Datasets:

IMISLab

/

GreekWikipedia

like 1

Γκόπνικ

Το Gopnik προέρχεται πιθανότατα από την ρώσικη αργκό για ληστεία στο δρόμο : gop-stop ( ρωσικά: гоп-стоп‎ ). Ωστόσο, θα μπορούσε επίσης να σχετίζεται με το GOP, το ακρωνύμιο του Gorodskoye Obshchestvo Prizreniya . Αυτά ήταν ξενώνες για τους άπορους που δημιούργησε η μπολσεβίκικη κυβέρνηση μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917. Σύμφωνα με το Επεξηγηματικό Λεξικό του Dahl, ένα ρωσικό ερμηνευτικό λεξικό (που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά τον 19ο αιώνα), μια παλιά λέξη αρκό για το "ύπνο στο δρόμο" ήταν "гопать" κάτι που σχετίζεται με τους "mazuricks", ή τους εγκληματίες της Αγίας Πετρούπολης . Οι Γκόπνικ παρατηρούνται συχνά σε στάση ημικαθίσματος σε ομάδες "στο δικαστήριο" (на корта́х) ή "κάνουν το καβούρι" (на крабе) έξω από πολυκατοικίες ή σχολεία με τις φτέρνες τους στο έδαφος. Περιγράφεται ως μια συμπεριφορά που αποδίδεται στη κουλτούρα των ρώσικων φυλακών για να αποφύγουν να καθίσουν στο κρύο έδαφος. Οι Γκόπνικ παρατηρούνται συχνά να φοράνε φόρμες Adidas ή Puma (κυρίως Adidas), οι οποίες διαδόθηκαν από τη σοβιετική ομάδα των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας του 1980 . Οι ηλιόσποροι (ομιλητικά semki (семки) ή semechki (семечки)) συνήθως καταναλώνονται από γκόπνικ, ειδικά στην Ουκρανία και τη Ρωσία . Οι Γκόπνικ επίσης φοράνε συχνά καπέλα και σακίδια Adidas. Οι Gopniks συνδέονται συχνά με φθηνό αλκοόλ, όπως χαμηλής ποιότητας βότκα και ελαφριά μπύρα, φθηνά τσιγάρα, κινητά χαμηλής ποιότητας και μερικές φορές ακόμη και πυροβόλα όπλα. Χρησιμοποιούν επίσης κοινές ρωσικές βωμολοχίες και συχνά συμπεριφέρονται με αγένια. Οι Gopniks οδηγούν συχνά τα Lada Classics ή τις παλαιότερες BMW ως το κύριο μέσο μεταφοράς τους. Η υποκουλτούρα συνδέεται στερεότυπα με τους Ρώσους τραγουδηστές Stalkers ειδικά από τα μέσα του 2007, καθώς κυκλοφόρησαν τα παιχνίδια stalker. Οι Γκόπνικ έχουν συνήθως τον ρωσικό εθνικισμό ή τον Παν-σλαβισμό ως τις πρωταρχικές πολιτικές τους απόψεις , αν και υπάρχουν επίσης αριστερές ή ακόμη και ακροδεξίες κοινότητες γκόπνικ. Οι Γκόπνικ συνήθως έχουν ισχυρές αντιδυτικές απόψεις. <div class="div-col columns column-count column-count-* Lotu (slang) (Azerbaijan) Ah Beng (Malaysia and Singapore) Mat Rempit (Malaysia) Ars (slang) (Israel) Bogan (Australia/NZ) Cañí (Spain), a slur against Romani people Chav (United Kingdom) Cholo (Mexico) Dizelaši (Serbia) Dresiarz (Poland) Flaite (Chile) Gabber / tokkie (Netherlands) Geng / Preman (Indonesia) Jejemon (Philippines) Scrote/Skanger (Ireland) Kazan phenomenon Malandro (Brazil) Ned (Scottish) Racaille (France) Raggare (Sweden/Norway)) Roadman (UK/England) Skanger (Ireland) Tapori / Mawali (India) Thief in law (Soviet Union) Yob (slang) (United Kingdom and others) Zef (South Africa) Yankī (Japan) Apachi/Keko/Ezdirmek (Turkey) Caco (Puerto Rico) Golan/Smardoi (Romania) Mambet (Kazakhstan) Kagouras (Greece/rest of the Balkans)" style="-moz-column-count: * Lotu (slang) (Azerbaijan) Ah Beng (Malaysia and Singapore) Mat Rempit (Malaysia) Ars (slang) (Israel) Bogan (Australia/NZ) Cañí (Spain), a slur against Romani people Chav (United Kingdom) Cholo (Mexico) Dizelaši (Serbia) Dresiarz (Poland) Flaite (Chile) Gabber / tokkie (Netherlands) Geng / Preman (Indonesia) Jejemon (Philippines) Scrote/Skanger (Ireland) Kazan phenomenon Malandro (Brazil) Ned (Scottish) Racaille (France) Raggare (Sweden/Norway)) Roadman (UK/England) Skanger (Ireland) Tapori / Mawali (India) Thief in law (Soviet Union) Yob (slang) (United Kingdom and others) Zef (South Africa) Yankī (Japan) Apachi/Keko/Ezdirmek (Turkey) Caco (Puerto Rico) Golan/Smardoi (Romania) Mambet (Kazakhstan) Kagouras (Greece/rest of the Balkans); -webkit-column-count: * Lotu (slang) (Azerbaijan) Ah Beng (Malaysia and Singapore) Mat Rempit (Malaysia) Ars (slang) (Israel) Bogan (Australia/NZ) Cañí (Spain), a slur against Romani people Chav (United Kingdom) Cholo (Mexico) Dizelaši (Serbia) Dresiarz (Poland) Flaite (Chile) Gabber / tokkie (Netherlands) Geng / Preman (Indonesia) Jejemon (Philippines) Scrote/Skanger (Ireland) Kazan phenomenon Malandro (Brazil) Ned (Scottish) Racaille (France) Raggare (Sweden/Norway)) Roadman (UK/England) Skanger (Ireland) Tapori / Mawali (India) Thief in law (Soviet Union) Yob (slang) (United Kingdom and others) Zef (South Africa) Yankī (Japan) Apachi/Keko/Ezdirmek (Turkey) Caco (Puerto Rico) Golan/Smardoi (Romania) Mambet (Kazakhstan) Kagouras (Greece/rest of the Balkans); column-count: * Lotu (slang) (Azerbaijan) Ah Beng (Malaysia and Singapore) Mat Rempit (Malaysia) Ars (slang) (Israel) Bogan (Australia/NZ) Cañí (Spain), a slur against Romani people Chav (United Kingdom) Cholo (Mexico) Dizelaši (Serbia) Dresiarz (Poland) Flaite (Chile) Gabber / tokkie (Netherlands) Geng / Preman (Indonesia) Jejemon (Philippines) Scrote/Skanger (Ireland) Kazan phenomenon Malandro (Brazil) Ned (Scottish) Racaille (France) Raggare (Sweden/Norway)) Roadman (UK/England) Skanger (Ireland) Tapori / Mawali (India) Thief in law (Soviet Union) Yob (slang) (United Kingdom and others) Zef (South Africa) Yankī (Japan) Apachi/Keko/Ezdirmek (Turkey) Caco (Puerto Rico) Golan/Smardoi (Romania) Mambet (Kazakhstan) Kagouras (Greece/rest of the Balkans); ">* Lotu (slang) (Azerbaijan) Ah Beng (Malaysia and Singapore) Mat Rempit (Malaysia) Ars (slang) (Israel) Bogan (Australia/NZ) Cañí (Spain), a slur against Romani people Chav (United Kingdom) Cholo (Mexico) Dizelaši (Serbia) Dresiarz (Poland) Flaite (Chile) Gabber / tokkie (Netherlands) Geng / Preman (Indonesia) Jejemon (Philippines) Scrote/Skanger (Ireland) Kazan phenomenon Malandro (Brazil) Ned (Scottish) Racaille (France) Raggare (Sweden/Norway)) Roadman (UK/England) Skanger (Ireland) Tapori / Mawali (India) Thief in law (Soviet Union) Yob (slang) (United Kingdom and others) Zef (South Africa) Yankī (Japan) Apachi/Keko/Ezdirmek (Turkey) Caco (Puerto Rico) Golan/Smardoi (Romania) Mambet (Kazakhstan) Kagouras (Greece/rest of the Balkans)

Ένας γκόπνικ ( ρωσικά: го́пник‎, λευκορωσικά: гопнік‎) είναι μέλος μιας υποκουλτούρας στη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Λευκορωσία και άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες - ένας νεαρός άνδρας προαστιακών περιοχών χαμηλότερης κατηγορίας (συνήθως από τη γενιά Z και τους Millennials ) προέρχεται από οικογένειες κακής εκπαίδευσης και εισόδημα. Η γυναικεία μορφή της λέξης είναι γκοπνιτσα ( ρωσικά: го́пница‎ και το συλλογικό ουσιαστικό είναι γκοποτα ( ρωσικά: гопота́‎ ). Η υποκουλτούρα των gopniks έχει τις ρίζες της στα τέλη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και εξελίχθηκε τον 20ο αιώνα σε πολλές πόλεις της Σοβιετικής Ένωσης . Από τα τέλη της δεκαετίας του 2010, η υποκουλτούρα έχει εξασθενίσει ως επί το πλείστον, αν και συμμορίες νεολαίας (όπως η AUE ) που μοιάζουν με γοππίκ εξακολουθούν να υπάρχουν στη Ρωσία και σε άλλες σλαβικές χώρες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BD%CE%B9%CE%BA

Βομβιστικές επιθέσεις στη Μαδρίτη το 2004

Κατά τη διάρκεια της ώρας αιχμής το πρωί της Πέμπτης, 11 Μαρτίου 2004, δέκα εκρήξεις έλαβαν χώρα σε τέσσερα επιβατηγά τρένα. Η ημερομηνία είχε ως αποτέλεσμα η επίθεση να αναφέρεται συχνά ως 11-Μ. Όλα τα τρένα κινούνταν στην ίδια κατεύθυνση και γραμμή, ανάμεσα στην Αλκαλά ντε Ενάρες και τον σταθμό Ατότσα στη Μαδρίτη. Μετέπειτα έγινε γνωστό ότι στα τρένα είχαν τοποθετηθεί 13 αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί, με τους πυροτεχνουργούς να απενεργοποιούν άλλους δύο με ελεγχόμενες εκρήξεις, ενώ ο τρίτος βρέθηκε αργότερα στις αποσκευές ενός από τα τρένα. Η δικαστική έρευνα απεφάνθη ότι τα γεγονότα συνέβησαν με την εξής σειρά:Όλα τα τέσσερα τρένα αναχώρησαν από την Αλκαλά ντε Ενάρες ανάμεσα στις 07:01 και 07:14. Οι εκρήξεις συνέβησαν ανάμεσα στις 07:37 και 07:40, όπως περιγράφονται παρακάτω (η ώρα είναι η τοπική ώρα, UTC +1): Σταθμός Ατότσα (αριθμός τρένου 21431) - Τρεις βόμβες εξερράγησαν. Με βάση το βίντεο που καταγράφηκε από το σύστημα ασφαλείας του σταθμού, η πρώτη βόμβα εξερράγη στις 07:37 και άλλες δύο μέσα σε τέσσερα δευτερόλεπτα στις 07:38. Σταθμός Ελ Πόθο δελ Τίο Ραϊμούντο (αριθμός τρένου 21435) - Περίπου στις 07:38, καθώς το τρένο άρχισε να απομακρύνεται από το σταθμό δύο βόμβες εξερράγησαν σε διαφορετικά βαγόνια. Σταθμός Σάντα Ευγένια (αριθμός τρένου 21713) - Μια βόμβα εξερράγη στις 07:38. Κάγιε Τέγιεθ (αριθμός τρένο 17305), περίπου 800 μέτρα από τον σταθμό Ατότσα - Τέσσερις βόμβες εξερράγησαν σε διαφορετικά βαγόνια περίπου στις 07:39. Η άμεση αντίδραση στις επιθέσεις ήταν πολλές συνεντεύξεις τύπου από τον Ισπανό πρωθυπουργό Χοσέ Μαρία Αθνάρ στις οποίες κατηγορούσε την ΕΤΑ, η οποία ευθύνεται για αρκετές τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ισπανία, θεωρία στην οποία η κυβέρνηση επέμεινε για δύο ημέρες. Παρόλα αυτά, η ΕΤΑ, η οποία συνήθως αναλαμβάνει την ευθύνη για τις επιθέσεις που πραγματοποιεί, αρνήθηκε ότι είχε σχέση με την επίθεση.Στις 14 Μαρτίου 2004, ο Αμπού Ντουτζάνα αλ-Αφγκάνι, ένας φερόμενος ως ομιλητής της αλ-Κάιντα στην Ευρώπη, ανέλαβε μέσω βιντεοκασέτας την ευθύνη για τις επιθέσεις. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, οι επιθέσεις ήταν αντίποινα για τη συμμετοχή ισπανικών στρατευμάτων στον πόλεμο του Ιράκ.Οι δικαστικές αρχές ανακοίνωσαν ότι μια ομάδα Μαροκινών, Σύριων και Αλγερινών Μουσουλμάνων μαζί με δύο πληροφοριοδότες της πολιτοφυλακής και της αστυνομίας ήταν ύποπτοι για την επίθεση. Στις 11 Απριλίου 2006, ο δικαστής Χουάν δελ Όλμο κατηγόρησε 29 υπόπτους για τη συμμετοχή τους στις επιθέσεις. Δεν βρέθηκαν στοιχεία για τη συμμετοχή της αλ-Κάιντα. Τον Αύγουστο του 2007, η αλ-Κάιντα δήλωσε «περήφανη» για την επίθεση. Πολιτικοί αναλυτές πιστεύουν ότι η ενοχή της ΕΤΑ θα αύξανε τις πιθανότητες του Αθνάρ να επανεκλεγεί, καθώς αυτό θα θεωρούταν ο επιθανάτιος ρόγχος μίας τρομοκρατικής οργάνωσης η οποία είχε καταφύγει σε απελπισμένα μέτρα μπροστά στην ισχυρή αντιτρομοκρατική πολιτική του Αθνάρ. Από την άλλη, μια ισλαμιστική επίθεση θα θεωρούταν άμεσο αποτέλεσμα της συμμετοχής της Ισπανίας στον πόλεμο του Ιράκ, ένα αντιδημοφιλή πόλεμο ο οποίος δεν είχε εγκριθεί από το ισπανικό κοινοβούλιο.

Οι βομβιστικές επιθέσεις στη Μαδρίτη τις 11 Μαρτίου 2004 ήταν σχεδόν ταυτόχρονες, συντονισμένες επιθέσεις στο σύστημα προαστιακού σιδηροδρόμου της πόλης, το πρωί τις 11 Μαρτίου 2004. Οι εκρήξεις σκότωσαν 191 ανθρώπους και τραυμάτισαν άλλους 1.800. Η επίσημη έρευνα από τις Ισπανικές δικαστικές αρχές κατέληξε ότι οι επιθέσεις οργανώθηκαν από ένα τρομοκρατικό πυρήνα του οποίου πρότυπο ήταν η Αλ Κάιντα, αλλά δεν έχει βρεθεί άμεση συμμετοχή της αλ Κάιντα στο τρομοκρατικό χτύπημα. Οι επιθέσεις έλαβαν χώρα τρεις μέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές στην Ισπανία και δυόμιση χρόνια μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις Ηνωμένες Πολιτείες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%9C%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7_%CF%84%CE%BF_2004

Κουμπί

Κουμπιά και αντικείμενα που μοιάζουν με κουμπιά που χρησιμοποιούνται ως στολίδια ή σφραγίδες και όχι ως κουμπώματα έχουν ανακαλυφθεί στον πολιτισμό της κοιλάδας του Ινδού κατά την περίοδο του Κοτ Ντιτζί (περίπου 2800-2600 π.Χ.), ένα μαύρο κουμπί από αλβερτίτη στον Τάφο των Αετών στην Σκωτία (2200-1800 π.Χ.), καθώς και σε τοποθεσίες της Εποχής του Χαλκού στην Κίνα (περίπου 2000-1500 π.Χ.) και στην Αρχαία Ρώμη. Κουμπιά κατασκευασμένα από κοχύλι χρησιμοποιήθηκαν στον πολιτισμό της κοιλάδας του Ινδού για διακοσμητικούς σκοπούς έως το 2000 π.Χ.. Μερικά κουμπιά σκαλίστηκαν σε γεωμετρικά σχήματα και είχαν τρύπες μέσα τους έτσι ώστε να μπορούν να προσαρτηθούν σε ρούχα με νήμα. Ο Ίαν ΜακΝίλ (1990) υποστηρίζει ότι «το κουμπί, στην πραγματικότητα, χρησιμοποιήθηκε αρχικά περισσότερο ως στολίδι παρά ως κούμπωμα, όπου το παλαιότερο γνωστό βρέθηκε στο Μοχέντζο-ντάρο στην κοιλάδα του Ινδού ποταμού. Είναι κατασκευασμένο από καμπύλο κέλυφος και ηλικίας περίπου 5000 ετών».Η δέκατη όγδοη δυναστεία Φαραώ της Αιγύπτου άφησε πίσω περίτεχνα καλύμματα περούκας, κατασκευασμένα με κουμπιά ραψίματος από πολύτιμα μέταλλα σε λωρίδες υλικού υποστήριξης.Δερμάτινα είδη από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ενσωματώνουν μερικές από τις πρώτες οπές κουμπιών, με το λεγεωνικό Loculus (τσάντα) να κλείνει με την εισαγωγή μεταλλικής πόρπης ή κουμπιού σε δερμάτινη σχισμή. Ένας μηχανισμός που θα λειτουργούσε αργότερα στα πρώιμα μεσαιωνικά είδη υποδημάτων.Τα κουμπιά εμφανίστηκαν ως μέσο για να κλείσουν μανσέτες στην ανατολική ρωμαϊκή και βυζαντινή αυτοκρατορία και να κουμπώνουν τους λαιμούς των αιγυπτιακών χιτώνων, όχι αργότερα από τον 5ο αιώνα μ.Χ..Λειτουργικά κουμπιά με οπές για στερέωση ή κλείσιμο ρούχων εμφανίστηκαν στη Γερμανία τον 13ο αιώνα. Σύντομα εξαπλώθηκαν με την άνοδο των κατάλληλων ενδυμάτων στην Ευρώπη του 13ου και 14ου αιώνα. Από τουλάχιστον τον δέκατο έβδομο αιώνα, όταν κατασκευάστηκαν μεταλλικά κουμπιά τύπου κουτιού ειδικά για το σκοπό αυτό, τα κουμπιά ήταν ένα από τα αντικείμενα στα οποία οι λαθρέμποροι ναρκωτικών προσπάθησαν να κρύψουν και να μεταφέρουν παράνομες ουσίες. Τουλάχιστον ένας σύγχρονος λαθρέμπορος προσπάθησε να χρησιμοποιήσει αυτήν τη μέθοδο.Επίσης, κάνοντας χρήση των δυνατοτήτων αποθήκευσης των μεταλλικών κουμπιών, κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Πολέμου δημιουργήθηκαν στρατιωτικά κουμπιά μπρελόκ για τη Βρετανία και τις ΗΠΑ, που περιείχαν μικροσκοπικές λειτουργικές πυξίδες. Επειδή τα κουμπιά έχουν κατασκευαστεί από σχεδόν κάθε πιθανό υλικό, φυσικό και συνθετικό, καθώς και συνδυασμούς και των δύο, η ιστορία της υλικής σύνθεσης των κουμπιών αντικατοπτρίζει το χρονοδιάγραμμα της τεχνολογίας υλικών. Τα κουμπιά μπορούν να δημιουργηθούν μεμονωμένα από τεχνίτες, χειροτέχνες ή καλλιτέχνες από πρώτες ύλες ή από διάφορα αντικείμενα (για παράδειγμα απολιθώματα), ή από συνδυασμό και των δύο. Εναλλακτικά, μπορούν να είναι το προϊόν μικρών βιομηχανιών χαμηλής τεχνολογίας ή μπορούν να παραχθούν μαζικά σε εργοστάσια υψηλής τεχνολογίας. Τα κουμπιά που δημιουργούνται από καλλιτέχνες είναι αντικείμενα τέχνης, γνωστά στους συλλέκτες κουμπιών ως «κουμπιά στούντιο» (ή απλά «στούντιο», από το στούντιο τέχνης).Το 1918, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών πραγματοποίησε μια εκτενή έρευνα για τη διεθνή αγορά κουμπιών, η οποία απαριθμούσε κουμπιά από φυτικό ελεφαντόδοντο, μέταλλο, γυαλί, γαλάλιθο, μετάξι, λινό, πλεκτό κάλυμμα από βαμβάκι, μόλυβδο, σούστα, υαλώδες σμάλτο, φυσικό καουτσούκ, ελαφοκέρατο, ξύλο, κέρατο, κόκαλο, ζωικό δέρμα, χαρτί, πεπιεσμένο χαρτόνι, μαργαριταρόριζα, κελουλοΐτη, πορσελάνη, συνθετικό, κασσίτερο, ψευδάργυρο, ξυλονίτη, πέτρα, ξύλινες φόρμες καλυμμένες με ύφασμα και παπιέ μασέ. Το φυτικό ελεφαντόδοντο λέγεται ότι είναι το πιο δημοφιλές για κοστούμια και πουκάμισα και το παπιέ μασέ μακράν το πιο κοινό είδος κουμπιού παπουτσιών.Σήμερα, το σκληρό πλαστικό, το κοχύλι, τα μέταλλα και το ξύλο είναι τα πιο συνηθισμένα υλικά που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή κουμπιών, με τα υπόλοιπα να τείνουν να χρησιμοποιούνται μόνο σε εκλεκτά ενδύματα ή αντίκες, ή βρίσκονται σε συλλογές. Πάνω από το 60% της προμήθειας κουμπιών στον κόσμο προέρχεται από το Τσιάοτοου της Επαρχίας Γιονγκτζιά στην Κίνα. Ιστορικά, η μόδα στα κουμπιά αντικατοπτρίζει επίσης τις τάσεις στην εφαρμοσμένη αισθητική και τις εφαρμοσμένες εικαστικές τέχνες, με κατασκευαστές κουμπιών που χρησιμοποιούν τεχνικές από την κοσμηματοποιία, την κεραμική, τη γλυπτική, τη ζωγραφική, τη χαρακτική, μεταλλουργία, την ύφανση και άλλα. Οι παρακάτω είναι μερικές από τις τεχνικές κατασκευής και διακόσμησης που έχουν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή κουμπιών: Το μέγεθος του κουμπιού εξαρτάται από τη χρήση του. Τα κουμπιά πουκάμισων είναι γενικά μικρά και απέχουν μεταξύ τους, ενώ τα κουμπιά παλτών είναι μεγαλύτερα και απέχουν περισσότερο. Τα κουμπιά μετρώνται συνήθως σε λιν (γαλλικά: ligne), με 40 λινς να ισούνται ίση με 1 ίντσα. Για παράδειγμα, ορισμένα τυπικά μεγέθη κουμπιών είναι 16 λινς (10.16 χιλ., τυπικό κουμπί ανδρικών πουκάμισων) και 32 λινς (20.32χιλ., τυπικό κουμπί σε κοστούμι). Η Αμερικανική Εθνική Κοινωνία Κουμπιών (American National Button Society, NBS) έχει το δικό της σύστημα μεγέθους κουμπιών που χωρίζει τα μεγέθη των κουμπιών σε «μικρά», «μεσαία» και «μεγάλα». Ορισμένα μουσεία και γκαλερί τέχνης διαθέτουν πολιτιστικά, ιστορικά, πολιτικά ή/και καλλιτεχνικά σημαντικά κουμπιά στις συλλογές τους. Το Μουσείο Βικτώριας και Αλβέρτου έχει πολλά κουμπιά, ιδιαίτερα στη συλλογή κοσμημάτων του, όπως και το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν.Η Hammond Turner & Sons, μια εταιρεία κατασκευής κουμπιών στο Μπέρμιγχαμ, φιλοξενεί ένα διαδικτυακό μουσείο με γκαλερί εικόνων και ιστορικά άρθρα που σχετίζονται με κουμπιά, συμπεριλαμβανομένου ενός άρθρου του 1852 σχετικά με τη δημιουργία κουμπιών από τον Κάρολο Ντίκενς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μεγάλες συλλογές κουμπιών προβάλλονται δημόσια στο Μουσείο Κουμπιών του Γουότερμπερι στο Γουότερμπερι του Κονέκτικατ, στο «Keep Homestead Museum» στο Μόνσον της Μασαχουσέτης, το οποίο φιλοξενεί επίσης ένα εκτεταμένο αρχείο κουμπιών και στο «The Button Room» στο Γκέρνι του Ιλινόι. Η κυρίως αμερικανική παράδοση των πολιτικά σημαντικών κουμπιών ενδυμάτων φαίνεται να ξεκίνησε με την πρώτη ορκωμοσία του Τζορτζ Ουάσινγκτον το 1789. Γνωστά στους συλλέκτες ως «Washington Inaugurals», ήταν κατασκευασμένα από χαλκό, ορείχαλκο ή πλάκα Σέφιλντ, σε μεγάλα μεγέθη για παλτά και μικρότερα μεγέθη για γάντια. Κατασκευασμένα σε είκοσι δύο σχέδια και σφραγισμένα στο χέρι, είναι πλέον εξαιρετικά πολύτιμα πολιτιστικά τεχνουργήματα. Μεταξύ περίπου του 1840 και του 1916, κουμπιά ενδυμάτων χρησιμοποιήθηκαν σε αμερικανικές πολιτικές εκστρατείες και εξακολουθούν να υπάρχουν σε συλλογές σήμερα. Αρχικά, αυτά τα κουμπιά ήταν κατά κύριο λόγο κατασκευασμένα από ορείχαλκο (αν και υπάρχουν κουμπιά από κέρατο και καουτσούκ με σφραγισμένα ή χυτά σχέδια) και είχαν στελέχη βρόχων. Γύρω στο 1860, άρχισε να εμφανίζεται το στυλ κατασκευής της κονκάρδας, το οποίο αντικατέστησε τα στελέχη με μακριά καρφίτσες, πιθανώς για χρήση σε πέτα και γραβάτες.Μία κοινή πρακτική που έχει επιζήσει μέχρι τις μέρες μας σε κουμπιά εκστρατείας και κονκάρδες ήταν να συμπεριλάβει την εικόνα του Τζορτζ Ουάσινγκτον με την εικόνα του εν λόγω υποψηφίου. Μερικά από τα πιο διάσημα κουμπιά εκστρατείας είναι αυτά που φτιάχτηκαν για τον Αβραάμ Λίνκολν. Αναμνηστικά κουμπιά για τον εορτασμό της ορκωμοσίας του Λίνκολν και άλλες εκδηλώσεις ζωής, συμπεριλαμβανομένης της γέννησης και του θανάτου, δημιουργήθηκαν επίσης, και θεωρούνται επίσης πολύ συλλεκτικά. Η κουμποφοβία, ο φόβος για τα κουμπιά, είναι μια εκπληκτικά κοινή φοβία. Οι πάσχοντες αναφέρουν συχνά ότι αποκρούονται από τη θέα των κουμπιών, ακόμη και σε άλλα άτομα, και ότι δεν μπορούν να φορούν ρούχα μαζί με αυτά. Οι πάσχοντες αναφέρουν επίσης ότι τα κουμπιά είναι βρώμικα και μυρίζουν. Η φοβία μπορεί να έχει κάποια ομοιότητα με την τρυποφοβία και την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, αλλά είναι ξεχωριστή και διακριτή. Μπαντς, Μπράιαν (2004). The History of Science and Technology. Βοστώνη: Houghton Mifflin. σελ. 784. ISBN 978-0-618-22123-3. Έντουαρτνς, Nina (2012) (2012). On the Button: The Significance of an Ordinary Item. Λονδίνο: I. Μ. Τόρις. ISBN 978-1-84885-584-7. ASIN 1848855842. Κόλερ, Καρλ (1963). A History of Costume. ΗΠΑ: Dover. σελ. 464. ISBN 978-0-486-21030-8. Λάσκομπ, Σάλι Κ. (2003). The Collector's Encyclopedia of Buttons (5th έκδοση). Άτγκλεν: Schiffer. ISBN 0-7643-1815-2. Όσμπορν, Πέγκι A. (1997). Button, button : identification and price guide. Άτγκλεν: Schiffer. σελ. 167. ISBN 0-7643-0082-2. Πικοκ, Πρίμροουζ (1978). Discovering old buttons. Discovering series; no. 213. Rosemary Godsell (illus.). Έιλσμπερι: Shire Publications. σελ. 76. ISBN 0-85263-445-5. Βισνιέφσκι, Ντέμπρα Τ. (1997). Antique & collectible buttons : identification & values. Charley Lynch. Παντούκα: Collector Books. σελ. 168. ISBN 0-89145-711-9. Δημιουργία κουμπιών στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας το 1800 Σάρωση πρωτότυπων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας ΗΠΑ 1830–1940 για κουμπιά και σχετικά εργαλεία και μηχανήματα Online συλλογή ιστορικών κουμπιών στο Μουσείο Κουμπιών

Στη σύγχρονη σχεδίαση ρούχων και μόδας, το κουμπί είναι ένα μικρό κούμπωμα, που συνήθως φτιάχνεται από πλαστικό, αλλά μπορεί επίσης να είναι κατασκευασμένο από μέταλλο, ξύλο ή κοχύλι, το οποίο ενώνει δύο κομμάτια υφάσματος. Στην αρχαιολογία, ένα κουμπί μπορεί να είναι ένα σημαντικό τέχνεργο. Στις εφαρμοσμένες τέχνες και στη βιοτεχνία, ένα κουμπί μπορεί να είναι ένα παράδειγμα λαϊκής τέχνης, χειροτεχνίας ή ακόμη και ένα μικροσκοπικό έργο τέχνης. Τα κουμπιά συνδέονται συχνότερα με είδη ρούχων, αλλά μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν σε πορτοφόλια και τσάντες. Ωστόσο, τα κουμπιά μπορούν επίσης να ράβονται σε ρούχα και παρόμοια αντικείμενα αποκλειστικά για διακοσμητικούς σκοπούς. Τα κουμπιά που λειτουργούν ως κουμπώματα λειτουργούν περνώντας μέσα από ένα βρόχο από ύφασμα ή νήμα ή σύροντας μέσα από μια κουμπότρυπα. Άλλοι τύποι κουμπωμάτων περιλαμβάνουν φερμουάρ, Velcro και μαγνήτες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AF

Μοριακή εξέλιξη

Η ιστορία της μοριακής εξέλιξης ξεκινά στις αρχές του 20ού αιώνα με τη συγκριτική βιοχημεία και τη χρήση μεθόδων "γενετικών αποτυπωμάτων" όπως ανοσολογικές δοκιμασίες, ηλεκτροφόρηση πηκτής και χρωματογραφία χάρτου τη δεκαετία του 1950 για την εξερεύνηση των ομόλογων πρωτεϊνών. Το πεδίο της μοριακής εξέλιξης ωρίμασε στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, μετά την άνοδο της μοριακής βιολογίας. Η έλευση της πρωτεϊνικής αλληλούχισης επέτρεψε στους μοριακούς βιολόγους να δημιουργήσουν φυλογενέσεις με βάση τη σύγκριση αλληλουχίας και να χρησιμοποιήσουν τις διαφορές μεταξύ των ομόλογων αλληλουχιών ως μοριακό ρολόι για να εκτιμηθεί ο χρόνος από τον τελευταίο καθολικό κοινό πρόγονο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, η ουδέτερη θεωρία της μοριακής εξέλιξης παρείχε μια θεωρητική βάση για το μοριακό ρολόι, Αν και τόσο η ρολόι όσο και η ουδέτερη θεωρία ήταν αμφιλεγόμενες, καθώς οι περισσότεροι εξελικτικοί βιολόγοι κρατούσαν έντονα τον πανεπιλεκτισμό (panselectionism), με τη φυσική επιλογή ως τη μόνη σημαντική αιτία της εξελικτικής αλλαγής. Μετά τη δεκαετία του 1970, η αλληλουχία νουκλεϊκών οξέων επέτρεψε στη μοριακή εξέλιξη να φτάσει πέρα από τις πρωτεΐνες σε πολύ διατηρημένες αλληλουχίες ριβοσωμικού RNA, το θεμέλιο μιας επανασύλληψης της αντίληψης της πρώιμης ιστορίας της ζωής. Το περιεχόμενο και η δομή ενός γονιδιώματος είναι το προϊόν των μοριακών και πληθυσμιακών γενετικών δυνάμεων που δρουν στο γονιδίωμα αυτό. Οι νέες γενετικές παραλλαγές θα προκύψουν μέσω μεταλλάξεων και θα εξαπλωθούν και θα διατηρηθούν σε πληθυσμούς λόγω της γενετικής παρέκκλισης ή της φυσικής επιλογής. Οι μεταλλάξεις είναι μόνιμες, μεταβιβάσιμες αλλαγές στο γενετικό υλικό (DNA ή RNA) ενός κυττάρου ή ιού. Οι μεταλλάξεις προκύπτουν από σφάλματα στην αντιγραφή του DNA κατά τη διάρκεια κυτταρικής διαίρεσης και από έκθεση σε ακτινοβολία, χημικές ουσίες και άλλους περιβαλλοντικούς αγχογόνους παράγοντες, ή ιούς και μεταθέσιμα στοιχεία. Οι περισσότερες μεταλλάξεις που συμβαίνουν είναι μονονουκλεοτιδικοί πολυμορφισμοί που τροποποιούν απλές βάσεις της αλληλουχίας DNA, με αποτέλεσμα σημειακές μεταλλάξεις. Άλλοι τύποι μεταλλάξεων τροποποιούν μεγαλύτερα τμήματα DNA και μπορούν να προκαλέσουν διπλασιασμούς, παρεμβολές, διαγραφές, αντιστροφές και μετατοπίσεις. Οι περισσότεροι οργανισμοί εμφανίζουν έντονη απόκλιση στους τύπους των μεταλλάξεων που συμβαίνουν με ισχυρή επιρροή στο περιεχόμενο γουανίνης-κυτοσίνης. Οι μεταβάσεις (Transitions) (A ↔ G ή C ↔ T) είναι πιο συχνές από τις μεταστροφές (transversion) (πουρίνη (αδενίνη ή γουανίνη)) ↔ πυριμιδίνη (κυτοσίνη ή θυμίνη ή σε RNA, ουρακίλη)) και είναι λιγότερο πιθανό να αλλάξουν οι αλληλουχίες του αμινοξέος της πρωτεΐνης. Οι μεταλλάξεις είναι στοχαστικές και συνήθως εμφανίζονται τυχαία μεταξύ των γονιδίων. Τα ποσοστά μετάλλαξης για θέσεις μεμονωμένων νουκλεοτιδίων για τους περισσότερους οργανισμούς είναι πολύ χαμηλά, χοντρικά 10−9 έως 10−8 ανά θέση και ανά γενιά, αν και ορισμένοι ιοί έχουν υψηλότερα ποσοστά μετάλλαξης της τάξης από 10−6 ανά θέση και ανά γενιά. Μεταξύ αυτών των μεταλλάξεων, ορισμένες θα είναι ουδέτερες ή ευεργετικές και θα παραμείνουν στο γονιδίωμα εκτός εάν χαθούν μέσω γενετικής παρέκκλισης και άλλες θα είναι επιζήμιες και θα αποβληθούν από το γονιδίωμα με φυσική επιλογή. Επειδή οι μεταλλάξεις είναι εξαιρετικά σπάνιες, συσσωρεύονται πολύ αργά μεταξύ των γενεών. Ενώ ο αριθμός των μεταλλάξεων που εμφανίζεται σε οποιαδήποτε γενιά μπορεί να ποικίλει, για πολύ μεγάλες χρονικές περιόδους, φαίνεται να συσσωρεύονται με κανονικό ρυθμό. Χρησιμοποιώντας τον ρυθμό μετάλλαξης ανά γενιά και τον αριθμό των νουκλεοτιδικών διαφορών μεταξύ δύο αλληλουχιών, οι χρόνοι απόκλισης μπορούν να εκτιμηθούν αποτελεσματικά μέσω του μοριακού ρολογιού. Ο γενετικός ανασυνδυασμός είναι μια διαδικασία που οδηγεί σε γενετική ανταλλαγή μεταξύ χρωμοσωμάτων ή χρωμοσωμικών περιοχών. Ο ανασυνδυασμός εξουδετερώνει τη φυσική σύνδεση μεταξύ γειτονικών γονιδίων, μειώνοντας έτσι τη γενετική συμπαράσυρση genetic hitchhiking). Η προκύπτουσα ανεξάρτητη κληρονομιά των γονιδίων οδηγεί σε πιο αποτελεσματική επιλογή, που σημαίνει ότι περιοχές με υψηλότερο ανασυνδυασμό θα φιλοξενούν λιγότερες επιβλαβείς μεταλλάξεις, πιο εκλεκτικά προτιμώμενες παραλλαγές και λιγότερα σφάλματα στην αντιγραφή και επιδιόρθωση. Ο ανασυνδυασμός μπορεί επίσης να δημιουργήσει συγκεκριμένους τύπους μεταλλάξεων εάν τα χρωμοσώματα δεν στοιχίζονται. Μετατροπή γονιδίων Μετατροπή γονιδίων είναι ένας τύπος ανασυνδυασμού που είναι το προϊόν της επιδιόρθωσης του DNA όπου η βλάβη των νουκλεοτιδίων διορθώνεται χρησιμοποιώντας μια ομόλογη γονιδιωματική περιοχή ως πρότυπο. Οι κατεστραμμένες βάσεις πρώτα αποκόπτονται, η κατεστραμμένη αλυσίδα στη συνέχεια στοιχίζεται με ένα μη κατεστραμμένο ομόλογο και η σύνθεση DNA επιδιορθώνει την αποκομμένη περιοχή χρησιμοποιώντας την άθικτη αλυσίδα ως οδηγό. Η μετατροπή γονιδίων είναι συχνά υπεύθυνη για ομογενοποίηση αλληλουχιών διπλών γονιδίων για μεγάλες χρονικές περιόδους, μειώνοντας την απόκλιση των νουκλεοτιδίων. Γενετική παρέκκλιση είναι η αλλαγή των συχνοτήτων αλληλόμορφων από τη μία γενιά στην άλλη λόγω στοχαστικών επιδράσεων τυχαίου δείγματος σε πεπερασμένους πληθυσμούς. Ορισμένες υφιστάμενες παραλλαγές δεν επηρεάζουν τη φυσική κατάσταση και ενδέχεται να αυξηθούν ή να μειωθούν σε συχνότητα απλώς λόγω τύχης. "Σχεδόν ουδέτερες" παραλλαγές των οποίων ο συντελεστής επιλογής είναι κοντά σε τιμή κατωφλίου 1 / το αποτελεσματικό μέγεθος πληθυσμού θα επηρεαστεί επίσης από τύχη, καθώς και από επιλογή και μετάλλαξη. Πολλά γονιδιωματικά χαρακτηριστικά έχουν αποδοθεί στη συσσώρευση σχεδόν ουδέτερων επιζήμιων μεταλλάξεων ως αποτέλεσμα μικρών αποτελεσματικών μεγεθών πληθυσμού. Με μικρότερο αποτελεσματικό μέγεθος πληθυσμού, μια μεγαλύτερη ποικιλία μεταλλάξεων θα συμπεριφέρεται σαν να είναι ουδέτερες λόγω της αναποτελεσματικότητας της επιλογής. Η επιλογή γίνεται όταν οργανισμοί με μεγαλύτερη αρμοστικότητα, δηλαδή μεγαλύτερη ικανότητα επιβίωσης ή αναπαραγωγής, ευνοούνται στις επόμενες γενιές, αυξάνοντας έτσι την εμφάνιση υποκείμενων γενετικών παραλλαγών σε έναν πληθυσμό. Η επιλογή μπορεί να είναι προϊόν φυσικής επιλογής, τεχνητής επιλογής ή σεξουαλικής επιλογής. Η φυσική επιλογή είναι οποιαδήποτε επιλεκτική διαδικασία που συμβαίνει λόγω της αρμοστικότητας ενός οργανισμού στο περιβάλλον του. Αντιθέτως, η σεξουαλική επιλογή είναι προϊόν επιλογής συντρόφου και μπορεί να ευνοήσει την εξάπλωση γενετικών παραλλαγών που αντιτίθενται στη φυσική επιλογή αλλά αυξάνουν την επιθυμία για το αντίθετο φύλο ή αυξάνουν την επιτυχία του ζευγαρώματος. Η εχνητή επιλογή, επίσης γνωστή ως βελτίωση με επιλογή, επιβάλλεται από μια εξωτερική οντότητα, συνήθως από ανθρώπους, προκειμένου να αυξηθεί η συχνότητα των επιθυμητών χαρακτηριστικών. Οι αρχές της γενετικής του πληθυσμού εφαρμόζονται παρόμοια σε όλους τους τύπους επιλογής, αν και στην πραγματικότητα ο καθένας μπορεί να παράγει ξεχωριστά αποτελέσματα λόγω της ομαδοποίησης γονιδίων με διαφορετικές λειτουργίες σε διαφορετικά μέρη του γονιδιώματος ή λόγω διαφορετικών ιδιοτήτων των γονιδίων σε συγκεκριμένες λειτουργικές τάξεις. Παραδείγματος χάρη, η σεξουαλική επιλογή θα μπορούσε να είναι πιο πιθανό να επηρεάσει τη μοριακή εξέλιξη των χρωμοσωμάτων του φύλου λόγω της ομαδοποίησης των ειδικών φύλων γονιδίων στα X, Y, Z ή W. Η επιλογή μπορεί να λειτουργήσει σε επίπεδο γονιδίου εις βάρος της οργανισμικής αρμοστικότητας, με αποτέλεσμα ενδογονιδιωματική σύγκρουση. Αυτό συμβαίνει επειδή μπορεί να υπάρχει ένα επιλεκτικό πλεονέκτημα για το εγωιστικά γενετικά στοιχεία παρά το κόστος υποδοχής. Παραδείγματα τέτοιων εγωιστικών στοιχείων περιλαμβάνουν μεταθέσιμα στοιχεία, μειωτικούς οδηγούς, χρωμοσώματα Χ δολοφόνων, εγωιστικά μιτοχόνδρια και αυτοδιπλασιασμένα εσώνια. Το μέγεθος του γονιδιώματος επηρεάζεται από την ποσότητα του επαναλαμβανόμενου DNA καθώς και από τον αριθμό των γονιδίων σε έναν οργανισμό. Το παράδοξο της τιμής C αναφέρεται στην έλλειψη συσχέτισης μεταξύ της 'πολυπλοκότητας' του οργανισμού και του μεγέθους του γονιδιώματος. Οι εξηγήσεις για το λεγόμενο παράδοξο είναι διττές. Πρώτον, τα επαναλαμβανόμενα γενετικά στοιχεία μπορούν να περιλαμβάνουν μεγάλα τμήματα του γονιδιώματος για πολλούς οργανισμούς, διογκώνοντας έτσι το περιεχόμενο DNA του απλοειδούς γονιδιώματος. Δεύτερον, ο αριθμός των γονιδίων δεν είναι απαραίτητα ενδεικτικός του αριθμού των σταδίων ανάπτυξης ή των τύπων ιστών σε έναν οργανισμό. Ένας οργανισμός με λίγα αναπτυξιακά στάδια ή τύπους ιστών μπορεί να έχει μεγάλο αριθμό γονιδίων που επηρεάζουν τους μη αναπτυξιακούς φαινοτύπους, διογκώνοντας το γονιδιακό περιεχόμενο σε σχέση με τις αναπτυξιακές οικογένειες γονιδίων. Ουδέτερες εξηγήσεις για το μέγεθος του γονιδιώματος υποδηλώνουν ότι όταν τα μεγέθη του πληθυσμού είναι μικρά, πολλές μεταλλάξεις γίνονται σχεδόν ουδέτερες. Ως εκ τούτου, σε μικρούς πληθυσμούς επαναλαμβανόμενο περιεχόμενο και άλλo 'άχρηστο DNA' μπορούν να συσσωρευτούν χωρίς να θέσουν τον οργανισμό σε ανταγωνιστικό μειονέκτημα. Υπάρχουν λίγες ενδείξεις που υποδηλώνουν ότι το μέγεθος του γονιδιώματος βρίσκεται υπό έντονη ευρεία επιλογή σε πολυκυτταρικά ευκαρυωτικά κύτταρα. Το μέγεθος του γονιδιώματος, ανεξάρτητα από το γονιδιακό περιεχόμενο, συσχετίζεται ελάχιστα με τα περισσότερα φυσιολογικά χαρακτηριστικά και πολλοί ευκαρυώτες, συμπεριλαμβανομένων των θηλαστικών, φιλοξενούν πολύ μεγάλες ποσότητες επαναλαμβανόμενου DNA. Ωστόσο, τα πτηνά πιθανότατα έχουν δοκιμάσει ισχυρή επιλογή για μειωμένο μέγεθος γονιδιώματος, ως απάντηση στις μεταβαλλόμενες ενεργειακές ανάγκες για πτήση. Τα πτηνά, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, παράγουν πυρηνικά ερυθρά αιμοσφαίρια και μεγαλύτεροι πυρήνες οδηγούν σε χαμηλότερα επίπεδα μεταφοράς οξυγόνου. Ο μεταβολισμός των πτηνών είναι πολύ υψηλότερος από αυτόν των θηλαστικών, κυρίως λόγω της πτήσης και οι ανάγκες σε οξυγόνο είναι υψηλές. Ως εκ τούτου, τα περισσότερα πτηνά έχουν μικρά, συμπαγή γονιδιώματα με λίγα επαναλαμβανόμενα στοιχεία. Έμμεσες αποδείξεις υποδηλώνουν ότι οι πρόγονοι των δεινοσαύρων που δεν ανήκουν στα πτηνά από σύγχρονα πουλιά είχαν επίσης μειωμένα μεγέθη γονιδιώματος, σύμφωνα με την ενδοθερμία και τις υψηλές ενεργειακές ανάγκες για ταχύτητα λειτουργίας. Πολλά βακτήρια έχουν επίσης βιώσει επιλογή για μικρό μέγεθος γονιδιώματος, καθώς ο χρόνος αναπαραγωγής και η κατανάλωση ενέργειας συσχετίζονται τόσο στενά με την αρμοστικότητα. Τα μεταθέσιμα στοιχεία είναι αυτοαντιγραφόμενα, εγωιστικά γενετικά στοιχεία που είναι ικανά να πολλαπλασιαστούν εντός των γονιδιωμάτων του ξενιστή. Πολλά μεταθέσιμα στοιχεία σχετίζονται με ιούς και μοιράζονται πολλές κοινές πρωτεΐνες. Ο αριθμός χρωμοσωμάτων στο γονιδίωμα ενός οργανισμού επίσης δεν συσχετίζεται απαραίτητα με την ποσότητα του DNA στο γονιδίωμά του. Το μυρμήγκι Myrmecia pilosula έχει μόνο ένα ζεύγος χρωμοσωμάτων, ενώ η φτέρη Ophioglossum reticulatum έχει έως και 1260 χρωμοσώματα. Τα γονιδιώματα Cilliate στεγάζουν κάθε γονίδιο σε μεμονωμένα χρωμοσώματα, με αποτέλεσμα ένα γονιδίωμα που δεν είναι φυσικά συνδεδεμένο. Η μειωμένη σύνδεση μέσω της δημιουργίας επιπρόσθετων χρωμοσωμάτων θα αυξήσει αποτελεσματικά την αποτελεσματικότητα της επιλογής. Οι αλλαγές στον αριθμό χρωμοσώματος μπορούν να διαδραματίσουν βασικό ρόλο στην ειδογένεση, καθώς οι διαφορετικοί αριθμοί χρωμοσωμάτων μπορούν να χρησιμεύσουν ως εμπόδιο στην αναπαραγωγή σε υβρίδια. Το ανθρώπινο χρωμόσωμα 2 δημιουργήθηκε από μια σύντηξη δύο χρωμοσωμάτων χιμπατζή και εξακολουθεί να περιέχει κεντρικά τελομερή καθώς και ένα ατροφικό δεύτερο κεντρομερές. Η πολυπλοειδία, και ιδίως η αλλοπολυπλοειδία, η οποία εμφανίζεται συχνά στα φυτά, μπορεί επίσης να οδηγήσει σε αναπαραγωγικές ασυμβατότητες με τα γονικά είδη. Οι μπλε πεταλούδες Agrodiatus έχουν διαφορετικούς αριθμούς χρωμοσωμάτων που κυμαίνονται από n = 10 έως n = 134 και επιπλέον έχουν έναν από τους υψηλότερους ρυθμούς ειδογένεσης που έχουν προσδιοριστεί μέχρι σήμερα. Διαφορετικοί οργανισμοί στεγάζουν διαφορετικούς αριθμούς γονιδίων μέσα στα γονιδιώματά τους, καθώς και διαφορετικά μοτίβα στην κατανομή των γονιδίων σε όλο το γονιδίωμα. Ορισμένοι οργανισμοί, όπως τα περισσότερα βακτήρια, η Drosophila και η Arabidopsis έχουν ιδιαίτερα συμπαγή γονιδιώματα με μικρό επαναλαμβανόμενο περιεχόμενο ή μη κωδικοποιητικό DNA. Άλλοι οργανισμοί, όπως θηλαστικά ή αραβόσιτος, έχουν μεγάλες ποσότητες επαναλαμβανόμενου DNA, μακρά εσώνια και σημαντική απόσταση μεταξύ διαφορετικών γονιδίων. Το περιεχόμενο και η κατανομή των γονιδίων εντός του γονιδιώματος μπορούν να επηρεάσουν το ποσοστό με το οποίο συμβαίνουν ορισμένοι τύποι μεταλλάξεων και μπορούν να επηρεάσουν την επακόλουθη εξέλιξη διαφορετικών ειδών. Τα γονίδια με μεγαλύτερα ιντρόνια είναι πιο πιθανό να ανασυνδυαστούν λόγω της αυξημένης φυσικής απόστασης πάνω από την κωδικοποιητική αλληλουχία. Ως τέτοια, τα μακρά ιντρόνια μπορεί να διευκολύνουν τον εκτοπικό ανασυνδυασμό και να οδηγήσουν σε υψηλότερα ποσοστά σχηματισμού νέων γονιδίων. Εκτός από το πυρηνικό γονιδίωμα, τα οργανίδια ενδοσυμβιωτών περιέχουν το δικό τους γενετικό υλικό τυπικά ως κυκλικά πλασμίδια. Το DNA των μιτοχονδρίων και των χλωροπλαστών ποικίλλει ανάλογα με τις ταξινομικές βαθμίδες, αλλά οι πρωτεΐνες που συνδέονται με τη μεμβράνη, ειδικά τα συστατικά της αλυσίδας μεταφοράς ηλεκτρονίων, κωδικοποιούνται συχνότερα στο οργανίδιο. Οι χλωροπλάστες και τα μιτοχόνδρια κληρονομούνται από τη μητέρα στα περισσότερα είδη, καθώς τα οργανίδια πρέπει να διέρχονται από το ωάριο. Σε μια σπάνια απόκλιση, ορισμένα είδη μυδιών είναι γνωστό ότι κληρονομούν μιτοχόνδρια από πατέρα σε γιο. Τα νέα γονίδια προκύπτουν από διάφορους γενετικούς μηχανισμούς, συμπεριλαμβανομένου του διπλασιασμού των γονιδίων, της εκκίνησης εκ νέου, της αναδρομικής μετάθεσης, του σχηματισμού χιμαιρικών γονιδίων, της πρόσληψης μη κωδικοποιητικής αλληλουχίας και της αποκοπής των γονιδίων. Ο διπλασιασμός γονιδίου οδηγεί αρχικά σε πλεονασμό. Ωστόσο, οι διπλές αλληλουχίες γονιδίων μπορούν να μεταλλαχθούν για να αναπτύξουν νέες λειτουργίες ή να ειδικευτούν έτσι ώστε το νέο γονίδιο να εκτελεί ένα υποσύνολο των αρχικών προγονικών λειτουργιών. Εκτός από την αναπαραγωγή ολόκληρων γονιδίων, μερικές φορές διπλασιάζεται μόνο ένας τομέας ή μέρος μιας πρωτεΐνης έτσι ώστε το προκύπτον γονίδιο να είναι μια επιμήκη έκδοση του γονικού γονιδίου. Η ρετρομετάθεση δημιουργεί νέα γονίδια αντιγράφοντας αγγελιοφόρο RNA στο DNA και εισάγοντας το στο γονιδίωμα. Τα ρετρογονίδια εισάγονται συχνά σε νέες γονιδιωματικές θέσεις και αναπτύσσουν συχνά νέα μοτίβα και λειτουργίες έκφρασης. Τα χιμαιρικά γονίδια σχηματίζονται κατά τον διπλασιασμό, τη διαγραφή, ή την ατελής ρετρομετάθεση συνδυάζονται τμήματα δύο διαφορετικών κωδικοποιητικών αλληλουχιών για να παράξουν μια νέα γονιδιακή αλληλουχία. Οι χίμαιρες προκαλούν συχνά ρυθμιστικές αλλαγές και μπορούν να ανακατέψουν τις πρωτεϊνικές περιοχές για να παράξουν νέες προσαρμοστικές λειτουργίες. Η γέννηση γονιδίου εκ νέου (De novo) μπορεί επίσης να δημιουργήσει νέα γονίδια από το προηγούμενο μη κωδικοποιητικό DNA. Παραδείγματος χάρη, ο Levine και οι συνεργάτες του ανέφεραν την προέλευση πέντε νέων γονιδίων στο γονιδίωμα του D. melanogaster από DNA χωρίς κωδικοποίηση. Παρόμοια η προέλευση γονιδίων εκ νέου έχει επίσης δειχθεί σε άλλους οργανισμούς όπως η μαγιά, στο ρύζι και στους ανθρώπους. Τα γονίδια εκ νέου (de novo) μπορούν να εξελιχθούν από μεταγραφές που έχουν ήδη εκφραστεί σε χαμηλά επίπεδα. Η μετάλλαξη ενός κωδικονίου τερματισμού σε ένα κανονικό κωδικόνιο ή μια μετατόπισης πλαισίου μπορεί να προκαλέσει μια εκτεταμένη πρωτεΐνη που περιλαμβάνει μια προηγουμένως μη κωδικοποιητική αλληλουχία. Ο σχηματισμός νέων γονιδίων από το μηδέν συνήθως δεν μπορεί να συμβεί σε γονιδιωματικές περιοχές υψηλής πυκνότητας γονιδίων. Τα βασικά συμβάντα για τον εκ νέου σχηματισμό γονιδίων είναι ο ανασυνδυασμός/η μετάλλαξη που περιλαμβάνει παρεμβολές, διαγραφές και αντιστροφές. Αυτά τα γεγονότα είναι ανεκτά εάν η συνέπεια αυτών των γενετικών γεγονότων δεν παρεμβαίνει στις κυτταρικές δραστηριότητες. Τα περισσότερα γονιδιώματα περιλαμβάνουν προφάγους όπου γενετικές τροποποιήσεις δεν επηρεάζουν, γενικά, τον πολλαπλασιασμό του γονιδιώματος του ξενιστή. Ως εκ τούτου, υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα γενετικών τροποποιήσεων, σε περιοχές όπως οι προφάγοι, η οποία είναι ανάλογη με την πιθανότητα σχηματισμού γονιδίων εκ νέου.Η εξέλιξη των γονιδίων εκ νέου (De novo) μπορεί επίσης να προσομοιωθεί στο εργαστήριο. Παραδείγματος χάρη, ημι-τυχαίες αλληλουχίες γονιδίων μπορούν να επιλεγούν για συγκεκριμένες λειτουργίες. Πιο συγκεκριμένα, επιλέκτηκαν αλληλουχίες από μια βιβλιοθήκη που θα μπορούσαν να συμπληρώσουν μια διαγραφή γονιδίου στην Εσερίχια κόλι. Το διαγραμμένο γονίδιο κωδικοποιεί την εστεράση εντεροβακτίνης τρισθενούς σιδήρου (Fes), η οποία απελευθερώνει σίδηρο. Ενώ το Fes είναι μια πρωτεΐνη 400 αμινοξέων, το νεοεπιλεγμένο γονίδιο είχε μήκος μόνο 100 αμινοξέα και δεν σχετίζεται με την αληλουχία του Fes. Έχουν επίσης ανακαλυφθεί αρχές μοριακής εξέλιξης και άλλες διευκρινίστηκαν και δοκιμάστηκαν χρησιμοποιώντας πειραματισμό που περιλαμβάνει ενίσχυση, παραλλαγή και επιλογή ταχέως πολλαπλασιαζόμενων και γενετικά μεταβαλλόμενων μοριακών ειδών έξω από κύτταρα. Από το πρωτοποριακό έργο του Sol Spiegelmann το 1967 [ref], που περιλαμβάνει RNA που αναπαράγει τον εαυτό του με τη βοήθεια ενός ενζύμου που εξάγεται από τον ιό Qß [ref], διάφορες ομάδες (όπως Kramers [ref] και Biebricher/Luce/Eigen [ref ]) μελέτησαν πολυ μικρές και μικρές παραλλαγές αυτού του RNA στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 που αναπαράγονται σε χρόνο δευτερολέπτων έως ένα λεπτό, επιτρέποντας σε εκατοντάδες γενιές με μεγάλα μεγέθη πληθυσμού (π.χ. 10^14 αλληλουχίες) να παρακολουθούνται σε μια μόνο μέρα πειραματισμού . Η χημική κινητική αποσαφήνιση του λεπτομερούς μηχανισμού αναπαραγωγής [ref, ref] σήμαινε ότι αυτός ο τύπος συστήματος ήταν το πρώτο σύστημα μοριακής εξέλιξης που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πλήρως με βάση τη φυσικοχημική κινητική, επιτρέποντας αργότερα στα πρώτα πρότυπα απεικόνισης του γονότυπου σε φαινότυπο με βάση την αναδίπλωση και επαναναδίπλωση του RNA που εξαρτάται από την αλληλουχία που θα παραχθεί [ref, ref]. Με την επιφύλαξη της διατήρησης της λειτουργίας του ενζύμου πολλαπλών συστατικών Qß, οι χημικές συνθήκες θα μπορούσαν να ποικίλουν σημαντικά, προκειμένου να μελετηθεί η επίδραση των μεταβαλλόμενων περιβαλλόντων και των πιέσεων επιλογής [ref]. Τα πειράματα σχεδόν με in vitro ειδών RNA περιελάμβαναν τον χαρακτηρισμό του ορίου σφάλματος για πληροφορίες στη μοριακή εξέλιξη [ref], την ανακάλυψη της εκ νέου (de novo) εξέλιξης [ref] που οδηγεί σε διαφορετικά είδη αναπαραγωγής RNA και την ανακάλυψη χωρικά κινούμενων κυμάτων ως ιδανικούς αντιδραστήρες μοριακής εξέλιξης [ref, ref]. Αργότερα πειράματα χρησιμοποίησαν νέους συνδυασμούς ενζύμων για να διευκρινίσουν νέες πτυχές της αλληλεπίδρασης της μοριακής εξέλιξης που περιλαμβάνει την εξαρτώμενη από τον πληθυσμό αρμοστικότητα, συμπεριλαμβανομένης της εργασίας με τεχνητά σχεδιασμένο μοριακό αρπακτικό θηράμα και συνεργατικά συστήματα πολλαπλών RNA και DNA [ref, ref]. Σχεδιάστηκαν ειδικοί αντιδραστήρες εξέλιξης για αυτές τις μελέτες, ξεκινώντας με σειριακές μηχανές ροής, αντιδραστήρες ροής όπως μηχανές κυψελίδας, τριχοειδείς αντιδραστήρες και μικροαντιδραστήρες, συμπεριλαμβανομένων αντιδραστήρων ροής γραμμής και αντιδραστήρων φετών πηκτής. Αυτές οι μελέτες συνοδεύτηκαν από θεωρητικές εξελίξεις και προσομοιώσεις που αφορούσαν την κινητική αναδίπλωσης και αναπαραγωγής RNA που διασαφήνισαν τη σημασία της δομής συσχέτισης μεταξύ της απόστασης στο βήμα αλληλουχίας διάστημα ακολουθίας και των αλλαγών φυσικής κατάστασης [ref], συμπεριλαμβανομένου του ρόλου ουδέτερων δικτύων και δομικών συνόλων στην εξελικτική βελτιστοποίηση. Η μοριακή συστηματική είναι το προϊόν των παραδοσιακών πεδίων συστηματικής και μοριακής γενετικής. Χρησιμοποιεί DNA, RNA ή αλληλουχίες πρωτεϊνών για την επίλυση ερωτημάτων στη συστηματική, δηλαδή σχετικά με τη σωστή τους επιστημονική ταξινόμηση ή ταξινομία από την άποψη της εξελικτικής βιολογίας. Η μοριακή συστηματική έχει καταστεί δυνατή με τη διαθεσιμότητα τεχνικών για αλληλούχιση του DNA, οι οποίες επιτρέπουν τον προσδιορισμό της ακριβούς αλληλουχίας των νουκλεοτιδίων ή βάσεων σε DNA ή RNA. Προς το παρόν, είναι ακόμη μια μακρά και δαπανηρή διαδικασία για την αλληλουχία ολόκληρου του γονιδιώματος ενός οργανισμού, και αυτό έχει γίνει μόνο για λίγα είδη. Ωστόσο, είναι αρκετά εφικτό να προσδιοριστεί η αλληλουχία μιας καθορισμένης περιοχής ενός συγκεκριμένου χρωμοσώματος. Οι τυπικές μοριακές συστηματικές αναλύσεις απαιτούν την αλληλουχία περίπου 1000 ζευγών βάσεων. Ανάλογα με τη σχετική σημασία που αποδίδεται στις διάφορες δυνάμεις της εξέλιξης, τρεις προοπτικές παρέχουν εξελικτικές εξηγήσεις για τη μοριακή εξέλιξη.Οι επιλεκτικές υποθέσεις υποστηρίζουν ότι η επιλογή είναι η κινητήρια δύναμη της μοριακής εξέλιξης. Παρόλο που αναγνωρίζουν ότι πολλές μεταλλάξεις είναι ουδέτερες, οι επιλεκτικοί αποδίδουν τις αλλαγές στις συχνότητες των ουδέτερων αλληλομόρφων σε σύνδεση ανισορροπίας (linkage disequilibrium) με άλλους τόπους που βρίσκονται υπό επιλογή, παρά σε τυχαία γενετική μετατόπιση. Οι αποκλίσεις στη χρήση κωδικονίου εξηγούνται συνήθως με αναφορά στην ικανότητα της ομοιόμορφης αδύναμης επιλογής να διαμορφώσει τη μοριακή εξέλιξη.Οι ουδέτερες υποθέσεις υπογραμμίζουν τη σημασία της μετάλλαξης, του καθαρισμού της επιλογής και της τυχαίας γενετικής παρέκλισης. Η εισαγωγή της ουδέτερης θεωρίας από τον Motoo Kimura, ακολουθήθηκε γρήγορα από τα ευρήματα του Jack L. King και του Thomas H. Jukes, και οδήγησε σε μια έντονη συζήτηση σχετικά με τη συνάφεια του νεοδαρβινισμού σε μοριακό επίπεδο. Η ουδέτερη θεωρία της μοριακής εξέλιξης (Neutral theory of molecular evolution) προτείνει ότι οι περισσότερες μεταλλάξεις στο DNA βρίσκονται σε θέσεις που δεν είναι σημαντικές για τη λειτουργία ή την αρμοστικότητα. Αυτές οι ουδέτερες αλλαγές μετακινούνται προς τη σταθεροποίηση εντός ενός πληθυσμού. Οι θετικές αλλαγές θα είναι πολύ σπάνιες και έτσι δεν θα συμβάλουν σημαντικά στους πολυμορφισμούς του DNA. Οι βλαβερές μεταλλάξεις δεν συμβάλλουν πολύ στην ποικιλομορφία του DNA επειδή επηρεάζουν αρνητικά την αρμοστικότητα και έτσι απομακρύνονται από την ομάδα γονιδίων σύντομα. Αυτή η θεωρία παρέχει ένα πλαίσιο για το μοριακό ρολόι. Η μοίρα των ουδέτερων μεταλλάξεων διέπεται από τη γενετική παρέκκλιση και συμβάλλει τόσο στον πολυμορφισμό των νουκλεοτιδίων όσο και στις σταθερές διαφορές μεταξύ των ειδών.Με την αυστηρότερη έννοια, η ουδέτερη θεωρία δεν είναι ακριβής. Οι λεπτές αλλαγές στο DNA έχουν πολύ συχνά αποτελέσματα, αλλά μερικές φορές αυτές οι επιδράσεις είναι πολύ μικρές για να λειτουργήσει η φυσική επιλογή. Ακόμη και οι συνώνυμες μεταλλάξεις δεν είναι απαραίτητα ουδέτερες. Ακόμη και οι συνώνυμες μεταλλάξεις δεν είναι απαραίτητα ουδέτερες γιατί δεν υπάρχει ομοιόμορφη ποσότητα κάθε κωδικονίου. Η σχεδόν ουδέτερη θεωρία επέκτεινε την ουδέτερη προοπτική, προτείνοντας ότι πολλές μεταλλάξεις είναι σχεδόν ουδέτερες, που σημαίνει ότι τόσο η τυχαία μετατόπιση όσο και η φυσική επιλογή σχετίζονται με τη δυναμική τους. Η κύρια διαφορά μεταξύ της ουδέτερης θεωρίας και της σχεδόν ουδέτερης θεωρίας είναι ότι η τελευταία επικεντρώνεται στην αδύναμη επιλογή, όχι αυστηρά ουδέτερηΟι μεταλλακτικές υποθέσεις τονίζουν την τυχαία παρέκκλιση και τις αποκλίσεις στα μοτίβα μετάλλαξης. Ο Σουέοκα ήταν ο πρώτος που πρότεινε μια σύγχρονη μεταλλακτική άποψη. Πρότεινε ότι η διακύμανση στο περιεχόμενο γουανίνης-κυτοσίνης δεν ήταν αποτέλεσμα θετικής επιλογής, αλλά συνέπεια της πίεσης μετάλλαξης της γουανίνης-κυτοσίνης. Η εξέλιξη των πρωτεϊνών μελετάται συγκρίνοντας τις αλληλουχίες και τις δομές των πρωτεϊνών από πολλούς οργανισμούς που αντιπροσωπεύουν ξεχωριστούς εξελικτικούς κλάδους. Εάν οι αλληλουχίες/δομές των δύο πρωτεϊνών είναι παρόμοιες που δείχνουν ότι οι πρωτεΐνες αποκλίνουν από μια κοινή προέλευση, αυτές οι πρωτεΐνες ονομάζονται ομόλογες πρωτεΐνες. Πιο συγκεκριμένα, οι ομόλογες πρωτεΐνες που υπάρχουν σε δύο διαφορετικά είδη ονομάζονται ορθόλογες. Ενώ οι ομόλογες πρωτεΐνες που κωδικοποιούνται από το γονιδίωμα ενός μοναδικού είδους ονομάζονται παράλογες. Οι φυλογενετικές σχέσεις των πρωτεϊνών εξετάζονται με πολλαπλές συγκρίσεις αλληλουχιών. Τα φυλογενετικά δέντρα των πρωτεϊνών μπορούν να καθοριστούν με τη σύγκριση των ταυτοτήτων αλληλουχιών μεταξύ των πρωτεϊνών. Τέτοια φυλογενετικά δέντρα έχουν αποδείξει ότι οι ομοιότητες αλληλουχίας μεταξύ πρωτεϊνών αντικατοπτρίζουν στενά τις εξελικτικές σχέσεις μεταξύ οργανισμών.Η εξέλιξη των πρωτεϊνών περιγράφει τις αλλαγές με την πάροδο του χρόνου στο σχήμα, τη λειτουργία και τη σύνθεση των πρωτεϊνών. Μέσω της ποσοτικής ανάλυσης και του πειραματισμού, οι επιστήμονες προσπάθησαν να κατανοήσουν τον ρυθμό και τις αιτίες της εξέλιξης των πρωτεϊνών. Χρησιμοποιώντας τις αλληλουχίες αμινοξέων της αιμοσφαιρίνης και του κυτοχρώματος c από πολλά είδη, οι επιστήμονες μπόρεσαν να αντλήσουν εκτιμήσεις των ποσοστών εξέλιξης των πρωτεϊνών. Αυτό που βρήκαν ήταν ότι οι ρυθμοί δεν ήταν οι ίδιοι μεταξύ των πρωτεϊνών. Κάθε πρωτεΐνη έχει τον δικό της ρυθμό και αυτός ο ρυθμός είναι σταθερός στις φυλογενέσεις (δηλαδή, η αιμοσφαιρίνη δεν εξελίσσεται με τον ίδιο ρυθμό με το κυτόχρωμα c, αλλά οι αιμοσφαιρίνες από ανθρώπους, ποντίκια κ.λπ. έχουν συγκρίσιμους ρυθμούς εξέλιξης.). Δεν μεταλλάσσονται όλες οι περιοχές μιας πρωτεΐνης με τον ίδιο ρυθμό. Οι λειτουργικά σημαντικές περιοχές μεταλλάσσονται πιο αργά και οι υποκαταστάσεις αμινοξέων που περιλαμβάνουν παρόμοια αμινοξέα συμβαίνουν συχνότερα από τις ανόμοιες υποκαταστάσεις. Συνολικά, το επίπεδο των πολυμορφισμών στις πρωτεΐνες φαίνεται να είναι αρκετά σταθερό. Αρκετά είδη (συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, των μυγών φρούτων και των ποντικιών) έχουν παρόμοια επίπεδα πολυμορφισμού πρωτεΐνης.Στις διαλέξεις του στο Δουβλίνο του 1943, Τι είναι η ζωή;, ο Erwin Schrodinger πρότεινε ότι θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε στην απάντηση σε αυτό το ερώτημα χρησιμοποιώντας στατιστικές μηχανικές και συναρτήσεις κατατμήσεων, αλλά όχι κβαντομηχανική και την κυματική εξίσωση. Περιέγραψε έναν απεριοδικό κρύσταλλο που θα μπορούσε να φέρει γενετικές πληροφορίες, μια περιγραφή που πιστώνεται από τους Francis Crick και James D. Watson με την έμπνευση της ανακάλυψης της διπλής ελικοειδούς δομής του DNA. Είκοσι κλαστικά ανακαλύφθηκαν σε επιφάνειες που σχετίζονται με διαλύτες > 5000 πρωτεϊνικών τμημάτων. Η ύπαρξη αυτών των κλαστικών αποδεικνύει ότι οι πρωτεΐνες λειτουργούν κοντά σε κρίσιμα σημεία μεταβάσεων φάσης δεύτερης τάξης, πραγματοποιώντας την υπόθεση του Schrodinger. Ανοίγει ένα νέο πεδίο βιοφυσικής ακριβούς θερμοδυναμικής ανάλυσης της εξέλιξης των πρωτεϊνών που βασίζεται κυρίως σε αλληλουχίες αμινοξέων. Η εξέλιξη των πρωτεϊνών συνδέεται αναπόφευκτα με τις αλλαγές και την επιλογή των πολυμορφισμών και των μεταλλάξεων του DNA επειδή οι πρωτεϊνικές αλληλουχίες αλλάζουν αποκρινόμενες σε μεταβολές στην αλληλουχία του DNA. Οι αλληλουχίες αμινοξέων και οι αλληλουχίες νουκλεϊκών οξέων δεν μεταλλάσσονται με τον ίδιο ρυθμό. Λόγω της εκφυλισμένης φύσης του DNA, οι βάσεις μπορούν να αλλάξουν χωρίς να επηρεάζεται η αλληλουχία αμινοξέων. Για παράδειγμα, υπάρχουν έξι κωδικόνια που κωδικοποιούν τη λευκίνη. Έτσι, παρά τη διαφορά στα ποσοστά μετάλλαξης, είναι απαραίτητο να ενσωματωθεί η εξέλιξη των νουκλεϊκών οξέων στη συζήτηση της εξέλιξης των πρωτεϊνών. Στο τέλος της δεκαετίας του 1960, δύο ομάδες επιστημόνων - του Kimura (1968) και των King και Jukes (1969) - πρότειναν ανεξάρτητα ότι η πλειονότητα των εξελικτικών αλλαγών που παρατηρήθηκαν στις πρωτεΐνες ήταν ουδέτερες. Από τότε, η ουδέτερη θεωρία επεκτάθηκε και συζητήθηκε. Υπάρχουν μερικές φορές ασυμφωνίες μεταξύ μοριακής και μορφολογικής εξέλιξης, οι οποίες αντανακλώνται σε μοριακές και μορφολογικές συστηματικές μελέτες, ειδικά σε βακτήρια, αρχαία και ευκαρυωτικά μικρόβια. Αυτές οι ασυμφωνίες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως δύο τύποι: (i) μία μορφολογία, πολλαπλές γενεαλογίες (π.χ. μορφολογική σύγκλιση, κρυπτικά είδη) και (ii) μία γενεαλογία, πολλαπλές μορφολογίες (π.χ. φαινοτυπική πλαστικότητα, πολλαπλά στάδια κύκλου ζωής). Η ουδέτερη εξέλιξη θα μπορούσε ενδεχομένως να εξηγήσει τις ασυμφωνίες σε ορισμένες περιπτώσεις. Η Society for Molecular Biology and Evolution δημοσιεύει τα περιοδικά "Molecular Biology and Evolution" και "Genome Biology and Evolution" και πραγματοποιεί ετήσια διεθνή συνάντηση. Άλλα περιοδικά αφιερωμένα στη μοριακή εξέλιξη περιλαμβάνουν το «Journal of Molecular Evolution» και το «Molecular Phylogenetics and Evolution». Η έρευνα στη μοριακή εξέλιξη δημοσιεύεται επίσης σε περιοδικά γενετικής, μοριακής βιολογίας, γονιδιωματικής, συστηματικής και εξελικτικής βιολογίας. Li, W.-H. (2006). Molecular Evolution. Sinauer. ISBN 0-87893-480-4. Lynch, M. (2007). The Origins of Genome Architecture. Sinauer. ISBN 978-0-87893-484-3. A. Meyer (Editor), Y. van de Peer, "Genome Evolution: Gene and Genome Duplications and the Origin of Novel Gene Functions", 2003, (ISBN 978-1-4020-1021-7) T. Ryan Gregory, "The Evolution of the Genome", 2004, (ISBN 978-0123014634) Levinson, Gene (2020). Rethinking evolution: the revolution that's hiding in plain sight. World Scientific. ISBN 9781786347268

Η μοριακή εξέλιξη είναι η διαδικασία αλλαγής στη σύνθεση αλληλουχίας των κυτταρικών μορίων όπως DNA, RNA και πρωτεϊνών μεταξύ των γενεών. Το πεδίο της μοριακής εξέλιξης χρησιμοποιεί αρχές εξελικτικής βιολογίας και της γενετικής των πληθυσμών για να εξηγήσει τα μοτίβα σε αυτές τις αλλαγές. Σημαντικά θέματα στη μοριακή εξέλιξη αφορούν τους ρυθμούς και τις επιπτώσεις των απλών αλλαγών των νουκλεοτιδίων, την ουδέτερη θεωρία της μοριακής εξέλιξης ως προς τη φυσική επιλογή, την προέλευση νέων γονιδίων, τη γενετική φύση των σύνθετων χαρακτηριστικών, τη γενετική βάση της ειδογένεσης, την εξέλιξη της ανάπτυξης και τους τρόπους που οι εξελικτικές δυνάμεις επηρεάζουν τις γονιδιωματικές και τις φαινοτυπικές αλλαγές.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BE%CE%B7

Βραβεία Γκράμι του 1970

Καλύτερο Album για παιδιάPeter, Paul and Mary για το Peter, Paul and Mommy Καλύτερη Ερμηνεία Κλασικής Μουσικής, ΟρχήστραPierre Boulez (διευθυντής ορχήστρας) & the Cleveland Orchestra για το Boulez Conducts Debussy, Vol. 2 «Images Pour Orchestre» Καλύτερη Ερμηνεία Τραγουδιού Σόλο, Κλασική ΜουσικήThomas Schippers (διευθυντής ορχήστρας), Leontyne Price & the New Philharmonia για το Barber: Two Scenes, Από το «Antony and Cleopatra»/Knoxville, Καλοκαίρι του 1915 Καλύτερο Album - ΌπεραOtto Gerdes (παραγωγός), Herbert von Karajan (διευθυντής ορχήστρας), Helga Dernesch, Thomas Stolze, Jess Thomas & the Berlin Philharmonic Orchestra για το Wagner: Siegfried Καλύτερη Ερμηνεία από Χορωδία, Κλασική Μουσική (εκτός από όπερα)Luciano Berio (διευθυντής ορχήστρας), Ward Swingle (διευθυντής χορωδίας), the Swingle Singers & the New York Philharmonic για το Berio: Sinfonia Καλύτερη Ερμηνεία Κλασικής Μουσικής - Ορχηστρικό Σόλο ή Σολίστες (με ή χωρίς Ορχήστρα) Wendy Carlos για το Switched-On BachΚαλύτερη Ερμηνεία για Μουσική ΔωματίουThe Chicago Brass Ensemble, Cleveland Brass Ensemble & Philadelphia Brass, Ensemble για το Gabrieli: Antiphonal Music of Gabrieli Album της χρονιάς, Κλασική ΜουσικήRachel Elkind (παραγωγός) & Wendy Carlos για το Switched-On Bach Καλύτερο Album για ΚωμωδίαBill Cosby για το Bill Cosby Καλύτερο ορχηστρικό θέμαΤζον Μπάρι (Συνθέτης) για το [[Καουμπόι του Μεσονυχτίου]] Καλύτερη αρχική σύνθεση για Κινηματογραφικό ή Τηλεοπτικό ΠρόγραμμαΜπερτ Μπάκαρα (Συνθέτης) για το Butch Cassidy and the Sundance Kid Καλύτερη Οργανική ΔιευθέτησηHenry Mancini (διευθετητής) για το Love Theme Από το «Romeo and Juliet» Καλύτερη Διευθέτηση για Ακομπανιαμέντο Τραγουδιστή ή ΤραγουδιστώνFred Lipsius (διευθετητής) για το Spinning Wheel σε ερμηνεία Blood, Sweat & Tears Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία Κάντρι ΜουσικήςTammy Wynette για το Stand By Your Man Καλύτερη Ανδρική Ερμηνεία Κάντρι ΜουσικήςJohnny Cash για το A Boy Named Sue Καλύτερη Ερμηνεία Κάντρι Μουσικής από Ντουέτο ή ΣυγκρότημαWaylon Jennings & the Kimberlys για το MacArthur Park Καλύτερη Οργανική Εκτέλεση Κάντρι ΜουσικήςThe Nashville Brass & Danny Davis για το The Nashville Brass Featuring Danny Davis Play More Nashville Sounds Καλύτερο Τραγούδι Κάντρι ΜουσικήςShel Silverstein (τραγουδοποιός) για το A Boy Named Sue σε ερμηνεία Johnny Cash Καλύτερη Folk ΕρμηνείαJoni Mitchell για το Clouds Καλύτερη Gospel ΕρμηνείαPorter Wagoner & the Blackwood Brothers για το In Gospel Country Καλύτερη Soul Gospel ερμηνείαEdwin Hawkins για το Oh Happy Day σε ερμηνεία the Edwin Hawkins Singers Καλύτερη Ερμηνεία Θρησκευτικής Μουσικής (Μη Κλασική Μουσική)Jake Hess για το Ain't That Beautiful Singing Καλύτερη Οργανική Τζαζ Ερμηνεία, από Μικρό Συγκρότημα ή Σολίστες με Μικρό ΣυγκρότημαWes Montgomery για το Willow Weep for Me Καλύτερη Οργανική Τζαζ Ερμηνεία, από Μεγάλη Ορχήστρα ή Σολίστες με Μεγάλη ΟρχήστραQuincy Jones για το Walking in Space Καλύτερη Σύνθεση Από Album Μουσικής Παράστασης Αρχικών ΣυνετελεστώνΜπερτ Μπάκαρα, Hal David (Συνθέτες), Henry Jerome, Phil Ramone (παραγωγοί) & οι αρχικοί συντελεστές (Jerry Orbach, Jill O'Hara, Edward Winter, Donna McKecknie, A .L. Hines, Marian Mercer & Paul Reed) για το Promises, Promises Καλύτερο Εξώφυλλο για άλμπουμDavid Stahlberg & Evelyn J. Kelbish (γραφίστες) για το America the Beautiful σε ερμηνεία Gary McFarland Καλύτερες Σημειώσεις σε AlbumJohnny Cash (συγγραφέας σημειώσεων) για το Nashville Skyline σε ερμηνεία Bob Dylan Καλύτερη Σύγχρονη Γυναικεία ΕρμηνείαPeggy Lee για το Is That All There Is Καλύτερη Σύγχρονη Ανδρική ΕρμηνείαHarry Nilsson για το Everybody's Talkin' Καλύτερη Σύγχρονη Ερμηνεία Τραγουδιού από Συγκρότημα5th Dimension για το Aquarius/Let the Sunshine In Καλύτερη Σύγχρονη Ερμηνεία από χορωδίαPercy Faith για το Love Theme Από το «Romeo and Juliet» σε ερμηνεία the Percy Faith Orchestra & Chorus Καλύτερη Σύγχρονη Οργανική ΕκτέλεσηBlood, Sweat & Tears για το Variations on a Theme by Eric Satie Καλύτερo Σύγχρονo ΤραγούδιJoe South για το Games People Play Καλύτερη Μηχανική Επεξεργασία σε Album, Μη Κλασική ΜουσικήGeoff E. Emerick & Philip McDonald (μηχανικοί επεξεργασίας ήχου) για το Abbey Road σε ερμηνεία The Beatles Καλύτερη Μηχανική Επεξεργασία σε Album, Κλασική ΜουσικήWalter Carlos (μηχανικός ήχου & καλλιτέχνης) για το Switched-On Bach Καλύτερη R&B Γυναικεία ΕρμηνείαAretha Franklin για το Share Your Love with Me Καλύτερη R&B Ανδρική ΕρμηνείαJoe Simon για το The Chokin' Kind Καλύτερη Ρ&B Τραγουδιστική Ερμηνεία από Ντουέτο ή ΣυγκρότημαIsley Brothers για το It's Your Thing Καλύτερη R&B Οργανική ΕκτέλεσηKing Curtis για το Games People Play Καλύτερο Τραγούδι Ριθμ εν ΜπλουζRichard Spencer (τραγουδοποιός) για το Color Him Father σε ερμηνεία The Winstons Καλύτερη Απαγγελία Λόγου σε AlbumArt Linkletter & Diane Linkletter για το We Love You Call Collect

Βραβεία Γκράμι του 1970 Νικητές των Βραβείων: Δίσκος της χρονιάςBones Howe (παραγωγός) & 5th Dimension για το Aquarius/Let The Sunshine In Album της χρονιάςJames William Guercio (παραγωγός) & Blood, Sweat & Tears για το Blood, Sweat & Tears Τραγούδι της χρονιάςJoe South για το Games People Play Καλύτερος νέος καλλιτέχνηςCrosby, Stills & Nash

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_1970

Αμαλία της Σαξονίας-Βαϊμάρης-Άιζεναχ

Η Αμαλία Μαρία ντα Γκλόρια Αυγούστα ήταν η δεύτερη (επιζήσασα) κόρη του Βερνάρδου της Σαξονίας-Βαϊμάρης-Άιζεναχ και της Ίντας, κόρης του Γεωργίου Α΄ της Σαξονίας-Μάινινγκεν. Παντρεύτηκε το 1853 τον Ερρίκο των Κάτω Χωρών. Δεν απέκτησαν απογόνους. Christiane Huberty (November 2006). "Le Conseil d'État – un produit du conflit constitutionnel du milieu du XIXe siècle" (PDF) (in French). forum.lu. Retrieved 2 December 2009.

H Αμαλία (γερμ. Amalia von Sachsen-Weimar-Eisenach von Wettin, 20 Μαρτίου 1830 - 1 Μαΐου 1872) από τον Οίκο των Βέττιν ήταν κόρη του Πρίγκιπα της Σαξονίας-Βαϊμάρης Άιζεναχ και με τον γάμο της έγινε Πριγκίπισσα των Κάτω Χωρών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%92%CE%B1%CF%8A%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%86%CE%B9%CE%B6%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CF%87

Δημήτρης Καλαϊτζίδης (καλαθοσφαιριστής)

Ο Καλαϊτζίδης ξεκίνησε το μπάσκετ το 1994 στα τμήματα υποδομής της Δόξας Ρετζικίου. Την πορεία του στα γήπεδα της Α1 Εθνικής ξεκίνησε φορώντας τη φανέλα του Ηρακλή Θεσσαλονίκης υπό τις οδηγίες του Λευτέρη Κακιούση. Στην ομάδα παρέμεινε από το 1998 (ακαδημίες) μέχρι το καλοκαίρι του 2005 (τριετία στην επαγγελματική ομάδα) οπότε και κατέθεσε προσφυγή, διεκδικώντας την ελευθερία του από τον Ηρακλή (μαζί με πολλούς άλλους Έλληνες παίκτες).Την περίοδο 2005-06 υπέγραψε συμβόλαιο τριετούς διάρκειας (1+1+1) με τον Ολυμπιακό Πειραιώς, με τον οποίο συμμετείχε και σε ένα παιχνίδι της EuroLeague. Την επόμενη χρονιά εντάχθηκε στο δυναμικό της νεοφώτιστης Ολυμπιάδας Πατρών κάτω από τις οδηγίες του Νίκου Βουρνά. Τη χρονιά αυτή αναδείχθηκε δεύτερος στην ψηφοφορία του Ε.Σ.Α.Κ.Ε. για τον παίκτη της χρονιάς κάτω των 22 ετών συγκεντρώνοντας την προτίμηση των 7 εκ των 52 εκπροσώπων του Τύπου.Τη διετία 2007-2009 εξακολούθησε να αγωνίζεται στην κορυφαία κατηγορία της ελληνικής καλαθοσφαίρισης, αυτή τη φορά με τα χρώματα του Πανελληνίου. Με τους «Ολυμπιονίκες» μέτρησε 22 συμμετοχές στο EuroCup. Το καλοκαίρι του 2009, ο Πανελλήνιος δεν του πρότεινε ανανέωση συνεργασίας και έτσι επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του ΠΑΟΚ, όπου και παρέμεινε για μια χρονιά. Το επόμενο καλοκαίρι μετακόμισε στη Λευκωσία εντάσσοντας τον εαυτό του στο ρόστερ του τοπικού ΑΠΟΕΛ. Με την ομάδα αυτή προσέθεσε στο βιογραφικό του και 6 παιχνίδια στο EuroChallenge.Το Σεπτέμβριο του 2011 ανακοινώθηκε μια δεύτερη θητεία του παίκτη στον Πανελλήνιο, ενώ την περίοδο 2012-13 διαγωνίστηκε στην Α1 Εθνική με τον Κ.Α.Ο. Δράμας. Σε 22 παιχνίδια μέτρησε 2,9 πόντους, 1,5 ριμπάουντ και 1,6 ασίστ. Τον Ιούλιο του 2013 ήρθε σε συμφωνία με την Ε.Κ. Καβάλας προκειμένου να τη βοηθήσει στις προσπάθειές της στην Α2 Εθνική. Τη δεύτερη χρονιά (2014-2015) εξασφάλισε την άνοδό της στην Α1, όπου αγωνίστηκε τη σεζόν 2015-2016. Ο Καλαϊτζίδης πετύχαινε στην Α1, 1,8 πόντους κι έδινε 1,6 ασίστ, σε 22 αναμετρήσεις. Στην Καβάλα έμεινε για τρία χρόνια, μέχρι το 2016. Επέστρεψε στον Ηρακλή το καλοκαίρι του 2016 και παρέμεινε στην ομάδα μέχρι και το 2020. Έπαιξε δυο χρονιές στην Α2, βοηθώντας την ομάδα να ανέβει στη μεγάλη κατηγορία. Τη σεζόν 2016-20 ήταν αρχηγός του Ηρακλή, παίζοντας σε 16 αγώνες, με 1,1 πόντους, 1 ριμπάουντ και 1 ασίστ. Στις 23 Σεπτεμβρίου 2020, ανακοινώθηκε από τον Άρη Θεσσαλονίκης. Ο Καλαϊτζίδης έχει φορέσει το εθνόσημο στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων Ανδρών του 2004 στο Μπρνο της Τσεχίας, αλλά και του 2005 στη Μόσχα. Επίσης αποτέλεσε μέλος της Εθνικής Ανδρών που συμμετείχε στους Μεσογειακούς Αγώνες του 2009 στην Πεσκάρα της Ιταλίας. 4x Ελληνικό All-Star Game Νέων: (2003, 2004, 2005, 2006) Ο Καλαϊτζίδης διαθέτει επίσης πτυχίο Πολιτικού Μηχανικού. Δημήτρης Καλαϊτζίδης, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ελληνικά). Dimitrios Kalaitzidis, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Euroleague Basketball (Αγγλικά). Δημήτρης Καλαϊτζίδης, στατιστικά στην επίσημη ιστοσελίδα του Ε.Σ.Α.Κ.Ε. Dimitrios Kalaitzidis, προφίλ στην επίσημη ιστοσελίδα της FIBA Europe (EuroChallenge 2011). (Αγγλικά) Dimitris Kalaitzidis, στατιστικά στην ιστοσελίδα ProBallers.com. (Αγγλικά) Dimitris Kalaitzidis, στατιστικά στην ιστοσελίδα DraftExpress.com. (Αγγλικά)

Ο Δημήτρης Καλαϊτζίδης (Θεσσαλονίκη, 15 Φεβρουαρίου 1985), είναι Έλληνας καλαθοσφαιριστής. Διαθέτει ύψος 1,98 μέτρα και αγωνίζεται στις θέσεις τις περιφέρειας: πόιντ γκαρντ, σούτινγκ γκαρντ και σμολ φόργουορντ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82_(%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82)

Κάρμεν Περέιρα

Γεννήθηκε το 1937 και η κάθοδός της στην πολιτική έλαβε χώρα το 1962, οπότε και έγινε μέλος του Αφρικανικού Κόμματος για την Ανεξαρτησία της Γουινέας και του Πρασίνου Ακρωτηρίου. Ο σύζυγός της ήταν επίσης δραστήριο στέλεχος στο αντιαποικιοκρατικό κόμμα. Αργότερα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα. Έζησε για κάποιο χρονικό διάστημα στη Σενεγάλη και έπειτα μετέβη στη Σοβιετική Ένωση, όπου σπούδασε Ιατρική. Επέστρεψε στη χώρα της αργότερα και έγινε ενεργή σε ζητήματα υγείας και πολιτικής. Εξελέγη βουλευτής και κατά την περίοδο του στρατιωτικού καθεστώτος του Νίνο Βιέιρα υπηρέτησε και στο αξίωμα της Προέδρου της Βουλής. Όταν τέθηκε σε ισχύ νέο Σύνταγμα το 1984 η Πρόεδρος της Βουλής έγινε για ελάχιστο χρονικό διάστημα (τριών ημερών) προσωρινή Πρόεδρος, από τις 14 Μαΐου ως τις 16 Μαΐου του 1984. Συνέχισε να είναι Πρόεδρος της Βουλής ως την απόλυσή της από το Νίνο Βιέιρα, το 1992, με το αιτιολογικό της ανεπάρκειας και της ανευθυνότητας από μέρους της. Πέθανε στην Μπισάου στις 4 Ιουνίου 2016. Δες σελίδες 128-129 The Bush Rebels, Barbara Cornwall, Holt, Rinehart and Winston, 1972

Η Κάρμεν Περέιρα (Carmen Pereira, 1937 - 4 Ιουνίου 2016) ήταν πολιτικός από τη Γουινέα-Μπισσάου. Υπήρξε προσωρινή Πρόεδρος της αφρικανικής χώρας το 1984 για τρεις ημέρες. Έγινε έτσι η πρώτη γυναίκα-πρόεδρος στην Αφρική και η μόνη στη Γουινέα-Μπισσάου μέχρι σήμερα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AD%CE%B9%CF%81%CE%B1

Ρόστερ ομάδων Κυπέλλου Συνομοσπονδιών 2013

Προπονητής: Λουίς Φελίπε Σκολάρι Ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι ανακοίνωσε τους 23 ποδοσφαριστές της Εθνικής Βραζιλίας στις 14 Μαΐου 2013.Στις 7 Ιουνίου, ο Λεάντρο Νταμιάο αποσύρθηκε από το ρόστερ λόγο ενός τραυματισμού στο μηρό και αντικαταστάθηκε από τον Ζο. Προπονητής: Αλμπέρτο Τζακερόνι Ο Αλμπέρτο Τζακερόνι ανακοίνωσε τους 23 ποδοσφαιριστές της Εθνικής Ιαπωνίας στις 5 Ιουνίου 2013. Προπονητής: Χοσέ Μανουέλ ντε λα Τόρε Ο Χοσέ Μανουέλ ντε λα Τόρε ανακοίνωσε τους 23 ποδοσφαιριστές της Εθνικής Μεξικού στις 20 Μαΐου 2013. Προπονητής: Τσέζαρε Πραντέλι Ο Τσέζαρε Πραντέλι ανακοίνωσε τους 23 ποδοσφαιριστές της Εθνικής Ιταλίας στις 3 Ιουνίου 2013. Προπονητής: Βιθέντε ντελ Μπόσκε Ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε ανακοίνωσε τους 23 ποδοσφαιριστές της Εθνικής Ισπανίας στις 2 Ιουνίου 2013. Προπονητής: Όσκαρ Ταμπάρες Ο Όσκαρ Ταμπάρες ανακοίνωσε τους 23 ποδοσφαιριστές της Εθνικής Ουρουγουάης στις 4 Ιουνίου 2013. Προπονητής: Εντί Εταετά Ο Έντι Ετετά ανακοίνωσε τους 23 ποδοσφαιριστές της Εθνικής Ταϊτής στις 24 Μαΐου 2013. Προπονητής: Στέφεν Κέσι Ο Στέφεν Κέσι ανακοίνωσε τους 23 ποδοσφαιριστές της Εθνικής Νιγηρίας στις 7 Ιουνίου 2013. Χώρες με πλάγια γραφή δεν εκπροσωπούνται με την εθνική τους ομάδα στη διοργάνωση. Τα ρόστερ των 8 "μονομάχων" Κύπελλο Συνομοσπονδιών 2013: Τα ρόστερ των οκτώ μονομάχων (σελ. 19) Το Κύπελλο Συνομοσπονδιών FIFA 2013 Αρχειοθετήθηκε 2009-01-06 στο Wayback Machine. στο FIFA.com

Η ακόλουθη λίστα περιλαμβάνει τα ρόστερ των οκτώ εθνικών ομάδων που συμμετείχαν στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών FIFA 2013 στη Βραζιλία από τις 15 μέχρι τις 30 Ιουνίου. Κάθε ομάδα αποτελείτο από 23 παίκτες, τρεις από τους οποίους έπρεπε να είναι τερματοφύλακες. Αντικατάσταση των τραυματισμένων παικτών επιτρεπόταν έως 24 ώρες πριν από το παιχνίδι της ομάδας. Οι παίκτες που σημειώνονται με c ήταν οι αρχηγοί της εθνικής τους ομάδας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CF%85%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BD_2013

Rapture of the Deep

Το "Rapture of the Deep" όπως και το "Bananas" έλαβε αρκετά καλές κριτικές ενώ ήταν ο πρώτος δίσκος του συγκροτήματος που κυκλοφόρησε από την "Edel Records" ενώ στην Αμερική εκδόθηκε από την "Eagle Records". Οι πωλήσεις του ήταν ανάλογες του "Bananas", αν και ο Ίαν Γκίλαν δήλωσε ότι το "Rapture of the Deep" πούλησε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο δίσκο του συγκροτήματος, μετά το "Perfect Strangers" του 1984. Ο δίσκος ανέβηκε σε αρκετά Τοp-20, χωρίς να καταφέρει όμως να κάνει ιδιαίτερη επιτυχία στη Μεγάλη Βρετανία, την Ιαπωνία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες.Το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι δημιουργία του Τομ Σουίκ, ένα έγχρωμο καρτούν το οποίο είδε σε αμερικάνικο περιοδικό ο Ρότζερ Γκλόβερ. Στη συνέχεια, ο μπασίστας των Deep Purple δούλεψε πάνω στο υπάρχον σχέδιο μαζί με τον Έλληνα σχεδιαστή Ioannis, ο οποίος στο παρελθόν είχε σχεδιάσει το εξώφυλλο του "Abandon", και δημιούργησαν 17 διαφορετικές εικόνες βασισμένες στο καρτούν του Τομ Σουίκ.Η περιοδεία για την προώθηση του δίσκου ξεκίνησε από τη Βραζιλία, με τρεις συναυλίες στις 1 και 2 Νοεμβρίου στο Σάο Πάολο και στις 4 Νοεμβρίου στο Ρίο ντε Τζανέιρο, για να συνεχιστεί από το νέο έτος στην Ευρώπη με 32 συναυλίες, από τις 17 Ιανουαρίου ως και τις 2 Μαρτίου του 2006. Μετά από δύο συναυλίες στην Αργεντινή και τη Χιλή μεταφέρθηκαν στα τέλη Απριλίου στη Νέα Ζηλανδία, για να συνεχίσουν στην Αυστραλία και την Ιαπωνία. Η δεύτερη ευρωπαϊκή περιοδεία ξεκίνησε με το "Monsters of Rock" στη Μεγάλη Βρετανία στις 3 Ιουνίου για να συνεχιστεί μέχρι και τις 12 Αυγούστου όπου έπαιξαν στην Ελβετία. Η τρίτη ευρωπαϊκή περιοδεία του δίσκου ξεκίνησε από τα κράτη της ανατολικής Ευρώπης στις 3 Οκτωβρίου του 2006 και πέρασε από τη Σλοβακία, τη Σλοβενία, την Τσεχία, την Πολωνία, την Ουκρανία, το Καζακστάν και τη Ρωσία, για να ολοκληρωθεί με εννιά συναυλίες στη Γαλλία. Σύμφωνα με τον κιμπορντίστα του συγκροτήματος, Ντον Έρεϊ, οι Deep Purple βρίσκονταν σε περιοδεία για την προώθηση του δίσκου μέχρι και το 2011, κάτι που σημαίνει ότι περιόδευαν επί έξι χρόνια για το συγκεκριμένο άλμπουμ. Το "Rapture of the Deep" πούλησε 3.500 αντίτυπα στη Μεγάλη Βρετανία την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του και 1.200 τη δεύτερη, ανεβαίνοντας στην 81η θέση των βρετανικών τσαρτ. Χαρακτηριστικό είναι ότι κάποιο άλμπουμ των Deep Purple βρέθηκε στα αμερικανικά τσαρτ για πρώτη φορά από το "The Battle Rages On" του 1993, αφού το "Rapture of the Deep" ανέβηκε στη θέση # 43 των "Top Independent Albums" των Ηνωμένων Πολιτειών, πουλώντας 2.500 αντίτυπα. Επίσης, σκαρφάλωσε στο Top-20 σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες και το # 10 στον γερμανικό κατάλογο επιτυχιών. Το "Rapture of the Deep" ξεκινάει με το "Money Talks", του οποίου η εισαγωγή έρχεται από το "Hammond" του Ντον Έρεϊ για να μπουν τα υπόλοιπα όργανα σε ένα σκοτεινό και βαρύ κομμάτι με ελαφρά ανατολίτικη αισθητική στις κιθάρες, παρόμοια με αυτή του "Perfect Strangers".Ακολουθεί το "Girls Like That" το οποίο ανοίγει με μία μπλουζ εισαγωγή από την κιθάρα του Στηβ Μορς, ενώ είναι χαρακτηριστική η βαριά γραμμή μπάσου του Γκλόβερ. Το ρεφρέν είναι μελωδικό με τις φωνητικές αρμονίες να βοηθούν στις ζωντανές εκτελέσεις του ώστε να τραγουδάει το κοινό μαζί με το συγκρότημα.Τρίτο τραγούδι του άλμπουμ είναι το "Wrong Man" ένα βαρύ κομμάτι το οποίο θυμίζει το "Silver Tongue" από το "Bananas", επίσης με μελωδικό ρεφρέν.Το ομώνυμο τραγούδι ξεκινάει με ένα παράξενο ανατολίτικο ριφ από τα πλήκτρα και την κιθάρα, για να κινηθεί σε progressive μελωδίες με την τεχνική των μελών των Deep Purple να ξεχωρίζει. Πέμπτο τραγούδι του δίσκου είναι η μπαλάντα "Clearly Quite Absurd", της οποίας το ριφ θυμίζει αυτό του "Sometimes I Feel Like Screaming". Μία πιο "σκοτεινή" γέφυρα επαναλαμβάνεται δύο φορές μέσα στο κομμάτι και ένα απόμακρο "Hammond" οδηγεί σε ένα σόλο πλήκτρων στο τέλος του κομματιού.Ακολουθεί το "Don't Let Go", ένα μέσου ρυθμού ροκ τραγούδι με εισαγωγή από την κιθάρα του Μορς και πολύ καλά ενορχηστρωμένα σόλο από την κιθάρα και το πιάνο του Έρεϊ, ενώ αξιόλογες είναι οι φωνητικές αρμονίες στο ρεφρέν. Το "Back to Back" θυμίζει το "Vavoom: Ted the Mechanic" από το άλμπουμ "Purpendicular" σε ελάχιστα πιο αργούς ρυθμούς. Στη μέση του κομματιού υπάρχει σόλο πλήκτρων από το "MiniMoog" του Έρεϊ.Το "Kiss Tomorrow Goodbye" ξεκινάει με τα τύμπανα του Ίαν Πέις για να εξελιχθεί σε ένα δυνατό και γρήγορο χαρντ ροκ κομμάτι το οποίο συμπεριλήφθηκε αμέσως στο set list των ζωντανών τους εμφανίσεων. Ο ήχος των πλήκτρων του Έρεϊ θυμίζει αυτόν του Τζον Λορντ, κάτι που ο ίδιος δήλωσε ότι προσπάθησε να επαναφέρει στο συγκρότημα μελετώντας τον.Προτελευταίο τραγούδι του άλμπουμ είναι το "Junkyard Blues", ένα κλασικό ροκ τραγούδι στο ηχητικό ύφος των σύγχρονων Deep Purple, με εύηχο ριφ κιθάρας και το πιάνο να ξεχωρίζει, ενώ περιέχει επίσης, ένα δυνατό ρεφρέν.Ο δίσκος ολοκληρώνεται με το "Before Time Began", ένα μέσου ρυθμού κομμάτι με ψυχεδελικές τάσεις, επηρεασμένο από τον ήχο του Ντέιβιντ Μπόουι. Οι progressive αναφορές είναι φανερές ενώ μετά τα δύο λεπτά, ο ήχος γίνεται πιο βαρύς. Money Talks (Gillan, Morse, Glover, Airey, Paice) - 5:32 Girls Like That (Gillan, Morse, Glover, Airey, Paice) - 4:02 Wrong Man (Gillan, Morse, Glover, Airey, Paice) - 4:53 Rapture of the Deep (Gillan, Morse, Glover, Airey, Paice) - 5:55 Clearly Quite Absurd (Gillan, Morse, Glover, Airey, Paice) - 5:25 Don't Let Go (Gillan, Morse, Glover, Airey, Paice) - 4:33 Back to Back (Gillan, Morse, Glover, Airey, Paice) - 4:04 Kiss Tomorrow Goodbye (Gillan, Morse, Glover, Airey, Paice) - 4:19 Junkyard Blues (Gillan, Morse, Glover, Airey, Paice) - 5:33 Before Time Began (Gillan, Morse, Glover, Airey, Paice) - 6:30 Στις 1 Νοεμβρίου του 2005 κυκλοφόρησε ο δίσκος "Rapture of the Deep" σε μορφή βινυλίου και CD από την "Edel Records" στην Ευρώπη και από την "Eagle" στην Αμερική. Το Νοέμβριο του 2005 κυκλοφόρησε σε μορφή CD το σινγκλ "Rapture of the Deep" στην Ευρώπη από την "Edel Records" και στην Αμερική από την "Eagle Records". Τον Ιούνιο του 2006 κυκλοφόρησε το άλμπουμ σε μορφή διπλού CD, με το δεύτερο μέρος να περιλαμβάνει μία νέα εκτέλεση του "Clearly Quite Absurd", τα ακυκλοφόρητα "Things I Never Said" και "The Well-Dressed Guitar", όπως και πέντε ζωντανά ηχογραφημένα τραγούδια από την εμφάνιση του συγκροτήματος στο "Hard Rock Cafe" του Λονδίνου στις 10 Οκτωβρίου 2005. Rapture of the Deep (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: Νοέμβριος 2005 Το Rapture of the Deep ηχογραφήθηκε από τη όγδοη σειρά μελών του συγκροτήματος. Τα μέλη της ήταν τα εξής: Ίαν Γκίλαν - φωνητικά Στηβ Μορς - κιθάρα Ντον Έρεϊ - πλήκτρα Ρότζερ Γκλόβερ - μπάσο Ίαν Πέις - τύμπανα Rapture of the Deep, 2005, CD Booklet Deep Purple - Rapture of the Deep - Encyclopaedia Metallum Deep Purple - Rapture of the Deep - The Highway Star Deep Purple Mark 8 History

Rapture of the Deep είναι ο τίτλος του 18ου στούντιο δίσκου του χαρντ ροκ συγκροτήματος Deep Purple. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε από τον Μάρτιο ως και τον Ιούνιο του 2005 και κυκλοφόρησε στις 1 Νοεμβρίου του 2005. Παραγωγός ήταν και πάλι ο Μάικλ Μπράντφορντ όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ του συγκροτήματος, το "Bananas" του 2003.

https://el.wikipedia.org/wiki/Rapture_of_the_Deep

Άρμιν Γιόζεφ Ντόιτς

Armin J. Deutsch, A study of the spectrum variables of type A, 1947, A. J. Deutsch, A Subway Named Mobius, Astounding Science Fiction, December 1950, was nominated for the 1951 Hugo Award (awarded in 2001) (See also the "M.T.A." song). Adapted to an Argentine movie called "Moebius" in 1996. Included in the anthology "Best SF4", edited by Edmund Crispin, Faber and Faber, 1965 Armin J. Deutsch, The Sun, in The New Astronomy, a Scientific American Book, Simon and Schuster, New York, 1955 A. Deutsch, W. Klemperer, eds., Space Age Astronomy: Proceedings of an International Symposium held August 7–9, 1961 at the California Institute of Technology in conjunction with the 11th General Assembly of the International Astronomical Union (IAU, GA, 11), Academic Press, New York, NY, 1962 Armin J. Deutsch, The Ageing Stars of the Milky Way, in Stars and Galaxies: Birth, Ageing, and Death in the Universe (Thornton Page, editor), Prentice-Hall, Englewood Cliffs, NJ, 1962 Boesgaard, Ann Merchant; Hagen, Wendy; Deutsch, Armin J. (posthumous) Circumstellar Envelopes of M Giants, Bulletin of the American Astronomical Society, Vol. 8, p. 304, March 1976 (his last paper) Ο κρατήρας Ντόιτς στην αθέατη από την Γη πλευρά της Σελήνης. A. J. Deutsch στο Internet Speculative Fiction Database

Ο Άρμιν Γιόσεφ Ντόιτς (Armin Joseph Deutsch, 1918–1969) ήταν Αμερικανός αστρονόμος και συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα το 1940 και το ντοκτορά του στην Αστρονομία από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο το 1946. Είναι γνωστός για την τομογραφία Ντόπλερ, την οποία παρουσίασε σε συμπόσιο στο Αστεροσκοπείο του όρους Γουίλσον το 1958. Πριν το 1966 ήταν συνεργαζόμενος συντάκτης (associate editor) στο Annual Review of Astronomy and Astrophysics, ενώ την περίοδο 1964-1967 διετέλεσε σύμβουλος της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας (American Astronomical Society).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%BC%CE%B9%CE%BD_%CE%93%CE%B9%CF%8C%CE%B6%CE%B5%CF%86_%CE%9D%CF%84%CF%8C%CE%B9%CF%84%CF%82

Άγιος Νικόλαος Λαγκαδίων Αρκαδίας

Βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 730 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και απέχει -μέσω του οδικού δικτύου- λιγότερο από 3 χιλιόμετρα από τα Λαγκάδια, καθώς και περί τα 58 χιλιόμετρα από την πόλη της Τρίπολης. Την περιοχή ρέει το ρέμα Λέου, όπου στον οικισμό συμβάλει και με έναν μικρό παραπόταμο που ρέει από βορειοανατολικά καθώς και με άλλον έναν που ρέει από νότια. Ο Άγιος Νικόλαος αναγνωρίστηκε επισήμως ως αυτοτελής οικισμός στις 5/4/1981, εντούτοις όμως αποτελεί και συνοικισμό των Λαγκαδίων όπως υφίστανται ως χωριό με ευρύτερη έννοια από αυτήν του οικισμού της τοπικής αυτοδιοίκησης. Κατά την Απογραφή του 2001, ο Άγιος Νικόλαος είχε 82 κατοίκους. Στην περιοχή υπάρχουν νερόμυλοι, καθώς και οι εκκλησίες του Αγίου Νικολάου -όπου πήρε την ονομασία του ο οικισμός- και του Αγίου Αντωνίου. Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Ε.Ε.Τ.Α.Α. (Eetaa.gr) - Μεταβολές οικισμών της Τ.Α.: Άγιος Νικόλαος. ExploringGreece.gr - Άγιος Νικόλαος (Χωριό).

Ο Άγιος Νικόλαος είναι μικρός ορεινός οικισμός της Αρκαδίας, ο οποίος υπάγεται διοικητικά στην Τοπική Κοινότητα Λαγκαδίων του Δήμου Γορτυνίας. Ο πληθυσμός του σύμφωνα με την πιο πρόσφατη εθνική απογραφή, δηλ. αυτήν του 2011, ανέρχεται σε 39 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82

Ηγεμονία του Πρίλεπ

Από το 1334, η πόλη του Πρίλεπ ευρισκόταν υπό σερβική κυριαρχία, ενώ η περιμετρικά αυτής περιοχή βρισκόταν υπό τον έλεγχο του Σέρβου φεουδάρχη Βουκάσιν Μρνγιάβτσεβιτς, ο οποίος στέφτηκε ως Βασιλέας των Σέρβων και των Ελλήνων το 1365, ως από κοινού μονάρχης με τον ύστατο Σέρβο αυτοκράτορα, Στέφαν Ούρος Ε΄. Έπειτα από τον θάνατο τόσο του Βουκάσιν όσο και του Ούρος το 1371, ο υιός του Βουκάσιν, Μάρκο Μρνγιάβτσεβιτς, ο οποίος κατείχε τον τίτλο του rex iunior, κατέστη μοναδικός νόμιμος μονάρχης του Σερβικού Βασιλείου, ενώ ο ίδιος έλαβε τον τίτλο του Σέρβου βασιλέα, ωστόσο η ισχύς του τέθηκε υπό αμφισβήτηση από άλλους Σέρβους φεουδάρχες οι οποίοι έθεσαν υπό τον έλεγχό τους άλλες περιοχές, αφήνοντας στον Μάρκο μόνον τις περιοχές εντός του δυτικού ήμισυ της Μακεδονίας του Βαρδάρη, έχοντας ως επίκεντρο την πόλη του Πρίλεπ.Ο βασιλέας Μάρκο πέτυχε να διατηρήσει υπό την εξουσία του μόνον την περιοχή του Πρίλεπ, ενώ, επίσης, αναγνωρίστηκε ως μονάρχης από ορισμένους φεουδάρχες των γειτονικών περιοχών. Το σύνολο αυτών, συμπεριλαμβανομένου του βασιλέα Μάρκο, υποχρεώθηκε να καταβάλει φόρο υποτέλειας στους εισβάλλοντες Οθωμανούς Τούρκους. Καθώς κατέστη υποτελής του Τούρκου σουλτάνου, ο Μάρκο Μρνγιάβτσεβιτς υποχρεώθηκε να απαντήσει θετικά στην έκκληση του σουλτάνου, το 1395, και να συμμετάσχει στη Μάχη του Ρόβινε, όπου ο ίδιος σκοτώθηκε. Οι Τούρκοι εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία προκειμένου να προχωρήσουν στην κατάληψη της περιοχής του Πρίλεπ, ενσωματώνοντας το έδαφός της στο Σαντζάκι της Οχρίδας. Καθώς ο Μάρκο, ο οποίος αυτοαποκαλούνταν ως Σέρβος βασιλέας, δεν περιόρισε γεωγραφικά τον τίτλο του στο Πρίλεπ ή κάποια άλλη τοπική πόλη ή περιοχή, οι ιστορικοί έχουν προχωρήσει στην χρήση διαφορετικών όρων για τον ορισμό του κρατιδίου του. Στη σερβική ιστοριογραφία, αναφέρεται απλώς ως η Ηγεμονία του Βασιλέα Μάρκο (σερβικά: Област краља Марка‎) ή η Κτήση του Βασιλέα Μάρκο (σερβικά: Држава краља Марка‎). Εντός άλλων ιστοριογραφιών, σε ορισμένες περιπτώσεις αναφέρεται ως Βασίλειο του Πρίλεπ (σλαβομακεδονικά και βουλγαρικά: Прилепско кралство‎).

Η Ηγεμονία του Πρίλεπ, επίσης γνωστή ως Ηγεμονία του Βασιλέα Μάρκο (σερβικά: Област краља Марка‎ / Oblast kralja Marka), ήταν μία εκ των επαρχιών της Σερβικής Αυτοκρατορίας, με επίκεντρο την πόλη του Πρίλεπ και τα περιμετρικά αυτής εδάφη, ενώ, επίσης, κάλυπτε (κυρίως) την περιοχή της Πελαγονίας, καθώς και γειτονικές περιοχές εντός του δυτικού τμήματος της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας. Στα μέσα του 14ου αιώνα, η περιοχή βρισκόταν υπό τον έλεγχο του ηγεμόνα Βουκάσιν Μρνγιάβτσεβιτς, ο οποίος το 1365 κατέστη Σέρβος βασιλέας και από κοινού μονάρχης με τον Σέρβο αυτοκράτορα Στέφαν Ούρος Ε΄ (1355-1371). Έπειτα από τον θάνατο του βασιλέα Βουκάσιν στη Μάχη της Μαρίτσα το 1371, το βασίλειο τέθηκε υπό τον έλεγχο του υιού και ορισμένου ως κληρονόμου του (rex iunior), Μάρκο Μρνγιάβτσεβιτς, ο οποίος έλαβε τον τίτλο του Σέρβου βασιλέα. Εκείνη την περίοδο, πρωτεύουσες του σερβικού βασιλείου ήσαν τα Σκόπια και το Πρίζρεν, ωστόσο, κατά την διάρκεια των αμέσως επόμενων ετών, ο βασιλέας Μάρκο απώλεσε τον έλεγχό του επί των συγκεκριμένων περιοχών, ενώ ο ίδιος μετέφερε την πρωτεύουσά του στο Πρίλεπ. Εκεί, βασίλευσε έως τον θάνατό του στη Μάχη του Ρόβινε το 1395. Έως τα τέλη του ίδιου έτους, το σύνολο της περιοχής του Πρίλεπ είχε καταληφθεί από τους Οθωμανούς Τούρκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%B3%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CF%81%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CF%80

Βερόπουλος

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1973, όταν το πρώτο σούπερ μάρκετ Βερόπουλος άνοιξε στην Αθήνα και μέχρι το τέλος του 2015, η αλυσίδα διέθετε 180 καταστήματα και 4.500 εργαζόμενους ανά την ελληνική επικράτεια. Παράλληλα ήταν ο αποκλειστικός συνεργάτης της Ολλανδικής εταιρείας σούπερ μάρκετ SPAR για την Ελλάδα, γεγονός που της έδινε τη δυνατότητα χρήσης του σήματος και διάθεσης των προϊόντων SPAR. Εκτός ελληνικών συνόρων ο Βερόπουλος λειτουργεί σούπερ μάρκετ στη Βόρεια Μακεδονία, όπως τα Vero, και στη Σερβία ως SuperVero. Η πρώτη μεγάλη εξαγορά της εταιρίας ήταν αυτή των σούπερ μάρκετ Αθηνά (24 καταστήματα σε όλη την Ελλάδα) το 1993. Οχτώ χρόνια αργότερα θα εξαγοράσει την Πανεμπορική (43 καταστήματα σε 11 πόλεις της Ελλάδας) ενώ το 2007 τις αλυσίδες Τροφίνο και Αστέρας στην Αθήνα.Στις αρχές Μαΐου του 2015 υπήρξε ενδιαφέρον εξαγοράς των δραστηριοτήτων της εταιρίας στην Ελλάδα από τον όμιλο Σκλαβενίτη. Όμως, η εξαγορά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και ενδιαφέρον εκδηλώθηκε από τον όμιλο ΜΕΤRO της οικογένειας Παντελιάδη. Η Επιτροπή Ανταγωνισμού ενέκρινε την εξαγορά της αλυσίδας από τον όμιλο τον Ιανουάριο του 2016.Τον Φεβρουάριο του 2016, οι δραστηριότητες της Βερόπουλος στην Ελλάδα, αποσχίστηκαν από αυτές του εξωτερικού και εξαγοράστηκαν από τον όμιλο Μετρό της οικογένειας Παντελιάδη, μετά από έγκριση της Επιτροπής Ανταγωνισμού τον Ιανουάριο της ίδιας χρονιάς, και τελικώς όλα τα καταστήματα της αλυσίδας μπήκαν υπό το σήμα της My Market. Αντίστοιχα το σήμα της Spar αποχώρησε από την Ελλάδα τον Φλεβάρη του 2016 λόγω της εξαγοράς της Βερόπουλος από τη Μετρό Α.Ε.Β.Ε. (METRO Cash and Carry και My Market). Ωστόσο η Spar επέστρεψε ξανά στην ελληνική αγορά το 2017 με τη δημιουργία της Spar Hellas σε συνεργασία με τους ομίλους αγορών «Αστέρας» και «Mesis». Μετά από συσσωρευμένες ζημιές ο όμιλος Βερόπουλου εξαγοράστηκε από την οικογένεια Παντελιάδη και από τότε δραστηριοποιείται στις Βαλκανικές χώρες με το σήμα Vero με κύκλους εργασιών περίπου στα 123 εκ. ευρώ. Η εξαγορά της «Βερόπουλος» ήταν η τρίτη μεγαλύτερη εξαγορά αλυσίδας σούπερ-μάρκετ στην Ελλάδα μετά την εξαγορά της «Μαρινόπουλος» από τη «Σκλαβενίτης» το 2015.

Η εταιρεία Αφοί Βερόπουλοι ΑΕΒΕ είναι μια μεγάλη ομάδα καταστημάτων λιανικής πώλησης τροφίμων και ποτών με έδρα την Ελλάδα. Η αλυσίδα λειτουργούσε στην Ελλάδα, με το όνομα Βερόπουλος Spar έως το 2016, μέχρι και την πλήρη εξαγορά της, και απορρόφηση της από τη METRO ΑΕΒΕ, της Οικογένειας Παντελιάδη. Σήμερα, η εταιρεία δραστηριοποιείται μόνο εκτός Ελλάδας, στη Σερβία και τη Βόρεια Μακεδονία, ενώ μέχρι και σήμερα έχουν διατηρηθεί τα καταστήματα στις δυο Βαλκανικές χώρες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82

Κοκκινούρης

Η επιστημονική ονομασία του γένους Phoenicurus, είναι ελληνική, προέρχεται από τις επιμέρους λέξεις φοίνιξ + ουρά και, σημαίνει «αυτός που έχει πορφυρή ουρά», με σαφή αναφορά στο χρώμα της συγκεκριμένης περιοχής του πτηνού. Η λέξη φοίνιξ συνδέεται με το επίθετο φοινός «κόκκινος» και, μπορεί να ερμηνευτεί ως παράγωγο του επιθέτου αυτού με το σπάνιο επίθημα -ιξ, -ικος (πρβλ. κίλ-ιξ, πέρδ-ιξ). Το είδος περιγράφηκε από τον Λινναίο, το 1758, ως Motacilla phoenicurus. http://ibc.lynxeds.com/species/common-redstart-phoenicurus-phoenicurus Αρχειοθετήθηκε 2013-05-12 στο Wayback Machine. Η ταξινομική του πτηνού είναι ξεκάθαρη, με την αναγνώριση 2 υποειδών που, σε κάποιες περιοχές φαίνεται να υβριδίζονται (βλ. Γεωγραφική κατανομή υποειδών). Ο κοντινότερος συγγενής του είδους, είναι το Phoenicurus moussieri της περιοχής του Άτλαντα στο Μαρόκο, αν και τα λίγα δείγματα που έχουν συλλεγεί, οδηγούν σε κάποια αβεβαιότητα για την ορθότητα της συγκεκριμένης άποψης. Οι παλαιότεροι πρόγονοι του είδους φαίνεται να ήσαν κοινοί με εκείνους του καρβουνιάρη, με τον διαχωρισμό να πραγματοποιείται περίπου 3 εκατ. χρόνια πριν, στην Πιατσέντσια Εποχή του Πλειόκαινου. Θεωρητικά, σε γενικές γραμμές, ο κοκκινούρης και ο καρβουνιάρης, μπορούν να αλληλοϋπάρχουν και να διασταυρώνονται, σχηματίζοντας υγιή και γόνιμα υβρίδια, ωστόσο διαχωρίζονται από διαφορετική ηθολογία και οικολογικές προϋποθέσεις, γι’αυτό σπάνια εμφανίζονται στη φύση. Ο κοκκινούρης είναι ένα πλήρως μεταναστευτικό είδος με κατανομή σε περιοχές του Παλαιού Κόσμου, ιδιαίτερα στην ευρωπαϊκή ήπειρο και μέρος της κεντρικής Ασίας, όπου απαντά τα καλοκαίρια ως αναπαραγωγικό πτηνό. Αντίθετα, οι επικράτειες της Αφρικής (και τμήμα της ΝΔ Ασίας), χρησιμοποιούνται αποκλειστικά ως περιοχές διαχείμασης. Στις νότιες περιοχές της επικρατείας φαίνεται να περιορίζεται σε ορεινές περιοχές. Στην Ιβηρική χερσόνησο είναι αρκετά περιορισμένο, ενώ από τα νησιά της Σκωτίας φαίνεται να απουσιάζει. Πηγές:(σημ. με έντονα γράμματα τα υποείδη που απαντώνται στον ελλαδικό χώρο) Ο Κοκκινούρης είναι μεταναστευτικό πτηνό μεγάλων αποστάσεων ενώ, είναι χαρακτηριστικό ότι η φθινοπωρινή αποδημία ξεκινάει από πολύ νωρίς. Η αναχώρηση γίνεται από τα μέσα Ιουλίου (για τα νεαρά άτομα) και συνήθως ολοκληρώνεται στα τέλη Σεπτεμβρίου, με την κορύφωση στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου. Πολύ σπάνια μπορεί να επεκταθεί μέχρι τον Οκτώβριο ή το Νοέμβριο. Η ανοιξιάτικη μετανάστευση πραγματοποιείται συνήθως σε πιο ανατολικές διαδρομές και αρχίζει γύρω στο Μάρτιο. Στις περιοχές αναπαραγωγής, το πρώτα πουλιά φθάνουν στα τέλη Μαρτίου, ενώ ο κύριος όγκος καταφθάνει μεταξύ μέσων Απριλίου και αρχών Μαΐου. Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από την Ισλανδία και τις Φερόες, τη Ρουάντα, την Τανζανία, τη Ζιμπάμπουε και τις Σεϋχέλλες.Στην Ελλάδα, ο κοκκινούρης απαντά τόσο ως καλοκαιρινός αναπαραγόμενος επισκέπτης στη βόρεια χώρα, όσο και διαβατικός κατά την εαρινή (Μάρτιος) και τη φθινοπωρινή (Σεπτέμβριος έως αρχές Οκτωβρίου) μετανάστευση σε όλη την επικράτεια. Ο κοκκινούρης προτιμάει τις ανοικτές δασικές εκτάσεις (ιδιαίτερα τις παρυφές τους) με ώριμα δένδρα σημύδας και βελανιδιάς με μεγάλη, ωστόσο, ορατότητα και μικρές ποσότητες θάμνων και βλάστησης, ιδίως όταν τα δέντρα είναι αρκετά μεγάλα για να έχει τρύπες κατάλληλες για τη φωλιά του. Στη Βρετανία αυτό συμβαίνει κυρίως στις ορεινές περιοχές που πλήττονται λιγότερο από την εντατικοποίηση της γεωργίας, αλλά πιο ανατολικά στην Ευρώπη, απαντά συχνότερα και σε πεδινές περιοχές, συμπεριλαμβανομένων των παλαιών κήπων στις αστικές περιοχές, οπωρώνες ή και πάρκα βιομηχανιών. Στην κεντρική Ευρώπη, σπάνια απαντά σε δάση με κωνοφόρα,Σε μεγαλύτερα υψόμετρα, συχνάζει συνήθως σε περιοχές οικισμών με ώριμα δέντρα, αλλά και φυσικά, ανοικτά βουνίσια δάση κάτω από την αλπική γραμμή των πευκοδασών. Στη Σκανδιναβία εμφανίζεται σε υψόμετρα έως 700, στα Σουδήτεια όρη και τις Άλπεις στα 1300 με 2000 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.Στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα 5 κύρια οικοσυστήματα που, στατιστικά προτιμάει το είδος είναι: Λιβάδια, Δάση Πλατύφυλλων, Ερεικώνες, Τυρφώνες και Δάση Κωνοφόρων.Στην Ελλάδα, απαντά σε φυλλοβόλα δάση, ελαιώνες, περιοχές με διάσπαρτα δένδρα, άλση, κήπους, παραποτάμιες περιοχές, αλλά και σε πευκώνες. Ο κοκκινούρης, είναι πουλί που παρουσιάζει έντονο φυλετικό διμορφισμό στο αναπαραγωγικό του πτέρωμα. Το αρσενικό ξεχωρίζει εύκολα με τον τριπλό χρωματισμό του, ενώ τα θηλυκά και τα νεαρά άτομα είναι πιο «θαμπά» και μοιάζουν αρκετά με μικρά αηδόνια, σε κάποιον μη έμπειρο παρατηρητή. Το αρσενικό έχει ανοικτοτεφρόχρωμη ράχη, μαύρο πρόσωπο και ξανθοκόκκινο στήθος και, αυτός ο τριπλός συνδυασμός χρωμάτων το κάνουν εύκολα αναγνωρίσιμο στο πεδίο. Πιο αναλυτικά, το αναπαραγόμενο αρσενικό, έχει μαύρο μέτωπο αλλά με πολύ χαρακτηριστική λευκή ζώνη στο πάνω μέρος του, μαύρο πηγούνι και λάρυγγα, ενώ η κορυφή του κεφαλιού και, όλη η ράχη μέχρι σχεδόν το ουροπύγιο είναι ανοικτοτεφρόχρωμες. Το ουροπύγιο, οι πλευρές, το στήθος και τα κάτω καλυπτήρια είναι πυρόξανθα/ξανθοκόκκινα. Οι πτέρυγες και και τα δύο κεντρικά πηδαλιώδη φτερά είναι σκούρα καφέ, ενώ τα υπόλοιπα πηδαλιώδη της ουράς είναι λαμπερά πορτοκαλοκόκκινα. Το ράμφος και οι ταρσοί έχουν μαύρο χρώμα, ενώ η κοιλιά είναι πιο ανοικτόχρωμη από το στήθος. Στο μη αναπαραγωγικό πτέρωμα του φθινοπώρου, εμφανίζονται λευκές άκρες στα μαύρα φτερά του λάρυγγα, ενώ η λευκή ταινία του μετώπου γίνεται πολύ αχνή. Τα θηλυκά έχουν, σε όλες τις εποχές, καφετί ομοιόμορφο πτέρωμα με πιο αχνές περιοχές, ιδιαίτερα στο στήθος, ενώ δεν διαθέτουν το μαύρο χρώμα στο πρόσωπο και στο σαγόνι του αρσενικού, αντίθετα, αυτές οι περιοχές έχουν υπόλευκο χρώμα. Τα νεαρά άτομα είναι πολύ δύσκολο να προσδιοριστούν με βάση, μόνον, τα μορφολογικά χαρακτηριστικά του πτερώματός τους και, μοιάζουν με τα μικρά του κοκκινολαίμη. Συνηθίζει να κινεί την ουρά του πάνω-κάτω (jerking), ένα χαρακτηριστικό που, πολλές φορές χρησιμοποιείται ως διαγνωστικό στοιχείο αναγνώρισης, ιδιαίτερα στα θηλυκά και στα νεαρά άτομα. Μήκος σώματος: (13-) 14 (-14,5)εκατοστά Βάρος: 9-19 γραμμάρια Ο κοκκινούρης τρέφεται με λεία που συλλαμβάνει στον αέρα αλλά και στο έδαφος. Συνηθίζει να εποπτεύει το χώρο από υψηλότρα σημεία, όπως κορυφές θάμνων, ψηλά κλαδιά, κ.ο.κ. Συχνά συλλαμβάνει έντομα εν πτήσει με τη μέθοδο των μυγοχαφτών. Η τροφή του αποτελείται κυρίως από διάφορα έντομα, αράχνες και αραχνίδια (φαλάγγια). Μεγάλο ποσοστό αποτελούν οι μέλισσες, οι σφήκες, οι μύγες και τα κολεόπτερα. Στο έδαφος συλλαμβάνονται κυρίως σκαθάρια και οι προνύμφες τους, μυριάποδα (σαρανταποδαρούσες), σκουλήκια και σαλιγκάρια. Οι πεταλούδες παίζουν ρόλο, κυρίως ως τροφή για τους νεοσσούς, ιδιαίτερα οι κάμπιες τους. Τέλος, βατόμουρα (berries) και άλλα φρούτα καταναλώνονται κατά καιρούς, είτε από τους νεοσσούς, είτε από τα ενήλικα πουλιά. Ο χώρος που απαιτείται για το είδος κατά την περίοδο φωλιάσματος, είναι περίπου ένα (1) εκτάριο, αλλά σε ευνοϊκές συνθήκες ενδιαιτημάτων, η τιμή αυτή είναι χαμηλότερη. Ωστόσο, η πυκνότητα του πληθυσμού μπορεί να αυξηθεί εντυπωσιακά, όταν υπάρουν τεχνητές φωλιές, ιδιαίτερα στα αστικά πάρκα, όπου, μέχρι 25 αναπαραγωγικά ζευγάρια ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο έχουν παρατηρηθεί. Υψηλή πυκνότητα σημειώνεται επίσης σε βαλτώδεις περιοχές κοντά σε πεδινά δάση (10-17ζεύγη/ χμ²), αλλά και σε αμμόλοφους στην Ολλανδία (5,3 - 6,52 ζεύγη/ χμ²). Στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ωστόσο, μέχρι 2 ζεύγη / χμ², είναι το φυσιολογικό, ενώ σε μεγαλύτερες εκτάσεις που καλύπτονται από δάση, όπως σε δάση σημύδας στη νότια Λαπωνία, υψηλότερες πυκνότητες (5-11 ζεύγη/χμ²), έχουν καταγραφεί. Η περίοδος αναπαραγωγής των κοκκινούρηδων ξεκινάει συνήθως στις αρχές Απριλίου, με τα αρσενικά να καταφθάνουν πρώτα στις περιοχές φωλιάσματος, που βρίσκονται συνήθως σε στις παρυφές των δασικών ξεφώτων, όπου υπάρχει μικρή μόνον εντατικοποίηση της καλλιεργήσιμης γης. Ωστόσο, χρησιμοποιούν για την κατασκευή της φωλιάς τους, διάφορα οικοσυστήματα όπως, πάρκα, παλιούς οπωρώνες, βραχώδεις λόφους με διάσπαρτα δένδρα, ερείπια και λατομεία. Πολύ συχνά χρησιμοποιούν τεχνητά κατασκευασμένες φωλιές, ιδιαίτερα στα αστικά πάρκα των βορειοευρωπαϊκών χωρών (βλ. Ζωτικός χώρος). Στα δάση κωνοφόρων της Φινλανδίας, οι φωλιές βρίσκονται συχνά στο έδαφος. Γενικά, είναι μονογαμικά πουλιά, αλλά έχουν παρατηρηθεί και περιπτώσεις διγυνίας, οπότε ένα αρσενικό ζευγαρώνει με δύο θηλυκά. Πάντως η επιλογή του χώρου φωλιάσματος, γίνεται από το θηλυκό. Η φωλιά βρίσκεται συνήθως σε κουφάλες δένδρων (συχνά φωλιές δρυοκολαπτών), τρύπες σε πασάλους φρακτών, ή είναι μια τρύπα στο βράχο, σε τοίχο, ή σε γείσο κτηρίου, ενώ μπορεί να χρησιμοποιούνται παλιές χελιδονοφωλιές. Σπανιότερα, η φωλιά βρίσκεται στο έδαφος, σε όχθες ποταμών, ή ανάμεσα σε ρίζες δένδρων, ενώ όταν βρίσκεται πάνω στα δένδρα, είναι συνήθως κατασκευασμένη ψηλά. Η ίδια η φωλιά κατασκευάζεται από το θηλυκό και, είναι ένας σωρός από ξερό γρασίδι, βρύα, ρίζες, φλούδες από φλοιό δένδρων, μαλλί και τρίχες και, στο εσωτερικό της επιστρώνεται με τρίχες και φτερά. Είναι χαρακτηριστικό ότι, το εσωτερικό της φωλιάς δεν είναι εντελώς σκοτεινό και πρέπει να φωτίζεται, είτε από την είσοδο, είτε από δεύτερο άνοιγμα που κάνει το πουλί. Η κατασκευή και επίστρωση της φωλιάς διαρκεί από 2 έως 8 ημέρες, περίπου και, οι μέσες διαστάσεις της είναι 60-65 χιλιοστά πλάτος και 25-48 χιλιοστά βάθος. Η γέννα που πραγματοποιείται εφάπαξ ή σπανίως και δεύτερη φορά, αποτελείται συνήθως από 6-7, σπάνια 4-10 αβγά, με την εναπόθεση να γίνεται ανά δύο ημέρες. Η επώαση πραγματοποιείται μόνον από το θηλυκό, αρχίζει μετά την εναπόθεση του τελευταίου αβγού και, διαρκεί 11-14 ημέρες. Οι νεοσσοί είναι φωλεόφιλοι, επιτηρούνται και σιτίζονται και από τους δύο γονείς και, μένουν στη φωλιά για 14-20 ημέρες, περίπου. Όταν η φωλιά περιέχει περισσότερα αβγά από το συνηθισμένο, τότε μάλλον πρόκειται για γέννα και δεύτερου θηλυκού. Τα νεαρά πουλιά φεύγουν πολύ γρήγορα για τους τόπους διαχείμασης και, είναι ενεργά αναπαραγωγικά από το πρώτο έτος της ηλικίας τους. Στην Ελλάδα, ο κοκκινούρης έρχεται τα καλοκαίρια για να φωλιάσει στη βόρεια χώρα, κυρίως. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί του είδους, είχαν υποστεί δραματική μείωση, κυρίως λόγω της καταστροφής των ενδιαιτημάτων στους χώρους φωλιάσματος και, τις αλλαγές στις περιοχές διαχείμασης (Αφρική), ως συνέπεια της εντατικής χρήσης φυτοφαρμάκων και εντομοκτόνων, ιδιαίτερα στην περιοχή του Σαχέλ. Αργότερα, οι πληθυσμοί ανέκαμψαν σημαντικά και, σήμερα, εμφανίζουν ελαφρά αύξηση, με βάση τα προσωρινά στοιχεία για 21 χώρες από το Πανευρωπαϊκό Πρόγραμμα Παρακολούθησης Κοινών Πουλιών (EBCC / RSPB / BirdLife / Στατιστική Ολλανδίας, P. Voříšek in litt. 2008), γι’αυτό η IUCN έχει χαρακτηρίσει το είδος ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC) Ο κοκκινούρης ήταν το 2011 στη Γερμανία και την Αυστρία το «Πτηνό της Χρονιάς» και, στην Ελβετία το 2009. Στον ελλαδικό χώρο o Κοκκινούρης απαντάται και με τις ονομασίες Κοκκινούρα, Κοκκινόκωλος, Φοινίκουρος, Σπεντζάς και Κοκκινοφοινίκουρος. Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003. Collin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988. Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987. Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980. Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995 Πάπυρος-Λαρούς Μπριτάνικα, τόμος 32 , λήμμα «Καρβουνιάρης» Ιωάννη Όντρια, Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά. Ιωάννη Όντρια, Συστηματική Ζωολογία, τεύχος 3. Γ. Χανδρινού-Α. Δημητρόπουλου, Αρπακτικά Πουλιά της Ελλάδας, εκδόσεις Ευσταθιάδη, Αθήνα, 1982. Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988. «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας, Αθήνα 1992» Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002 IUCN Red List: http://www.iucnredlist.org/ Ertan, K. T. (2006). The Evolutionary History of Eurasian Redstarts "Phoenicurus". Acta Zoologica Sinica 52 (Supplement): 310–313. PDF fulltext Urs N. Glutz von Blotzheim, K. M. Bauer: Turdidae/Erithacinae. Aula, Wiesbaden 2001, ISBN 3-923527-00-4 (Handbuch der Vögel Mitteleuropas. Band 11/1). Hoyo, J. del, et al., eds. (2005). Handbook of the Birds of the World, vol. 10. Barcelona: Lynx Edicions. p. 771. ISBN 84-87334-72-5. A. Järvinen: Redstart (Phoenicurus phoenicurus). In: W. J. M. Hagemeijer, M. J. Blair: The EBCC Atlas of European Breeding Birds – their distribution and abundance. Poyser, London 1997, ISBN 0-85661-091-7, S. 524–525. Sangster, G., Alström, P., Forsmark, E., & Olsson, U. (2010). Multi-locus phylogenetic analysis of Old World chats and flycatchers reveals extensive paraphyly at family, subfamily and genus level (Aves: Muscicapidae). Molecular Phylogenetics and Evolution 57: 380–392 . PDF fulltext Snow, D. W., & Perrins, C. M. (1998). The Birds of the Western Palearctic (Concise Edition ed.). Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-854099-X. Jenni, L.; Kery, M. 2003. Timing of autumn bird migration under climate change: advances in long-distance migrants, delays in short-distance migrants. Proceedings of the Royal Society of London Series B 270(1523): 1467-1471. Vahatalo, A. V.; Rainio, K.; Lehikoinen, A.; Lehikoinen, E. 2004. Spring arrival of birds depends on the North Atlantic Oscillation. Journal of Avian Biology 35: 210-216. Croxton, P. J.; Sparks, T. H.; Cade, M.; Loxton, R. G. 2006. Trends and temperature effects in the arrival of spring migrants in Portland (United Kingdom) 1959-2005. Acta Ornithologica 41: 103-111. Tryjanowski, P.; Kuzniak, S.; Sparks, T. H. 2005. What affects the magnitude of change in first arrival dates of migrant birds? Journal of Ornithology 146: 200-205. Sparks, T. H.; Huber, K.; Bland, R. L.; Crick, H. Q. P.; Croxton, P. J.; Flood, J.; Loxton, R. G.; Mason, C. F.; Newnham, J.A.; Tryjanowski, P. 2007. How consistent are trends in arrival (and departure) dates of migrant birds in the UK? Journal of Orni Tttrup, A. P.; Thorup, K.; Rahbek, C. 2006. Patterns of change in timing of spring migration in North European songbird populations. Journal of Avian Biology 37: 84-92. Zalakevicius, M.; Bartkeviciene, G.; Raudonikis, L.; Janulaitis, J. 2006. Spring arrival response to climate change in birds: a case study from eastern Europe. Journal of Ornithology 147: 326-343. Crick, H. Q. P.; Dudley, C.; Glue, D.E.; Thomson, D.L. 1997. UK birds are laying earlier. Nature 388: 526. Crick, H. Q. P.; Sparks, T.H. 1999. Climate change related to egg-laying trends. Nature 399: 423-424.

Ο Κοκκινούρης είναι στρουθιόμορφο πτηνό της οικογενείας των Μυιοθηριδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Phoenicurus phoenicurus και περιλαμβάνει 2 υποείδη.Στην Ελλάδα απαντά κυρίως το υποείδος Phoenicurus phoenicurus samamisicus, αλλά κατά τη μετανάστευση υπάρχει ανάμιξη και με τους πληθυσμούς του ετέρου υποείδους Phoenicurus phoenicurus phoenicurus.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7%CF%82

Κυπριακές βουλευτικές εκλογές 1985

Η Κύπρος είναι μια ενιαία δημοκρατία με προεδρικό σύστημα διακυβέρνησης. Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, άμεσα εκλεγμένος στο μέσο της νομοθετικής περιόδου, είναι και αρχηγός κράτους και επικεφαλής της κυβέρνησης, και προεδρεύει του εκτελεστικού Υπουργικού Συμβουλίου. Ωστόσο, οι αναλογικές εκλογές για τη Βουλή των Αντιπροσώπων διευκολύνουν τον πολυκομματισμό, όπου το κόμμα του εκλεγμένου προέδρου συνήθως συμμαχεί με άλλα μικρότερα κόμματα για να σχηματιστεί μια κυβέρνηση συνεργασίας που συνήθως προσαρμόζεται στις κοινοβουλευτικές αλλαγές μετά τις βουλευτικές εκλογές. Οι 80 έδρες της Βουλής των Αντιπροσώπων εκλέγονται από έξι πολυπληθείς εκλογικές περιφέρειες, με τον αριθμό των εδρών να κατανέμεται ανάλογα με τον πληθυσμό κάθε περιφέρειας. Από τις 80 θέσεις, οι 56 εκλέγονται από τους Ελληνοκύπριους και οι 24 από τους Τουρκοκύπριους. Ωστόσο, λόγω του διχοτόμησης του νησιού μετά την τουρκική εισβολή του 1974, οι 24 τουρκοκυπριακές έδρες μένουν κενές και η Βουλή των Αντιπροσώπων είχε εκ των πραγμάτων 56 έδρες από την αύξησή τους το 1985.Οι εκλογές διεξήχθησαν με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής. Οι Βουλευτικές Εκλογές διενεργήθηκαν και ρυθμίστηκαν με βάση τις διατάξεις των περί Εκλογής Μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων Νόμων του 1979 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας.Για σκοπούς βουλευτικών εκλογών η Κυπριακή Δημοκρατία διαιρέθηκε σε έξι εκλογικές περιφέρειες, οι οποίες αντιστοιχούσαν στις έξι διοικητικές περιφέρειες. Μετά από απόφαση της Βουλής των Αντιπροσώπων της 20ης Ιουνίου 1985 οι έδρες αυξήθηκαν από 50 σε 80. Οι 54 αντιστοιχούσαν στην ελληνική κοινότητα (από 35 που είχε προηγουμένως) και οι 24 στην τουρκική κοινότητα (από 15 που είχε προηγουμένως).Οι 56 βουλευτικές έδρες κατανεμήθηκαν κατά εκλογική περιφέρεια με βάση τον αριθμό των εγγεγραμμένων εκλογέων κάθε εκλογικής περιφέρειας. Οι εκλογικές περιφέρειες ήταν: Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας (21 έδρες) Εκλογική Περιφέρεια Λεμεσού (12 έδρες) Εκλογική Περιφέρεια Αμμοχώστου (11 έδρες) Εκλογική Περιφέρεια Λάρνακας (5 έδρες) Εκλογική Περιφέρεια Πάφου (4 έδρες) Εκλογική Περιφέρεια Κερύνειας (3 έδρες)Η Βουλή των Αντιπροσώπων εκλέγεται για πενταετή θητεία, όμως αυτή μπορεί να αυτοδιαλυθεί πρόωρα, με απόφαση που λαμβάνεται με απόλυτη πλειοψηφία των μελών της. Στις εκλογές συμμετείχαν 4 κόμματα και 2 ανεξάρτητοι υποψήφιοι. Ε΄ Κοινοβουλευτική Περίοδος (Κύπρος) (με κατάλογο των εκλεγμένων βουλευτών) «Εκλογές 8ης Δεκεμβρίου 1985». www.parliament.cy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2020. «Νόμος ρυθμιζών τα της εκλογής μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων» (PDF). Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 23 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020.

Οι βουλευτικές εκλογές του 1985 ήταν οι πέμπτες βουλευτικές εκλογές στην Κύπρο. Διεξήχθησαν στις 8 Δεκεμβρίου 1985 για την εκλογή των 56 εκ των 80 μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων για την Ε΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_1985

Γιώργος Αγορογιάννης

Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από τον Τοξότη Λάρισας και το 1984 πήγε στη Λάρισα, με την οποία έκανε ντεμπούτο στην Α΄ Εθνική στις 7 Απριλίου 1985. Καθιερώθηκε σταδιακά ως βασικός και αγωνίστηκε για οκτώ χρόνια, κατά τα οποία κατέκτησε ένα πρωτάθλημα (1987-88) και ένα κύπελλο (1984-85), αν και δεν αγωνίστηκε στον τελικό. Το 1989 κλήθηκε στην εθνική ομάδα. Το 1992 συμφώνησε με την ΑΕΚ, όπου παρέμεινε τρεις περιόδους, κατακτώντας δύο ακόμα πρωταθλήματα (1992-93 και 1993-94), ενώ ήταν φιναλίστ του κυπέλλου το 1994 (δεν αγωνίστηκε) και το 1995. Την περίοδο 1995-96 αγωνίστηκε στον Πανιώνιο, όπου έκλεισε την καριέρα του. Ο Γιώργος Αγορογιάννης αγωνίστηκε 7 φορές με την εθνική Ελλάδας από το 1989 ως το 1992. Το ντεμπούτο του πραγματοποιήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1989 στον φιλικό αγώνα εκτός έδρας με την Πολωνία (0-3). Αγωνίστηκε επίσης στις 20/9/1989 με Γιουγκοσλαβία εκτός έδρας (0-3), 11/10/1989 με Βουλγαρία εκτός έδρας (0-4), 5/9/1990 με Αλβανία εντός έδρας (1-0), 10/10/1990 με Αίγυπτο εντός έδρας (6-1), 12/2/1992 με Ρουμανία εντός έδρας (1-0) και 25/3/1992 με Κύπρο εκτός έδρας (3-1), που ήταν ο τελευταίος του διεθνής αγώνας. Επίσης, το 1987 συμμετείχε σε δυο αγώνες με την ολυμπιακή ομάδα, στις 28/10 σε φιλικό με την Ιταλία (ήττα 0-2) και στις 2/12 με την Πολωνία (ήττα 0-1) σε αγώνα της προκριματικής φάσης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 στη Σεούλ. Προηγουμένως, το 1984, υπήρξε μέλος της εθνικής Νέων που προκρίθηκε στην τελική φάση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος καθώς και στην προκριματική φάση του 1985. Πρωταθλήματα Ελλάδας (3): 1988, 1993 και 1994. Κύπελλο Ελλάδας (1): 1985. «Όλα για το ποδόσφαιρο ’91», περιοδικό Εικόνες. http://www.national-football-teams.com/v2/club.php?id=1065&year_rythm=1995%3A%3A1

Ο Γιώργος Αγορογιάννης (Λάρισα, 3 Μαΐου 1966) είναι Έλληνας παλαίμαχος διεθνής αμυντικός ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίστηκε στη Λάρισα, την ΑΕΚ και ολοκλήρωσε την καριέρα του στον Πανιώνιο, κατά τις δεκαετίες του ’80 και ’90.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82

Ερριέττα Αλεξανδρινή του Νάσσαου-Βάιλμπουργκ

Η Ερριέττα Αλεξανδρινή Φρειδερίκη Βιλελμίνη ήταν η μόνη (επιζήσασα) κόρη του Φρειδερίκου Γουλιέλμου του Νάσσαου-Βάιλμπουργκ και της Λουίζας Ισαβέλλας, κόρης του Γουλιέλμου Γεωργίου του Σάιν-Χάχενμπουργκ, Βουργράβου του Κίρχμπεργκ. Η Ερριέττα πέθανε σε ηλικία 32 ετών από οστρακιά, την οποία κόλλησε από τα παιδιά της. Παντρεύτηκε το 1815 τον Κάρολο Λουδοβίκο της Αυστρίας, Δούκα του Τέσσεν (πολων. Τσιέσυν, στη Σιλεσία), και είχε τέκνα: Μαρία Θηρεσία (1816 - 1867), παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο Β΄ των Δύο Σικελιών. Αλβέρτος (1817 - 1895), Δούκας του Τέσσεν. Κάρολος Φερδινάνδος (1818 - 1894), αντιστράτηγος του αυστριακού στρατού. Φρειδερίκος Φερδινάνδος (1821 - 1847), διοικητής του αυστριακού ναυτικού. Ροδόλφος (25 Σεπτεμβρίου - 11 Οκτωβρίου 1822). Μαρία Καρολίνα (1825 - 1915), παντρεύτηκε τον εξάδελφό της Ράινερ Φερδινάνδο της Αυστρίας, πρωθυπουργό της Αυστρίας. Γουλιέλμος Φραγκίσκος (1827 - 1894), Αρχιδούκας της Αυστρίας. Marek, Miroslav. "A listing of descendants of the House of Nassau-Weilburg". Genealogy.EU.

Η Ερριέττα Αλεξανδρινή (γερμ. Henriette Alexandrine von Nassau-Weilburg, 30 Οκτωβρίου 1797 – 29 Δεκεμβρίου 1829) από τον Οίκο της Έσσης, ήταν κόρη του Πρίγκιπα του Νάσσαου-Βάιλμπουργκ και με τον γάμο της έγινε αρχιδούκισσα της Αυστρίας & Δούκισσα του Τέσσεν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%B9%CE%AD%CF%84%CF%84%CE%B1_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BF%CF%85-%CE%92%CE%AC%CE%B9%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA

BBC Καιρός

Το πρώτο δελτίο καιρού μεταδόθηκε στο ραδιόφωνο στις 14 Νοεμβρίου 1922 και το πρώτο καθημερινό δελτίο στις 26 Μαρτίου του 1923. Το 1936 μεταδόθηκε το πρώτο τηλεοπτικό δελτίο καιρού, καθώς και το πρώτο παγκόσμιο δελτίο καιρού με τη χρήση μετεωρολογικού χάρτη. Η ιστοσελίδα του BBC παρέχει δελτία καιρού για το Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και για όλο τον κόσμο χρησιμοποιώντας κινούμενα σχέδια και σχεδιασμούς παρόμοιους με αυτούς της τηλεόρασης. Η ιστοσελίδα της υπηρεσίας ξεκίνησε να λειτουργεί το 1997. Στις 20 Μαρτίου του 2013, εκδόθηκε από την υπηρεσία η εφαρμογή BBC Weather app για συσκευές iOS και για Android (μέσω του Google Play). Επίσημη Ιστοσελίδα

Το BBC Καιρός (αγγ. BBC Weather) είναι τμήμα του BBC, το οποίο αναλαμβάνει την προετοιμασία και τη μετάδοση δελτίων καιρού. Από το 1922 μέχρι το 2018, οι πληροφορίες περί πρόβλεψης παρέχονταν από τη βρετανική εθνική μετεωρολογική υπηρεσία Met Office. Από τότε, παρέχονται από τον ευρωπαϊκό ιδιωτικό οργανισμό MeteoGroup ιδιοκτησία της General Atlantic. Ο μακροβιότερος μετεωρολόγος του BBC Καιρός ήταν ο Michael Fish, ο οποίος εμφανιζόταν για 36 χρόνια από το 1974 μέχρι το 2010.

https://el.wikipedia.org/wiki/BBC_%CE%9A%CE%B1%CE%B9%CF%81%CF%8C%CF%82

Μωρίς Μπεζάρ

Γεννήθηκε στην Μασσαλία το 1927, και ο πατέρας του ήταν ο Γάλλος φιλόσοφος Γκαστόν Μπεργκέρ. Παρακολουθώντας ένα ρεσιτάλ του χορευτή Σερζ Λιφάρ, επηρεάστηκε τόσο πολύ ώστε αποφάσισε να αφιερώσει τον χρόνο του αποκλειστικά στον χορό. Κατά την περίοδο που βρισκόταν στη Μασσαλία σπούδασε υπό την Ματίλντ Ξεσίνσκα. Το 1945, γράφτηκε στην ομάδα μπαλέτου της Όπερας της Μασσαλίας, και από το 1946 σπούδασε υπό την Μαντάμ Ρουσάν Σαρκισιάν, τον Λίο Στάατς, την Μαντάμ Λιούμποβα Γεγκόροβα, και την Όλγκα Πριομπραζένσκα στο Παρίσι. Το 1948, συνεργάστηκε επίσης με τους Ζανίν Σαρά, Υβέτ Σωβιρέ, και κατόπιν με τον Ρολάντ Πετί, καθώς και με τη Βέρα Βόλκοβα στο Λονδίνο.Το 1954 ίδρυσε την σχολή Ballet de l'Étoile, και το 1960 την Ballet du XXe Siècle στις Βρυξέλλες. Το 1987 μετεγκαταστήθηκε στη Λωζάνη, όπου και ίδρυσε τη σχολή χορού Béjart Ballet Lausanne, μια από τις διασημότερες και πλέον επιτυχημένες σχολές χορού παγκοσμίως.Το 1973, μαζί με το Ballet du XXe siecle, έκανε την πρεμιέρα της παράστασης με την ονομασία Golestan, η οποία βασίζονταν στην Ιρανική παραδοσιακή μουσική, και ακολούθησαν και άλλες παρόμοιες παραστάσεις βασισμένες στην ίδια θεματολογία. Κατά τη διάρκεια των παραστάσεων αυτών ο Μπεζάρ γνώρισε την πρώην Αυτοκράτειρα του Ιράν με την οποία και διατήρησε ισχυρούς δεσμούς.Ανάμεσα στα διάσημα έργα του, είναι και μια διασκευασμένη εκδοχή του Καρυοθραύστη, την οποία παρήγαγε το 2000 και βασίζεται στην προσωπική του ζωή, και η οποία περιείχε έντονο ερωτικό περιεχόμενο και παράξενες σεξουαλικές παραστάσεις. Ο Μπεζάρ ίδρυσε διάφορες σχολές χορού: την σχολή Mudra στις Βρυξέλλες, 1970–1988; την σχολή Mudra Afrique στο Ντακάρ, 1977–1985; την σχολή Rudra στην Λωζάνη, 1992–. Ανάμεσα στις διακρίσεις που έλαβε ήταν οι: Βραβείο Εράσμους το 1974 Deutscher Tanzpreis το 1994 Το 2003, κέρδισε το Prix Benois de la Danse για το συνολικό του έργο Béjart Ballet Lausanne Rudra Béjart School

Ο Μωρίς Μπεζάρ (γαλλικά: Maurice Béjart, 1 Ιανουαρίου 1927 – 22 Νοεμβρίου 2007) ήταν Γάλλος χορευτής, χορογράφος, διευθυντής όπερας, και ιδρυτής της σχολής χορού Μπεζάρ της Λωζάνης στην Ελβετία. Του απονεμήθηκε η Ελβετική υπηκοότητα μεταθανάτια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%AC%CF%81

Ας με κρίνει η κοινωνία

Ο Μαξ, ένας αξιοπρεπής και με αρχές γκάνγκστερ, έχει δείπνο στο εστιατόριο της Μαντάμ Μπουσέ, ένα στέκι για εγκληματίες, με τον πολύχρονο συνεργάτη του Ριτόν, και με τις φίλες τους χορεύτριες και προστατευόμενες του Μαρκό. Εκεί διαβάζουν στην εφημερίδα ότι έγινε κλοπή ράβδων χρυσού. Στη συνέχεια η παρέα θα πάει στο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης Πιερό, όπου εργάζονται τα κορίτσια. Ο Μαξ θα πάρει τον Μαρκό για μια δουλειά με έμποριο ναρκωτικών. Μετά την παράσταση, ο Μαξ ανακαλύπτει ότι η φίλη του Ριτόν, Τζόσυ έχει σχέση με τον Αντζέλο, έναν άλλον γκάνγκστερ αλλά δεν αποκαλύπτει τίποτα στο φίλο του. Καθώς ο Μαξ παίρνει ένα ταξί για το σπίτι του, θα ακολουθηθεί από δύο άνδρες του Αντζέλο αλλά θα καταφέρει να τους ξεφύγει και να τους οδηγήσει μακριά. Ο Μαξ θα μιλήσει με τον Ριτόν και τον προειδοποιεί να μην πάει στον Αντζέλο, ο οποίος μόλις είχε ζητήσει από τον Ριτόν να κάνουν μια δουλειά μαζί. Ο Μαξ και ο Ριτόν θα πάνε σε ένα κρυσφήγετο του Μαξ, το οποίο ο Αντζέλο δεν γνωρίζει. Ο Μαξ με τον Ριτόν είχαν προηγουμένως κλέψει μια μεγάλη ποσότητα χρυσού, η οποία επρόκειτο να είναι και η οριστική μεγάλη δουλειά τους και να τους εξασφαλίσει τη συνταξιοδότησή τους. Ο Μαξ διαβεβαιώνει τον Ριτόν ότι ο χρυσός είναι ασφαλής σε μια ειδική κρύπτη στο αυτοκίνητό του κάτω στο γκαράζ. Ο Ριτόν λέει ότι τα κίνητρά του για την κλοπή του χρυσού ήταν ο φόβος του να μην χάσει την Τζόσυ, και παραδέχεται ότι υπαινίχθηκε γι 'αυτό στην ίδια, για να κρατήσει την αγάπη της. Ο Μαξ θα αποκαλύψει στον Ριτόν ότι είδε την Ζοζί και τον Άντζελο να αγκαλιάζονται στο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, και θα κατηγορήσει τον Ριτόν ότι κακώς έκανε και ανέφερε την κλοπή του χρυσού στην Ζοζί, η οποία θα πρέπει να ήταν πληροφοριοδότης του Άντζελο. Την επομένη μέρα ο Μαξ θα πάρει τον χρυσό και θα πάει στον θείο του Όσκαρ ο οποίος είναι κλεπταποδόχος. Ο Όσκαρ θα πει στον Μαξ ότι θα πάρει λίγο χρόνο να συγκεντρώσει τα χρήματα. Ο Μαξ θα επιστρέψει στο διαμέρισμά του και θα διαπιστώσει ότι ο Ριτόν έχει φύγει, και καλεί το ξενοδοχείο που μένει η Ζοζί. Διαπιστώσει ότι ο Ριτόν ήταν εκεί, αλλά μετά τον πήραν μακριά δύο άντρες με ένα αυτοκίνητο, προφανώς αυτό που είχε χρησιμοποιηθεί από τους άνδρες του Άντζελο νωρίτερα. Ο Μαξ θα ξεκινήσει να πάει στο εστιατόριο της Μάνταμ Μπους και θα προσλάβει τον Μαρκό ως βοηθό του. Πηγαίνουν μαζί στο ξενοδοχείο της Ζοζί, όπου ο Μαξ θα την ανακρίνει για τον Άντζελο, ενώ ο Μαρκό συλλαμβάνει τον Φιφή, έναν από τους κακοποιούς του Άντζελο. Χωρίς να μάθουν χρήσιμες πληροφορίες, θα πάνε στο σπίτι του Πιερό και θα ανακρίνουν τον Φιφή, με λίγη περισσότερη βία, αλλά χωρίς πολύ μεγάλη επιτυχία. Ο Άντζελο τηλεφωνεί τότε και προτείνει να γίνει ανταλλαγή του Ριτόν με τον κλεμμένο χρυσό. Ο Μαξ θα δεχθεί να γίνει η ανταλλαγή και θα προμηθευθούν όπλα και θα πάρουν τον χρυσό μαζί τους. Καθ'οδον για την συναντήση με τον Αντζελο θα πετάξουν τον Φιφή έξω από το αυτοκίνητο τους. Η ανταλλαγή γίνεται σε έναν ερημικό δρόμο. Ο Ριτόν επιστρέφει σώος και ο χρυσός δίνεται στον Αντζελο. Καθώς το αυτοκίνητο του Άντζελο απομακρύνεται μακριά, ο Ριτόν λέει στον Μαξ ότι αν και με δεμένα τα μάτια του, άκουσε ένα δεύτερο αυτοκίνητο. Το δεύτερο αυτοκίνητο έρχεται από το βάθος του δρόμου και ο Μαξ λέει σε όλους να καλυφθούν. Το αυτοκίνητο πλησιάζει και οι άντρες που επιβαίνουν σε αυτό πετούν χειρομβοβίδες και ανατινάζουν το αυτοκίνητο του Μαξ, σκοτώνοντας τον Μαρκό. Οι άντρες του Άντζελο επιστρέφουν για να δούνε αν σκοτώθηκαν όλοι, αλλά ο Μαξ με τον Ριτόν και τον Πιερό τους σκοτώσουν. Ο Μαξ ανακτά τον χρυσό και φεύγουν όλοι για το κρησφύγετό τους. Ζαν Γκαμπέν ως Μαξ Λίνο Βεντούρα ως Άντζελο Ζαν Μορό ως Ζοζί Ρενέ Νταρί ως Ριτόν Ντόρα Ντολλ ως Λόλα Πολ Φρανκέρ ως Πιερό Βιτόριο Σανιπόλι ως Ραμόν Μέριλιν Μπαφέρ ως Μπέτυ Ντανιέλ Καυτσί ως Φιφί Η ταινία ήταν η τετάρτη πιο δημοφιλής στο Γαλλικό box office το 1954. Στον ιστότοπο συγκέντρωσης κριτικών Rotten Tomatoes η ταινία έχει ποσοστό αποδοχής 100% βασισμένες σε 25 κριτικές, με μέσο όρο 8.3 στα 10. Επίσης ο κριτικός Ρότζερ Ίμπερτ την συμπεριέλαβε στον κατάλογο με τις Μεγάλες Ταινίες του. Ας με κρίνει η κοινωνία στην IMDb

Το Ας με κρίνει η κοινωνία (γαλλικά: Touchez Pas Au Grisbi), είναι φιλμ νουάρ του 1954 Γαλλο-Ιταλικής παραγωγής σε σκηνοθεσία Ζακ Μπεκέρ. Πρωταγωνιστούν ο Ζαν Γκαμπέν, η Ζαν Μορό και ο Λίνο Βεντούρα στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%82_%CE%BC%CE%B5_%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9_%CE%B7_%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1

Κάστρο του Λίντζμπαρκ

Το ανακτορικό οχυρό στο Λίντζμπαρκ Βαρμίνσκι, το οποίο για αιώνες ήταν η μεγαλύτερη πόλη της Βαρμίας, βρίσκεται στις εκβολές του ποταμού Σιμσάρνα με τον ποταμό Γουίνα. Το οχυρό περιβάλλεται από αμυντική τάφρο. Μια πρόσθετη «ξηρή τάφρος» περικύκλωνε τις τοπικές κατοικίες που βρίσκονταν κοντά στο οχυρό - όλες οι αμυντικές δομές σώζονται εκτός από τη βόρεια τάφρο, όπου κάποτε βρισκόταν ο ανεμόμυλος του κάστρου. Το κάστρο ήταν χτισμένο σε κάτοψη τετράγωνου σχηματισμού, με τείχη μήκους 48,5 μέτρων. Ένας πύργος 14 επιπέδων βρίσκεται στη βορειοανατολική πτέρυγα του κάστρου. Το κάτω μέρος του πύργου, χτισμένο σε τετράγωνη κατασκευή, έχει πίσω πόρτες - ενώ το πάνω μέρος του πύργου είναι οκταγωνικό. Οι άλλες 4 γωνίες του κάστρου έχουν μικρούς τετράγωνους διακοσμητικούς πύργους, των οποίων το σχέδιο άλλαξε με την πάροδο των αιώνων. Η αυλή του κάστρου αποτελείται από δύο επίπεδα - και τα δύο με προαύλια. Αυτά είναι τα μόνα ιστορικά μοναστήρια στην Πολωνία που δεν έχουν αλλάξει αρχιτεκτονικά. Το οχυρό έχει πτυχές που σχετίζονται με το Τευτονικό Τάγμα, του οποίου το αρχιτεκτονικό στυλ μπορεί να δει κανείς στην αυλή του κάστρου αλλά και να ανιχνευθεί στο αντιπροσωπευτικό επίπεδο του κάστρου στο παρεκκλήσι, στη μικρή και τη μεγάλη τραπεζαρία, στο καπιτοειδές, στην κοινή αίθουσα και στις επισκοπικές αίθουσες. Το κάστρο λειτουργεί ως ένα από τα κύρια αξιοθέατα της πόλης και φιλοξενεί τακτικά εκδηλώσεις καμπαρέ τους φθινοπωρινούς μήνες. Το κάστρο χτίστηκε μεταξύ 1350-1401 ως έδρα των επισκόπων της Βαρμίας, και αργότερα πέρασε στα χέρια του Τευτονικού Τάγματος. Οι Τεύτονες Ιππότες έχασαν το κάστρο το 1466, μετά τη Δεύτερη Ειρήνη του Θορν - το φρούριο ήταν μέρος της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας μέχρι το 1795 (μέχρι τον τρίτο διαμελισμό της Πολωνίας, όπου πίσω από τα τείχη του κάστρου ευδοκιμούσε η καλλιτεχνική ζωή). Το 1794, ο Ιγκνάτσι Κρασίτσκι, ο τελευταίος επίσκοπος που έμεινε εκεί, εγκατέλειψε το κάστρο. Οι διάδοχοί του - οι επίσκοποι Κάρολ και Γιούζεφ Χόχενσολερν - μετακόμισαν στην Ολίβα. Το 1963, το κάστρο έγινε ο χώρος του Παραρτήματος του Μουσείου της Βαρμίας και τη Μαζουρίας στο Όλστιν.

Το Κάστρο του Λίντζμπαρκ (πολωνικά: Zamek w Lidzbarku‎, γερμανικά: Burg Heilsberg‎), επίσημα γνωστό ως Κάστρο των Επισκόπων του Λίντζμπαρκ, είναι οχυρωμένο κάστρο και παλάτι του 14ου αιώνα που βρίσκεται στο Λίντζμπαρκ Βαρμίνσκι, στο Βοεβοδάτο Βαρμίας-Μαζουρίας στη βόρεια Πολωνία. Είναι ένα από τα πιο πολύτιμα γοτθικά κτίρια της χώρας και δημοφιλής προορισμός για τους παραθεριστές.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BA

Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 1945

Οι νικητές κάθε κατηγορίες εμφανίζονται με έντονους χαρακτήρες στην κορυφή της κατηγορίας. Το Χαμένο Σαββατοκύριακο Βίρα τις άγκυρες Οι καμπάνες της Αγίας Μαρίας Θύελλα σε μητρική καρδιά Νύχτα Αγωνίας Μπίλι Γουάιλντερ - Το Χαμένο Σαββατοκύριακο Κλάρενς Μπράουν - Ο Aλήτης και η Aμαζών Λίο ΜακΚάρεϊ - Οι καμπάνες της Αγίας Μαρίας Ζαν Ρενουάρ - Σκλάβος της Γης Άλφρεντ Χίτσκοκ - Νύχτα Αγωνίας Ρέι Μιλάντ - Το Χαμένο Σαββατοκύριακο Τζιν Κέλι - Βίρα τις άγκυρες Μπινγκ Κρόσμπι - Οι καμπάνες της Αγίας Μαρίας Γκρέγκορι Πεκ - Τα Κλειδιά του Παραδείσου Κόρνελ Γουάιλντ - Chopin Τζόαν Κρόφορντ - Θύελλα σε μητρική καρδιά Γκριρ Γκάρσον - Η Κοιλάδα των Αποφάσεων Ίνγκριντ Μπέργκμαν - Οι καμπάνες της Αγίας Μαρίας Τζένιφερ Τζόουνς - Ερωτικά Γράμματα Τζιν Τίρνεϊ - Ας την κρίνει ο Θεός Επίσημος ιστότοπος (Αγγλικά)

Η 18η Απονομή των Βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που τίμησε τις καλύτερες επιδόσεις στο χώρο του κινηματογράφου για το έτος 1945, έλαβε χώρα στις 7 Μαρτίου 1946. Ήταν η πρώτη τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.Κεντρικοί παρουσιαστές ήταν ο Τζέιμς Στιούαρτ και ο Μπομπ Χόουπ (ο τελευταίος για έκτη φορά).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85_1945

Αμπελώνας Θεσπρωτίας

Ο Αμπελώνας είναι κτισμένος στην περιοχή του Τσαμαντά (Μουργκάνα), κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα, σε υψόμετρο 480 μέτρων. Βρίσκεται στις νότιες πλαγιές του Τσαμαντά και απέχει 40 χλμ. ΒΑ από την Ηγουμενίτσα. Οι κάτοικοί του ασχολούνταν παραδοσιακά με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, ενώ αρκετοί ήταν οι μετανάστες προς τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με την οθωμανική στατιστική του 1895, ο πληθυσμός του Αμπελώνα ανερχόταν σε 194 κατοίκους, κατανεμημένους σε 37 φορολογικούς χανέδες. Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους εντάχθηκε στο ελληνικό κράτος ως οικισμός της επαρχίας Φιλιατών. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, σκοτώθηκαν δώδεκα ή δεκατρείς κάτοικοι του οικισμού. Από το 1999 έως το 2010 σύμφωνα με την τότε διοικητική διαίρεση της Ελλάδας αποτελούσε έδρα κοινότητας του δήμο Φιλιατών. Από την 1η Ιανουαρίου 2011 αποτελεί έδρα της ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας Φιλιατών, του ομώνυμου δήμου. Μέχρι το 1961 ονομαζόταν Πόβλα. Εκκλησιαστικά υπάγεται στη Μητρόπολη Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας. Η κεντρική εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο, ενώ υπάρχουν ακόμη οι εκκλησίες του Αγίου Γεωργίου και της Αγίας Παρασκευής. Στον Αμπελώνα γεννήθηκαν ο τοπικός ευεργέτης Σπύρος Σταύρου Τσίγκος (1896/97-1982) - ο οποίος διέθεσε σημαντικά χρηματικά ποσά σε έργα υποδομής και καλλωπισμού του χωριού - και ο συγγραφέας Σωτήρης Δημητρίου (1955). Επίσης, από τον οικισμό κατάγεται η συγγραφέας Σταυρούλα Δημητρίου. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica, τόμος 8ος, σελ. 33. «Αμπελώνας (Πόβλα)». Ομοσπονδία Μουργκάνας. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2017.

Ο Αμπελώνας (πρώην Πόβλα) είναι ορεινό χωριό του δήμου Φιλιατών του νομού Θεσπρωτίας της περιφέρειας Ηπείρου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ο πληθυσμός του ανέρχεται στους 52 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82

Φενγκ σούι

Η φιλοσοφία του φενγκ σούι είναι κοινή και στην αρχαία και τη σύγχρονη μορφή του. Κοινή βάση είναι ότι τα πάντα αποτελούνται από την ενέργεια που λέγεται "τσι". Αυτή η ενέργεια μπορεί να πάρει τις μορφές 5 βασικών στοιχείων: νερό, φωτιά, ξύλο, μέταλλο και γη. Αυτά τα 5 στοιχεία αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και αλληλοσχετίζονται. Σύμφωνα με την κινεζική φιλοσοφία, ο άνθρωπος σχετίζεται με το περιβάλλον και αλληλεπιδρά με αυτό. Κατά την αρχαία Κινέζικη ιατρική, όλες οι ασθένειες προέρχονται από δυσαρμονία στο ανθρώπινο τσι. Το κάθε ζωτικό όργανο αντιστοιχεί σε κάποιο από τα 5 στοιχεία τσι. Γιατρικό μπορεί να είναι κάποια τροφή που δίνει σωστό τσι, μετακίνηση σε περιοχή με σωστό τσι, τοποθέτηση αντικειμένου με σωστό τσι κ.ο.κ. Επίσης η κάθε εποχή έχει το δικό της τσι, όπως επίσης ο κάθε χρόνος, η κάθε μέρα ακόμα και η κάθε ώρα. Όλα αυτά συνθέτουν ένα περίπλοκο σύστημα σχέσεων πολύ δύσκολο στο να κατανοηθεί πλήρως. Η έννοια της ισορροπίας είναι εξαιρετικά σημαντική σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Φενγκ Σούι. Προωθεί την ειρήνη του μυαλού, την αρμονία στις σχέσεις με τα αγαπημένα σας πρόσωπα και την αίσθηση ασφάλειας. Κάθε τομέας του Μπαγκούα στο σπίτι ή το γραφείο σχετίζεται με τη ζωτική ενέργεια, ένα μέλος της οικογένειας ή ένα μέρος του σώματος.Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό να υπάρχει αρκετός χώρος και στις δύο πλευρές του κρεβατιού, ειδικά αν το μοιράζεστε με τον/την σύντροφό σας. Η διακόσμηση με έπιπλα και αντικείμενα που συνδυάζονται μεταξύ τους, όπως φωτιστικά κομοδίνου, διακοσμητικά μαξιλάρια ή ντουλαπάκια, θεωρείται κατάλληλη πρακτική. Σύμφωνα με την αρχαία κινεζική παράδοση, όλα τα αντικείμενα που δεν προορίζονται για ξεκούραση (όπως τα ηλεκτρονικά, τουριστικός εξοπλισμός και μηχανήματα άσκησης) δεν έχουν θέση στην κρεβατοκάμαρα. Δεν θεωρείται επίσης σωστό να αποθηκεύονται παλιά πράγματα κάτω από το κρεβάτι, επειδή αυτό προκαλεί τη συσσώρευση αρνητικής ενέργειας στον άνθρωπο που κοιμάται. Το υπνοδωμάτιο πρέπει να διατηρείται καθαρό και να μην είναι γεμάτο με περιττά αντικείμενα.

Η φιλοσοφια του φενγκ σούι (κιν. 風水）, ή ακριβέστερα φανγκ σουέι είναι ένα σύστημα παραδοσιακής κινεζικής γεωμαντείας. Στη σύγχρονη εποχή, με τον όρο "φενγκ σούι" αποκαλείται η τοποθέτηση διαφόρων αντικειμένων σε ένα χώρο, έτσι ώστε να υπάρχει καλή ενέργεια. Στην αρχαιότητα, ωστόσο, είχε σκοπό την έυρεση ανοικτής έκτασης (οικοπέδου) με καλή ενέργεια για τη δημιουργία πόλεων. Στα κινεζικά σημαίνει αέρας και νερό και το όνομα αυτό δόθηκε από τα δύο σημαντικότερα χαρακτηριστικά ενός οικοπέδου, δηλαδή τον αέρα (επηρεάζεται από τα δάση ή τα βουνά κτλ) και το νερό (ποτάμια, λίμνες κτλ). Το φενγκ σούι στα αρχαία χρόνια ήταν μια αρχαία μορφή επιστήμης και ασκούνταν μόνο από το κράτος. Για παράδειγμα, το Αρχαίο Κυότο είχε γίνει σύμφωνα με τις προδιαγραφές του φενγκ σούι από υπαλλήλους ειδικούς σε αυτό, τους ονμυόουτζι (Ιαπ. 陰陽師). Στη μεσαιωνική Ιαπωνία όμως, με την πτώση της κεντρικής εξουσίας, το φενγκ σούι εξαπλώθηκε και στα λαϊκά στρώματα ως τεχνική έυρεσης καλού οικοπέδου για χτίσιμο σπιτιού. Η καλή περιοχή διαφέρει από άτομο σε άτομο και δεν είναι κοινή για όλους. Στην Κίνα επί Μάο είχε απαγορευτεί, αλλά τελευταία επανήλθε.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CE%BD%CE%B3%CE%BA_%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%B9

Μοναστήρι του Γκελάτι

Byzantine Art, www.bourgogneromane.com/byzantine.htm. Centre, UNESCO World Heritage. “Gelati Monastery.” UNESCO World Heritage Centre, whc.unesco.org/en/list/710. Chichinadze, Nina. “Some Compositional Characteristics of Georgian Triptychs of the Thirteenth through Fifteenth Centuries.” Gesta, vol. 35, no. 1, 1996, pp. 66–76. JSTOR, JSTOR, www.jstor.org/stable/767227. Derlemenko I︠E︡vhen Anatoliĭovych, and Gigilashvili Ėduard. Gelati : Arkhitektura, Mozaika, Freski (Fotoalʹbom]= Gelati : Architecture, Mosaic, Frescoes. Tbilisi, Khelovneba, 1982. Hubert Kaufhold, Brill. Georgian Monasteries. Mepʻisašvili, R. Gelati. "Sabčotʻa Sakʻartʻvelo", 1965.

Το Μοναστήρι Γκελάτι (γεωργιανά: გელათის მონასტერი) είναι μεσαιωνικό συγκρότημα μοναστηριών κοντά στο Κουτάισι, στην περιοχή Ιμερέτι της δυτικής Γεωργίας. Πρόκειται για αριστούργημα της Γεωργιανής Χρυσής Εποχής, κατασκευάστηκε το 1106 από τον Βασιλιά Δαβίδ Δ΄ της Γεωργίας και είναι αναγνωρισμένο από την UNESCO ως μνημείο Παγκόσμιας πολιτιστικής Κληρονομιάς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B9

Φραντσέσκο Βενιέρ

Ο Φραντσέσκο Βενιέρ εξελέγη Δόγης της Βενετίας παρά τις τελευταίες αποτυχίες του (11 Ιουνίου 1554). Η άσχημη υγεία του τον οδήγησε σε πλήρη αδιαφορία για τις κρατικές υποθέσεις, ζούσε απολαμβάνοντας τα πλούτη του. Το μόνο σημαντικό γεγονός τα δυο χρόνια που κυβέρνησε στην Βενετία είναι μια μεγάλη πείνα, με τον θάνατο του (2 Ιουνίου 1556) ο λαός δεν τον θρήνησε καθόλου λόγω της συμπεριφοράς και της αδιαφορίας του. Ο τάφος του βρίσκεται στον Ναό του Σωτήρος και διακοσμήθηκε με σχέδια του Τζάκοπο Σανσοβίνο (1557 - 1561). Rosse, J. Willoughby; Blair, John (1859). An index of dates: Comprehending the principal facts in the chronology and history of the world, from the earliest to the present time Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei. Δόγηδες της Βενετίας

Ο Φραντσέσκο Βενιέρ (Ιταλικά : Francesco Venier, 1489 - 2 Ιουνίου 1556) ήταν ο 81ος Δόγης της Βενετίας (11 Ιουνίου 1554 - 2 Ιουνίου 1556). Διακρίθηκε για τις εμπορικές του δραστηριότητες στην Ανατολή με τις οποίες απέκτησε μεγάλα πλούτη. Με την επιστροφή του στην Δημοκρατία της Βενετίας ανέβηκε σε υψηλές διοικητικές θέσεις όπως Ποντεστά στην Πάντοβα και στην Βερόνα, πρέσβης της Δημοκρατίας στον πάπα Παυλο Γ΄ αλλά απέτυχε πέντε φορές να εκλεγεί Πραίτορ στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%BF_%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%AD%CF%81

Μάνεσι Καλαβρύτων Αχαΐας

Το όνομα του χωριού προέρχεται από τον πρωτοκατοικήσαντα Μάνεση, ο οποίος καταγόταν από την οικογένεια Μανεσαίων στην οποία οφείλεται και η ονομασία Μάνεσι σε διάφορα μέρη της Ελλάδος. Υπάρχουν ακόμη και σήμερα πολλές οικογένειες με την επωνυμία Μάνεσης. Η ιστορία του χωριού Μάνεσι ξεκινά από το έτος 1465 μ.Χ. Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού ζούσαν στη σημερινή θέση "Παλιό Μάνεσι", όπου σώζονται και ορισμένα ερείπια. Το "Παλιό Μάνεσι" βρίσκεται στους πρόποδες του Ερυμάνθου πάνω από τις πηγές του παραπόταμου του Σελινούντα, του Μίχνη. Κατά την απογραφή της Πελοποννήσου από τους Ενετούς το 1700, στο χωριό κατοικούσαν 12 οικογένειες, που αριθμούσαν 48 άτομα. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, δηλ. από το 1715 - 1821, οι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν στο τωρινό Μάνεσι. Στην Επανάσταση έλαβαν μέρος πολλοί αγωνιστές χωριανοί που πολέμησαν σε Καλάβρυτα, Λεβίδι, Τριπολιτσά, Ακράτα, Πάτρα και αλλού. Το Μάνεσι είναι πατρίδα των Νικαίων και Παπαδημητραίων που διέπρεψαν κατά την Ελληνική Επανάσταση. Μετά την Απελευθέρωση, το 1928 είχε πλήρες ελληνικό σχολείο, με 56 μαθητές και 42 μαθήτριες. Το 1914 μετά τη διάλυση των περισσότερων Δήμων όταν έγινε Κοινότητα είχε 562 κατοίκους. Διέθετε μεταβατικό δικαστήριο, αστυνομία, ταχυδρομείο, τηλεγραφείο, αγροτικό ιατρείο. Επίσης υπήρχαν 5 παντοπωλεία, 2 τυροκομεία και 2 σιδηρουργεία. Γενικά ό,τι χρειαζόταν για την καλή διαβίωση των κατοίκων. Μετά την Απελευθέρωση, όταν ιδρύθηκαν οι Δήμοι κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Όθωνα, το Μάνεσι ήταν η πρωτεύουσα του Δήμου Λαπαθών, που περιλάμβανε 18 χωριά. Ήταν μάλιστα ο πλουσιότερος Δήμος της Επαρχίας Καλαβρύτων. Σήμερα το Μάνεσι είναι Τοπική Κοινότητα του Δήμου Καλαβρύτων και συμπεριλαμβάνει τους οικισμούς Μάνεσι και Μπούμπουκα. Κοντά στο χωριό βρίσκεται η όμορφη μικρή Μονή του Αγίου Γεωργίου, η οποία χτίστηκε το 1824, από κάποιον αγύρτη Ιθακήσιο, ονόματι Ευγένιο, τον καλούμενο και "Αγιοπατέρα" ή "Παπουλάκη", ο οποίος είχε άδοξο και τραγικό τέλος από το σπαθί του Ιμπραήμ πασά, στα Τριπόταμα, τρία χρόνια αργότερα. Η "ζωή" της Μονής ήταν σύντομη. Πιστές γυναίκες όμως, τελευταία, την ανακαίνισαν και τη λειτουργούν. Σήμερα διατηρείται το μικρό καθολικό και ο περίβολός της καθώς και διάφορα ερείπια ναών. Σήμερα το Μάνεσι είναι ένα γραφικό και μεγάλο χωριό του Δήμου Καλαβρύτων με περίπου 200 άτομα πληθυσμό. Διατηρεί δημοτικό σχολείο καινηπιαγωγείο με παιδιά και των γύρω χωριών, αγροτικό ιατρείο το οποίο ανακαινιστεί πρόσφατα, τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου και πολλά εξωκλήσια. Λειτουργούν δύο ψητοπωλεία, εκ των οποίων το ένα είναι και παντοπωλείο. Διαθέτει αθλητικές εγκαταστάσεις για την άθληση των νέων, καθώς και πλατεία. Ακόμη λειτουργούν και ενοικιαζόμενα δωμάτια όλο το χρόνο. Το χωριό διασχίζει η Επαρχιακή Οδός Πατρών-Καλαβρύτων (Μέσω Χαλανδρίτσας) και μέσω του υφιστάμενου οδικού δικτύου απέχει περί τα 20 χλμ. από τα Καλάβρυτα και 52 χλμ. από την Πάτρα. Το χωρίο (ως κοινότητα) καλύπτει μια έκταση 17.860 στρεμμάτων. Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Γεώργιος Παπανδρέου, Καλαβρυτινή Επετηρίς: ήτοι πραγματεία περί της ιστορικής των Καλαβρύτων επαρχίας, Βιβλιοπωλείον Μιχαήλ Ι. Σαλιβέρος, Εν Αθήναις 1906. Μάνεσι Καλαβρύτων. Πολιτιστικός σύλλογος Μάνεσι Καλαβρύτων. manesi.netii.net. 2009 (αρχειοθετημένο αντίγραφο, 3 Ιουλίου 2013). Ανακτήθηκε: 9/1/2022. Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου στο Μάνεσι Καλαβρύτων. green-e.gr. 27 Οκτωβρίου 2010 (αρχειοθετημένο αντίγραφο, 3 Ιουλίου 2013). Ανακτήθηκε: 9/1/2022. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Google Maps Wikimapia Μάνεσι VRES.GR Μάνεσι

Για οικισμούς με ίδιο όνομα στην Αχαΐα, δείτε: Μάνεσι Αχαΐας Για οικισμούς με ίδιο όνομα στην Ελλάδα, δείτε: Μάνεσι Το Μάνεσι (επίσημα-καθαρεύουσα: το Μανέσιον) είναι χωριό της ορεινής Αχαΐας. Αποτελεί κοινότητα του Δήμου Καλαβρύτων, συμπεριλαμβάνοντας τους οικισμούς Μάνεσι και Μπούμπουκα, με συνολική έκταση 17.860 στρέμματα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B9_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%81%CF%8D%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82

Γιάβορ

Το όνομα της πόλης, Jawor, προέρχεται από την πολωνική λέξη που σημαίνει «πλάτανος». Το παλαιότερο καταγεγραμμένο όνομα χρονολογείται από το 1133 όταν η πόλη γράφτηκε ως Jawr και το 1203 ως Jawor. Μέχρι τον 16ο αιώνα το όνομα ήταν γραμμένο στα λατινικά με διάφορες μορφές όπως: Iavor, Iavr, Javr, Javor, Jaur, Jaura, Jawer και Jauor. Η πολωνική μορφή, Jawor, συνέχισε να χρησιμοποιείται, για παράδειγμα στη ζωγραφική από το 1562 που βρίσκεται στην εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου. Μία άλλη μορφή, Iawor, καταγράφεται σε έγγραφο από το 1248 και σε έγγραφο από το 1277 χρησιμοποιείται το όνομα Iaver. Το 1295, στο λατινικό έργο Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis, η πόλη σημειώνεται ως Jawor. Στο λατινικό Statuta Synodalia Episcoporum Wratislaviensium του 1475, το οποίο περιέχει επίσης την παλαιότερη πολωνική εκτύπωση, ως Jaworensis. Το γερμανικό όνομα, Jauer (Γιάουερ), είναι μια γερμανοποιημένη εκδοχή του αρχικού σλαβικού ονόματος και μέχρι το 1750 το πολωνικό όνομα Jawor χρησιμοποιήθηκε ακόμα στα πολωνικά από τις πρωσικές αρχές. Το γερμανικό όνομα έγινε επίσημο μετά το 1763 και τον Πρωσο-Αυστριακό Πόλεμο. Το Γιάβορ ήταν το κύριο γκορντ της φυλής Τσεμποβιάνιε (Trzebowianie), μιας από τις πολωνικές φυλές, και έγινε μέρος του αναδυόμενου πολωνικού κράτους τον 10ο αιώνα. Σύμφωνα με τα μεσαιωνικά χρονικά ο οικισμός επεκτάθηκε τον 11ο αιώνα. Του παραχωρήθηκαν προνόμια πόλης μεταξύ 1242 και 1275. Ως αποτέλεσμα του κατακερματισμού της Πολωνίας, το Γιάβορ έγινε μέρος του Δουκάτου της Σιλεσίας, μετά του Δουκάτου της Λεγκνίτσα από το 1248 και από το 1274 ήταν η πρωτεύουσα του Δουκάτου του Γιάβορ, του νοτιοδυτικού δουκάτου της μεσαιωνικής Πολωνίας, πριν ενσωματωθεί με το Δουκάτο της Σφιντνίτσα το 1346, μέρος του οποίου παρέμεινε μέχρι το 1392, παραμένοντας όλο το διάστημα υπό την ιδρυτική δυναστεία των Πιαστ. Στα τέλη του 13ου αιώνα υψώθηκαν πέτρινα αμυντικά τείχη. Μεταξύ 1279 και 1334, χτίστηκε η Εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου και το 1311 ανακαινίστηκε η Εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας. Οι εκκλησίες του Αγίου Μαρτίνου και της Αγίας Βαρβάρας είναι οι παλαιότερες εκκλησίες στο Γιάβορ. Το 1324 ιδρύθηκε το πρώτο νοσοκομείο. Η πρώτη γνωστή εικόνα του οικόσημου του Γιάβορ, που σώζεται στη σφραγίδα της πόλης προέρχεται από το 1300. Το Γιάβορ είχε εξελιχθεί σε ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα υφαντικής στην Κάτω Σιλεσία. Το 1329, ο Δούκας Ερρίκος Α΄ του Γιάβορ έδωσε το δικαίωμα εμπορίου ύλης. Τον 14ο αιώνα ιδρύθηκαν οι πρώτες συντεχνίες που συγκέντρωσαν γουναράδες, ράφτες, ενδυματοποιούς και εμπόρους.Αφού η πόλη χάθηκε από την Πολωνία, κυβερνήθηκε από το Βασίλειο της Βοημίας, το Βασίλειο της Ουγγαρίας, το Βασίλειο της Βοημίας ξανά και τη Μοναρχία των Αψβούργων. Η πόλη υπέφερε κατά τον Τριακονταετή Πόλεμο (1618–1648) ως αποτέλεσμα επανειλημμένων εισβολών, καταλήψεων, θρησκευτικών διώξεων και επιδημιών. Το 1626 λεηλατήθηκε από τους Αυστριακούς, το 1633 καταλήφθηκε για λίγο από το Εκλεκτοράτο της Σαξονίας και ανακαταλήφθηκε από την Αυστρία, το 1639 καταλήφθηκε από τους Σουηδούς και το 1640 ανακαταλήφθηκε από την Αυστρία, το 1642 καταλήφθηκε από τους Σουηδούς, στη συνέχεια καταλήφθηκαν ξανά από τους Σουηδούς και τελικά το 1648 από τους Αυστριακούς, οι οποίοι λεηλάτησαν και έκαψαν την πόλη και έδιωξαν τους κατοίκους της. Μετά τον πόλεμο, σύμφωνα με την Ειρήνη της Βεστφαλίας, χτίστηκε η λεγόμενη Εκκλησία της Ειρήνης, ωστόσο, οι Προτεστάντες εξακολουθούσαν να υφίστανται διακρίσεις από την αυστριακή διοίκηση. Τον 18ο αιώνα, η πόλη και η περιοχή αποτέλεσαν αντικείμενο αυστριακών-πρωσικών πολέμων, και τελικά πέρασαν στο Βασίλειο της Πρωσίας το 1763. Οι Πρώσοι μετέτρεψαν το Κάστρο του Γιάβορ σε φυλακή. Το 1776, η πόλη υπέστη πυρκαγιά. Στις 14 Μαΐου 1807, κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων και των πολωνικών εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, τα πολωνικά στρατεύματα βάδισαν μέσα από την πόλη, καθώς την προηγούμενη ημέρα πολέμησαν τη νικηφόρα μάχη της Στρούγκα εναντίον των πολυάριθμων Πρώσων. Το 1871, μαζί με την Πρωσία, η πόλη έγινε μέρος της Γερμανίας και παρέμεινε μέχρι το 1945. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Γερμανοί φυλάκισαν στο κάστρο Γαλλίδες και Νορβηγίδες, συμμετέχουσες σε κινήματα αντίστασης κατά της Γερμανίας. Στα τελευταία στάδια του πολέμου, στις αρχές του 1945, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της πόλης εκκενώθηκε από τους Γερμανούς. Καταλήφθηκε από τους Σοβιετικούς τον Φεβρουάριο και πέρασε στην Πολωνία τον Απρίλιο. Μετά τον πόλεμο η περιοχή έγινε επίσημα μέρος της Πολωνίας και πάλι σύμφωνα με τη Συμφωνία του Πότσνταμ. Επίσης, σύμφωνα με τη συμφωνία, οι Γερμανοί που δεν είχαν ήδη διαφύγει εκδιώχθηκαν και οι Πολωνοί πολίτες, πολλοί από τους οποίους είχαν εκδιωχθεί από τις πολωνικές περιοχές που προσαρτήθηκαν από τη Σοβιετική Ένωση, έγιναν πλειοψηφία. Το επώνυμο Jaworski (Γιαβόρσκι), που σημαίνει κάποιον του οποίου οι πρόγονοι είχαν δεσμούς με τον Γιάβορ, είναι ένα αρκετά κοινό επώνυμο τόσο στην ίδια την Πολωνία όσο και μεταξύ των Πολωνών μεταναστών σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Στα παραδείγματα περιλαμβάνονται οι Λέον Γιαβόρσκι και Ρον Γιαβόρσκι. Το Γιάβορ είναι αδελφοποιημένο με τις: Εκκλησία της Ειρήνης, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και ιστορικό μνημείο της Πολωνίας Κάστρο του Γιάβορ, πρώην κατοικία των ντόπιων δούκων του Οίκου των Πιαστ Γοτθική-Αναγεννησιακή Εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου Περιφερειακό Μουσείο (Muzeum Regionalne), που βρίσκεται στο πρώην μοναστήρι των Βεναρδίνων Δημαρχείο Μεσαιωνικά τείχη της πόλης Πύργος Στσεγκόμσκα Δημοτικό Θέατρο (Teatr Miejski) Παρεκκλήσι του Αγίου Αδαλβέρτου Εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας Επίσημος ιστότοπος Τοπικές σημαίες Εβραϊκή Κοινότητα στο Γιάβορ στο Virtual Shtetl Εκκλησία της Ειρήνης στο Γιάβορ - γκαλερί φωτογραφιών

Το Γιάβορ (πολωνικά: Jawor, γερμανικά: Jauer‎) είναι πόλη και η έδρα του Πόβιατ Γιάβορ, στο Βοεβοδάτο Κάτω Σιλεσίας της νοτιοδυτικής Πολωνίας. Βρίσκεται περίπου 61 χιλιόμετρα δυτικά της πρωτεύουσας του βοεβοδάτου, Βρότσουαφ. Σε όλη την πόλη ρέει ο ποταμός Νίσα Σαλόνα, μήκους περίπου 50 χιλιομέτρων. Τα έτη 1975 έως 1998, ήταν μέρος του Βοεβοδάτου Λεγκνίτσα. Ο πληθυσμός του είναι 22.301 κάτοικοι (2020).Στην πόλη βρίσκεται μια Προτεσταντική Εκκλησία της Ειρήνης. Ονομάστηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 2001. Επίσης, στην πόλη βρίσκεται το Κάστρο του Γιάβορ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%B2%CE%BF%CF%81

Μαρία Χριστίνα, Πριγκίπισσα Μιχαήλ του Κεντ

Γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1945 στο Κάρλσμπαντ (σημερινό Κάρλοβι Βάρι της Τσεχίας) της Ναζιστικής Γερμανίας. Είναι κόρη του Βαρώνου Γκίντερ Ουμπέρτους φον Ράιμπνετς και της δεύτερης συζύγου του, της Κόμισσας Μαρίας Άννας Ζαπαρί φον Μουρασζομμπάθ. Η Μαρία Χριστίνα έχει μια μεγαλύτερη αδελφή από τον πρώτο γάμο του πατέρα της, την Κόμισσα Μαργαρίτα φον Ζέχερ-Τος. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1971 η Μαρία Χριστίνα παντρεύτηκε τον Άγγλο τραπεζίτη Τόμας Τρουμπριτζ, τον νεότερο γιο του Σερ Πίτερ Τρουμπριτζ, 6ου Βαρονέτου, στην Παλιά Εκκλησία Τσέλσι του Λονδίνου. Από αυτό τον γάμο δεν προέκυψαν παιδιά. Το ζευγάρι χώρισε το 1973 και πήραν διαζύγιο το 1977 (ο γάμος ακυρώθηκε επίσημα από τον Πάπα τον Μάιο του 1978) Ένα μήνα μετά, στις 30 Ιουνίου 1978, παντρεύτηκε με πολιτικό γάμο στη Βιέννη της Αυστρίας τον Πρίγκιπα Μιχαήλ του Κεντ, γιο του Πρίγκιπα Γεωργίου, Δούκα του Κεντ και της Πριγκίπισσας Μαρίνας της Ελλάδας και της Δανίας. Αφού έλαβε την άδεια του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄, το ζευγάρι παντρεύτηκε και με θρησκευτικό γάμο στις 29 Ιουνίου 1983 στο σπίτι του Αρχιεπισκόπου του Γουέστμινστερ στο Λονδίνο. Δεδομένου ότι ο Νόμος της Διευθέτησης του 1701 απαγόρευε σε οποιονδήποτε να παντρευτεί Ρωμαϊοκαθολικό καθώς βρισκόταν στην διαδοχή για το θρόνο, ο Πρίγκιπας Μιχαήλ του Κεντ (εκείνη την εποχή ήταν 15ος στη σειρά διαδοχής) έχασε τα διαδοχικά του δικαιώματα όταν παντρεύτηκε τη Μαρία Χριστίνα. Ο Πρίγκιπας Μιχαήλ επανήλθε στη γραμμή διαδοχής στις 26 Μαρτίου 2015 με τον Νόμο περί διαδοχής του θρόνου του 2013 και τώρα είναι 45ος στη γραμμή. Τα παιδιά τους είναι μέλη της Εκκλησίας της Αγγλίας και έχουν διατηρήσει τα δικαιώματά τους στην διαδοχή από τη γέννησή τους. Η Μαρία Χριστίνα και ο Πρίγκιπας Μιχαήλ απέκτησαν ένα γιο και μια κόρη: τον Φρειδερίκος(1979-), παντρεύτηκε το 2009 την Σοφία Γουίνκλμαν. Απέκτησαν 2 παιδιά. την Γαβριέλλα (1981-) 15 Ιανουαρίου 1945 - 14 Σεπτεμβρίου 1971: Βαρώνη Μαρία Χριστίνα φον Ράιμπνετς 14 Σεπτεμβρίου 1971 - 30 Ιουνίου 1978: Βαρώνη Μαρία Χριστίνα φον Ράιμπνετς, Κα. Τρουμπριτζ 30 Ιουνίου 1978 - μέχρι σήμερα: Η Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Μιχαήλ του ΚεντΜετά τον γάμο της δόθηκε ο τίτλος Η Βασιλική της Υψηλότητα Πριγκίπισσα Μιχαήλ του Κεντ λόγω ότι δεν ήταν βασιλικής καταγωγής, ως εκ τούτου δεν φέρει τον τίτλο της Πριγκίπισσας Μαρίας Χριστίνας. Η Επίσημη Ιστοσελίδα της Πριγκίπισσας Μιχαήλ του Κεντ HRH Princess Michael of Kent: Princess Michael's descent from Diane de Poitiers and Catherine de' Medici. Hello magazine Suites designed by Her Royal Highness Princess Michael of Kent at Hotel Baltschug Kempinski Moscow

Η Μαρία Χριστίνα, Πριγκίπισσα Μιχαήλ του Κεντ (γεννημένη ως Βαρώνη Μαρία Χριστίνα φον Ράιμπνετς Baroness Marie Christine von Reibnitz, 15 Ιανουαρίου 1945 -) είναι η σύζυγος του Πρίγκιπα Μιχαήλ του Κεντ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1,_%CE%A0%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CF%84

Ερμεσίνδη, κόμισσα του Λουξεμβούργου

Πριν από τη γέννησή της, ο γηραιός πατέρας της Ερρίκος Δ΄ είχε αναγνωρίσει τον ανιψιό του Βαλδουίνο Ε΄ κόμη του Αινώ ως διάδοχό του. Ωστόσο, ο 74χρονος κόμης γέννησε μία κόρη, την Ερμεσίνδα, η οποία έγινε εκείνη διάδοχός του. Μετά το τέλος του Ερρίκου Δ΄ το 1197, έγινε αναπόφευκτα ένας πόλεμος διαδοχής. Στο τέλος του, αποφασίστηκε ότι τα φέουδα του κόμη Ερρίκου Δ΄ θα χωριστούν: ο Βαλδουίνος Ε΄ θα είχε το Ναμύρ, η Ερμεσίνδη θα είχε το Ντυρμπυί και το Λα Ρος, και το Λουξεμβούργο θα επέστρεφε στον κοινό τους επικυρίαχο, τον βασιλιά της Γερμανίας. Στη συνέχεια ο Ερρίκος ΣΤ΄ έδωσε το φέουδο στον αδελφό του Όθωνα Α΄ κόμη της Βουργουνδίας. Ο Eρμεσίνδη αρχικά μνηστεύθηκε τον Ερρίκο Β΄ της Καμπανίας, αλλά ο αρραβώνας ακυρώθηκε το 1189. Αντ' αυτού, πρώτος σύζυγός της έγινε ο Θεοβάλδος Α΄ κόμης του Μπαρ. Διαπραγματεύτηκε επιτυχώς με τον Φίλιππο Α΄ κόμη του Ναμύρ και τον αδελφό εκείνου Bαλδουίνο Θ΄ κόμη της Φλάνδρας για αποποίηση του Λουξεμβούργου, έτσι ο Θεοβάλδος Α΄ και η Ερμεσίνδα έγιναν κόμης και κόμισσα του Λουξεμβούργου. Όταν ο Θεοβάλδος Α΄ απεβίωσε το 1214, η Ερμεσίνδη παντρεύτηκε τον Βάλεραν Γ΄ κόμη του Λίμπουργκ (1180–1226), ο οποίος θα κυβερνούσε ως κόμης του Λουξεμβούργου. Το 1223 η Ερμεσίνδη και ο Βάλεραν διεκδίκησαν το Ναμύρ εναντίον του Φιλίππου Β΄, αλλά τελικά δεν επέτυχαν. Μετά το τέλος του Βάλεραν Γ΄, η Eρμεσίνδη κυβέρνησε μόνο το Λουξεμβούργο για δύο δεκαετίες. Αποδείχθηκε αποτελεσματική διαχειριστής: παραχώρησε χάρτες ελευθερίας σε πολλές πόλεις και αύξησε την ευημερία της χώρας της. Σύμφωνα με τον θρύλο, η κόμισσα περπατούσε μία ημέρα στην περιοχή γύρω από το κάστρο της, κοντά στο Άισεν. Εκεί είδε μία γυναίκα να κατεβαίνει από έναν λόφο, η οποία είχε στην αγκαλιά της ένα παιδί, που ήταν τυλιγμένο σε προβιά, επάνω στην οποία ήταν ένας μαύρος σταυρός. Η κόμισσα πείστηκε ότι αυτή ήταν η Παναγία, και ως εκ τούτου σχεδίαζε την κατασκευή σε αυτό το σημείο ενός αβαείου, που αργότερα θα γινόταν το αβαείο Νοτρ-Νταμ ντε Κλαιρφονταίν. Στη διαθήκη της ζήτησε να ταφεί σε αυτή την τοποθεσία. Το αβαείο Κλαιρφοναίν κτίστηκε στην πραγματικότητα μόνο από τον γιο της Ερρίκο Ε΄. Μετά από πολλά χρόνια, η μονή καταστράφηκε στα τέλη του 18ου αι. από Γαλλικά στρατεύματα. Οι Ιησουίτες στη συνέχεια ανοικοδόμησαν ένα τμήμα του από το 1875 έως το 1877, συμπεριλαμβανομένου του παλαιού παρεκκλησίου. Κατά τη διάρκεια αυτών των έργων, ο Ιησουίτης Mαρτίν Πωλ στις 11 Μαΐου 1875 βρήκε μία ταφόπλακα, μαζί με ανθρώπινα λείψανα. Δίπλα στον σκελετό υπήρχε μία πινακίδα με την επιγραφή: "Voici les precious ossements de la très Illustre et Pieuse Princesse Ermesinde, Comtesse Souveraine de Luxembourg et de Namur. Notre heureuse fondatrice que Dieu Glorifie et sans fin Bénisse "(Εδώ βρίσκονται τα πολύτιμα λείψανα της πολύ περίφημης και ευσεβούς πριγκίπισσας Ερμεσίνδας, κυρίαρχης κόμισσας του Λουξεμβούργου και του Ναμύρ. Η ιδρύτριά μας, την οποία ο Θεός δοξάζει και ευλογεί για πάντα"). Το 1747, λίγο πριν καταστραφεί η παλαιά μονή από τους Γάλλους, οι καλόγριες είχαν κρύψει τα λείψανα της Ερμασίνδας εδώ. Επί του παρόντος, τα λείψανα βρίσκονται στην κρύπτη του παρεκκλησιού στο Κλαιρφονταίν. Τα παιδιά της Ερμεσίνδης από τον πρώτο σύζυγό της Θεοβάλδο Α΄ κόμη του Μπαρ, ήταν: Ρενώ απεβ, πριν από το 1214, κύριο του Μπριέ. Ελισάβετ απεβ. το 1262, παντρεύτηκε τον Βαλεράν του Λίμπουργκ, κύριο του Μονσώ. Μαργαρίτα, παντρεύτηκε για πρώτη φορά τον Ούγο Γ΄ κόμη του Βωντεμόν (απεβ. 1243) και αργότερα παντρεύτηκε τον Ερρίκο του Μπλουά, επίτροπο του Βωντεμόν.Τα παιδιά της Ερμεσίνδης από τον δεύτερο σύζυγό της Βάλεραν Γ΄ κόμη του Λίμπουργκ ήταν: Ερρίκος Ε΄ 1216–1281, κόμης του Λουξεμβούργου . Γεράρδος Α΄ απεβ. 1276, κόμης του Ντυρμπυί. Αικατερίνη, απεβ. 1255, παντρεύτηκε τον Mατθαίο Β΄ δούκα της Λορραίνης. Η σελίδα της Γαλλικής Βικιπαίδειας του Ermesinde de Luxembourg Cawley, Charles, ERMENSENDE de Namur, Foundation for Medieval Genealogy, http://fmg.ac/Projects/MedLands/LUXEMBOURG.htm#Ermesindedied1247A, ανακτήθηκε στις August 2012 Οικογένεια γενεαλογίας Ναμούρ Αρχειοθετήθηκε 2012-09-06 στο Wayback Machine.

Η Ερμεσίνδη, γαλλ.: Ermesinde (1186 - 12 Φεβρουαρίου 1247) ήταν κόμισσα του Λουξεμβούργου από το 1197 μέχρι το τέλος της το 1247. Ήταν το μόνο παιδί του Ερρίκου Δ΄ κόμη του Λουξεμβούργου και της δεύτερης συζύγου του, Αγνής του Γκέλντερς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B4%CE%B7,_%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BE%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85

Χολοκυστεκτομή

Η λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή, αποτελεί την πλέον δημοφιλή, παγκοσμίως διενεργούμενη λαπαροσκοπική επέμβαση, απολύτως ενδεικνυόμενη για την λιθίαση της χοληδόχου κύστεως, αλλά και άλλες παθήσεις όπως πολυποδίαση, χοληστερίνωση, αδενομύωση και λετουργικές διαταραχές αυτής. Η επέμβαση επιτελείται με γενική αναισθησία, ενώ είναι απαραίτητος ο προεγχειρητικός έλεγχος που περιλαμβάνει: Αιματολογικό έλεγχο (γενική αίματος) Βιοχημικό-ηπατολογικό έλεγχο (σάκχαρο, ουρία, κρεατινίνη, τρανσαμινάσες, γGt, αλκαλική φωσφατάση, χολερυθρίνη) Έλεγχο πηκτικότητος (Χρόνος προθρομβίνης-INR, και APTT). Καρδιολογικό έλεγχο (ΗΚΓ και καρδιολογική εκτίμηση και αν χρειαστεί υπερηχογράφημα-tripplex καρδίας) Ακτινογραφία θώρακος και αν χρειαστεί πνευμονολογική εκτίμηση και σπιρομέτρηση.Οπωσδήποτε θα πρέπει να υπάρχει πρόσφατο υπερηχογράφημα ήπατος, χοληφόρων, παγκρέατος κλπ, και θα πρέπει να έχει διευκρινισθεί από τον χειρουργό η αρτιότητα και απόλυτη απουσία προβλήματος από τον χοληδόχο πόρο (λιθίαση, λάσπη, ιστορικό παγκρεατίτιδος κλπ)! Οποιαδήποτε ένδειξη ότι πιθανολογείται πρόβλημα στον χοληδόχο πόρο, ΠΑΝΤΑ ελέγχεται από τον χειρουργό και στην περίπτωση υποψίας καθορίζεται έλεγχος με MRCP (magnetic retrograde cholangio-pancreatography), δηλαδή μαγνητική χολαγγειοπαγρεατογραφία, όπου ελέγχεται απόλυτα ο χοληδόχος πόρος. Στην περίπτωση που διαπιστωθεί πρόβλημα, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί και προγραμματιστεί η επίλυση της λιθίασης του χοληδόχου πόρου, η οποία και γίνεται εύκολα με την διαδικασία της ERCP (ενδοσκοπικής ανάστροφης χολαγγειοπαγκρεατογραφίας και ενδοσκοπικής αφαίρεσης λίθων). Η ως άνω διαδικασία επιτελείται από εξειδικευμένο επεμβατικό γαστρεντερολόγο - παρουσία αναισθησιολόγου, και θα πρέπει να προηγηθεί της λαπαροσκοπικής επεμβάσεως. Η λαπαροσκοπική επέμβαση επιτελείται με χορήγηση γενικής αναισθησίας ατραυματικά και αναίμακτα, με διενέργεια μικρών τομών των 5 χιλιοστών, και με διενέργεια χαμηλών πιέσεων αερίου, προς πλήρη αποφυγή του μετεγχειρητικού πόνου και αισθήματος δυσφορίας. Από τον ομφαλό εισάγεται ένα λαπαροσκόπιο με κάμερα που δίνει την οπτική εικόνα στον χειρουργό, ενώ από άλλες τρεις οπές εισάγονται λεπτοί σωλήνες με εργαλεία που επιτρέπουν το διαχωρισμό της χοληδόχου κύστης από τους γύρο ιστούς, και τελικά την αφαίρεσή της. Πριν την τομή των αγγείων και χολαγγείων που συνδέουν τη χοληδόχο κύστη, τοποθετούνται ειδικά αιμοστατικά κλιπς για την απόλυτη στεγανοποίηση της επέμβασης. Η λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή μπορεί να εξελιχθεί σε επέμβαση "πρόκληση". Για αυτό και οι χειρουργοί πρέπει να είναι εκπαιδευμένοι με προηγμένες λαπαροσκοπικές δεξιότητες για να την ολοκληρώσουν με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα. Συνήθως ο ασθενής μπορεί να εξέλθει από το νοσοκομείο την επόμενη της επεμβάσεως. Εξαιρέσεις αποτελούν περιπτώσεις βαριάς οξείας χολοκυστίτιδας, εμπυήματος κλπ οπότε ο ασθενής πρέπει να παραμείνει στο νοσοκομείο για ενδοφλέβια χορήγηση αντιβιοτικών. Ο ασθενής μπορεί να επιστρέψει στην εργασία του συνήθως τέσσερις ημέρες μετά την επέμβαση. Ωστόσο, σε χειρωνακτικές εργασίες (σήκωμα βαρών κλπ) χρειάζεται περισσότερος χρόνος. Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι πολύ καλύτερο σε σύγκριση με την ανοιχτή χολοκυστεκτομή. Ο ασθενής μετά την επέμβαση θα έχει 4 μικρά σημάδια στις περιοχές των οπών. Αν και δεν αποτελεί τη μέθοδο εκλογής, η ανοιχτή χολοκυστεκτομή χρησιμοποιείται ακόμη σε ορισμένες καταστάσεις. Κάποιες ενδείξεις ανοιχτής χολοκυστεκτομής αποτελούν: Βαρύτατες φλεγμονές που καθιστούν δυσχερή την ανεύρεση των διαφόρων ανατομικών στοιχείων λαπαροσκοπικά Ανατομικές ανωμαλίες ή παραλλαγές των οργάνων σε κάποιους ασθενείςΑσθενείς με κίρρωση του ήπατος ή διαταραχές πήξης, καθώς η αιμορραγία είναι δύσκολο να ελεγχθεί λαπαροσκοπικά. Η εγκυμοσύνη δεν αποτελεί απόλυτη ένδειξη ανοιχτής χολοκυστεκτομής, ωστόσο ειδικά κατά το τρίτο τρίμηνο, το ενδεχόμενο ανοιχτής χολοκυστεκτομής πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν. Καρκίνος της χοληδόχου κύστης (αν και συνήθως ο καρκίνος αυτός διαγιγνώσκεται τυχαία κατά τη διάρκεια του χειρουργείου) Η πυλαία υπέρταση μπορεί να προκαλέσει διαστολή της ομφαλικής φλέβας, και η λαπαροσκοπική τεχνική μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ανεπιθύμητες αιμορραγίες.Οι περισσότερες περιπτώσεις ανοιχτής χολοκυστεκτομής μετατρέπονται από λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα που δυσχεραίνει τη συνέχιση της λαπαροσκοπικής εγχείρησης, όπως αιμορραγίες ή ασαφή ανατομικά στοιχεία του ασθενούς. Πάντως, η απόφαση εκτέλεσης ανοιχτής χολοκυστεκτομής αντί λαπαροσκοπικής, έγκειται στην κρίση του χειρουργού και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εμπειρία του. Η συχνότητα εμφάνισης ποικίλει ανάλογα με τη σειρά και είναι συνήθως 1-2 στις χίλιες λαπαροσκοπικές εγχειρήσεις. Εάν η κάκωση δεν γίνει αντιληπτή κατά τη διάρκεια του χειρουργίου, τότε ο ασθενής θα παρουσιάσει συμπτώματα όπως πυρετό, ίκτερο, ναυτία, εμέτους, κοιλιακό πόνο, γενική αδιαδεσία κλπ.Η διάγνωση της βλάβης γίνεται με τη βοήθεια ενδοσκοπικής παλίνδρομης χολάγγειο-παγκρεατογραφίας (ERCP), μαγνητικής χολάγγειο-παγκρεατογραφίας (MRCP), υπερήχου ή/και διαδερμικής διηπατικής χολαγγειογραφίας (PTC) Αποκατάσταση Για την αποκατάσταση πρέπει να λαμβάνεται υπ' όψην το μέγεθος αλλά και η περιοχή της βλάβης. Σε περιπτώσεις που η διατομή του χοληφόρου είναι σχετικά μικρή (λιγότερο από 50%) είναι δυνατή η απλή συρραφή και τοποθέτηση σωλήνα Kehr. Εάν υπάρχει πιο εκτεταμένη (ή και πλήρης) διατομή, τότε μία τελικο-τελική αναστόμωση δεν ενδείκνυται καθώς υπάρχει μεγάλη πιθανότητα στένωσης του χοληφόρου στην πορεία του χρόνου. Σε αυτήν την περίπτωση γίνεται χολοπεπτική αναστόμωση είτε στο δωδεκαδάκτυλο (εάν η βλάβη εντοπίζεται σχετικά χαμηλά στο χοληδόχο πόρο) είτε στη νήστιδα (εάν η βλάβη εντοπίζεται υψηλότερα στο χοληδόχο πόρο ή στον κοινό ηπατικό πόρο)Μελέτες έδειξαν πως εάν η αποκατάσταση γίνει έγκαιρα, η ποιότητα ζωής των ασθενών δεν θα επηρεαστεί. Η δεξιά ηπατική αρτηρία μπορεί εσφαλμένα να εκληφθεί ως κυστική αρτηρία και να απολινωθεί. Συχνά αυτή η βλάβη μπορεί να συνυπάρχει με βλάβη του κοινού ηπατικού πόρου επειδή αυτά τα ανατομικά στοιχεία είναι κοντά. Επιπτώσεις Σε πολλούς υγειής ανθρώπους η απολίνωση της δεξιάς ηπατικής αρτηρίας δεν έχει σημαντικές επιπλοκές. Αυτό συμβαίνει επειδή το ήπαρ έχει διπλή αιμάτωση. Το 1/3 της αιμάτωσης γίνεται από την ηπατική αρτηρία, και τα υπόλοιπα 2/3 από την πυλαία φλέβα.Πιθανές επιπλοκές περιλαμβάνουν αιμορραγία και αιμοχολία (που είναι η αιμορραγία μέσα στο χοληφόρο δέντρο). Σε άτομα με προϋπάρχουσα κίρρωση του ήπατος, ηπατική ανεπάρκεια ή μειωμένη ροή αίματος στην πυλαία φλέβα οι επιπτώσεις είναι πιο σοβαρές καθώς η ηπατική λειτουργία μπορεί να επιδεινωθεί. Σε αυτούς τους ασθενείς η θεραπευτική προσέγγιση είναι διαφορετική. Θεραπεία Σε ασθενείς χωρίς επιβαρυμένη λειτουργία ήπατος και με φυσιολογική ροή αίματος στην πυλαία φλέβα δεν ενδείκνυται αναστόμωση της δεξιάς ηπατικής αρτηρίας. Αντί αυτού γίνεται πλήρης απολίνωσή της (προς αποφυγήν αιμορραγιών και αιμοχολίας). Το ήπαρ δεν θα ισχαιμήσει και αυτό οφείλεται στη διπλή αιμάτωσή του και από την πυλαία φλέβα.Αντιθέτως, σε ασθενείς με επιβαρυμένη λειτουργία ήπατος, όπως κίρρωση ή ανεπάρκεια, ή μειωμένη ροή πυλαίας φλέβας, η μη αποκατάσταση της δεξιάς ηπατικής βλάβης θα επιβαρύνει σημαντικά τη λειτουργία του ήπατος και μπορεί να υπάρξει ισχαιμία. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι απαραίτητη η πραγματοποίηση τελικο-τελικής αναστόμωσης της αρτηρίας. Ιστορικώς, η πρώτη χολοκυστεκτομή έγινε το 1882 από το Γερμανό Carl Langenbuch.

Η χολοκυστεκτομή είναι η χειρουργική αφαίρεση της χοληδόχου κύστης. Σήμερα, είναι μία από τις πιο συχνές χειρουργικές επεμβάσεις και η πιο συχνή ένδειξη είναι η παρουσία χολόλιθων που να προκαλούν συμπτώματα., συνήθως φλεγμονή της κύστης, που καλείται χολοκυστίτιδα. Ο χρόνος που πρέπει να γίνει η επέμβαση είναι αμφιλεγόμενος και συνήθως η επιλογή γίνεται με βάση τον κάθε ασθενή. Υπάρχουν τρεις περιπτώσεις: 1) άμεση χολοκυστεκτομή (εντός 72 ωρών από την έναρξη των συμπτωμάτων), 2) ενδιάμεση (μεταξύ 72 ωρών και υποχώρησης συμπτωμάτων), 3) απώτερη (μετά πάροδο 6-8 εβδομάδων).Πάνω από το 90% όλων των χολοκυστεκτομών γίνονται λαπαροσκοπικά, ενώ σε λίγες περιπτώσεις έχει ένδειξη η ανοιχτή χολοκυστεκτομή.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%AE

Σενέκας ο Νεότερος

Ο Σενέκας έφυγε νεαρός από τη γενέτειρά του και ταξίδεψε στη Ρώμη και τη ρωμαϊκή Αίγυπτο. Κατά τις περιπλανήσεις του αυτές διδάχθηκε ρητορική και μυήθηκε στη στωική φιλοσοφία. Τελικά εγκαθίσταται στη Ρώμη, αρχίζει να δικηγορεί και, παρά την κακή του υγεία, να ανελίσσεται σε κρατικά αξιώματα. Το 41 μ.Χ. εξορίζεται για οκτώ χρόνια στην Κορσική όταν η Βαλέρια Μεσσαλίνα, τρίτη σύζυγος του Αυτοκράτορα Κλαύδιου, φιλόδοξη, νυμφομανής και με μεγάλη επιρροή, τον κατηγορεί για μοιχεία. Αφότου επιστρέφει από την Κορσική ο Σενέκας συμμετέχει στη δημόσια διοίκηση και, με παρακίνηση της μητέρας του Νέρωνα, γίνεται διδάσκαλος του μέλλοντα Αυτοκράτορα. Όταν ο τελευταίος ανεβαίνει στον θρόνο ο Σενέκας, για μία πενταετία, επηρεάζει ενεργά τη διακυβέρνησή του με θετικά αποτελέσματα. Ωστόσο τελικώς ο Νέρων επιβάλλει ένα τυραννικό καθεστώς κρατικής τρομοκρατίας και αποκόπτει τις γέφυρες επικοινωνίας με τον Σενέκα. Ο τελευταίος αποσύρεται σε θεωρητικούς φιλοσοφικούς στοχασμούς και το 65 κατηγορείται για συμμετοχή σε αποτυχημένη συνωμοσία κατά του Αυτοκράτορα· αμέσως διατάσσεται να αυτοκτονήσει κόβοντας τις φλέβες του. Ο Σενέκας επικάλυψε τον στωικισμό με ένα πέπλο ουμανισμού, που συνοψίζεται στη φράση του «ο άνθρωπος είναι ιερός για τον άνθρωπο», και υπηρέτησε το στωικό ιδανικό του σοφού που μεριμνά για την κοινωνία από θέση ευθύνης. Για τον Σενέκα χρέος των πλουσίων και των αρχόντων ήταν η βοήθεια προς τους κοινωνικά αδύναμους. Στα δράματα που έγραψε (π.χ. Φαίδρα, Οιδίπους, Μήδεια ― ελλην. μετάφρ. T. Ρούσος, "Κείμενα", Θυέστης, Αγαμέμνων κλπ.), βασισμένα σε ελληνικούς μύθους και κλασικές αττικές τραγωδίες, επηρεάστηκε από τον Ευριπίδη, τον Βιργίλιο και τον Οβίδιο. Στην κατηγορία των θεατρικών έργων ανήκει και η κωμωδία, σάτιρα Αποκολοκύνθωσις. Ακόμα και στους χριστιανούς έγινε συμπαθής για την ηθική διδασκαλία του και για το τέλος του ως «μάρτυρα» της φιλοσοφίας και από αυτή τη συμπάθεια προέκυψε η ψευδεπίγραφη αλληλογραφία του με τον Απόστολο Παύλο,η οποία βρήκε αναγνώστες στο χριστιανικό κόσμο. Το 1475 έγινε στη Νεάπολη η πρώτη έντυπη έκδοση των ηθικών συγγραμμάτων του και το 1484 η πρώτη έκδοση των τραγωδιών του στη Φερράρα. Αργότερα το 1529 τα έργα του εκδόθηκαν στη Βασιλεία από τον Έρασμο. Αξιοσημείωτο είναι το ότι οι δημιουργοί του κλασικού θεάτρου στη Γαλλία (Πιέρ Κορνέιγ, Ρακίνας) κ.ά. επεξεργάστηκαν τις τραγωδίες του Σενέκα και όχι τα ελληνικά πρότυπά τους. Εκτός από το ρητορικό έργο του, στο οποίο οφείλει την πρώιμη φήμη του ως πολιτικός, τα Φυσικά προβλήματα (Naturales quaestiones) σε επτά βιβλία και τις 124 επιστολές του ανέπτυξε πλούσια και πολυμερή συγγραφική δραστηριότητα. Τα έργα του Σενέκα διακρίνονται για τη δεοντολογία και την ηθική φιλοσοφία, όπως θέματα σχετικά με την ευγένεια, τη φιλανθρωπία, το σθένος, την ευτυχισμένη ζωή. Περί οργής (De ira) Περί επιείκειας (De clementia) Περί ευτυχισμένης ζωής (De beata vitae) Περί συντομίας της ζωής (De brevitate vitae). Διάλογος που απευθύνεται στον Παουλίνο, έναν υπάλληλο του δημοσίου (49) όπου γίνεται λόγος για την αξία του χρόνου και την ανάγκη να τον χρησιμοποιεί κανείς με σοφία και φειδώ για τη βελτίωση του εαυτού του, για φιλοσοφικές σκέψεις, για επικοινωνία με τους μεγάλους στοχαστές του παρελθόντος και όχι για πολυτελή βίο και ανήθικες απολαύσεις. Περί απραξίας (De otio) Περί πνευματικής γαλήνης Περί ευεργεσιών (De benificiis) Περί αξιωμάτων (De officiis) Περί προνοίας (De providentia) Προς την Ελβία (Ad Helviam) που απευθύνεται στη μητέρα του για να την παρηγορήσει για την εξορία του γιου της (του ίδιου δηλαδή) και δείχνει δύναμη και αξιοπρέπεια κ.α. Επιστολές στον Λουκίλιο, Ελληνικά γράμματα, ISBN 960-208-443-x

Ο Λεύκιος Ανναίος Σενέκας (Lucius Anneus Seneca, 4 π.Χ. - 65), γνωστός ως Σενέκας ο Νεότερος ή απλώς Σενέκας, Ρωμαίος πολιτικός, ρήτορας, δραματουργός και στωικός φιλόσοφος, ήταν γιος του Σενέκα του Πρεσβύτερου, διδάσκαλος του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Νέρωνα, στωικός φιλόσοφος, τραγωδός και ευνοούμενος της Αυλής. Καταγόταν από την Κόρδοβα της ρωμαϊκής επαρχίας της Ισπανίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%BA%CE%B1%CF%82_%CE%BF_%CE%9D%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82

Ινοστρανσέβια

Τα είδη της Ινοστρανσέβιας ήταν τα μεγαλύτερα γνωστά γοργονόψιδα, με το μήκος σώματος κάποιων γνωστών ατόμων να φτάνει στα 3.5 μέτρα, και με στενόμακρα κρανία που έφταναν τα 60 εκατοστά σε μήκος. Όπως διάφορα άλλα γοργονόψιδα, η Ινοστρανσέβια χαρακτιρίζονται από έντονα αναπτυγμένους κυνόδοντες, με αυτούς της άνω γνάθου να φτάνουν στα 15 εκατοστά, και τη ρίζα να αντιστοιχεί στο μισό τους μήκος. Τα σώματά τους ήταν λεπτοκαμωμένα με σχετικά κοντά πόδια. Η Ινοστρανσέβια είχε το ίδιο ενδιαίτημα με τον Σκουτόσαυρο τον οποίο και πιθανότατα θήρευε. Η Ινοστρανσέβια ονομάστηκε από τον ρώσο παλαιοντολόγο Βλάντιμιρ Προχόροβιτς Αμαλίτσκι προς τιμήν του ρώσου γεωλόγου Αλεκσάντρ Ινοστράντσεφ. Τα πρώτα απολιθώματα βρέθηκαν στην Περιφέρεια Αρχάγγελσκ στα πλαίσια των ανασκαφών στον Βόρειο Ντβίνα από τον Αμαλίτσκι στα τέλη του 19ου αιώνα. Βρέθηκαν δύο σχεδόν πλήρεις σκελετοί μαζί με άλλα σκελετικά κατάλοιπα, ένας από τους οποίους συναρμολογήθηκε και εκτίθονταν στην Αγία Πετρούπολη από το 1900 ενώ ο άλλος ακολούθησε λίγα χρόνια αργότερα. Οι κανονικές περιγραφές των ευρημάτων δημοσιεύτηκαν μετά θάνατον το 1922. Ακολουθεί κλαδόγραμμα από τη φυλογενετική ανάλυση του Gebauer (2007): Ταξινομικές πληροφορίες Αρχειοθετήθηκε 2020-08-24 στο Wayback Machine. (Αγγλικά) Ανατομικές πληροφορίες Αρχειοθετήθηκε 2007-12-13 στο Wayback Machine. (Αγγλικά)

Η Ινοστρανσέβια είναι εξαφανισμένο γένος σαρκοφάγων θηριαψιδωτών, που περιέχει τα μεγαλύτερα μέλη της οικογένειας των γοργονόψιδων, θηρευτών που χρακτηρίζονται από μακρείς, ξιφοειδείς κυνόδοντες. Τα διάφορα είδη του έζησαν στη βόρεια Ρωσία κατά την άνω Τατάρια (Βιάτσκια),, τοπική ρώσικη φάση της ύστερης Πέρμιας αντίστοιχη της Βουτζιαπινγκιανής, η οποία χρονολογείται στα 260 έως 254 mya. Το γένος είναι γνωστό από αρκετά κρανία και δύο σχεδόν πλήρεις σκελετούς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BD%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%AD%CE%B2%CE%B9%CE%B1

Το La Borda Project

Η ίδρυσή του έγινε στις 30 Νοεμβρίου του 2015, με τη σύσταση μίσθωσης από το Δημοτικό Συμβούλιο της Βαρκελώνης υπέρ της κοινότητας του La Borda, ενός οικοπέδου που βρίσκεται στην οδό Constitució - στο Can Batlló - με τον χαρακτηρισμό του ως «κρατικά επιδοτούμενη κατοικία (HPO)». Παραχωρήθηκε έτσι το δικαίωμα στέγασης στα μέλη της κοινότητας με διάρκεια 75 χρόνια, συνεπάγοντας την καταβολή ετήσιου τέλους (La Borda, 2021β). Ο επίσημος χαρακτηρισμός της γης ως «κρατικά επιδοτούμενη κατοικία (HPO)» συνεπάγεται ότι τα υποψήφια / υφιστάμενα μέλη δεν μπορούν να υπερβούν το μέγιστο προκαθορισμένο εισόδημα για να μπορούν να επωφεληθούν από το δικαίωμα χρήσης ενός διαμερίσματος στον εν λόγω συνεταιρισμό. Επίσης, συνεπάγεται ότι υπάρχει ένα μέγιστο τέλος χρέωσης για τη στέγαση, προκειμένου να επιτρέπεται να έχουν πρόσβαση φτωχοί άνθρωποι στο La Borda, καθώς αυτό αποτελεί έναν από τους κύριους σκοπούς του συνεταιρισμού. (La Borda, 2021β). Ειδικότερα, οι σκοποί του La Borda Project περιλαμβάνουν τα εξής (La Borda, 2021α): • Η εξασφάλιση πρόσβασης σε προσιτές και αξιοπρεπείς κατοικίες. • Η αποφυγή κερδοσκοπικών χρήσεων των κατοικιών. • Η ανάπτυξη ενός νέου μοντέλου παραγωγής, διαχείρισης και ιδιοκτησίας κατοικιών. • Η δημιουργία νέων μορφών συνύπαρξης, κοινωνικών σχέσεων και αυτοοργάνωσης της κοινότητας. • Η προώθηση σχέσεων ισότητας μεταξύ ατόμων διαφορετικών ηλικιών, φύλων και καταγωγής. • Να γίνει ένα εναλλακτικό μοντέλο έναντι της παραδοσιακής δημόσιας στέγασης, που να είναι προσιτό στα άτομα με χαμηλά εισοδήματα. • Η δημιουργία μιας αυτοδιαχειριζόμενης «γειτονιάς» στο Can Batlló, με βάση την κοινωνική δέσμευση και την ανάπτυξη ενός άλλου τρόπου δημιουργίας πόλεων. • Η αξιοποίηση στο έπακρο των υπαρχόντων πόρων και η επαναχρησιμοποίηση αυτών με οικολογικό και βιώσιμο τρόπο. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι βασικοί πυλώνες του - εκτός της παραχώρησης χρήσης ως καθεστώς μίσθωσης - αποτελούν η αυτοδιαχείριση και η αυτο-ανάπτυξη μέσω ενός συνεταιρισμού κατοικιών, ο βιώσιμος και κοινοτικός τρόπος ζωής, καθώς και η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία ως ιδεολογία (Cabré & Andrés, 2017). Το La Borda, στην ουσία, ορίζεται ως ένας μη κερδοσκοπικός συνεταιρισμός. Τα μέλη του κυβερνούν την οργάνωση μέσω της γενικής συνέλευσης, η οποία καθορίζει τις στρατηγικές και εγκρίνει και παρακολουθεί τα έργα που σχετίζονται με τη διαδικασία ανάπτυξης. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό το έργο βασίζεται σε μια κοινή συμμετοχή πολιτών μεταξύ των υποστηρικτών του. Οι περισσότεροι εμπλεκόμενοι συμμερίζονται την άποψη ότι η στέγαση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα ή περιουσιακό στοιχείο, αλλά ως ανθρώπινο δικαίωμα και βασικό κοινό αγαθό. (Cabré & Andrés, 2017). Το La Borda εφαρμόζει ένα καθεστώς παραχώρησης μίσθωσης χρήσης για την κατανομή των οικιστικών μονάδων του. Αυτό το μοντέλο που είναι εμπνευσμένο από το μοντέλο Andel, αφήνει την ιδιοκτησία του κτιρίου στον συνεταιρισμό και παρέχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί κάθε κατοικία σε κάθε νοικοκυριό μέσω μιας σύμβασης παραχώρησης χρήσης με αντάλλαγμα ένα τέλος εισόδου και μια μηνιαία πληρωμή. Οι κάτοικοι έχουν το απεριόριστο δικαίωμα να χρησιμοποιούν τις κατοικίες τους, εφόσον είναι μέλη του συνεταιρισμού. (Cabré & Andrés, 2017). Το La Borda διαφέρει από την κύρια οικιστική ανάπτυξη, καθώς προωθεί ένα κοινόχρηστο μοντέλο διαβίωσης. Με την προώθηση της κοινοτικής ζωής μέσω κοινών εγκαταστάσεων και χώρων, το La Borda στοχεύει στη βελτιστοποίηση του χώρου και των πόρων του, ενθαρρύνοντας ταυτόχρονα την αλληλεπίδραση μεταξύ των κατοίκων. Αυτό επιτυγχάνεται με την ιεράρχηση του κοινού χώρου έναντι του ιδιωτικού χώρου κατοικίας. Ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο του La Borda είναι η εστίασή του στη βιωσιμότητα τόσο όσον αφορά στις χαμηλές περιβαλλοντικές επιπτώσεις του κατασκευαστικού έργου, όσο και στη βιώσιμη χρήση του κτιρίου. (Cabré & Andrés, 2017). Το La Borda βασίστηκε στο πλαίσιο της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. Η οικονομική δραστηριότητα που δημιουργεί, ωφελεί και συμβάλλει στην επέκταση αυτού του οικονομικού τομέα και των επιχειρήσεων που σχετίζονται με αυτόν. (Cabré & Andrés, 2017). Το La Borda είναι μια μοναδική περίπτωση στο ισπανικό πλαίσιο. Το οργανωτικό του από κάτω προς τα πάνω σύστημα βασίζεται σε υπάρχοντα κοινωνικά δίκτυα στη γύρω γειτονιά και στην τεχνογνωσία εξωτερικών συμμετεχόντων για να βρει μια κοινωνικά επιθυμητή και οικονομικά βιώσιμη λύση στις ανάγκες στέγασης της κοινότητας. Αυτός ο συνεταιρισμός στεγαστικών μονάδων 28 μονάδων προχωρά ως αποτέλεσμα των συνεργιών που δημιουργούνται με οργανισμούς και άτομα εντός της κοινωνικής οικονομίας. Σύμφωνα με τους Moulaert et al. (2005), το La Borda θα μπορούσε να οριστεί ως ένα κοινωνικά καινοτόμο μοντέλο, λόγω της ανταπόκρισής του στις κοινωνικές ανάγκες που σήμερα, δεν ικανοποιούνται από τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Πρόκειται για ένα μοντέλο διακυβέρνησης από κάτω προς τα πάνω που ενθαρρύνει την αυξημένη κοινωνικοπολιτική ενδυνάμωση μεταξύ των μελών της (Cabré & Andrés, 2017). Όσον αφορά στο περιεχόμενό του, τρία βασικά στοιχεία άνοιξαν ένα παράθυρο ευκαιρίας για το La Borda: η ισπανική κρίση στον τομέα της στέγασης του 2008, η εμφάνιση της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας και η ύπαρξη ενός ισχυρού κινήματος γειτονίας που υποστηρίζει εναλλακτικά μοντέλα παροχής στέγασης. (Cabré & Andrés, 2017; Moulaert et al., 2005). Όσον αφορά τα χαρακτηριστικά του συνεταιρισμού, το La Borda υιοθέτησε μια έκδοση του μοντέλου Andel που βασίζεται στη συμμετοχή των μελών και των εταίρων του στην κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία για την παροχή προσιτής στέγασης (Cabré & Andrés, 2017). La Borda, επίσημη ιστοσελίδα, http://www.laborda.coop/ https://urbanalternatives.org/map/la-borda/la-borda/ Αρχειοθετήθηκε 2021-05-12 στο Wayback Machine. http://www.commoninghousing.net/ca/cophab-mapa/ https://www.archdaily.com/922184/la-borda-lacol https://urbannext.net/la-borda-housing-cooperative/

Το La Borda Project βρίσκεται στην Καταλονία της Ισπανίας και παρέχει στέγαση δίχως να γίνεται ενοικίαση ή αγορά. Ως εγχείρημα οικιστικού κοινού, στηρίζεται σε ένα μοντέλο μη κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης που επικεντρώνεται στους κατοίκους του (La Borda, 2021α). Το La Borda περικλείει μια κοινότητα πενήντα ανθρώπων, όλων των ηλικιών, που σχετίζονται με το έργο στον ομώνυμο χώρο στο Can Batlló της Καταλονίας. Ο κύριος σκοπός του La Borda είναι να παρέχει αξιοπρεπή, κοινωνική, προσιτή και οικολογικά βιώσιμη στέγαση στα μέλη του συνεταιρισμού και, ταυτόχρονα, να προωθεί τις σχέσεις μεταξύ των γενεών και την κοινωνική ένταξη. Εν ολίγοις, προσβλέπει ως εγχείρημα σε μια δίκαιη κατανομή της παραγωγής, της στέγασης και της οικιστικής φροντίδας, ενώ παράλληλα ως κοινότητα βασίζεται στις αξίες της φεμινιστικής και αλληλέγγυας οικονομίας. (La Borda, 2021α).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_La_Borda_Project

Σούζαν Μπένετ

Η Μπένετ γεννήθηκε στο Μπέρλινγκτον, Βερμόντ και παρακολούθησε μαθήματα στο Γυμνάσιο Κλίντον (Clinton Central School), στην πόλη Κλίντον της Νέας Υόρκης. Το 1967 εγγράφηκε στο Κολλέγιο Πέμπροκ και αποφοίτησε το 1971 από το Πανεπιστήμιο Μπράουν, όταν τα δύο κολέγια ενώθηκαν. Στο κολλέγιο, η Μπένετ αφοσιώθηκε στην κλασική αρχαιότητα, επιθυμώντας να γίνει δασκάλα. Συμμετείχε στις θεατρικές παραστάσεις των Σοκ και Μπάσκιν, ήταν μέλος ενός συγκροτήματος τζαζ και ήταν μέλος των Τσάτερτοκς (Chattertocks), μίας ομάδας α καπέλα. Η καριέρα της Μπένετ ξεκίνησε το 1974, όταν ηχογραφήθηκε η φωνή της στο Tillie the All-Time Teller της Πρώτης Εθνικής Τράπεζας της Ατλάντα. Έχει ηχογραφήσει μηνύματα για το σύστημα δημοσίων διευθύνσεων σε όλα τα τερματικά της Delta Air Lines παγκοσμίως, για λογισμικό ηλεκτρονικής μάθησης και λογισμικό GPS, και για τηλεφωνικά συστήματα. Η φωνή της έχει επίσης χρησιμοποιηθεί σε πολλές τοπικές και εθνικές τηλεοπτικές διαφημίσεις για εταιρείες όπως η Ford, η Coca-Cola, η Fisher-Price , η McDonald's,The Home Depot, Goodyear, Visa, Macy's, Hot Pockets, Club Med και Cartoon Network. Το 2021 έδωσε τη φωνή του χαρακτήρα Emma στο Persona 5 Strikers της Atlus. Τον Ιούνιο του 2005, η εταιρεία λογισμικού ScanSoft αναζητούσε ηθοποιό φωνής για ένα έργο βάσης δεδομένων που περιλάμβανε κατασκευή ομιλίας. Εξέτασαν πιθανούς υποψηφίους με τη GM Voices και επέλεξαν την Μπένετ, η οποία έτυχε να ήταν παρούσα όταν ο προγραμματισμένος καλλιτέχνης φωνής απουσίαζε. Εργαζόταν σε ένα θάλαμο ηχογράφησης τον Ιούλιο του 2005, περισσότερες από τέσσερις ώρες κάθε μέρα, διαβάζοντας φράσεις και προτάσεις. Οι ηχογραφήσεις στη συνέχεια συνενώθηκαν στις διάφορες λέξεις, προτάσεις και παραγράφους που χρησιμοποιούνται τώρα στη φωνή της Siri. Η Μπένετ συνειδητοποίησε ότι ήταν η φωνή της Siri όταν ένας φίλος τής έστειλε email σχετικά με το θέμα, τον Οκτώβριο του 2011. Η Apple ποτέ δεν αναγνώρισε ή επιβεβαίωσε τη συμμετοχή της Μπένετ, αλλά οι εμπειρογνώμονες ερευνητές που προσέλαβε το CNN εξέφρασαν 100% βεβαιότητα ότι η Μπένετ ήταν η φωνή της Siri. Στο Πανεπιστήμιο Μπράουν, η Μπένετ γνώρισε τον πρώτο της σύζυγο: τον επαγγελματία παίκτη του χόκεϊ, Κερτ Μπένετ. Αργότερα, νυμφεύτηκε τον μηχανικό ήχου και κιθαρίστα Ρικ Χίνκλ. Σήμερα κατοικεί στην Ατλάντα, Τζόρτζια. Στις 4 Οκτωβρίου 2013 εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό πρόγραμμα του CNN, "New Day", εξηγώντας τον τρόπο με τον οποίο επιλέχθηκε για τη φωνή της Siri. Στις 13 Μαρτίου 2015, η Μπένετ εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό πρόγραμμα "The Jack and Triumph Show", του δικτύου καλωδιακής τηλεόρασης Adult Swim, στο επεισόδιο "Siri", υποδυόμενη την ίδια, και αναφερόταν ως Η φωνή της Siri. Τον Ιούλιο του 2016, η Μπένετ εμφανίστηκε στην κωμική εκπομπή Πες την αλήθεια ("To Tell the Truth") του Άντονι Άντερσον, και αναφέρθηκε ως η φωνή της Siri.

Η Σούζαν Άλις Μπένετ (αγγλικά: Susan Alice Bennett‎, γενν. 31 Ιουλίου 1949, Μπέρλινγκτον, Ηνωμένες Πολιτείες) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός φωνής και πρώην αναπληρωματική τραγουδίστρια για τους Ρόι Όρμπινσον και Μπερτ Μπάκαρακ. Είναι ευρέως γνωστή για τη θηλυκή αμερικανική φωνή του προσωπικού βοηθού Siri της εταιρείας Apple, από όταν η συγκεκριμένη λειτουργία προστέθηκε στο iPhone 4S στις 4 Οκτωβρίου 2011. Ήταν η φωνή της Siri έως την αναβάθμιση του iOS 7, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2013.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%B1%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%84

Μαργαρίτα Β΄ της Δανίας

Η Μαργαρίτα Αλεξανδρινή Θόρχιλντουρ Ίνγκριντ γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1940 στα Ανάκτορα Αμάλιενμποργκ της Κοπεγχάγης ως πρώτο παιδί του μετέπειτα Φρειδερίκου Θ΄ και της Ίνγκριντ της Σουηδίας. Ο πατέρας της ήταν ο πρωτότοκος γιος του τότε Χριστιανού Ι΄, ενώ η μητέρα της ήταν η τότε μοναχοκόρη του μετέπειτα Γουσταύου ΣΤ΄ Αδόλφου της Σουηδίας. Η γέννησή της έγινε μόλις μία εβδομάδα μετά την εισβολή της Ναζιστικής Γερμανίας στη Δανία, η οποία συνέβη στις 9 Απριλίου 1940.Βαπτίστηκε στις 14 Μαΐου 1940 στην Εκκλησία του Χόλμεν της Κοπεγχάγης. Ανάδοχοι της Πριγκίπισσας ήταν ο προπάππος της Γουσταύος Ε΄ της Σουηδίας, ο προπάππος της Αρθούρος, Δούκας του Κόννωτ & Στράδερν, ο πάππος της Χριστιανός Ι΄, ο πάππος της Γουσταύος ΣΤ΄ Αδόλφος της Σουηδίας, ο θείος της Κνουτ της Δανίας, ο θείος της Γουσταύος Αδόλφος και ο εξάδελφός της Άξελ.Ονομάστηκε Μαργαρίτα για να τιμηθεί η γιαγιά της Μαργαρίτα του Κόννωτ, Αλεξανδρινή για τη γιαγιά της Αλεξανδρινή του Μεκλεμβούργου-Σβερίν και Ίνγκριντ για τη μητέρα της. Η Μαργαρίτα, καθώς ήταν μέχρι το 1944 Πριγκίπισσα και της Ισλανδίας, της δόθηκε και το ισλανδικό όνομα Θόρχιλντουρ.Όταν η Μαργαρίτα ήταν τεσσάρων χρονών, το 1944, γεννήθηκε η πρώτη της αδελφή Βενεδίκτη. Η Βενεδίκτη αργότερα, παντρεύτηκε τον Ριχάρδο του Σάιν-Βίτγκενσταϊν-Μπέρλεμπουργκ, με τον οποίο ζει στη Γερμανία. Η δεύτερη αδελφή της Άννα Μαρία γεννήθηκε το 1946 και παντρεύτηκε τον τότε Κωνσταντίνο Β΄ της Ελλάδας. Στις 20 Απριλίου 1947 ο Χριστιανός Ι΄ απεβίωσε και ο πατέρας της Μαργαρίτας ανέβηκε στο θρόνο ως Βασιλιάς Φρειδερίκος Θ΄. Κατά την περίοδο της γέννησής της, μόνο άνδρες μπορούσαν να ανέβουν στο θρόνο της Δανίας, λόγω των αλλαγών στη νομοθεσία που θεσπίστηκε τη δεκαετία του 1850, όταν ο Οίκος του Γκλύξμπουργκ επιλέχθηκε για τη διαδοχή. Δεδομένου ότι δεν είχε αδέλφια, θεωρήθηκε ότι ο θείος της Κνουτ της Δανίας μια ημέρα θα αναλάβει το θρόνο. Λίγο μετά την άνοδο του πατέρα της στο θρόνο και αφού είχε γίνει σαφές ότι η Βασίλισσα Ίνγκριντ δεν θα έκανε άλλα παιδιά, θα ξεκινήσει διαδικασία αλλαγής του συντάγματος, προκειμένου να μπορεί η Μαργαρίτα να γίνει διάδοχος του θρόνου. Σημαντικό ρόλο σε αυτή την αναθεώρηση έπαιξε η δημοτικότητα του Φρειδερίκου Θ΄ και των κορών του, αλλά και η αναβάθμιση του ρόλου των γυναικών στην καθημερινή ζωή της Δανίας και παγκοσμίως. Η πρόταση αναθεώρησης, αφού πέρασε από δύο κοινοβούλια, επικυρώθηκε στη συνέχεια με δημοψήφισμα, που διεξήχθη στις 27 Μαρτίου 1953. Οι νέες διατάξεις του συντάγματος για τη διαδοχή επέτρεπαν πλέον την άνοδο γυναίκας στο θρόνο, σε περίπτωση που εκείνη δεν είχε άνδρα αδερφό, κάνοντας έτσι τη Μαργαρίτα διάδοχο του πατέρα της.Στα δέκατα όγδοα γενέθλιά της, στις 16 Απριλίου 1958, η Μαργαρίτα έλαβε μια θέση στο Κρατικό Συμβούλιο της Δανίας. Στη συνέχεια προήδρευε σε συνεδριάσεις του Συμβουλίου, όταν ο Βασιλιάς απουσίαζε.Το 1960 ταξίδεψε μαζί με τις πριγκίπισσες της Σουηδίας και της Νορβηγίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου πραγματοποίησαν επίσκεψη στο Λος Άντζελες, στα στούντιο της κινηματογραφικής εταιρείας Paramount Pictures, ενώ συναντήθηκαν με αρκετές διασημότητες, όπως ο Ντιν Μάρτιν, ο Τζέρρυ Λιούις και ο Έλβις Πρίσλεϋ. Η Μαργαρίτα ολοκλήρωσε τη βασική εκπαίδευσή της σε ιδιωτικό σχολείο της Κοπεγχάγης, από το οποίο αποφοίτησε το 1959. Έπειτα πέρασε ένα χρόνο σε οικοτροφείο θηλέων στο Χάμπσαϊρ της Αγγλίας και κατά τη διάρκεια τού 1960-1961 σπούδασε προϊστορική αρχαιολογία στο Κολλέγιο Γκίρτον του Κέιμπριτζ. Μεταξύ των ετών 1961 και 1962 σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Άαρχους της Δανίας, το 1963 παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και το 1965 στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου. Στο Λονδίνο έγινε φίλος της Εταιρείας Αρχαιοδιφών.Η Βασίλισσα Μαργαρίτα μιλάει άπταιστα Δανικά, Γαλλικά, Αγγλικά, Σουηδικά και Γερμανικά, ενώ έχει και μία μικρή γνώση της Φεροϊκής γλώσσας. Στις 10 Ιουνίου 1967 η Πριγκίπισσα Μαργαρίτα παντρεύτηκε ένα Γάλλο διπλωμάτη, τον Ενρί ντε Λαμπόρντ ντε Μονπεζά, στην εκκλησία του Χόλμεν της Κοπεγχάγης. Ο Ερρίκος έλαβε τον τίτλο Αυτού Βασιλική Υψηλότητα Πρίγκιπας Ερρίκος της Δανίας.Η Μαργαρίτα γέννησε το πρώτο της παιδί στις 26 Μαΐου 1968. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Δανός Βασιλιάς ονομάζεται είτε Φρειδερίκος είτε Χριστιανός. Έτσι, η Μαργαρίτα, συνεχίζοντας την παράδοση, ονόμασε τον πρώτο γιο της Φρειδερίκο. Το δεύτερο παιδί της γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου 1969 και ονομάστηκε Ιωακείμ. Λίγο μετά το διάγγελμά του για το νέο έτος 1972, ο Βασιλιάς Φρειδερίκος Θ΄ αρρώστησε. Με το θάνατό του 14 ημέρες αργότερα, στις 14 Ιανουαρίου 1972, η Μαργαρίτα τον διαδέχθηκε στο θρόνο, ως η πρώτη γυναίκα μονάρχης της Δανίας, σύμφωνα με τον νέο νόμο διαδοχής. Ανακηρύχθηκε Βασίλισσα στις 15 Ιανουαρίου από τον Πρωθυπουργό της Δανίας στα Ανάκτορα του Κρίστιανσμποργκ. Στο πρώτο διάγγελμά της προς το λαό, η Μαργαρίτα Β΄, είπε: Ο αγαπημένος μου πατέρας, ο Βασιλιάς μας, είναι νεκρός. Η αποστολή που έφερε εις πέρας ο πατέρας μου για σχεδόν 25 χρόνια, τώρα εναπόκειται στους ώμους μου. Προσεύχομαι στο Θεό να μου δώσει βοήθεια και δύναμη να συνεχίσω τη βαριά κληρονομιά. Είθε η εμπιστοσύνη που δόθηκε στον πατέρα μου να δοθεί επίσης και σε εμένα. Τα κύρια καθήκοντα της Βασίλισσας είναι να εκπροσωπεί το Βασίλειο στο εξωτερικό και να αποτελεί μια ενωτική φιγούρα στο εσωτερικό. Δέχεται σε ακρόαση τους ξένους πρεσβευτές και βραβεύει με τιμητικές διακρίσεις και μετάλλια εξέχουσες προσωπικότητες. Συμμετέχει σε εκθέσεις, επετείους, εγκαίνια έργων και άλλα. Ως ένα μη εκλεγμένο δημόσιο πρόσωπο, η Βασίλισσα δεν αναμειγνύεται με πολιτικά και κομματικά θέματα. Παρά το γεγονός ότι έχει το δικαίωμα του εκλέγειν, εκείνη επιλέγει να μην το εξασκεί, ώστε να αποφεύγεται η σύνδεσή της με κάποιο πολιτικό κόμμα. Όταν μετά από εκλογές δεν είναι δυνατόν να σχηματιστεί κυβέρνηση πλειοψηφίας, η Βασίλισσα έχει υποχρέωση να σχηματίσει ένα συμβούλιο με εκπροσώπους των εκλεγμένων πολιτικών κομμάτων, ώστε να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας ή κυβέρνηση με κοινοβουλευτική στήριξη από άλλα κόμματα.Όταν σχηματίζεται μία νέα κυβέρνηση, αυτή θα πρέπει να ορκιστεί ενώπιον της Βασίλισσας. Έπειτα οι νόμοι που ψηφίζονται από το κοινοβούλιο, θα πρέπει να επικυρωθούν με Βασιλικά Διατάγματα. Στην πράξη, όμως, η Βασίλισσα δεν έχει νομοθετικές εξουσίες. Η Βασίλισσα, πέρα από τα καθήκοντά της στη Δανία, είναι επίσης Συνταγματάρχης του Βασιλικού Συντάγματος Πεζικού της Ουαλίας, ένα σύνταγμα πεζικού του Βρετανικού Στρατού, που δίνεται κατά παράδοση στην οικογένειά της. Στις 14 Ιανουαρίου 2012 η Μαργαρίτα Β΄ γιόρτασε το Ρουμπινένιο Ιωβηλαίο της, την 40η δηλαδή επέτειο από την άνοδό της στο θρόνο. Οι εκδηλώσεις για τον εορτασμό περιλάμβαναν τηλεοπτικές συνεντεύξεις, περιοδείες, δεξιώσεις και δημόσιες συγκεντρώσεις. Η Μαργαρίτα το 1967 παντρεύτηκε τον Ενρί ντε Λαμπόρντ ντε Μονπεζά και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά: τον Φρειδερίκο, Διάδοχο Πρίγκιπα της Δανίας (1968-), παντρεύτηκε τη Μαίρυ Ντόναλντσον. Απέκτησαν 4 παιδιά. τον Ιωακείμ (1969-), παντρεύτηκε (1) την Αλεξάνδρα Μάνλεϊ. Απέκτησαν 2 παιδιά. Χώρισαν το 2005; και (2) τη Μαρία Καβαλιέ. Απέκτησαν 2 παιδιά. Γενεαλογικό δέντρο The Queen's Homepage Αρχειοθετήθηκε 2012-02-07 στο Wayback Machine. The Official Website of The Danish Monarchy Αρχειοθετήθηκε 2013-07-24 στο Wayback Machine. Tapestries for HM The Queen of Denmark Αρχειοθετήθηκε 2012-10-19 στο Wayback Machine.

Η Μαργαρίτα Β΄ (δανέζικα: Dronning Margrethe II af Danmark, 16 Απριλίου 1940) είναι η βασίλισσα της Δανίας. Διαδέχτηκε τον πατέρα της Φρειδερίκο Θ΄ στις 14 Ιανουαρίου 1972. Με την άνοδό της έγινε η πρώτη γυναίκα βασίλισσα της Δανίας από το 1412. Σήμερα είναι η μοναδική βασίλισσα με χρέη ανώτατου άρχοντα στον κόσμο, μετά τον θάνατο της Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου. Είναι πλέον η μακροβιότερη μονάρχης στην Ευρώπη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%94%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Γενικό Κυβερνείο

Η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939, τις δυνάμεις της οποίας κατέβαλε μέσα σε δεκαοκτώ ημέρες. Στις 18 Σεπτεμβρίου η Σοβιετική Ένωση, σύμφωνα με το μυστικό πρωτόκολλο του Συμφώνου Ρίμπεντροπ - Μολότωφ εισβάλλει από ανατολικά στην Πολωνία, η οποία, έτσι, διαμελίζεται σε τρία τμήματα: Το δυτικό, το οποίο προσαρτάται άμεσα στο Μείζον Ράιχ με την ονομασία "Wartherland" (Περιοχή της Βάρτα) αποτελώντας το Γκάου της Βάρτα. Το ανατολικό προσαρτάται στη Σοβιετική Ένωση. Το κεντρικό παραμένει υπό γερμανική κατοχή, χωρίς να προσαρτηθεί στο Ράιχ. Εκεί, με Διάταγμα του Χίτλερ, που εκδόθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1939, δημιουργείται το Γενικό Κυβερνείο.Αρχικά αποτελέστηκε από τέσσερις πολωνικές επαρχίες: Βαρσοβίας, Ράντομ, Λούμπλιν και Κρακοβίας. Τον Αύγουστο του 1941, με διάταγμα του Χίτλερ, προσαρτήθηκε και η επαρχία της Γαλικίας, που αποσπάσθηκε από τη Σοβιετική Ένωση. Διοικητικό κέντρο ορίστηκε η Κρακοβία. Με το ίδιο Διάταγμα σύστασης τοποθετήθηκε ως "Γενικός Κυβερνήτης" ο Χανς Φρανκ με αναπληρωτή τον Άρτουρ Ζάις-Ίνκβαρτ. Σύμφωνα με το Διάταγμα, όλες οι αρχές του Κυβερνείου υπάγονται στον Γενικό Κυβερνήτη, ο οποίος αναφέρεται αποκλειστικά και μόνον στον ίδιο τον Χίτλερ. Νομοθετική εξουσία έχουν, εκτός του Γενικού Κυβερνήτη, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας του Ράιχ και ο επικεφαλής του "τετραετούς Σχεδίου", ενώ το κόστος λειτουργίας των διοικητικών υπηρεσιών επωμίζονται οι κατακτημένες περιοχές. Στην πραγματικότητα, αυτό που ο Χίτλερ σχεδιάζει δεν είναι η ορθή και ενδελεχής διοίκηση μιας κατακτημένης χώρας. Το σχέδιό του έχει διπλό στόχο: Την εξολόθρευση των Εβραίων - πρώτα της Πολωνίας και στη συνέχεια όλων των κατακτημένων - και προσαρτημένων - περιοχών και την άντληση εργατικού δυναμικού από την "αποθήκη εργατικών χειρών", όπως θεωρεί την κατακτημένη Πολωνία. Όταν αυτοί οι δύο στόχοι επιτευχθούν, στην περιοχή του Γενικού Κυβερνείου θα έχουν παραμείνει μόνον κάτοικοι γερμανικής καταγωγής, ώστε, τελικά, το Γενικό Κυβερνείο να αποτελέσει επαρχία του Ράιχ. Χαρακτηριστικά, ο Χίτλερ είχε αναφέρει ότι "Το Γενικό Κυβερνείο πρέπει, σε διάστημα 15 - 20 ετών, να γίνει τόσο Γερμανικό, όσο και η Ρηνανία". Το Γενικό Κυβερνείο διέθετε πλήρως οργανωμένες διοικητικές υπηρεσίες. Επιπλέον, διέθετε τη δική του Κεντρική Τράπεζα, την Τράπεζα Εμισίινι (Bank Emisyjny w Polsce), η οποία εξέδιδε ειδικό συνάλλαγμα σε Ζλότι (το τότε πολωνικό νόμισμα) και διέθετε τις δικές του υπηρεσίες οικονομικής διαχείρισης και εξέδιδε κρατικά ομόλογα, των οποίων την κυκλοφορία επέβαλε, καθώς οι Τράπεζες, οι ασφαλιστικές και οι μεγάλες εμποροβιομηχανικές εταιρείες υποχρεώθηκαν να προμηθευτούν ομόλογα μέχρις ενός ορισμένου ορίου, σε ποσοστιαία αναλογία με το υπάρχον κεφάλαιό τους.Οι Πολωνοί κάτοικοι του Γενικού Κυβερνείου ζουν υπό καθεστώς συνεχούς τρομοκρατίας. Το δικαστικό σύστημα αναδιοργανώνεται αλλά στα πολωνικά δικαστήρια επιτρέπεται μόνον η εκδίκαση υποθέσεων που αφορούν σε Πολωνούς πολίτες και εφόσον δεν εμπλέκεται σε αυτές πολίτης του Ράιχ. Για τέτοιου είδους υποθέσεις δημιουργείται Γερμανικό δικαστικό σύστημα, το οποίο, σε περίπτωση επικαλυπτόμενων υποθέσεων, έχει τον πρώτο και κυρίαρχο λόγο. Ο Φρανκ δημιουργεί πολλά νέα νομοθετήματα, κυριότερο από τα οποία είναι η δημιουργία νέου ποινικού νόμου, ο οποίος επινοεί νέα "εγκλήματα", τα οποία έχουν, στην πλειοψηφία τους, ως προβλεπόμενη ποινή αυτήν του θανάτου. Μεταξύ αυτών είναι "οποιαδήποτε ενέργεια κατά της Γερμανικής Κυβέρνησης", "η μετάδοση σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων", η παροχή οποιασδήποτε βοήθειας προς Εβραίους (περιλαμβανομένης και της προσφοράς τροφής), η μη απόδοση των προκαθορισμένων ποσοτήτων προϊόντων από τους αγρότες, η άρνηση ένταξης σε ομάδες υποχρεωτικής εργασίας, ενώ, επιπλέον, για κάθε άνδρα των γερμανικών δυνάμεων κατοχής που δολοφονείται, καθορίζεται η εκτέλεση, σε αντίποινα, 50 έως 100 Πολωνών πολιτών. Οι πολίτες διαχωρίζονται σε κατηγορίες: Αμιγώς Γερμανοί πολίτες, προερχόμενοι από τη Γερμανία (Reichdeutsche). Αυτοί περιλαμβάνουν, κυρίως, τις δυνάμεις Κατοχής. Γερμανοί όχι κάτοικοι της Γερμανίας (Volksdeutsche), χωρισμένοι σε 4 υποκατηγορίες Ουκρανοί (κύρια για την περιοχή της Γαλικίας) Γκοράλ (Goralenvolk, σε ελεύθερη απόδοση "ορεσείβιοι"), πολωνική εθνική ομάδα Πολωνοί πολίτες Αθίγγανοι Εβραίοι Όπως είναι φυσικό, αυτή η μορφή διοίκησης επέφερε τη σχεδόν άμεση εμφάνιση αντιστασιακών κινημάτων από τους Πολωνούς. Το κυριότερο αντιστασιακό κίνημα ήταν η "Armia Krajowa" (πολων. ο Στρατός της Πατρίδας), προσκείμενος στην εξόριστη Πολωνική Κυβέρνηση του Λονδίνου, που σχημάτισαν όσοι αξιωματικοί του Πολωνικού Στρατού κατάφεραν να διαφύγουν της σύλληψης και πλαισιώθηκαν από πολλούς εθελοντές (το 1944 η "Armia Krajowa" αριθμούσε περίπου 400.000 άνδρες). Πολύ μικρότερη σε δύναμη ήταν η "Armia Ludowa" (πολων. Λαϊκός Στρατός), που υποστηριζόταν από τη Σοβιετική Ένωση και το (παράνομο) Πολωνικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Υπολογίζεται ότι κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι Γερμανοί έχασαν περίπου 150.000 άτομα. Το τίμημα, όμως, για τους Πολωνούς ήταν κατά πολύ βαρύτερο: Χάθηκαν περίπου επτά εκατομμύρια άνθρωποι, από τα οποία τα τρία ήταν Πολωνοεβραίοι που θανατώθηκαν είτε στα πολλά γκέτο που είχε δημιουργήσει το Γενικό Κυβερνείο στις μεγαλύτερες πόλεις του ελέγχου του είτε στα στρατόπεδα εξόντωσης. Το 1943 οι Γερμανοί άρχισαν τις εκτοπίσεις και από το μεγαλύτερο γκέτο, αυτό της Βαρσοβίας, προκαλώντας την εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας, η οποία διήρκεσε από τις 19 Απριλίου έως τις 16 Μαΐου και, τελικά, συνετρίβη. Νέα εξέγερση ολόκληρης της Βαρσοβίας έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 1944, ύστερα από προτροπή της εξόριστης Κυβέρνησης. Με επικεφαλής τον Ταντέους Κομορόβσκι (Tadeusz Komorowski), πρώην αξιωματικό του Πολωνικού Στρατού, που είχε λάβει το ψευδώνυμο "Μπορ", η πόλη εξεγέρθηκε την 1η Αυγούστου. Εδώ παίχτηκε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά δράματα του Πολέμου: Οι Σύμμαχοι είχαν υποσχεθεί βοήθεια στους εξεγερμένους, όπως αρχικά είχαν κάνει και οι Σοβιετικοί. Όμως, μολονότι τα Σοβιετικά στρατεύματα απείχαν μόνο 18 km από την πόλη, δεν επενέβησαν καθόλου διότι οι Γερμανοί παρακολουθούσαν τις κινήσεις των Σοβιετικών βόμβαρδισαν κάθε γέφυρα της Βαρσοβίας εγκλοβίζοντας τα Σοβιετικά άρματα στην Ανατολική μεριά. Ο Ρεϊμόν Καρτιέ αναφέρει χαρακτηριστικά: "Ο Στάλιν αφήνει να συντριβούν οι επαναστάτες της Βαρσοβίας". Η εξέγερση άντεξε 63 ημέρες και οι ηγέτες της, χωρίς όπλα, τρόφιμα, νερό και ηλεκτρική ενέργεια στην πόλη, πέτυχαν να παραδοθούν υπό όρους στη Βέρμαχτ, ώστε να τους επιφυλαχθεί μεταχείριση αιχμαλώτων πολέμου. Σε αντίθετη περίπτωση τους περίμενε εκτέλεση. Ο Πολωνικός πληθυσμός της πόλης που είχε απομείνει (περίπου 180.000 άτομα) αναγκάσθηκε να εξοριστεί. Κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης της Βάνζεε, στις 20 Ιανουαρίου 1942, ο Γιόζεφ Μπύλερ (Josef Bühler), ο Αναπληρωτής Κυβερνήτης που είχε αντικαταστήσει τον Ζάις-Ίνκβαρτ ήδη από τις 22 Μαΐου 1940 και Υπουργός Εσωτερικών του Κυβερνείου, πρότεινε (στην πραγματικότητα πίεσε) στον Ράινχαρντ Χάιντριχ να γίνει εφαρμογή της Τελικής λύσης του Εβραϊκού ζητήματος στην περιοχή του Γενικού Κυβερνείου, προβάλλοντας ως επιχείρημα ότι η μεταγωγή Εβραίων εκεί δεν θα παρουσίαζε, λόγω του πυκνού σιδηροδρομικού δικτύου, σχεδόν κανένα πρόβλημα. Η πίεση αυτή εξηγείται όταν ληφθεί υπόψιν ότι το Γενικό Κυβερνείο, εκμεταλλευόμενο την περιοχή στο έπακρο, είχε προκαλέσει την ιδιαίτερα έντονη εμφάνιση του φαινομένου της "μαύρης αγοράς". Η πρόταση έγινε δεκτή και, από το 1942 ξεκίνησε η εφαρμογή της "Τελικής λύσης", με τη δημιουργία έξι στρατοπέδων εξόντωσης στην περιοχή του Γενικού Κυβερνείου. Εκεί μεταφέρθηκαν κυρίως Πολωνοεβραίοι, αλλά και Εβραίοι από άλλες χώρες και από την Ελλάδα. Τη δημιουργία και λειτουργία των Στρατοπέδων εξόντωσης καθώς και της Αστυνόμευσης είχαν αναλάβει άνδρες της SS, με επικεφαλής αρχικά τον Φρίντριχ Βίλχελμ Κρύγκερ (Friedrich Wilhelm Krüger) και μετέπειτα τον Βίλχελμ Κόππε (Wilhelm Koppe). Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε, επίσης, και ο Οντίλο Γκλομπότσνικ. Η προέλαση του Ερυθρού Στρατού στα τέλη του 1944 έθεσε τέλος στην ύπαρξη του Γενικού Κυβερνείου, το οποίο έκλεισε τις υπηρεσίες του και μετακίνησε όλο το προσωπικό τους προς τα δυτικά. Ο ίδιος ο Φρανκ διέφυγε επίσης προς τα δυτικά, όπου, όμως, συνελήφθη από τα αμερικανικά στρατεύματα τον Μάιο του 1945 και παραπέμφθηκε στη Δίκη της Νυρεμβέργης, όπου και καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό (1η Οκτωβρίου 1946). Η ποινή εκτελέστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946. Η Πολωνία υπό Ναζιστική Κατοχή, Northwestern University

Με την ονομασία Γενικό Κυβερνείο (γερμ. Generalgouvernement, πολων. Generalne Gubernatorstwo) αναφέρεται η περιοχή της Κεντρικής Πολωνίας, την οποία οι Ναζιστές κατέστησαν "ημιαυτόνομη", εγκαθιστώντας εκεί πολιτική και στρατιωτική Διοίκηση. Δεν αποτέλεσε κράτος - μαριονέτα, όπως η Νορβηγία του Βίντκουν Κουίσλιγκ. Αντίθετα, όλες οι αρχές του νέου "κράτους" επανδρώθηκαν από Γερμανούς πιστούς στον Εθνικοσοσιαλισμό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF

Παγετώνες της Αρκτικής

Ο θαλάσσιος πάγος έχει σημαντική επίδραση στην ισορροπία θερμότητας των πολικών ωκεανών, δεδομένου ότι μονώνει τον (σχετικά) ζεστό ωκεανό από τον πολύ ψυχρότερο αέρα που υπάρχει βορειότερα, μειώνοντας έτσι την απώλεια θερμότητας από τους ωκεανούς. Ο θαλάσσιος πάγος χαρακτηρίζεται από υψηλή αντανάκλαση της ηλιακής ακτινοβολίας, αντανακλώντας περίπου το 60% της εισερχόμενης ηλιακής ακτινοβολίας όταν είναι γυμνός και περίπου 80% όταν καλύπτεται από χιόνι. Αυτό οφείλεται σε μια ανατροφοδότηση γνωστή ως το φαινόμενο του άλβεδου. Αυτό το ποσοστό είναι πολύ πιο μεγαλύτερο από το ποσοστό αντανάκλασης στη θάλασσα (περίπου 10%) και έτσι ο πάγος επηρεάζει επίσης την απορρόφηση του ηλιακού φωτός στην επιφάνεια. Ο κύκλος πάγου της θάλασσας είναι επίσης μια σημαντική πηγή πυκνού "νερού του πυθμένα". Όταν το θαλασσινό νερό παγώνει, το μεγαλύτερο μέρος της περιεκτικότητάς του σε αλάτι μένει πίσω. Τα υπόλοιπα επιφανειακά ύδατα, τα οποία μετατρέπονται σε πυκνά από την πρόσθετη αλατότητα, βυθίζονται και παράγουν πυκνές μάζες νερού όπως τα βαθιά ύδατα του νότιου Ατλαντικού. Αυτή η παραγωγή πυκνού νερού παίζει σημαντικό ρόλο στην διατήρηση της θερμοαλινικής κυκλοφορίας. Η ακριβής αναπαράσταση αυτών των διαδικασιών είναι σημαντική στην παραγωγή κλιματικών μοντέλων. Στην Αρκτική, μια βασική περιοχή όπου ο πάγος "σε σχήμα τηγανίτας" είναι το κύριο είδος πάγου σε μια μεγάλη περιοχή είναι η λεγόμενη παγετωνική περιοχή Όντεν στη Θάλασσα της Γροιλανδίας. Το Όντεν (η Νορβηγική λέξη για το ακρωτήριο) αναπτύσσεται ανατολικά από την κύρια άκρη πάγου της Ανατολικής Γροιλανδίας κοντά στον 72ο με 74ο βόρειο παράλληλο κατά τη διάρκεια του χειμώνα, λόγω της παρουσίας πολύ ψυχρών πολικών επιφανειακών υδάτων στο ρεύμα του Γιαν Μαγιέν, το οποίο εκτρέπει κάποια ποσότητα υδάτων η προς τα ανατολικά από το Ρεύμα της Ανατολικής Γροιλανδίας σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος. Το μεγαλύτερο μέρος του παλαιού πάγου κινείται προς τα νότια, οδηγούμενο από τον άνεμο, με αποτέλεσμα την έκθεση μιας ψυχρής ανοικτής υδατικής επιφάνειας όπου σχηματίζονται νέα είδη πάγου, μεταξύ άλλων και ο πάγος σε σχήμα τηγανίτας. Το βρετανικό Κέντρο Χάντλεϊ για την πρόβλεψη και την έρευνα του κλίματος διατηρεί καταγραφές για την έκταση του πάγου της Αρκτικής από τις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά τα δεδομένα προ του 1950 έχουν προβλήματα ποιότητας. Οι αξιόπιστες μετρήσεις του όγκου του θαλάσσιου πάγου ξεκίνησαν κατά την εποχή του δορυφόρου. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, το Ραδιόμετρο Σάρωσης Πολυκαναλικών Μικροκυμάτων (SMMR) στους δορυφόρους Seasat (1978) και Nimbus 7 (1978-87) παρείχε πληροφορίες οι οποίες δεν εξαρτούνταν από τις ηλιακές ή τις μετεωρολογικές συνθήκες. Η συχνότητα και η ακρίβεια των μετρήσεων των παθητικών μικροκυμάτων βελτιώθηκε με την έναρξη της χρήσης του ειδικού ανιχνευτή μικροκυμάτων (Special sensor microwave/imager) το 1987. Γίνονται εκτιμήσεις τόσο για την καθαρή έκταση και την γεωγραφική έκταση του θαλάσσιου πάγου, με την τελευταία να είναι μεγαλύτερη, αφού ορίζεται ως το τμήμα του ωκεανού με περιεκτικότητα θαλάσσιου πάγου τουλάχιστον 15%. Μια μελέτη μοντελοποίησης της 52ετούς περιόδου από το 1947 έως το 1999 διαπίστωσε μια υποχώρηση του όγκου των αρκτικών πάγων κατά -3% ανά δεκαετία. Η διάσπαση του ποσοστού αυτού σε συστατικά που προκαλούνται από τον άνεμο και τη θερμοκρασία δείχνει ότι ουσιαστικά η άνοδος της θερμοκρασίας προκαλεί το μεγαλύτερο μέρος αυτής της μεταβολής. Μια χρονικά προσαρμοσμένη, με τη χρήση υπολογιστή, μέτρηση του πάγου της θάλασσας, αποκάλυψε ότι η παρακολούθηση του όγκου του πάγου είναι πολύ πιο σημαντική για την αξιολόγηση της απώλειας θαλάσσιου πάγου απ'ότι οι μετρήσεις της γεωγραφικής έκτασης τους.Οι τάσεις από το 1979 έως το 2002 δείχνουν μια τάση μείωσης της έκτασης των θαλάσσιων πάγων της Αρκτικής σε ρυθμό -2.5% ± 0.9% ανά δεκαετία σε αυτή την εικοσατριετή περίοδο. Τα κλιματικά μοντέλα προσομοίωσαν αυτή την τάση το 2002. Η τάση της ελάχιστης έκτασης των παγετώνων τον Σεπτέμβριο, όπως υπολογίστηκε για την περίοδο 1979-2011, διαπιστώνει μια υποχώρηση της έκτασης κατά 12% ανά δεκαετία σε 32 χρόνια. Το 2007, η ελάχιστη έκταση μειώθηκε κατά περισσότερο από ένα εκατομμύριο τετραγωνικά χιλιόμετρα σε 4.140.000 τ.χλμ., η μεγαλύτερη πτώση από τότε που έγιναν διαθέσιμα αξιόπιστα δεδομένα. Νέα έρευνα δείχνει ότι ο πάγος της Θάλασσας της Αρκτικής λιώνει ταχύτερα από το προβλεπόμενο, με βάση τις εκτιμήσεις από 18 μοντέλα υπολογιστών που χρησιμοποίησε η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος κατά την προετοιμασία των εκτιμήσεών της για το 2007. Το 2012, η έκταση έφτασε τα 3.500.000 τ.χλμ., η χαμηλότερη που έχει καταγραφεί.Στο συνολικό ισοζύγιο μάζας, ο όγκος του θαλάσσιου πάγου εξαρτάται από το πάχος του πάγου καθώς και από την έκταση της περιοχής. Ενώ η εποχή των δορυφόρων επιτρέπει μια πιο αξιόπιστη καταγραφή των μεταβολών της έκτασης, οι ακριβείς μετρήσεις για το πάχος του πάγου παραμένει ως μια πρόκληση. Παρ' όλα αυτά, η απώλεια της κάλυψης θαλάσσιου πάγου το καλοκαίρι και η αργή έναρξη της περιόδου της κατάψυξης παρουσιάζει μια έκταση πάγου χαμηλότερη από την κανονική καθ 'όλη τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα, και ο πάγος που αναπτύσσεται πίσω είναι πιθανό να είναι αρκετά λεπτός. Καθώς ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του πάγου της θάλασσας είναι λεπτότερος πρωτοετής πάγος, η μεγαλύτερη επίδραση που έχουν οι καταιγίδες στη σταθερότητά τους με αναταράξεις από ισχυρούς εξωτροπικούς κυκλώνες οδηγούν σε μεγαλύτερη απώλεια πάγου. Οικολογία και ιστορία της Αρκτικής θάλασσας Υπερθέρμανση του πλανήτη Παγόβουνο Πολίνια Παγετώνες της Ανταρκτικής

Οι παγετώνες της Αρκτικής είναι ο θαλάσσιος πάγος που καλύπτει τον Αρκτικό Ωκεανό και την περιοχή του. Οι παγετώνες της Αρκτικής υφίσταται έναν κανονικό εποχιακό κύκλο στον οποίο ο πάγος λιώνει την άνοιξη και το καλοκαίρι, φτάνει στο ελάχιστο σημείο του γύρω στα μέσα Σεπτεμβρίου και στη συνέχεια μεγαλώνει κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα. Η καλοκαιρινή έκταση των παγετώνων στην Αρκτική αντιστοιχεί περίπου το 50% της χειμερινής κάλυψης. Μερικοί από τους πάγους επιβιώνουν από το ένα έτος στο άλλο. Επί του παρόντος, το 28% της λεκάνης πάγου της Αρκτικής αποτελείται από πολυετή πάγο, ο οποίος είναι παχύτερος από τον εποχιακό πάγο: με πάχος που φτάνει ακόμα και τα 3-4 μέτρα, έχει κορυφογραμμές που φτάνουν και τα 20 μέτρα. Ο τακτικός εποχιακός κύκλος εκεί δηλώνει μια υποκείμενη τάση υποχώρησης της έκτασης του θαλάσσιου πάγου στην Αρκτική τις τελευταίες δεκαετίες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82

Πανελλήνιος Όμιλος Ιστιοπλοΐας Ανοικτής Θαλάσσης

Η έδρα του ομίλου είναι ένα τετραόροφο νεοκλασικό πάνω από το βόρειο άκρο του Μικρολίμανου, στην Ακτή Αθηνάς Δηλαβέρη 3 (δίπλα στο Τεχνητό Κανάλι Δελφιναρίου). Στο κτίριο στεγάζονται τα γραφεία του ομίλου, εντευκτήριο, βιβλιοθήκη, δύο αίθουσες εκπαιδεύσεως / σεμιναρίων χωρητικότητας 180 ατόμων, μία αίθουσα πολλαπλών χρήσεων καθώς και εργαστήρια μηχανών και αποθήκες ναυτιαθλητικού υλικού. Τα πλοία του ομίλου είναι ελλιμενισμένα στο Μικρολίμανο, σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων από το κτίριο. Ο όμιλος διοργανώνει πολλούς αγώνες με γνωστότερη τη Διεθνή Ιστιοπλοϊκή Εβδομάδα Αιγαίου (Ράλλυ Αιγαίου) από το 1964, με μεγάλη συμμετοχή ελληνικών και ξένων σκαφών. Επίσης, από το 2010 έχει διοργανώσει εκδρομές στα Μικρασιατικά παράλια και τη Μεγάλη Ελλάδα. Ο ΠΟΙΑΘ συνεργάζεται με Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, όπως με το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το Πανεπιστήμιο Πειραιώς και με άλλα ιδρύματα για τη διοργάνωση διαλέξεων και ημερίδων πολιτιστικού περιεχομένου. Είναι ο επίσημος εκπαιδευτής του Πανεπιστημίου Αθηνών /ΤΕΦΑΑ για την ειδικότητα ιστιοπλοΐας ανοικτής θαλάσσης. Ο όμιλος επίσης εκδίδει βιβλία που σχετίζονται με την ιστιοπλοΐα και τη ναυτική τέχνη. Από το 1987 εκδίδει το διμηνιαίο περιοδικό "Ιστιοπλοϊκός Κόσμος" σε 3000 αντίτυπα ανά τεύχος, το οποίο καλύπτει θέματα που αφορούν την ιστιοπλοΐα, τη ναυτιλία και τη θάλασσα γενικότερα. Στον όμιλο απονεμήθηκε το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 2013. Η επίσημη ιστοσελίδα του Ομίλου

Ο Πανελλήνιος Όμιλος Ιστιοπλοΐας Ανοικτής Θαλάσσης - ΠΟΙΑΘ ιδρύθηκε το 1961 με έδρα τον Πειραιά. Είναι από τους παλαιότερους και γνωστότερους ομίλους του αθλήματος στην Ελλάδα. Επίσης, ο όμιλος λειτουργεί από το 1969 την πρώτη στην Ελλάδα Σχολή Ιστιοπλοΐας Ανοικτής Θαλάσσης (Σ.Ι.Α.Θ.), από την οποία έχουν αποφοιτήσει πάνω από 30.000 αθλητές. Ο ΠΟΙΑΘ ακόμη συνέβαλλε σημαντικά στην διάδοση του αθλήματος στην χώρα ιδρύοντας παραρτήματα σε πολλά μέρη της, τα περισσότερα από τα οποία έχουν πλέον αυτονομηθεί και να υφίστανται ως ξεχωριστοί όμιλοι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%99%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%90%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%AE%CF%82_%CE%98%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B7%CF%82

No Prayer for the Dying

Το 1989, οι Iron Maiden έκαναν ένα μεγάλο διάλειμμα και ο κιθαρίστας Άντριαν Σμιθ ηχογράφησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με το συγκρότημα Adrian Smith and Project (ASAP). Ο Σμιθ, απογοητευμένος από την ηχητική κατεύθυνση την οποία έπαιρναν οι Iron Maiden κατά τις ηχογραφήσεις του επόμενου δίσκου τους, αποφάσισε να αποχωρήσει και αντικαταστάθηκε από τον Τζάνικ Γκερς, πρώην κιθαρίστα των Gillan. Το νέο άλμπουμ παρουσίασε μία επιστροφή στον αρχικό ήχο του συγκροτήματος, χωρίς τα πλήκτρα των δύο προηγούμενων δίσκων. Τα φωνητικά του Μπρους Ντίκινσον παρουσίασαν μία πιο τραχιά μορφή τους σε σύγκριση με τα πιο ψηλά του παρελθόντος. Το "No Prayer for the Dying" ηχογραφήθηκε με το φορητό στούντιο των Rolling Stones, στο εξοχικό σπίτι του Στιβ Χάρις στο Έσσεξ. Στιχουργικά, το συγκρότημα ασχολήθηκε με πολιτικά και θρησκευτικά θέματα, αφήνοντας το επικό και ιστορικό περιεχόμενο των προηγούμενων δίσκων τους. Το εξώφυλλο του άλμπουμ δείχνει τη μασκότ του συγκροτήματος, Έντι, να βγαίνει από ένα τάφο και να πιάνει το νεκροθάφτη από το λαιμό. Σχεδιάστηκε για άλλη μια φορά από τον Ντέρεκ Ριγκς και για την επανέκδοση του δίσκου, ο μάνατζερ του συγκροτήματος Ρομπ Σμόλγουντ, του ζήτησε να αφαιρέσει την εικόνα του νεκροθάφτη, όπως και έγινε. Στη δεύτερη έκδοση του "No Prayer for the Dying" προστέθηκε η επιγραφή "After the Daylight, The Night of Pain, That is not Dead, Which Can Rise Again", πάνω στην ταφόπλακα. Ο δίσκος ανέβηκε στο # 2 των βρετανικών τσαρτ και το # 17 των αντίστοιχων αμερικάνικων. Το "No Prayer for the Dying" έγινε χρυσό και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και συνοδευόταν από τα σινγκλ "Holy Smoke" και "Bring Your Daughter... to the Slaughter", τα οποία γνώρισαν μεγάλη επιτυχία σκαρφαλώνοντας στο # 3 και το # 1 στη Μεγάλη Βρετανία, αντίστοιχα. Ο δίσκος έλαβε μέτριες κριτικές με το "AllMusic" να του δίνει δύο αστέρια και το "Metal Archives" μέσο όρο βαθμολογιών 62%. Η περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ ονομάστηκε "No Prayer on the Road" και τις συναυλίες των Iron Maiden άνοιγαν, σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα, οι Wolfsbane, Anthrax, The Almighty και King's X. Η πρώτη τους εμφάνιση έγινε στο Σαουθάμπτον στις 20 Σεπτεμβρίου 1990, για να συνεχίσουν στη Μεγάλη Βρετανία μέχρι τις 18 Οκτωβρίου. Στις 21 Οκτωβρίου εμφανίστηκαν ζωντανά στη Βαρκελώνη και μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου έδωσαν 34 συναυλίες στην Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Δανία, την Ιταλία και τα σκανδιναβικά κράτη. Στις 13 Ιανουαρίου 1991 ξεκίνησε το βορειοαμερικανικό κομμάτι της περιοδείας το οποίο διήρκεσε μέχρι τις 19 Μαρτίου, με το συγκρότημα να δίνει σαράντα συναυλίες. Η περιοδεία έκλεισε με έξι εμφανίσεις στην Ιαπωνία στις αρχές Απριλίου του 1991. No Prayer for the Dying (άλμπουμ) Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification): Χρυσός Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): Χρυσός Καναδάς (CRIA Certification): Πλατινένιος Οι μουσικοί οι οποίοι συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις του "No Prayer for the Dying" είναι οι εξής: Μπρους Ντίκινσον - φωνητικά Τζάνικ Γκερς - κιθάρα Ντέιβ Μάρεϊ - κιθάρα Στιβ Χάρις - μπάσο Νίκο Μακ Μπρέιν - τύμπανα To "No Prayer for the Dying" στην επίσημη ιστοσελίδα των Iron Maiden Αρχειοθετήθηκε 2013-07-04 στο Wayback Machine.

Το No Prayer for The Dying είναι ο όγδοος στούντιο δίσκος του βρετανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Iron Maiden, ο οποίος κυκλοφόρησε σε μορφή δίσκου βινυλίου και CD στις 1 Οκτωβρίου 1990 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "ΕΜΙ". Το 1995, επανεκδόθηκε σε μορφή διπλού CD, το οποίο περιείχε τέσσερα επιπλέον κομμάτια.

https://el.wikipedia.org/wiki/No_Prayer_for_the_Dying

Πιέτρο Πελέγκρι

Γεννημένος στη Γένοβα, ο Πελέγκρι είναι προϊόν της ακαδημίας νέων της Τζένοα. Στις 22 Δεκεμβρίου 2016, έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα, σε μία εκτός έδρας ήττα με 1-0 εναντίον της Τορίνο για τη Σέριε Α, μπαίνοντας ως αλλαγή στο 88ο λεπτό. Σε ηλικία 15 ετών και 280 ημερών, ισοφάρισε το ρεκόρ ως ο νεότερος παίκτης που αγωνίστηκε στη Σέριε Α, που κατείχε ο παίκτης της Ρόμα, Αμαντέο Αμαντέι από το 1937. Με αυτόν τον τρόπο, έγινε επίσης ο πρώτος παίκτης που γεννήθηκε στον 21ο αιώνα και εμφανίστηκε στη Σέριε Α και ο δεύτερος παίκτης που γεννήθηκε στη δεκαετία του 2000 και κάνει το ντεμπούτο του στην ιταλική κορυφαία κατηγορία, μετά το Μόιζε Κεν. Στις 28 Μαΐου, σημείωσε το πρώτο γκολ του στη Σέριε Α, σε μία εκτός έδρας ήττα με 3-2 εναντίον της Ρόμα, καθιστώντας τον τον πρώτο παίκτη που γεννήθηκε στον 21ο αιώνα που σκόραρε στη Σέριε Α και τον τρίτο νεότερος σκόρερ στη Σέριε Α μετά τον Αμαντέι και τον Τζιάνι Ριβέρα.Στις 17 Σεπτεμβρίου 2017, έγινε ο πρώτος 16χρονος που σκόραρε δύο φορές σε έναν αγώνα μεγάλου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, σε μία εντός έδρας ήττα με 3-2 εναντίον της Λάτσιο. Αυτό, τον έκανε επίσης τον νεαρότερο παίκτη της Σέριε Α που κατάφερε να το κάνει. Στις 27 Ιανουαρίου 2018, υπέγραψε με τη Μονακό για ένα αναφερόμενο ποσό ύψους 25 εκατ. ευρώ, το δεύτερο μεγαλύτερο μεταγραφικό ποσό για έναν 16χρονο. Έκανε το ντεμπούτο του με το σύλλογο στις 16 Φεβρουαρίου, σε μία εντός έδρας νίκη με 4-0 επί της Ντιζόν για τη Λιγκ 1, μπαίνοντας στο γήπεδο για τα τέσσερα τελευταία λεπτά, στη θέση του Κεϊτά Μπαλντέ. Στα 16 χρόνια, 10 μήνες και 30 ημέρες, έγινε ο νεώτερος παίκτης πρωταθλήματος στην ιστορία του συλλόγου, σπάζοντας το ρεκόρ του Κιλιάν Εμπαπέ για έντεκα ημέρες και δέχτηκε συγχαρητήρια από το Γάλλο επιθετικό.Στις 26 Αυγούστου, σημείωσε το πρώτο του γκολ για τη Μονακό, στην ήττα με 2-1 εναντίον της Μπορντό. Ως αποτέλεσμα, έγινε ο πρώτος παίκτης που γεννήθηκε στον 21ο αιώνα για να σκοράρει στην κορυφαία κατηγορία της Γαλλίας. Με την Εθνική Ιταλίας U17, έλαβε μέρος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα U17 του 2017, σημειώνοντας ένα γκολ. Έλαβε την πρώτη κλήση του για την Εθνική Ιταλίας το Σεπτέμβριο του 2018 από τον προπονητή Ρομπέρτο Μαντσίνι, για τους πρώτους αγώνες της Ιταλίας στο Πρωτάθλημα Εθνών ΟΥΕΦΑ 2018-19 εναντίον της Πολωνίας και της Πορτογαλίας αργότερα εκείνο το μήνα. Έχασε τους αγώνες λόγω ενός μικρού τραυματισμού. Είναι ο γιος του βοηθού προπονητή της Τζένοα και διαχειριστή ομάδας Μάρκο Πελέγκρι. Έχει πει ότι το είδωλό του και η κύρια επιρροή του είναι ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, τον οποίο παίνεψε ως τον καλύτερο επιθετικό στον κόσμο. Μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου 2018. Προφίλ στο asmonaco.com Προφίλ στο Transfermarkt.com

Ο Πιέτρο Πελέγκρι (Pietro Pellegri, 17 Μαρτίου 2001) είναι Ιταλός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως επιθετικός για τη Μονακό. Παράλληλα με τον Αμεντέο Αμαντέι, είναι από κοινού ο νεότερος παίκτης που αγωνίστηκε στη Σέριε Α (σε ηλικία 15 ετών και 280 ημερών).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%A0%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B9

Κωνσταντίνος Γεράκης

Γεννήθηκε από Ελληνορθόδοξους γονείς στο Κάστρο της Άσσου, στην περιοχή της Ερίσου (pertinenza di Erisso) της βόρειας Κεφαλονιάς. Η οικογένεια Γεράκη (Gerachi) ήταν εγκατεστημένη στο χωριό Πλαγιά ήδη από τον 16ο αιώνα. Σε ηλικία 12 ετών, για άγνωστο λόγο, εγκατέλειψε το νησί, έγινε ναύτης και ξεκίνησε την τυχοδιωκτική δράση του, υπηρετώντας σε διάφορα αγγλικά πλοία και ταξιδεύοντας κυρίως στις Ινδίες. Το 1669 εγκατέλειψε το επάγγελμα του ναύτη κι έγινε υπάλληλος της αγγλικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών, εργαζόμενος στις αποθήκες της, στο Μπάνταμ της Ινδονησίας. Ο Γεράκης, σαν υπάλληλος της Εταιρείας έκανε πολλά ταξίδια σε χώρες της Ασίας και έκανε φιλίες με υψηλόβαθμα στελέχη της. Το 1675 εγκαταστάθηκε στο Σιάμ, εξακολουθώντας να εργάζεται για την Εταιρεία. Εκεί έμαθε τη γλώσσα και άρχισε να δημιουργεί στενές σχέσεις με σημαντικούς αξιωματούχους της βασιλικής αυλής.Το 1679 και μετά από δολοπλοκίες της Εταιρείας, ο Γεράκης έγινε υπεύθυνος εμπορίου του βασιλείου του Σιάμ. Γρήγορα κατέλαβε τη θέση του διερμηνέα στη βασιλική αυλή, καθώς ήταν πολύγλωσσος. Το 1680 εγκαταλείπει την Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών και το 1683 διορίστηκε πρωθυπουργός του Σιάμ. Το 1684 ξεκίνησαν οι συνομιλίες με τη Γαλλία για εμπορική συνεργασία, που τελικά επιτεύχθηκε το επόμενο έτος και οδήγησε σε πόλεμο το Σιάμ με την Εταιρεία, ο οποίος έληξε με την αποβίβαση, στη χώρα του Σιάμ, γαλλικής στρατιωτικής δύναμης. Ο Γεράκης τιμήθηκε από τον Γάλλο βασιλιά με τον τίτλο του «Ιππότη του Τάγματος του Αγίου Μιχαήλ». Οι Γάλλοι έγιναν αντιδημοφιλείς με την ρατσιστική συμπεριφορά τους. Ο Γεράκης, έχοντας αποκτήσει μεγάλη περιουσία, άρχισε πλέον να ανησυχεί γιατί έβλεπε ότι θα περιορίζονταν τα δικά του κέρδη. Το 1688 ο βασιλιάς Ναράι αρρώστησε βαριά από άγνωστη ασθένεια δίνοντας την ευκαιρία στους αντιπάλους του να δράσουν. Τον Μάιο ο Γεράκης προσκλήθηκε στην πρωτεύουσα του Σιάμ, Αγιουτάγια, σε συνάντηση με τον Φεράτσα ο οποίος ήταν ο ηγέτης της αντιβασιλικής παράταξης. Ο Φεράτσα αιχμαλώτισε τον Γεράκη και το Διάδοχο με την κατηγορία της προδοσίας, και τελικά τους δολοφόνησε. Στις 11 Ιουλίου πέθανε και ο Βασιλιάς Ναράι, έξαλλος με τα νέα που είχε μάθει αλλά ανήμπορος να αντιδράσει. Ο Φεράτσα αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς ηγούμενος ενός ξενοφοβικού καθεστώτος.Το Μάιο του 1682 παντρεύτηκε την Μαρία Γκυομάρ ντε Πίνια (Maria Guyomar de Pinha), μιγάδα γιαπωνεζο-πορτογαλικής καταγωγής. Από το γάμο τους απέκτησαν δύο γιούς, τον João (Γιάννη) και τον Jorge (Γιώργο), ο πρώτος από τους οποίους απεβίωσε πριν τον φρικτό θάνατό του.Το σπίτι του Γεράκη στο Λοπμπούρι υπάρχει ακόμα και σήμερα και αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο. Οι ιστορικοί διχάζονται για το ρόλο που διαδραμάτισε, αν δηλαδή ήταν όντως καιροσκόπος που επεδίωκε την ανέλιξή του στο θρόνο του Σιάμ, ή αν χρησιμοποιήθηκε ως αποδιοπομπαίος τράγος από τον επίσης καιροσκόπο Φεράτσα, για την εξουδετέρωση του νόμιμου Διαδόχου. Ιστορία και Γενεαλογία του Οίκου Καγγελάρη της Κεφαλονιάς (16ος-20ός Αιώνες), του Π.Δ. Καγκελάρη, Κέρκυρα 2011. ISBN 978-960-85532-2-4 «Κωσταντής Γεράκης (Constance Phaulkon). Μια νέα γενεαλογική προσέγγιση», του Παναγιώτη Δ. Καγκελάρη, Η Κεφαλονίτικη Πρόοδος, περ. Β΄, τεύχ. 3 (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2012),. Γεράκης ο Έλληνας πρωτοσύμβουλος στην αυλή του Σιάμ, του Γεώργιου Σιώρη, Εκδόσεις Εστία, 1993. Κωνσταντίνος Γεράκης. Ο υπουργός των Μουσώνων, Κλερ Κιφ-Φοξ, Εκδόσεις Τροχαλία, 2001. Ιστορικά Θέματα, αρ. 14, «Παγκόσμια Ιστορία. Οι μεγάλοι τυχοδιώκτες», Μιλτιάδη Βαρβούνη, Εκδόσεις Περισκόπιο, ISBN 978-960-6740-19-0. Ο Έλληνας Αντιβασιλέας του Σιαμ. Ιστορικό μυθιστόρημα για την περιπετειώδη ζωή του Κωνσταντίνου Γεράκη, Γιαννης Κ. Κωνσταντάτος, Εκδόσεις Ιβίσκος, 2012. ISBN 978-960-99929-7-8 Παναγιώτης Δ. Καγκελάρης: «Το γαλλικό οικόσημο του πρωτοσύμβουλου Κωσταντή Γεράκη (Constance Phaulkon)»

Ο Κωσταντής Γεράκης ή Costantin Gerachi, γνωστός ως Constance Phaulkon (1647 - 5 Ιουνίου 1688) ήταν χαρισματικός τυχοδιώκτης Ελληνικής καταγωγής, ο οποίος κατάφερε να διοριστεί πρωθυπουργός του Σιάμ την περίοδο 1683 - 1688.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

Διαμέριση διαστήματος

Μια άλλη διαμέριση Q του δεδομένου διαστήματος [a, b] ορίζεται ως βελτίωση της διαμέρισης P, εάν η Q περιέχει όλα τα σημεία της P και πιθανώς και κάποια άλλα σημεία: η διαμέριση Q λέγεται ότι είναι «πιο λεπτή» από την P . Δεδομένων δύο διαμερίσεων, P και Q, μπορεί κανείς πάντα να σχηματίσει την κοινή τους βελτίωση, που συμβολίζεται με P ∨ Q και αποτελείται από όλα τα σημεία των P και Q, με αύξουσα σειρά. Ο κανόνας (ή πλέγμα ) της διαμέρισης x0 < x1 < x2 < ... < xnείναι το μήκος του μεγαλύτερου από αυτά τα υποδιαστήματα max{Πρότυπο:Abs : i = 1, ... , n}. Οι διαμερίσεις χρησιμοποιούνται στη θεωρία του ολοκληρώματος Riemann, του ολοκληρώματος Riemann-Stieltjes και του ρυθμιζόμενου ολοκληρώματος. Συγκεκριμένα, καθώς λαμβάνονται υπόψη τα λεπτότερα διαμερίσματα ενός δεδομένου διαστήματος, το πλέγμα τους πλησιάζει το μηδέν και το άθροισμα Riemann που βασίζεται σε μια δεδομένη διαμέριση προσεγγίζει το ολοκλήρωμα Riemann . Μία διαμέριση με ετικέτα είναι μια διαμέριση ενός δεδομένου διαστήματος μαζί με μια πεπερασμένη ακολουθία αριθμών t0, ..., tn − 1 υπό τις συνθήκες ότι για κάθε i , xi ≤ ti ≤ xi + 1.Με άλλα λόγια, μια διαμέριση με ετικέτα είναι μια διαμέριση μαζί με ένα ξεχωριστό σημείο από κάθε υποδιάστημα: το πλέγμα της ορίζεται με τον ίδιο τρόπο που ορίζεται για κάθε σύνηθη διαμέριση. Είναι πιθανό να ορίσουμε μερική διάταξη στο σύνολο όλων των διαμερίσεων με ετικέτα λέγοντας ότι μια διαμέριση με ετικέτα είναι μεγαλύτερη από μία άλλη αν η μεγαλύτερη είναι βελτίωση της μικρότερης. Ας υποθέσουμε ότι το x0, ..., xn μαζί με τα t0, ..., tn − 1 είναι μία διαμέριση με ετικέτα του [a, b], και ότι y0, ..., ym μαζί με s0, ..., sm − 1 είναι μία άλλη διαμέριση με ετικέτα του [a, b] . Λέμε ότι το y0, ..., ym μαζί με s0, ..., sm − 1 είναι μια βελτίωση μιας διαμέρισης με ετικέτα x0, ..., xn μαζί με t0, ..., tn − 1 αν για κάθε ακέραιο i με 0 ≤ i ≤ n, υπάρχει ακέραιος r(i) τέτοιος ώστε xi = yr(i) και τέτοιος ώστε ti = sj για κάποιο j με r(i) ≤ j ≤ r(i + 1) − 1 . Είπαμε πιο απλά, μια βελτίωση μιας διαμέρισης με ετικέτα παίρνει την αρχική διαμέριση και προσθέτει περισσότερες ετικέτες, αλλά δεν αφαιρεί καμία.

Στα μαθηματικά, o διαμερισμός ή διαμέριση ενός διαστήματος [a, b] στην ευθεία των πραγματικών αριθμών είναι μια πεπερασμένη ακολουθία x0, x1, x2, ..., xn πραγματικών αριθμών έτσι ώστε a = x0 < x1 < x2 < ... < xn = b.Με άλλους όρους, μια διαμέριση ενός συμπαγούς διαστήματος I είναι μια αυστηρά αυξανόμενη ακολουθία αριθμών που ανήκει στο ίδιο το διάστημα I, ξεκινάει από το αρχικό και φθάνει στο τελικό σημείο του I . Κάθε διάστημα της μορφής [xi, xi + 1] αποκαλείται υποδιάστημα της διαμέρισης x.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82

Θεοφίλα Σοφία Σομπιέσκα

Ήταν η τρίτη κόρη (1η από τον 2ο γάμο) του Γιαν Ντανίλοβιτς βοϊβόδα της Ρουθηνίας και της 2ης συζύγου του Σοφίας Ζουκιέβσκι, κόρης του Στανίσλαφ Ζουκιέβσκι βοϊβόδα του Κιέβου. Παντρεύτηκε το 1627 τον Ιακώβ Σομπιέσκι πολιτικό & στρατιωτικό της Πολωνίας-Λιθουανίας και είχε τέκνα: Μάρεκ 1628-1652, σταρόστα (ενοικιαστής βασιλικών γαιών). Ιωάννης Γ΄ 1629-1696, βασιλιάς της Πολωνίας & μεγάλος δούκας της Λιθουανίας. Καταρζύνα 1634-1694, παντρεύτηκε πρώτα τον Βλαντύσλαφ Ντόμινικ Ζασλάβσκι σταυλάρχη, βοϊβόδα του Σαντόμιερς και της Κρακοβίας και μετά τον Μιχαήλ Καζιμίερς Ραντζίβιου βοϊβόδα του Βίλνιους. Άννα Ροζαλία, Βενεδικτίνη μοναχή στο Λβοβ. Σοφία, Στανίσλαφ, Στανίσλαφ-Μίχαλ απεβίωσαν νήπια. https://web.archive.org/web/20161201021814/http://genealogia.grocholski.pl/gd/osoba.php?id=001834

Η Θεοφίλα-Σοφία, πολων. Teofila Zofia Daniłowic[zówna] Sobieska (1607 - 27 Νοεμβρίου 1661) από τον Οίκο των Ντανίλοβιτς ήταν κόρη του βοϊβόδα της Ρουθηνίας και με τον γάμο της έγινε σύζυγος πολιτικού & στρατιωτικού της Πολωνίας-Λιθουανίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%B1

Ελλειψογράφος του Αρχιμήδη

Η απόδειξη για το ότι ο συγκεκριμένος μηχανισμός παράγει ελλείψεις είναι σχετικά απλή. Έστω ότι το C είναι το εξωτερικό άκρο της ράβδου, και A, B είναι οι δύο οδηγοί που κινούνται στις σταθερές κάθετες τροχιές. Επίσης, θεωρούμε ότι p είναι η σταθερή απόσταση μεταξύ των δύο οδηγών και q η απόσταση από το άκρο της ράβδου προς τον δεύτερο οδηγό (όπως στο διάγραμμα). Ας υποθέσουμε ότι οι οδηγοί Α και Β κινούνται κατά μήκος των αξόνων y και x αντίστοιχα. Είναι προφανές ότι όταν η ράβδος σχηματίζει γωνία θ με τον x-άξονα, οι συντεταγμένες του σημείου C, δίνονται από x = ( p + q ) συνθ {\displaystyle x=(p+q){\text{συνθ}}} y = q ημθ {\displaystyle y=q{\text{ημθ}}} Αυτές είναι οι κλασσικές παραμετρικές εξισώσεις μιας έλλειψης με κέντρο το Ο (την αρχή των αξόνων). Με απλές αλγεβρικές πράξεις μπορούμε να καταλήξουμε στην: x 2 ( p + q ) 2 + y 2 q 2 = 1. {\displaystyle {\frac {x^{2}}{(p+q)^{2}}}+{\frac {y^{2}}{q^{2}}}=1.} Ο ελλειψογράφος του Αρχιμήδη είναι ένα παράδειγμα σύνδεσης τεσσάρων ράβδων (four-bar-linkage) με δύο οδηγούς και δύο άξονες. Είναι επίσης μια είναι ειδική περίπτωση του πιο γενικού πλάγιου ελλειψογράφου. Στον πλάγιο ελλειψογράφο οι άξονες δεν είναι αναγκαστικά κάθετοι και τα τρία σημεία A, B, C μπορεί να σχηματίζουν τρίγωνο. Ο πλάγιος ελλειψογράφος εξακολουθεί να παράγει ελλείψεις. J. W. Downs: Πρακτική Κωνικών τομών: Οι Γεωμετρικές Ιδιότητες της Ελλείψεις, Παραβολές και Υπερβολές. Courier Dover 2003, (ISBN 978-0-486-42876-5), pp. 4-5 (restricted online copy, σ. 4, στα Google Books) Βίντεο από διάφορους ελλειωογράφους σε δράση Κοπή ελλείψεων σε ξύλο Φωτογραφία μιας μηχανής που δεν κάνει τίποτα Οδηγίες για το πώς να κατασκευάσουμε μια μηχανή που δεν Κάνει Τίποτα Το βίντεο μηχανής που δεν κάνει τίποτα κατασκευασμένο από Lego τουβλάκια "Wonky Ελλειψογράφος του Αρχιμήδη" , Μια εξερεύνηση γενικότερων ελλειψογράφων. ΗΠΑ δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας 4306598 για κοπή ελλείψεων που επιτρέπει τη δημιουργία μικρών ελλείψεων Η κινηματική Γεωμετρία και η σπείρα του Αρχιμήδη, Μυστριώτη Γεωργία Ο Ελλειψογράφος του Αρχιμήδη, MathStudies blog.

Ο ελλειψογράφος του Αρχιμήδη είναι ένα μηχανισμός που σχεδιάζει το σχήμα της έλλειψης. Αποτελείται από δύο οδηγούς των οποίων η κίνηση περιορίζεται σε δύο κάθετα κανάλια ή ράγες και μία ράβδο, η οποία είναι συνδεδεμένη με τους οδηγούς, έτσι ώστε η απόσταση των οδηγών να παραμένει σταθερή. Καθώς οι οδηγοί κινούνται μπρος-πίσω, κατά μήκος των κάθετων καναλιών, το άκρο της ράβδου κινείται σε ελλειπτική τροχιά. Οι ημιάξονες a και b της έλλειψης, έχουν μήκη ίσα με τις αποστάσεις του άκρου της ράβδου από καθέναν από τους δύο οδηγούς. Στο άκρο της ράβδου επισυνάπτεται κατάλληλο μέσο ανάλογα με την εργασία που θέλουμε να επιτελέσουμε (γραφίδα, κοπίδι κ.λ.π.). Συνήθως οι αποστάσεις α και β είναι ρυθμιζόμενες, έτσι ώστε το μέγεθος και το σχήμα της έλλειψης να μπορεί να αλλάξει. Για την ιστορία του ελλειψογράφου δεν έχουμε σαφείς πληροφορίες. Η συσκευή χρονολογείται από την εποχή του Πρόκλου ίσως ακόμη και την εποχή του Αρχιμήδη. Ξύλινες εκδόσεις του ελλειψογράφου του Αρχιμήδη έχουν παραχθεί επίσης, ως παιχνίδια και πωλούνται με το ονομασία Μηχανές που δεν κάνουν τίποτα (Kentucky do nothing machines). Σε αυτά τα παιχνίδια η γραφίδα αντικαθίσταται από μια απλή λαβή.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%88%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BC%CE%AE%CE%B4%CE%B7

Ναυάγιο

Α) Ναυάγιο πλοίου μπορεί να συμβεί είτε λόγω κακοκαιρίας, είτε λόγω προσάραξης, ανεξάρτητα αν επέλθει βύθιση (μερική ή ολική) ή όχι, είτε λόγω σύγκρουσης με άλλο πλοίο, είτε εκ δολιοφθοράς (τρομοκρατικής πράξης), είτε εκ πολεμικών επιχειρήσεων, είτε τέλος εξ οιουδήποτε άλλου συναφούς ναυτικού ατυχήματος ως εκείνο του «Τιτανικός» Β) Ως ναυάγιο υπό τη δεύτερη έννοια καθορίζεται (νομικά) ως ακολούθως: «Παν πλωτό μέσον μετά των παρακολουθημάτων και εξαρτημάτων αυτού υποστάν ναυτικό ατύχημα συνεπεία θαλασσίου συμβεβηκότος ή συνεπεία πολεμικής ενέργειας ευρισκόμενον δε ως εκ τούτου εν όλω ή εν μέρει υπό την επιφάνεια της θαλάσσης, ως και παν αντικείμενο οιασδήποτε φύσεως, κείμενον εις τον βυθόν της θαλάσσης, (Άρθρο 1(α) του Α.Ν. 464 του 1945). Αργότερα για να καλυφθούν και εκείνα τα σκάφη που είχαν εξωκείλει σε ακτές (και που ούτε «εν όλω» ούτε «εν μέρει» ήταν υπό τη θάλασσα) η νομοθεσία συμπλήρωσε και τα «εγκαταλειμμένα» (πλοίο ή φορτίο). Σήμερα για τα ναυάγια προβλέπει ο Κώδικας Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου (ΚΔΝΔ) κεφ. Ε’ άρθ. 195 – 201 με τις εξής βασικές διατάξεις: Οι Λιμενικές Αρχές μόλις λάβουν σχετική γνώση κινητοποιούν κάθε δυνατό μέσο προς παροχή άμεσης συνδρομής και διάσωσης επιβαινόντων. Τα διασωθέντα πράγματα μεταφέρονται και φυλάσσονται σε τελωνειακές αποθήκες για λογαριασμό του ιδιοκτήτη τους. Καλούνται οι ενδιαφερόμενοι ή νόμιμοι αντιπρόσωποι αυτών να υποβάλουν γι΄ αυτά τις όποιες αξιώσεις τους εντός το πολύ 6 μηνών όπου αν δεν εμφανιστούν τότε πλειστηριάζονται υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου. Όποιος βρίσκει ή διασώζει εγκαταλειμμένο πλοίο ή φορτίο οφείλει να το δηλώσει εντός 48 ωρών στην πλησιέστερη λιμενική Αρχή. (Η δε αξίωσή του ως «σώστρα» μπορεί να φθάσει μέχρι το ήμισυ της αξίας του διασωθέντος πλοίου, φορτίου, περιεχομένου του υπολοίπου στο δημόσιο) Για τα ναυάγια που βρίσκονται στο βυθό οι ενδιαφερόμενοι καλούνται να υποβάλουν αίτηση στο Μονομελές Πρωτοδικείο, της περιφέρειας που βρίσκεται το ναυάγιο, περί αναγνώρισης κυριότητας.Τέλος όλα τα ναυάγια (μετά την παρέλευση και των χρονικών ορίων για τα πρόσφατα) που βρίσκονται εντός των Ελληνικών χωρικών υδάτων ανήκουν, (ή περιέρχονται αντίστοιχα) στο Ελληνικό Δημόσιο με διαχειριστή αυτών το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο (Ν.Α.Τ.) που εδρεύει στον Πειραιά. Η ύπαρξη ναυαγίου ιδιαίτερα σε αβαθείς θάλασσες αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για τη ναυτιλία επιφανείας, αλλά και σε μεγαλύτερα βάθη μπορεί ν΄αποτελέσει εξίσου μεγάλο κίνδυνο σε υποβρύχια "εν καταδύσει". Έτσι το 1926 όταν συνήλθε το 2ο Υδρογραφικό Συνέδριο στο Μόναχο λήφθηκαν οι παρακάτω αποφάσεις επισήμανσης ναυαγίων στους ναυτικούς χάρτες: Ναυάγια που βρίσκονται σε βάθος μεγαλύτερο των 200 μέτρων να μην επισημαίνονται. Ναυάγια των οποίων υπερκατασκευές ή τμήμα του πλοίου αναδύονται να επισημαίνονται με πρωραίο τμήμα σκάφους. Ναυάγια μέχρι βάθους 15 μέτρων να επισημαίνονται με διακεκομμένο περίγραμμα εντός του οποίου φέρεται οριζόντιο ευθύγραμμο τμήμα με τρεις καθέτους. Ναυάγια σε βάθη μεγαλύτερα των 15 μέτρων να επισημαίνονται ομοίως όπως των προηγουμένων χωρίς το διακεκομμένο περίγραμμα.Μία ακόμη περίπτωση για επισήμανση υπολειμμάτων ναυαγίου επικίνδυνα μόνο για την αγκυροβολία που να επισημαίνεται με διακεκομμένη περιφέρεια κύκλου δεν θεσπίστηκε λόγω ισοψηφίας. Τέλος τα πλέον επικίνδυνα ναυάγια (περίπτωσης 2) επισημαίνονται και με φωτοσημαντήρες. Πολλά είναι τα ναυάγια που έμειναν στην ιστορία ως ιδιαίτερα περισπούδαστα λόγω της μεγάλης καταστροφής και απωλειών. Αυτά διακρίνονται σε ομαδικά (στόλων) και σε μεμονωμένα. Α. Σπουδαιότερα ναυάγια στόλων θεωρούνται: Το υπό του Δαρείου ναυάγιο του περσικού στόλου στον Άθωνα το 492 π.Χ.. Το υπό του Λευκίου ναυάγιο του ρωμαϊκού στόλου στο ισπανικό ακρωτήριο Πάχυνο το 249 π.Χ. Το υπό του Αττίλιο Ρήγουλου ναυάγιο του ρωμαϊκού στόλου στη νότια Σικελία το 254 π.Χ., (κατά την επανάκαμψη από Αφρική, στον α΄ Καρχηδονιακό πόλεμο) Το ναυάγιο μοίρας επτά αμερικανικών αντιτορπιλικών στον Ατλαντικό το 1923. κ.ά.Β. Σπουδαιότερα ναυάγια εκ των μεμονωμένων θεωρούνται: Το ναυάγιο του Αποστόλου Παύλου στη Μελίτα Το ναυάγιο του αγγλικού δίκροτου "Montague", μεταξύ Ζακύνθου και Γλαρέντζας το 1814. Το ναυάγιο της γαλλικής φρεγάτας "Μέδουσα", το 1815. Το ναυάγιο της ελληνικής κορβέτας "Βασίλισσα Αμαλία", στο ακρωτήριο κόγχη της Σαλαμίνας στις 14 Οκτωβρίου του 1852 Το ναυάγιο της γαλλικής φρεγάτας "Semillante", στη Κορσική το 1855. Το ναυάγιο του υπερωκεανίου "Atlantic" που καταποντίστηκε στον Βισκαϊκό, το 1873, και πνίγηκαν 563 επιβαίνοντες. Το ναυάγιο του αγγλικού θωρηκτού "Captain", που ανατράπηκε επίσης στον Βισκαϊκό, το 1877, αύτανδρο, (δεν σώθηκε κανείς). Δυστυχώς σ΄ αυτό το ναυάγιο υπήρχαν και Έλληνες εκπαιδευόμενοι δόκιμοι, του τότε Ελληνικού Βασιλικού Ναυτικού. Το ναυάγιο του γερμανικού θωρηκτού "Grosser Kurfurst", που προσάραξε στις ακτές της Αγγλίας, το 1878 και πνίγηκαν 269 άνδρες. Το ναυάγιο του ιταλικού υπερωκεανίου "Ουτοπία", λόγω σύγκρουσης στο Γιβραλτάρ, το 1891 που παρέσυρε στο θάνατο 574 άνδρες. Το ναυάγιο του ισπανικού θωρηκτού καταδρομικού "Reina Regente", που λόγω ανατροπής, απωλέσθηκε αύτανδρο το 1895 στον κόλπο Τατουάν του Μαρόκου. Το ναυάγιο του θρυλικού Τιτανικού κ.ά. Στις δημώδεις εκφράσεις και κατ΄ επέκταση και στο δημοσιογραφικό χώρο ο όρος ναυάγιο αποδίδεται ως αποτυχία ή καταστροφή π.χ. «οι συνομιλίες κατέληξαν σε ναυάγιο», ή «η υπόθεση ναυάγησε», ή «η επιχείρηση ναυάγησε», κ.λπ. Εν προκειμένω με την ίδια σημασία του ναυαγίου αποδίδεται και η λέξη "φούντο" (ανεξάρτητα ότι αφορά αγκυροβολία) π.χ. «η επιχείρηση πάει για φούντο». Επίσης με τη δημώδη έκφραση «ναυαγοί της ζωής» ή «ναυαγήματα της ζωής» χαρακτηρίζονται πρόσωπα που έχουν υποστεί μεγάλη οικονομική καταστροφή, ή έχουν περιέλθει σε κοινωνική απαξίωση από ηθικής πλευράς. Ναυαγιαίρεση Ναυαγοσωστικό Ναυαγοσωστική υπηρεσία Ανέλκυση ναυαγίων

Η λέξη ναυάγιο φέρεται με διττή έννοια: α) Ως ενδεικτική αυτής της καταστροφής του σκάφους συνεπεία ναυτικού ατυχήματος και β) ως έννοια αυτού του ίδιου του σκάφους μετά την καταστροφή.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF

Σκαραμαγκάς Αττικής

Η Ακτή Σκαραμαγκά μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, αποτελούσε μέρος αναψυχής και κολύμβησης για τους κατοίκους του Χαϊδαρίου, αλλά και ολόκληρης της Αττικής. Το 1937 ξεκίνησε η κατασκευή των έργων υποδομής για την εξυπηρέτηση του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ το 1956 αγοράστηκε αυτή η μονάδα από τον εφοπλιστή Σταύρο Νιάρχο, ο οποίος έκανε επεκτάσεις μπαζώνοντας και απαλλοτριώνοντας προς την πλευρά της πλαζ. Ο πρόεδρος του Εξωραϊστικού Συλλόγου Σκαραμαγκά, Παναγιώτης Κουκουμάς, είχε τότε κάνει καταγγελία, για την προσπάθεια αυτή. Σήμερα από την άλλοτε παραλία έχει μείνει μόνο ένα μικρό τμήμα της από το βόρειο όριο των Ναυπηγείων μέχρι την Εθνική Οδό Αθηνών-Κορίνθου.

Ο Σκαραμαγκάς είναι κωμόπολη με πληθυσμό 2.606 κατοίκους· ανήκει διοικητικά στο Δήμο Χαϊδαρίου. Στην περιοχή υπάρχει ναυπηγείο. Εξυπηρετείται από δύο κύριες οδικές αρτηρίες, την λεωφόρο Αθηνών / Εθνική Οδό Αθηνών - Κορίνθου και την περιφερειακή λεωφόρο Σχιστού - Σκαραμαγκά η οποία ξεκινάει από το Κερατσίνι. Το όνομά της το οφείλει στην ιστορική οικογένεια των Σκαραμαγκάδων στην ιδιοκτησία της οποίας είχε περιέλθει η περιοχή. Και ύστερα το δώρισε στο Ελληνικό κράτος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CF%82_%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82

Πρωτάθλημα Ελλάδας υδατοσφαίρισης ανδρών

Πριν την ίδρυση της Κ.Ο.Ε. (τότε ΕΚΟΦ), διεξήχθησαν τρεις διοργανώσεις υπό την αιγίδα του ΣΕΓΑΣ. Πηγή: 1928 έως 1966: Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών 1967 έως 1976: Εθνική Κατηγορία Ανδρών 1977 έως 1986: Α’ Εθνική Κατηγορία Ανδρών 1987 έως σήμερα: Α1 Εθνική Κατηγορία Ανδρών Τρεις ομάδες έχουν μετάσχει σε όλες τις διοργανώσεις της Α1 εθνικής κατηγορίας που θεσπίστηκε το 1986–87, ο Ολυμπιακός, η Βουλιαγμένη και η Χίος. Συνολικά 33 ομάδες έχουν βρεθεί στην Α1 στις 37 διοργανώσεις που έχουν γίνει. Παρακάτω παρουσιάζεται ο γενικός πίνακας βαθμολογίας της Α1 κατηγορίας (κανονική περίοδος και πλέι οφ) από το 1986–87 έως και το 2022–23 Οι συμμετοχές περιλαμβάνουν και την τρέχουσα περίοδο 2023–24. Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα με τις περισσότερες νίκες και τα περισσότερα τέρματα. Σύστημα βαθμολόγησης: (3–1–0) Το 1928 καθιερώθηκε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα υπό την ΕΚΟΦ. Το 1967 καθιερώθηκε η Εθνική κατηγορία. Στο πλαίσιο της εθνικής κατηγορίας, μόνο ο Ολυμπιακός έχει μετάσχει και στις 57 αγωνιστικές περιόδους με τον Εθνικό να ακολουθεί δεύτερος με δύο λιγότερες καθώς το 2009 υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του (υποβιβάστηκε και το 2012). 48 συμμετοχές έχει η Χίος (τελευταία απουσία το 1978) που αποτελεί και την πρώτη σε συμμετοχές επαρχιακή ομάδα των εθνικών κατηγοριών. Δεκατρείς απουσίες έχει ο ιστορικός Ν.Ο. Πατρών, οι περισσότερες από το 2007 και μετά (έντεκα) ενώ μέχρι και το 1987 δεν είχε υποβιβαστεί. Συνολικά 36 ομάδες έχουν μετάσχει από το πρωτάθλημα του 1967. Στην διπλανή στήλη αναγράφονται οι συνολικές συμμετοχές των ομάδων που έχουν μετάσχει και πριν την καθιέρωση της Εθνικής κατηγορίας. Δεν αναγράφονται οι ομάδες που έχουν συμμετάσχει μόνο στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα (1928–1966). Οι ομάδες με χρωματισμένο φόντο και/ή έντονα γράμματα συμμετέχουν στο πρωτάθλημα 2023–24. Τα πλέι οφ διεξήχθησαν για πρώτη φορά με την καθιέρωση της Α1 Εθνικής την περίοδο 1986–87 . Κατά τα έτη 1987–1990 (τέσσερις πρώτες περίοδοι), στα πλέι οφ υπολογίζονταν οι βαθμοί και όχι οι νίκες για την ανάδειξη του νικητή μιας σειράς. Επικρατούσε η ομάδα που έφτανε ή ξεπερνούσε πρώτη το όριο των πέντε βαθμών, ενώ μεταφέρονταν και τα αποτελέσματα της κανονικής περιόδου (δεν μεταφέρθηκαν την περίοδο 1986-87 και οι σειρές κρίθηκαν στους τρεις βαθμούς). Κατά τα έτη 1991–1993 (τρεις περίοδοι), δεν διεξάγονταν νοκ-άουτ σειρές. Στα πλέι οφ προκρίνονταν οι τέσσερις πρώτες ομάδες της κανονικής περιόδου, όπου μετέφεραν ολόκληρη τη βαθμολογία τους κι αγωνίζονταν σε ένα μίνι πρωτάθλημα. Τη σεζόν 2019–2020 δεν διεξήχθησαν νοκ-άουτ σειρές. Πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η ομάδα που ήταν πρώτη στη βαθμολογία της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος. Αγώνες κανονικής περιόδου (πλάγια γραφή) - Αγώνες στην έδρα της ομάδας με πλεονέκτημα - Αγώνες στην έδρα της ομάδας με μειονέκτημα. Ιστορία - Εξοπλισμός - Κανονισμοί - Αγωνιστικός χώρος (FOP) υδατοσφαίρισης στο Wayback Machine (αρχειοθετήθηκε 2011-09-22) www.koe.org.gr Χρυσή Βίβλος (έως 2016) sports.in.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-05-28 στο Wayback Machine. Η χρυσή Βίβλος της Α1 πόλο ανδρών www.sport24.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-05-17 στο Wayback Machine. Η ιστορία της Α1 Ανδρών από το 1987 και έπειτα σε αριθμούς! (έως 2022) aquafeed24.com Αρχειοθετήθηκε 2022-11-27 στο Wayback Machine. Οι Πρωταθλήτριες ομάδες και τα Πρωταθλήματα όλων των Κατηγοριών (έως 2019) koe.org.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-05-29 στο Wayback Machine.

Το ελληνικό πρωτάθλημα υδατοσφαίρισης στους άνδρες ή Α1 Εθνική ξεκίνησε το 1923 με τη μορφή Πανελληνίου Πρωταθλήματος. Από την αγωνιστική περίοδο 1966–67 διεξάγεται ως πρωτάθλημα Εθνικής Κατηγορίας ενώ από την περίοδο 1996–97 και μετά ξένοι παίκτες αγωνίζονται για το ελληνικό πρωτάθλημα. Πολυνίκης ομάδα είναι ο Εθνικός Πειραιώς, με 38 συνολικά τίτλους στο ενεργητικό του ενώ κατέχει και το ρεκόρ συνεχόμενων κατακτήσεων με 18. Σημερινός κάτοχος του τίτλου είναι ο Ολυμπιακός Πειραιώς για την αγωνιστική περίοδο 2022-23.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CF%85%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD

Κατάλογος δουκών της Λωρραίνης

Λοθάριος Β΄ της Λοθαριγγίας (855 - 869) Κάρολος Β΄ της Ανατολικής Φραγκίας (869 - 870) Λουδοβίκος Γ΄ της Δυτικής Φραγκίας (880 - 882) Κάρολος Γ΄ της Ανατολικής Φραγκίας (882 - 887) Αρνούλφος της Καρινθίας (887 - 895) Ζβέντιμπολντ (895 - 900) Λουδοβίκος Δ΄ της Ανατολικής Φραγκίας (900 - 911) Κάρολος Γ΄ της Δυτικής Φραγκίας (911 - 923)Η Λοθαριγγία ενσωματώθηκε στην συνέχεια στην Ανατολική Φραγκία (925) Γκέμπχαρντ της Λωρραίνης (903 - 910) Ρέγκιναρ Α΄ της Λωρραίνης (910 - 915) Γιλβέρτος της Λωρραίνης (915 - 939) Ερρίκος Α΄ της Βαυαρίας (939 - 940) Όθων της Λωρραίνης (942 - 944) Κορράδος της Λωρραίνης (944 - 953) Μπρούνο ο Μέγας (953 - 965)Η Λωρραίνη διαιρέθηκε σε δύο περιοχές την Άνω και την Κάτω Λοθαριγγία (959), σε κάθε ένα από τα δύο τμήματα κυβερνούσε ένας Μαργράβος υποτελή του Μπρούνο, όταν πέθανε ο Μπρούνο (965) οι μαργράβοι κυβέρνησαν τις δύο περιοχές σαν ανεξάρτητοι κυβερνήτες. Τα δύο δουκάτα ακολούθησαν ανεξάρτητες διαδρομές με εξαίρεση την σύντομη περίοδο 1033 - 1044. Γοδεφρείδος Α΄ (959-964) από τον Οίκο των Ματφριδιδών. Ρίχαρ 968-972) από τον ίδιο Οίκο. Κάρολος Α΄ (976-991) από τον Οίκο των Καρολιδών. Όθων (991-1012) από τον ίδιο Οίκο. Γοδεφρείδος Β΄ (1012-1023) από τον Οίκο του Αρντέν-Βερντέν. Γκοθέλο Α΄ (1023-1044) (και της Άνω Λωρραίνης) από τον ίδιο Οίκο. Γκοθέλο Β΄ (1044-1046) από τον ίδιο Οίκο. Φρειδερίκος (1046-1065) από τον Οίκο του Αρντέν-Λουξεμβούργου Γοδεφρείδος Γ΄ (1065-1069) από τον Οίκο του Αρντέν-Βερντέν Γοδεφρείδος Δ΄ (1069-1076) από τον ίδιο Οίκο. Κορράδος (1076-1087) από τον Οίκο των Σαλίων. Γοδεφρείδος Ε΄ (1087-1100) από τον Οίκο της Φλάνδρας-Μπουγιόν. Ερρίκος Α΄ (1100-1106) από τον Οίκο του Λίμπουργκ. Γοδεφρείδος ΣΤ΄ (1106-1129) από τον Οίκο του Ρέγκιναρ. Βάλεραν (1129-1139) από τον Οίκο του Λίμπουργκ. Γοδεφρείδος Ζ΄ (1139-1142) από τον Οίκο του Ρέγκιναρ. Γοδεφρείδος Η΄ (1142-1190) από τον ίδιο Οίκο.Η Κάτω Λωρραίνη με τον τίτλο Λοτιέ (Lothier) ενσωματώθηκε στο δουκάτο της Βραβάντης. Φρειδερίκος Α΄ (959 - 978) από τον Οίκο του Αρντέν-Μπαρ. Θεοδώριχος Α΄ (978 - 1026) από τον ίδιο Οίκο. Φρειδερίκος Β΄ (1026 - 1027) από τον ίδιο Οίκο. Φρειδερίκος Γ΄ (1027 - 1033) από τον ίδιο Οίκο. Γκοθέλο Α΄ (1033 - 1044) (και της Κάτω Λωρραίνης) από τον Οίκο του Αρντέν-Βερντέν. Φρειδερίκος Γ΄ (1044 - 1046) από τον ίδιο Οίκο.

Οι Δούκες της Λωρραίνης κατείχαν διαφορετικές ηγετικές θέσεις σε αντίστοιχες περιοχές, οι πρώτοι κυβερνήτες ήταν οι Φράγκοι και το βασίλειο ονομαζόταν Λοθαριγγία. Το Λατινικό όνομα Λοθαριγγία πήρε διαφορετικές ονομασίες στις γειτονικές χώρες, στα Γαλλικά ονομάστηκε Λωρραίνη. Όταν διαλύθηκε η Δυναστεία των Καρολιδών τον 9ο αιώνα η περιοχή κυβερνήθηκε με δούκες· στα μέσα του 10ου αιώνα διαιρέθηκε στην Κάτω Λοθαριγγία και την Άνω Λοθαριγγία. Η Κάτω Λοθαριγγία ενσωματώθηκε αργότερα στις Κάτω Χώρες, ενώ η Άνω Λοθαριγγία εξελίχθηκε στο Δουκάτο της Λωρραίνης και με το όνομα αυτό έγινε γνωστή μέχρι τη σύγχρονη εποχή.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CF%89%CF%81%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82

Τζερόμ Ίρβινγκ Ροντέιλ

Jackson, Carlton. J.I. Rodale: Apostle of Nonconformity. (New York: Pyramid Books, 1973). Perényi, Eleanor. "Apostle of the Compost Heap". Saturday Evening Post, 16 July 1966: 30-33. The Synonym Finder, 1978. ISBN 978-0-87857-236-6 (Ευρετής συνωνύμων) How to Grow Vegetables and Fruits by the Organic Method, 1961. OCLC 171305 (Πώς να καλλιεργείτε λαχανικά και φρούτα με την οργανική μέθοδο) The Word Finder, 1947. ISBN 978-0-87857-138-3 OCLC 174829 (Ευρετής λέξεων) The Encyclopedia of Organic Gardening. OCLC 5288851 (Εγκυκλοπαίδεια της οργανικής καλλιέργειας) Stone Mulching in the Garden. (Ριζοκάλυμμα με λίθους στον κήπο) Vegetables. (Λαχανικά) The Healthy Hunzas, 1948, Rodale Press, Emmaus, PA. 255 p. Are We Really Living Longer? (Ζούμε πραγματικά περισσότερο;) Arthritis, Rheumatism, and Your Aching Back. Cancer, Facts & Fallacies. (Καρκίνος, αλήθειες και φαντασιοπληξίες) The Complete Book of Composting. (Το πλήρες βιβλίο της κοσμποστοποίησης) The Hairy Falsetto: A One-Act Farcical Social Satire. Happy People Rarely Get Cancer. (Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι σπάνια παθαίνουν καρκίνο) The complete Book of Vitamins, 1966. OCLC 804785 (Το πλήρες βιβλίο των βιταμινών) The natural way to better eyesight 1966. (Ο φυσικός τρόπος για καλύτερη όραση) The Prostate 1967, Rodale Books, Inc., Emmaus, PA. D-739; Harald Taub, Designer and Editor; Sowers Printing Co., Lebanon, PA. (Ο προστάτης) 1967: Ζάχαρη: η κατάρα του πολιτισμού. Επίσημος διαδικτυακός τόπος του Rodale Press Διαδικτυακός τόπος του περιοδικού Organic Gardening Rodalestore.com Διαδικτυακός τόπος του περιοδικού Prevention

Ο Τζερόμ Ίρβινγκ Ροντέιλ (Jerome Irving Rodale) (16 Αυγούστου, 1898 – 8 Ιουνίου, 1971), ήταν Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας, συγγραφέας και ιδρυτής του Rodale, Inc.. Ήταν ένας από τους πρώτους υποστηρικτές της επιστροφής στη βιώσιμη γεωργία και τη βιολογική καλλιέργεια στις Η.Π.Α.. Ίδρυσε μια εκδοτική αυτοκρατορία, εξέδωσε αρκετά περιοδικά και αρκετά βιβλία —δικά του και άλλων— σε θέματα υγείας. Εξέδωσε, επίσης, έργα πάνω σε ποικιλία θεμάτων και έκανε τον όρο «οργανικό» συνώνυμο του καλλιέργεια χωρίς φυτοφάρμακα

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BC_%CE%8A%CF%81%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA_%CE%A1%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%B9%CE%BB

Μπορς

Υπάρχουν δύο κύριες παραλλαγές του μπορς που αναφέρονται γενικά ως καφτερή και κρύα. Βασίζονται γενικώς στα κοκινογούλια, αλλά ετοιμάζονται και σερβίρονται διαφορετικά. Το καφτερό μπορς, το πλέον δημοφιλές είναι μια πηκτή σούπα με πολλά ευκαιριακά συστατικά, αναλόγως τη συνταγή που ακολουθεί κάθε εθνική κουζίνα. Στα συστατικά περιλαμβάνονται καρότα, πατάτες, κρεμμύδια, μανιτάρια, και κρεατικά (κοτόπουλο, χοιρινό, ή μοσχάρι). Στην απλούστερη εκδοχή του είναι συνήθως ζωμός βοδινών οστών με παστά λαχανικά -παστά για λόγους συντήρησης στον βαρύ ρωσικό χειμώνα- και πατάτες κομμένες σε κύβους. Το δροσερό μπορς απαντάται συνήθως στην κουζίνα των Εβραίων Ασκενάζι και σε άλλες κουζίνες του δυτικού κόσμου. Είναι μια απλή γλυκιά στη γεύση σούπα με ψιλοκομμένα παντζάρια σε χυμό λεμονιού και μέντας με κρεμμύδια και ζάχαρη. Σε μία από της ποικιλίες του το δροσερό μπορς γίνεται με την ήπια ρωσική μπύρα Κβας. Το μπορς θεωρείται ότι προήλθε από την Ουκρανία. είναι επίσης τμήμα της τοπικής διατροφής των ανατολικο-ευρωπαίων καθώς και εθνικών ομάδων της κεντρικής Ευρώπης. Η σούπα ονομάζεται μπαρσιάι στην Λιθουανική, και συχνά αποδίδεται ως μπροστς στη Γερμανική (στην ανατολική Ρωσία ονομάζεται μπαρτς), μπορστς στη Ρωσική και Ουκρανική και μπορς στη Ρουμανική. Συνταγή Borshch (στα ρωσικά με φωτογραφίες) Ουκρανικές συνταγές Μπορς Αρχειοθετήθηκε 2013-11-19 στο Wayback Machine. Ρωσικό Borsch - εικονογραφημένη συνταγή βήμα-βήμα (πολλές φωτογραφίες)

Το Μπορς (borscht, borsch ή borshch) είναι σούπα λαχανικών, διαδεδομένη στην Ανατολική Ευρώπη και στη βόρεια Ασία, στην οποία περιλαμβάνονται συνήθως παντζάρια, τα οποία και της προσδίδουν έντονα κόκκινο χρώμα. Σε άλλες ποικιλίες της συνταγής, τα παντζάρια αντικαθίστανται από τοματοπολτό που της προσδίδουν πορτοκαλόχρωμη απόχρωση ή ξινολάπαθο (Rumex acetosa, щавель) (πράσινο μπορς). Creator Andriy Oliynych @x_smd_x

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%82

Υδρολογία

Η Υδρολογία λόγω του μεγάλου όγκου και πεδίων έρευνας και μελέτης διακρίνεται στους ακόλουθους επιμέρους κλάδους κατ΄ αντικείμενο: Introduction to Physical Hydrology, Martin Hendriks 2010. ISBN 978-0-19-929684-2 Introduction to Hydrology, 4e. Viessman and Lewis, 1996. ISBN 0-673-99337-X Handbook of Hydrology. ISBN 0-07-039732-5 Encyclopedia of Hydrological Sciences. ISBN 0-471-49103-9 Hydrological Processes, ISSN: 1099-1085 (electronic) 0885-6087 (paper), John Wiley & Sons Journal of Hydroinformatics, ISSN: 1464-7141, IWA Publishing Hydrology Research, ISSN: 0029-1277, IWA Publishing Journal of Hydrologic Engineering, ISSN: 0733-9496, ASCE Publication Hydrologic Analysis and Design. McCuen, Third Edition, 2005. ISBN 0-13-142424-6 The Modular Curriculum for Hydrologic Advancement - MOCHA International glossary of hydrology. Virtual campus in hydrology and water resources Decision tree to choose an uncertainty method for hydrological and hydraulic modelling Catchment Modelling Toolkit CITY DRAIN - Open source software for integrated modelling in urban drainage (Platform: MAtlab/Simulink, citydrain.bplaced.net) Experimental Hydrology Wiki U.S. Geological Survey - Water Resources of the United States Centre for Ecology and Hydrology - UK eawag - aquatic research, ETH Zürich, Switzerland Institute of Hydrology, Albert-Ludwigs-University of Freiburg, Germany NOAA's National Weather Service - Office of Hydrologic Development, USA Αρχειοθετήθηκε 2011-09-18 στο Wayback Machine. National Hydrology Research Center - Canada eWater - Australian Government’s Cooperative Research Centres programme Αρχειοθετήθηκε 2019-06-10 στο Wayback Machine. Hydrologic Research Center - A Non-Profit Research Corporation, USA Economics of Water Resource Management from Improved Forecasting, NOAA Economics, USA University of Oklahoma- Natural Hazards and Disaster Center/USA UNESCO-IHE Institute for Water Education Centre for Water Science International Association of Hydrological Sciences (IAHS) British Hydrological Society Russian Geographical Society (Moscow Centre) - Hydrology Commission International Assoc for Environmental Hydrology American Water Resources Association Statistics in Hydrology Working Group Connected Waters Initiative, University of New South Wales — Investigating and raising awareness of groundwater and water resource issues in Australia

Η Υδρολογία είναι η επιστημονική μελέτη της κίνησης, της διανομής και της διαχείρισης του νερού στη Γη και σε άλλους πλανήτες, συμπεριλαμβανομένου του κύκλου του νερού, των υδάτινων πόρων και της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας της λεκάνης απορροής. Οι υδρολόγοι είναι επιστήμονες προερχόμενοι από τις Γεωεπιστήμες ή τις Περιβαλλοντικές Επιστήμες, την Αστική Μηχανική ή την Περιβαλλοντική Μηχανική και τη Φυσική Γεωγραφία. Χρησιμοποιώντας διάφορες αναλυτικές μεθόδους και επιστημονικές τεχνικές, συλλέγουν και αναλύουν δεδομένα για να βοηθήσουν στην επίλυση προβλημάτων που σχετίζονται με το νερό, όπως η προστασία του περιβάλλοντος, οι φυσικές καταστροφές και η διαχείριση των υδάτων. Η υδρολογία υποδιαιρείται σε υδρολογία επιφανειακών υδάτων, υδρολογία υπόγειων υδάτων (υδρογεωλογία) και θαλάσσια υδρολογία. Οι τομείς της υδρολογίας περιλαμβάνουν υδρομετεωρολογία, επιφανειακή υδρολογία, υδρογεωλογία, διαχείριση λεκάνης απορροής και ποιότητα νερού, όπου το νερό παίζει τον κεντρικό ρόλο. Η Ωκεανογραφία και η Μετεωρολογία δεν περιλαμβάνονται στους κλάδους της υδρολογίας, επειδή το νερό είναι μόνο μία από τις πολλές σημαντικές πτυχές σε αυτούς τους τομείς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1

Αγάπη Γρεβενών

Η Αγάπη είναι ορεινός οικισμός στο ανατολικοκεντρικό τμήμα του νομού Γρεβενών. Βρίσκεται στις δυτικές απολήξεις του όρους Βούρινος και στην ανατολική όχθη του Αλιάκμονα -πολύ κοντά στη συμβολή του με τον Βενέτικο-, πάνω στον δρόμο προς το Καλόχι και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 500. Απέχει περίπου 18 χλμ. Α. ΝΑ. των Γρεβενών. Ο οικισμός είχε την ονομασία Ράτσι όταν εμφανίστηκε διοικητικά, το 1927, οπότε και μετονομάστηκε σε Αγάπη. Αρχικά ανήκε στον νομό Κοζάνης αλλά το 1964 εντάχθηκε στον νομό Γρεβενών. Το 1967 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Καλοχίου. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 ο οικισμός αποσπάστηκε από την κοινότητα Καλοχίου και προσαρτήθηκε στον δήμο Γρεβενών. Η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου στο βόρειο τμήμα του οικισμού Η περιοχή με την ονομασία «Σμίξη», όπου ο Βενέτικος ποταμός, συμβάλλει με τον Αλιάκμονα, υψηλής αισθητικής αξίαςΣτον οικισμό δραστηριοποιείται ο Πολιτιστικός Σύλλογος «ΓΑΛΙΑΝΑ» Κάθε Δευτέρα του Πάσχα, οι γυναίκες ετοιμάζουν τα «τσιριχτά», τα οποία μαζί με γλυκά και κόκκινα αυγά τα πηγαίνουν στην εκκλησία όπου ο παπάς διαβάζει τα ονόματα των νεκρών-σαν μνημόσυνο, και κατόπιν όλοι μαζί βγαίνουν στο προάυλιο της εκκλησίας και τα τρώνε με γιαούρτι «μαντζίρα». Ακολουθεί χορός με οργανοπαίχτες παιδιά του χωριού. Το έθιμο αυτό, θεωρείται κατάλοιπο των βυζαντινών τραπεζιών της αγάπης και σπανίζει πλέον. Επίσης ανήμερα του Αγίου Γεωργίου γιοράζεται το «μουχαπέτ», όπου οι άντρες και οι γυναίκες του χωριού επισκέπτονται τα σπίτια που γιορτάζουν και με λύρα και νταούλι εύχονται στους εορτάζοντες. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Google Earth eetaa.gr http://www.grevena.gr/perivallon/index.php?option=com_content&task=view&id=184&Itemid=167

Για τον οικισμό με ίδιο όνομα στις Κυκλάδες, δείτε: Αγάπη ΤήνουΗ Αγάπη είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Καλοχίου της δημοτικής ενότητας και δήμου Γρεβενών, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Γρεβενών, στην περιφέρεια περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πρίν το πρόγραμμα Καλλικράτης και το σχέδιο Καποδίστριας, ανήκε στην επαρχία και νομό Γρεβενών , στο γεωγραφικό διαμέρισμα Μακεδονίας. Μέχρι το 1927 ο οικισμός ονομαζόταν Ράτσι (ή Ρατς για τους ντόπιους).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7_%CE%93%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CF%8E%CE%BD

Γιουτζίν Γουίγκνερ

Ο Γουίγκνερ γεννήθηκε ως Βίγκνερ Γιένο Παλ (Ευγένιος Βίγκνερ) στη Βουδαπέστη της τότε Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Οι γονείς του, ο βυρσοδέψης Αντώνιος Βίγκνερ και η Ελισάβετ (πατρικό επώνυμο Einhorn), ήταν Εβραίοι της μεσαίας τάξεως. Είχε μία μεγαλύτερη αδελφή, τη Μπέρτα, και μία νεότερή του, τη Μαργκίτ ή «Μάνσι», η οποία αργότερα παντρεύτηκε τον Βρετανό θεωρητικό φυσικό Πολ Ντιράκ. Ο Γιένο διδάχθηκε τα μαθήματα του σχολείου στο σπίτι από έναν επαγγελματία δάσκαλο μέχρι την ηλικία των 9 ετών, οπότε πήγε κατευθείαν στην τρίτη δημοτικού. Εκείνα τα χρόνια ο Βίγκνερ ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον για τα μαθηματικά προβλήματα. Σε ηλικία 11 ετών κόλλησε μία αρρώστια που οι γιατροί διέγνωσαν ως φυματίωση, κι έτσι οι γονείς του τον έστειλαν για 6 εβδομάδες σε ένα σανατόριο στα βουνά της Αυστρίας, μέχρι οι γιατροί να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η αρχική τους διάγνωση ήταν λανθασμένη. Η οικογένεια του Βίγκνερ ήταν πιστή αλλά όχι θρησκευόμενη και έστειλαν τον Γιένο στο Γυμνάσιο Fasori, το ίδιο που είχε τελειώσει και ο πατέρας του. Η θρησκευτική εκπαίδευση ήταν υποχρεωτική και ο Γιένο παρακολούθησε μαθήματα Ιουδαϊσμού διδασκόμενα από ραββίνο Συμμαθητής του στο γυμνάσιο, στην αμέσως μικρότερη τάξη, ήταν ο Τζον φον Νόιμαν. Αμφότεροι ωφελήθηκαν πολύ από τη διδασκαλία ενός χαρισματικού καθηγητή των μαθηματικών, του Λάσλο Ρατς (László Rátz). Το 1919, για να διαφύγει από το βραχύβιο κομμουνιστικό καθεστώς του Μπέλα Κουν, η οικογένεια Βίγκνερ κατέφυγε στην Αυστρία και επέστρεψε στην Ουγγαρία μετά την πτώση του Κουν. Εν μέρει ως αντίδραση στην εξέχουσα θέση των Εβραίων στο καθεστώς Κουν, η οικογένεια ασπάσθηκε τον Λουθηρανισμό. Αργότερα ο Βίγκνερ εξήγησε ότι η απόφαση αυτή «δεν ήταν στο βάθος της μία θρησκευτική απόφαση, αλλά μία αντικομμουνιστική απόφαση». Στη μετέπειτα ζωή του ο Γουίγκνερ ήταν άθεοςΜετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο το 1920, ο Βίγκνερ εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας και Οικονομικών της Βουδαπέστης, γνωστό ως Műegyetem. Δεν ήταν όμως ευχαριστημένος με τα μαθήματα που προσφέρονταν εκεί, και το 1921 εγγράφηκε στην Technische Hochschule του Βερολίνου (το σημερινό Πολυτεχνείο του Βερολίνου), όπου σπούδασε χημικός μηχανικός. Παρακολούθησε επίσης τα απογευματινά σεμινάρια της Γερμανικής Φυσικής Εταιρείας, όπου δίδασκαν προσωπικότητες όπως οι Μαξ Πλανκ, Μαξ φον Λάουε, Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, Βάλτερ Νερνστ, Βόλφγκανγκ Πάουλι και Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ο Βίγκνερ συνάντησε επίσης τον συμπατριώτη του φυσικό Λέο Σίλαρντ, που έγινε αμέσος ο καλύτερος φίλος του. Μία τρίτη ευκαιρία στο Βερολίνο βοήθησε στη διαμόρφωση της επιστημονικής προσωπικότητας του Γουίγκνερ: Εργάσθηκε στο Ινστιτούτο Φυσικοχημείας και Ηλεκτροχημείας Κάιζερ Γουλιέλμου (το σημερινό «Ινστιτούτο Φριτς Χάμπερ») και εκεί συνάντησε τον Μίκαελ Πολάνυι, που έγινε ο σημαντικότερος δάσκαλός του μετά τον Ρατς. Ο Πολάνυι επόπτευσε τη διδακτορική διατριβή του, που είχε τίτλο Bildung und Zerfall von Molekülen («Σχηματισμός και διάσπαση των μορίων»). Ο Βίγκνερ επέστρεψε στη Βουδαπέστη, όπου εργάσθηκε αρχικώς στο βυρσοδεψείο του πατέρα του, αλλά το 1926 δέχθηκε μία προσφορά από τον Αυστριακό φυσικό Καρλ Βάισενμπεργκ στο Ινστιτούτο Φυσικής Κάιζερ Γουλιέλμου στο Βερολίνο. Ο Βάισενμπεργκ ήθελε κάποιον να τον βοηθήσει στην κρυσταλλογραφία ακτίνων Χ και ο Πολάνυι τού είχε συστήσει τον Βίγκνερ. Μετά από ένα εξάμηνο ως βοηθός του Βάισενμπεργκ, ο Βίγκνερ πήγε να εργασθεί ένα χρόνο για τον Ρίχαρντ Μπέκερ. Τότε ο Βίγκνερ εξερεύνησε την κβαντομηχανική, μελετώντας τη δουλειά του Έρβιν Σρέντινγκερ. Καταδύθηκε επίσης στη θεωρία των ομάδων του Φέρντιναντ Φρομπένιους και του Ε. φον Βέμπερ.Ο Βίγκνερ αποδέχθηκε ένα αίτημα του Άρνολντ Σόμμερφελντ να εργασθεί στο Γκέτινγκεν ως βοηθός του μεγάλου μαθηματικού Ντάβιντ Χίλμπερτ. Σύντομα όμως απογοητεύθηκε, καθώς ο Χίλμπερτt δεν ήταν πια παραγωγικός. Παρόλα αυτά, ο Βίγκνερ μελέτησε ανεξάρτητα και έθεσε τα θεμέλια για τη θεωρία των συμμετριών στην κβαντομηχανική, εισάγοντας το 1927 αυτό που είναι σήμερα γνωστό ως Πίνακας D του Γουίγκνερ. Οι Βίγκνερ και Χέρμαν Βάυλ εισήγαγαν τη θεωρία των ομάδων στην κβαντομηχανική. Ο δεύτερος είχε συγγράψει ένα πρότυπο κείμενο, το Θεωρία των ομάδων και Κβαντομηχανική (1928), αλλά ήταν δυσνόητο, ιδίως για τους νεαρούς φυσικούς, ενώ το σύγγραμμα του Βίγκνερ Θεωρία των ομάδων και η εφαρμογή της στην Κβαντομηχανική των ατομικών φασμάτων (1931) κατέστησε τη θεωρία των ομάδων προσιτή σε ένα ευρύτερο κοινό.Στα τέλη της δεκαετίας 1930-1939 ο Βίγκνερ επεξέτεινε την έρευνά του στους ατομικούς πυρήνες. Ανέπτυξε μία σημαντική νέα γενική θεωρία των πυρηνικών αντιδράσεων, τη Θεωρία του R-πίνακα των Wigner–Eisenbud, που δημοσιεύθηκε το 1947. Από το 1929 οι δημοσιεύσεις του Βίγκνερ άρχισαν να προσελκύουν το ενδιαφέρον των φυσικών. Το 1930 το Πανεπιστήμιο Πρίνστον τον «στρατολόγησε» για μία προσωρινή (ενός έτους) θέση λέκτορα, με μισθό επταπλάσιο από αυτόν που είχε στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα το Πρίνστον προσέλαβε τον φον Νόιμαν. Ο Βίγκνερ και ο φον Νόιμαν είχαν ήδη συνεργασθεί σε 5 εργασίες. Επέλεξαν αμερικανικά μικρά ονόματα, τα «Γιουτζίν» και «Τζώνυ». Στη μετέπειτα σταδιοδρομία του πρώτου πάντως, οι στενοί συνεργάτες του θα τον αποκαλούσαν απλώς με τα αρχικά του, «Ι-Πί» (E.P.). Με τη λήξη του έτους τους, το Πανεπιστήμιο Πρίνστον τους προσέφερε ένα πενταετές συμβόλαιο επισκεπτών καθηγητών για 6 μήνες το έτος. Το Technische Hochschule του Βερολίνου απάντησε με συμβόλαιο διδασκαλίας για το άλλο μισό του έτους. Η εξέλιξη αυτή ήρθε πάνω στην ώρα, καθώς το Ναζιστικό κόμμα σύντομα ήρθε στην εξουσία στη Γερμανία. Στο Πρίνστον το 1934 ο Γουίγκνερ πλέον (με την αμερικανική προφορά του ονόματος) συνέστησε την αδελφή του Μάνσι στον φυσικό Πολ Ντιράκ, τον οποίο και παντρεύτηκε. Το Πρίνστον δεν επαναπροσέλαβε τον Γουίγκνερ όταν έληξε το συμβόλαιό του το 1936. Με τη βοήθεια του Αμερικανού φυσικού Γκρέγκορυ Μπράιτ (G. Breit), ο Γουίγκνερ εξασφάλισε μία θέση στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν–Μάντισον. Εκεί συνάντησε την πρώτη του σύζυγο, την Αμέλια Φρανκ, που ήταν φοιτήτρια της φυσικής. Ωστόσο ο πρόωρος θάνατός της το 1937 άφησε τον Γουίγκνερ σε άσχημη ψυχική κατάσταση. Δέχθηκε έτσι μία πρόσκληση από το Πρίνστον το 1938 να επιστρέψει εκεί. Ο Γουίγκνερ απέκτησε την αμερικανική υπηκοότητα στις 8 Ιανουαρίου 1937 και έφερε και τους γονείς του στις ΗΠΑ. Παρότι ο ίδιος αυτοχαρακτηριζόταν «ερασιτέχνης στα πολιτικά», στις 2 Αυγούστου 1939 ο Γουίγκνερ συνέστησε τον Λέο Σίλαρντ στον Αϊνστάιν με αποτέλεσμα μία συνάντηση που απέδωσε την περίφημη επιστολή, η οποία ζητούσε από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ να αρχίσει αυτό που έγινε γνωστό ως Πρόγραμμα Μανχάταν για την ανάπτυξη «ατομικών» (πυρηνικών) βομβών. Ο Γουίγκνερ παρέμενε έμφοβος ότι οι Γερμανοί θα αποκτούσαν ατομική βόμβα μετά την έναρξη του πολέμου, φοβούμενος ακόμα και να δώσει δακτυλικά αποτυπώματα, επειδή πίστευε ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να ακολουθήσουν τα ίχνη του αν η Γερμανία νικούσε στον πόλεμο. Ο Γουίγκνερ συμμετείχε και ο ίδιος στο Πρόγραμμα Μανχάταν, επικεφαλής μιας ομάδας που περιελάμβανε τους Άλβιν Γουάινμπεργκ, Γκέιλ Γιανγκ και `Εντουαρντ Κρόιτς (Edward Creutz). Στόχος της ομάδας ήταν να σχεδιάσει τους «παραγωγικούς αντιδραστήρες» που θα μετέτρεπαν ουράνιο σε πλουτώνιο ποιότητας πυρηνικού όπλου. Τότε δεν είχε ακόμα επιτευχθεί η αυτοσυντηρούμενη αλυσιδωτή αντίδραση και πολύ περισσότερο η κατασκευή πυρηνικού αντιδραστήρα. Τον Ιούλιο του 1942 ο Γουίγκνερ επέλεξε ένα συντηρητικό σχέδιο υδρόψυκτου αντιδραστήρα των 100 MW, με γραφίτη ως επιβραδυντή νετρονίων. Ο Γουίγκνερ ήταν παρών στο Σικάγο στις 2 Δεκεμβρίου 1942, όταν ο πρώτος πυρηνικός αντιδραστήρας στην ιστορία πέτυχε μία αυτοσυντηρούμενη αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση.. Ο Γουίγκνερ απογοητεύθηκε όταν ο λεπτομερής σχεδιασμός (και όχι μόνο η κατασκευή) των αντιδραστήρων ανατέθηκε στη μεγάλη ιδιωτική χημική βιομηχανία DuPont και απείλησε να παραιτηθεί τον Φεβρουάριο του 1943, αλλά μεταπείσθηκε από τον Κόμπτον, ο οποίος τον έστειλε διακοπές. Τελικά, μια σχεδιαστική απόφαση της DuPont να υπάρχουν πρόσθετοι σωλήνες για τη φόρτωση ράβδων ουρανίου έσωσε το πρόγραμμα όταν η υπερβολική απορρόφηση νετρονίων έγινε πρόβλημα. Αργότερα, κατά τη δεκαετία του 1950, ο Γουίγκνερ έφθασε να εργασθεί για την εταιρεία στον πρώτο εμπορικό αντιδραστήρα. Ο Γουίγκνερ δεν μετάνιωσε για τη συμμετοχή του στο Πρόγραμμα Μανχάταν και κάποτε ευχήθηκε η ατομική βόμβα να ήταν έτοιμη ένα χρόνο νωρίτερα. Το 1946 ο Γουίγκνερ δέχθηκε μία θέση διευθυντή ερευνών στο Εργαστήριο Κλίντον (το σημερινό Εθνικό Εργαστήριο Όουκ Ριτζ) στο Τενεσί. Με την ανάληψη της λειτουργίας του Εργαστηρίου από τη νεοσυσταθείσα Επιτροπή Ατομικής Ενεργείας, στις αρχές του 1947, φοβήθηκε ότι πολλές από τις τεχνικές αποφάσεις θα λαμβάνονταν στην Ουάσινγκτον. Επίσης, έβλεπε τη συνέχιση των τακτικών ασφαλείας της πολεμικής περιόδου από τον Στρατό στο Εργαστήριο ως μία «ενοχλητική παράβλεψη» που έμπλεκε με την επιστημονική έρευνα. Αισθανόμενος ακατάλληλος για μία διευθυντική θέση σε ένα τέτοιο περιβάλλον, άφησε το Εργαστήριο τον Αύγουστο του 1947 και επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον, παρότι διατήρησε ένα ρόλο συμβούλου για το εργαστήριο του Τενεσί επί πολλά χρόνια. Στη συνέχεια υπηρέτησε σε μερικά κρατικά όργανα, όπως στο Εθνικό Ινστιτούτο Προτύπων και Τεχνολογίας (τότε «Εθνικό Γραφείο Προτύπων») από το 1947 ως το 1951, στην επιτροπή μαθηματικών του Εθνικού Συμβουλίου Ερευνών από το 1951 ως το 1954, στην επιτροπή φυσικής του Εθνικού Ιδρύματος Επιστήμης και στη Γενική Συμβουλευτική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας από το 1952 ως το 1957 και ξανά από το 1959 ως το 1964. Συνεισέφερε επίσης στην πολιτική άμυνα. Το 1960 ο Γουίγκνερ δημοσίευσε ένα κλασικό πλέον άρθρο επί της φιλοσοφίας των μαθηματικών και της φυσικής, το γνωστότερο σήμερα έργο του εκτός των τεχνικών, με τίτλο Η αδικαιολόγητη αποτελεσματικότητα των μαθηματικών στις φυσικές επιστήμες. Υποστήριξε ότι η βιολογία και η συνείδηση μπορεί να αποτελούν τις γενέτειρες των φυσικών εννοιών, όπως τις αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, και ότι η ευχάριστη σύμπτωση ότι τα μαθηματικά και η φυσική ταίριαξαν τόσο καλά, φαινόταν «αδικαιολόγητη» και δυσερμήνευτη. Το 1963 ο Γουίγκνερ τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής. Δήλωσε ότι δεν είχε ποτέ σκεφθεί την πιθανότητα να συμβεί αυτό, προσθέτοντας: «Δεν περίμενα ποτέ να δω το όνομά μου στις εφημερίδες χωρίς να έχω διαπράξει κάτι διεστραμμένο.» Ο Γουίγκνερ συνέλαβε και το νοητικό πείραμα κβαντομηχανικής που έμεινε γνωστό ως «Ο φίλος του Γουίγκνερ», μία επέκταση της Γάτας του Σρέντινγκερ. Το πείραμα του Γουίγκνερ θέτει το ερώτημα: «Σε ποιο στάδιο της πειραματικής διαδικασίας λαβαίνει χώρα μία μέτρηση;» Ο Γουίγκνερ σχεδίασε το πείραμα για να φωτίσει το πώς πίστευε ότι η συνείδηση είναι απαραίτητη στις κβαντομηχανικές διαδικασίες μετρήσεως. Το 1992, σε ηλικία 90 ετών, ο Γουίγκνερ δημοσίευσε αναμνήσεις του (The Recollections of Eugene P. Wigner) με επιμέλεια του Andrew Szanton. Πέθανε τρία χρόνια αργότερα στο Πρίνστον. Ανάμεσα στους φυσικούς των οποίων το διδακτορικό επέβλεψε ο Γουίγκνερ, συγκαταλέγονται και οι: Τζον Μπαρντίν, ο μόνος άνθρωπος στην Ιστορία που τιμήθηκε δύο φορές με το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής Βίκτορ Βάισκοπφ Μάρκος Μοσίνσκυ Έντγουιν Τόμσον Τζέυνς Φρέντερικ Σέιτζ Ο Γιουτζίν Γουίγκνερ έκανε τρεις γάμους στη ζωή του, μένοντας δύο φορές χήρος: Ο πρώτος (1936–1937), με τη φοιτήτρια της φυσικής Αμέλια Φρανκ, έληξε με τον θάνατό της. Ο δεύτερος (4 Ιουνίου 1941 – 1977), με τη Μαίρη Αννέτ Γουήλερ, καθηγήτρια της φυσικής στο Κολέγιο Βασάρ που είχε διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο Γέιλ, έληξε επίσης με τον θάνατό της. Από αυτό τον γάμο προέκυψαν 2 παιδιά, ο Ντέιβιντ και η Μάρθα. Ο τρίτος, με την Αϊλήν Κλαρ-Πάτον Χάμιλτον («Πατ»), έληξε με τον θάνατο του. Η Αϊλήν (1915–2010) ήταν χήρα ενός άλλου φυσικού, του Ντόναλντ Ρος Χάμιλτον, κοσμήτορα της μεταπτυχιακής σχολής του Πανεπιστημίου Πρίνστον, που είχε πεθάνει το 1972.Τα τελευταία χρόνια της ζωή του, η σκέψη του Γουίγκνερ έγινε περισσότερο φιλοσοφική. Στις αναμνήσεις του γράφει: «Το πλήρες νόημα της ζωής, το συλλογικό νόημα όλων των ανθρώπινων πόθων, είναι στα θεμέλιά του ένα μυστήριο πέρα από τις ικανότητές μας να το κατανοήσουμε. Ως νέος, θύμωνα με αυτή την κατάσταση των πραγμάτων. Αλλά τώρα έχω ειρηνεύσει με αυτή. Αισθάνομαι ακόμα και κάποια τιμή να είμαι συνδεδεμένος με ένα τέτοιο μυστήριο.» Ενδιαφέρθηκε και για τη φιλοσοφία Βεδάντα του Ινδουισμού, ιδιαίτερα για την ιδέα του Σύμπαντος ως μιας πανταχού παρούσας συνειδητότητας. Στη συλλογή δοκιμίων του Symmetries and Reflections – Scientific Essays (Συμμετρίες και σκέψεις: επιστημονικά δοκίμια) σχολίασε: «Δεν ήταν δυνατό να διατυπωθούν οι νόμοι της κβαντικής θεωρίας με έναν πλήρως αυτοσυνεπή τρόπο χωρίς αναφορά στη συνείδηση.» Βραβείο Νόμπελ Φυσικής, 1963 (από κοινού με τους Μαρία Γκέπερτ-Μάγιερ και Χανς Γιένσεν) Μετάλλιο Φραγκλίνου, 1950 Βραβείο Ενρίκο Φέρμι, 1958 Βραβείο «άτομα για την ειρήνη», 1959 (από κοινού με τον Σίλαρντ) Μετάλλιο Μαξ Πλανκ, 1961 Εθνικό Μετάλλιο Επιστήμης, 1969 Στη φυσική Εξισώσεις Μπάργκμαν-Γουίγκνερ Μετασχηματισμός Τζόρνταν-Γουίγκνερ Εντοπισμός Νιούτον-Γουίγκνερ Σχετικιστική κατανομή Μπρέιτ-Γουίγκνερ Περιστροφή Τόμας-Γουίγκνερ (ένα άλλο όνομα για τη μετάπτωση Τόμας) Ανισότητα Γουίγκνερ-ντ' Εσπανιά Θεώρημα Γουίγκνερ-Έκαρτ Συστολή Γουίγκνερ-Ινονού (ένα άλλο όνομα για τη συστολή ομάδας) Κύτταρο Γουίγκνερ-Σέιτζ Ακτίνα Γουίγκνερ-Σέιτζ Μετασχηματισμός Γουίγκνερ-Βέυλ Φάσματα Γουίγκνερ-Γουίλκινς Ταξινόμηση Γουίγκνερ «Ο φίλος του Γουίγκνερ» Θεώρημα του Γουίγκνερ Κρύσταλλος Γουίγκνερ D-πίνακας του Γουίγκνερ Φαινόμενο Γουίγκνερ ή «ενέργεια Γουίγκνερ» ή discomposition effect Πλέγμα Γουίγκνερ «Δηλητηρίαση» Γουίγκνερ Στα μαθηματικά Μετασχηματισμός Γουίγκνερ-Γκέιμπορ Συνάρτηση κατανομής Γουίγκνερ Τροποποιημένη συνάρτηση κατανομής Γουίγκνερ Κατανομή ημιπιθανότητας Γουίγκνερ Ημικυκλική κατανομή Γουίγκνερ Γενικά Ο αστεροειδής 75570 Γιενοβίγκνερ (Jenowigner), που ανακαλύφθηκε την πρώτη νύχτα του 21ου αιώνα Το Eugene P. Wigner Reactor Physicist Award της Αμερικανικής Πυρηνικής Εταιρείας Το Wigner Fellowship Program, πρόγραμμα υποτροφιών στο Εθνικό Εργαστήριο Όουκ Ριτζ (ORNL) Το «Αμφιθέατρο Eugene P. Wigner στο ORNL (από τον Ιανουάριο του 1996) 1958: (με τον Άλβιν Γουάινμπεργκ) Physical Theory of Neutron Chain Reactors University of Chicago Press. ISBN 0-226-88517-8 1959: Group Theory and its Application to the Quantum Mechanics of Atomic Spectra. Νέα Υόρκη: Academic Press. Μετάφραση J.J. Griffin (1931) 1959: The unreasonable effectiveness of mathematics in the natural sciences Αρχειοθετήθηκε 2011-02-28 στο Wayback Machine., Διάλεξη Richard Courant στις μαθηματικές επιστήμες, που δόθηκε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στις 11 Μαΐου 1959. Communications on Pure and Applied Mathematics, τόμος 13, σσ. 1–14. doi:10.1002/cpa.3160130102 1967: Symmetries and Reflections: Scientific Essays. Indiana University Press, Bloomington. 1970, MIT Press. ISBN 0-262-73021-9 1992: The Recollections of Eugene P. Wigner. Plenum. ISBN 0-306-44326-0 1997: Philosophical Reflections and Syntheses. Springer. ISBN 3-540-63372-3 Szanton, Andrew (1992). The Recollections of Eugene P. Wigner. Plenum. ISBN 0-306-44326-0. Polkinghorne, John (1989). Rochester Roundabout: the story of High Energy Physics. London: Longman. ISBN 0-582-05011-1. Rhodes, Richard (1996). Dark Sun: The Making Of The Hydrogen Bomb. Simon & Schuster. ISBN 0-684-82414-0. Υπομνηματισμένη βιβλιογραφία για τον Eugene Wigner από την Alsos Digital Library for Nuclear Issues Βιογραφία και βιβλιογραφικές πηγές Κατάλογος διάσημων Ουγγροεβραίων – Jenő Wigner

Ο Γιουτζίν Γουίγκνερ (Eugene Paul Wigner, ουγγρικά: Wigner Jenő Pál, 17 Νοεμβρίου 1902 – 1 Ιανουαρίου 1995), ήταν Αμερικανός θεωρητικός φυσικός και μαθηματικός ουγγρικής καταγωγής. Μοιράσθηκε κατά το ήμισυ το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής του 1963 «για τη συμβολή του στη θεωρία του ατομικού πυρήνα και των στοιχειωδών σωματιδίων, ειδικότερα μέσω της ανακάλυψης και εφαρμογής θεμελιωδών αρχών συμμετρίας» (το άλλο μισό του Βραβείου δόθηκε από κοινού στους Μαρία Γκέπερτ-Μάγιερ και Χανς Γιένσεν). Πράγματι, ο Γουίγκνερ έθεσε τα θεμέλια της θεωρίας των συμμετριών στην κβαντομηχανική και ερεύνησε τη δομή του ατομικού πυρήνα. Είναι ωστόσο σημαντική η συνεισφορά του στα καθαρά μαθηματικά, με τη διατύπωση αρκετών θεωρημάτων. Ιδιαίτερα το «Θεώρημα του Γουίγκνερ» αποτελεί έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της μαθηματικής θεμελιώσεως της κβαντομηχανικής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%BD_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%BD%CE%B5%CF%81

Κρητική διάλεκτος

Ο Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ πραγματοποίησε εκτενή έρευνα για τις ομιλούμενες διαλέκτους στον ελλαδικό χώρο στις αρχές του 19ου αιώνα. Μεταξύ των διαλέκτων που ερευνήθηκαν ήταν η Κωνσταντινουπολίτικη, η Αττική, η Κυπριακή, η Τσακώνικη και άλλες, καθώς και μη ελληνικές. Η έρευνα δημοσιεύτηκε το 1814 στο βιβλίο του Researches in Greece, όπου στις σελίδες 64-65 αναφέρει τα παρακάτω για την Κρητική διάλεκτο: «Η Κρητική διάλεκτος φαίνεται να έχει υιοθετήσει πολύ λιγότερες μορφές και φράσεις από την Ιταλική, από ότι ίσως αναμενόταν, δεδομένης της μακράς σχέσης της Κρήτης με τη Βενετία. Με εξαίρεση κάποιες λέξεις της επαρχίας, κατά τα άλλα φαίνεται να είναι γνήσια Ελληνική, (χρησιμοποιεί τον όρο Hellenic με την έννοια της αρχαίας Ελληνικής, όχι τον όρο Greek) σε κατάσταση εκτεταμένης φθοράς, ή πιο σωστά θα μπορούσε να πει κανείς οτι έχει εξελιχθεί σε μια συστηματοποιημένη σύγχρονη γλώσσα. Φέρει την ίδια σχέση με την αρχαία Ελληνική, με τη σχέση που φέρει η Ιταλική με τα Λατινικά, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη σύγχρονη Ελληνική διάλεκτο.» Ο Robert Pashley απόφοιτος του πανεπιστήμιου Cambridge στις κλασικές σπουδές, στα πλαίσια των μελετών του στην ανατολική Μεσόγειο (1833-1834) για το πανεπιστήμιο, δημοσίευσε το 1837 το βιβλίο Travels in Crete όπου στις σελίδες 191-192 του δεύτερου τόμου αναφέρει τα παρακάτω για την Κρητική διάλεκτο: «Η συχνή αντικατάσταση του λ με ρ και η διαμόρφωση με ξ του μεγαλύτερου αριθμού των αορίστων από οποιαδήποτε άλλη περιοχή (βλεπε: χαρακτηριστικά σε σχέση με τη νέα ελληνική, αυτού του λήμματος), είναι από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά, αφού καταφανέστατα προέρχονται από την αρχαία γλώσσα του νησιού. Και αυτή είναι ίσως η μοναδική περιοχή κατοικούμενη από Έλληνες, όπου τέτοια ξεκάθαρα ευρήματα της αρχαίας διαλέκτου είναι εμφανή.» Στην κρητική διάλεκτο οι αδύνατοι τύποι των προσωπικών αντωνυμιών μπορούν να μπαίνουν πριν και μετά το ρήμα σχεδόν σε οποιαδήποτε περίπτωση, σε αντίθεση με τη νέα ελληνική και την καθαρεύουσα, παραδείγματα: κατέχω το, ξανοίγω σε, μανίζω ντως, γροικώ ντου, ετά το χτύπα, επαέ τα θέσε κτλ. Το χαρακτηριστικό αυτό ευνοεί τις ομοιοκαταληξίες στους στίχους καθώς επιτρέπει δυο εκδοχές διατηρώντας το ίδιο νόημα. Επίσης η θέση των αντωνυμιών επηρεάζει το μέτρο και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος των στίχων. «κι’ α τσ’ άκουσες και ξέυρης τση, πολλά παρακαλώ σε,γή θάνατο πρικότατο, γή άλλη βουλή μου δώσε.» Στο Γ πρόσωπο της γενικής του πληθυντικού έχουμε τον δωρικό τύπο τως και για τα τρία γένη, αντί του τους της δημοτικής: πες τως, πέψε ντως, τως έπεψα κτλ. «πληθαίνει τως την όρεξη, και δύναμη τως δίδει·» Ο τύπος τως χρησιμοποιείται επίσης και ως κτητική αντωνυμία στο Γ΄ πρόσωπο του πληθυντικού και για τα τρία γένη: τα πράματα ντως, οι άθρωποι ντως, ο εδικός τως κτλ. «Πολύ σκοτίδι ήτονε, και μόνο τω' σπαθιώ' ντως τη λαμπυράδα εβλέπαμε, κι όχι το πρόσωπό ντως.» Η χρήση της αρχαίας πρόθεσης εις είναι χαρακτηριστική στην κρητική διάλεκτο, «που εις καλοσύνη κ' εις αντρειά ποθές δεν έχει ταίρι.» Η πρόθεση εις χρησιμοποιείται επίσης μαζί με τα οριστικά άρθρα, έτσι αντί για τους τύπους (στου, στης, στον, στη(ν), στο, στων, στους, στις) της δημοτικής, έχουμε τους παλαιούς (εις του, εις τση, εις τον, εις τη(ν), εις το, εις των, εις τσι) «και κάνει αρχή εις την κορφή και τέλος εις τον πάτο.» Ο αόριστος των ρημάτων καταλήγει με τον δωριζμό –ξα αντί του -σα της νέας ελληνικής και της καθαρεύουσας, για παράδειγμα: εζύγωξα, εστέγνωξα, εστέργιωξα. «Μα εβούηθησε το Ριζικό, τ' ’στρη μ' ελυπηθήκαν,κ' εσκότωξα, κ' εζύγωξα, κι αλάβωτο μ' αφήκαν.» Πολύ συχνά στην κρητική διάλεκτο η παρελθοντική αύξηση του αορίστου και του παρατατικού διαμορφώνεται με ή- εκεί που στη δημοτική και άλλες τοπικές διαλέκτους διαμορφώνεται με ε-. Στον Ερωτόκριτο υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα: ήλεγε, ήβρεχε, ήβραζε, ήσφαλε, ήσφιξε, ήβανε, ήσυρε, ήβγαλε, ήκλαιγε, ήμελλε, ήκαμε, ήτρεξε, ήδωκε κτλ. Επίσης το ή- συχνά αντικαθιστά το αρχικό φωνήεν α-: ήφηκα, ήρχιξα, ήκουσα κτλ. Σπανιότερα το αρχικό φωνήεν α- αντικαθίσταται με ε-, για παράδειγμα: εγόρασα.«Κι οληνυκτίς που τραγουδεί, τόσα πολλά ήρεσέ τση» Ενώ όταν η αύξηση δεν είναι απαραίτητη, τότε στην κρητική διάλεκτο προστίθεται το φωνήεν ε-: εκάτεχα, εθώρουνα, επόδωκα, εγιάγυρα, εμόλαρα. Στην Ανατολική Κρήτη, όταν η αύξηση τονίζεται, μετατρέπεται σε ή-: ηύρηκα, ήφερα, ήκουσα. « Με τη ζωή σου είχα ζωή, και με το φως σου εθώρου'» Η κρητική διάλεκτος όντας φυσικά διαμορφωμένη, δεν επιτρέπει χασμωδίες, για παράδειγμα: τρώγω αντί του τρώω, λέγω αντί του λέω, κρυγιώνω αντί του κρυώνω, ρυγιάκι αντί του ρυάκι, τα χωργιά αντί του χωριά κτλ. Σε κάποιες περιπτώσεις αντί να προστίθεται σύμφωνο, η χασμωδία αποφεύγεται απαλείφοντας ένα φωνήεν, για παράδειγμα: βαρά αντί του βαριά, μερά αντί του μεριά. γρά αντί του γριά. Σε αντίθεση με τη νέα ελληνική, στα κρητικά παίρνουν τελικό ''νι'' άρθρα αντωνυμίες και επιρρήματα μόνο όταν η λέξη που ακολουθεί αρχίζει από φωνήεν, ανεξάρτητα από το γένος και το είδους της. Για παράδειγμα Πληθυντικός: των ανθρώπω, όλω τω χωργιώ. Όταν ακολουθεί αρσενικό: το δάσκαλο, τον αδερφό. Άκλιτα: δε θέλω, δεν αλλάζω, μη μιλείς, μη γροικάς, μην εργάς. Το επίρρημα-σύνδεσμος σαν: σα κουτέντα, σαν οψάργας, Μεγάλο μέρος του λεξιλογίου της κρητικής διαλέκτου είναι κοινό με τη δημοτική - νέα ελληνική, παρακάτω είναι ορισμένες λέξεις της κρητικής διαλέκτου που δεν υπάρχουν στη σύγχρονη νέα ελληνική, (ενδεχομένως όμως κάποιες από αυτές να υπάρχουν σε άλλες ελληνικές διαλέκτους), κάποιες λέξεις που υπάρχουν στη νέα ελληνική όμως έχουν διαφορετική σημασία, για παράδειγμα: βλέπω, το επίρρημα πολλά, κεντώ, παίζω κτλ. Καθώς και κάποιες λέξεις που ενσωματώθηκαν στη νέα Ελληνική μετά την ίδρυση του Ελληνικού κράτους με το ενιαίο εκπαιδευτικό σύστημα, για παράδειγμα: πέμπω (εκπέμπω κτλ), κατέχω, αίγα, μήδε, θέτω, σφάλλω (σφάλμα) κτλ. Στη στήλη 'προέλευση' αναφέρονται ενδεικτικά κάποιες ρίζες των λέξεων και όχι η πορεία και η εξέλιξη τους. Πρόκειται απλώς για μια ενδεικτική προέλευση των λέξεων. Κάποιες από τις παρακάτω λέξεις δεν έχουν ενδιάμεσους τύπους. Κορνάρος, Βιτσέντζος (1590-1610), Ερωτόκριτος Χορτάτσης, Γεώργιος (1595), Ερωφίλη Μπεργαδής (1519), Απόκοπος Ξανθινάκης, Αντώνιος (2009). Λεξικό ερμηνευτικό & ετυμολογικό του δυτικοκρητικού γλωσσικού ιδιώματος, Δ έκδοση. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Χαραλαμπάκης, Χριστόφορος (2001). Κρητολογικά μελετήματα: Γλώσσα, λογοτεχνία, πολιτισμός. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Κοντοσόπουλος, Ν. Γ. (2006). Γλωσσικός άτλας της Κρήτης: Γενική εισαγωγή και διαλεκτολογικοί χάρτες. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Κρητικό Λεξικό - Κρητική Διάλεκτος

Η κρητική διάλεκτος είναι μία διάλεκτος της νέας ελληνικής που ομιλείται κυρίως στην Κρήτη και από την κρητική διασπορά. Κατά τον ύστερο μεσαίωνα η διάλεκτος του νησιού εξελίχθηκε σε λόγια γλώσσα, και εκφράστηκε μέσα από την ποίηση του Κορνάρου, του Χορτάτση, και άλλων, καθώς και από το κρητικό θέατρο και τα λαϊκά τετράστιχα -μαντινάδες- των οποίων η θεματολογία μπορεί να είναι από σκωπτική έως φιλοσοφική. Κατά τον Αντρέ Μιραμπέλ την περίοδο της αναγέννησης στην Κρήτη δημιουργήθηκε μια ιδιωματική κοινή γλώσσα στην οποία η νέα ελληνική κοινή χρωστάει πολλά. Σήμερα η κρητική διάλεκτος δεν κινδυνεύει με εξαφάνιση, όπως συχνά συμβαίνει σε μειονοτικές διαλέκτους που δεν διδάσκονται, καθώς σε πολλά μέρη του νησιού αποτελεί τη μόνη προφορική γλώσσα. Η κρητική διάλεκτος ομιλείται εκτός από την Κρήτη, στο χωριό Χαμιντιέ της Συρίας και στα παράλια της Μικράς Ασίας όπου εγκαταστάθηκαν μουσουλμάνοι Κρητικοί το 1923. Από το εαρινό εξάμηνο του ακαδημαϊκού έτους 2019-2020 η κρητική διάλεκτος διδάσκεται στο παιδαγωγικό τμήμα του πανεπιστημίου Κρήτης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82

Σεισμός στη Λάρισα (1941)

Έπειτα από την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940, η Λάρισα αποτέλεσε στόχο αεροπορικών επιδρομών, εξαιτίας της Αεροπορικής Βάσης και άλλων στρατιωτικών εγκαταστάσεων που βρίσκονταν στην πόλη. Πιο χαρακτηριστικός από όλους υπήρξε ο μεγάλος βομβαρδισμός της 21ης Δεκεμβρίου του 1940, ο οποίος είχε ήδη προκαλέσει σοβαρές καταστροφές και είχε επηρεάσει την ψυχολογία των κατοίκων, πολλοί εκ των οποίων είχαν καταφύγει για την ασφάλειά τους σε γειτονικά χωριά. Επίσης, στις 2 Ιανουαρίου 1941 σημειώθηκε προσεισμός μεγέθους 4,1 ρίχτερ. Ενώ οι ιταλικοί βομβαρδισμοί δεν είχαν πάψει όλο το προηγούμενο διάστημα, το πρωί του Σαββάτου 1ης Μαρτίου στις 5 και 53΄, η πόλη σείστηκε από τον κύριο σεισμό ύψους 6,3 ρίχτερ. Οι σαστισμένοι κάτοικοι σηκώθηκαν από τα κρεβάτια τους πιστεύοντας ότι επρόκειτο για μια ακόμα αεροπορική επιδρομή και με σκοπό να κατευθυνθούν προς τα καταφύγια. Μάλιστα, απόρησαν με το γεγονός ότι δεν είχαν ηχήσει οι σειρήνες, που είχαν εγκατασταθεί στην πόλη με σκοπό να προειδοποιούν τους κατοίκους για αυτού του είδους τις επιθέσεις. Χαρακτηριστικές είναι οι εικόνες που μετέδιδε ανταποκριτής αθηναϊκής εφημερίδας «Γεγονός είναι ότι εκ των 6.000 περίπου οικιών της Λαρίσης ποσοστόν 80% κατέστη άχρηστον …Μεταξύ εκείνων που κατέρρευσαν είναι κτίρια Τραπεζών, το Δικαστικόν μέγαρον, η στρατιωτική λέσχη (Λέσχη Ασλάνη), τα ξενοδοχεία «Στέμμα» και «Πανελλήνιον», η εκκλησία του Αγίου Αχιλλίου, τα γραφεία του Β΄ Σώματος Στρατού (Αρχοντικό Σκαλιώρα), το Αρσάκειον, τα νοσοκομεία, οι δύο μιναρέδες, οι οποίοι διετηρούντο δια λόγους ιστορικούς, το κωδωνοστάσιον του Αγίου Νικολάου…» Λίγο αργότερα κατέφθασαν στρατιωτικές δυνάμεις με σκοπό τον απεγκλωβισμό από τα ερείπια και την παροχή πρώτων βοηθειών, Το έργο όμως αυτό εμπόδισε ο εκ νέου βομβαρδισμός που σημειώθηκε την επομένη, 2 Μαρτίου, Κυριακή των Απόκρεω. «Η εχθρική αεροπορία, εν γνώσει ότι την προηγουμένην ημέραν η Λάρισα είχεν υποστεί τρομακτικάς καταστροφάς, με αρκετά θύματα εκ του σεισμού και καθ’ ήν ώραν το έδαφος εσείετο υπό των κατ΄ εξακολούθησιν σεισμικών δονήσεων και υπήρχον χιλιάδες άστεγοι γυναίκες και παιδιά, εβομβάρδισεν επί μίαν ολόκληρον ώραν δια σμήνους βομβαρδιστικών αεροπλάνων την πληγείσαν ταύτην πόλιν. Κατά την διάρκειαν του βομβαρδισμού διεκόπη το έργον της διασώσεως των υπό τα ερείπια θυμάτων εκ των σεισμών». Οι καταστροφές που προκλήθηκαν και οι πολλαπλοί κίνδυνοι ανάγκασαν τους κατοίκους της Λάρισας να την εγκαταλείψουν σχεδόν ολοκληρωτικά. Ως αποτέλεσμα, όταν αργότερα, παραμονές του Πάσχα, εισέβαλαν τα γερμανικά στρατεύματα, συνάντησαν μια έρημη πόλη και επιδόθηκαν σε περαιτέρω λεηλασία, γεγονός που, μαζί με όσα είχαν προηγηθεί, συνέβαλε στην ολοκληρωτική αλλαγή της όψης της. https://www.eleftheria.gr/m/%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/item/154542.html https://www.inewsgr.com/27/1i-martiou-1941-o-seismos-pou-katestrepse-ti-larisa.htm Αρχειοθετήθηκε 2022-01-08 στο Wayback Machine. https://www.kathimerini.gr/life/city/994528/larisa-1941-1944-i-mnimi-tis-polis-mesa-apo-fotografies/

Την 1η Μαρτίου 1941 ισχυρός σεισμός 6,3 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ έπληξε την πόλη της Λάρισας και τα γειτονικά χωριά Γερακάρι, Ελευθέριο, Νέσσων, Νέχαλη, Πλατύκαμπος, Γλαύκη και Χάλκη. 40 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ οι τραυματίες έφτασαν τους 100. Σοβαρότατες ήταν και οι υλικές ζημιές στα κτήρια, το 10% των οποίων καταστράφηκε ολοσχερώς, ενώ το 60% παρουσίασε σημαντικές βλάβες. Επιπλέον, παρατηρήθηκε καθίζηση στην αριστερή όχθη του Πηνειού ποταμού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1_(1941)

Ροδοχώρι Ημαθίας

Η πρώτη ονομασία του χωριού ήταν «Μέγα Ρέμα», κατά τη τοπική διάλεκτο «Γκολέμα Ρέκα» («μέγα ρέμα» στην καθομιλουμένη). Το 1956 το «Μέγα Ρέμα» μετονομάστηκε σε Ροδοχώρι που είναι και η επίσημη ονομασία του χωριού. Η τότε κοινοτική αρχή ζήτησε την μετονομασία του χωριού σε Ροδόπολη. Ήταν το όνομα της μητρόπολης στην οποία υπαγόταν η περιοχή εκείνη της Τραπεζούντας. Το υπουργείο δεν έκανε δεκτό το αίτημα και ονόμασε το χωριό Ροδοχώρι. Εκκλησιαστικά το χωριό υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας.

Το Ροδοχώρι Ημαθίας είναι οικισμός της Κεντρικής Μακεδονίας στην Περιφερειακή Ενότητα Ημαθίας και βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Βερμίου σε υψόμετρο 540 μέτρα. Απέχει μόλις 12 χιλιόμετρα από την πόλη της Νάουσας. Μέχρι την εφαρμογή του προγράμματος «Καποδίστριας» το 1998 αποτελούσε κοινότητα μαζί με, τους κατεστραμμένους από τους Γερμανούς, οικισμούς Μεταμόρφωση και Άγιο Παύλο, χωριά που σήμερα δεν έχουν μόνιμους κατοίκους, αλλά αναπτύσσονται ταχύτατα σαν θερινά αλλά και χειμερινά θέρετρα. Οι απογραφές πληθυσμού μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι:

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9_%CE%97%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82

Συναγωγή Ετς Χαγίμ (Αθήνα)

Η πρώτη Εβραϊκή Κοινότητα της Αθήνας στη νεώτερη εποχή συγκροτήθηκε επίσημα το 1889 και πριν την ανέγερση της πρώτης συναγωγής, λειτουργούσαν άτυποι ευκτήριοι οίκοι, όπως στην οικία της οικογένειας Γιουσουρούμ στη συμβολή ων οδών Ερμού και Καραϊσκάκη, ενώ ένας άλλος μαρτυρείται ότι λειτουργούσε στην οδό Ήβης. Η συναγωγή Ετς Χαΐμ βρίσκεται στην περιοχή Θησείο της Αθήνας, στην οδό Μελιδώνη 8, απέναντι από τη μεγαλύτερη και νεότερή της σεφαραδίτικη συναγωγή Μπεθ Σαλώμ. Χτίστηκε το 1904 από Έλληνες ρωμανιώτες Εβραίους που προέρχονταν από τα Ιωάννινα και για αυτό αποκαλείται και "ρωμανιώτικη" ή "γιαννιώτικη" συναγωγή από τα πιο ηλικιωμένα μέλη της κοινότητας.Η συναγωγή υπέστη σοβαρές ζημιές από τον σεισμό του 1999, κυρίως στη στέγη ανακαινίστηκε ριζικά το 2006 και τα επίσημα εγκαίνιά της πραγματοποιήθηκαν στις 30 Ιουνίου 2007 από την Εβραϊκή Κοινότητα της Αθήνας. Ωστόσο, λόγω της ανακαίνισης έγιναν αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις στο εσωτερικό της και αυτό δημιούργησε ενστάσεις. Η συναγωγή Ετς Χαΐμ λειτουργεί μόνο κατά τις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές της Εβραϊκής Κοινότητας, ενώ σε τακτική βάση για όλες τις θρησκευτικές τελετές λειτουργεί η απέναντι συναγωγή Μπεθ Σαλώμ. Η συναγωγή βρίσκεται στον πρώτο όροφο ενός κτιρίου και έχει εμβαδόν 300 τετραγωνικά μέτρα και χωρητικότητα 400 ατόμων. Το ισόγειο του κτιρίου προοριζόταν αρχικά για σχολείο της κοινότητας, αλλά τώρα λειτουργούν υπηρεσίες και γραφεία της Εβραϊκής Κοινότητας. Το κτίριο διαθέτει επίσης εσωτερική αυλή με κρήνη από την οποία πρέπει να διέλθει κανείς για να ανεβεί στον πρώτο όροφο όπου λειτουργεί η Συναγωγή. Συναγωγή Μπεθ Σαλώμ(Αθήνα) Εβραϊκό Μουσείο της Ελλάδος Συναγωγή Αρχαίας Αγοράς (Αθήνα) Nicholas Stavroulakis και Timothy DeVinney, Jewish Sites and Synagogues of Greece, Τalos Press, Αθήνα 1992, ISBN 9607459016 https://web.archive.org/web/20160307025744/http://synagogues360.org/synagogues.php?ident=greece_002

Η Συναγωγή Ετς Χαγίμ ή Ετς Χαΐμ (εβραϊκά:בית הכנסת עץ חיים) είναι η μία από τις δύο συναγωγές που εξυπηρετούν τις θρησκευτικές ανάγκες της Εβραϊκής Κοινότητας της Αθήνας. Το όνομά της σημαίνει "Δέντρο της Ζωής" και αποτελεί συνηθισμένη ονομασία των ρωμανιώτικων συναγωγών του Ελλαδικού χώρου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AE_%CE%95%CF%84%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BC_(%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1)

Γιοχάνες Γιανσόνιους

Γεννήθηκε στο Άρνεμ στην ανατολική Ολλανδία, και ο πατέρας του ήταν εκδότης και βιβλιοπώλης. Μεγαλώνοντας ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση και οι πρώτοι χάρτες που παρήγαγε ήταν αυτοί της Γαλλίας και της Ιταλίας το 1616. Το 1623 απέκτησε και νέο βιβλιοπωλείο στη Φρανκφούρτη στη Γερμανία, ενώ αργότερα επέκτεινε τις δραστηριότητες του και στην υπόλοιπη βόρεια Ευρώπη με βιβλιοπωλεία στο Ντάντσιχ στη Γερμανία (σημερινό Γκντασκ, Πολωνία), Στοκχόλμη στη Σουηδία, Κοπεγχάγη στη Δανία, Κένιγκσμπεργκ στη Γερμανία (σημερινό Καλίνινγκραντ στη Ρωσία), Γενεύη στην Ελβετία, και Λυών στη βόρεια Γαλλία. Το 1630 συνεταιρίστηκε με τον Ενρίκο Χόντιο τον Νεότερο (Henricus Hondius) ο οποίος ήταν κουνιάδος του, και μαζί άρχισαν να εκδίδουν τους γεωγραφικούς άτλαντες του Γεράρδου Μερκάτορ ως Μέρκατορ - Χόντιος - Γιανσόνιος.Υπό την επιμέλεια του Γιανσόνιου, ο γεωγραφικός άτλαντας επεκτάθηκε, και αργότερα μετονομάστηκε σε Atlas Novus (Νέος Άτλας), αποτελούμενος από 3 τόμους το 1638, με έναν από αυτούς αφιερωμένο αποκλειστικά στην Ιταλία. Το 1646 δημιουργήθηκε και 4ος τόμος ο οποίος ασχολούνταν με τους χάρτες των αγγλικών επαρχιών, για τους συγκεκριμένους χάρτες όμως ο Γιανσόνιους κατηγορήθηκε πως τους αντέγραψε από αυτούς του Βίλεμ Μπλάου (Willem Blaeu) ο οποίος είχε δημοσιεύσει τον δικό του άτλαντα το προηγούμενο έτος, παρότι αρκετοί από τους χάρτες του Γιανσόνιους ήταν παλαιότεροι. Ο άτλαντας επεκτάθηκε ακόμα περισσότερο, και έως το 1660 έφτασε να αποτελείται από 11 τόμους και είχε μετονομαστεί πλέον σε Atlas Major (Μέγας Άτλας). Εντός του περιέχονταν γραπτά και χάρτες από περίπου 100 συγγραφείς και χαράκτες, καθώς και περιείχε περιγραφές πολλών πόλεων, των θαλασσίων οδών (33 χάρτες), και του αρχαίου κόσμου (60 χάρτες). Ο 11ος τόμος περιείχε τον ουράνιο άτλαντα του Αντρέα Κελλάριους. Το συνολικό έργο κυκλοφόρησε σε διάφορες γλώσσες, όπως ολλανδικά, λατινικά, γαλλικά, καθώς και γερμανικά.Μετά τον θάνατο του Γιανσόνιου το 1644, η επιχείρηση συνέχισε τη λειτουργία της υπό τον γαμπρό του τον Γιοχάνες βαν Βάεσμπεργκεν (Johannes van Waesbergen). Sueciæ, Norvegiæ et Daniæ Nova Tabula, Amsterdam c. 1645. Tabula exactissima Regnorum Sueciæ et Norvegiæ (1636), Episcopatum Stavangriensis, Bergensis et Asloiensis Amsterdam 1636–1642. Peter van der Krogt (ed.): Koeman's atlantes Neerlandici, Vol. 1: The folio atlases published by Gerard Mercator, Jodocus Hondius, Henricus Hondius, Johannes Janssonius and their successors, ’t Goy-Houten 1997, (ISBN 90-6194-268-3) Χάρτες του Γιοχάνες Γιανσόνιους στην Εθνική βιβλιοθήκη της Ισπανίας Χάρτες και χαρακτικά του Γιοχάνες Γιανσόνιους στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου του Άμστερνταμ

Ο Γιοχάνες Γιανσόνιους (ολλανδικά: Johannes Janssonius, 1588, Άρνεμ – 1664, Άμστερνταμ, επίσης γνωστός και ως Jan Janszoon / Γιάν Γιανσόν) ήταν Ολλανδός εκδότης του 17ου αιώνα με έδρα το Άμστερνταμ και ειδίκευση στα χαρτογραφικά έργα. Είναι κυρίως γνωστός ως ο εκδότης του δημοφιλούς Atlas Novus (Νέος Άτλας) κατά τον 17ο αιώνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%83%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%82

Μαρία της Βραβάντης, βασίλισσα της Γερμανίας

Ήταν η πρώτη κόρη του Ερρίκου Α΄ δούκα της Βραβάνδης και της Ματθίλδης της Λωρραίνης, κόρης του Ματθαίου δούκα του Μπουγιόν. Η Μαρία είχε μνηστευθεί με τον Όθωνα Δ΄ ήδη το 1198, ενόσω αυτός αγωνιζόταν για τον Γερμανικό θρόνο εναντίον του αντιπάλου του Φιλίππου των Χοενστάουφεν δούκα της Σουαβίας. Ο πατέρας της δούκας Ερρίκος Α΄ είχε αρχικά υποστηρίξει τη διεκδίκηση του Οίκου των Γουέλφων, αλλά στη συνέχεια υιοθέτησε μία διστακτική θέση. Όταν πήγε με την πλευρά των Χοενστάουφεν το 1204, ο σχεδιασμένος γάμος φαινόταν πια ξεπερασμένος. Όταν δολοφονήθηκε ο Φίλιππος των Χοενστάουφεν το 1208, ο Όθωνας Δ΄ έγινε αδιαμφισβήτητα βασιλιάς της Γερμανίας και στέφθηκε ως αυτοκράτορας της Γερμανίας από τον πάπα Ινοκέντιο Γ΄ το 1209. Ο Ερρίκος Α΄ δούκας της Βραβάνδης έσπευσε να συμφιλιωθεί με τον Όθωνα Δ΄, ο οποίος λίγο μετά τη στέψη του, ωστόσο, προχώρησε σε σύγκρουση με τον πάπα για το βασίλειο της Σικελίας, που τότε κυβερνιόταν από τον νεαρό πρίγκιπα Φρειδερίκο Β΄ των Χοενστάουφεν, ανιψιό του πρώην Φιλίππου της Σουαβίας. Τότε ο Όθων Δ΄ αφορίστηκε από τον πρώην σύμμαχό του πάπα Ιννοκέντιο Γ΄ και έπρεπε να αντιμετωπίσει την εκλογή του Φρειδερίκου ως διεκδικητή βασιλιά τον Σεπτέμβριο του 1211. Ένα χρόνο αργότερα, νυμφεύτηκε επιδεικτικά τη Βεατρίκη της Σουαβίας, κόρη του πρώην Φιλίππου της Σουαβίας και εξαδέλφη του Φρειδερίκου Β΄. Όχι μέχρι το τέλος της Βεατρίκης, που έγινε λίγες εβδομάδες αργότερα, η προηγούμενη μνηστεία με τη Μαρία της Βραβάντης έγινε και πάλι σημαντική. Εκείνη την εποχή ο Όθων Δ΄ είχε ήδη εμπλακεί σε πόλεμο εναντίον του αντιπάλου βασιλιά Φρειδερίκου Β΄. Ενώ αρκετοί πιστοί των Χοενστάουφεν είχαν αρχικά υποστηρίξει τον βασιλιά Όθωνα Δ΄ λόγω του γάμου του με τη Βεατρίκη, οι περισσότεροι είχαν μεταφέρει τη συμμαχία τους στον Φρειδερίκο Β΄ από αυτό το σημείο. Αφού στέφθηκε βασιλιάς από τον Ζήγκφριντ Β΄ αρχιεπίσκοπο του Μάιντς το Δεκέμβριο του 1212, η άνοδος του Φρειδερίκου Β΄ συνεχίστηκε και ο Όθωνας ήταν υπό αυξανόμενη πίεση. Αυτός και η Μαρία της Βραβάνδης παντρεύτηκαν στις 19 Μαΐου 1214 στο Μάαστριχτ. Αυτή ήταν περίπου 24 ετών και ο σύζυγός της περίπου 39. Λόγω της συνεχιζόμενης σύγκρουσης μεταξύ Γουέλφων και Χοενστάουφεν, η Μαρία ήταν βασίλισσα μίας διχασμένης Γερμανίας. Η εξουσία του συζύγου της τελείωσε, όταν ο Φρειδερίκος Β΄ στράφηκε σε συμμαχία με τον Φίλιππο Β΄ της Γαλλίας και προκάλεσε τον Όθωνα Δ΄ να μπει στον Αγγλο-Γαλλικό Πόλεμο. Στις 27 Ιουλίου 1214, ο Γερμανικός στρατός ηττήθηκε αποφασιστικά στη Μάχη του Μπουβίν και αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Ο Φίλιππος Β΄ έστειλε τον Γερμανικό θυρεό, τον βασιλικό αετό (Reichsadler) στον Φρειδερίκο Β΄. Με τις δυνάμεις του να αποδεκατίζονται και έχοντας χάσει τους υποστηρικτές του τόσο από θάνατο όσο και από αποστασία, ο Όθων Δ΄ αναγκάστηκε να αποσυρθεί στα κτήματα των Γουέλφων γύρω από το Μπράουνσβαϊγκ στη Σαξονία με τη σύζυγό του. Ο Όθων Δ΄ εκθρονίστηκε οριστικά στις 5 Ιουλίου 1215 και ο Φρειδερίκος Β΄ στέφθηκε και πάλι βασιλιάς της Γερμανίας στις 25 Ιουλίου. Ο πάπας Iννοκέντιος Γ΄, ο οποίος είχε προηγουμένως στέψει τον Όθωνα Δ΄, αναγνώρισε την κυριαρχία του Φρειδερίκου Β΄ ως βασιλιά κατά τη διάρκεια της Δ΄ Συνόδου του Λατερανού, τον Νοέμβριο. Η Μαρία ακολούθησε τον σύζυγό της κατά την απόσυρσή του. Εκτοπισμένος και σοβαρά άρρωστος, ο Όθων Δ΄ απεβίωσε στο κάστρο του Χάρτσμπουργκ στις 19 Μαΐου 1218. Δεν υπήρχαν παιδιά από τον γάμο τους. Η Μαρία παρέμεινε χήρα για περίπου δύο χρόνια. Τον Ιούλιο του 1220 παντρεύτηκε τον δεύτερο σύζυγό της Γουλιέλμο Α΄ κόμη της Ολλανδίας. Ωστόσο, ο Γουλιέλμος Α΄ απεβίωσε μόλις δύο χρόνια αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου 1222. Είχε αποκτήσει πέντε παιδιά. Οι γενεαλόγοι πιστεύουν ότι και τα πέντε γεννήθηκαν από την πρώτη του σύζυγο Αδελαΐδα του Γκέλντερς. Ωστόσο υπάρχει κάποια αβεβαιότητα σχετικά με την ημερομηνία γέννησής τους. Η Μαρία επέζησε του δεύτερου συζύγου της για 38 χρόνια και δεν ξαναπαντρεύτηκε. Στα τελευταία της χρόνια, υιοθέτησε και πάλι τον τίτλο της βασίλισσας της Γερμανίας, ιδρύοντας ένα μοναστήρι Κιστερκιανού στο Μπίντερεν της Βραβάντης (σήμερα μέρος του Χέλμοντ). Τάφηκε στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου, στο Λόουφεν. Παντρεύτηκε πρώτα το 1214 τον Όθωνα Δ΄ των Γουέλφων βασιλιά της Γερμανίας. Δεν απέκτησαν απογόνους και ο Όθων Δ΄ απεβίωσε το 1218. Το 1220 η Μαρία έκανε δεύτερο γάμο με τον Γουλιέλμο Α΄ κόμη της Ολλανδίας. Δεν έκαναν παιδιά. Μαρία της Βραβάντης (αποσαφήνιση) Marek, Miroslav. «A listing of descendants of Lambert II of Leuven». Genealogy.EU. Το προφίλ της στο έργο "Η οικογενειακή μας ιστορία" του Robert Brian Stewart

Η Μαρία, γερμ.: Maria von Brabant (περ. 1190 - Μάιος / Ιούνιος 1260) από τον Οίκο του Ρέινγκαρ, ήταν κόρη του δούκα της Βραβάντης και με τους γάμους της έγινε πρώτα βασίλισσα της Γερμανίας από το 1214 έως το 1215 και μετά κόμισσα της Ολλανδίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82,_%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Ντεμέτ Οζντεμίρ

Γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1992 στο Ιζμίτ (πρώην Νικομήδεια) και είναι η μικρότερη από τα τρία παιδιά της οικογένειας. Μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη με τη μητέρα και τα αδέρφια της μετά το διαζύγιο των γονιών της, όταν η ίδια ήταν 8 ετών. Αρχικά, εργάστηκε ως χορεύτρια στο Μπενγού και αργότερα έγινε μέλος της χορευτικής ομάδας Efes Kızları. Η Οζντεμίρ εμφανίστηκε στο μουσικό βίντεο του Μουσταφά Σαντάλ "Ateş Et ve Unut" και λίγο αργότερα συμμετείχε στην σειρά του καναλιού Fox Sana Bir Sır Vereceğim μαζί με τους Εσρά Ροναμπάρ, Μουράτ Χαν και Εκίν Κοτς, όπου ενσάρκωσε τον χαρακτήρα της Αϊλίν. Αργότερα ενσάρκωσε τον ρόλο της Αϊλά στην σειρά Αιώνια αγάπη (Kurt Seyit ve Şura) και τον ρόλο της Ντεμέτ ταινία Tut Sözünü. Μετά ενσάρκωσε τον ρόλο της Ασλί στην τηλεοπτική σειρά Çilek Kokusu. Η Οζντεμίρ εμφανίστηκε και στο μουσικό βίντεο του Μπενγού "Hodri Meydan". Από το 2018 μέχρι το 2019 πρωταγωνίστησε στη σειρά Φτερωτός Θεός (Erkenci Kuş) στον ρόλο της Σανέμ μαζί με τον Τζαν Γιαμάν. Η σειρά προβαλλόταν στην Ελλάδα από τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ.Τον Νοέμβριο 2019 έγινε εταιρική πρέσβειρα για την Pantene Τουρκίας.Η Οζντεμίρ πρωταγωνιστεί στη σειρά Το σπίτι που γεννήθηκες είναι το πεπρωμένο σου (Doğduğun Ev Kaderindir) μαζί με τον Ιμπραήμ Τσελικόλ. Η σειρά είναι παραγωγή της εταιρείας OG Medya, τη σκηνοθεσία της κάνει ο Τσαγρί Μπαϊράκ, το σενάριό της είναι εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα της δρα Γκιουλσερέν Μπουνταϊτσίογλου με τίτλο Camdaki Kız. Το 1ο επεισόδιο της σειράς προβλήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2019 στο κανάλι TV8. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Demet Özdemir στο Wikimedia Commons

Η Ντεμέτ Οζντεμίρ (τουρκικά: Demet Özdemir, 26 Φεβρουαρίου 1992 - ) είναι Τουρκάλα ηθοποιός, μοντέλο και χορεύτρια. Είναι περισσότερο γνωστή για τον ρόλο της Σανέμ στην τηλεοπτική σειρά Φτερωτός Θεός.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CF%84_%CE%9F%CE%B6%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%AF%CF%81

Λάντουλφ Β΄ της Κάπουα

Με το τέλος του Παυλίνου επισκόπου της Κάπουα, ο Λάντο Α΄ έκανε επίσκοπο της πόλης τον Λανδούλφος Γ΄. Ο Λάντο Α΄ απεβίωσε το 861 και ο μικρός γιος του Λάντο Β΄ καθαιρέθηκε μόνο λίγους μήνες αργότερα από τον δευτερότοκο αδελφό τού Λανδούλφος, τον Πάντο. Ο Πάντο επίσης απεβίωσε σύντομα μετά (862/863) και ξεκίνησε μία κρίση διαδοχής. Ο γιος του Πάντo, Πάντενουλφ παραμερίστηκε και ο Λανδούλφος Β΄, αν και επίσκοπος πήρε τον θρόνο της Κάπουας το 863. Ωστόσο οι άλλοι κλάδοι της οικογένειας αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τον σφετερισμό και άρχισαν να καταλαμβάνουν μεγάλα μέρη της κομητείας για τον εαυτό τους, αφήνοντας τον Λανδούλφος Β΄ να έχει τον έλεγχο μόνο της πόλης της Κάπουα. Απομονωμένος, ο Λανδούλφος Β΄ κάλεσε τους Σαρακηνούς μισθοφόρους να λεηλατήσουν τα εδάφη των οικείων του, μία κίνηση που ανησύχησε πολύ τους γείτονές του (συμπεριλαμβανομένου του πάπα). Το 866 ο έκπτωτος Πάντενουλφ έκανε έκκληση στον Λουδοβίκο Β΄ της Φραγκίας, που τότε επισκέφθηκε το Μόντε Κασίνο, για να ενεργήσει εναντίον τού θείου του. Ο βασιλιάς πολιόρκησε αμέσως την Κάπουα και εκτόπισε τον Λανδούλφος Β΄, αλλά αντί να αποκαταστήσει το Πάντενουλφ, αποφάσισε να δώσει την κομητεία της Κάπουα στον Λαμβέρτο Α΄ μαρκήσιο του Σπολέτο. Αυτή η ρύθμιση δεν κράτησε πολύ: το 871 ο Λαμβέρτος Α΄ συμμετείχε σε μία εξέγερση κατά του Λουδοβίκου Β΄, που ενορχηστρώθηκε από τον Αντέλχις του Μπενεβέντο. Έτσι ο Λουδοβίκος Β΄ καθαίρεσε τον Λαμβέρτο Α΄ και αποκατέστησε τον Λάντουφ Β΄ ως κόμη της Κάπουα. Ως προϋπόθεση, ο Λανδούλφος Β΄ ορκίστηκε να εκδιώξει τους Σαρακηνούς από την κομητεία. Μετά το τέλος του Λουδοβίκου Β΄ (875), ο οποίος είχε επιβάλει αυστηρά την ειρήνη μεταξύ των Χριστιανών της νότιας Ιταλίας, ο Λανδούλφος Β΄ συμμάχησε με τους Σαρακηνούς, αλλά το 877, πάπας Ιωάννης Η΄ τον έπεισε να συμμαχήσει με τον πάπα εναντίον των Μουσουλμάνων. Πέρασε τα επόμενα χρόνια υπερασπιζόμενος την Ακτή Αμάλφι με το ναυτικό του ως αντάλλαγμα για φόρο τιμής. Ο Λανδούλφος Β΄ απεβίωσε το 879, αδιαμφισβήτητος κόμης της Κάπουα, και μία κρίση διαδοχής άρχισε ξανά μεταξύ των ανιψιών του Λάντο Β΄ (γιο του Λάντο Α΄), Πάντενουλφ (γιο του Πάντo) και Λάντο Γ΄ (γιο του τριτότοκου Λάντενουλφ του Tεάνο). Στο χρονικό του Έρχεμπερτ, του οποίου ήταν σύγχρονος, ο Λανδούλφος Β΄ της Κάπουα είναι ο κύριος κακοποιός, που απεικονίζεται ως ένας λάτρης του σατανισμού και της μαύρης μαγείας, σύμμαχος των Σαρακηνών και εχθρός του Χριστιανικού κόσμου. Η απεικόνιση του Λανδούλφος Β΄ από τον Έρχεμπερτ ήταν η έμπνευση για τον χαρακτήρα του κακού δούκα και μάγου Kλίνγκσορ στο μεσαιωνικό έπος Πάρτσιφαλ του Βόλφραμ φον Έσενμπαχ. Το έπος του Έσενμπαχ μεταφράστηκε αργότερα στη διάσημη όπερα Πάρσιφαλ του 19ου αι. από τον Ρίχαρντ Βάγκνερ. Καθώς ο Αμερικανός σκηνοθέτης Τζορτζ Λούκας λέγεται συχνά ότι μελετούσε τον Πάρσιφαλ για έμπνευση στη δημιουργία της ταινίας του Πόλεμος των Άστρων, ο Λαντουλφ Β΄ της Κάπουα, μέσω αυτής της μακράς αλυσίδας συσχέτισης, είναι η πλησιέστερη ιστορική πηγή για τον κακόβουλο Νταρθ Βέιντερ. Erchempert . Historia Langabardorvm Beneventarnorvm στη Λατινική Βιβλιοθήκη Caravale, Mario (επιμ.). Dizionario Biografico degli Italiani: LXIII Labroca – Laterza . Ρώμη, 2004.

Ο Λανδούλφος Β΄, Landulf II (π. 825 – 879) από τον Οίκο των Λαντουλφιδών ήταν επίσκοπος και κόμης της Κάπουα. Ήταν ο νεότερος από τους τέσσερις γιους του Λανδούλφος Α΄ γαστάλδου της Κάπουα. Ως νέος μπήκε στην εκκλησία. Όταν απεβίωσε ο πατέρας του, τον διαδέχτηκε ο πρωτότοκος αδελφός του, ο Λάντο Α΄.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%86_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%AC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B1

Σμαύλο

Στις αρχές του 20ου αιώνα ο οικισμός είχε ελληνορθόδοξο πληθυσμό και ανήκε στην Μητρόπολη Κυζίκου. Ήταν ένα από τα 40 χωριά που αποτελούσαν την μητρόπολη. Την περίοδο 1914-15 οι έλληνες χριστιανοί κάτοικοι της Σμαύλου υπέστησαν διωγμούς και λεηλασίες. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922 οι έλληνες εκδιώχθηκαν, όσοι επέζησαν εγκαταστάθηκαν στην Μακεδονία, σε περιοχές της Θεσσαλονίκης και της Καστοριάς. Στον οικισμό εγκαταστάθηκαν μουσουλμάνοι Πομάκοι. Το 1954 ο οικισμός μετονομάστηκε σε Γκιόλγιακα επειδή βρίσκεται στις όχθες της λίμνης.

Το Σμαύλο, σήμερα στα τουρκικά Γκιόλγιακα (Gölyaka), είναι οικισμός της περιοχής της Πανόρμου της Μικράς Ασίας στην Τουρκία. Βρίσκεται στις όχθες της λίμνης Κους (Δασκυλίτις λίμνη), σε απόσταση 27 χιλιομέτρων από την Πάνορμο, σε κοντινή απόσταση από την αρχαία Κύζικο. Σήμερα έχει 232 κατοίκους (2021) και ανήκει στην επαρχία του Μπαλικεσίρ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF

Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως Πατρών

Η ΑΕΚ ιδρύθηκε το 1929 από τους Λ. Αναστασιάδη, Ε. Βοσινάκη, Τσαφόπουλο, Βασιλειάδη κι άλλους . Από τους πρώτους , αν όχι ο πρώτος, προπονητές της ηταν ο Νεγροπόντης με τον οποίο κέρδισε και την άνοδο της στην Α κατηγορία . Πρώτα βασικά στελέχη της ήταν οι Αφεντούλης, Βαπορίδης, Ιασαακίδης, Καλοκαιρινός, Γεωργιάδης, Νέστορας, Παίρης, Περπερίδης, Κουβαλίδης, Βαγενάς, Ανδριόπουλος, Τερκάκης, Χατζηγεωργίου κ.α. . Η ΑΕΚ είναι από τις ομάδες που έχουν πρωταγωνιστήσει κατά καιρούς στο πρωτάθλημα Πατρών και μετά της Αχαΐας, έχει 34 παρουσίες (έως το 2011) στην Α΄κατηγορία . Ξεκίνησε από την Β' κατηγορία του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Πατρών το 1929-30. Το 1930-31 αγωνιζόταν στην Α' κατηγορία έως τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο πήρε μέρος σε όλα τα πρωταθλήματα της Α΄κατηγορίας. Από τους πρώτους αγώνες που έδωσε μετά την ίδρυση της ήταν με την Παναχαϊκή στις 15 Ιουλίου 1929 όπου έχασε με 2-0 , επίσης με την δεύτερη ομάδα της Παναχαϊκής στις 15 Σεπτεμβρίου 1929 όπου έχασε με 2-1. Το 1931 έδωσε φιλικό αγώνα με την ΑΕΚ Αθηνών όπου στο Γήπεδο Προσφυγικών έχασε με 1-11. Με την ΑΕΚ Αθηνών έπαιξε φιλικό αγώνα πάλι το 1939 στο γήπεδο Προσφυγικών πάλι όπου έχασε με 0-8. Το 1935 κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της με 7 βαθμούς έναντι 6 του δεύτερου Ολυμπιακού και πρόεδρο τον Σπ. Βυζά . Το 1936 συγχωνεύεται , στην ουσία απορροφάται από τον Ολυμπιακό Πατρών για να επανιδρυθεί το 1938 με πρόεδρο τον Σανίδη και να συμμετάσχει στην Β' κατηγορία . Πρωταθλήτρια Β' κατηγορίας το 1938-39 ανεβαίνει πάλι στην Α' . Την περίοδο 1940-41 η ΑΕΚ παίζει στον τελικό του κυπέλλου όπου χάνει από τον ΑστέραΠροπολεμικά η ΑΕΚ διέθετε Β' ομάδα με πέντε συμμετοχές στο πρωτάθλημα Β' κατηγορίας και δύο στο πρωτάθλημα Γ' κατηγορίας της ΕΠΣ Πατρών . Επίσης Γ' ομάδα με πέντε συμμετοχές στο πρωτάθλημα Γ' κατηγορίας της ΕΠΣ Πατρών . Προπολεμικά οι Β' και Γ' ομάδες των συλλόγων έπαιζαν σε ξεχωριστά δικά τους πρωταθλήματα αλλά έπαιζαν τελικό για το πρωτάθλημα της ένωσης στην κατηγορία τους με κανονικές ομάδες ή έπαιζαν στο αντίστοιχο πρωτάθλημα Β ή Γ κατηγορίας της ΕΠΣ Πατρών . Μετά την απελευθέρωση η ΑΕΚ ξεκινά από την Β' κατηγορία παρόλο που πριν τον πόλεμο έπαιζε στην Α' . Στην Α' ανέβηκε πάλι την περίοδο 1948-49 αλλά υποβιβάστηκε την ίδια χρονιά. Το 1950 πολλοί ποδοσφαιριστές φεύγουν στον Ολυμπιακό Πατρών με επακόλουθο την έλλειψη παικτών και την επόμενη περίοδο να δηλώσει συμμετοχή στην Β' κατηγορία . Την δεκαετία του 60΄θεωρούνταν από τις μεγάλες δυνάμεις του τοπικού ποδοσφαίρου. Το 1969-70 επιστρέφει στην Α' όπου παρέμεινε έως 1994-95 με ένα διάλειμμα όπου έπαιξε την περίοδο 1982-83 στην Β' κατηγορία. Στην Α' κατηγορία επέστρεψε το 1999-00 και το 2002-03 υποβιβάστηκε στην Β΄και την περίοδο 2003-04 παίζει στην Γ΄για πρώτη φορά από το 1929 που ιδρύθηκε. Το δεύτερο και τελευταίο πρωτάθλημα η ΑΕΚ το κατέκτησε την περίοδο 1980-81 όταν σε πρωτάθλημα δύο ομίλων νίκησε στον τελικό του πρωταθλήματος τον πρωταθλητή του άλλου ομίλου Εθνικό στα πέναλτι. Η ΑΕΚ έχει δύο συμμετοχές στην Δ΄εθνική και 15 συμμετοχές στο κύπελο Ελλάδος. Την περίοδο 1982-83 αγωνίστηκε πρώτη φορά σε εθνική κατηγορία στο τότε Εθνικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα την πρώτη μάλιστα χρονιά που ξεκίνησε, η σημερινή Δ' εθνική. η ΑΕΚ δεν κατάφερε να παραμείνει με 3 νίκες 17 ήττες και 7 ισοπαλίες κατέλαβε την 20η θέση. Δεύτερη συμμετοχή της ήταν την περίοδο 1992-93 όπου δεν κατάφερε πάλι να παραμείνει καταλαμβάνοντας την 16η θέση. Πρωτάθλημα Αχαΐας: 1935, 1981 Λεύκωμα: 1880-1980, 100 χρόνια Πατραϊκό Ποδόσφαιρο, Έκδοση Οργανισμός Νεολαίας & Άθλησης Δήμου Πατρέων, Πάτρα 2006 Βασίλειος Οικονομόπουλος (εκδ.), Πατρινό αθλητικό πανόραμα, Πάτρα 1995 Τάσσος Σταθόπουλος, Αχαϊκό Ποδόσφαιρο. Εκατόν Είκοσι Χρόνια (1891-2010), Εκδόσεις "Γιάννης Πικραμένος", Πάτρα 2010 ISBN 978-968-6628-27-6

Η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως (ΑΕΚ) Πατρών είναι αθλητικός σύλλογος της Πάτρας, ιδρύθηκε από πρόσφυγες που ήρθαν στην Πάτρα από την Κωνσταντινούπολη εξαιτίας της Μικρασιατικής Καταστροφής . Έχει ως έδρα τη συνοικία των Συνόρων, τα χρώματα της ομάδος είναι το κίτρινο και το μαύρο και έμβλημά της ο δικέφαλος αετός. Ανήκει στο δυναμικό της ΕΠΣ Αχαΐας, έχει τμήματα Ποδοσφαίρου και παλιότερα και επιτραπέζιας αντισφαίρισης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%89%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%BD

Mirage Studios

Το Mirage Studios ξεκίνησε τη δράση του το 1983 στο Ντόβερ τού Νιου Χάμσαϊρ, σχεδόν μισό χρόνο πριν την κυκλοφορία του πρώτου κόμικ (TMNT #1), τον Μάϊο του 1984. Κατόπιν εγκαταστάθηκε στο Sharon, CT , όπου έμεινε δύο χρόνια πρωτού μετακινηθεί ξανά ,μόνιμα πλέον , στο Northampton. Τα Χελωνονιντζάκια είχαν τέτοια επιτυχία που οι δουλειές του στούντιο αυξήθηκαν, και έτσι ο Eastman και ο Laird άρχισαν να προσλαμβάνουν καλλιτέχνες για να τους βοηθάνε. Με τον Steve Lavigne ,ο οποίος ήταν σχολικός φίλος τού Eastman,ως την πρώτη προσθήκη στην ομάδα.Το 1985, προσέλαβαν ακόμα τον καλλιτέχνη Ryan Brown από το Κλίβελαντ, ο οποίος έμελλε να είναι ο πρώτος μιας σειράς καλλιτεχνών ,εκτός των Eastman και Laird, που θα ασχολούνταν συστηματικα με τα Χελωνονιντζάκια. Τα επόμενα χρόνια προστέθηκαν δύο ακόμα μέλη στην ομάδα, ο σκιτσογράφος Jim Lawson από το Κονέκτικατ και ο Michael Dooney από το New Jersey . Με την προσθήκη αυτών των τεσσάρων στην ομάδα του Κέβιν και του Πήτερ, η σειρά κόμικ με τα Χελωνονιντζάκια επεκτάθηκε τόσο που εκτός της βασικής σειράς βγήκαν και πολλοί άλλοι τίτλοι όπως Tales of the Teenage Mutant Ninja Turtles.Τέλος ο εικονογράφος A.C. Farley ζητήθηκε να κάνει πολλά εξώφυλλα της σειράς ,όπως και διάφορες άλλες εικονογραφίσεις ως μέλος του στούντιο από το 1989 εώς το 2004 οπότε και αποχώρησε για να ανοίξει μια ανεξάρτητη επιχείρηση. Το 1991, το Mirage Studios εξασφάλισε τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά του Counter-Feat Clothing για παρόμοια σχέδια των σκίτσων τους.Η ομάδα τού Mirage δούλευε έξω από έναν ανακαινισμένο χώρο εργοστασίου στη Φλόριντα της Μασσαχουσέτης. Εκεί έγινε ένα πλήθος εργασιών τους, όπως ο σχεδιασμός των παιχνιδιών της Playmates και τα κόμικ της σειράς Archie TMNT ,όλα αυτά μέχρι που η Tundra Publishing πήρε το χτίριο το 1990.Ο Eastman και ο Laird μαζί με τους Brown, Dooney, Lavigne ,Lawson και Farley περιόδευσαν εκτενώς τα επόμενα χρόνια,κάνοντας πολλές προσωπικές εμφανίσεις και παρευρέθηκαν σε πολλές εκδηλώσεις για κόμικ στο Ντιτρόιτ,το Σικάγο,τη Χαβάη,το Σαν Ντιέγκο ,το Οχάιο,τη Βοστώνη, και Πόρτσμουθ (Νιου Χάμσαϊρ) μεταξύ πολλών άλλων. Όσο τα Χελωνονιντζάκια συνέχιζαν να γίνονται όλο και πιο δημοφιλή ,προστίθονταν συνεχώς καινούργια μέλη στην ομάδα των δημιουργών. Σε αυτούς ήταν ο Eric Talbot, παλιός συμμαθητής του Eastman και του Lavigne, ο συγγραφέας Stephen Murphy και ο Dan Berger, φίλος τού Brown,ο οποίος ήρθε από το Οχάιο για να συμμετέχει στο κόμικ Teenage Mutant Ninja Turtles Adventure, Archie Comics. Το 1988, τα μέλη τού Mirage Studios συμμετείχαν στην σύνταξη τού Νομοσχεδίου για τα Δικαιώματα των Δημιουργών Κόμικ (Creator's Bill of Rights). Το 2009, στις 21 Οκτωβρίου , ανακοινώθηκε ότι η Viacom αγόρασε όλα τα δικαιώματα από το Mirage για τα Χελωνονιντζάκια, αφήνοντάς τους να εκδίδουν μόνο 18 κόμικ τον χρόνο. Τί θα συμβεί στο μέλλον με το Mirage Studios είναι άγνωστο. Τα έργα τού Mirage Studios είναι πολλά, παρόλα αυτά τα περισσότερα δεν συνέχιστηκαν για πολύ. Τα κόμικ που εκδόθηκαν περιλαμβάνουν: Bade Biker & Orson από Jim Lawson Barabbas από Dan Vado και Gino Atanasio Bioneers από A.C. Farley Commandosaurs από Peter Laird Dino Island από Jim Lawson Gizmo από Michael Dooney Gobbledygook από διάφορους καλλιετέχνες Grunts από διάφορους καλλιετέχνες Gutwallow από Dan Berger Hallowieners: Invasion of the Halloween Hot Dogs από Ryan Brown Hero Sandwich Melting Pot από Kevin Eastman και Eric Talbot Mirage Mini-Comics Paleo από Jim Lawson Planet Racers από Peter Laird και Jim Lawson Plastron Cafe από διάφορους καλλιετέχνες Prime Slime Tails The Puma Blues από Stephen Murphy και Michael Zulli Rockola από Ryan Brown Stupid Heroes από Peter Laird Teenage Mutant Ninja Turtles και σχετικοί τίτλοι από Kevin Eastman και Peter Laird Usagi Yojimbo (volume 2) και σχετικοί τίτλοι από Stan Sakai Wild West C.O.W.-Boys of Moo Mesa από Ryan Brown Xenotech από Michael Dooney Official website Mirage Publishing Αρχειοθετήθηκε 2009-06-19 στο Wayback Machine. at the Comic Book DB

Το Mirage Studios είναι μια ανεξάρτητη Αμερικάνικη εταιρία περιοδικών κόμικ, ιδρύθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1983, από τους Kevin Eastman και Peter Laird, στο Ντόβερ (Νιου Χάμσαϊρ). Σήμερα έχει την έδρα του στο Northampton, Massachusetts (Νόρθαμπτον,Μασσαχουσέτη). Το στούντιο έχει γίνει γνωστό για την σειρά κόμικ του , τα Χελωνονιντζάκια.

https://el.wikipedia.org/wiki/Mirage_Studios

Α.Π.Σ.Ε. Αμφιάλη

Μεγαλύτερη διάκριση του ποδοσφαιρικού τμήματος αποτελεί η μοναδική συμμετοχή του στην Β' Εθνική Κατηγορία την περίοδο 1975-76. Επίσης αξιοσημείωτο, είναι πως τις περιόδους 1986-87, 1987-88, 1989-90, 1990-91, 1991-92, 1992-93, 1993-94, 1994-95, 1995-96, 2008-09 και 2009-10 αγωνίστηκε στην Δ' Εθνική Κατηγορία. Σήμερα αγωνίζεται στις διοργανώσεις της Ε.Π.Σ. Πειραιά. Έδρα της ομάδας είναι το Δημοτικό Γήπεδο Κερατσινίου «Σιταποθήκες», χωρητικότητας 1.100 θέσεων. Τίτλοι - Διακρίσεις Πρωτάθλημα Α' ΕΠΣΠ (4): 1973-74 (Α' όμιλος), 1985-86 (Β' όμιλος), 1988-89 (Α' όμιλος) και 2007-08 (Α' όμιλος) Φιναλίστ Κυπέλλου ΕΠΣΠ (1): 1987-88 Το τμήμα καλαθοσφαίρισης του συλλόγου δημιουργήθηκε το 1985 και το 1999 απορρόφησε τον Γ.Σ. Φειδιππίδης Αμφιάλης. Αρχικά αγωνιζόταν στην Ε.Σ.Κ. Αττικής και έπειτα την διάσπασή της, πλέον αγωνίζεται στην Ε.Σ.ΚΑ. Νότιας Αττικής. Έδρα της ομάδας αποτελεί το Κλειστό Σιταποθηκών «Π. Μπακογιάννης».

Ο Α.Π.Σ. Ένωση Αμφιάλη (Α.Π.Σ.Ε. Αμφιάλη) είναι αθλητικός σύλλογος του Πειραιά, με έδρα την Αμφιάλη του Κερατσινίου, του Δήμου Κερατσινίου - Δραπετσώνας. Προέκυψε αρχικά το 1965 έπειτα από μετονομασία του Α.Π.Σ. Ελλήσποντος Αμφιάλης και επίσημο έτος ίδρυσης είναι το 1967, όποτε και εγγρίθηκε η μετονομασία. Χρώματα του συλλόγου είναι το κόκκινο-μπλε και διαθέτει τμήματα ποδοσφαίρου και καλαθοσφαίρισης, ενώ παλαιότερα διέθετε και τμήμα στίβου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%A0.%CE%A3.%CE%95._%CE%91%CE%BC%CF%86%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%B7

Ντιντίκας

Από τον 18ο αιώνα μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί 6 ιστορικές εκρήξεις από το ηφαίστειο. Συγκεκριμένα το 1773 σημειώθηκε η πρώτη καταγεγραμμένη υποβρύχια έκρηξη από το ηφαίστειο, σε αυτό που ήταν γνωστό ως «ύφαλοι Ντιντίκας» των Φαραγιόνες. Τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο του 1856 η πρώτη δραστηριότητα ξεκίνησε ως μια στήλη «καπνού» ανάμεσα στους δύο βράχους που είναι γνωστοί στους ντόπιους, αλλά δεν σημειώθηκαν σεισμοί. Το 1857 το ηφαίστειο ξέσπασε βίαια με σεισμούς και ξεπρόβαλε από την επιφάνεια της θάλασσας. Από τότε έως το 1860 το ηφαίστειο ήταν συνεχώς ενεργό και μέσα σε τέσσερα χρόνια είχε φτάσει σε ύψος 210 μέτρα. Ωστόσο, το νησί αργότερα κατέρρευσε εκ της διαβρώσεως των κυμάτων και εξαφανίστηκε κάτω από τη θάλασσα.Το 1900 μια έκρηξη άφησε τρεις μάζες βράχων έως και 25 μέτρα ψηλές. Το 1952 το ηφαίστειο φάνηκε ξανά πάνω από την επιφάνεια του ωκεανού, κατά τη διάρκεια μιας εκρήξεως που άρχισε γύρω στις 16 Μαρτίου. Το επόμενο έτος 1953 οι δραστηριότητες υπεχώρησαν. Το νησί που προέκυψε είχε 2,4 χιλιόμετρα πλάτος, με μέγιστο υψόμετρο 240 μέτρα. Το 1969 υπηρξαν και τα πρώτα γνωστά ανθρώπινα θύματα από το ηφαίστειο: τρεις ψαράδες σκοτώθηκαν ενώ ψάρευαν κοντά στο ηφαίστειο. Η δραστηριότητα αυτή, η οποία ξεκίνησε στις 21 Μαρτίου, προήλθε από έναν νέο κρατήρα στη βόρεια πλευρά του νησιού. Από αεροσκάφη που πέταξαν πάνω από το ηφαίστειο, αναφέρθηκε ότι στον διαμέτρου 20 μέτρων πυθμένα του κρατήρα κόχλαζε λάσπη. Η δραστηριότητα στο ηφαίστειο μειώθηκε τον Ιούνιο του ίδιου έτους. Τέλος, στις 6 έως 9 Ιανουαρίου 1978 σημειώθηκε η τελευταία έκρηξη του Ντιντίκας μέχρι σήμερα. Η ήπια αυτή έκρηξη κάλυψε το νησί με φρέσκες ηφαιστειακές στάχτες.

Το Ντιντίκας είναι ενεργό ηφαίστειο και ηφαιστειογενές νησί στην Επαρχία Καγκαγιάν, στις βόρειες Φιλιππίνες. Το νησί, το οποίο ήταν ένα υποβρύχιο ηφαίστειο και επανεμφανίσθηκε από τη θάλασσα το 1952, βρίσκεται 22 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του νησιού Camiguin στα Στενά του Λουζόν (Διέκπλους Μπάσι). Και πριν από το 1952, το ηφαίστειο είχε φανεί (για πρώτη φορά) πάνω από την επιφάνεια του ωκεανού το 1857. Το Ντιντίκας επιστεγάζεται από θόλο λάβας με υψόμετρο κορυφής σήμερα 228 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας και διάμετρο βάσεως 1.200 μέτρα στο ίδιο επίπεδο. Βρίσκεται στο νότιο άκρο του ηφαιστειακού τόξου Λουζόν, και όπως όλα τα ηφαίστεια στις Φιλιππίνες, είναι μέρος του «Δακτυλιδιού της Φωτιάς» του Ειρηνικού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82

Πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης Α1 εθνικής κατηγορίας ανδρών 1989-1990

Οι τέσσερεις πρώτες ομάδες αγωνίστηκαν στο φάιναλ φορ των πλέι οφ για την ανάδειξη του πρωταθλητή. Μετέφεραν τους βαθμούς από τους μεταξύ τους αγώνες στην κανονική περίοδο, κι αγωνιστήκαν σε δύο γύρους (σύνολο έξι αγώνων). Ο Άρης ξεκίνησε με 11 βαθμούς (5-1 νίκες), ο ΠΑΟΚ με 10 (4-2), ο Πανιώνιος με 8 (2-4) και ο Ηρακλής με 7 (1-5). Συμμετείχαν οι έξι ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 5-10 στην Α1, καθώς και οι δύο πρώτες του πρωταθλήματος της Α2. Χωρίστηκαν σε δύο ομίλους των τεσσάρων ομάδων, κι αγωνίστηκαν σε δύο γύρους (σύνολο έξι αγώνων), ξεκινώντας με 0 βαθμούς. Ο πρώτος κάθε ομίλου πήρε την πρόκριση για το κύπελλο Κόρατς. Α' όμιλος Β' όμιλος [1] www.athlitikihxo.gr/

Το Πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης Α1 εθνικής κατηγορίας ανδρών 1989-1990 ξεκίνησε στις 29 Σεπτεμβρίου 1989, με την κανονική του περίοδο να ολοκληρώνεται στις 4 Απριλίου 1990. Η διαδικασία των πλέι-οφ διήρκεσε μέχρι τα μέσα Μαΐου, με τον Άρη να ανατρέπει την πρωτοπορία του ΠΑΟΚ λόγω του νέου συστήματος διεξαγωγής των πλέι οφ που ίσχυσε μόνο για τη συγκεκριμένη χρονιά και να κατακτά τον ένατο τίτλο της ιστορίας του και έκτο συνεχόμενο.Ο Νίκος Γκάλης αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος για δέκατη συνεχόμενη χρονιά, με 893 πόντους σε 22 αγώνες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%911_%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1989-1990

Ελισάβετ της Βοσνίας

Ήταν η 2η κόρη του Στεφάνου Β΄ μπάνου της Βοσνίας και της Ελισάβετ των Πιάστ, κόρης του Καζίμιρ Γ΄ δούκα του Ινόβροτσλαφ. Παντρεύτηκε τον 2ο εξάδελφο της μητέρας της Λουδοβίκο Α΄ της Ουγγαρίας. Το 1370 ο σύζυγός της έγινε βασιλιάς και στην Πολωνία. Έκαναν δύο κόρες, τη Μαρία και τη Χέντβιχ. Ξεκίνησε να περιβάλλεται από ευγενείς, πιστούς σε αυτήν με αρχηγό τους τον Νικόλαο Α΄ Γκάραϊ. Το 1382 απεβίωσε ο Λουδοβίκος Α΄ και τον διαδέχθηκε η Μαρία με την Ελισάβετ ως αντιβασίλισσα. Η Ελισάβετ δεν μπορούσε να κρατήσει τις δύο χώρες ενωμένες και εξασφάλισε τον θρόνο της Πολωνίας για τη μικρότερη κόρη της Χέντβιχ. Η Ελισάβετ ως αντιβασίλισσα της Ουγγαρίας αντιμετώπισε μερικές εξεγέρσεις, οδηγούμενες από τον Ιωάννη Χόρβατ και τον Ιωάννη της Παλίσνα, που προσπάθησαν να κερδίσουν από την ανασφαλή βασιλεία της Μαρίας. Το 1385 κάλεσαν τον Κάρολο Γ΄ της Νάπολης να εκτοπίσει τη Μαρία και να αναλάβει το στέμμα. Η Ελισάβετ αντέδρασε με τον φόνο του Καρόλου Γ΄ δύο μήνες μετά τη στέψη του, το 1386. Αποκατέστησε την κόρη της στον θρόνο και τον εαυτό της ως αντιβασίλισσας, αλλά οι εχθροί της την αιχμαλώτισαν, τη φυλάκισαν και τελικά τη στραγγάλισαν. Παντρεύτηκε το 1353 τον Λουδοβίκο Α΄ των Καπετιδών-Ανζού βασιλιά της Ουγγαρίας & Πολωνίας και είχε τέκνα: Αικατερίνη 1370-1378, απεβ. 8 ετών. Μαρία 1371-1395, παντρεύτηκε τον Σιγισμούνδο του Οίκου το Λουξεμβούργου, βασιλιά της Γερμανίας. Γιαντβίγκα/Χέντβιχ 1373/4-1399, παντρεύτηκε τον Βλάντισλαβ Β΄ των Γιαγκελόνων βασιλιά της Πολωνίας-Λιθουανίας. Bertényi, Iván (1989). Nagy Lajos király. Kossuth Könyvkiadó. ISBN 963-09-3388-8. Creighton, Mandell (2011). A History of the Papacy During the Period of the Reformation. Cambridge University Press. ISBN 1-108-04106-X.

H Ελισάβετ, σερβ. Elizabeta (π. 1339 - Ιανουάριος 1387) από τον Οίκο των Κοτρομάνιτς γεννήθηκε ως κόρη του μπάνου της Βοσνίας και με τον γάμο της έγινε βασίλισσα της Ουγγαρίας-Κροατίας & Πολωνίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CF%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%83%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Στέγκλιτς-Τσέλεντορφ

Μέχρι το 2010, η περιοχή είχε πληθυσμό περίπου 294.000 κατοίκων, από τους οποίους σχεδόν οι 70.000 (περίπου 24%) δεν ήταν γερμανικής εθνικότητας/προέλευσης. Έτσι, το ποσοστό των μεταναστών είναι λίγο χαμηλότερο από το συνολικό μέσο όρο του Βερολίνου, το οποίο είναι περίπου 30%. Στις εκλογές του 2016 για το κοινοβούλιο του δημοτικού διαμερίσματος (Bezirksverordnetenversammlung) εξελέγησαν τα κάτωθι κόμματα: CDU 17 SPD 13 Πράσινοι 11 Εναλλακτική για τη Γερμανία 6 FDP 5 Η Αριστερά 3

Το Στέγκλιτς-Τσέλεντορφ (γερμανικά: Steglitz-Zehlendorf) είναι το έκτο δημοτικό διαμέρισμα του Βερολίνου, το οποίο δημιουργήθηκε κατά τη διοικητική μεταρρύθμιση του 2001 με τη συγχώνευση των τέως δημοτικών διαμερισμάτων Στέγκλιτς και Τσέλεντορφ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CF%84%CF%82-%CE%A4%CF%83%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%81%CF%86

Αντώνιος Βυζάντιος

Μελέτιος, μητροπολίτης Αθηνών (1783–1795). Εκκλησιαστική Ιστορία, μετενεχθείσα εκ της ελληνικής εις την ημετέραν απλοελληνικήν φράσιν, εις τόμους τρεις διαιρεθείσα και πλουτισθείσα με πολλάς χρησίμους, και αναγκαίας υποσημειώσεις, και ακριβείς πίνακας παρά Γεωργίου Βενδότη εκ Ζακύνθου, και παρ' αυτού διορθωθείσα. Εν Βιέννη της Αουστρίας: Παρά Ιωσήπω Βαουμεϊστέρω, Νομοδιδασκάλω, και Τυπογράφω. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 2011.

Ο Αντώνιος Βυζάντιος υπήρξε Έλληνας λόγιος κληρικός του 17ου αιώνα. Υπηρέτησε ως διδάσκαλος στην σχολή της Κωνσταντινούπολης. Ήταν άνδρας ελλόγιμος, φιλόπονος και φιλομαθής, ειδήμων της Ελληνικής γλώσσας, άριστα εκπαιδευμένος στην φιλοσοφία και την ιερή θεολογία. Απεβίωσε νέος. Πόνημά του εκδόθηκε στα Ιταλικά.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CF%85%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82

Χριστίνα Τσίγκου

Η Τσίγκου γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου το 1920, σε μια πλούσια ελληνική οικογένεια. Τη συνέδεε συγγενική σχέση με το ζωγράφο, επίσης Αιγυπτιώτη, Γιώργο Μαυροΐδη, που υπήρξε καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, ενώ η αδελφή της Ελένη ήταν σύζυγος του λογοτέχνη Θράσου Καστανάκη. Τελείωσε γαλλικό σχολείο «εσώκλειστη» στο Παρίσι, όπου την είχε στείλει η οικογένειά της, και στη συνέχεια σπούδασε θέατρο με το Σαρλ Ντυλέν (Charles Dullin), στη σχολή του οποίου φοίτησαν πολλοί και πολλές επιφανείς ηθοποιοί της γαλλικής σκηνής. Εκεί, τη βρήκε η γερμανική κατοχή. Ως σπουδάστρια ακόμα, έλαβε μέρος στην πρεμιέρα του έργου του Ζαν-Πωλ Σαρτρ Οι μύγες (1943). Το 1944 πήγε στην Ελλάδα. Έπαιξε στο ανέβασμα του Ψυχοσάββατου του Ξενόπουλου με το Γιώργο Βιτσώρη και το 1946 συμμετείχε σε θεατρική τουρνέ για τους Έλληνες εργάτες της Γαλλίας και του Βελγίου. Το 1949, μαζί με το σύζυγό της, το ζωγράφο Θανάση (Θάνο) Τσίγκο (1914-1965), απόκτησαν το παρισινό θέατρο Gaité Montparnasse, το οποίο το λειτούργησε ως φυτώριο πρωτοποριακών παραστάσεων. Το ζεύγος Τσίγκου, προκειμένου να διευθύνει το θέατρο, συνεργάστηκε με το σκηνοθέτη και ηθοποιό Ροζέ Μπλεν (Roger Blin, 1907-1984), οποίος εμφανιζόταν τυπικά ως διαχειριστής-διευθυντής, καθόσον η Τσίγκου και ο σύζυγός της, ως μη Γάλλοι, δεν είχαν δικαίωμα να υπογράψουν τα σχετικά χαρτιά που απαιτούσε ο νόμος. Ο Μπλεν, παράλληλα, ήλπιζε να χρησιμοποιεί την αίθουσα και για δικές του θεατρικές παραγωγές, πράγμα που έγινε.Το Gaité Montparnasse λειτούργησε για μερικά χρόνια, μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1950, με την Τσίγκου ως διευθύντρια, ενίοτε να σκηνοθετεί ή να ερμηνεύει, και το Θάνο Τσίγκο να συνεισφέρει καλλιτεχνικά στον τομέα των σκηνικών και των κοστουμιών, αλλά και στην οικονομική διαχείριση, ανεβάζοντας -μεταξύ άλλων- έργα των Γκέοργκ Μπύχνερ, Ζαν Κοκτώ, Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, αλλά και των Μιραμπώ, Ουγκώ κ.ά. H Τσίγκου, μάλιστα, υπήρξε από τους πρώτους ανθρώπους του διέκριναν το ταλέντο του νεαρού Ζαν-Πωλ Μπελμοντό την άνοιξη του 1954. Από τις εμφανίσεις της Τσίγκου ως ηθοποιού, λέγεται ότι εκείνη στη Σονάτα των φαντασμάτων του Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία του Μπλεν, όπου ερμήνευσε το ρόλο της Μούμιας, υπήρξε καταπληκτική.Υπήρξε στενή φίλη του Σάμιουελ Μπέκετ και έπαιξε τη Νέλ στην παγκόσμια πρώτη για "Το τέλος του παιχνιδιού", τον Απρίλιο του 1957, στο Royal Court Theatre του Λονδίνου. Ο ίδιος ο Μπέκετ είχε κρατήσει τον ρόλο του Χαμ. Σκηνοθέτης ήταν ο Ροζέ Μπλεν. Οι παραγωγές του Θεάτρου της Τσίγκου είχαν καλλιτεχνική επιτυχία, όχι όμως και οικονομική. Συσσωρεύτηκαν πολλά χρέη, και ο Θάνος και η Χριστίνα Τσίγκου αδυνατούσαν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Η επιχειρηματική περιπέτεια της Τσίγκου με το Gaité Montparnasse είχε ως (οικονομικό) αποτέλεσμα να εξανεμιστεί η μεγάλη οικογενειακή περιουσία που είχε κληρονομήσει. Ο Σαρτρ, εκθειάζοντας τη δουλειά της, της είχε γράψει: «Ανεβάσατε έργα δύσκολα και ωραία που το κοινό αγνοούσε. Επιπλέον είστε αυτό που θα έπρεπε να είναι ο κάθε διευθυντής: ηθοποιός και συγχρόνως σκηνοθέτης […] Πιστέψτε, αγαπητή Χριστίνα, σε όλη μου την εκτίμηση και όλη μου τη φιλία». Το 1953 ο γάμος της Τσίγκου είχε λάβει τέλος και στη συνέχεια εκείνη συνδέθηκε με πολύχρονη σχέση με το Γάλλο νεοελληνιστή Γκυ (Μισέλ) Σωνιέ. Χριστίνα Τσίγκου, «Η δουλειά του σκηνοθέτη» Αρχειοθετήθηκε 2019-04-26 στο Wayback Machine., Times news.gr (4 Ιανουαρίου 2019). Διάλεξη που δόθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 18 Ιανουαρίου 1967. Γιώργος Μαυροΐδης, «Χριστίνα Τσίγκου: μια θεατρίνα», στο περιοδικό ἡ λέξη, τεύχ. 82 (Φλεβάρης '89), σελ. 128.

Η Χριστίνα Τσίγκου (Κάιρο, 1920 - Σπέτσες, 1973), το γένος Μαυροΐδη, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και σκηνοθέτιδα του θεάτρου, που δραστηριοποιήθηκε κυρίως στη Γαλλία. Υπήρξε σπουδαία μορφή όχι μόνο του θεάτρου, «αλλά γενικότερα του πνευματικού χώρου». Ωστόσο, η Τσίγκου παρέμεινε σχετικά άγνωστη, ιδίως στην Ελλάδα, αναγνωρισμένη κυρίως από τους πρωτοποριακούς κύκλους και τους κύκλους των ειδημόνων στη Γαλλία και στην Ελλάδα, καθόσον -μεταξύ άλλων- δεν είχε συνεχή και σταθερή παρουσία στα θεατρικά δρώμενα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%A4%CF%83%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85

Ζάρκο Γιοβάνοβιτς

Ο Γιοβάνοβιτς γεννήθηκε στην Μπατάνιτσα, επαρχία του Βελιγραδίου, το 1925. Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο φυλακίστηκε σε τρία στρατόπεδα. Μετά έγινε μέλος των Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων. Την περίοδο του πολέμου, ο Γιοβάνοβιτς έχασε τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς του. Μετακόμισε στο Παρίσι στις 21 Φεβρουαρίου 1964. Ήταν γνωστός ως Ρομά ακτιβιστής. Συμμετείχε σε δυο Συνέδρια για τους Ρομά, το 1971 κοντά στο Λονδίνο και το 1978 στη Γενεύη. Στο δεύτερο Συνέδριο Ρομά, έλαβε τον τίτλο του υπουργού πολιτισμού των Ρομά. Ήταν γνωστός στο Παρίσι επειδή έπαιζε μπαλαλάικα, ένα παραδοσιακό μουσικό όργανο της Ρωσίας. Ο Γιοβάνοβιτς πέθανε στο Παρίσι το 1985.

Ο Ζάρκο Γιοβάνοβιτς (Žarko Jovanović ; σερβικά κυριλλικά : Жарко Јовановић ; 26 Δεκεμβρίου 1925 - 26 Μαρτίου 1985) ήταν Σέρβος Ρομά μουσικός, γνωστός για τη σύνθεση του ύμνου των Ρομά Gelem, Gelem.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82

Φίλιπ Μπαντζάκ

Ο Μπαντζάκ γεννήθηκε στην Τσεχοσλοβακία της Παρντούμπιτσε. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1995 και για πρώτη φορά έπαιξε το ρόλο »Υπηρέτρια« στην περίφημη όπερα Ριγκολέττο του Βέρντι στο Εθνικό Θέατρο της Πράγας. Το 1998 κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Ευρωπαϊκό Γκραν Πρι Χορωδιών στην Τολόσα της Ισπανίας. Κέρδισε ένα ειδικό βραβείο στο διεθνή φωνητικό διαγωνισμό της πόλης Νινγκμπό της Κίνας, 2008. Διετέλεσε νικητής στο Διεθνές Grand Prix Μαρία Κάλλας στην Αθήνα το 2009. Έχει εμφανιστεί σε διάφορες χώρες: Αυστρία, Ιταλία, Πολωνία, Ουγγαρία, Γερμανία, Ουκρανία, Καζακστάν, Μαλαισία, Σιγκαπούρη, Κίνα και Καναδάς. Έχει εμφανιστεί σε χώρους όπως το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Διεθνές Σπίτι της Μουσικής, στη Μόσχα, το Εθνικό Μέγαρο Μουσικής »Μπέλα Μπάρτοκ«, Βουδαπέστη, το Ρουντολφινουμ της Πράγας. Το Ευρωπαϊκό βραβείο για τις καλλιτεχνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης »Χρυσή Ευρώπη« (Golden Europea) δόθηκε στο Μπαντζάκ, 2014. »Χρυσή Ευρώπη« (Golden Europea) – 2014 Φ. Σ. (2014). ««...Как проявить музыкой слово» (Hur man visar ordet med musik)» (στα ρωσικά). Objective (Журнал Oбъектив) 2 (7): 142–145. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-07-11. https://web.archive.org/web/20160711045921/http://eu-objective.info/online/007/index.html#142. Ανακτήθηκε στις 2019-04-09. «Filip Bandžak Singer» (στα Αγγλικά). statuss magazine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2019. «Filip Bandžak – baritone» (στα Αγγλικά). Music Centre Slovakia. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2019. «Svoji první sólovou zkušenost na „velké scéně" jsem získal ve svých jedenácti letech» (στα τσέχικα). NdB (Národní divadlo Brno). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2019. «Vánoce v opeře» (στα τσέχικα). NdB (Národní divadlo Brno). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2019. «Filip Bandžak» (στα τσέχικα). dfxš (Divadlo F. X. Šaldy Liberec). Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2019. Fuchs, Jiří (9 Απριλίου 2018). «Fibichova Nevěsta messinská v Plzni» (στα τσέχικα). OperaPlus. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2019. Svobodová, Michaela (4 Απριλίου 2018). «Nevěsta messinská – velká tragická opera Zdeňka Fibicha opět v Plzni» (στα τσέχικα). divadlo.cz. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2019.

Ο Φίλιπ Μπαντζάκ (τσέχικα: Filip Bandžak, προφορά ΔΦΑ: [ˈˈfɪˈlɪp banˈdʒak], 10 Σεπτεμβρίου 1983) είναι Τσέχος βαρύτονος τραγουδιστής της όπερας. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για την ευελιξία των ερμηνειών του και την φωτεινή φωνή του με ένα βελούδινο στύλο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%80_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BA

Τράπανι

Η πόλη ιδρύθηκε από τους Έλυμους που την χρησιμοποίησαν σαν λιμάνι στην γειτονική πόλη Έρυξ, βρίσκεται σε χαμηλό σημείο με θέα στην Μεσόγειο. Το αρχικό όνομα της πόλης από τους Έλληνες ήταν Δρέπανα χάρη στο σχήμα του δρεπάνου που είχε το λιμάνι της. Το Δρέπανο καταλήφθηκε από την Καρχηδόνα (260 π.χ.) που την μετέτρεψαν σε ισχυρή ναυτική βάση, όταν ξέσπασε ο Α΄ Καρχηδονιακός Πόλεμος και ακολούθησε η "Ναυμαχία των Αιγάδων" (241 π.χ.) αλώθηκε από την Ρωμαϊκή Δημοκρατία. Δύο αρχαίοι θρύλοι της Μυθολογίας συνδέονται με την ίδρυση της πόλης, με τον πρώτο το όνομα προέρχεται από ένα δρεπάνι που έπεσε από τα χέρια της θεάς Δήμητρας, αναζητούσε την κόρη της Περσεφόνη την οποία είχε απαγάγει ο Άδης. Ο δεύτερος μύθος συνδέεται με τον Κρόνο που έκοψε τα γεννητικά όργανα του πατέρα του Ουρανού με ένα δρεπάνι, το δρεπάνι έπεσε κατόπιν στην θάλασσα και δημιουργήθηκε η πόλη. Ο Κρόνος ήταν ο προστάτης του Δρέπανου στην αρχαιότητα, ο ανδριάντας του βρίσκεται ακόμα και σήμερα στην κεντρική πλατεία της πόλης. Το Τράπανι κατέλαβαν διαδοχικά η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, οι Βάνδαλοι, η Βυζαντινή αυτοκρατορία και οι Άραβες (827). Ακολούθησαν οι Νορμανδοί και ο βασιλιάς τους Ρογήρος Α΄ της Σικελίας (1077) που χρησιμοποίησε το Τράπανι σαν βασικό λιμάνι για τις Σταυροφορικές του εκστρατείες στην Μεσόγειο. Τον 17ο αιώνα οι επιδημίες, η πείνα και οι εξεγέρσεις αποδεκάτισαν τον πληθυσμό αλλά τον 18ο αιώνα αυξήθηκε από τους 16.000 στους 30.000 κατοίκους, το Βασίλειο της Νεαπόλεως χρησιμοποίησε την πόλη σαν ισχυρή στρατιωτική βάση. Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος η πόλη είχε εκτεταμένες καταστροφές από τον βομβαρδισμό των Συμμάχων. Μετά την πτώση του Φασισμού γνώρισε ταχύτατη ανάπτυξη χάρη στην θέση της στους πρόποδες του όρους Σαν Ζουλιάνο και σαν λιμάνι σε σημαντικούς τουριστικούς προορισμούς όπως οι Αιγάδες Νήσοι και η Σεγέστα. ISTAT

Το Τράπανι (Λατινικά : Drepanon, Αρχαία Ελληνικά : Δρέπανον) είναι Ιταλική πόλη και κοινότητα στο δυτικότερο άκρο της Σικελίας, πρωτεύουσα της Ιταλικής επαρχίας του Τράπανι. Με ιδρυτές τους Έλυμους η πόλη έγινε σημαντικό αλιευτικό κέντρο, με το λιμάνι της πόλης γίνεται η μετάβαση των τουριστών στις διπλανές Αιγάδες. Η έκταση της πόλης είναι 273.13 τετραγωνικά χιλιόμετρα και ο πληθυσμός σύμφωνα με την απογραφή του 2018 67.923 κάτοικοι, η πυκνότητα της πόλης σύμφωνα με την ίδια απογραφή είναι 250 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Η πόλη είναι χωρισμένη σε δύο τμήματα αλλά η μεγαλύτερη πόλη της επαρχίας είναι η Μαρσάλα με 80.000 κατοίκους, το Τράπανι με τα γειτονικά προάστια φτάνει από τους 70.000 κατοίκους στους 90.000.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9

Απόλλων του Μπελβεντέρε

Το άγαλμα έχει ύψος 2,24 μ και είναι φτιαγμένο από μάρμαρο Καράρας. Απεικονίζει τον Απόλλωνα να σκοτώνει τον Πύθωνα. Κρατάει το τόξο με το αριστερό του χέρι, ενώ έχει μόλις αφήσει το βέλος να φύγει και το δεξί χέρι αρχίζει να χαλαρώνει. Ο Απόλλωνας φοράει μόνο μια χλαμύδα, η οποία συγκρατιέται στο δεξί ώμο, καλύπτει τμήμα της πλάτης του και πέφτει πάνω στο αριστερό του χέρι. Ο Απόλλων του Μπελβεντέρε βρέθηκε το 1489 κοντά στη Ρώμη σε ιδιοκτησία του καρδινάλιου Τζουλάνο ντέλα Ροβέρε, του μετέπειτα Πάπα Ιούλιου Β΄. Μεταφέρθηκε στο Κορτίλε ντελ Μπελβεντέρε από όπου πήρε και το όνομά του. Μετά την τοποθέτησή του εκεί το άγαλμα έγινε ευρέως γνωστό επειδή θεωρήθηκε ότι αντιπροσωπεύει το ιδανικό της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Τη δεκαετία του 1530 ο Μαρκαντόνιο Ραϊμόντι αποτύπωσε το άγαλμα σε χαρακτικό, του οποίου τα αντίτυπα διαδόθηκαν στην Ευρώπη επεκτείνοντας τη φήμη του. Το 1532 ο Τζιοβάννι Άγγελο Μοντορσόλι απεκατέστησε το αριστερό χέρι και το κάτω μέρος του δεξιού που έλειπαν. Οι προσθήκες αφαιρέθηκαν το 1924 αλλά επανατοποθετήθηκαν το 2001. To 1797 το άγαλμα ήταν από αυτά που μεταφέρθηκαν στο Παρίσι από τον Ναπολέοντα. Επιστράφηκε στο Βατικανό μετά τη πτώση του Ναπολέοντα. Ο Απόλλων του Μπελβεντέρε κατέχει σημαντική θέση στην ευρωπαϊκή τέχνη καθώς πάρα πολλά έργα επηρεάστηκαν από αυτόν. Χαρακτηριστικά είναι ο πίνακας Αδάμ και Εύα του Άλμπρεχτ Ντύρερ και το άγαλμα του Αντόνιο Κανόβα, Περσέας θριαμβευτής, που βρίσκεται επίσης στο Βατικανό. Η ελληνική τέχνη στα μουσεία του κόσμου Μουσεία Βατικανού - Καπιτωλίου σ.24 ISBN 978-960-475-123-5

Ο Απόλλων του Μπελβεντέρε είναι αρχαίο Ρωμαϊκό αντίγραφο της εποχής του Αδριανού ενός χάλκινου πρωτοτύπου του 4ου αιώνα π.Χ., πιθανώς του γλύπτη Λεωχάρη, ο οποίος είναι γνωστός για την εργασία του στο Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού. Θεωρείται από τα τελειότερα έργα τέχνης της αρχαιότητας και έχει επηρεάσει βαθύτατα την ευρωπαϊκή τέχνη. Το άγαλμα βρίσκεται σήμερα στα Μουσεία Βατικανού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B5

The Animatrix

Το "Final Flight of the Osiris" γράφτηκε από τις Wachowski και η σκηνοθεσία του έγινε από τον Andy Jones, με το CG animation και σχεδιασμό από τη Square Pictures. Πρόκειται για άμεσο prequel της ταινίας The Matrix Reloaded. Η ιστορία έχει να κάνει με τον Captain Thadeus και τη Jue σε μία μάχη σπαθιών με δεμένα τα μάτια, σε ένα dojo ψηφιακής πραγματικότητας. Παράλληλα φλερτάρουν, ωστόσο διακόπτονται από ένα συναγερμό και η εξομοίωση τελειώνει. Στην επιστροφή στην πραγματικότητα, το πλοίο Osiris κατευθύνεται προς το Junction 21 όταν ο πιλότος Robbie, αντιλαμβάνεται μια στρατιά Sentinels στο σκάνερ του. Το πλοίο διαφεύγει σε ένα παραμελημένο τούνελ, όπου αντιμετωπίζουν ένα μικρότερο γκρουπ Sentinel που φρουρούν την περιοχή. Τα μέλη της ομάδας βγάζουν τα όπλα και καταστρέφουν την περιπολία. Το πλοίο βγαίνει στην επιφάνεια, 4 χιλιόμετρα ακριβώς πάνω από τη Zion και κοντά στο στρατό των Sentinels. Εκεί, βλέπουν ότι οι Μηχανές προσπαθούν με τεράστια τρυπάνια να εισβάλλουν στη Zion. Όμως μόλις αντιλαμβάνονται το Osiris, το κυνηγούν. Ο Thadeus αποφασίζει ότι η Zion πρέπει να ειδοποιηθεί, και η Jue προσφέρεται να μπει στο Matrix για να μεταφέρει την ειδοποίηση, ενώ το πλοίο προσπαθεί να ξεφύγει από τις Μηχανές. Μπαίνει στο Matrix και εμφανίζεται σε μια ταράτσα. Με ακροβατικά προσγειώνεται στο έδαφος και αφήνει το πακέτο σε ένα μικρό ταχυδρομικό κουτί. Αυτό το πακέτο αποτελεί τον πρόλογο του βιντεοπαιχνιδιού Enter the Matrix. Προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον Thadeus μέσω κινητού, ενώ παράλληλα το Osiris εκρήγνυται, σκοτώνοντας κάποια από τα Sentinels που το κυνηγούσαν. Την ίδια στιγμή, η Jue πέφτει στο έδαφος, νεκρή, αφού το σώμα της καταστράφηκε στο πλοίο. Πρόκειται για τη μόνη ιστορία στη συλλογή που αποτελείται από δύο μέρη. Γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από το Μαχίρο Μαέντα. Χρησιμοποίησε το κόμικ Bits and Pieces of Information των αδερφών Γουατσόφσκι ως prequel στη σειρά και ως βάση του πρώτου μέρους. Το πρώτο μισό του 21ου αιώνα, η ανθρωπότητα ανέπτυξε επιτυχημένα τεχνητή νοημοσύνη, και σύντομα δημιουργεί ένα ολόκληρο γένος ρομπότ με συναισθήματα για να του υπηρετεί. Πολλά από αυτά είναι υπηρέτες με συναισθήματα με σκοπό της δημιουργίας τους να υπηρετούν και να αλληλεπιδρούν με τους ανθρώπους, έτσι δημιουργήθηκαν "καθ' εικόνα" του ανθρώπου, δηλαδή με ανθρώπινη μορφή. Πλέον, λόγο την μεγάλης αποχής του ανθρώπου από τη δουλειά, αυτός έγινε τεμπέλης, αλαζόνας και διεφθαρμένος. Πέρα από αυτό, τα ανθρωποειδή ήδη υπηρετούσαν πιστά τους ανθρώπους, και σύμφωνα με την αφηγήτρια "για λίγο, ήταν καλά". Πρόκειται για αναφορά σε μία από τις πιο γνωστές φράσεις της Γένεσης, και περιέχει βιβλικό περιεχόμενο όπως και οι ταινίες Matrix. Η σχέση μεταξύ ανθρώπου και ανθρωποειδών αλλάζει το έτος 2090, όταν ένα ευέξαπτο ρομπότ δέχεται απειλή από τον ιδιοκτήτη του. Τότε το ρομπότ, με το όνομα B1-66ER, σκοτώνει αυτόν, τα κατοικίδιά του, καθώς και το μηχανισμό της απενεργοποίησής του. Αυτός ο φόνος είναι το πρώτο συμβάν όπου μηχανή με τεχνητή νοημοσύνη σκοτώνει έναν άνθρωπο. Το B1-66ER συλλαμβάνεται, και στην ανάκρισή του δηλώνει ότι βρισκόταν σε αυτοάμυνα, καθώς "δεν ήθελε να πεθάνει". Η μήνυση έρχεται σε διαφωνία με αυτό το επιχείρημα, με την κατηγορία ότι οι μηχανές δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα ανθρώπινα όντα, και συγκεκριμένα ότι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να καταστρέψουν την ιδιοκτησία τους, ενώ ο συνήγορος προκαλεί τους ακροατές να μην επαναλάβουν την ιστορία, και να κρίνουν το B1-66ER ως άνθρωπο και όχι ως μηχανή. "Πιστεύουμε ότι δεν είναι, και δεν επρόκειτο να συμπεριληφθούν κάτω από τη λέξη "πολίτες" στο Νόμο, επομένως δεν μπορούν να διεκδικήσουν κανένα από τα δικαιώματα και τα προνόμια που προσφέρει το όργανο του Νόμου για τους πολίτες των Η.Π.Α.. Αντιθέτων, μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούνταν ως ένα δευτερεύουσα και κατώτερη τάξη πλασμάτων..."Το B1-66ER χάνει τη δίκη και καταστρέφεται. Στο βιομηχανοποιημένο κόσμο, ξεσπούν μαζικές παρενοχλήσεις πολιτών, όταν τα ρομπότ και οι υποστηρικτές τους ξεσηκώνονται σε διαμαρτυρία. Οι ηγέτες του κόσμου φοβούνται εξέγερση των ρομπότ, και οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο εφαρμόζουν ένα μεγάλο πρόγραμμα καταστροφής των ανθρωποειδών μηχανών. Κάποια από αυτά γλίτωσαν την καταστροφή, ωστόσο, οι άνθρωποι είχαν ακόμα την απαίτηση ή ανάγκη να να τους παράγουν πράγματα. Τα ρομπότ που επιβίωσαν τράπηκαν σε φυγή και δημιούργησαν το δικό τους νέο έθνος, το οποίο ονόμασαν Zero One (ή αλλιώς "01", στο δυαδικό σύστημα). Το έθνος των μηχανών ξεκινά να ανθίζει, παράγοντας υψηλά ανεπτυγμένη τεχνητή νοημοσύνη, η οποία ενισχύει περισσότερο τη νεαρή οικονομία του έθνους, ενώ η οικονομία του ανθρώπινου έθνους δεινοπαθεί, αντίστοιχα. Το Συμβούλιο Ασφαλείας Ηνωμένων Εθνών συγκαλεί σύνοδο κορυφής για οικονομική κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη βάση της στη Νέα Υόρκη, που έχει ως αποτέλεσμα τον οικονομικό αποκλεισμό του Zero One. Το Zero One στέλνει δύο πρέσβεις στα Ηνωμένα Έθνη, για να ζητήσουν επαναφορά της κατάστασής τους και να λυθεί έτσι η κρίση, όμως το αίτημά τους απορρίπτεται και οι πρεσβευτές δολοφονούνται. Ωστόσο, σύμφωνα με την αφήγηση, αυτή δεν θα ήταν η τελευταία φορά που οι μηχανές θα αντεπιτίθονταν. Αεροσκάφος των Ηνωμένων Εθνών ελευθέρωσε μαζικά πυρηνικούς βομβαρδισμούς στο Zero One, καταστρέφοντας το έθνος, αλλά αποτυγχάνοντας να διαγράψει το ρομποτικό είδος, καθώς τα ρομπότ ήταν απρόσβλητα από τη θερμότητα και τη ραδιενέργεια αυτών των όπλων. Τα ρομπότ ανταπέδωσαν, κηρύττοντας πόλεμο σε όλο τον πλανήτη, με τα στρατεύματά τους να κατευθύνονται προς όλες τις διευθύνσεις. Τα ανθρώπινα έθνη παρεμποδίζονταν λόγο του ότι, οι βιομηχανικές τους βάσεις στηρίζονταν, κατά κύριο λόγο, στο Zero One και έτσι, τα ανθρώπινα εδάφη παραδίδονταν ένα ένα. Καθώς οι μηχανές προχωρούν στη δυτική Ευρώπη, οι άνθρωποι, σε απελπιστική κατάσταση, βρίσκουν την ύστατη λύση, τη λεγόμενη "Επιχείρηση Σκοτεινή Καταιγίδα" (Operation Dark Storm), με την οποία ο ουρανός καλύπτεται με νανίτες, και οι μηχανές αποκόβονται από τη βασική πηγή ενέργειάς τους, τον ήλιο. Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι επιτίθενται σε μια μάχη εδάφους με τις μηχανές. Οι απώλειες είναι πολλές και παράπλευρες, αλλά οι Μηχανές τελικά επικρατούν. Επικρατούν των ανθρώπινων στρατών, με ένα νέο μοντέλο Μηχανής, όχι πια ανθρώπινο, αλλά περισσότερο κεφαλόποδο -όπως στις ταινίες της τριλογίας The Matrix. Το προηγούμενο είδος Μηχανής δημιουργήθηκε και καταστράφηκε από τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα την άμεση "απανθρωποίηση" και την ταχύτατη επικράτηση των κεφαλόποδων. Καθώς οι στρατιές των Μηχανών διαπερνούν τις άμυνες των Ανθρώπων. τα Ηνωμένα Έθνη, σε απελπισία, ελευθερώνουν πυρηνικούς πυραύλους ακριβώς πάνω στις μηχανές, σκοτώνοντας μαζί και ανθρώπους. Οι Μηχανές τελικά ελευθερώνουν θανάσιμα βιολογικά όπλα, τα οποία καταστρέφουν την ανθρωπότητα και όταν γίνεται αυτό, οι Μηχανές αντικαθιστούν τη χαμένη ηλιακή τους ενέργεια χρησιμοποιώντας την βιοηλεκτρική, θερμική και κινητική ενέργεια του ανθρώπινου σώματος. Έτσι, δημιουργείται μία νέα, συμβιωτική σχέση μεταξύ Ανθρώπου και Μηχανής. Η σχέση αυτή ξεκινά με τους ανθρώπους παγιδευμένους σε ένα τμήμα των Μηχανών πυροβολικού και τροφοδοτώντας τες. Τελικά, αυτή η τεχνολογία αντικαθίσταται με το μαζικό εγκλωβισμό ανθρώπων σε "δεξαμενές", σε τεράστια εργοστάσια παραγωγής ισχύος, όπως φαίνονται και στις ταινίες του Matrix. Τελικά, πέφτοντας στα γόνατά της βλέποντας τη δύναμη των Μηχανών, τα Ηνωμένα Έθνη υπογράφουν εκεχειρία μαζί τους. Ωστόσο, αφού ο αντιπρόσωπος των Μηχανών υπογράφει το έγγραφο, ενεργοποιεί μια πυρηνική βόμβα στην αίθουσα συνάντησης, σκοτώνοντας τους αρχηγούς και τη Νέα Υόρκη, μία από τις λίγες ανθρώπινες εγκαταστάσεις, τερματίζοντας οριστικά τον πόλεμο. Για να κρατήσουν τους κρατούμενούς τους ήσυχους, οι Μηχανές δημιουργούν τη CGI (computer-generated) εικονική πραγματικότητα του Matrix, τροφοδοτώντας τους εγκεφάλους τους με τον ψηφιακό αυτό κόσμο. Γράφτηκε από τα αδέρφια Wachowski. Είναι η μόνη ιστορία όπου εμφανίζεται ο Neo. Διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια ενός κενού έξι μηνών ανάμεσα στο πρώτο Matrix και το The Matrix Reloaded, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Neo γίνεται μέλος του Nebuchadnezzar και βοηθά τους επαναστάτες να ελευθερώσουν άλλους ανθρώπους από το Matrix. Το Παιδί (Kid) είναι ένας αποξενωμένος έφηβος που νιώθει πως κάτι πάει στραβά με τον κόσμο. Επισκέπτεται δωμάτια συνομιλιών χάκερ στο ίντερνετ, όπου αναρωτιέται αν είναι μόνος. Στο σχολείο, γράφει αφηρημένα στο τετράδιό του πως Ο Neo ζει. Μια μέρα λαμβάνει προσωπική πρόσκληση από τον ίδιο το Neo να ξεφύγει από το Matrix. Την επόμενη μέρα και κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος στο σχολείο, δέχεται μία κλήση από το Neo στο κινητό του και τον κυνηγά μια ομάδα Agents. Φτάνει σε αδιέξοδο και τελικά, ενθυμούμενος τα λόγια του Neo, πηδά από την οροφή του κτιρίου. Στον κόσμο του Matrix έχει πεθάνει, αλλά ξυπνά στον αληθινό κόσμο, δίπλα στο Neo και την Trinity. Του λένε πως έχει πετύχει την "αυτοεπαλήθευση", αφού κατάφερε να ξεφύγει από το Matrix χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια, πράγμα που θεωρούνταν αδύνατο. Ωστόσο, σε αυτή τη σκηνή αλλά και στο The Matrix Reloaded, το Παιδί δείχνει να έχει μεγαλύτερη πίστη στο Neo παρά στον εαυτό του, νομίζοντας πως ήταν οι δικές του πράξεις που τον έσωσαν. Δημιουργήθηκε από τη Madhouse, γράφτηκε από τον Γιοσιάκι Καβατζίρι και σκηνοθετήθηκε από τον Τακέσι Κόικε. Η ιστορία αφορά έναν αθλητή στίβου, τον Dan Davis, ο οποίος διαγωνίζεται στα 100 μέτρα στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχει ήδη πετύχει παγκόσμιο ρεκόρ στα 8.99 δευτερόλεπτα, αλλά το επακόλουθο χρυσό του μετάλλιο ακυρώθηκε λόγο χρήσης αναβολικών. Αποφασίζει να αγωνιστεί για να σπάσει το ρεκόρ του και να "τους αποδείξει ότι έκαναν λάθος". Έχει τη στήριξη του πατέρα του και ενός νεαρού ρεπόρτερ, αλλά ο εκπαιδευτής του τού λέει πως δε βρίσκεται σε φόρμα για να αγωνιστεί και πως αν πιέσει υπερβολικά τον εαυτό του θα καταλήξει με τραύμα που θα καταστρέψει την καριέρα του. Ωστόσο, ο Dan είναι ανένδοτος. Τη μέρα του αγώνα, τον παρακολουθούν τέσσερις Πράκτορες που βρίσκονται στο στάδιο. Ο αγώνας αρχίζει και ο Dan ξεκινά δυνατά. Ωστόσο, οι μύες του ποδιού του ρηγνύονται βίαια. Όμως, έχοντας μεγάλη δύναμη θέλησης, αγνοεί το τραύμα και τρέχει ακόμα πιο γρήγορα από πριν, προσπερνώντας εύκολα τους άλλους συμμετέχοντες. Πριν περάσει τη γραμμή τερματισμού, τρεις από τους Πράκτορες καταλαμβάνουν τους τρεις κοντινότερους στο Dan αθλητές και προσπαθούν να τον σταματήσουν, αλλά δεν καταφέρνουν να τον φτάσουν. Η τεράστια έκρηξη ενέργειας στον κόσμο του Matrix προκαλεί τον παράλληλο Dan (αυτόν που είναι στον πραγματικό κόσμο) να σκίσει την πρίζα που τον συνδέει στο Matrix. Έτσι, βλέπει τον πραγματικό κόσμο μέσα από το κουβούκλιό του. Όμως, ένα Sentinel τον βάζει βίαια πίσω στη θέση του και τον χτυπάει με ηλεκτρισμό. Το μυαλό του Dan γυρνά πίσω στο Matrix, αλλά το σώμα του είναι εξουθενωμένο από τον αγώνα και από αυτά που είχε μόλις δει. Πέρα από αυτό, κέρδισε τον αγώνα σπάζοντας το προηγούμενό του ρεκόρ των 8.99 δευτερολέπτων με το νέο του χρόνο, 8.72. Στην επόμενη σκηνή, ο Dan βρίσκεται σε ένα αναπηρικό καροτσάκι στο νοσοκομείο και είναι εντελώς σακατεμένος. Ένας κοντινός Πράκτορας καλεί τους συναδέλφους του και τους λέει πως έσβησαν από τη μνήμη του Dan τον αγώνα και ότι δεν θα περπατήσει ξανά, ούτε θα τους ξαναγίνει πρόβλημα. Ωστόσο, ο Dan σιγοψιθυρίζει τη λέξη "Ελεύθερος", πράγμα που ερεθίζει τον Πράκτορα. Προσπαθεί να σηκωθεί, σπάζοντας τις μεταλλικές βίδες που βιδώνουν τα χαλινάρια του στην αναπηρική καρέκλα και κάνει μερικά βήματα, πριν πέσει κάτω και βοηθηθεί από μία νοσοκόμα. Το "Beyond" γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Κότζι Μοριμότο. Η ιστορία ακολουθεί μία έφηβη κοπέλα, τη Yoko, η οποία ψάχνει τη γάτα της, Yuki. Ψάχνοντας στη γειτονιά της στη Mega City (μία εικονική πόλη μέσα στο Matrix, η οποία θυμίζει την Ιαπωνία), συναντά μερικά νεαρά αγόρια. Ένα από αυτά της λέει ότι η γάτα της είναι μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο "στοιχειωμένο σπίτι" και την προσκαλεί να το δει. Η Yoko πηγαίνει σε αυτό το σπίτι και συνειδητοποιεί ότι μερικά σημεία του σπιτιού αψηφούν τους νόμους της φυσικής: γυάλινα μπουκάλια ξανασχηματίζονται αφού πέσουν κάτω, βροχή πέφτει από έναν ηλιόλουστο ουρανό, χαλασμένες λάμπες τρεμοσβήνουν, μία πόρτα ανοίγει σε ένα σκοτεινό κενό, σκιές χωρίς σωστό ευθυγραμμισμό με την πηγή τους, το φτερό ενός περιστεριού στριφογυρίζεται γρήγορα στον αέρα. Τα παιδιά χρησιμοποιούν αυτό το, στην πραγματικότητα, glitch του Matrix για τη δική τους διασκέδαση. Πηδούν από ένα ψηλό σημείο του σπιτιού και προσγειώνονται στο έδαφος, χωρίς την επιτάχυνση με την οποία θα προσγειώνονταν υπό φυσιολογικές συνθήκες και χωρίς να προσγειωθούν στο έδαφος. Κατά τη διάρκεια της ταινίας υπάρχουν σύντομες σκηνές όπου οι Πράκτορες είναι γνώστες του προβλήματος του Matrix, και δείχνεται ένα φορτηγό να κατευθύνεται προς την περιοχή για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Καταφθάνει τη στιγμή που τα παιδιά ακόμη παίζουν, και το "συνεργείο εξολοθρευτών τρωκτικών" (στην πραγματικότητα πρόκειται για τους Πράκτορες) μπαίνει στο κτίριο και το εκκενώνει. Την επόμενη μέρα, η Yoko και τα παιδιά επιστρέφουν στην περιοχή αλλά στη θέση του σπιτιού αντικρίζουν ένα συνηθισμένο πάρκινγκ. Προσπαθούν να δημιουργήσουν ξανά τα χθεσινά περίεργα γεγονότα, χωρίς επιτυχία, και σύντομα ψάχνουν να βρουν κάτι νέο να κάνουν. Γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Σινιτσίρο Γουατανάμπε, με animation του Καζούτο Καναζάβα. Είναι άμεσο prequel του The Matrix. Ακολουθεί την ιστορία ενός ιδιωτικού ερευνητή, του Ash, και την ιστορία που ο ίδιος αποκαλεί την "γεγονός για τον τερματισμό όλων των γεγονότων". Δέχεται μία ανώνυμη κλήση στο κινητό του και του ζητείται να βρει μια χάκερ με το όνομα Trinity. Ο Ash, ψάχνοντάς τη, μαθαίνει πως άλλοι ερευνητές πριν από αυτόν απέτυχαν να τη βρουν. Ο ένας αυτοκτόνησε, ο άλλος εξαφανίστηκε και ο άλλος τρελάθηκε. Αποπειράται να μιλήσει με τον τρελό ερευνητή αλλά δε μπορεί να βγάλει τίποτε ουσιαστικό από αυτόν. Τελικά έρχεται σε επαφή με την Trinity και επικοινωνούν χρησιμοποιώντας φράσεις και γεγονότα από το παραμύθι Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του Λιούις Κάρολ. Του προτείνει να συναντηθούν και την εντοπίζει με επιτυχία σε ένα τραίνο. Εκεί, η Trinity αφαιρεί ένα "bug" από το μάτι του Ash, το οποίο είχαν εμφυτεύσει νωρίτερα οι Πράκτορες σε ένα "όνειρο εξέτασης ματιών". Οι Πράκτορες εμφανίζονται και κυνηγούν τους δύο χαρακτήρες με όπλα. Ενώ οι δυο τους προσπαθούν να φύγουν από το τραίνο, ένας Πράκτορας αποπειράται να κυριεύσει το σώμα του Ash, αναγκάζοντας την Trinity να τον πυροβολήσει για να εμποδίσει τον Πράκτορα από το να εμφανιστεί. Ο Ash πληγώνεται και η Trinity τον αποχαιρετά, χωρίς μίσος. Φεύγει, λέγοντάς του πως πιστεύει ότι θα μπορούσε να χειριστεί την αλήθεια. Οι Πράκτορες μπαίνουν στην καμπίνα για να βρουν τον Ash. Αυτό σημαδεύει το όπλο του πάνω τους, κοιτώντας αντίθετη κατεύθυνση, και κάνοντας να ανάψει ένα τσιγάρο. Οι Πράκτορες στρέφονται εναντίον του και αυτός, παρότι οπλισμένος, πιθανότατα πεθαίνει. Η ιστορία τελειώνει με τα λόγια του Ash, το "γεγονός για τον τερματισμό όλων των γεγονότων" καθώς η φλόγα του αναπτήρα του σβήνει. Η ανάπτυξη του πρότζεκτ Animatrix ξεκίνησε όταν οι συντελεστές της σειράς βρίσκονταν στην Ιαπωνία προωθώντας την πρώτη ταινία. Όσο βρίσκονταν εκεί, συνάντησαν κάποιους δημιουργούς ταινιών άνιμε, των οποίων η δουλειά τους επηρέασε πολύ. Αποφάσισαν να συνεργαστούν μαζί τους.Το Animatrix συλλήφθηκε και επιβλέυτηκε από τους Γουατσόφσκι, οι οποίοι έγραψαν τέσσερις συνολικά από τις ιστορίες, και δεν σκηνοθέτησαν καθόλου το animation τους. Η μεγαλύτερη πλευρά των τεχνικών λεπτομερειών του εγχειρήματος επιβλεπόταν από σημαντικές προσωπικότητες του κόσμου του Ιαπωνικού animation. Τη σκηνοθεσία την αγγλικής εκδοχής του Animatrix ανέλαβε ο Jack Fletcher, ο οποίος έφερε στο πρότζεκτ τους ηθοποιούς της αγγλικής εκδοχής του Final Fantasy X της Square Enix's, συμπεριλαμβανομένων των Matt McKenzie, James Arnold Taylor, John DiMaggio, Tara Strong, Hedy Burress, και Dwight Schultz. Η αγγλική εκδοχή επίσης περιλαμβάνει τις φωνές των Victor Williams, Melinda Clarke, Olivia d'Abo, Pamela Adlon και Kevin Michael Richardson του παιχνιδιού Halo 2 του Xbox, ο οποίος παίζει επίσης και το ρόλο του Deus Ex Machina στο The Matrix Revolutions. Επίσης εμφανίζονται οι χαρακτήρες Neo, Trinity, και Παιδί (Kid). Τις φωνές τους δανείζουν οι γνήσιοι ηθοποιοί από τις ταινίες της σειράς, Κιάνου Ριβς, Κάρι-Αν Μος και Κλέιτον Γουότσον, αντίστοιχα. Η σύνθεση της μουσικής έγινε από τον Don Davis. Συνεργάστηκαν επίσης οι καλλιτέχνες ηλεκτρονικής μουσικής Photek, Juno Reactor και Adam Freeland. Τέσσερις από τις ιστορίες βγήκαν στην επίσημη ιστοσελίδα της σειράς. Το Final flight of the Osiris προβλήθηκε στους κινηματογράφους με την ταινία Ονειροπαγίδα. Όλες μαζί κυκλοφόρησαν σε μορφή VHS και DVD στις 3 Ιουνίου του 2003. Η DVD εκδοχή περιέχει πρόσθετα βίντεο τα οποία περιλαμβάνουν: ένα ντοκυμανταίρ για το ιαπωνικό animation, σχολιασμούς των World record, Program, και τα δύο μέρη του The second renaissance και ένα τρέιλερ του παιχνιδιού Enter the Matrix. Στις 14 Οκτωβρίου του 2008, η ανθολογία κυκλοφόρησε σε υψηλή ανάλυση στο 4 Film Favorites WB Collection μαζί με την τριλογία. Το Animatrix απέσπασε κυρίως θετικές κριτικές. Στο Rotten Tomatoes σημείωσε σκορ freshness 88%. Η Helen McCarthy το συμπεριέλαβε στη λίστα 500 Βασικές Ταινίες Άνιμε και δήλωσε: "Σε αντίθεση με πολλές προμοταρισμένες franchised ταινίες, δικαιολογεί την υπερβολική διαφήμισή του". Επίσημος ιστότοπος The Animatrix στην IMDb The Animatrix streaming episodes on TheWB Animerica reviews στη Wayback Machine του Internet Archive (αρχειοθετήθηκε Απριλίου 7, 2004): The Second Renaissance part 1 στη Wayback Machine του Internet Archive (αρχειοθετήθηκε Απριλίου 4, 2004) The Second Renaissance part 2 στη Wayback Machine του Internet Archive (αρχειοθετήθηκε Απριλίου 5, 2004) Program στη Wayback Machine του Internet Archive (αρχειοθετήθηκε Απριλίου 5, 2004) World Record στη Wayback Machine του Internet Archive (αρχειοθετήθηκε Απριλίου 5, 2004) Beyond στη Wayback Machine του Internet Archive (αρχειοθετήθηκε Απριλίου 5, 2004) Kid's Story στη Wayback Machine του Internet Archive (αρχειοθετήθηκε Απριλίου 5, 2004) Detective Story στη Wayback Machine του Internet Archive (αρχειοθετήθηκε Απριλίου 5, 2004) Matriculated στη Wayback Machine του Internet Archive (αρχειοθετήθηκε Απριλίου 5, 2004) The Final Flight of the Osiris στη Wayback Machine του Internet Archive (αρχειοθετήθηκε Απριλίου 5, 2004)

Το Animatrix (ιαπωνικά: アニマトリックス, Χέπμπορν: Animatorikkusu) είναι αμερικάνικη-ιαπωνική ανθολογία ταινιών κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους του 2003, που περιστρέφεται γύρω από τον κόσμο της σειράς The Matrix. Η σεναριογραφία, η σκηνοθεσία και η παραγωγή της συλλογής, έγινε από τις αδερφές Γουατσόφσκι. Το σενάριο αφορά εννέα ιστορίες μικρού μήκους, τέσσερις εκ των οποίων έγραψαν οι Wachowski. Ασχολείται με το σύμπαν του Matrix, περιλαμβανομένης της πρώτης μάχης ανάμεσα σε ανθρώπους και μηχανές, η οποία οδήγησε στη δημιουργία του ίδιου του Matrix.

https://el.wikipedia.org/wiki/The_Animatrix

Σημαία του Τρινιντάντ και Τομπάγκο

Το πολιτικό έμβλημα είναι η εθνική σημαία σε λόγο 1:2 . Το ναυτικό έμβλημα, το οποίο χρησιμοποιείται από σκάφη της ακτοφυλακής στη χώρα, είναι το βρετανικό λευκό έμβλημα με τη σημαία του Τρινιντάντ και Τομπάγκο στο τετράγωνο. Πριν από την ανεξαρτησία το 1962 το Τρινιντάντ και Τομπάγκο χρησιμοποιούσε το μπλε έμβλημα με τη βρετανική σημαία παραμορφωμένη με ένα στρογγυλό σχήμα που απεικόνιζε την άφιξη ενός πλοίου εμπρός από ένα βουνό. Περιγραφή της σημαίας Αρχειοθετήθηκε 2020-05-29 στο Wayback Machine. στο CIA World Factbook. (Αγγλικά)

Η σημαία του Τρινιντάντ και Τομπάγκο καθιερώθηκε με την ανεξαρτησία από το Ηνωμένο Βασίλειο, το 1962. Το κόκκινο συμβολίζει τη γενναιοδωρία των κατοίκων και το φως του ηλίου, το λευκό είναι για την ισότητα και για τη θάλασσα ενώ το μαύρο αποτελεί σύμβολο επιμονής και ενότητας. Η σημαία σχεδιάστηκε από τον Καρλάιλ Τσανγκ (1921-2001).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%CF%84_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A4%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF

Θωμάς Νάσης

Γεννήθηκε στη Δάρδα της Κορυτσάς και όπως πολλοί άλλοι νέοι της επαρχίας του, όταν ήταν 6 ετών, ο Νάσης μετανάστευσε αρχικά στην Ελλάδα και στη συνέχεια στις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με την οικογένειά του το 1914. Μόλις αφίχθη στις ΗΠΑ άρχισε να εργάζεται για μια εταιρεία χαρτιού στην πολιτεία του Μέιν. Σε ηλικία 26 ετών αποφοίτησε στο Ωδείο της Νέας Αγγλίας στη Βοστώνη για σύνθεση και διεύθυνση ορχήστρας. Εργάστηκε με σύμβαση ως φλαουτίστας με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης. Κατά τα έτη 1915-1916 ίδρυσε δύο ορχηστρικά σχήματα με Αλβανούς της Αμερικής, το σύνολο μαντολίνων «Δωδώνη» και το εθνικό συγκρότημα του συλλόγου «Εστία» (αλβανικά: Vatra). Επικεφαλής του τελευταίου, το 1920, μετέβη στην Αλβανία για να συμμετάσχει στον πόλεμο της Αυλώνας, όπου προέκυψε και το πολύ διάσημο αλβανικό άσμα «Αυλώνα, Αυλώνα!» (αλβανικά: Vlora, Vlora!), σε στίχους του Αλή Ασλάνη. Πέρασε τα χρόνια 1920-1925 στην Κορυτσά, αφιερώνοντας όλες τις ενέργειές του στη μουσική δραστηριότητα. Εκεί συνέθεσε μερικά λυρικά τραγούδια και μερικά μικρά κομμάτια για φλάουτο / βιολί και πιάνο, όπως: «Η φλογέρα του βοσκού», «Το αηδόνι», «Μοιρολόι», «Τέσσερις χοροί» κ.λπ. Το 1925, ο βασιλιάς Ζώγου του ανέθεσε την οργάνωση του μουσικού βίου και της μουσικής εκπαίδευσης στην Αλβανία. Ο Θωμάς Νάσης εγκατέλειψε οριστικά την Αλβανία το 1926 και εγκαταστάθηκε ξανά στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου συνέχισε να εργάζεται ως διευθυντής ορχήστρας της αλβανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Μασαχουσέτη.

Ο Θωμάς Νάσης (αλβ.: Thoma Nasi ή Nashi, Nassi, Nasji, Δάρδα Κορυτσάς, 2 Μαρτίου 1892 - Βοστώνη, 21 Δεκεμβρίου 1964) ήταν μαέστρος, συνθέτης και ακτιβιστής της αλβανικής ομογένειας στις Ηνωμένες Πολιτείες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%82_%CE%9D%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82

Έλληνες της Αλβανίας

Η Ελληνική μειονότητα στην Αλβανία συγκεντρώνεται κυρίως στα νοτιοδυτικά της χώρας προς τα σύνορα με την Ελλάδα, καθώς και προς τις ακτές της Αδριατικής. Ο μεγαλύτερος αριθμός συγκεντρώνεται στις πόλεις των Αγίων Σαράντα και του Δέλβινου και σε χωριά γύρω αυτές, στο Αργυρόκαστρο (κυρίως στην περιοχή της Δρόπολης) και τη Χειμάρρα (στην ίδια την πόλη και στα χωριά Δρυμάδες και Παλάσα). Επίσης στην περιφέρεια του Αυλώνα, περιοχή που δεν υπήρξε μέρος της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Βορείου Ηπείρου, υπάρχουν Έλληνες στις κωμοπόλεις Νάρτα και Σβέρνιτσα. Επιπλέον, λόγω μετανάστευσης σε αστικά κέντρα επί του καθεστώτος Χότζα, Έλληνες βρίσκονται σε μικρότερο αριθμό και στις μεγάλες πόλεις της Αλβανίας, όπως η πρωτεύουσα Τίρανα, η Κορυτσά, το Δυρράχιο, το Ελμπασάν και η Σκόδρα. Τα τελευταία χρόνια, μεγάλος αριθμός των Ελλήνων της Αλβανίας έχει μεταναστεύσει στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, κυρίως στις Η.Π.Α. Σύμφωνα με μία εκτίμηση του 2005, το 80% έχει μεταναστεύσει στην Ελλάδα. Η αλβανική κοινότητα στην Ελλάδα απαριθμεί σήμερα περί τους 442.000 Αλβανούς μετανάστες, από τους οποίους οι 189.000 είναι μέλη της ελληνικής μειονότητας. Κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής περιόδου στην Αλβανία (1945-1991) ο Ενβέρ Χότζα προκειμένου να ελέγξει τις περιοχές που κατοικούνταν από ισχυρό ελληνικό πληθυσμό ανακήρυξε την μειονοτική ζώνη, η οποία αποτελείται από 99 χωριά, τα οποία βρίσκονται στις νότιες περιφέρειες του Αργυροκάστρου, των Αγίων Σαράντα και του Δελβίνου. Η επίσημη μειονοτική πολιτική των Τιράνων ορίζει ως κριτήρια για την Ελληνική καταγωγή πολιτών της Αλβανίας τη γλώσσα, τη θρησκεία, τη γέννηση και την καταγωγή από περιοχές της μειονοτικής ζώνης. Ο Αλβανικός νόμος αναγνωρίζει τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας μόνο σε όσους ζουν σε περιοχές της μειονοτικής ζώνης. Η αλβανική απογραφή του 1989, η οποία περιελάμβανε την εθνικότητα, προσμέτρησε μόνο τους κατοίκους της μειονοτικής ζώνης (58.785 άτομα). Οι Έλληνες οι οποίοι έμεναν εκτός αυτών των περιοχών δεν αναγνωρίζονταν ως Έλληνες από το αλβανικό κράτος. Οι Έλληνες της μειονοτικής ζώνης διδάσκονταν στα σχολεία την αλβανική γλώσσα σε όλες τι τάξεις, ενώ την ελληνική μόνο μέχρι το 4ο έτος. Σε άλλες περιοχές οι Έλληνες διδάσκονταν τα μαθήματα αποκλειστικά στην αλβανική γλώσσα.Το 2013 ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα, σε μία δήλωση που προσλήφθηκε θετικά από την Ελλάδα, δήλωσε ότι η ελληνική μειονότητα δεν είναι απομονωμένη στη μειονοτική ζώνη, αλλά βρίσκεται σε ολόκληρο το έθνος. Οι αλβανικές πηγές συχνά αναφέρουν τους Έλληνες της Αλβανίας ως φιλέλληνες ή γραικομάνους αμφισβητώντας την ελληνική καταγωγή τους. Πέρα από τα άτομα της μειονότητας που έχουν την ελληνική ως πρώτη γλώσσα, στην περιοχή υπάρχει και ένας σημαντικός αριθμός Αλβανών και Βλάχων, οι οποίοι ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα, αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες. Γενικά αναγνωρίζεται ότι ο αριθμός των σχεδόν 60.000 ατόμων της ελληνικής μειονότητας (στη μειονοτική ζώνη) σύμφωνα με την αλβανική εκτίμηση του 1989 ήταν πολύ χαμηλός, την ίδια στιγμή όμως ο ισχυρισμός της Ελλάδας για την ύπαρξη 250.000 έως 400.000 ατόμων της μειονότητας με βάση παλιά στοιχεία της θρησκείας στην Αλβανία είναι πολύ υψηλός και μη ρεαλιστικός. Δυτικοί παρατηρητές με τη βοήθεια των αλβανικών εκλογικών αποτελεσμάτων τα έτη 1991-1992, εκτίμησαν τον αριθμό της μειονότητας σε κάτι παραπάνω από 150.000 άτομα μέχρι το πολύ 200.000 άτομα. Ένα σημαντικό ποσοστό 40% με 70% των Ελλήνων της Αλβανίας έχουν μεταναστεύσει πλέον εκτός της χώρας, οπότε ο αριθμός αυτών που έχουν μείνει σήμερα πρέπει να είναι πολύ χαμηλότερος από αυτές τις εκτιμήσεις. Παρά την ισχυρή μεταναστευτική τάση στην Ελλάδα, οι Έλληνες παραμένουν η μεγαλύτερη αριθμητικά μειονότητα της Αλβανίας και συνεχίζει να καταγράφεται ο αριθμός τους και στις αλβανικές απογραφές. Πολλοί Βορειοηπειρώτες που έχουν μεταναστεύσει στην Ελλάδα κρατούν σύνδεση με τον τόπο τους.Το 2011 προσμετρήθηκαν στην αλβανική απογραφή πληθυσμού σε όλη τη χώρα μόλις 24.243 Έλληνες (ελληνική ιθαγένεια), με μόνο τους 15.196 να έχουν δηλώσει ως πρώτη γλώσσα τα ελληνικά. Η απογραφή επικρίθηκε από όλες της μειονότητες στην Αλβανία και από το Συμβούλιο της Ευρώπης για σοβαρές παρατυπίες. Συγκεκριμένα, η αρμόδια επιτροπή του Συμβουλίου εξέφρασε την άποψη ο,τι τα αποτελέσματα της απογραφής πρέπει να αντιμετωπιστούν με υψηλό βαθμό σκεπτικισμού. Οι Αλβανοί έχουν, σε γενικές γραμμές, σχετικά καλές σχέσεις με την ελληνική μειονότητα. Σε έρευνα στην Αλβανία , το 37.5% χαρακτήρισαν 'κανονικές' τις σχέσεις, ενώ ένα 31.6% και ένα 21.5% 'καλές' και 'πολύ καλές', αντίστοιχα. Ωστόσο, έχει συμβεί ένας αριθμός δυσάρεστων περιστατικών μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών, όπως οι δολοφονίες των Αριστοτέλη Γκούμα και Κωνσταντίνου Κατσίφα. Κατά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου περίπου 35.000 Βορειοηπειρώτες βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα. Το 1990, μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία, περίπου 200.000 Έλληνες της Αλβανίας πιστεύεται ότι ζούσαν και εργάζονταν στην Ελλάδα (κάποιοι σε εποχική βάση). Οι πολίτες αυτοί θεωρούνται ομογενείς από το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών και έλαβαν ειδική άδεια παραμονής. Ένας σημαντικός αριθμός Βορειοηπειρωτών μετανάστευσε κατά τα τέλη του 19ου αιώνα στην Αμερική, κυρίως στις περιοχές που κατοικούνται από ελληνικό πληθυσμό. Η Πανηπειρωτική Ένωση Αμερικής, σύμφωνα με τις μετρήσεις της, εκτιμούσε πως το 1919 υπήρχαν 30.000 Βορειοηπειρώτες στις ΗΠΑ, οι οποίοι την ίδια περίοδο προσπάθησαν δυναμικά - αλλά και ανεπιτυχώς - να στρέψουν την αμερικανική κυβέρνηση με το μέρος της Ελλάδας στην ελληνοαλβανική έριδα σχετικά με το μέλλον της γεωγραφικής περιοχής της Βορείου Ηπείρου.Κατά τη δεκαετία του 1950, πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Ένωσης Αμερικής διετέλεσε ο Κωνσταντίνος Σ. Δήμας από τους Δρυμάδες Χειμάρρας, ενώ σύμφωνα με εκτιμήσεις, το 1965 οι Βορειοηπειρώτες της Αμερικής υπολογίζονταν σε 15.000 οικογένειες. Οι Βορειοηπειρώτες ομιλούν κυρίως νότιες ελληνικές διαλέκτους (δεν κάνουν συνίζηση και αποβολή φωνηέντων σε σχέση με την Κοινή). Οι διάλεκτοι τους, πέρα από τα αλβανικά δάνεια, περιέχουν και πολλούς αρχαϊκούς τύπους που δεν έχουν σωθεί στην επίσημη νέα ελληνική γλώσσα ούτε στην Νότια Ήπειρο στην Ελλάδα. Οι τοπικές ελληνικές διάλεκτοι, όπως η Χειμαρριώτικη και η Δροπολίτικη κατατάσσονται στις πιο καθαρές εκτός της ελληνικής επικράτειας, όπως η διάλεκτος των Κατωιταλιωτών στην Ιταλία. Παραδείγματα της διαλέκτου της Χειμάρρας: "Ρώτησε εκεί πριν να μπεις της αμπουλάντσα (αλβ. νοσοκομείο). Όταν παίρεις' (παίρνεις) το στροφή και πας έτσι ευτειά (ευθεία) απάνω μεριά." "Σηκώνεται η μάνα του και τς είπε: Καλημέρα Σπυρουού. Πώς εξημέρωσες γιέτατ (αλβ. ζωή) τς μάνας;" "Νω' μου (Δώσε μου) ψίχα (λίγο) νερό γιέτατ τς μάνας."Το ιδίωμα της Νάρτας και της Σβέρνιτσας κατατάσσεται στα βόρεια της Ελληνικής, και υπάρχουν στοιχεία ότι κατάγονται από τα περίχωρα της Άρτας στην Ελλάδα. Από όσους έχουν ζήσει χρόνια στην Αλβανία, όλοι σχεδόν γνωρίζουν και αλβανικά. Το τραγούδι και ο χορός ήταν από τα λίγα στοιχεία της παράδοσης που δεν απαγορεύτηκαν άμεσα κατά τη διάρκεια των ολοκληρωτικών καθεστώτων που γνώρισε η Βόρεια Ήπειρος. Η μουσική παράδοση της περιοχής, είναι τμήμα της Ηπειρώτικης παράδοσης. Οι χοροί είναι κυρίως 'Στα Δύο', 'Στα Τρία', 'Πωγωνίσιος' και 'Συρτός'. Το τραγούδι των κατοίκων της περιοχής είναι μια σύνθεση από πολλές φωνές ή αργότερα από πολλά μουσικά όργανα. Το ιδιόμορφο ύφος του τραγουδιού προέκυψε από τη πολυφωνική αρμονική μελωδία, που συνδυάζεται με τη λυγερή και εύθυμη, μελωδική επανάληψη. Γι' αυτό λέγεται και πολυφωνικό. Για να ηχήσει μελωδικά το μουσικό κομμάτι το σύνολο των τραγουδοποιών αποτελείται από 4 ως 10 άτομα, καθένα με διαφορετικό ρόλο στην απήχηση του τραγουδιού. Ο αυτοσχεδιασμός και η εναλλαγή των συνδυασμένων φωνών προσφέρουν μοναδικά ηχητικά αποτελέσματα. Το πολυφωνικό τραγούδι που ανάγεται στην αρχαία ελληνική παράδοση, χαρακτηρίζεται από ομαδική παρουσίαση, φωνητικό χαρακτήρα και ανημίτονη πεντατονική κλίμακα. Ο θεματικός κύκλος του Ηπειρώτικου δημοτικού τραγουδιού των κατοίκων αναφέρεται σε χαρές, λύπες, αγωνίες, καθώς επίσης και στη γενναιότητα, τον πόνο της ξενιτιάς, την ευγνωμοσύνη του σε γενναία παλικάρια, την αγάπη για τη φύση και την προσήλωση σε αγαπητά και ποθητά πρόσωπα. Ορισμένα χαρακτηριστικά τραγούδια με έντονο θρησκευτικό περιεχόμενο είναι η Δεροπολίτισσα και του Δελή-Παπά. Ο στίχος πολλών κομματιών με θέμα την ξενιτιά ενέχει και διττό περιεχόμενο, υποδηλώνοντας τον πόθο για ένωση με τις πολιτιστικές και πολιτισμικές του ρίζες, στην Ελλάδα. Για πληροφορίες σχετικά με την ιστορία της περιοχής διαβάστε το λήμμα Βόρεια Ήπειρος Απόστολος Αρσάκης (1792 - 1874) Ευάγγελος Ζάππας (1800 - 1865) Κωνσταντίνος Ζάππας (1814 - 1892) Ιωάννης Δόμπολης (1769 - 1849) Γεώργιος Σίνας (1783 - 1856) Σίμων Σίνας (1810 - 1876) Χρήστος Ζωγράφος (1820 - 1896) Ιωάννης Πάγκας (ή Μπάγκας) (1814 - 1895) Ιωάννης Λάτσης (1910 - 2003) Αναστάσιος Αβραμίδης Γεώργιος Αδάμ Μιχαήλ Βασιλείου Γεώργιος Ανδρέου Νήφων Καυσοκαλυβίτης (1316 - 1411) Νεκτάριος Τέρπος (17ος - 18ος αιώνας) Σοφιανός Δρυινουπόλεως (; - 1711) Σεραφείμ Β΄ (; - 1779) Γρηγόριος Αργυροκαστρίτης (; - 1828) Κοσμάς ο Θεσπρωτός (1780 - 1852) Βασίλειος Δρυϊνουπόλεως (1858 - 1936) Ιωακείμ Μαρτινιανός (1875 - 1953) Ευλόγιος Κουρίλας (1880 - 1961) Παντελεήμων Αργυροκάστρου (1890 - 1969) Γαβριήλ Κωνσταντινίδης Άγιος Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης (1905 - 1991) Σταυριανός Βηστιάρης (16ος αιώνας) Θεόδωρος Καβαλιώτης (1718 - 1789) Δανιήλ Μοσχοπολίτης (1754 - 1825) Αλέξανδρος Βασιλείου (1760 - 1818) Θεόφραστος Γεωργιάδης (1885 - 1973) Τάσος Βιδούρης (1888 - 1967) Κατίνα Παπά (1903 - 1959) Τάκης Τσιάκος (1909 - 1997) Ανδρέας Ζαρμπαλάς (1941) Νικόλαος Κατσαλίδας (1949) Τηλέμαχος Κώτσιας (1951) Παναγιώτης Μπάρκας (1958) Κωνσταντίνος Καλυμνιός (1977) Χρήστος Γκέζος (1988) Ιωάννης Δούκας (1841 - 1916) Αγλαΐα Παπά (1903 - 1984) Ρίτα Γουίλσον (1956) Ελένη Δήμου (1957) Κώστας Βέρδης (1965) Γιώργος Τζούμπας (1969) Λαέρτης Βασιλείου (1974) Χρήστος Μάστορας (1986) Κωνσταντίνος Κουφός (1988) Κωνσταντίνος Σ. Κόντος (1834 - 1909) Βασίλειος Κουρεμένος (1875 - 1957) Σπυρίδων Καλλιάφας (1885 - 1964) Βασίλειος Ιωαννίδης (1896 - 1963) Νικόλαος Σταύρου (1935 - 2011) Αλέξανδρος Ζώτος (1939) Δημήτριος Νανόπουλος (1948) Αριστοτέλης Σπύρου (1963) Αδάμ Δούκας (1790 - 1860) Γεώργιος Ζωγράφος (1863 - 1920) Μιχαήλ Κασσιός Κυριάκος Κυρίτσης Πέτρος Ζάππας Κωνσταντίνος Σκενδέρης (1864 - 1959) Θεμιστοκλής Μπαμίχας (1875 - 1930) Νικόλαος Καλύβας (1900 - 1944) Μανώλης Κονόμης Κωστής Στεφανόπουλος (1926 - 2016) Σίμων Στεφανής (1929 - 2000) Κίτσος Μουστάκης (1939 - 2019) Γιάννης Μπουτάρης (1942) Ερμιόνη Ανδρέου Τζωρτζ Τένετ (1953) Αναστάσιος Αγγέλης (1956) Βασίλειος Μπολάνος (1958) Νίκος Δένδιας (1959) Σπυρίδων Ξέρας (1967) Ευάγγελος Ντούλες (1968) Βαγγέλης Τάβος (1969) Φρέντι Μπελέρης (1972) Θανάσης Βάγιας (1765 - 1834) Κωνσταντίνος Λαγουμιτζής (1781 - 1827) Αθανάσιος Πίπης (; - 1821) Κυριακούλης Αργυροκαστρίτης (; - 1828) Κωνσταντίνος Καζνέζης Κωνσταντίνος Σμολένσκη (1843 - 1915) Χρήστος Μπέκας Παναγιώτης Μπιτζίλης Σπυρίδων Σπυρομήλιος (1800 - 1880) Ζάχος Μήλιος (1805 - 1860) Γεώργιος Στεφάνου (1824 - 1901) Σπυρίδων Σπυρομήλιος (1864 - 1930) Δημήτριος Δούλης (1865 - 1928) Λάζαρος Τσάμης (1878 - 1933) Βασίλειος Γκιώνης Ευάγγελος Ρούτσης Στέφανος Ζούπας (1892 - ;) Βασίλειος Σαχίνης (1897 - 1943) Κωνσταντίνος Δόβας (1898 - 1973) Αναστάσιος Κοκκαβέσης (1904 - 1989) Πύρρος Σπυρομήλιος (1913 - 1964) Κλέαρχος Σπυρομήλιος (1917 - 1943) Λάκης Νταηλάκης (1883 - 1941) Ιωάννης Πουτέτσης (; - 1912) Γεώργιος Σούλιος (1885 - 1927) Ευθύμιος Λιώλης (1880 - 1961) Ελευθέριος Τάλλος (1912 - 1943) Βαγγελης Καρροκας ( 1912 1960 ) Παναγιώτης Πάνου (1939 - 2010) Φώτης Στρακόσια (1965) Ελευθέριος Μήλος (1966 - 1997) Λεωνίδας Πάνου (1968) Πύρρος Δήμας (1971) Λεωνίδας Σαμπάνης (1971) Χαράλαμπος Δημούτσος (1988) Ανδρέας Τάτος (1989) Σωτήριος Νίνης (1990) Χρήστος Τζόλης (2002) Κίτσος Φωτιάδης (1940 - 2014) (Δημοσιογράφος) Αλέξης Παππάς (Ηθοποιός/Μοντέλο) Κλεονίκη Δεληγεώργη (Miss Albania 2012) Βόρεια Ήπειρος Αυτόνομη Δημοκρατία της Βορείου Ηπείρου Πρωτόκολλο της Κέρκυρας Έλληνες Αλβανία

Οι Έλληνες της Αλβανίας ή Βορειοηπειρώτες είναι Έλληνες που κατοικούν στη Δημοκρατία της Αλβανίας. Ο τρόπος ζωής, η γλώσσα καθώς τα ήθη και τα έθιμα των Βορειοηπειρωτών είναι άρρηκτα συνδεδεμένα έως και σήμερα με την πολιτιστική κληρονομιά που αποκόμισαν οι ίδιοι προ γενεών από την χώρα καταγωγής τους, την Ελλάδα. Το μεγαλύτερο ποσοστό είναι συγκεντρωμένο στο νότιο τμήμα της χώρας, στις περιοχές του βόρειου τμήματος της ιστορικής περιοχής της Ηπείρου (εξ' ου και τα ονόματα Βόρεια Ήπειρος και Βορειοηπειρώτες). Γνωστές πόλεις της περιοχής αυτής είναι οι Άγιοι Σαράντα (αλβανικά: Sarandë), το Αργυρόκαστρο (αλβανικά: Gjirokastër) και η Χειμάρρα (αλβανικά: Himarë) . Οι Έλληνες που κατοικούν στη μειονοτική ζώνη της Αλβανίας (περιέχει 99 χωριά) αναγνωρίζονται επίσημα από την Αλβανία ως Ελληνική Εθνική Μειονότητα της Αλβανίας Το 1913 μετά το τέλος πέντε αιώνων οθωμανικής κυριαρχίας η περιοχή προσαρτήθηκε στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος. Την επόμενη χρονιά οι Έλληνες επαναστάτησαν και διακήρυξαν την ανεξαρτησία της και κατόπιν, με το πρωτόκολλο της Κέρκυρας, η περιοχή της Νότιας Αλβανίας / Βορείου Ηπείρου αναγνωρίστηκε ως αυτόνομη περιοχή υπό αλβανική κυριαρχία. Η αυτονομία κράτησε για λίγους μήνες μέχρι που ξέσπασε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος Στα νεώτερα χρόνια ο ελληνικός πληθυσμός υπέφερε από την απαγόρευση χρήσης της ελληνικής γλώσσας εκτός της λεγόμενης μειονοτικής ζώνης, η οποία είχε παραμείνει και κατά την κομμουνιστική περίοδο. Σύμφωνα με τους εκπροσώπους της ελληνικής μειονότητας, η ύπαρξη ελληνικού πληθυσμού πέρα από την μειονοτική ζώνη αμφισβητείται ακόμα από τις αρχές της γειτονικής χώρας. Κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής κυριαρχίας πολλοί Έλληνες μέλη πολιτικών κομμάτων αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σχέσεις τους με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Στις μέρες μας ο αριθμός των Ελλήνων που μένουν στην Αλβανία έχει μειωθεί σημαντικά σε σχέση με το παρελθόν κυρίως λόγω της μετανάστευσης προς την Ελλάδα, ωστόσο ο συνολικός αριθμός των Ελλήνων της Αλβανίας είναι ζήτημα που απασχολεί τις δύο χώρες. Η Αλβανία και η Ελλάδα έχουν διαφορετικές εκτιμήσεις σχετικά με το μέγεθος του πληθυσμού τα τελευταία 20 έτη.Οι περισσότερες δυτικές πηγές εκτιμούν τον αριθμό των Ελλήνων της Αλβανίας γύρω στις 200.000-300,000 ενώ 189,000 μέλη των Αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα (που αριθμούν συνολικά 442,000-600,000) δηλώνουν ελληνικής καταγωγής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Λέων Μικρός

Ο Εβέλιος, που τον σχημάτισε με βάση 18 αστέρες από τον Λέοντα και τη μεγάλη Άρκτο, ονόμασε τον Μικρό Λέοντα έτσι επειδή, όπως είπε, «είχε την ίδια φύση» με αυτούς τους γειτονικούς αστερισμούς. Ο Πτολεμαίος περιελάμβανε μερικούς αστέρες από εδώ στους «αμορφώτους» του Λέοντος («αμόρφωτοι» ονομάζονταν οι αστέρες που δεν συμμετείχαν στην κατασκευή της μορφής που απεικόνιζε ένας αστερισμός). Ο Γερμανός αστρονόμος Christian Ludwig Ideler (1766-1846) υπέθετε ότι οι αστέρες του σημερινού Μικρού Λέοντος ήταν η Al Thiba wa-Auladuha (= η Γαζέλα με το μικρό της) των Αράβων, αλλά ο Lach υπεστήριξε πως ήταν Al Haud (= η λιμνούλα) μέσα στην οποία ήταν η γαζέλα. Αργότερα, ο Βρετανός αστρονόμος Richard Anthony Proctor (1834-1888) μετέβαλε αυθαιρέτως την ονομασία του αστερισμού σε Leaena (= Λέαινα), μια μετονομασία που βέβαια δεν επεκράτησε. Ο Ζωδιακός της Δενδερά στην Αίγυπτο έχει στη θέση αυτή του ουρανού τον ζωδιακό Καρκίνο, μάλλον από παρανόηση, καθώς αρκετοί βλέπουν στους αστέρες του Μικρού Λέοντος μαζί με άλλους από τα πόδια της Μεγάλης Άρκτου ένα καλά σχηματισμένο σκαραβαίο, την αιγυπτιακή απεικόνιση του αστερισμού του Καρκίνου. Η ευρύτερη περιοχή του ουρανού ήταν αφιερωμένη στον θεό Πτα των Αιγυπτίων. Οι Κινέζοι διέκριναν δύο συναστρώσεις εδώ, το Nuy Ping (= το Εσωτερικό Παραπέτασμα) και τον Seaou Wei. Αλλά συμπεριελάμβαναν επίσης τους δύο Λέοντες στον δικό τους μεγάλο «Δράκοντα» και σε ακόμα ένα ουράνιο σχήμα, το «Αυτοκρατορικό άρμα». Ο Αργκελάντερ απέδιδε στον Μικρό Λέοντα 21 αστέρες ορατούς με γυμνό μάτι, ενώ ο Heis 40. Μόνο ο β Μικρού Λέοντος έχει όνομα με γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου (ονομασία κατά Bayer). Ο 46 Μικρού Λέοντος είναι και ο φωτεινότερος του αστερισμού, με φαινόμενο μέγεθος 3,83 και φασματικό τύπο K0 III. Ο Εβέλιος τον χαρακτήρισε με το επίθετο Praecipua (= ο πρωτεύων), που ο Τζιουζέπε Πιάτσι το εισήγαγε ως κύριο όνομα στον «Κατάλογο του Παλέρμο». Ο β Μικρού Λέοντος έχει φαινόμενο μέγεθος 4,21 και φασματικό τύπο G9 III. Ο 21 Μικρού Λέοντος έχει φαιν.μέγεθος 4,48 και φασματικό τύπο A7 V. Ο 10 Μικρού Λέοντος έχει φαιν.μέγεθος 4,55 και φασματικό τύπο G8 III. Επειδή βρίσκεται σε μία κατεύθυνση μακριά από τον γαλαξιακό ισημερινό (γαλαξιακό επίπεδο), ο Μικρός Λέων είναι φτωχός σε σώματα του δικού μας Γαλαξία. Μόνο μερικοί μακρινοί γαλαξίες διακρίνονται, ανάμεσα στους οποίους φωτεινότερος είναι ο NGC 3344 (φαινόμενο μέγεθος 9,9). Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι αμυδροί συγκρουόμενοι γαλαξίες Arp 107. Κατάλογος αστέρων του Μικρού Λέοντος Αστερισμοί του Εβέλιου

Ο Μικρός Λέων (λατινικά: Leo Minor, συντομογραφία: LMi) είναι αστερισμός που σημειώθηκε για πρώτη φορά το 1690, στο Firmamentum Sobiescianum του Εβέλιου και ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Συνορεύει με τους αστερισμούς Μεγάλη Άρκτο, Λύγκα και Λέοντα. Βρίσκεται ολόκληρος στο βόρειο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας. Είναι αμφιφανής στην Ελλάδα, ορατός ολόκληρος τις ανοιξιάτικες νύχτες, μέχρι τα τέλη Ιουλίου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%82

NGC 113

Δεδομένα για το NGC 113 στα NGC/IC Database (Αγγλικά), SIMBAD (Αγγλικά), NASA Extragalactic Database (Αγγλικά), SEDS (Αγγλικά) και VizieR Service (Αγγλικά) Εικόνες του NGC 113 στο Aladin (Αγγλικά) και στο SkyView (Αγγλικά) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα NGC 113 στο Wikimedia Commons

Ο NGC 113 είναι φακοειδής γαλαξίας στον αστερισμό Κήτος. Απέχει περίπου 210 εκατομμύρια έτη φωτός και έχει διάμετρο 80.000 ετών φωτός. Τον ανακάλυψε ο Γερμανός αστρονόμος Ερνστ Βίλχελμ Λέμπερεχτ Τέμπελ (Ernst Wilhelm Leberecht Tempel) στις 27 Αυγούστου 1876.

https://el.wikipedia.org/wiki/NGC_113

Ζακ Σαραζέν

Ο Ζακ Σαραζέν γεννήθηκε στο Νουαγιόν, στον σημερινό νομό Ουάζ στα βόρεια της Γαλλίας, το 1592 και πήγε στο Παρίσι με τον αδερφό του, όπου εκπαιδεύτηκε στο εργαστήριο του Νικολά Γκιλαίν. Το 1610 πήγε στη Ρώμη και παρέμεινε εκεί μέχρι το 1628. Ενώ βρισκόταν στη Ρώμη, εργάστηκε στα γλυπτά του κήπου της βίλας Αλντομπραντίνι στο Φρασκάτι (περ. 1620). Από το 1622 έως το 1627, εργάστηκε με τον Ντομενικίνο στη διακόσμηση εκκλησιών.Το 1628 επέστρεψε στο Παρίσι, όπου, το 1631, παντρεύτηκε μια ανιψιά του ζωγράφου Σιμόν Βουέ, τον οποίο είχε συναντήσει στη Ρώμη και με τον οποίο είχε συνεργασθεί στο Παρίσι. Το 1631 διορίστηκε βασιλικός γλύπτης και ζωγράφος και έκανε μια σειρά έργων για τον Λουδοβίκο ΙΓ΄ και τη σύζυγό του Άννα της Αυστρίας, ιδιαίτερα πορτρέτα και γλυπτά τάφων, τα περισσότερα από τα οποία αργότερα καταστράφηκαν.Άλλα βασιλικά έργα περιλαμβάνουν τις Καρυάτιδες του περιπτέρου του Ωρολογίου, στο κέντρο της δυτικής πτέρυγας της Τετράγωνης πλατείας του ανακτόρου του Λούβρου. Η δημιουργία των Καρυάτιδων απεικονίζει καλά το συνεργατικό σύστημα της βασιλικής γλυπτικής κατά την περίοδο στην οποία εργάστηκε ο Σαραζέν. Η πρόσοψη είχε σχεδιαστεί από τον βασιλικό αρχιτέκτονα Ζακ Λεμερσιέ, ως επέκταση της προηγούμενης πρόσοψης απέναντι από την αυλή που δημιούργησε ο Πιέρ Λεσκό. Εμπνεύστηκε τις Καρυάτιδες από το Ερέχθειο στην Ακρόπολη της Αθήνας. Το 1550, ο Ζαν Γκουζόν, αρχιτέκτονας και γλύπτης στο Λούβρο υπό τον Ερρίκο Δ΄ της Γαλλίας, είχε δημιουργήσει ένα σύνολο Καρυάτιδων μέσα στο Λούβρο, στην Αίθουσα των Ελβετών Φρουρών. Ο Σαραζέν, όπως και ο Γκουζόν, δεν είδε ποτέ τα πρωτότυπα στην Ελλάδα, εργάστηκαν και οι δύο μόνο από σχέδια. Ο Σαραζέν έκανε τα πρώτα του σχέδια για τις εξωτερικές μορφές του Λούβρου το 1636, με βάση σχέδια των πρωτοτύπων και των έργων του Γκουζόν, και στη συνέχεια έφτιαξε μινιατούρες τερακότας. Τα πραγματικά αγάλματα στη συνέχεια πραγματοποιήθηκαν το 1639-1640 από τους βοηθούς του Ζιλ Γκερέν, Φιλίπ ντε Μπυστέρ και Τιμπώ Πουασάν σύμφωνα με τα μοντέλα του. Ο Σαραζέν και το μεγάλο του εργαστήριο ανέλαβαν επίσης διακοσμητικές εργασίες για αρκετούς πύργους στην Ιλ ντε Φρανς, συμπεριλαμβανομένων του πύργου του Σιλί (περ. 1630-32, καταστράφηκε), του πύργου της Βιντεβίλ (μετά το 1630, απομένουν μόνο ερείπια) και εσωτερικά και εξωτερικά γλυπτά για τον πύργο του Μαιζόν (1642–50). Οι κύριοι βοηθοί του ήταν οι Γκερέν, Φιλίπ ντε Μπυστέρ, Ζεράρ βαν Οπστάλ και αργότερα ο Πιέρ Λε Γκρο ο Πρεσβύτερος, οι οποίοι με τη σειρά τους έγιναν εξέχοντες γλύπτες στην υπηρεσία του Λουδοβίκου ΙΔ΄.Το 1648, ο Σαραζέν ήταν ένας από τους ιδρυτές της Γαλλικής Βασιλικής Ακαδημίας Ζωγραφικής και Γλυπτικής και εξελέγη ως ένας από τους αρχικούς δώδεκα πρεσβύτερους που ήταν υπεύθυνοι για τη λειτουργία του. Το 1654 έγινε Πρύτανης. Το 1648, έλαβε την παραγγελία για το μεγάλο επιτάφιο μνημείο για την καρδιά του πρίγκιπα του Κοντέ στο Παρίσι. Λόγω των αναταραχών της εξέγερσης της Σφενδόνης, η κατασκευή του καθυστέρησε πολύ. Κατά τη στιγμή του θανάτου του Σαραζέν το 1660, όλα τα μέρη του είχαν τελειώσει αλλά δεν είχαν συναρμολογηθεί, το μνημείο ολοκληρώθηκε το 1663 από τον βοηθό του Λε Γκρο. Το μνημείο μεταφέρθηκε αργότερα στο μουσείο Κοντέ στο κάστρο του Σαντιγί.Φιλοτέχνησε επίσης το επιτάφιο μνημείο του καρδιναλίου Πιέρ ντε Μπερύλ, σήμερα βρίσκεται στο Λούβρο. Ο Ζακ Σαραζέν θεωρείται καθοριστικός για την ανάπτυξη του στυλ Λουδοβίκου ΙΔ΄ μέσω της προσωπικής εργασίας του καθώς και μέσω των πολλών μαθητών του. Σχεδόν όλη η δουλειά του ως ζωγράφου καταστράφηκε και είναι γνωστή μόνο μέσω χαρακτικών.Ο Ζακ Σαραζέν πέθανε στο Παρίσι στις 3 Δεκεμβρίου 1660.

Ο Ζακ Σαραζέν (γαλλικά: Jacques Sarrazin) (1592-1660) ήταν Γάλλος γλύπτης της τεχνοτροπίας μπαρόκ. Ήταν ένας από τους κύριους γλύπτες του Λουδοβίκου ΙΓ΄. Υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της Γαλλικής Βασιλικής Ακαδημίας Ζωγραφικής και Γλυπτικής στο Παρίσι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BA_%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%AD%CE%BD

Δημήτρης Παπαδόπουλος (καλαθοσφαιριστής)

Αγωνίστηκε στον Ηρακλή στον όποιο ήταν για πολλά χρόνια από τους βασικούς στυλοβάτες της ομάδας. Με τον Ηρακλή κατέκτησε την 4η θέση θέση στο ελληνικό πρωτάθλημα το 1990 και το 1991 και αναδείχτηκε φιναλίστ κυπέλλου το 1994. Με τη φανέλα του Ηρακλή είναι δεύτερος σκόρερ, πρώτος ριμπάουντερ, πρώτος στα τρίποντα και τρίτος σε συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου. [1] Το 1995 μεταγράφηκε στην ΑΕΚ . Είναι ιδρυτής της HERMES HEALTHCARE εταιρείας τεχνολγίας στον κλάδο της ψηφιακής υγείας. https://hermes.health Με την Εθνική Ελλάδος έχει αγωνιστεί σε 67 αγώνες σημειώνοντας 337 πόντους (5,03 μ.ο.) και κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ το 1989. Συμμετείχε με την Εθνική Ελλάδος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αργεντινής το 1990 και στο Ευρωμπάσκετ του '91. Δημήτρης Παπαδόπουλος, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ελληνικά).

Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος (γεννημένος στις 15 Αυγούστου 1966) είναι Έλληνας πρώην καλαθοσφαιριστής Αγωνιζόταν στη θέση του φόργουορντ με ύψος 2,02. Το παρατσούκλι του ήταν «γιατρός» και αυτό γιατί ήταν φοιτητής ιατρικής και σήμερα είναι ειδικός αναισθησιολόγος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82_(%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82)

Ροδαυγή Άρτας

Η παλαιά ονομασία του χωριού ήταν Νησίστα. Η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής χτίσμένη το 1804 αποτελεί διατηρητέο μνημείο. Όσον αφορά τα πολιτιστικά στοιχεία ανήκει στην περιοχή των Τζουμερκών και είναι ένα απο τα 47 Τζουμερκοχώρια. Η σύσταση της κοινότητας έγινε το 1919 και υπαγόταν στο Τμήμα Υποδιοικήσεως Φιλιππιάδος του νομού Άρτας. Το 1928 το χωριό αποσπάσθηκε από το Τμήμα Υποδιοικήσεως Φιλιππιάδος και εντάχθηκε στην επαρχία Άρτης και Τζουμέρκων του νομού Άρτας. Το 1962 η Νησίστα μετονομάστηκε σε Ροδαυγή και το 1997 εντάχθηκε στο δήμο Ξηροβουνίου και τελικά το 2010 στο Δήμο Αρταίων. Η Ροδαυγή γειτνιάζει με τους οικισμούς της τοπικής κοινότητας Ροδαυγής και τα Πιστιανά. Το Καγκελάρι χορεύεται στις 26 Ιουλίου, εορτή της Αγίας Παρασκευής και την Τρίτη του Πάσχα. Ο χορός χρονολογείται από τον 16ο αιώνα και αποσκοπούσε στην συνεννόηση των Ελλήνων, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τους Τούρκους. Χορεύεται σε όλη την περιοχή των Τζουμερκών. Δήμος Αρταίων Περιφερειακή Ενότητα Άρτας

Η Ροδαυγή είναι ορεινό χωριό του Δήμου Αρταίων με 226 μόνιμους κατοίκους (απογραφή 2011), στα ορεινά της Άρτας, σε υψόμετρο 700 μέτρων και απέχει από την πόλη περίπου 24 χιλιόμετρα.Σύμφωνα με το Σχέδιο Καποδίστρια, η Ροδαυγή υπήρξε μέχρι το τέλος του 1943, οικισμός του Δήμου Ξηροβουνίου με έδρα τον Αμμότοπο . Με βάση τη νέα διοικητική διαίρεση που προβλέπει το Σχέδιο Καλλικράτης, το χωριό εντάχθηκε στο Δήμο Αρταίων. Η Ροδαυγή μαζί με το Σουμέσι, το Καθαροβούνι, το Περδικάρι και τον Άμμο αποτελούν την τοπική κοινότητα Ροδαυγής με συνολικό πληθυσμό 390 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B4%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE_%CE%86%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%82

Ο σκληρός άνδρας (ταινία)

Ο Ηρακλής Λεοντόπουλος, ένας δειλός δημόσιος υπάλληλος, τόσο δειλός που δεν τον πληρώνουν οι ίδιοι οι ενοικιαστές του τριώροφου σπιτιού του και φοβάται να τους ζητήσει τα νοίκια του ή να τους κάνει έξωση. Όταν προσπαθεί με δυναμικό τρόπου να εισπράξει τα χρήματά του, του ρίχνεται η ζωντοχήρα κυρία Κούλα, αλλά τότε εμφανίζεται ο πρώην άνδρας της διώχνει τον Ηρακλή από το παράθυρο. Στη συνέχεια, ο Ηρακλής επισκέπτεται τον δεύτερο ενοικιαστή του, έναν ιεροψάλτη, αλλά εκείνος κοιμάται και βλέπει εφιάλτη, οπότε ξυπνώντας βάζει τις φωνές και ακούγεται σε όλη τη γειτονιά. Πηγαίνοντας από πόρτα σε πόρτα και ζητώντας τα χρήματα του, μπλέκει σε μια μεγάλη παρεξήγηση, κατηγορούμενος για την κλοπή ενός διαμαντιού. Κανείς δεν πιστεύει στην αθωότητα του, ακόμη και η δικηγόρος του προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την δύσκολη αυτή υπόθεση προς όφελός της, ενώ ο διοικητής του τμήματος βάζει μια πόρνη να τον μεθύσει και να του αποσπάσει μέσα στο κελί την ομολογία του φόνου για να κερδίσει την ελευθερία της. Και όντως αυτή τον μεθάει, όμως το μεθύσι φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα και αυτός μεταμορφώνεται από ανθρωπάκι σε «σκληρό άντρα» και στο φινάλε η αλήθεια λάμπει πανηγυρικά, αλλά και ο ίδιος έχει αλλάξει ζωή και χαρακτήρα. Κώστας Χατζηχρήστος - Ηρακλής Λεοντόπουλος Μάρθα Βούρτση - Αλέκα Πάλλη Μάρθα Καραγιάννη - Φούλα Ντάβαρη Κώστας Βουτσάς - Πατάτας Σπεράντζα Βρανά - Λούλα Τζόλυ Γαρμπή - Ανδρομάχη Βαγγέλης Πρωτοπαππάς - Καλογήρου Κώστας Ναός - Μπερκέτης Κώστας Παπαχρήστος - Μίστος Ντάβαρης Τάκης Χριστοφορίδης - υπαστυνόμος Σταύρος Παράβας - αστυνόμος Νάσος Κεδράκας - Θανάσης Γιώργος Τσιτσόπουλος - Τάκης Μαργαρίτα Αθανασίου - Μαρίκα Γκόλφω Μπίνη - οικιακή βοηθός Πρωταγωνιστεί ο Κώστας Χατζηχρήστος, ενώ στους δεύτερους ρόλους εμφανίζονται: η Μάρθα Καραγιάννη και ο Κώστας Βουτσάς (στα πρώτα τους βήματα και λίγο πριν προχωρήσουν σε πρωταγωνιστικούς ρόλους), η Μάρθα Βούρτση σε κωμικό ρόλο (πριν τυποποιηθεί στους δραματικούς ρόλους) και η Σπεράντζα Βρανά σε μια επιτυχημένη μεταφορά του επιθεωρησιακού της τύπου στον κινηματογράφο. Στην πρώτη προβολή της στους κινηματογράφους της Αθήνας και του Πειραιά η ταινία έκοψε 38.764 εισιτήρια (14η θέση ανάμεσα στις 68 ελληνικές ταινίες της κινηματογραφικής περιόδου 1961-62). Η ημερομηνία της πρώτης προβολή ήταν η 30ή Οκτωβρίου 1961. Κυκλοφόρησε και με τη μορφή ντιβιντί στις 11 Απριλίου 2006. Ο σκληρός άνδρας στη Φίνος Φιλμ Ο σκληρός άνδρας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος

Ο σκληρός άνδρας είναι μια ελληνική κωμική ταινία του 1961, σε σκηνοθεσία και σενάριο Γιάννη Δαλιανίδη. Το σενάριο, ωστόσο, βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό του Γιώργου Ρούσσου. Η παραγωγή ανήκει στη Φίνος Φιλμ, ενώ πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Κώστας Χατζηχρήστος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CF%83%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%8C%CF%82_%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%82_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)

Μεγάλες μεταναστεύσεις

Οι γερμανικοί λαοί μετακινήθηκαν από τη νότια Σκανδιναβία και τη βόρεια Γερμανία στις γειτονικές περιοχές μεταξύ του Έλβα και του Όντερ μετά το 1000 π.Χ. Το πρώτο κύμα κινήθηκε δυτικά και νότια (απωθώντας τους Κέλτες κατοίκους δυτικά προς το Ρήνο περίπου το 200 π.Χ.), προχωρώντας στη νότια Γερμανία μέχρι τις ρωμαϊκές επαρχίες της Γαλατίας και της Εντεύθεν των Άλπεων Γαλατίας το 100 π.Χ., όπου τους αναχαίτισαν ο Γάιος Μάριος και ο Ιούλιος Καίσαρας. Είναι η δυτική ομάδα τους, που περιγράφηκε από το Ρωμαίο ιστορικό Τάκιτο (56-117 μ.Χ.) και τον Ιούλιο Καίσαρα (100-44 π.Χ.). Ένα μεταγενέστερο κύμα γερμανικών φυλών μετανάστευσε προς τα ανατολικά και τα νότια από τη Σκανδιναβία, μεταξύ 600 και 300 π.Χ., στις απέναντι ακτές της Βαλτικής Θάλασσας, ανεβαίνοντας τον Βιστούλα κοντά στα Καρπάθια. Κατά την εποχή του Τάκιτου περιλάμβαναν λιγότερο γνωστές φυλές όπως οι Τεντερίτες, οι Χερούσκοι, οι Χερμούνδουροι και οι Χάττες. Ωστόσο μια περίοδος ομοσπονδίας και μεικτών γάμων οδήγησε στις γνωστές μας ομάδες γνωστές ως Αλαμαννοί, Φράγκοι, Σάξονες, Φρίσιοι και Θουριγγοί. Το πρώτο κύμα εισβολών, μεταξύ 300 και 500 μ.Χ., τεκμηριώνεται εν μέρει από Έλληνες και Λατίνους ιστορικούς, αλλά είναι δύσκολο να επαληθευτεί αρχαιολογικά. Οι γερμανικοί λαοί φέρονται να ελέγχουν τις περισσότερες περιοχές της τότε Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.Μια άλλη ομάδα, οι Ούννοι προερχόμενοι από την Κεντρική Ασία, το 374-375 εισβάλει στην Ουκρανία όπου καταστρέφει το εκεί γοτθικό βασίλειο. Από το 425 οι Ούννοι εγκαθιστούν μια αυτοκρατορία και λίγο αργότερα με αρχηγό τον Αττίλα εισβάλλουν στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, λεηλατώντας την και μη μπορώντας να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη στρέφονται προς την Δύση. Αφού ο Αττίλας λεηλάτησε και την Γαλατία, ηττήθηκε στην μάχη στα Καταλαυνικά Πεδία από ένα συνασπισμένο στρατό Ρωμαίων και Βαρβάρων υπό τον Αέτιο. Μια ακόμη επιδρομή στην Ιταλία σταμάτησε χάρη στην συνάντηση του Πάπα με τον Αττίλα, ο οποίος λίγο αργότερα πέθανε και η αυτοκρατορία του διαμελίστηκε χάρη στις διαμάχες για το μοίρασμά της, επιτρέποντας στους γύρω γερμανικούς λαούς να τους εξαφανίσουν. Οι Αλανοί, ένας λαός Ιρανών από τον Καύκασο, αφού έκαναν επιδρομές στην Γαλατία και χρησιμοποιήθηκαν ως μισθοφόροι των Ρωμαίων εναντίον των Ούννων, πέρασαν στην Ισπανία και από εκεί στην Αφρική όπου έγιναν ένα με τους Βάνδαλους. Η πίεση των Ούννων όμως οδήγησε πολλούς από τους Βάρβαρους να μετακινηθούν μακριά τους. Πρώτοι οι Βησιγότθοι μετακινήθηκαν στην Θράκη και από εκεί στην Ιλλυρία, από όπου ο Αλάριχος εισέβαλε στην βόρεια Ιταλία και το 410 λεηλατεί την Ρώμη. Ο διάδοχός του Αταούλφος εγκαταλείπει την Ιταλία και εγκαθιστά στην Τουλούζη το πρώτο γερμανικό βασίλειο σε ρωμαϊκό έδαφος, καταλαμβάνοντας γρήγορα και την Ακουϊτανία και μεγάλο μέρος της Ιβηρίας. Οι Θερβίγκοι πέρασαν από το Δούναβη στο ρωμαϊκό έδαφος μετά από σύγκρουση με τους Ούννους το 376. Λίγο αργότερα στη Μαρκιανόπολη (της Μοισίας) η φρουρά του αρχηγού τους Φρίτιγκερρν σκοτώθηκε όταν συνάντησε τον Λουπίκινο. Οι Θερβίγκοι επαναστάτησαν και οι Βησιγότθοι, μια ομάδα που προέρχεται είτε από αυτούς είτε από μια συγχώνευση κυρίως γοτθικών ομάδων, τελικά εισέβαλαν στην Ιταλία και λεηλάτησαν τη Ρώμη το 410, πριν εγκατασταθούν στη Γαλατία και στη συνέχεια, 50 χρόνια αργότερα, στην Ιβηρία, ιδρύοντας το Βασίλειο των Βησιγότθων που διήρκεσε 250 χρόνια. Στη ρωμαϊκή επικράτεια τους ακολούθησαν πρώτα μια συνομοσπονδία Ερούλων, Ρογών και Σκιρίων πολεμιστών, υπό τον Οδόακρο, που εκθρόνισε το Ρωμύλο Αυγουστύλο το 476, και αργότερα οι Οστρογότθοι, με επικεφαλής το Μέγα Θεοδώριχο, που εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία. Στη Γαλατία οι Φράγκοι (μια συγχώνευση δυτικών γερμανικών φυλώ,ν των οποίων οι ηγέτες είχαν ευθυγραμμιστεί με τη Ρώμη από τον 3ο αιώνα) εισήλθαν στα ρωμαϊκά εδάφη σταδιακά κατά τον 5ο αιώνα και αφού εδραίωσαν την εξουσία υπό τον Χιλδέριχο ΄και την αποφασιστική νίκη του γιου του Κλόβις επί του Συάγριου το 486. καθιερώθηκαν ως ηγεμόνες της βόρειας Ρωμαϊκής Γαλατίας. Αποκρούοντας τις προκλήσεις από τους Αλαμαννούς, τους Βουργουνδούς και τους Βησιγότθους το Φραγκικό βασίλειο έγινε ο πυρήνας αυτού που αργότερα θα γινόταν Γαλλία και Γερμανία. Ο αρχικός αγγλοσαξονικός εποικισμός της Βρετανίας συνέβη κατά τον 5ο αιώνα, όταν ο ρωμαϊκός έλεγχος της Βρετανίας είχε λήξει. Οι Βουργουνδοί εγκαταστάθηκαν στη βορειοδυτική Ιταλία, την Ελβετία και την Ανατολική Γαλλία τον 5ο αιώνα. Μεταξύ 500 και 700 σλαβικές φυλές εγκαταστάθηκαν σε περισσότερες περιοχές της κεντρικής Ευρώπης και ωθήθηκαν περαιτέρω στη νότια και την ανατολική Ευρώπη, κάνοντας σταδιακά το ανατολικό μισό της Ευρώπης κυρίως σλαβικό. Επιπλέον τουρκικές φυλές όπως οι Άβαροι ενεπλάκησαν σε αυτό το δεύτερο κύμα. Το 567 οι Άβαροι και οι Λομβαρδοί κατέστρεψαν μεγάλο μέρος του Βασιλείου των Γεπίδων. Οι Λομβαρδοί, ένας γερμανικός λαός, εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία με τους Ερούλους, Σουηβούς, Γέπιδες, Θουριγγίους, (Πρωτο)βούλγαρους, Σαρμάτες και Σάξονες συμμάχους τους τον 6ο αιώνα.Ακολούθησαν αργότερα οι Βαυαροί και οι Φράγκοι, που κατέκτησαν και κυβέρνησαν το μεγαλύτερο μέρος της Ιταλίας. Οι (Πρωτο)βούλγαροι, αρχικά νομαδική ομάδα από την Κεντρική Ασία, κατέλαβαν τη στέπα του Πόντου βόρεια του Καυκάσου από το 2ο αιώνα, αλλά αργότερα, πιεζόμενη από τους Χαζάρους, η πλειοψηφία τους μετανάστευσε δυτικά και κυριάρχησε στα βυζαντινά εδάφη κατά μήκος του κάτω Δούναβη τον 7ο αιώνα. Από εκείνη την εποχή η δημογραφική εικόνα των Βαλκανίων άλλαξε οριστικά και έγινε κυρίως σλαβική, ενώ θύλακες γηγενών κατοίκων επιβίωσαν στα βουνά των Βαλκανίων.Κατά τους πρώιμους Αραβοβυζαντινούς Πολέμους αραβικοί στρατοί προσπάθησαν να εισβάλουν στη νοτιοανατολική Ευρώπη μέσω της Μικράς Ασίας στα τέλη του 7ου και στις αρχές του 8ου αιώνα, αλλά ηττήθηκαν στην Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (717-718) από τις ενωμένες δυνάμεις του Βυζαντίου και των Βουλγάρων. Κατά τους Αραβοχαζαρικούς Πολέμους οι Χαζάροι σταμάτησαν την αραβική επέκταση στην Ευρώπη σε όλο τον Καύκασο (7ος και 8ος αιώνας). Την ίδια εποχή οι Μαυριτανοί (αποτελούμενοι από Άραβες και Βέρβερους) εισέβαλαν στην Ευρώπη μέσω του Γιβραλτάρ (αποσπώντας την Hispania, την Ιβηρική Χερσόνησο, από το Βασίλειο των Βησιγότθων το 711), πριν αναχαιτισθούν. Αυτές οι μάχες οριοθέτησαν σε γενικές γραμμές τα σύνορα μεταξύ του Χριστιανικού κόσμου και του Ισλάμ για την επόμενη χιλιετία. Τους επόμενους αιώνες οι Μουσουλμάνοι απέσπασαν το μεγαλύτερο μέρος της Σικελίας από τους Χριστιανούς μέχρι το 902. Η ουγγρική κατάκτηση της λεκάνης των Καρπαθίων το 895 περίπου και οι επόμενες ουγγρικές εισβολές στην Ευρώπη και η επέκταση των Βίκινγκ από τα τέλη του 8ου αιώνα σηματοδοτούν συμβατικά τις τελευταίες μεγάλες μετακινήσεις της περιόδου. Ο Χριστιανισμός σταδιακά προσηλύτισε τους μη Μουσουλμάνους νεοφερμένους και τους ενσωμάτωσε στη μεσαιωνική χριστιανική τάξη. Μετά από αυτό άρχισε η γερμανική επέκταση προς τα ανατολικά τον 11ο αιώνα στην Ανατολική Ευρώπη. Η ανάλυση της βαρβαρικής ταυτότητας και του τρόπου με τον οποίο δημιουργήθηκε και εκφράστηκε κατά τη διάρκεια των Βαρβαρικών Εισβολών έχει προκαλέσει συζήτηση μεταξύ των μελετητών. Ο Χέρβιγκ Βόλφραμ, ιστορικός των Γότθων, συζητώντας την εξίσωση του migratio gentium με το Völkerwanderung, παρατηρεί ότι ο Μίκαελ Σμιντ εισήγαγε την εξίσωση στην ιστορία του για τους Γερμανούς το 1778. Ο Βόλφραμ παρατήρησε ότι η σημασία του γένους ως βιολογικής κοινότητας μεταβαλλόταν, ακόμη και κατά τη διάρκεια του πρώιμου Μεσαίωνα και ότι «για να περιπλέκουμε τα πράγματα, δεν έχουμε τρόπο να επινοήσουμε μια ορολογία που να μην προέρχεται από την έννοια του έθνους που δημιουργήθηκε κατά τη Γαλλική Επανάσταση». Το «αρχέγονο» παράδειγμα επικράτησε κατά τον19ο αιώνα. Μελετητές, όπως ο Γερμανός γλωσσολόγος Γιόχαν Γκότφριντ Χέρντερ, θεωρούσαν τις φυλές ως συνεκτικές βιολογικές (φυλετικές) οντότητες, χρησιμοποιώντας τον όρο για να αναφερθούν σε διακριτές εθνοτικές ομάδες. Πίστευε επίσης ότι Volk ήταν ένα οργανικό σύνολο, με βασική ταυτότητα και πνεύμα εμφανές στην τέχνη, τη λογοτεχνία και τη γλώσσα. Αυτά τα χαρακτηριστικά θεωρήθηκαν ως εγγενή, ανεπηρέαστα από εξωτερικές επιρροές, ακόμη και τυχόν κατάκτηση. Η γλώσσα ειδικότερα θεωρήθηκε ως η πιο σημαντική έκφραση της εθνότητας. Υποστήριξαν ότι οι ομάδες που μοιράζονταν την ίδια (ή παρόμοια) γλώσσα είχαν κοινή ταυτότητα και καταγωγή. Αυτό ήταν το ρομαντικό ιδεώδες ότι κάποτε υπήρχε ένας μόνο Γερμανός, Κέλτικος ή Σλαβικός λαός, που καταγόταν από μια κοινή πατρίδα και μιλούσε μια κοινή γλώσσα, βοηθώντας στη δημιουργία ενός εννοιολογικού πλαισίου για τα πολιτικά κινήματα του 18ου και 19ου αιώνα όπως ο πανγερμανισμός και πανσλαβισμός.Από τη δεκαετία του 1960 μια επανερμηνεία των αρχαιολογικών και ιστορικών μαρτυριών ώθησε μελετητές, όπως οι Γκόαρτ και Tοντ, να προτείνουν νέα μοντέλα για την εξήγηση της κατασκευής της βαρβαρικής ταυτότητας. Υποστήριξαν ότι καμία αίσθηση κοινής ταυτότητας δεν ήταν αντιληπτή από τους Germani. a similar theory having been proposed for Celtic and Slavic groups. Μια παρόμοια θεωρία προτάθηκε για τις κελτικές και τις σλαβικές ομάδες. Μια θεωρία αναφέρει ότι ο αρχέγονος τρόπος σκέψης ενθαρρύνθηκε από μια εκ πρώτης όψεως ερμηνεία των ελληνορωμαϊκών πηγών, που ομαδοποιούσαν πολλές φυλές υπό ετικέτες όπως Γερμανοί, Κέλτες ή Σκλαβηνίες, ενθαρρύνοντας έτσι την αντίληψή τους ως ξεχωριστών λαών. Οι μοντερνιστές υποστηρίζουν ότι η μοναδικότητα που γινόταν αντιληπτή από συγκεκριμένες ομάδες βασιζόταν σε κοινά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα και όχι σε βιολογικές ή φυλετικές διακρίσεις. Πράγματι, σε αυτή τη βάση, ορισμένες σχολές σκέψης σε πρόσφατες μελέτες προτρέπουν να καταργηθεί εντελώς η έννοια των Γερμανικών λαών.Ο ρόλος της γλώσσας στην κατασκευή και τη διατήρηση της ομαδικής ταυτότητας μπορεί να είναι εφήμερος, καθώς μεγάλης κλίμακας γλωσσικές αλλαγές συμβαίνουν συνήθως στην ιστορία. Οι μοντερνιστές προτείνουν την ιδέα των «φαντασιακών κοινοτήτων». Οι βαρβαρικές πολιτείες στην ύστερη αρχαιότητα ήταν κοινωνικά κατασκευάσματα και όχι αμετάβλητες γραμμές εξ αίματος συγγένειας. Η διαδικασία σχηματισμού φυλετικών μονάδων ονομάστηκε «εθνογένεση», όρος που επινοήθηκε από το Σοβιετικό μελετητή Γιούλιαμ Μπρόμλεϊ. Η Αυστριακή σχολή (με επικεφαλής τον Ράινχαρντ Βένσκους) έκανε δημοφιλή αυτή την ιδέα, που επηρέασε τους μεσαιωνιστές, όπως ο Χέρβιγκ Βόλφραμ, ο Βάλτερ Πολ και ο Πάτρικ Τ. Γκήρι.[26] Υποστηρίζει ότι το ερέθισμα για τη δημιουργία φυλετικών πολιτειών διαιωνίστηκε από ένα μικρό πυρήνα ανθρώπων, γνωστών ως Traditionskern («πυρήνας της παράδοσης»), που ήταν μια στρατιωτική ή αριστοκρατική ελίτ. Αυτή η βασική ομάδα σχημάτισε ένα πρότυπο για μεγαλύτερες μονάδες, συγκεντρώνοντας οπαδούς χρησιμοποιώντας συγχωνευτικές μεταφορές όπως η συγγένεια και η κοινότητα των αυτοχθόνων και υποστηρίζοντας ότι διαιώνιζαν μια αρχαία, θεϊκά εγκεκριμένη γενεαλογία. Ο κοινός, γεμάτος τροχιές, χάρτης του Völkerwanderung μπορεί να απεικονίζει μια τέτοια πορεία γεγονότων, αλλά παραπλανά. Εκτυλισσόμενες σε μεγάλες χρονικές περιόδους, οι αλλαγές θέσης που έγιναν ήταν αναγκαστικά ακανόνιστες ... (με) περιόδους εμφατικής ασυνέχειας. Για δεκαετίες και πιθανώς αιώνες οι φορείς της παράδοσης αδρανούσαν και η ίδια η παράδοση έπεφτε σε χειμερία νάρκη. Υπήρχε αρκετός χρόνος για τη λήθη να κάνει τη δουλειά της. Το Völkerwanderung είναι μια γερμανική λέξη, δανεισμένη από τη γερμανική ιστοριογραφία, που αναφέρεται στις πρώιμες μεταναστεύσεις των γερμανικών λαών. Με μια ευρύτερη έννοια μπορεί να σημαίνει τη μαζική μετανάστευση ολόκληρων φυλών ή εθνικών ομάδων. Αντί για «εισβολή» οι Γερμανοί και οι Σλάβοι μελετητές μιλούν για «μετανάστευση» (γερμανικά: Völkerwanderung, τσέχικα: Stěhování národů, σουηδικά: folkvandring και ουγγρικά: népvándorlás), εμπνεόμενοι από την ιδέα ενός δυναμικού και «περιπλανώμενου ινδογερμανικού λαού». Οι ιστορικοί έχουν διατυπώσει πολλές εξηγήσεις για την εμφάνιση «βαρβάρων» στα ρωμαϊκά σύνορα: η κλιματική αλλαγή, ο καιρός και οι καλλιέργειες, η πληθυσμιακή πίεση, η «αρχέγονη παρόρμηση» ώθησης στη Μεσόγειο, η κατασκευή του Σινικού Τείχους της Κίνας που προκάλεσε ένα «ντόμινο» φυλών που αναγκάστηκαν να στραφούν προς τα δυτικά, με αποτέλεσμα οι Ούννοι να επιπέσουν επί των Γότθων, που, με τη σειρά τους, ώθησαν άλλες γερμανικές φυλές που ήταν μπροστά τους. Γενικά οι Γάλλοι και οι Ιταλοί μελετητές έχουν την τάση να το βλέπουν ως ένα καταστροφικό γεγονός, την καταστροφή ενός πολιτισμού και την αρχή μιας «Σκοτεινής Εποχής» που πήγε την Ευρώπη μια χιλιετία πίσω. Αντίθετα οι Γερμανοί και οι Άγγλοι ιστορικοί έχουν την τάση να βλέπουν τη ρωμαιοβαρβαρική αλληλεπίδραση ως την αντικατάσταση ενός «κουρασμένου, εξαντλημένου και παρηκμασμένου μεσογειακού πολιτισμού» με έναν "Βόρειο πιο αρρενωπό και πολεμικό".Ο μελετητής Γκάι Χάλσαλ έχει θεωρήσει τις βαρβαρικές μετακινήσεις ως το αποτέλεσμα της πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και όχι την αιτία της. Τα αρχαιολογικά ευρήματα επιβεβαίωσαν ότι οι γερμανικές και οι σλαβικές φυλές ήταν εγκατεστημένοι γεωργοί που πιθανώς απλώς «παρασύρθηκαν στην πολιτική μιας αυτοκρατορίας που ήδη κατέρρεε για πολλούς άλλους λόγους». Η Κρίση του Τρίτου Αιώνα προκάλεσε σημαντικές αλλαγές μέσα στην ίδια τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τόσο στο δυτικό όσο και στο ανατολικό τμήμα της. Συγκεκριμένα ο οικονομικός κατακερματισμός στέρησε την αυτοκρατορία από πολλές από τις πολιτικές, πολιτιστικές και οικονομικές δυνάμεις που τηνείχαν κρατήσει ενωμένη.Ο αγροτικός πληθυσμός στις ρωμαϊκές επαρχίες αποστασιοποιήθηκε από τη μητρόπολη και δεν υπήρχε κάτι που να τον διαφοροποιούσε από τους άλλους αγρότες πέρα ​​από τα ρωμαϊκά σύνορα. Επιπλέον η Ρώμη χρησιμοποιούσε όλο και περισσότερο ξένους μισθοφόρους για να αμυνθεί. Αυτος ο εκβαρβαρισμός είχε παράληλες αλλαγές στο Barbaricum.Για παράδειγμα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έπαιξε ζωτικό ρόλο στη δημιουργία βαρβαρικών ομάδων κατά μήκος των συνόρων της. Λαμβάνοντας την αυτοκρατορική υποστήριξη και δώρα οι στρατοί των συμμάχων βαρβάρων οπλαρχηγών χρησίμευαν ως φραγμοί ενάντια σε άλλες, εχθρικές, βαρβαρικές ομάδες. Η αποσύνθεση της ρωμαϊκής οικονομικής ισχύος αποδυνάμωσε τις ομάδες που είχαν φτάσει να εξαρτώνται από τα ρωμαϊκά δώρα για τη διατήρηση της δικής τους εξουσίας. Η άφιξη των Ούννων βοήθησε πολλές ομάδες να εισβάλουν στις επαρχίες για οικονομικούς λόγους.Η μορφή των βαρβαρικών καταλήψεων των πρώην ρωμαϊκών επαρχιών διέφερε από περιοχή σε περιοχή. Για παράδειγμα στην Ακουιτανία η επαρχιακή διοίκηση ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτοδύναμη. Ο Χάλσαλ έχει υποστηρίξει ότι οι τοπικοί άρχοντες απλώς «παρέδωσαν» τη στρατιωτική κυριαρχία στους Οστρογότθους, που απέκτησαν την ταυτότητα των νεοφερμένων. Στη Γαλατία η κατάρρευση της αυτοκρατορικής κυριαρχίας οδήγησε στην αναρχία: οι Φράγκοι και οι Αλαμαννοί ρίχτηκαν στο «κενό εξουσίας» που ακολούθησε, με αποτέλεσμα να συγκρουστούν. Στην Ισπανία οι ντόπιοι αριστοκράτες διατήρησαν την ανεξάρτητη κυριαρχία τους για κάποιο χρονικό διάστημα, συγκεντρώνοντας τους δικούς τους στρατούς εναντίον των Βανδάλων. Εν τω μεταξύ η αποχώρηση των Ρωμαίων από την πεδινή Αγγλία οδήγησε σε σύγκρουση μεταξύ των Σαξόνων και των Βρετόνων οπλαρχηγών (των οποίων τα κέντρα εξουσίας υποχώρησαν προς τα δυτικά ως αποτέλεσμα). Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία προσπάθησε να διατηρήσει τον έλεγχο των βαλκανικών επαρχιών παρά τον αραιό αυτοκρατορικό στρατό που βασιζόταν κυρίως σε τοπικές πολιτοφυλακές και μια εκτεταμένη προσπάθεια για την ενίσχυση των παραδουνάβιων συνόρων. Οι φιλόδοξες οχυρωματικές προσπάθειες κατέρρευσαν, επιδεινώνοντας τις συνθήκες φτώχειας του τοπικού πληθυσμού και με αποτέλεσμα τον εποικισμό από Σλάβους πολεμιστές και τις οικογένειές τους.Οι Χάλσαλ και Νομπλ υποστήριξαν ότι τέτοιες αλλαγές προήλθαν από την κατάρρευση του ρωμαϊκού πολιτικού ελέγχου, που αποκάλυψε την αδυναμία της τοπικής ρωμαϊκής κυριαρχίας. Αντί για μεγάλης κλίμακας μεταναστεύσεις υπήρξαν στρατιωτικές καταλήψεις από μικρές ομάδες πολεμιστών και των οικογενειών τους, που συνήθως αριθμούσαν μόνο δεκάδες χιλιάδες. Η διαδικασία περιλάμβανε την ενεργή, συνειδητή λήψη αποφάσεων από τους πληθυσμούς των ρωμαϊκούς επαρχιών. Η κατάρρευση του συγκεντρωτικού ελέγχου αποδυνάμωσε σοβαρά την αίσθηση της ρωμαϊκής ταυτότητας στις επαρχίες, γεγονός που μπορεί να εξηγήσει γιατί οι επαρχίες υπέστησαν τότε δραματικές πολιτισμικές αλλαγές, παρόλο που λίγοι βάρβαροι εγκαταστάθηκαν σε αυτές.Τελικά οι γερμανικές ομάδες στη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έγιναν δεκτοί χωρίς να «απορρίψουν ή να ανατρέψουν την κοινωνία των αυτοχθόνων» και διατήρησαν μια δομημένη και ιεραρχική (αλλά εξασθενημένη) μορφή ρωμαϊκής διοίκησης.Κατά ειρωνικό τρόπο έχασαν τη μοναδική τους ταυτότητα ως αποτέλεσμα μιας τέτοιας κατοίκησης και απορροφήθηκαν από τη Λατινική πραγματικότητα. Αντίθετα, στα ανατολικά, οι σλαβικές φυλές διατηρούσαν μια πιο «σπαρτιατική και εξισωτική» ύπαρξη, δεσμευμένες στη γη «ακόμα και σε περιόδους που συμμετείχαν στη λεηλασία των ρωμαϊκών επαρχιών». Τα οργανωτικά τους μοντέλα δεν ήταν ρωμαϊκά και οι ηγέτες τους δεν εξαρτώνταν συνήθως από το ρωμαϊκό χρυσό για την επιτυχία. Έτσι αναμφισβήτητα είχαν μεγαλύτερη επίδραση στην περιοχή τους από ότι οι Γότθοι, οι Φράγκοι ή οι Σάξονες είχαν στη δική τους. Με βάση την πεποίθηση ότι συγκεκριμένοι τύποι τεχνουργημάτων, στοιχεία προσωπικού στολισμού που εντοπίζονται γενικά σε ένα ταφικό πλαίσιο, πιστεύεται ότι υποδηλώνουν τη φυλή ή/και την εθνότητα του ατόμου που έχει ταφεί, η αρχαιολογική σχολή «Πολιτισμού-Ιστορίας» υποστήριξε ότι οι αρχαιολογικοί πολιτισμοί αντιπροσωπεύουν το Urheimat (πατρίδα) των φυλετικών πολιτειών που κατονομάζονται στις ιστορικές πηγές. Κατά συνέπεια οι μεταβαλλόμενες προεκτάσεις των υλικών πολιτισμών ερμηνεύτηκαν ως επέκταση των λαών.Επηρεασμένοι από τον κονστρουξιονισμό οι αρχαιολόγοι με γνώμονα τις διαδικασίες απέρριψαν το πολιτισμικοϊστορικό δόγμα και περιθωριοποίησαν συνολικά τη συζήτηση για την εθνότητα και εστίασαν στη δυναμική εντός της ομάδας που παρήγαγε τέτοια υλικά υπολείμματα. Επιπλέον υποστήριξαν ότι η υιοθέτηση νέων πολιτισμών θα μπορούσε να συμβεί μέσω του εμπορίου ή των εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων και όχι μόνο μέσω στρατιωτικών καταλήψεων. Berstein, Serge - Milza, Pierre, Ιστορία της Ευρώπης, τόμος 1, Αλεξάνδρεια. ISBN 960-221-142-3. Kazanski, Michel, Οι μεγάλες μεταναστεύσεις και τα βαρβαρικά βασίλεια. Ελένη Αρβελέρ - Maurice Aymard (επιμ.), Οι Ευρωπαίοι, Σαββάλας. ISBN 960-460-982-3.

Η Περίοδος των Μεταναστεύσεων, γνωστή και ως Βαρβαρικές Εισβολές, η οποία συντέλεσε στην παρακμής και πτώσης της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αναφέρεται στις εισβολές μη ρωμαϊκών λαών, ιδίως των Φράγκων, των Γότθων, των Αλαμαννών, των Αλανών, των Ούννων, των Πρώιμων Σλάβων και των Αβάρων στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η περίοδος θεωρείται παραδοσιακά ότι ξεκίνησε το 375 μ.Χ. (πιθανώς ήδη από το 300) και έληξε το 568. Διάφοροι παράγοντες, ο ρόλος και η σημασία τους συζητούνται ακόμη ευρέως, συνέβαλαν στην μεγάλη κλίμακα αυτής της μετανάστευσης στην έκταση των περιοχών, το πλήθος των λαών και την διάρκεια. Αυτές οι μετακινήσεις πέρα από την οριστική πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, επέφεραν ριζικές πολιτιστικές ανακατατάξεις που άλλαξαν ριζικά το πρόσωπο τόσο της ανατολικής όσο και της δυτικής Ευρώπης και σημάδεψαν το πέρασμα από την Αρχαιότητα στον Μεσαίωνα. Οι ιστορικοί διαφωνούν ως προς τη χρονολογία έναρξης και λήξης της Περιόδου των Μεταναστεύσεων. Αρχή της περιόδου θεωρείται ευρέως η εισβολή στην Ευρώπη των Ούννων από την Ασία το 375 περίπου και τέλος της η κατάκτηση της Ιταλίας από τους Λομβαρδούς το 568, αλλά μια πιο ευρεία περίοδος θεωρείται από το 300 μέχρι το 800. Για παράδειγμα τον τέταρτο αιώνα μια πολύ μεγάλη ομάδα Γότθων εγκαταστάθηκαν ως Φοιδεράτοι στα Ρωμαϊκά Βαλκάνια και οι Φράγκοι εγκαταστάθηκαν νότια του Ρήνου στη Ρωμαϊκή Γαλατία. Το 406 έγινε μια ιδιαίτερα μεγάλη και απροσδόκητη διέλευση του Ρήνου από μια ομάδα Βανδάλων, Αλανών και Σουηβών. Καθώς η κεντρική εξουσία κατέρρευσε στη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ο ίδιος στρατός έγινε πιο σημαντικός, αλλά σε αυτόν κυριαρχούσαν πλέον άνδρες βαρβαρικής καταγωγής. Υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις ως προς το αν η πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν αποτέλεσμα της αύξησης των μεταναστεύσεων ή αν τόσο η κατάρρευση της κεντρικής εξουσίας όσο και η αυξημένη σημασία των μη Ρωμαίων ήταν αποτέλεσμα εσωτερικών ρωμαϊκών παραγόντων. Οι μεταναστεύσεις και η χρησιμοποίηση μη Ρωμαίων στο στρατό ήταν γνωστές πριν και μετά από την πτώση της και η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία προσαρμόστηκε και συνέχισε να υπάρχει μέχρι την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453. Η πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αν και αφορούσε την ίδρυση ανταγωνιστικών βαρβαρικών βασιλείων, διευθύνθηκε σε κάποιο βαθμό από τους Ανατολικούς αυτοκράτορες. Οι μετανάστες αποτελούνταν από πολεμικές ομάδες ή φυλές 10.000 ως 20.000 ατόμων, αλλά σε διάστημα 100 ετών δεν ξεπερνούσαν τους 750.000 συνολικά, σε σύγκριση με έναν μέσο πληθυσμό 40 εκατομμυρίων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εκείνη την εποχή. Αν και οι μεταναστεύσεις ήταν συνηθισμένες καθ' όλη τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η εν λόγω περίοδος το 19ο αιώνα συνήθως οριζόταν ότι διήρκεσε περίπου από τον 5ο ως τον 8ο αιώνα μ.Χ. Οι πρώτες μεταναστεύσεις των λαών έγιναν από Γερμανικά φύλα όπως οι Γότθοι (περιλαμβανομένων των Βησιγότθων και των Οστρογότθων), οι Βάνδαλοι, οι Αγγλοσάξονες, οι Λομβαρδοί, οι Σουηβοί, οι Φρίσιοι, οι Ιούτοι, οι Βουργουνδοί, οι Αλαμαννοί, οι Σκίριοι και οι Φράγκοι. Αργότερα απωθήθηκαν προς τα δυτικά από τους Ούννους, τους Άβαρους, τους Σλάβους και τους Βούλγαρους.Μεταγενέστερες επιδρομές, όπως των Βίκινγκ, των Νορμανδών, των Βαράγγων, των Ούγγρων, των Μαυριτανών, των Τουρκικών φύλων και των Μογγόλων, είχαν επίσης σημαντικές επιπτώσεις (ειδικά στη Βόρεια Αφρική, την Ιβηρική Χερσόνησο, τη Μικρά Ασία και την Κεντρική Ευρώπη και την Ανατολική Ευρώπη). Ωστόσο συνήθως θεωρούνται ότι δεν ανήκουν στην Περίοδο των Μεταναστεύσεων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%82_%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%8D%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82

Διοικητική διαίρεση Περιφερειακής Ενότητας Μήλου

Έδρα του Δήμου είναι η Κίμωλος. Ο Δήμος Κιμώλου έχει μόνιμο πληθυσμό 910 κατοίκους. Στο δήμο περιλαμβάνονται: ο Άγιος Γεώργιος (νησίδα) [ 0 ] ο Άγιος Ευστάθιος (νησίδα) [ 0 ] ο Άγιος Νικόλαος [ 2 ] η Αλυκή [ 17 ] η Γούπα - Καρά [ 14 ] το Καλαμίτσι [ 6 ] η Κίμωλος [ 837 ] η Πολύαιγος (νησίδα) [ 2 ] το Πρασονήσι (νησίδα) [ 0 ] τα Πράσσα [ 13 ] η Ψάθη [ 19 ] Έδρα του Δήμου είναι η Μήλος. Ο Δήμος Μήλου έχει μόνιμο πληθυσμό 4977 κατοίκους. Στο δήμο περιλαμβάνονται: Δημοτική Κοινότητα Αδάμαντοςο Αδάμας [ 1347 ]Δημοτική Κοινότητα Τριοβασάλου Μήλου [ 1240 ]οι Άγιοι Ανάργυροι [ 4 ] ο Άγιος Γεράσιμος [ 3 ] τα Απολλώνια [ 272 ] τα Βούδια [ 12 ] τα Γλαρονήσια (νησίδα) [ 0 ] τα Καμίνια [ 49 ] τα Μανδράκια [ 2 ] ο Μύτικας [ 25 ] η Πάχαινα [ 32 ] το Πηλονήσι (νησίδα) [ 0 ] ο Τριοβασάλος [ 838 ] η Φυλακωπή [ 3 ]Τοπική Κοινότητα Μήλου Μήλου [ 819 ]το Ακράθι (νησίδα) [ 0 ] οι Ανάνες (νησίδα) [ 0 ] η Αντίμηλος (νησίδα) [ 0 ] η Αρετή [ 0 ] ο Εμπουρειός [ 16 ] ο Κήπος [ 6 ] η Μήλος [ 749 ] η Ξυλοκερατιά [ 0 ] το Παξιμάδι (νησίδα) [ 0 ] ο Προβατάς [ 27 ] το Ραλάκι Χάλακα [ 0 ] το Φουρκοβούνι [ 0 ] ο Φυροπόταμος [ 4 ] τα Ψαθάδικα [ 17 ]Τοπική Κοινότητα Πέραν Τριοβασάλου Μήλου [ 698 ]ο Κατσαρώνας [ 33 ] τα Κόμια [ 16 ] ο Πέραν Τριοβασάλος [ 649 ]Τοπική Κοινότητα Τρυπητής Μήλου [ 873 ]η Αγία Κυριακή [ 31 ] η Ζεφυρία [ 176 ] η Κάναβα [ 86 ] το Κλήμα [ 13 ] το Παλιοχώρι [ 25 ] η Σχινωπή [ 2 ] η Τρυπητή [ 540 ] Έδρα του Δήμου είναι η Σέριφος. Ο Δήμος Σερίφου έχει μόνιμο πληθυσμό 1420 κατοίκους. Στο δήμο περιλαμβάνονται: ο Αβυσσαλός [ 18 ] ο Άγιος Ιωάννης [ 21 ] ο Βους (νησίδα) [ 0 ] η Γαλανή [ 59 ] το Γάνεμα [ 21 ] το Γλαρονήσι (νησίδα) [ 0 ] ο Κένταρχος [ 58 ] ο Κουταλάς [ 23 ] το Λιβάδι [ 605 ] το Μεγάλο Λιβάδι [ 31 ] το Μεγάλο Χωριό [ 12 ] η Μονή Ευαγγελιστρίας [ 2 ] η Μονή Ταξιαρχών [ 1 ] η Παναγία [ 70 ] ο Πλατύ Γιαλός [ 29 ] ο Ράμος [ 80 ] η Σεριφοπούλα (νησίδα) [ 0 ] η Σέριφος [ 364 ] η Συκαμιά [ 26 ] Έδρα του Δήμου είναι η Απολλωνία. Ο Δήμος Σίφνου έχει μόνιμο πληθυσμό 2625 κατοίκους. Στο δήμο περιλαμβάνονται: Δημοτική Κοινότητα Απολλωνίας Σίφνου [ 1691 ]η Απολλωνία [ 869 ] το Βαθύ [ 40 ] οι Καμάρες [ 245 ] το Κάστρο [ 118 ] το Κάτω Πετάλι [ 109 ] η Κιτριανή (νησίδα) [ 0 ] ο Πλατύς Γιαλός [ 199 ] ο Φάρος [ 105 ] η Χρυσοπηγή [ 6 ]Τοπική Κοινότητα Αρτεμώνος Σίφνου [ 934 ]η Αγία Μαρίνα [ 70 ] ο Αρτεμώνας [ 800 ] το Τρουλάκι [ 27 ] η Χερρόνησος [ 37 ] Διοικητική διαίρεση Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου

Στον παρακάτω κατάλογο αναφέρονται οι δήμοι, οι δημοτικές ενότητες, οι τοπικές κοινότητες και οι οικισμοί της Περιφερειακής Ενότητας Μήλου. Τα στοιχεία προέρχονται από επεξεργασία του αρχείου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για την απογραφή πληθυσμού της Ελλάδας του 2011. Ο αριθμός μέσα στα [ ] είναι ο μόνιμος πληθυσμός. Η σειρά είναι (γενικά) αλφαβητική.Η Περιφερειακή Ενότητα Μήλου έχει πληθυσμό 9932 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%9C%CE%AE%CE%BB%CE%BF%CF%85

Εθνικό Μουσείο της Μεγάλης Ελλάδας

Το πιο αξιοσημείωτο από τις συλλογές του περιλαμβάνουν: Οι δύο μεγάλες, καλά διατηρημένο 5ο αιώνα Π. χ. Riace χάλκινα αγγεία, που βρέθηκαν στην επαρχία του Reggio, είναι ότι είναι η πιο σημαντική χάλκινα γλυπτά από την ελληνική περίοδο και από τους λίγους επιζώντες των έργων από τον κύριο γλύπτες. Πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι μπορεί να αντιπροσωπεύει Tydeus και Amphiaraus από μια μεγαλύτερη ομάδα των Επτά εναντίον της Θήβας. Το Κεφάλι του Φιλοσόφου από Porticello είναι ένα σπάνιο παράδειγμα της ελληνικής προσωπογραφίας Το μάρμαρο Reggio Κούρος είναι μια πρόσφατη απόκτηση από το μουσείο (που εμφανίζεται στο 2006 Χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες στο Τορίνο, ως το αρχέτυπο της μια νικηφόρα έλληνα αθλητή) Μια μαρμάρινη κεφαλή του Απόλλωνα, από Cirò Η ομάδα των Διόσκουρων που πέφτει από το άλογό τους στη μάχη της Sagra, από Λοκρούς Epizefiri Το χάλκινο πίνακες, από το αρχείο του ναού του Δία στην Λοκρούς Epizefiri Η τεράστια συλλογή του pinakes, τερακότα τάματα με το βιασμό της Περσεφόνης από Λοκρούς Epizefiri Μια πλούσια συλλογή από κοσμήματα, χάλκινα κάτοπτρα, νομίσματα και μετάλλια Το city art gallery ή Pinacotaca comunale σήμερα στεγάζεται στο Μουσείο μέχρι μια ειδική δομή για να ολοκληρωθεί, και περιλαμβάνει τα δύο Αγίου Τζερόμ και ο Αβραάμ επιτροπές από Antonello da Messina Το κτίριο σχεδιάστηκε από τον Marcello Piacentini (από τον οποίο πήρε και το όνομά της) και χτίστηκε μεταξύ 1932 και το 1941. Χαρακτηρίζεται από τον τεράστιο όγκο και τη μνημειακότητα, αποτελείται από ισόγειο στο "bugnato" μαύρη πέτρα λάβας, που συνδέουν τα διαφορετικά ύψη των Corso Garibaldi και Via Vittorio Veneto. Σε αυτό το υπόλοιπο grand τραβερτίνη παραστάδες και μεγάλα παράθυρα για τον πρώτο όροφο έκθεση γκαλερί. Αυτά τα μεγάλα παράθυρα κάνουν την γκαλερί ανοιχτή, ευάερο και το φως και επιτρέπουν ομαλότερη και πιο συνεχή δρομολόγια μεταξύ τους. Η κύρια πρόσοψη είναι μια σειρά από μεγάλες εικόνες από την αρχαία νομίσματα των πόλεων της Magna Graecia. Μετά το άνοιγμα πολλά δωμάτια στο ισόγειο ήταν, επίσης, άνοιξε για το κοινό ως γκαλερί (αν και δεν έχει σχεδιαστεί ως τέτοια) και σήμερα το Μουσείο καταλαμβάνει όλο το διαθέσιμο χώρο για όλα τα πατώματα (τρεις ορόφους και υπόγειο). ισόγειο:Προϊστορία και Protohistory, με αντικείμενα από την Καλαβρία το πρώτο από τα δύο τμήματα στις αποικίες της Magna Grecia, με αντικείμενα από ανασκαφές σε Λοκρούς Epizephiri;τμήμα της, το τμήμα για τις αποικίες, με αντικείμενα από τις ανασκαφές στο Rhegion, Matauros, Medma, Kaulon, και άλλες ανασκαφές στην πρόοδο * νομισματικής; Ρωμαϊκή και Βυζαντινή;η Pinacoteca comunale, περιμένοντας ένα ειδικό κτίριο;υποβρύχιας αρχαιολογίας τμήμα, που δημιουργήθηκε το 1981, συμπεριλαμβανομένης μια τεράστια συλλογή από άγκυρες, αμφορείς , καθώς και το Riace χάλκινα και τα Porticello Χάλκινα. Η προέλευση του Museo Nazionale di Reggio Calabria χρονολογείται από το 1882 με την ίδρυση της το Museo Civico η οποία, στο νέο κλίμα της εθνικής ενότητας, τη συλλογή και τη διάδοση του πολιτισμού στην τοπική ανθρώπων από την έκθεση ζωγραφικής, αντικείμενα της τοπικής ιστορίας και του πολιτισμού, αρχαιολογικά ευρήματα, και ενθύμια της Il Risorgimento. Αυτό αποτέλεσε το Museo Civico di Reggio, που βασίζεται στην παραλία Palazzo Arcivescovile και σχηματίζεται εθνολογίας, μεσαιωνική τέχνη, μοντέρνα τέχνη, Risorgimento τέχνης και το νομισματικό τμήματα. Το 1907 η Soprintendenza Archeologica della Calabria ιδρύθηκε υπό την ηγεσία του το διάσημο αρχαιολόγο Paolo Orsi - πραγματοποιείται έντονη ανασκαφές στο Ρέτζιο, Λοκρούς, και τα κύρια κέντρα αρχαιολογικό ενδιαφέρον στην Καλαβρία. Μετά το σεισμό του 1908, η οποία κατέστρεψε την πόλη, Paolo Orsi πρότεινε τη δημιουργία ενός Εθνικού Μουσείου, τα εκθέματα από το μέλος ανασκαφές δίπλα από το Ρέτζιο της πόλης συλλογές. Η Soprintendenza Archeologica ιδρύθηκε το 1925 στην πόλη και το 1932 που ξεκίνησε την κατασκευή του κτιρίου για το Museo Centrale della Magna Grecia ή σε Museo Nazionale della Magna Grecia. Σχεδιάστηκε από τον Marcello Piacentini, ένας από τους πιο διάσημους ιταλούς αρχιτέκτονες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, ο οποίος δημιούργησε την Ιταλία είναι το πρώτο κατασκευασμένο κτίριο του μουσείου (αντί για ένα μουσείο που βρίσκεται σε ένα υπάρχον κτίριο). Την πρώτη πέτρα ευλογήθηκε από τον αρχιεπίσκοπο Καρμέλο Pujia, και στη συνέχεια έθεσε ο πρίγκιπας του Πιεμόντε, με την ακόλουθη επιστολή τοιχώματα σε αυτό: "Τον αύγουστο παρουσία των ΑΒΥ Umberto και Μαρία Χοσέ της Σαβοΐας, με επίσημη τελετή και λαϊκή γιορτή, κατά τη διάρκεια του μήνα του Μαΐου το δέκατο έτος της Φασιστικής Εποχής, ['αυτό το μουσείο ήταν] δεδομένης της Πατρίδας από τον Μπενίτο Μουσολίνι. [Umberto] έθεσε τον πρώτο λίθο του Μουσείου, του οποίου θησαυρούς επέζησε μεγάλη καταστροφική αντιξοότητες και να διαιωνίζουν την Χιλιετή πολιτισμό της Πρώτης Ιταλία."Το νέο κτίριο άνοιξε το 1932, αλλά έκλεισε το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, που οδήγησε τα αντικείμενα να μεταφερθούν σε πιο ασφαλείς θέσεις. Το νέο κτήριο εγκαινιάστηκε το 1932, αλλά θα έπρεπε να είναι κλειστό, λόγω του πολέμου, που ανάγκασε τη μεταφορά των υλικών σε ασφαλέστερες τοποθεσίες. Το 1954, από τις συλλογές του Museo Civico επανενώθηκαν με εκείνες των Museo Nazionale, το οποίο άνοιξε ξανά για το κοινό το 1959. Το 1962, η προϊστορία, protohistory και Λοκρούς δωμάτια άνοιξαν, ενώ το επιγραμματικό gallery και γκαλερί τέχνης άνοιξε το 1969 και η νομισματική συλλογή του 1973. Μετά το πολύ σημαντικό εύρημα του Riace Χάλκινα (το οποίο, μαζί με το Κεφάλι ενός Φιλοσόφου, συνέβαλαν στο μουσείο φήμη) μια υποβρύχια αρχαιολογία gallery δημιουργήθηκε το 1981, αφιερωμένο στη μνήμη του εφόρου Giuseppe Φώτη, ο οποίος πέθανε λίγο πριν από την έναρξη λειτουργίας του. Το 1982, η γκαλερί στις ελληνικές αποικίες και Ιωνικό και το Τυρρηνικό υπο-αποικίες ήταν re-κανονίσει, ανοίγοντας έτσι το πρώτο και το δεύτερο όροφο του κοινού και την προσθήκη 40 περισσότερα galleries. Υπάρχουν σχέδια για να μετακινήσετε τη μεσαιωνική και σύγχρονη γκαλερί τέχνης (επί του παρόντος στο δεύτερο όροφο) σε άλλο κτίριο για να κάνει χώρο για το θεματικό αρχαιολογικό εμφανίζει η οποία είναι στο στάδιο της προετοιμασίας. Το μουσείο είναι σήμερα χωρίζεται σε έξι ενότητες και μια γκαλερί τέχνης, τοποθετημένα σε χρονολογική και τοπογραφικό τάξη και εκτείνεται σε 4 ορόφους. Η είσοδος είναι από την πλατεία Piazza De Nava και ο επισκέπτης αμέσως δεκτή από την άποψη της tuff Telamone, που προέρχονται από ένα δημόσιο κτίριο, από τον 2ο αιώνα Π. χ. και βρέθηκε στο Montescaglioso. Σε αυτή την ενότητα, η οποία πρόσφατα αναδιοργανώθηκε με τη σύγχρονη διδακτική κριτήρια και με την κατασκευή διαφόρων δωμάτια, συλλέγει Καλαβρίας υλικά σίγουρη ημερομηνία και την προέλευση, προϊστορικά ευρήματα (τα οποία προέρχονται από στρωματοποιημένη ανασκαφές) παρουσιάζονται με χρονολογική σειρά, μέσα από την τεκμηρίωση από διαφορετικές τοποθεσίες, και εμφανίζεται στη μεγάλη αίθουσα αφιερωμένη σε αυτούς. Η πιο παλαιά αντικείμενα, που προέρχονται από την Κατώτερη Παλαιολιθική χρονολογούνται από 600.000 χρόνια πριν, είναι "ελικόπτερα" (θρυμματισμένα πετρώματα), που βρέθηκαν κοντά Casella di Maida στο κέντρο της Καλαβρίας. Στην είσοδο του δωματίου είναι δύο μεγάλα διοράματα με σκηνές από τη ζωή οι άνθρωποι της Μέσης και Ανώτερης Παλαιολιθικής. Στη συνέχεια, υπάρχει η αναπαραγωγή της χαρακτικής εκπροσωπούν το Bos Primigenius ένα bovid που χρονολογείται από περίπου 11.000 χρόνια πριν (έτσι, από το τελευταίο μέρος από την Ανώτερη Παλαιολιθική). Βρέθηκε στο boulder, το 1961, μαζί με δύο άλλα μικρότερα σχήματα και πολλά γραμμικά σημάδια, στο Riparo del G στο δήμο Papasidero, κατά μήκος της κοιλάδας του ποταμού του Λάος, που βρίσκεται στα σύνορα με την περιφέρεια Βασιλικάτα. Η αναπαραγωγή, η χαρακτική έχει μια μεγάλη καλλιτεχνική αξία (δίπλα από την ιστορική του αξία), επειδή η εξασφάλιση της γραμμής και το τρισδιάστατο αποτέλεσμα να είναι το πιο σημαντικό ψηφίο, ανάμεσα σε όλα εκείνα που βρίσκονται στη Μεσόγειο Θάλασσα, από την Παλαιολιθική ρεαλισμό. Δίπλα από τη χαρακτική, προσομοιώνοντας με αυτό που βρέθηκε στο G, τάφος έχει αναδημιουργηθεί, στο οποίο μπορεί κανείς να δει τους σκελετούς των δύο ανθρώπων που έχουν θαφτεί ταυτόχρονα σε μια ασυνήθιστη θέση, τοποθέτηση πλάι-πλάι και μερικώς επικαλυπτόμενες. Στο γυναικείο σκελετό περί γλιστρά κάτω από το αριστερό της χέρι, όπως και αν σε μια τρυφερή χειρονομία, γύρω από το λαιμό του νεαρού άνδρα εν μέρει από πάνω της που, καθώς είναι ορατό, είναι παραμορφωμένο από ραχίτιδα. Ίσως αυτές είναι οι σκελετοί των φυλάκων, pro tempore, αυτό το ιερό μέρος, το οποίο έχει βοοειδών χαρακτικά που είναι οι εικόνες που χρησιμοποιούνται κατά τις τελετές πριν από το κυνήγι. Συνεχίζοντας βρίσκουμε άλλη μια μακέτα που κατασκευάστηκε για να δείξει σκηνές από τη ζωή της Νεολιθικής (8,000 - 5,000 χρόνια πριν), που ακολουθείται από μια εκπομπή, τα windows εμφανίζουν πήλινα, χάλκινα και σιδερένια αντικείμενα, όπως: βάζα, κανάτες, calices, τσεκούρι, ξίφη και την περόνη, τα οποία πηγαίνουν από τη Νεολιθική μέχρι την επόμενη των ηλικιών, που προέρχονται από Καλαβρίας θέσεις όπως: Praia a Mare, Torre Galli, Santa Domenica di Ricadi, Roccella Ionica, Amendolara, Cassano allo Ionio. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Museo nazionale della Magna Grecia (Reggio Calabria) στο Wikimedia Commons

Το Museo Nazionale della Magna Grecia (Εθνικό Μουσείο της Magna Græcia), Museo Archeologico Nazionale di Reggio Calabria (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο του Reggio Calabria) ή του Palazzo Piacentini είναι ένα μουσείο στο Ρέτζιο της Καλαβρίας, στη νότια Ιταλία, η στέγαση και η αρχαιολογική συλλογή από τοποθεσίες στο Magna Graecia. Αρχικά σχηματίζεται με έναν πυρήνα από υλικό παραχωρήθηκε από το σταθμό Museo Civico τον 19ο αιώνα, το Museo Archeologico Nazionale della Magna Grecia, στη συνέχεια, αυξήθηκε μέσω πολλές ανακαλύψεις σε διάφορους εκστρατειών ανασκαφής στην αρχαία πόλη-μέλη της Calabria, Basilicata και της Σικελίας από το Soprintendenza Archeologica della Calabria μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβανομένου και του Riace χάλκινα. Είναι εξαιρετικά σημαντικό για τις μελέτες του 8ου αιώνα Π. χ., αλλά έχει επίσης πολλά αντικείμενα από την προϊστορική και πρωτο-ιστορικούς περιόδους που προηγήθηκαν και την αρχαία Ρωμαϊκή και Βυζαντινή εποχή, η οποία ακολούθησε. Σήμερα με τα νέα ευρήματα στην Καλαβρία είναι πλέον εμφανίζονται και να διατηρούνται σε ένα ενιαίο μουσείο, αλλά εκτίθενται όπου έχουν βρεθεί, αφού η ποσότητα των νέων ανακαλύψεων επέτρεψε μικρότερα τοπικά μουσεία για τους (σε Κροτόνε, Λοκρούς, Roccelletta di Βοργία, Sibari, Βίμπο Βαλέντια και Lamezia Terme). Αυτά είναι μαζί, όπως το museo reggino.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82

Οι θεοί διψούν

Το μυθιστόρημα αφηγείται την ιστορία της ανόδου του Εβαρίστ Γκαμελέν, ενός νεαρού Παριζιάνου ζωγράφου, ένθερμου υποστηρικτή των επαναστατικών ιδανικών, που συμμετέχει στην τοπική αυτοδιοίκηση της συνοικίας του Πον-νεφ. Περιγράφει τα σκοτεινά χρόνια της Τρομοκρατίας στο Παρίσι κατά τη Γαλλική επανάσταση μεταξύ των ετών II και III (1793-1794). Παθιασμένος Ιακωβίνος, τρέφει απεριόριστο θαυμασμό για τον Μαρά και τον Ροβεσπιέρο, ο Εβαρίστ Γκαμελίν γίνεται ένορκος στο Επαναστατικό Δικαστήριο.Η μακρά και αδυσώπητη διαδοχή ολοένα και περισσότερων και συνοπτικότερων καθημερινών δικών (ιδιαίτερα μετά τον νόμο της 22ας Πραιριάλ) παρασύρει αυτόν τον ιδεαλιστή σε μια τρέλα που τον απέκοψε από τους συγγενείς και αγαπημένους του και επιτάχυνε την πτώση του, ακολουθώντας στη γκιλοτίνα το ίνδαλμά του Ροβεσπιέρο κατά την πτώση του τον Ιούλιο 1794. Ο έρωτάς του νεαρού ζωγράφου με την Ελοντί, την κόρη του χρωματοπώλη του, παρουσιάζει την τρομερή αντίθεση ανάμεσα στην ολοένα αυξανόμενη σκληρότητά του και στον άνθρωπο που δείχνει αρκετά συνηθισμένος στην καθημερινότητά του. Το καθεστώς της Τρομοκρατίας εμφανίζεται όλο και πιο βίαιο, αιμοδιψές και αυθαίρετο και ο νεαρός ζωγράφος δεν είναι παρά ένα όργανο της κρατικής βίας, που επιδεικνύει τύφλωση και ολοκληρωτική υποταγή συμμετέχοντας στη συστηματική βία. Δικαιολογώντας την ξέφρενη χρήση της γκιλοτίνας ως αγώνα κατά των συνωμοτών που αποσκοπούν στην ακύρωση των επιτευγμάτων της Επανάστασης εν μέσω της επαναστατικής αναταραχής που κυριαρχούσε το Παρίσι και αρχικά διψώντας για δικαιοσύνη, ο Γκαμελέν κατέληξε να προδώσει τις αρχές του από μίσος για όσους δεν σκέφτονται όπως αυτός. Στέλνει στη λαιμητόμο ακόμη και έναν ηλικιωμένο φίλο του, επειδή είχε φιλοξενήσει έναν ιερέα που αρνήθηκε να ορκιστεί στην Επανάσταση και μια πόρνη, από αίσθημα οίκτου και συμπόνιας απέναντί ​​τους. Ακόμη, χρησιμοποιεί τη δύναμή του για να ικανοποιήσει την προσωπική του εκδίκηση ψηφίζοντας υπέρ του θανάτου ενός νεαρού αριστοκράτη, τον οποίο υποψιάζεται ως αντίζηλό του.Πεθαίνει στη γκιλοτίνα, μέσα στις προσβολές του κόσμου και μετανιωμένος που ήταν πολύ αδύναμος, το ίδιο όργανο δικαιοσύνης που μέχρι τότε τον εξυπηρετούσε για να ικανοποιήσει τη δική του δίψα για αίμα και τρόμο. Οι θεοί διψούν μετάφραση: Μπάμπης Άννινος, εκδόσεις Άγκυρα, 1916 μετάφραση: Τάκης Μπαρλάς, εκδόσεις Γκοβόστης, 1955 μετάφραση: Μαντώ Αναστασιάδη, εκδόσεις Πυξίδα, 1955 μετάφραση: Κώστας Καμαρινός, εκδόσεις Ματαράγκας μετάφραση: Πηνελόπη Μαξίμου, εκδόσεις Αίολος, 1980 μετάφραση: Λουκάς Καλφάκης, εκδόσεις De Agostini Hellas, 2000 μετάφραση: Γιολάντα Πέγκλη, εκδόσεις Αγγελάκη, 2018

Οι θεοί διψούν (γαλλικός τίτλος: Les dieux ont soif) είναι μυθιστόρημα του Ανατόλ Φρανς που εκδόθηκε το 1912. Ιστορικό μυθιστόρημα, διαδραματίζεται στο Παρίσι το 1793-1794 και είναι στενά συνδεδεμένο με τα γεγονότα της Τρομοκρατίας κατά τη Γαλλική επανάσταση.Ο τίτλος προέρχεται από το τελευταίο δημοσίευμα του Καμίγ Ντεμουλέν πριν εκτελεστεί, στην εφημερίδα Ο Παλιός Κορδελιέρος, στο οποίο επέκρινε τους Ιακωβίνους.Το 1950, το μυθιστόρημα συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο των 12 βραβευμένων ως καλύτερων μυθιστορημάτων του πρώτου μισού 20ού αιώνα της γαλλικής λογοτεχνίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%AF_%CE%B4%CE%B9%CF%88%CE%BF%CF%8D%CE%BD

Αιμοπετάλιο

Αν ο αριθμός των αιμοπεταλίων είναι χαμηλός, μπορεί να προκληθεί σοβαρή αιμορραγία. Ωστόσο, εάν ο αριθμός των αιμοπεταλίων είναι πολύ υψηλός, σχηματίζονται θρόμβοι αίματος (θρόμβωση), οι οποίοι μπορεί να φράξουν τα αιμοφόρα αγγεία με αποτέλεσμα περιστατικά όπως εγκεφαλικό, έμφραγμα, πνευμονική εμβολή ή απόφραξη των αιμοφόρων αγγείων σε άλλα μέρη του σώματος, όπως τα άκρα των χεριών ή των ποδιών. Κάθε ανωμαλία ή νόσος των αιμοπεταλίων ονομάζεται θρομβοκυτταροπάθεια, και μπορεί να είναι είτε χαμηλός αριθμός αιμοπεταλίων (θρομβοκυτταροπενία), είτε ποιοτική μειονεξία των αιμοπεταλίων (θρομβασθένεια), είτε αυξημένος αριθμός των αιμοπεταλίων (θρομβοκυττάρωση). Υπάρχουν διαταραχές που μειώνουν τον αριθμό των αιμοπεταλίων, όπως η θρομβοκυτταροπενία λόγω χορήγησης ηπαρίνης (HIT) ή η θρομβωτική θρομβοκυτταροπενική πορφύρα (TTP), που προκαλούν κυρίως θρόμβωση ή θρόμβους αντί της αναμενόμενης αιμορραγίας. Τα αιμοπετάλια απελευθερώνουν πολλούς αυξητικούς παράγοντες συμπεριλαμβανομένου του αιμοπεταλιακού αυξητικού παράγοντα (PDGF), ενός ισχυρού χημειοτακτικού παράγοντα, και του TGF-β, ο οποίος κινητοποιεί την απομάκρυνση της εξωκυττάριας μήτρας. Και οι δύο αυξητικοί παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο στην επιδιόρθωση και την αναγέννηση συνδετικών ιστών. Άλλοι βασικοί αυξητικοί παράγοντες σχετιζόμενοι με την επούλωση που παράγονται στα αιμοπετάλια είναι ο αυξητικός παράγοντας ινοβλαστών, ο ινσουλινόμορφος αυξητικός παράγοντας 1, ο προερχόμενος από αιμοπετάλια επιδερμικός αυξητικός παράγοντας και ο αγγειακός ενδοθηλιακός αυξητικός παράγοντας. Τοπική εφαρμογή των παραγόντων αυτών σε αυξημένες συγκεντρώσεις δια μέσου του αυτολόγου πλάσματος εμπλουτισμένου με αιμοπετάλια (PRP) χρησιμοποιείται ως συμπλήρωμα στην επούλωση πληγών για αρκετές δεκαετίες.

Τα αιμοπετάλια ή θρομβοκύτταρα είναι μικρά, δισκοειδή, διάφανα, κυτταρικά θραύσματα (δηλ. κύτταρα που δεν έχουν πυρήνα), με διάμετρο 2-3 μικρόμετρα, προερχόμενα από θραύσματα μεγακαρυοκυττάρων. Ο μέσος όρος διάρκειας ζωής είναι μόλις 5 με 9 μέρες. Τα αιμοπετάλια είναι μια φυσική πηγή αυξητικών παραγόντων και χρησιμεύουν στην επούλωση πληγών. Κυκλοφορούν στο αίμα των θηλαστικών και συμμετέχουν στην αιμόσταση, οδηγώντας στο σχηματισμό θρόμβων αίματος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%BF

Το έξυπνο πουλί (ταινία)

Η Φανή (Άννα Φόνσου), μια φτωχή αλλά έξυπνη κοπέλα, ζητά δουλειά ως υπάλληλος στο μαγαζί του Λουκά (Κώστας Χατζηχρήστος), ο οποίος την προσλαμβάνει τελικά. Η Φανή, που δεν κρύβει το ενδιαφέρον της για τον καλόπιστο Λουκά, αναλαμβάνει να τον σώσει από τις κομπίνες διαφόρων επιτήδειων, δήθεν συνεργατών του. Στην συνέχεια, ο Λουκάς εκτιμά τα προσόντα και την καλή καρδιά της Φανής και οι δυο τους ερωτεύονται, αλλά την κρίσιμη στιγμή εμφανίζεται ο Μίμης (Σταύρος Παράβας), ένας άνθρωπος από το παρελθόν της Φανής, που έχει επιστρέψει για να τη διεκδικήσει. Άννα Φόνσου .... Φανή Κώστας Χατζηχρήστος .... Λουκάς Μανής Σταύρος Παράβας .... Μίμης Βασίλης Αυλωνίτης .... Θανάσης Κατερίνα Γώγου .... Μαρίνα Μανή Δημήτρης Νικολαΐδης .... Μίχος Τάκης Χριστοφορίδης .... Φιλώτας Άννα Μαντζουράνη .... Νίτσα Μαρία Βούλγαρη .... Ηρώ Δαλέζη Μαρίκα Νέζερ .... πελάτισσα Η ταινία κυκλοφόρησε στις αίθουσες τη σεζόν 1961-1962 κόβοντας 64.517 εισιτήρια και κατατάχθηκε στην 7η θέση ανάμεσα σε 68 ταινίες της ίδιας σεζόν. Ο Γιώργος Λαζαρίδης διασκεύασε εκ νέου το σενάριο και με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Θανάση Βέγγο γυρίζουν την ταινία Ποιος Θανάσης!! με πρωταγωνίστρια και πάλι τη Φόνσου, συμπαραγωγής των εταιρειών Θ.Β. Ταινίες Γέλιου και Φίνος Φίλμ. Το έξυπνο πουλί Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. στο Cine.gr Το έξυπνο πουλί στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος Το έξυπνο πουλί στην IMDb

Το έξυπνο πουλί είναι μια ελληνική κωμική ταινία του 1961, κινηματογραφική διασκευή του ομότιτλου θεατρικού έργου των Νίκου Τσιφόρου και Πολύβιου Βασιλειάδη, σε σκηνοθεσία Ορέστη Λάσκου και σενάριο Γιώργου Λαζαρίδη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%AD%CE%BE%CF%85%CF%80%CE%BD%CE%BF_%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)

Zilog Z80

Οι Federico Faggin και ο Ralph Ungermann ήταν οι ιδρυτές της Zilog και στυλοβάτες του πλάνου για την κατασκευή του Z80 και την εμφάνιση του στην αγορά τον Ιούλιο του 1976. Είχε σχεδιαστεί να είναι συμβατός σε επίπεδο εντολών (γλώσσας μηχανής) με τον Intel 8080. Ο πρώτος εκ των δύο ήταν πρώην στέλεχος της Intel και συμμετείχε στο σχεδιασμό της Κεντρικής Μονάδας Επεξεργασίας 8080 της εν λόγω εταιρείας. Ο Z80 ήταν σχεδιασμένος να είναι ψηφιακά συμβατός με τον Intel 8080, κυρίως επειδή έτσι θα εξασφάλιζε συμβατότητα με το δημοφιλέστατο εκείνη την εποχή λειτουργικό σύστημα CP/M. Επίσης ο Masatoshi Shima πρώην συνσχεδιαστής των επεξεργαστών της Intel 4004 και 8080 βοήθησε σημαντικά στην ανάπτυξη του Z80. Οι δυνατότητες του επεξεργαστή της Zilog ήταν υπερσύνολο των δυνατοτήτων του 8080. Ο δίαυλος δεδομένων (data bus) του Z80 είναι των 8-bits και ο δίαυλος διευθύνσεων (address bus) είναι των 16-bits, ο τελευταίος δηλαδή μπορεί να διευθυνσιοδοτήσει ως 2^16 θέσεις μνήμης (64Kb). Οι καταχωρητές είναι οι B, C, D, E, H και L και οι συμμετρικοί B', C', D', E', H' και L'. Έχει επίσης δύο συσσωρευτές (accumulators) που ονομάζονται A και A' και δύο καταχωρητές δεικτών καταστάσεως (status flags), τους F και F'. Σε μια τυπική εφαρμογή, οι κανονικοί καταχωρητές χρησιμοποιούνται για τις διαδικασίες του κύριου προγράμματος, ενώ οι τονούμενοι καταχωρητές χρησιμοποιούνται για το χειρισμό διακοπών (interrupts). Οι τονούμενοι καταχωρητές μπορούν να γίνουν προσιτοί με μια σειρά εντολών ανταλλαγής (exchange) που ανταλλάσσουν τα περιεχόμενα ενός ζεύγους καταχωρητών με το αντίστοιχο τονούμενο ζεύγος. Επίσης υπάρχουν οι καταχωρητές απαριθμητή προγράμματος PC (program counter) και δείκτης σωρού SP (stack pointer). Η λειτουργία του stack είναι τύπου LIFO (Last Input First Output) δηλαδή η τελευταία εντολή είναι αυτή που εξέρχεται πρώτη. Δύο καταχωρητές ειδικής χρήσεως είναι οι καταχωρητές δείκτη (Index registers) IX και IY. Ο καθένας από αυτούς είναι των 16bits και δίνει την επιπλέον δυνατότητα να απευθύνεται κανείς στη μνήμη με τη βοήθεια μιας αρχικής διεύθυνσης και μετατόπισης (offset). Δύο ακόμη ειδικοί καταχωρητές είναι ο I (interrupt vector register) των 8bits που συγκρατεί το byte υψηλής τάξεως μιας διεύθυνσης διακοπής (vector address) και χρησιμοποιείται σε μια διακοπή (interrupt) και ο καταχωρητής ανανεώσεως της μνήμης R. Οι λειτουργίες του Z80 μαζί με το εύρος λειτουργίας τους, όπου αυτό χρειάζεται, συνοψίζονται παρακάτω : Αριθμητικές και λογικές λειτουργίες 8-bit Αριθμητικές λειτουργίες 16-bit Φόρτωση 8-bit Φόρτωση 16-bit Έλεγχος και μηδενισμός bit Κλήση, επιστροφή και επανεκκίνηση Αλλαγή, μεταφορά και εύρεση Γενικής χρήσης αριθμητική και έλεγχος της Κεντρικής Μονάδας Επεξεργασίας (CPU) Είσοδος και έξοδος Άλμα (Jump) Περιστροφή και Αλλαγή Από το 1976 ώς το 1990 ο Ζ80 χρησιμοποιήθηκε σε περίπου 200 ηλεκτρονικούς υπολογιστές, όλων των τύπων και ειδών. Ενδεικτική λίστα παρακάτω: Osborne στα μοντέλα Vixen, Osborne 1 και Executive. Kaypro στα μοντέλα Robie, Kaypro 1, II, 2X, 4, 10. Radio Shack στα μοντέλα TRS-80, Model II και Model III. Commodore στο μοντέλο Commodore 128. Sinclair Research στα μοντέλα ZX80, ZX81, ZX Spectrum, ZX Spectrum + Amstrad σε όλη τη σειρά Amstrad CPC, στα μοντέλα Spectrum +2, Spectrum +3 και σε όλη τη σειρά PCW Εισαγωγή στους μικροεπεξεργαστές και στον προγραμματισμό τους, ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΗ (ΞΑΝΘΗ 1985) - Εκδόσεις: N.ΑΙΒΑΖΗΣ-Σ. ΖΟΥΜΠΟΥΛΗΣ. Zilog Z80 Product Family Z80-Family Official Support Page Z80 software emulators Yet Another Z80 Emulator by AG (YAZE-AG) DEEDS - Digital Electronics Education and Design Suite - Simulators for Digital Design Training - The suite covers also microprocessor systems based on the DMC8 (an 8 bit CPU derived from Z80), and exports projects in VHDL and on FPGA (free download) Flite Electronics: Manufacturer of the Z80 Microprofessor Training System Free Z80 CPU core (VHDL code), (Verilog code) The Undocumented Z80 Documented N8VEM SBC mdfs.net: Z80 opcode list Mostek Z80 Processor Technical Manual Sharp LH0080 at CPU World Z80 Bus Emulator for education purpose. Includes NEC's TK-80 Training-Kit-, ZX-80 Microcomputer-, CP/M 2.2 Emulator. How the Z80's registers are implemented in silicon ZED Computer - Single Board Computer

Ο Ζ80 είναι μικροεπεξεργαστής (CPU) 8-bit που σχεδιάστηκε από την εταιρεία ημιαγωγών Zilog και κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1976. Είχε ευρεία χρήση σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές για στρατιωτικές χρήσεις. Ο Z80 και οι κλώνοι του μαζί με την τεχνολογία της οικογένειας επεξεργαστών 6502 είχαν την πιο εμφανή παρουσία στην αγορά των 8-bit μικροϋπολογιστών από τα τέλη της δεκαετίας του '70 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80. Ο χρονισμός έφτανε στα 2,5 MHz στον απλό και 4Mhz στον Z80A. Ο Z80 αντιγράφηκε κατά κόρον, χωρίς άδεια από τη Zilog, από πολλούς κατασκευαστές από την ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία.

https://el.wikipedia.org/wiki/Zilog_Z80

Βουλευτικές εκλογές του Περού (2020)

Στις 30 Σεπτεμβρίου 2019, ο πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών, Σαλβαδόρ ντελ Σολάρ, υπέβαλε πρόταση για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης ενώπιον του Κογκρέσου για την άρνηση ψήφου που τροποποίησε τη διαδικασία για να εκλεγούν δικαστές στο Συνταγματικό Δικαστήριο . Η ψήφος εμπιστοσύνης αποσκοπούσε στο να σταματήσει την εκλογή δικαστών, να τροποποιήσει τον Οργανικό Νόμο του Συνταγματικού Δικαστηρίου και τον ορισμό των δικαστηρίων. Ωστόσο, η σύνοδος ολομέλειας του Κογκρέσου αποφάσισε να συνεχίσει με την εκλογή δικαστών και αγνόησε την ψήφο εμπιστοσύνης που παρουσίασε ο ντελ Σολάρ. Ο πρόεδρος Μαρτίν Βισκάρα το θεώρησε ψήφο μη εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή του και προχώρησε στη διάλυση του Κογκρέσου και στην προκήρυξη νέων εκλογών σύμφωνα με το άρθρο 134 του Συντάγματος: Το διάταγμα διάλυσης ζήτησε επίσης τη διεξαγωγή νέων εκλογών για Κογκρέσο, προκειμένου να αντικατασταθεί το υφιστάμενο. Σύμφωνα με το νόμο, οι εκλογές ορίστηκε να διεξαχθούν εντός τεσσάρων μηνών από την ημερομηνία διάλυσης, χωρίς να τροποποιηθεί το προϋπάρχον εκλογικό σύστημα, και το Κογκρέσο δεν μπορούσε να διαλυθεί τον τελευταίο χρόνο της θητείας του Κογκρέσου, που θα ήταν το 2021. Μόλις διαλυθεί το Κογκρέσο, η Μόνιμη Επιτροπή του Κογκρέσου, η οποία δεν μπορεί να διαλυθεί, παραμένει σε λειτουργία. Τα 130 μέλη του Κογκρέσου εκλέχθηκαν σε 26 πολυεδρικές εκλογικές περιφέρειες χρησιμοποιώντας Αναλογική εκπροσώπηση με ανοικτή λίστα . Για να εισέλθουν στο Κογκρέσο, τα κόμματα έπρεπε είτε να υπερβούν το εκλογικό όριο του 5% σε εθνικό επίπεδο, είτε να κερδίσουν τουλάχιστον επτά έδρες σε μία εκλογική περιφέρεια. Οι έδρες κατανέμονται με τη μέθοδο D'Hondt. Οι εκλογές ήταν οι πιο διχασμένες στην ιστορία του Περού, καθώς κανένα κόμμα δεν κατάφερε να συγκεντρώσει περισσότερο από το 11% των ψήφων. Η Λαϊκή Δύναμη Φουτζιμοριστών, το μεγαλύτερο κόμμα της προηγούμενης βουλής, έχασε τις περισσότερες από τις έδρες της, και η Αμερικανική Λαϊκή Επαναστατική Συμμαχία (APRA) είχε το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα στην ιστορία της, αποτυγχάνοντας να κερδίσει έδρα για πρώτη φορά μετά τις εκλογές του 1963 . Νέα ή παλαιότερα μικρά κόμματα όπως το Μπορούμε Περού, το Μοβ Κόμμα και το Αγροτικό Λαϊκό Μέτωπο είχαν καλά αποτελέσματα. Το Με Σένα, ο διάδοχος του κόμματος Περουβιανοί για την Αλλαγή (του πρώην προέδρου Πέδρο Πάμπλο Κουτσίνσκι), απέτυχε να κερδίσει έδρα και έλαβε μόνο το 1% περίπου των ψήφων. Το αποτέλεσμα θεωρήθηκε αντιπροσωπευτικό της δημόσιας υποστήριξης για τις μεταρρυθμιστικές προτάσεις του προέδρου Μαρτίν Βισκάρα εναντίον της διαφθοράς.

Πρόωρες κοινοβουλευτικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν στο Περού στις 26 Ιανουαρίου 2020. Οι εκλογές διεξήχθησαν όταν ο Πρόεδρος Μαρτίν Βισκάρα διέλυσε συνταγματικά το Κογκρέσο της Δημοκρατίας του Περού στις 30 Σεπτεμβρίου 2019. Και οι 130 βουλευτές που αντιστοιχούν στις 26 εκλογικές περιφέρειες εκλέχτηκαν για το υπόλοιπο της περιόδου του Κογκρέσου 2016-2021. Ήταν οι έβδομες κοινοβουλευτικές εκλογές βάσει του Συντάγματος του 1993, που δημιούργησε το σημερινό Κογκρέσο της Δημοκρατίας του Περού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D_(2020)

Γουσταύος Φλάτοβ

Ο Γουσταύος Φλάτοβ γεννήθηκε στο Μπέρεντ της Δυτικής Πρωσίας (σημερινή Κοστσιεζίνα της Πολωνίας). Αποφοίτησε από το σχολείο το 1890 και το 1893 γράφτηκε σε εμπορική σχολή στο Βερολίνο, ενώ από το 1893 ήταν αθλητής του συλλόγου Turnverein 1850. Πήρε μέρος στους Α' Ολυμπιακούς αγώνες του 1896 στην Αθήνα στην γυμναστική. Κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια με την εθνική ομάδα της Γερμανίας στο ομαδικό του δίζυγου και του μονόζυγου. Αφού συμμετείχε χωρίς να κατακτήσει μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, εγκατέλειψε τον αθλητισμό και αφιερώθηκε στη διεύθυνση του εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας που είχε αναλάβει ένα χρόνο νωρίτερα. Αργότερα, την δεκαετία του '30 ίδρυσε δική του κλωστοϋφαντουργία. Το 1933 το Ναζιστικό καθεστώς κατάσχεσε την περιουσία του επειδή ήταν Εβραίος και ο ίδιος αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στη Ολλανδία. Το 1940 με την κατάληψη της Ολλανδίας από τον Γερμανικό στρατό συνελήφθη και στάλθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Τερέζιενσταντ στην Βοημία, όπου και πέθανε το 1945. Το 1997 η πόλη του Βερολίνου τίμησε τον Γουσταύο μαζί με τον ξάδελφο του επίσης ολυμπιονίκη το 1896 Άλφρεντ δίνοντας το όνομα τους σε δρόμο κοντά στο ολυμπιακό χωριό και σε γυμναστήριο της πόλης. Επίσης τα Γερμανικά Ταχυδρομεία εξέδωσαν γραμματόσημο με την μορφή τους. International Jewish Sports Hall of Fame [1] Γουσταύος Φλάτοβ - Γιαντ Βασσέμ (Αγγλικά)

Ο Γουσταύος Φλάτοβ (στην ελληνική βιβλιογραφία συναντάται και ως Φλάτοου, Gustav Felix Flatow, 7 Ιανουαρίου 1875 - 29 Ιανουαρίου 1945) ήταν Γερμανός αθλητής της γυμναστικής και ολυμπιονίκης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8D%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%BF%CE%B2

Πιέτρο Μπελούσκι

Ο Πιέτρο Μπελούσκι γεννήθηκε στην Ανκόνα της Ιταλίας το 1899. Πολέμησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη συνέχεια έλαβε το πτυχίο μηχανικού στο πανεπιστήμιο της Ρώμης. Ήταν αντίθετος με το καθεστώς του Μουσολίνι και μετακινήθηκε το 1923 στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου φοίτησε για ένα χρόνο στο πανεπιστήμιο Cornell αποκτώντας και δεύτερο πτυχίο μηχανικού. Αντί να επιστρέψει στην Ιταλία, έμεινε στο Πόρτλαντ όπου και εργάστηκε στο γραφείο του A.E.Doyle, ένα από τα πιο επιτυχημένα γραφεία της περιοχής. Αναδείχθηκε γρήγορα και μετά τον θάνατο του Doyle το 1927 ανέλαβε το γραφείο μετονομάζοντας το σε Pietro Belluschi. Το 1950, το Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης τον προσκάλεσε να γίνει πρύτανης στη σχολή αρχιτεκτόνων. Άφησε το γραφείο του στο Πόρτλαντ και μάλιστα την πιο επικερδή περίοδο της καριέρας του, αλλά ο ίδιος επικεντρώθηκε στο σχεδιασμό κτηρίων σχεδιάζοντας μόνος του, όπως και ήθελε, διατηρώντας παράλληλα τη θέση του στο ΜΙΤ. Παρόλο που ήταν ένας αρχιτέκτονας που του άρεσε να δουλεύει μόνος, είχε κάποιες συνεργασίες με άλλους αρχιτέκτονες και μια από αυτές ήταν με τον Βάλτερ Γκρόπιους για το συγκρότημα κτηρίων στο εμπορικό κέντρο Boston Black Bay. Ο Πιέτρο ήταν σαφώς επηρεασμένος από το Διεθνές στυλ και ήταν ειδήμονας στην χρήση νέων υλικών. Θεωρήθηκε φυσικό ταλέντο στο σχεδιασμό λαμβάνοντας υπόψη του όλες τις παραμέτρους, το χρώμα, τα υλικά τις λεπτομέρειες, την κλίμακα, τις αναλογίες και τον σχεδιασμό παράλληλα και στις τρεις διαστάσεις. Έφυγε από το ΜΙΤ το 1965 συνεχίζοντας τη δουλειά του σχεδιάζοντας κτήρια και επιλύοντας θέματα πολεοδομίας και καταφέρνοντας ως το τέλος να έχει σχεδιάσει πάνω από χίλια κτήρια και να έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστός για το έργο του. Το κτήριο Commonwealth ή αλλιώς the Equitable Building είναι ένα δεκατετραόροφο εμπορικό κέντρο στο Πόρτλαντ των Ηνωμένων Πολιτειών και θεωρείται το πρώτο κτήριο τέτοιου ύψους στου οποίου τις όψεις χρησιμοποιήθηκε σχεδόν εξολοκλήρου γυαλί. Επίσης θεωρείται το πρώτο κτήριο στο οποίο χρησιμοποιήθηκε αλουμίνιο και που δεν χρησιμοποιείται φυσικός αερισμός, αλλά ο έλεγχος της θερμοκρασίας γίνεται μόνο με χρήση κλιματιστικών. Επίσης στο κτήριο αυτό έγινε η χρήση πράσινου γυαλιού και μαρμάρου. Η πρωτοπορία του Μπελούσκι να χρησιμοποιήσει αλουμίνιο σχετίζεται ενδεχομένως με την παρουσία εταιρείας παραγωγής αεροσκαφών κοντά στην περιοχή. Ο τύπος αυτός κτηρίου θα χρησιμοποιηθεί πολύ στην Αμερική στη συνέχεια και πολλοί αρχιτέκτονες μιμήθηκαν τον σχεδιασμό του. Meredith L.Clausen (2005), "The Pan Am Building". The MIT press, Cambridge Massachusetts William J.R.Curtis (1982), "modern architecture since 1900". Phaidon press Vincent B.Canizaro (2007), "Architectural Regionalism". Princeton architectural press, New York Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Pietro Belluschi στο Wikimedia Commons

Ο Πιέτρο Μπελούσκι (Pietro Belluschi) (18 Αυγούστου 1899 - 14 Φεβρουαρίου 1994) ήταν ένας Ιταλός αρχιτέκτονας που θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους της μοντέρνας αρχιτεκτονικής στην χώρα του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%B9

Δρακοβούνι Αρκαδίας

Το χωριό βρίσκεται στις υπώρειες του βουνού Ρουπάκι, στο βόρειο τμήμα του ορεινού όγκου του Μαινάλου, σε υψόμετρο περίπου 760 μέτρων. Χωροθετείται επίσης στο βόρειο τμήμα της Αρκαδίας και γειτνιάζει με το Θεόκτιστο στα βόρεια, την Κερπινή στα νότια και το Πράσινο στα ανατολικά. Στην ευρύτερη περιοχή, βρίσκεται επίσης και η τεχνητή Λίμνη Λάδωνα που δημιουργήθηκε έπειτα από κατασκευή φράγματος στον ποταμό Λάδωνα. Η παλιά ονομασία του χωριού είναι Γλόγοβα, η οποία άλλαξε άλλαξε στις 20/08/1927 με ΦΕΚ 179/1927 στη σημερινή. Η πιο διαδεδομένη εκδοχή για την ετυμολογία της παλιάς ονομασίας είναι πως έχει σλαβική ρίζα και είναι συνώνυμη του δέντρου της Τρικοκκιάς που έχει άσπρα άνθη και αγκάθια, αλλιώς εναλλακτικά σημαίνει "τόπος με άσπρα αγκάθια". Πόλη Glogοva υπάρχει σήμερα στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Η νέα ονομασία προέρχεται από το όμορο ομώνυμο βουνό της περιοχής. Στο χωριό υπάρχουν οι εκκλησίες: του Αγίου Γεωργίου στο κέντρο του οικισμού, του Αγίου Δημητρίου στο βόρειο άκρο του οικισμού καθώς και του Αγίου Νικολάου, εκτός του οικισμού και σε κοντινή απόσταση από αυτόν, στα νοτιοανατολικά του. Οι μόνιμοι κάτοικοι του Δρακοβουνίου ασχολούνται σχεδόν σε καθολικό βαθμό με τον πρωτογενή τομέα και κυρίως με την κτηνοτροφία και τη γεωργία. Λεύκωμα της Γορτυνίας, Εκδόσεις Αφών Κοντοέ, 1937. Έκδοση Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Κλείτορος, Ιούλιος 2004. Νέστορας Π. Μπούμπουλης, Μνήμες από το Βαλτεσινίκο και τα γύρω χωριά, Αθήνα 1978. Drakovouni.blogspot.com - Ιστότοπος για το χωριό.

Το Δρακοβούνι είναι ορεινό χωριό της Αρκαδίας. Υπάγεται διοικητικά στη Δημοτική Ενότητα Κλείτορος του Δήμου Γορτυνίας και σύμφωνα με την εθνική απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό που ανέρχεται σε 66 κατοίκους. Κατά το παρελθόν, η σημερινή Τοπική Κοινότητα Δρακοβουνίου (τέως Δημοτικό Διαμέρισμα), αποτέλεσε ανεξάρτητη κοινότητα της άλλοτε Επαρχίας Γορτυνίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82

Εκδόσεις των Windows XP

Η έκδοση Home Edition είναι η βασική έκδοση των Windows XP. Παρέχει όλες τις καινούργιες δυνατότητες των Windows XP όπως το νέο Μενού Έναρξης, κάποια νέα θέματα και τις διάφορες νέες εφαρμογές των Windows XP Η έκδοση Professional παρέχει όλες τις δυνατότητες των Windows XP Home Edition μαζί με πολλές άλλες όπως: Η δυνατότητα να γίνετε μέλος ενός τομέα Windows Server, μιας ομάδας υπολογιστών που διαχειρίζονται εξ αποστάσεως από έναν ή περισσότερους κεντρικούς διακομιστές. Ένα σύστημα ελέγχου πρόσβασης που επιτρέπει τη χορήγηση ειδικών δικαιωμάτων σε αρχεία σε συγκεκριμένους χρήστες υπό κανονικές συνθήκες. Ωστόσο, οι χρήστες μπορούν να χρησιμοποιήσουν εργαλεία διαφορετικά από την Εξερεύνηση των Windows (όπως cacls ή File Manager ) ή να επανεκκινήσουν σε ασφαλή λειτουργία για να τροποποιήσουν τις λίστες ελέγχου πρόσβασης. Διακομιστή απομακρυσμένης επιφάνειας εργασίας , ο οποίος επιτρέπει τη λειτουργία ενός υπολογιστή από άλλο χρήστη των Windows XP μέσω τοπικού δικτύου ή μέσω Internet. Αρχεία και φάκελοι εκτός σύνδεσης, τα οποία επιτρέπουν στον υπολογιστή να αποθηκεύει αυτόματα ένα αντίγραφο αρχείων από έναν άλλο δικτυωμένο υπολογιστή και να συνεργάζεται μαζί του ενώ αποσυνδέεται από το δίκτυο. Σύστημα κρυπτογράφησης αρχείων (Encrypting File System), το οποίο κρυπτογραφεί αρχεία που είναι αποθηκευμένα στη μονάδα σκληρού δίσκου του υπολογιστή, ώστε να μην μπορούν να διαβαστούν από άλλο χρήστη, ακόμη και με φυσική πρόσβαση στο μέσο αποθήκευσης. Κεντρικά χαρακτηριστικά διαχείρισης, όπως Πολιτικές ομάδας , Αυτόματη εγκατάσταση και συντήρηση λογισμικού, Προφίλ χρηστών περιαγωγής και Υπηρεσίες απομακρυσμένης εγκατάστασης (RIS). Τις υπηρεσίες πληροφοριών Internet (IIS), τον διακομιστή HTTP και FTP της Microsoft. Υποστήριξη για δύο φυσικές κεντρικές μονάδες επεξεργασίας (CPU). (Επειδή ο αριθμός των πυρήνων CPU και των δυνατοτήτων υπερ-σπειρώματος στις σύγχρονες CPU θεωρείται ότι αποτελούν μέρος ενός μόνο επεξεργαστή, υποστηρίζονται πολλαπλές CPU χρησιμοποιώντας το XP Home Edition.) Κονσόλα οργάνων διαχείρισης των Windows (WMIC): Το WMIC είναι ένα εργαλείο γραμμής εντολών που έχει σχεδιαστεί για να διευκολύνει την ανάκτηση πληροφοριών WMI σχετικά με ένα σύστημα χρησιμοποιώντας απλές λέξεις-κλειδιά (ψευδώνυμα). Η δυνατότητα αλλαγής τύπου σκληρού δίσκου από Basic σε Dynamic και αντίστροφα. Το Windows XP Starter Edition είναι μια έκδοση χαμηλότερου κόστους των Windows XP που διατίθεται στην Ταϊλάνδη, το Βιετνάμ, την Τουρκία, την Ινδονησία, την Ινδία, τις Φιλιππίνες, την Κολομβία, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, το Περού, τη Βολιβία, τη Χιλή, το Μεξικό, τον Ισημερινό, την Ουρουγουάη, τη Μαλαισία και τη Βενεζουέλα. Είναι παρόμοιο με το Windows XP Home, αλλά περιορίζεται σε εξοπλισμό χαμηλού επιπέδου, μπορεί να εκτελεί μόνο 3 προγράμματα τη φορά και έχει και άλλες δυνατότητες είτε καταργημένες είτε απενεργοποιημένες από προεπιλογή.

Τα Windows XP έχουν πολλές και διάφορες εκδόσεις, αν και το 2001 που κυκλοφόρησαν υπήρχαν μόνο 2 εκδόσεις: τα Windows XP Home Edition και τα Windows XP Professional

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%B4%CF%8C%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_Windows_XP

Μάγκσι Μπογκς

Ο Μπογκς γεννήθηκε στη Βαλτιμόρη του Μέριλαντ και μεγάλωσε στα οικιστικά έργα του Lafayette Court. Η μητέρα του είχε ύψος 1,50 μ. και ο πατέρας του 1,65 μ. Είχε τρία μεγαλύτερα αδέρφια.Τα παιδικά χρόνια του Μπογκς ήταν ταραγμένα. Σε ηλικία 5 ετών, χτυπήθηκε από αδέσποτα σκάγια στη γειτονιά του και χρειάστηκε να νοσηλευτεί. Ως παιδί, είδε έναν άνδρα να ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου με ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ, ένα θέαμα που τον στοίχειωσε κατά την ενηλικίωση. Όταν ο Μπογκς ήταν 12 ετών, ο πατέρας του καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση για ένοπλη ληστεία. Την ίδια περίοδο, ο αδελφός του, Τσάκι, άρχισε να χρησιμοποιεί σκληρά ναρκωτικά.Εκτός από την καλαθοσφαίριση, ο Μπογκς ήταν ένας ξεχωρισμένος παλαιστής και παίκτης του μπέιζμπολ καθώς μεγάλωνε. Ως παιδί που έπαιζε καλαθοσφαίριση σε παιδικές χαρές, του δόθηκε το παρατσούκλι «Muggsy» από έναν μικροσκοπικό χαρακτήρα από τους The Bowery Boys.Ο Μπογκς αρχικά παρακολούθησε και έπαιξε καλαθοσφαίριση στο Λύκειο Σάουθερν στη Βαλτιμόρη. Επειδή ο Μπογκς φιλοδοξούσε να γίνει οδοντοτεχνίτης, μεταγράφηκε στο Λύκειο Ντάνμπαρ της Βαλτιμόρης, το οποίο πρόσφερε μαθήματα υγειονομικής περίθαλψης. Στο Ντάνμπαρ, τον προπονούσε ο Μπομπ Γουέιντ, αργότερα ο προπονητής στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ. Ήταν συμπαίκτης των μελλοντικών παικτών του ΝΒΑ, Ντέιβιντ Γουίνγκεϊτ, Ρέτζι Γουίλιαμς και Ρέτζι Λιούις (οι δύο τελευταίοι από τους οποίους ήταν στην τάξη αποφοίτησής του). Οι Ντάνμπαρ Πόετς ολοκλήρωσαν τη σεζόν 1981–82 με 29–0 κατά τη διάρκεια της πρώτης χρονιάς του Μπογκς και τερμάτισαν με 31–0 κατά τη διάρκεια της τελευταίας του χρονιάς το 1982–83, και κατετάγησαν πρώτοι στη χώρα από την USA Today.Ο Μπογκς έλαβε προσφορές υποτροφιών για να παίξει κολεγιακή καλαθοσφαίριση για πολλά σχολεία, όπως το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και το Πανεπιστήμιο Σίτον Χολ. Ο Μπογκς φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Γουέικ Φόρεστ και έπαιξε για τους Γουέικ Φόρεστ Ντίμον Ντίκονς για τέσσερα χρόνια. Είχε κατά μέσο όρο 11,3 πόντους, 8,4 ασίστ και 3,1 κλεψίματα ανά αγώνα στην πρώτη χρονιά του. Τη δεύτερη χρονιά είχε μέσο όρο 14,8 πόντους, 9,5 ασίστ, 3,8 ριμπάουντ και 2,4 κλεψίματα ανά αγώνα. Τη σεζόν 1986–87, ηγήθηκε της Περιφέρειας Ατλαντικού σε κλεψίματα και ασίστ και έλαβε το Βραβείο Φράνσις Πόμεροϊ Νέισμιθ. Ως τελειόφοιτος, έλαβε το Βραβείο Άρνολντ Πάλμερ ως ο πολυτιμότερος αθλητής της ομάδας. Όταν τελείωσε το κολέγιο, ήταν στην κορυφή της κατάταξης σε κλεψίματα και ασίστ.Το Γουέικ Φόρεστ απέσυρε τον αριθμό του μέσα σε λίγα χρόνια από την αποχώρησή του από το πανεπιστήμιο. Το 2001, εισήχθη στο Αθλητικό Hall of Fame του Γουέικ Φόρεστ. Έως το 2021, παρέμενε ο κορυφαίος όλων των εποχών του Γουέικ Φόρεστ τόσο σε κλεψίματα όσο και σε ασίστ.Ο Μπογκς έπαιξε για την Εθνική Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1986 και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Υπό τον προπονητή Λουτ Όλσον, ο Bogues έπαιξε και στους 10 αγώνες της ομάδας και ήταν ο κορυφαίος σε ασίστ και κλεψίματα. Ο Μπογκς επιλέχθηκε 2ος συνολικά στο ντραφτ της United States Basketball League του 1987 από τους Ρόουντ Άιλαντ Γκαλς. Ο Μπογκς ήταν αγαπημένος των οπαδών στο USBL και οι Γκαλς ηγήθηκαν του πρωταθλήματος με προσέλευση θεατών. Στη μοναδική του σεζόν στο πρωτάθλημα, είχε κατά μέσο όρο 22,2 πόντους και 8,4 ασίστ ανά αγώνα και ηγήθηκε του πρωταθλήματος σε λεπτά ανά αγώνα, πριν από έναν τραυματισμό στον αστράγαλο τελειώσει τη σεζόν του. Ο Μπογκς επιλέχτηκε 12ος στο NBA Ντραφτ του 1987 από τους Ουάσινγκτον Μπούλετς και ήταν μέρος μιας κατηγορίας ντραφτ γεμάτο ταλέντα που περιλάμβανε επίσης τους Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Ρέτζι Μίλερ, Σκότι Πίπεν και Κέβιν Τζόνσον. Ο Μπογκς έκανε το ντεμπούτο του στο ΝΒΑ στις 6 Νοεμβρίου 1987, εναντίον των Ατλάντα Χοκς, όπου ξεκίνησε βασικός και ήταν πρώτος σε ασίστ. Την εποχή του ντεμπούτου του, ήταν 42 εκατοστά πιο κοντός από τον μέσο παίκτη του NBA. Στην πρώτη του χρονιά, ο Μπογκς ήταν συμπαίκτης του Μανούτ Μπολ, ο οποίος είχε ύψος 2,31 μ. Ήταν ο πιο ψηλός και ο πιο κοντός παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ εκείνη την εποχή, με 71 εκατοστά διαφορά μεταξύ τους. Ο Μπολ και ο Μπογκς εμφανίστηκαν μαζί σε τρία εξώφυλλα περιοδικών. Ο χρόνος παιχνιδιού του Μπογκς μειώθηκε δραματικά όταν ο προπονητής Κέβιν Λόγκερι απολύθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Ουές Άνσελντ. Στις 4 Μαρτίου 1988, ο Μπογκς κατέγραψε 7 κλεψίματα (και σημείωσε 10 πόντους) κατά τη διάρκεια μιας νίκης 95-88 επί των Ιντιάνα Πέισερς. Παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε μόνο σε 14 αγώνες ως πρωτοεμφανιζόμενος, ο Μπογκς ηγήθηκε των Μπούλετς τόσο σε κλεψίματα όσο και σε ασίστ. Την επόμενη σεζόν, οι Μπούλετς άφησαν απροστάτευτους τους Μπογκς και Τζέι Μέρφι στο ντραφτ επέκτασης του NBA το 1988 και επιλέχθηκε από τους Σάρλοτ Χόρνετς. Ο Μπογκς είπε στην The Washington Post ότι «δεν είχε καυγά» με τους Μπούλετς επειδή τον άφησαν απροστάτευτο και οι ατζέντηδες του ανέφεραν ότι ήταν ενθουσιασμένος που θα ξεκινήσει νέα ζωή στο Σάρλοτ.Στην πρώτη σεζόν στους Χόρνετς, ο προπονητής Ντικ Χάρτερ περιόρισε τον Μπογκς στον πάγκο, προτιμώντας να τον χρησιμοποιήσει για να παρέχει σύντομες εκρήξεις ενέργειας ως αναπληρωματικός. Ο Χάρτερ απολύθηκε κατά τη διάρκεια της επόμενης σεζόν και ο Μπογκς άρχισε να ανθίζει στις υψηλού ρυθμού επιθέσεις που διεξήγαγαν οι διάδοχοί του, Τζιν Λιτλς και Άλαν Μπρίστοου. Ο Μπογκς συνέχισε να έχει ρόλο στην ομαδα για δέκα σεζόν, περνώντας το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του ως βασικός και έγινε ένα από τα πρόσωπα των Χόρνετς, δίπλα στον Αλόνζο Μούρνινγκ και στον Λάρι Τζόνσον.Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στους Χόρνετς, η ομάδας ανέβηκε από τη μετριότητα σε σοβαρούς διεκδικητές. Ο Μπογκς οδήγησε τρεις φορές την ομάδα στα πλέι οφ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Μπογκς ήταν εξαιρετικά δημοφιλής μεταξύ των οπαδών του αθλήματος, όπως και των Χόρνετς. Και στις έξι σεζόν μεταξύ 1989 και 1995, τερμάτισε στην πρώτη δεκάδα του πρωταθλήματος σε ασίστ, τερματίζοντας μόνο μία φορά κάτω από την τέταρτη θέση. Το 1992–93, ο Μπογκς είχε την καλύτερη αναλογία ασίστ-λαθών του ΝΒΑ. Μία από τις καλύτερες σεζόν του ήρθε το 1993–94 όταν σημείωσε κατά μέσο όρο ένα νταμπλ νταμπλ, συμπεριλαμβανομένης της δεύτερης θέσης σε ασίστ ανά αγώνα. Τη σεζόν 1994–95, σημείωσε ρεκόρ καριέρας με 10,8 πόντους ανά αγώνα. Ωστόσο, τον Αύγουστο του 1995, μετά από έξι συνεχόμενες σεζόν με αυξανόμενο μέσο όρο πόντων, υποβλήθηκε σε αρθροσκοπική επέμβαση στο αριστερό του γόνατο. Η ανάκαμψη και οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες τον έφεραν στη λίστα τραυματιών τουλάχιστον τρεις διαφορετικές φορές τη σεζόν 1995-96. Ολοκλήρωσε τη σεζόν με μόλις 14 πόντους σε 6 αγώνες. Ο Μπογκς επέστρεψε στη δράση την επόμενη σεζόν, αλλά έχασε 17 αγώνες και η παραγωγή του είχε μειωθεί ελαφρώς.Η σχέση του Μπογκς με την ομάδα επιδεινώθηκε σημαντικά το 1997. Τον Ιούνιο, ο προπονητής Ντέιβ Κάουενς πρότεινε στον Μπογκς να σκεφτεί να αποσυρθεί λόγω του τραυματισμού του στο γόνατο. Μόλις μια εβδομάδα αργότερα, οι Χόρνετς υπέγραψαν τον πόιντ γκαρντ Ντέιβιντ Γουέσλι, τον πιθανό αντικαταστάτη του. Τον Αύγουστο, ο ιδιοκτήτης Τζορτζ Σιν, διαβεβαίωσε τον Μπογκς ότι θα μπορούσε να ολοκληρώσει την καριέρα του με την ομάδα. Ωστόσο, η ομάδα αργότερα ζήτησε να υποβληθεί σε μαγνητική τομογραφία για το τραυματισμένο γόνατό του κατά την περίοδο της προετοιμασίας. Στις 7 Νοεμβρίου, ο Μπογκς ανταλλάχθηκε, μαζί με τον Τόνι Ντελκ, στους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, σε αντάλλαγμα για τον Μπι Τζέι Άρμστρονγκ. Εκείνη την εποχή, ήταν ο ηγέτης όλων των εποχών του NBA στην αναλογία ασίστ-λαθών και ο ηγέτης της ομάδας σε κλεψίματα και ασίστ. Μετά την ανταλλαγή διέκοψε τους δεσμούς του με την ομάδα. Η ανταλλαγή έκανε τον Ντελ Κάρι, τον πιο στενό φίλο του Μπογκς στην ομάδα, το τελευταίο εναπομείναν αρχικό μέλος των Χόρνετς. Ο Μπογκς ηγήθηκε των Ουόριορς σε ασίστ τη σεζόν 1997-98, παρόλο που ξεκίνησε σε λιγότερους από τους μισούς αγώνες της ομάδας. Εμφανίστηκε σε 36 αγώνες στο στην συντομευμένη επόμενη σεζόν, έχασε χρόνο λόγω τραυματισμών στο μηριαίο και στο γόνατο, καθώς και λόγω ανεμοβλογιάς. Πριν από τη σεζόν 1999–2000, ο Μπογκς υπέγραψε με τους Τορόντο Ράπτορς με ελάχιστο συμβόλαιο βετεράνων, επανασυνδέοντάς τον με τον μακροχρόνιο συμπαίκτη του, Ντελ Κάρι. Με τους Ράπτορς το 1999-2000, έπαιξε 80 παιχνίδια σε μια σεζόν για πρώτη φορά από το 1992-93, αν και ξεκίνησε μόνο σε πέντε από αυτά τα παιχνίδια. Σε ηλικία 35 ετών, στις 3 Μαρτίου 2000, ισοφάρισε το ρεκόρ καριέρας του με 24 πόντους σε μια νίκη επί των Μπόστον Σέλτικς.Λόγω του χρόνιου τραυματισμού του στο γόνατο, ο Μπογκς εμφανίστηκε μόνο σε τρία παιχνίδια τη σεζόν 2000–01, που θα ήταν και η τελευταία του. Το τελευταίο του παιχνίδι ήρθε στις 27 Ιανουαρίου 2001, ενάντια στους Σικάγο Μπουλς, χωρίς να σημειώσει πόντους. Στις 22 Φεβρουαρίου 2001, ανταλλάχθηκε με τον Μαρκ Τζάκσον στους Νιου Γιορκ Νικς για τον Κρις Τσάιλντς και ένα ντραφτ του πρώτου γύρου το 2002. Συμπεριλήφθηκε στην ανταλλαγή για λόγους μισθού ανώτατου ορίου και δεν αναφέρθηκε ποτέ στους Νικς κατά τη διάρκεια της θητείας του μαζί τους. Στο τέλος της τελευταίας σεζόν στην οποία αγωνίστηκε, ο Μπογκς κατετάγη 12ος όλων των εποχών σε ασίστ και 13ος όλων των εποχών σε ασίστ ανά αγώνα στην ιστορία του ΝΒΑ.Στις 10 Αυγούστου 2001, ο Μπογκς ανταλλάχθηκε στους Ντάλας Μάβερικς σε μια συμφωνία ανταλλαγής τριών ομάδων που περιελάμβανε τους Σάντον Άντερσον, Χάουαρντ Άισλι και Γκλεν Ράις. Οι Μάβερικς αποδέσμευσαν τον Μπογκς στις 29 Οκτωβρίου, αφού είπε στην ομάδα ότι σκόπευε να απομακρυνθεί από το άθλημα για να φροντίσει τη μητέρα του που πάλευε με τον καρκίνο. Στις 31 Οκτωβρίου έγινε ελεύθερος.Τον Ιούλιο του 2002, ο Μπογκς είπε στην The Baltimore Sun ότι δεν είχε αποσυρθεί και ότι εξακολουθούσε να ελπίζει ότι θα παίξει ξανά. Η αυτοβιογραφία του, In the Land of Giants, κυκλοφόρησε το 1994 και αφηγείται τις δυσκολίες αγώνες της ενηλικίωσης στη Βαλτιμόρη και την επιτυχία στο ΝΒΑ.Μετά την αποχώρησή του από το ΝΒΑ, ο Μπογκς εργάστηκε στον κλάδο ακινήτων μέχρι τις 3 Αυγούστου 2005, όταν διορίστηκε προπονητής της Σάρλοτ Στινγκ του WNBA, παρά την έλλειψη προπονητικής εμπειρίας. Ήταν πιο κοντός από όλες τις παίκτριες του - στο 1,68 μ., η Χέλεν Ντάρλινγκ ήταν η πιο κοντή παίκτρια της ομάδας. Ο Μπογκς οδήγησε την ομάδα σε ρεκόρ 14–30 πριν η ομάδα διαλυθεί τον Ιανουάριο του 2007.Το 2011, έγινε ο προπονητής της ομάδας καλαθοσφαίρισης αγοριών United Faith Christian Academy στο Σάρλοτ της Βόρειας Καρολίνας, αφού υπηρέτησε ως βοηθός του πρώην προπονητή, Σον Γουάιζμαν. Παρά το γεγονός ότι του προσφέρθηκε νέο συμβόλαιο, παραιτήθηκε το 2014 για να ακολουθήσει άλλες ευκαιρίες.Στις 18 Μαρτίου 2014, ο Μπογκς ονομάστηκε Πρέσβης των Σάρλοτ Χόρνετς, συμμετέχοντας στο rebranding της ομάδας. Το 2018, ο Μπογκς επένδυσε στην Ash & Erie, μια εταιρεία ρούχων για κοντούς άνδρες, αφού παρακολούθησε ένα επεισόδιο του Shark Tank και προσέγγισε τον πανελίστα του Shark Tank, Μαρκ Κιούμπαν, ο οποίος είχε επίσης επενδύσει στην εταιρεία. Τον Ιανουάριο του 2020, ο Μπογκς ανακοινώθηκε ως μέλος στο Sports Hall of Fame της Βόρειας Καρολίνας.Ο Μπογκς ίδρυσε το Muggsy Bogues Family Foundation, έναν οργανισμό 501(c)(3) «που οργανώθηκε για να βοηθήσει επαγγελματικά δεσμευμένους φοιτητές με υποτροφίες και να αναπτύξει προγράμματα ενημέρωσης της κοινότητας για οικογένειες σε κίνδυνο που αντιμετωπίζουν τις πιο βασικές ανάγκες» και «ενθαρρύνουν τους νέους και τις οικογένειες παρέχοντας πόρους που δίνουν έμφαση στη σταθερότητα και ενδυναμώνουν τη νεολαία και τις οικογένειες να αξιοποιήσουν πλήρως τις δυνατότητές τους, να γίνουν ολοκληρωμένοι μαθητές και παραγωγικοί ενήλικοι πολίτες». Ο Μπογκς γνώρισε τη σύζυγό του, Κιμ, το 1984 σε έναν αγώνα αποφοίτων του Λυκείου Ντάνμπαρ. Απέκτησαν μια κόρη, την Μπρίτνεϊ, το 1987, παντρεύτηκαν το 1989 και απέκτησαν έναν γιο, τον Τάι, το 1991. Ο Μπογκς είχε επίσης μια κόρη με το όνομα Τίσα από προηγούμενη σχέση όταν ήταν 17 ετών. Ο Μπογκς και η σύζυγός του χώρισαν το 1995 και πήραν διαζύγιο το 1997, με την Κιμ να διατηρεί τη φυσική επιμέλεια των παιδιών τους.Ο Μπογκς γνώρισε τη Σάρον Σμιθ στο πάρτι του Ντελ Κάρι το 2003 και το ζευγάρι έβγαινε μαζί για πέντε χρόνια πριν η Σμιθ πεθάνει από καρκίνο του μαστού τον Ιούλιο του 2008.Ο Μπογκς ξαναπαντρεύτηκε τη σύζυγό του, Κιμ, το 2015. Τον Αύγουστο του 1993, ο πατέρας του Μπογκς πέθανε στη Βαλτιμόρη από πνευμονία. Είχε απελευθερωθεί νωρίς από τη φυλακή, αλλά είχε ξαναρχίσει να κάνει χρήση ναρκωτικών, συχνά με τον αδερφό του Μπογκς, Τσάκι.Το 1995, ο Μπογκς μετέφερε τον μεγαλύτερο αδερφό του, Τσάκι, στο σπίτι του για να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τον εθισμό στα ναρκωτικά, ενώ ο ίδιος ο Μπογκς έκανε αποθεραπεία από χειρουργική επέμβαση στο γόνατο. Έως το Φεβρουάριο του 2019, ο Τσάκι ζούσε ακόμα με τον Μπογκς και δεν είχε κάνει χρήση σκληρών ναρκωτικών για 23 χρόνια.Όταν ο Μπογκς έφυγε από το Γουέικ Φόρεστ το 1987, του έλειπαν 19 βαθμοί για ένα πτυχίο. Το 1996 επέστρεψε στο Γουέικ Φόρεστ για να παρακολουθήσει καλοκαιρινά μαθήματα για να ολοκληρώσει το πτυχίο του. Ολοκλήρωσε τα μαθήματά του με εξ αποστάσεως εκπαίδευση και έλαβε Bachelor of Arts στις Επικοινωνίες Λόγου τον Μάιο του 1998.Ο εγγονός του Bogues, Samartine, είναι ένας νεαρός μπασκετμπολίστας που τράβηξε την προσοχή των μέσων ενημέρωσης για το παιχνίδι του ενώ ήταν ακόμη στο δημοτικό σχολείο και έλαβε την πρώτη του προσφορά υποτροφίας για το κολέγιο μπάσκετ το 2020, ενώ ήταν ακόμη πρωτοετής στο γυμνάσιο. Ο Μπογκς εμφανίστηκε στην ταινία Διαστημικά καλάθια (Space Jam), ως ένας από τους πέντε παίκτες του NBA (μαζί με τους Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Σον Μπράντλεϊ, Λάρι Τζόνσον και Πάτρικ Γιούιν) των οποίων την ικανότητα παιχνιδιού κλέβουν οι κακοί Monstars.Είχε μια cameo εμφάνιση στην ταινία Όλα του μπάσκετ... δύσκολα.Ο Μπογκς εμφανίστηκε στην τηλεοπτική σειρά Μην τρελαίνεσαι (Curb Your Enthusiasm) ως ο εαυτός του, μοιραζόμενος την τουαλέτα με τον Λάρι Ντέιβιντ και τον Ρίτσαρντ Λιούις και παραλίγο να τσακωθεί με τον Ντέιβιντ αφού τους έπιασε να κοιτάζουν το πέος του ενώ ουρούσε.Το 1996, ο Μπογκς είχε ένα cameo στο τέλος του Eddie, ο θρύλος του NBA, στο οποίο ο χαρακτήρας της Γούπι Γκόλντμπεργκ φλερτάρει μαζί του. Στη συνέχεια, βγαίνει στο γήπεδο για να υποστηρίξει τον χαρακτήρα της, εμποδίζοντας τον Γουάιλντ Μπιλ να μετακινήσει τους Νικς.Έκανε μια εμφάνιση σε ένα επεισόδιο του Saturday Night Live, με οικοδεσπότη τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ και τους Nirvana ως μουσικούς καλεσμένους.Εμφανίστηκε επίσης σε ένα επεισόδιο του Hang Time, όπου μίλησε κατά των στεροειδών.Ο Μπογκς εμφανίστηκε στο "Rebound", το πρώτο επεισόδιο της 7ης σεζόν του Royal Pains, στο οποίο παρευρέθηκε σε ένα πάρτι καλωσορίσματος που διοργανώθηκε από την Κα "New Parts" Newberg.Ο Μπογκς έδωσε συνέντευξη στο Baltimore Boys, ένα ντοκιμαντέρ του ESPN 30 for 30 που ανέδειξε την ομάδα καλαθοσφαίρισης λυκείου Ντάνμπαρ Πόετς. Στατιστικά σταδιοδρομίας και πληροφορίες παίκτη από το NBA.com, ή Basketball-Reference.com WNBA Press Release of Bogues becoming head coach of the Charlotte Sting Audio: Catching Up With Muggsy Bogues Μάγκσι Μπογκς στην IMDb

Ο Ταιρόν Κέρτις «Μάγκσι» Μπογκς (αγγλικά: Tyrone Curtis "Muggsy" Bogues) (γενν. 9 Ιανουαρίου 1965) είναι Αμερικανός πρώην καλαθοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως πόιντ γκαρντ. Υπήρξε ο πιο κοντός παίκτης που έχει παίξει ποτέ στο NBA, 1,60 μ. και έπαιξε για τέσσερις ομάδες κατά τη διάρκεια της καριέρας του στο ΝΒΑ για 14 σεζόν. Αν και είναι πιο γνωστός για τις δέκα σεζόν του με τους Σάρλοτ Χόρνετς, έπαιξε επίσης στις Ουάσινγκτον Μπούλετς, Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς και Τορόντο Ράπτορς. Ο Μπογκς τερμάτισε στην κορυφαία 10άδα σε ασίστ σε έξι διαδοχικές σεζόν (1989–1995) και στην κορυφαία 10άδα σε κλεψίματα σε τρεις από αυτές τις σεζόν. Είχε 146 νταμπλ νταμπλ στην καριέρα του στο ΝΒΑ. Μετά την καριέρα του στο ΝΒΑ, υπηρέτησε ως προπονητής της πλέον αδρανοποιημένης Σάρλοτ Στινγκ του WNBA. Παρά το μικρό ύψος του, ο Μπογκς είχε μια εκπληκτική αμυντική ικανότητα. Έκοψε 39 σουτ σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του στο ΝΒΑ, συμπεριλαμβανομένου ενός του Πάτρικ Γιούιν, ενός παίκτη ύψους 2,13 μ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CF%83%CE%B9_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%B3%CE%BA%CF%82