Datasets:

IMISLab

/

GreekWikipedia

like 1

Σάντα Μαρία δελ Ναράνκο

Κατασκευάστηκε ως ανάκτορο αναψυχής και βρίσκεται στη νότια πλευρά του όρους Ναράνκο, βλέποντας τη πόλη, και αρχικά ήταν τμήμα μίας σειράς από βασιλικά κτίρια που βρίσκονταν στα περίχωρα. Ο χαρακτήρας του ως κοσμικό κτίριο άλλα τον 12ο αιώνα, όταν μετατράπηκε σε εκκλησία αφιερωμένη στην αγία Μαρία. Το παλάτι της Σάντα Μαρία ντελ Ναράνκο, περιλαμβάνε μία σημαντική στυλιστική, μορφολογική, κατασκευαστική και διακοσμητική ανακαίνιση του προρωμανικού ρυθμού, συμπληρώνοντάς του με νέους, καινοτόμους πόρους, αντιπροσωπεύοντας ένα βήμα προς τα εμπρός όσον αφορά τις αμέσως προηγούμενες περιόδους. Στην αγία τράπεζα, μια λατινική επιγραφή προσφέρει στοιχεία για την ημερομηνία της καθαγίασης:(...) Per Famulum Tuum Ranimirum. Principe Gloriosum Cum Paterna Regina Coniuge Renovasti Hoc Habitaculum Nimia. Vetustate Consumptvm Et Pro Eis Aedificasti Hanc Haram Benedictionis Gloriosae. Sanctae Mariae In Locum Hunc Summum Exaudi Eos De Caelorum Habitaculo Tuo Et. (...) Die VIIIIo Kalendas Iulias Era Dccclxxxvia.Οι καινοτομίες του ανακτόρου ενθουσίασαν τους χρονογράφους, οι οποίοι συνεχώς το ανέφεραν με το πέρασμα του χρόνου. Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι το Crónica Silense, γραμμένο περίπου το 1015, περίπου 300 χρόνια μετά την κατασκευή του, το οποίο, περιγράφοντας τον Ραμίρο Α΄ των Αστουριών, αναφέρει ότι «έχτισε πολλές κατασκευές, δύο μίλια μακριά από το Οβιέδο, με ψαμμίτη και μάρμαρο σε ένα θολωτό έργο: (...) Επίσης, έχτισε επίσης (...), ένα παλάτι χωρίς ξύλο, αξιοθαύμαστης κατασκευής και θολωτό πάνω και κάτω,...» Αυτό που εντυπωσίαζε του χρονογράφους για τόσους πολλές αιώνες ήταν οι αναλογίες του και τα λεπτά του σχήματα, με πλούσια, ποικίλη διακόσμηση και η εισαγωγή επιμηκών βαρελοειδών θόλων χάρις στις εγκάρσιες αψίδες, επιτρέποντας την στήριξη και εξαλείφοντας την ανάγκη για ξύλινα ταβάνια. Αυτή η λύση, εξελίχθηκε δειλά στην Κάμαρα Σάντα του καθεδρικού του Σαν Σαλβαδόρ του Οβιέδο και ωρίμανσε στη Σάντα Μαρία ντελ Ναράνκο. Το παλάτι, με ορθογώνιο σχήμα, έχει δύο ορόφους. Το κάτω επίπεδο, ή κρύπτη, αρκετά χαμηλό, διαθέτει ένα κεντρικό θάλαμο και άλλου δύο σε κάθε πλευρά. Ο πάνω όροφος είναι προσβάσιμος μέσω μίας διπλής εξωτερικής σκάλας, η οποία εφάπτεται στην πρόσοψη και οδηγεί σε μία πανομιότυπη διάταξη με τον κάτω όροφο: μια κεντρική αίθουσα ή αίθουσα των ευγενών με έξι τυφλές ημικυκλικές αψίδες κατά μήκος των τοίχων, που υποστηρίζεται από κολώνες κτισμένες μέσα στους τοίχους και ένα μικρότερο θάλαμο σε κάθε άκρη. Αυτοί ήταν προσβάσιμοι μέσω τριών αψίδων, παρομοίων με αυτές στους τοίχους. Η Σάντα Μαρία ντελ Ναράνκο αντιπροσωπεύει ένα βήμα μπροστά όσον αφορά τη διακόσμηση, εμπλουτίζοντας τα συνηθισμένα σχέδια με στοιχεία από την αρχιτεκτονική, χρυσοχοΐα και υφαντικές τέχνες. Η πλούσια διακόσμηση επικεντρώνεται στην αίθουσα και τους θαλάμους του πάνω ορόφου, όπου αξίζει να παρατηρθούν τα κυβικά-πρισματικά κιονόκρανα (βυζαντινής επιρροής), διακοσμημένα με ανάγλυφα πλαισιωμένα με σχοινί (από την τοπική παράδοση) σε τραπεζοειδή ή τριγωνικά σχέδια, μέσα στα οποία ήταν φιλοτεχνημένες μορφές ζώων και ανθρώπων. Αυτό το είδος των μοτίβων επαναλαμβάνεται σε δίσκους στα κεντρικά μενταγιόν, τα οποία βρίσκονται πάνω από τις τυφλές αψίδες. Τα 32 μενταγιόν που βρίσκονται σε όλο το κτίριο είναι ίδιου μεγέθους και σχήματος και διαφέρουν όσον αφορά τα διακοσμητικά σχέδια και τις εσωτερικές μορφές (τετράποδα, πουλιά, τσαμπιά σταφυλιών, φανταστικά ζώα), τα οποία κληρονομήθηκαν από την περίοδο των Βησιγότθων, και τα οποία με τη σειρά τους προέρχονται από τη βυζαντινή παράδοση. Τα μενταγιόν έχουν διακοσμητικές ζώνες από πάνω τους, πάλι πλαισιωμένες από σκοινί, μέσα στις οποίες έχουν λαξεύτηκε και τοποθετηθεί συμμετρικά τέσσερις μόρφες: οι δύο πάνω μεταφέρουν φορτία στα χέρια τους και οι δύο κάτω αναπαριστούν τους στρατιώτες πάνω στην ράχη αλόγων να κρατούν σπαθιά. Αυτές οι μορφές φαίνεται ότι έχουν συμβολική έννοια: οι πολεμιστές οι οποίοι υπερασπίζονται και υποστηρίζουν τους ανθρώπους της προσευχής, ή εναλλακτικά, τις βασιλικές και εκκλησιαστικές αρχές να αλληλοσυμπληρώνονται. Η Σάντα Μαρία ντελ Ναράνκο παρουσιάζει μεταξύ άλλων, εξίσου όμορφα και σημαντικά γλυπτά στοιχεία: για πρώτη φόρα, ο ελληνικός σταυρός εμφανίζεται σκαλισμένος ως έμβλημα της Αστουριανής μοναρχίας, και την ίδια στιγμή το προστάτευε απ'όλα τα κακά, κάτι το οποίο ήταν συνηθισμένο στην λαϊκή αρχιτεκτονική των πόλεων και των χωριών. Άλλα αρχιτεκτονικά στοιχεία, όπως τα κιονόκρανα εμπνευσμένα από τον κορινθιακό ρυθμό στα παράθυρα των πλευρικών θαλάμων ή στην αγία τράπεζα στον ανατολικό θάλαμο (που προέρχεται από τη γειτονική εκκλησία του Σαν Μιγέλ δε Λίγιο), καθιστούν αυτό το παλάτι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά προ-ρωμανικά κτίρια, μία μοναδικότητα που χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι είναι το μόνο ανακτορικό σύμπλεγμα το όποιο διατηρείται μέχρι σήμερα με κατασκευές αυλής τόσο Βησιγοτθικές όσο και Καρολίνιες. Η εκκλησία της Σάντα Μαρία είναι ανόμοια με οποιοδήποτε άλλο παράδειγμα γνωρίζουμε. Είναι ένας ρωμαϊκός τετράστυλος αμφιπρόστυλος ναός, αν αυτοί οι όροι μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε χριστιανικό κτίριο. Μέχρι στιγμής, η αγία Τράπεζα τοποθετήθηκε αρχικά σε μία από τις πύλες και πιθανότατα η προσευχή γινόταν σε ανοικτό χώρο. Η μεγάλη διαφορά φαίνεται ότι ήταν η παρουσία μιας πλάγιας εισόδου και κάποιοι από τους κοινονούντες τουλάχιστον πρέπει να μπορούσαν να εισέρχονται στο εσωτερικό. ΒιβλιογραφίαFergusson, James (1867). «Book VII: Spanish and Portugal». A history of architecture in all countries. 2. John Murray. σελίδες 123–124. ISBN 0-548-16204-2. Arias Paramo, Lorenzo (1992). «Geometría y proporción en la arquitectura prerrománica asturiana» (στα Ισπανικά). Actas del III Congreso de Arqueología Medieval Española (Oviedo: Universidad de Oviedo): 27–37. ISBN 978-84-604-1916-7. http://books.google.com/?id=2diqpqpbMeMC&pg=PA27. Ανακτήθηκε στις 2009-05-31. Επίσημη ιστοσελίδα της Σάντα Μαρία δε Ναράνκο και του Σαν Μιγέλ δε Λίγιο 3D model on Google Earth Αρχειοθετήθηκε 2012-10-13 στο Wayback Machine. A photo essay about the Santa María del Naranco

Η εκκλησία της Αγίας Μαρίας του όρους Ναράνκο (ισπανικά: Iglesia de Santa María del Naranco, αστουριανά: Ilesia de Santa María'l Narancu) είναι ρωμαιοκαθολική προ-ρωμανική εκκλησία αστουριανής αρχιτεκτονικής η οποία βρίσκεται στις πλαγιές του όρους Ναράνκο, περίπου 3 χιλιόμετρα από το Οβιέδο, βόρεια Ισπανία. Ο Ραμίρο Α΄ των Αστουριών διέταξε να κατασκευαστεί ως βασιλικό ανάκτορο, τμήμα ενός μεγαλύτερου συμπλέγματος το οποίο περιλάμβανε επίσης την κοντινή εκκλησία του Σαν Μιγέλ δε Λίγιο, 100 μέτρα μακριά. Ολοκληρώθηκε το 848. Τα δομικά χαρακτηριστικά της, όπως η βαρελοειδής οροφή - με εγκάρσια ενισχυτικά στοιχεία που αντιστοιχούν ένα προς ένα με τις εξωτερικές αντιρρίδες, την καθιστούν ξεκάθαρα πρόδρομο της ρωμανικής κατασκευής. Η εξωτερική διακόσμηση, όπως και η χρήση μονοκόμματων αψίδων, τονίζουν την σχεδιασμένη καθετότητα της κατασκευής. Μετατράπηκε σε εκκλησία στο τέλος του 13ου αιώνα. Ο ναός έχει ανακηρυχθεί τόπος ιστορικού ενδιαφέροντος το 1895 και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO το Δεκέμβριο του 1985.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%B4%CE%B5%CE%BB_%CE%9D%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%BF

Κωνσταντίνος Ιωάννου (Κύπριος υπουργός)

Ο Κωνσταντίνος Ιωάννου γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου 1969. Απέκτησε πτυχίο διοίκησης επιχειρήσεων από το Manchester School of Management UMIST. Ακολούθως απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα (MBA) στη Διοίκηση Ξενοδοχείων, με υποτροφία Fulbright στο Πανεπιστήμιο του Κορνέλ.Το 1996 ίδρυσε την εταιρεία IMH Ltd, ενός οργανισμού μεταφοράς γνώσης και πληροφόρησης στα στελέχη της κυπριακής αγοράς. Επιπλέον, διετέλεσε διευθύνων σύμβουλος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας Real Time Hospitality Intelligence, USA. Το 2006 ίδρυσε την εταιρεία C.C. Coffee Company Ltd η οποία κατέχει τα δικαιώματα χρήσης των Gloria Jean’s Coffees International στην Κύπρο. Ακόμη, διετέλεσε μέλος του Συμβουλευτικού Σώματος της Retail Food Group, Australia εκπροσωπώντας την περιοχή της Ευρώπης. Έχει υπηρετήσει σε Διοικητικά Συμβούλια αρκετών εταιρειών. Είναι νυμφευμένος και έχει τρία παιδιά. Την 1 Μαρτίου 2018 διορίστηκε Υπουργός Υγείας στην Κυβέρνηση Νίκου Αναστασιάδη 2018. Παρέμεινε στη θέση αυτή έως την 1 Ιουλίου 2021, αποχωρώντας μετά από δική του πρόθεση.Το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας αναγόρευσε τον Κωνσταντίνο Ιωάννου σε επίτιμο διδάκτορα της Ιατρικής Σχολής το 2022 για να τιμήσει το όραμα, τις προσπάθειες και την αποφασιστικότητά του όσο διετέλεσε Υπουργός Υγείας, για την εφαρμογή του ΓεΣΥ. Από την 1η Μαρτίου 2023 είναι Υπουργός Εσωτερικών της Κύπρου, υπό την προεδρία του Νίκου Χριστοδουλίδη. «Βιογραφικό Σημείωμα». www.moh.gov.cy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Αυγούστου 2019. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2019. «Βιογραφικό σημείωμα του νέου Υπουργού Υγείας κ. Κωνσταντίνου Ιωάννου». www.pio.gov.cy. Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών. 14 Φεβρουαρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2020.

Ο Κωνσταντίνος Ιωάννου (24 Μαρτίου 1969) είναι Ελληνοκύπριος πολιτικός. Διετέλεσε Υπουργός Υγείας της Κύπρου στην κυβέρνηση Νίκου Αναστασιάδη από τον Μάρτιο του 2018 μέχρι τον Ιούλιο του 2021. Από την 1η Μαρτίου 2023 είναι υπουργός εσωτερικών της Κύπρου, υπό την προεδρία του Νίκου Χριστοδουλίδη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%85_(%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CF%8C%CF%82)

Σταρόγκαρντ Γκντάνσκι

Το Σταρόγκαρντ Γκντάνσκι βρίσκεται στην Πομερανία στον μικρό ποταμό Βιεζίτσα, περίπου 21 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Ττσεφ, 40 χιλιόμετρα νότια του Γκντανσκ και 67 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Χοϊνίτσε. Βρίσκεται 50 χιλιόμετρα από την Τρίπολη (πολωνικά: Trójmiasto), στην ακτή του Κόλπου του Γκντανσκ. Το όνομα Starogard σημαίνει «παλιά πόλη» στη πομερανική γλώσσα. Το Gdański προστέθηκε στον 20ο αιώνα στο όνομα για να το διαφοροποιήσει από άλλα μέρη που ονομάζονταν Σταρόγκαρντ. Το γερμανικό όνομα Preußisch Stargard χρησιμοποιείται επίσης για να το αποσαφηνίσει από άλλα μέρη που ονομάζονται Στάργκαρντ. Αρχαιολογικά στοιχεία δείχνουν κατάλοιπα ενός νεολιθικού οικισμού πριν από τέσσερις έως πέντε χιλιάδες χρόνια. Η περιοχή έγινε μέρος του αναδυόμενου πολωνικού κράτους υπό τον πρώτο ηγεμόνα, Μιέσκο Α΄ της Πολωνίας, τον 10ο αιώνα, και κατά την περίοδο κατακερματισμού στην Πολωνία ήταν μέρος ενός πομερανικού δουκάτου, το οποίο διαχωρίστηκε από την Πολωνία το 1227. Το Σταρόγκροντ (ως Σταρίγκορντ) αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1198 όταν ο Δούκας Γκζιμίσουαφ Β΄ της Πομερανίας παραχώρησε τον οικισμό στους Οσπιτάλιους Ιππότες. Το σλαβικό όνομα Stargarde αναφέρθηκε το 1269. Το 1282, ο Μέστβιν Β΄ και ο Πολωνός Δούκας Πσέμισλ Β΄ υπέγραψαν τη Συνθήκη του Κέμπνο, η οποία μετέφερε την κυριαρχία επί της Ανατολικής Πομερανίας, συμπεριλαμβανομένου του Σταρόγκαρντ, στον Πσέμισλ Β΄ και επανένωσε την περιοχή με την Πολωνία. Μαζί με την Πομερέλια, τέθηκε υπό την κυριαρχία του Τευτονικού Τάγματος κατά τη διάρκεια της εξαγοράς του Ντάντσιγκ (Γκντανσκ) το 1308. Το 1348 η πόλη έλαβε προνόμια πόλης βάσει του νόμου Κουλμ από τον Χάινριχ Ντούσεμερ. Από τις 31 Μαρτίου 1440, το Σταρόγκαρντ ήταν μέλος της Πρωσικής Συνομοσπονδίας. Συμμετείχε ενεργά στην εξέγερση του 1454 κατά του Τευτονικού Τάγματος που οδήγησε στον Δεκατριετή Πόλεμος (1454-1466). Το 1454, ο Πολωνός Βασιλιάς Καζίμιρ Δ΄ επανέφερε την περιοχή στο Βασίλειο της Πολωνίας κατόπιν αιτήματος της Συνομοσπονδίας, και η πόλη αναγνώρισε τον Βασιλιά ως νόμιμο κυβερνήτη. Το 1461, οι Τεύτονες Ιππότες κατέλαβαν το Σταρόγκαρντ, το οποίο στη συνέχεια ανακτήθηκε από την Πολωνία τον Ιούλιο του 1466. Στην ειρηνευτική συνθήκη που υπογράφηκε στο Τόρουν μερικούς μήνες αργότερα το 1466, οι Τεύτονες Ιππότες παραιτήθηκαν από αξιώσεις στην πόλη και την αναγνώρισαν ως μέρος της Πολωνίας. Έγινε μέρος του Βοεβοδάτου Πομερανίας στην επαρχία της Βασιλικής Πρωσίας στην Επαρχία Μείζονος Πολωνίας του Πολωνικού Στέμματος. Παρέμεινε υπό την πολωνική κυριαρχία μέχρι τον πρώτο διαμελισμό της Πολωνίας το 1772, όταν έγινε μέρος του Βασιλείου της Πρωσίας. Το 1871, ένα μεγάλο αποστακτήριο βότκας χτίστηκε στο δυτικό άκρο της πόλης, το οποίο επέζησε και από τους δύο παγκόσμιους πολέμους και σήμερα παράγει τις Sobieski και Κρούπνικ. Είναι ένα από τα παλαιότερα αποστακτήρια βότκας που λειτουργούν αδιάλειπτα στην Ευρώπη και ένα από τα ελάχιστα αποστακτήρια βότκας που δημιουργήθηκαν πριν από το 1945.Μέχρι το 1920, το Στάργκαρντ ανήκε στη διοικητική περιφέρεια του Ράιχσγκαου Ντάνζιγκ στην επαρχία της Δυτικής Πρωσίας. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Στάργκαρντ επανεντάχθηκε στην Πολωνία, η οποία μόλις ανέκτησε την ανεξαρτησία της ως η Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία. Στον μεσοπόλεμο ήταν έδρα ενός πόβιατ που ανήκε διοικητικά στο Βοεβοδάτο Πομερανίας της Πολωνίας. Κατά τη διάρκεια της από κοινού γερμανικής-σοβιετικής εισβολής στην Πολωνία, η οποία πυροδότησε το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τον Σεπτέμβριο του 1939, στην πόλη έγινε εισβολή από τη Ναζιστική Γερμανία και στη συνέχεια τα γερμανικά Einsatzkommando 16 και SS Heimwehr Danzig μπήκαν στην πόλη για να διαπράξουν διάφορα εγκλήματα κατά των Πολωνών. Υπό τη γερμανική κατοχή, η πόλη προσαρτήθηκε στο νεοσυσταθέν Ράιχσγκαου Ντάνζιγκ στη νέα επαρχία Ράιχσγκαου Ντάνζιγκ-Δυτικής Πρωσίας. Ο πολωνικός πληθυσμός υπέστη μαζικές συλλήψεις, φυλάκιση, βασανιστήρια, σφαγές, απελάσεις, μεταφορές σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστική εργασία. Οι Γερμανοί πραγματοποίησαν αμέσως μαζικές συλλήψεις Πολωνών δασκάλων, ιερέων και τοπικών ακτιβιστών στην πόλη και το πόβιατ ως μέρος του Ιντελιγκέντσακτιον. Στη συνέχεια, οι Πολωνοί που συνελήφθησαν κρατήθηκαν τόσο στην προπολεμική φυλακή όσο και στον μεσαιωνικό Πύργο του Γκντανσκ και συχνά υποβλήθηκαν σε βάναυσους ξυλοδαρμούς και κακομεταχείριση, ειδικά οι κληρικοί, σε μερικούς από τους οποίους χάραξαν ακόμη και σβάστικα στα μέτωπά τους. Ήδη τον Σεπτέμβριο του 1939, οι Γερμανοί είχαν δολοφόνησαν 150 Πολωνούς, συμπεριλαμβανομένων των κατοίκων των Σταρόγκαρντ, Σκουρτς και Γκντίνια, στην πόλη και τα περίχωρά τους. Ξεκινώντας τον Σεπτέμβριο του 1939 στο κοντινό δάσος του Σπένγκαφσκ (βορειοανατολικά της πόλης), οι Γερμανοί σκότωσαν σε μαζικές εκτελέσεις περίπου 7.000 Πολωνούς, μεταξύ των οποίων 1.680 ψυχασθενείς από τα ψυχιατρεία του Κοτσμπορόβο (συνοικία του Σταρόγκαρντ) και του Σφιέτσιε. Περίπου 500 άτομα με ειδικές ανάγκες σκοτώθηκαν στο νοσοκομείο, στο Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4. 2.842 ασθενείς πέθαναν μεταξύ 1940-1944. Το πολωνικό νοσοκομειακό προσωπικό είτε δολοφονήθηκε στο δάσος του Σπένγκαφσκ είτε απελάθηκε σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ή σε καταναγκαστική εργασία στη Γερμανία. Ένας ντόπιος ιερέας δολοφονήθηκε σε σφαγή περίπου 230 Πολωνών στο Πουουτόβο. Οι Γερμανοί δημιούργησαν επίσης και χρησιμοποιούσαν ένα υποστρατόπεδο του στρατοπέδου συγκέντρωσης Στούχτοφ στην πόλη.Παρά αυτές τις συνθήκες, οι Πολωνοί οργάνωσαν ένα υπόγειο κίνημα αντίστασης, συμπεριλαμβανομένων των οργανώσεων του Πολωνικού Εσωτερικού Στρατού και της Γιαστσούρκα.Το 1945 η γερμανική κατοχή τελείωσε και η πόλη αποκαταστάθηκε στην Πολωνία, ωστόσο με ένα σοβιετικό κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο παρέμεινε στην εξουσία μέχρι την πτώση του κομμουνισμού στη δεκαετία του 1980. Η αντικομμουνιστική αντιστασιακή οργάνωση νεολαίας Jord-Just ιδρύθηκε στο Σταρόγκαρντ το 1951 από την 16χρονη Τερέσα Μπλοτσκ. Η οργάνωση τελικά συντρίφθηκε από τους κομμουνιστές, οι οποίοι καταδίκασαν 17 έφηβους σε 1,5 έως 9 χρόνια φυλάκισης. Σημειώστε ότι ο παραπάνω πίνακας βασίζεται σε πρωταρχικές, πιθανώς μεροληπτικές πηγές. Polpharma SA Destylarnia Sobieski SA Ο πιο αξιοσημείωτος αθλητικός σύλλογος της πόλης είναι η ομάδα καλαθοσφαίρισης ΣΚΣ Σταρόγκαρντ Γκντάνσκι, η οποία αγωνίζεται στο Πρωτάθλημα Πολωνίας και η οποία κατέκτησε το Κύπελλο Πολωνίας το 2011. Ο τοπική ποδοσφαιρική ομάδα είναι η ΚΠ Σταρόγκαρντ Γκντάνσκι, η οποία αγωνίζεται στην τέταρτη κατηγορία Πολωνίας.

Το Σταρόγκαρντ Γκντάνσκι (πολωνικά: Starogard Gdański), μέχρι το 1950 Σταρόγκαρντ (Starogard, πομερανικά/κασουβικά: Starogarda, γερμανικά: Preußisch Stargard) είναι πόλη του Βοεβοδάτου Πομερανίας στη βόρεια Πολωνία. Ο πληθυσμός της πόλης είναι 48.328 κάτοικοι (2004). Το Σταρόγκαρντ είναι η πρωτεύουσα του Πόβιατ Σταρόγκαρντ. Είναι επίσης η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη (μετά το Ττσεφ) της εθνοπολιτισμικής περιοχής Κοτσιέβιε και κατοικείται από τους Κοτσιεβιανούς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84_%CE%93%CE%BA%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B9

Βικιπαίδεια

Το σύνθημα της Βικιπαίδειας είναι "η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια που καθένας μπορεί να επιμεληθεί", και περιγράφεται από τον ιδρυτή της Τζίμι Γουέιλς ως "προσπάθεια να δημιουργηθεί και να διανεμηθεί μια ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια της υψηλότερης δυνατής ποιότητας σε κάθε μεμονωμένο πρόσωπο στον πλανήτη, στη γλώσσα του". Η Βικιπαίδεια αναπτύσσεται στον ιστοχώρο, που χρησιμοποιεί έναν τύπο λογισμικού που ονομάζεται "wiki". Ο Γουέιλς υποστηρίζει, ότι η Βικιπαίδεια πρέπει να επιτύχει μία "ίση ή και καλύτερη" ποιότητα σε σχέση με την Μπριτάννικα και να εκτυπωθεί. Υπάρχουν τρία κύρια χαρακτηριστικά του σχεδίου της Βικιπαίδειας, τα οποία σε συνδυασμό ορίζουν τον ιστό του στο Διαδίκτυο (World Wide Web) και το κάνουν μοναδικό: Πρώτο και σπουδαιότερο, το σχέδιο της Βικιπαίδειας είναι ενσυνείδητα μία εγκυκλοπαίδεια. Αυτό σημαίνει ότι καλύπτει την ανθρώπινη γνώση σε βάθος και εύρος, δεν είναι λεξικό, διαδικτυακός τόπος συζήτησης ή άλλο παρεμφερές. Το σχέδιο της Βικιπαίδειας είναι επίσης, ουσιωδώς και ενσυνείδητα, ένα wiki, το οποίο επιτρέπει στο κοινό τη συγγραφή και διόρθωση οποιασδήποτε σελίδας. Η Βικιπαίδεια είναι η πρώτη σοβαρή γενική εγκυκλοπαίδεια που φτιάχτηκε με τη χρήση του συστήματος wiki. Μολονότι η Βικιπαίδεια έχει μεταβληθεί αρκετά σε σχέση με την αρχική ιδέα που περιβάλλει τα WikiWikiWebs έτσι, ώστε να δημιουργηθεί μία εγκυκλοπαίδεια, συνεχίζει να διατηρεί την ιδέα της από κοινού διαχείρισης και δημιουργίας που συναντάται σ' αυτά. Επίσης ουσιώδες, για το σχέδιο της Βικιπαίδειας και την επιτυχία του, είναι το γεγονός ότι είναι ανοιχτού περιεχομένου. Στα ανοιχτού περιεχομένου κείμενα και μέσα δίδεται η άδεια των πνευματικών δικαιωμάτων στο ευρύ κοινό, επιτρέποντας στον καθένα να αναδιανέμει και να αλλάζει το περιεχόμενο χωρίς χρέωση και με την εγγύηση ότι κανένας δε θα απαγορεύσει το δικαίωμα εισόδου σε τροποποιημένες εκδόσεις του περιεχομένου. Οι συμμετέχοντες, καταλαβαίνοντας ότι η προσπάθειά τους θα διανέμεται ελεύθερα και δωρεάν, αποκτούν το κύριο κίνητρο για να συμμετάσχουν. Η Βικιπαίδεια χρησιμοποιεί την άδεια GFDL περί πνευματικών δικαιωμάτων [1].Η Βικιπαίδεια, όπως και η Nupedia (άλλο ένα σχέδιο ελεύθερης και δωρεάν εγκυκλοπαίδειας), υποστηρίζεται από τον υπέρμαχο του ελεύθερου και δωρεάν λογισμικού Ρίτσαρντ Στόλλμαν και το Ίδρυμα Ελεύθερου Λογισμικού. Ο Στόλλμαν είναι ένας από τους ανθρώπους που μίλησε για τη χρησιμότητα μιας "ελεύθερης και δωρεάν οικουμενικής εγκυκλοπαίδειας" πριν από την ίδρυση των Wikipedia και Nupedia. Δείτε το δοκίμιό του στην ηλεκτρονική διεύθυνση: The Free Universal Encyclopedia and Learning Resource. Οι συμμετέχοντες στη Βικιπαίδεια, από κοινού, ακολουθούν και επιβάλλουν ορισμένους βασικούς κανόνες που είναι απαραίτητοι για τη διατήρηση της ομαλής και δημιουργικής λειτουργίας του σχεδίου Wikipedia. Οι ακόλουθοι είναι μερικοί από αυτούς τους κανόνες [2]. Πρώτος, εξαιτίας του τεράστιου αριθμού των συμμετεχόντων όλων των ιδεολογιών και εθνικοτήτων, η Βικιπαίδεια είναι αφοσιωμένη στο να εκθέτει τα λήμματά της όσο πιο αμερόληπτα γίνεται. Ο σκοπός δεν είναι να εκτεθούν τα λήμματα από μία "αντικειμενική" οπτική γωνία—αυτή είναι μια κοινή παρανόηση του κανόνα—αλλά η δίκαιη και αμερόληπτη παρουσίαση όλων των απόψεων επί ενός θέματος [3]. Η Βικιπαίδεια έχει, ελεύθερου περιεχομένου, αδελφικά εγχειρήματα που εκπληρώνουν μη-εγκυκλοπαιδικούς ρόλους. Αυτά περιλαμβάνουν: το Βικιλεξικό, ένα πρόγραμμα λεξικού ελεύθερης πρόσβασης, τα Βικιβιβλία, ένα πρόγραμμα με βιβλία και εγχειρίδια ελεύθερης πρόσβασης, τη Βικιθήκη, μια βιβλιοθήκη ελεύθερης πρόσβασης, τα Βικιφθέγματα, συλλογή αποφθεγμάτων, και τα Βικινέα, μια πηγή ειδήσεων ελεύθερης πρόσβασης. Τα Κοινά (Wikimedia Commons) είναι μια κοινή αποθήκη μέσων η οποία όπως και τα Βικιδεδομένα (βάση δεδομένων κεντρικής πρόσβασης και διαχείρισης δομημένων δεδομένων όπως διαγλωσσικές αναφορές και στατιστικές πληροφορίες) εξυπηρετούν όλα τα αδελφικά εγχειρήματα (συμπεριλαμβανομένης και της Βικιπαίδειας). Η Βικιπαίδεια και τα αδελφικά της εγχειρήματα διοικούνται από το Ίδρυμα Wikimedia. Τον Ιανουάριο 2013, ένας αστεροειδής της Κύριας ζώνης αστεροειδών πήρε το όνομά του από τη Wikipedia και ονομάζεται 274301 Wikipedia. Το λογότυπο της Βικιπαίδειας είναι μια ημιτελής σφαίρα κατασκευασμένη από κομμάτια παζλ (μερικά κομμάτια από την κορυφή απουσιάζουν) με γλύφους από πολλά και διαφορετικά συστήματα γραφής. Στην ελληνόφωνη έκδοση της Βικιπαίδειας, κάτω από τη σφαίρα αναγράφεται το λεκτικό σήμα «Βικιπαίδεια» και από κάτω το κείμενο «Η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια», σε γραμματοσειρά Linux Libertine. Ελληνική Βικιπαίδεια Κοινότητα της Βικιπαίδειας Τι είναι η Βικιπαίδεια Τι δεν είναι η Βικιπαίδεια Wikipedia (κεντρικός κόμβος) Wikipedia Η έκδοση της Wikipedia στα αγγλικά Βικιπαίδεια Η έκδοση της Wikipedia στα ελληνικά

Η Βικιπαίδεια (αγγλικά: Wikipedia, προφορά: Γουικιπίντια) είναι διεθνής, παγκόσμια, ψηφιακή, διαδικτυακή, ελεύθερου περιεχομένου, εγκυκλοπαίδεια, που βασίζεται σε ένα μοντέλο ανοικτό στη σύνταξη του περιεχομένου της. Γράφεται και αναπτύσσεται συνεργατικά από εθελοντές με το λογισμικό wiki, κάτι που σημαίνει ότι λήμματα μπορεί να προστεθούν ή να αλλάξουν από τον καθένα. Το έργο ξεκίνησε στις 15 Ιανουαρίου 2001 ως συμπλήρωμα στη γραμμένη από ειδήμονες Nupedia, με ιδρυτή τον Τζίμι Γουέιλς και λειτουργεί τώρα από το μη κερδοσκοπικό Ίδρυμα Wikimedia (Wikimedia Foundation). Η Αγγλική Βικιπαίδεια περιλαμβάνει πάνω από 6.565.000 λήμματα και η Ελληνική πάνω από 214.000 λήμματα. Η Βικιπαίδεια έχει αυξηθεί σταθερά σε δημοτικότητα και έχουν γεννηθεί διάφορα αδελφά προγράμματα, όπως το Βικιλεξικό (Wiktionary), τα Βικιβιβλία (Wikibooks), τα Βικινέα (Wikinews), τα Βικιταξίδια (Wikivoyage), Βικιεπιστήμιο κλπ. Λήμματα της Βικιπαίδειας αναφέρονται τακτικά από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ή αλλιώς M.M.E.) και τον ακαδημαϊκό κόσμο, που την εγκωμιάζουν για τη δωρεάν διανομή και έκδοσή της καθώς και για το ευρύ φάσμα που καλύπτει. Οι συντάκτες ενθαρρύνονται να τηρούν μια πολιτική "ουδετερότητας", κάτω από την οποία οι διάφορες απόψεις συγκεντρώνονται, χωρίς να γίνεται προσπάθεια να καθοριστεί μια αντικειμενική αλήθεια. Εξαιτίας της ανοικτής φύσης της, ο βανδαλισμός και η ανακρίβεια είναι μόνιμα προβλήματα. Το κύρος της Βικιπαίδειας ως πηγής αναφοράς (π.χ. βιβλιογραφία) είναι αμφισβητούμενο. Έχει επικριθεί επίσης για τη συστηματική τάση προτίμησης της δημοφιλούς άποψης παρά της αξιόπιστης, καθώς και μια σχετική έλλειψη υπευθυνότητας και δικαιοδοσίας σε σύγκριση με τις παραδοσιακές εγκυκλοπαίδειες. Σήμερα λειτουργούν Βικιπαίδειες σε 314 γλώσσες, ενώ άλλες 11 γλωσσικές εκδόσεις έχουν κλείσει λόγω έλλειψης δραστηριότητας. Κάθε χρόνο δημιουργούνται νέες γλωσσικές εκδόσεις της Βικιπαίδειας, οι οποίες αναπτύσσονται στον Επωαστήρα του Wikimedia (Wikimedia Incubator), ένα εγχείρημα για υπό ανάπτυξη γλωσσικές εκδόσεις της Βικιπαίδειας και των αδελφών εγχειρημάτων της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1

Μκουατζούνι

Η ονομασία Μκουατζούνι (Mkwajuni), απαντάται επίσης ως Τμήμα στην Περιοχή Κασκαζίνι Α (Kaskazini A), στη Βόρεια Περιφέρεια Ζανζιβάρης (Zanzibar North Region) καθώς επίσης και στο Νούνγκουι (Nungwi) στην προαναφερόμενη περιοχή Κασκαζίνι Α, ως διοικητική υποδιαίρεση στην Περιφέρεια Μπέυα (Mbeya Region) και ως κατοικημένη περιοχή τόσο στο Μτάμπουε Κουσίνι (Mtambwe Kusini) της Τανζανίας. στην Περιοχή Ουέτε (Wete District), στη Βόρεια Περιφέρεια Πέμπας (Pemba North Region) όσο και στο Τσανγκαουένι (Changaweni), στην Περιοχή Μκοάνι (Mkoani District), στη Νότια Περιφέρεια Πέμπας (Pemba South Region). Διοικητικές υποδιαιρέσεις της Τανζανίας Περιφέρεια Σόνγκουε Περιοχή Σόνγκουε Παραπομπές σημειώσεων

To Μκουατζούνι (Αγγλικά ή Σουαχίλι: Mkwajuni), είναι Μεικτό Τμήμα που βρίσκεται στην Περιοχή Σόνγκουε (Songwe District), στην Περιφέρεια Σόνγκουε (Songwe Region) της Τανζανίας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2002, ο πληθυσμός στο Μκουατζούνι (Mkwajuni) ήταν 22.101 άτομα και το 2012, μειώθηκε σε 15.292 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9

Ροδολίβος

Το Ροδολίβος είχε γίνει αυτόνομη κοινότητα Κοινότητα Ροδολείβους στις 04/01/1920, ενώ το 1940 το όνομα άλλαξε ορθογραφία σε Κοινότητα Ροδολίβους. Με την εφαρμογή του σχεδίου Καποδίστριας, η κοινότητα έγινε δήμος στις 24/07/1996 με συνένωση σε αυτή, τον κοινοτήτων Δομίρου και Μικρού Σουλίου. Με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης ο Δήμος Ροδολίβους εντάχθηκε στον νέο δήμο Αμφίπολης και αποτελεί τη δημοτική ενότητα Ροδολίβους. Το Ροδολίβος ορίστηκε έδρα του διευρυμένου δήμου. Από το Ροδολίβος κατάγονταν οι Μακεδονομάχοι οπλαρχηγοί Λεωνίδας Μαλαμίδης, Βασίλειος Τσουβαλτζής, Γρηγόριος Ευθυμίου και Δημήτριος Χαρίσης. Στον λόφο του «Αγίου Αθανασίου», που υψώνεται πλάι στα τελευταία σπίτια του Ροδολίβους, μαρτυρείται η ύπαρξη αρχαίου πολίσματος, με εντυπωσιακή διάρκεια ζωής από τη θρακομακεδονική εποχή ως τα νεότερα χρόνια. Σε μικρή επίσης απόσταση ΝΑ της κωμόπολης, στη θέση «Κουριά», εντοπίστηκε η τοποθεσία ενός άλλου αρχαίου πολίσματος. Από τις δυο αυτές θέσεις προέρχονται τέσσερες επιγραφές των αυτοκρατορικών χρόνων (2ου-3ου μ.Χ. αιώνα). Από άποψη αρχαίας τοπογραφίας, χρήζει αναφοράς το ότι τα πολίσματα βρίσκονταν στο έδαφος της αρχαίας φυλετικής περιοχής της Ηδωνίδας, πάνω στην Εγνατία οδό και από το 42 π.Χ. υπάγονταν διοικητικά στη γειτονική ρωμαϊκή αποικία των Φιλίππων, της οποίας τα όρια του territorium (επικράτειας) έφταναν δυτικά μέχρι εκεί. Γεννήθηκαν στο ΡοδολίβοςΓρηγόριος Ευθυμίου, Έλληνας οπλαρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα Λεωνίδας Μαλαμίδης, Έλληνας οπλαρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα Οικουμενικός Πατριάρχης Νεόφυτος Η΄ Ευάγγελος Στράτης, Έλληνας εκπαιδευτικός Βασίλειος Τσουβαλτζής, Έλληνας οπλαρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα Γιώργος Βογιατζής, Έλληνας συγγραφέας και πολιτικός, πρώην Δήμαρχος Αμφίπολη Στέργιος Φραστανλής, Έλληνας πολιτικός, Δήμαρχος Αμφίπολης Δημήτριος Χαρίσης, Έλληνας οπλαρχηγός του Μακεδονικού ΑγώναΚατάγονται από το ΡοδολίβοςΚώστας Μπούμπας, Έλληνας δημοσιογράφος και Βουλευτής

Το Ροδολίβος είναι κωμόπολη του Νομού Σερρών και έδρα του Δήμου Αμφίπολης. Προηγουμένως ήταν έδρα του ομώνυμου δήμου, της επαρχίας Φυλλίδος. Έχει μόνιμο πληθυσμό 1.557 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2021. Βρίσκεται νοτιοανατολικά των Σερρών, στους πρόποδες του Παγγαίου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%82

Κατς

Το ξεκίνημα του συγκεκριμένου είδους, χρονολογείται περίπου στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού, ενώ η Πρώτη Χρυσή Περίοδος της Επαγγελματικής Πάλης όπως ονομάστηκε είναι τις δεκαετίες 1940 και 1950, ενώ η Δεύτερη Χρυσή Περίοδος που είχε και άλλους χαρακτηρισμούς ήταν από την δεκαετίας του 1970 για αρκετές δεκαετίες. Τα τελευταία δέκα και παραπάνω χρόνια, η μορφή της επαγγελματικής πάλης έχει ρόλο καθαρά διασκέδασης. Το κατς είναι ένα είδος πάλης με εντυπωσιακές κινήσεις μέσα σε ρινγκ, όπου δυο ή και περισσότεροι άνδρες (ή και γυναίκες) παλεύουν και νικητής συνήθως, αναδεικνύεται αυτός που θα κρατήσει τον άλλον με τους ώμους κάτω, μέχρι τρία χτυπήματα που θα μετρήσει ο διαιτητής ή θα τον κάνει να υποταχθεί. Με τον καιρό, έχουν προστεθεί και άλλοι τρόποι, για να στεφθεί κάποιος νικητής. Ο διαιτητής είναι ο υπεύθυνος για την ομαλή διεξαγωγή του αγώνα. Αν υπάρξει κάποιο ύπουλο χτύπημα, ή κάποιος κινηθεί απειλητικά εις βάρος του, μπορεί να τον αποβάλει. Αν κάποιος μείνει εκτός ρινγκ έως 10 μετρήματά του, τον ανακηρύσσει ηττημένο, ενώ μπορεί να αλλάξει μια απόφασή του, αν την θεωρήσει λανθασμένη εκ των υστέρων. Στις χώρες που είναι περισσότερο διαδεδομένο το κατς, είναι πολύ συνηθισμένο για τους οι παλαιστές να υποδύονται διάφορους ρόλους. Αυτό χρησιμεύει στο να αυξάνεται το ενδιαφέρον των θεατών. Οι ρόλοι των παλαιστών συνήθως είναι αληθοφανείς, ενώ υπάρχουν και εξωπραγματικοί. Τυπικά, σε έναν αγώνα υπάρχει ο "καλός" και ο "κακός", οι οποίοι μέσα στον αγώνα προσπαθούν να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κοινού. Οι "καλοί", προσπαθούν να κάνουν τους θεατές χαρούμενους, ενώ από την άλλη μεριά οι "κακοί", προσπαθούν να κάνουν το κοινό να τους αντιπαθήσει. Εκτός από αυτά υπάρχει και ένα πιο σπάνιο είδος ρόλου, ο διάμεσος, ο οποίος δεν είναι ξεκάθαρα καλός ή κακός και κινείται μεταξύ των δύο ρόλων. Οι αγώνες είναι σκηνοθετημένοι ιδίως στο αποτέλεσμά τους. Ο πόνος είναι αληθινός και σε καμία περίπτωση δεν θεωρείται ψεύτικος διότι έως τώρα έχουν υπάρξει αρκετοί τραυματισμοί φτάνοντας στο σημείο να τελειώσουν καριέρες. Στους αγώνες υπάρχει και το αίμα το οποίο άλλοτε είναι αληθινό ή ψεύτικο. Το ψεύτικο αίμα δημιουργείται μέσω μιας αμπούλας. Τα τελευταία χρόνια ιδίως στο WWE έχουν ελαχιστοποιηθεί οι επικίνδυνες κινήσεις και τα αληθινά αίματα. (Βλέπε: WWE Hell In A Cell 2015: Undertaker vs. Brock Lesnar) Στα υπόλοιπα promotions δεν ισχύει πάντα αυτό. Οι αγώνες γίνονται για την ψυχαγωγία του κοινού όμως κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν υπάρχουν τραυματισμοί. Το Pro Wrestling έχει εκατομμύρια θαυμαστές σε όλο τον κόσμο. Στην Αμερική υπάρχουν πολλοί οργανισμοί επαγγελματικής πάλης με σκοπό να ψυχαγωγήσουν τον κόσμο. Από το 2001 μέχρι και σήμερα, η κυρίαρχη εταιρεία-ομοσπονδία Πάλης, είναι το World Wrestling Entertainment το οποίο αριθμεί 18 εκατομμύρια εγγεγραμμένους στο YouTube και το μεγαλύτερο show του η WrestleMania πέρσι αρίθμησε 100.000 κομμένα εισιτήρια. Ενώ η δεύτερη εταιρεία με μεγάλη απήχηση είναι το TNA Wrestling. Η τρίτη εταιρεία κατά σειρά θαυμαστών είναι το Ring of Honor. World Wrestling Entertainment Total Nonstop Action Wrestling Ring of Honor Wrestling Επίσημη ιστοσελίδα WWE Επίσημη ιστοσελίδα TNA Επίσημη ιστοσελίδα Ring of Honor

Το κατς (αγγλικά Catch wrestling), είναι ένα είδος επαγγελματικής πάλης. Οι αγώνες του κατς, περιλαμβάνουν διάφορα χτυπήματα, λαβές και εναέριες κινήσεις. Καμία σχέση δεν έχει το ολυμπιακό άθλημα της πάλης με το κατς. Στο κατς (pro wrestling) στόχος είναι η ψυχαγωγία μέσω των πρωτότυπων κινήσεων, της ηθοποιίας και των ειδικών ικανοτήτων που απαιτεί το συγκεκριμένο είδος. Το κατς θεωρείται και αλλιώς ως μια θεατρική παράσταση όπου μέσα σε αυτή ο θεατής θα παρακολουθήσει εξωπραγματικούς αγώνες και πρωτότυπες κινήσεις. Άλλα σημεία που κάνουν το κατς διασκεδαστικό είναι τα promo που εξιστορούν μια ιστορία μεταξύ δύο η και περισσότερων εχθρών ώστε ο θεατής να μπει στο κλίμα και λίγο αργότερα να παρακολουθήσει τον εξής αγώνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%82

Σίμων Λέμνιους

Γεννήθηκε στο χωριό Γκούαντ, στον σημερινό δήμο Val Müstair, στο δυτικό άκρο του καντονίου Γκραουμπύντεν και της Ελβετίας. Διετέλεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βιτεμβέργης. Προκάλεσε την οργή του Λουθήρου δημοσιεύοντας το έργο Επιγράμματα (Epigrammaton libri duo) το έτος 1538. Ο Λέμνιους κατέφυγε τότε στην πόλη Βορμς και εξακολούθησε να γράφει σατιρικά έργα εναντίον των μεταρρυθμιστών. Πέθανε στο Κουρ (ή Τσουρ) σε ηλικία μόλις 39 ετών. Epigrammatum libri duo, Βιτεμβέργη 1538 Amorum libri IV, Βασιλεία 1542 Monachopornomachia, χωρίς έτος και τόπο εκδόσεως Ομήρου Ilias, Βασιλεία 1539 Dionysius Lubicus poeta, de situ habitabilis orbis, Βενετία 1543 Ομήρου Odyssee, Βασιλεία 1549 Το ομώνυμο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 16, σελ. 722 Peter Ukena: το λήμμα «Lemnius, Simon» στο Neue Deutsche Biographie (NDB), τόμος 14, Duncker & Humblot, Βερολίνο 1985 Clà Riatsch: το λήμμα «Simon Lemnius» στο Ιστορικό λεξικό της Ελβετίας Gerhart Sieveking: «Die drei Engadiner Humanisten Gian Travers, Marcus Tatius Alpinus und Simon Lemnius» στο Bündner Monatsblatt: Zeitschrift für bündnerische Geschichte, Landes- und Volkskunde, 1946, τεύχη 7-8, σσ. 193-237 (σε ψηφιακή μορφή) Η Μοναχοπορνομαχία (Der Mönchshurenkrieg) online

Ο Σίμων Λέμνιους (Simon Lemnius, 1511 – 24 Νοεμβρίου 1550) ή Λέμχεν (Lemchen), γνωστός και με τα ψευδώνυμα Λεμ-Μάργκανταντ, Λέμνιους Εμπόρικους, Μερκατόριους και Πιζαέους (Lemm-Margadant, Lemnius Emporicus, Mercatorius, Pisaeus), ήταν Ελβετός ουμανιστής της Αναγεννήσεως, συγγραφέας στη λατινική γλώσσα και μεταφραστής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CE%BC%CF%89%CE%BD_%CE%9B%CE%AD%CE%BC%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%82

Αομόρι

Το Αομόρι βρίσκεται στα κεντρικά του νομού Αομόρι, σε μια πεδιάδα ανάμεσα στο νότιο άκρο του κόλπου του Αομόρι, τον οποίο βλέπει προς τα βόρεια και τα βουνά Χακκόντα στα νότια. Μεταξύ άλλων μικρότερων ποταμών, η πόλη έχει δύο μεγάλα ποτάμια που διέρχονται από αυτήν, τον ποταμό Κομάγκομε και τον παραπόταμό του, τον ποταμό Αρακάβα. Νομός Αομόρι Κουρόισι, Γκοσογκάβαρα, Τοβάντα, Χιρακάβα Περιοχή Κιτατσουγκάρου - Ιταγιανάγκι Περιοχή Μιναμιτσουγκάρου - Φουτζισάκι Περιοχή Χιγκασιτσουγκάρου - Χιρανάι, Γιομογκίτα Περιοχή Καμικίτα - Σιτσίνοχε Σύμφωνα με τα ιαπωνικά δεδομένα απογραφής, ο πληθυσμός του Αομόρι έχει παραμείνει σχετικά σταθερός τα τελευταία 40 χρόνια. Το κλίμα στην πόλη Αομόρι είναι υγρό υποτροπικό. Η μέση ετήσια θερμοκρασία στην πόλη Αομόρι είναι 10 °C. Κατά μέσο όρο ο θερμότερος μήνας του έτους είναι ο Αύγουστος με μέση θερμοκρασία 23.3°C ενώ ο ψυχρότερος μήνας είναι ο Ιανουάριος με μέση θερμοκρασία -1.7°C. Η υψηλότερη θερμοκρασία, που έχει καταγραφεί είναι 36.1°C και έχει σημειωθεί μήνα Αύγουστο ενώ η χαμηλότερη καταγεγραμμένη θερμοκρασία είναι -24.4°C και έχει σημειωθεί μήνα Φεβρουάριο. Κατά μέσο όρο κάθε έτος έχουν καταγραφεί 88,5 ημέρες βροχής. Ο περισσότερος αριθμός ημερών με βροχή σημειώνεται κατά τον μήνα Δεκέμβριο με 11,5 ημέρες βροχής κατά μέσο όρο και ο μικρότερος αριθμός ημερών με βροχή παρατηρείται κατά τον μήνα Απρίλιο με 4,9 ημέρες βροχής κατά μέσο όρο.

Το Αομόρι (ιαπωνικά: 青森市 Aomori-shi) είναι η πρωτεύουσα του νομού Αομόρι, στη βόρεια περιοχή Τοχόκου της βόρειας Ιαπωνίας. Κατά τις 1 Απριλίου 2017, η πόλη είχε εκτιμώμενο πληθυσμό 287.800 κατοίκους σε 136.209 οικίες και πυκνότητα πληθυσμού 350 ατόμων ανά τ.χλμ. Η πόλη είναι μία από τα 48 κέντρα της Ιαπωνίας. Η συνολική έκταση της πόλης είναι 824,61 τετραγωνικά χιλιόμετρα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BF%CE%BC%CF%8C%CF%81%CE%B9

Τζο Μπράουν

Είναι το έβδομο και τελευταίο παιδί οικογένειας του Μάντσεστερ. Ο Μπράουν ήταν ο πρώτος από την οικογένειά του που ασχολήθηκε με την ορειβασία, στην ηλικία των 12 ετών. Αντίθετα από τους άλλους αναρριχητές, ο Μπράουν και οι φίλοι του χρησιμοποιούσαν στην ορειβασία παλαιομοδίτικα ρούχα, ακατάλληλα ακόμα και για ένδυση. Ο Μπράουν εργάστηκε στην εταιρεία Archies, ως μαθητευόμενος υδραυλικός και χτίστης. Έγινε διάσημος για τις ορειβατικές του ικανότητες στη δεκαετία 1950 και υπήρξε μέλος της αναρριχητικής λέσχης Βαλκυρίαι και ιδρυτικό μέλος της ορειβατικής λέσχης Βράχος και Πάγος. Ανήκε σε μία νέα γενιά αναρριχητών-ορειβατών της εργατικής τάξης, αντίθετα με τους επαγγελματίες των ανώτερων τάξεων που κυριαρχούσαν στην ορειβασία και την αναρρίχηση ως τον Β' Π.Π.. Στις 17 Φεβρουαρίου 1957 ο Μπράουν παντρεύτηκε τη Βάλερι Μέλβιλ Γκρέι, επίσης μέλος της ορειβατικής κοινότητας. Στην ορειβατική σταδιοδρομία του ο ο Μπράουν συμμετείχε στη δημιουργία αρκετών ταινιών όπως το Hazard, το Upstairs Down Wales και το Five Days One Summer, στις οποίες μαζί με άλλους Βρετανούς ορειβάτες βοήθησε στην πραγμάτωση ορειβατικών σκηνών. Το 1960 απέκτησε την pρώτη του κόρη Έλεν και έξι χρόνια αργότερa τη δεύτερη Ζόε. Το 1966 ο Μπράουν άρχισε να δημιουργεί και να βελτιώνει ορειβατικό εξοπλισμό και άνοιξε το δικό του κατάστημα, που επεκτάθηκε σχετικά σύντομα σε τρία καταστήματα στη Σνοουντόνια και μια online παρουσία, με την επωνυμία "Joe Brown shops" και στα Ουαλικά "Siopau Joe Brown" . Ακολουθώντας το πάθος του για ορειβασία, κατατάχθηκε το 1949-50 για 18 μήνες στη Μονάδα Ανεφοδιασμού του Βασιλικού Στρατού, περνώντας τον ελεύθερο χρόνο του στην ορειβασία με τους φίλους του. Θεωρείται ευρέως ως πρωτεργάτης στην αγγλική ορειβατική σκηνή της δεκαετίας του 1950 και των αρχών της δεκαετίας του 1960. Άνοιξε μεγάλο αριθμό κλασικών νέων διαδρομών (ειδικά στο πάρκο Σνοουντόνια και το Πικ Ντίστρικτ) με υψηλό βαθμό δυσκολίας. Παραδείγματα στο Ντίνας Κρόμλεχ στο Λλάμπερις Πας περιλαβάνουν τις διαδρομές "Cenotaph Corner" (1952, βαθμού E1, με τον Νταγκ Μπέλσο) και την "Cemetery Gates" (1951, E1, με τον Ντον Γουΐλιαμς). Έκανε σειρά σημαντικών αναβάσεων στις Άλπεις στη δεκαετία του 1950 με τον Ντον Γουΐλιαμς και άλλα μέλη της ορειβατικής λέσχης Βράχος και Πάγος. Το 1955 ακολούθησε η ανάβαση στην τρίτη υψηλότερη κορυφή του κόσμου, στο Κανγκτσενγιούνγκα, στα Ιμαλάια από την πλευρά του Νεπάλ μαζί με τον Τζορτζ Μπαντ. Το 1956 έκανε την πρώτη ανάβαση στη δυτική κορυφή του Μάζταγκ Τάουερ στο Καρακορούμ με τον Ίαν ΜακΝότ-Ντέιβις. Τα άλλα μέλη της ομάδας, οι Τζον Χάρτογκ και Τομ Πάτεϊ, κατέκτησαν την κύρια κορυφή την επομένη. Εκτός από τις πολυάριθμες αναρριχήσεις του στη Βρετανία και τα επιτεύγματά του στο εξωτερικό, ο Μπράουν είναι επίσης γνωστός γιατί έφερε στην τηλεόραση αναρριχήσεις της δεκαετίας του 1960, τρεις στη Σνοουντόνια και μετά, το 1967, μία θεαματική νέα διαδρομή στο Ολντ Μαν οφ Χόι στη Σκωτία, με αστέρες της αναρριχητικής κοινότητας όπως ο Ίαν ΜακΝότ-Ντέιβις και ο Κρις Μπόνινγκτον. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα οΜπράουν επανέλαβε τη διαδρομή του Ολντ Μαν οφ Χόι για ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ με τη δεύτερη κόρη του Ζωή. Ήδη Μέλος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (MBE),ο Μπράουν έγινε Ταξίαρχος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (CBE) για τη συνεισφορά του στην αναρρίχηση και την ορειβασία το 2011. Brown, Joe (1967). The Hard Years. London, UK: Victor Gollancz. ASIN B001PQCRYK. (Original Hardcover) Brown, Joe (2001). The Hard Years. Seattle, WA, USA: Mountaineers Books. ISBN 978-0-89886-845-6. (Reprint Edition) List of Brown's first ascents Video of an interview with Brown Short clip of Brown in George Smiths film Upside Down Wales Brown's on-line store Joe-Brown.com

Ο Τζο Μπράουν (πλήρες όνομα: Τζόζεφ Μπράουν, Joseph Brown, 26 Σεπτεμβρίου 1930) είναι Άγγλος ορειβάτης, γνωστός για την πρώτη ανάβαση στο Κανγκτσενγιούνγκα, στα Ιμαλάια μαζί με τον Τζορτζ Μπαντ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BD

21 (αριθμός)

Το 21 είναι ένας σύνθετος αριθμός, αφού οι φυσικοί διαιρέτες του είναι 1, 3, 7 και 21, δηλαδή έχει και άλλους φυσικούς διαιρέτες, εκτός του 1 και του εαυτού του. Ο επόμενος σύνθετος αριθμός είναι το 22. Το ανάπτυγμα πρώτων παραγόντων του 21 είναι 21 = 3 · 7. Το 21 είναι ημιπρώτος αριθμός, διότι αποτελεί γινόμενο δύο πρώτων (3 · 7). Το 21 είναι αριθμός Φιμπονάτσι. Ο επόμενος αριθμός Φιμπονάτσι είναι το 34. Διάταξη κατά την σπείρα Ούλαμ. Πρώτοι αριθμοί με γαλανό χρωματισμό στο υπόβαθρο, πράσινο οι αριθμοί με 3 διαιρέτες, κόκκινο οι αριθμοί με μεγάλο σύνολο διαιρετών. Ο ατομικός αριθμός 21 αντιστοιχεί στο σκάνδιο. Το Μεσιέ 21 είναι ένα ανοικτό σμήνος σε απόσταση περίπου 4.000 ετών φωτός, στον αστερισμό Τοξότης. Ο 21ος αιώνας (2001 έως 2100) είναι ο αιώνας που διανύουμε. Η Εθνική Οδός 21 (Ελλάδα) στην Ήπειρο. Το Renault 21 μικρομεσαίο οικογενειακό αυτοκίνητο. Το 21 είναι παιχνίδι τράπουλας.

Το 21 (είκοσι ένα) είναι ο φυσικός αριθμός που βρίσκεται μετά από το 20 και πριν από το 22. Είναι ένας περιττός αριθμός, αφού δεν διαιρείται με το 2, στο σύνολο των φυσικών αριθμών. Ο αριθμός 21 συμβολίζεται ως XXI στο ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης και ως ΚΑ´ ή κα´ στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης.

https://el.wikipedia.org/wiki/21_(%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82)

Πας Τεχεράνης

Το 1953 η αστυνομία του Ιράν αποφάσισε να οργανώσει τον αθλητισμό στο αστυνομικό σώμα , έτσι ιδρύεται, (σε ελεύθερη μετάφραση), ο "Αθλητικός σύλλογος αστυνομικής ακαδημίας Ευελπίδων" . Την ίδια χρονιά η ομάδα συμμετείχε στο Ιρανικό πρωτάθλημα ενόπλων δυνάμεων . Στις 8 Ιουλίου 1963 αναγνωρίστηκε επίσημα από την Ποδοσφαιρική ομοσπονδία Ιράν και άλλαξε όνομα σε Πας. Αρχικά συμμετείχε με επιτυχία στο πρωτάθλημα Τεχεράνης , ελλείψει εθνικού πρωταθλήματος, και από το 1970 στην Α' κατηγορία του Ιρανικού πρωταθλήματος. Από την ημέρα της ίδρυσης της η Πας ήταν στην ελιτ του Ιρανικού ποδοσφαίρου έχοντας κατακτήσει 5 πρωταθλήματα. Μεγαλύτερη επιτυχία του συλλόγου η κατάκτηση του Κυπέλλου πρωταθλητριών ομάδων Ασίας το 1993. Στο κύπελλο Ιράν η Πας είναι η μοναδική εγχώρια διοργάνωση που δεν κατέκτησε ποτέ αλλά ούτε έπαιξε σε τελικό. Πρωτάθλημα Ιράν : 1976-77, 1977-78, 1991-92, 1992-93, 2003-04 Κύπελλο πρωταθλητριών Ασίας : 1993 Πρωτάθλημα Τεχεράνης : 1967-68, 1968-69

Η Πας (Περσικά:باشگاه فوتبال پاس تهران), είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος του Ιράν , αρχικά η έδρα της ήταν από το 1963 στην πρωτεύουσα Τεχεράνη και από το 2007 στην πόλη Χαμαντάν σαν Πας Χαμαντάν (Περσικά : باشگاه فوتبال پاس همدان). Ιδρύθηκε ανεπίσημα το 1953 και επίσημα το 1963 με χρώματα το πράσινο και το άσπρο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%82_%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82

Φραγκίσκη του Αμπουάζ

Ήταν κόρη του Λουδοβίκου του Αμπουάζ (απεβ. 1511) πρίγκιπα του Ταλμόν και υποκόμη του Τουάρ και της Λουίζας-Μαρίας ντε Ριέ. Για να διαφύγει από τη βία της εποχής της, πήγε με τη μητέρα της στην Αυλή της Βρετάνης, όπου διέμεινε στο Βανν και μετά στη Νάντη. Στην ηλικία των 3 ετών μνηστεύθηκε με τον Πέτρο, δευτερότοκο γιο του Ιωάννη Ε΄ δούκα της Βρετάνης, για πολιτικούς λόγους. Τον παντρεύτηκε στα 15 έτη της, το 1442. Το 1450, έπειτα από το απροσδόκητο τέλος του Φραγκίσκου Α΄ δούκα της Βρετάνης (μεγαλύτερου αδελφού του Πέτρου), τον διαδέχθηκε ο σύζυγός της ως Πέτρος Β΄. Η Φραγκίσκη είχε μία διακριτική ζωή, αλλά και ενεργή συμμετοχή στη διακυβέρνηση της Βρετάνης: βοηθούσε τους φτωχούς και τους ασθενείς. Είχε επίσης μία ισχυρή αίσθηση δικαιοσύνης. Αφού ο σύζυγός της ασθένησε και απεβίωσε το 1457, η Φραγκίσκη ήλθε σε διαμάχη με τον Λουδοβίκο ΙΑ΄ της Γαλλίας, που ήθελε να τη νυμφευτεί. Ήταν χήρα, χωρίς παιδιά· ίδρυσε, μαζί με τον Ζαν Σορέτ, το πρώτο μοναστήρι των Καρμηλιτών στη Γαλλία το 1463. Έλαβε τον μοναστικό πέπλο και έγινε μοναχή το 1468, όταν εισήλθε στη μονή των Τριών Μαριών στο Βανν. Απεβίωσε στη Νάντη 58 ετών, στο μοναστήρι των Καρμηλιτών μοναζουσών. Το 1863 αγιοποιήθηκε από τον πάπα Πίο Θ΄. Παντρεύτηκε το 1442 τον Πέτρο Β΄ των Ντρε-Μονφόρ δούκα της Βρετάνης. Δεν απέκτησαν απογόνους. Eugène Lafolye, Compte des dépenses de Françoise d'Amboise, Editeur Vannes, 1889. J.-L. Chalnel, Histoire de la Touraine, 1841, tome IV. Zimmerman, Benedict (1909). "Bl. Frances d'Amboise" . In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. 6. New York: Robert Appleton Company.

Η Φραγκίσκη, γαλλ. Françoise d'Amboise (9 Μαΐου 1427 - 4 Νοεμβρίου 1485) από τον Οίκο του Αμπουάζ ήταν Γαλλίδα Ρωμαιο-Καθολική, που ανακηρύχθηκε ευλογημένη. Ήταν κόρη επισκόπου και καρδιναλίου και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Βρετάνης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B6

Παιδική Επιτροπή στη Junior Eurovision

Στις 15 Οκτωβρίου 2012, ανακοινώθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση Ραδιοτηλεόρασης (EBU) ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του διαγωνισμού εισήχθη στο σύστημα ψηφοφορίας νέα κριτική επιτροπή. Η κριτική επιτροπή θα αποτελείται από μέλη ηλικίας 10 έως 15 ετών και θα εκπροσωπεί κάθε συμμετέχουσα χώρα που θα συμμετάσχει σε διαγωνισμό. Ένας εκπρόσωπος της κριτικής επιτροπής θα ανακοινώσει τότε τα σημεία 1-8, 10 και το μέγιστο 12 όπως αποφασίστηκαν από τα μέλη της κριτικής επιτροπής.Ο Sietse Bakker, ο οποίος ήταν τότε Εκτελεστικός Διευθυντής Junior Eurovision σε συνεργασία με τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ραδιοτηλεοπτικών Οργανώσεων (EBU), του KidsRights Foundation και του Διαγωνισμού Τραγουδιού Junior Eurovision 2012, που φιλοξένησε τον τηλεοπτικό σταθμό Algemene Vereniging Radio Omroep (AVRO) στις 30 Νοεμβρίου 2012, στην οποία δόθηκαν περαιτέρω λεπτομέρειες σχετικά με την πρόσφατα υλοποιηθείσα "κριτική επιτροπή παιδιών". Ο εκπρόσωπος της κριτικής επιτροπής ήταν ο πρώτος που αποκάλυψε τις ψηφοφορίες κατά τη διάρκεια της παράστασης της ζωντανής εκπομπής. Αυτό έδωσε μια νέα διάσταση στη διαδικασία ψηφοφορίας, δεδομένου ότι ο διαγωνισμός ξεκίνησε για πρώτη φορά το 2003.Από το 2016 και μετά, κάθε χώρα θα εκπροσωπείται από μια κριτική επιτροπή ενηλίκων και την κριτική επιτροπή παιδιών της. Αυτά τα αποτελέσματα θα συνδυαστούν για να σχηματίσουν τα αποτελέσματα από κάθε χώρα. Αυτό σημαίνει ότι η κριτική επιτροπή των παιδιών δεν θα είναι πλέον μια επιπλέον κριτική επιτροπή. Ο παρακάτω πίνακας δείχνει τους εκπρόσωπους που ανακοίνωσαν τους βαθμούς της Παιδικής Επιτροπής σε κάθε διαγωνισμό. Σημειώσεις 1.^ Ωστόσο ο χώρος που φιλοξένησε τον διαγωνισμό είναι στη Μάρσα, Μάλτα, ο εκτελεστικός επόπτης Βλαντισλάβ Γιακοβλέφ είπε στις 18 Δεκεμβρίου 2013 ότι δεν θα υπάρχει οικοδέσποινα πόλη αλλά νησί. Η Παιδική Επιτροπή μπορεί να μη συμμετέχει, αλλά μπορούσε να ψηφίζει. Ο πίνακας δείχνει τις πρώτες 5 χώρες που ψήφισε η επιτροπή μέχρι το 2015: Ψηφοφορία στη Eurovision – Πληροφορίες για συστήματα ψηφοφορίας που χρησιμοποιήθηκαν στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision.

Η χρήση Παιδικής Κριτικής Επιτροπής στον Παιδικό Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision για πρώτη φορά παρουσιάστηκε στη Junior Eurovision 2012, στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας, στο πλαίσιο ενός νέου συστήματος ψηφοφορίας για την Παιδική Eurovision μετά από συζητήσεις μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης (EBU), του Ιδρύματος KidsRights και του ραδιοτηλεοπτικού φορέα Algemene Vereniging Radio Omroep (AVRO) που φιλοξενούσε την Παιδική Eurovision εκείνη τη χρονιά. Τρεις από τους τέσσερις εκπρόσωπους που ανακοίνωσαν την κριτική επιτροπή σε κάθε ετήσιο διαγωνισμό ήταν πρώην νικητές της Παιδικής Eurovision. Από το 2016, τα αποτελέσματα της κριτικής επιτροπής των παιδιών κάθε χώρας έχουν ενσωματωθεί στην κριτική επιτροπή των ενηλίκων για να δώσουν δύο ομάδες 1-8, 10 και 12 βαθμών ανά χώρα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AE_%CF%83%CF%84%CE%B7_Junior_Eurovision

Ραϊμόντο Μοντεκκούκολι

Ο Μοντεκούκκολι γεννήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 1609 στο Καστέλλο ντι Μοντεκούκκολο στο Παβούλλο νελ Φρινιάνο, κοντά στη Μόντενα. Η οικογένειά του ήταν βουργουνδικής καταγωγής και είχε εγκατασταθεί στη βόρεια Ιταλία κατά τον 10ο αιώνα. Στην ηλικία των δεκαέξι ετών, ο Μοντεκούκκολι ξεκίνησε να υπηρετεί ως απλός στρατιώτης υπό τον θείο του, κόμη Ερνέστο Μοντεκούκκολι (πέθανε το 1633), διακεκριμένο στρατηγό των Αυστριακών. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ύστερα από έντονη δράση στη Γερμανία και τις Κάτω Χώρες κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου, έγινε λοχαγός πεζικού. Τραυματίστηκε σοβαρά στην έφοδο κατά του Νοϋμπράντενμπουργκ, ενώ τραυματίστηκε εκ νέου την ίδια αυτή χρονιά (1631) στη διάρκεια της πρώτης μάχης του Μπράιτενφελντ, όπου και αιχμαλωτίστηκε από τους Σουηδούς.Τραυματίστηκε και πάλι στο Λύτσεν το 1632, ενώ κατά την περίοδο ανάρρωσής του έλαβε τον βαθμό του ταγματάρχη στο σύνταγμα του θείου του. Λίγο καιρό αργότερα έγινε αντισυνταγματάρχης ιππικού. Διακρίθηκε για τις υπηρεσίες του στην πρώτη μάχη του Νέρντλινγκεν (1634), καθώς και στην έφοδο κατά του Καϊζερσλάουτερν την επόμενη χρονιά οπότε προήχθη σε συνταγματάρχη λόγω των εξαιρετικών του υπηρεσιών και ανδραγαθημάτων, μίας εφόρμησής του μέσω του ρήγματος των τειχών επικεφαλής του βαρέος ιππικού του.Πολέμησε στη Πομερανία, τη Βοημία και τη Σαξονία (αιφνιδιασμός του Βόλμιρστατ, μάχες του Βίτστοκ και του Τσέμνιτς), ενώ το 1639 πιάστηκε αιχμάλωτος στο Μέλνικ και κρατήθηκε για δυόμισι χρόνια στο Στεττίνο και τη Βαϊμάρη. Στη διάρκεια της αιχμαλωσίας του σπούδασε στρατιωτική επιστήμη, καθώς και τη γεωμετρία του Ευκλείδη, την ιστορία του Τάκιτου, και την αρχιτεκτονική του Βιτρούβιου, ενώ ταυτόχρονα κατέστρωνε τα σχέδια των μελλοντικών του μεγάλων πολεμικών έργων. Επιστρέφοντας στην Ιταλία και στα πεδία των μαχών το 1642, ο Μοντεκούκκολι τέθηκε επικεφαλής μισθοφόρων στην υπηρεσία του Δούκα της γενέτειράς του, Μόντενα, στη διάρκεια του Πρώτου Πολέμου του Κάστρο, αλλά όταν αυτή η ένοπλη σύγκρουση κατέληξε σε αδιέξοδο, αποσύρθηκε. Η ανάμειξή του, αν και κατανοητή δεδομένης της σχέσης του με τη Μόντενα, ήταν τουλάχιστον ασυνήθιστη ως προς το γεγονός ότι βρέθηκε αντιμέτωπος με τις δυνάμεις του Πάπα Ουρβανού Η΄. Το 1643, προβιβάστηκε σε υποστράτηγο και έγινε μέλος του πολεμικού συμβουλίου. Το διάστημα 1645-46 υπηρέτησε στην Ουγγαρία ενάντια στον Πρίγκιπα Ρακόσι της Τρανσυλβανίας, στο Δούναβη και τον Νέκαρ ενάντια στους Γάλλους, και στη Σιλεσία και τη Βοημία ενάντια στους Σουηδούς. Η νίκη του στο Τρίμπελ της Σιλεσίας του απέφερε την προαγωγή του σε στρατηγό του ιππικού, ενώ στη μάχη του Τσούσμαρσχάουζεν το 1648 η λυσσαλέα του άμυνα στην οπισθοφυλακή γλίτωσε τα αυτοκρατορικά στρατεύματα από τον αφανισμό.Για λίγα χρόνια μετά την Ειρήνη της Βεστφαλίας ο Μοντεκούκκολι αφοσιώθηκε στις υποθέσεις του πολεμικού συμβουλίου, και μετέβη στη Φλάνδρα και την Αγγλία ως εκπρόσωπος του αυτοκράτορα, καθώς και στη Σουηδία ως απεσταλμένος του Πάπα στη Βασίλισσα Χριστίνα, ενώ στη Μόντενα αναδείχτηκε νικητής σε ιπποτικό τουρνουά που έλαβε χώρα στην πόλη.Το 1657, λίγο μετά τον γάμο του με την Κόμισσα Μαργαρίτα φον Ντίτριχσταϊν, διετάχθη από τον Αυτοκράτορα να λάβει μέρος στην εκστρατεία των Αψβούργων (όπως είχε συμφωνηθεί μεταξύ του Βασιλιά της Πολωνίας και του Αυτοκράτορα) ενάντια στον Πρίγκιπα Ρακόσι, τον Κάρολο Ι΄ Γουσταύο της Σουηδίας και τους Κοζάκους, οι οποίοι είχαν, ήδη, το 1655, επιτεθεί στο Βασίλειο της Πολωνίας στη διάρκεια του πολέμου ο οποίος είναι γνωστός στη Πολωνία ως Ο Κατακλυσμός ή σε άλλες χώρες ως ο Δεύτερος Βόρειος Πόλεμος. Στη διάρκεια του πολέμου αυτού, προβιβάστηκε σε διοικητή μεραρχίας.Έγινε στρατάρχης του αυτοκρατορικού στρατού και η μεραρχία του, μαζί με τη μεραρχία του Στεφάν Τσαρνιέτσκι, τον στρατό του Φρειδερίκου Γουλιέλμου και τις δανικές δυνάμεις, συμμετείχε στις πολεμικές συγκρούσεις που έλαβαν χώρα στη Δανία ενάντια στους Σουηδούς εισβολείς. Τελικά ο πόλεμος αυτό ολοκληρώθηκε με την Ειρήνη της Ολίβα το 1660 και ο Μοντεκούκκολι επέστρεψε στην Αυστρία. Από το 1661 μέχρι το 1664 ο Μοντεκούκκολι υπερασπίστηκε την Αυστρία εναντίον των Τούρκων και στο αββαείο του Αγίου Γοτθάρδου τους νίκησε σε αποφασιστική μάχη. Τιμήθηκε με το παράσημο του Χρυσομάλλου Δέρατος κι έγινε πρόεδρος του πολεμικού συμβουλίου και αρχηγός του πυροβολικού. Στην εκστρατεία του 1673 κατά των Γάλλων εκτέλεσε επιτυχείς ελιγμούς κατά του Τυρρέν και κατέλαβε τη Βόννη. Αποσύρθηκε από τον στρατό το 1674 αλλά ανακλήθηκε μετά τις νέες λαμπρές επιτυχίες του Τυρρέν. Μετά τον θάνατο του τελευταίου στη μάχη του Σάλτσμπαχ ο Μοντεκούκκολι εισέβαλε στην Αλσατία και ενεπλάκη σε νέο πόλεμο ελιγμών με τον Μεγάλο Κοντέ αυτήν τη φορά. Τελευταίο του επίτευγμα ήταν η πολιορκία του Φίλιπσμπουργκ.Κατά το υπόλοιπο της ζωής του ο Μοντεκούκκολι ασχολήθηκε με διοικητικά καθήκοντα και συγγραφή στρατιωτικών έργων στη Βιέννη. Το 1679 έγινε πρίγκιπας της αυτοκρατορίας και δούκας του Μέλφι. Πέθανε από ατύχημα στο Λιντς τον Οκτώβριο του 1680. Anonymous (2012). «Raimondo Montecuccoli». Raimondo Montecuccoli (Online έκδοση). Encyclopædia Britannica Inc.,. http://www.britannica.com/EBchecked/topic/390681/Raimondo-Montecuccoli. Black, Jeremy (2002). European Warfare, 1494-1660. Routledge. σελ. 162. Paoletti, Ciro (2008). A Military History of Italy. Greenwood Publishing Group. σελ. 28.

Ο Ραϊμόντο, κόμης του Μοντεκούκκολι ή Μοντεκούκουλι (Raimondo Montecuccoli, 21 Φεβρουαρίου 1609 – 16 Οκτωβρίου 1680) ήταν Ιταλός στρατιωτικός διοικητής, ο οποίος υπηρέτησε ως στρατηγός των Αψβούργων και ήταν επίσης πρίγκιπας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και Ναπολιτάνος δούκας του Μέλφι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CF%8A%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B9

Δολοφονία του Τζον Λένον

Ο Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν, ένας 25χρονος πρώην φύλακας από τη Χονολουλού της Χαβάης, ήταν θαυμαστής των Beatles χωρίς προηγούμενη ποινική καταδίκη. Στις 27 Οκτωβρίου 1980, ο Τσάπμαν αγόρασε στη Χονολουλού ένα περίστροφο Charter Arms. Πέταξε στη Νέα Υόρκη στις 29 Οκτωβρίου, αφού επικοινώνησε με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Αεροπορίας για να μάθει τον καλύτερο τρόπο μεταφοράς ενός περίστροφου. Ο Τσάπμαν έμαθε ότι οι σφαίρες μπορεί να καταστραφούν στο αεροπλάνο, έτσι έφτασε χωρίς πυρομαχικά. Έφυγε από τη Νέα Υόρκη στις 12 ή 13 Νοεμβρίου, στη συνέχεια πέταξε πίσω στις 6 Δεκεμβρίου και έκανε check in στο Upper West Side για μια νύχτα πριν μετακομίσει σε ένα ξενοδοχείο Sheraton στο Midtown Manhattan. Κίνητρο Ο Τσάπμαν φέρεται να άρχισε να σχεδιάζει να σκοτώσει τον Τζον Λένον τρεις μήνες πριν από τη δολοφονία. Ένας μακροχρόνιος θαυμαστής του συγκροτήματος Beatles, ο Τσάπμαν στράφηκε εναντίον του Λένον λόγω της θρησκευτικής μεταστροφής και της πολύ δημοσιοποιημένης δήλωσης του Λένον το 1966 σχετικά με το ότι οι Beatles είναι πιο δημοφιλείς από τον Ιησού. Μερικά μέλη της ομάδας προσευχής του Τσάπμαν έκαναν ένα αστείο σε σχέση με το τραγούδι του Λένον "Imagine". Ο παιδικός φίλος του Τσάπμαν, Μάιλς ΜακΜάνους, θυμάται ότι είπε ότι το τραγούδι ήταν "κομμουνιστικό".Ο Τσάπμαν είχε επίσης επηρεαστεί από το John Lennon: One Day at a Time του Άντονι Φόσετ για τον τρόπο ζωής του Λένον στη Νέα Υόρκη. Σύμφωνα με τη σύζυγό του Γκλόρια, ήταν θυμωμένος που ο Λένον θα κήρυττε αγάπη και ειρήνη, αλλά είχε εκατομμύρια. Ο Τσάπμαν είπε αργότερα: Μας είπε να μην φανταστούμε κανένα περιουσιακό στοιχείο και ήταν εκεί, με εκατομμύρια δολάρια και γιοτ και αγροκτήματα και εξοχικά κτήματα, γελώντας με ανθρώπους σαν εμένα που είχαν πιστέψει τα ψέματα και αγόρασαν τους δίσκους και έχτισαν ένα μεγάλο μέρος της ζωής του γύρω από τη μουσική του. Θυμήθηκε επίσης ότι είχε ακούσει τα σόλο άλμπουμ του Λένον τις εβδομάδες πριν από τη δολοφονία: Θα άκουγα αυτή τη μουσική και θα θύμωνα μαζί του, επειδή έλεγε [στο τραγούδι "God] ότι δεν πίστευε στον Θεό, ότι απλώς πίστευε σε αυτόν και τη Γιόκο, και ότι δεν πίστευε στους Beatles. Αυτό ήταν ένα άλλο πράγμα που με εξόργισε, παρόλο που αυτός ο δίσκος είχε γίνει τουλάχιστον δέκα χρόνια πριν. Ήθελα απλώς να ουρλιάξω δυνατά: "Ποιος νομίζει ότι είναι που λέει αυτά τα πράγματα για τον Θεό και τον ουρανό και τους Beatles;" Λέγοντας ότι δεν πιστεύει στον Ιησού και τέτοια πράγματα. Σε εκείνο το σημείο, το μυαλό μου περνούσε από ένα απόλυτο σκοτάδι θυμού και οργής. Έτσι έφερα το βιβλίο του Λένον στο σπίτι, σε αυτό το περιβάλλον του "φύλακα στη σίκαλη" όπου η νοοτροπία μου είναι ο Χόλντεν Κόλφιλντ και η αντιφωνία. Ο Τσάπμαν περίμενε τον Λένον έξω από την Ντακότα νωρίς το πρωί και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας κοντά στην είσοδο της Ντακότα, μιλώντας με θαυμαστές και τον θυρωρό. Εκείνο το πρωί, ο Τσάπμαν αποσπάστηκε και δεν είδε τον Λένον να βγαίνει από το ταξί και να μπαίνει στη Ντακότα. Αργότερα το πρωί, ο Τσάπμαν συνάντησε την νταντά της οικογένειας του Λένον, Έλεν Σίμαν, η οποία επέστρεφε από μια βόλτα με τον πεντάχρονο γιο του Λένον, Σον. Ο Τσάπμαν έφτασε μπροστά στην οικονόμο για να σφίξει το χέρι του Σον και είπε ότι ήταν ένα όμορφο αγόρι, παραθέτοντας το τραγούδι του Λένον " Beautiful Boy (Darling Boy)". Η φωτογράφος πορτρέτων Άνι Λίμποβιτς πήγε στο διαμέρισμα των Λένον για να κάνει μια φωτογράφηση για το περιοδικό Rolling Stone . Η Λίμποβιτς τους υποσχέθηκε ότι μια φωτογραφία των δυο τους γυμνών μαζί θα έκανε το εξώφυλλο του περιοδικού. Ο Λίμποβιτς τράβηξε αρκετές φωτογραφίες του Τζον Λένον μόνος του και μία ήταν αρχικά στο εξώφυλλο. Αν και η Όνο δεν ήθελε να είναι γυμνή, ο Λένον επέμενε να είναι τόσο αυτός όσο και η γυναίκα του στο εξώφυλλο και αφού τράβηξε τις φωτογραφίες, η Λίμποβιτς έφυγε από το διαμέρισμά τους στις 3:30. μ.μ. Μετά τη φωτογράφιση, ο Λένον έδωσε αυτή που θα ήταν η τελευταία του συνέντευξη, στον DJ Ντέιβ Σόλιν του RKO Radio Network του Σαν Φρανσίσκο και στη συγγραφέα/παραγωγό Λόρι Κάγιε, για μια μουσική εκπομπή που θα μεταδοθεί στο RKO Radio Network. Γύρω στις 5 μ.μ., ο Λένον και η Όνο, καθυστερημένοι από μια καθυστερημένη λιμουζίνα που μοιράζονταν με το συνεργείο του RKO Radio, έφυγαν από το διαμέρισμά τους για να μιξάρουν το τραγούδι " Walking on Thin Ice ", ένα τραγούδι της Ονο με τον Λέννον στην κιθάρα, στο Record Plant. Καθώς έφευγαν από το κτίριο, τους πλησίασε ο Τσάπμαν ο οποίος ζήτησε το αυτόγραφο του Λένον, μια συνηθισμένη πρακτική, σε ένα αντίγραφο του άλμπουμ του, Double Fantasy . Στον Λένον άρεσε να δίνει αυτόγραφα ή φωτογραφίες, ειδικά σε όσους περίμεναν για μεγάλο χρονικό διάστημα να τον συναντήσουν. Αργότερα, ο Τσάπμαν είπε: Ήταν πολύ ευγενικός μαζί μου. Κατά ειρωνικό τρόπο, πολύ ευγενικός και ήταν πολύ υπομονετικός μαζί μου. Η λιμουζίνα περίμενε ... και πήρε το χρόνο του μαζί μου και έβαλε το στυλό και υπέγραψε το άλμπουμ μου. Με ρώτησε αν χρειάζομαι κάτι άλλο. Είπα όχι κύριε και απομακρύνθηκε. Πολύ εγκάρδιος και αξιοπρεπής άνθρωπος. Ο Πολ Γκόρες ένας ερασιτέχνης φωτογράφος και θαυμαστής του Λένον, τράβηξε μια φωτογραφία του Λένον υπογράφοντας το άλμπουμ του Τσάπμαν. Οι Λένον επέστρεψαν στη Ντακότα περίπου στις 10:50 μ.μ. Ο Λένον ήθελε να καληνυχτίσει τον γιο του πριν πάει στο εστιατόριο Stage Deli με την Όνο. Βγήκαν από τη λιμουζίνα τους στην 72η οδό αντί να οδηγήσουν στην πιο ασφαλή αυλή της Ντακότα. Προσπέρασαν τον Τσάπμαν και προχώρησαν προς την είσοδο της καμάρας του κτιρίου. Καθώς η Όνο περνούσε, ο Τσάπμαν της έγνεψε καταφατικά. Καθώς ο Λένον περνούσε, έριξε μια σύντομη ματιά στον Τσάπμαν, φαινόταν να τον αναγνώρισε από νωρίτερα. Δευτερόλεπτα αργότερα, ο Τσάπμαν τράβηξε το όπλο του, το οποίο ήταν κρυμμένο στην τσέπη του παλτού του, στόχευσε στο κέντρο της πλάτης του Λένον και έριξε γρήγορα πέντε σφαίρες από απόσταση περίπου 10 μέτρων . Με βάση τις δηλώσεις που έγιναν εκείνο το βράδυ από τον Αρχηγό του Αστυνομικού Τμήματος της Νέας Υόρκης Τζέιμς Σάλιβαν, πολυάριθμες αναφορές εκείνη την εποχή υποστήριζαν ότι ο Τσάπμαν φώναξε κύριε Λένον και έπεσε σε θέση μάχης πριν πυροβολήσει. Μεταγενέστερες ακροάσεις και συνεντεύξεις μαρτύρων δεν περιελάμβαναν καμία από αυτές τις λεπτομέρειες. Ο Τσάπμαν είπε ότι δεν θυμάται να φώναξε τον Λένον πριν πυροβολήσει, και ότι ο Λένον δεν γύρισε. Ισχυρίστηκε ότι είχε λάβει θέση μάχης σε μια συνέντευξη του 1992 με την Μπάρμπαρα Ουώλτερς . Μια σφαίρα δεν βρήκε τον Λένον και χτύπησε ένα παράθυρο της Ντακότα. Σύμφωνα με την έκθεση της νεκροψίας, δύο σφαίρες εισήλθαν στην αριστερή πλευρά της πλάτης του Λένον, περνώντας από την αριστερή πλευρά του στήθους και τον αριστερό του πνεύμονα, με τη μία να βγαίνει από το σώμα και τη μία να βρίσκεται στο λαιμό του. Δύο ακόμη σφαίρες έπληξαν τον Λένον στον αριστερό του ώμο. Ο Λένον, αιμορραγώντας έντονα από τις εξωτερικές του πληγές και από το στόμα του, ανέβηκε τρεκλίζοντας πέντε σκαλοπάτια προς τον χώρο ασφαλείας/της υποδοχής όπου είπε: Με πυροβολούν! Είμαι πυροβολημένος! Στη συνέχεια έπεσε στο πάτωμα σκορπίζοντας κασέτες που κουβαλούσε. Ο Χοσέ Περντόμο, ο θυρωρός, άρπαξε το όπλο από το χέρι του Τσάπμαν και το κλώτσησε στο πεζοδρόμιο. Ο υπάλληλος του θυρωρού Τζέι Χάστινγκς άρχισε να φτιάχνει έναν επίδεσμο, αλλά όταν άνοιξε το αιματοβαμμένο πουκάμισο του Λένον και συνειδητοποίησε τη σοβαρότητα των τραυματισμών του, κάλυψε το στήθος του Λένον με το σακάκι του, έβγαλε τα αιματοβαμμένα γυαλιά του και κάλεσε την αστυνομία. Ο Τσάπμαν έβγαλε το παλτό και το καπέλο του για να δείξει ότι δεν κουβαλούσε κρυμμένα όπλα και παρέμεινε όρθιος στην 72η οδό, περιμένοντας την αστυνομία να φτάσει. Κάτω από το παλτό του, φορούσε ένα διαφημιστικό μπλουζάκι για το άλμπουμ του Todd Rundgren Hermit of Mink Hollow . Ο Περντομό φώναξε στον Τσάπμαν: Ξέρεις τι έκανες; στην οποία ο Τσάπμαν απάντησε ήρεμα: Μόλις πυροβόλησα τον Τζον Λένον. Οι πρώτοι αστυνομικοί που έφτασαν στο σημείο, ήταν στην 72η οδό και στο Μπρόντγουεϊ όταν άκουσαν μια αναφορά για πυροβολισμούς στην Ντακότα. Οι αστυνομικοί έφτασαν περίπου δύο λεπτά αργότερα και βρήκαν τον Τσάπμαν να στέκεται πολύ ήρεμα στην 72η οδό και να διαβάζει ένα χαρτόδετο αντίγραφο του φύλακα στη σίκαλη του Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ. Αμέσως έβαλαν χειροπέδες στον Τσάπμαν και τον τοποθέτησαν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου της ομάδας τους. Ο Τσάπμαν δεν έκανε καμία προσπάθεια να φύγει ή να αντισταθεί στη σύλληψη. Ο Κάλεν είπε για τον Τσάπμαν: Μας ζήτησε συγγνώμη που μας χάλασε τη νύχτα. Γύρισα και του είπα: Πρέπει να μου κάνεις πλάκα. Ανησυχείς για τη νύχτα μας; Ξέρεις τι έκανες στη ζωή σου; Του διαβάσαμε τα δικαιώματά του περισσότερες από μία φορές Ο αστυνομικός Χερμπ Φραουενμπέργκερ και ο σύντροφός του Τόνι Πάλμα ήταν η δεύτερη ομάδα που έφτασε στον τόπο του εγκλήματος. Βρήκαν τον Λένον ξαπλωμένο μπρούμυτα στο πάτωμα του χώρου της δεξίωσης, με αίμα να χύνεται από το στόμα του και τα ρούχα του ήδη εμποτισμένα με αυτό, με τον Χάστινγκς να τον φροντίζει. Οι αστυνομικοί Τζέιμς Μοράν και Μπιλλ Γκέιμπλ έφτασαν στη συνέχεια στη σκηνή και ο Φραουενμπέργκερ έβαλε τον Λένον στο αυτοκίνητό τους, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η κατάστασή του ήταν πολύ σοβαρή για να περιμένει να φτάσει ένα ασθενοφόρο. Στη συνέχεια, ο Μοράν και ο Γκέιμπλ οδήγησαν τον Λένον στο νοσοκομείο Ρούζβελτ, ακολουθούμενοι από τους Φραουενμπέργκερ και Πάλμα, οι οποίοι οδήγησαν την Όνο στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με τον Γκέιμπλ, στο αυτοκίνητο, ο Μοράν ρώτησε: "Είσαι ο Τζον Λένον;" ή "Ξέρεις ποιος είσαι;" Ο Λένον έγνεψε καταφατικά, αλλά κατάφερε μόνο να βγάλει μία γκρίνια και ένα γουργούρισμα όταν προσπάθησε να μιλήσει και έχασε τις αισθήσεις του λίγο αργότερα. Λίγα λεπτά πριν τις 11:00 μ.μ., ο Μόραν έφτασε στο Νοσοκομείο Ρούσβελτ με τον Λένον με το αυτοκίνητο της ομάδας του. Ο Μόραν κουβαλούσε τον Λένον στην πλάτη του και πάνω σε ένα γκαράζ, ζητώντας έναν γιατρό για ένα θύμα πολλαπλών πυροβολισμών. Όταν έφεραν τον Λένον, δεν ανέπνεε και δεν είχε σφυγμό. Τρεις γιατροί, μια νοσοκόμα και δύο ή τρεις άλλοι ιατροί εργάστηκαν στον Λένον για 10 με 20 λεπτά σε μια προσπάθεια να τον αναζωογονήσουν. Ως τελευταία λύση, οι γιατροί έκοψαν το στήθος του Λένον και προσπάθησαν να κάνουν Καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση για να αποκαταστήσουν την κυκλοφορία, αλλά γρήγορα ανακάλυψαν ότι η βλάβη στα αιμοφόρα αγγεία πάνω και γύρω από την καρδιά του Λένον από τις πολλαπλές σφαίρες ήταν πολύ μεγάλη. Τρεις από τις τέσσερις σφαίρες που χτύπησαν την πλάτη του Λένον πέρασαν εντελώς από το σώμα του και έξω από το στήθος του, ενώ η τέταρτη έπεσε στην αορτή του δίπλα στην καρδιά του. Μία από τις σφαίρες που βγήκαν από το στήθος του χτύπησε και κόλλησε στο πάνω αριστερό του χέρι. Αρκετές από τις πληγές θα μπορούσαν να ήταν θανατηφόρες από μόνες τους, επειδή κάθε σφαίρα είχε σπάσει ζωτικές αρτηρίες γύρω από την καρδιά. Ο Λένον πυροβολήθηκε τέσσερις φορές από κοντινή απόσταση με σφαίρες και τα προσβεβλημένα όργανά του -ιδιαίτερα ο αριστερός του πνεύμονας και τα κύρια αιμοφόρα αγγεία πάνω από την καρδιά του- καταστράφηκαν ουσιαστικά κατά την πρόσκρουση. Οι αναφορές σχετικά με το ποιος ήταν ο χειρουργός και ποίος έκανε απόπειρα ανάνηψης του Λένον ήταν ασυνεπείς. Ο Στέφαν Λυν, ο επικεφαλής του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών στο Νοσοκομείο Ρούζβελτ, συνήθως πιστώνεται ότι έκανε τη χειρουργική επέμβαση του Λένον. Το 2005, ο Λυν είπε ότι έκανε μασάζ στην καρδιά του Λένον και προσπάθησε να του κάνει ανάνηψη για 20 λεπτά, ότι ήταν παρόντες άλλοι δύο γιατροί και ότι οι τρεις τους δήλωσαν τον θάνατο του Λένον. Ο Ρίτσαρντ Μαρκς, χειρουργός επειγόντων περιστατικών στο νοσοκομείο Ρούσβελτ, δήλωσε το 1990 ότι χειρούργησε τον Λένον, έκανε μια μαζική μετάγγιση αίματος και έκανε μασάζ καρδιάς χωρίς αποτέλεσμα. Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θα τα κατάφερνε, είπε ο Μαρκς, απλώς τον έραψα πίσω. Ένιωσα αβοήθητος Ο Ντέιβιντ Χάλεραν, ο οποίος ήταν τριτοετής φοιτητής γενικής χειρουργικής στο νοσοκομείο Ρούσβελτ, αμφισβήτησε τους ισχυρισμούς τόσο του Μαρκς όσο και του Λυν. Το 2015, ο Χάλεραν δήλωσε ότι οι δύο γιατροί δεν έκαναν τίποτα και ότι αρχικά δεν συνειδητοποίησε την ταυτότητα του θύματος. Πρόσθεσε ότι ο Λιν ήρθε για να τον βοηθήσει μόνο όταν άκουσε ότι ήταν ο Λένον. Σύμφωνα με το πιστοποιητικό θανάτου του, διαπιστώθηκε ο θάνατος του Λένον κατά την άφιξη στις 11:15 μ.μ., αλλά η ώρα 11:07 pm έχει επίσης αναφερθεί. Μάρτυρες παρατήρησαν ότι το τραγούδι των Beatles " All My Loving " ακουγόνταν πάνω από το ηχοσύστημα του νοσοκομείου τη στιγμή που διαπιστώθηκε ο θάνατος του. Το σώμα του Λένον μεταφέρθηκε στη συνέχεια στο νεκροτομείο της πόλης για νεκροψία. Η αιτία θανάτου αναφέρθηκε στο πιστοποιητικό θανάτου του ως υπογλαιμικό σοκ, που προκλήθηκε από απώλεια περισσότερο από το 80% του όγκου του αίματος λόγω πολλαπλών πυροβολισμών στον αριστερό ώμο και τον αριστερό θώρακα με αποτέλεσμα βλάβη στον αριστερό πνεύμονα, την αριστερή υποκλείδια αρτηρία και τόσο την αορτή όσο και το αορτικό τόξο. Σύμφωνα με την έκθεση, ακόμη και με έγκαιρη ιατρική περίθαλψη, κανένα άτομο δεν θα μπορούσε να ζήσει για περισσότερα από λίγα λεπτά με πολλαπλά τραύματα από σφαίρες που επηρεάζουν όλες τις κύριες αρτηρίες και φλέβες γύρω από την καρδιά. Η Όνο ζήτησε από το νοσοκομείο να μην αναφέρει στα μέσα ενημέρωσης ότι ο σύζυγός της ήταν νεκρός μέχρι να ενημερώσει τον πεντάχρονο γιο τους Σον, ο οποίος βρισκόταν στο σπίτι. Η Όνο είπε ότι μάλλον έβλεπε τηλεόραση και ότι δεν ήθελε να μάθει για τον θάνατο του πατέρα του από μια τηλεοπτική ανακοίνωση. Ωστόσο, ο παραγωγός ειδήσεων Αλαν Βάις του WABC-TV έτυχε να περιμένει για θεραπεία στα επείγοντα του νοσοκομείου αφού τραυματίστηκε σε ατύχημα με μοτοσικλέτα νωρίτερα το βράδυ. Οι αστυνομικοί οδήγησαν τον Λένον στο ίδιο δωμάτιο με τον Βάις και ανέφεραν τι συνέβη. Ο Βάις τηλεφώνησε στον σταθμό του και μετέδωσε τις πληροφορίες. Ο πρόεδρος του ABC News, έλαβε είδηση για τον θάνατο τις τελευταίες στιγμές μιας εθνικής τηλεοπτικής μετάδοσης ενός αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ των New England Patriots και των Miami Dolphins, με το παιχνίδι ισόπαλο και τους Patriots να επιχειρούν ένα γκολ για να κερδίσουν το παιχνίδι. Ο Arledge ενημέρωσε τους Φρανκ Γκίφορντ και Χάουαρντ Κόσελ για τον πυροβολισμό και τους πρότεινε να αναφέρουν τη δολοφονία. Ο Κόσελ, ο οποίος είχε πάρει συνέντευξη από τον Λένον κατά τη διάρκεια της εκπομπής Monday Night Football το 1974, επελέγη να το κάνει, αλλά διστάζει να είναι αυτός που θα μεταδίδει τα νέα. Ο Γκίφορντ έπεισε τον Κόσελ για το αντίθετο, λέγοντας: Πρέπει. Αν το ξέρεις, πρέπει να το κάνουμε. Μην κολλάς. Είναι μια τραγική στιγμή, και αυτή πρόκειται να ταρακουνήσει ολόκληρο τον κόσμο. Η πρώτη επίσημη επιβεβαίωση του θανάτου του Λένον προφανώς ήρθε από τον διευθυντή ειδήσεων του WLIR, Στηβ Νορθ, σύμφωνα με τον Νορθ και τον DJ Bob Waugh. Ο Νορθ έκανε ένα ειδικό σχόλιο για τη δολοφονία του συνηγόρου του ελέγχου των όπλων Δρ. Michael J. Halberstam, όταν ένας ασκούμενος έτρεξε με τα νέα για τον Λένον. Στη συνέχεια, ο Νορθ διάβασε το δελτίο του AP και μίλησε αρκετές φορές με μια αστυνομική επαφή, η οποία τελικά μπόρεσε να επιβεβαιώσει ότι ο Λένον είχε πεθάνει. Ο ροκ σταθμός της Νέας Υόρκης WNEW-FM 102.7 ανέστειλε αμέσως όλα τα προγράμματα και άνοιξε τις γραμμές του σε κλήσεις από ακροατές. Οι σταθμοί σε όλη τη χώρα άλλαξαν σε ειδικό προγραμματισμό αφιερωμένο στη μουσική του Λένον και των Beatles. Σύμφωνα με τον Στέφαν Λυν, όταν ενημέρωσε την Όνο για τον θάνατο του Λένον, εκείνη χτύπησε το κεφάλι της στο τσιμεντένιο πάτωμα του νοσοκομείου. Ο ισχυρισμός του αμφισβητείται από δύο από τις νοσοκόμες που ήταν εκεί. Σε μια συνέντευξη του 2015, η Όνο αρνήθηκε ότι χτύπησε το κεφάλι της στο πάτωμα και δήλωσε ότι το κύριο μέλημά της εκείνη την εποχή ήταν να παραμείνει ήρεμη και να φροντίσει τον γιο της, Σον. Την οδήγησε μακριά από το νοσοκομείο ένας αστυνομικός και ο πρόεδρος της Geffen Records, Ντέιβιντ Γκέφεν. Την επόμενη μέρα, η Όνο εξέδωσε μια δήλωση: Δεν υπάρχει κηδεία για τον Τζον. Αργότερα μέσα στην εβδομάδα θα ορίσουμε την ώρα για μια σιωπηλή αγρυπνία για να προσευχηθούμε για την ψυχή του. Σας προσκαλούμε να συμμετέχετε από όπου κι αν βρίσκεστε εκείνη την ώρα... Ο Τζον αγαπούσε και προσευχόταν για το ανθρώπινο γένος. Σας παρακαλώ να προσευχηθείτε το ίδιο για αυτόν. Με Αγάπη. Γιόκο και Σον." Ο Τζωρτζ Χάρισον εξέδωσε μια έτοιμη δήλωση για τον Τύπο: Μετά από όλα όσα περάσαμε μαζί, είχα και έχω μεγάλη αγάπη και σεβασμό για αυτόν. Είμαι σοκαρισμένος και άναυδος. Το να κλέβεις μια ζωή είναι η απόλυτη ληστεία στη ζωή. Η αέναη καταπάτηση του χώρου των άλλων φτάνει στα άκρα με τη χρήση όπλου. Είναι εξωφρενικό το γεγονός ότι οι άνθρωποι μπορούν να αφαιρέσουν τις ζωές άλλων ανθρώπων όταν προφανώς δεν έχουν τακτοποιήσει τη ζωή τους. Ο Χάρισον αργότερα είπε ιδιωτικά σε φίλους: Ήθελα απλώς να είμαι σε ένα συγκρότημα. Εδώ βρισκόμαστε, 20 χρόνια μετά, και μια κακή δουλειά πυροβόλησε τον σύντροφό μου. Ήθελα απλώς να παίξω κιθάρα σε ένα συγκρότημα. Ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ απευθύνθηκε σε δημοσιογράφους έξω από το σπίτι του στο Σάσεξ εκείνο το πρωί και είπε: Δεν αντέχω αυτήν τη στιγμή. Ο Τζον ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος που θα μείνει στη μνήμη για τη μοναδική συνεισφορά του στην τέχνη, τη μουσική και την ειρήνη. Θα λείψει σε όλο τον κόσμο. Αργότερα εκείνη την ημέρα, ο ΜακΚάρτνεϊ έφευγε από ένα στούντιο ηχογράφησης της Oxford Street όταν οι δημοσιογράφοι του ζήτησαν την αντίδρασή του. τελείωσε την απάντησή του, Εντάξει, μπράβο, αντίο. Η φαινομενικά περιστασιακή απάντησή του επικρίθηκε ευρέως. Ο ΜακΚάρτνεϊ είπε αργότερα ότι δεν είχε σκοπό να μην σεβαστεί και απλώς δεν ήταν σε θέση να εκφράσει τα συναισθήματά του, δεδομένου του σοκ και της θλίψης που ένιωθε για τη δολοφονία του Λένον. Αναλογιζόμενος την ημέρα μετά από δύο χρόνια, ο ΜακΚάρτνεϊ είπε τα εξής: Πώς ένιωσα; Δεν μπορώ να θυμηθώ. Δεν μπορώ να το εκφράσω. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Ήταν τρελό. Ήταν θυμός. Ήταν φόβος. Ήταν τρέλα. Ήταν ο κόσμος που έφτασε στο τέλος του. Και ήταν τι θα μου συμβεί στη συνέχεια; Απλώς ένιωσα τα πάντα. Ακόμα δεν μπορώ να το εκφράσω με λόγια. Συγκλονιστικός. Και κατέληξα να λέω, Είναι ένα σύρσιμο, και αυτό δεν το συνοψίζει πραγματικά. Ο Ρίνγκο Σταρ, ο οποίος βρισκόταν στις Μπαχάμες εκείνη την εποχή, έλαβε ένα τηλεφώνημα από τα θετά του παιδιά που τον ενημέρωσαν για τη δολοφονία. Πέταξε στη Νέα Υόρκη για να παρηγορήσει την Όνο και έπαιξε με τον γιο του Λένον, Σον. Σύμφωνα με τις ευχές της Όνο, στις 14 Δεκεμβρίου, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο σταμάτησαν για δέκα λεπτά σιωπής για να θυμηθούν τον Λένον, συμπεριλαμβανομένων 30.000 ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν στη γενέτειρα του, το Λίβερπουλ και πάνω από 225.000 άτομα στο Σέντραλ Παρκ, κοντά στη σκηνή όπου πυροβολήθηκε. Για αυτά τα δέκα λεπτά, κάθε ραδιοφωνικός σταθμός της Νέας Υόρκης έσβησε. Τουλάχιστον τρεις θαυμαστές των Beatles αυτοκτόνησαν μετά τη δολοφονία, με αποτέλεσμα η Όνο να κάνει μια δημόσια έκκληση ζητώντας από τους πενθούντες να μην υποκύψουν στην απόγνωση. Στις 18 Ιανουαρίου 1981, μια ολοσέλιδη ανοιχτή επιστολή από την Όνο εμφανίστηκε στους New York Times και την Washington Post με τίτλο «In Gratitude», όπου εξέφρασε τις ευχαριστίες της στα εκατομμύρια των ανθρώπων που θρήνησαν την απώλεια του Λένον και ήθελαν να μάθουν πώς θα μπορούσαν να τιμήσουν τη ζωή του και να βοηθήσουν αυτήν και τον Σον. Το Double Fantasy, το οποίο κυκλοφόρησε τρεις εβδομάδες πριν από τη δολοφονία του Λένον με ανάμεικτες αντιδράσεις κριτικών και αρχικά χαμηλές πωλήσεις, έγινε παγκόσμια εμπορική επιτυχία και κέρδισε το βραβείο Γκράμι του 1981 για το άλμπουμ της χρονιάς στα 24α ετήσια βραβεία Γκράμι . Η Όνο κυκλοφόρησε ένα σόλο άλμπουμ, το Season of Glass, το 1981. Το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι μια φωτογραφία των αιματοβαμμένων γυαλιών του Λένον που φορούσε όταν πυροβολήθηκε. Την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε επίσης το "Walking on Thin Ice ", το τραγούδι που είχαν μιξάρει οι Λένον στο Record Plant λιγότερο από μία ώρα πριν δολοφονηθεί, ως single. Η απόπειρα δολοφονίας του Ρόναλντ Ρήγκαν από τον Τζον Χίνκλεϊ έλαβε χώρα τρεις μήνες μετά τη δολοφονία του Λένον και η αστυνομία βρήκε ένα αντίγραφο του μυθιστορήματος Ο φύλακας στη σίκαλη ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα του Χίνκλεϊ. Ο Χίνκλεϊ άφησε μια κασέτα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του στην οποία δήλωνε ότι θρηνούσε το θάνατο του Λένον. Είπε ότι ήθελε να κάνει «κάποιο είδος δήλωσης» μετά τον θάνατο του Λένον. Τον Ιούνιο του 2016, ο Τζέι Χάστινγκς, ο θυρωρός της Ντακότα που προσπάθησε να βοηθήσει τον Λένον, πούλησε το πουκάμισο που φορούσε εκείνο το βράδυ, βαμμένο με το αίμα του Λένον σε μια δημοπρασία για $42.500. Την ημέρα μετά τη δολοφονία του Λένον, τα λείψανά του αποτεφρώθηκαν στο νεκροταφείο στο Χάρτσντεϊλ, στην κομητεία Γουέστσεστερ της Νέας Υόρκης και οι στάχτες του σκορπίστηκαν στο Σέντραλ Παρκ, μπροστά στο διαμέρισμά τους. Ο Τσάπμαν μεταφέρθηκε στην 20η Περιφέρεια, όπου ανακρίθηκε για οκτώ ώρες πριν οδηγηθεί στο Ποινικό Δικαστήριο της Νέας Υόρκης στο Κάτω Μανχάταν. Ένας δικαστής έστειλε τον Τσάπμαν στο νοσοκομείο Bellevue για ψυχιατρική αξιολόγηση. Εν τω μεταξύ, ο Τσάπμαν κατηγορήθηκε για δολοφονία δεύτερου βαθμού του Λένον, καθώς η πρόβλεψη στην πολιτεία της Νέας Υόρκης δεν ήταν επαρκής για να δικαιολογήσει την κατηγορία της δολοφονίας πρώτου βαθμού. Παρά τις συμβουλές των δικηγόρων του να δηλώσει παράνοια, ο Τσάπμαν ομολόγησε την ενοχή του για τη δολοφονία του Λένον, λέγοντας ότι η δήλωση ενοχής του ήταν το θέλημα του Θεού. Σύμφωνα με τους όρους της ενοχής του, καταδικάστηκε σε 20 χρόνια ισόβια με δικαίωμα αποφυλάκισης το 2000. Πριν από την καταδίκη του, του δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσει στο δικαστήριο, οπότε διάβασε ένα απόσπασμα από το φύλακα στη σίκαλη . Από τον Σεπτέμβριο του 2022, του αρνήθηκαν την αποφυλάκιση υπό όρους 12 φορές και παραμένει έγκλειστος στο σωφρονιστικό κέντρο Γκριν Χέβεν. Η φωτογραφία της Λίμποβιτς με έναν γυμνό Λένον να αγκαλιάζει τη σύζυγό του, που τραβήχτηκε την ημέρα της δολοφονίας, ήταν το εξώφυλλο του τεύχους του Rolling Stone στις 22 Ιανουαρίου 1981, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ήταν αφιερωμένο σε άρθρα, επιστολές και φωτογραφίες για τη ζωή και το θάνατο του Λένον. Το 2005, η American Society of Magazine Editors το κατέταξε ως το κορυφαίο εξώφυλλο περιοδικών των τελευταίων 40 ετών. Κάθε 8 Δεκεμβρίου, μια τελετή μνήμης πραγματοποιείται μπροστά από το κτίριο της Capitol Records στη Vine Street στο Χόλιγουντ της Καλιφόρνια. Ο κόσμος ανάβει επίσης κεριά μπροστά από το αστέρι του Λένον στη Λεωφόρος της Δόξας, έξω από το Καπιτώλιο. Στις 28–30 Σεπτεμβρίου 2007, ο Durness πραγματοποίησε το Φεστιβάλ Βόρειου Φωτός του Τζον Λένον, στο οποίο συμμετείχε η ετεροθαλής αδερφή του Λένον, η οποία διάβασε από τα γραπτά του και τα δικά της βιβλία και ο Στάνλει Παρκς, ο Σκωτσέζος ξάδερφος του Λένον. Η Όνο τοποθετεί ένα αναμμένο κερί στο παράθυρο του δωματίου του Λένον στη Ντακότα κάθε χρόνο στις 8 Δεκεμβρίου. Κάθε 9 Οκτωβρίου, στα γενέθλια του Λένον, έως τις 8 Δεκεμβρίου, την ημερομηνία που πυροβολήθηκε ο Λένον, φωτίζεται ο Πύργος Imagine Peace στην Ισλανδία. Στις 24 Μαρτίου 2018, ο Πολ ΜακΚάρτνει συμμετείχε στο March for Our Lives, μια διαμαρτυρία κατά της βίας με όπλα, λόγω της δολοφονίας του Λένον. Ο Μπομπ Ντίλαν έγραψε και ηχογράφησε το τραγούδι "Roll on John" στο άλμπουμ του Tempest το 2012, το οποίο αναφέρεται ρητά στη δολοφονία του Λένον. Ο Ντέιβιντ Μπόουι, ο οποίος έγινε φίλος με τον Λένον ενώ εκείνος συνέγραψε και έπαιξε στην αμερικανική επιτυχία #1 του Μπόουι "Fame" το 1975, έκανε ένα αφιέρωμα στον Λένον στην τελευταία παράσταση της Serious Moonlight Tour στο Κολοσσαίο του Χονγκ Κονγκ, στις 8 Δεκεμβρίου 1983— την τρίτη επέτειο του θανάτου του Λένον. Ο Μπόουι είπε ότι είδε τον Λένον για τελευταία φορά στο Χονγκ Κονγκ και ερμήνευσε το τραγούδι του Λένον " Imagine ". Ο Ντέιβιντ Γκίλμορ των Pink Floyd έγραψε και ηχογράφησε το τραγούδι "Murder" ως απάντηση στον θάνατο του Λένον. Κυκλοφόρησε στο άλμπουμ του About Face (1984). Ο Τζωρτζ Χάρισον κυκλοφόρησε ένα τραγούδι αφιέρωμα, "All They Years Ago " (1981), με τους Ρίνγκο Σταρ και Πολ ΜακΚάρτνεϊ . Ο Έλτον Τζον, ο οποίος ηχογράφησε την νούμερο 1 επιτυχία των ΗΠΑ " Whatever Gets You thru the Night " με τον Λένον, συνεργάστηκε με τον στιχουργό του Bernie Taupin για το αφιέρωμα " Empty Garden (Hey Hey Johnny) ". Εμφανίστηκε στο άλμπουμ του Jump Up! (1982), και έφτασε στο Νο. 13 στο US Singles Chart εκείνη τη χρονιά. Όταν ερμήνευσε το τραγούδι σε μια συναυλία στο Madison Square Garden τον Αύγουστο του 1982, μαζί του στη σκηνή ήταν η Ονο και ο Σον. Ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ κυκλοφόρησε το αφιέρωμα του, " Here Today ", στο άλμπουμ του Tug of War (1982). Ως φόρος τιμής του Πολ Σάιμον στον Λένον, το "The Late Great Johnny Ace ", ερμηνεύθηκε αρχικά από τον τραγουδιστή των ρυθμών και μπλουζ Johnny Ace, ο οποίος λέγεται ότι αυτοπυροβολήθηκε το 1954, και στη συνέχεια αναφέρεται στον Λένον, καθώς και στον Πρόεδρο Τζον Κένεντι, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1963, τη χρονιά που ξεκίνησε η «Beatlemania». Το τραγούδι εμφανίζεται επίσης στο άλμπουμ του Σάιμον Hearts and Bones (1983). Οι Queen ερμήνευσαν το «Imagine» το βράδυ μετά το θάνατο του Λένον στο Wembley Arena του Λονδίνου. Ο Φρέντι Μέρκιουρι έγραψε το "Life Is Real (Song For Lennon)" ως φόρο τιμής στον Λένον. Το τραγούδι εμφανίστηκε στο άλμπουμ των Queen Hot Space (1982). Οι Bellamy Brothers ανέφεραν τον θάνατο του Λένον στο single τους το 1985 " Old Hippie ". Το άλμπουμ των Cranberries του 1996 To the Faithful Departed περιλαμβάνει ένα τραγούδι για τη δολοφονία, "I Just Shot John Lennon ". Οι XTC παρουσίασαν το "Rain" και το " Towers of London " στο Λίβερπουλ το βράδυ μετά τον θάνατο του Λένον. Το 1985, η πόλη της Νέας Υόρκης μετονόμασε μια περιοχή του Σέντραλ Παρκ όπου ο Λένον είχε περπατήσει συχνά, ακριβώς απέναντι από τη Ντακότα, ως Strawberry Fields. Σε μια συμβολική επίδειξη ενότητας, χώρες από όλο τον κόσμο δώρησαν δέντρα και η πόλη της Νάπολης της Ιταλίας δώρισε το κεντρικό μωσαϊκό Imagine . Στις 9 Οκτωβρίου 2007, η Όνο αφιέρωσε ένα μνημείο που ονομάζεται Imagine Peace Tower, στο νησί Viðey, έξω από την ακτή του Ρέικιαβικ, στην Ισλανδία . Κάθε χρόνο, μεταξύ 9 Οκτωβρίου και 8 Δεκεμβρίου, εκπέμπει μια κάθετη δέσμη φωτός ψηλά στον ουρανό στη μνήμη του Λένον. Το 2009, το παράρτημα της Νέας Υόρκης του Rock and Roll Hall of Fame φιλοξένησε μια ειδική έκθεση του Λένον που περιελάμβανε πολλά αναμνηστικά και προσωπικά αντικείμενα από τη ζωή του, καθώς και τα ρούχα που φορούσε όταν δολοφονήθηκε, ακόμα και την χάρτινη σακούλα από το νοσοκομείο Ρούζβελτ. Το 2018, η Γιόκο Όνο δημιούργησε ένα έργο τέχνης στη μνήμη του Λένον, με τίτλο "Sky", για το MTA Arts & Design . Το έργο τέχνης εγκαταστάθηκε κατά την ανακαίνιση του σταθμού 72nd Street στο μετρό της Νέας Υόρκης, έξω από την Ντακότα. Το The Killing of John Lennon (2006), του Andrew Piddington, εστιάζει στη ζωή του Τσάπμαν μέχρι τη δολοφονία. Το Κεφάλαιο 27 (2007), ένα δράμα του Jarrett Schaefer βασισμένο στο βιβλίο του Jack Jones "Let Me Take You Down", επιχειρεί μια μη επικριτική απεικόνιση του Τσάπμαν. Η Έκθεση Λένον (2016) εστιάζει σε προσπάθειες γιατρών και νοσοκόμων να σώσουν τη ζωή του Λένον. Η παρακολούθηση του Λένον από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA) και το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών (FBI) λόγω του αριστερού ακτιβισμού του και των ενεργειών του Τσάπμαν κατά τη δολοφονία ή τις επακόλουθες νομικές διαδικασίες οδήγησαν σε θεωρίες συνωμοσίας που υποθέτουν ανάμειξη της CIA: Ο Φέντον Μπρέσλερ, δικηγόρος και δημοσιογράφος, διατύπωσε την ιδέα της εμπλοκής της CIA στη δολοφονία στο βιβλίο του Who Killed John Lennon;, που δημοσιεύτηκε το 1990. Ο Τσάπμαν φέρεται να έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου από τη CIA ως δολοφόνος, όπως στο "The Manchurian Candidate". Ο θεατρικός συγγραφέας του Λίβερπουλ, Ίαν Κάρολ σκηνοθέτησε το δράμα, "One Bad Thing", μεταφέροντας τη θεωρία ότι ο Τσάπμαν χειραγωγήθηκε από μια αδίστακτη πτέρυγα της CIA "που ήθελε τον Λένον να φύγει από τη σκηνή". Σε ένα βιβλίο του 2004, ο Salvador Astrucia υποστήριξε ότι τα ιατροδικαστικά στοιχεία αποδεικνύουν ότι ο Τσάπμαν δεν διέπραξε τη δολοφονία. Το ντοκιμαντέρ του 2010 The Day John Lennon Died υποδηλώνει ότι ο Χοσέ Περντόμο, ο θυρωρός της Ντακότα, ήταν εξόριστος στην Κούβα με συνδέσμους με τη CIA κατά την εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων. Bresler, Fenton (1990). Who Killed John Lennon?. St. Martin's Press. ISBN 978-0-312-92367-9. (Also published as The Murder of John Lennon, Mandarin Publishing, (ISBN 0-7493-0357-3).) Ingham, Chris (2003). The Rough Guide to The Beatles. Rough Guides. ISBN 978-1-84353-720-5. Maeder, Jay (1998). Big Town, Big Time: A New York Epic : 1898-1998. Skyhorse Publishing. ISBN 9781582610283. «Lennon's death lingers for those who were there». Today. The Associated Press. 8 December 2005. https://www.today.com/popculture/lennon-s-death-lingers-those-who-were-there-wbna10334939. Brook, Tom (8 December 2000). «The night Lennon died». BBC News. http://news.bbc.co.uk/1/hi/entertainment/1060306.stm. The Cardinals (16 Μαΐου 2015). The Dakota Apartments: A Pictorial History of New York's Legendary Landmark. Campfire Publishing. ISBN 978-0692420591. Christgau, Robert (22 December 1980). «John Lennon, 1940-1980». The Village Voice. https://www.robertchristgau.com/xg/music/lennon-80.php. Ανακτήθηκε στις 18 May 2022. Seaman, Frederick (1991). The Last Days of John Lennon. Birch Lane Press. ISBN 978-1-55972-084-7. «John Lennon's Death Lingers for Witnesses». Fox News. Associated Press. 7 December 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 October 2012. https://web.archive.org/web/20121026023730/http://www.foxnews.com/story/0,2933,177993,00.html.

Το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου 1980, ο Άγγλος μουσικός Τζον Λένον και πρώην μέλος των Beatles, πυροβολήθηκε και τραυματίστηκε θανάσιμα στην αψίδα της Ντακότα, την κατοικία του στη Νέα Υόρκη. Ο δολοφόνος ήταν ο Μαρκ Τσάπμαν, ένας Αμερικανός θαυμαστής των Beatles που ζήλευε και εξαγριώθηκε από τον πλούσιο τρόπο ζωής του Λένον, μαζί με το σχόλιό του το 1966 ότι οι Beatles ήταν «πιο δημοφιλείς από τον Ιησού». Ο Τσάπμαν είπε ότι εμπνεύστηκε από τον φανταστικό χαρακτήρα Χόλντεν Κόλφιλντ από το μυθιστόρημα Ο φύλακας στη σίκαλη του Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ. Ο Τσάπμαν σχεδίασε τη δολοφονία για αρκετούς μήνες και περίμενε τον Λένον στη Ντακότα το πρωί της 8ης Δεκεμβρίου. Νωρίς το βράδυ, ο Τσάπμαν συνάντησε τον Λένον, ο οποίος υπέγραψε το αντίγραφό του στο άλμπουμ Double Fantasy και στη συνέχεια έφυγε για μια ηχογράφηση στο Record Plant. Αργότερα το ίδιο βράδυ, ο Λένον και η σύζυγός του, Γιόκο Όνο, επέστρεψαν στη Ντακότα. Καθώς ο Λένον και η Όνο πλησίασαν την είσοδο του κτιρίου, ο Τσάπμαν έριξε πέντε σφαίρες από ένα ειδικό περίστροφο, τέσσερις από τις οποίες χτύπησαν τον Λένον στην πλάτη. Ο Λένον μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο Ρούσβελτ με ένα αστυνομικό αυτοκίνητο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του κατά την άφιξη στις 23:15 σε ηλικία 40 ετών. Ο Τσάπμαν παρέμεινε στον τόπο του συμβάντος διαβάζοντας το Ο φύλακας στη σίκαλη μέχρι που συνελήφθη από την αστυνομία. Ακολούθησε μια παγκόσμια έκρηξη θλίψης με πλήθος κόσμου να συγκεντρώθηκαν στο νοσοκομείο Ρούσβελτ και μπροστά από την Ντακότα και τουλάχιστον τρεις θαυμαστές των Beatles αυτοκτόνησαν. Την επόμενη μέρα, ο Λένον αποτεφρώθηκε στο νεκροταφείο στο Χάρτσντεϊλ της Νέας Υόρκης. Αντί για κηδεία, η Όνο ζήτησε 10 λεπτά σιωπής σε όλο τον κόσμο. Ο Τσάπμαν αργότερα ομολόγησε την ενοχή του για τη δολοφονία του Λένον και καταδικάστηκε σε 20 χρόνια ισόβια κάθειρξη. Του αρνήθηκαν την αποφυλάκιση υπό όρους 12 φορές από τότε που έγινε επιλέξιμος το 2000.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD_%CE%9B%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%BD

Ο κήπος των Φίντζι - Κοντίνι

Το διήγημα είναι εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία του Σίλβιο Μαγκρίνι, προέδρου της εβραϊκής κοινότητας της Φερράρας από το 1930, και της οικογενείας του: της γυναίκας του Αλμπερτίνας, της πεθεράς του και του γιου του Ουμπέρτο. Αστοί, πλούσιοι, με πατριωτικό πνεύμα - ο Σίλβιο ήταν εθελοντής στον Α' παγκόσμιο Πόλεμο - ζούσαν στη βίλα που περιγράφεται στο μυθιστόρημα, με τον περίφημο κήπο, το γήπεδο τένις και το σκυλί. Μετά τη δημοσίευση των φυλετικών νόμων του 1938, παρέμειναν στην πόλη των Έστε. Η οικογένεια Μαγκρίνι, μετά την ανακωχή της Ιταλίας με τους Συμμάχους στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943 και τη ναζιστική κατοχή της χώρας, διώχθηκε όπως και πολλοί άλλοι Ιταλοί Εβραίοι. Ο Σίλβιο παρέμεινε στη Φερράρα, το Σεπτέμβριο εισήχθη στο νοσοκομείο Σαντ' Άννα και τον Νοέμβριο, συνελήφθη από τους ναζί. Μεταφέρθηκε στο προσωρινό στρατόπεδο του Φοσσόλι, και εν συνεχεία στο Άουσβιτς με την πρώτη αποστολή Ιταλών, όπου και σκοτώθηκε. Η σύζυγός του Αλμπερτίνα, που παρέμεινε στην εξοχή με τη γριά μητέρα της, έμαθε στις αρχές του 1944 για τη σύλληψη του συζύγου της, και ανήσυχη για την τύχη του, επέστρεψε στη Φερράρα. Το Μάρτιο του 1944 συνελήφθη από ομάδα φασιστών στο σπίτι της στην οδό Μπόργκο Λεόνι, και πέθανε κι αυτή στο Άουσβιτς. Το πρώτο κείμενο δημοσιεύθηκε στο τεύχος Φεβρουαρίου του περιοδικού Il Caffè politico e letterario (Το πολιτικό και λογοτεχνικό καφέ), το 1955. Εδώ ο αφηγητής είναι ένας νεαρός μηχανικός από το Μιλάνο, ο Σαντοννίνο, ο οποίος αποστέλλεται στη Φερράρα από εταιρεία συνθετικού καουτσούκ, για την οποία δουλεύει, για μια περίοδο κατάρτισης. Η αφήγηση της ιστορίας των Φίντζι-Κοντίνι γινεται σε τρίτο πρόσωπο. Στην αρχή το μυθιστόρημα τοποθετείται στο 1957 στην ετρούσκικη νεκρόπολη του Τσερβετέρι, κοντά στη Ρώμη, όπου ο κεντρικός ήρωας - εσωτερικός αφηγητής - έχει πάει εκδρομή με φίλους. Η σκέψη του, παρατηρώντας τους τάφους των Ετρούσκων, τρέχει συνειρμικά στο εβραϊκό νεκροταφείο της Φερράρα στην οδό Μοντομπέλλο και πιο συγκεκριμένα, στο μνημειώδη τάφο των Φίντζι-Κοντίνι, ο οποίος βρίσκεται σε ένα μέρος αρκετά απομακρυσμένο, ορατό ωστόσο, υπενθυμίζοντάς του την τραγική μοίρα που χτύπησε τα μέλη της οικογένειας, ξεχασμένη τώρα πια. Στην πραγματικότητα, μόνο ο Αλμπέρτο, τον οποίο γνώριζε, βρίσκεται στον τάφο. Οι Φίντζι-Κοντίνι είναι μια πολύ πλούσια οικογένεια της υψηλής μπουρζουαζίας, που ζουν στην ευημερούσα εβραϊκή κοινότητα της Φερράρας, έχοντας στην κατοχή τους μια μεγάλη βίλα με τεράστιο κήπο και γήπεδο τένις, περιτριγυρισμένη από τείχη και καγκελόπορτες. Η οικογένεια αποτελείται από τον καθηγητή Ερμάννο, τη σύζυγό του Όλγα, και τα παιδιά του Αλμπέρτο και Μικόλ (ο πρωτότοκος Γκουίντο, είχε πεθάνει στην ηλικία των έξι ετών απο παιδική παράλυση) και η ηλικιωμένη γιαγιά τους, Ρετζίνα. Η οικογένεια απασχολεί πολλούς οικιακούς βοηθούς που δουλεύουν στο μεγάλο κήπο. Ανάμεσα τους ειναι και ο πιστός χωρικός Περότι, που καταπιανόταν με όλες τις ανάγκες του σπιτιού. Απο παιδί ο αφηγητής - Εβραίος και αυτός, αλλά της μεσοαστικής τάξης - καταφέρνει να συναναστραφεί λίγο τους δύο νεαρούς Φίντζι-Κοντίνι, τον Αλμπέρτο και τη Μικόλ (περίπου συνομήλικοί του), οι οποίοι εξαιτίας της υπερπροστατευτικής στάσης των γονέων τους, ζουν σε ένα είδος κοινωνικής απομόνωσης (για παράδειγμα, τα παιδιά δεν συμμετείχαν σε δημόσιο σχολείο, αλλά μελετούσαν στο σπίτι, επειδή "η μαμά πάντα είχε μια εμμονή με τα μικρόβια. Έλεγε ότι τα σχολεία είναι κατασκευασμένα ειδικά για να κάνουν τις πιο φρικτές ασθένειες να εξαπλώνονται [...] Μετά την τραγωδία του Γκουίντο [...] θα μπορούσε κάποιος να πει ότι δεν έχω ξεμυτίσει από το σπίτι"). Οι μόνες φορές που συναντιούνται με κόσμο, είναι στους εβραϊκούς εορτασμούς, και οι συναντήσεις στη συναγωγής. Τον Ιούνιο του 1929, ωστόσο, θα είναι η πρώτη σημαντική συνάντηση μεταξύ του αφηγητή και της Μικόλ. Με την ευκαιρία των αποτελεσμάτων προαγωγής ο αφηγητής (που φοιτούσε στο γυμνάσιο), μαθαίνει πως μένει μετεξεταστέος στα μαθηματικά, κι απελπισμένος, "το σκάει" και αρχίζει να περιφέρεται στην πόλη, για να φτάσει εξουθενωμένος μπροστά από το τοίχος του κήπου των Φίντζι-Κοντίνι. Εδώ συναντά τη Μικόλ, δεκατρίων χρονών, η οποία καταφέρνει να τον παρηγορήσει και τον καλεί να σκαρφαλώσει πάνω από τον τοίχο και να μπει στον κήπο. Για πρώτη φορά, ο αφηγητής αισθάνεται πως για αυτό το κορίτσι νιώθει κάτι πιο δυνατό απο μια απλή φιλία και ονειρεύεται, και την ίδια στιγμή απελπίζεται, να καταφέρει να της δώσει ένα φιλί, μα στη συνέχεια την καλεί ο Περότι και η ευκαιρία χάνεται. Σε αυτό το σημείο, η αφήγηση κάνει ένα χρονικό άλμα προς τα εμπρός, δέκα χρόνια, δηλαδή πάει στο 1938, το έτος της θέσπισης των φυλετικών νόμων και την επακόλουθη διάκριση των εβραίων. Εξαιτίας αυτού, ο αφηγητής είναι κυνηγημένος από το τένις κλαμπ στο οποίο σύχναζε, το Ελεονώρα Ντ' Έστε (Eleonora d'Este). Αλλά σύντομα τον υποδέχονται στο γήπεδο τένις του magna domus (μεγάλο σπίτι)- έτσι ονομάζεται από τα μέλη των Φίντζι-Κοντίνι, Αλμπέρτο και Μικόλ-, που τον προσκαλούν να παίξει με μια ομάδα, κυρίως εβραίων και συνομηλίκων τους. Πήγε με την ομάδα του Τζιαμπέρο Μαλνάτε, ενός φίλου απο το Μιλάνο για τον οποίο ο Αλμπέρτο τρέφει ενα μεγάλο θαυμασμό (μερικές φορές διφορούμενο), που εργάζεται ως χημικός σε εργοστάσιο στη βιομηχανική περιοχή της Φερράρας. Όλα αυτά τα παιδιά περνούν υπέροχα απογεύματα στο μαγευτικό και ειδυλλιακό περιβάλλον του κήπου παίζοντας πολύωρα παιχνίδια τένις και απολαμβάνοντας τη μεγαλοπρεπή φιλοξενία των οικοδεσποτών. Κατά τη διάρκεια αυτών των διασκεδαστκών ημερών, ο αφηγητής και η νεαρή Μικόλ έχουν την ευκαιρία να περνάνε πολύ χρόνο μαζί, (ξεχνώντας ακόμα και το παιχνίδι του τένις), κάνουν μεγάλες βόλτες στον κήπο, μιλάνε και δυναμώνουν το δέσιμό τους, αλλά η συστολή και ο φόβος της απόρριψης απο την κοπέλα δεν αφήνουν τον ήρωα να εκδηλώσει τον έρωτά του, παρά τις ευακαιρίες που του δόθηκαν και ιδίως όταν βρέθηκαν οι δυο τους κλεισμένοι σε μια παλιά άμαξα μέσα στην αποθήκη. Οι τύψεις για την έλλειψη θάρρους που επέδειξε σε εκείνη την ευκαιρία έρχεται τώρα να επιβαρυνθούν από την απόφαση της Μικόλ να παει στη Βενετία για να ολοκληρώσει τη διατριβή της και να αποφοιτήσει. Ξαφνιασμένος από την απότομη φυγή της αγαπημένης του (η οποία συνέβη την ημέρα μετά το επεισόδιο της άμαξας), ο αφηγητής συνεχίζει να επισκέπτεται το σπίτι των Φίντζι-Κοντίνι: απο τη μια για να ολοκληρώσει τη διατριβή του (ο καθηγητής Ερμάννο του διέθεσε ολόκληρη τη βιβλιοθήκη) και από την άλλη, προκειμένου να μην χάσει την επαφή με τη Μικόλ (ακόμη και μέσα από τα αντικείμενα και τους χώρους του σπιτιού στο οποίο σύχναζαν). Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο αφηγητής γνωρίζει καλύτερα τον Μαλνάτε, συμμετέχοντας ενεργά στις συναντήσεις που διοργανώνονταν στο σπίτι του Αλμπέρτο. Με την ευκαιρία του Πέσαχ (το εβραΐκό Πάσχα), η Μικόλ επιστρέφει στο σπίτι και, αμέσως μόλις ενημερώνεται από τον Αλμπέρτο για "μια μεγάλη έκπληξη", ο αφηγητής εγκαταλείπει το οικογενειακό δείπνο για να πάει στο σπίτι των Φίντζι-Κοντίνι. Η Μικόλ με τη συνήθη οικείοτητα τον καλωσορίζει στην είσοδο: εκείνος παίρνει το θάρρος και σπεύδει να την αγκαλιάσει και, παρασυρόμενος από τη χαρά τη φιλάει στα χείλη. Η Μικόλ, όμως, τον απορρίπτει, αλλά χωρίς να τον κανει να αισθανθεί ένοχος. Ο αφηγητής αντιλαμβάνεται ότι έχει σπάσει η σχέση του με τη Μικόλ, η οποία από εκείνη τη στιγμή κράτησε μια στάση ψυχρή και απόμακρη. Ωστόσο εκείνος δεν παραιτείτα απο τον έρωτά του και, ως εκ τούτου, συνεχίζει να επισκέπτεται τον κήπο και την παρέα, ενοχλώντας τη Μικόλ με τις συνεχείς προσπάθειές του για να την αγγίξει, να την κρατήσει μες στα χέρια του και να τη φιλήσει (δίνοντας ζωή σε αυτο που εκείνη αποκαλεί "σκηνές γάμου"), προσπαθώντας ακόμα να την κάνει να υποκύψει, αλλά η Μικόλ τον απορρίπτει ξανά και, σε αυτό το σημείο, του ξεκαθαρίζει την αιτία της στάσης της, την ίδια που την είχε κάνει να φύγει για τη Βενετία χωρίς να του πει τίποτα: του εξηγεί ότι την ημέρα που είχαν κλειστεί στην άμαξα, κατάλαβε ότι η φιλία τους είχε μετατραπεί σε κάτι άλλο, και ότι αυτό το είχε φοβηθεί τόσο πολύ που την έκανε να το "σκάσει", ελπίζοντας ότι η κατάσταση θα διορθωθεί από μόνη της και τα πάντα θα γινόντουσαν όπως και πριν. Εξηγεί επίσης ότι, παρόλο που ήταν μικρό κορίτσι είχε συναισθήματα για αυτόν. Μεταξύ τους δεν θα μπορούσε να υπάρχει κατι άλλο πέρα από τη φιλία, γιατί ειναι δύο άνθρωποι που μοιάζουν σε πολλά, σχεδόν σαν αδελφός και αδελφή, "βλακωδώς ειλικρινείς και οι δύο, είναι ίδιοι σε όλα και για όλα, σαν δύο σταγόνες νερό" και οι δυο με το ίδιο "βίτσιο" της νοσταλγίας για το παρελθόν. Ο αφηγητής δεν θέλει να πιστέψει την αλήθεια που μόλις άκουσε, και, στην πραγματικότητα, προτιμάει να βρεί μια εξήγηση πιο εύκολη για να αποδεχθεί: την ύπαρξη ενός άλλου άνδρα. Η Μικόλ του μιλάει ειλικρινά και τον παρακαλεί να μειώσει τις επισκέψεις του μέχρι που να σταματήσουν. Αυτό σηματοδοτεί την τελική ρήξη της σχέσης τους. Μακριά από το σπίτι των Φίντζι-Κοντίνι, ο αφηγητής αρχίζει να κάνει παρέα με τον Τζιαμπέρο Μαλνάτε και να γίνεται φίλος του (παρόλο που οι δυο τους, κατά τη διάρκεια των συναντήσεών στο σπίτι του Αλμπέρτο ήταν άσπονδοι εχθροί, τουλάχιστον σε πολιτικά θέματα). Κατά τη διάρκεια μιας από τις συναντήσεις τους, o Μαλνάτε τον πάει σε ένα οίκο ανοχής, και αυτό σηματοδοτεί την κορύφωση μιας φάσης κατάρρευσης στην οποία ο αφηγητής βρίσκεται μετά τη ρήξη των σχέσεων με τη Μικόλ. Πίσω στο σπίτι, ο ήρωας έχει μια ειλικρινή συζήτηση με τον πατέρα, στον οποίο εξηγεί τα πάντα, συμπεριλαμβανομένης της βασανισμένης σχέσης με τη Μικόλ. Ο ηλικιωμένος γονιός, δείχνοντάς του πρωτίστως αγάπη και κατανόηση, τον συμβουλεύει να βάλει ένα τέλος στις συναναστροφές του με τους Φίντζι-Κοντίνι, μιας και ειναι πολύ διαφορετικοί από αυτόν, καθώς επίσης και με τον Μαλνάτε, παροτρύνοντάς τον να σκεφτεί το μέλλον του. Παρά την οριστική απόφαση να μην πάει ξανα στους Φίντζι-Κοντίνι, και να επιστρέψει για να αφοσιωθεί στα καθήκοντά του και το λειτούργημά του ως λόγιος και συγγραφέας, ο αφηγητής, κατά τη διάρκεια της νύχτας, βρίσκει τον εαυτό του ασυνείδητα μπροστά από τον τοίχο της magna domus, σχεδόν να αναπολεί το επεισόδιο που συνέβη δέκα χρόνια πριν, όταν σε πολύ νεαρή ηλικία η Μικόλ βρισκόταν πάνω από τον τοίχο, καλώντας τον να ανέβει για να μπει στον κήπο. Σε αντίθεση με τότε, αυτή τη φορά αποφασίζει να πηδήξει μέσα για να κάνει μια τελευταία επίσκεψη στο χώρο. Εδώ διακατέχεται από μια παράξενη αίσθηση γαλήνης, και φτάνοντας μπροστά από την αποθήκη, καταλαμβάνεται αμέσως από την πεποίθηση ότι η Μικόλ βλέπει κρυφά τη νύχτα τον Μαλνάτε, πράγμα που εξηγεί την παρουσία της σκάλας ακουμπισμένης στον τοίχο (για να διευκολύνει την πρόσβαση), την ξαφνική εμπιστευτική και συναινετική στάση του μιλανέζου, και την εξίσου αιφνίδια εχθρική στάση του Αλμπέρτο που πάντα τον θαύμαζε, αλλά καταλήγει να αποδέχεται αυτή τη σκέψη αποκομμένος και σχεδόν με ηρεμία: «Τί ωραίο ρομάντζο !» γέλασα ειρωνικά κουνώντας το κεφάλι μου σα να είχα μπροστά μου ένα άτακτο παιδί. Και, γυρίζοντας την πλάτη μου στην καλύβα, απομακρύνθηκα μέσα από τα δέντρα προς την αντίθετη μεριά. Το μυθιστόρημα κλείνει με τις πικρές αναμνήσεις του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Ο Αλμπέρτο, ήδη απο καιρό ασθενής με Λέμφωμα Hodgkin, πεθαίνει μέσα στο 1942, και θα είναι ο μόνος που θα κείτεται στον οικογενειακό τάφο σχεδιασμένο από τον πρόγονο Μοΐζέ Φίντζι-Κοντίνι, αρχιτέκτονα. Ο Τζιαμπέρο Μαλνάτε, κατατάχτηκε το 1941 στο σώμα της ιταλικής αποστολής στη Ρωσία (CSIR), απο οπου δεν θα επιστρέψει ποτέ. Όλη η οικογένεια των Φίντζι-Κοντίνι θα συλληφθεί το φθινόπωρο του 1943 και, έπειτα από μια σύντομη περίοδο που πέρασε στις φυλακές της Φερράρας της οδού Πιαντζιπάνε, μεταφέρεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πρώτα του Φοσσόλι (Κάρπι), κι έπειτα της Γερμανίας, όπου και πεθαίνουν. Ο αφηγητής: όλα τα γεγονότα του μυθιστορήματος παρουσιάζονται μέσα από τα μάτια και τη φωνή του αφηγητή και ταυτόχρονα σκηνοθέτη και χαρακτήρα του μυθιστορήματος. Ο αφηγητής, που δεν παρέχει καμία πληροφορία για την ταυτότητά του (αν και υπάρχει η τάση να ταυτίζεται με τον ίδιο τον Τζόρτζιο Μπασσάνι), είναι ένας Εβραίος μεσαίας τάξης, που ανήκει στην εβραϊκή κοινότητα της Φερράρας στο τέλος της δεκαετίας του 1930. Καταφέρνει να ξεφύγει από τη φρίκη του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Ευφυής, ντροπαλός και, κατά καιρούς εσωστρεφής, ακόμη και ως παιδί αισθάνεται ένα μυστικό θαυμασμό προς την οικογένεια των Φίντζι-Κοντίνι, και έλξη για την όμορφη Μικόλ. Μικόλ: μια νεαρή πολύ όμορφη και έξυπνη, της αρέσει να μιλάει πολύ, εφευρίσκοντας ακόμη και μια οικεία γλώσσα, τη φίντζι-κοντίνικη, που μοιραζόταν ειδικά με τον αδερφό της. Αγαπάει τη λογοτεχνία, ιδιαίτερα την Έμιλι Ντίκινσον, πάνω στην οποία κάνει διατριβή. Είναι πολύ δραστήρια και ρεαλίστρια, τόσο που η οργάνωση του σπιτιου είχε ανατεθεί σε αυτήν. Αγαπά τα λάτιμι (làttimi), μικρά στολίδια από γυαλί Murano που συλλέγει στο δωμάτιό της. Τρέφει μια ισχυρή αγάπη για το παρελθόν ("το γλυκό και ευσεβές παρελθόν"), ενώ νιώθει μια αποστροφή για το μέλλον, σαν να ήταν ένα προμήνυμα για το τραγικό τέλος που θα αγγίξει εκεινη και την οικογένειά της. Αλμπέρτο: ο μεγάλος αδελφός της Μικόλ, με ειδίκευση στην εφαρμοσμένη μηχανική απο την οποία δεν θα καταφέρει ποτέ να αποφοιτήσει και που νιώθει ένα μεγάλο θαυμασμό (μερικές φορές ασαφή) για τον Τζαμπέρο Μαλνάτε. Νοσεί με αφροδίσιο και πεθαίνει το 1942, ένα χρόνο πριν από την απέλαση όλης την οικογένεια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των γερμανών. Τζαμπέρο Μαλνάτε: συνομίλικος με τους πρωταγωνιστές, από το Μιλάνο, έχει ζήσει για δύο χρόνια στη Φερράρα, όπου εργάστηκε ως χημικός στο εργοστάσιο της Μοντεκατίνι, περιμένοντας να μετατεθεί στα κεντρικά του Μιλάνου. Είναι στενός φίλος του Αλμπέρτο, που τον γνωρίζει από την εποχή που παρακολουθούσαν μαζί το πανεπιστήμιο του Μιλάνου. Έχει έντονη προσωπικότητα και είναι ένθερμος κομμουνιστής. Συχνά πυροδοτούνται έντονες συζητήσεις πολιτικών θεμάτων μεταξύ αυτού και του αφηγητή (μετριοπαθών πολιτικών απόψεων), αλλά γίνεται ένας ειλικρινής φίλος για αυτόν. Το 1941 επιστρατεύεται στο εκστρατευτικό σώμα της Ρωσίας, από όπου δεν επιστρέφει. Καθηγητής Ερμάννο: ο πατέρας της Μικόλ και του Αλμπέρτο. Έχει σε μεγάλη εκτίμηση τον καλλιεργημένο και έξυπνο αφηγητή τόσο, που του ανοίγει τις πόρτες του σπιτιού του και της ιδιωτικής του βιβλιοθήκης. Θεωρούμενος από τους συμπολίτες του ως σοφός και υπερόπτης, αποδεικνύεται ικανός για βαθιά ανθρωπιά και αλληλεγγύη, δείχνοντας επίσης μια γενναία και περιφρονητική στάση προς συμβιβασμό με το φασιστικό καθεστώς. Περότι: ο μπάτλερ και άνθρωπος για ολες τις δουλειες της οικογένειας, των Φίντζι-Κοντίνι. Το όνομα του αφηγητή ποτέ δεν αποκαλύπτεται σε όλο το μυθιστόρημα. Κάποιοι, υποπτευόμενοι την έμπνευση του συγγραφέα για το περιβάλλον της Φερράρας, έχουν την τάση να τον ταυτίζουν με τον ίδιο τον Τζόρτζιο Μπασσάνι. Προς το τέλος του μυθιστορήματος, κατά τη διάρκεια της συνομιλίας με τον Τζαμπέρο Μαλνάτε, ο αφηγητής διηγείται ένα επεισόδιο που συνέβη πριν σε ένα ωτορινολαρυγγολόγο στη Φερράρα, τον δρ. Φαντιγκάτι, ο οποίος με τη βαριά κατηγορία της ομοφυλόφιλιας αυτοκτονεί. Ο Άθος Φαντιγκάτι είναι ο αφηγητή σ' ένα άλλο μυθιστόρημα του Bassani:Τα χρυσά γυαλιά (Gli occhiali d'oro) (1958), το οποίο επικεντρώνεται στην ιστορία του Εχουν γίνει αρκετές αναγνώσεις του μυθιστορήματος από πολλές φωνές στα στούντιο του κέντρου παραγωγής του Τορίνο του Rai, με μια εισαγωγή από τον Ερνέστο Φερρέρο (Ernesto Ferrero), και μια ραδιοπροσαρμογή από τον Σάντρο Λομπάρντ (Sandro Lombard στο πρόγραμμα Ad alta voce από το Ραδιόφωνο 3. Il giardino dei Finzi-Contini, Collana Supercoralli, Einaudi, 9 Φεβρουαρίου 1962, σελ. 293, ISBN 88-06-17435-5. Il giardino dei Finzi-Contini, εισαγωγή του Eugenio Montale, Collana Oscar, Mondadori, α' εκδ. 1976, σελ. 348. Ιl giardino dei Finzi-Contini, πρόλογος του Enzo Siciliano, Collana La Medusa. γ΄σειρά, Μιλάνο, Mondadori, 1983. Il giardino dei Finzi-Contini, υπο την επιμελεια του Claudio Toscani, Collana La lettura, Μιλάνο Mondadori, 1990. Il giardino dei Finzi-Contini, Στήλη Κλασσικα Μοντερνα ν.17, Mondadori, 1991 - 27η εκδ. 2008, σελ. 241, ISBN 88-04-49599-5. l giardino dei Finzi-Contini, αναγνωση απο Marco Baliani, Emons:audiolibri, 2012, ISBN 88-95-70366-9Το έργο μεταφράστηκε στα Ελληνικά από τη Στέλλα Β. Θεοδωροπούλου ("ΚΕΔΡΟΣ", 1983) Adriano Bon, Come leggere Il giardino dei Finzi-Contini di Giorgio Bassani, Milano, Mursia, 1979, pp. 109. Annamaria Silva, Il giardino dei Finzi-Contini, Collana 3 in uno, Milano, Mursia, pp. 128, ISBN 88-42-51608-2. Franco Bonetti. Il Romanzo dei Finzi-Contini (catalogo della mostra), prefazione di Enzo Biagi, Collana Biblioteca d'arte, Lugano-Roma, Mazzotta, 1° giugno 2000, pp. 96, ISBN 978-88-20-21397-8. Tim Parks, The Fighter: Literary Essays, London, Harvill Secker, 2007. Contiene il saggio L'allarmante modernità dei Finzi-Contini, uscito come prefazione alla traduzione inglese di The Garden of the Finzi-Contini, Everyman Library Classics and Contemporary Classics, 2005. Sophie Nezri-Dufour, Il giardino dei Finzi-Contini: una fiaba nascosta, Collana Laboratorio, Fernandel, marzo 2011, pp. 156, ISBN 88-95-86536-7. Marco Ansaldo, Il falsario italiano di Schindler. I segreti dell'ultimo archivio nazista, Collana Saggi italiani, Milano, Rizzoli, 2012, pp. 277. Racconta la storia di Silvio Magrini e della sua famiglia, proprietari del giardino, che ispirarono a Bassani il romanzo. - Il giardino dei Finzi-Contini: ραδιοπροσαρμογη για το Terzo Anello - Ad alta voce του Radio 3: 24 μερη - Scheda della prima edizione de Il giardino dei Finzi-Contini, i-libri.com.

Ο κήπος των Φίντζι-Κοντίνι (ιτ.Il giardino dei Finzi-Contini) είναι μυθιστόρημα του Τζόρτζιο Μπασσάνι, του 1962. Ο πρώτος σχεδιασμός έγινε στη Σάντα Μαρινέλα της Ρώμης, στο ξενοδοχείο Le Najadi (Οι Ναϊάδες). Το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε το 1962 από τον εκδότη Τζούλιο Εινάουντι: στο εξώφυλλο παρουσίαζε την ελαιογραφία σε καμβά του Νικολά ντε Σταλ Nu couche bleu (Μπλε γυμνό ξαπλωμένο, 1955), και απέναντι απο τη σελίδα 88, αντίγραφο της γκραβούρας Γήπεδο τένις του Τζόρτζο Μοράντι (1923). Το μυθιστόρημα κέρδισε το βραβείο Βιαρέτζο (premio Viareggio) το ίδιο έτος. Το 1974 Ο κήπος των Φίντζι-Κοντίνι συμπεριλήφθηκε, με πολλές αλλαγές, στο Μυθιστόρημα της Φερράρας - ως το τρίτο μέρος του έργου, στο οποίο ο συγγραφέας συγκέντρωσε μυθιστορήματα και διηγήματα διαδραματιζόμενα εκεί. Νέες τροποποιήσεις έγιναν από τον Μπασσάνι για την έκδοση 1976, ενώ άλλες σημαντικές τροποποιήσεις εμφανίζονται στην οριστική έκδοση του 1980. Στο μυθιστόρημα βασίστηκε και η ομώνυμη ταινία, σε σκηνοθεσία Βιτόριο ντε Σίκα για την οποία ο Μπασσάνι έγραψε κάποιους από τους διαλόγους του σεναρίου, αλλά, κατά την κυκλοφορία της ταινίας, ο συγγραφέας ανακάλυψε αλλαγές που τον οδήγησαν στο να αποσύρει την υπογραφή του από το σενάριο, θεωρώντας την ταινία σαν προδοσία απέναντι στο πνεύμα του μυθιστορήματος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%BA%CE%AE%CF%80%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A6%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B9_-_%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B9

Μακκαβαίοι

Ύστερα από την διάσπαση του κράτους του Μεγάλου Αλεξάνδρου η Ιουδαία περιήλθε σταδιακά κατά την διάρκεια του 3ου π.Χ. αιώνα υπό την κυριαρχία της δυναστείας των Πτολεμαίων. Η κυριαρχία των Πτολεμαίων διατηρήθηκε αμείωτη έως την εποχή της εξασθένισης του βασιλείου τους κατά το τέλος του ίδιου αιώνα. Η ανατροπή που έφερε στο πολιτικό σύστημα ισχύος των ελληνιστικών βασιλείων η δραστηριότητα του Σελευκίδη βασιλιά Αντίοχου Γ' και του Αντιγονίδη βασιλιά Φίλιππου Ε', έφεραν την Ιουδαία (μαζί με την υπόλοιπη Συρία) υπο την κυριαρχία των Σελευκιδών (198 π.Χ.). Η άνοδος του Αντίοχου Γ' έφερε σε σύγκρουση το βασίλειο του με την νεα υπερδύναμη της Μεσογείου την Ρώμη που κυριαρχούσε στον ελλαδικό χώρο ύστερα από την μάχη των Κυνός Κεφαλών (197 π.Χ.). Ο πόλεμος με τους Ρωμαίους υπήρξε καταστροφικός για το βασίλειο των Σελευκιδών τόσο εδαφικά οσο και οικονομικά, εδαφικά έχασε όσα εδάφη κατείχε δυτικά του όρους Ταύρος, οικονομικά υποχρεώθηκε να καταβάλλει μια υπέρογκη πολεμική αποζημίωση. Οι καταθλιπτικές οικονομικές συνθήκες που κυριάρχησαν στο σελευκιδικό βασίλειο κατά την εποχή των διαδόχων του Αντίοχου Γ' , Σέλευκου Δ' και Αντίοχου Δ', η διάσπαση της ιουδαϊκής κοινωνίας σε παρατάξεις (νεωτεριστές και παραδοσιακοί) που δημιουργήθηκε με την επιβολή της πολιτικής των νέων επικυρίαρχων στην περιοχή και η ρωμαϊκή καχυποψία που οδήγησε στην ταπείνωση τον Αντιοχο Δ' στην Αλεξάνδρεια(Ελεύσινα προάστιο Αλεξάνδρειας, αρχές Ιουλίου του 168 π.Χ.) έφεραν το ξέσπασμα της σύγκρουσης που ξεκίνησε το 168 π.Χ. με την επιδρομή του πρώην αρχιερέα Ιάσονα και των οπαδών του στην Ιερουσαλήμ, συνεχίστηκε με την είσοδο του Αντίοχου Δ' στην πόλη τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους που συνοδεύτηκε από διωγμούς, βιαιότητες και σύληση του Ναού και ολοκληρώθηκε με την επανάσταση του ιερέα Ματταθία και των οπαδών του που εκδηλώθηκε όταν ο Σελευκίδης βασιλιάς, τον χειμώνα του 167 π.Χ. έθεσε την ιουδαϊκή θρησκεία εκτός νόμου. Ο διάδοχος του Ματταθία Ιούδας ακολουθώντας μια τακτική αιφνιδιαστικών επιθέσεων (σε αρκετές περιπτώσεις νυκτερινών) κατόρθωσε να νικήσει αρκετές φορές τις σελευκιδικές στρατιωτικές δυνάμεις που κινήθηκαν εναντίον του και να καταλάβει λίγο μετά τον θάνατο του Αντίοχου Δ' στις ανατολικές επαρχίες του σελευκιδικού κράτους την Ιερουσαλήμ (εκτός του οχυρού της Άκρας). Ο εξαγνισμός του Ναού που ακολούθησε συνοδεύτηκε από την καθιέρωση μιας νέας γιορτής (γιορτή των Εγκαινίων). Η γιορτή αυτή έγινε ιδιαίτερα αγαπητή με το πέρασμα του χρόνου καθώς επισημαίνει την αξία του αγώνα για τη διατήρηση της πίστης και των παραδόσεων ενάντια σε δυνάστες και είναι γνωστή ως η εορτή του Χανουκά. Ο επίτροπος του ανήλικου γιου του Αντίοχου Δ΄ Λυσίας ύστερα από μια αποτυχημένη προσπάθεια να επιβληθεί και καθώς ο ίδιος αντιμετώπιζε εσωτερικά προβλήματα, αποκατέστησε την ιουδαϊκή θρησκεία και διόρισε ένα νέο αρχιερέα από την παράταξη των ελληνιζόντων Ιουδαίων. Οι ενέργειες αυτές αποκατέστησαν την ειρήνη μεταξύ των δυο παρατάξεων αλλά μόνο προσωρινά. Η αναζωπύρωση της εμφύλιας διαμάχης οδήγησε σε νέα επέμβαση των Σελευκιδών. Ο νέος και δραστήριος Σελευκίδης βασιλιάς Δημήτριος κατάφερε τελικά να επιβληθεί ύστερα από τον θάνατο του Ιούδα σε μάχη (160 π.Χ.). Ύστερα από τον θάνατο του Ιούδα την ηγεσία της παράταξης των Μακκαβαίων ανέλαβε ο αδελφός του Ιωνάθαν. Η παρακμή του Σελευκιδικού βασιλείου, οι συνεχείς δυναστικές έριδες και οι εμφύλιοι πόλεμοι, η ρωμαϊκή παρουσία και οι συνεχείς εδαφικές απώλειες δεν επέτρεψαν στους βασιλείς της δυναστείας να εκμεταλλευτούν τα αποτελέσματα της νίκης τους. Σε αυτό συνέβαλε και η δραστηριότητα του Ιωνάθαν, ο οποίος διέθετε διπλωματικές ικανότητες και κατάφερε να αναμιχθεί με επιτυχία τόσο ο ίδιος οσο και ο αδελφός του Σίμων στα εσωτερικά του σελευκιδικού κράτους . Ο Ιωνάθαν δολοφονήθηκε άδοξα από τον στρατηγό και μελλοντικό βασιλιά Διόδοτο. Ο αδελφός του Σίμων αποδείχθηκε άξιος διάδοχος του καθώς πέτυχε την απομάκρυνση της σελευκιδικής φρουράς από το οχυρό της Άκρας στην Ιερουσαλήμ.Έτσι η ιουδαϊκή ανεξαρτησία γίνονταν πλέον πραγματικότητα(143/2 π.Χ.). Επιπλέον μερικά χρόνια αργότερα εκλέχθηκε επίσημα αρχιερέας από μια συνέλευση του ιουδαϊκού λαού (140 π.Χ.). Ο Σίμων ο οποίος αναμείχθηκε και αυτός στα εσωτερικά των Σελευκιδών βρήκε άδοξο τέλος όταν το 134 π.Χ. δολοφονήθηκε με δόλο από έναν διεκδικητή της εξουσίας του με την παρότρυνση ίσως του Σελευκίδη βασιλιά Αντίοχου Ζ'. Ο γιος του όμως Ιωάννης Υρκανός κατάφερε να διατηρήσει την εξουσία και να επεκτείνει τα όρια του κράτους του. Το ίδιο κατάφεραν και οι διάδοχοι του Αριστόβουλος και Αλέξανδρος Ιανναίος οι οποίοι έλαβαν και το βασιλικό αξίωμα. Η βασίλισσα Σαλώμη Αλεξάνδρα που τους διαδέχθηκε κατάφερε να διατηρήσει την σταθερότητα στο βασίλειο. Η διένεξη όμως των γιων της Αριστόβουλου και Υρκανού και η άφιξη των Ρωμαίων στην γειτονική Συρία θα οδηγήσουν στην κατάλυση του βασιλείου από τον Γνάιο Πομπήιο(63 π.Χ.). Ο τελευταίος Ασμοναίος βασιλιάς Αντίγονος Ματταθίας που διέθετε την υποστήριξη των Πάρθων δεν θα καταφέρει να επιβληθεί του αντιπάλου του Ηρώδη που διέθετε την υποστήριξη των Ρωμαίων και το 37 π.Χ. θα χάσει τη βασιλεία και τη ζωή του. Εποχή των Διαδόχων και των Επιγόνων στην ΙουδαίαΣυνθήκη της ΑπάμειαςΕπανάσταση των ΜακκαβαίωνΑσιδαίοιΑσμοναϊκή δυναστείαΜατταθίαςΙούδας ΜακκαβαίοςΙωνάθαν ΑπφούςΣίμων ο ΘασσίΙωάννης ΥρκανόςΑριστόβουλος Α'Αλέξανδρος ΙανναίοςΣαλώμη ΑλεξάνδραΥρκανός Β'Αριστόβουλος Β'Αντίγονος Β' ΜατταθίαςΠολιορκία της Ιερουσαλήμ (63 π.Χ.)Πολιορκία της Ιερουσαλήμ (37 π.Χ.) Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμος Δ΄ Μέγας Αλέξανδρος Ελληνιστικοί Χρόνοι. Εκδοτική Αθηνών. 1979 Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμος Ε΄ Ελληνιστικοί Χρόνοι. Εκδοτική Αθηνών. 1979 Библиотека Руслана Хазарзара(Library of Ruslan Khazarzar).Φλαυίου Ἰωσήπου ἱστοριῶν τῆς Ἰουδαικῆς ἀρχαιολογίας.Josephus Flavius.Antiquitas Judaeorum. Graece (ed. B. Niese).Flavius Josephus. Flavii Iosephi opera. B. Niese. Berlin. Weidmann. 1892 Liber XII-Liber XIII. Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους, Αρχαία Ελληνική Γραμματεία «Οι ΄Ελληνες», Κάκτος, 1997 Η Παλαιά Διαθήκη . Τόμος Γ΄.ΕΣΔΡΑΣ Α΄Β΄-ΝΕΕΜΙΑΣ-ΤΩΒΙΤ-ΙΟΥΔΙΘ-ΕΣΘΗΡ-ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α΄Β΄Γ΄ -ΨΑΛΜΟΙ υπό Ι.Θ.Κολιτσάρα. Αδελφότητα Θεολόγων η «Ζωή» 1997 Hersel Shanks Η περιπέτεια των χειρογράφων της Νεκρής θάλασσας . Ενάλιος 1997 Jewish Encyclopedia . MATTATHIAS MACCABEUS Jewish Encyclopedia JUDAS MACCABEUS Jewish Encyclopedia ARISTOBULUS II.: Jewish Encyclopedia ANTIGONUS MATTATHIAS

Οι Μακκαβαίοι ήταν μια ιουδαϊκή παράταξη (2ος αι. π.Χ.). Ο πρώτος αρχηγός των Μακκαβαίων, ο Ματταθίας, είχε επαναστατήσει κατά των Σελευκιδών της Συρίας και συγκεκριμένα κατά του Αντίοχου Δ' Επιφανούς (167 π.Χ.).. Μετά το θάνατο του Ματταθία, τον αγώνα ανάλαβε ο γιος του, Ιούδας Μακκαβαίος, από τον οποίο πήρε και το όνομά του το κίνημα αυτό, που κατάφερε να καταλάβει την Ιερουσαλήμ και να αποκαταστήσει την μονοθεϊστική λατρεία (χειμώνας 164/3 π.Χ.) . Οι αγώνες των Μακκαβαίων έφεραν στην εξουσία μια νέα δυναστεία, την Ασμοναϊκή η οποία δημιούργησε με την πάροδο των ετών ένα εκτεταμένο βασίλειο το οποίο κυριάρχησε στην περιοχή έως την κατάλυση του από τους Ρωμαίους (63 π.Χ.). Ο τελευταίος Ασμοναίος βασιλιάς εκθρονίστηκε και έχασε την ζωή του το 37 π.Χ. και η δυναστεία του αντικαταστάθηκε από την Ηρωδιανή.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9

Κυτταρική αναπνοή

Η κυτταρική αναπνοή συμβαίνει σε πολυχρησιμοποιημένες πολύπλοκες ουσίες επειδή: Έχουν αχρηστευθεί εξ αιτίας της πολλής χρήσης ή δεν εξυπηρετούν πλέον τις ανάγκες του κυττάρου. και οι απλούστερες ουσίες στις οποίες διασπώνται μπορούν να ανακυκλωθούν, για να δημιουργηθούν χρήσιμες πιο πολύπλοκες ουσίες.Η ενέργεια που απελευθερώνεται αποθηκεύεται στην τριφωσφορική αδενοσίνη, αλλά η απώλεια ενέργειας υπό μορφή θερμότητας είναι αναπόφευκτη. Η κυτταρική αναπνοή αναστέλλεται με ανασταλτικά ένζυμα ανάλογα με τις ανάγκες του κυττάρου. Σκοπός αυτής της αναστολής είναι η εξισορρόπηση ανάμεσα στην παραγωγή ενέργειας και προϊόντων και την κατανάλωσή τους. Κατά τη διάρκεια της χειμερίας νάρκης διακόπτεται η κυτταρική αναπνοή μέσω της θερμογενίνης η οποία αναστέλλει την παραγωγή της τριφωσφορικής αδενοσίνης, ώστε η παραγόμενη ενέργεια να μετατρέπεται απευθείας σε θερμότητα. Υπο φυσιολογικές συνθήκες κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε δηλητηρίαση. Η κυτταρική αναπνοή είναι αντίθετη διαδικασία της φωτοσύνθεσης. Και οι δύο διαδικασίες επηρεάζουν την περιεκτικότητα της ατμόσφαιρας σε διοξείδιο του άνθρακα και οξυγόνο. Οξυγόνο + Θρεπτικές ουσίες = Διοξείδιο του άνθρακα + νερό + ενέργεια Το είδος της κυτταρικής αναπνοής των κυττάρων ενός ζωντανού οργανισμού εξαρτάται από το είδος της αναπνοής του ίδιου του οργανισμού. Σχετικά με την κυτταρική αναπνοή, αν η οξείδωση πραγματοποιείται με οξυγόνο τότε ονομάζεται αερόβια αναπνοή, αλλιώς αναερόβια αναπνοή. Η κυτταρική αναπνοή μπορεί να μετατραπεί από αερόβια σε αναερόβια, αν υπάρχει έλλειψη οξυγόνου στον οργανισμό, όπως συμβαίνει στον άνθρωπο σε πολύ έντονη φυσική άσκηση. Το πρώτο στάδιο της κυτταρικής αναπνοής με διάσπαση της γλυκόζης (υδατάνθρακας τύπου μονοσακχαρίτη, αποτελούμενος από έξι άνθρακες-εξόζη) η γλυκόλυση. Η γλυκόλυση (γλυκός + λύσις) είναι πολύ σημαντική μεταβολική οδός και αποτελεί το πρώτο στάδιο για τη διάσπαση της γλυκόζης. Γίνεται στο κυτταρόπλασμα χωρίς τη χρησιμοποίηση οξυγόνου.Στο στάδιο αυτό, ένα μόριο γλυκόζης διασπάται αρχικά σε δύο μόρια τριοζών (υδατάνθρακες με τρία άτομα άτομα). Στη συνέχεια αυτές μετατρέπονται σε δύο μόρια πυροσταφυλικού οξέος. Το κέρδος του κυττάρου σε ενέργεια από αυτή τη διαδικασία είναι δύο μόρια τριφωσφορικής αδενοσίνης (2 ATP).Στην αερόβια γλυκόλυση το πυροσταφιλικό οξύ οξειδώνεται πλήρως με οξυγόνο παράγοντας διοξείδιο του άνθρακα και νερό. Στην αναερόβια γλυκόλυση το πυροσταφυλικό οξύ γίνεται είτε αιθυλική αλκοόλη και διοξείδιο του άνθρακα μέσω της αλκοολικής ζύμωσης είτε γαλακτικό οξύ μέσω της γαλακτικής ζύμωσης, όπως στην περίπτωση της αναερόβιας κυτταρικής αναπνοής των ανθρώπινων μυϊκών κυττάρων. Στην αερόβια αναπνοή η πλήρης οξείδωση του πυροσταφυλικού οξέος, που έχει παραχθεί κατά τη γλυκόλυση, γίνεται σε δύο στάδια. Αρχικά, το πυροσταφυλικό οξύ μετατρέπεται σε ακετυλο-συνένζυμο Α (Acetyl-CoA). Με τη μορφή αυτή εισέρχεται στον κύκλο του κιτρικού οξέος. Εκεί, στη μήτρα των μιτοχονδρίων, πραγματοποιούνται μία σειρά από αντιδράσεις, χωρίς να χρησιμοποιείται οξυγόνο. Από το ακετυλο-συνένζυμο Α που μπαίνει στον κύκλο του κιτρικού οξέος σχηματίζονται, μεταξύ άλλων, διοξείδιο του άνθρακα (CO2) και ATP. Το κέρδος σε ενέργεια του κυττάρου είναι δύο μόρια ATP. Γίνεται στις αναδιπλώσεις της εσωτερικής μεμβράνης των μιτοχονδρίων καθώς και στον μεσομεμβρανικό χώρο. Για τη διεξαγωγή των αντιδράσεων σε αυτό το στάδιο χρησιμοποιείται οξυγόνο. Η εσωτερική μεμβράνη διαθέτει μεταφορείς ηλεκτρονίων που μεταβιβάζουν ηλεκτρόνια απο τα NADH και τα FADH2 στο οξυγόνο. Κατά την πραγματοποίηση αυτών των αντιδράσεων γίνεται απελευθέρωση ενέργειας, μέρος της οποίας χρησιμοποιείται για την παραγωγή 32 μορίων ATP από ADP + Pi. Στα τελικά προϊόντα αυτής της διαδικασίας περιλαμβάνεται και το H2O. Από την πλήρη οξείδωση ενός μορίου γλυκόζης σε διοξείδιο του άνθρακα και νερό παράγονται συνολικά 36 μόρια ATP. Η γενική εξίσωση της κυτταρικής αναπνοής είναι: C 6 H 12 O 6 + 6 O 2 ⟶ 6 CO 2 + 6 H 2 O + Energy {\displaystyle {\ce {C6H12O6 + 6O2 -> 6CO2 + 6H2O + Energy}}} Οι πρωτεΐνες πρώτα υδρολύονται σε αμινοξέα το υπόλοιπο είτε υφίσταται επεξεργασία στον κύκλο του κιτρικού οξέος, γίνεται λιπαρό οξύ, πυροσταφυλικό οξύ ή ακετυλο- συνένζυμο Α πριν οξειδωθεί.

Κατά τη Βιολογία κυτταρική αναπνοή χαρακτηρίζεται η καταβολική διαδικασία που λαμβάνει χώρα στα κύτταρα και κατά την οποία πολύπλοκα οργανικά μόρια, κατά σειρά φθίνουσας προτίμησης υδατάνθρακες, λίπη και πρωτεΐνες, οξειδώνονται προκειμένου ν' απελευθερώσουν ενέργεια, η οποία είναι απαραίτητη σε άλλες κυτταρικές διαδικασίες. Η κυτταρική αναπνοή είναι ένα από τα τελευταία στάδια του μεταβολισμού των πολυκύτταρων οργανισμών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%84%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%80%CE%BD%CE%BF%CE%AE

Αμερικανική Κερλ

Οι πρώτες γάτες της φυλής εμφανίστηκαν ως αδέσποτα στο σκαλί της πόρτας του Ρούγκας στο Λέικγουντ της Καλιφόρνια τον Ιούνιο του 1981. Το μαύρο θηλυκό, που ονομάστηκε Σούλαμιθ, γέννησε γάτες με τα ίδια κατσαρά αυτιά και έτσι έγινε ο πρόγονος όλων των Αμερικάνικων Κέρλ σήμερα. Το 1986, μια γάτα αυτού του είδους εκτέθηκε για πρώτη φορά σε έκθεση γάτας και το 1992, η μια Αμερικανική Κέρλ ήταν μέρος του πρωταθλήματος από τη Διεθνή Ένωση Γάτων (TICA). Το 1999, η Αμερικάνικη Κέρλ έγινε η πρώτη φυλή που έγινε δεκτή στην Κατηγορία Πρωταθλήματος Cat Fanciers' Association (CFA) τόσο με τμήματα μακρυμάλλης όσο και κοντότριχας. Η Αμερικάνικη Κέρλ είναι μια μεσαίου μεγέθους γάτα και ωριμάζει μέχρι τα 2 – 3 έτη ζωής της. Είναι από τις πιο υγιείς ράτσες γατιών στον κόσμο. Τα γατάκια του είδους αυτού γεννιούνται με ίσια αυτιά, τα οποία αρχίζουν να κουλουριάζονται μέσα σε σαράντα οκτώ ώρες. Μετά από τέσσερις μήνες, τα αυτιά τους δεν θα καμπυλώνουν άλλο και θα πρέπει να είναι σκληρά και άκαμπτα στην αφή στη βάση του αυτιού με εύκαμπτες άκρες. Έχουν απαλό τρίχωμα. Απαιτούν λίγη περιποίηση και απολαμβάνουν να περνούν χρόνο με τους ιδιοκτήτες τους. Η Αμερικάνικη Κέρλ, ενώ εξακολουθεί να είναι μια ασυνήθιστη φυλή, βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιαπωνία, τη Ρωσία και πολλές άλλες χώρες ανά τον κόσμο Η Αμερικάνικη Κέρλ είναι γενικά μια υγιής φυλή. Ωστόσο, τα αυτιά αυτών των γατών απαιτούν συχνό καθαρισμό για την πρόληψη μολύνσεων και χρειάζονται ήπιο χειρισμό για την αποφυγή τραυματισμών. Διάφορα ζευγαρώματα μεταξύ κατσαρών γατών και κανονικών γατών αποκάλυψαν μια κυρίαρχη κληρονομικότητα του γονιδίου του μπουκλοτού τριχώματος. Δεν βρέθηκε κατανομή συνδεδεμένη με το φύλο. Το μεταλλαγμένο γονίδιο χαρακτηρίστηκε ως curl και συμβολίζεται με Cu. Μια άλλη μετάλλαξη του πτερυγίου του αυτιού βρέθηκε σε γάτες Scottish Fold. Σε αυτές τις γάτες σπάνια βρέθηκαν ανωμαλίες όταν ήταν ετερόζυγες, ωστόσο σε ομόζυγες (FdFd) γάτες, τα ζώα πάσχουν από δυσπλασία των κάτω άκρων και της ουράς. Επομένως, τίθεται το ερώτημα εάν οι ομόζυγες μπούκλες (CuCu) θα μπορούσαν επίσης να επηρεαστούν από ελαττώματα σχηματισμού χόνδρου και ανωμαλίες των οστών. Ωστόσο, οι παρατηρήσεις μιας γάτας CuCu για δύο χρόνια δεν έδειξαν σημάδια ανωμαλίας. Άρθρο ράτσας CFA Σελίδα TICA της American Curl Breed Αρχειοθετήθηκε 2011-08-05 στο Wayback Machine. Σύντομη ιστορία και περιγραφή των αμερικανικών μπούκλες

Η Αμερικάνικη Κερλ - (American Curl) είναι ράτσα γάτας με χαρακτηριστικό γνώρισμα τα γυριστά αυτιά της, γνώρισμα από το οποίο πήρε και το όνομά της. Η φυλή προέρχεται από το Lakewood της Καλιφόρνια, ως αποτέλεσμα μιας τυχαίας μετάλλαξης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%BB

Μαργαρίτης Σχοινάς

Ο Μαργαρίτης Σχοινάς γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1962 και κατάγεται από τη Φούρκα Χαλκιδικής. Σπούδασε Νομική στο Τμήμα Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου έλαβε το πτυχίου του το 1985. Συνέχισε τις σπουδές του, λαμβάνοντας Δίπλωμα Ειδικών Ευρωπαϊκών Σπουδών, στην Ευρωπαϊκή Δημόσια Διοίκηση, από το Κολλέγιο της Ευρώπης, το 1986. Τέλος, το 1987, έλαβε Μεταπτυχιακό Τίτλο στη Δημόσια Διοίκηση και Πολιτική, από τη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου (London School of Economics). Τον Οκτώβριο του 2011 αποφοίτησε από το Πρόγραμμα "High Potential Leadership", της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, με χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το 1989 συμμετέχει στις εξετάσεις για υπαλλήλους της ΕΕ πετυχαίνοντας και άρχισε να εργάζεται στην Γενική Διεύθυνση Μεταφορών και ακολούθως στο Γραφείο της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Αθήνα. Από το 1999 έως το 2004 διετέλεσε Αναπληρωτής Επικεφαλής στο γραφείο της αντιπροέδρου της Λογιόλα Ντε Παλάθιο, αρμόδιος για θέματα Μεταφορών, Ενέργειας και Σχέσεων με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Από το 2004 έως το 2007 και Επικεφαλής του γραφείου του Ευρωπαίου Επιτρόπου της Κύπρου Μάρκου Κυπριανού (2004-2007). Έγινε ευρωβουλευτής το 2007 όταν πήρε τη θέση του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος έφυγε από την Ευρωβουλή προκειμένου να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Το 2009 ο Κώστας Καραμανλής δεν τον τοποθέτησε εκ νέου στο ευρωψηφοδέλτιο. Το 2010 διορίστηκε αναπληρωτής διευθυντής του Γραφείου Συμβούλων Ευρωπαϊκής Πολιτικής από τον τότε πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Τον Απρίλιο του 2013 ανέλαβε Γενικός Διευθυντής της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικών και Χρηματοδοτικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το 2013 και το 2014 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε συντονιστής, εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όλων των ομάδων που παρείχαν τεχνική βοήθεια στην Ελλάδα. Από τον Νοέμβριο του 2014 ανέλαβε καθήκοντα Επικεφαλής Εκπροσώπου Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μετά από πρόταση του Προέδρου της Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Από τις 16 Δεκεμβρίου 2015, ανέλαβε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής της Διεύθυνσης Επικοινωνίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Στις 18 Ιουλίου 2019 ανακοινώθηκε η πρόθεση του Πρωθυπουργού της Ελλάδας Κυριάκου Μητσοτάκη να προτείνει τον Μαργαρίτη Σχοινά για τη θέση του Έλληνα Ευρωπαίου Επιτρόπου, στην νέα Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Στις 10 Σεπτεμβρίου 2019 ανακοινώθηκε από την εκλεγμένη Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η ανάθεση της θέσης του Αντιπροέδρου της Κομισιόν και υπεύθυνο για την προστασία του ευρωπαϊκού μας τρόπου ζωής, στον Μαργαρίτη Σχοινά. Παρότι ο Μαργαρίτης Σχοινάς επικροτήθηκε ως επιλογή, το όνομα του χαρτοφυλακίου του προκάλεσε αντιδράσεις κυρίως λόγω της ξενοφοβικής ερμηνείας του τίτλου "Προστασία του Ευρωπαϊκού Μας Τρόπου Ζωής" και κατόπιν άλλαξε σε "Προώθηση του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής" μετά από συνεχείς ενστάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Είναι παντρεμένος με την Ισπανίδα Μερθέδες Αλβαργονθάλεθ, η οποία εργάζεται στην Γραμματεία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και του Προέδρου της Μάνφρεντ Βέμπερ. Έχουν αποκτήσει δύο γιους, τον Στέργιο και τον Γιάννη. Τον Φεβρουάριο του 2022, βραβεύτηκε από τον Έλληνα Υπουργό Μετανάστευσης & Ασύλου Νότη Μηταράκη με τη Διαμνημόνευση Μεταναστευτικής Αρωγής Α΄ Τάξης για την προσφορά του στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος της Ελλάδος. Ομιλεί αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Είναι υποστηρικτής της ομάδας του Άρη Θεσσαλονίκης. Προσωπικό προφίλ του Μαργαρίτη Σχοινά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην βάση δεδομένων των μελών του

Ο Μαργαρίτης Σχοινάς (28 Ιουλίου 1962 - Θεσσαλονίκη) είναι Έλληνας πολιτικός και σημερινός Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Προώθηση του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής. Έχει διατελέσει Επικεφαλής Εκπρόσωπος Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής της Διεύθυνσης Επικοινωνίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%82

Ρούτγκερ Χάουερ

Ο Χάουερ γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1944 στο Μπρόκελεν της Ολλανδίας. Ήταν γιος των ηθοποιών Τέουνκε και Άρεντ Χάουερ, οι οποίοι διηύθυναν μια σχολή υποκριτικής κοντά στο Άμστερνταμ. Είχε μια μεγαλύτερη και δυο μικρότερες αδερφές. Γεννήθηκε όταν η πόλη καταγωγής του ήταν υπό γερμανική κατοχή κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με τον ίδιο να δηλώνει το 1981: "Γεννήθηκα στην μέση του πολέμου και πιστεύω ότι για αυτόν τον λόγο έχω βαθιές φιλειρηνικές ρίζες. Η βία με τρομάζει". Ο Χάουερ φοίτησε στο σχολείο Ρούντολφ Στάινερ καθώς οι γονείς του ήθελαν να αναπτύξει την δημιουργικότητά του. Σε ηλικία 15 ετών, εγκατέλειψε το σχολείο για να υπηρετήσει στο Βασιλικό Ναυτικό της Ολλανδίας. Επί έναν χρόνο ταξίδεψε στον κόσμο αλλά στάθηκε αδύνατο να γίνει πλοίαρχος εξαιτίας της αχρωματοψίας του. Επιστρέφοντας σπίτι, εργάστηκε σε διάφορες περιστασιακές δουλειές ενώ πήρε το απολυτήριό του από το νυχτερινό λύκειο. Εισήχθη στην Ακαδημία Θεάτρου και Χορού στο Άμστερνταμ όπου έλαβε μαθήματα υποκριτικής αλλά σύντομα τα παράτησε για να υπηρετήσει στον Βασιλικό Στρατό της Ολλανδίας. Εκπαιδεύτηκε ως γιατρός αλλά εγκατέλειψε το επάγγελμα μετά από λίγους μήνες καθώς εναντιώθηκε στην χρήση όπλων. Επέστρεψε στην δραματική σχολή, από την οποία αποφοίτησε το 1967. Το 2013, ο Χάουερ χρίστηκε ιππότης στο Τάγμα του Λέοντος της Ολλανδίας. Το 2015, έδωσε τη φωνή του σε διαφημίσεις του δανικού προϊόντος Lurpak. Το 2016, εισήλθε στην κριτική επιτροπή του ShortCutz Amsterdam, ενός ετήσιου κινηματογραφικού φεστιβάλ που προωθεί ταινίες μικρού μήκους στο Άμστερνταμ. Το 2017, ο Χάουερ έδωσε τη φωνή του στον πρωταγωνιστή του βιντεοπαιχνιδιού επιστημονικής φαντασίας Observer, Ντάνιελ Λαζάρσκι. Το παιχνίδι δημιουργήθηκε από την Bloober Team, και τοποθετείται στην μετααποκαλυπτική Πολωνία. Ο Ντάνιελ Λαζάρσκι είναι μέλος μιας επίλεκτης ομάδας της αστυνομίας, η οποία μπορεί να χακάρει εγκεφάλους και να αλληλεπιδρά με τις αναμνήσεις τους. Ο Χάουερ ήταν περιβαλλοντιστής. Ίδρυσε έναν οργανισμό για την καταπολέμηση του AIDS, ο οποίος είχε τίτλο Rutger Hauer Starfish Association. Ο Χάουερ παντρεύτηκε την δεύτερη γυναίκα του, Ίνεκε τεν Κάτε, το 1985. Ήταν μαζί από το 1968. Είχε αποκτήσει ένα παιδί με την πρώτη του σύζυγο Χέιντι Μερζ, την ηθοποιό Άισα Χάουερ (1966 - ), που τον έκανε παππού το 1987. Τον Απρίλιο του 2007, εξέδωσε την αυτοβιογραφία του με τίτλο All Those Moments: Stories of Heroes, Villains, Replicants, and Blade Runners (συγγραφή με τον Πάτρικ Κουίνλαν), στην οποία συζήτησε πολλούς από τους κινηματογραφικούς ρόλους του. Ένα μέρος των εσόδων από το βιβλίο πηγαίνουν στο Rutger Hauer Starfish Association. Επίσημη ιστοσελίδα Ρούτγκερ Χάουερ στην IMDb Ρούτγκερ Χάουερ στο Virtual History

Ο Ρούτγκερ Ούλσεν Χάουερ (ολλανδικά: Rutger Oelsen Hauer, 23 Ιανουαρίου 1944 - 19 Ιουλίου 2019) ήταν Ολλανδός ηθοποιός, συγγραφέας και περιβαλλοντιστής. Είχε συμμετάσχει σε αγγλόφωνες και ολλανδόφωνες τηλεοπτικές σειρές και ταινίες. Ο Χάουερ ξεκίνησε την καριέρα του το 1969 με τον ομώνυμο ρόλο στην ολλανδική τηλεοπτική σειρά Floris και συνέχισε με την επιτυχημένη ταινία Λουλούδι της σάρκας το 1973. Απέκτησε διεθνή φήμη με την ταινία Αγώνας επιβιώσεως και συμμετείχε σε αμερικανικές ταινίες όπως στην ταινία Το γεράκια της νύχτας και στην ταινία επιστημονικής φαντασίας Blade Runner (1982), οι οποίες του χάρισαν ρόλους πρωταγωνιστικούς όπως στις ταινίες Όστερμαν, το 48ωρο των κατασκόπων, Ο λύκος και το γεράκι, Σάρκα και αίμα, Το οτοστόπ του τρόμου, Απόδραση από το Σομπιμπόρ (για την οποία κέρδισε Χρυσή Σφαίρα Β' Ανδρικού Ρόλου), Τυφλός σαμουράι, Σώμα με σώμα και Φυλακές υψίστης ασφαλείας. Την δεκαετία του 1990, ο Χάουερ συμμετείχε σε δεύτερους ρόλους σε ταινίες όπως Μπάφι η βαμπιροφόνισσα. Τη δεκαετία του 2000 στα Εξομολογήσεις ενός επικίνδυνου μυαλού, Αμαρτωλή πόλη, Batman Begins και το 2011 στην Τελετή αλλά επίσης σε πρωταγωνιστικούς ρόλους όπως η ταινία Hobo with a Shotgun την ίδια χρονιά. Ίδρυσε το Rutger Hauer Starfish Association, έναν οργανισμό ευαισθητοποίησης για το AIDS. Το 2013 έγινε ιππότης επί των τιμών στην Ολλανδία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81_%CE%A7%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B5%CF%81

NGC 7033

Στις 2 Ιουλίου 2016 ανιχνεύθηκε στον NGC 7033 υπερκαινοφανής που ονομάστηκε SN 2016cyt και είχε μέγιστο φαινόμενο μέγεθος 18.0. NGC 7007 NGC 7302 Δεδομένα για το NGC 7033 στα NGC/IC Database (Αγγλικά), SIMBAD (Αγγλικά), NASA Extragalactic Database (Αγγλικά), SEDS (Αγγλικά) και VizieR Service (Αγγλικά) Εικόνες του NGC 7033 στο Aladin (Αγγλικά) και στο SkyView (Αγγλικά) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα NGC 7033 στο Wikimedia Commons

Ο NGC 7033 είναι φακοειδής γαλαξίας ο οποίος απέχει 390 εκατομμύρια έτη φωτός και βρίσκεται στον αστερισμό Πήγασο. Ανήκει σε ζεύγος γαλαξιών μαζί με τον γειτονικό του NGC 7034 και ανακαλύφθηκε από τον αστρονόμο Άλμπερτ Μαρτ (Albert Marth) στις 17 Σεπτεμβρίου 1863.

https://el.wikipedia.org/wiki/NGC_7033

Α.Ε. Μεσολογγίου

Η ανάγκη για μια δυνατή ομάδα στο Μεσολόγγι οδήγησε μετά από συναντήσεις παραγόντων και με την παραίνεση του τότε νομάρχη Αιτωλοακαρνανίας στην δημιουργία της Αθλητικής Ένωσης Μεσολογγίου. Η ΑΕΜ ιδρύθηκε το 1931, στα μέσα Μαρτίου, έπειτα από συνένωση τοπικών ομάδων. Οι παίχτες προέρχονταν κυρίως από τον Παναιτωλικό Μεσολογγίου και τον Ολυμπιακό, αλλά υπάρχουν αναφορές και σε άλλες μικρότερες ομάδες που συμμετείχαν στην συνένωση όπως Νίκη, Κεραυνός, Αστέρας, Δάφνη, Ατρόμητος κλπ. Η ΑΕΜ καταφέρνει γρήγορα να γίνει μια δυνατή ομάδα στην Αιτωλοακαρνανία καταφέρνοντας κάποιες νίκες απέναντι σε άλλα σωματεία της περιοχής. Παράλληλα συμμετέχει στην ΕΠΣ Πατρών. Σημαντικοί παίχτες της εποχής είναι οι Ντρες (τ.), Φάκκας, Γιαννόπουλος, Λιναρδάτος, Κατσαΐτης, Ζαβιτσανάκης, Μακεδονόπουλος, Γαλάνης, Βαλσαμάκης, Σταυρόπουλος, Πετρολέκκας, Βορίλας, Λαμπίρης κλπ. Αρχηγός της Ένωσης και πρώτος της σκόρερ σε αυτό το διάστημα ήταν ο Παναγιώτης Σταυρόπουλος, μετέπειτα βουλευτής της ΕΡΕ. Το πρώτο διοικητικό συμβούλιο αποτελούνταν από τους κ.κ. Καλούλη, Κατάσο, Μωρέ, Παπουτσόπουλο, Καντζούρο κλπ. Από το 1936 η ΑΕΜ αδρανοποιείται και διαλύεται εξαιτίας της υποβάθμισης του ποδοσφαίρου στην επαρχία και την ίδρυση της ΕΟΝ από την δικτατορία του Μεταξά. Το 1946 ιδρύονται δυο νέα σωματεία, η Νίκη και ο Εθνικός. Τα δυο σωματεία χαρακτηρίζονται από τις πολιτικές τους διαφορές. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους τα δυο σωματεία έπαιξαν δυο φιλικά και νικήτρια αναδείχθηκε η Νίκη. Λίγες μέρες μετά οι διοικήσεις και οι παίχτες των δυο ομάδων δημιούργησαν ξανά την ΑΕ Μεσολογγίου αφήνοντας στην άκρη τις πολιτικές τους διαφορές. Την διοίκηση αναλαμβάνουν οι Κατάσος, Λυκούδης, Παπαθεοδώρου, Κυριλής, Σατραζέμης, Γαλανόπουλος, Φάκκας, Ράπεσης κλπ. Το 1947 θα φέρουν για προπονητή τον παλιό άσσο του Ηρακλή Δημήτρη Κόλλια. Αυτός δημιουργεί μια ομάδα που εντυπωσιάζει και αποτελείται από τους Θεοφιλάτο, Συνοδινό, Νεζερίτη, Κατσαντώνη, αδελφούς Ρήγα και αδελφοί Λιβιεράτου, Χασιώτη, Ραυτόπουλο, Παπαναστασίου, Καρυοφύλλη, Καπνίση, Καραβία, Αποστολόπουλο κλπ. Την δεκαετία του '50 η ΑΕΜ συμμετέχει στα πρωταθλήματα της ΕΠΣ Πατρών. Κύριοι αντίπαλοι είναι πρώτα ο Παναιτωλικός και μετά ο Παναιγιάλειος. Στον πάγκο της ΑΕΜ βρίσκεται ο αγρινιώτης πρώην προπονητής του Παναιτωλικού Χρήστος Παπαιωάννου. Το 1955 κατακτά το πρωτάθλημα Β' κατηγορίας της ΕΠΣ Πατρών. Πετυχαίνει κάποιες νίκες εναντίον του Παναιτωλικού αλλά και του Παναιγιάλειου. Έδωσε κάποια σημαντικά φιλικά με ομάδες όπως ο Πανιώνιος, ο Απόλλωνας, ΑΕΚ, Εθνική Ενόπλων. Το 1957 κατάφερε να κερδίσει την ΑΕΚ σε φιλικό. Σημαντικοί παίχτες της εποχής είναι οι Σοκόλας, Κομματάς, Σταθέλος, Λεωνάκης, Μαργέτης, Γκούβας, Μονοκρούσος, Αντωνάτος, Κόμης, Σακαελλαρίου, Σκαρλάτος, Μαμαλούγκας, Σοροντήλας, Φαράντος κλπ. Οι Κομματάς, Σοκόλας, Λεωνάκης και Γκούβας συμμετείχαν στην ισχυρή μικτή ΕΠΣ Πατρών ενώ ο τελευταίος πήρε μεταγραφή στην ΑΕΚ, φτάνοντας μέχρι την Εθνική Ελλάδος. Στις αρχές τις δεκαετίας εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων η ΑΕΜ οπισθοχωρεί. Από το 1963 με μια νέα φουρνιά παιχτών όπως οι Μαντζουράτος, Πουλής, Γκόρπας, Γεωργιάδης, Λάϊος, Μουζόπουλος, Καββάγιας, Βουλιμιώτης Λ., Τζίλιος Μοσχόπουλος κλπ η ΑΕΜ δυναμώνει και από το 1965 έχει βλέψεις για άνοδο στην Β' Εθνική. Τον Απρίλιο του 1965 η ΑΕΜ θα δώσει τον πρώτο διεθνή φιλικό αγώνα στην ιστορία της εναντίον της αυστριακής SK VÖEST Linz. Το 1966 θα φτάσει κοντά στον τίτλο του πρωταθλητή περιφέρειας της ΕΠΣ Πατρών αλλά έχασε στο μπαράζ της Πάτρας από τον Αστέρα Αμαλιάδας. Την περίοδο 1966-67 συμμετέχει στην Γ' Εθνική. Παρά την καλή πορεία στον όμιλο της, 4η θέση,επιστρέφει στα τοπικά αφού η κατηγορία καταργήθηκε. Σημαντικοί παίχτες της εποχής είναι οι Κατσάμπαλος, Καλομαμάς Χ., Τζίλιος, Αντωνάτος, Μουζόπουλος, Γκόρπας, Αμούργης Σ., Πασσιόπουλος Αγγ., Πασσιόπουλος Ι., Γαλανός, Καββάγιας, Δενδρινός Μ., Βουλιμιώτης Λ., Μαντζουράτος, Πουλής κλπ. Την περίοδο 1967-68 διεκδίκησε το πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πατρών αλλά τερμάτισε πίσω από τον πρωταθλητή Α.Π.Σ. Πάτραι. Με την δημιουργία της ΕΠΣ Αιτωλοακαρνανίας,συμμετέχει στα πρωταθλήματα της και βγαίνει πρωταθλήτρια.Το 1969-70 κατακτά το πρωτάθλημα μόνο με νίκες. Η ΑΕΜ κατακτά κάθε χρόνο το πρωτάθλημα μέχρι το 1974 εκτός αυτό του 1973. Συμμετέχει στα μπαράζ για την άνοδο στην Β' Εθνική χωρίς όμως να καταφέρει να κερδίσει την άνοδο. Σημαντικοί παίχτες της εποχής είναι οι Ζήκος, Στεργίου, Κουνέλης, Παπαγεωργίου, Μοσχόπουλος, Δενδρινός Σ., Τζίλιος, Γεωργιάδης, Γιαννόπουλος, Γκόρπας, Τσολίγκας, Ψαρράκος, Παγούρας, Βουλιμιώτης Λ., Πασσιόπουλος Αγγ., Πουλής, Αμούργης, Μαντζουράτος, Πατσάς κλπ. Από το 1972 αρχίζει μια πτώση. Παίχτες αποχωρούν και το ρόστερ αποδυναμώνεται. Χάνονται τα πρωταθλήματα την διετία 74-76. Το 1976-77 αφού κατάφερε να κατακτήσει το τοπικό πρωτάθλημα συμμετείχε στο Ειδικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου 1977 για την άνοδο στην Β' Εθνική. Είναι η πρώτη φορά που κατάφερε να ανέβει στην Β' Εθνική. Οι παίχτες που κατάφεραν να κερδίσουν την άνοδο είναι οι Πασσιόπουλος Αγγ., Ζήκος, Καραμανόπουλος, Τριανταφύλλου, Γαλανός, Ζαπαντιώτης, Βούρβαχης, Μπάθας, Σταμουλακάτος, Πιτσέρης, Τζίλιος, Μανιάτης, Κάκκος, Καραθανασόπουλος, Δενδρινός Σ., Σκύρλας, Γουλής κλπ. Πρόεδρος της ομάδας ήταν ο Απόστολος Μπακοδήμος. Την περίοδο 1977-1978 αγωνίστηκε στην Β' Εθνική. Με πρόεδρο τον Γιάννη Νατσικώστα και με ενίσχυση στο ρόστερ με τους Δενδρινό Μ., Καββάγια, Μπαλντούμα, Χαϊδάκη, Ψεύτη, Τσακμακίδη, Αλπέντζο, Πασσά κλπ. προσπάθησε να παραμείνει στην κατηγορία αλλά υποβιβάστηκε αμέσως με 24 βαθμούς στην 18η θέση. Έπαιξε μάλιστα εκείνη την περίοδο με μεγάλες ομάδες όπως Ατρόμητος Αθηνών, Γ.Σ. Καλλιθέα, Φωστήρας Ταύρου, Προοδευτική, Ιωνικός Νικαίας, Εθνικός Αστέρας,Παναιτωλικός. Με τον υποβιβασμό αρχίζει μια μακρά διάρκεια συμμετοχής στο εθνικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Ακολουθεί μία πενταετία (1978-1982) κατά την οποία η Ένωση αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής (Εθνική Ερασιτεχνική κατηγορία) όπου έχει δυνατή ομάδα και προσπαθεί να επανέλθει στην Β' Εθνική. Από τη περίοδο 1982-1983 αγωνίζεται στη νεοσύστατη Δ' Εθνική που είχε ονομαστεί τότε Εθνική Ερασιτεχνική. Παίχτες που έκαναν την διαφορά είναι ο Χρήστος Κατσίφας που πήρε μεταγραφή στον ΠΑΣ Γιάννινα, ο Ανδρέας Τσακμακίδης που πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό και έπαιξε στην Εθνική Ελπίδων, ο Χρήστος Ψεύτης που πήγε και αυτός στον Ολυμπιακό και ο Αλέκος Σταμουλακάτος που πέρασε για λίγο από την ΑΕΚ. Άλλοι σημαντικοί παίχτες είναι οι Μαρκέτος, Μπαλντούμας, Γκούβελος, Μανιάτης, Παναγιωτόπουλος, Σκάνδαλος, Μαργέλης, Λιακκάκης Κ., Μωρίκης, Αχτύπης, Κουτρούλης, Καλτσούλας, Ξηρός Κ., Χαϊδάκης, Τριανταφύλλου, Πασσάς κλπ. Το 1983-84 και το 1986-87 υποβιβάστηκε στο τοπικό αλλά επανήλθε άμεσα κατακτώντας το πρωτάθλημα. Το 1987-88 θα κερδίσει την άνοδο αήττητη με πρωταγωνιστές τους Καπώνη, Κότσαλο, Μεταξούλη, Κάκκο Π., Μωρίκη, Ζαρκάδα, Βακράκκο, Κακογιάννη, Μάνθο Απ., Μάνθο Λ., Χαϊδάκη, Αχτύπη κλπ. Παίχτης προπονητής ο Αποστόλης Μπαλντούμας. Το 1988-89 αναλαμβάνει την διοίκηση ο Νίκος Καρανίκας. Φέρνει για προπονητή τον Γιάννη Κυράστα. Με μεταγραφές από τον νομό, Ασημάκης, Ξανθόπουλος, Γαλής, Δανιήλ, Ντρέλιας, αλλά και από την Αθήνα, Ανδρονίκου, Χριστόπουλος, Ταράσης, Δοντάς με τους δυο τελευταίους να είναι διεθνείς, η ομάδα πρωταγωνιστεί και κερδίζει την άνοδο στην Γ' Εθνική, πίσω από τον Παναιτωλικό, τον οποίο κέρδισε στο Μεσολόγγι με 4-1. Η ΑΕΜ για τα επόμενα χρόνια συμμετέχει στην Γ' Εθνική. Στην τριετία της Γ' Εθνικής πέρασαν γνωστά ονόματα από την ΑΕΜ όπως οι Δοντάς, Ιωακειμίδης, Ταράσης, Τσούξτος, Τσάντζος, Σουβλέρης, Αριτζής. Επίσης κάποιοι νεότεροι όπως οι Μαχαίρας, Κερασιώτης, Ζαβογιάννης, Πατρώνης, Ζέρβας, Μακρής, Διδασκάλου, Καπετανάκης και κάποιοι ντόπιοι όπως οι Καλύβας και Ντρέλιας. Ο τελευταίος πήρε μεταγραφή για τον Εθνικό. Ένας ακόμα παίχτης που ξεχώρισε ήταν ο Στάθης Τσάντζος. Την ίδια εποχή για το Κύπελλο Ελλάδος αντιμετωπίζει σπουδαίες ομάδες όπως ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Ηρακλή. Το 1991-92 με νέο πρόεδρο τον Κώστα Αντωνίου στην ΑΕΜ ήρθαν παίχτες όπως οι Κερανούδης, Νταλακούρας, Παπαχρήστος, Ζαρκαβέλης, Ψεύτης, Σιούνας, Ασπρογέρακας, Πετούσης, Ζήκος, Ζευγίτης, Λαγούδης, Κόκκοτος κλπ. Η ΑΕΜ θα υποβιβαστεί. Στον προτελευταίο αγώνα,με την Καλλιθέα, στο γήπεδο του Αιτωλικού, ο αγώνας δεν θα γίνει γιατί η Καλλιθέα δεν έβγαινε στο γήπεδο για τον φόβο των επεισοδίων. Ο αγώνας έγινε στο γήπεδο του Άργους και η ήττα θα βυθίσει την ΑΕΜ. Με τον υποβιβασμό στην Δ' Εθνική αναλαμβάνει πρόεδρος ο Χρήστος Πέτρου. Το 1993-94 έρχεται παίχτης-προπονητής ο Νόνι Λίμα. Η ΑΕΜ επιστρέφει στην Γ' Εθνική. Παίχτες της περιόδου είναι οι Ζαβογιάννης, Μουχάνης, Στασινόπουλος, Κούσης, Ζευγίτης, Πετούσης, Καλογερόπουλος, Χυτήρογλου, Λάϊος, Ζαρκαβέλης, Νικολαΐδης, Ζαπαντιώτης, Γκρέκας κλπ. Το 1994-95 η ΑΕΜ υποβιβάζεται ξανά στην Δ' Εθνική. Αυτό που θα μείνει είναι μια νίκη επί του ΟΦΗ για το Κύπελλο Ελλάδος. Προπονητής ήταν ο σέρβος Γκρίμποτιτς και στο ρόστερ υπήρχαν οι Γκάϊτς, Φράγκος, Μπιτσικώκος, Μπακογιάννης, Τσιρογιάννης, Ηλιάδης, Τσελεμπής, Μαρίνος, Χατζηγεωργίου, Βουκελάτος, Κοντοβάς, Ταράσης Γ. κλπ. Τα δυο επόμενα χρόνια η ΑΕΜ θα βρεθεί στην Δ' Εθνική. Τα διοικητικά και οικονομικά προβλήματα την δεύτερη χρονιά θα οδηγήσουν στον υποβιβασμό στα τοπικά. Το 2000-01 η ΑΕΜ με πρόεδρο τον Γιάννη Οικονόμου και προπονητή τον Ανδρέα Μαργέλη θα καταφέρει να ανέβει ξανά στην Δ' Εθνική. Στο ρόστερ συμμετείχαν οι Πασάς, Πασπαλιάρης Γ., Παπαδούλης, Χαμοσφακίδης, Δανιήλ, Παπουτσόπουλος, Χαντζής, Μπακογιάννης, Ρουσογιάννης, Καπάτος, Καλαβρουζιώτης, Πασπαλιάρης Δ., Ζέλιος, Ζέρβας Ν., Κυριακόπουλος, Μόγιας, Σταθής, Τσιμόπουλος, Καρτσακλής κλπ. Τα επόμενα 7 χρόνια η ΑΕΜ αγωνίστηκε στην Δ' Εθνική. Τα 3 πρώτα χρόνια πρόεδρος ήταν ο Γιώργος Πρεμέτης ενώ την επόμενη τριετία ο Γιώργος Σαρτζής. Με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες η ΑΕΜ δεν καταφέρνει κάτι σπουδαίο. Μονάχα την σεζόν 2006-07 τερμάτισε 2η πίσω από τον ΠΑΣ Πρέβεζα. Το 2007-08 υπάρχει διοίκηση ανάγκης και πολλά προβλήματα που οδηγούν στον υποβιβασμό. Σημαντικοί παίχτες αυτών των χρόνων είναι οι Ζέρβας Ν., Κυριακόπουλος, Πασπαλιάρης Γ., Πασπαλιάρης Δ., Χρήστου, Γαβρίνας, Τσάμης, Σαγανάς, Δενδρινός Π., Πέκεζ, Αποστολόπουλος, Βαλτογιάννης, Μπαλαούρας, Σαμαράς, Παπαθανασίου κλπ. Το 2008-09 με νέο πρόεδρο τον Γιώργο Παγούρα και προπονητή τον Γιώργο Ζήκο η ΑΕΜ βγήκε πρωταθλήτρια και ανέβηκε στην Δ' Εθνική, όπου αγωνίστηκε τα επόμενα χρόνια. Το 2009 η ΑΕΜ ενώθηκε με την όμαδα ΓΟ Μεσολογγιου. Μάλιστα ο πρώην πρόεδρος της ΑΕΜ Διονύσης Βισβίκης προέρχεται από το διοικητικό συμβούλιο του ΓΟΜ. Στην Δ' Εθνική η ΑΕΜ πρωταγωνιστεί. Το 2012-13 στέφθηκε πρωταθλήτρια και ανέβηκε ξανά στην Γ' Εθνική. Πρόεδρος της ομάδας ο Διονύσης Βισβίκης και προπονητής ο πρώην ποδοσφαιριστής Χρήστος Βασιλείου και τον υπηρεσιακό στη συνέχεια Σαρρή. Το 2013-14 η ΑΕΜ αγωνίστηκε στην Γ' Εθνική όπου πληρώνοντας το κακό μέσο της σεζόν υποβιβάστηκε τερματίζοντας 10η με 39 βαθμούς δυο κάτω από τη βάση. Επίσης αγωνίστηκε στο Κύπελλο Γ΄ Εθνικής ποδοσφαίρου όπου αποκλείστηκε στον 2ο γύρο από την ομάδα της Καλαμάτας 1-2. Στον πρώτο γύρο αγωνίστηκε στην Κάτω Αχαγιά νικώντας την Αχαική στα πέναλτι με 5-3 (0-0 στην κανονική περίοδο και στην παράταση. Προπονητές ήταν κατά σειρά Βασίλης Ξανθόπουλος, Σκούνας και οι υπηρεσιακοί Πετσίνης - Χρήστου. Την ομάδα αποτελούσαν οι Δουλιώτης, Ζέρβας, Δενδρινός (C), Μπαλαούρας, Αρώνης, Θεοδωρίδης, Ανυφαντής, Διαμαντόπουλος, Τζιμάνης, Νούλας Β., Ζαχαράκης, Μάλι, Πασπαλιάρης, Νάκος, Νούλας Σ., Μπούρος, Γούλας, Ζέρβας, Καντάνης, Μιχαλόπουλος, Καβαλάρης, Σαραντόπουλος, Αποστολόπουλος, Ξευγένης, Τσιούνης. Το 2014-15 κατέκτησε το πρωτάθλημα αλλά δεν κατάφερε να ανέβει μέσα από το Ειδικό Ερασιτεχνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου 2015. Από την επόμενη περίοδο όμως, η ομάδα θα αντιμετωπίσει φοβερά οικονομικά και διοικητικά προβλήματα, με το ενδεχόμενο της μη καθόδου στο πρωτάθλημα να είναι υπαρκτό. Την περίοδο 2016-17, ανέλαβε τις τύχες της ομάδος νέα διοίκηση και ξεκίνησε μία νέα προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον του συλλόγου, με πρόεδρο από το 2017-18 τον Μιχάλη Μπιλάλη. Το 2018-19 η Ένωση κατατάσσεται δεύτερη και συμμετέχει σε αγώνες μπαράζ ανόδου από τους οποίους βγαίνει πρωταθλήτρια και ανεβαίνει στην Γ' Εθνική μετά από 5 χρόνια απουσίας. Τη σεζόν 2019-20 δημιουργείτε η Football League ως 3η κατηγορία του Ελληνικού Ποδοσφαίρου. Έτσι η Γ' Εθνική κατηγορία έγινε η 4η κατηγορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το 2019-20 το πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής διακόπηκε οριστικά την 23η αγωνιστική λόγω την πανδημίας, τρεις αγωνιστικές πριν το φινάλε. Η ΑΕΜ τερμάτισε στην 7η θέση. Μετά από την διακοπή του πρωταθλήματος αποφασίστηκε να υποβιβαστούν μόνο οι ομάδες που είχαν υποβιβαστεί μαθηματικά, ενώ όλοι οι πρωταθλητές προβιβάζονται στην Football League. Το 2020-21 ήταν η δεύτερη και τελευταία χρονιά που αποτελούσε την 4η βαθμίδα του ελληνικού ποδοσφαίρου μετά την αναδιάρθρωση του 2019. Το πρωτάθλημα τέθηκε σε αναστολή, με απόφαση της ΕΠΟ, στις 3 Νοεμβρίου λόγω μέτρων περιορισμού της επέκτασης του κορονοϊού. Στις 7 Απριλίου αποφασίστηκε η συνέχιση του πρωταθλήματος με αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής του. Συγκεκριμένα, το πρωτάθλημα συνεχίζεται από το σημείο που διεκόπη με την διεξαγωγή μόνο ενός γύρου. Η ΑΕΜ τερμάτισε στην 12η θέση και υποβιβάστηκε. Μετά από δύο σεζόν στο τοπικό, το 2022-23 κατέκτησε το πρωτάθλημα ΕΠΣ Αιτωλοακαρνανίας και ανέβηκε στην Γ' Εθνική, μετά την 2η θέση στο Ειδικό Ερασιτεχνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου 2023. Β΄ κατηγορία 1 (1977-78) Γ΄ κατηγορία 13 (1966-67, 1973-74, 1976-77, 1978-79, 1979-80, 1980-81, 1981-82, 1989-90, 1990-91, 1991-92, 1994-95, 2013-14, 2023-24) Δ΄ κατηγορία 22 (1982-83, 1983-84, 1985-86, 1986-87, 1988-89, 1992-93, 1993-94, 1995-96, 1996-97, 2001-02, 2002-03, 2003-04, 2004-05, 2005-06, 2006-07, 2007-08, 2009-10, 2010-11, 2011-12, 2012-13, 2019-20, 2020-21) Α' ΕΠΣ Αιτωλοακαρνανίας 23 (1968-69, 1969-70, 1970-71, 1971-72, 1972-73, 1973-74, 1974-75, 1975-76, 1976-77, 1984-85, 1987-88, 1997-98, 1998-99, 1999-00, 2000-01, 2008-09, 2014-15, 2015-16, 2016-17, 2017-18, 2018-19, 2021–22, 2022–23) Η Ένωση έχει αρκετές συμμετοχές κατά το παρελθόν στο Κύπελλο Ελλάδας, με περίφημες εμφανίσεις και κάποιες μεγάλες προκρίσεις. Μια μικρή συνοπτική αναδρομή, στους πιο σημαντικούς αγώνες της ΑΕΜ στον θεσμό. Οκτώβριος 1948: ΑΕ Μεσολογγίου - Απόλλων Πάτρας 0-1 Η πρώτη συμμετοχή της ΑΕΜ στον θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδος. Αντιμετωπίζει τον πρωταθλητή τότε της ΕΠΣ Πατρών, Απόλλωνα και ηττάται πολύ δύσκολα με 1-0. Νοέμβριος 1951: ΑΕ Μεσολογγίου - Παναιτωλικός 1-0 Η πρώτη μεγάλη πρόκριση, με την Ένωση να επικρατεί με 1-0 του πολύ ισχυρού Παναιτωλικού και στην επόμενη φάση αποκλείεται στη Πάτρα από τον Αστέρα, 1-2 στη παράταση. Φεβρουάριος 1957: Παναιγιάλειος - ΑΕ Μεσολογγίου 0-0 (2-0 α.α.) Η μεγάλη ΑΕΜ του Γκούβα αντιμετωπίζει τον πανίσχυρο Παναιγιάλειο των ακριβοπληρωμένων λεγεωνάριων. Στέκεται περίφημα και διατηρεί το 0-0, όταν λίγα λεπτά πριν τη λήξη αναγκάζεται να αποχωρήσει λόγω της μεροληπτικής διαιτησίας. Περίοδος 1957-58: Ένα βήμα πριν τον τελικό Η Ένωση αποκλείει Απόλλωνα Πατρών, Αστέρα Αμαλιάδος και Αστέρα Πατρών και αποκλείεται στη συνέχεια πολύ δύσκολα στη Πάτρα από τον ισχυρό Ολυμπιακό (1-2), φθάνοντας ένα βήμα πριν τον τελικό της ΕΠΣ Πατρών. Αρχές 1965: ΑΕ Μεσολογγίου - Παναιτωλικός 2-1 Νέα μεγάλη πρόκριση επί του Παναιτωλικού, και στη συνέχεια άδικος αποκλεισμός στη Πάτρα από την περίφημη Παναχαϊκή. Μετά από καταπληκτική εμφάνιση η ΑΕΜ θα προηγηθεί με 0-1, θα χάσει πέναλτι να κάνει το 0-2 και τελικά χάρη σε ανύπαρκτο πέναλτι που χάρισε ο διαιτητής στην Παναχαϊκή, η ομάδα των Πατρών θα ισοφαρίσει στα τελευταία λεπτά, με την ΑΕΜ να αποχωρεί από τον αγώνα διαμαρτυρόμενη. Αρχές 1971: ΑΕ Μεσολογγίου - Παναιγιάλειος 1-1 (3-2 π.) και μετά: ΑΕ Μεσολογγίου - Πανναυπλιακός 2-2 (2-4 π.) Δύο μεγάλοι αγώνες με ομάδες της τότε Β΄ Εθνικής. Δεκέμβριος 1977: ΑΕ Μεσολογγίου - ΑΟ Τρίκαλα 0-1 Η ΑΕΜ συμμετέχει στον θεσμό αγωνιζόμενη στη Β΄ Εθνική. Η νίκη κόντρα στον μεγάλο ΟΦΗ Ακολουθούν 4 περίοδοι που η ομάδα αγωνίζεται στη Γ΄ Εθνική και συμμετέχει στο Κύπελλο Ελλάδος με το σύστημα των ομίλων, χωρίς να καταφέρει να προκριθεί κάποια φορά. Έχει όμως την ευκαιρία να αγωνιστεί για πρώτη φορά στην ιστορία της σε μεγάλα γήπεδα της χώρας με ομάδες της Α΄ Εθνικής, αλλά και να πετύχει μία ιστορική νίκη. Την περίοδο 1989-90 αντιμετώπισε τον Ηρακλή στο Καυτατζόγλειο (5-0), την Ε.Α. Ρεθυμνιακού, τον Αχιλλέα Φαρσάλων και την Αναγέννηση Κολινδρού. Τερμάτισε στην 3η θέση με 3 βαθμούς. Την περίοδο 1990-91 αντιμετώπισε την ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια (5-1), τον Παναρκαδικό και τον ΠΑΣ Πρέβεζα. Τερμάτισε στην 3η θέση με 2 βαθμούς. Την περίοδο 1991-92 τέθηκε αντιμέτωπη με τον ΠΑΟΚ στη Τούμπα (4-1), τον Ποσειδώνα Μηχανιώνας, τον Ολυμπιακό Βόλου και τον Ποσειδώνα Ηρακλείου. Τερμάτισε στην 3η θέση με 4 βαθμούς. Την περίοδο 1994-95 επικρατεί στο Μεσολόγγι με σκορ 1-0 του ΟΦΗ του Ευγένιου Γκέραρντ, αποτέλεσμα που έκανε μεγάλη αίσθηση. Στον όμιλο αντιμετώπισε επίσης τη Νάουσα και την Δόξα Βύρωνα. Τερμάτισε στη τελευταία θέση με 3 βαθμούς.Η επιστροφή Την χρονιά 2018-19 επέστρεψε στον θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδος και αγωνίστηκε στη Λάρισα με τον Οικονόμο Τσαριτσάνης, όπου ηττήθηκε με 1-0, χάρη στην καθιέρωση από την ΕΠΟ του νέου συστήματος διεξαγωγής, που επιτρέπει στους περσινούς κυπελλούχους των τοπικών Ενώσεων της χώρας, να λαμβάνουν μέρος στον θεσμό. 2 Πρωταθλήματα Δ΄ Εθνικής Κατηγορίας: 1993-94, 2012-1314 Πρωταθλήματα Α΄ Κατηγορίας Ε.Π.Σ. Αιτωλοακαρνανίας: 1968-69, 1969-70, 1970-71, 1971-72, 1973-74, 1976-77, 1984-85, 1987-88, 1999-00, 2000-01, 2008-09, 2014-15, 2018-19, 2022-238 Κύπελλα Ε.Π.Σ. Αιτωλοακαρνανίας: 1971-72, 1978-79, 1987-88, 1996-97, 2007-08, 2011-12, 2016-17, 2019-202 Σούπερ Καπ Ε.Π.Σ. Αιτωλοακαρνανίας: 2012, 2018 Φιναλίστ Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Αιτωλοακαρνανίας (11): 1974-75, 1979-80, 1984-85, 1985-86, 1999-00, 2004-05, 2009-10, 2010-11, 2012-13, 2017-18, 2018-19Φιναλίστ Σούπερ Καπ Ε.Π.Σ. Αιτωλοακαρνανίας (2): 2015, 2017 Η Αθλητική Ένωση Μεσολογγίου αγωνίζονταν συνήθως με την ριγωτή μπλε - άσπρη φανέλα, χωρίς όμως να έχει κάποιο συγκεκριμένο έμβλημα αποτυπωμένο πάνω της. Πρώτο επίσημο έμβλημα της ήταν ο δισκοβόλος. Κάποιες φορές εμφανίζεται στις φανέλες ένα περίπου τριγωνικό ριγωτό σήμα με τα αρχικά της ομάδας χωρίς όμως αυτό να αποτελεί κάτι το ξεχωριστό ή να προσδιορίζει επακριβώς την ιστορικότητα και την μεγαλοσύνη της ΑΕΜ. Επί προεδρίας Γεωργίου Καρβέλη, την περίοδο 1979-80, και με μεσολάβηση του Γενικού Αρχηγού, Παναγιώτη Γιαννόπουλου και του Γενικού Γραμματέα, Διονυσίου Σακελλάρη, ανέλαβε την σχεδίαση του εμβλήματος της ΑΕΜ, ο σχεδιαστής και ζωγράφος, Σπύρος Φραγγιουδάκης. Αν και είχε προταθεί μεταξύ άλλων να αποτελέσει έμβλημα της ομάδας, η πύλη στο Ιερό Τείχος του Μεσολογγίου, τελικά αποφασίστηκε να σχεδιασθεί το κανόνι της ντάπιας του Φραγκλίνου, το οποίο από τότε αποτελεί το υπερήφανο σήμα της Αθλητικής Ένωσης Μεσολογγίου. Το Δημοτικό Στάδιο Μεσολογγίου ιδρύθηκε το έτος 1952 στο γήπεδο που σχηματίστηκε από τα βαθυκορρήματα που βγάλανε όταν έσκαβαν τη λεκάνη και το δίαυλο του λιμανιού. Οι κερκίδες του είναι χωρητικότητος 2.800 θεατών. Όπισθεν του κατασκευάστηκε το 1973 και δεύτερο βοηθητικό στάδιο της ίδιας εκτάσεως με το πρώτο. Η Α.Ε. Μεσολογγίου χρησιμοποιεί συχνά τα τελευταία χρόνια και το Ενωσιακό Γήπεδο "Θ. Πασσιόπουλος". Η ιστορία των οργανωμένων οπαδών της ΑΕΜ ξεκινάει κάπου στα τέλη του '70. Συγκεκριμένα μια ομάδα νεαρών φίλων της ομάδας, ξεκίνησε να οργανώνει τη κερκίδα. Σημαίες και πανό άρχισαν και έκαναν πιο έντονη την παρουσία τους από παιχνίδι σε παιχνίδι. Οι φωνές, τα συνθήματα και το πάθος των ένθερμων οπαδών, έκαναν το Μεσολόγγι μία από τις πιο καυτές έδρες της χώρας. Η καλή οργάνωση της κερκίδας έκανε όλη τη νεολαία της πόλης κάθε Κυριακή να αναζητά μία θέση μέσα στη ΘΥΡΑ 2. Όμως δεν έμεινε μόνο στα εντός έδρας, έδωσε και δυναμικό παρόν στα εκτός. Εκδρομές που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη κάθε φίλου του συλλόγου, παρουσία του κόσμου που άφηνε άφωνους τους πάντες στο πέρασμα του. Αποκορύφωμα η σούπερ εκδρομή-εκστρατεία στη Καλαμάτα με 19 λεωφορεία και εκατοντάδες αυτοκίνητα (2.000 φίλαθλοι). Στις αρχές του '90 ο αριθμός εισιτηρίων δεν έπεφτε κάτω από τις 4.000. Τη δεκαετία του '90 λειτούργησε και σύνδεσμος φιλάθλων στην Αθήνα. Κώστας Ταράσης Γιάννης Δοντάς Στάθης Τσάντζος Νάσος Γκούβας Δημήτρης Δενδρινός Χρήστος Ψεύτης Αλέκος Σταμουλακάτος Ανδρέας Τσακμακίδης Σάκης Κερανούδης Γιάννης Νταλακούρας Αλέκος Σταμουλακάτος Δημήτριος Μπέης Μάκης Καββάγιας Γιώργος Ντρέλιας Κώστας Τσούξτος Ρολάνδος Ηλιάδης Μίροσλαβ Πέκεζ Νέναντ Γκάιτς Γιουσούφ Αούντου Nίκολα Γκατσέσα Γιάννης Κυράστας Ζαχαρίας Πυτιχούτης Γιάννης Παθιακάκης Ανδρέας Μιχαλόπουλος Παντελής Τσάπος Νόνι Λίμα Δημήτρης Καλαϊτζίδης Νίκος Πιάς Δημήτρης Κόλλιας Χρήστος Παπαϊωάννου Αχιλλέας Σαββίδης Δημήτρης Δενδρινός Δημήτρης Γκένας Ζλάτκο Γκρίμποτις Σπασόε Τομάσεβιτς Χρήστος Βασιλείου Βασίλης Ξανθόπουλος Η επίσημη ιστοσελίδα της Α.Ε. Μεσολογγίου Όταν η ΑΕ Μεσολογγίου αντιμετώπισε την ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια! Αρχειοθετήθηκε 2020-08-15 στο Wayback Machine. “Χρήστος Ψεύτης: Από το Ευηνοχώρι στον Ολυμπιακό” Αρχειοθετήθηκε 2021-01-17 στο Wayback Machine.

Η Αθλητική Ένωση Μεσολογγίου (Α.Ε.Μ.) είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος που εδρεύει στο Μεσολόγγι της Αιτωλοακαρνανίας, με αρκετές συμμετοχές στα Εθνικά Πρωταθλήματα της Β΄ και της Γ΄ Εθνικής. Ιδρύθηκε το 1931 και έμβλημά της αποτελεί το κανόνι της Ντάπιας του Φραγκλίνου των τριχών του φρουρίου της πόλης και ως χρώματα της έχει το μπλε - άσπρο. Αγωνίζεται στο Δημοτικό Στάδιο Μεσολογγίου, χωρητικότητας 2.800 ατόμων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%95._%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85

Μονή Αγίου Γεωργίου Άρμα

Η ακριβής ημερομηνία ίδρυσης του μοναστηριού δεν είναι τεκμηριωμένη. Πιθανολογείται ότι ιδρύθηκε το 1141 (αρμα΄=1141), ενώ επιγραφή εντοιχισμένη στην εξωτερική πλευρά του ανατολικού τοίχου αναφέρει ως έτος ιδρύσεως το ΖΡΜΕ = 7145 από κτίσεως κόσμου, δηλαδή το 1637. Σήμερα, το καθολικό αποτελείται από τον κυρίως ναό και το νάρθηκα που συνδέονται με στενό ορθογώνιο μεταβατικό χώρο. Ο κυρίως ναός κατατάσσεται αρχιτεκτονικά «στον τύπο του σύνθετου τετρακιόνιου εγγεγραμμένου σταυροειδούς με τρούλο». Η μονή από το 1921 έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο και υπάγεται θρησκευτικά στην Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βόρειων Σποράδων. Την περίοδο της τουρκοκρατίας υπήρξε πνευματικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Από το 1961 απογράφεται ως οικισμός της κοινότητας Φύλλων και σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης μαζί με τα Φύλλα, το Καμάρι και το Πανόραμα αποτελούν την τοπική κοινότητα Φύλλων που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Ληλαντίων του Δήμου Χαλκιδέων και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει ως μόνιμους κατοίκους 3 μοναχούς.

Η Μονή Αγίου Γεωργίου «του Άρμα» βρίσκεται στην κεντρική Εύβοια σε υψόμετρο 340 μέτρα και σε απόσταση περίπου 16 χλμ. Α.-ΝΑ. από την Χαλκίδα. Είναι κτισμένη σε περιοχή με πολλά πεύκα και ελιές, με τα κτίσματα και τον περιβάλλοντα χώρο να καταλαμβάνουν συνολική έκταση 2,5 στρεμμάτων. Απέχει 10 χλμ. Α. της κωμόπολης Φύλλα και 8 χλμ. Β.-ΒΔ. της Ερέτριας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%86%CF%81%CE%BC%CE%B1

Ούιπεστ ΤΕ

Το τμήμα ποδοσφαίρου ιδρύθηκε το 1885 και έπαιξε για πρώτη φορά στην Α' Κατηγορία το 1905. Έχει υποβιβαστεί μια φορά ενώ είναι τρίτη ομάδα σε πρωταθλήματα όλων των εποχών (20, με τα 7 να είναι συνεχόμενα, 1969–1975) και κύπελλα (11). Στις δύο αυτές διοργανώσεις υπολείπεται των Φερεντσβάρος και ΜΤΚ. Με την πρώτη έχει τεράστια αντιπαλότητα. Υπήρξε φιναλίστ του Κυπέλλου Διεθνών Εκθέσεων το 1969. Το τμήμα υδατοσφαίρισης ιδρύθηκε το 1911 αλλά είναι ανενεργό από το 2011 εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων. Η Ούιπεστ είναι πολυνίκης σε Πρωταθλήματα Ουγγαρίας από το 1946. Κατέχει 26 πρωταθλήματα, τα περισσότερα από κάθε άλλη. Επίσης έχει κατακτήσει 1 Πρωτάθλημα Ευρώπης (2 φορές φιναλίστ), 3 Κύπελλα Ευρώπης και 1 Σούπερκαπ Ευρώπης. Χόκεϊ επί πάγου Υδατοσφαίριση Πετοσφαίριση Στίβος Πάλη Πάλη λάσπης Τζούντο Σπριντ κανό/καγιάκ Καράτε Ποδόσφαιρο Πυγμαχία Μοντέρνο πένταθλο Σκοποβολή Γυμναστική Τρίαθλο Κολύμβηση Ξιφασκία Ψυχαγωγία Επίσημος ιστότοπος

Η Ούιπεστ ΤΕ (ουγγρικά: Újpesti ΤΕ, UTE) είναι ουγγρικός πολυαθλητικός σύλλογος, με έδρα την πρωτεύουσα της Ουγγαρίας Βουδαπέστη, στη συνοικία Ούιπεστ (Νέα Πέστη). Ο σύλλογος, που ιδρύθηκε το 1885, καλλιεργεί αθλητικά τμήματα στα αθλήματα χόκεϊ επί πάγου, υδατοσφαίριση, πετοσφαίριση, στίβο, πάλη, πάλη λάσπης, τζούντο, σπριντ κανό/καγιάκ, καράτε, πυγμαχία, μοντέρνο πένταθλο, σκοποβολή, γυμναστική, τρίαθλο, κολύμβηση, ξιφασκία. Υπάρχει ακόμη και ένα τμήμα ψυχαγωγίας καθώς επίσης και ένα τμήμα για τους οπαδούς του συλλόγου που ονομάζεται "Κύκλος των φίλων" (baráti KOR). Η ποδοσφαιρική ομάδα Ούιπεστ ΦΚ αποτελεί επίσης μέρος του ευρύτερου συλλόγου Ούιπεστ ΤΕ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%8D%CE%B9%CF%80%CE%B5%CF%83%CF%84_%CE%A4%CE%95

Κάμιλ Γκλικ

Ο παππούς του Κάμιλ Γκλικ, Ένκελ, ήταν Άνω Σιλεσιανός και Γερμανός πολίτης, ο οποίος πολέμησε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως στρατιώτης της Βέρμαχτ. Μετά τον πόλεμο, έμεινε σε αυτό που έγινε τότε Πολωνία. Επομένως, ο Γκλικ κατέχει επίσης τη γερμανική υπηκοότητα εκτός από την πολωνική ιθαγένεια του. Στα γερμανικά έγγραφα του επώνυμό του είναι γραμμένο στην πρωτότυπη γερμανική έκδοση Glück αντί της πολωνοποιημένης έκδοσης Glik. Παρ΄ όλα αυτά, ο Γκλικ έχει πει επανειλημμένα ότι δεν αισθάνεται καμία σύνδεση με τη Γερμανία και θεωρεί τον εαυτό του 100% Πολωνό. Έχει μια κόρη με τη σύζυγό του Μάρτα, την οποία γνωρίζει από το δημοτικό σχολείο.Το 2013, ο Ιταλός ράπερ Willie Peyote του αφιέρωσε ένα τραγούδι με τίτλο «Glik». Ο Γκλικ ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στις ακαδημίες νέων των MOSiR Γιαστσέμπιε Ζντρού και ΒΣΠ Βοντζίσουαφ Σλόνσκι, και στη συνέχεια εντάχθηκε με δανεισμό στην ΛΚΣ Σιλέσια Λουμπόμια. Το 2006, εντάχθηκε στην ισπανική ΟΝ Χοραδάδα, όπου ανακαλύφθηκε από τη Ρεάλ Μαδρίτης και εντάχθηκε στην Γ ομάδα του συλλόγου. Έπαιξε εκεί για δύο σεζόν, μέχρι το 2008. Στις 6 Αυγούστου 2008, υπέγραψε ένα τετραετές συμβόλαιο με την πολωνική Πιάστ Γκλιβίτσε. Έκανε το ντεμπούτο του στις 30 Αυγούστου 2008, όταν αγωνίστηκε ως αλλαγή. Στη συνέχεια, έγινε μόνιμος βασικός παίκτης της ομάδας. Έπαιξε 26 παιχνίδια στην πρώτη του σεζόν με τον σύλλογο, και σκόραρε 2 γκολ σε 28 παιχνίδια τη σεζόν 2009-10. Στο τέλος της σεζόν αναφέρθηκε ότι είχε ξεκινήσει συνομιλίες με την ιταλική Παλέρμο ΦΚ. στις 7 Ιουλίου 2010 υπέγραψε με την ομάδα από τη Σικελία, στην οποία υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο. Η μεταγραφή ολοκληρώθηκε από τη Λέγκα Σέριε Α μετά από επτά ημέρες. Έκανε το ντεμπούτο του με τους Rosaneri στον προκριματικό γύρο του UEFA Europa League 2010-2011 εναντίον της σλοβένικης Μάριμπορ (νίκη με 3-0), όπου ξεκίνησε βασικός. Ήταν επίσης το επίσημο ντεμπούτο του σε διεθνή διασυλλογική διοργάνωση. Μετά το ντεμπούτο του, σχεδόν ποτέ δεν συμπεριλήφθηκε στην πρώτη ομάδα, και μέχρι το χειμερινό διάλειμμα, έκανε μόνο τρεις ακόμη εμφανίσεις στη φάση των ομίλων του Europa League. Μπάρι (δανεισμός) Λίγες μέρες πριν από την επίσημη επανέναρξη της μεταγραφικής περιόδου, η Παλέρμο παραχώρησε μια εξαίρεση και του επέτρεψε να προπονηθεί - με ημερομηνία ανάκαμψης για τις 28 Δεκεμβρίου - με τη νέα του ομάδα, ΣΣΚ Μπάρι. Εντάχθηκε στην Μπάρι μέχρι το τέλος της σεζόν, με την υποστήριξη του προπονητή Τζαν Πιέρο Βεντούρα. Το συμβόλαιο κατατέθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2011, και μετά την επανέναρξη του πρωταθλήματος, στις 6 Ιανουαρίου, ξεκίνησε ως βασικός στο ντέρμπι της Απουλίας, Λέτσε εναντίον Μπάρι (0-1), στο ντεμπούτο του στην ιταλική κορυφαία κατηγορία. Σους Galletti ήταν βασικός παίκτης, έπαιζε 16 παιχνίδια στο πρωτάθλημα και ένα στο Κύπελλο Ιταλίας. Στον 35ο γύρο, Μπάρι εναντίον Ρόμα (2-3), πήρε κόκκινη κάρτα και μια επακόλουθη τιμωρία τριών αγώνων που ολοκλήρωσε αποτελεσματικά τη σεζόν του. Επέστρεψε στην Παλέρμο, αλλά δεν κλήθηκε για το καλοκαιρινή προετοιμασία και στη συνέχεια τέθηκε στην μεταγραφική λίστα. Στις 12 Ιουλίου 2011, αφού είχε ήδη ενταχθεί στην προετοιμασία του Τορίνο, εντάχθηκε στο Τορίνο σε μια συμφωνία συνιδιοκτησίας, στη Σέριε B, για 300.000 ευρώ.Έκανε το ντεμπούτο του στις 13 Αυγούστου στη νίκη με 1-0 εναντίον της ΦΚ Λουμετζάνε ΒΤΖ, στο δεύτερο γύρο του Κυπέλλου Ιταλίας. Σημείωσε το πρώτο του γκολ στον 34ο γύρο, στον αγώνα εναντίον της Ρετζίνα Κάλτσιο, ο οποίος αργότερα διεκόπη λόγω κακών καιρικών συνθηκών (το τέλος του παιχνιδιού δεν άλλαξε το αποτέλεσμα). Στο τέλος της σεζόν, προήχθη στη Σέριε Α, έχοντας παίξει 23 παιχνίδια στο πρωτάθλημα (με 2 γκολ) και ένα στο Κύπελλο Ιταλίας. Στις 31 Οκτωβρίου 2012 σημείωσε το πρώτο του γκολ στη Σέριε Α, τη δέκατη ημέρα του πρωταθλήματος εναντίον της Λάτσιο, ανοίγοντας το σκορ με κεφαλιά μετά από μια κόρνερ. Ο αγώνας τελείωσε με 1-1. Έπαιξε το πρώτο του ντέρμπι την σεζόν 2012–13, έχοντας δύο εμφανίσεις και ισάριθμες αποβολές (ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του πρωταθλήματος που αποβλήθηκε και στους δύο αγώνες του ντέρμπι) και έγινε είδωλο των οπαδών του Τορίνο. Στις 20 Ιουνίου, το Τορίνο απέκτησε το εναπομένον συμβόλαιό του από την Παλέρμο έναντι αμοιβής 1,5 εκατομμυρίου ευρώ, επιλύοντας τη συνιδιοκτησία.Για τη σεζόν 2013-14, ο Γκλικ ορίστηκε αρχηγός της ομάδας μετά την αποχώρηση του Ρολάντο Μπιάνκι. Στις 9 Δεκεμβρίου 2013, σημείωσε το νικητήριο γκολ στη νίκη με 1-0 εναντίον της Λάτσιο, στο Τορίνο. Τελείωσε τη σεζόν με 34 εμφανίσεις πρωταθλήματος - που ολοκληρώθηκε με την πρόκριση του Τορίνο στο UEFA Europa League, αφού η Πάρμα απέτυχε να αποκτήσει άδεια UEFA - και δύο γκολ, συν μια εμφάνιση στο Κύπελλο Ιταλίας. Στις 25 Μαΐου 2014, ανανέωσε το συμβόλαιό του έως το 2017.Στις 31 Ιουλίου 2014, έκανε το ντεμπούτο του με τους Granata σε διεθνή διοργάνωση, παίζοντας στο πρώτο αγώνα του τρίτου προκριματικού γύρου του UEFA Europa League, στην νίκη με 3-0 εναντίον της σουηδικής ΙΦ Μπρομαποϊκάρνα. Στις 4 Ιουλίου 2016, ο Γκλικ πωλήθηκε στη Μονακό με κόστος 11 εκατομμυρίων ευρώ, συν 4 εκατομμύρια ευρώ σε μπόνους, υπογράφοντας τετραετές συμβόλαιο. Σε επίσημη δήλωση στον ιστότοπο του Τορίνο, ο σύλλογος δήλωσε: «Έχουν περάσει πέντε υπέροχα χρόνια, έντονα, γεμάτα συναισθήματα και αμοιβαία ικανοποίηση. Ο Πρόεδρος Κάιρο και ολόκληρη η Τορίνο ΦΚ χαιρετούν τον Γκλικ με μεγάλη στοργή και του ευχόμαστε το καλύτερο που μπορεί να προσφέρει η σταδιοδρομία του». Στις 27 Σεπτεμβρίου 2016, ο Γκλικ ισοφάρισε τον αγώνα εναντίον της Μπάγερ Λεβερκούζεν, με δεξί βόλε έξω από την μεγάλη περιοχή τέσσερα λεπτά εντός των καθυστερήσεων για να ανταποδώσει το γκολ του Χαβιέρ Ερνάντες, επιτρέποντας στη Μονακό να πάρει την ισοπαλία με 1-1 στη φάση ομίλων του UEFA Champions League 2016-17, με το πρώτο και μοναδικό σουτ στο στόχο του στον αγώνα.Ο Γκλικ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ομάδα της Μονακό που κέρδισε τον τίτλο της Λιγκ 1 2016-17, έχοντας 36 εμφανίσεις και 6 γκολ. Στις 11 Αυγούστου 2020, ή πρόσφατα προβιβασμένη στη Σέριε Α, Μπενεβέντο Κάλτσιο, ανακοίνωσε την υπογραφή του Γκλικ από τη Μονακό με τριετές συμβόλαιο. Ο Γκλικ έκανε 14 εμφανίσεις και σημείωσε τρία γκολ για την Εθνική Πολωνίας U21. Το 2010, έκανε το ντεμπούτο του για την Εθνική Πολωνίας ανδρών, αφού αρχικά κλήθηκε χωρίς να αγωνιστεί σε ένα παιχνίδι στις 18 Δεκεμβρίου 2009. Ο Γκλικ ήταν ο πρώτος παίκτης στα χρονικά της Πιάστ Γκλιβίτσε που κλήθηκε στην Εθνική Πολωνίας. Έκανε το ντεμπούτο του στις 20 Ιανουαρίου 2010 στο Κινγκς Καπ εναντίον της Ταϊλάνδης, σκοράροντας στο 43ο λεπτό, στη νίκη με 3-1. Στις 17 Οκτωβρίου 2012, σημείωσε το γκολ της ισοφάρισης σε ένα προκριματικό αγώνα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 εναντίον της Αγγλίας.Έπαιξε σημαντικό ρόλο στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2016 της Πολωνίας και στην τελική φάση της διοργάνωσης. Έκανε τις περισσότερες απομακρύνσεις από οποιονδήποτε άλλο παίκτη στη διοργάνωση, και σημείωσε 2 πέναλτι σε δύο διαδικασίες πέναλτι, ένα στη νίκη με 5-4 εναντίον της Ελβετίας και το δεύτερο στην ήττα με 5-3 από την τελική πρωταθλήτρια, Πορτογαλία. Στις 17 Μαΐου 2021, ονομάστηκε στην τελική αποστολή της Πολωνίας για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2020. Ο Γκλικ είναι ψηλός κεντρικός αμυντικός με σπουδαία φυσική κατάσταση, αλλά και καλή κινητικότητα. Η μεγαλύτερη δύναμή του είναι αναμφίβολα η εναέρια του ικανότητα, τόσο στο μαρκάρισμα όσο και στις στημένες φάσεις στην αντίπαλη περιοχή. Είναι επίσης γνωστός για την ηγεσία του στο γήπεδο. Τελευταία ενημέρωση: 12.11.2021 Μονακό Λιγκ 1: 2016-17 Ομάδα της Χρονιάς της Λιγκ 1: 2016-17 Κάμιλ Γκλικ στην ιστοσελίδα National-Football-Teams.com (Αγγλικά) Προφίλ Κάμιλ Γκλικ στο Soccerway Προφίλ στο Transfermarkt.com

Ο Κάμιλ Γιάτσεκ Γκλικ (πολωνικά: Kamil Jacek Glik, επώνυμο στα γερμανικά: Glück) (γενν. 3 Φεβρουαρίου 1988) είναι Πολωνός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως κεντρικός αμυντικός για την Μπενεβέντο Κάλτσιο και την Εθνική Πολωνίας. Οι προηγούμενοι σύλλογοι που έπαιξε ο Γκλικ περιλαμβάνουν: την Πιάστ Γκλιβίτσε από το 2008 έως το 2010, την Παλέρμο από το 2010 έως το 2011, το Τορίνο από το 2011 έως το 2016 και τη Μονακό από το 2017 έως το 2020, όπου στις δύο τελευταίες ορίστηκε αρχηγός της ομάδας. Συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2016 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018. Εκτός του ότι είναι Πολωνός, ο Γκλικ έχει επίσης γερμανική ιθαγένεια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%BC%CE%B9%CE%BB_%CE%93%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BA

Διεθνές Αεροδρόμιο Σαμπιχά Γκιοκτσέν

Ο αεροσταθμός διεθνών πτήσεων έχει έκταση 20.000 m² (ισόγειο 16.000 m² και ημιώροφος 4.000 m²) Περιλαμβάνει: Χωρητικότητα για 3.000.000 επιβάτες ετησίως Αίθουσες VIP Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών, Καφετέριες, Εστιατόρια. Ταχυδρομείο, Τράπεζα, Γραφεία Ενοικιάσεως αυτοκινήτων. Γρανίτης για το δάπεδο και τους εξωτερικούς τοίχους. Διακοσμητικά στοιχεία από αλουμίνιο για βελτίωση φωτισμού. Μεγάφωνα και έξοδοι κλιματισμού εντοιχισμένα. Ο Διεθνής Αεροσταθμός αποτελείται από 3 σαλόνια: δύο για τις αναχωρήσεις (Α και Β) και ένα για τις αφίξεις. Κάθε σαλόνι αναχωρήσεως έχει 11 ελεγκτήρια εισιτηρίων (check-in) και 4 πύλες επιβίβασης, ενώ η αίθουσα αφίξεων 12 ελεγκτήρια διαβατηριακού ελέγχου. Γραφεία, Αρχές Αεροδρομίου και Αίθουσες VIP βρίσκονται 6 μέτρα κάτω από τη γη. Τα ηλεκτρονικά συστήματα περιλαμβάνουν Συστήματα Οπτικών Αναγγελιών Πτήσεων (Flight Information Display System-FIDS), Κλειστό Κύκλωμα Τηλεόρασης (Closed Circuit Television System-CCTV), πόρτες ανοιγόμενες με ειδική κάρτα, κεντρικό/αυτόματο κλείδωμα θυρών, μεγάφωνα αναγγελιών και ηχητικής υπόκρουσης, συσκευές πυρανίχνευσης και αυτοματοποιημένο πάρκινγκ αυτοκινήτων. Ο αυτόματος φωτισμός του αεροσταθμού ελέγχεται από το σύστημα ΕΙΒ. 30 κεντρικά κλιματιστικά. 110 ανεξάρτητα για μικρούς χώρους. Κεντρικές Αντλίες για ανεφοδιασμό οχημάτων. Κεντρικές Αντλίες για παροχή νερού. Το νερό που βρίσκεται υπό πίεση στις αντλίες βρίσκεται διαθέσιμο ανά πάσα στιγμή κατανεμημένο σε μικρές δεξαμενές σε όλη την έκταση του αεροδρομίου. Οι δεξαμενές αυτές επικοινωνούν. Υπάρχουν επίσης και ψεκαστήρες τοποθετημένοι 2.80 m κάτω από την επιφάνεια, και σε περίπτωση πυρκαγιάς ανέρχονται. Ένα πλήρως αυτοματοποιημένο σύστημα αποσκευών (ιμάντας) διαχειρίζεται τις αποσκευές των 3,5 εκ. επιβατών ετησίως. Υπάρχει σύστημα ενσωματωμένο που ανιχνεύει όλα τα είδη των εκρηκτικών για τις αναχωρήσεις και αφίξεις. Υπάρχουν 44 πλήρως αυτόματες πόρτες που λειτουργούν με φωτοκύτταρο. Οι πόρτες που οδηγούν έξω από τον αεροσταθμό είναι εφοδιασμένες με σύστημα εξαγωγής ζεστού αέρα, ώστε να αποφευχθεί διαφυγή εσωτερικής θερμοκρασίας προς τα έξω, και το αντίστροφο. Υπάρχει ένα κτήριο μόνον για τις αναχωρήσεις, αφίξεις, έλεγχο εισιτηρίων, διαβατηρίων, ασφαλείας και διαχείρισης αποσκευών, αλλά και για τις αίθουσες αναμονής. Περιλαμβάνει: Χώρο χρήσης 2.000 m² Εξυπηρέτηση 500.000 επιβατών ετησίως Καφετέρια Γραφεία 90.000 Τόννοι/Ετησίως 18 Ψυγεία Αποθήκευσης Επίσημη Σελίδα του Αεροδρομίου [1] Σελίδα για το Αεροδρόμιο στα ελληνικά [2]

Το Διεθνές Αεροδρόμιο Σαμπιχά Γκιοκτσέν (τουρκικά: Sabiha Gökçen, IATA: SAW, ICAO: LTFJ) είναι ένα από τα αεροδρόμια που εξυπηρετούν την Κωνσταντινούπολη. Έχει ονομαστεί από την Σαμπιχά Γκιοκτσέν, την πρώτη γυναίκα πιλότο πολεμικού αεροσκάφους στην Τουρκία. Βρίσκεται στην Ασιατική πλευρά της πόλης. Ο λόγος που κατασκευάστηκε είναι επειδή το Αεροδρόμιο Ατατούρκ (στην Ευρωπαϊκή πλευρά) δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στην ολοένα αυξανόμενη επιβατική κίνηση (εσωτερικού και εξωτερικού). Έτσι, ένα 3ο αεροδρόμιο κρίθηκε απαραίτητο σε αυτή τη Μητρόπολη των 14 εκ. κατοίκων, καθώς τα Ατατούρκ, Σαμπιχά Γκιοκτσέν και Χαζαρφέν (Hazarfen) αδυνατούσαν να αντεπεξέλθουν στην πρόβλεψη για το 2007, όπου η Κωνσταντινούπολη θα έφτανε να εξυπηρετήσει συνολικά 28 εκατομμύρια επιβάτες (εσωτερικού - εξωτερικού) ανά έτος. Εν τω μεταξύ, η χωρητικότητα του Σαμπιχά Γκιοκτσέν είναι μόνον 3 εκ. επιβάτες/έτος για τα διεθνή δρομολόγια και 0,5 εκ. επιβάτες/έτος για τα εσωτερικά.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AD%CF%82_%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%AC_%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CE%BA%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BD

Παγκόσμιο σύστημα διανομής

Μια κατοπτρική εικόνα από το «μητρώο ονόματος επιβάτη» (Passenger Name Record (PNR)), στο σύστημα κράτησης αεροπορικών θέσεων, διατηρείται στο σύστημα του GDS. Εάν ο επιβάτης πραγματοποιήσει μέσω ενός γραφείου ταξιδίων, την κράτηση μιας διαδρομής ή οποία περιέχει αεροπορικά σκέλη (τμήματα της πτήσης) με πολλαπλές αεροπορικές εταιρίες, η καταγραφή των ονομάτων των επιβατών στο σύστημα GDS θα περιέχει πληροφορίες για ολόκληρη τη διαδρομή του, η κάθε αεροπορική εταιρία που πετά, θα έχει μόνο για το τμήμα της διαδρομής που την αφορά. Αυτό θα περιλαμβάνει τα τμήματα της πτήσης για τις δικές της υπηρεσίες καθώς επίσης και την εισερχόμενη (inbound) και την μετεπιβίβασης (onward connecting) πτήση -με ανταπόκριση-(γνωστές και ως πληροφορίες σκελών (info segments)) των άλλων αεροπορικών εταιριών στο δρομολόγιο. π.χ. αν ένας επιβάτης, πραγματοποιήσει κράτηση μέσω του γραφείου ταξιδίων του, για την παρακάτω διαδρομή: από το Άμστερνταμ προς το Λονδίνο, με την KLM και συνεχίζει από το Λονδίνο προς τη Νέα Υόρκη, με την British Airways και από τη Νέα Υόρκη προς την Φρανκφούρτη, με τη Lufthansa,και το γραφείο ταξιδίων του, είναι συνδεδεμένο με το σύστημα GDS του Amadeus, τότε: το PNR στο GDS του Amadeus, θα περιέχει την πλήρη διαδρομή, το PNR στην KLM, θα εμφανίζει το τμήμα από το Άμστερνταμ προς το Λονδίνο και μαζί και την πτήση της British Airways, ως πληροφορία σκέλους μετεπιβίβασης (onward info segment). Ομοίως, το PNR στο σύστημα της Lufthansa θα εμφανίζει το τμήμα από τη Νέα Υόρκη προς την Φρανκφούρτη, αναφέροντας την πτήση της British Airways ως πληροφορία εισερχόμενου σκέλους (inbound info segment). Το PNR στο σύστημα της British Airways θα εμφανίσει και τις τρεις κατηγορίες. Το ένα ως ζωντανό σκέλος και τα άλλα δύο, αντιστοίχως, ως πληροφορίες σκελών, εισερχόμενου και μετεπιβίβασης.Κάποια συστήματα GDS (αρχικώς το Amadeus CRS και το Semi-Automatic Business Research Environment (SABRE)) επίσης έχουν τη δυνατότητα της διπλής χρήσης, προκειμένου να φιλοξενούν πολλαπλά συστήματα κράτησης θέσεων, σε αυτές τις περιπτώσεις, η λειτουργία του CRS και η κατάτμηση του συστήματος GDS, συμπεριφέρονται σαν να ήταν ξεχωριστά συστήματα. Ο παρακάτω πίνακας, καταγράφει τις ποικίλες πύλες που διοικούνται από εταιρείες GDS. Ο πελάτης μπορεί να δει τις κρατήσεις του που πραγματοποιούνται στην ίδια βάση δεδομένων του GDS ή στο ίδιο το σύστημα κράτησης θέσεων της αεροπορικής εταιρίας. Εάν η κράτηση πραγματοποιηθεί μέσω του GDS, συνήθως υπάρχουν δυο αναφορές κράτησης (reservation references): η μια ονομάζεται "κωδικός εντοπισμού GDS" (GDS locator code) και η άλλη, η πραγματική κράτηση (actual reservation) ή ο κωδικός PNR (PNR number). Στην ταξιδιωτική βιομηχανία, το GDS ξεκίνησε από ένα παραδοσιακό κληρονομικό επιχειρηματικό μοντέλο, που υπήρξε να δια-λειτουργεί μεταξύ των προμηθευτών αεροπορικών εταιριών, κατά τις πρώτες ημέρες των ηλεκτρονικών συστημάτων κράτησης θέσεων της δεκαετίας του 1950. Πολλές προμηθεύτριες αεροπορικές εταιρίες (συμπεριλαμβανομένων των επιχειρηματιών προϋπολογισμού και της επικρατούσας τάσης - budget and mainstream operators) τώρα, έχουν υιοθετήσει την στρατηγική της “απ'ευθείας πώλησης” (“direct selling”) προς τους πελάτες τους χονδρικής και λιανικής (επιβάτες), με το να επενδύουν στις δικές τους κρατήσεις και απ'ευθείας-συστήματα διανομής (direct-distribution systems) επιπλέον της χρησιμοποίησης ενός ή περισσοτέρων συστημάτων GDS. Οι τεχνολογικές εξελίξεις σε αυτόν τον χώρο, διευκολύνουν έναν ευκολότερο τρόπο να για διασταυρώνουν τις πωλήσεις τους με τις συνεργαζόμενες αεροπορικές εταιρίες και μέσω γραφείων ταξιδίων, εξαλείφοντας την εξάρτηση με ένα αφοσιωμένο παγκόσμιο GDS, συνενωνόμενο μεταξύ των συστημάτων, αλλά καθιστώντας το δυσκολότερο για τους πελάτες, να συγκρίνουν τις τιμές, ανάμεσα στους ανταγωνιστές. Ορισμένοι ειδικοί, υποστηρίζουν ότι αυτές οι αλλαγές στα επιχειρηματικά μοντέλα, ενδέχεται να οδηγήσουν σε σταδιακή κατάργηση των GDS στο χώρο των αεροπορικών εταιριών, από το 2020.Ο Όμιλος Lufthansa, ανακοίνωσε τον Ιούνιο του 2015, ότι θα επιβάλλει πρόσθετη επιβάρυνση 16€, για κάθε κράτηση η οποία πραγματοποιείται μέσω ενός εξωτερικού GDS, παρά με τα δικά τους συστήματα. Δήλωσαν, ότι η επιλογή τους έγινε με βάση ότι τα έξοδα της χρήσης των εξωτερικών συστημάτων, ήταν αρκετές φορές υψηλότερα απ' ό,τι τα δικά τους. Αρκετές άλλες αεροπορικές εταιρίες, όπως οι Air France-KLM και Emirates, επίσης δήλωσαν, ότι θα ακολουθήσουν αυτή την εξέλιξη.Ωστόσο, η ξενοδοχειακή καθώς και η βιομηχανία ενοικίασης αυτοκινήτων, συνεχίζουν να επωφελούνται από τα GDS, ιδιαίτερα, η χρησιμοποίηση του GDS στη διάθεση των αποθεμάτων της τελευταίας στιγμής, προκειμένου να αποφέρει πρόσθετα επιχειρησιακά έσοδα. Εδώ το GDS, είναι χρήσιμο να διευκολύνει τη παγκόσμια εμβέλεια, με τη χρήση του υφισταμένου δικτύου και το χαμηλό οριακό κόστος, συγκριτικά με τις συνδεδεμένες (on-line) κρατήσεις αεροπορικών θέσεων. Ορισμένες εταιρίες GDS είναι επίσης στη διαδικασία της επένδυσης και της ίδρυσης σημαντικής υπεράκτιας δυνατότητας (significant offshore capability), σε μια προσπάθεια να μειώσουν το κόστος και να βελτιώσουν τα περιθώρια του κέρδους τους, για να εξυπηρετήσουν τους πελάτες τους, να φιλοξενήσουν άμεσα την αλλαγή των επιχειρηματικών μοντέλων. Σύστημα κράτησης αεροπορικών θέσεων (ARS ή CRS) Σύστημα εξυπηρέτησης επιβατών (PSS) Σύστημα ελέγχου αναχώρησης (DCS) Μητρώο ονόματος επιβάτη (PNR) Εντοπιστής μητρώου (RLOC) Κωδικός ψευδοπόλης (PCC) Timatic (TIM)

Ένα παγκόσμιο σύστημα διανομής (global distribution system (GDS)), είναι ένα δίκτυο που λειτουργεί από μια εταιρία η οποία επιτρέπει τις αυτοματοποιημένες συναλλαγές μεταξύ τρίτων μερών και γραφείων ταξιδίων, με σκοπό την παροχή υπηρεσιών που σχετίζονται με ταξίδια, για τους τελικούς καταναλωτές. Ένα GDS μπορεί να συνδεθεί με υπηρεσίες, τιμών και κρατήσεων, παγιώνοντας προϊόντα και υπηρεσίες και στους τρεις τομείς ταξιδιού: δηλαδή, κρατήσεις αεροπορικών θέσεων, κρατήσεις ξενοδοχείων, ενοικιάσεις αυτοκινήτων καθώς και άλλες δραστηριότητες. Το GDS είναι διαφορετικό από το ηλεκτρονικό σύστημα κράτησης θέσεων, το οποίο είναι ένα σύστημα κρατήσεων που χρησιμοποιείται από τους αντίστοιχους προμηθευτές. Οι πρωτοβάθμιοι πελάτες των GDS, είναι τα γραφεία ταξιδίων (τόσο τα συνδεδεμένα (online) όσο και τα έχοντα ως βάση το γραφείο (office-based)), για να πραγματοποιούν κρατήσεις σε διάφορα συστήματα κρατήσεων τα οποία διευθύνονται από τους προμηθευτές. Το GDS δεν έχει στην κατοχή του καμία θέση· οι θέσεις κρατούνται από το σύστημα κράτησης θέσεων του ίδιου του προμηθευτή (σ.σ. π.χ. της αεροπορικής εταιρίας). Το σύστημα GDS θα έχει σύνδεση σε πραγματικό χρόνο με τη βάση δεδομένων του προμηθευτή. Για παράδειγμα, όταν κάποιο γραφείο ταξιδίων, ζητά κράτηση για την υπηρεσία κάποιας συγκεκριμένης αεροπορικής εταιρίας, το σύστημα του GDS, δρομολογεί το αίτημα στον υπολογιστή του συστήματος κράτησης θέσεων της κατάλληλης αεροπορικής εταιρίας. Αυτό, επιτρέπει στο γραφείο ταξιδίων, τη σύνδεση με ένα μόνο GDS, για να επιλέξει και να κλείσει τις διάφορες πτήσεις, ξενοδοχεία, δραστηριότητες και τις συνδεόμενες υπηρεσίες προς όλους τους προμηθευτές ανά τον κόσμο, οι οποίοι είναι μέρος αυτού του GDS.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CF%83%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CF%82

Πολιορκία του Λένινγκραντ

Περνώντας μέσα από τις Βαλτικές Δημοκρατίες, των οποίων οι κάτοικοι ήταν ευνοϊκά διακείμενοι προς τους ναζί, η Βέρμαχτ (γερμανικές ένοπλες δυνάμεις) έφθασε προ των πυλών του Λένινγκραντ στις 4 Σεπτεμβρίου 1941. Η σοβιετική πόλη είχε αρχίσει να προετοιμάζεται από τον Ιούνιο, όταν χιλιάδες χιλιόμετρα κανονικών αλλά και πρόχειρων οχυρώσεων κατασκευάσθηκαν από επιστρατευμένους κατοίκους υπό τις οδηγίες του Κλιμέντ Βοροσίλοφ. Οι διαταγές του Χίτλερ, υπό την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Βόρειο Σέλας» (Operation Nordlicht), απέκλειαν οποιαδήποτε χρονοτριβή και διέτασσαν την πλήρη ισοπέδωση της πόλης του Λένιν. Αυτό έφερε τους επιτελείς του σε πολύ δύσκολη θέση, διότι οι ιδιαιτερότητες του Λένινγκραντ εκμηδένιζαν τα γερμανικά πλεονεκτήματα και κάθε είδους ευθεία επίθεση θα είχε ανυπολόγιστο κόστος σε ζωές στρατιωτών και πολεμικό υλικό. Πιο συγκεκριμένα: Η πόλη, χτισμένη στο δέλτα του ποταμού Νεβά, περιβαλλόταν από ελώδεις εκτάσεις, όπου τα τεθωρακισμένα θα κολλούσαν και θα γίνονταν εύκολη λεία για τους Ρώσους αντιαρματιστές. Ακόμη όμως και αν περνούσαν, οι κύριες αστικές περιοχές διαρρέονται από κανάλια και επικοινωνούν με πολύ στενές γέφυρες - θα αναγκάζονταν, λοιπόν, να αναλωθούν σε πολύμηνες μάχες εκ του συστάδην, κτήριο προς κτήριο και γέφυρα προς γέφυρα, σε μια άγνωστη μεγαλούπολη που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να διαθέσει εκατοντάδες χιλιάδες επιστράτους για την άμυνά της.Πιθανή απόβαση από το Φινλανδικό Κόλπο ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία λόγω του απροσπέλαστου της Κροστάνδης, ενός οχυρωμένου νησιού στη θαλάσσια είσοδο της πόλης που λειτουργεί ως αβύθιστο πλοίο. Επίσης, ο γερμανικός στρατός δεν διέθετε εμπειρία σε τέτοιου είδους αποβατικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας. Επιπλέον εμπόδιο αποτελούσε ο αρκετά ισχυρός Σοβιετικός Στόλος Βόρειας Θάλασσας και τα υποβρύχιά του.Η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού ήταν Ρώσοι και Εβραίοι, εν αντιθέσει με τις Βαλτικές Δημοκρατίες, όπου οι κάτοικοι είχαν δει τους Γερμανούς ως απελευθερωτές. Επομένως ήταν δύσκολο να συγκροτηθούν δωσιλογικές ομάδες ή να βρεθούν ντόπιοι με καλή γνώση της πόλης, οι οποίοι θα βοηθούσαν τη Βέρμαχτ.Μπροστά στο αδιέξοδο, ο διοικητής της Στρατιάς του Βορρά Στρατάρχης Βίλχελμ Ρίττερ φον Λέεμπ προέκρινε το σχέδιο της πολιορκίας. Η επιλογή αυτή δεν άρεσε ιδιαίτερα στον Χίτλερ, ο οποίος ήθελε να κλείσει όσο το δυνατόν ταχύτερα το μέτωπο στο Λένινγκραντ, ώστε να συγκεντρώσει περισσότερες δυνάμεις στην επίθεση κατά της Μόσχας. Παρ' όλα αυτά αναγκάσθηκε να ακολουθήσει την επιλογή του ανώτατου αξιωματικού του, αν και σχολίασε ειρωνικά ότι ως συνεπής καθολικός, ο Φον Λέεμπ προτιμά να προσεύχεται παρά να πολεμά. Η εφαρμογή του σχεδίου πολιορκίας ξεκίνησε επίσημα στις 8 Σεπτεμβρίου 1941. Η Βέρμαχτ και η Γαλάζια Μεραρχία (από τη φρανκική Ισπανία) σχημάτισαν έναν ημικυκλικό κλοιό στα νότια της πόλης, από το Φινλανδικό Κόλπο έως τις νότιες ακτές της λίμνης Λάντογκα. Με αυτόν τον τρόπο απέκοψαν το Λένινγκραντ από τις δορυφορικές πόλεις και τους κύριους οδικούς άξονες, καθιστώντας αδύνατο τον ανεφοδιασμό σε τρόφιμα, καύσιμα και πολεμοφόδια. Οι περιοχές στα βόρεια της πόλης ήταν στην ευθύνη των Φινλανδών. Αυτοί δεν συμμετείχαν στην πολιορκία με επιθετικές ενέργειες, έλεγχαν όμως την Άνω Λάντογκα και την Καρελία, αποτρέποντας πιθανό ελιγμό του Κόκκινου Στρατού ή κινήσεις ενίσχυσης και απεγκλωβισμού από τον βορρά. Η άποψη του Γερμανού στρατηγού Γκίντερ Μπλούμεντριτ ήταν η εξής: Το Λένινγκραντ θα μπορούσε να καταληφθεί, πιθανώς χωρίς μεγάλη δυσκολία. Αλλά μετά την εμπειρία της Βαρσοβίας το 1939, ο Χίτλερ φοβόταν να εισβάλει σε μεγάλες πόλεις, λόγω των απωλειών που είχε υποστεί εκεί. Διέταξε τα άρματα να σταματήσουν στην τελευταία φάση της προέλασης, όπως είχε κάνει και στη Δουνκέρκη. Έτσι η απόπειρα να καταληφθή η πόλη απέτυχε. Οι πιθανότητες μειώθηκαν ακόμη περισσότερο όταν απέσπασε μηχανοκίνητες δυνάμεις αρμάτων για να λάβουν μέρος στην προέλαση προς τη Μόσχα. Με αυτά τα δεδομένα, η λογική έλεγε ότι η παράδοση της πόλης εξαιτίας της πείνας και του χειμερινού ψύχους, σε συνδυασμό με τους καθημερινούς βομβαρδισμούς των υποδομών, ήταν υπόθεση λίγων μηνών. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χίτλερ δεν ανακάλεσε τον Φον Λέεμπ, όταν είδε ότι δεν εφάρμοζε το «Βόρειο Σέλας». Βάσει των υπολογισμών που έγιναν στις 12 Σεπτεμβρίου, η επάρκεια τροφίμων για τους πολιορκημένους ήταν η ακόλουθη: άλευρα και σιτηρά 35 ημέρες, ζυμαρικά 30 ημέρες, κρέας 33 ημέρες, λίπη 45 ημέρες, ζάχαρη 60 ημέρες. Πράγματι, οι συνθήκες ζωής στο Λένινγκραντ έγιναν άθλιες. Στα τέλη του Σεπτέμβρη τα αποθέματα πετρελαίου εξαντλήθηκαν και απαγορεύθηκε η χρήση ηλεκτρικής ενέργειας σε μη στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Μία απόπειρα να χρησιμοποιηθεί ξυλεία από τα γύρω δάση απέτυχε παταγωδώς, αφού οι υποσιτισμένοι κάτοικοι κάλυψαν μόνο το 1% του πλάνου. Ο χειμώνας που ξεκινούσε χωρίς τρόφιμα και θέρμανση (με τη θερμοκρασία να πέφτει στους - 30 °C κατά τους χειμερινούς μήνες) ήταν τραγικός για τη μεγαλούπολη, που όμως κατάφερε να οργανώσει σθεναρή αντίσταση υπό την ηγεσία του στρατηγού Γκεόργκι Ζούκοφ, αντικαταστάτη του Βοροσίλοβ. Το Λένινγκραντ σώθηκε εκείνον τον πρώτο χειμώνα χάρη στον αδύναμο κρίκο του κλοιού: τις νοτιοανατολικές ακτές της λίμνης Λάντογκα. Ο Φον Λέεμπ προσπάθησε το Νοέμβριο να τις ελέγξει, καταλαμβάνοντας το Τιχβίν (κομβική πόλη 200 χλμ. ανατολικά του Λένινγκραντ), δεν κατάφερε όμως να το κρατήσει - τον Δεκέμβριο εξαναγκάσθηκε σε υποχώρηση με βαρύτατες απώλειες, αφήνοντας έτσι ένα μικρό κενό. Δόθηκε έτσι στον Κόκκινο Στρατό η ευκαιρία να παίξει το τελευταίο του χαρτί, κάνοντας κάτι εξωπραγματικό: κατασκεύασε τον Δρόμο της Ζωής (Дорога жизни) επάνω στην παγωμένη λίμνη, από τη ΝΑ ακτή προς τη ΝΔ, δημιουργώντας οδό εφοδιασμού σε τρόφιμα και πολεμοφόδια. Το πρώτο δρομολόγιο έγινε στις 20 Νοεμβρίου και μπορεί με απόλυτους αριθμούς ο Δρόμος της Ζωής να μην απέδωσε πολλά και να είχε πλήθος από ανθρώπινα θύματα (δύο στα τρία καμιόνια καταστρέφονταν από πυρά των γερμανικών αεροπλάνων), ακόμη όμως και αυτά τα λίγα εφόδια υπήρξαν αρκετά για να σωθεί η πόλη. Επίσης, ο Δρόμος της Ζωής υπήρξε πολύτιμος για την εκκένωση της πόλης από ασθενείς και τραυματίες: μέχρι τις 24 Απριλίου που σταμάτησαν τα δρομολόγια λόγω τήξης των πάγων, υπολογίζεται πως απομακρύνθηκαν 514.000 άμαχοι και 35.000 τραυματίες στρατιώτες. Παράλληλα με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, η πόλη προσπάθησε να διατηρήσει την πνευματική ζωή της, στο βαθμό που ήταν εφικτό. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια συνέχισαν να λειτουργούν, ενώ οι πολιτιστικοί θησαυροί της αποθηκεύτηκαν στα υπόγεια του Μουσείου Ερμιτάζ και του Αγίου Ισαάκ - μάλιστα ο τεράστιος χρυσός θόλος του τελευταίου καλύφθηκε με χρώμα, για να μη δίνει στόχο στα γερμανικά αεροπλάνα. Προς το τέλος της άνοιξης ήταν πια ξεκάθαρο ότι η πόλη άντεξε και τα γερμανικά σχέδια απέτυχαν. Λίγο νωρίτερα ο Φον Λέεμπ είχε υποβάλει την παραίτησή του, επικαλούμενος τυπικά λόγους υγείας, και είχε αντικατασταθεί από το στρατηγό Γκέοργκ φον Κύχλερ. Κατά ένα παιχνίδι της τύχης, η αποτυχία του στο Λένινγκραντ τού έσωσε τη ζωή. Εάν είχε καταφέρει να ισοπεδώσει την πόλη όπως είχε διαταχθεί, σίγουρα δεν θα γλίτωνε με απλή φυλάκιση 3 ετών μετά τη λήξη του πολέμου στη Δίκη της Νυρεμβέργης. Από την άλλη, βέβαια, δεν είναι δυνατό να προβλεφθεί ποια θα ήταν η έκβαση του πολέμου εάν είχε καταληφθεί γρήγορα η πόλη, αφού μεγάλα τμήματα της «Ομάδας Στρατιών Βορρά» θα είχαν απεμπλακεί για να συνεισφέρουν στις μάχες της Μόσχας (Οκτώβριος 1941 - Ιανουάριος 1942) και του Στάλινγκραντ (Αύγουστος 1942 - Φεβρουάριος 1943). Εν τω μεταξύ, οι κακουχίες των κατοίκων στο εσωτερικό της πόλης συνεχίζονταν. Οι πάγοι της λίμνης Λάντογκα έλιωσαν και τα καμιόνια του Δρόμου της Ζωής αντικαταστάθηκαν από φορτηγίδες, αλλά και πάλι οι περισσότερες βυθίζονταν από πυρά της Λουφτβάφε. Άρχισαν να αναφέρονται μεμονωμένα περιστατικά κανιβαλισμού που αντιμετωπίσθηκαν με άμεσες εκτελέσεις. Τουλάχιστον οι κάτοικοι δεν είχαν πλέον να αντιπαλέψουν τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, ενώ το ηθικό τους ήταν ανεβασμένο. Ολόκληρο το 1942 κύλησε χωρίς σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, με την κατάσταση να έχει παγιωθεί: οι μεν Σοβιετικοί πέθαιναν κατά χιλιάδες από πείνα, αλλά αδυνατούσαν να σπάσουν τον κλοιό από ξηράς, οι δε Γερμανοί ήθελαν να μπουν στην πόλη, αλλά τους ήταν τεχνικά αδύνατο και ήλπιζαν μόνο σε παράδοση των πολιορκημένων. Στα γεγονότα αυτής της φάσης αξίζει να αναφερθεί η Επιχείρηση Μπουρίνι, με τον ασυνήθιστο στόχο της υλοποίησης μιας συναυλίας. Από τη Μόσχα όπου βρισκόταν, ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς είχε συνθέσει μία συμφωνία αφιερωμένη στην αντίσταση του Λένινγκραντ (Opus 60, Leningrad). Ένα αεροσκάφος έσπασε το γερμανικό αποκλεισμό και πέταξε τις παρτιτούρες μέσα σε ένα σακίδιο, ενώ επαγγελματίες μουσικοί ανακλήθηκαν από τα χαρακώματα και σχημάτισαν συμφωνική ορχήστρα για την εκτέλεσή της. Η παράσταση δόθηκε στις 9 Αυγούστου και μεταδόθηκε με μεγάφωνα σε όλη την πόλη, αφού προηγουμένως τρεις χιλιάδες οβίδες εκτοξεύθηκαν κατά θέσεων του γερμανικού πυροβολικού, ώστε να εξασφαλισθεί η σιγή του κατά τη διεξαγωγή της. Έχοντας την εμπειρία της προηγούμενης χρονιάς, ο Κόκκινος Στρατός επανενεργοποίησε το Δρόμο της Ζωής το Δεκέμβριο του 1942 στη Λάντογκα. Αυτή τη φορά όμως, πέρα από το δρόμο για τα κάρα και τα φορτηγά, έστησε και σιδηρόδρομο μήκους 30 χλμ. Επίσης από το φθινόπωρο είχε ποντίσει πετρελαιαγωγό σε βάθος 12,5 μέτρων, ο οποίος έγινε απρόσβλητος από τα γερμανικά πυρά όταν πάγωσε η επιφάνεια της λίμνης. Στις 18 Ιανουαρίου του 1943, πεντακόσιες ημέρες από την έναρξη της πολιορκίας και σχεδόν ταυτόχρονα με τη νίκη στο Στάλινγκραντ, παίχθηκε η πρώτη πράξη της λύτρωσης: υπό τις οδηγίες του Ζούκοφ οι σοβιετικοί πέτυχαν επιτέλους να διανοίξουν χερσαία δίοδο, σπάζοντας την πολιορκία στα νοτιοανατολικά με την Επιχείρηση Αστραπή (Операция Искра). Τον επόμενο μήνα διεύρυναν αυτή τη δίοδο με τη Μάχη στο Κράσνι Μπορ, όπου αποδεκάτισαν τη Γαλάζια Μεραρχία (με απώλειες κοντά στο 75%, η ήττα αυτή είναι η χειρότερη στην ιστορία του ισπανικού στρατού). Οι συνθήκες ζωής στην πόλη βελτιώθηκαν, αλλά και πάλι ήταν δύσκολη μια γενική αντεπίθεση που θα εκδίωκε τους πολιορκητές. Μία νέα προσπάθεια (Επιχείρηση Πολικός Αστέρας) απέτυχε εξαιτίας της γερμανικής υπεροπλίας και αυτή η κατάσταση διατηρήθηκε για όλο το 1943. Τελικά η πολιορκία λύθηκε τον Ιανουάριο του 1944, όταν ο Κόκκινος Στρατός κατάφερε την οριστική απώθηση των εισβολέων. Τότε ολόκληρη η ανθρωπότητα βρέθηκε μπροστά στο μέγεθος της τραγωδίας αλλά και του ηρωισμού: από τα τρία εκατομμύρια κατοίκους του Λένινγκραντ, οι 1.000.000 - 1.100.000 πέθαναν από τους βομβαρδισμούς και την πείνα. Ακούστηκαν πολλές χαρακτηριστικές ιστορίες για ανθρώπους που προτίμησαν να πεθάνουν από το κρύο παρά να κάψουν τη βιβλιοθήκη τους για να ζεσταθούν, ή για τον καθηγητή Βοτανικής του πανεπιστημίου που προτίμησε να πεθάνει από την πείνα, παρά να φάει τη συλλογή που περιελάμβανε πλήθος βρώσιμων φυτών, καρπών και σπόρων (περισσότερα από 200.000 τεμάχια διαφόρων ειδών). Για τον ηρωισμό των κατοίκων της, το 1945 η πόλη ήταν η πρώτη της Σοβιετικής Ένωσης που έλαβε τον τιμητικό τίτλο της Ηρωικής Πόλης. Σχετικά με την πολιορκία του Λένινγκραντ έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια μία θεωρία από μία μειονότητα (κυρίως Βρετανών και Αμερικανών) ιστορικών, σύμφωνα με την οποία εσκεμμένα ο Κόκκινος Στρατός άφησε τους Γερμανούς να φθάσουν μέχρις εκεί. Προχωρώντας ακόμη παραπέρα, η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι η κατάληψη του Λένινγκραντ θα εξυπηρετούσε τον Στάλιν, διότι οι Γερμανοί θα εξολόθρευαν την πολυάριθμη εβραϊκή κοινότητα και θα εξαφάνιζαν την αυτοκρατορική κληρονομιά της πόλης. Για την πλειονότητα των ιστορικών η άποψη αυτή είναι εξωφρενική, αφού παραγνωρίζει ορισμένα βασικά δεδομένα: Κανείς ηγέτης δεν χαρίζει στον εχθρό τη δεύτερη σε πληθυσμό και πρώτη σε ιστορική και συμβολική σημασία πόλη του.Ενδεχόμενη πτώση του Λένινγκραντ θα είχε τεράστιο ψυχολογικό αντίκτυπο σε ολόκληρο το ανατολικό μέτωπο, τη στιγμή που οι Γερμανοί (στις 5 Δεκεμβρίου 1941) βρίσκονταν λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα, αλλά και αργότερα όταν ο Κόκκινος Στρατός κρατούσε με νύχια και δόντια το Στάλινγκραντ και όλα κρέμονταν από μία κλωστή.Εάν ο Στάλιν ήθελε να χαρίσει την πόλη στους Γερμανούς, δεν θα έφθανε στο σημείο να κατασκευάσει τον Δρόμο της Ζωής επάνω στο παγωμένο νερό για να την ανεφοδιάζει. Αντίθετα, θα είχε κάθε δικαιολογία να διατάξει την παράδοσή της κατά τον πρώτο τραγικό χειμώνα.Ο Στάλιν έδειξε συχνά ότι δεν διέθετε τους συνήθεις ηθικούς ενδοιασμούς: Εάν ήθελε την εξόντωση της εβραϊκής κοινότητας, θα το διέτασσε απευθείας. Δεν υπήρχε λόγος να θυσιάσει και τον υπόλοιπο πληθυσμό της πόλης. Baryshnikov, N.I. (2003), Блокада Ленинграда и Финляндия 1941–44 (Finland and the Siege of Leningrad), Институт Йохана Бекмана Salisbury, Harrison Evans (1969), The 900 Days: The Siege of Leningrad, Da Capo Press, ISBN 0-306-81298-3 Wykes, Alan (1972), The Siege of Leningrad, Ballantines Illustrated History of WWII Brinkley, Douglas; Haskey, Mickael E. (2004), The World War II. Desk Reference, Grand Central Press Carell, Paul (1966), Verbrannte Erde: Schlacht zwischen Wolga und Weichsel (Scorched Earth: The Russian-German War 1943-1944), Verlag Ullstein GmbH, (Schiffer Publishing), ISBN 0-88740-598-3 Juutilainen, Antti; Leskinen, Jari (2005), Jatkosodan pikkujättiläinen, Helsinki

Η Πολιορκία του Λένινγκραντ ή Πολιορκία των 900 ημερών είναι το σύνολο των πολεμικών γεγονότων που έλαβαν χώρα στο Λένινγκραντ (η σημερινή Αγία Πετρούπολη) και την ευρύτερη περιοχή του, από τον Σεπτέμβριο του 1941 έως τον Ιανουάριο του 1944. Αποτελεί τμήμα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, δηλ. του Ανατολικού Μετώπου του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84

Λυσιστράτη (κωμωδία)

Στην αρχαία Αθήνα, κατά την περίοδο του πελοποννησιακού πολέμου, οι γυναίκες με επικεφαλής τη Λυσιστράτη αποφασίζουν να σταματήσουν τον πόλεμο και να ξαναφέρουν την ειρήνη στον τόπο τους. Ανάμεσα στις συγκεντρωμένες γυναίκες, ξεχωρίζουν εκτός από τη Λυσιστράτη, η Αθηναία Κλεονίκη, η νεαρή Μυρρίνη, και η Σπαρτιάτισσα Λαμπιτώ. Την αρχική ιδέα έχει συλλάβει η Λυσιστράτη η οποία για αυτόν το λόγο έχει συγκαλέσει κρυφά όλες τις Αθηναίες αλλά και αντιπροσώπους από τις υπόλοιπες πόλεις. Οι γυναίκες συγκεντρώνονται αλλά όταν εκείνη τους προτείνει την κήρυξη ερωτικής αποχής μέχρι οι άντρες να αποφασίσουν τη λήξη του πολέμου, αρχικά διαφωνούν. Τελικά και μετά από έντονους δισταγμούς πείθονται όταν η σπαρτιάτισσα Λαμπιτώ με αποφασιστικότητα προσχωρεί στο σχέδιο της Λυσιστράτης. Η απόφαση σφραγίζεται με όρκο πάνω στο κρασί. Την ίδια στιγμή ακούγονται φωνές ενθουσιασμού από την Ακρόπολη, σημάδι πως το δεύτερο σκέλος του σχεδίου της Λυσιστράτης πέτυχε. Οι ηλικιωμένες γυναίκες έχουν κυριεύσει την Ακρόπολη, εκεί όπου βρίσκεται το θησαυροφυλάκιο των δημοσίων χρημάτων με τα οποία επιδοτούντο οι πολεμικές επιχειρήσεις. Η συγκέντρωση των γυναικών διαλύεται. Στη σκηνή μπαίνει τώρα ο Χορός που αποτελείται από ηλικιωμένους άντρες και ακολουθεί ένας δεύτερος Χορός από ηλικιωμένες γυναίκες. Οι άντρες, εξοργισμένοι από την ανταρσία των γυναικών, έρχονται κρατώντας χύτρες και αναμμένους πυρσούς. Οι γυναίκες από την άλλη πλευρά κρατάνε σταμνιά με νερό. Αρχίζει η αναμέτρηση. Οι άντρες απειλούν τις γυναίκες με τους πυρσούς τους, και οι γυναίκες τούς κατατροπώνουν αδειάζοντας τα σταμνιά τους πάνω στις φωτιές των αντρών. Στη σκηνή έρχεται ένας ηλικιωμένος Πρόβουλος (μέλος μιας δωδεκαμελούς επιτροπής διακεκριμένων πολιτών, που είχε σκοπό τον αυστηρό έλεγχο της οικονομίας). Ως εκπρόσωπος της εκκλησίας του Δήμου, προστάζει τους τοξότες που τον ακολουθούν να συλλάβουν τις γυναίκες. Οι γυναίκες όμως δεν το επιτρέπουν. Η Λυσιστράτη και ο Πρόβουλος επιδίδονται σ’ έναν αγώνα λόγων, όπου ο γυναικείος Χορός παραστέκεται στη Λυσιστράτη και ο αντρικός στον Πρόβουλο. Η Λυσιστράτη επαναλαμβάνει στον Πρόβουλο την απόφαση των γυναικών να επιβάλουν την ειρήνη, και ο Πρόβουλος εκδιώκεται από τις γυναίκες. Η αποχή έχει αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη και για τα δύο φύλα. Όμως οι άντρες έχουν αρχίσει να αισθάνονται πολύ βαριές τις συνέπειες. Οι γυναίκες τους, σύμφωνα με τις οδηγίες της Λυσιστράτης, τους προκαλούν όσο γίνεται περισσότερο χωρίς όμως τελικά να υποκύπτουν στις επιθυμίες τους. Παράλληλα το σχέδιο των γυναικών έχει επιτυχία και στη Σπάρτη. Ένας Σπαρτιάτης κήρυκας έρχεται και ζητά να ορίσουν οι Αθηναίοι αντιπροσώπους για να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις της ειρήνης. Οι Σπαρτιάτες απεσταλμένοι και οι Αθηναίοι, κάνουν έκκληση στη Λυσιστράτη να τους βοηθήσει στο συμβιβασμό. Η Λυσιστράτη το πετυχαίνει με τη βοήθεια μιας καλλονής, της προσωποποιημένης Συμφιλίωσης. Η Λυσιστράτη κατηγορεί Αθηναίους και Σπαρτιάτες γιατί πρόδωσαν την κοινή θρησκευτική και πολιτιστική τους κληρονομιά. Οι δύο αντιπροσωπείες απορροφημένες από τα κάλλη της Συμφιλίωσης, κάνουν αμοιβαίες παραχωρήσεις και η ειρήνη εξασφαλίζεται. Το αίσιο τέλος σφραγίζεται με ένα συμπόσιο που παραθέτουν οι γυναίκες μέσα σε μια αποθέωση από τραγούδια και χορούς. Το έργο αντιπροσωπεύει μια από τις καλύτερες στιγμές του Αριστοφάνη. Είναι η τελευταία προσπάθειά του να επικρατήσει η ειρήνη, μετά τους Αχαρνής (425 π.Χ.) και την Ειρήνη (421 π.Χ.). Από την Ειρήνη μέχρι τη Λυσιστράτη, έχουν διαδραματιστεί διάφορα πολιτικά γεγονότα: Η σύναψη της Νικιείου ειρήνης το 421 π.Χ., η άμεση σχεδόν παραβίασή της και από τις δύο πλευρές, η απώλεια της Δεκέλειας, του σπουδαιότερου οχυρού της Αθήνας, η καταστροφή της σικελικής εκστρατείας του 413 π.Χ., η αποστασία ενός μεγάλου μέρους της Αθηναϊκής συμμαχίας. Οι πληγές των αντιπάλων δεν άφηναν περιθώρια ούτε για ειρήνη ούτε για νέο πόλεμο. Όλοι ήταν ηττημένοι αλλά ταυτόχρονα αμετανόητοι. Η Λυσιστράτη έχει τα ίδια αισθήματα με τον Τρυγαίο της Ειρήνης. Αντίθετα με τον Δικαιόπολη των Αχαρνέων, η Λυσιστράτη και ο Τρυγαίος θέλουν την ειρήνη όχι για λόγους προσωπικού συμφέροντος, ούτε μόνο για το καλό της Αθήνας, αλλά για το συμφέρον ολόκληρου του ελληνικού κόσμου. Η ειρήνη στο τέλος του έργου επιτυγχάνεται με κάποιες αμοιβαίες παραχωρήσεις. Η Λυσιστράτη πείθει αφενός τους Αθηναίους να παραιτηθούν από την Πύλο, που έγινε Αθηναϊκή κτήση κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων, και αφετέρου τους Σπαρτιάτες, να παραιτηθούν από τρεις άλλες περιοχές. Η συμφιλίωση επισφραγίζεται στο τέλος του έργου με τον Σπαρτιάτη τραγουδιστή να επικαλείται και να υμνεί θεότητες τις οποίες αναγνώριζαν και λάτρευαν και οι Αθηναίοι. Ο Σπαρτιάτης είναι αυτός που, κατά πάσα πιθανότητα κλείνει το έργο υμνώντας την Αθηνά, πολιούχο θεά της Αθήνας, που όμως λατρευόταν και στη Σπάρτη ως Αθηνά «χαλκίοικος»: «Ύμνησε τη θεά την πιο δυνατή, που όλους τους νικά, τη θεά με το χάλκινο σπίτι». https://www.mikrosapoplous.gr/lysistrati/lysistrata.htmFull script of Lysistrata as adapted by Edward Einhorn. Excerpts from Lysistrata with illustrations by Aubrey Beardsley. Lysistrata & the War: A Comic Opera in Mozartian Style"—updated from the ancient Greek play (ISBN 0-912424-07-9). Lysistrata text in English—The EServer Drama Collection (Iowa State University). Lysistrata audiobook - Listen to streaming audio online and download in MP3 format. Negro Repertory Company: Lysistrata, on the controversial 1937 production of the play by the Seattle Branch of the Federal Theater Project. Βιντεοσκοπημένη παράσταση της «Λυσιστράτης» του Αριστοφάνη που δόθηκε από το Εθνικό Θέατρο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Επιδαύρου το 1972 (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)

Η Λυσιστράτη είναι κωμωδία του Αριστοφάνη που γράφτηκε και διδάχθηκε το 411 π.Χ.. Θεωρείται ένα από τα παλιότερα και χαρακτηριστικότερα αντιπολεμικά έργα. Η υπόθεση έχει να κάνει με τη σεξουαλική απεργία που κηρύσσουν οι γυναίκες της Αθήνας και της Σπάρτης, προσπαθώντας έτσι να πείσουν τους άντρες τους να σταματήσουν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%85%CF%83%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7_(%CE%BA%CF%89%CE%BC%CF%89%CE%B4%CE%AF%CE%B1)

Αντώνιος Γιάνναρης

Γεννήθηκε στους Λάκκους του σημερινού νομού Χανίων. Ο πατέρας του Νικόλαος Γιάνναρης ήταν αδελφός του οπλαρχηγού Χατζημιχάλη Γιάνναρη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αθήνας και συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Γερμανία. Από το 1896 άρχισε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Αγίου Ανδρέα στην Σκωτία. Πήρε μέρος στη Κρητική Επανάσταση του 1889 και ανακηρύχτηκε μάλιστα πρόεδρος της επαναστατικής συνέλευσης στον Ομαλό Χανίων. Διετέλεσε Γενικός Επιθεωρητής των Σχολείων της Κρήτης, κατά την περίοδο που το νησί ήταν αυτόνομο. Το 1904 φυλακίστηκε στα Χανιά για την αντιπολιτευτική του δραστηριότητα εναντίον του ύπατου αρμοστή πρίγκηπα Γεωργίου. Μεγάλο μέρος της δραστηριότητάς του διέθεσε ο Γιάνναρης για τη συγγραφή διαφόρων λεξικών. Το 1888 συνέγραψε γερμανοελληνικό λεξικό, αργότερα αγγλοελληνικό, όπως επίσης και σε άλλες γλώσσες, ενώ συνέγραψε ακόμη βιβλία εκμάθησης μεθόδων της αγγλικής, γαλλικής και γερμανικής γλώσσας. Το σπουδαιότερο από τα δημοσιεύματά του είναι η Ιστορική γραμματική της ελληνικής γλώσσας (Αγγλικά: An Historical Greek Grammar chiefly of the Attic Dialect, as written and spoken from Classical Antiquity down to the Present Time, Λονδίνο 1897) ιδίως της αττικής διαλέκτου, όπως γράφτηκε και χρησιμοποιήθηκε από την κλασική αρχαιότητα ως τη εποχή που γράφτηκε το έργο. Άσματα Κρητικά μετά διστίχων και παροιμιών = Kretas volkslieder nebst distichen und sprichwortern / in der ursprache mit glossar hrsg. von Anton Jeannaraki, εκδ. F. A. Brockhaus, Λειψία, 1876 Neugriechische Grammatik nebst Lehrbuch der neugriechischen Volkssprache und einem methodischen Worteranhang, συγγρ. Antonios Jeannarakis, εκδ. Hahn'sche Buchhandlung, Ανόβερο, 1877 Adnotationes criticae in Longini que fertur Περί ύψους libellum, [χ.έ.], Marburgi Cattorum, 1880 Μικρός Θησαυρός της Ελληνικής Γλώσσης: Επίτομον Ελληνικόν Λεξικόν μετά εισαγωγής εις την ελληνικήν γλώσσαν και γραμματείαν, εκδ. Ανέστη Κωνσταντινίδη, Εν Αθήναις, 1882 Deutsch-Neugriechisches Handworterbuch: Unter besonderer Berucksichtigung der neugriechischen Volkssprache, συγγρ. Antonios Jannarakis, εκδ. Hahn'sche Buchhandlung, Ανόβερο, 1883 Μικρός Θησαυρός της Ελληνικής Γλώσσης: ήτοι Επίτομον Ελληνικόν Λεξικόν μετά εισαγωγής εις την ελληνικήν γλώσσαν και φιλολογίαν, εκδ. Ανέστη Κωνσταντινίδη, Εν Αθήναις, 1888 Νέον σύστημα διδασκαλίας της γαλλικής γλώσσης ενιαίον και αυτοτελές: ήτοι θεωρητική και πρακτική μέθοδος προς εκμάθησιν της γαλλικής γλώσσης, εκδ. Σ. Κ. Βλαστώ, Εν Αθήναις, 1888 Επίτομον λεξικόν γερμανοελληνικόν: μετά εισαγωγικών κανόνων περί προφοράς και τονισμού και πίνακος των ανωμάλων ρημάτων κατά την νέαν γερμανικήν ορθογραφίαν, εκδ. Π. Δ. Σακελλαρίου, Εν Αθήναις, 1888 Περί Ερωτοκρίτου και του ποιητού αυτού: Κριτική και γλωσσική διατριβή επί υφηγεσία, εκδ. Εκ του Τυπογραφείου των Καταστημάτων Ανέστη Κωνσταντινίδου, Εν Αθήναις, 1889 Ηχώ Αθηνών: ήτοι Εγχειρίδιον της λαλουμένης Ελληνικής γλώσσης, εκδ. Verlag von Rud. Siegler, Λειψία, 1891 A concise dictionary of the english and modern greek languages : as actually written and spoken : english-greek, εκδ. John Murray, Λονδίνο, 1895 Επίτομον Ελληνικόν Λεξικόν: Μετά εισαγωγής εις την Ελληνικήν Γλώσσαν και Γραμματείαν, εκδ. Ανέστη Κωνσταντινίδη, Εν Αθήναις, 1902-1905 Δημοσιολογική μελέτη περί της καταστάσεως της εν Κρήτη γεωργίας και εμπορίας: σύντομος και πρακτική μελέτη, [αυτοέκδοση], Χανιά, 1906 Αριθ. Πρωτ.1 Διεκπ.1 Κρητική Πολιτεία Ανωτέρα Διεύθυνσις της Παιδείας Εγκύκλιος Προς απάσας τας υφισταμένας Αρχάς της Παιδείας Η Δημοσία Παιδεία αρχαιόθεν μέχρι σήμερον συνεξεταζομένου κατ' αρχήν του σημερινού γερμανικού συστήματος, εκδ. Κρητική Πολιτεία, συγγρ. Ο Γενικός Επιθεωρητής της Παιδείας Α. Ν. Γιάνναρης, Χανιά, 30 Νοεμβρίου 1907 Η Δημοσία Παιδεία αρχαιόθεν μέχρι σήμερον συνεξεταζομένου κατ'αρχήν του σημερινού γερμανικού συστήματος: ήγουν σύντομος αλλά περιεκτική ιστορική και πρακτική παιδαγωγική μελέτη, συντελ. Μιχαήλ Δ. Βολονάκης, Κωνσταντίνος Σ. Κόντος, εκδ. Σ. Πετράκης, Χανιά, 1908 Ιστοσ. Ψηφιακής Βιβλιοθήκης Νεοελληνικών Σπουδών-Ανέμη, [Προβολή ψηφιοποιημένων έργων του συγγραφέα από βάση δεδομένων.], Ανακτήθηκε 9 Δεκεμβρίου 2012 Εφημ. «Πατρίς», Οι φωτογραφίες της Ιστορίας: Αντώνιος Γιάνναρης, ο διανοούμενος με το τουφέκι Αρχειοθετήθηκε 2016-02-07 στο Wayback Machine., Ανακτήθηκε 9 Δεκεμβρίου 2012

Ο Αντώνιος Ν. Γιάνναρης ή Γιανναράκις, (Λάκκοι Χανίων, 1852 - σε πλοίο προς την Αμερική, 1909) ήταν Έλληνας φιλόλογος και γλωσσολόγος, οπλαρχηγός της Κρητικής επανάστασης του 1895 με 1898 και ανιψιός του οπλαρχηγού Χατζημιχάλη Γιάνναρη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%B7%CF%82

Στέφανος Ιωαννίδης

Ο Στέφανος Ιωαννίδης γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1923. Οι γονείς του κατάγονταν επίσης από την Ξάνθη και ήταν το μοναδικό παιδί τους. Ο πατέρας του ήταν καπνεργάτης. Στο αυτοβιογραφικό "Οδοιπορικό μεσ΄ στο Χρόνο» (1997) γράφει: "Γεννημένος σε μια γνήσια προλεταριακή οικογένεια, πάμπτωχη, χωρίς καμιά καλλιέργεια και μεγαλωμένος σε μια καθαρά εργατική γειτονιά. Ένας κουρέας, ένας τσαγκάρης, ένας σωφέρ, κάποιος κλητήρας σε δημόσια υπηρεσία και όλοι οι άλλοι, δύο και τρείς ή ίσως και περισσότεροι από κάθε σπίτι, καπνεργάτες. Ούτε μια εξαίρεση, κάποιου που να εμπνέει κάποιες ανησυχίες. (…) Στο σπίτι μέσα, μοναδική πνευματική τροφή ο «Θεατής», παλιότερα, θυμάμαι στα πολύ μικρά χρόνια, κάποιες επιφυλλίδες με το Λήσταρχο Γιαγκούλα…». Η γερμανική κατοχή της Ξάνθης (8 έως 20 Απριλίου 1941) και η βουλγαρική στην συνέχεια (20 Απριλίου 1941 έως 8 Σεπτεμβρίου 1944) τον βρήκε στα κρίσιμα χρόνια της εφηβείας και του στέρησε τα ερεθίσματα για τα Γράμματα. «Δεν είχα διαβάσει και τότε και στα πρώτα χρόνια του πολέμου κανένα απολύτως βιβλίο. Νομίζω ότι την λογοτεχνία την ανακάλυψα με τους Αθλίους του Βικτόρ Ουγκώ, Ναι! Ήταν και κάποιος λαϊκός φιλόσοφος, ο Μαυρουδής. Πως έγινε και πήγαινα στο σπίτι του δεν θυμάμαι. Όμως μου έδινε βιβλία και διάβαζα, κατά τα χρόνια της κατοχής. Μια μεγάλη ανακάλυψη! Η «σιδηρά διαθήκη» του Δημητρακόπουλου. Ήταν την εποχή εκείνη κάτι το αφάνταστα σπουδαίο να έχεις διαβάσει τη σιδηρά διαθήκη. Ο κόκορας που μπλέκει Χριστό και Σωκράτη και δεν ξέρω τι άλλο. Ό,τι αποπροσανατολιστικό για το παρθένο μυαλό μου. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποια άλλα ήταν τα διαβάσματά μου. Πάντως ό,τι και να ΄ταν, κάτι τέτοια λαϊκίστικα. Έπειτα η κατοχή. Αναγκαστικό σκοτάδι. Δεν βρέθηκε κανένας να με καθοδηγήσει. (…) Μετά η απελευθέρωση που για μένα συνοδεύτηκε με την αρρώστια, απομόνωση από όλον τον κόσμο, ή καλλίτερα εγκατάλειψη από όλον τον κόσμο.» Το 1947 προσλήφθηκε στον Δήμο Ξάνθης, αλλά η εργασία του διακόπηκε από τον Απρίλιο του 1948 μέχρι τον Αύγουστο 1952 από την στρατιωτική του θητεία. Επιστρέφοντας στην Ξάνθη συμμετείχε στην ίδρυση του πολιτιστικού σωματείου «Φιλοπρόοδος Ένωσις Ξάνθης» (Φ.Ε.Ξ.) το οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα. Στο επίσης αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Κάμινος πυρός καιομένη» αναφέρει: «Το είπα και το ξανά ΄πα και είναι να ξαναλέγεται σε κάθε ευκαιρία, τα δέκα χρόνια χαμένα (17 ως 27 χρονών) από το ΄40 ως το ΄51, τα δέκα εκείνα δημιουργικά και θεμελιακά χρόνια κάθε ανθρώπου, αντί να δημιουργήσει, βυθίστηκε στη οδύνη του πολέμου, μέσα εκεί και μετά στην αρρώστια, περιδινίστηκε στον παραλογισμό της στρατιωτικής ζωής, μια αποκτήνωση, μια καταπίεση, μια ταλαιπωρία σώματος, ψυχής και πνεύματος και χρειάστηκε εκεί τα τέλη της τρίτης δεκαετίας της ζωής του, να ξαναρχίσει να μαθαίνει την αλφαβήτα της μόρφωσης και να μυείται στα Γράμματα και να ρίχνει τότε –αντί στα 17 του χρόνια- τα θεμέλια της κατοπινής δημιουργικής ζωής του.» Αρχικά ως απλό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Φ.Ε.Ξ και στη συνέχεια ως γενικός γραμματέας για εφτά χρόνια και πρόεδρος επί δέκα χρόνια, πρωτοστάτησε στην ίδρυση Βιβλιοθήκης στην Ξάνθη και στα Άβδηρα, Κινηματογραφικής Λέσχης, Θεατρικού Εργαστηρίου, Μουσικού Εργαστηρίου και Λαογραφικού Μουσείου. Το 1954, όταν η Φ.Ε.Ξ. δώρισε την Βιβλιοθήκη της στον Δήμο Ξάνθης, ο Στέφανος Ιωαννίδης ανέλαβε την συγκρότηση της ιδρυθείσας Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ξάνθης, της οποίας ήταν διευθυντής μέχρι το καλοκαίρι του 1983, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Κατάφερε να καταστήσει την Δημοτική Βιβλιοθήκη Ξάνθης ως την καλύτερη επαρχιακή Βιβλιοθήκη, οποία κατά την αποχώρησή του είχε 32.000 τόμους βιβλίων. Το 1960 άρχισε να εκδίδει το περιοδικό «Θρακικά Χρονικά», μια τρίμηνη επιθεώρηση με θέματα αρχαιολογίας, ιστορίας και λαογραφίας μέχρι το τεύχος 28, οπότε διακόπηκε με την επιβολή της δικτατορίας. Συνέχισε μετά το 1972 ως ετήσια έκδοση μέχρι το τεύχος 46 το 1992, οπότε διακόπηκε οριστικά λόγω σοβαρής ασθένειάς του. Το 1971 παντρεύτηκε την Αθηνά, σύντροφο της ζωής του μέχρι τον θάνατό του. Δεν απέκτησαν παιδιά. Το 1999 κυκλοφόρησε το τελευταίο βιβλίο του «Συγκλίσεις». Πέθανε στις 1 Μαϊου 2001. «Έλεγα προχτές: καιρός πια να πάρω σύνταξη κι από τα Θρακικά Χρονικά. Πήρα πρώτα από την ΦΕΞ, μετά από τη Βιβλιοθήκη, τώρα απομένει από τα Θρακικά. (…) Η απασχόληση σε κάθε τομέα ήταν πλήρης, εντατική και η απόδοσή της ισοδυναμούσε με μιαν κανονική απασχόληση. Έζησα δηλαδή, τρεις ζωές δημιουργικές. Είμαι ικανοποιημένος; Σπεύδω ν΄ απαντήσω, όχι. Διότι όλα αυτά γίνονταν σε βάρος μιας τέταρτης ζωής, και που αυτή ήταν που ευχαριστούσε και γέμιζε την ψυχή μου περισσότερο από όλα τα άλλα. Και ποια είναι αυτή; Μα η συγγραφική, η λογοτεχνική. Αυτή, λειτουργούσε καταπιεζόμενη από τις άλλες τρεις. Τη ΦΕΞ τη Βιβλιοθήκη, το περιοδικό. Αυτή είναι που ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί η έκφραση του ψυχικού μου κόσμου.» Το θεατρικό του έργο "Στη γέφυρα του Λουλέ – Μπουργκάζ" (1980), το οποίο είναι βασισμένο στο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού "Ποίος ήτο ο φονεύς του αδερφού μου", παρουσιάστηκε το 1980 από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ).Στην πνευματική του διαδρομή συνδέθηκε στενά με μια άλλη ανήσυχη μορφή της Ξάνθης, τον ιστορικό ερευνητή και συνοδοιπόρο του στην Φ.Ε.Ξ. Θωμά Εξάρχου (1921-2014). Ποιήματά του μελοποίησε και παρουσίασε στην Ξάνθη ο γνωστός μουσικοσυνθέτης - τραγουδοποιός Θανάσης Γκαϊφύλλιας. Πεζογραφία Οι Πρώτες φλόγες (1959), διηγήματα Οι Ντεγκτσήδες και άλλα διηγήματα (1979) Τα Παιδιά των Πελαργών (1965), μυθιστόρημα Το παιχνίδι με το μαγνήτη (1973), μυθιστόρημα Η Αποκήρυξη (1976), μυθιστόρημα Είδωλα στον Καθρέφτη (1996), μυθιστόρημα Ποίηση Πυρωμένη άμμος (1961) Ποιήματα 1958-73 Θέατρο Στη γέφυρα του Λουλέ – Μπουργκάζ (1980)Μελέτες 1961, Τα Άβδηρα, ο Δημόκριτος και οι Αβδηρίτες σοφοί 1969, Μικρός Οδηγός Ξάνθης 1974, Ξάνθη 1919-20, Διασυμμαχική κατοχή – Μια εποχή, ένα καθεστώς 1975, Ένας επαγγελματικός οδηγός 1910-11 1982, Ξάνθη, 1870 – 1940, Εικόνες και μαρτυρίες για την ιστορία της Λεύκωμα, τόμος 1ος 1990, ίδιο ο.π., Λεύκωμα, τόμος 2ος 1994, Βαρταλαμίδι – Με κείμενα για τον Πολιτισμό της Ξάνθης, δύο τόμοι, σελ. 1078 1996, Γεώργιος Βιζυηνός, Σε μια άλλη διάσταση – Η ζωή και το έργο του 1997, Οδοιπορικό μεσ’ το χρόνο – αυτοβιογραφικό, τ. Α΄ Έργα διάνοιξης ατραπών 1998, Κάμινος πυρός καιομένη – αυτοβιογραφικό, τ. Β΄ Του πολέμου, της κατοχής 1998, Συγκλίσεις – Ρ. Βελεστινλής, Πολ. Παπαχριστοδούλου, Γ. Βιζυηνός, Κ. Θεοτόκης Μετάφραση από τα γαλλικά 1973, Ποίηση ανάμεσά μας – 13 Ποιητές Νοτιοαφρικανοί Στρατευμένοι 1957, Πανελλήνιος λογοτεχνικός διαγωνισμός του Υπουργείου Προεδρίας. 1ο Βραβείο για τη περιοχή της Θράκης. 1962, Λογοτεχνικός Διαγωνισμός Ποίησης και Πεζογραφίας των Συνεργαζόμενων Πολιτιστικών Σωματείων Θράκης. Συμμετέχει με το ψευδώνυμο «Ορφέας Μελίδης». 2ο βραβείο και στα δύο είδη. 1977. Έπαινος της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του λογοτεχνικού και ιστορικού του έργου και για την πολιτιστική προσφορά του στην Ξάνθη. 1980. Βραβείο «Μενέλαος Λουντέμης», από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών για την συλλογή διηγημάτων «Οι Ντεγκτσήδες και άλλα διηγήματα». 1996. Βραβείο «Ευποιΐας μετά αργυρού μεταλλίου» για την προσφορά του στην ανάπτυξη του πολιτισμού της Ξάνθης από τον τότε Δήμαρχο Ξάνθης Αμοιρίδη Φίλιππο. Θανάση Μουσόπουλου: «Στέφανος Ιωαννίδης – Ο πνευματικός εργάτης της Ξάνθης», έκδοση Δήμου Ξάνθης, 1994 Θανάση Μουσόπουλου: «Τα όνειρα της Ξανθίππης και του Κόσυνθου – Μεταπολεμική Λογοτεχνική Ξάνθη». Έκδοση Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης και Κέντρου Πολιτισμού Δήμου Ξάνθης, 2014 Δημοτικό Ραδιόφωνο Ξάνθης ΒιβλιοNet (Εθνικού Κέντρου Βιβλίου)

Ο Στέφανος Ιωαννίδης (Ξάνθη, 1923 - 1 Μαΐου 2001) ήταν Έλληνας πεζογράφος, ποιητής, ερευνητής της ιστορίας της Ξάνθης και της Θράκης και εκδότης του περιοδικού «Θρακικά Χρονικά».

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82

Οικονομία της Αρχαίας Ελλάδας

Το ελληνικό έδαφος έχει παρομοιαστεί με «τσιγκούνικο» ή «σφιχτό» (αρχαία ελληνικά: στενοχωρία) που βοηθά στην εξήγηση της ελληνικής αποικιοκρατίας και της σημασίας των κληρουχιών της Μικράς Ασίας στον έλεγχο της προσφοράς σιταριού. Η ελιά και το αμπέλι, καθώς και τα περιβόλια, συμπληρώθηκαν από την καλλιέργεια βοτάνων, λαχανικών και ελαιουργικών φυτών. Η κτηνοτροφία ήταν κακώς ανεπτυγμένη λόγω έλλειψης διαθέσιμης γης. Τα πρόβατα και τα κατσίκια ήταν τα πιο κοινά είδη ζώων, ενώ οι μέλισσες εκτρέφονταν για να παράγουν μέλι, τη μοναδική πηγή ζάχαρης που ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες. Μέχρι και το 80% του ελληνικού πληθυσμού απασχολούνταν στη γεωργία. Οι γεωργικές εργασίες ακολουθούσαν το ρυθμό των εποχών: συγκομιδή ελιών και κλάδεμα των αμπελιών στις αρχές του φθινοπώρου και στο τέλος του χειμώνα, αγρανάπαυση την άνοιξη, συγκομιδή σιτηρών το καλοκαίρι, κοπή ξύλων, σπορά και συγκομιδή σταφυλιών το φθινόπωρο. Στην αρχαία εποχή, τα περισσότερα εδάφη κρατούνταν από την αριστοκρατία. Κατά τον 7ο αιώνα π.Χ., η δημογραφική επέκταση και η κατανομή των διαδοχών δημιούργησαν εντάσεις μεταξύ αυτών των γαιοκτημόνων και των αγροτών. Στην Αθήνα, αυτό άλλαξε με τις μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα, οι οποίες εξάλειψαν τη δουλεία του χρέους και προστάτευαν την αγροτιά. Ωστόσο, οι περιοχές ενός Έλληνα αριστοκράτη παρέμειναν μικρές σε σύγκριση με τα ρωμαϊκά λατιφούντια. Μεγάλο μέρος της χειροτεχνίας της αρχαίας Ελλάδας ήταν μέρος της οικιακής σφαίρας. Ωστόσο, η κατάσταση άλλαξε σταδιακά μεταξύ του 8ου και 4ου αιώνα π.Χ., με την αυξημένη εμπορευματοποίηση της ελληνικής οικονομίας. Έτσι, η ύφανση και το ψήσιμο, δραστηριότητες τόσο σημαντικές για τη δυτική ύστερη μεσαιωνική οικονομία, γίνονταν μόνο από γυναίκες πριν από τον 6ο αιώνα π.Χ. Μετά την ανάπτυξη του εμπορίου, οι σκλάβοι άρχισαν να χρησιμοποιούνται ευρέως στα εργαστήρια. Μόνο λεπτά βαμμένα χαρτομάντιλα, όπως αυτά που φτιάχνονταν με Πορφύρα, δημιουργήθηκαν στα εργαστήρια. Από την άλλη πλευρά, η εργασία με μέταλλο, δέρμα, ξύλο ή πηλό ήταν μια εξειδικευμένη δραστηριότητα που περιφρονούνταν από τους περισσότερους Έλληνες. Το βασικό εργαστήριο ήταν συχνά οικογενειακό. Η κατασκευή ασπίδων του Λυσία απασχολούσε 350 δούλους- ο πατέρας του Δημοσθένη, κατασκευαστής σπαθιών, χρησιμοποιούσε 32. Μετά το θάνατο του Περικλή το 429 π. Χ. , αναδύθηκε μια νέα τάξη: αυτή των πλούσιων ιδιοκτητών και διευθυντών εργαστηρίων. Παραδείγματα είναι ο Κλέων και ο Άνυτος, γνωστοί ιδιοκτήτες βυρσοδεψείων, και ο Κλεόφων, το εργοστάσιο του οποίου παρήγαγε λύρες. Οι μη σκλάβοι εργάτες πληρώνονταν με ανάθεση, καθώς τα εργαστήρια δεν μπορούσαν να εγγυηθούν την κανονική εργασία. Στην Αθήνα όσοι εργάζονταν σε κρατικά έργα πληρώνονταν μια δραχμή την ημέρα, όποια βιοτεχνία κι αν ασκούσαν. Η εργάσιμη μέρα γενικά ξεκινούσε με την ανατολή του ηλίου και τελείωνε το απόγευμα. Το έργο του αγγειοπλάστη συνίστατο στην επιλογή του πηλού, στη διαμόρφωση του αγγείου, στο στέγνωμα και στη ζωγραφική και στο ψήσιμο του και στη συνέχεια στην εφαρμογή βερνικιού. Μέρος της παραγωγής πήγαινε για οικιακή χρήση (πιάτα, δοχεία, λάμπες λαδιού) ή για εμπορικούς σκοπούς και το υπόλοιπο εξυπηρετούσε θρησκευτικές ή καλλιτεχνικές λειτουργίες. Οι τεχνικές εργασίας με πηλό είναι γνωστές από την Εποχή του Χαλκού. ο τροχός του αγγειοπλάστη είναι μια πολύ αρχαία εφεύρεση. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν πρόσθεσαν καμία καινοτομία σε αυτές τις διαδικασίες . Η δημιουργία καλλιτεχνικά διακοσμημένων αγγείων στην Ελλάδα είχε έντονες ξένες επιρροές. Για παράδειγμα, η περίφημη μελανόμορφη τεχνοτροπία των Κορινθίων αγγειοπλαστών πιθανότατα προήλθε από το συριακό στυλ μεταλλουργίας. Τα ύψη στα οποία έφεραν οι Έλληνες την τέχνη της κεραμικής οφείλονται, λοιπόν, αποκλειστικά στις καλλιτεχνικές τους ευαισθησίες και όχι στην τεχνική ευρηματικότητα. Η κεραμική στην αρχαία Ελλάδα ήταν τις περισσότερες φορές δουλειά σκλάβων. Πολλοί από τους αγγειοπλάστες της Αθήνας συγκεντρώθηκαν ανάμεσα στην αγορά και στο Δίπυλο, στο Κεραμεικό. Τις περισσότερες φορές λειτουργούσαν ως μικρά εργαστήρια, αποτελούμενα από έναν κύριο, αρκετούς πληρωμένους τεχνίτες και σκλάβους. Οι κύριες εξαγωγές της Ελλάδας ήταν το ελαιόλαδο, το κρασί, η κεραμική και η μεταλλοτεχνία. Οι εισαγωγές περιλάμβαναν δημητριακά και χοιρινό κρέας από τη Σικελία, την Αραβία, την Αίγυπτο, την Αρχαία Καρχηδόνα και το Βασίλειο του Βοσπόρου. Οι κύριοι συμμετέχοντες στο ελληνικό εμπόριο ήταν η τάξη των εμπόρων γνωστών ως ἕμποροι ( ἕμποροι ). Το κράτος εισέπραξε δασμό για το φορτίο τους. Στον Πειραιά (το κεντρικό λιμάνι της Αθήνας), ο φόρος αυτός είχε αρχικά καθοριστεί σε 1% και άνω. Μέχρι τα τέλη του 5ου αιώνα, ο φόρος είχε αυξηθεί σε 33 τάλαντα (Ανδοκίδης, I, 133-134). Το 413, η Αθήνα τερμάτισε την είσπραξη φόρου από τη Δηλιακή Συμμαχία και επέβαλε δασμό 5% σε όλα τα λιμάνια της αυτοκρατορίας της (Θουκυδίδης, VII, 28, 4) με την ελπίδα να αυξηθούν τα έσοδα. Αυτά τα καθήκοντα δεν ήταν ποτέ προστατευτικά, αλλά αποσκοπούσαν απλώς στη συγκέντρωση χρημάτων για το δημόσιο ταμείο. Η ανάπτυξη του εμπορίου στην Ελλάδα οδήγησε στην ανάπτυξη των χρηματοοικονομικών τεχνικών. Οι περισσότεροι έμποροι, χωρίς επαρκή χρηματικά διαθέσιμα, κατέφυγαν σε δανεισμό για να χρηματοδοτήσουν το σύνολο ή μέρος των αποστολών τους. Ένα τυπικό δάνειο για ένα μεγάλο εγχείρημα στην Αθήνα του 4ου αιώνα π.Χ., ήταν γενικά ένα μεγάλο χρηματικό ποσό (συνήθως λιγότερο από 2.000 δραχμές), που δανείστηκε για μικρό χρονικό διάστημα (η διάρκεια του ταξιδιού, θέμα αρκετών εβδομάδων ή μηνών), σε υψηλό επιτόκιο (συχνά 12% αλλά φθάνει σε επίπεδα έως και 100%). Οι όροι του συμβολαίου ήταν πάντα γραπτοί, διαφορετικοί από τα δάνεια μεταξύ φίλων (έρανοι). Ο δανειστής ανέλαβε όλους τους κινδύνους του ταξιδιού, με αντάλλαγμα ο δανειολήπτης παρέλαβε το φορτίο του και ολόκληρο τον στόλο του, τα οποία κατασχέθηκαν προληπτικά κατά την άφιξή τους στο λιμάνι του Πειραιά. Το εμπόριο στην αρχαία Ελλάδα ήταν ελεύθερο: το κράτος έλεγχε μόνο την προμήθεια σιτηρών. Στην Αθήνα, μετά την πρώτη συνεδρίαση των νέων Πρυτανέων, αναθεωρήθηκαν οι εμπορικοί κανονισμοί, με ειδική επιτροπή που εποπτεύει το εμπόριο σιταριού, αλεύρου και ψωμιού. Ένας από τους κύριους μοχλούς του εμπορίου στην Αρχαία Ελλάδα ήταν ο αποικισμός. Καθώς οι μεγαλύτερες πόλεις-κράτη δημιούργησαν αποικίες, θα υπήρχε εμπόριο μεταξύ της ιδρυτικής πόλης και της αποικίας της. Επιπλέον, τα διαφορετικά κλίματα μεταξύ των πόλεων και των αντίστοιχων αποικιών τους δημιούργησαν συγκριτικά πλεονεκτήματα στα αγαθά. Για παράδειγμα, οι αποικίες στη Σικελία θα είχαν συχνά καλύτερο καιρό και θα μπορούσαν να εξάγουν σιτηρά σε πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις. Οι μεγαλύτερες πόλεις-κράτη εξήγαγαν συχνά περισσότερα αγαθά προστιθέμενης αξίας, όπως το ελαιόλαδο, πίσω στις αποικίες.Ο αριθμός των ναυαγίων που βρέθηκαν στη Μεσόγειο Θάλασσα παρέχει πολύτιμες αποδείξεις για την ανάπτυξη του εμπορίου στον αρχαίο κόσμο. Βρέθηκαν μόνο δύο ναυάγια που χρονολογούνται από τον 8ο αιώνα π.Χ. Ωστόσο, οι αρχαιολόγοι έχουν βρει σαράντα έξι ναυάγια που χρονολογούνται από τον 4ο αιώνα π.Χ., γεγονός που φαίνεται να δείχνει ότι υπήρξε μια πολύ μεγάλη αύξηση στον όγκο του εμπορίου μεταξύ αυτών των αιώνων. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η μέση χωρητικότητα πλοίων αυξήθηκε επίσης την ίδια περίοδο, ο συνολικός όγκος του εμπορίου αυξήθηκε πιθανώς κατά 30 φορές. Ενώ οι αγρότες και οι τεχνίτες πουλούσαν συχνά τα προϊόντα τους, υπήρχαν επίσης έμποροι λιανικής γνωστοί ως κάπηλοι ( κάπηλοι ). Ομαδοποιημένοι σε συντεχνίες, πουλούσαν ψάρια, ελαιόλαδο και λαχανικά. Οι γυναίκες πουλούσαν αρώματα ή κορδέλες. Οι έμποροι έπρεπε να πληρώσουν ένα τέλος για τον χώρο τους στην αγορά. Ο γενικός πληθυσμός τους αντιμετώπισε άσχημα και ο Αριστοτέλης χαρακτήρισε τις δραστηριότητές τους ως: «ένα είδος ανταλλαγής που δίκαια επικρίνεται, γιατί είναι αφύσικο, και ένας τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι κερδίζουν ο ένας από τον άλλον».Παράλληλοι με τους «επαγγελματίες» έμποροι ήταν αυτοί που πουλούσαν το πλεόνασμα των οικιακών τους προϊόντων όπως λαχανικά, ελαιόλαδο ή ψωμί. Αυτό συνέβη για πολλούς από τους μικροκαλλιεργητές της Αττικής. Μεταξύ των κατοίκων της πόλης, αυτό το καθήκον έπεφτε συχνά στις γυναίκες. Για παράδειγμα, η μητέρα του Ευριπίδη πουλούσε μυρώνι από τον κήπο της (βλ. Αριστοφάνης, Αχαρνής, τ. 477-478). Η άμεση φορολογία δεν ήταν καλά ανεπτυγμένη στην αρχαία Ελλάδα. Η εἰσφορά ήταν ένας φόρος στον πλούτο των πολύ πλουσίων, αλλά επιβαλλόταν μόνο όταν χρειαζόταν — συνήθως σε περιόδους πολέμου. Μεγάλες περιουσίες υπόκειντο επίσης σε Λειτουργίες που ήταν η υποστήριξη δημοσίων έργων. Οι Λειτουργίες θα μπορούσαν να αποτελούνται, για παράδειγμα, από τη συντήρηση μιας τριήρης, μιας χορωδίας κατά τη διάρκεια ενός φεστιβάλ θεάτρου ή ενός γυμνασίου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το κύρος της επιχείρησης θα μπορούσε να προσελκύσει εθελοντές (ανάλογα στη σύγχρονη ορολογία με την προικοδότηση, τη χορηγία ή τη δωρεά). Τέτοια ήταν η περίπτωση του χορηγού, που οργάνωσε και χρηματοδότησε χορωδίες για ένα φεστιβάλ δράματος. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως το βάρος του εξοπλισμού και της διοίκησης μιας τριήρης, η λειτουργία λειτουργούσε περισσότερο σαν μια υποχρεωτική δωρεά (αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε εφάπαξ φόρο). Σε ορισμένες πόλεις, όπως η Μίλητος και η Τέως, επιβλήθηκε βαριά φορολογία στους πολίτες. Η εισφορά ήταν ένας προοδευτικός φόρος, καθώς εφαρμοζόταν μόνο στους πλουσιότερους. Οι πολίτες είχαν τη δυνατότητα να απορρίψουν τη φορολογία, αν πίστευαν ότι υπήρχε κάποιος άλλος που ήταν πιο πλούσιος που δεν φορολογούνταν. Ο πιο πλούσιος θα έπρεπε να πληρώσει τη λειτουργία.Από την άλλη πλευρά, οι έμμεσοι φόροι ήταν αρκετά σημαντικοί. Μεταξύ άλλων επιβάλλονταν φόροι σε σπίτια, σκλάβους, κοπάδια και κοπάδια, κρασιά και σανό. Το δικαίωμα είσπραξης πολλών από αυτούς τους φόρους συχνά μεταβιβαζόταν στους τελώνες (τελῶναι). Ωστόσο, αυτό δεν ίσχυε για όλες τις πόλεις. Τα χρυσωρυχεία της Θάσου και οι φόροι της Αθήνας στις επιχειρήσεις τους επέτρεψαν να εξαλείψουν αυτούς τους έμμεσους φόρους. Εξαρτημένες ομάδες όπως οι Πενέστες της Θεσσαλίας και οι είλωτες της Σπάρτης φορολογούνταν από τις πόλεις-κράτη στις οποίες υπάγονταν. Η νομισματοκοπία πιθανότατα ξεκίνησε στη Λυδία γύρω από τις πόλεις της Μικράς Ασίας υπό τον έλεγχό της. Στο Ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο έχουν βρεθεί πρώιμα νομίσματα από ήλεκτρο. Η τεχνική της κοπής νομισμάτων έφτασε στην ηπειρωτική Ελλάδα γύρω στο 550 π.Χ., ξεκινώντας από παραθαλάσσιες εμπορικές πόλεις όπως η Αίγινα και η Αθήνα. Η χρήση τους εξαπλώθηκε και οι πόλεις-κράτη γρήγορα εξασφάλισαν το μονοπώλιο στη δημιουργία τους. Τα πρώτα νομίσματα κατασκευάστηκαν από ήλεκτρο (κράμα χρυσού και ασημιού), ακολουθούμενο από καθαρό ασήμι, το πιο συνηθισμένο πολύτιμο μέταλλο στην περιοχή. Τα ορυχεία των λόφων του Παγγαίου επέτρεψαν στις πόλεις της Θράκης και της Μακεδονίας να κόψουν μεγάλο αριθμό νομισμάτων. Τα ορυχεία αργύρου του Λαυρίου παρείχαν τις πρώτες ύλες για τις «Αθηναϊκές κουκουβάγιες», τα πιο διάσημα νομίσματα του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Λιγότερης αξίας χάλκινα νομίσματα εμφανίστηκαν στα τέλη του 5ου αιώνα. Τα νομίσματα έπαιξαν αρκετούς ρόλους στον ελληνικό κόσμο. Παρείχαν ένα μέσο ανταλλαγής, το οποίο χρησιμοποιούνταν κυρίως από τις πόλεις-κράτη για να προσλαμβάνουν μισθοφόρους και να αποζημιώνουν τους πολίτες. Αποτελούσαν επίσης πηγή εσόδων, καθώς οι αλλοδαποί έπρεπε να αλλάξουν τα χρήματά τους στο τοπικό νόμισμα σε συναλλαγματική ισοτιμία ευνοϊκή για το κράτος. Χρησιμοποίησαν ως κινητή μορφή μεταλλικών πόρων, γεγονός που εξηγεί τις ανακαλύψεις αθηναϊκών νομισμάτων με υψηλά επίπεδα αργύρου σε μεγάλες αποστάσεις από την πόλη τους. Τέλος, η κοπή νομισμάτων προσέδωσε έναν αέρα αναμφισβήτητου κύρους σε οποιαδήποτε ελληνική πόλη ή πόλη-κράτος. Τα εμπορικά κέντρα στην Αρχαία Ελλάδα ονομάζονταν αγορά. Η κυριολεκτική σημασία της λέξης είναι «τόπος συγκέντρωσης» ή «συνέλευση». Η αγορά ήταν το κέντρο της αθλητικής, καλλιτεχνικής, πνευματικής και πολιτικής ζωής της πόλης. Η Αρχαία Αγορά της Αθήνας ήταν το πιο γνωστό παράδειγμα. Στις αρχές της ελληνικής ιστορίας (18ος αιώνας–8ος αιώνας π.Χ.), οι ελεύθεροι πολίτες συγκεντρώνονταν στην αγορά για στρατιωτικά καθήκοντα ή για να ακούσουν δηλώσεις του βασιλιά ή του συμβουλίου. Κάθε πόλη είχε την αγορά της όπου οι έμποροι μπορούσαν να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Υπήρχε λινό από την Αίγυπτο, ελεφαντόδοντο από την Αφρική, μπαχαρικά από τη Συρία και άλλα. Οι τιμές σπάνια ήταν σταθερές, επομένως η διαπραγμάτευση ήταν μια κοινή πρακτική. Μπρεσόν, Αλέν. Η Δημιουργία της Αρχαίας Ελληνικής Οικονομίας: Οι θεσμοί, οι αγορές και η ανάπτυξη στις πόλεις-κράτη. Διευρυμένη και ενημερωμένη αγγλική έκδοση. Μετάφραση Στίβεν Ρένταλ. Princeton: Princeton University Press, 2015. Donlan, Walter. «Η ομηρική οικονομία». Στο A new companion to Homer, επιμέλεια των Ian Morris και Barry B. Powell, 649-67. Νέα Υόρκη: EJ Brill, 1997. Finley, Moses I. Η αρχαία οικονομία. 2d ed. Sather Classical Lectures 48. Μπέρκλεϋ: Παν. of California Press, 1985. Foraboschi, Daniele. «Η ελληνιστική οικονομία: έμμεση παρέμβαση του κράτους». In Production and Public Powers In Classical Antiquity, επιμέλεια Elio Lo Cascio και Dominic Rathbone, 37-43. Κέιμπριτζ: Cambridge Philological Society, 2000. Άνταμ Ιζντέμπσκι, Τίμον Σλοτσίνσκι, Αντόν Μπονιέ, Γκζέγκος Κόουοχ και Κατερίνα Κούλη. 2020. «Αλλαγή τοπίου και εμπόριο στην αρχαία Ελλάδα: αποδείξεις από δεδομένα γύρης». The Economic Journal. Meikle, Scott. Η οικονομική σκέψη του Αριστοτέλη. Οξφόρδη: Clarendon, 1995. Migeotte, Léopold. Η οικονομία των ελληνικών πόλεων: Από την Αρχαϊκή περίοδο έως την πρώιμη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μπέρκλεϋ: Παν. of California Press, 2009. Μόρις, Ίαν. «Η αθηναϊκή οικονομία είκοσι χρόνια μετά την αρχαία οικονομία». Κλασική Φιλολογία 89, αρ. 4 (1994): 351–66. Pomeroy, Sarah B. Xenophon’s Oeconomicus : A social and history commentary. Οξφόρδη: Clarendon, 1994. Scheidel, Walter, Ian Morris και Richard Saller, επιμ. Η οικονομική ιστορία του Κέμπριτζ του ελληνορωμαϊκού κόσμου. Κέιμπριτζ: Cambridge Univ. Τύπος, 2007. Scheidel, Walter και Sitta von Reden. Η Αρχαία Οικονομία. Χόμποκεν: Taylor and Francis, 2012. Scheidel, Walter, Ian Morris, and Richard P. Saller, επιμ. The Cambridge Economic History of the Greek-Roman World (2008) σελ. 958 (σελ. 45, μια συνοπτική επισκόπηση για μαθητές) Η Οικονομική Σκέψη στην Αρχαία Ελλάδα, Ινστιτούτο Mises Έλεγχοι μισθών και τιμών στον αρχαίο κόσμο, Ινστιτούτο Mises

Η οικονομία της Αρχαίας Ελλάδας καθοριζόταν σε μεγάλο βαθμό από την εξάρτηση της περιοχής από εισαγόμενα αγαθά. Ως αποτέλεσμα της κακής ποιότητας του εδάφους της Ελλάδας, το εμπόριο γεωργικών προϊόντων είχε ιδιαίτερη σημασία. Ο αντίκτυπος της περιορισμένης φυτικής παραγωγής αντισταθμίστηκε κάπως από την εξέχουσα θέση της Ελλάδας, καθώς η θέση της στη Μεσόγειο έδωσε στις επαρχίες της τον έλεγχο ορισμένων από τους πιο κρίσιμους θαλάσσιους λιμένες και εμπορικούς δρόμους της Αιγύπτου. Ξεκινώντας τον 6ο αιώνα π.Χ., η εμπορική χειροτεχνία και το εμπόριο, κυρίως το ναυτικό, έγιναν κομβικές πτυχές της ελληνικής οικονομικής παραγωγής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82

Ελζμπιέτα Σιενιάφσκα

Η Ελζμπιέτα ήταν το μοναδικό παιδί του πρίγκιπα Στάνισλαβ Χεράκλιουζ Λουμπομίρσκι από την πρώτη του σύζυγο Κόμισσα Ζοφία Οπαλίνσκα. Ο πατέρας της, ένας νεοστωικός γνωστός ως Πολωνός Σολομώντας, είχε μεγάλη επιρροή στην εκπαίδευση και την πολιτική της. Μετά το θάνατο του πατέρα της κληρονόμησε πολλά από τα κτήματά του, συμπεριλαμβανομένων των Πουάβι, Λιούμπνιτσε, Σιεκιέρκι, Τσερνιάκοφ και πολλές άλλες ιδιοκτησίες στη Βαρσοβία. Σπούδασε στο οικοτροφείο Βιζιτέισιονιστ Σίστερς στη Βαρσοβία και το 1680 έγινε δεκτή στο δικαστήριο ως κυρία επί των τιμών της βασίλισσας Μαρία Καζιμίρα. Το 1687, παντρεύτηκε τον Άνταμ Μικολάι Σιενιάφσκι, Μεγάλο Χετμάνο του Στέμματος, και παρά τις απαιτήσεις του συζύγου της, έμεινε στη Βαρσοβία, όπου έζησε μία διάσημη ρομαντική σχέση με τον Γιαν Στάνισλαβ Γιαμπλονόφκι. Συμφιλιώθηκε με τον σύζυγό της, αλλά σύντομα έγινε γνωστή η σχέση της με τον Αλεξάντερ Μπενέντικτ Σόμπισκι. Η οικονομική ανεξαρτησία της προκάλεσε σύγκρουση με τον σύζυγό της και αναγκάστηκε να υπερασπιστεί την περιουσία και τα εισοδήματά της από την παρέμβαση του. Τελικά, η χετμανέσα πέτυχε την ισορροπία στο γάμο τους και μερικές φορές υπογράμμισε ακόμη και τον ηγετικό της ρόλο στις οικείες σχέσεις τους, χαρακτηρίζοντας τον Σιενιάφσκι ως αγαπητή μου δεσποινίδα, στα γράμματα της. Ο Μεσιέ ντε Μονγκριγιόν, γραμματέας της Γαλλικής Πρεσβείας κατά την περίοδο 1694-1698, υπενθύμισε στα απομνημονεύματά του: είναι μια αληθινή Αμαζόνια [. . . ] Καπνίζει σαν άντρας. Λέγεται ότι ο πρεσβευτής του Τατάρ που ήρθε στην Πολωνία με ειρηνικά μέτρα ήρθε να καπνίσει κοντά στο κρεβάτι της και κάπνιζε μαζί του. Η χετμανέσσα ήταν «κυρία με μεγάλη σοφία, λογική και επιδεξιότητα» και στάλθηκε από τον σύζυγό της σε διπλωματικές αποστολές, καθήκοντα και υποχρεώσεις στις οποίες εκείνος δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει. Ο Οτβινόφσκι την ονόμασε «μεγάλη κάτοχο τέτοιας πανουργίας που είχε συναντήσεις με ολόκληρη την Ευρώπη». Άλλοι την ονόμασαν «μεγάλη ηγέτιδα και Πρώτη Κυρία της Δημοκρατίας» και ο Αύγουστος Β' είχε το πορτρέτο της ανάμεσα στα ομοιώματα διακεκριμένων γυναικών. Μετά το θάνατο του Τζον Γ΄ Σόμπιεσκι υποστήριξε τη γαλλική υποψηφιότητα του Φρανσουά Λούις, πρίγκιπα του Κοντί για τον πολωνικό θρόνο και έγινε ηγέτης του κόμματός του. Όταν απογοητεύτηκε από την υποψηφιότητά του, συνεργάστηκε με τον Αύγουστο Β'. Μετά την αναχώρηση της βασίλισσας Μαρίας Κασίμιρ για τη Ρώμη, διοίκησε την προίκα της χήρας στη Βαρσοβία. Μεταξύ 1701 και 1703, λόγω της υποκίνησης της γαλλικής διπλωματίας, συμμετείχε στην εξέγερση κατά των Αψβούργων στην Ουγγαρία, την οποία υποστήριξε οικονομικά και πολιτικά. Ο ηγέτης της εξέγερσης Φράνσις Β' Ρακότζι, πρίγκιπας της Τρανσυλβανίας, έγινε ο εραστής της. Στο κτήμα των Σιενιάφσκι στο Μπερεζάνυ, ο Ρακότζι εξέδωσε τη διακήρυξη Σε όλους τους Ούγγρους, η οποία θεωρείται η αρχή της εξέγερσης. Η διακριτική ρομαντική τους σχέση άνθισε στα ταραχώδη χρόνια του πολέμου. Έγραψε ένα μαδριγάλι στα γαλλικά αφιερωμένο στην εφηβεία και τα ερωτικά του γράμματα είναι ενδιαφέροντα παραδείγματα επιστολογραφίας. Όταν το 1704, ο Ιάκωβος και ο Κωντσαντύ Σομπιέσκις απήχθησαν και φυλακίστηκαν στη Σαξονία, ο Αλεξάντερ παραιτήθηκε από την αντιπαλότητα για το στέμμα, φοβούμενος την εκδίκηση από τον πρώην εραστή του (εκείνη την εποχή παρτιζάνος των Βέττιν). Το 1706, μετά την παραίτηση του Αυγούστου Β, άρχισε τις διαπραγματεύσεις για να καταλήξει σε συμφωνία μεταξύ του τσάρου Πέτρου Α' της Ρωσίας και του βασιλιά Καρόλου ΙΒ' της Σουηδίας. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων συναντήθηκε με τον πρώην εραστή της Γιαμπλόφσκι, τον απεσταλμένο του Βασιλιά Λεστσίνσκι. Η Σιενιάφσκα απήχθη τον Νοέμβριο του 1707 από τον σουηδικό στρατό και συναντήθηκε με τον ίδιο τον βασιλιά. Απελευθερώθηκε μετά από ένα μήνα λόγω της γαλλικής διαμεσολάβησης. Μετά την παραίτηση του Αυγούστου, ο σύζυγος της Σιενιάφσκα έγινε ένας από τους σημαντικότερους παίκτες στον αγώνα για το πολωνικό στέμμα. Θεωρήθηκε ως ένας από τους ηγέτες της Συνομοσπονδίας Σαντομίερζ και ξεκινώντας από το 1707 διαπραγματεύτηκε με τον Τσάρο Πέτρο Α' την υποψηφιότητά του στο θρόνο. Αλλά η σύζυγός του αντιτάχθηκε έντονα στην υποψηφιότητά του και τον απείλησε με διαζύγιο. Υποστήριξε, ωστόσο, την υποψηφιότητα του εραστή της Φράνσις Ρακότζι ως της καταλληλότερης σε μια πολύ δύσκολη πολιτική κατάσταση για την Σερενίσιμα. Με την υποστήριξη ενός Γάλλου διπλωμάτη του Ζαν Βίκτορ ντε Μπεσενβάλ συμμετείχε σε ειρηνευτικές διαμεσολαβήσεις. Μετά τη διακήρυξη της Μεσοβασιλείας στην Κοινοπολιτεία τον Ιούλιο του 1707, επιτεύχθηκε συμφωνία και διορίστηκε στις 8 Αυγούστου 1707 το συμβούλιο του Λούμπλιν. Λόγω των ληστειών και άλλων καταχρήσεων από τα ρωσικά στρατεύματα, ο Σέιμ άρχισε να επιβάλλει τον προστατευόμενο της Σιενιάφσκα. Όταν αυτά τα σχέδια απέτυχαν, προσπάθησε να νομιμοποιήσει την εκλογή του Λεσζίνκσι και να απομακρύνει όλα τα ξένα στρατεύματα από τη χώρα. Στην πολιτική της, στόχευε επίσης στη μείωση των ρωσικών επιρροών στην Κοινοπολιτεία. Ήταν μία αδίστακτη πολιτικός που συμμετείχε σε πολιτικές υποθέσεις σε μεγάλη κλίμακα, καθιέρωσε μυστικές επαφές με διαφορετικά στρατόπεδα και διεξήγαγε διάφορες προσωπικές ίντριγκες. Ο Κάρολος ιΒ' της Σουηδίας την χαρακτήρισε ως «αυτή η πιο καταραμένη γυναίκα». Από το 1709, προώθησε την υποψηφιότητα του Κωνστάντυ στο θρόνο (την επισκέφτηκε μαζί με τον Στάνισλαβ Λεσζύνσκι στο Λβιβ την άνοιξη του 1709) και παρόλο που ήταν εναντίον της αποκατάστασης του Βεττίν, μπορούσε να συμβαστεί με τον Αύγουστο Β' που κατείχε ήδη το πολωνικό στέμμα. Στο βάπτισμα της μόνης κόρης της το 1711 στο Γιάροσλαβ κάλεσε τους ισχυρούς της εποχής. Μεταξύ των νονών ήταν ο Τσάρος Πέτρος Α', ο Βασιλιάς Αύγουστος Β' και ο πρίγκιπας Ράκοτζι, συνοδευόμενοι από περίπου 15000 στρατιώτες. Ο τσάρος Πέτρος Α' ελκυόταν από την ασυνήθιστη νοημοσύνη της και πιστεύεται ότι έγινε ερωμένη του. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Γιάβοροου τον Μάιο του 1711, σύμφωνα με τον Γάλλο πρέσβη Σιουρ Μπαλούζ, μιλούσαν ατέλειωτα και έχτισαν μαζί ένα σκάφος. Μεταξύ των στενών συνεργατών της ήταν ο ιερέας του Κονσκόβολα, Αντρέι Στάνισλαβ Τούτσι και μία Εβραία γυναίκα, η Φέυγκα Λεϋμποβίκζοβα, στην οποία ανέθεσε τη διαχείριση ελαιοτριβείων και πανδοχείων στο Κονσκόβολα. Υποστήριξε επίσης την εγκατάσταση Εβραίων στα εδάφη της (στις 2 Μαΐου 1718 εξέδωσε το προνόμιο για τους Εβραίους να εγκατασταθούν στο Σταζόβ και να χτίσουν μια συναγωγή). Επικεντρώθηκε επίσης στα κατασκευαστικά θεμέλια. Το 1720, ίδρυσε το νέο πορτοκαλεώνα του Παλατιού του Βιλάνουφ, το 1722 ξεκίνησε την ανοικοδόμηση του παλατιού Πουλάουυ και το 1730 διεύρυνε το παλάτι Λιούμπνιτσε, εκείνη την εποχή το καλλιτεχνικό κέντρο των ιδιοκτησιών της Σιενιάφσκα. Από τον Κωνστάντυ αγόρασε τον Όλεσκο και το Τερνοπίλ και το 1720 το colifichet de gentillesse (το πιο ευχάριστο μπιχλιμπίδι) του Σομπιέσκι - το Παλάτι του Βιλάνουφ. Μεταξύ των πιο αξιοσημείωτων θεμελίων της είναι η εκκλησία και το μοναστήρι του τάγματος των καπουτσίνων στη Λβιβ που ιδρύθηκαν το 1708 και ολοκληρώθηκαν το 1718, το ξύλινο αρχοντικό στο Ολεσζύσε (1713), ένα παλάτι-πορτοκαλαιώνας στη Σιενιάβα (1718), η εκκλησία της Αγίας Ελισάβετ στο Ποβσίν (1725) του ανακτόρου Λουμπομίρσκι στο Λούμπλιν (1725–1728) - μερικά από αυτά τα ανήργησε μαζί με τον σύζυγό της. Όταν η κόρη της Σιενιάφσκα έμεινε χήρα το 1728 ο νέος γάμος της έγινε σημαντικό ζήτημα, όχι μόνο στην Κοινοπολιτεία αλλά και στην Ευρώπη. Μετά το θάνατο του πατέρα της το 1726, η Μαρία Ζόφια κληρονόμησε τα ρουθηνικά κτήματά του, συμπεριλαμβανομένων 35 πόλεων, 235 χωριών και του φρουρίου Μπερεζάνυ, ήταν επίσης ο μόνος κληρονόμος των κτημάτων του συζύγου της και της περιουσίας της μητέρας της. Μεταξύ των υποψηφίων για μία από τις πλουσιότερες γυναίκες στην Ευρώπη ήταν ο Κάρολος ντεε Μπουρμπόν-Κοντέ, κόμη των Σαρολαί που υποστηρίχθηκε από τη Γαλλία (ο Λουδοβίκος ΑΕ' κάλεσε ακόμη και τη Μαρία Ζόφια στις Βερσαλλίες), τον Πορτογάλο ινφάντη Ντομ Μάνουελ ντε Μπραγκάντσα με την υποστήριξη των Αψβούργων (προτάθηκε ως ο επόμενος βασιλιάς της Πολωνίας, λόγω των αρχών της Συνθήκης του Λούρνβόλντε), Γιαν Κλέμενς Μπρανίκι, Φραντζίζεκ Σαλέζυ Ποτόκι, Γιαν Τάρλο και Αουγκούστ Αλεξάντερ Τζαρτόσκυ, ο οποίος τελικά κέρδισε τον διαγωνισμό γεμάτο μονομαχίες και ομιλίες χάρη στην υποστήριξη του Αυγούστου Β', καθώς ο τελευταίος φοβόταν την αύξηση της δύναμης των αντιπάλων του. Μέσα από τις εκτενείς επαφές της από την αυλή του Νόιμπουργ, μέσω της Πράγας, της Βιέννης και του Βρότσλαβ, η χετμάνισαα έφερε στην Πολωνία πολλούς διάσημους καλλιτέχνες. Ο Άνταμ Μανυόκι, ο ζωγράφος του Ρακότzι, πριν διοριστεί επίσημος αυλικός ζωγράφος του Αυγούστου Β' ήταν στην υπηρεσία της Σιενιάφσκα στη Βαρσοβία από το 1713. Προσέλβα τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες που δραστηριοποιούνταν στην Κοινοπολιτεία. Ανάμεσά τους υπήρχαν οι αρχιτέκτονες Τζιοβάνι Σπάτζιο, Γιόζεφ Φοντάνα, Κάρολ Μπέη, Εφραίμ Σζρέγκερ και Φράντι Μάγιεκ Μάγιερ της Μοραβίας, οι ζωγράφοι Γιάν Τζέρζυ Πλερς και Τζιουζέπε Ρόσι, οι επιφανείς γλύπτες του μποέμ μπαρόκ Γιαν Ελίχας και Χάινεκ Χόφμανς, ο στούκο διακοσμητής Ιννοκέντιος Κομπαρέτι, ο κηπουρός Γκέοργκ Ζάιντλερ της Σαξονίας. Απασχολούσε επίσης καλλιτέχνες της Δρέσδης, όπως ο Γιόχαν Σίγκμουντ Ντέυμπελ, ο Λούι ντε Σιλβέστρε και ο γλύπτης Γιαν- Ζόζεφ Βινάτσε και ήταν προστάτης νέων ταλαντούχων καλλιτεχνών, όπως ο Γιούλιους Πέρτυ, γιος του αρχιτέκτονα της Γιάκομπ, ο οποίος εκπαιδεύτηκε στο ατελιέ του Σαρλ ντε Πρεβό στο Σαντομίερζ μεταξύ 1726–1730. Μεταξύ των προστατευόμενων της ήταν και η ποιήτρια Ελζμπιέτα Ντρούζμπακα γνωστή ως η Σαρματική Μούσα . Το 1713, ο βασιλιάς Αύγουστος Β' αγόρασε το ανάκτορο Μορζτύν και τις γειτονικές παραχωρήσεις και ξεκίνησε την κατασκευή ενός νέου παλατιού - το λεγόμενο Σαξονικό Παλάτι. Διαμορφώθηκε σύμφωνα με τις Βερσαλλίες, ήταν το μεγαλύτερο κτίριο στη Βαρσοβία, εκτός από το Μαριβίλ του Σομπιέσκι. Ήταν μία εποχή προχωρημένου μπαρόκ και ροκοκό, όταν το θέατρο μούντι, με τις θεατρικές του διακοσμήσεις έπαιξε ουσιαστικό ρόλο, όχι μόνο στη δόξα του ιδρυτή αλλά και στην πολιτική για να επιβεβαιώσει την κατάσταση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πρόσοψη του νέου παλατιού θεωρήθηκε μάλλον φτωχή (όλα τα μεγάλα κεφάλαια προορίζονταν να εξωραΐσουν την πρωτεύουσα του πρίγκιπα-εκλέκτη στη Δρέσδη της Γερμανίας). Η Σιενιάφσκα, η οποία ανταγωνιζόταν με τον βασιλιά στην αρχιτεκτονική θεμελίωση, επέλεξε ένα παλιό βασιλικό οικοδόμημα - την Εκκλησία Βιζιτέισιονιστ που είχε ιδρυθεί από τη βασίλισσα Μαρία Λουίζα Γκοντζάγκα, ως η σημαντικότερη επενδυτική προπαγάνδα της στην πρωτεύουσα. Πιθανώς το πιο σημαντικό ήταν η θέση του στο Προάστιο της οδού Κρακοβία, μπροστά από την κύρια είσοδο στη νέα βασιλική κατοικία, έτσι ώστε ο καθένας ο οποίος επισκεπτόταν τον βασιλιά να πρέπει να περάσει μπροστά από το περίτεχνο magnum opus της Σιενιάφσκα. Διόρισε τον αρχιτέκτονα της Κάρολ Μπέη για να σχεδιάσει μια νέα ροκοκό πρόσοψη διακοσμημένη με στήλες και γλυπτά. Η διατήρηση και διεύρυνση της πρώην κατοικίας του Νικητή Βασιλιά, Ιωάννη Γ' Σομπιέσκι, θεωρείται ως το σημαντικότερο επίτευγμά της στον τομέα της αρχιτεκτονικής. Στόλισε τις προσόψεις του παλατιού και ταπαρτέρια του κήπου με το οικόσημο των Σριενιάβα και μονογράμματα. Για τη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων του παλατιού πρότεινε τον ιταλό ζωγράφο νωπογραφίας Τζουζέπε Ρόσι, ο οποίος στόλισε τους θαλάμους με ζωγραφική οφθαλμαπάτης και μυθολογικά πλαφόντ. Ακολουθώντας το παράδειγμα της βασίλισσας Μαρίας Κασιμίρε, που διέταξε να την ζωγραφίσει ως θεά στα πλαφόρντ του παλατιού,η χετμάνισσα διακόσμησε τον Κατώτερο προθάλαμο με μία τοιχογραφία που την απεικονίζει ως τη ρωμαϊκή θεά της γονιμότητας - Φλόρα (ήταν σχεδόν 60 εκείνη την εποχή). Το 1729, έχτισε το μαυσωλείο στο Μπερεζάνυ για να μνημονεύσει τον σύζυγο της, τον τελευταίο άνδρα απόγονο της οικογένειας Σιενιάφσκι, αλλά δεν ολοκλήρωσε το εσωτερικό. Η Ελζμπιέτα Σιενιάφσκα πέθανε τον ίδιο χρόνο στο Ολεσίτσε. Μαρίνα Μιντσέζ Ούρσουλα Μάγιεριν Ιζαμπέλα Τσαρτορίσκα

Η Ελζμπιέτα Χέλενα Σιενιάφσκα (πολωνικά: Elżbieta Helena Sieniawska), το γένος Λουμπομίρσκα (Lubomirska), (1669, Κονσκοβόλα - 21 Μαρτίου 1729, Ολεσίτσε) ήταν Πολωνή ευγενής, η Μεγάλη Χετμάνεσσα του Στέμματος (Hetmanowa Wielka koronna) και μία διάσημη προστάτιδα των τεχνών. Μια γυναίκα πολιτικός με επιρροή στην Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αυγούστου Β του Δυνατού, ήταν βαθιά μπλεγμένη στον Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο και στον Πόλεμο του Ράκοτσι για την ουγγρική Ανεξαρτησία. Θεωρήθηκε η ισχυρότερη γυναίκα της Κοινοπολιτείας και ονομαζόταν «η μη εστεμμένη βασίλισσα της Πολωνίας».

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B6%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%AD%CF%84%CE%B1_%CE%A3%CE%B9%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B1

Λίτσιο Τζέλι

Ο Τζέλι γεννήθηκε στην Πιστόια της Τοσκάνης. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, ο Τζέλι προσφέρθηκε εθελοντικά στις εκστρατευτικές δυνάμεις των Μελανοχιτώνων που έστειλε ο Μουσολίνι για να υποστηρίξει την εξέγερση του Φρανθίσκο Φράνκο στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Υπηρέτησε ως αξιωματικός-σύνδεσμος μεταξύ της ιταλικής κυβέρνησης και της ναζιστικής Γερμανίας και συμμετείχε στην Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία με τον Τζόρτζιο Αλμιράντε, ιδρυτή του νεοφασιστικού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (MSI). Μετά από δουλειά ως πωλητής στο ιταλικό εργοστάσιο στρωμάτων Permaflex, ο Τζέλι ίδρυσε τη δική του εταιρεία κλωστοϋφαντουργικών προιόντων και εισαγωγών. Το 1970, ανάμεσα στα σχέδια του αποτυχημένου πραξικοπήματος Μποργκέζε, στον Τζέλι ανατέθηκε να συλλάβει τον Ιταλό Πρόεδρο Τζουζέπε Σαραγκάτ. Ως Μέγας Διδάσκαλος της Propaganda Due, ο Τζέλι είχε δεσμούς με προσωπικότητες πολύ υψηλού επιπέδου στην Ιταλία και στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στην Αργεντινή, όπου ήταν φυγάς για πολλά χρόνια. Την κανονική μασονική στοά αναλάμβαναν οι Γκιγιέρμο Σουάρες Μέισον και Χοσέ Λόπες Ρέγκα, δύο βασικοί εκφραστές της στρατιωτικής χούντας της Αργεντινής. Ο Αργεντινός καγκελάριος Αλμπέρτο Βίνιες συνέταξε με τον Χουάν Περόν, ο οποίος είχε επιστρέψει από την εξορία το 1973, ένα διάταγμα με το οποίο χορηγούσε στον Τζέλι τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Ελευθερίας τον Αύγουστο του 1974, καθώς και το τιμητικό αξίωμα του οικονομικού συμβούλου στην πρεσβεία της Αργεντινής στην Ιταλία. Ο Τζέλι δήλωσε δημόσια σε επανειλημμένες περιπτώσεις ότι ήταν στενός φίλος του Περόν, αν και δεν ήρθε ποτέ επιβεβαίωση από τη Νότια Αμερική. Ο Τζέλι επιβεβαίωσε ότι μύησε τον Περόν στον Τεκτονισμό και ότι αυτή η φιλία είχε πραγματική σημασία για την Ιταλία. Ο Τζέλι δήλωσε: Ο Περόν ήταν μασόνος, τον μύησα στη Μαδρίτη στο Puerta de Hierro, τον Ιούνιο του 1973. Ο Τζζέλι έγινε ο κύριος οικονομικός και χρηματοοικονομικός σύμβουλος της Ισαμπέλ Περόν και του Χοσέ Λόπες Ρέγκα. Σύμφωνα με μια επιστολή που έστειλε ο Τζέλι στον Σέζαρ ντε λα Βέγκα, μέλος της P2 και πρεσβευτή της Αργεντινής στην UNESCO, ανέθεσε στο μέλος της P2 Φεντερίκο Κάρλος Μπάρφελντ να μεταφερθεί από το προξενείο του Αμβούργου στην πρεσβεία της Αργεντινής στη Ρώμη. Ο Τζέλι διορίστηκε επίσης πληρεξούσιος υπουργός Πολιτιστικών Υποθέσεων στην πρεσβεία της Αργεντινής στην Ιταλία, παρέχοντάς του έτσι διπλωματική ασυλία. Είχε τέσσερα διπλωματικά διαβατήρια που εκδόθηκαν από την Αργεντινή και κατηγορήθηκε στην Αργεντινή για παραποίηση επίσημων εγγράφων. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, ο Τζέλι μεσολάβησε σε τριμερείς συμφωνίες πετρελαίου και όπλων μεταξύ της Λιβύης, της Ιταλίας και της Αργεντινής μέσω του Οργανισμού Οικονομικής Ανάπτυξης, του οποίου ανήκε ο ίδιος και ο Ουμπέρτο Ορτολάνι. Αρκετά μέλη της στρατιωτικής χούντας της Αργεντινής έχουν βρεθεί ότι είναι μέλη της P2, όπως ο Ραούλ Αλμπέρτο Λαστήρι, μεταβατικός πρόεδρος της Αργεντινής από τις 13 Ιουλίου 1973 έως τις 12 Οκτωβρίου 1973, ο Εμίλιο Μασέρα, μέρος της στρατιωτικής χούντας του Χόρχε Βιδέλα από το 1976 έως το 197 και τον Χοσέ Λόπες Ρέγκα, τον διαβόητο ιδρυτή της Αργεντινής Αντικομμουνιστικής Συμμαχίας. Η στοά P2, γνωστή και ως Propaganda Due, συνδέθηκε επίσης με τη ληστεία των κομμένων χεριών του Περόν. Το 1990 ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση RAI ισχυριζόταν ότι η CIA είχε πληρώσει τον Τζέλι για να υποκινήσει τρομοκρατικές δραστηριότητες στην Ιταλία. Μετά από αυτήν την αναφορά, η οποία υποστήριξε επίσης ότι η CIA είχε εμπλακεί στη δολοφονία του Σουηδού πρωθυπουργού Ούλωφ Πάλμε, ο τότε πρόεδρος Φραντσέσκο Κοσίγκα ζήτησε την έναρξη ερευνών, ενώ η ίδια η CIA αρνήθηκε επίσημα αυτούς τους ισχυρισμούς. Οι επικριτές ισχυρίστηκαν ότι το ρεπορτάζ της RAI ήταν απάτη λόγω της συμπερίληψης της μαρτυρίας του Ρίτσαρντ Μπρενέκε, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ήταν πρώην πράκτορας της CIA και έκανε αρκετές δηλώσεις σχετικά με τη συνωμοσία αιφνιδιασμού του Οκτωβρίου. Το ιστορικό του Μπρενέκε διερευνήθηκε επίσης από μια υποεπιτροπή της Γερουσίας των ΗΠΑ, η οποία απέρριψε τους ισχυρισμούς του για απασχόληση στη CIA. Τον Ιούνιο του 2020, η σουηδική αστυνομία έκλεισε την έρευνά της για τη δολοφονία του Πάλμε, αποδίδοντας την ευθύνη στον Στιγκ Ενγκστρομ, έναν Σουηδό γραφίστα και κεντροδεξιό δημοτικό ακτιβιστή που δεν συνδεόταν με τη CIA.

Ο Λίτσιο Τζέλι (ιταλικά: Licio Gelli‎), (Πιστόια, 21 Απριλίου 1919 - Αρέτσο, 15 Δεκεμβρίου 2015) ήταν Ιταλός εγκληματίας και οικονομολόγος, κυρίως γνωστός ως «Σεβασμιότατος Δάσκαλος» της μασονικής στοάς P2.Καταδικάστηκε για τη δόλια χρεοκοπία της Banco Ambrosiano και για εσκεμμένη παραπληροφόρηση των ερευνών για τη σφαγή της Μπολόνια το 1980 Σύμφωνα με τις έρευνες της εισαγγελίας της Μπολόνια που ολοκληρώθηκαν το 2020, ο Τζέλι θεωρείται ένας από τους υποκινητές της ίδιας της σφαγής. Αφού κρατήθηκε στην Ελβετία και τη Γαλλία, έζησε στο Αρέτσο, στη Βίλα Γουάντα, μέχρι την ημέρα του θανάτου του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BF_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%BB%CE%B9

Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν; (ταινία, 1962)

Η Μπέιμπι Τζέιν Χάτσον (Μπέτι Ντέιβις) και η Μπλανς Χάτσον (Τζόαν Κρόφορντ), είναι δυο αδελφές που μένουν μαζί σε μια ρημαγμένη έπαυλη του Χόλιγουντ με ζωντανές τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Η πρώτη υπήρξε παιδί θαύμα και αστέρι της επιθεώρησης, αλλά δεν κατάφερε να έχει την ίδια επιτυχία μετά την ενηλικίωσή της και η δεύτερη υπήρξε μεγάλο αστέρι του Χόλιγουντ που αναγκάστηκε να αποσυρθεί στο μεταίχμιο της δόξας λόγω ενός ατυχήματος που την άφησε ανάπηρη και για το οποίο θεωρήθηκε υπεύθυνη η Μπέιμπι Τζέιν. Μετά το ατύχημα που άφησε τη Μπλανς καθηλωμένη σε αναπηρική καρέκλα, η αντιζηλία μεταξύ των δυο αδελφών λαμβάνει ομηρικές διαστάσεις καθώς η Τζέιν άρχισε σιγά σιγά να τρελαίνεται και να έχει τον έλεγχο πάνω στη ζωή της αδελφής της. Όταν η Τζέιν πληροφορείται ότι η αδελφή της σκοπεύει να την κλείσει σε ψυχιατρική κλινική, καταστρώνει σχέδιο εξόντωσης της Μπλανς. Δεν ξέρει όμως ότι η Μπλανς κρύβει ένα μεγάλο μυστικό που έχει να κάνει με τα πραγματικά γεγονότα του ατυχήματός της, το οποίο όταν βγει στην επιφάνεια πρόκειται να προκαλέσει τραγικές αλλαγές στη συμπεριφορά της Τζέιν. Το 1962 η Μπέτι Ντέιβις δέχτηκε να συμπρωταγωνιστήσει μαζί με την μεγάλη της αντίπαλο Τζόαν Κρόφορντ στην ταινία τρόμου Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν; του Ρόμπερτ Όλντριτς, πιστεύοντας ότι ο ρόλος της, ως πρώην παιδί θαύμα Μπέιμπι Τζέιν Χάτσον, θ´αναβίωνε την καριέρα της και θα´χε απήχηση στο κοινό που είχε λατρέψει την Ψυχώ του Χίτσκοκ δυο χρόνια πριν. Έτσι πνίγοντας τον εγωισμό της συνεργάστηκε με την μισητή της αντίπαλο, χωρίς να δημιουργήσει προβλήματα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν τελείωσαν τα γυρίσματα, με εκτόξευση αρνητικών δηλώσεων κι απ´τις δυο πλευρές, στο μεταξύ η Ντέιβις έλαβε και την ενδέκατη υποψηφιότητά της για τα όσκαρ, ενώ η ακαδημία αγνόησε την Κρόφορντ. Η Κρόφορντ πικραμένη τότε, στράφηκε δημόσια εναντίον της Ντέιβις, ζήτησε λοιπόν απ'τις υπόλοιπες υποψηφίους να την άφηναν να δεχτεί εκείνη το βραβείο, σε περίπτωση νίκης, ενώ εκείνες ήταν απούσες. Η Ντέιβις, της οποίας η ερμηνεία είχε λάβει πολύ καλές κριτικές θεωρούνταν το φαβορί, όμως την βραδιά των όσκαρ το βραβείο πήγε στην Αν Μπάνκροφτ, η οποία λόγω θεατρικών υποχρεώσεων δεν είχε μπορέσει να παραβρεθεί στην τελετή. Μόλις το όνομα της νικήτριας ανακοινώθηκε η Ντέιβις πάγωσε κι η Κρόφορντ την προσπέρασε για να παραλάβει το Όσκαρ για λογαριασμό της Μπάνκροφτ. Η Ντέιβις αργότερα σχολίασε: Αν είχα κερδίσει το όσκαρ, η ταινία μας θα έκανε επιπλέον εισπράξεις ένα εκατομμύριο δολάρια. Η Τζόαν χάρηκε που δεν κέρδισα. Η ηθοποιός δεν είχε πει ακόμα την τελευταία λέξη. Δυο χρόνια αργότερα στα γυρίσματα της ταινίας Το μυστικό της Σάρλοτ, που επρόκειτο να την επανενώσει με την Κρόφορντ, η Ντέιβις ανάγκασε την αντίπαλό της να αποχωρήσει από την ταινία. Βραβεία Ακαδημίας Κινηματογράφου (Όσκαρ) Βράβευση: Κοστουμιών - Νόρμα ΚοτςΥποψηφιότητα: Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου - Μπέτι Ντέιβις Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου - Βίκτορ Μπουόνο Όσκαρ Φωτογραφίας, Ασπρόμαυρη Ταινία - Έρνεστ Χάλερ Όσκαρ Καλύτερου Ήχου - Τζόζεφ Ν. Κέλι Η ταινία στην ιστοσελίδα imdb Η ταινία στην ιστοσελίδα cine.gr

Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν; (πρωτότυπος αγγλικός τίτλος: What Ever Happened To Baby Jane?) είναι ο τίτλος ψυχολογικού θρίλερ, παραγωγής 1962 σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Όλντριτς με πρωταγωνίστριες τις Μπέτι Ντέιβις και Τζόαν Κρόφορντ. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χένρι Φάρελ και τη διασκευή σεναρίου έκανε ο Λούκας Χέλερ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9_%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5_%CE%B7_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B9_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CE%BD;_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1,_1962)

Κενάν Ντογουλού

ΤΤο καλοκαίρι του 2014, παντρεύτηκε την ηθοποιό Μπερέν Σαάτ, στο Λος Άντζελες. Yaparım Bilirsin (1993) Sımsıkı Sıkı Sıkı (1994) Kenan Doğulu 3 (1995) Kenan Doğulu 3.5 (1996) Gençlik Marşı (1999) Ben Senin Her Şeyinim (2000) Ex-Aşkım (2001) Kenan Doğulu 5.5 (2002) Demedi Deme (2003) Kenan Doğulu 6.5 (2004) Festival (2006) Kenan Doğulu 7.5 (2007) kenan dogulu aska turlu seyler (2012) Επίσημη ιστοσελίδα (Τουρκικά), (Αγγλικά)

Ο Κενάν Ντογουλού (τουρκικά: Kenan Doğulu, Κωνσταντινούπολη, 31 Μαΐου 1974) είναι Τούρκος τραγουδιστής. Το Δεκέμβριο του 2006 επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει την Τουρκία στо Διαγωνισμό Τραγουδιού της Γιουροβίζιον του 2007 με το τραγούδι Shake it up Şekerim, το οποίο προκρίθηκε στον τελικό, όπου κατέλαβε την 4η θέση.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BD_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%8D

Academy of Interactive Arts & Sciences

Γενικά Παιχνίδι της Χρονιάς Δράσης Περιπέτειας Κινητό Downloadable Οικογενειακό Φορητό Μαζικό Πολλαπλών Παικτών Αγώνων Εναλλαγής Ρόλων Στρατηγικής/Προσομοίωσης Αθλητικό Μάχης 2015 : Mortal Kombat X 2014 : Super Smash Bros. for Wii U 2013 : Injustice: Gods Among Us 2012 : PlayStation All-Stars Battle Royale 2011 : Mortal Kombat 2010 : Super Street Fighter IV 2009 : Street Fighter IV 2008 : Super Smash Bros. Brawl 2006 : Fight Night Round 3 2005 : Soulcalibur III 2004 : Mortal Kombat: Deception 2003 : Soulcalibur II 2002 : Tekken 4 2001 : Dead or Alive 3 2000 : Dead or Alive 2 1999 : Soulcalibur 1998 : WCW/nWo Revenge 1997 : WCW vs. nWo: World Tour Κάζουαλ 2013 : Plants vs. Zombies 2: It's About Time 2012 : Journey 2011 : Fruit Ninja Kinect 2010 : Angry Birds 2009 : Flower 2008 : Braid Κοινωνικής Δικτύωσης/Web Based 2012: SimCity Social 2011: Cityville Animation 2015 : Ori and the Blind Forest 2014 : Middle-earth: Shadow of Mordor 2013 : The Last of Us 2012 : Assassin's Creed III 2011 : Uncharted 3: Drake's Deception 2010 : God of War III 2009 : Uncharted 2: Among Thieves 2008 : Prince of Persia 2007 : Assassin's Creed 2006 : Gears of War 2005 : God of War 2004 : Half-Life 2 2003 : Prince of Persia: The Sands of Time 2002 : Sly Cooper and the Thievius Raccoonus 2001 : Oddworld: Munch's Oddysee 2000 : Final Fantasy IX 1999 : Final Fantasy VIII Διεύθυνση Παιχνιδιού 2015 : Fallout 4 Διεύθυνση Τέχνης 2015 : Ori and the Blind Forest 2014 : Monument Valley 2013 : The Last of Us 2012 : Journey 2011 : Uncharted 3: Drake's Deception 2010 : Red Dead Redemption 2009 : Uncharted 2: Among Thieves 2008 : LittleBigPlanet 2007 : BioShock 2006 : Gears of War 2005 : Shadow of the Colossus 2004 : Half-Life 2 2003 : The Legend of Zelda: The Wind Waker 2002 : Sly Cooper and the Thievius Raccoonus 2001 : Ico 2000 : Final Fantasy IX 1999 : Final Fantasy VIII 1998 : Banjo-Kazooie 1997 : Riven: The Sequel to Myst Απόδοση Χαρακτήρα Σχεδιασμός Παιχνιδιού 2015 : The Witcher 3: Wild Hunt 2014 : Middle-earth: Shadow of Mordor 2009 : Batman: Arkham Asylum 2008 : World of Goo 2007 : Portal 2006 : Wii Sports 2005 : Guitar Hero 2004 : Katamari Damacy 2003 : Prince of Persia: The Sands of Time 2002 : Animal Crossing 2001 : Grand Theft Auto III 2000 : The Legend of Zelda: Majora's Mask 1999 : The Sims 1998 : The Legend of Zelda: Ocarina of Time 1997 : PaRappa the Rapper Μηχανική Παιχνιδιού 2013 : Grand Theft Auto V 2012 : XCOM: Enemy Unknown 2011 : The Elder Scrolls V: Skyrim 2010 : Red Dead Redemption 2009 : Uncharted 2: Among Thieves 2008 : Spore 2007 : Portal 2006 : Wii Sports 2005 : Nintendogs 2004 : Half-Life 2 2003 : Prince of Persia: The Sands of Time 2002 : Tom Clancy's Splinter Cell 2001 : Grand Theft Auto III 2000 : SSX 1999 : The Sims 1998 : The Legend of Zelda: Ocarina of Time 1997 : GoldenEye 007 Αδειοδοτημένο Soundtrack 2011 : Rock Band 3 2004 : SSX 3 Διαδικτυακό Gameplay 2015 : Rocket League 2014 : Destiny 2013 : World of Tanks 2012 : Journey 2011 : Star Wars: The Old Republic 2010 : StarCraft II: Wings of Liberty 2009 : Call of Duty: Modern Warfare 2 2008 : Left 4 Dead 2007 : Call of Duty 4: Modern Warfare 2006 : Gears of War 2005 : Battlefield 2 2004 : Halo 2 2002 : Battlefield 1942 2001 : Return to Castle Wolfenstein 2000 : MechWarrior 4 1999 : EverQuest 1998 : Ultima Online: The Second Age (Διαδικτυακό Παιχνίδι Εναλλαγής Ρόλων της Χρονιάς) 1998 : Starsiege: Tribes (Διαδικτυακό Δράσης/Στρατηγικής Παιχνίδι της Χρονιάς) 1998 : Multiplayer Jeopardy! Online (Διαδικτυακό Οικογενειακό/Επιτραπέζιο Παιχνίδι της Χρονιάς) 1997 : Ultima Online Πρωτότυπη Σύνθεση Μουσικής 2015 : Ori and the Blind Forest 2014 : Destiny 2013 : Bioshock Infinite 2012 : Journey 2011 : Portal 2 2010 : Heavy Rain 2009 : Uncharted 2: Among Thieves 2008 : Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots 2007 : BioShock 2006 : LocoRoco 2005 : God of War 2004 : Fable 2003 : Medal of Honor: Rising Sun 2002 : Medal of Honor: Frontline 2001 : Tropico 2000 : Medal of Honor: Underground 1999 : UmJammer Lammy Σχεδιασμός Ήχου 2015 : Star Wars: Battlefront 2014 : Destiny 2013 : The Last of Us 2012 : Journey 2011 : Battlefield 3 2010 : Limbo 2009 : Uncharted 2: Among Thieves 2008 : Dead Space 2007 : BioShock 2006 : Call of Duty 3 2005 : God of War 2004 : Halo 2 2003 : The Lord of the Rings: The Return of the King 2002 : Medal of Honor: Frontline 2001 : Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty 2000 : Medal of Honor: Underground 1999 : Medal of Honor 1998 : Road Rash 3D 1997 : PaRappa the Rapper Ιστορία 2015 : The Witcher 3: Wild Hunt 2014 : Middle-earth: Shadow of Mordor 2013 : The Last of Us 2012 : The Walking Dead 2011 : The Elder Scrolls V: Skyrim 2010 : Mass Effect 2 2009 : (Πρωτότυπο) Uncharted 2: Among Thieves 2009 : (Προσαρμοσμένο) Batman: Arkham Asylum 2008 : (Πρωτότυπο) Fallout 3 2008 : (Προσαρμοσμένο) Star Wars: The Force Unleashed 2007 : BioShock 2006 : The Legend of Zelda: Twilight Princess 2005 : Call of Duty 2: Big Red One 2004 : Fable 2003 : Star Wars: Knights of the Old Republic 2002 : Eternal Darkness: Sanity's Requiem 2001 : Ico 2000 : Baldur's Gate II: Shadows of Amn 1999 : (δέσιμο) Age of Empires II: The Age of Kings 1999 : (δέσιμο) Thief: The Dark Project 1998 : Pokémon Οπτική Μηχανική 2014 : Middle-earth: Shadow of Mordor 2013 : The Last of Us 2012 : Halo 4 2011 : Uncharted 3: Drake's Deception 2010 : Heavy Rain 2009 : Uncharted 2: Among Thieves 2008 : LittleBigPlanet 2007 : Crysis 2006 : Gears of War 2005 : Shadow of the Colossus 2004 : Half-Life 2 2003 : Prince of Persia: The Sands of Time 2002 : The Lord of the Rings: The Two Towers 2001 : Halo: Combat Evolved 2000 : SSX 1999 : Unreal Tournament 1998 : The Legend of Zelda: Ocarina of Time 1997 : GoldenEye 007 Τεχνικό Επίτευγμα 2015 : The Witcher 3: Wild Hunt Καινοτομία στο Gaming 2014 : Middle-earth: Shadow of Mordor 2013 : The Last of Us 2012 : Journey 2011 : Skylanders: Spyro's Adventure 2010 : Heavy Rain 2009 : Scribblenauts 2008 : LittleBigPlanet 2007 : Rock Band 2006 : Wii Sports 2005 : Nintendogs Παιχνίδι της Χρονιάς για Κονσόλα Καινοτομία Κονσόλας (Δημιουργικότητα / Καινοτομία στο Gaming των Κονσολών) 2004 : Katamari Damacy 2003 : EyeToy 2002 : Animal Crossing 2001 : Pikmin 2000 : Shenmue Παιδικά Κονσόλας 2005 : We Love Katamari 2004 : Sly 2: Band of Thieves 2003 : Mario Party 5 2002 : Mario Party 4 2001 : Mario Party 3 2000 : Mario Tennis 1999 : Pokémon Snap Δράσης Πρώτου Προσώπου Κονσόλας 2006 : Tom Clancy's Rainbow Six: Vegas 2005 : Battlefield 2: Modern Combat 2004 : Halo 2 2003 : Rainbow Six 3 2002 : Metroid Prime Προσωμοίωση Αθλητικών Κονσόλας 2005 : ESPN NFL 2K5 2004 : Madden NFL 2004 Αθλητικά Δράσης Κονσόλας 2005 : Tony Hawk's Underground 2 2004 : SSX 3 Παιχνίδι της Χρονιάς για Υπολογιστή Καινοτομία Υπολογιστή (Δημιουργικότητα/Καινοτομία στο Gaming Υπολογιστή) 2004 : Half-Life 2 2003 : Prince of Persia: The Sands of Time 2002 : Battlefield 1942 2001 : Black & White 2000 : Deus Ex 1999 : Disney's Magic Artist Studio 1998 : (Δέσιμο) 3-D Castle Creator 1998 : (Δέσιμο) Barbie Photo Designer Digital Camera & CD-ROM 1997 : Orly's Draw-A-Story Εκπαιδευτικά Υπολογιστή/Ικανότητες 2002 : Where in the World is Carmen Sandiego? Treasures of Knowledge 2000 : Jump Start Phonics Learning System 1999 : (ηλικία 9-16) Thinkin' Science ZAP! 1999 : (κάτω των 8) Jump Start Preschool 1998 : (εκπαιδευτικά) Where in Time is Carmen Sandiego? 1998 : (ικανότητες) Carmen Sandiego Word Detective Οικογενειακά Υπολογιστή/Παιδικά 2005 Για παιδιά: Backyard Skateboarding 2005 Οικογενειακό: Zoo Tycoon 2 2004 : Zoo Tycoon: Complete Collection 2002 : Backyard Basketball 2001 : Return of the Incredible Machine: Contraptions 2000 Για παιδιά: Disney's Villains' Revenge 2000 Οικογενειακό: 3D Ultra Lionel Traintown 1999 Για παιδιά: Disney/Pixar's A Bug's Life Action Game 1999 Οικογενειακό: National Geographic Maps 1998 : Lego Island Δράσης Πρώτου Προσώπου Υπολογιστή 2006 : Tom Clancy's Rainbow Six: Vegas 2005 : Battlefield 2 2004 : Half-Life 2 2003 : Call of Duty 2002 : Medal of Honor: Allied Assault Από το 2000, το ετήσιο σόου έχει παρουσιαστεί από αρκετές αναγνωρίσιμες φιγούρες στον χώρο της ψυχαγωγίας. 2000 : Μάρτιν Σόρτ 2001 : Μάρτιν Λιούις 2002 : Πέιτον Οσβαλτ 2003 : Ντέιβ Φόλεϋ 2004 : Νταϊάν Μιζότα 2005 : Κόρυ Ράουζ και Κέρτ Σόλερ 2006 : Τζέι Μορ 2007 : Τζέι Μορ 2008 : Τζέι Μορ 2009 : Τζέι Μορ 2010 : Τζέι Μορ 2011 : Τζέι Μορ 2012 : Κρις Χάρντγουικ 2013 : Φρέντυ Γουόνγκ και Φελίσια Ντέι Από το 1998, το Academy of Interactive Arts & Sciences έχει εισάγει την κατηγορία "Hall of Fame" προγραμματιστών βιντεοπαιχνιδιών. Τα ακόλουθα παιχνίδια έλαβαν έξι ή περισσότερα βραβεία D.I.C.E.: Τα ακόλουθα παιχνίδια έλαβαν έξι ή περισσότερες υποψηφιότητες βραβείων D.I.C.E.: «About the Academy». The Academy of Interactive Arts & Sciences DICE Summit

Το Academy of Interactive Arts & Sciences (AIAS) είναι μη-κερδοσκοπικός οργανισμός, που παρουσιάζει τη σειρά των ετήσιων βραβείων D.I.C.E. Awards (πρώην Interactive Achievement Awards)

https://el.wikipedia.org/wiki/Academy_of_Interactive_Arts_%26_Sciences

EUROAVIA

Στο Άαχεν, πίσω στο 1956, μια ομάδα φοιτητών συνειδητοποίησε την ασταθή κατάσταση της αεροδιαστημικής και αστροναυτικής βιομηχανίας λόγω της έλλειψης συνεργασίας με μεγαλύτερα οικονομικά τμήματα. Μια λύση βρέθηκε μετά από μακρές συζητήσεις μεταξύ φοιτητών από τη Γερμανία, τη Γαλλία και τις Κάτω Χώρες και αναφέρθηκε ως "Μια καλή συνεργασία της αεροδιαστημικής και της αεροναυπηγικής βιομηχανίας των διαφόρων χωρών, οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια ισχυρή βιομηχανία." Τότε το όραμα αυτής της ομάδας ήταν καθορισμένο: Ενωμένοι όλοι οι Ευρωπαίοι φοιτητές αεροδιαστημικής μπορούσαν να συμβάλουν στην υλοποίηση αυτής της ευρωπαϊκής συνεργασίας. Μια δραστική αλληλογραφία με καθηγητές αεροναυπηγικής του Βελγίου, της Γαλλίας και της Ολλανδίας ξεκίνησε. Οι ακόλουθες προτάσεις ήταν η εισαγωγή της: "Οι πόροι που χρειάζονται, για να γίνουν στο μέλλον πολλές και σημαντικές εξελίξεις στην αεροδιαστημική και αεροναυπηγική βιομηχανία δεν μπορούν να παρασχεθούν από την κάθε χώρα ξεχωριστά. Γι 'αυτό είναι απολύτως σημαντικό να επιλυθούν σημαντικά προβλήματα και προκλήσεις από κοινού με τη συνεργασία μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών οργανώσεων αλλά και με την συμβολή των κυβερνήσεων, της έρευνας, των ενόπλων δυνάμεων, καθώς και των πανεπιστημίων των ευρωπαϊκών χωρών. Παρά το γεγονός ότι οι καθηγητές κλήθηκαν να ενημερώσουν τους φοιτητές τους σχετικά με την πρόθεση τους για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού συλλόγου, μόνο οι φοιτητές από το Παρίσι και το Ντελφτ ανταποκρίθηκαν. Έτσι το πρώτο βήμα έγινε υπερβαίνοντας τα σύνορα! Κατά το πρώτο εξάμηνο του 1958 η ομάδα του Άαχεν είχε στελεχωθεί από δεκατέσσερις (14) φοιτητές με υψηλά κίνητρα και όρεξη για ενασχόληση με τον σύλλογο. Οι προσωπικές επαφές ξεκίνησαν με την επίσκεψη Ολλανδών φοιτητών σε Γάλλους φοιτητές. Νέες επαφές έγιναν μέσα από επισκέψεις στη Γαλλία, την Ιταλία και τις Κάτω Χώρες. Κατά τη διάρκεια μιας από τις συναντήσεις αυτές, ιδρύθηκε μια «Προσωρινή Επιτροπή». Στόχος της ήταν να οργανώσει και να περισυλλέξει τα απαραίτητα στοιχεία για την ίδρυση του συλλόγου με το όνομα "EUROAVIA». Μεταξύ 22 - 28 Σεπτεμβρίου του 1958, εκπρόσωποι των πολυτεχνείων του Άαχεν, του Ντελφτ, του Παρισιού και της Πίζας συζητούν σχετικά με τους στόχους και την οργάνωση της EUROAVIA. Το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης ήταν η επίκληση για γενική συνέλευση της EUROAVIA στο Άαχεν από τις 9 έως τις 17 Μαρτίου 1959. Οι ημέρες μεταξύ των δύο αυτών συναντήσεων ήταν γεμάτες εργασία, δυσκολίες και ελπίδα. Δεν ήταν εύκολο να πεισθεί ο κόσμος ότι η βοήθειά του θα συμβάλει να σχεδιαστεί το μέλλον της αεροδιαστημικής βιομηχανίας. Κατά την γενική συνέλευση αυτή ήταν παρόντες εκπρόσωποι από το Άαχεν, το Βερολίνο, το Μπραουνσβάιγκ, το Ντελφτ, την ENSA Παρισιού, την E.N.I.C.A. Παρισιού, το Μιλάνο, την Πίζα, την Στουτγάρδη και το Τορίνο. Όλοι μαζί ήταν τριάντα (30) φοιτητές, δέκα (10) πανεπιστημίων, από τέσσερις (4) χώρες. Το καταστατικό παρουσιάστηκε και έγινε δεκτό την Δευτέρα 16 Μαρτίου 1959. Έτσι, η ιδρυτική πράξη της EUROAVIA άρχισε επίσημα την 1η Μαΐου 1959. Η ομάδα του Άαχεν αντιπροσώπευσε το διεθνές διοικητικό συμβούλιο της EUROAVIA (κεντρική επιτροπή) κατά το πρώτο έτος. Ο Jean Roeder έγινε ο πρώτος πρόεδρος της EUROAVIA. Το όνειρό του έγινε πραγματικότητα, κατά την γέννηση της EUROAVIA. Οι στόχοι της κεντρικής επιτροπής ήταν να δημιουργήσουν επαφές με τις βιομηχανίες και το ευρύ κοινό, καθώς και να διαδώσουν τους στόχους της EUROAVIA σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η EUROAVIA σήμερα αποτελείται από τρεις βασικούς πυλώνες: το Διεθνές Διοικητικό Συμβούλιο, τις Τοπικές Αντιπροσωπείες και τις Ομάδες Εργασίας. Το Διεθνές Διοικητικό Συμβούλιο (IB) εκπροσωπεί την EUROAVIA σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το IB εκλέγεται κατά τη διάρκεια του ετησίου EMEAC (Εκλεκτορικό Συνέδριο της EUROAVIA), το οποίο πραγματοποιείται συνήθως τον Απρίλιο ή τον Μάιο του κάθε έτους. Οι εκλεγέντες αποτελούν το Επικείμενο Διοικητικό Συμβούλιο (DIB – Designated International Board) και έχουν την υποχρέωση να προετοιμάσουν ένα επιχειρηματικό και οικονομικό πλάνο πριν αναλάβουν τα καθήκοντα των προκατόχων τους στο AMEAC (Ετήσιο Συνέδριο της EUROAVIA) τον Οκτώβριο κάθε έτους. Οι φοιτητές των Τοπικών Αντιπροσωπειών συμμετέχουν για την στελέχωση των δύο αυτών συνεδρίων. Για συγκεκριμένους μακροπρόθεσμους στόχους, συστήνονται διάφορες Ομάδες Εργασίας. Έχουν οικονομική αυτονομία και αυτονομία στην λήψη αποφάσεων και υποβάλλουν έκθεση προόδου των εργασιών τους προς το συνέδριο της EUROAVIA. Μερικά από αυτά δημιουργήθηκαν σε μόνιμη βάση. Το Διεθνές Διοικητικό Συμβούλιο είναι το ηγετικό μέρος του συλλόγου σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Επιβλέπει τις διεθνείς δραστηριότητες των Τοπικών Αντιπροσωπειών, συντονίζει τις Ομάδες Εργασίας, ελέγχει τον προϋπολογισμό και είναι υπεύθυνο για όλες τις εξωτερικές σχέσεις του συλλόγου σε διεθνές επίπεδο. Το Διεθνές Συμβούλιο αποτελείται συνήθως από 5 μέλη. Ο Πρόεδρος ηγείται του Διεθνούς Διοικητικού Συμβουλίου και υποστηρίζεται από τον Γραμματέα, τον Ταμία και δύο Μέλη. Οι τριανταδύο (32) Τοπικές Αντιπροσωπείες σε δεκαέξι (16) Ευρωπαϊκές χώρες δρουν ανεξάρτητα στις εσωτερικές τους σχέσεις και κυρίως είναι συνδεδεμένες με τα πανεπιστήμια / πολυτεχνεία που εδρεύουν. Οι τοπικές αντιπροσωπείες υπάρχουν στις ακόλουθες πόλεις: Άαχεν, Άγκυρα, Αθήνα, Αμβούργο, Βελιγράδι, Βουκουρέστι, Βουδαπέστη, Βρέμη, Δρέσδη, Ελσίνκι, Ζάγκρεμπ, Ζέσοφ, Κίεβο, Κλούζ – Ναπόκα, Κοβίλια, Κωνσταντινούπολη, Λέβεν, Λισσαβόνα, Μιλάνο, Μόναχο, Μπραουνσβάιγκ, Νάπολι, Ντελφτ, Παλέρμο, Πίζα, Παρίσι, Πάτρα, Σεβίλλη, Στουτγάρδη, Τεράσσα και Τορίνο. Παλιότερες τοπικές αντιπροσωπείες: Βερολίνο , Λονδίνο, Σαουθάμπτον Χάαρλεμ, Στοκχόλμη, Βιέννη, Χάιφα, (Βαρσοβία, Μαδρίτη και Τουλούζη. Για να διασφαλισθεί η υψηλή απόδοση όλων των λειτουργιών ενός μεγάλου συλλόγου όπως η EUROAVIA, έχουν δημιουργηθεί Ομάδες Εργασίας με σκοπό να εξυπηρετούν τις πάγιες (και μη) ανάγκες του συλλόγου σε διεθνές επίπεδο. EUROAVIA News Το επίσημο περιοδικό της EUROAVIA ονομάζεται EUROAVIA News. και εκδίδεται τέσσερις (4) φορές τον χρόνο. Εκδίδεται από μια μόνιμη ομάδα εργασίας, η οποία δρα στην τοπική αντιπροσωπεία του Ντελφτ. Τα τεύχη του περιοδικού περιλαμβάνουν αναφορές από τις τελευταίες εξελίξεις των αντιπροσωπειών, νέα από την βιομηχανία και άρθρα επιστημονικού περιεχομένου. Είναι ο επίσημος τρόπος επικοινωνίας και ενημέρωσης όλων των ενδιαφερομένων για τις δραστηριότητες που αναπτύσσονται στην EUROAVIA και μια πολύτιμη πηγή επιστημονικών νέων. Κάθε μέλος του συλλόγου αλλά και κάθε χορηγός – υποστηρικτής της EUROAVIA λαμβάνει τα τεύχη τακτικά. Newsletter Αυτό το όργανο εσωτερικής επικοινωνίας εκδίδεται μηνιαία και παρέχει σε όλα τα μέλη του συλλόγου τα τρέχοντα ζητήματα του συλλόγου διεθνώς καθώς και τα νέα των Τοπικών Αντιπροσωπειών και των Ομάδων Εργασίας. Η διανομή του γίνεται ψηφιακά και δίνει επίσης την δυνατότητα σε κάθε μέλος του συλλόγου να εκφράσει την άποψη του για όποιο ζήτημα αφορά στον σύλλογο. EUROAVIA Young Engineers (EYE) Με το EYE ο σύλλογος έχει μια Ομάδα Εργασίας η οποία συλλέγει επί μονίμου βάσεως θέσεις για πρακτική άσκηση και εκπαιδευτικές δυνατότητες για τα μέλη της, τα οποία καταχωρεί σε μια βάση δεδομένων προσβάσιμη από τους επισκέπτες της ιστοσελίδας. Επιπλέον, επεκτείνεται για να δώσει μια ολοκληρωμένη δυνατότητα στην παρουσίαση βιογραφικών σημειωμάτων και αιτήσεων ώστε οι εταιρίες να είναι σε θέση να το δουν ως μια πηγή στελέχωσής τους με όφελος και προς τις δύο πλευρές – οι χρήστες έχουν συγκεντρωμένες σε μια λίστα αεροναυπηγικές εταιρίες που τους παρέχουν την δυνατότητα εύρεσης εργασίας και αντίστοιχα οι εταιρίες έχουν πρόσβαση σε μια ομάδα σωστά καταρτισμένων και ενδιαφερομένων μηχανικών. EUROAVIA Alumni Network (EAN) Το Δίκτυο αυτό αποτελείται από πρώην ενεργά μέλη της EUROAVIA και είναι σε επαφή με τον σύλλογο μέσω της Ομάδας Εργασίας: Alumni Working Group, η οποία δημιουργεί και διατηρεί επαφές με αποφοιτήσαντες και πρώην μέλη του συλλόγου. Γίνεται αξιολόγηση διάφορων απόψεων όσον αφορά τον τρόπο συμβολής των πρώην μελών αλλά και το τι μπορεί να προσφέρει ο σύλλογος αντίστοιχα. Στο εγγύς μέλλον όλα θα είναι έτοιμα για να διασφαλίσουν ότι η πεντηκονταετή παραγωγική ικανότητα των μελών δημιουργεί ακόμα αποδοτικότερα δίκτυα προϊόντος του χρόνου. Public Relations (PR) Το καθήκον της Ομάδας Εργασίας Public Relation (PRWG) είναι η διατήρηση της επικοινωνίας μέσα στον σύλλογο καθώς επίσης και με τρίτους όπως συνεργαζόμενες εταιρίες, ιδρύματα, πανεπιστήμια, άλλες μη – κυβερνητικές οργανώσεις και μέσα ενημέρωσης. Το PRWG είναι η νεότερη Ομάδα Εργασίας της EUROAVIA, καθώς ιδρύθηκε κατά την διάρκεια του EMEAC 2008 στο Ζέσοφ. Air show Με την EUROAVIA να είναι παραδοσιακά παρούσα και στις δύο μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές Εκθέσεις Αεροναυπηγικής, του Παρισιού (Paris Air Show) στο Μπουρζέ (Le Bourget) και του Βερολίνου (ILA), η Ομάδα Εργασίας Air Show έχει ως καθήκον να διοργανώσει την παρουσία του συλλόγου σε αυτές τις εκθέσεις συμπεριλαμβανομένης της θέσης και του συντονισμού όλων των παρευρισκομένων μελών. Το 2009, η EUROAVIA για πρώτη φορά συμμετείχε στην έκθεση του AERO (AERO) στο Φριντριχσάφεν (Friedrichshafen). Information Technology (IT) Μια ομάδα μελών άρτια καταρτισμένα και έμπειρα διαβεβαιώνει ότι η ιστοσελίδα του συλλόγου θα είναι πάντα ενημερωμένη και ότι οι ψηφιακοί τρόποι επικοινωνίας θα λειτουργούν κανονικά. Μετά από απόφαση στο AMEAC 2009 στο Άαχεν, η Ομάδα Εργασίας IT (ΙΤ Working Group) είναι επίσης υπεύθυνη για όλα τα αρχεία του συλλόγου, τα οποία μέχρι πρότινος διαχειριζόταν η Ομάδα Εργασίας Central Archive. Το Central Archive συμπεριλαμβάνει όλα τα έγγραφα του συλλόγου, εκτυπωμένα και ψηφιακά δημοσιευμένα. Το έντυπο υλικό είναι αποθηκευμένο στο Άαχεν και το ψηφιακό σε εξυπηρετητή στο Ντέλφτ. Η προσβασιμότητα της ψηφιακής έκδοσης του αρχείου παρέχει σε όλα τα μέλη την δυνατότητα να ανταλλάξουν και να χρησιμοποιήσουν όλα τα αρχεία για τις εργασίες τους σε τοπικό, διεθνές αλλά και προσωπικό επίπεδο. Τα μέλη του συλλόγου διοργανώνουν συνεχώς διεθνή συνέδρια, σεμινάρια και πολυ–ημερίδες. Επιπλέον, τα μέλη της EUROAVIA συγκεντώνονται συστηματικά στις δύο γενικές συνελεύσεις του συλλόγου και στο ετήσιο «Formation Workshop». Η πιο αναγνωρισμένη δραστηριότητα του συλλόγου, όμως, είναι ο «Διαγωνισμός Σχεδιασμού» (Design Workshop). Δυο (2) φορές τον χρόνο τα μέλη του συλλόγου συγκεντρώνονται σε δυο (2) εσωτερικά συνέδρια. Αυτά τα συνέδρια συνήθως διαρκούν μια εβδομάδα και παρέχουν τέσσερις (4) ημέρες αφιερωμένες εξ’ ολοκλήρου σε συζητήσεις που αφορούν τα θέματα του συλλόγου. Το EMEAC (Εκλεκτορικό Συνέδριο της EUROAVIA) διεξάγεται την άνοιξη από μια Τοπική Αντιπροσωπεία. Εκτός από τα τρέχοντα θέματα και αποφάσεις που αφορούν στο σύλλογο, το πρόγραμμα επίσης περιλαμβάνει την διαδικασία ανάδειξης του Επικείμενου Διεθνούς Διοικητικού Συμβουλίου (Designated International Board) το οποίο θα αναλάβει τα καθήκοντα του από το ερχόμενο φθινόπωρο. Το AMEAC (Ετήσιο Συνέδριο της EUROAVIA) διεξάγεται το φθινόπωρο κατά το οποίο αναλαμβάνει τα καθήκοντα του το νέο Διοικητικό Συμβούλιο και δίνει την ευκαιρία συζήτησης και έγκρισης όλων των ανοιχτών θεμάτων του συλλόγου. Και τα δύο συνέδρια θέτουν θέματα κατά την διάρκεια του επιχειρησιακού έτους της EUROAVIA και είναι ευθύνη του Διεθνούς Διοικητικού Συμβουλίου να βρει την Τοπική Αντιπροσωπεία που θα φιλοξενήσει το συνέδριο, αλλά και να προετοιμάσει όλες τις επιχειρησιακές συναντήσεις και συζητήσεις. Ανά δύο χρόνια μια ομάδα μελών του συλλόγου, σε συνεργασία με μια εταιρία ή προαιρετικά ένα πολυτεχνείο που θα παρέχει φιλοξενία, διοργανώνει ένα διαγωνισμό τριών (3) εβδομάδων με σκοπό τον προκαταρκτικό σχεδιασμό ενός ιπτάμενου οχήματος. Μερικούς μήνες πριν από το γεγονός αυτό, το οποίο συνήθως λαμβάνει χώρα το καλοκαίρι, ένας διαγωνισμός αρχίζει για όλους τους ενδιαφερόμενους φοιτητές, είτε είναι μέλη του συλλόγου είτε όχι. Σε αυτόν τον διαγωνισμό, ένα σύντομο άρθρο (από τον κάθε ενδιαφερόμενο) για δεδομένο θέμα θα αξιολογηθεί από μια επιτροπή σχετική με το θέμα του σχεδιασμού. Η επιτροπή αυτή αποτελείται από καθηγητές πανεπιστημίου και από επαγγελματίες μηχανικούς της συνεργάτιδας εταιρίας. Αφού ολοκληρωθεί η διαδικασία υποβολής των άρθρων από τους ενδιαφερόμενους φοιτητές, οι επιτυχόντες προσκαλούνται να συμμετάσχουν στο “Design Workshop” και να καθοδηγηθούν από πεπειραμένους ομιλητές, ούτως ώστε να είναι έτοιμοι για την διαδικασία του σχεδιασμού πάνω στο δεδομένο θέμα μελέτης. Στο τέλος παρουσιάζονται ένα ή περισσότερα προκαταρκτικά σχέδια και θέτουν τις βάσεις για περαιτέρω διαδικασίες με την συνεργάτιδα εταιρία. Εκτός από τις τεχνικές γνώσεις, οι συμμετέχοντες φοιτητές γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά γνωρίζουν και την πόλη που λαμβάνει χώρα το “Design Workshop”. Κατά κανόνα το “Design Workshop”, το οποίο διοργανώνεται από μια Ομάδα Εργασίας του συλλόγου, είναι σε θέση να παρέχει στους συμμετέχοντες του όχι μόνο το τριών (3) εβδομάδων πρόγραμμα γεμάτο με επιστημονικές δραστηριότητες αλλά και οικονομική κάλυψη για το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων των συμμετεχόντων (εκτός των οδοιπορικών). Το Formation Workshop είναι μία εσωτερική, εκπαιδευτικού χαρακτήρα δραστηριότητα της EUROAVIA, με κύριο στόχο την βελτίωση της ποιότητας των λειτουργιών της EUROAVIA. Τέτοιες λειτουργίες μπορεί να είναι, η διοργάνωση μιας διεθνούς δραστηριότητας, η σωστή διαχείριση και διοίκηση μιας Τοπικής Αντιπροσωπείας ή ακόμα η υποκίνηση των μελών για ακόμα δραστικότερη ενασχόληση τους με τον σύλλογο. The Formation Workshop είναι η απόδειξη ότι η EUROAVIA είναι ένας αξιόπιστος σύλλογος με παράδοση από το 1959 αλλά αποφασισμένος να μην εφησυχαστεί σε αυτό. Οι συναθροίσεις περίπου τριάντα 30 μελών του συλλόγου σε μία Τοπική Αντιπροσωπεία ονομάζονται Fly-In. Γίνονται πολλές φορές τον χρόνο και συνήθως διαρκεί έκαστη μια εβδομάδα. Η υπεύθυνη Τοπική Αντιπροσωπεία αξιοποιεί ένα τέτοιο γεγονός προκειμένου να δείξει στους συμμετέχοντες τι μπορεί να προσφέρει η πόλη τους και ποια «βιομηχανικά» αξιοθέατα στη ευρύτερη περιοχή αξίζει να επισκεφθούν. Εκτός από τον επιστημονικό χαρακτήρα του ταξιδιού, η διαπολιτισμική ανταλλαγή αλλά και ο σχηματισμός ομάδων μεταξύ των φοιτητών είναι σε πρώτη προτεραιότητα. Σε σύγκριση με το Fly-In το Συμπόσιο, το οποίο διαρκεί επίσης μια εβδομάδα με περίπου τριάντα (30) συμμετέχοντες, εστιάζεται κυρίως σε κάποιο επιστημονικό θέμα. Πάνω σε αυτό το θέμα δίδονται διαλέξεις και συγκεκριμένες εφαρμογές οι οποίες βοηθούν τους φοιτητές να διευρύνουν την εμπειρία τους. Επίσης, πολιτιστικές εκδρομές και επιστημονικές επισκέψεις συμπληρώνουν το πρόγραμμα. Το Air Cargo Challengeείναι ένας ευρωπαϊκός διαγωνισμός προερχόμενος από την Πορτογαλία στοχεύοντας σε φοιτητές μηχανικούς ή θετικών επιστημών και δημιουργήθηκε για να κεντρίσει το ενδιαφέρον τους στο πεδίο της αεροναυπηγικής και επίσης να δοκιμάσουν τις ικανότητες τους. Για να συμμετάσχει κανείς στον διαγωνισμό Air Cargo Challenge, χρειάζεται μια ομάδα από 3 – 6 μέλη, ένας πιλότος και ένας υπεύθυνος καθηγητής. Όλοι μαζί πρέπει να σχεδιάσουν, να κατασκευάσουν και να μελετήσουν εξ ολοκλήρου ένα μη επανδρωμένο τηλεκατευθυνόμενο αεροσκάφος με την μέγιστη δυνατή ικανότητα άρσης φορτίου. Το “Air Cargo Challenge” προσφέρει στους φοιτητές ανώτατης εκπαίδευσης την μοναδική ευκαιρία να εξελίξουν μια πρωτοποριακή μελέτη από την αρχή μέχρι το τέλος της, να δοκιμάσουν τις γνώσεις τους και ταυτοχρόνως, να συμπεριλάβουν ένα ευρύ φάσμα δοκιμασιών που θα συναντήσουν στην μελλοντική, επαγγελματική τους καριέρα: επιστημονικές, τεχνολογικές, διαπροσωπικές, οικονομικές και αυστηρές προθεσμίες. Η «Πολιτισμική Ανταλλαγή» (Cultural Exchange) θέλει να δώσει την ευκαιρία σε ένα μικρό αριθμό μελών (10 – 20) από μια τοπική αντιπροσωπεία την ευκαιρία να επισκεφθεί μια άλλη γειτονική της. Το πρόγραμμα εστιάζεται κυρίως σε πολιτιστικές δραστηριότητες και δεν ξεπερνά σε διάρκεια τις τέσσερις (4) ημέρες. Στα πλαίσια του «Ανεπίσημου Φόρουμ Διεθνών Φοιτητικών Οργανώσεων» (Informal Forum of International Student Organisations - IFISO), η EUROAVIA συνεργάζεται με άλλους φοιτητικούς συλλόγους σε διάφορους τομείς σχετικά με την οργάνωση, την διαχείριση και την ανάπτυξη των φοιτητικών συλλόγων. Official Homepage of the European Association of Aerospace Students The EUROAVIA Young Engineers network for internships, jobs, educationExternal References University of Sheffield - report on DeWo 2007 ESA News 2006 - EUROAVIA DeWo 2006 - participants design a UAV EADS career partners ILA CareerCenterLocal Euroavia Associations NTUA, Athens, Greece Patra, Greece Thessaloniki,Greece Milano, Italy Germany

Ο Ευρωπαϊκός Σύλλογος Φοιτητών Αεροδιαστημικής είναι μια φοιτητική πρωτοβουλία που δρα σε όλη την Ευρώπη και έχει ως αντικείμενο ενασχόλησης την αεροδιαστημική, την μηχανολογία και συγγενή πεδία. Η EUROAVIA ιδρύθηκε το 1959 και υπάγεται στην Ολλανδική νομοθεσία. Σήμερα, ο σύλλογος αποτελείται από 32 Τοπικές Αντιπροσωπείες (local groups) σε 16 χώρες από όλη την Ευρώπη - αριθμώντας περίπου 1300 μέλη συνολικά. Στόχος όλων των δραστηριοτήτων που αναπτύσσονται από την EUROAVIA είναι η ενίσχυση της σύνδεσης μεταξύ των φοιτητών και της αεροπορικής βιομηχανίας καθώς και να δώσει το ερέθισμα στα μέλη του να γνωρίσουν και να εξοικειωθούν με την κουλτούρα, τις παραδόσεις και τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά των χωρών που στελεχώνουν τον σύλλογο. Επιπλέον, ο σύλλογος επιθυμεί να ενημερώσει όλους όσους απαρτίζουν των χώρο της αεροδιαστημικής για τις δυνατότητες που έχουν οι φοιτητές αεροδιαστημικής και για τον λόγο αυτό τους εκπροσωπεί και σε διεθνές επίπεδο. Συνεχώς τα μέλη του συλλόγου διοργανώνουν διεθνείς δραστηριότητες όπως σεμινάρια, συμπόσια ή συνέδρια. Επίσης τα μέλη της EUROAVIA συγκεντρώνονται τακτικά στα δύο συνέδρια του συλλόγου και σε ένα ετήσιο workshop. Η πιο αναγνωρισμένη, ωστόσο, δραστηριότητα είναι ο Διαγωνισμός Σχεδιασμού (Design Workshop).

https://el.wikipedia.org/wiki/EUROAVIA

Café de Flore

Το Καφέ ντε Φλορ ιδρύθηκε το 1865 στο πολύβουο Μπουλβάρ Σαιν – Ζερμαίν, στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, και αποτελούσε από την ίδρυσή του τόπο συνάντησης συγγραφέων, καλλιτεχνών, εκδοτών και διανοούμενων. Το όνομα του καφενείου προέρχεται από το άγαλμα της θεάς Φλώρας, θεότητας της βλάστησης και των λουλουδιών, που υπήρχε κάποτε στην είσοδό του. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, το Καφέ ντε Φλορ αναπαλαιώθηκε σε ρυθμό Αρ Ντεκό. Στο εσωτερικό του, οι Γάλλοι διανοούμενοι στα μεταπολεμικά χρόνια συζητούσαν τις νεόφερτες φιλοσοφικές ιδέες. Το Καφέ ντε Φλορ ήταν ανέκαθεν, όπως και σήμερα, προσφιλής χώρος ανθρώπων των γραμμάτων, των τεχνών και της διανόησης. Από τα τέλη ακόμη του 19ου αιώνα, ανάμεσα στους τακτικούς θαμώνες του συγκαταλέγονταν οι συγγραφείς Ρεμύ ντε Γκουρμόν (Remy de Gourmont, 1858 – 1915) και Υυσμάν (Huysmans, 1848 – 1907). Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο συγγραφέας και πολιτικός Σαρλ Μωρράς (1868 – 1952) και οι βασιλόφρονες φίλοι του έκαναν το Καφέ ντε Φλορ δεύτερο σπίτι τους. Ο Γάλλος σουρεαλιστής ποιητής Γκιγιώμ Απολλιναίρ (Guillaume Apollinaire, 1880 – 1918) ίδρυσε εδώ το φιλολογικό περιοδικό “Les Soirees de Paris”. Στη δεκαετία του ’30, ο Πικάσο συναντούσε τα βράδια στο Καφέ ντε Φλορ το φίλο του ζωγράφο Μαρκ Σαγκάλ (Marc Chagall), ενώ ο ποιητής Ζακ Πρεβέρ (Jacques Prevert, 1900 – 1977) έγραφε εδώ τα ποιήματά του πάνω σε καταλόγους φαγητού, σε χαρτί τουαλέτας και χαρτοπετσέτες. Μετά το τέλος του πολέμου και κυρίως στη δεκαετία του ’50, το Καφέ ντε Φλορ ήταν το φιλολογικό στρατηγείο των υπαρξιστικών κινημάτων, με καθοδηγητές το Γάλλο φιλόσοφο Ζαν-Πωλ Σαρτρ και τη σύντροφό του Σιμόν ντε Μποβουάρ, οι οποίοι συναντούσαν εδώ τους στενούς φίλους τους, αναπτύσσοντας τη θεωρία του υπαρξισμού. Εδώ σύχναζε και ο ηγέτης του σουρεαλιστικού κινήματος στη λογοτεχνία Αντρέ Μπρετόν (Andre Breton, 1896 – 1966). Σήμερα, το Καφέ ντε Φλορ αποτελεί προσφιλές στέκι για συγγραφείς, εκδότες, μουσικούς, τραγουδιστές, ηθοποιούς και σχεδιαστές μόδας. Στους θαμώνες του καφέ κατά τις τελευταίες δεκαετίες περιλαμβάνονται ο Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus, 1913 - 1960), ο ποιητής Μπορίς Βιάν (Boris Vian, 1920 – 1959), η τραγουδίστρια και ηθοποιός Ζυλιέτ Γκρεκό (Juliette Greco), η ηθοποιός Λωρήν Μπακόλ (Lauren Bacall), ο Ιταλός μεγιστάνας και πρόεδρος της FIAT Τζιάνι Ανιέλι (Gianni Agnelli, 1921 – 2003) κ.ά. Noel Riley Fitch: "The Grand Literary Cafes of Europe", pp. 48 – 49 Café de Flore, New Holland Publishers (UK) Ltd, London, 2006. "ΠΑΡΙΣΙ" (Οδηγοί του Κόσμου), σελ. 139 “Καφέ ντε Φλορ” & 142 "Τα πιο διάσημα καφενεία του Παρισιού", Εκδόσεις Καθημερινή/Dorling Kindersley Ltd (ελληνική έκδοση), Αθήνα, 1998. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Café de Flore στο Wikimedia Commons

Το Καφέ ντε Φλορ (Café de Flore) βρίσκεται στο διάσημο βουλεβάρτο Σαιν - Ζερμαίν (172, Blvd Saint – Germain) στην Αριστερή Όχθη (Rive Gauche) του Παρισιού, όπου συγκεντρώνονται πολλά από τα πιο ιστορικά και φημισμένα καφέ της γαλλικής πρωτεύουσας. Είναι πολύ κοντά στη μεσαιωνική Εκκλησία Σαιν-Ζερμαίν-ντε-Πρε (St. Germain-des-Pres), την αρχαιότερη εκκλησία του Παρισιού.

https://el.wikipedia.org/wiki/Caf%C3%A9_de_Flore

Επαρχία Γιουβαρού

Η Επαρχία Γιουβαρού βρίσκεται κεντρικά του Μαλί και βόρεια της Περιφέρειας Μοπτί. Συνορεύει στα νοτιοδυτικά με την Επαρχία Τενενκού, στα νοτιοανατολικά με την Επαρχία Μοπτί, στα βόρεια με την Περιφέρεια Τομπουκτού και στα δυτικά με την Περιφέρεια Σεγκού. Η Επαρχία Γιουβαρού διαιρείται σε 7 διαμερίσματα: Μπιμπερέ Ταμά Ντεμπόιγ Ντιρμά Ντονγκό Φαριμακέ Ν'Ντοντζιγκά Γιουβαρού Επαρχίες του Μαλί

Η Επαρχία Γιουβαρού είναι επαρχία της Περιφέρειας Μοπτί του Μαλί. Έχει έκταση 7.976 τ.χλμ. και πληθυσμό 106.768 κατοίκων (2009). Πρωτεύουσα είναι η Γιουβαρού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D

Α.Ο. Γιούχτας Αρχανών

Ο σύλλογος ιδρύθηκε στις 25 Ιουλίου 1957 και το ποδοσφαιρικό του τμήμα αποτελεί το παλαιότερο του συλλόγου. Εδρεύει στο Δημοτικό γήπεδο Αρχανών και από την σεζόν 2023-24 θα αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Σούπερ Λιγκ 2 υπό την επίσημη επωνυμία «Αθλητικός Όμιλος Αρχανών «ο Γιούχτας» Π.Α.Ε.». Έχει κατακτήσει 2 φορές το κύπελλο της Ε.Π.Σ. Ηρακλείου, το 2008-09 νικώντας τον Π.Α.Ο. Κρουσώνα και το 2009-10 νικώντας τον Ρούβα, ενώ το 2012-13 ήταν φιναλίστ. Από τη σεζόν 2007-08 μέχρι και τη σεζόν 2012-13 αγωνίστηκε συνεχώς στην Δ' Εθνική, όποτε και το 2013 κέρδισε την άνοδο στην Γ' Εθνική για πρώτη φορά στην ιστορία του. Επίσης, το 2017-18 κατέκτησε το πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Ηρακλείου και κέρδισε την επάνοδο στην Γ' Εθνική. Στην Γ' Εθνική αγωνίστηκε για πρώτη φορά τη αγωνιστική περίοδο 2013-14, στη συνέχεια στην περίοδο 2014-15, κατηγορία όπου αγωνίστηκε και το 2018-19.Η περίοδος 2022-23 είναι μια από τις πιο χρυσές του Γιούχτα καθώς η ομάδα κατακτά την πρωτιά στον 5ο όμιλο της Γ' Εθνικής κατηγορίας και παίρνει το εισιτήριο για τα μπαράζ ανόδου στα οποία αν και αποτυγχάνει αγωνιστικά να ανέβει κατηγορία τελικά καταφέρνει να ανέβει κατηγορία καθώς ο Απόλλων Σμύρνης δεν καταφέρνει να δηλώσει συμμετοχή στην Σούπερ Λιγκ 2 με τον Γιούχτα να παίρνει την θέση του. Σαν φυσική έδρα έχει το «Μαρκομιχελάκειο» Γήπεδο των Αρχανών, όμως λόγω ακαταλληλότητας του συγκεκριμένου γηπέδου για την Σούπερ Λιγκ 2, ο Γιούχτας παίζει προσωρινά στο Δημοτικό Γήπεδο Ιεράπετρας «Πέτρος Βουζουνεράκης» μέχρι η φυσική έδρα του Γιούχτα να καλύπτει τις προϋποθέσεις για αγώνες δεύτερης κατηγορίας. Η πορεία του συλλόγου στις εθνικές κατηγορίες: Γ΄ Κατηγορία: 1 2022-23Πρωτάθλημα Α1 Κατηγορίας Ε.Π.Σ. Ηρακλείου: 1 2017-18Κύπελλο Ε.Π.Σ. Ηρακλείου: 2 2008-09, 2009-10 ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Η ιστορία του 60χρονου Γιούχτα, εφημερίδα "Πατρίς" ΑΟ ΓΙΟΥΧΤΑΣ: ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΝΩΝ, minifootballnews.gr Επίσημη σελίδα Facebook του συλλόγου Επίσημη σελίδα Facebook της Π.Α.Ε. Γιούχτας

Ο Αθλητικός Όμιλος Γιούχτας Αρχανών είναι ελληνικός αθλητικός σύλλογος που εδρεύει στις Αρχάνες του Νομού Ηρακλείου στην Κρήτη. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1957, χρώματά του το πράσινο και το λευκό και η ονομασία του συλλόγου φέρει το όνομα του ομώνυμου όρους της περιοχής. Διαθέτει τμήματα ποδοσφαίρου, καλαθοσφαίρισης, πετοσφαίρισης, ενόργανης γυμναστικής, επιτραπέζιας αντισφαίρισης και σκάκι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%87%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BD

Α.Σ. Εδεσσαϊκός

Το ποδόσφαιρο στην Έδεσσα ήταν γνωστό από την περίοδο της τουρκοκρατίας. Το 1908 αναφέρεται η ποδοσφαιρική ομάδα «Ελπίς», της οποίας σώζεται φωτογραφία. Μετά το 1922, ιδρύθηκαν διάφοροι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, όπως η «Νέα Γενιά» (1928), ο «Ηρακλής» (1926), ο «Άρης» (1926) και μεταπολεμικά ο «Εθνικός» (1949). Ποδοσφαιρικό τμήμα δημιούργησε και ο πολιτιστικός σύλλογος «Μέγας Αλέξανδρος» την περίοδο 1922-1933. Το 1960 συγχωνεύτηκαν τρεις σύλλογοι της πόλης: ο Άρης, ο Ηρακλής και ο Εθνικός και δημιούργησαν τον «Εδεσσαϊκό Αθλητικό Σύλλογο». Χρώματα της νέας ομάδας ορίστηκαν το πράσινο και το λευκό και ως σύμβολο η τρίαινα του θεού Ποσειδώνα. Εκτός από το ποδόσφαιρο ο Εδεσσαϊκός είχε και τμήμα στίβου ως το 1980 περίπου. Μάλιστα τη δεκαετία του 1960, τρεις φορές πήρε τη δεύτερη θέση στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα γυναικών (1963, 1965 και 1966). Η γνωστότερη αθλήτρια την οποία ανέδειξε ήταν η δισκοβόλος Βάσω Καραφύλλη, η οποία κατέρριψε πολλές φορές το πανελλήνιο ρεκόρ. Το 1975 έριξε 55,10 μ., ρεκόρ που παρέμεινε ως το 1993. Η ομάδα αμέσως ξέφυγε από τα τοπικά πλαίσια και από το 1961-62 ανέβηκε στη Β΄ Εθνική. Κατέκτησε δυο φορές το πρωτάθλημα στον όμιλό της, το 1963 και το 1965, αλλά και τις δυο φορές έχασε την άνοδο στην Α΄ Εθνική στους αγώνες κατάταξης. Συνέχισε να αγωνίζεται στη δεύτερη κατηγορία ως το 1975. Μάλιστα, το 1969-70 διεκδίκησε πάλι τον τίτλο του ομίλου μέχρι τέλους αλλά τερμάτισε στην τρίτη θέση. Το 1975 υποβιβάστηκε εκ νέου στο τοπικό πρωτάθλημα. Το 1976 κατέκτησε το πρωτάθλημα αλλά έχασε την άνοδο μέσω του ειδικού πρωταθλήματος ανόδου, κάτι που τελικά πέτυχε την επόμενη χρονιά, επιστρέφοντας στη Β΄. Ως το 1989 αγωνιζόταν μεταξύ Β΄ και Γ΄ Εθνικής. Ποδοσφαιριστές αυτής της εποχής: Μπέλος, Μεσημερλής, Γιόντης, Παυλίδης, Χαραλάμπους, Πέτκος, Μπέλμπας, Τσέπτιμπης, Κλειτσινίκος, Σταφύδας, Ασλανίδης, Τζούρτζος, Παπάς, Στόιος. Όμως, την επόμενη πενταετία, στηριγμένος σε μια γενιά ταλαντούχων ποδοσφαιριστών, ο Εδεσσαϊκός είχε μια εντυπωσιακή ανοδική πορεία, που το 1992 τον οδήγησε στην Α΄ Εθνική. Με προπονητή το Μάκη Κατσαβάκη και ένα μείγμα έμπειρων και νέων παικτών κατάφερε να γίνει μια από τις ελάχιστες ομάδες της Α΄ Εθνικής που προέρχονται από μικρή ελληνική πόλη. Πρωταγωνιστές εκείνης της ανόδου ήταν οι νεαροί: Αντώνης Σαπουντζής, Πέτρος Πασσαλής, Πάρις Ζουμπούλης και οι εμπειρότεροι: Κώστας Μαλουμίδης και Θόδωρος Τσολερίδης. Στην Α΄ Εθνική έμεινε πέντε περιόδους, από το 1992-93 ως το 1996-97. Τις δύο πρώτες πάλεψε για να σωθεί και τερμάτισε στη 14η θέση με ηγέτη το Βούλγαρο Κόλεφ. Ακολούθησαν δυο πολύ καλές σεζόν, τις οποίες τερμάτισε στη δέκατη (1994-95) και στην ένατη θέση (1995-96). Το βασικό κορμό της επιτυχημένης περιόδου 1994-95 αποτελούσαν οι: Νεοφώτιστος, Ράμπουσιτς, Καραϊσαρίδης, Τσόπτσης, Κόλεφ, Κουτσουρές, Πασσαλής, Στέφανος Μπορμπόκης, Νασιόπουλος,Κότσυφας και οι βετεράνοι Κυριάκος Αλεξανδρίδης (34 ετών) και Τσολερίδης (35 ετών). Το 1995-96 αποχώρησαν οι Πασσαλής, Αλεξανδρίδης, Μπορμπόκης, Τσολερίδης αλλά η ομάδα τους αντικατέστησε επάξια με τους: Καστανιώτη, Τελίδη, Χαραλάμπους, Βούζα, Οικονομίδη, Σαμώλη, Φερεκίδη και Ανδρεάδη. Τελικά τερμάτισε στην ένατη θέση, την υψηλότερη στην ιστορία της. Το 1995 έφτασε ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος, που αποτελεί τη μεγαλύτερη διάκριση της ομάδας στο θεσμό αυτό. Ακολούθησε μια μέτρια χρονιά με οικονομικά προβλήματα και στο τέλος της σεζόν 1996-97 ο Εδεσσαϊκός αποχαιρέτισε την Α΄ Εθνική, χωρίς να καταφέρει να επανέλθει από τότε. Την επιτυχημένη δεκαετία ακολούθησαν πολύ μέτριες χρονιές με διαδοχικούς υποβιβασμούς. Από την Α΄ Εθνική που αγωνιζόταν το 1996-97, ο σύλλογος βρέθηκε να παίζει στο τοπικό πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πέλλας το 2002-03. Στη σεζόν 2007-08 αγωνίζεται στη Δ΄ Εθνική με προπονητή τον παλιό του ποδοσφαιριστή Αντώνη Σαπουντζή. Έως 2016-2017 αγωνίστηκε στα τοπικά πρωταθλήματα. Το 2010, ο σύλλογος γιόρτασε την επέτειο 50 χρόνων από την ίδρυσή του.. Την 21 Μαϊου 2017 ο Εδεσσαϊκός αναδείχθηκε πρωταθλητής της Α1 τοπικής κατηγορίας επικρατώντας στον τελικό ανόδου με 1-0. Από την αγωνιστική σεζόν 2017-2018 ο Εδεσσαϊκός αγωνίζεται στην Γ' Εθνική Κατηγορία, ξεκινώντας το ταξίδι της επιστροφής στα μεγάλα σαλόνια, με στόχο να αναβιώσει τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος στα τέλη της δεκαετίας του '90 Την σεζόν 2022-23 ο Εδεσσαϊκός υποβιβάστηκε ξανά στην Α1 κατηγορία Ε.Π.Σ. Πέλλας Οι φανατικοί οπαδοί της ομάδας του Εδεσσαϊκού είναι οι «Water Boys» και η επιλεγμένη θύρα τους είναι η θύρα 3. Κορυφαία στιγμή για το σύλλογο στην επιτυχημένη δεκαετία του ’90 υπήρξε η κατάκτηση του Βαλκανικού Κυπέλλου. Αποτελεί το σημαντικότερο τρόπαιο στην ιστορία του Εδεσσαϊκού αν και ο θεσμός είχε χάσει την παλιά του λάμψη. Η ομάδα συμμετείχε στη διοργάνωση της σεζόν 1992-93 και προκρίθηκε ως τον τελικό. Εκεί αντιμετώπισε τη βουλγαρική Έταρ Βελίκο Τάρνοβο. Στο πρώτο ματς ηττήθηκε με 0-1 αλλά στη ρεβάνς υπερίσχυσε με 3-1 κατακτώντας το κύπελλο. ΕγχώριεςΑ' Εθνική Ένατη θέση (1): 1995-96 Β΄ Εθνική Πρωταθλήτρια (2): 1962-63 (4ος όμιλος), 1964-65 (4ος όμιλος) Τρίτη θέση (1): 1991-92 Γ΄ Εθνική Πρωταθλήτρια (3): 1982-83, 1986-87, 1988-89 Πρωτάθλημα Πρωταθλητριών Ε.Π.Σ. Πρωταθλήτρια (1): 1977 Πρωτάθλημα ΕΠΣ Πέλλας Πρωταθλήτρια (6): 1975-76, 1976-77, 2002-03, 2005-06, 2008-09, 2016-17 Κύπελλο ΕΠΣ Πέλλας Πρωταθλήτρια (6): 1981-82, 2000-01, 2003-04, 2007-08, 2008-09, 2010-11, 2016-17, 2018-19 Κύπελλο Ελλάδος Ημιτελικά (1): 1994-95ΔιεθνείςΒαλκανικό Κύπελλο Νικήτρια (1): 1992-93 Στέφανος Μπορμπόκης Πάρις Ζουμπούλης Γιώργος Νασιόπουλος Βαγγέλης Κουτσουρές Γεώργιος Πεχλιβάνης Κώστας Οικονομίδης Βασίλης Ανδρεάδης Αντώνης Σαπουντζής Κυριάκος Αλεξανδρίδης Θόδωρος Τσολερίδης Πέτρος Πασσαλής Κρίστο Κόλεφ Γιώργος Καραϊσαρίδης Μιχάλης Τζέπτιμπης Σάββας Κότσυφας Ιωάννης Στόϊος Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών: 2η θέση (1963, 1965, 1966). ΕΤ-Sports, τεύχος 20 (31-12-2007), σ. 20. Α.Σ. Εδεσσαϊκός – Επίσημος ιστότοπος

Ο Εδεσσαϊκός Αθλητικός Σύλλογος είναι ελληνικό ποδοσφαιρικό σωματείο με έδρα την πόλη της Έδεσσας. Στο πρόσφατο παρελθόν γνώρισε αρκετές επιτυχίες. Αγωνίστηκε στην Α΄ Εθνική επί πέντε σεζόν και κατέκτησε το Βαλκανικό Κύπελλο το 1993 επικρατώντας σε διπλούς αγώνες της βουλγαρικής Έταρ Βελίκο Τάρνοβο. Μέχρι τη χρονιά που προβιβάστηκε στην Α΄ Εθνική, το 1992, κατείχε την 3η θέση στην αθροιστική βαθμολογία όλων των εποχών της Β΄ Εθνικής, μετά τον Ατρόμητο Περιστερίου και το Μακεδονικό. Ως έδρα χρησιμοποιεί το Δημοτικό Στάδιο Έδεσσας που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, χωρητικότητας περίπου 4.000 θεατών. Το ρεκόρ προσέλευσης καταγράφηκε στην πρεμιέρα του Εδεσσαϊκού στην Α΄ Εθνική, στις 6 Σεπτεμβρίου 1992, εναντίον του Ολυμπιακού, όταν κόπηκαν 8.500 εισιτήρια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%A3._%CE%95%CE%B4%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82

Κιότζα

Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος είναι ο πρώτος που αναφέρει για την Κιότζα και την Σοτομαρίνα, τις καταγράφει με το όνομα "Κλοντία", πιθανότατα ιδρύθηκε από κάποιον Κλόντιο αλλά οι λεπτομέρειες είναι άγνωστες. Η πόλη αναφέρεται στο παρελθόν με διάφορα ονόματα όπως Κλόντια (Clodia), Κλούζα (Cluza), Κλούτζα (Clugia), Κιότσα (Chiozza) και Κιότζα (Chioggia). Το παλιότερο έγγραφο με το όνομα Κιότζα χρονολογείται τον 6ο αιώνα, ανήκε στην Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ο Πεπίνος της Ιταλίας την κατέστρεψε τον 9ο αιώνα αλλά οικοδομήθηκε ξανά με νέο σχέδιο με βάση την βιομηχανία του άλατος. Τον Μεσαίωνα γνωστή σαν "Κλούγκια" ήταν γνωστή σαν μία Αλυκή σε απόσταση περίπου 600 μέτρα από την Αδριατική Θάλασσα. Αργότερα ιδρύθηκε μία επισκοπή (1110) που έπαιξε σημαντικό ρόλο στον "Πόλεμο της Κιότζα" ανάμεσα στην Δημοκρατία της Βενετίας και την Δημοκρατία της Γένοβας, κατακτήθηκε αρχικά από την Γένοβα (1378) και τελικά από την Βενετία (1380). Η πόλη παρέμεινε αυτόνομη αλλά υποταγμένη στην Βενετία, αργότερα συμμάχησε με την Ζαντάρ και την Τρογκίρ εναντίον της Βενετίας (14 Μαρτίου 1381). Η Δημοκρατία της Βενετίας την ανέλαβε υπό την προστασία της (1412) επειδή είχε το μονοπώλιο στο εμπόριο αλατιού με την Σιμπένικ και την Αδριατική. Οι γυναίκες μέχρι τον 19ο αιώνα φορούσαν στην Κιότζα μία ποδιά που μπορούσε να σηκωθεί και να μετατραπεί σε πέπλο. Η Κιότζα είναι κέντρο παραγωγής δαντελών αλλά σε αντίθεση με το νησί Μπουράνο χρησιμοποιήθηκαν για την παραγωγή τους ροδέλες. Ο διάσημος ποιητής Κάρλο Γκολντόνι επέλεξε την Κιότζα για να κάνει την κωμωδία του "Ο Κιοτζανός καυγάς", χρησιμοποίησε έντονα τα έθιμα των κατοίκων της πόλης όπως την αλιεία και τις δαντέλες. Η Κιότζα με την αρχιτεκτονική της και τους στενούς δρόμους της θεωρείται μικρογραφία της Βενετίας, γι'αυτό μερικές φορές αποκαλείται "Μικρή Βενετία". Υπάρχουν πολλές μεσαιωνικές εκκλησίες οι οποίες επισκευάστηκαν την εποχή που η πόλη βρισκόταν σε μεγάλη ευημερία τον 16ο και τον 17ο αιώνα. Η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα και έγινε ο Καθεδρικός ναός της πόλης (1110), αργότερα ξανακτίστηκε (1623). Η εκκλησία του Αγίου Ανδρέα του 18ου αιώνα είχε ένα ψηλό καμπαναριό που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα, είναι ο αρχαιότερος πύργος με ρολόι στον κόσμο, στο εσωτερικό του ναού υπάρχει η Σταύρωση του Πάλμα Βέκκιο. Η οικονομία της πόλης στηρίζεται στην αλιεία, την κλωστουφαντουργία και τον τουρισμό, η Σοτομαρίνα διαθέτει 60 ξενοδοχεία και 17 κατασκηνώσεις. Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, Φυσική Ιστορία Κιότζια Ιστορία της Κιότζια Λιμάνι της Κιότζια Αρχειοθετήθηκε 2011-07-17 στο Wayback Machine.

Η Κιότζα (ιταλικά: Chioggia‎) είναι μια παραλιακή πόλη και κοινότητα, ανήκει στην Μητροπολιτική Πόλη της Βενετίας, στην Ιταλική Περιφέρεια του Βένετο στην βόρεια Ιταλία. Η πόλη βρίσκεται σε ένα μικρό νησί, στην νότια είσοδο στην Λιμνοθάλασσα της Βενετίας περίπου 25 χιλιόμετρα νότια από την Βενετία. Συνδέεται οδικώς με το προάστιο της Σοτομαρίνα στην γειτονική χερσόνησο, ο συνολικός πληθυσμός της κοινότητας είναι 50.000 κάτοικοι, οι μισοί βρίσκονται στην ίδια την Κιότζα οι άλλοι μισοί στην Σοτομαρίνα. Ο οικισμός τοποθετείται στα νότια της επαρχίας της Βενετίας, πολύ κοντά με τις επαρχίες της Πάδοβας και του Ροβίγκο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B6%CE%B1

Νίκι Ριντ

Από το 2011 μέχρι το 2015 υπήρξε παντρεμένη με τον τραγουδιστή Πολ ΜακΝτόναλντ​. Από τα μέσα του 2014 είχε σχέση με τον ηθοποιό Ίαν Σομερχάλντερ. Τον Φεβρουάριο του 2015 ανακοίνωσαν τον αρραβώνα τους και στις 25 Απριλίου παντρεύτηκαν. Το 2017 γεννήθηκε η κόρη τους, Μπόντι Σολέιλ. Ταινίες Δεκατριών - 2003, ως Έβι Σαμόρα Man of God - 2005, ως Ζανέ Μπεργκ Παράνομη αδρεναλίνη - 2005, ως Κάθι Άλβα American Gun - 2005, ως Τάλι Η πρώτη φορά της Μίνι - 2006, ως Μινέρβα "Μίνι" Ντρόξ Φονικός έρωτας - 2007, ως Σέι Μπέτενκορτ Λυκόφως - 2008, ως Ρόζαλι Χέιλ Familiar Strangers - 2008, ως Άλλισον The Twilight Saga: Νέα Σελήνη - 2009, ως Ρόζαλι Χέιλ Last Day of Summer - 2009, ως Στεφανί The Twilight Saga: Έκλειψη - 2010, ως Ρόζαλι Χέιλ Chain Letter - 2010, ως Τζέσσι Κάμπελ Privileged - 2010, ως Λόρεν Κάρρινγκτον Η συναλλαγή - 2011, ως Κάρα The Twilight Saga: Χαραυγή - Μέρος 1 - 2011, ως Ρόζαλι Χέιλ The Twilight Saga: Χαραυγή - Μέρος 2 - 2012, ως Ρόζαλι Χέιλ Empire State - 2013, ως Λίζετ Pawn - 2013, ως Αμάντα Enter the Dangerous Mind - 2013, ως Ουέντι Balls Out - 2014, ως Μέρεντιθ In Your Eyes - 2014, ως Ντόννα Murder of a Cat - 2014, ως Γκρέτα About Scout - 2015, ως Τζόρτζι Jack Goes Home - 2016, ως Κρίσταλ A Sunday Horse - 2016, ως Ντέμπι ΟυόλντενΤηλεόραση The O.C. - 2006, ως Σάντι Κάμπελ (6 επεισόδια) Justice - 2006, ως Μόλλυ Λαρούσα (1 επεισόδιο) Sleepy Hollow - 2015/16, ως (15 επεισόδια) Dollface - 2019, ως Μπέτσι Ρος (1 επεισόδιο) V-Wars - 2019, ως Ρέιτσελ (5 επεισόδια) Νίκι Ριντ στην IMDb Bayou with Love - Official website

Η Νίκι Ριντ (Nikki Reed, γεννημένη ως Νικόλ Χιούστον Ριντ Nicole Houston Reed, 17 Μαΐου 1988 -) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός, σεναριογράφος, τραγουδίστρια, στιχουργός, μοντέλο και επιχειρηματίας. Έγινε γνωστή από την σειρά ταινιών του Έπους του Λυκόφωτος. Ξέκινησε την καριέρα της το 2003 με την ταινία Δεκατριών, η οποία ήταν και μια από τις σεναριογράφους. Έκτοτε εμφανίστηκε σε αρκετές ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των ταινιών Παράνομη αδρεναλίνη (2005) και Η πρώτη φορά της Μίνι (2006). Πρωταγωνίστησε στη σειρά ταινιών του Έπους του Λυκόφωτος (2008-2012) ως βαμπίρ Ρόζαλι Χέιλ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%B9_%CE%A1%CE%B9%CE%BD%CF%84

Ιταλικός κινηματογράφος

Οι Γάλλοι αδελφοί Λυμιέρ ξεκίνησαν δημόσιες προβολές στην Ιταλία το 1896: τον Μάρτιο στη Ρώμη και το Μιλάνο, τον Απρίλιο στη Νάπολη, το Σαλέρνο και το Μπάρι, τον Ιούνιο στο Λιβόρνο, τον Αύγουστο στο Μπεργκάμο, την Μπολόνια και τη Ραβέννα, τον Οκτώβριο στην Ανκόνα και τον Δεκέμβριο στο Τορίνο, την Πεσκάρα και το Ρέτζιο Ντι Καλάμπρια. Οι βοηθοί των Λυμιέρ παρήγαγαν ταινίες μικρού μήκους που κατέγραφαν την καθημερινή ζωή στα τέλη του 1890 και στις αρχές του 1900. Ο πρωτοπόρος Ιταλός κινηματογραφιστής Φιλοτέο Αλμπερίνι κατοχύρωσε ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τον «Κινογράφο» κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Η ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία διαμορφώθηκε μεταξύ 1903 και 1908, με επικεφαλής τρεις μεγάλες οργανώσεις: την Cines, με έδρα τη Ρώμη, και τις Ambrosio Film και Itala Film που έδρευαν στο Τορίνο. Άλλες εταιρείες ακολούθησαν σύντομα στο Μιλάνο και τη Νάπολη, ωστόσο αυτές οι πρώτες εταιρείες πέτυχαν γρήγορα μια αξιοσέβαστη ποιότητα παραγωγής και μπόρεσαν να εμπορεύονται τα προϊόντα τους τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό. Οι πρώιμες βουβές ταινίες συνήθως προέρχονται από διασκευές βιβλίων ή θεατρικών έργων, όπως ο Οθέλλος (1906) του Μάριο Κασερίνι και Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας (1908) του Αρτούρο Αμπρόζιο, μια προσαρμογή του ομώνυμου μυθιστορήματος. Επίσης δημοφιλείς κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν ταινίες για ιστορικές μορφές, όπως η Beatrice Cenci (1909) του Κασερίνι και η Λουκρητία Βοργία (1910) του Ούγκο Φαλένα. Η Κόλαση, που παρήγαγε η Milano Films το 1911, ήταν η πρώτη μεγάλη μήκους ταινία (ο ορισμός δεν ήταν ξεκάθαρος: είχε διάρκεια πάνω από μία ώρα, οπότε ήταν μια «μεσαίου μήκους ταινία»). Από τους δημοφιλείς ιταλούς ηθοποιούς του βωβού κινηματογράφου εκείνης της περιόδου ξεχωρίζουν οι Εμίλιο Τζιόνε, Αλμπέρτο Κόλλο, Μπαρτολομέο Παγκάνο, Αμλέτο Νοβέλλι, Λύντα Μπορέλλι, Άιντα Καρλόνι Τάλλι, Λίντια Κουαράντα και η Μάρια Τζακομπίνι.Το Κβο Βάντις (1913) του Ενρίκο Γκαζόνε ήταν ένα από τα πρώτα «blockbusters» στην ιστορία του κινηματογράφου, χρησιμοποιώντας χιλιάδες ηθοποιούς και ένα πλούσιο σκηνικό. Η Καμπίρια (1914) του Τζιοβάνι Παστρόνε ήταν μια ακόμη μεγαλύτερη παραγωγή, καθώς χρειάστηκε δύο χρόνια ολοκλήρωσης και ένα υψηλό προϋπολογισμό και ήταν η πρώτη επική ταινία που έγινε ποτέ. Το Χαμένοι στο Σκοτάδι του Νίνο Μαρτόγκλιο, που κυκλοφόρησε επίσης το 1914, προέβαλε τη ζωή στις φτωχογειτονιές της Νάπολης και θεωρείται πρόδρομος του Νεοραλιστικού κινήματος της δεκαετίας του 1940 και του 1950. Μεταξύ του 1911 και 1919, η Ιταλία φιλοξένησε το πρώτο κίνημα της avant-garde στον κινηματογράφο, εμπνευσμένο από το φουτουριστικό κίνημα της χώρας. Το μανιφέστο της φουτουριστικής κινηματογραφίας του 1916 υπογράφηκε από τους Φιλίππο Μαρινέττι, Αρμάντο Τζίνα, Μπρούνο Κόρρα, Τζιάκομο Μπάλλα και άλλους. Για τους φουτουριστές, ο κινηματογράφος ήταν μια ιδανική μορφή τέχνης και ένα νέο ​​μέσο που ήταν σε θέση να πραγματοπιοηθεί με ταχύτητα, ειδικά εφέ και μοντάζ. Οι περισσότερες από τις φουτουριστικές ταινίες αυτής της περιόδου έχουν χαθεί, αλλά οι κριτικοί αναφέρουν την Θάις (1917) του Άντον Τζούλιο Μπραγκάγκλια ως μία από τις πιο επιδραστικές ταινίες, που χρησιμεύσε ως η κύρια πηγή έμπνευσης για τον γερμανικό εξπρεσιονιστικό κινηματογράφο την επόμενη δεκαετία. Η ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία αγωνίστηκε ενάντια στον αυξανόμενο ξένο ανταγωνισμό τα χρόνια μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρκετά μεγάλα στούντιο, μεταξύ των οποίων η Cines και Ambrosio, δημιούργησαν την Ένωση Ιταλικών Κινηματογραφιστών για να συντονίσουν μια εθνική στρατηγική για την παραγωγή ταινιών. Αυτή η προσπάθεια ήταν σε μεγάλο βαθμό ανεπιτυχής, ωστόσο, λόγω της ευρείας αποσύνδεσης μεταξύ παραγωγής και προβολής (ορισμένες ταινίες δεν κυκλοφόρησαν παρά αρκετά χρόνια μετά την παραγωγή τους).Ανάμεσα στις αξιοσημείωτες ιταλικές ταινίες της αείμνηστης βωβής εποχής ήταν το Rotaio (1929) του Μάριο Καμερίνι και ο Ήλιος (1929) του Αλεσάντρο Μπλασέττι. Το 1930, ο Τζενάρο Ριτζέλλι σκηνοθέτησε την πρώτη ιταλική ταινία με ήχο, Το τραγούδι της Αγάπης. Ακολούθησε η Μητέρα Γη (1930) και η Ανάσταση (1931) του Μπλασέττι και Ο Φίγκαρο και η Μεγάλη Μέρα του (1931) του Καμερίνι. Η εμφάνιση των ομιλούντων ταινιών οδήγησε σε αυστηρότερη λογοκρισία από τη φασιστική κυβέρνηση.Κατά τη δεκαετία του 1930, οι ελαφριές κωμωδίες γνωστές ως «λευκά τηλέφωνα» κυριαρχούσαν στον ιταλικό κινηματογράφο. Αυτές οι ταινίες, οι οποίες διέθεταν πολυτελή σκηνικά, προωθούσαν συντηρητικές αξίες και σεβασμό στην εξουσία, και επομένως συνήθως απέφυγαν τον έλεγχο της κυβερνητικής λογοκρισίας. Σημαντικά παραδείγματα αυτών των ταινιών είναι ο Παράδεισος (1932) του Γκουίντο Μπριγκόνε, το O la borsa o la vita (1933) του Κάρλο Μπραγκάγκλια και το Μαζί στο Σκοτάδι (1935) του Ριτζέλλι. Ιστορικές ταινίες όπως το 1860 (1934) του Μπλασέττι και το Scipio Africanus: The Defeat of Hannibal (1937) του Καρμίνε Γκαλόνε ήταν επίσης δημοφιλείς κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.Το 1934, η ιταλική κυβέρνηση δημιούργησε τη Γενική Διεύθυνση Κινηματογράφου (ιταλικά: Direzione Generale per le Cinematografia‎) και διόρισε τον Λουίτζι Φρέντι διευθυντή της. Με την έγκριση του Μπενίτο Μουσολίνι, αυτή η διεύθυνση προχώρησε στην ίδρυση μιας πόλης νοτιοανατολικά της Ρώμης αφιερωμένης αποκλειστικά στον κινηματογράφο, που ονομάστηκε Σινετσιτά ("Πόλη του Σινεμά"). Οταν ολοκληρώθηκε το 1937, η Σινετσιτά παρείχε όλα τα απαραίτητα για τη δημιουργία ταινιών: αίθουσες, τεχνικές υπηρεσίες, ακόμη και σχολή κινηματογραφίας, το Πειραματικό Κέντρο Κινηματογράφου (ιταλικά: Centro Sperimentale di Cinematografia‎), για νεότερους μαθητευόμενους. Τα στούντιο της Σινετσιτά διέθεταν τις πιο προηγμένες εγκαταστάσεις παραγωγής της Ευρώπης και αύξησαν σημαντικά την τεχνική ποιότητα των ιταλικών ταινιών. Πολλές ταινίες γυρίστηκαν ακόμη εξ ολοκλήρου στη Σινετσιτά. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο γιος του Μουσολίνι, Βιτόριο, δημιούργησε μια εθνική εταιρεία παραγωγής και οργάνωσε το έργο των διακεκριμένων συγγραφέων, σκηνοθετών και ηθοποιών (συμπεριλαμβανομένων ακόμη και ορισμένων πολιτικών αντιπάλων), δημιουργώντας έτσι ένα ενδιαφέρον δίκτυο επικοινωνίας μεταξύ τους, το οποίο παρήγαγε αρκετές γνωστές φιλίες και τόνωσε την πολιτιστική αλληλεπίδραση. Μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το ιταλικό «νεορεαλιστικό» κίνημα είχε αρχίσει να διαμορφώνεται. Οι νεορεαλιστικές ταινίες ασχολούνται συνήθως με την εργατική τάξη (σε αντίθεση με τα λευκά τηλέφωνα) και γυρίστηκαν σε αληθινή τοποθεσία. Πολλές νεορεαλιστικές ταινίες, αλλά όχι όλες, χρησιμοποίησαν ερασιτέχνες ηθοποιούς. Αν και ο όρος «νεορεαλισμός» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για να περιγράψει την ταινία Διαβολικοί εραστές (Ossessione, 1943) του Λουκίνο Βισκόντι, υπήρχαν αρκετοί σημαντικοί πρόδρομοι του κινήματος, κυρίως ο Μάριο Καμερίνι με την ταινία Τι είναι οι άντρες! (1932), η οποία ήταν η πρώτη ιταλική ταινία που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου σε πραγματική τοποθεσία, και η ταινία Four Steps in the Clouds (1942) του Αλεσάντρο Μπλασέττι. Οι Διαβολικοί εραστές εξόργισε τους φασιστικούς αξιωματούχους, καθώς κατά την προβολή της ταινίας, ο Βιτόριο Μουσολίνι φέρεται να φώναξε, «Δεν είναι Ιταλία!» πριν βγει έξω από το θέατρο. Η ταινία απαγορεύτηκε στη συνέχεια από την φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας. Ενώ ο νεορεαλισμός απογειώθηκε μετά τον πόλεμο και είχε απίστευτη επιρροή σε διεθνές επίπεδο, οι νεορεαλιστικές ταινίες αποτελούσαν μόνο ένα μικρό ποσοστό των ιταλικών ταινιών που παρήχθησαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, καθώς οι μεταπολεμικοί Ιταλοί κινηματογραφιστές προτιμούσαν τις κωμωδίες με πρωταγωνιστές όπως ο Τοτό και ο Αλμπέρτο Σόρντι.Νεορεαλιστικά έργα όπως η τριλογία του Ρόμπερτο Ροσελίνι Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη (1945), το Paisà (1946) και Γερμανία, έτος μηδέν (1948), με επαγγελματίες ηθοποιούς όπως η Άννα Μανιάνι και μια σειρά από ερασιτέχνες ηθοποιούς, προσπάθησαν να περιγράψουν τις δύσκολες οικονομικές και ηθικές συνθήκες της μεταπολεμικής Ιταλίας και τις αλλαγές στη δημόσια νοοτροπία στην καθημερινή ζωή. Η ταινία Η Γη Τρέμει (La terra trema, 1948) του Βισκόντι γυρίστηκε σε ένα ψαροχώρι της Σικελίας και χρησιμοποίησε τοπικούς ερασιτέχνες ηθοποιούς. Ο Τζουζέπε Ντε Σάντις, από την άλλη πλευρά, χρησιμοποίησε ηθοποιούς όπως η Σιλβάνα Μανγκάνο και ο Βιτόριο Γκάσμαν στο Πικρό ρύζι (1949), το οποίο γυρίστηκε στην κοιλάδα Πo κατά την περίοδο συγκομιδής του ρυζιού. Η ποίηση και η σκληρότητα της ζωής συνδυάστηκαν αρμονικά στα έργα που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Βιτόριο ντε Σίκα μαζί με τον σεναριογράφο Τσεζάρε Ζαβατίνι: μεταξύ αυτών, τον Λούστρο Παπουτσιών (1946), το Κλέφτης ποδηλάτων (1948) και το Θαύμα στο Μιλάνο (1951). Η ταινία του Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι (1952) αναφέρεται σε έναν φτωχό γέρο με το μικρό σκυλί του, ο οποίος πρέπει να ικετεύσει για την αξιοπρέπεια του στη μοναξιά της νέας κοινωνίας. Αυτή η δουλειά είναι ίσως το αριστούργημα του Ντε Σίκα και ένα από τα πιο σημαντικά έργα στον ιταλικό κινηματογράφο. Δεν ήταν εμπορική επιτυχία και έκτοτε έχει εμφανιστεί στην ιταλική τηλεόραση μόνο μερικές φορές. Ωστόσο, είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική ταινία στην φαινομενική ησυχία της ζωής, ενάντια στους κανόνες της νέας οικονομίας, της νέας νοοτροπίας, των νέων αξιών και ενσωματώνει τόσο μια συντηρητική όσο και μια προοδευτική άποψη. Αν το 'Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι θεωρείται το τέλος της νεορεαλιστικής περιόδου, αργότερα ταινίες όπως το Λα Στράντα (1954) του Φεντερίκο Φελίνι και Η Ατιμασμένη (1960) του Ντε Σίκα, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια, (για την οποία η Σοφία Λόρεν κέρδισε το Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου) ομαδοποιούνται με το είδος. Η πρώτη ταινία του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, Ακκατόνε (1961), δείχνει μια ισχυρή νεορεαλιστική επιρροή. Ο ιταλικός νεορεαλιστικός κινηματογράφος επηρέασε τους κινηματογραφιστές σε όλο τον κόσμο και βοήθησε να εμπνεύσει άλλα κινηματογραφικά κινήματα, όπως το Γαλλικό Νέο Κύμα και η Πολωνική Σχολή Κινηματογράφου. Η Νεορεαλιστική περίοδος αναφέρεται επίσης και ως «Η Χρυσή Εποχή» του Ιταλικού Κινηματογράφου από κριτικούς, σκηνοθέτες και μελετητές. Ο Φελίνι κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα για την Γλυκιά ζωή, η οποία ήταν υποψήφια για δώδεκα βραβεία Όσκαρ, και κέρδισε τέσσερα στην κατηγορία της Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, τα περισσότερα για οποιονδήποτε σκηνοθέτη στην ιστορία της Αμερικανικής Ακαδημίας. Ροζ νεορεαλισμός (1950-1960) Οι επόμενες ταινίες στράφηκαν σε ελαφρύτερη ψυχαγωγική διάθεση, ίσως πιο συνεπείς με τις βελτιωμένες συνθήκες της χώρας και αυτό το είδος έχει ονομαστεί «ροζ νεορεαλισμός». Αυτή η τάση επέτρεψε σε καλύτερες «έμπειρες» ηθοποιούς να γίνουν πραγματικές διασημότητες, όπως η Σοφία Λόρεν, η Τζίνα Λολομπρίτζιντα, η Σιλβάνα Παμπανίνι, η Λούτσια Μπόσε, η Μπαρμπάρα Μπουσέ, η Ελεονόρα Ρόσι Ντράγκο, η Σιλβάνα Μανγκάνο, η Βίρνα Λίζι, η Κλαούντια Καρντινάλε και η Στεφανία Σαντρέλι. Σύντομα, ο ροζ νεορεαλισμός, όπως το Pane, amore e fantasia (1953) με τον Βιτόριο ντε Σίκα και την Τζίνα Λολομπρίτζιντα, αντικαταστάθηκε από την Κομέντια αλλ' Ιταλιάνα, ένα μοναδικό είδος που, γεννημένο σε μια ιδανικά χιουμοριστική γραμμή, αναφέρονταν αντ 'αυτού πολύ σοβαρά για σημαντικά κοινωνικά θέματα. Η Ιταλική κωμωδία γενικά θεωρείται ότι ξεκίνησε με την ταινία Ο Κλέψας του Κλέψαντος (1958) του Μάριο Μονιτσέλι και συνέχισε με το Διαζύγιο αλά Ιταλικά (1961) του Πιέτρο Τζέρμι. Για μεγάλο χρονικό διάστημα αυτός ο ορισμός χρησιμοποιήθηκε με υποτιμητική πρόθεση. Ο Βιτόριο Γκάσμαν, ο Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι, ο Ούγκο Τονιάτσι, ο Αλμπέρτο Σόρντι, η Κλαούντια Καρντινάλε, η Μόνικα Βίτι και ο Νίνο Μανφρέντι ήταν ανάμεσα στους αστέρες αυτών των ταινιών, που περιέγραφαν τα χρόνια της οικονομικής περιόδου και διερευνούσαν ιταλικά έθιμα, σαν ένα είδος αυτο-εθνολογικής έρευνας. Το 1961 ο Ντίνο Ρίζι σκηνοθέτησε την ταινία Παλιοζωή παλιόκοσμε και ακολούθησαν ταινίες του όπως Ο Φανφαρόνος (1963), Τα τέρατα, τα 100 λεπτά αλήθεια και το Άρωμα γυναίκας (1974). Οι ταινίες του Μονιτσέλι περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων: Ο μεγάλος πόλεμος, Οι σύντροφοι, Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε, Θέλουμε τους κολονέλους, Έλα στο σπίτι να… γνωρίσεις τη γυναίκα μου και η τριλογία των Εντιμότατων Φίλων μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, τα στούντιο του Χόλυγουντ άρχισαν να μεταφέρουν την παραγωγή τους στο εξωτερικό στην Ευρώπη. Η Ιταλία ήταν, μαζί με τη Βρετανία, ένας από τους σημαντικότερους προορισμούς για αμερικανικές κινηματογραφικές εταιρείες. Πολλές ταινίες μεγάλου προϋπολογισμού που πραγματοποιήθηκαν στα στούντιο της Σινετσιτά, όπως το Κβο Βάντις (1951), Διακοπές στη Ρώμη (1953), Μπεν Χουρ (1959) και η Κλεοπάτρα (1963) έγιναν στην αγγλική γλώσσα με διεθνή καστ ηθοποιών και μερικές φορές, αλλά όχι πάντα, με ιταλικά σενάρια ή θέματα. Η ακμή αυτής της περιόδου που ονομάστηκε «Χόλυγουντ στον Τίβερη» ήταν μεταξύ 1950 και 1970, κατά τη διάρκεια αυτής, πολλά από τα πιο διάσημα ονόματα στον παγκόσμιο κινηματογράφο έκαναν ταινίες στην Ιταλία, όπως ο Τσάρλτον Ίστον, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, ο Άλεκ Γκίνες και ο Πίτερ Ουστίνοφ. Με την κυκλοφορία του Ηρακλή του 1958, με πρωταγωνιστή τον αμερικανό bodybuilder Στιβ Ριβς, η ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία κέρδισε την είσοδο στην αμερικανική αγορά ταινιών. Αυτές οι ταινίες, πολλές με μυθολογικά ή Βιβλικά θέματα, ήταν παραγωγές χαμηλού προϋπολογισμού / περιπέτειες και είχαν άμεση απήχηση τόσο στο ευρωπαϊκό όσο και στο αμερικανικό κοινό. Εκτός από τις πολλές ταινίες με πρωταγωνιστές μια ποικιλία δυνατών ανδρών όπως ο Ηρακλής, ο Σαμψών και ο Ιταλός φανταστικός ήρωας Μασίστας ήταν κοινές. Μερικές φορές απορρίφθηκαν ως χαμηλής ποιότητας ταινίες, ωστόσο επέτρεψαν στους νεότερους σκηνοθέτες, όπως ο Σέρτζιο Λεόνε και ο Μάριο Μπάβα να μπουν στον κινηματογράφο. Μερικές ταινίες, όπως Ο Ηρακλής στον στοιχειωμένο κόσμο (ιταλικά: Ercole Al Centro Della Terra‎) θεωρούνται από μόνα τους ιδιαίτερα έργα. Καθώς το είδος ωριμάζε, οι προϋπολογισμοί αυξάνονταν μερικές φορές, όπως αποδεικνύεται το 1962 με τους Επτά Μονομάχους (ιταλικά: I sette gladiatori‎), ένα έπος ευρείας οθόνης με εντυπωσιακά σκηνικά. Οι περισσότερες από αυτές τις ταινίες ήταν έγχρωμες, ενώ οι προηγούμενες ιταλικές προσπάθειες ήταν συχνά ασπρόμαυρες. Στο αποκορύφωμα της δημοτικότητας των Πέπλουμ, ένα σχετικό είδος, το σπαγκέτι γουέστερν εμφανίστηκε και ήταν δημοφιλές τόσο στην Ιταλία όσο και αλλού. Αυτές οι ταινίες διέφεραν από τις παραδοσιακές ταινίες γουέστερν που γυρίστηκαν στην Ευρώπη με περιορισμένους προϋπολογισμούς, αλλά παρουσίαζαν έντονη κινηματογραφία. Τα πιο δημοφιλή σπαγκέτι γουέστερν ήταν εκείνα του Σέρτζιο Λεόνε, του οποίου η «Τριλογία του Δολαρίου» (Για μια χούφτα δολάρια (1964), που είναι ένα ριμέικ του Γιοζίμπο του Ακίρα Κουροσάβα, η Μονομαχία στο Ελ Πάσο (1965) και Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος (1966), με τον Κλιντ Ίστγουντ στον χαρακτήρα που κυκλοφόρησε ως «Ο άνδρας χωρίς όνομα» και την περίφημη μουσική του Ένιο Μορικόνε, ήρθε να καθορίσει το είδος μαζί με το Κάποτε στη Δύση (1968). Ένα άλλο δημοφιλές σπαγκέτι γουέστερν είναι ο Τζάνγκο (1966) του Σέρτζιο Κορμπούτσι, με πρωταγωνιστή τον Φράνκο Νέρο στον ομώνυμο χαρακτήρα, μια ακόμη παραλλαγή του Γιοζίμπο, που δημιουργήθηκε για να αξιοποιήσει την επιτυχία της ταινίας Για μια χούφτα δολάρια. Μετά την πρωτότυπη ταινία Τζάνγκο ακολούθησε τόσο το σικουέλ Ο Τζάνγκο Ξαναχτυπά του 1987 όσο και ένας συντριπτικός αριθμός μη εξουσιοδοτημένων δικαιωμάτων χρήσης του του ίδιου χαρακτήρα σε άλλες ταινίες. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και του 1970, οι Ιταλοί σκηνοθέτες Μάριο Μπάβα, Ρικάρντο Φρέντα, Αντόνιο Μαργκερίτι και Ντάριο Αρτζέντο ανέπτυξαν ταινίες τρόμου, τις περίφημες Τζάλο, που έγιναν κλασικές και επηρέασαν το είδος σε άλλες χώρες. Αντιπροσωπευτικές ταινίες περιλαμβάνουν: η Μαύρη Κυριακή, το Κάστρο του Αίματος, Το Γλυκό Κορμί της Ντέμπορα, Το Πουλί με τα Κρυσταλλένια Φτερά, Βαθύ κόκκινο και Suspiria. Λόγω της επιτυχίας των ταινιών Τζέιμς Μποντ, η ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία έκανε μεγάλες απομιμήσεις και πλαστογραφίες στο είδος της Ευροκατασκοπείας (Eurospy) από το 1964 έως το 1967. Μετά την έκρηξη της δεκαετίας του 1960 των ντοκιμαντέρ σοκ, όπως το Mondo Cane του Γκουαλτιέρο Τζακοπέτι, στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο ιταλικός κινηματογράφος έγινε διεθνώς συνώνυμος με βίαιες ταινίες τρόμου. Αυτές οι ταινίες κατασκευάστηκαν κυρίως για την αγορά βίντεο. Σκηνοθέτες σε αυτό το είδος περιελάμβαναν τους Λούτσιο Φούλτσι, Τζο Ντ'Αμάτο, Ουμπέρτο Λέντσι και Ρουτζέρο Ντεοντάτο. Ορισμένες από τις ταινίες τους αντιμετώπισαν νομικά προβλήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς μετά τον Νόμο για τις Ηχογραφήσεις του 1984, έγινε νόμιμο αδίκημα το να πουληθεί ένα αντίγραφο ταινιών όπως το Cannibal Holocaust και το Experiment Camp SS. Οι ιταλικές ταινίες αυτής της περιόδου συνήθως ομαδοποιούνται ως ταινίες εκμετάλλευσης. Αρκετές χώρες κατηγόρησαν τα ιταλικά στούντιο ότι ξεπέρασαν τα όρια αποδοχής με τις ναζιστικές ταινίες εκμετάλλευσης στα τέλη της δεκαετίας του 1970, εμπνευσμένες από αμερικανικές ταινίες όπως η Ilsa, η She Wolf of the SS. Τα ιταλικά έργα περιελάμβαναν το περίφημο αλλά συγκριτικά εξημερωμένο SS Experiment Camp και το πολύ πιο γραφικό Τελευταίο Όργιο του Τρίτου Ράιχ (ιταλικά: L'ultima orgia del III Reich). Αυτές οι ταινίες έδειξαν, με μεγάλη λεπτομέρεια, σεξουαλικά εγκλήματα εναντίον κρατουμένων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτές οι ταινίες ενδέχεται να εξακολουθούν μέχρι σήμερα να απαγορεύονται στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε άλλες χώρες. Οι Πολιτσιότεσκι ταινίες (ιταλικά: Poliziotteschi) αποτέλεσαν ένα υποείδος ταινιών εγκλήματος και δράσης που εμφανίστηκε στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και έφτασε στο ύψος της δημοτικότητάς τους στη δεκαετία του 1970. Οι πιο αξιόλογοι διεθνείς ηθοποιοί έπαιξαν σε αυτό το είδος ταινιών όπως οι Αλέν Ντελόν, Χένρι Σίλβα, Φρεντ Γουίλιαμσον, Τσαρλς Μπρόνσον, Τόμας Μίλιαν και άλλοι διεθνείς αστέρες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι ταινίες Κομέντια σέξι αλλ' ιταλιάνα, που περιγράφονται με αυτό τον όρο από τους κριτικούς της εποχής (δεν θεωρούνταν καλλιτεχνικές και συχνά αναφέρονταν ως «ταινίες σκουπιδιών»), ήταν πολύ δημοφιλείς στην Ιταλία. Σήμερα επαναξιολογούνται ευρέως και έχουν γίνει πραγματικές ταινίες θαυμασμού. Επίσης επέτρεψαν στους παραγωγούς του ιταλικού κινηματογράφου να έχουν αρκετά έσοδα για να παράγουν επιτυχημένες καλλιτεχνικές ταινίες. Αυτές οι κωμωδίες είχαν μικρή καλλιτεχνική αξία και έφτασαν στη δημοτικότητά τους αντιμετωπίζοντας τα ιταλικά κοινωνικά ταμπού, κυρίως στον σεξουαλικό τομέα. Ηθοποιοί όπως οι Λάντο Μπουζάνκα, Λίνο Μπάνφι, Ρένζο Μοντανιάνι, Αλβάρο Βιτάλι, Γκλόρια Γκουίντα, Μπάρμπαρα Μπουσέ και Edwige Fenech οφείλουν μεγάλο μέρος της δημοτικότητάς τους σε αυτές τις ταινίες. Bacon, Henry. 1998. Visconti: Explorations of Beauty and Decay. Cambridge: Cambridge University Press. Ben-Ghiat, Ruth. “The Fascist War Trilogy”, in Roberto Rossellini: Magician of the Real. Eds. David Forgacs, Sarah Lutton, & Geoffrey Nowell-Smith. London: BFI. Bernardi, Sandro. 2000. “Rosselini's Landscapes: Nature, Myth, History”, in Roberto Rossellini: Magician of the Real. Eds. David Forgacs, Sarah Lutton, & Geoffrey Nowell-Smith. London: BFI. Bondanella, Peter. 2002. The Films of Federico Fellini. Cambridge: Cambridge University Press. (ISBN 0-521-57573-7). Bondanella, Peter. 2002. Italian Cinema: From Neorealism to the Present, 3rd edn. New York–London: Continuum. Brunetta, Gian Piero. 2009. The History of Italian Cinema: A Guide to Italian Film from Its Origins to the Twenty-First Century. Trans. by Jeremy Parzen. Princeton: Princeton University Press (ital. original 2003). Celli, Carlo & Marga Cottino-Jones. 2007. A New Guide to Italian Cinema. New York: Palgrave MacMillan. Celli, Carlo. “Italian Circularity," National Identity in Global Cinema: How Movies Explain the World. Palgrave MacMillan, 83-98. Cherchi Usai, Paolo. 1997. Italy: Spectacle and Melodrama. Trans. by Geoffrey Nowell-Smith. Oxford: Oxford University Press. Clark, Martin. 1984. Modern Italy 1871-1982. London: Longman. Forgacs, David. 2000. “Introduction: Rossellini and the Critics”, in Roberto Rossellini: Magician of the Real. Eds. David Forgacs, Sarah Lutton, & Geoffrey Nowell-Smith. London: BFI. Forgacs, David, Sarah Lutton, & Geoffrey Nowell-Smith, eds. 2000. Roberto Rossellini: Magician of the Real. London: BFI. Genovese, Nino & Sebastiano Gesù, eds. Verga e il cinema. Con una sceneggiatura verghiana inedita di Cavalleria rusticana, testo di Gesualdo Bufalino. Catania: Giuseppe Maimone Editore, 1996. Gesù, Sebastiano & Laura Maccarrone, eds. Ercole Patti: Un letterato al cinema. Catania: Giuseppe Maimone Editore, 2004. Gesù, Sebastiano. L'Etna nel cinema: Un vulcano di celluloide. Catania: Giuseppe Maimone Editore, 2005. Gesù, Sebastiano, ed. Francesco Rosi. Catania: Giuseppe Maimone Editore, 1993. Gesù, Sebastiano & Elena Russo, Le Madonie, cinema ad alte quote. Catania: Giuseppe Maimone Editore, 1995 (Nuovo Cinema Paradiso e L'Uomo delle Stelle). Indiana, Gary. 2000. Salo or The 120 Days of Sodom. London, BFI. Kemp, Philip. 2002. “The Son's Room”, Sight and Sound 12, no. 3 (March): 56. Kezich, Tullio & Sebastiano Gesù, eds. Salvatore Giuliano. Catania: Giuseppe Maimone Editore, 1993. Landy, Marcia. 2000. Italian Film. Cambridge: Cambridge University Press. Mancini, Elaine. 1985 Struggles of the Italian Film Industry during Fascism 1930-1935. Ann Arbor: UMI Press. Marcus, Millicent. 1993. Filmmaking by the Book. Baltimore: Johns Hopkins University Press. Marcus, Millicent. 1986. Italian Film in the Light of Neorealism. Princeton: Princeton University Press. Morandini, Morando. 1997. ' Vittorio de Sica' . Nowell-Smith Geoffrey Ed : Oxford History of World Cinema. Oxford : Oxford University Press. Morandini, Morando. 1997. 'Italy from Fascism to Neo-Realism'. Nowell-Smith Geoffrey Ed : Oxford History of World Cinema. Oxford : Oxford University Press. Nowell-Smith, Geoffrey. 2003. Luchino Visconti, 3rd edn. London: British Film Institute. Nowell-Smith, Geoffrey. 2000. “North and South, East and West: Rossellini and Politics”, in Roberto Rossellini: Magician of the Real. Eds. David Forgacs, Sarah Lutton, & Geoffrey Nowell-Smith. London: BFI. Reich, Jacqueline & Piero Garofalo, eds. 2002. Re-viewing Fascism: Italian Cinema, 1922-1943. Bloomington: Indiana University Press. Reichardt, Dagmar & Alberto Bianchi, eds. Letteratura e cinema. Edited and with a preface by Dagmar Reichardt and Alberto Bianchi. Florence: Franco Cesati Editore, (Civiltà italiana. Terza serie, no. 5), 2014. (ISBN 978-88-7667-501-0). Rohdie, Sam. 2002. Fellini Lexicon. London: BFI. Rohdie, Sam. 2000. “India”, in Roberto Rossellini: Magician of the Real. Eds. David Forgacs, Sarah Lutton, & Geoffrey Nowell-Smith. London: BFI. Rohdie, Sam. Rocco and his Brothers. London: BFI. Sitney, P. Adams. 1995. Vital Crises in Italian Cinema. Austin: University of Texas Press. (ISBN 0-292-77688-8). Sorlin, Pierre. 1996. Italian National Cinema. London: Routledge. Wagstaff, Christopher. 2000. “Rossellini and Neo-Realism”, in Roberto Rossellini: Magician of the Real. Eds. David Forgacs, Sarah Lutton, & Geoffrey Nowell-Smith. London: BFI. Wood, Mary. 2002. “Bernado Bertolucci in context”, in Fifty Contemporary Filmmakers. Ed. by Yvonne Tasker. London: Routledge. Wood, Michael. 2003. “Death becomes Visconti”, Sight and Sound 13, no. 5 (May 2003): 24–27. Italica - Moments of Italian Cinema Italian Cinema Special, May 2010 issue of Sight & Sound magazine Italian Production Agency Italian Movie Database

Ο Ιταλικός κινηματογράφος περιλαμβάνει τις ταινίες που έγιναν στην Ιταλία ή που δημιουργήθηκαν από Ιταλούς σκηνοθέτες. Ο πρώτος Ιταλός σκηνοθέτης θεωρείται ο Βιτόριο Καλτσίνα και συνεργάτης των αδελφών Λυμιέρ, ο οποίος κινηματογράφησε την ενθρόνιση του Πάπα Λέοντα XIII το 1896. Από την γέννηση του, ο ιταλικός κινηματογράφος επηρέασε τα κινηματογραφικά κινήματα παγκοσμίως. Μέχρι το 2018, οι ιταλικές ταινίες έχουν κερδίσει 14 βραβεία Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας καθώς και 12 Χρυσοί Φοίνικες, ένα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και πολλοί Χρυσοί Λέοντες και Χρυσές Άρκτους. Η Ιταλία είναι η γενέτειρα του καλιτεχνικού σινεμά και η στιλιστική πτυχή των ταινιών υπήρξε ο σημαντικότερος παράγοντας στην ιστορία του ιταλικού κινηματογράφου. Στις αρχές του 1900, καλλιτεχνικές και επικές ταινίες όπως ο Οθέλος (1906), Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας (1908), Η Κόλαση (1911), το Κβο Βάντις (1913) και η Καμπίρια (1914), έγιναν από προσαρμογές βιβλίων ή θεατρικών παραστάσεων. Οι Ιταλοί σκηνοθέτες χρησιμοποιούσαν πολύπλοκα σκηνικά, πλούσια κοστούμια και υψηλούς προϋπολογισμούς, για την παραγωγή πρωτοποριακών ταινιών. Ένα από τα πρώτα κινηματογραφικά κινήματα της αβάντ γκαρντ, ο ιταλικός φουτουρισμός, πραγματοποιήθηκε στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του 1910. Μετά από μια περίοδο παρακμής στη δεκαετία του 1920, η ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία αναζωογονήθηκε τη δεκαετία του 1930 με την άφιξη του ομιλούντος κινηματογράφου.Ενώ η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας παρείχε οικονομική υποστήριξη στην κινηματογραφική βιομηχανία του έθνους, ιδίως την κατασκευή των στούντιο Τσινετσιτά (το μεγαλύτερο κινηματογραφικό στούντιο στην Ευρώπη), ασχολήθηκε επίσης με τη λογοκρισία και έτσι πολλές ιταλικές ταινίες που παρήχθησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1930 ήταν ταινίες προπαγάνδας. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η Ιταλία είδε την άνοδο του επιδραστικού ιταλικού νεορεαλιστικού κινήματος, το οποίο ξεκίνησε από τους σκηνοθέτες Λουκίνο Βισκόντι, Ρομπέρτο Ροσελίνι και Βιτόριο ντε Σίκα. Ο Νεορεαλισμός μειώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 υπέρ ελαφρύτερων ταινιών, όπως εκείνων του είδους της Κομεντία αλλ' Ιταλιάνα με σημαντικούς σκηνοθέτες όπως ο Φεντερίκο Φελίνι, ο Μάριο Μονιτσέλι και ο Μικελάντζελο Αντονιόνι, ενώ ηθοποιοί όπως η Σοφία Λόρεν, η Τζουλιέτα Μασίνα και η Τζίνα Λολομπρίτζιτα πέτυχαν διεθνή καριέρα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.Το Σπαγκέτι γουέστερν απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα στα μέσα της δεκαετίας του 1960, όταν κορυφώθηκε με την «Τριλογία του Δολαρίου» του Σέρτζιο Λεόνε, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την αινιγματική μουσική του συνθέτη Ένιο Μορικόνε. Το σπαγκέτι γουέστερν κατάφερε να γίνει πολύ δημοφιλές είδος του πολιτισμού της Δύσης. Ερωτικά ιταλικά θρίλερ, ή τζάλο, που παρήχθησαν από σκηνοθέτες όπως ο Μάριο Μπάβα και ο Ντάριο Αρτζέντο στη δεκαετία του 1970, επηρέασαν το είδος των ταινιών τρόμου παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και του 1990, σκηνοθέτες όπως οι Ερμάνο Όλμι, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Τζουζέπε Τορνατόρε, Γκαμπριέλ Σαλβατόρες, καθώς και ο Ρομπέρτο Μπενίνι κατάφεραν να κάνουν μεγάλες επιτυχίες, ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο τον ιταλικό κινηματογράφο.Η Ιταλία φημίζεται επίσης για το περίφημο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, το οποίο είναι το παλαιότερο φεστιβάλ κινηματογράφου στον κόσμο και που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από το 1932 και απονέμοντας τον Χρυσό Λέοντα. Το 2008, οι Ημέρες της Βενετίας ("Giornate degli Autori"), ένα τμήμα που πραγματοποιήθηκε παράλληλα με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, δημιούργησε σε συνεργασία με τα στούντιο Σινετσιτά και το Υπουργείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς έναν κατάλογο με 100 ταινίες που άλλαξαν τη συλλογική ιστορία της χώρας μεταξύ του 1942 και του 1978.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82

ΦΚ Χάκα

Η Χάκα Βαλκεακόσκι (Valkeakosken Haka) ιδρύθηκε στις αρχές του 1930. Είχε σημαντική πρόοδο στα τμήματα γυμναστικής, σκι και πατινάζ. Το ποδοσφαιρικό τμήμα δημιουργήθηκε το 1934. Το 1991, συστάθηκε η «ΦΚ Χάκα ρυ» (FC Haka ry), οπότε και το ποδοσφαιρικό τμήμα διαχωρίστηκε από τη Χάκα Βαλκεακόσκι (Valkeakosken Haka ry), ως ένα ανεξάρτητο διακριτό σωματείο. Το 2008 η ΦΚ Χάκα αναγκάστηκε να προετοιμαστεί για τη σκιά που έφερναν τα οικονομικά προβλήματα. Τον Απρίλιο του 2008, συστάθηκε η «ΦΚ Χάκα Οϋ» (FC Haka Oy) με σκοπό τη διάσωση της ΦΚ Χάκα. Πρωτάθλημα Φινλανδίας Πρωταθλήτρια (9): 1960, 1962, 1965, 1977, 1995, 1998, 1999, 2000, 2004 Κύπελλο Φινλανδίας Κυπελλούχος (12): 1955, 1959, 1960, 1963, 1969, 1977, 1982, 1985, 1988, 1997, 2002, 2005 Λιγκ Κάπ Φινλανδίας Νικήτρια (1): 1995 Ανώτατο επίπεδο (60 περίοδοι): 1945, 1950–72, 1974–96, 1998–2012 Δεύτερο επίπεδο (11 περίοδοι): 1938-43/44, 1945/46-49, 1973, 1997, 2012–σήμερα Το λογότυπο της ομάδας έχει εξελιχθεί με την πάροδο των ετών. Επίσημος ιστότοπος

Η ΦΚ Χάκα (φινλανδικά: FC Haka) είναι φινλανδική ομάδα ποδοσφαίρου, με έδρα τη βιομηχανική πόλη Βαλκεακόσκι. Χρώματά της είναι το λευκό και το μαύρο. Διεξάγει τους εντός έδρας αγώνες της στο στάδιο Τέχτααν κέντα. Είναι μία από τις πιο επιτυχημένες ομάδες στη Φινλανδία, με 9 πρωταθλήματα και 12 κύπελλα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%9A_%CE%A7%CE%AC%CE%BA%CE%B1

Άγιος Νίκων Μεσσηνίας

Ο Άγιος Νίκων αναφέρεται για πρώτη φορά το 1618 στη στατιστική του Πέτρου Μεδίκου ως μικρός οικισμός 10 σπιτιών υπό την ονομασία Poliana di Sigo. Ως χωριό φαίνεται να δημιουργήθηκε από κατοίκους προερχόμενους από τα γειτονικά χωριά Λαγκάδα και Κουτήφαρη, ενώ κατά τα προεπαναστατικά χρόνια υπαγόταν στην καπετανία της Πλάτσας. Το 1798 αναφέρεται από τον Μανιάτη ποιητή Νηφάκη ή Νηφάκο ως οικισμός της Έξω Μάνης, ενώ το 1805 επισκέφτηκε την Πολιάνα, κατά τη διάρκεια της περιήγησής του στον ελλαδικό χώρο, ο Άγγλος στρατιωτικός, τοπογράφος και αρχαιολόγος Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ, ο οποίος μάλιστα κάνει μνεία στον οικισμό. Μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, αρκετοί κάτοικοι της Πολιάνας έλαβαν αριστεία για τη συμμετοχή τους στην Ελληνική Επανάσταση. Η σημερινή ονομασία (Άγιος Νίκων) δόθηκε στις 30 Απριλίου του 1929 και αποδίδεται στον όσιο Νίκωνα τον Μετανοείτε ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στην περιοχή στα τέλη του 10ου αιώνα ως ιεροκήρυκας του Χριστιανισμού και σύμφωνα με την τοπική παράδοση βρίσκεται θαμμένος στην ευρύτερη περιοχή. Ο Άγιος Νίκων αποτελούσε μέχρι το 1997 ομώνυμη κοινότητα εντός των ορίων της επαρχίας Καλαμών και κατόπιν των μεταρρυθμίσεων του σχεδίου "Καποδίστριας" απετέλεσε κοινοτικό διαμέρισμα του Δήμου Λεύκτρου. Μετά τις τελευταίες διαρθρωτικές αλλαγές στον τομέα της τοπικής αυτοδιοίκησης, υπήχθη στο δήμο Δυτικής Μάνης. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ο επίσημος πληθυσμός του χωριού ανέρχεται στα 79 άτομα. Γεωγραφικά αποτελεί το ανατολικό όριο της Δυτικής ή Έξω Μάνης, επί της επαρχιακής οδού Καλαμάτας-Αρεόπολης, ενώ απέχει 64 χιλιόμετρα από την πρώτη. Η περιοχή χαρακτηρίζεται ημιορεινή, καθώς βρίσκεται σε υψόμετρο 400 περίπου μέτρων σε δυτική πλαγιά του Ταΰγετου. Η κορυφή πάνω από το χωριό φέρει και αυτή την ονομασία Άγιος Νίκων και βρίσκεται σε υψόμετρο 1214 μ. Από το χωριό υπάρχει άποψη του Μεσσηνιακού Κόλπου, ενώ - με καθαρό τον ορίζοντα - είναι ορατές οι ανατολικές περιοχές του πρώτου άκρου της Πελοποννήσου (Κορώνη κ.ά.), τα Κύθηρα αλλά και οι βόρειες ακτές της Κρήτης (Χανιά). Η κεντρική εκκλησία είναι αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος και είναι κτίσμα του 1898. Από τον Άγιο Νίκωνα κατάγονται οι εξής σημαίνουσες προσωπικότητες: Νίκων Αρκουδέας, πρώην Αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας τη δεκαετία του '80 Κωνσταντίνος Αρκουδέας, πρώην Αρχηγός του Πυροσβεστικού Σώματος Πάνος Κατσαρέας, Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και των Ταγμάτων Ασφαλείας καθώς και αρχηγός ένοπλων αντικομμουνιστών κατά τον Εμφύλιο) Άγιος Νίκων (mani.org)

Ο Άγιος Νίκωνας είναι χωριό του δήμου Δυτικής Μάνης του νομού Μεσσηνίας, χτισμένο πάνω στον οδικό άξονα Καλαμάτας - Αρεόπολης. Η αρχική του ονομασία, Πολιάνα, έχει σλάβικες ρίζες και σημαίνει ξέφωτο, επίπεδο μέρος. Η ονομασία αυτή αποδίδεται στη φυσιολογία της περιοχής, λόγος που την έκανε να αποτελέσει βοσκότοπο προτού κατοικηθεί.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Πολ Ίτσο

Ο Ίτσο έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο με την Άντελαϊντ Γιουνάιτεντ εναντίον της Σέντραλ Κόουστ Μάρινερς στο Στάδιο Σέντραλ Κόουστ την 1η Δεκεμβρίου 2012, αντικαθιστώντας τον Γιουτζίν Κγαλέκοβιτς που δεν ήταν διαθέσιμος λόγω διεθνών καθηκόντων. Η πρώτη του εντός έδρας εμφάνιση για την Άντελαϊντ Γιουνάιτεντ ήταν εναντίον της Μέλμπουρν Βίκτορι στις 7 Δεκεμβρίου 2012. Ο Ίτσο αποδεσμεύθηκε από την Άντελαϊντ Γιουνάιτεντ στις 8 Ιουλίου 2015 και στη συνέχεια υπέγραψε διετές συμβόλαιο με τους Σέντραλ Κόουστ Μάρινερς. Τον Απρίλιο του 2017, ο Ίτσο επέστρεψε στην ομάδα της πατρίδας του, Άντελαϊντ Γιουνάιτεντ, με τριετές συμβόλαιο. Την 1η Οκτωβρίου 2020, ο Ίτσο μετακινήθηκε στην Ξάνθη, όπου ακολούθησε μερικούς ακόμη Αυστραλούς παίκτες και τον προπονητή Τόνι Πόποβιτς. Ο Ίτσο έχει αγωνιστεί με τις εθνικές Αυστραλίας U17, U20 και U23.Ο Ίτσο εκπροσώπησε την Αυστραλία U20 στο Ασιατικό Πρωτάθλημα U19 του 2012 στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Άντελαϊντ ΓιουνάιτεντΚύπελλο Αυστραλίας: 2014, 2018, 2019 Παίκτης της Χρονιάς της Σέντραλ Κόουστ Μάρινερς: 2016-17 (Αγγλικά) Προφίλ Πολ Ίτσο στο Soccerway (Αγγλικά) Πολ Ίτσο – Επιδόσεις στις διοργανώσεις της FIFA Προφίλ στο Transfermarkt.com

Ο Πολ Ντέιβιντ Ίτσο (αγγλικά: Paul David Izzo, προφέρεται: [ˈpul ˈitsˈɔ], γενν. στις 6 Ιανουαρίου 1995) είναι Αυστραλός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως τερματοφύλακας για την Ξάνθη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB_%CE%8A%CF%84%CF%83%CE%BF

Influencer marketing

«nano-influencers» Έως 10.000 ακόλουθοι «micro-influencers» 10.000-100.000 ακόλουθοι «macro-influencers» 100.000-1.000.000 ακόλουθοι «mega-influencers» 1.000.000 και περισσότεροι ακόλουθοι Στα πρωταρχικά τους στάδια οι nano-Influencers μπορούν να δεχτούν εναλλακτικούς τρόπους πληρωμής όπως για παράδειγμα να κρατάνε το προωθούμενο προϊόν. Όμως για καμπάνιες μεγαλύτερης εμβέλειας απαιτείται προϋπολογισμός. Ανάλογα τη δυναμική κάθε επιχείρησης, το budget ορίζεται διαφορετικά. Καθορισμός στόχων: πρώτος και συνήθης στόχος είναι η προσέλκυση νέου κοινού και η επίτευξη αναγνωρισιμότητας. Επισημαίνεται ότι ο στόχος είναι απλώς να γίνει προσέγγιση νέων πελατών, όχι απαραίτητα να πραγματοποιηθεί άμεσα μια πώληση. Επίγνωση για το είδος του κοινού που προσεγγίζεται: μια αποτελεσματική στρατηγική influencer marketing απαιτεί να γίνει αναφορά στα σωστά άτομα, χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα εργαλεία και influencers. Καθίσταται σημαντικό να οριστεί ποιο θα είναι το κοινό για μια συγκεκριμένη διαφημιστική καμπάνια. Κατά αυτόν τον τρόπο διαπιστώνεται εάν παραμένει η προτίμηση του κοινού που ενδιέφερε εξαρχής ή εάν υπάρχει ένα εξολοκλήρου νέο κοινό-στόχος. Σύνταξη μιας λίστας με influencers: για την ύπαρξη ουσιαστικών και κερδοφόρων συνεργασιών, το κλειδί είναι η εμπιστοσύνη. Το κοινό πρέπει να δείχνει εμπιστοσύνη και σεβασμό στις απόψεις των influencers με τους οποίους αλληλεπιδρά. Χωρίς αυτά τα στοιχεία, τα αποτελέσματα δεν θα είναι τα αναμενόμενα. Στη σημερινή εποχή, παρά την τεράστια απήχηση που γνωρίζει το influencer marketing», αξίζει να αναφερθεί ότι δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά οι ρίζες του εκτείνονται έως και τρεις αιώνες πριν. Οι πρώτοι influencers: Η Βασίλισσα και ο ΠάπαςΛέγεται ότι, η Βασίλισσα και ο Πάπας συνήθιζαν να υποστηρίζουν την ιατρική - προς όφελος των απλών ανθρώπων. Κατά μία έννοια, ήταν οι πρώτοι παράγοντες που άσκησαν επιρροή στην ιστορία του μάρκετινγκ, προωθώντας τη χρήση φαρμάκων σε άτομα που δεν ήταν ακόμη πιστά σε αυτά. Ο Βασιλιάς Γεώργιος Γ’ του Ηνωμένου ΒασιλείουΣτη δεκαετία του 1760, ο Βασιλιάς υποστήριξε την κεραμική του Josiah Wedgwood βάζοντας τη βασιλική σφραγίδα έγκρισης. Ο κ.Wedgwood χρησιμοποίησε την έγκριση του Βασιλιά για να προωθήσει και να πουλήσει τα προϊόντα του, αυξάνοντας έτσι την αναγνωρισιμότητα της επωνυμίας του. 1890: Η Nancy Green γίνεται το πρόσωπο της «Θείας Τζεμίμα»Το 1890, η Nancy Green προσλήφθηκε από την R.T. Η Davis Milling Company και θα αποτελέσει το πρόσωπο της νέας ζύμης τηγανιτών που ονομάζεται «Θεία Τζεμίμα». Αντιπροσώπευε έναν δημοφιλή χαρακτήρα, τη «Θεία Τζεμίμα» από ένα τοπικό σόου. Η «Θεία Τζεμίμα» έδωσε στη ζύμη για τηγανίτες μια μοναδική ταυτότητα και έκανε το προϊόν διάσημο. Θεωρείται το πρώτο Aφροαμερικανό μοντέλο που επηρέασε μια γενιά αγοραστών έτοιμης ζύμης τηγανίτας. 1905: Η ιστορία του «Fatty» Arbuckle και της Murad CigarettesΤο 1905, η Murad Cigarettes, μια τουρκική μάρκα τσιγάρων, είχε προσεγγίσει τον Roscoe «Fatty» Arbuckle, ηθοποιό του βωβού κινηματογράφο ζητώντας του να καπνίσει τσιγάρο πάνω στη σκηνή. Εκείνος αρνήθηκε ,έχοντας το φόβο του να αρχίσει να βήχει ή να καταστρέψει τη χροιά της φωνής του. Ωστόσο, συμφώνησε να προωθήσει τα τσιγάρα σε έντυπη μορφή, γινόμενος έτσι ένας σημαντικός παράγοντας της εξέλιξης του influencer marketing.1931: Ο Άγιος Βασίλης και η Coca-ColaΗ ιστορία του influencer marketing της Coca-Cola ξεκίνησε όταν παρουσίασαν την εικόνα του Άγιου Βασίλη σε διαφημίσεις το 1931. Ο Άγιος Βασίλης, με τη λευκή γενειάδα, τη φιλική φιγούρα του χαμογελαστού παππού, ντυμένος με κόκκινο ρούχο, τράβηξε την προσοχή των καταναλωτών και τους άγγιξε συναισθηματικά. Συχνά υποστηρίζεται ότι η Coca-Cola δημιούργησε τον Άγιο Βασίλη, αλλά η ίδια η εταιρεία αναφέρει ότι δεν τον επινόησε, παρά το γεγονός ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα όπως είναι γνωστός στη σημερινή εποχή. 1950: Η εποχή του «Marlboro Man»Ο «Marlboro Man» ήταν το σύμβολο που συνδέθηκε με το να είσαι «macho» στη δεκαετία του 1950 και γύρω στο 1950. Ήταν ένα εικονίδιο που απεικονίστηκε από διάφορους ηθοποιούς για να κάνει το κάπνισμα να φαίνεται μοντέρνο και αρρενωπό. Οι πωλήσεις του Marlboro εκτοξεύτηκαν στα ύψη, επειδή οι άνθρωποι συνέδεσαν το τσιγάρο με το να έχει φαλλοκρατικά και τραχιά χαρακτηριστικά. 1970: H Quaker και ο MikeyΤη δεκαετία του 1970, οι Quaker Oats παρουσίασαν ένα φανταστικό, δύσκολο αγόρι που ονομαζόταν Mikey στη διάσημη διαφήμιση για τα δημητριακά. Η εν λόγω διαφήμιση προβαλλόταν στον αέρα για δεκατρία χρόνια και ψηφίστηκε το 1999 ως η νούμερο δέκα όλων των εποχών. Δεκαετία 1990: Η Cindy Crawford και η PepsiΗ Cindy Crawford είναι ένα από τα διασημότερα πρόσωπα παγκοσμίως και η Pepsi εκμεταλλεύτηκε τη φήμη της σε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες διαφημίσεις της που προβλήθηκαν κατά τη διάρκεια του Super Bowl του 1992. 2010: Old Spice ManΠριν από αυτήν την εξαιρετικά επιτυχημένη καμπάνια μάρκετινγκ, με πρωταγωνιστή τον Isaiah Mustafa, η Old Spice θεωρούταν ένα brand το οποίο απευθυνόταν σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Με την προβολή της διαφήμισης τριάντα δευτερολέπτων στο Super Bowl, λόγω της απήχησης και του χιούμορ που είχε, καθώς στόχος ήταν να γίνει η μάρκα διασκεδαστική και προσιτή για τους νεότερους άντρες, έγινε γρήγορα viral.Το αποτέλεσμα; Οι πωλήσεις του Old Spice διπλασιάστηκαν και η επισκεψιμότητα στην ιστοσελίδα τους αυξήθηκε κατά τριακόσια τοις εκατό. Έγιναν η νούμερο ένα μάρκα ανδρικού πλυσίματος σώματος. 2010 έως και σήμεραΑπό το 2010 έως και τις μέρες, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook, το Instagram, το Youtube, το TikTok, το Twitter, το Pinterest, το Linkedin, το Snapchat και πολλά ακόμη, έχουν τεθεί σε τροχιά ραγδαίας ανάπτυξης, προσφέροντας ακόμα περισσότερες δυνατότητες σε εταιρείες που επιθυμούν μέσω του influencer marketing, να αυξήσουν την αναγνωρισιμότητα, τις πωλήσεις και να πετύχουν τους στόχους, τους οποίους έχουν θέσει.

Το influencer marketing αποτελεί μια υποκατηγορία του ψηφιακού μάρκετινγκ (digital marketing), όπου ο εκάστοτε influencer συνεργάζεται με επιχειρήσεις για να προωθήσουν από κοινού κάποιο προϊόν. Ως influencer μπορεί να οριστεί οποιοσδήποτε ασκεί επιρροή στο κοινό. Παλαιότερα, αυτές οι ενέργειες πραγματοποιούνταν από διάσημα πρόσωπα - περσόνες. Στο σημερινό ψηφιακό κόσμο, οι δημιουργοί κοινωνικού περιεχομένου,influencers, προσφέρουν μεγαλύτερη αποδοτικότητα στις επιχειρήσεις. Οι influencers εμπλέκονται στα κοινωνικά δρώμενα και συνδέονται με τους ακόλουθούς τους μέσα από την καθημερινή έκθεσή τους και την ταύτιση απόψεων - ιδεών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δηλαδή από τη καθημερινή έκθεση και τη ταύτιση του κοινού, καθώς και από τον θαυμασμό ή την περιέργεια που δημιουργούν, ασκούν την επιρροή που αναζητείται για να πραγματοποιηθεί ένα πετυχημένο influencer marketing. Στις μέρες μας λόγω της σπουδαίας ανάπτυξης που έχει γνωρίσει ο συγκεκριμένος κλάδος, έχει αυξηθεί ο αριθμός των διαδικτυακών πλατφορμών με αντικείμενο το influencer marketing, όπως για παράδειγμα η Renfluence, οι οποίες φέρνουν σε επαφή εταιρείες που θέλουν να προωθήσουν τα προϊόντα ή της υπηρεσίες τους με τους κατάλληλους influencers.

https://el.wikipedia.org/wiki/Influencer_marketing

Ποδοσφαιρική Ένωση Κροατικής Δημοκρατίας της Ερζέγ-Βοσνίας

Ο οργανισμός συστάθηκε το 1993. Την περίοδο 1997/1998, οι κορυφαίες ομάδες του Πρωταθλήματος Βοσνίας αντιμετώπιζαν τις αντίστοιχες του Κροατικού Πρωταθλήματος, με σκοπό τη συμμετοχή τους σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Την περίοδο 2000/2001, το Κροατικό Πρωτάθλημα ενοποιήθηκε με το Πρωτάθλημα Βοσνίας δημιουργώντας το Πρωτάθλημα Βοσνίας και Ερζεγοβίνης.

Η Ποδοσφαιρική Ένωση Κροατικής Δημοκρατίας της Ερζέγ-Βοσνίας (κροατικά: Nogometni savez Hrvatske Republike Herceg-Bosne) ήταν αρμόδια για το άθλημα στην Κροατική Δημοκρατία της Ερζέγ-Βοσνίας κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του πολέμου της Βοσνίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CF%81%CE%B6%CE%AD%CE%B3-%CE%92%CE%BF%CF%83%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Μονή Ελώνης Αρκαδίας

Η ιστορία της μονής ανάγεται στο 1300. Με βάση το ιστορικό, οι βοσκοί της περιοχής έβλεπαν σε ένα δυσπρόσιτο σημείο της πλαγιάς του Πάρνωνα ένα φως. Αρχικά δεν του έδωσαν σημασία, η συνέχιση του φαινομένου όμως όξυνε την περιέργεια τους με αποτέλεσμα να καταφύγουν στον επίσκοπο Ρέοντος και Πραστού. Ο επίσκοπος συγκέντρωσε το χωριό και επιχείρησαν να δώσουν μία εξήγηση στο αξιοπερίεργο περιστατικό. Το αποτέλεσμα ήταν να αντιληφθούν ότι επρόκειτο για το φως ενός καντηλιού, το οποίο ήταν αναμμένο μπροστά από μία εικόνα. Το ύψος, όμως, που βρισκόταν η εικόνα καθιστούσε αδύνατη κάθε προσπάθεια προσέγγισής της. Μετά τις προσευχές τους η εικόνα κατέβηκε σε χαμηλότερο σημείο και οι τολμηρότεροι παρευρισκόμενοι σκαρφάλωσαν στο βουνό και διαπίστωσαν ότι ήταν μία εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας. Στη συνέχεια έχτισαν ένα πρόχειρο ξύλινο εκκλησάκι, όπου και τοποθέτησαν την εικόνα, ενώ για την πρόσβαση σε αυτό κατασκευάστηκε σχοινένια σκάλα. Στην περιοχή που βρέθηκε η εικόνα ασκήτευαν δύο μοναχοί, ο Καλλίνικος και ο Δοσίθεος. Ο επίσκοπος τους ζήτησε να εγκατασταθούν στο ακριβές μέρος όπου βρέθηκε η εικόνα. Με τη βοήθεια των κατοίκων της περιοχής οι δύο μοναχοί δεν άργησαν να κατασκευάσουν ένα μικρό εκκλησάκι και δύο κελιά, δημιουργώντας ουσιαστικά τη μονή. Με βάση παραδόσεις αλλά και στοιχεία από χειρόγραφα οι δύο μοναχοί βρήκαν φριχτό τέλος στα χέρια δύο Τούρκων. Με βάση την ίδια παράδοση οι δύο σφαγείς έχασαν την όραση τους, όταν επιχείρησαν να συλήσουν το ναό της μονής και την ξαναβρήκαν μόνο μετά τις ικεσίες των κατοίκων του γειτονικού Κοσμά. Σε αυτό να οφείλονται ίσως και τα προνόμια που απέκτησαν την ίδια περίοδο οι κάτοικοι του συγκεκριμένου χωριού. Τα επόμενα χρόνια η μονή ακμάζει και αποκτά μεγάλο αριθμό προσκυνητών και δωρητών. Μετά την αποτυχημένη επανάσταση του 1770 (Ορλωφικά) οι Τούρκοι καταστρέφουν σαν αντίποινα την Πελοπόννησο. Την περίοδο αυτή η μονή πυρπολείται και λαφυραγωγείται, ενώ οι μοναχοί της σφαγιάζονται. Η μονή ανακατασκευάστηκε την επόμενη δεκαετία. Ο ναός της μονής χρονολογείται από το 1809, πληροφορία που παρέχεται από επιγραφή στην κεντρική του είσοδο. Χτίστηκε επάνω στα θεμέλια του προηγούμενου κατεστραμμένου ναού και έχει μεγαλύτερο μέγεθος από τον προηγούμενο. Συγκεκριμένα έχει μήκος 14,90 μέτρα και πλάτος 5,10. Δε διαθέτει τρούλο, ούτε όμως και αγιογραφίες. Το τέμπλο του όμως είναι σκαλιστό και προέρχεται από ξύλο καρυδιάς. Πάνω σε αυτό είναι ζωγραφισμένες παραστάσεις από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, έργα σημαντικών καλλιτεχνών, όπως προκύπτει και από τις ενθυμήσεις που υπάρχουν πάνω σε αυτές. Το κωδωνοστάσιο του ναού κατασκευάστηκε το 1831. Ο ναός είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου και γιορτάζει στις 15 Αυγούστου. Στις 18 Αυγούστου του 2006 η ιστορική εικόνα της Παναγίας κλάπηκε από τη μονή μαζί με τα αφιερώματά της. Η κλοπή αυτή προκάλεσε αίσθηση και δημοσιοποιήθηκε τόσο από τα ελληνικά όσο και από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Η εικόνα εντοπίστηκε από την Ελληνική Αστυνομία 38 ημέρες αργότερα στο Φαρακλό Λακωνίας. Ο δράστης συνελήφθη και η εικόνα επιστράφηκε στη θέση της με μία πανηγυρική τελετή. Στην τοποθεσία που βρέθηκε χτίστηκε με έξοδα της Ελληνικής Αστυνομίας εικονοστάσι, στο οποίο τοποθετήθηκε πιστό αντίγραφό της εικόνας, ακριβώς ένα χρόνο μετά τον εντοπισμό της. Αρχιμανδρίτης Αλέξανδρος Παπαδόπουλος, Η Ιερά Μονή Υπεραγίας Θεοτόκου Ελώνης Κυνουρίας, Τρίπολη 1975. Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αρκαδίας Inarcadia.gr

Η Μονή Ελώνης ή Ελώνα (Τσακώνικα: Έωνη) είναι μονή του νομού Αρκαδίας. Είναι γυναικεία μονή και σε αυτή μονάζουν με βάση την απογραφή του 2001 τέσσερις μοναχές. Η Ελώνα είναι χτισμένη σε μία απότομη πλαγιά του Πάρνωνα. Με βάση τη διοικητική διαίρεση του νομού περιλαμβάνεται στην δημοτική ενότητα Κοσμά του δήμου Νότιας Κυνουρίας. Απέχει 35 χιλιόμετρα από τον Τυρό και 17 χιλιόμετρα από το Λεωνίδιο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%95%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82

Χαλίλ Ιμπραήμ

Το 2001 ήταν ένας από τα είκοσι άτομα που απελάθηκαν από τη χώρα. Ο Ιμπραήμ μετέβη στην Ολλανδία και από εκεί τον Αύγουστο του έτους, με δελτίο τύπου, ανακοίνωσε τη δημιουργία του «Κινήματος για την Ισότητα και τη Δικαιοσύνη» (JEM). Την περίοδο εκείνη το JEM είχε μια σχετικά μικρή βάση που περιελάμβανε κυρίως μέλη της φυλής του Ιμπραήμ, καθώς και συγγενείς από τα σύνορα με το Τσαντ. Στις 5 Μαρτίου του 2002 με ανακοίνωσε την έναρξη της αντιπαράθεσής του με την κυβέρνηση του Σουδάν. Θέλησε να διεκδικήσει την ευθύνη για την επίθεση στο Γκόλο, η οποία όμως είχε πραγματοποιηθεί από τον Σουδανικό Απελευθερωτικό Στρατό. Στις 20 Ιανουαρίου 2006 η ηγεσία του JEM αποφάσισε να ιδρύσει ένα κοινό μέτωπο με το Απελευθερωτικό Κίνημα του Σουδάν, με την επωνυμία «Συμμαχία των Επαναστατικών Δυνάμεων του Δυτικού Σουδαν». Το 2006 απέρριψε τις ειρηνευτικές προτάσεις εκείνης της περιόδου, ενώ τον Ιούνιο του ίδιου έτους μαζί με τον αρχηγό του «Απελευθερωτικού Κινήματος του Σουδάν» και τους ιδρυτές της «Εθνικής Δημοκρατικής Συμμαχίας» αποφάσισαν τη δημιουργία μιας συμμαχίας (ενάντια στην προτεινόμενη συνθήκη ειρήνης που είχε υποστηρίξει και ένα μέρος του «Απελευθερωτικού Κινήματος του Σουδάν» υπό τον Μίνι Μινάουι), με το όνομα «Εθνικό Λυτρωτικό Μέτωπο». Αν και αρχικά είχε σχετικά μικρή υποστήριξη στο Νταρφούρ, το JEM κατάφερε να γίνει το πιο ισχυρό από τα αντάρτικα σώματα το 2008, όταν ο Ιμπραήμ αποφάσισε να επιτεθεί ενάντια στην πρωτεύουσα του Σουδάν, Χαρτούμ. Οι δυνάμεις του JEM επιτέθηκαν σε προάστια της πόλης στις 11 Μαΐου, σε συγκρούσεις που είχαν τελικά ως αποτέλεσμα τη νίκη των Κυβερνητικών δυνάμεων. Λίγες μέρες αργότερα, η κυβέρνηση συνέλαβε τον ισλαμιστή ηγέτη της αντιπολίτευσης (ηγέτη πια του Κόμματος του Λαϊκού Κογκρέσου) Χασάν αλ-Τουράμπι, καθώς υποστήριξαν πως είχε σχέση με την επίθεση αφού ο Χαλίλ Ιμπραήμ φερόταν ως οπαδός του τα πρώτα χρόνια. Ο ίδιος ο αλ-Τουράμπι αρνήθηκε κάθε σχέση με το JEM. Για την επίθεση κατηγορήθηκε εκείνη την εποχή και το Τσαντ, ως χώρα που βοηθούσε τους αντάρτες. Μετά την επίθεση η κυβέρνηση του Σουδάν επικήρυξε τον Ιμπραήμ με 125 εκατομμύρια δολάρια.Toν Φεβρουάριο του 2010 το JEM υπέγραψε μια αρχική συμφωνία για κατάπαυση του πυρός με την κυβέρνηση του Σουδαν, ώστε να αρχίσουν συζητήσεις στην Ντόχα του Κατάρ, οι συζητήσεις όμως εκεί δεν είχαν κάποιο αποτέλεσμα. Ο Ιμπραήμ που είχε καταφύγει στη Λιβύη, τον Μάιο του έτους επεχείρησε να μεταβεί στο Σουδάν μέσω του Τσαντ. Οι αρχές του Τσαντ, το οποίο είχε ήδη υπογράψει συμφωνία με το Σουδάν, εμπόδισαν τον Ιμπραήμ να μπει στη χώρα, θέλοντας να δηλώσουν με αυτό τον τρόπο πως δεν θα είχε πια την υποστήριξη της χώρας, και τον συνέλαβαν με σκοπό να τον μεταφέρουν στην Ντόχα για περαιτέρω συνομιλίες. Ο Ιμπραήμ επέστρεψε τελικά στη Λιβύη όπου του προσφέρθηκε άσυλο από τον Μουαμάρ αλ Καντάφι. Ο Ιμπραήμ δήλωσε στο Al Jazeera πως η όλη διαδικασία στη Ντόχα δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα από τη στιγμή που το JEM δεν θα λάμβανε μέροςΤον Ιούνιο του 2010 το Σουδάν έκλεισε τα σύνορά του με τη Λιβύη, αν και επισήμως αξιωματούχοι του Σουδάν δεν συσχέτιζαν την πράξη με τον ηγέτη του JEM. Στις αρχές του Αυγούστου ο Ομάρ ελ-Μπεσίρ επισκέφτηκε τη Λιβύη συζητώντας με τον Καντάφι, μεταξύ άλλων, το θέμα του Ιμπραήμ. Είχαν προηγηθεί πιέσεις του ίδιου του Καντάφι προς τον Ιμπραήμ να επιστρέψει στον διάλογο στην Ντόχα για μια συμφωνία ειρήνευσης στην περιοχή, ενώ ο ηγέτης της Λιβύης αποκάλυψε πως έλαβε χώρα και συνάντηση με τον ηγέτη του Τσαντ και τον Ιμπραήμ στη Λιβύη. Τον Αύγουστο του 2010 το Σουδάν ανακοίνωσε πως η Λιβύη είχε συμφωνίσει να περιορίσουν τις δραστηριότητες του Ιμπραήμ, ενώ στις 12 Αυγούστου ο Ομάρ ελ-Μπεσίρ ανακοίνωσε πως τις επόμενες ημέρες ο Χαλίλ Ιμπραήμ θα εγκαταλήψει τη Λιβύη, κάτι που όμως εκπρόσωποι του JEM χαρακτήρισαν ως προπαγάνδα της Κυβέρνησης.Στις 8 Ιουνίου 2011 εκπρόσωπος του JEM κατηγόρησε την κυβέρνηση του Σουδάν πως προγραμμάτιζε τη δολοφονία του Χαλίλ Ιμπραήμ, ο οποίος είχε εγκλωβιστεί στη Λιβύη μετά τα γεγονότα της άνοιξης του 2011, πληρώνοντας για τον σκοπό αυτό μια οργάνωση που ονομαζόταν Bijer Β.Μετά την κατάληψη του κτιριακού συγκροτήματος του Καντάφι στη Τρίπολη από τους εξεγερμένους Λίβυους τον Αύγουστο του 2011, ο ηγέτης του JEM βρέθηκε υπό κράτηση. Εκπρόσωποι του JEM στο Νταρφούρ έκαναν έκκληση για την απελευθέρωσή του και την ασφαλή του μεταφορά στο Νταρφούρ, ενώ κατηγόρησαν την πλευρά της κυβέρνησης του Σουδάν πως προσπαθούσε να τον παρουσιάσει ως μισθοφόρο του Καντάφι.Ο Χαλίλ σκοτώθηκε από το σουδανέζικο στρατό στο Κορντοφάν τα Χριστούγεννα του 2011.

Ο Χαλίλ (ή Καλίλ) Ιμπραήμ ήταν ο ηγέτης του «Κινήματος για την Ισότητα και τη Δικαιοσύνη» (JEM), του μεγαλύτερου αντάρτικου σώματος της περιοχής του Νταρφούρ. Ο Χαλίλ Ιμπραήμ καταγόταν από τη φυλή Κόμπα, της Αφρικανικής εθνοτικής ομάδας των Ζακχάβα, που κατά κύριο λόγο είναι εγκατεστημένη στο Σουδάν. Το κανονικό του επάγγελμα ήταν ιατρός. Το 1992 μάλιστα είχε δουλέψει ως εθελοντής γιατρός στον Λαϊκό Στρατό του Σουδάν (δεν πρέπει να συγχέεται με τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό του Σουδάν). Υπήρξε αρχικά υποστηρικτής του Εθνικού Ισλαμικού Μετώπου του Χασάν αλ-Τουράμπι, ενώ υπήρξε και υπεύθυνος εκπαίδευσης στο Αλ Φασίρ, στο Βόρειο Νταρφούρ. Το 1993, ύστερα από τις διεργασίες στο εσωτερικό του Εθνικού Ισλαμικού Μετώπου, αποφάσισε να αποκοπεί από το κόμμα. Θεωρείται πως την περίοδο εκείνη συμμετείχε μαζί με άλλα στελέχη του Μετώπου σε κάποιες πρώτες μυστικές διαδικασίες για την ανασυγκρότηση του κόμματος από το εσωτερικό του, κάτι που το 2000 οδήγησε στην έκδοση (από αγνωστο συγγραφέα) του πρώτου μέρους του βιβλίου «Το Μαύρο Βιβλίο: Ανισορροπία δύναμης και πλούτου στο Σουδάν», που επιχειρούσε να περιγράψει την κατάσταση στη χώρα, και που αργότερα θεωρήθηκε πως ταυτίζεται με της απόψεις του JEM. Ο ίδιος ο Ιμπραήμ θεωρείται ένας από τους συγγραφείς του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BB_%CE%99%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%AE%CE%BC

Ζερμαίν Πιλόν

Ο Ζερμαίν Πιλόν γεννήθηκε στο Παρίσι το 1528 και εκπαιδεύτηκε από τον πατέρα του γλύπτη Αντρέ Πιλόν. Από τα λίγα γνωστά για τη νεανική ζωή του είναι ότι αρχικά συνεργάστηκε με τον πατέρα του σε διάφορα θρησκευτικά αγάλματα και μορφές μνημειακών τάφων. Αργότερα μαθήτευσε στον Πιέρ Μποντάν. Ο Πιλόν ειδικεύθηκε σε κατασκευές με μάρμαρο, χαλκό, ξύλο και τερακότα. Από το 1555 περίπου παρείχε μοντέλα για παρισινούς χρυσοχόους. Ήταν επίσης ειδικευμένος στο σχέδιο. Από το 1570, γνωστός πλέον, είχε μεγάλο εργαστήριο στο Παρίσι. Το 1572, ο καλλιτέχνης έλαβε το αξίωμα του Γενικού ελεγκτή αγαλμάτων. Αυτή την εποχή φιλοτέχνησε αρκετούς ανδριάντες, μια σειρά μενταγιόν με μορφές των μελών της βασιλικής οικογένειας, καθώς και διάφορες μαρμάρινες και χάλκινες προτομές, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν αυτή του Καρόλου Θ΄, του Ερρίκου Γ', του Ζαν ντε Μορβιλιέ και άλλων αριστοκρατών. Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του είχε μεγάλη πελατεία από τη γαλλική αριστοκρατία: λόγω της αφθονίας των παραγγελιών και τη φιλοτέχνηση των 380 διακοσμητικών μορφών (μασκαρόν) της γέφυρας Πον Νεφ, συνεργάσθηκε με τους γιους του και άλλους συνεργάτες όπως ο Ματιέ Ζακέ, οι οποίοι εξασφάλισαν την επιτυχία του στιλ Ζερμαίν Πιλόν για αρκετές δεκαετίες. Τα παλαιότερα έργα του Ζερμαίν Πιλόν - με τον ρεαλισμό και το θεατρικό τους συναίσθημα - δείχνουν την επιρροή της Σχολής του Φονταινεμπλώ, του Μιχαήλ Αγγέλου και του ιταλικού μανιερισμού, σταδιακά όμως, διαμόρφωσε πιο χαρακτηριστική γαλλική έκφραση προσθέτοντας στοιχεία της κλασικής τέχνης και της γοτθικής γλυπτικής. Τα έργα του αποτελούν μια μεταβατική φάση ανάμεσα στη γοτθική παράδοση και τη γλυπτική της περιόδου του Μπαρόκ. Μεγάλο μέρος του έργου του αποτελείται από επιτάφια μνημεία, ειδικά στη Βασιλική του Σαιν Ντενί. Ήταν ο αγαπημένος γλύπτης της βασίλισσας Αικατερίνης των Μεδίκων, η οποία μετά τον απροσδόκητο θάνατο του Ερρίκου Β' σε ένα τουρνουά το 1559, του ανέθεσε την κατασκευή μνημείου για να αποθέσει την καρδιά του βασιλιά και τη δική της μετά τον θάνατό της. Ο Ζερμαίν Πιλόν παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε 11 παιδιά. Πέθανε στο Παρίσι το 1590. Στα πιο διάσημα έργα του Πιλόν περιλαμβάνονται: Οκτώ αγάλματα για το επιτάφιο μνημείο του Φραγκίσκου Α' (συνεργασία με τον Φιλιμπέρ Ντελόρμ, 1558). Τα γλυπτά του μνημείου που περιέχει την καρδιά του Ερρίκου Β΄ της Γαλλίας (1561–1562), βρίσκεται στο Λούβρο - κατασκευασμένο σε συνεργασία με τον Ντομένικο ντελ Μπαρμπιέρι, ο οποίος σχεδίασε το βάθρο. Ο Πιλόν ήταν υπεύθυνος για τα αγάλματα των Τριών Χαρίτων, που δημιούργησε από ένα μόνο κομμάτι μαρμάρου. Η καρδιά του βασιλιά τοποθετήθηκε σε μία τεφροδόχο που κρατούσαν οι Τρεις Χάριτες, αλλά αυτό το δοχείο καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης και έχει δημιουργηθεί αντίγραφο. Το επιτάφιο μνημείο του Ερρίκου Β' και της Αικατερίνης των Μεδίκων (1561–1573) στη Βασιλική του Σαιν-Ντενί. Ο Πιλόν φιλοτέχνησε τις δύο γονατιστές χάλκινες μορφές που απεικονίζουν τον βασιλιά και τη βασίλισσα ζωντανούς να προσεύχονται πάνω στο μνημείο, τις τέσσερις γωνιακές φιγούρες των τεσσάρων Αρετών στις γωνίες του μνημείου και τα αγάλματα της βασίλισσας και του βασιλιά πάνω στο νεκρικό τους κρεβάτι στο κέντρο του μνημείου. Την επίβλεψη της κατασκευής του μνημείου είχε ο Φραντσέσκο Πριματίτσο. (Αναφέρεται ότι η Αικατερίνη των Μεδίκων όταν είδε το μνημείο λιποθύμησε.) Αγάλματα του Ερρίκου Β' και της Αικατερίνης των Μεδίκων με ενδυμασία στέψης (1583) στη Βασιλική του Σαιν-Ντενί. Ο Χριστός εξερχόμενος του τάφου (ή Η Ανάσταση) και μορφές των φυλάκων του τάφου, συγκεντρώθηκαν το 1933 στο Μουσείο του Λούβρου. Η Παναγία των Θλίψεων (π.1585) (τερακότα) βρίσκεται στην εκκλησία Αγίου Παύλου και Αγίου Λουδοβίκου στο Παρίσι. Ταφικό μνημείο της Βαλεντίνας Μπαλμπιάνι (1574), Λούβρο Η Αποκαθήλωση του Χριστού (1580–1585) (χάλκινο ανάγλυφο), Λούβρο Οι Τρεις Μοίρες (Μουσείο Κλυνύ, Παρίσι). Μενταγιόν Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Germain Pilon στο Wikimedia Commons

Ο Ζερμαίν Πιλόν (γαλλικά: Germain Pilon), γεννήθηκε περίπου το 1528 στο Παρίσι και πέθανε το 1590 στην ίδια πόλη, ήταν Γάλλος γλύπτης.Με τον Ζαν Γκουζόν θεωρούνται οι σημαντικότεροι γλύπτες της Γαλλικής Αναγέννησης. Στα έργα του συγκαταλέγονται τα επιτάφια μνημεία των τελευταίων Βαλουά, συνθέσεις που κατατάσσονται στο καλλιτεχνικό ρεύμα του Μανιερισμού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%BD_%CE%A0%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CE%BD

Φιλύρα Τρικάλων

Βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Κόζιακα σε υψόμετρο 180 μέτρων. Το έδαφος είναι ως επί το πλείστον ημιορεινό, με καθαρά πεδινές αλλά και ορεινές εκτάσεις. Η πανίδα της περιοχής περιλαμβάνει ζαρκάδια, ελάφια και αρκούδες που ζούνε σε ένα δάσος γεμάτο καστανιές, βελανιδιές, πλατάνια και έλατα. Διάφορες πηγές υπάρχουν σε τοποθεσίες μέσα και έξω από το χωριό. Το χωριό είναι έως και το 1963 ονομαζόταν Λεσιανά από την εποχή του Βυζαντίου, με πρώτη αναφορά σε χρυσόβουλο που εξέδωσε ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Γ' Παλαιολόγος το 1336. Η ονομασία πάρθηκε από τα σλαβικά και σημαίνει δάσος (les). Ο Αλή Πασάς και μετέπειτα ο γιος του Βελής κυβέρνησαν την περιοχή την περίοδο της τουρκοκρατίας, καταπατώντας τις εκτάσεις. Όταν απελευθερώθηκε η Θεσσαλία το 1881, η κοινότητα εντάχθηκε στο δήμο Πιαλείων, ενώ το 1914 απέκτησε διοικιτική αυτοτέλεια. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και λιγότερο με το εμπόριο. Τα κύρια γεωργικά προϊόντα της περιοχής είναι το καλαμπόκι, το βαμβάκι, φασόλια, καρπούζια και λαχανοκομικά. Την τελευταία εικοσαετία παρατηρήθηκε μεγάλη ανάπτυξη χοιροτροφικών μονάδων, που είχε σαν αποτέσμα την παραμονή πολλών νέων στο χωριό και την ανάδειξη του χωριού σαν βασικό προμηθευτή χοιρινού κρέατος του Νομού. Έντονη είναι η δράση του πολιτιστικού συλλόγου, που με τη βοήθεια της βιβλιοθήκης και του λαογραφικού μουσείου συντελούν στη διάδοση του τοπικού πολιτισμού. Κοινότητα Φιλύρας (site Δήμου Πύλης) Φιλύρα (Λεσιανά) Διαδρομές

Η Φιλύρα είναι χωριό του νομού Τρικάλων του Δήμου της Πύλης. Απέχει 5 χιλιόμετρα από την πόλη της Πύλης και 20 από την πόλη των Τρικάλων και ο μόνιμος πληθυσμός της ανέρχεται σε περίπου 400 κατοίκους. Ανήκει Διοικητικά στην Πύλη απ όπου και εξυπηρετείται.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CF%8D%CF%81%CE%B1_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD

Aichi D3A

Στα μέσα του 1936 το Ιαπωνικό Ναυτικό εξέδωσε απαίτηση για την δημιουργία ενός νέου μονοπλάνου βομβαρδιστικού καθέτου εφορμήσεως το οποίο θα επιχειρούσε από τα αεροπλανοφόρα και θα αντικαθιστούσε τα διπλάνα D1A που χρησιμοποιούνταν τότε. Οι εταιρείες Aichi, Nakajima και Mitsubishi υπέβαλλαν σχετικές προτάσεις με τις δύο πρώτες να παίρνουν συμβόλαια για την δημιουργία δύο πρωτοτύπων έκαστη. Το σχέδιο της Aichi είχε πτέρυγες ελλειπτικού σχήματος, επιρροή από το γερμανικό Heinkel He 70 Blitz. Πετούσε με σχετικά χαμηλή ταχύτητα συνεπώς προτιμήθηκε η χρήση μη ανασυρόμενων τροχών για λόγους απλότητας. Το αεροσκάφος θα προωθούνταν από τον κινητήρα Nakajima Hikari, ισχύος 710 hp. Το αρχικό πρωτότυπο ήταν έτοιμο τον Δεκέμβριο του 1937 και οι δοκιμές του ξεκίνησαν τον επόμενο μήνα. Αρχικά τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά: ο κινητήρας δεν παρείχε επαρκή ισχύ, και το αεροσκάφος υπέφερε από κατευθυντική αστάθεια (directional instability) στις μεγάλες στροφές και από snap roll στις κλειστές στροφές. Τα φρένα βύθισης παρουσίαζαν ανησυχητικούς κραδασμούς όταν χρησιμοποιούνταν στην προβλεπόμενη ταχύτητα των 370 km/h -και το Ναυτικό ζητούσε ήδη η ταχύτητα βύθισης να αυξηθεί στα 440 km/h.Έγιναν σημαντικές αλλαγές στο δεύτερο πρωτότυπο προκειμένου να επιλυθούν τα προαναφερθέντα προβλήματα. Ο κινητήρας αντικαταστάθηκε από τον ισχυρότερο 840 hp Mitsubishi Kinsei 3, το κάλυμμα του κινητήρα επανασχεδιάστηκε και το κάθετο ουραίο σταθερό έγινε μεγαλύτερο προκειμένου να βελτιωθεί η σταθερότητα. Οι πτέρυγες είχαν λίγο μεγαλύτερο εκπέτασμα και ενισχύθηκαν τα φρένα βύθισης. Χάρη στις αλλαγές επιλύθηκαν όλα τα προβλήματα, με εξαίρεση αυτό της κατευθυντικής ευστάθειας, και σαν αποτέλεσμα το D3A1 κέρδισε τον διαγωνισμό έναντι του Nakajima D3N1. Τον Δεκέμβριο του 1939 το Ναυτικό διέταξε την ένταξη του τύπου σε υπηρεσία. Τα αεροσκάφη παραγωγής είχαν λίγο μικρότερες πτέρυγες και αυξημένη ισχύ καθώς χρησιμοποιούσαν τον κινητήρα Kinsei 43 των 1.000 hp ή τον Kinsei 44 των 1.070 hp. Το πρόβλημα της ευστάθειας επιλύθηκε με την εγκατάσταση ενός μεγάλου κάθετου ουραίου σταθερού και το D3A εξελίχθηκε σε ένα αρκετά ευέλικτο αεροσκάφος. Ο οπλισμός αποτελούνταν από δύο πολυβόλα Type 97 των 7,7 mm στο εμπρόσθιο μέρος καθώς και ένα πολυβόλο Type 92, επίσης των 7,7 mm, στο πίσω μέρος που το χειρίζονταν το δεύτερο μέρος του πληρώματος. Το βομβαρδιστικό μετέφερε συνήθως μόνο μια βόμβα των 250 kg. Επίσης μπορούσαν να τοποθετηθούν δύο ακόμη βόμβες των 60 kg στις πτέρυγες.Κατά την διάρκεια του 1940 ξεκίνησαν οι δοκιμές επί των αεροπλανοφόρων Akagi και Kaga, ενώ μικρός αριθμός αεροσκαφών αξιοποιήθηκε επιχειρησιακά από επίγειες βάσεις στην Κίνα. Αρχής γενομένης με την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, τα D3A1 συμμετείχαν σε όλες τις κύριες επιχειρήσεις των αεροπλανοφόρων τους πρώτους δέκα μήνες του πολέμου. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία τους ήταν ενάντια στο βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό, όταν κατά την διάρκεια της εξόρμησης του ιαπωνικού στόλου στον Ινδικό Ωκεανό (31 Μαρτίου – 10 Απριλίου 1942) τα D3A έπληξαν τους στόχους τους με ποσοστό επιτυχίας άνω του 80%. Κατά την διάρκεια του πολέμου οι επιθέσεις των D3A συνδυάζονταν με αυτές των τορπιλοπλάνων Nakajima B5N, που επίσης επιχειρούσαν από τα αεροπλανοφόρα. Πολλές φορές τα εχθρικά πλοία βυθίζονταν από τα συνδυασμένα πλήγματα των βομβών των D3A και των τορπιλών των B5N. Καθώς προχωρούσε ο πόλεμος, οι Ιάπωνες αναγκάστηκαν κάποιες φορές να χρησιμοποιήσουν τα D3A σαν μαχητικά, καθώς η ευελιξία τους επέτρεπε να επιβιώσουν σε αυτό τον ρόλο. Τον Ιούνιο του 1942 δοκιμάστηκε μια έκδοση του αεροσκάφους με τον ισχυρότερο κινητήρα Kinsei 54 των 1,300 hp. Εξ αιτίας της αυξημένης ισχύος μειώθηκε η ακτίνα δράσης και για να αντισταθμισθεί αυτό προστέθηκαν επιπλέον δεξαμενές καυσίμου. Η νέα έκδοση αντικατέστησε την προηγούμενη το φθινόπωρο του 1942 και τα παλαιότερα αεροσκάφη αξιοποιήθηκαν σαν εκπαιδευτικά. Όταν το σαφέστατα ανώτερο τεχνολογικά βομβαρδιστικό κάθετης εφόρμησης Yokosuka D4Y Suisei κατέστη διαθέσιμο, τα D3A μεταφέρθηκαν σε μονάδες που επιχειρούσαν από βάσεις στην ξηρά καθώς και στα μικρότερα αεροπλανοφόρα, τα οποία δεν είχαν αρκετά μεγάλο διάδρομο για να προσγειώνονται τα ταχύτατα D4Y. Όταν οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τις επιχειρήσεις ανακατάληψης των Φιλιππίνων το 1944, τα D3A2 που βρίσκονταν στα αεροδρόμια εκεί χρησιμοποιήθηκαν στις επιχειρήσεις. Πλέον ήταν ξεπερασμένα τεχνολογικά και υπέστησαν βαριές απώλειες. Το τελευταίο έτος του πολέμου πολλά D3A2 χρησιμοποιήθηκαν σε αποστολές καμικάζι. ΙαπωνίαΑεροπορία του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Ναυτικού Ένα D3A βρίσκεται σε διαδικασία αποκατάστασης στο Planes of Fame Air Museum στην Καλιφόρνια. Ένα ακόμη D3A2, όχι αποκατεστημένο, εκτίθεται στο National Museum of the Pacific War στο Τέξας. ANBO VIII Blackburn Skua Breda Ba.65 Curtiss SB2C Helldiver Douglas Dauntless Fairey Barracuda Junkers Ju 87 Saab 17 Vultee Vengeance Yokosuka D3Y Yokosuka D4Y Angelucci, Enzo and Paolo Matricardi. World Aircraft: World War II, Volume II (Sampson Low Guides). Maidenhead, UK: Sampson Low, 1978. ISBN 0-562-00096-8. Brown, David. Warship Losses of World War Two. London: Arms and Armour, 1990. ISBN 0-85368-802-8. Casey, Louis S. Naval Aircraft. Secaucus, New Jersey: Chartwell Books Inc., 1977. ISBN 0-7026-0025-3. Chant, Christopher. Aircraft of World War II - 300 of the World's Greatest Aircraft 1939-45. London: Amber Books Ltd., 1999. ISBN 0-7607-1261-1. Fleischer, Seweryn and Zygmunt Szeremeta. Aichi D3A Val, Nakajima B5N Kate (in Polish). Warszawa, Poland: Wydawnictwo Militaria, 2001. ISBN 83-7219-118-2. Francillon, Rene J. Japanese Aircraft of the Pacific War. London: Putnam & Company Ltd., 1970 (2nd edition 1979). ISBN 0-370-30251-6. Francillon, Rene J. Japanese Bombers of World War Two, Volume One. Windsor, Berkshire, UK: Hylton Lacy Publishers Ltd., 1969. ISBN 0-85064-022-9. Kinzey, Bert. Attack on Pearl Harbor: Japan awakens a Sleeping Giant. Blacksburg, Virginia: Military Aviation Archives, 2010. ISBN 978-0-9844665-0-4. "Pacific Predator... the Aichi Type 99". Air International, Vol. 33, No. 6, December 1987, pp. 285–290. Bromley, UK: Fine Scroll. ISSN 0306-5634. Parkin, Robert S. Blood on the Sea: American Destroyers Lost in World War II. New York: Sarpedon Publishing, 1995. ISBN 1-885119-17-8. Parshall, Jonathan and Anthony Tully. Shattered Sword: The Untold Story of the Battle of Midway. Washington D.C.: Potomac Books Inc., 2007. ISBN 978-1-57488-924-6. Richards, M.C. and Donald S. Smith. "Aichi D3A ('Val') & Yokosuka D4Y ('Judy') Carrier Bombers of the IJNAF". Aircraft in Profile, Volume 13, 1974, pp. 145–169. Windsor, Berkshire, UK: Profile Publications Ltd. ISBN 0-85383-022-3. Roscoe, Theodore. United States Destroyer Operations in World War II. Annapolis, Maryland: United States Naval Institute, 1953. ISBN 0-87021-726-7. Smith, Peter C. Aichi D3A1/2 Val . Ramsbury, Marlborough, Wiltshire, UK: The Crowood Press Ltd., 1999. ISBN 1-86126-278-7. Tagaya, Osamu. Aichi 99 Kanbaku 'Val' Units of World War 2. Botley, UK: Osprey Publications, 2007. ISBN 1-84176-912-6. Worth, Richard. Fleets of World War II. New York: Da Capo Press, 2001. ISBN 978-0-306-81116-6. Aichi D3A, Joao Paulo Juliao Matsuura AirToAirCombat.Com: Aichi D3A Val

Το Aichi D3A ήταν ένα διθέσιο, μονοκινητήριο βομβαρδιστικό κάθετης εφόρμησης που επιχειρούσε από τα αεροπλανοφόρα του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Ναυτικού κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το D3A ήταν το κύριο αεροσκάφος του είδους του στις τάξεις του Ιαπωνικού Ναυτικού και χρησιμοποιήθηκε σχεδόν στο σύνολο των επιχειρήσεων από την αρχή μέχρι το τέλος του πολέμου. Ήταν το πρώτο ιαπωνικό αεροσκάφος που έπληξε αμερικανικούς στόχους, συγκεκριμένα στο Περλ Χάρμπορ και τις Φιλιππίνες. Οι Σύμμαχοι του έδωσαν την ονομασία αναφοράς Val. Το D3A βύθισε περισσότερα συμμαχικά πλοία από οποιοδήποτε άλλο αεροσκάφος του Άξονα.

https://el.wikipedia.org/wiki/Aichi_D3A

Μιχάλης Κακογιάννης

Ο Μιχάλης Κακογιάννης, γιος της Αγγελικής και του Παναγιώτη Κακογιάννη, γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου, στις 11 Ιουνίου του 1921. Αδελφή του ήταν η Στέλλα Σουλιώτη. Σπούδασε Νομική, Δραματικές Τέχνες και σκηνοθεσία στο Λονδίνο. Σχεδόν ολόκληρο το διάστημα που βρισκόταν στο Λονδίνο, εργάστηκε στην ελληνική υπηρεσία του BBC, στην αρχή ως μεταφραστής και εκφωνητής, και αργότερα, σε ηλικία μόλις 22 χρόνων, ανέλαβε τη διεύθυνση της Κυπριακής Ώρας. Το 1947, ξεκίνησε την καριέρα του στο Θέατρο της Αγγλίας ως ηθοποιός, γρήγορα όμως τον κέρδισε η σκηνοθεσία και το 1951 ήρθε στην Ελλάδα. Το 1954, με την κινηματογραφική ταινία «Κυριακάτικο ξύπνημα», ο Μιχάλης Κακογιάννης έκανε την αρχή της διεθνούς σκηνοθετικής του καριέρας. Η «Στέλλα», το «Κορίτσι με τα μαύρα», το «Τελευταίο ψέμα» η τριλογία του: «Ηλέκτρα», «Τρωάδες» και «Ιφιγένεια» και ο «Αλέξης Ζορμπάς» είναι μερικές μόνο από τις ταινίες του που διαγωνίστηκαν και προβλήθηκαν στα εγκυρότερα φεστιβάλ παγκοσμίως και απέσπασαν πολλά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Στις ταινίες του συνεργάστηκε με μεγάλους Έλληνες ηθοποιούς, αλλά και με γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς της Αμερικής και της Ευρώπης. Πέρα από τη σκηνοθεσία στον κινηματογράφο, σε εγχώριες αλλά και διεθνείς συμπαραγωγές, ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει επίσης σκηνοθετήσει πολλές θεατρικές παραστάσεις και παραστάσεις όπερας στην Ελλάδα, τις Η.Π.Α., τη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Έχει, επίσης, γράψει και έχουν εκδοθεί σενάρια και μεταφράσεις κινηματογραφικών και θεατρικών έργων, ενώ έχει γράψει και στίχους γνωστών ελληνικών τραγουδιών. Αξιοσημείωτο είναι το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που γύρισε στην πατρίδα του, τη μαρτυρική Κύπρο σχετικά με τη βίαιη τουρκική εισβολή "Αττίλας '74". Με θάρρος και υπομονή, κατόρθωσε να αποτυπώσει όλα σχεδόν τα γεγονότα που οδήγησαν στην τραγωδία της Κύπρου. Με συνεντεύξεις από ανθρώπους όπως τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, το Νίκο Σαμψών και άλλους ηγετικούς και μη παράγοντες, όπως και από πλήθος αστέγων και βασανισμένων, εξιστόρησε σχεδόν από την αρχή τα πάθη του Ελληνοκυπριακού λαού, όπως και την τροπή που πήρε η τουρκική εισβολή μετά την επιβολή του πραξικοπήματος στο νησί και την εκδίωξη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου από τα ηνία της Κυπριακής κυβέρνησης. Το ντοκιμαντέρ "Αττίλας '74" βραβεύθηκε στη Φλωρεντία ως το καλύτερο Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους για το έτος 1974. Έργο του Μιχάλη Κακογιάννη είναι και ο νυχτερινός φωτισμός των μνημείων της Ακροπόλεως, τον οποίο εκείνος πρώτος οραματίστηκε και για την επίτευξη του οποίου ίδρυσε το σύλλογο «Οι Φίλοι της Αθήνας», εξασφαλίζοντας τις υπηρεσίες του διάσημου Γάλλου φωτιστή Πιέρ Μπιντώ και αναλαμβάνοντας τη χρηματοδότηση όλων των απαραίτητων μελετών. Το 2004, ο Μιχάλης Κακογιάννης συνέστησε το κοινωφελές ίδρυμα με την επωνυμία «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης» με σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου, καθώς και την καταγραφή και διαφύλαξη των δημιουργημάτων των τεχνών αυτών, ενώ το φθινόπωρο του 2009 ξεκίνησε η λειτουργία του Πολιτιστικού Κέντρου του Ιδρύματος που βρίσκεται στην οδό Πειραιώς 206, στον Ταύρο. Για την προσφορά και το έργο του, ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό. Έχει τιμηθεί με τον Ταξιάρχη του Χρυσού Φοίνικα (Ελλάδα), τον Ταξιάρχη των Γραμμάτων και Τεχνών (Γαλλία), τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Μακαρίου του Γ’ (Κύπρος) και το Ειδικό Μεγάλο Βραβείο της Αμερικής (Μόντρεαλ, αγγλικά: Special Grand Prix of the Americas). Έχει βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του στο έθνος, από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το συνολικό έργο του, για έργο ζωής στα Ιεροσόλυμα, για έργο ζωής από το Αμερικανικό Ελληνικό Ινστιτούτο (American Hellenic Institute) στην Ουάσιγκτον και στο Κάιρο. Έχει ανακηρυχθεί Επίτιμος Δημότης στη Λεμεσό, στο Μονπελιέ (Γαλλία) και στο Ντάλας (Τέξας, Η.Π.Α.) και έχει αναγορευθεί Διδάκτωρ Τεχνών στο Κολέγιο Κολούμπια (Σικάγο, Η.Π.Α.), Επίτιμος Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου καθώς και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Αναγνωρισμένος και βραβευμένος διεθνώς, ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει να επιδείξει ένα μοναδικό έργο στον Κινηματογράφο, το Θέατρο και την Όπερα. Από το 1950 έως το 2005 σκηνοθέτησε 15 ταινίες, 36 θεατρικά έργα και 7 όπερες στην Ελλάδα, τις Η.Π.Α. και την Ευρώπη. "Εγώ κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά κι εμπνέομαι είτε από έργα κλασικά που είναι σύντροφοι της ζωής μου ή από γεγονότα ζωντανά της επικαιρότητας. Δεν υπάρχει μία ενιαία γραφή [στο έργο μου], διότι εγώ προσπαθώ να μη σερβίρω τα έντερά μου στον κόσμο. Υπάρχουν σκηνοθέτες που έχουν μια μυωπική αντίληψη του κόσμου κι αυτήν σερβίρουν κατ' επανάληψη. Κάθε φορά που κάνω ταινία έχω ερέθισμα. Δεν κάνω ταινίες για να τις προσθέσω στο βιογραφικό μου. Αυτό νομίζω ότι βγαίνει σαφώς από την αρχή της καριέρας μου. Και με τη Στέλλα βγαίνει ο φεμινισμός και το Κορίτσι με τα μαύρα δείχνει την καταπίεση στην επαρχία, οι τραγωδίες πάλι είναι πάντα σύγχρονες. Όλες οι ταινίες που σκηνοθέτησα είχαν και έχουν αντίκρισμα στην πραγματικότητα. Και βέβαια, επειδή σέβομαι τρομερά τους μεγάλους συγγραφείς, είναι τιμή μου να συνεργάζομαι μαζί τους. Και με τον Ευριπίδη συνεργάσθηκα και συχνά συνεργάζομαι με τον Σαίξπηρ, γιατί ανεβάζω έργα του στο θέατρο", Μιχάλης Κακογιάννης Εκτός από το σκηνοθετικό του έργο, ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει γράψει πολλά σενάρια και έχει μεταφράσει στα ελληνικά και αγγλικά γνωστά θεατρικά έργα. Στις ταινίες που σκηνοθέτησε έχει γράψει ο ίδιος και το σενάριο, εκτός από το σενάριο της «Ερόικα», στη συγγραφή του οποίου συμμετείχε η Τζέιν Κόμπ, και το σενάριο για το «Χαμένο Κορμί» που το έγραψε μαζί με τον Φρέντερικ Ουέικμαν. Έχει γράψει και άλλα σενάρια για ταινίες οι οποίες δεν γυρίστηκαν ποτέ, καθώς και σενάρια θεατρικών έργων που δεν ανέβασε, ενώ έχει εκδώσει τα σενάρια: «Στέλλα» (1990) και «Τρωάδες» (1973). Ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει επίσης μεταφράσει στα ελληνικά και έχει εκδώσει τα έργα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: «Άμλετ» (1965), «Αντώνιος και Κλεοπάτρα» (1980), «Κοριολανός» (1990) και «Οθέλλος» (2001), όπως και τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη (1995), ενώ έχει μεταφράσει στα αγγλικά και τις «Βάκχες» του Ευριπίδη (1982). Έχει εκδώσει επίσης το αφήγημα «Δηλαδή» (1990). Ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει γράψει, μεταξύ άλλων, τους στίχους από δύο πολύ γνωστά ελληνικά τραγούδια: το «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι» (συνθέτης: Μάνος Χατζιδάκις, τραγούδι: Μελίνα Μερκούρη) και το «Εφτά τραγούδια θα σου πω» (συνθέτης: Μάνος Χατζιδάκις, τραγούδι: Μελίνα Μερκούρη) που ακούστηκαν για πρώτη φορά το 1955 στην ταινία του «Στέλλα». "Who's Who 1979" σ.229. Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου Ελίζα-Αννα Δελβερούδη, "Μια τραγωδία και μια ταινία. Η Ηλέκτρα του Μιχάλη Κακογιάννη", Νίκος Καραναστάσης (επιμ.), Κύκλος Ηλέκτρα, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών 2007, σ. 25-33. «Μιχάλης Κακογιάννης, διεθνής και Έλληνας», άρθρο στον ιστότοπο της εφημερίδας «Η Καθημερινή», 26 Ιουλίου 2011. «Μιχάλης Κακογιάννης, the Greek», άρθρο στον ιστότοπο της εφημερίδας «Η Καθημερινή», 1 Αυγούστου 2011. Μιχάλης Κακογιάννης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Μιχάλης Κακογιάννης 1955 (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Αττίλα '74

Ο Μιχάλης Κακογιάννης (11 Ιουνίου 1921 - 25 Ιουλίου 2011) ήταν Ελληνοκύπριος ηθοποιός και σκηνοθέτης της αγγλικής σκηνής την περίοδο 1941 με 1951, ενώ ήταν διευθυντής της Κυπριακής Ώρας στο BBC την ίδια περίοδο και ηθοποιός στο αγγλικό θέατρο από το 1945 έως το 1951. Από το 1951, που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, αφιερώθηκε στη σκηνοθεσία θεατρικών παραστάσεων και, από το 1952, στον ελληνικό κινηματογράφο. Τιμήθηκε με πολλά βραβεία σκηνοθεσίας. Μιλούσε αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος της Πλάκας. Απεβίωσε στις 25 Ιουλίου 2011, μετά από δέκα μέρες νοσηλείας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82

Άνω Γαύριο Άνδρου

Το Άνω Γαύριο είναι ημιορεινός οικισμός της Άνδρου. Βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού, στις νότιες υπώρειες του βουνού Άγιοι Σαράντα, βορειοανατολικά από το Γαύριο και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 160. Απέχει 36 χλμ. περίπου ΒΔ. της Χώρας Άνδρου. Η τοπική κοινότητα Άνω Γαυρίου είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ημιορεινός οικισμός, με έκταση 7,541 χμ² (2011). Περιλαμβάνει και τους οικισμούς Κουμάρι και Σχόλη. (σε παρένθεση ο πληθυσμός της τοπικής κοινότητας) Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1878 και προσαρτήθηκε στον δήμο Γαυρίου της Άνδρου. Το 1913 ορίστηκε έδρα της ομώνυμης κοινότητας. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Άνω Γαυρίου και προσαρτήθηκε στον δήμο Υδρούσας. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Υδρούσας και προσαρτήθηκε στον δήμο Άνδρου. Ο οικισμός έχει πολλές μικρές ή μεγαλύτερες εκκλησίες που έχουν κηρυχθεί διατηρητέες: Αγία Σοφία, Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, Εισόδια, Αγία Μαύρα, Άγιος Δημήτριος (κοιμητηριακή), Άγιος Κωνσταντίνος, Άγιος Γεώργιος (παλαιά ενορία), Άγιος Σάββας, Σύναξις του Προδρόμου, Παναγία Ελεούσα, Άγιος Ιωάννης Ο περιστερεώνας ιδιοκτησίας Μαντζώρου, διατηρητέο κτίσμα Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Χάρτες «ROAD» (Άνδρος 1:50.000) eetaa.gr

Το Άνω Γαύριο είναι οικισμός της Άνδρου. Είναι έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Υδρούσας, του δήμου Άνδρου, της περιφερειακής ενότητας Άνδρου, στην περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Άνδρου του νομού Κυκλάδων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νήσων Αιγαίου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%89_%CE%93%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%86%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85

Στίβος Θεσσαλονίκης

Ο τόπος κατοικείται από την αρχαιότητα. Η Αρχαιολογική Υπηρεσία έχει ανακηρύξει τέσσερις αρχαιολογικούς χώρους μέσα στα όρια του χωριού. Οι τρείς αρχαιολογικοί χώροι βρίσκονται σε απόσταση 1,5 χλμ. βορειοδυτικά του χωριού και κοντά μεταξύ τους. Ο πρώτος αρχαιολογικός χώρος είναι οικισμός της Νεώτερης Νεολιθικής περιόδου και βρίσκεται επάνω σε τούμπα. Ο δεύτερος βρίσκεται πάνω σε κοντινό λόφο ανατολικά του πρώτου και είναι οικισμός της Νεώτερης Νεολιθικής περιόδου και της Ύστερης Εποχής του Χαλκού. Σε μικρή απόσταση βορειοανατολικά των παραπάνω θέσεων βρίσκεται ο τρίτος χώρος (Καζάνι) και είναι οικισμός της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, Εποχής του Σιδήρου και των ιστορικών χρόνων. Εκτείνεται σε τράπεζα με μικρή τούμπα στην κορυφή της. Στο Βρετανικό Μουσείο υπάρχουν έντεκα (11) ευρήματα, θραύσματα από αμφορείς κ.ά., των παραπάνω αρχαιολογικών χώρων που χρονολογούνται από το 3.500 π.Χ έως το 100 π.Χ. Τα αντικείμενα ανακάλυψε, με επιφανειακές έρευνες, ο Βρετανικός Στρατός Θεσσαλονίκης κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο τέταρτος αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται δίπλα στο χωριό, στα νότια-νοτιοδυτικά, επάνω σε φυσικά οχυρό λόφο και είναι οικισμός της Ύστερης Εποχής του Χαλκού και της Ελληνιστικής περιόδου. Η Μακεδονία με την πτώση της Θεσσαλονίκης το 1430, λίγο πριν την πτώση της Κωνσταντινούπολης και το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κατακτήθηκε ολόκληρη από τους Οθωμανούς. Σε φορολογική καταγραφή των χωριών της Θεσσαλονίκης που έγινε επί Βασιλείας του Μεχμέτ Β΄ (1444-1446), στο Στίβος αναφέρεται πως κατοικούν μόνο χριστιανοί και υπάρχουν 50 σπίτια, 13 άγαμοι άνδρες και 3 χήρες. Οι κάτοικοι του Στίβου συμμετείχαν στην επανάσταση του 1821, με γνωστότερους αγωνιστές τους Αναστάσιο (Τάσιο) Κωνσταντίνου και Γεώργιο Χρήστου. Το χωριό απελευθερώθηκε από τον οθωμανικό ζυγό από τον Ελληνικό Στρατό κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σκοτώθηκαν πολεμόντας τους Γερμανούς και τους Ιταλούς οι χωριανοί και Θρακιώτες την καταγωγή, Νεστορίδης Νικόλαος και Φραντζούλης Κυριάκος. Στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940-41 ο Νεστορίδης Νικόλαος του Κυριαζή, που υπηρετούσε στο 19ο Σύνταγμα Πεζικού, έπεσε στο πεδίο της μάχης στη Μάχη στο Ύψωμα 731 στις 13/3/1941. Κατά την Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα ο Φραντζούλης Κυριάκος του Ιωάννη, που υπηρετούσε στο 70ό Σύνταγμα Πεζικού, έπεσε στο πεδίο της μάχης στο Οχυρό Ποποτλίβιτσα στις 6/4/1941 στη Μάχη της Γραμμής Μεταξά. Την περίοδο 1972-1974 ιδρύθηκε στο Στίβος ένα από τα τέσσερα πρότυπα κέντρα καλλιέργειας και αποξήρανσης καπνών τύπου Βιρτζίνια από τον τότε Εθνικό Οργανισμό Καπνού σε έκταση που παραχωρήθηκε, γι΄αυτόν τον σκοπό, από την Κοινότητα Στίβου. Τα άλλα παρόμοια κέντρα βρίσκονταν στη Χρυσούπολη Καβάλας, στην Αγία Παρασκευή Δράμας και στον Πυργετό Λάρισας. Από τα σημαντικότερα γεγονότα που επηρέασαν τη σύγχρονη ζωή του χωριού ήταν ο ισχυρός σεισμός μεγέθους 6,5 Ρίχτερ της 20ης Ιουνίου του 1978, που έπληξε την περιοχή και την πόλη της Θεσσαλονίκης. Επίκεντρο του σεισμού ήταν το χωριό, όπου προκάλεσε μεγάλες ζημιές σε κτίρια και δημιούργησε ρωγμές στο έδαφος. Η εξέλιξη του πληθυσμού του Στίβου έχει ως εξής: Πηγή για τα έτη 1928-1991: Επίτομο Γεωγραφικό Λεξικό της Ελλάδος Νότια του χωριού, στους πρόποδες του βουνού, υπάρχει το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Όταν χάλασε το παλιό εκκλησάκι, της περιόδου της Τουρκοκρατίας, οι κάτοικοι του Στίβου έχτισαν πάνω στα ερείπια ένα νέο που κράτησε το όνομα του παλιού. Κάτω ακριβώς από το εκκλησάκι υπήρχε πηγή που ανάβλυζε νερό που θεωρούνταν αγίασμα. Η πηγή αυτή στέρεψε μετά τον σεισμό του 1978. Εντός του παρεκκλησίου υπάρχουν παλιές εικόνες. Το 1925 χτίστηκε η πρώτη αίθουσα, με προσωπική εργασία των κατοίκων του χωριού. Η δεύτερη αίθουσα (ανατολική) καθώς και ένα δωμάτιο για την διαμονή του εκάστοτε δασκάλου, χτίστηκαν περίπου το 1930 πάλι με προσωπική εργασία των κατοίκων. Η λειτουργία του σχολείου σταμάτησε μετά τον σεισμό του 1978 διότι έπαθε ζημιές και κρίθηκε ακατάλληλο. Χτίστηκε γύρω στο 1930 με εθελοντική εργασία των κατοίκων και δόθηκε το όνομα του Αγίου Γεωργίου ως προστάτη του χωριού. Με τον σεισμό του 1978 έπαθε ζημίες οι οποίες όμως σύντομα αποκαταστάθηκαν. Από τότε μέχρι σήμερα έγιναν πολλές και διάφορες εργασίες που έχουν αλλοιώσει την αρχική του μορφή. Στην ανατολική πλευρά του Ναού και πίσω από το ιερό βρίσκεται ο τάφος του πατρός Ευστρατίου που ήταν από τους πρώτους ιερείς του ναού και κάτοικος Στίβου.

Ο Στίβος (τοπικά αναφέρεται και ως το Στίβος) είναι χωριό του δήμου Βόλβης του νομού Θεσσαλονίκης στην Μακεδονία. Βρίσκεται 42 χιλιόμετρα ανατολικά της πόλης της Θεσσαλονίκης, ανάμεσα στις λίμνες Βόλβη και Κορώνεια, σε υψόμετρο 160 μέτρων στις βόρειες παρυφές του παρακείμενου όρους. Έχει έκταση 11.397 τ.χλμ και σύμφωνα με την Απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 576 κατοίκους. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την γεωργία και την κτηνοτροφία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82

Κάρτα μνήμης

Τη δεκαετία του 1990 η PCMCIA ήταν από τους πρώτους τύπους εμπορικής κάρτας μνήμης και ακολουθήθηκε από μικρότερες μορφές κάρτας μνήμης όπως οι CompactFlash, SmartMedia και Miniature Card. Η ανάγκη για ολοένα και μικρότερες υλοποιήσεις για χρήση σε κινητά τηλέφωνα, pda, φωτογραφικές μηχανές κλπ οδήγησε από την παντοκρατορία της SmartMedia το 2001 με 50% της αγοράς, στην κυριαρχία του προτύπου SD/MMC το 2005 το οποίο ανταγωνιζόταν πλέον το Memory Stick και το CompactFlash. Το 2010 η έλευση του micro-SD μείωσε δραστικά το μέγεθος των καρτών μνήμης και είναι πλέον κυρίαρχο σε χρήση στα εξελιγμένα τηλέφωνα και τους τάμπλετ υπολογιστές. Από το 2010, η Sony (που ως τότε επέμενε στο Memory Stick) και η Olympus (με χρήση μόνο XD-Card) περιείχαν στα νέα τους προϊόντα επιπρόσθετη θήκη για κάρτα SD. Η SD θεωρείται πως σήμερα κυριαρχεί.

Κάρτα μνήμης ή κάρτα φλας είναι μια συσκευή αποθήκευσης ψηφιακών δεδομένων. Χρησιμοποιείται πολύ συχνά σε συσκευές όπως ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, κινητά τηλέφωνα, υπολογιστές κλπ. Οι κάρτες μνήμης είναι μικρές σε μέγεθος, επανεγγράψιμες και διατηρούν τα δεδομένα τους χωρίς την ανάγκη για τροφοδοσία με ρεύμα

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B1_%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7%CF%82

Μαντζίντ Μπουγκερά

Ο Μπουγκερά ξεκίνησε να αγωνίζεται από τις ακαδημίες της Κετινί το 1999 και έναν χρόνο αργότερα μεταπήδησε στην Λονγκβέκ, όπου παρέμεινε για δύο σεζόν. Σε ηλικία είκοσι ετών υπέγραψε στην Γκενιόν, με την οποία αγωνίστηκε σε 49 αγώνες της Λιγκ 2 πετυχαίνοντας ένα τέρμα.Στα τέλη Ιανουαρίου του 2006, δόθηκε δανεικός στην Κριού Αλεξάντρα. Με την αγγλική ομάδα έπαιξε σε έντεκα αγώνες, σκοράροντας ένα γκολ εναντίον της Κόβεντρι, στη νίκη της Κριού με 4-1. Παρά την πίεση των οπαδών της ομάδας για παραμονή του παίκτη, ο Μπουγκερά δήλωσε ότι θα αποχωρήσει μετά την αποτυχία να καταφέρει η ομάδα του να κερδίσει την άνοδο της στην Φούτμπολ Λιγκ Ουάν.Το καλοκαίρι του 2006, συμφώνησε με την Σέφιλντ Γουένσντεϊ και στον δεύτερο του μήνα στην ομάδα κέρδισε το βραβείο του ποδοσφαιριστή του μήνα, ενώ ανέλαβε χρέη αρχηγού τον Οκτώβριο του 2006 στον αγώνα εναντίον της Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς. Συνολικά έπαιξε σε 28 παιχνίδια πετυχαίνοντας δύο γκολ, εναντίον της Ίπσουιτς και της Γουέστ Μπρόμιτς Άλμπιον. Στις 28 Ιανουαρίου 2007, μεταγράφηκε στην Τσάρλτον Αθλέτικ έναντι του ποσού των 2,5 εκατομμυρίων λιρών. Με την Τσάρλτον έπαιξε σε 34 αγώνες πετυχαίνοντας δύο τέρματα. Το καλοκαίρι του 2008, η Τσάρλτον συμφώνησε με την Γουέστ Μπρόμιτς Άλμπιον για την μεταγραφή του παίκτη, αλλά ο Μπουγκερά αρνήθηκε λόγω της απουσίας του προέδρου της Γουέστ Μπρομ από τις διαπραγματεύσεις.Στις 31 Ιουλίου 2008, υπέγραψε συμβόλαιο διάρκειας τεσσάρων ετών με την Ρέιντζερς Γλασκώβης, με την οποία κατέκτησε το νταμπλ στην Σκωτία κατά τον πρώτο χρόνο παρουσίας του στην Γλασκώβη. Στις 16 Σεπτεμβρίου 2009, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στο Τσάμπιονς Λιγκ, όπου σκόραρε και ένα γκολ στην ισοπαλία με 1-1 εναντίον της Στουτγκάρδης. Η ομάδα των Ρέιντζερς κατέκτησε και πάλι τον τίτλο την σεζόν 2009-10, με τον Μπουγκερά να κερδίζει το βραβείο του γκολ της χρονιάς στη νίκη με 7-1 εναντίον της Νταντί Γιουνάιτεντ.Το 2010-11, αναδείχθηκε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά πρωταθλητής με τους Ρέιντζερς, ενώ η σεζόν ξεκίνησε με τον Μπουγκερά να αναδεικνύεται παίκτης του αγώνα στην λευκή ισοπαλία εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Ολντ Τράφορντ στις 14 Σεπτεμβρίου 2010. Τον Μάρτιο του 2011, δήλωσε ότι θα αποχωρήσει από την ομάδα της Σκωτίας μετά το τέλος της χρονιάς και αφού απέρριψε ένα νέο συμβόλαιο.Τον Αύγουστο του 2011, συμφώνησε με την Λέχβια ΣΚ από το Κατάρ έναντι 1,7 εκατομμυρίων λιρών. Κατά την τριετή παραμονή του στο Κατάρ, κατέκτησε 2 πρωταθλήματα και ένα κύπελλο, πριν συνεχίσει για δύο ακόμη σεζόν στην Αλ-Φουτζαϊρά από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.Στις 9 Σεπτεμβρίου 2016, ανακοινώθηκε η απόκτηση του από τον Άρη Θεσσαλονίκης για ένα χρόνο.Παράλληλα με την καριέρα του σε συλλογικό επίπεδο, ο Μπουγκερά υπήρξε αρχηγός της εθνικής ομάδας της Αλγερίας για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ έχει παίξει σε εβδομήντα διεθνείς αναμετρήσεις πετυχαίνοντας τρία γκολ, από το 2004 ως το 2015. με την Ρέιντζερς 3 Πρωταθλήματα Σκωτίας: 2009, 2010, 2011 1 Κύπελλο Σκωτίας: 2009με την Λέχβια 2 Πρωταθλήματα Κατάρ: 2012, 2014 1 Κύπελλο Κατάρ: 2013 Madjid Bougherra | Football Stats | Lekhwiya SC | Age 33 | Soccer Base Madjid Bougherra | National Football Teams

Ο Ματζίντ Μπουγκερά (αραβ.:مجيد بوغرة) είναι διεθνής Αλγερινός ποδοσφαιριστής και έχει γαλλική υπηκοότητα. Γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1982 στο Λονγκβέκ της Γαλλίας και αγωνίζεται στην θέση του αμυντικού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CF%84_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%AC

Καρλόττα Χριστίνα Μπυισίν

Ήταν η κόρη του Ανρί Μπυισίν και της Σαρλότ Βαρλύτ Αντικαταστάθηκε από τη Ρόζα-Δωροθέα Ρίτερ. Με τον Γουλιέλμο Α΄ εκλέκτορα της Έσσης, είχε τα παιδιά: Γουλιέλμος του Χάιμροντ (1775-1811), απεβ. 36 ετών. Κάρολος του Χάιμροντ (1776–1827), απεβ. 51 ετών. Φρειδερίκος του Χάιμροντ (1777), απεβ. νήπιο. Φρειδερίκος του Χάιμροντ (1778–1813), απεβ. 35 ετών.

Η Καρλόττα-Χριστίνα, γαλλ.: Charlotte-Christine Buissine (γενν. 1749) από τον Οίκο Μπυισίν, ήταν η βασιλική ερωμένη του Γουλιέλμου Α΄ εκλέκτορα της Έσσης από το 1775 έως το 1778.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%B1_%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CF%85%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%BD

Μεθοδολογία έρευνας

Abramson, J.J. and Abramson, Z.H. (1999). Survey Methods in Community Medicine: Epidemiological Research, Programme Evaluation, Clinical Trials (5th edition). London: Churchill Livingstone/Elsevier Health Sciences (ISBN 0-443-06163-7) Adèr, H. J., Mellenbergh, G. J., and Hand, D. J. (2008). Advising on research methods: A consultant's companion. Huizen, The Netherlands: Johannes van Kessel Publishing. Andres, Lesley (2012). "Designing and Doing Survey Research". London: Sage. Dillman, D.A. (1978) Mail and telephone surveys: The total design method. New York: Wiley. (ISBN 0-471-21555-4) Engel. U., Jann, B., Lynn, P., Scherpenzeel, A. and Sturgis, P. (2014). Improving Survey Methods: Lessons from Recent Research. New York: Routledge. (ISBN 978-0-415-81762-2) Groves, R.M. (1989). Survey Errors and Survey Costs Wiley. (ISBN 0-471-61171-9) Griffith, James. (2014) "Survey Research in Military Settings." in Routledge Handbook of Research Methods in Military Studies edited by Joseph Soeters, Patricia Shields and Sebastiaan Rietjens.pp. 179–193. New York: Routledge. Leung, Wai-Ching (2001) "Conducting a Survey", in Student BMJ, (British Medical Journal, Student Edition), May 2001 Ornstein, M.D. (1998). "Survey Research." Current Sociology 46(4): iii-136. Prince, S. a, Adamo, K. B., Hamel, M., Hardt, J., Connor Gorber, S., & Tremblay, M. (2008). A comparison of direct versus self-report measures for assessing physical activity in adults: a systematic review. International Journal of Behavioral Nutrition and Physical Activity, 5(1), 56. http://doi.org/10.1186/1479-5868-5-56 Shaughnessy, J. J., Zechmeister, E. B., & Zechmeister, J. S. (2006). Research Methods in Psychology (Seventh Edition ed.). McGraw–Hill Higher Education. (ISBN 0-07-111655-9) (pp. 143–192) Singh, S. (2003). Advanced Sampling Theory with Applications: How Michael Selected Amy. Kluwer Academic Publishers, The Netherlands. Soeters, Joseph; Shields, Patricia and Rietjens, Sebastiaan.(2014). Routledge Handbook of Research Methods in Military Studies New York: Routledge. Shackman, G. What is Program Evaluation? A Beginners Guide 2018 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Survey methodology στο Wikimedia Commons

Η μεθοδολογία έρευνας είναι "η μελέτη των μεθόδων της έρευνας". Ως κλάδος της εφαρμοσμένης στατιστικής που επικεντρώνεται στις έρευνες γύρω από τον άνθρωπο, η μεθοδολογία της έρευνας μελετά ένα δείγμα ατόμων από το σύνολο ενός πληθυσμού και συλλέγει δεδομένα με βάση ορισμένες τεχνικές έρευνας, όπως τα ερωτηματολόγια και άλλες μέθοδοι που βελτιώνουν τον αριθμό και την εγκυρότητα των απαντήσεων. Η μεθοδολογία της έρευνας στοχεύει σε όργανα ή διαδικασίες οι οποίες θέτουν μια ή περισσότερες ερωτήσεις που ενδέχεται να απαντηθούν ή να μην απαντηθούν.Οι ερευνητές διεξάγουν στατιστικές έρευνες με σκοπό να εξάγουν στατιστικά συμπεράσματα σχετικά με τον υπό μελέτη πληθυσμό. Αυτά τα συμπεράσματα εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις ερωτήσεις της έρευνας. Οι δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης, οι έρευνες για την δημόσια υγεία ή για την αγορά εργασίας, οι κυβερνητικές έρευνες, οι απογραφές αποτελούν δείγματα ποσοτικής έρευνας, που χρησιμοποιεί την μεθοδολογία της έρευνας για να απαντηθούν ερωτήσεις από μια ομάδα του πληθυσμού. Παρόλο που οι απογραφές δεν αποτελούν δείγμα του πληθυσμού, περιλαμβάνουν άλλες πτυχές της μεθοδολογίας της έρευνας όπως τα ερωτηματολόγια και οι τεχνικές παρακολούθησης χωρίς απόκριση. Οι έρευνες παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για όλα τα είδη των δημόσιων πληροφοριών και των πεδίων της έρευνας όπως το μάρκετινγκ, η ψυχολογία, η κοινωνιολογία και η παροχή υγειονομικής περίθαλψης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%82

Τρόκμοι

Το 279 π.Χ. ήταν η απαρχή της μεγάλης εκστρατείας, της οποίας ηγήθηκαν ο Βρέννος και ο Ακιχώριος. Ένα τμήμα του στρατού, υπό την ηγεσία του Βρέννου, κατέβηκε ως τις Θερμοπύλες και έφθασε ως τους Δελφούς, επικεφαλής στρατεύματος 65.000 ανδρών. Το άλλο τμήμα, υπό την ηγεσία των Λεονόριου και Λουτόριου διέσχισε τη Θράκη. Το στράτευμα αυτό διέβη τον Ελλήσποντο και έφθασε ως την Ανατολία, κατόπιν προσκλήσεως του Βασιλέα Νικομήδη Α΄ της Βιθυνίας, ώστε να πολεμήσει τον Αντίοχο Α΄, Βασιλέα των Σελευκιδών (278 π.Χ.). Ηττηθέντες από τον τελευταίο, οι Γαλάτες εγκαταστάθηκαν στα ορεινά υψίπεδα της Ανατολίας, μια περιοχή η οποία έλαβε, τότε, την ονομασία Γαλατία. Οι Τρόκμοι φέρεται να ήσαν οι ισχυρότεροι εκ των μελών του Κοινού. Τα εδάφη τους ευρίσκονταν στα όρια μεταξύ της Καππαδοκίας και του Βασιλείου του Πόντου, στα ανατολικά αυτών των Τεκτόσαγων. Οι οχυρωμένες πόλεις τους ήσαν το Μιθριδάτιον, η Ποσδάλα και το Τάβιον. Venceslas Kruta, Les Celtes, Histoire et Dictionnaire, Éditions Robert Laffont, coll. « Bouquins », Paris, 2000, ISBN 2-7028-6261-6. John Haywood (intr. Barry Cunliffe, trad. Colette Stévanovitch), Atlas historique des Celtes, éditions Autrement, Paris, 2002, ISBN 2-7467-0187-1. Strabon, Géographie, livre XII, chapitre 5

Οι Τρόκμοι ήσαν ένας εκ των τριών κελτικών λαών οι οποίοι, μαζί με τους Τολιστοβόγιους και τους Τεκτόσαγες, ίδρυσαν στην Ανατολία (Τουρκία) το Κοινό των Γαλατών, στη διάρκεια του 3ου αιώνα π.Χ..

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%BC%CE%BF%CE%B9

Αμερικανική επιρροή στην Ελλάδα

Κατά τη διάρκεια του ελληνικού Αγώνα της Ανεξαρτησίας (1821-1829) το διεθνές φιλελληνικό κίνημα έφτασε έως τις ΗΠΑ. Αρκετοί Αμερικανοί εθελοντές, όπως ο ιατρός από τη Βοστώνη Σάμιουελ Γκρίντλεϊ Χάου, ο Τζόναθαν Μίλερ, ο George Jarvis (γιος του Αμερικανού προξένου στο Αμβούργο) κ.α. συμμετείχαν έμπρακτα στον ελληνικό αγώνα. Σε δηλώσεις υπέρ των ελληνικών δικαίων προχώρησαν, επίσης οι Αμερικανοί πρόεδροι Τζέιμς Μονρόε (James Monroe) και Τόμας Τζέφερσον (Tomas Jefferson) καθώς και οι πολιτικοί Edward Everett, Daniel Webster, Ντουάιτ, Κλέι κ.α. Στη σύγχρονη εποχή, ο φιλελληνισμός στις ΗΠΑ εκφράζεται μέσω της πολυπληθούς εκεί, ελληνικής ομογένειας. Η ελληνική στρατιωτική εμπλοκή στη Μικρά Ασία ξεκίνησε το Μάιο του 1919 και τερματίσθηκε τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 1922 με τη Μικρασιατική Καταστροφή Οι ΗΠΑ είχαν αρχικά, συναινέσει στην απόφαση των υπολοίπων νικητριών δυνάμεων του Α' Π.Π., να εξουσιοδοτήσουν τον ελληνικό στρατό να αποβιβασθεί στα παράλια της Ιωνίας, προκειμένου να εξασφαλίσει την προστασία των χριστιανικών πληθυσμών αλλά και να επιβάλλει τους όρους της Συνθήκη των Βερσαλλιών στην ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπου πλέον, ως κυρίαρχη πολιτικοστρατιωτική προσωπικότητα είχε προβάλλει ο Κεμάλ Ατατούρκ. Ωστόσο, μετά τις αμερικανικές εκλογές της 4 Νοεμβρίου του 1920 οι ΗΠΑ επέλεξαν να κηρύξουν τακτική αυστηρής ουδετερότητας Κατά τη διάρκεια της καταστροφής της Σμύρνης, αμερικανικά πολεμικά πλοία ναυλοχούσαν στον κόλπο της πόλης, ωστόσο απέφυγαν να προβούν σε κάποια ενέργεια υπεράσπισης των αμάχων. Εξαίρεση σε αυτή την τακτική αποτέλεσαν οι περιπτώσεις μεμονωμένων Αμερικανών παραγόντων όπως ο πρόξενος των ΗΠΑ Τζωρτζ Χόρτον που διέσωσε αρκετούς διωκόμενους πρόσφυγες παραχωρώντας τους άσυλο αλλά και βοηθώντας τους να διαφύγουν και ο Άσα Τζένινγκς, Αμερικανός πολίτης που εργαζόταν στη ΧΑΝ Σμύρνης. Ο Τζένινγκς έσπευσε στη Μυτιλήνη πείθοντας κυβερνήτες ελληνικών πλοίων να κινητοποιηθούν άμεσα προς διάσωση των προσφύγων, ορισθείς από την κυβέρνηση των Αθηνών ως επικεφαλής του αυτοσχέδιου εκείνου στόλου 25 σκαφών Οι δυσμενείς εντυπώσεις για την αμερικανική στάση στα 1922 απαλύνθηκαν εν μέρει, για την ελληνική κοινή γνώμη, με την τοποθέτηση του Αμερικανού διπλωμάτη Χένρυ Μοργκεντάου ως επικεφαλής της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων που συστάθηκε υπό την εποπτεία της ΚτΕ στη Θεσσαλονίκη, το Σεπτέμβριο του 1923 Ο Μοργκεντάου εργάσθηκε μεθοδικά και δίκαια, επιτυγχάνοντας να ανακουφίσει μεγάλο μέρος των ξεριζωμένων κατοίκων της Μικράς Ασίας. Κατά την περίοδο της κατοχής (1941-1944) οι ΗΠΑ, επισήμως τουλάχιστον, δεν μετείχαν στη διαμόρφωση της πολιτικοστρατιωτικής πραγματικότητας του ελληνικού εδαφικού χώρου. Ωστόσο, τον Αύγουστο του 1943 ο αυτοεξόριστος Έλληνας μονάρχης Γεώργιος Β΄, πιεζόμενος από παράγοντες τόσο της εξόριστης κυβέρνησής του, όσο και από τις Αντιστασιακές οργανώσεις ΕΛΑΣ, Ε.Δ.Ε.Σ. και ΕΚΚΑ να δεσμευτεί ρητά να μην επιστρέψει στην απελευθερωμένη χώρα πριν από τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη μορφή του πολιτεύματος, στράφηκε προς τον Βρετανό πρωθυπουργό Τσόρτσιλ και τον Αμερικανό πρόεδρο Ρούζβελτ, στους οποίους απηύθυνε επιστολή ζητώντας την άποψή τους πάντα στο ζήτημα. Ο πρόεδρος Ρούζβελτ, με την απάντησή του που ανακοινώθηκε από τον εξόριστο πρωθυπουργό Εμ. Τσουδερό στις 9 Σεπτεμβρίου του 1943, τάχθηκε ανεπιφύλακτα στο πλευρό του άνακτα, στηρίζοντας την επιθυμία του "να επιστρέψει στη χώρα επικεφαλής του στρατού του", αμέσως μετά την αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής. Αργότερα, κατά τις εθνικές εκλογές της 31 Μαρτίου/1 Απριλίου του 1946, οι ΗΠΑ απέστειλαν παρατηρητές και συμμετείχαν στη σύνταξη του σχετικού πορίσματος. Η αμερικανική παρέμβαση στον εμφύλιο πόλεμο 1946-1949 εκδηλώθηκε κατόπιν της αδυναμίας της Μεγάλης Βρετανίας να εξακολουθήσει να επωμίζεται το σχετικό ρόλο, ήδη από τα μέσα του 1946. Στις 12 Μαρτίου του 1947, ο πρόεδρος Χάρι Τρούμαν εκφώνησε στο Αμερικανικό Κογκρέσο το περίφημο Δόγμα Τρούμαν (απόρροια του οποίου υπήρξε και το Σχέδιο Μάρσαλ χάρις στο οποίο η Ελλάδα έλαβε οικονομική βοήθεια 366.000.000$) σηματοδοτώντας την επίσημη αλλαγή σκυτάλης μεταξύ Μ. Βρετανίας-ΗΠΑ στην ελληνική υπόθεση. Οι Αμερικανοί απέστειλαν στην σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο πόλεμο Ελλάδα πλούσιες ποσότητες στρατιωτικών υλικών, εξοπλισμού αλλά και ειδικούς στρατιωτικούς συμβούλους που ανέλαβαν την οργάνωση και εκπαίδευση του λεγόμενου Εθνικού Στρατού, ο οποίος αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα στην σύγκρουσή του με τους κομμουνιστές αντάρτες του λεγόμενου ΔΣΕ. Στην κατατρόπωση των αριστερών ανταρτών συνέβαλε αποφασιστικά η χρήση, εκ μέρους της αεροπορίας του Εθνικού Στρατού των αμερικανικής κατασκευής βομβών τύπου "ναπάλμ" που εξαφάνιζαν κάθε είδους ζωή μέσα στο βεληνεκές της δράσης τους. Χαρακτηριστική της γενικής αποδοχής που απολάμβανε η αμερικανική εξωτερική πολιτική στην Ελλάδα από πλευράς της κυβερνητικής παράταξης, ήταν η προσφώνηση του υπουργού Π. Κανελλόπουλου προς τον επικεφαλής της Αμερικανικής στρατιωτικής αποστολής στρατηγό Τζέιμς Βαν Φλιτ, "Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας", παρουσιάζοντάς του τις παρατεταγμένες ελληνικές μονάδες. Από πολλούς συγγραφείς και ερευνητές έχει συσχετισθεί η επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα με τις στρατηγικές επιλογές της αμερικανικής πολιτικής, όπως εκφράζονταν μέσω των δραστηριοτήτων της CIA. Ως ένδειξη για τον παραπάνω ισχυρισμό προβάλλεται η στενή σχέση του επικεφαλής του πραξικοπήματος της 21 Απριλίου του 1967, Γεωργίου Παπαδόπουλου, με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Σαν επιστέγασμα της διαφαινόμενης εύνοιας της κυβέρνησης των ΗΠΑ προς το δικτατορικό καθεστώς των Αθήνας έρχεται να την επιβεβαιώσει η επίσκεψη του ελληνοαμερικανού ανώτατου αξιωματούχου (ήταν αντιπρόεδρος των ΗΠΑ) Σπύρου Άγκνιου στην Ελλάδα, λίγα μόνο χρόνια μετά την εγκαθίδρυση της χουντικής εξουσίας. Επίσης, κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας, αναπτύχθηκαν περαιτέρω οικονομικοί δεσμοί μεταξύ των δυο χωρών, χάρις στην παρουσία διάφορων μάλλον αμφιλεγόμενων οικονομικών παραγόντων, όπως ο επίσης Ελληνοαμερικανός Τομ Πάπας. Το καλοκαίρι του 1964 ξέσπασαν στην Κύπρο συγκρούσεις μεταξύ της νόμιμης κυβέρνησης και Τουρκοκύπριων αυτονομιστών. Η Τουρκία επεχείρησε να επέμβη, βομβαρδίζοντας, αρχικά, θέσεις των Ελληνοκυπρίων και σχεδιάζοντας εισβολή, κάτι που πιθανότατα να οδηγούσε σε ελληνο-τουρκικό πόλεμο. Ωστόσο, μια επιστολή του Αμερικανού προέδρου Λίντον Τζόνσον προς τον Τούρκο πρωθυπουργό Ισμέτ Ινονού απέτρεψε το τελευταίο αυτό ενδεχόμενο. Τον Ιούλιο του 1974 το καθεστώς των Αθηνών υποστήριξε ενεργά το πραξικόπημα που εξαπολύθηκε κατά του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπου Μακαρίου και είχε σαν αποτέλεσμα την ανατροπή του τελευταίου. Σαν συνέπεια αυτής της παράνομης ενέργειας, η Τουρκία επωφελήθηκε, βάσει του γεγονότος πως ήταν μια από τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις της Κυπριακής Ανεξαρτησίας και εισέβαλε στη νήσο, καταλαμβάνοντας, και διατηρώντας έκτοτε, περίπου το 40% των εδαφών της. Ο ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, ο οποίος ήταν ο "αφανής" επικεφαλής της στρατιωτικής κυβέρνησης της Ελλάδας από το Νοέμβριο του 1973, με δηλώσεις του λίγα χρόνια αργότερα, άφησε σαφείς υπόνοιες ότι στο θέμα της Κύπρου εξαπατήθηκε από τους Αμερικανούς. Ως "εγκέφαλος" της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην ανατολική Μεσόγειο κατά την εποχή εκείνη, έχει προβληθεί επανειλημμένα ο τότε υπουργός των εξωτερικών Χένρυ Κίσινγκερ στον οποίο πολλοί χρεώνουν την κατάληξη της Κυπριακής κρίσης του καλοκαιριού του 1974 Στα χρόνια που ακολούθησαν επικράτησε έντονο αντι-αμερικανικό κλίμα στην κοινή γνώμη της Ελλάδας. Το 1976 μάλιστα, η τρομοκρατική οργάνωση "17 Νοέμβρη" ξεκίνησε την εγκληματική της δράση δολοφονώντας το σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα, Ρίτσαρντ Γουέλς. Η Ελλάδα, αντιδρώντας στον (ενδεχόμενο) αμερικανικό ρόλο στο Κυπριακό πρόβλημα, αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λίγους μήνες μετά την τουρκική εισβολή (για να επιστρέψει λίγα χρόνια μετά), ενώ οι ΗΠΑ διατήρησαν επί μακρύ χρονικό διάστημα την αναλογία 7/10 που είχαν καθιερώσει για την οικονομική στήριξή τους προς τις κυβερνήσεις Ελλάδας/Τουρκίας, σχετικά με τους πολεμικούς εξοπλισμούς. Στην καθιερωμένη από το 1974 και εντεύθεν ετήσια εκδήλωση για την εορτή της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου (17 Νοεμβρίου 1973), διοργανώνεται από την Ε.Φ.Ε.Ε. τιμητική πορεία η πομπή της οποίας καταλήγει, συμβολικά, στην Αμερικανική Πρεσβεία.Τον Ιανουάριο του 1996 μια προκλητική ενέργεια στην οποία προέβησαν Τούρκοι, φερόμενοι ως δημοσιογράφοι, προκάλεσε τη λεγόμενη Κρίση των Ιμίων. Ελλάδα και Τουρκία βρέθηκαν για άλλη μια φορά στα πρόθυρα σύγκρουσης, ωστόσο και πάλι, η καταλυτική επίδραση του αμερικανικού παράγοντα, φέρεται να απέτρεψε τη σύρραξη. Η δήλωση δε, του τότε Ελληνα πρωθυπουργού Κ. Σημίτη που θέλησε εντός της Βουλής να ευχαριστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Μετά την οριστικοποίηση της ένταξης της Ελλάδας στο δυτικό κόσμο, οι ΗΠΑ πέτυχαν να ενισχύσουν την παρουσία τους στη χώρα με την εγκατάσταση και λειτουργία στρατιωτικών βάσεων στα ελληνικά εδάφη. Η σχετική συμφωνία μεταξύ των δυο χωρών υπογράφηκε για πρώτη φορά στα 1953 από την κυβέρνηση του Αλ. Παπάγου και έτυχε πολλών προσθηκών ή αναθεωρήσεων έως και τις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας (1976, 1987, 1990, 2001). Όλες, ανεξαιρέτως οι ελληνικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων του ΠΑΣΟΚ δε θέλησαν ποτέ να θέσουν ζήτημα απομάκρυνσής τους (παρά τις σχετικές εξαγγελίες του Ανδρέα Παπανδρέου), γεγονός που αποδεικνύει το βαθμό εξάρτησης μεταξύ των δυο χωρών και υπέρ ασφαλώς της αμερικανικής πλευράς. Πάντως, σήμερα, η μοναδική βάση που εξακολουθεί να βρίσκεται σε λειτουργία είναι η Βάση στη Σούδα της Κρήτης.

Η Αμερικανική επιρροή στην Ελλάδα αποτελεί την έκφραση ενός μικρού μόνο τμήματος της παρεμβατικής πολιτικής που άσκησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ου Αιώνα και στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου όπως αυτός διαμορφώθηκε αμέσως μετά τη λήξη του Β' Π.Π. Οι Αμερικανικές κυβερνήσεις έως και το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου παρέμεναν ουσιαστικά απομονωμένες στην ήπειρό τους, μη επιθυμώντας να εμπλακούν στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, μια απόφαση που απέρρεε σαφέστατα από το Δόγμα Μονρόε. Ο ρόλος των ΗΠΑ όσον αφορούσε στην ανάμειξή τους στα διεθνή δρώμενα μετά τη λήξη του πρώτου μεγάλου πολέμου περιορίσθηκε έτσι, στην πρωτοβουλία του προέδρου Γούντροου Ουίλσον να πρωτοστατήσει στην ίδρυση της ΚτΕ. Ωστόσο, τα εμπορικά και οικονομικά συμφέροντα, ο ανταγωνισμός για τις αποικίες μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και η ραγδαία αναπτυσσόμενη πολυπλοκότητα των διεθνών σχέσεων υποχρέωσαν τελικά τις ΗΠΑ να στρέψουν το βλέμμα τους στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα. Καθοριστική σε αυτή τη μεταστροφή στάθηκε η Ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ (γεγονός ανάλογο με τον τορπιλισμό του πλοίου "Λουζιτάνια" κατά τη διάρκεια του Α΄Π.Π.) το Δεκέμβριο του 1941, που σήμανε την επίσημη είσοδο των Αμερικανών στο Β΄Π.Π. Μετά τη λήξη της σύρραξης, οι ΗΠΑ είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη συμμαχική νίκη και ως εκ τούτου ηγήθηκαν της προσπάθειας για το λεγόμενο "μοίρασμα του κόσμου", μαζί με τη Μεγάλη Βρετανία, την ΕΣΣΔ και τη Γαλλία. Με τη Συμφωνία της Γιάλτας οι τρεις ηγέτες των νικητών Φράνκλιν Ρούζβελτ, Ουίνστον Τσόρτσιλ και Ιωσήφ Στάλιν καθόρισαν τις σφαίρες επιρροής τους στην απελευθερωμένη από τη ναζιστική κατοχή Ευρώπη. Οι ΗΠΑ συνέπλευσαν με τη Μεγάλη Βρετανία στο ζήτημα της Ελλάδας, που συμφωνήθηκε ότι θα ταχθεί με το πλευρό της Δύσης. Έκτοτε οι ελληνικές υποθέσεις απέκτησαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, ιδιαίτερα μετά την εκφώνηση του Δόγματος Τρούμαν. Τα χρόνια που ακολούθησαν ο αμερικανικός παράγων έκανε πολύ αισθητή την παρουσία του στην Ελλάδα, αφού η αμερικανική διπλωματία ουσιαστικά καθόριζε, αν όχι επέβαλλε, όλες τις διεθνείς κατευθύνσεις στις οποίες βασίστηκε η ελληνική εξωτερική πολιτική, με πιο χαρακτηριστικές τη συμμετοχή ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στον πόλεμο της Κορέας (1950-1953) και την ένταξη της χώρας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία (1952). Υπήρξαν κι άλλες όμως, χαρακτηριστικές πτυχές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας κατά τις οποίες θεωρείται από πολλούς ότι ο ρόλος των ΗΠΑ αποδείχθηκε κομβικής σημασίας για την εξέλιξη των πραγμάτων, όπως η επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας 1967-1974, η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο και το θέμα της απομάκρυνσης των ξένων στρατιωτικών βάσεων από την Ελληνική επικράτεια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%81%CF%81%CE%BF%CE%AE_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1

Μελία Λάρισας

Το χωριό ονομαζόταν παλιά Τσουλάρ (ως το 1920ν και το 1883 προσαρτήθηκε στο δήμο Ογχήστου. Το 1912, ορίστηκε ως έδρα της κοινότητας Τσουλάρ. Στις αρχές του 1910, κύριο αίτημα των κολίγων ήταν η απαλλοτρίωση της γης και η διανομή των τσιφλικιών στους καλλιεργητές της, πάνω στη βάση της μικρής οικογενειακής ιδιοκτησίας. Οι κολίγοι είχαν προγραμματίσει το Σάββατο 6 Μαρτίου πανθεσσαλικό συλλαλητήριο στη Λάρισα, με αφορμή τη συζήτηση του αγροτικού νομοσχεδίου στη Βουλή. Από νωρίς το πρωί άρχισαν να συρρέουν στην πόλη διαδηλωτές από τα γύρω χωριά. Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κιλελέρ, κάπου 200 χωρικοί θέλησαν να επιβιβασθούν σε τρένο χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο. Ο διευθυντής των Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων, Πολίτης, που επέβαινε στο τρένο, τους το αρνήθηκε. Οι χωρικοί οργίστηκαν κι άρχισαν να λιθοβολούν το συρμό, σπάζοντας τα τζάμια των βαγονιών. Το τρένο απομακρύνθηκε, αλλά σε απόσταση ενός χιλιομέτρου επαναλαμβάνονται οι ίδιες σκηνές από ομάδα 800 χωρικών. Οι άνδρες της στρατιωτικής δύναμης που ευρίσκοντο εντός του τρένου και μετέβαιναν στη Λάρισα για το συλλαλητήριο, διατάχθηκαν από τον επικεφαλής τους να πυροβολήσουν στον αέρα για εκφοβισμό. Οι χωρικοί εξαγριώνονται και τους επιτίθενται με πέτρες και ξύλα. Οι στρατιώτες ξαναπυροβολούν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο ή κατ' άλλους τέσσερις χωρικοί και να τραυματισθούν πολλοί. Ανάλογα επεισόδια έγιναν και στο χωριό Τσουλάρ (παλιά ονομασία του χωριού), με δύο νεκρούς χωρικούς και 15 τραυματίες. Οι συμπλοκές μεταξύ άοπλων διαδηλωτών και δυνάμεων καταστολής επεκτάθηκαν και στη Λάρισα, όταν οι αγρότες πληροφορήθηκαν τα αιματηρά επεισόδια στο Κιλελέρ και το Τσουλάρ. Δύο κολίγοι έπεσαν νεκροί, όταν το ιππικό ανέλαβε δράση. Το συλλαλητήριο έγινε, τελικά, με ειρηνικό τρόπο στις 3 το μεσημέρι στην Πλατεία της Θέμιδος. Για τις ταραχές στο Κιλελέρ, στο Τσουλάρ και τη Λάρισα, πολλά άτομα συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν. Αρκετοί αγρότες αθωώθηκαν στη συνέχεια με βουλεύματα, ενώ συνολικά 62 διαδηλωτές παραπέμφθηκαν σε δίκη. Αθωώθηκαν όλοι στις 23 Ιουνίου 1910, σε μια προσπάθεια εκτόνωσης της κατάστασης. Το χωριό αυτό καταστράφηκε κατά τα 2/3 τη νύκτα της 21ης προς 22α Αυγούστου 1944 από το γερμανικό τάγμα εφόδου, που είχε έδρα στο διπλανό χωριό Πλατύκαμπος, σε αντίποινα δολιοφθοράς που προξένησαν οι αντάρτες. Ο Αθανάσιος Ντόβας προστάτεψε το υπόλοιπο 1/3 του χωριού. Βραβεύεται κάθε χρόνο από το σύλλογο ανταρτών του Ν. Λαρίσης. Στο χωριό υπάρχει η εκκλησία του αγίου Αθανασίου, που είναι και πολιούχος του χωριού, και εορτάζει στις 2 Μαΐου, καθώς και ένα δημοτικό σχολείο, το οποίο όμως δε χρησιμοποιείται πλέον για παρακολούθηση μαθημάτων. Το 2019, πραγματοποιήθηκαν τα θυρανοίξια του ναού του Αγίου Τρύφωνα στη συνοικία Χατζηλαζάρο. Παλαιότερα ήταν Κοινότητα, στην οποία υπάγονταν τα χωριά Μόδεστος (Σαρχανλάρ), Αναγέννησις (Σάρκολον) και ο οικισμός στο σιδηροδρομικό σταθμό. Σήμερα αποτελεί ομώνυμο δημοτικό διαμέρισμα. Η πιο συνηθισμένη ασχολία των κατοίκων είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία, ενώ οι γυναίκες συνήθως ασχολούνται με τα οικιακά. Το 1950 αριθμούσε 864 κατοίκους. Στην απογραφή του 2001 αριθμούσε 841 και 309 κατοίκους το 2011. Σήμερα .gr, Σαν. «Η Εξέγερση του Κιλελέρ». Σαν Σήμερα .gr. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2020.

Η Μελία είναι πεδινό χωριό στο Νομό Λαρίσης. Βρίσκεται στο δήμο Κιλελέρ και στη δημοτική ενότητα Πλατυκάμπου. Είναι 19,5 χιλιόμετρα μακριά από τη Λάρισα και έχει υψόμετρο 62 μέτρα. Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο “Καποδίστριας”, μέχρι το 2010, η Μελία ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Μελίας, του πρώην Δήμου Πλατυκάμπου του νομού Λαρίσης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%82

Κενέμα

Η Κενέμα βρίσκεται νοτιοανατολικά της χώρας, νότια της Αν. περιφέρειας και νότια της Κενέμα. Το δημοφιλέστερο άθλημα στην Κενέμα, όπως και σε όλην την Σιέρρα Λεόνε, είναι το ποδόσφαιρο. Σύμφωνα με το εκπαιδευτικό σύστημα στην Σιέρρα Λεόνε, οι μαθητές φοιτούν για 6 χρόνια (συνήθως από τα 6 ως τα 12) στο δημοτικό και έξι στο Γυμνάσιο (13-18). Η φοίτηση στο δημοτικό είναι υποχρεωτική. Government Secondary School(GSSK) Holy Trinity Secondary School Ahmadiyya Secondary School Holy Rosary Secondary School Islamic Secondary School Eastern Radio 101.9 Radio Nongowa - SPIN FM 101.3 City Radio 103.3 Starline Radio 98.4 SLBS Radio Άλφα Λανσάνα (Alpha Lansana), ποδοσφαιριστής Έμερσον (Emerson), μουσικός Κέι Καμάρα (Kei Kamara),ποδοσφαιριστής Κεμοκάι Κάλλον (Kemokai Kallon), ποδοσφαιριστής Μούσα Κάλλον (Musa Kallon), ποδοσφαιριστής Μοχάμεντ Κάλλον (Mohamed Kallon), ποδοσφαιριστής Μπρίμα Σεσάυ (Brima Sesay), ποδοσφαιριστής Πωλ Κπάκα (Paul Kpaka), ποδοσφαιριστής Τζόζεφ Μπαντάλα Ντάουντα (Joseph Bandala Dauda), πολιτικός, νυν Υπουργός Εξωτερικών της Σιέρρα Λεόνε

Η Κενέμα (αγγλικά: Kenema) είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σιέρρα Λεόνε μετά την Φρήταουν και την Μπο. Είναι η πρωτεύουσα της Ανατολικής περιφέρειας και της επαρχίας Κενέμα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%BC%CE%B1

Garda Síochána

Η δύναμη ονομάστηκε αρχικά «Πολιτοφυλακή» (Civic Guard), αλλά το 1923 μετονομάστηκε σε An Garda Síochána και στα αγγλικά και στα ιρλανδικά. Αυτό συνήθως μεταφράζεται ως «Ο Φύλακας της Ειρήνης». Ως Garda Síochána na hÉireann («της Ιρλανδίας», προφέρεται: [ɡaːrd̪ə ʃiːxaːn̪ˠə n̪ˠə heːɾʲən̪ˠ]) εμφανίζεται το λογότυπο της, αλλά σπάνια χρησιμοποιείται αλλού. Ο πλήρης επίσημος τίτλος της σπάνια χρησιμοποιείται. Ο τρόπος με τον οποίο αναφέρεται εξαρτάται από τον ομιλητή. Είναι γνωστή και με το An Garda Síochána ή Garda Síochána ή Garda ή Gardaí (πληθυντικός) και ευρέως αποκαλείται ως «οι Φύλακες». Στον ενικό είναι Garda, ενώ χρησιμοποιείται και ως συλλογικό ουσιαστικό, όπως αστυνομία. Ένας αστυνομικός ονομάζεται garda (πληθυντικός gardaí), ή ανεπίσημα guard. Ένα αστυνομικό τμήμα ονομάζεται garda station. Garda είναι επίσης το όνομα του χαμηλότερου βαθμού της υπηρεσίας (ανάλογος με τον βρετανικό όρο constable «χωροφύλακας»). Guard είναι η πιο κοινή μορφή που χρησιμοποιείται από τα μέλη της δημοσίως. Η γυναίκα αστυνομικός αναφερόταν επίσημα ως bangharda (προφέρεται: [bˠanˌɣaːɾˠd̪ˠə], πληθυντικός banghardaí). Ο όρος αυτός καταργήθηκε το 1990, αλλά εξακολουθεί να χρησιμοποιείται κοινώς στη θέση του Garda όσον αφορά το φύλο. Επίσημος ιστότοπος

An Garda Síochána (προφέρεται: [ən ɡaːrd̪ə ʃiːxaːn̪ˠə], σημαίνει Ο Φύλακας της Ειρήνης), πιο συχνά αναφέρεται ως Gardaí (προφέρεται: [ɡaːɾˠd̪ˠiː], σημαίνει Φύλακες), είναι η αστυνομική δύναμη της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας. Η υπηρεσία διευθύνεται από τον εκάστοτε Φύλακα Επίτροπο (Garda Commissioner) που διορίζεται από την ιρλανδική κυβέρνηση. Η έδρα της είναι στο Φοίνιξ Παρκ (Phoenix Park) του Δουβλίνου.

https://el.wikipedia.org/wiki/Garda_S%C3%ADoch%C3%A1na

Τζόζεφ Μέρικ

Γεννήθηκε στο Λέστερ της Αγγλίας, γιος της Μαίρη Τζέην και του Άνταμ Ρόκλεϋ Μέρικ. Το πλήρες όνομά του ήταν Τζόζεφ Κάρεϊ Μέρικ και είχε έναν μικρότερο αδελφό (Ουίλλιαμ Άρθουρ) και μία αδελφή (Μάριον Ελάιζα). Από την ηλικία των δύο ή πέντε ετών, εμφάνισε δείγματα δυσμορφιών στο σώμα του και ανάπτυξης όγκων, που σταδιακά επεκτάθηκαν ώστε μέχρι την περίοδο της εφηβείας του ήταν πλήρως παραμορφωμένος. Σε κάποια χρονική περίοδο, το δεξί του χέρι και ο βραχίονας του επίσης αχρηστεύτηκαν. Η μητέρα του πέθανε από πνευμονία όταν ήταν έντεκα ετών και σύμφωνα με μαρτυρίες μελών της οικογένειας έπασχε και η ίδια από κάποια μορφή δυσμορφίας ή παράλυσης, ωστόσο καμία φωτογραφία της δεν έχει διασωθεί ώστε να επιβεβαιωθεί αυτό το ενδεχόμενο. Μετά το θάνατό της, ο πατέρας του παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, ωστόσο η παραμορφωμένη εμφάνιση του Μέρικ αποτέλεσε την αιτία να γίνει ανεπιθύμητος στους κόλπους της οικογένειάς του. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως πλανόδιος πωλητής, πριν καταλήξει για λόγους βιοπορισμού να γίνει θέαμα σε περιπλανώμενο τσίρκο (freak show). Την ίδια περίπου περίοδο, προκάλεσε το ιατρικό ενδιαφέρον του χειρούργου Φρέντερικ Τριβς (Frederick Treves), ο οποίος παρουσίασε τον Μέρικ στην Παθολογική Εταιρεία του Λονδίνου το 1884. Μετά την απαγόρευση τέτοιου είδους θεαμάτων στην Αγγλία, το 1886, ταξίδεψε στο Βέλγιο, προς αναζήτηση εργασίας. Εκεί αντιμετωπίστηκε με μεγαλύτερη σκληρότητα και τελικά έπεσε θύμα κλοπής και εγκατάλειψης. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Λονδίνου (Whitechapel Hospital) όπου τον ανέλαβε ο Τριβς και σύντομα έγινε ο διασημότερος ασθενής του. Το νοσοκομείο φρόντισε να του παραχωρηθεί μία ειδικά διαμορφωμένη μόνιμη κατοικία, σε μία από τις πτέρυγες του νοσκομείου, καθώς σύμφωνα με την πολιτική που ίσχυε απαγορευόταν η κατάληψη κρεβατιών από ασθενείς που έπασχαν από ανίατες ασθένειες. Εκεί έζησε μέχρι το θάνατό του, στις 11 Απριλίου 1890. Σε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο της περιόδου που ο Μέρικ εργαζόταν στο τσίρκο, ο ίδιος αναφέρει πως η παραμόρφωσή του οφειλόταν σε φοβία της μητέρας του για τους ελέφαντες, την οποία είχε αναπτύξει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Οι πρώτες επιστημονικές ερμηνείες για τη δυσμορφία του αναφέρονταν σε πιθανή ελεφαντίαση, μία νόσο του λεμφικού συστήματος προκαλούμενη από παρασιτικούς σκώληκες. Το 1971, ο ανθρωπολόγος Άσλεϊ Μόνταγκιου πρότεινε πως ο Μέρικ έπασχε από νευροϊνωμάτωση τύπου 1, μία γενετική ανωμαλία - γνωστή και ως σύνδρομο von Recklinghausen - που προκαλεί ανάπτυξη όγκων. Το 1979, ο Μάικλ Κοέν ανακάλυψε μία νέα σπάνια νόσο που αργότερα έλαβε το όνομα σύνδρομο του Πρωτέα. Το 1986, υποστηρίχθηκε για πρώτη φορά πως το σύνδρομο αυτό ήταν η αιτία της δυσμορφίας του Μέρικ. Λεπτομερέστερες αναλύσεις του γενετικού υλικού του Μέρικ, που έγιναν σε δείγματα τριχών και οστών του τον Ιούλιο του 2003, κατέληξαν πως είναι κλινικά βέβαιο πως έπασχε από το σύνδρομο του Πρωτέα και πιθανόν να έπασχε ταυτόχρονα από νευροινωμάτωση. Η ζωή του Μέρικ αποτυπώθηκε στην κινηματογραφική ταινία The Elephant Man (Ο Άνθρωπος Ελέφαντας) του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιντς, καθώς και στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Μπέρναρντ Πόμερανς, το οποίο απέσπασε το βραβείο Tony καλύτερου θεατρικού έργου για το 1979. Michael Howell, Peter Ford, The True History of the Elephant Man, Penguin Books, London 1992 ιστοσελίδα αφιερωμένη στον Τζόζεφ Μέρικ Φωτογραφία του κρανίου του Μέρικ από το Discovery.com

Ο Τζόζεφ Μέρικ (Joseph Carey Merrick, 5 Αυγούστου 1862 – 11 Απριλίου 1890), γνωστός και ως ο Άνθρωπος Ελέφαντας, ήταν ένας Άγγλος πολίτης που απασχόλησε την επιστήμη και την κοινή γνώμη της Βικτοριανής Αγγλίας εξαιτίας μίας σπάνιας ασθένειας από την οποία έπασχε, προκαλώντας δυσμορφίες του σώματός του. Η σύγχρονη διάγνωση έδειξε ότι ο Μέρικ έπασχε από τη σπάνια διαταραχή που ονομάζεται Σύνδρομο του Πρωτέα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%B6%CE%B5%CF%86_%CE%9C%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BA

Στήλη των εξόριστων

Η στήλη είναι από σκούρο γρανίτη. Φέρει αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Το κείμενο είναι μια διαταγή αμνηστίας του αρχιερέα του Άμωνα Μεχεπέρρε. Το επάνω μέρος της στήλης φέρει σημαντικές φθορές, ενώ της λείπει ένα μεγάλο τμήμα. Το τμήμα που σώζεται εικονίζει τον ιερέα του Αμώνα σε στάση προσευχής προς τον θεό. Το κάτω μέρος που είναι μεγαλύτερο σώζεται ολόκληρο. Το κείμενο είναι γραμμένο σε 23 σειρές, από τις οποίες οι πρώτες τέσσερις έχουν φθαρεί. Είναι έργο της 21ης δυναστείας, όταν ο Φαραώ κυβερνούσε από την Τάνις, ενώ οι Θήβες ήταν σχεδόν αυτόνομες με τοπικό άρχοντα τον αρχιερέα του Άμωνα. Το έτος 25 της κυβέρνησης του Ψουσέννη Α’ ξέσπασε επανάσταση εναντίον του ιερές Μασαχάρτα. Ο Μενχεπέρρε, αδελφός και διάδοχος του Μασαχάρτα κατέπνιξε την επανάσταση, μπήκε ως νικητής στις Θήβες και στέφθηκε διάδοχος του πατέρα του από τον θεό Άμωνα. Λίγο αργότερα ένας χρησμός μαντείου του ιερού του Άμωνα ζήτησε να επιτραπή στους εξόριστων να επιστρέψουν από την όαση Χάργκα ξανά στις Θήβες. Η στήλη αναφέρει τις εξής χρονολογίες: 25ο έτος της βασιλείας του Σμένδη, Γ’ Σχήμου 29: Χρησμός 25ο έτος, Α’ Αχέτ 4: Είσοδος του Μενχεπέρρε στις Θήβες Έτος 1 (της βασιλείας του Αμενεμνεσούτ ή του Ψουσέννη Α’): Αμνηστία των εξόριστων Jürgen von Beckerath: Verbanntenstele, in: Lexikon der Ägyptologie, Bd. VI, 1986, S. 919-920 Jürgen von Beckerath, Die Stele der Verbannten im Museum des Louvre, in: Revue d'Égyptologie, Bd. 20, 1968, S. 7-36 Heike Sternberg-el Hotabi: Die Stele der Verbannten, TUAT II/1, 1986, S. 112-117 The Libyan anarchy: inscriptions from Egypt's Third Intermediate Period Robert Kriech Ritner, Society of Biblical Lit, 2009, σελ. 124 Παρουσίαση της στήλης από το Μουσείο του Λούβρου

Η στήλη των εξόριστων που φιλοξενείται στο μουσείο του Λούβρου με τον αριθμό C 256 είναι αρχαιολογικό εύρημα από την Αίγυπτο. Ανακαλύφθηκε το 1860 από τον Ανρί Μονίρ, Γάλλο αντιπρέσβη στο Λούξορ, και μεταφέρθηκε το 1884 στο Παρίσι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AE%CE%BB%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%B5%CE%BE%CF%8C%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%89%CE%BD

Αγραφορράχη Αιτωλοακαρνανίας

Η Αγραφορράχη είναι κτισμένος σε υψόμετρο 100 μέτρων και βρίσκεται βορειοανατολικά του Μεσολογγίου σε απόσταση 6,5 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης και 1,5 χλμ. βόρεια του Αγίου Θωμά και της Ιόνιας Οδού. Ως οικισμός περιλαμβάνεται στις ελληνικές απογραφές από το 1981 ως μέρος της τότε κοινότητας Αγίου Θωμά. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, μαζί με τον Άγιο Θωμά, το Μετόχι και τα Πασπαλιαρέικα αποτελούν την τοπική κοινότητα Αγίου Θωμά που ανήκει στη δημοτική ενότητα Αγίου Θωμά του δήμου Ιεράς Πόλης Μεσολογγίου.

Η Αγραφορράχη είναι χωριό του νομού Αιτωλοακαρνανίας στη Στερεά Ελλάδα (περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας). Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ο πληθυσμός του ανέρχεται στους 8 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CF%81%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Μπίκου

"Μπίκου" σημαίνει κυριολεκτικά «ζητιάνος» ή «εκείνος που ζει από ελεημοσύνη». Ο ιστορικός Βούδας, ο πρίγκιπας Σιντάρτα, έχοντας εγκαταλείψει μια ζωή ευχαρίστησης και άνεσης, έζησε ως "επιμελητής ελεημοσύνης" ως μέρος του τρόπου ζωής του. Εκείνοι από τους πιο σοβαρούς μαθητές του που "παραιτήθηκαν" από τη ζωή τους ως κοσμικοί και ήρθαν να σπουδάσουν με πλήρη απασχόληση υπό την επίβλεψή του, υιοθέτησαν επίσης αυτόν τον τρόπο ζωής. Αυτά τα μέλη φοιτητών έγιναν η κοινότητα χειροτονισμένων μοναχών που περιπλανήθηκαν από πόλη σε πόλη καθ 'όλη τη διάρκεια του έτους, ζώντας απο ελεημοσύνη και σταματώντας σε ένα μέρος μόνο για τη Βάσσα, τους βροχερούς μήνες της εποχής των μουσώνων. Στον σχολιασμό της Νταμαπάντα (μια συλλογή ρητών του Βούδα σε μορφή στίχου) απο τον Μπουνταγκόσα, ο μπίκου ορίζεται ως "το άτομο που βλέπει τον κίνδυνο". Επομένως, επιδιώκει χειροτονία για να πάρει απελευθέρωση από αυτόν. Η Νταμαπάντα δηλώνει:[266-267] Δεν είναι μοναχός κάποιος μόνο και μόνο επειδή ζει απο τις ελεημοσύνες των άλλων. Χωρίς την υιοθέτηση εξωτερικής μορφής καθίσταται κάποιος αληθινός μοναχός. Όποιος εδώ ζει μια "ιερή" ζωή, ξεπερνώντας τόσο την αξία όσο και την υποτιμητικότητα, και βαδίζει με κατανόηση σε αυτόν τον κόσμο - πραγματικά ονομάζεται μοναχός.Για ιστορικούς λόγους, ο πλήρης χειροτονισμός των γυναικών δεν ήταν διαθέσιμος στους ασκούμενους της Τεραβάντα και της Βαγραγιάνα, αν και πρόσφατα η πλήρης χειροτονία των γυναικών επανήλθε σε πολλές περιοχές. Στην αγγλική λογοτεχνία πριν από τα μέσα του 20ού αιώνα, οι βουδιστές μοναχοί αναφέρονται συχνά με τον όρο bonze, ιδιαίτερα όταν περιγράφονται μοναχοί από την Ανατολική Ασία και τη Γαλλική Ινδοκίνα. Αυτός ο όρος προέρχεται απο το ιαπωνικό μπονσό, που σημαίνει «ιερέας, μοναχός» και το ίδιο με την σειρά του προέρχεται απο τα Πορτογαλικά και Γαλλικά. Είναι σπάνιο στη σύγχρονη λογοτεχνία.Οι βουδιστές μοναχοί κάποτε αποκαλούνταν talapoy ή talapoin, από το γαλλικά talapoin, και το πορτογαλικό talapão, και τέλος από το tala pōi της γλώσσας Μον, που σημαίνει «ο άρχοντας μας». Ο μοναχισμός της Τεραβάντα οργανώνεται γύρω από τις κατευθυντήριες γραμμές που βρίσκονται σε ένα τμήμα του Πάλι Κανόνα που ονομάζεται Βίναγια Πιτάκα. Οι λαϊκοί υφίστανται χειροτονία ως αρχάριοι (śrāmaṇera ή sāmanera) σε μια ιεροτελεστία γνωστή ως «προχώρημα». Οι Σαμάνες υπόκεινται στις Δέκα Εντολές. Από εκεί μπορεί να πραγματοποιηθεί πλήρης χειροτονία. Οι μπίκου υπόκεινται σε ένα πολύ μεγαλύτερο σύνολο κανόνων που είναι γνωστό ως Πατιμόκα (Τεραβάντα) ή Πρατιμόκσα (Μαχαγιάνα και Βαγραγιάνα). Στη Μαχαγιάνα ο μοναχισμός είναι μέρος του συστήματος των «όρκων της ατομικής απελευθέρωσης». Αυτοί οι όρκοι λαμβάνονται από μοναχούς και μοναχές προκειμένου να αναπτυχθεί προσωπική ηθική πειθαρχία.Οι μοναχοί παίρνουν τους όρκους τους για ολόκληρη την ζωή τους, αλλά μπορούν να παραιτηθούν απο αυτούς και να επιστρέψουν στη μη μοναστική ζωή τους και ακόμη και να ξανά πάρουν τους όρκους αργότερα. Ένα άτομο μπορεί να πάρει τους όρκους έως και τρεις φορές ή επτά φορές σε μια ζωή, ανάλογα με τις συγκεκριμένες πρακτικές κάθε σχολής πειθαρχίας. Με αυτόν τον τρόπο, ο Βουδισμός κρατά τους όρκους «καθαρούς». Είναι δυνατό να διατηρήσει ή να αφήσει αυτόν τον τρόπο ζωής ένας μπίκου, αλλά θεωρείται εξαιρετικά κακό να παραβεί αυτούς τους όρκους. Στο Θιβέτ, οι χειροτονίες των ουπασάκα, πραβράγια και μπίκου λαμβάνονται συνήθως σε ηλικίες έξι, δεκατέσσερα και είκοσι ένα ή μεγαλύτερες, αντίστοιχα. Το ειδικό ένδυμα των χειροτονισμένων, που αναφέρεται στα αγγλικά ως robe, προέρχεται από την ιδέα να φοράμε μια απλή ανθεκτική μορφή προστασίας για το σώμα από τον καιρό και το κλίμα. Σε κάθε παράδοση υπάρχει ομοιομορφία στο χρώμα και το στυλ του ενδύματος. Το χρώμα επιλέγεται συχνά λόγω της ευρύτερης διαθεσιμότητας ορισμένων χρωστικών σε μια δεδομένη γεωγραφική περιοχή. Στο Θιβέτ και στις περιοχές των Ιμαλαΐων (Κασμίρ, Νεπάλ και Μπουτάν) το κόκκινο είναι η προτιμώμενη χρωστική ουσία που χρησιμοποιείται ως βαφή των ράσων. Στη Βιρμανία το κοκκινωπό καφέ. Στην Ινδία, τη Σρι Λάνκα και τη Νοτιοανατολική Ασία επικρατούν διάφορες αποχρώσεις κίτρινου, ώχρας και πορτοκαλιού. Στην Κίνα, την Κορέα, την Ιαπωνία και το Βιετνάμ, συνηθίζεται το γκρι ή το μαύρο χρώμα. Οι μοναχοί κάνουν συχνά τις δικές τους ρόμπες από ύφασμα που τους δίνεται.Οι ρόμπες των Θιβετιανών μοναχών και αρχάριων μοναχών διαφέρουν σε διάφορες πτυχές, ειδικά στην εφαρμογή των «τρυπών» στο έδνυμα των μοναχών. Μερικοί μοναχοί σχίζουν τις ρόμπες τους και κατόπιν επιδιορθώνουν ξανά αυτά τα κομμάτια. Οι Ουπασάκα δεν μπορούν να φορούν το "τσο γκου", έναν κίτρινο "ιστό" που φοριέται κατά τη διάρκεια διδασκαλιών τόσο από αρχάριους όσο και από πλήρεις μοναχούς. Για την τήρηση της Καθίνα Πούτζα (φεστιβάλ), μια ειδική ρόμπα της Καθίνα γίνεται σε 24 ώρες από δωρεές από λαϊκούς υποστηρικτές ενός ναού. Η ρόμπα δωρίζεται στον ναό ή το μοναστήρι, και οι κάτοικοι μοναχοί επιλέγουν έπειτα από τον αριθμό τους έναν μοναχό για να λάβει αυτήν την ειδική ρόμπα. Ο Σάικο (Ιάπωνας βουδιστής μοναχός που ίδρυσε τη σχολή βουδισμού Τένταϊ) ζήτησε να κατασκευαστεί μια πλατφόρμα χειροτονίας Μαχαγιάνα στην Ιαπωνία. Η άδεια χορηγήθηκε επτά ημέρες μετά το θάνατό του και η πλατφόρμα ολοκληρώθηκε το 827 από τον μαθητή του, Γκισίν.Ο Σάικο πίστευε ότι οι 250 εντολές αφορούσαν τον Σραβακαγιάνα και ότι η χειροτονία θα έπρεπε να χρησιμοποιεί τις αρχές Μαχαγιάνα. Όρισε ότι οι μοναχοί θα παραμένουν στο Όρος Χιέι για δώδεκα χρόνια μεμονωμένης εκπαίδευσης και θα ακολουθούν τα κύρια θέματα των 250 εντολών: φιλανθρωπία, όχι βλάψιμο, όχι μεθυστικά, χορτοφαγική διατροφή και μείωση εργασίας για κέρδη. Μετά από δώδεκα χρόνια, οι μοναχοί έπειτα χρησιμοποιούσαν τις αρχές Βινάγια ως προσωρινή ή συμπληρωματική οδηγία για το πως να συμπεριφέρονται όταν υπηρετούν σε μη μοναχικές κοινότητες. Οι μοναχοί Τεντάι ακολούθησαν αυτήν την πρακτική.Στην Κορέα, η πρακτική της αγαμίας ποικίλλει. Οι δύο αιρέσεις του Κορεάτικου Σον διαιρέθηκαν το 1970 για αυτό το ζήτημα. Το Τζόγκιε είναι πλήρως άγαμο ενώ το Τάεγκο έχει τόσο ασυνήθιστους μοναχούς όσο και μη-άγαμους ιερείς που θυμίζουν αυτούς της Ιαπωνίας. Σαμανέρα (βουδισμός) Σιντάρτα Γκαουτάμα Ηγουμένη Βουδισμός στην Ιαπωνία Τεραβάντα

Μπίκου (αγγλικά: bhikkhu‎, σανσκριτικά: bhikṣu) είναι ο χειροτονισμένος μοναχός στον Βουδισμό. Αρσενικά και θηλυκά μοναστικά σώματα (θηλυκό: μπικούνι, bhikkhunī) είναι μέλη της βουδιστικής κοινότητας.Οι ζωές όλων των βουδιστών μοναχών διέπονται από ένα σύνολο κανόνων που ονομάζονται prātimokṣa ή pātimokkha. Ο τρόπος ζωής τους διαμορφώνεται για να υποστηρίζει την πνευματική τους πρακτική: για να ζήσει μια απλή και διαλογιστική ζωή και να επιτύχει τη νιρβάνα.Άτομο κάτω των 20 ετών δεν μπορεί να χειροτονηθεί ως μπίκου ή μπικούνι αλλά μπορεί να χειροτονηθεί ως σαμανέρα (αγγλικά: samanera‎).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85

Πλάτανος Ηρακλείου

Στη βενετική απογραφή και την τουρκική του 1671 δεν αναφέρεται. Το 1834 είχε 15 χριστιανικές οικογένειες και το 1881 162 χριστιανούς και 13 Μουσουλμάνους. Το 1878 συγκεντρώθηκαν περισσότεροι από 4.000 αδερφοχτοί για να διαμαρτυρηθούν επειδή δεν πήγαιναν προμήθειες για βοήθεια που έστελναν από την Ελλάδα και επειδή υπέστησαν καταπίεση από τους καπετάνιους για να εισπράττουν το φόρο της δεκάτης και το μισό της σοδειάς από τις εγκαταλελειμμένες τουρκικές περιουσίες. Μάλιστα, κατά τις συζητήσεις με τους καπεταναίους έφθασαν στο σημείο να σκοτώσουν το Γεώργιο Μαρή και το Γεώργιο Παπαχατζάκη. Στα δυτικά, σε απόσταση 500 μ. στη θέση Μοναστηριακές Αχλάδες και Γουδιές βρισκόταν Πρωτομινωικός συνοικισμός. Ο Ξανθουδίδης ανακάλυψε το 1915 δύο θολωτούς τάφους, μέσα στους οποίους βρέθηκαν πρωτομινωικές σφραγίδες, λίθινα αγγεία κλπ. Ως οικισμός αναφέρεται επίσημα το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να προσαρτάται στην τότε κοινότητα Βασιλικών Ανωγείων. Το 1928 με το ΦΕΚ 4Α - 16/01/1928 ορίστηκε έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης και την τροποποίησή του Κλεισθένης Ι, μαζί με την Κανδήλα αποτελούν κοινότητα που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Γόρτυνας του Δήμου Γόρτυνας και σύμφωνα την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 188 κατοίκους.Δείτε: Κοινότητα Πλατάνου Το Ηράκλειον και ο νομός του. Ηράκλειο: Νομαρχία Ηρακλείου. 1971.

Ο Πλάτανος είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του Δήμου Γορτύνης στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης. Ανήκε στην Επαρχία Καινούργιου στο νομό Ηρακλείου. Η απόστασή του από το Ηράκλειο είναι 51 χιλιόμετρα. Η θέση του είναι στα 95 μ. κοντά στη Μεσαρά. Το όνομα του προέρχεται από αιωνόβιο δέντρο. Οι κάτοικοι ασχολούνται με την γεωργία και παράγεται ελαιόλαδο. Στον οικισμό βρίσκεται ο ναός του Αγίου Γεωργίου. Στο χωριό υπάρχει Δημοτικό Σχολείο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85

Νικόλαος Στεφανάκης

Η Νικόλαος Στεφανάκης εμφανίστηκε στο στίβο το 1933 με τα χρώματα του Πανιωνίου Γ.Σ. και αποσύρθηκε το 1949. Αγωνίστηκε σε διάφορα αγωνίσματα ρίψεων αλλά διακρίθηκε στη σφαιροβολία. Αναδείχθηκε πέντε φορές πανελληνιονίκης και έφτασε το πανελλήνιο ρεκόρ της σφαίρας στα 14,635 μ. Επίσης, μετείχε και διακρίθηκε στους Βαλκανικούς Αγώνες Στίβου κατακτώντας τέσσερα μετάλλια. Στην ιστορία του ελληνικού στίβου υπήρξε ο σφαιροβόλος που διαδέχθηκε τον Ηλία Βεργίνη του Εθνικού Γ.Σ. που κυριαρχούσε την περίοδο 1929-1937 και παρέδωσε τη σκυτάλη στον Κώστα Γιαταγάνα, επίσης του Εθνικού Γ.Σ. μετά το 1947. Το 1940 του απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός Πανιωνίου για τη συνολική αθλητική προσφορά του. Πανελλήνιο ρεκόρ Σφαιροβολία: 14,635 μ. (1940).Πρωταθλητής Ελλάδος Σφαιροβολία: πέντε φορές: 1936 (13,57), 1937 (13,38), 1938 (14,0), 1940 (14,36), 1946.Βαλκανικοί Αγώνες 2ος: 1936 (13,90), 1940 (14,26) 3ος: 1938 (14,0), 1939 (14,29)Χρυσός Σταυρός Πανιωνίου: 1940 Πέτρου Λινάρδου, "Η Σμύρνη του Πανιωνίου". Πέτρου Λινάρδου, "Ο Πανιώνιος ριζώνει στη Νέα Σμύρνη (1930-1940)", εφ. Πανιώνιος Κόσμος, φ. 22 (30/5/2009), σελ. 8.

Ο Νικόλαος Στεφανάκης υπήρξε πρωταθλητής Ελλάδος στο στίβο κατά τις δεκαετίες του ’30 και ’40 στις ρίψεις και μέλος της εθνικής ομάδας στους Βαλκανικούς Αγώνες Στίβου. Ως αθλητής του Πανιωνίου Γ.Σ. αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδος στη σφαιροβολία και κατέρριψε το πανελλήνιο ρεκόρ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

Σκάρα Μπρε (νεολιθικός οικισμός)

Μέχρι το 1850 το Σκάρα Μπρε βρισκόταν καλυμμένο από εδαφικά ιζήματα. Μεταξύ του 1928 και 1930 ο οικισμός ανασκάφτηκε πλήρως από τον Βερ Γκόρντον Τσάιλντ. Οι κάτοικοι του Σκάρα Μπρε ήταν κατασκευαστές και χρήστες των αυλακωμένων αγγείων. Τα σπίτια χρησιμοποίησαν τη γη για προστασία αλλά, καθώς ήταν βυθισμένα στο έδαφος, χτίστηκαν σε στρώματα προϋπαρχόντων οικιακών απορριμμάτων. Αν και τα απορρίμματα παρείχαν στα σπίτια μικρό βαθμό σταθερότητας, λειτουργούσαν σαν στρώματα μόνωσης ενάντια στο σκληρό χειμερινό κλίμα των Ορκάδων. Κατά μέσον όρο τα σπίτια έχουν εμβαδόν 40 τετραγωνικά μέτρα, αποτελούμενα από ένα μεγάλο τετραγωνικό δωμάτιο που περιέχει μία μεγάλη εστία, που χρησιμοποιούνταν για θέρμανση και μαγείρεμα. Λόγω της έλλειψης δέντρων και ξυλείας οι κάτοικοι του Σκάρα Μπρε χρησιμοποίησαν ξύλα που εκβράζονταν στη ακτή και μπαλένες από φάλαινες με τύρφη και άχυρο για την κατασκευή της στέγης στις κατοικίες τους. Οι κατοικίες περιέχουν πετρόκτιστα έπιπλα, όπως ντουλάπια, καθίσματα, και κιβώτια αποθήκευσης. Το σχέδιο του οικισμού περιλάμβανε ένα περίπλοκο σύστημα αποχέτευσης,συμπεριλαμβανομένης μιας πρωτόγονης μορφής τουαλέτας σε κάθε κατοικία. Επτά από τα σπίτια έχουν παρόμοια έπιπλα, με τα κρεβάτια και τα ντουλάπια στις ίδιες θέσεις σε κάθε σπίτι. Η θέση των ντουλαπιών, τοποθετημένων στον τοίχο απέναντι από την πόρτα, ήταν το πρώτο πράγμα που έβλεπε όποιος εισερχόταν στο σπίτι. Το όγδοο σπίτι δεν έχει κανένα κιβώτιο ή ντουλάπι αποθήκευσης, αλλά έχει χωριστεί σε κάτι παρόμοιο με μικρούς θαλαμίσκους. Κατά την διάρκεια της ανασκαφής του βρέθηκαν θραύσματα πέτρας, οστών και ελαφοκέρατος. Είναι πιθανό το κτίσμα αυτό να χρησιμοποιήθηκε ως εργαστήριο κατασκευής απλών εργαλείων, όπως κοκάλινες βελόνες ή τσεκούρια πυρόλιθου. Στον οικισμό του Σκάρα Μπρε ανακαλύφθηκε το παλαιότερο γνωστό δείγμα ανθρώπινου ψύλλου Pulex irritans στην Ευρώπη. Η χρονολόγηση με τη μέθοδο του ραδιενεργου άνθρακα 14 έδειξε ότι ο οικισμός κατοικήθηκε περίπου από το 3100 π.Χ. και για περίπου εξακόσια χρόνια. Το 2500 π.Χ. περίπου, μετά την αλλαγή του κλίματος το οποίο έγινε ακόμα πιό κρύο και υγρό, ο οικισμός εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του. Παρόλου που υπάρχουν πολλές θεωρίες για τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψαν το Σκάρα Μπρε οι κάτοικοί του, δεν υπάρχουν σαφείς αποδείξεις που να τεκμηριώνουν κάποια από αυτές. Η Καρδιά των Νεολιθικών Ορκάδων (Heart of Neolithic Orkney) χαρακτηρίστηκε Μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς τον Δεκέμβριο του 1999. Εκτός από το Σκάρα Μπρε, το μνημείο περιλαμβάνει τον Τύμβο Μέισοου, τον Κύκλο του Μπρόντγκαρ και τους Λίθους του Στέννες. Η παιδική νουβέλα «Το παιδί με το μπρούτζινο τσεκούρι» της Κάθλην Φίντλερ βασίζεται στις τελευταίες μέρες του Σκάρα Μπρε. Τον Αύγουστο του 2007 ο χώρος βανδαλίστηκε και ζωγραφίστηκε με γκραφίτι, το οποίο όμως αφαιρέθηκε επιτυχώς τον επόμενο μήνα. Ένας συγκρίσιμος, αν και μικρότερος, αρχαιολογικός χώρος υπάρχει στο Ρίνιο (Rinyo) της νήσου Ρούσεϊ (Rousay) του συμπλέγματος των Ορκάδων. Παραδόξως δεν βρέθηκε κανένα ταφικό μνημείο όμοιο με το Μέισοου στο Ρούσεϊ, παρόλο που βρέθηκε ένας μεγάλος αριθμός θολωτών τύμβων. Η Κορυφή του Χάουαρ (Knap of Howar) στη νήσο Πάπα Ουέστρεϊ (Papa Westray) των Ορκάδων είναι μία καλοδιατηρημένη νεολιθική αγροικία χρονολογημένη μεταξύ του 3500 και 3100 π.Χ. Είναι παρόμοια σε σχεδίαση με το Σκάρα Μπρε, όμως από μία προηγούμενη περίοδο και πιστεύεται πως είναι το αρχαιότερο διατηρημένο κτίσμα στη Βόρεια Ευρώπη. Καρδιά των Νεολιθικών Ορκάδων Τύμβος Μέισοου (Maeshowe) Λίθοι του Στέννες (Standing Stones of Stenness) Ο Κύκλος του Μπρόντγκαρ (Ring of Brodgar) Πέτρα Λουντ (The Stone Lud) Ο κατάλογος με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO Η επίσημη ιστοσελίδα του Σκάρα Μπρε

Ο αρχαιολογικός χώρος του Σκάρα Μπρε (Scara Brae) είναι μεγάλος πετρόκτιστος νεολιθικός οικισμός, ο οποίος βρίσκεται στον κόλπο του Σκάιλ (Skaill) στην δυτική ακτή της νήσου Μέινλαντ του συμπλέγματος των Ορκάδων νήσων της Σκωτίας. Αποτελείται από δέκα σπίτια και κατοικούνταν από το 3100 έως το 2500 π.Χ. περίπου. Το επίπεδο συντήρησης είναι τέτοιο που ο οικισμός έχει κερδίσει μία θέση ανάμεσα στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, ενώ πρόκειται για το πλέον ολοκληρωμένο νεολιθικό χωριό της Ευρώπης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B5_(%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82)

Κολόμπο

Το όνομα Κολόμπο δόθηκε στην πόλη από τους Πορτογάλους το 1505. Το όνομα πιστεύεται ότι προέρχεται από το κλασικό σιναλέζικο όνομα Κολόν Θότα (කොලොන් තොට), που σημαίνει «Λιμάνι στον ποταμό Κελάνι».Μια άλλη πεποίθηση είναι ότι το όνομα προέρχεται από το σιναλέζικο όνομα Κολά Αμπά Θότα (කොල-අඹ-තොට) που σημαίνει «Λιμάνι με φυλλώδη/πράσινα δέντρα μάνγκο». Αυτό συμπίπτει με την ιστορία του Ρόμπερτ Νοξ για το νησί ενώ ήταν φυλακισμένος στην Κάντι. Γράφει ότι, «Στη Δύση, η Πόλη του Κολόμπο, που ονομάζεται από ένα δέντρο, που οι ντόπιοι αποκαλούν Ambo, (που φέρει φρούτα μάνγκο) που φυτρώνουν σε αυτό το μέρος. Αλλά αυτό δεν έχει ποτέ καρπό, αλλά μόνο φύλλα, τα οποία στη γλώσσα τους λέγονται Κόλα και έτσι ονόμασαν το δέντρο Κολάμπο: το οποίο οι Χριστιανοί προς τιμήν του Κολόμβου το μετέτρεψαν σε Κολόμπο.» Ο συγγραφέας της παλαιότερης γραμματικής των σιναλέζικων, Σιντατσαγκαράβα (Sidatsangarava), που γράφτηκε τον 13ο αιώνα, έγραψε για μια κατηγορία λέξεων που ανήκαν αποκλειστικά στην πρώιμη σιναλέζικη γλώσσα. Παραθέτει το naramba (να δείτε) και το kolamba (πέρασμα ή λιμάνι) ως προερχόμενα από την γηγενή γλώσσα Vedda. Το Kolamba μπορεί επίσης να είναι η πηγή του ονόματος της εμπορικής πρωτεύουσας Κολόμπο. Εθνική Βιβλιοθήκη της Σρι Λάνκα Πληροφορίες από το Lanka Media Αρχειοθετήθηκε 2018-08-06 στο Wayback Machine. Colombo Municipal Council, Ιστορία της πόλης Χάρτης

Το Κολόμπο ((σιναλέζικα: කොළඹ, Ταμίλ: கொழும்பு) είναι η μεγαλύτερη πόλη και οικονομική πρωτεύουσα του νησιωτικού κράτους της Σρι Λάνκα. Είναι το οικονομικό κέντρο του νησιού και ένας τουριστικός προορισμός. Βρίσκεται στη δυτική ακτή του νησιού, κοντά στη διοικητική πρωτεύουσα Κότε και αποτελεί το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Στην πόλη κατοικούν περίπου 681.000 κάτοικοι. Είναι επίσης διοικητική πρωτεύουσα της Δυτικής Περιφέρειας και πρωτεύουσα της επαρχίας του Κολόμπο. Το Κολόμπο είναι ένα πολυσύχναστο και ζωντανό μέρος με ένα μείγμα σύγχρονης ζωής, αποικιακών κτιρίων και ερειπίων.Λόγω του μεγάλου φυσικού του λιμανιού και της στρατηγικής του θέσης πάνω στους εμπορικούς δρόμους που ένωναν Ανατολή με Δύση, το Κολόμπο ήταν ήδη γνωστό στους εμπόρους της αρχαιότητας 2.000 χρόνια πριν. Όμως έγινε πρωτεύουσα του νησιού μόνο όταν η Σρι Λάνκα έγινε μέρος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 1815 και παρέμεινε πρωτεύουσα όταν το κράτος απέκτησε την ανεξαρτησία του το 1948. Το 1978, όταν οι διοικητικές λειτουργίες μεταφέρθηκαν στο Κότε, το Κολόμπο παρέμεινε οικονομική και εμπορική πρωτεύουσα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%BF

Εφημερίδα της Κυβερνήσεως

Περίπου με τον ίδιο χαρακτήρα με την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως εκδίδονταν προηγουμένως Ο Φίλος του Νόμου (1824-1825), η Γενική Εφημερίς της Ελλάδος (1825-1832) με εντολή του Εκτελεστικού, ο Ελληνικός Μηνύτωρ, λίγο αργότερα το 1832 η Εφημερίς της Ελλάδος και στη συνέχεια η Εθνική Εφημερίς (17 Απριλίου 1832). Τα έντυπα αυτά αφιέρωναν όλη ή μέρος της ύλης τους σε επίσημες αποφάσεις του κράτους. Η Εφημερίς της Κυβερνήσεως ιδρύθηκε με το Βασιλικό Διάταγμα (Β.Δ.) αριθ. 2 της 1 Φεβρουαρίου 1833 (Ι.Η.)/13 Φεβρουαρίου 1833 (Γ.Η.) και αποτελεί μια από τις πρώτες νομοθετικές πρωτοβουλίες της Αντιβασιλείας του Όθωνα. Το εν λόγω Βασιλικό Διάταγμα δημοσιεύθηκε στο υπ’ αριθ. 1 φύλλο της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως (Φ.Ε.Κ.) στις 16/28 Φεβρουαρίου 1833 και ειδικότερα στο άρθρο 1 ανέφερε: Ἄρθ. 1. Ὅλοι οἱ φέροντες τὴν ἡμετέραν ὑπογραφὴν νόμοι καὶ διατάγματα, ὅλαι αἱ δημοσιότητος χρήζουσαι διατάξεις καὶ διακηρύξεις τῶν ἡμετέρων ὑπουργείων, ἔτι δὲ αἱ περὶ διορισμῶν καὶ προβιβασμῶν εἰς τὰς δημοσίους ὑπηρεσίας, καὶ αἱ περὶ παραιτήσεων εἰδοποιήσεις, θέλουν δημοσιεύεσθαι τοῦ λοιποῦ διὰ μιᾶς ἐπισήμου ἐφημερίδος, ἥτις θέλει φέρει τὸ ὄνομα Ἐφημερὶς τῆς Κυβερνήσεως τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος, καὶ ἐκδίδεσθαι ὑπὸ τὴν ἐφορίαν τοῦ ἡμετέρου ἐπὶ τῶν Ἐσωτερικῶν Γραμματέως τῆς Ἐπικρατείας. Η Εφημερίς της Κυβερνήσεως του Βασιλείου της Ελλάδος μέχρι τις 5 Νοεμβρίου 1834 (αριθ. φύλλου 40), εκδιδόταν στο Ναύπλιο, ενώ από τις 21 Δεκεμβρίου 1834, μετά τη μεταφορά της πρωτεύουσας του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, συνέχισε η έκδοσή της στην Αθήνα, όπου και εξακολουθεί να εκδίδεται από το πρώην Βασιλικό και ήδη Εθνικό Τυπογραφείο αδιαλείπτως, μέχρι σήμερα. Ο επίσημος τίτλος της σήμερα είναι Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας. Από την πρώτη ημέρα της έκδοσής της στις 16/28 Φεβρουαρίου 1833 και μέχρι τον Ιούνιο του 1835, δηλαδή κατά τη διάρκεια της Αντιβασιλείας του Όθωνα, η τότε Εφημερίς της Κυβερνήσεως του Βασιλείου της Ελλάδος εκδιδόταν δίγλωσση. Κάθε σελίδα περιελάβανε δύο στήλες, η αριστερή στήλη ήταν γραμμένη στην ελληνική και η δεξιά στη γερμανική γλώσσα. Και τα δύο κείμενα είχαν την αυτή ισχύ. Η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως εκδίδεται σε δώδεκα τεύχη με αυτόνομη αρίθμηση φύλλων, η οποία ξεκινά από το 1 στην αρχή κάθε έτους, με συνεχιζόμενη αρίθμηση των σελίδων μεταξύ των φύλλων κάθε τεύχους, εκτός του τεύχους ΑΕ-ΕΠΕ και ΓΕΜΗ, όπου η αρίθμηση των σελίδων γίνεται για κάθε αριθμό φύλλου ξεχωριστά. Τα πρώτα τέσσερα αριθμούνται σε Τεύχος Πρώτο, Τεύχος Δεύτερο, Τεύχος Τρίτο και Τεύχος Τέταρτο, που συμβολίζονται με ελληνική αρίθμηση (Α΄, Β΄, Γ΄ και Δ΄, αντίστοιχα), ενώ τα υπόλοιπα από την ειδικότερη ύλη τους διακρινόμενα στα εξής: Τεύχος Αναγκαστικών Απαλλοτριώσεων και Πολεοδομικών Θεμάτων (ΑΑΠ) Τεύχος Υπαλλήλων Ειδικών Θέσεων και Οργάνων Διοίκησης Φορέων του Δημοσίου και Ευρύτερου Δημόσιου Τομέα (ΥΟΔΔ) Τεύχος Ανωνύμων Εταιρειών - Εταιρειών Περιορισμένης Ευθύνης και Γενικού Εμπορικού Μητρώου (ΑΕ - ΕΠΕ και ΓΕΜΗ) Τεύχος Εμπορικής και Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας (ΕΒΙ) Τεύχος Προκηρύξεων του Ανώτατου Συμβουλίου Επιλογής Προσωπικού (Προκηρύξεων ΑΣΕΠ) Τεύχος Διακηρύξεων Δημοσίων Συμβάσεων (ΔΔΣ) Τεύχος του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου (ΑΕΙΔ) Τεύχος Οικονομικών των Πολιτικών Κομμάτων και Συνασπισμών Πολιτικών Κομμάτων (ΟΠΚ) Στο Τεύχος Α΄ δημοσιεύονται: το Σύνταγμα και οι νόμοι που εκδίδονται σύμφωνα με αυτό, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις ή συμφωνίες της χώρας με άλλα κράτη ή οργανισμούς και οι ανακοινώσεις που σχετίζονται με τις συμβάσεις ή συμφωνίες αυτές, ο Κανονισμός της Βουλής, καθώς και οι πράξεις της Βουλής ή του Προέδρου της, που η δημοσίευσή τους προβλέπεται από τις διατάξεις του Κανονισμού της, το πρωτόκολλο ορκωμοσίας του Προέδρου της Δημοκρατίας, τα Διαγγέλματα του Προέδρου της Δημοκρατίας, οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που εκδίδονται κατά το άρθρο 44 παρ. 1 του Συντάγματος και τα διατάγματα προκήρυξης δημοψηφισμάτων κατά το άρθρο 44 παρ. 2 του Συντάγματος, τα προεδρικά διατάγματα που έχουν κανονιστικό περιεχόμενο και τα προεδρικά διατάγματα που εκδίδονται σύμφωνα με τα άρθρα 37, 38, 40, 41 και 43 παρ. 1 του Συντάγματος, οι Πράξεις του Υπουργικού Συμβουλίου, η δημοσίευση των οποίων προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία, πλην αυτών που αφορούν διορισμούς σε όργανα διοίκησης φορέων του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου τομέα ή συγκρότηση συλλογικών οργάνων, ή θέματα απαλλοτριώσεων και πολεοδομικής νομοθεσίας, που δημοσιεύονται στα οικεία τεύχη, και οι κανονισμοί, οι κανονιστικές διατάξεις και οι πράξεις της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.Στο Τεύχος Β΄ δημοσιεύονται: τα διατάγματα έγκρισης της σύστασης κοινωφελών ιδρυμάτων και τροποποίησης των οργανισμών τους, οι κανονιστικές αποφάσεις του πρωθυπουργού, των υπουργών, των υφυπουργών, καθώς και κανονιστικές αποφάσεις άλλων οργάνων της διοίκησης, εφόσον δεν προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία δημόσια γνωστοποίηση με άλλο μέσο, οι Πράξεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και οι αποφάσεις της Επιτροπής Τραπεζικών και Πιστωτικών Θεμάτων της Τράπεζας της Ελλάδος, οι οποίες έχουν κανονιστικό περιεχόμενο, οι αποφάσεις νηολόγησης πλοίων, σε περίληψη, τα διατάγματα και οι λοιπές πράξεις περί υπαγωγής επενδύσεων σε διατάξεις αναπτυξιακών νόμων, οι συμβάσεις που αναφέρονται σε αναπτυξιακούς νόμους, οι αποφάσεις έναρξης παραγωγικής λειτουργίας επενδύσεων και οι λοιπές πράξεις που αναφέρονται σε αναπτυξιακούς νόμους, οι αποφάσεις έγκρισης εγκατάστασης γραφείων αλλοδαπών εταιρειών στην Ελλάδα, η αποδοχή δωρεών από το Ελληνικό Δημόσιο και κάθε άλλη πράξη, της οποίας η καταχώρηση δεν προβλέπεται σε άλλο Τεύχος.Στο Τεύχος Γ΄ δημοσιεύονται: σε περίληψη, ατομικά διατάγματα και πράξεις διορισμού, μετάταξης, υποβιβασμού, αποδοχής παραίτησης και απόλυσης των δημόσιων λειτουργών, των δημοσίων πολιτικών ή στρατιωτικών υπαλλήλων κάθε κατηγορίας, του προσωπικού των Ανεξαρτήτων Διοικητικών Αρχών και των υπαλλήλων των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, σε περίληψη, οι πράξεις διορισμού και αποδοχής παραιτήσεως ή παύσεως δικηγόρων, συμβολαιογράφων και ορκωτών λογιστών, σε περίληψη, οι πράξεις διορισμού και λοιπών μεταβολών του κλήρου και του προσωπικού των Εκκλησιαστικών Οργανισμών, των οποίων η δημοσίευση απαιτείται κατά την κείμενη νομοθεσία, η προκήρυξη θέσεων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, η προκήρυξη εξετάσεων υποψήφιων δικηγόρων και συμβολαιογράφων, οι προκηρύξεις που προβλέπονται στο άρθρο 3 παρ. 9 του ν. 3429/2005 για την επιλογή των διευθυνόντων συμβούλων των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, οι πίνακες αποτελεσμάτων διαγωνισμών επιλογής προσωπικού για την πλήρωση θέσεων σε δημόσιες υπηρεσίες και νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, οι πίνακες των επιτυχόντων συμβολαιογράφων, οι αποφάσεις των πειθαρχικών συμβουλίων, που η δημοσίευσή τους στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως απαιτείται από τον νόμο και σε περίληψη, τα προεδρικά διατάγματα απονομής χάριτος ή άρσεως των συνεπειών καταδίκης, καθώς και τα προεδρικά διατάγματα απονομής σημαίας ή παρασήμων.Στο Τεύχος Δ΄ δημοσιεύονται: οι πράξεις για την κήρυξη έκτασης ως αναδασωτέας, καθώς και οι πράξεις για την ολική ή μερική ανάκληση των πράξεων αυτών, οι πράξεις παραχώρησης δημοσίων κτημάτων, καθορισμού χρήσης γης παραχωρούμενου δημόσιου αγροκτήματος, αλλαγής χρήσης γης κοινόχρηστου αγροκτήματος, οι πράξεις για τον καθορισμό του αιγιαλού, της παραλίας και του παλαιού αιγιαλού και οι πράξεις καθορισμού όχθης λιμνών και ποταμών, καθορισμού οριογραμμών ρέματος και χειμάρρων, των βιομηχανικών ζωνών, των εθνικών δρυμών, των δημόσιων δασών και γενικά των δασικών εκτάσεων, οι πράξεις που αφορούν καταφύγια άγριας ζωής και εκτροφεία θηραμάτων, οι πράξεις που αφορούν τη διαχείριση λυμάτων και κάθε άλλη πράξη συναφής με τις αναφερόμενες στις προηγούμενες περιπτώσεις.Στο Τεύχος ΑΑΠ δημοσιεύονταν: οι πράξεις για την κήρυξη αναγκαστικών απαλλοτριώσεων, την τροποποίηση ή την ανάκλησή τους, κ.ά. οι πράξεις κίνησης διαδικασίας σύνταξης Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου, έγκρισης Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου, έγκρισης Πολεοδομικής Μελέτης, τροποποίησης ρυμοτομικών σχεδίων, έγκρισης τοπικού ρυμοτομικού σχεδίου για τον καθορισμό κοινόχρηστων χώρων, τροποποίησης ορίων οικισμού, μεταφοράς οικισμού, απόρριψης πρότασης τροποποίησης ρυμοτομικού σχεδίου, αναστολής χορήγησης οικοδομικών αδειών, οι πράξεις τροποποίησης εγκεκριμένων όρων δόμησης, οικοδόμησης τυφλών οικοπέδων, αναγνώρισης οδού ως προϋφισταμένης του έτους 1923, οι πράξεις χαρακτηρισμών κτιρίων ως διατηρητέων, μεταφοράς συντελεστή δόμησης από διατηρητέο κτίριο, οι πράξεις χωροθέτησης και κάθε άλλη πράξη συναφής με αυτές των προηγούμενων περιπτώσεων.Στο Τεύχος ΥΟΔΔ δημοσιεύονται: οι πράξεις διορισμού, αποδοχής παραίτησης ή αντικατάστασης του Γενικού Γραμματέα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, του Γενικού Γραμματέα της Βουλής, του Γενικού Γραμματέα Πρωθυπουργού, του Γενικού Γραμματέα της Κυβέρνησης, των γενικών γραμματέων υπουργείων, των γενικών γραμματέων που προΐστανται γενικών γραμματειών υπουργείων και των ειδικών γραμματέων που προΐστανται ενιαίων διοικητικών τομέων υπουργείων, τα διατάγματα και οι πράξεις για τον διορισμό, την ανανέωση θητείας, την αποδοχή παραίτησης ή την παύση των μελών ανεξάρτητων διοικητικών αρχών, τα διατάγματα και οι πράξεις για τον διορισμό, ανανέωση θητείας, αποδοχή παραίτησης ή παύση μονομελών ή μελών συλλογικών οργάνων διοίκησης φορέων του Δημοσίου, των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, των νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου, ιδρυμάτων και λοιπών φορέων που ανήκουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως αυτός κάθε φορά ορίζεται, και ιδίως των διοικητών, υποδιοικητών, διευθυντών, υποδιευθυντών, προέδρων, αντιπροέδρων, διευθυνόντων συμβούλων και μελών διοικητικών συμβουλίων και των αναπληρωτών τους, οι πράξεις συγκρότησης κάθε είδους επιτροπών, συμβουλίων, ομάδων εργασίας και συναφών οργάνων γνωμοδοτικής ή άλλης αρμοδιότητας, εφόσον τα μέλη τους θα λαμβάνουν οποιουδήποτε είδους αμοιβή ή αποζημίωση, οι περιλήψεις των πράξεων διορισμού, αποδοχής παραίτησης, ανάκλησης διορισμού και παύσης του προσωπικού της Προεδρίας της Δημοκρατίας, των προϊσταμένων και διευθυντών, των ειδικών συμβούλων, των ειδικών συνεργατών και των μετακλητών υπαλλήλων της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού, της Γενικής Γραμματείας της Κυβέρνησης και των πολιτικών γραφείων των υπουργών και υφυπουργών και των εξομοιουμένων με μετακλητούς υπαλλήλους, των επιστημονικών συνεργατών των μελών της Βουλής και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, καθώς και των αποσπάσεων και ανακλήσεων αποσπάσεων υπαλλήλων στα ανωτέρω γραφεία και στα γραφεία των γενικών γραμματέων υπουργείων, των γενικών γραμματέων προϊσταμένων γενικών γραμματειών υπουργείων, των ειδικών γραμματέων προϊσταμένων ενιαίων διοικητικών τομέων υπουργείων και στα μέλη της Βουλής και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, οι περιλήψεις των αποφάσεων διορισμού προέδρων, διευθυνόντων συμβούλων και μελών, καθώς και οι συγκροτήσεις των Διοικητικών Συμβουλίων των Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών του πρώτου Κεφαλαίου του ν. 3429/2005 (ΦΕΚ 314 Α΄) και οι αποφάσεις καθορισμού των πάσης φύσεως μισθών, αμοιβών και αποζημιώσεων των προσώπων που αναφέρονται στις περιπτώσεις 3, 4, 5 και 6.Στο Τεύχος ΑΕ - ΕΠΕ και ΓΕΜΗ δημοσιεύονται: οι πράξεις για τη σύσταση ανωνύμων εταιρειών και εταιρειών περιορισμένης ευθύνης με περίληψη του καταστατικού τους ή των τροποποιήσεών του, καθώς και κάθε άλλη πράξη που αναφέρεται στις ως άνω εταιρείες και στις δημόσιες επιχειρήσεις ή οργανισμούς που λειτουργούν υπό μορφή ιδιωτικού δικαίου και η δημοσίευσή της στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία, κάθε πράξη που αναφέρεται στο Χρηματιστήριο Αθηνών και την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, της οποίας η δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία, οι ισολογισμοί, οι ανακοινώσεις και οι προσκλήσεις γενικών συνελεύσεων, καθώς και οι εκθέσεις περιουσιακών στοιχείων των ανωνύμων εταιρειών, των εταιρειών περιορισμένης ευθύνης και των δημοσίων γενικά επιχειρήσεων και οργανισμών που λειτουργούν με μορφή ιδιωτικού δικαίου, που η δημοσίευσή τους στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως απαιτείται από την κείμενη νομοθεσία, οι ισολογισμοί των φιλανθρωπικών σωματείων, των οποίων η δημοσίευση προβλέπεται από το νόμο και των αλληλασφαλιστικών ταμείων και συνεταιρισμών, οι δικαστικές προσκλήσεις και λοιπά έγγραφα σχετικά με απώλειες τίτλων, που η δημοσίευσή τους απαιτείται από την κείμενη νομοθεσία, οι μηνιαίες λογιστικές καταστάσεις των τραπεζικών εταιρειών και τα προβλεπόμενα προς δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 13 του ν. 3419/2005 (ΦΕΚ 297 Α΄).Στο Τεύχος ΕΒΙ δημοσιεύονται σε περίληψη οι αποφάσεις της Διοικητικής Επιτροπής Σημάτων, με τις οποίες γίνονται δεκτά ή διαγράφονται τα εμπορικά και βιομηχανικά σήματα και οι πράξεις για την ανανέωση ή τη διαγραφή τους, καθώς και το διατακτικό των σχετικών αποφάσεων των διοικητικών δικαστηρίων. Στο Τεύχος Προκηρύξεων ΑΣΕΠ δημοσιεύονται όλες οι προκηρύξεις επιλογής προσωπικού του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου τομέα για την πλήρωση θέσεων σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία, συμπεριλαμβανομένων και των προκηρύξεων που αφορούν το προσωπικό των περιπτώσεων δ΄, στ΄, ζ΄, των δύο πρώτων εδαφίων της περίπτωσης θ΄, και των περιπτώσεων ιδ΄, ιε΄, ιστ΄, ιζ΄, ιθ΄, της παραγράφου 2 του άρθρου 14 του ν. 2190/1994 (ΦΕΚ 28 Α΄), εφόσον η κείμενη νομοθεσία ή οργανισμός ή κανονισμός προβλέπει την υποχρέωση έκδοσης προκήρυξης, καθώς και οι προκηρύξεις επιλογής του προσωπικού που προσλαμβάνεται κατ' εφαρμογή του άρθρου 13 του ν. 3429/2005. Στο Τεύχος ΔΔΣ δημοσιεύονται όλες οι προκηρύξεις διαγωνισμών δημόσιων έργων, προμηθειών, υπηρεσιών και μελετών του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου τομέα, που η δημοσίευσή τους προβλέπεται από την ισχύουσα νομοθεσία. Στο Τεύχος ΑΕΔ καταχωρίζονται οι αποφάσεις του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου, οι οποίες εκδίδονται επί των υποθέσεων που αναφέρονται στις περιπτώσεις β΄, δ΄, ε΄ και στ΄ του άρθρου 6 του ν. 345/1976 (ΦΕΚ 141 Α΄). Στο Τεύχος Οικονομικών των Πολιτικών Κομμάτων και Συνασπισμών Πολιτικών Κομμάτων καταχωρίζονται οι δημοσιεύσεις των στοιχείων που προβλέπονται στις διατάξεις των άρθρων 18 παρ. 2 και 19 παρ. 1 του ν. 3023/2002 (ΦΕΚ 146 Α΄). Μέχρι το 2006 εκδίδονταν τρία τεύχη, τα οποία καταργήθηκαν με τη θέση σε ισχύ τον Ν. 3469/2006. Πρόκειται για το Τεύχος Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ), το Τεύχος Αναπτυξιακών Πράξεων και Συμβάσεων (ΑΠΣ) και το Τεύχος Παράρτημα (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ). Στα εν λόγω τεύχη δημοσιευόταν ύλη που σήμερα καταχωρίζεται στα τεύχη Β' και Γ'. Το τεύχος Α.Α.Π. καταργήθηκε από 7 Φεβρουαρίου 2019 σύμφωνα με τον ν.4590/2019 (Α' 17). Τα αντίστοιχα έγγραφα του δημοσιεύονται πλέον στο Τεύχος Δ'. Για την αναζήτηση κάποιου ΦΕΚ, χρήσιμα στοιχεία είναι ο αύξων αριθμός του, το τεύχος (π.χ. Α΄, Β΄ κ.λπ) και η ημερομηνία και το έτος έκδοσής του π.χ. ΦΕΚ 91Α΄/1976 ή ΦΕΚ 884Β΄/19.08.1998. Σημειώνεται ότι μέχρι το 1913 οι διάφοροι νόμοι αριθμούνταν με την αρχαία ελληνική κεφαλαιογράμματη αρίθμηση π.χ. ΑΥΝΘ΄. Έπειτα ακολούθησε η αρίθμηση που ισχύει μέχρι και σήμερα. Η έκδοση της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως και το Εθνικό Τυπογραφείο εποπτεύονται από το Υπουργείο Εσωτερικών. Η δε αρίθμηση των νόμων γίνεται από το Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Όλα τα θέματα που αφορούν την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ρυθμίζονται σήμερα από το Κεφάλαιο Β’ του Νόμου 3469/2006 «Εθνικό Τυπογραφείο, Εφημερίς της Κυβερνήσεως και λοιπές διατάξεις» (Φ.Ε.Κ. 131 Α’/28.6.2006). Μέχρι το 2010 τα ΦΕΚ ήταν διαθέσιμα για αγορά από το Εθνικό Τυπογραφείο, ενώ ορισμένα ήταν δωρεάν. Μετά τον Ιούνιο του 2010, όλα τα ΦΕΚ είναι διαθέσιμα χωρίς αντίτιμο, σε ηλεκτρονική μορφή από τον ιστότοπο του Εθνικού Τυπογραφείου. Εθνικό Τυπογραφείο Αναζήτηση Φ.Ε.Κ. Αρχειοθετήθηκε 2018-03-12 στο Wayback Machine.

Η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως αποτελεί το μόνο κατά το Σύνταγμα της Ελλάδας επίσημο και υποχρεωτικά εκδιδόμενο μέσο δημοσιοποίησης των νομικών πράξεων των οργάνων της Ελληνικής Δημοκρατίας, καθώς και των νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, μέσω της οποίας αποκτούν ισχύ. Η έκδοσή της ξεκίνησε στις 28 Φεβρουαρίου 1833, ενώ από το 2010 και την θέσπιση του Ν.3861/2010, άρθρο 7, προσφέρεται και μέσω της διαδικτυακής ιστοσελίδας του Εθνικού Τυπογραφείου με ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα τεύχη της. Η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως εκδίδεται σε φύλλα (Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, Φ.Ε.Κ.). Μέχρι το ΦΕΚ 21/Α'/ 21.02.2016 τιτλοφορούταν με τη λόγια μορφή, Εφημερίς της Κυβερνήσεως.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%89%CF%82

Σάντσα της Μαγιόρκας

Η Σάντσα αρραβωνιάστηκε τον Ροβέρτο, δούκα της Καλαβρίας και πρίγκιπα του Σαλέρνο (17 Ιουνίου 1304), ο Ροβέρτος ήταν χήρος από την πρώτη του σύζυγο Γιολάντα της Αραγωνίας, δούκισσα της Καλαβρίας. Ο γάμος έγινε τρεις μήνες αργότερα στο παρεκκλήσι των Ιωαννιτών που βρισκόταν στα βασιλικά ανάκτορα του Κολιούρ στα Ανατολικά Πυρηναία. Ο γάμος του Ροβέρτου και της Σάντσας παρέμεινε άτεκνος. Η Σάντσα έγινε βασίλισσα της Μαγιόρκας όταν πέθανε ο πεθερός της Κάρολος Β΄ της Νεαπόλεως (5 Μαΐου 1309), σε δυο χρόνια ο σύζυγος της δέχτηκε τις ηγεμονίες της Ποτέντσα, της Βενόζα, του Λαντσιάνο και της Αλέσσα (2 Αυγούστου 1311). Την επόμενη χρονιά με μαρτυρία της μητέρας της Εσκλαραμούνδας παραχώρησε στην κόρη της Σάντσα κάποια δώρα στην διαθήκη της (24 Μαρτίου 1312). Η Σάντσα και ο σύζυγος της επισκέπτηκαν την Μασσαλία για να προσκυνήσουν τα οστά του κουνιάδου της Αγίου Λουδοβίκου της Τουλούζης (22 Μαΐου 1319). Η Σάντσα δέχτηκε στην αυλή της στην Νάπολη την επίσκεψη του αδελφού της Φιλίππου που είχε ενωθεί πρόσφατα με το Τάγμα των Φραγκισκανών. Ο Φίλιππος της Μαγιόρκας ήθελε να τηρήσει αυστηρά τους κανόνες του Φραγκίσκου της Ασίζης και συγκέντρωσε γύρω του μια ομάδα αντρών γνωστοί σαν "οι αδελφοί της φτωχής ζωής" ένας κλάδος των "Φρατιτσέλλι". Η ομάδα είχε ισχυρή επίδραση στον βασιλιά και την βασίλισσα της Νεαπόλεως. Ο Φίλιππος ζήτησε από την αδελφή του και τον γαμπρό του να μεσολαβήσουν στους Πάπες στην Αβινιόν να του δώσουν τα απαραίτητα προνόμια για να μετατρέψει το μοναστήρι της Σάντα Τσιάρα στην Νάπολη σε χώρο υποδοχής των "αδελφών της φτωχής ζωής". Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΒ΄ το επικύρωσε με τρεις βούλες (24 Ιουνίου 1336, 20 Φεβρουαρίου 1337 και 7 Αυγούστου 1340). Με τον θάνατο του Φιλίππου (1342) η Σάντσα και ο σύζυγος της παρέμειναν υπό την επίδραση των "αδελφών της φτωχής ζωής", οι προστάτες τους ήταν ο Αντρέα ντε Γκαλιάνο και ο Πιέτρο του Καντενέτο, οπαδοί του Μιχαήλ της Τσεζένα. Το βασιλικό ζεύγος φιλοξένησε στο Καστέλ Νουόβο δυο μορφωμένους επισκόπους, τον Τζων Μπερθολέο που είχε μόλις απαλλαγεί από τα αξιώματα του στο Καλβί και τον Γουίλιαμ ντε Σκάλα που έγινε ο εξομολογητής της βασίλισσας. Ο χειρότερος όλων ήταν ο Φρα Ρομπέρτο, προσωπικός φίλος του Άντζελο Κλαρέτο, του αρχηγού των Φρατιτσέλλι. Σε πολλές περιπτώσεις η Σάντσα ζήτησε από τον πάπα την διάλυση του γάμου της επειδή ήθελε και η ίδια να τελειώσει την ζωή της σαν μοναχή. Ο Ροβέρτος ο Σοφός πέθανε (20 Ιανουαρίου 1343) και η Σάντσα έγινε αντιβασίλισσα και κηδεμόνας για λογαριασμό της ανήλικης εγγονής της Ιωάννας. Ο βασιλιάς είχε συντάξει την διαθήκη του πριν από 4 μέρες (16 Ιανουαρίου 1343) στην οποία καθόριζε ότι η εγγονή του θα κυβερνούσε με ένα συμβούλιο αντιβασιλείας μέχρι να φτάσει σε ηλικία 25 ετών. Το συμβούλιο θα είχε πρόεδρο την Σάντσα και μέλη τον καγκελάριο Φιλίπ ντα Καμπασόλ, επίσκοπο της Καβαϊγιόν, τον Φιλίπ ντι Σαντζινέττο, μέγα Σενεσκάλιο της Προβηγκίας και τον Ναύαρχο Τζιφρέντο ντι Μαρζάνο. Τον Σεπτέμβριο του 1343 ο Πετράρχης επισκέφτηκε την Νάπολη σαν απεσταλμένος του πάπα Κλήμη ΣΤ΄ και δήλωσε ότι το βασίλειο "ήταν ένα καράβι έτοιμο να βυθιστεί". Ο Πετράρχης έθεσε το ζήτημα του Φρα Ρομπέρτο που το πραγματικό του όνομα ήταν Ρομπέρτο της Μιλήτου. Ο Φρα Ρομπέρτο ήταν ένας κοντόχοντρος άντρας που ντυνόταν με κουρέλια και φορούσε ένα ψηλό καπέλο, είχε άθλια εμφάνιση και έμοιαζε σαν ένα "φρικτό τρίποδο κτήνος". Η Σάντσα υποστήριξε την θετή της εγγονή Ιωάννα απέναντι στους διεκδικητές του θρόνου αλλά η ανικανότητα της αντιβασιλείας ανάγκασε τον πάπα που ήταν ο υψηλός επικυρίαρχος να διορίσει κυβερνήτη τον Καρδινάλιο Εμερί ντε Σατελάς. Στο ετήσιο μνημόσυνο του συζύγου της (20 Ιανουαρίου 1344) ύστερα από έντονες πιέσεις των εξομολόγων της παραιτήθηκε από την κηδεμονία και εισήλθε στην μονή της Σάντα Μαρία ντελλα Κρος στην Νάπολη, μια τοποθεσία που ήταν γνωστή σαν "Νεκροταφείο ζωντανών". Πέθανε 18 μήνες αργότερα (28 Ιουλίου 1345) σε ηλικία περίπου 60 ετών, τάφηκε αρχικά στην Σάντα Μαρία ντελλα Κρος, τα οστά της μεταφέρθηκαν αργότερα στον μητροπολιτικό ναό της Σάντα Τσιάρα στην Νάπολη. Χρονικό του Σαν Χουάν ντε λα Πένια Émile-G. Léonard: Histoire de Jeanne Ire, reine de Naples, comtesse de Provence (1343-1382) : La jeunesse de la reine Jeanne, t. I, Paris et Monaco, Auguste Picard, coll. «Mémoires et documents historiques », 1932 Musto, Ronald G. (1997). "Franciscan Joachimism at the Court of Naples, 1309-1345: A New Appraisal". Archivum Franciscanum Historicum. 90.3-4 (2): 419–86. Musto, Ronald G. (1985). Queen Sancia of Naples (1286-1345) and the Spiritual Franciscans in Women of the Medieval World. Oxford: Basil Blackwell. Musto, Ronald G. (2013). Medieval Naples: A Documentary History 400-1400. New York: Italica Press Paul Amargier: Dauphine de Puimichel et son entourage au temps de sa vie aptésienne (1345-1360) in, Le peuple des saints. Croyances et dévotions en Provence et Comtat Venaissin des origines à la fin du Moyen Âge, Académie de Vaucluse et CNRS, 1987 ΑΡΑΓΩΝΙΑ, ΒΑΣΙΛΕΙΣ Γενεαλογία του Οίκου της Βαρκελώνης Αρχειοθετήθηκε 2018-10-05 στο Wayback Machine.

Η Σάντσα της Μαγιόρκας ή Σάντσα, βασίλισσα της Νεαπόλεως (Ισπανικά : Sancha de Mallorca, περί το 1285 - 28 Ιουλίου 1345) μέλος του Οίκου της Βαρκελώνης ήταν η δεύτερη σύζυγος του Βασιλιά της Νεαπόλεως Ροβέρτου του Σοφού. Διετέλεσε αντιβασίλισσα της Νεαπόλεως την εποχή που η εγγονή της Ιωάννα Α΄ της Νάπολης ήταν ακόμα ανήλικη. Η Σάντσα της Μαγιόρκας ήταν δεύτερη κόρη και πέμπτο παιδί του Ιακώβου Β΄ της Μαγιόρκας και της συζύγου του Εσκλαραμούνδας της Φουά. Η ακριβής ημερομηνία που γεννήθηκε δεν είναι γνωστή, το Χρονικό του Σαν Χουάν ντε λα Πένια την καταγράφει σαν δεύτερη κόρη του βασιλικού ζεύγους της Μαγιόρκας "η πρώτη Ισαβέλλα ... η δεύτερη Σάντσα" και παραδοσιακά το προτελευταίο από τα έξι παιδιά του ζεύγους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B1%CF%82

Ρήγμα Αταλάντης

Το ρήγμα αυτό είναι τμήμα μιας ευρύτερης ρηξιγενούς ζώνης. Αρχίζει από το ρέμα του Καραγκιόζη, συνεχίζει προς Ασπρόρεμα - Κυπαρίσσι και φτάνει μέχρι Λάρυμνα. Το συνολικό μήκος του δεν ξεπερνά τα 34 χιλιόμετρα, ενώ υποδιαιρείται σε πέντε τουλάχιστον επιμέρους τμήματα: της Αταλάντης του Κυπαρισσίου - Αλμύρας της Τραγάνας - Προσκύνα του Μαρτίνου και της Λάρυμνας Η σεισμική δυναμικότητα της ρηξιγενούς ζώνης όταν ενεργοποιηθεί στο συνολικό της μήκος (34 χλμ), είναι της τάξης των σεισμών του 1894 (Μs=6,7-7,0), ωστόσο τα επιμέρους τμήματά της όταν ενεργοποιούνται ανεξάρτητα εκτιμάται ότι παράγουν σεισμούς μεταξύ Μ 5,5-6,6, ειδικότερα μόνο το τμήμα της Αταλάντης μπορεί να συνδέεται με σεισμούς της τάξης του Μ 6,0. Σε μια περιοχή με ενεργά ρήγματα τα ποτάμια αναγκάζονται να προσαρμόσουν τη ροή τους στις ξαφνικές, κατακόρυφες μεταβολές του εδάφους. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν δύο περιοχές, το Ασπρόρεμα και η Μαλεσίνα αντίστοιχα. Ανατολικά από το Ασπρόρεμα φαίνεται ότι τρία ρέματα «αναγκάστηκαν» να στραφούν προς τα αριστερά, επειδή η ροή προς τη θάλασσα εμποδίστηκε τα τελευταία μερικές χιλιάδες χρόνια, λόγω της ανάπτυξης του ρήγματος. Στη Μαλεσίνα δεν υπάρχει ομοιογενής ροή προς τη θάλασσα, αλλά τα νερά ακολουθούν δύο γενικές κατευθύνσεις προς τα ανατολικά και προς τα δυτικά, αντίστοιχα. Αυτό οφείλεται στο ότι στην περιοχή αυτή τελειώνει το ρήγμα, δηλαδή η καταβύθιση της περιοχής είναι μικρή. Οι Διόδωρος Σικελιώτης και Θουκυδίδης γράφουν για ένα μεγάλο σεισμό το καλοκαίρι του 426 π.Χ. με συνταρακτικές συνέπειες, όπως η καταστροφή της πρωτεύουσας της Οπουντίας Λοκρίδας. Οι ίδιοι πάλι αναφέρουν ένα τρομερό σεισμό το 396 π.Χ. Πιθανολογείται ότι οι σεισμοί αυτοί ήταν η κύρια καταστροφή των αρχαίων πόλεων της περιοχής. Ο μεγαλύτερος όμως και ο πιο γνωστός σεισμός της Λοκρίδας παραμένει ως σήμερα αυτός του 1894 εξαιτίας των πολλών θυμάτων και των εκτεταμένων υλικών καταστροφών κυρίως όμως λόγω των εντυπωσιακών γεωλογικών και γεωμορφολογικών φαινόμενων που ακολούθησαν. Ένας σύντομος κατάλογος των σεισμών της περιοχής με πιθανολογούμενα επίκεντρα: 427/426 π.Χ. με επίκεντρο το Μαλιακό Κόλπο.Οι περιγραφές που έχουμε στα χέρια μας από Θουκυδίδη (σύγχρονος μάλιστα του σεισμού), Διόδωρο Σικελιώτη και Στράβωνα μιλούν για τεράστιες καταστροφές: από μεγάλες εδαφικές μεταβολές ως τσουνάμι στο Καλλίαρο πεδίο (πεδιάδα της Αταλάντης). Αναφορές κάνουν λόγο για τουλάχιστο 3.000 νεκρούς. 105 ή 106 ή 107 μ.Χ.Με βάση όσα είναι γνωστά σήμερα, θεωρείται ότι ο σεισμός αυτός ήταν η αιτία καταστροφής της αρχαίας πόλης του Οπούντα. Σημειώθηκε επί Ρωμαίου αυτοκράτορα Τραϊανού, ο οποίος φρόντισε για την ανακούφιση των σεισμοπαθών. 551 π.Χ. με επίκεντρο την πόλη του Σχίναιου (Αχινό ή αρχαίος Εχίνους)Άλλο ένα ισχυρό πλήγμα υπήρξε για την περιοχή ο σεισμός της άνοιξης του 551 μ.Χ. οπότε και καταστράφηκαν τα τείχη των Θερμοπυλών ενώ θεωρείται πιθανή ακόμη και αποκοπή εδάφους με τη δημιουργία του Αταλαντονησιού που ως τότε ήταν χερσόνησος. 1544μ.Χ. επίκεντρο τη Λαμία 1740μ.Χ. με επίκεντρο το Μαλιακό κόλπο 1758μ.Χ. με επίκεντρο το Μαλιακό Κόλπο 1870μ.Χ. με επίκεντρο ανατολικά της Αράχωβας Το 1894 σημειώθηκαν δύο ισχυροί σεισμοί. Ο πρώτος συνέβη στις 20 Απριλίου με επίκεντρο Μαλεσίνα-Μαρτίνο και ο δεύτερος τις 27 Απριλίου με επίκεντρο τη περιοχή Αταλάντης και προς Άγιο Κωνσταντίνο. Σύμφωνα με το σεισμολόγο καθηγητή Κ. Μητσόπουλο που έφτασε στην περιοχή αμέσως μετά, σεισμοί αυτοί έγιναν αισθητοί σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ολόκληρες κατοικημένες περιοχές της Αταλάντης και του Μαρτίνου υπέστησαν σοβαρότατες ζημιές και ορισμένα σημεία τους κατεστράφησαν ολοσχερώς. Οι ανθρώπινες απώλειες έφτασαν συνολικά τα 253 θύματα. Το μέγεθος του πρώτου σεισμού, που ενδέχεται να ήταν και προσεισμός εκτιμάται από 6,4 έως 7,0 βαθμούς της κλίμακας Ρίχτερ, ενώ του δευτέρου από 7,0 έως 7,2 και έδωσε ουσιαστικά το τελειωτικό χτύπημα στην περιοχή, αν και το επίκεντρο του ήταν μάλλον πιο βορειοδυτικά προς Άγιο Κωνσταντίνο. Ερείπια του σεισμού είναι ακόμη και σήμερα ορατά στην παραλία «Παλιομάγαζα» στο Κυπαρίσσι. Ενδεικτικό επίσης του μεγέθους του φαινομένου αποτελεί και η αναφορά του στην αγγλική εφημερίδα «The Illustrated London News» στο φύλλο του της 2ας Ιουνίου 1894. Η σημαντικότερη γεωλογική συνέπεια των σεισμών του 1894 ήταν η δημιουργία του “μεγάλου χάσματος της Λοκρίδας” που αρχικά υπολογίσθηκε στα 60 χιλιόμετρα, ενώ σήμερα ύστερα από εκτεταμένες γεωσεισμικές έρευνες, γνωρίζουμε ότι η μεγάλη αυτή διάρρηξη δεν ξεπερνά τα 35 χλμ. Από το 1900 έως και την τρέχουσα περίοδο που διανύουμε έχουν σημειωθεί οι παρακάτω σεισμικές δονήσεις: Σεπτέμβριος 1916 με επίκεντρο 25 χλμ βόρεια της Αταλάντης και μέγεθος 5,8 R Ιούλιος 1935 με επίκεντρο 2,5 χλμ νότια της Αταλάντης και μέγεθος 5,1 R Ιανουάριος του 1969 με επίκεντρο ίδιο με αυτό των σεισμών του 1894 και μέγεθος 4,2 R Νοέμβριος 1974 με επίκεντρο νότια της ζώνης Αταλάντης – Μαρτίνου και μέγεθος 4,6 R Δεκέμβριος 1974 και Ιανουάριος 1975 με επίκεντρο το Μαρτίνο και μέγεθος 4 έως 4,4 R Οκτώβριος 1976 με επίκεντρο νότια της ζώνης Αταλάντης – Μαρτίνου και μέγεθος 4,6 R Ιούνιος 1986 (μέγεθος 4,9 R), Αύγουστος 1998 (μέγεθος 4,7 R), Σεπτέμβριος 1992 (μέγεθος 4,2 R), Αύγουστος 1998 (μέγεθος 4,2 R) με επίκεντρο την περιοχή μεταξύ Αταλάντης και Γουλεμίου. Λίγες μέρες μετά το σεισμό της Αθήνας την 7η Σεπτεμβρίου του 1999, καταγράφηκε δόνηση μικρού μεγέθους στην περιοχή του Μαρτίνου.Από το 1964 έως το 1999, δεν έχει καταγραφεί κανένας στην περιοχή σεισμός μεγέθους μεγαλύτερος των 5 R. Η σεισμική ακολουθία με επίκεντρο κοντά στην Αμφίκλεια τις 7 Αυγούστου 2013 σύμφωνα με τον Ευθύμη Λέκκα δεν σχετίζεται με το ρήγμα. Αν εξαιρέσουμε την έξαρση του φαινομένου το 1894, με τις δραματικές συνέπειες του, η περιοχή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «μέσης σεισμικότητας», δηλαδή καταγράφονται σεισμοί μικρού βάθους με μικρά μεγέθη. λήμμα «Ρήγμα Αταλάντης» από το wiki της τηλεπισκόπησης Παυλίδης Σ.Β., Βαλκανιώτης Σ., Γκανάς Α., Κεραμυδάς Δ. και Σμπόρας Σ."Το ενεργό ρήγμα της Αταλάντης – επανεκτίμηση με νέα γεωλογικά δεδομένα" - Τομέας Γεωλογίας, Τμήμα Γεωλογίας, Α.Π.Θ. Θεσσαλονίκη και Γεωδυναμικό Ινστιτούτο, Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών. Παλυβός Ν. (2001). "Γεωμορφολογική μελέτη της ευρύτερης περιοχής Αταλάντης Φθιώτιδος". Διδακτορική Διατριβή. Πανεπιστήμιο Αθηνών Χριστοφόρου Μάνθος Κ. 1993. «Η Οπουντία Λοκρίδα και η Αταλάντη – Μνήμες και μαρτυρίες». Μέρος 2ο. Αθήνα: Εταιρεία Ιστορικών και Λαογραφικών Ερευνών Αταλάντης (Ε.Ι.Λ.Ε.Α.). Αβραάμ Δημήτριος Π. 2001. «Λοκρικά – Περιβοάγρια-Επικνυμίδια ». Λαμία 2001.

Το ρήγμα της Αταλάντης, είναι κανονικό γεωλογικό ρήγμα, Α-Δ έως ΑΝΑ - ΔΒΔ διεύθυνσης και κλίσης προς τα βόρεια - βορειοανατολικά, μήκους 34 χιλιομέτρων στην περιοχή της Αταλάντης Φθιώτιδας. Διέρχεται από τη νότια πλευρά της πόλης, στους πρόποδες του όρους Χλωμό, και σχεδόν ταυτίζεται με τις σεισμικές διαρρήξεις του Απριλίου του 1894.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AE%CE%B3%CE%BC%CE%B1_%CE%91%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82

Λεσσουίρος

Γεννήθηκε στο Μενγκερινγκχάουζεν (Mengeringhausen) της Έσσης στις 9 Ιουνίου 1787. Είχε έλθει στην Ελλάδα ως συνταγματάρχης του στρατού που συνόδευε τον Όθωνα το 1833 όταν ο τελευταίος ήλθε να αναλάβει τη θέση του Βασιλέα των Ελλήνων. Διαδέχθηκε τον Στρατηγό Σμαλτς στη θέση του υπουργού Στρατιωτικών στην Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου 1833 στα μέσα Μαρτίου 1834. Επιμελήθηκε τα θέματα της οργάνωσης του τακτικού στρατού και ήταν ο συντάκτης του ιδιόρρυθμου διατάγματος του ιστορικού αριστείου του Αγώνος (Μάϊος 1834). Προήχθη σε υποστράτηγο και επέστρεψε στην Βαυαρία το 1835. Του είχε απονεμηθεί Ταξιάρχης (Commandeur) (3η κλάση) στο Τάγμα του Σωτήρος που συστάθηκε με απόφαση της Αντιβασιλείας τον Μάιο 1833.Επιστρέφοντας στην Βαυαρία εξακολούθησε τη στρατιωτική του καριέρα και το 1848-1849 (21 Νοεμβρίου 1848 - 29 Μαΐου 1849) έγινε υπουργός Στρατιωτικών υπό τον Μαξιμιλιανό Β' της Βαυαρίας.Πέθανε στις 10 Μαρτίου 1852 στη Νυρεμβέργη. Πρώτη σύζυγός του ήταν η κοντέσσα Σοφία φον Βέρχεμ (Sophie von Berchem), με την οποία απέκτησε την κόρη του Μαρία φον λε Σουίρ (Maria von Le Suire) (30 Μαρτίου 1827-19 Ιουλίου 1851) Ήρθε σε δεύτερο γάμο το 1840. Δεύτερη σύζυγός του ήταν η Αδολφίνη Ντλακελμαν (Adolphine Danckelmann) με την οποία απέκτησε το γιο του Günther Julius Wilhelm Friedrich von Le Suire (21 Οκτ. 1846 στο Ansbach - 17 Jul 1906).Ο εγγονός του, Καρλ φον Λε Σουίρ, έφτασε το βαθμό του Στρατηγού των Ορεινών Στρατευμάτων (General der Gebirgstruppe) κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και, ως διοικητής της 117ης Μεραρχίας Καταδρομών, υπήρξε ένοχος για πολυάριθμα εγκλήματα πολέμου εναντίον αμάχων στην κατεχόμενη Πελοπόννησο. Λήμματα Λε Σουΐρ και Λεζουΐρος, Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ελευθερουδάκη, Τόμος 8ος, Εκδ. Οίκος Ελευθερουδάκης ΑΕ, Αθήνα, 1930

Ο Γκέοργκ Βίλχελμ φον Λε Σουίρ (Georg Wilhelm von Le Suire) (1787-1852), αναφερόμενος ως Λεσσουίρος ή Λεζουΐρος ή Λεζιουέρ ήταν Βαυαρός στρατιωτικός, υπουργός Στρατιωτικών της Ελλάδας το 1834 κατά την περίοδο της Αντιβασιλείας και υπουργός Στρατιωτικών της Βαυαρίας το 1848-1849.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%82

Μαυρίκιος (κράτος)

Μαζί με τα νησιά Ρεϋνιόν και Ροντρίγκες, ο Μαυρίκιος αποτελεί το νησιωτικό συγκρότημα των νησιών Μασκαρέν. Αυτό το αρχιπέλαγος δημιουργήθηκε από μία σειρά υποθαλάσσιων ηφαιστειακών εκρήξεων πριν από περίπου 8 με 10 εκατομμύρια χρόνια κατά τη διέλευση της Αφρικανικής τεκτονικής πλάκας πάνω από το θερμό σημείο του Ρεουνιόν. Το ίδιο το νησί του Μαυρίκιου περιβάλλεται από κοραλιογενείς υφάλους ενώ έχει ηφαιστειακή προέλευση. Περιμετρικά του νησιού εκτείνεται μία κορυφογραμμή από υψώματα, η οποία προέρχεται από την παλαιότερη ηφαιστειακή καλντέρα. Η ψηλότερη κορυφή του νησιού βρίσκεται στα νοτιοδυτικά και έχει ύψος 828 μ., ενώ ονομάζεται Πιτόν ντε λα Πετί Ριβιέρ Νουάρ (δηλ. κορυφή του μικρού μαύρου ποταμού). Στο κέντρο της ημιορεινής περιμέτρου εκτείνεται ένα ηπειρωτικό υψίπεδο. Η συνολική έκταση του κράτους του Μαυρίκιου, το οποίο εκτός από το νησί περιλαμβάνει και τα νησιά Αγκαλέγκα, Σεντ Μπράντον και Ροντρίγκες, είναι 2.040 τ.χλμ. Η έκταση των ηπειρωτικών υδάτων ανέρχεται σε 10 τ.χλμ. Η ακτογραμμή του Μαυρίκιου είναι 177 χλμ. Το 49% της έκτασης του νησιού χαρακτηρίζεται ως καλλιεργήσιμο, με μόνιμες καλλιέργειες στο 6% της έκτασης, δάση στο 22% και άλλες χρήσεις γης στο υπόλοιπο 23% της έκτασης, με βάση στοιχεία του 1993. Οι αρδευόμενες εκτάσεις καλύπτουν έκταση 200 τ.χλμ. (1998). Το τοπικό κλίμα είναι τροπικό, ενώ επηρεάζεται παράλληλα από τους νοτιοανατολικούς αληγείς ανέμους, προσδιορίζοντας δύο εποχές. Ο χειμώνας είναι θερμός και ξηρός και διαρκεί από τον Μάιο έως και τον Νοέμβριο, ενώ τους υπόλοιπους μήνες το καλοκαίρι είναι ζεστό και υγρό. Από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο το νησί επηρεάζεται από αντικυκλωνικά συστήματα, ενώ η περίοδος των κυκλώνων εντοπίζεται από τον Νοέμβριο έως τον Απρίλιο. Οι τελευταίοι τροπικοί κυκλώνες που είχαν έντονες επιδράσεις στο νησί ήταν ο Ολάντα το 1994 και ο Ντίνα το 2002. Η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη του νησιού είναι το Πορ-Λουί στα βορειοδυτικά, ενώ άλλοι σημαντικοί οικισμοί είναι το Ρόουζχιλ, η Μπο Μπασίν, η Κουρεπίπ, το Βακόας, το Φίνιξ και η Κουάτρ Μπορν. Ο Μαυρίκιος διαιρείται διοικητικά σε 9 διαμερίσματα, με τις αντίστοιχες τοπικές πρωτεύουσες. Τα διαμερίσματα διαιρούνται σε δήμους: (1) Μπλακ Ρίβερ (Ταμαρίν) (2) Φλακ (Σεντρ ντε Φλακ) (3) Γκραντ Πορτ (Μαμπούρ) (4) Μόκα (Μόκα) (5) Παμπλεμούς (Τριολέ) (6) Πλεν Βιλέμ (Ρόουζχιλ) (7) Πορ Λουί (Πορ Λουί) (8) Ριβιέρ ντου Ρεμπάρτ (Πουντρ ντ' Ορ) (9) Σαβάν (Σουιλάκ)Αντίστοιχα, το κράτος του Μαυρίκιου περιλαμβάνει ως εξαρτημένες περιοχές και τα γειτονικά νησιά και νησιωτικά συγκροτήματα Αγκαλέγκα με πρωτεύουσα το Βινγκ Σινγκ, τα Καργάντος Καράχος Σοάλ (ή Σεντ Μπράντον) με πρωτεύουσα το Ραφαέλ, και το νησί Νησί Ροντρίγκες με πρωτεύουσα το Πορτ Ματουρέν. Ο Μαυρίκιος διεκδικεί την κυριότητα στο αρχιπέλαγος Τσάγκος από το Ηνωμένο Βασίλειο και το νησί Τρομελίν από τη Γαλλία. Ο Μαυρίκιος ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από τους Μαυριτανούς. Αυτό επιβεβαιώνεται από τα παλαιότερα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία του νησιού σε χάρτη που δημιούργησε ο Ιταλός χαρτογράφος Αλμπέρτ Καντίνο το 1502. Ο χάρτης του Καντίνο δείχνει τρία νησιά που πιστεύεται ότι αντιπροσωπεύουν τα Νησιά Μασκαρέν (Ρεϋνιόν, Μαυρίκιος και Ροντρίγκες) και τα αποκαλεί Ντινά Μαργκαμπίν, Ντίνα Αρόμπι και Ντίνα Μοράζε. Ο μεσαιωνικός αραβικός κόσμος αποκαλούσε τη νησιωτική περιοχή του Ινδικού Ωκεανού Ουακουάκ. Η Συνθήκη της Τορδεσίγιας υποτίθεται ότι έδινε στην Πορτογαλία το δικαίωμα να αποικίσει αυτό το μέρος του κόσμου. Το 1507, Πορτογάλοι ναυτικοί ήρθαν στο ακατοίκητο νησί και δημιούργησαν μια βάση επισκεπτών. Ο Ντιόγκο Φερνάντες Περέιρα, Πορτογάλος θαλασσοπόρος, ήταν ο πρώτος γνωστός Ευρωπαίος που έφτασε στον Μαυρίκιο. Ονόμασε το νησί «Ilha do Cisne» («Νησί του Κύκνου»). Οι Πορτογάλοι δεν έμειναν πολύ γιατί δεν τους ενδιέφεραν αυτά τα νησιά.Τα Νησιά Μασκαρέν ονομάστηκαν από τον Πέδρο Μασκαρένιας, Αντιβασιλέα της Πορτογαλικής Ινδίας, μετά την επίσκεψή του στα νησιά το 1512. Το νησί Ροντρίγκες πήρε το όνομά του από τον Πορτογάλο εξερευνητή Ντιόγκο Ροντρίγκες, ο οποίος ήρθε για πρώτη φορά στο νησί το 1528. Το 1598 μια ολλανδική μοίρα υπό τον ναύαρχο Βαιμπραντ φαν Βάρβαϊκ αποβιβάστηκε στο Γκραντ Πορτ και ονόμασε το νησί «Μαυρίκιος» από τον πρίγκιπα Μαυρίκιο της Οράγγης (ολλανδικά: Maurits van Nassau) της Ολλανδικής Δημοκρατίας. Οι Ολλανδοί κατοίκησαν το νησί το 1638, από το οποίο εκμεταλλεύτηκαν έβενο και εισήγαγαν ζαχαροκάλαμο, οικόσιτα ζώα και ελάφια. Από εδώ ξεκίνησε ο Ολλανδός πλοηγός Άμπελ Τάσμαν την αναζήτησή του για τη Μεγάλη Νότια Γη, χαρτογραφώντας τμήματα της Τασμανίας, της Αοτεαρόα/Νέας Ζηλανδίας και της Νέας Γουινέας. Ο πρώτος ολλανδικός οικισμός διήρκεσε 20 χρόνια. Το 1639, σκλάβοι έφτασαν στον Μαυρίκιο από τη Μαδαγασκάρη. Η Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών τους έφερε για να κόψουν δέντρα έβενου και να εργαστούν στις νέες φυτείες καπνού και ζαχαροκάλαμου. Ακολούθως έγιναν αρκετές προσπάθειες να δημιουργηθεί μόνιμα μια αποικία, αλλά οι οικισμοί δεν αναπτύχθηκαν ποτέ αρκετά ώστε να παράγουν μερίσματα, με αποτέλεσμα οι Ολλανδοί να εγκαταλείψουν τον Μαυρίκιο το 1710. Ένα άρθρο του 1755 στο αγγλικό Leeds Intelligencer ισχυρίζεται ότι το νησί εγκαταλείφθηκε λόγω του μεγάλου αριθμού μαϊμούδων μακάκων με μακριά ουρά «που κατέστρεψαν τα πάντα σε αυτό», και ότι ήταν επίσης γνωστό εκείνη την εποχή ως το νησί των μαϊμούδων. Πορτογάλοι ναυτικοί είχαν εισαγάγει αυτές τις μαϊμούδες στο νησί από τον εγγενή βιότοπό τους στη Νοτιοανατολική Ασία, πριν από την ολλανδική κυριαρχία. Η Γαλλία, η οποία ήλεγχε ήδη το γειτονικό Ιλ Μπουρμπόν (σημερινή Ρεϋνιόν), πήρε τον έλεγχο του Μαυρίκιου το 1715 και τον μετονόμασε σε Ιλ ντε Φρανς (δηλαδή το νησί της Γαλλίας). Το 1723 καθιερώθηκε ο Μαύρος Κώδικας για να κατηγοριοποιήσει μια ομάδα ανθρώπων ως «αγαθά», προκειμένου ο ιδιοκτήτης αυτών των αγαθών να μπορεί να λάβει ασφαλιστικά χρήματα και αποζημίωση σε περίπτωση απώλειας των «αγαθών» του. Η άφιξη του Γάλλου κυβερνήτη Bertrand-François Mahé de La Bourdonnais το 1735 συνέπεσε με την ανάπτυξη μιας ευημερούσας οικονομίας βασισμένης στην παραγωγή ζάχαρης. Ο Mahé de La Bourdonnais ίδρυσε το Πορ-Λουί ως ναυτική βάση και ναυπηγικό κέντρο. Υπό τη διακυβέρνησή του ανεγέρθηκαν πολυάριθμα κτίρια, ορισμένα από τα οποία σώζονται ακόμη. Αυτά περιλαμβάνουν μέρος του Κυβερνητικού Μεγάρου, το Château de Mon Plaisir και το Line Barracks, το αρχηγείο της αστυνομίας. Το νησί βρισκόταν υπό τη διοίκηση της Γαλλικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, η οποία διατήρησε την παρουσία της μέχρι το 1767. Κατά τη διάρκεια της γαλλικής κυριαρχίας, οι σκλάβοι μεταφέρονταν από μέρη της Αφρικής όπως η Μοζαμβίκη και η Ζανζιβάρη. Ως αποτέλεσμα, ο πληθυσμός του νησιού αυξήθηκε δραματικά από 15.000 σε 49.000 μέσα σε τριάντα χρόνια. Στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, οι Αφρικανοί σκλάβοι αποτελούσαν περίπου το 80 τοις εκατό του πληθυσμού του νησιού, και στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα υπήρχαν 60.000 σκλάβοι στο νησί. Στις αρχές του 1729, Ινδοί από το Ποντιτσέρι της Ινδίας, έφτασαν στον Μαυρίκιο με το σκάφος La Sirène. Οι συμβάσεις εργασίας για αυτούς τους τεχνίτες υπογράφτηκαν το 1734 την εποχή που απέκτησαν την ελευθερία τους. Από το 1767 έως το 1810, εκτός από μια σύντομη περίοδο κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, όταν οι κάτοικοι δημιούργησαν μια κυβέρνηση σχεδόν ανεξάρτητη από τη Γαλλία, το νησί ελεγχόταν από αξιωματούχους που διορίστηκαν από τη γαλλική κυβέρνηση. Ο Μπερναρντέν ντε Σαιν-Πιερ έζησε στο νησί από το 1768 έως το 1771, στη συνέχεια επέστρεψε στη Γαλλία, όπου έγραψε το Παύλος και Βιργινία (Paul et Virginie), μια ιστορία αγάπης που έκανε το Ιλ ντε Φρανς διάσημο όπου μιλούνταν η γαλλική γλώσσα. Το 1796 οι άποικοι αποσχίστηκαν από τον γαλλικό έλεγχο όταν η κυβέρνηση στο Παρίσι προσπάθησε να καταργήσει τη δουλεία. Δύο διάσημοι Γάλλοι κυβερνήτες ήταν ο Vicomte de Souillac (ο οποίος κατασκεύασε το Chaussée στο Πορ Λουί και ενθάρρυνε τους αγρότες να εγκατασταθούν στην περιοχή της Σαβάν) και ο Antoine Bruni d'Entrecasteaux (που φρόντισε ώστε οι Γάλλοι στον Ινδικό ωκεανό να έχουν την έδρα τους στον Μαυρίκιο αντί στο Ποντιτσέρι στην Ινδία). Ο Charles Mathieu Isidore Decaen ήταν επιτυχημένος στρατηγός στους Πολέμους της Γαλλικής Επανάστασης και, κατά κάποιο τρόπο, αντίπαλος του Ναπολέοντα Α΄. Κυβέρνησε ως Κυβερνήτης του Ιλ ντε Φρανς και της Ρεϋνιόν από το 1803 έως το 1810. Ο Βρετανός ναυτικός χαρτογράφος και εξερευνητής Μάθιου Φλίντερς συνελήφθη και κρατήθηκε από τον στρατηγό Decaen στο νησί από το 1803 έως το 1810, κατά παράβαση διαταγής του Ναπολέοντα. Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, ο Μαυρίκιος έγινε βάση από την οποία οι Γάλλοι κουρσάροι οργάνωσαν επιτυχημένες επιδρομές σε βρετανικά εμπορικά πλοία. Οι επιδρομές συνεχίστηκαν μέχρι το 1810, όταν μια αποστολή του Βασιλικού Ναυτικού με επικεφαλής τον Josias Rowley, R.N., έναν Αγγλο-Ιρλανδό αριστοκράτη, στάλθηκε για να καταλάβει το νησί. Παρά τη νίκη στη Ναυμαχία του Γκραντ Πορτ, τη μοναδική γαλλική ναυτική νίκη επί των Βρετανών κατά τη διάρκεια αυτών των πολέμων, οι Γάλλοι δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν τους Βρετανούς να αποβιβαστούν στο Καπ Μαλερό τρεις μήνες αργότερα. Παρέδωσαν επισήμως το νησί την πέμπτη ημέρα της εισβολής, στις 3 Δεκεμβρίου 1810, με όρους που επέτρεπαν στους αποίκους να διατηρήσουν τη γη και την περιουσία τους και να χρησιμοποιούν τη γαλλική γλώσσα και το γαλλικό δίκαιο σε ποινικές και αστικές υποθέσεις. Υπό βρετανική κυριαρχία, το όνομα του νησιού επανήλθε σε Μαυρίκιος. Η γρήγορη κατάκτηση του Μαυρικίου μυθιστορηματίστηκε στο μυθιστόρημα The Mauritius Command του Patrick O'Brian, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1977. 1830–1835: Βρετανική κυριαρχία και μεταρρύθμιση Η βρετανική διοίκηση, η οποία ξεκίνησε με τον Ρόμπερτ Φάρκουαρ (Robert Farquhar) ως πρώτο κυβερνήτη, επέβλεψε τις γρήγορες κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές. Ωστόσο, αμαυρώθηκε από το επεισόδιο Ratsitatane. Ο Ratsitatane, ανιψιός του βασιλιά Radama της Μαδαγασκάρης, μεταφέρθηκε στον Μαυρίκιο ως πολιτικός κρατούμενος. Κατάφερε να δραπετεύσει από τη φυλακή και σχεδίασε μια εξέγερση που θα απελευθέρωσε τους σκλάβους του νησιού. Προδόθηκε από τον συνεργάτη του Laizaf και συνελήφθη από μια ομάδα πολιτοφυλάκων με επικεφαλής τον Γαλλομαυρίκιο δικηγόρο Αντριάν Ντεπινέ (Adrien d'Épinay) και εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Αποκεφαλίστηκε στο Plaine Verte στις 15 Απριλίου 1822 και το κεφάλι του εμφανίστηκε ως αποτρεπτικό μέσο ενάντια σε πιθανές εξεγέρσεις των σκλάβων.Το 1832, ο Ντεπινέ κυκλοφόρησε την πρώτη εφημερίδα του Μαυρικίου (Le Cernéen), η οποία δεν ελεγχόταν από την κυβέρνηση. Την ίδια χρονιά, υπήρξε μια κίνηση από τον γενικό εισαγγελέα να καταργήσει τη δουλεία χωρίς αποζημίωση στους ιδιοκτήτες σκλάβων. Αυτό προκάλεσε δυσαρέσκεια και, για να ελέγξει μια ενδεχόμενη εξέγερση, η κυβέρνηση διέταξε όλους τους κατοίκους να παραδώσουν τα όπλα τους. Επιπλέον, ένα πέτρινο φρούριο, το οχυρό Αδελαΐδα, χτίστηκε σε ένα λόφο (τώρα γνωστό ως λόφος του Κάστρου) στο κέντρο του Πορ Λουί για να καταστείλει κάθε εξέγερση.Η δουλεία καταργήθηκε σταδιακά σε αρκετά χρόνια μετά το 1833, και οι ιδιοκτήτες φυτειών έλαβαν τελικά δύο εκατομμύρια λίρες στερλίνες ως αποζημίωση για την απώλεια των σκλάβων τους, που είχαν εισαχθεί από την Αφρική και τη Μαδαγασκάρη κατά τη διάρκεια της γαλλικής κατοχής. 1834–1921: Εισαγωγή Ινδών εργατών Η κατάργηση της δουλείας είχε σημαντικές επιπτώσεις στην κοινωνία, την οικονομία και τον πληθυσμό του Μαυρικίου. Οι ιδιοκτήτες φυτειών έφεραν μεγάλο αριθμό εργατών με συμβόλαια από την Ινδία για να δουλέψουν στα χωράφια με ζαχαροκάλαμο. Μεταξύ 1834 και 1921, περίπου μισό εκατομμύριο εργάτες ήταν παρόντες στο νησί. Εργάζονταν σε κτήματα ζάχαρης, εργοστάσια, σε μεταφορές και σε εργοτάξια. Επιπλέον, οι Βρετανοί έφεραν στο νησί 8.740 Ινδούς στρατιώτες. Το Aapravasi Ghat, στον κόλπο του Πορ Λουί, που τώρα προστατεύεται από την UNESCO, ήταν η πρώτη βρετανική αποικία που χρησίμευσε ως σημαντικό κέντρο υποδοχής για υπαλλήλους που είχαν λάβει συμβόλαιο. Σημαντική προσωπικότητα του 19ου αιώνα ήταν ο Ρέμι Ολιέ (Rémy Ollier), δημοσιογράφος μεικτής καταγωγής. Το 1828, η γραμμή χρώματος καταργήθηκε επίσημα στον Μαυρίκιο, αλλά οι Βρετανοί κυβερνήτες έδωσαν ελάχιστη εξουσία στα έγχρωμα άτομα και διόρισαν μόνο λευκούς ως κορυφαίους αξιωματούχους. Ο Ρέμι Ολιέ ζήτησε από τη βασίλισσα Βικτώρια να επιτρέψει τους έγχρωμους στο κυβερνητικό συμβούλιο, και αυτό έγινε δυνατό λίγα χρόνια αργότερα. Έκανε επίσης το Πορ Λουί δήμο, έτσι ώστε οι πολίτες να μπορούν να διοικούν την πόλη μέσω των δικών τους εκλεγμένων αντιπροσώπων. Ένας δρόμος πήρε το όνομά του στο Πορ Λουί και η προτομή του ανεγέρθηκε στο Jardin de la Compagnie το 1906.Το 1885 εισήχθη νέο σύνταγμα. Αναφερόταν ως Cens Démocratique και ενσωμάτωσε μερικές από τις αρχές που υποστήριξε ένας από τους ηγέτες των Κρεολών, ο Onésipho Beaugeard. Δημιούργησε εκλεγμένες θέσεις στο Νομοθετικό Συμβούλιο, αν και το δικαίωμα ψήφου περιοριζόταν κυρίως στη λευκή γαλλική και ανοιχτόχρωμη ινδική ελίτ που κατείχε ακίνητα. Το 1886, ο κυβερνήτης Τζον Πόουπ Χένεσι (John Pope Hennessy) όρισε τον Gnanadicarayen Arlanda ως τον πρώτο Ινδομαυρικιανό μέλος του κυβερνώντος Συμβουλίου, παρά την προτίμηση των ολιγαρχών της ζάχαρης για τον αντίπαλο Ινδομαυρικιανό Emile Sandapa. Ο Arlanda υπηρέτησε μέχρι το 1891.Δύο κύρια πολιτικά κόμματα ήταν ενεργά εκείνη την εποχή, το φιλο-Χένεσι κόμμα ήταν το Μεταρρυθμιστικό Κόμμα του Ουίλιαμ Νιούτον, και το αντι-Χένεσι κόμμα οι Δημοκρατικοί ηγούνταν υπό τον Gustave de Coriolis και τον Onésipho Beaugeard. Οι εργάτες που έφερναν από την Ινδία δεν είχαν πάντα δίκαιη μεταχείριση και ένας Γερμανός, ο Adolph von Plevitz, έγινε ανεπίσημος προστάτης αυτών των μεταναστών. Αναμίχθηκε με πολλούς από τους εργάτες και το 1871 τους βοήθησε να γράψουν μια αναφορά που εστάλη στον Κυβερνήτη Γκόρντον. Διορίστηκε μια επιτροπή για να εξετάσει τις καταγγελίες των Ινδών μεταναστών και το 1872 δύο δικηγόροι, διορισμένοι από το βρετανικό στέμμα, στάλθηκαν από την Αγγλία για να κάνουν έρευνα. Αυτή η Βασιλική Επιτροπή συνέστησε διάφορα μέτρα που θα επηρέαζαν τη ζωή των Ινδών εργατών κατά τα επόμενα πενήντα χρόνια.Τον Νοέμβριο του 1901, ο Μαχάτμα Γκάντι επισκέφτηκε τον Μαυρίκιο, στον δρόμο του από τη Νότια Αφρική στην Ινδία. Έμεινε στο νησί για δύο εβδομάδες και προέτρεψε την ινδομαυρικιανή κοινότητα να ενδιαφερθεί για την εκπαίδευση και να παίξει πιο ενεργό ρόλο στην πολιτική. Αργότερα από την Ινδία, έστειλε έναν νεαρό δικηγόρο, τον Manilal Doctor, για να βελτιώσει τη δεινή κατάσταση των Ινδομαυρικιανών. 1901–1914: Εκσυγχρονισμός και μεταρρύθμιση Το 1901, δημιουργήθηκαν ταχύτερες συνδέσεις με το νησί Ροντρίγκες χάρη στον ασύρματο.Το 1903, τα αυτοκίνητα εισήχθησαν στον Μαυρίκιο και το 1910 τέθηκαν σε λειτουργία τα πρώτα ταξί, που χειριζόταν ο Τζόζεφ Μέρβεν. Η ηλεκτροδότηση του Πορ Λουί έλαβε χώρα το 1909, και την ίδια δεκαετία η Mauritius Hydro Electric Company των αδελφών Atchia εξουσιοδοτήθηκε να παρέχει ρεύμα στις πόλεις του άνω Πλεν Βιλέμ. Η δεκαετία του 1910 ήταν μια περίοδος πολιτικής αναταραχής. Η ανερχόμενη μεσαία τάξη (αποτελούμενη από γιατρούς, δικηγόρους και δασκάλους) άρχισε να αμφισβητεί την πολιτική δύναμη των γαιοκτημόνων από ζαχαροκάλαμο. Ο Eugène Laurent, δήμαρχος του Πορ Λουί, ήταν ο ηγέτης αυτής της νέας ομάδας. Το κόμμα του, Action Liberale, ζήτησε να επιτραπεί σε περισσότερους ανθρώπους να ψηφίσουν στις εκλογές. Το Parti de l'Ordre, με επικεφαλής τον Henri Leclézio, τον πιο ισχυρό από τους μεγιστάνες της ζάχαρης αντιτάχθηκε στην Action Libérale.Το 1911, υπήρξαν ταραχές στο Πορ Λουί λόγω μιας ψευδούς φήμης ότι ο Eugène Laurent είχε δολοφονηθεί από τους ολιγάρχες στο Curepipe. Αυτές οι ταραχές έγιναν γνωστές ως ταραχές Curepipe του 1911. Καταστήματα και γραφεία υπέστησαν ζημιές στην πρωτεύουσα και ένα άτομο σκοτώθηκε.Την ίδια χρονιά, το 1911, πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες δημόσιες κινηματογραφικές παραστάσεις στο Curepipe και, στην ίδια πόλη, ανεγέρθηκε ένα πέτρινο κτίριο για να στεγάσει το Βασιλικό Κολέγιο. Το 1912, τέθηκε σε λειτουργία ένα ευρύτερο τηλεφωνικό δίκτυο, που χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση, τις επιχειρηματικές εταιρείες και μερικά ιδιωτικά νοικοκυριά. 1914–1919: Η ευημερία του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε τον Αύγουστο του 1914. Πολλοί Μαυρικιανοί προσφέρθηκαν εθελοντικά να πολεμήσουν στην Ευρώπη κατά των Γερμανών και στη Μεσοποταμία κατά των Τούρκων. Όμως ο πόλεμος επηρέασε τον Μαυρίκιο πολύ λιγότερο από τους πολέμους του δέκατου όγδοου αιώνα. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος 1914–1918 ήταν μια περίοδος μεγάλης ακμής, λόγω της έκρηξης των τιμών της ζάχαρης. Το 1919, δημιουργήθηκε το Συνδικάτο Ζάχαρης του Μαυρικίου (Mauritius Sugar Syndicate), το οποίο περιλάμβανε το 70% όλων των παραγωγών ζάχαρης. 1920–1939: Απελευθέρωση και αντίδραση Η δεκαετία του 1920 είδε την άνοδο ενός κινήματος «οπισθοχώρησης», το οποίο ευνόησε την επιστροφή του Μαυρικίου στη Γαλλία. Το κίνημα κατέρρευσε γρήγορα επειδή κανένας από τους υποψηφίους που ήθελαν να επιστραφεί ο Μαυρίκιος στη Γαλλία δεν εξελέγη στις εκλογές του 1921. Στη μεταπολεμική ύφεση, σημειώθηκε απότομη πτώση των τιμών της ζάχαρης. Πολλά κτήματα ζάχαρης έκλεισαν, σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής για τους μεγιστάνες της ζάχαρης που είχαν ελέγξει όχι μόνο την οικονομία αλλά και την πολιτική ζωή της χώρας. Ο Raoul Rivet, ο εκδότης της εφημερίδας Le Mauricien, έκανε εκστρατεία για μια αναθεώρηση του συντάγματος που θα έδινε στην αναδυόμενη μεσαία τάξη μεγαλύτερο ρόλο στη διοίκηση της χώρας. Οι αρχές της Arya Samaj άρχισαν να διεισδύουν στην ινδουιστική κοινότητα, η οποία φώναζε για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη. Από το τέλος της θητείας του διορισμένου Arlanda το 1891, μέχρι το 1926, δεν υπήρχε καμία εκπροσώπηση Ινδομαυρίκιου στο Νομοθετικό Συμβούλιο. Ωστόσο, στις εκλογές του 1926, ο Dunputh Lallah και ο Rajcoomar Gujadhur έγιναν οι πρώτοι Ινδομαυρικιανοί που εκλέχθηκαν στο Νομοθετικό Συμβούλιο. Στο Γκραντ Πορτ, ο Lallah κέρδισε τους αντιπάλους του Fernand Louis Morel και Gaston Gebert. Ενώ στο Flacq, ο Gujadhur νίκησε τον Pierre Montocchio.Το 1936 γεννήθηκε το Εργατικό Κόμμα, το οποίο ξεκίνησε ο Μωρίς Κυρέ. Ο Εμανυέλ Ανκετίλ συγκέντρωσε τους εργάτες των πόλεων ενώ ο Παντίτ Σαχατντέο επικεντρώθηκε στην αγροτική εργατική τάξη. Οι ταραχές της Ουμπά του 1937 οδήγησαν σε μεταρρυθμίσεις από την τοπική βρετανική κυβέρνηση που βελτίωσαν τις συνθήκες εργασίας και οδήγησαν στην κατάργηση της απαγόρευσης των εργατικών συνδικάτων. Η Εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1938. Περισσότεροι από 30.000 εργάτες θυσίασαν ένα μεροκάματο και ήρθαν από όλο το νησί για να παρακολουθήσουν μια γιγάντια συνάντηση στο Σαμπ ντε Μαρ. Μετά τις απεργίες των λιμενεργατών, ο συνδικαλιστής Εμανυέλ Ανκετίλ απελάθηκε στο Ροντρίγκες, ο Μωρίς Κυρέ και ο Παντίτ Σαχατντέο τέθηκαν σε κατ' οίκον περιορισμό, ενώ πολλοί απεργοί φυλακίστηκαν. Ο Κυβερνήτης Μπεντ Κλίφορντ βοήθησε τον Ζυλ Λεκλεζιό του Συνδικάτου Ζάχαρης του Μαυρικίου να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της απεργίας χρησιμοποιώντας εναλλακτικούς εργάτες γνωστούς ως «μαύρα πόδια». 1939–1945: Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Στο ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1939, πολλοί Μαυρικιανοί προσφέρθηκαν εθελοντικά να υπηρετήσουν υπό τη βρετανική σημαία στην Αφρική και την Εγγύς Ανατολή, πολεμώντας ενάντια στον γερμανικό και τον ιταλικό στρατό. Κάποιοι πήγαν στην Αγγλία για να γίνουν πιλότοι και προσωπικό εδάφους στη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία. Ο Μαυρίκιος δεν απειλήθηκε ποτέ πραγματικά, αλλά το 1943 πολλά βρετανικά πλοία βυθίστηκαν έξω από το Πορ Λουί από γερμανικά υποβρύχια. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, οι συνθήκες ήταν δύσκολες στον Μαυρίκιο. Οι τιμές των εμπορευμάτων διπλασιάστηκαν, αλλά οι μισθοί των εργαζομένων αυξήθηκαν μόνο κατά 10 έως 20 τοις εκατό. Υπήρχε κοινωνική αναταραχή και η αποικιακή κυβέρνηση λογόκρινε όλες τις συνδικαλιστικές δραστηριότητες. Ωστόσο, οι εργάτες του αρχοντικό ζάχαρης Μπελβιού Αρέλ έκαναν απεργία στις 27 Σεπτεμβρίου 1943. Οι αστυνομικοί τελικά πυροβόλησαν απευθείας στο πλήθος, με αποτέλεσμα τον θάνατο 4 εργατών: Σουντρούμ Παβατντάν (περισσότερο γνωστή ως Αντζαλάι Κουπέν, μια 32χρονη έγκυος γυναίκα), Μουνσαμί Μουνιέν (14χρονο αγόρι), Κιστνασάμι Μουνισάμι ( 37χρονος εργάτης), και Μαρντάι Παναπέν. Αυτό το γεγονός έγινε γνωστό ως η Σφαγή του Μπελβιού Αρέλ. Ο κοινωνικός λειτουργός και ηγέτης του κινήματος Τζαν Αντολάν Μπασντέο Μπισουντουγιάλ οργάνωσε τις τελετές κηδείας των 4 νεκρών εργατών.Τρεις μήνες αργότερα, στις 12 Δεκεμβρίου 1943, ο Μπασντέο Μπισουντουγιάλ οργάνωσε μια μαζική συγκέντρωση στο "Μαρί Ρεν ντε λα Πε" στο Πορ Λουί, και το σημαντικό πλήθος εργατών από όλο το νησί επιβεβαίωσε τη δημοτικότητα του κινήματός του Τζαν Αντολάν. 1945–1960: Μεταπολεμική πολιτική, καθολική ψηφοφορία Μετά τη διακήρυξη του νέου Συντάγματος του 1947, οι γενικές εκλογές διεξήχθησαν στις 9 Αυγούστου 1948 και, για πρώτη φορά, η αποικιακή κυβέρνηση επέκτεινε το δικαίωμα ψήφου σε όλους τους ενήλικες που μπορούσαν να γράψουν το όνομά τους σε μία από τις 19 γλώσσες του νησιού, καταργώντας τα προηγούμενα προσόντα φύλου και ιδιοκτησίας.Το Εργατικό Κόμμα του Γκι Ροζμόν κέρδισε την πλειοψηφία των ψήφων με 11 από τις 19 εκλεγμένες έδρες που κέρδισαν Ινδουιστές. Ωστόσο, ο Γενικός Κυβερνήτης Ντόναλντ Μακένζι-Κένεντι διόρισε 12 Συντηρητικούς στο Νομοθετικό Συμβούλιο στις 23 Αυγούστου 1948 για να διαιωνίσει την επικράτηση των λευκών Γαλλομαυρικιανών. Το 1948 η Εμιλιάν Ροσκούστ έγινε η πρώτη γυναίκα που εξελέγη στο Νομοθετικό Συμβούλιο, υπηρετώντας μέχρι το 1953.Το κόμμα του Γκι Ροζμόν βελτίωσε τη θέση του το 1953 και, με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα, ζήτησε καθολική ψηφοφορία. Συνταγματικές διασκέψεις πραγματοποιήθηκαν στο Λονδίνο το 1955 και το 1957 και εισήχθη το υπουργικό σύστημα. Η ψηφοφορία πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά βάσει της καθολικής ψηφοφορίας των ενηλίκων στις 9 Μαρτίου 1959. Στις γενικές εκλογές κέρδισε και πάλι το Εργατικό Κόμμα, με επικεφαλής αυτή τη φορά τον Σιγουσάγκουρ Ραμγκούλαμ (Seewoosagur Ramgoolam). 1960–1968: Εθνοτικές εντάσεις Μια Διάσκεψη Συνταγματικής Αναθεώρησης πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο το 1961 και καθιερώθηκε ένα πρόγραμμα περαιτέρω συνταγματικής προόδου. Στις εκλογές του 1963 κέρδισε το Εργατικό Κόμμα και οι σύμμαχοί του. Το Αποικιακό Γραφείο σημείωσε ότι η πολιτική κοινοτικής φύσης κέρδιζε έδαφος στον Μαυρίκιο και ότι η επιλογή των υποψηφίων (από κόμματα) και η εκλογική συμπεριφορά (των εκλογέων) διέπονταν από εθνοτικές και καστικές εκτιμήσεις. Εκείνη την εποχή, δύο επιφανείς Βρετανοί ακαδημαϊκοί, ο Ρίτσαρντ Τίτμους και ο Τζέιμς Μιντ, δημοσίευσαν μια έκθεση για τα κοινωνικά προβλήματα του νησιού που προκαλούνται από τον υπερπληθυσμό και τη μονοκαλλιέργεια ζαχαροκάλαμου. Αυτό οδήγησε σε μια έντονη εκστρατεία για να σταματήσει η πληθυσμιακή έκρηξη και η δεκαετία κατέγραψε απότομη μείωση της πληθυσμιακής αύξησης. Στις αρχές του 1965, μια πολιτική δολοφονία έλαβε χώρα στο προάστιο Μπελ-Ροζ, στην πόλη Κατρ Μπορν, όπου ο ακτιβιστής των Εργατικών Ραμπερσάντ Σουράθ ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τραμπούκους του αντίπαλου κόμματος Κόμμα του Μαυρικίου.Στις 10 Μαΐου 1965, ξέσπασαν φυλετικές ταραχές στο χωριό Τρουά Μπουτίκ κοντά στο Σουιγιάκ και εξαπλώθηκαν στο ιστορικό χωριό Μαεμπούρ. Σε όλη τη βρετανική αποικία κηρύχθηκε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η εξέγερση ξεκίνησε με τη δολοφονία του αστυνομικού Μπεσού στο όχημά του από μια συμμορία Κρεολών. Ακολούθησε η δολοφονία ενός αμάχου ονόματι Ρομπέρ Μπρους στην Τρουά Μπουτίκ. Στη συνέχεια, η συμμορία των Κρεολών προχώρησε στο παραθαλάσσιο ιστορικό χωριό Μαεμπούρ για να επιτεθεί στους Ινδομαυρικίους θεατές που παρακολουθούσαν μια Ινδουιστική ταινία στον κινηματογράφο Οντεόν. Η αστυνομία του Μαεμπούρ κατέγραψε σχεδόν 100 καταγγελίες για επιθέσεις σε Ινδομαυρικιανούς. Στη Διάσκεψη του Λάνκαστερ το 1965, έγινε σαφές ότι η Βρετανία ήθελε να απαλλαγεί από την αποικία του Μαυρίκιου. Το 1959, ο Χάρολντ Μακμίλαν είχε εκφωνήσει την περίφημη ομιλία του «Άνεμος Αλλαγής» (Wind of Change Speech) στην οποία αναγνώριζε ότι η καλύτερη επιλογή για τη Βρετανία ήταν να δώσει πλήρη ανεξαρτησία στις αποικίες της. Έτσι, από τα τέλη της δεκαετίας του '50, άνοιξε ο δρόμος για την ανεξαρτησία του Μαυρικίου.Αργότερα το 1965, μετά τη Διάσκεψη του Λάνκαστερ, το Αρχιπέλαγος Τσάγκος αποκόπηκε από την επικράτεια του Μαυρικίου για να σχηματίσει το Βρετανικό Έδαφος Ινδικού Ωκεανού (BIOT). Στις 7 Αυγούστου 1967 πραγματοποιήθηκαν γενικές εκλογές και το Κόμμα της Ανεξαρτησίας έλαβε την πλειοψηφία των εδρών. Τον Ιανουάριο του 1968, έξι εβδομάδες πριν από τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας, σημειώθηκαν στο Πορ Λουί, οι ταραχές του Μαυρικίου του 1968 και οδήγησαν στον θάνατο 25 ανθρώπων.Ο Μαυρίκιος υιοθέτησε ένα νέο σύνταγμα και η ανεξαρτησία κηρύχθηκε στις 12 Μαρτίου 1968. Ο Σιγουσάγκουρ Ραμγκούλαμ έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός ενός ανεξάρτητου Μαυρικίου, με τη βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ να παραμένει επικεφαλής του κράτους ως Βασίλισσα του Μαυρικίου. Το 1969, ιδρύθηκε το κόμμα της αντιπολίτευσης, Μαυρικιανό Μαχητικό Κίνημα (Mouvement Militant Mauricien, ΜΜΚ), με επικεφαλής τον Πολ Μπέρενζε (Paul Bérenger). Αργότερα, το 1971, το ΜΜΚ, με την υποστήριξη των συνδικάτων, κήρυξε μια σειρά απεργιών στο λιμάνι, που προκάλεσε κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη χώρα.Η κυβέρνηση συνασπισμού του Εργατικού Κόμματος και του ΣΔΚΜ (Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του Μαυρικίου) αντέδρασε περιορίζοντας τις πολιτικές ελευθερίες και περιορίζοντας την ελευθερία του Τύπου. Δύο ανεπιτυχείς εμφανείς απόπειρες δολοφονίας έγιναν εναντίον του Πολ Μπέρενζε: Την 1η Οκτωβρίου 1971, ο υποστηρικτής του Φαρίντ Μουτούρ πέθανε κάτω από ύποπτες συνθήκες στο Λε Ρεντί, ενώ οδηγούσε το αυτοκίνητο του Πολ Μπέρενζε. Η δεύτερη οδήγησε στον θάνατο τον Αζόρ Αντελαΐντ, λιμενεργάτη και ακτιβιστή, στις 25 Νοεμβρίου 1971.Οι γενικές εκλογές αναβλήθηκαν και οι δημόσιες συνεδριάσεις απαγορεύτηκαν. Τα μέλη του ΜΜΚ, συμπεριλαμβανομένου του Πολ Μπέρενζε, φυλακίστηκαν στις 23 Δεκεμβρίου 1971. Ο αρχηγός του ΜΜΚ αφέθηκε ελεύθερος ένα χρόνο αργότερα.Τον Μάιο του 1975, μια φοιτητική εξέγερση που ξεκίνησε στο Πανεπιστήμιο του Μαυρικίου σάρωσε ολόκληρη τη χώρα. Οι φοιτητές δεν ήταν ικανοποιημένοι με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν ανταποκρινόταν στις φιλοδοξίες τους και που έδινε περιορισμένες προοπτικές για μελλοντική απασχόληση. Στις 20 Μαΐου, χιλιάδες φοιτητές προσπάθησαν να εισέλθουν στο Πορ Λουί μέσω της γέφυρας Γκραντ Ρίβερ Νορθ Ουέστ και συγκρούστηκαν με την αστυνομία. Στις 16 Δεκεμβρίου 1975 ψηφίστηκε πράξη στη Βουλής για επέκταση του δικαιώματος ψήφου στους 18χρονους. Αυτό θεωρήθηκε ως μια προσπάθεια κατευνασμού της απογοήτευσης της νεότερης γενιάς.Οι επόμενες γενικές εκλογές διεξήχθησαν στις 20 Δεκεμβρίου 1976. Ο συνασπισμός Εργατικών-CAM κέρδισε μόνο 28 έδρες από τις 62. Το MMM εξασφάλισε 34 έδρες στο Κοινοβούλιο, αλλά ο απερχόμενος πρωθυπουργός Σιγουσάγκουρ Ραμγκούλαμ κατάφερε να παραμείνει στην εξουσία, με πλειοψηφία δύο εδρών, αφού συμμάχησε με το ΣΔΚΜ του Γκαετάν Ντυβάλ. Το 1982 εξελέγη μια κυβέρνηση ΜΜΚ-ΣΚΜ (με επικεφαλής πρωθυπουργό τον Άνρουντ Τζάγκνοτ, αναπληρωτή πρωθυπουργό τον Χαρίς Μπουντού και υπουργό Οικονομικών τον Πολ Μπέρενζε). Ωστόσο, ιδεολογικές και προσωπικές διαφορές προέκυψαν μέσα στην ηγεσία του ΜΜΚ και του ΣΔΜ. Ο αγώνας για την εξουσία μεταξύ Μπέρενζε και Τζάγκνοτ κορυφώθηκε τον Μάρτιο του 1983. Ο Τζάγκνοτ ταξίδεψε στο Νέο Δελχί για να παρακολουθήσει μια σύνοδο κορυφής του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Κατά την επιστροφή του, ο Μπέρενζε πρότεινε συνταγματικές αλλαγές που θα αφαιρούσαν την εξουσία από τον πρωθυπουργό. Κατόπιν αιτήματος του Τζάγκνοτ, η πρωθυπουργός Ίντιρα Γκάντι της Ινδίας σχεδίασε μια ένοπλη επέμβαση που περιλάμβανε το Ινδικό Ναυτικό και τον Ινδικό Στρατό για να αποτρέψει ένα πραξικόπημα με την κωδική ονομασία Επιχείρηση Λαλ Ντόρα.Η κυβέρνηση MMM-PSM χωρίστηκε εννέα μήνες μετά τις εκλογές του Ιουνίου 1982. Σύμφωνα με αξιωματούχο του Υπουργείου Πληροφοριών, οι εννέα μήνες ήταν ένα «σοσιαλιστικό πείραμα». Ο Χαρίς Μπουντού διέλυσε το κόμμα του PSM για να επιτρέψει σε όλους τους βουλευτές του PSM να ενταχθούν στο νέο κόμμα MSM του Τζάγκνοτ, παραμένοντας έτσι στην εξουσία ενώ αποστασιοποιήθηκαν από το MMM. Ο συνασπισμός MSM-Labour-PMSD κέρδισε στις εκλογές του Αυγούστου 1983, με αποτέλεσμα τον Άνρουντ Τζάγκνοτ ως πρωθυπουργό και τον Γκαετάν Ντυβάλ ως αναπληρωτή πρωθυπουργό. Η εκβιομηχάνιση άρχισε να εξαπλώνεται και στα χωριά, και προσέλκυσε νέους εργάτες από όλες τις εθνοτικές κοινότητες. Ως αποτέλεσμα, η βιομηχανία ζάχαρης άρχισε να χάνει την κυριαρχία της στην οικονομία. Μεγάλες αλυσίδες λιανικής ξεκίνησαν να ανοίγουν καταστήματα το 1985 και πρόσφεραν πιστωτικές διευκολύνσεις σε άτομα με χαμηλό εισόδημα, επιτρέποντάς τους έτσι να αγοράσουν βασικές οικιακές συσκευές. Σημειώθηκε επίσης άνθηση στον τουριστικό κλάδο και νέα ξενοδοχεία εμφανίστηκαν σε όλο το νησί και το 1989 το χρηματιστήριο άνοιξε τις πόρτες του. Το 1990, ο Πρωθυπουργός έχασε την ψηφοφορία για την αλλαγή του Συντάγματος για να γίνει η χώρα μια δημοκρατία με τον Μπέρενζε ως πρόεδρο. Στις 12 Μαρτίου 1992, είκοσι τέσσερα χρόνια μετά την ανεξαρτησία, ο Μαυρίκιος ανακηρύχθηκε δημοκρατία εντός της Κοινοπολιτείας των Εθνών. Ο τελευταίος γενικός κυβερνήτης, Βιρασάμι Ρινγκαντού, έγινε ο πρώτος πρόεδρος. Αυτό ήταν κάτω από μια μεταβατική ρύθμιση, στην οποία αντικαταστάθηκε από τον Κασάμ Ουτίμ αργότερα εκείνο το έτος. Η πολιτική εξουσία παρέμεινε στον πρωθυπουργό. Η επίσημη εκτίμηση για τον πληθυσμό του κράτους είναι 1.261.041 κάτοικοι (2023), γεγονός που κατατάσσει τον Μαυρίκιο στην 158η θέση στον κόσμο. Από αυτό το σύνολο, στο νησί του Μαυρίκιου κατοικούν 1.215.842 με βάση στοιχεία του 2023. Η τοπική κοινωνία περιλαμβάνει πολλές εθνικές ομάδες, καθώς οι σημερινοί κάτοικοι κατάγονται από την ηπειρωτική Αφρική (κρεολοί), την Ινδία, τη Γαλλία και την Κίνα, αλλά και από πολλές άλλες χώρες ή περιοχές. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 74,1 χρόνια (71,0 χρόνια οι άνδρες και 77,3 οι γυναίκες). Το 52% των κατοίκων ασπάζονται τον Ινδουισμό, ενώ το 28% ανήκουν στην Καθολική Εκκλησία και το 17% στο Ισλάμ. Οι περισσότεροι κρεολοί κάτοικοι είναι χριστιανοί, ενώ η πλειοψηφία των μουσουλμάνων και το σύνολο των ινδουιστών προέρχονται από την Ινδία και το Πακιστάν. Μικρό ποσοστό των μουσουλμάνων κατάγεται από τη Μέση Ανατολή. Οι ινδουιστές ανήκουν στις γλωσσικές ομάδες των Μποτζπουρί, Ταμίλ, Μαράτι και Τέλουγκου. Μία μειοψηφία κατοίκων κατάγονται από την Κίνα, αρκετοί από τους οποίους έχουν ασπαστεί τον χριστιανισμό και κυρίως τον καθολικισμό, ενώ ορισμένοι ακολουθούν παράλληλα τις βουδιστικές και κομφουκιανιστικές παραδόσεις. Επίσης, υπάρχουν 1.767 Μάρτυρες του Ιεχωβά και 442 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Στο σύνταγμα της χώρας δεν γίνεται αναφορά σε επίσημη γλώσσα, ενώ οι επικρατέστερες στο σύνολο του πληθυσμού είναι τα Αγγλικά, τα Γαλλικά και τα τοπικά Κρεολικά, μία κρεολική γλώσσα βασισμένη στα Γαλλικά. Το κοινοβούλιο χρησιμοποιεί ως επίσημη γλώσσα τα Αγγλικά, αλλά καθένας μπορεί να μιλήσει και στα Γαλλικά στις συνεδριάσεις. Τα Αγγλικά είναι γενικά αποδεκτά ως επίσημη γλώσσα της χώρας στην κυβέρνηση και τα δικαστήρια, αλλά επίσης η καθομιλουμένη είναι και η τοπική κρεολική.Η χρήση των διαφόρων γλωσσών εξαρτάται από την περίσταση. Στα σπίτια χρησιμοποιείται κυρίως η κρεολική και τα Μποτζπουρί, μια ινδική γλώσσα, τα γαλλικά και τα κρεολικά στις επιχειρήσεις και το εμπόριο, ενώ τα αγγλικά στην εκπαίδευση και τη διοίκηση. Τόσο τα αγγλικά, όσο και τα γαλλικά, με μακροχρόνια κοινωνική ιστορία στον Μαυρίκιο, προτιμούνται σε ακαδημαϊκό ή επαγγελματικό περιβάλλον. Οι περισσότερες εφημερίδες και τα μέσα επικοινωνίας είναι στα γαλλικά. Το ραδιόφωνο και η λογοτεχνία είναι στα γαλλικά.Τα τοπικά γαλλικής επιρροής κρεολικά του Μαυρίκιου μιλιούνται από το 90% του πληθυσμού και θεωρούνται η εθνική γλώσσα. Ιστορικά, γεννήθηκαν τον 18ο αιώνα από σκλάβους για να μπορούν να επικοινωνούν τόσο μεταξύ τους όσο και με τους Γάλλους αποικιοκράτες, οι οποίοι δεν καταλάβαιναν τις διάφορες Αφρικανικές διαλέκτους. Άλλες γλώσσες στον Μαυρίκιο περιλαμβάνουν τα Ταμίλ, τα Χίντι, τα Μαράτι, τα Ουρντού, τα Χάκα (κινεζική διάλεκτος), τα Γκουτζαράτι, και τα Μποτζπουρί, τα οποία είναι ένα μίγμα διαλέκτων της Ινδίας που χρησιμοποιήθηκε από τους πρώτους Ινδούς αποίκους. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι τουλάχιστον δίγλωσσοι ή και τρίγλωσσοι. Η τοπική κουζίνα του Μαυρίκιου αποτελεί ένα μίγμα επιρροών από την Ινδία, την Κίνα, την Ευρώπη και την Αφρική. Σύνηθες είναι το φαινόμενο ένα γεύμα να συνθέτει στοιχεία από όλες αυτές τις παραδόσεις. Η παραγωγή σε ρούμι, παράγωγο του ζαχαροκάλαμου, είναι διαδεδομένη στο νησί. Το ζαχαροκάλαμο εισήχθη στον Μαυρίκιο από τους Ολλανδούς το 1683, με κύριο στόχο την παραγωγή "αράκ", οινοπνευματώδους ποτού που αποτέλεσε πρόδρομο για το ρούμι. Η παραγωγή ζαχαροκάλαμου αναπτύχθηκε ιδιαίτερα με τις διοικήσεις των Γάλλων και των Βρετανών, οι οποίες και συνέβαλαν καθοριστικά στην οικονομική ανάπτυξη του νησιού. Ο Πιερ Σαρλ Φρανσουά Αρέλ ήταν ο πρώτος που πρότεινε την ιδέα της απόσταξης σε ρούμι στο νησί το 1850. Η τοπική παραδοσιακή μουσική είναι γνωστή με την ονομασία σέγκα, ενώ έχει αφρικανικές ρίζες και τα παραδοσιακά όργανα είναι κυρίως κρουστά από δέρματα αιγών και μεταλλικά κρουστά τρίγωνα. Τα τραγούδια συνήθως περιγράφουν τα δεινά της σκλαβιάς, και έχουν σήμερα προσαρμοστεί στην κοινωνική σάτιρα για να καυτηριάσουν τις διακρίσεις κατά του έγχρωμου πληθυσμού. Οι άντρες συνήθως παίζουν τα μουσικά όργανα, ενώ οι γυναίκες παράλληλα χορεύουν ερωτικούς συνοδευτικούς χορούς. Το 1847, ο Μαυρίκιος έγινε η πέμπτη περιοχή στον κόσμο που εξέδιδε γραμματόσημα. Οι δύο τύποι γραμματοσήμων εκείνης της εποχής, γνωστοί ως ταχυδρομικά γραμμάτια του Μαυρικίου, είχαν ονομαστική αξία μία πέννα (σε κόκκινο χρώμα) και δύο πέννες (σε μπλε), ενώ θεωρούνται από τα πιο πολύτιμα και διάσημα γραμματόσημα για συλλέκτες στον κόσμο. Όταν ανακαλύφθηκε, το νησί του Μαυρίκιου αποτελούσε ενδιαίτημα για ένα είδος πτηνού, μέχρι τότε άγνωστου, το οποίο οι Πορτογάλοι ονόμασαν Ντόντο, καθώς δεν φαινόταν να είναι ιδιαίτερα έξυπνο. Μέχρι το 1681, ο πληθυσμός των Ντόντο είχε εξολοθρευτεί από τους κατοίκους ή τα κατοικίδια ζώα τους. Το Ντόντο εικονίζεται σήμερα να στηρίζει το εθνικό έμβλημα της χώρας. Το νησί ευνόησε επίσης μία ποικιλόμορφη εικαστική παραγωγή στη λογοτεχνία, τόσο στα Γαλλικά, τα Αγγλικά αλλά και τα κρεολικά. Ο Ζαν Μαρί Γκυστάβ Λε Κλεζιό, βραβευμένος με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 2008, είναι γαλλο-κρεολικής καταγωγής και διαμένει στο νησί αρκετό διάστημα. Επίσης, οι γιορτές του νησιού περιλαμβάνουν τα Χριστούγεννα, την κινεζική Πρωτοχρονιά, την Περ Λαβάλ, το Ντιβαλί, το Μαχασιβρατρί και το Έιντ Αλ-Φιτρ. Οι ψυχαγωγικές δραστηριότητες είναι ποικίλες, κυρίως για τη στήριξη της τουριστικής βιομηχανίας. Τα θαλάσσια σπορ αποτελούν σημαντικό στοιχείο, όπως και η αλιεία, το γουίντι σέρφινγκ, το θαλάσσιο σκι, η ιστιοπλοΐα, αλλά ακόμα και η υποβρύχια ξενάγηση. Χερσαίες δραστηριότητες είναι το γκολφ, το τέννις, το σκι, το κυνήγι, η ποδηλασία, η ιππασία και η πεζοπορία. Το ΑΕΠ της χώρας είναι 15,7 δις $ (εκτίμηση 2009). Ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ είναι 4,70% (εκτίμηση 2004). Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι 12.261 $ (εκτίμηση 2009). Σύμφωνα με έκθεση που δόθηκε στη δημοσιότητα στο Ναϊρόμπι, τον Νοέμβριο του 2008, η χώρα είναι η καλύτερη για τα παιδιά της Αφρικής αναφορικά με τις συνθήκες διαβίωσης. Πρόεδρος της χώρας μετά την παραίτηση του Κέιλας Πραγκ ανέλαβε η επιστήμονας Αμινά Γκουρίμπ-Φακίμ στις 5 Ιουνίου 2015, η οποία είναι και έγινε η πρώτη γυναίκα στο αξίωμα αυτό. Σήμερα, πρόεδρος είναι ο Πριθβιράισινγκ Ρούπουν από τον Δεκέμβριο του 2019. Πρωθυπουργός από το 2017 είναι ο Πράβιντ Τζάγκνοτ. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά. Κυβέρνηση του Μαυρίκιου επίσημος κυβερνητικός ιστότοπος Mauritius Broadcasting Corp - Δημόσια τηλεόραση/ραδιόφωνο

Ο Μαυρίκιος είναι νησιωτικό κράτος του Ινδικού ωκεανού ανατολικά της Μαδαγασκάρης. Έχει συνολική έκταση 2.040 τ.χλμ. και πληθυσμό, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023, 1.261.041 κατοίκους. (158η στον κόσμο)

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%82_(%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82)

Γκέοργκ Ζίμελ

Ο Ζίμελ γεννήθηκε την 1η Μαρτίου 1858 στο Bερολίνο. Ήταν ο νεότερος από επτά παιδιά. Ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης εργοστασίου σοκολάτας και πέθανε το 1874, οπότε και ο Ζίμελ υιοθετήθηκε από τον Γιούλιους Φριντλέντερ. Ο τελευταίος του εξασφάλισε τα οικονομικά εχέγγυα για να σπουδάσει και να γίνει ακαδημαϊκός. Από το 1876 εως το 1881 σπουδάζει ιστορία, ψυχολογία των λαών, φιλοσοφία και ιστορία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Το 1881 συντάσσει τη διδακτορική του διατριβή με τίτλο Darstellung und Beurteilungen von Kants verschiedenen Ansichten über das Wesen der Materie (δημοσιεύτηκε με τον τίτλο Das Wesen der Materie nach Kants physischer Monadologie). Από το 1885 έως το 1900 εργάζεται ως υφηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, ενώ μετά το 1900 παραμένει στο Πανεπιστήμιο ως άμισθος έκτακτος καθηγητής φιλοσοφίας. Το 1909 ιδρύει τη Γερμανική Φιλοσοφική Εταιρία (Deutsche Gesellschaft für Philosophie) με τη συνδρομή των Φέρντιναντ Τένις, Βέρνερ Σόμπαρτ και Μαξ Βέμπερ. Το 1910 εκδίδει για πρώτη φορά το περιοδικό Logos και το 1911 αναγορεύεται σε επίτιμος διδάκτορας της σχολής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Φράιμπουργκ. Από το 1914 έως το 1918 εργάστηκε ως τακτικός καθηγητής του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1918 πεθαίνει στο Στρασβούργο από καρκίνο του ήπατος. Über sociale Differenzierung, Duncker & Humblot, Λειψία 1890 Einleitung in die Moralwissenschaft, 2 τόμοι, Hertz, Βερολίνο 1892–1893 Die Probleme der Geschichtphilosophie, Duncker & Humblot, Λειψία 1892, 2η έκδ. 1905 Philosophie des Geldes, Duncker & Humblot, Λειψία 1900, 2η έκδ. 1907 The philosophy of money, μετάφραση Bottomore Tom, εκδόσεις: ROUTLEDGE, Απρίλιος 2011, ISBN 9780415610117. (αγγλική έκδοση). Die Grosstädte und das Geistesleben, Petermann, Δρέσδη 1903 Kant, Duncker & Humblot, Λειψία 1904, 6η έκδ. 1924 Philosophie der Mode, Pan-Verlag, Βερολίνο 1905 Kant und Goethe, Marquardt, Βερολίνο 1906 Die Religion, Rütten & Loening, Φραγκφούρτη 1906, 2η έκδ. 1912 Schopenhauer und Nietzsche, Duncker & Humblot, Λειψία 1907 Schopenhauer and Nietzsche, University of Illinois Press, 1991, ISBN 0-252-06228-0 Soziologie, Duncker & Humblot, Λειψία 1908 Hauptprobleme der Philosophie, Göschen, 1910 Philosophische Kultur, Kröner, Λειψία 1911, 2η έκδ. 1919 Goethe, Klinkhardt, Λειψία 1913 Rembrandt, Wolff, Λειψία 1916 Grundfragen der Soziologie, Göschen, Βερολίνο 1917 Lebensanschauung, Duncker & Humblot, Μόναχο 1918 Zur Philosophie der Kunst, Kiepenheur, Potsdam 1922 Fragmente und Aufsäze aus dem Nachlass, ed. G. Kantorowicz, Drei Masken Verlag, Μόναχο 1923 Brücke und Tür, ed M Landmann & M Susman, Koehler, Στουτγάρδη 1957 Πόλη και ψυχή, μετάφραση Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, εκδόσεις: Έρασμος, Αθήνα 2009, ISBN 9789606870033. Περιπλάνηση στη νεωτερικότητα: Κοινωνιολογικά, φιλοσοφικά και αισθητικά κείμενα, μετάφραση Γιώργος Σαγκριώτης, Όλγα Σταθάτου, εκδόσεις: Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2004, ISBN 978-960-221-256-1. Μητροπολιτική αίσθηση: Οι μεγαλουπόλεις και η διαμόρφωση της συνείδησης. Η κοινωνιολογία των αισθήσεων, μετάφρ. Ιωάννα Μεϊτάνη, εισαγωγή Philippe Simay, εκδόσεις: Άγρα, Αθήνα 2017, ISBN 978-960-505-265-2. Η μόδα, μετάφραση Βασιλείου Γ. Κωνσταντίνος, εκδόσεις: Πλέθρον, Αθήνα 2018, ISBN 9789603483083.

Ο Γκέοργκ Ζίμελ (γερμ. Georg Simmel, 1 Μαρτίου 1858 – 28 Σεπτεμβρίου 1918) ήταν Γερμανός κοινωνιολόγος, φιλόσοφος και κριτικός. Ο Ζίμελ ανήκει στους κλασικούς της κοινωνιολογικής θεωρίας, παρά το γεγονός ότι έχουν εγερθεί διάφορες αντιρρήσεις σε σχέση με τη συνολική αποτίμηση του έργου του, ειδικότερα αναφορικά με την απουσία μίας γενικότερης θεωρίας για την κοινωνία, τον θεματολογικό εκλεκτισμό του και την έλλειψη άρτιας μεθοδολογίας. Ωστόσο, ο Ζίμελ έχει χαρακτηριστεί δίκαια ως ο θεωρητικός της νεωτερικότητας par excellence, ενώ η κοινωνιολογική του τεχνοτροπία αποκλήθηκε «κοινωνιολογικός ιμπρεσιονισμός», αφού επιχείρησε να συζεύξει το κοινωνικό με το πολιτισμικό στοιχείο, εξετάζοντας με πληρέστερο και ριζοσπαστικότερο τρόπο το πνεύμα της σύγχρονης πραγματικότητας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AD%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%BA_%CE%96%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BB

Αχμέντ Αντνάν Σαϊγκούν

Ο Σαϊγκούν γεννήθηκε το 1907 στη Σμύρνη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι συναυλίες της οθωμανικής στρατιωτικής μπάντας και η εκτέλεση δυτικών έργων μουσικής δωματίου τον επηρέασαν ώστε να ξεκινήσει τα πρώτα μαθήματα μουσικής στο δημοτικό σχολείο. Έτσι, ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία να παίζει πιάνο, κοντόλαιμο λαούτο και ούτι και γρήγορα παθιάστηκε με τη σύνθεση μουσικής στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών. Ο πατέρας του, ο οποίος ήταν καθηγητής μαθηματικών και μελετητής των θρησκειών και της λογοτεχνίας, τον δίδαξε αγγλικά και γαλλικά, καθώς και γνώσεις περί των θρησκειών του κόσμου. Μέσα από εμπεριστατωμένη μελέτη ο Σαϊγκούν ήταν σε θέση να μεταφράσει τη μουσική ενότητα της Γαλλικής Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας (French Grande Encyclopédie) σε μια μουσική εγκυκλοπαίδεια στα τουρκικά. Στο γυμνάσιο συνέχισε τα μαθήματα μουσικής και το 1926, μόλις δύο χρόνια μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο, διορίστηκε στη γενέτειρά του τη Σμύρνη ως καθηγητής μουσικής.Το 1928 αναγνωρίστηκε σε εθνικό επίπεδο και έλαβε υποτροφία για σπουδές στη Γαλλία από το τουρκικό κράτος. Εισήχθη στη Σχολή Καντορούμ του Παρισιού, όπου σπούδασε μουσική σύνθεση με την καθοδήγηση του Βανσάν Ντιντί, θεωρία και αντίστιξη από τον Ουζέν Μπορέλ, όργανο με τον Εντουάρντ Σουμπερμπιέλ και γρηγοριανό μέλος με τον Αμεντί Γκαστουέ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η φαντασία του άκμασε, παρέχοντάς του τη δυνατότητα να γράψει το πρώτο μεγάλο ορχηστρικό έργο του, το Ντιβερτιμέντο (Divertimento).Το 1931 επέστρεψε στην Τουρκία ως καθηγητής μουσικής για μια σχολή που ιδρύθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ και στόχο είχε την εκπαίδευση των καθηγητών μουσικής βάση των δυτικών μουσικών προτύπων. Το 1934 διορίστηκε ως μαέστρος της Προεδρικής Συμφωνικής Ορχήστρας, ενώ την ίδια χρονιά ο Κεμάλ του ζήτησε να γράψει την πρώτη τουρκική όπερα. Μέσα σε δύο μήνες η πρώτη τουρκική όπερα, με τίτλο Οζσόι (Özsoy), ήταν πραγματικότητα. θέμα της όπερας ήταν η ιστορική φιλία μεταξύ των λαών της Τουρκίας και του Ιράν. Το ίδιο έτος ολοκληρώθηκε και η δεύτερη όπερα του Σαϊγκούν, με τίτλο Τασμπεμπέκ (Taşbebek), καθιστώντας τον έτσι ως το μουσικό σύμβολο της χώρας του.Παρέμεινε για ένα μικρό διάστημα στο Κρατικό Ωδείο της Άγκυρας και μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη εργαζόμενος του Δημοτικού Ωδείου. Το 1936 ο Μπέλα Μπάρτοκ επισκέφθηκε την Τουρκία για να εξερευνήσει την τοπική λαϊκή μουσική. Ο Σαϊγκούν συνόδευσε τον Μπάρτοκ στα ταξίδια του σε όλη τη χώρα, συλλέγοντας και μεταγράφοντας λαϊκά τραγούδια από την Ανατολία και το Οσμανίγιε. Το 1939 κλήθηκε ξανά στην Άγκυρα για περαιτέρω προώθηση της δυτικής μουσικής. Ένα χρόνο αργότερα ίδρυσε τη δική του μουσική οργάνωση, η οποία παρουσίασε ρεσιτάλ και συναυλίες σε όλη τη χώρα, ενώ ανάπτυξε της δημόσια γνώση σχετικά με τη δυτική κλασική μουσική.Η διεθνής αναγνώριση του Σαϊγκούν άνθισε με το ορατόριο Γιουνούς Εμρέ το 1946. Το έργο αυτό αποτυπώνει την κληρονομιά του ποιητή Γιουνούς Εμρέ με τη χρήση τουρκικών μέσων και λαϊκών μελωδιών, αν και είναι γραμμένο σε μεταρομαντικό ύφος. Μετά την πρεμιέρα του στην Άγκυρα το 1947, μεταφράστηκε σε πέντε γλώσσες και εκτελέστηκε σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Το 1958 εκτελέστηκε στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και, το ίδιο έτος, κέρδισε το Τάγμα του Αστέρα της Ιταλικής Αλληλεγγύης, καθώς και το βραβείο σύνθεσης Γιαν Σιμπέλιους.Η επιτυχία του Γιουνούς Εμρέ ενθάρρυνε τον Σαϊγκούν να συνθέσει περαιτέρω έργα μεγάλης κλίμακας. Στη δεκαετία του 1950 έγραψε τρεις νέες όπερες, δύο συμφωνίες, ένα κοντσέρτο για πιάνο και πολλά κομμάτια μουσικής δωματίου. Η πρεμιέρα του πρώτου του κουαρτέτου εγχόρδων στο Παρίσι, το 1954, και η πρεμιέρα του δεύτερου κουαρτέτου του στη Νέα Υόρκη, το 1958, του προσέφερε περαιτέρω διεθνή αναγνώριση. Ακολούθησαν και άλλα έργα, όπως τρεις επιπλέον συμφωνίες, κοντσέρτα για βιολί και βιόλα και ένα δεύτερο κοντσέρτο για πιάνο, καθώς και ένα τρίτο κουαρτέτο εγχόρδων. Ένα τέταρτο κουαρτέτο εγχόρδων παρέμεινε ημιτελές όταν εκείνος απεβίωσε.Ο Σαϊγκούν δεν ήταν μόνο γνωστός ως συνθέτης, αλλά και ως λόγιος, καθώς έγραψε και δημοσίευσε πολλά βιβλία σχετικά με τη διδασκαλία της μουσικής. Υπήρξε, επίσης, ένας εθνομουσικολόγος και βοήθησε στη δημιουργία πολλών νέων ωδείων. Αποτέλεσε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας της Τουρκίας και του διοικητικού συμβουλίου της Τουρκικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης.

Ο Αχμέντ Αντνάν Σαϊγκούν (τουρκικά: Ahmed Adnan Saygun) ήταν Τούρκος συνθέτης, μουσικολόγος και στιχουργός. Αποτελώντας μέλος της ομάδας Τουρκική Πεντάδα, συνετέλεσε στην εισαγωγή της δυτικής κλασικής μουσικής στην Τουρκία, με τα έργα του να δείχνουν γνώση της δυτικής μουσικής πρακτικής, με ταυτόχρονη ενσωμάτωση παραδοσιακών τουρκικών στοιχείων. Στις παραγωγές του περιλαμβάνονται πέντε συμφωνικά έργα, πέντε όπερες, δύο κοντσέρτα για πιάνο, κοντσέρτα για βιολί, βιόλα και τσέλο, καθώς και μια ποικιλία έργων δωματίου και χορωδιών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%87%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%84_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%BD%CE%AC%CE%BD_%CE%A3%CE%B1%CF%8A%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BD

Διατροφή στη Λετονία

Karasawa, K. (2006), Clinical aspects of plasma activating factor – Acetylhydrolase. Biochimica et Biophysica Acta, 1761: 1359-1372. Meleve, L., Romanova, D., Golovcenko, A. (2008), Food consumption trends and its influencing factors in Latvia. Economic Science for Rural Development (Latvia). Ntzouvani, A., Giannopoulou, E., Fragopoulou, E., Nomikos, T., Antonopoulou, S. (2019), Energy intake and plasma adiponectin as potential determinants of lipoprotein-associated A2 activity: A Cross-Sectional Study. Lipids, 54: 629-640. Panagiotakos, D., Pitsavos C., Stefanadis C. (2006), Dietary Patterns: Mediterranean Diet Score and its relation to clinical and biological markers of cardiovascular disease risk. Nutrition, Metabolism and Cardiovascular Diseases, 16: 559-568. Τριχοπούλου Α., Πίνακες Σύνθεσης και Ανάλυσης Τροφίμων, Εκδόσεις Παρισιάνου, Αθήνα 2004.

Παραδοσιακά, η Λετονία χαρακτηρίζεται από την κατανάλωση βασικών ομάδων τροφίμων, άρτου και δημητριακών, κρέατος και παραγώγων του, γαλακτοκομικών προϊόντων και λιπαρών υλών. Αυτό φαίνεται ότι τις τελευταίες δεκαετίες έχει αλλάξει. Η διατροφή διέπεται από τάσεις που επηρεάζονται κυρίως από οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες. Οι αστικές και υψηλότερες, εισοδηματικά, τάξεις έχουν αυξήσει την κατανάλωση των προϊόντων κρέατος και γαλακτοκομικών προϊόντων. Αυτό έχει ως συνέπεια τη στροφή προς ένα λιγότερο υγιεινό διατροφικό πρότυπο. Αντίθετα, στις ασθενέστερες και αγροτικές περιοχές, επικρατεί η κατανάλωση άρτου και δημητριακών, με συνέπεια την μεγαλύτερη κατανάλωση υδατανθράκων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%9B%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1

Ασσάρακος

Κρουσίου: Λεξικόν Ομηρικόν, διασκευή από την 6η γερμανική έκδ. υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου Δ. Φέξη», Αθήνα 1901 Conon, Fifty Narrations, surviving as one-paragraph summaries in the Bibliotheca (Library) of Photius, Patriarch of Constantinople translated from the Greek by Brady Kiesling. Online version at the Topos Text Project. Dictys Cretensis, from The Trojan War. The Chronicles of Dictys of Crete and Dares the Phrygian translated by Richard McIlwaine Frazer, Jr. (1931-). Indiana University Press. 1966. Online version at the Topos Text Project. Diodorus Siculus, The Library of History translated by Charles Henry Oldfather. Twelve volumes. Loeb Classical Library. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press; London: William Heinemann, Ltd. 1989. Vol. 3. Books 4.59–8. Online version at Bill Thayer's Web Site Diodorus Siculus, Bibliotheca Historica. Vol 1-2. Immanel Bekker. Ludwig Dindorf. Friedrich Vogel. in aedibus B. G. Teubneri. Leipzig. 1888-1890. Greek text available at the Perseus Digital Library. Dionysus of Halicarnassus, Roman Antiquities. English translation by Earnest Cary in the Loeb Classical Library, 7 volumes. Harvard University Press, 1937-1950. Online version at Bill Thayer's Web Site Dionysius of Halicarnassus, Antiquitatum Romanarum quae supersunt, Vol I-IV. . Karl Jacoby. In Aedibus B.G. Teubneri. Leipzig. 1885. Greek text available at the Perseus Digital Library. Gaius Julius Hyginus, Fabulae from The Myths of Hyginus translated and edited by Mary Grant. University of Kansas Publications in Humanistic Studies. Online version at the Topos Text Project. Hesiod, Catalogue of Women from Homeric Hymns, Epic Cycle, Homerica translated by Evelyn-White, H G. Loeb Classical Library Volume 57. London: William Heinemann, 1914. Online version at theio.com Homer, The Iliad with an English Translation by A.T. Murray, Ph.D. in two volumes. Cambridge, MA., Harvard University Press; London, William Heinemann, Ltd. 1924. Online version at the Perseus Digital Library. Homer, Homeri Opera in five volumes. Oxford, Oxford University Press. 1920. Greek text available at the Perseus Digital Library. Pseudo-Apollodorus, The Library with an English Translation by Sir James George Frazer, F.B.A., F.R.S. in 2 Volumes, Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1921. Online version at the Perseus Digital Library. Greek text available from the same website. Publius Ovidius Naso, Fasti translated by James G. Frazer. Online version at the Topos Text Project. Publius Ovidius Naso, Fasti. Sir James George Frazer. London; Cambridge, MA. William Heinemann Ltd.; Harvard University Press. 1933. Latin text available at the Perseus Digital Library. Publius Ovidius Naso, Metamorphoses translated by Brookes More (1859-1942). Boston, Cornhill Publishing Co. 1922. Online version at the Perseus Digital Library. Publius Ovidius Naso, Metamorphoses. Hugo Magnus. Gotha (Germany). Friedr. Andr. Perthes. 1892. Latin text available at the Perseus Digital Library. Publius Vergilius Maro, Aeneid. Theodore C. Williams. trans. Boston. Houghton Mifflin Co. 1910. Online version at the Perseus Digital Library. Publius Vergilius Maro, Bucolics, Aeneid, and Georgics. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co. 1900. Latin text available at the Perseus Digital Library. Quintus Smyrnaeus, The Fall of Troy translated by Way. A. S. Loeb Classical Library Volume 19. London: William Heinemann, 1913. Online version at theio.com

Στην Αρχαία ελληνική μυθολογία ο Ασσάρακος ήταν βασιλιάς των Δαρδάνων που έζησε τρεις γενεές πριν από τον Τρωικό Πόλεμο. Ο Ασσάρακος ήταν δεύτερος γιος του βασιλιά Τρως και της συζύγου του Καλλιρρόης κόρης του Σκάμανδρου ή της Ακαλλαρίς κόρης του Ευμήδη. Τα αδέλφια του ήταν ο Ίλος του Τρώα, ο Γανυμήδης, η Κλεοπάτρα και πιθανότατα η Κλεομήστρα. Ο Ασσάρακος παντρεύτηκε την Ιερομνήμη κόρη του Σιμόεις ή την Κλυτοδώρα κόρη του Λαομέδων. Ο γιος του ήταν ο Κάπυς της Δαρδανίας, εγγονός του ο Αγχίσης και δισέγγονος του ο Αινείας. Σύμφωνα με μερικούς συγγραφείς οι γονείς του Ασσάρακου ήταν ο Αισυήτης και η Κλεομήστρα, τα αδέλφια του σύμφωνα με τους ίδιους συγγραφείς ήταν ο Αλκάθοος και ο Αντήνωρ ο Τρώας. Με άλλες εκδόσεις του μύθου ο Γανυμήδης δεν ήταν αδελφός του Ασσάρακου αλλά γιος του. Ο Ασσάρακος κληρονόμησε τον θρόνο της Δαρδανίας όταν ο μεγαλύτερος αδελφός του Ίλος προτίμησε να βασιλεύσει στην νεοιδρυθείσα πόλη της Τροίας. Η ταφή του έγινε στο μέσο της πόλης της Τροίας, κοντά στον ναό της Αθηνάς, εκεί που οικοδομήθηκαν αργότερα τα ανάκτορα του Πριάμου. Ο Ασσάρακος αναφέρεται στη Ιλιάδα (ραψωδία Υ, στίχοι 232 κ.ε.).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%83%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%82

Νόελ Λάρκιν

Ο Νοέλ έκανε το ντεμπούτο του στο League of Ireland το 1971 στο Τόλκα Παρκ εναντίον της Σέλμπορν ως αριστερό μπακ. Η ευελιξία του ήταν ένα σημαντικό πλεονέκτημα για τον σύλλογο της πόλης του καθώς στα δεκατρία του χρόνια στο Σαιντ Μέλς Παρκ έπαιξε σε κάθε θέση εκτός γηπέδου. Ο Noel κέρδισε δύο φορές το League of Ireland και τρεις φορές το Κύπελλο Ιρλανδίας με την πατρική του ομάδα. Εκπροσώπησε επίσης τον σύλλογο στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο και πιο μνημονιακά στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ εναντίον της Μίλαν το 1975. Ο Νοέλ περιγράφει την εμπειρία του να παίζει στο φημισμένο Σαν Σίρο : «Ήταν κάποια εμπειρία», είπε ο Νοέλ, ο οποίος ήταν μόλις 19 τότε. «Το Σαν Σίρο ήταν γεμάτο και ήταν πολύ τρομακτικό. Βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο πριν από το παιχνίδι και πολλές φωτοβολίδες άρχισαν να πέφτουν από την κερκίδα. Δεν είχαμε ξανασυναντήσει τέτοιου είδους φανατισμό. Ήταν λίγο τρομακτικό. Είχαμε επίσης δεχτεί πολλή κακή πίεση από τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης επειδή ένιωθαν ότι κλωτσήσαμε πολύ δυνατά τους παίκτες τους στο Άθλον. Υπήρχε λοιπόν ένα πολύ άσχημο συναίσθημα απέναντί μας. Το γεγονός ότι οι φανέλες μας είχαν το ίδιο χρώμα με την Ίντερ, τους μεγαλύτερους αντιπάλους της, φάνηκε να τους ενοχλεί ακόμη περισσότερο! «Παίξαμε εξαιρετικά καλά όμως και τους κρατήσαμε χωρίς σκορ για το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού. Νομίζω ότι δεχθήκαμε τρία στα τελευταία 20 λεπτά περίπου. Απλώς υποχωρήσαμε λίγο. Έπαιξα στη μέση της γραμμής εκείνο το βράδυ και σημάδεψα τον Τζιάνι Ριβέρα, ήταν ο αρχηγός της Ιταλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο και έκανε την επιστροφή του στην Μίλαν εκείνο το βράδυ. Γι' αυτό είχε πολύ κόσμο στο γήπεδο. Είναι ένας θρύλος της Μίλαν. Με πλησίασε μετά το παιχνίδι και μου είπε ότι έπαιξα καλά. Ήταν ωραίο και δεν θα το ξεχάσω ποτέ». Ολοκλήρωσε τη σεζόν 1982/83 ως πρώτος σκόρερ με 18 γκολ στο πρωτάθλημα που του χάρισε το βραβείο Προσωπικότητας της Χρονιάς. Ο Νοέλ εντάχθηκε στους Ρόβερς τον Νοέμβριο του 1984 έχοντας αποφασίσει να αποσυρθεί λίγες εβδομάδες πριν μόνο για ένα τηλεφώνημα από τον Τζιμ ΜακΛάφλιν (προπονητής ποδοσφαίρου) που του άλλαξε γνώμη. Έκανε το ντεμπούτο του στις 18 Νοεμβρίου σε μια νίκη 2–0 επί της Χόουμ Φαρμ. Δύο εβδομάδες αργότερα σκόραρε στο εντός έδρας ντεμπούτο του στο Μίλταουν σε ένα σφυροκόπημα 4-0 του Σαιντ Πατς. Συνέχισε με 11 γκολ (8 στο πρωτάθλημα και 3 στο Κύπελλο ΦΑΙ) εκείνη τη σεζόν καθώς η Ρόβερς κέρδισε το νταμπλ. Αυτό που θυμάται καλύτερα ήταν το νικητήριο γκολ του στον τελικό του Κυπέλλου εναντίον της Γκάλγουεϊ Γιουνάιτεντ . Τη σεζόν 1985/86 σκόραρε 13 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις καθώς οι Ρόβερς κέρδισε ξανά το νταμπλ με τον Νόελ να σκοράρει μια αξέχαστη κεφαλιά στη νίκη της Ρόβερς με 1–0 επί της Άρσεναλ. Τη σεζόν 1986/87 ο Νόελ σημείωσε συνολικά δεκαεπτά γκολ σε όλες τις διοργανώσεις καθώς οι Ρόβερς ολοκλήρωσε ένα τρεμπλ νταμπλ. Σκόραρε επίσης για το Λιγκ οφ Άιρλαντ σε μια ήττα 2-1 από το Ιρλανδική Λίγκα την Ημέρα του Αγίου Πατρικίου. Το επόμενο βράδυ οι Ρόβερς έπαιξαν με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ο Νόελ έπαιξε και σκόραρε με κεφαλιά-ψαράκι, καθώς οι Ρόβερς σημείωσαν τη δεύτερη νίκη τους επί των λαμπερών αντιπάλων τους την ίδια σεζόν. Και πάλι ο Νόελ σκόραρε στον τελικό του Κυπέλλου με ένα υπέροχο σουτ από τα 18 μέτρα. Παρά το ενδιαφέρον της Μονακό, ο Νόελ έμεινε με την Ρόβερς. Η επόμενη σεζόν ήταν καταστροφική για τον σύλλογο καθώς το Γκλενμέιλιουρ Παρκ τέθηκε προς πώληση και οι ιδιοκτήτες μετέφεραν τους εντός έδρας αγώνες στο Τόλκα Παρκ. Καθώς οι οπαδοί της Ρόβερς μποϊκόταραν τους «εντός έδρας» αγώνες, η φόρμα του Νόελ φαινόταν να υποφέρει καθώς σημείωσε μόλις 11 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Ωστόσο, αυτά περιλάμβαναν ένα χατ τρικ με κεφαλιές εναντίον της Μποέμιανς στο Ντέιλιμαουντ Παρκ. Το τελευταίο του παιχνίδι στα πράσινα και λευκά ήταν στις 8 Απριλίου 1988 σε ένα σχεδόν άδειο Τόλκα. Συνολικά έπαιξε σε έξι ευρωπαϊκά παιχνίδια για τους Χουπς πετυχαίνοντας 34 γκολ στο πρωτάθλημα και 12 στο Κύπελλα ΦΑΙ. Στη συνέχεια εντάχθηκε στην Ντέρι Σίτι όπου σκόραρε δύο φορές στο ντεμπούτο του και σε μία σεζόν εκεί κέρδισε το εγχώριο τρεμπλ. Κατάλληλα στον τελευταίο του αγώνα στο Πρωτάθλημα της Ιρλανδίας κέρδισε άλλο ένα μετάλλιο στο Κύπελλο για να φέρει το σύνολο της καριέρας του σε 15 τρόπαια, 6 πρωταθλήματα, 4 κύπελλα ΦΑΙ , 4 Λιγκ Καπ και 1 Τάιλερ Ολ Άιρλαντ Καπ καθώς και άλλα δευτερεύοντα μετάλλια όπως Μετάλλια Πρέζιντεντς Καπ και Λέινστερ Σίνιορ Καπ. Έκανε πάνω από 500 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα της Ιρλανδίας. Στη συνέχεια, ο Νόελ μετανάστευσε στην Αυστραλία και έπαιξε για τους Σπίαργουντ Νταλμάτινατς και Στίρλινγκ Μασεντόνια, κερδίζοντας άλλο ένα νταμπλ πρωταθλήματος και κυπέλλου πριν αποσυρθεί στα 38 και στη συνέχεια προπόνησε μέχρι το 1998. Αυτή τη στιγμή κατοικεί στο Μπρίσμπεϊν. Εκπροσώπησε επίσης την ιρλανδική ολυμπιακή ομάδα 8 φορές στους προκριματικούς των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1988, σκοράροντας στην ισοπαλία 2–2 απέναντι στην Ισπανία και στην ισοπαλία 1–1 απέναντι στην Γαλλία, όπου ηγήθηκε της ομάδας. The Hoops των Paul Doolan και Robert Goggins ((ISBN 0-7171-2121-6) )

Ο Νοέλ Λάρκιν (γεννημένος στις 6 Ιανουαρίου 1955, στο Athlone) είναι ένας Ιρλανδός πρώην ποδοσφαιριστής που έπαιξε για τους Άθλον Τάουν, Σάμροκ Ρόβερς και Ντέρι Σίτι .

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%8C%CE%B5%CE%BB_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BD

Ηλεκτρόλυση

Κατά την ηλεκτρόλυση του νερού, το νερό διασπάται στα βασικά στοιχεία όπου το αποτελούν, υδρογόνο και οξυγόνο με την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Τα πλεονεκτήματα αυτής της διεργασίας είναι το υψηλής καθαρότητας υδρογόνο που παράγεται. Ωστόσο, αποτελεί ακριβή μέθοδο εξαιτίας του κόστους του ηλεκτρικού ρεύματος το οποίο απαιτείται. Κατά την ηλεκτρόλυση, στην κάθοδο ιόντα υδρογόνου (πρωτόνια) ανάγονται σε υδρογόνο ενώ στην άνοδο το νερό οξειδώνεται σε οξυγόνο και πρωτόνια. Οι διεργασίες αυτές περιγράφονται αντίστοιχα από τις παρακάτω αντιδράσεις: 2H+(aq) + 2e- → H2(g) (κάθοδος)και 2H2O(liq) → O2 + 4H+(aq) + 4e- (άνοδος)οι οποίες μας δίνουν το συνολικό μηχανισμό της ηλεκτρόλυσης 2H2O(liq) → O2(g) + 2H2(g)Πλεονέκτημα της μεθόδου είναι το ότι το παραγόμενο οξυγόνο μπορεί επίσης να εκμεταλλευτεί για βιομηχανική ή άλλη χρήση. Θεωρητικά 1,23 V εφαρμοζόμενης τάσης αρκούν για τη διεξαγωγή της ηλεκτρόλυσης. Πρακτικά, χρειάζεται περισσότερη τάση (1,55 V με 1,65 V ). Η απόδοση της ηλεκτρόλυσης ορίζεται ως το λόγο του 1,23 V προς την τάση όπου χρησιμοποιείται. Με τάση 1,60 V έχουμε απόδοση 1 , 23 1 , 60 = 0 , 77 = 77 % {\displaystyle {\frac {1{,}23}{1{,}60}}=0{,}77=77\%} Η αντίδραση της καθόδου, εμπλέκει 4 ηλεκτρόνια και η οξείδωση πραγματοποιείται μέσω μιας σειράς ενδιάμεσων προϊόντων. Σε αυτό οφείλεται η ανάγκη επιπλέον τάσης καθώς η όλη διαδικασία χαρακτηρίζεται από αργό κινητικό μηχανισμό. Η χρήση καταλύτη βοηθάει στη μείωση αυτής της τάσης και επιταχύνει τη διαδικασία. Ένας ιδανικός καταλύτης για την οξείδωση του νερού θα πρέπει να εξισορροπεί την απαιτούμενη ενέργεια του κάθε ενδιάμεσου βήματος και επίσης να εξισορροπεί τους ρυθμούς μεταφοράς κάθε ηλεκτρονίου. Η απευθείας ηλεκτρόλυση νερού μέχρι και τη δεκαετία του '50 είχε ευρεία χρήση στην παραγωγή υδρογόνου. Σήμερα, ένα μικρό μόνο ποσοστό υδρογόνου παράγεται κατά αυτόν τον τρόπο σε εφαρμογές κυρίως όπου χρειάζεται μικρός όγκος καθαρού υδρογόνου. Ωστόσο παράλληλα παρατηρείται μια αναγέννηση του ενδιαφέροντος με την κατασκευή ολοκληρωμένων συστημάτων ηλεκτρολυτών σε συνδυασμό με εκμετάλλευση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ηλιακής ή αιολικής).

Ηλεκτρόλυση (λύση δι΄ ηλεκτρισμού), ονομάζεται η διαδικασία της διάσπασης μιας ουσίας με τη βοήθεια του ηλεκτρικού ρεύματος. Η ηλεκτρόλυση αξιοποιείται ειδικά τόσο στην εξαγωγή καθαρών και στις επιμεταλλώσεις. Η ηλεκτρόλυση θεωρείται ειδική χημική αντίδραση και αποτελεί αντικείμενο έρευνας και μελέτης της Ηλεκτροχημείας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%81%CF%8C%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B7

Πυρπολήσεις της Καλής Συκιάς

Η Κρήτη είχε πέσει στα χέρια των Γερμανών μετά από μια σφοδρή δεκαήμερη μάχη τον Μάιο του 1941. Αμέσως μετά, συγκροτήθηκαν αντιστασιακές ομάδες από τους Κρητικούς και άρχισαν να παρενοχλούν τις γερμανικές δυνάμεις μέχρι το τέλος του πολέμου. Σε απάντηση στις αντιστασιακές δραστηριότητες, οι Γερμανοί σχημάτισαν την Jagdkommando Schubert , μια παραστρατιωτική δύναμη υπό την ηγεσία του Fritz Schubert, στόχος της οποίας ήταν να τρομοκρατήσει τον άμαχο πληθυσμό. Στα τέλη του 1943, μετά την καταστροφή των χωριών της Βιάννου , η αντάρτικη ομάδα του Μανώλη Μπαντουβά διέφυγε προς τα δυτικά, κυνηγημένη από τους Γερμανούς. Τον Οκτώβριο του 1943, ο Μπαντουβάς και οι δικοί του κρύβονταν στο όρος Τσιλίβδικας ( Τσιλίβδικας ) . Τους προμήθευαν οι κάτοικοι του χωριού Καλή Συκιά που βρίσκεται κοντά. Στις 4 Οκτωβρίου 1943 ο Μπαντουβάς και η ομάδα του συγκρούστηκαν και εξολόθρευσαν ένα γερμανικό απόσπασμα κοντά στο κρησφύγετό τους. Λίγο μετά την ανακάλυψη των νεκρών Γερμανών, ο Σούμπερτ και οι δικοί του στάλθηκαν στην περιοχή κατόπιν εντολής του Μπρούνο Μπρόιερ για επιχειρήσεις αντιποίνων. Στις 6 Οκτωβρίου 1943 περικύκλωσαν την Καλή Συκιά και συγκέντρωσαν όσους βρήκαν για ανάκριση. Μόνο γυναίκες και παιδιά βρίσκονταν ακόμα στο χωριό, καθώς οι άνδρες είχαν καταφύγει στα βουνά από φόβο αντιποίνων. Μερικά σπίτια πυρπολήθηκαν και οι γυναίκες ξυλοκοπήθηκαν και απειλήθηκαν με θάνατο. Παρά τις απειλές αυτές, καμία από τις γυναίκες δεν έδωσε καμία πληροφορία για το πού βρίσκονται οι άνδρες του χωριού. Σε απάντηση σε αυτό, οι Σουμπεράι έσυραν πολλές γυναίκες σε λίγα σπίτια, τις έκλεισαν και έβαλαν φωτιά στα σπίτια, καίγοντας τις γυναίκες ζωντανές. Οι δολοφονίες, αν και σε καμία περίπτωση δεν ήταν από τις πιο πολυάριθμες που πραγματοποιήθηκαν από τις δυνάμεις κατοχής στην Κρήτη, ήταν μοναδικές στο ότι στόχευαν σχεδόν αποκλειστικά γυναίκες. Δώδεκα γυναίκες κάηκαν συνολικά, οκτώ από το χωριό Καλή Συκιά και τέσσερις από το κοντινό Ροδάκινο. Μία από αυτές τις γυναίκες ήταν οκτώ μηνών έγκυος. Επιπλέον, κάηκε σε αυτό και ένας ηλικιωμένος που δεν μπορούσε να φύγει από το σπίτι του. Ο Σούμπερτ και η ομάδα του κινήθηκαν πιο δυτικά και δύο μέρες αργότερα συμμετείχαν στην εκτέλεση περίπου 30 αμάχων στον Καλλικράτη. Ο μόνος που οδηγήθηκε σε δίκη για τις δολοφονίες της Καλής Συκιάς ήταν ο Σούμπερτ, ο οποίος εκτελέστηκε στη Θεσσαλονίκη στις 22 Οκτωβρίου 1947. Το 2017 η Καλή Συκιά ανακηρύχθηκε μαρτυρικό χωριό.

Οι Πυρπολήσεις της Καλής Συκιάς ήταν μια από τις πολλές φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν στην Ελλάδα από τον Φριτς Σούμπερτ και τους ανθρώπους του κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής στην Ελλάδα στον Β ' Παγκόσμιο Πόλεμο . Στις 6 Οκτωβρίου 1943, στο ορεινό χωριό Καλή Συκιά , στο Ρέθυμνο της Κρήτης , 13 άτομα κάηκαν ζωντανά .

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%82_%CE%A3%CF%85%CE%BA%CE%B9%CE%AC%CF%82

Συρράκο Ιωαννίνων

Το Συρράκο είναι ανακηρυγμένος παραδοσιακός οικισμός. Διατηρεί αναλλοίωτη την παραδοσιακή Ηπειρώτικη αρχιτεκτονική με τα λιθόκτιστα σπίτια, με στέγες από σχιστόλιθο. Μαζί με τους γειτονικούς Καλαρρύτες είναι τα μόνα χωριά που διατηρούν αυτή την αρχιτεκτονική στα νότια του Νομού Ιωαννίνων, κάτι που είναι πιο συνηθισμένο στα βόρεια του Νομού στην περιοχή των Ζαγοροχωρίων. Πολλά οικήματα είναι μεγάλα και πλούσια, κάτι που μαρτυρά την οικονομική άνθηση του Συρράκου στο παρελθόν. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το παλαιό πέτρινο, τριώροφο Σχολείο, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο κτίσμα του οικισμού. Στο Συρράκο δεν επιτρέπονται μηχανοκίνητα οχήματα με αποτέλεσμα να διατηρείται άθικτο το παραδοσιακό του χρώμα. Η παρουσία οχημάτων επιτρέπεται μέχρι την είσοδο του οικισμού, όπου μία πέτρινη γέφυρα τον συνδέει με τον σύγχρονο δρόμο. Εντούτοις, υπάρχει περιφερειακός δρόμος, ο οποίος οδηγεί στο εσωτερικό του, χωρίς να αλλοιώνει τον παραδοσιακό χαρακτήρα του. Από το 2002, το πατρικό σπίτι του ποιητή Κώστα Κρυστάλλη στο Συρράκο λειτουργεί ως λαογραφικό μουσείο (ισόγειο) και βιβλιοθήκη (όροφος). Το Συρράκο χτίστηκε περίπου τον 15ο αιώνα από βλαχόφωνους, κατά κύριο λόγο, πληθυσμούς. Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας αποτέλεσε πρωτεύουσα της αυτοδιοίκητης ορεινής κοινότητας του Μαλακασίου, η οποία περιλάμβανε ορεινά χωριά στα όρια των σημερινών νομών Ιωαννίνων και Τρικάλων. Την περίοδο αυτή γνώρισε σημαντική οικονομική ανάπτυξη χάρη στην κτηνοτροφία και το εμπόριο και, κυρίως, την αργυροχρυσοχοΐα που διαδόθηκε στο χωριό από τους γειτονικούς Καλαρρύτες. Το Συρράκο συμμετείχε στην την Ελληνική Επανάσταση του 1821 με αρχηγό τον Ιωάννη Κωλέττη και μαζί με τους γειτονικούς Καλαρρύτες ήταν τα μοναδικά χωριά της Ηπείρου που συμμετείχαν στην επανάσταση κατά τον πρώτο χρόνο της. Η επανάσταση στην περιοχή καταπνίγηκε γρήγορα από δυνάμεις του Χουρσίτ Πασά και το χωριό κάηκε ολοσχερώς. Ανοικοδομήθηκε στο διάστημα 1825-1828 και τα επόμενα χρόνια απέκτησε πάλι οικονομική δύναμη. Το Συρράκο απελευθερώθηκε από τον Ελληνικό Στρατό στις 23 Νοεμβρίου του 1912, κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Από το Συρράκο κατάγονταν: Ο αγωνιστής του 1821 και πρώτος συνταγματικός πρωθυπουργός της Ελλάδας, Ιωάννης Κωλέττης Η οικογένεια Ζαλοκώστα (ποιητής Γεώργιος Ζαλοκώστας, μεγαλοεπιχειρηματίας και πολιτικός Χρήστος Ζαλοκώστας κ.'α.) Ο ποιητής Κώστας Κρυστάλλης Ο γιατρός και πανεπιστημιακός Κωνσταντίνος Βουσάκης. Το ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε., Γιώργος Γούσιας Το Συρράκο, από το 1912 και μετά την ενσωμάτωσή του στο Ελληνικό Κράτος, αποτέλεσε έδρα της ομώνυμης Κοινότητας. To 1997, με την εφαρμογή του Προγράμματος Καποδίστριας για τη συνένωση Κοινοτήτων σε μεγαλύτερους Δήμους, η Κοινότητα Συρράκου, όπως και άλλες ιστορικές Κοινότητες του Νομού (Νήσου Ιωαννίνων, Πάπιγκου, Καλαρρυτών, Βοβούσας, κ.ά.), δεν επηρεάσθηκε. Τελικά, το 2010, μετά την εφαρμογή του Προγράμματος Καλλικράτης, η Κοινότητα Συρράκου καταργήθηκε και ο οικισμός εντάχθηκε στον νεοσυσταθέντα Δήμο Βορείων Τζουμέρκων ως Δημοτική Ενότητα Συρράκου. Κοινότητα Συρράκου - Πρόεδροι Δήμας Γεώργιος, 1912-? Κατάλογος παραδοσιακών οικισμών της Ελλάδας Κοινότητα Συρράκου Αρχειοθετήθηκε 2008-09-19 στο Wayback Machine. Μένουμε Ελλάδα - Στο Συρράκο Ιωαννίνων Λεύκωμα φωτογραφιών, εικόνες από το Συρράκο και τους Καλαρρύτες Βλαχοι.net, Περιήγηση στο Συρράκο Μουσείο Κ. Κρυστάλλη (Συρράκο) Καλαρρύτες και Συρράκο (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Συρράκο, μέσα στου χρόνου τη πνοή (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)

Το Συρράκο είναι χωριό του νομού Ιωαννίνων, που ανήκει διοικητικά στον δήμο Βορείων Τζουμέρκων. Είναι χτισμένο σε μία πλαγιά του όρους Λάκμος, σε υψόμετρο 1.150 μέτρων. Το Συρράκο στέκεται πάνω από την χαράδρα του ποταμού Χρούσια, παραπόταμου του Αράχθου και απέναντι του αντικρίζει τα Τζουμέρκα. Οι κοντινότερες πόλεις στο Συρράκο είναι τα Ιωάννινα και η Άρτα που απέχουν 40 λεπτά με μία ώρα ορεινής διαδρομής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CF%81%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BF_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD

Κριτίας (διάλογος)

Τίμαιος ο ΛοκρόςΑντίθετα με τα άλλα πρόσωπα που παίρνουν τον λόγο στον διάλογο, δεν είναι βέβαιο εάν ο Τίμαιος υπήρξε πραγματικό πρόσωπο ή όχι. Αν και ορισμένοι μελετητές τον θεωρούν μετά βεβαιότητας ιστορικό πρόσωπο, άλλοι υποστηρίζουν ότι η εικόνα που δίνει για αυτόν ο Πλάτων έχει δανεισθεί στοιχεία από διάφορες προσωπικότητες. Ο Frank αναφέρει τον Αρχύτα τον Ταραντίνο ως το πρότυπο πάνω στο οποίο βασίσθηκε μερικώς ο Τίμαιος.Ο Φ.Μ. Κόρνφορντ αντιτίθεται ισχυρά στην ιδέα του πραγματικού Τίμαιου: «Και μόνο το γεγονός ότι ένας άνδρας τόσο διακεκριμένος δεν άφησε ούτε το αμυδρότερο ίχνος στην πολιτική ή στη φιλοσοφική ιστορία είναι αντίθετο στην ύπαρξή του.... Το πιθανότερο είναι ότι ο Πλάτων τον επενόησε επειδή τού ήταν απαραίτητο ως πρόσωπο των διαλόγων του ένας φιλόσοφος της Δυτικής Σχολής, εξέχων τόσο στην επιστήμη, όσο και στην πολιτική, και δεν υπήρχε κανένας που να ικανοποιεί αυτά τα κριτήρια κατά τον φανταστικό χρόνο του διαλόγου». Αλλά ενώ δεν υπάρχει απόδειξη της ιστορικότητας του Τίμαιου, δεν υπάρχει επίσης και απόδειξη ότι δεν υπήρξε, καθώς λίγα είναι γνωστά για την ιστορία της πόλεως των Επιζεφύριων Λοκρών. ΚριτίαςΑπό τα πρώτα ήδη σχόλια στον Τίμαιο και στον Κριτία, που γράφτηκαν στην κλασική αρχαιότητα, μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα οι κλασικοί φιλόλογοι είχαν δεδομένη την ταύτιση αυτού του Κριτίου με τον φιλόσοφο εκ των Τριάκοντα Τυράννων Κριτία. Ο πρώτος που αντιτάχθηκε σε αυτή την άποψη ήταν ο Μπαρνέτ το 1914. Από τότε η ταυτότητα του Κριτίου αποτελεί αντικείμενο σφοδρής διαμάχης μεταξύ των κλασικιστών. Με μερικούς να υποστηρίζουν ότι ο Κριτίας του διαλόγου είναι στην πραγματικότητα ο παππούς του τυράννου.Οι δεύτεροι υποστηρίζουν ότι είναι υπερβολικά μεγάλη η χρονική απόσταση ανάμεσα στον τύραννο (460-403 π.Χ.) και στον Σόλωνα (639-559 π.Χ.), ο οποίος υποτίθεται ότι μετέφερε την ιστορία της Ατλαντίδας από την Αίγυπτο στην Ελλάδα. Κατά τον Πλάτωνα, ο Σόλων διηγήθηκε την ιστορία στον προπάππου του Κριτία που εμφανίζεται σε αυτόν τον διάλογο, τον Δροπίδη, που με τη σειρά του την αφηγήθηκε στον γιο του (επίσης Κριτία) και παππού του Κριτίου του διαλόγου. Ο Κριτίας ο πρεσβύτερος τέλος ξαναείπε στα 90 του το αφήγημα στον δεκάχρονο εγγονό του.Από την άλλη πλευρά, αυτό το υπερβολικό χρονικό διάστημα μεταξύ του Σόλωνος και του Κριτίου δεν θα ήταν ο μοναδικός αναχρονισμός στο πλατωνικό έργο. Πράγματι, ο Πλάτων έχει αρκετούς αναχρονισμούς σε πολλούς διαλόγους του. Εκτός αυτού, υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Σόλων χρονολογείτο αργότερα από τότε που είχε πραγματικά ζήσει από τους συγγραφείς πριν τον Αριστοτέλη.Αυτό οδηγεί στη θεωρία ότι, για τους σκοπούς του Πλάτωνος, ο Σόλων έζησε μόλις πριν από τον Ανακρέοντα και ο Ανακρέων με τη σειρά του ήταν ενεργός στις αρχές του 5ου αιώνα. Ο πρεσβύτερος Κριτίας δεν είναι γνωστό να είχε κάποια προσωπική διάκριση και, αφού απεβίωσε πολύ πριν τη συγγραφή των δύο διαλόγων, δεν θα ήταν λογικό ο Πλάτων να επιλέξει ως πρόσωπο του διαλόγου του έναν πολιτικό που ήταν πρακτικώς άγνωστος και άρα αδιάφορος για τους συγχρόνους του. ΣωκράτηςΟ Σωκράτης του διαλόγου είναι βεβαίως ο κορυφαίος Αθηναίος φιλόσοφος και δάσκαλος του Πλάτωνα. ΕρμοκράτηςΣχεδόν με βεβαιότητα πρόκειται για τον Συρακούσιο αριστοκράτη πολιτικό και στρατηγό που αναφέρει μεταξύ άλλων και ο Θουκυδίδης. Ο Ερμοκράτης έχει τη μικρότερη συμμετοχή στον διάλογο. «Αφού ο διάλογος που θα έφερε το όνομά του δεν γράφηκε ποτέ, μόνο να μαντέψουμε μπορούμε τον λόγο για τον οποίο τον επέλεξε ο Πλάτων. Είναι παράδοξο να σκεφθεί κανείς ότι, ενώ ο Κριτίας αφηγείται το πώς η προϊστορική Αθήνα 9000 έτη ενωρίτερα είχε αποκρούσει την εισβολή των Ατλάντων και σώσει τους λαούς της Μεσογείου από την υποδούλωση, ο Ερμοκράτης θα ήταν γνωστός στους Αθηναίους της εποχής ως ο άνδρας που είχε αποκρούσει τη δική τους εκστρατεία στη Μεσόγειο»Ωστόσο, υπάρχει και άλλη γνώμη ως προς την ταυτότητα του Ερμοκράτους: Ο Γερμανός κλασικιστής Eberz είχε υποστηρίξει πως πρόκειται στην πραγματικότητα για τον Δίωνα, ο οποίος εξηγεί την πολιτική του Ερμοκράτου με το όνομά του. Σύμφωνα με τη διήγηση από τον Κριτία, στην πανάρχαια εποχή η Γη είχε μοιραστεί με κλήρο ανάμεσα στους θεούς. Οι θεοί συμπεριφέρονταν στους ανθρώπους που ζούσαν στο έδαφος του καθενός λίγο-πολύ όπως οι βοσκοί στα πρόβατά τους, αλλά με την πειθώ. Εκείνη την εποχή, τα σημερινά νησιά του Αιγαίου ήταν βουνά με εύφορο έδαφος. Παραπάνω από δύο κατακλυσμοί ακολούθησαν (μεταξύ των οποίων και ο παγκόσμιος κατακλυσμός του Δευκαλίωνα), και επειδή το εύφορο έδαφος παρασύρθηκε από τα νερά, μεγάλο μέρος της πεδινής εκτάσεως του Αιγαίου έμεινε βυθισμένο και τα νησιά έμειναν ως «ο σκελετός ενός νεκρού σώματος». Η Αθήνα τότε ήταν πολύ διαφορετική. Η γη ήταν πλούσια και το νερό προερχόταν από υπόγειες πηγές που αργότερα καταστράφηκαν από σεισμό. Ο Κριτίας περιγράφει τον τότε πολιτισμό των Αθηνών ως ιδανικό: οι Αθηναίοι επεδίωκαν την αρετή, ζούσαν μετρημένα και αρίστευαν στις εργασίες τους. Στη συνέχεια ο αφηγητής περιγράφει τις απαρχές της Ατλαντίδας. Η Ατλαντίδα, λέει, είχε πέσει στον κλήρο του Ποσειδώνα. Ο θεός ερωτεύθηκε μια θνητή, την Κλειτώ, κόρη των αυτοχθόνων Ευήνορα και Λευκίππης, και απέκτησαν μαζί αρκετούς γιους, ο πρώτος εκ των οποίων, ο Άτλας, κληρονόμησε το βασίλειο και το πέρασε στον δικό του πρωτότοκο γιο, κάτι που συνεχίσθηκε για πολλές γενεές. Ο Κριτίας μετά περιγράφει με πολλές λεπτομέρειες τη νήσο της Ατλαντίδας και τον εκεί Ναό του Ποσειδώνα και της Κλειτούς, αναφερόμενος και στον ορείχαλκο. Ο Κριτίας έπειτα περιγράφει την αξιοσημείωτη αρετή των Ατλάντων: «Για πολλές γενεές, όσο η θεϊκή φύση παρέμενε μέσα τους, ήσαν υπάκουοι στους νόμους και καλοί προς τον θεό, του οποίου σπορά ήσαν. Γιατί κατείχαν αληθινά και με κάθε τρόπο μεγάλα πνεύματα, που συνένωναν την ευγένεια με τη σοφία στις περιστάσεις της ζωής, και στις σχέσεις τους μεταξύ τους. Καταφρονούσαν τα πάντα εκτός από την αρετή, νοιάζονταν λίγο για την παρούσα κατάσταση της ζωής τους και μη σκεπτόμενοι σοβαρά για την κατοχή χρυσού και άλλων περιουσιακών στοιχείων, που τους φαίνονταν βάρος. Ούτε τους μεθούσαν οι πολυτέλειες, ούτε τα πλούτη τους στερούσαν τον αυτοέλεγχό τους, αλλά ήσαν νηφάλιοι και διέβλεπαν καθαρά πως όλα αυτά τα αγαθά αυξάνονταν από την αρετή και τη μεταξύ τους φιλία»Ωστόσο, οι Άτλαντες διαφθάρηκαν, καθώς: «...όταν το θεϊκό μερίδιο άρχισε να ξεθωριάζει, και αραιώθηκε υπερβολικά με το θνητό στοιχείο, η ανθρώπινη φύση πήρε το πάνω χέρι και τότε, ανίκανοι να κατευθύνουν τις πράξεις τους, άρχισαν να συμπεριφέρονται άσχημα, και για όποιον είχε μάτια να δει υποβαθμίστηκαν αισθητά, διότι έχαναν το καλύτερο από τα πολύτιμα δώρα τους. Αλλά για όσους δεν μπορούσαν να διακρίνουν την αληθινή ευτυχία, φαίνονταν ένδοξοι και ευλογημένοι την ίδια στιγμή που ήσαν πλήρεις πλήρεις φιλαργυρίας και άδικης εξουσίας.»Τέλος, ο Κριτίας δηλώνει ότι ο Δίας, βλέποντας τη διαφθορά των Ατλάντων, απεφάσισε να τους συνετίσει. Αλλά το τι είπε ο Δίας, και όλη η συνέχεια του διαλόγου Κριτία, παραμένει ανύπαρκτη. Ατλαντίδα Το λήμμα στην «Εγκυκλοπαίδεια του Πλάτωνα» Αρχειοθετήθηκε 2020-09-26 στο Wayback Machine. στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού Μετάφραση του διαλόγου στη νεοελληνική Αρχειοθετήθηκε 2017-03-15 στο Wayback Machine.

Ο Κριτίας είναι ένας από τους ύστερους διαλόγους του Πλάτωνα. Σε αυτόν υπάρχει το αφήγημα για το ισχυρό νησιωτικό βασίλειο της Ατλαντίδας και το εγχείρημά του να κατακτήσει την Αρχαία Αθήνα, το οποίο απέτυχε εξαιτίας της οργανωμένης κοινωνίας των Αθηναίων. Ο Κριτίας είναι το δεύτερο μέλος μιας σχεδιαζόμενης τριλογίας διαλόγων, της οποίας το πρώτο μέλος ήταν ο Τίμαιος και το τρίτο ο Ερμοκράτης. Ο Ερμοκράτης κατά πάσα πιθανότητα δεν γράφτηκε ποτέ, ενώ και ο Κριτίας αφέθηκε μισοτελειωμένος. Εξαιτίας της ομοιότητάς τους (π.χ. στα πρόσωπα που συμμετέχουν), μερικοί νεότεροι κλασικιστές συνδυάζουν τον Τίμαιο και τον Κριτία, θεωρώντας τους ως έναν διάλογο, τον Τίμαιο-Κριτία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82_(%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82)

Χελλένικ Κέιπ Τάουν

Ιδρύθηκε απο Έλληνες μετανάστες το 1958. To 1976 ηττήθηκε στον τελικό του Castle Cup με 2–0 από την Κέιπ Τάουν Σίτι. Την περίοδο 1996–97 μετείχε για πρώτη φορά στο πρωτοεμφανιζόμενο πρωτάθλημα της Πρέμιερ Ντιβίζιον όπου κατέλαβε την 4η θέση. Την περίοδο 2003–04 τερμάτισε στη 15η θέση του βαθμολογικού πίνακα γνωρίζοντας έτσι τον υποβιβασμό. To 2004 πέρασε σε χέρια Νότιοαφρικανών, συγχωνεύτηκε με την Μπενονί (Benoni FC) και άλλαξε ονομασία σε Πρέμιερ Γιουνάιτεντ. Το 2011, τη δικαιόχρηση της Χελλένικ ανέλαβε η πρώην Μπλέουμπεργκ Σίτι, υπό τη διεύθυνση του Μαρκ Μπερν. Ο Μπερν ήθελε να αναβιώσει την ομάδα της δεκαετίας του '70, για να γίνει μια από τις καλύτερες σε επίπεδο υποδομών στη χώρα. Το 2013, η ομάδα απέκτησε δικαιόχρηση του SAB League (4η Κατηγορία Νότιας Αφρικής). Τον Αύγουστο του 2016, η ομάδα ανακοίνωσε ότι είχε πουλήσει την άδεια δικαιόχρησης της κατηγορίας SAFA Second Division για να «εξασφαλίσουμε ότι θα μεγαλώσουμε σε δύναμη για να επιτύχουμε τον στόχο μας να είμαστε η νούμερο ένα σε επίπεδο υποδομών στο Κέιπ Τάουν». Τελευταία ενημέρωση: 20 Αυγούστου 2018.Ντιβίζιον 1 (Νάσιοναλ Φούτμπολ Λιγκ)Πρωταθλήτρια (1): 1971Castle Cup (NFL)Φιναλίστ (1): 1976UTC Bowl (NFL)Νικήτρια (1): 1972Champion of Champions (NFL)Νικήτρια (2): 1973, 1975Coca-Cola Shield (NFL)Νικήτρια (2): 1971, 1974 Χελλένικ Κέιπ Τάουν, επίσημος λογαριασμός στο Facebook.

Η Χελλένικ (αγγλικά: Hellenic) είναι ποδοσφαιρική ομάδα στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Χρώματα έχει το κυανό και το λευκό. Η ομάδα διεξάγει τους εντός έδρας αγώνες της σε γήπεδα του Κέιπ Τάουν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BA_%CE%9A%CE%AD%CE%B9%CF%80_%CE%A4%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BD

Μανουήλ Χρυσάφης

Άκμασε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ανήλθε μέχρι το αξίωμα του Λαμπαδάριου «του περικλύτου ναού της Αγίας Σοφίας» την εποχή της Άλωσης. Έγραψε πολλούς ύμνους, τους οποίους εμέλιζε ο ίδιος, θεωρητικό έργο για την εκκλησιαστική μουσική, καθώς και μουσικές συνθέσεις, που βρίσκονται διάσπαρτες σε διάφορα μεταγενέστερα της εποχής του βιβλία. Γνωστά έργα του (από τα περίπου 300 που συνέθεσε, από απλές ψαλμωδίες μέχρι περίτεχνους ύμνους σε ύφος καλοφωνικό, με επιτηδευμένα καλλωπιστικά στοιχεία) είναι τα «Μεγάλα ανοιξαντάρια», «Νυν αι δυνάμεις, τα «Χερουβικά» κ.άλ.. Η συχνότητα της συμπερίληψης έργων του Χρυσάφη σε διάφορες συλλογές ύμνων είναι μεγάλη και, από αυτήν την άποψη, συγκρίσιμη με εκείνη σημαντικών προγενέστερων μελοποιών, όπως οι Γλυκύς, Κορώνης, Κλαδάς και Κουκουζέλης. Από τα αυτόγραφα έργα του, έχουν διασωθεί τουλάχιστον δυο, ένα του 1458 (στη Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους) και ένα του 1463 (στο Τοπ Καπί της Κωνσταντινούπολης). Ο Χρυσάφης είχε σχέσεις και με το Παλάτι και την αυτοκρατορική Αυλή. Τόσο ο αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄, όσο και ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄, του είχαν παραγγείλει - αναθέσει συνθέσεις.Από το υμνογραφικό έργο του Χρυσάφη, το θεωρητικό κείμενο του Χρυσάφη Περὶ τῶν ἐνθεωρουμένων τῇ ψαλτικῇ τέχνῃ καὶ ὧν φρουνοῦσι κακῶς τινες περὶ αὐτῶν (1458), αναγνωρίζεται ως μεγάλης αξίας ως προς την αποσαφήνιση ζητημάτων γύρω από τη βυζαντινή μουσική θεωρία και πρακτική και την εξέλιξη της βυζαντινής ψαλτικής τον 14ο με 15ο αι. Θεοδόσιος Β. Γεωργιάδης, Η νέα μούσα: συνοπτική ιστορική και τεχνική μουσική μελέτη, Εν Σταμπουλ: Τύποις Μάρκου Δημητριάδου, 1936. «Μανουήλ Χρυσάφης ο Α΄. Άρχων Λαμπαδάριος της Μ.τ.Χ.Ἐ.». Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον: Βυζαντινὸν Μέλος. Ανακτήθηκε στις 8-04-2018.

Ο Μανουήλ Χρυσάφης (15oς αι. -περίοδος δράσης, ακμής: 1440-1463) ήταν υμνογράφος της βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής και μουσουργός. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της ψαλτικής τέχνης της Υστεροβυζαντινής περιόδου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AE%CE%BB_%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AC%CF%86%CE%B7%CF%82

Ιώ (δορυφόρος)

Αν και ο Simon Marius δεν πιστώθηκε την εξ ολοκλήρου ανακάλυψη των δορυφόρων του Γαλιλαίου, τα ονόματα που έδωσε στους δορυφόρους υιοθετήθηκαν τελικά. Στη δημοσίευσή του Mundus Iovialis anno M.DC.IX Detectus Ope Perspicilli Belgici το 1614, πρότεινε αρκετά εναλλακτικά ονόματα για τους εσωτερικότερους από τους μεγάλους δορυφόρους του Διός, ανάμεσά τους "Ο Ερμής του Διός" και "Ο Πρώτος από τους Πλανήτες του Διός". Βάσει μιας πρότασης του Γιοχάννες Κέπλερ τον Οκτώβριο του 1613, επινόησε ακόμα μια ονοματολογική σύμβαση για κάθε φεγγάρι που ονομαζόταν από μια ερωμένη του Δία της Ελληνικής μυθολογίας ή τον αντίστοιχο του ρωμαϊκό Γιούπιτερ. Ονόμασε τα εσώτερα μεγάλα φεγγάρια του Διός από την ελληνική μυθολογική μορφή Ιώ. Τα ονόματα του Μάριους δεν υιοθετήθηκαν ευρέως μέχρι μερικούς αιώνες μετά, και στην πλειονότητα της πρώιμης αστρονομικής βιβλιογραφίας η Ιώ αναφερόταν γενικά με τον Ρωμαϊκό αριθμητικό ορισμό (σύστημα που εισήγαγε ο Γαλιλαίος) ως "Jupiter I", ή ως "ο πρώτος δορυφόρος του Διός". Χαρακτηριστικά της Ιούς έχουν πάρει το όνομά τους από χαρακτήρες και τοποθεσίες από το μύθο της Ιούς, καθώς επίσης και από θεότητες της φωτιάς, των ηφαιστείων, του Ήλιου και της βροντής της καταιγίδας από διάφορους μύθους, και χαρακτήρες και τοποθεσίες από την Κόλαση του Δάντη. Η Ιώ είναι ελαφρώς μεγαλύτερη από τη Σελήνη (περίπου κατά πέντε τοις εκατό), με ακτίνα 1.821,3 χιλιομέτρων και με μάζα 8.9319×1022 kg(περίπου 21 τοις εκατό μεγαλύτερη της Σελήνης). Έχει ελαφρά ελλειψοειδές σχήμα με τον μεγαλύτερό της άξονα στραμμένο προς τον Δία. Ανάμεσα στους δορυφόρους του Γαλιλαίου, έχει την τρίτη μεγαλύτερη μάζα και όγκο, μετά το Γανυμήδη και την Καλλιστώ. Η Ιώ απέχει από τον Δία 421.700 χλμ. και κινείται γύρω του σε γήινο χρόνο μιας ημέρας (24ώρου), 18 ωρών, 27λ και 34δ. Η σχεδόν κυκλική της τροχιά σχηματίζει ένα επίπεδο λίγο κεκλιμένο ως προς τον ισημερινό του πλανήτη. Η πραγματική διάμετρός της φθάνει τα 3.643 χλμ., (είναι επομένως μεγαλύτερη της Σελήνης), το δε αστρικό της μέγεθος είναι 5,5 (περίπου έκτου μεγέθους). Γεωλογικά είναι το πιο δραστήριο σώμα στο Ηλιακό μας σύστημα επειδή βρίσκεται αιχμαλωτισμένη σε μια βαρυτική παγίδα ανάμεσα στο Δία και τους γειτονικούς δορυφόρους Ευρώπη, Γανυμήδη και Καλλιστώ, που την έλκουν από διαφορετικές συνεχώς γωνίες. Μέσα σ’ αυτές τις παλιρροϊκές δυνάμεις η επιφάνεια του εδάφους της Ιούς ανεβοκατεβαίνει συνεχώς. Οι παλίρροιες θερμαίνουν το εσωτερικό της λιώνοντας τους βράχους, που μαζί με θειούχα αέρια ξεπετάγονται στην επιφάνεια με βίαιες ηφαιστειακές εκρήξεις. Ορισμένα από τα 400 ενεργά ηφαίστειά της εκτοξεύουν τα πυρακτωμένα τους υλικά σε ύψος εκατοντάδων χιλιομέτρων, ενώ καπναγωγοί διοξειδίου του θείου απελευθερώνονται από το εσωτερικό και ανερχόμενοι παγώνουν και πέφτουν πάλι στο έδαφος σαν όμορφο χρωματιστό χιόνι που καλύπτει την Ιώ με ρυθμό 10 εκατοστών το χρόνο. Με αυτό το ρυθμό, η Ιώ θα μπορούσε να αναποδογυρίσει τον εαυτό της μέσα σε μερικά μόνο εκατομμύρια χρόνια. Η ηφαιστειακή της δραστηριότητα χρωματίζει την επιφάνεια της με διάφορες κόκκινες, κίτρινες, λευκές, πράσινες και μαύρες αποχρώσεις. Στην ίδια έντονη δραστηριότητα οφείλεται και το μεγάλο ύψος που έχουν ορισμένα από τα βουνά της που φτάνουν σε ύψος μεγαλύτερο από το όρος Έβερεστ της Γης. Στο εσωτερικό της υπάρχει ένας μεταλλικός πυρήνας (μάλλον από σίδηρο και θειικό σίδηρο) με διάμετρο 900 χιλιομέτρων, ενώ νεότερες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο δορυφόρος αυτός αποτελείται από δύο στρώματα. Πάνω από τον πυρήνα υπάρχει ένας μανδύας με μερικώς ρευστά πετρώματα και λεπτό φλοιό. Η Ιώ παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του μαγνητικού πεδίου του Διός, δρώντας ως ηλεκτρική γεννήτρια που μπορεί να αναπτύξει 400.000 volt κατά πλάτος της και να δημιουργήσει ηλεκτρικό ρεύμα 3 εκατομμυρίων ampere, απελευθερώνοντας ιόντα που προσδίδουν στον Δία ένα μαγνητικό πεδίο διογκωμένο στο διπλάσιο του μεγέθους που θα είχε διαφορετικά. Η μαγνητόσφαιρα του Δία σαρώνει αέρια και σκόνη από τη λεπτή ατμόσφαιρα της Ιούς με ρυθμό 1 τόνου ανά δευτερόλεπτο. Αυτό το υλικό αποτελείται κυρίως από ιονισμένο και ατομικό θείο, οξυγόνο και χλώριο· ατομικό νάτριο και κάλιο· μοριακό διοξείδιο του θείου και θείο· και σκόνη χλωριούχου νατρίου. Αυτά τα υλικά προέρχονται από την ηφαιστειακή δραστηριότητα της Ιούς, αλλά το υλικό που διαφεύγει από το μαγνητικό πεδίο του Δία προς το διαπλανητικό διάστημα προέρχεται απευθείας από την ατμόσφαιρα της Ιούς. Αυτά τα υλικά, ανάλογα με την ιονισμένη τους κατάσταση και τη σύνθεσή τους, καταλήγουν σε διάφορα ουδέτερα (μη ιονισμένα) νέφη και ζώνες ακτινοβολίας στη μαγνητόσφαιρα του Δία και, σε μερικές περιπτώσεις, τελικά απορρίπτονται από το σύστημα του Δία. Την Ιώ περιβάλλει (σε απόσταση μέχρι και έξι ακτίνες Ιούς από την επιφάνεια) ένα νέφος ουδέτερου ατόμων θείου, οξυγόνου νατρίου και καλίου. Αυτά τα σωματίδια προέρχονται από την ανώτερη ατμόσφαιρα της Ιούς και διεγείρονται από συγκρούσεις με ιόντα στον τόρο πλάσματος (αναλύεται κατωτέρω) και από άλλες διεργασίες και γεμίζουν την σφαίρα Χιλ της Ιούς, όπου η βαρύτητα της Ιούς είναι ισχυρότερη από του Διός. Μέρος αυτού του υλικού διαφεύγει από τη βαρυτική έλξη της Ιούς και τίθεται σε τροχιά γύρω από το Δία. Σε μια περίοδο 20 ωρών, αυτά τα σωματίδια διασπείρονται από την Ιώ και δημιουργούν ένα ουδέτερο νέφος σε σχήμα μπανάνας όπου μπορεί να απλωθεί σε απόσταση έξι φορές μεγαλύτερη της ακτίνας του Διός γύρω από την Ιώ, είτε στο εσωτερικό της τροχιάς της Ιούς και μπροστά από αυτήν είτε εκτός αυτής και πίσω αυτήν. Η διαδικασία σύγκρουσης που ενεργοποιεί αυτά τα σωματίδια περιστασιακά επίσης προσδίδει στα ιόντα νατρίου στον τόρο πλάσματος ένα ηλεκτρόνιο, αφαιρώντας αυτά τα νέα "γρήγορα" ουδέτερα σωματίδια από τον τόρο. Αυτά τα σωματίδια διατηρούν την ταχύτητα τους (70 km/s, συγκριτικά με την ταχύτητα τροχιακής περιστροφής της Ιούς στα 17 km/s ), κι ούτως εξέρχονται ως πίδακες που απομακρύνονται από την Ιώ. Η εντατική μελέτη των χαρακτηριστικών της Ιούς από τα διάφορα διαστημικά οχήματα ξεκίνησε το 1979 με τις παρατηρήσεις των δύο Βόγιατζερ το 1979, και συνεχίστηκε με τον Γαλιλαίο την δεκαετία του 1990, το Κασσίνι- Χόιχενς το 2000 και τους Νέους Ορίζοντες το 2007. Ο δορυφόρος αυτός χρησίμευσε στον Δανό αστρονόμο Όλε Ρέμερ στο προσδιορισμό της ταχύτητας του φωτός κατά το 1677. Σιμόπουλος, Διονύσης Π. Πλανήτες και Δορυφόροι, Εκδόσεις Ερευνητές, 1999, ISBN 960-368-154-7 Ιώ (NASA) (Αγγλικά)

Η Ιώ (αγγλικά: Io) ή Δίας I, είναι ο τρίτος κατά σειρά μεγέθους δορυφόρος του πλανήτη Δία. Ανακαλύφθηκε από τον Γαλιλαίο τον Ιανουάριο του 1610 και σχεδόν συγχρόνως από τον Γερμανό αστρονόμο Μάγερ Σίμωνα, γνωστότερο ως Μάριο (1570-1624). Παρουσιάζει την εντονότερη ηφαιστειακή δραστηριότητα στο ηλιακό σύστημα. Με πάνω από 400 ενεργά ηφαίστεια, η Ιώ είναι το πιο δραστήριο γεωλογικώς αντικείμενο στο Ηλιακό Σύστημα. Η επιφάνεια της Ιούς είναι επίσης διάστικτη με περισσότερα από 100 όρη που έχουν ανυψωθεί από εκτεταμένη συμπίεση στη βάση του πυριτικού φλοιού της Ιούς. Αντίθετα με άλλους δορυφόρους στο εξώτερο Ηλιακό Σύστημα, οι οποίοι αποτελούνται κυρίως από υδατικό πάγο, η Ιώ αποτελείται βασικά από πυριτικό βράχο που περιβάλλει έναν πυρήνα τηγμένου σιδήρου ή σουλφιδίων του σιδήρου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%8E_(%CE%B4%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82)

Βουαντίσουαφ Ζμούντα

Ο Ζμούντα γεννήθηκε στο Λούμπλιν και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στην τοπική Μότορ Λούμπλιν, πριν το 1973 ενταχθεί στην Γκβάρντια Βαρσοβίας, μια από τις ομάδες της πολωνικής πρωτεύουσας. Ο 19χρονος Ζμούντα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκστρατεία της Γκβάρντια στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1973-74, όπου αποκλείστηκε από την τελική νικήτρια, Φέγενορντ. Ο Ζμούντα συνέχισε τη σταδιοδρομία του στην Πολωνία με την Σλονσκ Βρότσουαφ και αργότερα με την Βίντζεφ Λοτζ, πριν ο ιταλικός σύλλογος Ελλάς Βερόνα λάβει άδεια να τον υπογράψει από την Πολωνία το 1982. Μετά από δύο σεζόν γεμάτη από τραυματισμούς στη Βερόνα, ο Ζμούντα πέρασε μια σύντομη περίοδο στη Νιου Γιορκ Κόσμος πριν επιστρέψει στην Ιταλία για την ΟΣ Κρεμονέζε, παίζοντας δύο από τις τρεις σεζόν του με την ομάδα στη Σέριε Β. Ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική σταδιοδρομία του το 1988. Ο Ζμούντα αγωνίστηκε για την Εθνική Πολωνίας, με την οποία έκανε 91 συμμετοχές και σημείωσε δύο γκολ.Συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974, όπου η Πολωνία μετά από εξαιρετικές εμφανίσεις τερμάτισε στην τρίτη θέση και αναδείχθηκε ως ο Καλύτερος Νέος Παίκτης της διοργάνωσης. Επίσης, συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, όπου η Πολωνία κατέκτησε ξανά την τρίτη θέση και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986. Έπαιξε συνολικά 21 αγώνες σε τελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που (σε ισοβαθμία με τους Ούβε Ζέελερ και Ντιέγκο Μαραντόνα) είναι η τέταρτη καλύτερη επίδοση συμμετοχών όλων των εποχών, πίσω μόνο από τους Λόταρ Ματέους, Μίροσλαβ Κλόζε και Πάολο Μαλντίνι, ενώ τότε ήταν πρώτη. Οι τέσσερις διοργανώσεις που έπαιξε, το 1974, το 1978, το 1982 και το 1986, τον τοποθετούν δεύτερο στον κατάλογο όλων των εποχών πίσω από τους Αντόνιο Καρβαχάλ, Λόταρ Ματέους και Ραφαέλ Μάρκες (συμμετοχές σε πέντε Παγκόσμια Κύπελλα) και σε ισοβαθμία με θρυλικά ονόματα, όπως ο Πελέ, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Μπόμπι Τσάρλτον και ο Τζάνι Ριβέρα. Επίσης, συμμετείχε στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976, όπου η Πολωνία κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο. Σλονσκ Βρότσουαφ Εκστρακλάσα: 1976–77 Κύπελλο Πολωνίας: 1975–76Βίντζεφ Λοτζ Εκστρακλάσα: 1980–81, 1981–82 Πολωνία Ολυμπιακό ασημένιο μετάλλιο: 1976 Παγκόσμιο Κύπελλο: Τρίτη θέση 1974, 1982 Καλύτερος Νέος Παίκτης του Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1974 Στατιστικά στοιχεία NASL Βλάντισλαβ Ζμούντα

Ο Βουαντίσουαφ Αντόνι Ζμούντα (πολωνικά: Władysław Antoni Żmuda, γεννήθηκε 6 Ιουνίου 1954) είναι Πολωνός πρώην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως αμυντικός και προπονητής ποδοσφαίρου. Ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές της χώρας του όλων των εποχών είχε 91 συμμετοχές για την Εθνική Πολωνίας και συμμετείχε σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%86_%CE%96%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1

Ματθίλδη, κόμισσα του Ρετέλ

Ήταν κόρη του Ούγου Α΄ κόμη του Ρετέλ και της Μελισσάντ του Κρεσύ. Το 1124 διαδέχθηκε τον αδελφό της Ζερβαί ως κόμισσα. Κυβέρνησε μαζί με τον σύζυγό της Όντο καστελάνο του Βιτρύ. Η Mατθίλδη και ο Όντο καστελάνο του Βιτρύ, απέκτησαν τέκνο: Γκυτιέ/Ιτιέ (Guthier/Ithier) (1115-1171), ο οποίος διαδέχθηκε τον Όντο ως κόμης. Housley, Norman, επιμ. (2007). Knighthoods of Christ: Essays on the History of the Crusades and the Knights. Ashgate Publishing Limited.

Η Ματθίλδη, γαλλ. Mathilde de Rethel (1091 στο Ρετέλ – 1151) από τον Οίκο του Ρετέλ, ήταν κόμισσα του Ρετέλ (Rethel) από το 1124 έως το 1151.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B8%CE%AF%CE%BB%CE%B4%CE%B7,_%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%B5%CF%84%CE%AD%CE%BB

Γεωγραφικές Ενδείξεις

Οι γεωγραφικές ενδείξεις κατοχυρώνουν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας για συγκεκριμένα προϊόντα και διακρίνονται σε: ΠΟΠ — προστατευόμενη ονομασία προέλευσης (αφορά σε τρόφιμα και οίνοι) ΠΓΕ — προστατευμένη γεωγραφική ένδειξη (αφορά σε τρόφιμα και οίνοι) ΓΕ — γεωγραφική ένδειξη (αφορά σε αλκοολούχα ποτά και αρωματισμένοι οίνοι).Τα προϊόντα που χαρακτηρίζονται από τις ανωτέρω ενδείξεις, παράγονται σε συγκεκριμένες περιοχές, διαθέτουν συγκεκριμένες ιδιότητες και η αναγνωρισιμότητά τους συνδέεται με τις περιοχές προέλευσης. Τα προϊόντα ΠΟΠ διακρίνονται σε σχέση με τα προϊόντα ΠΓΕ, είτε βάσει της ποσότητας των πρώτων υλών του προστατευόμενου προϊόντος που προέρχεται από το συγκεκριμένο τόπο παραγωγής, είτε βάσει του βαθμού υλοποίησης της παραγωγικής διαδικασίας στη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Ειδικά η ένδειξη ΓΕ αφορά μόνο αλκοολούχα ποτά και αρωματισμένους οίνους. Τα προϊόντα των οποίων η ονομασία συνοδεύεται από την ένδειξη ΠΟΠ είναι εκείνα που τα χαρακτηριστικά τους συνδέονται έντονα και σχεδόν αποκλειστικά με τη περιοχή στην οποία παράγονται. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων της χώρας μας, ως «Προστατευόμενη ονομασία προέλευσης» νοείται η ονομασία που ταυτοποιεί ένα προϊόν:α) το οποίο κατάγεται από συγκεκριμένο τόπο, περιοχή ή, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, χώρα β) του οποίου η ποιότητα ή τα χαρακτηριστικά οφείλονται κυρίως ή αποκλειστικά στο ιδιαίτερο γεωγραφικό περιβάλλον που συμπεριλαμβάνει τους εγγενείς φυσικούς και ανθρώπινους παράγοντες γ) του οποίου όλα τα στάδια της παραγωγής εκτελούνται εντός της οριοθετημένης γεωγραφικής περιοχής Στα προϊόντα αυτά αποδίδεται η παρακάτω ετικέτα. Η ένδειξη ΠΟΠ μπορεί να αποδίδεται σε τρόφιμα, γεωργικά προϊόντα και οίνους, των οποίων η παραγωγική διαδικασία/ επεξεργασία, υλοποιείται στη συγκεκριμένη περιοχή. Στα τρόφιμα και τα γεωργικά προϊόντα η σχετική ετικέτα ΠΟΠ πρέπει να συνοδεύει υποχρεωτικά την ονομασία τους, ενώ είναι προαιρετική για του οίνους. Τα προϊόντα των οποίων η ονομασία συνοδεύεται από την ένδειξη ΠΓΕ είναι εκείνα που διαθέτουν κάποιες ιδιότητες, συγκεκριμένη αναγνωρισιμότητα ή/και άλλα χαρακτηριστικά που είναι δυνατόν να αποδοθούν ευθέως στη γεωγραφική περιοχή προέλευσης. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων της χώρας μας, ως «Προστατευόμενη γεωγραφική ένδειξη» νοείται η ονομασία που ταυτοποιεί ένα προϊόν:α) το οποίο κατάγεται από συγκεκριμένο τόπο, περιοχή ή χώρα β) του οποίου ένα συγκεκριμένο ποιοτικό χαρακτηριστικό, η φήμη ή άλλο χαρακτηριστικό μπορεί να αποδοθεί κυρίως στη γεωγραφική του προέλευση γ) του οποίου ένα τουλάχιστον από τα στάδια της παραγωγής εκτελείται εντός της οριοθετημένης γεωγραφικής περιοχής. Στα προϊόντα αυτά αποδίδεται η παρακάτω ετικέτα. Η ένδειξη ΠΓΕ μπορεί να αποδίδεται σε τρόφιμα, γεωργικά προϊόντα και οίνους, των οποίων τουλάχιστον ένα από τα στάδια της παραγωγής/επεξεργασίας, υλοποιείται στη συγκεκριμένη περιοχή. Στα τρόφιμα και τα γεωργικά προϊόντα η σχετική ετικέτα ΠΓΕ πρέπει να συνοδεύει υποχρεωτικά την ονομασία τους, ενώ είναι προαιρετική για του οίνους. Τα αλκοολούχα ποτά ή αρωματισμένοι οίνοι των οποίων η ονομασία συνοδεύεται από την ένδειξη ΓΕ είναι εκείνα που διαθέτουν συγκεκριμένη ποιότητα, συγκεκριμένη αναγνωρισιμότητα ή/και άλλα χαρακτηριστικά που είναι δυνατόν κατά κύριο λόγο να αποδοθούν ευθέως στη χώρα ή/και στη γεωγραφική περιοχή απ’ όπου προέρχονται. Τα διακριτά χαρακτηριστικά τους, εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό στους φυσικούς και ανθρώπινους πόρους της περιοχής προέλευσης, καθώς και στη συγκεκριμένη διαδικασία παραγωγής / επεξεργασίας που ακολουθείται. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων της χώρας μας, ως «Γεωγραφική ένδειξη» νοείται η ονομασία που ταυτοποιεί ένα Αλκοολούχο ποτό ή αρωματισμένο οίνο:α) το οποίο κατάγεται από συγκεκριμένο τόπο, περιοχή ή χώρα β) του οποίου ένα συγκεκριμένο ποιοτικό χαρακτηριστικό, η φήμη ή άλλο χαρακτηριστικό μπορεί να αποδοθεί κυρίως στη γεωγραφική του προέλευση γ) του οποίου ένα τουλάχιστον από τα στάδια της παραγωγής εκτελείται εντός της οριοθετημένης γεωγραφικής περιοχής. Στα προϊόντα αυτά αποδίδεται η παρακάτω ετικέτα. Η ένδειξη ΓΕ μπορεί να αποδίδεται σε αλκοολούχα ποτά και αρωματισμένους οίνους, των οποίων τουλάχιστον ένα από τα στάδια της παραγωγής, υλοποιείται στη συγκεκριμένη περιοχή. Τα ακατέργαστα προϊόντα δεν είναι απαραίτητο να προέρχονται από τη περιοχή. Η ετικέτα είναι προαιρετική για όλα τα προϊόντα. Σημειώνεται ότι ως αλκοολούχο ποτό θεωρείται ένα ποτό με αλκοόλη το οποίο προορίζεται για κατανάλωση από τον άνθρωπο, διαθέτει ιδιαίτερα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά, έχει ελάχιστο αλκοολικό τίτλο κατ' όγκον 15 % και παράγεται με συγκεκριμένες, σύμφωνα με το νόμο, διαδικασίες. Τα προϊόντα των οποίων η ονομασία συνοδεύεται από την ένδειξη ΕΠΙΠ είναι εκείνα τα παραδοσιακά προϊόντα που διαθέτουν χαρακτηριστικά τα οποία συνδέονται στενά με τον παραδοσιακό τρόπο παραγωγής των συγκεκριμένων προϊόντων. Σε αυτή τη περίπτωση δεν υπάρχει σύνδεση με συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή προέλευσης. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων της χώρας μας, ως «εγγυημένο παραδοσιακό ιδιότυπο προϊόν» νοείται ένα ιδιότυπο προϊόν ή τρόφιμο το οποίο:α) παρασκευάζεται με τρόπο παραγωγής, μεταποίησης ή σύνθεσης που αντιστοιχεί στην παραδοσιακή πρακτική για το εν λόγω προϊόν ή τρόφιμο ή β) παράγεται από πρώτες ύλες ή συστατικά που είναι τα χρησιμοποιούμενα παραδοσιακά. Για να μπορεί να καταχωρισθεί μια ονομασία ως ονομασία εγγυημένου παραδοσιακού ιδιότυπου προϊόντος, πρέπει: α) να χρησιμοποιείται κατά παράδοση για την περιγραφή του ιδιότυπου προϊόντος ή β) να προσδιορίζει τον παραδοσιακό χαρακτήρα ή τον ιδιότυπο χαρακτήρα του προϊόντος. Η συγκεκριμένη ένδειξη προστατεύει τα προϊόντα που τη φέρουν από την παραποίηση και την κατάχρηση. Στα προϊόντα αυτά αποδίδεται η παρακάτω ετικέτα. Στα τρόφιμα και τα γεωργικά προϊόντα η σχετική ετικέτα ΕΠΙΠ πρέπει να συνοδεύει υποχρεωτικά την ονομασία τους. Στην Ελλάδα αρμόδιος φορέας για την έγκριση των υποβαλλόμενων από τις ενδιαφερόμενες επιχειρήσεις αιτημάτων ένταξης στο σύστημα ελέγχου με τελικό σκοπό τη πιστοποίηση των προϊόντων τους είναι ο Ελληνικός Γεωργικός Οργανισμός «ΔΗΜΗΤΡΑ» (AGROCERT). Η εν λόγω υπηρεσία πραγματοποιεί τους απαραίτητους ελέγχους σε συνεργασία με τις Δ/νσεις Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής των Περιφερειακών Ενοτήτων, διασφαλίζει την τήρηση των προδιαγραφών και εφόσον διαπιστώσει ότι πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις πιστοποιεί τα εν λόγω προϊόντα και τηρεί Μητρώο Εγκεκριμένων επιχειρήσεων και Μητρώο δικαιούχων χρήσης των ενδείξεων ΠΟΠ και ΠΓΕ.Τα προϊόντα ΠΟΠ και ΠΓΕ που διατίθενται σε λιανική πώληση υποχρεούνται να φέρουν στις συσκευασίες τους, πέραν των άλλων ενδείξεων όσα προβλέπονται στην εθνική και κοινοτική νομοθεσία για τα προϊόντα ΠΟΠ και ΠΓΕ. Ο ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ διενεργεί συνεχείς ελέγχους για τη τήρηση των υποχρεώσεων των συγκεκριμένων επιχειρήσεων στα σημεία λιανικής και χονδρικής πώλησης των προϊόντων τους. Οι ετικέτες που αποδίδει ο ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ στα εν λόγω προϊόντα είναι οι εξής. Η πιστοποίηση Γεωγραφικής Ένδειξης για τα αλκοολούχα ποτά διενεργείται από το Γενικό Χημείο του Κράτους, ενώ για τα αρωματισμένα κρασιά, από τις Διευθύνσεις Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής των διαφόρων Περιφερειακών Ενοτήτων. Η διαδικασία κατοχύρωσης της ένδειξης ποιότητας Εγγυημένο παραδοσιακό ιδιότυπο προϊόν (ΕΠΙΠ) δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα στη χώρα μας. Τα προϊόντα των οποίων η ονομασία συνοδεύεται από την ένδειξη ποιότητας «προϊόν ορεινής παραγωγής» είναι γεωργικά προϊόντα και τρόφιμα που παράγονται σε ορεινές περιοχές, με δύσκολες φυσικές συνθήκες. Η διαδικασία κατοχύρωσης της ένδειξης ποιότητας «προϊόν ορεινής παραγωγής» δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα στη χώρα μας. Τα προϊόντα των οποίων η ονομασία συνοδεύεται από την ένδειξη ποιότητας «προϊόν των εξόχως απόκεντρων περιοχών της ΕΕ» είναι γεωργικά προϊόντα και τρόφιμα που παράγονται σε εξόχως απόκεντρες περιοχές της ΕΕ. Οι περιοχές αυτές αντιμετωπίζουν γεωγραφικές και μετεωρολογικές συνθήκες, λόγω του απομακρυσμένου και του νησιωτικού χαρακτήρα. Η κατηγορία αυτή δεν βρίσκει εφαρμογή στη χώρα μας. Για τη διασφάλιση μεγαλύτερης ευαισθητοποίησης όσον αφορά τα γεωργικά προϊόντα από τις εξόχως απόκεντρες περιοχές της ΕΕ (τα γαλλικά υπερπόντια διαμερίσματα — Γουαδελούπη, Γαλλική Γουιάνα, Ρεϊνιόν και Μαρτινίκα — καθώς και τις Αζόρες, τη Μαδέρα και τις Κανάριες Νήσους) έχει δημιουργηθεί ειδικό λογότυπο. Ευρωπαϊκή Επιτροπή Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Ελληνικός Γεωργικός Οργανισμός ΔΗΜΗΤΡΑ (ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ) Γενικό Χημείο του Κράτους Ευρωπαϊκή Επιτροπή - Συστήματα ποιότητας της ΕΕ Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων - ΠΟΠ-ΠΓΕ -Εγγυημένα Παραδοσιακά Ιδιότυπα Προϊόντα (ΕΠΙΠ) Ελληνικός Γεωργικός Οργανισμός ΔΗΜΗΤΡΑ (ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ) - ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΠΟΠ ΚΑΙ ΠΓΕ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επεξεργαστεί και σταθερά υλοποιεί μια πολιτική ποιότητας που έχει σαν στόχο την προστασία της ονομασίας συγκεκριμένων προϊόντων, έτσι ώστε να προβάλλονται τα μοναδικά τους χαρακτηριστικά που συνδέονται τόσο με την περιοχή όπου αυτά παράγονται, όσο και με τον παραδοσιακό τρόπο παραγωγής τους. Σε αυτό το πλαίσιο, οι ονομασίες των προϊόντων που παράγονται εντός της Ε.Ε. μπορούν να συνοδεύονται από «γεωγραφική ένδειξη» (ΓΕ) στην περίπτωση που τα χαρακτηριστικά τους συνδέονται ευθέως με τον τόπο παραγωγής τους. Έτσι, οι μεν καταναλωτές μπορούν να διακρίνουν και να εμπιστεύονται τα προϊόντα ποιότητας, οι δε παραγωγοί διευκολύνονται στην καλύτερη προβολή και διάθεση προϊόντων στην αγορά. Τα προϊόντα που φέρουν την ένδειξη Γ.Ε. έχουν συμπεριληφθεί σε μητρώα προϊόντων ποιότητας όπου μπορεί να αναζητήσει κανείς στοιχεία για τις προδιαγραφές γεωγραφικής προέλευσης και παραγωγής κάθε προϊόντος. Οι γεωγραφικές ενδείξεις θεωρούνται πνευματική ιδιοκτησία και ο ρόλος τους στις εμπορικές διαπραγματεύσεις μεταξύ της ΕΕ και άλλων χωρών γίνεται ολοένα και πιο σημαντικός. Η Ε.Ε. έχει αναπτύξει εναλλακτικά και άλλα συστήματα ποιότητας που εστιάζουν είτε στον παραδοσιακό χαρακτήρα της παραγωγικής διαδικασίας, είτε στις ιδιαιτερότητες του τόπου παραγωγής, όπως είναι τα βουνά και τα νησιά.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%95%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82

Γραφικό περιβάλλον χρήστη

Ο πρόδρομος των εικονικών διεπαφών/περιβαλλόντων δημιουργήθηκε στο Ίδρυμα Ερευνών του πανεπιστημίου Στάνφορντ (Stanford Research Institute), το οποίο ηγούνταν ο Ντάγκλας Έγκελμπαρτ (Douglas Engelbart). Εκεί αναπτύχθηκε η ιδέα της χρήσης «υπερσυνδέσμων» τοποθετημένων εντός κειμένων, προκειμένου για τη δημιουργία ενός δικτυακού συστήματος, τους οποίους επεξεργάζονταν με το ποντίκι. Η ιδέα της χρήσης των υπερσυνδέσμων αναπτύχθηκε περαιτέρω και επεκτάθηκε η εφαρμογή τους και εκτός κειμένων σε εικόνες από τους ερευνητές στο σύστημα PARC της Ζήροξ (Xerox). Οι ερευνητές προχώρησαν παραπέρα από τους υπερσυνδέσμους που βρίσκονταν μόνο εντός κειμένων και δημιούργησαν ένα εικονικό περιβάλλον ως το πρωταρχικό χρηστικό περιβάλλον για το λειτουργικό σύστημα του υπολογιστή Alto της Xerox. Τα περισσότερα σύγχρονα εικονικά περιβάλλοντα υπολογιστών γενικής χρήσης προέρχονται από αυτό το σύστημα. Ο Άιβαν Σάδερλαντ (Ivan Sutherland) ανέπτυξε το 1983 ένα σύστημα βασιζόμενο σε ένα δείκτη που ονομάστηκε Sketchpad. Χρησιμοποιούσε ένα φωτεινό-στυλό για να βοηθήσει τη δημιουργία και επεξεργασία των αντικειμένων στα σχέδια των μηχανικών. Το PARC αποτελείται από εικονικά στοιχεία όπως «παράθυρα», «μενού», «κουμπιά ραδιοφώνου», «κουτί» ελέγχου και εικονίδια. Το περιβάλλον PARC χρησιμοποιούσε μία συσκευή κατάδειξης σε συνδυασμό με ένα πληκτρολόγιο. Αυτές οι πτυχές του συστήματος συνοψίζονται επιγραμματικά με το ακρωνύμιο WIMP (αγγλικά: Window, Icon, Menu, Pointer) το οποίο σημαίνει Παράθυρο, Εικονίδιο, Μενού και Δείκτης. Μετά από το PARC, το πρώτο πρότυπο διαχείρισης υπολογιστή με βάση το εικονικό περιβάλλον, ακολουθεί το 1981 το Xerox 8010 Star Information System το οποίο με τη σειρά του ακολουθήθηκε το 1983 από το Apple Lisa στο οποίο πρωτοεμφανίστηκε η γραμμή των μενού όπως επίσης και η ιδέα του «κεντρικού ελέγχου» των παραθύρων, το 1984 από το Apple Macintosh 128K και το 1985 από τα Atari ST και Commodore Amiga. Κάποια εικονικά περιβάλλοντα που μας είναι οικεία στους περισσότερους σήμερα είναι τα περιβάλλοντα για σταθερούς και φορητούς υπολογιστές, όπως τα Microsoft Windows, το Mac OS X και το X Window System, καθώς και αυτά για συσκευές χειρός (π.χ. κινητά τηλέφωνα) όπως το Symbian, το BlackBerry OS, το Android και το iOS της Apple. Η Apple, η IBM και η Microsoft χρησιμοποίησαν πολλές ιδέες της Xerox για να δημιουργήσουν προϊόντα και οι προδιαγραφές για την κοινή πρόσβαση χρήστη (Common User Access) της IBM απετέλεσαν τη βάση των χρηστικών περιβαλλόντων όπως τα Microsoft Windows, το IBM OS/2 Presentation Manager καθώς και το κουτί εργαλείων και ο διαχειριστής παραθύρων (αγγλικά: window manager) του UnixMotif. Αυτές οι ιδέες εξελίχθηκαν για να δημιουργήσουν το χρηστικό περιβάλλον που συναντάται στις σύγχρονες εκδοχές των Microsoft Windows, Mac OS X και σε ποικίλες επιφάνειες εργασιών (αγγλικά: desktop environments) σε λειτουργικά συστήματα τύπου Unix όπως το Linux. Έτσι τα πιο σύγχρονα εικονικά περιβάλλοντα παρουσιάζουν κοινά χαρακτηριστικά σε μεγάλο βαθμό. Ένα εικονικό περιβάλλον χρησιμοποιεί ένα συνδυασμό τεχνολογιών και συσκευών για να παράσχει ένα λειτουργικό πλαίσιο με το οποίο ο χρήστης αλληλεπιδρά για να συγκεντρώσει και να διαχειριστεί πληροφορίες. Μια σειρά εικονογραφικών στοιχείων που δημιουργήθηκαν με βάση μία εικονογραφική γλώσσα προγραμματισμού (αγγλικά: visual language) εξελίχθηκαν για να αντιπροσωπεύσουν με ένα δομημένο και ευκολονόητο τρόπο την οργάνωση των πληροφοριών που αποθηκεύονται στους υπολογιστές. Αυτό διευκολύνει χρήστες με λίγες γνώσεις χρήσης υπολογιστών να χρησιμοποιήσουν το λογισμικό ενός υπολογιστή. Ο πιο συνηθισμένος συνδυασμός αυτών των στοιχείων συνοψίζεται από το σύστημα τύπου WIMP, ειδικά στους προσωπικούς υπολογιστές. Το εύρος της αλληλεπίδρασης που προσφέρει ένα εικονικό περιβάλλον που εμφανίζεται πάνω στην οθόνη του υπολογιστή με τα χαρακτηριστικά WIMP βασίζεται στη χρήση μίας συσκευής εισόδου η οποία επιτρέπει τον έλεγχο της θέσης ενός δείκτη, επιτρέπει την παρουσίαση με οργανωμένο τρόπο τόσο των πληροφοριών όσο και των λειτουργιών ανάλογα τον τύπο, οργάνωση, ομάδα ή τη δομή τους εντός ξεχωριστών πλαισίων που αποκαλούνται «παράθυρα» και την αντιπροσώπευσή τους με εικονίδια. Οι διαθέσιμες εντολές σε κάθε παράθυρο παρουσιάζονται οργανωμένα υπό τη μορφή «μενού». Ο χρήστης μπορεί να μετακινήσει το δείκτη στο εικονίδιο, παράθυρο, μενού ή την εντολή από ένα μενού που τον ενδιαφέρει κάθε φορά. Κατ' αυτόν τον τρόπο μπορεί κατ' αρχήν να επιλέξει από τις εντολές που του παρουσιάζονται διαθέσιμες κάθε φορά. Επίσης μπορεί να επιλέξει από τις ενέργειες που είναι στη διάθεσή του από τα κουμπιά της συσκευής εισόδου κάθε φορά, π.χ. να εμφανίσει στο προσκήνιο το παράθυρο που τον ενδιαφέρει, να μετακινήσει ένα παράθυρο ή εικονίδιο, να αλλάξει το μέγεθός του, να ενεργοποιήσει ένα εικονίδιο κ.α.. Ένα πρόγραμμα-διαχειριστής παραθύρων (αγγλικά: window manager) διευκολύνει τις αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στα παράθυρα, τα προγράμματα και το σύστημα παραθύρων (αγγλικά: windows system). Το σύστημα παραθύρων είναι το πρόγραμμα εκείνο του λειτουργικού συστήματος που διαχειρίζεται αυτόματα τις διάφορες εσωτερικές ή εξωτερικές συσκευές που απαρτίζουν τον υπολογιστή (υλικό) όπως οι συσκευές ενδείξεων, το υλικό γραφικών αλλά και την θέση του δείκτη. Στους προσωπικούς υπολογιστές όλα αυτά τα στοιχεία συνδυάζονται μέσω της «επιφάνειας εργασίας» σκοπός της οποίας είναι η αναπαράσταση στην οθόνη ενός εικονικού περιβάλλοντος που προσομοιάζει την πραγματική επιφάνεια εργασίας ενός γραφείου. Έτσι στην επιφάνεια εργασίας μπορούν να αναπαρασταθούν μέσω εικονιδίων έγραφα, φάκελοι αλλά και προγράμματα και μπορούν να διευθετηθούν όπως ο χρήστης επιθυμεί. Τα στοιχεία αυτά βέβαια είναι αποθηκευμένα στον υπολογιστή. Τα προγράμματα μπορεί να αντικαθιστούν εντός του εικονικού περιβάλλοντος τη λειτουργία διαφόρων πραγματικών εργαλείων όπως π.χ. ένα ρολόι/ημερολόγιο/ξυπνητήρι, ένα κάλαθο αχρήστων εγγράφων κλπ. ή να επιτρέπουν τον έλεγχο μιας πραγματικής συνδεδεμένης εξωτερικής συσκευής όπως π.χ. ένα εκτυπωτή, ένα σαρωτή, μία ψηφιακή φωτογραφική μηχανή ή οποιαδήποτε άλλη ψηφιακή συσκευή καταγραφής ή και αναμετάδοσης όπως ένα τηλέφωνο, ηχείο, φωτιστικό κλπ. Μικρότερες κινητές συσκευές όπως τα PDAs και smartphones κατά κανόνα χρησιμοποιούν τα στοιχεία με διάφορες ενωτικές μεταφορές, εξαιτίας περιορισμών στο χώρο και σε διαθέσιμες συσκευές εισαγωγής. Εφαρμογές για τις οποίες το WIMP δεν είναι κατάλληλο ίσως χρησιμοποιούν νεότερες τεχνικές αλληλεπίδρασης, οι οποίες είναι γνωστές σαν post-WIMP. Όπως το 2011 κάποια λειτουργικά συστήματα που βασίζονται σε οθόνη αφής, όπως το iOS της Apple (iPhone) και το Android, χρησιμοποιούν τα GUI που ονομάζονται post-WIMP. Αυτά υποστηρίζουν είδη αλληλεπίδρασης που χρησιμοποιούν περισσότερα από ένα δάχτυλο στην επαφή με την οθόνη το οποίο επιτρέπει ενέργειες όπως χτύπημα και περιστροφή, τα οποία δεν μπορούν να υποστηριχθούν από ένα δείκτη και ποντίκι. Τα Post-WIMP συμπεριλαμβάνουν διαχειριστές παραθύρων με δυνατότητες 3D compositing όπως το Compiz, το Desktop Window Manager και το LG3D. Κάποια post-WIMP περιβάλλοντα μπορεί να ταιριάζουν καλύτερα σε εφαρμογές οι οποίες συνδυάζουν 3D περιβάλλοντα, όπως το Google Earth. Η οπτική σύνθεση και η χρονική συμπεριφορά του εικονικού περιβάλλοντος είναι το πιο σημαντικό μέρος του προγραμματισμού των εφαρμογών όταν πρόκειται για τον τομέα επικοινωνίας ανθρώπου υπολογιστή. Ο στόχος είναι η ενίσχυση της αποτελεσματικότητας και της ευκολίας της χρήσης τέτοιων εφαρμογών, θέτοντας τον ως βασικό σχεδιασμό του προγράμματος, γνωστό ως «χρηστικότητα» (αγγλικά: usability). Η αλληλεπίδραση χρήστη – πληροφορίας γίνετε με τον χειρισμό των «οπτικών» αντικειμένων (widgets) τα οποία αντιδρούν ανάλογα με τα δεδομένα που τους δόθηκαν. Τα widget ενός καλοσχεδιασμένου GUI σχεδιάζονται με σκοπό να εκτελούν τις κατάλληλες ενέργειες ώστε ο χρήστης να παίρνει το κατάλληλο αποτέλεσμα. Ένα Model-view-controller είναι μία δομή που κάνει το προγραμματισμό για GUI ευκολότερο. Σε αυτήν το περιβάλλον εργασίας είναι ανεξάρτητο αλλά και έμμεσα συνδεδεμένο με την λειτουργία της εφαρμογής. Έτσι ο χρήστης μπορεί να επιλέξει η να τροποποιήσει την εμφάνιση του GUI. Επίσης η δουλεία του προγραμματιστή γίνεται πιο εύκολη, γιατί μπορεί να προσαρμόσει έτσι πιο εύκολα τον σχεδιασμό του GUI στην συνεχώς εξελισσόμενες ανάγκες του χρήστη. Αν και όλα τα παραπάνω είναι αναγκαία, ο καλός σχεδιασμός του GUI εξαρτάται από τον χρήστη και όχι από το σύστημα και την αρχιτεκτονική του. Τα widgets άλλοτε είναι μεγάλα σε μέγεθος, όπως είναι το πλαίσιο ή το παράθυρο μίας εφαρμογής ή ενός σχεδίου σχεδίου. Άλλοτε όμως είναι μικρά και χρησιμοποιούνται ως εργαλεία εισαγωγής με τα οποία μπορεί και αλληλεπιδρά ο χρήστης με τον υπολογιστή. Εκτενέστερη έχει γίνει η χρήση του GUI στα τελευταίας γενιάς κινητά τηλέφωνα, γνωστά και ως smart phones (έξυπνα τηλέφωνα). Ειδικά τα τελευταία χρόνια που ως συσκευή εισόδου χρησιμοποιούνται οι οθόνες αφής. Ένα χρηστικό περιβάλλον με βάση τη γραμμή εντολών απαιτεί τη γνώση πολλών εντολών, οι οποίες είναι συνδυασμός λέξεων και συμβόλων, πράγμα που είναι αρκετά δύσκολο, γιατί η αποτελεσματικότητα και η παραγωγικότητα εξαρτώνται καθαρά από το πόσες τέτοιες εντολές γνωρίζει ο χρήστης. Το να φτάσει ο χρήστης σε ένα υψηλό επίπεδο ικανότητας είναι αρκετά δύσκολο γιατί οι εντολές αυτές θέλουν αρκετό χρόνο για να τις μάθει και δεν είναι ευκολομνημόνευτες. Αργότερα όταν εμφανίστηκε το Εικονικό Χρηστικό Περιβάλλον, έκανε την χρήση του υπολογιστή πιο εύκολη λόγο της χρήσης των WIMP. Τα WIMP υπερτερούν έναντι της γραμμής εντολών γιατί με τον συνδυασμό των πλήκτρων και του δείκτη μπορεί ο χρήστης να δουλεύει σε πολλά σημεία, ενώ στην γραμμή εντολών δουλεύει μόνο στο τρέχοντα κατάλογο. Στα σύγχρονα πλέον λειτουργικά συστήματα χρησιμοποιούνται και τα δύο περιβάλλοντα, αλλά το GUI λαμβάνει περισσότερη σημασία. Επίσης υπάρχουν και εφαρμογές που έχουν τον συνδυασμό και των δύο περιβαλλόντων. Συχνά η γραμμή εντολών χρησιμοποιείται από τους προγραμματιστές ώστε να μπορούν να επικεντρωθούν περισσότερο στον σκοπό της δουλείας τους και να μην χάνουν χρόνο στον σχεδιασμό των WIMP. Για τις απλές οθόνες υπολογιστών η απεικόνιση σε τρεις διαστάσεις δεν είναι εφικτή, γιατί οι οθόνες δεν είναι δισδιάστατες. Ωστόσο η ψευδαίσθηση της τρίτης διάστασης (δηλαδή του βάθους) μπορεί να δημιουργηθεί τοποθετώντας το ένα αντικείμενο μπροστά από το άλλο. Έτσι η αλληλεπίδραση με αυτή είναι εφικτή. Επίσης η χρήση της σκίασης είναι αυτή που κάνει την τρισδιάστατη εικόνα να δείχνει πιο ρεαλιστική. Τα γραφικά τριών διαστάσεων χρησιμοποιούνται κυρίως σε ταινίες του κινηματογράφου (π.χ. Άβαταρ), και σε παιχνίδια υπολογιστών. Όμως η χρήση τους δεν σταματά εκεί. Πολλές εταιρίες προσπάθησαν να δημιουργήσουν τρισδιάστατη επιφάνεια εργασίας, όπως η SUN με το Looking Glass Project. Επίσης χρησιμοποιείται και στην επιστήμη και την έρευνα, όπως η τρισδιάστατη εικόνα χρησιμοποιείται και για την παρουσίαση των αποτελεσμάτων ενός αξονικού τομογράφου. GNOME KDE XFCE LXDE Cinnamon Enlightenment Unity Mate

Γραφικό περιβάλλον χρήστη ή γραφική διασύνδεση/διεπαφή χρήστη (αγγλικά: Graphical User Interface, GUI ) καλείται στην πληροφορική ένα σύνολο εικονικών στοιχείων, τα οποία εμφανίζονται στην οθόνη μίας ψηφιακής συσκευής (π.χ. ηλεκτρονικού υπολογιστή) και χρησιμοποιούνται για να διευκολύνουν και να επιταχύνουν την αλληλεπίδραση μεταξύ του χρήστη και της συσκευής. Παρέχουν στον τελευταίο, μέσω εικόνων, ενδείξεις και «εργαλεία» προκειμένου αυτός, με απλές ενέργειες, να εκτελέσει συγκεκριμένες εργασίες. Για τον λόγο αυτό «αποδέχονται» «ενέργειες» του χρήστη και «αντιδρούν» ανάλογα στα συμβάντα που αυτός προκαλεί μέσω κάποιας συσκευής εισόδου (π.χ. πληκτρολόγιο, ποντίκι). Τα περισσότερα σύγχρονα προγράμματα και λειτουργικά συστήματα υπολογιστών, προσφέρουν στους χρήστες τους κάποιο γραφικό περιβάλλον αποτελούμενο από μία ή περισσότερες εικονικές διεπαφές. Αυτός ο τρόπος αλληλεπίδρασης μεταξύ των χρηστών και του υπολογιστή προσεγγίζει την ανθρώπινη εμπειρία στο υπόλοιπο φυσικό περιβάλλον και συνεπώς ταιριάζει καλύτερα στην ανθρώπινη φύση. Το προσδοκώμενο αποτέλεσμα από την υιοθέτηση ενός σωστά σχεδιασμένου γραφικού περιβάλλοντος είναι να γίνει το περιβάλλον εργασίας στον υπολογιστή όμορφο, εύχρηστο και λειτουργικό. Πριν από την καθιέρωση των εικονικών διεπαφών η αλληλεπίδραση μεταξύ ενός χρήστη και ενός μικροϋπολογιστή γινόταν μέσω της γραμμής εντολών κάνοντας χρήση κάποιου κελύφους εντολών. Αυτό προϋπέθετε καλή γνώση των εντολών του συγκεκριμένου κελύφους και των κανόνων σύνταξής τους. Η γνώση αυτή μπορούσε να αποκτηθεί μόνο με την εξοικείωση με το συγκεκριμένο κέλυφος μετά από αρκετή εξάσκηση. Προφανώς, για τη χρήση κάποιου άλλου μικροϋπολογιστή ή κελύφους η διαδικασία εκμάθησης θα έπρεπε ως ένα βαθμό να επαναληφθεί. Το γεγονός αυτό έκανε τους μικροϋπολογιστές δύσχρηστους έως απρόσιτους για το ευρύ κοινό και συνεπαγόταν το να θεωρούνται οι χρήστες τους (και ως κάποιο βαθμό να είναι) άτομα με σχετικά υψηλή εξειδίκευση στον τομέα της πληροφορικής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD_%CF%87%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%B7

Μη μου λες αντίο

Ο Μανούσος Μανουσάκης μας ξεναγεί σε έναν άγνωστο, διαφορετικό και γοητευτικό κόσμο, μέσα από τη σειρά "Μη μου λες αντίο", βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Αναστασίας Καλλιοντζή. Μια κοπέλα από συνοικία της Αθήνας, ζει την καλύτερη περίοδο της ζωής της: Πετυχαίνει στο Πανεπιστήμιο της Κομοτηνής και είναι ταυτόχρονα ερωτευμένη, με ένα γοητευτικό φοιτητή Ιατρικής (Γιάννης Τσιμιτσέλης), που την λατρεύει. Στην άλλη άκρη του χάρτη, στην Κομοτηνή, ένας πιστός Μουσουλμάνος, εκπληρώνοντας το όνειρο μιας ζωής, διορίζεται δάσκαλος σε μειονοτικό σχολείο και κάνει σχέδια για το μέλλον του. Και πρώτα - πρώτα να παντρευτεί την κοπέλα που αγαπά από μικρός, να κάνει παιδιά μαζί της και να ζήσει σαν πιστός μουσουλμάνος. Ο Μουράτ (Μέμος Μπεγνής) και η Χριστίνα (Θάλεια Ματίκα) είναι δύο άνθρωποι από διαφορετικούς κόσμους, ικανοποιημένοι από την ζωή τους, σίγουροι για τις επιλογές τους, ώσπου ένα βράδυ η μοίρα ανατρέπει τα πάντα. Μια αγάπη δίχως αύριο γεννιέται και μαζί της ένα μεγάλο ψέμα.

Το Μη μου λες αντίο ήταν ερωτική - δραματική σειρά του τηλεοπτικού σταθμού ANT1. Προβλήθηκε την τηλεοπτική περίοδο 2004-2005. Η σειρά ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη και πολλές φορές η τηλεθέαση ξεπερνούσε το 45%, ενώ στο τελευταίο επεισόδιο, στις 24 Ιουνίου 2005, έφτασε στο εντυπωσιακό 62,4%. Σκηνοθέτης ήταν ο Μανούσος Μανουσάκης, ενώ το σενάριο υπέγραφε ο Βασίλης Σπηλιόπουλος. Ο Χρήστος Νικολόπουλος ντύνει με την μουσική του τη σειρά, ενώ ο Κώστας Μακεδόνας είναι ο ερμηνευτής των τραγουδιών που ακούγονται στη σειρά. Στη σειρά έπαιξαν οι Θάλεια Ματίκα, Μέμος Μπεγνής, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Άννα Τσουκαλά, Νίκος Γαλανός, Μπάμπης Αλατζάς, Θανάσης Ζέρβας, Μέλπω Κωστή, Ελπίδα Μπραουδάκη, Νταίζη Σεμπεκοπούλου, Ζαφείρης Κατραμάδας, Κωνσταντίνα Ανδριοπούλου, Ηλίας Πετροπουλέας, Γιώργος Σουξές, Σοφία Φαραζή, Αλέξανδρος Μούκανος, Χριστίνα Πομόνη, Ζαχαρούλα Βαλαβάνη, Ανδρέας Χαραλάμπους, Μάνος Παπαγιάννης, Λούμυ Σάββα, Γιώργος Ασπετάκης, Θάνος Χρόνης, Τάσος Παπαναστασίου, Αγάπη Δέσμη, Λαέρτης Βασιλείου, Πατρίκιος Κωστής, Βάνα Αλή.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7_%CE%BC%CE%BF%CF%85_%CE%BB%CE%B5%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BF

Μπουτιφάρα

Μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά είδη είναι: Ωμά ή ροζέ που συνήθως ψήνονται στη σχάρα ή στα κάρβουνα. Μαύρο που περιέχει βραστό χοιρινό αίμα στο μείγμα. Καταλάνα, μεγάλα μπουτιφάρα που ίσως περιέχουν τρούφες. Μπουτιφάρα με αυγό, που τρώγεται τη Μεγάλη Πέμπτη.. Λευκό: έχει ελάχιστα λιπαρά και καθόλου αίμα. Μπουτιφάρα με ρύζι: περιέχει βρασμένο ρύζι μαζί με κρέας και μπαχαρικά. Μπίσμπε (που σημαίνει "επίσκοπος") και Μπουλ: με παχύ αίμα και διαφορετικά τμήματα του πατσά, όπως η μαύρη πουτίγκα.

Το Μπουτιφάρα ( γαλλικά: boutifarre‎) είναι λουκάνικο της καταλανικής κουζίνας. Παρασκευάζεται με παραδοσιακή συνταγή από ακατέργαστο χοιρινό κρέας και μπαχαρικά. Υπάρχει ποικιλία τύπων στην Ιταλία και την Πορτογαλία.Στην Κολομβία, τα Μπουτιφάρα σολεντένα είναι λαϊκή παράδοση στο Σολεντάτ του Ατλάντικο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B9%CF%86%CE%AC%CF%81%CE%B1