεντρώσει 20 νίκες σε 30 αγωνιστικές του Πρωταθλήματος της Α' Κατηγορίας Ε.ΚΑ.Σ.Θ., εξασφαλίζοντας την άνοδο στη Γ' Εθνική. Επιστροφή στις εθνικές κατηγορίες (2011-σήμερα) Στην αρχή της νέας του αυτής πορείας στα πρωταθλήματα πανελλαδικής εμβέλειας ο Αργοναύτης αποτέλεσε κομμάτι του 2ου Ομίλου Βορρά της Γ' Εθνικής Κατηγορίας για την περίοδο 2011-12. Στη διάρκεια της χρονιάς, και με προπονητή το Γιώργο Κοντονάσιο, συγκέντρωσε 10 νίκες και 12 ήττες με αποτέλεσμα να καταταγεί στην 8η θέση της τελικής κατάταξης, εξασφαλίζοντας παράλληλα και την παραμονή του στην ίδια κατηγορία.Την επόμενη αγωνιστική περίοδο, 2012-13, ο σύλλογος πραγματοποίησε μία νέα υπέρβαση. Έχοντας μεταφερθεί στον 1ο Όμιλο Βορρά, τον οποίο συνέθεταν 12 ομάδες, ο Αργοναύτης ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα με 18 νίκες και 4 ήττες απολογισμό. Η κατάκτηση του Πρωταθλήματος συνοδεύτηκε και από εισιτήριο επιστροφής στη Β' Εθνική Κατηγορία μετά από τρεις περίπου δεκαετίες. Προπονητές της ομάδας την επιτυχημένη αυτή χρονιά ήταν οι Γιώργος Καραμουσαλίδης, Θωμάς Καραγιάννης και Τάσος Στογιαννούδης.Την επόμενη χρονιά, 2013-14, o Αργοναύτης από κοινού με 13 ακόμη ομάδες εντάχθηκε στον Όμιλο Βορρά της Β' Εθνικής. Την τεχνική ηγεσία του συλλόγου ανέλαβε για τη χρονιά αυτή ο Θόδωρος Αλμπάνης, τον οποίο αντικατέστησε τον Απρίλιο του 2014 ο Δημήτρης Χατζόπουλος. Έχοντας συγκεντρώσει 12 νίκες και 14 ήττες, ο σύλλογος της Καλαμαριάς κατέλαβε τη 10η θέση της τελικής βαθμολογίας αποφεύγοντας τον υποβιβασμό ως τυχερός ισοβαθμίας με την ομάδα του Αιγάλεω.Την αγωνιστική περίοδο 2014-15, πάντα στα πλαίσια ομίλου 14 συλλόγων, η ομάδα της Καλαμαριάς κατετάγη στην 7η θέση του τελικού βαθμολογικού πίνακα με 13 νίκες και 13 ήττες. Μαζί της ισοβάθμισαν οι Σ.Α. Στρατωνίου και Σ.Α.Α.Κ. Ανατόλια, οι οποίοι κατετάγησαν μία θέση υψηλότερα και μία θέση χαμηλότερα αντίστοιχα. flΈλ Ηλιοπουλος Αλεξανδρος Σωτήρης Γιαννόπουλος Γιώργος Δοξάκης Γιώργος Ζαφειρούδης Παναγιώτης Ζωντός Ηλίας Καλπακτσίδης Έδρα του συλλόγου είναι το Κλειστό Γυμναστήριο του Δημοτικού Αθλητικού Κέντρου Καλαμαριάς, χωρητικότητας 700 θέσεων. Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου είναι ο Λάκης Βελισσαρίδης. Κλειστό Δ.Α.Κ. Καλαμαριάς, πληροφορίες στον ιστότοπο Gipeda.gr.
Ο Μορφωτικός Αθλητικός Σύλλογος Αργοναύτης Καλαμαριάς είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στην περιοχή της Καλαμαριάς, στο Νομό Θεσσαλονίκης, όπου και βρίσκονται οι έδρες των τμημάτων του. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1971, αγωνίζεται με χρώματα το μπλε και το λευκό και έχει ως έμβλημα την άγκυρα. Διατηρεί ενεργά τμήματα ποδοσφαίρου και καλαθοσφαίρισης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C.%CE%91.%CE%A3._%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%8D%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%82
Christmas Time Again
"Santa's Messin' with the Kid" (Eddie C. Campbell) - 3:15 "Rudolph the Red-Nosed Reindeer" (Johnny Marks) - 2:31 "Christmas Time Again" (Rickey Medlocke, Dale Krantz Rossington, Gary Rossington, Hughie Thomasson, Johnny Van Zant) - 4:34 "Greensleeves" (Traditional) - 2:18 "Santa Claus Is Coming to Town" (Haven Gillespie) - 3:08 "Run Run Rudolph" (Marvin Brodie, Marks) - 3:32 "Mama's Song" (Medlocke, G. Rossington, Thomasson, J. Van Zant) - 3:52 "Santa Claus Wants Some Lovin'" (Mack Rice) - 3:39 "Classical Christmas" (Medlocke, J. Van Zant) - 2:09 "Hallelujah, It's Christmas" (Don Barnes, Danny Chauncey, Donnie Van Zant) - 4:01 "Skynyrd Family" (Medlocke, G. Rossington, Thomasson, J. Van Zant) - 3:00 Christmas Time Again (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 12 Σεπτεμβρίου 2000 Το Christmas Time Again ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Τζόνι Βαν Ζαντ - φωνητικά Γκάρι Ρόζιγκτον - κιθάρα Χιούι Τόμασον - κιθάρα, φωνητικά Ρίκι Μέντλοκ - κιθάρα, φωνητικά Λέον Γουίλκισον - μπάσο Μπίλι Πάουελ - πλήκτρα Μάικλ Καρτελόουν - τύμπαναΓκεστ συμμετοχέςΝτέιλ Κραντζ-Ρόζιγκτον - φωνητικά Κάρολ Τσέις - φωνητικά Μάικ Μπρινιαρντέλο - κιθάρα Τσάλι Ντάνιελς - κιθάρα Μαρκ Ματέικα - κιθάρα Κρις Γουόρμερ - κιθάρα Μπιλ Κουόμο - πλήκτρα Ταζ ΝτιΓκρεγκόριο - πλήκτρα Τσάρλι Χέιγουορντ - μπάσο Πατ ΜακΝτόναλντ - τύμπανα Μαρκ Φαφ - φυσαρμόνικα Christmas Time Again - Lynyrd Skynyrd | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Lynyrd Skynyrd - Christmas Time Again (album review) | Sputnikmusic Lynyrd Skynyrd – Christmas Time Again - Discogs
Christmas Time Again είναι ο τίτλος του ενδέκατου στούντιο δίσκου του αμερικανικού ροκ συγκροτήματος Lynyrd Skynyrd, ο οποίος κυκλοφόρησε στις 12 Σεπτεμβρίου του 2000 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "CMC International". Ο δίσκος αποτελείται από χριστουγεννιάτικες συνθέσεις σε εκτελέσεις southern rock, με γκεστ συμμετοχές από τους Charlie Daniels Band και τους .38 Special. Το άλμπουμ σκαρφάλωσε στο Top-40 του Billboard, όντας ο πρώτος δίσκος του συγκροτήματος που κατάφερε κάτι τέτοιο μετά την συλλογή "Gold & Platinum" του 1979.
https://el.wikipedia.org/wiki/Christmas_Time_Again
Ρήγας Βελεστινλής
Το βαπτιστικό του ήταν Ρήγας και ως επώνυμο χρησιμοποιούσε το όνομα της γενέτειράς του, κατά τη συνήθεια των λογίων της εποχής του. Ο ίδιος υπέγραφε ως «Ρήγας Βελεστινλής» και ουδέποτε ως «Φεραίος», κάτι που είναι δημιούργημα μεταγενέστερων λογίων.Το θεωρούμενο μέχρι πρόσφατα ως πραγματικό του όνομα Αντώνιος Κυριαζής έχει διαγραφεί ως ανιστόρητο από τα βιβλία Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού. Γεννήθηκε στο Βελεστίνο, τις αρχαίες Φερές, το 1757. Από τη νεανική του ζωή τα μόνα γνωστά είναι αυτά που ο ίδιος αναγράφει στην Επιπεδογραφία της Φεράς νυν λεγομένης Βελεστίνος«Χάρτας της Ελλάδος», που είναι και ένας ύμνος στη γενέτειρά του. Το όνομα του πατέρα του ήταν «Κυρίτζης», όπως φαίνεται στο αυτόγραφο του Ρήγα σε βιβλίο αρχαίοι γεωγράφοι του 1571, που είναι στην Εθνική Βιβλιοθήκη Ελλάδος, συνηθισμένο όνομα στην περιοχή του Βελεστίνου, που διατηρείται μέχρι σήμερα, γι' αυτό και θεωρούνται ανακριβή τα αναγραφόμενα πως ο πατέρας του ονομαζόταν Γεώργιος Κυρατζής ή Κυριαζής. Σύμφωνα με τη συστηματική μελέτη «Όνομα και καταγωγή του Ρήγα Βελεστινλή» θεωρήθηκε ότι είναι ντόπιος, γηγενής και δεν είχε βλάχικη καταγωγή. Η μητέρα του ονομαζόταν Μαρία και είχε ένα αδελφό με το όνομα Κώστας. Η ύπαρξη αδελφής του αμφισβητείται διότι δεν υπάρχουν σχετικά έγγραφα. Η ύπαρξη του αδελφού του επιβεβαιώνεται και από τον Φραγκίσκο Πουκεβίλ που αναφέρει πως είχε και ένα αδελφό, τον Κωστή, ο οποίος μάλιστα συμμετείχε στην επανάσταση του 1821. Η οικογένεια του υπήρξε από τα θύματα της τουρκικής μανίας. Από αυτούς διασώθηκαν μόνο η μητέρα του με τον αδερφό του και μεταφέρθηκαν στη Βλαχία, όπου συντηρούνταν από τον Ρήγα. Τα νεανικά χρόνια του Ρήγα Βελεστινλή είναι βυθισμένα στην αχλύ του θρύλου και είναι δύσκολο να ανιχνευθούν τα πραγματικά γεγονότα, όπως και ένα μεγάλο μέρος από τις δραστηριότητές του αργότερα. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι τα άτομα με τα οποία συνεργαζόταν συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν, αλλά και οι περισσότερες από τις προκηρύξεις του καταστράφηκαν. Αργότερα η ανάγκη δημιουργίας εθνικών ηρώων του υπόδουλου έθνους, σε συνδυασμό με την έλλειψη σχετικής ιστοριογραφίας γέννησε πολλούς θρύλους περί του προσώπου του. Τις βασικότερες πληροφορίες για τον ίδιο και την οικογένειά του παρέχει ο Χριστόφορος Περραιβός, που υπήρξε συνεργάτης και συναγωνιστής του. Σύμφωνα με τον Χριστόφορο Περραιβό, ο Ρήγας Βελεστινλής λέγεται ότι διδάχθηκε τα πρώτα του γράμματα από ιερέα στο Βελεστίνο και κατόπιν στη Ζαγορά. Καθώς διψούσε για μάθηση, ο πατέρας του τον έστειλε στα Αμπελάκια για περαιτέρω μόρφωση. Όταν επέστρεψε, έγινε δάσκαλος στην κοινότητα Κισσού Πηλίου. Στην ηλικία των είκοσι ετών σκότωσε στο Βελεστίνο έναν Τούρκο πρόκριτο, επειδή του είχε συμπεριφερθεί δεσποτικά, και κατέφυγε στο Λιτόχωρο του Ολύμπου, όπου κατατάχθηκε στο σώμα των αρματολών του θείου του, Σπύρου Ζήρα. Αργότερα βρίσκεται στο Άγιο Όρος, φιλοξενούμενος του ηγουμένου της μονής Βατοπεδίου, Κοσμά με τον οποίο και ανέπτυξε στενή φιλία. Στην ίδια μονή συνδέθηκε φιλικά με τον συμπατριώτη του μοναχό Νικόδημο (Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη), ο οποίος του είχε παραχωρήσει τα κλειδιά της βιβλιοθήκης της φημισμένης Αθωνιάδας Σχολής για να εμπλουτίσει τις γνώσεις του. Στο Άγιο Όρος έμεινε πολύ λίγο. Ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, μετά από πρόσκληση του Πρέσβη της Ρωσίας για σπουδές, στην οικία του οποίου γνώρισε τον Πρίγκιπα Αλέξανδρο Υψηλάντη (1726-1806), μέγα διερμηνέα του Σουλτάνου και παππού του μετέπειτα αρχηγού της Φιλικής Εταιρίας, Αλέξανδρου Υψηλάντη (1792-1828). Στην Πόλη διεύρυνε τις σπουδές του στη Γαλλική, στην Ιταλική και τη Γερμανική γλώσσα. Όταν ο Υψηλάντης έφυγε για το Ιάσιο, προκειμένου να γίνει ηγεμόνας της Μολδαβίας, ο Ρήγας τον ακολούθησε. Διαφωνώντας με τον Υψηλάντη έγινε γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας Νικόλαου Μαυρογένη, αδερφό του παππού της Μαντώς Μαυρογένους και ταξίδεψε στο Βουκουρέστι έδρα της ηγεμονίας, όντας πλέον 30 χρόνων. Μετά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο και την ήττα της Τουρκίας (1790) ο Μαυρογένης αποκεφαλίστηκε ως υπαίτιος της ήττας και ο Ρήγας κατέφυγε στη Βιέννη, την οποία έκανε έδρα της επαναστατικής δράσης του. Στη Βιέννη ταξίδεψε μαζί με τον Αυστριακό βαρώνο Ελληνικής καταγωγής Χριστόδουλο Λάνγκενφελτ-Κιρλιανό, ο οποίος τον έφερε σε επαφή με άλλους ομογενείς. Στη Βιέννη συνεργάτες του ήταν κυρίως Έλληνες έμποροι ή σπουδαστές, αλλά οι σημαντικότεροι από αυτούς ήταν οι αδελφοί Πούλιου, από τη Σιάτιστα της Μακεδονίας, τυπογράφοι. Στο τυπογραφείο τους τύπωσε τον Θούριο και τη Χάρτα που φιλοτεχνήθηκε από τον Αυστριακό λιθογράφο Φρανσουά Μίλλερ, την επαναστατική του προκήρυξη σε χιλιάδες αντίτυπα, προκειμένου να μοιραστούν στους Έλληνες των υπόλοιπων φιλελεύθερων περιοχών των Βαλκανίων, το Σχολείον των ντελικάτων Εραστών, το Φυσικής απάνθισμα, το Ηθικός Τρίπους, Το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, Τα Δίκαια του ανθρώπου, καθώς και τον 1ο τόμο του Νέου Αναχάρσιδος. Ο Ρήγας απέβλεπε στην απελευθέρωση και ενοποίηση όλων των Βαλκανικών λαών και φυσικά όλου του ελληνικού στοιχείου που ήταν διασκορπισμένο στην Ανατολή και τα ευρωπαϊκά κέντρα. Επηρεασμένος από τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, πίστεψε βαθιά στην ανάγκη της επαφής των Ελλήνων με τις νέες ιδέες που σάρωναν την Ευρώπη και αυτό τον ώθησε στη συγγραφή ή μετάφραση βιβλίων σε δημώδη γλώσσα και τη σύνταξη της «Χάρτας», ενός μνημειώδους για την εποχή του χάρτη, διαστάσεων 2,07 x 2,07 μ, που αποτελείτο από επί μέρους τμήματα. Δύο έτη αργότερα, ο Άνθιμος Γαζής επιμελήθηκε μια νέα έκδοση της Χάρτας, μικρότερων διαστάσεων (1,04 x 1,02 μ), με τον τίτλο Πίναξ Γεωγραφικός της Ελλάδος, χωρίς όμως να αναφέρει το όνομα του Ρήγα για να αποφύγει την αυστροουγγρική λογοκρισία. Παράλληλα με τις εκδοτικές του δραστηριότητες, ο Ρήγας προετοίμαζε και την αναχώρησή του από την Αυστρία, κυρίως εξαιτίας του επαναστατικού κλίματος που είχε καλλιεργήσει η Γαλλική Επανάσταση και της διάθεσής του να ενισχύσει τις προσπάθειες τού Ναπολέοντα Α΄. Το 1792 η υπογραφή της Ρωσοτουρκικής συνθήκης ειρήνης στο Ιάσιο οδήγησε τις ελπίδες του Ρήγα για απελευθέρωση των Ελλήνων στη Γαλλία και στον Βοναπάρτη. Οι πληροφορίες για τη μυστική επαναστατική δράση του Ρήγα είναι ασαφείς και προέρχονται κυρίως από μαρτυρίες βιογράφων και πληροφορίες τις οποίες απέσπασε η ανάκριση των Αυστριακών αρχών μετά τη σύλληψη του Ρήγα και των συντρόφων του. Το συμπέρασμα ούτως ή άλλως είναι ότι δεν υπήρχε οργανωμένος επαναστατικός συνωμοτικός πυρήνας αλλά διάσπαρτες επαφές με ομοεθνείς, τους οποίους διέγειρε ο επαναστατικός ενθουσιασμός του Ρήγα. Το πιθανότερο και επικρατέστερο σενάριο που επικρατεί μέχρι σήμερα για τη σύλληψη του Ρήγα έχει σχέση με τη τελευταία φάση προετοιμασίας του που συνδέεται με δύο επαναστατικές προκηρύξεις, το Επαναστατικό Μανιφέστο και την Προκήρυξη, που τυπώθηκαν σε μεγάλο αριθμό αντιτύπων. Οι δύο προκηρύξεις στάλθηκαν στον Αντώνη Νιώτη στην Τεργέστη, για να τις παραλάβει ο Ρήγας μαζί με τον αφοσιωμένο του φίλο Χριστόφορο Περραιβό και να τις προωθήσει στην Ελλάδα. Η επιστολή όμως, με την οποία ενημέρωνε ο Ρήγας για την αποστολή των εντύπων του, έπεσε στα χέρια του Δημητρίου Οικονόμου, εμπορικού συνεργάτη ή προϊστάμενου του Αντωνίου Κορωνιού (λόγω απουσίας του τελευταίου), προς τον οποίο απευθυνόταν η επιστολή. Ο Οικονόμου, παρότι και αυτός ήταν μέλος της οργάνωσης (ο Κορδάτος έχει την άποψη ότι είχε παρεισφρύσει σε αυτήν ως πράκτορας του Πατριαρχείου) πρόδωσε από δολιότητα ή φόβο το επαναστατικό σχέδιο του Ρήγα, καταδίδοντας τα πάντα στην αυστριακή αστυνομία και συγκεκριμένα στον νομάρχη, βαρώνο Πιττόνι, διοικητή της αστυνομίας στη Τεργέστη, ζητώντας επιπλέον, προστασία από αυτόν. Ο Πιττόνι με τη σειρά του ενημέρωσε το κυβερνήτη της πόλης Κόντε Πομπήιο Μπριγκίντο κι αυτός τον διέταξε να συλλάβει τους συνωμότες. Ο Ρήγας συνελήφθη στην Τεργέστη, σε ξενοδοχείο που είχε καταλύσει μαζί με τον Περραιβό από έναν Αυστριακό αξιωματικό στις 19 Δεκεμβρίου του 1797. Σκόπευε την ίδια εκείνη ημέρα να επισκεφθεί τον Γάλλο πρόξενο της πόλης Μπρεσέ, από τον οποίο θα ζητούσε προστασία, αλλά δεν πρόλαβε. Ακολούθως, ο Ρήγας υποβλήθηκε σε ανάκριση που διήρκεσε περίπου ένα 10ήμερο, με την ολοκλήρωση δε της οποίας θα οδηγούνταν σιδηροδέσμιος στη Βιέννη, κατόπιν εντολής του αστυνομικού διοικητή της. Τη νύχτα όμως της 30-31 Δεκεμβρίου 1797, ο Βελεστινλής, συνειδητοποιώντας τη δυσχερή κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει ο ίδιος, αλλά και το αδιέξοδο των επαναστατικών του σχεδιασμών, ίσως γιατί φοβήθηκε μήπως δεν αντέξει στα βασανιστήρια -που γνώριζε ότι θα υποβληθεί- και για να μην προδώσει τους συνεργάτες του, είτε από απελπισία για τη λιποψυχία του Περραιβού (όπως υποστηρίζει ο Κορδάτος) επιχείρησε να αυτοκτονήσει με ένα μικρό μαχαιρίδιο, καταφέρνοντας ένα πλήγμα στο υπογάστριό του, αλλά απέτυχε. Τραυματισμένος αρκετά σοβαρά όπως ήταν, οδηγήθηκε σε νοσοκομείο όπου παρέμεινε έως τις αρχές του Φεβρουαρίου του 1798. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στην Τεργέστη φαίνεται ότι, υπό την ανοχή των φυλάκων του, κατόρθωσε να ειδοποιήσει με επιστολή το Γάλλο πρόξενο ζητώντας την επέμβασή του για να αφεθεί ελεύθερος, όμως εκείνος καθυστέρησε αρκετά να ενεργήσει, αφού θεώρησε σκόπιμο να πληροφορήσει πρώτα τους ανωτέρους του και να ζητήσει τη σχετική άδεια. Μόλις μαθεύτηκε η σύλληψη του Ρήγα πολλοί έκαναν έκκληση, στο σουλτάνο Σελίμ Γ΄, για την απελευθέρωση του. Ωστόσο, οι εχθροί του Βελεστινλή έπεισαν το Σουλτάνο πως έπρεπε να θανατωθεί χωρίς διαδικασία, πριν οι επαναστατικές ενέργειές του οδηγήσουν σε εξέγερση στα Βαλκάνια. Σύμφωνα με τον Κορδάτο, οι εχθροί αυτοί του Ρήγα, οι οποίοι με αυτό τον τρόπο τον εκδικήθηκαν για την επαπειλούμενη ανατροπή της κρατούσας κατάστασης, που πιθανότατα θα προέκυπτε εάν υλοποιούνταν οι επαναστατικές του προετοιμασίες, ήταν τόσο ο τότε οικουμενικός πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ όσο και οι Φαναριώτες της Πόλης, με πρώτο το διερμηνέα της Πύλης Κ. Υψηλάντη Ο ηγεμόνας του Βιδινίου, Οσμάν Πασβάνογλου, που ήταν φίλος του Ρήγα προσπάθησε να πετύχει την απελευθέρωσή του αλλά μάταια. Την εκδοχή αυτή ενισχύει και η μαρτυρία κάποιου Ναούμ Αχριδηνού, επαγγέλματος διφθερουργού, ο οποίος διηγείτο ότι «Μίαν πρωΐαν ήκουσεν ότι ερρίφθησαν από του φρουρίου εις το Καλέμεγδα εξ ακέφαλα πτώματα, του Ρήγα και των περί αυτών, αλλά πόσον χρόνον έμειναν ούτως ερριμμένα και εάν κατόπιν ετάφησαν ή άλλως τι απέγιναν, ουδ' αυτός εγίνωσκε να είπη τι...»Κατόπιν οδηγήθηκε στη Βιέννη, στις 14 Φεβρουαρίου 1798, όπου ανακρίθηκε μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους του. Το κτήριο της αστυνομίας όπου κρατήθηκε ήταν ένα παλιό γυναικείο μοναστήρι του τάγματος των Καρμελιτών. Είχε ιδρυθεί από την αυτοκράτειρα Ελεωνόρα το 1624. Το 1782 καταργήθηκε η μονή από τον αυτοκράτορα Ιωσήφ Β΄ για να στεγασθεί η κεντρική αστυνομία της Βιέννης το έτος 1783 μέχρι τον Οκτώβριο του 1882. Τα κρατητήρια των πολιτικών κρατουμένων, όπως ήταν ο Ρήγας, βρίσκονταν στο πρώτο και δεύτερο υπόγειο, χώροι άλλοτε σωφρονισμού των καλογραιών. Μετά το πέρας των ανακρίσεων, και αφού υπήρξαν συνεννοήσεις με τον Σουλτάνο, απελάθηκαν στην Αυστροουγγαρία όσοι από τους συλληφθέντες ήταν Αυστριακοί υπήκοοι ή υπήκοοι άλλων χωρών εκτός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, για να δικαστούν από τις Αυστριακές αρχές. Αντίθετα όσοι ήταν Οθωμανοί υπήκοοι απελάθηκαν στην Οθωμανική επικράτεια για να υποστούν τις κυρώσεις του Σουλτάνου. Ο Ρήγας (41 χρονών) και οι επτά σύντροφοί του που ανήκαν στην ίδια κατηγορία, ο Ευστράτιος Αργέντης (31 χρονών, έμπορος από τη Χίο), ο Δημήτριος Νικολίδης (32 χρονών, γιατρός από τα Ιωάννινα), ο Αντώνιος Κορωνιός (27 χρονών, έμπορος και λόγιος από τη Χίο), ο Ιωάννης Καρατζάς (31 χρονών, λόγιος από τη Λευκωσία της Κύπρου), ο Θεοχάρης Γεωργίου Τουρούντζιας (22 χρονών, έμπορος από τη Σιάτιστα), ο Ιωάννης Εμμανουήλ (24 χρονών, φοιτητής της ιατρικής από τη Καστοριά) και ο Παναγιώτης Εμμανουήλ (22 χρονών, αδερφός του προηγούμενου και υπάλληλος του Αργέντη), με συνοδεία των αυστριακών αρχών (έπειτα από κοπιαστικό ταξίδι μίας εβδομάδας μέσω Σεμλίνου και μετά με ποταμόπλοιο) παραδόθηκαν στις 10 Μαΐου 1798 στους Τούρκους του Βελιγραδίου και φυλακίστηκαν στον Πύργο Νεμπόισα (Небојша), παραποτάμιο φρούριο του Βελιγραδίου. Εκεί, ύστερα από συνεχή βασανιστήρια, στις 24 Ιουνίου του 1798, στραγγαλίστηκαν και τα σώματά τους ρίχτηκαν στον Δούναβη, σύμφωνα με τα επίσημα Αυστριακά έγγραφα (έκθεση Λεγκράν - Λαμπρού, σελ. 167). Οι Οθωμανικές Αρχές, όπως υποστηρίζεται, διέδωσαν ψευδώς ότι οι οκτώ έγκλειστοι είχαν δραπετεύσει, ενώ προς επίρρωσιν του ισχυρισμού τους εξαπέλυσαν εικονικές έρευνες για την ανεύρεσή τους και τελικά δηλώθηκε ότι οι δραπέτες είχαν πνιγεί στον ποταμό. Είχε προηγηθεί αλληλογραφία με την Υψηλή Πύλη δια της οποίας δόθηκε από το Σουλτάνο η εντολή της δολοφονίας τους χωρίς δίκη. Εικάζεται ότι αιτία για τη θανάτωσή τους υπήρξε η πεποίθηση των Αυστριακών και Τουρκικών Αρχών πως ο Ρήγας και οι σύντροφοί του είχαν στενές σχέσεις με τον Ναπολέοντα Α΄, θεωρούμενοι έτσι ως άκρως επικίνδυνοι. Οι διαδόσεις περί διαφυγής των εγκλείστων, τις οποίες «κατεσκεύασε» ο καϊμακάμης, είχαν σκοπό να παραπλανήσουν τις κυβερνήσεις της Ευρώπης, προς τις οποίες η Οθωμανική Αρχή της Πόλης είχε παράσχει διαβεβαιώσεις ότι δε θα σκότωνε τους οκτώ Έλληνες φυλακισμένους χωρίς ανάκριση. Πέρα από αυτό, η Οθωμανική κυβέρνηση ανησυχούσε για τις διασυνδέσεις του Ρήγα με τον Πασβάνογλου, φοβούμενη ακόμη και επίθεση του τελευταίου κατά του Βελιγραδίου, ενώ επιπλέον, δίσταζε να διατάξει τη μεταφορά τους από το Βελιγράδι προς την Πόλη, από την πιθανότητα να σταλούν δυνάμεις του Πασβάνογλου στο δρόμο και να τους απελευθερώσουν. Για τον ακριβή γεωγραφικό εντοπισμό-τοποθεσία του αγάλματος του Ρήγα στο Βελιγράδι, καθώς και της οδού Riga od Fere (Ρήγας Φεραίος στα Σέρβικα). Αξίζει να αναφέρουμε εδώ μερικές χαρακτηριστικές απόψεις για το ξεχωριστό αυτό έργο του Ρήγα. Ο Γάλλος ιστορικός Φρανσουά Πουκεβίλ (François Pouqeville) είχε γράψει: «...Οι Έλληνες πολεμούσαν έχοντας στα χείλη τους τις τρομερές στροφές του Ρήγα...» Ο αγωνιστής του 1821, δικαστής και ιστορικός Γεώργιος Τερτσέτης, το χαρακτήρισε ως «Το ιερότερο άσμα της φυλής μας» Ο συγγραφέας Δημήτριος Φωτιάδης, είχε γράψει ότι: «Όσοι από τους Ιερολοχίτες στο Δραγατσάνι δεν βρήκαν το θάνατο στη μάχη παρά πέσανε στα χέρια των τυράννων, τραγουδάγανε το Θούριο όταν τους οδηγούσαν να τους σφάξουν...» Ο ιστορικός Ιωάννης Κορδάτος τον ονόμασε «Παμβαλκανικό εμβατήριο». Ενώ τέλος για τον ίδιο τον Ρήγα, ο θρυλικός Γέρος του Μωριά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, είχε πει: «Εστάθη ο μεγαλύτερος ευεργέτης της φυλής μας. Το μελάνι του θα είναι πολύτιμο ενώπιον του Θεού, όσο το αίμα του άγιο.» Το Σαγανάκι της Τρέλας, 1786. Το έργο αυτό τελικά αποδεικνύεται ότι δεν είναι του Ρήγα σύμφωνα με τις πρόσφατες έρευνες που δημοσιεύτηκαν και αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα http://karaberopoulos.gr/karaberopoulos/pdf/SAGANAKI.pdf Αρχειοθετήθηκε 2022-03-08 στο Wayback Machine. Φυσικής Απάνθισμα, Βιέννη 1790, στην ψηφιακή Βιβλιοθήκη Ελληνομνήμων. Σχολείον των ντελικάτων Εραστών, Βιέννη 1790. Ο Στρατηγός Κεβενχύλλερ ή Στρατιωτικόν Εγκόλπιον. Επιπεδογραφία της Κωνσταντινουπόλεως, Βιέννη, 1796, στην ψηφιακή Βιβλιοθήκη Ελληνομνήμων. Χαλκογραφία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Βιέννη, 1797. Νέα Χάρτα της Βλαχίας και μέρους της Τρανσυλβανίας, Βιέννη, 1797. Γενική Χάρτα της Μολδαβίας, Βιέννη 1797. Οι χάρτες Βλαχίας και Μολδαβίας του Ρήγα επανεκδόθηκαν με ευρετήρια και σχόλια με επιμέλεια του Δρ. Δημητρίου Καραμπερόπουλου από την Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα 2005. Σε pdf στο http://www.karaberopoulos.gr/karaberopoulos/pdf/EYRETHRIO-BLAXIA-MOLDABIA.pdf Χάρτα της Ελλάδος, Βιέννη 1797, στην ψηφιακή Βιβλιοθήκη Ελληνομνήμων. Ηθικός Τρίπους Αρχειοθετήθηκε 2023-06-18 στο Wayback Machine., Βιέννη 1797. Νέος Ανάχαρσις, μετάφραση του Voyage du jeune Anacharsis en Grece, του αββά J. Barthelemy, τόμος τέταρτος, μαζί με τον Γεώργιο Βεντότη, Βιέννη 1797. Ο γιατρός Γεώργιος Σακελάριος, μετέφρασε και εξέδωσε τον πρώτο τόμο, Βιέννη 1797. Νέα Πολιτική Διοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς ασίας, των Μεσογείων νήσων και της Βλαχομπογδανίας, Βιέννη 1797. Περιλάμβανε τέσσερα τμήματα:Επαναστατική Προκήρυξις Υπέρ των νόμων και της πατρίδος Τα Δίκαια του ανθρώπου σε 35 άρθρα Το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, σε 124 άρθρα Θούριος.«Αγαθάγγελος» ή «Οπτασία του μακαρίου ιερομονάχου Αγαθαγγέλου», περίπου 1790. Δεν φέρει την υπογραφή του Ρήγα αλλά πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι αυτός είναι ο εκδότης.Τα ολοκληρωμένα ΑΠΑΝΤΑ του Ρήγα επανεκδόθηκαν για πρώτη φορά με ευρετήρια και σχόλια επιμ. Δρ. Δημητρίου Καραμπερόπουλου από την Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα και σε ψηφιακό δίσκο (CD-ROM)το 2007. Ρήγας http://www.dardanosnet.gr/book_details.php?id=1812 Αρχειοθετήθηκε 2012-03-22 στο Wayback Machine.], (επιμ. Lia Brad Chisacof), Ανέκδοτα Κείμενα, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κύπρου & Εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα, 2012 Αντώνης Χουρδάκης, Παιδαγωγία και Διαφωτισμός στο "Σχολείον των Ντελικάτων Εραστών" του Ρήγα Βελεστινλή[1] Αρχειοθετήθηκε 2014-04-08 στο Wayback Machine., Εκδόσεις Τυπωθήτω, Αθήνα, 1999 Σπυρίδων Λάμπρος, Αποκαλύψεις περί του μαρτυρίου του Ρήγα, εκδ. Εστία, Αθήναι, 1892 Αναστάσιος Γούδας, Βίοι παράλληλοι των επί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών, Τόμοι Β΄και Γ΄, Αθήναι, 1870 Γεώργιος Θεοφίλου, Βιογραφία Ρήγα Φεραίου, Αθήναι, 1896 Κωνσταντίνος Άμαντος, Ανέκδοτα έγγραφα περί Ρήγα Βελεστινλή, 1930. Φωτομηχαική επανέκδοση με την προσθήκη ευρετηρίου επιμέλεια Δρ. Δημητρίου Καραμπερόπουλου από την Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα 1997. Λέανδρος Βρανούσης Ρήγας, εκδ. Βασική Βιβλιοθήκη, Αθήναι, 1954 Απόστολος Δασκαλάκης Μελέται περί Ρήγα Βελεστινλή, Αθήναι, 1969 Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, Ρήγας-Υψηλάντης-Καποδίστριας. Έρευναι εις τα αρχεία της Αυστρίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Γαλλίας και Ελλάδας, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 1965 Γιάνης Κορδάτος, Ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Από το 1453 ως το 1961, τόμος πρώτος,εκδ.Επικαιρότητα, Αθήνα, 1983 Χριστόφορος Περραιβός, Σύντομος βιογραφία του Ρήγα Φεραίου, εκδ. Μπάυρον, Αθήνα, 1971 Γιάννης Κορδάτος, Ρήγας Φεραίος και Βαλκανική Ομοσπονδία, Αθήνα, 1974 Κωνσταντίνος Δημαράς Ιστορία της Νεοελληνικής Ιστορίας, εκδ. Ίκαρος, Αθήναι, 1975 C.M. Woodhouse, Ρήγας Βελεστινλής, ο πρωτομάρτυρας της Ελληνικής Επανάστασης, Αθήνα, 1997 Ντούσαν Πάντελιτς, Η εκτέλεση του Ρήγα, μετάφραση από τα Σερβοκροατικά Πασχαλίνα Σπυρούδη, εισαγωγικό σημείωμα Ιωάννης Παπαδριανός, επιμέλεια Δημ. Καραμπερόπουλος, έκδ. Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα, 2000 Λέανδρος Βρανούσης, Ρήγας Βελεστινλής, έκδ. Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα, 1998 Νικόλαος Πανταζόπουλος, Μελετήματα για τον Ρήγα Βελεστινλή, έκδ. Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα, β΄εκδ., 1998 Δημήτριος Απ. Καραμπερόπουλος, Όνομα και καταγωγή του Ρήγα Βελεστινλή, εκδ. Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, β΄ εκδ., Αθήνα, 2000 Δημήτριος Απ. Καραμπερόπουλος, Η «Χάρτα της Ελλάδος» του Ρήγα. Τα πρότυπά της και νέα στοιχεία, έκδ. Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα, 1998. Δημήτριος Απ. Καραμπερόπουλος, Ρήγας και Ορθόδοξη πίστη, έκδ. Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα, 2005. Δημήτριος Απ. Καραμπερόπουλος, Ο Ρήγας μεταφραστής των Ολυμπίων του Μεταστάσιο, έκδ. Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα, 2001. Δημήτριος Καραμπερόπουλος, Η άδικη κρίση του Ιω. Φιλήμονος για τον επαναστάτη Ρήγα Βελεστινλή, Αθήνα 2000. Δημήτριος Καραμπερόπουλος, ΄΄Ο Θούριος του Ρήγα εμψυχωτής των ραγιάδων επαναστατών΄΄, έκδ. Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα 2009. Δημήτριος Καραμπερόπουλος, ΄΄Ηταν τελικά ο Ρήγας εκδότης του ΄΄Αγαθάγγελου΄΄;, έκδ. Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα 2009. Δημήτριος Καραμπερόπουλος, ΄΄Η δημοκρατική ενοποίηση του Βαλκανικού χώρου στο επαναστατικό σχέδιο του Ρήγα΄΄, έκδ.Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα 2009. Δημήτριος Καραμπερόπουλος, Το ΄΄ρόπαλο του Ηρακλέους΄΄ στους χάρτες του Ρήγα. Νέες έρευνες, έκδ. Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα 2010. Δημήτριος Καραμπερόπουλος, Η Γαλλική Encyclopedie ένα πρότυπο του έργου του Ρήγα ΄΄Φυσικής Απάνθισμα΄΄, Αθήνα 2000. Δημήτριος Καραμπερόπουλος,Το χαρτογραφικό έργο του Ρήγα Βελεστινλή υπό το φως των νέων ερευνών, Ανάτυπο, Αθήνα 2010. Δημήτριος Καραμπερόπουλκος, Το Βελεστίνο και η Θεσσαλία στο έργο του Ρήγα Βελεστινλή, Αθήνα 2010. Φίλιππος Ηλιού, Η πατριαρχική καταδίκη του Ρήγα, Τα Ιστορικά, τόμος 14, τ. 27, Δεκέμβριος 1997, σσ. 297-302 Άννα Ταμπάκη, "Το μεταφραστικό πολύπτυχο του Pήγα στο πλαίσιο του νεοελληνικού Διαφωτισμού", περ. Αντί, "Αφιέρωμα στον Pήγα Βελεστινλή", περ. B', τχ. 652, Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 1998, σσ. 39-43. Άννα Ταμπάκη, "Il polittico delle traduzioni di Rigas nell’ambito dell’Illuminismo neogreco", Rigas Fereos. La rivoluzione, la Grecia, i Balcani, a cura di Lucia Marcheselli Loukas, Trieste, Lint, 1999, σσ. 82-95. Άννα Ταμπάκη (επιμ.), Nέος Ανάχαρσις. Εισαγωγή - Επιμέλεια - Σχόλια: Άννα Ταμπάκη, Αθήνα, Βουλή των Ελλήνων, σειρά "Pήγα Βελεστινλή Άπαντα τα Σωζόμενα", τόμος Δ', 2000. Ο Ηθικός Τρίπους. Εισαγωγή [και Γλωσσάριο] : Άννα Ταμπάκη, Φιλολογική Επιμέλεια: Ines Di Salvo, Αθήνα, Βουλή των Ελλήνων, σειρά "Pήγα Βελεστινλή Άπαντα τα Σωζόμενα", τόμος Γ', 2000. Άννα Ταμπάκη, «Η Περιήγηση του Nέου Αναχάρσιδος», στο ένθετο E-Ιστορικά «Γαλλική Επανάσταση. Αυγή της σύγχρονης εποχής», εφ. Ελευθεροτυπία, τχ. της 12ης Ιουλίου 2001, σ. 42-49. Άννα Ταμπάκη, «Rhigas Vélestinlis entre les Lumières et le Romantisme», Actes du Colloque International «Rhigas Vélestinlis (1757-1798) intellectuel et combattant de la Liberté» (Paris, Palais de l'UNESCO, 12-13 décembre 1998), Παρίσι, UNESCO/ Éditions Desmos, 2002, σσ. 41-49. Ίλια Χατζηπαναγιώτη-Sangmeister,Το Σχολείον των ντελικάτων εραστών και το Έρωτος Αποτελέσματα: Νέα στοιχεία για τα στιχουργήματά τους, Ο Ερανιστής,τ. 23, 2001, σσ. 143-165. Ίλια Χατζηπαναγιώτη-Sangmeister, Betrübnis beim Anblick von Fesseln. Zum 200. Todestag des Aufklärers und Revolutionärs Rigas Velestinlis (1757-1798), εκδ. Chronika, 6, 1998, σσ. 4-11 και σσ. 26-29 Ίλια Χατζηπαναγιώτη-Sangmeister, Ο Ρήγας, η Λάνασσα, Ο Δικηγόρος και ο Χωρικός, Ελληνικά τ. 53, 2003, σσ. 71-91. [σχετικά με τις θεατρικές παραστάσεις που παρακολούθησε ο Ρήγας το 1790 στη Βιέννη] Ίλια Χατζηπαναγιώτη-Sangmeister, Ο συντάκτης της γερμανικής μετάφρασης του Νέα Πολιτική Διοίκησις, Βιογραφικό σημείωμα για τον Martin Spann, εκδ. Μικροφιλολογικά, τ. 18, 2005, σσ. 13-18. Ίλια Χατζηπαναγιώτη-Sangmeister, Η ελληνόθεμη αρθρογραφία του Franz Karl Alter στο περιοδικό Allgemeiner Litterarischer Anzeiger (1796-1801), εκδ. Κονδυλοφόρος 4, 2005, σ. 275-330. (σημ. αναλυτικές αναφορές στα άρθρα του Alter για τη Χάρτα) Ίλια Χατζηπαναγιώτη-Sangmeister, Ιωάννης Καρατζάς ο Κύπριος και Αθανάσιος Ψαλίδας, ή ο έρωτας και τα αποτελέσματά του στη νεοελληνική λογοτεχνία του Διαφωτισμού. εκδ. Επετηρίδα Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών, τ. 31, Λευκωσία, 2005, σ. 249-284. (σημ. με πολλές αναφορές στο Σχολείον των Ντελικάτων Εραστών) Ίλια Χατζηπαναγιώτη-Sangmeister, Ο τεκτονισμός στην ελληνική κοινωνία και γραμματεία του 18ου αιώνα. Οι γερμανόφωνες μαρτυρίες', εκδ.Περίπλους, Αθήνα, 2010. (σημ. με στοιχεία σχετικά με τη δράση συντρόφων του Ρήγα στο πλαίσιο του μυστικού εταιρισμού) Ιστορία Εικονογραφημένη: Ρήγας Φεραίος (Αφιέρωμα), εκδ. Πάπυρος, τ. 466, Αθήνα, Απρίλιος 2007 Γεώργιος Κοντογιώργης, Η Ελληνική δημοκρατία του Ρήγα Βελεστινλή, εκδ. Παρουσία, 2008 Γεώργιος Κοντογιώργης, Η Ελληνική δημοκρατία» του Ρήγα Βελεστινλή, εκδ. Παρουσία, Αθήνα, 2008 Γιώργος Τόλιας, Της ευρυχώρου ελλάδος: η Χάρτα του Ρήγα και τα όρια του "ελληνισμού", Τα Ιστορικά, τόμ. 15, Τεύχη 28-29 (Ιούνιος-Δεκέμβριος), 1998, σσ. 3-30 Γιάννης Κορδάτος, Ο Ρήγας Φεραίος και η εποχή του, Αθήνα, 1931 Γεώργιος Λάιος, Ο βαρώνος Λάνγκεφελντ και ο Ρήγας Βελεστινλής, Επιθεώρηση Τέχνης 6, έτος Α΄ (Ιούνιος 1955), σ. 435-442. Γεώργιος Λάιος, Οι αδελφοί Πούλιου, ο Γεώργιος Θεοχάρης και άλλοι σύντροφοι του Ρήγα, (Ανέκδοτα έγγραφα από τα Αρχεία της Βιέννης), Δελτίον της Ιστορικής κι Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος 12 (1957-1958), σσ. 202-270 Γεώργιος Λάιος,Οι χάρτες του Ρήγα, Δελτίον της Ιστορικής κι Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος 14, σσ. 231-312 Λάμπρος Σπυρίδων, Αιμίλιος Λεγκράν, Ανέκδοτα έγγραφα περί Ρήγα Βελεστινλή, εξαχθέντα και δημοσιευθέντα υπό Αιμ. Λεγράνδ μετά μεταφράσεως ελληνικής υπό Σπυρ. Λάμπρου, Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος 3 (1889-1891), σσ. 586-774. Αιμίλιος Λεγκράν, Ανέκδοτα έργα περί Ρήγα Βελεστινλή, μετάφρ. Σπ. Λάμπρου, Αθήνα, 1891Φωτομηχανική επανέκδση με την προσθήκη ευρετηρίου, (επιμ. Δρ. Δημ. Καραμπερόπουλος), από την Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα 1996 και 2000. Δημήτριος Οικονομίδης, Ο Ρήγας Φεραίος εν Βλαχία, περ. Αθηνά,τ/χ. 53, 1949, σσ. 130-146 Αθανάσιος Καραθανάσης, Μία ελληνική μαρτυρία από τη Βιέννη για τις πρώτες συλλήψεις των συνεργατών του Ρήγα Βελεστινλή, Μακεδονικά 18,1978, σσ. 92-102. Em.Legrand, «Ανέκδοτα έγγραφα περί Ρήγα Βελεστινλή», Δελτίον της Ιστορικής κι Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ.Γ, σσ.585-774 Κατσιαρδή, Όλγα (1979). «Ο Ρήγας Φεραίος. Νέα στοιχεία από τα αρχεία της Τεργέστης». Μνήμων (Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού) 7: 150–174. doi:10.12681/mnimon.210. http://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/mnimon/article/view/7914. Κρεμμυδάς, Βασίλης (1999). «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Μνήμων (Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού) 21: 183–188. doi:10.12681/mnimon.790. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-06-02. https://web.archive.org/web/20180602212308/https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/mnimon/article/view/8484. Ανακτήθηκε στις 2015-10-15. Παπακωνσταντίνου, Κατερίνα (1999). «Η Βουδαπέστη στα χρόνια του Ρήγα». Μνήμων (Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού) 21: 201–210. doi:10.12681/mnimon.792. http://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/mnimon/article/view/8486. Σειρηνίδου, Βάσω (1999). «Κοσμοπολιτισμός, μοναρχία και πολυεθνική πραγματικότητα, Η Βιέννη των Ελλήνων και του Ρήγα». Μνήμων (Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού) 21: 189–200. doi:10.12681/mnimon.791. http://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/mnimon/article/view/8485. Ρήγας Φεραίος: ο αρχαιολόγος, στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ Ρήγας Φεραίος: Διανοητική προετοιμασία και επαναστατική πράξη Αφιέρωμα στη Χάρτα του Ρήγα στο διεθνές διαδικτυακό περιοδικό e-Perimetron Αναφορά στη Χάρτα του Ρήγα από τη Δημοτική Χαρτοθήκη Κοζάνης Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ Ρήγας Βελεστινλής (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
Ο Ρήγας Βελεστινλής ή Φεραίος (Βελεστίνο, 1757 - Βελιγράδι, 24 Ιουνίου 1798) ήταν Έλληνας συγγραφέας, πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης. Θεωρείται εθνομάρτυρας και πρόδρομος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AE%CE%B3%CE%B1%CF%82_%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BB%CE%AE%CF%82
Βαριά βιομηχανία
Οι μεταφορές και οι κατασκευές μαζί με τις επιχειρήσεις μεταποιητικών προμηθειών τους αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της βαριάς βιομηχανίας καθ΄ όλη τη διάρκεια της βιομηχανικής εποχής, μαζί με κάποια κατασκευή υψηλού κεφαλαίου. Παραδοσιακά παραδείγματα από τα μέσα του 19ου αιώνα έως τις αρχές του 20ου περιλαμβάνουν τη χαλυβουργία, την παραγωγή πυροβολικού υλικού, την κατασκευή μηχανών τρένου, την κατασκευή εργαλειομηχανών και τους βαρύτερους τύπους μεταλλευτικής. Από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τα μέσα του 20ου αιώνα, καθώς αναπτύχθηκε η χημική βιομηχανία και η ηλεκτρική βιομηχανία, περιελάμβαναν στοιχεία τόσο της βαριάς βιομηχανίας όσο και της ελαφριάς βιομηχανίας, η οποία σύντομα ίσχυε και για την αυτοκινητοβιομηχανία και τη βιομηχανία αεροσκαφών. Η σύγχρονη ναυπηγική βιομηχανία (δεδομένου ότι ο χάλυβας αντικατάστησε το ξύλο) θεωρείται βαριά βιομηχανία. Τα μεγάλα συστήματα είναι συχνά χαρακτηριστικά της βαριάς βιομηχανίας, όπως η κατασκευή ουρανοξυστών και μεγάλων φραγμάτων κατά την περίοδο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και η κατασκευή/ανάπτυξη μεγάλων πυραύλων και γιγαντιαίων ανεμογεννητριών μέχρι τον 21ο αιώνα. Τα μεγάλα εξαρτήματα όπως οι υπερσυμπιεστές πλοίων είναι επίσης χαρακτηριστικά της βαριάς βιομηχανίας. Πολλές χώρες της Ανατολικής Ασίας βασίζονται στη βαριά βιομηχανία ως βασικό μέρος των συνολικών οικονομιών τους. Αυτή η εξάρτηση από τη βαριά βιομηχανία είναι συνήθως θέμα οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. Μεταξύ των ιαπωνικών και κορεατικών εταιρειών με «βαριά βιομηχανία» στα ονόματά τους, πολλές είναι επίσης κατασκευάστριες προϊόντων αεροδιαστημικής και κατασκευάστριες αμυντικών συστημάτων στις κυβερνήσεις των αντίστοιχων χωρών τους, όπως η Fuji Heavy Industries της Ιαπωνίας και η Hyundai Rotem της Κορέας, ένα κοινό έργο της Hyundai Heavy Industries και της Doosan Heavy Industries & Construction.Στα κομμουνιστικά κράτη του 20ού αιώνα, ο οικονομικός προγραμματισμός επικεντρώθηκε συχνά στη βαριά βιομηχανία ως τομέας για μεγάλες επενδύσεις, ακόμη και στην έκταση του επώδυνου ευκαιριακού κόστους στα σύνορα παραγωγής-δυνατότητας (κλασικά, «πολλά όπλα και όχι αρκετό βούτυρο»). Αυτό οφείλεται στους φόβους ότι δεν θα διατηρηθεί η στρατιωτική ισοτιμία με τις ξένες καπιταλιστικές δυνάμεις. Για παράδειγμα, η εκβιομηχάνιση της Σοβιετικής Ένωσης στη δεκαετία του 1930, με τη βαριά βιομηχανία ως την προτιμώμενη έμφαση, προσπάθησε να φέρει την ικανότητά της να παράγει φορτηγά, δεξαμενές, πυροβολικό, αεροσκάφη και πολεμικά πλοία σε ένα επίπεδο που θα έκανε τη χώρα μια μεγάλη δύναμη. Η Κίνα υπό τον Μάο Τσετούνγκ ακολούθησε μια παρόμοια στρατηγική, που τελικά κατέληξε στο Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός του 1958-1960, μια απόπειρα ταχείας εκβιομηχάνισης και κολεκτιβοποίησης. Η βαριά βιομηχανία είναι επίσης μερικές φορές μια ειδική ονομασία στους τοπικούς νόμους για τη χωροθέτηση. Αυτό επιτρέπει στις βιομηχανίες με σοβαρές επιπτώσεις (στο περιβάλλον, στις υποδομές και στην απασχόληση) να βρίσκονται στο προσκήνιο. Για παράδειγμα, οι περιορισμοί χωροταξικής ζώνης για τους χώρους υγειονομικής ταφής συνήθως λαμβάνουν υπόψη την κυκλοφορία βαρέων φορτηγών που θα ασκήσει δαπανηρή φθορά στους δρόμους που οδηγούν στον χώρο υγειονομικής ταφής. Το 2019 η βαριά βιομηχανία εξέπεμψε περίπου το 22% των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα: η υψηλή θερμοκρασία της βαριάς βιομηχανίας είναι περίπου το 10% των παγκόσμιων εκπομπών. Ορισμός της «βαριάς βιομηχανίας» σύμφωνα με το Investopedia.com
Η βαριά βιομηχανία είναι βιομηχανία που περιλαμβάνει ένα ή περισσότερα χαρακτηριστικά όπως μεγάλα και βαριά προϊόντα, μεγάλο και βαρύ εξοπλισμό και εγκαταστάσεις (όπως βαρύς εξοπλισμός, μεγάλες εργαλειομηχανές, τεράστια κτίρια και υποδομές μεγάλης κλίμακας) ή περίπλοκες ή πολλές διαδικασίες. Λόγω αυτών των παραγόντων, η βαριά βιομηχανία συνεπάγεται υψηλότερη ένταση κεφαλαίου από ότι η ελαφριά βιομηχανία, και συχνά είναι επίσης πολύ πιο κυκλική στις επενδύσεις και στην εργασιακή απασχόληση.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC_%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1
Γεργκ Μπέμε
Ως επαγγελματίας αγωνίστηκε για λογαριασμό των Καρλ Τσάις Ιένα, ΦΚ Νυρεμβέργη, Άιντραχτ Φραγκφούρτης, Μόναχο 1860, Αρμίνια Μπίλεφελντ, ΦΚ Σάλκε 04 και Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ. Σε συλλογικό επίπεδο κατέκτησε δύο φορές το τρόπαιο του Κυπέλλου Γερμανίας με τα χρώματα της ΦΚ Σάλκε 04. Όντας ελεύθερος συμβολαίου από την Μενχεγκλάντμπαχ το Μάιο του 2006, ο Μπέμε υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας διάρκειας δώδεκα μηνών (το οποίο βασιζόταν κυρίως σε ρήτρα πληρωμής ανά συμμετοχή) με την πρώην ομάδα του, Αρμίνια Μπίλεφελντ, προ της έναρξης της σεζόν 2006–07. Παρέμεινε αγωνιζόμενος με τα χρώματα της Μπίλεφελντ για δύο σεζόν, προτού αποσυρθεί από την ενεργό δράση το 2008. Με την Εθνική Γερμανίας, ο Μπέμε σημείωσε συνολικά 10 διεθνείς συμμετοχές, στην διάρκεια των οποίων και πέτυχε συνολικά ένα τέρμα, μεταξύ του 2001 και του 2003. Συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, όπου η Γερμανία τερμάτισε ως φιναλίστ της διοργάνωσης. Οι κύριοι λόγοι της κλήσης του στην αποστολή της ομάδας ήταν οι πολύ καλές του ικανότητες με το αριστερό του πόδι, καθώς και η ικανότητά του στην εκτέλεση των στημένων φάσεων. Ο Μπέμε διετέλεσε προπονητής της Χέρφορντ από τις 3 Μαΐου 2012 έως τις 5 Ιουνίου 2012. Ο Μπέμε πέτυχε μόλις δύο νίκες όντας στην τεχνική ηγεσία της Χέρφορντ. Ο Μπέμε ανέλαβε καθήκοντα βοηθού προπονητή στην Ενεργκί Κότμπους στις 22 Ιανουαρίου 2014. Ο Μπέμε προβιβάστηκε σε πρώτος προπονητής της Ενεργκί Κότμπους μετά την απόλυση του προκατόχου του, Στέφαν Σμιτ, στις 24 Φεβρουαρίου 2014. Η πρώτη αναμέτρηση του Μπέμε ως πρώτου προπονητή της ομάδας ήταν μια νίκη με σκορ 1–0 επί της ΦΚ Καϊζερσλάουτερν στις 28 Φεβρουαρίου 2014. Ο Μπέμε απομακρύνθηκε από την τεχνική ηγεσία της ομάδας, μετά τον υποβιβασμό της. Προσωρινός αντικαταστάτης του ήταν ο Ρενέ Ρίντλεβιτς για την τελευταία αναμέτρηση της σεζόν, ενώ μόνιμος αντικαταστάτης του ήταν ο Στέφαν Κρέμερ. Ολοκλήρωσε την παρουσία του στην ομάδα με απολογισμό τριών νικών, δύο ισοπαλιών και έξι ηττών. Τελευταία ενημέρωση: 30 Νοεμβρίου 2014 Γεργκ Μπέμε στο fussballdaten.de (Γερμανικά)
Ο Γεργκ Μπέμε (γεννημένος στις 22 Ιανουαρίου 1974 στο Χοενμέλσεν) είναι Γερμανός πρώην ποδοσφαιριστής, του οποίου η τελευταία θητεία ήταν ως προπονητής για λογαριασμό της Ενεργκί Κότμπους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BC%CE%B5
Άντονι Καρμόνα
Γεννήθηκε στη Φαϊζαμπάντ στο νότιο Τρινιντάντ το 1953 και ήταν το μεγαλύτερο από τα 6 παιδιά του Ντένις Στίβεν Καρμόνα και της συζύγου του Μπάρμπαρα. Τέλειωσε το Σχολείο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στη Σάντα Κλάρα και μετά το κολέγιο του Σαν Φερνάντο. Παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο των Δυτικών Ινδιών και στη Νομική Σχολή Χιού Γούντινγκ από το 1973 ως το 1983. Μετά την αποφοίτησή του από τη νομική σχολή το 1983, εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος του κράτους. Το 1989 έγινε ανώτερος κρατικός εισαγγελέας και το 2001 σύμβουλος εφετών (μέχρι το 2004) στο γραφείο του Εισαγγελέα του Διεθνούς Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία στη Χάγη κα στο Διεθνές Δικαστήριο των Εγκληματιών για τη Ρουάντα, στην Αρούσα. Το 2004 διορίστηκε δικαστικός στο Ανώτατο Δικαστήριο του Τρινιντάντ και Τομπάγκο. Στις 12 Δεκεμβρίου 2011, εξελέγη ως δικαστής του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Αναδείχθηκε νικητής της πρώτης ψηφοφορίας στη Συνέλευση των Εταίρων των Κρατών (Assembly of States Parties) λαμβάνοντας 72 επί συνόλου 104 ψήφων (απαιτούνταν 70 ψήφοι). Ο Καρμόνα ανέλαβε καθήκοντα στις 11 Μαρτίου 2012. Στις 3 Φεβρουαρίου 2013 η τότε πρωθυπουργός, Κάμλα Περσάντ-Μπισεσάρ, ανακοίνωσε ότι το κυβερνών κόμμα θα πρότεινε τον Καρμόνα για να διαδεχθεί τον απερχόμενο πρόεδρο Μάξγουελ Ρίτσαρντς. Την επόμενη ημέρα ο Δρ. Κιθ Ρόουλι, αρχηγός του Εθνικού Κινήματος του Λαού (PNM), δήλωσε ότι το κόμμα του θα στήριζε την υποψηφιότητα του Καρμόνα.Ο Καρμόνα αποχώρησε από την προεδρία στις 19 Μαρτίου 2018 και τον διαδέχθηκε στο αξίωμα η Πόλα-Μέι Γουίκς. «ICC - Judge Anthony T. CARMONA (Trinidad and Tobago)». International Criminal Court. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2015. «His Excellency Anthony Thomas Aquinas Carmona, S.C.». Trinidad & Tobago Office of the President. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2015.
Ο Άντονι Καρμόνα (Anthony Thomas Aquinas Carmona, ORTT, γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 1953) ήταν ο 5ος Πρόεδρος του Τρινιντάντ και Τομπάγκο από το 2013 ως το 2018. Προηγουμένως, υπήρξε ανώτατος δικαστής και υπηρέτησε ως δικαστής στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο από το 2012 ως το 2013.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B1
Βάλτερ φον ντερ Φόγκελβαϊντε
Ιππότης αλλά φτωχός, γεννημένος μάλλον στην Αυστρία ή τη Βαυαρία, πέρασε τα πρώτα του χρόνια στην αυλή της Βιέννης και ύστερα μπήκε στην υπηρεσία του αυτοκράτορα και άλλων Γερμανών ηγεμόνων. Τα σύντομα ποιήματά του υμνούν με επιγραμματικό τρόπο τον Θεό, τον έρωτα και την ανδρεία με αίσθημα χάρη και ορμή. Περίφημο είναι το ποίημά του "Unter der linden" (Υπό τας φιλύρας). Πήρε το μέρος του αυτοκράτορα στις διαμάχες του με τον πάπα και επετέθη με δριμύτητα κατά του τελευταίου, προαναγγέλοντας (από πολύ μακριά βέβαια) τον Λούθηρο. Ο Βάλτερ ήταν ένας από τους ποιητές που συμμετείχαν κατά την παράδοση (που έφτασε ως την όπερα Τανχόυζερ του Ρίχαρντ Βάγκνερ) στον ποιητικό διαγωνισμό του Βάρτμπουργκ. Τα επτά τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε σ’ ένα κτήμα που του χάρισε ο τότε μελλοντικός βασιλιάς Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν κοντά στο Βίρτσμπουργκ, χωρίς περιπλάνηση πλέον και φτώχια, αλλά βοηθώντας τον αυτοκράτορα στην προετοιμασία της σταυροφορίας. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Walther von der Vogelweide στο Wikimedia Commons
Ο Βάλτερ φον ντερ Φόγκελβαϊντε (γερμανικά: Walther von der Vogelweide, περ. 1170 – περ. 1230) ήταν Γερμανός λυρικός ποιητής του Μεσαίωνα, που έγραφε κυρίως ρομαντικά και πολιτικά ποιήματα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B5%CF%81_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A6%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CF%8A%CE%BD%CF%84%CE%B5
Διοργανώσεις Ε.Π.Σ. Φθιώτιδας 2011–12
Η δομή του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Φθιώτιδας είναι η εξής: Α1 Κατηγορία Α΄ Κατηγορία (4 όμιλοι) Η κορυφαία κατηγορία διεξήχθη με τη συμμετοχή 18 συλλόγων.Οι ομάδες του Αρχανίου, του Εθνικού Κομποτάδων και Πανδαμαστιακού δεν δήλωσαν συμμετοχή στην κατηγορία και την θέση τους πήραν οι ομάδες της Δίβρης, της Γλύφας και της Σπερχειάδας 2005. Η πρώτη στην τελική κατάταξη ομάδα διεκδικεί την άνοδο στη Γ΄ Εθνική και οι τέσσερις ή πέντε (αν δεν κερδίσει την άνοδο ο πρωταθλητής) τελευταίες ομάδες υποβιβάζονται. Για την σεζόν 2011-12 πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η ομάδα του Αχιλλέα Δομοκού και συμμετείχε στο Πρωτάθλημα Πρωταθλητριών ΕΠΣ καταφέρνοντας να κερδίσει την άνοδο στην Γ΄ Εθνική. Ανακατατάξεις ομάδων Οι ακόλουθες ομάδες έχουν αλλάξει κατηγορία από την σεζόν 2010-11. Βαθμολογία Αποτελέσματα Πηγή: [2]1 Η γηπεδούχος ομάδα παρατίθεται στην αριστερή πλευράΧρώματα: Μπλε = νίκη γηπεδούχου ομάδας, Κίτρινο = ισοπαλία, Κόκκινο = νίκη φιλοξενούμενης ομάδας Βαθμολογία 1ος Όμιλος Τελευταία ενημέρωση: 30 Οκτωβρίου 2018. Πηγή: [3] Βαθμολογία 2ος Όμιλος Τελευταία ενημέρωση: 30 Οκτωβρίου 2018. Πηγή: [4] Βαθμολογία 3ος Όμιλος Τελευταία ενημέρωση: 30 Οκτωβρίου 2018. Πηγή: [5] Βαθμολογία 4ος Όμιλος Τελευταία ενημέρωση: 30 Οκτωβρίου 2018. Πηγή: [6] Μπαράζ Ανόδου Μετά την μη συμμετοχή της Θύελλας Ροδωνιάς στην πρώτη κατηγορία, Νέο Κρίκελλο και Ευρυτανικός διεκδίκησαν την άνοδο σε μονό αγώνα μπαράζ. Στο θεσμό του κυπέλλου συμμετέχουν τα σωματεία της Ε.Π.Σ. Φθιώτιδας. Το κύπελλο κατέκτησε ο Άρης Αγίου Κων/νου νικώντας στον τελικό τον Αχιλλέα Δομοκού με 1-0. Στον τελικό συμμετέχουν ο ΑΟ Καμένα Βούρλα (Πρωταθλητής Ε.Π.Σ. Φθιώτιδας 2010–11) και ο Αγρότης Λιανοκλαδίου (Κυπελλούχος Ε.Π.Σ. Φθιώτιδας 2010–11).
Το πρωτάθλημα της περιόδου 2011-12, ήταν το 61ο πρωτάθλημα που διοργανώνει η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Φθιώτιδας, υπεύθυνη για τη διεξαγωγή των καθιερωμένων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων, του πρωταθλήματος και του κυπέλλου, στο νομό Φθιώτιδας. Η πρωταθλήτρια ομάδα της ΕΠΣ Φθιώτιδας λαμβάνει μέρος στο Πρωτάθλημα Πρωταθλητριών ΕΠΣ, το οποίο διοργανώνεται από την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ΕΠΟ), με στόχο την άνοδο στη Γ΄ Εθνική ερασιτεχνική κατηγορία. Ο θεσμός του κυπέλλου, αποτελεί ταυτόχρονα την πρώτη φάση του Κυπέλλου Ερασιτεχνών της ΕΠΟ. Η ομάδα που ανακηρύσσεται κυπελλούχος ΕΠΣ Φθιώτιδας, αποκτά το δικαίωμα συμμετοχής στο Κύπελλο Ερασιτεχνών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CE%95.%CE%A0.%CE%A3._%CE%A6%CE%B8%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%82_2011%E2%80%9312
Έντρε Σίλι
Ο Σίλι είναι ξένο μέλος της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών (2009), μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών (FEurASc, 2010), μέλος της Εταιρείας Βιομηχανικών και Εφαρμοσμένων Μαθηματικών (FSIAM, 2016), μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών (MAE, 2020), και μέλος της Βασιλικής Εταιρείας (FRS, 2021). Ήταν προσκεκλημένος ομιλητής στο Διεθνές Συνέδριο Μαθηματικών στη Μαδρίτη το 2006 (Αλγόριθμοι πεπερασμένων στοιχείων για προβλήματα μεταφοράς-διάχυσης: σταθερότητα, προσαρμοστικότητα, εφικτότητα). και ήταν πρόεδρος της Εταιρείας για τα Θεμέλια των Υπολογιστικών Μαθηματικών (2002-2005): Μέλος του Ινστιτούτου Μαθηματικών και των Εφαρμογών του (FIMA, 2007), Διακεκριμένη Διάλεξη Καρλομάγνου (2011), Βραβείο Υπηρεσίας (Service Awar) IMA (2011), Καθηγητής Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Καρόλου Pragensis, Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα (2012-), Διακεκριμένος Επισκέπτης Καθηγητής του Πανεπιστημίου Σαγκάη Τζιάο Toνγκ (2013), Πρόεδρος του Τμήματος SIAM Ηνωμένου Βασιλείου και Δημοκρατίας της Ιρλανδίας (2013-2015), Μαθηματική Εταιρεία του Λονδίνου/Μαθηματική Εταιρεία της Νέας Ζηλανδίας Διάλεξη Forder (2015), Διάλεξη Aziz (2015), Διακεκριμένη Διάλεξη BIMOS (2016), Διάλεξη Τζον φον Νόιμαν (2016), Διάλεξη Σίμπε Μάρντεσιτς (Sibe Mardešić) (2018), Βραβείο και Διαλέξεις Naylor της Μαθηματικής Εταιρείας του Λονδίνου (2021).Από το 2005 ο Σίλι είναι συνεκδότης του περιοδικού IMA Εφημερίδα αριθμητικής ανάλυσης που εκδίδεται από την Οξφόρδη. Είναι μέλος της Επιστημονικής Συμβουλευτικής Επιτροπής του Μαθηματικού Ερευνητικού Κέντρου MATH+ του Βερολίνου και του Συμβουλίου της Διδακτορικής Σχολής Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών για Προηγμένα Υλικά και Τεχνολογίες της Σχολής Scuola Superiore Meridionale του Πανεπιστημίου της Νάπολης, ενώ ήταν μέλος της Επιστημονικής Διοικούσας Επιτροπής του Ινστιτούτου Μαθηματικών Επιστημών Ισαάκ Νεύτωνα του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ (2011-2014), της Επιστημονικής Συμβουλευτικής Επιτροπής της Μαθηματικής Σχολής του Βερολίνου (2016-2018), του Επιστημονικού Συμβουλίου της Εταιρείας Εφαρμοσμένων και Βιομηχανικών Μαθηματικών (Société de Mathématiques Appliquées et Industrielles - SMAI) (2014-2020), της Επιστημονικής Επιτροπής του Μαθηματικού Ερευνητικού Ινστιτούτου του Ομπερβολφάχ (Oberwolfach) (2013-2021) και της Επιστημονικής Συμβουλευτικής Επιτροπής του Κέντρου Μοντελοποίησης, Ανάλυσης και Υπολογισμού "Αρχιμήδης" του Πανεπιστημίου Κρήτης (2010-2014). Μεταξύ 2014 και 2022 διετέλεσε Αντιπρόσωπος για τα Μαθηματικά στο Συμβούλιο Αντιπροσώπων του εκδοτικού οίκου της Οξφόρδης (Oxford University Press). Μεγάλωσε στη Σουμπότιτσα και είναι κάτοχος του βραβείου Pro Urbe της πόλεως της Σουμπότιτσα (2021). Είναι πατέρας του βραβευμένου με το βραβείο Sterija Σέρβου θεατρικού συγγραφέα και δραματουργού Φέντορ Σίλι και της κοινωνικής επιστήμονα Τίμεα Σίλι. Stable Lifting of Polynomial Traces on Triangles arXiv:2304.13074 pdf Existence of Large-Data Global Weak Solutions to Kinetic Models of Nonhomogeneous Dilute Polymeric Fluids arXiv:2202.06445 pdf Adaptive iterative linearised finite element methods for implicitly constituted incompressible fluid flow problems and its application to Bingham fluids arXiv:2109.05991 pdf Analysis of a stabilised finite element method for power-law fluids arXiv:2107.12954 pdf Numerical analysis of a topology optimization problem for Stokes flow arXiv:2102.10408 pdf Finite Element Approximation of Steady Flows of Colloidal Solutions arXiv:2102.08511 pdf On the convergence rate of the Kačanov scheme for shear-thinning fluids arXiv:2101.01398 pdf Existence and uniqueness of global weak solutions to strain-limiting viscoelasticity with Dirichlet boundary data arXiv:2011.11683 pdf Existence of large-data global weak solutions to a model of a strain-limiting viscoelastic body arXiv:2011.07490 [pdf] Finite element appoximation and augmented Lagrangian preconditioning for anisothermal implicitly-constituted non-Newtonian flow arXiv:2011.03024 pdf An Introduction to Numerical Analysis- Endre Süli, ‎David F. Mayers · 2003 Analysis of Finite Difference Schemes:Boško S. Jovanović, ‎Endre Süli · 2013 Foundations of Computational Mathematics - Ronald Devore, ‎Arieh Iserles, ‎Endre Süli · 2001 Partial Differential Equations - D. Sloan, ‎S. Vandewalle, ‎E. Süli · 2012
Ο Έντρε Σίλι (σερβικά: Ендре Шили‎· αγγλικά: Endre Süli‎, ή Suli, ή Šili) είναι Σέρβος μαθηματικός και κάτοχος της βρετανικής υπηκοότητας. Διδάσκει Αριθμητική ανάλυση στο Μαθηματικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Fellow και καθηγητής Μαθηματικών στο Κολέγιο Γούστερ της Οξφόρδης και Επικουρικό Μέλος του κολλεγίου Λίνακερ της Οξφόρδης. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου και ως επισκέπτης φοιτητής του Βρετανικού Συμβουλίου στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ και στο Κολλέγιο Σεντ Κάθριν της Οξφόρδης. Η έρευνά του επικεντρώνεται στη μαθηματική ανάλυση αριθμητικών αλγορίθμων για μη γραμμικές μερικές διαφορικές εξισώσεις.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B5_%CE%A3%CE%AF%CE%BB%CE%B9
Δήμος Ξυλοκάστρου
Ο δήμος περιλάμβανε 26 δημοτικά διαμερίσματα: Δ.δ. Ξυλόκαστρου [ 5.618 ] το Ξυλόκαστρο [ 5.390 ] τα Μερτικαίικα [ 228 ] Δ.δ. Άνω Τρικάλων [ 184 ] τα Άνω Τρίκαλα [ 173 ] η Ζήρεια [ 11 ] Δ.δ. Γελινιατίκων [ 524 ] τα Γελινιάτικα [ 513 ] τα Σπαρτιναίικα [ 11 ] Δ.δ. Δένδρου -- το Δένδρο [ 94 ] Δ.δ. Ζεμενού -- το Ζεμενο [ 402 ] Δ.δ. Θαλερού -- το Θαλερό [ 268 ] Δ.δ. Θροφαρίου -- το Θροφάρι [ 135 ] Δ.δ. Καμαρίου [ 1.190 ] το Καμάρι [ 1.116 ] τα Καριώτικα (Δ.δ. Καμαρίου) [ 74 ] Δ.δ. Καρυάς [ 628 ] η Καρυά [ 71 ] τα Καριώτικα (Δ.δ. Καρυάς) [ 557 ] Δ.δ. Κάτω Λουτρού [ 519 ] το Κάτω Λουτρό [ 486 ] το Άνω Λουτρό [ 33 ] Δ.δ. Κάτω Συνοικίας Τρικάλων -- η Κάτω Συνοικία Τρικάλων [ 329 ] Δ.δ. Κορφιωτίσσης -- η Κορφιώτισσα [ 153 ] Δ.δ. Λαγκαδαιίκων [ 70 ] τα Λαγκαδαίικα [ 19 ] η Αμφιθέα [ 51 ] Δ.δ. Μάννας -- η Μάννα [ 589 ] Δ.δ. Μελισσίου [ 956 ] το Μελίσσι [ 909 ] ο Οικοδομικός Συνεταιρισμός Υπαλλήλων ΔΕΗ [ 47 ] Δ.δ. Μέσης Συνοικίας Τρικάλων -- η Μέση Συνοικία Τρικάλων [ 214 ] Δ.δ. Νέων Βρυσουλών -- οι Νέες Βρυσούλες [ 122 ] Δ.δ. Ξανθοχωρίου -- το Ξανθοχώρι [ 200 ] Δ.δ. Παναριτίου -- το Παναρίτι [ 472 ] Δ.δ. Πελλήνης -- η Πελλήνη [ 104 ] Δ.δ. Πιτσών [ 739 ] τα Κάτω Πιτσά [ 734 ] τα Άνω Πιτσά [ 5 ] Δ.δ. Ρεθίου -- το Ρέθι [ 308 ] Δ.δ. Ρίζης [ 571 ] η Ρίζα [ 391 ] ο Βάλτος [ 30 ] τα Γεωργανταίικα [ 114 ] η Σιγερίτσα [ 13 ] τα Χαρτσιάνικα [ 23 ] Δ.δ. Σοφιανών -- τα Σοφιανά [ 87 ] Δ.δ. Στυλίων -- τα Στύλια [ 196 ] Δ.δ. Συκέας -- η Συκιά [ 601 ] Δήμος Ξυλοκάστρου
Ο Δήμος Ξυλοκάστρου ήταν δήμος του νομού Κορινθίας που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Δήμος Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης. Είχε ως έδρα το Ξυλόκαστρο και πληθυσμό 15.273 κάτοικους (2001).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9E%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85
Φρίστακ
Το Φρίστακ αναφέρθηκε σε ένα έγγραφο του 1259 μ.Χ. ως πόλη με δικαιώματα του Μαγδεβούργου που δόθηκαν από τον Βασιλιά Μπολέσλαφ Ε΄ τον Αγνό και πήρε το όνομά του από το Γερμανό Freistadt. Για αιώνες, ήταν μια ιδιωτική πόλη, διοικητικά τοποθετημένη στο Βοεβοδάτο Σαντόμιες, στην Επαρχία Ελάσσονος Πολωνίας του Πολωνικού Στέμματος.Το 1474, η πόλη καταστράφηκε ολοσχερώς από τον ουγγρικό στρατό του Βασιλιά Ματθία Κορβίνου, μετά τον οποίο το Φρίστακ παρήκμασε. Ο γερμανόφωνος πληθυσμός των Κωφών Γερμανών (Walddeutsche) πολωνοποιήθηκε με την πάροδο του χρόνου. Ο Χασιδικός ηγέτης Ραβίνος Μέναχεμ Μέντελ (1745–1815) έζησε και εργάστηκε εκεί για πολλά χρόνια. Το 1772, προσαρτήθηκε από την Μοναρχία των Αψβούργων στο πρώτο διαμελισμό της Πολωνίας και συμπεριλήφθηκε στη νεοσύστατη επαρχία της Γαλικίας. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Πολωνία ανέκτησε την ανεξαρτησία και τον έλεγχο της πόλης. Αφαιρέθηκε από το Φρίστακ η ιδιότητα του χάρτη της πόλης λόγω μείωσης του πληθυσμού το 1932. Οι κάτοικοί του προσπάθησαν δύο φορές να αλλάξουν αυτή την απόφαση (το 1952 και το 1975), αλλά χωρίς επιτυχία. Μετά την κοινή γερμανοσοβιετική εισβολή στην Πολωνία, η οποία ξεκίνησε το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Σεπτέμβριο του 1939, καταλήφθηκε από τη Γερμανία. Ο εβραϊκός πληθυσμός της συγκεντρώθηκε στο Γκέτο του Φρίστακ και τελικά δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Ένα διατηρημένο κατάλοιπο της τοπικής εβραϊκής μειονότητας είναι το Παλαιό Εβραϊκό Κοιμητήριο.
Το Φρίστακ (πολωνικά: Frysztak, γίντις: פֿריסטיק , γερμανικά: Freistadt‎) είναι χωριό και η έδρα της Γκμίνα Φρίστακ, στο Πόβιατ Στσίζουφ του Βοεβοδάτου Κάτω Καρπαθίων, στην Πολωνία, Βρίσκεται ιστορική Ελάσσων Πολωνία και 17 χλμ. από το Κρόσνο. Βρίσκεται σε έναν λόφο κοντά στον ποταμό Βίσουοκ, στο δρόμο από το Ζέσουφ προς το Κρόσνο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BA
Βραχιόσαυρος
Το όνομα Βραχιόσαυρος αποτελείται από τα συνθετικά βραχίονας και σαύρα. Ονομάστηκε έτσι χάρις στα ασυνήθιστα μεγάλα μπροστινά άκρα του. Μία άλλη σπανιότερη μορφή του ονόματος στα ελληνικά είναι το Βραχιονόσαυρος. Το μέγεθος του βραχιόσαυρου δεν είναι επακριβώς γνωστό. Τα περισσότερα που ξέρουμε για αυτόν και το μέγεθός του τα γνωρίζουμε από το συγγενικό είδος Τζιραφατιτάνα, ο οποίος αρχικά θεωρούταν μέλος του γένους Βραχιόσαυρος. Γενικά, υπολογίζεται ότι ζυγίζει 28-48 τόνους. Για να υποστηρίζει αυτό το βάρος είχε τεράστια πόδια σαν κολόνες, όμοια με αυτά του ελέφαντα. Αντίθετα με ορισμένες απεικονίσεις του (κυρίως σε ταινίες όπως το Τζουράσικ Παρκ ο Βραχιόσαυρος μάλλον δεν θα μπορούσε να σηκωθεί στα πίσω του πόδια, κυρίως λόγω του τεράστιου βάρους του και του σχετικά μικρού μεγέθους των πίσω ποδιών του. Το μήκος του υπολογίζεται στα 23-25 μέτρα, και το ύψος του στα 9-10 μέτρα. Με τέτοιο μέγεθος, μάλλον κανένα σαρκοφάγο δε θα μπορούσε να τον απειλήσει. Ένα από τα πιο γνωστά χαρακτηριστικά του ήταν το λοφίο του, που χρησιμοποιούνταν μάλλον ή για επίδειξη ή για να ενισχύει τον ήχο από τα καλέσματά του. Πολλά από αυτά που γνωρίζουμε το Βραχιόσαυρο, τα ξέρουμε από τον Τζιραφατιτάνα, ένα κοντινό του συγγενή. Ο Βραχιόσαυρος, εκτός από τον Τζιραφατιτάνα, είχε πολλούς συγγενείς, όπως ο Σαυροποσειδώνας, ένα τεράστιο σαυρόποδο που πιστεύεται πως ήταν ο ψηλότερος δεινόσαυρος. Εκτός από αυτόν, είχε και άλλους, μικρότερους, όπως ο Αστρόδοντας και ο Βοθριοσπόνδυλος. Όλοι οι συγγενείς του είχαν τα εξής κοινά χαρακτηριστικά: ήταν όλοι τεράστιοι, είχαν λαιμό που μπορούσαν να τον κρατήσουν όρθιο, και είχαν μεγαλύτερα μπροστινά πόδια. Μέχρι αρκετά πρόσφατα, δεν υπήρχε διαχωρισμός μεταξύ Τζιραφατιτάνα και Βραχιόσαυρου, αφού ο πρώτος θεωρούνταν αφρικανική μορφή του δεύτερου, και ονομαζόταν Brachiosaurus brancai. Ωστόσο, το 2009 μελέτες έδειξαν πως υπήρχαν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους και ο Τζιραφατιτάνας τώρα είναι ταξινομημένος ως Giraffatitan brancai.
Ο Βραχιόσαυρος (Brachiosaurus) είναι είδος τεράστιου φυτοφάγου δεινόσαυρου, που έζησε κατά την Ύστερη Ιουρασική περίοδο. Το όνομά του σημαίνει "ερπετό με μεγάλους βραχίονες" (βραχίονας+σαύρα). Ήταν ένα από τα ελάχιστα σαυρόποδα που μπορούσαν να κρατήσουν όρθιο το λαιμό τους, για να φτάνουν και να τρέφονται ακόμα και από τα ψηλότερα κωνοφόρα. Ο δεινόσαυρος ανακαλύφθηκε το 1903 στο Κολοράντο των ΗΠΑ από τον Αμερικανό παλαιοντολόγο και κυνηγό απολιθωμάτων Έλμερ Σ. Ριγκς. Σήμερα είναι γνωστό ένα είδος του γένους, το Brachiosaurus altithorax.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%B9%CF%8C%CF%83%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82
Βαγγέλης Δεπάστας
Ο Βαγγέλης Δεπάστας γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1932 στην Αθήνα και είχε καταγωγή από τη Σέριφο. Εντάχθηκε στο τμήμα στίβου του Πανιωνίου Γυμναστικού Συλλόγου σε ηλικία 16 ετών τον Ιούλιο του 1948. Αρχικά ασχολήθηκε με το άλμα εις μήκος αλλά πείστηκε από τον προπονητή του συλλόγου Ηλία Μισαηλίδη να στραφεί στην ημιαντοχή. Τη δεκαετία του '50 εξελίχθηκε σε πρωταγωνιστή των δρόμων μεσαίων αποστάσεων. Κατέρριψε οκτώ φορές το πανελλήνιο ρεκόρ των 800 μ. (ο πρώτος Έλληνας αθλητής που κατέβηκε κάτω από το 1.50.0) και δύο φορές το αντίστοιχο βαλκανικό ρεκόρ. Επίσης, δύο φορές το πανελλήνιο ρεκόρ των 1500 μ. (ο πρώτος Έλληνας που κατέβηκε κάτω από 4 λεπτά). Επίσης, έκανε πανελλήνια ρεκόρ εφήβων και ανδρών στις αποστάσεις: 600, 1000, 2000 μ., μίλι και 2 μίλια. Αναδείχθηκε οκτώ φορές πρωταθλητής Ελλάδος, επτά στα 800 μ. (1953-1959) και μία στα 400 μ. (1957). Επίσης, υπήρξε δύο φορές βαλκανικονίκης στα 800 μ. και 1500 μ. το 1957, χρονιά που αναδείχθηκε κορυφαίος Έλληνας αθλητής της χρονιάς από το Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου. Στους βαλκανικούς αγώνες στίβου κατέκτησε επίσης πέντε ασημένια κι ένα χάλκινο μετάλλιο από το 1953 ως το 1959. Τρία χάλκινα μετάλλια είχε κατακτήσει και στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1955 και του 1959. Έλαβε μέρος δύο φορές στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες στίβου το 1954 και το 1958 καθώς και στις Ολυμπιάδες της Μελβούρνης, το 1956 και της Ρώμης το 1960. Τον Αύγουστο του 1958, μέσα στο γεμάτο με 70.000 και πλέον φιλάθλους καλλιμάρμαρο στάδιο, στη συνάντηση των εθνικών ομάδων Ελλάδας - Αμερικής, νίκησε τον ολυμπιονίκη του 1956 στη Μελβούρνη τον αμερικανό Τομ Κούρτνευ στα 800μ, ο οποίος λίγες ημέρες προηγουμένως είχε πετύχει και παγκόσμιο ρεκόρ στην απόσταση αυτή. Μετά τον αγώνα ο Τομ Κούρτνευ του χάρισε τη φανέλλα και τα παπούτσια του και σταμάτησε τον αθλητισμό.Μετά το τέλος της καριέρας του ασχολήθηκε με την προπονητική. Εργάστηκε στον Πανιώνιο, στην Εθνική Ενόπλων και στον Απόλλωνα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε εγκατασταθεί στο Σχηματάρι Βοιωτίας, τόπο καταγωγής της συζύγου του, όπου πρωτοστατούσε στη δημιουργία αθλητικού κέντρου για τους νέους της περιοχής, ολυμπιακών προδιαγραφών. Το 2007 επανίδρυσε τον τοπικό Γυμναστικό Σύλλογο "Ερμής" Σχηματαρίου, του οποίου υπήρξε επίτιμος πρόεδρος. Το νέο στάδιο της πόλης φέρει το όνομά του και σε αυτό πρόκειται να διεξαχθούν οι Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου Εφήβων-Νεανίδων το Σεπτέμβριο του 2009. Πέθανε στις 5 Ιανουαρίου 2009 σε ηλικία 77 ετών από καρδιακή προσβολή. Αθλητής υπήρξε και ο αδερφός του Γεράσιμος Δεπάστας, με πανελλήνιες διακρίσεις στα 400μ, 400μ εμπ. και σκυταλοδρομία 4Χ400μ, όπως και ο γιός του Σπύρος με διακρίσεις στα 800μ και πανελλήνιο ρεκόρ στα 600μ εφήβων. 1957: Αθλητής της χρονιάς του Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου Χρυσός Σταυρός του Φοίνικος. Χρυσός Σταυρός Πανιωνίου. Τιμητικές διακρίσεις από τους Δήμους Νέας Σμύρνης, Σερίφου, Σχηματαρίου, την Εστία Νέας Σμύρνης, το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, τον Πανιώνιο κ.ά. 600 μ.: 1.20.7 τo 1955, 1.19.3 το 1958, 1.19.1 το 1960 στο Στάνφορντ των ΗΠΑ. 800 μ.: 1.49.1 στις 12/7/1958 στην Κολωνία. Το κατέρριψε 8 φορές συνολικά. Ήταν ο πρώτος Έλληνας αθλητής που έτρεξε την απόσταση σε χρόνο μικρότερο του 1.50.0 πετυχαίνοντας 1.49.7 το 1957. 1000 μ.: 2.27.6 τo 1954, 2.23.6 το 1958. 1500 μ.: 3.44.7 στις 20/9/1958 στη Σόφια. Το κατέρριψε 2 φορές συνολικά. Ήταν ο πρώτος Έλληνας αθλητής που έτρεξε την απόσταση σε χρόνο μικρότερο των 4 λεπτών πετυχαίνοντας 3.57.7 το 1953. 2000 μ.: 5.20.8 το 1958. Μίλι: 4.42.0 στις 21/10/1950 στη Νέα Σμύρνη, 4.08.4 το 1956 στην Αθήνα και 4.06.9 το 1960 στο Στάνφορντ των ΗΠΑ. 2 μίλια: 9.00.2 το 1960 στο Στάνφορντ των ΗΠΑ. 4X400μ: 3.16.7 το 1954 με την Εθνική ομάδα. 4Χ800μ: 7.52.4 το 1956 με την Εθνική ομάδα. 4Χ1500μ: 15.58.2 το 1956 με την Εθνική ομάδα. Σουηδική σκυταλοδρομία (400Χ300Χ200Χ100): 2.04.5 το 1955 με τον Πανιώνιο (ρεκόρ συλλόγων). Επίσης, ως έφηβος κατέρριψε πολλά πανελλήνια ρεκόρ των μεσαίων αποστάσεων. 800 μ.: χρυσά μετάλλια (7): 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959. 400 μ.: χρυσό μετάλλιο (1): 1957. 800 μ. χρυσό μετάλλιο (1): 1957 (χρόνος: 1.54.7) ασημένια μετάλλια (4): 1953, 1954, 1955, 1959 1500μ.: χρυσό μετάλλιο (1): 1957 (χρόνος: με 3.48.7) ασημένιο μετάλλιο (1): 1958 χάλκινο μετάλλιο (1): 1959 800 μ. χάλκινα μετάλλια (2): Βαρκελώνη 1955 και Βηρυττός 1959. 1500 μ. χάλκινο μετάλλιο (1): Βηρυτός 1959. 800 μ.: 1954, 1958 (συμμετοχή) 1500 μ.: 1954 (συμμετοχή) 1500 μ.: Μελβούρνη 1956: 3.52.0 (προκριματικός) Ρώμη 1960: 3.48.4 (προκριματικός) "Έφυγε ο Βαγγέλης Δεπάστας", εφ. Πανιώνιος Κόσμος, φ. 3 (10/1/2009), σελ. 13. "Απεβίωσε ο θρυλικός βαλκανιονίκης Βαγγέλης Δεπάστας", εφ. Καθημερινή (6/1/2009). "Έφυγε ο βαλκανιονίκης του στίβου, Βαγγέλης Δεπάστας", εφ. Το Βήμα (6/1/2009). Γιώργου Ανδρειωμένου, "Ευάγγελος Δεπάστας (1932-2009)", εφ. Πανιώνιος Κόσμος, φ. 10 (28/2/2009), σελ. 7. http://www.olympics.segas.gr/olympics/gr/athletes/athlete2.asp?athlete_ID=1213 https://web.archive.org/web/20160309024105/http://www.dromeasclub.gr/index.asp?a=1046&c=53
Ο Ευάγγελος Δεπάστας (3 Ιανουαρίου 1932 - 5 Ιανουαρίου 2009) ήταν Έλληνας αθλητής του στίβου. Υπήρξε διακεκριμένος αθλητής του Πανιωνίου τη δεκαετία του 1950, με πανελλήνια ρεκόρ και νίκες σε βαλκανικούς, μεσογειακούς και άλλους διεθνείς αγώνες. Αγωνιζόταν στους δρόμους ημιαντοχής 800 και 1500 μ. και κατέρριψε όλα τα πανελληνια ρεκόρ από τα 600 μ. ως τα 2 μίλια.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%94%CE%B5%CF%80%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82
Βινσέντε Μινέλι
Ο Λέστερ Άντονι Μινέλι, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στο Σικάγο το 1903 και ήταν ιταλικής καταγωγής από την πλευρά του πατέρα του και καναδικής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας του. Είχε τρεις αδελφούς και εκείνος ήταν ο τέταρτος και μικρότερος γιος. Ο πατέρας του, Βίνσεντ Τσαρλς, ήταν μαέστρος και η βρισκόταν συχνά σε περιοδεία με τον οικογενειακό του θίασο. Κατά συνέπεια ο Μινέλι μπήκε από την ηλικία των τριών στον κόσμο του θεάματος. Το ταλέντο του στο σχέδιο τον ώθησε να γίνει σκηνογράφος στο θέατρο και σχεδιαστής κοστουμιών αφού ενηλικιώθηκε, ενώ στη συνέχεια άρχισε να αναλαμβάνει το ρόλο του βοηθού σκηνοθέτη σε παραστάσεις στο Radio Music Hall. Το 1936 ανέλαβε τη δημιουργία των σκηνικών της επιθεώρησης Ziegfeld Follies. Με τον καιρό η φήμη του Μινέλι μεγάλωνε και το 1940 ο παραγωγός Άλφρεντ Φριντ του προσέφερε δουλειά στην εταιρία παραγωγής M-G-M και το 1943 πέρασε στο τιμόνι της σκηνοθεσίας με το μιούζικαλ Καταφύγιο στους Αιθέρες (Cabin in the Sky, 1943). Η εμπειρία του από το θέατρο είχε εμφανείς επιρροές στη δουλειά του, ειδικεύτηκε σε που χαρακτηρίζονταν από πολυτέλεια και χρώματα και όπου τα μουσικά νούμερα ήταν ταιριαστά με την πλοκή. Μετά το πρώτο του εγχείρημα σκηνοθέτησε την μετέπειτα σύζυγό του Τζούντι Γκάρλαντ σε τρία μιούζικαλ Το Τραγούδι της Αγάπης (Meet Me in St. Louis, 1944), Το Ρολόι (The Clock, 1945) και Ο Πειρατής (The Pirate, 1948) και συνέχισε να έχει επιτυχία και κατά τη δεκαετία του 1950 με τα μιούζικαλ Ένας Αμερικανός στο Παρίσι (An American in Paris, 1951), Ένα Χορό για Σένα (The Band Wagon, 1953) και Ζιζί (Gigi, 1958) (για το τελευταίο βραβεύτηκε και με Όσκαρ Σκηνοθεσίας). Θεωρούσε τα σκηνικά που χρησιμοποιούνταν στο Χόλιγουντ εκείνη την εποχή στατικά και αρχισε να ενσωματώνει στη δουλειά του τα ρεύματα που τον είχαν επηρεάσει όπως: τον φωβισμό, τον ιμπρεσιονισμό και τον σουρεαλισμό. Καταφύγιο στους Αιθέρες (Cabin in the Sky, 1943) Το Τραγούδι της Αγάπης (Meet Me in St. Louis, 1944) Ζήγκφελδ Φόλλις (Ziegfeld Follies, 1945) Σκιές Υποψίας (Undercurrent, 1946) Όταν Περάσουν τα Σύννεφα (Till the Clouds Roll By, 1946) Ο Πειρατής (The Pirate, 1948) Μαντάμ Μποβαρύ (Madame Bovary, 1949) Ο Μπαμπάς της Νύφης (Father of the Bride, 1950) Ο Πεθερός της Νύφης (Father's Little Dividend, 1951) Ένας Αμερικανός στο Παρίσι (An American in Paris, 1951) Η Ωραία και το Κτήνος (The Bad and the Beautiful, 1952) Ιστορία Τριών Ερώτων (The Story of Three Loves, 1953) Ένα Χορό για Σένα (The Band Wagon, 1953) Μπριγκαντούν (Brigadoon, 1954) Τσάι και Συμπάθεια (Tea and Sympathy, 1956) Η Ζωή ενός Ανθρώπου (Lust for Life, 1956) Η Γυναίκα μου, Εγώ κι ο Πειρασμός (Designing Woman, 1957) Στο Χορό των Ανακτόρων (The Reluctant Debutante, 1958) Το Στίγμα του Κολασμένου (Some Came Running, 1958) Ζιζί (Gigi, 1958) Κορίτσια για Ολες τις Δουλειές (Bells Are Ringing, 1960) Πύργος στην Άμμο (The Sandpiper, 1965) Η Διπλή Ζωή της Ντέζι Γκέιμπλ (On a Clear Day You Can See Forever, 1970)
Ο Βινσέντε Μινέλι (Lester Anthony Minnelli, 28 Φεβρουαρίου 1903 - 25 Ιουλίου 1986) ήταν Αμερικανός σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου βραβευμένος με Όσκαρ Σκηνοθεσίας για την ταινία του 1958 Ζιζί (Gigi). Ο Μινέλι διέπρεψε κατά τη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ σκηνοθετώντας μιούζικαλ της εταιρίας παραγωγής Metro-Goldwyn-Mayer όπως: Καταφύγιο στους Αιθέρες (Cabin in the Sky, 1943), Το Τραγούδι της Αγάπης (Meet Me in St. Louis, 1944), Το Ρολόι (The Clock, 1945), Ένας Αμερικανός στο Παρίσι (An American in Paris, 1951) (που βραβεύτηκε και με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας), Ένα Χορό για Σένα (The Band Wagon, 1953) και Ζιζί (Gigi, 1958), ενώ ήταν εξίσου ικανός στη σκηνοθεσία κωμωδιών και μελοδραμάτων όπως: Ο Μπαμπάς της Νύφης (Father of the Bride, 1950), Η Ωραία και το Κτήνος (The Bad and the Beautiful, 1952), Ένας ξένος στον παράδεισο (Kismet, 1955), Η ζωή ενός ανθρώπου (Lust for Life, 1956), Τσάι και συμπάθεια (Tea And Sympathy, 1956) και Το Στίγμα του Κολασμένου (Some Came Running, 1958). Υπήρξε παντρεμένος με την ηθοποιό και τραγουδίστρια Τζούντι Γκάρλαντ από το 1945, ως και το 1951, με την οποία απέκτησε την ηθοποιό και τραγουδίστρια Λάιζα Μινέλι.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BD%CF%83%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9C%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B9
Εκλογική Περιφέρεια Κερύνειας
Οι πρώτες βουλευτικές εκλογές στην Κύπρο έγιναν το 1960. Ήταν οι μόνες βουλευτικές εκλογές στις οποίες διεξήχθησαν εκλογές και για πλήρωση των εδρών της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Στην εκλογική Περιφέρεια Κερύνειας αντιστοιχούσαν 2 από τις 35 έδρες της ελληνοκυπριακής κοινότητας και 1 από τις 15 έδρες της τουρκοκυπριακές κοινότητας. Μετά τις δικοινοτικές διαταραχές του 1963, οι Τουρκοκύπριοι αποχώρησαν από τα δημόσια αξιώματα και εκ τούτου οι έδρες της τουρκοκυπριακής κοινότητας σε όλες τις Εκλογικές Περιφέρειες της Κύπρου παραμένουν κενές.Μέχρι και τις εκλογές του 1981 οι έδρες της ελληνοκυπριακής κοινότητας ήταν 35 και στην Εκλογική Περιφέρεια Κερύνειας αντιστοιχούσαν 2. Στην Δ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδος αποφασίστηκε η αύξηση των εδρών της Βουλής των Αντιπροσώπων από 35 σε 80 (56 για την ελληνοκυπριακή κοινότητα και 24 για την τουρκοκυπριακή κοινότητα). Οι έδρες που αντιστοιχούσαν πλέον στην Εκλογική Περιφέρεια Κερύνειας για την ελληνοκυπριακή κοινότητα ήταν 5. Από τότε, οι έδρες που αντιστοιχούν στην Εκλογική Περιφέρεια Αμμοχώστου για την ελληνοκυπριακή κοινότητα είναι 3. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τις έδρες της Εκλογικής Περιφέρειας Κερύνειας για την ελληνοκυπριακή κοινότητα ανά εκλογική αναμέτρηση. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών ανά κόμμα στην Εκλογική Περιφέρεια Κερύνειας. Σε παρένθεση αναγράφεται ο αριθμός των εδρών κάθε κόμματος. Βουλευτές Εκλογικής Περιφέρειας Κερύνειας
Η Εκλογική Περιφέρεια Κερύνειας είναι μία από τις έξι εκλογικές περιφέρειες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Περιλαμβάνει τους δήμους και τις κοινότητες της Επαρχίας Κερύνειας. Είναι η μικρότερη Εκλογική Περιφέρεια της Κύπρου. Από την Εκλογική Περιφέρεια Κερύνειας εκλέγονται για την ελληνοκυπριακή κοινότητα 3 βουλευτές στη Βουλή των Αντιπροσώπων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%9A%CE%B5%CF%81%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82
Εξομολογήσεις ενός Άγγλου οπιομανούς
Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Μετά από μια βιογραφική εισαγωγή στις Προκαταρκτικές Εξομολογήσεις, ο συγγραφέας περιγράφει τις Απολαύσεις του οπίου, ακολουθεί μια αφήγηση για τα δεινά του χρήστη οπίου και τέλος το κεφάλαιο Οι πόνοι του οπίου. Στο πρώτο μέρος, ο Τόμας ντε Κουίνσι, που έμεινε ορφανός σε ηλικία 7 ετών και μεγάλωσε υπό την κηδεμονία τεσσάρων ανθρώπων, περιγράφει την περίοδο που ήταν οικότροφος σε κολέγιο όπου συχνά ένιωθε πιο μορφωμένος από τους δασκάλους του και είχε πάθος για τα αρχαία ελληνικά. Το 1802, σε ηλικία 17 ετών, έφυγε κρυφά από το σχολείο του αφού ζήτησε λίγα χρήματα από μια φίλη της οικογένειάς του. Αρχικά περιπλανήθηκε στην Ουαλία και στη συνέχεια πήρε το δρόμο για το Λονδίνο. Τα χρήματα ξοδεύτηκαν γρήγορα και βρήκε καταφύγιο σε ένα ερειπωμένο σπίτι κάποιου απατεώνα. Ζούσε με αποφάγια, σχεδόν λιμοκτονούσε, γνωρίστηκε με τη νεαρή πόρνη Αν, την οποία προσπάθησε να βρει αργότερα αλλά δεν τα κατάφερε. Εντελώς τυχαία, συνάντησε έναν οικογενειακό γνωστό και σύντομα, κουρασμένος από τη φτώχεια, συμφιλιώθηκε με την οικογένειά του και πήγε σε κολέγιο στην Οξφόρδη.Στο δεύτερο μέρος, γράφει πως το 1804 βρέθηκε στο Λονδίνο και, με τη συμβουλή ενός φίλου από το κολέγιο, πήρε για πρώτη φορά όπιο λόγω έντονων πονοκεφάλων και πόνου στο πρόσωπο. Η ηρεμιστική επίδραση του ναρκωτικού, η θετική επίδραση στην ψυχική του ισορροπία και η διαύγεια και δημιουργικότητα οδήγησαν σε μέτρια και ελεγχόμενη κατανάλωση οπίου τα επόμενα 8 χρόνια, η οποία διακόπτονταν επανειλημμένα από μεγάλες περιόδους που κατάφερνε να διακόπτει. Στη συνέχεια, έζησε σε μια εξοχική αγροικία και, όπως και στις μέρες του πανεπιστημίου του, ασχολήθηκε με τη μελέτη Γερμανών φιλοσόφων. Η δόση οπίου ήταν ελεγχόμενη. Το 1813, μια επώδυνη στομαχική πάθηση, από την οποία υπέφερε από μικρός, επέστρεψε. Από εδώ και πέρα ​​παίρνει καθημερινά όπιο και θεωρεί τον εαυτό του «εθισμένο οπιομανή». Αυτό οδηγεί σε κυμαινόμενες διαθέσεις, σε κατήφεια και μελαγχολία, σε ονειρικές καταστάσεις και ξαφνικές στιγμές ευτυχίας.Παρά την άνεση που του δίνει το όπιο, το σώμα του τελικά υποφέρει από τη χρόνια χρήση. Έχει πόνους στο στομάχι, ιδρώνει και οι διανοητικές του ικανότητες φθίνουν. Το 1819, ένα βιβλίο του Βρετανού οικονομολόγου Ρικάρντο τον απορρόφησε, οδηγώντας τελικά σε μια σταδιακή αποχή από το όπιο. Δίνει μόνο αόριστες πληροφορίες για το πώς προχώρησε η απεξάρτησή του αναλυτικά. Ωστόσο, περιγράφει λεπτομερώς την έκταση και τα θέματα από τους νυχτερινούς εφιάλτες του, «αρχιτεκτονικά» όνειρα που μοιάζουν με πίνακες του Τζοβάνι Μπατίστα Πιρανέζι, έπειτα οράματα λιμνών και υδάτινων σωμάτων, ανατολίτικα όνειρα και απώλεια αίσθησης χώρου και χρόνου. Τελικά (35 χρόνια πριν από τη γέννηση του Φρόυντ), εικόνες και ξεχασμένα γεγονότα από την παιδική του ηλικία αναδύονται από τις αναμνήσεις του με απόλυτη σαφήνεια και ένταση, με αποτέλεσμα να ξυπνά ουρλιάζοντας. Το βιβλίο τελειώνει με την ευχή ο αναγνώστης, που ίσως είναι εθισμένος στο όπιο, να απεξαρτηθεί. Σημειώνει επίσης ότι εξακολουθεί να υποφέρει από πολλά ανήσυχα όνειρα και εφιάλτες. Το λογοτεχνικό ύφος του έργου εδραίωσε τη φήμη του ντε Κουίνσι από την πρώτη του δημοσίευση. Ακολούθησαν αμέτρητες εκδόσεις και μεταφράστηκε σε άλλες γλώσσες. Η πρώτη μετάφραση στα γαλλικά του 19χρονου τότε Αλφρέ ντε Μυσσέ εκδόθηκε το 1829. Ήταν ελλιπής, εν μέρει λανθασμένη και συμπληρωμένη από τον μεταφραστή και δεν αναφέρονταν το όνομα του ντε Κουίνσι. Το 1860, η μετάφραση και διασκευή του Σαρλ Μπωντλαίρ στο Τεχνητοί παράδεισοι, διέδωσε περαιτέρω την επιρροή του έργου. Ο Μπωντλαίρ δημιούργησε ένα ανεξάρτητο κείμενο συνδυάζοντας τμήματα των Εξομολογήσεων με δικές του προσθήκες. Στην εκδοχή του, αναφέρεται στις μοιραίες συνέπειες της χρήσης ναρκωτικών, αλλά και στην επίδραση του ναρκωτικού στην έμπνευση και την καλλιτεχνική δημιουργικότητα καθώς και την ανάκληση ξεχασμένων παιδικών εμπειριών.Το έργο ενέπνευσε στον Εκτόρ Μπερλιόζ τη Φανταστική συμφωνία του.Ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ αναφέρει το βιβλίο στο διήγημά του Ο άνδρας με το στραβό χείλος, στο οποίο, μετά την ανάγνωση του βιβλίου, κάποιος αρχίζει να πειραματίζεται με το όπιο. Γενικότερα, οι Εξομολογήσεις επηρέασαν την ψυχολογία και δεδομένου ότι δεν υπήρχε συστηματική μελέτη για τα ναρκωτικά μέχρι πολύ καιρό μετά τον θάνατό του, «η αφήγηση του ντε Κουίνσι απέκτησε μια έγκυρη θέση και κυριάρχησε στις επιστημονικές και δημόσιες απόψεις των επιπτώσεων του οπίου για αρκετές γενιές». Από τη στιγμή της δημοσίευσής του, το έργο επικρίθηκε για την παρουσίαση μιας εικόνας της εμπειρίας κατανάλωσης οπίου που ήταν πολύ θετική και δελεαστική για τους αναγνώστες. Ωστόσο, αν και κατηγορήθηκε ότι έδινε υπερβολική προσοχή στην ευχαρίστηση του οπίου και όχι αρκετή στις σκληρές συνέπειες του εθισμού, το κεφάλαιο Οι πόνοι του οπίου είναι στην πραγματικότητα σημαντικά μεγαλύτερο από το κεφάλαιο Οι απολαύσεις του οπίου. Βέβαια, ακόμη και όταν προσπαθεί να μεταφέρει τη σκληρή αλήθεια, το ύφος του ντε Κουίνσι φαίνεται να παρασύρεται από τη συναρπαστική φύση της εμπειρίας του. Εξομολογήσεις ενός Άγγλου οπιοφάγου, μετάφραση: Άρτεμη Πολυχρόνη, εκδόσεις Εκάβη 1985 Εξομολογήσεις ενός Άγγλου οπιομανούς, μετάφραση: Γιάννα Μυράτ, εκδόσεις Ερατώ, 2008 Εξομολογήσεις ενός Άγγλου οπιοφάγου, μετάφραση: Νίκος Φωκάς, εκδόσεις Εστία, 2008
Εξομολογήσεις ενός Άγγλου οπιομανούς (αγγλικός τίτλος: Confessions of an English Opium-Eater) είναι αυτοβιογραφικό έργο του Άγγλου συγγραφέα Τόμας ντε Κουίνσι. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά ανώνυμα στο Περιοδικό του Λονδίνου τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 1821, ακολούθησε η έκδοση σε βιβλίο το 1822 και μια επόμενη έκδοση αναθεωρημένη από τον ίδιο τον συγγραφέα το 1856.Το έργο αναφέρεται στον εθισμό του συγγραφέα στο όπιο (τον 19ο αιώνα η χρήση οπίου ήταν νόμιμη) και την επίδραση που είχε στη ζωή του. Θεωρείται η πρώτη λογοτεχνική αφήγηση βιωμένων καταστάσεων παραισθήσεων. Ήταν το πρώτο σημαντικό έργο που δημοσίευσε ο Τόμας ντε Κουίνσι, τον έκανε γνωστό και εδραίωσε τη λογοτεχνική του φήμη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%86%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82
Λίμνη Φουταλάουφκεν
Ο ποταμός Αραγιάνες ρέει σε απόσταση περίπου 5 χιλιομέτρων προς τη λίμνη Φουταλάουφκεν, αφού συγκεντρώσει την εκροή από τη λίμνη Μενέντες και τη λίμνη Ριβαδάβια. Ο ποταμός Αραγιάνες πήρε το όνομά του από τα ομώνυμα δέντρα που βρίσκονται στις όχθες του. Ο ποταμός Αραγιάνες είναι γνωστός για το τοπίο του και το ερασιτεχνικό ψάρεμα, ιδίως για την ιριδίζουσα πέστροφα, ένα εισαχθέν είδος. Η έξοδος της λίμνης Φουταλάουφκεν είναι ο δυτικός βραχίονας της. Η λίμνη ρέει μέσω ενός στενού περάσματος που ονομάζεται "Στενωπός των Τεράτων" (estrecho de los monstruos) στη λίμνη Κρούγκερ, έκτασης 1.140 στρεμμάτων. Η στενωπός απέκτησε αυτό το όνομα λόγω των μεγάλων πέστροφων που μπορεί να δει κανείς στα κρυστάλλινα νερά. Η εκροή από τη λίμνη Κρούγκερ ονομάζεται ποταμός Φρέι, ο οποίος εκβάλλει στον ταμιευτήρα Αμουτούι Κιμέι, την επόμενη μεγάλη λίμνη της αλυσίδας.
Η λίμνη Φουταλάουφκεν (ισπανικά: Lago Futalaufquen‎) είναι μεγάλη λίμνη στην επαρχία Τσουμπούτ της Αργεντινής. Η λίμνη Φουταλάουφκεν ανήκει στην αλυσίδα λιμνών του συστήματος του ποταμού Φουταλέουφου της Αργεντινής, το οποίο μέσω της λίμνης Γέλτσο και του ποταμού Γέλτσο εκβάλλει στον Ειρηνικό Ωκεανό στη Χιλή. Τοποθετημένη στις Άνδεις, η λίμνη Φουταλάουφκεν είναι τρίλοβη, παγετώδους προέλευσης και καταλαμβάνει στενές κοιλάδες ανάμεσα σε παγετώδεις κορυφές. Βρίσκεται στις Άνδεις εντός του Εθνικού Πάρκου Λος Αλέρσες. Το όνομά της προέρχεται από τη γλώσσα των Μαπούτσε. "Futa" σημαίνει μεγάλη και "laufquen" σημαίνει λίμνη. Ένας αυτοκινητόδρομος διατρέχει τον ανατολικό βραχίονα της λίμνης. Εκεί βρίσκονται οι τουριστικές εγκαταστάσεις, η έδρα του Εθνικού Πάρκου και το χωριό Φουταλάουφκεν. Το ψάρεμα πέστροφας είναι δημοφιλές στη λίμνη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CE%BC%CE%BD%CE%B7_%CE%A6%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%BA%CE%B5%CE%BD
Miele
Η εταιρεία ιδρύθηκε την 1η Ιουλίου 1899 στο Herzebrock της Βεστφαλίας από τον Carl Miele (1869-1938) και τον Reinhard Zinkann (1869-1939). Η επιχείρηση ξεκίνησε με έντεκα υπαλλήλους σε πρώην εργοστάσιο σιτηρών και πριονιστηρίων. Αρχικά, κατασκευάστηκαν κορυφολόγοι γάλακτος, προστέθηκαν μηχανές βουτύρου το 1900. Την ίδια χρονιά, η Miele ανέπτυξε το πρώτο πλυντήριο ρούχων της.Το 1907, η εταιρεία με 60 τώρα εργάτες από το Herzebrock μεταφέρθηκε στο Gütersloh-Nordhorn, σε ένα πρώην εργοστάσιο αντλιών. Από το 1912 κατασκευάζονταν αυτοκίνητα. Το 1914, η Miele ήταν το «μεγαλύτερο ειδικό εργοστάσιο στη Γερμανία για κορυφολόγους γάλακτος, μηχανές βουτύρου και πλυντήρια ρούχων». Το 1916, ο Carl Miele και ο Reinhard Zinkann αποφάσισαν να χτίσουν ένα υποκατάστημα στο Bielefeld. Εκεί πρωτοπαρήχθησαν εξαρτήματα κορυφολόγων γάλακτος και ηλεκτροκινητήρες. Το 1927 η Miele ξεκίνησε την παραγωγή ηλεκτρικών σκουπών. Το 1929 κατασκεύασε το πρώτο ηλεκτρικό πλυντήριο πιάτων στην Ευρώπη. Το 1932, η Miele ήταν το μεγαλύτερο εργοστάσιο φυγοκέντρησης στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Miele δημιούργησε μονάδες ελέγχου για τορπίλες του Γερμανικού Ναυτικού. Το 1953, η εταιρεία λάνσαρε μοτοποδήλατα στη γερμανική αγορά και γρήγορα έγινε ένας από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές μοτοσυκλετών στη Γερμανία. Λόγω της γρηγόρα αναπτυσσόμενης παραγωγής πλυντηρίων πιάτων και ρούχων, η παραγωγή ποδηλάτων και μοτοσικλετών σταμάτησε το 1960. Για την παραγωγή εμπορικών πλυντηρίων ρούχων και αρμεκτικών συστημάτων, ένα εργοστάσιο στο Lehrte κοντά στο Ανόβερο αγοράστηκε το 1965. Η πώληση επίπλων κουζίνας ξεκίνησαν το 1969. Για την παραγωγή εντοιχιζόμενων κουζινών ξεκίνησε η κατασκευή ενός εργοστασίου κουζίνας το 1973 στο Warendorf της Βεστφαλίας, το οποίο άρχισε να λειτουργεί το 1975. Το Μουσείο Miele άνοιξε το 1986. Το 1990, η Miele ανέλαβε την εταιρεία Imperial στο Bünde, η οποία ειδικεύεται σε εντοιχιζώμενες συσκευές και μεγάλες συσκευές μαγειρέματος. Εκτός από το κύριο εργοστάσιο στο Bünde, η Imperial είχε επίσης ένα υποκατάστημα στο Arnsberg, το οποίο επίσης ενσωματώθηκε στον όμιλο Miele. Η μάρκα Imperial καθιερώθηκε ως δεύτερη μάρκα. Το 1999, τη χρονιά της εκατοστής επετείου της εταιρείας, η Miele ήταν η μάρκα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στο γερμανικό και ευρωπαϊκό εμπόριο ηλεκτρικής ενέργειας. Το 2004 πέθανε ο διευθύνων εταίρος Rudolf Miele (1929-2004). Ο συνεργάτης του Peter Zinkann (* 1928) αποσύρθηκε από τις καθημερινές εργασίες εκείνη την εποχή. Οι γιοί του Markus Miele (* 1968) και Reinhard Zinkann Jr. (* 1959), η τέταρτη γενιά των ιδρυτικών οικογενειών, ανέλαβαν διοικητικά καθήκοντα. Το 2005, η Miele εγκατέλειψε την παραγωγή επίπλων κουζίνας και πούλησε το εργοστάσιο κουζίνας στο Warendorf στον ελβετικό προμηθευτή κατασκευαστικού εξοπλισμού και κατασκευαστή κουζίνας Arbonia-Forster. Το τμήμα κουζίνας είχε πετύχει μόνο το 2% του συνολικού κύκλου εργασιών του Ομίλου Miele. Το εργοστάσιο πλαστικών εξαρτημάτων στο Warendorf παρέμεινε ιδιοκτησία της εταιρείας. Στην αλλαγή του έτους 2005-2006, η Imperial σταμάτησε ως μάρκα. Το 2007, η Miele τιμήθηκε με το βραβείο "Best Corporate Brand" σύμφωνα με την τρέχουσα κατάταξη της μάρκας GfK. Το 2017, η Miele παρουσίασε τον φούρνο Dialog πριν από την IFA (Διεθνής Έκθεση Ραδιοφώνου). Αυτή η νέα κατηγορία φούρνου συνδυάζει κλασικούς τύπους θέρμανσης με ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος, η ποσότητα της ενέργειας που καταναλώνεται αναπροσαρμόζεται και μαγειρεύεται σε όλο τον όγκο αντί από έξω προς τα μέσα. Την ίδια χρονιά, η πλειονότητα του ιταλικού κατασκευαστή ιατρικής τεχνολογίας Steelco αναλαμβάνεται. Το 2020, η εταιρεία ανακοίνωσε ότι ήθελε να επικεντρωθεί περισσότερο στην τεχνητή νοημοσύνη στα προϊόντα της. Η Miele κατασκευάζει οικιακές συσκευές όπως πλυντήρια ρούχων, πλυντήρια πιάτων, στεγνωτήρια, ηλεκτρικές σκούπες, φούρνους και εστίες (επιφάνειες μαγειρικής). Επίσης, ελεύθερα και εντοιχισμένα ψυγεία, καταψύκτες και συντηρητές κρασιού και συστήματα καφέ. Η εταιρεία παράγει επίσης εμπορικό εξοπλισμό για πλυντήρια. Το 2007, η Miele βραβεύτηκε ως η πιο επιτυχημένη εταιρεία στη Γερμανία εκείνη τη χρονιά, ξεπερνώντας την περσινή νικήτρια Google, η οποία κατετάγη δεύτερη, με την Porsche, που ήρθε στην τρίτη. Στη Βόρεια Αμερική, η Miele διατίθεται στην αγορά ως κορυφαία μάρκα συσκευών. Ανταγωνίζεται μάρκες όπως οι Küppersbusch, Sub-Zero, Wolf & Cove, Gaggenau, Fagor, Viking Range, Dacor, Asko, JennAir και Thermador. Επίσημος ιστότοπος MieleΕπίσημος ιστότοπος Miele (Ελλάδα)
Η Miele (/ˈmiːlə/ MEE-lə; Γερμανικά: [ˈmiːlə]) είναι εταιρεία οικιακών συσκευών και εμπορικού εξοπλισμού υψηλών προδιαγραφών, εδρεύει στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία και ιδρύθηκε το 1899 από τους Carl Miele και Reinhard Zinkann.
https://el.wikipedia.org/wiki/Miele
Παλακανέστρο Βαρέζε
Η Βαρέζε ιδρύθηκε το 1945 και ήδη στον τέταρτο χρόνο λειτουργίας της κατέλαβε την δεύτερη θέση στο ιταλικό πρωτάθλημα. Το 1961, κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα, κάτι που επανέλαβε τρία χρόνια αργότερα. Σαν Ίνις Βαρέζε έφθασε στους ημιτελικούς του κυπέλλου Κυπελλούχων το 1965, όπου ηττήθηκε από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Η δυναστεία της Βαρέζε ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν με προπονητή τον Άτσα Νίκολιτς κατέκτησε το νταμπλ στην Ιταλία, με προεξάρχοντες αστέρες τον Ντίνο Μενεγκίν, τον Άλντο Οσσόλα και τον Μανουέλ Ράγκα. Ακολούθησαν οι ευρωπαϊκοί τίτλοι του 1970, 1972 και 1973, ενώ ως το 1974, η ομάδα κατέκτησε τέσσερα ακόμη πρωταθλήματα και τρία κύπελλα Ιταλίας, όντας φιναλίστ του κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 και το 1974.Η Βαρέζε αντιμετώπισε την Ρεάλ Μαδρίτης δύο φορές, το 1974 και το 1976, ξεκινώντας μία μεγάλη διαμάχη ανάμεσα στους δύο συλλόγους. Κέρδισε δύο ακόμη ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, το 1975 και το 1976, ενώ συμμετείχε στους τελικούς του 1977, 1978 και 1979, χωρίς επιτυχία. Κατέκτησε το εγχώριο πρωτάθλημα το 1977 και το 1978, όπως και το κύπελλο Κυπελλούχων του 1979-80, με αντίπαλο την Καντού στον τελικό.Έκτοτε, η Βαρέζε δεν έχει κερδίσει κάποιον άλλο ευρωπαϊκό τίτλο, αν και το 1985 έφθασε ως τον τελικό του κυπέλλου Κόρατς, όπου ηττήθηκε από την Ολίμπια Μιλάνο. Το 1999, κατέκτησε το δέκατο της πρωτάθλημα και από το 2002 ως το 2005 αγωνίστηκε στο ULEB Cup, φθάνοντας δύο φορές ως την προημιτελική φάση. Το 2008 υποβιβάστηκε στην δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας, αλλά επέστρεψε στο ανώτερο επίπεδο την επόμενη σεζόν, ανακτώντας ένα κομμάτι από την χαμένη αίγλη της το 2013, όταν έφθασε στον τελικό του κυπέλλου αλλά ηττήθηκε από την Σιένα. Με βάση τις εμπορικές συμφωνίες, στην ονομασία της ομάδας εμπεριέχεται και ο εκάστοτε κύριος χορηγός: Το λογότυπο της ομάδας όπως έχει εξελιχθεί με το πέρασμα του χρόνου. Πρωταθλήματα Ιταλίας (10):1960-61, 1963-64, 1968-69, 1969-70, 1970-71, 1972-73, 1976-77, 1977-78, 1998-99 Φιναλίστ Πρωταθλήματος Ιταλίας (10):1948-49, 1961-62, 1962-63, 1964-65, 1965-66, 1966-67, 1971-72, 1974-75, 1975-76, 1989-90 Κύπελλα Ιταλίας (4):1968-69, 1969-70, 1970-71, 1972-73 Φιναλίστ Κυπέλλου Ιταλίας (5):1971-72, 1984-85, 1987-88, 1998-99, 2012-13 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (5):1969-70, 1971-72, 1972-73, 1974-75, 1975-76 Φιναλίστ Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων (5):1970-71, 1973-74, 1976-77, 1977-78, 1978-79 Κύπελλα Κυπελλούχων (2):1966-67, 1979-80 Φιναλίστ Κυπέλλου Κόρατς (1):1984-85 Διηπειρωτικά Κύπελλα (3):1966, 1970, 1973 Φιναλίστ Διηπειρωτικού Κυπέλλου (4):1967, 1974, 1976, 1977 Φιναλίστ FIBA Europe Cup (1):2016 Pallacanestro Varese | The History Αρχειοθετήθηκε 2016-07-24 στο Wayback Machine. Cimberio Varese - Welcome to Eurocup Επίσημος ιστότοπος
Η Παλακανέστρο Βαρέζε (ιταλικά: Pallacanestro Varese) είναι επαγγελματική ομάδα καλαθοσφαίρισης με έδρα το Βαρέζε. Κατά την δεκαετία του '70, συμμετείχε σε όλους τους τελικούς του κυπέλλου πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης, κατακτώντας πέντε φορές τον τίτλο. Αγωνίζεται στην ιταλική Σέριε Α. Διεξάγει τους εντός έδρας αγώνες της στο Πάλασπορτ Λίνο Ολντρίνι.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%B6%CE%B5
Ιωάννα της Κωνσταντινούπολης
Η ακριβής ημερομηνία γέννησης της Ιωάννας της Κωνσταντινούπολης είναι ακόμα άγνωστη· το μόνο βέβαιο είναι ότι, όπως και η μικρότερη αδελφή της Μαργαρίτα, βαπτίσθηκε στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη στη Βαλανσιέν. Ο πατέρας της Βαλδουίνος αναχώρησε από τη Φλάνδρα (1202) προκειμένου να συμμετάσχει στην Δ΄ Σταυροφορία, η οποία έληξε με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Ο Βαλδουίνος ανακηρύχθηκε από τους Σταυροφόρους ως Λατίνος Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης (9 Μαΐου 1204). Η σύζυγός του Μαρία είχε αποφασίσει να τον ακολουθήσει, αφήνοντας τα δυο μικρά κορίτσια υπό τη φροντίδα του θείου τους Φιλίππου Α΄ μαργράβου του Ναμύρ. Η μητέρα τους αποφάσισε να πραγματοποιήσει προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, αλλά απεβίωσε λίγο μετά την άφιξή της στην Άκρα τον Αύγουστο του 1204. Ένα χρόνο αργότερα συνελήφθη και ο ίδιος ο πατέρας τους αιχμάλωτος του τσάρου των Βουλγάρων Καλογιάννη (1205) και η τύχη του από τότε παραμένει άγνωστη· πιθανότατα δολοφονήθηκε από αυτόν. Μόλις έφτασαν τα νέα για την εξαφάνιση του πατέρα της, η Ιωάννα ανακηρύχθηκε κόμισσα της Φλάνδρας και του Αινώ, αλλά επειδή ήταν ακόμη πολύ μικρή, η διοίκηση δόθηκε σε ένα βασιλικό συμβούλιο. Η κηδεμονία της μικρής Ιωάννας και της μικρότερης αδελφής της Μαργαρίτας δόθηκε στον θείο τους Φίλιππο Α΄ του Ναμύρ, που έβαλε τις δυο αδελφές σε διαφορετικές θέσεις. Ο ίδιος αρραβωνιάστηκε τη Μαρία, κόρη του Φιλίππου Β΄ Αυγούστου, δίνοντας στη συνέχεια στον Γάλλο βασιλιά την κηδεμονία των μικρών κοριτσιών. Η Ιωάννα και η αδελφή της μεγάλωσαν μαζί με τον Θεοβάλδο Δ΄ της Καμπανίας. Κατά τη διάρκεια παραμονής τους στη Γαλλία ασπάστηκαν το Τάγμα των Κιστερκιανών υπό την επίδραση της Λευκής της Καστίλης, συζύγου τού Λουδοβίκου Η΄, γιου τού Φιλίππου Β΄. Το 1208 ο θείος τους Φίλιππος Α΄ προχώρησε σε συμφωνία με τον Φίλιππο Β΄ Αύγουστο, σύμφωνα με την οποία θα μπορούσε να παντρέψει ο Γάλλος βασιλιάς τα κορίτσια πριν την ενηλικίωση τους, με τους γαμπρούς που επιθυμούσε, χωρίς τη δική του συγκατάθεση. Ο Εγκεράνδος Γ΄ του Κουσί πρόσφερε στον Γάλλο βασιλιά το ποσό των 50.000 λιβρών για να παντρευτεί την Ιωάννα, ενώ ο αδελφός του Θωμάς θα παντρευόταν τη Μαργαρίτα· αλλά ύστερα από την έντονη αντίθεση της Φλαμανδικής αριστοκρατίας, η πρόταση δεν προχώρησε. Η Ματθίλδη της Πορτογαλίας, χήρα του μεγάλου θείου της Ιωάννας, τού Φιλίππου της Αλσατίας, πρόσφερε στον Γάλλο βασιλιά το ίδιο ποσό για να παντρέψει την Ιωάννα με τον ανιψιό της πρίγκιπα της Πορτογαλίας Φερδινάνδο. Ο γάμος έγινε στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 1212 και ο Φερδινάνδος έγινε συυγκυβερνήτης της Φλάνδρας. Στον δρόμο της επιστροφής τους για τη Φλάνδρα οι νεόνυμφοι συνελήφθησαν από τον δελφίνο Λουδοβίκο μεγαλύτερο γιο και διάδοχο του Φιλίππου Αυγούστου ο οποίος ήθελε να πάρει από την Ιωάννα πίσω την προίκα της μητέρας του μαζί με το Αρτουά την οποία του είχε πάρει με τη βία ο πατέρας της Ιωάννας Βαλδουίνος μετά τον θάνατο της (1190). Η Ιωάννα και ο Φερδινάνδος ελευθερώθηκαν μονάχα αφού αναγκάστηκαν να υπογράψουν τη Συνθήκη του Ποντ α Βεντίν (25 Φεβρουαρίου 1212) σύμφωνα με την οποία παραχώρησαν τις πόλεις Ερ συρ λα Λις και Σαιν Ομέρ στον δελφίνο Λουδοβίκο. Ύστερα από αυτό το περιστατικό οι νεόνυμφοι όταν έφτασαν στη Φλάνδρα οργάνωσαν συμμαχία εναντίον του δελφίνου και του πατέρα του Γάλλου βασιλιά με συμμάχους τον Ιωάννη τον Ακτήμονα και τον Ρωμαίο αυτοκράτωρ Όθων Δ΄. Ο Γάλλος βασιλιάς Φίλιππος Αύγουστος εξοργισμένος όταν άκουσε για τη συμμαχία αυτή έκαψε τη Λιλ (1213), στις διαδοχικές μάχες που ακολούθησαν οι Γάλλοι νίκησαν στη μάχη του Ρος - ο - Μουάν (2 Ιουλίου 1214) τους Άγγλους συμμάχους της Ιωάννας και στην τελική μάχη του Μπουβίν (27 Ιουλίου 1214) συνέτριψαν τις Φλαμανδικές δυνάμεις και συνέλαβαν τον σύζυγο της Ιωάννας Φερδινάνδο. Ο Φερδινάνδος φυλακίστηκε 12 χρόνια, ελευθερώθηκε μόνο όταν πέθανε ο Φίλιππος Αύγουστος (1226) στο διάστημα αυτό η Ιωάννα κυβέρνησε μόνη της την κομητεία της Φλάνδρας. Οι κύριες προτεραιότητες της Ιωάννας ήταν η ανάπτυξη της βιοτεχνίας, του εμπορίου μαλλιού και των μεγάλων πόλεων της Φλάνδρας με μετανάστες, ανακατασκεύασε τα τείχη της Λιλ που είχαν καταστραφεί από τους Γάλλους και υπέγραψε τη Συνθήκη των Παρισίων (24 Οκτωβρίου 1214) σύμφωνα με την οποία σημαντικά φρούρια της Νότιας Φλάνδρας πέρασαν στα χέρια Γάλλων, η διοίκηση της Φλάνδρας γινόταν ουσιαστικά από το Παρίσι. Η Ιωάννα στο μεταξύ πίεσε τον πάπα να κηρύξει άκυρο τον γάμο της με τον φυλακισμένο Φερδινάνδο, σκόπευε να παντρευτεί τον Πέτρο του Ντρε αντιβασιλιά της Βρετάνης και χήρο της Αλίκης της Βρετάνης (1221) αλλά ο Φίλιππος Αύγουστος της το απαγόρευσε. Η μικρότερη αδελφή της Μαργαρίτα παντρεύτηκε πριν της 23 Ιουλίου 1212 τον Μπουσάρ Δ΄ του Αβέν ο οποίος είχε οριστεί κηδεμόνας της κάτι που ενόχλησε έντονα την Ιωάννα και τον σύζυγο της Φερδινάνδο. Ο Γάλλος βασιλιάς Φίλιππος Αύγουστος έβλεπε και εκείνος με καχυποψία τον γάμο γι'αυτό πληροφόρησε τον πάπα Ιννοκέντιο Γ' ότι ο Μπουσάρ δεν μπορούσε να παντρευτεί επειδή είχε χριστεί υποδιάκονος, ο πάπας στη συνέχεια συγκάλεσε την Δ' Σύνοδο του Λατερανού η οποία κήρυξε άκυρο τον συγκεκριμένο γάμο. Η Μαργαρίτα και ο Μπουσάρ αρνήθηκαν να το δεχτούν κατέφυγαν υπο την προστασία του Βαλεράν, κόμητος του Λουξεμβούργου τα επόμενα χρόνια απέκτησαν 3 γιους, τους Βαλδουίνο που πέθανε σε βρεφική ηλικία Ιωάννη και Βαλδουίνο. Σε μάχη στη Φλάνδρα (1219) ο Μπουσάρ συνελήφθη και φυλακίστηκε, 3 χρόνια αργότερα ελευθερώθηκε αφού πρώτα ορκίστηκε ότι θα χωρίσει τη Μαργαρίτα (1221), στη μικρότερη αδελφή της η Ιωάννα έδωσε νέο σύζυγο τον Αύγουστο του 1223 τον Γουλιέλμο Β΄ κύριο του Νταμπιέρ. Η επόμενη σύγκρουση της Ιωάννας έγινε με τον σύμβουλό της Αρνούλ της Οδερνάρδης. Σύμφωνα με τα Χρονικά του Αινώ ο κυβερνήτης της Φλάνδρας και του Αινώ Αρνούλφος του Γκάβρ αναγνώρισε τον θείο του Τζόσε Ματέρν, ο οποίος ήταν μοναχός σε μοναστήρι Φραγκισκανών στις Βαλανσιέν, από τον οποίο πληροφορήθηκε, ότι ο Λατίνος αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης Βαλδουίνος Α΄, πατέρας της Ιωάννας, δραπέτευσε από την Αυλή του τσάρου των Βουλγάρων Καλογιάννη ύστερα από 20 χρόνια αιχμαλωσίας. Τα Χρονικά αναφέρουν, ότι ένας μυστηριώδης ξένος με τεράστια περιουσία προαναγγέλλει την επιστροφή τού βασιλιά Βαλδουίνου, ο οποίος ζούσε σαν ερημίτης σε ένα δάσος ανάμεσα στη Βαλανσιέν και την Τουρναί, προαναγγέλλοντας στην Ιωάννα να παραιτηθεί για να επανέλθει στον θρόνο ο υποθετικός της πατέρας. Ο πλαστός Βαλδουίνος άρχισε σταδιακά να συμπεριφέρεται σαν πραγματικός κόμης και γρήγορα κέρδισε την υποστήριξη της αριστοκρατίας της Φλάνδρας, ανάμεσα τους του Ιωάννη του Νεσλέ και του Ροβέρτου Γ΄ του Ντρε, όπως και όλων των μεγάλων πόλεων της Φλάνδρας και του Αινώ, της Λιλ και της Βαλανσιέν. Ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος Γ΄ ενθουσιασμένος, ζήτησε την υποστήριξή του σε συμμαχία εναντίον του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου Θ΄, μαζί με τους δούκες Ερρίκο Α΄ της Βραβάντης και Βαλεράν Γ΄ του Λίμπουργκ. Η Ιωάννα έστειλε τον απεσταλμένο της Αρνόλδο της Ουντενάρδης να αναγνωρίσει τον ερημίτη και επέστρεψε πεπεισμένος, ότι ήταν ο πατέρας της. Άλλοι απεσταλμένοι της ήταν περισσότερο δύσπιστοι, αλλά ακούγεται ότι πολλοί από αυτούς είχαν χρηματιστεί. Η Ιωάννα κατέφυγε στη Μονς, τη μοναδική πόλη της κομητείας η οποία την υποστήριζε ακόμη, με την υπόσχεση του ποσού των 20.000 λιβρών και τις πόλεις Ντουαί και Λεκλούζ ο Λουδοβίκος Θ΄ υποσχέθηκε στην Ιωάννα να τη βοηθήσει. Ο Λουδοβίκος Θ΄ έστειλε τη θεία του Σιβύλλη του Αινώ, αδελφή του Βαλδουίνου, προκειμένου να αναγνωρίσει τον ερημίτη· αυτή γύρισε πίσω με πολλές αμφιβολίες, μέχρι που ο ίδιος ο βασιλιάς αποφάσισε να τον συναντήσει προσωπικά στις 30 Μαΐου 1225. Ο ερημίτης, που ισχυριζόταν ότι είναι ο Βαλδουίνος, δεν μπόρεσε να απαντήσει στις περισσότερες ερωτήσεις του Λουδοβίκου, κάτι που τον οδήγησε εύκολα να τον αναγνωρίσει ότι είναι απατεώνας. Ο ίδιος ισχυριζόταν, ότι είναι ο Λουδοβίκος του Μπλουά, ο οποίος εξαφανίστηκε στη Μάχη της Αδριανούπολης. Ο Λουδοβίκος, αφού πείστηκε ότι είναι απατεώνας, του έδωσε τρεις ημέρες προθεσμία να δραπετεύσει. Αυτός βρήκε αρχικά καταφύγιο στον αρχιεπίσκοπο της Κολωνίας Εγκεβέρδο Β΄ του Μπερκ, αλλά έχασε όλους τους οπαδούς του. Συνελήφθη στη συνέχεια από την Ιωάννα και παρά το ότι είχε εγγυηθεί τη σωματική του ακεραιότητα, έβαλε δυο σκυλιά να τον κατασπαράξουν και στη συνέχεια τον κρέμασε στις πύλες της Λιλ. Πολλοί θεώρησαν, ότι ήταν βαλτός από τον Μπουσάρ του Αβέν, πρώτο σύζυγο της αδελφής της Μαργαρίτας, ο οποίος αναγκάστηκε να χωρίσει τη σύζυγο του για λογαριασμό της Ιωάννας. Η Ιωάννα στη συνέχεια επιχείρηση από τέχνασμα να ζητήσει από τον πάπα Ονώριο Γ΄ την ακύρωση του γάμου της με τον φυλακισμένο Φερδινάνδο προκειμένου να παντρευτεί τον Πέτρο του Ντρε τον χήρο αντιβασιλιά της Βρετάνης. Ο πάπας το δέχθηκε αλλά ο Λουδοβίκος που είδε τον κίνδυνο πίσω απο αυτό το σχέδιο και ζήτησε από τον πάπα να ακυρώσει την απόφαση του, η Ιωάννα πιέστηκε να κρατήσει τον Φερδινάνδο ως σύζυγο και να πληρώσει τα απαιτούμενα λύτρα για την αποφυλάκιση του. Μετά την ανακατάληψη των εξεγερμένων πόλεων η Ιωάννα τους επέβαλε ψηλούς φόρους, αυτό τις επέτρεψε όχι μονάχα να πληρώσει τα χρέη της στον Γάλλο βασιλιά αλλά να πληρώσει επιπλέον και τα λύτρα για την απελευθέρωση του συζύγου της Φερδινάνδου. Με τη συνθήκη του Μελάν η οποία υπεγράφη τον Απρίλιο του 1226 μεταξύ της Ιωάννας και του Λουδοβίκου Η΄ το ποσό των λίτρων καθορίστηκε στις 20.000 λίβρες πληρωμένες σε δυο δόσεις και οι πόλεις Λιλ, Ντουαί, Λεκλούζ θα πέρναγαν υπό Γαλλική κυριαρχία, οι εκπρόσωποι των Φλαμανδικών πόλεων συνολικά 27 πόλεις και 350 ευγενείς δήλωσαν υποταγή στον βασιλιά της Γαλλίας. Ο Φερδινάνδος ελευθερώθηκε τελικά μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου Η΄ στις 8 Νοεμβρίου 1226 αφού πρώτα η Ιωάννα πλήρωσε στη χήρα του Λευκή της Καστίλης ολόκληρο το ποσό των 25.000 λιβρών. Στις αρχές του επόμενου χρόνου (1228) η Ιωάννα γέννησε κόρη με τον Φερδινάνδο το μοναδικό τους παιδί μια κόρη τη Μαρία, ο Φερδινάνδος πέθανε τελικά (1233) από πέτρες στα ούρα ασθένεια από την οποία είχε προσβληθεί την εποχή που ήταν φυλακισμένος η καρδιά του μεταφέρθηκε στον καθεδρικό ναό του Νογιόν και το σώμα του τάφηκε στο αβαείο της Μαρκέτης στη Φλάνδρα. Στη συνέχεια η Ιωάννα θέλησε να παντρευτεί τον Σιμόν του Μοντφόρτ, 6ο κόμη του Λέστερ αλλά ο βασιλιάς Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας αρνήθηκε να το δεχτεί επειδή ο κόμης ήταν πιστός στον Άγγλο βασιλιά, την ίδια χρονιά έγινε και η φάρσα με τον απατεώνα που ισχυριζόταν ότι ήταν ο πατέρας της Βαλδουίνος Α΄ (1233). Μετά τον θάνατο του Φερδινάνδου η κόρη του ζευγαριού πήγε στο Παρίσι ύστερα από απαίτηση του ίδιου του Γάλου βασιλιά Λουδοβίκου Θ΄ για να εκπαίδευση της, τον Ιούνιο του 1235 αρραβωνιάστηκε τον Ροβέρτο του Αρτουά δεύτερο αδελφό του βασιλιά Λουδοβίκου Θ΄, αλλά η μικρή Μαρία πέθανε αμέσως μετά. Με τη σύμφωνη γνώμη της βασιλομήτωρος Λευκής της Καστίλης η Ιωάννα προχώρησε στον δεύτερο γάμο της με τον Θωμά της Σαβοΐας, κόμη του Μαουρέν και λόρδο του Πεδεμοντίου, θείο από μητέρα του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Θ΄ παντρεύτηκαν στις 2 Απριλίου 1237. Ο γάμος έγινε χωρίς παπική συγκατάθεση παρά το γεγονός ότι ήταν συγγενείς μεταξύ τους αφού και οι δυο ήταν απόγονοι του Ουμβέρτου Β΄, κόμητος της Σαβοΐας, για τον γάμο αυτό η Ιωάννα αναγκάστηκε να πληρώσει στον βασιλιά της Γαλλίας 30.000 λίβρες και να του κάνει νέο όρκο πίστης, υποστήριξαν τον Λουδοβίκο τον Άγιο στην εξέγερση του Ούγου Ι΄ των Λουζινιάν. Η Ιωάννα πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 1244 στο αβαείο της Μαρκέτης κοντά στη Λιλ όπου είχε αποσυρθεί λίγο πριν σαν μοναχή, τάφηκε με τον πρώτο σύζυγο της στο μαυσωλείο το οποίο είχε λίγο πριν ανεγερθεί γι'αυτόν, χωρίς απογόνους τη διαδέχθηκε η μικρότερη αδελφή της Μαργαρίτα ενώ ο χήρος της Θωμάς επέστρεψε στη Σαβοΐα. Ο τάφος της ανακαλύφθηκε (2005), αλλά περισσότερες ανασκαφές αποκάλυψαν ότι η σορός της δεν βρισκόταν σε αυτόν (2007). Η κόμισσα Ιωάννα από τα πρώτα χρόνια της βασιλείας της (1214 - 1226) πραγματοποίησε πολιτική εύνοιας στις μεγάλες Φλαμανδικές πόλεις με πολλά νομικά και φορολογικά προνόμια ιδιαίτερα στο Ντανκίρκ, Γάνδη, Λιλ, Μαρντίκ, Σεσλίν (1216), Υπρ (1225), το Καπρίζ το μετέτρεψε από το 1217 σε εμπορικό κέντρο επεξεργασίας μαλλιού. Μετά την επιστροφή του συζύγου της Φερδινάνδου από τη φυλακή παραχώρησε νέα προνόμια σε Ντουαί, Γάνδη, Μπρυζ, Υπρ, μετά τον θάνατο του Φερδινάνδου προκήρυξε ένα καταστατικό στη Λιλ σύμφωνα με το οποίο επέτρεπε την ανέγερση ενός καμπαναριού στους Βαλανσιέν. . Η Ιωάννα προσπαθούσε με κάθε μέσο να διατηρήσει την υποστήριξη της αριστοκρατίας των μεγάλων πόλεων την οποία χρειαζόταν έντονα λόγω της συνεχόμενης εχθρότητας των βασιλιάδων της Γαλλίας εναντίον της. Την περίοδο μετά τον δεύτερο γάμο της με τον Θωμά της Σαβοΐας (1237 - 1244) αναδιοργάνωσε το δικαστικό σύστημα ευνοώντας σημαντικά το θαλάσσιο εμπόριο και το εμπόριο μεταφοράς πλοίων μέσω των ποταμών, αναβάθμισε ξανά τα θαλάσσια λιμάνια. Η Ιωάννα είχε πολύ καλές σχέσεις με το Τάγμα των Κιστερκιανών ιδρύοντας το αβαείο της Μαρκέτης και πολλά όλα Κιστερκιανά μοναστήρια κατά μήκος ολόκληρης της χώρας, έδωσε μεγάλη προτεραιότητα στην αναβάθμιση της γυναίκας σε αυτά ενώ μέχρι τον 12ο αιώνα τα αβαεία στέγαζαν μονάχα άντρες μοναχούς η Ιωάννα και η αδελφή της Μαργαρίτα στη συνέχεια έκτισαν συνολικά 20 γυναικεία αβαεία στη Φλάνδρα και 5 γυναικεία αβαεία στο Αινώ. Αναβάθμισε σε σημαντικό βαθμό και τα Επαιτικά τάγματα ιδιαίτερα στη Βαλανσιέν, συνάντησε αντίσταση από τους Δομηνικανούς μοναχούς αλλά κατάφερε τελικά να ενώσει τις 2 αυτές κοινότητες πριν το 1241, για τους Φραγκισκιανούς της Λιλ η Μαργαρίτα έστειλε εργάτες να οικοδομήσουν εκκλησία και μοναστήρι. Οικοδόμησε πολλά μοναστήρια και αβαεία σε ολόκληρη την κομητεία, τα σημαντικότερα ήταν στη Μονς, τη Βαλανσιέν, την Μπρυζ, τη Γάνδη και τις Υπρ (1236 - 1244), στην Ντουαί και τη Λιλ οικοδομήθηκαν από την αδελφή της Μαργαρίτα (1245), η επίδραση του Δομινικανού τάγματος έπαιξε σημαντικό ρόλο στα θρησκευτικά της καθήκοντα. Ίδρυσε μια δωδεκάδα από μοναστήρια την περίοδο (1217 - 1262), το 1244 διηύθυνε την ανέγερση της Βηθλεεμικής επισκοπής στο Μεσβίν εντός της επισκοπής του Καμπραί, αυτά τα μοναστήρια είχαν μεγάλη αυτονομία και έντονη φιλανθρωπική δράση κάτι που βρισκόταν σε ανταπόκριση με το γυναικείο πνεύμα τον 13ο αιώνα, ίδρυσε τέλος μια σειρά από νοσοκομεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Φλάνδρας. Στη Βαλανσιέν ίδρυσε το μοναστήρι της Αγίας Ελισάβετ της Ουγγαρίας τέσσερα χρόνια χρόνια μετά τον εποικισμό της. Δυο γνωστά χειρόγραφα προέρχονται από τη βιβλιοθήκη της Ιωάννας, το πρώτο (γύρω στο 1210) είναι ένα ψαλτήρι που διατηρείται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας και φαίνεται ότι ήταν προσφορά της Λευκής της Ναβάρας στη θεία της την εποχή που παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο της Πορτογαλίας, το δεύτερο είναι ένα αντίγραφο της ιστορίας του δισκοπότηρου το οποίο βρίσκεται στη Βρετανική Βιβλιοθήκη, και τα δυο προέρχονται από την Καμπανία. Η συγγραφή της ιστορίας του δισκοπότηρου σχετίζεται με τους κόμητες της Φλάνδρας, ο Χρετιέν του Τροί έγραφε υπό την προστασία του μεγάλου θείου της Ιωάννας Φιλίππου της Αλσατίας, ο Μανεσσιέ συγγραφέας της Τρίτης Συνέχειας αφιέρωσε το έργο του για τη ζωή της Αγίας Μάρθας στην Ιωάννα (γύρω στο 1212), ο συγγραφέας της Δεύτερης Συνέχειας Βαχιέ ντε Ντεναίν προερχόταν επίσης από την αυλή της. Το έργο εκτός από ιστορικό και λατρευτικό είχε εκπαιδευτικό χαρακτήρα για τους εφήβους με έντονα στοιχεία ιπποτικού χαρακτήρα, η Αγία Μάρθα παρουσιάζεται ως δεινός ομιλητής που μπορούσε με τον λόγο να καταστείλει τις εξεγερμένες πόλεις. Γνωστοί χρονικογράφοι τον επόμενο αιώνα εμφανίζουν σκληρή γλώσσα για την Ιωάννα, ιδιαίτερα ο Ματθαίος των Παρισίων παρουσιάζει τον πλαστό Βαλδουίνο σαν τον πραγματικό αυτοκράτορα πατέρα της και την Ιωάννα ως πατροκτόνο, στα μέσα του 15ου αιώνα ένα άλλο βιβλίο με τίτλο Βαλδουίνος, κόμης της Φλάνδρας την παρουσιάζει σαν νόθη κόρη του Βαλδουίνου με μια Σαρακηνή και να διακατέχεται από δαιμόνια για τον φόνο του πατέρα της. Τα συκοφαντικά έργα σε βάρος της συνεχίζονται μέχρι τον 18ο αιώνα, ο Ιούλιος του Σαιν Τζενουά (1840) ξεκινά το έργο αποκατάστασης της κόμισσας αναφέροντας οτι ο πλαστός Βαλδουίνος ήταν πραγματικά ένας απατεώνας, το ίδιο αναφέρει και ο Εδουάρδος του Γκρέι στο έργο του Ιωάννα της Κωνσταντινούπολης, κόμισσα της Φλάνδρας. Abulafia, David: The New Cambridge Medieval History: c. 1198-c. 1300, 1999. Fegley, R. (2002). The Golden Spurs of Kortrijk: How the Knights of France Fell to the Foot Soldiers of Flanders in 1302, 2007. McFarland and Company Inc. Goldstone, Nancy (2009). Four Queens: The Provençal Sisters Who Ruled Europe. Phoenix Paperbacks, London. Mortimer, I. (2010). Medieval Intrigue: Decoding Royal Conspiracies. Continuum International Publishing Group. Weiler, B, Burton, J, Schofield, P and Stöber, K (2007). Thirteenth century England: Proceedings of the Gregynog Conference, 2007. The Boydell Press. Wheeler, B.; Parsons, J (2002). Eleanor of Aquitaine: Lord and Lady. Palgrave Macmillan. Nicholas, David. (1992). Medieval Flanders. Longman Group UK Limited, London. Cox, Eugene L. (1974). The Eagles of Savoy. Princeton: Princeton University Press. Le Glay, Edward: Histoire de Jeanne de Constantinople, comtesse de Flandre et de Hainaut, Lille, Vanackere, 1841. Luykx, Theo: Johanna van Constantinopel, gravin van Vlaanderen en Henegouwen, Leuven, 1947. De Cant, Geneviève: Jeanne et Marguerite de Constantinople, Racine ed., Brussels, 1995. Dessaux, Nicolas (ed.): Jeanne de Constantinople, comtesse de Flandre et de Hainaut, Somogy, 2009. [Catalog of the exposition of Lille, September–November 2009. 22 contributions of American, Belgian, French and Swiss authoris, with knowledge on the subject] - Review by Sabine Berger in Histara, November 2010. ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΟΥ ΑΙΝΩ
Η Ιωάννα της Κωνσταντινούπολης (Johanna van Constantinopel, περ. 1199 - 5 Δεκεμβρίου 1244), Κόμισσα της Φλάνδρας και Κόμισσα του Αινώ (1205 - 1244) ήταν η μεγαλύτερη κόρη του Βαλδουίνου Α' της Κωνσταντινούπολης πρώτου Λατίνου αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης και της Μαρίας της Καμπανίας. Ο πατέρας της αναχώρησε για την Δ' Σταυροφορία (1202), μετά από δύο χρόνια τον ακολούθησε και η μητέρα της αφήνοντας την Ιωάννα και τη νεογέννητη αδελφή της Μαργαρίτα υπό τις φροντίδες του Φιλίππου του Ναμύρ. Η μητέρα τους (1204) στη συνέχεια και ο πατέρας τους το (1205), τότε ο Φίλιππος Α΄ του Ναμύρ αρραβωνιάστηκε την κόρη του Φιλίππου Β΄ Αυγούστου δίνοντας τις δυο μικρές αδελφές στη φροντίδα του Γάλλου βασιλιά. Ο Φίλιππος Β' σχεδίαζε όσο το δυνατό συντομότερα να παντρέψει την Ιωάννα με τον Ενγκεράνδο του Κουσί, αλλά τελικά αυτή παντρεύτηκε τον Πορτογάλο πρίγκιπα Φερδινάνδο (1212) τέταρτο γιο του βασιλιά της Πορτογαλίας Σάντσο Α΄. Ο σύζυγος της Φερδινάνδος ξεκίνησε πόλεμο εναντίον του Φιλίππου Αυγούστου ο οποίος έληξε με τη νίκη του Γάλλου βασιλιά στη μάχη του Μπουβίν (1214), συνελήφθη αιχμάλωτος και φυλακίστηκε 12 χρόνια, ελευθερώθηκε (1226) μετά τον θάνατο του Φιλίππου Αυγούστου και του γιου του Λουδοβίκου Η΄ με την παρέμβαση της βασιλομήτωρος Λευκής της Καστίλης. Η Ιωάννα στο διάστημα αυτό πέρα από την αιχμαλωσία του συζύγου της είχε να αντιμετωπίσει και την εξέγερση της μικρότερης αδελφής της Μαργαρίτας και την εξέγερση μιας ομάδας ευγενών με επικεφαλής κάποιον άντρα ο οποίος ισχυριζόταν ότι είναι ο πατέρας της. Ο Φερδινάνδος πέθανε (1233) και στη συνέχεια η Ιωάννα πραγματοποίησε δεύτερο γάμο με τον Θωμά της Σαβοΐας, πέθανε το 1244 σε ηλικία περίπου 50 ετών και τάφηκε στο αβαείο της Μαρκέτ κοντά στη Λιλ αφήνοντας μόνο μια κόρη από τον πρώτο σύζυγο της Φερδινάνδο. Η πολιτική της Ιωάννας έφερε μεγάλη ανάπτυξη στην κομητεία της ευνοώντας έντονα τις Φλαμανδικές πόλεις, ευνόησε ιδιαίτερα το εμπόριο και έδωσε περισσότερες προτεραιότητες στις γυναίκες τόσο στην εκκλησία όσο και στην κοινωνία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
Ο κυρίαρχος του παιχνιδιού
Ο 30χρονος Κουίνσι (Τζέρι Τρέινορ) πρωταθλητής των video games και ζει με τους γονείς του. Το πρωί δουλεύει ως delivery boy και τα βράδια παίζει video games, στο υπόγειο του σπιτιού του. Όμως, οι γονείς του αποφασίζουν να πουλήσουν το σπίτι και θα πρέπει τώρα να βρει αλλού να ζήσει. Έτσι, αποφασίζει να συμμετάσχει σ' ένα διαγωνισμό ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού, που ονομάζεται Black Hole, ώστε να κερδίσει και με το χρηματικό έπαθλο να αγοράσει το δικό του σπίτι. Δυστυχώς γι' αυτόν, το παιχνίδι έχει έναν κορυφαίο παίκτη, μία έφηβη που ονομάζεται Κρις (Τζενέτ ΜακΚέρντι), και όταν Κουίνσι βλέπει ότι δεν μπορεί να τη νικήσει, βάζει μπροστά ένα σχέδιο, να την σαμποτάρει στην προσωπική της ζωή, ώστε να τη βγάλει από το παιχνίδι. Δεν γνωρίζει όμως ότι όλα αυτά θα αλλάξουν τις απόψεις του για τη ζωή, την αγάπη και το μέλλον του. Τζέρι Τρέινορ ως Κουίνσι (Κιου) Τζόνσον Τζενέτ ΜακΚέρντι ως Κριστίνα (Κρις) (Πρόντιτζι) Σόντερς Αμίρ Ταλάι ως Γουέντελ (Μπιγκ Νταμπ) Τζάνετ Βάρνεϊ ως Τρέισι Σόντερς Νικ Μπένσον ως Σέλντεν (Σελ-Σοκ) Ζαν-Λυκ Μπιλοντώ ως Ας ΜακΦί Κάλομ Γουόρθι ως Ζάστροου Ρόμπερτ Καπρόν ως Λέιζερ μπόι Επίσημη Ιστοσελίδα Η σελίδα της ταινίας στο Internet Movie Database
Ο κυρίαρχος του παιχνιδιού (αγγλικά: Best Player) είναι αμερικανική κωμική τηλεοπτική ταινία, η οποία προβλήθηκε στις 12 Μαρτίου 2011. Στην Ελλάδα, η ταινία προβλήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2015. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Τζέρι Τρέινορ και Τζενέτ ΜακΚέρντι. Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν στις 24 Οκτωβρίου 2009 στο Βανκούβερ του Καναδά και τελείωσαν στις 18 Νοεμβρίου του ίδιου έτους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D
Πρόεδρος της Πολωνίας
Ο πρώτος Πρόεδρος της Πολωνίας, Γκάμπριελ Ναρουτόβιτς, ορκίστηκε πρόεδρος της Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας στις 11 Δεκεμβρίου 1922. Εξελέγη από την Εθνοσυνέλευση (το Σέιμ και τη Γερουσία) σύμφωνα με τους όρους του Συντάγματος του Μαρτίου του 1921. Ο Ναρουτόβιτς δολοφονήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1922. Προηγουμένως, ο Γιούζεφ Πιουσούτσκι ήταν «αρχηγός κράτους» (Naczelnik Państwa) σύμφωνα με το προσωρινό Μικρό Σύνταγμα του 1919. Το 1926, ο Πιουσούτσκι οργάνωσε το «Πραξικόπημα του Μαΐου», ανέτρεψε τον Πρόεδρο Στανίσουαφ Βοϊτσεχόφσκι και έβαλε την Εθνοσυνέλευση να εκλέξει έναν νέο, τον Ιγκνάτσι Μοστσίτσκι, εγκαθιδρύοντας έτσι το «καθεστώς Σανάτσια». Πριν από το θάνατο του Πιουσούτσκι, το κοινοβούλιο ψήφισε ένα πιο αυταρχικό Σύνταγμα του Απριλίου του 1935 (δεν συμφωνεί με τις διαδικασίες τροποποίησης του Συντάγματος του Μαρτίου του 1921). Ο Μοστσίτσκι συνέχισε ως πρόεδρος μέχρι που παραιτήθηκε το 1939 στον απόηχο της γερμανικής εισβολής στην Πολωνία. Ο Μοστσίτσκι και η κυβέρνησή του εξορίστηκαν στη Ρουμανία, όπου ο Μοστσίτσκι φυλακίστηκε. Στο Ανζέ της Γαλλίας, ο Βουαντίσουαφ Ρατσκιέβιτς, τότε ο πρόεδρος της Γερουσίας, ανέλαβε την προεδρία μετά την παραίτηση του Μοστσίτσκι στις 29 Σεπτεμβρίου 1939. Μετά την πτώση της Γαλλίας, ο πρόεδρος και η πολωνική εξόριστη κυβέρνηση εκκενώθηκαν στο Λονδίνο. Η μεταφορά από τον Μοστσίτσκι στον Ρατσκιέβιτς έγινε σύμφωνα με το άρθρο 24 του Συντάγματος του Απριλίου 1935. Τον Ρατσκιέβιτς ακολούθησε μια διαδοχή εξόριστων προέδρων, από τους οποίους ο τελευταίος ήταν ο Ρίσαρντ Κατσορόφσκι. Το 1945–54, η Πολωνία έγινε μέρος της σοβιετικής ελεγχόμενης Κεντρικής-Ανατολικής Ευρώπης. Ο Μπολέσουαφ Μπιέρουτ ανέλαβε τα ηνία της κυβέρνησης και τον Ιούλιο του 1945 αναγνωρίστηκε διεθνώς ως αρχηγός του κράτους. Η Γερουσία καταργήθηκε το 1946 με το δημοψήφισμα του πολωνικού λαού . Όταν το Σέιμ ψήφισε το Μικρό Σύνταγμα του 1947, βασισμένο εν μέρει στο Σύνταγμα του Μαρτίου του 1921, ο Μπιέρουτ εξελέγη πρόεδρος από αυτό το σώμα. Υπηρέτησε έως ότου το Σύνταγμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας του 1952 κατάργησε το αξίωμα του προέδρου.Μετά τις τροποποιήσεις του 1989 στο σύνταγμα που αποκατέστησαν την προεδρία, ο Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι, ο τότε αρχηγός του κράτους, ανέλαβε τα καθήκοντά του. Στις πρώτες άμεσες προεδρικές εκλογές της Πολωνίας, ο Λεχ Βαλέσα κέρδισε και ορκίστηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1990. Το αξίωμα του προέδρου διατηρήθηκε στο Σύνταγμα της Πολωνίας που ψηφίστηκε το 1997. Το σύνταγμα προβλέπει πλέον τις απαιτήσεις, τα καθήκοντα και την εξουσία του αξιώματος. Ο Πρόεδρος της Πολωνίας εκλέγεται απευθείας από τον λαό για να υπηρετήσει για πέντε χρόνια και μπορεί να επανεκλεγεί μόνο μία φορά. Σύμφωνα με τις διατάξεις του Συντάγματος, ο Πρόεδρος εκλέγεται με απόλυτη πλειοψηφία. Εάν κανένας υποψήφιος δεν καταφέρει να περάσει αυτό το όριο, διεξάγεται δεύτερος γύρος ψηφοφορίας με τη συμμετοχή των δύο υποψηφίων με τον μεγαλύτερο και δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό ψήφων αντίστοιχα. Για να εγγραφεί κάποιος ως υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές, πρέπει να είναι Πολωνός πολίτης, να είναι τουλάχιστον 35 ετών την ημέρα του πρώτου γύρου των εκλογών και να συγκεντρώσει τουλάχιστον 100.000 υπογραφές εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Ο Πρόεδρος έχει ελεύθερη επιλογή στην επιλογή του Πρωθυπουργού, ωστόσο στην πράξη συνήθως αναθέτει το καθήκον του σχηματισμού νέας κυβέρνησης σε έναν πολιτικό που υποστηρίζεται από το πολιτικό κόμμα με την πλειοψηφία των εδρών στο Σέιμ (συνήθως, αν και όχι πάντα, είναι ο αρχηγός αυτού του πολιτικού κόμματος). Ο Πρόεδρος έχει το δικαίωμα να κινήσει τη νομοθετική διαδικασία. Έχουν επίσης την ευκαιρία να το επηρεάσουν άμεσα χρησιμοποιώντας το βέτο τους για να σταματήσουν ένα νομοσχέδιο. Ωστόσο, το βέτο μπορεί να ακυρωθεί με πλειοψηφία τριών πέμπτων παρουσία τουλάχιστον του μισού του καταστατικού αριθμού των μελών του Σέιμ (230). Πριν υπογράψει ένα νομοσχέδιο, ο Πρόεδρος μπορεί επίσης να ζητήσει από το Συνταγματικό Δικαστήριο να επαληθεύσει τη συμμόρφωσή του με το Σύνταγμα, το οποίο στην πράξη επηρεάζει αποφασιστικά τη νομοθετική διαδικασία. Στο ρόλο του ως ανώτατου εκπροσώπου του πολωνικού κράτους, ο Πρόεδρος έχει την εξουσία να επικυρώνει και να ανακαλεί διεθνείς συμφωνίες, να διορίζει και να ανακαλεί πρεσβευτές και να αποδέχεται επίσημα τις διαπιστεύσεις εκπροσώπων άλλων κρατών. Ο Πρόεδρος λαμβάνει επίσης αποφάσεις για την απονομή ανώτατων ακαδημαϊκών τίτλων, καθώς και κρατικών διακρίσεων και διαταγών. Επιπλέον, έχουν το δικαίωμα της επιείκειας, δηλ. μπορούν να απορρίψουν τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις (στην πράξη, ο Πρόεδρος συμβουλεύεται τέτοιες αποφάσεις με τον Υπουργό Δικαιοσύνης). Ο Πρόεδρος είναι επίσης ο Ανώτατος Διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων. Διορίζει τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου και τους διοικητές όλων των υπηρεσιακών κλάδων. Σε καιρό πολέμου διορίζουν τον Ανώτατο Διοικητή των Ενόπλων Δυνάμεων και μπορούν να διατάξουν γενική επιστράτευση. Ο Πρόεδρος εκτελεί τα καθήκοντά του με τη βοήθεια των ακόλουθων γραφείων: της Καγκελαρίας του Προέδρου, του Γραφείου Εθνικής Ασφάλειας και του Σώματος Συμβούλων του Προέδρου. Αρκετά ακίνητα ανήκουν στο Γραφείο του Προέδρου και χρησιμοποιούνται από τον Αρχηγό του Κράτους ως επίσημη κατοικία, ιδιωτική κατοικία, κατοικία για επίσκεψη ξένων αξιωματούχων, κ.λπ. Προεδρικό Μέγαρο της Βαρσοβίας, είναι το μεγαλύτερο παλάτι στη Βαρσοβία και η επίσημη έδρα του Προέδρου της Δημοκρατίας της Πολωνίας από το 1993. Ο πρώτος προεδρικός ένοικος ήταν ο Λεχ Βαλέσα όταν μετακόμισε στο Παλάτι από το Μπελβέντερ το 1994. Μπελβέντερ, στη Βαρσοβία, ήταν η επίσημη έδρα του Προέδρου μέχρι το 1993 και σήμερα ανήκει στο Γραφείο του Προέδρου ως η επίσημη κατοικία του Προέδρου και χρησιμοποιείται από τον Πρόεδρο και την κυβέρνηση για τελετουργικούς σκοπούς. Το παλάτι χρησιμεύει επίσης ως επίσημη κατοικία αρχηγών κρατών σε επίσημες επισκέψεις στην Πολωνία και άλλους σημαντικούς επισκέπτες. Προεδρικό Κάστρο στη Βίσουα, σε ένα κάστρο που χτίστηκε για τους Αψβούργους ως εξοχική κατοικία κυνηγιού, το οποίο ξαναχτίστηκε μεταξύ 1929-1931 και χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία αναψυχής από τον Πρόεδρο Ιγκνάτσι Μοστσίτσκι. Από το 2002 είναι και πάλι ιδιοκτησία του Προέδρου, ανακαινίστηκε και άνοιξε το 2005 από τον Πρόεδρο Αλεξάντερ Κφασνιέφσκι. Σήμερα είναι ψυχαγωγικό και συνεδριακό κέντρο για τον Πρόεδρο και ξενοδοχείο. Κατοικία του Προέδρου της Δημοκρατίας της Πολωνίας στο Γούτσιεν. Αρχοντικό του Προέδρου της Δημοκρατίας της Πολωνίας στο Τσιεχοτσίνεκ. Προεδρική κατοικία «Jurata-Hel» στο Χελ. Το παράκτιο καταφύγιο του προέδρου στη Βαλτική. Θερινή κατοικία στη χερσόνησο Χελ Προεδρική Βίλα στο Πρόμνικ Προεδρική Βίλα στο Κλαρίσεφ Το σύνταγμα ορίζει ότι ο Πρόεδρος είναι εκλεγμένο αξίωμα, δεν υπάρχει άμεσα εκλεγμένη προεδρική γραμμή διαδοχής. Εάν ο Πρόεδρος δεν είναι σε θέση να εκτελέσει τις εξουσίες και τα καθήκοντά του, ο Διευθύνων του Σέιμ θα έχει τις εξουσίες του Προέδρου για 60 ημέρες κατ' ανώτατο όριο μέχρι την προκήρυξη εκλογών. Στις 10 Απριλίου 2010, ένα αεροπλάνο που μετέφερε τον Πολωνό Πρόεδρο Λεχ Κατσίνσκι, τη σύζυγό του και άλλους 94, συμπεριλαμβανομένων πολλών Πολωνών αξιωματούχων, συνετρίβη κοντά στο Αεροδρόμιο Βόρειου Σμολένσκ στη Ρωσία. Δεν υπήρχαν επιζώντες. Ο Μπρονίσουαφ Κομορόφσκι ανέλαβε τις προεδρικές εξουσίες μετά το περιστατικό. Στις 8 Ιουλίου, ο Μπρονίσουαφ Κομορόφσκι παραιτήθηκε από το αξίωμα του Διευθύνων του Σέιμ μετά τη νίκη του στις προεδρικές εκλογές. Σύμφωνα με το σύνταγμα, προσωρινός πρόεδρος έγινε τότε ο Διευθύνων της Γερουσίας, Μπόγκνταν Μπορουσέβιτς. Το απόγευμα ο Γκζέγκος Σχετίνα εξελέγη νέος Διευθύνων του Σέιμ και έγινε προσωρινός πρόεδρος. Ο Σχετίνα υπηρέτησε ως μεταβατικός αρχηγός κράτους μέχρι την ορκωμοσία του Κομορόφσκι στις 6 Αυγούστου. Πρώην αναπληρωτές πρόεδροι της Πολωνίας: Μπρονίσουαφ Κομορόφσκι (2010) Μπόγκνταν Μπορουσέβιτς (2010) Γκζέγκος Σχετίνα (2010) Πολωνικές προεδρικές εκλογές 1990 1995 2000 2005 2010 2015 2020 Πρωθυπουργός της Πολωνίας Πολωνική εξόριστη κυβέρνηση Κατάλογος μοναρχών της Πολωνίας Αρχηγός Κράτους (Πολωνία) Επίσημος ιστότοπος του Προέδρου της Πολωνίας
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πολωνίας (πολωνικά: Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, συντομότερη μορφή: Prezydent RP) είναι ο αρχηγός κράτους της Πολωνίας. Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις τους καθορίζονται στο Σύνταγμα της Πολωνίας. Ο πρόεδρος ηγείται της εκτελεστικής εξουσίας. Επιπλέον, ο πρόεδρος έχει το δικαίωμα να διαλύει το κοινοβούλιο σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να ασκήσει βέτο στη νομοθεσία και εκπροσωπεί την Πολωνία στη διεθνή σκηνή.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Ίντερ Μαϊάμι ΚΦ
Τον Νοέμβριο του 2012, ο επίτροπος του MLS Ντον Γκάρμπερ, επιβεβαίωσε το ανανεωμένο ενδιαφέρον του πρωταθλήματος για την τοποθέτηση ενός franchise επέκτασης στο Μαϊάμι, μετά την αποχώρηση της Μαϊάμι Φιούζιον μετά τη σεζόν 2001 και μια αποτυχημένη προσφορά επέκτασης το 2009.Όταν ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο οποίος είχε λάβει την επιλογή να αγοράσει μια ομάδα επέκτασης στην τιμή των 25 εκατομμυρίων δολαρίων όταν εντάχθηκε στο πρωτάθλημα το 2007, τελείωσε την καριέρα του τον Απρίλιο του 2013, το πρωτάθλημα διεξήγαγε προκαταρκτικές συζητήσεις με τους συμβούλους του Μπέκαμ σχετικά με διάφορους στόχους επέκτασης, συμπεριλαμβανομένου του Μαϊάμι. Την ίδια χρονιά, άλλοι επενδυτές, συμπεριλαμβανομένου του Ιταλού χρηματοδότη Αλεσάντρο Μπουτίνι και του ιδιοκτήτη των Μαϊάμι Ντόλφινς, Στέφεν Μ. Ρος, εξέφρασαν ενδιαφέρον να κατέχουν επίσης ένα franchise στο Μαϊάμι.Στις 17 Δεκεμβρίου 2013, οι επίτροποι της Κομητείας Μαϊάμι-Ντέιντ ψήφισαν ομόφωνα για να επιτρέψουν στο δήμαρχο Κάρλος Α. Χιμένες να διαπραγματευτεί με την ομάδα υπό την ηγεσία του Μπέκαμ για ένα νέο στάδιο στο κέντρο του Μαϊάμι. Το πρωτάθλημα ανακοίνωσε ότι ο Μπέκαμ άσκησε την επιλογή του στις 5 Φεβρουαρίου 2014 και ότι η Miami Beckham United, ο επενδυτικός όμιλος με επικεφαλής τους Μπέκαμ, Φούλερ και Κλάουρε, θα κατείχε ένα franchise επέκτασης στο Μαϊάμι, υποθέτοντας ότι η χρηματοδότηση για γήπεδο θα μπορούσε να συμφωνηθεί. Μετά την αποτυχία των αρχικών του προτάσεων για το στάδιο, ο Επίτροπος Γκάρμπερ επανέλαβε τον Αύγουστο του 2014 ότι η επέκταση δεν θα εγκριθεί έως ότου εξασφαλιστεί ένα σχέδιο σταδίου στο κέντρο της πόλης. Ο Μπέκαμ αγόρασε το ποσοστό του Φούλερ τον Μάιο του 2019.Στις 29 Ιανουαρίου 2018, ο όμιλος Miami Beckham United (αποτελούμενος από τους Μπέκαμ, Κλάουρε, Φούλερ, Μασαγιόσι Σον και Χόρχε και Χοσέ Μας (οι ηγέτες της εταιρείας τηλεπικοινωνιών και κατασκευών MasTec με έδρα το Μαϊάμι), τέσσερα χρόνια μετά την αρχική ανακοίνωση της ιδιοκτησίας για επιδίωξη μιας ομάδας, του απονεμήθηκε το 25ο franchise MLS και επρόκειτο να αγωνιστεί τη σεζόν του 2020. Η ανακοίνωση αντιπροσώπευε μέρος μιας μεγαλύτερης επέκτασης του MLS που θα αύξανε τον αριθμό των ομάδων του σε 26 έως το 2020 και σε 30 μετά από αυτό. Η ομάδα ιδιοκτησίας του ομίλου μετονομάστηκε αργότερα σε Miami Freedom Park LLC. Ανακοίνωσαν το Club Internacional de Fútbol Miami, συντομευμένο σε Inter Miami CF, ως το επίσημο όνομα του συλλόγου στις 5 Σεπτεμβρίου 2018.Στις 30 Δεκεμβρίου 2019, ο πρώην παίκτης της Εθνικής Ουρουγουάης και προπονητής της ΚΦ Μοντερρέι, Ντιέγκο Αλόνσο, ανακοινώθηκε ως ο πρώτος προπονητής του συλλόγου. Ο πρώτος αγώνας της Ίντερ Μαϊάμι για το MLS διεξήχθη την 1η Μαρτίου 2020, μια εκτός έδρας ήττα με 1-0 από την Λος Άντζελες ΦΚ. Ο ενδεδειγμένος παίκτης Ροδόλφο Πισάρο, σημείωσε το πρώτο γκολ στην ιστορία της Ίντερ Μαϊάμι στον επόμενο αγώνα στις 7 Μαρτίου, σε μια ήττα με 2–1 από την Ντι Σι Γιουνάιτεντ. Ο πρώτος εντός έδρας αγώνας της ομάδας ήταν να διεξαχθεί στις 14 Μαρτίου 2020, εναντίον της Λος Άντζελες Γκάλαξι, της πρώην ομάδας του Μπέκαμ, όμως ο αγώνας αναβλήθηκε λόγω της πανδημίας COVID-19. Στις 23 Αυγούστου 2020, η Ίντερ Μαϊάμι κατέγραψε την πρώτη της νίκη, με 3–2 επί της Ορλάντο Σίτι. Στις 18 Ιανουαρίου 2021, ο προπονητής της Εθνικής Αγγλίας γυναικών, Φιλ Νέβιλ, διορίστηκε νέος προπονητής.Το 2021, οι αδελφοί Μας ολοκλήρωσαν μια εξαγορά για να αναλάβουν την πλειοψηφική ιδιοκτησία της ομάδας από τους Κλάουρε και Σον. Στις 28 Μαΐου 2021, το MLS ανακοίνωσε ότι θα επιβάλει κυρώσεις στην Ίντερ Μαϊάμι, τον ιδιοκτήτη Χόρχε Μας και τον πρώην αθλητικό διευθυντή Πολ ΜακΝτόνα για παραβίαση των κανόνων του ρόστερ κατά τη διάρκεια της σεζόν 2020. Ο σύλλογος είχε υπογράψει τον Μπλαιζ Ματουϊντί και τον Αντρές Ρέγιες χρησιμοποιώντας χρήματα στοχευμένης κατανομής (TAM) για να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις ανώτατου ορίου αποδοχών και να αποφύγει τη χρήση των τριών ντραφτ ενδεδειγμένων παικτών, αλλά βρέθηκε ότι είχε υπερβεί το μέγιστο όριο TAM του 1,61 εκατομμυρίου δολαρίων ανά παίκτη. Το MLS επέβαλε στον σύλλογο πρόστιμο 2 εκατομμυρίων δολαρίων και μείωσε τη διάθεση των δολαρίων κατά 2,27 εκατομμύρια δολάρια για τις σεζόν 2022 και 2023, ενώ στον Μας επιβλήθηκε πρόστιμο 250.000 δολαρίων και ο ΜακΝτόνα τέθηκε σε αναστολή από τις δραστηριότητες του πρωταθλήματος μέχρι το τέλος της σεζόν 2022. Την 1η Ιουνίου 2023, η Ίντερ Μαϊάμι ανακοίνωσε ότι ο Νέβιλ απομακρύνθηκε από το σύλλογο. Εκείνη την εποχή, ο σύλλογος βρισκόταν στην τελευταία θέση στην Ανατολική Περιφέρεια. «Μερικές φορές σε αυτό το παιχνίδι, πρέπει να πάρουμε τις πιο σκληρές αποφάσεις και δυστυχώς νιώθουμε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε μια αλλαγή», είπε ο Μπέκαμ. Ο βοηθός προπονητής, Χαβιέ Μοράλες, ανέλαβε το ρόλο του προσωρινού προπονητή την ίδια μέρα. Τέσσερις ημέρες αργότερα, ο επτά φορές νικητής της Χρυσής Μπάλας, Λιονέλ Μέσι, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να ενταχθεί στον σύλλογο μετά την αποχώρησή του από την Παρί Σεν Ζερμέν, απορρίπτοντας προτάσεις για να παίξει στην Αλ Χιλάλ ΦΚ και στην Μπαρτσελόνα. Ο Μέσι υπέγραψε το συμβόλαιό του ως ενδεδειγμένος παίκτης στις 15 Ιουλίου 2023, με ισχύ μέχρι τη σεζόν 2025 του MLS Σκόραρε το νικητήριο γκολ με ελεύθερο λάκτισμα στον πρώτο του αγώνα με τον σύλλογο. Ο Αργεντινός και πρώην προπονητής της Μπάρτσα, Γκεράρντο Μαρτίνο, διορίστηκε επικεφαλής προπονητής του συλλόγου στις 28 Ιουνίου και εντάχθηκε στην Ίντερ τον επόμενο μήνα. Ο Μέσι εντάχθηκε επίσημα στην ομάδα, μαζί με τον πρώην συμπαίκτη του στη Μπαρτσελόνα, Σέρχιο Μπουσκέτς, σε μια τελετή αποκάλυψης στις 16 Ιουλίου. Πέντε μέρες αργότερα, ένας άλλος πρώην συμπαίκτης του στην Μπαρτσελόνα, ο Ζόρδι Άλμπα, υπέγραψε επίσης στην Ίντερ Μαϊάμι. Στις 21 Ιουλίου 2023, ο Μέσι και ο Μπουσκέτς έκαναν το εντός έδρας ντεμπούτο τους, σε μια νίκη με 2-1 επί της Κρους Αζούλ στο Λιγκ Καπ, με τους δύο παίκτες να μπαίνουν στο παιχνίδι στο 54ο λεπτό. Ο Μέσι σημείωσε το νικητήριο γκολ από φάουλ στις καθυστερήσεις, τερματίζοντας το σερί 11 αγώνων χωρίς νίκη της Ίντερ Μαϊάμι. Στις 25 Ιουλίου 2023, ο Μέσι και ο Μπουσκέτς έπαιξαν το πρώτο τους παιχνίδι ως βασικοί, σε μια νίκη 4–0 επί της Ατλάντα Γιουνάιτεντ, στο οποίο ο Μέσι και ο Ρόμπερτ Τέιλορ σημείωσαν από δύο γκολ και κατέγραψαν μια ασίστ. Ο όμιλος Miami Beckham United αποκάλυψε το όνομα και τα χρώματα της ομάδας στις 5 Σεπτεμβρίου 2018. Το όνομα ανακοινώθηκε ως Club Internacional de Fútbol Miami (Inter Miami CF). Το έμβλημα, σχεδιασμένο με στυλ και χρώματα που θυμίζουν την Αρ Ντεκό αρχιτεκτονική παράδοση της πόλης, εμφανίζει δύο μεγάλους λευκούς ερωδιούς με συμπλεγμένα πόδια που σχηματίζουν το γράμμα M. Ανάμεσα στους ερωδιούς υπάρχει μια έκλειψη, με τον ήλιο να φέρει επτά ακτίνες σε έναν φόρο τιμής στο νούμερο που φορούσε συχνά ο Μπέκαμ ως παίκτης. Τα χρώματα της ομάδας είναι ροζ, μαύρο και λευκό και είναι η μόνη μεγάλη ανδρική επαγγελματική αθλητική ομάδα στη Βόρεια Αμερική που έχει το ροζ ως χρώμα ομάδας. Περιμετρικά εμφανίζεται το όνομα της ομάδας που περικλείει όλα τους λατινικούς αριθμούς MMXX που αντιπροσωπεύουν το έτος 2020, την εναρκτήρια σεζόν της ομάδας.Το είδος των πτηνών στην κορυφή αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης μετά την ανακοίνωση και την αποκάλυψή του, με κάποιους να εικάζουν ότι είναι φλαμίνγκο και εγκρέτες. Η ομάδα αργότερα ανακοίνωσε ότι τα πτηνά είναι λευκοί ερωδιοί.Το όνομα του συλλόγου έχει αποτελέσει αντικείμενο διαφωνίας σχετικά με το εμπορικό σήμα με την ιταλική ομάδα Ίντερ Μιλάνου, η οποία είχε καταθέσει αξίωση στο Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας και Εμπορικών Σημάτων των ΗΠΑ για την προστατευμένη χρήση του «Ίντερ» το 2014. Το MLS υπέβαλε ένσταση για την αξίωση εμπορικού σήματος τον Απρίλιο του 2019, υποστηρίζοντας ότι το όνομα «Ίντερ» ήταν γενικό λόγω της χρήσης του από άλλους συλλόγους και δεν μπορούσε να διεκδικηθεί αποκλειστικά. Έως το 2021, η υπόθεση συνεχίζεται. Ο σύλλογος έχει τέσσερις επίσημες ομάδες υποστηρικτών: The Siege, Southern Legion, Vice City 1896 και Nación Rosa Y Negro. Επίσημος ιστότοπος
Η Κλουμπ Ιντερνασιονάλ ντε Φούτμπολ Μαϊαμι (Club Internacional de Fútbol Miami), γνωστή ως Ίντερ Μαϊάμι ΚΦ (Inter Miami CF) ή Ίντερ Μαϊάμι, είναι αμερικανικός επαγγελματικός σύλλογος ποδοσφαίρου με έδρα το Φορτ Λόντερντεϊλ της Φλόριντα. Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 2018 και άρχισε να αγωνίζεται στην Ανατολική Περιφέρεια του Μέιτζορ Λιγκ Σόκερ κατά τη διάρκεια της σεζόν του 2020. Αυτή τη στιγμή ο σύλλογος παίζει τους εντός έδρας αγώνες στο Στάδιο DRV PNK, την τοποθεσία του πρώην Σταδίου Λόκχαρτ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%9C%CE%B1%CF%8A%CE%AC%CE%BC%CE%B9_%CE%9A%CE%A6
Κωνσταντίνος Κρομιάδης
Μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό του Καυκάσου και είχε απώτερη καταγωγή από την Κέρκυρα. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου πήρε μέρος με τον βαθμό του υπολοχαγού στον ρωσικό στρατό πολεμώντας στην περιοχή γύρω από το Μπακού στο σύνταγμα του Λαζάρ Μπιτσεράχοφ, εναντίον των δυνάμεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έπειτα κατά τη διάρκεια του Ρωσικού εμφυλίου πολέμου, ο Κρομιάδης εντάχθηκε στον Λευκό Στρατό και έφτασε ως και τον βαθμό του συνταγματάρχη. Μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων κατέφυγε όπως πολλοί παλαίμαχοι του Λευκού στρατού ως εμιγκρέ στον τότε ελλαδικό χώρο, ενώ μετά το 1922 μετανάστευσε στη Γερμανία όπου εργάστηκε ως αυτοκινητιστής. Κατά την έναρξη της γερμανικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση ο Κρομιάδης αγωνίστηκε στο πλευρό της Γερμανίας. Μάλιστα έγινε - μαζί με τον Sonderführer Σεργκέι Ιβάνοφ ("Γκριζοκέφαλος") αντιπροσώπου του Ρώσικου Φασιστικού κόμματος-, υπό την εποπτεία της Άμπβερ και του αξιωματικού της Ρούντολφ Κρίστοφ Φράιερ φον Γκέρσντορφ, επικεφαλής του πρώτου συγκροτημένου τμήματος Ρώσων, του αυτοαποκαλούμενου για λόγους προπαγάνδας "Ρωσικού Εθνικού Λαϊκού Στρατού" που δήλωνε δύναμη 10.000 ενόπλων (και ότι αποτελείτο από έξι τάγματα πεζικού, ένα τάγμα μηχανικού και μια μονάδα πυροβολικού), ενώ υιοθέτησε το ψευδώνυμο "Σανίν" (ρωσικά: Санин). Η στρατολόγηση της μονάδας γινόταν από εξαθλιωμένους και πεινασμένους Σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου. Όμως οι Γερμανοί, δεν της παρείχαν αναγνώριση, και την αποκαλούσαν ως "Sonderverband Graukopf " (ελλ. Ειδική μονάδα "Γκριζοκέφαλου") που η δύναμη της κυμάνθηκε από 100 ως 3000 μέλη, με κύριο στόχο την προπαγάνδα και τον αντιπαρτιζάνικο αγώνα. Τα μέλη της ήταν μεταμφιεσμένα με Σοβιετικές στολές και συμμετείχαν σε συλλογικά αντίποινα (εκτελέσεις, κάψιμο χωριών) εναντίον κατεχόμενων περιοχών.Τελικά ο Κρομιάδης απαλλάχτηκε των καθηκόντων από τους Γερμανούς μαζί με άλλους Ρώσους ενώ η προσπάθεια του Ρωσικού Εθνικού Λαϊκού Στρατού εγκαταλείφθηκε, καθώς πολλά μέλη της μονάδας προσχώρησαν στους Σοβιετικούς παρτιζάνους, αλλά και υπήρξαν εσωτερικές διαμάχες της διοίκησης, όπως και αμφιβολίες ή και έλλειψη ενδιαφέροντος των Γερμανών. Μεγάλο ρόλο στη διάλυση της ομάδας είχε η οπτική των Γερμανών για τους Σλάβους ως Untermenschen (υπανθρώπων). Μεταπολεμικά, ο Γκέρσντορφ στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι απείλησε με στρατοδικείο τα μέλη της μονάδας λόγω της βαναυσότητας τους στη μεταχείριση του ντόπιου πληθυσμού. Μετά την παράδοση του Σοβιετικού στρατηγού Αντρέι Βλάσοφ που συνεργάστηκε με τους Γερμανούς, ο Κρομιάδης συσχετίστηκε μαζί του και έγινε βασικός συνεργάτης του στη δημιουργία του "Ρώσικου Απελευθερωτικού Στρατού". Αναφέρεται ότι ήταν ο Κρομιάδης που έπεισε τον Βλάσοφ για την αναγκαιότητα στρατολόγησης των Καυκάσιων λαών. Το 1943 ο Βλάσοφ του έδωσε τη διοίκηση του "επιτελείου" του, όμως τα σχέδια του Ρ.Α.Σ δεν ευδοκίμησαν λόγω Γερμανικών επιφυλάξεων για την επικινδυνότητα ενός στρατού λιποτακτών των Σοβιετικών . Τελικά ο Ρ.Α.Σ μετά από στασιμότητα ενός έτους άρχισε να υλοποιείται από τα τέλη του 1944, και η 1η Μεραρχία του Ρ.Α.Σ ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 1945 και πήρε μέρος σε λίγες μάχες. Ο Κρομιάδης έκανε αρκετές προσπάθειες να προσελκύσει πρώην παλαίμαχους του Λευκού στρατού στον στρατό του Βλάσοφ και συνετέλεσε στη σύνταξη του "Μανιφέστου της Πράγας", έχοντας εξασφαλίσει υποστήριξη από ανώτατους ιερωμένους της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.Σύμφωνα με τον ιστορικό I. Χονδροματίδη ο Κρομιάδης διοικούσε και μονάδα με τρία τάγματα Ελληνοποντίων. Στην υποχώρηση Τον Απρίλη του 1945 ο Κρομιάδης προσπάθησε να μεταβεί στην περιοχή της Βαυαρίας ώστε να διασφαλίσει καταλύματα για τον Βλάσοφ και τη συνοδεία του, όμως στην περιοχή του Πίλζεν το τρένο που είχε επιβιβαστεί χτυπήθηκε από Αμερικάνικα βομβαρδιστικά με αποτέλεσμα ο Κρομιάδης να τραυματιστεί καθώς και να καταστραφούν τα αρχεία που μετέφερε από το επιτελείο του Βλάσοφ. Παράλληλα ο Κρομιάδης επιθυμούσε να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τους Αμερικάνους και επιπλέον να κρυφτεί ο στρατηγός Βλάσοφ σε ασφαλές μέρος μέχρι να περάσει ο κίνδυνος, όμως ο σοβαρός τραυματισμός στο πόδι του όπως και η ταχεία εξέλιξη του πολέμου, τον απέτρεψαν να συνεχίσει πέρα από κάποιες προπαρασκευαστικές προτάσεις. Μετά το τέλος του πολέμου, ο Κρομιάδης απέφυγε τη σύλληψη και συνέχισε να έχει αντικομμουνιστική δράση. To 1946 έγινε μαζική παράδοση συνεργατών των Ναζί στους Σοβιετικούς, ενώ ο Κρομιάδης μεσολαβούσε για να αποφευχθεί αυτή η διαδικασία. Από το 1948 όταν και σταμάτησε η έκδοση συνεργατών των Ναζί στην ΕΣΣΔ, ο Κρομιάδης άρχισε την ανάπτυξη αντικομμουνιστικής οργάνωσης ομπρέλας σε Γερμανία και Αυστρία με την ονομασία Αντι-μπολσεβιστικό κέντρο για το Απελευθερωτικό Κίνημα των Λαών της Ρωσίας (Антибольшевистский Центр Освободительного Движения Народов России) όπου αρκετοί συνεργάτες των Ναζί, στρατολογήθηκαν από τις Αμερικάνικες υπηρεσίες. Στους κόλπους της νέας οργάνωσης υπήρξε αντίθεση μεταξύ του πρώτου κύματος (1918-1922) των Ρώσων εμιγκρέδων που βλέπανε τον αγώνα τους ως συνέχεια του Λευκού Στρατού και του δεύτερου κύματος (1939-1945) με έντονα αρνητική οπτική στους παλαίμαχους του Λευκού Στρατού. Ο Κρομιάδης άνηκε στους πρώτους και υποστήριζε ότι ο αγώνας του Λευκού Στρατού και του Ρ.Α.Σ ήταν στάδια χριστιανικού απελευθερωτικού πολέμου 30 ετών εναντίον του κομμουνισμού.Έζησε στη Δυτική Γερμανία και εργαζόταν για τον ραδιοφωνικό σταθμό Radio Free Europe/Radio Liberty συνεργαζόμενος με τους Αμερικάνους και τη CIA στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου. Τα έτη 1952 και 1962 αναφέρεται ως διευθυντής προσωπικού στον ραδιοφωνικό σταθμό ενώ το 1963 αναφερόταν ως σύμβουλος για τα θέματα των Ρώσων εμιγκρέδων για τη CIA. Το 1952 έγραψε άρθρο στο περιοδικό Νέο Περιοδικό (Ρώσικα:Новый журнал) στη Νέα Υόρκη με τίτλο "Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου στη Γερμανία το 1941". To 1954 έγραψε άρθρο στο περιοδικό Καλός Σαμαρείτης (Γερμανία) για τον "Βλάσοφ και την εκκλησία". To 1977 συνέγραψε κείμενο για τη μνήμη του Ελληνοποντιακής καταγωγής πρώην συνεργάτη του στον Λευκό στρατό και στη Γερμανική υπηρεσία Βλαδίμηρο Δεσποτύλη. Το 1980, εξέδωσε τα απομνημονεύματα του για τη συμμετοχή του στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τίτλο "Για την πατρίδα και την ελευθερία της" που δημοσιεύθηκαν σε εκδοτικό οίκο του Σαν Φρανσίσκο και επανεκδόθηκαν το 2011 στη Μόσχα. Ήταν παντρεμένος με την Ευγενία Κρομιάδη (1890-1970) (Ρώσικα: Евгения Константиновна Кромиади, Εβγκένια Κονσταντίνοβνα Κρομιάντι). Είχε κόρη την Όλγα Κρομιάδη. Πέθανε το 1990 ή το 1991. Διδακτορική Διατριβή, Александров Кирилл Михайлович ГЕНЕРАЛИТЕТ и ОФИЦЕРСКИЕ КАДРЫ ВООРУЖЕННЫХ ФОРМИРОВАНИЙ КОМИТЕТА ОСВОБОЖДЕНИЯ НАРОДОВ РОССИИ 1943–1946 гг.
Ο Κωνσταντίνος Κρομιάδης, (ρωσικά: Константин Григорьевич Кромиади‎, Κονσταντίν Γκριγκόριεβιτς Κρομιάντι) γνωστότερος με το ψευδώνυμο Σάνιν (ρωσικά: Санин) (21 Ιανουαρίου 1893, Ντιβίκ, Κάρσκαγια όμπλαστ, Ρωσική Αυτοκρατορία - 25 Απριλίου 1990, Μόναχο, Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας) ήταν Ελληνοπόντιος αντικομμουνιστής στρατιωτικός και συνεργάτης της ναζιστικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με καταγωγή από την Κέρκυρα. Υπηρέτησε στον ρωσικό αυτοκρατορικό στρατό, στον Λευκό στρατό, σε Γερμανικές αντιπαρτιζάνικες μονάδες και τέλος στον Ρωσικό Απελευθερωτικό Στρατό στο επιτελείο του ηγέτη του Αντρέι Βλάσοφ. Μεταπολεμικά στα πλαίσια του Ψυχρού πολέμου στελέχωσε τον χρηματοδοτούμενο από τη CIA σταθμό "Radio Free Europe/Radio Liberty" στο Μόναχο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82
Τιμόρ
Όπως και στα γειτονικά νησιά, η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι Μελανήσιοι ενώ οι ανθρωπολόγοι αναγνωρίζουν συνολικά έντεκα ξεχωριστές εθνογλωσσικές ομάδες στο Τιμόρ. Η μεγαλύτερη ομάδα είναι αυτή των Ατόνι στο δυτικό Τιμόρ, και των Τετούμ στο κεντρικό και ανατολικό Τιμόρ. Οι περισσότεροι ιθαγενείς πληθυσμοί του Τιμόρ μιλούν γλώσσες που ανήκουν στην Αυστρονησιακή γλωσσική ομάδα, οι οποίες ομιλούνται ευρέως στο Ινδονησιακό αρχιπέλαγος. Μη-Αυστρονησιακές γλώσσες της περιοχής αποτελούν αυτή που ομιλείται στη Χαλμαχέρα (στις Μολούκες) και στη Δυτική Νέα Γουινέα.Επίσημη γλώσσα του Ανατολικού Τιμόρ είναι η Τετούμ και τα Πορτογαλικά, ενώ στο Δυτικό Τιμόρ επίσημη γλώσσα είναι τα Ινδονησιακά. Ο χριστιανισμός είναι η κυρίαρχη θρησκεία στη νήσο του Τιμόρ, αποτελώντας το 90% του πληθυσμού του νησιού. Στην πλειοψηφία τους είναι Ρωμαιοκαθολικοί και στα δύο κομμάτια του νησιού, υπερτερώντας αριθμητικά από τους Προτεστάντες στο Δυτικό Τιμόρ με αναλογία 3:2. Το υπόλοιπο 10% μοιράζεται σε Μουσουλμάνους και Ανιμιστές. Το Τιμόρ βρίσκεται βόρεια της Αυστραλίας, και είναι ένα από τα πιο ανατολικά νησιά των Νήσων Σουνδών. Μαζί με τη Σούμπα, την Μπαμπάρ και άλλα μικρά γειτονικά νησιά, το Τιμόρ απαρτίζει το νότιο εξωτερικό τμήμα του αρχιπελάγους των Μικρών Σουνδών, με εσωτερικά τα νησιά Φλόρες, Αλόρ και Ουέταρ βόρεια, και ακόμα πιο βόρεια το Σουλαουέζι. Οι μεγαλύτερες πόλεις του νησιού είναι η Κουπάνγκ στο Δυτικό Τιμόρ της Ινδονησίας και οι πρώην αποικιακές πόλεις της Πορτογαλίας, Μπακάου και Ντίλι στο Ανατολικό Τιμόρ, με την τελευταία να αποτελεί και πρωτεύουσα της χώρας.
Η νήσος Τιμόρ, με έκταση 30.780 τ.χλμ., αποτελεί το μεγαλύτερο νησί των Μικρών Σουνδών. Βρίσκεται βόρεια της Θάλασσας του Τιμόρ. Το νησί είναι διαιρεμένο στα δύο: στο ανεξάρτητο κράτος του Ανατολικού Τιμόρ και στο Δυτικό Τιμόρ, το οποίο ανήκει στην Ινδονησία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%81
Ο Θρύλος των Ιπτάμενων Φρουρών
Ο Θρύλος των Ιπτάμενων Φρουρών παρακολουθεί τη ζωή του Σόρεν, μιας μικρής κουκουβάγιας που έχει ενθουσιαστεί από τις επικές ιστορίες που της διηγείται ο πατέρας της για τους Φύλακες του Γκα’Χουλ, μια μυθική ομάδα φτερωτών πολεμιστών που μετά από μια γενναία μάχη κατάφεραν να σώσουν τις κουκουβάγιες από τους σατανικούς Αγνούς. Κι ενώ ο Σόρεν ονειρεύεται να ενώσει μια μέρα τις δυνάμεις του με τους ήρωες του, ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Κλαντ, τον κοροϊδεύει, ενώ παράλληλα διψάει να πετάξει και να κυνηγήσει… για να κερδίσει την εύνοια του πατέρα τους έναντι του μικρότερου αδελφού του. Η ζήλια όμως, του Κλαντ έχει τρομακτικές συνέπειες – τα δύο μικρά θα πέσουν από τη φωλιά τους στα γαμψά νύχια των Αγνών. Ο Σόρεν θα προσπαθήσει να διαφύγει με τη βοήθεια κι άλλων γενναίων μικρών κουκουβαγιών. Μαζί θα πετάξουν πάνω από θάλασσες, θα διασχίσουν την αχλή για να βρουν το Μεγάλο Δένδρο, το αρχηγείο των θρυλικών Φυλάκων του Γκα’Χουλ. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να νικήσουν τους Αγνούς και να σώσουν το βασίλειο των κουκουβαγιών. Προϋπολογισμός: 80.000.000 δολάρια Θέση ανοίγματος: 2η Πρεμιέρα (άνοιγμα τριημέρου): 16.000.000 δολάρια Εισπράξεις στην Αμερική: 55.600.000 δολάρια Εισπράξεις στην Ελλάδα: 11.394 εισιτήρια Παγκόσμιες εισπράξεις: 140.000.000 δολάρια Ο Θρύλος των Ιπτάμενων Φρουρών έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές (τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα) με έμφαση στα υπέροχα γραφικά και την τεχνολογία 3D. Πιο συγκεκριμένα, η δίνει στην ταινία animation του Σνάιντερ 5 στα 5 σε ό,τι αφορά το 3D, ενώ οι L.A. Times έγραψαν «Ο Θρύλος των Ιπτάμενων Φρουρών είναι κάτι σαν το Braveheart αλλά για παιδιά –μια σκοτεινή ιστορία με ευγενείς πολεμιστές, συγκλονιστικές συγκρούσεις και πολλά... φτερά! Η τεχνολογία 3D σε κάνει να νιώθεις την ελευθερία του να πετάς». Ενθουσιώδεις ήταν και οι κριτικές στην Ελλάδα, με το Έθνος να γράφει «η εικόνα είναι τόσο ζωντανή που σε κάνει να θες να χαϊδέψεις το πλούσιο τρίχωμα μιας μικρής κουκουβάγιας μπερδεύοντάς την για αληθινή». Η Warner Bros. Interactive Entertainment παρουσίασε και ένα video game βασισμένο στην ταινία. Το Legend of the Guardians: The Owls of Ga'Hoole (video game) αναπτύχθηκε σε συνεργασία με την εταιρεία Krome Studios για τις κονσόλες Wii, Xbox 360 και PS3, και την εταιρεία Tantalus Media για το DS. Ο Θρύλος των Ιπτάμενων Φρουρών στο IMDB Επίσημο website
Ο Θρύλος των Ιπτάμενων Φρουρών (αγγλικά: Legend of the Guardians: The Owls of Ga'Hoole) είναι ο τίτλος αμερικανικής 3D ταινίας κινουμένων σχεδίων παραγωγής 2010, που βασίζεται στα τρία πρώτα βιβλία της σειράς "The Capture", "The Journey" και "The Rescue" της Κάθριν Λάσκι. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Ζακ Σνάιντερ ενώ οι Τζιμ Στάρτζες, Τζέφρεϊ Ρας, Ράιαν Κουάντεν, Έμιλι Μπάρκλεϊ, Άντονι ΛαΠάλια, Ντέιβιντ Γουένχαμ, Έλεν Μίρεν, Τζόελ Έτζερτον, Μίριαμ Μαργκόλις και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί δάνεισαν τις φωνές τους στις κουκουβάγιες. Τα γραφικά είναι της εταιρείας Animal Logic. Η παραγωγή έγινε στην Αυστραλία και το σενάριο έγραψαν οι Τζον Ορλόφ και Έμιλ Στερν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%98%CF%81%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%99%CF%80%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CF%89%CE%BD_%CE%A6%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%81%CF%8E%CE%BD
COinS
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, το OpenURL δημιουργήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης ως πλαίσιο για την παροχή συνδέσμων ανάλογων στο συγκείμενο. Η υλοποίηση διακομιστή OpenURL που ονομάζεται SFX πωλήθηκε στον όμιλο Ex Libris, ο οποίος το διέθεσε στην αγορά σε βιβλιοθήκες, διαμορφώνοντας την ιδέα ενός «αναλυτή συνδέσμων». Το framework OpenURL τυποποιήθηκε αργότερα ως ANSI/NISO Z39.88 το 2004 (αναθεωρήθηκε το 2010). Ένα βασικό μέρος του OpenURL ήταν η έννοια του «ContextObjects» ως μεταδεδομένων για την περιγραφή αναφερόμενων πόρων. Στα τέλη του 2004, ο Richard Cameron, ο δημιουργός του CiteULike, επέστησε την προσοχή στην ανάγκη για έναν τυποποιημένο τρόπο ενσωμάτωσης μεταδεδομένων σε σελίδες HTML. Τον Ιανουάριο του 2005 ο Daniel Chudnov πρότεινε τη χρήση του OpenURL. Η ενσωμάτωση OpenURL ContextObjects σε HTML είχε προταθεί στο παρελθόν από τους Herbert Van de Sompel και Oren Beit-Arie και ένα έγγραφο εργασίας από τους Chudnov και Jeremy Frumkin. Η συζήτηση για το τελευταίο, στη λίστα αλληλογραφίας GPS-PCS, οδήγησε σε ένα προσχέδιο προδιαγραφής για την ενσωμάτωση OpenURL σε HTML, που αργότερα έγινε COinS. Ένα ContextObject είναι ενσωματωμένο σε ένα στοιχείο HTML span . Η υιοθέτηση των COinS ωθήθηκε από διάφορες δημοσιεύσεις και υλοποιήσεις. Η προδιαγραφή βρίσκεται τώρα στο OCOinS.info, το οποίο περιλαμβάνει συγκεκριμένους οδηγούς για την εφαρμογή του COinS για άρθρα και βιβλία περιοδικών. Από το OpenURL 1.0 το COinS δανείζεται μία από τις μορφές σειριοποίησης («KEV») και ορισμένες μορφές μεταδεδομένων ContextObject που περιλαμβάνονται στις οδηγίες υλοποίησης OpenURL. Οι οδηγίες υλοποίησης ContextObject του COinS περιλαμβάνουν τέσσερις τύπους δημοσίευσης (άρθρο με πολλούς υποτύπους, βιβλίο, πατέντα και γενικό) και μερικά απλά πεδία. Ωστόσο, οι οδηγίες δεν αποτελούν υποχρεωτικό μέρος των COinS, επομένως το πρότυπο δεν παρέχει ένα αυστηρό μοντέλο μεταδεδομένων όπως το Dublin Core ή η Bibliographic Ontology. Οι παρακάτω ιστότοποι κάνουν χρήση των COinS: Citebase CiteULlike Copac HubMed Mendeley Βικιπαίδεια Wikivoyage (γερμανικό παράρτημα) WorldCat Ορισμένες εφαρμογές από την πλευρά του διακομιστή ενσωματώνουν COinS, συμπεριλαμβανομένου του refbase . Τα εργαλεία πελάτη που μπορούν να κάνουν χρήση των COinS περιλαμβάνουν: BibDesk Bookends (Mac) Citavi LibX Mendeley ResearchGate Sente (Mac) Zotero «OpenURL COinS: A Convention to Embed Bibliographic Metadata in HTML». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Σεπτεμβρίου 2014. (eLib.at Mirror) «Registry for the OpenURL Framework – ANSI/NISO Z39.88-2004». OCLC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2015. «OpenURL Syntax Description» (PDF). OCLC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 10 Απριλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2015. «Matrix defining the KEV Format to represent a journal publication». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Φεβρουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2021. «Matrix defining the KEV Format to represent a book». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Φεβρουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2021. «Matrix defining the KEV Format to represent a patent». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαρτίου 2008. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2021. «Matrix defining the KEV Format to represent a dissertation». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαρτίου 2008. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2021. «Z39.88-2004: The OpenURL Framework for Context-Sensitive Services The Key/Encoded-Value (KEV) Format Implementation Guidelines». Ιουνίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. «Z39.88-2004: The OpenURL Framework for Context-Sensitive Services The Key/Encoded-Value (KEV) Format Implementation Guidelines, Appendices». Ιουνίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. «Z39.88-2004: The OpenURL Framework for Context-Sensitive Services The Key/Encoded-Value (KEV) Format Implementation Guidelines, Examples». Ιουνίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. «Z39.88-2004: The OpenURL Framework for Context-Sensitive Services The Key/Encoded-Value (KEV) Format Implementation Guidelines» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 13 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. Πρόταση παραπομπών – για microformat για τον ίδιο σκοπό Οδηγίες υλοποίησης KEV Χρήση COinS από την εικονική βιβλιοθήκη Max Planck Τι είναι τα COinS; – από το Online Computer Library Center
ContextObjects in Spans (COinS) είναι μια μέθοδος για την ενσωμάτωση βιβλιογραφικών μεταδεδομένων στον κώδικα HTML των ιστοσελίδων. Αυτό επιτρέπει στο βιβλιογραφικό λογισμικό να δημοσιεύει βιβλιογραφικά στοιχεία αναγνώσιμα από μηχανή και το πελάτη λογισμικό διαχείρισης βιβλιογραφίας για την ανάκτηση βιβλιογραφικών μεταδεδομένων. Τα μεταδεδομένα μπορούν επίσης να σταλούν σε ένα πρόγραμμα επίλυσης OpenURL. Αυτό επιτρέπει, για παράδειγμα, την αναζήτηση ενός αντιγράφου ενός βιβλίου σε μια συγκεκριμένη βιβλιοθήκη.
https://el.wikipedia.org/wiki/COinS
Αλεξάντερ Κουλ (Γερμανός καλαθοσφαιριστής)
Ο Κουλ ξεκίνησε να αγωνίζεται στο κοινοτικό πανεπιστήμιο του Παλμ Μπιτς το 1993, όπου παρέμεινε για δύο χρόνια παίζοντας σε 64 αγώνες με μέσους όρους 10,5 πόντων και 8,6 ριμπάουντ. Το καλοκαίρι του 1995 μεταγράφηκε στο πανεπιστήμιο της Σάρλοτ, όπου σε 48 παιχνίδια είχε 6,3 πόντους και 6,9 ριμπάουντ ανά αγώνα. Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα από την Μπάγερ Λεβερκούζεν το 1997, αγωνιζόμενος και στο κύπελλο Σαπόρτα με μέσους όρους 4,9 πόντων και 5,3 ριμπάουντ σε δέκα αγώνες.Επόμενος σταθμός της καριέρας του υπήρξε ο Άρης Θεσσαλονίκης, με τον οποίο κατέλαβε την τέταρτη θέση του ελληνικού πρωταθλήματος και έφθασε ως την ημιτελική φάση του κυπέλλου Ελλάδας και του κυπέλλου Σαπόρτα. Στην ευρωπαϊκή διοργάνωση έπαιξε σε 15 αγώνες με μέσους όρους 2,6 πόντων και 2,5 ριμπάουντ.Ακολούθησε η ομάδα της Νήαρ Ηστ με την οποία αγωνίστηκε και στο κύπελλο Κόρατς, ενώ κατέλαβε την ένατη θέση στο πρωτάθλημα. Συνέχισε στην ιταλική Παλακανέστρο Καντού, όπου σε 32 παιχνίδια είχε 5,7 πόντους και 4,4 ριμπάουντ.Επέστρεψε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2001, για να φορέσει την φανέλα του Περιστερίου, με το οποίο αγωνίστηκε και στην Ευρωλίγκα. Μεταγράφηκε την σεζόν 2002-03 στην ιταλική Αβελίνο, από την οποία αποχώρησε τον Μάρτιο του 2003 για την Λιμόζ, όπου σε εννέα αγώνες είχε μέσους όρους 6,8 πόντων και 8,0 ριμπάουντ.Ολοκλήρωσε την καριέρα του στην γερμανική Λούντβιγκσμπουργκ το 2003. Alexander Kuehl Stats | College Basketball at Sports-Reference.com DraftExpressProfile: Alexander Kuhl, Stats, Comparisons, and Outlook Alexander Kuehl Basketball Player Profile
Ο Αλεξάντερ Κουλ, γεννημένος στις 7 Ιανουαρίου 1973 στο Ρέντσμπουργκ της Γερμανίας, είναι πρώην επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2,17 μέτρα και αγωνιζόταν στην θέση του σέντερ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BB_(%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82)
Ρουφίνος (ποιητής)
Ποιήματά του διασώθηκαν στην Παλατινή Ανθολογία, στην Ανθολογία του Πλανούδη και στο Appendix Barberino-Vaticana. Στα ποιήματα αυτά ασχολείται αποκλειστικά με ερωτικά θέματα και αναφέρει σε αυτά σημαντικό αριθμό γυναικών: Ελπίδα (V.9), Προδίκη (V.12, V.66, V. 103), Ευρώπη (V.14), Μελίτη (V.15, V.2, V.36, V.94), Βοώπις (V.22), Μέλισσα (V.27), Ροδόπη (V.36, V.92), Ροδόκλεια (V.36, V.73, V.74), Λέμβιον (V.44), Κερκούριον (V.44)͵ Θάλεια (V.47), Φιλίππη (V.61), Μαιονίδα (V.69), Φίλη (V.70), Νικομάχη (V.71), Αμυμώνη (V.75), Μελισσιάς (V.87). Αναφέρει και τα ανδρικά ονόματα Πρωτομάχος, Ζήνων (V.71). Οι δυο τοποθεσίες που αναφέρονται στα ποιήματά του είναι η Κορρησός, συνοικία της Εφέσου μαζί με το ναό της Αρτέμιδος (V.9), καθώς και το λιμάνι της Σάμου (V.44). Τέλος στο επίγραμμά του V.61 αναφέρει το παιχνίδι κόνδακας, το οποίο αναφέρεται στον Ιουστινιάνειο Κώδικα του 529 μ.Χ. Σε ένα επίγραμμα (V.284), αναφέρεται ότι είναι του «Ρούφινου Δομέστικου». Από τη βιβλιογραφία ο Ρούφινος ο Δομέστικος θεωρείται ότι δε συμπίπτει με τον Ρούφινο των άλλων επιγραμμάτων. Αρχικά, είχε θεωρηθεί ότι ο Ρουφίνος έζησε τον 6ο αιώνα, αλλά αργότερα θεωρήθηκαν ως πιθανοί χρόνοι είτε ο 4ος αιώνας, αλλά και τα μισά ή το δεύτερο μισό του 2ου αιώνα. Σε κάθε περίπτωση, οι εκτιμήσεις αυτές απέχουν μεταξύ τους γιατί δεν υπάρχουν απτά στοιχεία για τη χρονολόγηση των επιγραμμάτων του Ρουφίνου. Τα ποιήματα / επιγράμματα του Ρουφίνου που βρίσκονται στο πέμπτο βιβλίο της Παλατινής Ανθολογίας θεωρείται πιθανόν ότι αποτελούσαν μια ανθολογία που αποκαλείται από κάποιους μελετητές Sylloge Rufiniana. Παρακάτω δίνεται πίνακας με τα επιγράμματα που αποδίδονται σε αυτόν, είτε άμεσα (Ρουφίνου, του ιδίου) από μια από τις τρεις πηγές που βρίσκονται, είτε από την βιβλιογραφία. Σίμος Μενάρδος, Στέφανος, εκδ. Ι.Ν.Σιδέρης, Αθήνα, 1924, σελ. 162. Βασίλης Λαζανάς, Αρχαία ελληνικά επιγράμματα εμπνευσμένα από την Κόρινθο και την περιοχή της, Αθήνα, 1971, σ. 158. Pierre Waltz, Anthologie Grecque, ed. Les Belles Lettres, Paris, 1960, vol. II, p. 146. Peter Jay, The Greek Anthology, ed. Allen Lane, 1973, p. 298.
Ο Ρουφίνος ήταν ερωτικός ποιητής, γνωστός μόνο από την Ελληνική Ανθολογία στην οποία σώθηκαν περίπου 40 επιγράμματά του. Το όνομά του, Ρουφίνος, είναι λατινικό. Δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες για αυτόν, παρά μόνο όσες μπορούν να αντληθούν από τα επιγράμματά του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_(%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82)
Μαρτίνα Νοσέκοβα
Η Μαρτίνα Νοσέκοβα έκανε τα πρώτα της βήματα στο χώρο της πετοσφαίρισης στις ακαδημίες της ΣΣΚ Μπιλίκοβα, στις ακαδημίες της οποίας βρισκόταν για τέσσερα χρόνια και συγκεκριμένα από το 1998 και μέχρι το 2002. Το 2002 μετεγγράφη στη Σλάβια Μπρατισλάβας, ομάδα επίσης της Σλοβακίας, στην οποία παρέμεινε για έξι χρόνια κατακτώντας αρκετούς τίτλους. Συγκεκριμένα, οι τίτλοι που κατέκτησε η Νοσέκοβα με την ομάδα της Μπρατισλάβα ήταν τρία Πρωταθλήματα (2003, 2004, 2008) και τέσσερα Κύπελλα Σλοβακίας (2003, 2004, 2005, 2006). Το 2008 αποφάσισε να αφήσει τη Σλοβακία και να ταξιδέψει στη Τσεχία για λογαριασμό της ΒΚ Μπρνο. Ένα χρόνο αργότερα μεταπήδησε στην Ιταλία, στην οποία παρέμεινε για δύο χρόνια αγωνιζόμενος στις Λορέτο Βόλει (2009-10) και Βόλει Φόρλι (2010-11). Την περίοδο 2011-12 αγωνίστηκε με τη φανέλα του Ολυμπιακού Πειραιώς με τον οποίο κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας του 2012. Στη συνέχεια, μεταπήδησε στη Γαλλία και μετεγγράφη στη Ναντ Βόλει, στην οποία παρέμεινε για ένα χρόνο. Το 2013 ταξίδεψε στο Βέλγιο για λογαριασμό της Σαρλερουά. Στην ομάδα της Σαρλερουά παραμένει μέχρι και σήμερα. Η Μαρτίνα Νοσέκοβα είναι διεθνής με την εθνική ομάδα πετοσφαίρισης γυναικών της Σλοβακίας από το 2004 έχοντας πραγματοποιήσει αρκετές συμμετοχές. Μεταξύ άλλων έχει συμμετάσχει με την εθνική Σλοβακίας στα πρωταθλήματα Ευρώπης του 2011 και του 2013. 3 Πρωταθλήματα Σλοβακίας: 2003, 2004, 2008 4 Κύπελλα Σλοβακίας: 2003, 2004, 2005, 2006 1 Κύπελλο Ελλάδας: 2012 Το προφίλ της Μαρτίνα Νοσέκοβα στο cev.lu Ανακοίνωσε Μαρτίνα Νοσέκοβα ο Ολυμπιακός Ρόστερ Ολυμπιακού για την περίοδο 2011-12
Η Μαρτίνα Νοσέκοβα (γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1985 στη Μπρατισλάβα) είναι Σλοβάκα επαγγελματίας διεθνής πετοσφαιρίστρια, η οποία αγωνίζεται ως ακραία. Κατά τη διάρκεια της μέχρι στιγμής καριέρας της έχει αγωνιστεί στα πρωταθλήματα της Σλοβακίας, της Τσεχίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας, της Γαλλίας και του Βελγίου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9D%CE%BF%CF%83%CE%AD%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B1
Ινοσιτόλη
Η μυοϊνοσιτόλη παίζει σημαντικό ρόλο ως δομική βάση για αρκετούς δευτερογενείς αγγελιαφόρους σε ευκαρυωτικά κύτταρα, τα διάφορα φωσφορικά ινοσιτόλης. Επιπλέον, η ινοσιτόλη χρησιμεύει ως σημαντικό συστατικό των δομικών λιπιδίων φωσφατιδυλινοσιτόλης (PI) και των διαφόρων φωσφορικών της, τα λιπίδια φωσφορικής φωσφατιδυλινοσιτόλης (PIP). Η ινοσιτόλη ή τα φωσφορικά της και τα συναφή λιπίδια βρίσκονται σε πολλά τρόφιμα, προπαντός στα φρούτα, ιδιαίτερα στο πεπόνι και τα πορτοκάλια. Στα φυτά, η εξαφωσφορική ινοσιτόλη, το φυτικό οξύ ή τα άλατά του, χρησιμεύουν ως αποθέματα φωσφορικών σε σπόρους, για παράδειγμα στους ξηρούς καρπούς και τα φασόλια. Το φυτικό οξύ εμφανίζεται επίσης σε δημητριακά με υψηλή περιεκτικότητα σε πίτυρα. Ωστόσο, το φυτικό οξύ δεν είναι άμεσα βιοδιαθέσιμο στους ανθρώπους στη διατροφή, επειδή δεν είναι εύπεπτο. Ορισμένες τεχνικές προετοιμασίας τροφίμων αποσυνθέτουν εν μέρει τα φυτικά οξέα για να το αλλάξουν αυτό. Ωστόσο, η ινοσιτόλη με τη μορφή γλυκεροφωσφολιπιδίων, όπως απαντάται σε ορισμένες φυτικές παράγωγες ουσίες όπως οι λεκιθίνες, απορροφάται καλά και είναι σχετικά βιοδιαθέσιμη. Η μυοϊνοσιτόλη (χωρίς φωσφορικά) θεωρήθηκε κάποτε μέλος του συμπλέγματος της βιταμίνης B, ονομαζόμενη βιταμίνη B8 στο πλαίσιο αυτό. Ωστόσο, επειδή παράγεται από το ανθρώπινο σώμα από γλυκόζη, δεν αποτελεί απαραίτητη θρεπτική ουσία.
Η ινοσιτόλη, ή πιο συγκεκριμένα μυοϊνοσιτόλη, είναι καρβοκυκλικό σάκχαρο που είναι άφθονο στον εγκέφαλο και σε άλλους ιστούς των θηλαστικών, μεσολαβεί στη μεταγωγή κυτταρικού σήματος σε ανταπόκριση ποικίλων ορμονών, νευροδιαβιβαστών και αυξητικών παραγόντων και συμμετέχει στην οσμορύθμιση. Είναι αλκοόλη σακχάρου με το ήμισυ της γλυκάδας της σακχαρόζης (επιτραπέζια ζάχαρη). Φτιάχνεται φυσιολογικά στους ανθρώπους από τη γλυκόζη. Κάθε νεφρός φτιάχνει 2 γραμμάρια την ημέρα· έτσι φτιάχνονται συνολικά 4 γραμμάρια ημερησίως. Το συνθέτουν επίσης και αλλοι ιστοί, και η υψηλότερη συγκέντρωση βρίσκεται στον εγκέφαλο όπου παίζει σημαντικό ρόλο φτιάχνοντας κι άλλους νευροδιαβιβαστές, και μερικές στεροειδείς ορμόνες δεσμεύονται στους υποδοχείς τους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%B7
Περιοχή Μουχέζα
Η προέλευση της ονομασίας Μουχέζα (Muheza) σχετίζεται πολύ με τη φυλή Ουαμποντέι (Wabondei, ενικός Μποντέι [Bondei]) η οποία βρίσκεται στην περιοχή Τάνγκα (Tanga).Ιστορίες από ηλικιωμένους και ιστορικούς λένε ότι η προέλευση της ονομασίας Μουχέζα (Muheza) είναι Μχέζα (Mheza) (προσέξατε την ορθογραφία). Αυτές οι ιστορίες αναφέρουν ότι υπήρξε πόλεμος μεταξύ των Ουαμποντέι (Wabondei) και των Ουαντίγκο (Wadigo, ενικός Ντίγκο [Diggo]), δύο μεγάλων φυλών στην Περιφέρεια Τάνγκα. Ο πόλεμος προκλήθηκε από τους Ουαζιγκούα (Wazigua, ενικός Ζιγκούα [Zigua], μια άλλη φυλή που βρέθηκε στην Περιφέρεια Τάνγκα), οι οποίοι ετράπησαν σε φυγή από τις περιοχές του Κιλίντι (Kilindi) και εγκαταστάθηκαν κατά μήκος των παράκτιων περιοχών της Τάνγκα (Tanga).Έτσι, οι μάχες ξεκίνησαν από τις ακτές και εξαπλώθηκαν προς τις περιοχές της Μουχέζα (Muheza). Οι Ουαζιγκούα (Wazigua) είναι το ίδιο με τους Ουαμποντέι (Wabondei), δηλαδή όταν οι Ουαζιγκούα (Wazigua) εγκαταστάθηκαν κατά μήκος των παράκτιων περιοχών της Τάνγκα, άλλαξαν την ονομασία της φυλής τους σε Ουαμποντέι (Wabondei).Έτσι, όταν οι μάχες εντάθηκαν, οι Ουαμποντέι (Wabondei) έτρεξαν προς περιοχές της Μουχέζα (Muheza) και όταν έφθασαν σε εκείνη την περιοχή, έλεγαν, "Hanu Mheza" που σημαίνει "εδώ έχουμε τελειώσει".Τότε, οι Ουαντίγκο (Wadigo) νικήθηκαν από τους Ουαμποντέι (Wabondei) και έτρεξαν προς τις περιοχές της πόλης Τάνγκα όπου έχουν εγκατασταθεί μέχρι σήμερα. Έκτοτε, οι Ουαμποντέι (Wabondei) κατοίκησαν σε αυτές τις περιοχές και άρχισαν να την αποκαλούν Μχέζα (Mheza), αλλά αργότερα άνθρωποι από άλλες περιοχές της χώρας άρχισαν να μεταναστεύουν στη Μχέζα (Mheza) και άρχισαν να την αποκαλούν «Μουχέζα» («Muheza») αντί για «Μχέζα» («Mheza»), προσθέτοντας το «ου» μεταξύ του «Μ» και του «χ». Έτσι προέκυψε η ονομασία «Μουχέζα» («Muheza»). Σύμφωνα με την Εθνική Απογραφή του 2002 στην Τανζανία, ο πληθυσμός στην Επαρχία Μουχέζα (Muheza District), ήταν 279.423 άτομα [1] και το 2012 μειώθηκε στα 204.461 άτομα. Το 2007, η Περιοχή Μουχέζα (Muheza District), διαχωρίστηκε διοικητικά σε δύο μικρότερες Περιοχές (Επαρχίες), την: Περιοχή Μουχέζα και Περιοχή Μκίνγκα (Mkinga District) Η Επαρχία Μουχέζα (Muheza District), διαιρείται διοικητικά σε 33 Τμήματα (παρατίθενται παρακάτω τα Τμήματα και σε παρένθεση ο πληθυσμός των κατά την απογραφή του 2012): Διοικητικές υποδιαιρέσεις της Τανζανίας Περιφέρεια Τάνγκα Τάνγκα (Αγγλικά) Επαρχία Μουχέζα, Ιστοσελίδα για την Εθνική Απογραφή του 2002 στην Τανζανία
Η Περιοχή Μουχέζα (Αγγλικά: Muheza District και Σουαχίλι: Wilaya ya Muheza), είναι μία από τις οκτώ Περιοχές - Επαρχίες στην Περιφέρεια Τάνγκα της Τανζανίας. Στα βόρεια συνορεύει με την Κένυα, στα ανατολικά από την Τάνγκα (Tanga) και τον Ινδικό Ωκεανό, στα νότια από την Περιοχή Πανγκάνι (Pangani District) και στα δυτικά από τις Περιοχές του Λουσότο (Lushoto District) και Κορόγκουε (Korogwe District).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%87%CE%AD%CE%B6%CE%B1
Μύθοι Λασιθίου
Το όνομα του χωριού θεωρείται ότι είναι προελληνικό (Μίθοι). Είναι πιθανό να αναφέρεται σε συνθήκη του 113 π.Χ. ανάμεσα στην Ιεράπυτνα και τη Λατώ ως τα εμ Μίτοις. Αν και η θέση αυτής της πόλης δεν έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια, το πιθανότερο είναι να ήταν στη περιοχή των σημερινών Μύθων, άποψη στην οποία συνηγορεί η ύπαρξη αρχαιολογικών ευρημάτων κοντά στο χωριό. Στη θέση «Κάστελλος», βορειοδυτικά του χωριού, έχουν εντοπισθεί αρχιτεκτονικά κατάλοιπα και κεραμική σημαντικού εκτεταμένου αρχαίου οικισμού (ακρόπολη), που χρονολογούνται στην Υστερομινωική ΙΙΙΒ-Γ περίοδο. Στη θέση «Ζωνάρι» έχουν εντοπισθεί οικιστικά αρχιτεκτονικά κατάλοιπα και κεραμική, χρονολογούμενα από την Υστερομινωική ΙΙΙΓ έως και την Γεωμετρική περίοδο. Στη θέση «Λενικό» έχει εντοπιστεί μινωικός οικισμός. Οι Μύθοι αναφέρονται επίσημα το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να προσαρτάται στην τότε κοινότητα Μουρνιών. Το 1946 με το ΦΕΚ 373Α - 31/12/1946 αποσπάσθηκε από την κοινότητα Μουρνιών και ορίστηκε έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης και την τροποποίηση του Κλεισθένης Ι, μαζί με τους ορεινούς οικισμούς Καρύδι, Μινός, Ορνιάς και Συκιά αποτελούν την κοινότητα Μύθων που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Ιεράπετρας του δήμου Ιεράπετρας ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 350 κατοίκους.Δείτε: Κοινότητα Μύθων
Οι Μύθοι είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του δήμου Ιεράπετρας .που βρίσκεται στα νοτιοδυτικά του νομού Λασιθίου Κρήτης. Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 220 μέτρων και απέχει 19 χιλιόμετρα από την Ιεράπετρα. Κοντά στους Μύθους βρίσκεται το φαράγγι Σαρακίνας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CE%B9_%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%85
Χρυσελεφάντινο κρητικό αγαλμάτιο (μουσείο καλών τεχνών Βοστώνης)
Το χρυσελεφάντινο αγαλματάκι παρουσιάζει μια γυναικεία μορφή, που κρατάει στα χέρια της φίδια. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλούν οι ομοιότητες, αλλά και διαφορές ως προς την γνωστή θεά των όφεων της Μινωικής εποχής. Το σώμα είναι συναρμολογημένο από δύο τεμάχια, ενώ το σημείο της σύνδεσης καλύπτεται εν μέρει από το δεύτερο βολάν της φούστας και μια χρυσή ζώνη. Οι βραχίονες είναι επίσης προσαρμοσμένοι στο κορμό του σώματος. Το δεξί χέρι, καθώς και το περί αυτού τυλιγμένο φίδι, αλλά και μέρη του φορέματος έχουν αποκατασταθεί. Η κεφαλή είναι στεφανωμένη με υψηλό διάδημα, στο οποίο πιθανόν να ήταν προσαρμοσμένη χρυσή επένδυση. Το ένδυμα είναι το γνωστό φόρεμα της θεάς των όφεων κρητικού τύπου. Τα βολάν του ομοιάζουν με αυτό αντίστοιχων παραστάσεων μυκηναϊκών σφραγιδόλιθων. Οι χρυσές μπορντούρες του είναι διακοσμημένες με σχήματα αιχμηρών ή στρογγυλών κυματισμών. Το αρχαιολογικό εύρημα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Museum Bulletin του Μουσείου των Καλών Τεχνών της Βοστώνης τον Δεκέμβριο του 1914. Η αρχική εκδοχή της αγοράς του από κάποιον κρητικό εργάτη που δούλευε στη Κνωσσό, θεωρείται σήμερα λανθασμένη, αφού σύμφωνα με νεώτερα στοιχεία, δύο Αμερικανοί αρχαιολόγοι μεσάζοντες παρέλαβαν το εύρημα από κάποιον υπάλληλο του Έβανς, που προηγουμένως είχε προσπαθήσει να το πουλήσει σε κάποιον γερμανό ενδιαφερόμενο. Η μεν κρητική του προέλευση παραμένει αναμφισβήτητη,αλλά πολλές πτυχές της προέλευσης και ερμηνείας του τελούν ακόμα υπό επιστημονική μελέτη. Kenneth Lapatin: Mysteries of the Snake Goddess: Art, Desire, and the Forging of History, Houghton Mifflin, ISBN 0618144757 (ISBN13 9780618144754) Έρνεστ Άρθουρ Γκάρντνερ (1862–1939) (1914). Φλίντερς Πέτρι (1853-1942), British School of Archaeology in Egypt, επιμ. Ancient Egypt, Τόμος: 1914-17. Λονδίνο, Νέα Υόρκη: MacMillan. σελίδες 282-284. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2011.
Το χρυσελεφάντινο αγαλμάτιο από την Κρήτη είναι αρχαίο έργο τέχνης που αγοράστηκε το 1914 από τον Έβανς και φιλοξενείται σήμερα στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης. Αμφισβητήθηκε για την προέλευσή του, παραμένει όμως ένα από τα διασημότερα έργα αρχαίας ελληνικής τέχνης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%86%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF_%CE%BA%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF_(%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CF%8E%CE%BD_%CE%92%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82)
Μυρτιά
Η μυρτιά είναι αειθαλής θάμνος, με ύψος που μπορεί να φτάσει ως τα 5 μέτρα. Έχει λευκά άνθη με τον καρπό να είναι ράγα, σχεδόν σφαιρική ή ελλειψοειδής. Τα φύλλα της είναι λογχοειδή, πτερόνευρα, οξύληκτα και αρωματικά. Πολλαπλασιάζεται με σπορά ή και με μοσχεύματα. Η μυρτιά δοξαζόταν στις σημιτικές θρησκείες και ήταν το ιερό φυτό της Πάφιου Αφροδίτης, η οποία όταν βγήκε γυμνή από τη θάλασσα κρύφτηκε πίσω από μια μυρτιά. Η μυρτιά ήταν το σύμβολο της ομορφιάς και της νεότητας. Η μυρτιά ήταν γνωστή από την αρχαιότητα, όταν χρησιμοποιούταν ως καλλωπιστικό φυτό στους ναούς. Η μυρτιά συσχετίζεται επίσης με το γάμο. Ένας άλλος μύθος περιγράφει τη Φαίδρα να τρύπα τα φύλλα της μυρτιάς είτε από στενοχώρια είτε για να εκδικηθεί της Αφροδίτη, επειδή δεν την ερωτεύθηκε ο Ιππόλυτος. Αυτός ο μύθος προσπαθεί να εξηγήσει γιατί τα φύλλα της μυρτιάς μοιάζουν τρυπημένα όταν φαίνονται στον Ήλιο. Αυτά τα διαφανή στίγματα στην πραγματικότητα είναι αδένες με αιθέριο έλαιο.Ο Διοσκουρίδης κατέταξε τις μυρτιές σε αυτές με μπλε και σε αυτές με λευκούς καρπούς, οι οποίοι έχουν φαρμακευτικές ιδιότητες. Τους έδινε ως αντίδοτο για τσιμπήματα σκορπιών και αραχνών και για να θεραπεύσει ασθένειες της κύστης και την διάρροια, σε μορφή βρασμένου χυμού. Η συνταγή αυτή χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα στη παραδοσιακή ιατρική. Μύρτος η κοινή – Myrtus communis. Ποικιλίες της είναι: λευκόκαρπος (με καρπό λευκό), ιταλική, λουσιτανική και άλλα. Το είδος Ψίδιον το αραγιάν - Psidium arayan (Αραγιάν) συνών. Myrtus arayan είχε συμπεριληφθεί παλαιότερα. Με καταγωγή από το Περού, καλλιεργείται στην Κεντρική και στη Βόρεια Αμερική για τον εδώδιμο καρπό της. Παρασκευάζεται και ποτό. Το είδος Ούγνι του Μολίνα - Ugni molinae (Χιλιανή γκουάβα) συνών. Myrtus ugni είχε συμπεριληφθεί παλαιότερα. Ιθαγενές φυτό της Χιλής, δίνει ανθεκτικό ξύλο και μπορεί να φτάσει σε ύψος τα 30 μέτρα. Η Μύρτος η κοινή είναι γνωστή στον ελλαδικό χώρο και με άλλα ονόματα, όπως: μερσινιά (κυπριακά) μερτιά μυρσίνη μυρτιά σμυρτιά μυρρίνη- μύρρινος (Θεόφραστος) μυρσίνη (Διοσκουρίδης) μυρτίνη (Πίνδαρος) Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, Φυτολογία (τ. 10).
Η μυρτιά είναι είδος φυτού που ανήκει στο γένος Μύρτος (Myrtus) και στην οικογένεια των Μυρτίδων (Myrtaceae). Το γένος Μύρτος περιλαμβάνει γύρω στα 75 είδη, τα οποία ευδοκιμούν σε τροπικές και υποτροπικές περιοχές. Στην Ελλάδα απαντάται η Μύρτος η κοινή (Myrtus communis), αυτοφυής ή διακοσμητική. Καλλιεργείται στην ύπαιθρο, σε γλάστρες αλλά και σε θερμοκήπια. Χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, στην παρασκευή καλλυντικών και στη φαρμακευτική. Παράγει αιθέριο έλαιο (μυρτέλαιο). Το ανθεκτικό της ξύλο χρησιμοποιείται στη λεπτοξυλουργική και τα κλαδιά της στην καλαθοπλεκτική. Το φυτό ήταν γνωστό από τα αρχαία χρόνια και το αναφέρει ο Διοσκουρίδης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%85%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%AC
Πηγή Αμμοχώστου
Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στο χωριό από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος του δεν ελέγχεται από αυτήν. «Pigi». www.prio-cyprus-displacement.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2018.
Η Πηγή είναι κοινότητα της επαρχίας Αμμοχώστου στην Κύπρο. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου. Μαζί με το γειτονικό χωριό Περιστερώνα αποκαλούνται ως Περιστερωνοπηγή.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B7%CE%B3%CE%AE_%CE%91%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85
Τζόρτζε Μπράνκοβιτς της Ποντγκόριτσα
Ο Μπράνκοβιτς γεννήθηκε το 1645 στην πόλη της Ineu (σερβικά: Jenopolje) στο Αράντ της σημερινής Ρουμανίας στα δυτικά σύνορα του Πριγκιπάτου της Τρανσυλβανίας, το οποίο ήταν ένα κράτος υποτελές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην οικογένεια Μπράνκοβιτς ανήκαν μεγάλα κτήματα και από την οικογένεια βγήκαν πολλοί σημαντικοί στρατιωτικοί κι ιερείς από το τέλος του 16ου αιώνα. Ο Τζόρτζε ήταν ο νεότερος από τα τέσσερα παιδιά του Γιοβάν Μπράνκοβιτς, έχασε τον πατέρα του και τα δύο αδέρφια του από λοιμό όταν όταν ήταν κάτω των δέκα ετών. Η μητέρα του στη συνέχεια έγινε μοναχή και αποσύρθηκε σε μοναστήρι. Ο Τζόρτζε βοήθησε τον αδελφό του Συμεών να γίνει ορθόδοξος μητροπολίτης. Το Δεκέμβριο του 1656, ο Συμεών χειροτονήθηκε Ορθόδοξος Μητροπολίτης της Τρανσυλβανίας? άλλαξε το όνομά του σε Σάββας όταν πήρε μοναστικούς όρκους. Ο Μητροπολίτης πια Σάββας Β΄ μετακόμισε στην πρωτεύουσα του πριγκιπάτου, Gyulafehérvár, παίρνοντας τον αδελφός του μαζί του. Ο Σάββας ανέπτυξε την ιδέα ότι οι Μπράνκοβιτς του Αράντ καταγόταν από τον μεσαιωνικό οίκο των Μπράνκοβιτς, η τελευταία δυναστεία στη Σερβία πριν από την οθωμανική κατάκτηση, πέρασε αυτή την ιδέα και στον Τζόρτζε. Ο μητροπολίτης είχε προγραμματίσει μια διπλωματική και πολιτική καριέρα για τον μικρότερο αδελφό του, ο οποίος έμαθε τουρκικά, ουγγρικά, ρουμανικά, και λατινικά. Το 1663 κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του πρίγκιπα Μιχαήλ Α΄ Apafi ο Τζόρτζε προσλήφθηκε ως διερμηνέας και αντιπροσώπευε τον ηγεμόνα της Τρανσυλβανίας στην Υψηλή Πύλη, μέχρι το Οκτώβριο του 1664. Παρέμεινε στην υψηλή πύλη μέχρι το 1667 συμμετέχοντας σε διάφορες διπλωματικές αποστολές. Το 1668 ο Μητροπολίτης Σάββας Β΄ ταξίδεψε στη Ρωσική Αυτοκρατορία συνοδευόμενος από έντεκα άνδρες μαζί και τον αδελφό του Τζόρτζε. Λίγο μετά την επιστροφή του από τη Ρωσία ο Μπράνκοβιτς ήταν και πάλι στην υπηρεσία του πρίγκιπα Apafi ο οποίος του ανέθεσε διπλωματικές και μυστικές υποθέσεις. Υπηρέτησε αντιπρόσωπος της Τρανσυλβανίας στην υψηλή πύλη από το 1675 έως το 1677. Το 1680 Μητροπολίτης Σάββας Β΄ αντικανονικώς καθαιρέθηκε και φυλακίστηκε επειδή είχε επαφές με τους πολιτικούς αντιπάλους του πρίγκιπα Apafi, ο Τζόρτζε φυλακίστηκε και αυτός για τον ίδιο λόγο. Μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή ο Μπράνκοβιτς μετακόμισε στο Βουκουρέστι την πρωτεύουσα της Βλαχίας, ένα άλλο κράτος υποτελές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Διατηρούσε στενές σχέσεις με τον άρχοντα της Βλαχίας Σερμπάν Κατακουζηνό, ο οποίος έπεισε τον Apafi να απελευθερώσει τον Σάββα από τη φυλακή. Ο Σάββας πέθανε λίγο αργότερα στο τέλος του 1681. Ο ηγέτης των αντιπάλων του Apafi στην Τρανσυλβανία διατήρησαν επαφές με τον Κατακουζηνό και τον Μπράνκοβιτς. Το 1683 όταν ο Μεγάλος Τουρκικός πόλεμος ήταν έτοιμος να ξεκινήσει ο Csáky επισκέφθηκε τον Αψβούργο αυτοκράτορα Λεοπόλδο Α΄ στη Βιέννη και του πρόσφερε την υποστήριξη του Κατακουζηνού και του Μπράνκοβιτς αλλά και τη δική του συμμαχία. Επίσης έδωσε στον αυτοκράτορα επιστολή στην οποία ο Τζόρτζε παρουσίασε τον εαυτό του ως απόγονος της δυναστείας Μπράνκοβιτς και ζήτησε από τον τίτλο του Ούγγρου βαρόνου. Στις 7 Ιουνίου 1683 ο Μπράνκοβιτς πήρε τον ζητούμενο τίτλο και αναγνωρίστηκε ως ο κληρονομικός άρχοντας του Ερζεγοβίνης του Σίρμιου και του Ineu. Στο τέλος του Μαΐου του 1688 ο Κατακουζηνός έστειλε τον Τζόρτζε Μπράνκοβιτς και δύο απεσταλμένους του στον αυτοκράτορα Λεοπόλδο δίνοντας του την υποστήριξή του για τον χριστιανικό αγώνα κατά των Τούρκων. Στην προετοιμασία για αυτό το ταξίδι ο Μπράνκοβιτς συνέθεσε ένα μνημόνιο το οποίο θα παρουσιάσει στους Αψβούργους. Το μνημόνιο δήλωνε ότι οι ηγέτες των λαών του «Βασιλείου Ιλλυριών Βόσνιων Σέρβων Βουλγάρων Ρασκιανών Θρακών Αλβανών και Μακεδόνων» διακήρυξαν τον Τζόρτζε Β΄ Μπράνκοβιτς, απόγονο του Τζούρατζ Μπράνκοβιτς και κληρονομικό κυβερνήτη τους. Το Βασίλειο των Ιλλυριών το οποίο θα πρέπει να αποκατασταθεί μετά την εκδίωξη των Τούρκων από την Ευρώπη θα περιλαμβάνει τα περισσότερα Βαλκάνια και μερικές χώρες που ανήκουν στο Βασίλειο της Ουγγαρίας. Ο Μπράνκοβιτς θα έπρεπε έπειτα να πάρει τον τίτλο του πρίγκηπα. Οι σύμβουλοι του Λεοπόλδου θεωρούσαν ότι ο Μπράνκοβιτς θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να παρακινήσει τους Σέρβους νότια των ποταμών Σάβα και Δούναβη να ενταχθούν στο Αυτοκρατορικό Στρατό. Οποιαδήποτε βοήθεια ήταν ευπρόσδεκτη και οι Σέρβοι του Βανάτου είχαν πρόσφατα αποδειχθεί χρήσιμοι. Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1688 δύο εβδομάδες το Βελιγράδι έπεσε στους Τούρκους και στον Μπράνκοβιτς δόθηκε ο τίτλος του αυτοκρατορικού κόμη. Αναφέρεται στη Λατινική «Τζόρτζε Μπράνκοβιτς της Ποντγκόριτσα» υποτιθέμενος πρόγονός του Βουκ Μπράνκοβιτς που προερχόταν από την πόλη της Ποντγκόριτσα στο Μαυροβούνιο. Ο Μπράνκοβιτς πήγε στη Βλαχία για τη συγκέντρωση των ανδρών τους οποίους θα οδηγούσε εναντίον των Τούρκων. Μάζεψε 800 ένοπλους άνδρες με τους οποίους πήγε στην πόλη της Ορτσόβα στην αριστερή όχθη του Δούναβη στην περιοχή της Κλάδοβο στην ανατολική Σερβία. Οι εξεγερμένοι Σέρβοι είχαν ήδη δραστηριοποιηθεί στη δυτική και την κεντρική Σερβία, προσβλέποντας σε μία επίθεση του αυτοκρατορικού στρατού των Αψβούργων. Στις 12 Ιουνίου 1689 ο Τζόρτζε εξέδωσε μια διακήρυξη προς τους υποτιθέμενους υπηκόους του καλώντας τους να ξεσηκωθούν εναντίον των Τούρκων. Έστειλε δύο μοναχούς του Δούναβη για να διαδώσουν την ανακήρυξή του. Οι μοναχοί έτυχαν καλής υποδοχής από τους πρεσβύτερους, αλλά κανένας από αυτούς δεν εμφανίστηκε στην Ορτσόβα οπού τους είχε καλέσει για να πραγματοποιήσει συνέλευση. Ο Μπράνκοβιτς ήταν σχεδόν άγνωστος μεταξύ των Σέρβων έξω από την Τρανσυλβανία. Μετά από αυτή την αποτυχία, ο Μπράνκοβιτς πήγε σε ένα μοναστήρι στη Βλαχία. Εν τω μεταξύ, οι σύμβουλοι του αυτοκράτορα Λεοπολδου έλεγξαν στη συνέχεια τα ιστορικά αρχεία και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ισχυρισμός του περί πριγκιπικής καταγωγής ήταν αβάσιμος. Ο Μαρκήσιος του Μπάντεν-Μπάντεν ο οποίος ήταν επικεφαλής των στρατευμάτων των Αψβούργων που αγωνίζονται στη Σερβία συγκέντρωσε πληροφορίες για τις δραστηριότητες του Μπράνκοβιτς και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν ενάντια στα συμφέροντα της αυτοκρατορίας. Σε επιστολή της 5ης Αυγούστου 1689 ο αυτοκράτορας Λεοπόλδος ανέθεσε στο Μαρκήσιο να πείσει τον Μπράνκοβιτς να τον επισκεφτεί και εάν είναι αναγκαίο να τον συλλάβουν. Ο Μπράνκοβιτς αποδέχτηκε την πρόταση του Λεοπόλδου αλλά κατά το ταξίδι του συνελήφθη και μετά από ανάκριση φυλακίστηκε στο Σίμπιου της Τρανσυλβανίας. Ένα ανεξάρτητο κράτος στα Βαλκάνια που ήταν η φιλοδοξία του Μπράνκοβιτς δεν συνέφερε τους Αψβούργους. Είχαν την πρόθεση να καταλάβουν την Τρανσυλβανία, τη Βλαχία, τη Μολδαβία, τη Βοσνία, τη Σερβία και τη Βουλγαρία από τους Οθωμανούς και να προσαρτήσει αυτά τα εδάφη στο Βασιλείο της Ουγγαρίας, ως μέρος της αυτοκρατορίας τους. Τον Ιούνιο του 1690 ο Μπράνκοβιτς μεταφέρθηκε στη Βιέννη όπου τέθηκε υπό περιορισμό και έμενε σε ένα πτωχοκομείο. Μέχρι το τέλος του 1690, οι Οθωμανοί ανακατέλαβαν τη Σερβία και πολλοί Σέρβοι συμπεριλαμβανομένου του Πατριάρχη Αρσένιγιε Γ΄ μετανάστευσε στην αυτοκρατορία των Αψβούργων και στη νότια Ουγγαρία. Ο Μπράνκοβιτς έγινε ευρύτερα γνωστός μεταξύ των Σέρβων από ένα Σέρβο επίσκοπο που συναντήθηκε μαζί του στη Βιέννη τον Αύγουστο του 1690. Τον Μάρτιο του 1691 Σέρβοι γέροντες μαζεύτηκαν στη Βούδα για να συζητήσουν το σχηματισμό της πολιτοφυλακής της Σερβίας στην Ουγγαρία. Οι γέροντες εκλέγουν τότε τον Μπράνκοβιτς δια βοής ως ο Αρχηγός των Σέρβων. Επειδή ο ίδιος ήταν υπό περιορισμό ο Γιοβάν Μοναστερλία εξελέγη ως αναπληρωτής του, η απόφαση ων γερόντων επιβεβαιώθηκε από τον αυτοκράτορα Λεοπόλδο στις 11 Απριλίου το 1691. Τον Μάιο του 1692 ο Μπράνκοβιτς μεταφέρθηκε από το πτωχοκομείο σε ένα πανδοχείο όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος του 1703. Από κει και πέρα κρατήθηκε σε ένα σπίτι στην πόλη Σεμπ της Βοημίας. Οι αρχές των Αψβούργων αρνήθηκαν όλες τις αναφορές για την απελευθέρωσή του. Πέθανε στις 19 Δεκέμβρη του 1711. Το 1743, τα λείψανά του μεταφέρθηκαν από το Σεμπ και θάφτηκαν στη Σερβική Ορθόδοξη Μονή Κρουσεντόλ στη σημερινή Σερβία. Ο Τίτλος του Τζόρτζε Μπράνκοβιτς πέρασε στα χέρια του Γιοβάν Μπράνκοβιτς, ο οποίος γεννήθηκε γύρω στο 1675 στην πόλη της Λίποβα του Αράντ στο Πριγκιπάτο της Τρανσυλβανίας. Ήταν προσωπικός βοηθός του Τζόρτζε από το 1700 μέχρι το θάνατο του. Ενώ διέμενε στο Βουκουρέστι, ο Μπράνκοβιτς έγραψε την «Istoriile domnilor Ţării Romanesti» μια παγκόσμια ιστορία στη ρουμανική γλώσσα, με ιδιαίτερη έμφαση στη Βλαχία, Μολδαβία και την Ουγγαρία. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του στη Βιέννη και το Σεμπ, ασχολήθηκε με το «Σλαβοσερβικό χρονικόν» σε πέντε τόμους-γραμμένο στη σερβική γλώσσα. Πρόκειται για μια ιστορία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης κυρίως με επίκεντρο τους Σέρβους. Čuljak, Milan (1998), «Српски грофови Бранковићи», Zbornik Matice srpske za istoriju (Novi Sad: Matica srpska) 57, ISSN 0352-5716, http://scindeks-clanci.ceon.rs/data/pdf/0352-5716/1998/0352-57169857007C.pdf Fine, John Van Antwerp (2006), When Ethnicity Did Not Matter in the Balkans, Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press, ISBN 978-0-472-11414-6, http://books.google.com/books?id=wEF5oN5erE0C Freiherr von Czoernig, Karl (1857), Ethnographie der oesterreichischen Monarchie, 3, Vienna: K. und k. Direction der adminstrativen Statistik, http://texts01.archive.org/details/ethnographiedero03czoe Mihaljčić, Rade (2001), Лазар Хребељановић: историја, култ, предање, Belgrade: Srpska školska knjiga; Knowledge, ISBN 86-83565-01-7, http://books.google.com/books?id=biwwAAAAMAAJ Ράντοβιτς, Γιοβάν (1911), Гроф Ђорђе Бранковић и његово време, Belgrade: Serbian Royal Academy, http://books.google.com/books?id=IYg6AQAAIAAJ
Ο Τζόρτζε (Γεώργιος) Μπράνκοβιτς (σερβικά: Đorđe Branković, ρουμανικά: Gheorghe Brancovici), (1645–19 Δεκεμβρίου 1711), ήταν Σέρβος γεννημένος στην Τρανσυλβανία διπλωμάτης, συγγραφέας, και αυτοαποκαλούμενος απόγονος του μεσαιωνικού σερβικού οίκου των Μπράνκοβιτς. Υπηρέτησε ως αντιπρόσωπος του ηγεμόνα της Τρανσυλβανίας στην Υψηλή Πύλη. Το 1680, μετακόμισε στη Βλαχία όπου ο κυβερνήτης της τον έστειλε ως απεσταλμένο στην αυλή των Αψβούργων το 1688. Εκείνη τη χρονιά, ο αυτοκράτορας του απονέμη τον τίτλο του αυτοκρατορικου κόμη στον Μπράνκοβιτς. Όταν τα στρατεύματα των Αψβούργων κατέλαβαν τμήματα της Σερβίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ο Μπράνκοβιτς προσπάθησε να αποκαταστήσει το μεσαιωνικό σερβικό κράτος με αυτόν πρίγκιπα κι ως κληρονομικό ηγεμόνα του. Το εγχείρημά του απέτυχε κατά την έναρξ« »ή του και όταν οι αρχές των Αψβούργων τον συνέλαβαν το 1689. Έζησε ως αιχμάλωτος στη Βιέννη και τη Σεμπ αν και δεν μπήκε σε φυλακή. Έγραψε Το «χρονικό της Σλαβο-Σερβίας» το οποίο είχε μεγάλη επιρροή στην ανάπτυξη της πρώιμης σύγχρονης ιστοριογραφίας της Σερβίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%B5_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1
Χαρακτήρες του Fullmetal Alchemist
Ο Edward Elric (エドワード・エルリック, Έντουαρντ Έλρικ) ή απλά Ed (エド, Εντ), (ιαπωνικά: Ρόμι Πάρκ, αγγλικά: Βίκ Μινιόνα) γνωστός επίσης με το προσωνύμιο Fullmetal Alchemist, είναι ο νεαρότερος Κρατικός Αλχημιστής και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας. Μαζί με τον μικρότερο αδερφό του, Άλφονς Έλρικ, αναζητούν την θρυλική Φιλοσοφική Λίθο που ελπίζουν ότι θα τους επιτρέψει να αγνοήσουν τους αλχημικούς νόμους και να επαναφέρουν τα πραγματικά σώματά τους που έχασαν όταν αποπειράθηκαν να φέρουν ένα νεκρό πίσω στη ζωή με την χρήση της αλχημείας. Ο Εντ έχασε το αριστερό του πόδι κατά την απόπειρα αυτή και την ίδια βραδιά θυσίασε το δεξί του χέρι με αντάλλαγμα το πνεύμα του Άλφονς, το οποίο επικόλλησε σε μια πανοπλία. Ο Alphonse Elric, (アルフォンス・エルリック, Άλφονς Έλρικ) ή απλά Al (アル, Αλ) (ιαπωνικά: Ρίε Κουγκιμίγια, αγγλικά: Άαρον Ντίσμουκ (2003), Μάξι Γουάιτχεντ (2009)) είναι ο έτερος πρωταγωνιστής και ο μικρότερος αδελφός του Έντουαρντ Έλρικ. Ο Άλφονς δεν κατατάχθηκε στο σώμα των Κρατικών Αλχημιστών κατ' απαίτηση του αδελφού του αλλά τον συνοδεύει στην αποστολή του για εύρεση της Φιλοσοφικής Λίθου. Ο Άλφονς έχασε το φυσικό του σώμα κατά τη διάρκεια μιας ανθρώπινης μεταστοιχείωσης. Ο Έντουαρντ νιώθοντας υπεύθυνος για αυτό, θυσίασε το αριστερό του χέρι για να επικολλήσει την ψυχή του Άλφονς σε μια πανοπλία που παρά τα μειονεκτήματά της επιτρέπει στον Άλφονς να συνεχίσει να ζει στον κόσμο της σειράς. Ο Roy Mustang (ロイ・マスタング, Ρόι Μάστανγκ) (ιαπωνικά: Τόορου Οοκάβα (2003), Μίκι Σινιτσίρο (2009), αγγλικά: Τράβις Γουίλινγκχαμ) είναι Κρατικός αλχημιστής και στην αρχή του manga κατέχει τον τίτλο του αντισυνταγματάρχη. Έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη των υφιστάμενων του, στοχεύει κάποια μέρα να κατακτήσει το ανώτατο αξίωμα της χώρας του, Αμέστρις, αυτό του Φύρερ και να επαναφέρει την δημοκρατία που κατέλυσε το στρατιωτικό καθεστώς. Εμπόδιο θα σταθεί η δολοφονία του φίλου του, Μάες Χιούζ, που θα τον οδηγήσει στην αλήθεια για την πραγματική φύση του τωρινού φύρερ Κινγκ Μπράντλεϊ. Η Winry Rockbell (ウィンリィ・ロックベル, Γουίνρι Ρόκμπελ) (ιαπωνικά: Μέγκουμι Τογιογκούτσι (2003), Μέγκουμι Τακαμότο (2009), αγγλικά: Κέιτλιν Γκλας) είναι παιδική φίλη των αδερφών Έλρικ που ζει στο Ρίζεμπολ μαζί με την γιαγιά της, Πίνακο Ρόκμπελ, μετά τον θάνατο των γονιών της στον εμφύλιο πόλεμο στην περιοχή του Ισμπάλ, όπου δρούσαν ως ιατροί, από τα χέρια του Σκαρ. Με την καθοδήγηση της γιαγιάς της η Γουίνρι γίνεται σε νεαρή ηλικία μηχανικός προσθετικών μελών. Μετά το περιστατικό στο οποίο ο Έντουαρντ έχασε το χέρι και το πόδι του, δημιουργεί για αυτόν τεχνητά μέλη που του επιτρέπουν να συνεχίσει τη ζωή του κανονικά. Ο Πατέρας (Father, お父様) (ιαπωνικά: Κάγιουμι Ιεμάσα, αγγλικά: Κεντ Γουίλιαμς) χαρακτήρας που δεν εμφανίστηκε στο πρώτο anime, αλλά μόνο στο manga και το δεύτερο anime, είναι ο κεντρικός ανταγωνιστής της σειράς και αυτός που κινεί τα νήματα. Είναι το πρώτο ανθρωπάριο και δημιουργός όλων των επόμενων, των οποίων θεωρείται πατέρας. Αρχικά δεν ήταν παρά μια σκιά που κατοικούσε σε ένα φλασκί, ωστόσο κατείχε τεράστιο αριθμό γνώσεων για αλχημικές τεχνικές, τις οποίες δίδαξε στον Χοενχάιμ, που ήταν υπηρέτης του βασιλιά της Ξέρξης. Αργότερα, η σκιά ξεγελά τον Χοενχάιμ και αλχημικά αντιγράφει το σώμα του Χοενχάιμ για να το χρησιμοποιήσει ως δικό του, ενώ παράλληλα καταστρέφει την Ξέρξη και αφανίζει τους κατοίκους της, με τις ψυχές των οποίων δημιουργεί την Φιλοσοφική Λίθο. Αυτό συμβαίνει αιώνες πριν από την έναρξη της σειράς και το γεγονός ότι αμφότεροι είναι ζωντανοί και αλληλεπιδρούν με τους άλλους χαρακτήρες δηλοί ότι κατέχουν το μυστικό της αιώνιας ζωής. Τα ανθρωπάρια (Homunculi, ホムンクルス) είναι φτιαχτοί άνθρωποι που δημιουργήθηκαν με απαγορευμένες αλχημικές τελετές. Κατέχουν ξεχωριστές δυνάμεις που τους καθιστούν σχεδόν άτρωτους αν δεν καταστραφεί το κομμάτι της Φιλοσοφικής Λίθου που αποτελεί τον πυρήνα τους. Ο Πατέρας δημιούργησε 7 ανθρωπάρια με το καθένα να αντιπροσωπεύει ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, τα οποία ήθελε να διώξει από τον εαυτό του για να γίνει το τέλειο Ον. Λαγνεία Η Λαγνεία (Lust, ラスト) (ιαπωνικά: Γιούκο Σάτο (2003), Κίκουκο Ίνουε (2009), αγγλικά: Λόρα Μπέιλι) είναι το πρώτο ανθρωπάριο που εμφανίζεται στη σειρά. Έχει τη μορφή μιας έξυπνης, υποχθόνιας γυναίκας και προσπαθεί να ξεγελάσει διάφορους αλχημιστές ώστε να φέρει σε πέρας την αποστολή που της ανατέθηκε. Τα δάχτυλα της προεκτείνονται σε μεγάλη απόσταση και μπορούν να κόψουν σχεδόν οποιαδήποτε ύλη. Λαιμαργία Ο Λαιμαργία ή ο Λαίμαργος (Gluttony,グラト二ー) (ιαπωνικά: Γιασουχίρο Τάκατο (2003), Τέτσου Σιρατόρι (2009), αγγλικά: Κρις Κέισον) είναι το δεύτερο ανθρωπάριο που εμφανίζεται στην σειρά. Ακολουθεί κυρίως την Λαγνεία, την οποία βλέπει ως μητέρα ή μεγαλύτερη αδερφή του. Εμφανισιακά είναι κοντόχοντρος ενώ δεν παρουσιάζεται ως ιδιαίτερα ευφυής. Έχει πολύ δυνατά σαγόνια και μπορεί να φάει σχεδόν τα πάντα, αλλά προτιμά την γεύση της ανθρώπινης σάρκας. Στο manga και το δεύτερο anime αποκαλύπτεται ότι ο Λαιμαργία είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας του Πατέρα να δημιουργήσει μια νέα Πύλη της Αλήθειας για τους δικούς του σκοπούς. Όταν αυτή η πύλη ανοίξει (στην ουσία το στομάχι του), ότι απορροφά μεταφέρεται σε μια άλλη διάσταση που δεν έχει φυσικά όρια. Εκεί βρίσκονται και αρκετά ερείπια από την κατεστραμμένη πόλη Ξέρξη. Φθόνος Ο Φθόνος ή η Ζήλια (Envy, エンヴィー) (ιαπωνικά: Μαγιούμι Γιαμαγκούτσι (2003), Μινάμι Τακαγιάμα (2009), αγγλικά: Γουέντι Πάουελ) είναι το τρίτο ανθρωπάριο σε σειρά εμφάνισης. Το γένος του δε διευκρινίζεται στο manga και το δεύτερο anime, ενώ στο πρώτο anime, για σεναριακούς λόγους είναι γένους αρσενικού. Έχει την δύναμη να μεταμορφώνεται σε ό,τι επιθυμεί αλλά η αρχική του μορφή είναι ένα πράσινο τέρας που δημιουργήθηκε από τις ψυχές όσων πέθαναν στην Ξέρξη (αναφορά στην γνωστή μεταφορά "το πράσινο τέρας της ζήλιας"). Η δύναμή του επιτρέπει να εισχωρεί στις αντίπαλες οργανώσεις και να δρα ως κατάσκοπος ή ακόμα και να δολοφονεί όσους γνωρίζουν τα μυστικά των ανθρωπαρίων, π.χ. Μάες Χιούζ. Απληστία Ο Απληστία ή Τσιγκουνιά (Greed, グリード), με όπλο την Υπέρτατη Ασπίδα (Ultimate Shield, 最強の盾, Saikyou no Tate), (ιαπωνικά: Τζουνίτσι Σουγουάμπε (2003), Γιουίτσι Νακαμούρα (2009), αγγλικά: Κρις Πάτον (2003, 1ος Τσιγκουνιά, 2009), Τρόι Μπέικερ (2ος Τσιγκουνιά, 2009) είναι το τέταρτο ανθρωπάριο, ο οποίος είναι το μόνο ανθρωπάριο που πεθαίνει από τον Πατέρα, όμως μετά αναγεννιέται μέσω του Λινγκ Γιάο. Ο Τσιγκουνιά επίσης ήταν το μόνο ανθρωπάριο που εναντιώθηκε στον Πατέρα, σε αντίθεση με το anime του 2003, που εναντιώθηκε η Λαγνεία. Οκνηρία Ο/Η Οκνηρία (Sloth, スロウス) (ιαπωνικά: Φουμιχίκο Τατσίκι (2009), Γιόσινο Τακαμόρι (2003), αγγλικά: Πάτρικ Σέιτζ (2009), Λίντια Μακέι (2003)) είναι το έβδομο και τελευταίο ανθρωπάριο. Στο anime του 2009, είναι γένος αρσενικό και αντιπροσωπεύει την πραγματική οκνηρία, ενώ στο anime του 2003 είναι θηλυκό και αντιπροσωπεύει την αναισθησία προς τους άλλους. Στο πρώτο anime, η Οκνηρία είναι στην πραγματικότητα η Τρίσα, που μετά την αποτυχημένη προσπάθεια επαναφοράς της στη ζωή μετατράπηκε στο ανρθωπάριο που είναι, η οποία έχει υιοθετήσει τον Οργή και παριστάνει την γραμματέα του Περιφάνεια υπό το όνομα Juliet Douglas (Τζούλιετ Ντάγκλας). Η δύναμή της είναι να υγροποιεί το σώμα της. Στο δεύτερο anime όμως, ο Οκνηρία είναι το γρηγορότερο ανθρωπάριο, και έχει για όπλο του τις αλυσίδες του. Ήταν το πέμπτο σε χρονολογική σειρά ανθρωπάριο. Η Trisha Elric (Τρίσα Έλρικ, トリシャ・エルリック) (ιαπωνικά: Γιόσινο Τακαμόρι, Γιούκι Μίτσουγκι (νεαρή), αγγλικά: Λίντια Μακέι) ήταν η σύζυγος του Χόενχαϊμ και μητέρα των Έντουαρντ και Άλφονς. Ήταν μια γυναίκα που την αγαπούσε ιδιαίτερα η οικογένεια της, ειδικά ο Χόενχαϊμ, ο οποίος, διστάζοντας, τους άφησε. Ήταν μια γλυκιά και στοργική γυναίκα, η οποία υποστήριζε τους γιους της μέχρι τις τελευταίες της στιγμές. Περιφάνεια Ο Περιφάνεια (Pride, プライド) (ιαπωνικά: Γιούκο Σάνπεϊ, αγγλικά: Μπρίτνεϊ Καρμπόβσκι) είναι το πρώτο χρονολογικά ανθρωπάριο και ο πιο δυνατός. Είναι μεταμφιεσμένος ως ο γιος του Φύρερ, ενός άλλου ανρθωπαρίου ονόματι Οργή. Παρόλο που έχει την εμφάνιση ενός παιδιού, είναι παντοδύναμος και φτιαγμένος να μοιάζει στον Πατέρα. Η ομοιότητα δεν φαίνεται πολύ στην ανθρώπινη μορφή του, όμως οι σκιές του φέρνουν πάρα πολύ στην μορφή του δημιουργού του. Ο Περιφάνεια είναι το δεξί χέρι του Πατέρα, κάνοντάς τον τον πιο δύσκολο αντίπαλο. Στο anime του 2003 όμως, ο Περιφάνεια (ή Σελίμ Μπραντλεϊ) είναι μοναχά ο γιος του Φύρερ, ο οποίος αργότερα τον δολοφονεί λόγω της ακούσιας βοήθειας που πρόσφερε στον Ρόι Μάστανγκ στη μάχη των δύο ανδρών. Οργή Ο Οργή ή Θύμος (Wrath, ラース) (ιαπωνικά: Χιντεκάτσου Σιμπάτε, Χιντενόμπου Κιούτσι (νεαρός), αγγλικά: Εντ Μπέιλοκ, Κρίστοφερ Μπέβινς (νεαρός)) είναι το plot twist της ιστορίας. Είναι το μόνο ανθρωπάριο βασισμένο σε κανονικό άνθρωπο ως πείραμα και όχι ολοκληρωτικά δημιουργημένος από τον Πατέρα. Αυτό το γεγονός είναι που τον κάνει, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα έξι ανθρωπάρια, να γερνάει όπως οι άνθρωποι. Κατέχει την θέση του Φύρερ (Fuhrer/Fürer, 大総統/Daishoto) στον Αμεστριανό στρατό και η θέση του ωφελεί το σχέδιο του Πατέρα για την Υποσχόμενη Μέρα. Η δύναμη που κατέχει είναι το Ultimate Eye(Υπέρτατο Μάτι), που τον βοηθάει να προβλέπει τις κινήσεις του εχθρού του, κάνοντας τον έναν έξοχο ξιφομάχο. Στο πρώτο anime, κατείχε πάλι την θέση ενός ανθρωπαρίου και του Φύρερ, όμως σε αντίθεση με το δεύτερο, ήταν ο Περιφάνεια. Ο Ζολφ Τζ. Κίμπλι (Solf J. Kimblee, ゾルフ・J・キンブリー) (ιαπωνικά: Γιούτζι Ουέντα (2003), Χιρογιούκι Γιόσινο (2009), αγγλικά: Έρικ Βέιλ), γνωστός ως ο "Άλικος Αλχημιστής" (Crimson Alchemist, 紅蓮の錬金術師), είναι ένας ψυχοπαθής χαρακτήρας, πρώην Κρατικός Αλχημιστής που έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο κατά τον εμφύλιο πόλεμο στην περιοχή του Ισμπάλ, σκοτώνοντας τόσο τους ντόπιους αντάρτες αλλά και αρκετούς συντρόφους του. Με την αλχημεία του προκαλεί εκρήξεις μεγάλης ισχύος χωρίς να διστάζει να χρησιμοποιήσει ως πρώτη ύλη ανθρώπινα σώματα, με τους κύκλους μεταστοιχείωσης που σχημάτισε στα χέρια του. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του είχε δοθεί μια ατελής φιλοσοφική λίθος, πράγμα που τον έκανε ακόμα πιο επικίνδυνο. Μετά το πέρας του εμφυλίου φυλακίστηκε στις κεντρικές φυλακές της Σέντραλ. Στο manga απελευθερώνεται από την φυλακή για να ταχθεί με το μέρος των ανθρωπαρίων όταν η διαμάχη μεταξύ αυτών και των ανθρώπων ξεσπά ανοικτά. Του ανατίθεται η εύρεση του δόκτορα Μάρκο και η εξόντωση του Σκαρ αλλά οι αδελφοί Έλρικ τον εμποδίζουν. Χαρακτήρες στη Wikia
Η σειρά manga και anime Fullmetal Alchemist περιλαμβάνει ένα μεγάλο καστ χαρακτήρων, που δημιουργήθηκαν από την Αρακάουα Χιρόμου. Η ιστορία λαμβάνει χώρα σε ένα φανταστικό σύμπαν όπου η αλχημεία είναι η πιο εξελιγμένη μορφή επιστήμης. Το Fullmetal Alchemist έχει μεταφερθεί δύο φορές στην τηλεόραση σε μορφή anime. Η πλοκή της μίας εκδοχής, από ένα σημείο και έπειτα, διαφοροποιείται από αυτή του manga, καθώς εκείνο δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμη. Αυτή η απόφαση της εταιρίας παραγωγής είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία νέων χαρακτήρων και την επέκταση του φανταστικού κόσμου της σειράς. Τον Απρίλιο του 2009 ξεκίνησε η προβολή του reboot της σειράς με τίτλο Fullmetal Alchemist: Brotherhood, το οποίο ακολουθεί πιστά την πλοκή του manga. Ο κατάλογος που ακολουθεί περιγράφει τους χαρακτήρες, όπως αυτοί παρουσιάζονται στο manga και τα δύο anime.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_Fullmetal_Alchemist
Μάρκο της Ράσκας
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Πέτρισλαβ, ο οποίος ήταν γιος τού Μιχάιλο Α΄ βασιλιά της Διόκλειας και της δεύτερης, Ελληνίδας συζύγου του. Τα δύο αδέλφια ήταν υποτελείς του θείου τους Κωνσταντίνου Μπόντιν βασιλιά της Διόκλειας. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Ούρος Α΄. Νυμφεύτηκε μία γυναίκα αγνώστου ονόματος, γεννημένη στην Ουγγαρία και είχε τέκνα: Ούρος Α΄ 1083-1145, πρίγκιπας της Ράσκας.
Ο Μάρκο της Ράσκας (άκμασε π. 1090) από τον Οίκο των Νέμανιτς ήταν μεγάλος ζουπάνος της Ράσκας κατά τον Μεσαίωνα, γύρω στα 1090 όπου δεν υπάρχει ξανά αναφορά για αυτόν, μαζί με τον αδελφό του Βούκαν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%82
Μανούσος Παραγιουδάκης
Γεννήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1938 στο Χρωμοναστήρι Ρεθύμνου Κρήτης, ενώ έλκει την καταγωγή του, από το Μελισσουργάκι Μυλοποτάμου, χωριό του πατέρα του, και αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1960 ως ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού. Συμπλήρωσε τις σπουδές του σε διάφορα στρατιωτικά σχολεία εσωτερικού και εξωτερικού, στην Ανωτάτη Σχολή Πολέμου και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας. Είναι επίσης πτυχιούχος Νομικής και Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Τη δεκαετία του 1980 υπηρέτησε, μεταξύ άλλων, στις μυστικές υπηρεσίες (ΚΥΠ - ΕΥΠ) και στο Στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Νάπολη της Ιταλίας (AFSOUTH), επίσης ήταν διοικητής της ΧV Μεραρχίας Πεζικού στην Καστοριά από το 1991 έως το 1993, ενώ από το 1993 ως το 1996 ήταν διοικητής του Δ΄ Σώματος Στρατού, ζώνη ιδιαίτερα αυξημένης ευθύνης η οποία περιλαμβάνει όλη τη Θράκη. Είναι έγγαμος και έχει δύο κόρες και ένα γιο.
Ο Μανούσος Παραγιουδάκης (24 Δεκεμβρίου 1938) είναι στρατηγός εν αποστρατεία του ελληνικού Στρατού Ξηράς που επί σειρά ετών κατείχε υψηλές θέσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις, με αποκορύφωμα τη θητεία του ως αρχηγός ΓΕΣ (1996 - 1999) και αρχηγός ΓΕΕΘΑ (1999 - 2002). Μαζί με τον πτέραρχο Νίκο Κουρή, θεωρείται ως ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ με τη μεγαλύτερη επιρροή στα μεταπολιτευτικά χρόνια και πολλές σημαντικές αποφάσεις φέρουν την υπογραφή του. Ήταν από τους αρχιτέκτονες του Δόγματος Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας - Κύπρου, της ουσιαστικής αναβάθμισης του ΓΕΕΘΑ σε πραγματικό διακλαδικό κέντρο διοίκησης και ελέγχου, και της αυξημένης δραστηριότητας των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε διεθνείς ειρηνευτικές αποστολές σε περιοχές ελληνικού ενδιαφέροντος όπως τα Βαλκάνια.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
Φράικορπς
Η σημασία της λέξης Φράικορπς άλλαξε με την πάροδο του χρόνου. Μετά το 1918, ο όρος χρησιμοποιήθηκε για τις παραστρατιωτικές οργανώσεις που ξεπήδησαν στη Γερμανία καθώς οι στρατιώτες επέστρεψαν μετά την ήττα στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν οι βασικές παραστρατιωτικές ομάδες της Βαϊμάρης που δραστηριοποιούνταν εκείνη την εποχή. Πολλοί Γερμανοί βετεράνοι αισθάνθηκαν αποσυνδεδεμένοι από την πολιτική ζωή και προσχώρησαν στα Φράικορπς, αναζητώντας σταθερότητα μέσα σε μια στρατιωτική δομή. Άλλοι, θυμωμένοι με την ξαφνική, φαινομενικά ανεξήγητη ήττα τους, ενώθηκαν σε μια προσπάθεια να καταστείλουν τις κομμουνιστικές εξεγέρσεις, όπως την εξέγερση των Σπαρτακιστών, ή να απονέμουν κάποια μορφή εκδίκησης σε όσους θεωρούσαν υπεύθυνους για την ανακωχή. Έλαβαν σημαντική υποστήριξη από τον Υπουργό Άμυνας Γκούσταβ Νόσκε, μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας. Ο Νόσκε τους χρησιμοποίησε για να συντρίψει τη γερμανική επανάσταση του 1918-19 και τη μαρξιστική Ένωση Σπάρτακος. Τα Φράικορπς δραστηριοποιήθηκαν στην επιτυχημένη βίαιη καταστολή της επανάστασης του 1918 και την κατάλυση της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Βαυαρίας, μιας προσωρινής κυβέρνησης που είχε εγκατασταθεί ως αποτέλεσμα της επανάστασης αυτής. Συμμετείχαν επίσης στην απαγωγή, το βασανισμό και τη δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Στις 5 Μαΐου 1919, τα μέλη του Φράικορπς Λύτσοφ στο Πέρλαχ κοντά στο Μόναχο, ενήργησαν έπειτα από πληροφορίες ενός τοπικού κληρικού, συνέλαβαν και σκότωσαν δώδεκα υποτιθέμενους κομμουνιστές εργαζόμενους (οι περισσότεροι από αυτούς ήταν στην πραγματικότητα μέλη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος). Ένα μνημείο στο Πφάντσελτπλατς στο Μόναχο μνημονεύει σήμερα το περιστατικό.Τα Φράικορπς πολέμησαν επίσης κατά των κομμουνιστών στη Βαλτική, τη Σιλεσία, την Πολωνία και την Ανατολική Πρωσία μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, συμπεριλαμβανομένων των εναέριων μαχών, συχνά με σημαντική επιτυχία. Ο αντι-σλαβικός ρατσισμός ήταν μερικές φορές παρών, αν και η ιδεολογία της εθνοκάθαρσης και ο αντισημιτισμός που θα εκφραζόταν στα επόμενα χρόνια δεν είχε ακόμη αναπτυχθεί. Στις Βαλτικές χώρες πολέμησαν κατά των κομμουνιστών καθώς και κατά των νεοσυσταθέντων ανεξάρτητων δημοκρατικών χωρών Εσθονίας και Λετονίας. Στη Λετονία, τα Φράικορπς δολοφόνησαν 300 πολίτες στο Μιτάου οι οποίοι ήταν ύποπτοι ότι είχαν «συμπάθειες για τους Μπολσεβίκους». Μετά την κατάληψη της Ρίγα, άλλοι 3000 εικαζόμενοι κομμουνιστές σκοτώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων των συνοπτικών εκτελέσεων 50-60 κρατουμένων την ημέρα. Αν και επίσημα διαλύθηκαν το 1920, μερικά από αυτά συνέχισαν να υπάρχουν για αρκετά χρόνια και πολλά Φράικορπς προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ανατρέψουν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στο πραξικόπημα του Καππ (Kapp-Putsch) τον Μάρτιο του 1920. Η επίθεσή τους σταμάτησε όταν Γερμανοί πολίτες πιστοί στην κυβέρνηση κατέβηκαν σε γενική απεργία, κόβοντας πολλές υπηρεσίες και καθιστώντας την καθημερινή ζωή τόσο προβληματική, ώστε να ματαιωθεί το πραξικόπημα. Το 1920, ο Αδόλφος Χίτλερ είχε μόλις ξεκινήσει την πολιτική του καριέρα ως αρχηγός του μικροσκοπικού και μέχρι τότε άγνωστου Γερμανικού Εργατικού Κόμματος Deutsche Arbeiterpartei/DAP, το οποίο μετονομάστηκε σύντομα σε Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei/NSDAP (Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα) ή Ναζιστικό κόμμα στο Μόναχο. Πολλά μελλοντικά μέλη και ηγέτες του Ναζιστικού κόμματος είχαν υπηρετήσει στα Φράικορπς, όπως ο Ερνστ Ρεμ, μελλοντικός επικεφαλής των Στουρμαμπτάιλουνγκ ή SA, ο Χάινριχ Χίμλερ, μελλοντικός επικεφαλής των Σουτσστάφφελ ή SS, και ο Ρούντολφ Ες, ο μελλοντικός διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης Άουσβιτς. Ο Χέρμαν Έρχαρντ, ιδρυτής και ηγέτης της θαλάσσιας ταξιαρχίας Έρχαρντ, και ο αναπληρωτής του διοικητής Έμπερχαρντ Κάουτερ, ηγέτες της Ομάδας των Βίκινγκ, αρνήθηκαν να βοηθήσουν τον Χίτλερ και τον Έριχ Λούντεντορφ στο Πραξικόπημα της Μπιραρίας που είχαν οργανώσει και συνωμότησαν εναντίον τους. Ο Χίτλερ θεώρησε τελικά κάποια από αυτά ως απειλές. Μια τεράστια τελετή οργανώθηκε στις 9 Νοεμβρίου 1933, κατά την οποία οι ηγέτες των Φράικορπς παρουσίασαν συμβολικά τις παλιές σημαίες μάχης στα SA και τα SS του Χίτλερ. Ήταν ένα σημάδι υπακοής στη νέα εξουσία τους, το ναζιστικό κράτος. Στην εσωτερική εκκαθάριση του κόμματος, τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, το 1934, ένας μεγάλος αριθμός ηγετών των Φράικορπς στοχοποιήθηκε για δολοφονία ή σύλληψη, συμπεριλαμβανομένων των Έρχαρντ και Ρεμ. Ο ιστορικός Ρόμπερτ Τζ.Λ. Ουέιτ ισχυρίζεται ότι ο Χίτλερ στην ομιλία του με τίτλο «διωγμός του Ρεμ» στο Ράιχσταγκ στις 13 Ιουλίου 1934, υπονοούσε ότι τα Φράικορπς ήταν μία από τις ομάδες των «παθολογικών εχθρών του κράτους».
Τα Φράικορπς (γερμανικά: Freikorps, Ελεύθερα Σώματα) ήταν παραστρατιωτικές οργανώσεις που συγκροτήθηκαν στη Γερμανία μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο όρος χρησιμοποιούνταν από τον 18ο αιώνα για ομάδες εθελοντών στρατιωτών, ακόμη και αλλοδαπών. Η σημασία τους όμως άλλαξε μετά το 1918 καθώς αναμίχτηκαν ενεργά στην ασταθή μετά τον πόλεμο πολιτική σκηνή της Γερμανίας. Από τις τάξεις των Φράικορπς προήλθαν ορισμένα στελέχη της SA όπως ο Ερνστ Ρεμ, των SS, και ο Ρούντολφ Ες (διοικητής του Άουσβιτς). Συγκροτήθηκαν κυρίως από βετεράνους του Α' Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και Γερμανούς πολίτες. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Γερμανική Επανάσταση του 1918-1919, τα Φράικορπς τέθηκαν ως δεξιές παραστρατιωτικές πολιτοφυλακές για την καταπολέμηση της αριστεράς στη νεοσυσταθείσα Δημοκρατία της Βαϊμάρης. "Έκαναν αιματηρές αντιπαραθέσεις με ρεπουμπλικανούς και διέπραξαν μερικές από τις πιο διαβόητες δολοφονίες" της εποχής της Βαϊμάρης και θεωρούνται ευρέως ως "πρόδρομοι του ναζισμού". Το Φράικορπ Έρχαρτ (Ehrhardt) ήταν το πρώτο που χρησιμοποίησε τη σβάστικα ως σημαία. Μια ολόκληρη σειρά βραβείων Φράικορπς υπήρξε επίσης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%80%CF%82
Αργυρό Εύβοιας
Το χωριό μέχρι το 1957 λεγόταν Βίρα. Η ετυμολογία αυτού του ονόματος δεν είναι γνωστή. Σύμφωνα με μια άποψη προέρχεται από το ναυτικό παράγγελμα. Σύμφωνα με άλλη άποψη, το όνομα έχει αρβανίτικη προέλευση, από τη λέξη Birr, που σημαίνει τρύπα. Μια τρίτη άποψη αναφέρει ότι το όνομα οφείλεται στο γεγονός ότι το χωριό συνοικίστηκε από Αρβανίτες από το χωριό Βύρρα (σήμερα Μεσοχωριό, κοντά στα Στύρα). Στην αρχαιότητα υπήρχε πόλη βόρεια του χωριού, πιθανόν η Αργυρά ή Αργούρα. Στη θέση Παλαιοχώρι έχουν βρεθεί κατάλοιπα ρωμαϊκού οικισμού.Το 1835 το χωριό προσαρτήθηκε στον δήμο Στυρίων. Με την κατάργηση των δήμων το 1912 ορίστηκε έδρα ομώνυμης κοινότητας, της επαρχίας Καρυστίας. Με το σχέδιο Καποδίστριας προσαρτήθηκε στον δήμο Δυστίων και με το σχέδιο Καλλικράτης προσαρτήθηκε στον δήμο Κύμης-Αλιβερίου.Στο χωριό γεννήθηκε ο αγωνιστής του 1821 Νικόλαος Κριεζώτης. Η πορεία του πληθυσμού σύμφωνα με τις απογραφές:
Το Αργυρό (μέχρι το 1957 Βίρα) είναι χωριό του δήμου Κύμης-Αλιβερίου της Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 261 κατοίκους. Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 220 μ., σε μικρή πεδιάδα η οποία περιβάλλεται από βουνά: στα βόρεια η Τσούκα (429 μέτρα), στα νότια η Τσίκνα (428 μέτρα) και νοτιοδυτικά το Πυργάρι (547 μέτρα).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CF%8C_%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
Πανελλήνιοι κολυμβητικοί αγώνες 1928
Η διοργάνωση αποτέλεσε παταγώδη αποτυχία, έχοντας αρχικά αναβληθεί επί τρισήμισι μήνες εξαιτίας της επιδημίας δάγκειου πυρετού κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού σε Αθήνα και Πειραιά, με πολλούς αθλητές στο στάδιο της ανάρρωσης να αγωνίζονται εξασθενημένοι ή και να απέχουν. Επιπλέον, όταν η ΕΚΟΦ παρά τις αντιρρήσεις πολλών αποφάσισε οριστικά την τέλεση των αγώνων, το πρόγραμμα, λόγω του εργάσιμου της εποχής και βασικά των φθινοπωρινών καιρικών συνθηκών, συμπιέστηκε σε μιάμιση ημέρα αντί του ελάχιστου των τριών. Κατά συνέπεια και παρότι ορισμένα αγωνίσματα εξαιρέθηκαν, όσοι κολυμβητές θέλησαν να μετέχουν σε αρκετά από αυτά (δηλαδή οι ικανότεροι) υποχρεώθηκαν να "πέσουν" κάθε ημέρα έως και σε 5 "δρόμους" (προκριματικούς και τελικούς), χωρίς να υπολογίζονται οι αναμετρήσεις υδατοσφαίρισης για εκείνους που παράλληλα αποτελούσαν και αθλητές αυτής (δηλαδή τους περισσότερους)! Η κατάσταση επιδεινώθηκε τέλος, από τις έντονες ελλείψεις στις εγκαταστάσεις, τα τεχνικά μέσα και την προετοιμασία της διοργάνωσης, καθώς ήταν εξαιρετικά πενιχροί οι οικονομικοί πόροι που διέθετε η μόλις προ 10 μηνών νεοσυσταθείσα ΕΚΟΦ. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω υπήρξε το γεγονός να μην προσεγγιστεί πανελλήνιο ρεκόρ, πόσο μάλλον να καταρριφθεί, σε κανένα από τα 6 αγωνίσματα ανδρών και το ένα γυναικών που πραγματοποιήθηκαν. Για πρώτη φορά πάντως, το πρόγραμμα συμπεριελάμβανε αγώνες παίδων, τα 50 μ. και τη σκυταλοδρομία 4x50 μ. ελευθέρας. Στους αγώνες μετείχαν 60 αθλητές από 7 σωματεία. Πολυνίκης Σύλλογος: Πανελλήνιος ΓΣ Πρωταθλητής Γενικής Βαθμολογίας: Πανελλήνιος ΓΣ Πρωταθλητής Υδατοσφαίρισης: Άρης Θεσσαλονίκης Πολυνίκης Αθλητής: ο Μπενάς του Πανελλήνιου ΓΣ με 2 α' νίκες (400 μ. ελευθέρας και 100 μ. υπτίας) Ανδρών 100μ ελεύθερο: Μαυρής (Εθνικός Π.) και Μπενάς (Πανελλήνιος): 1.18.0 400μ ελεύθερο: Μπενάς (Πανελλήνιος ΓΣ): 6.42.0 1500μ ελεύθερο: Βασιλόπουλος (ΟΣΦΠ): 26.22.2 100μ ύπτιο: Μπενάς (Πανελλήνιος): 1.32.4 200μ πρόσθιο: Κασφίκης (Πανελλήνιος ΓΣ): 3.30.0 4Χ200μ ελέυθερο: Ολυμπιακός ΣΦΠ: 12.36.0 Γυναικών 100μ ελεύθερο: Παυλίνα Καββαδία (ΟΣΦΠ): 1.48.6 Παίδων 50μ ελεύθερο: Παπαστεφάνου (Πανελλήνιος): 35.6 4Χ50μ ελεύθερο: Άρης Θεσσαλονίκης: 2.35.0 Εφημερίδα "Μακεδονία" 31/07/1931, Σελ. 3 [1] Εφημερίδα "Η Αθλητική", φύλλα 20, 22 και 29 Οκτωβρίου 1928, από το ψηφιακό αρχείο της Βουλής των Ελλήνων "Μία σύντομος ανασκόπησις της κολυμβητικής μας κινήσεως από το 1928, εφ."Αθλητικός Τύπος", 15/6/1932 κ.επ., ψηφ.σ. 235 κ.επ. Αρχειοθετήθηκε 2015-09-28 στο Wayback Machine.
Οι πανελλήνιοι κολυμβητικοί αγώνες του 1928 ήταν οι πρώτοι υπο την αιγίδα της Ε.Κ.Ο.Φ. και διεξήχθησαν μεταξύ Σαββάτου και Κυριακής 13 με 14 Οκτωβρίου 1928 στο "λιμενίσκο" Κουμουνδούρου ή Τουρκολίμανο (σήμερα Μικρολίμανο).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_1928
Οίκος των Άρπαντ
Σύμφωνα με πρόσφατες αρχαιογενετικές μελέτες Y-STR και Y-SNP των σκελετικών υπολειμμάτων του απογόνου της δυναστείας και Βασιλιά Μπέλα Γ΄ της Ουγγαρίας και ενός άγνωστου μέλους των Αρπαντ που ονομάζεται "II/52" / "HU52" από τη Βασιλική του Σέκεσφεχερβαρ, καθιερώθηκε ότι η αρσενική γραμμή καταγωγής ανήκε στην Υ-απλοομάδα, R1a σπάνια υποκατηγορία R-Z2125 > R-Z2123 > R-Y2632 > R-Y2633 > R1a-SUR51. Η υποκατηγορία βρέθηκε επίσης στα πλησιέστερα ζεύγη 48 Μπασκίρ της εποχής από τις περιοχές Μπουρζιάνσκι και Αμπζελιλόβσκι της Δημοκρατίας του Μπασκορτοστάν στην περιοχή Βόλγα-Ουραλίων και ενός ατόμου από την περιοχή Βοϊβοντίνα της Σερβίας. Τα μέλη των Αρπαντ και του ατόμου από τη Σερβία μοιράζονται επιπλέον ιδιωτικά SNP δημιουργώντας μια νέα υποκατηγορία R1a-SUR51 > R-ARP και, καθώς το αναφερόμενο άτομο έχει επιπλέον ιδιωτικά SNP, διακλαδίζεται από τους μεσαιωνικούς Αρπαντ, σχηματίζοντας R-ARP > R-UVD.Με βάση τα δεδομένα της κατανομής, της εμφάνισης και της εκτίμησης συνένωσης του R-Y2633, η δυναστεία έλκει την αρχαία προέλευσή της από το Βόρειο Αφγανιστάν πριν από περίπου 4500 χρόνια, με χρονολογία διαχωρισμού του R-ARP από τους στενότερους συγγενείς Μπασκίρ από την περιοχή Βόλγα-Ουραλίων ως πριν από 2000 χρόνια, ενώ το άτομο από τη Σερβία (R-UVD) προέρχεται από τους Αρπαντ πριν από περίπου 900 χρόνια. Καθώς επίσης ο διαχωρισμός της απλοομάδας N-B539 μεταξύ των Ούγγρων και των Μπασκίρ εκτιμάται ότι συνέβη πριν από 2000 χρόνια, συνάγεται ότι οι πρόγονοι των Ούγγρων εγκατέλειψαν την περιοχή Βόλγα-Ουραλίων πριν από περίπου 2000 χρόνια και ξεκίνησαν μια μετανάστευση που τελικά κατέληξε στην εγκατάσταση στη Λεκάνη Καρπαθίων. Οι μεσαιωνικοί χρονικογράφοι αναφέρουν ότι ο προπάτορας των Άρπαντ ήταν ο Ούγκιεκ, το όνομα του οποίου προήλθε από την αρχαία ουγγρική λέξη για το «άγιο» (igy). Το Gesta Hunnorum et Hungarorum ("Τα Εργα των Ούννων και των Ούγγρων") ανέφερε ότι οι Άρπαντ κατάγονταν από το γένος (φυλή) Tούρουλ, και το Gesta Hungarorum ("Τα Εργα των Ούγγρων") κατέγραψε ότι ο τοτεμικός πρόγονος των Άρπαντ ήταν τούρουλ (μεγάλο πουλί, πιθανότατα γεράκι). Οι μεσαιωνικοί χρονικογράφοι αναφέρθηκαν επίσης σε μια παράδοση ότι οι Άρπαντ κατάγονταν από τον Αττίλα– ο ανώνυμος συγγραφέας του Gesta Hungarorum, για παράδειγμα, φέρει τον Άρπαντ να λέει: Η γη που εκτείνεται μεταξύ του Δούναβη και της Τίσας ανήκε στον προπάτορά μου, τον πανίσχυρο Αττίλα.|Gesta HungarorumΤο πρώτο μέλος της δυναστείας που αναφέρεται από μια γραπτή πηγή σχεδόν της εποχής ήταν ο Άλμος. Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ' κατέγραψε στο Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν ότι ο Άλμος ήταν ο πρώτος Μέγας Πρίγκιπας της ομοσπονδίας των επτά Μαγυαρικών φυλών (μέγας Τουρκίας άρχων). Ο Άλμος πιθανότατα αποδέχτηκε την κυριαρχία του Χαγάνου των Χαζάρων στην αρχή της διακυβέρνησής του, αλλά το 862 η ομοσπονδία των Μαγυαρικών φυλών απελευθερώθηκε από το Χαγανάτο των Χαζάρων. Ο Άλμος ήταν είτε ο πνευματικός ηγέτης της φυλετικής ομοσπονδίας (kende) είτε ο στρατιωτικός διοικητής της (gyula).Γύρω στο 895 οι γυναίκες και τα βοοειδή των Μαγυάρων πολεμιστών που μάχονταν στα δυτικά δέχτηκαν επίθεση από τους Πετσενέγους, αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείψουν τα εδάφη τους ανατολικά των Καρπαθίων και να μετακινηθπύν στη Λεκάνη των Καρπαθίων. Ο θάνατος του Άλμος ήταν πιθανώς τελετουργική θυσία, την οποία ασκούσαν οι λαοί της στέπας όταν ο πνευματικός ηγέτης έχανε το χάρισμά του, και τον διαδέχθηκε ο γιος του Άρπαντ.Οι φυλές των Μαγυάρων κατέλαβαν σταδιακά ολόκληρη την περιοχή της Λεκάνης των Καρπαθίων μεταξύ 895 και 907. Μεταξύ 899 και 970 οι Μαγυάροι διεξήγαγαν συχνά επιδρομές στα εδάφη της σημερινής Ιταλίας, Γερμανίας, Γαλλίας και Ισπανίας και στα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αυτό συνεχίστηκε προς τα δυτικά μέχρι τη Μάχη του Λέχφελντ (955), όταν ο Όθων, Βασιλιάς των Γερμανών συνέτριψε τα στρατεύματά τους, ενώ οι επιδρομές τους κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έληξαν το 970.Από το 917 οι Μαγυάροι έκαναν επιδρομές σε πολλές περιοχές ταυτόχρονα, γεγονός που ίσως να οδήγησε στη διάλυση της φυλετικής τους ομοσπονδίας. Οι πηγές αποδεικνύουν την ύπαρξη τουλάχιστον τριών και πιθανώς πέντε ομάδων φυλών εντός της φυλετικής ομοσπονδίας, και μόνο μία από αυτές καθοδηγείτο απευθείας από τους Άρπαντ.Ο κατάλογος των Μεγάλων Πριγκίπων των Μαγυάρων στο πρώτο μισό του 10ου αιώνα είναι ελλιπής, γεγονός που μπορεί επίσης να αποδεικνύει την έλλειψη κεντρικής κυβέρνησης εντός της φυλετικής τους ομοσπονδίας. Τα μεσαιωνικά χρονικά αναφέρουν ότι τον Μέγα Πρίγκιπα Άρπαντ διαδέχθηκε ο γιος του Ζόλταν της Ουγγαρίας, αλλά οι πηγές της εποχής αναφέρονται μόνο στον Μέγα Πρίγκιπα Φάις (γύρω στο 950). Μετά την ήττα στη Μάχη του Λέχφελντ ο Μεγάλος Πρίγκιπας Τάκσονυ (το ή μετά το 955 – πριν από το 972) υιοθέτησε την πολιτική της απομόνωσης από τις Δυτικές χώρες – σε αντίθεση με τον γιο του, Μεγάλο Πρίγκιπα Γκέζα (πριν από το 972–997) που πιθανόν έστειλε απεσταλμένους στον Όθωνα Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 973.Ο Γκέζα βαφτίστηκε το 972 και, παρόλο που δεν έγινε ποτέ πιστός Χριστιανός, η νέα πίστη άρχισε να διαδίδεται μεταξύ των Ούγγρων κατά τη διάρκεια της βασιλείας του. Κατάφερε να επεκτείνει την κυριαρχία του στα εδάφη δυτικά του Δούναβη και του Γκάραμ (σήμερα Χρον της Σλοβακίας), αλλά σημαντικά τμήματα της Λεκάνης των Καρπαθίων παρέμεναν υπό την κυριαρχία των τοπικών ηγετών των φυλών.Τον Γκέζα διαδέχθηκε ο γιος του Στέφανος (αρχικά ονομαζόμενος Βάικ), που ήταν πιστός Χριστιανός. Ο Στέφανος αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει την εξέγερση του συγγενή του Κόπανι, που διεκδίκησε τη διαδοχή του Γκέζα με βάση τη σχετική παράδοση των Μαγυάρων, και κατάφερε να τον νικήσει με τη βοήθεια της γερμανικής ακολουθίας της συζύγου του, Γκίζελας της Βαυαρίας. Ο Μεγάλος Πρίγκιπας Στέφανος στέφθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 1000 ή την 1η Ιανουαρίου 1001 και έγινε ο πρώτος Βασιλιάς της Ουγγαρίας (1000–1038) και ιδρυτής του κράτους. Ενοποίησε τη Λεκάνη των Καρπαθίων υπό την κυριαρχία του ως το 1030, υποτάσσοντας τα εδάφη των Μαύρων Μαγυάρων και τις κτήσεις που διοικούντο από (ημι)ανεξάρτητους τοπικούς οπλαρχηγούς (π.χ. από τους Γκιούλα Πρόκουι και Αιτονι. Εισήγαγε το διοικητικό σύστημα του βασιλείου, βασισμένο σε κομητείες (comitatus) και ίδρυσε μια εκκλησιαστική οργάνωση με δύο αρχιεπισκοπές και αρκετές επισκοπές. Μετά τον θάνατο του γιου του Εμέρικ (2 Σεπτεμβρίου 1031) ο Βασιλιάς Στέφανος Α' όρισε διάδοχό του τον γιο της αδερφής του, τον Βενετό Πέτρος Ορσέολο, αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας με επικεφαλής τον ξάδερφό του Βαζούλ, που ήταν φυλακισμένος στη Νίτρα (στη σημερινή Σλοβακία). Ο Βαζούλ τυφλώθηκε με εντολή του βασιλιά Στεφάνου και οι τρεις γιοι του (Λεβέντε, Ανδρέας και Μπέλα) εξορίστηκαν.Όταν ο βασιλιάς Στέφανος Α' πέθανε στις 15 Αυγούστου 1038 ο Πέτρος Ορσέολο ανέβηκε στον θρόνο, αλλά έπρεπε να αντιμετωπίσει τον γαμπρό του βασιλιά Στεφάνου Σάμουελ Αμπα (1041–1044). Η κυριαρχία του βασιλιά Πέτρου έληξε το 1046 όταν ξέσπασε μια εκτεταμένη εξέγερση των ειδωλολατρών Ούγγρων και συνελήφθη από αυτούς.Με τη βοήθεια των ειδωλολατρών ο Ανδρέας, γιος του Δούκα Βαζούλ, που ζούσε εξόριστος στο Κράτος του Κιέβου ή και είχε βαπτιστεί εκεί, κατέλαβε την εξουσία και στέφθηκε. Έτσι ένα μέλος ενός παράπλευρου κλάδου της δυναστείας άρπαξε το στέμμα. Ως Βασιλιάς Ανδρέας Α' (1046–1060) κατάφερε να ηρεμήσει τους ειδωλολάτρες επαναστάτες και να αποκαταστήσει τη θέση του Χριστιανισμού στο βασίλειο. Το 1048 ο Βασιλιάς Ανδρέας κάλεσε τον μικρότερο αδερφό του Μπέλα στο βασίλειο και του παραχώρησε το ένα τρίτο των κομητειών του βασιλείου (Tercia pars regni). Αυτή η δυναστική διαίρεση του βασιλείου, που αναφέρεται ως η πρώτη στο Chronicon Pictum (prima regni huius divisio), ακολουθήθηκε από αρκετές παρόμοιες διαιρέσεις κατά τον 11ο ως τον 13ο αιώνα, όταν τμήματα του βασιλείου διοικούντο από μέλη της δυναστείας των Άρπαντ. Τον 11ο αιώνα οι κομητείες που παραχωρούντο στα μέλη της κυρίαρχης δυναστείας δεν αποτελούσαν ξεχωριστή επαρχία εντός του βασιλείου, αλλά οργανώνονταν γύρω από δύο ή τρία κέντρα. Οι δούκες που κυβερνούσαν την Tercia pars regni αποδέχονταν την υπεροχή των βασιλιάδων της Ουγγαρίας, αλλά κάποιοι από αυτούς (Μπέλα, Γκέζα και Άλμος) επαναστάτησαν εναντίον του βασιλιά για να αποκτήσουν το στέμμα και συμμάχησαν με ηγεμόνες των γειτονικών χωρών. Ο Βασιλιάς Ανδρέας Α' ήταν ο πρώτος βασιλιάς που έστεψε τον γιο του Σολομώντα ενώ ζούσε, για να εξασφαλίσει τη διαδοχή του (1057). Ωστόσο η αρχή της πρωτοτοκίας δεν μπόρεσε να υπερνικήσει την παράδοση της αρχαιότητας και μετά τον Βασιλιά Ανδρέα Α', ο αδελφός του, ο Βασιλιάς Μπέλα Α΄ (1060–1063) απέκτησε τον θρόνο παρά τους ισχυρισμούς του νεαρού Σολομώντα. Από το 1063 έως το 1080 υπήρξαν συχνές συγκρούσεις μεταξύ του Βασιλιά Σολομώντα (1057–1080) και των εξαδέλφων του, Γκέζα, Λαδίσλαου και Λάμπερτ που κυβερνούσαν την Tercia pars regni. Ο Δούκας Γκέζα επαναστάτησε ενάντια στον ξάδερφό του το 1074 και ανακηρύχθηκε βασιλιάς από τους οπαδούς του, σύμφωνα με την αρχή της αρχαιότητας. Όταν πέθανε ο Βασιλιάς Γκέζα Α΄ (25 Απριλίου 1077), οι οπαδοί του, αγνοώντας τους νεαρούς γιους του, ανακήρυξαν βασιλιά τον αδελφό του Λαδίσλαο. Ο Βασιλιάς Λαδίσλαος Α' (1077–1095) κατάφερε να πείσει τον Βασιλιά Σολομώντα, που βασίλευε σε ορισμένες δυτικές κομητείες, να παραιτηθεί από τον θρόνο. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του το Βασίλειο της Ουγγαρίας ενισχύθηκε και ο Λαδίσλαος Α' μπόρεσε να επεκτείνει την κυριαρχία του στο γειτονικό Βασίλειο της Κροατίας (1091) και εμπιστεύτηκε τη διακυβέρνηση των νεοαποκτηθεισών περιοχών στον νεότερο ανιψιό του Άλμος.Στις 20 Αυγούστου 1083 δύο μέλη της δυναστείας, ο Βασιλιάς Στέφανος Α' και ο γιος του Δούκας Έμερικ, ανακηρύχθηκαν άγιοι στο Σέκεσφεχερβαρ με πρωτοβουλία του Βασιλιά Λαδίσλαου Α΄. Η κόρη του Ειρήνη, σύζυγος του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ιωάννη Β΄ Κομνηνού, τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία.Όταν πέθανε ο βασιλιάς Λαδίσλαος Α', ο μεγαλύτερος ανιψιός του Κολομάν ανακηρύχτηκε βασιλιάς (1095–1116), αλλά έπρεπε να παραχωρήσει την Tercia pars regni στον αδελφό του Άλμος. Ο Βασιλιάς Κολομάν νίκησε τον Κροατικό στρατό με επικεφαλής τον Πέταρ Σνάτσιτς στη Μάχη του Ορους Γκβοζντ (1097) και στέφθηκε Βασιλιάς της Κροατίας και της Δαλματίας το 1102 στο Μπίογκραντ. Ο Bασιλιάς Κολομάν στέρησε τον αδελφό του Almow από το δουκάτο του (την Tercia pars regni) το 1107. Έπιασε τη δεύτερη γυναίκα του, Ευφημία του Κιέβου, να διαπράττει μοιχεία, τη χώρισε και την έστειλε πίσω στο Κίεβο γύρω στο 1114. Η Ευφημία γέννησε ένα γιο, που ονομάστηκε Κολομάν στο Κίεβο, αλλά ο Βασιλιάς Κολομάν αρνήθηκε να τον αναγνωρίσει ως γιο του. Γύρω στο 1115 ο βασιλιάς τύφλωσε τον Δούκα Άλμος και τον γιο του, Βασιλιά Μπέλα, προκειμένου να διασφαλιστεί η διαδοχή του δικού του γιου, του Βασιλιά Στέφανου Β' (1116–1131).Ο βασιλιάς Στέφανος Β' δεν απέκτησε γιους και ο γιος της αδελφής του Σαούλ ανακηρύχθηκε διάδοχος του θρόνου του αντί του τυφλού Δούκα Μπέλα. Όταν ο Βασιλιάς Στέφανος Β' πέθανε την 1η Μαρτίου 1131 ο τυφλός ξάδερφός του κατάφερε ωστόσο να αποκτήσει τον θρόνο. Ο Βασιλιάς Μπέλα Β΄ (1131–1141) ενίσχυσε την κυριαρχία του νικώντας τον υποτιθέμενο γιο του βασιλιά Κολομάν, που προσπάθησε να του στερήσει τον θρόνο με ξένη στρατιωτική βοήθεια. Ο Βασιλιάς Μπέλα Β΄ κατέλαβε ορισμένα εδάφη στη Βοσνία και παραχώρησε τη νέα επικράτεια στον μικρότερο γιο του Λαδίσλαο. Στο εξής μέλη της δυναστείας των Άρπαντ κυβερνούσαν τις νότιες ή ανατολικές επαρχίες (δηλαδή τη Σλαβονία και την Τρανσυλβανία) του βασιλείου αντί της Tercia pars regni. Επί της βασιλείας του Βασιλιά Γκέζα Β' (1141–1162) ο επίσκοπος Όθων του Φράιζινγκ κατέγραψε ότι όλοι οι Ούγγροι «είναι τόσο υπάκουοι στον μονάρχη που όχι μόνο να τον εκνευρίζουν με ανοιχτή αντίθεση αλλά ακόμη και να τον προσβάλλουν με κρυφούς ψιθύρους θεωρείται από αυτούς κακούργημα».[64] Ο γιος του, ο Βασιλιάς Στέφανος Γ' (1162-1172) έπρεπε να αγωνιστεί για τον θρόνο του εναντίον των θείων του, Βασιλέων Λαδίσλαου Β' (1162-1163) και Στέφανου Δ' (1163-1165), που επαναστάτησαν εναντίον του με τη βοήθεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Επί της βασιλείας του ο Αυτοκράτορας Μανουήλ Α΄ Κομνηνός κατέλαβε τις νότιες επαρχίες του βασιλείου με το πρόσχημα ότι ο αδελφός του βασιλιά Μπέλα (Δεσπότης Αλέξιος) ζούσε στην αυλή του. Ως αρραβωνιαστικός της μοναχοκόρης του Αυτοκράτορα, ο Δεσπότης Αλέξιος ήταν υπό όρους διάδοχος του αυτοκράτορα για μια σύντομη περίοδο (1165–1169). Μετά τον θάνατο του βασιλιά Στεφάνου Γ' ανέβηκε στον θρόνο ο βασιλιάς Μπέλα Γ' (1173–1196), αλλά είχε φυλακίσει τον αδελφό του Γκέζα για να εξασφαλίσει την κυριαρχία του. Ο Βασιλιάς Μπέλα Γ΄, που είχε σπουδάσει στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ήταν ο πρώτος βασιλιάς που χρησιμοποίησε τον «διπλό σταυρό» ως σύμβολο του Βασιλείου της Ουγγαρίας. Το 1188 ο Μπέλα κατέλαβε το Χάλιτς, του οποίου ο πρίγκιπας είχε εκθρονιστεί από τους βογιάρους του, και παραχώρησε το πριγκιπάτο στον δεύτερο γιο του Ανδρέα αλλά η κυριαρχία του έγινε αντιδημοφιλής και τα ουγγρικά στρατεύματα εκδιώχθηκαν από εκεί το 1189.Στις 27 Ιουνίου 1192 το τρίτο μέλος της δυναστείας, ο Βασιλιάς Λαδίσλαος Α' ανακηρύχθηκε άγιος στο Βάραντ (σήμερα Οράντεα στη Ρουμανία).Ο Βασιλιάς Μπέλα Γ΄ κληροδότησε το βασίλειό του άθικτο στον μεγαλύτερο γιο του, Βασιλιά Εμερικ (1196–1204), αλλά ο νέος βασιλιάς έπρεπε να παραχωρήσει την Κροατία και τη Δαλματία στον αδερφό του Ανδρέα, που είχε επαναστατήσει εναντίον του. Ο Βασιλιάς Εμερικ παντρεύτηκε την Κωνσταντία της Αραγωνίας, από τον Οίκο της Βαρκελώνης, και μπορεί να ακολούθησε τα πρότυπά του (Καταλανοί|Καταλανικά]]) όταν επέλεξε το οικόσημό του που θα γινόταν το γνώριμο έμβλημα των Άρπαντ (ένας θυρεός με οκτώ λωρίδες). Ο γιος και διάδοχός του, Βασιλιάς Λαδίσλαος Γ' (1204-1205) πέθανε στην παιδική του ηλικία και τον διαδέχθηκε ο θείος του, Βασιλιάς Ανδρέας Β' (1205-1235).Η βασιλεία του χαρακτηρίστηκε από διαρκείς εσωτερικές συγκρούσεις: μια ομάδα συνωμοτών δολοφόνησε τη βασίλισσά του Γερτρούδη της Μερανίας (1213), δυσαρεστημένοι ευγενείς τον υποχρέωσαν να εκδώσει το Χρυσόβουλο του 1222, που θεμελίωσε τα δικαιώματά τους (συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να μην υπακούουν στον βασιλιά) και μάλωσε με τον μεγαλύτερο γιο του, τον Μπέλα , που προσπάθησε να πάρει πίσω τις βασιλικές κτήσεις που είχε παραχωρήσει ο πατέρας του στους οπαδούς του. Ο Βασιλιάς Ανδρέας Β', που είχε γίνει πρίγκιπας του Χάλιτς (1188–1189), παρενέβαινε τακτικά στους εσωτερικούς αγώνες του πριγκιπάτου και κατέβαλε αρκετές προσπάθειες για να εξασφαλίσει την κυριαρχία των νεότερων γιων του (Κολομάν και Ανδρέα) στη γειτονική χώρα. Μία από τις κόρες του, η Ελισάβετ, αγιοποιήθηκε εν ζωή (1 Ιουλίου 1235) και έτσι έγινε η τέταρτη αγία των Άρπαντ. Οι μεγαλύτεροι γιοι του Βασιλιά Ανδρέα αποκήρυξαν τον μετά θάνατο γιο του, Στέφανο, που θα εκπαιδευόταν στη Φερράρα.Μέλη της οικογένειας βασίλεψαν κατά καιρούς στο Πριγκιπάτο (αργότερα Βασίλειο) του Χάλιτς (1188–1189, 1208–1209, 1214–1219, 1227–1229, 1231–1234) και στο Δουκάτο της Στυρίας (1204–1251). Ο Βασιλιάς Μπέλα Δ΄ (1235–1270) αποκατέστησε τη βασιλική εξουσία, αλλά το βασίλειό του καταστράφηκε κατά την εισβολή των Μογγόλων (1241–1242). Μετά την αποχώρηση των Μογγολικών στρατευμάτων πολλά φρούρια χτίστηκαν ή ενισχύθηκαν κατόπιν εντολής του. Παραχώρησε επίσης προνόμια πόλης σε αρκετούς οικισμούς του βασιλείου του, π.χ. η Βούδα, η Ναγκίσομπατ (σημερινή Τρνάβα της Σλοβακίας), η Σελμεκμπάνια (σημερινή Μπάνσκα Στιάβνιτσα της Σλοβακίας) και η Πέστη έλαβαν τα προνόμιά τους από αυτόν. Ο Βασιλιάς Μπέλα Δ΄ κατάφερε να καταλάβει το Δουκάτο της Στυρίας για μια σύντομη περίοδο (1254–1260), αλλά αργότερα υποχρεώθηκε να το εγκαταλείψει από τον Βασιλιά Ότακαρ Β΄ της Βοημίας. Τα τελευταία του χρόνια συγκρούστηκε με τον γιο του Στέφανο που στέφθηκε όσο ζούσε και υποχρέωσε τον πατέρα του να του παραχωρήσει τα ανατολικά μέρη του βασιλείου. Δύο από τις κόρες του, η Μαργαρίτα και η Κίνγκα αγιοποιήθηκαν (το 1943 και το 1999 αντίστοιχα) και μια τρίτη κόρη του, η Γιολάντα οσιοποιήθηκε (το 1827). Η τέταρτη κόρη του Κωνσταντία, ετιμάτο επίσης στο Λβιβ.Όταν ο Βασιλιάς Στέφανος Ε΄ (1270–1272) ανέβηκε στον θρόνο, πολλοί από τους οπαδούς του πατέρα του κατέφυγαν στη Βοημία. Επέστρεψαν επί της βασιλείας του γιου του, Βασιλιά Λαδίσλαου Δ' του Κουμάνου (1272–1290), η βασιλεία του οποίου χαρακτηρίστηκε από εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ των μελών διαφορετικών αριστοκρατικών ομάδων.. Ο Βασιλιάς Λαδίσλαος Δ', του οποίου η μητέρα ήταν κουμανικής καταγωγής, προτιμούσε τη συντροφιά νομάδων και ημιπαγανιστών Κουμάνων. Ως εκ τούτου αφορίστηκε πολλές φορές, αλλά τελικά δολοφονήθηκε από Κουμάνους. Η αποσύνθεση του βασιλείου ξεκίνησε επί της βασιλείας του, όταν αρκετοί αριστοκράτες προσπάθησαν να αποκτήσουν κτήσεις από τις βασιλικές περιοχές..Όταν πέθανε ο βασιλιάς Λαδίσλαος Δ' οι περισσότεροι σύγχρονοί του πίστευαν ότι η δυναστεία των Άρπαντ είχε τελειώσει, επειδή ο μόνος πατρογονικός απόγονος της οικογένειας, ο Ανδρέας, ήταν ο γιος του Δούκα Στεφάνου, του μεταθάνατον γιου του βασιλιά Ανδρέα Β', που είχε αποκηρυχθεί από τα αδέρφια του. Παρόλα αυτά ο Δούκας Ανδρέας «ο Ενετός» στέφθηκε με το Ιερό Στέμμα της Ουγγαρίας και οι περισσότεροι βαρόνοι αποδέχθηκαν την κυριαρχία του. Επί της βασιλείας του (1290–1301) χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τους ισχυρούς βαρόνους (π.χ. τα μέλη των οικογενειών Τσακ και Κέσεγκι). Η ανδρική γραμμή των Άρπαντ έληξε με τον θάνατό του (14 Ιανουαρίου 1301). Ενας από τους συγχρόνους του τον ανέφερε ως «το τελευταίο χρυσό κλαδάκι». Η κόρη του Ελισάβετ, το τελευταίο μέλος της οικογένειας, πέθανε στις 6 Μαΐου 1338 και τιμάται από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.Μετά τον θάνατο του βασιλιά Ανδρέα Γ' αρκετοί διεκδικητές άρχισαν να ανταγωνίζονται για τον θρόνο. Τελικά ο Βασιλιάς Κάρολος Α' (εγγονός της κόρης του βασιλιά Στεφάνου Ε') κατάφερε να ενισχύσει τη θέση του γύρω στο 1310. Στο εξής όλοι οι βασιλιάδες της Ουγγαρίας (με εξαίρεση τον Ματθία Κορβίνο) ήταν μητρογενείς ή συγγενείς απόγονοι των Άρπαντ. Αν και οι άρρενες Άρπαντ έχουν εκλείψει, οι συγγενείς τους απόγονοι επιβιώνουν παντού στις αριστοκρατικές οικογένειες της Ευρώπης. Τα ακόλουθα μέλη της δυναστείας αγιοποιήθηκαν ή oσιοποιήθηκαν: Αγιος Στέφανος, αγιοποιήθηκε το 1083 (επίσης από την Ορθόδοξη Εκκλησία 2000) Άγιος Εμέρικ, αγιοποιήθηκε το 1083 Αγιος Λαδίσλαος, αγιοποιήθηκε το 1192 Αγία Ελισάβετ, αγιοποιήθηκε το 1235 Αγία Μαργαρίτα, αγιοποιήθηκε το 1943 Αγία κΊΝΓΚΑ, αγιοποιήθηκε το 1999 Αγία Ειρήνη, αγιοποιήθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία Οσία Κωνσταντία της Ουγγαρίας, οσιοποιήθηκε το 1675 Οσία Γιολάντα της Πολωνίας, οσιοποιήθηκε το 1827 Ευλογημένη Ελισάβετ του Τες, δεν αγιοποιήθηκε ποτέ επίσημα αλλά τιμάται τοπικά Ο κλάδος των Βαζούλ: Βασιλείς προερχόμενοι από τη δυναστεία των Αρπάντ μετά τον Άγιο Στέφανο (1038—1301)
Οι Άρπαντ (ουγγρικά: Árpádok‎, κροατικά: Arpadovići‎, σερβικά: Арпадовци/Arpadovci‎, σλοβακικά: Arpádovci‎, τουρκικά: Arpatlar) ήταν η εξουσιάζουσα δυναστεία του Πριγκιπάτου της Ουγγαρίας κατά τη διάρκεια του 9ου και του 10ου αιώνα και του Βασιλείου της Ουγγαρίας από το 1000 έως το 1301. Το όνομα της δυναστείας προήλθε από τον Μέγα Πρίγκιπα Άρπαντ, ο οποίος ήταν ο ηγέτης της ουγγρικής φυλετικής συνομοσπονδίας κατά την κατάκτηση της λεκάνης των Καρπαθίων περί το 895. Είναι επίσης γνωστοί ως δυναστεία Τούρουλ, αν και πρόκειται για ονομασία που χρησιμοποιείται λιγότερο. Τόσο ο πρώτος Μέγας Πρίγκιπας των Ούγγρων (Άλμος), όσο και ο πρώτος Βασιλιάς της Ουγγαρίας (Άγιος Στέφανος) ήσαν μέλη της συγκεκριμένης δυναστείας. Επτά συνολικά μέλη της δυναστείας αγιοποιήθηκαν ή οσιοποιήθηκαν από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Ως εκ τούτου μετά τον 13ο αιώνα η δυναστεία αναφερόταν στις περισσότερες των περιπτώσεων ως "Γένος των Αγίων Βασιλέων". Δύο Άρπαντ αγιοποιήθηκαν και από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η δυναστεία εξέλιπε το 1301 με τον θάνατο του Βασιλιά Ανδρέα Γ΄ της Ουγγαρίας, ενώ το τελευταίο μέλος του Οίκου των Αρπαντ, η κόρη του Ανδρέα, η Ευλογημένη Ελισάβετ του Τες, απεβίωσε το 1336 ή το 1338. Το σύνολο των επόμενων Βασιλέων της Ουγγαρίας (με εξαίρεση τον Βασιλιά Ματθαίο Κορβίνο) ήσαν εξ αίματος απόγονοι της δυναστείας των Αρπαντ. Ο Οίκος των Κρουάι] και η οικογένεια Ντράμοντ της Σκωτίας ισχυρίζεται πως κατάγεται από τους Πρίγκιπες Γκέζα και Γεώργιο, γιούς των μεσαιωνικών Ούγγρων Βασιλέων, Γκέζα Β΄ και Ανδρέα Α΄, αντιστοίχως.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%86%CF%81%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84
Ενωσιακή Επικράτεια Νέπιντο
Η Ενωσιακή Επικράτεια Νέπιντο αποτελείται από τις εξής συνοικίες και δήμους: Επαρχία Οτάρα (επίσης γνωστό ως Βόρειο Νέπιντο) Δήμος Οταραθίρι (βιρμανικά: ဥတ္တရသီရိမြို့နယ်) Δήμος Πομπαθίρι (βιρμανικά: ပုဗ္ဗသီရိမြို့နယ်) Δήμος Τατκόνε (βιρμανικά: တပ်ကုန်းမြို့နယ်) Δήμος Ζεγιαθίρι (βιρμανικά: ဇေယျာသီရိမြို့နယ်) Επρχία Ντεκχίνα (επίσης γνωστή ως Νότιο Νέπιντο) Δήμος Ντεκχιναθίρι (βιρμανικά: ဒက္ခိဏသီရိမြို့နယ်) Δήμος Λέβε (βιρμανικά: လယ်ဝေးမြို့နယ်) Δήμος Πγινμάνα (βιρμανικά: ပျဉ်းမနားမြို့နယ်) Δήμος Ζαμπουθίρι (βιρμανικά: ဇမ္ဗူသီရိမြို့နယ်) Η Ενωσιακή Επικράτεια Νέπιντο, βρίσκεται υπό την άμεση διοίκηση του Προέδρου. Οι καθημερινές λειτουργίες πραγματοποιούνται εξ ονόματος του Προέδρου από το Συμβούλιο του Νέπιντο ηγούμενο από ένα Πρόεδρο. Ο Πρόεδρος και τα μέλη του Συμβουλίου του Νέπιντο διορίζονται από τον Πρόεδρο και περιλαμβάνουν τους πολίτες και τους αντιπροσώπους των Ενόπλων Δυνάμεων.Στις 30 Μαρτίου 2011, ο Πρόεδρος Θέιν Σέιν διόρισε τον Θέιν Νιούντ ως πρόεδρος του Συμβουλίου του Νέπιντο, μαζί με 9 προεδρικά μέλη: Θαν Χτάι, Συνταγματάρχη Μγιντ Αούνγκ Θαν, Καν Τσουν, Πάινγκ Σόε, Σάου Χλα, Μγιντ Σούε, Μγιντ Σουέ και Μύο Νιούντ.
Η Ενωσιακή Επικράτεια Νέπιντο (Βιρμανικά: နေပြည်တော် ပြည်တောင်စုနယ်မြေ, επίσης γράφεται Νέι Πι Το) είναι μια διοικητική διαίρεση στην κεντρική Μιανμάρ (Βιρμανία). Η Ενωσιακή Επικράτεια περιλαμβάνει η διοικητική πρωτεύουσα της Μιανμάρ, τη Νέπιντο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%9D%CE%AD%CF%80%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%BF
Rainbow On Stage
Τον Σεπτέμβριο του 1976, οι Rainbow βρισκόταν στο ευρωπαϊκό κομμάτι της περιοδείας για την προώθηση του δίσκου "Rainbow Rising" ο οποίος είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες νωρίτερα. Τις συναυλίες αυτές άνοιγαν οι Αυστραλοί AC/DC. Στις 25 Σεπτεμβρίου, εμφανίστηκαν στο Sporthalle της Κολωνίας, ενώ στις 28 Σεπτεμβρίου έπαιξαν στο Messezentrum Halle A της Νυρεμβέργης, στη Γερμανία. Στις δύο αυτές εμφανίσεις, ηχογραφήθηκε το "Still I'm Sad", το "Kill the King" και η διασκευή στο "Mistreated" των Deep Purple. Στη συνέχεια μετέβησαν στην Ελβετία, την Ολλανδία, τη Γαλλία και το Βέλγιο, τελειώνοντας αυτό το κομμάτι της περιοδείας τους στις 18 Οκτωβρίου 1976, στο Ντεν Χάαγκ. Στις 4 Νοεμβρίου ξεκίνησαν την περιοδεία τους στην Αυστραλία, παίζοντας στο Περθ και εμφανιζόμενοι, συνολικά, δέκα φορές μέχρι τις 22 Νοεμβρίου 1976. Τον Δεκέμβριο συνέχισαν στην Ιαπωνία, παίζοντας στο Τόκιο στις 2 του μήνα, στην Οσάκα στις 5 και στη Ναγκόγια στις 7, για να επιστρέψουν στην Οσάκα για δύο εμφανίσεις στις 8 και 9 Δεκεμβρίου. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης από αυτές τις συναυλίες, ηχογραφήθηκε η εκτέλεση του "Catch the Rainbow" η οποία εμφανίστηκε αργότερα στο "On Stage". Στις 10 Δεκεμβρίου εμφανίστηκαν στο Κιότο και στις 13 στη Φουκουόκα, για να συνεχίσουν την επόμενη ημέρα στη Χιροσίμα. Στις 16 Δεκεμβρίου έπαιξαν στο Budokan Honshu του Τόκιο, ηχογραφώντας την εμφάνιση τους. Από τις συγκεκριμένη ηχογραφήση, συμπεριλήφθηκαν στο δίσκο τα "Kill the King", "Man on the Silver Mountain / Blues / Starstruck" και "Sixteenth Century Greensleeves". Η παραγωγή του "Rainbow On Stage" έγινε από τον Μάρτιν Μπερτς και η επίσημη κυκλοφορία του ορίστηκε στις 7 Ιουλίου 1977. Ο δίσκος γνώρισε αρκετά μεγάλη εμπορική επιτυχία, όντας το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος το οποίο ανέβηκε στο βρετανικό Top-10, όπου βραβεύτηκε ως ασημένιο. Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες οι πωλήσεις ήταν σχετικά χαμηλότερες, αλλά ο δίσκος ανέβηκε στο Top-30 των περισσότερων τσαρτ, παρ' όλα αυτά η επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μικρότερη από τους δύο προηγούμενους δίσκους τους, αφού δεν κατάφερε να μπει στις πρώτες πενήντα θέσεις του Billboard. Η εμπορική επιτυχία του "On Stage" ενισχύθηκε από το πρώτο σινγκλ των Rainbow το οποίο ανέβηκε στα βρετανικά τσαρτ, τη ζωντανή εκτέλεση του "Kill the King" η οποία έφθασε ως το # 44. Αυτός ήταν ο τελευταίος δίσκος του συγκροτήματος με τον μπασίστα Τζίμι Μπέην και τον κιμπορντίστα Τόνι Κάρεϊ στη σύνθεση τους, αφού αντικαταστάθηκαν από τον Μπομπ Ντέισλι και τον Ντέηβιντ Στόουν, αντίστοιχα. 1. Kill the King (Blackmore, Dio, Powell) - 5:32 2. Man On the Silver Mountain / Blues / Starstruck (Blackmore, Dio) - 11:12 3. Catch the Rainbow (Blackmore, Dio) - 15:35 4. Mistreated (Blackmore, Coverdale) - 13:03 5. Sixteenth Century Greensleeves (Blackmore, Dio) - 7:36 6. Still I'm Sad (Smith, McCarty) - 11:01 Rainbow On Stage (άλμπουμ)Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification): Ασημένιος Η σύνθεση του συγκροτήματος κατά την ηχογράφηση του "Rainbow Οn Stage" είχε την εξής μορφή:Ρόνι Τζέιμς Ντίο - φωνητικάΡίτσι Μπλάκμορ - κιθάραΤόνι Κάρεϊ - πλήκτραΤζίμι Μπέην - μπάσοΚόζι Πάουελ - τύμπανα Allmusic review Επίσημη ιστοσελίδα Ronnie James Dio Discogs review Sputnik Music review Βρετανικά τσαρτ Ολλανδικά τσαρτ Σουηδικά τσαρτ Νεοζηλανδικά τσαρτ Αρχειοθετήθηκε 2013-12-07 στο Wayback Machine. Αμερικανικά τσαρτ Γερμανικά τσαρτ
Rainbow On Stage είναι ο τίτλος του διπλού, ζωντανά ηχογραφημένου δίσκου του βρετανικού χαρντ ροκ συγκροτήματος Rainbow, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1977 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Polydor" στην Ευρώπη και της "Oyster" στην Αμερική.
https://el.wikipedia.org/wiki/Rainbow_On_Stage
Πρωσική Ακαδημία Επιστημών
Ο πρίγκιπας-εκλέκτορας Φρειδερίκος Γ΄ του Βρανδεμβούργου ίδρυσε την Ακαδημία με την αρχική ονομασία Kurfürstlich Brandenburgische Societät der Wissenschaften (= «Εκλεκτορική Βρανδεμβούργειος Εταιρεία Επιστημών») μετά από συμβουλή του Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς, τον οποίο και διόρισε ως τον πρώτο πρόεδρό της. Αντίθετα με άλλες ακαδημίες, η Πρωσική δεν χρηματοδοτείτο απευθείας από το κρατικό ταμείο: Ο Φρειδερίκος της χάρισε το μονοπώλιο της πωλήσεως ημερολογίων στο Βρανδεμβούργο, και πάλι κατόπιν υποδείξεως του Λάιμπνιτς. Μόλις ο Φρειδερίκος έγινε «Βασιλιάς στην Πρωσία» (ως «Φρειδερίκος ο Α΄») το 1701 με τη δημιουργία του Βασιλείου της Πρωσίας, η Ακαδημία μετονομάσθηκε σε Königlich Preußische Sozietät der Wissenschaften (= «Βασιλική Πρωσική Εταιρεία Επιστημών»). Αν και άλλες ακαδημίες εστιάζονταν σε λίγα σχετικώς επιστήμες, η Πρωσική ήταν η πρώτη που δίδαξε τόσο φυσικές όσο και ανθρωπιστικές επιστήμες. Το 1710 τέθηκε σε ισχύ το καταστατικό της, υποδιαιρώντας την σε δύο «τάξεις» φυσικών επιστημών και δύο ανθρωπιστικών. Αυτό παρέμεινε αναλλοίωτο μέχρι το 1830, οπότε η Τάξη των Φυσικομαθηματικών και η Τάξη Φιλοσοφίας και Ιστορίας αντικατέστησαν τις 4 παλαιές. Η βασιλεία του Φρειδερίκου Β΄ της Πρωσίας, του επονομαζόμενου «Μέγα», επέφερε μείζονες μεταβολές στην Ακαδημία. Το 1744 η Nouvelle Société Littéraire και η «Βασιλική Πρωσική Εταιρεία Επιστημών» συγχωνεύθηκαν υπό τη νέα ονομασία Königliche Akademie der Wissenschaften («Βασιλική Ακαδημία Επιστημών»). Μια υποχρέωση που απέρρεε από το νέο της καταστατικό ήταν δημόσιες προκηρύξεις για νέες ιδέες πάνω σε άλυτα επιστημονικά προβλήματα, με χρηματικό έπαθλο στα πρόσωπα που έβρισκαν τη λύση τους. Η Ακαδημία απέκτησε τις δικές της ερευνητικές εγκαταστάσεις μέσα στον 18ο αιώνα: ένα αστεροσκοπείο το 1709, ένα αμφιθέατρο ανατομίας το 1717, ένα Collegium medico-chirurgicum το 1723, έναν βοτανικό κήπο το 1718 και ένα εργαστήριο το 1753. Ωστόσο όλα αυτά μεταβιβάσθηκαν αργότερα στοΠανεπιστήμιο του Βερολίνου. Ως γαλλόφωνο ίδρυμα, η Ακαδημία εξέδιδε τις δημοσιεύσεις της στη γαλλική γλώσσα. «The Berlin Academy of Science», αρχεία MacTutor στο Πανεπιστήμιο του Σαιντ Άντριους Ιστορία της Ακαδημίας Επιστημών (στη γερμανική γλώσσα) Αναφορές της Πρωσικής Ακαδημίας Επιστημών (στη γερμανική γλώσσα) στη wikisource «Σοφοί και λόγιοι στη Βασιλική Πρωσική Ακαδημία Επιστημών (1700-1800), Repertorium Eruditorum Totius Europae – RETE
Η Βασιλική Πρωσική Ακαδημία Επιστημών (γερμ. Königlich-Preußische Akademie der Wissenschaften) ήταν μια ακαδημία που ιδρύθηκε στο Βερολίνο της Γερμανίας στις 11 Ιουλίου 1700, τέσσερα έτη μετά την Ακαδημία Καλών Τεχνών (Akademie der Künste), στην οποία μπορεί επίσης να αναφέρεται κάποιος με τη φράση «Ακαδημία του Βερολίνου». Κατά τον 18ο αιώνα η Πρωσική Ακαδημία Επιστημών ήταν ένα γαλλόφωνο ίδρυμα και τα πλέον δραστήρια μέλη του ήταν Ουγενότοι που είχαν καταφύγει στο Βερολίνο προκειμένου να γλιτώσουν τους θρησκευτικούς διωγμούς στη Γαλλία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CF%8E%CE%BD
Red Hot Chili Peppers Live: I'm with You
Στις αρχές του Αυγούστου του 2011 ανακοινώθηκε ότι η μπάντα είχε σχέδια να κάνει μια συναυλία οπού θα ερμήνευε όλα τα τραγούδια του άλμπουμ. Η συναυλία αυτή θα μεταδιδόταν ζωντανά σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Τα εισιτήρια ήταν διαθέσιμα από τις 5 Αυγούστου 2011. Όσοι πήγαιναν πριν την αρχή της μετάδοσης έβλεπαν αποκλειστικές συνεντεύξεις από κάθε μέλος της μπάντας. "Monarchy of Roses "Factory of Faith" "Brendan's Death Song" "Ethiopia" "Annie Wants a Baby" ("Frankenstein" (The Edgar Winter Group) (tease)) "Look Around" "The Adventures of Rain Dance Maggie" "Did I Let You Know" "Goodbye Hooray" "Happiness Loves Company" "Police Station" "Meet Me At the Corner" "Dance, Dance, Dance" "Me and My Friends "Did I Let You Know" (ξανά λόγω τεχνικών προβλημάτων) "Give It Away"Δεν ήταν δυνατό να ερμηνευτεί το "Even You Brutus?" γιατί ο Flea έπρεπε να παίξει μπάσο και πιάνο ταυτόχρονα. Λόγω τεχνικών προβλημάτων κατά την εκτέλεση του "Did I Let You Know", το τραγούδι ερμηνεύτηκε ξανά κατά τη διάρκεια του encore. Flea – μπάσο, πιάνο, φωνητικά Anthony Kiedis – φωνή Josh Klinghoffer – κιθάρα, φωνητικά, εξάχορδο μπάσο, ντραμς, φωνητικά Chad Smith – ντραμς, κρουστά Michael Bulger – τρομπέτα, πιάνο Mauro Refosco – κρουστά Chris Warren – αρμόνιο Η συναυλία
Το Red Hot Chili Peppers Live: I'm with You είναι μία live συναυλία στο E-Werk της Κολωνία. Μεταδιδόταν ζωντανά σε επιλεγμένους κινηματογράφους σε όλο τον κόσμο μέσω δορυφόρου (με μια μικρή καθυστέρηση). Προβλήθηκε ξανά την 1η Σεπτεμβρίου του 2011. Η συναυλία περιείχε όλα τα τραγούδια του I'm with You (εκτός ενός τραγουδιού), το οποίο κυκλοφόρησε μια μέρα πριν στην Αμερική. Είναι η πρώτη φορά στην 30χρονη ιστορία της μπάντας που γίνεται κάτι τέτοιο (να ερμηνευτούν τόσα τραγούδια κάποιου άλμπουμ στη σειρά). Είναι άγνωστο το αν η συναυλία θα κυκλοφορήσει ποτέ σε DVD.
https://el.wikipedia.org/wiki/Red_Hot_Chili_Peppers_Live:_I%27m_with_You
Ο Σύνδεσμος της Σικελίας
Ο Ιταλό-Αμερικανός Τζόζεφ Κόπολα θέλει να ξεκινήσει μια παράνομη διακίνηση ναρκωτικών από την Τουρκία προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και για το λόγο αυτό πηγαίνει και ζητά την υποστήριξη της σικελικής μαφίας, η οποία θα πρέπει να τον προστατεύσει από τη μαφία των Μασσαλών γνωστή και ως Γαλλικός Σύνδεσμος, που μονοπωλεί το έμποριο ηρωίνης από την Τουρκία. Αφού πετυχαίνει τη συμφωνία με την Κόζα Νόστρα ο Κόπολα επιστρέφει στις Ηνωμένες Πολιτείες όμως, ξεχνά τις συμφωνίες που έκανε και αρχιζει να πουλάει μόνος του την ηρωίνη, στρέφοντας εναντίον του όλο τον υπόκοσμο. Μπεν Γκαζάρα ως Τζόζεφ Κόπολα Σίλβια Μόντι ως Κλαούντια Φάουστο Τότσι ως Ντον Βιντζέντσο Τζες Χαν ως Σάσα Ζοζέ Γκρέκι ως Λουτσια Μαλίσα Λόνγκο ως Ροζαλία Καλοτζέρο Λουτσιάνο Κατενάτσι ως Τόνι Νικολόντι Μάριο Πίλαρ ως Ιμπράχιμ Λουτσιάνο Ρόσι ως Δρ Χανς Κοράντο Γκάιπα ως Ντον Καλοτζέρο Μπρούνο Καρατσάρι ως Λάρι Το ξενοδοχείο όπου διαμένει ο Joseph Coppola (Ben Gazzara) καθώς και οι εξωτερικές σκηνές, όπως στη βεράντα με θέα στο Βόσπορο και η πρόσοψη του ξενοδοχείου είναι αυτή του Hilton Istanbul Bosphorus στο Σισλί της Κωνσταντινούπολης (Τουρκία). Για τους εσωτερικούς χώρους, είναι η σουίτα Petronius του ξενοδοχείου Hilton Rome Cavalieri στη Via Alberto Cadlolo 101 στη Ρώμη. Επίσης οι σκηνές του μπαρ και της πισίνας στο πάρκο γυρίστηκαν στο ίδιο ξενοδοχείο. Άλλες σκηνές έγιναν και το Vejano (Βιτέρμπο). Η ταινία κυκλοφόρησε στις ιταλικές κινηματογραφικές αίθουσες στις 22 Δεκεμβρίου 1972, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες διανεμήθηκε πέντε χρόνια αργότερα, τον Ιανουάριο του 1977. Ο Σύνδεσμος της Σικελίας στην IMDb (Αγγλικά)
Ο Σύνδεσμος της Σικελίας (αγγλικά: The Sicillian Connection), επίσης γνωστή και ως Ο Άνθρωπος από τη Σικελία είναι αστυνομικό θρίλερ Ιταλικής και Γαλλικής συμπαραγωγής του 1972 σε σκηνοθεσία Φερντινάντο Μπάλντι. Πρωταγωνιστούν ο Μπεν Γκαζάρα και ο Φάουστο Τότσι.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
Γκρουγιέρ
Το ελβετικό γκρουγιέρ έχει πολλές ποικιλίες με διαφορετικά προφίλ ωρίμανσης. Παρασκευάζεται και μία βιολογική ποικιλία. Μια ιδιαίτερη ποικιλία παρασκευάζεται μόνο το καλοκαίρι σε 32 μόνο σαλέ των ελβετικών Άλπεων: το Le Gruyère d' Alpage . Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν τα ακόλουθα δύο προφίλ ωρίμανσης: ελαφρύ/γλυκό: ελάχιστη ωρίμανση 5 μηνών, αργής ωρίμανσης (réserve): ελάχιστη ωρίμανση 10 μηνών. Στην Ελβετία συναντάμε και πολλά άλλα προφίλ ωρίμανσης, όπως σιρσουά (surchoix), παλαιωμένο (vieux), αλατισμένο (salé), αλλά αυτά τα προφίλ ωρίμανσης δεν ανήκουν σε προϊόντα Π.Ο.Π.. Το γαλλικό τυρί Le Brouère, που παράγεται στην κοντινή περιοχή των Βόσγιων ορέων (Vosges) της Γαλλίας, θεωρείται ποικιλία γκρουγιέρ. Το Le Gruyère Premier Cru είναι μια ιδιαίτερη ποικιλία, που παράγεται αποκλειστικά στο καντόνι του Φριμπούρ και ωριμάζει για 14 μήνες σε υγρά σπήλαια με υγρασία 95% και θερμοκρασία 13.5 °C (56.3 °F). Το γκρουγιέρ προσομοιάζει στην εμφάνιση και τη διαδικασία παραγωγής με τις ελληνικές γραβιέρες, με τις οποίες συχνά συγχέεται, αλλά διαφέρει στη γεύση και τη σύσταση καθώς οι ελληνικές γραβιέρες Π.Ο.Π. παρασκευάζονται αποκλειστικά από πρόβειο ή αιγοπρόβειο παστεριωμένο γάλα (με εξαίρεση τις γραβιέρες Π.Ο.Π. Νάξου και Σύρου (Σαν Μιχάλη), οι οποίες γίνονται με αγελαδινό γάλα, του οποίου όμως η γεύση εξαρτάται από τα χόρτα της ελληνικής νησιωτικής υπαίθρου με τα οποία εκτρέφονται τα ζώα ). http://www.gruyere.com/en/the-8-stages-of-production Ιστοχώρος του Le Gruyère Π.Ο.Π. (Αγγλικά) http://www.gruyere-alpage.ch Ιστοχώρος του Le Gruyère d' Alpage (Γαλλικά)
Το γκρουγιέρ (gruyère), ή γκρουέρα, είναι είδος ελβετικού κίτρινου σκληρού τυριού Π.Ο.Π. από αγελαδινό μη παστεριωμένο γάλα που παίρνει την ονομασία του από το ομώνυμο διαμέρισμα (Gruyère) του ελβετικού καντονιού του Φριμπούρ (Fribourg) στην Ελβετία, όπου και παράγεται .
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%AD%CF%81
Μίμης Ανδρουλάκης
Γεννήθηκε στις 24 Νοεμβρίου του 1951 και μεγάλωσε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Ο πατέρας του ήταν τσαγκάρης και κηπουρός, η μητέρα του μοδίστρα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στη Σχολή Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών. Πήρε μέρος στην αντιδικτατορική αντίσταση και διώχθηκε από τη Χούντα. Ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και της ευρύτερης Αριστεράς πάνω από 20 χρόνια, στενός συνεργάτης του Χαρίλαου Φλωράκη από το 1974 έως το 1989, υπεύθυνος από το Πολιτικό Γραφείο, για την ιδεολογία, τον τύπο, τις εκδόσεις και για την ενότητα της Αριστεράς. Βουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου. Από το 1990, ο Μίμης Ανδρουλάκης πήρε μια σειρά από πολιτικές πρωτοβουλίες για την υπέρβαση του σχίσματος ΠΑΣΟΚ – Αριστεράς. Με το βιβλίο του ΜΕΤΑ διατύπωσε τη θέση του για ένα πολιτικό, ιδεολογικό, προγραμματικό και οργανωτικό πλαίσιο για τη ριζική ανασύνθεση του χώρου της δημοκρατικής, σοσιαλιστικής και οικολογικής Αριστεράς. Από την εποχή εκείνη και μετά έμεινε πολιτικά ανέντακτος στο χώρο της αριστεράς. Στις εκλογικές αναμετρήσεις από το 1993 και μετά στήριξε το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο η απόπειρα πολιτικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη απέτυχε. Στις βουλευτικές εκλογές του 2004 υποστήριξε ξανά το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και εκλέχτηκε βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑΣΟΚ. Στις εκλογές του 2007, του 2009 , του Μαΐου 2012 και του Ιουνίου του 2012, επανεκλέχθηκε στην εκλογική περιφέρεια Β΄ Αθηνών. Ανεξαρτητοποιήθηκε το Νοέμβριο του 2012. Δεν πολιτεύθηκε στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και Σεπτεμβρίου 2015. Έχει εργαστεί στην οικονομική ανάλυση - πρόγνωση στον ιδιωτικό τομέα. Έχει εργαστεί επίσης στον τύπο και στο ραδιόφωνο. Είναι δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ και συγγραφέας λογοτεχνικών και πολιτικοϊδεολογικών έργων. Δημιούργησε τις ραδιοφωνικές εκπομπές «Καινά δαιμόνια», «Γυμνό Σάββατο» και «Ε, φίλε!» στον Flash 96 (τότε Flash 9|61). Έγραψε επίσης θεατρικά έργα και άλλα αφηγήματα για το ραδιόφωνο καθώς και αφιερώματα στα μεγάλα ρεύματα της παγκόσμιας μουσικής. Έχει συγγράψει τα παρακάτω έργα: Δύο μόνο Δάκρυα (Εκδόσεις Πατάκη 2016) Ταξίδι Μέλιτος (Εκδόσεις Πατάκη 2015) Αλλέγκρα. (Εκδόσεις Πατάκη 2014) Έτσι κάνουν όλες (Καστανιώτης, 2011) Η έβδομη αίσθηση (Καστανιώτης, 2010) E, Πρόεδρε! (Καστανιώτης, 2009) Λευκό Κοτσύφι - blue tree - Μαύρο Καράβι (Καστανιώτης, 2008) Θηλυκό Πόκερ (Καστανιώτης, 2006) Ζητούνται αλχημιστές (Καστανιώτης, 2005) Βαμπίρ και Κανίβαλοι. Το ρίσκο μιας νέας σύγκρουσης των γενεών (Καστανιώτης, 2004) Τάνγκο του Τσε. Από την Τάνια στην Τίνα (Καστανιώτης, 2002) Η γυναίκα της όγδοης μέρας. Μυστικός έρως – Απόκρυφος βίος (Μυθιστόρημα) (Καστανιώτης, 2001) Μν (Γυναικείο αντιμυθιστόρημα) (Καστανιώτης, 1999) Το χαμένο μπλουζ (Μυθιστόρημα) (Καστανιώτης, 1997) Ο μυστικός Νοέμβρης (Μυθιστόρημα) (Καστανιώτης, 1996) Ο σωσίας και οι δαίμονες του πάθους (Αλλόκοτες ιστορίες) (Καστανιώτης, 1995) The Dream. Σκιές στην Αθήνα (Καστανιώτης, 1994Κυριότερα πολιτικά και ιδεολογικά έργα του είναι ανάμεσα σε άλλα: Μετά (Νέα Σύνορα, 1992) Ο σοσιαλισμός στο κατώφλι του 2000 (Σύγχρονη Εποχή, 1983) Σοσιαλιστική αυτοδιαχείριση και γραφειοκρατία (Σύγχρονη Εποχή, 1982) Προβλήματα του Κράτους (Σύγχρονη Εποχή, 1979)Δημοσίευσε πολλές μελέτες, ανάμεσα στις οποίες και τις ακόλουθες: “Κόμματα και στρατηγικές των τάξεων” “Κοινωνική δομή και πολιτικά κόμματα” “Μακροπρόθεσμες τάσεις του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας” “Επιστήμη και τέχνη της πολιτικής” “25 λέξεις για μια νέα Αριστερά” “Νέο κοινωνικό και οικολογικό συμβόλαιο” “Μύθος και λόγος στις μεγάλες ιδεολογίες” “Ψυχανάλυση και μύθος” “Globalization: νέες ευκαιρίες – νέες αντιθέσεις” “Διαχείριση του ρίσκου στην οικονομία” “Νέος Ευρωπαϊσμός” “Οι ριζικές αλλαγές στα Ελληνικά και Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια”Το αντιμυθιστόρημά του Μν αντιμετώπισε τις αντιδράσεις παραθρησκευτικών οργανώσεων, ενώ ο συγγραφέας οδηγήθηκε σε μια σειρά από δίκες, τις οποίες τελικά κέρδισε. Δικτυακός τόπος του Mίμη Ανδρουλάκη Βιογραφικό του Mίμη Ανδρουλάκη (Βουλή των Ελλήνων) Ιστολόγιο του Μίμη Ανδρουλάκη Συγγραφικά έργα του Μίμη Ανδρουλάκη - Εκδόσεις Καστανιώτη Στα Άκρα: Μίμης Ανδρουλάκης, Ευριπίδης Στυλιανίδης (μέρος 1ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Στα Άκρα: Μίμης Ανδρουλάκης, Ευριπίδης Στυλιανίδης (μέρος 2ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
Ο Δημήτρης (Μίμης) Ανδρουλάκης (24 Νοεμβρίου 1951) είναι Έλληνας συγγραφέας και πολιτικός. Έχει γράψει 11 μυθιστορήματα και πολλά πολιτικά βιβλία. Το βιβλίο του Μν (διαβάζεται ως «μυ εις την νυ» και παραπέμπει στη λέξη «μουνί») που απεικονίζει τον Ιησού Χριστό ως φιλάνθρωπο που δυσκολεύεται να αντισταθεί στη Μαρία Μαγδαληνή πυροδότησε τις αντιδράσεις της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και πολλά αντίτυπα του βιβλίου πυρπολήθηκαν στη Θεσσαλονίκη από φανατικούς που βρήκαν το περιεχόμενο του βιβλίου προσβλητικό.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
Ισπανική Μεταπολίτευση
Η δικτατορία του στρατηγού Φράνκο από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 είχε εισέλθη στο επονομαζόμενο «πραγματιστικό» στάδιό της, απομακρύνοντας τον ιδεολογικό φασιστικό της χαρακτήρα και υιοθετώντας σταδιακά δειλά βήματα απελευθέρωσης της αγοράς και της κοινωνικής ζωής. Το 1969 η πρώτη μεγάλη απεργία, η ενεργοποίηση της ΕΤΑ και η σταδιακή επιδείνωση της υγείας του δικτάτορα λόγω ηλικίας ορίζουν την αρχή του τέλους για το καθεστώς. Το ίδιο έτος ορίστηκε ο πρίγκιπας Χουάν Κάρλος επίσημος διάδοχος του Φράνκο. Η συνειδητοποίηση της αδυναμίας του να κυβερνήσει τον οδήγησε το 1973 να παραδώσει εκ των πραγμάτων την εξουσία στον Καρέρο Μπλάνκο, που ορίστηκε πρόεδρος της κυβέρνησης. Η δολοφονία του τον ίδιο χρόνο από την ΕΤΑ έσβησε από το πολιτικό σκηνικό έναν πολιτικό που είχε όλα τα φόντα να γίνει ο κύριος εκφραστής του συνεχισμού της δικτατορίας μετά τον θάνατο του δικτάτορα.Νέος πρόεδρος της κυβέρνησης ορίστηκε ο Κάρλος Άριας Ναβάρο. Στον πρώτο του δημόσιο λόγο έκανε λόγο για πολιτικές μεταρρυθμίσεις, πάντα στα πλαίσια του καθεστώτος. Η κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος στην Πορτογαλία τον Απρίλιο του 1974 με την Επανάσταση των Γαρυφάλλων ενέπνευσε την ίδρυση του αντικαθεστωτικού συνδικάτου της Δημοκρατικής Στρατιωτικής Ένωσης στις ένοπλες δυνάμεις. Από το Σεπτέμβριο ο δικτάτορας επανήλθε προσωρινά και προχώρησε σε απομάκρυνση των μεταρρυθμιστικών στοιχείων· τον επόμενο μήνα υπέφερε μια πρώτη καρδιακή προσβολή και απεβίωσε αφού υπέφερε ακόμη δύο στις 20 Νοεμβρίου. Ο Χουάν Κάρλος ξεκίνησε την κυριαρχία του ως αρχηγός του κράτους αφήνοντας απαράλλαχτα τα νομικά όρια του συστήματος του Φράνκο. Έτσι, ορκίστηκε να τηρεί τις αρχές του Εθνικού Κινήματος, του μοναδικού νόμιμου κόμματος της εποχής του Φράνκο. Πήρε στην κατοχή του το στέμμα μπροστά από τα Φρανκικά Γενικά Δικαστήρια και σεβάστηκε τον φρανκικό Οργανικό Νόμο του Κράτους. Έχοντας υπηρετήσει στις Ισπανικής Ένοπλες Δυνάμεις και έχοντας γαλουχηθεί δίπλα στον δικτάτορα, ο πρίγκιπας Χουάν Κάρλος αρχικά παρέμενε στο παρασκήνιο μέσω δημόσιων εμφανίσεων του και έδειχνε έτοιμος να ακολουθήσει τα χνάρια του Φράνκο. Όταν όμως πήρε την εξουσία ως βασιλιάς της Ισπανίας στα χέρια του, διευκόλυνε την ανάπτυξη μια συνταγματικής μοναρχίας, όπως ο πατέρας του, Δον Χουάν των Βουρβόνων την υποστήριζε από το 1946. Η σύνδεση του Χουάν Κάρλος με τον πατέρα του και, μέσω αυτού, τη φιλελεύθερη αντιπολίτευση συνέβαλε στην αποδοχή του από μεγάλη μερίδα της αντιφρανκικής αντιπολίτευσης.Πρόεδρος της κυβέρνησης επαναορίστηκε ο Άριας Ναβάρο και πρόεδρος της Συνέλευσης και του Βασιλικού Συμβουλίου ο Τορκουάτο Φερνάντεθ Μιράντα. Ο Άριας Ναβάρο και ο Μανουέλ Φράγα, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, μάλλον ήταν οι κύριοι εκφραστές της μεταρρυθμιστικής πτέρυγας των φρανκιστών πολιτικών. Εντούτοις, οι ιδέες τους ποτέ δεν πλησίασε την επαναφορά της δημοκρατίας· η απουσία συντονισμού μεταξύ τους και η απομόνωσή τους από την δημοκρατική αντιπολίτευση και τη μοναρχία καταδίκασε τις προσπάθειες των τελευταίων φρανκιστών πολιτικών να σώσουν το τέως πολιτικό σύστημα.Η Μεταπολίτευση αποτελούσε ένα φιλόδοξο σχέδιο που είχε απλή στήριξη μέσα και έξω από την Ισπανία. Οι Δυτικές Κυβερνήσεις, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, προωθούσαν την ίδρυση της ισπανικής συνταγματικής μοναρχίας, όπως έκαναν πολλοί Ισπανοί και ξένοι φιλελεύθεροι καπιταλιστές. Παρ' όλα αυτά, η Μεταπολίτευση αποδείχθηκε δύσκολη, καθώς το φάντασμα του Εμφυλίου (1936-1939) ακόμη στοίχειωνε την Ισπανία. Οι Φρανκικοί στην ακροδεξιά απολάμβαναν σημαντική υποστήριξη μέσα στον ισπανικό στρατό, και οι άνθρωποι της αριστεράς δεν εμπιστεύονταν ένα βασιλιά που όφειλε τη θέση του στον Φράνκο. Όσον αφορά τους πρώτους, η πραγματοποίηση του δημοκρατικού σχεδίου είχε ως προϋποθέσεις ότι η αριστερά θα περιόριζε τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της από τις προκλήσεις, ενώ ο στρατός από την άλλη θα έπρεπε να απέχει από οποιαδήποτε παρέμβαση στις πολιτικές διαδικασίες της κυβέρνησης. Τον Ιανουάριο του 1976 η κυβέρνηση αντιμετώπισε ένα μεγάλο κύμα απεργειών στις βιομηχανικές ζώνες της Μαδρίτης. Οι μεγάλες αναταραχές που προκλήθηκαν παράλληλα στη Βιτόρια και η πυροβολισμοί στο όρος Μοντεχούρα από καρλιστές διαφωνούντες οδήγησαν την κυβέρνηση σε παραίτηση. Ο Τορκουάτο Φερνάντεθ-Μιράντα, έβαλε το όνομα του Αδόλφο Σουάρεζ στη λίστα με τα τρία ονόματα από την οποία ο Χουάν Κάρλος θα επέλεγε τον επικεφαλής της κυβέρνησης. Ο βασιλιάς διάλεξε τον Σουάρεθ επειδή ένιωθε ότι θα μπορούσε να αντεπεξέλθει στην πρόκληση της δύσκολης πολιτικής διαδικασίας που θα επόταν, να πείσει τα Γενικά Δικαστήρια, των οποίων η σύνθεση αποτελούνταν από πολιτικούς του Φράνκο, να συναινέσουν στην αποσύνθεση του φρανκικού πολιτικού συστήματος. Με αυτόν τρόπο θα μπορούσε να δρα στα πλαίσια του συστήματος και έτσι να αποφύγει το ενδεχόμενο στρατιωτικής παρέμβασης στις πολιτικές διαδικασίες. Ο Σουάρεθ ορίστηκε ως ο 138ος Πρωθυπουργός της Ισπανίας από τον Χουάν Κάρλος στις 3 Ιουλίου 1976, μια κίνηση η οποία βρήκε αντίθετη την αριστερά λόγω του φρανκικού παρελθόντος του Σουάρεθ. Ως πρωθυπουργός, ο Σουάρεθ γρήγορα παρουσίασε ένα πολιτικό πρόγραμμα βασισμένο σε δύο άξονες: Την ανάπτυξη ενός νόμου για πολιτικό ανασχηματισμό που από τη στιγμή που θα είχε την έγκριση των δικαστηρίων και του ισπανικού λαού σε δημοψήφισμα, θα άνοιγε τη συνταγματική διαδικασία για τη δημιουργία μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας στην Ισπανία. Ένα κάλεσμα για δημοκρατικές εκλογές τον Ιούνιο του 1977 για την εκλογή ενός νέο δικαστηρίου επιφορτισμένου με την ευθύνη να συντάξει ένα νέο δημοκρατικό σύνταγμα.Αυτό το πρόγραμμα ήταν σαφές και ξεκάθαρο, αλλά η πραγματοποίηση του δοκίμαζε την πολιτική ικανότητα του Σουάρεθ. Είχε να πείσει την αντιπολίτευση να συμμετέχει στο σχέδιο αλλά και τον στρατό να επιτρέψει να συνεχιστεί η διαδικασία αδιάκοπα, και την ίδια ώρα είχε να φέρει την κατάσταση στη Χώρα των Βάσκων υπό έλεγχο. Παρ'όλες τις προκλήσεις, το σχέδιο του Σουάρεθ πραγματοποιήθηκε χωρίς καμία καθυστέρηση μεταξύ του Ιουλίου 1976 και του Ιουνίου 1977. Σε αυτή τη σύντομη περίοδο ο Σουάρεθ είχε να δράσει απέναντι σε πολλά μέτωπα για να πετύχει τους σκοπούς του. Το προσχέδιο του Νόμου για Πολιτικό Ανασχηματισμό συντάχθηκε από τον Φερνάντεθ-Μιράντα, ρήτορα των δικαστηρίων, ο οποίος το παρέδωσε στην κυβέρνηση Σουάρεθ τον Ιούλιο του 1976. Το προσχέδιο εγκρίθηκε από την κυβέρνηση τον Σεπτέμβρη του 1976. Για να προχωρήσει η χώρα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, αυτή η νομοθεσία δεν μπορούσε απλά να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό σύστημα εξαφανίζοντας τα εμπόδια που τέθηκαν από το καθεστώς του Φράνκο απέναντι στη Δημοκρατία: είχε να διαλύσει το Φρανκικό σύστημα μέσω των ίδιων των Φρανκικών Γενικών Δικαστηρίων. Κατά τη διάρκεια του Νοέμβρη τα δικαστήρια, υπό την ικανή προεδρία του Μιράντα, έθεσε ως θέμα διαβούλευσης τον νόμο, ο οποίος τελικά υπερψηφίστηκε με 425 ψήφους υπέρ, 59 κατά και 13 αποχές. Η κυβέρνηση Σουάρεθ επιδίωκε να λάβει ακόμη περισσότερη νομιμότητα για τις αλλαγές μέσω ενός λαϊκού δημοψηφίσματος. Στις 15 Δεκεμβρίου 1976, με ποσοστό συμμετοχής 77,72%, το 94% των ψηφοφόρων έδειξε την υποστήριξη του προς τις αλλαγές. Από εκείνη τη στιγμή, ήταν εφικτό να ξεκινήσει η εκλογική διαδικασία (το δεύτερο μέρος του προγράμματος του Σουάρεθ), η οποία θα αναδείκνυε τους βουλευτές του Συνταγματικού Δικαστηρίου, του σώματος που θα ήταν υπεύθυνο να ιδρύσει ένα δημοκρατικό σύνταγμα. Με αυτό το μέρος του σχεδίου του ολοκληρωμένο, ο Σουάρεθ είχε να επιλύσει ένα φλέγον ερώτημα: θα έπρεπε το σύνταγμα να περιλαμβάνει τις αντίπαλες ομάδες που δεν συμμετείχαν στην αρχή της Μεταπολίτευση. Ο Σουάρεθ επίσης θα έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα άλλο ευαίσθητο ζήτημα: να έρθει σε συμφωνία με την αντι-φρανκική αντιπολίτευση. Ο Σουάρεθ εφάρμοσε μια σειρά μεσοβέζικων πολιτικών για να αποκτήσει αξιοπιστία το σχέδιο του. Τον Ιούλιο του 1976 έδωσε μερική αμνηστία και ελευθέρωσε 400 κρατουμένους. Συνέχισε αυτήν την πολιτική τον Μάρτιο του 1977, και τελικά έδωσε καθολική αμνηστία τον Μάιο του ίδιου έτους. Τον Δεκέμβρη του 1976 διέλυσε τη μυστική αστυνομία του Φράνκο. Τον Μάρτιο του 1977, το δικαίωμα στην απεργία νομιμοποιήθηκε, με το δικαίωμα του συνδικαλισμού να νομιμοποιείται τον επόμενο μήνα. Επίσης, τον Μάρτιο, ένας νέος εκλογικός νόμος εισήγαγε το απαραίτητο πλαίσιο για να εναρμονιστεί το εκλογικό σύστημα της Ισπανίας με αυτό άλλων χωρών που ήταν κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Μέσω αυτών αλλά και άλλων μέτρων, η κυβέρνηση τήρησε τους όρους που απαίτησαν οι αντίπαλες δυνάμεις αρχικά το 1974. Αυτές οι αντίπαλες δυνάμεις συναντήθηκαν τον Νοέμβριο του 1976 για να ιδρύσουν μια πλατφόρμα δημοκρατικών οργανισμών. Ο Σουάρεζ είχε ξεκινήσει τις επαφές με την αντιπολίτευση συναντώντας τον Φελίπε Γκονθάλεθ, γενικό γραμματέα του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος τον Αύγουστο του 1976. Η θετική συμπεριφορά του σοσιαλιστή ηγέτη έδωσε ακόμη περισσότερη υποστήριξη στον Σουάρεθ για να συνεχίσει το σχέδιό του, αλλά ο καθένας αντιλαμβάνονταν ξεκάθαρα ότι το μεγάλο πρόβλημα για την πολιτική ομαλοποίηση της χώρας θα ήταν η νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας το οποίο είχε στις τάξεις του περισσότερους ακτιβιστές αλλά και την καλύτερη οργάνωση από κάθε άλλο κόμμα της αντιπολίτευσης. Ωστόσο, σε μια συνάντηση μεταξύ του Σουάρεθ και των πιο σημαντικών στρατιωτικών ηγετών τον Σεπτέμβρη, οι αξιωματικοί δήλωσαν ξεκάθαρα την αντίθεση τους στη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, για αρχή, έδρασε ακόμη πιο δημόσια για να εκφράσει τις απόψεις του. Σύμφωνα με τους κομμουνιστές, ο Νόμος για Πολιτική Ανασυγκρότηση ήταν αντιδημοκρατικός και επιπλέον, οι εκλογές για τα συνταγματικά δικαστήρια θα έπρεπε να ανακοινωθούν από μια προσωρινή κυβέρνηση αποτελούμενη από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η αντιπολίτευση δεν έδειξε ιδιαίτερο ενθουσιασμό για τον νόμο. Ο Σουάρεθ έπρεπε να ρισκάρει ακόμη περισσότερο για να συμπεριλάβει την αντιπολίτευση στο σχέδιο του. Τον Δεκέμβριο του 1976, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ισπανίας γιόρταζε το 27ο του συνέδριο στη Μαδρίτη, και άρχισε να διαχωρίζει τις θέσεις του από τις απαιτήσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος, επιβεβαιώνοντας ότι θα συμμετέχει στο επόμενο κάλεσμα για εκλογές για το συνταγματικό δικαστήριο. Στις αρχές του 1977, τη χρονιά των εκλογών, ο Σουάρεζ αποφάσισε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της νομιμοποίησης του Κομμουνιστικού Κόμματος. Μετά τη δημόσια κατακραυγή που αφυπνίστηκε από τη Σφαγή της Ατότσα στις 24 Ιανουαρίου του 1977 απέναντι σε συνδικαλιστές και κομμουνιστές, ο Σουάρεζ αποφάσισε να μιλήσει με τον Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Σαντιάγο Καρίγιο το Φεβρουάριο. Η προθυμία του Καρίγιο να συνεργαστεί χωρίς περαιτέρω απαιτήσεις και η προσφορά του για μια «κοινωνική συμφωνία» για την περίοδο μετά τις εκλογές ώθησε τον Σουάρεθ να πάρει το μεγαλύτερο ρίσκο της Μεταπολίτευση: Τη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος τον Απρίλιο του 1977. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η κυβέρνηση ξεκίνησε να παρέχει περισσότερο συνταγματικό χώρο στο Σοσιαλιστικό Συνδικάτο Εργατών σε σύγκριση με το αντίστοιχο κομμουνιστικό. Ο τρόπος με τον οποίο ένα ενοποιημένο εμπορικό συνδικάτο στρατηγικά θεωρούνταν είναι ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της Ισπανικής Μεταπολίτευση καθώς περιόριζε τα ριζοσπαστικά του στοιχεία και έβαζε τις βάσεις για ένα τεχνητό σύστημα βιομηχανικών σχέσεων. Γενικότερα ήδη από τον Μάρτιο του 1976 η αντιπολίτευση είχε παραμερίσει οποιεσδήποτε αξιώσεις της για πλήρη ρήξη με το τέως καθεστώς εξαιτίας του φόβου πρόκλησης ενός νέου συλλογικού τραύματος αντίστοιχου αυτού του Εμφυλίου και προώθησε την ιδέα της «συμφωνημένης ρήξης». Ο Αδόλφο Σούαρεζ γνώριζε καλά ότι η Μπούνκερ, μια ομάδα σκληροπυρηνικών Φρανκικών με ηγέτες τους Χοσέ Αντόνιο Χιρόν και Μπλας Πινιάρ, που χρησιμοποιούσε τις εφημερίδες El Alcázar και Arriba για να διατυπώνουν τις απόψεις τους- είχε κοντινές επαφές με αξιωματικούς του στρατού και ότι ασκούσε επιρροή πάνω σε σημαντικούς τομείς του στρατού. Αυτές οι δυνάμεις θα μπορούσαν να συγκροτήσουν ένα αξεπέραστο εμπόδιο έαν αποφάσιζαν να παρέμβουν στρατιωτικά στην πολιτική ανασυγκρότηση. Για να επιλύσει το ζήτημα, ο Σουάρεθ σκόπευε να αποκτήσει υποστήριξη από μια ομάδα φιλελεύθερων μέσα στον ισπανικό στρατό, που είχε ηγέτη τον Ντίεθ Αλεγρία. Για να το καταφέρει αυτό, έδωσε στα μέλη της ομάδας αυτής θέσεις εξουσίας που απαιτούσαν τη μεγαλύτερη ευθύνη. Αλλά τον Ιούλιο του 1976, ο αντιπρόεδρος για τα Θέματας Άμυνας ήταν ο στρατηγός Φερνάντο ντε Σαντιάγο, ένα μέλος μια ακροδεξιάς ομάδας μέσα στο στρατό. Ο ντε Σαντιάγο είχε δείξει τις ανησυχίες του κατά τη διάρκεια της πρώτης αμνηστίας τον Ιούλιο του 1976. Είχε αντιταχθεί στον νόμο που νομιμοποιούσε το δικαίωμα στο συνδικαλισμό. Ο Σουάρεθ απέρριψε τον Σαντιάγο και έβαλε στην θέση του τον Μανουέλ Γκουτιέρεθ Μεγιάδο. Αυτή η αντιπαράθεση με τον στρατηγό ντε Σαντιάγο προκάλεσε την αποστροφή ενός μεγάλου μέρους του στρατού προς τον Σουάρεθ, αντιπαράθεση που έγινε ακόμη πιο έντονη όταν νομιμοποιήθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας. Εν τω Μεταξύ, ο Μεγιάδο προωθούσε αξιωματικούς που υποστήριζαν τον Πολιτικό Ανασχηματισμό και αφαίρεσε από θέσεις ισχύος του διοικητές των σωμάτων ασφαλείας που έδειχναν να υποστηρίζουν τη διατήρηση του Φρανκικού καθεστώτος. Ο Σουάρεθ ήθελε να δείξει στον στρατό ότι η πολιτική ομαλοποίηση της χώρας δεν σήμαινε ότι θα επέλθει η αναρχία ή η επανάσταση. Έτσι, υπολόγιζε στη συνεργασία με τον Σαντιάγο Καρίγιο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να προσμένει συνεργασία με τις τρομοκρατικές ομάδες. Η Χώρα των Βάσκων παρέμενε, στο καλύτερο κομμάτι αυτής της περιόδου, σε μια κατάσταση πολιτικής αναταραχής.Ο Σουάρεθ εγγυήθηκε μια πολυεπίπεδη αμνηστία για πολλούς Βάσκους πολιτικούς κρατουμένους, αλλά οι μάχες συνεχίζονταν μεταξύ της τοπικής αστυνομίας και διαδηλωτών. Η ΕΤΑ, η οποία στα μέσα του 1976 παρότι έδειχνε ανοιχτή σε μια περιορισμένη εκεχειρία μετά το θάνατο του Φράνκο, συνέχισε την ένοπλη αντιπαράθεση ξανά τον Οκτώβρη. Η τριετία 1978-1980 θα ήταν η πιο πολύνεκρη περίοδος της ΕΤΑ. Αλλά ήταν η περίοδος ανάμεσα στο Δεκέμβριο του 1976 και τον Ιανουάριο του 1977 που μια σειρά επιθέσεων έφερε σε κατάσταση υψηλής έντασης την Ισπανία. Η μαοϊκή Γκράπο άρχισε την ένοπλη διαμάχη βομβαρδίζοντας δημόσιες τοποθεσίες και στη συνέχεια απαγάγοντας δύο σημαντικά στελέχη του καθεστώτος: Τον πρόεδρο του Συμβουλίου του Κράτους Χοσέ Μαρία ντε Οριόλ και τον στρατηγό Βιλασκούσα, πρόεδρο του Ανώτερου Συμβουλίου Στρατιωτικής Δικαιοσύνης. Από την ακροδεξιά, μέλη της νεοφασιστικής οργάνωσης Αποστολική Συμμαχία Αντικομμουνιστών δολοφόνησαν 6 μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας, 5 εξ αυτών δικηγόροι εργατών, σε ένα γραφείο της οδού Ατότσα στη Μαδρίτη τον Ιανουάριο του 1977. Στο μέσο αυτών των προκλήσεων, ο Σουάρεθ συγκάλεσε την πρώτη του συνάντηση με ένα σημαντικό αριθμό ηγετών της αντιπολίτευσης, και καταφέρθηκαν κατά της τρομοκρατίας δίνοντας υποστήριξη στον Σουάρεθ. Κατά τη διάρκεια αυτής της ταραγμένης περιόδου, η Μπούνκερ άδραξε την ευκαιρία και δήλωσε ότι η χώρα είναι στο χείλος του γκρεμού. Παρά την αυξημένη βία των ΕΤΑ και των Ομάδων Αντιφρανκικής Αντίστασης Πρώτη Οκτωβρίου (GRAPO), οι εκλογές για τα συνταγματικά δικαστήρια διεξήχθησαν τον Ιούνιο του 1977. Οι εκλογές που διεξήχθησαν στις 15 Ιουνίου 1977 επιβεβαίωσαν την ύπαρξη 4 σημαντικών πολιτικών δυνάμεων σε εθνικό επίπεδο. Για πρώτη φορά στην εκλογική ιστορία της χώρας παρουσιάστηκε τέτοια πληθώρα κομμάτων. Πολλά δεν ξεπερνούσαν τα 200 μέλη και εξέφραζαν πληθώρα τοπικιστικών αισθημάτων και συμφέροντα των εγκατεστημένων πελατιακών δικτύων. Τα αποτελέσματα ήταν τα εξής: Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (UCD, Union de Centro Democratico): 34,61% Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ισπανίας (PSOE, Partido Socialista Obrero Español): 29,27% Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (PCE, Partido Comunista de España): 9.38% Λαϊκή Συμμαχία (AP, Alianza Popular): 8.33%Με τις επιτυχίες του Βασκικού Εθνικιστικού Κόμματος και της Δημοκρατικής Συμφωνίας για την Καταλονία στις αντίστοιχες περιοχές τους, τα εθνικιστικά κόμματα ξεκίνησαν να δείχνουν την πολιτική τους δύναμη σε αυτές τις εκλογές. Τα συνταγματικά δικαστήρια (η εκλεγμένη Ισπανική Βουλή δηλαδή) ξεκίνησαν το προσχέδιο ενός συντάγματος στα μέσα του 1977. Το 1978 υπεγράφησε η Συμφωνία της Μονκλόα μια συμφωνία μεταξύ πολιτικών, πολιτικών κομμάτων και συνδικάτων για το σχεδιασμό λειτουργίας της οικονομίας κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης μετά από 18 περίπου μήνες συνομιλιών. Το Ισπανικό Σύνταγμα του 1978, προϊόν πολιτικής συναίνεσης του συνόλου σχεδόν του ισπανικού πολιτικού κόσμου, τέθηκε σε δημοψήφισμα και εγκρίθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1978. Η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου έλαβε την πλειονοψηφία στις εκλογές, αλλά όχι την απόλυτη πλειοψηφία, και στις εκλογές του Ιουνίου 1977 και του Μαρτίου 1979. Για να ασκήσει εξουσία, η Ένωση έπρεπε να σχηματίσει κοινοβουλευτικούς συνασπισμούς με άλλα πολιτικά κόμματα. Η κυβέρνηση ξόδεψε μεγάλο μέρος του χρόνου της από το 1979 για να κρατήσει ενωμένες τις πολλές συνιστώσες μέσα στο κόμμα της, καθώς και τους συνασπισμούς της. Το 1980, η κυβέρνηση Σουάρεθ είχε εκπληρώσει το μεγαλύτερο μέρος των στόχων της κατά τη διάρκεια της μετάβασης στην δημοκρατία και της έλειπε ένα περισσότερο καθαρό πρόγραμμα. Πολλά μέλη της Ένωσης ήταν αρκετά συντηρητικά και δεν ήθελαν περαιτέρω αλλαγές. Για παράδειγμα, ένα νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση του διαζυγίου τεράστια έριδα μέσα στο κόμμα, μολονότι είχε την υποστήριξη της πλειονότητας του λαού. Ο συνασπισμός της ένωσης απέτυχε. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στις συνιστώσες μέσα στο κόμμα διάβρωσαν την εξουσία του Σουάρεζ και το ρόλο του ως ηγέτη. Η ένταση έφτασε στο αποκορύφωμα της το 1981 όταν Σουάρεθ παραιτήθηκε από επικεφαλής της κυβέρνησης, και ο Λεοπόλδο Κάλβο Σοτέλο ορίστηκε αρχικά να ηγηθεί του υπουργικού συμβουλίου και αργότερα της προεδρίας της ένωσης. Οι σοσιαλδημοκράτες με ηγέτη τον Φρανσίσκο Φερνάντεθ Ορδόνιεθ αποχώρησαν από τον συνασπισμό και σχημάτισαν αργότερο ένωση με το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ισπανίας, ενώ οι χριστιανοδημοκράτες αποχώρησαν για να σχηματίσουν το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα. Ενώ η δημοκρατική εξομάλυνση είχε πετύχει να πείσει την Πολιτικό-Στρατιωτική φατριά της ΕΤΑ να εγκαταλείψει τα όπλα και να εισέλθει στην κοινοβουλευτική πολιτική, δεν κατόρθωσε να σταματήσει τη συνέχιση των τρομοκρατικών επιθέσεων από την ΕΤΑ (σ), τη στρατιωτική φατριά της ΕΤΑ που εξελίχθηκε στην κατεξοχήν ΕΤΑ των επόμενων δεκαετιών. Εν τω μεταξύ, η αναταραχή σε πολλούς τομείς των ένοπλων δυνάμεων δημιούργησε το φόβο για ένα επερχόμενο στρατιωτικό πραξικόπημα. Η προσπάθεια πραξικοπήματος της 23ης Φεβουαρίου 1981, στην οποία ο συνταγματάρχης Αντόνιο Τεχέρο προχώρησε σε κατάληψη του κογκρέσου των βουλευτών ηγούμενος μιας ομάδας πολιτοφυλακής απέτυχε, ωστόσο έδειξε την ύπαρξη επαναστατικών στοιχείων μέσα στο στρατό. Ο Κάλβο Σοτέλο διέλυσε τη βουλή και ανακοίνωσε εκλογές για τον Οκτώβρη του 1982. Το 1979 η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου είχε λάβει την πλειονοψηφία, αλλά το 1982 υπέστη μια θεαματική ήττα. Οι εκλογές έδωσαν απόλυτη πλειοψηφία στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο είχε ξοδέψει αρκετά χρόνια ετοιμάζοντας την εικόνα του ως μια εναλλακτική κυβέρνηση. Στο 28ο συνέδριο του κόμματος, ο γενικός γραμματέας Φελίπε Γκονζάλεθ προτίμησε να παραιτηθεί παρά να συμμαχήσει με τα ισχυρά επαναστατικά στοιχεία τα οποία έδειχναν να αποκτούν κυριαρχία στο κόμμα. Ένα ειδικό συνέδριο καλέστηκε το Σεπτέμβρη, στο οποίο το κόμμα επανέφερε τις μετριοπαθείς θέσεις του, απαρνούμενο τον Μαρξισμό και επιτρέποντας στον Γκονθάλεθ να πάρει την εξουσία ακόμη μια φορά. Το 1982, το Σοσιαλιστικό Κόμμα επιβεβαίωσε τη μετριοπαθή προέλευση του και συμμάχησε με τους σοσιαλδημοκράτες που είχαν μόλις αποσχιστεί από την Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου. Κερδίζοντας την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία το 1982 και το 1986, και ακριβώς τις μισές έδρες το 1989, το Σοσιαλιστικό Κόμμα νομοθετούσε και κυριαρχούσε δίχως να είναι αναγκασμένο να κάνει συνασπισμούς με άλλες κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις. Με αυτόν τον τρόπο, το κόμμα μπορούσε να περνάει νόμους για να πετύχει τους στόχους του πολιτικού του προγράμματος, «η αλλαγή». Την ίδια ώρα, πολλές τοπικές αυτοδιοικήσεις ήταν υπό την κυριαρχία του κόμματος. Αυτή η άνετη πολιτική πλειοψηφία έδωσε στο κόμμα την ευκαιρία να προσφέρει στη χώρα μια μακρά περίοδο ηρεμίας και σταθερότητας, μετά τα έντονα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Josep M. Colomer. Game Theory and the Transition to Democracy. The Spanish Model, Edward Elgar, 1995. Cantarino, Vicente (1999), Civilización y cultura de España. Τέταρτη έκδοση. Prentice-Hall, Upper Saddle River, Νιου Τζέρσεΐ Daniele Conversi. 'The smooth transition: Spain's 1978 Constitution and the nationalities question', National Identities, vol. 4, no 3, November 2002, pp. 223–244 Richard Gunther ed. Politics, Society, and Democracy: The Case of Spain. Boulder, Co.: Westview. Paul Preston. The Triumph of Democracy in Spain. London: Routledge, 2001. Javier Tusell. Spain: From Dictatorship to Democracy. London: Blackwell, 2007. Historia de un Cambio (in Spanish). Retrieved on August 24, 2006. Gonzalo Garland. Spain: from Transition to modern times, Instituto de Empresa, 2010. Juliá, Santos (2007), «Politica y sociedad» στο Fusi et. aliis, La España del siglo XX. Marcial Pons, Μαδρίτη. Juliá 2007:
Η Ισπανική Μεταπολίτευση (ισπανικά: Transición española, ισπανική Μετάβαση) είναι η περίοδος της σύγχρονης ιστορίας της Ισπανίας κατά την οποία αποκαταστάθηκε το δημοκρατικό πολίτευμα μετά τον θάνατο του Φρανθίσκο Φράνκο και το τέλος της δικτατορίας το 1975. Η μετάβαση άρχισε λίγο μετά το θάνατο του Φράνκο στις 20 Νοεμβρίου 1975, ενώ η ολοκλήρωσή της συνήθως τοποθετείται στο Ισπανικό Σύνταγμα του 1978, στην αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στις 23 Φεβρουαρίου 1981, ή στην εκλογική νίκη του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος στις βουλευτικές εκλογές της 28ης Οκτωβρίου 1982. Μολονότι ήρθε αντιμέτωπη με πολιτικές και οικονομικές κρίσεις, η παραδειγματική κατά τα άλλα μετάβαση στη δημοκρατία ήταν ένας από τους παράγοντες που επέτρεψαν στην Ισπανία να γίνει μέλος της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ και να εκσυγχρονιστεί πολιτικά και κοινωνικά. Παράλληλα με τη μετάβαση από την δικτατορία στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, η Ισπανία έγινε μάρτυρας της μετατροπής της από ένα εκ των πιο συγκεντρωτικών κρατών της Ευρώπης σε ένα εκ των πιο αποκεντρωμένων με την προώθηση και εγκαθίδρυση του Καθεστώτος των Αυτονομιών. Πρωταγωνιστές της Μεταπολίτευσης υπήρξαν ο νέος βασιλιάς της χώρας, Χουάν Κάρλος Α΄, ο ηγέτης της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου, Αδόλφο Σουάρεθ, και ο πρόεδρος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας, Σαντιάγο Καρίγιο. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η νέα πολιτική και οικονομική ισπανική ελίτ που αποτελείτο από άτομα που δεν είχαν βιώσει τον Εμφύλιο και που επέδειξαν διάθεση υπερκερασμού του έως τότε εθνικού διχασμού μεταξύ νικητών και ηττημένων όπως ο νεαρός τότε πρόεδρος του PSOE, Φελίπε Γκονθάλεθ.Η Ισπανική Μεταπολίτευση ήταν παράλληλη της μετάβασης στη δημοκρατία των δύο έτερων «Νοτιοευρωπαϊκών δικτατοριών», αυτών της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, διαδικασία η τελευταία που είχε άμεση επίδραση στη στάση των πρωταγωνιστών της.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7
Μίλαν Γιούρισιτς
Ο Μίλαν Γιούρισιτς ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 17 ετών στη σερβική Φούτογκ Νόβι Σαντ, στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1998. Το καλοκαίρι του 1998 μεταπήδησε στη Μπόρατς Πάντσοβο, με τα χρώματα της οποίας αγωνιζόταν μέχρι το 2001. Το 2001, άλλαξε ομάδα, αλλά όχι και χώρα. Συγκεκριμένα, μεταπήδησε στη Βοϊβοντίνα στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2005, με την οποία κατέκτησε αρκετούς τίτλους. Το 2005 ταξίδεψε στην Πορτογαλία προκειμένου να αγωνιστεί στην Εσμορίζ. Στην ομάδα της Πορτογαλίας έμεινε μόνο για ένα χρόνο. Το 2006 ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και αγωνίστηκε αρχικά για ένα χρόνο στον Εθνικό Αλεξανδρούπολης (αγωνιστική περίοδος 2006-07) και για ένα χρόνο στην Ε.Α. Πατρών (αγωνιστική περίοδος 2007-08) Το 2008 άφησε την Ελλάδα και ταξίδεψε στο Μαυροβούνιο προκειμένου να αγωνιστεί στη Μπούντβα. Στην ομάδα του Μαυροβουνίου έμεινε μέχρι το 2011 κατέκτησε αρκετούς τίτλους, ενώ αγωνίστηκε και στο Champions League. Την αγωνιστική περίοδο 2011-12 αγωνίστηκε για δεύτερη φορά με τα χρώματα της ΕΑΠατρών και το καλοκαίρι του 2012 μεταπήδησε στον Ολυμπιακό. Η επιλογή του κρίθηκε άκρως επιτυχημένη, μιας και το τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2012-13 βρήκε τον Ολυμπιακό τρεμπλούχο στις εγχώριες διοργανώσεις. Το 2014 κατέκτησε με τον Ολυμπιακό το Κύπελλο Ελλάδας. 1 Πρωτάθλημα Ελλάδας (2013) 2 Κύπελλο Ελλάδας (2013, 2014) 1 Λιγκ Καπ Ελλάδας (2013) 3 Πρωταθλήματα Σερβίας (2003, 2004, 2005) 1 Κύπελλο Σερβίας (2004) 3 Πρωταθλήματα Μαυροβουνίου (2009, 2010, 2011) 2 Κύπελλα Μαυροβουνίου (2010, 2011)
Ο Μίλαν Γιούρισιτς (γεννημένος στις 21 Αυγούστου 1978 στην πόλη Κλάντοβο της Σερβίας) είναι Σέρβος πετοσφαιριστής που αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό Πειραιώς στη θέση του κεντρικού απο το 2012 εως το 2015.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BB%CE%B1%CE%BD_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%82
Σχετικά πρώτοι
Για παράδειγμα οι αριθμοί 23 και 21 είναι σχετικά πρώτοι και για να το διαπιστώσουμε αυτό αρκεί να τρέξουμε τον αλγόριθμο του Ευκλείδη. Να θυμίσουμε ότι ο αλγόριθμος του Ευκλείδη βρίσκει το μέγιστο κοινό διαιρέτη (ΜΚΔ) δύο αριθμών x {\displaystyle x} και y {\displaystyle y} (έστω x > y {\displaystyle x>y} ), με την ακόλουθη αναδρομική διαδικασία: Με είσοδο ( x , y ) {\displaystyle (x,y)} : Αν το y {\displaystyle y} είναι μηδέν, δώσε το x {\displaystyle x} ως έξοδο. Βρες το υπόλοιπο της διαίρεσης του x {\displaystyle x} με το y {\displaystyle y} , έστω υ {\displaystyle \upsilon } . Τρέξε αναδρομικά τον αλγόριθμο (πήγαινε στο βήμα 1) με είσοδο ( y , υ ) {\displaystyle (y,\upsilon )} .Στο παράδειγμά μας έχουμε την ακόλουθη εκτέλεση (καλείται την πρώτη φορά ευθέως και τις άλλες τρεις αναδρομικά): ΜΚΔ(23,21) ΜΚΔ(21,2) ΜΚΔ(2,1) ΜΚΔ(1,0) και επιστρέφεται το 1 που είναι ο μέγιστος κοινός διαιρέτης των 23, 21.Άρα, δείξαμε ότι οι αριθμοί 23 και 21 είναι σχετικά πρώτοι. Πρώτος αριθμός Συνάρτηση Όιλερ, φ ( n ) {\displaystyle \varphi (n)} , η οποία μας δίνει το πλήθος των μικρότερων του n {\displaystyle n} φυσικών αριθμών οι οποίοι είναι σχετικά πρώτοι με τον n {\displaystyle n} . Μέγιστος κοινός διαιρέτης
Στη θεωρία των αριθμών, δύο ακέραιοι αριθμοί x {\displaystyle x} και y {\displaystyle y} ονομάζονται σχετικά πρώτοι ή πρώτοι προς αλλήλους ή μεταξύ τους πρώτοι αν ο μέγιστος κοινός διαιρέτης τους είναι η μονάδα. Ισοδύναμα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι σχετικά πρώτοι εάν δεν έχουν άλλο κοινό διαιρέτη πλην του 1. Εξ ορισμού δύο (διαφορετικοί) πρώτοι αριθμοί είναι και σχετικά πρώτοι μεταξύ τους. Συμβολικά γράφουμε: ΜΚΔ(x, y) = 1 ή gcd(x, y) = 1 ή x ⊥ y.Για παράδειγμα οι ακέραιοι 14 και 15 είναι σχετικά πρώτοι γιατί ο μόνος κοινός διαιρέτης τους είναι το 1, δηλαδή ΜΚΔ(14, 15) = 1. Οι 14 και 21 δεν είναι σχετικά πρώτοι γιατί ΜΚΔ(14, 21) = 7.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%BF%CE%B9
Μάρινερ 6 και 7
Οι στόχοι της αποστολής ήταν να μελετηθεί η επιφάνεια και η ατμόσφαιρα του Άρη κατά τη διάρκεια κοντινών προσεγγίσεων για να καθοριστεί η βάση μελλοντικών ερευνών, ιδιαίτερα εκείνων που θα αναζητούσαν τυχόν ίχνη εξωγήινης ζωής στον Άρη, και η δοκιμή και ανάπτυξη τεχνολογιών απαραίτητων για τις μελλοντικές αποστολές στον Άρη και άλλες αποστολές μεγάλης διαρκείας στο εξωτερικό διάστημα.Ο Μάρινερ 6 είχε επιπλέον το στόχο, να συγκεντρώσει την απαραίτητη εμπειρία και τα στοιχεία που θα ήταν χρήσιμα στον προγραμματισμό του Μάρινερ 7 που θα πλησίαζε τον Άρη 5 ημέρες αργότερα. Ο Μάρινερ 6 εκτοξεύτηκε από την εξέδρα LC-36Β και ο Μάρινερ 7 από την γειτονική LC-36Α στην βάση της Πολεμικής Αεροπορίας στο ακρωτήριο Κανάβεραλ. Στις 29 Ιουλίου 1969, λίγες μέρες πριν από το κοντινότερο σημείο της προσέγγισης, το JPL έχασε την επαφή με το Μάρινερ 7. Επανέφεραν προσωρινά το σήμα μέσω της κεραίας χαμηλής απολαβής και η αποστολή συνεχίστηκε. Αργότερα ανακαλύφθηκε η αιτία της βλάβης: μια από τις μπαταρίες του σκάφους είχε εκραγεί. Τελικά, αν και κατόπιν της προσέγγισης του Μάρινερ 6, η επικοινωνία με τον Μάρινερ 7 μέσω της κεραίας υψηλής απολαβής αποκαταστάθηκε. Με βάση τις παρατηρήσεις που έγιναν από τον Μάρινερ 6, ο Μάρινερ 7 επαναπρογραμματίστηκε κατά την πτήση έτσι ώστε να εστιάσει τις παρατηρήσεις του σε επιλεγμένες περιοχές υψηλότερου ενδιαφέροντος, και έστειλε τελικά περισσότερες εικόνες από το Μάρινερ 6, παρά την έκρηξη στις μπαταρίες. Αν και οι δυο αποστολές ανακάλυψαν πολλούς κρατήρες και άλλα χαρακτηριστικά της επιφάνειας, εντούτοις δεν ανακάλυψαν την περιοχή Tharsis με τα γιγάντια βόρεια ηφαίστεια όπως τον Όλυμπο ή το Valles Marineris, το μεγάλο φαράγγι στον ισημερινό. Αυτοί οι γεωλογικοί σχηματισμοί ανακαλύφθηκαν αργότερα από τον Μάρινερ 9. Παρόλα αυτά φωτογράφησαν περίπου το 20% της επιφάνειας του πλανήτη, επιβεβαιώνοντας χαρακτηριστικές δομές, γνωστές από τις παρατηρήσεις από τη Γη, αλλά και αντικρούοντας την θεωρία των καναλιών του Άρη που εσφαλμένα μέχρι τότε ορισμένοι αστρονόμοι πίστευαν ότι παρατηρούσαν. Συνολικά λήφθηκαν 198 φωτογραφίες και διαβιβάστηκαν στη Γη, προσφέροντας περισσότερες λεπτομέρειες από την προηγούμενη αποστολή, τον Μάρινερ 4. Και τα δύο σκάφη μελέτησαν την ατμόσφαιρα του Άρη. Προσέγγισαν τον πλανήτη σε μια απόσταση 3.430 χιλιομέτρων στις 5 Αυγούστου 1969. Τα φασματόμετρα υπεριωδών με τα οποία ήταν εξοπλισμένα τα Μάρινερ 6 και 7, κατασκευάστηκαν από το Εργαστήριο Φυσικής Ατμόσφαιρας και Διαστήματος του Πανεπιστημίου του Κολοράντο. Το μοντέλο των Μάρινερ 6 και 7 που κατασκευάστηκε κατά την ανάπτυξη των διαστημοσυσκευών υπάρχει ακόμα, και αποτελεί ιδιοκτησία του Jet Propulsion Laboratory. Είναι αυτήν την περίοδο δανεισμένο στο Εργαστήριο Ατμοσφαιρικής και Διαστημικής Φυσικής, και επιδεικνύεται στον προθάλαμο του εργαστηρίου. Τα σκάφη είναι πλέον αδρανή σε ηλιοκεντρικές τροχιές. Τα διαστημικά σκάφη Μάρινερ 6 και Μάρινερ 7 ήταν και τα δυο ίδιας κατασκευής. Το κυρίως σκάφος είχε γεωμετρική μορφή οκτάγωνου, ύψους 45,7 εκ. και διαμέτρου 138,4 εκ. και ήταν κατασκευασμένο από μαγνήσιο με τέσσερις ηλιακούς συλλέκτες, διαστάσεων 215 X 90 εκ. ο κάθε ένας, που επεκτείνονταν από την κορυφή του πλαισίου προς τα έξω. Από την μια άκρη του ενός συλλέκτη μέχρι την άλλη άκρη του αντικρινού η απόσταση ήταν 5,79 μέτρα. Το συνολικό ύψος του σκάφους ήταν 3,35 μέτρα. Τα σκάφη μπορούσαν να ελέγχουν τον προσανατολισμό τους σε τρεις άξονες και για το σκοπό αυτό ήταν εξοπλισμένα το καθένα με τρία γυροσκόπια, έναν εντοπιστή του αστέρα Κάνωπου καθώς και δύο κυρίων και τεσσάρων βοηθητικών αισθητήρων για την ανίχνευση της θέσης του ήλιου. Η μηχανή προώθησης είχε ισχύ 223 Ν. Τρία κανάλια τηλεμετρίας ήταν διαθέσιμα για τις τηλεπικοινωνίες. Το κανάλι Α, με ταχύτητα μετάδοσης 8⅓ και 33⅓ bit/s, το κανάλι Β ταχύτητας 66⅔ και 270 bit/s, και το κανάλι C με 16.200 bit/s. Επιστημονικά όργανα: Φασματόμετρο υπερύθρου Ακτινόμετρο υπερύθρου δύο καναλιών για τη μέτρηση της θερμοκρασίας της αρειανής επιφάνειας, Φασματόμετρο υπεριώδους Πείραμα απόκρυψης αστέρων από την ατμόσφαιρα του Άρη στη ζώνη ραδιοκυμάτων S Όργανο για την παρακολούθηση μεταβολών στην ακτινοβολία του ήλιου (Thermal Control Flux Monitor, κωνικό ακτινόμετρο) Τηλεοπτική κάμερα για λήψη εικόνων Πείραμα ουράνιας μηχανικής Πείραμα Γενικής Σχετικότητας Προφίλ του Μάρινερ 6 στη Σελίδα εξερεύνησης του ηλιακού συστήματος της NASA Προφίλ του Μάρινερ 7 στη Σελίδα εξερεύνησης του ηλιακού συστήματος της NASA Φωτογραφίες και μετρήσεις από τα περιμάτα των Μάρινερ 6 και 7 (εξειδικευμένες τεχνικές πληροφορίες) Φυλλομέτρηση των φωτογραφιών που πήραν οι Μάρινερ 6 και 7 Σελίδα με επεξεργασμένες φωτογραφίες από τον Μάρινερ 7
Το Μάρινερ 6 και το Μάρινερ 7 ήταν δύο διαστημόπλοια που το 1969 εκτέλεσαν, στα πλαίσια του ευρύτερου προγράμματος Μάρινερ (αγγλ. Mariner, ναυτικός), μια διπλή αποστολή στον Άρη. Πέταξαν πάνω από τον ισημερινό και το νότιο πόλο του πλανήτη, μελέτησαν την ατμόσφαιρα και την επιφάνειά του και έστειλαν εκατοντάδες εικόνες στην γη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%81_6_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_7
Οργάνωση Οντέσσα
Ο κωδικός λέξης "ΟΝΤΕΣΣΑ" (όπως χρησιμοποιείται από τους Συμμάχους) εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε ένα έγγραφο της 3ης Ιουλίου 1946, από την Αμερικανική Στρατιωτική Αντικατασκοπεία (CIC) της οποίας ο κύριος ρόλος ήταν να ελέγχει τους εκτοπισμένους για πιθανούς υπόπτους. Η CIC ανακάλυψε ότι η λέξη "Οντέσσα" χρησιμοποιήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του KZ Bensheim-Auerbach για κρατούμενους των SS που χρησιμοποίησαν αυτό το σχέδιο στις μυστικές τους προσπάθειες να αποκτήσουν ειδικά προνόμια από τον Ερυθρό Σταυρό, όπως έγραψε ο ιστορικός Γουόλτερς. Ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Βρετανοί κατάφεραν να επαληθεύσουν τους ισχυρισμούς που επεκτείνονταν περισσότερο από αυτό. Σύμφωνα με τον Σάιμον Βίζενταλ, η ΟΝΤΕΣΣΑ ιδρύθηκε το 1944 για να βοηθήσει τους φυγάδες Ναζιστές. Ωστόσο, ένα ντοκιμαντέρ που παρήγαγε ο γερμανικός τηλεοπτικός σταθμός ZDF πρότεινε επίσης ότι η ΟΝΤΕΣΣΑ δεν ήταν ποτέ ο μοναδικός παγκόσμιος μυστικός οργανισμός που περιέγραψε ο Βίζενταλ, αλλά αρκετοί οργανισμοί, τόσο εμφανείς όσο και μυστικοί, που βοήθησαν τους πρώην αξιωματικούς των SS. Η αλήθεια μπορεί να έχει αποσιωποιηθει από τον ανταγωνισμό μεταξύ της οργάνωσης Βίζενταλ και της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφορίων της Δυτικής Γερμανίας. Είναι γνωστό ότι οι αυστριακές αρχές ερευνούσαν τον οργανισμό αρκετά χρόνια πριν ο Βίζενταλ δημοσιοποιήσει τις πληροφορίες του. Οι εισαγγελείς της Κεντρικής Αρχής του Λούντβιγκσμπουργκ για την Έρευνα για τα Ναζιστικά Εγκλήματα, οι οποίοι γνωρίζουν ακριβώς πώς χρηματοδοτήθηκαν οι μεταπολεμικές ζωές ορισμένων ατόμων που ζουν τώρα στη Νότια Αμερική, έψαξαν όλα τα χιλιάδες έγγραφα από την αρχή έως το τέλος, αλλά λένε ότι είναι εντελώς αδύνατο ο ελέγχος της ταυτότητας «ΟΝΤΕΣΣΑ». Αυτή η άποψη υποστηρίζεται από τον ιστορικό Γκάι Γουόλτερς στο βιβλίο του Hunting Evil, όπου επισημαίνει επίσης ότι χρησιμοποιήθηκαν δίκτυα, αλλά δεν υπήρχε ένα δίκτυο εγκατάστασης που να καλύπτει την Ευρώπη και τη Νότια Αμερική, με έναν υποτιθέμενο θησαυρό πολέμου. Για τον Γουόλτερς, οι αναφορές που έλαβαν οι συμμαχικές υπηρεσίες πληροφοριών κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1940 υποδηλώνουν ότι η ονομασία "Οντέσσα" ήταν "λίγο περισσότερο από έναν όρο που χρησιμοποιήθηκε από πρώην Ναζιστές που ήθελαν να συνεχίσουν τον αγώνα."Οι εκθέσεις της Επιτροπής για τα εγκλήματα πολέμου των ΗΠΑ και το αμερικανικό OSS ούτε επιβεβαίωσαν ούτε αρνήθηκαν ισχυρισμούς σχετικά με την ύπαρξη ενός τέτοιου οργανισμού.Ο Wechsberg, ο οποίος μετά τη μετανάστευση στις Ηνωμένες Πολιτείες είχε υπηρετήσει ως αξιωματικός του OSS και μέλος της αμερικανικής Επιτροπής Εγκλημάτων Πολέμου, ωστόσο, ισχυρίστηκε ότι σε συνεντεύξεις που πήρε από Γερμανούς αντιναζί, ορισμένοι ισχυρίστηκαν ότι είχαν γίνει σχέδια για ένα Τέταρτο Ράιχ πριν από την πτώση του Τρίτου. και ότι αυτό επρόκειτο να εφαρμοστεί με την αναδιοργάνωση σε απομακρυσμένες ναζιστικές αποικίες στο εξωτερικό: Οι Ναζιστές αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο παράνομο δίκτυο διαφυγής». "όπου τελικά, πάνω από 10.000 πρώην γερμανοί στρατιωτικοί έφτασαν στη Νότια Αμερική κατά μήκος διαδρομών διαφυγής που δημιουργήθηκαν από την Οντέσσα και την Deutsche Hilfsverein ...". Στη σφαίρα της φαντασίας, το θρίλερ του Φρέντερικ Φορσάιθ το 1972, Φάκελος Οντέσσα (The Odessa File), έφερε την προσοχή του οργανισμού σε δημοφιλή. (Το μυθιστόρημα μετατράπηκε στην ταινία Απόρρητος Φάκελος Οντέσσα με πρωταγωνιστή τον Τζον Βόιτ.) Στο μυθιστόρημα, η ΟΝΤΕΣΣΑ του Φορσάιθ μετέφερε λαθραία εγκληματίες πολέμου στη Νότια Αμερική, αλλά προσπάθησε επίσης να προστατεύσει τα μέλη των SS που παρέμειναν πίσω στη Γερμανία και σχεδίαζαν να επηρεάσουν τις πολιτικές αποφάσεις στη Δυτική Γερμανία. Πολλοί από τους αναγνώστες του μυθιστορήματος υπέθεσαν ότι η Οντέσσα υπήρχε πραγματικά.Στο μυθιστόρημα θρίλερ του 1976 του Ira Levin με τίτλο « Τα αγόρια από τη Βραζιλία», ο Δρ Γιόζεφ Μένγκελε, ο ιατρός του στρατοπέδου συγκέντρωσης που πραγματοποίησε φρικτά πειράματα σε θύματα στρατόπεδων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, συμμετέχει στην Οντέσσα. Σύμφωνα με έναν νεαρό άνδρα και κατάσκοπο, ο Μένγκελε ενεργοποιεί το "Kameradenwerk" για μια παράξενη αποστολή: Να στείλει έξι Ναζιστές (πρώην αξιωματικοί των SS) για να σκοτώσει 94 άντρες, οι οποίοι μοιράζονται μερικά κοινά χαρακτηριστικά. Στο βιβλίο οι όροι "Kameradenwerk" και "ODESSA" χρησιμοποιούνται εναλλακτικά.Το όνομα Οντέσσα αναφέρθηκε σε τρία μυθιστορήματα: το Phoenix Force: Ultimate Terror (1984), The Twisted Cross (1986) και το Terror In The Dark (1987).Αναφέρθηκε επίσης, μερικές φορές με καλυμμένους όρους, στο μυθιστόρημα του Φίλιπ Κερρ του 2006, The One From the Other. Ο μυθιστοριογράφος Έρικ Φρατίνι έχει τονίσει την πίστη του στην Οντέσσα και ενσωματώνει στοιχεία στα μυθιστορήματά του, όπως το θρίλερ του 2010, το The Mephisto's Gold.Η επιβίωση του Μάρτιν Μπόρμαν και η γραμμή αναφοράς είναι επίσης μέρος της τηλεοπτικής σειράς History Hunting Hitler (2015-2018) στην οποία ο πρώην πράκτορας της CIA Bob Baer, ο Gerrard Williams (συγγραφέας του Gray Wolf: The Escape of Adolf Hitler) και ο Tim Kennedy, πρώην μέλος της 7ης Ομάδας Ειδικών Δυνάμεων του Στρατού των ΗΠΑ, προσπαθήσαν να αποδείξουν ότι ο Χίτλερ θα μπορούσε να έχει επιβιώσει από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και να κατέφυγε στην Αργεντινή. «A la caza del ultimo Nazi». El Mundo. October 30, 2005. http://www.elmundo.es/suplementos/cronica/2005/524/1130623202.html. Goñi, Uki (2002): The Real Odessa: Smuggling the Nazis to Perón's Argentina. New York; London: Granta Books. (ISBN 1-86207-581-6) (hardcover); (ISBN 1-86207-552-2) (paperback, 2003) Eric Frattini (2011): El Oro de Mefisto. Madrid, Espasa Calpe. Infield, Glenn (1981) Secrets of the SS. New York: Stein and Day. Lee, Martin A. (1997): The Beast Reawakens. Boston, MA: Little, Brown and Company. Manning, Paul (1980) Martin Bormann: Nazi in Exile. Lyle Stuart, Inc., also available online. Sereny, Gitta (1974): Into That Darkness. From Mercy Killings to Mass Murder. Republished (1983) as Into That Darkness: An Examination of Conscience. New York: Vintage. Stahl, Daniel. "Odessa und das 'Nazigold' in Südamerika: Mythen und ihre Bedeutungen" ('Odessa and "Nazi Gold" in South America: Myths and Their Meanings') Jahrbuch fuer Geschichte Lateinamerikas (2011), Vol. 48, p. 333-360. Wechsberg, Joseph (1967): The Murderers Among Us. New York: McGraw Hill. Information on ODESSA — from the Jewish Virtual Library «What's the True Story on South American Nazis?». The Straight Dope. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Αυγούστου 2008. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2020. ZDF.de (2002). “Mythos Odessa: Wahrheit oder Legende?” (Γερμανικά) ("The Myth of ODESSA: Truth or Legend?") Nazi havens in South America
Η Οργάνωση ΟΝΤΕΣΣΑ (αγγλικά: ODESSA) είναι ένα αμερικανικό κωδικό όνομα (από τα γερμανικά: Organisation der ehemaligen SS-Angehörigen, που σημαίνει: Οργάνωση πρώην μελών SS) που επινοήθηκε το 1946 για ένα πιθανό ναζιστικό υπόγειο σχέδιο διαφυγής στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από μια ομάδα αξιωματικών των SS που είχε σαν σκοπό τη διευκόλυνση μυστικών οδών διαφυγής. Η ιδέα κυκλοφόρησε ευρέως σε φανταστικά μυθιστορήματα κατασκοπείας και ταινίες, ιδίως το θρίλερ του 1972 Φάκελος Οντέσσα του Φρέντερικ Φορσάιθ. Ο κύριος στόχος ήταν να επιτρέψουν στα μέλη των SS να διαφύγουν στην Αργεντινή ή στη Μέση Ανατολή με ψεύτικα διαβατήρια. Αυτός ο στόχος επιτεύχθηκε στην πραγματικότητα από 300 Ναζιστές με υποστήριξη από τον Χουάν Περόν μετά την άνοδο του στην εξουσία της Αργεντινής το 1946.Αν και ένας άγνωστος αριθμός καταζητούμενων Ναζιστών και εγκληματιών πολέμου στην πραγματικότητα διέφυγε από την Ευρώπη, η ύπαρξη ενός οργανισμού που ονομάζεται Οντέσσα απορρίπτεται από τους περισσότερους ειδικούς. Ωστόσο, είναι ευρέως αποδεκτό ότι υπήρχαν οργανώσεις διαφυγής για τους Ναζιστές. Ο Ούκι Γκόνι υποστηρίζει ότι τα στοιχεία που υπάρχουν σε αρχεία ζωγραφίζουν μια εικόνα που "δεν περιλαμβάνει καν έναν οργανισμό που ονομάζεται πραγματικά Οντέσσα, αλλά σταθμίζεται υπέρ ενός πραγματικού οργανωμένου δικτύου διαφυγής".Ο Γκάι Γουόλτερς, στο βιβλίο του Hunting Evil, δήλωσε ότι δεν μπόρεσε να βρει αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη του δικτύου Οντέσσα ως έχει, αν και πολλοί άλλοι οργανισμοί όπως οι Konsul, Scharnhorst, Sechsgestirn, Leibwache και Lustige Brüder ονομάστηκαν,συμπεριλαμβανομένου του Die Spinne ("The Spider") που διευθύνεται εν μέρει από τον επικεφαλής Όττο Σκορζένυ. Το βιβλίο του Uki Goñi "Η πραγματική Οδησσός" περιγράφει το ρόλο του Χουάν Περόν στην παροχή κάλυψης για τους ναζιστές εγκληματίες πολέμου με τη συνεργασία του Βατικανού, όπου η κυβέρνηση της Αργεντινής και οι ελβετικές αρχές ίδρυσαν ένα μυστικό γραφείο από πράκτορες του Περόν στη Βέρνη. Η μυστική υπηρεσία του Χάινριχ Χίμλερ είχε προετοιμάσει μια διαδρομή διαφυγής προς τη Μαδρίτη το 1944. Το 1946, αυτή η επιχείρηση μεταφέρθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο στο Μπουένος Άιρες. Ο Γκόνι δηλώνει ότι η επιχείρηση εκτείνοταν από τη Σκανδιναβία στην Ιταλία, βοηθώντας εγκληματίες πολέμου και είχαν μαζί τους χρυσό που είχαν κλέψει από την Κροατία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%9F%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%83%CF%83%CE%B1
Ντέιβιντ Οτάνγκα
Ο πατέρας του είναι από την Κένυα, ενώ και οι δύο γονείς του ήταν εκπαιδευτικοί. Έχει άλλα δύο αδέρφια. Στο σχολείο και με την βοήθεια των γονιών του, ήταν κορυφαίος μαθητής και σπούδασε δικηγορία, ψυχολογία και ιδιαίτερες κατηγορίες αυτής. Έχει δουλέψει και ως δικηγόρος για αρκετά μεγάλη εταιρεία. Είναι αρραβωνιασμένος με την τραγουδίστρια Τζένιφερ Χάντσον και μαζί απέκτησαν έναν γιο το καλοκαίρι του 2009. Τον Νοέμβριο του 2008, υπέγραψε συμβόλαιο με το WWE, και μεταφέρθηκε σε θυγατρική του εταιρεία, για να εκπαιδευτεί πάνω στην επαγγελματική πάλη. Κράτησε το πραγματικό του όνομα μέσα στα ρινγκ. Τον Φεβρουάριο του 2010, συμμετείχε στην πρώτη σεζόν του νέου προγράμματος της εταιρείας, NXT, όπου οκτώ νέοι παλαιστές, διεκδικούν ένα συμβόλαιο με την εταιρεία και το κύριο ρόστερ της. Ο Οτάνγκα, έφτασε μέχρι τον τελικό, αλλά ήρθε δεύτερος. Στις αρχές του Ιουνίου του 2010, και μια εβδομάδα μετά το τέλος της σεζόν του NXT, και οι οκτώ διαγωνιζόμενοι παλαιστές, με επικεφαλής τους, τον νικητή Γουέιντ Μπάρετ, εμφανίστηκαν στο ρινγκ του Raw και διέλυσαν τα πάντα. Τις επόμενες εβδομάδες, αποκαλύφθηκε πως είχαν γίνει ομάδα, με το όνομα "Νέξους". Ο Οτάνγκα ήταν το μοναδικό μέλος που έμεινε στο γκρουπ αυτό, από την δημιουργία του έως και την διάλυσή του, επίσημα στις 22 Αυγούστου 2011, αν και τα διακριτικά της "Νέξους" (κιτρινόμαυρα περιβραχιόνια και μπλούζες), είχαν αφαιρεθεί από την 1η Αυγούστου. Στην διάρκεια της θητείας του στο γκρουπ, κατέκτησε δύο φορές το Ομαδικό Πρωτάθλημα WWE, μια με τον Τζον Σίνα και μια με τον Μάικλ ΜακΓκίλικατι. Από αυτή την φατριά, που δημιουργήθηκε στις 7 Ιουνίου 2010 από τον Γουέιντ Μπάρετ, πέρασαν ο τελευταίος και άλλοι 12 παλαιστές. Οι αρχικοί οκτώ ήταν ο Γουέιvτ Μπάρετ, ο Ντέιβιντ Οτάνγκα, ο Τζάστιν Γκάμπριελ, ο Χιθ Σλέιτερ, ο Σκιπ Σέφιλντ, ο Ντάρεν Γιάνγκ, ο Μάικλ Τάρβερ και ο Ντάνιελ Μπράιαν (ο οποίος απολύθηκε τέσσερις μέρες μετά από το WWE). Ο Γιάνγκ και ο Σέφιλντ αποχώρησαν λόγω ήττας και τραυματισμού αντίστοιχα, τον Αύγουστο. Στις 3 Οκτωβρίου, ο αρχηγός Μπάρετ, νίκησε τον Τζον Σίνα και τον ανάγκασε να μπει στην ομάδα, ενώ μια μέρα μετά, έδιωξε τον Τάρβερ. Στα τέλη του ίδιου μήνα, οι Χάσκι Χάρις και Μάικλ ΜακΓκίλικατι, έγιναν τα δύο νέα μέλη. Τον Νοέμβριο ο Σίνα κατάφερε να φύγει από το γκρουπ. Στις 27 Δεκεμβρίου ο Σι Εμ Πανκ, αφού μπήκε στο γκρουπ, εκθρόνισε τον Μπάρετ και έγινε νέος αρχηγός. Ο Μπάρετ στις 3 και οι Γκάμπιελ και Σλέιτερ, στις 10 του Ιανουαρίου του 2011, αποχώρησαν από την ομάδα. Στις 17 του ίδιου μήνα, νέο μέλος έγινε ο Μέισον Ράιαν, που τραυματίστηκε στις 11 Ιουλίου και αποχώρησε, ενώ και ο αρχηγός Πανκ, στις 17 του μήνα συνέχισε μόνος του. Ο Χάσκι Χάρις, ήταν από τον Φεβρουάριο εκτός δράσης λόγω τραυματισμού και έτσι έμειναν δύο άτομα, ο Οτάνγκα με τον ΜακΓκίλικατι, που έμειναν ως ομάδα μέχρι να χάσουν τους Ομαδικούς τίτλους στις 22 Αυγούστου του 2011. Μετά τους "Νέξους", ο Οτάνγκα, που στην πραγματικότητα είναι δικηγόρος, ξεκίνησε να ασκεί επάγγελμα νομικού συμβούλου στους ανωτέρους του, στην εταιρεία. Μάλιστα, από τις 30 Σεπτεμβρίου, θα σταθεί στο πλευρό του μετέπειτα Γενικού Διευθυντή Τζον Λορινάιτις και θα αντιμετωπίσει μερικούς από τους κορυφαίους παλαιστές της εταιρείας. Verdict (Thrust Spinebuster) Ομαδικό Πρωτάθλημα WWE (2 φορές) - με Τζον Σίνα (1) και Μάικλ ΜακΓκίλικατι (1) Προφίλ στο WWE.com Προφίλ στο IMDb.com
Ο Ντέιβιντ Οτάνγκα (David Daniel Otunga Sr, 7 Απριλίου 1980) είναι πρώην Αμερικανός παλαιστής και δικηγόρος. Έχει συμβόλαιο με την εταιρεία πάλης WWE, όπου έχει ρόλο σχολιαστή.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%9F%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B1
Μεγάλες στιγμές
Α' Πλευρά."Αγάπη μου (Φαίδρα)" - (Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης - Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης) - 3:14 "Οδός ονείρων" - (Μουσική - Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις) - 3:15 "Όμορφη πόλη" - (Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης - Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης) - 3:49 "Αν θυμηθείς τ' όνειρο μου" - (Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης - Στίχοι: Νίκος Γκάτσος) - 2:30 "Κάθε τρελό παιδί" - (Μουσική - Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις) - 2:41Β' Πλευρά."Δεν ήταν νησί" - (Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις - Στίχοι: Γεράσιμος Σταύρου) - 3:14 "Τώρα που πας στην ξενιτιά (Καλυμνιώτικο)" - (Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις - Στίχοι: Νίκος Γκάτσος) - 2:51 "Ο Καραγκιόζης" - (Μουσική - Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος) - 2:41 "Ένας μύθος" - (Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις - Στίχοι: Θρασύβουλος Σταύρου) - 3:15 "Τα λόγια και τα χρόνια" - (Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος - Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου) - 4:38 Α' Πλευρά."Το παλιό ρολόι" - (Μουσική: Μάνος Λοΐζος - Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος) - 3:55 "Πες πως μ' αντάμωσες" - (Μουσική: Γιάννης Σπανός - Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος) - 4:08 "Υπομονή" - (Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος - Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος) - 2:38 "Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι" - (Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις - Στίχοι: Ιωάννα Γεωργακοπούλου, Μιχάλης Κακογιάννης) - 2:45 Μια ζωντανή εκτέλεση αυτού του τραγουδιού υπάρχει στο άλμπουμ Η Μαρινέλλα τραγουδά και θυμάται. "Ο κυρ' Αντώνης" - (Μουσική - Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις) - 2:19 "Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε" - (Μουσική: Δήμος Μούτσης - Στίχοι: Γιάννης Λογοθέτης) - 2:46Β' Πλευρά."Στα περβόλια" - (Μουσική - Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης) - 4:45 Μια ζωντανή εκτέλεση αυτού του τραγουδιού υπάρχει στο άλμπουμ Με βάρκα το τραγούδι. "Μάτια βουρκωμένα" - (Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος - Στίχοι: Νίκος Γκάτσος) - 3:10 "Ο Χάρος βγήκε παγανιά" - (Μουσική: Δήμος Μούτσης - Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου) - 2:42 "Αυτά τα χέρια" - (Μουσική: Δήμος Μούτσης - Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος) - 3:14 "Έτσι είν' η ζωή" - (Μουσική: Δήμος Μούτσης - Στίχοι: Γιάννης Λογοθέτης) - 3:05
Μεγάλες στιγμές είναι ο τίτλος ενός δίσκου της Μαρινέλλας. Κυκλοφόρησε σε διπλό δίσκο βινυλίου 33 στροφών στην Ελλάδα στις 29 Αυγούστου του 1984 από τη δισκογραφική εταιρία PolyGram Records υπό την ετικέτα της Philips Records. Περιλαμβάνει είκοσι μία επανεκτελέσεις κομματιών της Μαρινέλλας, που δημιούργησαν σημαντικοί Έλληνες συνθέτες και στιχουργοί. Η παραγωγή του άλμπουμ ανήκει στον Φίλιππο Παπαθεοδώρου και η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Polysound με ηχολήπτη τον Γιάννη Σμυρναίο και βοηθό τον Γιώργο Παπαχριστοφόρου. Τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών και τη διεύθυνση ορχήστρας ανέλαβε ο Κώστας Κλάββας. Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Τάκη Διαμαντόπουλο.Το 1990, το άλμπουμ επανεκδόθηκε με νέο εξώφυλλο (σε σχεδιασμό του Πέτρου Παράσχη και φωτογραφίες του 1987 από τον Ντίνο Διαμαντόπουλο) σε μονό δίσκο 33' στροφών, με τρία λιγότερα τραγούδια (τα «Δεν ήταν νησί», «Ο Καραγκιόζης» και «Ο Χάρος βγήκε παγανιά»). Υπό αυτή τη νέα έκδοση, κυκλοφόρησε και σε δίσκο ψηφιακής μορφής (CD) από την ίδια δισκογραφική εταιρία το 1994.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AD%CF%82
Αμπενάκι
Οι Αμπενάκι τάχθηκαν με το μέρος των Γάλλων και αντιμετώπιζαν με αυξανόμενη εχθρότητα τις καταπατήσεις των περιουσιών τους από τους Άγγλους. Όταν κατελήφθη η μεγαλύτερη πόλη τους, το Νόριτζβοκ, και σκοτώθηκε ο ιεραπόστολος της φυλής τους, το μεγαλύτερο μέρος της φυλής μετακινήθηκε προς την επαρχία του Κεμπέκ, όπου είχαν καταφτάσει πριν από αυτούς κι άλλοι πρόσφυγες από τη Νέα Αγγλία. Η ονομασία τους διαφέρει ανάλογα με την περιοχή (π.χ. Abenaquiois, Abakivis, Quabenakionek, Wabenakies, κλπ.). Περιγράφονται σαν μη κανίβαλοι και γενικά πειθήνιοι, εφευρετικοί, εγκρατείς στο αλκοόλ και όχι βλάσφημοι. Οι Αμπενάκι, αντίθετα με τις υπόλοιπες ανατολικές ινδιάνικες φυλές, δεν είναι αναγνωρισμένη πολιτειακά φυλή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο πληθυσμός των Αμπενάκι ξεκίνησε να τοποθετείται σχετικά νωρίς σε περιοχές υπό περιορισμό, σχεδόν αμέσως μετά τον πόλεμο μεταξύ Γάλλων και Ινδιάνων, κι έτσι σχεδόν αφομειώθηκαν προτού η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών ξεκινήσει τη διαδικασία αναγνώρισης της εξουσίας των ιθαγενών φυλών στις αρχές του 20ού αιώνα. Μυθολογία Αμπενάκι Η φυλή Αμπενάκι (στα Αγγλικά) Αμπενάκι ποίημα
Οι Αμπενάκι, που σημαίνει «λαός της χαραυγής», είναι μια φυλή ερυθρόδερμων της Αμερικής. Οι Αμπενάκι διέμεναν παραδοσιακά σε περιοχές κοντά στο Νιου Χάμσαϊρ και το Βερμόντ, αλλά και σε περιοχές του Κεμπέκ και του δυτικού Μέιν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B9
Ντέιβιντ Έμερι
Ο Ντέιβιντ Έμερι γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου του 1944. Στις 15 Οκτωβρίου του 1968, στην Πόλη του Μεξικού, κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 400 μ. εμπόδια με χρόνο 48.12. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, τερμάτισε τρίτος με χρόνο 48.52. Στα 4x400 μ. ήταν πέμπτος το 1968, με χρόνο 3.01.21, και δεύτερο το 1972 με χρόνο 3.00.46. Το 2003, ο Ντέιβιντ Έμερι ήταν μεταξύ των χρυσών ολυμπιονικών που ανακοίνωσαν τη συμπαράστασή τους στην εκστρατεία «Παρθενώνας 2004», που είχε ως στόχο την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα. Το 2012, πρόσφερε τις υπηρεσίες του εθελοντικά στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα David Hemery στο Wikimedia Commons
Ο Ντέιβιντ Πίτερ Έμερι (David Peter Hemery, γεννήθηκε 18 Ιουλίου 1944) είναι Βρετανός πρώην αθλητής στίβου, νικητής των 400 μέτρων με εμπόδια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 στην Πόλη του Μεξικού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%88%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9