Datasets:

IMISLab

/

GreekWikipedia

like 1

1764 Κόγκσαλ

Η μέση διάμετρος του Κόγκσαλ εκτιμάται σε 26,21 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι άγνωστος, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,0852 ± 0,015. Ο Κόγκσαλ περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 3 ώρες 37 λεπτά και 27,0 δευτερόλεπτα, μια αρκετά γρήγορη περιστροφή. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα

Ο Κόγκσαλ (Cogshall) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,2. Ανακαλύφθηκε το 1953 από το προσωπικό του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα (Αστεροσκοπείο "Goethe Link" στο Μπρούκλυν της Ιντιάνα), και πήρε το όνομά του προς τιμή του Αμερικανού αστρονόμου Γουίλμπουρ Κόγκσαλ (Wilbur A. Cogshall).

https://el.wikipedia.org/wiki/1764_%CE%9A%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CF%83%CE%B1%CE%BB

Γιάννης Γκέσιος

Ο Γιάννης Γκέσιος ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από τον Μέγα Αλέξανδρο Άρνισσας, την ομάδα του χωριού του και στη συνέχεια πήγε στην Ελπίδα Έδεσσας. Πέρασε από όλες τις μικτές της Ε.Π.Σ. Πέλλας και στην συνέχεια μετακινήθηκε στον Εδεσσαϊκό, από τον οποίο κέρδισε με τις εμφανίσεις του την κλήση στην Εθνική Παίδων και κίνησε το ενδιαφέρον του Άρη, που τον απέκτησε και τον ενέταξε στην Β ομάδα. Το καλοκαίρι του 2007 προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα του Άρη. Το 2008 μεταγράφηκε στον ΠΑΟΝΕ. Στην συνέχεια, το καλοκαίρι του 2009 τον απέκτησε ο Α.Σ. Ρόδος, που τον παραχώρησε τον Ιανουάριο του 2010 δανεικό στον Γ.Α.Σ. Βέροια, με την οποία κέρδισε την άνοδο στην Β' Εθνική. Επέστρεψε στην ομάδα της Ρόδου και τον Ιανουάριο του 2011 μεταγράφηκε στην Αναγέννηση Επανομής, με τη φανέλα της οποίας για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά κέρδισε την άνοδο στην Β΄ Εθνική, όπου την επόμενη χρονιά είχε εξαιρετικές εμφανίσεις και σημείωσε 11 τέρματα. Το καλοκαίρι του 2012 πήρε μεταγραφή στον Άρη Θεσσαλονίκης, αποτελώντας την πρώτη μεταγραφή των κιτρίνων. Τον Ιανουάριο του 2013 μεταγράφηκε στον Α.Ο. Κέρκυρα και το καλοκαίρι του ίδιου έτους πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό Βόλου, από τον οποίο έμεινε ελεύθερος τον Δεκέμβριο.Τον Ιανουάριο του 2014 μεταγράφηκε στον Αιγινιακό και το καλοκαίρι του ίδιου έτους πήρε μεταγραφή στον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους αποχώρησε από την ομάδα της Καλαμαριάς και ακολούθως πήρε μεταγραφή στον Πανελευσινιακό. Το καλοκαίρι του 2015 μεταγράφηκε στον Α.Ο. Χανιά και στη συνέχεια, το καλοκαίρι του 2016 πήρε μεταγραφή στον Αγροτικό Αστέρα Ευόσμου. Επόμενος σταθμός στην καριέρα του ήταν η Παναχαϊκή, στην οποία μεταγράφηκε το καλοκαίρι του 2017 και αγωνίστηκε μέχρι τον Δεκέμβριο όποτε και έμεινε ελεύθερος, έχοντας σημειώσει 3 συμμετοχές στο πρωτάθλημα της Φούτμπολ Λιγκ με την ομάδα της Πάτρας.Ακολούθως μεταγράφηκε στον Εθνικό Πειραιώς, με τον οποίο κατέκτησε το πρωτάθλημα του 6ου ομίλου της Γ΄ Εθνικής. Το καλοκαίρι του 2018 μεταγράφηκε στην Θύελλα Σαρακηνών, με την οποία αγωνίστηκε 2 χρόνια, κατακτώντας το πρωτάθλημα Α1 Ε.Π.Σ. Πέλλας και την άνοδο στην Γ΄ Εθνική, σημειώνοντας συνολικά 33 τέρματα. Το καλοκαίρι του 2020 πήρε μεταγραφή στον Αλμωπό Αριδαίας.

Ο Γιάννης Γκέσιος, γεννημένος στις 3 Αυγούστου 1988 στην Έδεσσα , είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως επιθετικός. Ανήκει στον Αλμωπό Αριδαίας και αγωνίζεται στο επαγγελματικό πρωτάθλημα της Φούτμπολ Λιγκ. Έχει 20 συμμετοχές και 4 τέρματα στο πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής κατηγορίας (Σούπερ Λιγκ 1) με τις φανέλες των Άρη Θεσσαλονίκης και Α.Ο. Κέρκυρα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%AD%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82

Ανάλυση κόστους ταξιδιού

Η βασική παραδοχή είναι ότι οι δαπάνες σε χρόνο και χρήμα που πραγματοποιούνται από τον πληθυσμό προκειμένου να μεταβεί στην περιοχή, αντιπροσωπεύουν, αυτόνομα ή συμπληρωματικά με την τιμή εισόδου εφόσον υπάρχει, την “τιμή αγοράς” της υπηρεσίας αναψυχής. Έτσι, θεωρείται ότι εκτιμώντας τη δυνητική επισκεψιμότητα ενός περιβαλλοντικού αγαθού σε διαφορετικά επίπεδα δαπανών, μπορεί να αποκαλυφθεί η μέγιστη επιθυμία πληρωμής για το αγαθό. Η μέθοδος υποθέτει ότι η ζήτηση για το περιβαλλοντικό αγαθό ανταποκρίνεται με τον ίδιο τρόπο στις αλλαγές του μεταφορικού κόστους και στις αλλαγές στην τιμή εισόδου. Τα απαιτούμενα δεδομένα συλλέγονται με συνεντεύξεις επί τόπου ή μέσω ταχυδρομείου. Οι King & Mazzota (2000) ωστόσο αναφέρουν τρεις παραλλαγές της μεθόδου: με διαχωρισμό της απόστασης σε ζώνες, οπότε χρησιμοποιούνται κυρίως δευτερογενή δεδομένα, και ελάχιστα ερωτηματολόγια, με χρήση ερωτηματολογίου στους επισκέπτες της περιοχής, με μικτή χρήση ερωτηματολογίων και άλλων δεδομένων και πιο σύνθετες στατιστικές τεχνικές.Με τη χρήση της πρώτης παραλλαγής το κόστος της έρευνας περιορίζεται στο ελάχιστο και η διαδικασία απλοποιείται σημαντικά. Αναπόφευκτα, η απλοποίηση οδηγεί σε απώλεια πληροφορίας, οπότε η περιοχή εκτιμάται ως ενιαίο σύνολο, και η μεταβολή της αξίας της εξαιτίας ποιοτικών αλλαγών δεν μπορεί να ελεγχθεί εύκολα. Από κάθε ζώνη προσδιορίζεται ο αριθμός των επισκέψεων για ορισμένο χρονικό διάστημα (π.χ., το προηγούμενο έτος) και το κόστος ταξιδιού. Το κόστος αντιστοιχεί στο χρηματικό κόστος ταξιδιού (π.χ. καύσιμα ή εισιτήρια, διόδια, στάθμευση κ.α) συν το κόστος σε χρόνο, υπολογιζόμενο στην απλούστερη εκδοχή ως οι ώρες ταξιδιού επί το μέσο ωριαίο μισθό. Βάσει αυτών των προσδιορισμών κατασκευάζεται με ανάλυση παλινδρόμησης η καμπύλη ζήτησης του περιβαλλοντικού αγαθού, «η οποία έχει αρνητική κλίση, δεδομένου ότι, η αύξηση της απόστασης από τον χώρο αναψυχής προκαλεί, εξαιτίας του αυξανόμενου κόστους, τη μείωση των επισκέψεων». Η ψυχαγωγική αξία του χώρου ισούται με το πλεόνασμα καταναλωτή (την περιοχή κάτω από την καμπύλη ζήτησης και πάνω από τις πραγματοποιηθείσες δαπάνες). Με τη δεύτερη παραλλαγή, συλλέγονται μέσω ερωτηματολογίων περισσότερο ακριβή δεδομένα για τις επισκέψεις. Έτσι, πέρα από την ενισχυμένη ακρίβεια του μοντέλου ως προς τη διάρκεια και το κόστος της επίσκεψης, μπορεί να ενσωματωθούν και ερωτήσεις που αφορούν εναλλακτικές τοποθεσίες και την περιβαλλοντική ποιότητα του τόπου, οπότε και καθίσταται ευκολότερο να αποτιμηθούν οι οικονομικές συνέπειες από ποιοτικές αλλαγές (κατασκευάζονται δύο καμπύλες ζήτησης). Στη τρίτη παραλλαγή της μεθόδου, (αγγ. random utility approach) επιδιώκεται η μέγιστη ακρίβεια αποτίμησης των ποιοτικών μεταβολών στον τόπο αναψυχής, και η αντιμετώπιση του προβλήματος των πολλαπλών προορισμών. Για το σκοπό αυτό, ζητείται από τους ερωτώμενους να επιλέξουν ανάμεσα σε διαφορετικές περιοχές, ποιότητες και κόστη, διατυπώνοντας ερωτήσεις τόσο σχετικά με τα ταξίδια που πραγματοποίησαν στον τόπο αναψυχής, όπως και στην δεύτερη παραλλαγή, όσο και για τις δραστηριότητες τους εκεί. Με την εκτεταμένη χρήση των ερωτηματολογίων, είναι δυνατόν να συνεκτιμηθεί το κόστος ευκαιρίας που προκύπτει βάσει του χρόνου παραμονής, αν και η συμπερίληψη του συγκεκριμένου κόστους συνιστά αμφιλεγόμενη πρακτική. Η Υπηρεσία Περιβαλλοντικής Προστασίας των ΗΠΑ (EPA 2010) κατηγοριοποιεί τις παραλλαγές της μεθόδου σε αυτές που εξετάζουν έναν προορισμό (αγγ. singe-site models) και σε αυτές που εξετάζουν τις επιλογές των ατόμων απέναντι σε μια ομάδα διαθέσιμων προορισμών (αγγ. multi-site models). Στη δεύτερη κατηγορία, εκτός από την προσέγγιση random utility (RUA), εντάσσει και την τεχνική Kuhn-Tucker (KT), η οποία αναπτύχθηκε επειδή η RUA δεν προέβλεπε την καταγραφή ταξιδιών σε μια ομάδα προορισμών κατά τη διάρκεια μακρύτερης χρονικής περιόδου, καθώς και για να εισαγάγει τη μηδενική επιλογή. Η προσέγγιση ΚΤ είναι έτσι περισσότερο συμβατή με την Λανκαστεριανή παραδοχή μεγιστοποίησης της ωφέλειας μέσω αγοράς δέσμης ιδιοτήτων των αγαθών, και όχι προϊόντων. Κρίσιμοι και αμφιλεγόμενοι παράγοντες για τη διεξαγωγή της αποτίμησης αποτελούν ο χειρισμός των ταξιδιών που έχουν πολλαπλούς προορισμούς ή που υπερβαίνουν τη μια ημέρα , η συμφωνία για το βαθμό στον οποίο ο χρόνος ταξιδιού αλλά και ο χρόνος παραμονής αποτελεί μέρος του κόστους ή μέρος της κατανάλωσης και ο τρόπος υπολογισμού του κόστος αυτού.. Επιπρόσθετα, η EPA (2010) εμφαίνει στη σημαντικότητα της σαφήνειας του καθορισμού του προορισμού αποτίμησης. Ένας επιπλέον κρίσιμος παράγοντας σχετίζεται με την ύπαρξη εναλλακτικών τοποθεσιών. Εφόσον υπάρχουν, η επιλογή ενός συγκεκριμένου τόπου αναψυχής που βρίσκεται σε μια απόσταση x από τον ερωτώμενο, υπονοεί την ύπαρξη σημαντικότερης αξίας συγκριτικά με την περίπτωση όπου τόπος αναψυχής βρίσκεται στην ίδια απόσταση, αλλά απουσιάζουν οι εναλλακτικές επιλογές. Ωστόσο, η μέθοδος TCM, εφόσον υπολογίζει μόνο το μεταφορικό κόστος, θα αποδώσει την ίδια αξία και στις δύο περιπτώσεις. Κατά τους King & Mazzota (2000), πλεονεκτήματα της μεθόδου συνιστούν η απλότητα και το χαμηλό κόστος εφαρμογής της. Επίσης τα δεδομένα συλλέγονται εύκολα από τους επί τόπου χρήστες. Τέλος, ανήκει στην κατηγορία των μεθόδων που χρησιμοποιούν παραδοσιακές, για την οικονομική επιστήμη, προσεγγίσεις κόστους / οφέλους και πραγματικά δεδομένα ταξιδιών αντί για λεκτικές απαντήσεις σε υποθετικά σενάρια, και συνεπώς γίνεται ευκολότερα αποδεκτή από τους λήπτες αποφάσεων. Η μέθοδος, πέρα από το ζήτημα της ισχύος των αρχικών της παραδοχών, δεν υπολογίζει τις τυχόν αξίες μη χρήσης. Γενικά, περιορίζεται στην αποτίμηση της αξίας αναψυχής η οποία δεν ταυτίζεται, και δύσκολα μπορεί να συσχετισθεί με την περιβαλλοντική αξία ενώ ήδη αναφέρθηκε η αδυναμία της στην εκτίμηση της αξίας από αναμενόμενες μελλοντικές ποιοτικές μεταβολές), γεγονός που περιορίζει τη δυνατότητα εφαρμογής τής μεθόδου μόνο ex post. Ακόμη, έρχεται έμμεσα σε σύγκρουση με την μέθοδο Ωφελιμιστικής Αποτίμησης, με την έννοια ότι αν η κατοικία ενσωματώνει την αξία του γειτνιάζοντος περιβαλλοντικού πόρου, ορισμένα άτομα έχουν επιλέξει να πληρώσουν για την αξία αυτή με το να κατοικήσουν σε μηδενική απόσταση, παρά ταξιδεύοντας. Ωστόσο, η πληρωμή αυτή δεν καταμετράται από τη TCM. Αντίστοιχης φύσης δυσκολίες προκύπτουν από τους επισκέπτες με μηδενικό κόστος ταξιδιού (συνταξιδιώτες, πεζοί, κ.λπ.) . Ανάλογα, όταν πρόκειται να μετρηθούν τόποι κοντά σε πυκνοκατοικημένες περιοχές δεν υπάρχει σημαντική διαφοροποίηση στο κόστος ταξιδιού ανά ζώνη ώστε να κατασκευαστεί η καμπύλη ζήτησης.

Η Ανάλυση κόστους ταξιδιού (αγγ. Travel Cost Method – TCM) είναι οικονομική τεχνική που χρησιμοποιείται προκειμένου να εκτιμήσει την οικονομική αξία περιβαλλοντικών αγαθών. Η ανάλυση κόστους ταξιδιού και άλλες οικονομικές τεχνικές αναπτύχθηκαν προκειμένου να αντιμετωπίσουν την αποτυχία της αγοράς να αποδώσει το σύνολο της αξίας των περιβαλλοντικών αγαθών. Κατατάσσεται στην κατηγορία μεθόδων αποκαλυπτόμενης προτίμησης. Η μέθοδος χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον για την αποτίμηση περιβαλλοντικών πόρων που χρησιμοποιούνται για αναψυχή. Κατά τους King & Mazzota (2000), με τη χρήση της μεθόδου μπορεί να εκτιμηθεί η αξία από: την απώλεια του πόρου αναψυχής τη δημιουργία ενός νέου πόρου αναψυχής την αλλαγή στο κόστος μετάβασης ή στην περιβαλλοντική ποιότητα ενός υφιστάμενου πόρου αναψυχής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B7_%CE%BA%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D

Κρίστι Νόεμ

Η Κρίστι Άρνολντ, γεννήθηκε το 1971 στο Γουότερταουν της Νότιας Ντακότας, από τον Ρόναλντ και την Κορίν Άρνολντ, και μεγάλωσε με την οικογένειά της, σε ράντζο στην κομητεία Χάμλιν. Έχει νορβηγική καταγωγή. Το 1990, αποφοίτησε από το "Hamlin High School", και κατόπιν εγγράφθηκε στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο Νόρθερν στη Νότια Ντακότα, το οποίο εγκατέλειψε στα 22 της, λόγω του θανάτου του πατέρα της.Στη συνέχεια, παρακολούθησε μαθήματα στο Κολλέγιο "Mount Marty" στο Γιάνκτον της Νότιας Ντακότας, καθώς και στο Πολιτειακό Πανεπίστημιο της Νότιας Ντακότας. Το 2011, έλαβε πτυχίο (BA) στις Πολιτικές Επιστήμες από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νότιας Ντακότας. Ύστερα από τον θάνατο του πατέρα της, ανέλαβε τη διοίκηση του ράντζου, όπου πρόσθεσε σε αυτό οργανωμένο εκπαιδευτήριο για κυνήγι, εστιατόριο, καθώς και καταλύματα. Επίσης, ασχολήθηκε με την γεωργία και την καλλιέργεια φυτικών προϊόντων. Βουλή των Αντιπροσώπων της Νότιας Ντακότας (2007-2011) Το 2006, εξελέγη Μέλος της πολιτειακής Βουλής των Αντιπροσώπων της Νότιας Ντακότα από την 6η περιφέρεια. Ανέλαβε την έδρα, στις 9 Ιανουαρίου 2007. Επανεξελέγη το 2008. Υπηρέτησε συνολικά τέσσερα χρόνια (2007-2011). Στις εκλογές της Βουλής των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών το 2010 στη Νότια Ντακότα, η Κρίστι Νόεμ, εξελέγη Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ για την μονοεδρική περιφέρεια της Νότιας Ντακότας, με ποσοστό 48,0% έναντι 46,0% της εν ενεργεία Βουλευτή και υποψήφιας του Δημοκρατικού Κόμματος για την έδρα, Στέφανι Χερσέτ Σάντλιν.Η Νόεμ, επανεξελέγη, στην Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, το 2012 (57% έναντι 43%), το 2014 (67% έναντι 33%) και το 2016 (64% έναντι 36%). Παρέμεινε έως τις 3 Ιανουαρίου 2019. Στις κυβερνητικές εκλογές της Νότιας Ντακότας το 2018, η Κρίστι Νόεμ, αφού έλαβε το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος για την θέση του Κυβερνήτη της Νότιας Ντακότας, κατάφερε να εκλεγεί 33η Κυβερνήτης της Νότιας Ντακότας, με 51,0% έναντι 47,6% του Δημοκρατικού ανθυποψηφίου της, Μπίλι Σάττον. Ορκίστηκε στο αξίωμα, στις 5 Ιανουαρίου 2019, και είναι η πρώτη γυναίκα Κυβερνήτης της πολιτείας. Η Κρίστι Άρνολντ, παντρεύτηκε το 1992, σε ηλικία 19 ετών, τον Μπράιον Νόεμ. Έχουν αποκτήσει τρία παιδιά. Διαμένουν σε ράντζο στη Νότια Ντακότα. Είναι Χριστιανή Προτεστάντης. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Kristi Noem στο Wikimedia Commons

Η Κρίστι Λιν Νόεμ (Άρνολντ) (αγγλικά: Kristi Lynn Noem, née Arnold, 30 Νοεμβρίου 1971), είναι Αμερικανίδα πολιτικός που υπηρετεί ως 33η Κυβερνήτης της Νότιας Ντακότα από το 2019. Είναι μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Προηγουμένως, έχει υπηρετήσει ως Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών για την μονοεδρική περιφέρεια της Νότιας Ντακότα, από το 2011 έως το 2019, καθώς και ως Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Νότιας Ντακότα από την 6η περιφέρεια από το 2007 έως το 2011.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B9_%CE%9D%CF%8C%CE%B5%CE%BC

Νεοπτόλεμος (μυθολογία)

Ο Νεοπτόλεμος, ο οποίος ονομαζόταν και Πύρρος (στα Κύπρια Έπη ), ανατράφηκε στο ανάκτορο του παππού του στη Σκύρο ο Νεοπτόλεμος συμμετείχε στον πόλεμο της Τροίας με τον πατέρα του τον Αχιλλέα. Σύμφωνα με κάποιο χρησμό, η Τροία δεν θα κυριευόταν χωρίς τη βοήθεια ενός απογόνου του Αιακού, και τελικά στον πόλεμο βρέθηκαν όχι ένας αλλά τρεις απόγονοι του Αιακού μαζί τους και ο Πάτροκλος, εξάδελφος του Αχιλλέα, γιος του Μενοίτιου που ήταν αδελφός του Πηλέα πατέρα του Αχιλλέα, ο Πάτροκλος πέθανε στην μάχη παριστάνοντας τον Αχιλλέα, έτσι έμειναν δύο απόγονοι του Αιακού στον πόλεμο, οι οποίοι βρέθηκαν μέσα από τα μεγάλα τείχη μέσω του Δούρειου Ίππου. Ο Νεοπτόλεμος επέζησε στον τρωικό πόλεμο και αναδείχτηκε ήρωας στην άλωση της Τροίας όπως και ο πατέρας του Αχιλλέας, ο οποίος όμως πέθανε όταν τον χτύπησε στην φτέρνα του βέλος προερχόμενο από τον Πάρι. Ο Νεοπτόλεμος σκότωσε τον Πρίαμο και τον γιο του Έκτορα, Αστυάνακτα, ενώ φέρεται να θυσίασε στον τάφο του πατέρα του την κόρη του Πριάμου Πολυξένη και να πήρε μαζί του ως λάφυρο τη σύζυγο του Έκτορα, Ανδρομάχη, με την οποία απέκτησε τον Μολοσσό, γενάρχη των Μολοσσών της Ηπείρου. Για την επιστροφή του υπάρχουν διάφορες παραδόσεις. Σύμφωνα με μια εκδοχή εγκαταστάθηκε στην Ήπειρο, όπου έγινε βασιλιάς των Μολοσσών, ενώ μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου νυμφεύτηκε την κόρη του Μενέλαου και της Ελένης, Ερμιόνη, την οποία όμως ο πατέρας της είχε προηγουμένως υποσχεθεί στον Ορέστη. Ο τελευταίος φέρεται να τον σκότωσε στους Δελφούς, όπου έλεγαν πως υπάρχει και ο τάφος του Νεοπτολέμου, ενώ οι κάτοικοι της περιοχής τον λάτρευαν ως ήρωα. Ο Παυσανίας αναφέρει πως ο Νεοπτόλεμος σκοτώθηκε από ιερέα του Απόλλωνα πάνω στην εστία του ναού του. Σύμφωνα με την παράδοση, ο τάφος του Νεοπτόλεμου βρισκόταν κοντά στην είσοδο του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς, αργότερα όμως τα λείψανά του μεταφέρθηκαν σε τέμενος που αφιερώθηκε στη μνήμη του.. Βρισκόταν στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών και ήταν αφιερωμένο στον Νεοπτόλεμο. Βρισκόταν στο ύψος του ναού του Απόλλωνα, βορειοανατολικά αυτού, στα δυτικά της Στοάς του Αττάλου., δίπλα από το ανάθημα του τετράρχη της Θεσσαλίας, Δαόχου Β'. Το τέμενος ήταν περίβολος και είχε διαστάσει 11x7 μέτρα. Εντός αυτού, υπήρχε ο τάφος του Νεοπτόλεμου καθώς και βωμός στον βόρειο τοίχου της περιβόλου. Κατά το 338 π.Χ., μετά τη μάχη της Χαιρώνειας είχε ανακαινιστεί από τους Θεσσαλούς, οι οποίοι τιμούσαν ιδιαίτερα τον Νεοπτόλεμο. Άλωση της Τροίας (Πολύγνωτος), αναπαράσταση πανοραμικής τοιχογραφίας μεγαλογραφίας του φημισμένου αρχαίου έλληνα ζωγράφου Πολύγνωτου. Ο Νεοπτόλεμος έδωσε το όνομά του στον αστεροειδή 2260 Νεοπτόλεμο (2260 Neoptolemus) της Τρωικής Ομάδας, που ανακαλύφθηκε το 1975. Νεοπτολέμειος τιμωρία.

Ο Νεοπτόλεμος (< νέος + πτόλεμος (πόλεμος) "ο νεαρός πολεμιστής, που είναι νέος στη μάχη") ήταν πρόσωπο της Ελληνικής Μυθολογίας. Σύμφωνα με την παράδοση ήταν γιος του Αχιλλέα και της Δηιδάμειας, κόρης του βασιλιά της Σκύρου, Λυκομήδη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)

Ζενές Ες

Η Ζενές Ες ιδρύθηκε το 1907 και αρχικά ονομάστηκε: Jeunesse la Frontière d'Esch. Το προσωνύμιο "La frontière" (προωθημένος) επιλέχτηκε για να τονιστεί πόσο κοντά βρισκόταν το γήπεδό της με τα γαλικά σύνορα. Το 1918 το "La frontière" αφαιρέθηκε και η ομάδα πήρε το σημερινό της όνομα. Μόνο την περίοδο της ναζιστικής κατοχής, στη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, οι ναζί επέβαλαν το γερμανικό όνομα: SV Schwarz-Weiß 07 Esch, δηλαδή "Μελανόλευκοι ’07 του Ες", το οποίο μετά τον πόλεμο καταργήθηκε αμέσως. Η Ζενές Ες είναι η πιο επιτυχημένη ποδοσφαιρική ομάδα του Λουξεμβούργου. Το 1921 πήρε το πρώτο της πρωτάθλημα. Συνολικά έχει κατακτήσει 27, που αποτελεί εθνικό ρεκόρ. Το πιο πρόσφατο είναι του 2004. Επίσης, έχει 12 κύπελλα και 8 νταμπλ. Συμμετέχει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις από το 1958 αλλά συνήθως δεν προκρίνεται πέραν των αρχικών προκριματικών γύρων, όπως όλες οι ομάδες του Λουξεμβούργου. Η πιο αξιόλογη επιτυχία της ήταν το 1973 στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, όταν απέσπασε ισοπαλία 1-1 εκτός έδρας από τη Λίβερπουλ, τότε κάτοχο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Πρωτάθλημα Λουξεμβούργου (28): 1921, 1937, 1951, 1954, 1958, 1959, 1960, 1963, 1967, 1968, 1970, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1980, 1983, 1985, 1987, 1988, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2004, 2010 Επίσης, έχει τερματίσει 13 φορές στη δεύτερη θέση.Κύπελλο Λουξεμβούργου (13): 1935, 1937, 1946, 1954, 1973, 1974, 1976, 1981, 1988, 1997, 1999, 2000, 2013 Επίσης, έχει φτάσει άλλες 11 φορές στον τελικό. Έχει συμμετάσχει πάνω από 30 φορές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Έχει δώσει 65 ματς κι έχει φέρει: 8 νίκες, 7 ισοπαλίες και 50 ήττες (53-215 γκολ). Κύπελλο Πρωταθλητριών: 21 συμμετοχές. Δυο φορές προκρίθηκε στο 2ο γύρο με προπονητή τον Τζορτζ Μπέρι. Το 1959-60 απέκλεισε την πολωνική Λότζ με 5-0, 1-2. Το 1963-64 απέκλεισε τη φινλανδική Χάκα με 1-4, 4-0.Κύπελλο Κυπελλούχων: 3 συμμετοχές.Κύπελλο ΟΥΕΦΑ: 7 συμμετοχές. Επίσημη ιστοσελίδα

Η Ζενές Ες (λουξεμβουργιανά: Jeunesse Esch, γαλλικά: AS La Jeunesse d'Esch) είναι κορυφαία ποδοσφαιρική ομάδα του Λουξεμβούργου με 27 πρωταθλήματα και 12 κύπελλα. Προέρχεται από την πόλη Ες-συρ-Αλζέτ, η οποία βρίσκεται στο νοτιοδυτικό Λουξεμβούργο. Ιδρύθηκε το 1907 και οι εμφανίσεις της είναι ασπρόμαυρες ριγέ φανέλες με μαύρα παντελονάκια. Ως έδρα χρησιμοποιεί το Σταντ ντε λα Φροντιέρ, χωρητικότητας 5.400 θεατών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CF%82_%CE%95%CF%82

Κόττζεμπι

Οι ορφανοί κόττζεμπι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μαζικά στα μέσα της δεκαετίας του 1990 στον απόηχο του βορειοκορεατικού λιμού, ο οποίος προκάλεσε την κατάρρευση του συστήματος διανομής φαγητού της χώρας. Σε μια προσπάθεια να "σταθεροποιήσει την επιβίωση των ανθρώπων σε όλη τη χώρα", η κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας ίδρυσε τα ειδικά "Στρατόπεδα Κράτησης Παιδιών", το 1995, τα οποία ήταν ουσιαστικά υποβαθμισμένα διαμερίσματα. Λόγω των κακών συνθηκών στα στρατόπεδα κράτησης παιδιά έχουν πεθάνει από υποσιτισμό. Οι κόττζεμπι είναι συνεχώς αναγκασμένοι να αναζητήσουν τροφή και έτσι συγκεντρώνονται σε ομάδες ζητιάνων και πορτοφολάδων. Οι περισσότεροι κόττζεμπι τρώνε μόνο μία φορά την ημέρα. Η διατροφή τους, μαζί με το φαγητό που θα αποκτήσουν από την ζητιανά, αποτελείται κυρίως από το σούπα γρασιδιού, άγρια λαχανικά κουάκερ και ρίζες γρασιδιού. Ανθρώπινα δικαιώματα στη Βόρεια Κορέα Παιδί του δρόμου Ορφανά στη Σοβιετική Ένωση

Ο Κόττζεμπι, κόττσεμπι, ή γκόττζεμπι (κορεατικά: 꽃 제비, μεταγραφή kkotjebi, kkotchebi) είναι κορεατικός όρος που υποδηλώνει τα άστεγα παιδιά στη Βόρεια Κορέας. Ο όρος σημαίνει κυριολεκτικά "ανθίζοντα (꽃) χελιδόνια (제비)", καθώς οι κότζεμπι αναζητούν συνεχώς τροφή και καταφύγιο. Οι Κόττζεμπι δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένοι στη Βόρεια Κορέα, και οποιαδήποτε αναφορά του όρου σε κρατικές δημοσιεύσεις και έγγραφα απαγορεύεται.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%B6%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%B9

Κτίριο Ιδρύματος Φορντ

Το Κτίριο Ιδρύματος Φορντ ανατέθηκε το 1963 από τον Χένρυ Φορντ ΙΙ στην εταιρεία RocheDinkeloo και ολοκληρώθηκε το 1968. Το 1995 απέσπασε το βραβείο Twenty-Five Year Award του Ινστιτούτου Αμερικανών Αρχιτεκτόνων (αγγλικά: AIA‎) και από το 1997 προστατεύεται από το New York City Landmarks Preservation Commission (LPC). Το 2015 ανατέθηκε στην εταιρεία Gensler ο σχεδιασμός της ανακαίνισης του κτιρίου, ώστε να συμμορφωθεί με τους νέους νόμους προσβασιμότητας, πυρασφάλειας, ασφάλειας και ενεργειακής απόδοσης. Το ανακαινισμένο κτίριο άνοιξε τις πύλες του το Δεκέμβριο του 2018, με το νέο όνομα «Κέντρο Ιδρύματος Φορντ για Κοινωνική Δικαιοσύνη» (Ford Foundation Centre for Social Justice). Η βασική πρόθεση του σχεδιασμού είναι η διαμόρφωση ενός ενιαίου χώρου κοινωνικών αλληλεπιδράσεων, στον οποίο οι χρήστες νιώθουν μέρη του συνόλου, δημιουργώντας μια εργασιακή «οικογένεια». Οι χώροι εργασίας αναπτύσσονται σε δέκα ορόφους σχήματος «Γ» γύρω από μια εσωτερική αυλή, η οποία περιβάλλεται και στεγάζεται από υαλοστάσια. Επιπλέον δύο όροφοι στεγάζουν χώρους γραφείων υψηλόβαθμων μελών, αίθουσες συναντήσεων και εστιατόρια. Οι δύο αυτοί τελευταίοι όροφοι σχηματίζουν κλειστό τετράγωνο, διαμορφώνοντας τη στέψη του κτιρίου. Κάθε γραφείο διαθέτει επάλληλα κουφώματα που επιτρέπουν την επικοινωνία του εσωτερικού χώρου με την αυλή, προσδίδοντας αίσθημα ευεξίας στους εργαζόμενους. Η αλληλεπίδραση που επιδιώκεται αφορά όχι μόνο τις σχέσεις μεταξύ γειτνιάζοντων εργαζομένων, αλλά εκτείνεται σε συναντήσεις μεταξύ εργαζομένων από διαφορετικούς τομείς και επίπεδα, όπως και μεταξύ εργαζομένων και επισκεπτών, καθώς μεγάλο μέρος του κτιρίου είναι ανοιχτό προς το δημόσιο. Το κτίριο ακολουθεί τα όρια των γειτονικών, καθώς και την κορυφογραμμή τους. Η κλίμακά του στην 42η οδό είναι μνημειώδης, ενώ στην 43η συνάδει με την πιο μικρή κλίμακα της οικιστικής περιοχής με την οποία γειτνιάζει. Συγκεκριμένα, η όψη της 42ης οδού αποτελείται από δύο κατακόρυφα συμπαγή στοιχεία, τα οποία αντιστοιχούν στις δύο γωνίες του εσωτερικού κήπου και τη μια απόληξη του «Γ» των χώρων γραφείων, επίσης συμπαγή. Ένα ενιαίο υαλοστάσιο (αγγλικά: Curtain wall‎) ύψους δέκα ορόφων περιβάλλει τον εσωτερικό κήπο και βρίσκεται σε εσοχή σε σχέση με τα συμπαγή στοιχεία. Οι δύο τελευταίοι όροφοι περιβάλλονται επίσης από υαλοστάσια, ωστόσο προεξέχουν ως προς αυτό του κήπου, και αναπτύσσονται σε οριζόντιες ζώνες, διαμορφώνοντας ένα είδος στέψης. Στην όψη της 43ης οδού κυριαρχούν επίσης κατακόρυφα συμπαγή στοιχεία, ωστόσο είναι εμφανείς οι μεμονωμένοι όροφοι γραφείων της μιας πλευράς του «Γ», διασπώντας τη μνημειακή αίσθηση του ενιαίου υαλοστασίου σε μικρότερα τμήματα και προσεγγίζοντας εν τέλει την ανθρώπινη κλίμακα. Η αίσθηση της συλλογικότητας που αποτέλεσε κύρια κατεύθυνση του σχεδιασμού, οδήγησε στην κατανομή των χώρων γραφείων στις δύο πλευρές του οικοπέδου, αφήνοντας τον υπόλοιπο χώρο ελεύθερο και σε άμεση σχέση με το γειτονικό πάρκο του συγκροτήματος κατοικιών Tudor City. Ωστόσο, ο κρύος καιρός της Νέας Υόρκης δεν επιτρέπει τη ζωή σε εξωτερικούς χώρους για μεγάλο μέρος του χρόνου και έτσι ο κήπος προστατεύεται από υαλοστάσια στις άλλες δύο του πλευρές, δίνοντας μια καινοτόμα λύση στο πρόβλημα της δημόσιας ζωής της πόλης. Ο σχεδιασμός του πραγματοποιήθηκε από τον Αμερικανό αρχιτέκτονα τοπίου Νταν Κίλεϊ. Εκμεταλλευόμενος τη φυσική κλίση μεταξύ των οδών 42η και 43η, ο αρχιτέκτονας σχεδίασε μια κεντρική κλίμακα που συνδέει τις δύο εισόδους και διασπάται σε τρία τμήματα. Τα επίπεδα που προκύπτουν εκτείνονται στον κήπο διαμορφώνοντας ένα σύστημα αναβαθμίδων που περιπλέκονται και καταλήγουν στο κεντρικό στοιχείο της σύνθεσης: μια μικρή τετραγωνική λίμνη, η οποία βρίσκεται στο χαμηλότερο υψόμετρο. Μεταξύ των επιπέδων υπάρχει χώρος φύτευσης, στον οποίο είχαν αρχικά φυτευτεί 12 μανόλιες σουλατζιάνες, χαμηλοί θάμνοι και φυτά εδαφοκάλυψης. Αργότερα, τα φυτά αυτά αντικαταστάθηκαν από πληθώρα υποτροπικών, τα οποία θεωρήθηκαν πιο κατάλληλα για εσωτερικό χώρο. Η φύτευση συναντάται ξανά σε πλατφόρμες σε ψηλότερους ορόφους (στον τρίτο, τέταρτο, πέμπτο και ενδέκατο), σε μια προσπάθεια ενοποίησής τους με το έδαφος. Ο κήπος λούζεται με φως από τα υαλοστάσια και το φεγγίτη της οροφής. Ίσως το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του κτιρίου είναι ο τρόπος με τον οποίο οι χώροι εργασίας επικοινωνούν με τον εσωτερικό κήπο. Αυτό είναι ένα δύσκολο επίτευγμα δεδομένου του ύψους του κτιρίου και της φύσης της χρήσης για την οποία προορίζεται. Η οπτική σχέση επιτυγχάνεται με τα εσωτερικά υαλοστάσια και αμβλύνεται με την ολίσθηση των ανώτερων ορόφων, η οποία δημιουργεί ταυτόχρονα ένα θύλακα εισόδου χαμηλότερου ύψους στην 43η οδό, προσεγγίζοντας την ανθρώπινη κλίμακα. Η φύτευση στους ανώτερους ορόφους ενοποιεί το σύνολο και δημιουργεί την αίσθηση της συνέχειας και της εγγύτητας, παρά το μεγάλο ύψος. Το στοιχείο αυτό έρχεται σε ισχυρή αντίθεση με το συμβατικό τύπο κτιρίου γραφείων, στον οποίο όροφοι με γραφεία επαναλαμβάνονται και δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Η μοναδική σύνθεση του κτιρίου είναι εμφανής στο παραπάνω σχέδιο τομής. Ο κατασκευαστικός φορέας είναι εμπνευσμένος από κατασκευές γεφυρών. Αποτελείται από κατακόρυφα στοιχεία οπλισμένου σκυροδέματος (υποστηλώματα και τοιχία) και μεταλλικά οριζόντια στοιχεία (δοκοί και πλάκες). Το μέταλλο που χρησιμοποιήθηκε για τα οριζόντια στοιχεία είναι οξειδωμένο ατσάλι, του οποίου η όψη έχει καφέ απόχρωση και προσδίδει θερμή αίσθηση στο σύνολο. Ο φεγγίτης της οροφής αποτελείται από δικτυώματα του ίδιου υλικού σε πρισματική διάταξη, τα οποία πληρώνονται με γυαλί. Τα συμπαγή στοιχεία των εσωτερικών και εξωτερικών όψεων επικαλύπτονται από πλάκες γρανίτη σε γήινες αποχρώσεις από τη Νότια Ντακότα, ενισχύοντας τη θερμή αίσθηση του μετάλλου. Επιπλέον, οι εσωτερικές διαδρομές στον κήπο και του δημόσιους χώρους αποτελούνται από πλίνθινο δάπεδο και τελικά, τα ισχυρά υλικά του εσωτερικού έρχονται σε ζωηρή αντίθεση με το έντονο πράσινο της φύτευσης. Τον Απρίλιο του 2016 το New York City Landmarks Preservation Commission (LPC) ενέκρινε τα σχέδια της εταιρείας Gensler για την ανακαίνιση του εσωτερικού κήπου του Κτιρίου Ιδρύματος Φορντ. Η βασική κατεύθυνση του σχεδιασμού ήταν «η ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα». Παράλληλα, το κτίριο ανακαινίστηκε για να συμμορφωθεί με τους νέους κτιριοδομικούς κανονισμούς· αντικαταστάθηκαν και προστέθηκαν στηθαία, και εγκαταστάθηκαν συστήματα εξαερισμού και καταιωνιστήρων. Μάλιστα, τα τελευταία αποτέλεσαν την αφετηρία του σχεδιασμού. Άλλες αλλαγές αφορούν στην προσβασιμότητα και περιλαμβάνουν έξι νέες και ανακαινισμένες πόρτες, την αφαίρεση τουλάχιστον μιας γλάστρας. Επιπλέον, σχεδιάστηκε ένας νέος διάδρομος στην 42η οδό, αρκετά πλατύς ώστε να χωρά δύο αμαξίδια, ο οποίος οδηγεί σε αναβατόριο που παρέχει πρόσβαση για την ανατολική λότζια του κήπου. Ο φωτισμός μειώθηκε από 90 φώτα σε 28 και η φύτευση, καθώς και η κεντρική λίμνη αναδιαμορφώθηκαν, για να ανταποκριθούν στον αρχικό σχεδιασμό. Το ανακαινισμένο κτίριο άνοιξε τις πύλες του το Δεκέμβριο του 2018, με το νέο όνομα «Κέντρο Ιδρύματος Φορντ για Κοινωνική Δικαιοσύνη» (Ford Foundation Centre for Social Justice). Ford Foundation RocheDinkeloo The Cultural Landscape Foundation

Το Κτίριο Ιδρύματος Φορντ (αγγλικά: Ford Foundation Building‎) αποτελεί κτίριο γραφείων και βρίσκεται στο κέντρο του Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Σχεδιάστηκε το 1963 από την αρχιτεκτονική εταιρεία RocheDinkeloo (Kevin Roche John Dinkeloo and Associates LLC) και ολοκληρώθηκε το 1968. Το βασικό του χαρακτηριστικό, ένας εσωτερικός κήπος -συχνά αναφέρεται ως αίθριο, ωστόσο δεν περιβάλλεται από κτιριακό όγκο σε όλες του τις πλευρές- υπήρξε καινοτόμο στοιχείο για το δημόσιο χώρο του Μανχάταν και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για ποικίλα κτίρια της ίδιας κατηγορίας, αλλά και άλλων, όπως πολυκαταστήματα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%84%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%99%CE%B4%CF%81%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CE%BF%CF%81%CE%BD%CF%84

Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4

Το πρόγραμμα τέθηκε σε εφαρμογή με απόφαση του Αδόλφου Χίτλερ. Λειτούργησε υπό τον έλεγχο του επικεφαλής της Καγκελαρίας Φίλιπ Μπούλερ (Philip Bouhler) και του Δόκτορα Καρλ Μπραντ (Karl Brandt), με επικεφαλής τους Βέρνερ Χάιντε (Werner Heyde) και Πάουλ Νίτσε (Paul Nitsche). Ουσιαστικά, όμως, ο κύριος οργανωτής του ήταν ο Βίκτορ Μπρακ (Viktor Brack). Στο πρόγραμμα συμμετείχαν εξέχουσες προσωπικότητες του ιατρικού κόσμου της Ναζιστικής Γερμανίας. Σκοπός του προγράμματος ήταν να διατηρήσει τη λεγόμενη γενετική καθαρότητα του γερμανικού πληθυσμού, εξοντώνοντας ορισμένα στοιχεία του πληθυσμού των γερμανικών και των κατεχόμενων περιοχών. Τέτοιες κατηγορίες ήταν εκείνοι που θεωρούνταν παραμορφωμένοι, πηρομελείς, ανάπηροι ή άτομα που έπασχαν από διανοητικές ασθένειες. Στην αρχή, τα θεωρούμενα ως ανάπηρα παιδιά απομακρύνονταν από τις οικογένειές τους και τοποθετούνταν σε ειδικά νοσοκομεία όπου θανατώνονταν. Το πρόγραμμα στη συνέχεια επεκτάθηκε, ώστε να περιλάβει και ενηλίκους, αν και οι περισσότεροι ανάπηροι ενήλικες είχαν ήδη υποστεί υποχρεωτική στείρωση ως αποτέλεσμα του γερμανικού "Νόμου για την Πρόληψη Απογόνων των Κληρονομικώς Ασθενών". Οι Ναζιστές χαρακτήριζαν τους φόνους αυτών των ανθρώπων, τους οποίους θεωρούσαν χαραμοφάηδες, ως φόνους από οίκτο. Λόγω των διαστάσεων που πήραν αυτές οι εκκαθαρίσεις, σύγχρονοι και μεταγενέστεροι παρατηρητές χαρακτήρισαν τους θανάτους αυτούς ως μορφή μαζικής δολοφονίας με πρόσχημα την Ιατρική. Οι πρώτες εκκαθαρίσεις έλαβαν χώρα στην Ψυχιατρική Κλινική της Οβίνσκα της κατεχόμενης Πολωνίας στις 22 Σεπτεμβρίου 1939 και ακολούθησαν σύντομα παρόμοιες πράξεις στο υπόλοιπο της χώρας που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο 26.000 ψυχασθενών. Στη Γερμανία στο πρόγραμμα συμπεριλήφθηκαν οι εξής εγκαταστάσεις: Κάστρο Γκράφενεκ (Schloss Grafeneck, 20 Ιανουαρίου 1940), Σλος Χάρτχαϊμ (Schloss Hartheim, 6 Μαΐου 1940), Χάνταμαρ (Hadamar, Ιανουάριος 1941), η ψυχιατρική κλινική στο Μπέρνμπουργκ αν ντερ Ζάαλε (Bernburg-an-der-Saale, 21 Νοεμβρίου 1940), Βρανδεμβούργο (Brandenburg-Havel, 8 Φεβρουαρίου 1940) και Ζόνενσταϊν-μπάι-Πίρνα (Sonnenstein-bei-Pirna, Ιούνιος του 1940). Κάθε εγκατάσταση είχε το δικό της κωδικό: Ο "A" αντιπροσώπευε το Γκράφενεκ, ο "Β" το Βρανδεμβούργο, ο "C" τo Χάρτχαϊμ, ο "D" το Ζόνενσταϊν, ο "Be" το Μπέρνμπουργκ και ο "E" το Χάνταμαρ. Σε αυτές έγινε χρήση μεθόδων δηλητηριωδών αερίων, ασφυξίας, ενέσεων, δηλητηρίασης, επιβεβλημένης ασιτίας και χορήγησης υπερβολικής δόσης φαρμάκων. Τα πρώτα πειράματα με χρήση αερίων και κινητών οχημάτων με θαλάμους αερίων διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια του Οκτωβρίου και του Νοεμβρίου του 1939 στο Πόζναν (Poznań) της Πολωνίας με ασθενείς από την Ψυχιατρική Κλινική της Οβίνσκα και το Μάρτιο του 1940 στο νοσοκομείο της Κοτσάνοφκα (Kochanówka) κοντά στο Λοτζ. Οι ναζιστές πειραματίστηκαν, επίσης, με τη διοχέτευση, σε σφραγισμένους θαλάμους, μονοξειδίου του άνθρακα από καυασέρια μηχανών φορτηγών. Μεγάλο μέρος αυτού του τύπου εξόντωσης βρισκόταν κάτω από την επίβλεψη των ψυχιάτρων Καρλ Χανς Χάιντς Ζένχεν και Βέρνερ Βίλινγκερ. Ο Ζένχεν προμήθευε τους Ναζιστές ερευνητές με εκατοντάδες εγκεφάλους από τα θύματα, ενώ ο Βίλινγκερ διεξήγαγε πειράματα στα ζωντανά θύματα πριν διατάξει τη θανάτωσή τους. Οι θάλαμοι αερίων που είχαν κατασκευασθεί στο Χάρτχαϊμ φτιάχτηκαν με σκοπό τη θανάτωση, μέσω ασφυξίας με μονοξείδιο του άνθρακα, κυρίως ενήλικων θυμάτων, πριν ακόμη γίνει ευρεία χρήση αυτών των μεθόδων κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Μέχρι την προσωρινή διακοπή του προγράμματος από τον Χίτλερ στις 19 Αυγούστου 1941, λόγω των διαμαρτυριών από ηγετικές προσωπικότητες της Εκκλησίας και συγγενείς των θυμάτων, είχαν ήδη εκτελεστεί 70.000 άτομα. Όμως, αυτή η δημόσια αντίδραση απλώς επιβράδυνε το πρόγραμμα και οι δολοφονίες συνεχίστηκαν με μεγαλύτερη μυστικότητα. Μέλη του προσωπικού που είχαν εκπαιδευτεί κάτω από αυτό το πρόγραμμα συνέχισαν αργότερα τις δραστηριότητές τους στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης.Οι περισσότερες από τις προσωπικότητες που ξεχώρισαν κατά τη διεξαγωγή του προγράμματος, όπως ο Γιόζεφ Μένγκελε, είχαν ενεργό ανάμειξη και στην ανάπτυξη της τεχνολογίας των θαλάμων αερίων που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος και συμμετείχαν στη σύσταση των στρατοπέδων στο Μπέλζεκ, στην Τρεμπλίνκα και στο Σομπιμπόρ της Επιχείρησης Ράινχαρντ. Εκτός από το διαβόητο στρατόπεδο του Άουσβιτς-Μπίρκεναου, αυτά αποτέλεσαν τα κύρια κέντρα εξόντωσης με τη χρήση αερίων για εκατομμύρια ανθρώπους. Μέχρι το τέλος του 1941, ο ένας στους τρεις ασθενείς των ψυχιατρικών ιδρυμάτων της Γερμανίας είχε θανατωθεί, σε εφαρμογή αυτού του προγράμματος, είτε μέσω άμεσων μεθόδων είτε μέσω ασιτίας, με αποτέλεσμα 93.000 επιπλέον θανάτους. Το πρόγραμμα ανεστάλη, ύστερα από εντολή του Χίτλερ, επειδή ήδη είχαν εγερθεί σοβαρές υποψίες, καθώς τα αίτια θανάτου των υπό "θεραπεία" αναπήρων ανήμπορων και ψυχικά ασθενών, τα οποία αναγράφονταν στα πιστοποιητικά θανάτου που αποστέλλονταν στις οικογένειές τους, ήταν σχεδόν όμοια μεταξύ τους. Επιπλέον, ο τρόπος απόδοσης της στάχτης των αποτεφρωμένων νεκρών ήταν αρκετά περίεργος: Η οικογένεια λάμβανε μια λήκυθο με τις στάχτες του συγγενούς προσώπου, η οποία δεν έφερε ούτε καν διακριτική ετικέτα. Στις 3 Αυγούστου 1941 ο καθολικός Επίσκοπος Κλέμενς Άουγκουστ φον Γκάλεν (Clemens August von Galen) στο κήρυγμά του στον Καθεδρικό Ναό του Μίνστερ (Münster) επιτέθηκε φραστικά στο Πρόγραμμα, χαρακτηρίζοντάς το ως "καθαρή δολοφονία". Η δημοσιότητα που έλαβε αυτό το κήρυγμα ανάμεσα στον καθολικό πληθυσμό της χώρας θορύβησε τη Ναζιστική ηγεσία, οδηγώντας την στην επίσημη αναστολή του Προγράμματος. Φυσικά, η αναστολή αυτή ήταν προσωρινή. Τον Αύγουστο του 1942 το πρόγραμμα είχε αρχίσει και πάλι να λειτουργεί, με περισσότερη όμως προσοχή, καθώς τα θύματα δεν δηλητηριάζονταν με μονοξείδιο του άνθρακα, αλλά θανατώνονταν με υπερβολικές δόσεις φαρμάκων ή μέσω ενέσεων με δηλητήριο. Η εφαρμογή του Προγράμματος δεν γινόταν πλέον μόνο σε πέντε κλινικές αλλά σε περισσότερες, διεσπαρμένες σε όλη τη Γερμανία και την Αυστρία. Οι δολοφονίες και η εσκεμμένη παραμέληση των ασθενών γίνονταν με τέτοιο τρόπο ώστε να αποσοβήσουν τις υποψίες του γερμανικού πληθυσμού. Όμως, δεν ελήφθησαν τέτοιες προφυλάξεις κατά την εξόντωση ανθρώπων στις κατεχόμενες περιοχές. Οι βαναυσότητες και η βία αναφέρονταν και καταγράφονταν. Υπολογίζεται ότι συνολικά, και μέχρι τη λήξη του προγράμματος, θανατώθηκαν περίπου 200.000 άτομα.Το πρόγραμμα σταμάτησε να εκτελείται μόνον όταν έληξε ο πόλεμος. Ορισμένοι από τους ιατρούς και τους νοσηλευτές που έλαβαν μέρος στο Πρόγραμμα προσήχθησαν σε δίκες. Όμως, δεν προσήχθησαν όλοι ενώπιον της δικαιοσύνης. Αρκετό καιρό μετά τη σύσταση των γερμανικών κρατιδίων, το 1949, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, που είχαν συμμετάσχει στην ευθανασία, διέφευγαν τη δίωξη και παρέμεναν μέσα στο γερμανικό σύστημα Υγείας, ασκώντας κανονικά το ιατρικό ή νοσηλευτικό επάγγελμα. Εδώ αναφέρονται μόνον οι σημαντικές ιατρικές προσωπικότητες που συμμετείχαν στο Πρόγραμμα Τ-4. Δεν είναι, φυσικά, δυνατόν να αναφερθούν όλοι όσοι συμμετείχαν σε αυτό. Βίκτορ Μπρακ: Ο οργανωτής του προγράμματος (δεν ήταν ιατρός) Χέλμουτ Έρχαρντ Δρ. Πάουλ Νίτσε (Paul Nitsche), 1876-1947: Ήταν κορυφαίο στέλεχος - σύμβουλος - του Προγράμματος T-4 και αυτός που διαδέχθηκε τον Βέρνερ Χάιντε ως επικεφαλής σε αυτό. Χρημάτισε διευθυντής πολλών κρατικών νοσοκομείων πριν γίνει ηγετικό στέλεχος του Προγράμματος. Πραγματοποίησε πολλές επισκέψεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα πλαίσια των καθηκόντων του (όπως και ο Χάιντε) και στη δίκη του παραδέχθηκε ότι "... οι εξοντώσεις... ακολουθούσαν την ίδια ακριβώς πορεία στα στρατόπεδα, όπως και στα άσυλα των ασθενών". Στη δίκη, που ακολούθησε τη σύλληψή του, κρίθηκε ένοχος και καταδικάσθηκε σε θάνατο. Οδηγήθηκε στη γκιλοτίνα στις 25 Μαρτίου του 1948, στη Δρέσδη. Φρίντριχ Πάνζε (Friedrich Panse): Βοηθός ιατρικός διευθυντής στο ίδρυμα Wittenauer Heilstatten, ο ψυχίατρος Δρ. Πάνζε ήταν, επίσης, πρόσεδρο μέλος του "Ανωτάτου Δικαστηρίου Απελευθέρωσης από τις Κληρονομικές Παθήσεις" και συνεργάσθηκε, μεταξύ άλλων, και με τον Δρα Χάιντε σε θέματα στείρωσης. Το 1935 σε συνεργασία με τον Κουρτ Πόολις (Kurt Pohlisch) δημιούργησε το "Ίδρυμα Ψυχιατρικής και Νευρολογικής Γενετικής της Ρηνανίας". Το 1940 έγινε σύμβουλος στο Πρόγραμμα Τ-4. Η προπαγάνδα του Ράιχ δημιούργησε μια μικρού μήκους ταινία σχετικά με την ευθανασία, βασισμένη σε ιδέα του Δρα Πάνζε. Το 1942 η αγωγή και η θεραπεία των πολεμικών νευρώσεων με χρήση μιας μορφής ηλεκτροσόκ πήρε το όνομά του και αποκλήθηκε Πάνζεν. Τα ηλεκτροσόκ περιελάμβαναν ιδιαίτερα οδυνηρές διεγέρσεις μέσω ηλεκτρικών ρευμάτων, που εφαρμόζονταν σε μεγάλα τμήματα του δέρματος με τη βοήθεια κυλίνδρου. Ωστόσο, η αντίληψη του Πάνζε για τις πολεμικές νευρώσεις ήταν ότι οι πάσχοντες ήσαν "ψυχοπαθείς με σκοπό τη λάθρα λήψη αδειών και αποζημιώσεων". Με άλλα λόγια, ο Πάνζε πίστευε ότι οι στρατιώτες προσποιούνταν πολεμική νεύρωση για να απαλλαγούν από τα πολεμικά τους καθήκοντα. Το 1943 παρέστη σε μυστικό συνέδριο για την ευθανασία που έλαβε χώρα στο Βερολίνο, μαζί με πολλές άλλες ηγετικές προσωπικότητες της ψυχιατρικής. Το 1947 κατηγορήθηκε για συνεργασία με τους Ναζί, ωστόσο ποτέ δεν κλήθηκε σε απολογία ή σε δίκη για να εξηγήσει ή να λογοδοτήσει για τις μεθόδους του. Συνέχισε να δίνει διαλέξεις στα Πανεπιστήμια της Βόννης και του Ντίσελντορφ μέχρι το 1967. Πέθανε το 1973. Βέρνερ Χάιντε (Werner Heyde)Λεονάρντο Κόντι (Leonardo Conti): ελβετικής καταγωγής από Ιταλό πατέρα και Γερμανίδα μητέρα, γεννημένος στο Λουγκάνο το 1900. Χρημάτισε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών με αρμοδιότητα στην υγεία, ενώ έγινε και μέλος των SS. Ήταν ο γενικός υπεύθυνος υγείας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Τον Ιούλιο του 1939 ο Χίτλερ τον διόρισε διοικητικά υπεύθυνο του Προγράμματος Τ-4 και στις 9 Οκτωβρίου ο Κόντι εξέδωσε ένα διάταγμα, με το οποίο ζητούσε από όλα τα Ιδρύματα του Γ΄ Ράιχ να κατηγοριοποιήσουν τους ασθενείς τους σύμφωνα με τα καθοριζόμενα κριτήρια. Ο Κόντι ζητούσε τη σύνταξη και υποβολή αναφορών σχετικών με τους ασθενείς, οι οποίοι παρουσίαζαν τα αναγραφόμενα στο διάταγμα συμπτώματα ασθενειών όπως σχιζοφρένεια, επιληψία, γηρατειά, παραλυτικές παθήσεις και ελαφρές διανοητικές διαταραχές. Στις αναφορές έπρεπε, επίσης, να περιλαμβάνονται όλα τα άτομα που είχαν φυλακισθεί για πέντε ή περισσότερα έτη, ή ήσαν "εγκληματίες" ή δεν είχαν "γερμανικό ή σχετικής καταγωγής αίμα". Το 1940 ο Κόντι επέβλεψε προσωπικά τη χορήγηση ενέσεων σε τέσσερεις ή έξι ασθενείς, με σκοπό την ευθανασία τους, οι οποίοι, όμως, "πέθαιναν πολύ αργά" και έπρεπε να τους χορηγηθεί και δεύτερη δόση. Ως εναλλακτική μέθοδος επιλέχθηκε αυτή των θαλάμων αερίων. Ο Κόντι παρέμεινε Υπουργός Υγείας μέχρι το 1945, οπότε παύθηκε και συνελήφθη. Παραπέμφθηκε να δικαστεί στη Δίκη των Ιατρών αλλά δεν έφθασε στο Δικαστήριο: Αυτοκτόνησε με απαγχονισμό στο κελί του στις 6 Οκτωβρίου 1945. Ερνστ Κρέτσμερ Ρόμπερτ Φρίντριχ Μάουτς (Robert Friedrich Mauz): Το 1928 ο Μάουτς ήταν λέκτορας, ενώ από το 1939 ως το 1945 ήταν καθηγητής Ψυχιατρικής στο Κένισγκσμπεργκ. Είχε ενεργό συμμετοχή στην κατάρτιση του νομοσχεδίου "περί τερματισμού των βασάνων των αθεράπευτα ασθενών". Τα τελικά σημεία σχεδιασμού αυτού του νόμου ολοκληρώθηκαν το 1940. Η τελική μορφή αυτού του νομοσχεδίου δεν διασώθηκε, αλλά τεκμηριώνεται από σημειώσεις των συμμετασχόντων στην κατάρτισή του. Τους γιατρούς που συμμετείχαν στην κατάρτιση του νομοσχεδίου τους απασχολούσε κυρίως η θεμελίωση μιας νομικής βάσης για την επιβολή της ευθανασίας. Ο Χίτλερ απέρριψε το νομοσχέδιο στην τελική του μορφή και το άφησε ανενεργό σε κάποιο συρτάρι του. Οι φόνοι υπό μορφήν ευθανασίας συνεχίσθηκαν χωρίς να υφίσταται νομική βάση. Ο Μάουτς, ο οποίος συμμετείχε στο Πρόγραμμα Τ-4 ως σύμβουλος, τιμήθηκε από τους συναδέλφους του μετά τον πόλεμο. Δεν υπέστη ποτέ διώξεις, το 1948, μάλιστα, ήταν επίσημος απεσταλμένος στο Τρίτο Διεθνές Συνέδριο Ψυχικών Παθήσεων στο Λονδίνο, το οποίο οδήγησε στην ίδρυση της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ψυχικής Υγιεινής (World Federation of Mental Health, WFMH). Γιόζεφ Μένγκελε Χανς Χάιντσε (Hans Heinze) Ερνστ Ρύντιν (Ernst Rüdin): To 1916 ο ελβετικής καταγωγής ψυχίατρος Ερνστ Ρύντιν ονομάσθηκε καθηγητής της Ψυχιατρικής του Τμήματος Γεναλογίας του Γερμανικού Ιδρύματος Ψυχιατρικών Ερευνών (με έδρα το Μόναχο). Το 1919 ο Ρύντιν έγινε διευθυντής στο ίδρυμα. Το 1933 το ναζιστικό καθεστώς τον προήγαγε σε επιθεωρητή της Γερμανικής Εταιρείας Φυλετικής Υγιεινής και τον ονόμασε Πρόεδρο του Συμβουλίου Ειδικών επί πληθυσμιακών και φυλετικών θεμάτων. Ο Ρύντιν ήταν ο βασικός συντάκτης της Νομοθετικής Πράξης περί Στείρωσης και ένας από τους δύο συγγραφείς της πραγματείας που εκδόθηκε για να δικαιολογήσει τον νόμο Περί αποτροπής απόκτησης γενετικά πασχόντων παιδιών. Ο συνάδελφός του σε αυτήν ήταν ο Φαλκ Ρούτκε (Falk Ruttke) ήταν ο τεχνικός σύμβουλος στην κατάστρωση των Νόμων της Νυρεμβέργης, με τους οποίους νομιμοποιήθηκαν οι διωγμοί των Εβραίων. Ο Ρούτκε προσχώρησε στο NSDAP το 1937 και το 1939 ο ίδιος ο Χίτλερ του απένειμε το Μετάλλιο Τεχνών και Επιστημών Γκαίτε. Πέντε χρόνια αργότερα ο Φύρερ προσωπικά τίμησε τον Ρύντιν με χάλκινο μετάλλιο, στο οποίο υπήρχε χαραγμένη μια σβάστικα και ο τιμητικός τίτλος "Πρωτοπόρος της Φυλετικής Υγιεινής". Το 1943 απηύθυνε επιστολή στον Χίτλερ, με την οποία εγκωμίαζε τόσο αυτόν όσο και το Ναζιστικό Κόμμα για τα "αποφασιστικά, πρωτοπόρα βήματα για την πραγμάτωση της φυλετικής υγιεινής στο Ράιχ... και την παρεμπόδιση της περαιτέρω διείσδυσης εβραϊκού αίματος στη γονιδιακή δεξαμενή του γερμανικού λαού". Το 1945 η αμερικανική διοίκηση τον έπαυσε από τα διευθυντικά του καθήκοντα. Ποτέ, ωστόσο, δεν τον παρέπεμψε σε δίκη, καθώς ισχυρίσθηκε ότι ήταν μόνο κατ' όνομα μέλος του Ναζιστικού Κόμματος και γλίτωσε από τις διώξεις χάρη στον ισχυρισμό αυτό. Ήταν ένα τρανταχτό παράδειγμα της ομάδας των ψυχιάτρων που δεν υπέστησαν την παραμικρή δίωξη, αλλά συνέχισαν να ζουν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Καρλ Χανς Χάιντς Ζένχεν Ότμαρ Φράιχερ φον Φέρσουερ (Otmar Freiherr von Ferschuer): Ιατρός ειδικευμένος στη Γενετική, έγινε γνωστός για την έρευνά του στην ευγονική των διδύμων. Θερμός υποστηρικτής της υπεροχής της Άρειας φυλής, υπηρέτησε αρχικά ως διευθυντής τμήματος στο Ίδρυμα Φίσερ και, το 1935 έφυγε από το Βερολίνο και ανέλαβε επικεφαλής του Ιδρύματος Βιολογίας της Κληρονομικότητας και Φυλετικής Υγιεινής στη Φρανκφούρτη. Επέστρεψε στο Βερολίνο το 1942, διαδεχόμενος τον ίδιο τον Φίσερ στο ίδρυμα. Βέρνερ Βίλινγκερ Χάινριχ Γκρος Μαξ ντε Κρίνις (Max de Crinis): Αυστριακός ψυχίατρος, ο οποίος εξάσκησε το επάγγελμά του στη Γερμανία και έγινε μέλος του NSDAP το 1931. Θεωρούνταν ως "ο πλέον ειλικρινής σημαίνων Ναζιστής" στους κύκλους των γερμανών ψυχιάτρων, ενώ ήταν σύμβουλος επί ψυχιατρικών θεμάτων στους υψηλότερους κύκλους του καθεστώτος. Πιστεύεται ότι αυτός ήταν που βοήθησε τον Χίτλερ στη διατύπωση του αρχικού νόμου περί ευθανασίας. Το 1936 δραστηριοποιήθηκε στα SS και την ειδική υπηρεσία τους με αντικείμενο τις φυλετικές εκκαθαρίσεις. Το 1941 έγινε Γενικός Διευθυντής επί ιατρικών θεμάτων του Υπουργείου Παιδείας. Ήταν, επίσης, μέλος της Εταιρείας Κάιζερ Βίλχελμ (του μετέπειτα Ιδρύματος Μαξ Πλανκ) και Διευθυντής της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ψυχικής Υγιεινής. Το 1945 κατάφερε να διαφύγει από τις αρχές, διαβλέποντας, ωστόσο, ότι αυτό δεν θα διαρκούσε επί πολύ, αυτοκτόνησε με μια κάψουλα κυανιούχου καλίου, αφού πρώτα, με τον ίδιο τρόπο, εξόντωσε ολόκληρη την οικογένειά του. Ίρμφριντ Έμπερλ (Irmfried Eberl), 08/09/1910 - 16/02/1948: Αυστριακός ψυχίατρος. Μέλος του Κόμματος από τα 21 του χρόνια, έγινε μέλος και των SS με το βαθμό του υπολοχαγού (Obersturmführer). Ήταν ένας από τους πρώτους στους οποίους επιδείχθηκε η μεθοδολογία θανάτωσης με δηλητηριώδες αέριο. Ο Χάιντε τον είχε διορίσει βοηθό του, ενώ του έδωσε και ειδική εξουσιοδότηση εισόδου σε όλα τα ψυχιατρικά ιδρύματα του Ράιχ, για να διερευνά προθέσεις και θέληση συμμετοχής στο Πρόγραμμα Τ-4. Είχε, επίσης, επιφορτισθεί με το ειδικό καθήκον επίβλεψης των ψευδών αιτίων θανάτου, που αναγράφονταν στα σχετικά πιστοποιητικά όσων είχαν υποστεί ευθανασία, και την επινόηση πολιτικής προσχημάτων, ώστε να παραμείνει το πρόγραμμα σε λειτουργία. Σε ηλικία 32 μόλις ετών ανέλαβε διοικητής στο στρατόπεδο εξόντωσης Τρεμπλίνκα. Εκεί, έχοντας την εμπειρία από το Τ-4, κατασκεύασε τους θαλάμους αερίων για την εξόντωση των κρατουμένων. Οργάνωσε, επίσης, τη μεταγωγή Εβραίων ασθενών στο υπό τη διεύθυνσή του ιατρικό ίδρυμα εξόντωσης στο Βρανδεμβούργο και στο Μπέρνμπουργκ (στο οποίο διετέλεσε διευθυντής για ένα διάστημα του 1942, πριν μεταβεί στην Τρεμπλίνκα). Μέχρι τον Αύγουστο 1942 είχε επιτευχθεί η εξόντωση 215.000 Εβραίων στην Τρεμπλίνκα. Δύο μήνες αργότερα, ωστόσο, απομακρύνθηκε από τη διοίκηση λόγω ανεπάρκειας. Έκτοτε συμμετείχε στον πόλεμο μέχρι τον τερματισμό του, οπότε επέστρεψε στη Γερμανία για να ανακαλύψει ότι η σύζυγός του είχε πεθάνει. Συνέχισε να ασκεί την ιατρική στο Μπλαουμπόιρεν (Blaubeuren) μέχρι τον Ιανουάριο του 1948, οπότε αποκαλύφθηκε η δράση του και συνελήφθη. Δεν δικάσθηκε, γιατί ένα μήνα αργότερα αυτοκτόνησε με απαγχονισμό. Καρλ Σνάιντερ (Karl Schneider): Αυστριακός ψυχίατρος, μέλος του NSDAP από το 1932, έγινε διευθυντής της Πανεπιστημιακής Κλινικής στη Χαϊδελβέργη. Μέθοδοί του για να "βοηθήσει" τους ασθενείς του ήταν η εργασιοθεραπεία, η στείρωση και η ευθανασία. Σύμφωνα με το Κόμμα, ήταν "...πρωτοπόρος της γερμανικής ψυχιατρικής, ο οποίος είχε την αποστολή της υποστήριξης του εθνικοσοσιαλισμού και προσέφερε τα δικά του φώτα επί της εργασιοθεραπείας...". Έλαβε μεγάλα χρηματικά ποσά για να δημιουργήσει ερευνητικό ίδρυμα, όπου ξεκίνησε τις έρευνές του, χρησιμοποιώντας το υλικό που συγκέντρωνε από το Πρόγραμμα Τ-4, στο οποίο συμμετείχε ενεργά. Όταν ανακάλυψε ότι στο ίδρυμα Rhenish Eichberg Institute διεξάγονταν ιατρικά πειράματα με φάρμακα σε ανθρώπους για λογαριασμό της IG Farben, άρχισε διαμάχη μεταξύ των δύο ερευνητικών κέντρων, καθώς ο Σνάιντερ ζητούσε τμήματα του "υλικού" που συγκεντρωνόταν εκεί για χρήση στις δικές του έρευνες. Δίκη των Ιατρών Ολοκαύτωμα Φυλετική πολιτική στη Ναζιστική Γερμανία Πογκρόμ κατά των αναπήρων (1943) Henry Friedlander: The Origins of Nazi Genocide. From Euthanasia to the Final Solution. University of North Carolina Press, Chapel Hill & London, 1995, ISBN 0-8078-2208-6. "Nazi 'Euthanasia' Programs" στο Dieter Kuntz, ed., Michael Burleigh: Deadly Medicine: Creating the Master Race. United States Holocaust Memorial Museum/University of North Carolina Press, 2004. ISBN 0-8078-2916-1. Ernst Klee: Dokumente zur Euthanasie. ISBN 3-5962-4327-0 (στη γερμανική). Ernst Klee: Euthanasie im NS-Staat. Die Vernichtung lebensunwerten Lebens. Frankfurt am Main 1983, ISBN 3-5962-4326-2 (στη γερμανική). Ernst Klee: Was sie taten. Was sie wurden. ISBN 3596243645 (στη γερμανική). Fredric Wertham: A Sign for Cain. MacMillan Company, New York, 1967, ISBN 0-8488-1657-9. Aly, Gotz, Peter Chroust, and Christian Pross: Cleansing the Fatherland: Nazi Medicine and Racial Hygiene. Baltimore, MD: Johns Hopkins University Press, 1994. Bryant, Michael S: Confronting the "Good Death": Nazi Euthanasia on Trial, 1945-1953. Boulder: University Press of Colorado, 2005. Burleigh, Michael: Death and Deliverance: "Euthanasia" in Germany c. 1900-1945. Cambridge: Cambridge University Press, 1994. Gallagher, Hugh Gregory: By Trust Betrayed: Patients, Physicians, and the License to Kill in the Third Reich. Arlington, VA: Vandamere Press, 1995. Ιατροκρατία σε παγκόσμια κλίμακα (Αγγλικά) ΕυθαΝΑΖΙα, στις μέρες μας; (Αγγλικά) Έρευνα μέσω ίντερνετ των αρχείων που σχετίζονταν με την ευθανασία κάτω από το Ναζιστικό καθεστώς (Γερμανικά) Η ομιλία του Καρδινάλιου Κλέμενς φον Γκάλεν κατά της Ναζιστικής ευθανασίας (Αγγλικά) Ερωτηματολόγιο για το Πρόγραμμα Ευθανασίας του Ναζιστικού καθεστώτος (Αγγλικά) Στατιστικές για τα θύματα του Προγράμματος T-4 στην κατεχόμενη από τη Γερμανία Πολωνία (Αγγλικά) Μουσείο Ολοκαυτώματος ΗΠΑ Ιδιαίτερα ενδελεχής τεκμηρίωση του Προγράμματος Τ-4 από τον Διαχειριστή του Axis History Forum David Thompson (Αγγλικά)

Το Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4 (Aktion T-4) πήρε το όνομά του από την οδό Tiergartenstraße (Tiergartenstrasse) αριθ. 4. του Βερολίνου, όπου βρισκόταν η έδρα της αρχιγραμματείας του προγράμματος. Ήταν το επίσημο όνομα του προγράμματος ευγονικής της Ναζιστικής Γερμανίας, το οποίο προχώρησε σε μαζικές εκτελέσεις, υπό το πρόσχημα της ευθανασίας, σε "ανεπιθύμητα" στοιχεία του πληθυσμού στη Γερμανία και στις κατεχόμενες από τους Ναζιστές περιοχές. Υπολογίζεται, ως αποτέλεσμα αυτού του προγράμματος, συνολικά θανατώθηκαν 200.000 άνθρωποι. Μεταξύ άλλων ξεκίνησαν το 1939 πειραματικά εμβόλια οστρακιάς και φυματίωσης σε παιδιά με αποτέλεσμα δεκάδες να χάσουν τη ζωή τους. Τα πειράματα ούτε άρχισαν αλλά ούτε και ξεκίνησαν εκεί.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%95%CF%85%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82_T-4

Βασίλης Μιχαλολιάκος

Αποτελεί ιδρυτικό μέλος της ΟΝΝΕΔ και της φοιτητικής παράταξής της, της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Μάλιστα, κατά το διάστημα 1981 – 1984, διετέλεσε Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ. Από το 1990 έως το 2010, εκλεγόταν αδιάλειπτα βουλευτής στην Α’ Περιφέρεια Πειραιώς και Νήσων με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Μετείχε σε σημαντικές Κοινοβουλευτικές Επιτροπές, μεταξύ των οποίων στην Επιτροπή Διεκδίκησης για να διοργανωθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα και στην Επιτροπή για την Καταπολέμηση των Ναρκωτικών. Έχει συμμετάσχει, μεταξύ άλλων, στις ακόλουθες επιτροπές της Βουλής: Διαρκής Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης (Θέση: Μέλος), Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Ελληνισμού της Διασποράς ή Οικουμενικού Ελληνισμού (Θέση: Μέλος), Διαρκής Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων (Θέση: Μέλος). Από το 1981 – 2004 αποτελεί μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Ν.Δ, ενώ κατά την περίοδο 1997– 2001 είναι εκλεγμένο μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος. Διετέλεσε Τομεάρχης της Νέας Δημοκρατίας επί των Κοινωνικών Υποθέσεων το διάστημα 1997 – 2000. Τον Απρίλιο του 2001 εκλέγεται στο πολιτικό συμβούλιο του κόμματος. Κατά την περίοδο 1997 – 2000, διετέλεσε Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας σε θέματα Υγείας, Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Ο Κώστας Καραμανλής τον όρισε υφυπουργό Εθνικής Άμυνας με το Βασίλη Μιχαλολιάκο να ορκίζεται στις 10 Μαρτίου του 2004. Το 2010 εκλέχτηκε δήμαρχος Πειραιά. Το 2014 έχασε στις εκλογές απέναντι στο συνδυασμό "Πειραιάς Νικητής", με αποτέλεσμα να ανακηρύσσεται νέος δήμαρχος Πειραιά ο Γιάννης Μώραλης. Συμμετείχε ως υποψήφιος, χωρίς να καταφέρει να εκλεγεί, στις Ευρωεκλογές του 2019 με τη Νέα Δημοκρατία. Βασίλης Μιχαλολιάκος Αρχειοθετήθηκε 2009-09-17 στο Wayback Machine., προσωπικός ιστότοπος Βιογραφικό του Βασίλη Μιχαλολιάκου, ιστότοπος της Βουλής των Ελλήνων

Ο Βασίλης Μιχαλολιάκος είναι πολιτικός πρώην δήμαρχος Πειραιά. Γεννήθηκε στα Κορογονιάνικα της Μέσα Μάνης, στις 20 Νοεμβρίου 1952. Είναι νυμφευμένος με την καθηγήτρια γαλλικών Κατερίνα Τζάνου, με την οποία απέκτησαν μία κόρη, τη Φιλιώ-Νόρα. Έχει δύο εγγονούς, τον Γιάννη και τον Βασίλη. Αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι ογκολόγος – ακτινοθεραπευτής, ενώ έχει εργαστεί στο ογκολογικό – ακτινοθεραπευτικό εργαστήριο του ΝΙΜΙΤΣ. Ομιλεί αγγλικά ,γαλλικά και γερμανικά. Είναι ξάδερφος με τον Γενικό Γραμματέα της Χρυσής Αυγής Νίκο Μιχαλολιάκο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82

4 Εστία

Αφού ο Όλμπερς ανακάλυψε την Παλλάδα το 1802, το επόμενο έτος από αυτό που ανακαλύφθηκε και η Δήμητρα, πρότεινε ότι τα δύο αυτά σώματα αποτελούσαν τα υπολείμματα ενός κατεστραμμένου πλανήτη: έστειλε μία επιστολή με την πρότασή του στον Ουίλιαμ Χέρσελ, συνιστώντας μία έρευνα του ουρανού κοντά στα σημεία όπου τέμνονταν οι τροχιές της Δήμητρας και της Παλλάδας για την ανακάλυψη και άλλων κομματιών του πλανήτη. Αυτά τα σημεία βρίσκονταν στους αστερισμούς Κήτος και Παρθένος. Ο Όλμπερς ξεκίνησε τη δική του έρευνα το 1802 και το 1807 ανακάλυψε την Εστία στην Παρθένο — πράγμα που ήταν καθαρή σύμπτωση, αφού στην πραγματικότητα οι Δήμητρα, Παλλάς και Εστία δεν αποτελούν κομμάτια ενός μεγαλύτερου σώματος που διασπάσθηκε. Καθώς ο αστεροειδής Ήρα είχε ανακαλυφθεί το 1804, η Εστία ήταν το τέταρτο σώμα που ανακαλύφθηκε στην περιοχή που σήμερα είναι γνωστή ως Κύρια Ζώνη Αστεροειδών. Η ανακάλυψη ανακοινώθηκε με ένα γράμμα προς τον Γερμανό αστρονόμο Γιόχαν Σρέτερ με ημερομηνία 31 Μαρτίου. Επειδή ο Όλμπερς είχε ήδη ανακαλύψει έναν πλανήτη, την Παλλάδα (εκείνη την αποχή οι αστεροειδείς θεωρούνταν κανονικοί πλανήτες), παραχώρησε την τιμή της ονοματοδοσίας της νέας του ανακάλυψης στον μεγάλο Γερμανό μαθηματικό Καρλ Φρίντριχ Γκάους, οι τροχιακοί υπολογισμοί του οποίου είχαν καταστήσει δυνατή την επιβεβαίωση της υπάρξεως της Δήμητρας, και ο οποίος είχε υπολογίσει την τροχιά του νέου πλανήτη σε μόλις 10 ώρες. Ο Γκάους κατέληξε στην απόφαση να ονομάσει το νέο σώμα με το ρωμαϊκό όνομα της θεάς της οικογενειακής εστίας. Την εποχή που ανακαλύφθηκε η Εστία, η Δήμητρα, η Παλλάς και η Ήρα κατατάσσονταν στους πλανήτες και έτσι η καθεμιά είχε το δικό της πλανητικό σύμβολο. Η Εστία ομοίως κατατάχθηκε στους πλανήτες και για τον λόγο αυτό ο Γκάους μαζί με το όνομα της απέδωσε και ένα κατάλληλο σύμβολο, το ⚶, που παριστάνει σχηματικά τον βωμό της θεάς Εστίας με το «ιερόν πυρ». Στην αρχική σύλληψη του Γκάους αυτό είχε τη μορφή , ενώ στη σύγχρονη μορφή του είναι . Πάντως, άλλες πηγές σύγχρονες του Γκάους χρησιμοποίησαν μία πιο περίτεχνη μορφή του συμβόλου: , .Μετά την ανακάλυψη της Εστίας δεν ανακαλύφθηκαν άλλοι αστεροειδείς για τα επόμενα 38 χρόνια και το Ηλιακό Σύστημα πιστευόταν ότι είχε 11 πλανήτες. Ωστόσο, από το 1845 νέοι αστεροειδείς άρχισαν να ανακαλύπτονται με γρήγορους ρυθμούς και μέχρι το 1851 ήταν γνωστοί 15, ο καθένας με το δικό του σύμβολο, εκτός από τους επτά γνωστούς τότε μεγάλους πλανήτες. Σύντομα έγινε σαφές ότι δεν θα ήταν πρακτικό να συνεχιστεί η επινόηση νέων πλανητικών συμβόλων, ενώ κάποια από τα ήδη υπάρχοντα αποδείχθηκαν δύσκολα στη σχεδίαση. Εκείνο το έτος το πρόβλημα συζητήθηκε από τον Γκουλντ, ο οποίος πρότεινε να αριθμούνται οι αστεροειδείς κατά τη σειρά της ανακαλύψεώς τους και ο αριθμός αυτός να τοποθετείται μέσα σε έναν κύκλο ως το γενικό σύμβολο του κάθε αστεροειδή. Επομένως ο τέταρτος αστεροειδής, η Εστία, απέκτησε το σύμβολο ④. Σύντομα, αυτό ενώθηκε με το όνομα σε μία επίσημη ονομασία αριθμού-ονόματος, ④ Vesta, καθώς ο αριθμός των μικρών πλανητών αυξανόταν. Με την επικράτηση της γραφομηχανής και του τυπωμένου κειμένου, ο κύκλος απλοποιήθηκε σε παρενθέσεις, (4) and (4) Vesta, οπότε το πλήρες όνομα μπορούσε να τυπωθεί. Σήμερα χρησιμοποιούνται είτε ο τύπος (4) Vesta, είτε ο 4 Vesta. Φωτομετρικές παρατηρήσεις της Εστίας έγιναν τόσο από το Αστεροσκοπείο του Χάρβαρντ, το 1880–1882, όσο και από το Αστεροσκοπείο της Τουλούζης το 1909. Αυτές και άλλες παρατηρήσεις επέτρεψαν τον προσδιορισμό της περιόδου περιστροφής της μέχρι τη δεκαετία του 1950. Ωστόσο, οι πρώτες εκτιμήσεις αυτής της περιόδου αμφισβητήθηκαν επειδή η καμπύλη φωτός παρουσίαζε μεταβολές. Οι πρώτες εκτιμήσεις για τη μέση διάμετρο της Εστίας κυμαίνονταν από 383 (το 1825) μέχρι 444 χιλιόμετρα. Ο Έντουαρντ Τσαρλς Πίκερινγκ υπολόγισε μία διάμετρο 513 ± 17 χλμ. το 1879, που βρίσκεται κοντά στη σημερινή τιμή, ενώ οι επόμενες εκτιμήσεις κυμαίνονταν από 390 μέχρι 602 χλμ. κατά τον επόμενο αιώνα, όλες βασιζόμενες στη φωτομετρία. Το 1989 χρησιμοποιήθηκε συμβολομετρία κηλίδων για τον υπολογισμό διαμέτρων της Εστίας, που έδωσαν τιμές από 498 ως 548 χλμ. κατά τη διάρκεια μιας περιστροφής της. Το 1991 μία επιπρόσθηση του αστέρα SAO 93228 από την Εστία παρατηρήθηκε από πολλές διαφορετικές τοποθεσίες στις ανατολικές ΗΠΑ και τον Καναδά. Με βάση παρατηρήσεις από 14 διαφορετικές τοποθεσίες δημιουργήθηκε ένα ελλειψοειδές μοντέλο της Εστίας με διαστάσεις περίπου 550 χλμ. × 462 χλμ. Η Εστία υπήρξε ο πρώτος αστεροειδής του οποίου υπολογίσθηκε η μάζα: Κάθε 18 χρόνια ο αστεροειδής 197 Αρήτη πλησιάζει την Εστία σε απόσταση 0,04 AU. Το 1966, βασιζόμενος σε παρατηρήσεις των βαρυτικών παρέλξεων της Εστίας επί της Αρήτης, ο Χανς Χερτζ (Hans G. Hertz) κατόρθωσε να υπολογίσει τη μάζα της Εστίας σε 0,00004 της μάζας της Γης με σφάλμα ± 7%. Ακολούθησαν ακριβέστερες εκτιμήσεις και το 2001 οι παρέλξεις της Θέτιδος χρησιμοποιήθηκαν για να υπολογισθεί η μάζα της Εστίας σε 0,0000437 της μάζας της Γης με σφάλμα μόλις 1,5 %. Παρότι η Εστία είναι ο δεύτερος σε μάζα αστεροειδής της Κύριας Ζώνης, δεν έχει ούτε το ένα τρίτο της μάζας της Δήμητρας. Το εσωτερικό της είναι διαφοροποιημένο και είναι συγκρίσιμη σε όγκο με την Παλλάδα, αλλά την ξεπερνά σε μάζα κατά περίπου 25%. Το σχήμα της Εστίας προσεγγίζει αυτό ενός πεπλατυσμένου σφαιροειδούς το υλικό του οποίου έχει ισορροπήσει βαρυτικά, αλλά η μεγάλη πολική κοιλότητα και εξόγκωμα, σε συνδυασμό με το ότι η μάζα της είναι μικρότερη των 500 τετράκις εκατομμυρίων τόνων, εμπόδισαν την αυτόματη κατάταξη της Εστίας στους πλανήτες νάνους κατά την απόφαση (Resolution) XXVI 5 της IAU. Σύμφωνα ωστόσο με τα τελευταία δεδομένα από τη διαστημική αποστολή Dawn, η Εστία είναι πολύ πιθανό να καταταχθεί στους πλανήτες νάνους, καθώς εμφανίζει ισχυρές ενδείξεις γεωλογικών διεργασιών που χαρακτηρίζουν βραχώδεις πλανήτες όπως η Γη και ο Άρης. Πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε με τον ίδιο τρόπο με τη Γη και τη Σελήνη, με τη συνένωση πολλών μικρότερων διαφορετικών κομματιών. Η Εστία είναι ένας πρωτοπλανήτης, δηλαδή σχηματίστηκε πριν τους σημερινούς πλανήτες. Αλλά σε αντίθεση με τους πρωτοπλανήτες που έγιναν μέρη πλανητών, έμεινε άθικτη μέχρι σήμερα. Κατά το σχηματισμό της παγίδευσε ραδιενεργά υλικά, των οποίων η θερμότητα έλιωσε το εσωτερικό της Εστίας και το μετέτρεψε σε ένα ωκεανό μάγματος, ο οποίος επέτρεψε των διαχωρισμό των υλικών της Εστίας, σχηματίζοντας τον φλοιό, τον μανδύα και τον πυρήνα σιδήρου που διαθέτει. Μετρήσεις του βαρυτικού πεδίου έδειξαν ότι ο πυρήνας έχει διάμετρο περίπου 220 χιλιόμετρα και βάρος ίσο με το 18% του αστεροειδή.Η περιστροφή της Εστίας γύρω από τον εαυτό της είναι σχετικώς ταχεία για αστεροειδή τέτοιου όγκου (5,3 ώρες) και κατά την ορθή φορά, με τον άξονα περιστροφής της να δείχνει στην κατεύθυνση της ορθής αναφοράς 20 h 32 min και αποκλίσεως +48° (στον αστερισμό Κύκνο) με αβεβαιότητα περίπου 10°. Αυτό σημαίνει ότι ο άξονας περιστροφής της Εστίας παρουσιάζει λόξωση (γωνία με την κάθετο στο επίπεδο περιφοράς της γύρω από τον Ήλιο) 29°, ώστε μπορεί να ειπωθεί ότι η Εστία έχει «εποχές του έτους». Η θερμοκρασία στην επιφάνεια της Εστίας έχει εκτιμηθεί ότι κυμαίνεται μεταξύ −20 °C το μεσημέρι και έως −190 °C στους πόλους τον χειμώνα. Τυπικές ημερήσιες και νυκτερινές θερμοκρασίες είναι −60 °C και −130 °C, αντίστοιχα, για το περιήλιο. Πριν από την άφιξη του διαστημοπλοίου Dawn, ελάχιστα επιφανειακά χαρακτηριστικά της Εστίας είχαν καταγραφεί. Το ανατολικό και το δυτικό ημισφαίριό της έχουν διαφορετική μορφολογία εδάφους. Από πρόχειρες φασματικές αναλύσεις εικόνων, το ανατολικό ημισφαίριο φαίνεται ότι έχει πιο ανοικτόχρωμη και παλαιότερη επιφάνεια ρηγολίθου με πολλούς κρατήρες, οι μεγαλύτεροι από τους οποίους αποκαλύπτουν βαθύτερα ηφαιστειογενή στρώματα του εσωτερικού. Από την άλλη, μεγάλα τμήματα του δυτικού ημισφαιρίου της Εστίας είναι πιο σκουρόχρωμα και πιστεύεται ότι αποτελούνται από επιφανειακούς βασάλτες, ίσως αντίστοιχους με αυτούς των σεληνιακών «θαλασσών». Η επιφάνεια της Εστίας είναι από τις πιο φωτεινές επιφάνειες αστεροειδών, που οφείλεται στο γεγονός ότι δεν καλύπτεται από μικρά μεταλλικά σωματίδια, π.χ. σιδήρου, τα οποία σκουραίνουν την επιφάνεια του αστεροειδή. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και σκοτεινές περιοχές, δίνοντας μεγάλο εύρος στη φωτεινότητα του αστεροειδή, μεγαλύτερο από άλλους. Αυτά τα σκοτεινά εδάφη θεωρείται ότι είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης της Εστίας με σκουρόχρωμους αστεροειδείς. Το πιο ευδιάκριτο από τα επιφανειακά χαρακτηριστικά της Εστίας είναι ο τεράστιος κρατήρας πρόσκρουσης Ρεασίλβια (Rheasilvia), διαμέτρου 505 χιλιομέτρων και με κέντρο κοντά στον νότιο πόλο του αστεροειδούς. Η επιστημονική ομάδα της αποστολής Dawn του έδωσε το όνομα της μητέρας του Ρώμου και του Ρωμύλου, η οποία ήταν μία από τις Εστιάδες Παρθένες της Ρώμης. Το εύρος του κρατήρα αντιστοιχεί στο 90% της διαμέτρου της Εστίας. Ο πυθμένας του έχει βάθος 13 χιλιόμετρα, ενώ το χείλος του υψώνεται από 4 ως 12 χιλιόμετρα πάνω από το εξωτερικό έδαφος. Η Ρεασίλβια διαθέτει και κεντρική κορυφή, που υψώνεται 23 χιλιόμετρα πάνω από το χαμηλότερο σημείο του πυθμένα, ενώ το υψηλότερο σημείο του χείλους υψώνεται 31 χλμ. πάνω από το χαμηλότερο σημείο του πυθμένα. Εκτιμάται ότι η σύγκρουση που δημιούργησε τον κρατήρα αυτόν ανέσκαψε περί το 1% του όγκου της Εστίας και είναι πιθανό ότι η Οικογένεια της Εστίας και οι αστεροειδείς τύπου V προήλθαν από αυτή τη σύγκρουση. Σε αυτή την περίπτωση, το γεγονός ότι μεγάλα σχετικώς θραύσματα επιβιώνουν μέχρι σήμερα υποδεικνύει μία ηλικία για τον κρατήρα μικρότερη του 1 δισεκατομμυρίου ετών, ενώ τον καθιστά και την πιθανότερη πηγή των μετεωριτών HED. Στην πραγματικότητα, όλοι οι γνωστοί αστεροειδείς τύπου V μαζί έχουν μόλις το 6% του όγκου του υλικού που εκτοξεύθηκε κατά την πρόσκρουση. Το υπόλοιπο φαίνεται ότι είτε εκτινάχθηκε όταν πλησίασε το κενό Κέρκγουντ 3:1, είτε απομακρύνθηκε εξαιτίας του φαινομένου Γιαρκόφσκι ή της πιέσεως του ηλιακού φωτός. Φασματικές αναλύσεις εικόνων υποδεικνύουν ότι ο κρατήρας αυτός εισέρχεται βαθιά μέσα σε διαφοροποιημένα στρώματα του φλοιού ή και του μανδύα της Εστίας, καθώς εμφανίζεται η «φασματική υπογραφή» του ορυκτού ολιβίνης. Ο κρατήρας Ρεασίλβια επικάλυψε μερικώς με τη δημιουργία του έναν παλαιότερο κρατήρα, τη Βενένεια, με διαστάσεις 395 ως 450 χιλιόμετρα, ο οποίος δημιουργήθηκε πριν 2 δισεκατομμύρια χρόνια. Η επιφάνεια της Εστίας έχει και αρκετούς άλλους μεγάλους κρατήρες, με διαμέτρους της τάξεως των 150 χιλιομέτρων και με βάθη της τάξεως των 7 χιλιομέτρων. Υπάρχει επίσης μία σκοτεινή περιοχή με διάμετρο περίπου 200 χιλιομέτρων που ονομάσθηκε Όλμπερς προς τιμή του αστρονόμου που ανακάλυψε την Εστία, η οποία δεν εμφανίζεται σε υψομετρικούς χάρτες όπως θα περίμενε κάποιος από ένα νέο κρατήρα. Η φύση της παραμένει άγνωστη, αλλά πιθανώς είναι μία αρχαία βασαλτική επιφάνεια. Η περιοχή Όλμπερς χρησιμεύει ως σημείο αναφοράς, καθώς από το κέντρο της ορίσθηκε να περνά ο πρώτος μεσημβρινός της Εστίας (εστιογραφικό μήκος 0°). Μέσα σε κάποιους κρατήρες έχει ανακαλυφθεί ένα λαμπερό υλικό, του οποίου τη σύσταση δεν έχουν καταφέρει να βρουν οι επιστήμονες. Το υλικό, που βρίσκεται στο υπέδαφος, έρχεται στην επιφάνεια κάθε φορά που ένας μετεωρίτης χτυπά την Εστία. Τα λαμπερό αυτό υλικό όμως χάνεται γρήγορα, πιθανόν επειδή καλύπτεται από κατολισθήσεις. Οι κρατήρες «Χιονάνθρωπος»Με το ανεπίσημο όνομα «Κρατήρες Χιονάνθρωπος» είναι γνωστή μία ομάδα τριών εφαπτόμενων κρατήρων στο βόρειο ημισφαίριο της Εστίας. Τα επίσημα ονόματά που τους δόθηκαν είναι (από τον μεγαλύτερο στον μικρότερο και από τον δυτικότερο προς τον ανατολικότερο) Μαρκία (Marcia), Καλπουρνία (Calpurnia) και Μινουκία (Minucia). Μανιμάνης, Βασίλειος Ν.: «Αστεροειδής Εστία: Τα μυστικά ενός υποψήφιου νάνου πλανήτη», Περισκόπιο της Επιστήμης, τεύχος 364 (Ιούλιος 2012), σσ. 40-49. Προσομοίωση τροχιάς (Java Applet) Εικόνες του αστεροειδούς 4 Εστία στην ESA/Hubble Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vesta (asteroid) στο Wikimedia Commons

Η Εστία (λατινικά και διεθνώς: Vesta, Βέστα) είναι ο αστεροειδής (μικρός πλανήτης) με αύξοντα αριθμό ανακαλύψεως 4. Είναι συνονόματος στην ελληνική γλώσσα με τον αστεροειδή 46 Εστία. Ανακαλύφθηκε στις 29 Μαρτίου 1807 από τον Γερμανό αστρονόμο Χάινριχ Βίλχελμ Όλμπερς, που παρατηρούσε από τη Βρέμη της Γερμανίας, και πήρε το όνομά της από την ομώνυμη θεά. Λατινικά και διεθνώς είναι Βέστα, διότι η ρωμαϊκἠ θεά Βέστα ήταν αντίστοιχη με την Εστία. Η Εστία περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο σε μέση απόσταση (μεγάλος ημιάξονας της τροχιάς της) 2,3610 αστρονομικών μονάδων ή 353,2 εκατομμυρίων χιλιομέτρων. Η εκκεντρότητα της τροχιάς της είναι e = 0,089. Αντίθετα με όλους σχεδόν τους αστεροειδείς, η Εστία πιστεύεται ότι έχει διαφοροποιημένο εσωτερικό και στην ουσία είναι ένας πρωτοπλανήτης που διατηρήθηκε. Οι διαστάσεις της Εστίας είναι 578×560×458 χιλιόμετρα, που δίνουν μία μέση «διάμετρο» 525 χλμ. και καθιστούν την Εστία τον δεύτερο σε διαστάσεις και μάζα αστεροειδή της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών. Στην επιφάνεια της Εστίας βρίσκεται ένας τεράστιος κρατήρας] πρόσκρουσης, η Ρεασίλβια (Rheasilvia), ενώ υπάρχουν και πολλοί άλλοι μικρότεροι κρατήρες. Έρευνες έδειξαν ότι το εσωτερικό της Εστίας έχει διαφοροποιηθεί ως αποτέλεσμα των πολλών συγκρούσεων. Η περίοδος περιστροφής της Εστίας γύρω από τον άξονά της είναι 5,3 ώρες. Η Εστία είναι η πιθανή πηγή μετεωριτών που βρίσκουμε πάνω στη Γη και ονομάζονται «Διογενίτες» (HED). Αυτοί οι αστεροειδείς είναι υλικά που εκτοξεύθηκαν από την Εστία, όταν αυτή ήταν ηφαιστειακά ενεργή, και συντρίμμια που εκτοξεύθηκαν στο διάστημα από τη σύγκρουση με τον αστεροειδή που δημιούργησε τον κρατήρα Ρεασίλβια. Η Εστία είναι ο φαινομενικά φωτεινότερος αστεροειδής όπως παρατηρείται από τη Γη (κοντά στην αντίθεσή της είναι ορατή και με κιάλια) και έχει παρατηρηθεί από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ, που διέκρινε λίγα αδρά χαρακτηριστικά στην επιφάνειά της. Κυρίως όμως έχει εξερευνηθεί από τη διαστημική αποστολή Dawn τα έτη 2011 και 2012.

https://el.wikipedia.org/wiki/4_%CE%95%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B1

Ιταλικοί Πόλεμοι (1499–1504)

Ο Λουδοβίκος ΙΒ' διαδέχθηκε τον Κάρολο Η' μετά τον θάνατο του τελευταίου το 1498. Κληρονόμησε έτσι τα δικαιώματα των Βαλουά επί του βασιλείου της Νάπολης και επί πλέον θεωρούσε ότι έχει επίσης δικαιώματα επί του Δουκάτου του Μιλάνου, μέσω της γιαγιάς του Βαλεντίνας Βισκόντι που είχε παντρευτεί τον Λουδοβίκο δούκα της Ορλεάνης. Ο Λουδοβίκος ΙΒ' προετοίμασε προσεκτικά την εκστρατεία του στην Ιταλία. Αρχικά μέσω του Καίσαρα Βοργία, γιου του πάπα και κοντοτιέρο του Γάλλου βασιλιά, εξασφάλισε την υποστήριξη του Πάπα Αλέξανδρου ΣΤ' για την ακύρωση του γάμου του με τη Ιωάννα της Γαλλίας και τον νέο γάμο του με τη χήρα του Καρόλου Η', την Άννα της Βρετάνης, προκειμένου να διατηρήσει το Δουκάτο της Βρετάνης. Ως ανταμοιβή, ο βασιλιάς της Γαλλίας παραχώρησε στον Καίσαρα Βοργία το δουκάτο του Βαλαντινουά και τον πάντρεψε με την Καρλότα ντ'Αλμπρέ, αδελφή του βασιλιά της Ναβάρας, προς ικανοποίηση του Πάπα που επιθυμούσε να τοποθετήσει όλα τα μέλη της οικογένειάς του σε ευρωπαϊκή κλίμακα και ισχυροποίηση της συμμαχίας τους. Ο Λουδοβίκος ΙΒ' συμμάχησε επίσης με τη Δημοκρατία της Βενετίας και την Ελβετία. Τέλος, συνήψε συμφωνίες με τον βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκο Ζ' και τον Φίλιππο Α΄ της Καστίλης, γιο του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού. Έτσι, ο δούκας του Μιλάνου Λουδοβίκο Σφόρτσα ο επιλεγόμενος Μαυριτανός βρέθηκε εντελώς απομονωμένος. Το 1499, ο Λουδοβίκος ΙΒ' της Γαλλίας ξεκίνησε τη δεύτερη γαλλική εκστρατεία εναντίον της Νάπολης, καταλαμβάνοντας αρχικά το 1500 τη Γένοβα και το δουκάτο του Μιλάνου με τη βοήθεια του Καίσαρα Βοργία, γιο του Πάπα Αλέξανδρου ΣΤ' και κοντοτιέρο του Γάλλου βασιλιά. Ο Βοργίας επεδίωκε να συγκροτήσει κράτος στην κεντρική Ιταλία με τη βοήθεια του πατέρα του, δημιουργήθηκε έτσι μια ανοιχτή συμμαχία μεταξύ του Πάπα και της Γαλλίας. Ο Λουδοβίκος ΙΒ', με τη βοήθεια των Βενετών, κατέλαβε με ευκολία τη Γένοβα και το δουκάτο του Μιλάνου. Οι μισθοφόροι του Λουντοβίκο Σφόρτσα, καθώς ήταν απλήρωτοι, αρνήθηκαν να πολεμήσουν τους Γάλλους και παρέδωσαν τον αρχηγό τους, ο οποίος εστάλη αιχμάλωτος στη Γαλλία όπου και πέθανε το 1518. Μετά την κατάληψη του Μιλάνου, ο Λουδοβίκος ΙΒ' ήρθε σε διαπραγματεύσεις με τους Ισπανούς βασιλείς Φερδινάνδο και Ισαβέλλα για να μοιραστούν το βασίλειο της Νάπολης, εκτοπίζοντας τους Αραγωνέζους. Μέχρι το 1500, μια συνδυασμένη γαλλική και ισπανική δύναμη είχε καταλάβει τον έλεγχο του βασιλείου της Νάπολης. Αλλά οι γαλλο-ισπανικές σχέσεις επιδεινώθηκαν λόγω διαφωνιών σχετικά με τους όρους της κατάτμησης που οδήγησαν σε πόλεμο μεταξύ τους. Το 1503, οι Γάλλοι ηττήθηκαν στις μάχες της Τσερινιόλα και του Γκαριλιάνο και αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τη Νάπολη, η οποία ετέθη υπό τον έλεγχο Ισπανού αντιβασιλέα, του στρατηγού Γκονθάλο Φερνάντεθ δε Κόρντοβα που είχε συμβάλλει στη νίκη των Ισπανών. Με τις συνθήκες της Λυών και του Μπλουά το 1504, η Γαλλία διατήρησε το δουκάτο του Μιλάνου και η Ισπανία (που κατείχε και τη Σικελία και τη Σαρδηνία) έγινε κυρίαρχη στο βασίλειο της Νάπολης. Επίσης, το ιταλικό κράτος που επωφελήθηκε από αυτόν τον πόλεμο ήταν η Βενετία, η οποία μετά την πτώση του Μιλάνου έλαβε σημαντικές περιοχές της Λομβαρδίας, της Νάπολης και ορισμένων λιμανιών της Απουλίας. Το 1503, ο νέος πάπας Ιούλιος Β' (1503-1513) κατέλαβε τα εδάφη της ηγεμονίας που είχε παραχωρήσει ο προκάτοχός του στον γιο του Καίσαρα Βοργία, τον οποίο εξόρισε στην Ισπανία, όπου το 1507 πέθανε. Κατόπιν στράφηκε κατά της Βενετίας, η οποία φιλοδοξούσε να επεκταθεί ανατολικά προς το Μιλάνο και νότια προς τα Παπικά Κράτη, συγκροτώντας συμμαχία και αρχίζοντας το 1508 τον Πόλεμο της Συμμαχίας του Καμπραί.

Ως Ιταλικοί Πόλεμοι του 1499–1504 αναφέρονται ο Δεύτερος ιταλικός πόλεμος (1499-1501) ή Ιταλικός πόλεμος του Λουδοβίκου ΙΒ' και ο Τρίτος ιταλικός πόλεμος (1502-1504) ή Πόλεμος κατά της Νάπολης και αποτελούν τμήμα των Ιταλικών πολέμων.Διεξήχθησαν από τον Λουδοβίκο ΙΒ' της Γαλλίας και τον Φερδινάνδο Β΄ της Ισπανίας, με τη συμμετοχή αρκετών ιταλικών δυνάμεων. Μετά τον Πρώτο ιταλικό πόλεμο, ο Λουδοβίκος ήταν αποφασισμένος να ασκήσει την αξίωσή του στους θρόνους του δουκάτου του Μιλάνου και του βασιλείου της Νάποληςλόγω κληρονομικών δικαιωμάτων. Στο τέλος των πολέμων, η Γαλλία ήταν κυρίαρχη του δουκάτου του Μιλάνου και η Ισπανία κυρίαρχη του βασιλείου της Νάπολης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9_(1499%E2%80%931504)

Βιλαέτι των Ιωαννίνων

Αν και μέρος του ντόπιου πληθυσμού συνέβαλε τα μέγιστα στην Ελληνική Επανάσταση (1821–1830), η περιοχή της Ηπείρου δεν εντάχθηκε στο ελληνικό κράτος εκείνη την εποχή. Το 1878 ξέσπασε μια εξέγερση με τους επαναστάτες, κυρίως Ηπειρώτες, να παίρνουν τον έλεγχο των Αγίων Σαράντα και Δέλβινου. Ωστόσο, κατεστάλη από τα οθωμανικά στρατεύματα, τα οποία έκαψαν 20 χωριά της περιοχής.Τον επόμενο χρόνο, ο ελληνικός πληθυσμός της περιοχής των Ιωαννίνων εξουσιοδότησε μια επιτροπή προκειμένου να παρουσιάσει στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις την επιθυμία τους για ένωση με την Ελλάδα.Το 1906, ιδρύθηκε η οργάνωση Ηπειρώτικη Εταιρεία από μέλη της Ηπειρώτικης διασποράς, τους Παναγιώτη Δαγκλή και Σπύρο Σπυρομήλιο, η οποία στόχευε στην προσάρτηση της περιοχής στην Ελλάδα, προμηθεύοντας τους ντόπιους Έλληνες με πυροβόλα όπλα. Το Βιλαέτι των Ιωαννίνων ήταν ένα από τα κύρια κέντρα της πολιτιστικής και πολιτικής ζωής των Αλβανών που ζούσαν στο Βιλαέτι των Ιωαννίνων και στο Βιλαέτι του Μοναστηρίου. Ένας από τους σημαντικότερους λόγους ήταν η επιρροή των νοτιοαλβανών συγγραφέων από την ελληνική παιδεία και τον πολιτισμό, οι οποίοι έγινα δεκτοί στη περίφημη ελληνική σχολή των Ιωαννίνων, τη Ζωσιμαία Σχολή. Ο Αμπντίλ Φρασερί, ο πρώτος πολιτικός ιδεολόγος της Αλβανικής Εθνικής Αφύπνισης ήταν ένας από τους 6 βουλευτές από το Βιλαέτι των Ιωαννίνων στο πρώτο Οθωμανικό Κοινοβούλιο το 1876-1877. Ο Φρασερί, από το Φράσερ της σύγχρονης Αλβανίας, μαζί με τον Μεχμέτ Αλί Βρυώνη από το Μπεράτ (επίσης στη σύγχρονη Αλβανία) και μερικά μέλη της αλβανικής κοινότητας των Ιωαννίνων, ίδρυσαν την Αλβανική Επιτροπή των Ιωαννίνων τον Μάιο του 1877 Ο Φρασερί πολέμησε ενάντια στις αποφάσεις της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου. Ωστόσο, η Ένωση του Πρίζρεν, ήταν κυρίως Μουσουλμάνοι Αλβανοί, ενώ οι ντόπιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ένιωθαν μεγαλύτερη συμπάθεια για το ελληνικό ζήτημα. Κατά τη διάρκεια της Αλβανικής Εξέγερσης του 1912, το Βιλαέτι των Ιωαννίνων προτάθηκε ως ένα από τα τέσσερα βιλαέτια που αποτελούνταν από το Αλβανικό Βιλαέτι. Η οθωμανική κυβέρνηση τερμάτισε τις αλβανικές εξεγέρσεις αποδεχόμενη σχεδόν όλα τα αιτήματα των Αλβανών ανταρτών στις 4 Σεπτεμβρίου 1912, η οποία περιελάμβανε τον σχηματισμό του βιλαετίου αργότερα το 1912.Μετά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο του 1912-1913 και τη Συνθήκη του Λονδίνου, το νότιο τμήμα του βιλαετίου, συμπεριλαμβανομένων των Ιωαννίνων, ενσωματώθηκε στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είχε καταλάβει επίσης τη Βόρεια Ήπειρο κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, αλλά η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, με την οποία ολοκληρώθηκε ο Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος, ανέθεσε τη Βόρεια Ήπειρο στην Αλβανία. Υπήρξαν αρκετές εκτιμήσεις σχετικά με την εθνικότητα και τη θρησκευτική καταγωγή του ντόπιου πληθυσμού. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ταξινόμησε και καταμέτρησε τους πολίτες της σύμφωνα με τη θρησκεία και όχι την εθνότητα, γεγονός που οδήγησε σε αναποτελεσματικές απογραφές και έλλειψη ταξινόμησης πληθυσμών σύμφωνα με τις εθνότητες τους. Το βιλαέτι κατοικούνταν κυρίως από Αλβανούς και Έλληνες, ενώ οι κύριες θρησκείες ήταν το Ισλάμ και ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός. Το βιλαέτι ήταν σε μεγάλο βαθμό ελληνικό, ειδικά το τμήμα που θα ενσωματωνόταν αργότερα στην Ελλάδα.Σύμφωνα με τους Αράμ Αντονιάν και Ζαβρέν Μπεμπεριαν, το 1908 με συνολικό πληθυσμό 648.000, 315.000 κάτοικοι ήταν Αλβανοί, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Μουσουλμάνοι και Ορθόδοξοι, και κάποιοι οπαδοί του Ρωμαιοκαθολικισμού. Οι Βλάχοι και οι Έλληνες ήταν περίπου 180.000 και 110.000 αντίστοιχα. Οι μικρότερες κοινότητες περιλάμβαναν Βούλγαρους, Τούρκους, Ρομά και Εβραίους.Σύμφωνα με τον Μιχαήλ Σακελλαρίου σε συνολικό πληθυσμό 550.000 κατοίκων, οι Έλληνες ήταν οι πολυπληθέστεροι με 300.000, οι Αλβανοί δεύτεροι με 210.000, και υπήρχαν επίσης 25.000 Βλάχοι και 3.000 Εβραίοι. Τα σαντζάκια των Ιωαννίνων, της Πρέβεζας και του Αργυροκάστρου ήταν κατά κύριο λόγο ελληνικά, το σαντζάκι της Ηγουμενίτσας (τότε Γκιουμενίτσε, μεταξύ 1909 και 1913 προς τιμή του Μωάμεθ Ε΄, Οθωμανού Σουλτάνου) είχε μια μικρή πλειοψηφία Ελλήνων και αυτό του Μπεράτ στο βορρά ήταν κατά κύριο λόγο αλβανικό. Σύμφωνα με τον Σακελλαρίου, οι επίσημες οθωμανικές στατιστικές στο Βιλαέτι των Ιωαννίνων είχαν την τάση να ευνοούν το αλβανικό στοιχείο σε βάρος του ελληνικού.Σύμφωνα με τον Σερ Χάμιλτον Αλεξάντερ Ρόσκιν Γκιμπ, το 1895 υπήρχαν περίπου 224.000 Μουσουλμάνοι. Ο ορθόδοξος πληθυσμός περιελάμβανε περίπου 118.000 Έλληνες και 129.500 Αλβανούς και ο εβραϊκός πληθυσμός ανερχόταν σε 3.500 άτομα. Σύμφωνα με τον Ζαφέρ Γκολέν τα δύο τρίτα του πληθυσμού ήταν Αλβανοί Μουσουλμάνοι, ενώ σύμφωνα με τον Δημήτριο Χασιώτη, περίπου 419.403 του συνολικού πληθυσμού ήταν Έλληνες, μαζί με 239.000 Τούρκους και Αλβανούς και 6.000 Εβραίους. Ο Λόντος υπολόγισε ότι τα 3/4 του πληθυσμού ήταν Χριστιανοί. Σαντζάκια του Βιλαετιού: Σαντζάκι των Ιωαννίνων (Ιωάννινα, Παραμυθιά, Φιλιατά, Μέτσοβο, Λιασκοβίκιο, Κόνιτσα) Σαντζάκι του Αργυροκάστρου (Αργυρόκαστρο, Δέλβινο, Άγιοι Σαράντα, Πρεμετή, Φράσερ, Τεπελένι, Κουρβελές, Χειμάρρα) Σαντζάκι της Πρέβεζας (Πρέβεζα, Λούρος, Μαργαρίτι) Σαντζάκι του Αυλώνα (Μπεράτ, Αυλώνας, Λέσνιε, Φιέρι) Πασαλίκι των Ιωαννίνων Πασαλίκι του Βερατίου Clogg, R. (2002). A Concise History of Greece. Λονδίνο: Cambridge University Press. ISBN 0-521-00479-9. Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Iannina» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 14 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σελ. 215 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vilayet of Janina στο Wikimedia Commons

Το Βιλαέτι των Ιωαννίνων (οθωμανικά τουρκικά: ولايت يانیه ) ήταν διοικητική διαίρεση πρώτου επιπέδου (βιλαέτι) της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ιδρύθηκε το 1867. Στα τέλη του 19ου αιώνα, σύμφωνα με πληροφορίες είχε έκταση 18.320 χλμ2. Δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση του Πασαλικιού των Ιωαννίνων και του Πασαλικιού του Βερατίου με τα σαντζάκια των Ιωαννίνων, Αυλώνα, Αργυροκάστρου, Πρέβεζας, Τρικάλων και Καστοριάς. Η Καστοριά υποβιβάστηκε αργότερα σε καζά και περιορίστηκε στο Βιλαέτι του Μοναστηρίου και τα Τρίκαλα δόθηκαν στην Ελλάδα το 1881.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%AD%CF%84%CE%B9_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD

Συνθήκη του Κάρλοβιτς

Τη συνομολόγηση της συνθήκης αυτής έκαναν 7 πρόσωπα, 5 πληρεξούσιοι αντιπρόσωποι των Αυτοκρατόρων και Βασιλέων των δυνάμεων που είχαν εμπλακεί ένας διερμηνέας και ένας στρατιωτικός σύμβουλος, οι οποίοι και ήταν: α. Πληρεξούσιος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο Ρεϊσούλ-κιουτάμπ, (Βασιλικός πληρεξούσιος διπλωμάτης), Ρεμί Μεχμέτ Πασάς, με τον Μέγα διερμηνέα (μπαστερτζουμάν) Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. β. Πληρεξούσιος της Αυστριακής Αυτοκρατορίας ο Κόμης Φραντς Ούρλιχ Κίνσκυ. γ. Πληρεξούσιος της Βενετίας ο Κάρλο Ρούτσι. δ. Πληρεξούσιος της Πολωνίας ο Μαλακόβσκι. ε. Πληρεξούσιος της Ρωσίας ο Προκόπιτζ Βοσνίτσιν, καθώς και στ. Ο ουδέτερος στρατιωτικός σύμβουλος, αποδεκτός απ΄ όλες τις πλευρές, Ιταλός στρατιωτικός τοπογράφος και ερευνητής Λουδοβίκος Φερδινάνδος Μαρσίγκλι. Από τους παραπάνω οι δύο πρώτοι αν και εκπροσωπούσαν την ηττημένη πλευρά εντούτοις δεν ήταν τόσο ενδοτικοί, επιδεικνύοντας σθεναρή αντίσταση στις απαιτήσεις των συνομιλητών τους, διαβλέποντας ένα κοινό ύποπτο σχέδιο διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εξ ου και ο λόγος των επαναλαμβανόμενων συσκέψεων, 36 τον αριθμό. Ο δε Κόμης Κίνσκυ, από την πλευρά του μεγάλου νικητή υπήρξε εξ αρχής απόλυτος στις θέσεις του μη δεχόμενος πολλούς συμβιβασμούς καλύπτοντας και τον πληρεξούσιο της Πολωνίας. Αντίθετα ο Κάρλο Ρούτσι παρά τις πιέσεις που άσκησε δεν κατάφερε να περάσει όλες τις απαιτήσεις του. Ο δε ευφυέστατος πληρεξούσιος της Ρωσίας αποδείχθηκε ιστορικά ο περισσότερο διορατικός, διαφοροποιώντας την τελευταία στιγμή τη ρωσική θέση στη συνομολόγηση της συνθήκης, μη αφήνοντας έτσι περιθώρια για άλλες τροποποιήσεις, (βλέπε παρακάτω ενότητα Ρωσία). Τέλος ο στρατιωτικός σύμβουλος κατάφερε να περάσει χαρακτηριστικές γεωγραφικές θέσεις που όριζαν σαφέστατα τα νέα σύνορα. 1. Η Υψηλή Πύλη αναγκάσθηκε ν΄ αναγνωρίσει την κυριαρχία της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας επί των Δαλματικών ακτών, της Πελοποννήσου, της Λευκάδας της Αίγινας και της Κρήτης. 2. Στον Αυτοκράτορα της Αυστρίας παραχωρήθηκε η Τρανσυλβανία με τα φυσικά όριά της από της Ποδολλίας, (περιοχή της Ουκρανίας), μέχρι της Βλαχίας. Η δε Ποδολλία περιήλθε στο Βασίλειο της Πολωνίας. 3. Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία αναγνωρίζει αντίστοιχα την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επί της Στερεάς Ελλάδος και των νήσων του Αιγαίου, υποχρεωθείσα παράλληλα να εκκενώσει τα υπ΄ αυτής κατεχόμενα φρούρια της Ναυπάκτου, του Αντιρρίου, της Μπούκας της Πρέβεζας μετά του Ξηρομερίου, παρά τις ατελέσφορες προσπάθειες του Ενετού πληρεξούσιου για διατήρησή τους. Τελικά η Βενετία παραιτήθηκε της τελευταίας αξίωσής της με τον όρο μετά την εκκένωσή τους αυτά τα φρούρια να κατεδαφιστούν. 4. Επίσης δόθηκε τέλος στον ετήσιο φόρο των 500 δουκάτων που κατέβαλε η Βενετία από το 1485 για την επικυριαρχία του "Φιόρε του Λεβάντε" (της Ζακύνθου). Έτσι και το μεγαλύτερο μέρος της Δαλματίας πέρασε στη Βενετία, μαζί με την Πελοπόννησο, και την Κρήτη, τα οποία όμως οι Οθωμανοί επανέκτησαν, περίπου 20 χρόνια μετά, με τη Συνθήκη του Πασάροβιτς το 1718. Η συνθήκη σημάδεψε την αρχή της Οθωμανικής παρακμής και την ανάδειξη της Αυστρίας σε κυρίαρχη δύναμη της κεντρικής Ευρώπης. Ήταν η πρώτη φορά που η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπέγραφε συνθήκη (και όχι απλή ανακωχή) με μη μουσουλμανικό κράτος και η πρώτη φορά που εγκατέλειπε τόσο μεγάλες εδαφικές εκτάσεις. Για τους επόμενους δύο αιώνες οι Ευρωπαίοι δε θα ασχολούνταν με την οθωμανική ισχύ αλλά με την οθωμανική αδυναμία, καθώς οι γείτονες του Σουλτάνου ανταγωνίζονταν για εδαφικά οφέλη εις βάρος της αυτοκρατορίας του. Η φράση «ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα τέλη του φθινοπώρου του 1683, μετά την αποτυχημένη πολιορκία της Βιέννης. Κι όμως, η παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κράτησε περισσότερο απ’ ότι αναμενόταν και διακόπηκε από σύντομα διαλείμματα ανάτασης. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία στο εξής αμυνόταν, αλλά παρέμεινε ένας σημαντικός παράγοντας στην ευρωπαϊκή ιστορία, αν και για διαφορετικούς πλέον λόγους. Εξίσου σημαντικές ήταν οι συνέπειες για την Αυστρία. Για πολύ καιρό η Βιέννη υπήρξε η πρώτη γραμμή άμυνας εναντίον των Οθωμανών, αλλά στο εξής θα προστατεύεται από το βασίλειο της Ουγγαρίας, που επανήλθε στο ρόλο που είχε στο Μεσαίωνα, δηλαδή ως πεδίο ανάσχεσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτή η νέα αίσθηση ασφάλειας έγινε εμφανής στη Βιέννη του 18ου αιώνα. Η πόλη επεκτάθηκε έξω από τα τείχη , ενώ ο πληθυσμός διπλασιάστηκε ( 175.000 από 80.000), καθώς η αυλή των Αψβούργων μεγάλωσε και πολλοί αριστοκράτες μετακόμισαν στην πόλη. Η πόλη μεταμορφώθηκε αρχιτεκτονικά χάρη στα παλάτια των αριστοκρατών, τις εκκλησίες και τα διοικητικά κτήρια. Από ευάλωτο φρούριο η Βιέννη μεταμορφώθηκε σε μία μπαρόκ μητρόπολη, τη μεγαλύτερη πόλη στην κεντρική Ευρώπη με 200.000 κατοίκους στα τέλη του 18ου αιώνα. Η Συνθήκη αυτή ειδικά για τον Τσάρο της Ρωσίας τον Μέγα Πέτρο δεν επέφερε κάποιο ιδιαίτερο ουσιαστικό όφελος. Αντίθετα όμως φαίνεται να επωφελήθηκε από τον λεγόμενο πόλεμο της ισπανικής διαδοχής ώστε να στρέψει την προσοχή του σε παλαιότερη ρωσική πολιτική που ήταν η έξοδος στη θάλασσα του Αιγαίου, πολιτική που ιστορικά είχε εγκαινιάσει ο Ιβάν ο τρομερός. Έτσι μια νέα γεωπολιτική ανάγκη εμπνέουν τα σχέδια του Μεγάλου Πέτρου που χαρακτηρίζουν την πολιτική του 18ου αιώνα, δηλαδή την πολιτική της ρωσικής προόδου στον Εύξεινο Πόντο, την οποία και ακολούθησε στη συνέχεια η Μεγάλη Αικατερίνη με κατάληξη το δικαίωμα της ελεύθερης ναυσιπλοΐας. Σταθμός αυτών των σχεδίων του Τσάρου Μεγάλου Πέτρου υπήρξε αναμφίβολα η στάση του διορατικότατου πληρεξούσιού του στη συνομολόγηση της Συνθήκης του Κάρλοβιτς, Πρ. Βοσνίτσιν, ο οποίος την τελευταία στιγμή μετά τη συνομολόγηση και πριν την υπογραφή κατάφερε και συμφώνησε με τους πληρεξούσιους της Πύλης για τη σύναψη εκεχειρίας, διάρκειας δύο ετών, εν ονόματι αφενός της "καλής πρόθεσης", (όρος που έγινε αποδεκτός), και αφετέρου επί της "προστασίας των ορθοδόξων λαών" της Βαλκανικής, (όρος που δεν έγινε τότε αποδεκτός, πλην όμως θα υιοθετήσει αργότερα ο Τσάρος). Το γεγονός αυτό και μόνο είχε πολλά σημαντικά στοιχεία όπωςα) την επίσημη έναρξη διπλωματικών επαφών μεταξύ των δύο πλευρών, που μέχρι τότε δεν υπήρχε,β) τη συνέχιση της παραμονής κάποιων ρωσικών στρατευμάτων στη Βαλκανική καιγ) την αμφιβολία περί οριστικής και διαρκούς ειρήνης μεταξύ των δύο αλλόθρησκων αυτοκρατοριών. Έτσι για τη Ρωσία η συνθήκη αυτή αποτέλεσε μόνο συνθήκη εκεχειρίας η οποία όμως επισφραγίσθηκε τον μεθεπόμενο Ιούνιο του 1700, με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης (1700) Η συνθήκη είχε αξιοσημείωτες συνέπειες και για τους Έλληνες, που αν και δεν υπήρχε όρος που να κάνει κάποια σχετική μνεία, έδωσε τη δυνατότητα στους Έλληνες εμπόρους να ξαναρχίσουν το εμπόριο με τη Βενετία και την Αυστριακή Αυτοκρατορία, γεγονός που είχε καθοριστικές συνέπειες στην οικονομική αναγέννηση του ελλαδικού χώρου, ύστερα από τις επιτυχείς επιχειρήσεις, κατά το μεγαλύτερο μέρος, (Ιόνιο, Πελοπόννησο και Αιγαίο), των Ενετών. Επίσης, ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι στην υπογραφή της συνθήκης ο επίσημος αντιπρόσωπος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν ένας Φαναριώτης, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (ο εξ απορρήτων) , γεγονός που σηματοδοτεί την άνοδο των Φαναριωτών στον οθωμανικό κρατικό μηχανισμό κατά τον 18ο αιώνα. Η Συνθήκη του Κάρλοβιτς τροποποιήθηκε αργότερα με τη Συνθήκη του Πασάροβιτς και τη Συνθήκη του Βελιγραδίου (1739). H. M. Scott, Europe turns East: political developments in the eighteenth century, στο Euan Cameron(συντ.), Early Modern Europe: An Oxford History, Οξφόρδη: Oxford University Press, 1999, σ.301.

Η Συνθήκη του Κάρλοβιτς ήταν μια διεθνής συνθήκη ειρήνης που υπογράφηκε στις 26 Ιανουαρίου 1699 στο Σρέμσκι Καρλόβτσι (κυριλλικά σερβικά: Сремски Карловци, κροατικά: Srijemski Karlovci, γερμανικά: Karlowitz, τουρκικά: Karlofça, ουγγρικά: Karlóca), μια πόλη στη σημερινή Σερβία. Η συνθήκη τερμάτισε τον αυστροοθωμανικό πόλεμο του 1683-1697 στον οποίο οι Οθωμανοί ηττήθηκαν. Η συνθήκη του Κάρλοβιτς συνομολογήθηκε κατόπιν της μεσολάβησης της Αγγλίας και της Ολλανδίας και υπογράφτηκε μετά από ένα συνέδριο, πληρεξούσιων αντιπροσώπων, διάρκειας δύο μηνών όπου συνήλθαν σε 36 συνεδριάσεις από 17 Νοεμβρίου του 1698 μέχρι τον Ιανουάριο του 1699 μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφενός και των συνασπισμένων δυνάμεων του Ιερού Συνασπισμού του 1684 αφετέρου, (μίας συμμαχίας διαφόρων ευρωπαϊκών δυνάμεων που περιελάμβανε την Αψβουργική Αυτοκρατορία, την Πολωνολιθουανική Κοινοπολιτεία, τη Δημοκρατία της Βενετίας και τη Ρωσική Αυτοκρατορία).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82

Μπάντλεϊ Ντέβεσι

Γεννήθηκε στο Γκουανταλκανάλ στις 16 Οκτωβρίου 1941. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 έγινε Γενικός Κυβερνήτης και στη συνέχεια ανέλαβε πολιτικές θέσεις, όπως υπουργός και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Στις 7 Ιουλίου του 1978 τα Νησιά του Σολομώντα έγιναν ανεξάρτητα από το Ηνωμένο Βασίλειο και ο Ντέβεσι ανέλαβε πρώτος Γενικός Κυβερνήτης. Την περίοδο της ανεξαρτησίας υπήρξε πολύ επικριτικός προς τη Βρετανία, επειδή κατά την άποψή του είχε εσπευσμένα παραχωρήσει αυτονομία και τελικά αυτό το γεγονός οδήγησε σε πολιτική κρίση. Χαρακτηριστικά είχε πει "ότι η Αυτοκρατορία άφηνε πίσω της ένα σύστημα βρετανικής δικαιοσύνης και κοινοβουλίου, όμως για ένα νησί με 4 ηφαίστεια και με 70 γλώσσες." Ιδιαίτερα ανησυχούσε για την ανάπτυξη της οικονομίας. Η θητεία του έληξε στις 7 Ιουλίου του 1988, οπότε και τον διαδέχθηκε ο Τζορτζ Λέπινγκ. Την περίοδο από το 1989 ως το 1990 χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών και στη συνέχεια Εσωτερικών, από το 1990 ως το 1992. Το 1990 ανέλαβε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, αξίωμα στο οποίο διατηρήθηκε ως το 1993 και επανήλθε για δεύτερη φορά από το 1997 ως το 2000, οπότε και ανατράπηκε με πραξικόπημα. Στη συνέχεια αποσύρθηκε από την πολιτική.Το 1993 απηύθυνε λόγο προς τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, αναφορικά με τις αλλαγές του κλίματος. Υπήρξε επίσης υποστηρικτής της Συνθήκης της Ραροτόνγκα.Μετά το πραξικόπημα, ζήτησε να σταλούν ειρηνευτικές δυνάμεις από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Έπειτα από τη διεξαγωγή των εκλογών του 2006, ενθάρρυνε τους εκλογικούς παρατηρητές να εξασφαλίσουν έναν ομαλό σχηματισμό κυβέρνησης.Ο Ντέβεσι απεβίωσε σε ηλικία 70 ετών στις 16 Φεβρουαρίου 2012. Βιογραφία στον ιστότοπο της εφημερίδας Solomon Star

Ο Μπάντλεϊ Ντέβεσι (Sir Baddeley Devesi, 1941-2012), Μεγαλόσταυρος Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Μιχαήλ και του Αγίου Γεωργίου, Μεγαλόσταυρος Ιππότης του Βασιλικού Βικτωριανού Τάγματος είναι πρώην πολιτικός από τα Νησιά του Σολομώντα. Τιμήθηκε με τον τίτλο του Τάγματος του Αγίου Μιχαήλ και Αγίου Γεωργίου (GCMG), καθώς επίσης και με το Βασιλικό Βικτωριανό Τάγμα (GCVO). Ήταν ο πρώτος μετά την ανεξαρτησία Γενικός Κυβερνήτης των Νήσων Σολομώντα, από το 1978 ως το 1988.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%B5%CF%8A_%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%B2%CE%B5%CF%83%CE%B9

Πανελλήνιον (ατμόπλοιο)

Ναυπηγήθηκε το 1855, επί βασιλείας του Όθωνα, προς εκσυγχρονισμό και ανανέωση του ελληνικού βασιλικού στόλου. Η ναυπήγησή του έγινε στα ναυπηγεία Henderson υπό την εποπτεία του Έλληνα ναυπηγού Γ. Τομπάζη. Έφερε δύο ιστούς για ιστιοφορία και μία μεγάλη σε ύψος καπνοδόχο μεταξύ αυτών. Η δε ταχύτητά του έφθανε τους 11 κόμβους. Τη ναυπήγηση αυτού ακολούθησαν και άλλα τρία μείζονος εκτοπίσματος πλοία, τα «Ένωσις», «Κρήτη» και «Αρκάδι», που αποτέλεσαν και τον πρωτοποριακό (για την Ελλάδα και όλη την Α. Μεσόγειο) ατμο-ελικοκίνητο στόλο, ο οποίος διατέθηκε στην τότε "Υπηρεσία των Ταχυδρομείων", που τελούσε υπό την εποπτεία του Υπουργείου Εσωτερικών. Με την άφιξή του "Πανελληνίου" και των αδελφών πλοίων στην Ελλάδα και την ύψωση της ελληνικής σημαίας, το 1857, με ειδική σύμβαση εκχωρήθηκαν στη νεοσύστατη τότε "Ελληνική Ατμοπλοΐα" Ερμούπολης, τη λεγόμενη απλούστερα "Συριανή", για την ανάπτυξη ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, που μέχρι τότε ήταν προβληματικές μέχρι ανύπαρκτες. Επί βασιλείας του Γεωργίου Α΄, με το ξέσπασμα της Κρητικής Επανάστασης (1866-1868), το «Πανελλήνιον» μαζί με το «Ύδρα» εξοπλίστηκαν στα ναυπηγεία της Σύρου με 2 πυροβόλα έκαστο και χρησιμοποιήθηκαν αμέσως στη ρήξη του αποκλεισμού της Κρήτης, που επιχειρούσαν τότε πλοία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στην αποστολή και αποβίβαση εθελοντών μαχητών, τροφίμων και οπλισμού σε ενίσχυση των επαναστατών. Επειδή είχαν μικρή χωρητικότητα, το «Πανελλήνιον» και το «Ύδρα» αντικαταστάθηκαν από τα άλλα τρία που προαναφέρθηκαν. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης αυτής το «Πανελλήνιον» εκτέλεσε συνολικά εννέα δρομολόγια και διάφορους άλλους μικρούς πλόες αναγνώρισης. Στην τριετία αυτή κυβερνήτες του διετέλεσαν οι πλοίαρχοι Ν. Σαχτούρης, Β. Ορλώφ και Ν. Αγγελικάρης. Την 1η Οκτωβρίου 1866 το «Πανελλήνιον», μετά από το πέρας αποβιβάσεως εθελοντών υπό τον ταγματάρχη Χ. Ζυμβρακάκη και πολεμοφοδίων στον όρμο του Λουτρού των Σφακίων, κινδύνεψε, αφού προσβλήθηκε από τουρκική ακτοφυλακίδα, κατόρθωσε όμως να ξεφύγει κόβοντας την καδένα και εγκαταλείποντας την άγκυρα. Κατά την Κρητική Επανάσταση του 1878, συμμετείχε ομοίως όπως και στη προηγούμενη, εκτελώντας δεκαεπτά δρομολόγια. Κυβερνήτες του στην περίοδο αυτή διετέλεσαν οι πλοίαρχοι Ν. Σουρμελής και Ν. Δρίβας. Μεγάλη Στρατιωτικὴ καὶ Ναυτικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία. Tόμος Πέμπτος: Νάβα–Σαρακηνοί. Ἀθήναι: Ἔκδοσις Μεγάλης Στρατιωτικῆς καὶ Ναυτικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας. 1930, σελ. 248. OCLC 31255024.

Το Πανελλήνιον ήταν ένα από τα πρώτα Ελληνικά ελικοφόρα ατμόπλοια, που χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως ταχυδρομικό (ποστάλ), μετέπειτα ως πολεμικό και στη συνέχεια ως εμπορικό πλοίο για περίπου μισό αιώνα. Υπό τη συνεχή δε διακυβέρνηση των άξιων πλοιάρχων του κατέστη τελικά θρυλικό, αποκομίζοντας μεγάλη δόξα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%BD_(%CE%B1%CF%84%CE%BC%CF%8C%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CE%BF)

Ολυμπιακοί Δήμοι της Ελλάδος

Οι προετοιμασίες των Ολυμπιακών αγώνων έγιναν από την Ελληνική κυβέρνηση και την Ανώνυμη Εταιρία «Αθήνα 2004». Το κείμενο κατευθύνσεων υπογράφτηκε μεταξύ των Ολυμπιακών Δήμων και της «Αθήνα 2004». Ολυμπιακοί Δήμοι ονομάζονται οι δήμοι αυτοί, που φιλοξένησαν Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, αθλητικές και μη, Ολυμπιακά προπονητικά κέντρα φιλοξένησαν ένα μέρος των Ολυμπιακών αθλημάτων που διαδραματίσθηκαν εκτός Ολυμπιακών εγκαταστάσεων βρίσκονται κατά μήκος του «Ολυμπιακού δακτυλίου». Μαρούσι Ελληνικό Άνω Λιόσια Φάληρο Γαλάτσι Γουδί Νίκαια Αττικής Δήμος Αθηναίων Περιστέρι Βουλιαγμένη Αχαρνές Αττικής Ηράκλειο Θεσσαλονίκη Νέα Ιωνία Μαγνησίας Μαραθώνας Μαρκόπουλο Μεσογαίας Αρχαία Ολυμπία Πάτρα Πειραιάς Ολυμπιακές εγκαταστάσεις της Ελλάδος Δήμοι - δέσμιοι της ΔΟΕ και των πολυεθνικών!, Ριζοσπάστης, Τετάρτη 10 Οκτ. 2001 (ανακτήθηκε στις 2 Αυγ. 2009)

Ολυμπιακοί Δήμοι της Ελλάδας ονομάστηκαν οι δήμοι στους οποίους τελέστηκαν ολυμπιακά αγωνίσματα κατά την Ολυμπιάδα του 2004 της Αθήνας. Οι δήμοι αυτοί πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαν κάνει σημαντική προετοιμασία και είχαν παραχωρήσει ελεύθερους ή δημοτικούς χώρους για τη διευκόλυνση της τέλεσης των αγώνων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82

Καθολική ψηφοφορία

Η Γαλλία, με το σύνταγμα των Ιακωβίνων του 1793, ήταν η πρώτη μεγάλη χώρα που υιοθέτησε την καθολική ψηφοφορία για όλους τους ενήλικες άνδρες, αν και ποτέ δεν εφαρμόστηκε τελικά: το σύνταγμα ανεστάλη πριν προλάβει να εφαρμοστεί και οι επόμενες εκλογές έγιναν το 1795 μετά την πτώση της κυβέρνηση των Ιακωβίνων το 1794. Η νέα κυβέρνηση αναίρεσε τα περισσότερα μέτρα της κυβέρνησης των Ιακωβίνων, συμπεριλαμβανομένου και αυτού του συντάγματος. Αλλού στον γαλλόφωνο κόσμο, η Δημοκρατία της Αϊτής καθιέρωσε για την καθολική ψηφοφορία των ανδρών το 1816. Η Δεύτερη Γαλλική Δημοκρατία θέσπισε το δικαίωμα ψήφου σε όλους τους ενήλικες άνδρες μετά την επανάσταση του 1848.Μετά τη γαλλική επανάσταση, εμφανίστηκαν κινήσεις στον δυτικό κόσμο για τη θεσμοθέτηση της καθολικής ψηφοφορίας στις αρχές του 19ου αιώνα και επικεντρώθηκαν στην άρση της προϋπόθεσης να έχει κάποιος την απαιτούμενη περιουσία για να συμμετάσχει στις εκλογές. Το 1867, η Γερμανία (τότε ως Βόρεια Γερμανική Συνομοσπονδία) θέσπισε το δικαίωμα ψήφου για όλους τους ενήλικες άνδρες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, οι σκλάβοι ελευθερώθηκαν και τους παραχωρήθηκαν διάφορα πολιτικά δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος ψήφου. Ωστόσο, αρκετές πολιτείες έθεσαν αυστηρούς περιορισμούς, με συνέπεια να αναιρούν στην ουσία τα δικαιώματα που τους παραχωρήθηκαν. Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, το επίκεντρο του κίνημα της καθολικής ψηφοφορίας μετατοπίστηκε στην απόκτηση δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες, όπως συνέβη σε πολλά δυτικά κράτη και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1890 και σε κάποιες βρετανικές αποικίες (Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία κλπ). Στις 19 Σεπτεμβρίου 1893 ο Βρετανός Κυβερνήτης της Νέας Ζηλανδίας, Ντέιβιντ Μπόιλ, έδωσε τη συγκατάθεσή του σε έναν νέο εκλογικό νόμο, που επέτρεπε στη Νέα Ζηλανδία να παραχωρήσει στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου στις βουλευτικές εκλογές. Έγινε έτσι η πρώτη βρετανική αποικία που επέτρεπε κάτι τέτοιο. Ακολούθησε λίγο αργότερα η αποικία της Νότιας Αυστραλίας το 1894, η οποία ήταν η δεύτερη που επέτρεψε στις γυναίκες να ψηφίσουν, αλλά η πρώτη αποικία που επέτρεψε και στις γυναίκες να είναι οι ίδιες υποψήφιες στις εκλογές (δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι). Δώδεκα χρόνια αργότερα, η Φιλανδία, τότε ως αυτόνομη ρωσική επικράτεια (Μεγάλο Δουκάτο της Φινλανδίας) έγινε η πρώτη περιοχή στον κόσμο που εφάρμοσε απεριόριστη καθολική ψηφοφορία, καθώς από τη μία οι γυναίκες μπορούσαν να είναι υποψήφιες, σε αντίθεση με τη Νέα Ζηλανδία, και από την άλλη δεν υπήρχε αποκλεισμό άλλων ομάδων, όπως των ιθαγενών της Αυστραλίας. Η απόφαση αυτή οδήγησε στην εκλογή των πρώτων γυναικών βουλευτών στον κόσμο το επόμενο έτος.Η Ελλάδα θεσμοθέτησε την καθολική ψηφοφορία των ανδρών το 1844. Η Ισπανία αναγνώρισε δικαίωμα αυτό στο Σύνταγμα του 1869 ενώ η Γαλλία και η Ελβετία το αναγνώρισαν μετά από τις Επαναστάσεις του 1848 (και εδώ μόνο καθολική ψηφοφορία μόνο ανδρών αρχικά). Αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως και η Λιβερία στην Αφρική, αφού ανεξαρτητοποιήθηκαν, υιοθέτησαν καθολική ψηφοφορία για τον ανδρικό πληθυσμό, ωστόσο στη συνέχεια περιόρισαντο δικαίωμα ψήφου, εισάγοντας απαιτήσεις ιδιοκτησίας. Η Γερμανική Αυτοκρατορία εφάρμοσε το καθολικό δικαίωμα ψήφου στους άνδρες το 1871. Στις Ηνωμένες Πολιτείες της εποχή της ανασυγκρότησης, η 15η τροποποίηση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών (1870), διασφάλιζε καθολική ψηφοφορία για όλους του άνδρες, ανεξαρτήτου φυλής, χρώματος ή προηγούμενης κατάστασης δουλείας. Αυτή η τροπολογία είχε στόχο να εγγυηθεί το δικαίωμα ψήφου στους Αφροαμερικανούς, πολλοί από τους οποίους ήταν δούλοι στο Αμερικανικό Νότο πριν από το τέλος (1865) του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου και την κατάργηση της δουλείας το 1864-1865. Παρά την τροποποίηση, μετά το 1877, διάφορες Νότιες Πολιτείες εισήγαγαν ευφάνταστους νόμους, με τους οποίους απέκλειαν πρακτικά τους μαύρους από το δικαίωμα ψήφου, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησαν βία και τρομοκρατία για να εκφοβίσουν ορισμένοι μαύρους από το να επιδιώξουν να ψηφίσουν. Οι μαύροι του Νότου έπρεπε να περιμένουν να τους εξασφαλιστεί το δικαίωμα ψήφου έως το Κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων τη δεκαετία του 1960.Το 1893 η αυτοδιοικούμενη αποικία της Νέας Ζηλανδίας έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο (εκτός από τη βραχύβια Δημοκρατία της Κορσικής του 18ου αιώνα) που παραχώρησε το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες. Ωστόσο, ενώ μπορούσαν να ψηφίζουν, οι γυναίκες δεν μπορούσαν να είναι υποψήφιες για τις εκλογές, μέχρι το 1919.Το 1902 η Κοινοπολιτεία της Αυστραλίας έγινε η πρώτη χώρα που χορήγησε πλήρη στις γυναίκες τόσο το δικαίωμα του εκλέγειν όσο και το δικαίωμα του εκλέγεσθαι.Ωστόσο η Αυστραλία ακόμα δεν εφάρμοζε καθολική ψηφοφορία καθώς δεν επέτρεπε στους Αβορίγινες Αυστραλούς να ψηφίσουν μέχρι το 1962. Αρκετά ευρωπαϊκά έθνη που είχαν θεσπίσει καθολική ψηφοφορία, την ανέστειλαν κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1914 με 1918. Πολλές κοινωνίες στο παρελθόν είχαν αρνηθεί την πολιτική εκπροσώπηση κάποιων φυλών ή εθνικοτήτων. Για παράδειγμα, στη Νότια Αφρική με την εφαρμογή του απαρτχάιντ, οι μη-λευκοί δεν μπορούσαν γενικά να ψηφίσουν στις εθνικές εκλογές μέχρι τις πρώτες πολυκομματικές εκλογές το 1994. Η Ροδεσία υιοθέτησε μία παρόμοια πολιτική στη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της το 1965, το οποίο ωστόσο επέτρεπε έναν μικρό αριθμό αντιπροσώπων για τη σημαντικά μεγαλύτερη πλειοψηφία των Μαύρων (σύμφωνα με το σύνταγμα του 1961, υπήρχαν τάξεις ψηφοφόρων που βασίζονταν σε κοινωνικοοικονομικά κριτήρια, Αυτά απέκλειαν τους περισσότερους μαύρους και λίγους λευκούς ψηφοφόρους σε ένα ξεχωριστό σύνολο εκλογικών περιφερειών· αυτό αντικαταστάθηκε το 1969 από ένα ανοιχτά φυλετικό διαχωρισμό, με κατάταξη όλων των μαύρων στον κατάλογο ψηφοφόρων «Β»).

Η καθολική ψηφοφορία δίνει το δικαίωμα ψήφου σε όλους τους ενήλικες πολίτες, ανεξάρτητα από το φύλο, το εισόδημα, την κοινωνική στάση, τη φυλή, την εθνικότητα τις πολιτικές πεποιθήσεις κ.α. Η αρχική χρήση του όρου έγινε από μεταρρυθμιστές στη Μεγάλη Βρετανία τον 19ο αιώνα, αν και με αυτόν εννοούσαν μόνο το καθολικό δικαίωμα ψήφου για τον ανδρικό πληθυσμό. Το δικαίωμα ψήφου επεκτάθηκε και στις γυναίκες μόνο έπειτα από ανάλογο κίνημα.Ο τρόπος εφαρμογής της καθολικής ψηφοφορίας διαφέρει από χώρα σε χώρα. Η ελάχιστη ηλικία ψήφου βρίσκεται συνήθως μεταξύ 18 και 25 ετών. Σε κάποιες χώρες οι «παράφρονες», οι καταδικασμένοι για ορισμένες ψηφοφορίες και όσοι τιμωρούνται για ορισμένα εκλογικά αδικήματα τους αίρεται το δικαίωμα ψήφου.Στις πρώτες αστικές δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις περιόριζαν το δικαίωμα ψήφου μόνο σε όσους είχαν περιουσία και πλούτο, δηλαδή συνήθως σε μια μειοψηφία του ανδρικού πληθυσμού. Ορισμένες φορές, υπήρχαν άλλοι περιορισμοί, όπως η απαίτηση από τους ψηφοφόρους να ασκούν μια δεδομένη θρησκεία. Παρόλα αυτά, σε όλες τις σύγχρονες δημοκρατίες, ο αριθμός των ανθρώπων που μπορούσαν να ψηφίσουν αυξανόταν προοδευτικά με τον χρόνο. Στη διάρκεια του 19ου αιώνα αναδύθηκαν πολλά κινήματα που υποστήριζαν την «καθολική ανδρική ψηφοφορία», κυρίως στην Ευρώπη, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Βόρεια Αμερική.Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά την καθιέρωση της αρχής «ένας άνθρωπος, μία ψήφος» στις αρχές της δεκαετίας του 1960 από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, το Κογκρέσο των ΗΠΑ συνέχισε και να επεκτείνει σταδιακά το δικαιώματα ψήφου σε όλους τους Αμερικανούς, ιδιαίτερα στους Αφροαμερικανούς, μέσω του Civil Rights Act του 1964, του Voting Rights Act του 1965 και πολλών αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Επιπλέον, δεν μπορεί να παραλειφθεί το κίνημα για την απόκτηση δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες. Το κίνημα αυτό ξεκίνησε στα μέσα του 19ου αιώνα. Η πρώτη χώρα που υιοθέτησε το διακίωμα ψήφου των γυναικών ήταν η Νέα Ζηλανδία (το 1893). Στις Ηνωμένες Πολιτείες οι γυναίκες κατοχύρωσαν το δικαίωμα ψήφου 1920, με την 19η αναθεώρηση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών.Στην Ελλάδα η καθολική ψηφοφορία για το σύνολο του αντρικού πληθυσμού καθιερώθηκε με το σύνταγμα του 1844. Στο σύνταγμα του 1864 οι γυναίκες αναγνωρίστηκαν ως πολίτες όμως δεν απέκτησαν δικαίωμα ψήφου. Αυτό έγινε σταδιακά πολλά χρόνια αργότερα: το 1934 επιτράπηκε η συμμετοχή των γυναικών στις δημοτικές εκλογές, ενώ το 1952 κατοχυρώθηκε το δικαίωμα ψήφου και στις βουλευτικές εκλογές.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1

Γωνιακή συχνότητα

Στο διεθνές σύστημα μονάδων SI, η γωνιακή συχνότητα αποδίδεται συνήθως σε ακτίνια ανά δευτερόλεπτο, ακόμη και όταν δεν χρησιμοποιείται για την περιγραφή κάποιας περιστροφικής κίνησης. Η μονάδα Hertz (Hz) είναι διαστατικά ισοδύναμη, αλλά κατά σύμβαση χρησιμοποιείται μόνο για τη συχνότητα, f {\displaystyle f} , ποτέ για τη γωνιακή συχνότητα ω {\displaystyle \omega } , προς αποφυγή σύγχυσης (σημειωτέον ότι το ακτίνιο συχνά παραλείπεται κατά την έκφραση μεγεθών σε μονάδες SI. Για ένα αντικείμενο που περιστρέφεται η βρίσκεται σε τροχιά, η απόστασης από τον άξονα περιστροφής, r {\displaystyle r} , η εφαπτομενική ταχύτητα, v {\displaystyle v} , και η γωνιακή συχνότητα της περιστροφής σχετίζονται. Ειδικότερα, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου, T {\displaystyle T} , ένα σώμα σε κυκλική κίνηση διανύει απόσταση v T {\displaystyle vT} . Η απόσταση αυτή ισούται με τη συνολική διαδρομή που διανύεται από το σώμα, 2 π r {\displaystyle 2\pi r} . Εξισώνοντας τις δύο ποσότητες και χρησιμοποιώντας τη σχέση μεταξύ περιόδου και γωνιακής συχνότητας, ω = 2 π T {\textstyle \omega ={\frac {2\pi }{T}}} , λαμβάνουμε τη σχέση: Έστω ένα αντικείμενο που ταλαντώνεται γύρω από μία θέση ισορροπίας και μεταξύ δύο ακραίων θέσεων, όντας συνδεδεμένο σε ιδανικό ελατήριο αμελητέας μάζας και μηδαμινής απόσβεσης. Η κίνηση αυτή ονομάζεται απλή αρμονική ταλάντωση και η γωνιακή της συχνότητα δίνεται από τον τύπο: όπου k {\displaystyle k} είναι η σταθερά του ελατηρίου και m {\displaystyle m} είναι η μάζα του αντικειμένου. Η επιτάχυνση του αντικειμένου μπορεί να υπολογιστεί με τον τύπο: όπου το x {\displaystyle x} είναι η μετατόπιση από τη θέση ισορροπίας. Χρησιμοποιώντας τη συχνότητα f {\displaystyle f} , η εξίσωση γίνεται: Η γωνιακή συχνότητα συντονισμού σε ένα κύκλωμα LC σειράς ισούται με την τετραγωνική ρίζα του πολλαπλασιαστικού αντιστρόφου του γινομένου της χωρητικότητας ( C {\displaystyle C} σε φαράντ) επί της αυτεπαγωγής του κυκλώματος ( L {\displaystyle L} , σε henry): Olenick, Richard P.· Apostol, Tom M. (2007). The Mechanical Universe. New York City: Cambridge University Press. σελίδες 383–385, 391–395. ISBN 978-0-521-71592-8.

Στη φυσική, η γωνιακή συχνότητα ω (αναφέρεται και ως γωνιακή ταχύτητα, κυρίως για την περιστροφική κίνηση) είναι το βαθμωτό μέγεθος της γωνιακής μετατόπισης ανά μονάδα χρόνου (π.χ. στις περιστροφικές κινήσεις) ή του ρυθμού μεταβολής της φάσης ενός ημιτονοειδούς κύματος (π.χ. σε ταλαντώσεις και κύματα). Η γωνιακή συχνότητα συνιστά μέτρο της ψευδοδιανυσματικής ποσότητας της γωνιακής ταχύτητας. Μία πλήρης στροφή ισούται με 2 π {\displaystyle 2\pi } ακτίνια, εξού και ο μαθηματικός τύπος της γωνιακής συχνότητας:όπου ω {\displaystyle \omega } είναι η γωνιακή συχνότητα σε ακτίνια ανά δευτερόλεπτο, T {\displaystyle T} είναι η περίοδος σε δευτερόλεπτα και f {\displaystyle f} είναι η συχνότητα σε χερτζ (ενίοτε η συχνότητα συμβολίζεται με το γράμμα ν).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CF%83%CF%85%CF%87%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1

Ντουρνστάιν

Η πόλη πήρε την ονομασία της από το κάστρο Ντουρνστάιν που δεσπόζει στα δυτικά της. Ο Azzo von Gobatsburg απέκτησε την περιοχή γύρω από το κάστρο από το αββαείο Tegernsee . Ο εγγονός του, ο Χαντμάρ Α' ήταν αυτός που έκτισε το κάστρο γύρω στα 1100. Η πόλη Ντουρνστάιν και το κάστρο συνδέονται με ένα αμυντικό τείχος. Η πρώτη γραπτή αναφορά που έχουμε για το κάστρο είναι του 1192, όταν ο Άγγλος βασιλιάς Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, επιστρέφοντας από την Γ΄ Σταυροφορία, πιάστηκε αιχμάλωτος κοντά στη Βιέννη και φυλακίστηκε στο κάστρο Ντουρνστάιν από τον Δεκέμβριο του 1192 έως τον Μάρτιο του 1193. Υπεύθυνος για την φυλάκισή του ήταν ο Λεοπόλδος Ε΄ της Αυστρίας, ο οποίος είχε προσβληθεί γιατί ο Ριχάρδος είχε κατεβάσει τη σημαία του Λεοπόλδου από τα τείχη της Άκρας, όταν την κατέλαβαν οι σταυροφόροι μετά από διετή πολιορκία. Επίσης τον υποψιαζόταν για τη δολοφονία του ξαδέλφου του Κορράδου του Μομφερράτου. Με αυτήν την κατηγορία, τον παρέδωσε στον Γερμανό βασιλιά Ερρίκο ΣΤ΄, από τον οποίο απελευθερώθηκε πληρώνοντας ακριβά λύτρα. Στα μέσα του 14ου αιώνα ο Αλβέρτος Β΄ της Αυστρίας απέκτησε το Ντουρνστάιν από τους κληρονόμους του. Στη συνέχεια η πόλη πέρασε στους Άρχοντες του Zelking (1622), στους Zinzendorf (1634) και τελικά στους κόμητες (αργότερα Πρίγκιπες) του Starhemberg το 1663. Το 1476 ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας παραχώρησε το δικαίωμα στους κατοίκους του Ντουρνστάιν να χρησιμοποιούν μια εικόνα της πόλης τους για έμβλημα. Το 1551 μια πυρκαγιά κατέστρεψε ολόκληρη την πόλη, οι κάτοικοι χρειάστηκαν 10 χρόνια για να την ξαναχτίσουν. Το 1645, οι Σουηδοί υπό τον Λέναρτ Τόρστενσον κατέκτησαν το Ντουρνστάιν στην τελική φάση του Τριακονταετούς Πολέμου. Όταν αποχώρησαν οι Σουηδοί ανατίναξαν την πύλη του κάστρου και από τότε το κάστρο άρχισε να ερημώνει.Στις 11 Νοεμβρίου 1805 διεξήχθη η μάχη του Ντουρνστάιν-Λόιμπεν στα πλαίσια του Πόλεμου του Γ΄ Συνασπισμού των Ναπολεόντιων Πολέμων. Το 1902 το άνοιγμα σταθμού ατμόπλοιων στο Δούναβη και το 1909 η κατασκευή σιδηροδρομικού δικτύου (Wachaubahn) έφεραν οικονομική άνθηση στην πόλη. Η αμπελουργία έχει μεγάλη οικονομική σημασία για ολόκληρη την κοιλάδα Βαχάου. Οι πλαγιές της κοιλάδας, κατεβαίνοντας προς τις όχθες του Δούναβη, καλύπτονται από αναβαθμίδες χωρισμένες με ξερολιθιές, όπου η αμπελουργία είναι η βασική καλλιέργεια. Το πιο διάσημο αυστριακό οινοποιείο, το Domäne Wachau, για το οποίο υπάρχει η πρώτη γνωστή τεκμηριωμένη αναφορά από το 1137, έχει τα κελάρια του έξω από τα τείχη της πόλης του Ντουρνστάιν. Αρχικά ανήκε στους εκάστοτε άρχοντες του Ντουρνστάιν, από τα μέσα του 20ου αιώνα ανήκει στο Συνεταιρισμό αμπελουργών Βαχάου. Τα ερέιπια του κάστρου Ντουρνστάιν: από το αρχικό συγκρότημα σώζονται εν μέρει οι αμυντικοί πύργοι και η ανατολική πύλη της πόλης με τον πύργο. Το δημαρχείο: στεγάζεται από το 1547 σε ένα παλαιότερο γοτθικό κτίριο στο κέντρο της πόλης, το οποίο ανακαινίστηκε το 1563 σε αναγεννησιακό ρυθμό. Η αυλή, με μια γραφική σκάλα είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του. Το αββαείο του Ντουρνστάιν: ιδρύθηκε το 1410. Ο πύργος του Ναού της Κοίμησης της Θεοτόκου με το γαλανόλευκο χρώμα θεωρείται το ορόσημο του Βαχάου. Kunigundenkirche: χτίστηκε στο πρώτο μισό του 13ου αιώνα και αφιερώθηκε στην Αγία Κουνιγούνδη. Γκρεμίστηκε το 1783, έχει σωθεί μόνο το καμπαναριό της και το σκευοφυλάκιο. Η πύλη του Κρεμς: είναι η ανατολική πύλη των τειχών της πόλης, τα οποία στα νότια έφταναν στο Δούναβη και βόρεια στο κάστρο. Είναι ένα τετράγωνο κτίσμα, 4 ορόφων, κατασκευασμένο τον 15 αιώνα. Το νέο κάστρο: χτίστηκε το 1622 από τον Christoph Wilhelm von Zelking. Είναι ένα τετραγωνισμένο κτίριο χτισμένο γύρω από μια μικρή αυλή και η πλευρά του που βλέπει στο Δούναβη πλαισιώνεται από δύο πύργους. Από τη δεκαετία του '60 το κάστρο μετατράπηκε σε ξενοδοχείο. Durnstein - Burg Dürnstein, εναέρειες λήψεις της πόλης και του κάστρου

Το Ντουρνστάιν (Γερμανικά:Dürnstein) είναι μια αυστριακή κωμόπολη στις όχθες του Δούναβη, στο ομόσπονδο κρατίδιο της Κάτω Αυστρίας. Στο δήμο ανήκουν και οι οικισμοί Όμπερλοϊμπεν και Ούντερλοϊμπεν. Το Ντουρνστάιν βρίσκεται στην κοιλάδα Βαχάου, η οποία έχει συμπεριληφθεί από το 2000 στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%B9%CE%BD

Έθελμπαλντ της Μερκίας

Ο Έθελμπαλντ ανέβηκε στον θρόνο της Μερκίας αν και ο πατέρας του δεν ήταν βασιλιάς, ο παππούς του Εόβα είχε μοιραστεί τον θρόνο της Μερκίας με τον αδελφό του Πέντα. Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό δεν αναφέρει τον Εόβα αλλά χρονολογεί τη βασιλεία του Πέντα 30 χρόνια την περίοδο 626 - 656 μέχρι τη δολοφονία του στη μάχη του Βινβάεντ, οι πιο σύγχρονες πηγές όπως η Βρετανική Ιστορία και τα Χρονικά του Καμπραί αναφέρουν και τον Εόβα σαν βασιλιά. Τα Χρονικά του Καμπραί η βασική πηγή πληροφοριών τοποθετούν τον θάνατο του Εόβα στη μάχη του Μάζερφιλντ (644) στην οποία ο Πέντα νίκησε κι σκότωσε τον Όσβαλντ της Νορθουμβρίας. Οι πληροφορίες σχετικά με τη βασιλεία του Εόβα είναι φτωχές πιθανότατα ήταν συμβασιλέας με τον Πέντα ή είχαν μοιράσει τη Μερκία μεταξύ τους με τον Εόβα να είναι βασιλιάς στη βόρεια Μερκία και ο ίδιος ο Πέντα βασιλιάς στη νότια Μερκία. Ο γιος του Πέντα Πεάντα της Μερκίας έγινε βασιλιάς της Νότιας Μερκίας όταν ο Οσουί της Νορθουμβρίας νίκησε και σκότωσε στη μάχη του Βινβάεντ τον πατέρα του Πέντα (656), στη μάχη του Μάζερφιλντ ο Εόβα πολέμησε εναντίον του αδελφού του στο πλευρό του Όσβαλντ. Την εποχή που ο Έθελμπαλντ ήταν νέος στον θρόνο την περίοδο 709 - 716 βρισκόταν ο Κέολρεντ της Μερκίας εγγονός του Πέντα και δεύτερος ξάδελφος του Εθελμπάλντ. Η "Ζωή του Αγίου Γκούθλακ" γραμμένη από τον μοναχό Φελίξ αναφέρει ότι την εποχή που ήταν βασιλιάς ο Κέολρεντ ο Εθελμπάλντ οδηγήθηκε στην εξορία. Ο Γκουθλάκ ένας σκληρός πολεμιστής εγκατέλειψε την πολεμική σταδιοδρομία για να γίνει μοναχός στο Ρεπτόν, αργοτερα έγινε ερημίτης σε έναν αχυρώνα στο Κρόουνλαντ στην Ανατολική Αγγλία. Την περίοδο της εξορίας του ο Έθελμπαλντ και οι άντρες του κατέφυγαν στη Φενς και επισκέφτηκαν τον Γκουθλάκ. Ο Γκουθλάκ είδε πολύ θετικά τον Έθελμπαλντ λόγω της προστριβής που είχε με το Κέολρεντ για τα μοναστήρια. Άλλος ένας σημαντικός επισκέπτης στον Γκουθλάκ ήταν ο επίσκοπος Χάεντε του Λίχφιλντ ένας επιφανής Μερκιανός ο οποίος κέρδισε την υπόσχεση του να βοηθήσει με όλες του τις δυνάμεις τον Έθελμπαλντ να ανακτήσει τον θρόνο της Μερκίας. Μετά τον θάνατο του Γκουθλάκ ο Έθελμπαλντ είδε στον ύπνο του τον Γκουθλάκ να προφητεύει γι'αυτόν σπουδαία πράγματα, ο Έθελμπαλντ όταν έγινε βασιλιάς αφιέρωσε στον Γκουθλάκ σαν ανταμοιβή ένα ιερό. Όταν ο Κέολρεντ πέθανε αιφνίδια στη διάρκεια ενός γεύματος ο Έθελμπαλντ επέστρεψε στη Μερκία και ανέλαβε τον θρόνο. Είναι πολύ πιθανό ένας άλλος βασιλιάς ο Κέολβαλντ της Μερκίας να βασίλευσε την ίδια χρονιά ανάμεσα στον Κέολρεντ και τον Έθελμπαλντ, ο Κέολβαντ αναφέρεται σαν αδελφός του Κέολρεντ και ο τελευταίος απόγονος της οικογένειας του Πέντα. Τον Έθελμπαλντ της Μερκίας διαδέχτηκε μετά από λίγο ο κορυφαίος βασιλιάς Όφα της Μερκίας ένας άλλος απόγονος του Εόβα. Ο πατέρας του Έθελμπαλντ Αλβέο δεν αναφέρεται σε κανένα διάταγμα αλλά αναφέρεται ο Χίρντμπερτ σαν αδελφός του Έθελμπαλντ. Την εποχή του Έθελμπαλντ η Μερκία είχε ηγεμονικό ρόλο σε όλα τα βασίλεια της νότιας Αγγλίας μέχρι τα τέλη του 8ου αιώνα. Με εξαίρεση τη σύντομη βασιλεία του Μπέορνρεντ της Μερκίας που διαδέχτηκε τον Έθελμπαλντ σε λιγότερο από έναν χρόνο η Μερκία 18 χρόνια κυβερνήθηκε από τους δυο ισχυρότερους βασιλείς του Οίκου του Ικέλ τον Έθελμπαλντ και τον Όφα της Μερκίας. Οι μακρόχρονες βασιλείες ήταν ασυνήθιστες τότε στη Μερκία, την ίδια περίοδο στη Νορθουμβρία κυβέρνησαν 11 βασιλείς οι περισσότεροι από τους οποίους βρήκαν βίαιο θάνατο. Από το 753 ο Έθελμπαλντ είχε όλους τους βασιλείς νότια του Χάμπερ υπό την κηδεμονία του αλλά δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τις σχέσεις με τους υποτελείς βασιλείς του. Ένας υποτελής βασιλιάς αναμφισβήτητα θα μπορούσε να θεωρηθεί ανεξάρτητος και να αναλάβει μόνος του πρωτοβουλίες, τα διατάγματα είναι η σημαντικότερη πηγή για τις σχέσεις τους, σε αυτά ο βασιλιάς δωρίζει γη στους οπαδούς του ή την εκκλησία και καταγράφονται τα ονόματα των βασιλέων που είχαν την εξουσία να δωρίσουν τη γη. Στα διατάγματα εμφανίζονται τα ονόματα του κυρίαρχου βασιλιά και των υποτελών του οι οποίοι αναφέρονται ονομαστικά με την ιδιότητα τους. Έχουν διασωθεί πολλές πληροφορίες σχετικά με την ηγεμονία του Έθελμπαλντ στα νότια βασίλεια του Ουέσσεξ και του Κέντ. Στην αρχή της βασιλείας του τα δυο βασίλεια κυβερνούσαν δυο ισχυρότατοι άντρες ο Γουίτρεντ και ο Ίνε του Ουέσσεξ, ο Γουίτρεντ του Κεντ πέθανε (725) και ο Ίνε του Ουέσσεξ ένας από τους ισχυρότερους βασιλείς παραιτήθηκε για να αναχωρήσει σε προσκύνημα στη Ρώμη (726). Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό περιγράφει ότι ο διάδοχος του Ίνε Έθελχερντ του Ουέσσεξ πολέμησε για τη διαδοχή με τον κόμη Όσβαλντ ο οποίος ισχυριζόταν ότι κατάγεται από τον Κιούλιν του Ουέσσεξ τον γενάρχη του Οίκου του Ουέσσεξ. Ο Έθελχερντ κέρδισε τη διαμάχη αλλά από τότε βασίλευσε υπό την κηδεμονία της Μερκίας, ο Έθελμπαλντ είχε βοηθήσει σημαντικά την άνοδο στον θρόνο τόσο του Έθελχερντ όσο και του αδελφού και διαδόχου του Κάθριντ του Ουέσσεξ (739). Υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι οι Νότιοι Σάξονες δεν ήταν υπό την κυριαρχία των Δυτικών Σαξόνων στις αρχές της δεκαετίας του 720 και ο Έθελμπαντ είχε αυξήσει σημαντικά τις εξουσίες του σε αυτούς, μερικοί ιστορικοί αναφέρουν ότι το Κεντ περισσότερο στάθηκε η αιτία να εξασθενήσει ο έλεγχος των Δυτικών Σαξόνων στην περιοχή. Στην περίπτωση του Κεντ υπάρχουν πολλές ενδείξεις από διατάγματα του Κεντ που εμφανίζουν τον Έθελμπαλντ να έχει υπό την εξουσία του τις εκκλησίες της χώρας. Δεν υπάρχουν ωστόσο διατάγματα τα εμφανίζουν περισσότερες αποδείξεις σχετικά με τη συγκατάθεση του Έθελμπαντ για τις δωρές εδαφών του Κέντ ούτε διατάγματα που να εμφανίζουν τους βασιλείς Έθελμπερχτ του Κεντ ή Έαντμπερχτ του Κεντ να δωρίζουν γη χωρίς τη συγκατάθεση του Έθελμπαλντ. Υπήρξαν διατάγματα τα οποία εμφάνιζαν την ηγεμονία του Έθελμπαλντ στο Κεντ αλλά δεν έχουν διασωθεί και οι ιστορικοί δεν έχουν ισχυρές αποδείξεις σχετικά με αυτό το θέμα. Λιγότερες πηγές υπάρχουν για το Έσσεξ αλλά εκείνη την εποχή το Λονδίνο είχε περάσει από το Έσσεξ στη Μερκία. Οι τρεις από τους προκατόχους του Έθελμπαντ οι Έθελρεντ, Κοένρεντ και Κέολρεντ παραχωρούν σε διατάγματα των Ανατολικών Σαξόνων το Τουίκενχαμ στον Βάλντχιρ, τον επίσκοπο του Λονδίνου. Στα διατάγματα του Κεντ φαίνεται ότι η Μερκία είχε υπό τον έλεγχο της το Λονδίνο από την εποχή του Έθελμπαλντ, σε ένα από πρώτα διατάγματα του Όφα στο οποίο παραχωρεί γη στο Χάροου δεν εμφανίζεται καθόλου ο βασιλιάς του Έσσεξ στον κατάλογο. Για τους νότιους Σάξονες έχουν διασωθεί ελάχιστα διατάγματα αλλά δεν φαίνεται πουθενά να συναινεί ο Έθελμπαλντ σε παραχωρήσεις εδαφών. Ο Βέδας συνοψίζοντας την κατάσταση στη νότια Αγγλία το 731, απαρίθμησε όλους τους επισκόπους νότια του Χάμπερ και στο τέλος τόνισε "όλες οι επαρχίες νότια του ποταμού Χάμπερ και οι βασιλείς τους είναι υποταγμένοι στον Έθελμπαλντ, τον βασιλιά της Μερκίας". Ο Έθελμπαλντ σχεδίαζε πολέμους για να διατηρήσει την κυριαρχία του, έκανε εκστρατεία εναντίον του Ουέσσεξ και πολιόρκησε τη βασιλική κατοικία στο Σάμερσετ (733). Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό λέει ότι ο Κάθριντ που διαδέχθηκε τον Έθελρεντ στον θρόνο του Ουέσσεξ (740) "βρέθηκε σε σκληρό πόλεμο με τον βασιλιά της Μερκίας". Σε τρία χρόνια ο Κάθριντ πολέμησε με τον Έθελμπαλντ εναντίον των Ουαλών, αυτό ήταν μάλλον υποχρέωση του Κάθριντ απέναντι στη Μερκία όπως παλιότεροι βασιλείς του Ουέσσεξ τον 7ο αιώνα που είχαν στηρίξει τον Πέντα και τον Γούλφχερ. Αργότερα (752) ο Έθελμπαλντ και ο Κάθριντ βρέθηκαν ξανά σε σύγκρουση μεταξύ τους στο Μπάντφορντ. Ο Έθελμπαλντ είχε ανακτήσει πάλι την εξουσία του απέναντι στους Δυτικούς Σάξονες την εποχή του θανάτου του, αργότερα άλλος ένας Σάξονας βασιλιάς ο Κίνεγουλφ του Ουέσσεξ μαρτυρείται σε διάταγμα του Έθελμπαλντ στην αρχή της βασιλείας του (757). Το 740 ξέσπασε ξανά πόλεμος ανάμεσα στους Πίκτους και τους Νορθουμβρίους, ο Έθελμπαλντ συμμάχησε με τον βασιλιά των Πίκτων Άνγκους, εκμεταλλεύτηκε την απουσία του Ίντμπερχτ από τη Νορθουμβρία για να λεηλατήσει τη γη τους και να κάψει τη Γιορκ.Ο Βέδας στην "Εκκλησιαστική Ιστορία" του Αγγλικού λαού αναφέρει 7 αυτοκρατορικούς βασιλείς που είχαν την εξουσία σε όλους τους λαούς της νότιας Αγγλίας την περίοδο μεταξύ 5ου - 7ου αιώνα. Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό που γράφτηκε στη βασιλική αυλή του Ουέσσεξ στα τέλη του 9ου αιώνα αναφέρει άλλους 7 αυτοκρατορικούς βασιλείς τους οποίους ονομάζει "βασιλείς της Βρετανίας". Το χρονικό ονομάζει πρώτο από αυτούς τους βασιλείς τον Εγβέρτο του Ουέσσεξ που βασίλευσε τον 9ο αιώνα αλλά παραλείπει προκλητικά σημαντικούς βασιλείς της Μερκίας, όπως τον Έθελμπαλντ και τον Όφα επειδή ο ανώνυμος συγγραφέας έγραφε υπό την επίδραση της τοπικιστικής του υπερηφάνειας. Οι βασιλείς αυτοί βρίσκονται σήμερα στο στάδιο της Ακαδημαϊκής μελέτης, ο Βέδας ο οποίος έγραφε την εποχή του Έθελμπαλντ προφανώς αναφερόταν και σε βασιλείς της Μερκίας που είχαν την κυριαρχία σε ολόκληρη την Αγγλία νότια του Χάμπερ. Περισσότερες πηγές σχετικά με τις εξουσίες του Έθελμπαλντ αποκαλύπτονται σε ένα διάταγμα (736) το οποίο σώζεται σήμερα με κάποιο αντίγραφο του. Περιγράφει τον Έθελμπαλντ σαν βασιλιά "ο οποίος κυβερνούσε όχι μονάχα τη Μερκία αλλά όλες τις επαρχίες στη νότια Αγγλία" με τον τίτλο "βασιλιάς όλων των Βρετανών" ή "Ρέξ Μπρετάνικα". Ένας ιστορικός αναφέρει ότι ο "τίτλος ήταν Λατινική απόδοση του Αγγλικού βασιλικού τίτλου", παρόμοιοι τίτλοι έχουν αναφερθεί από τη δεκαετία του 730 και σε άλλα έγγραφα πέρα από το Γούστερ. Την περίοδο 745 - 746 ο Άγιος Βονιφάτιος Αγγλοσάξονας ιεραπόστολος στη Γερμανία μαζί με άλλος 7 επισκόπους έστειλε επιστολή στον Έθελμπαλντ με την οποία τον κατηγόρησε για πολλά θανάσιμα αμαρτήματα του, την κλοπή εκκλησιαστικών εξόδων, την παραβίαση εκκλησιαστικών προνομίων, την επιβολή καταναγκαστικής εργασίας στον κλήρο και την πορνεία του με μοναχές. Τον προσκάλεσε να παντρευτεί μια νόμιμη σύζυγο και να εγκαταλείψει την αμαρτωλή ζωή, συγκεκριμένα γράφει : "Σε παρακαλούμε αγαπητέ μας γιε με τη χάρη του Θεού και της επερχόμενης βασιλείας του να διακόψετε την αμαρτωλή ζωή, να κάνετε κάθαρση από τις αμαρτίες σας και να αλλάξτε την εικόνα του θεού που βρίσκονται μέσα στον εαυτό σας διώχνοντας τους κακούς δαίμονες. Θυμηθείτε ότι είστε βασιλιάς και κυβερνήτης ενός ολόκληρου λαού με τη χάρη του θεού, είναι επιβεβλημένο να διώξτε όλα τα κακά πνεύματα από μέσα σας" Ο Βονιφάτιος έστειλε το γράμμα πρώτα στον Έκγκμπερτ, τον αρχιεπίσκοπο της Γιορκ για να διορθώσει τυχόν λάθη ή παραλείψεις και στη συνέχεια να το παραδώσει σε έναν ιερέα τον Χέρεφριθ ο οποίος θα το διάβαζε και θα το εξηγούσε στον βασιλιά. Το γράμμα αν και ήταν συνταγμένο υπό μορφή θρησκευτικής συμβουλής περιείχε έντονα επικριτικά στοιχεία απέναντι στον ίδιο τον βασιλιά. Ο λόγος όπως αναφέρεται ήταν σύμφωνα με έναν κατάλογο δωρεών που βρέθηκε τον 9ο αιώνα στο αβαείο του Γκλόστερ ότι η θανάτωση κάποιου συγγενούς μιας ηγουμένης από τη Μερκία είχε αμαυρώσει σε μεγάλο βαθμό τη φήμη του. Ο Έθελμπαλντ είχε σημαντική επίδραση στον διορισμό των νέων αρχιεπισκόπων του Καντέρμπερι όπως του Τάτουιν, του Νοθέλμ και του Κάθμπερτ, ο τελευταίος ήταν πρώην επίσκοπος του Χέρεφορντ, παρά τη σκληρή κριτική του Αγίου Βονιφάτιου ο Έθελμπαλντ έδειξε έντονο ενδιαφέρον στα εκκλησιαστικά θέματα. Ένα γράμμα του Βονιφάτιου, στον Κάθμπερτ αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι παρέχει επαρκείς πληροφορίες σχετικά με τις συνόδους των Φράγκων όπως αυτή που συνεκλήθη το 747 και τα αποτελέσματα της αναφέρονται στο γράμμα του Βονιφάτιου. Ο Βονιφάτιος δεν αναφερόταν ονομαστικά στον επίσκοπο Κάθμπερτ αλλά φαίνεται καθαρά ότι σε αυτόν απευθυνόταν. Σε ένα συμβούλιο το οποίο συνεκλήθη στη συνέχεια στο Κλοσέβο υπό την ηγεσία του Έθελμπαλντ καθορίστηκαν οι σχέσεις μεταξύ του κλήρου και των λαϊκών, στο συμβούλιο αυτό καταδικάστηκαν πολλές υπερβολές των κληρικών. Το συμβούλιο περιόρισε τις σχέσεις μεταξύ των κληρικών και των μοναχών, απαγόρευσε στους κληρικοπυς να μετέχουν σε κοσμικές δραστηριότητες και να ψέλνουν κοσμικά τραγούδια τα οποία χαρακτήριζαν ως "γελοία". Δυο χρόνια αργότερα στη Σύνοδο του Γκάμλει (749) ο Έθελμπαλντ εξέδωσε ένα διάταγμα με το οποίο απελευθέρωσε τα εκκλησιαστικά εδάφη από τις υποχρεώσεις τους με μοναδική εξαίρεση την κατασκευή κάστρων και γεφυρών υποχρέωση την οποία μπορούσε να έχει ο καθένας σε περίπτωση ανάγκης. Σε αυτό το διάταγμα υπάρχει μαρτυρία επισκόπων από τη Μερκία και δεν εφαρμόστηκε έξω από τη χώρα, πιθανότατα ήταν τμήμα ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος το οποίο εμπνεύστηκε από τον Άγιο Βονιφάτιο και προτάθηκε στη Σύνοδο του Κλοβεσό. Ό Έθελμπαλντ σκοτώθηκε στο Γουόρικσερ στη θέση Τάμγουορθ (757), σύμφωνα με την "Εκκλησιαστική Ιστορία" του Βέδα προδόθηκε από τους σωματοφύλακες του, η αιτία παραμένει άγνωστη, τον διαδέχθηκε για σύντομο χρονικό διάστημα ο Μπέορνρεντ της Μερκίας. Τάφηκε στο Ρέπτον σε μια μυστική κρύπτη, ένας σύγχρονος συγγραφέας αναφέρει ότι είδε ένα όραμα που τον παρουσίαζε στην κόλαση γεγονός που επιβεβαιώνει την άσχημη φήμη που είχε στην εκκλησία. Το μοναστήρι το οποίο οικοδομήθηκε στέγασε το βασιλικό μαυσωλείο, άλλες ταφές σε αυτό ήταν του Γουίγκσταν. Ένα θραύσμα σταυρού το οποίο βρέθηκε στο Ρέπτον με τη σκαλιστή εικόνα ενός άντρα φαίνεται να είναι αφιέρωμα στον Έθελμπαλντ, ο άντρας ήταν αρματωμένος, κρατούσε δόρυ και ασπίδα και φορούσε διάδημα γύρω από το κεφάλι του, η εικόνα προφανώς ήταν η πραγματική παράσταση Άγγλων βασιλέων εκείνης της εποχής. Σε μια ιστορία που καταγράφηκε από τον συγγραφέα Τζον Λίλαντ (1503 - 1552) συμπληρώνοντας ένα χαμένο βιβλίο των κομητών του Ράτλαντ στο κάστρο του Μπελβουάρ υπήρχε κάποιος βασιλιάς με το όνομα Αλφρέδος Γ΄ της Μερκίας ο οποίος βασίλευσε τη δεκαετία του 730. Δεν υπάρχει βασιλιάς της Μερκίας με το όνομα Αλφρέδος αλλά επειδή η πληροφορία έχει ιστορική βάση το όνομα αυτό ταυτίζεται με τον Έθελμπαλντ. Ο μύθος αναφέρει ότι ο Έθελμπαλντ βρήκε την ευκαιρία να επισκεφτεί τον Γουλιέλμο του Αλβανάκ κόμη του Ρουτλάντ στο κάστρο του κοντά στο Γκράνθαμ, εκεί συνάντησε τις τρεις υπέροχες κόρες του. Δήλωσε ο Αλφρέδος ότι πρόθεση του ήταν να πάρει μια από τις κόρες του σαν ερωμένη αλλά ο Γουλιέλμος τον απείλησε ότι σκότωνε όποια από τις κόρες του διάλεγε να πάρει μαζί του. Ο Αλφρέδος του απάντησε "σκοπεύω να την πάρω ως σύζυγο", διάλεξε την Έθελντριντ επειδή είχε λιπαρά αρώματα, μαζί της απέκτησε τον Αλουρέντ τον πρώτο μονάρχη ολόκληρης της Αγγλίας. Η εικόνα απεικονίζεται σε μια παράσταση η οποία δημιουργήθηκε ύστερα από παραγγελία του δούκα του Ρούτλαντ (1778) και καταστράφηκε από φωτιά (1816). Anderson, Alan Orr (1908). Scottish Annals from English Chroniclers A.D. 500–1286. London: D. Nutt. Bede, Ecclesiastical History of the English People. Translated by Leo Sherley-Price, revised R.E. Latham, ed. D.H. Farmer. London: Penguin, 1990. Emerton, Ephraim (2000) [1940]. Noble, Thomas F.X, ed. 'The Letters of St.Boniface: With a New Introduction and Bibliography. New York: Columbia University Press. Swanton, Michael (1996). The Anglo-Saxon Chronicle. New York: Routledge. Hunter Blair, Peter (1960). An Introduction to Anglo-Saxon England. Cambridge: Cambridge University Press. Hunter Blair, Peter (1966). Roman Britain and Early England: 55 B.C. – A.D. 871. W.W. Norton & Company. Campbell, James; John, Eric; Wormald, Patrick (1991). The Anglo-Saxons. London: Penguin Books. Fletcher, Richard (1989). Who's Who in Roman Britain and Anglo-Saxon England. London: Shepheard-Walwyn. Hill, David; Margaret Worthington (2005). Aethelbald and Offa: two eighth-century kings of Mercia. British Archaeological Reports, British series, 383. Oxford: Archaeopress. Kirby, D.P. (1992). The Earliest English Kings. London: Routledge. Stenton, Frank M. (1971). Anglo-Saxon England. Oxford: Clarendon Press. Έαρντμπερχτ Αρχειοθετήθηκε 2020-10-02 στο Wayback Machine. Αγγλοσάξονες Αγγλοσαξωνικό χρονικό S 92 Αγγλοσαξωνικό χρονικό S 89 Αγγλοσαξωνικό χρονικό S 96

Ο Έθελμπαλντ της Μερκίας (?thelbald, πέθανε το 757) βασιλιάς της Μερκίας (716 – 757) ήταν γιος του Αλβέο, εγγονός του Εόβα της Μερκίας αδελφού του Πέντα της Μερκίας. Διαδέχθηκε στον θρόνο της Μερκίας τον ξάδελφο του Κέολρεντ της Μερκίας από τον οποίο είχε οδηγηθεί ο ίδιος ο Εθελμπάλντ στην εξορία την εποχή του η Μερκία έγινε το ισχυρότερο βασίλειο της Αγγλίας αποκτώντας την ισχύ που είχε την περίοδο 628 - 675 την εποχή του Πέντα και του Γούλφχερ της Μερκίας. Την εποχή που ο Έθελμπαλντ ανέβηκε στον θρόνο της Μερκίας το Κεντ και το Ουέσσεξ ήταν τα ισχυρότερα βασίλεια στην Αγγλία αλλά μέσα σε 15 χρόνια όπως αναφέρει ο Βέδας ο Έθελμπαλντ είχε αποκτήσει την εξουσία σε ολόκληρη την περιοχή νότια του Χάμπερ. Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό δεν αναφέρει τον Έθελμπαλντ σαν αυτοκρατορικό βασιλιά της Αγγλίας πιθανότατα λόγω της εχθρότητας που υπήρχε ανάμεσα στο Ουέσσεξ και τη Μερκία. Ο Άγιος Βονιφάτιος κατηγορεί τον Έθελμπαλντ σε επιστολή του για ανήθικες πράξεις του (745). Στο Συμβούλιο του Κλοβεσό που ακολούθησε (747) και σε διάταγμα που εκδόθηκε στο Γκάμλει (749) ο βασιλιάς σαν απάντηση στην επιστολή απελευθέρωσε την εκκλησία από τις υποχρεώσεις της. Ο Εθελμπάλντ δολοφονήθηκε από τους σωματοφύλακες του (757), τον διαδέχθηκε ο Μπέορνρεντ της Μερκίας για τον οποίο λίγα είναι γνωστά, τον επόμενο χρόνο ο Όφα της Μερκίας εγγονός του Έανγουλφ ξαδέλφου του Εθελμπάλντ κατέλαβε τον χρόνο ύστερα από έναν σύντομο εμφύλιο πόλεμο. Η Μερκία την εποχή της βασιλείας του Όφα έφτασε στο μέγιστο της ακμής και της δόξας της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82

Χούλιο Μπολμποχάν

Σοβαρός, συγκεντρωμένος, σκυμμένος πάνω από μια σκακιέρα, άρχισε να μαθαίνει τους κανόνες του σκακιού και τον τρόπο κίνησης των σκακιστικών κομματιών, σε ηλικία πέντε ετών. Διδάχτηκε από τον μεγαλύτερο αδερφό του, Γιάκομπο, και άρχισε να συμμετέχει επίσημα σε σκακιστικές διοργανώσεις σε ηλικία 12 ετών, όταν κέρδισε ένα πρωτάθλημα παίδων. Έμαθε βαθύτερες έννοιες του παιχνιδιού στις πολυάριθμες συγκεντρώσεις που πραγματοποιούσε ο αδερφός του με τον μεγάλο Αργεντινό σκακιστή Ισαΐας Πλέτσι, με τον οποίο συναντιόταν σχεδόν κάθε απόγευμα στο σπίτι του. Αποτελέσματα Σκακιστικών Ολυμπιάδων Ο Χ. Μπολμποχάν εκπροσώπησε την Αργεντινή σε αρκετές σκακιστικές Ολυμπιάδες. Τα αποτελέσματά του φαίνονται αναλυτικά στον παρακάτω πίνακα: Ο Χ. Μπολμποχάν απέσπασε πλήθος βραβείων από τις συμμετοχές του στις παραπάνω σκακιστικές διοργανώσεις. Πιο συγκεκριμένα: 1950: Απέσπασε το χρυσό μετάλλιο για την ατομική απόδοσή του στη δεύτερη σκακιέρα (με 11.5 βαθμούς σε 14 αγώνες). 1950: Έλαβε το αργυρό μετάλλιο, αφού η χώρα του, η Αργεντινή, κατόρθωσε να αναδειχθεί δεύτερη στην Ολυμπιάδα, πίσω από την ισχυρή ομάδα της Γιουγκοσλαβίας. 1952: Έλαβε το αργυρό μετάλλιο, αφού η χώρα του, η Αργεντινή, κατόρθωσε να αναδειχθεί δεύτερη στην Ολυμπιάδα, πίσω από την ισχυρή ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης. 1954: Έλαβε το αργυρό μετάλλιο, αφού η χώρα του, η Αργεντινή, κατόρθωσε να αναδειχθεί δεύτερη στην Ολυμπιάδα, πίσω από την ισχυρή ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης. 1954: Απέσπασε το αργυρό μετάλλιο για την ατομική απόδοσή του στη δεύτερη σκακιέρα (με 11.5 βαθμούς σε 15 αγώνες). 1962: Έλαβε το χάλκινο μετάλλιο, αφού η χώρα του, η Αργεντινή, κατόρθωσε να αναδειχθεί δεύτερη στην Ολυμπιάδα, πίσω από τις ισχυρές ομάδες της Γιουγκοσλαβίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Αποτελέσματα Σκακιστικών Πρωταθλημάτων Αργεντινής Ο Χ. Μπολμποχάν συμμετείχε επανειλημμένα στο Σκακιστικό Πρωτάθλημα Αργεντινής. Παρακάτω παρουσιάζονται κάποια από τα καλύτερα αποτελέσματά του: 1946: Αναδείχθηκε πρωταθλητής Αργεντινής (+11, =8, -1) - τη δεύτερη θέση κατέλαβε ο Χέρμαν Πίλνικ. 1948: Αναδείχθηκε πρωταθλητής Αργεντινής (+11, =6, -0) - τη δεύτερη θέση κατέλαβε ο Κάρλος Γκιμάρντ. 1960: Κατέλαβε τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα Αργεντινής, πίσω από τον Μιγκέλ Νάιντορφ (+9, =9, -1). Αποτελέσματα Άλλων Σκακιστικών Τουρνουά 1951: Ισοβάθμισε στην 1η θέση, με τον Έριχ Ελισκάζες, σε ένα τουρνουά στο Μαρ ντελ Πλάτα. 1952: Ισοβάθμισε στην 1η θέση, με τον Χέκτορ Ροσέττο, σε ένα τουρνουά στο Μαρ ντελ Πλάτα. 1956: Ισοβάθμισε στην 1η θέση με τον Μιγκέλ Νάιντορφ, σε ένα τουρνουά στο Μαρ ντελ Πλάτα. 1967: Προκρίθηκε στο Διαζωνικό Τουρνουά στη Σους, αλλά δεν κατάφερε να παρευρεθεί, διότι η Σκακιστική Ομοσπονδία Αργεντινής δε διάθετε τους πόρους για να τον μεταφέρει. 1977: Εκπροσώπησε τη Βενεζουέλα στους Αγώνες Μακκάμπια. 1981: Εκπροσώπησε τη Βενεζουέλα στους Αγώνες Μακκάμπια. 1985: Εκπροσώπησε τη Βενεζουέλα στους Αγώνες Μακκάμπια. 1989: Εκπροσώπησε τη Βενεζουέλα στους Αγώνες Μακκάμπια. Από το 1976 και μέχρι τον θάνατό του, είκοσι χρόνια αργότερα, έζησε ως προπονητής σκακιού στη Βενεζουέλα. Πιο συγκεκριμένα, δίδαξε το άθλημα του σκακιού στον σκακιστικό σύλλογο του Πανεπιστημίου Σιμόν Μπολιβάρ.

Ο Χούλιο Μπολμποχάν (ισπανικά: Julio Bolbochán‎, γενν. 20 Μαρτίου 1920, Μπουένος Άιρες - 28 Ιουνίου 1996, Καράκας) ήταν Αργεντινός σκακιστής. Του απονεμήθηκε ο τίτλος του Διεθνούς Μαιτρ το 1950, και έλαβε τιμητική τον ανώτατο σκακιστικό τίτλο του Γκρανμαίτρ το 1977.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AC%CE%BD

Αμινατά Τουρέ

Στα νιάτα της έπαιξε ποδόσφαιρο στην ομάδα Dakar Gazelles. Εργάστηκε επί πενταετία στο Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τον ΠληθυσμόΩς υπουργός Δικαιοσύνης εργάστηκε για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Μετά το διορισμό της στην πρωθυπουργία, διόρισε το Σιντικί Καμπά ως αντικαταστάτη της στο υπουργείο Δικαιοσύνης, ο οποίος έτυχε κριτικής, εξαιτίας των προσπαθειών του να αποποινικοποιήσει την ομοφυλοφιλία. Η κυβέρνησή της επικρίθηκε επίσης από φεμινίστριες, καθώς αποτελείται από 4 γυναίκες και 28 άντρες.Μετά την ήττα της στις τοπικές εκλογές στο Ντακάρ, τον Ιούνιο του 2014, η Τουρέ παραιτήθηκε και τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς αντικαταστάθηκε από τον Μοχάμεντ Ντιόν. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Aminata Touré στο Wikimedia Commons

Η Αμινατά Τουρέ (Aminata Touré, γενν. στις 12 Οκτωβρίου 1962) είναι πολιτικός από τη Σενεγάλη και υπηρέτησε ως πρωθυπουργός από την 1η Σεπτεμβρίου 2013 ως τις 4 Ιουλίου 2014. Είναι η δεύτερη γυναίκα πρωθυπουργός στην ιστορία της Σενεγάλης μετά τη Μάμε Μαντιόρ Μπογιέ και υπηρέτησε ως υπουργός Δικαιοσύνης από το 2012 ως το 2013, μέχρι την ανακοίνωση του πρωθυπουργικού διορισμού της από την ίδια,. Υποσχέθηκε να συνεχίσει την πολιτική της ανάπτυξης με σκοπό να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της χώρας της. Στον Τύπο αναφέρεται με το ψευδώνυμο "Σιδηρά Κυρία". Έχει αγωνιστεί για τα δικαιώματα των γυναικών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%AC_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AD

Κατανομή Πουασσόν

Η κατανομή εισήχθει αρχικά από τον Siméon Denis Poisson (1781–1840) και δημοσιεύθηκε, μαζί με την θεωρία πιθανότητας του, το 1837 στο Recherches sur la probabilité des jugements en matière criminelle et en matière civile (“Έρευνα σχετικά με την Πιθανότητα αποφάσεων σε ποινικές και αστικές υποθέσεις”). Το έργο ασχολείται με τον αριθμό των άδικων καταδικών σε μια δεδομένη χώρα εστιάζοντας σε ορισμένες τυχαίες μεταβλητές N που μετρούν, μεταξύ των άλλων, τον αριθμό διακεκριμένων περιστατικών (μερικές φορές αποκαλούμενων "γεγονότα" ή “αφίξεις”) που πραγματοποιούνται κατά την διάρκεια ενός χρόνου-διαστήματος δεδομένου μήκους. Τα αποτελέσματα είχαν δοθεί παλαιότερα από τον Abraham de Moivre (1711) στο De Mensura Sortis seu; de Probabilitate Eventuum in Ludis a Casu Fortuito Pendentibus in Philosophical Transactions of the Royal Society, p. 219.Μία πρακτική εφαρμογή αυτής της κατανομής έγινε από τον Ladislaus Bortkiewicz το 1898 όταν του δόθηκε η εργασία να διερευνήσει τον αριθμό των στρατιωτών του Πρωσικού στρατού που σκοτώθηκαν κατά λάθος από κλωτσιά αλόγου; αυτό το πείραμα εισήγαγε την κατανομή Poisson στον τομέα της εφαρμοσμένης μηχανικής αξιοπιστίας. Μία διακριτή τυχαία μεταβλητή X ακολουθεί κατανομή Poisson με παράμετρο λ > 0, αν, για k =0,1,2,…, η συνάρτηση πυκνότητας πιθανότητας του X δίνεται από: f ( k ; λ ) = Pr ( X = k ) = λ k e − λ k ! , {\displaystyle \!f(k;\lambda )=\Pr(X=k)={\frac {\lambda ^{k}e^{-\lambda }}{k!}},} όπου e είναι ο αριθμός του Euler (e = 2.71828...) k! είναι το παραγοντικό του k.Ο θετικός πραγματικός αριθμός λ είναι ίσος με την αναμενόμενη τιμή του X και επίσης της διακύμανσης λ = E ⁡ ( X ) = Var ⁡ ( X ) . {\displaystyle \lambda =\operatorname {E} (X)=\operatorname {Var} (X).} Η κατανομή Poisson μπορεί να εφαρμοστεί σε συστήματα με μεγάλο αριθμό πιθανών γεγονότων, καθένα από τα οποία είναι σπάνια. Πόσα τέτοια γεγονότα θα συμβούν κατά την διάρκεια ενός τέτοιου χρονικού διαστήματος; Υπό τις κατάλληλες συνθήκες, αυτός είναι ένας τυχαίος αριθμός με κατανομή Poisson. Από τον ορισμό της μέσης τιμής, έχουμε ότι: E ⁡ [ X ] = ∑ x = 0 ∞ e − λ ⋅ λ x x ! ⋅ x = λ ⋅ ∑ x = 1 ∞ e − λ ⋅ λ x − 1 ( x − 1 ) ! = λ ⋅ ∑ x = 0 ∞ e − λ ⋅ λ x x ! = λ ⋅ ∑ x = 0 ∞ P ⁡ ( X = x ) = λ . {\displaystyle {\begin{aligned}\operatorname {E} [X]&=\sum _{x=0}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda }\cdot \lambda ^{x}}{x!}}\cdot x\\&=\lambda \cdot \sum _{x=1}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda }\cdot \lambda ^{x-1}}{(x-1)!}}\\&=\lambda \cdot \sum _{x=0}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda }\cdot \lambda ^{x}}{x!}}\\&=\lambda \cdot \sum _{x=0}^{\infty }\operatorname {P} (X=x)\\&=\lambda .\end{aligned}}} Έχουμε ότι: E ⁡ [ X ⋅ ( X − 1 ) ] = ∑ x = 0 ∞ e − λ ⋅ λ x x ! ⋅ x ⋅ ( x − 1 ) = λ 2 ∑ x = 2 ∞ e − λ ⋅ λ x − 2 ( x − 2 ) ! = λ 2 ∑ x = 0 ∞ e − λ ⋅ λ x x ! = λ 2 ∑ x = 0 ∞ P ⁡ ( X = x ) = λ 2 . {\displaystyle {\begin{aligned}\operatorname {E} [X\cdot (X-1)]&=\sum _{x=0}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda }\cdot \lambda ^{x}}{x!}}\cdot x\cdot (x-1)\\&=\lambda ^{2}\sum _{x=2}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda }\cdot \lambda ^{x-2}}{(x-2)!}}\\&=\lambda ^{2}\sum _{x=0}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda }\cdot \lambda ^{x}}{x!}}\\&=\lambda ^{2}\sum _{x=0}^{\infty }\operatorname {P} (X=x)\\&=\lambda ^{2}.\end{aligned}}} Από τον τύπο για την διακύμανση έχουμε ότι: V ⁡ [ X ] = E ⁡ [ X ⋅ ( X − 1 ) ] + E ⁡ [ X ] − ( E ⁡ [ X ] ) 2 = λ 2 + λ − λ 2 = λ . {\displaystyle \operatorname {V} [X]=\operatorname {E} [X\cdot (X-1)]+\operatorname {E} [X]-(\operatorname {E} [X])^{2}=\lambda ^{2}+\lambda -\lambda ^{2}=\lambda .} Από τον ορισμό της εντροπίας, έχουμε ότι: E ⁡ [ − log 2 ⁡ X ] = − ∑ x = 0 ∞ e − λ ⋅ λ x x ! ⋅ log 2 ⁡ ( e − λ ⋅ λ x x ! ) = − log 2 ⁡ e − λ ⋅ ∑ x = 0 ∞ e − λ ⋅ λ x x ! − log 2 ⁡ λ ⋅ ∑ x = 0 ∞ e − λ ⋅ λ x x ! ⋅ x − ∑ x = 0 ∞ e − λ ⋅ λ x x ! ⋅ log 2 ⁡ x ! = − log 2 ⁡ e − λ ⋅ ∑ x = 0 ∞ P ⁡ ( X = x ) − log 2 ⁡ λ ⋅ ∑ x = 0 ∞ E ⁡ [ X ] − e − λ ⋅ ∑ x = 0 ∞ λ x x ! ⋅ log 2 ⁡ x ! = λ ⋅ ( log 2 ⁡ e − log 2 ⁡ λ ) + e − λ ⋅ ∑ x = 0 ∞ λ k log 2 ⁡ x ! x ! . {\displaystyle {\begin{aligned}\operatorname {E} [-\log _{2}X]&=-\sum _{x=0}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda }\cdot \lambda ^{x}}{x!}}\cdot \log _{2}\left({\frac {e^{-\lambda }\cdot \lambda ^{x}}{x!}}\right)\\&=-\log _{2}e^{-\lambda }\cdot \sum _{x=0}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda }\cdot \lambda ^{x}}{x!}}-\log _{2}\lambda \cdot \sum _{x=0}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda }\cdot \lambda ^{x}}{x!}}\cdot x-\sum _{x=0}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda }\cdot \lambda ^{x}}{x!}}\cdot \log _{2}x!\\&=-\log _{2}e^{-\lambda }\cdot \sum _{x=0}^{\infty }\operatorname {P} (X=x)-\log _{2}\lambda \cdot \sum _{x=0}^{\infty }\operatorname {E} [X]-e^{-\lambda }\cdot \sum _{x=0}^{\infty }{\frac {\lambda ^{x}}{x!}}\cdot \log _{2}x!\\&=\lambda \cdot (\log _{2}e-\log _{2}\lambda )+e^{-\lambda }\cdot \sum _{x=0}^{\infty }{\frac {\lambda ^{k}\log _{2}x!}{x!}}.\end{aligned}}} Όρια για την διάμεσο (ν) της κατανομής είναι γνωστά και ακριβή: λ − ln ⁡ 2 ≤ ν < λ + 1 3 . {\displaystyle \lambda -\ln 2\leq \nu <\lambda +{\frac {1}{3}}.} Οι ανώτερες ροπές mk της Poisson κατανομής σχετικά με την προέλευση είναι πολυώνυμα Touchard του λ: m k = ∑ i = 1 k λ i { k i } , {\displaystyle m_{k}=\sum _{i=1}^{k}\lambda ^{i}\left\{{\begin{matrix}k\\i\end{matrix}}\right\},} όπου τα {άγκιστρα} υποδηλώνουν Stirling αριθμούς του δεύτερου είδους. Οι συντελεστές των πολυωνύμων έχουν ένα συνδυαστικό νόημα. Στην πραγματικότητα, όταν η αναμενόμενη τιμή της Poisson κατανομής είναι 1, τότε ο τύπος του Dobinski λέει ότι η n-οστή ροπή ισούται με τον αριθμό των τμημάτων από ένα σύνολο μεγέθους n. Η n-οστή παραγοντική ροπή της Poisson κατανομής είναι λ n {\displaystyle \lambda ^{n}} . Από τον ορισμό της πιθανογεννήτρια συνάρτηση και έστω Y ∼ P o i s ( λ ⋅ t ) {\displaystyle Y\sim {\mathsf {Pois}}(\lambda \cdot t)} : E ⁡ [ t X ] = ∑ x = 0 ∞ e − λ ⋅ λ x x ! ⋅ t x = ∑ x = 0 ∞ e − λ ⋅ ( λ ⋅ t ) x x ! = e − λ + λ ⋅ e t ⋅ ∑ x = 0 ∞ e − λ ⋅ t ⋅ ( λ ⋅ t ) x x ! = e − λ + λ ⋅ t ⋅ ∑ y = 0 ∞ P ⁡ ( X = y ) = e − λ + λ ⋅ t . {\displaystyle {\begin{aligned}\operatorname {E} [t^{X}]&=\sum _{x=0}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda }\cdot \lambda ^{x}}{x!}}\cdot t^{x}\\&=\sum _{x=0}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda }\cdot (\lambda \cdot t)^{x}}{x!}}\\&=e^{-\lambda +\lambda \cdot e^{t}}\cdot \sum _{x=0}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda \cdot t}\cdot (\lambda \cdot t)^{x}}{x!}}\\&=e^{-\lambda +\lambda \cdot t}\cdot \sum _{y=0}^{\infty }\operatorname {P} (X=y)\\&=e^{-\lambda +\lambda \cdot t}.\end{aligned}}} Από τον ορισμό της χαρακτηριστική συνάρτηση και έστω Y ∼ P o i s ( λ ⋅ e t ) {\displaystyle Y\sim {\mathsf {Pois}}(\lambda \cdot e^{t})} : E ⁡ [ e t X ] = ∑ x = 0 ∞ e − λ ⋅ λ x x ! ⋅ e t x = ∑ x = 0 ∞ e − λ ⋅ ( λ ⋅ e t ) x x ! = e − λ + λ ⋅ e t ⋅ ∑ x = 0 ∞ e − λ ⋅ e t ⋅ ( λ ⋅ e t ) x x ! = e − λ + λ ⋅ e t ⋅ ∑ y = 0 ∞ P ⁡ ( X = y ) = e − λ + λ ⋅ e t . {\displaystyle {\begin{aligned}\operatorname {E} [e^{tX}]&=\sum _{x=0}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda }\cdot \lambda ^{x}}{x!}}\cdot e^{tx}\\&=\sum _{x=0}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda }\cdot (\lambda \cdot e^{t})^{x}}{x!}}\\&=e^{-\lambda +\lambda \cdot e^{t}}\cdot \sum _{x=0}^{\infty }{\frac {e^{-\lambda \cdot e^{t}}\cdot (\lambda \cdot e^{t})^{x}}{x!}}\\&=e^{-\lambda +\lambda \cdot e^{t}}\cdot \sum _{y=0}^{\infty }\operatorname {P} (X=y)\\&=e^{-\lambda +\lambda \cdot e^{t}}.\end{aligned}}} Ο συντελεστής διακύμανσης είναι λ − 1 / 2 {\displaystyle \textstyle \lambda ^{-1/2}} , ενώ ο δείκτης της διασποράς είναι 1. Η μέση απόκλιση της μέσης τιμής είναι E ⁡ | X − λ | = 2 exp ⁡ ( − λ ) λ ⌊ λ ⌋ + 1 ⌊ λ ⌋ ! . {\displaystyle \operatorname {E} |X-\lambda |=2\exp(-\lambda ){\frac {\lambda ^{\lfloor \lambda \rfloor +1}}{\lfloor \lambda \rfloor !}}.} Ο τρόπος μιας τυχαίας μεταβλητής που ακολουθεί Poisson κατανομής με μη ακέραιο λ είναι ίσος με ⌊ λ ⌋ {\displaystyle \scriptstyle \lfloor \lambda \rfloor } , ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος ακέραιος μικρότερος ή ίσος με λ. Αυτό γράφεται επίσης σαν floor(λ). Όταν το λ είναι ένας θετικός ακέραιος, οι τρόποι είναι λ και λ − 1. Όλοι οι αθροιστικοί δείκτες της Poisson κατανομής είναι ίσοι με την αναμενόμενη τιμή λ. (Άθροισμα κατανομών Πουασσόν) Έστω X i ∼ P o i s ( λ i ) {\displaystyle X_{i}\sim {\mathsf {Pois}}(\lambda _{i})} για i = 1 , … , n {\displaystyle i=1,\dots ,n} ανεξάρτητες τυχαίες μεταβλητές. Τότε Y = ( ∑ i = 1 n X i ) ∼ P o i s ( λ ) {\textstyle Y=\left(\sum _{i=1}^{n}X_{i}\right)\sim {\mathsf {Pois}}(\lambda )} , για λ = ∑ i = 1 n λ i {\textstyle \lambda =\sum _{i=1}^{n}\lambda _{i}} . Το θεώρημα του Raikov είναι αντίστροφο, το οποίο λέει ότι αν το άθροισμα δύο ανεξάρτητων τυχαίων μεταβλητών είναι Poisson-κατανομή, τότε έτσι είναι και κάθε μία από αυτές τις δύο ανεξάρτητες μεταβλητές. Οι Poisson κατανομές είναι απείρως διαχωρίσιμες κατανομές πιθανότητας. Η προσανατολισμένη αποκλιση Kullback–Leibler της Pois(λ0) από την Pois(λ) δίνεται από D K L ( λ ‖ λ 0 ) = λ 0 − λ + λ log ⁡ λ λ 0 . {\displaystyle D_{\mathrm {KL} }(\lambda \|\lambda _{0})=\lambda _{0}-\lambda +\lambda \log {\frac {\lambda }{\lambda _{0}}}.} Άνω φράγματα μίας ουράς από Poisson τυχαία μεταβλητή X ∼ Pois ( λ ) {\displaystyle X\sim {\text{Pois}}(\lambda )} μπορεί να προκύψουν χρησιμοποιώντας το Chernoff δεσμευμένο επιχείρημα. P ( X ≥ x ) ≤ e − λ ( e λ ) x x x , for x > λ , {\displaystyle P(X\geq x)\leq {\frac {e^{-\lambda }(e\lambda )^{x}}{x^{x}}},{\text{ for }}x>\lambda ,} P ( X ≤ x ) ≤ e − λ ( e λ ) x x x , for x < λ . {\displaystyle P(X\leq x)\leq {\frac {e^{-\lambda }(e\lambda )^{x}}{x^{x}}},{\text{ for }}x<\lambda .} Αναδρομική σχέση: { ( k + 1 ) f ( k + 1 ) − λ f ( k ) = 0 , f ( 0 ) = e − λ } {\displaystyle \left\{(k+1)f(k+1)-\lambda f(k)=0,f(0)=e^{-\lambda }\right\}} Αν X 1 ∼ P o i s ( λ 1 ) {\displaystyle X_{1}\sim \mathrm {Pois} (\lambda _{1})\,} και X 2 ∼ P o i s ( λ 2 ) {\displaystyle X_{2}\sim \mathrm {Pois} (\lambda _{2})\,} είναι ανεξάρτητα, τότε η διαφορά Y = X 1 − X 2 {\displaystyle Y=X_{1}-X_{2}} ακολουθεί μία Skellam κατανομή. Αν X 1 ∼ P o i s ( λ 1 ) {\displaystyle X_{1}\sim \mathrm {Pois} (\lambda _{1})\,} και X 2 ∼ P o i s ( λ 2 ) {\displaystyle X_{2}\sim \mathrm {Pois} (\lambda _{2})\,} είναι ανεξάρτητα, τότε η κατανομή της X 1 {\displaystyle X_{1}} εξαρτώμενη από τη X 1 + X 2 {\displaystyle X_{1}+X_{2}} είναι μία διωνυμική κατανομή.Ειδικά, δεδομένου ότι X 1 + X 2 = k {\displaystyle X_{1}+X_{2}=k} , X 1 ∼ B i n o m ( k , λ 1 / ( λ 1 + λ 2 ) ) {\displaystyle \!X_{1}\sim \mathrm {Binom} (k,\lambda _{1}/(\lambda _{1}+\lambda _{2}))} . Γενικότερα, αν X1, X2,..., Xn είναι ανεξάρτητες Poisson τυχαίες μεταβλητές με παραμέτρους λ1, λ2,..., λn τότε δεδομένου ότι ∑ j = 1 n X j = k , {\displaystyle \sum _{j=1}^{n}X_{j}=k,} X i ∼ B i n o m ( k , λ i ∑ j = 1 n λ j ) {\displaystyle X_{i}\sim \mathrm {Binom} \left(k,{\frac {\lambda _{i}}{\sum _{j=1}^{n}\lambda _{j}}}\right)} . Στην πραγματικότητα, { X i } ∼ M u l t i n o m ( k , { λ i ∑ j = 1 n λ j } ) {\displaystyle \{X_{i}\}\sim \mathrm {Multinom} \left(k,\left\{{\frac {\lambda _{i}}{\sum _{j=1}^{n}\lambda _{j}}}\right\}\right)} .Αν X ∼ P o i s ( λ ) {\displaystyle X\sim \mathrm {Pois} (\lambda )\,} και η κατανομή της Y {\displaystyle Y} , δεδομένου ότι X = k, είναι μία διωνυμική κατανομή, Y ∣ ( X = k ) ∼ B i n o m ( k , p ) {\displaystyle Y\mid (X=k)\sim \mathrm {Binom} (k,p)} , τότε η κατανομή της Y ακολουθεί μία Poisson κατανομή Y ∼ P o i s ( λ ⋅ p ) {\displaystyle Y\sim \mathrm {Pois} (\lambda \cdot p)\,} . Στην πραγματικότητα, αν { Y i } {\displaystyle \{Y_{i}\}} , δεδομένου ότι X = k, ακολουθεί μία πολυωνυμική κατανομή, { Y i } ∣ ( X = k ) ∼ M u l t i n o m ( k , p i ) {\displaystyle \{Y_{i}\}\mid (X=k)\sim \mathrm {Multinom} \left(k,p_{i}\right)} , τότε κάθε Y i {\displaystyle Y_{i}} ακολουθεί μία ανεξάρτητη Poisson κατανομή Y i ∼ P o i s ( λ ⋅ p i ) , ρ ( Y i , Y j ) = 0 {\displaystyle Y_{i}\sim \mathrm {Pois} (\lambda \cdot p_{i}),\rho (Y_{i},Y_{j})=0} . Η Poisson κατανομή μπορεί να διαμορφωθεί ως οριακή περίπτωση της διωνυμικής κατανομής καθώς ο αριθμός των δοκιμών πάει στο άπειρο και ο αναμενόμενος αριθμός των επιτυχιών παραμένει σταθερός — δες νόμος των σπάνιων γεγονότων πιο κάτω. Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μία προσέγγιση της διωνυμικής κατανομής αν το n είναι επαρκώς μεγάλο και το p είναι επαρκώς μικρό. Υπάρχει ένας κανόνας που λέει ότι η Poisson κατανομή είναι μία καλή προσέγγιση της διωνυμικής κατανομής αν το n είναι τουλάχιστον 20 και το p είναι μικρότερο ή ίσο του 0.05, και μία άριστη προσέγγιση αν n ≥ 100 και np ≤ 10. F B i n o m i a l ( k ; n , p ) ≈ F P o i s s o n ( k ; λ = n p ) {\displaystyle F_{\mathrm {Binomial} }(k;n,p)\approx F_{\mathrm {Poisson} }(k;\lambda =np)\,} Η Poisson κατανομή είναι μία ειδική περίπτωση της γενικευμένης stuttering Poisson κατανομής (ή stuttering Poisson κατανομής) με μόνο μία παράμετρο. Η stuttering Poisson κατανομή μπορεί να συναχθεί από την οριακή κατανομή της μονοπαραγοντικής πολυωνυμικής κατανομής. Είναι επίσης μία ειδική περίπτωση από μία σύνθετη Poisson κατανομή. Για επαρκώς μεγάλες τιμές του λ, (πες λ>1000), η κανονική κατανομή με μέση τιμή λ και διασπορά λ (τυπική απόκλιση λ {\displaystyle {\sqrt {\lambda }}} ) είναι μία άριστη προσέγγιση της Poisson κατανομής. Αν το λ είναι μεγαλύτερο από 10 περίπου, τότε η κανονική κατανομή είναι μία καλή προσέγγιση αν εφαρμοστεί η κατάλληλη διόρθωση συνεχείας, δηλαδή, η P(X ≤ x), όπου το(πεζό) x είναι ένας μη-αρνητικός ακέραιος, αντικατασταθεί από P(X ≤ x + 0.5). F P o i s s o n ( x ; λ ) ≈ F n o r m a l ( x ; μ = λ , σ 2 = λ ) {\displaystyle F_{\mathrm {Poisson} }(x;\lambda )\approx F_{\mathrm {normal} }(x;\mu =\lambda ,\sigma ^{2}=\lambda )\,} Διασπορά-μετασχηματισμοί σταθεροποίησης: Όταν μία μεταβλητή ακολουθεί Poisson κατανομή, η τετραγωνική της ρίζα ακολουθεί προσεγγιστικά κανονική κατανομή με αναμενόμενη τιμή περίπου λ {\displaystyle {\sqrt {\lambda }}} and variance of about 1/4., Στο πλαίσιο αυτού του μετασχηματισμού, η σύγκλιση στην κανονικότητα (καθώς το λ αυξάνεται) είναι πολύ πιο γρήγορη από τη μη μετασχηματισμένη μεταβλητή. Άλλοι, λίγο πιο περίπλοκοι, μετασχηματισμοί σταθεροποίησης διασποράς είναι διαθέσιμοι, ένας από αυτούς είναι ο Anscombe μετασχηματισμός. Δες Μετασχηματισμοί δεδομένων (στατιστική) για περισσότερες γενικές χρήσεις των μετασχηματισμών. Αν για κάθε t > 0 ο αριθμός των αφίξεων στο χρονικό διάστημα [0,t] ακολουθεί Poisson κατανομή με μέση τιμή λt, τότε η ακολουθία των φορών μεταξύ των αφίξεων είναι ανεξάρτητη και πανομοιότυπα ακολουθώντας εκθετικήκατανομή οι τυχαίες μεταβλητές έχουν μέση τιμή 1/λ. Η αθροιστική συνάρτηση κατανομής της Poisson και της χ-τετράγωνο κατανομής σχετίζονται με τους ακόλουθους τρόπους: F Poisson ( k ; λ ) = 1 − F χ 2 ( 2 λ ; 2 ( k + 1 ) ) {\displaystyle F_{\text{Poisson}}(k;\lambda )=1-F_{\chi ^{2}}(2\lambda ;2(k+1))\quad \quad } ακέραιος k, και Pr ( X = k ) = F χ 2 ( 2 λ ; 2 ( k + 1 ) ) − F χ 2 ( 2 λ ; 2 k ) . {\displaystyle \Pr(X=k)=F_{\chi ^{2}}(2\lambda ;2(k+1))-F_{\chi ^{2}}(2\lambda ;2k).} Η Γεωμετρική Poisson κατανομή είναι ένας συνδυασμός της Γεωμετρικής κατανομής και της κατανομής Poisson, και περιλαμβάνει και τις δύο ως ειδικές περιπτώσεις.Ας είναι X ( t ) {\displaystyle X(t)} η συνδέουσα τυχαία μεταβλητή, η Ροπογεννήτρια συνάρτηση της Γεωμετρικής Poisson κατανομής είναι M X ( t ) ( τ ) = 1 − ρ 1 − ( e τ − 1 ) ρ 1 e − ( 1 − ρ 1 e τ ) λ t 1 − ρ 1 e τ {\displaystyle M_{X(t)}(\tau )={\frac {1-\rho _{1}-(e^{\tau }-1)\rho _{1}e^{-(1-\rho _{1}e^{\tau })^{\lambda t}}}{1-\rho _{1}e^{\tau }}}} Ειδικές ΠεριπτώσειςΚατανομή Poisson: lim ρ 1 → 1 M X ( t ) ( τ ) = e λ t ( e τ − 1 ) {\displaystyle \lim \limits _{\rho _{1}\rightarrow 1}M_{X(t)}(\tau )=e^{\lambda t(e^{\tau }-1)}} Γεωμετρική κατανομή: lim λ t → ∞ M X ( t ) ( τ ) = 1 − ρ 1 1 − ρ 1 e τ {\displaystyle \lim \limits _{\lambda t\rightarrow \infty }M_{X(t)}(\tau )={\frac {1-\rho _{1}}{1-\rho _{1}e^{\tau }}}} Εφαρμογές της Poisson κατανομής μπορούν να βρεθούν σε πολλούς τομείς που σχετίζονται με την καταμέτρηση: Παράδειγμα στην Τηλεπικοινωνία: οι τηλεφωνικές κλήσεις που φτάνουν σε ένα σύστημα. Παράδειγμα στην Αστρονομία: τα φωτόνια που φτάνουν σε ένα τηλεσκόπιο. Παράδειγμα στη Βιολογία: ο αριθμός των μεταλλάξεων σε ένα κλώνο του DNA ανά μονάδα μήκους. Παράδειγμα στη Διαχείριση: οι πελάτες που φθάνουν σε έναν πάγκο ή ένα τηλεφωνικό κέντρο. Παράδειγμα Πολιτικών μηχνανικών: τα αυτοκίνητα που φθάνουν στα φώτα τροχαίας. Παράδειγμα στη Χρηματοδότηση και ασφάλιση: ο αριθμός των Απωλειών/Απαιτήσεων που συμβαίνουν σε μία δεδομένη χρονική περίοδο του χρόνου. Παράδειγμα στη Σεισμολογία σεισμού: ένα ασυμπτωτικό μοντέλο Poisson of σεισμικών ρίσκων για μεγάλους σεισμούς. (Lomnitz, 1994). Παράδειγμα στη Ραδιενέργεια: διάσπαση ενός ραδιενεργού πυρήνα.Η Poisson κατανομή προκύπτει σε σχέση με τις Poisson επεξεργασίες. Εφαρμόζεται σε διάφορα φαινόμενα με διακριτές ιδιότητες (αυτό είναι, εκείνα που μπορούν να συμβούν 0, 1, 2, 3, ... φορές κατά τη διάρκεια μίας δεδομένης περιόδου του χρόνου ή σε μία δεδομένη περιοχή) όποτε η πιθανότητα να συμβεί το φαινόμενο είναι σταθερή στο χρόνο ή χώρο. Παραδείγματα από γεγονότα που μπορούν να μοντελοποιηθούν ως Poisson κατανομή περιλαμβάνουν: Ο αριθμός των στρατιωτών που σκοτώνονται από άλογο-κλωτσιές κάθε χρόνο σε κάθε σώμα στο Πρώσος ιππικό. Αυτό το παράδειγμα έγινε γνωστό από ένα βιβλίο του Ladislaus Josephovich Bortkiewicz (1868–1931). Ο αριθμός των κυττάρων ζύμης που χρησιμοποιύνται όταν ετοιμάζεται η μπύρα Guinness. Αυτό το παράδειγμα έγινε γνωστό από τον William Sealy Gosset (1876–1937). Ο αριθμός των τηλεφωνικών κλήσεων που φτάνουν σε ένα τηλεφωνικό κέντρο σε ένα λεπτό. Αυτό το παράδειγμα έγινε γνωστό από τον A.K. Erlang (1878 – 1929). Κίνηση στο διαδίκτυο. Ο αριθμός των γκολ σε αθλήματα που περιλαμβάνουν δύο αγωνιζόμενες ομάδες. Ο αριθμός των θανάτων ετησίως σε μια συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα. Ο αριθμός των αλμάτων σε μια τιμή της μετοχής σε ένα δεδομένο χρονικό διάστημα. Υπό την παραδοχή της ομοιογένειας, ο αριθμός των φορών που ένας web server είναι προσβάσιμος ανά λεπτό. Ο αριθμός των μεταλλάξεων σε ένα δεδομένο τμήμα του DNA μετά από ένα ορισμένο ποσό της ακτινοβολίας. Η αναλογία των κυττάρων που θα έχουν μολυνθεί σε μία δεδομένη πολλαπλότητα μόλυνσης. Η άφιξη των φωτονίων σε ένα κύκλωμα εικονοψηφίδων σε μία δεδομένη φωταψία και επί ένα δεδομένο χρονικό διάστημα. Η στόχευση των V-1 ιπτάμενων βομβών στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.Ο Gallagher το 1976 έδειξε ότι οι μετρήσεις των πρώτων αριθμών σε σύντομα χρονικά διαστήματα υπακούουν σε μια κατανομή Poisson υπό την προϋπόθεση μία συγκεκριμένη έκδοση μιας αναπόδεικτης εικασίας του Hardy και του Littlewood είναι αλήθεια. Η κατανομή Poisson μπορεί να παραχθεί θεωρώντας ένα διάστημα, σε χρόνο, χώρο ή αλλιώς, όπου τα γεγονότα συμβαίνουν τυχαία με ένα γνωστό μέσο αριθμό λ {\displaystyle \lambda } . Το διάστημα χωρίζεται σε n {\displaystyle n} υποδιαστήματα I 1 , … , I n {\displaystyle I_{1},\dots ,I_{n}} ίσου μεγέθους, έτσι ώστε n {\displaystyle n} > λ {\displaystyle \lambda } . Η πιθανότητα ένα γεγονός να πέσει στο υποδιάστημα I k {\displaystyle I_{k}} είναι για κάθε k {\displaystyle k} ίση με λ / n {\displaystyle \lambda /n} , και η εμφάνιση ενός γεγονότος στο I k {\displaystyle I_{k}} μπορεί να θεωρηθεί προσεγγιστικά ότι είναι δοκιμή Bernoulli. Ο συνολικός αριθμός X {\displaystyle X} των γεγονότων τότε θα είναι ακολουθεί προσεγγιστικά διωνυμική κατανομή με παραμέτρους n {\displaystyle n} και λ / n . {\displaystyle \lambda /n.} Η προσέγγιση θα είναι καλύτερη αυξάνοντας το n {\displaystyle n} ; η B ( n , λ / n ) {\displaystyle {\textrm {B}}(n,\lambda /n)} -κατανομή συγκλίνει στην κατανομή Poisson με παράμετρο λ {\displaystyle \lambda } στο όριο καθώς το n πλησιάζει το άπειρο. Σε πολλά από τα παραπάνω παραδείγματα—όπως, ο αριθμός των μεταλλάξεων σε μία δεδομένη ακολουθία του DNA—τα γεγονότα που μετρήθηκαν είναι στην πραγματικότητα τα αποτελέσματα των διακριτών δοκιμών, και θα μπορούσαν να μοντελοποιηθούν με μεγαλύτερη ακρίβεια χρησιμοποιώντας τη διωνυμική κατανομή, που είναι X ∼ B ( n , p ) . {\displaystyle X\sim {\textrm {B}}(n,p).\,} Σ' αυτές τις περιπτώσεις το n είναι πολύ μεγάλο και το p είναι πολύ μικρό (και η αναμενόμενη τιμή np είναι του ενδιάμεσου μεγέθους). Τότε η κατανομή μπορεί να προσεγγιστεί από τη λιγότερο επαχθή κατανομή Poisson X ∼ Pois ( n p ) . {\displaystyle X\sim {\textrm {Pois}}(np).\,} Αυτή η προσέγγιση είναι κάποιες φορές γνωστή ως ο νόμος των σπάνιων γεγονότων, καθώς κάθε ένα από τα n μεμονωμένα γεγονότα Bernoulli σπάνια συμβαίνει. Το όνομα μπορεί να είναι παραπλανητικό γιατί ο συνολικός αριθμός των γεγονότων επιτυχίας σε μία Poisson επεξεργασία χρειάζεται να μην είναι σπάνιος αν η παράμετρος np δεν είναι μικρή. Για παράδειγμα, ο αριθμός των τηλεφωνικών κλήσεων σε έναν απασχολημένο πίνακα σε μία ώρα ακολουθεί κατανομή Poisson με τα γεγονότα να εμφανίζονται συχνά στο χειριστή, αλλά είναι σπάνια από την άποψη του μέσου μέλους του πληθυσμού που είναι πολύ απίθανο να πραγματοποιήσει μία κλήση σε εκείνο το τηλεφωνικό κέντρο εκείνη την ώρα.Η λέξη νόμος κάποτε χρησιμοποιείται ως συνώνυμο της κατανομής πιθανοτήτων, και σύγκλιση στο νόμο σημαίνει σύγκλιση στην κατανομή. Επομένως, η κατανομή Poisson κάποτε καλείται ο νόμος των μικρών αριθμών γιατί είναι η κατανομή πιθανοτήτων του αριθμού των εμφανίσεων ενός γεγονότος που συμβαίνει σπάνια αλλά έχει πάρα πολλές ευκαιρίες να συμβεί. The Law of Small Numbers είναι ένα βιβλίο από τον Ladislaus Bortkiewicz (Bortkevitch) σχετικά με την κατανομή Poisson, που δημοσιεύτηκε το 1898. Κάποιοι έχουν εισηγηθεί ότι η κατανομή Poisson θα έπρεπε να καλείται κατανομή Bortkiewicz. Η κατανομή Poisson προκύπτει ως η κατανομή των αριθμών των εμφανίσεων των γεγονότων σε (πολυδιάστατα) διαστήματα σε πολυδιάστατες επεξεργασίες Poisson σε έναν απευθείας ισοδύναμο τρόπο στο αποτέλεσμα για μονοδιάστατες επεξεργασίες. Έτσι, αν D είναι οποιαδήποτε περιοχή όπου ο πολυδιάστατος χώρος για τον οποίο |D|, το εμβαδό ή ο όγκος της περιοχής, είναι άπειρο, και αν N(D) είναι καταμέτρηση του αριθμού των γεγονότων στο D, τότε P ( N ( D ) = k ) = ( λ | D | ) k e − λ | D | k ! . {\displaystyle P(N(D)=k)={\frac {(\lambda |D|)^{k}e^{-\lambda |D|}}{k!}}.} Σε μία επεξεργασία Poisson, ο αριθμός των παρατηρούμενων περιστατικών κυμαίνεται περίπου στη μέση τιμή λ με μία τυπική απόκλιση σ k = λ {\displaystyle \sigma _{k}={\sqrt {\lambda }}} . Αυτές οι διακυμάνσεις σημειώνονται ως θόρυβος Poisson ή (ιδίως στην ηλεκτρονική) ως θόρυβος βολής.Η συσχέτιση της μέσης τιμής και της τυπικής απόκλισης στη μέτρηση ανεξάρτητων διακριτών περιστατικών είναι χρήσιμη επιστημονικά. Παρακολουθώντας πως οι διακυμάνσεις ποικίλουν με το σήμα της μέσης τιμής, μπορεί κανείς να εκτιμήσει τη συμβολή μίας εμφάνισης, εάν ακόμα αυτή η συμβολή είναι πολύ μικρή για να ανιχνευθεί άμεσα . Για παράδειγμα, η φόρτιση e σε ένα ηλεκτρόνιο μπορεί να υπολογισθεί συσχετίζοντας το μέτρο ενός ηλεκτρικού ρέυματος με το θόρυβο βολής. Αν N ηλεκτρόνια περάσουν ένα σημείο σε μία δεδομένη στιγμή t κατά μέσο όρο, η μέση τιμή ρεύματος είναι I = e N / t {\displaystyle I=eN/t} ; καθώς οι διακυμάνσεις του ρεύματος θα πρέπει να είναι της τάξης του σ I = e N / t {\displaystyle \sigma _{I}=e{\sqrt {N}}/t} (δηλαδή, η τυπική απόκλιση της επεξεργασίας Poisson), η φόρτιση e {\displaystyle e} μπορεί να υπολογιστεί από το λόγο t σ I 2 / I {\displaystyle t\sigma _{I}^{2}/I} .Ένα καθημερινό παράδειγμα είναι η κοκκοποίηση που εμφανίζεται καθώς μεγεθύνονται οι φωτογραφίες; η κοκκοποίηση είναι λόγω των διακυμάνσεων Poisson στον αριθμό των μειωμένων ασημένιων κόκκων, όχι των μεμονωμένων από μόνους τους κόκκων. Συσχετίζοντας την κοκκοποίηση με το βαθμό της διεύρυνσης , μπορεί κανείς να υπολογίσει τη συμβολή ενός μεμονωμένου κόκκου (η οποία είναι αλλιώς πολύ μικρή να τη δεις χωρίς βοήθεια). Πολλές άλλες μοριακές εφαρμογές του θορύβου Poisson έχουν αναπτυχθεί, π.χ., εκτίμηση του αριθμού πυκνότητας του υποδοχέα μορίων σε μία κυτταρική μεμβράνη. Pr ( N t = k ) = f ( k ; λ t ) = e − λ t ( λ t ) k k ! . {\displaystyle \Pr(N_{t}=k)=f(k;\lambda t)={\frac {e^{-\lambda t}(\lambda t)^{k}}{k!}}.} Στη θεωρία αιτιωδών συνόλων τα διακεκριμένα στοιχεία του χωροχρόνου ακολουθούν μία κατανομή Poisson στον όγκο. Ένας απλός αλγόριθμος για να παραχθούν τυχαίοι αριθμοί που ακολουθούν κατανομή Poisson (ψευδο-τυχαία δειγματοληψία αριθμών) δόθηκε από τον Knuth (δες τις Παραπομπές πιο κάτω): algorithm poisson random number (Knuth): init: Let L ← e−λ, k ← 0 and p ← 1. do: k ← k + 1. Generate uniform random number u in [0,1] and let p ← p × u. while p > L. return k − 1. Ενώ είναι απλός, η πολυπλοκότητα είναι γραμμική στην επιστρεφόμενη τιμή k, η οποία είναι λ κατά μέσο όρο. Υπάρχουν πολλοί άλλοι αλγόριθμοι για να ξεπεραστεί αυτό. Μερικοί δίνονται στο Ahrens & Dieter, δες Παραπομπές πιο κάτω. Επίσης, για μεγάλες τιμές του λ, μπορεί να υπάρχουν αριθμητικά προβλήματα σταθερότητας εξαιτίας του όρου e−λ. Μία λύση για τις μεγάλες τιμές του λ είναι η δειγματοληψία απόρριψης, ακόμα μία είναι να χρησιμοποιήσεις μία προσέγγιση Gaussian στην Poisson. Ο αντίστροφος μετασχηματισμός δειγματοληψίας είναι απλός και αποδοτικός για μικρές τιμές του λ, και απαιτεί μόνον έναν ομοιόμορφο τυχαίο αριθμό u σε κάθε δείγμα. Οι αθροιστικές πιθανότητες εξετάζονται με τη σειρά μέχρι μία να ξεπεράσει το u. Δοθέντος ενός δείγματος n μετρήσιμων τιμών ki = 0,1,2,..., i = 1,...,n θέλουμε να εκτιμήσουμε την τιμή της παραμέτρου λ {\displaystyle \lambda } της κατανομής Πουασσόν με βάση την οποία πήραμε το δείγμα. Η μέγιστη πιθανότητα του εκτιμητή είναι: λ ^ M L E = 1 n ∑ i = 1 n k i ⋅ {\displaystyle {\widehat {\lambda }}_{MLE}={\frac {1}{n}}\sum _{i=1}^{n}k_{i}\cdot } Δεδομένου οτι κάθε δείγμα έχει αναμενόμενη τιμή λ {\displaystyle \lambda } τότε αυτή είναι η μέση τιμή του δείγματος. Οπότε η μέγιστη πιθανότητα του εκτιμητή είναι ένας αμερόληπτος εκτιμητής του λ {\displaystyle \lambda } . Επίσης είναι ένας αποτελεσματικός εκτιμητής καθώς η διακύμανση του εκτιμητή πετυχαίνει το κατώτερο φράγμα Cramer-Rao (CRLB). Ως εκ τούτου είναι ένας αμερόλυπτος εκτιμητής με ελάχιστη διακύμανση. Επίσης μπορεί να αποδειχτεί ότι το άθροισμα (δηλαδή η μέση τιμή του δείγματος, αφού είναι ένα προς ένα συνάρτηση) είναι μια πλήρης και επαρκής στατιστική για το λ {\displaystyle \lambda } . Για να αποδείξουμε την επάρκεια μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το θεώρημα παραγοντοποίησης. Σκεφτείτε να διαχωρίσεται το σώμα της συνάρτησης πιθανότητας της από κοινού κατανομής Poisson για το δείγμα σε δύο τμήματα:ένα το οποίο εξαρτάται αποκλειστικά από το δείγμα x {\displaystyle \mathbf {x} } (Συμβολισμός h ( x ) {\displaystyle h(\mathbf {x} )} ) και ένα που εξαρτάται από την παράμετρο λ {\displaystyle \lambda } και το δείγμα x {\displaystyle \mathbf {x} } μόνο μέσω της συνάρτησης T ( x ) {\displaystyle T(\mathbf {x} )} . Τότε η T ( x ) {\displaystyle T(\mathbf {x} )} είναι επαρκής στατιστική για το λ {\displaystyle \lambda } . P ( x ) = ∏ i = 1 n λ x e − λ x ! = 1 ∏ i = 1 n x i ! × λ ∑ i = 1 n x i e − n λ {\displaystyle P(\mathbf {x} )=\prod _{i=1}^{n}{\frac {\lambda ^{x}e^{-\lambda }}{x!}}={\frac {1}{\prod _{i=1}^{n}x_{i}!}}\times \lambda ^{\sum _{i=1}^{n}x_{i}}e^{-n\lambda }} Σημειώστε οτι ο πρώτος όρος h ( x ) {\displaystyle h(\mathbf {x} )} εξαρτάται μόνο απο το x {\displaystyle \mathbf {x} } . Ο δεύτερος όρος g ( T ( x ) | λ ) {\displaystyle g(T(\mathbf {x} )|\lambda )} , εξαρτάται από το δείγμα μόνο μέσω της T ( x ) = ∑ i = 1 n x i {\displaystyle T(\mathbf {x} )=\sum _{i=1}^{n}x_{i}} . Έτσι το T ( x ) {\displaystyle T(\mathbf {x} )} είναι επαρκές. Για λόγους πληρότητας μια οικογένεια κατανομών λέμε ό,τι έχει ολοκληρωθεί εάν και μόνο εάν E ( g ( T ) ) = 0 {\displaystyle E(g(T))=0} συνεπάγοντας ό,τι P λ ( g ( T ) ) = 0 ) = 1 {\displaystyle P_{\lambda }(g(T))=0)=1} για όλα τα λ {\displaystyle \lambda } . Εάν το μεμονομένο X i {\displaystyle X_{i}} είναι ανεξάρτητες P o i s ( λ ) {\displaystyle {\mathsf {Pois}}(\lambda )} τότε, T ( x ) = ∑ i = 1 n X i ∼ P o i s ( n λ ) {\displaystyle T(\mathbf {x} )=\sum _{i=1}^{n}X_{i}\sim {\mathsf {Pois}}(n\lambda )} . Γνωρίζοντας την κατανομή που θέλουμε να ερευνήσουμε, είναι εύκολο να παρατηρήσουμε ότι το στατιστικό αποτέλεσμα έχει ολοκληρωθεί. E ( g ( T ) ) = ∑ t = 0 ∞ g ( t ) ( n λ ) t e − n λ t ! = 0 {\displaystyle E(g(T))=\sum _{t=0}^{\infty }g(t){\frac {(n\lambda )^{t}e^{-n\lambda }}{t!}}=0} Για να ισχύει αυτή η ισότητα, είναι προφανές ότι το g ( t ) {\displaystyle g(t)} πρέπει να είναι 0. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι κανένας απο τους άλλους όρους δεν θα είναι 0 για κάθε t {\displaystyle t} στο άθροισμα και για όλες τις πιθανές τιμές του λ {\displaystyle \lambda } . Εξαιτίας αυτού, Η E ⁡ ( g ( T ) ) = 0 {\displaystyle \operatorname {E} (g(T))=0} για όλα τα λ {\displaystyle \lambda } υπονοεί ότι P λ ( g ( T ) ) = 0 ) = 1 {\displaystyle P_{\lambda }(g(T))=0)=1} , και το στατιστικό αποτέλεσμα έχει αποδειχθεί ότι έχει ολοκληρωθεί. Το όριο εμπιστοσύνης για την μέση τιμή μιας κατανομής Πουασσόν μπορεί να εκφραστεί χρησιμοποιώντας την σχέση μεταξύ των αθροιστικών συναρτήσεων κατανομής Πουασσόν και της [[κατανομής x2]]. Η κατανομή x2 είναι από μόνη τους στενά συσχετιζόμενη με την κατανομή Γάμμα και αυτό οδηγεί σε μια εναλλακτική έκφραση. Δωθήσας μιας παρατήρησης και απο μια κατανομή Πουασσόν με μέση τιμή μ, ένα όριο εμπιστοσύνης για μ με επίπεδο εμπιστοσύνης 1 − α {\displaystyle 1-\alpha } είναι 1 2 χ 2 ( α / 2 ; 2 k ) ≤ μ ≤ 1 2 χ 2 ( 1 − α / 2 ; 2 k + 2 ) , {\displaystyle {\tfrac {1}{2}}\chi ^{2}(\alpha /2;2k)\leq \mu \leq {\tfrac {1}{2}}\chi ^{2}(1-\alpha /2;2k+2),} ή ισοδύναμα, F − 1 ( α / 2 ; k , 1 ) ≤ μ ≤ F − 1 ( 1 − α / 2 ; k + 1 , 1 ) , {\displaystyle F^{-1}(\alpha /2;k,1)\leq \mu \leq F^{-1}(1-\alpha /2;k+1,1),} όπου χ 2 ( p ; n ) {\displaystyle \chi ^{2}(p;n)} είναι η συνάρτηση quantile (που αντιστοιχεί σε μια χαμηλότερη περιοχή της ουράς p) της x2 κατανομής με n βαθμούς ελευθερίας και F − 1 ( p ; n , 1 ) {\displaystyle F^{-1}(p;n,1)} είναι η συνάρτηση quantile της γ κατανομή με παράμετρο σχήματος n και κλίμακα παραμέτρου 1. Αυτό το διάστημα είναι "ακριβές" με την έννοια ότι η πιθανότητα κάλυψης δεν είναι ποτέ μικρότερη από το ονοματικό 1 – α. Όταν quantile απο την γ κατανομή δεν είναι διαθέσιμα, μια ακριβής προσέγγιση σε αυτό το ακριβές διάστημα έχει προταθεί (βασισμένη στον Wilson–Hilferty μετασχηματισμό) k ( 1 − 1 9 k − z α / 2 3 k ) 3 ≤ μ ≤ ( k + 1 ) ( 1 − 1 9 ( k + 1 ) + z α / 2 3 k + 1 ) 3 , {\displaystyle k\left(1-{\frac {1}{9k}}-{\frac {z_{\alpha /2}}{3{\sqrt {k}}}}\right)^{3}\leq \mu \leq (k+1)\left(1-{\frac {1}{9(k+1)}}+{\frac {z_{\alpha /2}}{3{\sqrt {k+1}}}}\right)^{3},} όπου το z α / 2 {\displaystyle z_{\alpha /2}} υποδηλώνει την κανονική τυπική απόκλιση με ανώτερη περιοχή ουράς α / 2. Για την εφαρμογή αυτών των τύπων στο ίδιο πλαίσιο όπως παραπάνω (δοθέντος ενός δείγματος n {\displaystyle n} διακριτών τιμών k i {\displaystyle k_{i}} οι οποίες λαμβάνονται απο μια κανονική κατανομή με μέση τιμή λ {\displaystyle \lambda } ), κάποιος θα έθετε k = ∑ i = 1 n k i {\textstyle k=\sum _{i=1}^{n}k_{i}} , υπολογίζοντας ένα διάστημα για μ = n λ {\displaystyle \mu =n\lambda } , και μετά διαιρώντας το διάστημα με λ {\displaystyle \lambda } . Στην μπεϋζιανή συμπερασματολογία, η συζυγής πιθανότητα κατανομής για τον ρυθμό της παραμέτρου λ {\displaystyle \lambda } της κατανομής Πουασσόν είναι η Γάμμα κατανομή. Έστω λ ∼ G a m m a ( α , β ) {\displaystyle \lambda \sim \mathrm {Gamma} (\alpha ,\beta )\!} σημειώνοντας ότι το λ {\displaystyle \lambda } είναι κατανεμημένο σύμφωνα με την συνάρτηση πυκνότητας πιθανότητας της γάμμα g παραμετροποιημένη με την έννοια μιας παραμέτρου σχήματος α και μιας αντίστροφης παραμέτρου κλίμακας β: g ( λ ∣ α , β ) = β α Γ ( α ) λ α − 1 e − β λ f o r λ > 0 {\displaystyle g(\lambda \mid \alpha ,\beta )={\frac {\beta ^{\alpha }}{\Gamma (\alpha )}}\lambda ^{\alpha -1}e^{-\beta \lambda }\qquad for\lambda >0} Τότε, δοθέντος ενός δείγματος n διακριτών τιμών ki όπως παραπάνω, και έχοντας απο πριν την Gamma(α, β), η παραπάνω κατανομή γίνεται: λ ∼ G a m m a ( α + ∑ i = 1 n k i , β + n ) . {\displaystyle \lambda \sim \mathrm {Gamma} \left(\alpha +\sum _{i=1}^{n}k_{i},\beta +n\right).\!} Η μέση τιμή, E[ λ {\displaystyle \lambda } ], απο παραπάνω πλησιάζει την εκτίμηση της μέγιστης πιθανότητας λ ^ M L E {\displaystyle {\widehat {\lambda }}_{\mathrm {MLE} }} όταν α → 0 , β → 0. {\displaystyle \alpha \to 0,\ \beta \to 0.} Η οπίσθια προγνωστική κατανομή (posterior predictive distribution) σε ειδικές περιπτώσεις είναι αρνητική διωνυμική κατανομή, η οποία μερικές φορές ονομάζεται Γάμμα - Πουασσόν κατανομή. Έστω ότι X 1 , X 2 , … , X p {\displaystyle X_{1},X_{2},\dots ,X_{p}} είναι ένα σύνολο ανεξάρτητων μεταβλητών απο ένα σύνολο p {\displaystyle p} Πουασσόν κατανομών, καθένα με μια παράμετρο λ i , {\displaystyle \lambda _{i},} i = 1 , … , p , {\displaystyle i=1,\dots ,p,} και θέλουμε να υπολογίσουμε αυτές τις παραμέτρους. Μετ'έπειτα, ο Clevenson και ο Zidek έδειξαν ότι η κανονικοποιημένη απώλεια τετραγωνικού σφάλματος (normalized squared error loss) L ( λ , λ ^ ) = ∑ i = 1 p λ i − 1 ( λ ^ i − λ i ) 2 , {\displaystyle L(\lambda ,{\hat {\lambda }})=\sum _{i=1}^{p}\lambda _{i}^{-1}({\hat {\lambda }}_{i}-\lambda _{i})^{2},} όταν p > 1 {\displaystyle p>1} , τότε, παρόμοια με το γνωστό παράδειγμα του Stein για τους κανονικούς μέσους, ο εκτιμητής MLE λ ^ i = X i {\displaystyle {\hat {\lambda }}_{i}=X_{i}} είναι απαράδεκτος. Σε αυτή την περίπτωση, δίνεται μια οικογένεια minimax εκτημητών για κάθε 0 < c ≤ 2 ( p − 1 ) {\displaystyle 0<c\leq 2(p-1)} και b ≥ ( p − 2 + p − 1 ) {\displaystyle b\geq (p-2+p^{-1})} καθώς, λ ^ i = ( 1 − c b + ∑ i = 1 p X i ) X i , i = 1 , … , p . {\displaystyle {\hat {\lambda }}_{i}=\left(1-{\frac {c}{b+\sum _{i=1}^{p}X_{i}}}\right)X_{i},\qquad i=1,\dots ,p.} Η κατανομή αυτή έχει επεκταθεί στο διδιάστατο χώρο,. Για παραμέτρους θ 1 , θ 2 > θ 12 > 0 {\displaystyle \theta _{1},\theta _{2}>\theta _{12}>0} , η συνάρτηση μάζας πιθανότητας δίνεται από τον τυπο: g ( u , v ) = exp ⁡ [ ( θ 1 − θ 12 ) ( u − 1 ) + ( θ 2 − θ 12 ) ( v − 1 ) + θ 12 ( u v − 1 ) ] . {\displaystyle g(u,v)=\exp[(\theta _{1}-\theta _{12})(u-1)+(\theta _{2}-\theta _{12})(v-1)+\theta _{12}(uv-1)].} Οι περιθωριακές κατανομές της είναι P o i s ( θ 1 ) {\displaystyle {\mathsf {Pois}}(\theta _{1})} και P o i s ( θ 2 ) {\displaystyle {\mathsf {Pois}}(\theta _{2})} . Ο συντελεστής συσχέτισής της έχει εύρος 0 ≤ ρ ≤ min { θ 1 θ 2 , θ 2 θ 1 } {\displaystyle 0\leq \rho \leq \min \left\{{\frac {\theta _{1}}{\theta _{2}}},{\frac {\theta _{2}}{\theta _{1}}}\right\}} Ένας απλός τρόπος να παραχθεί μια κατανομή Πουασσόν δυο μεταβλητών, X 1 , X 2 {\displaystyle X_{1},X_{2}} , είναι παίρνοντας τρία ανεξάρτητα δείγματα από κατανομές Πουασσόν P o i s ( λ 1 ) {\displaystyle {\mathsf {Pois}}(\lambda _{1})} , P o i s ( λ 2 ) {\displaystyle {\mathsf {Pois}}(\lambda _{2})} και P o i s ( λ 3 ) {\displaystyle {\mathsf {Pois}}(\lambda _{3})} . Έπειτα θέτουμε X 1 = Y 1 + Y 3 {\displaystyle X_{1}=Y_{1}+Y_{3}} και X 2 = Y 2 + Y 3 {\displaystyle X_{2}=Y_{2}+Y_{3}} . Η συνάρτηση πιθανότητας της κατανομής Πουασσόν δύο μεταβλητών είναι: Pr ( X 1 = k 1 , X 2 = k 2 ) = exp ⁡ ( − λ 1 − λ 2 − λ 3 ) λ 1 k 1 k 1 ! λ 2 k 2 k 2 ! ∑ k = 0 min ( k 1 , k 2 ) ( k 1 k ) ( k 2 k ) k ! ( λ 3 λ 1 λ 2 ) k {\displaystyle \Pr(X_{1}=k_{1},X_{2}=k_{2})=\exp \left(-\lambda _{1}-\lambda _{2}-\lambda _{3}\right){\frac {\lambda _{1}^{k_{1}}}{k_{1}!}}{\frac {\lambda _{2}^{k_{2}}}{k_{2}!}}\sum _{k=0}^{\min(k_{1},k_{2})}{\binom {k_{1}}{k}}{\binom {k_{2}}{k}}k!\left({\frac {\lambda _{3}}{\lambda _{1}\lambda _{2}}}\right)^{k}} . Joachim H. Ahrens, Ulrich Dieter (1974). «Computer Methods for Sampling from Gamma, Beta, Poisson and Binomial Distributions». Computing 12 (3): 223–246. doi:10.1007/BF02293108. Joachim H. Ahrens, Ulrich Dieter (1982). «Computer Generation of Poisson Deviates». ACM Transactions on Mathematical Software 8 (2): 163–179. doi:10.1145/355993.355997. https://archive.org/details/sim_acm-transactions-on-mathematical-software_1982-06_8_2/page/163. Ronald J. Evans, J. Boersma, N. M. Blachman, A. A. Jagers (1988). «The Entropy of a Poisson Distribution: Problem 87-6». SIAM Review 30 (2): 314–317. doi:10.1137/1030059. Donald E. Knuth (1969). Seminumerical Algorithms. The Art of Computer Programming, Volume 2. Addison Wesley.

Στην θεωρία πιθανοτήτων και στατιστικής, η κατανομή Poisson , ονομάστηκε από τον Γάλλο μαθηματικό Siméon Denis Poisson, είναι μία διακριτή συνάρτηση κατανομής που εκφράζει την πιθανότητα ενός δεδομένου αριθμού γεγονότων που συμβαίνουν σε ένα σταθερό διάστημα χρόνου ή/και χώρου αν αυτά τα γεγονότα συμβαίνουν με ένα γνωστό μέσο ρυθμό και είναι ανεξάρτητα από το χρονικό διάστημα από την τελευταία περίπτωση. Η κατανομή Poisson μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για τον αριθμό γεγονότων σε άλλα καθορισμένα διαστήματα όπως η απόσταση, η επιφάνεια ή ο όγκος. Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι κάποιος παίρνει 4 αλληλογραφίες ημερησίως κατά μέσο όρο. Θα υπάρξει, ωστόσο, μία ορισμένη διάδοση: μερικές φορές λίγα περισσότερα, μερικές φορές λίγο λιγότερα, πότε-πότε τίποτα. Δεδομένου μόνο του μέσου ρυθμού, για ένα ορισμένο διάστημα παρακολούθησης (αριθμό αλληλογραφίας ανά μέρα, τηλεφωνήματα ανά ώρα, κτλ.), και υποθέτοντας ότι η διαδικασία, ή ο συνδυασμός των διαδικασιών , που παράγουν τα γεγονότα είναι ουσιαστικά τυχαίος, η κατανομή Poisson καθορίζει πόσο πιθανό είναι ότι ο αριθμός θα είναι 3, ή 5, ή 10, ή κάποιος άλλος αριθμός, κατά την διάρκεια μίας περιόδου παρατήρησης. Αυτό σημαίνει ότι, προβλέπει τον αριθμό διάδοσης γύρω από ένα γνωστό ρυθμό εξάπλωσης .Η κατανομή Poisson έχει την παράμετρο λ που δηλώνει τη μέση τιμή αριθμού εμφανίσεων ενός γεγονότος, οι οποίες είναι ανεξάρτητες της τελευταίας χρονικής στιγμής εμφάνισης του γεγονότος. P λ ( X = k ) = λ k k ! e − λ {\displaystyle P_{\lambda }(X=k)={\frac {\lambda ^{k}}{k!}}\,\mathrm {e} ^{-\lambda }}

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AE_%CE%A0%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%83%CF%83%CF%8C%CE%BD

ΠΑΣ Θύελλα Μοναστηρακίου

Τα πρώτα χρόνια συμμετείχε στις τοπικές διοργανώσεις της (τότε) Ε.Π.Σ. Ηπείρου , από το 1981-82 εντάχθηκε στην Ε.Π.Σ. Αιτωλοακαρνανίας και από το 2015 στην Ε.Π.Σ. Πρέβεζας-Λευκάδας. Στη διαδρομή των χρόνων συνέβη μετονομασία της ομάδας σε Α. Ο. Μοναστηρακίου. Αυτό όμως δεν άρεσε σε πολλούς και το 2015 το ιστορικό σωματείο πήρε πάλι την παλιά ονομασία ΠΑΣ Θύελλα Μοναστηρακίου, προσθέτοντας και το έτος της αλλαγής Το 2015.Πριν από μερικά χρόνια, η Θύελλα ήταν στη Β’ ερασιτεχνική κατηγορία. Με προπονητή τον παλαιό ποδοσφαιριστή της Αναγέννησης Άρτας κ.α. ομάδων Ηρακλή Στασινό, η Θύελλα κατακτά την άνοδο για πρώτη φορά στα χρονικά, στη Γ΄Εθνική. τη σπουδαιότερη διάκριση στην ιστορία της.Το 2019-20 κατέκτησε το πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πρέβεζας Λευκάδας και ανέβηκε στην Γ εθνική κατέλαβε την πρώτη θέση με 61 βαθμούς, αφήνοντας πολύ πίσω άλλες ιστορικές ομάδες, όπως τον Εθνικό Φιλιππιάδας και τον Απόλλωνα Πάργας που είχαν 50 βαθμούς αλλά και τον Πανλευκάδιο που είχε 46 βαθμούς. Σε 24 παιχνίδια σημείωσε 94 γκολ και δέχτηκε 21. Περίπου 4 γκολ σε κάθε παιχνίδι, με αρχισκόρερ τον Αποστόλη Τσιούνη που έβαλε τα μισά και παραπάνω τέρματα της ομάδας του. Πρωταθλήματα ΕΠΣ Πρέβεζας Λευκάδας:1 (2019-20)

Ο Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Σύλλογος Θύελλα Μοναστηρακίου, συντμημένα Π.Α.Σ. Θύελλα Μοναστηρακίου και επίσης γνωστός απλά ως Θύελλα Μοναστηρακίου είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος που εδρεύει στο Μοναστηράκι Αιτωλοακαρνανίας. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1961 και τα χρώματά του είναι το μπλε και το κίτρινο. Αγωνίζεται στο Δημοτικό γήπεδο Μοναστηρακίου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%91%CE%A3_%CE%98%CF%8D%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%BF%CF%85

Soul Kitchen (τραγούδι)

Ο τραγουδιστής των Doors, Τζιμ Μόρισον έγραψε τους στίχους το καλοκαίρι του 1965, για το εστιατόριο όπου συνήθιζε να τρώει στο Βένις (Λος Άντζελες) που ονομάζονταν "Olivia's". To riff της κιθάρας εμπνεύστηκε από το κομμάτι "Papa’s Got a Brand New Bag", του Τζέιμς Μπράουν. Το κομμάτι έχει υποστεί και αρκετές διασκευές, μια από τις πιο γνωστές είναι των X το οποίο κυκλοφόρησε το 1980 στον πρώτο τους δίσκο Los Angeles. Ο Μπάντι Ριτς διασκεύασε το κομμάτι σε ένα live το 1969. Το έχουν διασκευάσει επίσης οι Echo and the Bunnymen. Επίσης είναι γνωστή η διασκευή της Πάττι Σμιθ το οποίο κυκλοφόρησε το 2007 στον δίσκο της Twelve. Το Soul Kitchen ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικής:Οι Doors Τζιμ Μόρισον – φωνητικά Ρόμπι Κρίγκερ – κιθάρα Ρέι Μάνζαρεκ – πλήκτρα Τζον Ντένσμορ – τύμπαναΓκεστ συμμετοχές Λάρι Νέτσελ – μπάσο Lyrics of this song Αρχειοθετήθηκε 2020-01-15 στο Wayback Machine. on MetroLyrics

Το "Soul Kitchen" είναι τραγούδι του αμερικανικού ροκ συγκροτήματος The Doors το οποίο συμπεριλήφθηκε στον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος The Doors. Χρόνια μετά τη κυκλοφορία του, το κομμάτι παρουσιάστηκε στην γνωστή ταινία Forrest Gump.

https://el.wikipedia.org/wiki/Soul_Kitchen_(%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9)

Ένωση Κεντρώων

Η Ένωση Κεντρώων ιδρύθηκε στις 2 Μαρτίου 1992 ως "Ένωση Κεντρώων και Οικολόγων". Αποτέλεσε την πολιτική συνέχεια του οικολογικού κόμματος "Ελεύθεροι'", που είχε ιδρύσει το 1984 ο Βασίλης Λεβέντης σε συνεργασία με το κόμμα Κέντρο - Δημοκρατικό Κόμμα Ελλάδος του Γεωργίου Γ. Παπανδρέου. Ο ίδιος, κατά δήλωση του, εμπνεύστηκε το όνομα του αρχικού αυτού κόμματος από το πρώτο οικολογικό κόμμα της Γερμανίας, όπου και είχε κάνει τα προηγούμενα χρόνια το μεταπτυχιακό του. Η φράση και Οικολόγων αφαιρέθηκε αργότερα ώστε να μην υπάρχει σύγχυση με άλλα κόμματα που ιδρύονταν κατά καιρούς στην Ελλάδα. Το αρχικό σήμα του κόμματος ήταν το ουράνιο τόξο. Όμως αυτό αργότερα αφαιρέθηκε για να μην υπάρχει πολιτική ή οποιαδήποτε άλλη συσχέτιση του κόμματος με το κόμμα Ουράνιο Τόξο με έδρα τη Φλώρινα. Διεκδικεί ανάμεσα σε άλλες πολιτικές οργανώσεις τη συνέχεια του ιστορικού πολιτικού χώρου του Κέντρου, οι αρχές του οποίου εκφράστηκαν στις αρχές και στα μέσα του περασμένου αιώνα από τους Γεώργιο Παπανδρέου και Αλέξανδρο Παπαναστασίου. Η Ένωση Κεντρώων έλαβε μέρος σε όλες τις εκλογές από τις αναπληρωματικές της Β' Αθήνας του 1992 με πληρότητα συνδυασμών σε όλη τη χώρα. Τα ποσοστά της ως και το 2015 κυμαίνονται από 0,20 έως 0,70%, ενώ στις ευρωεκλογές του 1994 απέσπασε 1,19%.Στις δύο αναμετρήσεις του 2015, αύξησε σημαντικά τη δύναμή της. Τον Ιανουάριο έλαβε 1,79% και σημείωσε υψηλά ποσοστά στην Α΄ και Β΄ Θεσσαλονίκης, όπου δεκαπλασίασε τα ποσοστά της. Η άνοδος αυτή οφείλεται κατά πολλούς στην εβδομαδιαία εκπομπή του Βασίλη Λεβέντη στην Πέλλα Τηλεόραση, που εκπέμπει στη Κεντρική Μακεδονία. Περισσότερο ενισχυμένη βγήκε τον Σεπτέμβριο, όταν πέτυχε την είσοδό της στη Βουλή των Ελλήνων για πρώτη φορά στην ιστορία της, με ποσοστό 3,43% και 9 βουλευτές.Μετά τις εκλογές, δυσαρέσκεια προκάλεσε η ανάκληση της υπόσχεσης του Λεβέντη ότι οι βουλευτές της Ένωσης Κεντρώων θα αλλάζουν κάθε έξι μήνες. Δύο από τους επιλαχόντες βουλευτές απείλησαν να κινηθούν δικαστικά, ωστόσο το θέμα δεν έλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις. Λίγο αργότερα, ο εκπρόσωπος τύπου του κόμματος Γιάννης Καλλιάνος αποχώρησε με αιχμές για "παλαιοκομματικές νοοτροπίες". Αργότερα, προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία. Τον Νοέμβριο του 2016, ο στενός συνεργάτης του Βασίλη Λεβέντη και βουλευτής Β' Αθηνών Γεώργιος-Δημήτριος Καρράς ανεξαρτητοποιήθηκε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ένωσης Κεντρώων, καταγγέλλοντας υπονόμευση του κόμματος από συνεργάτες του Προέδρου. Αργότερα, ίδρυσε τη Φωνή Δημοκρατίας και εντάχθηκε στο Κίνημα Αλλαγής.Τα επόμενα χρόνια συνεχίστηκαν οι αποχωρήσεις βουλευτών. Τον Ιούλιο του 2017 ανεξαρτητοποιήθηκε η βουλευτής Β' Πειραιά Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, με καταγγελίες για οικογενειοκρατία, μετά και την προώθηση του Μάριου Γεωργιάδη, θετού γιού του Λεβέντη, για τη θέση του Θ' Αντιπροέδρου της Βουλής, και μετά από λίγους μήνες, προσχώρησε στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Τον Απρίλιο του 2018 ο βουλευτής Γεώργιος Κατσιαντώνης ανεξαρτητοποιήθηκε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ένωσης Κεντρώων, αναφέροντας πολιτικές διαφορές με τον Βασίλη Λεβέντη, προσχωρώντας στη Νέα Δημοκρατία. Λίγους μήνες αργότερα, ο βουλευτής Β΄ Θεσσαλονίκης Αριστείδης Φωκάς ανεξαρτητοποιήθηκε επίσης από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος, για να ενταχθεί στους Ανεξάρτητοι Έλληνες.Στις ευρωεκλογές του 2019 η Ένωση Κεντρώων δεν κατάφερε να εκλέξει ευρωβουλευτή, αφού συγκέντρωσε ποσοστό της τάξης του 1,45%. Λίγες ημέρες αργότερα, ο βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης Ιωάννης Σαρίδης ανεξαρτητοποιήθηκε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, κάτι που σήμανε αυτομάτως την διάλυση της Κ.Ο. του κόμματος. Εν όψει των βουλευτικών εκλογών που προκηρύχθηκαν αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, ανακοινώθηκε η προσχώρηση του κόμματος Δρόμος Ελλήνων. Επίσης, ανακοινώθηκε η εκλογική συνεργασία με το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Ελλάδος, το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών, το Πράσινο Κίνημα, το κόμμα Α.Μ.Ε.Α., το κόμμα «Μεγάλη Ελλάδα - Πόντος Πατρίς»,, καθώς και με το κόμμα «Σπαρτιάτες». Υποψήφιος με την Ένωση Κεντρώων ήταν και ο βουλευτής Αττικής Κωνσταντίνος Κατσίκης. Ωστόσο, παρά τις συνεργασίες με άλλα κόμματα, έλαβε ποσοστό 1,24% και κατά συνέπεια δεν κατάφερε να εισέλθει στο κοινοβούλιο.Στις εκλογές του 2023 (Μαΐου και Ιουνίου) έλαβε 0,38% και 0,29%, αντίστοιχα. Οι σημερινές προτάσεις της Ένωσης Κεντρώων για έξοδο από την οικονομική κρίση αφορούν στη δραστική περιστολή των κρατικών δαπανών και των δαπανών του ασφαλιστικού συστήματος ως εξής: Κατάργηση της πολυθεσίας των Δημοσίων και Κρατικών Λειτουργών Απαγόρευση δεύτερης ή τρίτης σύνταξης, όταν η πρώτη είναι μεγαλύτερη των 1500€ τον μήνα Απαγόρευση στους συνταξιούχους να εργάζονται όταν η μηνιαία σύνταξή τους υπερβαίνει τα χίλια ευρώ Απόλυση όλων των αργομίσθων από το δημόσιο Άμεση κατάργηση κάθε κρατικής επιχορήγησης προς τα κόμματα και την παύση καταβολής συντάξεων σε όλους όσους διετέλεσαν βουλευτές ή κρατικοί αξιωματούχοι Καταγραφή των μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα και απέλαση όσων δεν συμμετείχαν σε αυτήν Μείωση αποδοχών αιρετών και διορισμένων αξιωματούχων κατά 50% Μέγιστος χρόνος παραμονής κάποιου ως μέλους του κοινοβουλίου τα 12 έτη Άμεση απόλυση από τη βουλή υπαλλήλων που διορίστηκαν με συμφωνία των κομμάτων και έχουν συγγενική σχέση με νυν ή πρώην βουλευτές Αποσπασμένοι ή μετακλητοί υπάλληλοι να επιστρέψουν άμεσα στις υπηρεσίες όπου οργανικά ανήκουν Η Ένωση Κεντρώων τάσσεται υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και της παραμονής στο Ευρώ. Η Νεολαία Ένωσης Κεντρώων (Ν.Ε.Κ.) είναι η οργάνωση νεολαίας της Ένωσης Κεντρώων. Επίσημη ιστοσελίδα

Η Ένωση Κεντρώων (Ε.Κ.) είναι κεντρώο ελληνικό πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε το 1992. Ιδρυτής και πρόεδρος του κόμματος είναι ο Βασίλης Λεβέντης. Είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CF%8E%CF%89%CE%BD

Βρετανικές Δυνάμεις Κύπρου

Εκτός από τις Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων Ακρωτηρίου και Δεκέλειας, η συνθήκη εγκαθίδρυσης του 1960 μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Κυπριακής Δημοκρατίας έδωσε στο Ηνωμένο Βασίλειο το δικαίωμα να χρησιμοποιεί μόνιμα 40 επιπλέον περιοχές στο νησί για στρατιωτικούς σκοπούς. Τρεις δεσμευμένες στρατιωτικές εγκαταστάσεις βρίσκονται στο έδαφος της Τουρκοκρατούμενης Βόρειας Κύπρου. Δεν χρησιμοποιούνται προς το παρόν από τις βρετανικές δυνάμεις Κύπρου επειδή το Ηνωμένο Βασίλειο δεν αναγνωρίζει την κυβέρνηση της Βόρειας Κύπρου. Οι δύο βρετανικοί θύλακες στην Κυπριακή Δημοκρατία λειτουργούν ως πλατφόρμες προβολής βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή. Οι θύλακες χρησιμεύουν ως κέντρα περιφερειακής παρακολούθησης των επικοινωνιών από την ανατολική Μεσόγειο μέσω της Μέσης Ανατολής στο Ιράν.. Οι εγκαταστάσεις εντός των παρακρατηθέντων περιοχών υποστηρίζουν επίσης τις βρετανικές στρατιωτικές δραστηριότητες σε δεσμευμένες τοποθεσίες στην Κυπριακή Δημοκρατία και παρέχουν μοναδική κατάρτιση.Δυτική Περιοχή Κυρίαρχων Βάσεων Ανατολική Περιοχή Κυρίαρχων Βάσεων

Οι Βρετανικές Δυνάμεις Κύπρου είναι η ονομασία των Βρετανικών Ένοπλων Δυνάμεων που σταθμεύουν στις Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων Ακρωτηρίου και Δεκέλειας στο νησί της Κύπρου ή σε ένα αριθμό σχετικών δεσμευμένων χώρων στην Κυπριακή Δημοκρατία. Το Ηνωμένο Βασίλειο διατηρεί στρατιωτική παρουσία στο νησί, προκειμένου να διατηρήσει μια στρατηγική θέση στο ανατολικό άκρο της Μεσογείου, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως σημείο στάσης των δυνάμεων που αποστέλλονται σε περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Ασίας. Επί του παρόντος, στην Κύπρο υπηρετούν περίπου 3.500 άτομα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%94%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85

Waylon

Ο Μπέικερκ γεννήθηκε στο Άπελντοορν και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του το 1995, συμμετέχοντας στο τηλεοπτικό πρόγραμμα Telekids στο οποίο τραγούδησε το Harry Stallion. Από την παιδική του ηλικία, εμπνεόταν από την κάντρι μουσική και έπαιζε τα ντραμς με το συγκρότημα West Virginian Railroad. Υπέγραψε συμβόλαιο στην EMI το 1997 και πήγε στην Νάσβιλ για να ηχογραφήσει έναν δίσκο. Ο δίσκος αυτός δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Το 2001 έζησε και εργάστηκε για έναν χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου έκανε συναυλίες μαζί με το είδωλό του Waylon Jennings. Μετά τον θάνατο του Jennings το 2002, o Μπέικερκ επέστρεψε στην Ολλανδία. Το ταλέντο του Μπέικερκ αναπτύχθηκε περαιτέρω με την Lisa Boray. Μετά την επιστροφή του από τις Ηνωμένες Πολιτείες, έγινε μέλος του συγκροτήματος Santa Rosa. Τραγούδησε επίσης με το συγκρότημα Millstreet. Το 2005 ο Μπέικερκ και η Rachel Kramer συμμετείχαν ως το ντουέτο Rachel & Waylon στα προημιτελικά του Εθνικού Διαγωνισμού Τραγουδιού στην Ολλανδία με το τραγούδι "Leven als een beest." Ο Μπέικερκ έλαβε μέρος στην πρώτη σεζόν του Ολλανδία Έχεις Ταλέντο που προβλήθηκε στο SBS 6 το 2008. Πέρασε από οντισιόν με το τραγούδι του Τζέιμς Μπράουν It's a Man's Man's Man's World. Έλαβε θετικά σχόλια από τους κριτές Henkjan Smits και Patricia Paay. Ο Bijkerk έφτασε στον τελικό και έλαβε την δεύτερη θέση. Τον επόμενο χρόνο, ο Bijkerk υπέγραψε συμβόλαιο με την Universal Music. Το πρώτο του single Wicked Way κυκλοφόρησε στις 7 Αυγούστου 2009 και αποτέλεσε μια ιδέα του δίσκου Wicked Ways, που κυκλοφόρησε αργότερα τον ίδιο μήνα. Ο δίσκος Wicked Way κατέκτησε την δέκατη θέση στα ολλανδικά Top 40 charts. Τον Απρίλιο του 2010, ο Μπέικερκ κέρδισε το πρώτο του μεγάλο μουσικό βραβείο ως Πρωτοεμφανιζόμενος. Έναν μήνα αργότερα, έλαβε τον χρυσό δίσκο για το πρώτο του άλμπουμ στο τηλεοπτικό πρόγραμμα De Wereld Draait Door. Τον Ιούνιο του 2010 ο Waylon ήταν ένας από τους νικητές στα βραβεία TMF, στα οποία κέρδισε το βραβείο Borsato Award ως νέο ταλέντο. Ο Μπέικερκ κυκλοφόρησε το τραγούδι The Escapist τον Οκτώβριο του 2011 και ήταν το πρώτο single από τον δεύτερο δίσκο του After All, ο οποίος κυκλοφόρησε στις 3 Νοεμβρίου 2011. Ακολούθησαν τα singles Lose It και Lucky Night. Ο Μπέικερκ ψηφίστηκε ως ο καλύτερος τραγουδιστής στα βραβεία 3FM τον Απρίλιο του 2012. Μαζί με την τραγουδίστρια Ilse Delange, ο Μπέικερκ ήταν η συμμετοχή της Ολλανδίας στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Γιουροβίζιον το 2014 στην Κοπεγχάγη. Συμμετείχαν ως το ντουέτο The Common Linnets και τραγούδησαν το κάντρι τραγούδι Calm After the Storm. Κατέκτησαν την δεύτερη θέση με ένα σύνολο 238 βαθμών, πίσω από την Κοντσίτα Βουρστ από την Αυστρία που έλαβε 290 βαθμούς. Ο Μπέικερκ έκανε μια τελευταία συναυλία με την Delange στις 21 Ιουνίου 2014 στο Ένσχεντε (Enschede) και μετά αποχώρησε από το συγκρότημα The Common Linnets. Ο τρίτος δίσκος του Heaven After Midnight κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2014 και κατέκτησε την πρώτη θέση στα ολλανδικά iTunes charts καθώς και την πρώτη θέση στο top 100 των ολλανδικών άλμπουμ κατά την εβδομάδα κυκλοφορίας του. Εργάστηκε στο Νάσβιλ και στο Χόλυγουντ μαζί με τον Bruce Gaitsch, που είχε συνεργαστεί με την Μαντόνα. Στις 9 Νοεμβρίου 2017 ανακοινώθηκε ότι ο Waylon θα εκπροσωπούσε την Ολλανδία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision το 2018. Ανάμεσα στις 26 χώρες που προκρίθηκαν στον τελικό του διαγωνισμού, ο Waylon με το τραγούδι "Outlaw In 'Em" κατέκτησε τη 18η θέση. Νυμφεύτηκε το 2002, έγινε πατέρας ενός αγοριού και πήρε διαζύγιο μετά από τρία χρόνια γάμου. "Eurovision 2014 Results: Voting & Points". Eurovision World Roggeveen, Herman (19 October 2009). "Waylon was Harrie de Hengst uit Telekids" Αρχειοθετήθηκε 2017-11-10 στο Wayback Machine.. NLpop (στα ολλανδικά) "Waylon Biografie". NPO Radio 2 Soul & Jazz (στα ολλανδικά) "Nederlandse zanger tekent bij Motown". NU.nl (στα ολλανδικά). 23 July 2009 "Ilse DeLange en Waylon naar Eurovisie Songfestival". AD.nl. 25 November 2013 Granger, Anthony (28 May 2014). "The Netherlands: Waylon Leaves The Common Linnets". Eurovoix Knoops, Roy (29 May 2014). "ESC Today". The Netherlands: Waylon Decides To Fly Free "Waylon - Heaven After Midnight". Dutch Charts "Waylon schreef nieuw album in tien dagen". NU.nl. 15 January 2014 Cortie, Patricia (8 May 2010). "Waylon verliet vrouw voor droom". De Telegraaf (στα ολλανδικά) "Waylon - Wicked Ways". Discogs "Waylon – After All". Discogs "Waylon – Heaven After Midnight". Discogs

Ο Βίλεμ Μπέικερκ (Ολλανδικά: Willem Bijkerk, γενν. 20 Απριλίου 1980) ευρέως γνωστός με το καλλιτεχνικό Waylon, είναι Ολλανδός τραγουδιστής. Τα καλλιτεχνικό του όνομα προήλθε από το όνομα του ειδώλου του Waylon Jennings. Εκπροσώπησε την Ολλανδία μαζί με την Ίλσε ΝτεΛάνγκε ως συγκρότημα The Common Linnets στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Γιουροβίζιον το 2014, καταλαμβάνοντας την δεύτερη θέση στον τελικό. Εκπροσώπησε την Ολλανδία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Γιουροβίζιον το 2018, καταλαμβάνοντας τη 18η θέση.

https://el.wikipedia.org/wiki/Waylon

Μονή Αγίου Μάρκου Χίου

Το Μοναστήρι ιδρύθηκε το 1840, από τον Μοναχό Παρθένιο, σε προϋπάρχοντα, από το 1700, ερειπωμένο ναό του Ευαγγελιστή Μάρκου, πλησίον του οποίου σε μια σπηλιά ασκήτευσε ο Γέροντας. Ο Γέροντος Παρθένιος, καλλώπισε τον Ναό του Αγίου Μάρκου, ανήγειρε κελιά για τους μοναχούς, ξενώνα για τους προσκυνητές, άνοιξε πηγάδι για τους μοναχούς και με προσευχή του Οσίου Παρθενίου ανάβλυσε νερό ,καθάρισε τις δεξαμενές, φύτεψε δέντρα και αμπέλια, περιτείχισε το χώρο. Απεβίωσε το 1883 και ετάφη στο νάρθηκα του Καθολικού της Μονής. Ο Υγούμενος Γαβριήλ υποτακτικός του Αγίου Παρθενίου, μεγάλωσε το ναό με το παρεκκλήσιο του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, ανήγειρε τον Ναό του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου έξω από τον περίβολο, μεγάλο ξενώνα, φρόντισε για το εργαστήριο αγιογραφίας και εμπλούτισε τη βιβλιοθήκη. Η Μονή του Αγίου Μάρκου, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην Απελευθέρωση της Χίου το 1912, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους οι μοναχοί στον Ελληνικό Στρατό. Σημαντική ήταν η προσφορά της Μονής στην περίθαλψη μεγάλου αριθμού προσφύγων κατά τον πρώτο διωγμό του 1914 και κατά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Σήμερα, σώζεται το ψηλό καμπαναριό, ενώ γύρω από την αυλή της Μονής βρίσκονται η βιβλιοθήκη, το εργαστήριο ζωγραφικής, τα κελιά, και ο ναός με τον τάφο του ιδρυτή Οσίου Παρθενίου στο νάρθηκα, το τέμπλο με την εικόνα του Αγίου Μάρκου που χρονολογείται περί το 1873, τα παρεκκλήσια, τα κειμήλια της Μονής. Η Ιερά Μονή ακολουθεί το Πάτριο, Ιουλιανό Ορθόδοξο ημερολόγιο.

Η Ιερά Μονή (Σκήτη) Αγίου Μάρκου Ευαγγελιστού είναι ανδρικό μοναστήρι στη Χίο. Το Μοναστήρι είναι κατασκευασμένο στο όρος Πένθοδος, περίπου 15 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης της Χίου. Η Μονή ακολουθεί το Ιουλιανό ημερολόγιο (Παλαιό).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85

Κατερίνα Μπρεσκόφσκι

Έφυγε από το σπίτι της σε ηλικία 26 ετών για να ενταχθεί στους οπαδούς του αναρχικού Μιχαήλ Μπακούνιν στο Κίεβο. Σαν επαναστάτρια Ναρόντνικ, φυλακίστηκε το 1874 στην Κατόργκα και εξορίστηκε στη Σιβηρία το 1878, κατά την οποία της πήρε συνέντευξη ο Τζορτζ Κέναν, ένας δημοσιογράφος που εργαζόταν για το περιοδικό Century, μαζί με τον καλλιτέχνη Τζορτζ Α. Φροστ, ο Κέναν αργότερα θα πει: “Όλα τα πρότυπά μου για το θάρρος, τη γενναιότητα, και την ηρωική αυτοθυσία έχουν φτάσει στο ανώτατο σημείο για πάντα, και έφτασαν από το χέρι μιας γυναίκας”. Μετά την απελευθέρωσή της το 1896, δημιούργησε μια Σοσιαλ-Επαναστατική ομάδα και βοήθησε να οργανωθεί το Σοσιαλ-Επαναστατικό Κόμμα το 1901. Διέφυγε στην Ελβετία και στις ΗΠΑ το 1900. Μετά την επιστροφή της στην Αυτοκρατορική Ρωσία το 1905, συνελήφθη και εξορίστηκε πάλι στη Σιβηρία. Μετά τη Φεβρουαριανή Επανάσταση του 1917, οι πολιτικοί κρατούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι, και στην Μπρεσκόφσκι δόθηκε θέση στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Κερένσκι. Όταν οι Μπολσεβίκοι οργάνωσαν την Οκτωβριανή Επανάσταση, η Μπρεσκόφσκι αναγκάστηκε και πάλι να φύγει. Απεβίωσε στην Τσεχοσλοβακία. Ο γιός της Νικολάι Μπρέσκο-Μπρεσκόφσκι έγινε συγγραφέας. Breshko-Breshkovskaia, Ekaterina Konstantinovna, 1844-1934; Blackwell, Alice Stone, 1857-1950 (1918). The little grandmother of the Russian revolution. Boston: Little, Brown and Co. σελ. 370. from Archive.org Ekaterina Konstantinovna Breshko-Breshkovskai︠a︡; Lincoln Hutchinson (1931). Hidden springs of the Russian revolution : personal memoirs of Katerina Breshkovskaia. Ca, USA: Stanford University Press. (Russian) Breshko-Breshkovskaya's biography in the Historia est magistra vitae and the Commonwealth literary projects.

Η Κατερίνα Μπρεσκόφσκι (πραγματικό όνομα Εκατερίνα Κονσταντίνοβα Μπρέσκο – Μπρεσκόφσκαγια, Ρωσικά: Екатерина Константиновна Брешко-Брешковская, 13 Ιανουαρίου 1844 – 12 Σεπτεμβρίου 1934) ήταν μια Ρωσίδα σοσιαλίστρια, γνωστή ως Μπάμπουσκα, η Γιαγιά της Ρωσικής Επανάστασης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9

Ελιζαβέτα Ναρίσκινα

Ήταν η κόρη των Κουράκιν και Τζούλια Γκολίτσυν. Παντρεύτηκε τον Ανατόλυ Ντιμιτρίεβιτς Ναρύσκιν (1829-1883). Είχαν δύο παιδιά, έναν γιο τον Κύριλο (1868-1924) που ήταν στρατηγός και μία κόρη τη Βέρα (1874-1951) που παντρεύτηκε τον κυβερνήτη του Γιάροσλαβ, Ντιμίτρι Νικολάεβιτς Τατίσεβ (1867-1919). Διορίστηκε επικεφαλής κυρία επί των τιμών για την αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα διαδεχόμενη την Μαρία Γκολιτζύνα, που πέθανε το 1910. Ως εκ τούτου, ήταν η πρώτη στην τάξη των γυναικών κατόχων θέσεων στο νοικοκυριό της αυτοκράτειρας και υπεύθυνη για τις κυρίες επί των τιμών. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, παρέμεινε σε υπηρεσία στο Τσάρκογιε Σελό με την αυτοκράτειρα μαζί με τις κυρίες επί των τιμών, πριγκίπισσα Σόνια Ορμπελιάνι (γ. 1915), Ο.Ε. Μπουτζόου, Σόφι Μπουξόεβεντεν και Αναστασία Γκεντρίκοβα. Μετά τη Ρωσική Επανάσταση, παρέμεινε κατά τη διάρκεια του κατ' οίκον περιορισμού του πρώην τσάρου και της αυτοκράτειρας στο Τσάρκογιε Σελό. Στις 21 Μαρτίου, όταν το προσωπικό του νοικοκυριού ενημερώθηκε από την κυβέρνηση ότι θα έπρεπε να επιλέξει να φύγει ή να παραμείνει και στο εξής να υποβληθεί στους όρους του κατ' οίκον περιορισμού, επέλεξε να παραμείνει. Σε ένα σημείο, η Ναρίσκινα πρότεινε ανεπιτυχώς στην Αλεξάνδρα ότι εκείνη και ο Νικόλαος μπορούσαν να διαφύγουν χωρίς τα παιδιά τους (που ήταν άρρωστοι και δεν μπορούσαν να μετακινηθούν), τα οποία θα μπορούσαν να αφήσουν στη φροντίδα της Ναρίσκινα, η οποία στη συνέχεια θα πήγαινε τα παιδιά στους γονείς τους, όταν θα είχαν αναρρώσει από την ασθένειά τους. Στις 8 Απριλίου, ο Κέρενσκι τους ενημέρωσε ότι υπήρχαν σχέδια για διαχωρισμό της Αλεξάνδρας από την υπόλοιπη οικογένεια για πολιτικούς λόγους. Η Ναρίσκινα, σύμφωνα με τη Σοφία Μπουξοέβντεν, διαμαρτυρήθηκε και κατάφερε να τον πείσει να απέχει από αυτό, καθώς θα ήταν σκληρό να χωριστούν τα παιδιά από τη μητέρα τους, ενώ ήταν άρρωστα. Αντ 'αυτού, ο Κερένσκι επέλεξε να κρατήσει τον πρώην αυτοκράτορα σε διαφορετικό πάτωμα του ανακτόρου έως ότου ανέκρινε την Αλεξάνδρα για την πολιτική της συμμετοχή ( στις 25 Απριλίου). Τελικά, η Ναρίσκινα δεν συνόδευσε την Αλεξάνδρα στη Σιβηρία, καθώς αρρώστησε με βροχίτιδα και έφυγε για λόγους υγείας στις 27 Μαΐου. Έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα σπίτι αγροτών στο πρώην κτήμα της στην περιοχή Τβερ, μέχρι που κατάφερε να ταξιδέψει στα σύνορα με τη βοήθεια της πρώην υπηρέτριας της και από εκεί στη Δανία και μετά στο Παρίσι, όπου ζούσαν ο Τάστιτσεφ εγγονός της και ο ανιψιός της πρίγκιπας Κουράκιν. Δημοσίευσε τα απομνημονεύματά της: Κάτω από τρία τσάρους: τα απομνημονεύματα της κυρίας επί των τιμών, Ελισάβετ Ναρίσκιν-Κουράκιν (1931). Elizabeth Narishkin-Kurakin, Under Three Tsars: the memoirs of the lady-in-waiting Elizabeth Narishkin-Kurakin, Νέα Υόρκη: EP Dutton & Co., Inc., 1931 (μετάφραση από τα γερμανικά) Buxhoeveden, Sophie, Η ζωή και η τραγωδία της Alexandra Feodorovna, αυτοκράτειρα της Ρωσίας, μια βιογραφία . από τη βαρόνη Sophie Buxhoeveden; με μια εισαγωγή από τον JC Squire, Νέα Υόρκη, 1928

Η Πριγκίπισσα Ελιζαβέτα «Ζιζί» Αλεξέεβνα Ναρίσκινα το γένος Κουρακίν (1838-1928) ήταν Ρωσίδα ευγενής, υπάλληλος της αυτοκρατορικής αυλής και συγγραφέας απομνημονευμάτων. Υπηρέτησε ως Κυρία επί των ενδυμάτων την Αλεξάνδρα Φεοντορόβνα (Άλιξ της Έσσης) από το 1910 έως το 1917.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CE%B6%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CF%84%CE%B1_%CE%9D%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B1

Βεατρίκη της Προβηγκίας

Η Βεατρίκη ήταν τέταρτη και μικρότερη κόρη τού Ραϊμόνδου Βερεγγάριου Δ΄ της Προβηγκίας και της Βεατρίκης της Σαβοΐας κόρης του Θωμά Α΄ της Σαβοίας και της Μαργαρίτας της Γενεύης. Η Βεατρίκη ήταν μικρότερη αδελφή της Μαργαρίτα της Προβηγκίας συζύγου του Λουδοβίκου του Αγίου, οι δύο αδελφές παντρεύτηκαν αντίστοιχα δυο αδέλφια από τον βασιλικό Οίκο των Καπετιδών. Οι υπόλοιπες αδελφές ήταν η Ελεονώρα της Προβηγκίας που παντρεύτηκε τον Ερρίκο Γ΄ της Αγγλίας και η Σάντσια της Προβηγκίας που παντρεύτηκε τον Ριχάρδο της Κορνουάλης αδελφό του Ερρίκου Γ΄. Η Μαργαρίτα παντρεύτηκε τον βασιλιά Λουδοβίκο Θ΄ με επιλογή της πεθεράς της Λευκής της Καστίλης με την ελπίδα να κληρονομήσει την Προβηγκία και το Φορκακλιέ. Ο πατέρας της κληροδότησε στη διαθήκη του στο Σιστερόν (20 Ιουνίου 1238) την Προβηγκία στη μικρότερη κόρη του Βεατρίκη προκαλώντας γενική έκπληξη. Με τον θάνατο του πατέρα της (19 Αυγούστου 1245) η 14χρονη Βεατρίκη η οποία ήταν ακόμα ανύπαντρη κληρονόμησε την Προβηγκία και το Φολκακιέ, έγινε μια από τις πιο περιζήτητες νύφες στην Ευρώπη με μνηστήρες όπως ο Ραϋμόνδος Ζ΄ της Τουλούζης και ο Ιάκωβος Α΄ της Αραγωνίας παρά το ότι ήταν παντρεμένος με τη Γιολάνδη της Ουγγαρίας την πολιόρκησε στην κατοικία της. Ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν ετοιμάστηκε να πολιορκήσει με το ναυτικό του την Προβηγκία επειδή ήθελε τη Βεατρίκη νύφη για τους γιους του. Σε τόσο δύσκολη κατάσταση η μητέρα της Βεατρίκη της Σαβοΐας έδρασε γρήγορα μεταφέροντας την κόρη της σε ένα ασφαλές καταφύγιο στο Έξ ζητώντας εμπιστοσύνη από τον λαό της και προστασία από τον πάπα Ιννοκέντιο Δ΄. Σε μυστική συνάντηση τον Δεκέμβριο του 1245 στο Κλυνύ συμμετείχαν ο Πάπας Ιννοκέντιος Δ΄, ο Λουδοβίκος ο Άγιος, η μητέρα του Λευκή της Καστίλης και ο μικρότερος αδελφός του Κάρολος ο Ανδεγαυός, ο Λουδοβίκος πρότεινε στον πάπα να τον βοηθήσει στρατιωτικά εναντίον του Φρειδερίκου Β΄ υπό την προϋπόθεση ότι θα έδινε τη συγκατάθεση του για τον γάμο του Καρόλου με τη Βεατρίκη. Η Βεατρίκη και η μητέρα της έμειναν αρκετά ικανοποιημένες με την επιλογή, ένας από τους όρους της συμφωνίας ήταν ότι η Προβηγκία δεν θα ενωθεί με το Γαλλικό στέμμα. Η κομητεία θα περνούσε στα παιδιά του Καρόλου και της Βεατρίκης, αν δεν είχαν κληρονόμους στη Σάντσια της Προβηγκίας ενώ αν δεν είχε ούτε επίσης κληρονόμους θα ενωνόταν με το στέμμα της Αραγωνίας. Η απόφαση δυσαρέστησε έντονα τον Ερρίκο Γ΄ της Αγγλίας ο οποίος είχε παντρευτεί την άλλη αδελφή τους Ελεονώρα και είχε αγοράσει επιπλέον πολλά κάστρα στην Προβηγκία. Ο Κάρολος με τον Φίλιππο της Σαβοΐας και 500 ιππότες βάδισαν από τη Λυών στην Προβηγκία, ο Ραϊμόνδος Ζ΄ της Τουλούζης πήγε να τους σταματήσει, ο Ιάκωβος Β΄ της Αραγωνίας βρέθηκε εκεί, δεν του επέτρεψαν να μπει στο κάστρο που βρισκόταν η Βεατρίκη και η μητέρα της και υποχώρησε.Η Βεατρίκη είδε τον Κάρολο σαν την κατάλληλη λύση, ο γάμος έγινε στο Έξ - αν - Προβάνς (31 Ιανουαρίου 1246), η νύφη συνοδευόταν από τον θείο της Θωμά, κόμη της Φλάνδρας. Οι αδελφές της πάντοτε δυσαρεστημένες με την κληρονομιά του πατέρα στη Βεατρίκη, ο σύζυγος της Κάρολος αδιαφόρησε και αρνήθηκε να τη μοιραστεί μαζί τους γι’ αυτό οι σχέσεις του με τις κουνιάδες του ήταν πάντοτε έντονες. Ο Κάρολος έφερε δικούς συμβούλους και νομικούς από τη Γαλλία αποκλείοντας την πεθερά του από τη διακυβέρνηση της Προβηγκίας, κατέλαβε τα κάστρα διώχνοντας τους παλιούς ευγενείς που είχαν ανεξαρτησία γι’ αυτό έγινε σύντομα αντιδημοφιλής. Η πεθερά του κατέφυγε στη Μασσαλία για να οργανώσει αντίσταση εναντίον του αλλά η σύζυγος του ήταν πάντα στο πλευρό του. Το Μάιο του 1247 ο Κάρολος και η Βεατρίκη βρέθηκαν στο Μελάν όπου ο Κάρολος χρίστηκε ιππότης από τον αδελφό του Λουδοβίκο και κήρυξε την Ζ΄ Σταυροφορία, συμφώνησαν με τη μητέρα της να λύσουν τα βασικά προβλήματα μετά την επιστροφή τους, της παρέδωσαν μονάχα το κάστρο του Έξ με αντάλλαγμα την επιστροφή τμήματος των εσόδων. Στη Νικοσία η Βεατρίκη γέννησε το παιδί, ένας πολύ χαριτωμένος γιος που όπως έγραψε στη μητέρα της έμοιαζε πολύ στον θείο του Ροβέρτο του Αρτουά αλλά έζησε μόνο λίγες μέρες. Έμεινε με τη μεγάλη αδελφή της Μαργαρίτα στη Δαμιέτη όπου έχασαν κάθε επαφή με τον βασιλιά και τον στρατό του, εκεί η Βεατρίκη γέννησε το δεύτερο παιδί την ίδια ώρα που γεννούσε και η Μαργαρίτα, ενώθηκαν αργότερα με τον υπόλοιπο στρατό (1250) όταν ο βασιλιάς απελευθερώθηκε από τους Μαμελούκους έναντι καταβολής λίτρων. Ο Κάρολος και η Βεατρίκη αποχωρίστηκαν στη συνέχεια τον Λουδοβίκο και τη Μαργαρίτα, ταξίδεψαν στην αυλή του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ για να τον παρακαλέσουν να βοηθήσει με στρατό τη Σταυροφορία, ο αφορισμένος αυτοκράτορας αρνήθηκε. Η Βεατρίκη και ο Κάρολος επέστρεψαν στην Προβηγκία (1251), ξέσπασαν ταραχές από τη μητέρα της που ισχυριζόταν ότι ο Κάρολος είχε αθετήσει τη συμφωνία, τον Ιούλιο του 1252 κατέστειλε την επανάσταση έτοιμος να ασκήσει δυναμικά τα καθήκοντα του. Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου έφτασαν νέα από το Παρίσι ότι πέθανε η βασιλομήτωρ και το ζεύγος ετοιμάστηκε να αναχωρήσει για το Παρίσι όπου ανατέθηκε η αντιβασιλεία στον Κάρολο με τον αδελφό του Αλφόνσο του Πουατιέ μέχρι την επιστροφή του Λουδοβίκου Θ΄ από τους Αγίους Τόπους. Ο πάπας πρόσφερε την ίδια χρονιά το βασίλειο της Σικελίας στον Κάρολο αλλά το αρνήθηκε επειδή λόγω της αντιβασιλείας δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί. Το βασιλικό ζεύγος με τον στρατό των Σταυροφόρων επέστρεψαν στο Παρίσι (1254), ο Κάρολος και η Βεατρίκη έμειναν στην πρωτεύουσα ολόκληρη τη χρονιά με όλες τις αδελφές της Βεατρίκης, την αντιμετώπισαν με μεγάλη εχθρότητα από μίσος για την κληρονομιά του πατέρα τους. Καταγράφεται περιστατικό όπου η μεγάλη αδελφή Μαργαρίτα την πρόσβαλλε άσχημα όταν ήθελε να κάτσει με τις αδελφές της στο βασιλικό τραπέζι (1259) και της είπε ότι δεν της το επιτρέπει επειδή δεν είναι και αυτή βασίλισσα. Η Βεατρίκη έντονα θλιμμένη πήγε να παραπονεθεί στον Κάρολο που της απάντησε : «Μην στενοχωριέσαι, σύντομα θα σε κάνω και σένα βασίλισσα όπως αυτές». Ο πάπας παραχώρησε το βασίλειο της Σικελίας στον Κάρολο αφορίζοντας τον προηγούμενο βασιλιά Μαμφρέδο η Βεατρίκη πάντα στο πλευρό του τον βοήθησε με όλα τα μέσα να το ανακτήσει. Προσκάλεσε τους νέους ευγενείς με μεγάλες υποσχέσεις και δώρα προκειμένου να τους δελεάσει για να μπουν στον στρατό του Καρόλου. Σύμφωνα με τον ιστορικό Άντζελο ντι Κοστάνζο (1507 - 1591) πούλησε όλα τα προσωπικά της κοσμήματα, τα στολίδια της και τον ιδιωτικό της θησαυρό, οι νέοι μαγεύτηκαν περισσότερο από τα δώρα παρά τις εκκλήσεις της.Το 1265 ο Κάρολος με έναν μικρό στόλο έφτασε μέσω θαλάσσης στη Ρώμη όπου στέφθηκε βασιλιάς της Σικελίας από τον πάπα (28 Ιουνίου 1265), η Βεατρίκη ακολούθησε με τα υπολείμματα του στόλου φθάνοντας 4 μήνες αργότερα. Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου ο στρατός του Καρόλου με 5.000 στρατιώτες και 25.000 πεζούς μπήκε στην Ιταλία (1 Ιανουαρίου 1266), έφτασε στη Ρώμη (6 Ιανουαρίου 1266). Ο Κάρολος και η Βεατρίκη στέφθηκαν βασιλείς της Σικελίας και της Νάπολης από 5 καρδινάλιους του πάπα Κλήμη Δ΄. Η Βεατρίκη έμεινε για λίγο στη Ρώμη ο σύζυγος της πολέμησε στη μάχη του Μπενεβέντο όπου σκοτώθηκε ο Μαμφρέδος, μετά τη νίκη του συζύγου της διάλεξε σαν κατοικία της το κάστρο του Μέλφι. Η Βεατρίκη πέθανε (23 Σεπτεμβρίου 1267) περίπου έναν χρόνο μετά από την ημέρα που έγινε βασίλισσα. Η αιτία του θανάτου της άγνωστη σύμφωνα με τα νεότερα στοιχεία ήταν οι επιπλοκές μετά τη γέννα του τελευταίου παιδιού της. Τάφηκε αρχικά στον καθεδρικό ναό του Σαν Τζενναρό στη Νάπολη, ο σύζυγος της μετέφερε τα οστά της στο Έξ–εν–Προβάνς μαζί με τον πατέρα της (1277), στον Κάρολο άφησε όλη την περιουσία της και τα κληρονομικά της δικαιώματα. Με τον σύζυγο της Κάρολο Α΄ των Καπετιδών-Ανζού βασιλιά της Νάπολης απέκτησε : Λευκή 1250-1269, παντρεύτηκε τον Ροβέρτο Β΄ των Νταμπιέρ κόμη της Φλάνδρας. Βεατρίκη 1252-1275, παντρεύτηκε τον Φίλιππο των Κεπετιδών-Κουρτεναί τιτουλάριο Λατίνο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Κάρολος Β΄ ο χωλός 1254-1309, βασιλιάς της Νάπολης, κόμης της Προβηγκίας & Φορκαλκιέ, κόμης τού Ανζού & Μαιν, πρίγκιπας της Αχαΐας. Φίλιππος 1256-1277, υποψήφιος για βασιλιάς της Σαρδηνίας. Ελισάβετ 1261-1303, παντρεύτηκε τον Λαδίσλαο Δ΄ των Άρπαντ βασιλιά της Ουγγαρίας. Cawley, Charles, Her profile, Medieval Lands database, Foundation for Medieval Genealogy,[self-published source][better source needed] Cox, Eugene L. (1974). The Eagles of Savoy. Princeton: Princeton University Press. Hopkins, T.C.F. (2008). Empires, Wars, and Battles: The Middle East from Antiquity to the Rise of the New World. Macmillan. p. 174. The Plantagenets, The Magnificent Century, Thomas B Costain 1951 Runciman, Steven (1958). The Sicilian Vespers: A History of the Mediterranean World in the Later Thirteenth Century. London: Cambridge University Press. OCLC 315065012. Abulafia, David (1995). The New Cambridge Medieval History. Volume 5, C.1198-c.1300. Cambridge: Cambridge University Press. Lane Poole, Austin: The Interregnum in Germany in: History of the Medieval World, vol. V, 1999, pp. 128–152. Petit-Dutaillis, Charles: Louis IX the Saint in: History of the Medieval World, vol. V, 1999, pp. 829–864. Johnstone, Hilda: France: the last Capetians, in: History of the Medieval World, vol. VI, 1999, pp. 569–607. Previté-Orton: Italy in the second half of the 13th century, in: History of the Medieval World, vol. V, 1999, pp. 198–244. https://web.archive.org/web/20161221012323/https://epistolae.ccnmtl.columbia.edu/woman/69.html http://libro.uca.edu/chaytor/hac6.htm

Η Βεατρίκη της Προβηγκίας (Ιταλικά: Beatrice di Provenza, 1229 – 1267) ήταν Κόμισσα της Προβηγκίας και Κόμισσα του Φορκαλκιέ (1245 - 1267), σύζυγος του κόμη του Ανζού και του Μαίν (1247 - 1267) και βασιλική σύζυγος της Σικελίας και της Νάπολης (1266 - 1267).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B7%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82

Περιοχή Σενγκερέμα

Για τις βουλευτικές εκλογές, η Περιοχή Σενγκερέμα (Sengerema District) χωρίζεται σε εκλογικές περιφέρειες. Από τις εκλογές του 2010, η Επαρχία Σενγκερέμα (Sengerema District) είχε δυο εκλογικές περιφέρειες: Εκλογική Περιφέρεια Μπουκόσα (Buchosa Constituency) Εκλογική Περιφέρεια Σενγκερέμα (Sengerema Constituency) Η Επαρχία Σενγκερέμα (Sengerema District), διαιρείται διοικητικά σε Τομείς. Κατά το 2002, η Επαρχία Σενγκερέμα (Sengerema District) διαιρείτο διοικητικά σε είκοσι-πέντε Τμήματα. Κατά το 2012, έχοντας υποστεί κάποια σημαντική αναδιοργάνωση, διαιρέθηκε σε τριάντα-τέσσερα Τμήματα (παρατίθεται παρακάτω σε παρένθεση, ο πληθυσμός κατά την απογραφή του 2012): Διοικητικές υποδιαιρέσεις της Τανζανίας Περιφέρεια Μουάνζα Μουάνζα Παραπομπές σημειώσεων

Η Περιοχή Σενγκερέμα (Αγγλικά: Sengerema District, Σουαχίλι: Wilaya ya Sengerema), είναι μια από τις επτά Περιοχές της Περιφέρειας Μουάνζα (Mwanza Region) στην Τανζανία. Συνορεύει στα βόρεια και στα ανατολικά με τη Λίμνη Βικτώρια (Lake Victoria), στα νότια με την Περιοχή Γκέιτα (Geita District) και στα νοτιοανατολικά με την Περιοχή Μισούνγκουι (Misungwi District). Σύμφωνα με την Εθνική Απογραφή της Τανζανίας του 2002, ο πληθυσμός στην Επαρχία Σενγκερέμα (Sengerema District) ήταν 501.915 άτομα. Το 2012, ο πληθυσμός της περιοχής έχει αυξηθεί στα 663.034 άτομα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%AD%CE%BC%CE%B1

Και Τώρα Αύριο

Η Έμιλι Μπλερ, γεννημένη σε μια πολύ πλούσια οικογένεια στην πόλη Μπλερ, γίνεται κωφή μετά από μηνιγγίτιδα. Τότε αποφασίζει να φύγει από το σπίτι της, προσπαθώντας μάταια να βρει μια θεραπεία για την κώφωσή της, αλλά τώρα επιστρέφει πίσω. Προτού φύγει, ήταν αρραβωνιασμένη με τον Τζεφ Στόνταρντ, αλλά έθεσε τον γάμο της σε αναβολή λόγω της ασθένειας της. Κατά την επιστροφή της στο σπίτι, συναντά και μοιράζεται ένα ταξί με τον Δρ. Μέρεκ Βανς, ο οποίος μεγάλωσε επίσης στο Μπλερ, αλλά σε λιγότερο ευνοικες συνθήκες, όπου τώρα εργάζεται ως γιατρός στο Πίτσμπουργκ. Η πρώτη εντύπωση του Μέρεκ για την Έμιλι είναι ότι είναι μια φοβερή σνομπ γυναίκα και εκπλήσσεται όταν μαθαίνει ότι μπορεί να διαβάσει τα χείλη. Η Έμιλι δεν γνωρίζει ότι ο πρώην αρραβωνιαστικός της Τζεφ και η μικρότερη αδερφή της Τζάνιςέχουν ερωτευτεί. Ο Τζεφ είναι απρόθυμος να πει στην Έμιλι για τη νέα του σχέση, επειδή δεν θέλει να την πληγώσει. Ο Μέρεκ δεν γνωρίζει ότι καλείται πίσω στην πατρίδα του για να βοηθήσει τον Δρ Γουίκς, τον μοναδικό γιατρό του Μπλερ, προσπαθώντας να θεραπεύσει την κώφωση της Έμιλι. Ο Μέρεκ έχει ρεκόρ θεραπείας κωφών ασθενών στο παρελθόν. Όταν ο Μέρεκ όμως μαθαίνει τον λόγο για τον οποίο κλήθηκε εκεί, απογοητεύεται, αλλά συμφωνεί να βοηθήσει ως χάρη στον Δρ. Γουίκς. Σε ένα δείπνο στην κατοικία των Μπλερ εκείνο το βράδυ, ο Μέρεκ λέει στην Έμιλι τι πραγματικά σκέφτεται για αυτήν και της αποκαλύπτει ότι ο πατέρας του εργαζόταν σε ένα από τα εργοστάσια του Μπλερ, αλλά απολύθηκε λίγο πριν από τα Χριστούγεννα. Ο Μέρεκ θυμάται ακόμα πώς τον κοίταξε η Έμιλι στη Χριστουγεννιάτικη συγκέντρωση της εταιρείας. Η Έμιλι δεν ενδιαφέρεται για την ιδέα να αφήσει τον Μέρεκ να τη χρησιμοποιήσει ως "ινδικό χοιρίδιο", αλλά επειδή έχει εξαντλήσει όλες τις άλλες εναλλακτικές της λύσεις, τελικά συμφωνεί να τον αφήσει να προσπαθήσει να τη θεραπεύσει. Η θεραπεία ξεκινά και ο Μέρεκ προσπαθεί να θεραπεύσει την Έμιλι όχι μόνο για την κώφωση της, αλλά και για την αλαζονεία της. Η Έμιλι κερδίζει τον σεβασμό ορισμένων από τους εργάτες του εργοστασίου, όπως του Πίτερ Γκάλο, όταν βοηθά τον Δρ. Βανς να θεραπεύσει το παιδί τους, τον Τόμι. Ο Μέρεκ αρχίζει να αλλάζει την άποψή του για την Έμιλι και της λέει να μην παντρευτεί τον Τζεφ, όπως έχει προγραμματίσει. Με την επιστροφή τους στην κατοικία του Μπλερ, ο Μέρεκ βλέπει κατά λάθος τον Τζεφ και τη Τζάνις μαζί και κατανοεί ότι είναι ζευγάρι. Κρατά την ανακάλυψη για τον εαυτό του και δεν αποκαλύπτει τίποτα στην Έμιλι. Λίγο καιρό αργότερα, ο Μέρεκ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η θεραπεία του δεν έχει αποτελέσματα και το ανακοινώνει στην Έμιλι αλλά της λέει ότι την ερωτευτεί, παρά τους ανόητους τρόπους της. Η Έμιλυ δεν πιστεύει ότι είναι ειλικρινής μαζί της και σταματούν τη θεραπεία εντελώς και ο Μέρεκ επιστρέφει στο Πίτσμπουργκ. Δεδομένου ότι ο Τζεφ δεν έχει πει ακόμα στην Έμιλι για την αγάπη του για τη αδελφή της, η Έμιλι αρχίζει να σχεδιάζει ξανά τον γάμο τους. Ακούει για μια νέα θεραπεία που ο Μέρεκ έχει δοκιμάσει με επιτυχία σε κουνέλια και του ζητά να επιστρέψει και να το δοκιμάσει επίσης σε αυτήν. Παρά τον αρχικό δισταγμό του, ο Μέρεκ τελικά συμφωνεί, αλλά όταν η Εμιλι λαμβάνει τον ορό, πέφτει σε κώμα. Απογοήτευμενος με αυτήν την εξέλιξη, ο Μέρεκ επιστρέφει στο Πίτσμπουργκ. Όταν η Έμιλι ξυπνά τελικά από το κώμα, ανακαλύπτει ότι έχει ξαναβρεί την ακοή της. Ακούει τον Τζεφ να λέει στην Τζάνις ότι την αγαπά έξω από την πόρτα του δωματίου της, αλλά καταλαβαίνει επίσης ότι η ίδια είναι ερωτευμένη με τον Μέρεκ. Στη συνέχεια, η Έμιλι πηγαίνει στο Πίτσμπουργκ για να συναντήσει τον Μέρεκ και να ομολογήσει την αγάπη της για αυτόν. Άλαν Λαντ ως Δρ. Μέρεκ Βανς Λορέτα Γιανγκ ως Έμιλι Μπλερ Σούζαν Χέιγουορντ ως Τζάνις Μπλερ Μπάρι Σάλιβαν ως Τζεφ Στόνταρντ Σέσιλ Κέλαγουει ως Δρ. Γουίκς Γκραντ Μίτσελ ως Θείος Γουάλας Έλεν Μακ ως Αντζιολέττα Γκάλο Ντάρυλ Χίκμαν ως Τζο Άντονι Καρούζο ως Πίτερ Γκάλο Τζόναθαν Χέιλ ως Δρ. Σλόαν Κόνι Λέον ως Έστερ Η ταινία βασίστηκε στο τελευταίο μυθιστόρημα της Ρέιτσελ Φιλντ, η οποία πέθανε στις 15 Μαρτίου 1942, όταν η ιστορία ήταν σε δημοσιεύση σε συνέχειες σε ένα περιοδικό εως τον Μάιο. Το βιβλίο έγινε best seller.. Η Paramount Pictures αγόρασε τα δικαιώματα ταινίας για 75.000 δολάρια, ξεπερνώντας την Warner Bros. και τον David O. Selznick. Αρχικά ανακοινώθηκε ότι θα σκηνοθετήσει ο Τζορτζ Στίβενς. Η Σούζαν Χέιγουρντ ανακοινώθηκε νωρίς ότι θα παίξει την μία από τις δύο αδελφές. Η Λορέτα Γιανγκ και ο Τζοελ ΜακΚρέα αναφέρθηκαν τότε ως οι βασικοί πρωταγωνιστές.Ο Talbot Jennings αναφέρθηκε ότι εργάστηκε στο σενάριο. Για λίγο η Βερόνικα Λέικ αναφέρθηκε ως συμπρωταγωνίστρια της Γιανγκ, αλλά η Χέιγουρντ κατέληξε να πάρει τον ρόλο. Τον Σεπτέμβριο ο ΜακΚρέα κλήθηκε να υπηρετήσει στον πόλεμο και αντικαταστάθηκε από τον Φράνσον Τον. Η ταινία προοριζόταν να ξεκινήσει την παραγωγή τον Νοέμβριο. Τότε ο Άλαν Λαντ διώχτηκε από το στρατό και έγινε διαθέσιμος για το ρόλο. Η Τζειν Μάρφιν δούλευε τότε στο σενάριο, αλλά ο Ρέιμοντ Τσάντλερ υπέγραψε ένα μακροπρόθεσμο συμβόλαιο με την Paramount στα τέλη του 1943 και ανέλαβε αυτός τελικά την προσαρμογη του μυθιστορηματος. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν τον Δεκέμβριο του 1943 έως τον Ιανουάριο του 1944. Η Λορέτα Γιανγκ είπε αργότερα ότι "δεν είχε ποτέ οπτική επαφή" με τον Λαντ ως ηθοποιό: Δεν θα με κοίταζε. Θα έλεγε, "Σ 'αγαπώ ..." θα κοιτούσε εκεί έξω. Τελικά, είπα, "Άλαν, είμαι εδώ !!" ... Νομίζω ότι γνώριζε πολύ την εμφάνισή του. Ο Άλαν δεν θα έβλεπε πέρα ​​από ένα ορισμένο σημείο στην κάμερα, επειδή δεν πίστευε ότι φαινόταν καλός... Ο Τζίμι Κάγκνεϊ δεν ήταν ψηλός, αλλά κάπως ο Τζίμι ήταν πάντα σύμφωνος με τον εαυτό του. Δεν νομίζω ότι ο Άλαν Λαντ συμφώνησε ποτέ με τον εαυτό του. Οι Los Angeles Times δήλωσαν ότι η ταινία «είχε μια προκλητική ιδέα και την αντιμετώπισε συμβατικά». Η ταινία ήταν επιτυχημένη στο box office. Funk, Edward (2015). Eavesdropping: Loretta Young Talks about her Movie Years. Bear Manor Media. Και Τώρα Αύριο στην IMDb Review of film στους The New York Times Review of film at Variety Ραδιοφωνική προσαρμογή της ταινίας στο Lux Radio Theatre (21 May 1945) με την Λορέτα Γιανγκ

Το Και Τώρα Αύριο (Αγγλικά: And Now Tomorrow) είναι μια ασπρόμαυρη δραματική ταινία Αμερικανικής παραγωγής του 1944 βασισμένη στο μυθιστόρημα της Ρέιτσελ Φιλντ το 1942, σε σκηνοθεσία του Ίρβινγκ Πίτσελ και σενάριο του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Άλαν Λαντ, Λορέτα Γιανγκ, και Σούζαν Χέιγουορντ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B9_%CE%A4%CF%8E%CF%81%CE%B1_%CE%91%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF

Καθαρά Δευτέρα

Η ημέρα της Καθαράς Δευτέρας, γιορτάζεται έντονα σε όλη την Ελλάδα, με διάφορα έθιμα και αποτελεί επίσημη αργία. Συνηθίζεται πανελλαδικά να τρώγεται λαγάνα, δηλαδή άζυμο ψωμί που παρασκευάζεται μόνο εκείνη τη μέρα, ταραμάς, χαλβάς, θαλασσινά, λαχανικά, ελιές και φασολάδα χωρίς λάδι. Κύρια έθιμα σε όλη την Ελλάδα είναι το πέταγμα του χαρταετού, αλλά και το λεγόμενο Γαϊτανάκι, έθιμο που έφεραν από τη Μικρά Ασία οι πρόσφυγες. Στα Μεστά και στους Ολύμπους και στο Λιθί της Χίου, αναβιώνει το Έθιμο του Αγά με τις ρίζες του στην Τουρκοκρατία, όπου σε ένα θεατρικό ο Αγάς ως δικαστής, καταδικάζει με χιούμορ τους θεατές. Άλλο έθιμο με ρίζες στην Τουρκοκρατία είναι εκείνο της μεταμφίεσης κάποιου κατοίκου της Αλεξανδρούπολης σε Μπέη και της περιφοράς του στην πόλη μοιράζοντας ευχές. Οι κάτοικοι του Πόρου καθαρίζουν τα μαγειρικά σκευάσματά τους από τα λίπη των κρεάτων που καταναλώθηκαν τις Απόκριες σε ένα έθιμο που αποκαλείται ξάρτυσμα. Σε ορισμένα χωριά της Κέρκυρας λαμβάνει μέρος ο Χορός των Παπάδων όπου οι ιερείς στήνουν χορό που ακολουθείται από τους γέροντες. Στην Κάρπαθο οδηγούνται στο Λαϊκό Δικαστήριο Ανήθικων Πράξεων από τους Τζαφιέδες, δηλαδή τους χωροφύλακες, οι κάτοικοι που αντάλλαξαν απρεπείς χειρονομίες, ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη από τους σεβάσμιους της πόλης. Το αλευρομουτζούρωμα στο Γαλαξίδι, όπου οι καρναβαλιστές πασαλείφονται με αλεύρι και χορεύουν κυκλικά. Στη Μεθώνη Μεσσηνίας γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος, αναπαράσταση ενός πραγματικού γάμου του 14ου αιώνα, ενώ στη Νέδουσα οι αγρότες προσκαλούν την ευημερία με το αγροτικό καρναβάλι τους. Στη Βόνιτσα ένας αχυρένιος ψαράς δεμένος σε γάιδαρο γυρνώντας μέσα από το χωριό καταλήγει σε μια φλεγόμενη βάρκα στο έθιμο του Αχυρένιου-Γληγοράκη, ενώ στη Θήβα λαμβάνει μέρος ο Βλάχικος γάμος όπου ξυρίζεται ο γαμπρός για να παντρευτεί κάποιον άντρα συγχωριανό του μεταμφιεσμένο σε νύφη. Τέλος, οι Μουτζούρηδες στο Πολύσιτο Βιστωνίδας, μουτζουρώνουν με κάπνα τους επισκέπτες του χωριού. Κούλουμα Μάρτης Βλάχικος Γάμος Μεγάλη Τεσσαρακοστή Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τ.3ος, σ. 264

Η Καθαρά Δευτέρα είναι κινητή γιορτή, η οποία εξαρτάται από την ημερομηνία του Πάσχα. Συγκεκριμένα πέφτει κάθε χρόνο στο ξεκίνημα της 7ης εβδομάδας, δηλαδή 48 μέρες πριν το Ελληνορθόδοξο Πάσχα και προφανώς πάντοτε ημέρα Δευτέρα. Την ημέρα αυτή ξεκινάει η Σαρακοστή για την Ορθόδοξη Εκκλησία, ενώ ταυτόχρονα σημαίνει το τέλος των Αποκριών. Η Καθαρά Δευτέρα ονομάστηκε έτσι γιατί οι Χριστιανοί «καθαρίζονται» πνευματικά και σωματικά. Είναι μέρα νηστείας αλλά και μέρα αργίας για τους Χριστιανούς. Η νηστεία διαρκεί 40 μέρες, όσες ήταν και οι μέρες νηστείας του Χριστού στην έρημο. Εορτάζεται 48 ημέρες πριν την Κυριακή της Ανάστασης του Χριστού, το χριστιανικό Πάσχα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CF%81%CE%AC_%CE%94%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1

Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης 2006

Καλύτερη Ταινία: United 93 Επιλαχών: The Queen και The Departed Καλύτερος Α' Ανδρικός Ρόλος: Forest Whitaker – The Last King of Scotland Επιλαχών: Ryan Gosling – Half Nelson και Sacha Baron Cohen – Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan Καλύτερος Α' Γυναικείος Ρόλος: Έλεν Μίρεν – The Queen Επιλαχούσα: Τζούντι Ντεντς – Notes on a Scandal και Μέριλ Στριπ – The Devil Wears Prada Καλύτερη Τανία Κινουμένων Σχεδίων: Happy Feet Επιλαχών: A Scanner Darkly και Cars Καλύτερος Διευθυντής Φωτογραφίας: Guillermo Navarro – Pan's Labyrinth (El laberinto del fauno) Επιλαχών: Xiaoding Zhao – Curse of the Golden Flower (Man cheng jin dai huang jin jia) και Emmanuel Lubezki – Children of Men Καλύτερη Σκηνοθεσία: Μάρτιν Σκορσέζε – The Departed Επιλαχών: Στίβεν Φρίαρς – The Queen και Κλιντ Ίστγουντ – Letters from Iwo Jima Καλύτερο Σκηνοθετικό Ντεμπούτο: Ryan Fleck – Half Nelson Επιλαχών: Jonathan Dayton και Valerie Faris – Little Miss Sunshine και Dito Montiel – A Guide to Recognizing Your Saints Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία: Army of Shadows (L'armée des ombres) • France/Italy Επιλαχών: Volver • Spain και The Death of Mr. Lazarescu (Moartea domnului Lăzărescu) • Romania Καλύτερη Μη Κινηματογραφική Ταινία: Deliver Us from Evil Επιλαχών: 49 Up, Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan, και An Inconvenient Truth Καλύτερο Σενάριο: Peter Morgan – The Queen Επιλαχών: William Monahan – The Departed and Michael Arndt – Little Miss Sunshine Καλύτερος Β' Ανδρικός Ρόλος: Jackie Earle Haley – Little Children Επιλαχών: Έντι Μέρφι – Dreamgirls and Steve Carell – Little Miss Sunshine Καλύτερος Β' Γυναικείος Ρόλος: Τζένιφερ Χάντσον – Dreamgirls Επιλαχών: Shareeka Epps – Half Nelson και Catherine O'Hara – For Your Consideration Ο Επίσημος ιστότοπος

Τα 72α Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης (αγγλικά: New York Film Critics Circle Awards), που ανακοινώθηκαν στις 11 Δεκεμβρίου 2006, απονεμήθηκαν στις 7 Ιανουαρίου 2007, τιμώντας την καλύτερη κινηματογραφική παραγωγή του 2006.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%A5%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B7%CF%82_2006

Ανρί Ρουσέλ

The Last Pardon (1913) The Cameo (1913) The Gaieties of the Squadron (1913) The Corsican Brothers (1917) Imperial Violets (1924) The Promised Land (1925) The Farewell Waltz (1928) Les Nouveaux Messieurs (19 29) Fun in the Barracks (1932) Imperial Violets (1932) Orange Blossom (1932) Imperial Violets (1952, αυθεντική ιστορία) Ο Ανρί Ρουσέλ στην IMDb (Αγγλικά)

Ο Ανρί Ρουσέλ (γαλλικά: Henry Roussel, 17 Νοεμβρίου 1875 - 13 Φεβρουαρίου 1946) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός κυρίως του βωβού κινηματογράφου των δεκαετίων 1910 και 1920. Έπαιξε από το 1913 και μέχρι τις αρχές του 1940 και ως ηθοποιός σε πάνω από 40 ταινίες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%81%CE%AF_%CE%A1%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AD%CE%BB

Γουλιέλμος Νάσσαου του Ζύλεσταϊν, 2ος κόμης του Ρόχφορντ

Ο Γουλιέλμος Νάσσαου του Ζύλεσταϊν βαπτίστηκε στις 9 Ιουλίου 1682, ως ο μεγαλύτερος γιος του Γουλιέλμου-Ερρίκου του Ζύλεσταϊν 1ου κόμη του Ρόχφορντ και της Τζέιν Ροθ, κόρης του σερ Χένρυ Ροθ των Ντούραντς, Ένφηλντ, Μίντλεσεξ. Ο Tάνμπριτζ ήταν βοηθός του Ιωάννη Τσώρτσιλ 1ου δούκα του Mάρλομπορω στη Φλάνδρα το 1704, και ανέλαβε υπολοχαγός στο 32ο Σύνταγμα Πεζικού τον Ιανουάριο του 1706. Στις 12 Απριλίου ανέλαβε συνταγματάρχης του νέου Συντάγματος Πεζικού, μέρους του Ιρλανδικού στρατού και την 1η Φεβρουαρίου 1707 διορίστηκε συνταγματάρχης του 3ου Συντάγματος Δραγόνων (διαδεχόμενος τον λόρδο Κατς), το οποίο ξεκίνησε για την Ισπανία το 1708. Ο Tάνμπριτζ επέστρεψε στο κόμμα των Ουίγων ως ιρλανδός βουλευτής της πόλης Kίλκενυ το 1705. Επέστρεψε ως βουλευτής του Στένινγκ στις γενικές εκλογές του 1708 στη Βρετανία. Τον Ιανουάριο του 1709 διαδέχθηκε τον πατέρα του ως κόμης του Ρόχγορντ και άφησε τη θέση του στη Βουλή των Κοινοτήτων για να εισέλθει στη Βουλή των Λόρδων. Ανέλαβε στρατηγός Ταξιαρχίας τον Ιανουάριο του 1710. Ο Ρόχφορντ σκοτώθηκε στις 27 Ιουλίου 1710 στη Μάχη του Άλμεναρ, ενώ ηγείτο τού Συντάγματος του, σε ηλικία 28 ετών. Τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Φρειδερίκος Νάσσαου του Ζύλεσταϊν, ως 3ος κόμης του Ρόχφορντ. Λεξικό Εθνικής Βιογραφίας, σε άρθρο για τον πατέρα του.

Ο Γουλιέλμος, ολλανδ.: William Nassau van Zuylestein, αγγλ.: 2nd earl of Rochford (1682 - 27 Ιουλίου 1710) από τον Οίκο του Νάσσαου, με τον τίτλο υποκόμης του Τάνμπορτζ, αγγλ.: viscount Tunbridge από το 1695 έως το 1709, ήταν αξιωματικός του Βρετανικού Στρατού και πολιτικός των Ουίγων, μέλος στην Ιρλανδική Βουλή των Κοινοτήτων από το 1705 και στη Βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων από το 1708 έως το 1709. Όταν εισήλθε στους ευγενείς, έγινε μέλος στη Βουλή των Λόρδων. Σκοτώθηκε σε μάχη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%96%CF%8D%CE%BB%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD,_2%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CF%8C%CF%87%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BD%CF%84

Κυβερνείο Ασιούτ

Διοικητικά το κυβερνείο υποδιαιρείται σε 11 Μαρκάζ (υποκυβερνεία), 52 τοπικές διοικητικές μονάδες, 235 χωριά, και 971 οικισμούς. Το Κυβερνείο της Ασιούτ έχει πληθυσμό πάνω από 4 εκατομμύρια ανθρώπους, με σημαντική Κοπτική παρουσία. Το 1914, είχε το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό Κοπτών στην Αίγυπτο, όπου έφτανε μέχρι το 20,7% του πληθυσμού. Ωστόσο, είναι πιθανό ο αριθμός αυτός έχει υποτιμηθεί, δεδομένου ότι η Εκκλησία υποστηρίζει το ποσοστό στο 48,5%, ενώ ο υπόλοιπος πληθυσμός είναι σουνίτες μουσουλμάνοι. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Asyut Governorate στο Wikimedia Commons

Το Κυβερνείο της Ασιούτ (αραβικά: محافظة أسيوط Muhāfazat Asyūt) είναι διοικητική διαίρεση (Κυβερνείο) της Αιγύπτου. Εκτείνεται για περίπου 120 χλμ. κατά μήκος της όχθης του Νείλου, καταλαμβάνει έκταση 25.926 τ.χλμ. με 4.123.441 κατοίκους και πρωτεύουσα τη πόλη Ασιούτ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%91%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%84

Το λιμάνι της ομίχλης

Στο Μπρούκλιν, το ψάρεμα είναι το χόμπι των εργαζομένων Τζόνα Γκούντγουιν και Όλαφ Τζόνσον και χρησιμοποιούν το παλιό τους σκάφος για να ψαρεύουν κάθε βράδυ. Και οι δύο ονειρεύονται να αγοράσουν ένα μεγάλο σκάφος για να μπορούν να ψαρεύουν στον κόλπο. Η κόρη του Τζόνα είναι η εικοσιέναχρονη τηλεφωνήτρια Στέλλα, η οποία είναι μια φιλόδοξη νεαρή γυναίκα που ονειρεύεται να φύγει από τη γειτονιά της και διατηρεί σχέση με τον εργάτη Τζορτζ Γουάτκινς, ένος απλού άνθρωπου που ονειρεύεται να την παντρευτεί. Αλλά η Στέλλα είναι δυσαρεστημένη με τον βαρετό Τζορτζ. Τότε γνωρίζει τον Χάρολντ Γκοφ, έναν απατεώνα που την εντυπωσιάζει. Αυτό που δεν ξέρει η Στέλλα είναι ότι ο Χάρολντ εκβιάζει και παίρνει χρήματα πουλώντας προστασία στον Τζόνα και τον Όλαφ για να «προστατεύσει» τη βάρκα τους από τη φωτιά. Ως ασφάλεια, βάζει τους δύο να υπογράψουν ένα σύντομο σημείωμα στο οποίο οι πληρωμές σε μετρητά δηλώθηκαν ως αποπληρωμή χρεών στοιχημάτων. Ο Γκοφ χρησιμοποιεί τα χρήματα για να αγοράσει άρωμα για τη Στέλλα. Για να απομακρύνει τη Στέλλα από τον Γκοφ, ο Τζόνα της υπόσχεται ένα ταξίδι στην Κούβα, το οποίο θέλει να πληρώσει με τα χρήματα που έχει αποταμιεύσει μαζί με τον Όλαφ για το μεγαλύτερο σκάφος. Ο Γκοφ το ανακαλύπτει και προσφέρει στη Στέλλα να την πάει αυτός στην Κούβα. Απαιτεί από τον Τζόνα να του παραδώσει τις αποταμιεύσεις, αλλά ο Τζόνα θυμωμένος παίρνει τον Γκοφ και τον πηγαίνει στην αστυνομία. Εκεί ο Γκοφ δείχνει την υπογεγραμμένη επιστολή, οπότε ο δικαστής πρέπει να τον απελευθερώσει. Η Στέλλα λέει στον πατέρα της ότι θέλει να πάει στην Κούβα με τον Γκοφ. Ο Τζόνα και ο Όλαφ αποφασίζουν να σκοτώσουν τον Γκοφ και τον δελεάζουν να πάει στο σκάφος τους. Εκεί σχεδιάζουν να τον ρίξουν στη θάλασσα, αλλά ο Όλαφ δεν το καταφέρνει. Ο Γκοφ τελικά πέφτει στη θάλασσα εξαιτίας ενός ατυχήματος και πνίγεται. Ο Τζόνα βρίσκει το πορτοφόλι του Γκοφ με τις αποταμιεύσεις του. Αφού βρεθεί το πτώμα του Γκοφ, η αστυνομία αναζητά το πορτοφόλι που λείπει. Οι αξιωματικοί ψάχνουν τη βάρκα, αλλά δεν βρίσκουν τίποτα γιατί ο Τζόνα έχει ρίξει το πορτοφόλι στο νερό. Όταν φεύγουν οι αξιωματικοί, ο Τζόνα βγάζει το πορτοφόλι από το νερό. Στην ακτή προσκαλούν την Στέλλα να πάει για ψάρεμα στον κόλπο. Γράφοντας στο Bright Lights Film Journal, ο Άλαν Κον είπε: «Όπως ο Γκοφ, ο Γκάρφιλντ - ο προοδευτικός, ο αληθινός κοινός άνθρωπος του οποίου η άθλια μοίρα ήταν να καταστραφεί μέσω της τραγωδίας της μαύρης λίστας του Χόλιγουντ - αποκαλύπτει την καταστροφή και τη φαντασία της εποχής της ύφεσης σε μια καπιταλιστική κοινωνία καθώς καταδικάζει όλες τις φασιστικές δυνάμεις που βάζουν έναν κόσμο σε πόλεμο». Το λιμάνι της ομίχλης στην IMDb Το λιμάνι της ομίχλης στο AllMovie Το τρέιλερ της ταινίας στο YouTube Out of the Fog informational site and DVD review at DVD Beaver (includes images)

Το Λιμάνι της Ομίχλης (Πρωτότυπος τίτλος: Out of the Fog) είναι ένα αστυνομικό δραματκό φιλμ νουάρ Αμερικανικής παραγωγής του 1941 σε σκηνοθεσία Ανατόλ Λίτβακ και σενάριο των Ρόμπερτ Ρόσεν, Ρόμπερτ Μακόλεϊ και Τζέρι Γουόλντ, βασισμένο στο θεατρικό έργο "Gentle People" του Ίρβιν Σο. Πρωταγωνιστούν οι Τζον Γκάρφιλντ, Άιντα Λουπίνο και ο Τόμας Μίτσελ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CF%87%CE%BB%CE%B7%CF%82

Σουέζ

Στην αρχαιότητα και στην ελληνορωμαϊκή περίοδο ο Πτολεμαίος έχτισε τη πόλη Αρσινόη σε περιοχή που ήταν ένα μικρό χωριό που ονομαζόταν Κλύσμα ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος το αναφέρει φρούριο. Ο Χεδίβης Κομαρίουαχ το κατέκτησε στα τέλη του 9ου αιώνα και το μετονόμασε σε Σουέζ. Κατά το 16ο αιώνα υπήρξε ναύσταθμος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η οικονομική και στρατηγική σημασία της πόλης αυξήθηκε κατακόρυφα μετά την διάνοιξη και έναρξη της λειτουργίας της διώρυγας το 1859. Το Σουέζ καταστράφηκε ολοσχερώς δυο φορές στις συνεχόμενες δεκαετίες του 1960 και του 1970 στη διάρκεια συγκρούσεων μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ. Η ανοικοδόμησή της πόλης ξεκίνησε το 1973, μετά το τέλος του πολέμου με το Ισραήλ και την επαναλειτουργία της διώρυγας από την Αίγυπτο. Σήμερα ακόμη δεσπόζει του λιμένος το κτίριο του παλαιού Βρετανικού Διοικητηρίου της διώρυγας. Μεταξύ των ακραίων στομίων Σουέζ και Πορτ Σάιντ βρίσκεται η πόλη Ισμαηλία παρά την ενδιάμεση λίμνη Τίμσαχ. Σε απόσταση 55 χλμ. νοτιότερα του Σουέζ βρίσκεται η Έιν Ελ Σόκνα, η πλησιέστερη παραλία του Καΐρου, ενώ σε απόσταση 390 χλμ. νοτιότερα (του Σουέζ) βρίσκεται η πασίγνωστη στους λάτρεις της κατάδυσης περιοχή Χουργκάντα (στην αραβική γλώσσα Γκαρντάκα) με τους ονειρικούς κοραλλιογενείς υφάλους και την εξωτική υποβρύχια πανίδα και χλωρίδα. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Suez στο Wikimedia Commons

Το Σουέζ (αραβικά: السويس) είναι λιμένας στα βορειοανατολικά της Αιγύπτου με πληθυσμό περίπου 497.000 στον κόλπο του Σουέζ, δίπλα στην γνωστή, ομώνυμη διώρυγα, της οποίας αποτελεί το νότιο στόμιο. Στην πραγματικότητα ο λιμένας του Σουέζ απαρτίζεται από δύο φυσικούς λιμένες τον «λιμένα Ιμπραήμ» και τον «λιμένα Ταουφίκ» με πολλές ναυτιλιακές διευκολύνσεις και πλήθος ναυτιλιακών γραφείων - πρακτορείων. Στην πόλη υπάρχει μεγάλο εργοστάσιο πετροχημικών με επιμέρους διυλιστήρια εκ των οποίων αγωγοί πετρελαίου φθάνουν στο Κάιρο και το Πoρτ Σάιντ. Το Σουέζ συνδέεται επίσης με τις παραπάνω πόλεις σιδηροδρομικώς και με αυτοκινητόδρομο. Αποτελεί ακόμη τον ενδιάμεσο σταθμό για προσκυνητές Μουσουλμάνους που κατευθύνονται στη Μέκκα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%B6

Βίσμαρ

Το όνομα του οικισμού αναφέρθηκε για πρώτη φορά σε γραπτά αρχεία του 12ου αιώνα και ήταν Σλαβικής προέλευσης. Προέρχεται από το προσωπικό Σλαβικό όνομα Βυσζεμιρ.Το Βίσμαρ ήταν μέρος της επικράτειας των Δυτικών Σλαβικών Οβοτριτών. Το Βίσμαρ έλαβε τα αστικά του δικαιώματα το 1229, και κατακτήθηκε από το Μεκλεμβούργο το 1301. Το 1259 είχε προσχωρήσει σε αμυντική συμμαχία με το Λίμπεκ και το Ρόστοκ, για προστασία από τους πολυάριθμους πειρατές της Βαλτικής θάλασσας. Αυτή εξελίχθηκε στη Χανσεατική Ένωση. Κατά το 13ο-14ο αιώνα ήταν μια ακμάζουσα Χανσεατική πόλη, με σημαντική βιομηχανία μάλλινων ειδών. Το 1376 μία επιδημία πανώλης θέρισε τις ζωές 2.000 κατοίκων, εντούτοις η πόλη φαίνεται πως παρέμεινε αρκετά ευημερούσα μέχρι τον 16ο αιώνα. Το 1648 με την Ειρήνη της Βεστφαλίας το Βίσμαρ πέρασε στην κατοχή της Σουηδίας. Μέσω του Βίσμαρ και των άλλων σουηδικών κατακτήσεων της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι Σουηδοί μονάρχες συμμετείχαν στις Αυτοκρατορικές Δίαιτες. Από το 1653 ήταν η έδρα του ανωτάτου δικαστηρίου για το ανάλογο τμήμα της Σουηδίας. Το 1803 η Σουηδία έδωσε την πόλη και την κυβέρνηση της στο Μεκλεμβούργο έναντι 1.258.000 ρίξνταλερ, διατηρώντας, ωστόσο, το δικαίωμα εξαγοράς με την πάροδο 100 χρόνων. Εν όψει της ενδεχόμενης ασκήσεως του δικαιώματος από τη Σουηδία, το Βίσμαρ δεν εκπροσωπήθηκε στη δίαιτα του Μεκλεμβούργου μέχρι το 1897. Το 1903 η Σουηδία, τελικά, αποποιήθηκε τις αξιώσεις της για την πόλη. Το Βίσμαρ εξακολουθεί να διατηρεί ορισμένα κειμήλια από τα παλιά του προνόμια, όπως το δικαίωμα να φέρει τη δική του σημαία. Στις αρχές του 19ου αιώνα οι βιομηχανίες του Βίσμαρ παρήγαγαν κύρια σίδηρο, μηχανήματα, χαρτί, υλικά κατασκευής σκεπής και άσφαλτο. Ανεπτυγμένο ήταν και το εμπόριο, ειδικά το θαλάσσιο, με εξαγωγές σιτηρών, ελαιούχων σπόρων και βουτύρου, και εισαγωγές άνθρακα, ξυλείας και σιδήρου. Το λιμάνι ήταν αρκετά βαθύ ώστε να δεχτεί πλοία βυθίσματος έως και 5 μέτρων, επιτρέποντας στα μεγάλα βαπόρια να ξεφορτώσουν στις αποβάθρες του. Το Βίσμαρ ήταν η έδρα των εγκαταστάσεων κατασκευής αεροσκαφών του Ντόρνιερ, και εργοστάσιων κατασκευής σιδηροδρομικών βαγονιών. Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Βίσμαρ επλήγη σοβαρά από τις Συμμαχικές αεροπορικές επιδρομές. Στο τέλος του πολέμου στην Ευρώπη, καθώς σχηματίστηκε η γραμμή επαφής μεταξύ του Σοβιετικού και άλλων Συμμαχικών στρατών, το Βίσμαρ καταλήφθηκε από τη Βρετανική 6η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία και το 1ο Καναδικό Τάγμα Αλεξιπτωτιστών στις 2 Μαΐου 1945. Την 7η Μαΐου 1945 ο Στρατηγός Μοντγκόμερυ και ο Στρατάρχης Κονσταντίν Ροκοσόφσκυ συναντήθηκαν στην πόλη Βίσμαρ. Την 1 Ιουλίου 1945, κατόπιν των συμφωνιών για τη ζώνη κατοχής που συνάφθηκαν στη Διάσκεψη της Γιάλτας, το Βίσμαρ αποτέλεσε τμήμα της Σοβιετικής Ζώνης της Γερμανίας, συνεπώς τα Βρετανικά στρατεύματα αναχώρησαν και δράση ανέλαβαν τα Σοβιετικά στρατεύματα. Την εποχή της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας κατά τα έτη 1949-1990, το Βίσμαρ αναπτύχθηκε ως πόλη με λιμάνι και ναυπηγεία και έγινε το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της Ανατολικής Γερμανίας μετά από το Ρόστοκ. Παρόλο που η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί ότι θα αποκαταστήσει τις εκκλησίες που έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές από τους βομβαρδισμούς του πολέμου, ως επί το πλείστον το σχέδιο δεν υλοποιήθηκε. Μετά την επανένωση της Γερμανίας το 1990, οι εκκλησίες και άλλα ιστορικά κτίρια της πόλης Άλτσταντ αποκαταστάθηκαν, και οι παλιοί οικισμοί του Βίσμαρ και του Στράλσουντ, περίπου 100 μίλια ανατολικά, συμπεριλήφθηκαν στον Κατάλογο της ΟΥΝΕΣΚΟ με Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Το 2011, το Βίσμαρ έγινε η πρωτεύουσα της Γερμανικής Κομητείας του Βορειοδυτικού Μεκλεμβούργου. Το κέντρο της παλαιάς πόλης είναι ο τεράστιος χώρος της Αγοράς, ένας από τους μεγαλύτερους στη βόρεια Γερμανία (10.000 τ.μ.), που περιβάλλεται από κομψά κτίρια κατασκευασμένα με τεχνοτροπίες που κυμαίνονται από Βόρεια Γερμανική Γοτθική του 14ου αιώνα έως Ρομανική αναβίωση του 19ου αιώνα και Αρ Νουβό. Το επίκεντρο ενδιαφέροντος στην πλατεία είναι το βάσερκουνστ, μία περίτεχνη κρήνη από σφυρήλατο σίδηρο που εισήχθηκε από την Ολλανδία το 1602. Στη βόρεια πλευρά της πλατείας βρίσκεται το Δημαρχείο της Πόλης, χτισμένο σε νεοκλασικό στυλ το 1817-1819. Άλλο σημαντικό κτίριο στην πλατεία είναι το Γοτθικό Τούβλινο Μπύργκερχάους (οικία πατρίκιου) που ονομάζεται Άλτερ Σβέντε (Το Παλαιό Σουηδικό), και χτίστηκε γύρω στο 1380. Η Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, το τρίτο οικοδόμημα με την ίδια ονομασία στην περιοχή, χρονολογείται από το 1404. Γλίτωσε από μεγάλες ζημιές κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά πλήχτηκε σοβαρά από τις «Βόμβες Μπλοκμπάστερ» που ρίφθηκαν από τη Βρετανική Βασιλική Αεροπορία την 14η Απριλίου 1945, τρεις εβδομάδες προ του τέλους του πολέμου. Μετά την επανένωση της Γερμανίας, η ανακατασκευή που κόστισε περίπου 40 εκατ. ευρώ ολοκληρώθηκε το 2010. Ο ψηλός πύργος της Εκκλησίας της Αγίας Μαρίας, ύψους 80 μ., είναι το μοναδικό απομεινάρι από το αρχικό Γοτθικό Τούβλινο οικοδόμημα, που χτίστηκε στο πρώτο μισό του 13ου αιώνα. Υπέστη σοβαρές ζημιές στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και κατεδαφίστηκε μερικά το 1960 από την Ανατολικογερμανική κυβέρνηση. Η Εκκλησία του Αγίου Νικολάου, κατασκευής του 1381-1460, με πολύ υψηλά αψιδώματα, μαζί με την Εκκλησία της Αγίας Μαρίας, θεωρούνται ως καλά παραδείγματα της επιρροής που ασκούσε σε αυτές τις βόρειες επαρχίες η μεγάλη εκκλησία της Αγίας Μαρίας του Λίμπεκ. Το Φύρστενχοφ, μία κάποτε κατοικία του Δούκα, που αργότερα στέγασε τις δημοτικές αρχές, είναι ένα πλούσια διακοσμημένο δείγμα της Ιταλικής πρώιμης Αναγεννησιακής τεχνοτροπίας. Κατασκευής του 1552-1565, αποκαταστάθηκε το 1877-1879. Το «Παλιό Σχολείο», που χρονολογείται από το 1300, έχει αποκατασταθεί. Το δημαρχείο, που ξαναχτίστηκε το 1829, περιέχει μια μεγάλη συλλογή από φωτογραφίες. Η κύρια γκαλερί καλών τεχνών είναι η Δημοτική Πινακοθήκη «Μπαουμχάους» που βρίσκεται στην παλιά περιοχή του λιμανιού του Βίσμαρ. Πανεπιστήμιο της Τεχνολογίας, των Επιχειρήσεων και του Σχεδιασμού του Βίσμαρ Στην πόλη υπάρχουν ναυπηγεία από το 1946. Κλάους Στορτεμπέκερ (1360-1401), πειρατής Σοφία του Μεκλεμβούργου-Γκούστρο (1557-1631), βασίλισσα της Δανίας Μπερνάρ Λατόμους (1560-1613), ιστορικός Ντάνιελ Τζέορτζ Μόρχοφ (1639-1691), ιστορικός Ιωακείμ Γκερστενμπύτελ γ. 1650-1721), συνθέτης Γιόχαν Χένρικ Σέφελ (1690-1781), Σουηδός ζωγράφοςΓιόχαν Καρλ Βίλκε (1732-1796), φυσικός. Φρίντριχ Κριστόφ Ντάλμαν (1785-1860), ιστορικός, πολιτικός Χάινριχ Κέιλ (1822-1894), φιλόλογος Τεοντορ Μαρτενς (1822-1884), αρχιτέκτων και ζωγράφος τοπίων Φρίντριχ Μπερναρ Κρίστιαν Μαασεν (1823-1900), καθηγητής νομικής Γκότλομπ Φρέγκε (1848-1925), μαθηματικός, λογικολόγος και φιλόσοφος Μαρί Μουσαίους Χίγκινς (1855-1926), ιδρύτρια του Κολεγίου Μουσαίους στο Κολόμπο Φρανζ Ζίελ (1857-1926), βακτηριολόγος Γκουστάβ Νέκελ (1878-1940), Λόγιος Γερμανιστής και Σκανδιναβιστής Αντόν φον Χόμπεργκ αντ Μπούχβαλντ, (1885-1934), στρατιωτικός αξιωματικός των SS Χάραλντ Βάινριχ (γεννηθείς το 1927), Γερμανός κλασικός λόγιος, μελετητής της Ρομαντικής φιλολογίας και φιλόσοφος, ομότιμος καθηγητής του Collège de France, όπου κατείχε την έδρα της Ρομαντικής λογοτεχνίας από το 1992 έως το 1998Χέινο Κλέιμινγκερ (1939-2015), ποδοσφαιριστής Γκούντερ Πλευγκερ (γεννηθείς το 1941), διπλωμάτης και πολιτικός Κλάους Γκρύνμμπεργκ (γεννηθείς το 1941), ηθοποιός Πήτερ Συκόρα (γεννηθείς το 1946), ποδοσφαιριστής Γιοάχιμ Στράιχ (γεννηθείς το 1951), ποδοσφαιριστής και προπονητής Μαρίτα Κοχ (γεννηθείσα το 1957), αθλήτρια στίβου και Ολυμπιακή πρωταθλήτρια Ροσβίτα Έμπερλ (γεννηθείσα το 1958), αθλήτρια στα κανό Κέρστιν Μπράντ (γεννήθηκε το 1961), αθλήτρια στα άλματα Αντρέας Ζακχούμπερ (γεννηθείς το 1962), ποδοσφαιριστής και προπονητής Κατρίν Χαακερ (γεννηθείσα το 1967), ολυμπιακή πρωταθλήτρια στην κωπηλασία Φιέτε Συκόρα (γεννηθείς το 1982), ποδοσφαιριστής Ρόμπερτ Τέσε (γεννηθείς το 1987), ποδοσφαιριστής Το Βίσμαρ (στην ταινία αναφέρεται ως Βίσμποργκ) ήταν το σκηνικό της σιωπηλής ταινίας του 1922 Νοσφεράτου, μια συμφωνία τρόμου. Η γερμανική Εξπρεσιονιστική ταινία τρόμου, σε σκηνοθεσία Φ.Β. Μούρναου με πρωταγωνιστή τον Μαξ Σρεκ ως τον βρικόλακα Κόμη Ορλόκ, γυρίστηκε εν μέρει στο Βίσμαρ. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1921, με εξωτερικά πλάνα στην πόλη Βίσμαρ. Το Βίσμαρ ήταν επίσης το σκηνικό για το ριμέικ του 1979 του Βέρνερ Χέρτζογκ με τίτλο Νοσφεράτου, Ο Δράκουλας της Νύχτας, και για την ταινία Στη σκιά του βρυκόλακα του 2000. Το Βίσμαρ είναι αδελφοποιημένο με: Άλμποργκ, Δανία (από το 1961) Καλαί, Γαλλία (από το 1966) Κάλμαρ, Σουηδία Κεμι, Φινλανδία (από το 1959) Λίμπεκ, Γερμανία (από το 1987)Επιπλέον, από το 1991 υπάρχει φιλία με το Χάλντεν στη Νορβηγία. Friedrich Crull: Die Rathslinien der Stadt Wismar. Halle 1875, Nachdruck 2005, ISBN 3-487-12082-8. (Original in Digitale Bibliothek) (E-Kopie, Google). Βίσμαρ. Meyers Konversations-Lexikon, 4η Έκδοση 1888–1890, Τόμος 16, Σελίδα 695 Friedrich Schlie: Die Kunst- und Geschichts-Denkmäler des Grossherzogthums Mecklenburg-Schwerin. II. Band: Die Amtsgerichtsbezirke Wismar, Grevesmühlen, Rehna, Gadebusch und Schwerin. Schwerin 1898 (Neudruck: Schwerin 1992, ISBN 3-910179-06-1, S. 1–221). Gustav Willgeroth: Bilder aus Wismars Vergangenheit. Wismar 1903 (Neudruck: Schwerin 1997, ISBN 3-932370-41-4). Rudolf Kleiminger: Geschichte der Großen Stadtschule zu Wismar von 1541–1945. Kiel 1991, [./https://de.wikipedia.org/wiki/Spezial:ISBN-Suche/3883120871 ISBN 3-88312-087-1]. Rudolf Kleiminger: Geschichte der Großen Stadtschule zu Wismar von 1541–1945. Kiel 1991, ISBN 3-88312-087-1. Ingo Ulpts: Die Bettelorden in Mecklenburg (= Saxonia Franciscana. Band 6). Werl 1995, ISBN 3-87-163216-3. Christine Decker: Wismar 1665. Eine Stadtgesellschaft im Spiegel des Türkensteuerregisters. Münster/Hamburg/Berlin u. a. 2006, ISBN 3-8258-9192-5. Carl Christian Wahrmann: Aufschwung und Niedergang. Die Entwicklung des Wismarer Seehandels in der zweiten Hälfte des 17. Jahrhunderts (= Kleine Stadtgeschichte. Band 4). Berlin 2007, ISBN 978-3-8258-0098-7. Επίσημη ιστοσελίδα Πανοράματα της Πόλης Βίσμαρ– Πανοραμική Θέα και Εικονικές Περιηγήσεις Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς

To Βίσμαρ είναι Χανσεατική πόλη με λιμάνι στη Βόρεια Γερμανία και στη Βαλτική Θάλασσα, στο ομόσπονδο κρατίδιο του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας. Βρίσκεται περίπου 45 χλμ. ανατολικά του Λίμπεκ και 30 χλμ. βόρεια του Σβερίν, και είναι μέρος της Μητροπολίτικης Περιοχής του Αμβούργου. Ο φυσικός της λιμένας, που βρίσκεται στον Κόλπο του Βίσμαρ, προστατεύεται από ένα ακρωτήρι. Το 2013 ο πληθυσμός του ήταν 42.219 κάτοικοι. Είναι η πρωτεύουσα της Γερμανικής κομητείας του Βορειοδυτικού Μεκλεμβούργου. Με την προέλευση του ως Σλαβικός οικισμός, οι πρώτες γραπτές αναφορές για το Βίσμαρ στην Ιστορία είναι του 12ου αιώνα. Κατά διαστήματα, το Βισμάρ έχει αποτελέσει μέρος του Μεκλεμβούργου, της Σουηδίας ή της Γερμανίας, με συμπεριλαμβανόμενη την Ανατολική Γερμανία. Έγινε μέρος της Γερμανίας το 1871, μολονότι η Σουηδία επίσημα αποποιήθηκε τις αξιώσεις της για την πόλη πολύ αργότερα, το 1903. Ως ένας μοναδικός εκπρόσωπος των πόλεων του τύπου της Χανσεατικής Ένωσης, με τα κτίρια Γοτθικής Τούβλινης τεχνοτροπίας και πολλές οικίες πατρικίων με αετώματα, το Βίσμαρ έχει συμπεριληφθεί στον Κατάλογο της UNESCO με Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από το 2002, μαζί με το ιστορικό κέντρο της πόλης Στράλσουντ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%81

Επαρχία Ντιρέ

Η Επαρχία Ντιρέ βρίσκεται κεντρικά του Μαλί και νότια-κεντρικά της Περιφέρειας Τομπουκτού. Συνορεύει στα νότια και νοτιοανατολικά με την Επαρχία Νιαφουνκέ, στα βορειοανατολικά με την Επαρχία Γκουρμά-Ραρούς, στα βόρεια-κεντρικά με την Επαρχία Τομπουκτού και στα δυτικά με την Επαρχία Γκουντάμ. Η Επαρχία Ντιρέ διαιρείται σε 13 διαμερίσματα: Αρχάμ Γκαρμπακοϊρά Κιρτσαμπά Κοντί Μπινγκά Μπουρέμ Σιντί Αμάρ Νταγκά Ντιρέ Σαρεγιαμού Τινγκερεγκίφ Τινκούρ Τιντιρμά Χαϊμπογκό Επαρχίες του Μαλί

Η Επαρχία Ντιρέ είναι μια επαρχία της Περιφέρειας Τομπουκτού, Μαλί. Έχει έκταση 1.750 τ.χλμ. και πληθυσμό 111.324 κατοίκων (2009). Πρωτεύουσα είναι η Ντιρέ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%B9%CF%81%CE%AD

Βλαδίσλαος Β΄ της Ουγγαρίας

Ο Βλαδίσλαος ήταν ο πρωτότοκος γιος του Καζίμιρ Δ΄, Βασιλιά της Πολωνίας και Μεγάλου Δούκα της Λιθουανίας, και της Ελισάβετ των Αψβούργων, που ήταν κόρη του Αλβέρτου, Βασιλιά της Γερμανίας, της Ουγγαρίας και της Βοημίας, και της Ελισάβετ του Λουξεμβούργου, μοναδικού τέκνου και κληρονόμου του Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Σιγισμούνδου. Ο Βλαδίσλαος γεννήθηκε στην Κρακοβία την 1η Μαρτίου 1456. Η μητέρα και ο πατέρας του διεκδίκησαν την Ουγγαρία και τη Βοημία, όταν ο άτεκνος αδερφός της Λαδίσλαος ο Οψιγενής πέθανε στις 23 Νοεμβρίου 1457. Ωστόσο οι αξιώσεις τους αγνοήθηκαν τόσο στην Ουγγαρία όσο και στη Βοημία. Η Δίαιτα της Ουγγαρίας εξέλεξε βασιλιά το Ματθία Κορβίνο στις 24 Ιανουαρίου 1458. Οι Boημικές Τάξεις του βασιλείου ανακήρυξαν βασιλιά το Χουσίτη Γεώργιο Ποντιέμπραντυ στις 2 Μαρτίου.Ο Βλαδίσλαος ήταν διάδοχος του πατέρα του στην Πολωνία και τη Λιθουανία. Ο Καζίμιρ Δ΄ ήθελε να προετοιμάσει όλους τους γιους του για να κυβερνήσουν ένα βασίλειο και ανέθεσε την εκπαίδευσή τους σε διάσημους λόγιους. Δάσκαλος του Βλαδίσλαου ήταν ο ιστορικός Γιαν Ντουούγκος.Ο Πάπας Παύλος Β΄ αφόρισε το Γεώργιο Ποντιέμπραντυ στα τέλη του 1466 και κήρυξε σταυροφορία εναντίον του. Οι Τσέχοι Καθολικοί ευγενείς ξεσηκώθηκαν εναντίον του «αιρετικού» Γεώργιο Ποντιέμπραντυ και ζήτησαν βοήθεια από τον Ματθία Κορβίνο. Ο Ματθίας κήρυξε τον πόλεμο το Μάρτιο του 1468 και εισέβαλε στη Μοραβία. Στις 16 Μαΐου 1468 ο Γεώργιος Ποντιέμπραντυ πρότεινε στον Καζίμιρ Δ΄ να κάνει το Βλαδίσλαο διάδοχό του, αν μεσολαβούσε για μια συνθήκη ειρήνης μεταξύ της Βοημίας και της Ουγγαρίας. Ο Ματθίας αρνήθηκε την προσφορά του, αλλά ο Γεώργιος Ποντιέμπραντυ τον ανάγκασε να υπογράψει ανακωχή στις αρχές του 1469. Φοβούμενοι μήπως χάσουν την υποστήριξη του Ματθία οι Καθολικοί ευγενείς τον ανακήρυξαν βασιλιά της Βοημίας στο Όλομοουτς στις 3 Μαΐου. Αφού ο Γεώργιος Ποντιέμπραντυ επανέλαβε την προσφορά του να κληροδοτήσει τη Βοημία στο Βλαδίσλαο, ο Καζίμιρ Δ΄ ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον Αυτοκράτορα Φρειδερίκος Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για λογαριασμό του. Ο Γεώργιος Ποντιέμπραντυ πέθανε στις 22 Μαρτίου 1471. Οταν ο δεκαπεντάχρονος Βλαδίσλαος δεσμεύτηκε να σεβαστεί τις ελευθερίες των Τάξεων του βασιλείου, η Βοημική Διατροφή τον εξέλεξε βασιλιά στην Kούτνα Χόρα στις 27 Μαΐου 1471. Συγκεκριμένα του ζητήθηκε να αναγνωρίσει την ύπαρξη δύο «εθνών» (των Καθολικών και των Χουσιτικών Τάξεων) στο βασίλειό του σύμφωνα με τα Συμβόλαια της Βασιλείας, αν και η Αγία Έδρα τα είχε ήδη καταδικάσει το 1462.. Η Αγία Έδρα θεώρησε άκυρη την εκλογή του Βλαδισλάου και ο παπικός λεγάτος Λορέντζο Ροβερέλα επικύρωσε τις αξιώσεις του Ματθία Κορβίνου για τη Βοημία στις 28 Μαΐου. Ωστόσο ο Αυτοκράτορας Φρειδερίκος Γ' αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον Ματθία ως νόμιμο βασιλιά της Βοημίας.Ο Βλαδίσλαος στέφθηκε βασιλιάς στην Πράγα στις 22 Αυγούστου 1471. Μπορούσε να εξασφαλίσει τη θέση του μόνο με την υποστήριξη των ευγενών, γιατί στη Βοημία δεν τον είχε συνοδεύσει στρατός. Κατά συνέπεια η Δίαιτα εξελίχθηκε στο σώμα της κρατικής διοίκησης με τη μεγαλύτερη επιρροή κατά τη διάρκεια της βασιλείας του. Η Δίαιτα άρχισε να λειτουργεί ως νομοθετική συνέλευση και ψήφιζε διατάγματα που καταγράφονταν σε συγκεκριμένα μητρώα.Ο Καζίμιρ Δ΄ υποστήριξε επίσης το Βλαδίσλαο. Επέτρεψε στο δεύτερο γιο του, τον αδελφό του Βλαδίσλαου Καζίμιρ, να εισβάλει στην Άνω Ουγγαρία (σημερινή Σλοβακία) από την Πολωνία, αφότου μια ομάδα Ούγγρων βαρόνων και ιερέων πρόσφερε στον Καζίμιρ τον ουγγρικό θρόνο στα τέλη του 1471. Ο Ματθίας νίκησε τον Καζίμιρ και τον ανάγκασε να αποσυρθεί από την Ουγγαρία πριν από το τέλος του έτους. Την 1η Μαρτίου 1472 ο Πάπας Σίξτος Δ΄ εξουσιοδότησε τον λεγάτο του Μάρκο Μπάρμπο να αφορίσει το Βλαδίσλαο και τον πατέρα του αν συνέχιζαν να διεξάγουν πόλεμο εναντίον του Ματθία. Η πρώτη ανακωχή μεταξύ του Βλαδίσλαου και του Ματθία υπογράφηκε στις 31 Μαΐου. Οι εκπρόσωποί τους συνέχισαν τις διαπραγματεύσεις για μήνες, συχνά παρουσία του παπικού λεγάτου που υποστήριζε τις αξιώσεις του Ματθία. Η Δίαιτα εξέλεξε τέσσερις ευγενείς στο Μπένεσοφ το 1473 για να διοικούν τη Βοημία ως αντιβασιλείς μέχρι να αποκατασταθεί η ειρήνη.Οι εκπρόσωποι του Καζίμιρ Δ΄ και του Ματθία συνήψαν συνθήκη ειρήνης στις 21 Φεβρουαρίου 1474. Δύο ημέρες αργότερα ο Βλαδίσλαος συμφώνησε επίσης να υπογράψει ανακωχή για τρία χρόνια. Λίγο αργότερα όμως ο Βλαδίσλαος συνάντησε τον Φρειδερίκο Γ΄ στην Αυτοκρατορική Δίαιτα στη Νυρεμβέργη και τον έπεισε να συνάψουν εναντίον του Ματθία συμμαχία,. στην οποία προσχώρησε επίσης ο Καζίμιρ Δ΄. Οι στρατοί της Πολωνίας και της Βοημίας εισέβαλαν στη Σιλεσία και πολιόρκησαν το Ματθία στο Βρότσουαφ τον Οκτώβριο. Τα ουγγρικά στρατεύματα έκοψαν τις οδούς ανεφοδιασμού των εισβολέων, αναγκάζοντας το Βλαδίσλαο και τον Καζίμιρ να υπογράψουν νέα εκεχειρία για περισσότερο από ένα χρόνο στις 8 Δεκεμβρίου.Η νεαρή Βαρβάρα του Βρανδεμβούργου κληρονόμησε το Δουκάτο του Γκουόγκουφ στη Σιλεσία από το σύζυγό της Ερρίκο ΙΑ΄ του Γκουόγκουφ το 1476. Οι περισσότεροι δούκες της Σιλεσίας είχαν αναγνωρίσει πριν από χρόνια την επικυριαρχία του Ματθία Κορβίνου, αλλά ο Βλαδίσλαος ήθελε να επεκτείνει την εξουσία του στην επαρχία αυτή και παντρεύτηκε τη Βαρβάρα με πληρεξούσιο για να καταλάβει το δουκάτο της. Με την υποστήριξη του Ματθία ο ανιψιός του Ερρίκου ΙΑ΄ Ιωάννης Β΄, Δούκας του Ζάγκαν, εισέβαλε στο δουκάτο και το κατέλαβε. Οταν η Βαρβάρα έχασε την προίκα της το Βασιλικό Συμβούλιο της απαγόρευσε να έρθει στη Βοημία.Η προσπάθεια του Βλαδίσλαου να καταλάβει το Γκουόγκουφ οδήγησε σε νέα σύγκρουση. Ο Βλαδίσλαος και ο Φρειδερίκος Γ' επιβεβαίωσαν τη συμμαχία τους εναντίον του Ματθία στις 5 Δεκεμβρίου 1476. Ο παπικός λεγάτος Μπαλντασάρε ντε Πίσια, απείλησε το Βλαδίσλαο με αφορισμό αν εισέβαλε στα βασίλεια του Ματθία. Ο Φρειδερίκος Γ' εγκατέστησε το Βλαδίσλαο βασιλιά της Βοημίας και Πρίγκιπα-εκλέκτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στις 10 Ιουνίου 1477. Δύο ημέρες αργότερα ο Ματθίας κήρυξε τον πόλεμο εναντίον του Αυτοκράτορα και εισέβαλε στην Αυστρία. Ο Βλαδίσλαος έστειλε ενισχύσεις στο σύμμαχό του, αλλά απέσυρε τα στρατεύματά του από την Αυστρία πριν από τα τέλη Ιουλίου. Ο Φρειδερίκος αναγκάστηκε να αναγνωρίσει το Ματθία ως νόμιμο βασιλιά της Βοημίας την 1η Δεκεμβρίου.Ο Μπαλντασάρε ντε Πίσια αφόρισε το Βλαδίσλαο και τους υποστηρικτές του στις 15 Ιανουαρίου 1478.[40] Οι εκπρόσωποι του Βλαδίσλαου και του Ματθία ξεκίνησαν νέες διαπραγματεύσεις και κατέληξαν σε συμβιβασμό που έγινε αποδεκτός και από τους δύο μονάρχες. Το δικαίωμα τόσο του Βλαδίσλαου όσο και του Ματθία να χρησιμοποιούν τον τίτλο του βασιλιά της Βοημίας επιβεβαιώθηκε, αλλά μόνο ο Ματθίας υποχρεούτο να απευθύνεται στο Βλαδισλάο ως τέτοιο στη μεταξύ τους αλληλογραφία. Οι Χώρες του Βοημικού Στέμματος χωρίστηκαν: ο Βλαδίσλαος κυβερνούσε την κυρίως Βοημία και ο Ματθίας στη Μοραβία, τη Σιλεσία και τη Λουσατία. Ο συμβιβασμός εξουσιοδότησε επίσης το Βλαδίσλαο να εξαγοράσει τις τρεις επαρχίες αντί 400.000 χρυσών φλουριών μετά το θάνατο του Ματθία. Ματθίας και Βλαδίσλαος επικύρωσαν τη συνθήκη ειρήνης με μεγάλη μεγαλοπρέπεια και τελετή σε μια συνάντηση στο Όλομοουτς στις 21 Ιουλίου 1479. Η Ειρήνη του Όλομοουτς έδωσε τη δυνατότητα στους Καθολικούς ευγενείς που είχαν υποστηρίξει τον Ματθία να επιστρέψουν στη Βοημία. Ο Βλαδίσλαος, που παρέμεινε καθολικός, αποφάσισε να ενισχύσει τη θέση των Καθολικών στο βασίλειό του επειδή χρειαζόταν την υποστήριξη της Αγίας Έδρας για να ενισχύσει τη θέση του στην Ευρώπη. Παρόλο που δεν μπόρεσε να επιτύχει την αποκατάσταση της Ρωμαιοκαθολικής Αρχιεπισκοπής της Πράγας, άρχισε να αντικαθιστά τα μέλη των Χουσιτών των δημοτικών συμβουλίων με Καθολικούς αστούς. Δύο γιοι του προκατόχου του Βλαδίσλαου, ο Γίντριχ και ο Χύνεκ του Ποντιέμπραντυ, ασπάστηκαν επίσης τον καθολικισμό. Η εκστρατεία του Βλαδίσλαου για την επαναφορά του καθολικισμού ξεσήκωσε τους Χουσίτες και οι πολίτες της Πράγας εξεγέρθηκαν το Σεπτέμβριο του 1483. Οι επαναστάτες δολοφόνησαν ή έδιωξαν όλους τους καθολικούς κληρικούς και δημοτικούς συμβούλους και καταδίωξαν τους Γερμανούς και τους Εβραίους. Ο Βλαδίσλαος επίσης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πρωτεύουσα. Παρόμοιες εξεγέρσεις ξέσπασαν στο Νίμπουρκ, το Ζάτετς και το Χράντετς Κράλοβε. Αφού συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να στείλει δυνάμεις εναντίον της Πράγας, ο Βλαδίσλαος αναγνώρισε ότι δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει την φιλοκαθολική πολιτική του και ενέκρινε τους νέους δημοτικούς συμβούλους των Χουσιτών το 1484. Ο Βλαδίσλαος είχε στενή σχέση με την εβραϊκή κοινότητα, συμπεριλαμβανομένης της απασχόλησης Εβραίων όπως ο Αβραάμ της Βοημίας. Η επιτυχία της εξέγερσης των αστών της Πράγας οδήγησε στην προσέγγιση των μετριοπαθών Χουσιτών και των Καθολικούς ευγενών, που αντιμετώπισαν τους κατοίκους της πόλης με περιφρόνηση. Ο Βλαδίσλαος προέτρεψε επίσης τους ευγενείς να καταλήξουν σε συμφωνία για θρησκευτικά ζητήματα. Ο συμβιβασμός τους επιβεβαιώθηκε στη Δίαιτα στην Κούτνα Χόρα το Μάρτιο του 1485, με την αναγνώριση του δικαιώματος τόσο των ευγενών όσο και των αστών να προσχωρούν ελεύθερα είτε στον Καθολικισμό είτε στον Ουτρακουϊσμό κατά τα επόμενα 31 χρόνια.Ο Φρειδερίκος Γ' δεν προσκάλεσε το Βλαδίσλαο και το Ματθία στην Αυτοκρατορική Δίαιτα στη Φρανκφούρτη, όπου ο γιος του Μαξιμιλιανός εξελέγη Βασιλιάς της Γερμανίας στις 16 Φεβρουαρίου 1486. Η παράλειψη του Φρειδερίκου προσέβαλε και τους δύο βασιλιάδες της Βοημίας που συμμάχησαν εναντίον του Αυτοκράτορα σε μια συνάντηση στη Γίχλαβα στις 11 Σεπτεμβρίου. Η συνάντηση δημιούργησε επίσης την ευκαιρία να συζητηθούν άλλα θέματα κοινού ενδιαφέροντος, ιδιαίτερα η κυκλοφορία του χρήματος στις επικράτειές τους. Ο Βλαδίσλαος δεσμεύτηκε να στείλει ενισχύσεις στο Ματθία για να πολεμήσει εναντίον του Φρειδερίκου, αλλά οι σύμβουλοί του τον έπεισαν να μην τηρήσει την υπόσχεσή του. Η Δίαιτα της Βοημίας τον προέτρεψε επίσης να συνάψει ειρήνη με τον Αυτοκράτορα και τους πρίγκιπες-εκλέκτορες τον Ιούνιο του 1487. Την ίδια χρονιά ο Πάπας Ιννοκέντιος Η΄ ήρε τον αφορισμό και αναγνώρισε το Βλαδίσλαο ως βασιλιά της Βοημίας.Ο Ματθίας Κορβίνος δήμευσε μεγάλες περιουσίες στα βασίλειά του και τις παραχώρησε στο νόθο γιο του Ιωάννη Κορβίνο, επειδή ήθελε να κάνει τον Ιωάννη διάδοχό του.. Οι γιοι του Γεωργίου Ποντιέμπραντυ ήταν μεταξύ των βαρόνων που έχασαν τα κτήματά τους από τον Ιωάννη Κορβίνο, κάτι που ενόχλησε το Βλαδίσλαο επειδή ορισμένα κτήματα βρίσκονταν στα εδάφη του Στέμματος της Βοημίας. Ο Βλαδίσλαος ζήτησε τη βοήθεια του πατέρα του και έκαναν επίσημη συμμαχία εναντίον του Ματθία στις 23 Απριλίου. Ο Ματθίας ανάγκασε τον Ιωάννη Β΄ του Ζάγκαν να αποκηρύξει το Γκουόγκουφ υπέρ του Ιωάννη Κορβίνου την άνοιξη του 1489. Λίγο αργότερα ο Βλαδίσλαος έκανε ειρήνη με τον Αυτοκράτορα Φρειδερίκο, αλλά ο γιος του δεύτερου, Μαξιμιλιανός ξεκίνησε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με το Ματθία. Ο Ματθίας Κορβίνος πέθανε απροσδόκητα στη Βιέννη στις 6 Απριλίου 1490. Μέχρι να συγκεντρωθούν οι ευγενείς για να εκλέξουν το διάδοχό του το Μάιο τέσσερις υποψήφιοι διεκδίκησαν το θρόνο. Ο Ιωάννης Κορβίνος υποστηρίχθηκε κυρίως από βαρόνους και προκρίτους που είχαν κτήματα κατά μήκος των νότιων συνόρων (συμπεριλαμβανομένων του Λαυρέντιου του Ιλοκ και του Πέτερ Βάραντ, Αρχιεπισκόπου της Κάλοτσα). Ο Μαξιμιλιανός των Αψβούργων αναφέρθηκε στη Συνθήκη Ειρήνης του Βίνερ Νόιστατ του 1463, που προέβλεπε ότι ο Αυτοκράτορας Φρειδερίκος ή οι κληρονόμοι του επρόκειτο να κληρονομήσουν την Ουγγαρία αν ο Ματθίας πέθαινε χωρίς νόμιμο διάδοχο Ο Βλαδίσλαος διεκδίκησε την Ουγγαρία ως ο μεγαλύτερος γιος της αδελφής του προκατόχου του Ματθία, Λαδίσλαου του Οψιγενούς. Ωστόσο οι γονείς του, που ήθελαν να εξασφαλίσουν ένα ξεχωριστό βασίλειο για κάθε γιο τους, πρότειναν το μικρότερο αδερφό του Βλαδίσλαου Ιωάννη Αλβέρτο.Οι περισσότεροι Ούγγροι βαρόνοι και ιεράρχες προτιμούσαν το Βλαδίσλαο, επειδή η διοίκησή του στη Βοημία είχε δείξει ότι θα σεβόταν τις ελευθερίες τους. Ο Βλαδίσλαος υποσχέθηκε επίσης να παντρευτεί μετά τη στέψη του την πλούσια χήρα του Ματθία Βεατρίκη της Νάπολης. Οι δύο υποστηρικτές του, ο Στέφανος Μπάτορι και ο Παλ Κίνιζι νίκησαν τον Ιωάννης Κορβίνο στις 4 Ιουλίου. Η Δίαιτα της Ουγγαρίας εξέλεξε το Βλαδίσλαο βασιλιά στις 15 Ιουλίου. Ο Βλαδίσλαος, που είχε φύγει από την Πράγα για την Ουγγαρία στα τέλη Ιουνίου, εξέδωσε διάταγμα που υποσχόταν να απέχει από την επιβολή έκτακτων φόρων ή την εισαγωγή άλλων «επιβλαβών καινοτομιών» και να συνεργαστεί στενά με το Βασιλικό Συμβούλιο. Έφτασε στη Βούδα (πρωτεύουσα της Ουγγαρίας) στις 9 Αυγούστου. Συνάντησε τον αδελφό του, που είχε βαδίσει μέχρι την Πέστη στην απέναντι πλευρά του ποταμού Δούναβη, αλλά δεν κατέληξαν σε συμβιβασμό.Ο Βλαδίσλαος στέφθηκε βασιλιάς στις 18 Σεπτεμβρίου στο Σέκεσφεχερβαρ. Σύμφωνα με την υπόσχεση που έδωσε μετά την εκλογή του εγκαταστάθηκε στη Βούδα. Κατά την απουσία του η Βοημία διοικείτο από τους μεγάλους αξιωματούχους του κράτους, ιδιαίτερα το Βουργράβο της Πράγας και τον Καγκελάριο. Η Μοραβία, η Σιλεσία και η Λουσατία είχαν αναγνωρίσει την κυριαρχία του αμέσως μετά το θάνατο του Ματθία Κορβίνου. Αν και ο Βλαδίσλαος υποσχέθηκε ότι οι τρεις επαρχίες θα προσαρτώνταν στο Ουγγρικό Στέμμα μέχρι να καταβληθούν στο ουγγρικό ταμείο τα χρήματα που ορίζονταν στην Ειρήνη του Όλομοουτς, οι Τάξεις του Στέμματος της Βοημίας υποστήριξαν ότι η προσωπική ένωση υπό την κυριαρχία του καθιστούσε άκυρη αυτή τη διάταξη. Τα 400.000 χρυσά φλουριά δεν πληρώθηκαν ποτέ.Ο Ιωάννης Αλβέρτος δεν απαρνήθηκε την Ουγγαρία μετά τη στέψη του Βλαδίσλαου. Κατέλαβε το Έγκερ και πολιόρκησε την Κάσα (Κόσιτσε στη Σλοβακία) το Σεπτέμβριο. Ο Βλαδίσλαος παντρεύτηκε τη Βεατρίκη της Νάπολης στο Έστεργκομ στις 4 Οκτωβρίου, αλλά ο γάμος κρατήθηκε μυστικός, αν και εκείνη του έδωσε σημαντικά κεφάλαια για να χρηματοδοτήσει τις εκστρατείες του για την Ουγγαρία. Ο Μαξιμιλιανός των Αψβούργων εισέβαλε επίσης στην Ουγγαρία και κατέλαβε το Σόμπατχεϊ, το ΒέσπρεμVeszprém και το Σέκεσφεχερβαρ μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου. Οι υποστηρικτές του Βλαδίσλαου ανακούφισαν την Κάσα στις αρχές Δεκεμβρίου και ο Μαξιμιλιανός αποχώρησε από την Ουγγαρία πριν από το τέλος του έτους, επειδή δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει την εκστρατεία του. Ο Ιωάννης Αλβέρτος παραιτήθηκε από τις αξιώσεις του για την Ουγγαρία σε αντάλλαγμα για το Δουκάτο του Γκουόγκουφ και την επικυριαρχία σε πάνω από το μισό της Σιλεσίας στις 20 Φεβρουαρίου 1491. Εισέβαλε όμως πάλι στην Ουγγαρία το φθινόπωρο, αλλά ο Στέφανος Ζαπόλυα τον ανάγκασε να αποσυρθεί.Τα στρατεύματα του Βλαδίσλαου είχαν εν τω μεταξύ εκδιώξει το στρατό του Μαξιμιλιανού των Αψβούργων από την Ουγγαρία. Με τη Συνθήκη του Πρέσμπουργκ στις 7 Νοεμβρίου ο Βλαδίσλαος αποκήρυξε όλα τα εδάφη που είχε κατακτήσει ο Ματθίας Κορβίνος στην Αυστρία και επίσης αναγνώρισε το δικαίωμα των Αψβούργων να κληρονομήσουν την Ουγγαρία και τη Βοημία αν πέθαινε χωρίς γιο. Ο Στέφανος Ζαπόλυα κατατρόπωσε τον Ιωάννη Αλβέρτο στο Eπεργες (Πρέσοβ στη Σλοβακία) στις 24 Δεκεμβρίου, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει τις αξιώσεις του για την Ουγγαρία. Παρόλο που ο Ιωάννης Φίλιπετς, Επίσκοπος του Βάραντ, προειδοποίησε το Βλαδίσλαο ότι οι Ούγγροι θα μπορούσαν να «αναγκαστούν να υπακούσουν μόνο με σιδερένια ράβδο», εκείνος δεν συνέχισε τη συγκεντρωτική πολιτική του Mατθία Κορβίνου. Σχεδόν όλες οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονταν συλλογικά στο Βασιλικό Συμβούλιο και ο Βλαδίσλαος τις δεχόταν πάντα, λέγοντας Dobrze («Πολύ καλά» στα πολωνικά), από το οποίο προέρχεται το παρατσούκλι του. Ο Θωμάς Μπάκοτς και ο Στέφανος Ζαπόλυα ήταν οι σύμβουλοί του με τη μεγαλύτερη επιρροή τη δεκαετία του 1490. Η Δίαιτα της Ουγγαρίας που είχε συγκληθεί μόνο πέντε φορές τα τελευταία δεκατρία χρόνια της διακυβέρνησης του Mατθία Κορβίνου ανέκτησε τη σημασία της. Η πρώτη δίαιτα συγκλήθηκε στις αρχές του 1492. Επικύρωσε την Ειρήνη του Πρέσμπουργκ μόνο αφού επέστρεψαν στην πατρίδα τους οι περισσότεροι ευγενείς που είχαν φτάσει στις πρώτες συνεδριάσεις, επειδή κατηγόρησαν τους συντάκτες της συνθήκης για προδοσία επειδή απαρνήθηκαν τις κατακτήσεις του Ματθία.Ο Καζίμιρ Δ΄ πέθανε στις 7 Ιουνίου 1492 αφού κληροδότησε την Πολωνία και τη Λιθουανία στους νεότερους αδελφούς του Βλαδίσλαου, Ιωάννη Αλβέρτο και Αλέξανδρο αντίστοιχα. Ο Βλαδίσλαος διεκδίκησε την Πολωνία, αλλά οι Πολωνοί ευγενείς εξέλεξαν βασιλιά τον Ιωάννη Αλβέρτο στις 27 Αυγούστου. Ο Βλαδίσλαος είχε κληρονομήσει ένα σχεδόν άδειο ταμείο από το Ματθία και δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει χρήματα για να χρηματοδοτήσει το Μαύρο Στρατό του προκατόχου του (ένα μόνιμο στρατό μισθοφόρων). Οι απλήρωτοι μισθοφόροι ξεσηκώθηκαν και λεηλάτησαν αρκετά χωριά κατά μήκος του Ποταμού Σάβου. Ο Παύλος Κίνιζι τους διέλυσε το Σεπτέμβριο. Οι περισσότεροι μισθοφόροι εκτελέστηκαν και ο Βλαδίσλαος διέλυσε τα υπολείμματα του στρατού στις 3 Ιανουαρίου 1493.Οι Οθωμανοί άρχισαν να κάνουν τακτικές επιδρομές κατά της Ουγγαρίας κατά μήκος των νότιων συνόρων. Ένας Οθωμανικός στρατός προκάλεσε μια συντριπτική ήττα στον ενωμένο στρατό των κορυφαίων Κροατών βαρόνων στη Μάχη της Κρμπάβα στις 11 Σεπτεμβρίου 1493. Οι Οθωμανοί προσάρτησαν τις ακτές της Αδριατικής στα βόρεια του ποταμού Νερέτβα μέχρι το Όμις. Λίγους μήνες αργότερα οι Κροάτες ευγενείς συγκεντρώθηκαν στο Μπίχατς και προσπάθησαν να ζητήσουν βοήθεια από τον Πάπα Αλέξανδρο ΣΤ΄ και τον Μαξιμιλιανό των Αψβούργων.Παρ' όλα αυτά ο Βλαδίσλαος εξακολουθούσε να θεωρείται αρχηγός ενός ισχυρού κράτους, ειδικά επειδή αυτός και τα δύο αδέρφια του κυβερνούσαν τα πιο ισχυρά κράτη της Κεντρικής Ευρώπης. Συναντήθηκαν στο Λέτσε (Λέβοτσα στη Σλοβακία) τον Απρίλιο του 1494 για να επιτύχουν μια κοινή εξωτερική πολιτική, αλλά ο Βλαδίσλαος και ο Ιωάννης Αλβέρτος δεν κατέληξαν σε συμβιβασμό σχετικά με τη Μολδαβία και τη Σιλεσία. Ο Βλαδίσλαος επέβαλε έναν έκτακτο φόρο, ή «επιδότηση», χωρίς την έγκριση της Δίαιτας την άνοιξη του 1494. Οι ευγενείς διαμαρτυρήθηκαν για το φόρο σε όλο το βασίλειο. Ο Λαυρέντιος Ούλιακι, που ήταν ένας από τους πλουσιότερους βαρόνους της Ουγγαρίας διέταξε τη δολοφονία ενός φοροεισπράκτορα και αποκάλεσε το Βλαδίσλαο βόδι. Ο Βλαδίσλαος κατηγόρησε τον Ούλιακι για συνεργασία με τους Οθωμανούς και ξεκίνησε μια εκστρατεία εναντίον του, αναγκάζοντάς τον να εκλιπαρεί για έλεος στις αρχές του 1495, και του επέτρεψε να διατηρήσει τα περισσότερα κτήματά του. Οι εκπρόσωποι του Βλαδίσλαο και του Οθωμανού Σουλτάνου Βαγιαζήτ Β΄ υπέγραψαν ανακωχή για τρία χρόνια τον Απρίλιο του 1495, αλλά οι οθωμανικές επιδρομές πέρα ​​από τα σύνορα συνεχίστηκαν στην Κροατία.Οι Τάξεις κατηγόρησαν τον ταμία του Βλαδίσλαου Σιγισμούνδο Ερνουστ για υπεξαίρεση στη Δίαιτα το Μάιο του 1496. Μετά από απαίτηση της Δίαιτας ο Βλαδίσλαος διέταξε τη σύλληψη του Ερνουστ και του αναπληρωτή του. Ο Ερνουστ αφέθηκε ελεύθερος μόνο αφού πλήρωσε λύτρα 400.000 χρυσών φλωρινιών.Ο Βλαδίσλαος επισκέφτηκε τη Βοημία το πρώτο μισό του 1497. Μετά την επιστροφή του η Δίαιτα τον έπεισε να απαγορεύσει στον αντιδημοφιλή Θωμά Μπάκοτς να χρησιμοποιεί τις βασιλικές σφραγίδες, αλλά ο Μπάκοτς παρέμεινε ο αρχικαγκελάριος. Οι βασιλικές σφραγίδες ανατέθηκαν στο Γεώργιο Σάτμαρι, που ήταν στενός σύμμαχος των Tούρζο. Ο Πάπας Αλέξανδρος έκανε τον Μπάκοτς Αρχιεπίσκοπο του Eστεργκομ στις 20 Δεκεμβρίου. Ο Βλαδίσλαος επιβράβευσε τις Τάξεις της Σλαβονίας (την «ασπίδα της Ουγγαρίας» κατά των Οθωμανών) με ξεχωριστό οικόσημο στα τέλη του 1497. Η εκεχειρία με την Οθωμανική Αυτοκρατορία έληξε το 1498. Η Δίαιτα της Ουγγαρίας του 1498 ενέκρινε την εισαγωγή ενός συνήθους φόρου ενός φλωρινίου, ορίζοντας ότι οι ιδιοκτήτες γης μπορούσαν να κρατήσουν το ήμισυ του φόρου για να πληρώσουν τους δικούς τους ακολούθους. Ένα διάταγμα υποχρέωνε τους πλουσιότερους βαρόνους και ιεράρχες να δημιουργήσουν τους δικούς τους στρατούς. Αλλο διάταγμα προέβλεπε ότι το Βασιλικό Συμβούλιο μπορούσε να λάβει αποφάσεις μόνο αν στη συνεδρίαση συμμετείχαν τουλάχιστον οκτώ εκλεγμένοι ευγενείς, ένορκοι των βασιλικών αυλών.Η Δίαιτα ψήφισε επίσης νόμους που αύξαναν το εισόδημα των ευγενών σε βάρος των εσόδων της Εκκλησίας και περιόριζαν τα οικονομικά προνόμια των πόλεων και των κατοίκων τους.Ο Βλαδίσλαος έκανε συμμαχία με τον Ιωάννη Αλβέρτο και το Στέφανο Γ' της Μολδαβίας κατά των Οθωμανών στην Κρακοβία στις 20 Ιουλίου 1498. Συμφιλιώθηκε επίσης με τον Ιωάννη Κορβίνο και τον Μπαν της Κροατίας, αναθέτοντάς του την υπεράσπισή της.Επί της βασιλείας του (1490–1516) η Ουγγρική βασιλική εξουσία μειώθηκε υπέρ των Ούγγρων αρχόντων, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τη δύναμή τους για να περιορίσουν την ελευθερία των αγροτών. Η βασιλεία του στην Ουγγαρία ήταν σε μεγάλο βαθμό σταθερή, αν και η χώρα βρισκόταν υπό συνεχή συνοριακή πίεση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και βίωσε και την εξέγερση του Γκέργκι Ντόζα. Στις 11 Μαρτίου 1500 η ​​Βοημική Δίαιτα υιοθέτησε ένα νέο καθεστώς για τη γη, που περιόριζε τη βασιλική εξουσία και ο Βλαδίσλαος το υπέγραψε το 1502 (εξ ου και γνωστό ως Διαταγή του Βλαδίσλαου για τη Γη). Επιπλέον επέβλεψε την κατασκευή (1493–1502) της τεράστιας Αίθουσας Βλαδίσλαου στην κορυφή του παλατιού στο Κάστρο της Πράγας. Ο Βλαδίσλαος πέθανε στις 13 Μαρτίου 1516, δύο εβδομάδες μετά τα 60α γενέθλιά του, στην πόλη της Βούδας. Η κηδεία του τελέστηκε έξι μέρες αργότερα στον κεντρικό Καθεδρικό του Σέκεσφεχερβαρ, όπου ήταν θαμμένοι όλοι οι βασιλιάδες της Ουγγαρίας. Ο γιος του στέφθηκε προηγουμένως βασιλιάς της Ουγγαρίας το 1508 και το 1509 βασιλιάς της Βοημίας πριν πεθάνει ο πατέρας του, επομένως η διαδοχή ήταν εξασφαλισμένη. Πριν πεθάνει ο Βλαδίσλαος κάλεσε το Θωμά Μπάκοτς, τον Ιωάννη Μπόρνεμισα και το Γεώργιο Χοεντσόλερν και τους ονόμασε φορείς και φύλακες του νεαρού πρίγκιπα Λουδοβίκου. Ο μονάρχης άφησε ένα βασίλειο σε πολιτικά ερείπια με χρέος 403.000 ουγγρικών φλωρινιών. Νυμφεύτηκε πρώτα το 1476 τη Βαρβάρα των Χοεντσόλερν, κόρη του Αλβέρτου Β΄ Αχιλλέα εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου. Το 1491 έκανε δεύτερο γάμο, με την Βεατρίκη των Ιβρέα-Τραστάμαρα, κόρη του Φερδινάνδου Α΄ της Νάπολης. Το 1502 έκανε τον τρίτο του γάμο, με την Άννα των Φουά, κόρη του Γκαστόν κόμη του Κανντάλ και είχε τέκνα: Άννα 1503-1547, παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο Α΄ αρχιδούκα της Αυστρίας και βασιλιά της Γερμανίας. Όταν απεβίωσε ο Λουδοβίκος Β΄, η Άννα και ο Φερδινάνδος Α΄ τον διαδέχθηκαν και από τότε τα δύο βασίλεια έμειναν στους Αψβούργους. Λουδοβίκος Β΄ 1506-1526, βασιλιάς της Ουγγαρίας και Α΄ της Βοημίας.

Ο Βλαδίσλαος Β΄, γνωστός και ως Vladislav,Władysław ή Wladislas (Ουγγρικά: II. Ulászló, 1 Μαρτίου 1456 – 13 Μαρτίου 1516), ήταν Βασιλιάς της Βοημίας από το 1471 ως το 1516 και Βασιλιάς της Ουγγαρίας και της Κροατίας από το 1490 έως το 1516. Ως πρωτότοκος γιος του Καζίμιρ Δ΄ της Πολωνίας αναμενόταν να κληρονομήσει την Πολωνία και τη Λιθουανία. Ο Γεώργιος Ποντιέμπραντυ ο Χουσίτης ηγεμόνας της Βοημίας, προσφέρθηκε να κάνει το Βλαδίσλαο διάδοχό του το 1468, γιατί χρειαζόταν την υποστήριξη του Καζίμιρ Δ΄ εναντίον των επαναστατημένων Καθολικών ευγενών και του συμμάχου τους Ματθία Κορβίνου, βασιλιά της Ουγγαρίας. Η Δίαιτα της Βοημίας εξέλεξε το Βλαδίσλαο βασιλιά μετά το θάνατο του Γεώργιου, αλλά μπόρεσε να κυβερνήσει μόνο την κυρίως Βοημία, επειδή ο Ματθίας (τον οποίο οι Καθολικοί ευγενείς είχαν εκλέξει βασιλιά) κατέλαβε τη Μοραβία, τη Σιλεσία και τη Λουσατία. Ο Βλαδίσλαος προσπάθησε να ανακαταλάβει τις τέσσερις επαρχίες με τη βοήθεια του πατέρα του, αλλά ο Ματθίας τους απώθησε. Ο Βλαδίσλαος και ο Ματθίας μοιράστηκαν τις Χώρες του Στέμματος της Βοημίας με την Ειρήνη του Όλομουτς το 1479. Οι τάξεις του βασιλείου είχαν ενισχύσει τη θέση τους κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ των δύο βασιλιάδων. Οι προσπάθειες του Βλαδίσλαου να προωθήσει τους Καθολικούς προκάλεσαν εξέγερση στην Πράγα και σε άλλες πόλεις το 1483, αναγκάζοντάς τον να αναγνωρίσει την κυριαρχία των Χουσίτες Χουσιτών στις δημοτικές συνελεύσεις. Η Δίαιτα επιβεβαίωσε το δικαίωμα των ευγενών και των αστών της Βοημίας να προσχωρούν ελεύθερα είτε στο Χουσιτισμό είτε στον Καθολικισμό το 1485. Οταν ο Ματθίας Κορβίνος κατέλαβε τα Δουκάτα της Σιλεσίας για να τα παραχωρήσει στο νόθο γιο του Ιωάννη Κορβίνο, ο Βλαδίσλαος έκανε νέες συμμαχίες εναντίον του στα τέλη της δεκαετίας του 1480. Ο Βλαδίσλαος (η μητέρα του οποίου Ελισάβετ των Αψβούργων, ήταν αδελφή του προκατόχου του Ματθία) διεκδίκησε την Ουγγαρία μετά το θάνατο του Ματθία. Η Δίαιτα της Ουγγαρίας τον εξέλεξε βασιλιά όταν οι υποστηρικτές του νίκησαν τον Ιωάννη Κορβίνο. Οι άλλοι δύο διεκδικητές, ο Μαξιμιλιανός των Αψβούργων και ο αδερφός του Βλαδισλάου Ιωάννης Αλβέρτος, εισέβαλαν στην Ουγγαρία, αλλά δεν μπόρεσαν να πετύχουν στις επιδιώξεις τους και έκαναν ειρήνη με το Βλαδίσλαο το 1491. Εγκαταστάθηκε στη Βούδα, δίνοντας τη δυνατότητα στις Τάξεις της Βοημίας, της Μοραβίας, της Σιλεσίας και της Λουσατίας να αναλάβουν πλήρως την κρατική διοίκηση. Όπως προηγουμένως στη Βοημία, έτσι και στην Ουγγαρία, ο Βλαδίσλαος ενέκρινε πάντα τις αποφάσεις του Βασιλικού Συμβουλίου, εξ ου και το ουγγρικό παρατσούκλι του Dobzse László (στα τσέχικα král Dobře, στα λατινικά rex Bene – «Kαλός Βασιλιάς»). Λόγω των παραχωρήσεων που είχε κάνει πριν από την εκλογή του το βασιλικό θησαυροφυλάκιο δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει ένα μόνιμο στρατό και ο Μαύρος Στρατός του Ματθία Κορβίνου διαλύθηκε μετά από μια εξέγερση, αν και οι Οθωμανοί έκαναν τακτικές επιδρομές στα νότια σύνορα και μετά το 1493 προσάρτησαν ακόμη και εδάφη της Κροατίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82

Αύρα Αττικής

Η Αύρα είναι πεδινό χωριό στο βορειοανατολικό τμήμα του νομού Αττικής. Βρίσκεται στις νοτιοανατολικές παρυφές του υψώματος «Τεροκορυφή» (ή «Μάλι Σέλκι», 374 μ.), πάνω στη λεωφόρο Ραμνούντος και πολύ κοντά στην Αγία Μαρίνα, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 45. Απέχει 53 χλμ. περίπου ΒΑ. της Αθήνας. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1981 και προσαρτήθηκαν στην κοινότητα Μαραθώνα Αττικής. Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Χάρτες «ROAD» (Αττική 1:60.000) Google Earth eetaa.gr

Η Αύρα είναι χωριό της δημοτικής κοινότητας, δημοτικής ενότητας και δήμου Μαραθώνα, της περιφερειακής ενότητας Ανατολικής Αττικής, στην περιφέρεια Αττικής, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Αττικής του νομού Αττικής, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Στερεάς Ελλάδας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%8D%CF%81%CE%B1_%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82

Εκκινητές ριζών

Τα αλογόνα υφίστανται ομολυτική σχάση σχετικά εύκολα. Το χλώριο, για παράδειγμα, δίνει δύο ρίζες χλωρίου (Cl•) υπό ακτινοβολία με υπεριώδες φως. Αυτή η διαδικασία χρησιμοποιείται για τη χλωρίωση των αλκανίων. Οι αζω-ενώσεις (R-N=N-R') μπορεί να είναι ο πρόδρομος δύο ριζοκεντρικών του άνθρακα (R• και R'•) και του αερίου αζώτου κατά τη θέρμανση ή και με ακτινοβόληση. Για παράδειγμα, οι ενώσεις AIBN και ABCN δίνουν ρίζες ισοβουτυρονιτριλίου και κυκλοεξανοκαρβονιτριλίου, αντίστοιχα.Τα οργανικά υπεροξείδια έχουν το καθένα έναν δεσμό υπεροξειδίου (-Ο-Ο-), ο οποίος διασπάται εύκολα για να δώσει δύο οξυγονοκεντρικές ρίζες. Οι ρίζες οξυλίου είναι ασταθείς και θεωρείται ότι μετατρέπονται σε σχετικά σταθερές ρίζες με επίκεντρο τον άνθρακα. Για παράδειγμα, το δι<i id="mwKQ">-τριτ</i>-βουτυλο υπεροξείδιο δίνει δύο t-βουτοξυ-ρίζες (t -BuO•) και οι ρίζες γίνονται ρίζες μεθυλίου (CH3 •) με την απώλεια ακετόνης. Το υπεροξείδιο του βενζοϋλίου ((PhC)OO)2) δημιουργεί ρίζες βενζοϋλοξυλίου (PhCOO•), καθεμία από τις οποίες χάνει διοξείδιο του άνθρακα για να μετατραπεί τελικά σε ρίζα φαινυλίου (Ph•). Το υπεροξείδιο της μεθυλαιθυλοκετόνης είναι επίσης κοινό και το υπεροξείδιο της ακετόνης χρησιμοποιείται σε σπάνιες περιπτώσεις ως εκκινητής ριζών. Τα ανόργανα υπεροξείδια λειτουργούν ανάλογα με τα οργανικά υπεροξείδια. Πολλά πολυμερή παράγονται συχνά από τα αλκένια κατά την εκκίνηση με υπεροξυδιθειικά άλατα. Σε διάλυμα, το υπεροξυδιθειικό διασπάται για να δώσει θειικές ρίζες:[O 3 SO-OSO 3 ] 2− 2 [SO 4 ] −Η θειική ρίζα προσθέτει σε ένα αλκένιο που σχηματίζει ρίζες θειικούς εστέρες, π.χ CHPhCH2OSO3−, που προσθέτουν επιπλέον αλκένια μέσω του σχηματισμού δεσμών C-C. Πολλά πολυμερή στυρενίου και φθοροαλκενίου παράγονται με αυτόν τον τρόπο. Στον πολυμερισμό ριζών μεταφοράς ατόμων (ATRP), τα αλογονίδια άνθρακα παράγουν αντιστρέψιμα οργανικές ρίζες παρουσία καταλύτη μετάλλου μεταπτώσεως. Ορισμένοι εκκινητές ριζών όπως οι αζωενώσεις και τα υπεροξείδια μπορούν να εκραγούν σε υψηλές θερμοκρασίες, επομένως πρέπει να φυλάσσονται σε κρύα κατάσταση.

Στη χημεία, εκκινητές ριζών είναι ουσίες που μπορούν να παράξουν είδη ριζών υπό ήπιες συνθήκες και να προάγουν αντιδράσεις μέσω χημικών ριζών. Αυτές οι ουσίες έχουν γενικά ασθενείς δεσμούς και παρουσιάζουν χαμηλές ενέργειες διάσπασης δεσμών. Οι εκκινητές ριζών χρησιμοποιούνται σε βιομηχανικές διεργασίες όπως π.χ. στη σύνθεση πολυμερών. Τυπικά παραδείγματα είναι μόρια με δεσμό αζώτου-αλογόνου, αζω-ενώσεις και οργανικά και ανόργανα υπεροξείδια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%82_%CF%81%CE%B9%CE%B6%CF%8E%CE%BD

Αμφιτεριόν

Τα αμινοξέα είναι τα καλύτερα γνωστά παραδείγματα αμφιτεριόντων. Αυτές οι ενώσεις περιέχουν μια αμινομάδα και μια καρβοξυλομάδα και μπορούν να θεωρηθούν ότι προκύπτουν μέσα από ένα είδος ενδομοριακής αντίδρασης οξέος-βάσης: Η ομάδα της αμίνης αποπρωτονιώνει το καρβοξυλικό οξύ. NH2RCHCO2Η NH3+RCHCO2−Η αμφιτεριονική δομή της γλυκίνης στην στερεή κατάσταση έχει επιβεβαιωθεί από μετρήσεις περίθλασης νετρονίων. Τουλάχιστον σε κάποιες περιπτώσεις, η αμφιτεριοϊνική μορφή των αμινοξέων επιμένει επίσης στην αέρια φάση.Πέρα από τα αμινοξέα, πολλές άλλες ενώσεις που περιέχουν όξινα και βασικά κέντρα ταυτομερειώνουν την αμφιτεριονική μορφή. Παραδείγματα, όπως η δισίνη και η τρισίνη, περιέχουν ένα βασικό δευτεροταγές ή τριτοταγές τμήμα αμίνης μαζί με ένα τμήμα καρβοξυλικού οξέος. Οι μετρήσεις διάθλασης νετρονίων δείχνουν ότι το στερεό σουλφαμικό οξύ υπάρχει ως αμφιτεριόν. Πολλά αλκαλοειδή, όπως το λυσεργικό οξύ και η ψιλοκυβίνη, υπάρχουν ως αμφιτεριόντα επειδή περιέχουν καρβοξυλικά κέντρα και κέντρα αμμωνίου. Πολλά αμφιτεριόντα περιέχουν τεταρτοταγή κατιόντα αμμωνίου. Λόγω έλλειψης δεσμών N–H, το κέντρο του αμμωνίου δεν μπορεί να συμμετάσχει στην ταυτομερείωση. Τα αμφιτεριόντα περιέχουν τεταρτοταγή κέντρα αμμωνίου που είναι συνηθισμένα στη βιολογία, π.χ. βεταΐνες, που χρησιμεύουν ως ηλεκτρολύτες σε ψάρια. Τα φωσφολιπίδια που σχηματίζουν μεμβράνη είναι επίσης συνηθισμένα αμφιτεριόντα. Οι πολικές ομάδες κεφαλής σε αυτές τις ενώσεις είναι αμφιτεριόντα, ως αποτέλεσμα της παρουσίας των κέντρων ανιονικών φωσφορικών και κατιονικού τεταρτοταγούς αμμωνίου. Οι διπολικές ενώσεις συνήθως δεν ταξινομούνται ως αμφιτεριόντα. Παραδείγματος χάριν, τα αμινοξείδια, που συχνά γράφονται ως R3N+O−, δεν είναι αμφιτεριόντα κατά τον ορισμό, που ορίζει ότι υπάρχουν μοναδιαία ηλεκτρικά φορτία στα άτομα. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός τα φορτία συν και πλην στο αμινοξείδιο σημαίνουν τυπικά φορτία, όχι ηλεκτρικά φορτία. Τα τυπικά φορτία χρησιμοποιούνται στη θεωρία δεσμού σθένους για κάποιες κανονικές μορφές που χρησιμοποιούνται να δημιουργήσουν ένα υβρίδιο συντονισμού. Στην πραγματικότητα μια άλλη θεωρητική παρουσίαση ενός αμονοξειδίου χρησιμοποιεί έναν ημιπολικό δεσμό ≡N→Ο χωρίς τυπικά φορτία. Άλλες ενώσεις που μερικές φορές αναφέρονται ως αμφιτεριόντα, λανθασμένα σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό, περιλαμβάνουν τις νιτρόνες και "διπολικές ενώσεις", όπως 1,2-δίπολο και 1,3-δίπολο.

Στη χημεία, ένα αμφιτεριόν· από το γερμανικό zwitter "υβρίδιο" που πριν λεγόταν διπολικό ιόν) είναι ένα ουδέτερο μόριο με θετικό και ένα αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο, αν και πολλαπλά θετικά και αρνητικά φορτία μπορεί να είναι παρόντα. Τα αμφιτεριόντα διακρίνονται από τα δίπολα, σε διαφορετικές θέσεις μέσα στο μόριο. Τα αμφιτεριόντα λέγονται μερικές φορές εσωτερικά άλατα.Αντίθετα με τις απλές αμφοτερικές ενώσεις που μπορούν να σχηματίσουν μόνο είτε ένα κατιονικό είτε ένα ανιονικό είδος ανάλογα με τις εξωτερικές συνθήκες, ένα αμφιτεριόν έχει ταυτόχρονα και τις δυο ιονικές καταστάσεις στο ίδιο μόριο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%86%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%8C%CE%BD

Σούπα του Μπένζαμιν

Η σούπα περιείχε ισόποσα μέρη αποφλοιωμένου κριθαριού και αποξηραμένα μπιζέλια, λαχανικά, τέσσερα κομμάτια πατάτες, αλάτι όσο χρειάζεται και ξινή μπύρα, η οποία βράζεται μέχρι να γίνει πηχτή. Η χρήση πατάτας εισήχθη σε μεταγενέστερες εκδοχές της σούπας. Τρωγόταν συνήθως με ψωμί. Έχει δηλωθεί ότι η συνταγή του Ράμφορντ έγραφε ότι το ψωμί θα σερβιριστεί άψητο και «θα προστεθεί ακριβώς πριν από το σερβίρισμα της σούπας». Μια αναφορά περιγράφει για τη σούπα ότι: χύνεται στην κορυφή του ψωμιού ακριβώς πριν από το σερβίρισμα. Ο Ράμφορντ σημείωσε ότι το κριθάρι χρησίμευε για να πυκνώσει σημαντικά τη σούπα και να τη πλουτίσει, θεωρώντας τα δημητριακά «ρύζι της Μεγάλης Βρετανίας». Σε άλλες εκδοχές της χρησιμοποιούνται δημητριακά, μικρές ποσότητες κρέατος και άλλα συστατικά. Δεν σημειώνεται ως ιδιαίτερα νόστιμη αλλά είναι ευχάριστη με μακρύ, αργό μαγείρεμα. Η Σούπα του Μπένζαμιν σχεδιάστηκε για να παρέχει υψηλό βαθμό διατροφικής αξίας με ελάχιστα έξοδα. Έχει υπολογιστεί ότι η σούπα παρείχε το ένα τρίτο των ελάχιστων (καθημερινών) θρεπτικών απαιτήσεων ενός ατόμου. Η σούπα του Μπένζαμιν είναι χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, με υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες χάρη τα αποξηραμένα μπιζέλια, ενώ περιέχει και σύνθετους υδατάνθρακες από την πατάτα και το κριθάρι και απλούς υδατάνθρακες από την μπύρα. Δεδομένης της γνώσης εκείνη την εποχή, ήταν κοντά σε μια βέλτιστη λύση στο πρόβλημα της δημιουργίας φθηνών, θρεπτικών τροφίμων. Δυστυχώς, η ανάγκη για βιταμίνες και ιχνοστοιχεία ήταν άγνωστη, αλλά η σούπα του Μπένζαμιν μερικές φορές συμπληρωνόταν με καλαμπόκι ή ρέγγα παρέχοντας άφθονη βιταμίνη C και D. Η σούπα σερβίρεται μέχρι σήμερα, κατά τη διάρκεια του Οκτόμπερφεστ στο Μόναχο. Lucas, S. (1862). Once a Week: An Illustrated Miscellany of Literature, Art, Science & Popular Information. Bradbury, Evans & Company. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2015. Walker, H. (1991). Oxford Symposium on Food & Cookery, 1990: Feasting and Fasting : Proceedings. Oxford Symposium on food & cookery. Prospect Books. σελ. 130. ISBN 978-0-907325-46-8. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2015. Gunderson, G.W. (2003). The National School Lunch Program: Background and Development. Nova Science Publishers. σελίδες 1–2. ISBN 978-1-59033-639-7. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2015. Molnár T. B. & Bittera Dóra: A gróf sparheltja (The count's cooking range). Magyar Nemzet, 23 Απριλίου 2005. «On the benefits of thermodynamics». MTA Wigner Fizikai Kutatóközpont Részecske- és Magfizikai Intézet. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2015.

Η σούπα του Μπένζαμιν (Rumfordsche Suppe, γνωστή και ως οικονομική σούπα) ήταν μια πρώιμη προσπάθεια στην επιστημονική διατροφή. Ανακαλύφθηκε από τον κόμη Μπένζαμιν Ράμφορντ γύρω στο 1800 και καταναλώθηκε στο Μόναχο και τη Βαυαρία, όπου εργάστηκε ως σύμβουλος του Δούκα. Χρησιμοποιήθηκε ως σιτηρέσιο για τους φτωχούς, σε βαυαρικά εργαστήρια, στρατιώτες, και φυλακισμένους. Ο κόμης Ράμφορντ έχει πιστωθεί σε πολλές περιπτώσεις για «την ίδρυση της πρώτης πραγματικής κουζίνας σουπών».Ως αναμορφωτικό μέτρο, η βαυαρική κυβέρνηση σκόπευε να εγκαταστήσει εργαστήρια για όσους εργάζονται για την καλή διαβίωση. Η αποστολή του Ράμφορντ ήταν να προσφέρει το φθηνότερο δυνατό σιτηρέσιο που και πάλι θα ήταν θρεπτικό φαγητό υψηλής θερμιδικής αξίας. Η σούπα έγινε γνωστή σε όλη τη Γερμανία και ο Ράμφορντ έστησε κουζίνες σε όλη τη Γερμανία.Στη Κεντρική Ευρώπη, η σούπα του Ρόμφορντ ήταν μια κοινή βάση για φθηνές στρατιωτικές μερίδες για μεγάλο μέρος του δέκατου ένατου και του εικοστού αιώνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BD

Προσπέρ Μεριμέ

Ο Προσπέρ Μεριμέ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1803. Μεγάλωσε σε αστικό και καλλιτεχνικό περιβάλλον και σύχναζε σε λογοτεχνικά σαλόνια όπου συναναστρέφονταν με άλλους μεγάλους συγγραφείς της εποχής του, τον Βικτόρ Ουγκό, τον Αλφρέ ντε Μυσσέ, τον Σταντάλ, κ.ά. Σπούδασε νομικά, τα οποία όπως τόσοι άλλοι συγγραφείς εγκατέλειψε, έμαθε ξένες γλώσσες και σε ηλικία δεκαεννέα ετών δημοσίευσε το πρώτο του θεατρικό έργο, τον Κρόμβελ, με την ενθάρρυνση του Σταντάλ, που ήταν φίλος του παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές.Το 1825 κυκλοφόρησε στη Γαλλία το Θέατρο της Κλάρας Γκαζύλ, μια συλλογή θεατρικών έργων μεταφρασμένων δήθεν από κάποιον Ζοζέφ Λ’ Ετράνζ, κάποιας Ισπανίδας ηθοποιού. Επίσης, το 1827, κυκλοφόρησε το Λα Γκυζλά, μπαλάντες με «γοτθικά» θέματα μεταφρασμένα από κάποιον Υασίντ Μαγκλάνοβιτς από τα Ιλλυρικά ! Ήταν έργα του Μεριμέ που εξαπάτησαν ακόμη τους λογίους της εποχής.Στη συνέχεια ο Μεριμέ έγραψε ιστορικά μυθιστορήματα, επηρεασμένος από τον Ουώλτερ Σκοτ και αναδείχθηκε αριστοτέχνης της νουβέλας, με αποκορύφωμα την Κολόμπα και την Κάρμεν. Έγραψε επίσης ιστορικά και αρχαιολογικά έργα (ήταν γενικός επιθεωρητής των ιστορικών μνημείων), Σημειώσεις από ταξίδια στην Ισπανία, Ελλάδα και Τουρκία, λογοτεχνικές κριτικές και μετέφρασε στα γαλλικά έργα του Πούσκιν και του Τουργκένιεφ.Για την ειρωνεία του και το διεισδυτικό του πνεύμα χαρακτηρίστηκε «δεύτερος Βολταίρος». Το φανταστικό, το εξωτικό (Ανδαλουσία, Κορσική, Λιθουανία, Περού), και τα δυνατά πάθη είναι τα ιδιαίτερα γνωρίσματα του έργου του. Το πιο γνωστό έργο του είναι βέβαια η Κάρμεν. Προμετωπίδα του έχει το επίγραμμα του Παλλαδά.«Πᾶσα γυνὴ χόλος ἐστίν• ἔχει δ᾿ ἀγαθὰς δύο ὥρας• τὴν μίαν ἐν θαλάμῳ, τὴν μίαν ἐν θανάτῳ.»(Κάθε γυναίκα μόνο οργή σού προξενεί• δυο μόνο, / τού γάμου και τού θάνατου, είν’ οι καλές στιγμές της – Παλατινή Ανθολογία, ΧΙ 381). Μαζί με τη συγγραφέα Ζωρζ Σαντ, ανακάλυψε τη σειρά μεσαιωνικών ταπισερί Η κυρία και ο μονόκερος και φρόντισε για τη συντήρησή τους. Συνέβαλε καθοριστικά στη δημιουργία του εθνικού μουσείου του Μεσαίωνα στο Παρίσι, όπου εκτίθενται τώρα οι ταπισερί. Στη συνέχεια μείωσε τη λογοτεχνική παραγωγή του, αφιερώνοντας τον χρόνο του ως ιστορικός και αρχαιολόγος, από το 1842 ασχολήθηκε με μια ταξινόμηση ιστορικών μνημείων στην οποία αποτίει φόρο τιμής η βάση δεδομένων Base Mérimée, που δημιουργήθηκε το 1978 και φέρει το όνομά του. Θέατρο Cromwell (1822) Théâtre de Clara Gazul (Θέατρο της Κλάρας Γκαζύλ, 1825) Le Carrosse du Saint-Sacrement (Η άμαξα της Αγίας Ευχαριστίας, 1829)Ποίηση La Guzla (1827)Μυθιστορήματα La Jacquerie, scènes féodales (Λα Ζακερί [εξέγερση χωρικών], σκηνές της φεουδαρχίας, 1828) La Chronique du temps de Charles IX (Χρονικό της βασιλείας του Καρόλου Θ΄, 1829, αναφερόμενο στη Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου).Διηγήματα και νουβέλλες Mateo Falcone (Ματέο Φαλκόνε, 1829) Vision de Charles X (Όραμα του Καρόλου Ι΄, 1833) L'enlèvement de la redoute (Η άλωση του φρουρίου, 1833) Tamango (Ταμάνγκο, 1833) Le fusil enchanté (Το μαγεμένο τουφέκι, 1833) La double méprise (Η διπλή περιφρόνηση, 1833 Federigo (Φεντερίγκο, 1833) La partie de trictrac (Μια παρτίδα τάβλι, 1833) Le vase étrusque (Το ετρουσκικό βάζο, 1833) Les mécontents (Οι δυσαρεστημένοι, 1833) Les âmes du Purgatoire (Οι ψυχές του Καθαρτηρίου, 1834) La Vénus d'Ille (Η Αφροδίτη της Ιλ, 1837) Colomba (Κολόμπα, 1840) Carmen (Κάρμεν, 1845) Lokis (Λόκις, 1869) La Chambre bleue (Το γαλάζιο δωμάτιο, 1872)άλλα Notes de voyages (Σημειώσεις ταξιδίων, 1835–40) Lettres à une inconnue (Γράμματα σε μιαν άγνωστη, 1874)Ελληνικές μεταφράσεις Χρονικό της εποχής του Καρόλου Θ΄: Γιώργος Παπακυριάκης ("Οδυσσέας", 1977) Κάρμεν – Κολόμπα : Κων. Παπαλεξάνδρου ("Γ.Παπαδημητρίου", 1951) Κάρμεν – Λόκις – Η Αφροδίτη της Ίλ – Οι ψυχές του Καθαρτηρίου – Το ετρουσκικό βάζο – Το γαλάζιο δωμάτιο – Ταμάνγκο – Φεντερίγκο – Μια παρτίδα τάβλι – Η διπλή περιφρόνηση : Ντορέττα Πέππα ("Δελφίνι", σε δύο τόμους 1991 και 1995) Le Carrosse du Saint-Sacrement : Jacques Offenbach (La Périchole), 1850 La Chronique du temps de Charles IX : Ferdinand Hérold (Le pré aux clercs), 1832 Mateo Falcone : César Cui, 1907 Carmen : Georges Bizet (Ζωρζ Μπιζέ), 1875 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Prosper Mérimée στο Wikimedia Commons

Ο Προσπέρ Μεριμέ (Prosper Mérimée, 28 Σεπτεμβρίου 1803 - 23 Σεπτεμβρίου 1870) ήταν Γάλλος συγγραφέας, ιστορικός, αρχαιολόγος και μεταφραστής.Το έργο του κατατάσσεται στο ρεύμα του ρομαντισμού. Υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους της νουβέλας και του διηγήματος. Ήταν επίσης διακεκριμένος αρχαιολόγος και ιστορικός και σημαντική προσωπικότητα στην ιστορία της αρχιτεκτονικής συντήρησης. Είναι περισσότερο γνωστός για τη νουβέλα του Κάρμεν, στην οποία βασίστηκε η όπερα Κάρμεν του Μπιζέ. Έμαθε ρωσικά, μια γλώσσα για την οποία έτρεφε μεγάλη αγάπη, και μετέφρασε στα γαλλικά το έργο πολλών σημαντικών Ρώσων συγγραφέων, όπως του Πούσκιν και του Γκόγκολ. Από το 1825, ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και δημοσίευσε έργα του, ποίηση, θεατρικά έργα και ιστορικά μυθιστορήματα και ιδιαίτερα διηγήματα και νουβέλες, που τον έκαναν γνωστό και του χάρισαν την εκλογή του στη Γαλλική Ακαδημία το 1844.Από το 1834 έως το 1860 ήταν Γενικός επιθεωρητής των γαλλικών ιστορικών μνημείων και υπεύθυνος για την προστασία πολλών ιστορικών τοποθεσιών. Πραγματοποίησε πολυάριθμα ταξίδια επιθεώρησης σε όλη τη Γαλλία και εμπιστεύτηκε στον αρχιτέκτονα Εζέν Βιολέ-λε-Ντυκ την αποκατάσταση χώρων που κινδύνευαν, μεταξύ των οποίων η μεσαιωνική πολιτεία της Καρκασόν, η αποκατάσταση της πρόσοψης του καθεδρικού ναού της Παναγίας των Παρισίων και η βασιλική του Βεζελαί.Το 1853 έγινε γερουσιαστής και σύχναζε στα σαλόνια της αυτοκράτειρας Ευγενίας.Η επίσημη βάση δεδομένων των γαλλικών μνημείων, η Base Mérimée, φέρει το όνομά του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%AD%CF%81_%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%AD

Μάικλ Μάρτιν

Ο Martin αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της Αριζόνας με μεταπτυχιακό το 1958, και έλαβε διδακτορικό τίτλο από το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στη φιλοσοφία το 1962. Δούλεψε αρχικά ως βοηθός καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Κολοράντο και μετά μετακόμισε στο πανεπιστήμιο της Βοστώνης. He was appointed Professor of Philosophy Emeritus after a lifelong career at Boston University.Έγραψε ένα αριθμό βιβλίων όπως: Αθεϊσμός: Μια φιλοσοφική δικαιολόγηση (Atheism: A Philosophical Justification) (1989), Η υπόθεση κατά του Χριστιανισμού (The Case Against Christianity) (1991), Αθεϊσμός, Ηθικη και Νόημα (Atheism, Morality, and Meaning) (2002), The Impossibility of God (2003), The Improbability of God (2006), και The Cambridge Companion to Atheism (2006). Υπήρξε μέλος της εκδοτικής επιτροπής του φιλοσοφικού ακαδημαϊκού περιοδικού, Philo και έγραψε πολλές ανασκοπήσεις για άλλα ακαδημαϊκά περιοδικά και μαγκαζίνα. . Στο βιβλίο του Atheism: A Philosophical Justification, ο Μάρτιν δείχνει μια γενική απουσία αθεϊστικής απάντησης στη σύγχρονη φιλοσοφία της θρησκείας και αναλαμβάνει μέρος της ευθύνης για να απαντήσει ως άθεος, ώς «ένα σταυρό που πρέπει να κουβαλήσει». Ο στόχος αυτού του βιβλίου δεν είναι να κάνω τον αθεϊσμό δημοφιλή ή έστω να τον βγάλω από την αφάνεια. Ο στόχος μου δεν είναι ουτοπικός. Είναι απλά να δώσω καλούς λόγους γιατί κάποιος να είναι άθεος. Θέλω να δείξω πως ο αθεϊσμός είναι λογική θέση ενώ το να πιστεύει κανείς στον θεό, δεν είναι. Γνωρίζω καλά πως οι αθεϊστικές πεποιθήσεις δεν είναι πάντα θεμελιωμένες στη λογική. Ισχυρίζομαι πως πρέπει να είναι. Ο Μάρτιν χρησιμοποίησε τον αρνητικό και θετικό αθεϊσμό όπως προτάθηκαν από τον Antony FlewΟ Μάρτιν υποστήριζε τη θεωρία του μυθικού Ιησού. Martin, M., & Augustine, K. (2015) The Myth of an Afterlife: The Case against Life After Death, Rowman & Littlefield. (ISBN 978-0-8108-8677-3) Martin, M. (Ed) (2006) The Cambridge Companion to Atheism.Cambridge: Cambridge University Press. (ISBN 978-0521603676) (Translated into Portuguese (2007), Finnish (2011), Croatian (2011)) Martin, M., & Monnier, R. (Eds.). (2006). The Improbability of God. Prometheus Books. (ISBN 978-1591023814) Martin, M., & Monnier, R. (Eds.). (2003). The Impossibility of God. Amherst, NY: Prometheus Books. (ISBN 978-1591021209) Martin, M. (2002). Atheism, Morality and Meaning. Amherst, NY: Prometheus Books. (ISBN 978-1573929875) Fernandes, P., & Martin, M. (2000) Theism vs. Atheism: The Internet Debate (Dr. Phil Fernandes vs. Dr. Michael Martin), Brenerton, WA: Ibd Press. (ISBN 978-0965648622) Martin, M. (2000) Verstehen: The Uses of Understanding in the Social Sciences. New Jersey: Transaction Books. (ISBN 978-0765800039) Martin, M. (1996) Legal Realism: American and Scandinavian. New York: Peter Lang. (ISBN 978-0820434629) Martin, M., & McIntyre, L. (Eds) (1994) Readings in the Philosophy of Social Science. Cambridge: The MIT Press. (ISBN 978-0262631518) Martin, M. (1991) The case against Christianity. Philadelphia: Temple University. (ISBN 978-1566390811) Martin, M. (1989) Atheism: A Philosophical Justification. Philadelphia: Temple University. (ISBN 978-0877229438) Martin, M. (1987) The Legal Philosophy of H. L. A. Hart: A Critical Appraisal. Philadelphia: Temple University Press. (ISBN 978-0877224716) Martin, M. (1978) Social Science and Philosophical Analysis: Essays on The Philosophy of The Social Sciences Washington, D.C.: University Press Of America. (ISBN 978-0819104786) Martin, M. (1972) Concepts of Science Education: A Philosophical Analysis. Chicago: Scott-Foresman. (ISBN 978-0819144799) Martin, M., & Foster, M. (Eds) (1966) Probability, Confirmation and Simplicity. New York: Odyssey Press. ASIN: B000H03Q86 Martin's homepage, Boston University Martin's page from infidels.org, which contains a number of his critiques of theism Martin's biography also from infidels.org, which lists his extensive collection of articles and reviews. Biography, philosophyofreligion.info. Obituary

Ο Μάικλ Μάρτιν (Michael Martin) (Φεβρουάριος 3, 1932 – Μάιος 27, 2015) ήταν Αμερικανός φιλόσοφος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Ο Μάρτιν ειδικεύτηκε στη φιλοσοφία της θρησκείας, αν και εργάστηκε σε πεδία όπως τη φιλοσοφία του νόμου, της επιστήμης ή της κοινωνικής επιστήμης. Πέθανε αιφνιδίως στις 27 Μαΐου 2015, σε ηλικία 83 ετών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%BB_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BD

Τετραδόνιο

Τα τετραδόνια αποτελούν γενικευμένη μορφή των μιγαδικών αριθμών, που προκύπτουν από την πρόσθεση των βασικών στοιχείων i , j {\displaystyle i,j} και k {\displaystyle k} σε πραγματικούς αριθμούς, όπου τα i , j {\displaystyle i,j} και k {\displaystyle k} ικανοποιούν τη σχέση i 2 = j 2 = k 2 = i j k = − 1 , {\displaystyle i^{2}=j^{2}=k^{2}=ijk=-1,\,\!} και ο πολλαπλασιασμός θεωρείται προσεταιριστικός. Κάθε τετραδόνιο αποτελεί γραμμικό συνδυασμό των βασικών τετραδονίων 1 {\displaystyle 1} , i , j {\displaystyle i,j} και k {\displaystyle k} . Έτσι, μπορεί να εκφρασθεί με μοναδικό τρόπο ως: q = a + b i + c j + d k {\displaystyle q=a+bi+cj+dk} όπου a , b , c {\displaystyle a,b,c} και d {\displaystyle d} είναι πραγματικοί αριθμοί. Με βάση την προαναφερθείσα σχέση, που ικανοποιούν τα στοιχεία i , j {\displaystyle i,j} και k {\displaystyle k} , προκύπτουν νέες σχέσεις που ικανοποιούν οι ανά δύο συνδυασμοί γινομένων αυτών των στοιχείων. Για παράδειγμα, αν κανείς πολλαπλασιάσει απ' τα δεξιά και τα δύο μέλη της εξίσωσης −1 = ijk με το k, τότε: − k = i j k k = i j ( k 2 ) = i j ( − 1 ) , k = i j . {\displaystyle {\begin{aligned}-k&=ijkk=ij(k^{2})=ij(-1),\\k&=ij.\end{aligned}}} Με παρόμοιο τρόπο, μπορούν να εξαχθούν σχέσεις για κάθε δυνατό συνδυασμό, που συνοπτικά είναι οι εξής: i j = k , j i = − k , j k = i , k j = − i , k i = j , i k = − j , {\displaystyle {\begin{alignedat}{2}ij&=k,&\qquad ji&=-k,\\jk&=i,&kj&=-i,\\ki&=j,&ik&=-j,\end{alignedat}}} Οι σχέσεις αυτές μπορούν να εκφραστούν και υπό μορφή ενός πίνακα, του οποίου οι γραμμές αναπαριστούν τον αριστερό και οι στήλες το δεξιό παράγοντα του γινομένου, ως εξής: Μη αντιμεταθετικότητα του πολλαπλασιασμού Σε αντίθεση με τον πολλαπλασιασμό των πραγματικών και των μιγαδικών αριθμών, ο πολλαπλασιασμός των τετραδονίων δεν είναι αντιμεταθετικός. Για παράδειγμα, ij = k, ενώ ji = −k. Η μη αντιμεταθετικότητα του πολλαπλασιασμού έχει ορισμένες απροσδόκητες συνέπειες, μεταξύ άλλων το γεγονός ότι οι πολυωνυμικές εξισώσεις σε τετραδόνια, μπορεί να έχουν περισσότερες διακριτές λύσεις από το βαθμό του πολυωνύμου. Η εξίσωση z2 + 1 = 0, για παράδειγμα, έχει απείρως πολλές λύσεις τετραδονίων της μορφής z = bi + cj + dk, όπου b2 + c2 + d2 = 1, έτσι που οι λύσεις κείτονται σε μια διδιάστατη, σφαιρική επιφάνεια με κέντρο το μηδέν στον τριδιάστατο υπόχωρο των τετραδονίων με μηδενικό πραγματικό μέρος. Αυτή η σφαίρα τέμνει το μιγαδικό επίπεδο σε δύο σημεία, στο i και στο −i. Το γεγονός, ότι ο πολλαπλασιασμός τετραδονίων δεν είναι αντιμεταθετικός, καθιστά αυτά συχνά αναφερόμενα παραδείγματα ενός αυστηρού πεδίου λοξότητας (skew field). Ο Γουίλιαμ Ρόουαν Χάμιλτον (William Rowan Hamilton 1805-1865) είχε υπόψη του την γεωμετρική αναπαράσταση των μιγαδικών αριθμών που είχε προτείνει ο Καρλ Φρίντριχ Γκάους (Carl Friedrich Gauss 1777- 1855). Ανέπτυξε τη θεωρία σύμφωνα με την οποία οι μιγαδικοί αριθμοί έχουν τη μορφή z = a + b i {\displaystyle z=a+bi} επομένως μπορούν να αντιμετωπιστούν ως διατεταγμένα ζεύγη ( a , b ) {\displaystyle (a,b)} και να συστηματοποιηθούν ως μια άλγεβρα διατεταγμένων ζευγών. Έπειτα από αυτό ο Χάμιλτον ήθελε να γενικεύσει την ιδέα των ζευγών σε τριάδες αλλά δεν μπόρεσε να ορίσει τις πράξεις τους, τη διαίρεση και τον πολλαπλασιασμό, διότι δεν μπορούσε να υπολογίσει το πηλίκο των συντεταγμένων δύο σημείων στο χώρο. Στις 16 Οκτωβρίου 1843 στο Δουβλίνο,καθώς περπατούσε με τη γυναίκα του, σχηματοποιήθηκε στο μυαλό του η μορφή των τετράδων (quaternions) με αποτέλεσμα να χαράξει σε μία πέτρα της Μπρούμ (Brougham Broom) γέφυρας τη φόρμουλα των τετράδων: i 2 = j 2 = k 2 = i j k = − 1. {\displaystyle i^{2}=j^{2}=k^{2}=ijk=-1.} Την επόμενη μέρα, έστειλε στον μαθηματικό Τζον Τόμας Γκρέιβς (John Thomas Graves 1806–1870) τη σκέψη του για αυτή την ανακάλυψη και αργότερα το γράμμα αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "London, Edinburgh, and Dublin Philosophical Magazine and Journal of Science", το οποίο ανέφερε "Ξαφνικά συνειδητοποίησα την ιδέα την οποία πρέπει να παραδεχτούμε, ότι με κάποια έννοια, μια τέταρτη διάσταση του χώρου με στόχο τον υπολογισμό των τριάδων... Ένα κύκλωμα φάνηκε να κλείνει και μία σπίθα έλαμψε εμπρός." Στην Ελλάδα αναφορά στα στοιχεία των τετράδων του Hamilton και κάποια ίχνη των ιδεών Grassmann έχουμε στο βιβλίο "Ανωτέρα Άλγεβρα"(1879) του Ιωάννη Χατζιδάκη (1844-1921), καθηγητή στη τότε Σχολή Ευελπίδων. Η πρώτη δημοσιευμένη εργασία για τις τετράδες του Hamilton έγινε το 1883 από τον Κυπάρισσο Στέφανο (1857-1917), καθηγητή Μαθηματικών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, για το Γερμανικό περιοδικό "Mathematische Annalen" τομέας του Διανυσματικού Λογισμού ο οποίος δεν αναπτύχθηκε διδακτικά και ερευνητικά στην Ελλάδα. Geometric Tools documentation Includes several papers focusing on computer graphics applications of quaternions. Covers useful techniques such as spherical linear interpolation. Patrick-Gilles Maillot Provides free Fortran and C source code for manipulating quaternions and rotations / position in space. Also includes mathematical background on quaternions. Geometric Tools source code Includes free C++ source code for a complete quaternion class suitable for computer graphics work, under a very liberal license. Doing Physics with Quaternions Quaternions for Computer Graphics and Mechanics (Gernot Hoffman) The Physical Heritage of Sir W. R. Hamilton (PDF) Hamilton’s Research on Quaternions Quaternion Julia Fractals 3D Raytraced Quaternion Julia Fractals by David J. Grossman Quaternion Math and Conversions Great page explaining basic math with links to straight forward rotation conversion formulae. John H. Mathews, Bibliography for Quaternions. Quaternion powers on GameDev.net Andrew Hanson, Visualizing Quaternions home page. Representing Attitude with Euler Angles and Quaternions: A Reference, Technical report and Matlab toolbox summarizing all common attitude representations, with detailed equations and discussion on features of various methods. "Quaternion". 1911 encyclopedia. Tait, Peter Guthrie, "Quaternion στη Wayback Machine του Internet Archive (αρχειοθετήθηκε Αύγουστος 8, 2014)". M.A. Sec. R.S.E. Encyclopaedia Britannica, Ninth Edition, 1886, Vol. XX, pp. 160–164. (bzipped PostScript file) Tait, Peter Guthrie, "An elementary treatise on quaternions". 2d ed., Cambridge, [Eng.] : The University Press, c. 1873. Macfarlane, Alexander, "Vector analysis and quaternions", 4th ed. 1st thousand. New York, J. Wiley & Sons; [etc., etc.] 1906. LCCN es 16000048 Joly, Charles Jasper, "A manual of quaternions". London, Macmillan and co., limited; New York, The Macmillan company, 1905. LCCN 05036137 //r84 Finkelstein, David, Josef M. Jauch, Samuel Schiminovich, and David Speiser, "Foundations of quaternion quantum mechanics". J. Mathematical Phys. 3 1962 207–220, MathSciNet. Du Val, Patrick, "Homographies, quaternions, and rotations". Oxford, Clarendon Press, 1964 (Oxford mathematical monographs). LCCN 64056979 //r81 Crowe, Michael J. (1967). A History of Vector Analysis: The Evolution of the Idea of a Vectorial System University of Notre Dame Press. Surveys the major and minor vector systems of the 19th century (Hamilton, Möbius, Bellavitis, Clifford, Grassmann, Tait, Peirce, Maxwell, MacFarlane, MacAuley, Gibbs, Heaviside). The competition between quaternions and other systems is a major theme. Adler, Stephen L., "Quaternionic quantum mechanics and quantum fields". New York : Oxford University Press, 1995. International series of monographs on physics (Oxford, England) 88. LCCN 94006306 ISBN 0-19-506643-X (alk. paper) Altmann, Simon L., "Rotations, quaternions, and double groups". Oxford [Oxfordshire] : Clarendon Press ; New York : Oxford University Press, c1986. LCCN 85013615 ISBN 0-19-855372-2 Ward, J. P. (1997). Quaternions and Cayley Numbers: Algebra and Applications, Kluwer Academic Publishers. ISBN 0-7923-4513-4. Gürlebeck, Klaus and Wolfgang Sprössig, "Quaternionic and Clifford calculus for physicists and engineers". Chichester ; New York : Wiley, c1997 (Mathematical methods in practice; v. 1) LCCN 98169958 ISBN 0-471-96200-7 (acid-free paper) Kuipers, Jack (2002). Quaternions and Rotation Sequences: A Primer With Applications to Orbits, Aerospace, and Virtual Reality (Reprint edition). Princeton University Press. ISBN 0-691-10298-8 Conway, John Horton, and Smith, Derek A., (2003) On Quaternions and Octonions: Their Geometry, Arithmetic, and Symmetry, A. K. Peters, Ltd. [2] Hanson, Andrew J., "Visualizing Quaternions". Elsevier : Morgan Kaufmann ; San Fransisco : (2006). ISBN 0-12-088400-3 Euler Quaternion Pro A free GUI based utility that converts Euler angles to Quaternions around X,Y and Z (roll, pitch and yaw) axis and performs conjugate, addition, subtraction, multiplication, great circle interpolation operations on converted Quaternions. Quaternion Calculator [Java] Quaternion Toolbox for Matlab

Στα μαθηματικά, τα τετραδόνια (quaternions) αποτελούν μία μη-αντιμεταθετική επέκταση της θεωρίας των μιγαδικών αριθμών. Παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά από τον Ιρλανδό μαθηματικό Γουίλιαμ Ρόουαν Χάμιλτον το 1843 και εφαρμόστηκαν στη μηχανική μέσα στον τρισδιάστατο χώρο. Η αρχική διατύπωση των εξισώσεων του Maxwell για τον ηλεκτρομαγνητισμό ήταν σε μορφή τετραδονίων. Σήμερα, στις περισσότερες εφαρμογές έχουν αντικατασταθεί από την απλούστερη διανυσματική ανάλυση. Παρόλα αυτά, συναντώνται ακόμη σε εφαρμογές όπως στα τρισδιάστατα γραφικά ηλεκτρονικών υπολογιστών. Η άλγεβρα των τετραδονίων συχνά συμβολίζεται με το γράμμα H (προς τιμήν του Hamilton) ή με το παχύ H {\displaystyle \mathbb {H} } (Unicode U+210D, ℍ).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF

Πιερ Ανρύ Κλόστερμαν

Ο Πιέρ Ανρύ Κλόστερμαν, αλσατικής καταγωγής, γεννήθηκε στην Κουριμπίτα της Βραζιλίας, όπου εργαζόταν ο πατέρας του σαν διπλωμάτης. Σε νεαρή ηλικία είχε την ευκαιρία να ζήσει από κοντά τους πρωτοπόρους Γάλλους πιλότους των υπερατλαντικών πτήσεων Ζαν Μερμόζ και Ζώρζ Γκιγιωμέ, στενούς συνεργάτες του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, μια εμπειρία που του εμφύσησε το πάθος του για την αεροπορία. Στα 19 του χρόνια, βρέθηκε στις ΗΠΑ για να σπουδάσει αεροναυπηγός, αλλά σύντομα τα νέα από την πτώση της Γαλλίας και το κίνημα του Ντε Γκωλ με τους Ελεύθερους Γάλλους τον κάνουν να ενταχθεί στην βρετανική RAF (Royal Air Force) σαν εθελοντής, υπαγόμενος στα σμήνη των Ελευθέρων Γάλλων (FAFL = Forces Aériennes Françaises Libres). Το 1942 πήρε το πτυχίο πιλότου της ΡΑΦ και στις αρχές του 1943 υπηρέτησε αρχικά στο σμήνος 341 της ΡΑΦ Αλσατία, που αποτελείτο από Ελεύθερους Γάλλους πιλότους υπό τον διοικητή Σμηναγό Ρενέ Μουσσότ, που είχε διακριθεί στη Μάχη της Αγγλίας το 1940. Εντυπωσιάζει σύντομα με την κατάρριψη 2 καταδιωκτικών FW190 και του αναθέτουν τον ρόλο του υποστηρικτή του αρχηγού στην διάταξη του σμήνους. Σε μια στιγμή που το σμήνος αιφνιδιάστηκε από μια δύναμη περίπου 100 γερμανικών καταδιωκτικών, ο σχηματισμός των Γάλλων πρακτικά αποσυντέθηκε και ο Μουσσότ σκοτώθηκε με απροστάτευτα τα νώτα του. Η κατηγορία εναντίον του έπεσε στους ώμους του Κλόστερμαν και παραδεχόμενος την ευθύνη του ζήτησε μετάθεση. Βρέθηκε έτσι στο Σμήνος 601 (City of Glasgow) με διοικητή τον Επισμηναγό Αλαν Ντήρ, ο οποίος τον εκτίμησε πολύ και τα αισθήματα έμειναν πάντα αμοιβαία. Το όνομά του εκεί έγινε γνωστό ευρύτερα στον αγγλικό Τύπο από μια κατάρριψη γερμανικών βομβαρδιστικών JU88, τα οποία πετούσαν σε μεγάλα ύψη απειλώντας την βάση του στόλου στην Σκωτία. Ο Κλόστερμαν πέταξε σε ειδικά διαρρυθμισμένα Spitfire τύπου ΧΙΙ για προσβολές σε τέτοια ύψη κι είναι η πρώτη φορά που αποδεικνύεται ότι το όπλο αυτό είναι αποτελεσματικό. Το ίδιο σμήνος είναι επίσης υπεύθυνο για το σοβαρό τραυματισμό του Ρόμελ στη Νορμανδία το 1944. Στα βιβλία του, ο Κλόστερμαν αφήνει υπόνοιες ότι η επίθεση εκείνη δεν ήταν τυχαία, αλλά ότι επρόκειτο για μια "εκτέλεση" βασισμένη σε πληροφορίες των Μυστικών Υπηρεσιών με σκοπό να σκοτώσουν τον Ρόμελ, του οποίου η παρουσία είχε γίνει γνωστή από υποκλοπές μηνυμάτων από τις γερμανικές μονάδες που επισκέπτονταν στη Νορμανδία. Ο Κλόστερμαν και ο φίλος και συμπολεμιστής του Ζακ Ρέμλινγκερ ήταν οι δυο πρώτοι Γάλλοι που ακούμπησαν το πόδι τους στη Νορμανδία την μέρα της απόβασης προσγειώνοντας τα αεροπλάνα τους σε ένα πρόχειρο αεροδρόμιο εκστρατείας. Για τον Κλόστερμαν θα ακολουθήσει μια σχετικά σύντομη υπηρεσία στο Σμήνος 241, με το οποίο παίρνει μέρος σε επιθέσεις εναντίον βάσεων εκτόξευσης ιπταμένων βλημάτων V1. Στα μέσα του Σεπτέμβρη του 1944 τερμάτισε προσωρινά τη δράση του στο μέτωπο, υποφέροντας από νευρική κόπωση που υπέστη επί δυο χρόνια έντονης δράσης, κατά την οποία του είχαν καταλογίσει ήδη 15 καταρρίψεις. Προσωπικά ο στρατηγός Ντε Γκωλ φρόντισε να τοποθετηθεί στο επιτελείο, με σκοπό να διασώσει ένα πολύ διάσημο μέλος των Ελευθέρων Γάλλων. Ωστόσο, στις 8 Απριλίου 1945 ζητά να επιστρέψει στο πεδίο της μάχης και με τον βαθμό τώρα του Υποσμηναγού αναλαμβάνει αρχικά την διοίκηση του Σμήνους 3 και λόγω θανάτου ενός άλλου διοικητή τελικά τοποθετείται Μοίραρχος των σμηνών 3 και 122, που πετάνε τα νέα ταχύτατα μαχητικά Χώκερ Τέμπεστ με βάση το Φόλκελ στην Ολλανδία. Εκεί γνωρίζει και τον Βασίλειο Βασιλειάδη, ο οποίος πετάει με το Σμήνος 3 και όπου κατά καιρούς μοιράστηκαν το ίδιο αεροπλάνο (κωδικός ΡΑΦ JF-Α , αριθμός νηολογίου EJ755). Η δράση εκείνη κατά το τέλος του πολέμου είναι και η πιο αιματηρή που θα συναντήσει και θα παραστεί μάρτυρας της αδιάκοπης εξολόθρευσης των περισσοτέρων από τους παλαίμαχους του σμήνους. Ο Βασιλειάδης είναι ένας από αυτούς, καθώς σκοτώνεται στις 25 Μαρτίου 1945. Οι αποστολές του εστιάζονται κυρίως στην καταδίωξη των αεριωθουμένων Me262 και την καταστροφή σιδηροδρομικών επικοινωνιών. Μαθαίνει μάλιστα ότι ένας μακρινός του εξάδελφος με το ίδιο όνομα, αλλά Γερμανός στην εθνικότητα, σκοτώθηκε από πιλότους της μοίρας του. Η ανακοίνωση του τέλους του πολέμου στην καντίνα της βάσης του περιγράφεται τραγικά στο βιβλίο του "Το Μεγάλο Τσίρκο": οι λίγοι που απόμειναν κοιτάνε σιωπηλοί τους τοίχους που γεμίζουν με τις φωτογραφίες των σκοτωμένων συναδέλφων τους χωρίς να νοιώθουν καμιά ιδιαίτερη χαρά. Και κλείνει έτσι το βιβλίο του ο Κλόστερμαν: Το Τσίρκο τελείωσε και το κοινό απόμεινε ευχαριστημένο ήταν πλούσιο το πρόγραμμα μόνο που εδώ τα λιοντάρια φάγανε τον θηριοδαμαστή Θα τα θυμόμαστε όλα αυτά κάποτε γύρω απ το οικογενειακό τραπέζι Όταν όλα αυτά θα έχουν πια ξεχαστεί : Τα βεγγαλικά , οι στολές , η μουσική Στη μέση της πλατείας θα μείνουν μονάχα τα ίχνη απ την μεγάλη τέντα Μέχρι που θα τα σβήσει κι αυτά η επόμενη βροχή που θα 'ρθει Οι φίλοι μου κι εγώ επιζήσαμε μέσα απ αυτό το Μεγάλο Θέαμα Κι ευτυχώς, δίχως να πιάσουμε το νόημα. Αυτή θα είναι κι η μόνη ανταμοιβή μας Το τέλος του πολέμου τον βρίσκει με 33 καταρρίψεις επιβεβαιωμένες και 5 πιθανές, μαζί με ένα πολύ σοβαρό αριθμό καταστροφών επίγειων εγκαταστάσεων (225 φορτηγά, 72 τραίνα, 5 τάνκς). Εικάζεται ωστόσο ότι κάπου 12 από τις 33 νίκες που χρεώθηκε ήταν στην ουσία καταστροφές αεροπλάνων στο έδαφος και όχι εναέριες καταρρίψεις, αλλά εκείνο τον καιρό η ακρίβεια των αναφορών στη ΡΑΦ ήταν πάντα προβληματική, αν και αυτό σήμαινε κατά καιρούς ότι οι καταρρίψεις που βεβαιώνονταν ήταν και μικρότερες ακόμη των πραγματικών. Μετά τον πόλεμο, ο Κλόστερμαν ασχολήθηκε αρχικά με μια βιομηχανία σιδηροκατασκευών. Ένθερμος οπαδός του Ντε Γκωλ, τον ακολουθεί και στην πολιτική ζωή, εκλεγόμενος για πρώτη φορά στη Βουλή το 1956, μια διαδρομή πολιτικού που κράτησε ως το 1969. Το 1957 θα βρεθεί σαν Σμηναγός στην Αλγερία στο Αναγνωριστικό Σμήνος 4/45. Εντούτοις, όπως αργότερα έγινε γνωστό από το βιβλίο του "Η ιστορία που έζησα", ο Κλόστερμαν βρέθηκε συχνά στο μέτωπο πολλών μεταπολεμικών διπλωματικών κρίσεων, όπου εικάζεται ότι διαδραμάτισε πιθανόν ρόλο αφανούς απεσταλμένου της Γαλλικής Κυβέρνησης, ειδικά από τις επαφές που έκανε με πρωταγωνιστικές προσωπικότητες των τότε εξελίξεων. Σε αυτό βοήθησε και η άπταιστη γνώση της Πορτογαλικής, Ισπανικής και Αγγλικής γλώσσας από μέρους του κι ίσως ακόμα και τυχόν εμπορικές σχέσεις του με τις εν λόγω χώρες. Είναι γνωστό ότι στην κρίση της Αλγερίας έγινε στόχος δολοφονικής απόπειρας εκ μέρους των εχθρών του Ντε Γκωλ. Στην κρίση που ακολούθησε με το Μαρόκο και τη Γαλλία, βρέθηκε να φυγαδεύει στην Κορσική τη Μαροκινή βασιλική οικογένεια, με την οποία διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις. Ήταν σε επαφή με τον στρατιωτικό ηγέτη της Πορτογαλίας στην κρίση της Αγκόλα και στην επανάσταση που έριξε αργότερα την τότε δικτατορία, καθώς και βρέθηκε δίπλα στον αρχηγό της ισραηλινής δίωξης Έζερ Βάιζμαν (Ezer Weizman), φίλο του και άλλοτε εθελοντή της ΡΑΦ. Βρέθηκε επίσης στον πόλεμο των 6 Ημερών, όπου οι Ισραηλινοί χρησιμοποιούσαν τα γαλλικά Mirage III. Στις διηγήσεις του δείχνει να ξέρει πολλά περισσότερα απ' όσα μαθαίνει το κοινό από τον Τύπο και τις συνήθεις κυβερνητικές ανακοινώσεις, πράγμα που ιδεάζει ότι πιθανόν δεν ήταν απλός παρατηρητής. Η πιο σημαντική του παρουσία παρατηρείται κατά τον πόλεμο των Φώκλαντ, κατά τον οποίο βρέθηκε στην Αργεντινή. Είναι γνωστό ότι η Γαλλία είχε πουλήσει οπλισμό στην Αργεντινή, η οποία κατάφερε σημαντικά πλήγματα στον βρετανικό στόλο κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για τους πιλότους της. Χωρίς να είναι γνωστός ο ακριβής ρόλος του σε εκείνη την σύρραξη, ο ίδιος απέστειλε εξαιρετικά επαινετική επιστολή στον Τύπο, εκθειάζοντας την αυτοθυσία των Αργεντινών πιλότων, καυτηριάζοντας παράλληλα την Αγγλίδα Πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ σαν την ουσιαστικά υπεύθυνη του πολέμου, επειδή επιδίωξε με αυτόν την επανεκλογή της. Επίσης, καυτηρίασε τη σωρεία ψευδών ανακοινώσεων από Αγγλικής πλευράς για διαδόσεις για μια τάχα υπερβολική δύναμη των Αργεντινών, με σκοπό να καλύψουν τα σοβαρά σφάλματα στρατηγικής τους, τα οποία τους οδήγησαν μέχρι και το κατώφλι της ήττας, πράγμα που αποσόβησε η επέμβαση της κυβέρνησης Ρέιγκαν υπέρ της Αγγλίας. Τότε ακολούθησε μια μαζική επίθεση με βαριές κατηγορίες εναντίον του Κλόστερμαν από αγγλικής πλευράς: ότι δεν άξιζε τα παράσημά του, ότι οι νίκες του αμφισβητούνται από την ίδια τη ΡΑΦ, καθώς και ενοχοποίηση για ερωτικές περιπέτειες. Εξακολούθησε να διατηρεί πάντα τις φιλίες που είχε κάνει από τον Πόλεμο και συναντούσε πολλούς από τους παλιούς του συμπολεμιστές από τη ΡΑΦ, αλλά και έναν πρώην διάσημο εχθρό του, τον άσσο των στούκας Χάνς–Ούλριχ Ρούντελ (Hans-Ulrich Rudel). Συνέχισε μια μάλλον ζωηρή δράση, παρά την ηλικία του, για την αεροπλοΐα και για ένα διάστημα ήταν ο εκπρόσωπος της εταιρείας αεροπορικών κατασκευών Cessna στη Γαλλία. Η υγεία του επιδεινώθηκε μετά το 2000 και τελικά πέθανε το Μάρτio του 2006 στην κατοικία του στη Νότιο Γαλλία κοντά στα Ισπανικά σύνορα, στο Μοντεσκιέ Λεζ Αλμπέρ (Montesquieu-Les-Albères). Ετάφη με τιμές ήρωα στις Βερσαλλίες με την παρουσία του Γάλλου Προέδρου Ζακ Σιράκ. Η αυθόρμητη πέννα με την οποία έγραφε και η συγκίνηση που απορρέει από τα γραπτά του, μαζί με τις πολεμικές του επιδόσεις, τον τοποθετούν σε υψηλή θέση στην λίστα των "τέκνων της Γαλλίας". (Ελληνικά) - Άρθρο βασισμένο στο βιβλίο του ‘Το Μεγάλο Τσίρκο’ Αρχειοθετήθηκε 2007-09-19 στο Wayback Machine. (Γαλλικά)– Σύντομη βιογραφία του Πιέρ Ανρύ Κλόστερμαν pierre.clostermann.org Αρχειοθετήθηκε 2022-03-16 στο Wayback Machine. (επίσημη ιστοσελίδα)

Ο Πιέρ Ανρύ Κλόστερμαν (Pierre Clostermann, 28 Φεβρουαρίου 1921 - 22 Μαρτίου 2006) ήταν Γάλλος ιπτάμενος άσος, συγγραφέας, μηχανικός και πολιτικός. Ήταν ήρωας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με 33 αναγνωρισμένες καταρρίψεις και 22 διακρίσεις. Είναι γνωστός επίσης από τα βιβλία που δημοσίευσε από το πολεμικό του ημερολόγιο με τίτλο "Το Μεγάλο Τσίρκο" (γαλ. "Le Grand Cirque", αγγλ. "The Big Show"), το οποίο πούλησε 2.500.000 αντίτυπα, καθώς και το παρομοίου περιεχομένου "Φλογισμένοι Ουρανοί" ("Feu du Ciel"). Χρημάτισε επί 27 χρόνια στη Γαλλική Βουλή και διαδραμάτισε διπλωματικό ρόλο σε αποστολές διεθνών κρίσεων, τις οποίες αφηγήθηκε στο τελευταίο βιβλίο που συνέγραψε με τίτλο "Η Ιστορία που έζησα" ("Une histoire vecue"). Ασχολήθηκε επαγγελματικά με την ιδιωτική αεροπλοΐα και τις αεροκατασκευές. Είναι γνωστός στο ελληνικό κοινό σαν η πηγή αναφοράς από την οποία ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά η δράση του Έλληνα συμπολεμιστή του Βασίλειου Βασιλειάδη, από την αναφορά του θανάτου του στο "Μεγάλο Τσίρκο" και τα στοιχεία που προσέφερε από τις αναμνήσεις του γι' αυτόν στους Έλληνες ερευνητές λίγα χρόνια πριν πεθάνει.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81_%CE%91%CE%BD%CF%81%CF%8D_%CE%9A%CE%BB%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD

Αλώνια Μεσσηνίας

Τα Αλώνια βρίσκονται σε υψόμετρο 30 μέτρων και μέχρι το 1927, ονομάζονταν Γκορτσόγλι. 21-04-1835, ο οικισμός Γκορτσόγλι προσαρτάται στο Δήμο Άριος. 31-08-1912, ο οικισμός Γκορτσόγλι αποσπάται από το Δήμο Άριος και προσαρτάται στην Κοινότητα Γλιάτας. 17-04-1915, ο οικισμός Γκορτσόγλι ορίζεται έδρα στην Κοινότητα Γκορτζογλίου. 22-12-1927, ο οικισμός Γκορτσόγλι μετονομάζεται σε Αλώνια. 04-12-1997, ο οικισμός Αλώνια αποσπάται από την Κοινότητα Αλωνίων και προσαρτάται στο Δήμο Άριος. 07-06-2010, ο οικισμός Αλώνια αποσπάται από το Δήμο Άριος και προσαρτάται στο Δήμο Καλαμάτας. Δήμος Καλαμάτας (Ιστοσελίδα Δήμου Καλαμάτας) Αλώνια Μεσσηνίας (Βίντεο στο youtube) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1981, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)

Τα Αλώνια είναι οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας, στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, με πληθυσμό 161 κατοίκων, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Διοικητικά είναι έδρα ομώνυμης Τοπικής Κοινότητας, της Δημοτικής Ενότητας Άριος, του Δήμου Καλαμάτας. Η Τοπική Κοινότητα Αλωνίων είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός, με έκταση 2,567 χμ² (2011).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%B1_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Open eClass

Η πρώτη έκδοση του Open eClass κυκλοφόρησε τον Μάρτιο 2003. Η αρχική αυτή έκδοση είχε βασιστεί στην πλατφόρμα ανοικτού κώδικα Claroline. Στη συνέχεια σχεδιάστηκαν κι αναπτύχθηκαν πολλές νέες εκδόσεις της πλατφόρμας με αποτέλεσμα σήμερα να αποτελεί μια αυτόνομη πλατφόρμα που ελάχιστα θυμίζει την αρχική της προέλευση. 2019: version 3.7 2017: version 3.6 2016: version 3.4 | version 3.5 2015: version 3.0 | version 3.1 |version 3.2 | version 3.3 2014: version 2.9 | version 2.10 | version 2.11 2013: version 2.7 | version 2.8 2012: version 2.5 | version 2.6 2011: version 2.4 2010: version 2.3 2009: version 2.2 2008: version 2.1 2007: version 2.0 2007: version 1.7 2005: version 1.5 | version 1.6 2004: version 1.4 2003: version 1.0.1 | 1.0.2 | 1.3 | 1.3.1 Η πλατφόρμα Open eClass χρησιμοποιείται από το σύνολο σχεδόν των Ακαδημαϊκών Ιδρυμάτων της χώρας υποστηρίζοντας ένα μεγάλο πλήθος ηλεκτρονικών μαθημάτων με χιλιάδες χρήστες να συμμετέχουν σε αυτά. Παράλληλα χρησιμοποιείται με μεγάλη επιτυχία και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση υποστηρίζοντας την υπηρεσίας ηλεκτρονικής τάξης (η-Τάξη) σε όλα τα σχολεία της Ελλάδος. Στα πλαίσια της δημιουργίας ενός διαύλου επικοινωνίας, για την καλύτερη υποστήριξη, σχεδιασμό και ανάπτυξη της πλατφόρμας Open eClass, αναπτύχθηκε ένα ανοικτό δίκτυο εγκαταστάσεων της πλατφόρμας σε όλη τη χώρα. Το ηλεκτρονικό μάθημα αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα της πλατφόρμας Open eClass. Κάθε μάθημα αποτελεί μια αυτόνομη οντότητα στην πλατφόρμα η οποία ενσωματώνει μια σειρά από υποσυστήματα. Ουσιαστικά το ηλεκτρονικό μάθημα είναι μια αρθρωτή δομή, η οποία οργανώνεται και διαχειρίζεται από τον υπεύθυνο καθηγητή, ανάλογα με το υλικό που διαθέτει και το μοντέλο ηλεκτρονικής μάθησης που θα υιοθετήσει (από μια απλή ενημερωτική ιστοσελίδα έως ένα πλήρως δυναμικό περιβάλλον εκπαίδευσης). Τα υποστηριζόμενα υποσυστήματα είναι τα εξής: Ατζέντα όπου παρουσιάζονται χρονικά τα γεγονότα σταθμοί του μαθήματος (διαλέξεις, συναντήσεις, αξιολογήσεις, κλπ). Έγγραφα όπου αποθηκεύεται, οργανώνεται και παρουσιάζεται το εκπαιδευτικό υλικό του μαθήματος. Ειδικότερα το υποσύστημα αυτό παρέχει έναν εύχρηστο μηχανισμό για τη διαχείριση, την οργάνωση και την ομαδοποίηση του εκπαιδευτικού υλικού (κείμενα, παρουσιάσεις, εικόνες, διαγράμματα, κλπ) μέσα από ένα σύστημα καταλόγων και υποκαταλόγων. Ανακοινώσεις που αφορούν το μάθημα και ενημερώνουν τους εγγεγραμμένους χρήστες, εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενους. Περιοχές Συζητήσεων για την ανταλλαγή απόψεων και ιδεών σε θέματα σχετικά με το μάθημα. Αποτελεί ένα υποσύστημα αλληλεπίδρασης εκπαιδευτή – εκπαιδευόμενου. Ομάδες Εργασίας (ανοικτές ή κλειστές), αποτελούν μια συλλογή από εγγεγραμμένους χρήστες (εκπαιδευόμενοι και εκπαιδευτές) που μοιράζονται την ίδια περιοχή συζητήσεων καθώς και την ίδια περιοχή μεταφόρτωσης αρχείων και εργασιών, και προάγουν τη συνεργασία και την αλληλεπίδραση ανάμεσα στους εκπαιδευόμενους. Σύνδεσμοι – χρήσιμες πηγές από το Διαδίκτυο που αφορούν το μάθημα και ομαδοποιούνται σε κατηγορίες. Εργασίες Εκπαιδευόμενων, ένα χρήσιμο εργαλείο που επιτρέπει την ηλεκτρονική διαχείριση, υποβολή και βαθμολόγηση των εργασιών του μαθήματος. Ασκήσεις Αυτοαξιολόγησης που δημιουργεί ο εκπαιδευτής με στόχο την εξάσκηση των Εκπαιδευόμενων στην ύλη του μαθήματος. Το υποσύστημα αυτό ενσωματώνει μια γεννήτρια παραγωγής Ασκήσεων με ερωτήσεις πολλαπλών επιλογών, καθώς και ασκήσεις του τύπου «συμπληρώματος κενών» ή «ταιριάσματος στηλών». Περιγραφή Μαθήματος, χώρος όπου παρουσιάζονται πληροφορίες σχετικά με την ύλη, τους στόχους, τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες, τα βοηθήματα, τους τρόπους αξιολόγησης, κλπ του μαθήματος. Γλωσσάριο, χώρος για την προσθήκη και διαχείριση όρων που περιλαμβάνονται στο μάθημα. Ηλεκτρονικό Βιβλίο, χώρος για την εισαγωγή, διαχείριση και παρουσίαση ηλεκτρονικών βιβλίων σε μορφή HTML. Πολυμέσα, χώρος αποθήκευσης και διάθεσης οπτικοακουστικού εκπαιδευτικού υλικού. Υπάρχουν δύο επιλογές: προσθήκη πολυμεσικού αρχείου και προσθήκη εξωτερικού συνδέσμου σε αρχείο πολυμέσων που βρίσκεται αποθηκευμένο π.χ. στο YouTube, ή σε έναν VideoOnDemand Server (VoD), κλπ και αφορούν το μάθημα. Γραμμή Μάθησης, παρέχει τη δυνατότητα στους εκπαιδευτές να οργανώσουν το εκπαιδευτικό τους υλικό σε δομημένες ενότητες και στους εκπαιδευόμενους να ακολουθούν μια σειρά από βήματα ως δραστηριότητες μάθησης. (SCORM). Κουβέντα είναι ένα υποσύστημα που παρέχει τη δυνατότητα ανταλλαγής γραπτών μηνυμάτων (chat) σε πραγματικό χρόνο. Τηλεσυνεργασία είναι ένα υποσύστημα που παρέχει τη δυνατότητα επικοινωνίας με εργαλείο whiteboard και να επικοινωνεί με εικόνα και ήχο με τους με τους εκπαιδευόμενους σε πραγματικό χρόνο. Ερωτηματολόγια είναι ένα υποσύστημα που παρέχει τη δυνατότητα δημιουργίας δημοσκοπήσεων και ερευνών μαθησιακού προφίλ. Wiki είναι ένα εργαλείο συνεργασίας που επιτρέπει στους συμμετέχοντες στο μάθημα εκπαιδευτές κι εκπαιδευόμενους να επεξεργάζονται από κοινού το περιεχόμενο διαφόρων κειμένων. Χώρος Ανταλλαγής Μηνυμάτων όπου υποστηρίζεται η ανάδραση στην εκπαιδευτική δραστηριότητα με την ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ των υπεύθυνων εκπαιδευτών και των εγγεγραμμένων εκπαιδευόμενων του μαθήματος. Βαθμολόγιο: Καταγραφή βαθμολογίας εκπαιδευομένων. Παρουσιολόγιο: Καταγραφή παρουσιών/απουσιών εκπαιδευομένων. Στατιστικά: Στατιστικά στοιχεία χρηστών. Κατάλογος ενεργών εγκαταστάσεων του Open eClass Η πρώτη εγκατάσταση της πλαφόρμας στο GUnet

Το Open eClass είναι ελεύθερο λογισμικό διαχείρισης εκπαιδευτικού περιεχομένου (Course Management System). Δημιουργήθηκε από την Ομάδα Ασύγχρονης Τηλεκπαίδευσης του Ελληνικού Ακαδημαϊκού Διαδικτύου GUnet και έχει εγκατασταθεί και χρησιμοποιείται από πολλά ελληνικά ακαδημαϊκά ιδρύματα.

https://el.wikipedia.org/wiki/Open_eClass

Μαρία της Πρωσίας

Η Μαρία Φρειδερίκη Φραγκίσκη Χεδβίγη ήταν η δεύτερη (επιζήσασα) κόρη του Γουλιέλμου της Πρωσίας και της Μαρίας Άννας, κόρης του Φρειδερίκου Ε΄ της Έσσης-Χόμπουργκ. Παντρεύτηκε το 1842 τον Μαξιμιλιανό Β΄ της Βαυαρίας και είχε τέκνα: Λουδοβίκος Β΄ (1845 - 1886), Βασιλιάς της Βαυαρίας Όθων (1848 - 1916), Βασιλιάς της Βαυαρίας Maria prinzessin von Preussen

Η Μαρία (γερμ. Marie, 15 Οκτωβρίου 1825 - 17 Μαΐου 1889) από τον Οίκο των Χοεντσόλλερν ήταν κόρη του Πρίγκιπα της Πρωσίας και με τον γάμο της έγινε Βασίλισσα της Βαυαρίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82

Φλάσινγκ Μέντοους

Μέχρι τον 19ο αιώνα η τοποθεσία ήταν ένας υγρότοπος δημιουργημένος από τον ποταμό Φλάσινγκ, ο οποίος τη διασχίζει στη διεύθυνση βορρά-νότου. Την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα έγινε χωματερή για αποκαΐδια, καθώς τότε βρισκόταν τόσο μακριά από τις ανεπτυγμένες περιοχές της Νέας Υόρκης, ώστε να θεωρείται σχεδόν χωρίς αξία. Ο επίτροπος πάρκων του Δήμου Ρόμπερτ Μόουζες ήταν ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας ενός μεγάλου πάρκου στο Φλάσινγκ Μέντοους, τη δεκαετία του 1920, ως μέρος ενός συστήματος πάρκων στο ανατολικό Κουίνς. Το πάρκο τελικώς δημιουργήθηκε ως η θέση της Παγκόσμιας Εκθέσεως της Νέας Υόρκης το 1939 και φιλοξένησε και την Παγκόσμια έκθεση της Νέας Υόρκης το 1964. Μετά το 1964 το πάρκο αφέθηκε στην εγκατάλειψη, παρά το ότι έχουν γίνει κάποιες αναβαθμίσεις μετά το 1990. Το πάρκο διατηρεί μεγάλο μέρος της διαμορφώσεως από την Παγκόσμια έκθεση του 1939. Υπάρχουν αρκετές εγκαταστάσεις στο εσωτερικό του που αποτελούν και αξιοθέατα: Το γήπεδο μπέιζμπολ Σίτι Φηλντ (έδρα της ομάδας Νιου Γιορκ Μετς), το μουσείο Μέγαρο Επιστήμης της Νέας Υόρκης, το Μουσείο του Κουίνς, ο Ζωολογικός Κήπος του Κουίνς, η Unisphere και το Περίπτερο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης στην Παγκόσμια έκθεση του 1964. Ο ποταμός Φλάσινγκ συνεχίζει να ρέει μέσα από το πάρκο και δύο μεγάλες λίμνες, η Μέντοου και η Γουίλοου, καταλαμβάνουν αρκετή από τη νότια έκτασή του. Το πάρκο ανήκει και συντηρείται από το Τμήμα Πάρκων και αναψυχής του Δήμου της Νέας Υόρκης. Ιδιωτικοί μη κερδοσκοπικοί σύλλογοι, όπως το Flushing Meadows–Corona Park Conservancy και η Συμμαχία για το Πάρκο Φλάσινγκ Μέντοους-Κορόνα, παρέχουν πρόσθετους πόρους, υπηρεσίες και υποστήριξη. Το πάρκο ονομάσθηκε από τις γειτονικές συνοικίες Φλάσινγκ και Κορόνα, οι οποίες χωρίζονται από το πάρκο. Το όνομα «Φλάσινγκ» είναι παραφθορά της ονομασίας του λιμένα Βλίσινγιεν της Ολλανδίας. 30 Years of Progress: 1934–1965 (PDF). New York City Department of Parks and Recreation. 9 Ιουνίου 1964. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2017. Πρότυπο:Cite Power Broker Cotter, Bill· Young, Bill (20 Ιανουαρίου 2014). The 1964–1965 New York World's Fair. Arcadia Publishing. ISBN 978-1-4396-4214-6. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2017. «Flushing Meadows-Corona Park: Historic Preservation Studio». Columbia Graduate School of Architecture, Planning and Preservation. 3 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2017. La Guardia International Airport and John F. Kennedy International Airport, Port Authority of New York and New Jersey Airport Access Program, Automated Guideway Transit System (NY, NJ): Environmental Impact Statement. Port Authority of New York and New Jersey, United States Department of Transportation, Federal Aviation Administration, New York State Department of Transportation. Ιούνιος 1994. Mankiewicz, Paul S.· Mankiewicz, Julie A. (Ιουνίου 2002). «Ecological Engineering and Restoration Study Flushing Meadows Lakes and Watershed» (PDF). The Gaia Institute. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2017. «PHASE I-A ARCHAEOLOGICAL IMPACT REPORT for the SPORTSPLEX PROJECT» (PDF). Historical Perspectives. 22 Αυγούστου 1985. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2017. Quennell Rothschild & Partners; Smith-Miller + Hawkinson Architects. Flushing Meadows Corona Park Strategic Framework Plan. New York City Department of Parks and Recreation– For links to specific pages, see: Data Sources, physical Conditions & Assessments. New York City Department of Parks and Recreation, σελ. 12–15. https://www.nycgovparks.org/sub_your_park/vt_flushing_meadows/presentation/02siteanalysis.pdf. Ανακτήθηκε στις November 12, 2017. Conceptual Framework. Part 1. New York City Department of Parks and Recreation, σελ. 16–19. https://www.nycgovparks.org/sub_your_park/vt_flushing_meadows/presentation/03conceptualframework1.pdf. Ανακτήθηκε στις November 12, 2017. Conceptual Framework. Part 2. New York City Department of Parks and Recreation, σελ. 20–27. https://www.nycgovparks.org/sub_your_park/vt_flushing_meadows/presentation/04conceptualframework_2.pdf. Ανακτήθηκε στις November 12, 2017. Vision & Goals. Part 1. New York City Department of Parks and Recreation, σελ. 28–35. https://www.nycgovparks.org/sub_your_park/vt_flushing_meadows/presentation/05visionandgoals.pdf. Ανακτήθηκε στις November 12, 2017. Vision & Goals. Part 2. New York City Department of Parks and Recreation, σελ. 36–48. https://www.nycgovparks.org/sub_your_park/vt_flushing_meadows/presentation/06visionandgoals.pdf. Ανακτήθηκε στις November 12, 2017. Appendix: The History of Flushing Meadows Corona Park. New York City Department of Parks and Recreation, σελ. 49–72. https://www.nycgovparks.org/sub_your_park/vt_flushing_meadows/presentation/07appendix.pdf. Ανακτήθηκε στις November 12, 2017. «STAGE 1A ARCHAEOLOGICAL ASSESSMENT; SHEA STADIUM REDEVELOPMENT FLUSHING MEADOWS – CORONA PARK» (PDF). nyc.gov. Historical Perspectives, Inc. Οκτωβρίου 2001. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2017. Steinberg, Ted (21 Ιουλίου 2015). Gotham Unbound: The Ecological History of Greater New York. Simon and Schuster. σελίδες 209–225. ISBN 978-1-4767-4128-4. «Tomorrow's World: The New York World's Fairs and Flushing Meadows Corona Park» (PDF). New York City Department of Parks and Recreation. 26 Ιουνίου 2015. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2017. «Unisphere» (PDF). New York City Landmarks Preservation Commission. 16 Μαΐου 1995. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2017. «WILLETS POINT Development: Draft Supplemental Environmental Impact Statement; Chapter 1: Project Description» (PDF). New York City Economic Development Corporation. Μαρτίου 2013. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2017. Wood, Andrew F. (2004). New York's 1939–1940 World's Fair. Arcadia Publishing. ISBN 978-0-7385-3585-2. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2017. Επίσημος ιστότοπος «The Playground For All Children»

Το Πάρκο Φλάσινγκ Μέντοους (αγγλ. Flushing Meadows Park), επισήμως Πάρκο Φλάσινγκ Μέντοους-Κορόνα (Flushing Meadows–Corona Park) και συνήθως αναφερόμενο απλώς ως «Φλάσινγκ Μέντοους», είναι δημόσιο πάρκο στο βόρειο μέρος του Κουίνς της πόλεως της Νέας Υόρκης. Τα όριά του είναι ο Διαπολιτειακός Αυτοκινητόδρομος I-678 (ως Van Wyck Expressway) στα ανατολικά, ο Grand Central Parkway στα δυτικά, ο όρμος Φλάσινγκ (Flushing Bay) στα βόρεια και η λεωφόρος Γιούνιον Τέρνπάικ (Union Turnpike) στα νότια. Το Φλάσινγκ Μέντοους είναι το τέταρτο μεγαλύτερο δημόσιο πάρκο της Νέας Υόρκης, έχοντας συνολική έκταση 3.630 στρέμματα (μεγαλύτερο από το Σέντραλ Παρκ). Διεθνώς είναι γνωστότερο για τη διεξαγωγή, στο εκεί ευρισκόμενο «Εθνικό Κέντρο Αντισφαιρίσεως Μπίλι Τζην Κινγκ» (USTA Billie Jean King National Tennis Center), του Αμερικανικού «Όπεν», που είναι η μία από τις 4 κορυφαίες ετήσιες διοργανώσεις τένις στον κόσμο («γκραν σλαμ»). Το μεγάλο Γήπεδο Άρθουρ Ας του Κέντρου είναι το μεγαλύτερο γήπεδο τένις στον κόσμο, με χωρητικότητα 23.200 θεατών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA_%CE%9C%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BF%CF%85%CF%82

Μετασχηματισμός Λαπλάς

Ιστορία Ο μετασχηματισμός Λαπλάς πήρε το όνομα από τον μαθηματικό και αστρονόμο Πιέρ Σιμόν Λαπλάς (Pierre-Simon Laplace), ο οποίος χρησιμοποίησε τον μετασχηματισμό πάνω στην δουλειά του στη θεωρία πιθανοτήτων. Από το 1744, ο Λέοναρντ Όιλερ (Leonahard Euler), ερεύνησε ολοκληρώματα της μορφής z = ∫ X ( x ) e a x d x and z = ∫ X ( x ) x A d x {\displaystyle z=\int X(x)e^{ax}\,dx\quad {\text{ and }}\quad z=\int X(x)x^{A}\,dx} Ως λύσεις των διαφορικών εξισώσεων, αλλά δεν επιδίωξε να συνεχίσει το θέμα περαιτέρω. Ο Τζοσεφ Λουίς Λαγκράνς (Joseph Louis Lagrange) ήταν ένας θαυμαστής του Όιλερ και στη δουλειά του πάνω στη συνάρτηση πυκνότητας πιθανότητας, ερεύνησε εκφράσεις της μορφής ∫ X ( x ) e − a x a x d x , {\displaystyle \int X(x)e^{-ax}a^{x}\,dx,} Όπου πολλοί μοντέρνοι ιστορικοί την ερμήνευσαν μέσα στη μοντέρνα θεωρία του μετασχηματισμού Λαπλάς.Αυτοί οι τύποι ολοκληρωμάτων φαίνεται αρχικά να είχαν προσελκύσει την προσοχή του Λαπλάς το 1782 όπου είχε ακολουθήσει το πνεύμα του Euler χρησιμοποιώντας τα ολοκληρώματα από μόνα τους ως λύσεις των εξισώσεων. Ωστόσο, το 1785, ο Λαπλάς έκανε το μεγάλο βήμα όταν, αντί να κοιτάει για μια λύση στη μορφή ενός ολοκληρώματος άρχισε να ισχυρίζεται τους μετασχηματισμούς με μια έννοια που μετά έγινε γνωστός. Χρησιμοποίησε ένα ολοκλήρωμα της μορφής : ∫ x s ϕ ( x ) d x , {\displaystyle \int x^{s}\phi (x)\,dx,} συγγενής με τον μετασχηματισμό Μελίν (Mellin transform), για να μετασχηματίσει μια ολόκληρη διαφορική εξίσωση, ώστε να κοιτάξει για λύσεις της εξίσωσης μετασχηματισμού. Μετά πήγε να ενεργοποιήσει το μετασχηματισμό Λαπλάς με τον ίδιο τρόπο και άρχισε να αντλεί κάποιες ιδιότητες του, αρχίζοντας να εκτιμά την δυνητική ισχύ. Ο Λαπλάς επίσης αναγνώρισε ότι μέθοδος του Ζοζέφ Φουριέ (Joseph Fourier) της σειράς Φουριέ για την λύση εξισώσεων διάχυσης μπορούσε μόνο να βρει την περιοχή του χώρου εφόσον οι λύσεις ήταν περιοδικές. Το 1809 ο Λαπλάς παρουσίασε τον μετασχηματισμό για να βρίσκει λύσεις όπου είναι διάχυτες μη ορισμένες στον χώρο. Ο μετασχηματισμός λαπλάς μιας συνάρτησης f(t)), ορίζεται για όλους τους πραγματικούς αριθμούς t ≥ 0, είναι η συνάρτηση F(s), η οποία ορίζεται ως : F ( s ) = L { f ( t ) } = ∫ 0 ∞ e − s t f ( t ) d ( f ) . {\displaystyle F(s)={\mathcal {L}}\left\{f(t)\right\}=\int _{0}^{\infty }e^{-st}f(t)\,d(f).} Η παράμετρος s είναι μιγαδικός αριθμός : s = σ + i ω , {\displaystyle s=\sigma +i\omega ,\,} Με πραγματικούς αριθμούς σ και ω.Η έννοια του ολοκληρώματος εξαρτάται από τον τύπο της συνάρτησης που μας ενδιαφέρει. Μια απαραίτητη συνθήκη για την ύπαρξη του ολοκληρώματος είναι ότι η ƒ πρέπει να είναι τοπικά ολοκληρώσιμη στο διάστημα [0,∞). Για τοπικές ολοκληρώσιμες συναρτήσεις που αποσυντίθενται στο άπειρο ή είναι εκθετικής μορφής, το ολοκλήρωμα μπορεί να κατανοηθεί ως ένα (σωστό) Λεμπέγκ ολοκλήρωμα (Lebesgue integral). Ωστόσο για πολλές εφαρμογές είναι απαραίτητο να το θεωρήσουμε ως ένα υπό συνθήκη συγκλίνων γενικευμένο ολοκλήρωμα στο ∞. Ακόμα γενικότερα, το ολοκλήρωμα μπορεί να γίνει κατανοητό με μια αδύναμη αίσθηση, και αυτό εξετάζεται παρακάτω. Αρχικά μπορούμε να ορίσουμε τον μετασχηματισμό Λαπλάς ενός πεπερασμένου μετρητή Μπόρελ (Borel measure) μ από το ολοκλήρωμα Λεμπεσκουέ (Lebesgue integral). ( L μ ) ( s ) = ∫ [ 0 , ∞ ) e − s t d μ ( t ) . {\displaystyle ({\mathcal {L}}\mu )(s)=\int _{[0,\infty )}e^{-st}d\mu (t).} Μια σημαντική ειδική περίπτωση είναι όπου μ είναι ένα μέτρο πιθανότητας ή, ακόμα πιο συγκεκριμένα, η συνάρτηση δέλτα (dirac). Στον συναρτησιακό λογισμό, ο μετασχηματισμός Λαπλάς ενός μετρητή (ή μιας μέτρησης) είναι συχνά αντιμέτωπη μέσω της μέτρησης που προήλθε από την συνάρτηση κατανομής (distribution function) ƒ. Σε αυτή την περίπτωση για να αποφύγουμε την πιθανότητα σύγχυσης, συχνά γράφουμε : ( L f ) ( s ) = ∫ 0 − ∞ e − s t f ( t ) d t {\displaystyle ({\mathcal {L}}f)(s)=\int _{0^{-}}^{\infty }e^{-st}f(t)\,dt} Όπου το κατώτατο όριο στο 0− στην ουσία δείχνει : lim ε ↓ 0 + ∫ − ε ∞ . {\displaystyle \lim _{\varepsilon \downarrow 0^{+}}\int _{-\varepsilon }^{\infty }.} Το όριο δίνει έμφαση στο ότι κάθε σημείο μάζας τοποθετημένο στο 0 είναι εξολοκλήρου καλυπτόμενο από τον μετασχηματισμό Λαπλάς. Αν και με το ολοκλήρωμα Λεμπεσκουέ (Lebesgue interval), δεν είναι απαραίτητο να πάρουμε αυτό το όριο, εμφανίζει πιο φυσική σύνδεση με τον μετασχηματισμό Λαπλάς-Στίλτζες (Laplace–Stieltjes transform). Στην καθαρή (θεωρητική) και στην εφαρμοσμένη πιθανότητα, ο μετασχηματισμός Λαπλάς ορίζεται από τον μέσο όρο της προσδοκώμενης μεταβλητής. Εάν X είναι μια τυχαία μεταβλητή με συνάρτηση πυκνότητας πιθανότητας ƒ τότε ο μετασχηματισμός Λαπλάς της ƒ δίνεται από την προσδοκία ( L f ) ( s ) = E [ e − s X ] . {\displaystyle ({\mathcal {L}}f)(s)=E\left[e^{-sX}\right].\,} Από κατάχρηση της γλώσσας, αυτός ο ορισμός αναφέρεται ως ο μετασχηματισμός Λαπλάς της τυχαίας μεταβλητής X του εαυτού της. Αντικαθιστώντας το s από το −t παίρνουμε την στιγμιαία συνάρτηση παραγωγής της X (moment generating function of X). Ο μετασχηματισμός Λαπλάς έχει εφαρμογές σε όλη την θεωρία πιθανοτήτων, συμπεριλαμβανόμενης και πέρασμα της πρώτης φοράς της στοχαστικής διαδικασίας όπως οι αλυσίδες Μαρκόφ, και θεωρία ανανέωσης. Όταν κάποιος αναφέρει Μετασχηματισμό λαπλάς, τότε εννοείται ο μονομερής ή ο μονόπλευρος μετασχηματισμός. Ο μετασχηματισμός Λαπλάς μπορεί εναλλακτικά να οριστεί ως διμερής μετασχηματισμός λαπλάς ή δίπλευρος μετασχηματισμός Λαπλάς επεκτείνοντας τα όρια της ολοκλήρωσης σε όλο τον πραγματικό άξονα. Με αυτόν τον τρόπο ο μονόπλευρος μετασχηματισμός Λαπλάς γίνεται ειδική περίπτωση του δίπλευρου μετασχηματισμού όπου ο ορισμός της συνάρτησης που μετασχηματίζεται πολλαπλασιάζεται με την βηματική συνάρτηση. Ο δίπλευρος μετασχηματισμός λαπλάς ορίζεται ως : F ( s ) = L { f ( t ) } = ∫ − ∞ ∞ e − s t f ( t ) d t . {\displaystyle F(s)={\mathcal {L}}\left\{f(t)\right\}=\int _{-\infty }^{\infty }e^{-st}f(t)\,dt.} Ο αντίστροφος μετασχηματισμός Λαπλάς δίνεται από το παρακάτω μιγαδικό ολοκλήρωμα, το οποίο είναι γνωστό με διάφορα ονόματα (το ολοκλήρωμα Bromwich, το ολοκλήρωμα Fourier-Mellin): f ( t ) = L − 1 { F ( s ) } = 1 2 π i lim T → ∞ ∫ γ − i T γ + i T e s t F ( s ) d s , {\displaystyle f(t)={\mathcal {L}}^{-1}\{F(s)\}={\frac {1}{2\pi i}}\lim _{T\to \infty }\int _{\gamma -iT}^{\gamma +iT}e^{st}F(s)\,ds,} όπου γ {\displaystyle \gamma } είναι ένας πραγματικός αριθμός έτσι ώστε η διαδρομή του περιγράμματος του ολοκληρώματος να είναι η περιοχή σύγκλισης του F(s). Εάν η f είναι μια τοπικά ολοκληρώσιμη συνάρτηση, τότε ο μετασχηματισμός F(s) της f συγκλίνει υπό τον όρο, ότι το όριο lim R → ∞ ∫ 0 R f ( t ) e − t s d t {\displaystyle \lim _{R\to \infty }\int _{0}^{R}f(t)e^{-ts}\,dt} υπάρχει (όπως ένα κανονικό Lebesgue ολοκλήρωμα). Ο μετασχηματισμός Λαπλάς είναι συνήθως κατανοητός ως υπό συνθήκη συγκλίνων, εννοώντας ότι συγκλίνει στην αρχή αντί στο τέλος. Το σύνολο των τιμών της F(s) που συγκλίνουν απόλυτα είναι είτε της μορφής Re{s} > a είτε Re{s} ≥ a, όπου a είναι μία επεκταμένη πραγματική σταθερά, −∞ ≤ a ≤ ∞. (Αυτό προκύπτει από τον κυρίαρχο θεώρημα σύγκλισης.) Η σταθερά a είναι γνωστή ως τετμημένη της απόλυτης σύγκλισης, και εξαρτάται από την αυξανόμενη συμπεριφορά της ƒ(t). Αναλογικά, ο δίπλευρος μετασχηματισμός συγκλίνει απόλυτα σε μια περιοχή a < Re{s} < b, και πιθανώς συμπεριλαμβάνει τις γραμμές Re{s} = a or Re{s} = b. Το υποσύνολο των τιμών του s, για το οποίο ο Λαπλάς μετασχηματισμός συγκλίνει απόλυτα, καλείται περιοχή της απόλυτης σύγκλισης ή πεδίο απόλυτης σύγκλισης. Στην περίπτωση του δίπλευρου μετασχηματισμού πολλές φορές αναφέρεται και ως λωρίδα της απόλυτης σύγκλισης. Ο μετασχηματισμός Λαπλάς είναι αναλυτικός στην περιοχή της απόλυτης σύγκλισης. Ομοίως, το σύνολο των τιμών για το οποίο το F(s) (υπό συνθήκες ή απόλυτα) συγκλίνει είναι γνωστό ως περιοχή σύγκλισης υπό συνθήκες ή απλά περιοχή σύγκλισης (region of convergence ROC). Εάν ο μετασχηματισμός Λαπλάς συγκλίνει όχι απόλυτα στο s = s0, τότε αυτόματα συγκλίνει για όλα τα s για τα οποία Re{s} > Re{s0}. Ως εκ τούτου η περιοχή σύγκλισης είναι ένα ημισχέδιο (ημιπλάνο) της μορφής Re{s} > a, και πιθανώς συμπεριλαμβάνει μερικά σημεία της οριακής γραμμής Re{s} = a. Στην περιοχή σύγκλισης Re{s} > Re{s0}, ο μετασχηματισμός Λαπλάς της ƒ μπορεί να εκφραστεί από ολοκληρώσεις ανά τμήματα όπως το ολοκλήρωμα F ( s ) = ( s − s 0 ) ∫ 0 ∞ e − ( s − s 0 ) t β ( t ) d t , β ( u ) = ∫ 0 u e − s 0 t f ( t ) d t . {\displaystyle F(s)=(s-s_{0})\int _{0}^{\infty }e^{-(s-s_{0})t}\beta (t)\,dt,\quad \beta (u)=\int _{0}^{u}e^{-s_{0}t}f(t)\,dt.} Στην περιοχή σύγκλισης της F(s) μπορεί να εκφραστεί αποτελεσματικά ως η απόλυτη σύγκλιση του μετασχηματισμού λαπλάς κάποιων άλλων συναρτήσεων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αναλυτική. Μια ποικιλία θεωρημάτων, στη μορφή των Paley–Wiener θεωρημάτων, υπάρχουν όσον αφορά στη σχέση μεταξύ των ιδιοτήτων της αποσύνθεσης των ƒ και τις ιδιότητες του Μετασχηματισμού Laplace στην περιοχή της σύγκλισης. Στις εφαρμογές της μηχανικής, μία συνάρτηση σε ένα γραμμικώς χρονικά αμετάβλητο σύστημα (LTI) είναι σταθερή εάν για κάθε πεπερασμένη είσοδο παράγει μία πεπερασμένη έξοδο. Αυτή είναι η ισοδύναμη της απόλυτης σύγκλισης του μετασχηματισμού Λαπλάς της συνάρτησης κρουστικής απόκρισης στην περιοχή Re{s} ≥ 0. Ως αποτέλεσμα, τα LTI συστήματα είναι σταθερά όταν οι πόλοι του μετασχηματισμού λαπλάς της συνάρτησης της κρουστικής απόκρισης έχουν αρνητικό πραγματικό μέρος. Ο μετασχηματισμός Λαπλάς έχει έναν αριθμό από ιδιότητες που χρησιμοποιούνται για την ανάλυση στα γραμμικά δυναμικά συστήματα. Τα πιο σημαντικά πλεονεκτήματα είναι ότι η παραγώγιση και η ολοκλήρωση γίνεται πολλαπλασιασμός και διαίρεση με το s (ομοίως στους λογαρίθμους αλλάζει τον πολλαπλασιασμό των αριθμών σε άθροισμα των λογαρίθμων τους). Εξαιτίας αυτής της ιδιότητας, η μεταβλητή λαπλάς s είναι γνωστή και ως μεταβλητή χειρισμού (operator variable) στο πεδίο L: είτε διαφορικός χειριστής (derivative operator) ή (για s−11) ολοκληρωτικός χειριστής (integration operator). Ο μετασχηματισμός μετατρέπει την διαφορική εξίσωση και την ολοκληρωτική εξίσωση σε πολυωνυμική εξίσωση, οι οποίες είναι πολύ πιο εύκολο να λυθούν. Εφόσον λυθούν, εφαρμόζεται ο αντίστροφος μετασχηματισμός ώστε να πάρουμε την συνάρτηση στο πεδίο του χρόνου. Θεωρώντας τις συναρτήσεις f(t) και g(t), και αντίστοιχα τους μετασχηματισμούς Λαπλάς αυτών F(s) και G(s): f ( t ) = L − 1 { F ( s ) } {\displaystyle f(t)={\mathcal {L}}^{-1}\{F(s)\}} g ( t ) = L − 1 { G ( s ) } {\displaystyle g(t)={\mathcal {L}}^{-1}\{G(s)\}} στον παρακάτω πίνακα φαίνονται οι ιδιότητες του μονόπλευρου μετασχηματισμού Λαπλάς: Θεώρημα αρχικής τιμής: f ( 0 + ) = lim s → ∞ s F ( s ) . {\displaystyle f(0^{+})=\lim _{s\to \infty }{sF(s)}.} Θεώρημα τελικής τιμής: f ( ∞ ) = lim s → 0 s F ( s ) {\displaystyle f(\infty )=\lim _{s\to 0}{sF(s)}} , εάν όλοι οι πόλοι της s F ( s ) {\displaystyle sF(s)} βρίσκονται στο αριστερό ημιεπίπεδο Το θεώρημα τελικής τιμής είναι πολύ χρήσιμο γιατί μας δίνει την μακροπρόθεσμη συμπεριφορά χωρίς να εφαρμόσουμε την μέθοδο των μερικών κλασμάτων ή άλλη δύσκολη άλγεβρα. Εάν ο πόλος μιας συνάρτησης βρίσκεται στο δεξιό ημιεπίπεδο (δηλαδή, e t {\displaystyle e^{t}} ή sin ⁡ ( t ) {\displaystyle \sin(t)} ) η συμπεριφορά του συστήματος είναι απροσδιόριστη. Είναι συχνά βολικό να χρησιμοποιήσουμε την ιδιότητα παραγώγισης του μετασχηματισμού Λαπλάς για να βρούμε τον μετασχηματισμό της παράγωγου της. Αυτό μπορεί να προέλθει από τη βασική έκφραση του μετασχηματισμού λαπλάς όπως φαίνεται: L { f ( t ) } = ∫ 0 − ∞ e − s t f ( t ) d t = [ f ( t ) e − s t − s ] 0 − ∞ − ∫ 0 − ∞ e − s t − s f ′ ( t ) d t (by parts) = [ − f ( 0 ) − s ] + 1 s L { f ′ ( t ) } , {\displaystyle {\begin{aligned}{\mathcal {L}}\left\{f(t)\right\}&=\int _{0^{-}}^{\infty }e^{-st}f(t)\,dt\\[8pt]&=\left[{\frac {f(t)e^{-st}}{-s}}\right]_{0^{-}}^{\infty }-\int _{0^{-}}^{\infty }{\frac {e^{-st}}{-s}}f'(t)\,dt\quad {\text{(by parts)}}\\[8pt]&=\left[-{\frac {f(0)}{-s}}\right]+{\frac {1}{s}}{\mathcal {L}}\left\{f'(t)\right\},\end{aligned}}} όπου L { f ′ ( t ) } = s ⋅ L { f ( t ) } − f ( 0 ) , {\displaystyle {\mathcal {L}}\left\{f'(t)\right\}=s\cdot {\mathcal {L}}\left\{f(t)\right\}-f(0),} Και στην περίπτωση του δίπλευρου μετασχηματισμού, L { f ′ ( t ) } = s ∫ − ∞ ∞ e − s t f ( t ) d t = s ⋅ L { f ( t ) } . {\displaystyle {\mathcal {L}}\left\{{f'(t)}\right\}=s\int _{-\infty }^{\infty }e^{-st}f(t)\,dt=s\cdot {\mathcal {L}}\{f(t)\}.} Το γενικό συμπέρασμα είναι, L { f ( n ) ( t ) } = s n ⋅ L { f ( t ) } − s n − 1 f ( 0 ) − ⋯ − f ( n − 1 ) ( 0 ) , {\displaystyle {\mathcal {L}}\left\{f^{(n)}(t)\right\}=s^{n}\cdot {\mathcal {L}}\left\{f(t)\right\}-s^{n-1}f(0)-\cdots -f^{(n-1)}(0),} όπου fn είναι η n-στη παράγωγος της f, μπορεί να καθιερωθεί με ένα επαγωγικό όρισμα. Έστω L { f ( t ) } = F ( s ) {\displaystyle {\mathcal {L}}\left\{f(t)\right\}=F(s)} τότε (δες τον πίνακα παραπάνω) L { f ( t ) t } = ∫ s ∞ F ( p ) d p , {\displaystyle {\mathcal {L}}\left\{{\frac {f(t)}{t}}\right\}=\int _{s}^{\infty }F(p)\,dp,} ή ∫ 0 ∞ f ( t ) t e − s t d t = ∫ s ∞ F ( p ) d p . {\displaystyle \int _{0}^{\infty }{\frac {f(t)}{t}}e^{-st}\,dt=\int _{s}^{\infty }F(p)\,dp.} Θέτοντας s → 0 {\displaystyle s\to 0} παίρνουμε την ταυτότητα ∫ 0 ∞ f ( t ) t d t = ∫ 0 ∞ F ( p ) d p . {\displaystyle \int _{0}^{\infty }{\frac {f(t)}{t}}\,dt=\int _{0}^{\infty }F(p)\,dp.} Για παράδειγμα, ∫ 0 ∞ cos ⁡ a t − cos ⁡ b t t d t = ∫ 0 ∞ ( p p 2 + a 2 − p p 2 + b 2 ) d p = 1 2 ln ⁡ p 2 + a 2 p 2 + b 2 | 0 ∞ = ln ⁡ b − ln ⁡ a . {\displaystyle \int _{0}^{\infty }{\frac {\cos at-\cos bt}{t}}\,dt=\int _{0}^{\infty }\left({\frac {p}{p^{2}+a^{2}}}-{\frac {p}{p^{2}+b^{2}}}\right)\,dp={\frac {1}{2}}\left.\ln {\frac {p^{2}+a^{2}}{p^{2}+b^{2}}}\right|_{0}^{\infty }=\ln b-\ln a.} Ένα άλλο παράδειγμα είναι το ολοκλήρωμα Ντίριχλετ ( Dirichlet integral). Ο (μονόπλευρος) μετασχηματισμός Λαπλάς-Στάιλτζες (Laplace-Stieltjes) από μια συνάρτηση g : R → R ορίζεται από το ολοκλήρωμα Λεμπεσκουέ-Στάιλτζες (Lebesgue-Stieltjes) { L ∗ g } ( s ) = ∫ 0 ∞ e − s t d g ( t ) . {\displaystyle \{{\mathcal {L}}^{*}g\}(s)=\int _{0}^{\infty }e^{-st}dg(t).} Η συνάρτηση g υποτίθεται ότι είναι από περιορισμένη μεταβολή (μεταβολή). Αν η g είναι το ολοκλήρωμα της ƒ: g ( x ) = ∫ 0 x f ( t ) d t {\displaystyle g(x)=\int _{0}^{x}f(t)\,dt} τότε ο μετασχηματισμός Λαπλας-Στάιλτζες της g και ο μετασχηματισμός Laplace της ƒ συμπίπτουν. Σε γενικές γραμμές, ο μετασχηματισμός Λαπλας-Στάιλτζες, είναι ο μετασχηματισμός Λαπλάς του μέτρου Στάιλτζες που συνδέεται με τη g. Έτσι, στην πράξη, η μόνη διάκριση μεταξύ των δύο μετασχηματισμών είναι ότι ο μετασχηματισμός Λαπλάς θεωρείται ότι λειτουργεί ως συνάρτηση πυκνότητας του μέτρου, ενώ ο μετασχηματισμός Λαπλάς-Στάιλτζες θεωρηθεί ότι λειτουργεί ως αθροιστική συνάρτηση. Ο συνεχής μετασχηματισμός Φουριέ είναι ισοδύναμος με τον δίπλευρο μετασχηματισμό Λαπλάς με φανταστικά ορίσματα s = iω or s = 2πfi : f ^ ( ω ) = F { f ( t ) } = L { f ( t ) } | s = i ω = F ( s ) | s = i ω = ∫ − ∞ ∞ e − ı ω t f ( t ) d t . {\displaystyle {\begin{aligned}{\hat {f}}(\omega )&={\mathcal {F}}\left\{f(t)\right\}\\[1em]&={\mathcal {L}}\left\{f(t)\right\}|_{s=i\omega }=F(s)|_{s=i\omega }\\[1em]&=\int _{-\infty }^{\infty }e^{-\imath \omega t}f(t)\,\mathrm {d} t.\\\end{aligned}}} Αυτή η έκφραση δεν λαμβάνει υπόψη τον παράγοντα 1 / 2 π {\displaystyle 1/{\sqrt {2\pi }}} , ο οποίος συχνά συμπεριλαμβάνεται στους ορισμούς του μετασχηματισμού Φουριέ. Αυτή η σχέση μεταξύ του Λαπλάς και Φουριέ μετασχηματισμών συχνά χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό του φάσματος συχνοτήτων ενός σήματος ή δυναμικού συστήματος. Η παραπάνω σχέση ισχύει όπως αναφέρεται αν και μόνο αν η περιοχή σύγκλισης (ROC) της F (s) περιέχει το φανταστικό άξονα, σ = 0. Για παράδειγμα, η συνάρτηση f(t) = cos(ω0t) έχει μετασχηματισμό Λαπλάς F(s) = s/(s2 + ω02) των οποίων η ROC είναι Re(s) > 0. Όπως το s = iω αποτελεί πόλο F(s), αντικαθιστώντας s = iω in F(s) στο F(s) δεν δίνει το μετασχηματισμό Fourier της 'f(t)u(t), η οποία είναι ανάλογη με την συνάρτηση Ντιράκ δ(ω-ω0). Ωστόσο η σχέση αυτής της μορφής lim σ → 0 + F ( σ + i ω ) = f ^ ( ω ) {\displaystyle \lim _{\sigma \to 0^{+}}F(\sigma +i\omega )={\hat {f}}(\omega )} κατέχει πολύ ασθενέστερες συνθήκες. Για παράδειγμα, αυτό ισχύει και για το παραπάνω παράδειγμα με την προϋπόθεση ότι το όριο είναι αντιληπτό ως αδύναμο όριο του μέτρου (δες ασαφή τοπολογία (vague topology)) Γενικές συνθήκες σχετίζουν το όριο του μετασχηματισμού λαπλάς μιας συνάρτησης με το σύνορο μετασχηματισμού φουριέ όπως φαίνεται και από την μορφή των Πάλει-Γουίνερ θεωρημάτων (Paley-Wiener theorems). Ο μετασχηματισμός Μέλιν και ο αντίστροφος του σχετίζονται με τον δίπλευρο μετασχηματισμό Λαπλάς με μία απλή αλλαγή των μεταβλητών. Εάν στον μετασχηματισμό Mellin G ( s ) = M { g ( θ ) } = ∫ 0 ∞ θ s g ( θ ) d θ θ {\displaystyle G(s)={\mathcal {M}}\left\{g(\theta )\right\}=\int _{0}^{\infty }\theta ^{s}g(\theta ){\frac {d\theta }{\theta }}} Θέσουμε θ = e-t θα πάρουμε τον μετασχηματισμό Λαπλάς Ο μονόπλευρος μετασχηματισμός Ζ είναι απλά ο μετασχηματισμός Λαπλάς ενός ιδεατού δειγματοληπτικού σήματος με την αντικατάσταση z = d e f e s T {\displaystyle z\ {\stackrel {\mathrm {def} }{=}}\ e^{sT}\ } όπου T = 1 / f s {\displaystyle T=1/f_{s}\ } είναι η περίοδος δειγματοληψίας (μονάδα σε δευτερόλεπτα) και η συχνότητα δειγματοληψίας f s {\displaystyle f_{s}\ } (σε (Herz ή δείγματα ανά δευτερόλεπτο).Έστω Δ T ( t ) = d e f ∑ n = 0 ∞ δ ( t − n T ) {\displaystyle \Delta _{T}(t)\ {\stackrel {\mathrm {def} }{=}}\ \sum _{n=0}^{\infty }\delta (t-nT)} Είναι τα δείγματα από μια συνάρτηση κρουστικό τρένο (impulse train) ή αλλιώς συνάρτηση Ντιράκ Κομπ ([Dirac comb) και x q ( t ) = d e f x ( t ) Δ T ( t ) = x ( t ) ∑ n = 0 ∞ δ ( t − n T ) = ∑ n = 0 ∞ x ( n T ) δ ( t − n T ) = ∑ n = 0 ∞ x [ n ] δ ( t − n T ) {\displaystyle {\begin{aligned}x_{q}(t)&{\stackrel {\mathrm {def} }{=}}\ x(t)\Delta _{T}(t)=x(t)\sum _{n=0}^{\infty }\delta (t-nT)\\&=\sum _{n=0}^{\infty }x(nT)\delta (t-nT)=\sum _{n=0}^{\infty }x[n]\delta (t-nT)\end{aligned}}} Είναι η συνεχής αναπαράσταση στο χρόνο x ( t ) {\displaystyle x(t)\ } x [ n ] = d e f x ( n T ) {\displaystyle x[n]\ {\stackrel {\mathrm {def} }{=}}\ x(nT)\ } είναι τα διακριτά δείγματα της x ( t ) {\displaystyle x(t)\ } . Ο μετασχηματισμός Λαπλάς μιας διακριτής συνάρτησης x q ( t ) {\displaystyle x_{q}(t)\ } είναι X q ( s ) = ∫ 0 − ∞ x q ( t ) e − s t d t = ∫ 0 − ∞ ∑ n = 0 ∞ x [ n ] δ ( t − n T ) e − s t d t = ∑ n = 0 ∞ x [ n ] ∫ 0 − ∞ δ ( t − n T ) e − s t d t = ∑ n = 0 ∞ x [ n ] e − n s T . {\displaystyle {\begin{aligned}X_{q}(s)&=\int _{0^{-}}^{\infty }x_{q}(t)e^{-st}\,dt\\&=\int _{0^{-}}^{\infty }\sum _{n=0}^{\infty }x[n]\delta (t-nT)e^{-st}\,dt\\&=\sum _{n=0}^{\infty }x[n]\int _{0^{-}}^{\infty }\delta (t-nT)e^{-st}\,dt\\&=\sum _{n=0}^{\infty }x[n]e^{-nsT}.\end{aligned}}} Αυτός είναι ο ακριβής ορισμός του μονόπλευρου μετασχηματισμού Ζ της διακριτής x [ n ] {\displaystyle x[n]\ } X ( z ) = ∑ n = 0 ∞ x [ n ] z − n {\displaystyle X(z)=\sum _{n=0}^{\infty }x[n]z^{-n}} Με αντικατάσταση z ← e s T {\displaystyle z\leftarrow e^{sT}\ } . Συγκρίνοντας τις δύο τελευταίες εξισώσεις βρίσκουμε την σχέση μεταξύ μονόπλευρου μετασχηματισμού Ζ και Μετασχηματισμού Λαπλάς ενός δειγματοληπτικού σήματος: X q ( s ) = X ( z ) | z = e s T . {\displaystyle X_{q}(s)=X(z){\Big |}_{z=e^{sT}}.} Η ομοιότητα του μετασχηματισμού Ζ και του Λαπλάς επεκτείνεται πάνω στη θεωρία του λογισμού χρονικής κλίμακας (time scale calculus) Η μορφή ολοκληρώματος στον μετασχηματισμό Μπόρελ είναι F ( s ) = ∫ 0 ∞ f ( z ) e − s z d z {\displaystyle F(s)=\int _{0}^{\infty }f(z)e^{-sz}\,dz} Είναι η ειδική περίπτωση του μετασχηματισμού Λαπλάς όπου ƒ μια ολόκληρη συνάρτηση εκθετικού τύπου, εννοώντας ότι | f ( z ) | ≤ A e B | z | {\displaystyle |f(z)|\leq Ae^{B|z|}} Για κάποιες σταθερές A και B. Ο γενικευμένος μετασχηματισμός Μπόρελ επιτρέπει μία διαφορετική συνάρτηση βαρύτητας να χρησιμοποιηθεί, αντί της εκθετικής συνάρτησης, για να μετασχηματίζει συναρτήσεις μη εκθετικού τύπου. Το θεώρημα Νάσμπιν (Nachbin's theorem) δίνει τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες για τον μετασχηματισμό ώστε να οριστεί καλά. Εφόσον ο συνηθισμένος μετασχηματισμός Λαπλάς μπορεί να γραφτεί ως μία ειδική περίπτωση του δίπλευρου μετασχηματισμού και εφόσον ο δίπλευρος μετασχηματισμός μπορεί να γραφτεί ως άθροισμα δύο μονόπλευρων μετασχηματισμών, η θεωρία των Λαπλάς-, Φουριέ-, Μελίν-, και Z-μετασχηματισμών είναι στη βάση της το ίδιο. Ωστόσο διαφορετικές οπτικές γωνίες και διαφορετικά χαρακτηριστικά προβλήματα σχετίζονται για τους τέσσερις σημαντικούς ολοκληρωτικούς μετασχηματισμούς. Ο παρακάτω πίνακας δείχνει τον μετασχηματισμό Λαπλάς για πολύ συνηθισμένες συναρτήσεις μιας μεταβλητής. Για ορισμούς και εξηγήσεις, δες τα επεξηγητικά σχόλια στο τέλος του πίνακα. Επειδή ο μετασχηματισμός λαπλάς έχει είναι μία γραμμική διαδικασία: Ο μετασχηματισμός Λαπλάς ενός αθροίσματος είναι το άθροισμα των όρων ξεχωριστά. . L { f ( t ) + g ( t ) } = L { f ( t ) } + L { g ( t ) } {\displaystyle {\mathcal {L}}\left\{f(t)+g(t)\right\}={\mathcal {L}}\left\{f(t)\right\}+{\mathcal {L}}\left\{g(t)\right\}} Ο μετασχηματισμός Λαπλάς μιας συνάρτησης πολλαπλασιασμένη με ένα σταθερό όρο είναι ο μετασχηματισμός Λαπλάς της συνάρτησης επί το όρο αυτόν.. L { a f ( t ) } = a L { f ( t ) } {\displaystyle {\mathcal {L}}\left\{af(t)\right\}=a{\mathcal {L}}\left\{f(t)\right\}} Ο μονόπλευρος μετασχηματισμός Λαπλάς παίρνει σαν είσοδο μία συνάρτηση όπου το πεδίο του χρόνου είναι μη αρνητικό, και αυτό διότι όλες οι συναρτήσεις στο πεδίο του χρόνου είναι πολλαπλάσιες της βηματικής συνάρτησης, u(t). Οι είσοδοι του πίνακα που εμπλέκουν μία χρονική καθυστέρηση τ πρέπει να είναι αιτιακές. (δηλαδή τ > 0). Ένα αιτιατό σύστημα είναι ένα σύστημα όπου η κρουστική απόκριση h(t) είναι μηδέν για κάθε t εκ των προτέρων t = 0. Γενικά η περιοχή σύγκλισης για τα αιτιατά συστήματα δεν είναι ίδια για τα μη αιτιατά συστήματα. Ο μετασχηματισμός λαπλάς συχνά χρησιμοποιείται στην ανάλυση κυκλωμάτων, και απλές μετατροπές στο πεδίο- s των κυκλωματικών στοιχείων μπορούν να επιτευχθούν με ευκολία. Τα κυκλωματικά στοιχεία μετατρέπονται σε σύνθετες αντιστάσεις παρόμοιες με τις διανυσματικές αντιστάσεις. Σημειώστε ότι ο αντιστάτης είναι ακριβώς ίδιος και στο πεδίο του χρόνου και στο πεδίο s. Οι πηγές τοποθετούνται σε περίπτωση που υπάρχουν αρχικές συνθήκες στα κυκλωματικά στοιχεία. Για παράδειγμα εάν ένας πυκνωτής έχει μία αρχική τάση ή ένα πηνίο έχει ένα αρχικό ρεύμα, οι πηγές εισέρχονται στο πεδίο του s δίνοντας τις τιμές αυτές. Οι ισοδυναμίες για το ρεύμα και την τάση παίρνονται από τους απλούς μετασχηματισμούς του παραπάνω πίνακα. Ο μετασχηματισμός Λαπλάς χρησιμοποιείται συχνά στη μηχανική και στη φυσική. Η έξοδος ενός γραμμικά χρονικά αμετάβλητου συστήματος (χρονικά αμετάβλητο σύστημα) μπορεί να υπολογισθεί από την συνέλιξη της μοναδιαίας βηματικής απόκρισης με το σήμα εισόδου. Παρουσιάζοντας τον υπολογισμό στο χώρο του λαπλάς η συνέλιξη μετατρέπεται σε πολλαπλασιασμό. Με αυτό τον τρόπο είναι εύκολη η λύση του γιατί είναι σε αλγεβρικά μορφή. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε την θεωρία ελέγχου. Ο μετασχηματισμός Λαπλάς επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την επίλυση διαφορικής εξίσωσης και χρησιμοποιείται πολύ στην ηλεκτρική μηχανική. Ο μετασχηματισμός Λαπλάς μετατρέπει μια γραμμική διαφορική εξίσωση σε μια αλγεβρική εξίσωση, η οποία στη συνέχεια μπορεί να λυθεί από τους βασικούς κανόνες της άλγεβρας. Η αρχική διαφορική εξίσωση μπορεί να λυθεί έπειτα από τον αντίστροφο μετασχηματισμό λαπλάς. Ο Άγγλος ηλεκτρολόγος μηχανικός Όλιβερ Χέβισαιντ (Oliver Heaviside) πρώτος πρότεινε ένα παρόμοιο θέμα, χωρίς να χρησιμοποιεί τον μετασχηματισμό Λαπλάς. Έτσι ο λειτουργικός λογισμός (operational calculus) ονομάστηκε ως λογισμός Χέβισαιντ. Στην πυρηνική φυσική οι παρακάτω θεμελιώδεις σχέση αντιπροσωπεύει την ραδιενεργή αποσύνθεση (radioactive decay): ο αριθμός των ραδιενεργών ατόμων Ν είναι ένα δείγμα ενός ραδιενεργού ισοτόπου που αποσυντίθεται με ρυθμό ανάλογο του Ν. Αυτό μας οδηγεί στην πρώτης τάξης γραμμική διαφορική εξίσωση. d N d t = − λ N {\displaystyle {\frac {dN}{dt}}=-\lambda N} Όπου λ είναι η σταθερά αποσύνθεσης (decay constant). Ο μετασχηματισμός Λαπλάς, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την λύση αυτής της εξίσωσης. Ανακατανέμοντας την εξίσωση στη μία πλευρά έχουμε d N d t + λ N = 0. {\displaystyle {\frac {dN}{dt}}+\lambda N=0.} Στην συνέχεια παίρνουμε τον μετασχηματισμό Λαπλάς και των δύο μερών της εξίσωσης: ( s N ~ ( s ) − N o ) + λ N ~ ( s ) = 0 {\displaystyle \left(s{\tilde {N}}(s)-N_{o}\right)+\lambda {\tilde {N}}(s)\ =\ 0} όπου N ~ ( s ) = L { N ( t ) } {\displaystyle {\tilde {N}}(s)={\mathcal {L}}\{N(t)\}} και N o = N ( 0 ) . {\displaystyle N_{o}\ =\ N(0).} Λύνοντας βρίσκουμε N ~ ( s ) = N o s + λ . {\displaystyle {\tilde {N}}(s)={N_{o} \over s+\lambda }.} Τελικά, παίρνουμε τον αντίστροφο μετασχηματισμό λαπλάς βρίσκοντας την γενική λύση N ( t ) = L − 1 { N ~ ( s ) } = L − 1 { N o s + λ } = N o e − λ t , {\displaystyle {\begin{aligned}N(t)&={\mathcal {L}}^{-1}\{{\tilde {N}}(s)\}={\mathcal {L}}^{-1}\left\{{\frac {N_{o}}{s+\lambda }}\right\}\\&=\ N_{o}e^{-\lambda t},\end{aligned}}} Η οποία πράγματι είναι σύμφωνη με την ραδιενεργή αποσύνθεση. Στην θεωρία των ηλεκτρικών κυκλωμάτων το ρεύμα που διαρέει ένα πυκνωτή είναι ανάλογο με την χωρητικότητα και τον ρυθμό αλλαγής του ηλεκτρικού φορτίου. Συμβολικά αυτό εκφράζεται από την εξίσωση i = C d v d t {\displaystyle i=C{dv \over dt}} Όπου C είναι η χωρητικότητα (σε Φαράντ) του πυκνωτή, i = i(t) είναι το ηλεκτρικό ρεύμα (σε αμπέρ) ως συνάρτηση του χρόνου, και v = v(t) είναι η ηλεκτρική τάση (σε βολτ) στα άκρα του πυκνωτή, επίσης συνάρτηση του χρόνου. Παίρνοντας τον μετασχηματισμό Λαπλάς της παραπάνω εξίσωσης έχουμε I ( s ) = C ( s V ( s ) − V o ) {\displaystyle I(s)=C\left(sV(s)-V_{o}\right)} όπου I ( s ) = L { i ( t ) } , {\displaystyle I(s)={\mathcal {L}}\{i(t)\},\,} V ( s ) = L { v ( t ) } , {\displaystyle V(s)={\mathcal {L}}\{v(t)\},\,} kai V o = v ( t ) | t = 0 . {\displaystyle V_{o}\ =\ v(t)|_{t=0}.\,} Λύνοντας ως προς V(s) έχουμε V ( s ) = I ( s ) s C + V o s . {\displaystyle V(s)={I(s) \over sC}+{V_{o} \over s}.} Ο ορισμός της μιγαδικής αντίστασης Ζ (σε Ωμ) είναι ο ρυθμός της μιγαδικής τάσης διαιρεμένη με το μιγαδικό ρεύμα Ι, καθώς η αρχική κατάσταση Vo είναι μηδέν : Z ( s ) = V ( s ) I ( s ) | V o = 0 . {\displaystyle Z(s)={V(s) \over I(s)}{\bigg |}_{V_{o}=0}.} Χρησιμοποιώντας τον ορισμό της προηγούμενης εξίσωσης προκύπτει Z ( s ) = 1 s C , {\displaystyle Z(s)={\frac {1}{sC}},} η οποία είναι η σωστή έκφραση της μιγαδικής αντίστασης του πυκνωτή. Θεωρώντας ένα γραμμικό αμετάβλητο σύστημα με συνάρτηση μεταφοράς H ( s ) = 1 ( s + α ) ( s + β ) . {\displaystyle H(s)={\frac {1}{(s+\alpha )(s+\beta )}}.} Η κρουστική απόκριση είναι απλά ο αντίστροφος μετασχηματισμός Λαπλάς της συνάρτησης μεταφοράς h ( t ) = L − 1 { H ( s ) } . {\displaystyle h(t)={\mathcal {L}}^{-1}\{H(s)\}.} Για να υπολογίσουμε το παραπάνω αντίστροφο μετασχηματισμό, ξεκινάμε με το να σπάσουμε την H(s) χρησιμοποιώντας την μέθοδο μερικών κλασμάτων 1 ( s + α ) ( s + β ) = P s + α + R s + β . {\displaystyle {\frac {1}{(s+\alpha )(s+\beta )}}={P \over s+\alpha }+{R \over s+\beta }.} Η άγνωστη σταθερά P και R είναι τα μηδενικά (residues) τοποθετημένα στους πόλους της συνάρτησης μεταφοράς Κάθε μηδενικό αντιπροσωπεύει την σχετική συμβολή της μοναδικότητας στο συνολικό σχήμα της συνάρτησης μεταφοράς. Από το θεώρημα αρχικής τιμής (residue theorem), ο αντίστροφος μετασχηματισμός Λαπλάς εξαρτάται μόνο από τους πόλους και τα αντίστοιχα μηδενικά τους.Για να βρούμε το μηδενικό P πολλαπλασιάζουμε και τις δύο πλευρές με την εξίσωση s + α για να πάρουμε 1 s + β = P + R ( s + α ) s + β . {\displaystyle {\frac {1}{s+\beta }}=P+{R(s+\alpha ) \over s+\beta }.} Τότε θέτοντας s = −α, η συμβολή του R εξαφανίζεται και γίνεται P = 1 s + β | s = − α = 1 β − α . {\displaystyle P=\left.{1 \over s+\beta }\right|_{s=-\alpha }={1 \over \beta -\alpha }.} Ομοίως το μηδενικό R βρίσκεται από R = 1 s + α | s = − β = 1 α − β . {\displaystyle R=\left.{1 \over s+\alpha }\right|_{s=-\beta }={1 \over \alpha -\beta }.} Σημειώνουμε ότι R = − 1 β − α = − P {\displaystyle R={-1 \over \beta -\alpha }=-P} Έτσι η αντικατάσταση των P και R στην H(s) μας δίνει H ( s ) = ( 1 β − α ) ⋅ ( 1 s + α − 1 s + β ) . {\displaystyle H(s)=\left({\frac {1}{\beta -\alpha }}\right)\cdot \left({1 \over s+\alpha }-{1 \over s+\beta }\right).} Τελικά χρησιμοποιώντας την γραμμική ιδιότητα και τον γνωστό μετασχηματισμό της εκθετικής συνάρτησης (δες γραμμή #3 στον πίνακα μετασχηματισμού Λαπλάς)), παίρνουμε τον αντίστροφο μετασχηματισμό της H(s): h ( t ) = L − 1 { H ( s ) } = 1 β − α ( e − α t − e − β t ) , {\displaystyle h(t)={\mathcal {L}}^{-1}\{H(s)\}={\frac {1}{\beta -\alpha }}\left(e^{-\alpha t}-e^{-\beta t}\right),} Ο οποίος είναι η κρουστική απόκριση του συστήματος. Παρόμοιο αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί χρησιμοποιώντας την ιδιότητα της συνέλιξης σε ένα σύστημα φίλτρων με συναρτήσεις μεταφοράς 1/(s+a) και 1/(s+b). Ο αντίστροφος μετασχηματισμός της H ( s ) = 1 ( s + a ) ( s + b ) = 1 s + a ⋅ 1 s + b {\displaystyle H(s)={\frac {1}{(s+a)(s+b)}}={\frac {1}{s+a}}\cdot {\frac {1}{s+b}}} είναι L − 1 { 1 s + a } ∗ L − 1 { 1 s + b } = e − a t ∗ e − b t = ∫ 0 t e − a x e − b ( t − x ) d x = e − a t − e − b t b − a . {\displaystyle {\mathcal {L}}^{-1}\{{\frac {1}{s+a}}\}\,*\,{\mathcal {L}}^{-1}\{{\frac {1}{s+b}}\}=e^{-at}\,*\,e^{-bt}=\int _{0}^{t}e^{-ax}e^{-b(t-x)}\,dx={\frac {e^{-at}-e^{-bt}}{b-a}}.} Ξεκινώντας με τον μετασχηματισμό Λαπλάς της X ( s ) = s + β ( s + α ) 2 + ω 2 , {\displaystyle X(s)={\frac {s+\beta }{(s+\alpha )^{2}+\omega ^{2}}},} Βρίσκουμε τον αντίστροφο μετασχηματισμό από την πρώτη προσθέτοντας και αφαιρώντας την ίδια μεταβλητή α στον αριθμητή : X ( s ) = s + α ( s + α ) 2 + ω 2 + β − α ( s + α ) 2 + ω 2 . {\displaystyle X(s)={\frac {s+\alpha }{(s+\alpha )^{2}+\omega ^{2}}}+{\frac {\beta -\alpha }{(s+\alpha )^{2}+\omega ^{2}}}.} Από την ιδιότητα ολίσθησης φάσης έχουμε, x ( t ) = e − α t L − 1 { s s 2 + ω 2 + β − α s 2 + ω 2 } = e − α t L − 1 { s s 2 + ω 2 + ( β − α ω ) ( ω s 2 + ω 2 ) } = e − α t [ L − 1 { s s 2 + ω 2 } + ( β − α ω ) L − 1 { ω s 2 + ω 2 } ] . {\displaystyle {\begin{aligned}x(t)&=e^{-\alpha t}{\mathcal {L}}^{-1}\left\{{s \over s^{2}+\omega ^{2}}+{\beta -\alpha \over s^{2}+\omega ^{2}}\right\}\\[8pt]&=e^{-\alpha t}{\mathcal {L}}^{-1}\left\{{s \over s^{2}+\omega ^{2}}+\left({\beta -\alpha \over \omega }\right)\left({\omega \over s^{2}+\omega ^{2}}\right)\right\}\\[8pt]&=e^{-\alpha t}\left[{\mathcal {L}}^{-1}\left\{{s \over s^{2}+\omega ^{2}}\right\}+\left({\beta -\alpha \over \omega }\right){\mathcal {L}}^{-1}\left\{{\omega \over s^{2}+\omega ^{2}}\right\}\right].\end{aligned}}} Τελικά χρησιμοποιώντας τον μετασχηματισμό για το ημίτονο και το συνημίτονο θα έχουμε x ( t ) = e − α t [ cos ⁡ ( ω t ) u ( t ) + ( β − α ω ) sin ⁡ ( ω t ) u ( t ) ] . {\displaystyle x(t)=e^{-\alpha t}\left[\cos {(\omega t)}u(t)+\left({\frac {\beta -\alpha }{\omega }}\right)\sin {(\omega t)}u(t)\right].} x ( t ) = e − α t [ cos ⁡ ( ω t ) + ( β − α ω ) sin ⁡ ( ω t ) ] u ( t ) . {\displaystyle x(t)=e^{-\alpha t}\left[\cos {(\omega t)}+\left({\frac {\beta -\alpha }{\omega }}\right)\sin {(\omega t)}\right]u(t).} Ξεκινώντας από τον μετασχηματισμό Λαπλάς X ( s ) = s sin ⁡ ϕ + ω cos ⁡ ϕ s 2 + ω 2 {\displaystyle X(s)={\frac {s\sin \phi +\omega \cos \phi }{s^{2}+\omega ^{2}}}} Βρίσκουμε τον αντίστροφο μετασχηματισμό πρώτα αναλύοντας το κλάσμα σε δύο κλάσματα με τον ίδιο παρανομαστή : X ( s ) = s sin ⁡ ϕ s 2 + ω 2 + ω cos ⁡ ϕ s 2 + ω 2 = ( sin ⁡ ϕ ) ( s s 2 + ω 2 ) + ( cos ⁡ ϕ ) ( ω s 2 + ω 2 ) . {\displaystyle {\begin{aligned}X(s)&={\frac {s\sin \phi }{s^{2}+\omega ^{2}}}+{\frac {\omega \cos \phi }{s^{2}+\omega ^{2}}}\\&=(\sin \phi )\left({\frac {s}{s^{2}+\omega ^{2}}}\right)+(\cos \phi )\left({\frac {\omega }{s^{2}+\omega ^{2}}}\right).\end{aligned}}} Τώρα είμαστε ικανοί να πάρουμε τον αντίστροφο μετασχηματισμό των αντίστοιχων όρων : x ( t ) = ( sin ⁡ ϕ ) L − 1 { s s 2 + ω 2 } + ( cos ⁡ ϕ ) L − 1 { ω s 2 + ω 2 } = ( sin ⁡ ϕ ) ( cos ⁡ ω t ) + ( sin ⁡ ω t ) ( cos ⁡ ϕ ) . {\displaystyle {\begin{aligned}x(t)&=(\sin \phi ){\mathcal {L}}^{-1}\left\{{\frac {s}{s^{2}+\omega ^{2}}}\right\}+(\cos \phi ){\mathcal {L}}^{-1}\left\{{\frac {\omega }{s^{2}+\omega ^{2}}}\right\}\\&=(\sin \phi )(\cos \omega t)+(\sin \omega t)(\cos \phi ).\end{aligned}}} Αυτό είναι ένα άθροισμα ημιτόνων των ορισμάτων : x ( t ) = sin ⁡ ( ω t + ϕ ) . {\displaystyle x(t)=\sin(\omega t+\phi ).} Με απλή λογική προκύπτει το παρακάτω L − 1 { s cos ⁡ ϕ − ω sin ⁡ ϕ s 2 + ω 2 } = cos ⁡ ( ω t + ϕ ) . {\displaystyle {\mathcal {L}}^{-1}\left\{{\frac {s\cos \phi -\omega \sin \phi }{s^{2}+\omega ^{2}}}\right\}=\cos {(\omega t+\phi )}.\ } Arendt, Wolfgang; Batty, Charles J.K.; Hieber, Matthias; Neubrander, Frank (2002), Vector-Valued Laplace Transforms and Cauchy Problems, Birkhäuser Basel, ISBN 3764365498 . Bracewell, R. N. (2000), The Fourier Transform and Its Applications (3rd έκδοση), Boston: McGraw-Hill, ISBN 0071160434 . Davies, Brian (2002), Integral transforms and their applications (Third έκδοση), New York: Springer, ISBN 0-387-95314-0 . Feller, William (1971), An introduction to probability theory and its applications. Vol. II., Second edition, New York: John Wiley & Sons, MR 0270403 . Korn, G.A.; Korn, T.M. (1967), Mathematical Handbook for Scientists and Engineers (2nd έκδοση), McGraw-Hill Companies, ISBN 0-0703-5370-0 . Polyanin, A. D.; Manzhirov, A. V. (1998), Handbook of Integral Equations, Boca Raton: CRC Press, ISBN 0-8493-2876-4 . Schwartz, Laurent (1952), «Transformation de Laplace des distributions», Comm. Sém. Math. Univ. Lund [Medd. Lunds Univ. Mat. Sem.] 1952: 196–206, MR 0052555 . Siebert, William McC. (1986), Circuits, Signals, and Systems, Cambridge, Massachusetts: MIT Press, ISBN 0-262-19229-2 . Widder, David Vernon (1941), The Laplace Transform, Princeton Mathematical Series, v. 6, Princeton University Press, MR 0005923 . Widder, David Vernon (1945), «What is the Laplace transform?», The American Mathematical Monthly (The American Mathematical Monthly, Vol. 52, No. 8) 52 (8): 419–425, doi:10.2307/2305640, MR 0013447, ISSN 0002-9890 . Deakin, M. A. B. (1981), «The development of the Laplace transform», Archive for the History of the Exact Sciences 25 (4): 343–390, doi:10.1007/BF01395660 Deakin, M. A. B. (1982), «The development of the Laplace transform», Archive for the History of the Exact Sciences 26: 351–381 Euler, L. (1744), «De constructione aequationum», Opera omnia, 1st series 22: 150–161 . Euler, L. (1753), «Methodus aequationes differentiales», Opera omnia, 1st series 22: 181–213 . Euler, L. (1769), «Institutiones calculi integralis, Volume 2», Opera omnia, 1st series 12 , Chapters 3–5. Grattan-Guinness, I (1997), «Laplace's integral solutions to partial differential equations», στο: Gillispie, C. C., επιμ., Pierre Simon Laplace 1749–1827: A Life in Exact Science, Princeton: Princeton University Press, ISBN 0-691-01185-0 . Lagrange, J. L. (1773), Mémoire sur l'utilité de la méthode, Œuvres de Lagrange, 2, σελ. 171–234 . Online Computation of the transform or inverse transform, wims.unice.fr Tables of Integral Transforms at EqWorld: The World of Mathematical Equations. Weisstein, Eric W., "Laplace Transform" από το MathWorld. Laplace Transform Module by John H. Mathews Good explanations of the initial and final value theorems Αρχειοθετήθηκε 2009-01-08 στο Wayback Machine. Laplace Transforms at MathPages Laplace and Heaviside at Interactive maths. Laplace Transform Table and Examples at Vibrationdata. Examples Αρχειοθετήθηκε 2009-01-22 στο Wayback Machine. of solving boundary value problems (PDEs) with Laplace Transforms Computational Knowledge Engine allows to easily calculate Laplace Transforms and its inverse Transform.

Στα μαθηματικά, ο μετασχηματισμός Λαπλάς χρησιμοποιεί ευρέως τον ολοκληρωτικό μετασχηματισμό. Αναπαρίσταται ως L { f ( t ) } {\displaystyle \displaystyle {\mathcal {L}}\left\{f(t)\right\}} , είναι μια γραμμική απεικόνιση μιας συνάρτησης f(t) με πραγματικό πεδίο ορισμού t (t ≥ 0) που τη μετατρέπει σε μια συνάρτηση F(s) με όρισμα ένα μιγαδικό αριθμό s. Αυτός ο μετασχηματισμός είναι ουσιαστικά αμφιμονοσήμαντος (bijection) για την πλειονότητα των πρακτικών εφαρμογών. Τα αντίστοιχα ζευγάρια των f(t) και F(s) δίνονται σε πίνακες. Ο μετασχηματισμός Λαπλάς έχει την χρήσιμη ιδιότητα, ότι πολλές σχέσεις και λειτουργίες των συναρτήσεων f(t) αντιστοιχούν σε πολύ πιο απλές πάνω στις εικόνες F(s). Ο μετασχηματισμός Λαπλάς έχει σημαντικές εφαρμογές σε πολλές επιστήμες. Το όνομα δόθηκε από τον Πιέρ Σιμόν Λαπλάς ο οποίος εισήγαγε τον μετασχηματισμό δουλεύοντας πάνω στην θεωρία πιθανοτήτων. Ο μετασχηματισμός Λαπλάς σχετίζεται με το μετασχηματισμό Φουριέ, αλλά ενώ ο μετασχηματισμός Φουριέ αναλύει μια συνάρτηση ή ένα σήμα στο φάσμα συχνοτήτων, ο μετασχηματισμός Laplace αναλύει μια συνάρτηση στις ροπές της (moments). Όπως ο μετασχηματισμός Φουριέ, ο μετασχηματισμός Λαπλάς χρησιμοποιήθηκε για την επίλυση διαφορικών και ολοκληρωτικών εξισώσεων. Στην φυσική και στην μηχανική, χρησιμοποιήθηκε για την ανάλυση σε γραμμικά χρονικά αμετάβλητα συστήματα όπως τα ηλεκτρικά κυκλώματα, στους αρμονικούς ταλαντωτές, στις οπτικές συσκευές και στα μηχανικά συστήματα. Σε αυτή την ανάλυση, ο μετασχηματισμός Λαπλάς συχνά ερμηνεύεται ως ένας μετασχηματισμός από το πεδίο του χρόνου, όπου οι είσοδοι και οι έξοδοι είναι συναρτήσεις στο χρόνο, στο πεδίο της συχνότητας όπου οι ίδιες είσοδοι και έξοδοι είναι συναρτήσεις της μιγαδικής γωνιακής συχνότητας, σε ακτίνια ανά μονάδα χρόνου (rad/sec). Δίνοντας μια απλή μαθηματική ή συναρτησιακή περιγραφή μιας εισόδου ή μιας εξόδου ενός συστήματος, ο μετασχηματισμός Λαπλάς παρέχει μια εναλλακτική λειτουργική περιγραφή που συχνά απλοποιεί την διαδικασία της ανάλυσης της συμπεριφοράς του συστήματος, ή την σύνθεσης ενός νέου συστήματος βασιζόμενη σε ένα σύνολο προδιαγραφών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%9B%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%82

Κισσοειδές του Διοκλή

Τα σημεία της καμπύλης έχουν την εξής ιδιότητα: Έχουμε έναν κύκλο με ακτίνα a, ένα σημείο S του κύκλου και μια εφαπτομένη που εφάπτεται στο σημείο διαμετρικά του σημείου S. Για κάθε σημείο P του κισσοειδούς, τα κοινά σημεία της ευθείας SP και του κύκλου τα ονομάζουμε K και τα κοινά σημεία της ευθείας SP με την εφαπτομένη τα ονομάζουμε A. Τότε τα δύο τμήματα S P ¯ {\displaystyle {\overline {SP}}} και K A ¯ {\displaystyle {\overline {KA}}} έχουν το ίδιο μήκος. Η ευθεία που έχει την εξίσωση x = 2 a {\displaystyle x\,=2a} είναι η ασύμπτωτη της καμπύλης. Το εμβαδόν που περιέχεται μεταξύ της καμπύλης και της ασύμπτωτης έχει μέγεθος 3 π a 2 {\displaystyle 3\,\pi a^{2}} . Η καμπύλη εκφράζεται με τις εξής εξισώσεις: Xah Lee's page on the cissoid of Diocles MacTutor page on the cissoid of Diocles Mathcurve (in French but clearly illustrates several constructions) Η κισσοειδής βρίσκεται στη σελίδα 7

Το Κισσοειδές του Διοκλή είναι μία συγκεκριμένη καμπύλη της γεωμετρίας, της οποίας η μελέτη αποδίδεται στον Διοκλή το 100 π.Χ.. Ο Διοκλής προσπαθούσε εκείνη την εποχή να λύσει το πρόβλημα της Δήλου, όπως αναφέρει ο Πρόκλος στα σχόλιά του περί του Ευκλείδη. Το όνομα της καμπύλης προέρχεται από το σχήμα της που μοιάζει με φύλλο κισσού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%BF%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%AE

Χρονικόν του Μορέως

Το έργο σώζεται σε τέσσερις παραλλαγές, στα ελληνικά, τα ιταλικά, τα γαλλικά και τα αραγωνικά. Το ελληνικό κείμενο είναι το μόνο έμμετρο. Το γαλλικό, το ιταλικό και το αραγωνικό είναι γραμμένα σε πεζό λόγο. Σχετικά με την χρονολόγηση των κειμένων, είναι βέβαιο ότι προηγήθηκαν η ελληνική και η γαλλική παραλλαγή· η ιταλική είναι μετάφραση της ελληνικής και η αραγονική στηρίζεται στο ελληνικό και στο γαλλικό κείμενο. Σχετικά με το γαλλικό και το ελληνικό κείμενο δεν έχει εξακριβωθεί ακόμα ποιο προηγήθηκε: Ο Hopf , πρώτος εκδότης του ιταλικού κειμένου, υποστήριξε την άποψη ότι το ελληνικό κείμενο προερχόταν από το γαλλικό, και μάλιστα όχι από το Livre de la Conqueste αλλά από το άγνωστο πρωτότυπο. Ο John Schmitt θεωρούσε αντιθέτως ότι το γαλλικό κείμενο προερχόταν από το ελληνικό και ότι ίσως το ελληνικό να ήταν το πρωτότυπο. Με την άποψη του Schmitt συμφωνούσε και ο K. Krumbacher. Αργότερα υποστηρίχθηκε ξανά από τις έρευνες του Spadaro η άποψη ότι πρωτότυπο ήταν το γαλλικό κείμενο, ενώ ο Γ. Κεχαγιόγλου και ο M.Jeffreys υποστηρίζουν την προτεραιότητα του ελληνικού κειμένου και προσπαθούν να ανατρέψουν τα αντίθετα επιχειρήματα.Υποστηρίζεται ότι όλα τα σωζόμενα κείμενα είναι μεταγενέστερα, ενώ το πρωτότυπο κείμενο του Χρονικού του Μορέως έχει χαθεί. Οι στίχοι του ελληνικού κειμένου είναι γραμμένοι σε δημώδη γλώσσα με αρκετές λέξεις προερχόμενες από το λεξιλόγιο των Φράγκων, σε δεκαπεντασύλλαβο ανομοιοκατάληκτο ιαμβικό μέτρο το οποίο αποκαλείται και "πολιτικός στίχος". Το κείμενο σώζεται σε δύο κύρια χειρόγραφα και τρία αντίγραφα: Χειρόγραφο της Κοπεγχάγης 57 (Ms Havniensis 57 14th–15th century) - 9219 στίχοι Κώδικας Taurinensis B.II.I, βιβλιοθήκη του Τορίνου, συγγενής με τον κώδικα της Κοπεγχάγης Χειρόγραφο του Παρισιού 2898 (Ms Parisinus graecus 2898 15th–16th century) στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας (Bibliothèque nationale de France) - 8191 στίχοι Σώζονται επίσης το Parisinus graecus 2753 και το χειρόγραφο της Βέρνης 509 grec,και τα δύο αντίγραφα του χειρογράφου του Παρισιού Αρχαιότερο των τριών κυρίων χειρογράφων είναι το χειρόγραφο της Κοπεγχάγης, η γλώσσα του οποίου είναι περισσότερο αρχαϊκή. Ο νεότερος κώδικας, Parisinus 2898, είναι απλούστερος ως προς την γλώσσα, περιέχει λιγότερες ξένες λέξεις και έχει λιγότερο ανθελληνικό πνεύμα, καθώς ο αντιγραφέας παρέλειψε αρκετά χωρία που εκφράζουν αντίθεση στις ελληνικές θέσεις.Το χειρόγραφο της Κοπεγχάγης περιγράφει γεγονότα μέχρι το 1292. Ο συγγραφέας του ελληνικού κειμένου Ο συγγραφέας του ελληνικού κειμένου ήταν πιθανότατα Γασμούλος, δηλαδή γόνος μεικτού γάμου από Φράγκο πατέρα και Ελληνίδα μητέρα, ή εξελληνισμένος Φράγκος. Γνώριζε πολύ καλά την ελληνική γλώσσα, όχι μόνο την καθομιλουμένη, αλλά και την λόγια, όπως φαίνεται από κάποιους τύπους που χρησιμοποιεί. Επίσης πρέπει να γνώριζε καλά και την γαλλική γλώσσα, αν κρίνουμε από γαλλικές λέξεις που χρησιμοποιούνται. Σχετικά με την χρήση των γαλλικών λέξεων προκύπτει το ενδιαφέρον ερώτημα αν είναι απλά αποτέλεσμα της ανάγνωσης του γαλλικού κειμένου ή αν είναι μάρτυρας της επίδρασης της γαλλικής γλώσσας στην ομιλία των κατοίκων της περιοχής. Βασιλική βιβλιοθήκη του Βελγίου (Bibliothèque royale de Belgique) No 15702Το κείμενο αυτό είναι γνωστό με τον τίτλο: "Το βιβλίο της κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης και της Αυτοκρατορίας της Ρω(ου)μανίας και της χώρας του Πριγκιπάτου του Μωρέως", αφού επιγράφεται ως εξής: "C'est le livre de la conqueste de Constantinople et de l'empire de Romanie, et dou pays de la princée de la Morée". Από την επιγραφή του έργου προκύπτει το συμπέρασμα ότι το έργο αυτό είναι περίληψη άλλου παλαιότερου.Οι πληροφορίες στο κείμενο του χειρογράφου αυτού φτάνουν μέχρι το 1305. Έχει τίτλο Cronaca di Morea, και είναι περίληψη που συντάχθηκε αργότερα από τα προαναφερόμενα χειρόγραφα και περιέχει αρκετά λάθη. Έχει βασιστεί στο ελληνικό κείμενο του χειρογράφου που βρίσκεται στο Τορίνο. Σώζεται ένα μόνο χειρόγραφο στη Βενετία, στον κώδικα Append. Ital. CI. VIII, No 712. Libro de los fechos et conquistas del principado de la Morea, compilado por comandamiento de Don Fray Johan Ferrandez de Heredia, Maestro del Hospital de S. Johan de Jerusalem. Chronique de Morée, aux XIIe et XIVe siècles, publiée et traduite pour la première fois pour la Société de l'Orient Latin par Alfred Morel-Fatio, Genève, Imprimerie Jules-Guillaume Fick, 1885Με τίτλο Libro de los fechos et conquistas del principado de la Morea, συντάχθηκε το 1393, όπως σημειώνεται στον κολοφώνα του. Είναι το μόνο χειρόγραφο του Χρονικού που χρονολογείται σαφέστατα από τον συντάκτη του, ενώ τα φερόμενα ως παλαιότερα αντίγραφα (η ελληνική παραλλαγή του χειρογράφου της Κοπεγχάγης και η γαλλική παραλλαγή του χειρογράφου των Βρυξελλών) δεν διασώζουν χρονολόγηση των συντακτών τους, αλλά χρονολογούνται από τους μελετητές τους. Από την μέχρι σήμερα έρευνα υποστηρίζεται ότι η αραγωνική παραλλαγή του Χρονικού βασίζεται στο ελληνικό κείμενο και μεταγενέστερες πηγές. Συντάχθηκε μετά από παραγγελία του μεγάλου Μαγίστρου Ιωάννη Φερδινάρδου ντε Ερεντία (Juan Fernández de Heredia) των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ. Περιέχει πληροφορίες μέχρι το έτος 1377. Το Χρονικό του Μορέως άργησε να γίνει γνωστό γιατί δεν εκδόθηκε σε έντυπη έκδοση πριν από τα μέσα του 19ου αιώνα. Η πρώτη έντυπη έκδοση του ελληνικού Χρονικού έγινε το 1840 από τον J.A. Buchon και περιείχε το ελληνικό κείμενο από το Παρισινό χειρόγραφο: J.A. Buchon, Chroniques étrangères relatives aux expéditions françaises pendant le xiii siécle, Παρίσι 1840. Στο βιβλίο αυτό, ο Buchon έδωσε, χωρίς να υπάρχει στο κείμενο, τον τίτλο "Βιβλίον της κουγκέστας του Μωραίως". Ο τίτλος αυτός λοιπόν είναι καθαρή επινόηση του Buchon. Η δεύτερη έντυπη έκδοση του Χρονικού ήταν αυτή του ελληνικού κειμένου της Κοπεγχάγης που έγινε επίσης από τον Buchon το 1845: J.A. Buchon, Recherches historiques sur la principauté française de Morée et ses hautes baronies ΙΙ, Παρίσι 1845. Ο John Schmitt εξέδωσε και τα δυο κείμενα της Κοπεγχάγης και του Παρισιού κατ' αντιστοιχία το 1889. John Schmitt, Die Chronik von Morea, Munich, 1889 και John Schmitt, The Chronicle of Morea, [To Chronikon Tou Moreōs] A history in political verse, relating the establishment of feudalism in Greece by the Franks in the thirteenth century, Methuen & Co., London, 1904. Το γαλλικό κείμενο (Livre de la Conqueste) εκδόθηκε το 1911: J. Longnon, Livre de la conqueste de la princée de l' Amorée, Παρίσι 1911. Το ιταλικό κείμενο το 1873: C. Hopf, Chroniques gréco-romanés inédites ou peu connues, Βερολίνο 1873. Το αραγωνικό κείμενο εκδόθηκε το 1885: A. Morel-Fatio, Libro de los fechos e conquistas del principado de la Morea, Γενεύη 1885 Η λογοτεχνική αξία της ελληνικής παραλλαγής είναι μικρή και η στιχουργία είναι αδέξια, όμως το κείμενο έχει μεγάλη σημασία ως πηγή πληροφοριών. Παρά τις ιστορικές ανακρίβειες, που επισημάνθηκαν ήδη από τους πρώτους εκδότες, Buchon και Hopf, είναι χρήσιμη πηγή για την διοικητική οργάνωση και για το δίκαιο της περιόδου της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα, καθώς αναφέρεται σ' αυτό σημαντικός αριθμός διοικητικών νόμων και πρακτικών του Πριγκιπάτου της Αχαΐας. Περιέχει επίσης πολλές ενδιαφέρουσες και ακριβείς πληροφορίες για την γεωγραφία της περιοχής, την οποία ο συγγραφέας γνώριζε πολύ καλά, και βέβαια είναι σπουδαία μαρτυρία για την ομιλουμένη τότε μεσαιωνική ελληνική γλώσσα, αφού η επίδραση των λόγιων στοιχείων στην γλώσσα του κειμένου είναι μικρότερη απ' ό,τι σε άλλα μεσαιωνικά δημώδη κείμενα, και συχνά λόγιοι τύποι χρησιμοποιούνται εσφαλμένα, όπως για παράδειγμα η χρήση της ονομαστικής «θυγάτηρ» αντί για την αιτιατική «θυγατέρα».Ο Polet εξηγεί ότι επειδή ο συγγραφέας θαυμάζει τους Φράγκους και αντίθετα κατηγορεί τους Βυζαντινούς, το Χρονικό του Μορέα έχασε την ευκαιρία να γίνει μέρος της λαϊκής παράδοσης όταν οι Φράγκοι έφυγαν από την Πελοπόννησο. Αν οι Φράγκοι είχαν παραμείνει, το Χρονικό αυτό θα είχε πιθανότατα το ρόλο της διαμόρφωσης εθνικής ταυτότητας όπως και τα σύγχρονά του έργα Άσμα του Ρολάνδου στη Γαλλία και Το τραγούδι του Σιντ στην Ισπανία. Το κείμενο του Χρονικού του Μορέως ήταν πηγή έμπνευσης για αρκετούς έλληνες λογοτέχνες που έγραψαν έργα σχετικά με αυτήν την ιστορική περίοδο. Ενδεικτικά αναφέρονται οι Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής (Ο Αυθέντης του Μορέως), Άγγελος Τερζάκης (Η πριγκηπέσσα Ιζαμπώ) Δημήτριος Βερναρδάκης (Μαρία Δοξαπατρή). Σήμερα είναι σημείο αναφοράς για την ιστορία όλων των πόλεων και των χωριών της Πελοποννήσου που αναφέρονται σε αυτό. Ακολουθεί δείγμα (στ. 1424-1443) από το ελληνικό κείμενο του Χρονικού του Μορέως (παρατίθεται σύμφωνα με την έκδοση Π.Καλονάρου, Το Χρονικόν του Μορέως, Αθήνα 1940, που βασίζεται στο χειρόγραφο της Κοπεγχάγης): Βουλὴν ἀπῆραν μ' ἐκεινοὺς τοὺς τοπικοὺς Ρωμαίους, ὅπου τοὺς τόπους ἔξευραν, τοῦ καθενὸς τὴν πρᾶξιν, Κ' εἶπαν κ'ἐσυμβουλέψαν τους τὸ πῶς ἔνι ἡ Ἀνδραβίδα, ἡ χώρα ἡ λαμπρότερη στὸν κάμπον τοῦ Μορέως· ὡς χώρα γὰρ ἀπολυτή κοίτεται εἰς τὸν κάμπον, οὔτε πύργους οὔτε τειχέα ἔχει κἀνόλως 'ς αὔτην. Ἐν τούτῳ ὡρμήσασιν ἐκεῖ, ὁλόρθα ὑπαγαῖνουν, ἐξαπλώσαν τὰ φλάμπουρα τοῦ καθενός φουσσάτου· κι ἀφότου ἐπλησιάσασιν ἐκεῖ στὴν Ἀνδραβίδα, Κ' ἐμάθασιν οἱ Ἀνδραβισαῖοι ὅτι ἔρχονται οἱ Φράγκοι, ἐξέβησαν μὲ τοὺς σταυροὺς ὁμοίως μὲ τὰς εἰκόνας οἱ ἄρχοντες καὶ τὸ κοινὸν τῆς χώρας Ἀνδραβίδου, καὶ ἦλθαν κ' ἐπροσκύνησαν τὸν Καμπανέση ἐκεῖνον. Κ' ἐκεῖνος ὁ παμφρόνιμος, καλά τους ἀποδέχτη, ὤμοσεν κ' ὑπισκήθη τους νὰ μὴ τοὺς ἀδικήσῃ, οὔτε ζημία να λάβουσιν ἀπὸ τὰ ἰγονικά τους, τιμήν, δωρεὰς να ἔχουσιν κ' εὐεργεσίας μεγάλας· Ὅλοι τοῦ ὑπωμόσασιν δοῦλοι του ν' ἀποθάνουν. Κι ὅσον ἀπεκατέστησεν τὴν χώραν Ἀνδραβίδας, βουλὴν ἐπῆρεν μετ' αὐτοὺς τὸ ποῦ να φουσσατέψῃ. Μάχη του ελαιώνα του Κούντουρα Μάχη του Μακρυπλαγίου Το πρωτότυπο κείμενο του Χρονικού του Μορέως Αρχειοθετήθηκε 2009-06-04 στο Wayback Machine. John Schmitt, επιμ. (1904). Το χρονικό του Μορέως. Λονδίνο: Methuen & Co. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2009. Λίνου Πολίτη, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1978, σ. 33-34 Crusaders as Conquerors: the Chronicle of Morea translated from the Greek with notes and introduction by Harold E. Lurier, Columbia University, 1964. Peter Topping in a review of "Crusaders as Conquerors: the Chronicle of Morea" of H.E. Lurier, Speculum, Vol. 40, No. 4 (Oct., 1965), pp. 737–742 Το Χρονικόν του Μορέως, Το ελληνικόν κείμενον κατά τον κώδικα της Κοπεγχάγης μετά συμπληρώσεων και παραλλαγών εκ του Παρισινού, Πέτρου Π. Καλονάρου, διπλωματούχου του Γαλλικού Πανεπιστημίου Aix, καθηγητού παρά τη Στρατ. Σχολή των Ευελπίδων, Αρχαίος Εκδοτικός Οίκος Δημ. Δημητράκου Α.Ε., Αθήναι 1940, Πέτρος Π. Καλονάρος (1894 – 1959): Σημαντικότατη μελέτη με παράθεση του ελληνικού κειμένου, με εισαγωγή που δίνει πληροφορίες για τα χειρόγραφα και το ιστορικό υπόβαθρο, καθώς και λεπτομερείς σημειώσεις. Το Χρονικό του Μορέως, Ανδρέας Φουσκαρίνης, Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού

Το Χρονικόν του Μορέως είναι έργο ανωνύμου χρονικογράφου του 14ου αιώνα. Αποτελεί τη σημαντικότερη πηγή για τη φεουδαρχική οργάνωση του πριγκιπάτου της Αχαΐας. Σώζονται τέσσερα διαφορετικά κείμενα, ένα έμμετρο στα ελληνικά, ένα στα γαλλικά, ένα στα ιταλικά και ένα στα αραγωνικά. Τα γεγονότα που εξιστορούνται στα χρονικά ξεκινούν από την Α' Σταυροφορία, η οποία αναφέρεται συνοπτικά, και ακολουθεί εκτενέστερη διήγηση της Δ' Σταυροφορίας, της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης και κυρίως της κατάκτησης του Μοριά και της ίδρυσης του Πριγκιπάτου από τον Γουλιέλμο Σαμπλίτη (Guillaume de Champlitte). Ακολουθούν τα γεγονότα της διακυβέρνησης των Γοδεφρείδου Α' και Γοδεφρείδου Β' Βιλλαρδουίνου (Geoffroy de Villehardouin), του Γουλιέλμου Β' Βιλλαρδουίνου (που καλύπτει και το μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης) και μετά τον θάνατό του (1278), της διακυβέρνησης των διαδόχων του, των δύο συζύγων της Ισαβέλλας Βιλλαρδουίνου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%AD%CF%89%CF%82

Τάσιλος Β΄ της Βαυαρίας

Ήταν ίσως ο τρίτος γιος τού Θέοδου δούκα της Βαυαρίας και της Φόλχαϊντ. Κάποια στιγμή πριν το 715 ο Θέοδος διαίρεσε το δουκάτο του και έκανε συγκυβερνήτες του τους δύο πρώτους γιους του. Ο πρωτότοκος Θεοδοβέρτος ήταν συγκυβερνήτης ήδη από το 702 και ο δεύτερος Θεοβάλδος από το 711. Με το τέλος του Θέοδου (μάλλον το 716) η διαίρεση υλοποιήθηκε. Δεν γνωρίζουμε αν η διαίρεση ήταν εδαφική (όπως με τους Μεροβίγγειους) ή μία συγκυβέρνηση μόνο (όπως με τους πρίγκιπες του Μπενεβέντο και της Κάπουα). Στην πρώτη περίπτωση φαίνεται να ακολούθησαν την διαίρεση του δουκάτου σε τέσσερις επισκοπές, την οποία είχε κάνει ο πατέρας τους. Στην περίπτωση αυτή είναι πολύ πιθανό ο Τάσιλο Β΄ να έλαβε την επικράτεια του Πάσσαου με έδρα του στην πόλη όπου ήταν και η έδρα του επισκόπου. Σύντομα μετά το τέλος του πατέρα τους, άρχισε πόλεμος μεταξύ των αδελφών, αλλά μας είναι γνωστές λίγες λεπτομέρειες. Η ύπαρξή του μας επιβεβαιώνεται από τον κώδικα του Σάλτσμπουργκ (Verbrüderungsbuch, Βίβλος της αδελφότητας), όπου καταριθμείται ως άγαμος, αν και μερικοί υποθέτουν ότι κάποια Βάλντραντα, που αναφέρεται ως σύζυγος του Θεοβάλδου, ήταν στην πραγματικότητα τού Τάσιλο Β΄. Από την άλλη, ταυτίζεται ως ο σύζυγος της Ίμμα (απεβ. π. 750), από τον οποίο είχε τον Γριμοάλδο και τη Σβάναχιλντ. Μέσω της Σβάναχιλντ, ο Τάσσιλο Β΄ έγινε ο πεθερός του Καρόλου Μαρτέλου. Επειδή η Σβάναχιλντ είναι με σιγουριά η ανιψιά του Οδίλου, κάποιος οδηγείται να υποθέσει ότι ο Οδίλο ήταν αδελφός ή κουνιάδος του Τάσιλο Β΄. Ο Τάσσιλο Β΄ είχε αποβιώσει το 719, όπως όλοι οι αδελφοί του, εκτός του Γριμοάλδου, που τους διαδέχθηκε μόνος στο δουκάτο. Παντρεύτηκε μάλλον την Ίμμα και είχε τέκνα: Γριμοάλδος. Σβάνχιλντ, παντρεύτηκε τον Κάρολο Μαρτέλο, μαγιορδόμο που έγινε βασιλιάς των Φράγκων. Lexikon des Mittelalters

Ο Τάσιλο Β΄ (γερμ. Tassilo II, απεβ. π. 719) από τον Οίκο των Αγιλολφιδών ήταν δούκας της Βαυαρίας (π.716-π.719), μάλλον σε τμήμα της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82

Θησαυρός του Γκουρντόν

Ο θησαυρός περιλαμβάνει ένα δισκοπότηρο και ένα ορθογώνιο δισκάριο διακοσμημένα με πολύτιμους λίθους, γρανάτες και τυρκουάζ, καθώς και 104 χρυσά νομίσματα, τα οποία επιτρέπουν την χρονολόγησή του στη Μεροβίγγεια περίοδο (τέλη 5ου αιώνα ή αρχές του 6ου αιώνα). Τα νομίσματα προέρχονται από το Βυζάντιο την περίοδο της βασιλείας των Βυζαντινών αυτοκρατόρων Λέοντα Α΄ (457-474) έως τον Ιουστίνο Α΄ (518–527). Ο Μεροβίγγειος βασιλιάς Κλόβις Α΄ προσηλυτίστηκε στον Χριστιανισμό το 496. Το δισκοπότηρο και το δισκάριο χαρακτηρίζονται έργα τέχνης πρώιμα μεροβίγγεια ή όψιμα γαλατορωμαϊκά.Ο θησαυρός φυλάσσεται στη Νομισματική Συλλογή (Cabinet des médailles) της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας στο Παρίσι.Το δισκοπότηρο έχει ύψος 7,5 εκατοστά, στηρίζεται σε κωνική βάση και φέρει δύο λαβές. Το πάνω μέρος είναι διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους κομμένους σε σχήμα καρδιάς και ανθεμίων. Το ορθογώνιο δισκάριο έχει διαστάσεις 19,5 εκ. μήκος επί 12,5 εκ. πλάτος και 1,6 εκ. βάθος. Παρουσιάζει ένα περίγραμμα και έναν κεντρικό σταυρό από γρανάτες και τέσσερα γωνιακά μοτίβα από τιρκουάζ. Ο χριστιανικός σταυρός προσδιορίζει κατηγορηματικά το σύνολο ως χριστιανικό. Τον 6ο αιώνα, η πόλη Γκουρντόν, του βασιλείου των Βουργουνδών, είχε ένα μοναστήρι, από όπου θεωρείται ότι προέρχονται αυτά τα αντικείμενα. Η τελευταία ημερομηνία που αναφέρεται στα νομίσματα που αποτελούσαν μέρος του θησαυρού εκτιμάται ότι είναι περίπου το 524. Ο θησαυρός πιθανώς θάφτηκε εν αναμονή μιας φραγκικής επιδρομής. Ο πόλεμος στην περιοχή τη δεκαετία του 520 διεξάγονταν από τους Φράγκους κατά των Βουργουνδών από τους διαδόχους του Κλοβίς. Ο πόλεμος έφτασε σε ένα αποφασιστικό τέλος με τη μάχη της Βεζερόνς, το 524, με οριστική ήττα του βασιλείου των Βουργουνδών. Το 1845, μια βοσκοπούλα ανακάλυψε τα αντικείμενα κάτω από ένα ρωμαϊκό κεραμίδι χαραγμένο με σταυρό. Ο θησαυρός πωλήθηκε σε δημοπρασία στο Παρίσι στις 20 Ιουλίου 1846. Το δισκάριο και το δισκοπότηρο αγοράστηκαν από το γαλλικό κράτος αλλά τα χρυσά νομίσματα διασκορπίστηκαν και δεν είναι διαθέσιμα στο κοινό.

Ο Θησαυρός του Γκουρντόν (γαλλικά: Le Trésor de Gourdon) είναι ένα σύνολο χρυσών σκευών και νομισμάτων χρονολογούμενο από τα τέλη του 5ου ή τις αρχές του 6ου αιώνα μ.Χ. Τα έκρυψαν γύρω στο 524. Ανακαλύφθηκαν το 1845 στη Γαλλία, κοντά στο Γκουρντόν, στο νομό Σον-ε-Λουάρ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B7%CF%83%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD

Ααρών μπεν Ελιγιά

Ο Ααρών γεννήθηκε στο Κάιρο το 1300. Τη ζωή του την πέρασε, κατά κύριο λόγο, στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας. Ενώ πέθανε το 1396, στην Κωνσταντινούπολη. Και θεωρούταν άνθρωπος με μεγάλη οξύνοια.Θρυλείται ότι δέχτηκε επιδράσεις των Ματζαλιτών, και η φιλοσοφία του, στηρίζεται στη λογική, ενώ οι θεωρίες του για τον κόσμο, αν και δεν αρνιόταν τη θεϊκή προέλευση του σύμπαντος, είναι υλιστικές. Σημαντικότερα έργα του Ααρών θεωρούνται: Το δέντρο της ζωής (1346), Ο κήπος της Εδέμ (1354), Το στέμμα του νόμου, το οποίο περιέχει σχόλια στην Πεντάτευχο (1362). O Ααρών μπεν Ελιγιά στο Ygeiaonline.gr O Ααρών μπεν Ελιγιά στο enacademic.com O Ααρών μπεν Ελιγιά στο britannica.com

Ο Ααρών μπεν Ελιγιά (γνωστός και ως Ααρών ο Νεώτερος. [Aaron ben Elijah] 1300 - 1369) ήταν Καραΐτης Εβραίος θεολόγος και φιλόσοφος, και πιστεύεται ως ισάξιος του Μαϊμωνίδη, ο οποίος ήταν και ο κυριότερος εκπρόσωπος της Σχολής του Καΐρου. Υπήρξε ο μόνος λόγιος που έκανε αναζήτηση, σε επίπεδο φιλοσοφίας για τη δοξασία των Καραϊτών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B1%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CE%AC

Ορθολογισμός

Ο ορθολογισμός συχνά έρχεται σε αντιπαράθεση με τον εμπειρισμό. Στη πράξη οι απόψεις αυτές δεν αποκλείονται αμοιβαία, αφού για παράδειγμα η φιλοσοφία της επιστήμης είναι και ορθολογιστική και εμπειρική. Αν τραβηχτεί όμως στα άκρα ο εμπειρισμός θεωρεί ότι όλες οι ιδέες προέρχονται από την εμπειρία, είτε μέσω των πέντε εξωτερικών αισθήσεων, είτε μέσω των εσωτερικών αισθήσεων όπως ο πόνος και η ευχαρίστηση, και επομένως ότι η γνώση βασίζεται ουσιαστικά στην εμπειρία. Αντίστοιχα κάποιες εκδοχές ορθολογισμού υποστηρίζουν ότι ξεκινώντας με βασικές θεμελιώδεις αρχές, όπως τα αξιώματα της γεωμετρίας, θα μπορούσε κανείς να αντλήσει επαγωγικά το σύνολο ολόκληρης της δυνατής γνώσης. Οι φιλόσοφοι που υποστήριζαν περισσότερο την άποψη αυτή ήταν ο Σπινόζα και ο Λάιμπνιτς, οι προσπάθειες των οποίων να αντιμετωπίσουν τα επιστημολογικά και μεταφυσικά προβλήματα που έθεσε ο Ντεκάρτ οδήγησαν σε ανάπτυξη μιας κάπως θεμελιοκρατικής προσέγγισης του ορθολογισμού. Τόσο ο Σπινόζα όσο και ο Λάιμπνιτς υποστήριζαν ότι κατ 'αρχήν τουλάχιστον όλες οι γνώσεις, συμπεριλαμβανομένων των επιστημονικών γνώσεων, μπορούν να αποκτηθούν με τη χρήση του ορθού λόγου και μόνο. Αν και οι δύο παραδέχονταν ότι αυτό δεν είναι δυνατό στην πράξη για τον άνθρωπο, παρά μόνο σε συγκεκριμένες περιοχές της επιστήμης όπως είναι τα μαθηματικά. Εμπειρισμός

Ο ορθολογισμός (ή ρασιοναλισμός) είναι η συνολική φιλοσοφική κατεύθυνση που αποδέχεται ως γνώμονα και αφετηρία της γνώσεως τη λογική σκέψη. Σύμφωνα με τους ορθολογιστές φιλοσόφους, η γνώση μας για τον κόσμο προέρχεται κυρίως από τον ίδιο τον ορθό λόγο και τα βασικά του στοιχεία που μπορούν να αναζητηθούν στο νου μας. Από την περίοδο του Διαφωτισμού ο ορθολογισμός συνδέεται συνήθως με την εισαγωγή των μαθηματικών μεθόδων στη φιλοσοφία, αρχικά με το έργο των Ντεκάρτ, Λάιμπνιτς και Σπινόζα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

Μπλάκπουλ ΦΚ

Η Μπλάκπουλ ιδρύθηκε στις 26 Ιουλίου 1887 από μια ομάδα παικτών και φιλάθλων που αποχώρησε από τον τοπικό ποδοσφαιρικό σύλλογο St. John's F.C. Από την πρώτη σεζόν της ύπαρξής της (1887-88) η ομάδα ευτύχησε να κερδίσει δύο τίτλους: το Fylde Cup και το Lancashire Junior Cup. Την αμέσως επόμενη σεζόν έγινε ιδρυτικό μέλος της Lancashire League, στην οποία τερμάτισε στην δεύτερη θέση για τρεις συνεχόμενες χρονιές, καταφέρνοντας την τέταρτη σεζόν (1893-94) να κατακτήσει τον τίτλο. Τότε η Μπλάκπουλ αγωνιζόταν στο Raikes Hall Gardens (ή αλλιώς Royal Palace Gardens), το οποίο ήταν ένα συγκρότημα πολλών χρήσεων με θέατρο, λίμνη με βάρκες κλπ. Η ομάδα συγκέντρωνε γύρω στους 2.000 θεατές. Ήταν ένας σημαντικός αριθμός για την εποχή που της εξασφάλιζε οικονομική επιτυχία. Το 1896 αποφάσισε να ενταχθεί στη Football League -την επαγγελματική ένωση- στη Β΄ κατηγορία. Ο πρώτος της επαγγελματικός αγώνας διεξήχθη στις 5 Σεπτεμβρίου 1895 εναντίον της Λίνκολν Σίτι ενώπιον 1500 θεατών και ηττήθηκε με 1-3. Έπειτα από τρεις μέτριες χρονιές, το 1898 απομακρύνθηκε από τη Football League. Στο μεταξύ είχε μετακομίσει στο Stanley Park's Athletic Grounds. Σε μια προσπάθεια να ισχυροποιηθεί, στις 12 Δεκεμβρίου 1899 η Μπλάκπουλ συγχωνεύτηκε με την τοπική ομάδα South Shore. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα μετακόμισε στο Raikes Hall και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε σε νέο γήπεδο, το Gamble's Field, στην οδό Bloomfield στα νότια της πόλης. Τελικά, από το όνομα του δρόμου άλλαξε και το όνομα του γηπέδου σε: Bloomfield Road. Την περίοδο αυτή αγωνιζόταν στη Lancashire League. Τερμάτισε τρίτη και στις 25 Μαΐου 1900 επελέγη πάλι για τη Β΄ κατηγορία της Football League. Ακολούθησε μια δεκαετία με μέτριες σεζόν αν και στην ομάδα αγωνίστηκαν τρεις κορυφαίοι σκόρερ της κατηγορίας: ο Bob Birkett (1900-01: 10 γκολ), ο Geordie Anderson (1901-02: 12 γκολ) και ο Bob Whittingham (1908-09: 13 γκολ). Το 1910-11 τερμάτισε έβδομη, που ήταν η υψηλότερη θέση που είχε πετύχει, κυρίως χάρις στα 18 γκολ του Joe Clennell. Άλλος ένας σπουδαίος σκόρερ αγωνίστηκε στην ομάδα την τελευταία σεζόν πριν ξεσπάσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Όμως, τερμάτισε δέκατη. Ήταν ο Joe Lane (28 γκολ το 1913-14). Μετά τον πόλεμο ο σύλλογος προσέλαβε ως μάνατζερ τον Bill Norman, υπό την καθοδήγηση του οποίου τερμάτισε δυο φορές στην τέταρτη θέση, τις σεζόν 1919-20 και 1920-21. Ο Joe Lane συνέχισε να σκοράρει, πετυχαίνοντας 30 γκολ την πρώτη από τις δύο χρονιές. Ακολούθησαν μια πολύ κακή χρονιά (19η θέση) και μια πολύ καλή (5η θέση) με τον Harry Bedford να πετυχαίνει 32 γκολ και να αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ όλων των κατηγοριών. Το 1923-24 με νέο μάνατζερ το Frank Buckley τερμάτισε στην τέταρτη θέση και ο Bedford αναδείχθηκε πάλι πρώτος σκόρερ. Το 1924-25 τερμάτισε μόλις 17η αλλά έφτασε για πρώτη φορά ως τον τέταρτο γύρο στο Κύπελλο Αγγλίας χάνοντας 0-1 από την Μπλάκμπερν Ρόβερς. Την παράδοση με τους μεγάλους σκόρερ της ομάδας συνέχισαν: ο Billy Tremelling (1926-27: 30 γκολ) και ο Jimmy Hampson (1928-29: 40 γκολ!). Στο μεταξύ ως μάνατζερ είχε προσληφθεί ο Harry Evans, ο οποίος το 1929-30 οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και στην άνοδο στην Α΄ κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η ομάδα σημείωσε 98 γκολ και ο Hampson ξεπέρασε κάθε ρεκόρ σημειώνοντας τα 45! Στην Α΄ κατηγορία παρέμεινε τρεις σεζόν. Τότε η ομάδα πήρε έναν γνωστό προπονητή, τον Sandy MacFarlane, αλλά δεν κατάφερε να ανεβεί ξανά. Το 1934-35 τερμάτισε τέταρτη και αυτή ήταν η τελευταία από τις οκτώ συνεχόμενες σεζόν που ο Hampson αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της ομάδας. Το 1935 ανέλαβε την Μπλάκπουλ ο Joe Smith, ο οποίος επρόκειτο να παραμείνει στο σύλλογο 23 χρόνια οδηγώντας τον στις πιο επιτυχημένες στιγμές του. Στη θέση του σκόρερ αναδείχθηκε το Bobby Finan με 34 γκολ (1935-36). Την επόμενη σεζόν η ομάδα ανέβηκε ξανά στην Α΄ κατηγορία τερματίζοντας δεύτερη. Τις δυο τελευταίες σεζόν πριν ξεσπάσει ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος η ομάδα δεν πέτυχε κάτι σημαντικό αλλά παρέμεινε στην Α΄. Το 1945-46 η Μπλάκπουλ αγωνίστηκε στο βόρειο όμιλο της Football League. Το 1946 υπέγραψε στην ομάδα ο Stan Mortensen, ο οποίος υπήρξε για εννιά συνεχόμενες σεζόν πρώτος σκόρερ του συλλόγου και το 1947 ήρθε στην Μπλάκπουλ ο θρύλος του αγγλικού ποδοσφαίρου, Στάνλεϊ Μάθιους. Ο Allan Brown συμπλήρωσε την επιθετική τριάδα, που επρόκειτο να αφήσει εποχή στην ιστορία του συλλόγου. Τα επόμενα εννιά χρόνια η Μπλάκπουλ έφτασε τρεις φορές στον τελικό του Κυπέλλου. Το 1948 ηττήθηκε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το 1951 από τη Νιούκασλ Γιουνάιτεντ. Τελικά, το κατέκτησε το 1953 νικώντας την Μπόλτον Γουόντερερς με 4-3, σε έναν ιστορικό τελικό που έμεινε στην ιστορία ως ο τελικός του Στάνλεϊ Μάθιους. Ήταν η τελευταία ευκαιρία του Μάθιους να κατακτήσει το Κύπελλο Αγγλίας και παρά το ό,τι η ομάδα βρέθηκε να χάνει με 1-3, με περίτεχνες ενέργειες την οδήγησε στη νίκη. Το 1955-56 τερμάτισε δεύτερη στο πρωτάθλημα, που ήταν η υψηλότερη θέση που κατάφερε ποτέ να φτάσει. Ακολούθησαν μια τέταρτη και μια έβδομη τις επόμενες δυο σεζόν. Το Μάιο του 1958 η πιο επιτυχημένη περίοδος στην ιστορία της Μπλάκπουλ τερματίστηκε με την αποχώρηση του μάνατζερ Joe Smith έπειτα από 23 χρόνια στην ομάδα. Τον διαδέχθηκε ο Ron Suart, παλιός παίκτης της ομάδας, με τον οποίο το 1958-59 τερμάτισε όγδοη κι έφτασε ως τον έκτο γύρο του Κυπέλλου. Επίσης, ανέδειξε ένα νέο σκόρερ, το Ray Charnley, με 20 γκολ, ο οποίος υπήρξε κορυφαίος σκόρερ της ομάδας για επτά ακόμη σεζόν. Ακολούθησαν μέτριες χρονιές, με εξαίρεση την παρουσία στα ημιτελικά του Λιγκ Καπ το 1962-63, παρά την ένταξη στην ομάδα του διεθνή Άγγλο μέσο Άλαν Μπολ. Τελικά το 1966-67 υποβιβάστηκε έπειτα από 30 χρόνια και ο Suart αντικαταστάθηκε από έναν άλλο παλιό παίκτη, τον Stan Mortensen. Ο Mortensen οδήγησε την ομάδα στην τρίτη θέση, σε μια δραματική κούρσα ανόδου, αλλά έχασε την άνοδο στο τελευταίο λεπτό της τελευταίας αγωνιστικής από την Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς λόγω χειρότερου συντελεστή τερμάτων. Το 1969 τη θέση του Μόρτενσεν πήρε ο Λες Σάνον, παλιός παίκτης της γειτονικής Μπέρνλι, ο οποίος οδήγησε την ομάδα πάλι στην Α΄ κατηγορία. Όμως, υποβιβάστηκε την αμέσως επόμενη σεζόν (1970-71) τερματίζοντας τελευταία. Ο Σάνον απομακρύνθηκε και ήρθε στην Ελλάδα, όπου διέπρεψε ως προπονητής του ΠΑΟΚ. Στις 12 Ιουνίου 1971 η Μπλάκπουλ σημείωσε τη μοναδική διεθνή επιτυχία της, κατακτώντας το Αγγλοϊταλικό Κύπελλο (Anglo-Italian Cup) νικώντας στον τελικό την Μπολόνια με 2-1. Η σεζόν αυτή ήταν η τελευταία του Jimmy Armfield έπειτα από 17 χρόνια και 627 αγώνες. Στη συνέχεια, η πορεία της Μπλάκπουλ ήταν καθοδική. Ως το 1977-78 αγωνίστηκε στη Β΄ κατηγορία με προπονητές τους: Stokoe, Harry Potts και Allan Brown. Το 1978 υποβιβάστηκε στη Γ΄ και το 1980 στη Δ΄, και μάλιστα με προπονητή τον παλιό διεθνή παίκτη της Άλαν Μπολ, κατηγορίες που αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της. Το 1982-83 ήταν η χειρότερη σεζόν όλων των εποχών, αφού τερμάτισε 21η και παρά λίγο να εκδιωχθεί από τη Footblall League. Τελικά σώθηκε και τρία χρόνια αργότερα ανέβηκε ξανά στη Γ΄ με προπονητή το Sam Ellis. Έμεινε στη Γ΄ ως το 1989-90 που υποβιβάστηκε ξανά. Όμως, το 1991-92 κατάφερε να ανεβεί ξανά έπειτα από αγώνες κατάταξης. Το 1995-96 με προπονητή το Sam Allardyce έπαιξε αγώνες κατάταξης για την άνοδο στη δεύτερη κατηγορία (τότε Division One) αλλά απέτυχε. Τρία χρόνια αργότερα υποβιβάστηκε ξανά στην τέταρτη κατηγορία (τότε Third Division), για να ανεβεί αμέσως με προπονητή το Steve McMahon, έπειτα από αγώνες κατάταξης. Το 2006-07 ήταν η πιο επιτυχημένη σεζόν για την Μπλάκπουλ τα τελευταία 30 χρόνια. Στο Κύπελλο Αγγλίας έφτασε ως τον τέταρτο γύρο, έπειτα από 17 χρόνια. Στο πρωτάθλημα της League One (τρίτης κατηγορίας) τερμάτισε τρίτη έχοντας την καλύτερη επίθεση με 76 γκολ και κέρδισε μια θέση στους αγώνες κατάταξης. Απέκλεισε την Όλνταμ Αθλέτικ με 2-1, 3-1 και στον τελικό νίκησε τη Γιόβιλ Τάουν με 2-0 στο Στάδιο Γουέμπλεϊ. Ήταν η 10η συνεχόμενη νίκη που της έδωσε την άνοδο στη δεύτερη κατηγορία (Championship) έπειτα από τρεις δεκαετίες. Το 2021, μετά την νίκη της στον τελικό του μπαράζ ανόδου με 2-1 εναντίον της Λίνκολν, στο στάδιο Γουέμπλεϊ, η Μπλάκπουλ επανήλθε στην δεύτερη κατηγορία (Championship). Κύπελλο Αγγλίας: 1953 (φιναλίστ: 1948, 1951) Αγγλοϊταλικό Κύπελλο: 1971 (φιναλίστ: 1972) Football League Trophy (2): 2002, 2004 Lancashire Cup (6): 1936, 1937, 1954, 1994, 1995, 1996Β΄ κατηγορία: 1930 (πρωταθλήτρια) Δ΄ κατηγορία (Division Four): 1992 (άνοδος) Τέταρτη κατηγορία (Division Three): 2001 (άνοδος) Τρίτη κατηγορία (League One): 2007 (άνοδος), 2021 (άνοδος). Τσάμπιονσιπ: 2010 (άνοδος) Ευρύτερη νίκη: 10-0 κατά της ιταλικής Λανερόσι Βιτσέντζα (10/6/1972, Αγγλοϊταλικό Κύπελλο). Ευρύτερη ήττα: 1-10 από τη Σμολ Χιθ (2/3/1901, Α΄ κατηγορία) και από τη Χάντερσφιλντ Τάουν (13/12/1930, Α΄ κατηγορία). Συνεχόμενες νίκες: 12, από 31/3 ως 14/8/2007. Ακριβότερη μεταγραφή: £275.000 (Chris Malkin από τη Μίλγουολ ΦΚ, 1996). Ρεκόρ συμμετοχών: Jimmy Armfield, 569 (1952-71) Ρεκόρ συνεχόμενων ματς πρωταθλήματος: Georgie Mee, 190 (Δεκ. 1920 ως Σεπτ. 1925). Καλύτερος σκόρερ: Jimmy Hampson, 248 (1927-38) Καλύτερος σκόρερ σε μια σεζόν: Jimmy Hampson, 45 (1929-30) Καλύτερος σκόρερ σε ένα ματς: Jimmy Hampson, 5 (10/11/1928 επί της Ρέντινγκ. Πιο γρήγορο γκολ: Bill Slater, 11 δευτερόλεπτα (10/12/1949 επί της Στόουκ Σίτι). Παίκτης με περισσότερες διεθνείς συμμετοχές: Jimmy Armfield (Αγγλία), 43 φορές. Μακροβιότερος προπονητής: Joe Smith, 22 χρόνια και 9 μήνες (1/8/1935 ως 30/4/1958). Επίσημος ιστότοπος

Η Μπλάκπουλ ΦΚ (αγγλικά: Blackpool F.C.) είναι ένα από τα παλιότερα ποδοσφαιρικά σωματεία της Αγγλίας. Προέρχεται από την ομώνυμη πόλη και στο παρελθόν είχε αξιόλογη παρουσία στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Η ομάδα ιδρύθηκε το 1887 και ως έδρα χρησιμοποιεί το Bloomfield Road χωρητικότητας 9.612 θέσεων. Τα παρατσούκλια του συλλόγου είναι: ’Pool, The Seasiders, λόγω του λιμανιού και The Tangerines, από το βασικό χρώμα της φανέλας που είναι το πορτοκαλί. Το χρώμα αυτό καθιερώθηκε το 1923, έπειτα από πρόταση του διαιτητή Albert Hargreaves, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από τη φανέλα της Εθνικής Ολλανδίας, όταν διαιτήτευσε κάποιο αγώνα της. Ως τότε φορούσε φανέλες με διάφορα χρώματα, όπως: κυανόλευκες ριγέ τη δεκαετία του 1890, ερυθρόλευκες μετά το 1900, κόκκινες-κίτρινες-μαύρες στα χρόνια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου και ολόλευκες αμέσως μετά. Μια νέα αλλαγή χρωμάτων επιχειρήθηκε το 1934, καθιερώνοντας μαύρες φανέλες με γαλάζιες ρίγες αλλά έπειτα από απαίτηση των οπαδών το 1939 επανήλθαν οριστικά οι πορτοκαλί. Βασικός της αντίπαλος είναι η Πρέστον Νορθ Εντ και οι μεταξύ τους αγώνες αποτελούν το παραδοσιακό ντέρμπι του Δυτικού Lancashire, αν και οι ομάδες δεν έχουν βρεθεί αντίπαλες μετά το 2000. Η πιο σημαντική στιγμή στην ιστορία της Μπλάκπουλ ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας το 1953 στον περίφημο τελικό του Στάνλεϊ Μάθιους, στον οποίο κέρδισε με 4-3 την Μπόλτον Γουόντερερς αν και βρέθηκε να χάνει με 1-3. Είχε άλλες τρεις παρουσίες στον τελικό χωρίς να καταφέρει να πάρει το κύπελλο. Επίσης, έφτασε κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος αρκετές φορές. Κατά καιρούς αρκετοί παίκτες της Μπλάκπουλ αγωνίστηκαν με την Εθνική Αγγλίας. Η αξιομνημόνευτη περίπτωση συνέβη το 1953, όταν τέσσερις ποδοσφαιριστές της αγωνίστηκαν με την εθνική στον ιστορικό αγώνα της εναντίον της Ουγγαρίας που οι Άγγλοι ηττήθηκαν με 3-6. Η χειρότερη στιγμή στην ιστορία της ομάδας ήταν στο τέλος της σεζόν 1982-83. Τότε τερμάτισε τέταρτη από το τέλος της Δ΄ κατηγορίας και σώθηκε από τον υποβιβασμό στις τοπικές κατηγορίες, χάρις στο σύστημα ψηφοφορίας που υπήρχε τότε για τα επαγγελματικά σωματεία που τερμάτιζαν τόσο χαμηλά.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB_%CE%A6%CE%9A

Τιβέριος Ιούλιος Ρησκούπορις Ε΄

Έγινε βασιλιάς τού Κιμμερίου Βοσπόρου το 240, διαδεχόμενος τον Τ. Ι. Iνινθίμεο. Επειδή οι ύστεροι βασιλείς τού Βοσπόρου είναι γνωστοί μόνο από τη νομισματοκοπία τους, η ακριβής σχέση μεταξύ των ηγεμόνων δεν είναι γνωστή. Ο Ινινθίμεος πιστεύεται ποικιλοτρόπως ότι ήταν είτε μέλος της κυρίαρχης Τιβεριο-Ιουλιανής δυναστείας (ίσως ο γιος τού Τ. Ι. Κότυ Γ΄) , είτε ξένος σφετεριστής, ίσως σαρματικής καταγωγής. Σύμφωνα με μία επιγραφή τού 249 που άφησε ο Ρεσκούπορις Ε΄ στο Παντικάπαιον, διεκδίκησε τον θρόνο τού Κιμμερίου Βοσπόρου με κληρονομικό δικαίωμα. Ο Γάλλος γενεαλόγος Κριστιάν Σετιπανί πιστεύει ότι ο Ρεσκούπορις Ε΄ γεννήθηκε περί το 225 ως γιος τού προηγούμενου βασιλιά Τ. Ι. Σαυρομάτη Γ΄ (βασ. 229–232 ). Λίγα είναι γνωστά από τη βασιλεία του Ρησκούπορι Ε΄, αλλά το γεγονός ότι η περίοδος κατά την οποία έκοψε νομίσματα συμπίπτει με τη βασιλεία πολλών άλλων βασιλέων υποδηλώνει ότι είτε αντιμετώπισε πολλούς σφετεριστές, είτε ότι συχνά συγκυβέρνησε με συγγενείς. Ο πρώτος βασιλιάς που ήταν σύγχρονος τού Ρησκούπορι Ε΄ ήταν ο Τ. Ι. Φαρσάνζης, τού οποίου τα νομίσματα είναι γνωστά από το 253–254. Το αν ο Φαρσάνζης ήταν σφετεριστής ή όχι αμφισβητείται, αν και οι ιστορικοί πιστεύουν πιο πολύ ότι ήταν αντίπαλος-διεκδικητής και όχι συγκυβερνήτης, ίσως πιο στενός συγγενής τού Ινινθιμέου ή άσχετος ξένος. Μερικές φορές πιστεύεται ότι ο Ρησκούπορις Ε΄ συγκυβέρνησε με έναν βασιλιά, που ονομαζόταν "Σύνγης" από το 258 έως το 276 Η ταύτιση του Σύνγη είναι αμφίβολη, αφού βασίζεται σε έναν σπάνιο τύπο νομισμάτων, από τα οποία μόνο ένα σώζει ένα μέρος επιγραφής. Αυτή η επιγραφή διαβάστηκε ως "Σύνγης" από τον νομισματολόγο Μπέρνχαρντ Καρλ φον Κέχνε στα μέσα του 19ου αι., αλλά θεωρήθηκε φανταστική από τον Aleksandr Zograf το 1977. Με πιο ασφάλεια πιστοποιημένοι συγκυβερνήτες είναι γνωστοί από το τελευταίο έτος τού Ρησκούπορι Ε΄, το 276, όταν κυβέρνησε μαζί με τους δύο άλλους βασιλείς, τους Τ. Ι. Tειράνη και Τ. Ι. Σαυρομάτη Δ΄. Ο Κρ. Σετιπανί πιστεύει ότι ο Tειράνης ήταν αδελφός του Ρησκούπορι Ε΄ και είναι πιθανό ότι ο Σαυρομάτης Δ΄ ήταν γιος του Ρεσκούπορι Ε΄. Ο Σετιπανί πιστεύει επιπροσθέτως ότι ο μετέπειτα βασιλιάς Τ. Ι. Θεοθόρσης (279–309) ήταν νεότερος γιος τού Ρησκούπορι Ε΄. Ο Σαυρομάτης Δ΄ επίσης απεβίωσε το 276 μετά από λιγότερο από ένα χρόνο ως συγκυβερνήτης, αφήνοντας τον Tειράνη ως μοναδικό διάδοχο τού Ρησκούπορι Ε΄.

Ο Τιβέριος Ιούλιος Ρησκούπορις Ε΄ , ήταν ο βασιλιάς τού Κιμμερίου Βοσπόρου, ενός πελατειακού στη Ρώμη κράτους, από το 240 έως το 276. Η βασιλεία του Ρησκουπόριδος Ε΄ αλληλεπικαλύπτεται με εκείνη πολλών άλλων βασιλέων τού Βοσπόρου: των Τ. Ι. Φαρσάνζη (253–254), Σαυρομάτη Δ΄ (276) και Τ. Ι. Tειράνη (276–278). Δεν είναι σαφές ποιες ήταν οι σχέσεις και το καθεστώς μεταξύ τους και αν ήταν συγκυβερνήτες ή αντίπαλοι διεκδικητές τού θρόνου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%99%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%B7%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%95%CE%84

Πανηπειρωτικό Εθνικό Αθλητικό Κέντρο Ιωαννίνων

Ποδοσφαιρικό γήπεδο με με φυσικό χλοοτάπητα με ταρτάν και κερκίδες 2.050 θέσεων και Parkign 500 θέσεων 2 βοηθητικά ποδοσφαιρικά γήπεδα με με φυσικό χλοοτάπητα 2 γήπεδα mini football 5x5 με πλαστικό χλοοτάπητα 5 υπαίθρια γήπεδα μπάσκετ 2 υπαίθρια γήπεδα τένις και 2 κλειστά 2 υπαίθρια γήπεδα βόλεϊ 1 υπαίθριο γήπεδο handball Τη μοναδική πίστα πατινάζ-roller στα Ιωάννινα Αναψυκτήριο - Κυλικείο Μετεορολογικός σταθμόςΣτο ΠΕΑΚ Ιωαννίνων ανήκει και το Εθνικό Στάδιο Ιωαννίνων οι Ζωσιμάδες και οι εγκαταστάσεις του ΕΑΝΚΙ στην Λιμνοπούλα. Οι εγκαταστάσεις χρησιμοποιούνται από τον ΠΑΣ Γιάννινα (προπονητικό κέντρο).Διάφοροι σύλλογοι της πόλης διάφορων αθλημάτων χρησιμοποιούν τις εγκαταστάσεις του για προπονήσεις ή αγώνες. peaki.gr ,επίσημη σελίδα https://www.facebook.com/panipirotiko/ ,επίσημη σελίδα στο fb

Το Πανηπειρωτικό Εθνικό Αθλητικό Κέντρο (εν συντομία: ΠΕΑΚ Ιωαννίνων) είναι ένα σύνολο αθλητικών εγκαταστάσεων από τις οποίες αποτελείται και βρίσκονται στην Ανατολή.Ανήκει στην ΓΓΑ και η διαχείριση του γίνεται από μια επιτροπή.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD

Έλληνες Ορθόδοξοι Παλαιοημερολογίτες

Το 1924, ιερείς, λαϊκοί και μοναχοί πιστοί του παλαιού ημερολογίου, διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με την κρατούσα Εκκλησία της Ελλάδος, επειδή αυτή προσάρμοσε το εορτολόγιο της στο Γρηγοριανό ημερολόγιο, ώστε να συμπίπτει με το κρατικό-πολιτικό, Γρηγοριανό ημερολόγιο που είχε υιοθετήσει το Βασίλειο της Ελλάδας ένα χρόνο νωρίτερα το 1923. Οι Παλαιοημερολογίτες θεώρησαν την αλλαγή του ημερολογίου ως πρώτο βήμα για την υποταγή των Ορθοδόξων στον Πάπα όπως επίσης πως η Εκκλησία της Ελλάδος έχει οικουμενιστικό χαρακτήρα. Σήμερα υπάρχουν αρκετές παρατάξεις παλαιοημερολογιτών εντός και εκτός Ελλάδος οι οποίες δεν βρίσκονται σε ευχαριστιακή κοινωνία μεταξύ τους. Με το ξεκίνημα του εικοστού αιώνα, οι διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας επέβαλαν την ανάγκη στην πολιτεία να μεταρρυθμίσει το πολιτικό ημερολόγιό της, όπως άλλωστε έκαναν και άλλες ορθόδοξες χώρες εκείνη την εποχή. Όμως, οι αντιδράσεις που προκαλούνταν, ύστερα από κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης του ημερολογίου, είχαν ως αποτέλεσμα την αναβολή της. Από το 1920 και έπειτα έγιναν πιο αποφασιστικές κινήσεις με πρωταγωνιστή τον διακεκριμένο αστρονόμο Δημήτριο Αιγινήτη. Ο ίδιος ο Δημήτριος Αιγινήτης συμμετείχε σε εκκλησιαστική επιτροπή σχετικά με το ημερολογιακό ζήτημα, της οποίας πρόεδρος ήταν ο επίσκοπος Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομμάτης. Η επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν θα υπήρχε εκκλησιαστικό πρόβλημα στην υιοθέτηση του Γρηγοριανού ημερολογίου εκ μέρους της πολιτείας. Αργότερα, με απόφασή της, η Εκκλησία της Ελλάδος επέτρεψε στην πολιτεία να μεταρρυθμίσει το πολιτικό ημερολόγιο, διατηρώντας ασάλευτο το εκκλησιαστικό της ημερολόγιο, μέχρι να ληφθεί μια οριστική απόφαση από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Έτσι, σύμφωνα, με το βασιλικό διάταγμα "Περί του νέου «Πολιτικού Ημερολογίου»" του Γεωργίου του Β', που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως του Βασιλείου της Ελλάδος, αρ. ΦΕΚ 24, την 25η Ιανουαρίου 1923, η πολιτεία υιοθέτησε το Γρηγοριανό ημερολόγιο, μόνο για τις πολιτικές σχέσεις του κράτους, ενώ η Εκκλησία διατήρησε το Ιουλιανό ημερολόγιο στις θρησκευτικές εορτές. Επίσης, αναφερόταν ρητά ότι η εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου και γενικά οι θρησκευτικοί εορτασμοί, εξακολουθούν να ρυθμίζονται από το Ιουλιανό ημερολόγιο. Επομένως, από την 16η Φεβρουαρίου/1η Μαρτίου 1923, μέχρι και την 09η/ 22α Μαρτίου 1924 το πολιτικό και το εκκλησιαστικό ημερολόγιο απέκλιναν κατά 13 ημέρες, ενώ απο τις 23 Μαρτίου 1924 το εκκλησιαστικό και το πολιτικό ημερολόγιο συνταυτίστηκαν. Από τις 10 Μαΐου μέχρι τις 8 Ιουνίου του 1923, επί Οικουμενικού Πατριάρχη Μελετίου Δ΄, συγκαλείται Πανορθόδοξο (αυτό αμφισβητείται από πολλούς καθώς πολλές Εκκλησίες δεν συμμετείχαν) Συνέδριο αρχιερέων και επιστημόνων, με σκοπό, μεταξύ άλλων, την μεταρρύθμιση του ισχύοντος τότε ημερολογίου με την εισαγωγή ενός νέου ημερολογίου. Ο Σέρβος μαθηματικός και αστρονόμος Μιλουτίν Μιλάνκοβιτς, πρότεινε στο συνέδριο ένα νέο ημερολόγιο ακριβέστερο του Γρηγοριανού στο οποίο υπήρχε και μεταρρύθμιση του πασχαλίου. (Αυτό το νέο ημερολόγιο ονομάστηκε Αναθεωρημένο Ιουλιανό Ημερολόγιο το οποίο είναι αστρονομικά ακριβέστερο του Γρηγοριανού). Πρακτικά, το νέο ημερολόγιο ταυτίζεται με το Γρηγοριανό ημερολόγιο μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου του 2800. Το συνέδριο αποδέχθηκε την πρόταση του Μιλάνκοβιτς περί του νέου ημερολογίου και πασχαλίου και έθεσε ως ημερομηνία εφαρμογής του την 1η Οκτωβρίου 1923 η οποία με την πρόσθεση δεκατριών ημερών στο μηνολόγιο θα λογιζόταν ως 14η Οκτωβρίου, τελικά όμως αυτή η απόφαση δεν εφαρμόστηκε από καμία εκκλησία, (Ούτε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ούτε από την Εκκλησία της Ελλάδος). Επειδή ορισμένοι αρχιερείς και πιστοί θεώρησαν, ότι πίσω από την αλλαγή, βρισκόταν η κεκαλυμμένη επιδίωξη του Πάπα να επιβληθεί των Ορθοδόξων, δεν υπήρξε ομόφωνη αποδοχή της αντικατάστασης του ισχύοντος ημερολογίου και έτσι αποφασίστηκε πως κάθε εκκλησία ήταν ελεύθερη να ακολουθήσει όποιο ημερολόγιο ήθελε, διαταράσσοντας, με αυτό τον τρόπο, το κοινό εορτολόγιο, που είχαν διατηρήσει οι Ορθόδοξες Εκκλησίες μέχρι τότε.Η Εκκλησία της Ελλάδος στις 23 Μαρτίου 1924, λίγες μέρες μετά την ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Α΄ αποφάσισε τον συναυτισμό του εκκλησιαστικού ημερολογίου προς το πολιτικό (Γρηγοριανό) ώστε οι ακίνητες εορτές όπως για παράδειγμα τα Χριστούγεννα να συμπίπτουν με αυτό, ενώ για την εορτή του Πάσχα και τις λοιπές κινητές εορτές διατήρησε και διατηρεί έως σήμερα το Ιουλιανό ημερολόγιο. Η απόφαση αυτή του Χρυσοστόμου Α΄ δεν βρήκε σύμφωνους ορισμένους ιερείς και πιστούς. Ομάδες κληρικών και λαϊκών αντέδρασαν στην εισαγωγή του νέου ημερολογίου, την οποία θεώρησαν ως πρώτο βήμα για την ένωση των Εκκλησιών. Έτσι αρνήθηκαν να το ακολουθήσουν εμμένοντας στο παλαιό ημερολόγιο. Ιερείς που δεν συμμορφώνονταν με την απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος αποσχηματίζονταν. Ακολούθησαν τοπικές σποραδικές αναταραχές με επεισόδια και επέμβαση της αστυνομίας. Οι αποσχηματισμένοι ιερείς (που δεν συμφώνησαν με το νέο ημερολόγιο) τελούσαν μυστικά σε σπίτια, σε υπόγεια και σε ορισμένα έρημα εξωκκλήσια. Δεν είχαν επίσκοπο και αυτό τους δημιουργούσε πρόβλημα, γιατί σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες δεν υφίσταται Εκκλησία χωρίς επίσκοπο αλλά και γιατί μόνον ο επίσκοπος μπορεί να χειροτονήσει νέους πρεσβυτέρους. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και οι Εκκλησίες της Κύπρου και της Ρουμανίας υιοθέτησαν το Νέο ημερολόγιο αμέσως, με την προσθήκη δεκατριών ημερών στο ήδη υπάρχον. Για να μη συμβεί, όμως, ό,τι συνέβη με το Πασχάλιο των Λατίνων, προτάθηκε ως ενδιάμεση λύση, το Πάσχα και όσες εορτές εξαρτώνται από αυτό, να ρυθμίζονται από το Ιουλιανό ημερολόγιο.Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων διατήρησε και διατηρεί ακόμη το Ιουλιανό ημερολόγιο μέχρι σήμερα, επειδή θεωρήθηκε ότι μια ενδεχόμενη αλλαγή στο ημερολόγιό του, θα είχε αρνητικές επιπτώσεις στον θρησκευτικό τουρισμό του Παναγίου Τάφου. Επίσης, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Φώτιος Πέρογλου διατήρησε σε ισχύ το Ιουλιανό ημερολόγιο στην Εκκλησία της Αλεξάνδρειας, εκφράζοντας έντονα την αντίρρησή του σχετικά με το θέμα της ημερολογιακής μεταρρύθμισης. Ακόμη, το Ιουλιανό ημερολόγιο διατήρησαν (και εξακολουθούν να το τηρούν ακόμη) τα Πατριαρχεία Μόσχας, Γεωργίας, Σερβίας και Βουλγαρίας (μέχρι το 1968), οι Εκκλησίες της Βόρειας Μακεδονίας, της Ουκρανίας, του Όρους Σινά και όλες οι μονές και οι σκήτες του Αγίου Όρους. Παρόλα αυτά, οι Εκκλησίες αυτές είναι ενωμένες δογματικά με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και κάθε Πατριαρχείο ή αυτοκέφαλη Εκκλησία.Την 1η Οκτωβρίου του 1928, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας προχώρησε στην υιοθέτηση του Νέου Ημερολογίου επί Πατριαρχίας Μελετίου Μεταξάκη, ο οποίος αφού είχε παραιτηθεί από τον Οικουμενικό Θρόνο από το 1923, αναδείχθηκε διάδοχος του Πατριάρχη Φωτίου, μετά τον θάνατο του τελευταίου, το 1925. Το έτος 1934, η ενεργή κοινότητα των Γ.Ο.Χ. είχε επαφές με την Ιεραρχία των Ρώσων της Διασποράς, στη Σερβία, με αίτημα την απόκτηση κανονικώς χειροτονημένων επισκόπων, οι οποίοι θα ηγούνταν των Γ.Ο.Χ. στην Ελλάδα. Έντεκα χρόνια μετά την εισαγωγή του νέου ημερολογίου, στις 26 Μαρτίου του 1935, τρεις μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος τέθηκαν επικεφαλής των Γ.Ο.Χ. Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ο Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομμάτης και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος Δημητρίου, με δήλωσή τους προς την Ιερά Σύνοδο διέκοψαν την κοινωνία με αυτήν και τους λοιπούς Μητροπολίτες και ανέλαβαν την ηγεσία του παλαιοημερολογιτικού λαού. Οι τρεις μητροπολίτες προέβησαν αμέσως σε χειροτονίες τεσσάρων νέων αρχιερέων. Στο μεσοδιάστημα των έντεκα χρόνων πριν την απόσχιση, οι τρεις μητροπολίτες είχαν προσυπογράψει και οι ίδιοι την απόφαση της Ιεράς Συνόδου για την αλλαγή του ημερολογίου και ως μέλη επισκοπικών δικαστηρίων είχαν δικάσει και καταδικάσει παλαιοημερολογίτες κληρικούς «επί φατρία και τυρεία και απειθεία προς τας αποφάσεις της Εκκλησίας περί Ημερολογίου» , μη τολμώντας να αποσχισθούν, αναμένοντας είτε την μεταστροφή της επίσημης εκκλησίας είτε την μεταστροφή των παλαιοημερολογιτών. Τελικά οι τρεις μητροπολίτες προσχώρησαν στους Γ.Ο.Χ. Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος Δημητρίου καθώς και δύο από τους τέσσερις νέους αρχιερείς, έκαναν πολύ σύντομα αίτηση επιστροφής στους κόλπους της Εκκλησίας. Στις 14 Ιουλίου 1935 ο Ζακύνθου Χρυσόστομος δήλωσε μετάνοια στην Εκκλησία της Ελλάδος και αποκαταστάθηκε με απόφαση του Δευτεροβάθμιου Συνοδικού Δικαστηρίου (μάλιστα το 1957 εξελέγη Μητροπολίτης Τριφυλίας και Ολυμπίας της Εκκλησία της Ελλάδος).Την παλαιοημερολογιτική ηγεσία κατά τα έτη 1935-1937 αποτελούσαν, εκτός από τους Γερμανό (Δημητριάδος) και Χρυσόστομο (Φλωρίνης) οι Γερμανός (Κυκλάδων) και Ματθαίος (Βρεσθένης). Τον Σεπτέμβριο του 1937, παρατηρήθηκε η πρώτη ρήξη μεταξύ των Γ.Ο.Χ. με εκφραστή τον επίσκοπο Βρεσθένης Ματθαίο Καρπαθάκη, ο οποίος αποκήρυξε τον μετριοπαθή πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο. Σχημάτισε δική του ομάδα μαζί με τον Κυκλάδων Γερμανό, επειδή ο Χρυσόστομος δεν δεχόταν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος μετά την αποδοχή του νέου ημερολογίου ήταν σχισματική, αλλά απλά «υπόδικη» και έπρεπε να κριθεί το ζήτημα από πανορθόδοξη Σύνοδο. Σημείο τριβής τους ήταν η αναγνώριση των μυστηρίων που τελούσε η κάθε Εκκλησία από την άλλη. Έτσι οι Γ.Ο.Χ. διασπάστηκαν σε ονομαζόμενους ως «ματθαιικούς» και «φλωρινικούς». Από το 1941 Αρχιεπίσκοπος των Γ.Ο.Χ. (όχι Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος) ανέλαβε ο μόνος εναπομείνας επίσκοπος, ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης. Το 1944, ο Μεγαρίδος Χριστόφορος και ο Διαυλείας Πολύκαρπος επανήλθαν στη Σύνοδο του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου.Το 1948 επανήλθε στην Σύνοδο του Χρυσοστόμου ο Κυκλάδων Γερμανός, ο οποίος διαφώνησε με τον Ματθαίο Βρεσθένης. Ο τελευταίος, μην έχοντας άλλον επίσκοπο στο πλευρό του, ως ο μόνος εναπομείνας Ορθόδοξος Επίσκοπος στην Ελλάδα της παράταξής του, αποφάσισε έκτακτα να χειροτονήσει μόνος του, πράγμα που απαγορεύεται από τους Ιερούς Κανόνες χωρίς τη σύμπραξη άλλων αρχιερέων, το έτος 1935, τον ιερομόναχο Σπυρίδωνα σε επίσκοπο Τριμυθούντος. Οι δύο αυτοί άνδρες χειροτόνησαν αργότερα άλλους τρεις επισκόπους: τον Θεσσαλονίκης Δημήτριο Ψαροθεοδωρόπουλο, τον Πατρών Ανδρέα Ανέστη και τον Κορινθίας Κάλλιστο Μακρή. Οι τρεις επίσκοποι χειροτόνησαν τέσσερις αρχιμανδρίτες των ΓΟΧ και έκαναν δική τους Σύνοδο του «Πατρίου ημερολογίου». Αυτοί ήταν κατά σειρά οι: Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος (5-6-1935), Μεγαρίδος Χριστόφορος Χατζής (6-6-1935), Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης (7-6-1935) και Διαυλείας Πολύκαρπος Λιώσης (7-6-1935). Πρώτος πρόεδρος της Συνόδου των ΓΟΧ ανακηρύχθηκε ο Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομμάτης. Στις 16 Ιουλίου 1943 Δημητριάδος Γερμανός θέλησε να επιστρέψει στην Εκκλησία της Ελλάδος και υπέβαλε σε αυτήν αίτηση αναθεωρήσεως της δίκης του εκζητώντας την επιείκεια της Εκκλησίας. Ωστόσο πριν προλάβει να εκδικασθεί η υπόθεση εκοιμήθη στις 20 Μαρτίου 1944. Την ίδια ημέρα αποκαταστάθηκε μετά θάνατον στο Αρχιερατικό αξίωμα από την Εκκλησία της Ελλάδος.Από τότε και μέχρι σήμερα, υπήρξαν και υπάρχουν πολλές Σύνοδοι Γ.Ο.Χ., κάθε μια από τις οποίες έχει δική της Ιεραρχία και κληρικούς, ενώ δεν αναγνωρίζει τις υπόλοιπες. Πολλοί επίσκοποι μεταπήδησαν σε άλλη ή άλλες παρατάξεις, άλλοι απομονώθηκαν, άλλοι επέστρεψαν, άλλοι έκαναν νέα παράταξη και άλλοι ένωσαν παρατάξεις. Μια γενική επισκόπηση, των παρατάξεων των ΓΟΧ, γίνεται παρακάτω. Οι περισσότερες Σύνοδοι δημιουργήθηκαν είτε από αντίδραση σε εμφύλιες διενέξεις, είτε από ιδιοτελείς σκοπούς μερικών επισκόπων (αρχομανία, πνευματική ανεξαρτησία, κ.ά.). Μετά τον θάνατο του Βρεσθένης Ματθαίου, το 1950, τη διοίκηση της συνόδου ανέλαβε ο από Θεσσαλονίκης Δημήτριος Ψαροθεοδωρόπουλος (1950-1958). Διάδοχοι της προεδρίας της Συνόδου, υπό τον τίτλο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Γ.Ο.Χ. ήταν ο από Τήνου Αγαθάγγελος Ελευθερίου (1958-1967) και ο από Πατρών Ανδρέας Ανέστης (1967-2005). Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η παράταξη των «Ματθαιικών» ήρθε σε επαφή με τη Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς (των Υπερορίων), η οποία αναγνώρισε και προσεπικύρωσε τις χειροτονίες των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών Επισκόπων, που είχε κάνει ο Βρεσθένης Ματθαίος και οι χειροτονημένοι από αυτόν, με την προϋπόθεση να ενωθούν σε μια Σύνοδο υπό τον Αρχιεπίσκοπο των Φλωρινικών Αυξέντιο Πάστρα, κάτι που τελικά δεν επετεύχθη. Ορισμένοι «ματθαιικοί» όμως αμφισβητούν κατά πόσο συνέβη αυτό και θεωρούν ότι οι χειροτονίες ήταν έγκυρες εξ αρχής, επειδή ο Ματθαίος ήταν ο τελευταίος μη αιρετικός ορθόδοξος επίσκοπος στη γη και άρα δικαιούνταν κατά τους ιερούς κανόνες κατ' εξαίρεση να προβεί μόνος του σε χειροτονίες νέων επισκόπων, προκειμένου να μην αφανιστεί η εκκλησία. Οι Ματθαιικοί, μετά το σχίσμα του 1937, μέχρι το 1995 παρέμειναν ενωμένοι σε μια παράταξη. Το έτος αυτό με αφορμή το ζήτημα των εικόνων της Αγίας Τριάδος και της Αναστάσεως του Κυρίου διασπάστηκαν σε δύο παρατάξεις, με δύο Συνόδους, ενώ η κάθε μια διασπάστηκε σε άλλες δύο, το 2002 και 2005 αντίστοιχα. Το 1941, αρχιεπίσκοπος των Γ.Ο.Χ. (φλωρινικών) ανέλαβε ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης. Από το 1949, όταν Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος ήταν ο Σπυρίδων Βλάχος, οι παλαιοημερολογίτες αντιμετώπισαν διώξεις. Οι αστυνομικές δυνάμεις σφράγιζαν τους ναούς τους και συλλάμβαναν τους ιερείς, που ιερουργούσαν σε αυτούς. Το 1951, συνελήφθη και οδηγήθηκε στην εξορία ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, για έναν περίπου χρόνο. Τον Μάρτιο του 1952, πέθανε ο Κυκλάδων Γερμανός, αφήνοντας μοναδικό επίσκοπο της παράταξης τον Χρυσόστομο, ο οποίος επέστρεψε από την εξορία πέντε μήνες αργότερα.Τελικά, το 1953 ο Μεγαρίδος Χριστόφορος και ο Διαυλείας Πολύκαρπος επέστρεψαν οριστικά στην Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία τους έκανε αμφότερους δεκτούς, αναγνωρίζοντάς τους την επισκοπική χειροτονία. Συγκεκριμένα, ο Χριστόφορος Χατζής τοποθετήθηκε αρχικά Βοηθός Επίσκοπος Καρυουπόλεως της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ενώ στις 18 Απριλίου του 1956, εξελέγη Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης. Όμοια, ο Πολύκαρπος Λιώσης, τοποθετήθηκε αρχικά Τιτουλάριος Επίσκοπος Σταυρουπόλεως, ενώ στις 22 Σεπτεμβρίου του 1958, εξελέγη Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης.Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1955, απεβίωσε ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, χωρίς να χειροτονήσει άλλους επισκόπους. Για τα πέντε επόμενα χρόνια (1955-1960) η κοινότητα των Γ.Ο.Χ. έμεινε χωρίς επισκόπους, ενώ τη διοίκησή της ανέλαβε εκκλησιαστική επιτροπή, με πρόεδρο τον αρχιμανδρίτη Ακάκιο Παππά. Το έτος 1960, ο Ακάκιος Παππάς, μετέβη στην Αμερική, όπου δύο επίσκοποι της (Υπερώρειας) Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Διασποράς, ο Σικάγου Σεραφείμ και ο Ρουμάνος Θεόφιλος Ιονέσκου, τον χειροτόνησαν επίσκοπο Ταλαντίου για τους Φλωρινικούς Γ.Ο.Χ. Ελλάδος. Το 1962, οι Αρχιεπίσκοπος Χιλής και Περού Λεόντιος Φιλίπποβιτς και επίσκοπος Βενεζουέλας-Καράκας Σεραφείμ της Ρωσικής Διασποράς, χειροτόνησαν εις επίσκοπον Αστορίας τον ιερομόναχο Πέτρο Αστυφίδη, ο οποίος καταγόταν από τη Χίο και μετέβη στην Αμερική το 1951, ύστερα από πρόσκληση του τότε Αρχιεπισκόπου Αμερικής Αρσένιου Σάλτα. Ο Αστορίας Πέτρος μερίμνησε να χειροτονηθούν νέοι επίσκοποι των Γ.Ο.Χ. στην Ελλάδα.Την ίδια χρονιά, και κατόπιν πρόσκλησης του Ακακίου προς τη Ρωσική Διασπορά, ο Αρχιεπίσκοπος Χιλής και Περού Λεόντιος Φιλίπποβιτς ήρθε μυστικά στην Ελλάδα ως εκπρόσωπος και φιλοξενήθηκε κρυμμένος μέσα στην αποθήκη της Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου Παιανίας (κτήτορας της οποίας ήταν ο Ακάκιος Παππάς), για να μη συλληφθεί, σε περίπτωση έρευνας από την αστυνομία. Την επομένη, οι δύο επίσκοποι Λεόντιος και Ακάκιος χειροτόνησαν μέσα στη Μονή τρεις νέους επισκόπους: τον Κυκλάδων Παρθένιο Σκουρλή, τον Γαρδικίου Αυξέντιο Πάστρα και τον Μαγνησίας Χρυσόστομο Νασλίμη. Αργότερα, οι τρεις νεοχειροτονηθέντες επίσκοποι, χειροτόνησαν δύο ακόμη επισκόπους, τον Διαυλείας Ακάκιο Παππά τον νεότερο, ανιψιό του Αρχιεπισκόπου Ακακίου, και τον Σαλαμίνος Γερόντιο Μαργιόλη. Το 1963, απεβίωσαν ο Κυκλάδων Παρθένιος και ο Αρχιεπίσκοπος Ακάκιος και νέος Αρχιεπίσκοπος εξελέγη ο από Γαρδικίου Αυξέντιος Πάστρας. Τα επόμενα χρόνια, επί Αυξεντίου, η Σύνοδος γνώρισε πολλές διασπάσεις και αρκετές εξ αυτών υφίστανται έως σήμερα. Πίνακας γνωστότερων παρατάξεων Πίνακας γνωστότερων ιεραρχών Τον Δεκέμβριο του 1950 αστυνομικοί με επικεφαλής αξιωματικούς της χωροφυλακής, τον αρμόδιο αντιεισαγγελέα και ιατροδικαστή μπήκαν στις εγκαταστάσεις της λεγόμενης Μονής Πευκοβουνογιάτρισσας στην Κερατέα Αττικής που ανήκε στους Παλαιοημερολογίτες της παράταξης των Ματθαιϊκών. Εκεί βρήκαν δεκάδες ηλικιωμένους και παιδιά σε κατάσταση ασιτίας και εξάντλησης. Αποκαλύφθηκε τότε πως η παλαιοημερολογίτισσα Ηγουμένη Μαριάμ Σουλακιώτου, με τη βοηθό της Ευφροσύνη Μενδρινού, προσηλύτιζε πολίτες με σκοπό την οικειοποίηση των περιουσιών τους και διατηρούσε χώρο όπου κρατούσε ηλικιωμένους και παιδιά που τους υπέβαλε σε βασανιστήρια και άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Μοναχές επίσης υποβάλλονταν σε βασανισμούς και έχασαν τη ζωή τους. Σύμφωνα με τον εισαγγελέα στη Μονή πέθαναν 150 φυματικά κορίτσια ενώ η παλαιοημερολογίτισσα Ηγουμένη Μαριάμ είχε αποκτήσει περιουσία άνω των 150.000 δολαρίων από τις προίκες των Ελληνίδων που είχαν μπει στο μοναστήρι και οικειοποίηση περιουσιών ηλικιωμένων. Η παλαιοημερολογίτισσα Ηγουμένη Μαριάμ καταδικάστηκε για σειρά κακουργημάτων ανάμεσα στα οποία η απάτη, η πλαστογραφία διαθηκών, η εκβίαση, η ανθρωποκτονία και καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση. Πέθανε στις φυλακές Αβέρωφ το 1954. Συνολικά 177 άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, έχασαν τη ζωή τους στις εγκαταστάσεις της λεγόμενης Μονής Πευκοβουνογιάτρισσας.Οι Παλαιοημερολογίτες το 1976 κατέλαβαν παράνομα τον Ορθόδοξο Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (Salvatorkirche) του Μονάχου από την Ελληνορθόδοξη Μητρόπολη Γερμανίας του Οικουμενικοϋ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Ο Ναός Salvatorkirche είχε παραχωρηθεί από τον Λουδοβίκο Α΄ της Βαυαρίας, πατέρα του βασιλιά της Ελλάδας Όθωνα, στην ελληνική κοινότητα του Μονάχου στις 30 Σεπτεμβρίου 1828. Μετά από πολυετή δικαστική διαμάχη ενώπιον των Γερμανικών Διοικητικών Δικαστηρίων και σχετική απόφαση του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου, το 1999 οι Παλαιοημερολογίτες υποχρεώθηκαν να αποδώσουν τον Ναό και πάλι στον νόμιμο κάτοχο, την Ιερά Μητρόπολη Γερμανίας.. Ορθόδοξο Πασχάλιο Μητροπολίτης Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης Δημήτρης Κιτσίκης, The Old Calendarists and the Rise of Religious Conservatism in Greece, Center for Traditionalist Orthodox Studies, Etna, California, 1995. Δημήτρης Μαλέσης, Το παλαιοημερολογιτικό ζήτημα (1924-1952). Όψεις της πολιτικής και πολιτισμικής σύγκρουσης στο Μεσοπόλεμο και στη μεταπολεμική περίοδο, Μνήμων 22, (2000), σσ. 135-169. Γρηγόρης Δαφνής, Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων 1923-1940, τ. Α', Κάκτος, Αθήνα, 1997. Οικουμενικό Πατριαρχείο, Η Επάνοδος εις την Εκκλησιαστικήν Κοινωνίαν Μερίδος των Ακολουθούντων το Παλαιόν (Ιουλιανόν) Ημερολόγιον, εκδ. Φανάριον (Σταμούλης), 1999, ISBN: 9608116007 Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστόδουλου, "Ιστορική και κανονική θεώρησις του παλαιοημερολογιτικού ζητήματος κατά τε την γένεσιν και την εξέλιξιν αυτού εν Ελλάδι", εκδ. Χρυσοπηγή, Αθήνα 1982 (διδ. διατριβή Αθηνών) ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ ΖΗΛΩΤΙΚΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ, Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΑΣ, ΡΕΘΥΜΝΟΝ 2008 Περιοδικό Κήρυξ Γνήσιων Ορθοδόξων Διαθέσιμα τεύχη από το 1978 ως το 1988 (pdf). Ενώθηκαν οι Παλαιοημερολογίτες (dogma.gr) Δημήτριος Μαλέσης, «Το παλαιοημερολογιτικό ζήτημα (1924-1952). Όψεις της πολιτικής και πολιτισμικής σύγκρουσης στο μεσοπόλεμο και στη μεταπολεμική περίοδο», περιοδικό Μνήμων, Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού, Τόμος 22, Αθήνα 2000 Εκκλησία ΓΟΧ Ελλάδος - Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Καλλίνικος Σαραντόπουλος («Φλωρινικοί») Εκκλησία ΓΟΧ Ελλάδος - Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Μακάριος Καβακίδης (Φλωρινικοί») Εκκλησία ΓΟΧ Ελλάδος - Μητροπολίτης Φθιώτιδος Ιγνάτιος «Ματθαιικοί» Ἱερά Μητροπολιτική Σύνοδος Πατρώου Ἑορτολογίου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος - Μητροπολίτης Βιθυνίας & Παμφυλίας Χερουβείμ ιστοσελίδα “ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ” υπό την αιγίδα του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Νήσων Χριστόφορου Αγγελόπουλου («Φλωρινικοί») Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών - Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος Μητρόπουλος, «Ματθαιικοί» Γνήσια ορθόδοξος Εκκλησία της Ελλάδος - Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικῆς Κήρυκος Κοντογιάννης Άρθρο για τους Παλαιοημερολογίτες στο OrthodoxWiki με τις κυριότερες ομάδες (Αγγλικά) Στο «Πατριαρχείο» Κιέβου θα υπάγεται ο ΓΟΧ Μητροπολίτης Αιγίνης Αυξέντιος

Οι Έλληνες Ορθόδοξοι Παλαιοημερολογίτες είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σε Ελλάδα και εξωτερικό, οι οποίοι ακολουθούν το Ιουλιανό ημερολόγιο, το οποίο υπολείπεται από το Γρηγοριανό ημερολόγιο κατά 13 ημέρες. Όσοι Παλαιοημερολογίτες αυτοπροσδιορίζονται ως «Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί» ή Γ.Ο.Χ., δεν βρίσκονται σε κοινωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος, ούτε με τις περισσότερες Ορθόδοξες Εκκλησίες ανά τον κόσμο (Πατριαρχεία και αυτοκέφαλες Εκκλησίες). Εξαίρεση αποτελούν οι Αγιορείτες πατέρες, οι οποίοι εορτάζουν μεν με βάση το ιουλιανό ημερολόγιο αλλά επικοινωνούν με την Εκκλησία της Ελλάδος και πνευματικά διατελούν υπό την άμεση δικαιοδοσία του Oικουμενικού Πατριαρχείου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%9F%CF%81%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%BF%CE%B9_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82

Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα

Ο Ιερός Λόχος Θηβών,μια ξεχωριστή στρατιωτική μονάδα που υπηρετούσαν μόνο άνδρες και οι αγαπημένοι τους, θεωρείται συνήθως εξαίρετο παράδειγμα για το πώς οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τον έρωτα μεταξύ των στρατιωτών μιας ομάδας για να ενισχύσουν το μαχητικό τους πνεύμα. Οι Θηβαίοι απέδιδαν στον Ιερό Λόχο τη δύναμη των Θηβών όσον αφορά τη γενιά πριν την πτώση της από τον Φίλιππο τον Β' της Μακεδονίας, ο οποίος είχε εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από τη γενναιότητά τους κατά τη διάρκεια της μάχης, ώστε ανέγειρε ένα μνημείο το οποίο κοσμεί ακόμα τους τάφους τους. Άσκησε επίσης σκληρή κριτική για τις απόψεις των Σπαρτιατών περί του λόχου: "ἀπόλοιντο κακῶς οἱ τούτους τι ποιεῖν ἢ πάσχειν αἰσχρὸν ὑπονοοῦντες (Να βρει καταστροφή όποιον υπονοεί οτιδήποτε άσεμνο για τους άνδρες αυτούς)"Η άποψη του Παμμένη, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ήταν ότι "Ο Νέστωρ του Ομήρου δεν ήταν επιδέξιος στην παραγγελία στρατού όταν συμβούλευσε τους Έλληνες να ταξινομήσουν φυλές και φυλές... έπρεπε να ενώσει τους εραστές με τους αγαπημένους τους. Γιατί μικρή αξία έχει η ίδια φυλή όταν πλησιάζει ο κίνδυνος· αλλά ένας λόχος στερεωμένος με φιλία, βασισμένος στην αγάπη ποτέ δεν πρόκειται να σπάσει."Οι δεσμοί αυτοί, που αντικατοπτρίζονταν σε γεγονότα της Ελληνικής Μυθολογίας, όπως η ηρωική σχέση μεταξύ Αχιλλέα και Πατρόκλου στην Ιλιάδα, εθεωρείτο ότι ανέβαζαν το ηθικό αλλά και τη γενναιότητα, εξ αιτίας της επιθυμίας τους να εντυπωσιάσουν και να προστατεύσουν τους εραστές τους. Τέτοιες σχέσεις έχουν καταγραφεί από πολλούς έλληνες ιστορικούς και σε φιλοσοφικές ομιλίες, όπως και σε αυτοσχέδιες παρατηρήσεις σαν του Φιλίππου του Β' όπως κατέγραψε και παρουσιάζει ο Πλούταρχος: "Δεν είναι μόνο οι πολεμοχαρείς άνθρωποι της Βοιωτίας, της Σπάρτης και της Κρήτης, που είναι επιδεκτικοί σε αυτό το είδος αγάπης, αλλά και οι σπουδαιότεροι ήρωες: Μελέαγρος, Αχιλλέας, Αριστομένης, Κίμων και Επαμεινώνδας."Κατά τον Ληλάντιο πόλεμο μεταξύ Ερέτριας και Χαλκίδας, πριν την αποφασιστική μάχη οι Χαλκιδείς κάλεσαν για βοήθεια έναν πολεμιστή ονόματι Κλεόμαχος. Απάντησε στο αίτημα, φέρνοντας τον εραστή του να παρακολουθεί. Ηγήθηκε της επίθεσης κατά των Ερετριέων και έφερε τους Χαλκιδείς σε νίκη με το κόστος της ζωής του. Οι Χαλκιδείς ανέγειραν ναό για εκείνον στην αγορά ως φόρο τιμής. Λέγεται ότι ένα από τα πιο ευγενή πράγματα είναι να δώσεις την ίδια σου τη ζωή για να σώσεις αυτόν που αγαπάς. Παρόλο που αυτό δε συνέβη στο Ληλάντιο πόλεμο, ήταν μία εξίσου ηρωική πράξη από τον Κλεόμαχο και η καταλληλότερη στιγμή να δείξει στον εραστή του την ανιδιοτέλειά του.

Στην κλασική αρχαιότητα, συγγραφείς όπως ο Ηρόδοτος, ο Πλάτωνας, ο Ξενοφώντας, ο Αθήναιος και άλλοι πολλοί εξερεύνησαν πτυχές του Ομόφυλου έρωτα στην αρχαία Ελλάδα. Η πιο διαδεδομένη και σημαντική για την κοινωνία μορφή ομόφυλων σεξουαλικών σχέσεων στην αρχαία Ελλάδα ήταν μεταξύ ενήλικων ανδρών και έφηβων αγοριών, που ήταν γνωστή ως παιδεραστία (οι γάμοι μεταξύ ανδρών και γυναικών στην αρχαία Ελλάδα είχαν επίσης στέρεα ηλικιακή δομή, όπου 30χρονοι άνδρες παντρεύονταν κορίτσια στην αρχή της εφηβείας τους). Αν και υπήρχαν σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ενήλικων ανδρών, το ένα από τα δύο μέλη της κάθε σχέσης καταπατούσε τις κοινωνικές συμβάσεις, κρατώντας παθητικό ρόλο. Είναι ασαφής η αντιμετώπιση παρόμοιων σχέσεων μεταξύ γυναικών γενικά στην κοινωνία, όμως υπάρχουν παραδείγματα από την εποχή της Σαπφούς Οι αρχαίοι Έλληνες δεν αντιλαμβανόντουσταν τον σεξουαλικό προσανατολισμό σαν κοινωνικό αναγνωριστικό όπως κάνουν οι σύγχρονοι δυτικοί πολιτισμοί. Η ελληνική κοινωνία δεν διαχώριζε την ερωτική επιθυμία ή συμπεριφορά βάσει του φύλου του συμμετέχοντα, αλλά του ρόλου που έπαιζε ο κάθε συμμετέχων στη σεξουαλική πράξη, το ρόλο του ενεργητικού και του παθητικού, όσον αφορά τη διείσδυση. Αυτή η ενεργητική/παθητική πόλωση ανταποκρινόταν στους κυρίαρχους και υποτακτικούς ρόλου: ο ενεργητικός (διεισδυτικός) ρόλος συνδέεται με την αρρενωπότητα, την υψηλή κοινωνική θέση και την ενηλικίωση, ενώ ο παθητικός ρόλος συνδέεται με τη θηλυκότητα, χαμηλότερη κοινωνική θέση και τη νιότη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1

Νίκος Καρράς

Ξεκίνησε από το φοιτητικό κίνημα και έπειτα αφιερώθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα. Στην αντίσταση κατά των κατακτητών πήρε ενεργό μέρος, στην αρχή σαν στέλεχος της ΟΚΝΕ, μετά στην ΕΠΟΝ και αργότερα στον ΕΛΑΣ σαν καπετάνιος Συντάγματος (με το ψευδώνυμο Νικηφόρος). Το 1948 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από Έκτακτο Στρατοδικείο σε θάνατο στην υπόθεση των "Επονιτών". Αποφυλακίζεται μετά από 10 χρόνια το 1958, και μετέχει στην καθοδήγηση της οργανωτικής δουλειάς της ΕΔΑ. Συλλαμβάνεται τον ίδιο χρόνο και στέλνεται εξορία στον Αϊ-Στράτη, όπου παραμένει μέχρι τη διάλυση του στρατοπέδου,τέλη του 1962. Στο συνέδριο του ΚΚΕ το 1961 εκλέγεται τακτικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του,πράγμα που πληροφορείται 6 μήνες μετά την απόλυση του από την εξορία. Στο συνέδριο της ΕΔΑ του 1963 εκλέγεται μέλος της ηγεσίας της, και αναλαμβάνει υπεύθυνος της οργανωτικής και μαζικής δουλειάς, ενώ αργότερα μετατίθεται στη διαφώτιση της ΕΔΑ. Το 1964 σαν μέλος του λεγόμενου "Γραφείου του Εξωτερικού" της Κ.Ε του παράνομου ΚΚΕ, συγκρούεται με την ηγεσία του ΚΚΕ, γιατί υποστήριξε τη "ρεβιζιονιστική" άποψη περί "μετεξελίξεως της ΕΔΑ" σαν έκφραση του πραγματικού κινήματος στην Ελλάδα, -με την ταυτόχρονη διαδικασία διάλυσης του ΚΚΕ. Με τη δικτατορία διαφεύγει τη σύλληψη και μετέχει στην οργάνωση της Αντίστασης κατά του στρατοκρατικού καθεστώτος. Υπήρξε από τους πρωταγωνιστές στην παρανομία, της στροφής του 1968 στο ΚΚΕ, που οδήγησε στη ρήξη και στη δημιουργία αργότερα του κόμματος που έμεινε με το όνομα Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού. Από την παράνομη δουλειά στην Ελλάδα βγαίνει στα τέλη του 1969 στο εξωτερικό,όπου σαν μέλος της ηγεσίας του Κόμματος αναλαμβάνει την οργάνωση της υποστήριξης του Αντιστασιακού αγώνα στο χώρο της Δυτικής Ευρώπης. Επανέρχεται το 1973 για ένα ολιγόμηνο διάστημα παράνομος στην Αθήνα, και μετά την έξοδό του στο εξωτερικό παραιτείται από την ηγεσία του Κόμματος, διαφωνώντας ριζικά με τη λογική των εξελίξεων που είχαν επιβληθεί στο Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού. Παραμένει για ένα διάστημα μέλος του Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού, συνεχίζει να επιβεβαιώνει την ουσιαστική αντίθεση του με την πολιτική και τη φυσιογνωμία που διαμορφώνει το Κόμμα του, την οποία θεωρεί απεμπόληση της επαναστατικής διαδικασίας που είχε αρχίσει το 1968, και γρήγορα περιθωριοποιείται παραμένοντας οπαδός στο χώρο αυτό, αλλά και συνεχίζοντας από καιρό σε καιρό να διατυπώνει τις διαφωνίες του με επιστολές και άρθρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συνέντευξη του το 1988 στο περιοδικό "Σχολιαστής" όπου για τη διαφωνία του με τη στάση της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού στο θέμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου λέει (απόσπασμα): «Μέχρι τώρα δεν έχω βγει να μιλήσω δημόσια γι' αυτό το θέμα, όπως και για άλλα, κηδόμενος του χώρου αυτού από τον οποίο προήλθα και στον οποίο πρωτοστάτησα. Το θεωρώ, όμως, το μεγαλύτερο στίγμα του Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού, αληθινή προδοσία στην επανάσταση, που δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία του κόμματος. Η στάση στο Πολυτεχνείο φανερώνει τον τύπο του διαλόγου που επιλέχθηκε να γίνει με τις μάζες. Ένα διάλογο που αφορούσε μόνο τα καθυστερημένα κομμάτια τους και όχι τα πρωτοπόρα και επαναστατικά». «Μόλις έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, αυτοί (η τότε ηγετική ομάδα του ΚΚΕ εσωτ.) την αναθεμάτισαν με την απόφασή τους, τα περίφημα "Μαθήματα του Νοέμβρη". Τους έστειλα τότε ένα γράμμα, υβριστικότατο, παρόλο που ήμουν παραιτημένος, αναφέροντας ότι αυτές οι θέσεις ήταν κατάπτυστες». Μια βδομάδα μετά το Πολυτεχνείο, ο Ν. Καρράς έγραψε ένα άρθρο στην «Ελεύθερη Ελλάδα» με τίτλο «Οι ματοβαμμένες σημαίες μας μηνούν τη νίκη», το οποίο θεωρήθηκε από την ηγεσία του κόμματος «πισώπλατο χτύπημα του Νίκου Καρρά, στο απόγειο της ανηθικότητάς του, επειδή πίστεψε ότι ο Ιωαννίδης θα μας έπιανε και επί των πτωμάτων μας θα αναλάμβανε ξανά την ηγεσία με την παλιά γραμμή». «Πολλά από τα στελέχη που σήμερα πρωτοστατούν στις παρελάσεις με τις σημαίες, τότε έκλαιγαν γιατί "το Πολυτεχνείο μάς πήγε δέκα χρόνια πίσω"». Μετά την αποφυλάκισή του το 1962 και παράλληλα με την πολιτική του δράση, ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία από την εφημερίδα Η Αυγή ως συντάκτης στο εξωτερικό δελτίο, και με την πτώση της δικτατορίας το 1974 επανήλθε στην Αθήνα, και εργάστηκε στην εφημερίδα Ακρόπολις (εφημερίδα) και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. «Ο Νίκος Καρράς υπήρξε σε ολόκληρη τη ζωή του ενεργός πολίτης, συνεπής αγωνιστής της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Υπηρέτησε τη δημοσιογραφία με ήθος και αίσθημα ευθύνης», αναφέρει σε συλλυπητήρια δήλωσή του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Θεόδωρος Ρουσόπουλος.«Ο Νίκος Καρράς ήταν ένας πρωτοπόρος αγωνιστής.Από τα νεανικά του χρόνια βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της Αντίστασης και στους αγώνες του λαού μας για δημοκρατία και ελευθερία. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε γι΄αυτό. Συνεπής, σεμνός και ακούραστος σ΄ολόκληρη τη ζωή του, με ανοιχτό πνεύμα και αγωνία για την πορεία του προοδευτικού χώρου, έδινε το δικό του ξεχωριστό παρόν στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Θα τον θυμόμαστε πάντα», δήλωσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Α. Παπανδρέου.«Με βαθιά θλίψη πληροφορηθήκαμε το θάνατο του Νίκου Καρρά», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει «υπήρξε ιστορικό στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος αλλά και της ανανεωτικής Αριστεράς. Ως νεολαίος υπήρξε μέλος του Κ.Σ. της ΕΠΟΝ και της οργάνωσης Αθήνας. Ηγήθηκε του 6ου συντάγματος με το ψευδώνυμο Νικηφόρος. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου συνελήφθη και καταδικάστηκε σε εκτέλεση. Εκτέλεση η οποία δεν έγινε ποτέ λόγω της κινητοποίησης της Παγκόσμιας Δημοκρατικής Νεολαίας. Με την αποφυλάκισή του εντάσσεται στην ΕΔΑ. Εξορίστηκε στον Άη Στράτη. Μετά το 8ο συνέδριο του ΚΚΕ συμμετέχει στην Κεντρική Επιτροπή. Υπήρξε μέλος του γραφείου του Εσωτερικού και αντικαταστάτης του Μπ. Δρακόπουλου μετά τη σύλληψη του. Συμμετείχε ενεργά στη συγκρότηση του ΚΚΕ Εσωτερικού μέχρι το 1973».Το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ, με ανακοίνωσή του, «συλλυπείται τη σύζυγό του Μαρία, την κόρη του και συνάδελφο Ελένη και "αποχαιρετά τον εξαίρετο συνάδελφο, ο οποίος διακρίθηκε σε όλη του τη ζωή για τους κοινωνικούς του αγώνες ενώ παράλληλα υπηρέτησε την ελληνική δημοσιογραφία με ευθύνη, ήθος και αγωνιστικότητα».

Ο Νίκος Καρράς (1922-2008) γεννήθηκε στον Πόρο και ήταν δημοσιογράφος και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ και αργότερα ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ. Στον αγώνα συμμετείχαν και τ' αδέρφια του Σταύρος, Κατίνα και Μαρία. Το 1939, ο Νίκος Καρράς εισήλθε στη σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, εγκατέλειψε όμως τις σπουδές του για να λάβει μέρος στην Εθνική Αντίσταση, και επέστρεψε στο ΕΜΠ το 1977 οπότε και πήρε το πτυχίο του. Το 1987 κυκλοφόρησε το βιβλίο του με τίτλο : "Το πραγματικό κίνημα ή Για ποια επανάσταση μιλάμε" (εκδόσεις Οδυσσέας). Παντρεύτηκε την Μαρία Καρρά-Σταματιάδου με την οποία και απέκτησε μια κόρη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%AC%CF%82

Η Barbie ως Βασιλοπούλα και Χωριατοπούλα

Η Βασιλοπούλα Ανελίς και η χωριατοπούλα Έρικα είναι δύο κοπέλες ίδιες σαν δύο σταγόνες νερό. Οι δρόμοι τους θα ενωθούν μοιραία, όταν η Ανελίς θα πέσει θύμα απαγωγής και ο Τζούλιαν πιστός φίλος και υπηρέτης της Ανελίς θα ζητήσει από την Έρικα να υποδυθεί τη βασιλοπούλα, καθώς είναι σίγουρος ότι υπεύθυνος για την απαγωγή της Ανελίς είναι ο Πρέμινγκερ. Τι θα γίνει, όταν ο όμορφος βασιλιάς Ντόμινικ ερωτεύεται την Έρικα, νομίζοντας πως είναι η Ανελίς; Σε αυτό το μαγευτική μουσική παράσταση, δύο όμορφα και περιπετειώδη κορίτσια τολμούν να ακολουθήσουν τα όνειρά τους και να ανακαλύψουν ότι το πεπρωμένο τους είναι γραμμένο σε ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος: την καρδιά τους. Κέλλυ Σέρινταν ως Πριγκίπισσα Ανελίς/Έρικα/Αφηγήτρια Μέλισσα Λάιονς ως Πριγκίπισσα Ανελίς (τραγούδι) Τζούλι Στίβενς ως Έρικα (τραγούδι) Αλεσάντρο Τζουλιάνι ως Τζούλιαν Μάρκ Χίλντρεθ ως Βασιλιάς Ντόμινικ Μάρκ Λούνα ως Βασιλιάς Ντόμινικ (τραγούδι) Μάρτιν Σόρτ ως Πρέμιγκερ Καθλίν Μπαρ ως Σεραφίνα και Μπέρτι Ίαν Τζέιμς Κόρλετ ως Γούλφι Έλεν Κέννεντυ ως Βασίλισσα Ζενέβ Παμ Χάϊετ ως Μαντάμ Κάρπ Μπράιαν Ντράμμοντ ως Νικ Τζάν Ράμπσον ως Νακ/Μίδας Κόλιν Μέρντοκ ως Βασιλικός Προγραμματιστής Τζέϊνις Τζάντ ως Υπηρέτης του Παλατιού Λι Τόκαρ ως Πρέσβης Μπίσμαρκ Γκάρι Τσόλκ ως Ερβέ Ρότζερ Μόνκ ως Υπουργός Η Barbie ως Βασιλοπούλα και Χωριατοπούλα στην IMDb

Η Barbie ως Βασιλοπούλα και Χωριατοπούλα (Αγγλικά: Barbie as the Princess and the Pauper) είναι κινούμενα σχεδία σε σκηνοθεσία Ουΐλιαμ Λάου. Η Μπάρμπι πρωταγωνιστεί σε μία ιστορία βασισμένη στην κλασική ιστορία του Μαρκ Τουαίην, σε διπλό ρόλο, ως βασιλοπούλα Ανελίς και ως χωριατοπούλα Έρικα, δύο κοπέλες που μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_Barbie_%CF%89%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1

Πυρηνικά απόβλητα

Αυτά τα προϊόντα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα για τους ζωντανούς οργανισμούς λόγω της ραδιενέργειας, δε μπορούν να καταστραφούν σχεδόν καθόλου εύκολα και δεν έχει βρεθεί μέχρι στιγμής ικανοποιητική λύση καθώς η φύση χρειάζεται έως και πολλές χιλιάδες χρόνια για να τα αφομοιώσει λόγω του μεγάλου χρόνου ημιζωής. Το πιο επικίνδυνο παράγωγο είναι το πλουτώνιο το οποίο εκτός της μεγάλης ραδιενέργειας που εκπέμπει είναι τοξικό. Τα πυρηνικά απόβλητα παράγονται από πυρηνικά προγράμματα κρατών για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Η απόρριψή τους γίνεται συνήθως σε προσωρινά μέρη φύλαξης, ενώ μόνιμες λύσεις θεωρούνται η ταφή τους σε έρημους και υπόγειους χώρους, σε ακατοίκητες περιοχές. Ωστόσο, η ραδιενέργεια που παράγουν καταστρέφει πολλές μορφές ζωής, ενώ μπορεί να ρυπαίνει υπόγεια νερά τα οποία δεν είχαν εντοπιστεί, με καταστροφικές συνέπειες για το τοπικό οικοσύστημα και τον ντόπιο πληθυσμό.

Πυρηνικά απόβλητα ονομάζονται τα άχρηστα προϊόντα πυρηνικών αντιδράσεων που προκαλεί ο άνθρωπος. Συνήθως τα πυρηνικά απόβλητα είναι προϊόντα της πυρηνικής σχάσης του ασταθούς ισότοπου του ουράνιου 235 (ουράνιο με μαζικό αριθμό 235) μιας πυρηνικής αντίδρασης που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%B1%CF%80%CF%8C%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B1

Κίνι Σύρου

Διοικητικά ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Άνω Σύρου, η οποία υπάγεται στον Δήμο Σύρου - Ερμούπολης. Πριν το Πρόγραμμα Καλλικράτης, υπαγόταν στον Δήμο Άνω Σύρου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, στην περιοχή ζουν σήμερα 560 κάτοικοι. Η πορεία του πληθυσμού: Στον λόφο του χωριού, βρίσκεται ο καθολικός ναός της Μεταστάσεως της Θεοτόκου που γιορτάζει στις 15 Αυγούστου. Πριν τον οικισμό, βρίσκεται το γυναικείο μοναστήρι της Αγίας Βαρβάρας, το οποίο χτίστηκε το 1900 και περιέχει εικόνες από τον βίο της Αγίας. Στο μοναστήρι λειτουργεί έκθεση χειροποίητων υφαντών, φτιαγμένα με τον παραδοσιακό αργαλειό. Στο χωριό εδρεύει από το 1980 ο Ναυτικός Οικολογικός Πολιτιστικός Όμιλος Κινίου (Ν.Ο.Π.Ο.Κ.), που αριθμεί σήμερα περισσότερα από 120 μέλη. Επί σειρά ετών λαμβάνει μέρος σε πολιτιστικές εκδηλώσεις του νησιού, ενώ έχει οργανώσει εκθέσεις διαφόρων ειδών, όπως την Έκθεση Παραδοσιακών Αλιευτικών Εργαλείων και την Έκθεση Υποβρύχιας Φωτογραφίας. Κατά τη διάρκεια της θερινής περιόδου, διοργανώνει διάφορες εκδηλώσεις, συναυλίες τοπικών συγκροτημάτων, παραστάσεις λαογραφικού χαρακτήρα και συνεστιάσεις για τους παραθεριστές του χωριού. Στον αθλητικό τομέα, στον Όμιλο λειτουργεί τμήμα κολύμβησης το οποίο είναι επίσημο μέλος της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Ελλάδας από το 2007, ενώ στο παρελθόν έχει διοργανώσει στον όρμο του χωριού αγώνες κολύμβησης, ιστιοπλοΐας και ερασιτεχνικής αλιείας. Στις 29 Ιουνίου διοργανώνεται από τον Ν.Ο.Π.Ο.Κ. το πανηγύρι του Αγίου Πέτρου. Αρχικά, η εικόνα του Αγίου περιφέρεται με καΐκι στον όρμο του Κινίου, με τη συνοδεία και άλλων στολισμένων πλεούμενων. Στη συνέχεια διοργανώνεται γλέντι με ζωντανή μουσική, όπου προσφέρονται κρασί, κακκαβιά και παέλια. Τον Δεκαπενταύγουστο αναβιώνει το έθιμο «φωταρίδες». Οι οικογένειες ανάβουν φωτιές μέσα σε τσίγκινα τενεκεδάκια και στολίζουν τα σαμάρια του σπιτιού, ενώ τα παιδιά αναλαμβάνουν το στόλισμα της παραλίας και των πεζουλιών. Ο Ν.Ο.Π.Ο.Κ. ανέθεσε στον γλύπτη Γιώργο Ξενούλη να φιλοτεχνήσει ένα μνημείο αφιερωμένο στους ανθρώπους που χάθηκαν στη θάλασσα. Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 2003 έγιναν τα αποκαλυπτήρια του έργου το οποίο ονομάστηκε «Γοργόνα-Παναγιά». Το μνημείο είναι ένα ορείχαλκο άγαλμα που αναπαριστά, σε φυσικό μέγεθος, μία γοργόνα καθισμένη σε έναν ύφαλο να κρατά στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα ενός ψαρά. Το μνημείο είναι τοποθετημένο σε κεντρικό σημείο της παραλίας του Κινίου και είναι ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της Σύρου. Ο Ν.Ο.Π.Ο.Κ. τελεί ετησίως μνημόσυνο για όλους όσους χάθηκαν στη θάλασσα. Στο Κίνι λειτουργεί ενυδρείο μικρής κλίμακας. Το ενυδρείο αυτό έχει δημιουργηθεί για εκπαιδευτική χρήση, όπου παρουσιάζονται αντιπροσωπευτικά είδη ψαριών και άλλων θαλάσσιων οργανισμών που συναντώνται στις παραλίες της Σύρου. Στόχος του είναι να γνωρίσουν οι επισκέπτες τον θαλάσσιο κόσμο του νησιού, αλλά και του Αιγαίου γενικότερα. Δήμος Σύρου - Ερμούπολης Αρχειοθετήθηκε 2013-05-24 στο Wayback Machine. Siros.gr Αρχειοθετήθηκε 2017-09-13 στο Wayback Machine. Ναυτικός Οικολογικός Πολιτιστικός Όμιλος Κινίου

Το Κίνι είναι παραθαλάσσιο γραφικό χωριό της Σύρου. Βρίσκεται στη δυτική πλευρά του νησιού σε υψόμετρο 40 μέτρα και απέχει 7 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Ερμούπολη. Είναι ψαροχώρι, με όμορφες παραλίες, πολλά καταλύματα, ταβέρνες και καφετέριες και θεωρείται ένας από τους πλέον τουριστικούς οικισμούς της Σύρου.Κοντινές παραλίες στο Κίνι είναι το Δελφίνι στα βόρεια και ο Λωτός στα νότια, ενώ από τον όρμο του χωριού αναχωρούν τους καλοκαιρινούς μήνες τακτικά δρομολόγια με καΐκι προς τις άβατες και ερημικές παραλίες που βρίσκονται στις βόρειες περιοχές του νησιού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AF%CE%BD%CE%B9_%CE%A3%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85

18 Οκτωβρίου

614 - Ο βασιλιάς Χλωτάριος Β΄ εκδίδει το Έδικτο του Παρισιού (Edictum Chlotacharii), με το οποίο προστατεύονται τα δικαιώματα των Φράγκων ευγενών, ενώ απαγορεύει στους Εβραίους να κατέχουν δημόσια αξιώματα στη Φραγκία. 1009 – Ο χριστιανικός Ναός της Αναστάσεως στην Ιερουσαλήμ καταστρέφεται εκ θεμελίων από τον χαλίφη των Φατιμιδών, Αλ-Χακίμ μπι-Αμρ Αλλάχ. 1016 – Οι Δανοί νικούν τους Σάξονες στη μάχη του Άσινγκτον. 1081 – Οι Νορμανδοί νικούν τον βυζαντινό στρατό στη μάχη του Δυρραχίου. 1356 - Ισχυρός σεισμός καταστρέφει τη Βασιλεία (Ελβετία), στο πιο σημαντικό ιστορικό σεισμολογικό γεγονός βόρεια των Άλπεων. 1522 – Μαρτυρούν στην Αίγυπτο οι νεομάρτυρες Γαβριήλ και Κυρμιδώλης. 1748 – Υπογράφεται η συνθήκη της Αιξ-λα-Σαπέλ, με την οποία τερματίζεται ο Πόλεμος της Αυστριακής διαδοχής. 1843 – Σεισμός μεγέθους 6,5 Ρίχτερ χτυπά τη Χάλκη Δωδεκανήσου, σκοτώνοντας 600 άτομα. 1851 – Εκδίδεται στο Λονδίνο για πρώτη φορά το έργο του Χέρμαν Μέλβιλ «Μόμπι Ντικ», με τίτλο «Η φάλαινα». 1860 – Ο Αμερικανός φωτογράφος Τζέιμς Γουάλας Μπλακ, βγάζει τις πρώτες αεροφωτογραφίες πόλης στην Βοστώνη. Αυτές οι φωτογραφίες θεωρούνται έως και σήμερα οι παλαιότερες αεροφωτογραφίες που διασώζονται σε ολόκληρο τον κόσμο. 1867 – Οι Η.Π.Α. παίρνουν στην κατοχή τους την Αλάσκα μετά την αγορά της από τη Ρωσική Αυτοκρατορία για 7.200.000$. Το γεγονός εορτάζεται κάθε χρόνο στην Πολιτεία ως η Ημέρα της Αλάσκας. 1898 - Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής παίρνουν στην κατοχή τους το Πουέρτο Ρίκο από την Ισπανία. 1912 – Α΄ Βαλκανικός πόλεμος: ο ελληνικός στρατός απελευθερώνει την Έδεσσα και την Αλεξάνδρεια. Την ίδια μέρα, το τορπιλοβόλο 11 με κυβερνήτη τον Νικόλαο Βότση τορπιλίζει στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης το τουρκικό θωρηκτό «Φετχί Μπουλέντ». 1921 – Ιδρύεται η Κριμαϊκή Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία ως μέρος της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. 1922 – Ιδρύεται το BBC. 1934 – Ανεμοστρόβιλος πλήττει τον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας, με 3 νεκρούς και 40 τραυματίες. 1944 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Η Σοβιετική Ένωση αρχίζει την απελευθέρωση της Τσεχοσλοβακίας από τη Ναζιστική Γερμανία. 1944 – Σχηματίζεται κυβέρνηση εθνικής ενότητος υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου. 1944 – Οι μαχητές του ΕΛΑΣ υπό τον Άρη Βελουχιώτη απελευθερώνουν τη Λαμία από τα στρατεύματα της ναζιστικής κατοχής. 1967 – Το σοβιετικό σκάφος Βενέρα 4 φτάνει στην Αφροδίτη και γίνεται το πρώτο διαστημόπλοιο που μετρά την ατμόσφαιρα άλλου πλανήτη. 1979 – Η Σουηδική Ακαδημία ανακοινώνει ότι το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας θα απονεμηθεί στον Οδυσσέα Ελύτη. 1981 – Ελληνικές βουλευτικές εκλογές: Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου κερδίζει τις εκλογές με το 48,06% των ψήφων και 172 έδρες, σχηματίζοντας αυτοδύναμη κυβέρνηση. Η Νέα Δημοκρατία με 35,88% κερδίζει 115 έδρες και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας με 10,93% κερδίζει 13 έδρες. Στις ταυτόχρονες ευρωεκλογές, το ΠΑΣΟΚ λαμβάνει 40,12% και 10 έδρες, η Νέα Δημοκρατία 31,34% και 8 έδρες, το Κ.Κ.Ε. 12,84% και 3 έδρες, το Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού 5,30% και 1 έδρα, το ΚΟΔΗΣΟ-ΚΑΕ 4,26% και 1 έδρα και το Κόμμα Προοδευτικών 1,96% και 1 έδρα. 1991 – Το Ανώτατο Συμβούλιο του Αζερμπαϊτζάν εγκρίνει τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας από τη Σοβιετική Ένωση. 1993 – Ορκίζεται για δεύτερη θητεία Πρωθυπουργός της Ελλάδας ο Ανδρέας Παπανδρέου. 1993 – Ο ΟΗΕ επιβάλλει εμπάργκο πετρελαίου στην Αϊτή προκειμένου να αποκατασταθεί η δημοκρατία στη χώρα. 1993 – Στην Πολωνία, νέος πρωθυπουργός ορίζεται ο Βάλντεμαρ Πάβλακ. 1994 – Η Βόρεια Κορέα και οι ΗΠΑ καταλήγουν σε συμφωνία για τον έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος της Πιονγιάνγκ. 1995 – Γιουγκοσλαβία και Βοσνία αποφασίζουν την ίδρυση γραφείων σύνδεσης, ως πρώτο βήμα για την εγκαθίδρυση διπλωματικών σχέσεων. 1996 – Εγκαινιάζεται στο Αμβούργο η λειτουργία του Διεθνούς Δικαστηρίου για το Δίκαιο της Θάλασσας. Οι 21 δικαστές του έχουν εκλεγεί από τις 102 χώρες που έχουν επικυρώσει τη συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας. Το δικαστήριο ασχολείται με διαφορές που αφορούν το θαλάσσιο χώρο όλου του κόσμου. 1997 – Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου ανακοινώνει ότι δε θα σταματήσει τον αποκλεισμό στην ανατολική Ιερουσαλήμ. 1998 – Στο δεύτερο γύρο των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών στην Ελλάδα, δήμαρχος Πειραιά εκλέγεται ο Αγραπίδης και Θεσσαλονίκης ο Παπαγεωργόπουλος. Υπερνομάρχης Αττικής εκλέγεται ο Θ. Κατριβάνος. Διεξαγωγή των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών, κατά τις οποίες η πλειοψηφία των εκλεγόμενων νομαρχών και δημάρχων υποστηρίζονται από το κόμμα της Ν.Δ. 2001 – Στις προεδρικές εκλογές στην Γκάμπια, που διεξάγονται σε ήρεμο κλίμα και με υψηλή συμμετοχή (89,8%), νικητής αναδεικνύεται ο από το 1994 ηγέτης, Γιαγιά Τζαμέ, με το 52,9% των ψήφων έναντι 32,7 % για τον κυριότερο αντίπαλό του, Ουζάινου Ντάρμπο. 2003 – Ο Κάρλος Μέσα εκλέγεται από το Κογκρέσο της Βολιβίας στη θέση του προέδρου, με θητεία έως τον Αύγουστο του 2007. 2005 – Το ρεκόρ του 1969 για τους περισσότερους τυφώνες σε ένα χρόνο ισοφάρισε φέτος ο Ατλαντικός, με τον τυφώνα «Bίλμα», τον δωδέκατο της σεζόν, να κινείται απειλητικά προς την Κεντρική Αμερική. 1239 - Στέφανος Ε΄, βασιλιάς της Ουγγαρίας 1405 – Πάπας Πίος Β΄ 1585 - Χάινριχ Συτς, Γερμανός συνθέτης 1595 - Λούκας φαν Ούντεν, Φλαμανδός ζωγράφος 1663 - Ευγένιος, πρίγκιπας της Σαβοΐας 1668 - Λουδοβίκος Γ΄, πρίγκηπας του Κοντέ 1706 - Μπαλντασάρε Γκαλούπι, Ιταλός συνθέτης 1741 – Πιερ Σοντερλό ντε Λακλό, Γάλλος στρατηγός και συγγραφέας 1777 – Χάινριχ φον Κλάιστ, Γερμανός συγγραφέας 1824 - Χουάν Βαλέρα ι Αλκαλά Γκαλιάνο, Ισπανός συγγραφέας 1831 - Φρειδερίκος Γ΄, αυτοκράτορας της Γερμανίας 1843 - Αμιλκάρε Τσιπριάνι, Ιταλός αναρχικός 1847 - Αλέξανδρος Λοντίγκιν, Ρώσος εφευρέτης 1854 - Σάλομον Άουγκουστ Αντρέε, Σουηδός εξερευνητής 1859 – Ανρί Μπεργκσόν, Γάλλος φιλόσοφος 1894 – Τίμπορ Ντέρι, Ούγγρος συγγραφέας 1902 - Μίριαμ Χόπκινς, Αμερικανίδα ηθοποιός 1905 - Ντίνος Ανδριανόπουλος, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1909 – Νορμπέρτο Μπόμπιο, Ιταλός φιλόσοφος 1912 - Φιλιμπέρ Τσιρανάνα, πρόεδρος της Μαδαγασκάρης 1918 – Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Έλληνας πολιτικός 1919 – Πιέρ Έλιοτ Τρυντώ, Καναδός πολιτικός 1920 – Μελίνα Μερκούρη, Ελληνίδα ηθοποιός, τραγουδίστρια και πολιτικός 1925 – Ραμίζ Αλία, Αλβανός πολιτικός 1926 – Τσακ Μπέρι, Αμερικανός τραγουδιστής και κιθαρίστας 1927 – Τζορτζ Σι Σκοτ, Αμερικανός ηθοποιός 1934 - Ερρίκος Μπριόλας, Έλληνας ηθοποιός 1939 – Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ, Αμερικανός δολοφόνος 1941 - Ενρίκε Γκοριαράν Μέρλο, Αργεντινός αντάρτης 1954 - Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Ελληνίδα τραγουδίστρια 1956 - Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, Τσέχα αντισφαιρίστρια 1960 – Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ, Βέλγος ηθοποιός και αθλητής πολεμικών τεχνών 1973 – Μιχάλης Καψής, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1979 – Γιάροσλαβ Ντρόμπνι, Τσέχος ποδοσφαιριστής 1982 - Σβετλάνα Λομποντά, Ουκρανή τραγουδίστρια 1983 – Ντάντε Μπονφίμ Κόστα Σάντος, Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής 1986 - Λούκας Γιώρκας, Κύπριος τραγουδιστής 1987 – Ζακ Έφρον, Αμερικανός ηθοποιός 1994 - Πασκάλ Βερλάιν, Γερμανός οδηγός αγώνων 1995 - Άγκονι, Ισπανίδα τραγουδίστρια 33 - Αγριππίνα η Πρεσβύτερη, Ρωμαία ευγενής 629 - Χλωτάριος Β΄, βασιλιάς των Φράγκων 707 - Πάπας Ιωάννης Ζ΄ 1035 - Σάντσο Γκαρθές Γ΄, βασιλιάς της Παμπλόνα 1081 - Νικηφόρος Παλαιολόγος, Βυζαντινός στρατηγός 1102 - Ούγος, κόμης του Βερμαντουά 1417 - Πάπας Γρηγόριος ΙΒ΄ 1503 - Πάπας Πίος Γ΄ 1541 - Μαργαρίτα Τυδώρ, βασίλισσα της Σκωτίας 1545 - Τζον Τάβερνερ, Άγγλος συνθέτης 1595 - Άλβαρο ντε Μεντάνια, Ισπανός εξερευνητής 1678 - Γιάκομπ Γιόρντενς, Φλαμανδός ζωγράφος 1865 - Υποκόμης Πάλμερστον, Άγγλος πολιτικός 1871 - Τσαρλς Μπάμπατζ, Άγγλος μαθηματικός και μηχανικός 1893 - Σαρλ Γκουνώ, Γάλλος συνθέτης 1918 - Ράντκο Δημητρίεφ, Βούλγαρος στρατιωτικός 1921 - Λουδοβίκος Γ΄, βασιλιάς της Βαυαρίας 1926 - Αουρέλιο Παλμιέρι, Ιταλός κληρικός και λόγιος 1931 - Τόμας Έντισον, Αμερικανός εφευρέτης 1942 - Μιχαήλ Νεστέροφ, Ρώσος ζωγράφος 1948 - Βάλτερ φον Μπράουχιτς, Γερμανός στρατάρχης 1955 - Χοσέ Ορτέγα ι Γκασέτ, Ισπανός φιλόσοφος 1976 - Γιώργος Τζαβέλλας, Έλληνας σκηνοθέτης 1977 - Γιαν-Καρλ Ράσπε, Γερμανός τρομοκράτης 1979 - Απόστολος Λευκάδιος (Χαμοσφακίδης), Έλληνας ζωγράφος 2003 - Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν, Ισπανός δημοσιογράφος, συγγραφέας και κριτικός 2021-Κόλιν Πάουελ Αμερικανός πολιτικός και στρατιωτικός 2021-Εντίτα Γκρουμπέροβα Σλοβάκος τραγουδιστής 2021-Τσάρλι Κουλπ Αμερικανός αεροβικός πιλότος 2021-Μιγκέλ Πάλμερ Μεξικανός ηθοποιός. Αποστόλου και ευαγγελιστού Λουκά Των αγίων 40 Μαρτύρων, των παίδων και Μαρίνου του γέροντος Νεομαρτύρων Γαβριήλ και Κερμιδώλη, των εν Αιγύπτω (†1522) Οσίων Ιουλιανού του εν Ευφράτη Θεοδώρου και Συμεώνος των Θεσσαλονικέων, κτιτόρων της ιεράς μονής του «Μεγάλου Σπηλαίου» εν Καλαβρύτοις και Ευφροσύνης της ποιμενίδος

Αύγουστος | Σεπτέμβριος | Οκτώβριος | Νοέμβριος | Δεκέμβριος 17 Οκτωβρίου | 18 Οκτωβρίου | 19 Οκτωβρίου Η 18η Οκτωβρίου είναι η 286η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (287η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 79 ημέρες.

https://el.wikipedia.org/wiki/18_%CE%9F%CE%BA%CF%84%CF%89%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85

Νούνιο Φερνάντεθ

Ήταν πιθανώς ο αδελφός του Γκονθάλο Φερνάντεθ, ο οποίος ήταν κόμης του Μπούργος και της Καστίλης μέχρι τουλάχιστον το 915. Αν και τα αρχεία είναι πολύ σπάνια για να είμαστε σίγουροι, ο Nούνιo πιθανότατα διαδέχθηκε τον αδελφό του στο Μπούργος, αλλά όχι στην Καστίλη, όπου ένας κόμης ονόματι Φερνάνδο ήταν στην εξουσία το 917. Ένας κόμης ονόματι Ροδρίγο Φερνάντεθ, που αναφέρεται σε καταστατικό του 926, κατά τα άλλα άγνωστος, μπορεί να είναι μικρότερος αδελφός του Nούνιo. Σύμφωνα με το Anales Castellanos Primeros, το 912 ο βασιλιάς Γκαρθία Α΄ του Λεόν έδωσε σε τρεις κόμητες την ευθύνη για την επανεποικισμό των εδαφών της νότιας Καστίλης μέχρι τον ποταμό Δούρο (Duero): τον κόμη Γκονθάλο Τέγιεθ του Λανταρόν, τον κόμη Mούνιο Νούνιεθ της Καστίλης και τον Γκονθάλο Φερνάντεθ. Είναι πιθανό ότι ο μικρότερος αδελφός του Γκονθάλo, Nούνιo, συμμετείχε επίσης σε αυτή τη σημαντική πράξη επανεγκατάστασης. Ο Γκονθάλo ήταν υπεύθυνος για την ίδρυση των πόλεων Άθα, Κλούνια και Σαν Εστεβάν. Έχει προταθεί ότι ο Γκονθάλο και ο Νούνιο είχαν σχεδιάσει το πραξικόπημα, που ανάγκασε τον Αλφόνσο Γ' να παραιτηθεί, και να βάλει τον Γκαρσία στο θρόνο το 910. Το 920 ο Nούνιo και δύο άλλοι κόμητες, ο Φερνάνδο Ανσούρεθ και ο Aβολμόνδαρ Άλβo, μαζί με τον γιο του τελευταίου, Ντιέγo, αψήφησαν τον βασιλιά Oρδόνιο Β¨΄ και αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε έναν αμυντικό πόλεμο ενάντια στο χαλιφάτο της Κόρδοβα. Ο βασιλιάς τους κάλεσε στο Tεβούλαρ (μία άγνωστη τοποθεσία) στον ποταμό Σαριόν και τους έβαλε στη φυλακή. Αν και ο Νούνιο ήταν κόμης την εποχή της φυλάκισής του, η κομητεία του δεν κατονομάζεται στις πηγές της εποχής. Μάλλον ήταν το Μπούργος. Το παλαιότερο σωζόμενο έγγραφο που τον ονομάζει κόμη του Μπούργος προέρχεται από τα αρχεία του μοναστηριού του Σαν Πέδρο δε Καρδένια και χρονολογείται στις 13 Σεπτεμβρίου 922, μετά την αποφυλάκισή του. Ένα άλλο έγγραφο από το Σαν Πέδρo με ημερομηνία 25 Φεβρουαρίου 926, στις αρχές της βασιλείας του Aλφόνσο Δ΄, δείχνει ότι ο Nούνιo είχε αποκτήσει την κομητεία της Καστίλης κάποια στιγμή μετά το 922. Ένα έγγραφο της 26ης Μαρτίου 927 που καταγράφει μία δικαστική υπόθεση, που αφορούσε το μοναστήρι της Σάντα Μαρία δελ Πουέρτo στο λιμάνι της Σαντόνια χρονολογείται στη βασιλεία του κόμη Nούνιo και του βασιλιά Aλφόνσο Φρόιλαθ. Αυτός ο Αλφόνσος, εξάδελφος του Αλφόνσο Δ', κυβερνούσε τα βόρεια του βασιλείου, προφανώς με την υποστήριξη του εξαδέλφου του. Ο Nούνιo δεν αναφέρεται μετά το 927. Αντικαταστάθηκε ως κόμης της Καστίλης από τον Φερνάνδο Ανσούρεθ, ο οποίος ήταν στην εξουσία το αργότερο την 1η Οκτωβρίου 929. Ο επόμενος γνωστός κόμης του Μπούργος ήταν ο Γκουτιέρ Νούνιεθ, που καταγράφτηκε την 1η Μαρτίου 931. Πιθανότατα ήταν γιος και διάδοχος του Nούνιo. Οι κομητείες, που διαιρέθηκαν μετά το τέλος του Γκονθάλο, ενώθηκαν ξανά υπό τον Νούνιο και διαιρέθηκαν ξανά μετά το τέλος του. Márquez-Sterling, Manuel (1980). Fernán González, First Count of Castile: The Man and the Legend. Romance Monographs. Martínez Díez, Gonzalo (2005). El Condado de Castilla (711–1038): la historia frente a la leyenda. Vol. 1. Valladolid: Marcial Pons Historia.

Ο Νούνιο Φερνάνδεθ, ισπαν.: Nuño Fernández (άκμασε 920–27) ήταν ευγενής του βασιλείου του Λεόν. Κατείχε και τις δύο κομητείες του Μπούργος (από το 920 περίπου) και της Καστίλης (πριν από το 926) στα ανατολικά του βασιλείου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%B8

Χάινριχ Μίλερ

Ξεκίνησε την καριέρα του στη Βίνερ, με την οποία κέρδισε το κύπελλο Αυστρίας το 1931. Μετά από ένα πέρασμα στην ουγγρική ΜΤΚ και δύο πρωταθλήματα, έπαιξε στην Αούστρια Βιέννης. Συμμετείχε στην Εθνική Αυστρίας. Έπαιζε ως επιτελικός μέσος. Ως προπονητής ξεκίνησε στην Αούστρια Βιέννης (1945-1954). Πέρασε από την Βίλεμ και το καλοκαίρι του 1964 προσλήφθηκε απο την ΑΕΚ διαδεχόμενος τον Γένε Τσάκναντι. Η αντικατάσταση αυτή δεν έφερε τα αναμενόμενα από την διοίκηση αποτελέσματα, καθώς ο Μίλερ επιχείρησε καινοτομίες χωρίς επιτυχία. Το 1964-65 ανέλαβε πάλι την Αούστρια Βιέννης, αλλά ο σύλλογος τερμάτισε έβδομος. Το 1971-72 επέστρεψε για τελευταία φορά στο τιμόνι της Αούστρια και τερμάτισε δεύτερη. Αυτό ήταν και το τέλος της σταδιοδρομίας του ως προπονητής. «AEKPEDIA | Home Page». www.kitrinomavro.gr. Ανακτήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 2020.

Για τον Γερμανό αξιωματικό της Γκεστάπο, δείτε το άρθρο Χάινριχ Μύλλερ. Ο Χάινριχ “Βούντι” Μίλλερ (Heinrich “Wudi” Müller) ήταν Αυστριακός ποδοσφαιριστής και προπονητής. Γεννήθηκε στην Αυστρία στις 13 Μαΐου 1909 και απεβίωσε στις 5 Απριλίου 2000.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CF%81%CE%B9%CF%87_%CE%9C%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CF%81

Κάμελοτ

Το Κάμελοτ εμφανίζεται για πρώτη φορά στο έργο Λάνσελοτ του Chrétien de Troyes, αν και προγενέστερα στο έργο του Τζέφρεϊ του Μονμάουθ Historia Regum Britanniae εμφανίζεται ως Caerleon. Συγγραφείς του 13ου αιώνα περιγράφουν ένα ποτάμι, ένα δάσος και μια πεδιάδα. Το Κάμελοτ περιβάλλεται κι από μια θρησκευτική αύρα, αφού εκεί λαμβάνουν το χρίσμα οι Ιππότες κι από εκεί ξεκινούν την Αναζήτηση για το Άγιο Δισκοπότηρο. Η τοποθεσία όμως αυτού του μυθικού βασιλείου παραμένει σχεδόν άγνωστη. Ο Τόμας Μάλορι πιστεύει ότι πρόκειται για την περιοχή του Γουίντσεστερ, μάλλον επηρεασμένος από την ύπαρξη της Στρογγυλής Τράπεζας του Γουίντσεστερ, μιας κατασκευής του 13ου αιώνα που, στον καιρό του Μάλορι, θεωρούνταν από πολλούς ως η αυθεντική Στρογγυλή Τράπεζα. Σύμφωνα με άλλους, το Κάμελοτ βρισκόταν στην περιοχή του Κάμελφορντ στην Κορνουάλη, νότια της περιοχής που ο Geoffrey of Monmouth αναφέρει σαν την τελευταία μάχη του Βασιλιά Αρθούρου. Encyclopedia Mythica

Στη μεσαιωνική λογοτεχνία και τον Αρθουριανό Κύκλο, το Κάμελοτ είναι το κέντρο εξουσίας του βασιλιά Αρθούρου. Το όνομα είναι αγνώστου προελεύσεως κι αναφέρεται στο κάστρο, αλλά και την γύρω πόλη. Το όνομα του χωριού Κάμελ προκύπτει αναφορικά με το Κάστρο Κάντμπουρι στο Σόμερσετ, ενώ και διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα φαίνεται να υποστηρίζουν τη συσχέτιση αυτή, αν και με αβεβαιότητα. Το Κάμελοτ φαίνεται να είναι η πρωτεύουσα του κράτους του Αρθούρου και μόνο, καθώς δεν υπάρχουν προηγούμενοι άρχοντες στην πόλη κι ο διάδοχος του Αρθούρου, Κωνσταντίνος, δεν εδρεύει εκεί. Σύμφωνα με το μύθο, λέγεται ότι το Κάμελοτ κατέρρευσε μετά τη φυγή Αρθούρου και Λάνσελοτ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%84

Μεγάλες Κονσεπσιόν

Κονσεπσιόν Ταλκαουάνο Τσιγουαγιάντε Σαν Πέδρο δε λα Πας Ουαλπέν Πένκο Τομέ Κορονέλ Λότα Ουάλκι Gran Concepción by Nicolás Tugas Αρχειοθετήθηκε 2020-06-16 στο Wayback Machine. (Ισπανικά) Infome del INE, Chile: Ciudades, Pueblos, Aldeas y Caseríos. 2005 (PDF & ZIP) (Ισπανικά)

Μεγάλες Κονσεπσιόν είναι μια μητροπολιτική αστική περιοχή της Χιλής, που δημιουργήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Το 2002 ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 889.725 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%83%CE%B5%CF%80%CF%83%CE%B9%CF%8C%CE%BD

Ξύλινο αναλόγιο

Στην αρχαία Ελλάδα έχουμε μαρτυρία χρήσης ξύλινων αναλογίων ή πινάκων για γραφή. Στην απογραφή των δαπανών προς ανάκτηση του Ερεχθείου στην Αθήνα το 470 π.Χ. αναφέρεται η αγορά δύο σανίδων για την πρώτη απογραφή των απολογισμών. Ένα από τα αρχαιότερα δείγματα ελληνικής γραφής σε ξύλο που βρέθηκε στην Αίγυπτο είναι μια επιγραφή που αναφέρεται σε χρηματική σύμβαση και χρονολογείται στο έτος 254 ή 253 π.Χ.. Μια άλλη μικρή σανίδα πιθανώς του 3ου αιώνα μ.Χ., που βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο περιέχει δεκατρείς στίχους της Ιλιάδας, και χρησιμοποιείτο στα σχολεία για διδασκαλία. Έντουαρντ Μοντ Θόμπσον (1840-1929), Σπυρίδων Λάμπρου (1851-1919) (μετ.) (1903). Εγχειρίδιον ελληνικής και λατινικής παλαιογραφίας. Εν Αθήναις: Τύποις Π. Δ. Σακελλαρίου. σελίδες 41-42. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2011.

Ξύλινα αναλόγια χρησιμοποιήθηκαν από την αρχαιότητα ως γραφικό υλικό. Σε ξύλο έγραφαν με μελάνι, ενώ στην αρχαία Αίγυπτο γινόταν και χρήση στιλπνού μίγματος επικάλυψης για καλύτερο αποτέλεσμα. Κοινή ήταν η χρήση του υλικού αυτού σε υπομνήματα, απολογισμούς, αλλά και στα σχολεία. Ξύλινες πινακίδες που φέρουν το όνομα των νεκρών συναντούμε και σε μούμιες της Αιγύπτου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%BF_%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF

Στεφάν Λάσμε

Τον Ιούνιο του 2007, στον δεύτερο γύρο του Ντραφτ, ο Λασμέ επιλέχθηκε από τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς στο νούμερο 46. Αγωνίστηκε για λίγο στο NBA. Το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν 2007-2008 αγωνίστηκε για τους Λος Άντζελες Ντιφέντερς της D-League, κερδίζοντας και το βραβείο του καλύτερου αμυντικού της λίγκας. Το καλοκαίρι του 2008 βρέθηκε στους Μαϊάμι Χιτ, όπου δεν στέριωσε. Τη σεζόν 2008-2009 αγωνίστηκε στο σερβικό πρωτάθλημα για λογαριασμό της Παρτιζάν. Την επόμενη χρονιά πήρε μεταγραφή για την Μακάμπι Τελ Αβίβ. Με την Μακάμπι κέρδισε το πρωτάθλημα Ισραήλ και στην Ευρωλίγκα μέτρησε σε 20 αγώνες κατά μέσο όρο 6.5 πόντους, 4.4 ριμπάουντ, και 1.4 τάπες σε 18.5 λεπτά παιχνιδιού Το 2010 επέστρεψε στις ΗΠΑ για λογαριασμό της Ρεντ Κλος. Το καλοκαίρι του 2011 ταξίδεψε στην Ισπανία, παίζοντας για την Ομπραδόιρο. Το 2012 έγινε μέλος της μετά Ομπράντοβιτς ομάδας του Παναθηναϊκού υπογράφοντας μονοετές συμβόλαιο. Ήταν από τα σημαντικότερα μέλη της επιτυχημένης ομάδας του Αργύρη Πεδουλάκη που έφτασε μέχρι τα προημιτελικά της Ευρωλίγκας και κατέκτησε το νταμπλ στην Ελλάδα. Η εξαιρετική του χρονιά με τον Παναθηναϊκό το 2013, αποζημιώθηκε και σε ατομικό επίπεδο αφού αναδείχτηκε καλύτερος αμυντικός της Ευρωλίγκα (μετρώντας 1.86 τάπες και 6.14 ριμπάουντ μ.ο.), MVP του ελληνικού πρωταθλήματος, MVP των ελληνικών τελικών, καλύτερος αμυντικός του ελληνικού πρωταθλήματος και μέλος της καλύτερης πεντάδας. Στο τέλος της σεζόν παρά την έντονη φημολογία ότι θα έπαιρνε μεταγραφή για την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, τελικά έμεινε στον Παναθηναϊκό υπογράφοντας διετές συμβόλαιο συνεργασίας. Η επόμενη χρονιά ήταν ξανά επιτυχημένη αφού ο Παναθηναϊκός κέρδισε για δεύτερη συνεχόμενη φορά το νταμπλ. Ο Λασμέ κερδίζει ξανά το βραβείο του καλύτερου αμυντικού στο πρωτάθλημα και είναι ξανά μέλος της καλύτερης πεντάδας. Στην Ευρωλίγκα ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε στα προημιτελικά από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, αλλά ο Λασμέ μπήκε στην δεύτερη καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης.Στις 22 Ιουνίου 2014 υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την Τούρκικη Αναντολού Εφές με την οποία κέρδισε το κύπελλο Τουρκίας το 2015 αφού κέρδισε στον τελικό την Φενέρμαχτσε 70-60. Στις 29 Ιουλίου 2015 ανακοινώθηκε η έναρξη συνεργασίας του με την τουρκική Γαλατασαράι. Με την Γαλατασαράι κατέκτησε το Γιούροκαπ κάνοντας μια εξαιρετική χρονιά, αφού κατέκτησε τον τίτλο του MVP των τελικών της διοργάνωσης και ήταν μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας. Τη χρονιά εκείνη μέτρησε στο Γιούροκαπ 11.1 πόντους, 6.4 ριμπάουντ, 1.3 μπλοκ με 15.2 PIR. Στις 29 Αυγούστου 2016, ο Λάσμε τιμωρήθηκε με απουσία ενός χρόνου από τους αγώνες λόγω του ότι είχε βρεθεί θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ. Ωστόσο στις αρχές του 2017 ο Λάσμε δικαιώθηκε, καθώς η ποινή του έπειτα από έφεση που ασκήθηκε από τον αθλητή, έπαψε να ισχύει. Το 2017 ο Λάσμε υπέγραψε στους Texas Legends του NBDL με τον βασικό μισθό, ήτοι 3.000 δολάρια. Με τους Λέτζεντς είχε 10.4 πόντους, 7.7 ριμπάουντ και 2.5 κοψίματα μέσο όρο στο NBDL. Στις 13 Ιουλίου 2017, ανακοινώθηκε από την ρώσικη Ούνικς Καζάν. Με τη ρώσικη ομάδα έκανε μια γεμάτη χρονιά ειδικά στο Γιούροκαπ όπου και μέτρησε 14.6 πόντους, 6.4 ριμπάουντ, 2.5 τάπες και 19.6 PIR σε 28 λεπτά συμμετοχής. Μάλιστα έγινε κάτοχος του ρεκόρ όσον αφορά στον παίκτη με τις περισσότερες τάπες σε μία σεζόν στο Γιούροκαπ.Στις 27 Ιουνίου 2018, ανακοινώθηκε η επιστροφή του στον Παναθηναϊκό, μετά από τέσσερα χρόνια. Στις 28 Ιανουαρίου 2019 το συμβόλαιό του με τον Παναθηναϊκό λύθηκε κοινή συναινέσει, αφού η απόδοσή του κατά την δεύτερη θητεία του στην ομάδα δεν ήταν ικανοποιητική. Ο Λάσμε τη σεζόν 2018-2019 είχε 5,1 πόντους και 2,8 ριμπάουντ σε 16:10 κατά μέσο όρο στην Ευρωλίγκα. Στις 11 Φεβρουαρίου 2019, ανακοινώθηκε μέχρι το τέλος της σεζόν από την γαλλική Στρασμπούρ, ωστόσο η μεταγραφή ακυρώθηκε αφού ο αθλητής δεν πέρασε τις ιατρικές εξετάσεις. Ο Λασμέ επίσης αγωνίστηκε για την Εθνική αντρών του Γκαμπόν στο Αφρικανικό Πρωτάθλημα τους 2005 έχοντας 11.7 πόντους, 10.1 ριμπάουντ και 3 τάπες κατά μέσο όρο ανά αγώνα σε 7 εμφανίσεις. Παρτίζαν Βελιγραδίου Πρωτάθλημα Σερβίας: (2009)Αδριατική Λίγκα: (2009) Κύπελλο Σερβίας: (2009) Μακάμπι Τελ Αβίβ Πρωτάθλημα Ισραήλ: (2010) Παναθηναϊκός 2x Πρωταθλήματα Ελλάδας: (2013, 2014) 2x Κύπελλα Ελλάδας: (2013, 2014) Αναντολού Εφές Κύπελλο Τουρκίας: (2015) Γαλατασαράι Eurocup: (2016) Καλύτερος Αμυντικός στο NBDL: (2008) Καλύτερος Αμυντικός στην Ευρωλίγκα: (2013) Πρώτος στις τάπες στην Ευρωλίγκα: (2013) Δεύτερη Καλύτερη Πεντάδα στην Ευρωλίγκα: (2014) 2x Καλύτερος Αμυντικός στο Ελληνικό Πρωτάθλημα: (2013, 2014) MVP στο Ελληνικό Πρωτάθλημα: (2013) MVP των Ελληνικών τελικών: (2013) 2x Καλύτερη πεντάδα στο Ελληνικό Πρωτάθλημα: (2013, 2014) 2x Ελληνικό All Star game: (2013, 2014) MVP των τελικών του Γιούροκαπ: (2016) Δεύτερη Καλύτερη Πεντάδα στο Γιούροκαπ: (2016)

Ο Στεφάν Λασμέ, (Πορτ-Ζαντίλ της Γκαμπόν, 17 Δεκεμβρίου 1982), είναι πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2,03 μέτρων, βάρος 98 κιλών και αγωνιζόταν στις θέσεις σέντερ και πάουερ φόργουορντ. Αγωνίστηκε σε χώρες όπως η Ισπανία, η Τουρκία, η Ρωσία, το Ισραήλ ενώ υπήρξε βασικό μέλος της εθνικής Γκαμπόν. Στην Ελλάδα αγωνίστηκε για τρεις συνολικά σεζόν με τον Παναθηναϊκό. Το 2013 αναδείχτηκε Καλύτερος Αμυντικός στην Ευρωλίγκα και MVP στο Ελληνικό Πρωτάθλημα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%AC%CE%BD_%CE%9B%CE%AC%CF%83%CE%BC%CE%B5

Μάντας Καλνιέτις

Ο Καλνιέτις πέρασε δυόμισι σεζόν με την LKKA-Žalgiris. Είχε κατά μέσο όρο 17,7 πόντους και 4,3 ασίστ στη δεύτερη σεζόν του. Ο Καλνιέτις έκανε το ντεμπούτο του τον Φεβρουάριο του 2006 με τη Ζάλγκιρις Κάουνας. Είχε κατά μέσο όρο 6,8 πόντους με 65% ευστοχία στην Ευρωλίγκα. Ο Καλνιέτις βοήθησε τη Ζάλγκιρις να κερδίσει τον τίτλο της Βαλτικής Λίγκας το 2008, δύο τίτλους Λιθουανικού Πρωταθλήματος το 2007 και το 2008 και δύο Λιθουανικά Κύπελλα το 2007 και το 2008. Οδήγησε επίσης την ομάδα στον τίτλο ULEB Summer League 2007, όπου αναδείχτηκε MVP. Διαγωνίστηκε στο Reebok Eurocamp στο Τρεβίζο το 2006 και το 2008. Ο Καλνιέτις ξεχώρισε για πρώτη χρονιά τη σεζόν 2008–09, όταν είχε κατά μέσο όρο 11,3 πόντους στο Λιθουανικό Πρωτάθλημα και 8,5 πόντους και 3,0 ασίστ στην Ευρωλίγκα. Σημείωσε ρεκόρ καριέρας με 20 πόντους στην ήττα έναντι της Μοντεπάσκι Σιένα στις 10 Δεκεμβρίου 2008.Ο Καλνιέτις υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την Μπενετόν Τρεβίζο τον Ιούνιο του 2009. Ωστόσο, επειδή είχε ένα ακόμη ετήσιο συμβόλαιο με τη Ζάλγκιρις Κάουνας, ο διαιτητής της FIBA αποφάσισε ότι ανήκε στη λιθουανική ομάδα. Στις 27 Δεκεμβρίου 2010, υπέγραψε τριετή επέκταση με τον σύλλογο της γενέτειρας του, Ζάλγκιρις Κάουνας. Τον Οκτώβριο του 2012, ωστόσο, ανακοίνωσε ότι ενδιαφέρεται να παίξει για πρώτη φορά στο εξωτερικό, στη Ρωσική Λοκομοτίβ Κουμπάν. Στις 5 Οκτωβρίου, υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την Λοκομοτίβ. Στις 18 Δεκεμβρίου 2013, ο Καλνιέτις ανακηρύχθηκε Λιθουανός Παίκτης Μπάσκετ της Χρονιάς. Στις 27 Απριλίου 2015, χώρισε τους δρόμους με τη Λοκομοτίβ.Τον Ιούλιο του 2015, εντάχθηκε στους Ιντιάνα Πέισερς για το 2015 NBA Summer League. Στις 17 Ιουλίου 2015, επέστρεψε στη Ζάλγκιρις, υπογράφοντας συμβόλαιο ενός έτους.Στις 23 Ιανουαρίου 2016, έφυγε από την ομάδα και υπέγραψε συμβόλαιο 1,5 έτους με την Αρμάνι Μιλάνο. Τη σεζόν 2017-18, ο Λιθουανός, σε 20 συμμετοχές στην Ευρωλίγκα, μέτρησε 4,5 πόντους, 2,1 ασίστ, σε 16 λεπτά συμμετοχής. Στις 24 Ιουλίου 2018, ο Καλνιέτις υπέγραψε συμβόλαιο ενός έτους με την ΑΣΒΕΛ Λυών-Βιλερμπάν του Πρωταθλήματος Γαλλίας. Στη Βιλερμπάν μέτρησε 8,4 πόντους, 5,5 ασίστ και 2,7 ριμπάουντ κατά μέσο όρο. Το 2019, επέστρεψε για δεύτερη φορά στην Λοκομοτίβ Κουμπάν. Την σεζόν 2019-20, αγωνίστηκε σε 10 ματς στο Γιούροκαπ, σημειώνοντας 6.9 πόντους και 3.5 ασίστ κατά μέσο όρο. Το 2020, ανανέωσε το συμβόλαιό του για ακόμα μία σεζόν. Τη σεζόν 2020-21, πραγματοποίησε εξαιρετικές εμφανίσεις αφού στην VTB Λίγκα μέτρησε 9.6 πόντους, 3.4 ριμπάουντ και 9.8 ασίστ ανά παιχνίδι, ενώ παράλληλα ήταν τρίτος σε αξιολόγηση με 17,3 βαθμούς, με την Λοκομοτίβ να τερματίζει στη δεύτερη θέση της κανονικής περιόδου. Μάλιστα ο ίδιος αναδείχτηκε MVP της VTB για την σεζόν.Στις 21 Ιουνίου 2021, ανακοινώθηκε η επιστροφή του στη Ζάλγκιρις Κάουνας για τρίτη φορά στην καριέρα του, με συμβόλαιο δύο ετών. Στις 20 Φεβρουαρίου 2022, κατέκτησε το Κύπελλο Λιθουανίας, νικώντας στον τελικό την Λιετκαμπέλις με σκορ 91-66. Στις 18 Ιανουαρίου 2023, ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την ενεργό δράση μετά από 20 χρόνια συνολικής παρουσίας. Στις 29 Ιανουαρίου έδωσε το τελευταίο του παιχνίδι κόντρα στην Γιονάβα, έχοντας σε 20 λεπτά 5 πόντους (1/3 δίποντα, 1/3 τρίποντα), 1 ριμπάουντ και 3 ασίστ. Στο τέλος της αναμέτρησης γνώρισε την αποθέωση από οπαδούς και συμπαίκτες. Ο Λιθουανός πόιντ γκαρντ είναι μέλος των Εθνικών Ομάδων της Λιθουανίας από νεαρή ηλικία. Το 2006 αγωνίστηκε στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας όπου η Λιθουανία βγήκε έβδομη. Ο ίδιος είχε 6 πόντους και 2.8 ασίστ κατά μέσο όρο. Το 2010 στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας βοήθησε την ομάδα του να κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο. Ήταν και στους Ολυμπιακούς του 2012 στο Λονδίνο έχοντας κατά μέσο όρο 5.5 πόντους σε επτά αγώνες. Με την εθνική ομάδα κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στα Ευρωμπάσκετ του 2013, με τον ίδιο να είναι από τους κορυφαίους της ομάδας του έχοντας κατά μέσο όρο, 12,1 πόντους και 5 ασίστ. Μάλιστα με την επίδοση του στην ασίστ αναδείχτηκε πρώτος στην συγκεκριμένη κατηγορία στην διοργάνωση. Έχασε το Μουντομπάσκετ του 2014, λόγω τραυματισμού. Το 2015 αγωνίστηκε στο Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας, όπου πανηγύρισε ξανά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου. Στις 7 Σεπτεμβρίου κόντρα στην εθνική Βελγίου μοίρασε 13 ασίστ αριθμός ρεκόρ σε Ευρωμπάσκετ για ένα παιχνίδι. Το ρεκόρ αυτό, καταρρίφθηκε από τον Τόμας Σατοράνσι στο ίδιο τουρνουά με 15 ασίστ. Βέβαια ο Καλνιέτις αναδείχτηκε για δεύτερη (συνεχόμενη) φορά πρώτος στις ασίστ στην διοργάνωση με 7.8 κατά μέσο όρο ενώ συνολικά μοίρασε 70 ασίστ αριθμός ρεκόρ για το Ευρωμπάσκετ σε σύνολο ασίστ. Ήταν παρών και στο Ευρωμπάσκετ 2017, όπου για τρίτη φορά αναδείχτηκε πρώτος σε ασίστ στη διοργάνωση με μέσο όρο 7.2 σε έξι αγώνες.Είναι τέταρτος Λιθουανός όλων των εποχών με τις περισσότερες συμμετοχές (95). Στις 25 Ιανουαρίου 2022, ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την Εθνική Λιθουανίας, μετά από 15 χρόνια παρουσίας του με σημαντικές διακρίσεις και μετάλλια. Ζάλγκιρις Κάουνας 4x Πρωταθλητής Λιθουανίας: (2007, 2008, 2011, 2012) 4x Βαλτική Λίγκα: (2008, 2010, 2011, 2012) 3x Κύπελλο Λιθουανίας: (2007, 2008, 2022) Λοκομοτίβ Κουμπάν Γιούροκαπ: (2013) Αρμάνι Μιλάνο Πρωτάθλημα Ιταλίας: (2018) Κύπελλο Ιταλίας: (2016) 2x Σούπερ Καπ Ιταλίας: (2016, 2017) Βιλερμπάν Πρωτάθλημα Γαλλίας: (2019) Κύπελλο Γαλλίας: (2019) MVP VTB Λίγκα: (2021) Δεύτερη καλύτερη πεντάδα στο Γιούροκαπ: (2021) 5x Λιθουανικό All Star Game: (2007, 2009, 2010, 2011, 2012) Νικητής στο διαγωνισμό καρφωμάτων στο Λιθουανικό All Star Game: (2008) Πρώτος στις ασίστ στο Πρωτάθλημα Λιθουανίας: (2012) Λιθουανός Αθλητής της χρονιάς: (2013) MVP τελικών στη Βαλτική Λίγκα: (2012) Βαλτική Λίγκα All-Star Game: (2008) Νικητής στο διαγωνισμό καρφωμάτων στο All Star Game της Βαλτικής Λίγκας: (2007) Χάλκινο μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ του 2010 Αργυρό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2013 Αργυρό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2015 Ατομικοί 3x Πρώτος στις ασίστ στο Ευρωμπάσκετ: (2013, 2015, 2017)

Ο Μάντας Καλνιέτις (Κάουνας, 16 Σεπτεμβρίου 1986), είναι Λιθουανός πρώην επαγγελματίας διεθνής καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 1,96 μ αγωνιζόταν στη θέση του πόιντ γκαρντ. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Λιθουανούς γκαρντ της εποχής του, αγωνιζόμενος σε σημαντικά πρωταθλήματα της Ευρώπης, ενώ υπήρξε βασικό στέλεχος της Εθνικής Λιθουανίας κατακτώντας τρία μετάλλια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CE%B9%CE%AD%CF%84%CE%B9%CF%82

Εθνική Βιβλιοθήκη του Μπουτάν

Η Εθνική Βιβλιοθήκη του Μπουτάν πρωτοιδρύθηκε το 1967 και ήταν υπό την αιγίδα της Α.Μ. Βασίλισσας Ashi Phuntso Choden (1911-2003), στο ξεκίνημα διέθετε μια μικρή συλλογή πολύτιμων κειμένων. Η βιβλιοθήκη στεγάστηκε αρχικά στον κεντρικό πύργο (utse) του Tashichodzong. Αργότερα, λόγω της αυξανόμενης συλλογής της, έπρεπε να μετακομίσει σε ένα κτίριο στην περιοχή Changgangkha του Τιμπού. Για να εξασφαλιστεί μια μόνιμη στέγη για τα ιερά θρησκευτικά βιβλία και χειρόγραφα της αυξανόμενης συλλογής, δρομολογήθηκε η κατασκευή του σημερινού τετραώροφου οκταγωνικού παραδοσιακού κτιρίου, το οποίο μοιάζει με τον κεντρικό πύργο ναού ενός μπουτανικού Dzong, στην περιοχή Kawajangtsa του Τιμπού. Το κόστος κατασκευής του συγκεκριμένου κτιρίου επιβαρύνθηκε εξ ολοκλήρου από τη βασιλική κυβέρνηση του Μπουτάν χωρίς καμία ξένη βοήθεια. Το εν λόγω κτίριο, το οποίο στεγάζει τη συλλογή παραδοσιακών κειμένων, εγκαινιάστηκε και καθαγιάστηκε ως ναός από την Α.Ε. Dilgo Khyentse Rinpoche στις 23 Νοεμβρίου 1984, προκειμένου να παράσχει έναν ιερό χώρο για τα θρησκευτικά βιβλία που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής. Η βιβλιοθήκη μετακόμισε στη μόνιμη στέγη της στα τέλη του 1984 υπό την αιγίδα της τότε Ειδικής Επιτροπής Πολιτιστικών Υποθέσεων. Τα Εθνικά Αρχεία είναι υπεύθυνα για τη συλλογή και τη διατήρηση σημαντικών αρχείων του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος σχετικά με το Μπουτάν για τις μελλοντικές γενιές. Τον Ιούλιο του 2000 η Δανία υπέγραψε συμφωνία για τη στήριξη των Εθνικών Αρχείων με σκοπό την παροχή βοήθειας για την κατασκευή ενός σύγχρονου κτιρίου αρχείων. Αυτή τη διώροφη οικοδομή, η οποία ολοκληρώθηκε το 2004, είναι εξοπλισμένη με σύγχρονο σύστημα ασφαλείας και συναγερμού πυρκαγιάς, καθώς και με σύστημα ελέγχου θερμοκρασίας και υγρασίας. Στις αίθουσες αποθήκευσης των αρχείων φιλοξενούνται σήμερα σημαντικά έντυπα, όπως παλιά αρχεία, παλιές επιστολές και περίπου επτά χιλιάδες σημαντικές φωτογραφίες. Τα Αρχεία διαθέτουν επίσης μικροφίλμ και πολλών άλλων σημαντικών τεκμηρίων. Ιδιαίτερα σπάνια και σημαντικά βιβλία και χειρόγραφα από τη συλλογή της Εθνικής Βιβλιοθήκης φυλάσσονται επίσης στις ασφαλείς και ελεγχόμενες εγκαταστάσεις τους. Έτσι τα αρχεία αποτελούν το θεμέλιο της Εθνικής Τράπεζας Μνήμης.Τα Εθνικά Αρχεία απευθύνουν έκκληση για συνεργασία από όλους τους ενδιαφερόμενους στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν την Εθνική Τράπεζα Μνήμης. Ως εκ τούτου, ζητάμε από άτομα και ιδρύματα, εντός και εκτός της χώρας, που κατέχουν σημαντικά αρχεία και άλλο υλικό σχετικό με το Μπουτάν, το οποίο μπορεί να ενδιαφέρει τις μελλοντικές γενιές, να παράσχουν αντίγραφα για τα Εθνικά μας Αρχεία. Η Εθνική Βιβλιοθήκη προσφέρει δωρεάν υπηρεσία μικροφιλμ για ιδρύματα και ιδιώτες εντός του Μπουτάν που κατέχουν σημαντικά και σπάνια κείμενα και έγγραφα. Ενθαρρύνει ενεργά οποιονδήποτε κατέχει τέτοια έγγραφα να τα προσκομίσει στη βιβλιοθήκη για μικροφίλμ, προκειμένου να διασφαλιστεί η μακροπρόθεσμη διατήρηση του περιεχομένου αυτών των εγγράφων σε περίπτωση που τυχόν συμβεί κάτι με το πρωτότυπο. Μετά τη μικροφωτογράφηση το πρωτότυπο κείμενο ή έγγραφο θα επιστραφεί στον πάροχο μαζί με ένα αντίγραφο μικροφίλμ και ένα αντίγραφο θα φυλάσσεται στο αρχείο σε ασφαλείς και ελεγχόμενες συνθήκες αποθήκευσης. Το Αρχείο ασχολείται κυρίως με έντυπα έγγραφα. Το χαρτί αποτελείται από οργανικά υλικά που αλλοιώνονται με το πέρασμα του χρόνου. Τα έντυπα που τυπώνονται σε σύγχρονο χαρτί συχνά περιέχουν λευκαντικά και άλλες χημικές ουσίες που μπορούν να επιταχύνουν αυτή τη φθορά. Ομοίως, οι φωτογραφίες και οι ταινίες συχνά περιέχουν χημικά ίχνη που έχουν απομείνει από την επεξεργασία και τα οποία μπορούν να προκαλέσουν αλλοίωση. Επομένως, όταν επιλέγονται έγγραφα ή φωτογραφίες για συντήρηση, είναι σημαντικό να υποβάλλονται σε επεξεργασία για την εξουδετέρωση αυτών των επιβλαβών χημικών υπολειμμάτων. Η Εθνοσυνέλευση του Μπουτάν θέσπισε νόμο περί νόμιμης κατάθεσης: Ένας νόμος για τη συλλογή, διατήρηση και διαχείριση της τεκμηριωμένης κληρονομιάς του Μπουτάν στις 20 Ιουλίου 1999 για τη νόμιμη συλλογή και αποθήκευση έντυπων, μη έντυπων, ηλεκτρονικών, οπτικοακουστικών και ηλεκτρονικών κειμένων, όλων των μορφών αρχείων που αφορούν το Μπουτάν και τα εθνικά συμφέροντα. Ο νόμος περί νόμιμης κατάθεσης περιλαμβάνει οκτώ σκέλη. Κατάλογος μεγαλύτερων βιβλιοθηκών Παγκόσμια Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Europeana Ευρωπαϊκή Βιβλιοθήκη Μπουτάν Τιμπού Επίσημη ιστοσελίδα

Η Εθνική Βιβλιοθήκη του Μπουτάν (NLB) (Τζόνγκα: འབྲུག་རྒྱལ་ཡོངས་དཔེ་མཛོད།), Τιμπού, Μπουτάν, ιδρύθηκε το 1967 με σκοπό τη "διατήρηση και προώθηση της πλούσιας πολιτιστικής και θρησκευτικής κληρονομιάς" του Μπουτάν. Βρίσκεται στην περιοχή Καβατζανγκτσά του Τιμπού, πάνω από το Royal Thimphu Golf Course, κοντά στο Μουσείο Λαϊκής Κληρονομιάς και το Εθνικό Ινστιτούτο Zorig Chusum (παραδοσιακές τέχνες και χειροτεχνίες).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CE%BD

Βιβλιοθήκη «Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος»

Η Εθνική Βιβλιοθήκη "Κυρίλλου και Μεθοδίου" είναι αυτή τη στιγμή η μεγαλύτερη δημόσια βιβλιοθήκη της Βουλγαρίας και το παλιότερο πολιτιστικό ίδρυμα μετά την απελευθέρωση της χώρας, ενώ φιλοξενεί επίσης μια από τις πλουσιότερες συλλογές οθωμανικών αρχείων. Το 1878, ο Μιχαήλ Μπομποτίνοφ, εκπαιδευτικός και γραμματέας του Δημοτικού Συμβουλίου της Σόφιας, πρότεινε τη δημιουργία μιας δημόσιας βιβλιοθήκης για την ανάγκη πολιτιστικής και εκπαιδευτικής ανάπτυξης της Σόφιας. Στη συνέχεια, η βιβλιοθήκη εξοπλίστηκε και άνοιξε το 1878 και τελικά μετακόμισε στο δικό της κτίριο το 1900. Το 1939 άρχισε η κατασκευή ενός νέου κτιρίου, αλλά δυστυχώς το 1944 το νέο και το παλιό κτίριο καταστράφηκαν από βομβαρδισμούς στη Σόφια. Το 1953, η Εθνική Βιβλιοθήκη εγκαινίασε το νέο της κτίριο με το όνομα «Βασίλ Κολάροφ». Από το 1963 η βιβλιοθήκη μετονομάστηκε από «Βασίλ Κολάροφ» σε Βιβλιοθήκη «Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος» . Οι κύριοι στόχοι της Εθνικής Βιβλιοθήκης από τη δημιουργία της, ήταν η συγκέντρωση χειρογράφων, παλαιών έντυπων βιβλίων και βιβλία στη βουλγαρική γλώσσα ή από Βούλγαρους συγγραφείς γραμμένα σε ξένη γλώσσα. Αργότερα δημιουργήθηκε η συλλογή σλαβικών και ξενόγλωσσων χειρογράφων. Οι πρώτες καταχωρίσεις ήταν από πλούσιες ιδιωτικές βιβλιοθήκες του ιστορικού Μαρίν Στογιάνοφ και του ποιητή Πέτκο Σλαβέικοφ, καθώς και συλλογές από διάφορες εκκλησίες και μοναστήρια. Στην Εθνική Βιβλιοθήκη έχουν δημιουργηθεί δύο συλλογές - αποτελούμενες αντίστοιχα από βουλγαρικά και ανατολικά έντυπα. Από την ίδρυση της η Βιβλιοθήκη λειτουργεί σαν ιστορικό αρχείο. Σλαβονικές γραφές, μια συλλογή με πάνω από 1.700 πρωτότυπα χειρόγραφα που χρονολογούνται από τον 11ο έως τον 19ο αιώνα. Ελληνικές και Ξένες Γραφές, περίπου 200 χειρόγραφα από τον 9ο έως 19ο αι. Ανατολικές Γραφές, περιέχουν περίπου 3.100 αραβικά, 500 οθωμανικά και 150 περσικά χειρόγραφα που χρονολογούνται από τον 11ο έως τον 19ο αι. Διάφορα αρχεία, οθωμανικά, αραβικά και περσικά καταχωρηθήκαν στη Συλλογή των Ανατολικών Αρχείων και των Νεώτερων Τουρκικών Αρχείων μαζί με 328 ανεξάρτητα αρχεία που ταξινομήθηκαν με γεωγραφικά κριτήρια, και καλύπτουν μια περίοδο από τον 15ο έως το πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα. Παλιά έντυπα αρχεία, σπάνια και πολύτιμα τεκμήρια, μια συλλογή με περίπου 30.000 τόμων βιβλίων σε παλαιά εκκλησιαστική σλαβονική, βουλγαρική και ξένες γλώσσες, που καλύπτει μια περίοδο από τον 15ο έως τον 20ο αιώνα, καθώς και μια συλλογή του βουλγαρικού αναγεννησιακού τύπου από την περίοδο πριν του 1878. Βουλγαρικό ιστορικό αρχείο με πάνω από 1,5 εκατομμύρια έντυπα από 700 διαφορετικά αρχεία που καλύπτουν το έργο Βούλγαρων επαναστατών και διαφόρων άλλων προσωπικοτήτων από τον 18ο έως τις αρχές του 20ου αιώνα. Πορτρέτα και φωτογραφίες, μια συλλογή με περισσότερες από 80.000 φωτογραφίες και εικονογραφήσεις. Official website Κατάλογος μεγαλύτερων βιβλιοθηκών Βουλγαρία Σόφια

Η Βιβλιοθήκη «Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος» (βουλγαρικά: Национална библиотека „Свети Свети Кирил и Методий“), βρίσκεται στην πρωτεύουσα Σόφια και είναι η Εθνική Βιβλιοθήκη της Βουλγαρίας. Η βιβλιοθήκη πήρε την ονομασία της από αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο που ήταν οι δημιουργοί του γλαγολιτικού αλφαβήτου ενώ το κυριλλικό αλφάβητο πήρε το όνομά του Κύριλλου.Το σημερινό κτίριο της βιβλιοθήκης είναι ένα από τα μνημεία της Σόφιας. Σχεδιάστηκε από τη διάσημη ομάδα Βούλγαρων αρχιτεκτόνων Ιβάν Βασιλόφ και Dimitur Tsolov και ολοκληρώθηκε κατά την περίοδο 1940-1953.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%C2%AB%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9C%CE%B5%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82%C2%BB

Σεβερίνα

Severina – 1989 Dalmatinka – 1993 Trava zelena – 1995 Moja stvar – 1996 Djevojka sa sela – 1998 Paloma nera - Live album – 1999 Ja samo pjevam – 1999 Pogled ispod obrva – 2001 18 velikih hitova – 2002 Virujen u te - Najbolje uživo – 2002 Virujen u te - DVD – 2003 Severgreen – 2004 Moja štikla – 2006 Zdravo Marijo – 2008 Dobrodošao u klub – 2012 Halo – 2019 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Severina (singer) στο Wikimedia Commons

Η Σεβερίνα είναι τραγουδίστρια κροατικής καταγωγής, γεννημένη στην πόλη Σπλιτ (Split). Εκπροσώπησε την Κροατία στη Γιουροβίζιον το 2006 όπου κατέλαβε την 12η θέση με 56 βαθμούς. Ακόμα είναι γνωστή για τη διαρροή ενός βίντεο με προσωπικές της στιγμές. Εκτός από το τραγούδι, έχει ασχοληθεί και με την υποκριτική, παίζοντας σε ταινίες τόσο του κροατικού, όσο και του βοσνιακού κινηματογράφου. Στον τελευταίο της δίσκο, με τίτλο Zdravo Marijo (Γεια σου Μαρία), πολλά από τα τραγούδια έχει συνθέσει ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1

Μαρία Αρμάνδη ντε Λα Τρεμουάλ

Ήταν το μεγαλύτερο από τα δύο παιδιά. Οι γονείς της ήταν ο Σαρλ-Μπελζίκ-Ολάντ ντε Λα Τρεμουάλ, δούκας τού Τουάρ και η Mαντλέν ντε Κρεκύ. Αρραβωνιάστηκε έναν μακρινό εξάδελφό της, τον Εμμανουήλ-Θεοδόσιο ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν (1668–1730), γιο και κληρονόμο τού Γοδεφρείδου-Μαυρίκιου ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, δούκα τού Μπουγιόν (1641–1721). Η μητέρα τού Εμμανουήλ-Θεοδοσίου ήταν η Mαρία-Άννα Μαντσίνι, ανιψιά τού καρδινάλιου Mαζαρέν. Ως κληρονόμος τού δουκάτου τού Μπουγιόν, ο σύζυγός της ονομαζόταν πρίγκιπας τού Τυρέν. Το ζευγάρι παντρεύτηκε την 1η Φεβρουαρίου 1696 στο παρεκκλήσι τού μεγάρου ντε Κρεκύ, στο Παρίσι, το αρχοντικό τού εκ μητρός παππού της. Το ζευγάρι είχε επτά παιδιά, δύο από τα οποία είχαν περαιτέρω απογόνους. Μέσω τού πατέρα της, ήταν 2η εξαδέλφη του Γάλλου αντιβασιλιά Φιλίππου δούκα της Ορλεάνης. Η πριγκίπισσα ντε Τυρέν απεβίωσε στο Παρίσι στο μέγαρο ντε Μπουγιόν στο Παρίσι. Ο σύζυγός της νυμφεύτηκεεί άλλες τρεις φορές: αρχικά το 1719 τη Λουίζ-Ανζελίκ Λε Τελιέ (απεβ. το 1719), μία εγγονή τού Λουβουά. Έπειτα το 1720 στην Άννα-ΜΑρία-Χριστιανή ντε Σιμιάν (απεβ. το 1722) και μετά το 1725 τη Λουίζα-Ερριέττα-Φραγκίσκη της Λωρραίνης. Aρμάνδη (28 Αυγούστου 1697 - 13 Απριλίου 1717) παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο του Μελύν, πρίγκιπα τού Επινουά, δούκα τού Ζουαγιέζ (1694–1724). Mαρία-Μαγδαληνή (22 Οκτωβρίου 1698 - 25 Σεπτεμβρίου 1699) απεβ. σε βρεφική ηλικία. ένα μωρό (28 Δεκεμβρίου 1699 - 30 Δεκεμβρίου 1699) απεβ. σε βρεφική ηλικία. Γοδεφρείδος-Μαυρίκιος (4 Μαΐου 1701 - 9 Ιανουαρίου 1705) απεβ. σε βρεφική ηλικία. Φειδερίκος-Μαυρίκιος-Καζιμίρ, πρίγκιπας τού Τυρέν (24 Οκτωβρίου 1702 - 1 Οκτωβρίου 1723), νυμφεύτηκε τη Mαρία-Καρολίνα Σομπιέσκι, κόρη τού Ιακώβου-Λουδοβίκου Σομπιέσκι και αδελφή της Mαρίας-Κλημεντίνας Σομπιέσκι. Απεβ. σε ατύχημα στο Στρασβούργο χωρίς απογόνους. Mαρία-Ορτανσία-Βικτώρια (27 Ιανουαρίου 1704 - 1741), παντρεύτηκε τον Κάρολο-Αρμάνδο-Ρενέ ντε Λα Τρεμουάλ και είχε απογόνους. Κάρολος-Γοδεφρείδος, δούκας τού Μπουγιόν (16 Ιουλίου 1706 - 24 Οκτωβρίου 1771). Νυμφεύτηκε τη χήρα τού αδελφού του Mαρία-Καρολίνα Σομπιέσκι, και είχε απογόνους.

Η Μαρία-Αρμάνδη-Βικτώρια ντε Λα Τρεμουάλ, γαλλ.: Marie Armande Victoire de La Trémoille, (1677 – 5 Μαρτίου 1717) ήταν Γαλλίδα ευγενής και έγινε πριγκίπισσα τού Τυρέν (Turenne) με τον γάμο της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B7_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9B%CE%B1_%CE%A4%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BB

Τζιούλιο Κλόβιο

Ο Τζιούλιο Κλόβιο γεννήθηκε στο Γκριζάνε, ένα χωριό στο Βασίλειο της Κροατίας (σημερινή Κροατία). Καταγόταν από Κροατική οικογένεια. Και είναι γνωστός ως Clovio Croata. Δεν είναι γνωστό πού είχε την πρώιμη εκπαίδευσή του, αλλά μπορεί να σπούδασε τέχνη με μοναχούς στη Ριέκα του Νόβι Μπαζάρ, όταν ήταν νέος. Μετακόμισε στην Ιταλία σε ηλικία 18 ετών και μπήκε στο σπίτι του καρδινάλιου Μαρίνο Γκριμάνι, όπου εκπαιδεύτηκε ως ζωγράφος. Μεταξύ 1516 και περίπου 1523, ο Κλόβιο μπορεί να ζούσε με τον Μαρίνο στην κατοικία του θείου του, καρδινάλιου Ντομένικο Γκριμάνι, στη Ρώμη. Ο Κλόβιο σπούδασε υπό τον Τζιούλιο Ρομάνο κατά τη διάρκεια αυτής της πρώιμης περιόδου. Σπούδασε επίσης υπό τον Τζιρόλαμο ντάι Λίμπρι. Ενώ ήταν προστατευόμενος του καρδινάλιου Ντομένικο Γκριμάνι, ο Κλόβιο χάραξε μετάλλια και σφραγίδες γι 'αυτόν, καθώς και το Grimani Commentary Ms., ένα σημαντικό πρώιμο εικονογραφημένο βιβλίο (τώρα Μουσείο Σερ Τζον Σόαν, Λονδίνο). Το 1524 ο Κλόβιο βρισκόταν στη Βούδα, στην ουγγρική αυλή του βασιλιά Λουδοβίκου Β', για τον οποίο ζωγράφισε την «Κρίση του Παρισιού» και τη «Λουκρητία». Μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου στη Μάχη του Μόχατς, ο Κλόβιο ταξίδεψε στη Ρώμη όπου συνέχισε την καριέρα του. Μετά το 1527 επισκέφτηκε πολλά μοναστήρια των Κανόνων του Αγίου Αυγουστίνου. Το 1534 ο Κλόβιο επέστρεψε στο σπίτι του καρδινάλιου Μαρίνο Γκριμάνι. Ένα χρόνο αργότερα ο Κλόβιο μπορεί να ακολούθησε τον Μαρίνο, όταν ο τελευταίος διορίστηκε παπικός λεγάτος στην Περούτζια, όπου ο Κλόβιο πιστεύεται ότι είχε εργαστεί σε εικονογραφήσεις για το Χειρόγραφο Σόαν, που γράφτηκε από τον Μαρίνο Γκριμάνι εκείνη την εποχή. Ο Κλόβιο πιθανότατα επέστρεψε στη Ρώμη στα τέλη του 1538, όταν είναι γνωστό ότι συναντήθηκε με τον συγγραφέα Φρανσίσκο ντε Ολάντα. Ο Κλόβιο αργότερα έγινε μέλος της οικογένειας του Αλεσάντρο Φαρνέζε με τον οποίο θα συνδεόταν μέχρι το θάνατό του. Ήταν κατά τη διάρκεια της εποχής του με τον Φαρνέζε, που ο Κλόβιο δημιούργησε ένα από τα αριστουργήματά του, τις Ώρες Φαρνέζε. Άλλα γνωστά έργα αυτής της περιόδου περιλαμβάνουν τις εικονογραφήσεις για το συναξάρι Τάουνλεϊ. Από το 1551 έως το 1553 ο Κλόβιο είναι γνωστό ότι εργάστηκε στη Φλωρεντία. Σε αυτό το διάστημα ζωγράφισε μια μικρογραφία της Ελεονόρας του Τολέδο (Αγγλία, Αβαείο Γουάλμπεκ, Ιδιωτική Συλλογή). Ο Κλόβιο ήταν φίλος του πολύ νεότερου Ελ Γκρέκο, του διάσημου Έλληνα καλλιτέχνη από το Ηράκλειο Κρήτης, ο οποίος αργότερα εργάστηκε στην Ισπανία, κατά τα πρώτα χρόνια του Ελ Γκρέκο στη Ρώμη. Ο Γκρέκο ζωγράφισε δύο πορτρέτα του Κλόβιο. Το ένα δείχνει τους τέσσερις ζωγράφους τους οποίους θεωρούσε δασκάλους του. Σε αυτό το Κλόβιο είναι δίπλα-δίπλα με τον Μιχαήλ Άγγελο, τον Τιτσιάνο και τον Ραφαήλ. Ο Κλόβιο ήταν επίσης γνωστός ως Μιχαήλ Άγγελος της μικρογραφίας. Τα βιβλία με τις μινιατούρες του έγιναν διάσημα κυρίως λόγω της επιτηδευμένης εικονογράφησής του. Ήταν πειστικός στη μεταφορά του στυλ της ιταλικής ζωγραφικής της υψηλής Αναγέννησης στη μινιατούρα. Ο Πίτερ Μπρίγκελ ο Πρεσβύτερος ήταν προσωπικός φίλος του Τζιούλιο Κλόβιο και έμεινε με τον Κλόβιο στη Ρώμη κατά τη διάρκεια του ιταλικού ταξιδιού του το 1553 Ο Μπρίγκελ εκτέλεσε ένα μικρό μετάλλιο, που απεικονίζει πλοία σε μια καταιγίδα σε μια μινιατούρα του Κλόβιο της Τελευταία Κρίσης (Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης), αλλά οι έξι μινιατούρες του Μπρίγκελ, που αναφέρονταν στη διαθήκη του Κλόβιο έχουν εξαφανιστεί. Ο Κλόβιο εικονογράφησε το Σχόλιο του Μαρίνο Γκριμάνι στην προς Ρωμαίους Επιστολή του Αγίου Παύλου. Αυτό το έργο βρίσκεται τώρα στο Μουσείο Σερ Τζον Σόαν στο Λονδίνο. Ο σχολιασμός αποτελείται από 130 περγαμηνές. Περιλαμβάνονται δύο μεγάλες μινιατούρες, καθώς και πλούσια διακοσμημένα περιγράμματα. Οι μινιατούρες απεικονίζουν τη μεταστροφή του Αγίου Παύλου. Το πιο διάσημο έργο του είναι το Ώρες Φαρνέζε , που ολοκληρώθηκε το 1546 για τον Καρδινάλιο Αλεσάντρο Φαρνέζε, το οποίο κατασκευαζόταν για εννέα χρόνια (τώρα Βιβλιοθήκη Μόργκαν, Νέα Υόρκη). Δείχνει αυτό το έργο στο πορτρέτο του El Greco (παραπάνω). Περιέχει είκοσι οκτώ μινιατούρες, κυρίως σκηνών της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, αλλά με μια περίφημη διπλοσέλιδη εικόνα που αναπαριστά την πομπή Αγία Δωρεά (Corpus Christi) στη Ρώμη. Έχει υπέροχα ασημί-επιχρυσωμένα εξώφυλλα, αν και δεν είναι του Μπενβενούτο Τσελίνι, όπως ισχυρίστηκε ο Βασάρι. Το Συναξάρι Τάουνλεϊ βρίσκεται τώρα στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης και πιθανότατα ανήκε στον καρδινάλιο Αλεσάντρο Φαρνέζε. Χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των ακολουθιών, το βιβλίο περιείχε έξι μεγαλειώδεις, ολοσέλιδες μινιατούρες απέναντι από μικρογραφίες των Ευαγγελιστών. Οι εικονογραφήσεις, εισήγαγαν τα σχετικά αναγνώσματα από τη Γραφή. Περιλαμβάνουν τη Γέννηση, την Ανάσταση και την Εσχάτη Κρίση. Αυτό το έργο βρίσκεται τώρα στη βιβλιοθήκη Τζον Ράιλαντς στο Μάντσεστερ. Το Ευχολόγιο του Κολόννα φτιάχτηκε για τον καρδινάλιο Πομπέο Κολόννα. Υπήρχε κάποια συζήτηση για την ταυτότητα του καλλιτέχνη. Κάποιοι είχαν αποδώσει το Ευχολόγιο στον Ραφαήλ (περίπου 1517). Έχει επίσης προταθεί ότι το έργο μπορεί να ανήκει στον Βιντσέντσιο Ραϊμόντι. Τώρα αποδίδεται γενικά στον Κλόβιο. Η Βρετανική Βιβλιοθήκη έχει τις δώδεκα ολοσέλιδες μινιατούρες του με τις νίκες του Αυτοκράτορα Καρόλου Ε ', και το Βιβλίο των Ωρών του Στιούαρτ ντε Ρόθσέϊ, το οποίο είχε αρχικά παραγγελθεί από τον Καρδινάλιο Μαρίνο Γκριμάνι και περιλαμβάνει 4 μινιατούρες του Τζιούλιο Κλόβιο. Η βιβλιοθήκη του Βατικανού έχει ένα χειρόγραφο για τη ζωή του Φρεντερίκου Γ' ντι Μοντεφέλτρο, δούκα του Ουρμπίνο, με εξαιρετική εικονογράφηση από τον Κλόβιο. Άλλες εικονογραφήσεις του φυλάσσονται σε βιβλιοθήκες στη Βιέννη, τη Νέα Υόρκη, το Μόναχο και το Παρίσι, και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές. Μια μεγάλη έκθεση με τα έργα του πραγματοποιήθηκε το 2012 στο Klovićevi Dvori ("Παλάτι του Κλόβιτς"), την γκαλερί τέχνης αφιερωμένη σε αυτόν στο Ζάγκρεμπ. Σύμφωνα με μια περιγραφή, που γράφτηκε προς δημοσίευση από τον Αντονφραντσέσκο Τσίρνι, σχεδίασε επίσης πολλά από τα κοστούμια για τις περίφημες περίτεχνες γαμήλιες γιορτές της Ορτένσια Μπορομέο τον Μάρτιο του 1565, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στο Βατικανό και περιλάμβαναν ένα τουρνουά στην αυλή του Μπελβεντέρε. Τέτοια καθήκοντα αναμένονταν συχνά από έναν ζωγράφο της αυλής της Αναγέννησης. Τα κοστούμια είναι προσεκτικά καταγεγραμμένα σε μια σειρά από ανώνυμα χαρακτικά, μερικά πιθανότατα βασισμένα σε σχέδια σχεδίασης του Κλόβιο. Ο Τζιούλιο Κλόβιο πέθανε στη Ρώμη στις 5 Ιανουαρίου 1578. Ο τάφος του βρίσκεται στη Βασιλική του Σαν Πιέτρο ιν Βίνκολι, την εκκλησία που περιέχει τον περίφημο Μωυσή του Μιχαήλ Άγγελου. Η Κροατία γιόρτασε το 1998 τα 500 χρόνια από τη γέννησή του. Η Εθνική Τράπεζα της Κροατίας εξέδωσε ένα ειδικό ασημένιο νόμισμα 200 kuna σε αναμνηστικό. Ένα μνημείο για τον Κλόβιο υψώθηκε επίσης στο Ντρίβενικ. Η κροατική κυβέρνηση έκανε πρόσφατα νέα αγοράζοντας τον πίνακα Η Τελευταία Κρίση του Κλόβιο, έναν πίνακα που έδωσε ο Κλόβιο ως δώρο στον Πάπα Κλήμη Ζ'. Ο Μπερναρντίν Μόντριτς κυκλοφόρησε την ταινία του Το Ευαγγέλιο κατά τον Κλόβιτς το 2006. Το Βατικανό γιόρτασε αυτή την επέτειο με ταχυδρομικά γραμματόσημα. Σήμερα, ο Τζιούλιο Κλόβιο γιορτάζεται στην Ιταλία και την Κροατία. Γεννήθηκε στο Βασίλειο της Κροατίας και δήλωσε την κροατική του ταυτότητα. Όμως, για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εργάστηκε στην Ιταλία, και ως εκ τούτου αναφέρεται συχνά ως Ιταλός ζωγράφος. Bradley, John W. (2004). The Life and Works of Giorgio Giulio Clovio Miniaturist with Notices of His Contemporaries and of the Art of Book Decoration in the Sixteenth Century. Kessinger Publishing. ISBN 978-1-4179-4605-1. Τζιούλιο Κλόβιο στην Encyclopædia Britannica Λίστα καλλιτεχνών της Ιταλικής Αναγέννησης Rijksbureau voor Kunsthistorische Documentatie - Clovio, Giorgio Il Macedo Αρχειοθετήθηκε 2007-08-31 στο Wayback Machine. Clovio Giorgio Giulio Artcyclopedia Clovio Giorgio Giulio Masters Clovio Giulio Bartleby Giorgio Clovio Newadvent Τζούλιο Κλόβιο Γραμματόσημο της Πόλης του Βατικανού: Χριστούγεννα 1998 – 500ή επέτειος από τη γέννηση του Giulio Clovio (ονομάζεται Julius Clovius Croatus στο γραμματόσημο) Κίνητρα διαθεσιμότητας Giorgio-Giulio Clovio Αρχειοθετήθηκε 2019-12-03 στο Wayback Machine. Le Vite - Edizioni Giuntina e Torrentiniana Gli artisti principali citati dal Vasari nelle "Vite" (elenco) Ultimo giudizio del Clovio Juraj Julije Klović αναμνηστικά νομίσματα-στα αγγλικά Γραμματόσημο της Κροατίας: Χριστούγεννα 1998 – 500 χρόνια από τη γέννηση του Juraj Julije Klović

Ο Τζιόρτζιο Τζιούλιο Κλόβιο ή Γιουράι Γιούλιε Κλόβιτς (1498 – 5 Ιανουαρίου 1578) ήταν διακοσμητής χειρογράφων, μινιατούρας και ζωγράφος γεννημένος στο Βασίλειο της Κροατίας, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε κυρίως στην Ιταλία της Αναγέννησης. Θεωρείται ο μεγαλύτερος διακοσμητής χειρογράφων της Ιταλικής Υψηλής Αναγέννησης, και αναμφισβήτητα ο τελευταίος πολύ αξιόλογος καλλιτέχνης στη μακρά παράδοση του εικονογραφημένου χειρογράφου, πριν από κάποιες σύγχρονες αναβιώσεις.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CE%9A%CE%BB%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CE%BF

Φρεδεγόνδη

Η Φρεδεγόνδη γεννήθηκε σε οικογένεια ταπεινή και άσημη αλλά απέκτησε δύναμη μέσω του γάμου της με τον Χιλπέριχο Α΄. Αρχικά ήταν υπηρέτρια της πρώτης συζύγου του Χιλπέριχου, της Αουντοβέρα. Καθώς την περιγράφουν ως όμορφη και έξυπνη, η Φρεδεγόνδη κυριάρχησε στις αισθήσεις του Χιλπέριχου και τον έπεισε να βάλει την Αουντοβέρα σε μοναστήρι και να την χωρίσει, γεγονός που συνέβη. Ο Γρηγόριος Τουρώνης γράφει επίσης ότι η Φρεδεγόνδη έφερε μαζί της μία όμορφη προίκα. Όταν ο αδελφός του Χιλπέριχου Α΄ Σιγιβέρτος Α΄ παντρεύτηκε την πριγκίπισσα των Βησιγότθων Μπρουνχίλντα, ο Χιλπέριχος αποφάσισε να ακολουθήσει την ίδια τακτική, ταξίδευσε στην Ισπανία και παντρεύτηκε την αδελφή της Γκαλσβίνθα. Η Φρεδεγόνδη εκδιώχτηκε από την βασιλική αυλή με εντολή της νέας βασίλισσα, η Γκαλσβίνθα δολοφονήθηκε την ίδια χρονιά (568) με εντολή της Φρεδεγόνδης πιθανότατα και του Χιλπέριχου που ήταν δυσαρεστημένος μαζί της, ο Χιλπέριχος παντρεύτηκε αμέσως μετά την ερωμένη του. Η δολοφονία της Γκαλσβίνθας προκάλεσε αιματηρό εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στην Μπρουνχίλντα και την Φρεδεγόνδη που διατηρήθηκε περισσότερο από 40 χρόνια. Ο Γρηγόριος Τουρώνης γράφει ότι η βασίλισσα είχε διαπράξει μοιχεία, την εποχή που ήταν χήρα. Βρισκόταν σε δείπνο και ο κουνιάδος της Γκούντραμ της ζήτησε να φύγει από το τραπέζι με την κατηγορία ότι ήταν έγκυος. Το γεγονός αυτό προκάλεσε μεγάλη έκπληξη επειδή ο γιος της Χλωτάριος Β΄ είχε γεννηθεί μόλις πριν από τέσσερις μήνες, ο Γρηγόριος το ερμηνεύει σαν μοιχεία.Μία μεγάλη επιδημία δυσεντερίας έπληξε την Γαλατία (580), από την επιδημία επλήγησαν ο σύζυγος της Χιλπέριχος Α΄ και οι δύο μεγαλύτεροι γιοι τους Χλωδοβέρτος και Δαγοβέρτος. Η Φρεδεγόνδη φοβήθηκε ότι έστειλε την επιδημία ο θεός να την τιμωρήσει για τις αμαρτίες της, έκαψε όλα τα αρχεία που είχαν σχέση με τους άδικους φόρους στους πολίτες, ζήτησε από τον Χιλπέριχο Α΄ να κάνει το ίδιο. Ο σύζυγος της επέζησε από την επιδημία αλλά οι δύο γιοι της πέθαναν, μετά τις κηδείες τους η Φρεδεγόνδη συνέχισε τις δωρεές στις εκκλησίες και τους φτωχούς για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες της. Ο Σαμψών άλλος ένας γιος του Χιλπέριχου Α΄ και της Φρεδεγόνδης επλήγη από σοβαρή ασθένεια την εποχή που βρισκόταν με τους γονείς του σε περιοδεία στο Τουρναί. Ο Γρηγόριος Τουρώνης γράφει ότι η Φρεδεγόνδη έδιωξε τον Σαμψών μακριά επειδή φοβήθηκε μήπως κολλήσει την ίδια ασθένεια αφήνοντας το παιδί να πεθάνει, αυτό δυσαρέστησε έντονα τον σύζυγο της επειδή το παιδί δεν είχε βαπτιστεί ακόμα. Ο Σαμψών τελικά επέζησε περισσότερο από το αναμενόμενο, η Φρεδεγόνδη το βάπτισε σύμφωνα με τις επιθυμίες του Χιλπέριχου. Ο Γρηγόριος Τουρώνης περιγράφει με μελανά χρώματα τις άσχημες σχέσεις ανάμεσα στην Φρεδεγόνδη και την κόρη της Ριγούνθα: "Ζήλευε πολύ την κόρη της Ρίγκουνθ επειδή έλεγε ότι θα γίνει η ίδια ερωμένη στην θέση της μητέρας της. Η Φρεδεγόνδη περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία, πήγε στο θησαυροφυλάκιο, πήρε όλα τα βασιλικά κοσμήματα και τα έβαλε στο στήθος της για να της κάνει επίδειξη. Με την αίσθηση της κούρασης παρουσιάστηκε μπροστά στην κόρη της και την προκάλεσε να πάρει κάτι από αυτά που έχει στον λαιμό της για να ξεκουραστεί. Η Ρίγκουνθ παρά λίγο να πνίξει την μητέρα της, την Φρεδεγόνδη έσωσαν οι υπηρέτες της που έτρεξαν να την βοηθήσουν". Η Ρίγκουνθ στάλθηκε σαν μνηστή στην Hispania (Ιβηρική) για να παντρευτεί τον πρίγκιπα Ρεκαρέδ Α΄, γιο του βασιλιά Λιουβιγγέλδου, η προίκα της ήταν τόσο πολύ φορτωμένη με θησαυρούς που οι ευγενείς νόμιζαν ότι το βασιλικό θησαυροφυλάκιο είχε εξαντληθεί. Η Φρεδεγόνδη τους εξήγησε ότι κέρδισε πολλά δώρα χάρη στην μεγάλη γενναιοδωρία του συζύγου της, οι Φράγκοι ευγενείς όταν έφτασαν με την Ρίγκουνθ στην Τουλούζη την λήστεψαν και την εγκατέλειψαν. Όταν πέθανε ο Χιλπέριχος Α΄ (584) ο Δεζιδέριος της Ακουιτανίας πήγε στην Τουλούζη και έκανε κατάσχεση στους υπόλοιπους βασιλικούς θησαυρούς. Ο Δομέστικος Λεονάρδος πήγε στον Καθεδρικό ναό των Παρισίων όπου βρισκόταν η Φρεδεγόνδη για να της αναγγείλει τα δυσάρεστα νέα για την κατάσχεση του βασιλικού θησαυρού. Η Φρεδεγόνδη εξοργίστηκε τόσο πολύ που τον αλυσόδεσε, τον χτύπησε βίαια και τον έριξε φυλακή μαζί με τους αρτοποιούς και τους μαγείρους που τον συνόδευσαν στο ταξίδι, δεν τον θανάτωσε επειδή φοβήθηκε την ρευστή πολιτική κατάσταση στην χώρα. Μετά την δολοφονία του συζύγου της (584) η Φρεδεγόνδη έγινε αντιβασίλισσα και κηδεμόνας για χάρη του μικρότερου γιου τους Χλωτάριου Β΄, του μοναδικού που είχε επιζήσει. Η Φρεδεγόνδη διέταξε σύμφωνα με πληροφορίες την δολοφονία του Σιγεβέρτου Α΄ της Αυστρασίας (575) και έκανε πολλές αποτυχημένες απόπειρες να σκοτώσει τον γιο του Χιλδεβέρτο Β΄ την σύζυγο του Μπρουνχίλντα και τον κουνιάδο της Γκούντραμ. Μετά την μυστήρια δολοφονία του συζύγου της (584) η Φρεγενόνδη δραπέτευσε με τον μικρό γιο της Χλωτάριο στην Παναγία των Παρισίων, κατόπιν πήγε στον Γκούντραμ και ζήτησε την προστασία του, παρέμεινε στην αυλή του μέχρι τον θάνατο του (592). Την εποχή που έμεινε χήρα η Φρεδεγόνδη προσπάθησε να ξεγελάσει τον αξιωματούχο της Νευστρίας Εβερούλφο αλλά απέτυχε, ο Γρηγόριος γράφει ότι οργάνωσε αργότερα την δολοφονία του.Ο Γρηγόριος Τουρώνης γράφει επιπλέον ότι η σκληρή καταδίωξη του επισκόπου Πρετεξτάτου οδηγήθηκε από την Φρεδεγόνδη. Μετά την επιστροφή του από την πρώτη εξορία ο Πρετεξτάτος συνάντησε την Φρεδεγόνδη στην εκκλησία, εκεί τον απείλησε ότι θα τον στείλει για δεύτερη φορά εξορία. Ο επίσκοπος δεν φοβήθηκε επειδή ήταν βέβαιος ότι η τιμωρία θα έρθει από τον θεό και ότι η Φρεδεγόνδη θα καεί στην κόλαση. Η Φρεδεγόνδη οργάνωσε πιθανότατα την δολοφονία του Πρετεξτάτου (586), ο επίσκοπος μαχαιρώθηκε την ημέρα του Πάσχα αλλά δεν πέθανε αμέσως. Η βασίλισσα κάλεσε τους γιατρούς να τον θεραπεύσουν για να παραστήσει ότι ενδιαφέρεται αλλά ο Πρετεξτάτος την κατηγόρησε σκληρά ότι η ίδια βρισκόταν πίσω από την δολοφονία, την καταδίκασε για τις αμαρτίες της και τελικά υπέκυψε στα τραύματα του. Η Φρεδεγόνδη οργάνωσε κατόπιν πολλές απόπειρες δολοφονίας απέναντι σε πρόσωπα που την καταδίκασαν για την δολοφονία του Πρετεξτάτου, ανάμεσα τους ο επίσκοπος του Μπαγιέ και ο ίδιος ο Γκούντραμ. Η Φρεδεγόνδη πέθανε στο Παρίσι από φυσικά αίτια (8 Δεκεμβρίου 597). Ο τάφος της περιέχει μία μωσαική μορφή από μάρμαρο και χαλκό, βρίσκεται στην Βασιλική Σαιν-Ντενί και προέρχεται από το αβαείο που βρίσκεται στην συνοικία Σαιν-Ζερμαίν-ντε-Πρε. Η Μπρουνχίλντα έζησε 16 χρόνια μετά το θάνατο της Φρεδεγόνδης, αυτή όμως κέρδισε μια μεταθανάτια νίκη μέσω του γιου της Χλωτάριου Β΄. Η Μπρουνχίλντα προδόθηκε από τους έμπιστους της που την παρέδωσαν στον Χλωτάριο κι αυτός, αφού τη βασάνισε την έδεσε στην ουρά ενός αλόγου που με έναν άγριο καλπασμό την έκανε κομμάτια. Με τον σύζυγο της Χιλπέριχο Α΄ της Νευστρίας απέκτησε: Ριγούνθα (569 - 589), αρραβωνιάστηκε τον Βησιγότθο πρίγκιπα (μετέπειτα βασιλιά) Ρεκαρέδο Α΄, αλλά δεν τον παντρεύτηκε ποτέ. Χιλδοβέρτος (570 - 580). Σαμψών (573 - 577). Δαγοβέρτος (579 - 580). Θευδέριχος (582 - 584). Χλωτάριος Β΄, διάδοχος του πατέρα του και κατόπιν Βασιλιάς όλων των Φράγκων Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων", Βιβλίο Δ΄ Alan Dundes, Cinderella: A Casebook, Ch. 1 The Cat Cinderella by Giambattista Basile (University of Wisconsin Press, 1982) Dailey, E.T. (2015). Queens, Consorts, Concubines: Gregory of Tours and Women of the Merovingian Elite. Boston: Denton, C.S. (2011). Absolute Power: The Real Lives of Europe’s Most Infamous Rulers. London: Arcturus Publishing. Reimitz, Helmut (2015). History, Frankish Identity and the Framing of Western Ethnicity Waldherr, Kris (2008). Doomed Queens: Royal Women Who Met Bad Ends, From Cleopatra to Princess Di. New York: Crown/Archetype. Petite histoire de France, Frédégonde (γαλλικά) The Violent Life of Fredegund (αγγλικά)

Η Φρεδεγόνδη (Λατινική γλώσσα: Fredegundis, Γαλλική γλώσσα: Fredegonde, περί το 545 - 8 Δεκεμβρίου 597) ήταν βασίλισσα της Νευστρίας χάρη στον γάμο της με τον Μεροβίγγειο βασιλιά Χιλπέριχο Α΄ του Σουασόν. Διετέλεσε αντιβασίλισσα την περίοδο που ήταν ανήλικος ο γιος της Χλωτάριος Β΄ (584 - 597). Ο Γρηγόριος Τουρώνης περιγράφει την Φρεδεγόνδη με μελανά χρώματα ως αδίστακτη βασίλισσα και σαδιστικά βίαιη, έμεινε γνωστή ιδιαίτερα για την σκληρή διαμάχη της με την Μπρουνχίλντα της Αυστρασίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B5%CE%B4%CE%B5%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B4%CE%B7

Μιχαήλ Σαακασβίλι

Γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1967. Αποφοίτησε από τη Σχολή του Διεθνούς Δικαίου του Κρατικού Πανεπιστημίου του Κιέβου, το 1992. Για μικρό χρονικό διάστημα εργάστηκε ως υπεύθυνος επί θεμάτων ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο προσωρινό κρατικό συμβούλιο της Γεωργίας μετά την ανατροπή του προέδρου Ζβιάντ Γκαμσαχούρντια. Έλαβε υποτροφία από το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών και απέκτησε τίτλο Μάστερ στις Νομικές Επιστήμες από τη Νομική Σχολή της Κολούμπια το 1994. Τον επόμενο χρόνο απέκτησε δίπλωμα από το Διεθνές Ινστιτούτο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Στρασβούργο της Γαλλίας. Η κάθοδός του στην πολιτική έγινε με προτροπή του παλιού φίλου του από τη Γεωργία, Ζουράμπ Σβάνια στις αρχές του 1995. Ο τελευταίος εργαζόταν για λογαριασμό του προέδρου Έντβαρντ Σεβαρτνάτζε και έτσι τον Δεκέμβριο του 1995 ο Σαακασβίλι κατήλθε υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές εκείνης της χρονιάς, μαζί με τον Σβάνια. Αμφότεροι εξελέγησαν βουλευτές με την Ένωση των Γεωργιανών Πολιτών, το κόμμα του Σεβαρτνάτζε. Το 2001 δημιούργησε το κεντροαριστερό κόμμα UNM και το 2002 εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής της Γεωργίας. Στις βουλευτικές εκλογές που διενεργήθηκαν στις 2 Νοεμβρίου 2003 υπήρξαν καταγγελίες για νοθεία, που οδήγησαν στην «Επανάσταση των τριαντάφυλλων» στις 20-23 Νοεμβρίου 2003. Ο Πρόεδρος Σεβαρντνάτζε αναγκάστηκε να παραιτηθεί στις 23 Νοεμβρίου και έγινε προσωρινή πρόεδρος η Νινό Μπουρτζανάντζε. Στις 4 Ιανουαρίου του 2004 ο Μιχαήλ Σαακασβίλι κέρδισε τις προεδρικές εκλογές, με ποσοστό 96% των ψήφων, και έγινε ο νεότερος σε ηλικία ηγέτης στην Ευρώπη. Ορκίστηκε στις 25 Ιανουαρίου του 2004. Στις 26 Ιανουαρίου του 2004 αποκατέστησε τη μνήμη του έκπτωτου Προέδρου Γκαμσαχούρντια. Στις 25 Νοεμβρίου του 2007 παραιτήθηκε για να κατέλθει ξανά υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2008. Τον διαδέχθηκε προσωρινά στην προεδρία η Πρόεδρος της Βουλής, Νινό Μπουρτζανάντζε. Στις εκλογές, που διεξήχθησαν τελικά στις 5 Ιανουαρίου 2008 αναδείχθηκε νικητής και ανανέωσε τη θητεία του. Η αντιπολίτευση όμως δε δέχθηκε το αποτέλεσμα και μίλησε για νοθεία.Τα τελικά αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν στις 11 Ιανουαρίου έδωσαν 53,38% στο Σαακασβίλι έναντι 25,67% του βασικότερου αντιπάλου, του Λέβαν Γκατσετσιλάντζε. Το ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές έφτασετο 58,9%. Ο Σαακασβίλι ορκίστηκε για δεύτερη προεδρική θητεία στις 20 Ιανουαρίου του 2008. Στις 22 Μαΐου του 2008 ανακοίνωσε τη νίκη του κόμματός του στις βουλευτικές εκλογές που είχαν διεξαχθεί την προηγούμενη ημέρα. Τα πρώτα επίσημα αποτελέσματα έδειξαν ότι το Ενωμένο Εθνικό Κίνημα εξασφάλισε 63% των ψήφων έναντι 13% για την Αντιπολίτευση.Την ίδια χρονιά ενεπλάκη στον πόλεμο με τη Νότια Οσετία. Στις 23 Νοεμβρίου του 2008 η αυτοκινητοπομπή που μετέφερε το Σαακασβίλι και τον Πολωνό πρόεδρο Λεχ Καζίνσκι δέχτηκε πυρά ενώ περνούσαν από τα όρια της Νότιας Οσετίας. Τα πυρά ήταν από ρωσικές δυνάμεις, όπως επιβεβαίωσε ο ίδιος ο πρόεδρος της Πολωνίας την επόμενη ημέρα. Η Μόσχα αρνήθηκε τις κατηγορίες για απόπειρα δολοφονίας του Καζίνσκι και του Σαακασβίλι και μίλησε για σκόπιμη πρόκληση από την Τιφλίδα. Στις 9 Απριλίου του 2009 η αντιπολίτευση ξεκίνησε μαζικές διαδηλώσεις στην Τιφλίδα ζητώντας την παραίτηση του προέδρου και τη διενέργεια πρόωρων εκλογών. Οι διαδηλωτές θεώρησαν τον Σαακασβίλι ως υπεύθυνο για την στρατιωτική ήττα από τη Ρωσία τον Αύγουστο του 2008 και για τις συνέπειές της. Η Αντιπολίτευση μίλησε για 60 συλλήψεις, κάτι που διαψεύστηκε από τις αρχές. Στις 5 Μαΐου του 2009 η κυβέρνηση ανακοίνωσε την αποτροπή σχεδίου στρατιωτικού πραξικοπήματος, το οποίο αποκαλύφθηκε όταν ξέσπασε στάση στη στρατιωτική βάση Μουχροβάνι.. Η Γεωργία έστειλε τανκς στην εν λόγω βάση και κατηγόρησε τη Μόσχα ότι υποκινεί τη στάση, την παραμονή της διεξαγωγής των στρατιωτικών ασκήσεων της Γεωργίας με το ΝΑΤΟ.. Η Ρωσία αρνήθηκε οποιαδήποτε δική της ανάμιξη στο πραξικόπημα. Ο Σαακασβίλι ανακοίνωσε ότι η κατάσταση είχε τεθεί υπό έλεγχο.Τον διαδέχθηκε στο αξίωμα του προέδρου ο Γκιόργκι Μαργκβελασβίλι. Στις 29 Μαΐου 2015 του δόθηκε η ουκρανική υπηκοότητα από τον πρόεδρο της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο και διορίστηκε κυβερνήτης της Οδησσού.Στις 13 Αυγούστου του 2014 καταδικάστηκε εν ερήμην στη Γεωργία για κατάχρηση δημοσίου πλούτου και αναζητείται από τις αρχές της χώρας. Πρόεδρος της Γεωργίας

Ο Μιχαήλ Σαακασβίλι (მიხეილ სააკაშვილი, 1967-) είναι Γεωργιανός πολιτικός, πρόεδρος της χώρας από το 2004 έως το 2007, οπότε και παραιτήθηκε για να λάβει μέρος στις προεδρικές εκλογές των αρχών του 2008. Επανεξελέγη με 53% των ψήφων και υπηρέτησε ξανά ως πρόεδρος ως το 2013. Είναι παντρεμένος με τη Sandra Roelofs, ολλανδικής καταγωγής και έχει 2 γιους. Μιλάει απταίστως 7 γλώσσες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB_%CE%A3%CE%B1%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%83%CE%B2%CE%AF%CE%BB%CE%B9

Ιμπραγκίμ Τσαλλάγκοφ

Ο Τσαλλάγκοφ ξεκίνησε την επαγγελματική καριέρα του στην Ακαδημία της Κρίλια Σοβέτοφ Σαμάρα Από τον Ιανουάριο του 2010 ήταν ένας από τους βασικούς ποδοσφαιριστές της Κρίλια Σοβέτοφ. Καθώς ο σύλλογος αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, το προπονητικό επιτελείο έδωσε περισσότερες ευκαιρίες σε νεαρούς ποδοσφαιριστές. Ο Τσαλλάγκοφ πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στις 13 Μαρτίου 2010 στον αγώνα απέναντι στη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης. Στις 2 Οκτωβρίου πέτυχε το πρώτο του τέρμα για την Κρίλια, στον αγώνα με την Αλάνια Βλαντικαφκάς. Στο τέλος της χρονιάς 2010 ήταν υποψήφιος για το βραβείο «Πρώτη πεντάδα», το οποίο παραχωρείται στους καλύτερους νεαρούς παίκτες. Τα επόμενα χρόνια, ο Τσαλλάγκοφ ήταν ένας από τους βασικούς ποδοσφαιριστές της Κρίλια. Στις 30 Δεκεμβρίου 2016 ανακοινώθηκε η μεταγραφή του στη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, με τον ποδοσφαιριστή να υπογράψει συμβόλαιο διάρκεις 3.5 ετών. Στις 9 Φεβρουαρίου 2011, στην Τουρκία, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του για την Εθνική Νέων Ρωσίας σε φιλικό αγώνα απέναντι στην Εθνική Νέων Ουκρανίας. Συμμετείχει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Νέων 2013, όπου η Εθνική Ρωσίας αποκλείστηκε στη φάση των ομίλων, χωρίς να κερδίσει κάποιο βαθμό. Σελίδα του ποδοσφαιριστή στον επίσημο ιστότοπο της Ρωσικής Πρέμιερ Λιγκ (Ρωσικά) Σελίδα του ποδοσφαιριστή στον ιστότοπο «Transfermarkt» (Αγγλικά) Σελίδα του ποδοσφαιριστή στον ιστότοπο «Soccerway» (Αγγλικά)

Ο Ιμπραγκίμ Γιούριεβιτς Τσαλλάγκοφ (ρωσικά: Ибраги́м Ю́рьевич Цалла́гов, οσετιανά: Цæллагаты Юрийы фырт Ибрагим), γεννημένος στις 12 Δεκεμβρίου 1990 στο Βλαντικαφκάς, είναι Ρώσος ποδοσφαιριστής με ρίζες από την Οσέτια, ο οποίος αγωνίζεται ως αμυντικός στη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CE%BC_%CE%A4%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%86

Αρχιτεκτονική της Βόρειας Μακεδονίας

Το πρώτο παράδειγμα αρχιτεκτονικής δραστηριότητας στην Βόρεια Μακεδονία χρονολογείται από την νεολιθική εποχή και αποτελείται από κατασκευές που σχετίζονται με τον πολιτισμό των μεγαλίθων. Το Κόκινο είναι η τέταρτη μεγαλύτερη μεγαλιθική ανακάλυψη στον κόσμο. Η περιοχή αποτελείται από βράχους τα οποία χτίστηκαν με έναν τρόπο που επιτρέπουν σε κάποιον να παρατηρεί τα ουράνια σώματα. Τα απομεινάρια της αρχιτεκτονικής από την εποχή του αρχαίου Μακεδονικού Βασιλείου είναι διάσπαρτα σε όλη την Βόρεια Μακεδονία, ειδικά στο νότιο τμήμα της πρώην περιοχής των Μακεδόνων. Η Ηράκλεια Λιντσέστη, που ιδρύθηκε στα μέσα του 4ου πΧ αιώνα, ήταν μια σημαντική στρατηγική πόλη καθώς συνορεύει με την Ήπειρο από τα δυτικά και με τα Παιόνια βασίλεια από τα βόρεια. Η μακεδονική αρχιτεκτονική κυριαρχεί σε εκείνη την περιοχή σήμερα λόγω των ανασκαφών στις οποίες εκτίθενται τα διάφορα στρώματα από τους ρωμαϊκούς χρόνους. Το Αρχαίο Θέατρο στην σημερινή Οχρίδα χτίστηκε τον 1ο πΧ αιώνα. Ήταν μέρος της αρχαίας πόλης της Λυχνίδας. Σήμερα έχει ανακατασκευαστεί και χρησιμοποιείται. Η τοποθεσία του ανάμεσα στους δυο λόφους που το περιβάλλουν το προστατεύει από τους ανέμους, οι οποίοι θα μπορούσαν να επηρεάσουν την ακουστική κατά την διάρκεια των παραστάσεων. Η ρωμαϊκή αρχιτεκτονική είναι διάσπαρτη σε όλη την χώρα. Τα Σκόπια φιλοξενούν μερικά παραδείγματα αυτού του τύπου αρχιτεκτονικής. Το ένα είναι το Υδραγωγείο των Σκοπίων, το μοναδικό υδραγωγείο στην Βόρεια Μακεδονία. Αποτελείται από 55 πέτρινες καμάρες. Ένα άλλο παράδειγμα είναι το Scupi. Αν και δεν υπάρχουν πολλά ερείπια από αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο, οι ταφές και το θέατρο είναι ιδιαίτερα ορατά. Παρόλο που ιδρύθηκε από τους αρχαίους Μακεδόνες, το μεγαλύτερο μέρος των ερειπίων στην Ηρακλεία Λιντσέτη είναι από την ρωμαϊκή εποχή. Τα ερείπια αυτά περιλαμβάνουν μια στοά και ένα μεγάλο θέατρο. Άλλα παραδείγματα αρχιτεκτονικής στην Βόρεια Μακεδονία είναι τα ρωμαϊκά ερείπια μέσα και γύρω από την πόλη Strumica. Ένα από τα μεγαλύτερα είναι τα καλοδιατηρημένα ρωμαϊκά θερμόλουτρα, που χτίστηκαν κατά την ύστερη αρχαιότητα. Από το 893 μΧ μέχρι τον 13ο αιώνα, ένα μέρος ή ολόκληρη η σημερινή Βόρεια Μακεδονία ήταν υπό τον έλεγχο της Πρώτης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας και της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα κτίρια να χτίζονται κυρίως στην Οχρίδα, η οποία ήταν η πρωτεύουσα της Πρώτης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας από το 968 / 972 έως το 1018 μΧ. Σε αυτήν περιλαμβάνονται ιστορικές εκκλησίες και μοναστήρια όπως η Εκκλησία της Αγίας Σοφίας, η Μονή του Αγίου Ναούμ και η Εκκλησία των Αγίων Κλημέντιου και Παντελεήμονα. Μέχρι το 1345, ο βασιλιάς Στέφαν Ντούσαν της Σερβικής Αυτοκρατορίας είχε καταλάβει τα μισά Βαλκάνια, συμπεριλαμβανομένης της Βόρειας Μακεδονίας, και ανακήρυξε τον εαυτό του ως τον νέο Καίσαρα. Οι Σέρβοι κυβέρνησαν στα εδάφη της σύγχρονης Βόρειας Μακεδονίας μέχρι τα τέλη του 14ου αιώνα. Κατά την διάρκεια της κυριαρχίας του, παρουσίασαν μια αξιοσημείωτη αρχιτεκτονική όπως το μοναστήρι Ψαΐα, ο Μάρκοβι Κούλι και η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Η βυζαντινή αρχιτεκτονική είναι από τις σημαντικότερες αρχιτεκτονικές μορφές στην Βόρεια Μακεδονία. Εμφανίζεται κυρίως σε εκκλησίες και μοναστήρια, όπως στο μοναστήρι Treskavec κοντά στο Prilep. Οι Οθωμανοί άσκησαν έλεγχο στην περιοχή της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας επί περίπου πέντε αιώνες. Άφησαν το στίγμα τους με τα πολλά τζαμιά και τα ισλαμικά κτίρια που έχτισαν. Η οθωμανική αρχιτεκτονική κυριαρχεί σε ορισμένα σημεία στα Σκόπια, ειδικά στην παλιά πόλη. Το τζαμί του Μουσταφά Πασά είναι ένα από τα διασημότερα οθωμανικά κτίρια στην Βόρεια Μακεδονία. Χτισμένο το 1492, το τζαμί έχει τετράγωνο σχήμα και η διάμετρος του θόλου είναι 16 μέτρα. Οι πορσελάνινοι στύλοι της βεράντας είναι διακοσμημένοι με σταλακτίτες, χαρακτηριστικό στοιχείο της οθωμανικής αρχιτεκτονικής. Η οθωμανική αρχιτεκτονική συναντάται επίσης στην Μπίτολα και στο Τέτοβο. Παραδείγματα της νεοκλασικής ή μπαρόκ αρχιτεκτονικής συναντώνται σε ολόκληρη την χώρα, αλλά μπορούν επίσης να είναι σπάνια και να περιορίζονται σε μια συγεκριμένη δομή ανά πόλη. Η νεοκλασική αρχιτεκτονική συναντάται στα Σκόπια (Παλάτι Ριστίκ). Η εξαίρεση σε αυτό το μοτίβο βρίσκεται στην πόλη Μπιτόλα. Η οδός Širok Sokak είναι γεμάτη με νεοκλασική και μπαρόκ αρχιτεκτονική καθώς και με μια γοτθική καθολική εκκλησία. Τα περισσότερα σύγχρονα κτίρια στην Βόρεια Μακεδονία συναντώνται στο κέντρο των Σκοπίων. Ένα παράδειγμα είναι το MRT Center (ο εθνικός ραδιοτηλεοπτικός σταθμός), που φτάνει τα 230 πόδια (70,10 μέτρα) και που ήταν το ψηλότερο κτίριο της χώρας μέχρι το 2013 όταν χτίστηκαν οι πύργοι Cevahir. Παραδείγματα σύγχρονης αρχιτεκτονικής βρίσκονται και σε άλλες πόλεις, κυρίως στην Μπίστολα και στο Γκοστιβάρ. Τα Σκόπια 2014 ήταν ένα έργο με σκοπό να δώσει στην πρωτεύουσα Σκόπια μια πιο κλασική γοητεία, κατασκευάζοντας πολλά κτίρια κυρίως σε νεοκλασικό ύφος, το οποίο έχει δεχθεί αρνητική κριτική από τους αρχιτέκτονες.

Η Αρχιτεκτονική της Βόρειας Μακεδονίας αναφέρεται στην αρχιτεκτονική που αναπτύχθηκε στην περιοχή της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας. Οι αρκετές ομάδες ανθρώπων που εγκαταστάθηκαν ή άσκησαν έλεγχο στην περιοχή της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας επηρέασαν την χώρα με πολλούς τρόπους, με έναν από τους πιο προφανείς να είναι η αρχιτεκτονική. Αυτές οι ομάδες ανθρώπων περιλαμβάνουν τους Paionians, Ιλλυρίους, αρχαίους Μακεδόνες, Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Βούλγαρους, Σέρβους, Οθωμανούς, Γιουγκοσλάβους και Μακεδόνες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Αμπντούλ Χαμίντ

Ο Χαμίντ γεννήθηκε στο χωριό Καμαλπούρ της επαρχίας Κισοργκάντζ. Φοίτησε σε κρατικό κολέγιο του Κισορεγκάνι και αργότερα απέκτησε πτυχίο από το Νομικό Κολέγιο του Κέντρου (πανεπιστήμιο της Ντάκα). Εργάστηκε ως ασκούμενος δικηγόρος στο δικαστήριο του Κισοργκάντζ και διορίστηκε επανειλημμένα πρόεδρος του εκεί δικηγορικού συλλόγου. Η πολιτική του καριέρα ξεκίνησε από τα φοιτητικά του χρόνια, οπότε έγινε αντιπρόεδρος του κυβερνητικού κολεγίου του Γκουρουνταγιάλ. Από το 1970 ως το 2009 εξελέγη συνολικά 7 φορές ως βουλευτής. Κατά την διακυβέρνηση από το Σύνδεσμο Αγουάμι το 1996, ο Χαμίντ ήταν αντιπρόεδρος του Κοινοβουλίου και το 2001 διορίστηκε αντιπρόεδρος του κόμματος της Αντιπολίτευσης στην Εθνοσυνέλευση. Το 2009 ανέλαβε πρόεδρος του Κοινοβουλίου. Ο Χαμίντ διορίστηκε υπηρεσιακός πρόεδρος στις 14 Μαρτίου 2013 όταν ακόμα ο πρόεδρος Ζιλούρ Ραχμάν νοσηλευόταν σε νοσοκομείο στη Σιγκαπούρη. Ο τελευταίος πέθανε 6 ημέρες μετά. Στις 22 Απριλίου 2013 ο Χαμίντ εξελέγη πρόεδρος από το Κοινοβούλιο, χωρίς αντίπαλο. Ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα στις 24 Απριλίου.Στις 7 Φεβρουαρίου 2018 η Εκλογική Επιτροπή του Μπανγκλαντές ανακοίνωσε ότι ο πρόεδρος Χαμίντ δεν είχε αντίπαλο για την προεδρική εκλογή. Έτσι, επανεξελέγη πρόεδρος χωρίς αντίπαλο. Είναι παντρεμένος και έχει 3 γιους και 1 κόρη. Κοινοβούλιο του Μπανγκλαντές

Ο Αμπντούλ Χαμίντ (Abdul Hamid', আব্দুল হামিদ, γενν. την 1η Ιανουαρίου 1944) είναι πολιτικός και Πρόεδρος του Μπανγκλαντές από το 2013. Υπηρέτησε νωρίτερα ως πρόεδρος του Κοινοβουλίου από τις 25 Ιανουαρίου 2009 ως τις 24 Απριλίου 2013. Μετά το θάνατο του προέδρου Ζιλούρ Ραχμάν έγινε υπηρεσιακός πρόεδρος το Μάρτιο του 2013. Τον Φεβρουάριο του 2018 επανεξελέγη πρόεδρος της χώρας, χωρίς αντίπαλο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB_%CE%A7%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CF%84

Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας

Η Μητρόπολη Κιέβου και πάντων των Ρως ή Εκκλησία του Κιέβου και πάντων των Ρως ήταν ιστορική Εκκλησία, η οποία αναπτύχθηκε εντός του κράτους των Ρως του Κιέβου. Σύμφωνα με την παράδοση, οι καταβολές της ανάγονται στη βάπτιση του Πρίγκιπα Βλαδίμηρου Α' του Μεγάλου, το 988, παρά το γεγονός ότι ο Χριστιανισμός είχε διαδοθεί στην ευρύτερη περιοχή αρκετό καιρό νωρίτερα. Η Μητρόπολη Κιέβου παρέμεινε στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως έως τα τέλη του 17ου αιώνα. Το 1686 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Διονύσιος Δ΄ παραχώρησε κατ' οικονομίαν στον Πατριάρχη Μόσχας την άδεια να χειροτονεί ή να ενθρονίζει τον εκλεγμένο από την Κληρικολαϊκή συνέλευση της Μητροπόλεως Κιέβου, υποψήφιο Μητροπολίτη Κιέβου, υπό τον όρο ότι ο Μητροπολίτης Κιέβου θα μνημονεύει σε κάθε Θεία Λειτουργία το όνομα του Οικουμενικού Πατριάρχη. Κατά τα χρόνια που ακολούθησαν, η μνημόνευση του Οικουμενικού Πατριάρχη ατόνισε και χάθηκε, ενώ, ιδίως από το 1722, όταν ο Μέγας Πέτρος διόρισε τον Βαρλαάμ (Βονιάτοβιτς) στο βαθμό του αρχιεπισκόπου και όχι του μητροπολίτη, η Ουκρανική Εκκλησία θεωρούνταν τμήμα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στις 27 Οκτωβρίου 1990, η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Μόσχας παραχώρησε αυτονομία στην Ουκρανική Εκκλησία. Την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας (24 Αυγούστου 1991) ακολούθησαν αποτυχημένες προσπάθειες αυτοκεφαλίας της τοπικής Εκκλησίας, που οδήγησαν στην καθαίρεση και αφορισμό του ως τότε Μητροπολίτη Κιέβου Φιλαρέτου, στην σύγκληση από αυτόν Συνόδου που δημιούργησε την σχισματική Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Κιέβου), την διάσπασή της και κατόπιν την επαναφορά αυτής, με αποτέλεσμα ως τις αρχές του 21ου αιώνα να λειτουργούν παράλληλα στη χώρα τρεις εκκλησιαστικές δομές. Τις σχισματικές Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Κιέβου) και Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς και την αναγνωρισμένη πανορθόδοξα, Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Μόσχας). Μετά την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία το 2014 εντάθηκαν οι πιέσεις από την Ουκρανική πολιτειακή ηγεσία για τη δημιουργία μίας ενιαίας Ορθόδοξης Εκκλησίας στη χώρα, ανεξάρτητης από το Πατριαρχείο Μόσχας. Τον Οκτώβριο του 2018, το Οικουμενικό Πατριαρχείο δέχθηκε τις προσφυγές των επικεφαλής των δύο ως τότε θεωρούμενων σχισματικών Εκκλησιών, έκρινε ότι βρέθηκαν σε σχίσμα για μη δογματικούς λόγους και αποφάσισε την επαναφορά των ίδιων στους ιερατικούς τους βαθμούς, και των πιστών των δύο Εκκλησιών σε εκκλησιαστική κοινωνία. Μετά από πολύμηνες προετοιμασίες, στις 15 Δεκεμβρίου 2018 συνεκλήθη στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Σοφίας στο Κίεβο Σύνοδος, με τη συμμετοχή όλων των επισκόπων των δύο πρώην σχισματικών Εκκλησιών, δύο επισκόπων της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (Πατριαρχείου Μόσχας) και του τότε προέδρου της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο. Η ίδια συνέλευση εξέλεξε ως προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ουκρανίας και Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας τον Μητροπολίτη Επιφάνιο. Το διάταγμα (Τόμος) για την αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας υπογράφηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 5 Ιανουαρίου 2019 και την επομένη, ανήμερα των Θεοφανείων, πραγματοποιήθηκε η επίσημη παραλαβή του Τόμου της αυτοκεφαλίας, που φιλοτεχνήθηκε στη Μονή Ξενοφώντος του Αγίου Όρους. Η ενθρόνιση του προκαθημένου της, Μητροπολίτη Επιφανίου, έγινε στον Καθεδρικό Ναό Αγίας Σοφίας Κιέβου στις 3 Φεβρουαρίου 2019 (ημερομηνία γενεθλίων του) από τον εκπρόσωπο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τότε Μητροπολίτη Γαλλίας Εμμανουήλ, παρουσία του προέδρου της Ουκρανίας. Η Εκκλησία της Ελλάδος με εισήγηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου Β' έδωσε εντολή στις συνοδικές επιτροπές να μελετήσουν από κοινού το θέμα της αναγνώρισης του αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ουκρανίας. Συνολικά 21 μητροπολίτες, θεολόγοι και στελέχη της Ιεράς Συνόδου, τα τακτικά μέλη των δυο επιτροπών καθώς και οι αναπληρωματικοί τους, συνεργάστηκαν για τρεις μήνες. Τα μέλη των επιτροπών δογματικών - νομοκανονικών και διορθοδόξων σχέσεων κατέληξαν σε κοινό πόρισμα προς την Διαρκή Ιερά Σύνοδο, το οποίο τεκμηρίωσε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει το μοναδικό προνόμιο να εκχωρεί αυτοκεφαλία σε εκκλησιαστικές διοικήσεις. Έτσι, η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην έκτακτη συνεδρίασή της στις 12 Οκτωβρίου 2019 αποφάσισε την αναγνώριση της νέας εκκλησιαστικής δομής. Συγκεκριμένα, αποφάσισε ότι αναγνωρίζει «το κανονικό δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την παραχώρηση του Αυτοκεφάλου, καθώς και το προνόμιο του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος να χειρισθή περαιτέρω το ζήτημα της αναγνωρίσεως της Εκκλησίας της Ουκρανίας». Στη συνεδρίαση πάνω από 35 μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος μίλησαν για τις πιέσεις που δέχθηκαν από Ρώσους εκκλησιαστικούς αξιωματούχους για να μην ψηφίσουν υπέρ της αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας. Ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος μίλησε ευθέως για κλίμα εκφοβισμού από την πλευρά της Μόσχας προς τους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος για να επηρεάσουν την απόφασή τους, ενώ ο Μητροπολίτης Γουμενίσσης έγραψε πως η Ρωσική Εκκλησία χαρακτηρίζεται από ηγεμονισμό και επιδεικνύει μόνιμες επεκτατικές πρακτικές. Από την άλλη πλευρά, την σύγκληση πανορθόδοξης - οικουμενικής Συνόδου για το ουκρανικό ζήτημα ζήτησαν με κοινή επιστολή τους οι Μητροπολίτες Κονίτσης Ανδρέας, Πειραιώς Σεραφείμ, Κυθήρων Σεραφείμ και Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς. Η επιστολή είχε ως αποδέκτη τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τους υπόλοιπους 13 προκαθημένους Πατριαρχείων και αυτοκέφαλων Εκκλησιών. Την επιστολή δεν απηύθυναν στον Μητροπολίτη Επιφάνιο, προκαθήμενο της νέας εκκλησιαστικής δομής, τον οποίον δεν αναγνωρίζουν θεωρώντας τον αχειροτόνητο. Τελικά, η διαδικασία αναγνώρισης από την Εκκλησία της Ελλάδος επισημοποιήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2019 με ειρηνική επιστολή που απέστειλε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος Β' προς τον Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Επιφάνιο, δύο ημέρες μετά το συλλείτουργό του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, στον Ιερό Ναό Παναγίας Αχειροποιήτου της Θεσσαλονίκης, όπου μνημονεύθηκε για πρώτη φορά ο προκαθήμενος της νέας αυτοκέφαλης Εκκλησίας. Στην αναγνώριση της νέας εκκλησιαστικής δομής προχώρησε στις 8 Νοεμβρίου 2019 το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Κατά τη διάρκεια της Πατριαρχικής Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Ναό Αρχαγγέλων στο Ντάχερ του Καΐρου, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρος Β' μνημόνευσε για πρώτη φορά τον Μητροπολίτη Κιέβου και Πάσης Ουκρανίας Επιφάνιο ως Προκαθήμενο της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Tο κείμενο της αναγνώρισης διάβασε ο Μητροπολίτης Γουινέας Γεώργιος. Στις 24 Οκτωβρίου 2020, κατά τη διάρκεια Συνοδικής Θείας Λειτουργίας στη Μονή Χρυσορρογιατίσσης, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β΄ μνημόνευσε για πρώτη φορά τον Επιφάνιο ως προκαθήμενο της Ουκρανικής Εκκλησίας, χωρίς να είχε υπάρξει επίσημη απόφαση από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Κύπρου, τα μέλη της οποίας δεν γνώριζαν για την απόφαση. Μετά την μνημόνευση ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος αποχώρησε από το συλλείτουργο. Ακολούθως, ο Αρχιεπίσκοπος τόνισε πως δικαιολογεί την αποχώρησή του, αφού δεν είχε ενημερώσει τους Αρχιερείς προηγουμένως, ενώ υποστήριξε πως λαμβάνοντας αυτήν την απόφαση υπηρετεί την Ορθοδοξία. Η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία, με απόφαση που απέστειλε στον Οικουμενικό Πατριάρχη ο Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος, γνωστοποίησε ότι δεν προτίθεται να αναγνωρίσει την αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας καθώς ηγούνται «σχισματικές παραφυάδες», ότι δεν προτίθενται να αναγνωρίσουν κανέναν κληρικό της, διότι «στερούνται αποστολικής διαδοχής και ιεροσύνης» και ούτε αναγνωρίζουν ως αρχιερέα τον κ. Επιφάνιο. Εξηγώντας τη θέση αυτή, σε συνέντευξή του, ο Πατριάρχης Σερβίας εξέφρασε, παράλληλα, τον σεβασμό του στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. «Πρέπει να τονίσω πως η Εκκλησία μας δεν έκανε αυτήν την επιλογή εξαιτίας της σλαβικής εγγύτητας μας με την Εκκλησία της Ρωσίας και σίγουρα όχι για πολιτικά ή παρόμοια συμφέροντα, αλλά με γνώμονα την παράδοση της Εκκλησίας και το κανονικό δίκαιο…» είπε στην εφημερίδα «Πολίτικα» του Βελιγραδίου ο Σέρβος Πατριάρχης υποστηρίζοντας πως «αν κάποια άλλη τοπική Εκκλησία, η Ρωσική ή οποιαδήποτε άλλη έκανε κάτι παρόμοιο, η αντίδραση μας θα ήταν παρόμοια». Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας, με επιστολή που απέστειλε στον Οικουμενικό Πατριάρχη και δημοσιοποίησε στις 7 Μαρτίου 2019, θεωρεί «ανυπόστατες, κενές, στερούμενες της θείας χάριτος και της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος» τις χειροτονίες που τέλεσε ο Φιλάρετος Ντενισένκο «όσο χρόνο ήτο καθηρημένος και αναθεματισμένος», μεταξύ αυτών «και του γραμματέως αυτού Σεργκέι Ντουμένκο, νυν Μητροπολίτου Επιφανίου». Στην επιστολή, που υπογράφει ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, Αναστάσιος, επισημαίνεται ότι «αντί ειρηνεύσεως και ενότητος των Ορθοδόξων της Ουκρανίας, επαπειλείται ο κίνδυνος διασπάσεως της ενότητος της ανά τον κόσμο Ορθοδοξίας» και «η κατ' Αλβανίαν Αυτοκέφαλος Ορθόδοξος Εκκλησία απευθύνει θερμήν παράκλησιν, όπως το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, αξιοποιών το κατ' εξοχήν προνόμιον του συντονισμού των Ορθοδόξων Εκκλησιών, συγκαλέσει το συντομότερον δυνατόν Πανορθόδοξον Σύναξιν ή Σύνοδον, προκειμένου να προληφθή ο εμφανής κίνδυνος δημιουργίας οδυνηρού Σχίσματος». Με επιστολή του στις 31 Μαρτίου 2022, ο Μητροπολίτης Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας, Σάββας, προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, Βαρθολομαίο, απευθύνει παράκληση «ως τον πρώτον μεταξύ ίσων» να συγκαλέσει συνάντηση των προκαθημένων των τοπικών Εκκλησιών με σκοπό την ανάλυση της τρέχουσας κατάστασης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, χωρίς την παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Προς τούτο τον ενημερώνει για την απόφαση που έλαβε, λίγες ημέρες νωρίτερα, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Πολωνίας που ζητά από όλους τους προκαθημένους να «πραγματοποιηθεί μια Πανορθόδοξος Συνάντησις των Προκαθημένων, κατά τα δίπτυχα του έτους 2018, ίνα υπάρξει δυνατότης της από κοινού αναλύσεως των τρόπων άρσεως των υφισταμένων, περιττών, διχοτομιών». Στις 23 Αυγούστου 2022, με επίσημη ανακοίνωσή της, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Πολωνίας επισημαίνει ότι «οι αποστατήσαντες από τη διδασκαλία της Αγίας Εκκλησίας δεν μπορούν να αποτελούν υγιές εκκλησιαστικό σώμα. Τούτο διαταράσσει την ευχαριστιακή ενότητα του συνόλου της Ορθοδοξίας», επιβεβαιώνοντας τη θέση ότι η δομή που ανακηρύχθηκε το 2019 και ηγείται από τον Ντουμένκο, δεν πληροί της προϋποθέσεις της κανονικότητας. Άλλη ορθόδοξη δικαιοδοσία στην Ουκρανία είναι η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Μόσχας), με αυτόνομο καθεστώς (και όχι αυτοκέφαλο) υπό εκκλησιαστική ένωση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Η χορήγηση αυτοκεφαλίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας προκάλεσε την αντίδραση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που γι' αυτόν τον λόγο αποφάσισε να διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Οι δύο Ορθόδοξες Εκκλησίες λειτουργούν σήμερα παράλληλα στην χώρα, ενώ οι ενορίες καλούνται να επιλέξουν σε ποια από τις δύο θα ανήκουν. Σύμφωνα με κρατικά στοιχεία, τον Ιανουάριο του 2021 η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας είχε 7.188 ενορίες και 4.572 ιερείς, ενώ η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία είχε 12.406 ενορίες και 10.510 ιερείς. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία επηρέασε αρκετά τους αριθμούς αυτούς, και το 2022 περί τις 600 ενορίες αποσχίστηκαν από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Μόσχας) και προσχώρησαν στην αυτοκέφαλη Ουκρανική εκκλησία. Σύμφωνα με έρευνες, τον Ιανουάριο του 2023, από το 69% των Ουκρανών που θεωρούσε τους εαυτούς τους Ορθόδοξους, το 41% ανήκε στην Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία, μόνο το 4% στην Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας, ενώ το 24% δήλωνε ότι δεν ανήκε σε καμία από τις δύο. Παράλληλα, στις 25 Ιουνίου 2019 ο μητροπολίτης πρώην Κιέβου Φιλάρετος, και ένας μικρός αριθμός ακολούθων του αποχώρησαν από την αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (OCU) και επανίδρυσαν την «Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Κιέβου)» (UOC-KP). Το «Πατριαρχείο Κιέβου» δεν έχει αναγνωριστεί ποτέ από την Ορθόδοξη Εκκλησία, θεωρούμενο ως «σχισματική ομάδα». Είχε προηγηθεί, στις 11 Οκτωβρίου 2018, η συνοδική απόφαση επανένταξης των κληρικών και πιστών του UOC-KP στην Ορθόδοξη Εκκλησία από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μη αναγνωρίζοντας όμως το αυτοαποκαλούμενο «Πατριαρχείο Κιέβου». Μετά από εκείνη τη Συνοδική απόφαση, ο Φιλάρετος είχε αποκατασταθεί ως πρώην μητροπολίτης Κιέβου, παράλληλα με την απόδοση αυτοκεφαλίας στη νέα ενοποιημένη εκκλησία, στην οποία είχε συμφωνήσει να συμμετέχει ο ίδιος και οι ακόλουθοί του. Στις 24 Μαΐου 2023 το Συμβούλιο των Επισκόπων αποφασίζει την πλήρη μετάβαση στο Αναθεωρημένο Ιουλιανό ημερολόγιο και ότι αυτή η μετάβαση θα γίνει την 1η Σεπτεμβρίου 2023. Αποφασίστηκε επίσης να συγκληθεί το Τοπικό Συμβούλιο της OCU στις 27 Ιουλίου 2023, το οποίο θα εγκρίνει τελικά τη μετάβαση στο Αναθεωρημένο Ιουλιανό ημερολόγιο.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (συντομογραφία στα αγγλικά: OCU, ουκρανικά: Православна церква України, αγγλικά: Orthodox Church of Ukraine) είναι, σύμφωνα με τα Εκκλησιαστικά Δίπτυχα του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, η 15η αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία. Προκαθήμενός της είναι ο Μητροπολίτης Κιέβου Επιφάνιος. Συστάθηκε τον Δεκέμβριο του 2018 και αναγνωρίζεται μόνο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και την Εκκλησία της Ελλάδος. Η νέα εκκλησιαστική δομή προκάλεσε αναταραχές στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ενώ εξαιτίας της αναγνώρισής της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία διέκοψε την ευχαριστιακή κοινωνία μαζί του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%B7_%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Μαρσέλ Ντυσάν

Ο Μαρσέλ Ντυσάν γεννήθηκε στο Μπλενβίλ-Κρεβόν της Γαλλίας. Το πλήρες όνομά του ήταν Ανρί Ρομπέρ Μαρσέλ Ντυσάν. Η οικογένειά του περιλάμβανε πολλούς καλλιτέχνες. Από τα 6 αδέρφια της οικογένειας, τα 4 ασχολήθηκαν τελικά με την τέχνη. Τα πρώτα έργα του, ο Μαρσέλ Ντυσάν τα δημιούργησε στη Μονμάρτρη και χαρακτηρίζονται σήμερα ως μετα-ιμπρεσιονιστικά. Το 1913 επισκέφτηκε τη Νέα Υόρκη, όπου το έργο του υπό τον τίτλο Γυμνό που κατεβαίνει τη σκάλα δημιούργησε σκάνδαλο όταν εκτέθηκε σε δημόσια έκθεση. Μετά από τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο ξαναγύρισε στο Παρίσι όπου συνεργάστηκε με τους ντανταϊστές και λίγο αργότερα με την ομάδα των υπερρεαλιστών. Σε αυτή παρέμεινε μέχρι το 1925. Για τους υπερρεαλιστές αποτελεί την κεντρικότερη φυσιογνωμία της σύγχρονης τέχνης. Όταν πρόσθεσε στη Μόνα Λίζα μουστάκι και μούσι δημιούργησε σκάνδαλο στο χώρο της τέχνης. Το 1929 σταμάτησε να ζωγραφίζει και στράφηκε περισσότερο σε δισδιάστατα ή τρισδιάστατα σύμβολα και σε λογοπαίγνια που είχαν σκοπό να εξευτελίσουν τις κατεστημένες αντιλήψεις περί δημιουργίας στην τέχνη. Όταν τον ρωτούσαν για το έργο του, απαντούσε χαρακτηριστικά: "Αναπνέω". Πέθανε στο Νεϊγί-συρ-Σεν της Γαλλίας το 1968, σε ηλικία 81 ετών. Ο Μαρσέλ Ντυσάν με το έργο του επηρέασε τις μεταγενέστερες γενιές καλλιτεχνών και ιδιαίτερα τους νέους του τέλους της δεκαετίας του 1950. Ο Μαρσέλ Ντυσάν αποτελεί μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες στην πρωτοπορία της τέχνης του 20ού αιώνα. Καλλιτέχνης και θεωρητικός, από τους εισηγητές του ντανταϊσμού, γεννήθηκε στην ακμή του συμβολισμού και παρέμεινε συμβολιστής σε όλη του τη ζωή. Θεωρήθηκε "ένας από τους πραγματικά ελεύθερους ανθρώπους αυτής της εποχής", ο οποίος "μαζί με τον Καντίνσκι και τον Μοντριάν ετοίμασε το δρόμο για το μέλλον". Τα πρώτα του έργα ζωγράφισε με τον τρόπο των ιμπρεσιονιστών, ενδιαφέρθηκε για τον φωβισμό, οδηγήθηκε στον κυβισμό. Η μη παραστατική τέχνη και ο φουτουρισμός διαμόρφωσαν την προσωπική του πορεία. Η αναγνώριση της τέχνης του ήρθε από την παρουσίαση έργων του στην Αμερική λίγο μετά την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Εκεί δημιούργησε μαζί με τον Φράνσις Πικαμπιά, τον Μαν Ραίη και άλλους, την ομάδα των ντανταϊστών της Νέας Υόρκης. Σημαντικά έργα του θεωρούνται οι Παίκτες σκακιού, το Πέρασμα από την παρθένα στη γυναίκα, Στεγνωτήρι μπουκαλιών, κ.α. Η κίνηση σε διαδοχικά επίπεδα, η "χρονογραφία" είναι το καθοριστικό στοιχείο των έργων του. Σε αυτή την τεχνική στηρίχθηκε και το Γυμνό που κατεβαίνει τη σκάλα, το οποίο σκανδάλισε το κοινό και ενθουσίασε τους καλλιτέχνες. Ο Ντυσάν ήταν από τους πρώτους που υποστήριξαν με πάθος πως το έργο τέχνης δεν στοχεύει μόνο στην ευαισθητοποίηση της όρασης και της νόησης. Το κύριο μέρος της καλλιτεχνικής του παραγωγής αποτελείται από ready-made, έτοιμα, κοινά αντικείμενα που διάλεγε ο καλλιτέχνης, τα τιτλοφορούσε και τα ονόμαζε "τέχνη". Ο όρος "ready-made" δημιουργήθηκε από τον ίδιο για να περιγράψει το έργο του Ρόδα ποδηλάτου και σκαμνί (1913), μια ρόδα που στερέωσε σε ένα σκαμνί και διασκέδαζε στριφογυρίζοντάς την. Το γνωστότερο ready-made του Ντυσάν είναι το έργο του Κρήνη, μία λεκάνη αποχωρητηρίου που φέρει την υπογραφή "R. Mutt 1917". Το έργο δεν παρουσιάστηκε στην έκθεση όπου το είχε αρχικά αποστείλει ο Ντυσάν, παρά την υπόσχεση των διοργανωτών ότι θα παρουσιάζονταν όλα τα έργα αρκεί ο δημιουργός τους να πλήρωνε συνδρομή 6 δολάρια. Το έργο τελικά φωτογραφήθηκε από τον Αλ Στίγκλιτς και η φωτογραφία του δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "The Blind Man", μαζί με σημείωμα της εκδότριας που υπεραμυνόταν της αισθητικής του αξίας. Έκτοτε δημιουργήθηκε δημόσια συζήτηση σχετικά με το αντικείμενο, το οποίο μάλιστα εξαφανίστηκε λίγο μετά τη φωτογράφησή του. Το Δεκέμβριο του 2004 το έργο του Fountain, ανακηρύχθηκε το πλέον επιδραστικό έργο του 20ού αιώνα από 500 σημαντικούς ανθρώπους της βρετανικής τέχνης. Μοντέρνα τέχνη Υπερρεαλισμός Ντανταϊσμός Marcel-Duchamp.com Αρχειοθετήθηκε 2005-12-26 στο Wayback Machine. MarcelDuchamp.org MarcelDuchamp.net AquaLoop.com: Marcel Duchamp Rotoreliefs BBC news story Για την επίδραση του Fountain. Marcel Duchamp's Impossible Bed and Other "Not" Readymade Objects: A Possible Route of Influence From Art To Science, Rhonda Roland Shearer Η παράσταση του θεατρικού έργου του David Gordon "Τα μυστήρια ή πού είναι το αστείο;", που αναφέρεται ευρέως στη ζωή, το έργο και τις αντιλήψεις του Ντυσάν.

Ο Μαρσέλ Ντυσάν (Marcel Duchamp, 28 Ιουλίου 1887 - 2 Οκτωβρίου 1968), ήταν Γάλλος καλλιτέχνης και θεωρητικός, που επηρέασε σημαντικά την μεταπολεμική τέχνη στην Ευρώπη και την Αμερική.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%BB_%CE%9D%CF%84%CF%85%CF%83%CE%AC%CE%BD

Ιστορία του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision

Ένα μεμονωμένο σλόγκαν έχει συσχετιστεί με κάθε έκδοση του διαγωνισμού από το 2002, εκτός από το 2009. Αυτό το σλόγκαν αποφασίζεται από τον διοργανωτή ραδιοτηλεοπτικό φορέα και στη συνέχεια χρησιμοποιείται για την ανάπτυξη της οπτικής ταυτότητας και του σχεδιασμού του διαγωνισμού. Αυτό το σλόγκαν χρησιμοποιείται συνήθως από τους παραγωγούς για τον σχεδιασμό και τη διαμόρφωση της οπτικής ταυτότητας της παράστασης και διοχετεύεται στη σκηνογραφία του διαγωνισμού, στις εναρκτήριες και ενδιάμεσες πράξεις και στις "καρτ ποστάλ": σύντομα βίντεο που παρεμβάλλονται μεταξύ των συμμετοχών που συνήθως υπογραμμίζουν τη διοργανώτρια χώρα, και σε πολλές περιπτώσεις εισάγουν τις διαγωνιστικές πράξεις. Η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) ιδρύθηκε το 1950, όταν ο βρετανικός ραδιοτηλεοπτικός σταθμός BBC φιλοξένησε μια διάσκεψη με 23 οργανισμούς στο Imperial Hotel στο Torquay της Αγγλίας, με στόχο τη δημιουργία συνεργασίας σε δημιουργικές προσπάθειες και τη δημιουργία θεμελίων για την ανταλλαγή τηλεοπτικών προγραμμάτω, πέρα από τα σύνορα. Το "Eurovision" ως όρος στις τηλεπικοινωνίες χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Βρετανό δημοσιογράφο George Campey στο London Evening Standard το 1951, όταν αναφέρθηκε σε ένα πρόγραμμα του BBC που μεταδόθηκε από την ολλανδική τηλεόραση. Ιδρύθηκε το 1954 και την εποχή εκείνη αποτελούσε μια σειρά από ζεύξεις μικροκυμάτων σε όλη την Ευρώπη.Στα χρόνια που ακολούθησαν τον σχηματισμό της EBU, μια σειρά από μεγάλα γεγονότα μεταδόθηκαν μέσω της υποδομής τους, συμπεριλαμβανομένης της στέψης της Ελισάβετ Β΄, η οποία εκτός από το Ηνωμένο Βασίλειο μεταδόθηκε επίσης στη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία και τη Γερμανία. Τον Σεπτέμβριο του 1953, μια συνάντηση της EBU στο Λονδίνο οδήγησε σε μια σειρά από διεθνή προγράμματα ανταλλαγών που οργανώθηκαν το επόμενο έτος, με τίτλο "Ευρωπαϊκή Τηλεοπτική Περίοδος" και μεταδόθηκαν ζωντανά σε όλη την Ευρώπη μέσω του δικτύου της Eurovision. Το πρώτο από αυτά τα προγράμματα προβλήθηκε στις 6 Ιουνίου 1954, παρουσιάζοντας κάλυψη του Φεστιβάλ Νάρκισσου που πραγματοποιήθηκε στο Μοντρέ της Γαλλίας, και ακολούθησε περιοδεία στην πόλη του Βατικανού. Περαιτέρω εκδηλώσεις μεταδόθηκαν τις επόμενες ημέρες, όπως το Palio di Siena, μια συνάντηση στίβου στη Γλασκώβη, μια παρέλαση από το Βασιλικό Ναυτικό περνώντας τη βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ και ζωντανή μετάδοση αγώνων ποδοσφαίρου από το Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA του 1954 στην Ελβετία, την πρώτη φορά το Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA συνοδεύτηκε από ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη.Μετά από αυτή τη θερινή σεζόν των προγραμμάτων, η EBU σχημάτισε μια "Επιτροπή Προγράμματος" για να διερευνά νέες πρωτοβουλίες για συνεργασία μεταξύ ραδιοτηλεοπτικών φορέων κάθε χρόνο, με τον Μαρσέλ Μπεζανσόν, Γενικό Διευθυντή της Ελβετικής Ραδιοφωνικής Εταιρείας (SRG SSR), να είναι ο πρώτος Πρόεδρος της επιτροπής, ο Rene McCall, αναπληρωτής διευθυντής του BBC, και ο Jean d'Arcy, διευθυντής του γαλλικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα Radiodiffusion-Télévision Française (RTF), με τους δυο τελευταίους να υπηρετούν ως Αντιπρόεδροι. Αυτή η επιτροπή συνεδρίασε στο Μόντε Κάρλο τον Ιανουάριο του 1955 και ενέκρινε δύο νέα έργα για περαιτέρω μελέτη: έναν ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού, που προτάθηκε αρχικά από τον Sergio Pugliese από τον ιταλικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα RAI, και έναν διαγωνισμό ερασιτεχνών διασκεδαστών. Η τελευταία ιδέα τελικά απορρίφθηκε. Στις 19 Οκτωβρίου 1955, στην ετήσια Γενική Συνέλευση της EBU, που πραγματοποιήθηκε στο Palazzo Corsini της Ρώμης υπό την Προεδρία του Γενικού Διευθυντή του BBC Sir Ian Jacob, η EBU συμφώνησε στη διοργάνωση του διαγωνισμού τραγουδιού, σύμφωνα με τον αρχικό τίτλο European Grand Prix (στα Ελληνικά: Ευρωπαϊκό Γκραν Πρι), και αποδέχτηκε πρόταση της ελβετικής αντιπροσωπείας να φιλοξενήσει τη διοργάνωση στο Λουγκάνο την άνοιξη του 1956. Δημιουργήθηκε μια υποομάδα σχεδιασμού για τον καθορισμό των κανόνων του διαγωνισμού, με επικεφαλής τον Eduard Hass της SRG SSR, η οποία χρησιμοποίησε το Ιταλικό Φεστιβάλ Μουσικής του Sanremo ως βάση για τη δουλειά τους, με αρκετές τροποποιήσεις και προσθήκες για να αντικατοπτρίζει καλύτερα αυτή τη νέα διεθνή έκδοση. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1956 ήταν η πρώτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Radiotelevisione svizzera di lingua italiana (RTSI) και πραγματοποιήθηκε στις 24 Μαΐου 1956 στο Teatro Kursaal στο Λουγκάνο της Ελβετίας. Οι κανονισμοί για αυτόν τον πρώτο διαγωνισμό επέτρεπαν σε έναν συμμετέχοντα ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό από κάθε χώρα να υποβάλει δύο τραγούδια διάρκειας μεταξύ 3 και 3½ λεπτών, η μόνη έκδοση που επέτρεπε περισσότερα από ένα τραγούδια ανά χώρα. Κάθε χώρα ενθαρρύνθηκε έντονα να διοργανώσει έναν εθνικό διαγωνισμό για να επιλέξει τις διαγωνιζόμενες συμμετοχές της, με μόνο σόλο καλλιτέχνες να επιτρέπεται να εμφανιστούν. Επτά χώρες συμμετείχαν στον εναρκτήριο διαγωνισμό, με συμμετοχές από το Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Δυτική Γερμανία, την Ιταλία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία και την Ελβετία. Η ψηφοφορία σε αυτόν τον πρώτο διαγωνισμό διεξήχθη κεκλεισμένων των θυρών: δύο μέλη της κριτικής επιτροπής από κάθε χώρα που βρισκόταν στον χώρο βαθμολόγησαν τα ανταγωνιστικά τραγούδια, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της χώρας τους. Η Ελβετίδα Lys Assia στέφθηκε η πρώτη νικήτρια του διαγωνισμού, με το τραγούδι "Refrain". Μόνο ο γενικός νικητής του διαγωνισμού ανακοινώθηκε στην ολοκλήρωσή του, και τα πλήρη αποτελέσματα δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ. Κανένα γνωστό βίντεο της εκδήλωσης δεν είναι γνωστό ότι επιβίωσε πέρα ​​από το ρεπορτάζ της νικητήριας επανάληψης. Ωστόσο, ο ήχος του μεγαλύτερου μέρους του διαγωνισμού υπάρχει.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1957 ήταν η δεύτερη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από τον Hessischer Rundfunk (HR) για λογαριασμό του ARD και πραγματοποιήθηκε στις 3 Μαρτίου 1957 στο Großer Sendesaal des hessischen Rundfunks στη Φρανκφούρτη της Δυτικής Γερμανίας. Οι πρώτοι κανόνες καθόρισαν ότι ένας διαφορετικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας θα αναλάμβανε το έργο της διοργάνωσης του διαγωνισμού κάθε χρόνο και η Γερμανία επιλέχθηκε να φιλοξενήσει την εκδήλωση του 1957. Δέκα χώρες συμμετείχαν σε αυτόν τον δεύτερο διαγωνισμό, με τους επτά αρχικούς ραδιοτηλεοπτικούς φορείς να συμμετέχουν από την Αυστρία, τη Δανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, με κάθε χώρα να υποβάλλει ένα τραγούδι προς εξέταση. Εμπνευσμένοι από το Φεστιβάλ Βρετανικών Λαϊκών Τραγουδιών, που διοργανώθηκε από το BBC τον Αύγουστο του 1956, το οποίο περιελάμβανε πίνακα αποτελεσμάτων και ψηφοφορία από περιφερειακές επιτροπές, οι διοργανωτές του διαγωνισμού αποφάσισαν να ενσωματώσουν αυτές τις ιδέες στον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό, επιτρέποντας στους θεατές στο σπίτι να παρακολουθήσουν την διαδικασία της ψηφοφορίας. Ένα νέο σύστημα ψηφοφορίας εισήχθη σε συνδυασμό, με μια κριτική επιτροπή δέκα μελών σε κάθε χώρα να ψηφίζει μία μόνο ψήφο για το αγαπημένο τους τραγούδι. Τα μέλη της κριτικής επιτροπής από μια χώρα δεν μπορούσαν να ψηφίσουν για το τραγούδι της χώρας τους, ένας κανόνας που εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα. Νικήτρια ψηφίστηκε η Ολλανδία, εκπροσωπούμενη από τον Corry Brokken με το τραγούδι "Net als toen". Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1958 ήταν η τρίτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Nederlandse Televisie Stichting (NTS) και πραγματοποιήθηκε στις 12 Μαρτίου 1958 στα στούντιο AVRO στο Χίλφερσουμ της Ολλανδίας. Αυτό σηματοδότησε την πρώτη φορά που η νικήτρια χώρα της προηγούμενης έκδοσης είχε την τιμή να φιλοξενήσει, θέτοντας ένα προηγούμενο που συνεχίζει να τηρείται. Το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισε να μην διαγωνιστεί σε αυτή την έκδοση, ωστόσο η Σουηδία έκανε το ντεμπούτο της, διατηρώντας τον συνολικό αριθμό των διαγωνιζόμενων χωρών σε δέκα. Εισήχθη ένας νέος κανόνας που περιόριζε τη διάρκεια κάθε διαγωνιζόμενης συμμετοχής σε 3 λεπτά, που προκλήθηκε από τον διαγωνισμό του προηγούμενου έτους, όταν η ιταλική συμμετοχή διήρκεσε πάνω από 5 λεπτά. Η Γαλλία κέρδισε την πρώτη της νίκη στο διαγωνισμό, εκπροσωπούμενη από τον André Claveau και το "Dors, mon amour". Παρά την τρίτη θέση, το ιταλικό "Nel blu, dipinto di blu", γνωστό ευρέως ως "Volare" και ερμηνευμένο από τον Domenico Modugno, θα είχε μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία από το νικητήριο τραγούδι, φτάνοντας στο νούμερο ένα στο αμερικανικό Billboard Hot 100 και ηχογραφήθηκε από διάφορους καλλιτέχνες όλα αυτά τα χρόνια, με συνδυασμένες πωλήσεις πάνω από 22 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1959 ήταν η τέταρτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το Radiodiffusion-Télévision Française (RTF) και πραγματοποιήθηκε στις 11 Μαρτίου 1959 στο Palais des Festivals στις Κάννες της Γαλλίας. 11 χώρες διαγωνίστηκαν σε αυτήν την έκδοση, όπου το Ηνωμένο Βασίλειο επέστρεψε στον διαγωνισμό μαζί με νεοεισερχόμενους το Μονακό, ενώ το Λουξεμβούργο αποφάσισε να αποσυρθεί. Η Ολλανδή Teddy Scholten στέφθηκε νικητής με το τραγούδι "Een beetje", που έγινε η πρώτη χώρα που κέρδισε τον διαγωνισμό δύο φορές. Αυτός ο διαγωνισμός σηματοδότησε επίσης τη μοναδική φορά που οι τρεις πρώτες συμμετοχές έλαβαν επανάληψη, με τους Pearl Carr & Teddy Johnson του Ηνωμένου Βασιλείου και τον Γάλλο Jean Philippe να παίζουν επίσης για δεύτερη φορά στο τέλος της εκπομπής. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1960 ήταν η πέμπτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την British Broadcasting Corporation (BBC) και πραγματοποιήθηκε στις 25 Μαρτίου 1960 στο Royal Festival Hall στο Λονδίνο του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο ολλανδικός ραδιοτηλεοπτικός σταθμός NTS αρνήθηκε την ευκαιρία να διοργανώσει την εκδήλωση για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια, με αποτέλεσμα η EBU να πλησιάσει το BBC για να φιλοξενήσει την εκδήλωση ως επιλαχούσα της προηγούμενης χρονιάς. Ο αριθμός των ανταγωνιστικών χωρών αυξήθηκε σε 13, καθώς το Λουξεμβούργο επέστρεψε και η Νορβηγία έστειλε την πρώτη της συμμετοχή. Η Γαλλία κατέγραψε τη δεύτερη νίκη της στο διαγωνισμό, με τη Ζακλίν Μπουαγιέ να παίρνει τον τίτλο με το "Tom Pillibi". Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1961 ήταν η έκτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το RTF και πραγματοποιήθηκε στις 18 Μαρτίου 1961 στο Palais des Festivals στις Κάννες της Γαλλίας. Η Γαλλία έγινε η πρώτη χώρα που φιλοξένησε δύο διαγωνισμούς, με το Palais des Festivals να έχει φιλοξενήσει επίσης τη διοργάνωση του 1959. Αυτός ήταν επίσης ο πρώτος διαγωνισμός που διεξήχθη το βράδυ του Σαββάτου, που έχει γίνει πλέον η τυπική χρονική περίοδος για τον τελικό του διαγωνισμού. Ένα ρεκόρ 16 χωρών διαγωνίστηκαν στη φετινή διοργάνωση, με ντεμπούτο συμμετοχές από τη Φινλανδία, την Ισπανία και τη Γιουγκοσλαβία. Το Λουξεμβούργο έγινε η τέταρτη χώρα που κέρδισε τον τίτλο της Eurovision, με τον Γάλλο τραγουδιστή Jean-Claude Pascal να δίνει στο Μεγάλο Δουκάτο την πρώτη του νίκη με το "Nous les amoureux".Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1962 ήταν η έβδομη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Compagnie Luxembourgeoise de Radiodiffusion (CLT) και πραγματοποιήθηκε στις 18 Μαρτίου 1962 στο Grand Auditorium de RTL, Villa Louvigny στην Πόλη του Λουξεμβούργου του Λουξεμβούργου. Για πρώτη φορά δεν υπήρξε καμία αλλαγή στις χώρες που διαγωνίστηκαν, με την ίδια σύνθεση όπως το 1961. Ένα νέο σύστημα ψηφοφορίας εφαρμόστηκε σε αυτόν τον διαγωνισμό, με κάθε χώρα να δίνει τώρα 3, 2 και 1 βαθμούς στα τρία κορυφαία τραγούδια όπως καθορίζεται από τις συνδυασμένες ψήφους της συγκεντρωμένης κριτικής επιτροπής. Η Γαλλίδα Isabelle Aubret στέφθηκε νικήτρια με το "Un premier amour", δίνοντας στη Γαλλία την τρίτη της νίκη σε πέντε χρόνια.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1963 ήταν η όγδοη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το BBC και πραγματοποιήθηκε στις 23 Μαρτίου 1963 στο Τηλεοπτικό Κέντρο BBC στο Λονδίνο του Ηνωμένου Βασιλείου. Το γαλλικό RTF είχε απορρίψει την προσφορά να διοργανώσει τον διαγωνισμό για άλλη μια φορά και το BBC παρενέβη για να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό για δεύτερη φορά. Μια τροποποίηση του συστήματος ψηφοφορίας που χρησιμοποιήθηκε το 1962 υιοθετήθηκε, με τις χώρες να δίνουν τώρα 5, 4, 3, 2 και 1 βαθμούς για τα αγαπημένα τους τραγούδια. Σε έναν στενό αγώνα για την πρώτη θέση μεταξύ της Δανίας και της Ελβετίας, οι Grethe και Jørgen Ingmann βγήκαν νικητές με το "Dansevise" για τη Δανία, δίνοντας στη Σκανδιναβική χώρα την πρώτη της νίκη στην τελική ψηφοφορία.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1964 ήταν η ένατη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το Danmarks Radio (DR) και πραγματοποιήθηκε στις 21 Μαρτίου 1964 στο Μέγαρο Μουσικής Tivoli στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Η Σουηδία αναγκάστηκε να αποσυρθεί λόγω της εργατικής δράσης της Ένωσης Σουηδών Μουσικών, ωστόσο καθώς η Πορτογαλία έκανε το ντεμπούτο της, ο συνολικός αριθμός των διαγωνιζόμενων χωρών παρέμεινε στις 16. Μια άλλη τροποποίηση του συστήματος ψηφοφορίας είδε τώρα κάθε χώρα να δίνει 5, 3 και 1 βαθμούς στα 3 κορυφαία τραγούδια με βάση το σύνολο όλων των ψήφων από τα μέλη της κριτικής επιτροπής, με κάθε μέλος της κριτικής επιτροπής να έχει τρεις ψήφους για να διανείμει μεταξύ των τραγουδιών. Αν όλα τα μέλη ψήφιζαν μόνο δύο τραγούδια, αυτά θα έπαιρναν 6 και 3 πόντους, και αν όλα τα μέλη ψήφιζαν για το ίδιο τραγούδι θα έπαιρναν 9 βαθμούς. Αυτή η εκδήλωση σηματοδότησε την πρώτη φορά που ο διαγωνισμός διακόπηκε από έναν διαδηλωτή, όταν ένας άνδρας που διαδήλωνε ενάντια στις δεξιές δικτατορίες της Ισπανίας και της Πορτογαλίας και τη συμπερίληψη αυτών των χωρών στον διαγωνισμό, μπήκε στη σκηνή κρατώντας ένα πανό που έγραφε «Μποϊκοτάρετε τον Φράνκο και τον Σαλαζάρ », προτού αφαιρεθεί γρήγορα καθώς οι κάμερες κόβουν ένα πλάνο στον πίνακα αποτελεσμάτων. Ωστόσο, δεν υπάρχει πλάνα αυτής της διαμαρτυρίας, καθώς, όπως ο διαγωνισμός του 1956, δεν είναι γνωστό ότι υπάρχει βίντεο του διαγωνισμού, αλλά είναι γνωστό ότι σώζονται πλάνα από την εναρκτήρια σειρά και τη νικήτρια επανάληψη, καθώς και ηχογραφήσεις. Η Ιταλίδα Gigliola Cinquetti σημείωσε μια συντριπτική νίκη με το τραγούδι "Non ho l'età", κερδίζοντας σχεδόν τρεις φορές περισσότερους πόντους από το Ηνωμένο Βασίλειο στη δεύτερη θέση και χαρίζοντας στην Ιταλία την πρώτη της νίκη στη Eurovision. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1965 ήταν η δέκατη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Radiotelevisione italiana (RAI) και πραγματοποιήθηκε στις 20 Μαρτίου 1965 στο Sala di Concerto della RAI στη Νάπολη της Ιταλίας. Ένα ρεκόρ 18 χωρών διαγωνίστηκαν σε αυτήν την επετειακή εκδήλωση, με τη Σουηδία να κάνει την επιστροφή της και την Ιρλανδία να κάνει το ντεμπούτο της. Με τον διαγωνισμό να παρακολουθείται από το δίκτυο Eastern Europe Intervision και να μεταδίδεται σε χώρες όπως η Σοβιετική Ένωση, η Τσεχοσλοβακία, η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Ανατολική Γερμανία για πρώτη φορά, ο διαγωνισμός του 1965 ήταν ο μεγαλύτερος μέχρι σήμερα με εκτιμώμενο παγκόσμιο κοινό 150 εκατομμυρίων θεατές. Η είσοδος της Σουηδίας προκάλεσε κάποια διαμάχη όταν η συμμετοχή τους έγινε στα αγγλικά και όχι στην εθνική τους γλώσσα σουηδικά. Καθώς δεν υπήρχε κανένας κανόνας που να υπαγορεύει σε ποια γλώσσα θα μπορούσε να εκτελέσει μια χώρα, αυτό επιτρεπόταν παρά τις διαμαρτυρίες από άλλες ανταγωνιστικές χώρες. Το Λουξεμβούργο κέρδισε για δεύτερη φορά, με τη Γαλλίδα τραγουδίστρια France Gall να ερμηνεύει το "Poupée de cire, poupée de son". Ήταν η πρώτη φορά που ένα ποπ τραγούδι κέρδισε τον διαγωνισμό, ο οποίος θα γινόταν διεθνής επιτυχία για τον Gall και θα είχε επιρροή στο είδος των τραγουδιών που θα συμμετείχαν στον διαγωνισμό τα επόμενα χρόνια.Πριν από τον διαγωνισμό του 1966, η EBU κάλεσε τους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς να υποβάλουν προτάσεις για ιδέες που πίστευαν ότι θα έπρεπε να παρουσιαστούν σε μελλοντικές εκδόσεις. Αυτό προκλήθηκε από ανησυχίες από την CLT σχετικά με την ικανότητά τους να οργανώσουν το επόμενο γεγονός. Μερικές κοινές ιδέες μεταξύ πολλών ραδιοτηλεοπτικών φορέων περιλάμβαναν: την εισαγωγή ημιτελικών για τη μείωση του αριθμού των διαγωνιστικών πράξεων, ενώ ορισμένοι προτείνουν επίσης ότι οι ανταγωνιστικές χώρες πρέπει να χωριστούν σε γεωγραφική ή γλωσσική βάση. Ειδικοί στη μουσική που έχουν μερίδιο 50% στο αποτέλεσμα για να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στη μουσική ποιότητα. και αυστηροποίηση των κανόνων σχετικά με τη γλώσσα και τον περιορισμό υποβολής, με τη δημιουργία ενός ρόλου εκτελεστικού επόπτη προκειμένου να επιβλέπει τον διαγωνισμό και να αυξήσει τα πρότυπα παραγωγής. Περαιτέρω προτάσεις για αλλαγές στον διαγωνισμό περιλάμβαναν τη διεξαγωγή της εκδήλωσης σε πολλές τοποθεσίες, με παραστάσεις και καθήκοντα φιλοξενίας χωρισμένα σε δύο ή τρεις διαφορετικές ανταγωνιστικές χώρες. αυτή η πρόταση απορρίφθηκε μετά από ανησυχίες που εκφράστηκαν ότι η μουσική ποιότητα και συνέπεια θα υποφέρουν σε έναν διαγωνισμό που διεξάγεται σε πολλές τοποθεσίες και με πολλές ορχήστρες και ότι ο κίνδυνος τεχνικής αποτυχίας θα αυξανόταν επίσης με τη χρήση πολλών χώρων. Η EBU υιοθέτησε ορισμένες από τις προτάσεις που τέθηκαν, με τον ακόλουθο διαγωνισμό με εμπειρογνώμονες της μουσικής στις εθνικές επιτροπές και την εφαρμογή ενός κανόνα γλώσσας που ορίζει ότι τα τραγούδια πρέπει να ερμηνεύονται σε μία από τις εθνικές γλώσσες της συμμετέχουσας χώρας. Άλλες αλλαγές, όπως οι ημιτελικοί και ο διαχωρισμός των χωρών με καθορισμένα κριτήρια, θα επανεξεταστούν στη συνέχεια στις επόμενες δεκαετίες.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1966 ήταν η ενδέκατη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την CLT και πραγματοποιήθηκε στις 5 Μαρτίου 1966 στο Grand Auditorium de RTL, Villa Louvigny στην Πόλη του Λουξεμβούργου του Λουξεμβούργου. Αυτό σηματοδότησε τον δεύτερο διαγωνισμό του Λουξεμβούργου ως οικοδεσπότης, χρησιμοποιώντας τον ίδιο χώρο με εκείνον το 1961. Αυτός ο διαγωνισμός είδε την πρώτη παράσταση από έναν μαύρο καλλιτέχνη στη Eurovision, όταν η Milly Scott εκπροσώπησε την Ολλανδία. Ο Udo Jürgens εξασφάλισε την πρώτη νίκη της Αυστρίας με το "Merci, Chérie". Αυτή ήταν η τρίτη προσπάθεια του Γιούργκενς για νίκη, έχοντας προηγουμένως τερματίσει 6ος το 1964 και 4ος το 1965. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1967 ήταν η δωδέκατη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από τον Österreichischer Rundfunk (ORF) και πραγματοποιήθηκε στις 8 Απριλίου 1967 στο Großer Festsaal der Wiener Hofburg στη Βιέννη της Αυστρίας. Η Δανία αποσύρθηκε από αυτόν τον διαγωνισμό, μειώνοντας τον αριθμό των διαγωνιζόμενων χωρών σε 17. Το σύστημα βαθμολόγησης που χρησιμοποιήθηκε για τελευταία φορά το 1961, με δέκα μέλη να ψηφίζουν μόνο για το αγαπημένο τους, επανεισαχθεί, με τουλάχιστον τα μισά μέλη της κριτικής επιτροπής σε κάθε χώρα να απαιτείται να να είναι κάτω των 30 ετών. Μια σειρά από άλλες καινοτομίες που εισήχθησαν για πρώτη φορά σε αυτόν τον διαγωνισμό, όπως οι λήψεις του πράσινου δωματίου κατά τη διαδικασία της ψηφοφορίας και ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας κάθε χώρας που ορίζει έναν επίσημο εκπρόσωπο, έχουν γίνει έκτοτε αναπόσπαστα μέρη του σημερινού διαγωνισμού. Η Sandie Shaw του Ηνωμένου Βασιλείου κέρδισε τον διαγωνισμό με το "Puppet on a String" σε μια συντριπτική νίκη, με το Ηνωμένο Βασίλειο να κερδίζει περισσότερους από δύο φορές περισσότερους ψήφους από τη δεύτερη Ιρλανδία για να κερδίσει τον πρώτο τίτλο της Eurovision.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1968 ήταν η δέκατη τρίτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το BBC και πραγματοποιήθηκε στις 6 Απριλίου 1968 στο Royal Albert Hall στο Λονδίνο του Ηνωμένου Βασιλείου. Αυτή ήταν η πρώτη έκδοση του διαγωνισμού που έγινε έγχρωμη. Μια σφιχτή σειρά ψηφοφοριών οδήγησε την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο να ανταγωνίζονται για την πρώτη θέση μέχρι το τέλος, με τις ψήφους των τελικών κριτικής επιτροπής να είναι καθοριστικές υπέρ του Ισπανού Massiel με μία μόνο ψήφο. Ο Joan Manuel Serrat είχε αρχικά ανακοινωθεί ως ο Ισπανός εκπρόσωπος, αλλά όταν ήθελε να τραγουδήσει στα καταλανικά, ο δικτάτορας της Ισπανίας Francisco Franco απαίτησε να ερμηνεύσει το "La, la, la" στα καστιλιάνικα, με αποτέλεσμα την αντικατάστασή του από τη Massiel. Ένα ισπανικό ντοκιμαντέρ το 2008 υποστήριξε ότι, σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί η εμφύλια αναταραχή που παρατηρείται σε άλλα μέρη της Ευρώπης και να ενισχύσει τη θέση της Ισπανίας παγκοσμίως, ο Φράνκο είχε διατάξει τους πράκτορες να προσπαθήσουν να χειραγωγήσουν τις ψήφους των επιτροπών των άλλων χωρών για να εξασφαλίσουν μια ισπανική νίκη στο διαγωνισμό. Το ντοκιμαντέρ συνεχίζει να προτείνει ότι ο Κλιφ Ρίτσαρντ του Ηνωμένου Βασιλείου, ο οποίος είχε προταθεί για τη νίκη πριν από τον διαγωνισμό με το "Congratulations", θα έπρεπε να ήταν ο νικητής. Ωστόσο, η αποτελεσματικότητα οποιασδήποτε πιθανής δωροδοκίας έχει αμφισβητηθεί, και άλλοι, συμπεριλαμβανομένης της Massiel, έχουν κατηγορήσει τους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ και τον ραδιοτηλεοπτικό φορέα για την κατασκευή του σκανδάλου.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1969 ήταν η δέκατη τέταρτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Televisión Española (TVE) και πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαρτίου 1969 στο Teatro Real στη Μαδρίτη της Ισπανίας. 16 χώρες συμμετείχαν στον φετινό διαγωνισμό, με την Αυστρία να αρνείται να λάβει μέρος λόγω της ισπανικής δικτατορίας. Μια σφιχτή σειρά ψηφοφοριών έφερε τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο να διεκδικούν την πρώτη θέση, όταν με τις ψήφους της τελικής κριτικής επιτροπής, και οι τέσσερις χώρες τερμάτισαν με ίσους βαθμούς. Χωρίς να υπάρχουν κανόνες για να σπάσει η ισοπαλία για την πρώτη θέση και οι τέσσερις χώρες ανακηρύχθηκαν νικήτριες, η μόνη φορά που περισσότερες από μία χώρες έχουν κερδίσει σε ένα μόνο έτος. Καθώς ευτυχώς είχαν κερδίσει τέσσερα μετάλλια για το βραβείο, η Ισπανίδα Salomé, η Βρετανή Lulu, η Ολλανδή Lenny Kuhr και η Γαλλίδα Frida Boccara μπόρεσαν να λάβουν το βραβείο τους πριν από την επανάληψη και των τεσσάρων νικητηρίων τραγουδιών: "Vivo cantando", "Boom Bang-a-Bang", "De troubadour" και "Un jour, un enfant" αντίστοιχα. Το αποτέλεσμα σήμαινε ότι η Γαλλία κέρδισε ένα νέο ρεκόρ, τέταρτη νίκη στον διαγωνισμό, με την Ολλανδία να καταγράφει την τρίτη της νίκη, και τόσο η Ισπανία όσο και το Ηνωμένο Βασίλειο να κερδίζουν τη δεύτερη νίκη τους. Η Ισπανία έγινε επίσης η πρώτη χώρα που πέτυχε δύο νίκες στη σειρά. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1970 ήταν η δέκατη πέμπτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από τον Nederlandse Omroep Stichting (NOS) και πραγματοποιήθηκε στις 21 Μαρτίου 1970 στο RAI Congrescentrum στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Πραγματοποιήθηκε κλήρωση για τον προσδιορισμό της διοργανώτριας χώρας αυτού του διαγωνισμού μετά την ισοπαλία τετραμερών για την πρώτη θέση το 1969, η οποία επέλεξε την Ολλανδία ως οικοδεσπότη έναντι της Γαλλίας, καθώς η Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο αρνήθηκαν να λάβουν μέρος στην κλήρωση λόγω της φιλοξενίας πρόσφατους διαγωνισμούς. Η ευρεία δυσαρέσκεια για το αποτέλεσμα του διαγωνισμού του 1969 οδήγησε στην αποχώρηση της Φινλανδίας, της Νορβηγίας, της Σουηδίας και της Πορτογαλίας, με την Αυστρία και τη Δανία να αρνούνται επίσης να συμμετάσχουν ως απάντηση, αφήνοντας μόνο 12 χώρες να διαγωνιστούν στο Άμστερνταμ, ο χαμηλότερος αριθμός συμμετεχόντων από το 1959. Εισήχθη για πρώτη φορά ένας κανόνας tie-break για να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξουν άλλοι από κοινού νικητές: ως αποτέλεσμα της ισοβαθμίας για την πρώτη θέση, οι καλλιτέχνες των εμπλεκόμενων χωρών θα εμφανίζονταν ξανά και οι κριτικές επιτροπές σε όλες τις υπόλοιπες χώρες θα καθορίσουν ο νικητής με ανάταση των χεριών. Αν και αυτό κατέληγε σε ισοπαλία, τότε οι χώρες θα μοιράζονταν τον τίτλο. Ορισμένες καινοτομίες που έκτοτε έχουν γίνει τακτικά χαρακτηριστικά του διαγωνισμού εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά φέτος, αρχικά ως ένας τρόπος επέκτασης της μετάδοσης λόγω του μικρού αριθμού συμμετοχών. Αυτά περιλαμβάνουν μια εκτεταμένη εναρκτήρια ακολουθία ταινιών που υπογραμμίζει τη χώρα υποδοχής και "καρτ ποστάλ" από κλιπ μικρού μήκους ταινίας που επισημαίνουν τους συμμετέχοντες ή τη χώρα υποδοχής και τοποθετούνται μεταξύ των διαγωνιζόμενων τραγουδιών. Η Ιρλανδία, η οποία θα συνέχιζε να κέρδιζε περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη χώρα, κατέγραψε την πρώτη της νίκη εδώ, με τη Dana να συμμετέχει στο διαγωνισμό με το "All Kinds of Everything".Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1971 ήταν η δέκατη έκτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από τον Raidió Teilifís Éireann (RTÉ) και πραγματοποιήθηκε στις 3 Απριλίου 1971 στο Gaiety Theatre στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Ορισμένες αλλαγές στα γκρουπ του διαγωνισμού επιτρέπονται για πρώτη φορά, με το πολύ έξι ερμηνευτές στη σκηνή. Προηγουμένως, μόνο ένας ή δύο κύριοι τραγουδιστές είχαν επιτραπεί με την υποστήριξη το πολύ τριών υποστηρικτικών καλλιτεχνών. Ένα νέο σύστημα ψηφοφορίας εισήχθη επίσης για αυτόν τον διαγωνισμό, το οποίο εφαρμόστηκε για να διασφαλιστεί ότι θα υπήρχε ξεκάθαρος νικητής και για να αποφευχθεί η λήψη μηδενικών βαθμών από χώρες: δύο ένορκοι από κάθε χώρα, ο ένας κάτω των 25 ετών και ο άλλος παραπάνω, κατέταξαν όλους τραγούδια εκτός από αυτό της χώρας τους σε κλίμακα από το ένα έως το πέντε. Όλες οι χώρες ήταν πλέον υποχρεωμένες να παρέχουν ένα μουσικό βίντεο της συμμετοχής τους και να μεταδίδουν όλες τις συμμετοχές πριν από τον διαγωνισμό μέσω μιας εκπομπής προεπισκόπησης. Με αυτές τις αλλαγές, οι χώρες που είχαν συμμετάσχει το 1970 ένιωσαν ικανές να επιστρέψουν, και 18 συμμετέχοντες συνολικά ήταν παρόντες, ο μεγαλύτερος διαγωνισμός από το 1966, με τη Νορβηγία, τη Σουηδία, τη Φινλανδία, την Αυστρία και την Πορτογαλία να επιστρέφουν και τη Μάλτα να κάνει το ντεμπούτο της. Το Μονακό κατέγραψε την πρώτη και μοναδική του νίκη, με τη Γαλλίδα τραγουδίστρια Σεβερίν νικήτρια για το πριγκιπάτο με το "Un banc, un arbre, une rue".Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1972 ήταν η δέκατη έβδομη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το BBC και πραγματοποιήθηκε στις 25 Μαρτίου 1972 στο Usher Hall στο Εδιμβούργο του Ηνωμένου Βασιλείου. Το Télé Monte-Carlo (TMC) του Μονακό είχε αρχικά εκφράσει ενδιαφέρον για τη φιλοξενία, ωστόσο κανένας κατάλληλος χώρος στο Μονακό δεν ήταν διαθέσιμος εγκαίρως για τον διαγωνισμό. Μετά το ισπανικό TVE και το γερμανικό ARD, που ήρθαν δεύτερο και τρίτο το προηγούμενο έτος, και το γαλλικό ORTF είχε αρνηθεί την ευκαιρία να φιλοξενήσει, το BBC προσφέρθηκε για άλλη μια φορά να παρέμβει, παίρνοντας τον διαγωνισμό εκτός Λονδίνου και Αγγλίας, φέρνοντας για πρώτη φορά το διαγωνισμό στην πρωτεύουσα της Σκωτίας. Οι ίδιες 18 χώρες από το 1971 ήταν ξανά παρούσες και εφαρμόστηκε το ίδιο σύστημα ψηφοφορίας. Ο διαγωνισμός μεταδόθηκε σε 28 χώρες και για πρώτη φορά ήταν διαθέσιμος ζωντανά στην Ασία, με τους θεατές να παρακολουθούν την εκπομπή στην Ιαπωνία, την Ταϊβάν, τις Φιλιππίνες, το Χονγκ Κονγκ και την Ταϊλάνδη. Το Λουξεμβούργο κέρδισε την τρίτη του νίκη στο διαγωνισμό, εκπροσωπούμενη από την Ελληνίδα τραγουδίστρια Βίκυ Λέανδρο με το "Après toi". Ήταν η δεύτερη προσπάθεια του Λέανδρου στη Eurovision, έχοντας προηγουμένως έρθει 4ος για το Λουξεμβούργο το 1967.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1973 ήταν η δέκατη όγδοη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την CLT και πραγματοποιήθηκε στις 7 Απριλίου 1973 στο Nouveau Théâtre στην Πόλη του Λουξεμβούργου του Λουξεμβούργου. Το Ισραήλ έκανε την πρώτη του εμφάνιση, έγινε το πρώτο μη ευρωπαϊκό έθνος που συμμετείχε στον διαγωνισμό, ενώ η Αυστρία και η Μάλτα αποσύρθηκαν και οι δύο, ανεβάζοντας το σύνολο των συμμετεχόντων εθνών σε 17. Σε λιγότερο από ένα χρόνο μετά τη σφαγή του Μονάχου, τα μέτρα ασφαλείας ήταν ασυνήθιστα αυστηρά υπό το πρίσμα του ντεμπούτου του Ισραήλ, με τον χώρο να έχει σφραγιστεί από τις αρχές και την ισραηλινή αντιπροσωπεία να απομονώνεται στο ξενοδοχείο τους και να περιβάλλεται από ένοπλους φρουρούς όταν δεν απαιτείται στο χώρο. Το κοινό είχε επίσης προειδοποιηθεί να μην στέκεται κατά τη διάρκεια της παράστασης με κίνδυνο να πυροβοληθεί. Φέτος σηματοδότησε την πρώτη κατάργηση του γλωσσικού κανόνα, επιτρέποντας στους συμμετέχοντες την ελευθερία να επιλέξουν τη γλώσσα στην οποία ήθελαν να εμφανιστούν: αρκετές χώρες το επωφελήθηκαν από αυτό, με τη Φινλανδία και τη Σουηδία να παίζουν στα αγγλικά, ενώ η Νορβηγία έπαιζε και στα αγγλικά και στα γαλλικά. Τα προηχογραφημένα υποστηρικτικά κομμάτια επιτρέπονταν επίσης για πρώτη φορά, ωστόσο όλα τα φωνητικά έπρεπε να εκτελούνται ζωντανά και όλα τα όργανα που εμφανίζονται στο κομμάτι έπρεπε να φαίνονται στη σκηνή. Το Λουξεμβούργο κέρδισε τον διαγωνισμό για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, με τη Γαλλίδα τραγουδίστρια Anne-Marie David να δίνει στο Λουξεμβούργο την τέταρτη νίκη του με το "Tu te reconnaîtras". Το Λουξεμβούργο έγινε έτσι η πρώτη χώρα που κέρδισε δύο συνεχόμενες νίκες, η Ισπανία είχε κερδίσει και το 1968 και το 1969 αλλά μοιράστηκε τον τελευταίο τίτλο. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1974 ήταν η δέκατη ένατη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το BBC και πραγματοποιήθηκε στις 6 Απριλίου 1974 στο The Dome στο Μπράιτον του Ηνωμένου Βασιλείου. Το CLT του Λουξεμβούργου απέρριψε την προσφορά να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό για δεύτερη συνεχή χρονιά, και το ισπανικό RTVE ως δεύτερος το 1973 είχε επίσης απορρίψει τα καθήκοντα φιλοξενίας. Μια προσφορά από την IBA του Ισραήλ απορρίφθηκε λόγω των περιορισμένων τεχνικών δυνατοτήτων τους, και στο τέλος το BBC έριξε το καπέλο του στο ρινγκ για άλλη μια φορά για να λάβει μέρος στον διαγωνισμό για πέμπτη φορά. Συνολικά αγωνίστηκαν 17 χώρες, με την Ελλάδα να κάνει το ντεμπούτο της. Η Γαλλία αποσύρθηκε μερικές ημέρες πριν από το γεγονός μετά το θάνατο του Προέδρου της Γαλλίας Ζωρζ Πομπιντού, σε ένδειξη σεβασμού, καθώς η κηδεία του είχε προγραμματιστεί για την ημέρα του διαγωνισμού. Το σύστημα ψηφοφορίας τροποποιήθηκε για άλλη μια φορά για να επαναφέρει το σύστημα που χρησιμοποιήθηκε για τελευταία φορά το 1970, με 10 μέλη της κριτικής επιτροπής να δίνουν μία ψήφο για το αγαπημένο τους τραγούδι. Οι Σουηδοί ABBA ανακηρύχθηκαν νικητές του διαγωνισμού με το "Waterloo", δίνοντας στη Σουηδία τον πρώτο της τίτλο στη Eurovision. Η νίκη των ABBA στον διαγωνισμό θα τους ωθήσει σε παγκόσμια φήμη, με περίπου 380 εκατομμύρια δίσκους που πουλήθηκαν κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, με το "Waterloo" μόνο να έχει πουλήσει πέντε εκατομμύρια αντίτυπα και να γίνει ένα από τα πιο επιτυχημένα τραγούδια του διαγωνισμού.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1975 ήταν η εικοστή έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το Sveriges Radio (SR) και πραγματοποιήθηκε στις 22 Μαρτίου 1975 στο Stockholmsmässan στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. Ένα ρεκόρ τότε 19 χωρών συμμετείχαν σε αυτή την έκδοση, όπου η Ελλάδα αποσύρθηκε, η Γαλλία και η Μάλτα επέστρεψαν και η Τουρκία έκανε το ντεμπούτο της. Ο SR αρχικά ήταν διστακτικός στη διοργάνωση του διαγωνισμού λόγω των εξόδων που συνεπαγόταν, και ήθελε όλες οι ανταγωνιστικές χώρες να μοιραστούν το κόστος, ωστόσο αυτά τα σχέδια επιμερισμού κόστους δεν εφαρμόστηκαν εγκαίρως για την εκδήλωση του '75. Στην εκδήλωση της Στοκχόλμης έγιναν επίσης διαδηλώσεις από αριστερούς ακτιβιστές που αντιτάχθηκαν στο υψηλό κόστος της φιλοξενίας της εκδήλωσης. Σε αυτόν τον διαγωνισμό εισήχθη ένα νέο σύστημα ψηφοφορίας, το οποίο αποτέλεσε τη βάση για την επιβράβευση πόντων σε όλους τους μελλοντικούς διαγωνισμούς: η κριτική επιτροπή κάθε χώρας απένειμε 12 πόντους στο κορυφαίο τραγούδι της, 10 βαθμούς στη δεύτερη θέση και στη συνέχεια 8 προς 1 βαθμούς για όσους κατατάσσονται από την τρίτη έως τη δέκατη θέση. Η Ολλανδία ήταν η πρώτη χώρα που κέρδισε τον διαγωνισμό με αυτό το νέο σύστημα, με τους Teach-In να πετυχαίνουν την τέταρτη ολλανδική νίκη της Eurovision με το "Ding-a-dong". Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1976 ήταν η εικοστή πρώτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από τον NOS και πραγματοποιήθηκε στις 3 Απριλίου 1976 στο Nederlands Congresgebouw στη Χάγη της Ολλανδίας. Η διοργανώτρια Σουηδία του προηγούμενου έτους, ως απάντηση στις διαμαρτυρίες κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης του 1975 και φοβούμενη για το κόστος που συνεπάγεται η διοργάνωση της εκδήλωσης σε περίπτωση που κερδίσει ξανά, αποφάσισε να αποσυρθεί, ενώνοντας τη Μάλτα και την Τουρκία, ωστόσο με την Αυστρία και την Ελλάδα να επιστρέφουν συνολικά 18 χώρες ανέβηκε στη σκηνή για τον τρίτο διαγωνισμό της Ολλανδίας ως οικοδεσπότες. Εν μέρει ως απάντηση στις ανησυχίες που έθεσε ο σουηδικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός, όλες οι ανταγωνιστικές χώρες έπρεπε πλέον να συνεισφέρουν στο κόστος της λειτουργίας της Eurovision, με την αξία του τέλους συνεισφοράς να εξαρτάται από την τηλεθέαση και τον πληθυσμό της χώρας. Το Ηνωμένο Βασίλειο κέρδισε την τρίτη του νίκη στη Eurovision, χάρη στους Brotherhood of Man και το "Save Your Kisses for Me", το οποίο θα πουλούσε πάνω από έξι εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως, περισσότερα από οποιοδήποτε άλλο νικητήριο τραγούδι στην ιστορία του διαγωνισμού.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1977 ήταν η εικοστή δεύτερη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το BBC και πραγματοποιήθηκε στις 7 Μαΐου 1977 στο Συνεδριακό Κέντρο Wembley στο Λονδίνο του Ηνωμένου Βασιλείου. Αρχικά είχε προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί στις 2 Απριλίου, μια απεργία από κάμεραμαν και τεχνικούς του BBC ανάγκασε μια καθυστέρηση πέντε εβδομάδων. Ο κανόνας της γλώσσας εισήχθη εκ νέου σε αυτόν τον διαγωνισμό, πράγμα που σημαίνει ότι τα τραγούδια μπορούσαν να παιχτούν μόνο σε μία από τις εθνικές γλώσσες της χώρας που εκπροσωπούσε. 18 χώρες συμμετείχαν στον διαγωνισμό του Λονδίνου, με τη Σουηδία να επιστρέφει και τη Γιουγκοσλαβία να αποχωρεί. Έγινε επίσης μια προσπάθεια από την Τυνησία να λάβει μέρος στον διαγωνισμό για πρώτη φορά, ωστόσο αυτό τελικά δεν υλοποιήθηκε, παρά το γεγονός ότι κλήθηκε να παίξει τέταρτη στη σκηνή. Η Γαλλία σημείωσε νέο ρεκόρ καταγράφοντας την πέμπτη της νίκη στη Eurovision, με τη Marie Myriam να συμμετέχει στο διαγωνισμό με το "L'oiseau et l'enfant", σε αυτό που θα γινόταν η τελευταία νίκη της Γαλλίας μέχρι σήμερα. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1978 ήταν η εικοστή τρίτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το TF1 και πραγματοποιήθηκε στις 22 Απριλίου 1978 στο Palais des Congrès στο Παρίσι της Γαλλίας. Ένα νέο ρεκόρ 20 χωρών διαγωνίστηκε στην τρίτη εμφάνιση της Γαλλίας ως διοργανώτρια, με τη Δανία και την Τουρκία να επιστρέφουν, με την πρώτη να κάνει την πρώτη της εμφάνιση από το 1966. Το Ισραήλ κέρδισε τον διαγωνισμό για πρώτη φορά, εκπροσωπούμενο από τον Izhar Cohen και τους Alphabeta με το τραγούδι "A-Ba-Ni-Bi". Η νίκη του Ισραήλ αποδείχθηκε προβληματική για ορισμένους μη ανταγωνιστικούς ραδιοτηλεοπτικούς φορείς που μετέδιδαν την εκδήλωση, ιδιαίτερα εκείνων στον αραβικό κόσμο με περιορισμένη αναγνώριση του Ισραήλ, και πολλοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς τερμάτισαν τη μετάδοση της εκδήλωσης νωρίς όταν έγινε σαφές ότι το Ισραήλ θα κέρδιζε.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1979 ήταν η εικοστή τέταρτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Ισραηλινή Ραδιοφωνική Αρχή (IBA) και πραγματοποιήθηκε στις 31 Μαρτίου 1979 στο Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο στην Ιερουσαλήμ του Ισραήλ. Συμμετείχαν 19 χώρες, με την Τουρκία, η οποία αρχικά είχε την πρόθεση να συμμετάσχει και είχε ήδη επιλέξει τη συμμετοχή τους, αποσύροντας σε μεταγενέστερο στάδιο μετά από πιέσεις από αραβικά έθνη που αντιτάχθηκαν στη συμμετοχή ενός κατά κύριο λόγο μουσουλμανικού έθνους στο Ισραήλ. Ένα σφιχτό αποτέλεσμα έφερε το Ισραήλ και την Ισπανία να ανταγωνίζονται για την πρώτη θέση, με την Ισπανία να προηγείται μόνο με έναν βαθμό στην τελική ψηφοφορία, η οποία ήταν η τελική βαθμολογία της Ισπανίας: δίνοντας στους γηπεδούχους 10 πόντους χάρισαν στο Ισραήλ τη δεύτερη συνεχόμενη νίκη του, δίνοντας τη νίκη στους Milk and Honey και το τραγούδι "Hallelujah". Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1980 ήταν η εικοστή πέμπτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από τον NOS και πραγματοποιήθηκε στις 19 Απριλίου 1980 στο Nederlands Congresgebouw στη Χάγη της Ολλανδίας. Το Ισραήλ, έχοντας κερδίσει την προηγούμενη χρονιά, είχε αρχικά συμφωνήσει να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό, ωστόσο λόγω του κόστους της φιλοξενίας της εκδήλωσης για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, η IBA τελικά αρνήθηκε να φιλοξενήσει τη διοργάνωση. Αφού αρκετοί άλλοι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς, συμπεριλαμβανομένου του BBC, εμφανίστηκαν απρόθυμοι να διοργανώσουν την εκδήλωση, ο NOS παρενέβη με την κατανόηση ότι θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν μια μειωμένη παραγωγή, χρησιμοποιώντας τον ίδιο χώρο όπως το 1976. Η ημερομηνία της 19ης Απριλίου αποδείχτηκε προβληματική για το Ισραήλ καθώς έπεσε μαζί με το Yom HaZikaron και μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να μετακινηθεί η ημερομηνία που τελικά το Ισραήλ αποχώρησε, την πρώτη και μοναδική φορά που η νικήτρια χώρα του προηγούμενου έτους δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Το Μονακό αποσύρθηκε επίσης από το διαγωνισμό, ωστόσο ο αριθμός των διαγωνιζόμενων χωρών παρέμεινε σταθερός στις 19, με την Τουρκία να επιστρέφει και το Μαρόκο να κάνει το ντεμπούτο του, που έγινε η πρώτη αφρικανική χώρα που διαγωνίζεται στον διαγωνισμό. Ο Johnny Logan πέτυχε την πρώτη από τις τρεις νίκες του στη Eurovision στη Χάγη, χαρίζοντας στην Ιρλανδία τη δεύτερη νίκη της με το τραγούδι "What's Another Year".Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1981 ήταν η εικοστή έκτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το RTÉ και πραγματοποιήθηκε στις 4 Απριλίου 1981 στο RDS Simmonscourt στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Συνολικά διαγωνίστηκαν 20 χώρες, με την Κύπρο να κάνει το ντεμπούτο της, το Ισραήλ και τη Γιουγκοσλαβία να επιστρέφουν και το Μαρόκο και την Ιταλία να αποσύρονται, η τελευταία για πρώτη φορά από τη σύσταση του διαγωνισμού. Αναμενόταν ένα παγκόσμιο κοινό περίπου 500 εκατομμυρίων θεατών, με περίπου 30 χώρες να μεταδίδονται σε όλη την Ευρώπη, την Ασία και τη Βόρεια Αφρική. Η ψηφοφορία κατέληξε σε μια στενή αντιπαράθεση μεταξύ Ελβετίας, Ηνωμένου Βασιλείου και Γερμανίας και το Ηνωμένο Βασίλειο κέρδισε την τέταρτη νίκη του με διαφορά 4 μονάδων έναντι της Γερμανίας. Οι Bucks Fizz, που δημιουργήθηκαν ειδικά για τον διαγωνισμό, θα είχαν μεγάλη επιτυχία τα επόμενα χρόνια και το τραγούδι τους που κέρδισε τη Eurovision "Making Your Mind Up" θα συνέχιζε να γίνεται επιτυχία σε όλη την Ευρώπη.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1982 ήταν η εικοστή έβδομη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το BBC και πραγματοποιήθηκε στις 24 Απριλίου 1982 στο Συνεδριακό Κέντρο Harrogate στο Χαρογκέιτ του Ηνωμένου Βασιλείου. Συνολικά διαγωνίστηκαν 18 χώρες, με τη Γαλλία και την Ελλάδα να αποχωρούν. Ο γαλλικός ραδιοτηλεοπτικός σταθμός TF1 κατά την αποχώρησή του επέκρινε τη μουσική ποιότητα του διαγωνισμού και τον περιέγραψε ως «μνημείο οδήγησης», όπου η Ελλάδα, η οποία θα ερμήνευε δεύτερη τη βραδιά, αναγκάστηκε να αποχωρήσει λίγες εβδομάδες πριν από τον διαγωνισμό, όταν ανακαλύφθηκε ότι η προβλεπόμενη καταχώρισή της είχε κυκλοφορήσει προηγουμένως και βασιζόταν σε ένα ελληνικό δημοτικό τραγούδι. Η Γερμανία κυριάρχησε στην ψηφοφορία και θα κέρδιζε με τη μεγαλύτερη διαφορά που έχει δει μέχρι σήμερα με το τρέχον σύστημα (61 βαθμοί), καθώς και με νέο ρεκόρ 12 βαθμών, με 9 κριτική επιτροπή να τις τοποθετούν στην κορυφή. Η Nicole έγινε η πρώτη Γερμανίδα ηθοποιός που κέρδισε τον διαγωνισμό, 26 χρόνια μετά την πρώτη τους συμμετοχή, και κατά τη διάρκεια της νικητήριας επανάληψης θα ερμήνευε τη νικητήρια συμμετοχή της "Ein bißchen Frieden" στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ολλανδικά και τα αυθεντικά Γερμανικά.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1983 ήταν η εικοστή όγδοη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από τον Bayerischer Rundfunk (BR) για λογαριασμό του ARD και πραγματοποιήθηκε στις 23 Απριλίου 1983 στο Rudi-Sedlmayer-Halle στο Μόναχο της Δυτικής Γερμανίας. 20 χώρες ήταν παρούσες στον δεύτερο διαγωνισμό της Γερμανίας με οικοδεσπότες, με επιστροφές από Ιταλία, Ελλάδα και Γαλλία, με τον τελευταίο να εκπροσωπείται από έναν νέο τηλεοπτικό φορέα, τον Antenne 2, μετά από μια δημόσια κατακραυγή για την απουσία του προηγούμενου έτους, ωστόσο η Ιρλανδία αποσύρθηκε για πρώτη φορά λόγω σε μια οικονομική κρίση στον ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό RTÉ. Το Λουξεμβούργο κατέγραψε την πέμπτη οριστική του νίκη μετά από στενή ψηφοφορία επί του Ισραήλ, της Σουηδίας και της Γιουγκοσλαβίας, με τη Γαλλίδα τραγουδίστρια Corinne Hermès να εδραιώνει το Μεγάλο Δουκάτο ως μία από τις πιο επιτυχημένες χώρες του διαγωνισμού με το "Si la vie est cadeau".Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1984 ήταν η εικοστή ένατη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την CLT και πραγματοποιήθηκε στις 5 Μαΐου 1984 στο Théâtre Municipal στην Πόλη του Λουξεμβούργου του Λουξεμβούργου. Συμμετείχαν συνολικά 19 χώρες, με την Ιρλανδία να επιστρέφει και το Ισραήλ να αρνείται να συμμετάσχει καθώς η ημερομηνία του διαγωνισμού συγκρούστηκε με το Yom HaZikaron, με την Ελλάδα να αποσύρεται επίσης αργά αφού η ΕΡΤ αποφάσισε ότι τα πιθανά τραγούδια τους ήταν πολύ χαμηλής ποιότητας για την εκδήλωση. Η Désirée Nosbusch, που επιλέχθηκε ως παρουσιάστρια για την εκδήλωση, έγινε το νεότερο άτομο που παρουσίασε στον διαγωνισμό, σε ηλικία μόλις 19 ετών. 10 χρόνια αφότου οι ABBA κέρδισαν τη Σουηδία την πρώτη της νίκη στη Eurovision, οι Herreys έδωσαν στη Σκανδιναβική χώρα τη δεύτερη, παίρνοντας τον διαγωνισμό με το "Diggi-Loo Diggi-Ley". Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1985 ήταν η τριακοστή έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Sveriges Television (SVT) και πραγματοποιήθηκε στις 4 Μαΐου 1985 στο Scandinavium στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Με περισσότερους από 8.000 θεατές παρόντες στην αρένα, η διοργάνωση του 1985 ήταν η μεγαλύτερη που έγινε εκείνη την εποχή και ήταν ο πρώτος διαγωνισμός που μεταδόθηκε ζωντανά μέσω δορυφόρου. 19 χώρες ήταν και πάλι παρούσες, με το Ισραήλ και την Ελλάδα να επιστρέφουν, αλλά η Γιουγκοσλαβία και η Ολλανδία να αποχωρούν, η τελευταία για πρώτη φορά. Και στις δύο περιπτώσεις ο διαγωνισμός συγκρούστηκε με εθνικές ημέρες μνήμης, με τη Μνήμη των Νεκρών που πραγματοποιήθηκε στην Ολλανδία και στη Γιουγκοσλαβία την επέτειο του θανάτου του Προέδρου Josip Broz Tito. Μια σκληρή αναμέτρηση στην ψηφοφορία μεταξύ Νορβηγίας, Γερμανίας και Σουηδίας είδε τους αιώνιους ηττημένους να κερδίζουν για πρώτη φορά: η Νορβηγία είχε προηγουμένως έρθει τελευταία σε έξι περιπτώσεις, περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη χώρα, οδηγώντας σε μεγάλους πανηγυρισμούς στην αρένα όταν οι Bobbysocks! στέφθηκαν οι νικήτριες με το "La det swinge".Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1986 ήταν η τριακοστή πρώτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το Norsk rikskringkasting (NRK) και πραγματοποιήθηκε στις 3 Μαΐου 1986 στο Grieghallen στο Μπέργκεν της Νορβηγίας. 20 χώρες διαγωνίστηκαν συνολικά: η Ολλανδία και η Γιουγκοσλαβία επέστρεψαν μετά από ένα χρόνο απουσίας και η Ισλανδία έκανε το ντεμπούτο της. Η Ιταλία είχε αποφασίσει να εξαιρεθεί από τη φετινή διοργάνωση, ενώ η Ελλάδα αποσύρθηκε σε καθυστερημένο στάδιο λόγω του διαγωνισμού που συμπίπτει με το Μεγάλο Σάββατο. Σε μια εκδήλωση ορόσημο, το 500ο τραγούδι που κοσμεί τη σκηνή της Eurovision παρουσιάστηκε σε αυτόν τον διαγωνισμό, με την ευγενική προσφορά της Sherisse Laurence από το Λουξεμβούργο και του "L'amour de ma vie". Αυτός ο διαγωνισμός είδε επίσης μια από τις πρώτες ανοιχτές αναπαραστάσεις ενός μέλους της LGBT κοινότητας, όταν μέλη της νορβηγικής ομάδας drag the Great Garlic Girls συνόδευσαν τον τραγουδιστή της χώρας καταγωγής Ketil Stokkan. Το Βέλγιο σημείωσε την πρώτη και μοναδική του νίκη μέχρι σήμερα, με τη Σάντρα Κιμ να γίνεται η νεότερη νικήτρια ποτέ του διαγωνισμού, σε ηλικία μόλις 13 ετών, με το τραγούδι "J'aime la vie". Η Κιμ είχε προηγουμένως πει στους παραγωγούς πριν από τον διαγωνισμό ότι ήταν σε ηλικία μόλις 15 ετών, ενώ ήταν 13, και όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια, η ελβετική αποστολή, που είχε έρθει δεύτερη, διαμαρτυρήθηκε και ζήτησε να αποκλειστεί το Βέλγιο χωρίς αποτέλεσμα.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1987 ήταν η τριακοστή δεύτερη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το Radio-télévision belge de la Communauté française (RTBF) και πραγματοποιήθηκε στις 9 Μαΐου 1987 στο Palais de Centenaire στις Βρυξέλλες του Βελγίου. Το Βέλγιο περίμενε σε εκείνο το σημείο περισσότερο από κάθε άλλη χώρα για να φιλοξενήσει τον πρώτο του διαγωνισμό, 31 χρόνια μετά το ντεμπούτο του. Από τη σύσταση του διαγωνισμού, δύο ραδιοτηλεοπτικοί φορείς ήταν υπεύθυνοι για την επιλογή των συμμετοχών του Βελγίου, με το γαλλόφωνο RTBF και το ολλανδικό Belgische Radio-en Televisieomroep (BRT) να εναλλάσσονται κάθε δύο χρόνια. Αρχικά το BRT ήθελε να συμπαραγωγήσει τον πρώτο βελγικό διαγωνισμό με το RTBF, τον ραδιοτηλεοπτικό φορέα που είχε κερδίσει το προηγούμενο έτος, ωστόσο γρήγορα προέκυψαν διαφωνίες μεταξύ των δύο οργανισμών και έτσι το RTBF διοργάνωσε το διαγωνισμό μόνο του, με το BRT να επιλέγει τη βελγική συμμετοχή. 22 χώρες συμμετείχαν στον διαγωνισμό, ένα νέο ρεκόρ, με την Ιταλία και την Ελλάδα να επιστρέφουν και να εντάσσονται στις 20 χώρες από το προηγούμενο έτος. Ο Τζόνι Λόγκαν, ο νικητής του διαγωνισμού του 1980, επέστρεψε για την Ιρλανδία και έγινε ο πρώτος καλλιτέχνης που κατέγραψε δύο νίκες στο διαγωνισμό με το "Hold Me Now", ένα ρεκόρ που ο Λόγκαν διατηρεί ακόμα μέχρι σήμερα, και χαρίζοντας έτσι στην Ιρλανδία την τρίτη της νίκη σε διαγωνισμό. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1988 ήταν η τριακοστή τρίτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το RTÉ και πραγματοποιήθηκε στις 30 Απριλίου 1988 στο RDS Simmonscourt στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Αυτός ήταν ο τρίτος διαγωνισμός της Ιρλανδίας, ο οποίος έπεσε την ίδια χρονιά με τη χιλιετία ίδρυσης του Δουβλίνου. Η ίδια ομάδα χωρών από το 1987 εισήλθε, ωστόσο η Κύπρος αναγκάστηκε να αποσυρθεί σε μεταγενέστερο στάδιο, όταν ανακαλύφθηκε ότι η συμμετοχή τους είχε προηγουμένως διαγωνιστεί στην κυπριακή εθνική επιλογή το 1984. Η ομάδα παραγωγής του RTÉ έκανε μεγάλη προσπάθεια για να εκσυγχρονίσει τον διαγωνισμό και να προσελκύσει ένα νεότερο κοινό, με την παραγγελία μιας σύγχρονης σκηνής, τη μεγαλύτερης μέχρι τότε, η οποία περιείχε δύο γιγάντια video walls και την πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ηλεκτρονικός πίνακας αποτελεσμάτων. Σε έναν από τους πιο κοντινούς αγώνες που έχουν δει ποτέ, η Ελβετία βγήκε νικήτρια μόνο με έναν μόνο βαθμό έναντι του Ηνωμένου Βασιλείου, με μια τότε άγνωστη, τη Σελίν Ντιόν να κερδίζει την Ελβετία, τη δεύτερη νίκη της με το "Ne partez pas sans moi". Αν και το τραγούδι της που κέρδισε τη Eurovision δεν ήταν εμπορικά επιτυχημένο, η Ντιόν θα γίνει αργότερα μια από τις καλλιτέχνες με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στον κόσμο, έχοντας πουλήσει πάνω από 200 εκατομμύρια δίσκους σε όλη την καριέρα της.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1989 ήταν η τριακοστή τέταρτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Swiss Broadcasting Corporation (SRG SSR) και πραγματοποιήθηκε στις 6 Μαΐου 1989 στο Palais de Beaulieu στη Λωζάνη της Ελβετίας. Αυτό σηματοδότησε τη δεύτερη Eurovision που πραγματοποιήθηκε στην Ελβετία, 33 χρόνια μετά τη διεξαγωγή του εναρκτήριου διαγωνισμού στη χώρα των Άλπεων. Με την επιστροφή της Κύπρου, ο τελικός διαγωνισμός της δεκαετίας του 1980 ισοφάρισε το ρεκόρ 22 διαγωνιζόμενων χωρών που σημειώθηκε το 1987. Εφαρμόστηκε φέτος μια τροποποίηση στον κανόνα ισοπαλίας: θα γινόταν πλέον αντίστροφη μέτρηση για τις χώρες που ισοβάθμησαν στην πρώτη θέση, με τη χώρα με τους περισσότερους 12 βαθμούς να ανακηρύσσεται νικήτρια, με περαιτέρω συγκρίσεις έναντι 10 πόντων και χαμηλότερο επίσης διεξάγεται εάν απαιτείται για να σπάσει η ισοπαλία. Δύο από τις διαγωνιζόμενες πράξεις δημιούργησαν διαμάχη ενόψει του διαγωνισμού λόγω του νεαρού της ηλικίας τους, με τη Γαλλίδα Nathalie Pâque και την Gili Netanel από το Ισραήλ να γίνονται οι νεότεροι συμμετέχοντες ποτέ στην ιστορία του διαγωνισμού σε ηλικία 11 και 12 ετών αντίστοιχα. Η Γιουγκοσλαβία σημείωσε τη μοναδική της νίκη στο διαγωνισμό, όταν οι Riva κέρδισαν με το "Rock Me". Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1990 ήταν η τριακοστή πέμπτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από τη Jugoslovenska radio-televizija (JRT) και τη Radiotelevizija Zagreb (RTZ) και πραγματοποιήθηκε στις 5 Μαΐου 1990 στο Vatroslav Lisinski Concert Hall στο Ζάγκρεμπ της Γιουγκοσλαβίας. Σε απάντηση στους Ισραηλινούς και Γάλλους τραγουδιστές το 1989, η EBU εισήγαγε έναν νέο κανόνα ηλικίας, απαγορεύοντας σε οποιονδήποτε κάτω των 16 ετών την ημέρα του διαγωνισμού να συμμετέχει. Αυτός ο κανόνας σημαίνει ότι η Sandra Kim, η νεότερη νικήτρια του διαγωνισμού σε ηλικία 13 ετών, παραμένει έτσι στο διηνεκές. Ο Ιταλός Toto Cutugno έγινε ο πρώτος νικητής της δεκαετίας, δίνοντας στην Ιταλία τη δεύτερη νίκη της με το Insieme: 1992, μια ωδή στον προγραμματισμένο σχηματισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 1992.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1991 ήταν η τριακοστή έκτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από τη RAI και πραγματοποιήθηκε στις 4 Μαΐου 1991 στο Studio 15 di Cinecittà στη Ρώμη της Ιταλίας. Αυτή ήταν η δεύτερη έκδοση του διαγωνισμού που θα πραγματοποιηθεί στην Ιταλία και παρουσιάστηκε από τους δύο προηγούμενους Ιταλούς νικητές, Gigliola Cinquetti και Toto Cutugno. Ο διαγωνισμός είχε αρχικά προγραμματιστεί να διεξαχθεί στο Sanremo, τον τόπο του Μουσικού Φεστιβάλ Sanremo που αποτέλεσε την έμπνευση για τη Eurovision, ωστόσο μετά το ξέσπασμα του Πολέμου του Κόλπου, η RAI αποφάσισε να μεταφέρει τον διαγωνισμό στην ιταλική πρωτεύουσα για να διασφαλίσει καλύτερα την ασφάλεια των ξένων αντιπροσωπειών. Η Ολλανδία αποσύρθηκε για άλλη μια φορά καθώς ο διαγωνισμός έπεσε στο μνημείο Μνήμης των Νεκρών, αλλά η Μάλτα έκανε την πρώτη της εμφάνιση στον διαγωνισμό από το 1975, διατηρώντας τους συμμετέχοντες στο διαγωνισμό στους 22. Η Γερμανία έκανε επίσης την πρώτη της εμφάνιση ως ενοποιημένη χώρα μετά την επανένωση της Γερμανίας τον Οκτώβριο του 1990. Καταγράφηκε το πλησιέστερο ποτέ τελικό αποτέλεσμα, με τη Σουηδία και τη Γαλλία να τερματίζουν με τον ίδιο αριθμό πόντων. Στη συνέχεια, η Σουηδία ανακηρύχθηκε νικήτρια όταν, στη μοναδική χρήση του κανόνα tie-break στην ιστορία του διαγωνισμού, μια αντίστροφη μέτρηση αποκάλυψε ότι η Σουηδία είχε συγκεντρώσει περισσότερους 10 βαθμούς από τη Γαλλία, αφού και οι δύο χώρες είχαν συγκεντρώσει τον ίδιο αριθμό 12 πόντων. Ως εκ τούτου, η Carola έγινε η τρίτη σουηδική συμμετέχων που κέρδισε τον διαγωνισμό με το "Fångad av en stormvind" στη δεύτερη συμμετοχή της στο διαγωνισμό, έχοντας προηγουμένως έρθει τρίτη το 1983. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1992 ήταν η τριακοστή έβδομη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την SVT και πραγματοποιήθηκε στις 9 Μαΐου 1992 στο Malmömässan στο Μάλμε της Σουηδίας. Ένα νέο ρεκόρ 23 χώρες συμμετείχαν στον διαγωνισμό, με την Ολλανδία να επιστρέφει. Αυτός ο διαγωνισμός θα σηματοδοτούσε την τελευταία εμφάνιση της Γιουγκοσλαβίας, έχοντας ήδη ξεκινήσει τη διαδικασία διάλυσης και τώρα εκπροσωπώντας την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Η Linda Martin από την Ιρλανδία αναδείχθηκε νικήτρια με το «Why Me?» που έγραψε ο Johnny Logan, δίνοντας στην Ιρλανδία την τέταρτη νίκη και στον Logan την τρίτη του ως ερμηνευτής και τραγουδοποιός. Ήταν η δεύτερη εμφάνιση της Martin σε διαγωνισμό, έχοντας προηγουμένως έρθει δεύτερη για την Ιρλανδία το 1984. Με το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Μάλτα να παίρνουν τη δεύτερη και τρίτη θέση, αυτός ήταν ο πρώτος διαγωνισμός που περιλάμβανε μόνο αγγλόφωνα τραγούδια στην πρώτη τριάδα.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1993 ήταν η τριακοστή όγδοη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το RTÉ και πραγματοποιήθηκε στις 15 Μαΐου 1993 στο Green Glens Arena στο Μίλστριτ της Ιρλανδίας. Παραμένει η μόνη ιρλανδική παραγωγή του διαγωνισμού που πραγματοποιήθηκε έξω από το Δουβλίνο και, ως μια μικρή πόλη με μόνο 1.500 κατοίκους, το Μίλστριτ έγινε ο μικρότερος οικοδεσπότης της Eurovision μέχρι σήμερα, αν και το Green Glens Arena μπορούσε να χωρέσει έως και 8.000 θεατές. Οι αλλαγές στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1990 αντικατοπτρίστηκαν για πρώτη φορά σε αυτόν τον διαγωνισμό, με πολλές νέες χώρες που σχηματίστηκαν μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας που επιθυμούσαν να διαγωνιστούν για πρώτη φορά. Προκειμένου να φιλοξενήσει αυτόν τον αυξανόμενο αριθμό, πραγματοποιήθηκε στη Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας στις 3 Απριλίου, η πρώτη προεπιλογή της Eurovision, το Kvalifikacija za Millstreet· επτά χώρες διαγωνίστηκαν για τρεις θέσεις στο διαγωνισμό, με τα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τη Σλοβενία, τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη και την Κροατία να αναδεικνύονται νικητές και να ενώνονται με 22 χώρες που είχαν λάβει μέρος στο Μάλμε, με απουσία μόνο τη Γιουγκοσλαβία, που απαγορεύτηκε να συμμετέχουν μετά τις κυρώσεις του ΟΗΕ. Προκειμένου να διαχειρίζονται καλύτερα τις συμμετέχουσες χώρες τα επόμενα χρόνια, εισήχθη ένα σύστημα υποβιβασμού, το οποίο έβλεπε τις χώρες της τελευταίας θέσης να έχασαν την επόμενη χρονιά και να αντικατασταθούν από νέες χώρες και χώρες που επέστρεφαν. Μια κούρσα δύο αλόγων αναπτύχθηκε σύντομα στην ψηφοφορία μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιρλανδίας, με την τελική κριτική επιτροπή να είναι καθοριστική για τη νίκη στους οικοδεσπότες: η Niamh Kavanagh έγινε ο πρώτος Ιρλανδός συμμετέχων που κέρδισε στην έδρα του με το "In Your Eyes", τη δεύτερη συνεχόμενη νίκη και πέμπτη νίκη που ισοδυναμεί με ρεκόρ συνολικά.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1994 ήταν η τριακοστή ένατη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το RTÉ και πραγματοποιήθηκε στις 30 Απριλίου 1994 στο Point Theatre στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Το RTÉ έγινε έτσι ο πρώτος ραδιοτηλεοπτικός φορέας που φιλοξένησε δύο διαδοχικούς διαγωνισμούς. Επτά χώρες συμμετείχαν στον διαγωνισμό για πρώτη φορά, αντικαθιστώντας τις 6 τελευταίες χώρες από το Millstreet και την Ιταλία που αποχώρησαν οικειοθελώς. Το Λουξεμβούργο, μία από αυτές τις χώρες που υποβιβάστηκε, δεν έχει ακόμη συμμετάσχει ξανά στον αγώνα. Η Εσθονία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία και η Σλοβακία, οι οποίες απέτυχαν να προκριθούν από το Kvalifikacija za Millstreet το προηγούμενο έτος, ενώθηκαν με νέες συμμετοχές από τη Λιθουανία, την Πολωνία και τη Ρωσία στο ντεμπούτο τους, ανταγωνίζονται μαζί με τις 18 κορυφαίες χώρες από το Millstreet. Το Riverdance, το οποίο θα γινόταν μια από τις πιο επιτυχημένες παραγωγές χορού στον κόσμο, έκανε το ντεμπούτο του σε αυτή την έκδοση ως την ενδιάμεση τελετή. Αρχικά μια παράσταση διάρκειας επτά λεπτών, αργότερα θα επεκταθεί σε μια πλήρη παράσταση που θα συνεχίσει να παίζεται σε πάνω από 450 χώρους παγκοσμίως και θα την δουν πάνω από 250 εκατομμύρια άτομα. Κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας σε αυτόν τον διαγωνισμό χρησιμοποιήθηκαν δορυφορικοί σύνδεσμοι, οι οποίοι επέτρεψαν στους εκπροσώπους της κριτικής επιτροπής να φανούν σε όραση για πρώτη φορά. Η Ιρλανδία εξασφάλισε την τρίτη συνεχόμενη νίκη της, ένα κατόρθωμα που δεν έχει ακόμη επαναληφθεί, και κέρδισε την έκτη νίκη που έσπασε ρεκόρ χάρη στους Paul Harrington και Charlie McGettigan και το "Rock 'n' Roll Kids". Η Πολωνία εξασφάλισε την καλύτερη εμφάνιση μέχρι τώρα τη χρονιά του ντεμπούτου της, όταν η Edyta Górniak κατέλαβε τη δεύτερη θέση. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1995 ήταν η τεσσαρακοστή έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το RTÉ και πραγματοποιήθηκε στις 13 Μαΐου 1995 στο Point Theatre στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Το RTÉ είχε ανησυχίες σχετικά με τη διοργάνωση του διαγωνισμού για τρίτη συνεχή χρονιά και το BBC υπέβαλε προσφορά για να αναλάβει την εκδήλωση, καθώς και πρότεινε μια κοινή παραγωγή στο Μπέλφαστ, την πρωτεύουσα της Βόρειας Ιρλανδίας. Τελικά το RTÉ αποφάσισε να παράγει το διαγωνισμό μόνο του, φιλοξενώντας τον τρίτο συνεχόμενο διαγωνισμό του, ο οποίος παραμένει ρεκόρ, με το Point Theatre να γίνεται ο πρώτος χώρος που φιλοξενεί δύο διαγωνισμούς στη σειρά. Ο αριθμός των διαγωνιζόμενων χωρών μειώθηκε σε 23, με τις επτά χαμηλότερες χώρες από το 1994 να υποβιβάζονται και τις πέντε χώρες που υποβιβάστηκαν στο Millstreet το 1993 να επιστρέφουν. Η Νορβηγία σημείωσε τη δεύτερη νίκη της στο διαγωνισμό με το ιρλανδο-νορβηγικό δίδυμο Secret Garden και το τραγούδι "Nocturne". Μετά τη νίκη της προέκυψε κάποια κριτική ότι, ως ένα κυρίως ορχηστρικό κομμάτι που περιέχει μόνο 24 λέξεις συνολικά, το τραγούδι που κέρδισε δεν θα έπρεπε να έχει ήταν επιλέξιμο για τον διαγωνισμό τραγουδιού, χωρίς αποτέλεσμα.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1996 ήταν η τεσσαρακοστή πρώτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το NRK και πραγματοποιήθηκε στις 18 Μαΐου 1996 στο Oslo Spectrum στο Όσλο της Νορβηγίας. Ένα νέο σύστημα προκριματικών εισήχθη σε αυτόν τον διαγωνισμό, κυρίως για να κατευνάσει τη Γερμανία, έναν από τους μεγαλύτερους οικονομικούς υποστηρικτές του διαγωνισμού, ο οποίος διαφορετικά θα είχε υποβιβαστεί, που είδε όλες τις χώρες, εκτός από τη διοργανώτρια χώρα, να διαγωνίζονται σε έναν ηχητικό προκριματικό γύρο. 29 χώρες συμμετείχαν συνολικά, με όλα τα διαγωνιζόμενα έθνη και τη Νορβηγία να ψηφίζουν και να αποφασίζουν τις 22 χώρες που θα προκριθούν στον τελικό. Ωστόσο, η Γερμανία θα ήταν μία από τις επτά χώρες που θα αποκλειστούν, μαζί με την Ουγγαρία, τη Δανία, τη Ρωσία, το Ισραήλ, τη Ρουμανία και την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, σε αυτό που θα ήταν το ντεμπούτο τους. Για πρώτη και μοναδική φορά μέχρι σήμερα, η ψηφοφορία διεξήχθη χρησιμοποιώντας τεχνολογία εικονικής πραγματικότητας, με τα γραφικά για τον πίνακα αποτελεσμάτων να τοποθετούνται πάνω από το «μπλε δωμάτιο» του διαγωνισμού. Η Ιρλανδία εξασφάλισε το ρεκόρ της έβδομης νίκης, με την Eimear Quinn να κερδίζει την τέταρτη νίκη σε πέντε χρόνια με το "The Voice". Όπως και στους προηγούμενους διαγωνισμούς, η πιο επιτυχημένη εμπορικά συμμετοχή θα ήταν ένα από τα τραγούδια που έχασαν, με το βρετανικό "Ooh Aah... Just a Little Bit" της Gina G να γίνεται διεθνής επιτυχία, φτάνοντας στο top 20 του αμερικανικού Billboard Hot 100 και τελικά προτάθηκε για βραβείο Grammy· παραμένει επίσης η τελευταία συμμετοχή στο Ηνωμένο Βασίλειο που έφτασε στο νούμερο ένα στο UK Singles Chart.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1997 ήταν η τεσσαρακοστή δεύτερη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το RTÉ και πραγματοποιήθηκε στις 3 Μαΐου 1997 στο Point Theatre στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. 25 χώρες διαγωνίστηκαν στον τρίτο διαγωνισμό που πραγματοποιήθηκε στο Point Theatre, με ένα νέο σύστημα υποβιβασμού που εφαρμόστηκε για τη μείωση του αριθμού των διαγωνιζόμενων συμμετοχών: ο αριθμός των πόντων που κέρδισε κάθε χώρα στους τελευταίους τέσσερις διαγωνισμούς χρησιμοποιήθηκε για τον υπολογισμό της μέσης βαθμολογίας για κάθε χώρα. Και οι χώρες με τον χαμηλότερο μέσο όρο αναγκάστηκαν να μείνουν έξω για ένα χρόνο. Το Ισραήλ αποσύρθηκε οικειοθελώς λόγω της σύγκρουσης του αγώνα με το Yom HaShoah, δίνοντας μια αναβολή στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, η οποία διαφορετικά θα είχε υποβιβαστεί. Η Ιταλία έκανε επίσης μια σύντομη επιστροφή μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας, η οποία θα ήταν η τελευταία της συμμετοχή για 14 χρόνια. Η πρώτη χρήση της τηλεψηφοφορίας εφαρμόστηκε σε αυτόν τον διαγωνισμό σε δοκιμαστική βάση, με τους βαθμούς από την Αυστρία, την Ελβετία, τη Γερμανία, τη Σουηδία και το Ηνωμένο Βασίλειο να καθορίζονται από το κοινό και όχι από μια συγκεντρωμένη κριτική επιτροπή. Τα πλήρη υποστηρικτικά κομμάτια επιτρέπονταν επίσης τώρα χωρίς περιορισμούς, επιτρέποντας στα τραγούδια να εκτελούνται χωρίς ζωντανή μουσική εάν το επιθυμούσαν, αν και εξακολουθούσαν να απαιτούνται ζωντανά φωνητικά. Το Ηνωμένο Βασίλειο βγήκε νικητής για πέμπτη φορά, 16 χρόνια μετά την τελευταία τους νίκη, με την Katrina and the Waves και το "Love Shine a Light". Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1998 ήταν η τεσσαρακοστή τρίτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το BBC και πραγματοποιήθηκε στις 9 Μαΐου 1998 στο National Indoor Arena στο Μπέρμιγχαμ του Ηνωμένου Βασιλείου. 25 χώρες συμμετείχαν στον όγδοο διαγωνισμό που πραγματοποιήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, ένα νέο ρεκόρ, με την πΓΔΜ να κάνει το ντεμπούτο της. Μετά την επιτυχή δοκιμή του 1997 πραγματοποιήθηκε τηλεψηφοφορία στην πλειονότητα των χωρών για πρώτη φορά σε αυτόν τον διαγωνισμό. Το πρώτο αποτέλεσμα που καθορίστηκε ευρέως από το κοινό είδε το Ισραήλ, το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Μάλτα να ανταγωνίζονται για την πρώτη θέση, με την Dana International του Ισραήλ να ανακηρύσσεται νικητής με το τελικό αποτέλεσμα, δίνοντας στο Ισραήλ την τρίτη του νίκη με το "Diva". Η Dana International, η πρώτη τρανς ερμηνεύτρια του διαγωνισμού, είχε αναδειχθεί σε αμφιλεγόμενη φιγούρα στο Ισραήλ μετά την επιλογή της για τον διαγωνισμό, με την κριτική να ασκείται από συντηρητικά τμήματα της ισραηλινής κοινωνίας και τις απειλές για θάνατο από φανατικές φατρίες.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1999 ήταν η τεσσαρακοστή τέταρτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την IBA και πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαΐου 1999 στο Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο στην Ιερουσαλήμ του Ισραήλ. 23 χώρες συμμετείχαν στον δεύτερο διαγωνισμό του Ισραήλ ως οικοδεσπότες, με τη Λιθουανία να επιστρέφει μετά από 5 χρόνια απουσίας. Ήταν ο πρώτος διαγωνισμός που δεν παρουσίαζε ορχήστρα, κάτι που είχε γίνει προαιρετική απαίτηση φέτος, μια αλλαγή που είχε χρησιμοποιήσει η IBA σε μια προσπάθεια να μειώσει το κόστος. Αυτή η αλλαγή, η οποία αποδείχθηκε αμφιλεγόμενη, σήμαινε ότι όλες οι συμμετοχές θα συνοδεύονταν από ένα backing track για πρώτη φορά, μια απόφαση που ο πρώην νικητής Johnny Logan ισχυρίστηκε ότι είχε μετατρέψει τον διαγωνισμό σε "καραόκε". Ο κανόνας της γλώσσας ήταν επίσης χαλαρός για άλλη μια φορά, γεγονός που επέτρεψε στους καλλιτέχνες την επιλογή να τραγουδούν σε οποιαδήποτε γλώσσα, με πολλούς πλέον να επιλέγουν να τραγουδούν στα αγγλικά. Η ομάδα χωρών "Μεγάλοι Τέσσερις" σχηματίστηκε σε αυτόν τον διαγωνισμό, ένας κανόνας σύμφωνα με τον οποίο οι μεγαλύτεροι οικονομικοί υποστηρικτές του διαγωνισμού, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, εξαιρούνται πλέον από τον υποβιβασμό και μπορούν να συμμετέχουν κάθε χρόνο. Ο διαγωνισμός έγινε ένας στενός αγώνας μεταξύ Σουηδίας και Ισλανδίας, με τη Charlotte Nilsson να κερδίζει την τέταρτη νίκη της Σουηδίας με το "Take Me to Your Heaven". Μετά τη νικητήρια επανάληψη, η μετάδοση ολοκληρώθηκε από όλους τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες που συγκεντρώθηκαν στη σκηνή για να ερμηνεύσουν το "Hallelujah", το νικητήριο τραγούδι του Ισραήλ από το 1979, ως φόρο τιμής στα θύματα του τότε συνεχιζόμενου πολέμου στα Βαλκάνια. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2000 ήταν η τεσσαρακοστή πέμπτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την SVT και πραγματοποιήθηκε στις 13 Μαΐου 2000 στο Globe Arena στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. 24 χώρες διαγωνίστηκαν στον διαγωνισμό, με τη Λετονία να κάνει την πρώτη της εμφάνιση. Ο πρώτος διαγωνισμός της νέας χιλιετίας πραγματοποιήθηκε ενώπιον του μεγαλύτερου πλήθους που έχει δει ποτέ στην ιστορία της, με πάνω από 13.000 θεατές να παρακολουθούν το σόου στην αρένα, και ήταν ο πρώτος διαγωνισμός που μεταδόθηκε ζωντανά μέσω του Διαδικτύου. Η Δανία εξασφάλισε τη δεύτερη νίκη της, την πρώτη της από το 1963, εκπροσωπούμενη από τους Olsen Brothers με το τραγούδι "Fly on the Wings of Love". Η Ρωσία, η οποία είχε τοποθετηθεί στη δεύτερη θέση, υπέβαλε αίτηση για αποκλεισμό του τραγουδιού για μερική χρήση κωδικοποιητή φωνής, η οποία απορρίφθηκε από την EBU.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2001 ήταν η τεσσαρακοστή έκτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την DR και πραγματοποιήθηκε στις 12 Μαΐου 2001 στο Parken Stadium στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Μια αναδιπλούμενη οροφή κατασκευάστηκε ειδικά πάνω από το γήπεδο ποδοσφαίρου για τον διαγωνισμό, και με 38.000 θεατές έγινε το μεγαλύτερο ζωντανό κοινό που έχει δει ποτέ στη Eurovision, ένα ρεκόρ που εξακολουθεί να ισχύει. Συνολικά διαγωνίστηκαν 23 χώρες και το σύστημα υποβιβασμού άλλαξε και πάλι, αφαιρώντας τη σύγκριση του μέσου όρου βαθμολογίας και επαναφέροντας το σύστημα που χρησιμοποιήθηκε το 1994 και το 1995 για τον υποβιβασμό των χωρών που κατείχαν την τελευταία θέση, με τους Τέσσερις Μεγάλους να εξαιρούνται ανεξάρτητα από την κατάταξή τους. Η Εσθονία ανακηρύχθηκε νικήτρια, εκπροσωπούμενη από τους Tanel Padar, Dave Benton και 2XL με το "Everybody". Με τη νίκη τους η Εσθονία έγινε η πρώτη χώρα από το πρώην Ανατολικό Μπλοκ που κέρδισε τον διαγωνισμό, πυροδοτώντας μια 8ετή αλυσίδα νικών για νέες χώρες, και ο γεννημένος στην Αρούμπα Benton έγινε ο πρώτος μαύρος καλλιτέχνης που κέρδισε τον διαγωνισμό.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2002 ήταν η τεσσαρακοστή έβδομη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Eesti Televisioon (ETV) και πραγματοποιήθηκε στις 25 Μαΐου 2002 στο Saku Suurhall στο Ταλίν της Εσθονίας. 24 χώρες συμμετείχαν στον πρώτο διαγωνισμό που διεξήχθη πίσω από το πρώην Σιδηρούν Παραπέτασμα. Τα βραβεία Marcel Bezençon, μια σειρά πρόσθετων βραβείων που τιμούν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια και καλλιτέχνες στον τελικό κάθε διαγωνισμού, όπως ψηφίστηκαν από τον αναγνωρισμένο τύπο, τους σχολιαστές και τους συνθέτες, απονεμήθηκαν για πρώτη φορά σε αυτόν τον διαγωνισμό και στη συνέχεια εμφανίζονται σε κάθε διαγωνισμό από τότε παραδοσιακά μοιράζονταν στα παρασκήνια λίγο πριν τον μεγάλο τελικό. Η Λετονία κέρδισε τον πρώτο της τίτλο, μόνο δύο χρόνια μετά την πρώτη τους είσοδο, εκπροσωπούμενη από τη Marie N και το "I Wanna". Η Λετονία είχε αρχικά υποβιβαστεί λόγω της κακής της απόδοσης στην Κοπεγχάγη, ωστόσο δόθηκε αναβολή όταν η Πορτογαλία αποφάσισε να αποσυρθεί οικειοθελώς.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2003 ήταν η τεσσαρακοστή όγδοη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Latvijas Televīzija (LTV) και πραγματοποιήθηκε στις 24 Μαΐου 2003 στο Skonto Hall στη Ρίγα της Λετονίας. 26 χώρες συμμετείχαν στον διαγωνισμό, με την Ουκρανία να συμμετέχει στον διαγωνισμό για πρώτη φορά. Αυτός θα γινόταν ο τελευταίος διαγωνισμός που θα διεξαχθεί σε μία βραδιά, με μια ανακοίνωση τον Ιανουάριο του 2003 ότι από το 2004 θα καθιερωνόταν ένας ημιτελικός: οι 10 κορυφαίες χώρες από τη διοργάνωση του 2003 μαζί με τους "Μεγάλους Τέσσερις" θα προκριθούν αυτόματα για τον τελικό το 2004, με όλες τις άλλες χώρες να διαγωνίζονται στον ημιτελικό για 10 θέσεις πρόκρισης. Η Τουρκία κέρδισε την πρώτη της νίκη στη Eurovision, με τη Sertab Erener να στέφεται νικήτρια σε έναν από τους πιο κοντινούς διαγωνισμούς που έχουν δει ποτέ, καθώς το "Everyway That I Can" θριάμβευσε με μόνο τρεις βαθμούς που χωρίζουν τις τρεις πρώτες χώρες.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2004 ήταν η τεσσαρακοστή ένατη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Τουρκική Εταιρεία Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης (TRT) και πραγματοποιήθηκε στις 12 και 15 Μαΐου 2004 στο Abdi İpekçi Arena στην Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας. Ένα ρεκόρ 36 χωρών συμμετείχαν στον πρώτο διαγωνισμό που διεξήχθη με τη νέα μορφή, με τις χώρες που υποβιβάστηκαν από το 2003 να συνοδεύονται από την Αλβανία, την Ανδόρα, τη Λευκορωσία και τη Σερβία και Μαυροβούνιο στο ντεμπούτο τους, με το Μονακό να κάνει επίσης την πρώτη του εμφάνιση μετά από 25 χρόνια απουσία. 22 χώρες μπήκαν στον πρώτο ημιτελικό της Eurovision, με τις 10 πρώτες να συμμετέχουν στους 14 αυτόματα προκριθέντες στον τελικό. Η Ουκρανία αναδείχθηκε νικήτρια, μόνο στη δεύτερη εμφάνισή της σε διαγωνισμό, εκπροσωπούμενη από τη Ruslana και το "Wild Dances".Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2005 ήταν η πεντηκοστή έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Εθνική Εταιρεία Τηλεόρασης της Ουκρανίας (NTU) και πραγματοποιήθηκε στις 19 και 21 Μαΐου 2005 στο Palace of Sports στο Κίεβο της Ουκρανίας. 39 χώρες διαγωνίστηκαν συνολικά, με ντεμπούτο συμμετοχές από τη Μολδαβία και τη Βουλγαρία, και μια επιστροφή από την Ουγγαρία για πρώτη φορά από το 1998. Ο Λίβανος είχε επίσης σχεδιάσει να κάνει το ντεμπούτο του, ωστόσο αποσύρθηκε σε μεταγενέστερο στάδιο λόγω προβλημάτων με τον ανταγωνισμό μαζί με το Ισραήλ. Η Ελληνίδα Έλενα Παπαρίζου έγινε η νικήτρια της επετειακής έκδοσης του διαγωνισμού με το "My Number One", την πρώτη νίκη για την Ελλάδα μετά από 31 χρόνια συμμετοχών. Ήταν η δεύτερη εμφάνιση της Παπαρίζου στο διαγωνισμό, έχοντας προηγουμένως έρθει τρίτη για την Ελλάδα το 2001, ως μέλος των Antique.Στις 22 Οκτωβρίου 2005, πραγματοποιήθηκε ένας ειδικός διαγωνισμός για τον εορτασμό της 50ής επετείου του διαγωνισμού. Το Congratulations: 50 Χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision διοργανώθηκε από τον DR και πραγματοποιήθηκε στο Forum Copenhagen στην Κοπεγχάγη της Δανίας, με οικοδεσπότες τους πρώην διαγωνιζόμενους της Eurovision Katrina Leskanich και Renārs Kaupers. 14 τραγούδια από την ιστορία της Eurovision, επιλεγμένα από τους θαυμαστές και την ομάδα αναφοράς του διαγωνισμού, διαγωνίστηκαν για να καθορίσουν το πιο δημοφιλές τραγούδι από τα πρώτα 50 χρόνια του διαγωνισμού. Μεταδόθηκε ζωντανά σε 31 χώρες που είχαν διαγωνιστεί στη Eurovision εκείνη τη στιγμή, οι συνδυασμένες ψήφοι του κοινού και της κριτικής επιτροπής επέλεξαν έναν νικητή σε δύο γύρους. Το νικητήριο τραγούδι, που ανακοινώθηκε στο τέλος του σόου, ήταν το "Waterloo" των ABBA, το νικητήριο τραγούδι από τον διαγωνισμό του 1974 για τη Σουηδία.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2006 ήταν η πεντηκοστή πρώτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση (ΕΡΤ) και πραγματοποιήθηκε στις 18 και 20 Μαΐου 2006 στο Ολυμπιακό Κλειστό Γήπεδο στην Αθήνα της Ελλάδας. Στον διαγωνισμό συμμετείχαν 37 έθνη, με την πρώτη εμφάνιση της Αρμενίας. Η Σερβία και Μαυροβούνιο είχαν σκοπό να διαγωνιστούν, αλλά η διαμάχη για τον νικητή της εθνικής επιλογής τους είχε ως αποτέλεσμα την καθυστερημένη απόσυρσή τους. Ένα νέο ορόσημο επιτεύχθηκε σε αυτόν τον διαγωνισμό με την εκτέλεση του 1.000ου τραγουδιού στην ιστορία της Eurovision, όταν ο Ιρλανδός Brian Kennedy ερμήνευσε το "Every Song Is a Cry for Love" στον ημιτελικό. 45 χρόνια μετά την πρώτη συμμετοχή στον διαγωνισμό, η Φινλανδία εξασφάλισε την πρώτη της νίκη, εκπροσωπούμενη από τους Lordi και "Hard Rock Hallelujah". Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2007 ήταν η πεντηκοστή δεύτερη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το Yleisradio (YLE) και πραγματοποιήθηκε στις 10 και 12 Μαΐου 2007 στο Hartwall Arena στο Ελσίνκι της Φινλανδίας. Ένα ρεκόρ 42 χωρών διαγωνίστηκαν στον διαγωνισμό, ο οποίος είδε τις συμμετοχές για το ντεμπούτο από την Τσεχία, τη Γεωργία, το Μαυροβούνιο και τη Σερβία, οι δύο τελευταίες ως ανεξάρτητες χώρες για πρώτη φορά. 28 χώρες διαγωνίστηκαν στον μοναδικό ημιτελικό, ο μεγαλύτερος αριθμός συμμετεχόντων που έχει δει ποτέ σε σόου της Eurovision. Η Σερβία έγινε μόνο η δεύτερη χώρα που κέρδισε στο ντεμπούτο της, εκπροσωπούμενη από τη Marija Šerifović και τη "Molitva".Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2008 ήταν η πεντηκοστή τρίτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το Radio-televizija Srbije (RTS) και πραγματοποιήθηκε στις 20, 22 και 24 Μαΐου 2008 στο Belgrade Arena στο Βελιγράδι της Σερβίας. Ένα νέο ρεκόρ 43 χωρών διαγωνίστηκαν στον διαγωνισμό, με το Αζερμπαϊτζάν και τον Άγιο Μαρίνο να κάνουν τις πρώτες τους εμφανίσεις στο διαγωνισμό. Ένας δεύτερος ημιτελικός εισήχθη σε αυτόν τον διαγωνισμό, με όλες τις χώρες εκτός από τους οικοδεσπότες και τους "Μεγάλους Τέσσερις" να διαγωνίζονται τώρα σε έναν από τους δύο ημιτελικούς. Η Ρωσία κέρδισε την πρώτη της νίκη στο διαγωνισμό, εκπροσωπούμενη από τον Dima Bilan και το τραγούδι "Believe"; Ήταν η δεύτερη εμφάνιση του Bilan στο διαγωνισμό, έχοντας προηγουμένως έρθει δεύτερος για τη Ρωσία το 2006.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2009 ήταν η πεντηκοστή τέταρτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το Channel One (C1R) και πραγματοποιήθηκε στις 12, 14 και 16 Μαΐου 2009 στο Olimpiyskiy Arena στη Μόσχα της Ρωσίας. 42 χώρες διαγωνίστηκαν, συμπεριλαμβανομένης της Σλοβακίας στην πρώτη της εμφάνιση μετά από 11 χρόνια. Η συμμετοχή της Γεωργίας μπλέχτηκε σε διαμάχες, όταν κατηγορήθηκε ότι ασκούσε κριτική στον Ρώσο ηγέτη Βλαντιμίρ Πούτιν μετά τον πρόσφατο ρωσογεωργιανό πόλεμο. Μετά την απόρριψη των αιτημάτων της EBU για αλλαγή των στίχων, η Γεωργία αποσύρθηκε στη συνέχεια. Οι κριτικές επιτροπές επέστρεψαν στον διαγωνισμό φέτος, με τους βαθμούς που απονεμήθηκαν στον τελικό να αποφασίζονται από ισάξιο συνδυασμό κριτικής επιτροπής και τηλεψηφοφορίας, με τους προκριθέντες από τους ημιτελικούς ωστόσο να αποφασίζονται κατά κύριο λόγο με τηλεψηφοφορία σε αυτόν τον διαγωνισμό. Η Νορβηγία εξασφάλισε την τρίτη της νίκη στο διαγωνισμό, καθώς ο Alexander Rybak κέρδισε μια νίκη με το "Fairytale". Με 387 πόντους, ο Rybak κέρδισε το σύνολο των υψηλότερων πόντων που έχουν δει μέχρι σήμερα στον διαγωνισμό, το οποίο παραμένει το υψηλότερο σύνολο σε αυτό το σύστημα. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2010 ήταν η πεντηκοστή πέμπτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το NRK και πραγματοποιήθηκε στις 25, 27 και 29 Μαΐου 2010 στο Telenor Arena στο Όσλο της Νορβηγίας. Συμμετείχαν συνολικά 39 χώρες, με τη Γεωργία να επιστρέφει μετά από ένα χρόνο απουσίας. Αρκετές χώρες αποσύρθηκαν για φέτος λόγω των επιπτώσεων της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007–2008, συμπεριλαμβανομένης της Ανδόρας που δεν έχει ακόμη εμφανιστεί ξανά, με την κρίση να επηρεάζει επίσης την παραγωγή του διαγωνισμού. Ο συνδυασμός κριτικής επιτροπής και τηλεψηφοφορίας που παρατηρήθηκε στον τελικό του 2009 επεκτάθηκε στους ημιτελικούς φέτος, ο καθένας με ίσο μερίδιο στον καθορισμό των 10 προκριθέντων σε κάθε ημιτελικό. Η Γερμανία κέρδισε τη δεύτερη νίκη της στον διαγωνισμό, και έγινε η πρώτη χώρα των "Μεγάλων Τεσσάρων" που κέρδισε από τον σχηματισμό τους το 1999, με τη Lena να είναι η πρώτη Γερμανίδα νικήτρια μετά από 28 χρόνια με το "Satellite".Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2011 ήταν η πεντηκοστή έκτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το Norddeutscher Rundfunk (NDR) για λογαριασμό του ARD και πραγματοποιήθηκε στις 10, 12 και 14 Μαΐου 2011 στο Düsseldorf Arena στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας. 43 χώρες διαγωνίστηκαν στον τρίτο διαγωνισμό που διεξήχθη σε γερμανικό έδαφος, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του 2008, όπου μεταξύ των χωρών που επέστρεψαν ήταν η Ιταλία, κάνοντας την πρώτη της εμφάνιση από το 1997, η οποία προκρίθηκε αυτόματα στον τελικό ως μέλος των πρόσφατα διευρυμένων "Μεγάλων Πέντε". Το Αζερμπαϊτζάν κέρδισε τον πρώτο του τίτλο, εκπροσωπούμενο από τους Ell & Nikki και το τραγούδι "Running Scared". Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2012 ήταν η πεντηκοστή έβδομη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την İctimai Television (İTV) και πραγματοποιήθηκε στις 22, 24 και 26 Μαΐου 2012 στο Baku Crystal Hall στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν. 42 χώρες συμμετείχαν στον διαγωνισμό. Η Αρμενία είχε αρχικά υποβάλει αίτηση για να διαγωνιστεί, αλλά αποσύρθηκε σε μεταγενέστερο στάδιο λόγω ανησυχιών για την ασφάλεια που σχετίζονται με τη συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Ο διαγωνισμός χαρακτηρίστηκε επίσης από ανησυχίες σχετικά με το ιστορικό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Αζερμπαϊτζάν, καθώς και από εντάσεις με το γειτονικό Ιράν σχετικά με τον «αντι-ισλαμικό» χαρακτήρα του διαγωνισμού. Η Σουηδία εξασφάλισε τον πέμπτο τίτλο της στη Eurovision, εκπροσωπούμενη από τη Loreen και το "Euphoria", η οποία θα γινόταν μεγάλη εμπορική επιτυχία μετά τον διαγωνισμό, πουλώντας πάνω από δύο εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2013 ήταν η πεντηκοστή όγδοη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την SVT και πραγματοποιήθηκε στις 14, 16 και 18 Μαΐου 2013 στο Malmö Arena στο Μάλμε της Σουηδίας. Συνολικά αγωνίστηκαν 39 χώρες, με την Αρμενία να επιστρέφει μετά από ένα χρόνο απουσίας. Μεταξύ των χωρών που αποσύρθηκαν ήταν η Σλοβακία και η Τουρκία, οι οποίες δεν έχουν ακόμη εμφανιστεί στο διαγωνισμό, με τον τουρκικό ραδιοτηλεοπτικό σταθμό TRT να επικαλείται τροποποιήσεις στους κανόνες του διαγωνισμού τα τελευταία χρόνια, καθώς και να υποστηρίζει την κριτική της LGBT φύσης ορισμένων παραστάσεων, ως λόγους για τη συνεχιζόμενη μη συμμετοχή τους. Η Δανία κέρδισε τον διαγωνισμό για τρίτη φορά, εκπροσωπούμενη από την Emmelie de Forest και το "Only Teardrops".Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2014 ήταν η πεντηκοστή ένατη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την DR και πραγματοποιήθηκε στις 6, 8 και 10 Μαΐου 2014 στο B&W Hallerne στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Καλλιτέχνες που εκπροσωπούσαν 37 χώρες διαγωνίστηκαν στον τρίτο διαγωνισμό της Δανίας ως διοργανώτρια, με την Αυστρία να αναδεικνύεται νικήτρια για να κερδίσει τη δεύτερη νίκη τους, την πρώτη τους σε 48 χρόνια, με την Conchita Wurst και το "Rise Like a Phoenix". Η νίκη της γενειοφόρου drag queen αποδείχθηκε αμφιλεγόμενη μεταξύ ορισμένων, ιδιαίτερα στη Ρωσία όπου αρκετές συντηρητικές φωνές εξέφρασαν κριτική για τη νίκη της. Οι εξελίξεις στη Ρωσία, ιδιαίτερα η θέσπιση νόμου για την προπαγάνδα των ομοφυλοφίλων και οι εξελίξεις στην Κριμαία, ήταν επίσης παρούσες στον διαγωνισμό όταν ακουγόταν ηχητικές αποδοκιμασίες κατά τη διάρκεια της συμμετοχής και της ψηφοφορίας της Ρωσίας.Για τον εορτασμό της εξηκοστής επετείου του διαγωνισμού, η EBU διοργάνωσε μια ειδική συναυλία στο Hammersmith Apollo στο Λονδίνο του Ηνωμένου Βασιλείου στις 31 Μαρτίου 2015. Το Eurovision Song Contest's Greatest Hits περιλάμβανε ζωντανές εμφανίσεις από δεκαπέντε προηγούμενες παραστάσεις της Eurovision από δεκατρείς χώρες, βίντεο μοντάζ προηγούμενων εκδόσεων του διαγωνισμού και πλάνα από προηγούμενες συμμετοχές και μια παράσταση από το καστ του Riverdance, που αρχικά είχε σχεδιαστεί ως η διαλειμματική παράσταση για τον διαγωνισμό του 1994 πριν εξελιχθεί σε πλήρη παραγωγή. Μια παραγωγή του BBC, η συναυλία ηχογραφήθηκε ζωντανά και μεταδόθηκε ως καθυστερημένη μετάδοση σε διάφορες ημερομηνίες που βόλευαν τους μεμονωμένους συμμετέχοντες ραδιοτηλεοπτικούς φορείς: το BBC και το ιρλανδικό RTÉ ήταν οι πρώτοι που μετέδωσαν το γεγονός, σε ταυτόχρονη μετάδοση στις 3 Απριλίου 2015.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2015 ήταν η εξηκοστή έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το ORF και πραγματοποιήθηκε στις 19, 21 και 23 Μαΐου 2015 στο Wiener Stadthalle στη Βιέννη της Αυστρίας. 39 χώρες ανακοινώθηκαν αρχικά ότι θα συμμετάσχουν στον διαγωνισμό, ο πρώτος που πραγματοποιήθηκε στην Αυστρία από το 1967. Αργότερα προστέθηκε η Αυστραλία ως η 40η χώρα, κάνοντας την πρώτη της εμφάνιση σε αυτό που χρεώθηκε ως εφάπαξ για τον εορτασμό της 60ής επετείου του διαγωνισμού. Η Αυστραλία θα προκριθεί απευθείας στον τελικό, που σημαίνει ότι 27 χώρες θα διαγωνίζονταν στον μεγαλύτερο τελικό που έχει δει ποτέ στον διαγωνισμό. Η Σουηδία κέρδισε την έκτη της νίκη στο διαγωνισμό, εκπροσωπούμενη από τον Måns Zelmerlöw και το "Heroes".Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2016 ήταν η εξηκοστή πρώτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την SVT και πραγματοποιήθηκε στις 10, 12 και 14 Μαΐου 2016 στο Globe Arena στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. 43 χώρες ανακοινώθηκαν αρχικά ότι θα εκπροσωπηθούν στο διαγωνισμό, με την Αυστραλία που προσκλήθηκε να διαγωνιστεί για δεύτερη φορά. Η Ρουμανία αποκλείστηκε από το να διαγωνιστεί, λόγω χρεών από τον Ρουμανικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα TVR, αφήνοντας 42 χώρες να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό που διοργάνωνε η Σουηδία για έκτη φορά. Το σύστημα ψηφοφορίας μεταμορφώθηκε για πρώτη φορά σε περισσότερα από 30 χρόνια σε αυτόν τον διαγωνισμό: κάθε χώρα θα απονέμει πλέον δύο σετ βαθμών, που αντιπροσωπεύουν τις ψήφους της κριτικής επιτροπής και του κοινού κάθε χώρας ξεχωριστά. Η Ουκρανία κατέγραψε τη δεύτερη νίκη της στο διαγωνισμό, χάρη της Jamala με το "1944". Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2017 ήταν η εξηκοστή δεύτερη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Public Broadcasting Company of Ukraine (UA:PBC) και πραγματοποιήθηκε στις 9, 11 και 13 Μαΐου 2017 στο Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο στο Κίεβο της Ουκρανίας. 43 χώρες υπέβαλαν αίτηση για να λάβουν μέρος στον διαγωνισμό, ωστόσο μόνο 42 θα λάβουν μέρος στη συνέχεια στον δεύτερο διαγωνισμό της Ουκρανίας: η Ρωσία δεν μπόρεσε να διαγωνιστεί αφού οι ουκρανικές αρχές απαγόρευσαν την είσοδο στην επιλεγμένη ερμηνεύτρια Yuliya Samoylova στην Ουκρανία λόγω παράνομης εισόδου στην Κριμαία το 2015, με προτάσεις για τη Samoylova να διαγωνιστεί μέσω δορυφόρου από τη Ρωσία, κάτι που απορρίφθηκε από τον ρωσικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα. Η Πορτογαλία κέρδισε τον πρώτο της τίτλο στη Eurovision, 53 χρόνια μετά την πρώτη της συμμετοχή στον διαγωνισμό, με τον Salvador Sobral να κερδίζει τους μεγαλύτερους πόντους που έχει δει ποτέ στην ιστορία της Eurovision καθώς το "Amar pelos dois" κέρδισε 758 πόντους.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2018 ήταν η εξηκοστή τρίτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από το Rádio e Televisão de Portugal (RTP) και πραγματοποιήθηκε στις 8, 10 και 12 Μαΐου 2018 στο Altice Arena στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας. 43 χώρες διαγωνίστηκαν σε αυτόν τον διαγωνισμό, ταιριάζοντας με το προηγούμενο ρεκόρ, με τη Ρωσία να επιστρέφει μετά την απουσία της το προηγούμενο έτος. Αυτός ο διαγωνισμός είδε την απόδοση του 1.500ου τραγουδιού της Eurovision, όταν ο πρώην νικητής Alexander Rybak ερμήνευσε το "That's How You Write a Song" στον δεύτερο ημιτελικό για τη Νορβηγία. Το Ισραήλ κέρδισε τον τέταρτο τίτλο του στη Eurovision, εκπροσωπούμενο από τη Netta με το "Toy".Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2019 ήταν η εξηκοστή τέταρτη έκδοση του διαγωνισμού, που διοργανώθηκε από την Ισραηλινή Δημόσια Ραδιοτηλεόραση (KAN) και πραγματοποιήθηκε στις 14, 16 και 18 Μαΐου 2019 στην Expo Tel Aviv στο Τελ Αβίβ του Ισραήλ. Ο τρίτος ισραηλινός διαγωνισμός χαρακτηρίστηκε από διαμάχες σε πολλαπλά μέτωπα, με ορθόδοξους θρησκευτικούς ηγέτες και πολιτικούς στο Ισραήλ να καλούν τον διαγωνισμό να μην παρεμβαίνει στο Σάββατο, ενώ άλλες ομάδες, συμπεριλαμβανομένου του BDS, ζήτησαν μποϊκοτάζ της εκδήλωσης ως απάντηση στις δηλώσεις της χώρας. πολιτικές έναντι των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, και σε αντίθεση με αυτό που ορισμένοι θεωρούν «ροζ πλύσιμο» από την ισραηλινή κυβέρνηση. 42 χώρες ανακοινώθηκαν αρχικά ως διαγωνιζόμενοι σε αυτόν τον διαγωνισμό, με την Αυστραλία να έχει εξασφαλίσει δικαιώματα συμμετοχής έως το 2023. Ωστόσο, μόνο 41 χώρες συμμετείχαν στον διαγωνισμό όταν η Ουκρανία αποσύρθηκε στη συνέχεια: οι συγκρούσεις μεταξύ του ουκρανικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα UA:PBC και του νικητή της εθνικής του επιλογής Maruv οδήγησαν στην άρνηση του τελευταίου να διαγωνιστεί, με αποτέλεσμα την απόσυρσή του μετά την απόρριψη άλλων πράξεων από την επιλογή του συμμετέχοντα. Η Ολλανδία κατέγραψε την πέμπτη της νίκη στη Eurovision και πρώτη μετά από 44 χρόνια, χάρη στον Ντάνκαν Λόρενς με το "Arcade", το οποίο αργότερα θα γινόταν μεγάλη επιτυχία το 2021, καθιστώντας το τραγούδι της Eurovision με τις περισσότερες ροές στο Spotify και το πρώτο μετά το "Ooh Aah.. Just a Little Bit" για να γραφτεί στο αμερικανικό Billboard Hot 100, φτάνοντας τελικά στο top 30 του chart. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2020 είχε προγραμματιστεί να διεξαχθεί στις 12, 14 και 16 Μαΐου 2020 στο Rotterdam Ahoy στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας και ήταν να διοργανωθεί από τους φορείς Nederlandse Publieke Omroep (NPO), Nederlandse Omroep Stichting (NOS) και AVROTROS. 41 χώρες υπέβαλαν αίτηση για να συμμετάσχουν σε αυτόν που θα ήταν ο πέμπτος διαγωνισμός της Ολλανδίας ως διοργανωτές, αλλά τον Μάρτιο του 2020, για πρώτη φορά στην ιστορία του, ο διαγωνισμός ακυρώθηκε λόγω της αβεβαιότητας που προκλήθηκε από την πανδημία του COVID-19 και των περιορισμών που επιβλήθηκαν από τις κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη, η οποία περιελάμβανε lockdown και ταξιδιωτικούς περιορισμούς. Στη θέση του, μια ειδική μετάδοση από το Media Park στο Χίλφερσουμ, το Eurovision: Europe Shine A Light, πραγματοποιήθηκε την ημέρα του τελικού, σε μια γιορτή και έκθεση των καλλιτεχνών και των τραγουδιών που θα διαγωνίζονταν στο διαγωνισμό του 2020 σε μη διαγωνιστική μορφή, καθώς και με παραστάσεις πρώην καλλιτεχνών της Eurovision. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2021 ήταν η εξηκοστή πέμπτη έκδοση του διαγωνισμού, που πραγματοποιήθηκε στις 18, 20 και 22 Μαΐου 2021 στο Rotterdam Ahoy στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας και διοργανώθηκε από τους NPO, NOS και AVROTROS. Το Ρότερνταμ αποκαλύφθηκε ως η διοργανώτρια πόλη του διαγωνισμού του 2021 κατά τη διάρκεια του Eurovision: Europe Shine a Light. Πολλοί από τους καλλιτέχνες που είχαν αρχικά επιλεγεί για να διαγωνιστούν το 2020 επιβεβαιώθηκαν για τις χώρες τους για άλλη μια φορά, ωστόσο οποιοδήποτε τραγούδι συμμετείχε στον διαγωνισμό του 2020 δεν ήταν επιλέξιμο για το 2021 σύμφωνα με τους κανόνες του διαγωνισμού. Τα προηχογραφημένα δευτερεύοντα φωνητικά επετράπησαν για πρώτη φορά το 2021 σε δοκιμαστική βάση, που ανακοινώθηκε ως μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού και αύξησης της βιωσιμότητας του διαγωνισμού. Οι ίδιες 41 χώρες που είχαν αρχικά σχεδιάσει να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό του 2020 ανακοινώθηκαν αρχικά ότι θα συμμετάσχουν ξανά σε αυτόν τον διαγωνισμό, ωστόσο, μια καθυστερημένη απόσυρση της Αρμενίας και ο επακόλουθος αποκλεισμός της συμμετοχής από τη Λευκορωσία μείωσε τον αριθμό των διαγωνιζόμενων χωρών σε 39. Ως απάντηση στην πανδημία του COVID-19, αναπτύχθηκαν πολλαπλά σενάρια έκτακτης ανάγκης από τους οικοδεσπότες ραδιοτηλεοπτικούς φορείς και την EBU, που κυμαίνονται από έναν κανονικό, αν και λιγότερο κόσμο διαγωνισμό έως έναν πλήρως απομακρυσμένο διαγωνισμό - με τους συμμετέχοντες να παίζουν μέσω "ζωντανής κασέτας" ηχογραφήσεις - για να διασφαλιστεί ότι ο διαγωνισμός θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ανεξάρτητα από την περίσταση. Η Αυστραλία και η Ισλανδία τελικά δεν μπόρεσαν να εμφανιστούν ζωντανά στον διαγωνισμό: η αυστραλιανή αντιπροσωπεία επέλεξε να χρησιμοποιήσει την απόδοσή της «ζωντανά σε κασέτα» λόγω των υλικοτεχνικών δυσκολιών στο ταξίδι στο εξωτερικό ως μέρος της αντιμετώπισης της πανδημίας της χώρας, ενώ η Ισλανδία διαγωνίστηκε χρησιμοποιώντας πλάνα από πρόβες μετά από κρούσμα του COVID-19 μεταξύ της αντιπροσωπείας της. Η Ιταλία κατέγραψε την τρίτη της νίκη στη Eurovision, και έγινε η δεύτερη χώρα των "Μεγάλων Πέντε" που κέρδισε από τον σχηματισμό της, καθώς οι Måneskin τελείωσαν μια 31χρονη αναμονή για νίκη με το "Zitti e buoni". Η δεύτερη Γαλλία και η τρίτη Ελβετία πέτυχαν επίσης τα καλύτερα αποτελέσματα από το 1991 και το 1993 αντίστοιχα. Η νίκη των Måneskin στο διαγωνισμό σηματοδότησε τη διεθνή ανακάλυψη του συγκροτήματος, με τις κυκλοφορίες τους να μπαίνουν σε πολλά ευρωπαϊκά και παγκόσμια εβδομαδιαία charts τους μήνες μετά τη νίκη τους.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2022 ήταν η εξηκοστή έκτη έκδοση του διαγωνισμού, που πραγματοποιήθηκε στις 10, 12 και 14 Μαΐου 2022 στο PalaOlimpico στο Τορίνο της Ιταλίας και διοργανώθηκε από την RAI. 41 χώρες υπέβαλαν αίτηση για να λάβουν μέρος στον διαγωνισμό, με την Αρμενία και το Μαυροβούνιο να υποβάλλουν τις πρώτες τους συμμετοχές από το 2019. Στη συνέχεια, η Ρωσία, η οποία είχε εμφανιστεί αρχικά στη λίστα, αποκλείστηκε από τη συμμετοχή της μετά την εισβολή της στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022, με αποτέλεσμα 40 χώρες να διαγωνιστούν στην τρίτη φορά που η Ιταλία φιλοξενούσε το διαγωνισμό. Η Ουκρανία κατέγραψε την τρίτη της νίκη στο διαγωνισμό, εκπροσωπούμενη από τους Kalush Orchestra με το "Stefania", ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο, που κατέλαβε τη δεύτερη θέση, και η Ισπανία, που κατέλαβε την τρίτη θέση, πέτυχαν επίσης τα καλύτερα αποτελέσματά τους από το 1998 και το 1995 αντίστοιχα.Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2023 θα είναι η εξηκοστή έβδομη έκδοση του διαγωνισμού, που θα διεξαχθεί στις 9, 11 και 13 Μαΐου 2023 στο Liverpool Arena στο Λίβερπουλ του Ηνωμένου Βασιλείου και διοργανώνεται από το BBC. Το UA:PBC της Ουκρανίας είχε αρχικά την ευκαιρία να φιλοξενήσει μετά τη νίκη του το προηγούμενο έτος, αλλά λόγω ανησυχιών για την ασφάλεια που προκλήθηκαν από τη ρωσική εισβολή στη χώρα, το BBC επιλέχθηκε, ως δεύτερος, για να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό για λογαριασμό του. 37 χώρες υπέβαλαν αίτηση για να λάβουν μέρος στον ένατο διαγωνισμό που πραγματοποιήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, με αρκετές χώρες να αποσύρονται για φέτος λόγω των επιπτώσεων της παγκόσμιας ενεργειακής κρίσης 2021–2022. Ουσιαστικές αλλαγές έγιναν στο σύστημα ψηφοφορίας για αυτόν τον διαγωνισμό, με την πλήρη τηλεψηφοφορία να επιστρέφει για τον καθορισμό των φιναλίστ από τους ημιτελικούς και τους θεατές από μη συμμετέχουσες χώρες να επιτρέπεται να ψηφίζουν σε όλες τις εκπομπές, με τις ψήφους τους να συγκεντρώνονται και να απονέμονται ως ένα σύνολο βαθμών από μια "έξτρα χώρα" για τη συνολική ψήφο του κοινού. Η Λορίν, η νικήτρια του διαγωνισμού του 2012, επέστρεψε για τη Σουηδία και έγινε η δεύτερη καλλιτέχνιδα και η πρώτη γυναίκα καλλιτέχνης που κατέγραψε δύο νίκες στο διαγωνισμό με το "Tattoo", χαρίζοντας έτσι στη Σουηδία μια ισοπαλία-ρεκόρ για τον έβδομο νικητήριο διαγωνισμό. Η πιο πρόωρη περίοδος στην ιστορία της Eurovision χαρακτηρίζεται από το ύφος των τραγουδιών που συμμετείχαν και τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάστηκε η ίδια η παράσταση. Διασημότερα μουσικά και κινηματογραφικά αστέρια θα συμμετείχαν χωρίς προκαταλήψεις, με τους Ιταλούς νικητές του Φεστιβάλ του Sanremo και με τα βρετανικά ονόματα Patricia Bredin και Bryan Johnson. Με μια ζωντανή ορχήστρα τον κανόνα στα πρώτα χρόνια, και απλά τραγούδια τραγουδιού σε κάθε ραδιοφωνικό σταθμό, ο διαγωνισμός έγινε ένα από τα αγαπημένα μεταξύ όλων σχεδόν των ηλικιακών ομάδων σε ολόκληρη την ήπειρο. Τα εικονικά τραγούδια όπως το "Volare" και το "Poupée de cire, poupée de son" του Serge Gainsbourg έπληξαν τους χάρτες πωλήσεων σε πολλές χώρες μετά την εμφάνισή τους στο Eurovision. Στην αρχή, ήταν προφανές για τους συμμετέχοντες ότι πρέπει να τραγουδούν στην εθνική γλώσσα της χώρας τους. Εντούτοις, όπως η σουηδική είσοδος το 1965, το "Absent Friend" τραγούδησε στα αγγλικά, η EBU έθεσε πολύ αυστηρούς κανόνες σχετικά με τη γλώσσα στην οποία θα μπορούσαν να εκτελεστούν τα τραγούδια. Οι εθνικές γλώσσες έπρεπε να χρησιμοποιηθούν σε όλους τους στίχους, συμπεριλαμβανομένης της Μάλτας, όταν το νησιωτικό έθνος έκανε το ντεμπούτο του. Οι συνθέτες σε όλη την Ευρώπη προστέθηκαν σύντομα στην ιδέα ότι η επιτυχία θα έφθανε μόνο αν οι δικαστές μπορούσαν να κατανοήσουν το περιεχόμενο, με αποτέλεσμα τέτοιες εγγραφές όπως "Boom-Bang-A-Bang" και "La La La". Οι στίχοι επιτρέπεται να περιέχουν περιστασιακές φράσεις σε άλλες γλώσσες, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν για παράδειγμα από το Γιουγκοσλαβικό τραγούδι το 1969. Το 1973, οι κανόνες σχετικά με τη χρήση της γλώσσας ήταν χαλαροί και το επόμενο έτος οι ABBA κέρδισαν με το "Waterloo". Αυτοί οι κανόνες "ελεύθερης γλώσσας" θα αντιστραφούν σύντομα το 1977, για να επιστρέψουν με προφανές μόνιμο καθεστώς στον διαγωνισμό του 1999, με τα παρελθόντα έτη να μειώνονται από τα σημεία που μαρτυρούν τα νεκρά χρόνια. Οι σκηνές "swinging sixties" και punk χάθηκαν από τις σύγχρονες περιόδους της Eurovision, ενώ η δεκαετία του '80 είδε μια αύξηση στο μπαλάντα με σχεδόν καθόλου αγνοία της pop ή της ηλεκτρονικής ή της κιθάρας. Εκτός από τις έντονα εγχυμένες ποπ εκδόσεις, η ραπ ήταν δίπλα στην πλήρη αγνόηση. Ένα αποτέλεσμα της προσπάθειας εκσυγχρονισμού των τραγουδιών του Διαγωνισμού ήταν η κατάργηση της υποχρεωτικής χρήσης της ζωντανής ορχήστρας, στην οποία έπρεπε να εκτελέσουν όλα τα τραγούδια. Η απόφαση αυτή έγινε το 1997 και αφαιρέθηκε η αυτόματη απαίτηση για αναπαράσταση τραγουδιών για αναπαραγωγή με ζωντανή ορχήστρα. Από το 1999, η χώρα υποδοχής δεν ήταν υποχρεωμένη να παρέχει ζωντανή ορχήστρα και από τότε δεν έχει υπάρξει. Δεν έγινε προσπάθεια επιστροφής του Διαγωνισμού στις ημέρες ζωντανών συγκροτημάτων και βιολιών. Η ζωντανή μουσική δεν επιτρέπεται. Αυτός ο κανόνας πιθανότατα υπάρχει επειδή δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να σύρουν τα όργανα κατά τη διάρκεια της σύντομης διάλειμμα μεταξύ των τραγουδιών. Από την άλλη πλευρά, μια ταινία υποστήριξης μπορεί να μην έχει φωνές σε αυτό, το τραγούδι πρέπει να γίνει ζωντανό. Πριν από το 1997 επιτρεπόταν η δημιουργία τραγουδιών, αλλά μόνο αν όλα τα όργανα στην ταινία εμφανίζονταν στη σκηνή. Αυτό εξηγεί την περίεργη κατάσταση το 1996, όταν η Gina G, εισερχόμενος στο Ηνωμένο Βασίλειο, είχε δύο οθόνες ηλεκτρονικών υπολογιστών στη σκηνή. Εκτός από τους πρώτους διαγωνισμούς, κάθε συμμετοχή έχει καθοριστεί σε μέγιστο διάστημα τριών λεπτών. Προηγούμενοι καλλιτέχνες στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision περιλαμβάνουν: Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision είναι ένας ετήσιος διεθνής διαγωνισμός τραγουδιού, που διεξάγεται κάθε χρόνο από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) από το 1956. Αυτή η σελίδα είναι μια λίστα με άτομα που έχουν ενεργήσει ως παρουσιαστές του διαγωνισμού. Από το 1988, ήταν ο κανόνας να υπάρχουν τουλάχιστον δύο παρουσιαστές για τον διαγωνισμό. Όλοι οι διαγωνισμοί πριν από το 1978 είχαν έναν παρουσιαστή και μόνο λίγοι μετά το 1988 είχαν μόνο έναν παρουσιαστή (αυτοί ήταν το 1993, το 1995 και το 2013). Ο διαγωνισμός του 1999 ήταν ο πρώτος που αποτελείται από τρεις παρουσιαστές και αυτή η μέθοδος χρησιμοποιείται συχνότερα από το 2010. Οι διαγωνισμοί από το 2018 έως το 2021 αποτελούνταν από τέσσερις παρουσιαστές ο καθένας (εξαιρουμένου του διαγωνισμού του 2020 που ακυρώθηκε). Παρουσιαστές του Green room Online παρουσιαστές Songs of Europe Το Songs of Europe ήταν ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα συναυλίας που μεταδόθηκε από το Mysen, Νορβηγία το 1981, για τον εορτασμό της 25ης επετείου του διαγωνισμού. Στην εκδήλωση συμμετείχαν σχεδόν όλοι οι νικητές του διαγωνισμού από το 1956 έως το 1981. Kvalifikacija za Millstreet Το Kvalifikacija za Millstreet (Ελληνικά: Πρόκριση για το Μίλστριτ, Αγγλικά: Qualification for Millstreet; Γαλλικά: Qualification pour Millstreet) ήταν η προεπιλογή για το Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 1993. Επτά χώρες πήραν μέρος, οι οποίες ήταν οι: Βοσνία και Ερζεγοβίνη, Εσθονία, Κροατία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Σλοβακία και Σλοβενία. Congratulations: 50 Χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision Το Congratulations: 50 Χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision ήταν μια ειδική τηλεοπτική εκπομπή που μεταδόθηκε από την Κοπεγχάγη, Δανία το 2005, για να σηματοδοτήσει την 50η επέτειο του διαγωνισμού και να καθορίσει τον πιο δημοφιλή συμμετέχοντα του ο διαγωνισμός τα τελευταία 50 χρόνια. Eurovision Song Contest's Greatest Hits Το Eurovision Song Contest's Greatest Hits (επίσης γνωστό ως Eurovision's Greatest Hits) ήταν μια ζωντανή τηλεοπτική συναυλία που οργανώθηκε από την EBU και παρήχθη από τη British Broadcasting Corporation (BBC) το 2015, για τον εορτασμό της 60ής επετείου του διαγωνισμού. Eurovision: Europe Shine a Light Το Eurovision: Europe Shine a Light ήταν ένα ζωντανό τηλεοπτικό πρόγραμμα που διοργανώθηκε από την EBU και παρήχθη από τους NPO, NOS και AVROTROS ως αντικατάσταση του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision 2020 μετά την ακύρωσή του λόγω της πανδημίας του COVID-19. Κάθριν Μπόιλε, γεννημένη στη Φλωρεντία, Ιταλία από Ιταλο-Ρώσο πατέρα και Βρετανο-Αυστραλίανή μητέρα Μιρέιγ Ντελανουά, γεννημένη στη Γαλλία Έλγκα Γκιτόν, γεννημένη στη Καινιξβέργη, Ανατολική Πρωσία, Γερμανική Αυτοκρατορία (τώρα Καλίνινγκραντ, Ρωσία) Λεόν Ζιτρόν, γεννημένη στο Πετρογκράντ, Ρωσική Αυτοκρατορία (τώρα Αγία Πετρούπολη, Ρωσία) Λιλ Λίντφορς, γεννημένη στο Ελσίνκι, Φινλανδία Όσε Κλέβελαντ, γεννημένη στη Στοκχόλμη, Σουηδία από Νορβηγό πατέρα και Σουηδή μητέρα Βικτόρ Λαζλό, γεννημένη στη Λοριάν, Γαλλία Φιονούλα Σουίνι, γεννημένη στο Μπέλφαστ, Ηνωμένο Βασίλειο Ούλρικα Τζόνσον, γεννημένη στη Σολεντούνα, Σουηδία Τέρι Ουόγκαν, γεννημένος στο Λίμερικ, Ιρλανδία Μαρία Μενούνος, γεννημένη στο Μέντφορντ, Μασαχουσέτη, Ηνωμένες Πολιτείες από Έλληνες γονείς Νάντια Χασνάουι, γεννημένη στο Μαρόκο από Μαροκινό πατέρα και Νορβηγή μητέρα Άνκε Ενγκέλκε, γεννημένη στο Μόντρεαλ, Κεμπέκ, Καναδάς από Γερμανούς γονείς Κατρίνα Λέσκανιτς, γεννημένη στο Τοπίκα, Κάνσας, Ηνωμένες Πολιτείες Γκρέιαμ Νόρτον, γεννημένος στο Κλόνταλκιν, Ιρλανδία Ντανιέλα Ρουά, γεννημένη στη Βοστώνη, Μασαχουσέτη, Ηνωμένες Πολιτείες από Πορτογάλους γονείς Mika, γεννημένος στη Βηρυττό, Λίβανος Γιούλια Σάνινα, γεννημένη στο Κίεβο, Ουκρανική ΣΣΔ, Σοβιετική Ένωση (τώρα Ουκρανία) Κόρι Μπρόκεν, εκπροσώπησε την Ολλανδία το 1956 και το 1958, νικήτρια του διαγωνισμού το 1957 Γιαρντένα Αράζι, εκπροσώπησε το Ισραήλ το 1976 ως μέλος των Chocolate, Menta, Mastik και το 1988 Λιλ Λίντφορς, εκπροσώπησε τη Σουηδία το 1966 μαζί με τον Σβάντε Τούρεσον Όσε Κλέβελαντ, εκπροσώπησε τη Νορβηγία το 1966 Τζιλιόλα Τσινκουέτι, νικήτρια του διαγωνισμού το 1964 και δεύτερη θέση το 1974 για την Ιταλία Τότο Κουτούνιο, νικητής του διαγωνισμού το 1990 για την Ιταλία Ντάφνα Ντέκελ, εκπροσώπησε το Ισραήλ το 1992 Κατρίνα Λέσκανιτς, νικήτρια του διαγωνισμού το 1997 για το Ηνωμένο Βασίλειο ως μέλος των Katrina and the Waves Ρέναρς Κάουπερς, εκπροσώπησε τη Λετονία το 2000 ως μέλος του Brainstorm Μαρίγια Ναούμοβα, νικήτρια του διαγωνισμού το 2002 για τη Λετονία Σάκης Ρουβάς, εκπροσώπησε την Ελλάδα το 2004 και το 2009 Ζέλικο Γιοκσίμοβιτς, εκπροσώπησε τη Σερβία και Μαυροβούνιο το 2004 μαζί με τους Ad Hoc Orchestra, και τη Σερβία το 2012 Αλσού Ραλίφοβνα Σάφινα, εκπροσώπησε τη Ρωσία το 2000 Στέφαν Ράαμπ, εκπροσώπησε τη Γερμανία το 2000 Έλνταρ Γκάσιμοβ, νικητής του διαγωνισμού το 2011 για το Αζερμπαϊτζάν Μονς Σέλμερλεβ, νικητής του διαγωνισμού το 2015 για τη Σουηδία Εντσίλια Ρόμπλεϊ, εκπροσώπησε την Ολλανδία το 1998 και το 2007Επίσης, οι Γιαρντένα Αράζι, Σάκης Ρουβάς και Ζέλικο Γιοκσίμοβιτς συμμετείχαν πριν και μετά το ρόλο του παρουσιαστή. Τσάιμ Τοπόλ (1979) Ρενέ Μέντβετσεκ και Ντουμπάβκα Μάρκοβιτς (1990) Άλισον Ντούντι (1995) Ρουσλάνα, νικήτρια του διαγωνισμού του 2004 (2005) Γιάνα Τσουρίκοβα (2009) Πριν από τον διαγωνισμό κάθε έτους, πραγματοποιούνταν μια σειρά κληρώσεων για να προσδιοριστούν διαφορετικές πτυχές της παραγωγής του διαγωνισμού, οι οποίες συνήθως προεδρεύονται από έναν ή περισσότερους παρουσιαστές. Ιστορικά, μια τυχαία κλήρωση γινόταν πριν από τον διαγωνισμό κάθε έτους για να καθοριστεί η σειρά με την οποία θα εμφανίζονταν οι συμμετέχουσες χώρες στον μεγάλο τελικό και από το 2004 στους ημιτελικούς, αλλά αυτό καταργήθηκε το 2013, όταν η σειρά εμφάνισης άρχισε να καθορίζεται από τους παραγωγούς του διαγωνισμού.Από το 2008 διεξάγεται κλήρωση κατανομής των ημιτελικών, για να καθοριστεί ποιες χώρες θα παίξουν σε ποιον από τους δύο ημιτελικούς, καθώς και σε ποιον ημιτελικό οι αυτόματοι φιναλίστ έχουν δικαίωμα ψήφου. Οι χώρες που συμμετέχουν στον ημιτελικό χωρίζονται σε δοχεία με βάση τα ιστορικά μοτίβα ψηφοφορίας και οι χώρες σε κάθε δοχείο μοιράζονται στη συνέχεια εξίσου μεταξύ των δύο ημιτελικών. Κατά τη διάρκεια αυτής της κλήρωσης, οι χώρες έχουν επίσης ανατεθεί να εμφανιστούν είτε στο πρώτο είτε στο δεύτερο μισό της παράστασης. Η ακριβής σειρά εμφάνισης καθορίζεται στη συνέχεια σε μεταγενέστερη ημερομηνία. Διαγωνισμός Eurovision Νέων Μουσικών Διαγωνισμός Χορού Eurovision Διαγωνισμός Παιδικού Τραγουδιού Eurovision Eurovision Song Contest: History by events Αρχειοθετήθηκε 2017-08-25 στο Wayback Machine.

Η ιστορία του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision ξεκίνησε με μια ιδέα του Σέρτζιο Πουλιέζε (Sergio Pugliese, 1908-1965), της Ιταλικής τηλεόρασης RAI και στη συνέχεια εγκρίθηκε από τον Μαρσέλ Μπεζανσόν (Marcel Bezençon, 1907-1981) της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης (EBU). Ο διαγωνισμός βασίστηκε στο Ιταλικό Φεστιβάλ Μουσικής του Σαν Ρέμο και σχεδιάστηκε για να δοκιμάσει τα όρια της τεχνολογίας ζωντανής τηλεοπτικής εκπομπής.Ο πρώτος διαγωνισμός διεξήχθη στις 24 Μαΐου 1956 και συμμετείχαν επτά χώρες. Καθώς ο διαγωνισμός συνεχιζόταν, οι κανόνες έγιναν σταδιακά πολύπλοκοι και τα επίπεδα συμμετοχής αυξήθηκαν για να υπερβούν τις 40 χώρες στα τέλη του 20ου αιώνα. Καθώς περισσότερες χώρες εντάχθηκαν κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών και η τεχνολογία προχώρησε, η EBU προσπάθησε να συμβαδίσει με τις εθνικές και διεθνείς τάσεις. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου στις αρχές της δεκαετίας του 1990 οδήγησε σε ξαφνική αύξηση του αριθμού, με πολλές πρώην χώρες του Ανατολικού Μπλοκ να αναμένουν να συναγωνιστούν για πρώτη φορά. Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε στο διαγωνισμό του 2005, όπου και η Βουλγαρία και η Μολδαβία έκαναν το ντεμπούτο τους. Το Λιχτενστάιν, η Πόλη του Βατικανού και το Κοσσυφοπέδιο είναι οι μόνες ευρωπαϊκές χώρες που δεν συμμετείχαν. Η πιο πρόσφατη μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα που έλαβε μέρος ήταν η Τσεχία, η οποία έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο διαγωνισμό του 2007. Ο Άγιος Μαρίνος έλαβε μέρος στο διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision 2008 στο Βελιγράδι της Σερβίας μαζί με το Αζερμπαϊτζάν. Η Αυστραλία έκανε το ντεμπούτο της στο διαγωνισμό του 2015 και έγινε η πρώτη χώρα από την περιοχή της Ωκεανίας (και η δεύτερη χώρα εκτός της Ευρασίας συνολικά μετά το Μαρόκο το 1980) που πήρε μέρος στο διαγωνισμό. Παρότι η συμμετοχή της αρχικά ανακοινώθηκε ως έκτακτη εκδήλωση, η χώρα στη συνέχεια κλήθηκε να συμμετάσχει στο διαγωνισμό του 2016. Έχουν διεξαχθεί 66 διαγωνισμοί από την πρώτη της έκδοση και πάνω από 1.600 τραγούδια που αντιπροσωπεύουν 52 χώρες έχουν παρουσιαστεί στη σκηνή της Eurovision μέχρι το 2022. Η Eurovision έχει δει πολλές αλλαγές από την ίδρυσή της, όπως η εισαγωγή του υποβιβασμού τη δεκαετία του 1990 και στη συνέχεια ημιτελής -τελικοί στη δεκαετία του 2000, ως απάντηση στον αυξανόμενο αριθμό ενδιαφερόμενων συμμετεχόντων. Οι κανόνες του διαγωνισμού έχουν επίσης δει πολλές αλλαγές με την πάροδο των ετών, με το σύστημα ψηφοφορίας και τα γλωσσικά κριτήρια να έχουν τροποποιηθεί σε αρκετές περιπτώσεις. Η Eurovision έχει αναγνωριστεί ως ο μακροβιότερος ετήσιος διεθνής τηλεοπτικός μουσικός διαγωνισμός στον κόσμο, όπως καθορίζεται από το Guinness World Records, και περισσότερες από 40 χώρες συμμετέχουν πλέον τακτικά κάθε χρόνο. Αρκετοί άλλοι διαγωνισμοί έχουν εμπνευστεί από τη Eurovision τα χρόνια από τη σύστασή της, και η EBU έχει επίσης δημιουργήσει έναν αριθμό δωρεάν διαγωνισμών που εστιάζουν σε άλλες πτυχές της μουσικής και του πολιτισμού. Η έκδοση του διαγωνισμού του 2020 ήταν η πρώτη που ακυρώθηκε, καθώς καμία διαγωνιστική εκδήλωση δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί λόγω της πανδημίας του COVID-19.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D_%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D_Eurovision

Μουσείο Σφαγών Χίου

Κύριος σκοπός της ίδρυσης του μουσείου υπήρξε η προβολή της θυσίας και του Ευρωπαϊκού αντίκτυπου των Σφαγών, που συνέβαλε στην ενίσχυση του κινήματος του Φιλελληνισμού. Το μουσείο στεγάστηκε στο παλιό κτήριο «της ζωγραφικής» της Μονής, δηλαδή στο χώρο του εργαστηρίου χειροτεχνημάτων, εκεί όπου οι μοναχές ασχολούνταν με τα εργόχειρα, την ιεροραπτική, την υφαντική, τη μικροτεχνία και τη ζωγραφική. Πρόκειται για ένα άνετο κτίσμα του 1883, σχετικά καλοδιατηρημένο σε σχέση με άλλους χώρους της Μονής και ανενεργό, αφού εδώ και χρόνια δεν χρησιμοποιούνταν πλέον ως εργαστήριο χειροτεχνημάτων. Όλες οι απαραίτητες συντηρήσεις και επισκευές έγιναν με σεβασμό στην τοπική αρχιτεκτονική. Για το τελικό αποτέλεσμα εργάστηκε ομάδα από ιστορικούς, σκηνοθέτες, φιλολόγους, μηχανικούς, αρχιτέκτονες και τεχνίτες. Η περιήγηση στο Μουσείο γίνεται μέσα από πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό. Ωστόσο φιλοξενούνται εκθέματα και τεκμήρια σχετιζόμενα με τη Σφαγή της Χίου που αναζητήθηκαν σε Ευρωπαϊκές χώρες, πολλά από τα οποία ήταν μέχρι τώρα άγνωστα ακόμη και στην κοινωνία της Χίου, καθώς και κειμήλια που αποτελούν δωρεές ιδιωτών ή παραχωρήθηκαν με προσωρινό δανεισμό από το Μουσείο Ιστορίας και φυσικής του 1ου Γυμνασίου Χίου καθώς και από τη συλλογή πολιτιστικού υλικού της Δημόσιας Κεντρικής Ιστορικής Βιβλιοθήκης Χίου «Ο Κοραής». Η έκθεση εκτυλίσσεται σε πέντε κατάλληλα διαμορφωμένες αίθουσες. 1η αίθουσα - είσοδος: Με την είσοδό του ο επισκέπτης εισάγεται αμέσως στη θεματική του μουσείου, αντικρίζοντας φωτογραφικό αντίγραφο σε σμίκρυνση του πίνακα του Ντελακρουά «Η Σφαγή της Χίου», το οποίο παραχωρήθηκε από το Μουσείο του Λούβρου. Κατατοπίζεται σχετικά με την τοποθεσία - τοπογραφία της Μονής καθώς και την ευημερούσα κατάσταση της Χίου πριν τη Σφαγή. Ακολούθως, παρουσιάζεται ο αντίκτυπος της Σφαγής στο Φιλελληνικό κίνημα της Ευρώπης μέσα από το ποίημα του Βίκτωρος Ουγκώ «Το Ελληνόπουλο» και τον Ευρωπαϊκό τύπο της εποχής. 2η αίθουσα: Ως κεντρικό έκθεμα δεσπόζει το ένα φύλλο της «λαβωμένης» από τα βόλια των Οθωμανών θύρας του μοναστηριού, που προβάλλεται σε τμήμα φωτογραφικού αντιγράφου της τοιχογραφίας με θέμα «Η σφαγή των Χιωτών», μεγέθους σχεδόν 30 τετραγωνικών μέτρων, η οποία βρίσκεται στο Doric House του Bath της Μεγάλης Βρετανίας. Παρουσιάζεται το χρονικό της Σφαγής στη Μονή στις 2 Απριλίου του 1822, ανήμερα την Ανάσταση. Στις προθήκες υπάρχουν κειμήλια – όπλα της εποχής και εκτίθεται μεγάλου μεγέθους φωτογραφία από το εσωτερικό της φουντάνας (υπόγειας δεξαμενής) όπου κάηκαν ομαδικά οι εγκλωβισμένοι Χιώτες, ένας τόπος όπου δεν υπάρχει πρόσβαση. Έτσι, ο επισκέπτης αντικρίζει την ίδια εικόνα με τους εγκλωβισμένους που περίμεναν το θάνατο… 3η αίθουσα: Σε αυτή την αίθουσα προβάλλεται η θυσιαστική συμβολή του Κλήρου. Δεσπόζει σε φωτογραφία ο ανδριάντας του Ιερομάρτυρος Μητροπολίτη Χίου Πλάτωνος Φραγκιάδου, καθώς και στήλη με τίτλο «Ματωμένα ράσα» που αναγράφεται κατάλογος με τα ονόματα των σφαγιασθέντων και πρόσφατα αγιοκατατχθέντων κληρικών της Χίου (13/7/2021 αγιοκατάταξη των εν έτει 1822 μαρτυρησάντων, κατά τη σφαγή της Χίου, μητροπολίτη Χίου Πλάτωνος και των συν αυτώ αναιρεθέντων κληρικών, μοναχών και λαϊκών). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί η αναγραφόμενη «ιστορία του παπά Μηνά» με το πετραχήλι του με ένα «ελευθεροχάρτι», εκθέματα σχετιζόμενα με την εν λόγω ιστορία. Επίσης, αναγράφονται μαρτυρίες για τον τρόπο θυσίας των Κληρικών, η εικόνα του Αγίου Νικολάου η οποία φέρει οπή από σφαίρα Τούρκων, καθώς και αντίγραφο από τα βημόθυρα του Ι. Ν. Αγ. Γεωργίου Βροντάδου, όπου αποκεφαλίστηκε ο ιερέας τη Μεγάλη Πέμπτη 30 Μαρτίου 1822 (πρώτη μέρα των Σφαγών), διαβάζοντας το Ευαγγέλιο κατά τη Θεία Λειτουργία. 4η αίθουσα: Παρουσιάζονται καταγεγραμμένες μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων, περιηγητών και ιστορικών της εποχής σχετικά με τη Σφαγή. Ιδιαίτερη αίσθηση προκαλεί φωτογραφία γλυπτού με τίτλο «Οι Χιώτισσες αδελφές», εμπνευσμένο από τη Σφαγή της Χίου, που βρίσκεται σε ιδιωτικό κτήμα στη Σκωτία. 5η αίθουσα: Εδώ παρουσιάζεται η ζωή στη Μονή, ένας χάρτης της Χίου με τα σημαντικότερα προσκυνήματα, καθώς και δραστηριότητες της αδελφότητας. Εκτίθενται δείγματα αγιογραφίας, ιεροραπτικής, εργόχειρου και λεπτοτεχνίας των μοναχών. Τέλος, εξερχόμενος ο επισκέπτης, αντικρίζει έναν «αριθμητικό απολογισμό» των Σφαγών της Χίου. Τα εγκαίνια του Μουσείου πραγματοποιήθηκαν στις 10 Νοεμβρίου 2021, παραμονή της επετείου της απελευθέρωσης της Χίου από τους Τούρκους (που έγινε στις 11 Νοεμβρίου 1912) αλλά και παραμονή των πολιούχων της Χίου, Αγίων Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου. Το γεγονός των εγκαινίων επίσης, συνέπεσε με τη λήξη της επετείου των 200 χρόνων από την Έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά και με την έναρξη της επετείου των 200 χρόνων από τις Σφαγές της Χίου. Αποτέλεσε την έναρξη των ετήσιων επετειακών εκδηλώσεων της Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, για τις Σφαγές της Χίου. https://chiosin.gr/moans/ https://tvpatrida.gr/egkainiastike-to-moyseio-sfagon-tis-chioy-pics-amp-vid/ https://www.alithia.gr/politismos/i-istoria-vrike-ston-agio-mina-spiti-tis https://www.anamniseis.net/agios-minas-ena-mouseio-tis-sfagis-stin-chio-me-aformi-tin-epetio-ton-200-hronon/ https://www.archaiologia.gr/blog/2022/11/22/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%AC%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7/ https://www.imchiou.gr/index.php/enimerosi/deltia-typou-anakoinoseis/12279-istoriis-apodeksis-ide-to-istoriko-mouseio-tis-sfagis-tis-xiou https://www.politischios.gr/ekklisiastika/istorike-apodeixe-ton-theriodion-ton-tourkon-to-neo-mouseio-tou-agiou-mena-binteo Καρατζάς, Κ. Γ. (n.d.). Η ιστορία της Ιεράς Μονής των Αγίων Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου της Χίου. Χίος: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΦΑ ΠΙ. https://www.imchiou.gr/

Το Μουσείο Σφαγών Χίου είναι μία μόνιμη ιστορική έκθεση για τις Σφαγές της Χίου, που στεγάζεται στη Μονή του Αγίου Μηνά της Χίου. Ιδρύθηκε το έτος 2021 και φέρει τον χαρακτηριστικό επίσημο τίτλο «Ιστορίης απόδεξις ήδε» («αυτή είναι η απόδειξη της ιστορίας»), φράση που προέρχεται από το Προοίμιο των Ιστοριών του πατέρα της Ιστορίας Ηροδότου. Η επιγραφή μάλιστα του Μουσείου είναι γραμμένη με στοιχεία που προέρχονται από την επιστολή του Μεγάλου Αλεξάνδρου προς τους Χιώτες το 332 π.Χ., επιστολή που φυλάσσεται στο αρχαιολογικό μουσείο της Χίου. Το μουσείο ιδρύθηκε με έμπνευση και πρωτοβουλία του Μητροπολίτη Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου και με δωρεά του κοινωφελούς Ιδρύματος «ΑΙΓΕΥΣ» των Αθανασίου και Μαρίνας Μαρτίνου. Για την ίδρυση του μουσείου επιλέχθηκε η Μονή του Αγίου Μηνά, διότι είναι εύκολα προσβάσιμη και απέχει από την πόλη της Χίου μόλις 11 χιλιόμετρα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD_%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85

Ντύσσελντορφ (διοικητική περιφέρεια)

Η διοικητική περιφέρεια Ντύσσελντορφ βρίσκεται στο βορειοδυτικό μέρος της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Είναι η πληθυσμιακά μεγαλύτερη και περισσότερο πυκνοκατοικημένη διοικητική περιφέρεια της Γερμανίας. Η δομή της περιοχής είναι κυρίως αστική. Δέκα ανεξάρτητες αστικές περιφέρειες (Kreisfreie Städte) βρίσκονται στην έκτασή της. Εντούτοις το 52% της εκτάσεως χρησιμοποιείται γεωργικά, ενώ περίπου 14% είναι δασική έκταση. Η διοικητική περιφέρεια Ντύσσελντορφ συνορεύει προς βορρά με την διοικητική περιφέρεια Μύνστερ, ανατολικά με την διοικητική περιφέρεια Άρνσμπεργκ και προς νότο με την διοικητική περιφέρεια Κολωνίας. Δυτικά έχει σύνορα με την Ολλανδία. Από την 1η Ιανουαρίου 1975 η διοικητική περιφέρεια Ντύσσελντορφ διαιρείται σε πέντε επαρχίες (Kreise), οι οποίες συμπεριλαμβάνουν συνολικά 56 δήμους. Πέραν αυτών υπάρχουν δέκα ανεξάρτητες αστικές περιφέρειες (kreisfreie Städte), ανεξάρτητες των επαρχιών. Επίσημος ιστότοπος Αρχειοθετήθηκε 2009-06-06 στο Wayback Machine.

Η διοικητική περιφέρεια Ντύσσελντορφ (γερμ. Regierungsbezirk Düsseldorf) είναι μια από τις πέντε διοικητικές περιφέρειες του γερμανικού ομόσπονδου κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Έχει 5.197.679 κατοίκους (31 Δεκεμβρίου 2021) και έκταση 5290,46 χμ².

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CF%8D%CF%83%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%81%CF%86_(%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1)

Βλάντισλαφ του Τσέσυν (απεβ. 1335)

Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Καζιμίρ Α΄ δούκα του Τσέσυν, Μπύτομ, Σέβιες και της Ευφροσύνης των Πιαστ, κόρης του Τρόιντεν Α΄ δούκα της Μαζοβίας. Ο Βλάντισλαφ ανήκε σίγουρα σε εκείνους τους πρίγκιπες, που θέτουν την εκκλησιαστική τους σταδιοδρομία στην υπηρεσία ενός ισχυρού μονάρχη. Όπως όλοι οι πρίγκιπες της Σιλεσίας, ο Βλάντισλαφ ήταν υποτελής του βασιλιά της Βοημίας. Αυτό έκανε ο πατέρας του και ο αδελφός του Πσεμύσλαφ Α΄ ο Μεταφερόμενος. Οι εξαίρετες σχέσεις του με τον Κάρολο Δ΄ της Βοημίας & της Γερμανίας, του δημιουργούσε μία απασχόληση: από το 1347 ο Βλάντισλαφ ήταν παρών σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της Αυλής της Βοημίας. Το 1354 ο βασιλιάς τον διόρισε δικαστή της Αυλής του. Το 1354 ο Κάρολος Δ΄ κάλεσε όλους τους υποτελείς του να τον συνοδεύσουν σε ένα ταξίδι στη Ρώμη με σκοπό να στεφθεί βασιλιάς. Ο Βλάντισλαφ συχνά αναφέρεται ως μάρτυρας στα έγγραφα του βασιλιά και ήταν παρών στη στέψη στις 5 Απριλίου 1355 στη Ρώμη. Αναφέρεται σε έγγραφο το 1355 για τελευταία φορά και απεβίωσε σύντομα μετά στην Πίζα. Οι συνθήκες του τέλους του περιγράφονται από τον Ιταλό χρονικογράφο Ματτέο Βιλλένις: ο "Στέφανος" (το όνομα είναι λάθος· από τα συμφραζόμενα πρέπει να είναι σίγουρα ο Βλάντισλαφ) με ένα μέρος της ακολουθίας μετέβη στη Φλωρεντία, όπου ο βασιλιάς του έδωσε και άλλες τιμές. Μετά το συμπόσιο που δόθηκε προς τιμήν του, ο Βλάντισλαφ ένοιωσε ασθενής και μόλις επέστρεψε στην Πίζα, απεβίωσε τον Μάιο του 1355. Ήταν περίπου 27 ετών και ο Κάρολος Δ΄, συντετριμμένος, αποφάσισε να αφήσει την Πίζα και την Ιταλία. Ακολούθησε αντι-βασιλική εξέγερση, που συνετρίβη αιματηρά. Ίσως κατά τον χρονικογράφο να ήταν δηλητηρίαση, ένα μήνυμα προς τον βασιλιά ότι αν δεν φύγει από την Ιταλία, θα έχει όμοια τύχη. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή σκοτώθηκε στις εξεγέρσεις στην Πίζα, σώζοντας τη ζωή του Καρόλου Δ΄· όμως η μη σοβαρή αυτή ιστορία απορρίπτεται από την πλειοψηφία των ιστορικών. Θεωρείται ότι δηλητηριάστηκε. Το έγγραφο στις 27 Σεπτεμβρίου 1355 που τον αναφέρει, τον συγχέει με τον αδελφό του Πσεμύσλαφ Α΄, ο οποίος σύντομα μετά το τέλος του Βλάντισλαφ, έλαβε τίτλους και αξιώματα. Ο Βλάντισλαφ τάφηκε στον καθεδρικό της Πίζας, όπου το καλοδουλεμένο επιτύμβιο μνημείο του υπήρχε ακόμη τον 15ο αι. Cawley, Charles, SILESIA, Medieval Lands database, Foundation for Medieval Genealogy. Marek, Miroslav. "Complete Genealogy of the House of Piast". Genealogy.EU.

Ο Βλάντισλαφ, πολων. Władysław cieszyński (1325/31 - Μάιος 1355) από τον Οίκο των Πιαστ-Σιλεσίας προορίστηκε για εκκλησιαστική σταδιοδρομία και υπηρέτησε στην Αυλή της Βοημίας, όπου ο βασιλιάς τον έκανε δικαστή και του έδωσε τιμές.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%B1%CF%86_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CF%83%CE%AD%CF%83%CF%85%CE%BD_(%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B2._1335)

Υπερκαινοφανής αστέρας

Ο όρος «σουπερνόβα» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά γύρω στο 1930 από τους Βάλτερ Μπάαντε (Walter Baade) και Φριτς Τσβίκι (Fritz Zwicky), οι οποίοι δούλευαν στο παρατηρητήριο του Mount Wilson. Nova στα λατινικά σημαίνει «νέα» και αναφέρεται σε αυτό που μοιάζει να είναι ένα πολύ φωτεινό νέο αστέρι (το ουσιαστικό stella στη Λατινική, που σημαίνει αστέρας, είναι θηλυκό) στην ουράνια σφαίρα. Οι αστρονόμοι του Μεσαίωνα, μη γνωρίζοντας ότι παρατηρούσαν μια έκρηξη, θεωρούσαν ότι επρόκειτο για την εμφάνιση ενός νέου αστεριού, εξ ου και το όνομα, που πρωτοχρησιμοποιήθηκε απ' τον Τύχο Μπράχε. Το πρόθεμα «υπερ-» ("Super") ξεχωρίζει αυτό το γεγονός από τους απλούς καινοφανείς αστέρες ή νόβες (novae), που είναι αστρικές εκρήξεις οι οποίες επίσης σχετίζονται με την αύξηση της φωτεινότητας ενός είδους διπλού αστέρα, αλλά σε μικρότερη κλίμακα και μέσω ενός διαφορετικού μηχανισμού. Παρ' όλα αυτά, είναι λάθος να θεωρούμε τη σουπερνόβα ένα νέο αστέρι, επειδή στην πραγματικότητα είναι ο θάνατος ενός αστεριού (ή τουλάχιστον η ριζική μετατροπή του σε κάτι εντελώς διαφορετικό, ένα αστρικό πτώμα) με το πιο φαντασμαγορικό στο σύμπαν κύκνειο άσμα. Όσον αναφορά λοιπόν την ονομασία, αποδόθηκε σε σχέση με ένα άλλο γεγονός το S Andromedae ή SN 1885A, το οποίο και καταγράφηκε στο γαλαξία της Ανδρομέδας. Αναλυτικότερα αυτοί οι δυο αστρονόμοι κατέγραψαν πως τα σουπερνόβα εκρήγνυνται όταν τα κοινά αστέρια εκρήγνυνται πρώτα. Ό,τι υλικό μένει από τις εκρήξεις γίνεται «αστέρας νετρονίων», σύμφωνα με αυτούς, εκείνη την εποχή. Οι πρώτοι υπερκαινοφανείς αστέρες έχουν καταγραφεί από διάφορους πολιτισμούς αρκετά πριν την εφεύρεση του τηλεσκοπίου. Για παράδειγμα το παλαιότερο παρατηρήθηκε το 185 μ.Χ. από κινέζους αστρονόμους και ονομάζεται RCW 86. Φέρεται να αστράφτει για 8 μήνες συνεχόμενα. Άλλοι υπερκαινοφανείς παρατηρήθηκαν το 393 το 1006, 1181 και το 1572 και μελετήθηκαν από τον διάσημο αστρονόμο Tycho Brahe. Έγραψε στο "De Nova Stella" δηλαδή το «Νέο Άστρο» αυτά που ερεύνησε το 1604. Το διασημότερο σουπερνόβα που έχει καταγραφεί είναι το Crab Nebula (Νεφέλωμα του Καρκίνου), το οποίο κατέγραψαν αστρονόμοι από την Κίνα και την Κορέα το 1054. Η έκρηξη αυτή είναι πιθανό να παρατηρήθηκε και από ιθαγενείς της Αμερικής, σύμφωνα με επιγραφές και σχέδια βράχων στο Μεξικό και την Αριζόνα. Το νεφέλωμα που δημιουργήθηκε ήταν ορατό και με το φως της μέρας. Πριν αρχίσει ο 17ος αιώνας όπου έχουμε και την εφεύρεση των τηλεσκοπίων, υπήρξαν 7 καταγεγραμμένοι υπερκαινοφανείς σύμφωνα με την Encyclopedia Britannica, αριθμός που θεωρείται μικρός. Το πιο πρόσφατο σουπερνόβα που παρατηρήθηκε άμεσα στον Γαλαξία ήταν ο Σούπερ Νόβα του Κέπλερ το 1604, αλλά έχουν βρεθεί τα υπολείμματα πιο πρόσφατων σουπερνόβα. Οι παρατηρήσεις των σουπερνόβα σε άλλους γαλαξίες υποδηλώνουν ότι εμφανίζονται στον Γαλαξία κατά μέσο όρο περίπου τρεις φορές κάθε αιώνα. Αυτά τα σουπερνόβα θα ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα μπορούσαν να παρατηρηθούν με σύγχρονα αστρονομικά τηλεσκόπια. Τον 20ο αιώνα παρατηρήθηκε ένα από τα πιο γνωστά σουπερνόβα το οποίο είναι άξιο μελέτης ακόμη και σήμερα και αυτό λόγω των υπολειμμάτων της έκρηξης του. Είναι το SN 1987A που καταγράφηκε το 1987 και που μας παρέχει πληροφορίες γενικά για τον θάνατο των αστεριών.. Επρόκειτο για έκρηξη ενός μπλε υπεργίγαντα αστέρα στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, έναν δορυφόρο του Γαλαξία. Υπάρχουν δύο διαφορετικοί δρόμοι για αυτή την κατάληξη με την προϋπόθεση ότι τα αστέρια αυτά έχουν τη σωστή ποσότητα μάζας. Γενικά ο θάνατος τους συμβαίνει: είτε όταν ένας αστέρας μεγάλης μάζας παύει να παράγει ενέργεια στον πυρήνα του, οπότε και καταρρέει κάτω από τη δύναμη της ίδιας του της βαρύτητας (περίπτωση υπερκαινοφανούς Τύπου Ib και Τύπου II), είτε όταν ένας λευκός νάνος, ήδη συρρικνωμένος και παγωμένος αστέρας, που απορροφά το υλικό (τη μάζα) από ένα συνοδό αστέρα όταν φτάσει στο κρίσιμο όριο απορρόφησης μάζας, το λεγόμενο Όριο Τσαντρασεκάρ (Chandrasekhar). Ο πυρήνας μετατρέπεται ολοένα και σε πιο πυκνή μάζα. Τότε θα υποστεί ομοίως θερμοπυρηνική έκρηξη καταρρέοντας κάτω από τη δύναμη της βαρύτητας (περίπτωση υπερκαινοφανούς Τύπου Ia), δηλαδή εκτινάσσονται τα εξωτερικά στρώματα του αστέρα (και εδώ έχουμε το τελικό στάδιο δημιουργίας τους). Μένει τελικά μια πυκνή μάζα που λέγεται αστέρας νετρονίων. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις η θερμοπυρηνική έκρηξη εκτινάσσει μεγάλο μέρος του αστρικού υλικού με μεγάλη δύναμη και ταχύτητα που υπερβαίνει τα 3.000 χλμ/δευτερόλεπτο (ή τα 10,8 εκατομμύρια χιλιόμετρα την ώρα), προς όλες τις κατευθύνσεις. Μάλιστα ότι η στιγμιαία λάμψη τέτοιων εκρήξεων είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από αυτή ολόκληρου του γαλαξία διότι μπορεί να τον φωτίσει ολόκληρο. Μπορεί ακόμη να εκπέμπει περισσότερη ενέργεια από όση εκπέμπει ο Ήλιος κατά τη διάρκεια της ζωής του..Ενώ ορισμένες παρατηρούμενες σουπερνόβα είναι πιο περίπλοκες από αυτές τις δύο απλουστευμένες θεωρίες, η αστροφυσική μηχανική καθιερώνεται και γίνεται αποδεκτή από την αστρονομική κοινότητα. Το φαινόμενο συμβαίνει περίπου κάθε δευτερόλεπτο σε ολόκληρο το σύμπαν, ή αλλιώς κάθε 50 χρόνια σε κάποιο γαλαξία. Μια ομάδα από σουπερνόβα δημιούργησε την «τοπική φούσκα» (Local Bubble) που σήμερα βρίσκεται γύρω από το ηλιακό μας σύστημα. Έχει διάμετρο περίπου 300 έτη φωτός. Αυτή αποτελείται από πλάσμα (ή αλλιώς ιονισμένο αέριο) και έχει ωοειδές σχήμα, δηλαδή σαν φυστίκι. Η μάζα ενός αστέρα είναι αυτή που καθορίζει μια έκρηξη ή όχι. Ο Ήλιος μας δεν θα εκραγεί, διότι δεν έχει αρκετή μάζα. Αντίθετα όταν τα πυρηνικά υλικά στον πυρήνα του εξαντληθούν, θα γίνει μια κόκκινη γιγαντιαία μάζα, ενώ σταδιακά θα ψύχεται για να γίνει ένας λευκός νάνος. Το εσωτερικό του αστέρα δονείται εκπέμποντας ταυτόχρονα ακουστικά κύματα 200 με 400 hz και ουσιαστικά είναι η δόνηση που προκαλεί την έκρηξη τους. Αυτό το έχουν καταδείξει πρόσφατες μελέτες από το πανεπιστήμιο της Αριζόνα υπό τον αστροφυσικό Burrows και της ομάδα αυτού. Βέβαια η αστρική έκρηξη δεν έχει διερευνηθεί πλήρως. Οι σουπερνόβα μπορούν να διώξουν πολλές ηλιακές μάζες υλικού με ταχύτητες που φθάνουν αρκετά τοις εκατό της ταχύτητας του φωτός. Αυτό οδηγεί ένα διαστελλόμενο ωστικό κύμα στο περιβάλλον διαστρικό μέσο, ​​σαρώνοντας ένα διαστελλόμενο κέλυφος αερίου και σκόνης που παρατηρείται ως κατάλοιπο σουπερνόβα. Οι σουπερνόβα είναι μια κύρια πηγή στοιχείων στο διαστρικό μέσο από το οξυγόνο στο ρουβίδιο. Τα επεκτεινόμενα ωστικά κύματα των σουπερνόβα μπορούν να πυροδοτήσουν το σχηματισμό νέων άστρων. Τα υπολείμματα σουπερνόβα μπορεί να είναι μια σημαντική πηγή κοσμικών ακτίνων. Οι σουπερνόβα μπορεί να παράγουν βαρυτικά κύματα, αν και μέχρι στιγμής, τα βαρυτικά κύματα έχουν ανιχνευθεί μόνο από τις συγχωνεύσεις μαύρων οπών και άστρων νετρονίων. Οι υπερκαινοφανείς Τύπου Ia πιστεύεται ότι έχουν παντού την ίδια μέγιστη απόλυτη λαμπρότητα (απόλυτο μέγεθος), και έτσι χρησιμεύουν ως δείκτες-υπολογιστές τεράστιων (κοσμολογικών) αποστάσεων στο Σύμπαν. Αντίθετα, οι υπερκαινοφανείς Τύπου Ib και II έχουν ποικίλες απόλυτες λαμπρότητες, ανάλογα με τη μάζα του αστέρα που τους παράγει, του λεγόμενου προγεννήτορα (αστέρα). Αυτοί οι τύποι αστέρων οι τύπου ΙΙ έχουν μάζα πολύ μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου, δηλαδή περίπου 8 με 15 φορές όσο ο Ήλιος. Η έκρηξη υπερκαινοφανούς δημιουργεί ένα κύμα στον γύρω χώρο, αφήνοντας ένα είδος νεφελώματος που είναι γνωστό ως υπόλειμμα υπερκαινοφανούς. Οι εκρήξεις σουπερνόβα είναι η κύρια πηγή όλων των βαρύτερων του οξυγόνου στοιχείων, και η μοναδική πηγή πολλών σημαντικών στοιχείων. Για παράδειγμα, όλο το ασβέστιο στα οστά μας και όλος ο σίδηρος του οργανισμού μας έχουν παραχθεί σε κάποια έκρηξη υπερκαινοφανούς, εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Η έκρηξη μεταφέρει αυτά τα βαρέα στοιχεία στο μεσοαστρικό χώρο, εμπλουτίζοντας τα μοριακά νέφη (αστρική σκόνη ή αστρόσκονη) που αποτελούν την πρώτη ύλη για τον σχηματισμό των αστέρων και των πλανητών. Αυτή η διαδικασία εμπλουτισμού είναι που καθόρισε τη σύνθεση του Ηλιακού Συστήματος πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, και τελικά έκανε εφικτή τη χημεία της ζωής στη Γη. Κάθε άτομο του σώματός μας, κάθε μόριο του αέρα που αναπνέουμε, δημιουργήθηκαν σε ένα άστρο και έφτασαν ως εδώ με μια έκρηξη υπερκαινοφανούς. Κατά μία έννοια, είμαστε κυριολεκτικά «παιδιά των αστεριών». Εκτός από αυτό έχουμε και τη δημιουργία καινούργιων αστρικών συστημάτων.Η έκρηξη υπερκαινοφανούς δημιουργεί ασύλληπτα μεγάλες θερμοκρασίες, και κάτω από τις σωστές συνθήκες, οι αντιδράσεις σύντηξης που λαμβάνουν χώρα μπορούν να δημιουργήσουν ορισμένα από τα βαρύτερα στοιχεία, όπως το καλιφόρνιο. Οι επιπτώσεις μιας πολύ κοντινής έκρηξης σουπερνόβα θα ήταν καταστροφικές για τη ζωή πάνω στη Γη. Το ωστικό κύμα από μια τέτοια έκρηξη μπορεί να καταστρέψει το προστατευτικό στρώμα του όζοντος. Χωρίς το όζον η ζωή στη στεριά και στα ρηχά νερά θα είναι εκτεθειμένη στις υπεριώδεις ακτινοβολίες, οι οποίες καταστρέφουν το DNA των ζωντανών οργανισμών. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει τα αστέρια αυτά να βρίσκονται σε απόσταση ίση ή μικρότερη από 500 έτη φωτός. Μέχρι στιγμής στην ανθρώπινη ιστορία, καμία έκρηξη σουπερνόβα δεν ήταν τόσο κοντά. Η πιο κοντινή έκρηξη που παρατηρήθηκε στην Ιστορία της ανθρωπότητας σημειώθηκε το 1054 στον αστερισμό Ταύρο και ξέσπασε από απόσταση 6.300 ετών φωτός. Στην Προϊστορία, η έκρηξη που δημιούργησε τον αστέρα νετρονίων Geminga στον αστερισμό Δίδυμοι πρέπει να έγινε σε απόσταση 510 ετών φωτός από τη Γη. Υπολογίζεται πως στα επόμενα 1.000 χρόνια κάποια από τα αστέρια που απέχουν μόλις μερικές εκατοντάδες έτη φωτός, όπως ο Betelgeuse που απέχει από εμάς 640 έτη φωτός, θα εκραγούν πιθανότατα ως υπερκαινοφανείς.

Ο όρος υπερκαινοφανής αστέρας ή σουπερνόβα (supernova) αναφέρεται σε διάφορους τύπους εκρήξεων που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των τελευταίων εξελικτικών σταδίων της ζωής των αστέρων, κατά τις οποίες παράγονται εξαιρετικά φωτεινά αντικείμενα, αποτελούμενα από πλάσμα (ιονισμένη ύλη) και των οποίων η αρχική φωτεινότητα στη συνέχεια αδυνατίζει μέχρι του σημείου της αφάνειας μέσα σε λίγους μήνες. Η έκρηξη των αστέρων είναι τεραστίων διαστάσεων, ξεπερνά την ενέργεια που εξαπολύεται από τον Ήλιο και κατ' αυτό τον τρόπο «πεθαίνουν». Από τη γήινη ατμόσφαιρα και γενικά από τη γη ένας σουπερνόβα φαίνεται σαν ένα εξαιρετικά φωτεινό αστέρι που δεν βρισκόταν σε εκείνη τη θέση πριν κάποιες ώρες. Ο θάνατος του αστεριού, ο λεγόμενος σουπερνόβα, επέρχεται μετά από περίπου 10 με 20 εκατομμύρια έτη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82

Γ.Σ. Μέγας Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης

Το τμήμα ποδοσφαίρου υφίσταται από την εποχή της ίδρυσης του συλλόγου. Αρχικά ο σύλλογος, το 1917 θα ονομαστεί Δύναμη για να αλλάξει το όνομα του σε Μέγας Αλέξανδρος το 1920. Θα λάβει μέρος στο πρώτο επίσημο πρωτάθλημα της πόλης, το 1923, το οποίο διόργανωσε η Χ.Α.Ν.Θ. Στην συνέχεια η ομάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου μαζί με τον Ηρακλή και τον Άρη θα ιδρύσουν την Π.Ε.Μ.Θ η οποία θα μετανομαστεί σε Ε.Π.Σ.Μ λίγους μήνες αργότερα.Η ομάδα των Καμινικίων κατά την διάρκεια της δεκαετίας του '20 θα αγωνιστεί στην Α' Κατηγορία της Ένωσης, ενώ κατά τις περιόδους 1932-33, 1933-34 και 1934-35 θα αγωνιστεί στα τότε Πανελλήνια Πρωταθλήματα. Στην επιστροφή της στα τοπικά πρωταθλήματα θα αντιμετωπίσει προβλήματα και θα αποχωρήσει από τις διοργανώσεις της Ένωσης. Θα επίστρεψει πριν το πόλεμο και θα συνεχίσει να αγωνίζεται στις πρώτες δύο κατηγορίες της ΕΠΣΜ μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '60 όταν και θα κερδίσει την άνοδο του στην έναρξη της Β΄ Εθνικής, ως μόνιμης κατηγορίας, την περίοδο 1962-63. Θα υποβιβαστεί μετά από παραμονή μόνο μίας χρονιάς και θα επιστρέψει στα τοπικά της ΕΠΣΜ όπου θα κερδίσει το πρωτάθλημα της Α' Κατηγορίας δύο χρόνια αργότερα το 1964-65. Για την επόμενη αγωνιστική περίοδο, 1965-66, στα εθνικά πρωταθλήματα θα εμφανιστεί ως νέα κατηγορία η Ερασιτεχνική Β΄ Εθνική, τρίτο επίπεδο των εθνικών κατηγοριών και στην ουσία η μετέπειτα Γ' Εθνική. Ο Μέγας Αλέξανδρος θα κερδίσει τον τίτλο του Γ' Ομίλου και και θα επιστρέψει στο πρωτάθλημα της Β' Εθνικής για την περίοδο 1966-67. Όπως και 4 χρόνια νωρίτερα, θα υποβιβαστεί μετά από μία μόνο χρονιά αλλά στην επιστροφή του στην ΕΠΣΜ, θα κερδίσει ξανά τον τίτλο της Α' Κατηγορίας και μέσω του Ειδικού Ερασιτεχνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου Ελλάδος του 1968 θα κερδίσει την άνοδο του στη Β΄Εθνική Κατηγορία, όπου θα αγωνιστεί για τις επόμενες δύο χρονιές, 1968-69 και 1969-70. Τη δεκαετία του '70 η ομάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου θα αγωνιστεί μόνο στα πρωταθλήματα της ΕΠΣΜ, ενώ το 1972-73, στη δεύτερη χρονιά του Κυπέλλου της ΕΠΣΜ, θα κατακτήσει το τροπαίο κερδίζοντας την ομαδα της ΑΠΟ Νεάπολης με 3-2 στα πενάλτυ (0-0 ο κανονικός αγώνας). Αυτό θα είναι και το μοναδικό κύπελλο που θα κατακτήσει ο Μέγας Αλεξανδρος, έχοντας ακόμα μία συμμετοχή σε τελικό, τη χρονιά 1988-89, όταν και ηττήθηκε από τους Ερασιτέχνες του Άρεως με 3-2 στην παράταση. Πριν από τον δεύτερο τελικό του 1989, η ομάδα του Μέγα, θα κερδίσει τον τίτλο της Α' ΕΠΣΜ το 1980 και θα ξανα-αγωνιστεί στην Γ' Εθνικη για 2 χρονιές (1980-81, 1981-82) όπως επίσης για ακόμα 2 στην Δ' Εθνική (1982-83, 1983-84). Στην Δ' Εθνικη θα αγωνιστεί ακόμα μία χρονιά, το 1990-91 η οποία θα είναι και η τελευταία φορά που θα βρεθεί σε εθνικά πρωταθλήμητα. Η ομάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου μετά και τον υποβιβασμό του 1991 θα συνεχίσει να αγωνίζεται στην πρώτη κατηγορία της ΕΠΣΜ μέχρι και την αναδιοργάνωση των κατηγοριών της, στο τέλος του 1999. Έκτοτε ο Μέγας Αλέξανδρος θα μπορέσει να αγωνιστεί μέχρι την Α' Κατηγορία, η οποία είναι στην ουσία δεύτερη στην τάξη των κατηγοριών λόγω της Α1. Το 2014, θα αποχωρήσει από τα πρωταθλήματα της ΕΠΣΜ ενώ θα δημιουργήσει μία θυγατρική ομάδα από τις Ακαδημίες του, τον Μέγα Αλέξανδρο 2014. Ο Μέγας Αλέξανδρος 2014 θα λάβει μέρος μόνο για 4 χρόνια στα τοπικά πρωταθλήματα και παρότι θα κερδίσει δύο ανόδους και την περίοδο 2017-18 βρίσκεται στην Α' Κατηγορία, από την επόμενη χρονιά θα παύσει και η δική του λειτουργία. Το καλοκαίρι του 2019, η αρχική ομάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποφάσισε την επιστροφή της στα πρωταθλήματα της ΕΠΣΜ μετά από απουσία 5 ετών.Έδρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι το ομώνυμο γήπεδο στο Ντεπώ, χωρητικότητας 1.500 ατόμων. Το Πανελλήνιο πρωτάθλημα 1932-33 Η ομάδα κατέκτησε 1 βαθμό. Το Πανελλήνιο πρωτάθλημα 1933-34 Το Πανελλήνιο πρωτάθλημα 1934-35 Η ομάδα κατέκτησε μόλις 1 βαθμό. Συμμετοχές σε Εθνικά πρωταθλήματα: Τίτλοι Οι κατακτήσεις του ποδοσφαιρικού τμήματος του Μεγάλου Αλέξανδρου Πρωτάθλημα Γ' Εθνικής (Ερασιτεχνική Β΄ Εθνική):1965-66 Ειδικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα: 1968 Α' ΕΠΣΜ: 1931, 1932, 1965, 1968, 1980 Β' ΕΠΣΜ: 1940, 1950, 1954, 1960, 2013* Γ' ΕΠΣΜ: 1939 Κύπελλο ΕΠΣΜ: 1973*(στην ουσία τρίτη κατηγορία λόγω Α1) Ο Μέγας Αλέξανδρος αποτελεί ένα από τα σωματεία που υπέγραψαν το καταστατικό δημιουργίας της E.KA.Σ.Θ. το 1976. Το ανδρικό τμήμα διαθέτει στην τροπαιοθήκη του ένα τοπικό Πρωτάθλημα, εκείνο της αγωνιστικής περιόδου 1991-92. Επίσης η ομάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου θα βρεθεί στον πρώτο τελικό του Κυπέλλου της Ε.ΚΑ.Σ.Θ., το 1986, όπου θα ηττηθεί από την ομάδα του Α.Σ. Μακεδονικού με 78-58.Κατά την αλλαγή της χιλιετίας η ανδρική ομάδα καλαθοσφαίρισης του συλλόγου αγωνιζόταν σε εθνικό επίπεδο και συγκεκριμένα στη Γ' Εθνική Κατηγορία. Η υψηλότερη μέχρι τότε διάκρισή της υπήρξε η κατάκτηση του πρωταθλήματος του πρώτου ομίλου βορρά της Γ' Εθνικής κατά την περίοδο 2001-02 σημειώνοντας 22 νίκες και 4 ήττες. Παράλληλα κέρδισε και το δικαίωμα ανόδου στην αμέσως ανώτερη κατηγορία.Η παραμονή, ωστόσο στη Β' Εθνική Κατηγορία υπήρξε βραχύχρονη καθώς κατά την περίοδο 2002-03 ο σύλλογος τερμάτισε εντός της ζώνης του υποβιβασμού.Ακολούθησαν έξι συνεχόμενες περίοδοι στη Γ' Εθνική Κατηγορία, από τις οποίες οι πρώτες πέντε είδαν το σύλλογο να τερματίζει κάπου ανάμεσα στην 5η και την 8η θέση του τελικού βαθμολογικού πίνακα. Τελικά, κατά την αγωνιστική περίοδο 2008-09 ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε εκ νέου το Πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής και συγκεκριμένα εκείνο του 2ου Ομίλου Βορρά. Ως αποτέλεσμα αναρριχήθηκε και στη Β' Εθνική.Την επόμενη χρονιά, 2009-10, στο πλαίσιο των αγώνων της Β' Εθνικής Κατηγορίας, κατέλαβε την 12η θέση του τελικού πίνακα αποφεύγοντας τον υποβιβασμό. Στο θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδος αποκλείστηκε κατά τη 2η αγωνιστική της Α' Φάσης όταν γνώρισε την ήττα με σκορ 65-86 από το Γ.Σ. Λαυρίου. Κατά την αγωνιστική περίοδο 2019-20, ο Γ.Σ. Μέγας Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης συμμετέχει στο Πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής Κατηγορίας. Έδρα του συλλόγου είναι το Κλειστό Γυμναστήριο «Μέγας Αλέξανδρος». Γ' Εθνική: 2001-02, 2008-09 Α' ΕΚΑΣΘ: 1991-92 Η γυναικεία ομάδα καλαθοσφαίρισης του Μεγάλου Αλεξάνδρου Θεσσαλονίκης, παρά το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει κάμψη, αποτελεί μια από τις παραδοσιακές δυνάμεις του αθλήματος, με παρουσίες στην κορυφαία κατηγορία του ελληνικού πρωταθλήματος που εξαπλώνονται σε τρεις δεκαετίες. Την περίοδο 1996-97 κατέλαβε την πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα της Β' Εθνικής Κατηγορίας.Κατά τη δεκαετία του 2000 αγωνιζόταν αδιάλλειπτα στην Α1 Εθνική Κατηγορία, με υψηλότερη θέση την 6η κατά την περίοδο 1999-2000.Αν και δεν έχει ανέλθει ποτέ στο βάθρο του Πρωταθλητή της Α1, μετρά δύο συμμετοχές σε τελικούς Κυπέλλου Ελλάδος. Η πρώτη ήταν στις 17 Μαρτίου 2002 στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης, όπου έχασε το τρόπαιο χάνοντας από τον Α.Ν.Ο. Γλυφάδας με σκορ 72-68. Η δεύτερη ήταν στις 9 Μαρτίου 2003 στην Αθήνα, οπότε και ηττήθηκε με σκορ 66-58 από τον ίδιο αντίπαλο.Η πολύχρονη παρουσία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Α1 Εθνική Κατηγορία έλαβε τέλος κατά την περίοδο 2008-09 οπότε και τερμάτισε στην 11η θέση της κατάταξης, μειονεκτώντας σε τριπλή ισοβαθμία. Ως αποτέλεσμα υποβιβάστηκε. Στο πλαίσιο του Κυπέλλου αποκλείστηκε κατά τη Δ' Φάση όταν γνώρισε την ήττα από το Παλαιό Φάληρο με σκορ 72-64.Στις 22 Μαρτίου 2009, στον αγώνα του Μεγάλου Αλεξάνδρου εναντίον του Άρη Χολαργού, η καλαθοσφαιρίστρια του συλλόγου, Ζωή Δημητράκου, έγινε η πρώτη Ευρωπαία επαγγελματίας μπασκετμπολίστρια, και μόλις η τρίτη συνολικά στην ιστορία του αθλήματος, που κατάφερε να πετύχει κουντράπλ-νταμπλ (quadruple-double, δηλαδή διψήφιο νούμερο σε τουλάχιστον 4 στατιστικές κατηγορίες), πετυχαίνοντας 49 πόντους, 18 ριμπάουντ, 12 κλεψίματα και 10 ασίστ. Η ίδια αθλήτρια ολοκλήρωσε τη χρονιά στην κορυφή του πίνακα των σκόρερ.Την επόμενη χρονιά η ομάδα πραγματοποίησε εξίσου κακή πορεία, τερματίζοντας και πάλι στην 11η θέση, αυτή τη φορά του πίνακα της Α2 Εθνικής Κατηγορίας. Συνεπώς θα αγωνίζεται πλέον στο τοπικό πρωτάθλημα που διοργανώνει η Ε.ΚΑ.Σ.Θ. Στο πλαίσιο του Κυπέλλου αποκλείστηκε στον πρώτο της αγώνα χάνοντας από την Αναγέννηση Ρυσίου με σκορ 52-53.Το τμήμα νεανίδων του συλλόγου διαθέτει στην τροπαιοθήκη του δύο Πρωταθλήματα Ελλάδος, εκείνα των περιόδων 2005-06 και 2006-07.Μετά το 2012 το τμήμα καλαθοσφαίρησης γυναικών θα αποσυρθεί από τα πρωταθλήματα της Ε.ΚΑ.Σ.Θ. όπου παραμένει μέχρι σήμερα ανενεργό. Οι συμμετοχές της στα Εθνικά πρωταθλήματα της Α' και Α1 Εθνικής γυναικων παραμένει μέχρι σήμερα από τις μεγαλύτερες στη λίστα των ομάδων που έχουν λάβει μέρος. Οι κατακτήσεις του τμήματος καλοθοσφαίρισης του Μεγάλου Αλέξανδρου Β' Εθνική: 1996-97 Πρωταθλήμα Ελλάδος Νεανίδων: 2005-06, 2006-07 ΕΚΑΣΘ Νεανίδων: 1985-86, 1991-92, 2005-06, 2006-07, 2008-09 Το ανδρικό τμήμα πετοσφαίρισης του Μεγάλου Αλεξάνδρου διαθέτει στην τροπαιοθήκη του δύο Πρωταθλήματα της Α' Κατηγορίας Ανδρών της Ε.ΠΕ.Σ.Θ., εκείνα των ετών 1981 και 2000, καθώς και ένα Κύπελλο, επίσης του 2000.Σε επίπεδο ακαδημιών, ο σύλλογος έχει κατακτήσει ένα Πρωτάθλημα Ελλάδος Παίδων το 1986, δύο Πρωταθλήμα Ε.ΠΕ.Σ.Θ. Παίδων, το 1986 και το 2003, καθώς και ένα Πρωτάθλημα Ε.ΠΕ.Σ.Θ. Παμπαίδων το 2001.Κατά την αγωνιστική περίοδο 2008-09 η ομάδα πετοσφαίρισης ανδρών του Μεγάλου Αλεξάνδρου αγωνίστηκε στη Β' Εθνική Κατηγορία στο πλαίσιο του δεύτερου ομίλου. Στην τελική βαθμολογία κατέκτησε την 5η θέση με 39 βαθμούς. Κατά την αγωνιστική περίοδο 2013-14, ο Μέγας Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης θα συμμετάσχει στους αγώνες του Πρωταθλήματος της Α'2 Εθνικής Κατηγορίας Ανδρών (3ος όμιλος). Πρόεδρος του συλλόγου είναι ο Στυλιανός - Τηλέμαχος Κλεώπας και έφορος ο Μπάμπης Τακουρίδης. Καθήκοντα προπονητή διατηρεί ο Γιώργος Οικονομίδης. Η ομάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου θα καταφέρει να τερματίσει μία θέση πάνω από την ζώνη του υποβιβασμού αλλά για την επόμενη χρονιά, 2014-15, δεν θα δηλώσει συμμετοχή και έκτοτε το τμήμα του παραμένει ανενεργό. Α' ΕΠΕΣΘ: 1981, 2000 Κύπελλο ΕΠΕΣΘ: 2000 Πρωτάθλημα Ελλάδος Παίδων: 1986 ΕΠΕΣΘ Παίδων: 1986, 2003 ΕΠΕΣΘ Παμπαίδων: 2001 Το τμήμα πετοσφαίρισης γυναικών του Μεγάλου Αλεξάνδρου έχει κατακτήσει ένα Πρωτάθλημα Α' Κατηγορίας Γυναικών Ε.ΠΕ.Σ.Θ. κατά το έτος 1989.. Μετά το τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2016-17 στην οποία έπαιρνε μέρος στο πρωτάθλήμα της Β' Εθνικής, το τμήμα βόλευ γυναικών του Μεγάλου Αλέξανδρου θα αποσυρθεί όπου παραμένει μέχρι σήμερα ανενεργό. Α' ΕΠΕΣΘ: 1989 Γ.Σ. Μέγας Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης, επίσημο ιστολόγιο του ποδοσφαιρικού τμήματος. Γ.Σ. Μέγας Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης, επίσημο ιστολόγιο των τμημάτων καλαθοσφαίρισης.

Ο Γυμναστικός Σύλλογος «Μέγας Αλέξανδρος» είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο με έδρα των δραστηριοτήτων του τη συνοικία Ντεπώ, στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Έχει μεγάλη ιστορία στο χώρο του αθλητισμού, καθώς η ίδρυσή του ανάγεται στο 1917 και η επισημοποίηση του συλλόγου στο 1923 (αν και κατά κάποιες άλλες αναφορές η ίδρυση του αναφέρεται τρία χρόνια νωρίτερα το 1914). Σήμερα διαθέτει τμήματα ποδοσφαίρου, καλαθοσφαίρισης, πετοσφαίρισης, άρσης βαρών και ξιφασκίας. Επίσημα χρώματα του συλλόγου είναι το κόκκινο και το μαύρο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93.%CE%A3._%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82

Η της Γ΄ Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις

Αφού ορκίσθηκαν στον παλαιό ναό της Αγίας Ειρήνης, συνήλθαν και συνεδρίασαν στην επιβλητική οικία του Αλέξανδρου Κοντόσταυλου, κτισμένη από το 1833, εν μέσω μεγάλου κήπου, μεταξύ των οδών Σταδίου-Κολοκοτρώνη-Ανθίμου Γαζή-Χρ. Λαδά. Κτισμένη από το Σταμάτη Κλεάνθη πιθανώς, αγοράστηκε από τον Όθωνα, τον Οκτώβριο του 1834, και το 1835 συμπληρώθηκε από οκταγωνική αίθουσα του Θρόνου με επίβλεψη του αρχιτέκτονα Konst. Roezer. Χρησίμευσε ως πρώτο ανάκτορο του Όθωνα και έπειτα ως κτίριο των γραφείων της Αρχιγραμματείας της Επικρατείας και του Ανακτοβουλίου. Στην πρώην οικία Κοντόσταυλου στεγάσθηκε κατά βασιλικήν παραχώρησιν η, κατά το Σύνταγμα του 1844, Βουλή. Τη νύχτα της 17ης-18ης Οκτωβρίου 1854 καταστράφηκε από πυρκαγιά. Πληρεξούσιοι της Εθνικής συνέλευσης του 1843 αναφέρονται παρακάτω (244 σύμφωνα με τον Ευαγγελίδη) (σύμφωνα με τα Πρακτικά 232: αναφέρονται 218 παρόντες και 15 απόντες): Από άλλες πηγές αναφέρονται ως πληρεξούσιοι οι: Ζηνόβιος Βάλβης (Μεσολογγίου) Λ. Βεζυρτζόγλου, (Σαράντα εκκλησιών), Γ. Κόκκινος, (Σαράντα εκκλησιών), Ν. Κωνσταντόπουλος, (Σαράντα εκκλησιών), Φλ. Φλωρίδης, (Σαράντα εκκλησιών), Κ. Χατζηγιαννάκης, (Σαράντα εκκλησιών), Λυκούργος Κρεστενίτης, (Ηλείας) Σπυρίδων Βαλέτας Παύλος Καλλιγάς, Πανεπιστήμιο Αθηνών Ιωάννης Ζάρκος Για τους παρακάτω, η συνέλευση απέρριψε τη νομιμοποίησή τους, άρα οι παρακάτω δεν πήραν μέρος στη συνέλευση: Περικλής Αργυρόπουλος (Κρητών) Νικόλαος Δραγούμης (Κρητών) Κ. Ν. Λεβίδης (Κρητών) Α. Ζυγομαλάς (Κρητών) Νικόλαος Κόκκος (Νάξου) Σπυρίδων Μεταξάς (πιθανότατα Σ. Α. Μεταξάς) (Μεγαρίδος) Αυγερινός Πετραλιάς (Γαστούνης) Ι. Φιλήμων αλλού αναφέρεται Αθηνών και αλλού Μικρομάνης (χωρίς νομιμοποίηση) Σπυρίδων Τριανταφύλλης (Μεγαρίδος) Ελληνική Βουλή, Alexander Clarus Heinze, επιμ. (1845). Der hellenische Nationalcongress zu Athen in den Jahren 1843 und 1844 (στα Γερμανικά). Αθήνα: G. Meyer. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2010. Η της τρίτης Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνική Συνέλευσις : πρακτικά εκδοθέντα κατά στενογραφικάς σημειώσεις, Παντελής Κ. Εκ του Τυπογραφείου ο "Ανεξάρτητος" του Π. Κ. Παντελή, 1843 Η της τρίτης Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνική Συνέλευσις : πρακτικά, Εκ του Βασιλικού Τυπογραφείου, 1844 Η της Τρίτης Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνική Συνέλευσις-Πρακτικά, ανατύπωση με ευρετήριο ομιλητών, που συνέταξε ο επιστημονικός συνεργάτης του ΙΣΕ (Ινστιτούτου Συνταγματικών Ερευνών) Μιχ. Τσαπόγας, (1993) Η της τρίτης Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνική Συνέλευσις πρακτικά, Αντ. Ν. Σάκκουλας, 1993 Η 3η Σεπτεμβρίου και το Σύνταγμά της. Αποτιμήσεις 150 χρόνια μετά, [= Ινστιτούτο Συνταγματικών Ερευνών. Μελέτες 11], Αθήνα 1999

Η της Γ΄ Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις, όπως αναφέρεται στα δημοσιευμένα πρακτικά της, ήταν συνταγματική συνέλευση που αποτελούσαν 243 πληρεξούσιοι από 92 εκλογικές περιφέρειες που εκλέχθηκαν στις εκλογές του 1843. Σε κάποιες περιπτώσεις αναφέρεται και ως «Α΄ Εθνική Συνέλευση του 1843» ή Εθνοσυνέλευση του 1843 ή Εθνική Συνέλευση του 1843. Τις εκλογές για την ανάδειξη των πληρεξούσιων είχε προκηρύξει η προσωρινή (επαναστατική) κυβέρνηση του Ανδρέα Μεταξά και έγιναν στα τέλη Οκτωβρίου σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο της 4ης Μαρτίου 1829. Ψήφιζαν όλοι οι άντρες άνω των 25 ετών. Οι εργασίες της ξεκίνησαν στις 3 Νοεμβρίου 1843 και τελείωσαν στις 18 Μαρτίου 1844. Οι πληρεξούσιοι ενέκριναν μια επιτροπή από 21 μέλη με εισηγητή το Λ. Μελά η οποία κατάρτισε και το σχέδιο του νέου συντάγματος. Το νέο σύνταγμα βασίστηκε στο Γαλλικό και αποτελούταν από 107 άρθρα. Ο όρκος που έδωσαν οι πληρεξούσιοι ήταν ο εξής:Ορκίζομαι εν ονόματι της Αγίας Τριάδος, να εκπληρώσω τα Ιερά του Πληρεξουσίου έργα, πιστός εις την Πατρίδα και εις τον συνταγματικόν Βασιλέα της Ελλάδος Όθωνα, να μην προβάλω μήτε να ψηφίσω τι αντιβαίνον εις την πεποίθησίν μου, αλλά να συντελέσω ευσυνειδήτως εις την σύνταξιν των θεμελιωδών θεσμών, δι’ ών θέλουν εξασφαλισθή τα δικαιώματα και τα συμφέροντα του τε Έθνους μου, και της συνταγματικής μοναρχίαςΠρόεδρος της Συνέλευσης εκλέχτηκε ο πρεσβύτερος (μεγαλύτερος σε ηλικία) Πανούτσος Νοταράς και αντιπρόεδροι οι Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, Ανδρέας Π. Μεταξάς, Ιωάννης Κωλέττης, Ανδρέας Λόντος, ενώ γραμματέας ορίστηκε ο νεώτερος Σ. Κοπανίτσας.Ψηφίστηκε Σύνταγμα το οποίο εγκρίθηκε από τον Όθωνα, καθώς και εκλογικός νόμος με τον οποίο έγιναν οι επόμενες εκλογές του 1844.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%84_%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%B5%CE%BD_%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CF%82_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B9%CF%82