Datasets:

IMISLab

/

GreekWikipedia

like 1

Φιλώτι Νάξου

Η πρώτη εικόνα για τον επισκέπτη που πλησιάζει στο χωριό, από τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο, είναι εντυπωσιακή, γιατί είναι κτισμένο αμφιθεατρικά σε δύο λόφους. Αριστερά ο οικισμός του Κλεφάρου και δεξιά του Ραχιδιού. Ο νεότερος οικισμός του Λιοΐριου δεν φαίνεται γιατί έχει αναπτυχθεί στον επίπεδο τόπο απέναντι από τους άλλους οικισμούς και ονομάζεται έτσι επειδή κάποτε ήταν ελαιώνας. Το επόμενο που συναντά κάποιος είναι η πλατεία του χωριού, στην οποία κυριαρχεί ένας εκατοντάχρονος πλάτανος (από το 1912). Από εδώ ξεκινούν τα πλακόστρωτα σοκάκια, προκαλώντας για μια περιήγηση στην κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική. Η πλατεία λέγεται Γέφυρα, γιατί πριν πολλά χρόνια εκεί υπήρχε γέφυρα και ρεματιά με νερά που τρέχανε από τις πηγές του Καλάμου και της Αγίας Ειρήνης. Τότε, εκεί υπήρχε και νερόμυλος που τροφοδοτούνταν από στέρνα, απομεινάρια της οποίας σώζονται μέχρι σήμερα. Παλαιότερα δεν χρησιμοποιούνταν αυτός ο χώρος σαν πλατεία του χωριού, υπήρχαν άλλοι χώροι στους δύο οικισμούς, με πιο γνωστές την ιστορική πλατεία του Λαχαναριού, που βρίσκεται στον οικισμό του Κλέφαρου και τις πλατείες Αγίου Κωνσταντίνου και Φασολά, που βρίσκονται στον οικισμό του Ραχιδιού. Το εσωτερικό των δυο παλιών οικισμών στους δύο λόφους είναι ότι πιο παραδοσιακό θα περίμενε κάποιος από ένα παλιό κυκλαδίτικο χωριό, όπως η μεγάλη ιστορική εκκλησία της Παναγίας στην πλατεία του Λαχαναριού, τα πλακόστρωτα δαιδαλώδη δρομάκια, τις καμάρες και τα στεαστά. Έχει χαρακτηριστεί από το 1988 παραδοσιακός οικισμός. Σχετικά με το τοπωνύμιο Φιλότι, μεταξύ άλλων, επικρατέστερη είναι η άποψη του Ναξιώτη φιλολόγου Δ.Β.Οικονομίδη ότι είναι κυριωνυμία, δηλαδή προέρχεται από όνομα υπαρκτού προσώπου. Εκτιμάται ότι κατά την αρχαιότητα ή την πρωτοβυζαντινή περίοδο ο οικισμός πήρε το όνομα κάποιου Φιλότι, που ήταν γνωστός στην περιοχή, πιθανότατα γιατί είχε κτήματα. Όπως από τον Παγκράτη έγινε το Παγκράτι και από τον Κουκάκη το Κουκάκι. Ο φιλόλογος-ιστορικός Στέφανος Εμμ. Ψαρράς ενισχύει αυτή την άποψη με την παράθεση στοιχείων ότι το όνομα αυτό ή παρόμοια τα συναντάμε και σε άλλες περιοχές της Ελλάδος που είχαν εγκατασταθεί Ίωνες. Επίσης υπάρχει ονομασία τοπαρχίας «Φιλότης» σε φράγκικο κατάλογο κατά την έναρξη της φραγκοκρατίας (αρχές 13ου αιώνα). Επιπλέον υπάρχει γραπτή αναφορά σε αφιέρωση του 1309, όπου αναφέρεται η λέξη «Φιλωτίτισσα» για κάποιο πρόσωπο. Σε επιστολές των φράγκων του 15ου αιώνα αναφέρεται το όνομα Φιλώτι και μάλιστα το θεωρούσαν ένα από τα καλύτερα φέουδα της Νάξου. Ο λαογράφος Νικόλαος Πολίτης το 1909 είχε προτείνει το «Φιλότιον», αλλά χωρίς αιτιολόγηση και μάλλον είναι λάθος. Για τα έτη από 1835 έως και 1991 η απογραφή αναφέρεται σε πραγματικό πληθυσμό και για τα 2001 και 2011 σε μόνιμο. Απογραφή 2011. Η δημοτική κοινότητα εκτείνεται σε 92,79 τ.χλμ. Απογραφή 2001. Το δημοτικό διαμέρισμα εκτεινόταν σε 92,57 τ.χλμ.Η δημοτική κοινότητα Φιλωτίου (οικισμοί Φιλώτι και Καλαντός) είναι η μεγαλύτερη σε έκταση στη Νάξο. Σε πληθυσμό έρχεται δεύτερη μετά τη δημοτική κοινότητα της Νάξου όπου και ανήκει η πόλη της Νάξου (Χώρα). Το ίδιο το χωριό είναι το πολυπληθέστερο του νησιού. Το 1835, με 1.130 κατοίκους (291 οικογένειες), προσαρτάται στον νεοϊδρυθέντα Δήμο Απερανθίας της επαρχίας Νάξου, με έδρα τον οικισμό της Απειράνθου. Το 1840, οι δέκα δήμοι της επαρχίας Νάξου γίνονται επτά και το Φιλώτι αποσπάται από το δήμο Απειράνθου και προσαρτάται στο δήμο Τραγαίας με έδρα το Χαλκείον. Το 1912, αποφασίζεται οι οικισμοί που έχουν πάνω από 300 κατοίκους και σχολείο στοιχειώδους εκπαίδευσης, να αποτελέσουν αυτοτελείς κοινότητες. Οπότε ο οικισμός του Φιλοτίου αποσπάται από το δήμο Τραγαίας, ο οποίος καταργείται και ορίζεται η κοινότητα Φιλοτίου με έδρα το τον οικισμό Φιλότι. Το 1991, στην απογραφή αναγνωρίζεται ο οικισμός του Καλαντού και προσαρτάται στην κοινότητα του Φιλοτίου. Το 1997, με την εφαρμογή του προγράμματος Καποδίστριας (νόμος 2539/97), ο οικισμός Φιλότι προσαρτάται στο νεοσύστατο δήμο Δρυμαλίας με έδρα τον οικισμό Χαλκείο. Το 2010, με την εφαρμογή του προγραμματος Καλλικράτης (νόμος 3852/2010), ο οικισμός Φιλότι προσαρτάται στο νεοσύστατο δήμο Νάξου & Μικρών Κυκλάδων.Σήμερα αποτελεί μαζί με τον Καλαντό (10 κ.) τη Δημοτική Κοινότητα του Φιλωτίου (1487 κ.), η οποία υπάγεται στη δημοτική ενότητα Δρυμαλίας, του δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων, της περιφερειακής ενότητας Νάξου (του πρώην νομού Κυκλάδων), στην περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου. Κοντά στο χωριό υπάρχει η σπηλιά του Ζα, όπου από ευρήματα ανασκαφών στα έτη 1985-6 και 1994 φέρεται το σπήλαιο να έχει συνεχή ανθρώπινη παρουσία από τη νεότερη νεολιθική περίοδο (4300 - 3200 π.Χ.). Στην ακριβή θέση των σημερινών οικισμών του χωριού (Κλεφάρου και του Ραχιδιού) δεν έχουν αποκαλυφθεί αξιοποιήσιμα αρχαιολογικά ευρήματα, παρά μόνο διάσπαρτα θραύσματα από μελανόμορφα αγγεία της κλασικής και ελληνιστικής περιόδου. Πιθανολογείται ύπαρξη προϊστορικού νεκροταφείου δυτικά του οικισμού του Ραχιδιού, στη θέση Ματούλη και νεκροταφείου των ιστορικών χρόνων στις αρχές του Ραχιδιού κοντά στην κεντρική πλατεία και ανατολικά του αυτοκινητόδρομου. Οι μόνες ενδείξεις για ύπαρξη αρχαίου οικισμού στον σημερινό χώρο είναι η θέση του, για τους εξής λόγους: Φυσική οχύρωση, γιατί περιβάλλεται από ορεινούς όγκους που διευκολύνουν την επόπτευση της περιοχής, δίνοντας εγκαίρως τον χρόνο στους κατοίκους να καταφύγουν αυτοί και τα κοπάδια τους στα γύρο βουνά. Εύφορη περιοχή με άφθονα τρεχούμενα νερά εκείνη την εποχή. Ανέκαθεν ήταν η πιο εύκολη και ασφαλής διέλευση για τη μετακίνηση από τη μια άκρη της Νάξου στην άλλη. Για τους περαστικούς θα ήταν μια ασφαλής στάση ξεκούρασης.Πέρα από τις υποθέσεις είναι γνωστό ότι στη νεολιθική και αρχαϊκή περίοδο, η μεγαλύτερη δραστηριότητα παρατηρείται κυρίως στους παραθαλάσσιους οικισμούς (όπως στη Γκρόττα της Χώρας, Απόλλωνα, Καστράκι, Σπεδό, Πάνερμο και Καλαντό) και λιγότερο στους ορεινούς. Το Φιλώτι ενισχύεται πληθυσμιακά κατά 7ο έως 10ο αιώνα, γιατί εγκαταλείπονται παραθαλάσσιοι οικισμοί, από τον φόβο των πειρατικών επιδρομών, κυρίως των Σαρακηνών (Άραβες πειρατές), που με ορμητήριά τους την Κρήτη, έσπερναν τον τρόμο στα παράλια της Νάξου και των άλλων νησιών του Αιγαίου. Πιθανολογείται ότι εκείνη την εποχή δημιουργείται και ο γειτονικός οικισμός των Αργιών.Στα τέλη της πρώιμης βυζαντινής περιόδου (500 - 650μ.Χ.) κτίζονται στη Νάξο πολλές εκκλησίες σε αρχιτεκτονική παλαιοχριστιανικής βασιλικής. Εκτιμάται ότι αυτή την περίοδο κτίστηκε η αρχική εκκλησία της Παναγίας της Φιλωτίτισσας. Στα επόμενα χρόνια η βυζαντινή αυτοκρατορία σιγά-σιγά αποδυναμώνεται και σε ολόκληρο το νησί επικρατεί αναταραχή και αβεβαιότητα. Το 1207 ο Βενετός Μάρκος Σανούδος καταλαμβάνει τη Νάξο και αρχίζει η καταπιεστική ενετική φεουδαρχία. Ο Σανούδος χωρίζει το νησί σε 56 τοπαρχίες και στις πιο εύφορες περιοχές εγκατέστησε δικούς του ανθρώπους, αναγκάζοντας τους ντόπιους κατοίκους να καλλιεργούν τα κτήματα των κατακτητών σαν δουλοπάροικοι ή να εκμεταλλεύονται άγονα και ορεινά εδάφη. Μέσα σε αυτές τις 56 τοπαρχίες έχουμε ξεκάθαρη αναφορά για την τοπαρχία με το όνομα «Φιλότης». Από αρκετές έγγραφες αναφορές κατά τη διάρκεια της φραγκοκρατίας προκύπτει ότι το Φιλώτι, με την περιφέρειά του ήταν από τα σημαντικότερα φέουδα. Γύρω στο 1344 καταστρέφονται από Τούρκους πειρατές τα γειτονικά Αριά, διασώζεται όμως το Φιλώτι, όπου και μετοίκησαν οι Αργιώτες που επέζησαν. Πριν την καταστροφή των Αργιών το Φιλώτι αριθμούσε 200 κατοίκους και τα Αργιά 300. Το 1537 καταλαμβάνουν τη Νάξο οι Τούρκοι. Οι Βενετοί αν και φόρου υποτελείς στους Τούρκους συνεχίζουν, υπό Οθωμανική διοίκηση, να είναι οι γεωκτήμονες του τόπου. Αυτό καταρχήν φαίνεται να βολεύει και τους Τούρκους και τους Βενετούς. Οι Τούρκοι ασκούν τη διοίκηση και συγκεντρώνουν τους φόρους μέσω των Βενετών, οι οποίοι εδώ και πολλά χρόνια γνωρίζουν τον τόπο. Οι Βενετοί συμβιβάζονται στο να υπακούν τους Τούρκους αντί στους δικούς τους ηγεμόνες και να έχουν υποτελείς τους ντόπιους νησιώτες όπως πριν. Οι Φιλωτίτες, όπως και όλοι στο νησί, ουσιαστικά βρίσκονται υπό διπλή κατοχή και αρχίζουν να αντιδρούν. Η πρώτη γνωστή εξέγερση των αγροτών της Νάξου εναντίον των φεουδαρχών, λόγω υπερβολικής φορολόγησης, αναφέρεται το 1641. Είναι μια μεταβατική περίοδος, όπου οι Τούρκοι προκειμένου να κατευνάσουν τις αντιδράσεις του ορθόδοξου πληθυσμού αρχίζουν να περιορίζουν τα προνόμια των φράγκων και να δίνουν περισσότερα δικαιώματα στους Ναξιώτες. Πριν την τουρκική κυριαρχία στη Νάξο (1537) οι φεουδαρχικές περιουσίες ήταν κληρονομικές ή για να μεταβιβαστούν χρειαζόταν η συγκατάθεση του Δούκα. Μετά το 1537 τα φέουδα και οι περιουσίες τους μεταβιβάζονταν σαν κοινά κτήματα. Το 1621 καθιερώνεται από το Οθωμανικό καθεστώς ο θεσμός των Κοινών (κοινοτήτων) και το Φιλώτι ανήκει στο «Κοινό των Χωριών». Με το θεσμό των κοινοτήτων επιτρέπεται στους Έλληνες να έχουν κοινοτική διοίκηση με δημογέροντες, να λαμβάνουν συλλογικές αποφάσεις και να τις υποβάλλουν στην Τουρκική διοίκηση.Αυτή τη μεταβατική εποχή αναλαμβάνει το φέουδο του Φιλωτιού η οικογένεια Μπαρότζι (Barozzi). Το 1620 ο Τζωρτζέτο Μπαρότζι (Zorzeto Barozzi) αγόρασε στο κέντρο του χωριού ένα αρχοντικό που έμοιαζε με πύργο, από κάποιον Τζουάνε Τάγαρη, γνωστό από τότε ως ο «πύργος του Μπαρότζι». Ο Τζωρτζέτο Μπαρότζι, ήταν γαμπρός και κληρονόμος του τελευταίου βενετού δούκα της Νάξου, Ιάκωβου Δ' Κρίσπο. Τον διαδέχεται ο γιος του Ιάκωβος Μπαρότζι, που ήταν ένας από τους καταπιεστικότερους φεουδάρχες του Φιλωτιού και κατήχε το φέουδο από το 1648 έως 1676. Επειδή είχαν αρχίσει να χάνονται τα φεουδαρχικά προνόμια ο Ιάκωβος Μπαρότζι, προσπαθώντας να διεκδικήσει και να εξασφαλίσει τη φεουδαρχική του περιουσία, συγκέντρωσε έγγραφα από το 1372 έως το 1667 και ονόμασε τη συλλογή η «Η ηγεμονία μου στο Φιλώτι». Έφτασε να κατέχει το 71% των κτημάτων. Παρουσίαζε σαν ιδιοκτησία του ακόμα και την εκκλησία της Παναγίας μαζί με τα εφαπτόμενα εκκλησάκια της Αγίας Παρασκευής και του Αγίου Ιωάννη, με την απαίτηση ενοικίου για τη χρήση της, όπως και το δικαίωμα να ορίζει τους κληρικούς της. Αν και υπό Οθωμανική διοίκηση, ο φεουδάρχης επέμενε σε τακτικές της εποχής των Βενετών και παρουσίαζε το Φιλώτι σαν ιδιοκτησία του.Το 1669 το Φιλώτι δέχεται πρόσφυγες από την Κρήτη, όταν αυτή καταλήφθηκε από τους Τούρκους. Κάτω από αυτές τις συνθήκες άρχισαν μακροχρόνιες διαμάχες μεταξύ φεουδάρχη και κατοίκων, που κορυφώνονται τη δεκαετία 1680-90. Οι Φιλωτίτες απαιτούν στη θέση της παλιάς βυζαντινής εκκλησίας της Παναγίας να κτίσουν καινούργια μεγαλύτερη και ζητούν μέρος από το περιβόλι του «Λαχαναριού» - τη σημερινή ομώνυμη πλατεία στον Κλέφαρο - που ανήκε στον φεουδάρχη. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαμάχης, από το 1676 έως το 1714, αναλαμβάνει το φέουδο ο γιος του Ιάκωβου, ο Χρύσανθος Μπαρότζι, που συνεχίζει να είναι το ίδιο αδιάλλακτος. Η κατάσταση αλλάζει όταν τον Χρύσανθο διαδέχτηκε ο Ιερώνυμος (1717 - 1721), ο οποίος και συμφιλιώνεται με τους Φιλωτίτες. Το 1717 παραχωρεί όχι μόνο μέρος του «Λαχαναριού» για να κτιστεί η καινούργια εκκλησία, αλλά ολόκληρο για να υπάρχει πλατεία δίπλα στην εκκλησία.Η λύση της συμφιλίωσης φαίνεται να ήταν μονόδρομος για τον φεουδάρχη Ιερώνυμος Μπαρότζι, γιατί η φραγκοκρατία έχει φτάσει στο τέλος της. Το 1721 καταργούνται τα προνόμια των φεουδαρχών και θεωρούνται πια ισότιμοι με του Ναξιώτες. Επιπλέον από το 1566, που είχε εδραιωθεί το οθωμανικό καθεστώς, οι Φιλωτίτες δεν ήταν πια δουλοπάροικοι και λόγω τουρκικής κατοχής μπορούσαν να μεταναστεύουν για εργασία στην Τουρκία (όπως στη Σμύρνη, τα Βουρλά και την Κωνσταντινούπολη). Αυτό δημιούργησε έλλειψη εργατών και ανάγκασε τους φεουδάρχες σε μεγαλύτερες παροχές για να καλλιεργήσουν τα κτήματά τους, φτάνοντας στο σημείο να πωλούν ή να παραχωρούν μέρος αυτών. Χαρακτηριστικό είναι ότι το 1567 και το 1621 με απαίτηση των γεωκτημόνων είχε απαγορευτεί η ομαδική μετανάστευση. Επιπλέον, γύρο στο 1690, οι ντόπιοι άρχισαν να φέρνουν χρήματα από την ξενιτιά και να αποκτούν τις δικές τους ιδιοκτησίες, που έφταναν μέχρι τον Καλαντό, τον Μαραθό, τον Αρχατό και τον Κάμπο. Το 1718 γίνεται θεμελίωση της νέας εκκλησίας, η οποία ολοκληρώνεται το 1806 και τα εγκαίνιά της πραγματοποιήθηκαν στις 15 Αυγούστου του ίδιου έτους. Υπάρχει η άποψη ότι τα εγκαίνια έγιναν το 1779, αλλά τα επίσημα εκκλησιαστικά στοιχεία αναφέρουν 1806. Η Παναγία η Φιλωτίτισσα, που είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και αποτελεί το σύμβολο των μακροχρόνιων αγώνων των Φιλωτιτών ενάντια στο φεουδαρχικό καθεστώς. Ο εορτασμός της, που γίνεται στις 15 Αυγούστου, είναι η σημαντικότερη μέρα του έτους για το χωριό. Μετά την απελευθέρωση από την τουρκοκρατία, το 1833 ο Φραγκίσκος Μπαρότζι δωρίζει χώρο, απέναντι από την εκκλησία, για να κτιστεί το πρώτο Δημοτικό σχολείο του χωριού. Ο τελευταίος κληρονόμος της φεουδαρχικής περιουσίας, ο Μιχαήλ Μαρκόπουλη, το 1917 πουλάει τα κτήματα που είχαν απομείνει και παραδίδει στους Φιλωτίτες την εκκλησία του Αγ.Νικολάου, μια παλιά ορθόδοξη εκκλησία στον οικισμό του Κλεφάρου που είχε μετατραπεί σε καθολική από την έναρξη της φραγκοκρατίας το 1207.Μετά τη δημιουργία του νέου Ελληνικού Κράτους, η Επαρχία της Νάξου, όσον αφορά το νησί της Νάξου, απαρτιζόταν από τους Δήμους Νάξου, Απειράνθου, Βίβλου, Κορωνίδας και Τραγαίας. Όπως αναφέρει ο Ι.Νουχάκης, το 1840 το Φιλότι υπάγονταν στον δήμο Τραγαίας. Μετά την επέκταση της Ελλάδος, το 1912 και μέχρι το 1997, οι επαρχίες χωρίζονται σε κοινότητες και το Φιλότι αποτελούσε από μόνο του την Κοινότητα του Φιλοτίου. Ο ορυκτός πλούτος, για τον οποίο ήταν γνωστή η Νάξος από την αρχαιότητα, όπως το μάρμαρο και η σμύριδα Νάξου δεν υπάρχουν στην περιοχή του Φιλωτιού. Παραδοσιακά τα προϊόντα του τόπου είναι αγροτοκτηνοτροφικά. Υπάρχει σημαντική επάρκεια σε σύκα, σταφύλια, κρασί και κυρίως ελιές με πολύ καλής ποιότητας ελαιόλαδο. Η σημαντικότερη όμως παραγωγή, λόγω του ορεινού χαρακτήρα της περιοχής, είναι τα ελευθέρας βοσκής αιγοπρόβατα και τα γαλακτοκομικά προϊόντα, όπως κεφαλοτύρι, ανθότυρο, ξινότυρο, τουλουμοτύρι, αρσενικό, μυζήθρα και άλλα. Από αυτά ξεχωρίζει το αρσενικό κεφαλοτύρι που παρασκευάζεται αποκλειστικά από αιγοπρόβειο γάλα και συλλέγεται συνήθως στις στάνες ή στους μητάτους. Η σημαντικότερη γιορτή του χωριού είναι το δεκαπενταύγουστο λόγω της ιστορικής εκκλησίας της Παναγίας της Φιλωτίτισσας. Είναι τριήμερος πανηγυρικός εορτασμός με πολλές θρησκευτικές και ψυχαγωγικές εκδηλώσεις. Το πανάρχαιο έθιμο των Χοιροσφαγίων την Τσικνοπέμπτη που συνοδεύεται με διάφορες αποκριάτικες εκδηλώσεις. Παλιά συνηθιζόταν κάθε οικογένεια να εκτρέφει ένα χοίρο όλο τον χρόνο για να τον σφάξει με σχεδόν τελετουργικό τρόπο αυτή τη μέρα. Μετά επεξεργάζονταν το κρέας του με διάφορους τρόπους, ώστε να υπάρχει διαθέσιμο για πολλούς μήνες. Το έθιμο τηρείται κυρίως στα ορεινά χωριά της Νάξου στη διάρκεια των αποκριών. Σε άλλα νησιά του Αιγαίου (όπως Άνδρο, Τήνο) εορτάζεται άλλες εποχές του χρόνου. Ολοήμερο 2θέσιο Νηπιαγωγείο Ολοήμερο Δημοτικό Σχολείο. Για ιστορικούς λόγους να αναφέρουμε ότι το πρώτο δημοτικό σχολείο ήταν το «Σχολείο Αρρένων Φιλωτίου» που ιδρύθηκε 1838. Επαγγελματικό Λύκειο (ΕΠΑ.Λ). Το κτιριακό συγκρότημα στεγάζει σύγχρονες αίθουσες διδασκαλίας & εργαστήρια. Ενδεικτικά οι τομείς που λειτούργησαν για το σχολικό έτος 2016-2017 ήταν:Πληροφορικής Μηχανολογίας Ηλεκτρολογίας, Ηλεκτρονικής και Αυτοματισμού Δομικών έργων, Δομημένου Περιβάλλοντος και Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού Διοίκησης και Οικονομίας Γεωπονίας, Τροφίμων και Περιβάλλοντος Υγείας Πρόνοιας και Ευεξίας Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο Λύκειο Νάξου. Λειτούργησε για πρώτη φορά τη σχολική χρονιά 2007-2008 με την ονομασία Τ.Ε.Ε. Ειδικής Αγωγής Α’ βαθμίδας Νάξου. Καλύπτει τους ακόλουθους τομείς και ειδικότητες:Γεωπονίας, Τεχνολογίας τροφίμων και Διατροφής με ειδικότητα: Τεχνικός Ανθοκομίας και Αρχιτεκτονικής Τοπίου. Ηλεκτρολογίας, Ηλεκτρονικής και Αυτοματισμού με ειδικότητα: Τεχνικός Ηλεκτρολογικών Συστημάτων, Εγκαταστάσεων και Δικτύων. Μηχανολογίας με ειδικότητα: Τεχνικός Μηχανικός Θερμικών Εγκαταστάσεων και Μηχανικός Τεχνολογίας Πετρελαίου και Φυσικού Αερίου. Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο (ΠΠΙ), το οποίο υπάγεται στο Γενικό Νοσοκομείο – Κέντρο Υγείας Νάξου και διαθέτει δύο αγροτικούς ιατρούς. Στην περιοχή ευθύνης του υπάγεται και το χωριό Δανακός. Οδοντιατρείο. Φαρμακείο. Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών για την εξυπηρέτηση των δημοτών του Δήμου Δρυμαλίας. Γραφείο ΕΛΤΑ με Ταχυδρομικές και Courier Υπηρεσίες. Στο χωριό υπάρχει έντονη πολιτιστική και αθλητική δραστηριότητα. Διαθέτει : Το «Πολιτιστικό Κέντρο του Συλλόγου Φιλωτιτών», όπου συχνά φιλοξενούνται ποικίλες εκδηλώσεις (ομιλίες, διάφορες εκθέσεις, κ.ά.)(37°03′9.2″N 25°29′51.2″E). Ο «Συλλόγος Φιλωτιτών» εκτός των άλλων έχει έντονη δραστηριότητα στη διατήρηση των παραδόσεων και εθίμων. Δανειστική βιβλιοθήκη, που ιδρύθηκε το 2005, με δωρεά 4.500 τόμων-βιβλίων, από τον υπουργό κ. Γεώργιο Ανωμερίτη, προσωπική προσφορά στον τόπο καταγωγής του πατέρα του, η οποία συνεχώς εμπλουτίζεται. Υπό την αιγίδα της βιβλιοθήκης και του Πολιτιστικού Κέντρου, λειτουργεί «Κινηματογραφική Λέσχη» καθώς και «Λέσχη Ανάγνωσης Βιβλίου», στα πλαίσια των οποίων καλούνται συγγραφείς και ποιητές για να συζητήσουν για τα βιβλία τους και προβάλλονται επιλεγμένες κινηματογραφικές ταινίες για μικρούς και μεγάλους. Διαθέτει το αθλοθέατρο «Μανώλης Ιακ. Ψαρράς» κατάλληλο για αθλητικές και κυρίως καλλιτεχνικές εκδηλώσεις (37°03′21″N 25°29′35″E). Σύλλογο Γυναικών Φιλωτίου «Παναγία η Φιλωτίτισσα», ο οποίος στεγάζεται στο παλιό ελαιοτριβείο της εκκλησίας (37°03′9.3″N 25°29′55.2″E) και εκτός των άλλων δραστηριοποιείται στην παραγωγή τοπικών παραδοσιακών προϊόντων, όπως γλυκά του κουταλιού. Μουσείο Ελληνικών Νομισμάτων «Νικόλα Μουστάκη», που φιλοξενείται σε κτίριο που αναπαλαιώθηκε για αυτό τον σκοπό (37°02′58.5″N 25°29′47.9″E). Εκτίθενται κέρματα και χαρτονομίσματα που κυκλοφόρησαν στους νεότερους χρόνους στην Ελλάδα και την Κύπρο, καθώς και αντίγραφα αρχαίων νομισμάτων. Στα σοκάκια της πλατείας του «Φασολά», που παλιά ήταν γειτονιά με επαγγελματίες, έχουν διαμορφωθεί κατάλληλα δύο χώροι όπου φιλοξενούνται ένα «παραδοσιακό κουρείο» και ένα «παραδοσιακό σιδηρουργείο», όπως αυτά ήταν πριν πολλές δεκαετίες. Από το 1952 έχει ιδρυθεί ο Αθλητικός Μορφωτικός Σύλλογος Φιλωτίου Νάξου «Ο Ζεύς» (Α.Μ.Σ. Φιλωτίου), που συντηρεί μεταξύ άλλων ποδοσφαιρική ομάδα με δικό της γήπεδο και έδρα στην είσοδο του χωριού (37°03′20.6″N 25°29′46.9″E), καθώς και τμήματα στίβου και βόλεϊ. Η περιφέρεια του χωριού καταλαμβάνει μέρος της κεντρικής και κυρίως της νότιας Νάξου, με πλούσια κτηνοτροφική, αγροτική και τα τελευταία χρόνια, τουριστική ανάπτυξη. Οι γνωστότερες τοποθεσίες (με αλφαβητική σειρά) είναι : Αγκαθούρα, Αϊ-Θεός, Αϊ-Σώζος, Αϊ-(Σ)Τρύφωνας, Ανάκια, Απλίκια, Αργιά, Αργιοβέσσα, Αρχατός, Ατζέου, Ατσιμαούρου, Βαθιά Πηγάδια, Βάνα, Γιαλλούς, Δίστομο, Θεού Κάμπος, Θάλη, Καλαντός, Κάμινος, Κρινιά, Λεβγάσα, Μαραθός, Καυκάρα του Μαστοράκη, Μαυροπέτρι, Μεσκουλιά, Μικράργια, Μνιού,του Παπά το πηγάδι, Πελαή, Πεταλιά, Πέτινος, Πετρώνιας, Ρίνα, Σπεδό, Σταυρός, Τσοίος, Φηώντας, Φυρρό Χωράφι, Χωράφες, Χείμαρρος. Από τις οποίες αξίζει να να ξεχωρίσουμε : Τα Αργιά ή Αριά, πολύ κοντά στο Φιλώτι ξεχωρίζουν, λόγω της ιστορίας τους, του φυσικού κάλους της περιοχής και της «σπηλιάς του Ζα» που φέρεται να έχει ανθρώπινη δραστηριότητα από τη νεολιθική εποχή. Τον Χείμαρρο, με τον ομώνυμο «πύργο του Χειμάρρου», κτίσμα των ελληνιστικών χρόνων (4ος-3ος αι.π.Χ). Στην περιοχή έχει βρεθεί προϊστορικό νεκροταφείο. Τον Καλαντό με τον ομώνυμο όρμο, ιστορικό επίνειο του Φιλωτιού και της γύρο περιοχής. Τα Απλίκια, που τα παλαιότερα χρόνια είχαν πολύ πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Μέχρι και τον 17ο αιώνα ζούσαν στα Απλίκια, όπως και σε άλλες περιοχές της Νάξου, ελάφια και συνηθιζόταν το κυνήγι τους από τους ντόπιους ευγενείς ή από τους περαστικούς αξιωματούχους. Εκείνη την εποχή ο Γάλλος περιηγητής Ζαν ντε Τεβενό αναφέρει ότι στην περιοχή των Απλικιών υπήρχαν πολλά έλη και ψαρεύονταν τεράστιες ποσότητες χελιών. Η Αργιοβέσσα. Εικάζεται η ονομασία να προέρχεται από τη λέξη «αρία», που ήταν ένα είδος βελανιδιάς, και τη «βήσσα» (σε ιωνική προφορά γίνεται «βέσσα»), που σημαίνει φαράγγι. Στην περιοχή υπήρχε αγροτοποιμενικός οικισμός από τα προϊστορικά χρόνια. Σπεδός, παραλιακή περιοχή της νότιας Νάξου, στην οποία έχουν βρεθεί ειδώλια της πρώιμης κυκλαδικής περιόδου (3200 -2000 π.Χ.). Μάλιστα από τα χαρακτηριστικά αυτών των ειδωλίων έχει ονομαστεί κατηγορία που λέγεται «παραλλαγή Σπεδού». Η κοινότητα συστάθηκε στις 31 Αυγούστου 1912 με την απόσπαση του οικισμού Φιλότιον από το δήμο Τραγαίας και τον ορισμό του ως έδρα της κοινότητας. Λειτούργησε ως την κατάργησή της, το 1997 Γεώργιος Δεμενόπουλος (1888 - 1951), στρατιωτικός και πολιτικός, με σημαντική συμβολή στην ανέγερση του σημερινού Δημοτικού Σχολείου και την υδροδότηση του χωριού με κρήνες. Ιάκωβος Ψαρράς (1936 - 2006) ηθοποιός. Πύργος Μπαρότζι Αργιά Πύργος Χειμάρρου Καλαντός Μιχάλης Σταματέλος, Φωτεινή Βάμβα-Σταματέλου «Ελληνική Γεωγραφική Εγκυκλοπαίδεια», Τεγόπουλος-Μανιατέας. «Ελληνική χωρογραφία: Γεωγραφία, Ιστορία, Στατιστική πληθυσμού και αποστάσεων» συνταχθείσα και εκδοθείσα υπό Ιωάννου Εμμ. Νουχάκη, Έκδοσις Τρίτη, Εκδότης Σπυρίδων Κουσουλίνος, Εν Αθήναις 1901, σελ. 823. Αντώνης Γ. Τζιώτης «ΦΙΛΩΤΙ ΝΑΞΟΥ» Αθήνα 2006.(ISBN 960-89111-3-3) Ησαΐας Ιωάννης. Το Φιλώτι και το ιστορικό εκκλησιαστικό μνημείο της Παναγίας της Φιλωτίτισσας. Αθήνα 2012.(ISBN 978-960-93-3648-2) Ψαρράς Εμμ. Στέφανος «Το Φιλώτι της Νάξου στα αρχαία χρόνια», ΦΙΛΩΤΙ, τόμος Α΄ εκδ. ΣΦΝ 1986 Nakamura, Yoshikazu. (July 1979)."Some Greek Folk Songs of an Aegean Island Naxos" από Hitotsubashi University Repository. Αρχειοθετήθηκε 08-08-2017. Ανακτήθηκε 15-12-2018. Ο Yoshikazu Nakamura είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο Hitotsubashi του Τόκιο της Ιαπωνίας. Είχε κάνει λαογραφική έρευνα στην ορεινή Νάξο διαμένοντας στο Φιλώτι στα τέλη του 1977. (Video στο youtube) Εναέρια παρουσίαση του Φιλωτιού, πύργου Χειμάρρου, Καλαντού από Μανόλη Λυκουρόπουλο (video 14') Σύλλογος Φιλωτιτών Νάξου Αθλητικός Μορφωτικός Σύλλογος Φιλωτίου Νάξου Αρχειοθετήθηκε 2017-12-16 στο Wayback Machine. Blog με αρκετές πληροφορίες για το Φιλότι (εδώ) Νάξος. Ενας Ναξιώτης δάσκαλος διηγείται… Νέα του Φιλωτιού

Το Φιλώτι ( ή Φιλότι ή επίσημα Φιλότιον) είναι ημιορεινό χωριό της κεντρικής Νάξου που βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Ζας σε υψόμετρο 400 περίπου μέτρων και σε απόσταση 18,2 χλμ. περίπου από τη Χώρα. Είναι το μεγαλύτερο χωριό της Νάξου και από τα μεγαλύτερα στις Κυκλάδες με 1.477 κατοίκους (απογρ.2011). Βρίσκεται στις πλαγιές δύο λόφων και αποτελείται από τρεις οικισμούς, το Ραχίδι, τον Κλέφαρο και το Λιοΐρι. Ξεχωρίζει ο ναός της Παναγιάς της Φιλωτίτισσας, αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου, βασιλική κτισμένη το 1718 στη θέση παλαιού βυζαντινού ναού. Η οικονομία του χωριού βασίζεται κυρίως στα κτηνοτροφικά προϊόντα, δευτερευόντως στα αγροτικά και στον τουρισμό που συνεχώς αναπτύσσεται. Διαθέτει Δημοτικό Σχολείο (από το 1838), Επαγγελματικό Λύκειο (ΕΠΑ.Λ.), Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο, Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών, γραφείο ΕΛΤΑ, οδοντιατρείο και φαρμακείο. Αποτελεί μαζί με τον Καλαντό (10 κ.) τη Δημοτική Κοινότητα του Φιλωτίου (1487 κ.), η οποία υπάγεται στη δημοτική ενότητα Δρυμαλίας, του δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων, της περιφερειακής ενότητας Νάξου (του πρώην νομού Κυκλάδων), στην περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CF%8E%CF%84%CE%B9_%CE%9D%CE%AC%CE%BE%CE%BF%CF%85

Διόπτρα

Οι Έλληνες αστρονόμοι χρησιμοποίησαν τη διόπτρα για να μετρήσουν τις θέσεις των αστεριών . τόσο Ευκλείδης και Γέμινος αναφέρονται στην διόπτρα σε αστρονομικά έργα τους. Συνέχισε να χρησιμοποιείται ως αποτελεσματικό εργαλείο έρευνας . Προσαρμοσμένο στην έρευνα, το διοπτρά είναι παρόμοιο με το θεοδόλιχο, ή τη διέλευση του επιθεωρητή, που χρονολογείται από τον δέκατο έκτο αιώνα. Είναι μια πιο ακριβής εκδοχή του groma . Η διοπτέρα μπορεί να ήταν αρκετά εξελιγμένη, για παράδειγμα, για να κατασκευάσει μια σήραγγα μέσω δύο αντίθετων σημείων σε ένα βουνό. Υπάρχει κάποια εικασία ότι μπορεί να έχει χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του υδραγωγείου Ευπαλίων . Ονομάζεται "ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα μηχανικής των αρχαίων χρόνων", είναι μια σήραγγα 1.036 μέτρα (4.000 ft) μακρά, «ανασκάφηκε στο όρος Κάστρο στο ελληνικό νησί της Σάμου, τον 6ο αιώνα π.Χ.» κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Πολυκράτη . Οι μελετητές διαφωνούν εάν το dioptra ήταν διαθέσιμο τόσο νωρίς. Ένα ολόκληρο βιβλίο σχετικά με την κατασκευή και την επισκόπηση της χρήσης της διόπτρας πιστώνεται στον Ήρωα της Αλεξάνδρειας (επίσης γνωστό και ως Heron. Μια σύντομη περιγραφή του βιβλίου είναι διαθέσιμη στο Διαδίκτυο, δείτε τον σύνδεσμο Lahanas, παρακάτω). Ο Ήρωας ήταν «ένας από τους πιο έξυπνους μηχανικούς της ιστορίας και εφαρμοσμένους μαθηματικούς ». Η διόπτρα χρησιμοποιήθηκε εκτενώς σε έργα κατασκευής υδραγωγείων . Η βίδα ενεργοποιεί διάφορα μέρη του οργάνου, διευκόλυνε τη βαθμονόμηση για πολύ ακριβείς μετρήσεις Τελικά αντικαταστάθηκε ως όργανο έρευνας από τον Θεοδόλιθο Isaac Moreno Gallo (2006) The Dioptra Tesis and reconstructon of the Dioptra. Michael Jonathan Taunton Lewis (2001), Surveying Instruments of Greece and Rome, Cambridge University Press, (ISBN 0-521-79297-5) Lucio Russo (2004), The Forgotten Revolution: How Science Was Born in 300 BC and Why It Had To Be Reborn, Berlin: Springer. (ISBN 3-540-20396-6)ISBN 3-540-20396-6. Evans, J., (1998) The History and Practice of Ancient Astronomy, pages 34–35. Oxford University Press. Michael Lahanas, Heron of Alexandria, Inventions, Biography, Science Nathan Sidoli (2005), Heron's Dioptra 35 and Analemma Methods: An Astronomical Determination of the Distance between Two Cities, Centaurus, 47(3), 236-258 Bamber Gascoigne, History of Measurement, historyworld.net Tom M. Apostol (2004), The Tunnel of Samos, Engineering and Science, 64(4), 30-40

Η Διόπτρα είναι κλασικό αστρονομικό και όργανο έρευνας, που χρονολογείται από το 3ο αιώνα π.Χ. Ήταν σωλήνας παρατήρησης προσαρτημένος σε βάση. Εξοπλισμένο με μοιρογνωμόνια, μπορούσε και να χρησιμοποιηθεί για τη μέτρηση γωνιών .

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%8C%CF%80%CF%84%CF%81%CE%B1

Η 11η μέρα

Στις 20 Μαΐου 1941 χιλιάδες Γερμανοί αλεξιπτωτιστές (Γερμανικά: Fallschirmjäger) επιτέθηκαν στην Κρήτη. Ήταν η έναρξη της Μάχης της Κρήτης, της μεγαλύτερης γερμανικής αερομεταφερόμενης επιχείρησης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Γερμανοί πίστευαν ότι θα δαπανούσαν μόνο λίγες μέρες για την κατάληψη της νήσου, σκεπτόμενοι ότι κατά τη διάρκεια της κατάκτησης της Γαλλίας είχαν χρειαστεί για την κατάληψη του Παρισιού εφτά μέρες. Δεν είχαν υπολογίσει την αντίσταση σε μάχη μέχρις εσχάτων των κατοίκων του νησιού από όλες της ηλικίες, κάτι που τους ανάγκασε να δαπανήσουν 11 μέρες για την κατάληψη του νησιού σε μια πύρρειο νίκη μιας και οι Γερμανικές απώλειες απέδειξαν 6.698 στρατιώτες και 370 κατεστραμμένα αεροσκάφη. Η Κρητική Αντίσταση, με τη βοήθεια εκατοντάδων στρατιωτών από το Ηνωμένο Βασίλειο, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, καθώς και βρετανούς των Επιχειρήσεων Ειδικών Αποστολών (SOE) και αμερικανούς του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών (τον πρόγονο της CIA), κατάφερε να αντέξει τον πόλεμο και να δημιουργήσει μια επίπονη, χρονοβόρα, κοστοβόρα και μεγάλες απώλειες επιχείρηση για τους Γερμανούς. Η ταινία επικεντρώνεται επίσης στην απαγωγή του στρατηγού Κράιπε. Στις 26 Απριλίου 1944 Βρετανοί κομάντος της S.O.E., μαζί με Κρητικούς που συμμετείχαν στην αντίσταση, απήγαγαν τον Γερμανό στρατηγό Χάινριχ Κράιπε (Γερμανικά: Heinrich Kreipe) στην περιοχή του Ηρακλείου. Της επιχείρησης ηγήθηκαν οι Πάτρικ Λη Φέρμορ και Γουίλιαμ Στάνλεϋ Μος (Αγγλικά: Ivan William Stanley «Billy» Moss) και ήταν η μόνη επιτυχημένη απαγωγή στρατηγού κατά τη διάρκεια ολόκληρου του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ταινία δημιουργήθηκε από τον παραγωγό και σκηνοθέτη Χρήστο Έππερσον (Αγγλικά: Christos Epperson) και τον σεναριογράφο και παραγωγό Μάικλ Έππερσον (Αγγλικά: Michael Epperson). Η χρηματοδότηση έγινε από τον δισεκατομμυριούχο Άλεξ Σπανό (Αγγλικά: Alexander Gus Spanos). Η επιμέλεια φωτογραφίας έγινε από τον Ίαν Άσενμπρεμερ (Αγγλικά: Ian Ashenbremer), η επεξεργασία της από την Τζόρνταν Ντέρτινγκερ (Αγγλικά: Jordan Dertinger), ενώ τη μουσική επιμελήθηκε ο συνθέτης Τζάστιν Ρ. Ντούρμπαν (Αγγλικά: Justin R. Durban). Στους αυτόπτες μάρτυρες που παρουσιάζονται στην ταινία, περιλαμβάνονται οι σερ Πάτρικ Λη Φέρμορ (Αγγλικά: Patrick Leigh Fermor, S.O.E. και συγγραφέας) και ο ήρωας της Κρητικής Αντίστασης Γεώργιος «Μπαχρής» Τζίτζικας. Επίσης, κατά τη διάρκεια της ταινίας παρέχουν ιστορικό σχολιασμό οι Τσέις Μπράντον (Αγγλικά: Chase Brandon) της CIA και ο Αντρέ Γερολυμάτος (Αγγλικά: André Gerolymatos) του Καναδικού «Πανεπιστημίου Σάιμον Φρέιζερ» (Αγγλικά: «Simon Fraser University»). Συγγενείς των Χρήστου και Μάικλ Έππερσον ήταν μέλη της Κρητικής Αντίστασης στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1943, ο θείος τους Κυριάκος Ξηρουχάκης και οι αδερφές του Ελευθερία και Ρίτα, έγιναν μέλη της αντιστασιακής ομάδας «Πιμπλή» στα Χανιά. Η Ελευθερία μιλούσε τρεις γλώσσες και εργαζόταν σε ένα Γερμανικό γραφείο, όπου είχε αποκτήσει πρόσβαση σε απόρρητα έγγραφα, τα οποία μπορούσε να κλέψει, μεταφράσει και παραδώσει στην ομάδα. Στις 11 Ιουνίου 1943 κατά τη διάρκεια της γαμήλιας τελετής του Δημήτρη Ξηρουχάκη στο Καστέλι, οι Γερμανοί αφού απέκλεισαν τον χώρο της τελετής, συνέλαβαν όλη την οικογένεια και τη μετέφεραν στο Αρώνι όπου και έκαναν έρευνες στο σπίτι τους. Κατά τις έρευνες βρέθηκε πίσω από ένα κάδρο ένα σχεδιάγραμμα του στρατοπέδου «Περβολίτσα» και ένα κομμάτι από χάρτη του Ακρωτηρίου, όπου παρουσιάζονταν οι θέσεις των αντιαεροπορικών σε Κορακιές και Αρώνι. Ανέκριναν τα αδέρφια και η Ελευθερία ανέλαβε την ευθύνη του διαγράμματος για να σώσει τους υπόλοιπους. Τα ακριβή της λόγια, σύμφωνα με τον Γερμανό Υπολοχαγό Βόλφ Σίντερ (Γερμανικά: Volf Sinter) ήταν «Είμαι κατάσκοπος, εργάζομαι για την αντιστασιακή ομάδα "Πιμπλή" και δεν θα αποκαλύψω τίποτε άλλο». Έπειτα, όλοι μεταφέρθηκαν στις φυλακές της Αγίας, όπου η Ελευθερία βασανίστηκε από τους Γερμανούς Χόφμαν (Γερμανικά: Hoffman) και Φριτζ Στέρλινγκ (Γερμανικά: Fritz Sterling) με σκοπό την αποκάλυψη άλλων της αντίστασης. Κρεμάστηκε γυμνή στις γυναικείες τουαλέτες σε απομόνωση όπου την χτυπούσαν επί δυο συνεχόμενες μέρες και νύχτες, χωρίς εκείνη να αποκαλύψει καμία πληροφορία. Επίσης, είχε ένα Γερμανό φρουρό όλες τις ώρες δίπλα της για να την αποτρέψει από το να κοιμηθεί ή να φάει. Στις 13 Ιουλίου 1944 η Ελευθερία εκτελέστηκε. Οι τελευταίες της λέξεις, σύμφωνα με τον Γερμανό νοσοκόμο Φριτζ Νίντερ (Γερμανικά: Fritz Nider) που πήγε για να ελέγξει ότι όντως ήταν νεκρή, ήταν «Κράτα μακρυά τα βρώμικα χέρια σου για να μη μολύνεις μια Ελληνίδα. Ζήτω η Ελλάς». Οι Κυριάκος, Μανώλης και Δημήτρης στάλθηκαν στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου και η Ρίτα στάλθηκε σε ένα άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης κάπου στην Ανατολική Ευρώπη. Όλοι επιβίωσαν και επέστρεψαν στην Κρήτη μετά τη λήξη του πολέμου. Οι τρεις αδερφοί επέστρεψαν την ίδια μέρα που οι γονείς τους πραγματοποιούσαν τις κηδείες τους πιστεύοντας ότι είχαν πεθάνει. Στις 4 Απριλίου 2004 η πολιτιστική ομάδα «Ομόνοια» απέδωσε φόρο τιμής στην Ελευθερία Ξηρουχάκη ανεγείροντας άγαλμά της σε χώρο εκκλησίας στο Αρώνι, στα Χανιά. Η προβολή της ταινίας «Η 11η μέρα» στους κινηματογράφους των Η.Π.Α. και Καναδά ξεκίνησε το 2005. Από το Νοέμβριο του 2006, η ταινία διατίθεται σε DVD Region Free με ελληνικό και αγγλικό κομμάτι γλώσσας και φωτογραφική συλλογή άνω των 500 εικόνων. Επίσης, στην επίσημη ιστοσελίδα της ταινίας, οι παραγωγοί διαθέτουν ελεύθερα το άνω των 2.000 εικόνων υλικό της έρευνάς τους, περίπου 500 εκ των οποίων είναι σπάνιες και αδημοσίευτες. Chicago Tribune Αρχειοθετήθηκε 2015-03-16 στο Wayback Machine. (Αγγλικά) Sacramento Bee (Αγγλικά) Sacramento News & Review Αρχειοθετήθηκε 2012-09-28 στο Wayback Machine. (Αγγλικά) Beacon Record Αρχειοθετήθηκε 2012-09-28 στο Wayback Machine. (Αγγλικά) Newsday Αρχειοθετήθηκε 2015-03-16 στο Wayback Machine. (Αγγλικά) National Post Αρχειοθετήθηκε 2012-09-28 στο Wayback Machine. (Αγγλικά) Movies Online (Αγγλικά) Westword Movies (Αγγλικά) Επίσημη ιστοσελίδα Αρχειοθετήθηκε 2013-10-07 στο Wayback Machine. Η 11η μέρα στο IMDb The Mnimi Foundation (Αγγλικά)

Η 11η μέρα (πλήρης τίτλος: «Η 11η μέρα: Κρήτη 1941», Αγγλικά: «The 11th Day: Crete 1941») είναι μια ελληνοαμερικανικής παραγωγής ταινία ντοκιμαντέρ του 2005, με θέμα τη Μάχη της Κρήτης κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και περιλαμβάνει μαρτυρίες επιζώντων της περιόδου και γεγονότων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_11%CE%B7_%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1

Suezmax

Πριν από το 1967, το μέγεθος των πλοίων Suezmax περιοριζόταν σε 80.000 DWT, αλλά το μέγιστο αυξήθηκε σε 150.000 DWT το 1975. Μετά την περαιτέρω εμβάθυνση του καναλιού του Σουέζ από 18 μέτρα (60 πόδια) στα 20,1 μέτρα (66 πόδια) το 2009, ένα Suezmax έως και 200.000 DWT ή ακόμα περισσότερα μπορούν εύκολα να περάσουν από αυτό. Τα μελλοντικά σχέδια περαιτέρω εμβάθυνσης του βυθίσματος του καναλιού στα 21,3 μέτρα (70 πόδια) ενδέχεται να οδηγήσουν στον επαναπροσδιορισμό των προδιαγραφών των πλοίων Suezmax τα επόμενα χρόνια. Δεδομένου ότι το κανάλι του Σουέζ δεν έχει υδατοφράχτες παρόμοιους με εκείνους της διώρυγας του Παναμά, οι κύριοι περιοριστικοί παράγοντες για τα δεξαμενοπλοία τύπου Suezmax είναι το πλάτος, το βύθισμα και το μήκος. Το τρέχον βάθος του καναλιού επιτρέπει μέγιστο 20,1 μέτρα (66 πόδια) βυθίσματος και 50 μέτρα (164 πόδια) πλάτος για πλοία. Αυτό σημαίνει ότι μερικά από τα πλοία που είναι πλήρως φορτωμένα δεν μπορούν να περάσουν από το κανάλι του Σουέζ και πρέπει να εκφορτώσουν μέρος του φορτίου τους σε άλλα δεξαμενόπλοια ή σε τερματικό σταθμό αγωγών για να μπορέσουν να διασχίσουν το κανάλι. Ένα τυπικό δεξαμενοπλοίο Suezmax έχει μήκος 275 μέτρα (900 πόδια), πλάτος 48 μέτρα (157 πόδια) και βύθισμα 16,2 μέτρα (53 πόδια) που αντιστοιχεί σε περίπου 150.000 τόνους χωρητικότητας νεκρού βάρους (DWT). Μεγέθη πλοίων Αρχειοθετήθηκε 2021-05-03 στο Wayback Machine. στο maritime-connector.com

Τα Suezmax είναι ένας τύπος δεξαμενόπλοιου μεσαίου έως μεγάλου μεγέθους με χωρητικότητα μεταξύ 120.000 και 200.000 νεκρού βάρους (DWT) και πήρε την ονομασία του από την διώρυγα του Σουέζ. επειδή είναι τα μόνα που πληρούν τους περιορισμούς του καναλιού και είναι ικανά να διέλθουν από το κανάλι σε φορτωμένη κατάσταση.

https://el.wikipedia.org/wiki/Suezmax

Πυροπροστασία

Μέτρα πυροπροστασίας προβλέπονται από τη νομοθεσία κάθε χώρας κατά την μελέτη και κατασκευή ενός κτιρίου και αποβλέπουν αφενός στην πρόληψη του κινδύνου εκδήλωσης πυρκαγιάς στο κτίριο και αφετέρου στην αντιμετώπιση της πυρκαγιάς σε περίπτωση που αυτή εκδηλωθεί. Κατά την σχεδίαση ενός κτιρίου από τους μελετητές (αρχιτέκτονα, πολιτικό μηχανικό, μηχανολόγο μηχανικό, τοπογράφο μηχανικό, γεωλόγο) μεταξύ των άλλων αντιμετωπίζεται και το θέμα της πρόληψης και αντιμετώπισης της πιθανότητας εμφάνισης πυρκαγιάς. Τα μέτρα που λαμβάνονται διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: παθητικά ή προληπτικά μέτρα πυροπροστασίας ενεργητικά ή κατασταλτικά μέτρα πυροπροστασίας Η παθητική πυροπροστασία ενός κτιρίου αποβλέπει στον έλεγχο της εξάπλωσης της πυρκαγιάς και στην έγκαιρη εκκένωση του κτιρίου από όσους βρίσκονται μέσα σε αυτό κατά την εκδήλωση της πυρκαγιάς. Τα μέτρα παθητικής πυροπροστασίας αποτελούν την δομική πυροπροστασία του κτιρίου και είναι ενσωματωμένα στην αρχιτεκτονική και στατική σχεδίαση και κατασκευή του κτιρίου (αρχιτέκτονας, πολιτικός μηχανικός). Στα μέτρα παθητικής πυροπροστασίας περιλαμβάνονται (για όλα τα κτίρια): μέτρα για μη εξάπλωση της πυρκαγιάς εντός του κτιρίου μέτρα για μη εξάπλωση της πυρκαγιάς εκτός του κτιρίου η επάρκεια και αντοχή των δομικών στοιχείων του κτιρίου στην πυρκαγιά για κάποιο χρονικό διάστημα ώστε να είναι δυνατή η έγκαιρη εκκένωσή του κατάλληλη σχεδίαση των οδεύσεων διαφυγής και των εξόδων κινδύνου Η ενεργητική πυροπροστασία ενός κτιρίου αποβλέπει στην αντιμετώπιση και καταστολή της πυρκαγιάς σε περίπτωση που αυτή εκδηλωθεί. Τα προβλεπόμενα από τον μελετητή (μηχανολόγος μηχανικός) μέτρα αφορούν τον εξοπλισμό και τις προγραμματισμένες ενέργειες που ενεργοποιούνται αν εμφανιστεί και κατά την διάρκεια της πυρκαγιάς. Στα μέτρα ενεργητικής πυροπροστασίας περιλαμβάνονται (ανάλογα με το είδος και το μέγεθος του κτιρίου): τοποθέτηση φορητών μέσων πυρόσβεσης (πυροσβεστήρες) τοποθέτηση συστήματος πυρανίχνευσης τοποθέτηση χειροκίνητου συστήματος συναγερμού (κομβία συναγερμού) τοποθέτηση μονίμου υδροδοτικού πυροσβεστικού δικτύου (πυροσβεστικές φωλιές) τοποθέτηση συστήματος καταιονητήρων (sprinklers) Στην Ελλάδα, στις 7/5/2018, δημοσιεύτηκε ο Κανονισμός Πυροπροστασίας Κτιρίων (Π.Δ. 41/2018) [1] αντικαθιστώντας τον προηγούμενο κανονισμό του 1988.

Με τον όρο πυροπροστασία εννοούμε το σύνολο των μέτρων που λαμβάνονται για την προστασία από τη φωτιά και τις συνέπειές της. Μέτρα πυροπροστασίας λαμβάνονται σε οχήματα, πλοία, αεροπλάνα και κτίρια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1

Ντόναλντ Κέηγκαν

Γεννήθηκε σε εβραϊκή οικογένεια από το Κουρσέναϊ (Kuršėnai) Λιθουανίας. Ο Κέιγκαν μεγάλωσε στο Μπράουνσβιλ (Brownsville) τμήμα του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, όπου μετανάστευσε η οικογένειά του, όταν ήταν δύο ετών, λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα του. Αποφοίτησε το 1954 από το Κολλέγιο Μπρούκλιν (Brooklyn College), το 1955 έλαβε το μεταπτυχιακό του δίπλωμα (MA) από το Πανεπιστήμιο Μπράουν (Brown University) και το 1958 το διδακτορικό του δίπλωμα (PhD) από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο (Ohio State University).Κάποτε φιλελεύθερος δημοκράτης, ο καθηγητής Κέιγκαν άλλαξε τις απόψεις του το 1969. Σύμφωνα με τον Jim Lobe, που αναφέρεται από τον Craig Unger, η απομάκρυνση του Κέιγκαν από τον φιλελευθερισμό συνέβη το 1969, όταν το Πανεπιστήμιο Κορνέλ πιέστηκε για την έναρξη του προγράμματος των Μαύρων Μελετών (πρόκειται για τη μελέτη της ιστορίας, της πολιτικής και των πολιτισμών των αφρικανικής καταγωγής λαών, τόσο στην Αφρική όσο και στην αφρικανική διασπορά), από ομάδα οπλοφόρων μαχητών, οι οποίοι κατέλαβαν την Αίθουσα Willard Straight Hall: «Παρατηρώντας τους διαχειριστές να επιδεικνύουν όλο το θάρρος του Νέβιλ Τσάμπερλεν (Πρωθυπουργό της Αγγλίας και προκάτοχο του Τσώρτσιλ, που παραιτήθηκε στις 10 Μαίου 1940), είχε μεγάλη επίδραση πάνω μου και έγινα πολύ πιο συντηρητικός.» Το 1997, ήταν ένας από τους πρώτους υπογράφοντες της Δήλωσης Αρχών από τη νεοσυντηρητική δεξαμενή σκέψης, για το Έργο του Νέου Αμερικανικού Αιώνα. Την παραμονή των προεδρικών εκλογών του 2000, ο Κέιγκαν και ο γιος του Φρέντερικ Κέιγκαν, δημοσίευσαν το: «Ενώ η Αμερική Κοιμάται» ("While America Sleeps"), ένα κάλεσμα για την αύξηση των αμυντικών δαπανών. Το 2002 το Εθνικό Κληροδότημα Ανθρωπιστικών Επιστημών (National Endowment for the Humanities (NEH)) απένειμε στον Κέιγκαν το Εθνικό Μετάλλιο Ανθρωπιστικών Επιστημών ( National Humanities Medal ) και τον επέλεξε να παραδώσει το 2005, τη Διάλεξη Τζέφερσον (Jefferson Lecture) (τιμητική σειρά ανθρωπιστικών ομιλιών), που η NEH αποκαλεί ως "η υψηλότερη τιμή που η ομοσπονδιακή κυβέρνηση παρέχει για το διακεκριμένο διανοητικό επίτευγμα, στις ανθρωπιστικές επιστήμες." Η Διάλεξη Τζέφερσον του Κέιγκαν είχε τίτλο "Προς υπεράσπιση της Ιστορίας", όπου ισχυρίστηκε ότι η ιστορία είναι πρωταρχικής σημασίας για τη μελέτη των ανθρωπιστικών σπουδών.Μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2013, ο Κέιγκαν ήταν εξέχων καθηγητής (Sterling professor) Κλασικών Σπουδών και Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Γέιλ - ένας τίτλος που προορίζεται μόνο για τους λίγους και πλέον καταξιωμένους ακαδημαϊκούς στο Γέιλ και χρηματοδοτείται από το κληροδότημα του John William Sterling. Η σειρά μαθημάτων «Οι καταβολές του Πολέμου», ήταν μία από τις πιο δημοφιλείς σειρές μαθημάτων του Πανεπιστημίου για είκοσι πέντε χρόνια. Τελευταία, δίδασκε την «Εισαγωγή στην Αρχαία Ελληνική Ιστορία» και ανώτερου επιπέδου σεμινάρια Ιστορίας και Κλασικού Πολιτισμού, τα οποία εστίαζαν σε θέματα από τον Θουκυδίδη έως την ηγεμονία των Λακεδαιμονίων. Ο Κέιγκαν ζούσε στο Νιου Χέιβεν του Κονέκτικατ και ήταν νυμφευμένος με τη Μίρνα Κέιγκαν (Myrna Kagan), καθηγήτρια και ιστορικό, συγγραφέα του Όραμα στον Ουρανό, τα Πρώτα Χρόνια στο Νιού Χέιβεν 1638-1784 (Vision in the Sky: Early Years New Haven, το 1638-1784). Ο Ντοναλντ Κέιγκαν πέθανε σε γηροκομείο στην Ουάσινγκτον σε ηλικία 89 ετών. Ήταν πατέρας των Ρόμπερτ και Φρέντερικ Κέιγκαν, δύο γνωστών συγγραφέων. Η σύζυγος του Ρόμπερτ Κέιγκαν είναι η Βικτόρια Νάλαντ (Nuland), εκπρόσωπος Τύπου του State Department από το 2011 έως το 2013 και υφυπουργός Εξωτερικών των Ευρωπαϊκών και Ευρασιατικών Υποθέσεων. Η σύζυγος του Φρέντερικ Κέιγκαν, είναι η Κίμπερλυ Κέιγκαν, μια γνωστή στρατιωτικός ιστορικός, ιδρυτής και πρόεδρος του Ινστιτούτου για τη Μελέτη του Πολέμου. 1987-1988 Αναπληρωτής Διευθυντής Αθλητισμού, Πανεπιστήμιο Γέιλ 1989-1992 Κοσμήτορας, Κολλέγιο Γέιλ Κέιγκαν, Ντόναλντ. (1965) Ο Μεγάλος Διάλογος: α. Ιστορία της Ελληνικής Πολιτικής Σκέψης από τον Όμηρο ως τον Πολύβιο. Νέα Υόρκη: Φρη Πρες. (Kagan, Donald. (1965). The Great Dialogue: A History of Greek Political Thought from Homer to Polybius. New York: Free Press). Κέιγκαν, Ντόναλντ. (1969). Το ξέσπασμα του Πελοποννησιακού Πολέμου. Τύπος Πανεπιστημίου Κορνέλ, Ithaca. ISBN 0-8014-0501-7. (Kagan, Donald. (1969). The Outbreak of the Peloponnesian War. Ithaca: Cornell University Press. ISBN 0-8014-0501-7. Κέιγκαν, Ντόναλντ. (1974). "Ο Αρχιδάμειος Πόλεμος". Ιθάκη: Τύπος Πανεπιστημίου Κορνέλ. ISBN 0-8014-0889-X. (Kagan, Donald. (1974). The Archidamian War. Ithaca: Cornell University Press. ISBN 0-8014-0889-X.) Κέιγκαν, Ντόναλντ. (1981). "Η ειρήνη του Νικία και η εκστρατεία στη Σικελία". Ιθάκη: Τύπος Πανεπιστημίου Κορνέλ. ISBN 0-8014-1367-2. (Kagan, Donald. (1981). The Peace of Nicias and the Sicilian Expedition. Ithaca: Cornell University Press. ISBN 0-8014-1367-2.) Κέιγκαν, Ντόναλντ. (1987). "Η πτώση της αθηναϊκής αυτοκρατορίας". Ιθάκη: Τύπος Πανεπιστημίου Κορνέλ. ISBN 0-8014-1935-2. (Kagan, Donald. (1987). The Fall of the Athenian Empire. Ithaca: Cornell University Press. ISBN 0-8014-1935-2) Κέιγκαν, Ντόναλντ. (1991). "Περικλής ο Αθηναίος και η γέννηση της δημοκρατίας". Νέα Υόρκη: Φρι Πρες. ISBN 0-684-86395-2. (Kagan, Donald. (1991). Pericles of Athens and the Birth of Democracy. New York: The Free Press. ISBN 0-684-86395-2.) Κέιγκαν, Ντόναλντ. (1995). "Για την προέλευση του πολέμου και τη διατήρηση της ειρήνης". Νέα Υόρκη: Doubleday ISBN 0-385-42374-8. (Kagan, Donald. (1995). On the Origins of War and the Preservation of Peace. New York: Doubleday. ISBN 0-385-42374-8.) Κέιγκαν, Ντόναλντ και Κέιγκαν, Φρέντερικ. (2000). "Ενώ η Αμερική κοιμάται". Νέα Υόρκη:. Τύπος Αγίου Μαρτίνου ISBN 0-312-20624-0 . (Kagan, Donald and Frederick Kagan. (2000). While America Sleeps. New York: St. Martin's Press. ISBN 0-312-20624-0.) Κέιγκαν, Ντόναλντ. Κρέιγκ, Άλμπερτ. Γκρέιαμ, Ουίλιαμ. Όζμεντ, Στίβεν. Τέρνερ, Φρανκ. (2000). "Η παρακαταθήκη των Πολιτισμών του κόσμου". (Kagan, Donald, Albert M. Craig, William A. Graham (historian), Ozment, Steven, and Turner, Frank M. (2000). The Heritage of World Civilizations.) Κέιγκαν, Ντόναλντ, Ozment, Στίβεν και Turner, Φρανκ Μ . (2003). "Η Δυτική Κληρονομιά". Νέα Υόρκη: Prentice Hall ISBN 0-13-182839-8. (Kagan, Donald, Steven Ozment, and Frank M. Turner (2003). The Western Heritage. New York: Prentice Hall. ISBN 0-13-182839-8.) Κέιγκαν, Ντόναλντ, (2003). "Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος". Νέα Υόρκη: Viking Press ISBN 0-670-03211-5. (Kagan, Donald. (2003). The Peloponnesian War. New York: Viking Press. ISBN 0-670-03211-5.) και Penguin Books (2004) ISBN 978-0-14-200437-1. Κέιγκαν, Ντόναλντ, (2009). Ο Θουκυδίδης: "Η επανίδρυση της Ιστορίας". Νέα Υόρκη: Viking Press ISBN 0-670-02129-6. (Kagan, Donald. (2009). Thucydides: The Reinvention of History. New York: Viking Press. ISBN 0-670-02129-6.) Kagan Classics faculty page at Yale Ancient Greek History σειρά μαθημάτων βίντεο με τον καθηγητή Ντόναλντ Κέιγκαν, από τα ανοικτά μαθήματα του Πανεπιστημίου Γέιλ NEH biography Booknotes interview with Kagan on On the Origins of War, March 12, 1995. Σταδιοδρομία - βραβεία - δημοσιεύσεις (σελίδα στο Πανεπιστήμιο Γέιλ) Εισαγωγή στην Αρχαία Ελληνική Ιστορία - σειρά ανοικτών μαθημάτων του Ντόναλντ Κέιγκαν, στο Πανεπιστήμιο Γέιλ Βιογραφία (πηγή: NEH - από Internet Archive 22 Φεβ 2012) Συνέντευξη του Κέιγκαν στο Booknotes για το On the Origins of War - 12 Μαρτίου 1995

Ο Ντόναλντ Κέιγκαν (Donald Kagan, /keɪɡən/, 1 Μαΐου 1932 – 6 Αυγούστου 2021) ήταν Αμερικανός ιστορικός στο Πανεπιστήμιο Γέιλ, που ειδικευόταν στην αρχαία Ελλάδα και είναι γνωστός για την τετράτομη ιστορία του για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Στο παρελθόν είχε διδάξει στο Τμήμα Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ. Σε μια ανασκόπηση στο The New Yorker ο κριτικός Τζωρτζ Στάινερ είπε για τη μνημειώδη τετράτομη ιστορία του Κέιγκαν για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο: «Ο πειρασμός να επευφημούν τους τέσσερις τόμους του Κέιγκαν, ως το κύριο έργο της ιστορίας που παράχθηκε στη Βόρεια Αμερική σε αυτόν τον αιώνα είναι ζωντανός.» Ο Κέιγκαν θεωρείται από τους σημαντικότερους μελετητές της ελληνικής ιστορίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%9A%CE%AD%CE%B7%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BD

Βίκτορ Φρανκλ

Ο Φρανκλ ήταν το δεύτερο από τα τρία παιδιά του Γκάμπριελ Φρανκλ, δημόσιου υπαλλήλου στο Υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών, και της Έλσα (το γένος Λιόν). Το ενδιαφέρον του για την ψυχολογία και τον ρόλο του νοήματος αναπτύχθηκε, όταν άρχισε να παρακολουθεί νυχτερινά μαθήματα εφαρμοσμένης ψυχολογίας ενώ ήταν στο γυμνάσιο. Ως έφηβος, άρχισε να αλληλογραφεί με τον Σίγκμουντ Φρόιντ, όταν εκείνος ζήτησε την άδεια να δημοσιεύσει ένα από τα γραπτά του. Μετά την αποφοίτησή του από το λύκειο το 1923, σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ειδικεύτηκε στη νευρολογία και την ψυχιατρική, με επίκεντρο την κατάθλιψη και την αυτοκτονία. Το 1924, η πρώτη επιστημονική εργασία του Φρανκλ δημοσιεύτηκε στο The International Journal of Psychoanalysis. Την ίδια χρονιά, ήταν πρόεδρος του κινήματος Σοσιαλιστές μαθητές Γυμνασίου στην Αυστρία (Sozialistische Mittelschüler Österreich), που ήταν το κίνημα νεολαίας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Αυστρίας για μαθητές γυμνασίου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Φρανκλ άρχισε να αμφισβητεί τη φροϋδική προσέγγιση στην ψυχανάλυση. Εντάχθηκε στον κύκλο των μαθητών του Άλφρεντ Άντλερ και δημοσίευσε τη δεύτερη επιστημονική του εργασία, "Ψυχοθεραπεία και κοσμοθεωρία" ( "Psychotherapie und Weltanschauung" ), στο International Journal of Individual Psychology του Άντλερ το 1925. Ο Φρανκλ εκδιώχθηκε από τον κύκλο του Άντλερ όταν επέμεινε ότι το νόημα της ζωής ήταν η κεντρική κινητήρια δύναμη στα ανθρώπινα όντα. Από το 1926, άρχισε να τελειοποιεί τη θεωρία του, την οποία ονόμασε λογοθεραπεία. Μεταξύ 1928 και 1930, ενώ ήταν ακόμη φοιτητής ιατρικής, οργάνωσε συμβουλευτικά κέντρα νέων, για να αντιμετωπίσει τον υψηλό αριθμό αυτοκτονιών εφήβων, που συνέβαιναν γύρω στο χρόνο των δελτίων αναφοράς τέλους του έτους. Το πρόγραμμα επιχορηγήθηκε από την πόλη της Βιέννης και ήταν δωρεάν για τους μαθητές. Ο Φρανκλ στρατολόγησε άλλους ψυχολόγους για το κέντρο, συμπεριλαμβανομένων των Καρλόττα Μπιούλερ, Έρβιν Βέξμπεργκ και Ρούντολφ Ντρέικουρς. Το 1931, ούτε ένας Βιεννέζος μαθητής δεν πέθανε από αυτοκτονία. Αφού απέκτησε το MD του το 1930, ο Φρανκλ απέκτησε εκτενή εμπειρία στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Στάινχοφ, όπου ήταν υπεύθυνος για τη θεραπεία αυτοκτονικών γυναικών. Το 1937, ξεκίνησε ένα ιδιωτικό ιατρείο, αλλά η ναζιστική προσάρτηση της Αυστρίας το 1938 περιόρισε την ευκαιρία του να θεραπεύσει ασθενείς. Το 1940, εντάχθηκε στο νοσοκομείο Ρότσιλντ, το μοναδικό νοσοκομείο στη Βιέννη, που δεχόταν ακόμη Εβραίους, ως επικεφαλής του νευρολογικού τμήματος. Πριν από την απέλασή του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, βοήθησε πολλούς ασθενείς να αποφύγουν το ναζιστικό πρόγραμμα ευθανασίας, που στόχευε τα άτομα με νοητική υστέρηση.Το 1942, μόλις εννέα μήνες μετά τον γάμο του, ο Φρανκλ και η οικογένειά του στάλθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Τερέζιενσταντ. Ο πατέρας του πέθανε εκεί από πείνα και πνευμονία. Το 1944, ο Φρανκλ και τα επιζώντα μέλη της οικογένειάς του μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς, όπου η μητέρα και ο αδελφός του δολοφονήθηκαν στους θαλάμους αερίων. Η γυναίκα του πέθανε αργότερα από τύφο στο Μπέργκεν-Μπέλσεν. Ο Φράνκλ πέρασε τρία χρόνια σε τέσσερα στρατόπεδα συγκέντρωσης.Μετά τον πόλεμο, έγινε επικεφαλής του νευρολογικού τμήματος της Πολυκλινικής της Βιέννης και ίδρυσε ιδιωτικό ιατρείο στο σπίτι του. Εργάστηκε με ασθενείς μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1970.Το 1948, ο Φρανκλ απέκτησε διδακτορικό στη φιλοσοφία από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Η διατριβή του, Ο ασυνείδητος Θεός, εξετάζει τη σχέση μεταξύ ψυχολογίας και θρησκείας, και υποστηρίζει τη χρήση του σωκρατικού διαλόγου (διάλογος αυτο-ανακάλυψης) για να έρθουν σε επαφή οι πελάτες με το πνευματικό τους ασυνείδητο. Το 1955, ο Φρανκλ τιμήθηκε με τη θέση του καθηγητή νευρολογίας και ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και, ως επισκέπτης καθηγητής, έδωσε διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (1961), στο Πανεπιστήμιο Southern Methodist, στο Ντάλας (1966) και στο Πανεπιστήμιο Duquesne, στο Πίτσμπουργκ (1972).Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Φρανκλ υποστήριξε ότι οι αναγωγικές τάσεις των πρώιμων ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων απανθρωποποιούσαν τον ασθενή και υποστήριξε τον επανεξανθρωπισμό της ψυχοθεραπείας.Η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση απένειμε στον Φρανκλ το 1985 το βραβείο Όσκαρ Πφίστερ για τη συμβολή του στη θρησκεία και την ψυχιατρική. Ενώ ήταν επικεφαλής του Νευρολογικού Τμήματος στο Γενικό Νοσοκομείο Πολυκλινικής, ο Φρανκλ έγραψε το βιβλίο Η Αναζήτηση του Νοήματος της Ζωής σε διάστημα εννέα ημερών. Το βιβλίο, με τον αρχικό τίτλο Ένας Ψυχολόγος Βιώνει το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης, κυκλοφόρησε στα γερμανικά το 1946. Η αγγλική μετάφραση του Man's Search for Meaning δημοσιεύτηκε το 1959 και έγινε διεθνές μπεστ σέλερ. Ο Φρανκλ είδε αυτή την επιτυχία ως ένα σύμπτωμα της «μαζικής νεύρωσης της σύγχρονης εποχής», αφού ο τίτλος υποσχόταν να ασχοληθεί με το ζήτημα του νοήματος της ζωής. Εκατομμύρια αντίτυπα πουλήθηκαν σε δεκάδες γλώσσες. Σε μια έρευνα που διεξήχθη το 1991 για τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου και το Book of the Month Club, το βιβλίο Man's Search for Meaning θεωρήθηκε ένα από τα δέκα βιβλία με τη μεγαλύτερη επιρροή στις ΗΠΑ. Ο Φρανκλ ανέπτυξε τη λογοθεραπεία και την υπαρξιακή ανάλυση, οι οποίες βασίζονται σε φιλοσοφικές και ψυχολογικές έννοιες, ιδιαίτερα στην επιθυμία να βρει κανείς νόημα στη ζωή και στην ελεύθερη βούληση. Ο Φρανκλ προσδιόρισε τρεις βασικούς τρόπους, για να συνειδητοποιήσει κανείς το νόημα της ζωής: κάνοντας τη διαφορά στον κόσμο, έχοντας ιδιαίτερες εμπειρίες ή υιοθετώντας συγκεκριμένες στάσεις. Οι κύριες τεχνικές που προσφέρονται από τη λογοθεραπεία και την υπαρξιακή ανάλυση είναι: Παράδοξη πρόθεση: οι πελάτες μαθαίνουν να ξεπερνούν τις εμμονές ή τα άγχη με αποστασιοποίηση και χιουμοριστική υπερβολή. Εκτροπή: απομάκρυνση της προσοχής του πελάτη από τα συμπτώματά του, καθώς ο υπερ-αναστοχασμός μπορεί να οδηγήσει σε αδράνεια. Σωκρατικός διάλογος και τροποποίηση στάσης: υποβολή ερωτήσεων που έχουν σχεδιαστεί, για να βοηθήσουν τον πελάτη να βρει και να επιδιώξει το νόημα στη ζωή, που θα το προσδιορίσει το ίδιο το άτομο.Η αναγνώριση του νοήματος της ζωής ως κεντρικής κινητήριας δύναμης και παράγοντα στην ψυχική υγεία είναι η διαρκής συνεισφορά του στον τομέα της ψυχολογίας. Παρείχε τις θεμελιώδεις αρχές για το αναδυόμενο πεδίο της θετικής ψυχολογίας. 1956: Βραβείο Προαγωγής Δημόσιας Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας, Αυστρία 1962: Βραβείο Cardinal Innitzer, Αυστρία 1969: Αυστριακός Σταυρός Τιμής για την Επιστήμη και την Τέχνη, 1η τάξη 1976: Βραβείο του Ιδρύματος Ντανούμπια 1980: Τιμητικό Δαχτυλίδι της Βιέννης, Αυστρία 1981: Αυστριακό παράσημο για την Επιστήμη και την Τέχνη 1985: Βραβείο Όσκαρ Πφίστερ, ΗΠΑ 1986: Επίτιμος διδάκτορας από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης, Αυστρία 1986: Επίτιμο μέλος του συλλόγου πολιτών Λάντσμπεργκ τον 20ο αιώνα. 1988: Μεγάλο αργυρό μετάλλιο με αστέρι για τις υπηρεσίες στη Δημοκρατία της Αυστρίας 1995: Μετάλλιο Χανς Πρίνζορν 1995: Επίτιμος Δημότης της πόλης της Βιέννης 1995: Μεγάλο χρυσό μετάλλιο με αστέρι για υπηρεσίες στη Δημοκρατία της Αυστρίας Το 1941, ο Φρανκλ παντρεύτηκε την Τίλι Γκρόσερ, η οποία ήταν νοσοκόμα στο νοσοκομείο Ρότσιλντ. Λίγο μετά το γάμο τους, έμεινε έγκυος, αλλά αναγκάστηκαν να αποβάλουν το παιδί. Η Τίλι πέθανε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν Μπέλζεν.Ο πατέρας του Φρανκλ, Γκάμπριελ, με καταγωγή από το Ποχοσελίτσε της Μοραβίας, πέθανε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Τερέζιενσταντ στις 13 Φεβρουαρίου 1943, σε ηλικία 81 ετών, από πείνα και πνευμονία. Η μητέρα και ο αδερφός του, Βάλτερ, σκοτώθηκαν και οι δύο στο Άουσβιτς. Η αδερφή του, Στέλλα, διέφυγε στην Αυστραλία.Το 1947, ο Φρανκλ παντρεύτηκε την Ελέονορ "Έλλι" Καταρίνα Σβίντ, η οποία ήταν καθολική. Το ζευγάρι σεβάστηκε το θρησκευτικό υπόβαθρο ο ένας του άλλου, πηγαίνοντας σε εκκλησία και συναγωγή και γιόρταζε τα Χριστούγεννα και το Χανουκά. Είχαν μια κόρη, την Γκαμπριέλε, η οποία έγινε παιδοψυχολόγος.Ο Φρανκλ πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια στη Βιέννη στις 2 Σεπτεμβρίου 1997. Είναι θαμμένος στο εβραϊκό τμήμα του Κεντρικού Νεκροταφείου της Βιέννης. Τα βιβλία του στα αγγλικά είναι: Η αναζήτηση του ανθρώπου για το νόημα της ζωής. Εισαγωγή στη Λογοθεραπεία, Beacon Press, Βοστώνη, 2006.(ISBN 978-0807014271) (Αρχικά δημοσιεύτηκε το 1946) Ο Γιατρός και η Ψυχή , (αρχικός τίτλος Ärztliche Seelsorge), Random House, 1955. Περί Θεωρίας και Θεραπείας Ψυχικών Διαταραχών . Εισαγωγή στη Λογοθεραπεία και την Υπαρξιακή Ανάλυση, Μετάφραση James M. DuBois. Brunner-Routledge, Λονδίνο & Νέα Υόρκη, 2004.(ISBN 0415950295)ISBN 0415950295 Ψυχοθεραπεία και Υπαρξισμός . Επιλεγμένες εργασίες για τη λογοθεραπεία, Simon & Schuster, Νέα Υόρκη, 1967.(ISBN 0671200569)ISBN 0671200569 Η θέληση για το νόημα . Θεμέλια και Εφαρμογές Λογοθεραπείας, New American Library, Νέα Υόρκη, 1988(ISBN 0452010349) Η Ανήκουστη Κραυγή για το Νόημα . Ψυχοθεραπεία και Ανθρωπισμός, Simon & Schuster, Νέα Υόρκη, 2011(ISBN 978-1451664386) Αναμνήσεις Βίκτορ Φρανκλ: Μία Αυτοβιογραφία. ; Basic Books, Cambridge, MA 2000.(ISBN 978-0738203553)ISBN 978-0738203553 . Η αναζήτηση του ανθρώπου για το απόλυτο νόημα της ζωής . (Μια αναθεωρημένη και εκτεταμένη έκδοση του Ο Ασυνείδητος Θεός, με πρόλογο από τον Swanee Hunt). Perseus Book Publishing, Νέα Υόρκη, 1997;(ISBN 0306456206) . Έκδοση Χαρτόδετο: Perseus Book Group; Νέα Υόρκη, 2000;(ISBN 0738203548) Ναι στη Ζωή: Παρ' όλα αυτά, Beacon Press, Βοστώνη, 2020.(ISBN 978-0807005552)ISBN 978-0807005552 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Viktor Frankl στο Wikimedia Commons

Ο Βίκτορ Έμιλ Φρανκλ (Viktor Emil Frankl) (26 Μαρτίου 1905 – 2 Σεπτεμβρίου 1997) ήταν Αυστριακός νευρολόγος, ψυχίατρος, φιλόσοφος, συγγραφέας και επιζών του Ολοκαυτώματος.Ήταν ο ιδρυτής της λογοθεραπείας, μιας σχολής ψυχοθεραπείας, που περιγράφει την αναζήτηση του νοήματος μιας ζωής ως την κεντρική ανθρώπινη κινητήρια δύναμη. Η λογοθεραπεία είναι μέρος των θεωριών της υπαρξιακής και ανθρωπιστικής ψυχολογίας.Η λογοθεραπεία αναγνωρίστηκε ως η τρίτη σχολή της βιεννέζικης ψυχοθεραπείας. Η πρώτη σχολή δημιουργήθηκε από τον Σίγκμουντ Φρόυντ και η δεύτερη από τον Άλφρεντ Άντλερ. Ο Φρανκλ εξέδωσε 39 βιβλία. Το αυτοβιογραφικό Η Αναζήτηση του Νοήματος της Ζωής, ένα βιβλίο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις, βασίζεται στις εμπειρίες του σε διάφορα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81_%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BA%CE%BB

Αριάν Λαμπέντ

Γεννημένη από Γάλλους γονείς, η Λαμπέντ έζησε τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής της στην Αθήνα και μετά τα επόμενα έξι χρόνια στη Γερμανία. Έφτασε στη Γαλλία σε ηλικία 12 ετών. Σπούδασε θέατρο στο Πανεπιστήμιο της Προβηγκίας (εκπαίδευση στο θέατρο, πτυχίο στις εφαρμοσμένες τέχνες, μεταπτυχιακό στη δραματουργία και τη σκηνική αναπαράσταση). Συμμετείχε στη δημιουργία της θεατρικής ομάδας Vasistas μαζί με την Αργυρώ Χιώτη, με την οποία ανέβασε έργα στο Εθνικό Θέατρο. Η Λαμπέντ έλαβε το Volpi Cup Α' Γυναικείου Ρόλου στο 67ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για την ερμηνεία της στην ταινία Attenberg, σε σκηνοθεσία της Αθηνάς Τσαγκάρη, που ήταν η πρώτη της ταινία. Πρωταγωνίστησε στην ταινία Άλπεις, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Λάνθιμου. Το 2018, ενσάρκωσε τη Ραχήλ στην ταινία της Helen Edmundson Μαρία Μαγδαληνή. Η Λαμπέντ είναι από το 2013 παντρεμένη με τον Έλληνα σκηνοθέτη Γιώργο Λάνθιμο.

Η Αριάν Λαμπέντ (Ariane Labed, Αθήνα 8 Μαΐου 1984) είναι Γαλλίδα ηθοποιός. Είναι περισσότερο γνωστή από το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία Attenberg, για την οποία κέρδισε το βραβείο Volpi Cup Α' Γυναικείου Ρόλου στο 67ο Φεστιβάλ της Βενετίας και το βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου και από την εμφάνισή της στην ταινία της Έλεν Έντμουντσον, Μαρία Μαγδαληνή το 2018.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD_%CE%9B%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84

Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο σας 2

Η ταινία διαδραματίζεται πέντε χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, παρουσιάζοντας τον Ψάρη και τους φίλους του στα τέλη της εφηβείας τους. Ο DeBlois αποκάλυψε σε μια συνέντευξή του για την ιστορία:" Στο τέλος της τελευταίας ταινίας, όλοι οι Βίκινγκς που προηγουμένως ήταν κάπως αντίθετοι είναι τώρα στις πλάτες των δράκων έτσι ολόκληρο το Βόρειο Ημισφαίριο ανοίγεται σε αυτούς. Και με αυτό η περιέργεια του Ψάρη αυξάνεται, ο χάρτης επεκτείνεται και αναπόφευκτα πρόκειται να συναντήσουν νέους δράκους, νέες κουλτούρες." Ο Ψάρης στη συνέχεια "ανακαλύπτει μια μεγαλύτερη σύγκρουση μεταξύ ανθρώπων και δράκων και ο ίδιος βρίσκεται στο κέντρο της. Τζέι Μπαρουσέλ ως η φωνή του Ψάρη Τζεράρντ Μπάτλερ ως η φωνή του Στόικ του Μεγάλου Κρεγκ Φέργκιουσον ως η φωνή του Γκόμπερ Αμέρικα Φερέρα ως η φωνή της Άστριντ Τζόνα Χιλ ως η φωνή του Σνότλουτ Τζόργκενσον Κρίστοφερ Μιντζ-Πλας ως η φωνή του Φίσλεγκς Ίνγκερμαν Τ.Τζέι Μίλερ ως η φωνή του Τάφνατ Θόρστον Κρίστεν Γουίγκ ως η φωνή της Ράφνατ Θόρστον Κιτ Χάρινγκτον ως ο κακός (θα ανακοινωθεί) Το Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας 2, επιβεβαιώθηκε στις 27 Απριλίου 2010. Την ταινία έγραψε και σκηνοθετεί ο Dean DeBlois, ο συν-σκηνοθέτης της πρώτης ταινίας. Ο Bonnie Arnold, ο παραγωγός της πρώτης ταινίας, έχει επίσης επιστρέψει, με τον Chris Sanders, ο οποίος συν-σκηνοθέτησε και συν-έγραψε την πρώτη ταινία, αυτή τη φορά μόνο ως εκτελεστικός παραγωγός λόγω της εμπλοκής του με το Οι Croods. Η ταινία έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει στις 20 Ιουνίου 2014. Είχε ανακοινωθεί ότι ολόκληρο το καστ - Baruchel, Butler, Ferguson, Ferrera, Hill, Mintz-Plasse, Miller και Wiig - θα επιστρέψει για τη συνέχεια.Ο συνθέτης John Powell, ο οποίος είχε κερδίσει μια υποψηφιότητα για Όσκαρ για την πρώτη παρτιτούρα, θα επιστρέψει για τη δεύτερη και τρίτη ταινία. Στις 19 Ιουνίου 2012 ανακοινώθηκε ότι ο Κιτ Χάριγκτον, από το Game of Thrones, θα είναι ο κακός που θα ανακοινωθεί. Το Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας 2 θα είναι η πρώτη ταινία της DreamWorks Animation που θα χρησιμοποιήσει νέο animation και φωτισμού λογισμικό καθ' όλη την παραγωγή. Προγράμματα που ονομάζονται Primo και Torch θα επιτρέψουν πιο πολλή "διακριτικότητα, στην κίνηση του προσώπου, την αίσθηση του λίπους, την ανατίναξη, το χαλαρό δέρμα, την αίσθηση του δέρματος που κινείται πάνω από τους μύες, αντί των μαζών που κινούνται μαζί. Το πρώτο επίσημο τρέιλερ κυκλοφόρησε στις 12 Ιουλίου 2013[1]. Μια συνέχεια, η τρίτη ταινία στην τριλογία με τίτλο Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας 3, θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι του 2019. Ο Dean DeBlois, ο συν-σκηνοθέτης της πρώτης και σκηνοθέτης της δεύτερης ταινίας, θα επιστρέψει, μαζί με τον παραγωγό Bonnie Arnold, καθώς και όλο το κύριο καστ. Επίσημη Ιστοσελίδα How to Train Your Dragon 2 στην IMDb

Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας 2 είναι ο τίτλος αμερικάνικης 3D ταινίας κινουμένων σχεδίων, δράσης και φαντασίας, παραγωγής 2014 από την DreamWorks Animation βασισμένη αόριστα στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Κρεσίντα Κόουελ. Είναι η συνέχεια της ταινίας κινουμένων σχεδίων του 2010 Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας και είναι δεύτερο στην τριλογία. Η ταινία γράφεται και σκηνοθετείται από τον Dean DeBlois. Πρωταγωνιστούν οι φωνές των Jay Baruchel, Gerard Butler, Craig Ferguson, America Ferrera, Τζόνα Χιλ, T.J. Miller, Kristen Wiig και Christopher Mintz-Plasse. Η ταινία κυκλοφόρησε στις 20 Ιουνίου 2014.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8E%CF%82_%CE%BD%CE%B1_%CE%95%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%8D%CF%83%CE%B5%CF%84%CE%B5_%CF%84%CE%BF_%CE%94%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BF_%CF%83%CE%B1%CF%82_2

Μπετίνο Κράξι

Ο Μπετίνο Κράξι γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 24 Φεβρουαρίου 1934. Ο πατέρας του Βιτόριο Κράξι ήταν Σικελός δικηγόρος και αντιφασίστας που διώχθηκε από το καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι, ενώ η μητέρα του Μαρία Φεράρι ήταν νοικοκυρά από το Σαν Άντζελο Λοντιτζιάνο. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο νεαρός Κράξι στάλθηκε από τους γονείς του στο Καθολικό κολέγιο Εντμόντο Ντε Αμίτσις λόγω του απείθαρχου χαρακτήρα του και για να τον προστατεύσει από το φασιστικό καθεστώς αντίποινα για τις αντιφασιστικές δραστηριότητες του πατέρα του.Μετά τον πόλεμο, ο πατέρας του διατέλεσε αντινομάρχης στο Μιλάνο και στη συνέχεια του νομάρχης στο Κόμο, όπου μετακόμισε με την οικογένειά του το 1945. Λίγους μήνες αργότερα, ο Κράξι επέστρεψε στο κολέγιο, πρώτα στο Κόμο και μετά στο Καντού. Ο πατέρας του Κράξι ήταν υποψήφιος στις ιταλικές γενικές εκλογές του 1948 με το Λαϊκό Δημοκρατικό Μέτωπο, μια πολιτική συμμαχία μεταξύ του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSI) και του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCI). Έκανε εκστρατεία για τον πατέρα του και αργότερα εντάχθηκε στο Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα σε ηλικία 17 ετών. Ο Κράξι ανέβηκε σε πολλά επίπεδα δημόσιας θέσης σε νεαρή ηλικία. Εν τω μεταξύ, παρακολούθησε τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μιλάνου και στη συνέχεια τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών στο Ουρμπίνο, όπου συνδέθηκε με μία φοιτητική ομάδα που υποστήριζε τις αριστερές δυνάμεις. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τα κοινά, οργανώνοντας συνέδρια, συζητήσεις, προβολές ταινιών και το 1956 έγινε μέλος της Επαρχιακής Επιτροπής του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στο Μιλάνο και ηγέτης της Ομοσπονδίας Σοσιαλιστικής Νεολαίας.Το 1956, μετά τη σοβιετική εισβολή στην Ουγγαρία, ο Κράξι μαζί με μια ομάδα δεσμεύτηκε στην απόσπαση του Σοσιαλιστικού Κόμματος από την φιλοκομμουνιστική πολιτική του, αλλά απέτυχε καθώς η πρότασή του να συνδέσει το Σοσιαλιστικό Κίνημα Νεολαίας με τη Διεθνή Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας απορρίφθηκε. Τον Νοέμβριο του 1956 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στο Σαν Άντζελο Λοντιτζιάνο (γενέτειρα της μητέρας του) και το 1957 εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος εκπροσωπώντας το αυτόνομο ρεύμα του Πιέτρο Νέμμι.Το 1958 το κόμμα τον έστειλε στο Σέστο Σαν Τζοβάνι ως υπεύθυνο της οργάνωσης. Τον Νοέμβριο του 1960 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στο Μιλάνο με περισσότερες από 1.000 ψήφους και έγινε αξιολογητής στη παράταξη του Τζίνο Κασσίνη. Το 1961 αποκλείστηκε από την Κεντρική Επιτροπή του Σοσιαλιστικού Κόμματος από τον νέο γραμματέα Φραντσέσκο Ντε Μαρτίνο. Το 1963 διορίστηκε αρχηγός της Επαρχιακής Γραμματείας του Μιλάνου του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και το 1965 έγινε μέλος της Εθνικής Ηγεσίας. Εν τω μεταξύ, τον Νοέμβριο του 1964, επανεξελέγη δημοτικός σύμβουλος στο Μιλάνο, συνεχίζοντας τη δημόσια δέσμευσή του ως αξιολογητής για τη φιλανθρωπία και τη βοήθεια στο συμβούλιο του Πιέτρο Μπουκαλόσι.Το 1966, με τον σχηματισμό του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος, μια συμμαχία μεταξύ του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, ο Κράξι έγινε επαρχιακός γραμματέας στο Μιλάνο, μαζί με τον σοσιαλδημοκράτη Ενρίκο Ρίζι και τον Ρένζο Περουτσότι.Στις γενικές εκλογές του 1968 ο Κράξι εξελέγη για πρώτη φορά στην Βουλή των Αντιπροσώπων με 23.788 ψήφους, στην εκλογική περιφέρεια του Μιλάνου – Παβία. Το 1970, μετά το τέλος της συμμαχίας του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο Κράξι έγινε Αναπληρωτής Γραμματέας του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, όπως πρότεινε ο Τζάκομο Μαντσίνι. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν ισχυροί υποστηρικτές του συνασπισμού της Κεντροαριστεράς, μεταξύ των Χριστιανοδημοκρατών του Άλντο Μόρο και του Αμιντόρε Φανφάνι, των Σοσιαλιστών του Πιέτρο Νέμμι, των Σοσιαλδημοκρατών του Τζουζέπε Σαραγκάτ και των Ρεπουμπλικανών του Ούγκο Λα Μάλφα.Το 1972 με την επανεκλογή του Φρανσέσκο Ντε Μαρτίνο ως Εθνικού Γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου της Γένοβας, ο Κράξι ανέλαβε το ρόλο του αναπληρωτή γραμματέα, με καθήκοντα την επιτροπή για τη διαχείριση των διεθνών σχέσεων του κόμματος. Ως εκπρόσωπος του PSI στη Σοσιαλιστική Διεθνή, ο Κράξι δημιούργησε δεσμούς με μερικούς από τους κύριους μελλοντικούς ηγέτες της Ευρώπης, όπως τον Βίλι Μπραντ, τον Φελίπε Γκονζάλεθ, τον Φρανσουά Μιτεράν, τον Μάριο Σοάρες, τον Μισέλ Ροκάρ και τον Άντρεα Παπανδρέου.Ως υπεύθυνος της εξωτερικής πολιτικής του Σοσιαλιστικού Κόμματος, υποστήριξε, επίσης οικονομικά, ορισμένα σοσιαλιστικά κόμματα που απαγορεύτηκαν από τις δικτατορίες των αντίστοιχων χωρών τους, συμπεριλαμβανομένου του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος, του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος και του Χιλιανού Σοσιαλιστικού Κόμματος του Σαλβαδόρ Αλιέντε, με τον οποίο ο Κράξι ήταν προσωπικός φίλος. Το 1976 ο γραμματέας Φρανσέσκο Ντε Μαρτίνο έγραψε ένα άρθρο στη σοσιαλιστική εφημερίδα Avanti! που προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης του Άλντο Μόρο και τις επακόλουθες πρόωρες εκλογές , που σημείωσαν μια εντυπωσιακή ανάπτυξη του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος υπό την ηγεσία ενός νεαρού ηγέτη, του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ενώ η Χριστιανοδημοκρατία κατάφερε να παραμείνει το κόμμα της πλειοψηφίας με λίγες μόνο ψήφους. Για το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αυτές οι εκλογές ήταν μια συντριπτική ήττα: οι ψήφοι μειώθηκαν κάτω από το όριο του 10%. Ο Ντε Μαρτίνο, δείχνοντας μια νέα συμμαχία με τους κομμουνιστές, αναγκάστηκε να παραιτηθεί και ξεκίνησε μια σοβαρή κρίση μέσα στο κόμμα.Ο Κράξι διορίστηκε στην κενή θέση του Εθνικού Γραμματέα του κόμματος, δίνοντας τέλος σε πολυετείς διαμάχες στο PSI. Κατά ειρωνικό τρόπο, η «παλιά φρουρά» τον είδε ως προσωρινό ηγέτη, επιτρέποντας σε κάθε φατρία χρόνο να ανασυνταχθεί. Ωστόσο, μπόρεσε να εδραιώσει την εξουσία του και να εφαρμόσει τις πολιτικές του. Συγκεκριμένα, επιδίωξε και κατάφερε να απομακρύνει το κόμμα από τους κομμουνιστές, φέρνοντάς το σε συμμαχία με τη Χριστιανοδημοκρατία και σε άλλα κεντρώα κόμματα, διατηρώντας παράλληλα ένα αριστερό και μεταρρυθμιστικό προφίλ.Ο Κράξι ήταν πάντα αντίθετος στον Ιστορικό Συμβιβασμό του Μόρο και του Μπερλίνγκουερ, μια πολιτική συμμαχία και μια συμφωνία μεταξύ των Χριστιανοδημοκρατών και των Κομμουνιστών. Η συμμαχία αυτή θα έβαζε αναπόφευκτα τους Σοσιαλιστές στο περιθώριο. Γι' αυτό ο Κράξι σκιαγράφησε μια γραμμή εναλλαγής μεταξύ τη Χριστιανοδημοκρατία και της αριστεράς, που εκπροσωπείται από το κόμμα του, λόγω των στενών σχέσεων μεταξύ του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και της Σοβιετικής Ένωσης.Το πρωί της 16ης Μαρτίου 1978, την ημέρα κατά την οποία το νέο υπουργικό συμβούλιο με επικεφαλής τον Τζούλιο Αντρεότι ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης από το ιταλικό κοινοβούλιο, το αυτοκίνητο του Άλντο Μόρο , του πρώην πρωθυπουργού και τότε προέδρου της Χριστιανοδημοκρατίας δέχτηκε ένοπλη επίθεση από μία ομάδα τρομοκρατών των Ερυθρών Ταξιαρχιών στη Βία Φάνι στη Ρώμη. Πυροβολώντας με αυτόματα όπλα, οι τρομοκράτες σκότωσαν τους σωματοφύλακες του Μόρο και τον απήγαγαν. Ο Κράξι ήταν ο μόνος πολιτικός ηγέτης, μαζί με τον Αμιντόρε Φανφάνι και τον Μάρκο Πανέλλα, που δήλωσαν ότι είναι διαθέσιμοι σε μια «ανθρωπιστική λύση» που θα επέτρεπε την απελευθέρωση του χριστιανοδημοκράτη πολιτικού, ασκώντας έντονη κριτική στο λεγόμενο «κόμμα της σταθερότητας», που κυριαρχούνταν κυρίως από τους κομμουνιστές. Στις 9 Μαΐου 1978 η σορός του Μόρο βρέθηκε στο πορτμπαγκάζ ενός Renault στη Βία Γκαετάνι μετά από 55 ημέρες ομηρίας, κατά τις οποίες ο Μόρο υποβλήθηκε σε πολιτική δίκη από το λεγόμενο «λαϊκό δικαστήριο» που είχαν συστήσει οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και ζητήθηκε από την ιταλική κυβέρνηση η ανταλλαγή αιχμαλώτων.Το 1978 ο Κράξι αποφάσισε να αλλάξει το λογότυπο του κόμματος. Επέλεξε ένα κόκκινο γαρύφαλλο για να αντιπροσωπεύσει τη νέα πορεία του κόμματος, προς τιμήν της Επανάστασης του Γαρύφαλλου στην Πορτογαλία. Το κόμμα μίκρυνε το μέγεθος του παλιού σφυροδρέπανου στο κάτω μέρος του συμβόλου. Τελικά εξαλείφθηκε εντελώς το 1985. Τον Ιούλιο του 1978, μετά την παραίτηση του Προέδρου Τζοβάνι Λεόνε, μετά από μια μακρά κοινοβουλευτική μάχη, ο Κράξι κατάφερε να συγκεντρώσει μεγάλο αριθμό ψήφων, εκλέγοντας τον Σάντρο Περτίνι ως νέο Πρόεδρο. Ο Μπερτίνι ήταν ο πρώτος σοσιαλιστής που κατείχε αυτή τη θέση και υποστηρίχθηκε επίσης από τους κομμουνιστές, οι οποίοι θεωρούσαν ότι ως παλιός σοσιαλιστής δεν θα ευνοούσε τη «νέα πορεία» του Κράξι. Ο Κράξι, αφενός, αποστασιοποιήθηκε από τον λενινισμό αναφερόμενος σε μορφές αυταρχικού σοσιαλισμού, και αφετέρου έδειξε υποστήριξη στα κινήματα της κοινωνίας των πολιτών και στις μάχες για τα πολιτικά δικαιώματα, που πρότεινε κυρίως το Ριζοσπαστικό Κόμμα, όπου επέβλεπε την εικόνα του μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης.Ως ηγέτης του PSI, προσπάθησε να υπονομεύσει το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο μέχρι τότε αύξανε συνεχώς τα ποσοστά του στις εκλογές, και να εδραιώσει το PSI ως ένα σύγχρονο, έντονα φιλοευρωπαϊκό μεταρρυθμιστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με βαθιές ρίζες στην δημοκρατικό αριστερή πτέρυγα. Αυτή η στρατηγική απαιτούσε τον τερματισμό των περισσότερων ιστορικών παραδόσεων του κόμματος που βασίζονταν στην εργατική συνδικαλιστική τάξη και προσπάθησε να κερδίσει μία νέα υποστήριξη μεταξύ των υψηλοβάθμων υπαλλήλων και του δημόσιου τομέα. Ταυτόχρονα, το PSI αύξησε την παρουσία του στις μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις και ενεπλάκη σε μεγάλο βαθμό στη διαφθορά και στην παράνομη πολιτική χρηματοδότηση που τελικά θα κατέληγε στις δικαστικές έρευνες.Ακόμα κι αν το PSI δεν αμφισβήτησε ποτέ την πολιτική είτε του Κομμουνιστικού Κόμματος είτε των Χριστιανοδημοκρατών, η κομβική του θέση στη πολιτική σκηνή του επέτρεψε να διεκδικήσει τη θέση του πρωθυπουργού για τον Κράξι μετά τις γενικές εκλογές του 1983. Η εκλογική υποστήριξη προς τους Χριστιανοδημοκράτες αποδυναμώθηκε σημαντικά, αφήνοντάς τους με 32,9% των ψήφων, σε σύγκριση με το 38,3% που κέρδισε το 1979 . Το PSI, που είχε συγκεντρώσει μόνο 11%, απείλησε να αποχωρήσει από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία αν ο Κράξι δεν γινόταν πρωθυπουργός. Οι Χριστιανοδημοκράτες αποδέχθηκαν αυτόν τον συμβιβασμό για να αποφύγουν νέες εκλογές. Έτσι ο Κράξι έγινε ο πρώτος Σοσιαλιστής Πρωθυπουργός στην ιστορία της Ιταλικής Δημοκρατίας. Ο Κράξι ηγήθηκε της τρίτης μακροβιότερης κυβέρνησης της Ιταλίας κατά τη διάρκεια της δημοκρατικής εποχής (μετά τις δύο κυβερνήσεις του Σίλβιο Μπερλουσκόνι) και είχε ισχυρή επιρροή στην ιταλική πολιτική καθ' όλη τη δεκαετία του 1980. Για ένα διάστημα, ήταν στενός σύμμαχος δύο βασικών προσωπικοτήτων της Χριστιανοδημοκρατίας , του Τζούλιο Αντρεότι και του Αρνάλντο Φορλάνι, σε μια χαλαρή διακομματική συμμαχία που συχνά ονομαζόταν "ΚΑΦ" (από το πρώτο γράμμα των επωνύμου του Κράξι, του Αντρεότι και του Φορλάνι). Ο Κράξι είχε μια σταθερή αντίληψη για το κόμμα του που προηγουμένως ταλανιζόταν από τον φραξιονισμό, και προσπάθησε να το απομακρύνει από τους κομμουνιστές και να το φέρει πιο κοντά στους Χριστιανοδημοκράτες και σε άλλα κόμματα. Ο στόχος του ήταν να δημιουργήσει μια ιταλική εκδοχή των ευρωπαϊκών μεταρρυθμιστικών σοσιαλιστικών κομμάτων, όπως το γερμανικό SPD ή το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα έφτασε στο μεταπολεμικό του αποκορύφωμα όταν αύξησε το μερίδιό του στις ψήφους του στις γενικές εκλογές του 1987. Ωστόσο, το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν ξεπέρασε ποτέ το πολύ μεγαλύτερο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, του οποίου ο εξαιρετικά χαρισματικός ηγέτης, ο Ενρίκο Μπερλιγκουέρ, ήταν ένας σκληρός αντίπαλος των πολιτικών του Κράξι όλα αυτά τα χρόνια.Η κύρια δυναμική της ιταλικής μεταπολεμικής πολιτικής ήταν να βρει έναν τρόπο να κρατήσει το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα εκτός εξουσίας. Αυτό οδήγησε στον συνεχή σχηματισμό πολιτικών συμμαχιών μεταξύ κομμάτων που επιθυμούσαν να κρατήσουν μακριά τους κομμουνιστές. Τα πράγματα περιπλέκονταν περαιτέρω από το γεγονός ότι πολλά κόμματα είχαν εσωτερικά ρεύματα που θα υποδεχόνταν τους κομμουνιστές στον κυβερνητικό συνασπισμό, ιδιαίτερα στο εσωτερικό της Χριστιανοδημοκρατίας, του μεγαλύτερου κόμματος στην Ιταλία από το 1945 έως το τέλος της Πρώτης Δημοκρατίας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του Κράξι ως Πρωθυπουργού, η Ιταλία έγινε το πέμπτο μεγαλύτερο βιομηχανικό έθνος και μπήκε στην ομάδα G7 των πιο βιομηχανοποιημένων εθνών. Ωστόσο, ο πληθωρισμός ήταν συχνά διψήφιος. Ενάντια στην αντίσταση των συνδικάτων, η κυβέρνηση Κράξι αντέδρασε καταργώντας την τιμαριθμική αναπροσαρμογή μισθών-τιμών, σύμφωνα με τον οποίο οι μισθοί αυξάνονταν αυτόματα ανάλογα με τον πληθωρισμό. Η κατάργηση αυτού του συστήματος όντως βοήθησε στη μείωση του πληθωρισμού, ο οποίος επίσης έπεφτε σε άλλες μεγάλες χώρες, αλλά μακροπρόθεσμα αύξησε αναπόφευκτα τις βιομηχανικές απεργίες καθώς οι εργαζόμενοι έπρεπε να διαπραγματεύονται για καλύτερους μισθούς. Σε κάθε περίπτωση, η νίκη της εκστρατείας του «Όχι» στο δημοψήφισμα που προκήρυξε το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν μια σημαντική νίκη για τον Κράξι. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του το Σοσιαλιστικό Κόμμα κέρδισε δημοτικότητα. Αύξησε με επιτυχία το ΑΕΠ της χώρας και έλεγξε τον πληθωρισμό. Στην εσωτερική πολιτική, μια σειρά από μεταρρυθμίσεις ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της θητείας του Κράξι. Το 1984 καθιερώθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις αλληλεγγύης (ρυθμίσεις επιμερισμού εργασίας για την αποφυγή απολύσεων), ενώ χαλωρώσαν οι περιορισμοί στη μερική απασχόληση. Στον τομέα της οικογενειακής πολιτικής, θεσπίστηκαν νόμοι το 1984 και το 1986 που άλλαξαν το σύστημα οικογενειακών επιδομάτων έτσι ώστε τα άτομα που είχαν μεγαλύτερη ανάγκη να λάμβαναν μεγαλύτερα ποσά και η κάλυψη μειώθηκε σταδιακά μέχρι το σημείο τερματισμού όταν ξεπερνούσαν ορισμένα εισοδηματικά επίπεδα. Στη διεθνή σκηνή, ο Κράξι βοήθησε αντιφρονούντες και σοσιαλιστικά κόμματα σε όλο τον κόσμο να οργανωθούν και να γίνουν ανεξάρτητα. Αξιοσημείωτοι αποδέκτες της υλικοτεχνικής του βοήθειας ήταν το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (PSOE) κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φρανσίσκο Φράνκο και ο Τζίρι Πέλικαν, στην πρώην Τσεχοσλοβακία. Σπάνιο υλικό του Κράξι να προσπαθεί να βάλει λουλούδια στον τάφο του Σαλβαντόρ Αλιέντε ανακαλύφθηκε από τα αρχεία της ιταλικής δημόσιας τηλεόρασης RAI.Υπάρχουν επίσης στοιχεία ότι μέρος των παράνομα κερδισμένων χρημάτων του Κράξι δόθηκαν κρυφά στην αριστερή πολιτική αντιπολίτευση στην Ουρουγουάη κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας, στο σωματείο Αλληλεγγύη του Λεχ Βαλέσα κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία, και στον Γιάσερ Αραφάτ και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης λόγω της συμπάθειας του Κράξι για το παλαιστινιακό ζήτημα. Έπαιξε επίσης έναν σημαντικό ρόλο στην κατάληψη της εξουσίας στην Τυνησία το 1987 από τον Zine el Abidine Ben Ali . Τον Απρίλιο του 1987, ο Γραμματέας της Χριστιανοδημοκρατίας Κιριάκο Ντε Μίτα αποφάσισε να αποσύρει την υποστήριξή του στην κυβέρνηση του Κράξι. Αυτό προκάλεσε την άμεση πτώση της ιταλικής κυβέρνησης και το σχηματισμό μιας νέας με επικεφαλής τον επί μακρόν Χριστιανοδημοκρατικό πολιτικό Αμιντόρε Φανφάνι, ο οποίος αν και ήταν στενός φίλος και σύμμαχος του Κράξι, δεν συμμετείχε στην ορκωμοσία, στέλνοντας τον υφυπουργό Προεδρίας της κυβέρνησης Τζουλιάνο Αμάτο. Στις γενικές εκλογές του 1987 το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα κέρδισε το 14,3% των ψήφων, ένα καλό αποτέλεσμα αλλά λιγότερο καλό από αυτό που ήλπιζε ο Κράξι, και αυτή τη φορά ήταν η σειρά των Χριστιανοδημοκρατών να κυβερνήσουν. Από το 1987 έως το 1992 το Σοσιαλιστικό Κόμμα συμμετείχε σε τέσσερις κυβερνήσεις, επιτρέποντας στον Τζούλιο Αντρεότι να πάρει την πρωθυπουργία το 1989 και να κυβερνήσει μέχρι το 1992. Ωστόσο οι Σοσιαλιστές είχαν ισχυρή ισορροπία δυνάμεων, γεγονός που τους έκανε πιο ισχυρούς από τους Χριστιανοδημοκράτες, οι οποίοι έπρεπε να εξαρτώνται από αυτούς για να σχηματίσουν την πλειοψηφία στη Βουλή. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα διατήρησε αυστηρό έλεγχο αυτού του πλεονεκτήματος.Η εναλλακτική που τόσο πολύ ήθελε ο Κράξι διαμορφωνόταν ως ιδέα μιας «Κοινωνικής Ενότητας» με τα άλλα αριστερά πολιτικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένου του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που πρότεινε ο Κράξι το 1989 μετά την πτώση του κομμουνισμού. Πίστευε ότι η κατάρρευση του κομμουνισμού στην ανατολική Ευρώπη είχε υπονομεύσει το Σοσιαλιστικό Κόμμα και είχε κάνει την Κοινωνική Ενότητα αναπόφευκτη. Στην πραγματικότητα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα επρόκειτο να γίνει το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της Ιταλίας και να γίνει η κυρίαρχη δύναμη ενός νέου αριστερού συνασπισμού σε αντίθεση με αυτό υπό την ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών. Αυτό στην πραγματικότητα δεν συνέβη λόγω της ανόδου της Λέγκας του Βορρά και των σκανδάλων διαφθοράς. Η τελευταία μεγάλη καμπή της καριέρας του Κράξι ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1992, όταν ο σοσιαλιστής βουλευτής Μάριο Κιέζα συνελήφθη από την αστυνομία με την κατηγορία της δωροδοκίας ύψους 7 εκατομμυρίων λιρών από μια εταιρεία καθαρισμού. Ο Κιέζα ζητούσε την προστασία του Κράξι για σχεδόν ένα μήνα, αλλά ο Κράξι την αρνήθηκε κατηγορώντας τον, ότι λέρωσε το «πιο έντιμο κόμμα της Ιταλίας». Νιώθοντας περιθωριοποιημένος, ο Κιέζα αποκάλυψε όλα όσα γνώριζε στους εισαγγελείς. Οι αποκαλύψεις του έφεραν τους μισούς Σοσιαλιστές και βιομήχανους του Μιλάνου υπό δικαστική έρευνα, ακόμη και ο Πάολο Πιλιτιέρι, κουνιάδος του Κράξι και δήμαρχος του Μιλάνου, ερευνήθηκε παρά τη βουλευτική του ασυλία. Ως αποτέλεσμα, μια ομάδα Μιλανέζων δικαστών άρχισε να ερευνά συγκεκριμένα το σύστημα χρηματοδότησης του κόμματος. Τον Ιούλιο του 1992, ο Κράξι συνειδητοποίησε τελικά ότι η κατάσταση ήταν σοβαρή και ότι ο ίδιος επρόκειτο να πληγεί από το σκάνδαλο που εκτυλίσσονταν. Προχώρησε σε προσφυγή ενώπιον της Βουλής στην οποία ισχυρίστηκε ότι όλοι γνώριζαν για τις εκτεταμένες παρατυπίες στη δημόσια χρηματοδότηση των ιταλικών κομμάτων, όπου κατηγόρησε τους βουλευτές για υποκρισία και δειλία και κάλεσε όλους τους βουλευτές να προστατεύσουν τους Σοσιαλιστές από τη δίωξη ως επίδειξη της αλληλεγγύης. Ωστόσο, η έκκληση του αγνοήθηκε. Ο Κράξι έλαβε την πρώτη του κλήτευση της ποινικής δίωξης τον Δεκέμβριο του 1992. Ακολούθησαν περισσότερες τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο, οπότε το Δικαστήριο του Μιλάνου ζήτησε ρητά από το Κοινοβούλιο να προχωρήσει σε άρση ασυλίας για τη δίωξη του Κράξι για δωροδοκία και διαφθορά (τότε, οι Ιταλοί βουλευτές είχαν ασυλία από την δίωξη εκτός εάν την ενέκρινε το Κοινοβούλιο). Η άρση ασυλίας απορρίφθηκε στις 29 Απριλίου 1993 μετά από μια συναισθηματική ομιλία του Κράξι. Ωστόσο, όταν βγήκε από το ξενοδοχείο Raphael, όπου έμενε, έλαβε ένα σάκο με νομίσματα από μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος της Αριστεράς και του δεξιού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος που του πέταξαν ως ένδειξη της απέχθειας τους.

Ο Μπετίνο Κράξι (ιταλικά: Benedetto "Bettino" Craxi‎), (ιταλική προφορά: [betˈtiːno ˈkraksi]), (Μιλάνο, 24 Φεβρουαρίου 1934 – Χάμμαμετ, Τυνησία, 19 Ιανουαρίου 2000) ήταν Ιταλός πολιτικός, επικεφαλής του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος από το 1976 έως το 1993, και πρωθυπουργός της χώρας (ο τρίτος σοσιαλιστής στα χρονικά) από το 1983 έως το 1987. Ηγήθηκε της τρίτης μακροβιότερης κυβέρνησης στην Ιταλική Δημοκρατία και θεωρείται ένας από τους πιο ισχυρούς και εξέχοντες πολιτικούς της αποκαλούμενης Πρώτης Ιταλικής Δημοκρατίας.. Ο Κράξι συμμετείχε σε έρευνες που διεξήχθησαν από δικαστές κατά την διάρκεια της Επίχειρησης καθαρά χέρια (Mani Pulite) στο Μιλάνο, και τελικά καταδικάστηκε για πολιτική διαφθορά και παράνομη χρηματοδότηση του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Πάντα απέρριπτε τις κατηγορίες για διαφθορά που του αποδίδονταν ενώ παραδεχόταν την παράνομη χρηματοδότηση που επέτρεψαννα έχει μία δαπανηρή πολιτική δραστηριότητα, καθώς το Σοσιαλιστικό Κόμμα ήταν λιγότερο ισχυρό οικονομικά από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, τη Χριστιανική Δημοκρατία (DC) και το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCI). Η κυβέρνηση και το κόμμα του Κράξι υποστηρίχθηκαν επίσης από τον μελλοντικό πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μεγιστάνα των μέσων ενημέρωσης και προσωπικό φίλο του Κράξι. Διατήρησε ισχυρούς δεσμούς με πολλούς ηγέτες της ευρωπαϊκής αριστεράς, συμπεριλαμβανομένων των Φρανσουά Μιτεράν, Φελίπε Γκονζάλεθ, Ανδρέα Παπανδρέου και Μάριο Σοάρες, και ήταν ένας από τους κύριους εκπροσώπους του μεσογειακού ή νοτιοευρωπαϊκού σοσιαλισμού. Οι υποστηρικτές του Κράξι επαίνεσαν ιδιαίτερα την εξωτερική του πολιτική, η οποία ήταν δυναμική και συχνά οδηγούσε σε αντιπαραθέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε ζητήματα όπως το παλαιστινιακό ζήτημα, η τρομοκρατία και οι στενές σχέσεις του Κράξι με τις αραβικές σοσιαλιστικές κυβερνήσεις.Ο Κράξι είχε συχνά το παρατσούκλι il Cinghialone ("Ο Μεγάλος Κάπρος") λόγω του σωματικού του μεγέθους. Αυτό το όνομα του δόθηκε από τον μακροχρόνιο σύμμαχό του και αντίπαλό του την ίδια εποχή, τον ηγέτη των Χριστανοδημοκρατών Τζούλιο Αντρεότι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF_%CE%9A%CF%81%CE%AC%CE%BE%CE%B9

Νομική Σχολή Α.Π.Θ.

Η Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.) ιδρύθηκε και ξεκίνησε να λειτουργεί το έτος 1930. Μεταξύ των πέντε πρώτων Σχολών, που προβλέπονταν από το άρθρ. 3 του ιδρυτικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης νόμου, περιλαμβάνονταν και η Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών με δύο Τμήματα, ένα Νομικής και ένα Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών που άρχισε πρώτο τη λειτουργία του από το πανεπιστημιακό έτος 1927-1928. Έτσι συστάθηκε ειδική επιτροπή από τους Καθηγητές Ανδρέα Ανδρεάδη, Κυριάκο Βαρβαρέσσο, Δημήτριο Παππούλια, Στυλιανό Σεφεριάδη και Κωνσταντίνο Σφυρή, που δεν μετείχε στις εργασίες λόγω ασθενείας, όπως και ο αναπληρωματικός του, που επέλεξε τους πέντε πρώτους τακτικούς Καθηγητές του Τμήματος Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών και που στη συνέχεια διορίστηκαν με το Π.Δ. της 4ης Απριλίου 1928: Περικλή Βιζουκίδη (που εξελέγη στη συνέχεια πρώτος Κοσμήτωρ της Σχολής και Πρύτανης του Α.Π.Θ.), στην τακτική έδρα της Εισαγωγής εις την Επιστήμη του Δικαίου και Στοιχείων του Αστικού Δικαίου, Ξενοφώντα Ζολώτα, στην τακτική έδρα της Πολιτικής Οικονομίας, Ιωάννη Σπυρόπουλο, στην τακτική έδρα του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, Δημοσθένη Στεφανίδη, στη δεύτερη τακτική έδρα της Πολιτικής Οικονομίας, Θρασύβουλο Χαραλαμπίδη, στην τακτική έδρα του Εμπορικού και Ναυτικού Δικαίου,Το Τμήμα Νομικής ιδρύθηκε και λειτούργησε από το πανεπιστημιακό έτος 1930-1931, επί Κοσμητείας Δημοσθένη Στεφανίδη, μετά από πολλές αρχικές δυσκολίες και αμφιταλαντεύσεις, που προήρχοντο από την αντίληψη, σε κυβερνητικό και όχι μόνο επίπεδο, πως θα οξυνθεί το από τότε υπαρκτό πρόβλημα της πληθώρας δικηγόρων. Η νεώτερη οργάνωση των σπουδών αρχικά στα δύο Τμήματα της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών πραγματοποιήθηκε με την Υ.Α. 152907/30-11-1971. Με βάση αυτή την απόφαση έγινε η βασική κατανομή στα δύο Τμήματα των Τομέων επιστημονικής έρευνας και διδασκαλίας. Η Επιστήμη του Δικαίου και η Πολιτική Επιστήμη στο Τμήμα Νομικής (που απένεμε πτυχίο Νομικών Επιστημών ή Δημοσίου Δικαίου, ανάλογα με τον Κύκλο σπουδών) και Οικονομικής Επιστήμης στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών (που απένεμε το αντίστοιχο πτυχίο Οικονομικών Επιστημών). Τέλος, το 1993 εγκρίθηκε και το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών του Τμήματος Νομικής της Σχολής Νομικών Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών (Ν.Ο.Π.Ε.), η ίδρυση του οποίου είχε προηγηθεί με το Β.Δ. 520/21-8-1962, οπότε και ως πρώτο ανάμεσα στις Νομικές Σχολές της Ελλάδας άρχισε, την αδιάκοπη μέχρι σήμερα, λειτουργία του. Κατά τα διεθνή πρότυπα, η Νομική Α.Π.Θ. διαθέτει την καλύτερη αναλογία φοιτητών/καθηγητών ανάμεσα στις ελληνικές νομικές σχολές, καθώς δέχεται το μικρότερο αριθμό εισακτέων φοιτητών, ενώ στελεχώνεται με διδακτικό προσωπικό που αριθμεί άνω των ογδόντα καθηγητών όλων των βαθμίδων. Ορισμένοι κθηγητές της Σχολής έχουν διακριθεί λαμβάνοντας θέσεις μελών στην Ακαδημία Αθηνών. Μέλη (τακτικά και αντεπιστέλλοντα) της Ακαδημίας Αθηνών έχουν εκλεγεί οι εξής καθηγητές: Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, Καθηγητής Ιστορίας Διεθνών Σχέσεων Παναγιώτης Ζέπος, Καθηγητής Αστικού Δικαίου Γεώργιος Μιχαηλίδης-Νουάρος, Καθηγητής Αστικού Δικαίου Κωνσταντίνος Βαβούσκος, Ομότιμος Καθηγητής Αστικού Δικαίου Αστέριος Γεωργιάδης, Ομότιμος Καθηγητής Αστικού Δικαίου Λάμπρος Κοτσίρης, Ομότιμος Καθηγητής Εμπορικού Δικαίου Μαριάνος Καράσης, Ομότιμος Καθηγητής Αστικού Δικαίου Ιωάννης Μανωλεδάκης, Ομότιμος Καθηγητής Ποινικού Δικαίου Πελαγία Γέσιου-Φαλτσή, Ομότιμη Καθηγήτρια Πολιτικής Δικονομίας Βασίλειος Σκουρής, Καθηγητής Διοικητικού δικαίου και Πρόεδρος του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής ΈνωσηςΑπό αυτούς, Πρόεδροι της Ακαδημίας Αθηνών, έχουν διατελέσει οι: Παναγιώτης Ζέπος, Καθηγητής Αστικού Δικαίου Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, Καθηγητής Ιστορίας Διεθνών Σχέσεων Γεώργιος Μιχαηλίδης-Νουάρος, Καθηγητής Αστικού Δικαίου Πολλοί πολιτικοί αποφοίτησαν από την Νομική του Αριστοτελείου: οι Χάρης Καστανίδης, Ευάγγελος Βενιζέλος, Ανδρέας Λοβέρδος, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, Θεοδώρα Τζάκρη, Μάρκος Μπόλαρης, Λάμπρος Ζάγκας, Γεώργιος Πεταλωτής, Άγγελος Τόλκας καθώς και ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Φίλιππος Πετσάλνικος. Παρά το γεγονός ότι η Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε εκατό περίπου έτη μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους (δεδομένου ότι η Θεσσαλονίκη ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος τον 20ό αιώνα), η σχολή έχει αναδείξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας (Χρήστος Σαρτζετάκης), Προέδρους των Ανωτάτων Δικαστηρίων και κορυφαίους Διπλωμάτες και νομικούς καριέρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πλήθος πτυχιούχων της Νομικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καταξιώθηκαν στο δικαστικό σώμα. Μεταξύ αυτών ιδιαίτερα αξίζει να αναφερθεί ο Ομότιμος Καθηγητής Β. Σκουρής, ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον, ο τέως πρόεδρος του Αρείου Πάγου Βασίλειος Νικόπουλος είναι απόφοιτος του τμήματος, όπως επίσης και ο τέως πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Δημήτρης Σιούφας. Περαιτέρω, η Πρόεδρος της Οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004 Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη υπήρξε επίσης απόφοιτος της Νομικής. Άλλοι διακεκριμένοι απόφοιτοι του τμήματος: Αντώνης Μανιτάκης, Καθηγητής Συνταγματικού δικαίου & Υπουργός Εσωτερικών Γεώργιος Παπαδημητρίου, Καθηγητής Συνταγματικού δικαίου Κρατερός Ιωάννου, Καθηγητής Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου Γιώργος Τσαρουχάς, βουλευτής της ΕΔΑ και ένας από τους πρωτεργάτες του αγώνα κατά της χούντας των συνταγματαρχών Ηλίας Πετρόπουλος, λαογράφος Βασίλης Βασιλικός, συγγραφέας και βουλευτής επικρατείας ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μαρής, Έλληνας δημοσιογράφος και συγγραφέας Οι φοιτητές Νομικής του ΑΠΘ έχουν επιτύχει σημαντικές διακρίσεις σε διεθνείς διαγωνισμούς εικονικών δικών. Στις 3 έως τις 7 Μαρτίου 2010, η ελληνική ομάδα εκπροσωπούμενη από τη Νομική Θεσσαλονίκης, έλαβε δύο πρώτα βραβεία στα γραπτά υπομνήματα στα οποία διαγωνίστηκε: αυτό του καλύτερου δικογράφου του εναγόμενου κράτους και αυτό - το σημαντικότερο και ανώτερο - των καλύτερων δικογράφων συνολικά. Ήδη το 2009, (οπότε έλαβε χώρα η πρώτη ελληνική συμμετοχή) η ομάδα των φοιτητών που εκπροσώπησε τη χώρα στη Βαρκελώνη όπου είχε διεξαχθεί ο ευρωπαϊκός γύρος το 2009, έλαβε το πρώτο βραβείο για το δικόγραφο του εναγόμενου κράτους. Η ομάδα αποτελείτο από προπτυχιακούς φοιτητές, οι μόνοι προπτυχιακοί που συμμετείχαν στον διαγωνισμό. Jessup Moot Court International Competition Η Σχολή Νομικής του ΑΠΘ συμμετέχει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα εικονικής δίκης στο πεδίο του διεθνούς δικαίου με την ονομασία «Ph. Jessup Moot Court International Competition». Ο συγκεκριμένος διαγωνισμός συνιστά τον σημαντικότερο του είδους του σε παγκόσμιο επίπεδο και διεξάγεται κάθε άνοιξη στην Ουάσινγκτον των Η.Π.Α. με τη συμμετοχή 600 περίπου πανεπιστημίων από όλον τον κόσμο. Το Τμήμα Νομικής συμμετέχει στο συγκεκριμένο διαγωνισμό τα τελευταία δώδεκα χρόνια, και ήδη έχει προσθέσει στο ενεργητικό του σημαντικές επιτυχίες. Οι φοιτητές που έχουν συμμετάσχει, εκπροσωπώντας το ΑΠΘ και την Ελλάδα, αριθμούν πλέον αρκετές δεκάδες και έχουν επιλεγεί και διακριθεί έπειτα από σειρά δοκιμασιών και σκληρή επιστημονική προετοιμασία. Η συνεπής δουλειά στο πλαίσιο του διαγωνισμού έχει φέρει επανειλημμένως το ΑΠΘ ανάμεσα στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου (πρόκριση στην προημιτελική φάση το 2000, 5η θέση το 2001, 4η θέση το 2004 στο γραπτό σκέλος του διαγωνισμού, 6η θέση το 2007, 5η θέση το 2008), με αποκορύφωμα την κατάκτηση της 1ης θέσης στο γραπτό σκέλος του διαγωνισμού ανάμεσα σε 600 Πανεπιστήμια από όλο τον κόσμο το 2005. Στις 31 Ιανουαρίου 2009 η ομάδα του ΑΠΘ κέρδισε και πάλι τον εθνικό γύρο που διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη μεταξύ των Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης και Αθηνών. Έτσι, εκπροσώπησε για ακόμη μια χρονιά την Ελλάδα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα που έλαβε χώρα στα τέλη Μαρτίου στην Ουάσινγκτον των ΗΠΑ. Η ομάδα της Νομικής του ΑΠΘ κατέκτησε την τρίτη θέση ανάμεσα σε 115 Πανεπιστήμια που προκρίθηκαν στην τελική φάση του διαγωνισμού. Η ομάδα του ΑΠΘ αποκλείστηκε στον ημιτελικό της διοργάνωσης, όπου είχε φθάσει αήττητη (έχοντας αποκλείσει σειρά ομάδων, με τελευταία την ομάδα της London School of Economics στον προημιτελικό). Η ομάδα του ΑΠΘ κατέκτησε επιπλέον και την έκτη θέση στο γραπτό σκέλος, ενώ δύο από τα μέλη της ομάδας συγκαταλέχθηκαν ανάμεσα στους κορυφαίους αγορητές του διαγωνισμού. Η έναρξη της στελέχωσης του Νομικού Τμήματος με το απαραίτητο διδακτικό προσωπικό, σηματοδοτήθηκε με την ίδρυση έδρας αστικού δικαίου(Π.Δ της 1ης Μαίου 1929) και την επακολουθήσασα εκλογή, για το μάθημα αυτό, του πρώτου υφηγητή, Αλεξάνδρου Λιτζεροπούλου, στον οποίο και δόθηκε αμέσως εντολή διδασκαλίας του. Στην εν λόγω έδρα έχουν διδάξει εξέχουσες προσωπικότητες Ελλήνων αστικολόγων όπως ο Ν. Παπαντωνίου, ο Γ. Μαντζούφας,ο Παναγιώτης Ζέπος, ο Ι. Δεληγιάννης, ο Κωνσταντίνος Βαβούσκος,ο Γεώργιος Μιχαηλίδης-Νουάρος και ο Κωνσταντίνος Ι. Σημαντήρας. Η συμβολή της Νομικής Α.Π.Θ. στο χώρο του αστικού δικονομικού δικαίου είναι αδιαμφισβήτητη. Σημαντική ήταν η προσφορά του Χ. Φραγκίστα που μετείχε στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και αργότερα της ομότιμης καθηγήτριας-και ήδη αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών και επίτιμης δικηγόρου στον Άρειο Πάγο- Π. Γέσιου-Φαλτσή. Επίσης εξέχουσα νομική φυσιογνωμία στο χώρο της Πολιτικής δικονομίας αποτελεί και ο Κωνσταντίνος Δ. Κεραμεύς, ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες δικονομολόγους. . Εργατικό δίκαιο έχουν διδάξει στη Νομική Θεσσαλονίκης εργατολόγοι και αστικολόγοι όπως ο Γ. Σιμωνέτος, ο Ι. Δεληγιάννης, ο Άρις Καζάκος] και ο Ιωάννης Κουκιάδης Ο τομέας έχει την τιμή να αναδείξει μεγάλες φυσιογνωμίες στο χώρο του δημοσίου δικαίου. Αξιομνημόνευτο είναι το έργο του αείμνηστου καθηγητή Αριστόβουλου Μάνεση, ο οποίος συνέβαλε με τις διδαχές του καταλυτικά στην καλλιέργεια του δημοκρατικού φρονήματος των φοιτητών ακόμη και στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας. Ο Αριστόβουλος Μάνεσης στη διάρκεια της Απριλιανής Δικτατορίας εντάχθηκε στην αντιδικτατορική οργάνωση «Δημοκρατική Άμυνα» στη Θεσσαλονίκη. Η δράση του επέφερε τη δίωξή του από το Πανεπιστήμιο (1968) και τον εκτοπισμό του για ένα διάστημα στο Λιδορίκι. Κορυφαία στιγμή της ιστορίας του τμήματος Νομικής υπήρξε το τελευταίο μάθημα περί δημοκρατίας που παρέδωσε στους φοιτητές του ο κορυφαίος Συνταγματολόγος πριν τη δίωξή του. Δεν θα μπορούσε να παραλείψει κανείς τη συμβολή του καθηγητή Δημήτρη Θ. Τσάτσου στο χώρο του Συνταγματικού δικαίου, ο οποίος μετέπειτα εξελέγη επίτιμος διδάκτωρ της Νομικής Θεσσαλονίκης. Επιπρόσθετα, καθηγητές όπως ο Παύλος Πετρίδης (καθηγητής Συνταγματικής ιστορίας), ο Αναστάσιος Τάχος (καθηγητής διοικητικού δικαίου και θεμελιωτής του δικαίου του περιβάλλοντος στην Ελλάδα) ανεδείχθησαν από το τμήμα Νομικής Α.Π.Θ, αλλά και ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου και πρώην υπουργός Αντώνης Μανιτάκης. Τέλος, καθηγητής Συνταγματικού δικαίου είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Από τους πρώτους καθηγητές ιδιωτικού διεθνούς δικαίου και συγκριτικού δικαίου (και πρώτος πρόεδρος του Ινστιτούτου Διεθνούς και Αλλοδαπού Δικαίου, υπήρξαν ο Πέτρος Βάλληνδας. Ο τομέας Διεθνών Σπουδών είχε την τιμή να έχει στο δυναμικό του τους καθηγητές Δημήτριο Ευρυγένη και Φωκίωνα Φραντζεσκάκη. Οι καινοτόμες θεωρίες που ανέπτυξαν στο χώρο του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου (λ.χ. περί των κανόνων άμεσης εφαρμογής), καθίστανται μέχρι και σήμερα αντικείμενο μελέτης από όλους τους νομικούς που ασχολούνται με τον εν λόγω κλάδο. Σημαντική στάθηκε και η συμβολή των διαπρεπών καθηγητών Δημήτριου Κωνσταντόπουλου και Ιωάννη Σπυρόπουλου στο πεδίο του δημοσίου διεθνούς δικαίου. Το τμήμα Νομικής ανέδειξε και τον τ. πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών Κωνσταντίνο Σβολόπουλο ο οποίος διετέλεσε καθηγητής της Ιστορίας των Διεθνών Σχέσεων. Σημαντική φυσιογνωμία απετέλεσε, ο αείμνηστος καθηγητής Νικόλαος Πανταζόπουλος, ο οποίος δίδαξε ιστορία του δικαίου. Τα έργα του "Από της Λογίας Παραδόσεως εις τον Αστικόν Κώδικα" (1947 1η έκδ., 1995 2η έκδ.) το τρίτομο "Ρωμαϊκόν Δίκαιον εν διαλεκτική συναρτήσει προς το Ελληνικόν" (1974-1979), το τετράτομο "Αντιχάρισμα" (1985) της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ.ά. θεωρούνται ότι αποτελούν τις σημαντικότερες συμβολές στην Ελληνική Ιστορία του δικαίου και των θεσμών. Σημαντική όμως υπήρξε και η συμβολή του ομότιμου καθηγητή και αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών, Κωνσταντίνου Βαβούσκου, ο οποίος δίδαξε Ιστορία ελληνικού και ρωμαϊκού δικαίου και Εκκλησιαστικό δίκαιο στο τμήμα Νομικής. Από τους πρώτους καθηγητές φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ήταν ο Αβροτέλης Ελευθερόπουλος, ο οποίος υπήρξε και πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η πρώτη έδρα Κοινωνιολογίας στην Ελλάδα ιδρύθηκε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με διδάσκοντα τον προαναφερθέντα. Ένας τομέας, ο οποίος άνθισε στο νομικό τμήμα του Πανεπιστημιου Θεσσαλονίκης, είναι αυτός των Ποινικών και Εγκληματολογικών Επιστημών. Το επιστημονικό προσωπικό έχει αναπτύξει ρηξικέλευθες και προοδευτικές απόψεις, τις οποίες ασπάζονται η νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων και μεγάλη μερίδα του νομικού κόσμου. Ένας εκ των κορυφαίων στο χώρο του Ποινικού δικαίου στην Ελλάδα, υπήρξε ο ομότιμος καθηγητής Ιωάννης Μανωλεδάκης. Σημαντική ήταν επίσης η συμβολή των καθηγητών Τ. Φιλιππίδη,Κ. Βουγιούκα, Δ. Καρανίκα, Χ. Τζωρτζόπουλου. Το τμήμα ανέδειξε επίσης και τον Έλληνα εγκληματολόγο, καθηγητή Στέργιο Αλεξιάδη. Στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ο κλάδος του Εμπορικού δικαίου βρήκε πρόσφορο έδαφος προκειμένου να αναπτυχθεί. Από τα πρώτα χρόνια δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στον εν λόγω τομέα αφού οι μεγαλύτεροι Έλληνες εμπορικολόγοι όπως ο Κ.Καραβάς και ο Άλκης Αργυριάδης δίδαξαν στο νομικό τμήμα και άφησαν τη σφραγίδα τους στο νομικό χώρο με τις θεωρίες τους. Η Βιβλιοθήκη του Τμήματος Νομικής είναι ενιαία, λειτουργεί από το 1998 - 1999 και στεγάζεται στον τρίτο όροφο του κτηρίου της Σχολής Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Η συλλογή της καλύπτει όλα τα θεματικά πεδία που διδάσκονται στη Σχολή και αποτελείται από περίπου 100.000 αντίτυπα βιβλίων (κύρια συλλογή), πάνω από 400 τίτλους περιοδικών, πολύτιμες συλλογές δωρεών, παλαιότυπα και σπάνια βιβλία και από άλλο βιβλιακό υλικό (τιμητικοί τόμοι, πληροφοριακά βιβλία, διδακτικά συγγράμματα, υλικό απόσυρσης). Η οργάνωση της γίνεται σύμφωνα με τα βιβλιογραφικά πρότυπα, για την ταξινόμηση του υλικού της χρησιμοποιεί το Ταξινομικό Σύστημα της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου (LC) και για την καταλογογράφηση τους Αγγλοαμερικάνικους Κανόνες Καταλογογράφησης (AACR2). Έπειτα από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης, η Βιβλιοθήκη του Τμήματος Νομικής επονομάστηκε «Ιωάννης Δεληγιάννης», εις μνήμην του καθηγητή του Αστικού Δικαίου, ο οποίος πρώτος σχεδίασε την ίδρυση ενιαίας βιβλιοθήκης του Τμήματος και με τη διαθήκη του κληροδότησε σε αυτήν ολόκληρη την πολύτιμη προσωπική συλλογή του. Οι χώροι της βιβλιοθήκης είναι: το βιβλιοστάσιο, όπου υπάρχουν τα βιβλία της κύριας συλλογής και τα περιοδικά, το αναγνωστήριο, όπου μπορεί ο χρήστης να μελετήσει κάποιο τεκμήριο, ο χώρος απόσυρσης (υπόγειο), με το υλικό που είναι για απόσυρση και το βιβλιοστάσιο των δωρεών με υλικό που συγκεντρώθηκε από αποδοχή δωρεών. Δωρεές στη Βιβλιοθήκη Η βιβλιοθήκη της Νομικής έχει δεχθεί ένα μεγάλο μέρος βιβλίων και περιοδικών από δωρητές. Οι συλλογές αυτές είναι οι εξής: Δωρεά Αλεξάνδρου Παπαναστασίου, η οποία απόκειται στην αίθουσα του Αναγνωστηρίου. Δωρεές Κ. Καραβά, Γ.-Α. Μυλωνά, Κ. Παπακωνσταντίνου, Α. Σβώλου, Θ. Τσάτσου και H. Mϋller, οι οποίες βρίσκονται στην αίθουσα 109. Δωρέα Ι. Σαρρή, η οποία έχει ενσωματωθεί στη συλλογή περιοδικών της βιβλιοθήκης. Δωρεά Μαρκοπουλιώτη, η οποία έχει ενσωματωθεί στη συλλογή των βιβλίων του Αστικού Δικαίου. Δωρεά της Κυβέρνησης των Η.Π.Α. για τα 200 χρόνια της Ανεξαρτησίας, η οποία περιέχει περιοδικά και βρίσκεται ενσωματωμένη στη συλλογή περιοδικών του Τομέα Διεθνών Σπουδών, στην αίθουσα 308. Δωρεά Ι. Δεληγιάννη, η οποία θα εγκατασταθεί στην αίθουσα 110, και Δωρεά Α. Μάνεση, η οποία έχει τοποθετηθεί σε ιδιαίτερο χώρο στο Αναγνωστήριο. Ο χώρος αυτός παραχωρήθηκε στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών. Δωρεά Ν. Παπαντωνίου, η οποία βρίσκεται σε ελεγχόμενη αίθουσα του αναγνωστηρίου Τμήμα Νομικής, Σχολής Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών Α.Π.Θ. Τομέας Ποινικών και Εγκληματολογικών Επιστημών Τομέας Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης. Τομέας Αστικού, Αστικού Δικονομικού και Εργατικού Δικαίου

Η Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αποτελεί μία από τις τρεις νομικές σχολές της Ελλάδας και κατατάσσεται στις 200 καλύτερες νομικές του κόσμου και μία από τις δέκα σχολές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.Κοσμήτωρ της Σχολής είναι ο Καθηγητής Παναγιώτης Γκλαβίνης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CE%91.%CE%A0.%CE%98.

Πλατεία του Βάτσλαβ

Μοιάζοντας περισσότερο με λεωφόρο και λιγότερο με πλατεία, η πλατεία Βέντσεσλας έχει το σχήμα ενός πολύ επιμήκους (750 μ. συνολική επιφάνεια 45.000 m2) ορθογωνίου, με κατεύθυνση βορειοδυτικά – νοτιοανατολικά. Ο δρόμος έχει ανοδική κλίση προς τη νοτιοανατολική πλευρά. Σε αυτό το άκρο δεσπόζει από το μεγαλειώδες νεοκλασικό Εθνικό Μουσείο της Τσεχίας. Το βορειοδυτικό άκρο βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ της Νέας Πόλης και της Παλιάς Πόλης. Το 1348, ο βασιλιάς της Βοημίας Κάρολος Δ΄ ίδρυσε τη Νέα Πόλη της Πράγας. Το σχέδιο περιελάμβανε αρκετές ανοιχτές περιοχές για αγορές, εκ των οποίων η δεύτερη μεγαλύτερη ήταν η Koňský trh ή Αγορά αλόγων (η μεγαλύτερη ήταν η Πλατεία Καρόλου). Στο νοτιοανατολικό άκρο της αγοράς βρισκόταν η Πύλη των αλόγων, μια από τις πύλες στα τείχη της Νέας Πόλης. Το άγαλμα του Αγίου Βεντσέσλαου παλαιότερα βρισκόταν στη μέση της πλατείας Βέντσεσλας, κοντά στο Ξενοδοχείο Εβρόπα, και μεταφέρθηκε στο κάστρο Βίσεχραντ το 1879. Κατά τη διάρκεια του κινήματος της Τσεχικής Εθνικής Αναγέννησης στα τσεχικά εδάφη της Αυστροουγγαρίας τον 19ο αιώνα, ζητήθηκε ένα πιο ευγενές όνομα για τον δρόμο. Την εποχή αυτή η πλατεία μετονομάστηκε και το νέο άγαλμα του Αγίου Βεντσέσλαου χτίστηκε το 1912. Στις 28 Οκτωβρίου 1918, ο Άλοϊς Γίρασεκ διάβασε τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Τσεχοσλοβακίας μπροστά από το άγαλμα του Αγίου Βετσέσλαου. Κατά τη διάρκεια της Κρίσης του Μάη του 1938, η πλατεία ήταν ο τόπος μαζικών διαδηλώσεων ενάντια στις απαιτήσεις της Ναζιστικής Γερμανίας για τη Σουδητία και τις πολιτικές κατευνασμού των συμμάχων της Πρώτης Τσεχοσλοβακικής Δημοκρατίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας. Υπό το Προτεκτοράτο της Βοημίας και της Μοραβίας, οι ναζιστικές δυνάμεις κατοχής χρησιμοποιούσαν τον δρόμο για μαζικές διαδηλώσεις. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Πράγας το 1945, μερικά κτίρια κοντά στο Εθνικό Μουσείο καταστράφηκαν. Αργότερα αντικαταστάθηκαν από πολυκαταστήματα. Στις 16 Ιανουαρίου 1969, ο φοιτητής Γιαν Πάλαχ αυτοπυρπολήθηκε στην πλατεία Βέντσεσλας για να διαμαρτυρηθεί για την εισβολή του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία το 1968. Στις 28 Μαρτίου 1969, η εθνική ομάδα χόκεϊ της Τσεχοσλοβακίας κέρδισε την ομάδα της ΕΣΣΔ για δεύτερη φορά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Χόκεϊ επί Πάγου εκείνης της χρονιάς. Καθώς η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας βρισκόταν ακόμη υπό σοβιετική κατοχή, η νίκη προκάλεσε μεγάλους εορτασμούς. Υπολογίζεται ότι 150.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Βέντσεσλας και σημειώθηκαν αψιμαχίες με την αστυνομία. Στη συνέχεια, μια ομάδα προβοκάτορων επιτέθηκε στο γραφείο της σοβιετικής αεροπορικής εταιρείας Aeroflot στην Πράγα, που βρίσκεται στον δρόμο. Οι βανδαλισμοί λειτούργησαν ως πρόσχημα για αντίποινα και την περίοδο της λεγόμενης εξομάλυνσης. Το 1989, κατά τη διάρκεια της Βελούδινης Επανάστασης, πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις (με εκατοντάδες χιλιάδες άτομα ή περισσότερους) στην πλατεία. Η πλατεία Βέντσεσλας πλαισιώνεται από ξενοδοχεία, γραφεία, καταστήματα λιανικής, ανταλλακτήρια συναλλάγματος και καταστήματα φαστ φουντ. Πολλά στριπτιτζάδικα λειτουργούν επίσης γύρω από την πλατεία Βέντσεσλας. Η πλατεία Βέντσεσλας είναι επίσης ένα δημοφιλές μέρος για τους εορτασμούς της Πρωτοχρονιάς. Χριστουγεννιάτικες αγορές (Vánoční trhy) πραγματοποιούνται εδώ κάθε χρόνο από τις αρχές Δεκεμβρίου έως την πρώτη εβδομάδα του Ιανουαρίου. Το 2020 ξεκίνησε ανακατασκευή της πλατείας, με στόχο ενιαία πλακόστρωση, φαρδύτερα πεζοδρόμια, ποδηλατόδρομους και νέα σοκάκια. Επίσης, η κυκλοφορία του τραμ θα επανέλθει στο πάνω μέρος της πλατείας. Τα δύο κυριότερα σημεία αναφοράς της πλατείας Βέντσεσλας βρίσκονται στο νοτιοανατολικό, ανηφορικό άκρο: το Κτήριο του Εθνικού Μουσείου 1885–1891, σχεδιασμένο από τον Τσέχο αρχιτέκτονα Γιόσεφ Σουλτς, και το άγαλμα του Βεντσέσλαου. Άλλα σημαντικά κτίρια στην πλατεία περιλαμβάνουν: Κτίριο γραφείων και εμπορικό κέντρο των Άντονιν Πφάιφερ και Μάτεϊ Μπλέχα «Μέγαρο Κορούνα», #1–2, 1912–1914, με γλυπτό διάκοσμο του Βόιτεχ Σούχαρντα Το «Κτίριο Λιντ» του Λούντβικ Κίσελα, Νο. 4, ένα πρώιμο έργο του αρχιτεκτονικού κονστρουκτιβισμού το κατάστημα παπουτσιών BAŤA, Νο. 6, 1929 Το φαρμακείο Άνταμ των Μάτεϊ Μπλέχα και Έμιλ Κράλιτσεκ, No. 8, 1911–1913 Το κτίριο Πέτερκα του Γιαν Κότερα, No. 12, 1899–1900 Το «Ξενοδοχείο Γιούλις» του Πάβελ Γιάνακ, Νο. 22, 1926 Το «Ξενοδοχείο Εβρόπα» του Άλοϊς Ντρίακ, #25–27, 1872, επανασχεδιασμένο το 1905, με γλυπτό διάκοσμο από το Λάντισλαβ Σάλουν «Οικία Βιέλ», του Άντονιν Βίελ, Νο. 34, 1896 το «Κτίριο Μέλαντριχ», Νο. 36, 1914, όπου ο Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ και ο Βάτσλαβ Χάβελ εμφανίστηκαν μαζί στο μπαλκόνι του τον Νοέμβριο του 1989, ένα σημαντικό γεγονός της Βελούδινης Επανάστασης «Ξενοδοχείο Άντρια», No 26, ανακατασκευή του 1912, το 1918 πωλήθηκε στον Φράντισεκ Τίχι, θέατρο Μπούριαν (1925–1928) Η γραμμή Α του μετρό της Πράγας περνά κάτω από την πλατεία Βέντσεσλας και οι δύο πιο πολυσύχναστοι σταθμοί του μετρό, Muzeum (γραμμές Α και Γ) και Můstek (γραμμές Α και Β), έχουν εισόδους στην πλατεία. Επί του παρόντος, τα τραμ διασχίζουν μόνο κάθετα την πλατεία. Οι γραμμές του τραμ που διέτρεχαν την πλατεία κατά μήκος αφαιρέθηκαν το 1980. Εγκρίθηκε μια πρόταση για την επαναφορά της γραμμής του τραμ, με την κατασκευή να έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει το 2023. Το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου είναι ανοιχτό στην κυκλοφορία αυτοκινήτων, αλλά το βορειοδυτικό άκρο έχει πεζοδρομηθεί από το 2012. Lazarova, Daniela (27 Νοεμβρίου 2004). Το μεταβαλλόμενο πρόσωπο της πλατείας Wenceslas Radio Praha. Stankova, Jaroslava, et al. (1992) Prague: Eleven Centuries of Architecture. Πράγα: PAV. (ISBN 80-900003-1-2) ISBN 80-900003-1-2

Η Πλατεία Βέντσεσλας ή Βάτσλαβ (τσεχικά:Václavské náměstí , στην καθομιλουμένη Václavák [ˈvaːtslavaːk]) είναι μια από τις κύριες πλατείες στη Νέα Πόλη της Πράγας, στην Τσεχία. Πολλά ιστορικά γεγονότα συνέβησαν εκεί και είναι παραδοσιακό σημείο για διαδηλώσεις, εορτασμούς και άλλες δημόσιες συγκεντρώσεις. Είναι επίσης το μέρος με τη μεγαλύτερη κίνηση πεζών σε ολόκληρη τη χώρα. Η πλατεία πήρε το όνομά της από τον Άγιο Βεντσέσλαο, τον πολιούχο της Βοημίας. Αποτελεί μέρος του ιστορικού κέντρου της Πράγας, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς.Παλαιότερα γνωστό ως Koňský trh (Αγορά αλόγων), καθώς υπήρξε περιοδικά τόπος αγορών αλόγων κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, μετονομάστηκε σε Svatováclavské náměstí (πλατεία Αγίου Βεντσέσλαου) το 1848 ύστερα από πρόταση του Κάρελ Χάβλιτσεκ Μπόροβσκι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%B2

Φραγκίσκος δε Πάουλα του Κάδιθ

Ο Φραγκίσκος δε Πάουλα Αντώνιος ήταν ο τρίτος γιος του Καρόλου Δ΄ της Ισπανίας και της Μαρίας Λουίζας των Βουρβόνων-Ισπανίας, κόρης του Φιλίππου της Πάρμα. Κέρδισε τον τίτλο του πρίγκιπα (infante) της Ισπανίας και του δούκα του Κάδιθ χωρίς σημαντική πολιτική συμμετοχή. Νυμφεύτηκε το 1819 τη Λουίζα Καρλόττα των Βουρβόνων-Ισπανίας, κόρη του Φραγκίσκου Α΄ των Δύο Σικελιών, και είχε τέκνα: Φραγκίσκος δε Ασσίς (1820 - 1821). Ισαβέλλα Φερδινάνδη (1821 - 1897), παντρεύτηκε τον Ιγκνάτσυ, Κόμη του Γκουρόβσκι, από την Πολωνία. Φραγκίσκος δε Ασσίς (1822 - 1902), Δούκας του Κάδιθ. Νυμφεύτηκε την εξαδέλφη του Ισαβέλλα Β΄ της Ισπανίας. Ερρίκος (1823 - 1870), Δούκας της Σεβίλλης. Λουίζα Θηρεσία (1824 - 1900), παντρεύτηκε τον Χοσέ-Μαρία Οσόριο ντε Μοσκόσο, Δούκα της Σέσσα. Εδουάρδος Φίλιππος (1826 - 1830). Ιωσηφίνα Φερδινάνδη (1827 - 1920), παντρεύτηκε τον Χοσέ Γουέγ. Θηρεσία (1828 - 1829). Φερδινάνδος (1832 - 1854). Μαρία Χριστίνα (1833 - 1902), παντρεύτηκε τον 2ο εξάδελφό της Σεβαστιανό της Ισπανίας. Αμαλία (1834 - 1905), παντρεύτηκε τον Αδαλβέρτο της Βαυαρίας.Παντρεύτηκε μοργανατικά τη Τερέζα δε Αρρεντόντο υ Ραμίρεθ δε Αρρεγιάνο το 1852. Απέκτησε ένα γιο: Ρικάρντο Μαρία δε Αρρεντόντο (1852 - 1872).

Ο Φραγκίσκος δε Πάουλα (ισπαν. Francisco de Paula de Borbón, 10 Μαρτίου 1794 - 13 Αυγούστου 1865) από τον Οίκο των Βουρβόνων-Ισπανίας ήταν δούκας του Κάδιθ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%B4%CE%B5_%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%B8

Φράγκοι

Το όνομα Franci δεν ήταν όνομα φυλής, αλλά μέσα σε λίγους αιώνες είχε επισκιάσει τα ονόματα των αρχικών λαών στους οποίους αναφερόταν. Ακολουθώντας το προηγούμενο του Έντουαρντ Γκίμπον και του Γιάκομπ Γκριμ το όνομα των Φράγκων έχει συνδεθεί με το αγγλικό επίθετο frank, που αρχικά σήμαινε «ελεύθερος». Υπήρξαν επίσης υποθέσεις ότι το Frank προέρχεται από τη γερμανική λέξη για το "ακόντιο" (όπως στην Αρχαία αγγλική franca ή στην Αρχαία νορδική frakka). Λέξεις σε άλλες γερμανικές γλώσσες που σημαίνουν «σκληρός», «τολμηρός» ή «θρασύς» (γερμανική frech, μέση ολλανδική vrac, αρχαία αγγλική frǣc και αρχαία νορβηγική frakkr), μπορεί επίσης να είναι σημαντικές.Ο Ευμένιος απευθύνθηκε στους Φράγκους για το θέμα της εκτέλεσης Φράγκων αιχμαλώτων στον ιππόδρομο του Τριρ από τον Κωνσταντίνο Α' το 306: Ubi nunc est illa ferocia; Ubi semper infida mobilitas ("Πού είναι τώρα αυτή η αγριότητά σας; Πού είναι αυτή η αναξιόπιστη αστάθεια;"). Το λατινικό feroces χρησιμοποιείτο συχνά για να περιγράψει τους Φράγκους. Οι κατά περιόδους ορισμοί της φράγκικης εθνότητας ποικίλλουν ανάλογα τόσο με την εποχή όσο και την άποψη. Το τυπολόγιο του Mάρκουλφ που γράφτηκε περί το 700 μ.Χ. περιέγραφε μια συνέχιση των εθνικών ταυτοτήτων σε ένα μικτό πληθυσμό, όταν δήλωνε ότι «όλοι οι λαοί που κατοικούν [στην επαρχία ], Φράγκοι, Ρωμαίοι, Βουργουνδοί και εκείνοι άλλων εθνών, ζουν… σύμφωνα με τους νόμους και τα έθιμά τους." Γράφοντας το 2009 ο καθηγητής Κρίστοφερ Γουίκχαμ επεσήμανε ότι "η λέξη "Frankish" γρήγορα έπαψε να έχει αποκλειστικά εθνοτική χροιά. Βόρεια του ποταμού Λίγηρα όλοι φαίνεται να θεωρούνταν Φράγκοι το αργότερο από τα μέσα του 7ου αιώνα [εκτός από τους Βρετόνους]. Μετά από αυτό οι Romani [Ρωμαίοι] ήταν ουσιαστικά οι κάτοικοι της Ακουιτανίας ». Εκτός από την Ιστορία των Φράγκων του Γρηγόριου της Τουρ, δύο πρώιμες πηγές αναφέρουν τη μυθολογική προέλευση των Φράγκων: ένα έργο του 7ου αιώνα γνωστό ως Χρονικό του Φρέντεγκαρ και το ανώνυμο Liber Historiae Francorum, που γράφτηκε έναν αιώνα αργότερα. Πολλοί λένε ότι οι Φράγκοι κατάγονταν αρχικά από την Παννονία και κατοικούσαν πρώτα στις όχθες του Ρήνου. Στη συνέχεια διέσχισαν τον ποταμό, βάδισαν μέσα από τη Θουριγγία και τοποθέτησαν σε κάθε συνοικία και σε κάθε πόλη μακρυμάλληδες βασιλιάδες που επιλέγονταν από την κατεξοχήν και ευγενέστερη οικογένειά τους. (Γρηγόριος του Τουρ, Ιστορία των Φράγκων (6ος αι. μ.Χ.))Ο συγγραφέας του Χρονικού του Φρέντεγκαρ υποστήριξε ότι οι Φράγκοι κατάγονταν από την Τροία και παρέθεσε τα έργα του Βιργίλιου και του Ιερώνυμου: Ο μακαριστός Ιερώνυμος έχει γράψει για τους αρχαίους βασιλιάδες των Φράγκων, των οποίων την ιστορία αφηγήθηκε για πρώτη φορά ο ποιητής Βιργίλιος: ο πρώτος τους βασιλιάς ήταν ο Πρίαμος και, μετά την κατάληψη της Τροίας με δόλο, έφυγαν. Στη συνέχεια είχαν ως βασιλιά τον Φρύγα, μετά χωρίστηκαν σε δύο τμήματα, το πρώτο πήγε στη Μακεδονία και το δεύτερο που έφυγε από την Ασία με τον Φρύγα και ονομαζόταν Φρύγες, εγκαταστάθηκε στις όχθες του Δούναβη και του Ωκεανού. Χωρισμένοι πάλι σε δύο ομάδες, οι μισοί από αυτούς μπήκαν στην Ευρώπη με τον βασιλιά τους Φράγκιο. Αφού διέσχισαν την Ευρώπη με τις γυναίκες και τα παιδιά τους κατέλαβαν τις όχθες του Ρήνου και όχι μακριά από τον Ρήνο άρχισαν να χτίζουν την πόλη της «Τροίας» ( Colonia Traiana-Xanten).Σύμφωνα με τον ιστορικό Πάτρικ Τ. Τζήρυ αυτές οι δύο ιστορίες είναι «όμοιες καθώς προδίδουν τόσο το γεγονός ότι οι Φράγκοι γνώριζαν ελάχιστα για την καταγωγή τους και ότι μπορεί να ένιωθαν κάποια κατωτερότητα σε σύγκριση με άλλους λαούς της αρχαιότητας που είχαν αρχαίο όνομα και ένδοξη παράδοση. (...) Και οι δύο θρύλοι είναι φυσικά εξίσου φανταστικοί γιατί, ακόμη περισσότερο από τους περισσότερους βάρβαρους λαούς, οι Φράγκοι δεν είχαν κοινή ιστορία, καταγωγή ή παράδοση μιας ηρωικής εποχής μετανάστευσης. Οπως οι Αλαμαννοί γείτονές τους ήταν τον 6ο αιώνα, ένα αρκετά πρόσφατο δημιούργημα, ένας συνασπισμός φυλετικών ομάδων του Ρήνου, που διατηρούσαν για πολύ καιρό ξεχωριστές ταυτότητες και θεσμούς».Το άλλο έργο, το Liber Historiae Francorum, προηγουμένως γνωστό ως Gesta regum Francorum πριν από την αναδημοσίευσή του το 1888 από τον Μπρούνο Κρους, περιέγραψε πώς 12.000 Τρώες, με επικεφαλής τον Πρίαμο και τον Αντήνορα, έπλευσαν από την Τροία στον ποταμό Ντον της Ρωσίας και στη συνέχεια στην Παννονία, που βρίσκεται στον ποταμό Δούναβη, και εγκαταστάθηκαν κοντά στη Θάλασσα του Αζόφ. Εκεί ίδρυσαν μια πόλη με το όνομα Σικάμβρια. (Οι Σικάμβριοι ήταν η πιο γνωστή φυλή στην πατρίδα των Φράγκων την εποχή των αρχών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, των οποίων η μνήμη διατηρείται, αν και ηττήθηκαν και διασκορπίστηκαν πολύ πριν εμφανιστεί το όνομα των Φράγκων.) Οι Τρώες ενώθηκαν με τον Ρωμαϊκό στρατό για να ολοκληρώσουν το έργο της εκδίωξης των εχθρών τους στα έλη της Mαιώτιδας, για αυτό έλαβαν το όνομα Φράγκοι (που σημαίνει «αγριεμένοι»). Μια δεκαετία αργότερα οι Ρωμαίοι σκότωσαν τον Πρίαμο και έδιωξαν τον Μαρκομέρο και τον Σούννο, τους γιους του Πρίαμου και του Αντήνορα, και τους άλλους Φράγκους. Οι κύριες πρωτογενείς πηγές για τους πρώτους Φράγκους περιλαμβάνουν τους Panegyrici Latini, τον Αμμιανό Μαρκελλίνο, τον Κλαυδιανό, τον Ζώσιμο, τον Σιδώνιο Απολλινάρι και τον Γρηγόριο της Τουρ. Οι Φράγκοι αναφέρονται για πρώτη φορά στην Historia Augusta, μια συλλογή βιογραφιών των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Καμία από αυτές τις πηγές δεν παρουσιάζει λεπτομερή κατάλογο για το ποιες φυλές ή τμήματα φυλών έγιναν Φράγκοι, ή σχετικά με την πολιτική και την ιστορία, αλλά για να αναφέρω τον Τζέιμς (1988, σελ. 35): Ένα χαρούμενο ρωμαϊκό τραγούδι καταγεγραμμένο σε πηγή του τέταρτου αιώνα, συνδέεται με τη δεκαετία του 260, αλλά η πρώτη εμφάνιση των Φράγκων σε πηγή της εποχής ήταν το 289. [...] Οι Χᾳμαβοί) αναφέρονται ως φράγκικος λαός ήδη από το 289, οι Βρούκτεροι από το 307, οι Χατουάροι από το 306–315, οι Σαλοί ή Σαλιανοί από το 357 και οι Αμσιβάριοι και οι Τούβαντες από το 364–375. Οι Φράγκοι περιγράφονταν στα ρωμαϊκά κείμενα τόσο ως σύμμαχοι (laeti) όσο και ως εχθροί (dediticii). Περίπου το έτος 260 μια ομάδα Φράγκων διείσδυσε μέχρι την Ταρραγόνα στη σημερινή Ισπανία, όπου λυμαινόταν την περιοχή για περίπου μια δεκαετία πριν υποταχθούν και εκδιωχθούν από τους Ρωμαίους. Το 287 ή το 288 ο Ρωμαίος Καίσαρας Μαξιμιανός ανάγκασε τον Φράγκο ηγέτη Γενόβαλδο και τον λαό του να παραδοθούν αμαχητί. Το 288 ο αυτοκράτορας Μαξιμιανός νίκησε τους Σαλιανούς Φράγκους, τους Χᾳμαβούς, τους Φρίσιους και άλλους γερμανικούς λαούς που ζούσαν κατά μήκος του Ρήνου και τους μετέφερε στην Κάτω Γερμανία για να την εφοδιάσει με ανθρώπινο δυναμικό και να αποτρέψει την εγκατάσταση άλλων γερμανικών φυλών. Το 292 ο Κωνστάντιος, πατέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου νίκησε τους Φράγκους που είχαν εγκατασταθεί στις εκβολές του Ρήνου και τους μετεγκατέστησε στη γειτονική περιοχή της Τοξανδρίας. Ο Ευμένιος αναφέρει ότι ο Κωνστάντιος «σκότωσε, έδιωξε, αιχμαλώτισε [και] απήγαγε» τους Φράγκους που είχαν εγκατασταθεί εκεί και άλλους που είχαν περάσει τον Ρήνο, χρησιμοποιώντας τον όρο nationes Franciae για πρώτη φορά. Φαίνεται πιθανό ότι ο όρος Φράγκος σε αυτήν την πρώτη περίοδο είχε μια ευρύτερη σημασία, μερικές φορές περιλαμβάνοντας τους παράκτιους Φρίσιους.Ο Βίος του Αυρηλιανού, που πιθανώς γράφτηκε από τον Βόπισκο, αναφέρει ότι το 328 Φράγκοι επιδρομείς αιχμαλωτίστηκαν από την 6η Λεγεώνα που στρατοπέδευε στο Μάιντς και στη συνέχεια 700 από αυτούς σκοτώθηκαν και 300 πουλήθηκαν ως σκλάβοι. Οι φραγκικές επιδρομές στον Ρήνο έγιναν τόσο συχνές που οι Ρωμαίοι άρχισαν να εγκαθιστούν τους Φράγκους στα σύνορά τους για να τους ελέγχουν. Οι Φράγκοι αναφέρονται στον Χάρτη του Πόιτινγκερ, έναν άτλαντα των ρωμαϊκών δρόμων. Είναι αντίγραφο του 13ου αιώνα ενός εγγράφου του 4ου ή του 5ου αιώνα που αντικατοπτρίζει πληροφορίες από τον 3ο αιώνα. Οι Ρωμαίοι γνώριζαν το σχήμα της Ευρώπης, αλλά οι γνώσεις τους δεν είναι εμφανείς στον χάρτη, που ήταν μόνο ένας πρακτικός οδηγός για τους δρόμους που έπρεπε να ακολουθηθούν από σημείο σε σημείο. Στη μέση περιοχή του Ρήνου του χάρτη η λέξη Φραγκία μοιάζει με ορθογραφικό λάθος του Βρούκτεροι. Πέρα από το Μάιντς είναι η Σουηβία, η χώρα των Σουηβών και πέρα ​​από αυτή η Αλαμαννία, η χώρα των Αλαμαννών. Απεικονίζονται τέσσερις φυλές στις εκβολές του Ρήνου: οι Χαούκοι, οι Αμσιβάριοι («κάτοικοι του Eμς»), οι Χερούσκοι και οι Χᾳμαβοί, ακολουθούμενοι από τους qui et Pranci («που είναι επίσης Φράγκοι»). Αυτό σημαίνει ότι οι Χᾳμαβοί θεωρούνταν Φράγκοι. Ο Χάρτης πιθανότατα βασιζόταν στο Orbis Pictus, ένα χάρτη εικοσαετούς εργασίας που είχε παραγγείλει ο Αύγουστος και στη συνέχεια φυλασσόταν στο Ρωμαϊκό Υπουργείο Οικονομικών για την εκτίμηση των φόρων αλλά δεν διασώθηκε. Οι πληροφορίες για τα αυτοκρατορικά τμήματα της Γαλατίας μάλλον προέρχονται από αυτό. Οι Σαλιανοί αναφέρθηκαν για πρώτη φορά από τον Αμμιανό Μαρκελλίνο, που περιέγραψε τη νίκη του Ιουλιανού επί «των πρώτων Φράγκων από όλους, αυτών που εθιμικά αποκαλούνται Σαλιανοί»,το 358. Ο Ιουλιανός επέτρεψε στους Φράγκους να παραμείνουν στην Τοξιάνδρια ως φοιδεράτοι εντός της Αυτοκρατορίας, έχοντας μεταναστεύσει εκεί από το δέλτα των Ρήνου-Μεύση. Το Notitia Dignitatum του 5ου αιώνα αναφέρει μια ομάδα στρατιωτών ως Salii. Μερικές δεκαετίες αργότερα Φράγκοι στην ίδια περιοχή, πιθανώς οι Σαλιανοί, έλεγχαν τον ποταμό Σκάλδη και διέκοψαν τις συγκοινωνιακές συνδέσεις με τη Βρετανία στη Μάγχη. Αν και οι ρωμαϊκές δυνάμεις κατάφεραν να τους ειρηνεύσουν, δεν κατάφεραν να εκδιώξουν τους Φράγκους, που συνέχισαν να προκαλούν φόβο ως πειρατές. Οι Σαλιανοί θεωρούνται γενικά ως οι προκάτοχοι των Φράγκων που ωθήθηκαν προς τα νοτιοδυτικά στη σημερινή σύγχρονη Γαλλία, που τελικά κυβερνήθηκε από τους Μεροβίγγειους (βλ. παρακάτω). Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι όταν η δυναστεία των Μεροβίγγεων δημοσίευσε τον Σαλικό Νόμο (Lex Salica) αυτός εφαρμόστηκε στην περιοχή της Νευστρίας από τον ποταμό Λίγηρα ως το Silva Carbonaria, το δυτικό βασίλειο που ιδρύθηκε από αυτούς έξω από την αρχική περιοχή της εγκατάστασης των Φράγκων. Τον 5ο αιώνα οι Φράγκοι υπό τον Κλοντιόνε προωθήθηκαν στα ρωμαϊκά εδάφη μέσα και πέρα ​​από το «Silva Carbonaria» ή «Δάσος του Κάρβουνου», που διέσχιζε την περιοχή της σύγχρονης δυτικής Βαλλονίας. Το δάσος ήταν το όριο των αρχικών Σαλιανών εδαφών στα βόρεια και της πιο εκρωμαϊσμένης περιοχής στα νότια στη ρωμαϊκή επαρχία Belgica Secunda (σχεδόν ισοδύναμο με αυτό που ο Ιούλιος Καίσαρας είχε αποκαλέσει πριν από πολύ καιρό "Βέλγιο"). Ο Κλοντιόνε κατέκτησε το Τουρναί, το Αρτουά, το Καμπραί και μέχρι τον ποταμό Σομ. Ο Κλοντιόνε συχνά θεωρείται πρόγονος της μελλοντικής δυναστείας των Μεροβίγγειων. Ο Χιλδέριχος Α΄, που σύμφωνα με τον Γρηγόριο της Τουρ ήταν φημισμένος απόγονος του Κλοντιόνε, θεωρήθηκε αργότερα ως διοικητικός ηγέτης στη ρωμαϊκή Belgica Secunda και πιθανώς σε άλλες περιοχές.Τα αρχεία του Χιλδέριχου δείχνουν ότι δραστηριοποιήθηκε μαζί με τις ρωμαϊκές δυνάμεις στην περιοχή του Λίγηρα, αρκετά μακριά προς τα νότια. Οι απόγονοί του κατέληξαν να κυβερνούν τη Ρωμαϊκή Γαλατία μέχρι εκεί και αυτό έγινε το Φραγκικό βασίλειο της Νευστρίας, η βάση του οποίου θα γινόταν η μεσαιωνική Γαλλία. Ο γιος του Χιλδέριχου Κλόβις Α΄ ανέλαβε επίσης τον έλεγχο των πιο ανεξάρτητων φραγκικών βασιλείων ανατολικά της Silva Carbonaria και της Belgica Secunda. Αυτό αργότερα έγινε το Φραγκικό βασίλειο της Αυστρασίας, όπου ο πρώιμος νομικός κώδικας αναφερόταν ως "Ριπουαριανός". Από την εποχή του αυτοκράτορα Πόστομου (258-262 μ.Χ.) ορισμένοι Φράγκοι κατατάσσονταν ατομικά ως βοηθητικοί στον ρωμαϊκό στρατό. Οι Ριπουάριοι εγκαταστάθηκαν κυρίως στη σημερινή Φλάνδρα. Υιοθέτησαν τον πολιτισμό της χριστιανικής Δύσης τον 8ο μόλις αιώνα. Οι Φράγκοι της Ρηνανίας που ζούσαν κοντά στο τμήμα του Ρήνου από το Μάιντς περίπου μέχρι το Ντούισμπουργκ, την περιοχή της πόλης της Κολωνίας, θεωρούνται συχνά διαφορετικοί από τους Σαλιανούς και μερικές φορές στα σύγχρονα κείμενα αναφέρονται ως Ριπουάριοι Φράγκοι. Η Κοσμογραφία της Ραβέννας αναφέρει ότι η Francia Renensis περιλάμβανε την παλιά civitas των Ούβιων στη Germania II (Germania Inferior), αλλά και το βόρειο τμήμα της Germania I (Germania Superior), συμπεριλαμβανομένου του Μάιντς. Όπως οι Σαλιανοί εμφανίζονται και αυτοί στις ρωμαϊκές πηγές τόσο ως επιδρομείς όσο και ως συνεισφέροντες σε στρατιωτικές μονάδες. Σε αντίθεση με τους Σαλιανούς δεν υπάρχει καμία αναφορά για το πότε, αν ποτέ, η αυτοκρατορία αποδέχθηκε επίσημα την εγκατάστασή τους εντός αυτής. Τελικά κατάφεραν να διατηρήσουν την πόλη της Κολωνίας και κάποια στιγμή φαίνεται ότι απέκτησαν το όνομα Ριπουάριοι, που μπορεί να σήμαινε «ανθρώπους του ποταμού». Σε κάθε περίπτωση ένας Μεροβίγγειος νομικός κώδικας ονομαζόταν Lex Ribuaria, αλλά πιθανότατα ίσχυε σε όλα τα παλαιότερα εδάφη των Φράγκων, συμπεριλαμβανομένων των αρχικών περιοχών των Σαλιανών. Ο Ιορδάνης στο Getica αναφέρει τους Ριπουάριους ως βοηθητικό σώμα του Φλάβιου Αέτιου κατά τη Μάχη των Καταλανικών πεδίων το 451: «Hi enim affuerunt auxiliares: Franci, Sarmatae, Armoriciani, Liticiani, Burgundiones, Saxones, Riparii, Olibriones... αλλά αυτοί οι Riparii («κάτοικοι του ποταμού») σήμερα δεν θεωρούνται Ριπουαριανοί Φράγκοι, αλλά μια γνωστή στρατιωτική μονάδα με βάση της στον ποταμό Ροδανό.Η επικράτειά τους και στις δύο πλευρές του Ρήνου αποτέλεσε κεντρικό τμήμα της Μεροβίγγειας Αυστρασίας, που εκτεινόταν για να περιλάβει τη Ρωμαϊκή Germania Inferior(αργότερα Germania Secunda, που περιλάμβανε την αρχική Σαλιανά και Ριπουάρια εδάφη και ταυτίζεται περίπου με τη μεσαιωνική Κάτω Λοθαριγγία) καθώς και τη Βελγική Γαλατία Prima (ύστερο ρωμαϊκό «Βέλγιο», περίπου μεσαιωνική Άνω Λοθαρίγγια) και χώρες στην ανατολική όχθη του Ρήνου. Ο Γρηγόριος της Τουρ (Βιβλίο ΙΙ) ανέφερε ότι μικρά φραγκικά βασίλεια υπήρχαν κατά τον πέμπτο αιώνα γύρω από την Κολωνία, το Τουρναί, το Καμπραί και αλλού. Το βασίλειο των Μεροβίγγιεων τελικά κυριάρχισε επί των άλλων, πιθανώς λόγω της συσχέτισής του με τις ρωμαϊκές δομές εξουσίας στη βόρεια Γαλατία, στις οποίες προφανώς ενσωματώθηκαν σε κάποιο βαθμό οι στρατιωτικές δυνάμεις των Φράγκων. Ο Aιγίδιος ήταν αρχικά ο magister militum της βόρειας Γαλατίας που διορίστηκε από τον Μαϊοριανό, αλλά μετά τον θάνατο αυτού φαινόταν προφανώς ως Ρωμαίος επαναστάτης που βασιζόταν στις Φράγκικές δυνάμεις. Ο Γρηγόριος της Τουρ ανέφερε ότι ο Χιλδέριχος Α' εξορίστηκε για 8 χρόνια ενώ ο Αιγίδιος είχε τον τίτλο του «Βασιλιά των Φράγκων». Τελικά ο Χιλδέριχος επέστρεψε και πήρε τον ίδιο τίτλο, ενώ Αιγίδιος πέθανε το 464 ή το 465. Ο Χιλδέριχος και ο γιος του Κλόβις Α΄ περιγράφονταν και οι δύο ως ηγεμόνες της ρωμαϊκής επαρχίας Belgica Secunda, από τον πνευματικό της ηγέτη την εποχή του Κλόβις, Αγιο Ρεμίγιο. Αργότερα ο Κλόβις νίκησε τον γιο του Αιγιδίου Συάγριο το 486 ή 487 και στη συνέχεια φυλάκισε και εκτέλεσε τον Φράγκο βασιλιά Χαράριχο. Λίγα χρόνια αργότερα σκότωσε τον Ραγνάχαρο, τον Φράγκο βασιλιά του Καμπραί, και τα αδέρφια του. Αφού κατέκτησε το Βασιλείο του Σουασόν και εκδίωξε τους Βησιγότθους από τη νότια Γαλατία με τη Μάχη του Βουγιέ, εδραίωσε τη Φραγκική ηγεμονία στο μεγαλύτερο μέρος της Γαλατίας, εξαιρουμένων της Βουργουνδίας, της Προβηγκίας και της Βρετάνης, που τελικά απορροφήθηκαν από τους διαδόχους του. Τη δεκαετία του 490 είχε κατακτήσει όλα τα βασίλεια των Φράγκων στα δυτικά του ποταμού Μεύση, εκτός από τους Ροπουαριανούς Φράγκουςκαι ήταν σε θέση να κάνει πρωτεύουσά του την πόλη του Παρισιού. Έγινε ο πρώτος βασιλιάς όλων των Φράγκων το 509, αφού είχε κατακτήσει την Κολωνία. Ο Κλόβις Α΄ μοίρασε το βασίλειό του στους τέσσερις γιους του, που ενώθηκαν για να νικήσουν τη Βουργουνδία το 534. Εσωτερικές διαμάχες σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας των αδελφών Σιγιβέρτου Α΄ και Χιλπέριχου Α΄, που τροφοδοτήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τον ανταγωνισμό των βασίλισσών τους, Μπρουνχίλντας και Φρεδεγόνδης και συνεχίστηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας των γιων τους και των εγγονών τους. Τρία διακριτά υποβασίλεια εμφανίστηκαν: η Αυστρασία, η Νευστρία και η Βουργουνδία, καθένα από τα οποία αναπτύχθηκε ανεξάρτητα και προσπάθησε να ασκήσει επιρροή στα άλλα. Η επιρροή της οικογένειας των Αρνουλφιδών της Αυστρασίας επιβεβαίωσε τη μετατόπιση του πολιτικού κέντρου βάρους του βασιλείου σταδιακά προς τα ανατολικά στη Ρηνανία. Το Φραγκικό βασίλειο επανενώθηκε το 613 από τον Χλωτάριο Β΄, γιο του Χιλπέριχου Α΄, που παραχώρησε στους ευγενείς του το Διάταγμα του Παρισιού σε μια προσπάθεια να μειώσει τη διαφθορά και να επιβεβαιώσει εκ νέου την εξουσία του. Μετά τις στρατιωτικές επιτυχίες του γιου του και διαδόχου του Δαγοβέρτου Α΄ η βασιλική εξουσία μειώθηκε γρήγορα υπό μια σειρά βασιλιάδων, παραδοσιακά γνωστών ως les rois fainéants. Μετά τη Μάχη του Tερτρύ το 687 κάθε κύριος του παλατιού, που στο παρελθόν ήταν ο αρχιοικιακός υπάλληλος του βασιλιά, κατείχε ουσιαστικά την εξουσία έως ότου το 751, με την έγκριση του Πάπα και των ευγενών, ο Πιπίνος ο Βραχύς εκθρόνισε τον τελευταίο Μεροβίγγειο βασιλιά Χιλδέριχο Γ΄ και στέφθηκε βασιλιάς. Αυτό εγκαινίασε μια νέα δυναστεία, τους Καρολίδες. Η ενοποίηση που πέτυχαν οι Μεροβίγγοι εξασφάλισε τη συνέχιση αυτού που έγινε γνωστό ως Καρολίγγεια Αναγέννηση. Η Αυτοκρατορία των Καρολιδών κατακλυζόταν από εσωτερικούς πολέμους, αλλά ο συνδυασμός της Φραγκικής κυριαρχίας και του Ρωμαϊκού Χριστιανισμού εξασφάλιζε τη θεμελιώδη ενότητά της. Η κυβέρνηση και ο πολιτισμός της εξαρτιόνταν πολύ από κάθε ηγεμόνα και τους στόχους του και έτσι κάθε περιοχή της αυτοκρατορίας αναπτύχθηκε διαφορετικά. Αν και οι στόχοι ενός ηγεμόνα εξαρτιόνταν από τις πολιτικές συμμαχίες της οικογένειάς του, οι ηγετικές οικογένειες της Γαλλίας μοιράζονταν τις ίδιες βασικές πεποιθήσεις και ιδέες περί διακυβέρνησης, που είχαν τόσο ρωμαϊκές όσο και γερμανικές ρίζες. Το Φραγκικό κράτος εδραίωσε την κυριαρχία του στην πλειονότητα της Δυτικής Ευρώπης μέχρι τα τέλη του 8ου αιώνα, εξελισσόμενο στην Αυτοκρατορία των Καρολιδών. Με τη στέψη του ηγεμόνα του Καρλομάγνου ως Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον Πάπα Λέοντα Γ' το 800 μ.Χ. αυτός και οι διάδοχοί του αναγνωρίστηκαν ως νόμιμοι διάδοχοι των αυτοκρατόρων της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ως εκ τούτου η Αυτοκρατορία των Καρολιδών άρχισε σταδιακά να θεωρείται στη Δύση ως συνέχεια της αρχαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Από αυτή την αυτοκρατορία δημιουργήθηκαν αργότερα πολλά διάδοχα κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Βουργουνδίας, αν και η φραγκική ταυτότητα παρέμεινε στενά ταυτισμένη με τη Γαλλία. Μετά τον θάνατο του Καρλομάγνου ο μόνος ενήλικος γιος του που ζούσε έγινε Αυτοκράτορας και Βασιλιάς ως Λουδοβίκος ο Ευσεβής. Μετά τον θάνατό του ωστόσο, σύμφωνα με την παράδοση και τον νόμο των Φράγκων, που απαιτούσε την ισότητα μεταξύ όλων των ενήλικων ανδρών κληρονόμων, η Φραγκική Αυτοκρατορία χωρίστηκε πλέον μεταξύ των τριών γιων του. Οι γερμανικοί λαοί, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των φυλών στο δέλτα του Ρήνου που αργότερα αποτέλεσαν τους Φράγκους, είναι γνωστό ότι υπηρέτησαν στον Ρωμαϊκό στρατό από την εποχή του Ιουλίου Καίσαρα. Μετά την κατάρρευση της ρωμαϊκής διοίκησης στη Γαλατία τη δεκαετία του 260 οι στρατιές υπό τον Γερμανό Βατάβιο Πόστουμο επαναστάτησαν και τον ανακήρυξαν αυτοκράτορα και στη συνέχεια αποκατέστησαν την τάξη. Από τότε Γερμανοί στρατιώτες του Ρωμαϊκού στρατού, κυρίως Φράγκοι, προήχθησαν από τις τάξεις του. Λίγες δεκαετίες αργότερα ο Mενάπιος Καραύσιος δημιούργησε ένα Βαταβικό-Βρετανικό κρατίδιο στο ρωμαϊκό έδαφος, που υποστηρίχθηκε από Φράγκους στρατιώτες και επιδρομείς. Φράγκοι στρατιώτες όπως ο Μαγνέντιος, ο Σίλβανος και ο Aρβίτιος κατείχαν θέσεις διοίκησης στον Ρωμαϊκό στρατό κατά τα μέσα του 4ου αιώνα. Από την αφήγηση του Αμμιανού Μαρκελλίνου είναι φανερό ότι τόσο οι Φραγκικοί όσο και οι Αλαμαννικοί φυλετικοί στρατοί ήταν οργανωμένοι σύμφωνα με τα ρωμαϊκά πρότυπα. Μετά την εισβολή του Κλοντιόνε ο Ρωμαϊκός στρατός στα σύνορα του Ρήνου έγιναν φραγκική "υπεργολαβία" και οι Φράγκοι ήταν γνωστό ότι στρατολογούντο ως ρωμαϊκά στρατεύματα που υποστηριζόταν από μια οινεί ρωμαϊκή βιομηχανία πανοπλιών και όπλων. Αυτό κράτησε τουλάχιστον μέχρι τις ημέρες του λόγιου Προκοπίου (περίπου 500 – 565), περισσότερο από έναν αιώνα μετά την κατάρρευση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που περιέγραψε τους πρώην Αρβόρυχους, που είχαν συγχωνευθεί με τους Φράγκους, να διατηρούν την οργάνωσή τους σε λεγεώνες, όπως οι πρόγονοί τους κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους. Οι Φράγκοι υπό τους Μεροβίγγειους συνδύασαν τα γερμανικά έθιμα με τη ρωμαϊκή οργάνωση και αρκετές σημαντικές τακτικές καινοτομίες. Πριν από την κατάκτηση της Γαλατίας οι Φράγκοι πολεμούσαν κυρίως ως φυλή, εκτός αν ήταν μέρος μιας ρωμαϊκής στρατιωτικής μονάδας που πολεμούσε σε συνδυασμό με άλλες αυτοκρατορικές μονάδες. Οι κύριες πηγές για τα στρατιωτικά έθιμα και τον οπλισμό των Φράγκων είναι ο Αμμιανός Μαρκελλίνος, ο Αγαθίας και ο Προκόπιος. Οι δύο τελευταίοι Ανατολικοί Ρωμαίοι έγραψαν για την εμπλοκή των Φράγκων στον Γοτθικό Πόλεμο. Ο Προκόπιος έγραψε το 539: Εκείνη την εποχή οι Φράγκοι, ακούγοντας ότι και οι Γότθοι και οι Ρωμαίοι είχαν υποφέρει σοβαρά από τον πόλεμο ..., ξεχνώντας προς στιγμή τους όρκους και τις συνθήκες τους ... (γιατί αυτό το έθνος σε θέματα εμπιστοσύνης είναι το πιο δόλιο στον κόσμο), συγκεντρώθηκαν αμέσως σε αριθμό εκατό χιλιάδων υπό την ηγεσία του Θευδεβέρτου Α΄ και εισέβαλαν στην Ιταλία: είχαν ένα μικρό σώμα ιππικού γύρω από τον αρχηγό τους και αυτοί ήταν οι μόνοι οπλισμένοι με δόρατα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι ήταν πεζοί που δεν είχαν ούτε τόξα ούτε δόρατα, αλλά ο καθένας τους έφερε ένα σπαθί, μια ασπίδα και ένα τσεκούρι. Η σιδερένια κεφαλή αυτού του όπλου ήταν παχιά και εξαιρετικά αιχμηρή και στις δύο πλευρές, ενώ η ξύλινη λαβή ήταν πολύ κοντή. Και συνηθίζουν πάντα να ρίχνουν αυτά τα τσεκούρια με ένα σύνθημα στην αρχή και έτσι να συντρίβουν τις ασπίδες του εχθρού και να σκοτώνουν τους άνδρες.. Ο σύγχρονός του Αγαθίας, που στήριξε τα κείμενά του στα πρότυπα του Προκόπιου, λέει: Ο στρατιωτικός εξοπλισμός αυτού του λαού [των Φράγκων] είναι πολύ απλός... Δεν γνωρίζουν τη χρήση του θώρακα από ελάσματα ή της περικνημίδας και η πλειοψηφία τους αφήνει το κεφάλι ακάλυπτο, μόνο λίγοι φοράνε κράνος. Έχουν το στήθος τους και την πλάτη τους μέχρι την οσφύ γυμνά και καλύπτουν τους μηρούς τους είτε με δέρμα είτε με λινό. Δεν επιχειρούν έφιπποι παρά μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις. Η μάχη πεζή είναι και σύνηθες και εθνικό έθιμο και είναι ικανοί σε αυτό. Στο ισχίο φορούν ξίφος και στην αριστερή πλευρά είναι στερεωμένη η ασπίδα τους. Δεν έχουν ούτε τόξα, ούτε σφεντόνες, ούτε κανένα εκτοξευόμενο όπλο εκτός από το δίκοπο τσεκούρι και τον άγγωνα (είδος ακοντίου) που χρησιμοποιούν πιο συχνά. Οι άγγωνες είναι δόρατα που δεν είναι ούτε πολύ κοντά ούτε πολύ μακριά. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν, αν είναι απαραίτητο, για ρίψη σαν ακόντια, αλλά και για μάχη σώμα με σώμα. Ενώ τα παραπάνω αποσπάσματα έχουν χρησιμοποιηθεί ως δήλωση των στρατιωτικών πρακτικών του έθνους των Φράγκων τον 6ο αιώνα και μάλιστα έχουν επεκταθεί σε ολόκληρη την περίοδο πριν από τις μεταρρυθμίσεις του Καρόλου Μαρτέλου (αρχές των μέσων του 8ου αιώνα), η ιστοριογραφία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει τονίσει τα κληρονομημένα από τους Ρωμαίους στρατιωτικά χαρακτηριστικά των Φράγκων από την έναρξη της κατάκτησης της Γαλατίας. Οι βυζαντινοί συγγραφείς παρουσιάζουν αρκετές αντιφάσεις και δυσκολίες. Ο Προκόπιος αρνείται για τους Φράγκους τη χρήση του δόρατος ενώ ο Αγαθίας το θεωρεί ένα από τα κύρια όπλα τους. Συμφωνούν ότι οι Φράγκοι ήταν κυρίως πεζοί, πετούσαν τσεκούρια και έφεραν σπαθί και ασπίδα. Και οι δύο συγγραφείς αντικρούουν επίσης την αυθεντία των Γαλατών συγγραφέων της ίδιας γενικά χρονικής περιόδου (Σιδώνιος Απολλινάρις και Γρηγόριος της Τουρ) και τα αρχαιολογικά στοιχεία. Ο Lex Ribuaria, ο νομικός κώδικας των αρχών του 7ου αιώνα της Ρηνανίας ή των Ριπουαριανών Φράγκων, καθορίζει τις αξίες των διαφόρων αγαθών. Ενώ ένα δόρυ και η ασπίδα άξιζαν μόνο δύο σόλιδους, ένα ξίφος και το θηκάρι άξιζαν επτά, ένα κράνος έξι και ένας «μεταλλικός χιτώνας» δώδεκα.[44] Τα σαξ και οι αιχμές βελών αφθονούν στους τάφους των Φράγκων, παρόλο που οι Βυζαντινοί ιστορικοί δεν τα συνδέουν με τους Φράγκους. Οι πηγές του Γρηγορίου και του Lex Salica υπονοούν ότι οι πρώτοι Φράγκοι ήταν λαός ιππέων. Στην πραγματικότητα ορισμένοι σύγχρονοι ιστορικοί έχουν υποστηρίξει ότι οι Φράγκοι διέθεταν τόσο πολλά άλογα που μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν για να οργώσουν τα χωράφια τους και έτσι ήταν γεωργικά τεχνολογικά προηγμένοι έναντι των γειτόνων τους. Ο Lex Ribuaria διευκρινίζει ότι η αξία μιας φοράδας ήταν ίδια με αυτή ενός βοδιού ή μιας ασπίδας και ενός δόρατος, δύο σόλιδοι, και ενός επιβήτορα επτά ή ίδια με ένα σπαθί και το θηκάρι, που υποδηλώνει ότι τα άλογα ήταν σχετικά κοινά. Ίσως οι βυζαντινοί συγγραφείς θεωρούσαν το φράγκικο ασήμαντο σε σχέση με το ελληνικό ιππικό, κάτι που μάλλον είναι ακριβές. Σύνθεση και ανάπτυξη Το φραγκικό στρατιωτικό κατεστημένο ενσωμάτωσε πολλούς από τους προϋπάρχοντες ρωμαϊκούς θεσμούς στη Γαλατία, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια και μετά τις κατακτήσεις του Κλόβις Α' στα τέλη του 5ου και στις αρχές του 6ου αιώνα. Η φραγκική στρατιωτική στρατηγική περιστρεφόταν γύρω από την κατοχή και κατάληψη οχυρωματικών κέντρων (κάστρα) και γενικά τα κέντρα αυτά φρουρούνταν από φρουρές militiesή laeti, που ήταν πρώην Ρωμαίοι μισθοφόροι γερμανικής καταγωγής. Σε όλη τη Γαλατία οι απόγονοι των Ρωμαίων στρατιωτών συνέχισαν να φορούν τις στολές τους και να εκτελούν τα εθιμοτυπικά τους καθήκοντα. Αμέσως κάτω από τον Φράγκο βασιλιά στη στρατιωτική ιεραρχία βρίσκονταν οι leudes, οι ορκισμένοι ακόλουθοί του, που ήταν γενικά «παλιοί στρατιώτες» σε υπηρεσία μακριά από την αυλή. Ο βασιλιάς είχε μια επίλεκτη σωματοφυλακή, που ονομαζόταν truste. Τα μέλη της συχνά υπηρετούσαν σε centannae, οικισμούς φρουρών που ιδρύονταν για στρατιωτικούς και αστυνομικούς σκοπούς. Η καθημερινή σωματοφυλακή του βασιλιά αποτελείτο από antrustiones (ανώτεροι στρατιώτες που ήταν αριστοκράτες σε στρατιωτική θητεία) και pueri (κατώτεροι στρατιώτες και όχι αριστοκράτες). Όλοι οι υψηλόβαθμοι άνδρες είχαν pueri. Ο Φράγκος στρατός δεν αποτελείτο μόνο από Φράγκους και Γαλατο-Ρωμαίους, αλλά περιείχε επίσης Σάξονες, Αλανούς, Ταϊφάλους και Αλαμαννούς. Μετά την κατάκτηση της Βουργουνδίας(534) οι καλά οργανωμένοι στρατιωτικοί θεσμοί αυτού του βασιλείου ενσωματώθηκαν στο Φραγκικό βασίλειο. Επικεφαλής μεταξύ αυτών ήταν ο μόνιμος στρατός υπό τη διοίκηση του Πατρικίου της Βουργουνδίας. Στα τέλη του 6ου αιώνα, κατά τη διάρκεια των πολέμων που υποκινήθηκαν από τη Φρεδεγόνδη και την Μπρουνχίλντα, οι Μεροβίγγιοι μονάρχες εισήγαγαν ένα νέο στοιχείο στους στρατούς τους: την τοπική στρατολόγηση. Η στρατολόγηση περιλάμβανε όλους τους ικανούς άντρες μιας περιφέρειας που έπρεπε να παρουσιαστούν για στρατιωτική θητεία όταν καλούνταν. Η τοπική στρατολόγηση ίσχυε μόνο για μια πόλη και τα περίχωρά της. Αρχικά μόνο σε ορισμένες πόλεις της δυτικής Γαλατίας, της Νευστρίας και της Ακουιτανίας οι βασιλιάδες είχαν το δικαίωμα ή την εξουσία να την επιβάλλουν. Οι διοικητές των τοπικών στρατολογήσεων ήταν πάντα διαφορετικοί από τους διοικητές των αστικών φρουρών. Συχνά τις πρώτες διοικούσαν οι κόμητες των περιφερειών. Ένα πολύ πιο σπάνιο φαινόμενο ήταν η γενική στρατολόγηση, που ίσχυε σε ολόκληρο το βασίλειο και περιλάμβανε αγρότες (pauperes και inferiores). Γενικές στρατολογήσεις επιβάλλονταν επίσης στα ειδωλολατρικά ακόμη πέραν του Ρήνου δουκάτα με εντολή ενός μονάρχη. Οι Σάξονες, οι Αλαμαννοί και οι Θουρίγγιοι είχαν όλοι τον θεσμό της στρατολόγησης και οι Φράγκοι μονάρχες εξαρτώνταν από αυτόν μέχρι τα μέσα του 7ου αιώνα, όταν οι δούκες άρχισαν να διακόπτουν τους δεσμούς τους με τη μοναρχία. Ο Ραδούλφος της Θουριγγίας επέβαλε στρατολόγηση για έναν πόλεμο εναντίον του Σιγιβέρτου Γ΄ το 640. Γρήγορα η τοπική στρατολόγηση εξαπλώθηκε στην Αυστρασία και στις λιγότερο εκρωμαϊσμένες περιοχές της Γαλατίας. Σε ενδιάμεσο επίπεδο οι βασιλιάδες άρχισαν να επιβάλλουν τοπικές στρατολογήσεις από τις περιοχές της Αυστρασίας (που δεν είχαν μεγάλες πόλεις ρωμαϊκής προέλευσης). Όλες οι μορφές στρατολόγησης σταδιακά εξαφανίστηκαν, ωστόσο, κατά τη διάρκεια του 7ου αιώνα μετά τη βασιλεία του Δαγοβέρτου Α΄. Υπό τους λεγόμενους rois fainéants οι στρατολογήσεις εξαφανίστηκαν στα μέσα του αιώνα στην Αυστρασία και αργότερα στη Βουργουνδία και τη Νευστρία. Μόνο στην Ακουιτανία, που γρήγορα ανεξαρτητοποιήθηκε από την κεντρική φραγκική μοναρχία, οι περίπλοκοι στρατιωτικοί θεσμοί παρέμειναν μέχρι τον 8ο αιώνα. Στο τελευταίο μισό του 7ου αιώνα και στο πρώτο μισό του 8ου στη Μεροβίγγεια Γαλατία κύριοι στρατιωτικοί παράγοντες έγιναν οι λαϊκοί και εκκλησιαστικοί άρχοντες με τις ομάδες των ένοπλων οπαδών τους. Οι άλλες πτυχές του στρατού των Μεροβίγγεων, κυρίως ρωμαϊκής προέλευσης ή καινοτομίες ισχυρών βασιλιάδων, εξαφανίστηκαν τον 8ο αιώνα. Στρατηγική, τακτική και εξοπλισμός Οι Μεροβίγγειοι στρατοί χρησιμοποιούσαν χιτώνια, κράνη, ασπίδες, λόγχες, ξίφη, τόξα και βέλη και πολεμικά άλογα. Ο οπλισμός των ιδιωτικών στρατών έμοιαζε με εκείνο των Γαλατορωμαίκών potentiatores της ύστερης Αυτοκρατορίας. Ένα ισχυρό στοιχείο του αλανικού ιππικού που εγκαταστάθηκε στην Αρμορική επηρέασε τον τρόπο μάχης των Βρετόνων μέχρι τον 12ο αιώνα. Οι τοπικά στρατολογούμενοι των πόλεων ήταν λογικά καλά εξοπλισμένοι και ακόμη έφιπποι, αλλά γενικότερα ήταν pauperes και inferiores, που ήταν κυρίως αγρότες στο εμπόριο και έφεραν αναποτελεσματικά όπλα, όπως γεωργικά εργαλεία. Οι λαοί ανατολικά του Ρήνου – Φράγκοι, Σάξονες και ακόμη και Βένεδοι – που μερικές φορές καλούνταν να υπηρετήσουν, φορούσαν υποτυπώδη πανοπλία και έφεραν όπλα όπως δόρατα και τσεκούρια. Λίγοι από αυτούς τους άντρες ήταν έφιπποι. Η κοινωνία των Μεροβίγγειων είχε στρατιωτικό χαρακτήρα. Οι Φράγκοι συγκαλούσαν ετήσιες συνελεύσεις κάθε Marchfeld (1 Μαρτίου), όταν ο βασιλιάς και οι ευγενείς του συγκεντρώνονταν σε μεγάλα ανοιχτά χωράφια και καθόριζαν τους στόχους τους για την επόμενη περίοδο εκστρατείας. Οι συναντήσεις ήταν μια επίδειξη δύναμης για λογαριασμό του μονάρχη και ένας τρόπος για να διατηρήσει την πίστη μεταξύ των στρατευμάτων του. Στους εμφύλιους πολέμους τους οι Μεροβίγγειοι βασιλείς επικεντρώνονταν στην κατοχή οχυρών θέσεων και στη χρήση πολιορκητικών μηχανών. Σε πολέμους που διεξάγονταν εναντίον εξωτερικών εχθρών στόχος τους ήταν συνήθως η απόκτηση λείας ή η επιβολή φόρου. Μόνο στα εδάφη πέρα ​​από τον Ρήνο οι Μεροβίγγιοι επεδίωξαν να επεκτείνουν τον πολιτικό έλεγχο στους γείτονές τους. Ως προς την τακτική οι Μεροβίγγι οι δανείστηκαν πολλά από τους Ρωμαίους, ειδικά όσον αφορά τον πολιορκητικό πόλεμο. Οι τακτικές μάχης τους ήταν εξαιρετικά ευέλικτες και είχαν σχεδιαστεί για να ανταποκρίνονται στις συγκεκριμένες συνθήκες μιας μάχης. Η τακτική των τεχνασμάτων χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον. Το ιππικό αποτελούσε μεγάλο τμήμα του στρατού, αλλά τα στρατεύματα συχνά αφίππευαν για να πολεμήσουν πεζοί. Οι Μεροβίγγιοι μπορούσαν να αναπτύσσουν ναυτικές δυνάμεις: η ναυτική εκστρατεία που διεξήχθη κατά των Δανών από τον Θευδέριχο Α΄ το 515 περιλάμβανε ποντοπόρα πλοία, ενώ ποταμόπλοια χρησιμοποιήθηκαν στον Λίγηρα, τον Ροδανό και τον Ρήνο. Σε ένα σύγχρονο γλωσσολογικό πλαίσιο η γλώσσα των πρώτων Φράγκων αποκαλείται ποικιλοτρόπως «παλαιά φραγκική» ή «παλαιά φραγκονική» και αυτοί οι όροι αναφέρονται στη γλώσσα των Φράγκων πριν από την εμφάνιση της μετατόπισης συμφώνων στα ανώτερα γερμανικά, που έλαβε χώρα μεταξύ 600 και 700 μ.Χ. Μετά από αυτή τη μετατόπιση συμφώνων η φράγκικη διάλεκτος αποκλίνει, με τις διαλέκτους που θα γίνονταν τα σύγχρονα Ολλανδικά να μην υφίστανται τη μετατόπιση αυτή, ενώ όλες οι άλλες την υπέστησαν σε διάφορους βαθμούς. Ως αποτέλεσμα η διάκριση μεταξύ Παλαιάς Ολλανδικής και Παλαιάς Φραγκικής είναι σε μεγάλο βαθμό αμελητέα, με την Παλαιά Ολλανδική (επίσης αποκαλούμενη Παλαιά Χαμηλή Φραγκονική) να είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για τη διάκριση μεταξύ των επηρεαζόμενων και μη παραλλαγών μετά την προαναφερθείσα Δεύτερη Γερμανική μετατόπιση συμφώνων.Η φράγκικη γλώσσα δεν έχει πιστοποιηθεί άμεσα, εκτός από ένα πολύ μικρό αριθμό ρουνικών επιγραφών που έχουν βρεθεί στη φράγκικη επικράτεια της εποχής, όπως η επιγραφή Μπέργκακερ. Ωστόσο ένας σημαντικός όγκος του φράγκικου λεξιλογίου έχει ανακατασκευαστεί με την εξέταση πρώιμων γερμανικών δανεικών λέξεων που βρέθηκαν στα παλαιά γαλλικά καθώς και μέσω της συγκριτικής ανακατασκευής μέσω των ολλανδικών. Η επιρροή της παλαιάς φραγκονικής γλώσσας στο γαλατορωμαϊκό λεξιλόγιο και τη φωνολογία της εποχής ήταν από καιρό ζητήματα επιστημονικής συζήτησης. Η φράγκικη επιρροή θεωρείται ότι περιλαμβάνει τους χαρακτηρισμούς των τεσσάρων βασικών κατευθύνσεων: nord "βορράς", sud "νότος", est "ανατολή" και ouest "δύση" και τουλάχιστον επιπλέον 1000 βασικές λέξεις.Αν και οι Φράγκοι κατέκτησαν τελικά όλη τη Γαλατία, οι ομιλητές της Φραγκικής φαίνεται ότι επεκτάθηκαν σε επαρκή αριθμό μόνο στη βόρεια Γαλατία για να έχουν γλωσσικό αποτέλεσμα. Για αρκετούς αιώνες η βόρεια Γαλατία ήταν μια δίγλωσση περιοχή (Λαϊκή Λατινική και Φραγκική). Η γλώσσα που χρησιμοποιείτο στη γραφή, στην κυβέρνηση και στην Εκκλησία ήταν η Λατινική. Ο Ούρμπαν T. Χολμς υποστήριξε ότι μια γερμανική γλώσσα συνέχισε να ομιλείται ως δεύτερη γλώσσα από δημόσιους αξιωματούχους στη δυτική Αυστρασία και τη Βόρεια Νευστρία μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 850 και ότι εξαφανίστηκε εντελώς ως ομιλούμενη γλώσσα κατά τον 10ο αιώνα από περιοχές όπου σήμερα μόνο ομιλείται μόνο η γαλλική.. Η πρώιμη φράγκικη τέχνη και αρχιτεκτονική ανήκει σε μια φάση γνωστή ως τέχνη της Περιόδου των μεταναστεύσεων, που έχει αφήσει ελάχιστα κατάλοιπα. Η επόμενη περίοδος ονομάζεται Καρολίγγια τέχνη ή, ειδικά στην αρχιτεκτονική, προ-ρωμανική. Ελάχιστη μεροβίγγεια αρχιτεκτονική έχει διατηρηθεί. Οι αρχαιότερες εκκλησίες φαίνεται να ήταν από ξύλο, με τα μεγαλύτερα παραδείγματα τύπου βασιλικής. Το πληρέστερα σωζόμενο παράδειγμα, ένα βαπτιστήριο στο Πουατιέ, είναι ένα κτίριο με τρεις αψίδες γαλατορωμαϊκού ρυθμού. Μια σειρά από μικρά βαπτιστήρια μπορεί να δει κανείς στη Νότια Γαλλία, καθώς αυτά έπαψαν να είναι της μόδας, δεν εκσυγχρονίσθηκαν και στη συνέχεια επιβίωσαν ως είχαν. Κοσμήματα (όπως καρφίτσες), όπλα (συμπεριλαμβανομένων ξίφη με διακοσμητικές λαβές) και είδη ένδυσης και υπόδυσης (όπως κάπες και σανδάλια) έχουν βρεθεί σε μια σειρά ταφικών τοποθεσιών. Ο τάφος της Βασίλισσας Αρεγούνδης, που ανακαλύφθηκε το 1959, και ο Θησαυρός του Γκουρντόν, που δημιουργήθηκε λίγο μετά το 524, είναι αξιοσημείωτα παραδείγματα. Τα λιγοστά μεροβίγγεια εικονογραφημένα χειρόγραφα που έχουν διασωθεί, όπως το Γελασιανό Μυστήριο, περιέχουν πολλές ζωόμορφες παραστάσεις. Τέτοια φράγκικα αντικείμενα δείχνουν μεγαλύτερη χρήση του ρυθμού και των μοτίβων της Ύστερης Αρχαιότητας και μικρότερο βαθμό δεξιοτεχνίας και πολυπλοκότητας στον σχεδιασμό και την κατασκευή από συγκρίσιμα έργα από τα Βρετανικά Νησιά. Τόσο λίγα έχουν διασωθεί, ωστόσο, που η καλύτερη ποιότητα εργασίας αυτής της περιόδου μπορεί να μην εκπροσωπείται.Τα αντικείμενα που παρήχθησαν από τα κύρια κέντρα της Καρολίγγειας Αναγέννησης, που αντιπροσωπεύουν ένα μετασχηματισμό από εκείνα της προηγούμενης περιόδου, έχουν επιβιώσει σε πολύ μεγαλύτερη ποσότητα. Οι τέχνες χρηματοδοτήθηκαν αφειδώς και ενθαρρύνθηκαν από τον Καρλομάγνο, χρησιμοποιώντας εισαγόμενους καλλιτέχνες όπου χρειαζόταν, και τα καρολίγγεια έργα ήταν καθοριστικά για τη μελλοντική πορεία της δυτικής τέχνης. Τα καρολίγγια χειρόγραφα και οι πλάκες από ελεφαντόδοντο, που έχουν διασωθεί σε λογικό αριθμό, προσεγγίζουν σε ποιότητα αυτά της Κωνσταντινούπολης. Το κύριο μνημείο της Καρολίγγειας αρχιτεκτονικής που σώζεται είναι το Ανακτορικό Παρεκκλήσι στο Άαχεν, που είναι μια εντυπωσιακή και πιστή αντιγραφή του Αγίου Βιταλίου της Ραβέννας – από όπου ήρθαν ορισμένοι από τους κίονες. Υπήρχαν επίσης πολλάάλλα σημαντικά κτίρια, όπως της Σεντούλα ή του Αγίου Γάλλου, ή ο παλιός Καθεδρικός Ναός της Κολωνίας, από τότε που ξαναχτίστηκε. Αυτές οι μεγάλες κατασκευές και συγκροτήματα έκαναν συχνή χρήση πύργων. Ένα σημαντικό κομμάτι της Φράγκικης αριστοκρατίας ακολούθησε γρήγορα τον Κλόβι στον Χριστιανισμό (η Φράγκικη εκκλησία των Μεροβίγγειων). Ο προσηλυτισμός όλων των υπό Φραγκική κυριαρχία απαιτούσε σημαντικό χρόνο και προσπάθεια. Ο απόηχος του φραγκικού παγανισμού μπορούν να βρεθούν στις πρωτογενείς πηγές, αλλά το νόημά τους δεν είναι πάντα ξεκάθαρο. Οι ερμηνείες από τους σύγχρονους μελετητές διαφέρουν πολύ, αλλά είναι πιθανό ο φραγκικός παγανισμός να μοιράζεται τα περισσότερα από τα χαρακτηριστικά άλλων ποικιλιών του γερμανικού παγανισμού. Η μυθολογία των Φράγκων ήταν πιθανώς μια μορφή γερμανικού πολυθεϊσμού. Ήταν άκρως τελετουργικό. Πολλές καθημερινές δραστηριότητες επικεντρώνονταν γύρω από τις πολλαπλές θεότητες, η κυριότερη από τις οποίες μπορεί να ήταν ο Κινώταυρος, θεός του νερού από τον οποίο οι Μεροβίγγοι λέγεται ότι είχαν την καταγωγή τους. Οι περισσότεροι θεοί τους συνδέονταν με τοπικά λατρευτικά κέντρα και ο ιερός χαρακτήρας και η δύναμή τους συνδέονταν με συγκεκριμένες περιοχές, έξω από τις οποίες ούτε τους λάτρευαν ούτε τους φοβόντουσαν. Οι περισσότεροι από τους θεούς ήταν «κοσμικοί», διέθεταν μορφή και συνδέονταν με συγκεκριμένα αντικείμενα, σε αντίθεση με τον Θεό του Χριστιανισμού.Ο φραγκικός παγανισμός εμφανίζεται στον τόπο ταφής του Χιλδέριχου Α΄, όπου το σώμα του βασιλιά βρέθηκε καλυμμένο με ύφασμα διακοσμημένο με πολυάριθμες μέλισσες. Υπάρχει μια πιθανή σχέση με τις μέλισσες του παραδοσιακού φράγκικου όπλου, του αγγώνα (που σημαίνει «τσίμπημα»), από τη χαρακτηριστική αιχμή του δόρατος. Μερικοί Φράγκοι, όπως ο σφετεριστής του 4ου αιώνα Σιλβάνος, ασπάστηκαν νωρίς τον Χριστιανισμό. Το 496 ο Κλόβις Α', ο οποίος είχε παντρευτεί μια Βουργουνδή Καθολική ονόματι Κλοτίλδη το 493, βαφτίστηκε από τον Αγιο Ρεμίγιο μετά από μια αποφασιστική νίκη επί των Αλαμανών στη Μάχη του Τόλμπιακ. Σύμφωνα με τον Γρηγόριο της Τουρ πάνω από τρεις χιλιάδες στρατιώτες του βαφτίστηκαν μαζί του. Η μεταστροφή του Κλόβις είχε βαθιά επίδραση στην πορεία της ευρωπαϊκής ιστορίας, γιατί εκείνη την εποχή οι Φράγκοι ήταν η μόνη μεγάλη εκχριστιανισμένη γερμανική φυλή χωρίς κυρίως Αρειανική αριστοκρατία και αυτό οδήγησε σε μια φυσικά φιλική σχέση μεταξύ της Καθολικής Εκκλησίας και των ολοένα και πιο ισχυρών Φράγκων. Παρόλο που πολλοί από τη Φράγκικη αριστοκρατία ακολούθησαν γρήγορα τον Κλόβις στον Χριστιανισμό, ο προσηλυτισμός όλων των υπηκόων του επιτεύχθηκε μόνο μετά από σημαντική προσπάθεια και, σε ορισμένες περιοχές, για μια περίοδο άνω των δύο αιώνων. Το Χρονικό του Αγίου Διονυσίου αναφέρει ότι, μετά τη μεταστροφή του Κλόβις, αρκετοί ειδωλολάτρες που ήταν δυσαρεστημένοι με αυτή την εξέλιξη συνασπίσθηκαν γύρω από τον Ραγνάριο, που είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην αρχική άνοδο του Κλόβις στην εξουσία. Αν και το κείμενο παραμένει ασαφές ως προς το ακριβές πρόσχημα, ο Κλόβις επέβαλε την εκτέλεση του Ραγνάριου.. Οι εναπομείναντες θύλακες αντίστασης εξαλείφθηκαν η μια μετά την άλλη, κυρίως λόγω του έργου ενός διευρυνόμενου δικτύου μοναστηριών. Η Μεροβίγγεια Εκκλησία διαμορφώθηκε τόσο από εσωτερικές όσο και από εξωτερικές δυνάμεις. Έπρεπε να συμβιβαστεί με μια καθιερωμένη γαλατορωμαϊκή ιεραρχία που αντιστεκόταν στις αλλαγές στον πολιτισμό της, να εκχριστιανίσει τις ειδωλολατρικές ευαισθησίες και να καταστέλλει την έκφρασή τους, να παρέχει μια νέα θεολογική βάση για τις μεροβίγγειες μορφές βασιλείας, βαθιά ριζωμένες στην παγανιστική γερμανική παράδοση, και να συμβαδίζει με τις ιρλανδικές και τις αγγλοαξονικές ιεραποστολικές δραστηριότητες και παπικές απαιτήσεις. Η καρολίγγεια αναμόρφωση του μοναχισμού και οι σχέσεις εκκλησίας-κράτους ήταν το κύριο μέλημα της Φραγκικής Εκκλησίας. Η ολοένα και πιο πλούσια ελίτ των Μεροβίγγιεων προίκισε πολλά μοναστήρια, συμπεριλαμβανομένου εκείνου του Ιρλανδού ιεραπόστολου Κολουμβάνου. Τον 5ο, τον 6ο και τον 7ο αιώνα εμφανίσθηκαν δύο μεγάλα κύματα ερημητισμού στον κόσμο των Φράγκων, που οδήγησαν σε νομοθεσία που απαιτούσε από όλους τους μοναχούς και τους ερημίτες να ακολουθούν τον Κανόνα του Αγίου Βενέδικτου. Η Εκκλησία είχε μερικές φορές μια δύσκολη σχέση με τους Μεροβίγγειους βασιλιάδες, των οποίων η αξίωση να κυβερνούν εξαρτιόταν από ένα μυστικό βασιλικής καταγωγής και οι οποίοι έτειναν να επανέλθουν στην πολυγαμία των ειδωλολατρών προγόνων τους. Η Ρώμη ενθάρρυνε τους Φράγκους να αντικαταστήσουν σταδιακά τη Γαλικανή λειτουργία με τη Ρωμαϊκή. Αργότερα η Εκκλησία ήταν υποστηρικτική και ένας Αυτοκράτορας εστεμμένος από τον Πάπα ήταν πολύ περισσότερο της αρεσκείας τους. Όπως και με άλλους γερμανικούς λαούς οι νόμοι των Φράγκων απομνημονεύονταν από «ραχιμβούργους», που ήταν ανάλογοι με τους νομολέκτες της Σκανδιναβίας. Τον 6ο αιώνα, όταν αυτοί οι νόμοι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σε γραπτή μορφή, υπήρχαν δύο βασικές νομικές υποδιαιρέσεις: οι Σάλιοι Φράγκοι υπάγονταν στον Σαλικό νόμο και οι Ριπουάριοι Φράγκοι στον Ριπουάριο νόμο. Οι Γαλατορωμαίοι νότια του Ποταμού Λίγηρα και ο κλήρος συνέχισαν να υπόκεινται στο παραδοσιακό Ρωμαϊκό Δίκαιο. Το γερμανικό δίκαιο αφορούσε σε μεγάλο βαθμό την προστασία των ατόμων και λιγότερο την προστασία των συμφερόντων του κράτους. Σύμφωνα με τον Μισέλ Ρους «Οι Φράγκοι δικαστές αφιέρωναν τόση προσοχή σε μια υπόθεση που αφορούσε την κλοπή ενός σκύλου, όση οι Ρωμαίοι δικαστές σε υποθέσεις που αφορούσαν τη φορολογική ευθύνη των curiales, ή των δημοτικών συμβούλων». Ο όρος Φράγκος έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς Ορθόδοξους και Μουσουλμάνους γείτονες του μεσαιωνικού λατινικού χριστιανικού κόσμου (και πέραν αυτού, όπως στην Ασία) ως γενικό συνώνυμο για έναν Ευρωπαίο από τη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, περιοχές που ακολούθησαν το λατινικό τελετουργικό του Χριστιανισμού, υπό την εξουσία του Πάπα της Ρώμης. Ένας άλλος όρος με παρόμοια χρήση ήταν το Λατίνοι. Οι σύγχρονοι ιστορικοί αναφέρονται συχνά στους Χριστιανούς που ακολουθούν το λατινικό τελετουργικό στην ανατολική Μεσόγειο ως Φράγκους ή Λατίνους, ανεξάρτητα από τη χώρα καταγωγής τους, ενώ χρησιμοποιούν τις λέξεις Ονομασίες των Ελλήνων και Ρούμι για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Σε πολλά ελληνικά νησιά οι Καθολικοί εξακολουθούν να αναφέρονται ως Φράγκοι, για παράδειγμα στη Σύρο, όπου ονομάζονται Φραγκοσυριανοί. Η περίοδος της κυριαρχίας των Σταυροφόρων στα ελληνικά εδάφη είναι γνωστή μέχρι σήμερα ως Φραγκοκρατία («κυριαρχία των Φράγκων»). Κατά τη Μογγολική Αυτοκρατορία τον 13-14ο αιώνα οι Μογγόλοι χρησιμοποιούσαν τον όρο «Φράγκοι» για να προσδιορίσουν τους Ευρωπαίους. Οι Πέρσες χρησιμοποίησαν και διέδωσαν τον όρο σε όλη τη Μέση Ανατολή με την επέκταση της γλώσσας τους. Ο όρος Φραγκιστάν ("Χώρα των Φράγκων") χρησιμοποιήθηκε από τους Μουσουλμάνους για αναφορά στη Χριστιανική Ευρώπη για αρκετούς αιώνες στο Ιράν και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι Κινέζοι ονόμασαν τους Πορτογάλους Φολανγκγί 佛郎機 ("Φράγκους") τη δεκαετία του 1520 στις μάχες του Τουμέν και του Ξικαοουάν. Ορισμένες άλλες ποικιλίες των Μανδαρινικών κινέζικων πρόφεραν τους χαρακτήρες ως Φαχ-λαν-κι. Η Μεσογειακή κοινή γλώσσα(Lingua Franca ή «Φράγκικη γλώσσα») ήταν μια μεικτή απλή γλώσσα που ομιλήθηκε για πρώτη φορά από Ευρωπαίους Χριστιανούς και Μουσουλμάνους του 11ου αιώνα στα λιμάνια της Μεσογείου και παρέμεινε σε χρήση μέχρι τον 19ο αιώνα. Παραδείγματα παράγωγων λέξεων : Frëng στα Αλβανικά Frenk στα Τουρκικά Firəng στα Aζερικά (προερχόμενη από τα Περσικά) al-Faranj, Afranj και Firinjīyah στα Αραβικά Farang (فرنگ), Farangī (فرنگی) στα Περσικά, επίσης το τοπωνύμιο Frangistan (فرنگستان) Faranji στα Τατζίκ γλώσσα. Ferengi or Faranji σε μερικές Τουρκικές γλώσσες Fereng στα Αμχαρικά, Farangi στα Τιγκρινιακά και παράγωγα σε άλλες γλώσσες του Κέρατος της Αφρικής, αναφέρεται γενικά σε λευκούς. Feringhi ή Firang στα Χίντι και Ούρντου (προερχόμενη από τα Περσικά) Phirangee σε some other Indian languages Parangiar στα Ταμίλ Parangi στα Μαλαγιαλάμ. Στα Σιναλεζικά, η λέξη αναφέρεται ειδικά στους Πορτογάλους Bayingyi (ဘရင်ဂျီ) στα Βιρμανικά Barang στα Kαμποτζιανά Feringgi στα Μαλαϊκά Folangji ή Fah-lan-ki (佛郎機) και Fulang στα Κινεζικά Farang (ฝรั่ง) στα Ταϊλανδικά. Pirang ("ξανθοί"), Perangai ("ευέξαπτοι") στα ΙνδονησιακάΣτα Ταϊλανδικά η λέξη μπορεί να αναφέρεται σε οποιοδήποτε Ευρωπαίο. Όταν η παρουσία Αμερικανών στρατιωτών κατά τον Πόλεμο του Βιετνάμ έφερε τους Ταϊλανδούς σε επαφή με Αφροαμερικανούς, αυτοί (και οι άνθρωποι αφρικανικής καταγωγής γενικά) ονομάστηκαν Φάραγκ νταμ ("Μαύροι Φάραγκ", ฝรั่งดำ). Τέτοιες λέξεις μερικές φορές υποδηλώνουν επίσης πράγματα, φυτά ή πλάσματα που εισήγαγαν οι Ευρωπαίοι/Φράγκοι. Για παράδειγμα στα Kαμποτζιανά το môn barang, κυριολεκτικά "Γαλλικό κοτόπουλο", αναφέρεται στη γαλοπούλα και στα Ταϊλανδικά Φάραγκ είναι το όνομα τόσο για τους Ευρωπαίους όσο και για το φρούτο γκουάβα, που εισήχθη από Πορτογάλους εμπόρους πριν από 400 χρόνια. Στο σύγχρονο Ισραήλ η λέξη Γίντις פרענק (Φρενκ), με μια περίεργη ετυμολογική εξέλιξη, αναφέρεται στους Μιζραχίτες Εβραίους στα σύγχρονα εβραϊκά και έχει μια έντονα υποτιμητική χροιά.Μερικοί γλωσσολόγοι (μεταξύ αυτών οι Δρ. Τζαν Τεντ και Πολ Γκέρατι) έχουν υποστηρίξει ότι ο όρος Παλάγκι για τους Ευρωπαίους τωνΣαμόα και γενικά των των Πολυνησίων μπορεί επίσης να είναι συγγενής, πιθανώς όρος-δάνειο που προήλθε από την πρώιμη επαφή των νησιωτών του Ειρηνικού και των Μαλαισίων. Οι Φράγκοι ήταν υψηλόσωμοι, είχαν ανοιχτό χρώμα δέρματος και ξανθά μαλλιά. Φορούσαν βράκες από λινό ύφασμα ή δέρμα ζώου και άφηναν συχνά ακάλυπτο το πάνω μέρος του σώματός τους. Ήταν «βάρβαροι», διέθεταν πολύ πρωτόγονα μέσα για την καλλιέργεια της γης, θεωρούσαν πολύ φυσιολογικό το να προβαίνουν σε λεηλασίες για να καλύπτουν τις ανάγκες τους. Όντας υποχρεωμένοι να κατασκευάζουν και να επισκευάζουν τα όπλα τους, οι Φράγκοι είχαν εξελιχθεί σε πολύ επιδέξιους τεχνίτες. Το ταλέντο τους στην κατεργασία μετάλλων διακρίνεται ιδιαίτερα από τα έργα χρυσοχοΐας, τα οποία ήταν φιλοτεχνημένα στα πρότυπα της τέχνης των στεπών. Μετά την Δ΄ Σταυροφορία και την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι Σταυροφόροι ίδρυσαν στην Ελλάδα κρατίδια, σε μια περίοδο από τον 12ο μέχρι τον 16ο αιώνα που ονομάστηκε Φραγκοκρατία. Οι Φράγκοι έδωσαν το όνομά τους στο κράτος της Γαλλίας (France, Frankreich), αν και η γλώσσα τους τελικά δεν επικράτησε. Επίσης έχουν δώσει το όνομά τους στην περιοχή της Φραγκονίας (Franken) στη Βαυαρία.Από τους κατοίκους των ελληνικών, σλαβικών και μουσουλμανικών χωρών Φράγκοι ονομάζονταν αδιακρίτως (και σε ορισμένες περιπτώσεις ονομάζονται ακόμη) οι λατινικής και γερμανικής καταγωγής λαοί της Ευρώπης. Η λέξη υποδήλωνε επίσης τη ρωμαιοκαθολική πίστη (φραγκοκκλησιά, φραγκόπαπας, φραγκεύω). Φραγκία

Οι Φράγκοι (λατινική γλώσσα: Franci ή gens Francorum) ήταν ένα σύνολο γερμανικών φύλων, το όνομα του οποίου αναφέρεται για πρώτη φορά σε ρωμαϊκές πηγές του 3ου αιώνα, συνδεδεμένο με φυλές στον Ρήνο, στο χείλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αργότερα, ο όρος συνδέθηκε με τις εκρωμαϊσμένες γερμανικές δυναστείες εντός της καταρρέουσας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι οποίες τελικά διοίκησαν ολόκληρη την περιοχή μεταξύ των ποταμών Λίγηρα και Ρήνου και επέβαλαν την εξουσία τους σε πολλά άλλα μεταρωμαϊκά βασίλεια και γερμανικούς λαούς, αναγνωριζόμενες αργότερα από την Καθολική Εκκλησία ως διάδοχοι των παλαιών ηγεμόνων της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Παρόλο που το φράγκικο όνομα εμφανίζεται στον 3ο αιώνα, τουλάχιστον μερικές από τις αρχικές φράγκικες φυλές ήταν από καιρό γνωστές με τα δικά τους ονόματα στους Ρωμαίους, τόσο ως σύμμαχοι που προσέφεραν στρατιώτες όσο και ως εχθροί. Το νέο όνομα εμφανίζεται για πρώτη φορά όταν οι Ρωμαίοι και οι σύμμαχοί τους έχαναν τον έλεγχο της περιοχής του Ρήνου. Οι Φράγκοι αναφέρθηκαν για πρώτη φορά ότι συνεργάστηκαν για να εισβάλουν στη ρωμαϊκή επικράτεια, αλλά από την αρχή αυτό συνδέθηκε και με επιθέσεις εναντίον τους που οργανώθηκαν έξω από την περιοχή των συνόρων τους, για παράδειγμα από τους Σάξονες, και από την επιθυμία των συνοριακών φύλων να μετακινηθούν στη ρωμαϊκή επικράτεια. Οι γερμανικές φυλές που σχημάτική-γλωσσική ομάδα.Γνωστοί φράγκικοι λαοί εντός των ρωμαϊκών συνόρων του Ρήνου ήταν οι Σάλιοι Φράγκοι, στους οποίους επιτράπηκε να ζήσουν στη ρωμαϊκή επικράτεια, ενώ άλλοι Φράγκοι μετά από πολλές απόπειρες κατέκτησαν τη ρωμαϊκή συνοριακή πόλη της Κολωνίας και εγκαταστάθηκαν στην αριστερή όχθη του Ρήνου. Αργότερα, σε μία περίοδο συγκρούσεων σε ολόκληρη τη Γαλατία στις δεκαετίες του 450 και του 460, ο Φράγκος Χιλδέριχος Α΄ ήταν ένας από τους στρατιωτικούς ηγέτες που διοίκησαν ρωμαϊκές δυνάμεις διαφόρων εθνικών δεσμών. Ο Χιλδέριχος και ο γιος του, Κλόβις Α΄, αντιμετώπισαν τον ανταγωνισμό του Αιγίδιου και του γιου του ως διεκδικητές του βασιλείου των Φράγκων και διοικητές των ρωμαϊκών δυνάμεων του Λίγηρα (σύμφωνα με τον Γρηγόριο Τουρώνη, ο Αιγίδιος κυβέρνησε το βασίλειο για 8 χρόνια όταν ο Χιλδέριχος βρισκόταν σε εξορία, ενώ ο γιος του αναφέρεται ως "βασιλιάς των Ρωμαίων"). Αυτός ο νέος τύπος βασιλείου, εμπνευσμένος ίσως από τον Αλάριχο Α', αντιπροσωπεύει την αρχή της δυναστείας των Μεροβίγγειων, η οποία κατάφερε να κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος της Γαλατίας τον 6ο αιώνα, καθώς και να εδραιώσει την ηγεσία της σε όλα τα φράγκικα βασίλεια στα σύνορα του Ρήνου. Στη βάση αυτής της αυτοκρατορίας οι αναδυόμενοι Καρολίδες θεωρήθηκαν τελικά ως οι νέοι αυτοκράτορες της δυτικής Ευρώπης το 800. Οι όροι "Φράγκος" ή "Φραγκικός" αναπτύχθηκαν στη συνέχεια σε πολλά διαφορετικά επίπεδα, που μερικές φορές αντιπροσώπευαν ένα πολύ μεγάλο μέρος της Ευρώπης, και από την άλλη, μερικές φορές περιορίζονταν στη Γαλλία. Κατά το Μέσο και τον Ύστερο Μεσαίωνα οι Δυτικοευρωπαίοι μοιράζονταν την πίστη τους στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και συνεργάστηκαν ως σύμμαχοι στις Σταυροφορίες πέρα ​​από την Ευρώπη, στον Λεβάντε. Το 1099 ο πληθυσμός σταυροφόρων της Ιερουσαλήμ αποτελείτο ως επί το πλείστον από Γάλλους αποίκους, που εκείνη την εποχή εξακολουθούσαν να αναφέρονται ως Φράγκοι, και άλλους Ευρωπαίους, όπως Ισπανούς, Γερμανούς και Ούγγρους. Οι Γάλλοι ιππότες αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος της σταθερής ροής ενισχύσεων καθ' όλη τη διάρκεια των διακοσίων χρόνων των Σταυροφοριών, έτσι ώστε οι Άραβες συνέχισαν να αναφέρονται ενιαία στους σταυροφόρους και τους Δυτικοευρωπαίους ως Franjī, ελάχιστα ενδιαφερόμενοι αν προέρχονταν πραγματικά από τη Γαλλία. Οι Γάλλοι Σταυροφόροι εισήγαγαν επίσης στον Λεβάντε τη γαλλική γλώσσα, καθιστώντας τη βάση της lingua franca («φραγκική γλώσσα») των Σταυροφορικών κρατών. Αυτό είχε διαρκή αντίκτυπο στα ονόματα των Δυτικοευρωπαίων σε πολλές γλώσσες.. Η Δυτική Ευρώπη είναι γνωστή εναλλακτικά στους Πέρσες ως «Φραγγκιστάν».Μετά τη Συνθήκη του Βερντέν το 843 το Φραγκικό Βασίλειο χωρίστηκε σε τρία ξεχωριστά: τη Δυτική Φραγκία, τη Μέση Φραγκία και την Ανατολική Φραγκία. Το 870 η Μέση Φραγκία διαιρέθηκε περαιτέρω, με το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειάς της να μοιράζεται μεταξύ της Δυτικής και της Ανατολικής Φραγκίας, που στη συνέχεια θα αποτελέσουν τους πυρήνες του μελλοντικού Βασιλείου της Γαλλίας και της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αντίστοιχα, με τη Δυτική Φραγκία (Γαλλία) να διατηρεί τελικά το χορωνύμιο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%B9

Νεοβαβυλωνιακή Περίοδος

Ως τις αρχές του 21ου αιώνα, η ακρίβεια των παράλληλων γραμμών αποδείξεων της χρονολόγησης αυτής, έφθασε σε 19, καθιστώντας την ίσως την πλέον ελεγμένη επιστημονικά και βεβαιωμένη χρονολογικά περίοδο. Οι πρώτες και σημαντικότερες 7 γραμμές απόδειξης για τη χρονολόγηση της Νεο-Βαβυλωνιακής περιόδου, (χωρισμένες σε 4 ομάδες), είναι οι εξής: 1. Χρονικά και άλλα ιστορικά υπομνήματα: Α. Ο Βερόσσος, και ο Κλαύδιος Πτολεμαίος –ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον- πήραν τις χρονολογίες που αναφέρουν για τις βασιλείες των Νέο-Βαβυλώνιων βασιλείων, από τα Νέο-Βαβυλωνιακά. Εφόσον οι χρονολογήσεις τους συμφωνούν, γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι τα χρονικά αυτά έχει διασωθεί αναλλοίωτα από το Βερόσσο και τον Πτολεμαίο. Και οι δυο συμφωνούν σχετικά με το μήκος της Νέο-Βαβυλωνιακής εποχής. Οι αριθμοί που δίνουν υποδεικνύουν το 604/03 π.Χ. ως το πρώτο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα. Β. Η βασιλική επιγραφή Nabon. Νο 8 (στήλη της Χιλλάχ), που προφανώς γράφηκε στο δεύτερο έτος του Ναβονίδη, μας πληροφορεί ότι ο ναός ε-χουλ-χουλ στη Χαρράν, παρέμενε ερημωμένος για πενήντα τέσσερα χρόνια, δηλαδή μέχρι το έτος ενθρόνισης του Ναβονίδη ο οποίος θέλησε να τον ανοικοδομήσει και πάλι. Τόσο το χρονικό Β.Μ. 21901, όσο και η στήλη της Χαρράν Nabon.Η 1,Β, αναφέρουν ότι οι Μήδοι κατέστρεψαν τη Χαρράν και το ναό της στο δέκατο έκτο έτος του Ναβοπολασσάρ, του πατέρα του Ναβουχοδονόσορα. Έτσι ο Ναβονίδης λογαριάζει τα πενήντα τέσσερα αυτά χρόνια από το έτος εκείνο μέχρι το δικό του έτος ενθρόνισης. Και βεβαίως οι αριθμοί που διατηρήθηκαν από το Βερόσσο και τον Πτολεμαίο κι αυτοί επίσης δείχνουν πως πρόκειται για μια περίοδο πενήντα τεσσάρων χρόνων. Επιπλέον, το Nabon. Νο 18 καταγράφει αστρονομικές παρατηρήσεις βάσει των οποίων, ορίζεται ως πρώτο έτος του Ναβονίδη το 555/554 π.Χ. Άρα, τα πενήντα τέσσερα χρόνια άρχισαν το 610/09 π.Χ. Αν αυτό ήταν το δέκατο έκτο έτος του Ναβοπολασσάρ, τότε το πρώτο έτος του Ναβουχοδονόσορα ήταν το 604/03 π.Χ. Γ. Η βασιλική επιγραφή Nabon. Η 1,Β (ή στήλη της Αντά-Γκουππί) δίνει το μήκος όλων των βασιλείων των Νεο-Βαβυλώνιων βασιλιάδων μέχρι το ένατο έτος του Ναβονίδη (εκτός από τη σύντομη βασιλεία του Λαμπασί-Μαρδώκ, η οποία αγνοείται). Οι αριθμοί που δίνονται στη στήλη, βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία με τους αριθμούς που δίνουν ο Βερόσσος και ο Πτολεμαίος. Οι τρεις παραπάνω πηγές έχουν ομαδοποιηθεί ως μια γραμμή απόδειξης επειδή δεν μπορεί σαφώς να θεμελιωθεί πως αυτά τα έγγραφα είναι ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Έχει ήδη τονιστεί πως, τόσο ο ο Βερόσσος όσο και ο Πτολεμαίος, άντλησαν πιθανόν οι χρονολογικές πληροφορίες τους να έχουν ληφθεί κι αυτές από τα χρονικά. Υπάρχουν κάποιες αποδείξεις πως τα χρονικά συντάχθηκαν με τη βοήθεια των χρονογραφικών πληροφοριών που παρέχονται στα αστρονομικά ημερολόγια. Η πιθανή αλληλεξάρτηση αυτών των πηγών δεν εξασθενεί την αποφασιστική τους ισχύ. Αντιθέτως την ενισχύει. Εφόσον οι βασιλικές επιγραφές διασώζουν χρονολογικές πληροφορίες που είναι σύγχρονες της Νεο-Βαβυλωνιακής εποχής, έχουμε κάθε λόγο να δεχθούμε αυτές τις πληροφορίες ως πραγματικές και αληθινές. Αν οι βασιλικές επιγραφές και οι Βερόσσος και Πτολεμαίος, άντλησαν τις πληροφορίες τους από τα Βαβυλωνιακά χρονικά, τότε οι αριθμοί που δίνουν αποδεικνύεται πως διασώθηκαν σωστοί, αφού συμφωνούν με τις βασιλικές επιγραφές. 2. Οικονομικά και διοικητικά έγγραφα: Έχουν διασωθεί από τη Νεο-Βαβυλωνιακή περίοδο χιλιάδες έγγραφα (οικονομικά και διοικητικά), στα οποία καταγράφεται το έτος, ο μήνας και η μέρα βασιλείας του βασιλιά που βασίλευε στον καιρό συγγραφής του. Έχουμε λοιπόν πολλές πινακίδες από κάθε έτος αυτής της περιόδου. Από αυτά τα έγγραφα μπορεί εξακριβωθεί το μήκος της βασιλείας κάθε βασιλιά, μερικές φορές σχεδόν με προσέγγιση ημέρας. Τα αποτελέσματα στα οποία καταλήγουμε, συμφωνούν με τους αριθμούς που δίνουν ο Βερόσσος και ο Πτολεμαίος, τα χρονικά και οι παράλληλες βασιλικές επιγραφές από τη βασιλεία του Ναβονίδη. Ένα παράδειγμα γι' αυτό, είναι οι χιλιάδες πινακίδες από το αρχείο του τραπεζικού οίκου "Υιοί Εγκιμπί". Τα οικονομικά και διοικητικά έγγραφα είναι πρωτότυπα έγγραφα γραμμένα κατά την ίδια τη Νεο-Βαβυλωνιακή εποχή, και αυτό κάνει αυτή την αποδεικτική γραμμή εξαιρετικά ισχυρή. 3. Αστρονομικά ημερολόγια: Α. Το αστρονομικό ημερολόγιο VAT 4956 περιέχει τριάντα περίπου πλήρως επιβεβαιωμένες αστρονομικές παρατηρήσεις από το τριακοστό έβδομο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα. Ο συνδυασμός αυτών των αστρονομικών θέσεων επαναλαμβάνεται μετά από χιλιάδες χρόνια. Συνεπώς, μόνο ένα έτος υπάρχει που μπορεί να συμφωνεί με αυτό το συνδυασμό: το έτος 568/67 π.Χ. Αυτό ήταν το τριακοστό έβδομο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα, που ο εντοπισμός του στην ιστορία, συμφωνεί με τις ανωτέρω χρονολογικές πηγές. Β. Το παλαιότερο αστρονομικό ημερολόγιο που έχει διασωθεί, το Β.Μ. 32312, καταγράφει αστρονομικές παρατηρήσεις που δίνουν στους ερευνητές τη δυνατότητα να τοποθετήσουν χρονικά την πινακίδα αυτή στο 652/51 π.Χ. Μια ιστορική καταγραφή του κειμένου αυτού, που επαναλαμβάνεται στο Βαβυλωνιακό χρονικό Β.Μ. 86379 (το "Χρονικό Ακιτού"), δείχνει πως το έτος αυτό ήταν το δέκατο έκτο έτος του Σαμάσε-σούμα-ουκίν. Το ημερολόγιο λοιπόν μας πληροφορεί πως η εικοσάχρονη βασιλεία του Σαμάσε-σούμα-ουκίν κάλυπτε την περίοδο 667-648 π.Χ., τα είκοσι δύο έτη της βασιλείας του Κανταλανού την περίοδο 647-626 π.Χ., τα είκοσι ένα έτη της βασιλείας του Ναβοπολάσσαρ την περίοδο 625-605 π.Χ. και τα σαράντα τρία έτη της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα (604-562 π.Χ.). Τα δύο αυτά ημερολόγια θα μπορούσαν με κάθε αυστηρότητα να χρησιμοποιηθούν ως δύο ανεξάρτητες γραμμές αποδείξεων. Επειδή όμως το Β.Μ. 32312 απέχει χρονικά από τη Νεο-Βαβυλωνιακή εποχή κατά δύο βασιλείες (του Σαμάσε-σουμα-ουκίν και του Κανταλανού), αναφέρονται εδώ μόνο ως επικουρική μαρτυρία, για επιβεβαίωση της γνησιότητας των πληροφοριών που παρέχονται στο VAT 4956. 4. Συγχρονισμοί με την Παράλληλη Αιγυπτιακή Χρονολογία: Η χρονολόγηση των Αιγυπτίων βασιλέων που έζησαν στην ίδια περίοδο, έχει καταγραφεί ανεξάρτητα από τις ανωτέρω πηγές χρονολόγησης. Επειδή λοιπόν υπάρχουν τέσσερις συγχρονιστικοί κρίκοι που συνδέουν τις χρονολογήσεις της Βαβυλώνας και της Αιγύπτου κατά την περίοδο αυτή, μπορούμε να εξακριβώσουμε τη σχέση τους και να τις επιβεβαιώσουμε και τις δύο ως ακριβείς. Και οι τέσσερις αυτοί συγχρονιστικοί κρίκοι συμφωνούν με τις ανωτέρω πηγές, αλλά και με τις χρονολογήσεις της Αιγύπτου.

Νεοβαβυλωνιακή Περίοδος, είναι η χρονική περίοδος που ξεκιάει από την αρχή της Βασιλείας του Ναβοπολασσάρ βασιλιά της Βαβυλώνας, το 625 π.Χ., ο οποίος έκανε τη Βαβυλώνα ηγεμόνα της περιοχής της Μεσοποταμίας, και τελειώνει το 539 π.Χ., με την πτώση της Βαβυλώνας από τον Κύρο βασιλιά της Μηδοπερσίας, κατά το 17ο έτος του Ναβονίδη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%B2%CF%85%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82

Ροντέο

Η αμερικανική αγγλική λέξη rodeo προέρχεται απευθείας από το ισπανικό rodeo (roˈðe.o ), το οποίο μεταφράζεται χονδρικά ως «συγκεντρώνω».Η ισπανική λέξη προέρχεται από το ρήμα rodear, που σημαίνει «περιτριγυρίζω» ή «γυρίζω», που χρησιμοποιείται για να αναφέρεται σε «ένα στυλό για τα βοοειδή σε μια έκθεση ή αγορά», που προέρχεται από το λατινικό rota ή rotare, που σημαίνει «περιστρέφω ή περιστρέφομαι».Στην ισπανική Αμερική, το ροντέο ήταν η διαδικασία που χρησιμοποιούσαν οι βακέρο για τη συγκέντρωση των βοοειδών για διάφορους σκοπούς, όπως η μετακίνησή τους σε νέα βοσκοτόπια, ο διαχωρισμός των βοοειδών που ανήκουν σε διαφορετικούς κτηνοτρόφους ή η συλλογή ως προετοιμασία για σφαγή (matanza). Τα ετήσια ροντέο για τον διαχωρισμό των βοοειδών επιβλέπονταν από τους Juez del Campo («Δικαστές των Πεδιάδων»), οι οποίοι αποφάσιζαν όλα τα ζητήματα ιδιοκτησίας. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε επίσης για να αναφέρεται σε εκθέσεις δεξιοτήτων που χρησιμοποιούνται στο εργασιακό ροντέο. Αυτό προέκυψε από αυτές τις ετήσιες συγκεντρώσεις όπου γίνονταν εορτασμοί και οι ιππείς μπορούσαν να επιδείξουν τις ιππικές τους ικανότητες. Ήταν αυτή η τελευταία χρήση που υιοθετήθηκε στην καουμπόικη παράδοση των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά.Ο όρος rodeo χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά το 1834 περίπου για να αναφέρεται σε μια συγκέντρωση βοοειδών. Σήμερα η λέξη χρησιμοποιείται κυρίως για να αναφερθεί σε μια δημόσια έκθεση δεξιοτήτων καουμπόηδων, συνήθως με τη μορφή μιας διαγωνιστικής εκδήλωσης. Πολλές εκδηλώσεις ροντέο βασίστηκαν στις εργασίες που απαιτούνταν από την εκτροφή βοοειδών. Ο εργαζόμενος καουμπόης ανέπτυξε δεξιότητες για να ταιριάζει στις ανάγκες του εδάφους και του κλίματος της αμερικανικής δύσης και υπήρχαν πολλές περιφερειακές παραλλαγές. Οι δεξιότητες που απαιτούνται για τη διαχείριση βοοειδών και αλόγων χρονολογούνται από τις ισπανικές παραδόσεις του βακέρο. Οι πρώτες εκδηλώσεις που έμοιαζαν με ροντέο της δεκαετίας του 1820 και του 1830 ήταν άτυπα γεγονότα στις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες και το βόρειο Μεξικό, με καουμπόηδες και βακέρο να δοκιμάζουν τις εργασιακές τους δεξιότητες ο ένας εναντίον του άλλου. Μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, εμφανίστηκαν αγώνες ροντέο, με τον πρώτο να πραγματοποιείται στο Ντιρ Τρέιλ του Κολοράντο το 1869. Το Πρέσκοτ στην Αριζόνα, διεκδίκησε τη διάκριση της κατοχής του πρώτου επαγγελματικού ροντέο, καθώς χρέωνε την είσοδο και απένειμε τρόπαια το 1888. Μεταξύ 1890 και 1910, τα ροντέο έγιναν δημόσια ψυχαγωγία, μερικές φορές συνδύαζαν παραστάσεις της Άγριας Δύσης με άτομα όπως ο Μπάφαλο Μπιλ, η Άνι Όουκλεϊ και άλλοι χαρισματικοί αστέρες. Μέχρι το 1910, πολλά μεγάλα ροντέο ιδρύθηκαν στη δυτική Βόρεια Αμερική, συμπεριλαμβανομένου του Calgary Stampede, του Pendleton Round-Up και των Cheyenne Frontier Days. Στις 4 Ιουλίου 1883, στη συνοριακή πόλη Πέκος του Τέξας, μια διαμάχη μεταξύ του Τραβ Γουίντχαμ, ενός οδηγού βοοειδών, και του Μοργκ Λίβινγκστον, ενός καταξιωμένου μαζευτή βοοειδών, οδήγησε σε αυτό που η Encyclopædia Britannica αναφέρει ως «ο πρώτος δημόσιος διαγωνισμός καουμπόηδων στον κόσμο και αναφέρεται συχνά ως το πρώτο επίσημο ροντέο. Οι δύο άντρες επέλεξαν να κάνουν τον ανταγωνισμό στην πεδινή περιοχή στη δυτική πλευρά του ποταμού Πέκος. Η επίσημη αργία της 4ης Ιουλίου επέτρεψε σε κτηνοτρόφους, καουμπόηδες και κατοίκους της πόλης να παρευρεθούν. Πολλοί άλλοι κτηνοτρόφοι και καουμπόηδες επέλεξαν να λάβουν μέρος στην εκδήλωση, συμπεριλαμβανομένων των Τζιμ Μάνιν, Τζον Τσολκ και Μπρόλι Όουτς, πολλοί από τους οποίους ταξίδεψαν από μακρινά ράντζα. Ο Γουίντχαμ θα κατέληγε να κερδίσει τον διαγωνισμό σχοινιού. Άλλοι νικητές ήταν ο Πιτ Μπερντ του Ράντζου Χάσναϊφ και ο Τζεφ Τσιζμ. Το χρηματικό έπαθλο ήταν 40 $ και μπλε κορδέλες που δώρισε ένας νεαρός κάτοικος.Οι εκδηλώσεις τύπου ροντέο έγιναν επίσης δημοφιλείς για ένα διάστημα στις μεγάλες πόλεις των Ανατολικών Ηνωμένων Πολιτειών, με μεγάλους χώρους όπως το Madison Square Garden να παίζουν ρόλο στη διάδοση τους σε νέα πλήθη. Δεν υπήρχε τυποποίηση των εκδηλώσεων για έναν διαγωνισμό ροντέο μέχρι το 1929, όταν άρχισαν να δημιουργούνται ενώσεις. Στη δεκαετία του 1970, το ροντέο γνώρισε πρωτοφανή ανάπτυξη. Οι διαγωνιζόμενοι που αναφέρονται ως «η νέα φυλή» έφεραν στο ροντέο αυξανόμενη προσοχή στα μέσα ενημέρωσης. Αυτοί οι διαγωνιζόμενοι ήταν νέοι, συχνά από αστικό περιβάλλον και επέλεξαν το ροντέο για τις αθλητικές ανταμοιβές του. Μέχρι το 1985, το ένα τρίτο των μελών της Ένωσης είχαν πανεπιστημιακή εκπαίδευση και οι μισοί από τους συμμετέχοντες δεν είχαν εργαστεί ποτέ σε ράντσο βοοειδών. Σήμερα, μερικά επαγγελματικά ροντέο ανεβαίνουν σε εσωτερικούς χώρους σε μεγάλες, ελεγχόμενες από το κλίμα αρένες και πολλά μεταδίδονται τηλεοπτικά. Άλλα επαγγελματικά ροντέο πραγματοποιούνται σε εξωτερικούς χώρους. Ιστορικά, οι γυναίκες συμμετέχουν εδώ και πολύ καιρό σε αγωνιστικά ροντέο. Η Πρέρι Ρόουζ Χέντερσον έκανε το ντεμπούτο της στο ροντέο του Σαϊέν το 1901 και μέχρι το 1920, οι γυναίκες συμμετείχαν σε αγώνες, σκυταλοδρομίες και ιππασία με κόλπα. Αλλά μετά τον θάνατο της Μπόνι ΜακΚάρολ στο Pendleton Round-Up το 1929 και της Μαρί Γκίμπσον το 1933, η συμμετοχή των γυναικών στον αγώνα περιορίστηκε. Οι γυναίκες ροντέο οργανώθηκαν σε διάφορους συλλόγους και έστησαν τα δικά τους ροντέο. Σήμερα, οι αγώνες βαρελιού των γυναικών περιλαμβάνεται ως ανταγωνιστικό γεγονός στο επαγγελματικό ροντέο, με πρόσθετο σχοινάκι και δέσιμο κατσίκας σε κολεγιακά και χαμηλότερα επίπεδα. Αγωνίζονται εξίσου με τους άνδρες στο ομαδικό δέσιμο, μερικές φορές σε ομάδες μικτού φύλου. Οι γυναίκες διαγωνίζονται επίσης σε παραδοσιακούς αγώνες σχοινιού και βοοειδών σε ροντέο μόνο για γυναίκες. Οι ιθαγενείς Αμερικανοί και οι Ισπανόφωνοι καουμπόηδες ανταγωνίζονται σε μοντέρνα ροντέο σε μικρούς αριθμούς. Οι Αφροαμερικανοί αποτελούν μια μικρότερη μειοψηφία διαγωνιζόμενων στο ροντέο, αν και πολλοί από τους πρώτους πρωταθλητές του ροντέο, όπως ο Νατ Λαβ, ήταν Αφροαμερικανοί. Ο Μπιλ Πίκετ και ο αναβάτης Μπιλ Σταλ εκλέχθηκαν και οι δύο στο Hall of Fame των Καουμπόηδων. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1940 και του 1950, οι Αφροαμερικανοί δημιούργησαν την Ένωση Νοτιοδυτικών Έγχρωμων Καουμπόηδων. Αν και η Ένωση δεν απέκλεισε ποτέ επίσημα τους έγχρωμους, ο ρατσισμός πριν από τη δεκαετία του 1960 ουσιαστικά κράτησε πολλούς μειονοτικούς συμμετέχοντες, ιδιαίτερα τους Αφροαμερικανούς, εκτός λευκών διαγωνισμών. Στη δεκαετία του 1960, ο αναβάτης ταύρων Μίρτις Ντάιτμαν αγωνίστηκε για εθνικές τιμές και προκρίθηκε στους Εθνικούς Τελικούς Ροντέο. Στη δεκαετία του 1990, το Μαύρο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ροντέο πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη και σε άλλες τοποθεσίες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Μεξικανοί Αμερικανοί είχαν μακρά ιστορία τόσο με το ροντέο όσο και με το τσαρερία (μεξικάνικο ροντέο). Παρά τη μακρά σχέση τους με τον νοτιοδυτικό πολιτισμό, υπήρξε σημαντική αφομοίωση και διαπολιτισμικότητα. Οι Μεξικανοί Αμερικανοί είναι τόσο ενσωματωμένοι στη νοτιοδυτική κουλτούρα των καουμπόηδων που δεν είναι εμφανώς διακριτοί. Οι Βραζιλιάνοι έχουν επίσης μια μακρά και επιτυχημένη ιστορία της ιππασίας ταύρου στην Αμερική. Το 2017, το 37% των κορυφαίων 35 αναβατών στην πίστα Επαγγελματικής Ανάβασης Ταύρων ήταν Βραζιλιάνοι.Το 1976, το πρώτο γκέι ροντέο πραγματοποιήθηκε στο Ρίνο της Νεβάδα ως φιλανθρωπικός έρανος. Αρκετές περιφερειακές οργανώσεις γκέι ροντέο δημιουργήθηκαν τα επόμενα χρόνια και, το 1985, οι υπάρχουσες οργανώσεις σχημάτισαν τη Διεθνή Ένωση Ροντέο Ομοφυλοφίλων ως εθνικό φορέα επιβολής. Η συγχώνευση της ομοφυλοφιλίας και της κουλτούρας των στρέιτ καουμπόηδων στο γκέι ροντέο αγκαλιάζει ταυτόχρονα τον αρχετυπικό Κώδικα των Καουμπόδηων και τη σύγχρονη ομοφυλοφιλική ταυτότητα. Ανοιχτά ομοφυλόφιλοι διαγωνιζόμενοι οργανώνουν τα δικά τους ροντέο επειδή δεν είναι ευπρόσδεκτοι στον κύκλο των ετεροφυλόφιλων. «Μπορούμε να καβαλήσουμε με τους καλύτερους από αυτούς», δήλωσε ένα άτομο, «αλλά δεν μας θέλουν κοντά». Οι διαμαρτυρίες άρχισαν για πρώτη φορά σχετικά με τη κακοποίηση των ζώων του ροντέο τη δεκαετία του 1870 και, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1930, ορισμένες πολιτείες ψήφισαν νόμους που περιόριζαν τις δραστηριότητες ροντέο και άλλες εκδηλώσεις που αφορούσαν ζώα. Στη δεκαετία του 1950, η τότε Ένωση Καουμπόηδων Ροντέο συνεργάστηκε με την Αμερικανική Ανθρωπιστική Ένωση (ΑΑΕ) για τη θέσπιση κανονισμών για την προστασία της ευημερίας των ζώων του ροντέο που ήταν αποδεκτοί και από τους δύο οργανισμούς. Η Ένωση συνειδητοποίησε ότι η δημόσια εκπαίδευση σχετικά με το ροντέο και την καλή διαβίωση των ζώων ήταν απαραίτητη για να διατηρηθεί το άθλημα ζωντανό.Με τα χρόνια, οι συνθήκες για τα ζώα στο ροντέο και σε πολλά άλλα αθλητικά γεγονότα βελτιώθηκαν. Σήμερα, η Ένωση και άλλοι οργανισμοί επιβολής κανόνων ροντέο έχουν αυστηρούς κανονισμούς για να διασφαλίσουν την καλή διαβίωση των ζώων των ροντέο. Για παράδειγμα, αυτοί οι κανόνες απαιτούν, μεταξύ άλλων, διατάξεις για τραυματισμένα ζώα, παρουσία κτηνιάτρου σε όλα τα ροντέο (παρόμοια απαίτηση υπάρχει και για άλλα αγωνίσματα ιπποειδών), ιμάντες με επένδυση πλευρών, προστασία κέρατος για βόδια και σπιρούνια με θαμπή και ελεύθερη περιστροφή ροδέλων. Οι διαγωνιζόμενοι του ροντέο γενικά εκτιμούν και παρέχουν εξαιρετική φροντίδα στα ζώα με τα οποία εργάζονται. Τα ζώα πρέπει επίσης να προστατεύονται με πλευρικούς ιμάντες με επένδυση για λυγισμό του υλικού και περιτυλίγματα κέρατων με σχοινιά.Οι νόμοι που διέπουν το ροντέο ποικίλλουν πολύ. Στην αμερικανική δύση, ορισμένες πολιτείες ενσωματώνουν τους κανονισμούς της Ένωσης στα καταστατικά τους ως πρότυπο με το οποίο αξιολογείται εάν έχει συμβεί κακοποίηση των ζώων. Από την άλλη πλευρά, ορισμένες εκδηλώσεις και πρακτικές περιορίζονται ή απαγορεύονται σε άλλες πολιτείες, όπως η Καλιφόρνια, το Ρόουντ Άιλαντ και το Οχάιο. Η Αγία Πετρούπολη της Φλόριντα είναι η μόνη τοποθεσία στις Ηνωμένες Πολιτείες με πλήρη απαγόρευση του ροντέο. Οι Καναδικές Ανθρωπιστικές Κοινωνίες είναι προσεκτικές στην κριτική του καναδικού ροντέο, καθώς η εκδήλωση έχει γίνει τόσο εγγενής στον Δυτικό Καναδά που η κριτική μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την υποστήριξη για άλλους ανθρώπινους στόχους του οργανισμού. Η ίδια η Ανθρωπιστική Κοινωνία του Κάλγκαρι είναι επιφυλακτική όσον αφορά την κριτική του περίφημου Calgary Stampede. Διεθνώς το ίδιο το ροντέο απαγορεύεται στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ολλανδία και άλλα ευρωπαϊκά έθνη έχουν θέσει περιορισμούς σε ορισμένες πρακτικές. Ωστόσο, ορισμένες οργανώσεις για τα δικαιώματα των ζώων έχουν δηλώσεις πολιτικής που αντιτίθενται σε πολλές πρακτικές ροντέο και συχνά στα ίδια τα γεγονότα. Ορισμένοι ισχυρίζονται επίσης ότι οι κανονισμοί ποικίλλουν από ασαφείς έως αναποτελεσματικοί και συχνά παραβιάζονται. Άλλες ομάδες υποστηρίζουν ότι οποιοσδήποτε κανονισμός εξακολουθεί να επιτρέπει στα ζώα του ροντέο να υποβάλλονται σε άδικη βλάβη για λόγους ψυχαγωγίας, και ως εκ τούτου τα ροντέο θα πρέπει να απαγορευθούν εντελώς.Ως απάντηση σε αυτές τις ανησυχίες, ορισμένες πόλεις και πολιτείες, κυρίως στο ανατολικό μισό των Ηνωμένων Πολιτειών, έχουν εγκρίνει διατάγματα και νόμους που διέπουν το ροντέο. Το Πίτσμπεργκ, για παράδειγμα, απαγορεύει ρητά τα ηλεκτρικά βύσματα ή τις συσκευές κρούσης, τους ιμάντες πλευρών ή λυγίσματος, τα συρμάτινα δέματα και τα ακονισμένα ή σταθερά σπιρούνια ή ροδέλες. Το Πίτσμπεργκ απαιτεί επίσης από τους ανθρωπιστικούς αξιωματικούς να έχουν πρόσβαση σε οποιεσδήποτε και όλες τις περιοχές όπου μπορούν να πάνε τα ζώα—ειδικά σταύλους, κλουβιά και μαντριά. Η πολιτεία Ρόουντ Άιλαντ έχει απαγορεύσει το δέσιμο με σχοινί και ορισμένες άλλες πρακτικές. Άλλες τοποθεσίες έχουν παρόμοια διατάγματα και νόμους. Υπάρχουν τρεις βασικοί τομείς ενδιαφέροντος για διάφορες ομάδες. Το πρώτο σύνολο ανησυχιών περιβάλλει σχετικά κοινές πρακτικές ροντέο, όπως η χρήση ιμάντων λυγισμού, γνωστών επίσης ως ιμάντες πλευρών, η χρήση μεταλλικών ή ηλεκτρικών βούκεντρων βοοειδών και το στρίψιμο της ουράς. Το δεύτερο σύνολο ανησυχιών περιβάλλει μη παραδοσιακές εκδηλώσεις ροντέο που λειτουργούν εκτός των κανόνων των οργανισμών επιβολής κυρώσεων. Αυτές είναι συνήθως ερασιτεχνικές εκδηλώσεις, όπως άρμεγμα προβάτου, ντύσιμο μόσχων, άρμεγμα άγριων αγελάδων, ιππασία μοσχαριών και άλλες εκδηλώσεις που έχουν σχεδιαστεί κυρίως για τη δημοσιότητα, την ψυχαγωγία διαλείμματος ή τη συμμετοχή του πλήθους. Τέλος, ορισμένες ομάδες θεωρούν ότι ορισμένες ή όλες οι εκδηλώσεις ροντέο είναι σκληρές. Οργανισμοί όπως η PETA, η SHARK και η Ανθρωπιστική Κοινωνία των Ηνωμένων Πολιτειών γενικά παίρνουν θέση αντίθεσης σε όλα τα ροντέο και τις εκδηλώσεις τύπου ροντέο. Μια πιο γενική θέση λαμβάνει η Αμερικανική Εταιρεία για την Πρόληψη της Βαναυσότητας προς τα Ζώα, αντιτιθέμενη μόνο σε εκδηλώσεις ροντέο που «περιλαμβάνουν σκληρή, επώδυνη, αγχωτική και δυνητικά επιβλαβή μεταχείριση των ζώων, όχι μόνο στην απόδοση αλλά και στο χειρισμό, τη μεταφορά και την παρότρυνση για εκτέλεση». Η ομάδα ξεχωρίζει παιδικές εκδηλώσεις ροντέο, όπως το δέσιμο κατσίκας ή μοσχαριού και η ιππασία των προβάτων, «που δεν προάγουν την ανθρώπινη φροντίδα και το σεβασμό για τα ζώα».Η Αμερικανική Ανθρωπιστική Ένωση (ΑΑΕ) δεν φαίνεται να αντιτίθεται στα ροντέο καθεαυτά, αν και έχει μια γενική θέση για εκδηλώσεις και διαγωνισμούς που αφορούν ζώα, δηλώνοντας ότι «όταν τα ζώα εμπλέκονται στη διασκέδαση, πρέπει να αντιμετωπίζονται με ανθρωπιά ανά πάσα στιγμή». Η ΑΑΕ έχει επίσης αυστηρές απαιτήσεις για τη μεταχείριση των ζώων που χρησιμοποιούνται για σκηνές ροντέο σε ταινίες, ξεκινώντας από τους κανόνες της Ένωσης και προσθέτοντας πρόσθετες απαιτήσεις σύμφωνα με τις άλλες πολιτικές της ένωσης.Μοναδική μεταξύ των ομάδων προστασίας των ζώων, η ΑΕΠΒΖ σημειώνει συγκεκριμένα ότι οι πρακτικές προπόνησης είναι συχνά ο τόπος πιο σοβαρών καταχρήσεων από τους αγώνες. Ωστόσο, πολλοί κρατικοί νόμοι για την κακοποίηση των ζώων παρέχουν συγκεκριμένες εξαιρέσεις για «πρακτικές εκπαίδευσης». Η ΑΑΕ είναι η μόνη οργάνωση που ασχολείται με το νομοθετικό ζήτημα, υποστηρίζοντας την ενίσχυση των νόμων για την κακοποίηση των ζώων γενικά, χωρίς εξαιρέσεις για «πρακτικές εκπαίδευσης». Τα μεγαλύτερα ροντέο τελευταίας τεχνολογίας είναι επαγγελματικοί, εμπορικοί αθλητικοί αγώνες που διεξάγονται σε ελεγχόμενα από το κλίμα στάδια, με μετάδοση από διάφορα τηλεοπτικά δίκτυα. Έξω από τον ίδιο τον κόσμο του ροντέο, υπάρχει διαφωνία για το τι ακριβώς είναι το ροντέο. Οι επαγγελματίες διαγωνιζόμενοι, για παράδειγμα, βλέπουν το ροντέο ως άθλημα και αυτοαποκαλούνται επαγγελματίες αθλητές, ενώ χρησιμοποιούν και τον τίτλο του καουμπόη. Οι θαυμαστές βλέπουν το ροντέο ως ένα άθλημα θεατών με ζώα, που έχει πτυχές θεατρικής παράστασης και θεάτρου σε αντίθεση με άλλα επαγγελματικά αθλήματα. Οι μη δυτικοί βλέπουν το θέαμα ως ένα γραφικό αλλά συναρπαστικό κατάλοιπο της Άγριας Δύσης, ενώ οι ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων βλέπουν το ροντέο ως ένα σκληρό ρωμαϊκό θέαμα τσίρκου ή μια αμερικανοποιημένη ταυρομαχία.Οι ανθρωπολόγοι που μελετούν το άθλημα του ροντέο και την κουλτούρα που το περιβάλλει, σχολίασαν ότι είναι «ένα μείγμα παράστασης και αγώνα» και ότι το ροντέο είναι πολύ πιο εκφραστικό στο να συνδυάζει και τις δύο αυτές πτυχές από το να προσπαθείς να σταθείς μόνος στη μία ή την άλλη. Το επίπεδο ερμηνείας του ροντέο επιτρέπει επίδειξη και τελετουργικά που χρησιμεύουν στην «αναζωογόνηση του πνεύματος της Παλαιάς Δύσης», ενώ το επίπεδο διαγωνισμού του θέτει μια αντίθεση ανθρώπου-ζώου που αρθρώνει τη μεταμόρφωση της φύσης και «δραματοποιεί και διαιωνίζει τη σύγκρουση μεταξύ του άγριου και του ήμερου». «Στο βαθύτερο επίπεδό του, το ροντέο είναι ουσιαστικά μια τελετουργία που απευθύνεται στο δίλημμα της θέσης του ανθρώπου στη φύση».Το ροντέο είναι ένα δημοφιλές θέμα στη μουσική της κάντρι-γουέστερν, όπως το επιτυχημένο σινγκλ του Γκαρθ Μπρουκς του 1991 «Rodeo» και έχει επίσης παρουσιαστεί σε πολλές ταινίες, τηλεοπτικά προγράμματα και στη λογοτεχνία. Το Rodeo είναι μια παρτιτούρα μπαλέτου που γράφτηκε από τον Άρον Κόουπλαντ το 1942, και το μπαλέτο της χορογράφου Άγκνες ντε Μιλ, Rodeo, παραγγέλθηκε από το Ballet Russe de Monte Carlo το 1942 με την παρτιτούρα του Κόουπλαντ. Ο τραγουδιστής της κάντρι Κρις Λεντού, διαγωνίστηκε στην ιππασία χωρίς σέλα και έγραψε πολλά από τα τραγούδια του με βάση τις εμπειρίες του. Το ροντέο έχει επίσης παρουσιαστεί σε σημαντικό αριθμό ταινιών, όπου ορισμένες επικεντρώνονται ειδικά στο άθλημα, συμπεριλαμβανομένων των 8 δευτερόλεπτα για τη δόξα, Cowboy Up, Αξέχαστη διαδρομή, Καλπάζοντας με το όνειρο και The Cowboy Way. Το νομοθετικό σώμα του Τέξας ανακήρυξε το ροντέο ως το επίσημο άθλημα του Τέξας το 1997. Το 2021, ο πολιτικός του Ενωτικού Συντηρητικού Κόμματος Μουχάμαντ Γιασίν, πρότεινε να γίνει το αμερικανικό ροντέο επίσημο άθλημα της Αλμπέρτα, αλλά η νομοθεσία δεν πέρασε. Allen, Michael (1998). Rodeo Cowboys in the North American Imagination. Ρίνο (Νεβάδα): University of Nevada Press. ISBN 9780874173154. Armstrong, Susan Jean· Botzler, Richard George (2003). The Animal Ethics Reader. London: Routledge. ISBN 9780415275880. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2015. Broyles, Janell (2006). Barrel Racing. New York City: The Rosen Publishing Group. σελ. 4. ISBN 9781404205437. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2015. Candelaria, Cordelia· García, Peter J.· Aldama, Arturo J. (2004). Encyclopedia of Latino Popular Culture. Westport, CT: Greenwood Publishing Group. ISBN 9780313332104. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2015. Chisholm, Alec H., επιμ. (1963). «Bushmen's Carnivals». The Australian Encyclopaedia. 2. Σίδνεϊ: Halstead Press. σελ. 213. Curnutt, Jordan (2001). Animals and the Law: A Sourcebook. Σάντα Μπάρμπαρα (Καλιφόρνια): ABC-CLIO. ISBN 9781576071472. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2015. Evans, James Warren (2001). Horses: A Guide to Selection, Care, and Enjoyment. New York City: W. H. Freeman and Company. σελ. 476. ISBN 9780716742555. Ford, Elyssa. Rodeo as refuge, rodeo as rebellion: gender, race, and identity in the American rodeo (University Press of Kansas, 2020).Groves, Melody (2006). Ropes, Reins, and Rawhide: All About Rodeo. Αλμπουκέρκη: University of New Mexico Press. ISBN 9780826338228. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2015. Kirsch, George B.· Harris, Othello· Elaine Nolte, Claire (2000). Rodeo. Encyclopedia of Ethnicity and Sports in the United States. Westport, CT: Greenwood Publishing Group. σελ. 390. ISBN 9780313299117. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2020. Harris, Moira C. (2007). Rodeo and Western Riding. Έντισον: Chartwell Books. ISBN 9780785822011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2015. Lawrence, Elizabeth Atwood (1984). Rodeo: An Anthropologist Looks at the Wild and the Tame. Σικάγο: University of Chicago Press. ISBN 9780226469553. Martin, Desmond (1959). Australia Astride. Sydney: Angus and Robertson. OCLC 155832392. Miller, Robert M.· Lamb, Richard A. (2005). Revolution in Horsemanship. Journal of the American Veterinary Medical Association. 216. Guilford, CT: Lyons Press. σελίδες 1232–3. ISBN 9781592283873. PMID 10767957. Shaw, John Henry (1984). Roughriding. Collins Australian Encyclopedia. Σίδνεϊ: William Collins. ISBN 9780002173155. Slatta, Richard W. (1994). Cowboys of the Americas. Νιου Χέιβεν (Κονέκτικατ): Yale University Press. ISBN 9780300056716. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2015. Strickland, Charlene (1998). Competing in Western Shows & Events. Πόουναλ: Storey Books. ISBN 9781580170314. Westermeier, Clifford P. (1947). Man, Beast, Dust: The Story of Rodeo. Λίνκολν (Νεμπράσκα): University of Nebraska Press. ISBN 9780803247437. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2015. «Animals Used for Entertainment: Rodeo». People for the Ethical Treatment of Animals. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2009. «Liberal Leader Kevin Taft loses legacy bid to have rodeo declared Alberta's official sport». Get Growing for Business. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2009. «Rodeo: Animal Abuse for the Sake of Entertainment». Vancouver Humane Society. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2009. «Welfare of animals are integral part of professional rodeos». Journal of American Veterinary Medical Association. American Veterinary Medical Association. 15 Ιανουαρίου 2001. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2014. National Cowboy and Western Heritage Museum - Οκλαχόμα Σίτι, Οκλαχόμα Professional Bull Riders (PBR) - «Το πιο δύσκολο άθλημα στη Γη!» Εθνικό Μουσείο Καουμπόισσας & Hall of Fame - Φορτ Γουόρθ, Τέξας Professional Rodeo Cowboys Association - Κολοράντο Σπρινγκς, Κολοράντο Texas Rodeo Cowboy Hall of Fame - Γουόλνατ Σπρινγκς, Τέξας Texas Rodeo Hall of Fame - Pecos, Τέξας

Το ροντέο είναι ανταγωνιστικό ιππικό άθλημα που προέκυψε από τις εργασιακές πρακτικές της κτηνοτροφίας βοοειδών στην Ισπανία και το Μεξικό, με επέκταση σε ολόκληρη την Αμερική και σε άλλα έθνη. Αρχικά βασίστηκε στις δεξιότητες που απαιτούνταν από τους εργαζόμενους βακέρο και αργότερα, τους καουμπόηδες, σε αυτό που σήμερα είναι οι δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες, ο δυτικός Καναδάς και το βόρειο Μεξικό. Σήμερα, είναι ένα αθλητικό γεγονός που περιλαμβάνει άλογα και άλλα ζώα, σχεδιασμένο για να δοκιμάσει την ικανότητα και την ταχύτητα των καουμπόηδων. Τα επαγγελματικά ροντέο αμερικάνικου τύπου περιλαμβάνουν γενικά τα ακόλουθα γεγονότα: πιάσιμο με σχοινί, ομαδικό πιάσιμο με σχοινί, πιάσιμο ταύρου από τα κέρατα, ιππασία με σέλα, ιππασία χωρίς σέλα, καβάλημα ταύρων και στίβος με βαρέλια. Τα γεγονότα χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες: τα συμβάντα χωρίς χρονομέτρηση και τα χρονομετρημένα γεγονότα. Ανάλογα με τον οργανισμό και την περιοχή, άλλα γεγονότα όπως το κόψιμο σχοινιού, το δέσιμο της κατσίκας και την κάμψη στύλου μπορεί επίσης να αποτελούν μέρος ορισμένων ροντέο. Ο «πρώτος δημόσιος διαγωνισμός καουμπόηδων στον κόσμο» διεξήχθη στις 4 Ιουλίου 1883, στο Πέκος του Τέξας, μεταξύ του οδηγού βοοειδών Τραβ Γουίντχαμ και του Μοργκ Λίβινγκστον.Το αμερικανικό ροντέο, ιδιαίτερα δημοφιλές σήμερα σε όλες τις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες, και στην καναδική επαρχία της Αλμπέρτα, είναι το επίσημο κρατικό άθλημα του Ουαϊόμινγκ, της Νότιας Ντακότα και του Τέξας. Η εμβληματική σιλουέτα ενός «Αναβάτη και Αλόγου» είναι ένα ομοσπονδιακό και κρατικό σήμα κατατεθέν της Πολιτείας του Ουαϊόμινγκ. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα επαγγελματικά ροντέο διέπονται και εγκρίνονται από την Επαγγελματική Ένωση Καουμπόηδων Ροντέο και την Επαγγελματική Ένωση Γυναικών Ροντέο, ενώ άλλες ενώσεις διέπουν διάφορα παιδικά, γυμνασιακά, κολεγιακά και άλλα ερασιτεχνικά ή ημιεπαγγελματικά ροντέο. Υπάρχουν επίσης ενώσεις για ιθαγενείς Αμερικανούς και άλλες μειονοτικές ομάδες. Η παραδοσιακή σεζόν για ανταγωνιστικό ροντέο διαρκεί από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο, ενώ η σύγχρονη επαγγελματική πίστα ροντέο διαρκεί περισσότερο και ολοκληρώνεται με τους Εθνικούς Τελικούς Ροντέο της Ένωσης στο Λας Βέγκας της Νεβάδα, που διεξάγεται αυτήν τη στιγμή κάθε Δεκέμβριο.Το ροντέο έχει προκαλέσει την αντίθεση από υπέρμαχους των δικαιωμάτων των ζώων και της καλής μεταχείρισης των ζώων, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι διάφοροι διαγωνισμοί συνιστούν κακοποίηση των ζώων. Η αμερικανική βιομηχανία ροντέο έχει σημειώσει πρόοδο στη βελτίωση της καλής διαβίωσης των ζώων ροντέο, με συγκεκριμένες απαιτήσεις για κτηνιατρική φροντίδα και άλλους κανονισμούς που προστατεύουν τα ζώα του ροντέο. Ωστόσο, ορισμένες τοπικές και πολιτειακές κυβερνήσεις στη Βόρεια Αμερική έχουν απαγορεύσει ή έχουν περιορίσει τα ροντέο, ορισμένες εκδηλώσεις ροντέο ή τύπους εξοπλισμού. Διεθνώς, το ροντέο απαγορεύεται στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ολλανδία, με άλλα ευρωπαϊκά έθνη να θέτουν περιορισμούς σε ορισμένες πρακτικές.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BF

Ποταμός Χάντσον

Πριν την ευρωπαϊκή εξερεύνηση, ο ποταμός ήταν γνωστός από τους ιθαγενείς που διέμεναν στην περιοχή ως Muhheakunnuk (Νερά συνεχώς σε κίνηση). Ωστόσο στην πορεία ο Χένρυ Χάντσον,ένας Άγγλος που έπλεε για την Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, εξερεύνησε τον ποταμό το 1609 και του έδωσε το όνομα του. Νωρίτερα, ο Ιταλός εξερευνητής Τζοβάνι ντα Βερρατσάνο,που έπλεε για τον βασιλιά Φραγκίσκο Α' της Γαλλίας το 1524, είχε παρατηρήσει τον ποταμό-ως και ο πρώτος Ευρωπαίος γνωστός που εισήλθε στον Άνω κόλπο της Νέας Υόρκης-όμως θεώρησε ότι ο ποταμός ήταν εκβολή. Οι Ολλανδοί άποικοι ονόμασαν τον ποταμό Βόρειο Ποταμό - με τον ποταμό Ντέλαγουερ να ονομάζεται Νότιος Ποταμός - και αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της ολλανδικής αποικίας της Νέας Ολλανδίας. Οι οικισμοί της αποικίας συγκεντρώθηκαν γύρω από το Χάντσον και η στρατηγική του σημασία ως πύλη προς το αμερικανικό εσωτερικό οδήγησε σε χρόνια ανταγωνισμού μεταξύ των Άγγλων και των Ολλανδών για τον έλεγχο του ποταμού και της αποικίας. Νέα Υόρκη Νιού Τζέρσεϋ Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Hudson River στο Wikimedia Commons

Ο ποταμός Χάντσον (αγγλικά: Hudson River‎) είναι ποταμός 507 χιλιομέτρων, ο οποίος βρίσκεται σχεδόν εξολοκλήρου στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, των ΗΠΑ, με μόνη εξαίρεση το τελευταίο του τμήμα (τελευταία 34 χιλιόμετρα), που ορίζει τα σύνορα μεταξύ Νέας Υόρκης και πολιτείας του Νιού Τζέρσεϋ. Ο ποταμός ρέει από την βόρεια στην νότια Νέα Υόρκη, κυρίως απο ανατολική της πλευρά. Πηγές του είναι διάφορες μεταγλωσσικές λίμνες στα βουνά Αντιρόντακ κοντά στο Όρος Μάρσι, το υψηλότερο σημείο της Νέας Υόρκης . Η πορεία του συνεχίζεται με την Κοιλάδα Χάντσον και τέλος κατευθύνεται προς τον Άνω κόλπο της Νέας Υόρκης όπου και έχει τις εκβολές του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%BD

488 Κρέουσα

Η μέση διάμετρος της Κρέουσας εκτιμάται σε 150,1 χιλιόμετρα (από δεδομένα του IRAS), ενώ η μάζα της σε 3,54 τετράκις εκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός τύπος της είναι C (ανθρακούχος), ενώ το άλβεδό της είναι 0,059 (από δεδομένα του IRAS). Η Κρέουσα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 19 ώρες και 16 λεπτά. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 115 περίπου βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα

Η Κρέουσα (Kreusa) είναι πολύ μεγάλος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 7,81. Ανακαλύφθηκε το 1902 από τους αστρονόμους Μαξ Βολφ και Λουίτζι Καρνέρα, που παρατηρούσαν από τη Χαϊδελβέργη και της έδωσαν το όνομα των ομώνυμων προσώπων της ελληνικής μυθολογίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/488_%CE%9A%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1

Άλιστερ Κρόουλι

Γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου στο Λήμινγκτον Σπα (αγγλ. Leamington Spa) το 1875. Το όνομα Έντουαρντ το κληρονόμησε από τον πατέρα του, Έντουαρντ Κρόουλυ (1834--1887) Μπήκε στο κολλέγιο Trinity, του Καίμπριτζ, αλλά δεν απεφοίτησε, "όπως ο Βύρων, ο Σέλλεϋ, ο Σουίνμπερν και ο Τέννυσον". Τότε άλλαξε και το όνομά του σε Άλιστερ (κελτική μορφή του μεσαίου του ονόματος). Υπήρξε πανίσχυρος Μάγος φθάνοντας στο βαθμό του Ipsissimus, μέλος του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής, ιδρυτής του τάγματος A∴A∴ (Άστρον Αργυρόν ή Argentum Astrum ή Arcanum Arcanorum ή Angel and Abyss), ιδρυτής της θρησκείας του θελήματος, ορειβάτης, σκακιστής, λυρικός και δραματικός ποιητής,συγγραφέας πολλών βιβλίων και του περιοδικού The Equinox, συνεργάστηκε με τον Αύγουστο Ροντέν. Ο Κρόουλι ήταν φυσικός πολυμαθής και ασχολήθηκε ενεργά με πολλές δραστηριότητες. Ο κόσμος τον γνώρισε ως ποιητή, μυθιστοριογράφο, δημοσιογράφο, ορειβάτη, εξερευνητή, σκακιστή, σχεδιαστή, εραστή γυναικών, γιόγκι, μάγο, προφήτη, μαχητή της ελευθερίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, φιλόσοφο και καλλιτέχνη. Σήμερα, ο Κρόουλι είναι πιθανώς περισσότερο γνωστός ως συγγραφέας έργων αποκρυφισμού του εικοστού αιώνα και ως ο πρώτος Άγγλος που εγκαθίδρυσε εσωτερικό κίνημα, το Θέλημα. Ήταν το φοβερό παιδί της πρωτοπορίας του Λονδίνου και του Παρισιού. Πνευματώδης και επιδεικτικός, υπήρξε ταυτόχρονα πρωτοπόρος και υπερασπιστής των αισθητικών απολαύσεων του έρωτα, ακόμη και της ομοφυλοφιλίας, της μουσικής και του χορού. Τον έλκυαν συνήθως οι πολιτισμικές κοινότητες εξορίστων: Νέα Υόρκη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Χαμένη Γενιά του Παρισιού το 1920 και το παρακμιακό Βερολίνο του 1930. Πειραματίστηκε επίσης έντονα με ναρκωτικές ουσίες στο δικό του μαγικό σύστημα, πέραν του γεγονότος ότι έκανε μακροχρόνιες θεραπείες με μορφίνη για το χρόνιο άσθμα του, σε σημείο ώστε λίγο πριν από το θάνατό του να είναι ήδη ηρωινομανής. Ωστόσο, φαίνεται πως εκείνοι που διασταυρώθηκαν μαζί του βίωσαν έντονες εμπειρίες και αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο βρίσκεται σε αναρίθμητα απομνημονεύματα, ή έγινε η βάση για φανταστικούς χαρακτήρες, που κυμαίνονται από τον Μάγο του Σόμερσετ Μωμ (Somerset Maugham) Oliver Haddo, ως τον κακοποιό του Casino Royale του Ίαν Φλέμινγκ (Ian Fleming). Τον ανακάλυψαν και τον επανερμήνευσαν τόσο πολύ —Μπήτνικ, Χίππις, Πανκ και θιασώτες του «βιομηχανικού πολιτισμού»- ώστε έγινε εικόνα-σύμβολο μιας αντιπολιτιστικής εξέγερσης. Η Sunday Times τον καταχώρησε ως μία από τις 1000 φυσιογνωμίες που διαμόρφωσαν τον 20ο αιώνα. Το 1919 έφυγε από τη Νέα Υόρκη με προορισμό την Τσεφαλού της Σικελίας, όπου άρχισε να ζωγραφίζει τοπία. Μεταμόρφωσε τη νοικιασμένη βίλα του, ζωγραφίζοντας ερωτικές τοιχογραφίες κατά το παράδειγμα του Πωλ Γκωγκέν - ένας από τους ήρωες του Κρόουλι, τον οποίο μάλιστα αγιοποίησε στη Γνωστική Καθολική Εκκλησία του. Αυτό ήταν το αβαείο του Θελήματος, ένα πείραμα πνευματικού μοναχισμού που εμπνεύστηκε εν μέρει από τον Φρανσουά Ραμπελαί. Εκεί σπουδαστές του εσωτερικού έργου ασκούσαν τη θρησκευτική φιλοσοφία του Κρόουλι, το Θέλημα. Συνόψισε τη φιλοσοφία στο «Κάνε αυτό που θέλεις, αυτό θα είναι το σύνολο του νόμου» με το παρεπόμενο «Η αγάπη είναι ο νόμος, η αγάπη κάτω από τη θέληση» -και οι δύο αναφορές από το Βιβλίο του Νόμου. Αυτό το βιβλίο είναι το ιδρυτικό κείμενο ουσιαστικά της θρησκείας του Θελήματος και υπαγορεύθηκε στον Κρόουλι στην Αίγυπτο το 1904, από αυτό που περιέγραψε ως προανθρώπινη διάνοια, (praeterhuman intelligence). Σπουδαστές ταξίδευαν στη Σικελία από όλο τον κόσμο για «να βρουν τις αληθινές θελήσεις τους» ή το σκοπό τους στη ζωή. Η θεραπευτική αγωγή του Κρόουλι περιελάμβανε τη ρήξη με όλα τα τεχνητά και κοινωνικά εμπόδια, προκειμένου απελευθερωθεί ο ουσιαστικός εαυτός, ενώ την ίδια στιγμή παρείχε μαθητεία στη γιόγκα, την αυτοσυγκέντρωση, και την ψυχανάλυση. Το αβαείο ευημερούσε, αλλά όταν πέθανε ένας προπτυχιακός φοιτητής της Οξφόρδης πίνοντας τοπικό νερό παρά τις συμβουλές του Κρόουλι, ο βρετανικός τύπος του επιτέθηκε ανελέητα, δαιμονοποιώντας τον. Τον αποκάλεσε ως «Το πιο κακό άτομο στον κόσμο» και «Ο άνθρωπος που θα θέλαμε να κρεμάσουμε». Ηχεί σαν ειρωνεία το γεγονός ότι αυτή η εκστρατεία του τύπου εξασφάλισε και τη διαρκή φήμη του Κρόουλι, καθώς επίσης και τη διαρκή παρανόηση της ζωής και του έργου του. Αν και έχουν γραφεί αρκετές βιογραφίες, κριτικές και δοκίμια για τον Άλιστερ Κρόουλι, ο μύθος που τον συνοδεύει καθορίστηκε κυρίως από την προσωπικότητά του. Κάτι τέτοιο μάλλον δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη, αφού ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του «Θηρίο 666», ή κραυγαλέα υπερασπιζόταν ένα «νέο νόμο» για την απελευθέρωση και ενδυνάμωση της ανθρώπινης ύπαρξης (Θέλημα) που απαιτούσε ουσιαστικά την απελευθέρωση από τις περισσότερες κοινωνικές και ηθικές συμβάσεις, μιας πουριτανικά οργανωμένης κοινωνίας, όπως ήταν η βρετανική κοινωνία της εποχής του. Οι βιογράφοι και οι κριτικοί που προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον Κρόουλι νιώθουν την ανάγκη ουσιαστικά να υπερασπιστούν ή να απορρίψουν τον χαρακτήρα του και το μαγικό του σύστημα βασισμένοι στον τρόπο με τον οποίο εκείνοι βλέπουν τις απόκρυφες δοξασίες. Ο Kenneth Grant και ο Hymenaeus Beta, αποκρυφιστές και οι δύο και συνάμα εκδότες του Κρόουλι, ανήκουν στο στρατόπεδο των συμπαθούντων, ενώ ο John Symonds, επίσης εκδότης του Κρόουλι, μιλά εκ μέρους του στρατοπέδου των αντιπαθούντων – και δεν είναι λίγοι, δικαίως ή αδίκως. Παράδοξη και αντιφατική φυσιογνωμία ο Άλιστερ Κρόουλι επικρίθηκε σφοδρά -κυρίως για τις εσωτερικές του πεποιθήσεις - αλλά ταυτόχρονα έμεινε στην αφάνεια ένα μεγάλο μέρος του συγγραφικού του έργου. Ωστόσο, όλοι αυτοί οι συγγραφείς, έχοντας εμπλακεί στη σκιά του «Θηρίου», παραβλέπουν παντελώς μια διαφορετική πλευρά: το παραγωγικότατο έργο του ως ποιητή, θεατρικού συγγραφέα, καλλιτέχνη και δοκιμιογράφου. Κάποια έργα που εκδόθηκαν επί του θέματος, είτε τείνουν σε πανηγυρικό και εγκωμιαστικό λόγο ή σε αρνητική κριτική. Το αποτέλεσμα ήταν να μείνουν ανεξερεύνητες οι καλλιτεχνικές τεχνικές που χρησιμοποίησε, είτε από μόνες τους ή σε συνδυασμό με το μαγικό του έργο. Όταν ο Κροόυλι δηλώνει ότι «όλη η τέχνη είναι μαγεία», καθορίζει ουσιαστικά τις αισθητικές πηγές που βρίσκονται στον πυρήνα του μαγικού του συστήματος. Με αυτόν τον τρόπο βέβαια το corpus του συγγραφέα, παρέχει πλούτο πληροφοριών για όσους ενδιαφέρονται για τις εσωτερικές παραδόσεις και τη φιλολογική κριτική —για να μην αναφέρουμε την ψυχολογία. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους κύκλους της σύγχρονης φιλολογικής κριτικής παρουσιάζει το πάντρεμα της τελετουργίας και του δράματος. Λαμβάνοντας μέρος σε μαγικές τελετουργίες, ως μέλος του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσαυγής και γράφοντας δραματικά έργα με σαφείς εσωτερικές προεκτάσεις, ο Κρόουλι έφθασε στο σημείο να αναγνωρίσει τη χρησιμότητα της συγχώνευσης αυτών των δύο μορφών έκφρασης στο προσωπικό του έργο. Αν και το Τελετουργίες της Ελευσίνας είναι η μόνη θεατρική παραγωγή αυτού που αποκαλούσε «δραματική τελετουργία» και στόχευε σε ένα γενικό κοινό, αυτή η μικτή μέθοδος διαπερνά ένα μεγάλο μέρος της επακόλουθης θεωρίας και πρακτικής του. Συνδυάζοντας δύο διαφορετικά ύφη σε ένα ενιαίο «δραματικό τελετουργικό», ο Κρόουλι προσπάθησε να πυροδοτήσει τον ενθουσιασμό και την ορμή που είναι απαραίτητη για τη μαγεία -κάτι που το δράμα έκανε πιο αποτελεσματικά για σχεδόν όλους τους τύπους προσωπικότητας. Ο τελικός στόχος βέβαια δεν ήταν άλλος από την απόδειξη των αρχών του Θελήματός του. Η σχέση μεταξύ τελετουργίας, μύθου και δράματος δεν ήταν κάτι καινούριο για τη βικτωριανή Αγγλία της νεαρής ηλικίας του Κρόουλι, ακόμη και για τους κοινότοπους κύκλους της ακαδημαϊκής έρευνας και της λογοτεχνίας που δε σχετιζόταν με αποκρυφιστικές ομάδες σαν την Θεοσοφική Εταιρεία της Μπλαβάτσκυ και τη Χρυσή Αυγή. Το σημαντικότερο έργο αυτής της περιόδου είναι Ο Χρυσός Κλώνος, του Τζέιμς Φρέιζερ (J. G. Frazer), το όποιο εμφανίστηκε αρχικά σε δύο τόμους το 1890 και μέσα σε 20 χρόνια έφθασε τους δώδεκα στην τρίτη του έκδοση το 1911. Το έργο του Frazer για τη μαγεία, το μύθο και την τελετουργία είναι μια αστείρευτη πηγή γνώσης για τη μελέτη της μυθολογίας και της κοινωνίας, γεμάτη με αμέτρητα παραδείγματα τελετουργικών δράσεων, ταμπού και πολιτισμικών πρακτικών από όλο τον κόσμο. Μελέτησε συγκεκριμένα τη σημασία των εποχιακών και φυτικών κύκλων, τους οποίους «γιόρταζαν με δραματικές ιεροτελεστίες» διαφορετικοί πολιτισμοί από τις απαρχές ακόμα της οργανωμένης κοινωνίας. Ο Frazer γνώριζε πολύ καλά τους συγγενικούς δεσμούς του μύθου, της μαγείας και του δράματος. Όπως αναφέρει, «Ο γιορτασμός, αν και δραματικός στη μορφή του, ήταν μαγικός ως προς την ουσία του και το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Εκτός από αυτήν την μυθική-μαγική σχέση, ο Frazer επίσης αναγνώριζε προέλευση και την ανάπτυξη της επιστήμης από τις «δεισιδαιμονίες» του παρελθόντος. Ο Κρόουλι παρουσιάζει μια παρόμοια άποψη με το σύστημα της «επιστημονικής Φώτισής» του, δηλαδή του μυστικισμού που ασκείται σύμφωνα με επιστημονικές γραμμές σκέψης και πρακτικής. Ο Χρυσός Κλώνος έφερε στο προσκήνιο σημαντικές μυθολογικές έννοιες, όπως ο «Θνήσκων Θεός» (που χρησιμοποιήθηκε μάλιστα από τον Eliot στην "Έρημη Χώρα" (The Waste Land) και το «Πνεύμα του Καλαμποκιού». Βέβαια ο Κρόουλι γνώριζε πολύ καλά το έργο του Frazer. Όχι μόνον τον αναφέρει στην αρχή του 3ου μέρους της Μαγείας του, όπου χρησιμοποιεί επίμονα τον μύθο του θνήσκοντος θεού, αλλά τον χρησιμοποίησε για να γράψει το Ευαγγέλιο κατά Μπέρναρντ Σω, αδημοσίευτο ως τα 1974, που συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο του Francis King Ο Κρόουλι περί του Χριστού. Ο Κρόουλι έγραψε επίσης μια συλλογή σύντομων ιστοριών βασισμένη στον Χρυσό Κλάδο, με τίτλο Χρυσά Κλαδάκια (αρκετά από τα οποία δημοσιεύθηκαν το 1917-8. Η πλήρης συλλογή δημοσιεύθηκε το 1988). Επιπλέον, το έργο του «Ο Καταβροχθιστής του Θεού» (1903) είναι πιθανώς εμπνευσμένο από το κεφάλαιο του Frazer «Τρώγοντας τον Θεό», ιδιαίτερα όταν υπόσχεται να «καθοδηγήσει» τον κόσμο στα μυστήρια της Ελευσίνας, στο δοκίμιό του «Ελευσίς». Ο πρώτος δημόσιος πειραματισμός του ήταν τελετουργικό για την επίκληση της Σελήνης προορισμένο για παρουσίαση στο κοινό με μουσική και ποίηση γραμμένη για την περίσταση. Το παρουσίασε τον Αύγουστο του 1910. Όπως το περιγράφει ο Francis King, ο Κρόουλι χρησιμοποίησε σκηνοθετικές τεχνικές και τεχνικά εφέ με φωτισμούς, κουρτίνες και κοστούμια, μαζλι με τη μουσική, την ποίηση και το χορό. Επιπλέον, με μια έξυπνη κίνηση που τον βοήθησε να περιλάβει το ακροατήριο, οι θεατές «ήταν καθισμένοι σε μαξιλάρια σκορπισμένα στην περιφέρεια του δωματίου, και τα συνηθισμένα έπιπλα είχαν αφαιρεθεί». Όπως υποστηρίζει η κριτική του έργου ήταν προφανές ότι τα μαγικά τελετουργικά, παρουσιασμένα με ιδιαίτερους τρόπους, με θεατρικούς ουσιαστικά τρόπους, θα μπορούσαν να επηρεάσουν περισσότερο κόσμο. Στην πραγματικότητα θα μπορούσαν να μυήσουν το κοινό εν είδει ψυχοδράματος. Για τον Κρόουλι η δυνατότητα της πρόκλησης μιας τέτοιας εκτεταμένης επίδρασης ήταν προφανώς θεμελιώδους σημασίας. Στο φως αυτών των εμπειριών και της προφανούς επιτυχίας τους, φαίνεται πως ο Κρόουλι έφερε στην επιφάνεια τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες, γιατί άρχισε σύντομα να παντρεύει πολύ σκόπιμα την τελετουργία με το δράμα. Δημιούργησε «νέες μεθόδους μαγείας». Το αποκορύφωμα της θεατρικής προσέγγισης του Κρόουλι για τη μαγεία, από την άποψη των οργανωμένων δραματικών τελετουργικών για το ευρύ κοινό, είναι Οι ιεροτελεστίες της Ελευσίνας. Οι Ιεροτελεστίες συνίσταντο από επτά τυπικά -έξι νέα και το έβδομο απότοκο του έργου που παρουσίασε τον Αύγουστο- σχεδιασμένα σύμφωνα με τις νέες μεθόδους του Κρόουλι για την τελετουργική σύνθεση. Αυτή η μέθοδος, εξηγεί, ήταν βασισμένη στο αρχαίο έθιμο της επίκλησης των θεών «με μια δραματική παρουσίαση των εορτών, των οποίων η ποιότητα θα βοηθούσε στην αφύπνιση του αναγκαίου ενθουσιασμού». Γεμάτος αισιοδοξία μετά από την πρώτη σκηνική παρουσίαση ο Κρόουλι παρουσίασε στο κοινό τις "Ιεροτελεστίες" στο Caxton Hall σε επτά σαββατοκύριακα μεταξύ Οκτώβρίου και Νοεμβρίου του 1910. Κατ' αρχήν, όσον αφορά στην τεχνική τους, ο Κρόουλι συνδύασε τη συμβατική τελετουργία με άλλες καλλιτεχνικές μορφές έκφρασης και εφέ. Τηρώντας τα πρότυπα της Χρυσαυγής, σε κάθε ιεροτελεστία εφήρμοσε την αφοριστική τελετουργία για τον καθαρισμό του χώρου, ερμηνευτικές εισαγωγές, ιερά και βωμούς, συμβολικές κινήσεις και κυκλικές περιφορές. Αλλά υπήρχαν επίσης μουσικά έργα για βιολί, συνθέτες όπως ο Μπετόβεν, χορός από τον Βίκτορα Νόιμπεργκ (Victor Neuberg) και αρκετή ποίηση του ίδιου του Κρόουλι και του Σουΐνμπουρν (Swinburne). Μεγάλη έμφαση έδωσε ο Κρόουλι στην αισθητική ποιότητα των Ιεροτελεστιών, στις οποίες περιέλαβε μερικούς από τους δυνατότερους στίχους του, όπως για παράδειγμα την «Ιεροτελεστία του Δία», από την ωδή στον Διόνυσο στο επικό ποίημά του Ορφεύς. Ο Τζ Φ. Μπράουν (J. F. Brown) είναι ένας από τους λίγους κριτικούς που εξέτασαν προσεκτικά τις Ιεροτελεστίες της Ελευσίνας με όρους δραματουργίας. Στην κριτική του έργου περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων η σχέση μεταξύ της τέχνης και της τελετουργίας, η προσέγγιση του Κρόουλι σε ένα «θέατρο μεταβαλλόμενης συνείδησης» και η ομοιότητα της σκηνικής παρουσίας του Κρόουλι και του συμβολιστικού δράματος. Όταν σημειώνει πως, «ο Κρόουλι ένιωθε πως το δράμα του πρέπει επίσης να έχει ένα μύθο, για να χρησιμεύσει ως φορέας μύησης», επισημαίνει το δεύτερο στοιχείο των Ιεροτελεστιών, δηλαδή τη διδακτική τους πρόθεση και περιεχόμενο. Γαι όποιον έχει διαβάσει τις Ιεροτελεστίες, είναι φανερό πως τα τυπικά δεν έχουν καμία σχέση με τις αφηγήσεις των ελληνικών ιεροτελεστιών της Ελευσίνας, έτσι όπως παρουσιάζονται τουλάχιστον στο μύθο της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Παρόλα αυτά η σύγχρονη εκδοχή του Κρόουλι δεν είναι πλήρως αποσυνδέδεμένη από τον κλασικό μύθο. Τα αρχικά μυστήρια ήταν ιεροτελεστίες μύησης, και απαντούσαν σε ένα «αίνιγμα» (με την αποκάλυψη των φυτικών κύκλων ως συμβόλων της ατομικής αναγέννησης), όπως και οι ιεροτελεστίες του Κρόουλι. Επίσης, ο Κρόουλι πάντα αναφερόταν στα μυστήρια ως τμήμα της διδασκαλίας του στο δοκίμιό του «Ελευσίς», πράγμα που σημαίνει ότι συνέδεε τη μύηση με μια παράδοση, τμήμα της οποίας ήταν τα Ελευσίνεια Μυστήρια. Οι Ιεροτελεστίες, ως προφητικό και καλλιτεχνικό γεγονός, ήταν σχεδόν μια πλήρης αποτυχία. Ακόμα και ο ίδιος αναγνωρίζει ότι απέτυχαν, αλλά για συγκεκριμένους λόγους: «Μείωσα τη σημασία των δραματικών στοιχείων, ενώ οι διάλογοι και η δράση ήταν μικροί». Αν και κατηγορεί το περιβάλλον για την άρνηση αυτού του εκδραματισμού, είναι ενδιαφέρον ότι εντοπίζει τα προβλήματα στις καλλιτεχνικές του αδυναμίες, όχι στη βασική μέθοδο και το κεντρικό μήνυμα του έργου του, που σε σημαντικό βαθμό δικαιώθηκε με την εμφάνιση του ψυχοδράματος μετά από 40 περίπου χρόνια. Έτσι, όταν ο Brown λέει ότι «ο Κρόουλι ως θεατρικός συγγραφέας συγκρούστηκε με τον Κρόουλι τον μάγο», δεν είναι πολύ μακριά από την αλήθεια. Ο πειραματισμός σε κάτι τόσο πρωτοπόρο δεν ήταν δυνατόν να εξασφαλίσει τις απαραίτητες ισορροπίες που θα εξασφαλίσουν και την επιτυχία του. Η ιδέα του, ωστόσο, εφαρμόστηκε σε άλλους τομείς της ανθρώπινης ψυχικής δραστηριότητας, όπως είναι αυτής του ψυχοδράματος. Η εφαρμογή δηλαδή της θεατρικής πρακτικής και των καλλιτεχνικών δρώμενων εν γένει για την αποκατάσταση της ψυχικής ισορροπίας. Αν και ξεκίνησε την αποκρυφιστική του καριέρα στο Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής (αγγλ. Hermetic Order of the Golden Dawn) ως Frater Perdurabo (Αδελφός "θα αντέξω μέχρι το τέλος"), ο Άλειστερ Κρόουλυ είναι ευρέως γνωστός ως ανανεωτής του Ordo Templi Orientis (Ο.Τ.Ο.) ενός τεκτονικού τάγματος με το οποίο συνδέθηκε. Θεωρούσε πως το Ο.Τ.Ο. έμενε προσκολλημένο σε παραδοσιακές αρχές του Τεκτονισμού, γεγονός που εμπόδιζε οποιασδήποτε μορφής ανανέωση και κυρίως απαγόρευε τη συμμετοχή των γυναικών στην τελετουργία. Μεγάλο μέρος του ανανεωτικού έργου του Κρόουλυ, όμως, σχετιζόταν με την εισαγωγή και την ενεργό συμμετοχή του θηλυκού στοιχείου στο τελετουργικό έργο. Ο ίδιος δίνει έμφαση στον Γνωστικισμό. Ωστόσο, το πληρέστερο σώμα Γνωστικών κειμένων της βιβλιοθήκης του Ναγκ Χαμαντί ανακαλύφθηκε το 1945, δηλαδή μόλις 2 χρόνια πριν από το θάνατό του. Ωστόσο, η Καθολική Γνωστική Εκκλησία του, υποδεικνύει μια τάση έρευνας προς αυτή την κατεύθυνση, ιδιαίτερα μετά την καθοδήγηση που υποτίθεται ότι έλαβε στην Αίγυπτο κατ' ισχυρισμόν του ιδίου. Για αυτούς τους λόγους, ο Κρόουλυ ανέλαβε να προετοιμάσει τα αναθεωρημένα τελετουργικά που θα μεταβίβαζαν τη σημασία της τέχνης και των υψηλών βαθμών συνοπτικά και εντυπωσιακά, τα οποία θα ήταν κατάλληλα για μύηση και των ανδρών και των γυναικών - δίχως όμως να παραβιάζει τα δεδομένα της Ενωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας- και τα οποία θα μεταβίβαζαν τις βασικές διδασκαλίες του Θελήματος. Ο ίδιος περίπου το 1915 υιοθέτησε τα αναθεωρημένα τυπικά για χρήση στο δικό του τμήμα του O.T.O. Ο Κρόουλυ έγραψε για τα αναθεωρημένα τυπικά του στον Arnold Krumm-Heller στις 22 Ιουνίου του 1930: Ο Reuss είχε τη συνήθεια να μυεί με τα τελετουργικά του Τεκτονισμού. Δεν υπήρχε, για να το θέσουμε απλά, καμία τάξη ή ευπρέπεια στη διαδικασία της μύησης. Φαίνεται πως αυτό το συνειδητοποίησε καλά, και ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους μου ζήτησε να αναθεωρήσω ολόκληρο το σύστημα της μύησης. Έκανα μια συγκριτική μελέτη πολλών τελετουργικών στα οποία είχα πρόσβαση, και έφτιαξα μια σειρά νέων, συμπεριλαμβανομένου του 6ου βαθμού, (αντίστοιχο του Kadosh) και χρησιμοποιήθηκαν στο Λονδίνο με μεγάλη επιτυχία. Πρέπει εδώ να σταματήσω για να επισημάνω ότι η θεμελιώδης και ουσιαστική αλλαγή, που θεωρώ απαραίτητη σε οποιαδήποτε τελετουργικά με τα οποία ασχολήθηκα, είναι η πλήρης εγκατάλειψη της λατρείας των σκλάβων-Θεών. Είναι αδύνατο για ελεύθερους ανθρώπους να αναγνωρίσουν οποιοδήποτε σύστημα δένεται με τα φετίχ των αγρίων, των οποίων μόνη κινητήρια δύναμη για δράση είναι ο φόβος που γεννιέται από την άγνοιά τους. Το 1916 ο Ρέους ταξίδεψε στη Βασιλεία, της Ελβετίας. Κατά την εκεί παραμονή του καθιέρωσε τη «Μεγάλη Ανατολική Στοά και Απόκρυφο Ναό» του O.T.O. και την Ερμητική Αδελφότητα του Φωτός στο Monte Veritas, την ουτοπιστική κοινότητα που ιδρύθηκε κοντά στην Ασκόνα το 1900 από τον Χέντρι Έντενκόβεν (Henri Oedenkoven) και την Ίντα Χόφμαν (Ida Hofmann). Στις 22 Ιανουαρίου του 1917, ο Ρέους δημοσίευσε ένα μανιφέστο για την Μεγάλη Ανατολική Στοά, που ονομάστηκε Verità Mystica. Εκείνο που έχει σημασία στην παρούσα φάση διερεύνησης της αναθεώρησης του Ο.Τ.Ο. από τον Κρόουλυ, είναι το γεγονός ότι κατά την ίδια ημερομηνία, δημοσίευσε μια αναθεωρημένη έκδοση του καταστατικού του O.T.O. του 1906, με μια «Σύνοψη των Βαθμών» και μια επιτομή του μηνύματος του Διδάσκαλου Θηρίον. Όπως είναι φυσικό ένα τέτοιο μανιφέστο έφερνε τα πάνω κάτω στην παραδοσιακή ιεραρχία των πραγμάτων, εισάγοντας μια διάσταση ανήκουστη ως τότε, την υπακοή στη μία και μοναδική αληθινή θέληση. Κάτι τέτοιο βέβαια άλλαζε άρδην τα δεδομένα και τους προσανατολισμούς της εσωτερικής εκπαίδευσης και αναζήτησης. Παρά το νιτσεϊκό ύφος της αναφοράς του σε σκλάβους-θεούς, εδώ ο Κρόουλυ ακολουθεί κατά γράμμα το βασικό μήνυμα που κρύβεται σε όλες τις διδασκαλίες. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για εξέλιξη από το να κατανοήσει κανείς ποιος είναι ο εσώτερος εαυτός και να ταυτιστεί με τη θεϊκή θέληση. Ο δρόμος για τη θεϊκή θέληση προκαθορίζεται από την αποφασιστική εμμονή στη θέληση του εσωτερικού εαυτού. Για αυτόν τον λόγο θυσιάστηκε συνειδητά ο Σωκράτης, ο Χριστός και τόσοι άλλοι μεγάλοι διδάσκαλοι της ανθρωπότητας. Για την εποχή της απόλυτης ιεράρχησης και της υπακοής σε συγκεκριμένους κανόνες, όμως, το μήνυμα του Κρόουλυ ακούστηκε σχεδόν εξωφρενικό, αλλά εκείνος δε σταμάτησε εκεί. Ακολουθεί το Liber LII: Η Διακήρυξη του O.T.O. που βασίστηκε πλήρως στη Διακήρυξη του Μ.Μ.Μ. του 1912. Προστέθηκαν θελημικοί χαιρετισμοί, αναθεωρήθηκαν οι αναφορές σε αξιωματικούς, οι αναφορές στις γκινέες που αντικαταστάθηκαν με αναφορές σε δολλάρια, και διαγράφτηκαν δύο ονόματα οργανισμών (Το Ροδοσταυρικό Τάγμα και το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής). Ο πίνακας εισφορών διαγράφτηκε και η δήλωση «Το [O.T.O.] δεν παραβιάζει από καμιά άποψη τα προνόμια των εξουσιοδοτημένων Τεκτονικών Στοών» προστέθηκε μετά από τον κατάλογο οργανώσεων, ενώ η τεκτονική αποκήρυξη που αναφέρθηκε προηγουμένως άλλαξε: Το O.T.O., αν και Τεκτονική Ακαδημία (Academia Masonica), δεν είναι Τεκτονική Στοά όσον αφορά στα «μυστικά» της με την έννοια που γίνεται συνήθως αντιληπτή αυτή η έκφραση. Επομένως, σε καμία περίπτωση δε συγκρούεται ή παραβιάζει τα προνόμια της Ενωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας ή οποιασδήποτε Μεγάλης Στοάς εδρεύει στην Αμερική ή όπου αλλού. Με αυτόν τον τρόπο ο Άλειστερ Κρόουλυ έκοψε τον ομφάλιο λώρο που τόσο επίμονα επιζητούσε ο Ρέους, κυρίως για λόγους νομιμοποίησης του Ο.Τ.Ο. στο τεκτονικό σώμα. Σε γενικές γραμμές ο Κρόουλυ πέραν των θεωρητικών του διακηρύξεων και των τελετουργικών ανανεώσεων, προχώρησε σε μια βαθύτερη αναδιάρθρωση του μαγικού έργου, που στηριζόταν κυρίως στις απόψεις του για τη Μαγεία, τα μαγικά φαινόμενα και τον τρόπο οργάνωσης και ταξινόμησης αυτών των φαινομένων σε σχέση με την υποκειμενική ή αντικειμενική αντίληψη του Μάγου. Ας δούμε τι λέει ο ίδιος στον πρόλογο της Γοητείας (αγγλ. Goetia) ή Μικρή Κλείδα του Σολομώντα , που έγραψε ενώ βρισκόταν στο σπίτι Μπολέσκιν (αγγλ. Boleskine): «Δε με ενδιαφέρει να αρνηθώ ή να απολογηθώ για την αντικειμενική πραγματικότητα των «μαγικών» φαινομένων. Αν συνιστούν παραισθήσεις, είναι τουλάχιστον τόσο πραγματικά όσο αρκετά αδιαμφισβήτητα γεγονότα της καθημερινής μας ζωής και αν ακολουθήσουμε την άποψη του Herbert Spencer, συνιστούν τουλάχιστον αποδείξεις κάποιας αιτίας. Αυτό το γεγονός θα αποτελέσει τη βάση της έρευνάς μας. Ποια είναι η αιτία της παραίσθησης μου, έτσι ώστε να βλέπω τελικά κάποιο πνεύμα που επικαλέστηκα μέσα στο τρίγωνο της Τέχνης; »Οποιοσδήποτε σκεπτικιστής, ή ψυχολόγος ίσως πει: Η αιτία βρίσκεται στον εγκέφαλο σου. Τα παιδιά των Άγγλων μαθαίνουν ότι το Σύμπαν ανάγεται στο άπειρο Διάστημα μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Τα παιδιά των Ινδουϊστών για την Άκασα, που είναι το ίδιο πράγμα. Οι Ευρωπαίοι, που ψάχνουν λίγο βαθύτερα, μαθαίνουν από τον Φίχτε ότι το φαινομενικό Σύμπαν είναι η δημιουργία του Εγώ. Ινδουϊστές ή Ευρωπαίοι κάτω από την επίβλεψη ενός Ινδού γκουρού μαθαίνουν ότι μέσω της Άκασα εννοείται η Τσιτάκασα. Η Τσιτάκασα τοποθετείται στο Τρίτο μάτι δηλαδή στον εγκέφαλο. »Υποθέτοντας πως υπάρχουν υψηλότερες διαστάσεις του χώρου, μπορούμε να κατανοήσουμε αυτό το γεγονός υπό το πρίσμα του Ρεαλισμού: αλλά μάλλον θα είναι άδικος ο κόπος μας. Στο κλασικό Σύμπαν αληθεύει ότι όλες οι εντυπώσεις των αισθήσεων εξαρτώνται από τις αλλαγές στη χημεία του εγκεφάλου, συμπεριλαμβανομένων και των παραισθήσεων, οι οποίες τελικά είναι και αυτές αισθητηριακές εντυπώσεις, τόσο όσο και τα γεγονότα που αποτελούν την «πραγματικότητα» και ανήκουν στην κατηγορία των φαινομένων που εξαρτώνται από τη λειτουργία του εγκεφάλου. Τα μαγικά φαινόμενα παρ'όλα αυτά, ανήκουν σε μία ειδική υποκατηγορία από τη στιγμή που αποτελούν προϊόντα της θέλησης, και η αιτία τους είναι μία σειρά «πραγματικών» φαινομένων, τα οποία αποκαλούνται έργα της Τελετουργικής Μαγείας. »Αυτά τα έργα συνίστανται σε: Όραση: κύκλος,τετράγωνο, τρίγωνο, δοχεία, λυχνίες, μανδύες, μαγικά εργαλεία, κ.ά. Ήχο: επικλήσεις Όσφρηση: θυμιάματα Γεύση: θεία κοινωνία Αφή: όπως στην Όραση (1) Νου: συνδυασμός των παραπάνω, καθώς και η αντανάκλαση της σημασίας τους.»Τούτες οι ασυνήθιστες εντυπώσεις παράγουν ασυνήθιστες αλλαγές στον εγκέφαλο. Κατά συνέπεια η ίδια η άθροισή τους είναι ασυνήθης. Η προβολή τους πίσω στον προφανή φαινομενικό κόσμο που ζούμε είναι κατά συνέπεια ασυνήθιστη. Στα παραπάνω, λοιπόν, ανάγεται η πραγματικότητα των εργασιών και των φαινομένων της τελετουργικής Μαγείας, και τη θεωρώ επαρκή, όσο τα παραπάνω αναφέρονται σε φαινόμενα τα οποία εμφανίζονται στον ίδιο το Μάγο: η εμφάνιση του πνεύματος, ο διάλογος μαζί του, πιθανά σοκ από παραλογισμό, ακόμα και η έκσταση ή ο θάνατος και η τρέλα. Ωστόσο, μπορεί κάποιο από τα παραπάνω φαινόμενα που περιγράφονται στο βιβλίο της Γοητείας να πραγματοποιηθούν. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, μπορείτε να δώσετε μία λογική εξήγηση αυτών που θα ακολουθήσουν; »Τα πνεύματα της Γοητείας (Goetia) είναι τμήματα του ανθρώπινου νου. Οι σφραγίδες τους λοιπόν είναι μέθοδοι διέγερσης ή ρύθμισης των συγκεκριμένων τμημάτων (μέσω του οφθαλμού). Τα ιερά ονόματα του Θεού στις επικλήσεις είναι δονήσεις κατάλληλες για να επιφέρουν: Γενικό έλεγχο του Νου (πραγματοποίηση των σχετικών λειτουργιών με τον λεπτοφυή κόσμο) Λεπτομερή έλεγχο του Νου (βαθμός ή τύπος του πνεύματος) Ειδικό έλεγχο τμήματος του Νου (όνομα του πνεύματος)»Βάσει των παραπάνω φαίνεται πως ο Άλειστερ Κρόουλυ πίστευε στην αποτελεσματικότητα της Μαγείας, αλλά αρνιόταν να την χαρακτηρίσει μεταφυσική. Την θεωρούσε προϊόν της ανθρώπινης διάνοιας. Συνδυασμένη με την έκφραση της απόλυτης θέλησης του εσωτερικού εαυτού, θα μπορούσε να οδηγήσει το ανθρώπινο πλάσμα σε μια εκούσια έξοδο από τα δεσμά του αυτοπεριορισμού του. Ο Άλιστερ Κρόουλι πέθανε από πνευμονικό οίδημα σε ένα πανδοχείο του Χέιστινγκς στις 1 Δεκεμβρίου 1947 σε ηλικία 72 ετών. Ήταν εθισμένος στην ηρωίνη, εξαιτίας της μορφίνης που έπαιρνε για το άσθμα και τη βρογχίτιδα που τον ταλαιπωρούσε επί σειρά ετών. Στη νεκρώσιμη ακολουθία του περιλήφθηκε η ανάγνωση ενός έργου του Ο Ύμνος στον Πάνα, γεγονός που περιγράφηκε από τις εφημερίδες της εποχής ως μαύρη λειτουργία. Τα ποιήματα και τα έργα της νεότητας εκδόθηκαν στο Collected Works of Aleister Crowley 1905-1907 Στα αποκρυφιστικά του έργα σημαντικότερα θεωρούνται τα: The Book of the Law (Βιβλίο του Νόμου) Magick (Book 4) (Βιβλίο 4) The Book of Lies (Το Βιβλίο των Ψευδών) The Vision and the Voice (Το Όραμα και η Φωνή) 777 and other Qabalistic writings (777 και άλλα Καββαλιστικά κείμενα) The Confessions of Aleister Crowley (Οι Εξομολογήσεις του Άλιστερ Κρόουλι) Magick Without Tears (Μαγεία Δίχως Δάκρυα) Little Essays Toward Truth (Μικρά Δοκίμια για την Αλήθεια) The Goetia: The Lesser Key of Solomon the King (μετάφραση του πρωτότυπου κειμένου Η Γοητεία: Η ελάσσων κλείδα του βασιλέως Σολομώντος) The General Principles of Astrology (Γενικές Αρχές της Αστρολογίας με τους Evangeline Adams, Hymenaeus Beta και άλλους) Από το The Equinox (με υπότιτλο "The Review of Scientific Illuminism"): III:1, "The Blue Equinox" (Η δομή του Ordo Templi Orientis) III:2, The Gospel According to St. Bernard Shaw and other papers III:3, The Equinox of the Gods (Τα γεγονότα που οδήγησαν στη συγγραφή του Liber Legis) III:4, Eight Lectures on Yoga III:5, The Book of Thoth (Πραγματεία για τα Ταρώ του Θωθ) III:6, Liber Aleph (Εκτεταμμένο σχόλιο στο Liber Legis) III:7, The Shih I (Ατελείωτη μεταφραση του Ι Τσινγκ) III:8, The Tao te Ching (Μετάφραση) III:9, The Holy Books of Thelema (τα έργα που του «υπαγορεύθηκαν») III:10, Κείμενα για το σύνταγμα του ΟΤΟ IV:1, Commentary on the Holy Books, and other papers (κυρίως το Liber 65 και η Φωνή της Σιγής της Ε. Π. Μπλαβάτσκι) IV:2, The Vision and the Voice with Commentary and other papersΑσχολήθηκε επίσης με τη φανταστική λογοτεχνία: Moonchild The Scrutinies of Simon Iff Golden Twigs Diary of a Drug Fiend The Fish (unfinished) Simon Iff Abroad (unpublished) Simon Iff in America (unpublished) Simon Iff, Psychoanalyst (unpublished) The Stratagem and other Stories The Testament of Magdalen BlairΣτα εκδομένα ποιητικά έργα του περιλαμβάνονται τα: White Stains (1898). Alice, an Adultery (1903). The Sword of Song (1904). The Star and the Garter. (1904). Orpheus, a Lyrical Legend (two volumes, 1905). Snowdrops From a Curate’s Garden. (1904). Clouds without Water ("by the Reverend C. Verey", 1909) The Scented Garden of Abdullah the Satirist of Shiraz. Aha ! (1910) Ambergris: the Selected Poems of Aleister Crowley (1910) The Winged Beetle. (1912). Olla, an Anthology of Sixty years of Song (1946, το τελευταίο του έργο που εκδόθηκε) Brown J. F., «Aleister Crowley’s Rites of Eleusis», στο Drama Review 22.2 (1978) Crowley Aleister, Desti Mary, Waddell Leila, Magick: Liber ABA. Book Four. Parts I-IV, Samuel Weiser, Inc., (York Beach, Maine 1997) Crowley Aleister, et al., «The Rites of Eleusis», στο The Equinox I.6 (Sept. 1911), Special Supplement, in vol. 2, Samuel Weiser, Inc., (York Beach, Maine 1998) Crowley Aleister, «Eleusis», στο The Collected Works of Aleister Crowley, vol. 3, Foyers, Society for the Propagation of Religious Truth, (UK, 1907.) Crowley, The Confessions of Aleister Crowley, Arkana-Penguin Books, (London and New York 1989) Frazer James George, The Golden Bough, (abridged ), Collier Books-Macmillan Publishing Company, (New York, 1963) Harison J. Elen, σειρά Θέμις, Ιάμβλιχος, (Αθήνα 1996-2001) King Francis, The Magical World of Aleister Crowley, Wedenfield and Nicolson, (London, 1977)Juan Arias : Paulo Coelho, Οι εξομολογήσεις του προσκυνητή (Αθήνα 2001)

Ο Έντουαρντ Αλεξάντερ Κρόουλυ (Edward Alexander Crowley, 12 Οκτωβρίου 1875 - 1 Δεκεμβρίου 1947) ήταν Άγγλος αποκρυφιστής, μάγος, ποιητής, συγγραφέας, ζωγράφος και αλπινιστής. Είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία του κινήματος και της φιλοσοφίας του Θελήματος (Thelema).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%9A%CF%81%CF%8C%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9

Σταύρος Αρναουτάκης

Γεννήθηκε στις 25 Μαΐου 1956 στις Αρχάνες Ηρακλείου Κρήτης. Σπούδασε οικονομικά και εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα στο διάστημα 1981-1991. Το 1990 εξελέγη δήμαρχος Αρχάνων, και επανεξελέγη το 1994, το 1998 και το 2002. Το 2004 εξελέγη ευρωβουλευτής στο ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. Το 2009 εξελέγη βουλευτής Ηρακλείου με το ΠΑΣΟΚ, και από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2010 διετέλεσε υφυπουργός Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Στις περιφερειακές εκλογές του 2010 εξελέγη περιφερειάρχης Κρήτης με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ. Το 2014, επανεξελέγη περιφερειάρχης Κρήτης ως ανεξάρτητος υποψήφιος, έχοντας την υποστήριξη εκ νέου του ΠΑΣΟΚ και της Δράσης, επικρατώντας στον β' γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών του υποστηριζόμενου από τη ΝΔ υποψήφιου, Σεραφείμ Τσόκα. Στις περιφερειακές εκλογές του 2019 επανεξελέγη από τον πρώτο γύρο με ποσοστό 60,78%.Είναι παντρεμένος με την Ειρήνη Τζωρτζακάκη και έχει δύο κόρες, την Αντωνία και τη Μαρία. Προσωπική ιστοσελίδα του Σταύρου Αρναουτάκη

Ο Σταύρος Αρναουτάκης (Αρχάνες Ηρακλείου, 25 Μαΐου 1956) είναι Έλληνας οικονομολόγος και πολιτικός, που διατελεί Περιφερειάρχης Κρήτης, από το 2011. Πριν, είχε διατελέσει Υφυπουργός Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας, και Ναυτιλίας επί υπουργείας Λούκας Κατσέλη στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου του 2009, Ευρωβουλευτής της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (2004-09) και βουλευτής για σύντομο χρονικό διάστημα (2009-10), πριν αναλάβει Περιφερειάρχης Κρήτης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

Eurovision: Europe Shine A Light

Καθώς ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2020 δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί λόγω του ξεσπάσματος της ασθένειας του κορονοϊού στην Ευρώπη, η EBU αποφάσισε να διοργανώσει το Eurovision: Europe Shine a Light ως ένα εναλλακτικό πρόγραμμα. Το όνομα εμπνεύστηκε από το τραγούδι "Love Shine a Light" των Katrina and the Waves (Βρετανό-Αμερικανικό ροκ συγκρότημα) που νίκησε τον διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision 1997. Αυτή ήταν η τέταρτη φορά που η EBU διοργάνωσε ένα ειδικό σόου στην μορφή της Eurovision, ύστερα από τα σόου για την 25η, 50η και 60η επέτειο του διαγωνισμού. Κατά την διάρκεια του προγράμματος, προβλήθηκαν τα 41 τραγούδια που είχαν επιλεχθεί να λάβουν μέρος στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2020, σε μία μη διαγωνιστική μορφή. Παράλληλα, συμμετέχοντες από το παρελθόν είχαν προσκληθεί να κάνουν guest εμφάνιση. Μαζί, οι καλλιτέχνες που είχαν επιλεχθεί να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό του 2020 ερμήνευσαν το τραγούδι "Love Shine a Light" από τις χώρες τους. Ταυτόχρονα, προβλήθηκε βίντεο από οπαδούς του διαγωνισμού να τραγουδούν το "What's Another Year" από τον Τζόνι Λόγκαν, που νίκησε την Eurovision 1980 στη Χάγη, για την Ιρλανδία. Την 1η Απριλίου 2020, επιβεβαιώθηκε πως το σόου θα διεξαχθεί στο Χίλφερσουμ και συγκεκριμένα στο Στούντιο 21 στην Media Park. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που το Χίλφερσουμ διοργάνωσε πρόγραμμα σχετικό με το διαγωνισμό, έχοντας προηγουμένως διοργανώσει τον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 1958. Το πρόγραμμα φιλοξένησαν τρεις παρουσιαστές: η ηθοποιός και τηλεπαρουσιάστρια Chantal Janzen, ο τραγουδιστής και σχολιαστής για τον διαγωνισμό Jan Smit και, η τραγουδίστρια Edsilia Rombley που εκπροσώπησε την Ολλανδία στους διαγωνισμούς του 1998 και 2007. Οι τρεις προαναφερόμενοι θα φιλοξενούσαν τον Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision 2020. Ακόμη, η Nikkie de Jager παρουσίασε διαδικτυακά το σόου. Διάφορα μνημεία από όλη την Ευρώπη φωταγωγήθηκαν κατά την διάρκεια του σόου ως ένα μέρος του με την ονομασία Europe Shine a Landmark. Τα παρακάτω μνημεία και ορόσημα προβλήθηκαν κατά την διάρκεια του προγράμματος: Από τις συμμετέχουσες χώρες του διαγωνισμού 2020, η Τσεχία, η Φινλανδία και η Μολδαβία ήταν οι μόνες χώρες που δεν φωταγωγήθηκε μνημείο-ορόσημο. Πέρα από την προβολή των 41 συμμετοχών που θα διεκδικούσαν το βραβείο του διαγωνισμού του 2020, κατά την διάρκεια του προγράμματος έκαναν εμφάνιση καλλιτέχνες που συμμετείχαν στον διαγωνισμό τα προηγούμενα χρόνια. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται: Παράλληλα, εμφάνιση, χωρίς κάποια εκτέλεση, έκαναν περισσότεροι συμμετέχοντες από το παρελθόν μεταξύ των οποίων και η Έλενα Παπαρίζου που εκπροσώπησε την Ελλάδα στον διαγωνισμό του 2005, η Viki Gabor (νικήτρια για την Πολωνία στον διαγωνισμό junior eurovision 2019), ο Alexander Rybak (Νορβηγία 2009 και 2018), ο Sergey Lazarev (Ρωσία 2016 και 2019), οι Ell και Nikki (Αζερμπαϊτζάν 2011). Το πρόγραμμα πραγματοποιήθηκε στις 16 Μαΐου 2020 στις 21:00 Θερινή Ώρα Κεντρικής Ευρώπης (22:00 ώρα Ελλάδας). Μεταδόθηκε ζωντανά από 46 ραδιοτηλεοπτικούς φορείς σε 45 χώρες: Επίσημη ιστοσελίδα

Το Eurovision: Europe Shine A Light ήταν ένα ζωντανό τηλεοπτικό πρόγραμμα, οργανωμένο από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) και τους ολλανδικούς ραδιοτηλεοπτικούς φορείς AVROTROS, NOS και NPO. Αντικατέστησε τον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2020, που είχε προγραμματιστεί να διεξαχθεί στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας, αλλά ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας COVID-19. Το σόου μεταδόθηκε ζωντανά από το Χίλφερσουμ στις 16 Μαΐου 2020 και διήρκεσε περίπου 2 ώρες. Φιλοξενήθηκε από τους Chantal Janzen, Edsilia Rombley και Jan Smit, οι οποίοι είχαν επιλεχθεί να παρουσιάσουν τον διαγωνισμό του 2020 πριν την ακύρωσή του.

https://el.wikipedia.org/wiki/Eurovision:_Europe_Shine_A_Light

Κοσοβάρικο διαβατήριο

Από τις 31 Οκτωβρίου 2011, οι αρχές του Κοσσυφοπεδίου άρχισαν να εκδίδουν το νέο Κοσοβάρικο βιομετρικό διαβατήριο. Υπάρχουν τέσσερις τύποι διαβατηρίων: τακτικό, επίσημο, διπλωματικό και ταξιδιωτικό έγγραφο. Το τέλος αίτησης χρεώνεται με €25. Μπορντό εξώφυλλο Εκδίδεται σε όλους τους πολίτες του Κοσσυφοπεδίου, με μέγιστη ισχύ 10 ετών για τη διευκόλυνση των ιδιωτικών διεθνών ταξιδιών. Μαρόν εξώφυλλο Εκδίδεται στο πολιτικό προσωπικό της κυβέρνησης καθώς και στα μέλη της οικογένειάς τους με μέγιστη ισχύ 5 ετών. Μαύρο εξώφυλλο Εκδίδονται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, τα μέλη της Κυβέρνησης, τον Πρόεδρο του Συνταγματικού Δικαστηρίου, τον Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου, τους Πρέσβεις καθώς και άλλο διπλωματικό προσωπικό σε πρεσβείες ή προξενεία ανά τον κόσμο, στον Διαμεσολαβητή, στα μέλη κρατικών αντιπροσωπειών εφόσον απαιτείται, κυβερνητικοί υπάλληλοι οι οποίοι έχουν διοριστεί ως εκπρόσωποι της κυβέρνησης σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς, διπλωματικούς συνοδούς, όπως προβλέπεται από το νόμο, και πρόσωπα συμφερόντων που προβλέπονται από το νόμο με μέγιστη ισχύ 5 ετών. Ανοιχτό μπλε εξώφυλλο Εκδίδεται στους πολίτες του Κοσσυφοπεδίου εάν το αρχικό διαβατήριο έχει χαθεί ή κλαπεί και / ή έχει λήξει. Μπορεί επίσης να εκδοθεί για ομαδικά ταξίδια που δεν είναι λιγότερα από 5 άτομα και δεν υπερβαίνουν τα 50 άτομα. Ένα ταξιδιωτικό έγγραφο έχει μέγιστη διάρκεια 30 ημερών. Η σελίδα του ιδιοκτήτη περιέχει τις ακόλουθες πληροφορίες: Τύπος [Π] Κώδικας [Κωδικός διαβατηρίου: RKS] Αριθμός διαβατηρίου Επώνυμο (-α) Όνομα (ονόματα) Τόπος γέννησης Ημερομηνία γεννήσεως Ιθαγένεια [Κοσοβάρικη] Φύλο Ύψος Χρώμα ματιών Αρχή έκδοσης Προσωπικός αριθμός Ημερομηνία έκδοσης/λήξηςΕκτός από μια εικόνα του προσώπου του ιδιοκτήτη, ένα δακτυλικό αποτύπωμα και η υπογραφή του κατόχου υπάρχουν επίσης στη σελίδα 3. Η μονομερής δήλωση ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου δεν αναγνωρίζεται παγκοσμίως. Ως εκ τούτου, ορισμένες χώρες ενδέχεται να μην αποδέχονται διαβατήρια που εκδίδονται από την κυβέρνηση της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου. Επιπλέον, άλλες χώρες έχουν αναγνωρίσει το διαβατήριο του Κοσσυφοπεδίου ως ταξιδιωτικό έγγραφο, ενώ δεν αναγνωρίζουν το Κοσσυφοπέδιο ως χώρα. Η κατάσταση είναι παρόμοια με αυτή του διαβατηρίου της Δημοκρατίας της Κίνας (Ταϊβάν), το οποίο πολλές χώρες επεξεργάζονται συστηματικά, παρότι διατηρούν μόνο ανεπίσημες διπλωματικές σχέσεις με την Ταϊβάν. Οι ακόλουθες χώρες δήλωσαν επισήμως ότι αποδέχονται το Κοσοβάρικο διαβατήριο ως έγκυρο ταξιδιωτικό έγγραφο, ενώ δεν αναγνωρίζουν το Κοσσυφοπέδιο ως ανεξάρτητη χώρα: Επιπλέον, υπάρχουν αρκετές χώρες στις οποίες οι πολίτες έχουν προφανώς τη δυνατότητα να ταξιδεύουν με διαβατήρια του Κοσσυφοπεδίου, ωστόσο, όταν δεν υπάρχει επίσημη πολιτική ή δεν υπάρχει κάποια καθιερωμένη πράξη ντε φάκτο γι'αυτό. Αυτό δεν αποτελεί ένδειξη ότι ένα τέτοιο ταξίδι μπορεί να επαναληφθεί στο μέλλον. Οι χώρες που σύμφωνα με πληροφορίες έχουν δεχθεί επίσκεψη με αυτόν τον τρόπο περιλαμβάνουν τις παρακάτω: Η Ρωσία δεν αναγνωρίζει το Κοσσυφοπέδιο ως ανεξάρτητο κράτος ούτε αναγνωρίζει το Κοσοβάρικο διαβατήριο ως έγκυρο ταξιδιωτικό έγγραφο για καθημερινή είσοδο στη Ρωσία υπό κανονικές συνθήκες. Ωστόσο, το διαβατήριο του Κοσσυφοπεδίου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την είσοδο στη Ρωσία σε ειδικές περιπτώσεις όπως η προσέλευση ή η συμμετοχή σε εκδηλώσεις υπό την αιγίδα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και άλλων διεθνών αθλητικών οργανώσεων, στις οποίες είναι μέλος το Κοσσυφοπέδιο. Η Ρωσία εκδίδει θεωρήσεις με τη μορφή ειδικών εντύπων που έχουν εισαχθεί στα Κοσοβάρικα διαβατήρια. Η Ρωσική Πρεσβεία στο Βελιγράδι στη γειτονική Σερβία δημοσίευσε δήλωση σχετικά με τη χρήση του Διαβατηρίου του Κοσσυφοπεδίου στη Ρωσία:"Η είσοδος στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας με διαβατήρια της λεγόμενης Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου είναι δυνατή μόνο σε περιπτώσεις που βασίζονται στην εκπλήρωση των διεθνών υποχρεώσεων της Ρωσικής Ομοσπονδίας ως παραλήπτη ενός γεγονότος που οργανώνεται μέσω πολυμερών δομών, του οποίου μέλος ή συμμετέχων είναι η λεγόμενη Δημοκρατία του Κοσσυφοπεδίου ... Για άλλους σκοπούς, η διαδικασία εισόδου ατόμων με Κοσοβάρικα διαβατήρια στο έδαφος της Ρωσίας δεν έχει αλλάξει. Δηλαδή, η είσοδός τους δεν είναι δυνατή" Η Σερβία δεν αρνείται πλέον την είσοδο σε άτομα με σφραγίδες εισόδου και εξόδου της τελωνειακής αρχής της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου ή θεωρήσεις στα διαβατήρια τους. Αυτά τα γραμματόσημα και οι θεωρήσεις είναι απλά υπερ-σφραγισμένα, γεγονός που μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα με την ακύρωση των μακροπρόθεσμων θεωρήσεων. Ωστόσο, οι διέλευση των συνόρων από τρίτες χώρες προς τη Δημοκρατία του Κοσσυφοπεδίου θεωρούνται παράνομα σημεία εισόδου από τη Σερβία και μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα αν κάποιος μπαίνει και επιχειρεί να εγκαταλείψει τη Σερβία χωρίς αντίστοιχη σφραγίδα εισόδου. Διεθνής αναγνώρισης του Κοσσυφοπεδίου Διεθνείς σχέσεις του Κοσσυφοπεδίου Κατάλογος των διπλωματικών αποστολών του Κοσσυφοπεδίου Ταξιδιωτικό έγγραφο της UNMIK Απαιτήσεις θεωρήσεων για Κοσοβάρους πολίτες Κάρτα ταυτότητας του Κοσσυφοπεδίου Σημειώσεις: Παραπομπές: Kosovo Ministry of Internal Affairs presentation of the passport Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine.

Το Κοσοβάρικο διαβατήριο (αλβανικά: Pasaporta e Kosovës‎; σερβικά: Косовски пасош‎ / Kosovski pasoš) είναι ταξιδιωτικό έγγραφο που εκδίδεται στους πολίτες της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου. Το έγγραφο διευκολύνει τα διεθνή ταξίδια και χρησιμεύει ως απόδειξη της ιθαγένειας. Η έκδοση διαβατηρίων αποτελεί εργασία του Υπουργείου Εσωτερικών, με εξαίρεση τα διπλωματικά διαβατήρια που εκδίδει το Υπουργείο Εξωτερικών. Τα διαβατήρια του Κοσσυφοπεδίου συμμορφώνονται με όλα τα συνιστώμενα πρότυπα που ορίζονται από τον Διεθνή Οργανισμό Πολιτικής Αεροπορίας για αναγνώσιμα από μηχάνημα διαβατήρια (όπως μέγεθος, τεχνολογία, ασφάλεια, διάταξη κ.λπ.), αλλά ο κωδικός χώρας / υπηκοότητας RKS δεν εμπίπτει στο πρότυπο ISO 3166 και ως εκ τούτου δεν έχει εγκριθεί από τον Οργανισμό. Το σχέδιο διαβατηρίου αποκαλύφθηκε στις 14 Μαρτίου 2008. Τα πρώτα διαβατήρια εκδόθηκαν στις 30 Ιουλίου 2008 και έως τις 20 Μαΐου 2009 έχουν εκδοθεί 300.000 διαβατήρια στους πολίτες του Κοσσυφοπεδίου.Ο νέος σχεδιασμός του διαβατηρίου είναι με μπορντό χρώμα, με το εθνόσημο της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου στη μέση της συνοδευτικής σελίδας. Η λέξη "Διαβατήριο" είναι γραμμένη στο εξώφυλλο του διαβατηρίου στα Αλβανικά, τα Σερβικά και τα Αγγλικά. Όλες οι σχετικές πληροφορίες ταυτότητας για τον ιδιοκτήτη εκτυπώνονται και στις τρεις γλώσσες. Για τους πολίτες ηλικίας 18 ετών και άνω, το διαβατήριο ισχύει για 10 χρόνια από την ημερομηνία έκδοσής του. Πριν από την εισαγωγή των νέων εθνικών διαβατηρίων, τα ταξιδιωτικά έγγραφα που εκδίδονταν από τη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών είχαν μέγιστη ισχύ 2 ετών. Αυτά τα ταξιδιωτικά έγγραφα έπαψαν να εκδίδονται το 2008, ενώ τα εναπομείναντα έγγραφα ίσχυαν μέχρι το 2010.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BF_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF

Γιεβγκένι Πατόν

Γεννημένος το 1870 στη Νίκαια της Γαλλίας, σπούδασε στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Δρέσδης (αποφοίτησε το 1894) και στο Ινστιτούτο Σιδηροδρόμων της Πετρούπολης (αποφοίτησε το 1896). Σχεδίασε τη δομή του σιδηροδρομικού σταθμού στη Δρέσδη και ήταν λέκτορας στο Μηχανικό Κολλέγιο Σιδηροδρόμων της Μόσχας (1889–1904). Ο Πατόν ήταν Καθηγητής στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο του Κιέβου και Πρόεδρος του Τμήματος Γέφυρας από το 1904 έως το 1938. Το 1929 οργάνωσε ένα εργαστήριο συγκόλλησης και την Επιτροπή Ηλεκτροσυγκολλήσεων. Το 1934 ο Πατόν ίδρυσε το Ινστιτούτο Ηλεκτρικής Συγκόλλησης της Ακαδημίας Επιστημών της Ουκρανικής ΣΣΔ στο Κίεβο. Από το 1945 έως το 1952 ήταν Αντιπρόεδρος της Ακαδημίας Επιστημών της Ουκρανικής ΣΣΔ. Ο Πατόν ήταν πρωτοπόρος ερευνητής της τεχνολογίας συνδέσεων και συγκόλλησης. Για να καταστεί η συγκόλληση μια αξιόπιστη τεχνολογική διαδικασία, χρειάστηκε να διεξαχθεί ολοκληρωμένη έρευνα σχετικά με τη μηχανική των συγκολλημένων κατασκευών, τις μεταλλουργικές διεργασίες και τη φυσική του τόξου, καθώς και την ανάπτυξη εξοπλισμού, εργαλείων και τεχνικών συγκόλλησης. Ο Πατόν δημιούργησε μεθόδους, που χρησιμοποιήθηκαν στο σχεδιασμό ορθολογικών ανοιγμάτων γεφυρών, ερεύνησε τις συνθήκες λειτουργίας τους και πρότεινε μεθόδους για την αποκατάσταση κατεστραμμένων γεφυρών. Διεξήγαγε έρευνα σχετικά με τις βασικές αρχές της συγκόλλησης, τον τρόπο υπολογισμού της αντοχής των συγκολλημένων κατασκευών και τη μηχανοποίηση των διαδικασιών συγκόλλησης. Επόπτευσε την ανάπτυξη της αυτόματης συγκόλλησης με βυθισμένο τόξο. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου ο Πατόν επέβλεπε το σχεδιασμό και την παραγωγή εξοπλισμού και τεχνολογίας για την αυτοματοποιημένη συγκόλληση ειδικών χάλυβων για τανκς, βόμβες και άλλο στρατιωτικό υλικό. Ο Πατόν επέβλεψε την ευρεία εφαρμογή της συγκόλλησης στη βιομηχανία, συμπεριλαμβανομένου του σχεδιασμού και της παραγωγής συστημάτων συγκόλλησης γραμμής συναρμολόγησης. Σχεδίασε συγκολλημένες γέφυρες και ίδρυσε μια οικιακή σχολή συγκόλλησης μετάλλων. Ο Πατόν τιμήθηκε με όλα σχεδόν τα υψηλότερα σοβιετικά κυβερνητικά και επιστημονικά βραβεία και τιμές και έλαβε τον τίτλο του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας.

Ο Καθηγητής Γιεβγκένι Όσκαροβιτς Πατόν (ρωσικά: Евгений Оскарович Патон‎, 1870–1953) ήταν Σοβιετικός μηχανικός ουκρανικής καταγωγής, που ίδρυσε το Ινστιτούτο Ηλεκτροσυγκόλλησης EO Πατόν στο Κίεβο. Ο Πατόν ήταν βουλευτής του Ανώτατου Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης (1946–1953). Ήταν ο πατέρας του Μπορίς Πατόν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CE%B9_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%8C%CE%BD

TESS

Ο πρωταρχικός στόχος της αποστολής TESS, είναι να ερευνήσει για εξωπλανήτες στα φωτεινότερα άστρα κοντά στη Γη, που διέρχονται σε μία περίοδο μεγαλύτερη των δύο ετών. Το TESS θα χρησιμοποιήσει μια σειρά από κάμερες με ευρύ πεδίο για να εκτελέσει σάρωση όλου του ουρανού. Με το TESS θα είναι δυνατή η μελέτη της μάζας, του μεγέθους, της πυκνότητας και της τροχιάς σε μια μεγάλη ομάδα μικρών πλανητών, συμπεριλαμβανομένου ενός δείγματος με βραχώδεις κόσμους στις κατοικήσιμες ζώνες των μητρικών τους άστρων. Το TESS θα παρέχει την προεπιλογή για περαιτέρω χαρακτηρισμό από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Τζέιμς Γουέμπ, καθώς και άλλα μεγάλα επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια του μέλλοντος.Από προηγούμενες έρευνες στον ουρανό με επίγεια τηλεσκόπια έχουν κυρίως εντοπιστεί γιγαντιαίοι εξωπλανήτες. Σε αντίθεση, το TESS θα εξετάσει ένα μεγάλο αριθμό μικρών πλανητών γύρω από πολύ φωτεινότερα αστέρια. Το TESS θα καταγράψει τα πλησιέστερα και πιο λαμπρά αστέρια κύριας ακολουθίας για διελεύσεις εξωπλανητών, τα οποία είναι και πιο επιθυμητά για λεπτομερείς έρευνες. Με επικεφαλής το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης και αρχική χρηματοδότηση από την Google, το TESS ήταν μία από τις 11 προτάσεις που επιλέχθηκαν για χρηματοδότηση από τη NASA, τον Σεπτέμβριο του 2011, από 42 που είχαν αρχικά υποβληθεί τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους. Στις 5 Απριλίου, 2013, ανακοινώθηκε ότι το TESS, μαζί με το Neutron Star Interior Composition Explorer (NICER), είχαν επιλεγεί για εκτόξευση. Η γέννηση του TESS είχε ξεκινήσει ήδη από το 2006, ως σχέδιο που αναπτύχθηκε από ιδιωτική χρηματοδότηση από την Google, και το The Kavli Foundation. Το 2008, το MIT πρότεινε το TESS να γίνει μια πλήρης αποστολή της NASA και την υπέβαλε για το πρόγραμμα Small Explorer στο Goddard Space Flight Center, αλλά τελικά δεν επιλέχθηκε.. Υπεβλήθη εκ νέου το 2010 ως μέρος του πρόγραμματος Explorer και εγκρίθηκε το 2013 ως ένα Μέσο Εξερεύνησης της αποστολής. Το TESS πέρασε την κρίσιμη αναθεώρηση του σχεδιασμού (CDR) το 2015, επιτρέποντας την παραγωγή του δορυφόρου για να ξεκινήσει. Το TESS έχει σχεδιαστεί για να πραγματοποιήσει την πρώτη διαστημική έρευνα όλου του ουρανού με τη μέθοδο της διέλευσης. Είναι εξοπλισμένο με τέσσερα ευρείας γωνίας τηλεσκόπια και συνδέεται με συσκευή συζευγμένου φορτίου με (CCD) ανιχνευτές. Επιστημονικά δεδομένα θα διαβιβάζονται στη Γη κάθε δύο εβδομάδες. Θα μεταδίδονται επίσης εικόνες πλήρους καρέ με πραγματικό χρόνο έκθεσης δύο ωρών, οι οποίες θα επιτρέπουν στους επιστήμονες να αναζητούν απροσδόκητα, μεταβατικά φαινόμενα, όπως τα οπτικά αντίστοιχα σε εκρήξεις ακτίνων γάμμα. Το TESS θα χρησιμοποιήσει επίσης το πρόγραμμα «Επισκέπτης Ερευνητής», επιτρέποντας σε επιστήμονες από άλλους οργανισμούς να το χρησιμοποιήσουν για τη δική τους έρευνα. Αυτό θα επιτρέψει την παρακολούθηση 20.000 ουρανίων σωμάτων επιπλέον. Προκειμένου να αποκτήσει απεριόριστες εικόνες και από το βόρειο και από το νότιο ημισφαίριο του ουρανού, το TESS θα χρησιμοποιήσει μία συντονισμένη σεληνιακή τροχιά 2:1 που ονομάζεται P/2, η οποία δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ πριν (αν και το IBEX χρησιμοποιεί μια παρόμοια P/3 τροχιά). Η εξαιρετικά ελλειπτική τροχιά έχει 373.000 χλμ. απόγειο, ώστε να τοποθετηθεί περίπου 90° μακριά από τη θέση της Σελήνης και να ελαχιστοποιήσει την αρνητική επίδραση της. Αυτή η τροχιά θα πρέπει να παραμείνει σταθερή για δεκαετίες, ώστε να κρατήσει τις κάμερες του TESS σε ένα σταθερό εύρος θερμοκρασίας. Η τροχιά είναι εντελώς έξω από τις Ζώνες Βαν Άλεν ώστε να αποφευχθούν προβλήματα από την ακτινοβολία. Κάθε 13,7 μέρες στο περίγειο της τροχιάς στα 108.000 χλμ. το TESS θα αποστέλλει τα δεδομένα που έχει συλλέξει κατά τη διάρκεια της τροχιάς του σε μία περίοδο περίπου τριών ωρών. Η διετής έρευνα όλου του ουρανού του TESS θα επικεντρωθεί στα κοντινά άστρα τύπου G, K και M με φαινόμενο μέγεθος πάνω από 12. Θα μελετηθούν περίπου 500.000 άστρα, συμπεριλαμβανομένων των 1.000 πιο κοντινών ερυθρών νάνων σε όλο τον ουρανό, μια περιοχή 400 φορές μεγαλύτερη από αυτή που καλύπτεται από την αποστολή Kepler. Το TESS αναμένεται να ανακαλύψει με τη μέθοδο της διέλευσης περισσότερους από 3.000 υποψήφιους εξωπλανήτες, περιλαμβανομένων και εκείνων που είναι μεγέθους Γης ή και μεγαλύτεροι. Από αυτές τις ανακαλύψεις, περίπου είκοσι θα μπορούσαν να είναι υπεργαίες που βρίσκονται στην κατοικήσιμη ζώνη γύρω από ένα άστρο.Η έρευνα χωρίζεται σε 26 τομείς παρατήρησης όπου κάθε τομέας ενσωματώνει, με αλληλεπικάλυψη τομέων στους εκλειπτικούς πόλους ώστε να επιτρέψει επιπλέον ευαισθησία για μικρότερους και μεγαλύτερης περιόδου εξωπλανήτες σε αυτή την περιοχή της ουράνιας σφαίρας. Το διαστημικό σκάφος θα διανύσει δύο τροχιές 13,7 ημερών παρατηρώντας κάθε τομέα, χαρτογραφώντας το βόρειο ημισφαίριο του ουρανού κατά το πρώτο έτος λειτουργίας του και το νότιο ημισφαίριο στο δεύτερο έτος. Κάθε μία από τις κάμερες του TESS θα λάβει επικεντρωμένες εκθέσεις ενός λεπτού, σε ειδικά στοχευμένα άστρα, ως μέρος της μεθόδου διέλευσης, και εκθέσεις 30 λεπτών με το άνοιγμα σε πλήρες πλαίσιο, για να αναζητήσει άλλα παροδικά συμβάντα. Το 2013 η εταιρεία Orbital Sciences έλαβε τετραετές συμβόλαιο, $75 εκατομμύρια για την κατασκευή του TESS για τη NASA. Το TESS χρησιμοποιεί ένα δορυφορικό δίαυλο Orbital Sciences LEOStar-2, ικανό για σταθεροποίηση τριών αξόνων χρησιμοποιώντας τέσσερις προωθητήρες υδραζίνης συν τέσσερις τροχούς αντίδρασης, παρέχοντας καλύτερη από τρία arc-δεύτερο πρόστιμο διαστημόπλοιο που δείχνει ελέγχου. Η ισχύς παρέχεται από δύο ηλιακές συστοιχίες ενός άξονα που παράγουν 400 watt. Μία Κa-band κεραία παρέχει ζεύξη 100 Mbit/s επιστημονικών δεδομένων. Το TESS εκτοξεύτηκε με επιτυχία στις 18 Απριλίου του 2018, με τον πύραυλο πλήρους προώθησης της SpaceX Falcon 9 από το Ακρωτήριο Canaveral Air Force Station. Η συνολική αξία του συμβολαίου είναι $87 εκατομμύρια. To SpaceX είχε αρχικά επιλεχθεί για εκτόξευση τον Δεκέμβριο του 2014. Το διαστημικό σκάφος είχε αρχικά προγραμματιστεί να εκτοξευτεί στις 20 Μαρτίου του 2018, αλλά τελικά επελέγη η 16η Απριλίου (και μετά η 18η Απριλίου) ώστε να ακολουθηθεί το πλάνο προετοιμασίας της NASA Το σύστημα εδάφους του TESS, μοιράζεται ανάμεσα σε οκτώ τοποθεσίες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτές περιλαμβάνουν το Space Network της NASA, το Jet propulsion Laboratory του Deep Space Network για τη διοίκηση και τηλεμετρία, το Orbital ATK's Mission Operations Center, το Payload Operations Center του MIT, το Ames Research Center, Το Goddard Space Flight Center, το Smithsonian Astrophysical Observatory, το TESS Science Office, και το Mikulski Archive for Space Telescopes (MAST). Ένα από τα θέματα που αντιμετωπίζει η ανάπτυξη αυτού του είδους συσκευών είναι να έχει μια εξαιρετικά σταθερή πηγή φωτός για δοκιμή. Το 2015, μια ομάδα στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, έκανε μια σημαντική ανακάλυψη για την ανάπτυξη μιας σταθερής πηγής φωτός. Ενώ το μέσο αυτό δημιουργήθηκε για την υποστήριξη του παρατηρητηρίου εξωπλανητών CHEOPS της ESA, παραγγέλθηκε και από το πρόγραμμα TESS. Αν και τα δύο σχεδιάζουν να εξετάσουν φωτεινά αστέρια χρησιμοποιώντας τη μέθοδο διαμετακόμισης, το CHEOPS θα επικεντρωθεί στη συλλογή περισσότερων δεδομένων για τους γνωστούς εξωπλανήτες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που βρέθηκαν από το TESS και άλλες αποστολές έρευνας. Το TESS ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 25 Ιουλίου του 2018.. Η πρώτη ανακοίνωση της αποστολής αφορούσε την παρατήρηση του κομήτη C/2018 N1. Η πρώτη ανακοίνωση που αφορά εξωπλανήτη έγινε στις 18 Σεπτεμβρίου, και αναφερόταν σε μία υπεργαία στον κίτρινο νάνο Pi Mensae η οποία περιστρέφεται γύρω του κάθε 6 ημέρες και προστέθηκε σε έναν ήδη γνωστό Υπέρ- Δία του ίδιου άστρου με χρόνο πλήρους περιφοράς 5,9 χρόνια. Στις 20 Σεπτεμβρίου 2018, ανακοινώθηκε η ανακάλυψη ενός πλανήτη ελαφρώς μεγαλύτερου από τη Γη με πολλή μικρή περίοδο περιστροφής γύρω από τον ερυθρό νάνο LHS 3844. Με περίοδο περιστροφής 11 ωρών, ο LHS 3844 b είναι ένας από τους γνωστούς πλανήτες με τη μικρότερη περίοδο. Περιστρέφεται γύρω από το μητρικό του άστρο σε απόσταση 932.000 χιλιομέτρων. Ο LHS 3844 b είναι επίσης ένας από τους κοντινότερους εξωπλανήτες στη Γη σε απόσταση 14,9 parsec.Η τρίτη ανακάλυψη του TESS είναι ο HD 202772Ab, ένας καυτός Δίας που περιστρέφεται στο φωτεινότερο αστέρι του δυαδικού συστήματος HD 202772, το οποίο εμφανίζεται στον αστερισμό του Αιγόκερου σε απόσταση 480 ετών φωτός ενώ η ανακάλυψη του ανακοινώθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2018. Ο HD 202772Ab κάνει μία πλήρη περιστροφή σε 3,3 ημέρες και είναι μία σπάνια περίπτωση ζεστού Δία γύρω από ένα τόσο εξελιγμένο άστρο. Τέλος ο εξωπλανήτης αυτός είναι από τους πλέον ακτινοβολημένους πλανήτες με θερμοκρασία ισορροπίας 2.100 ΚΣτις 15 Απριλίου 2019 έγινε η πρώτη ανακάλυψη εξωπλανήτη στο μέγεθος Γης από το TESS. Ο HD 21749c είναι βραχώδης πλανήτης με το 89% της διαμέτρου της Γης και περιστρέφεται γύρω από το άστρο HD 21749 τύπου K. Η εκτιμώμενη θερμοκρασίας στην επιφάνεια του πλανήτη είναι 427° C. Αμφότεροι οι πλανήτες του συστήματος HD 21749b και HD 21749c ανακαλύφθηκαν από το TESS. Ο HD21749c είναι ο 10ος επιβεβαιωμένος πλανήτης από το TESS.Τα δεδομένα σχετικά με τους υποψήφιους εξωπλανήτες εξακολουθούν να διατίθενται, σε οποιονδήποτε θέλει να τα επεξεργαστεί, στο MAST. Στις 19 Νοεμβρίου του 2019, ο συνολικός αριθμός των υποψηφίων πλανητών ανερχόταν σε 1361 ενώ οι επιβεβαιωμένοι ήταν 34. Σαράντα τέσσερις από τους υποψηφίους ήταν από τον Τομέα 1 με πρόσθετους υποψηφίους από τον Τομέα 2. Δύο συστήματα με δύο εξωπλανήτες και ένα με τρεις εξωπλανήτες ήταν στον κατάλογο των υποψηφίων. Η λίστα των υποψηφίων εξωπλανητών συνεχίζει να αυξάνει καθώς δημοσιεύονται στο MAST (Mikulski Archive for Space Telescopes). CHEOPS Ricker, George R. και άλλοι. (October 24, 2014). «Transiting Exoplanet Survey Satellite». Journal of Astronomical Telescopes, Instruments, and Systems 1 (1). doi:10.1117/1.JATIS.1.1.014003. Bibcode: 2014SPIE.9143E..20R. Stassun, Keivan (November 18, 2014). TESS and Galactic Science. California Institute of Technology. http://conference.ipac.caltech.edu/wfirs2014/talks/WFIRS2014_Stassun.pdf. TESS ιστοσελίδα της NASA Goddard TESS ιστοσελίδα από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης

To TESS (αγγλικά:Transiting Exoplanet Survey Satellite, ελληνικά: Δορυφόρος έρευνας πλανητών μέσω διέλευσης) είναι διαστημικό τηλεσκόπιο για το πρόγραμμα explorer της NASA, σχεδιασμένο για την αναζήτηση εξωπλανητών, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο διέλευσης. Η εκτόξευσή του πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στις 18 Απριλίου 2018.Κατά τη διάρκεια της διετούς αποστολής του αναμένεται να ανακαλύψει περισσότερους από 20.000 εξωπλανήτες, όταν τη στιγμή της εκτόξευσης ο αριθμός των πλανητών που είχαν ανακαλυφθεί ήταν 3.800. Το πρώτο φως έφτασε στο TESS στις 7 Αυγούστου 2018 και η πρώτη ανακοίνωση έγινε στις 17 Σεπτεμβρίου.

https://el.wikipedia.org/wiki/TESS

Πύλη της Σιών (Ιερουσαλήμ)

Η Πύλη Σιών κτίστηκε τον Ιούλιο του 1540, δυτικά της θέσης της μεσαιωνικής πύλης, η οποία ήταν άμεση συνέχεια της οδού των Εβραίων (γνωστή και ως Cardo). Στο νότιο τμήμα του τείχους ανεγέρθηκαν έξι πύργοι φρούρησης, τέσσερις από τους οποίους ευρίσκοντο στο τμήμα του όρους Σιών. Στο δεύτερο μισό του 19ου αι μία αποικία λεπρών, ένα σφαγείο και η κτηνοτροφική αγορά ευρίσκοντο κοντά στην Πύλη της Σιών. Προς τα τέλη του 19ου αι. κατασκευάστηκαν καταστήματα κατά μήκος του νότιου τείχους, που κατεδαφίστηκαν κατά τη διάρκεια της Βρετανικής Εντολής.Στις 13 Μαΐου 1948, καθώς ο Βρετανικός Στρατός αποσυρόταν από την Ιερουσαλήμ, ένας ταγματάρχης από το Σύνταγμα Σάφολκ παρέδωσε στον Μορντεχάι Βάινγκαρτεν το κλειδί για την Πύλη της Σιών.Το 2008 πραγματοποιήθηκαν εργασίες αποκατάστασης της πύλης, εορτάζοντας τα 468α γενέθλιά της. Τείχη της Ιερουσαλήμ Μάχη για την Ιερουσαλήμ Σουλειμαν Α΄ ο μεγαλοπρεπης

Η Πύλη Σιών (εβραϊκά: שער ציון‎, Sha'ar Σιών, αραβικά: باب صهيون‎, Bab Sahyun), επίσης γνωστό στα αραβικά ως Πύλη της Εβραϊκής Συνοικίας (Bab Harat al-Yahud) ή Πύλη του Προφήτη Δαβίδ (Bab an-Nabi Dawud), είναι η νοτιοδυτική πύλη από τις επτά ιστορικές Πύλες της Παλαιάς Πόλης της Ιερουσαλήμ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CE%BB%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B9%CF%8E%CE%BD_(%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%BC)

70 (αριθμός)

Το 70 είναι ένας σύνθετος αριθμός, αφού οι φυσικοί διαιρέτες του είναι 1, 2, 5, 7, 10, 14, 35 και 70, δηλαδή έχει και άλλους φυσικούς διαιρέτες, εκτός του 1 και του εαυτού του. Ο επόμενος σύνθετος αριθμός είναι το 72. Το 70 είναι υπερτέλειος αριθμός, αφού το άθροισμα των διαιρετών του, πλην του εαυτού του, είναι μεγαλύτερο από τον ίδιο. Το ανάπτυγμα πρώτων παραγόντων του 70 είναι 70 = 2 · 5 · 7. Το 70 είναι σφηνικός αριθμός καθώς το ανάπτυγμα των πρώτων παραγόντων του είναι τρεις πρώτοι αριθμοί (2, 5, 7). Το 70 είναι αριθμός Πελ Διάταξη κατά την σπείρα Ούλαμ. Πρώτοι αριθμοί με γαλανό χρωματισμό στο υπόβαθρο, πράσινο οι αριθμοί με 3 διαιρέτες, κόκκινο οι αριθμοί με μεγάλο σύνολο διαιρετών. Ο ατομικός αριθμός 70 αντιστοιχεί στο υττέρβιο. Το Μεσιέ 70 είναι ένα σφαιρωτό σμήνος σε απόσταση περίπου 30.000 ετών φωτός στον αστερισμό Τοξότης.

Το 70 (εβδομήντα) είναι ο φυσικός αριθμός που βρίσκεται μετά από το 69 και πριν από το 71. Είναι ένας άρτιος αριθμός, αφού 70:2 = 35, δηλαδή διαιρείται με το 2, στο σύνολο των φυσικών αριθμών. Ο αριθμός 70 συμβολίζεται ως LXX στο ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης και ως Ο΄ ή ο΄ στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης.

https://el.wikipedia.org/wiki/70_(%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82)

Ώρα στη Σρι Λάνκα

Η θερινή ώρα έχει χρησιμοποιηθεί ιστορικά. Η βάση δεδομένων ζώνης ώρας IANA περιέχει μία ζώνη για τη Σρι Λάνκα στο αρχείο zone.tab, που ονομάζεται Asia/Colombo. Σταθερή Ώρα Σρι Λάνκα Επίσημη ιστοσελίδα για τη σταθερή ώρα Σρι Λάνκας

Η Ώρα στη Σρι Λάνκα, εκπροσωπείται επισήμως από την Σταθερή Ώρα Σρι Λάνκα (SLST, UTC+05:30) από τις 15 Απριλίου 2006. Οι ιστορικές μετατοπίσεις UTC ήταν: UTC+05:30 UTC+06:00 UTC+06:30

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8F%CF%81%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%A3%CF%81%CE%B9_%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B1

Τζέρι Μαγκουάιρ

Ο Τζέρι Μαγκουάιρ είναι ένας 35χρονος αθλητικός ατζέντης που εργάζεται για την εταιρία Sports Management International. Μετά από έναν νευρικό κλονισμό εξαιτίας του στρες και της ένοχης συνείδησης, γράφει μια δήλωση για την ατιμία που υπάρχει στην επιχείρηση του αθλητικού μάνατζμεντ και για το πως πιστεύει ότι θα έπρεπε να λειτουργούσε. Διανέμει αντίγραφα της δήλωσής του, με τον τίτλο "Τα Πράγματα Που Πιστεύουμε και Δεν Λέμε: Το Μέλλον της Δουλειάς Μας". Οι συνάδελφοί του συγκινούνται από την ειλικρίνειά του και τον χειροκροτούν αλλά η διεύθυνση στέλνει τον Μπομπ Σούγκαρ, τον προστατευόμενο του Τζέρι, να τον απολύσει. Ο Τζέρι και ο Μπομπ τηλεφωνούν στους πελάτες του Τζέρι και προσπαθούν να τους πείσουν να προσλάβουν τον έναν από τους δύο. Ο Τζέρι μιλάει με τον Ροντ Τίντγουελ της ομάδας Arizona Cardinals, έναν από τους πελάτες του, ο οποίος είναι δυσαρεστημένος με το συμβόλαιό του. Ο Ροντ δοκιμάζει τον Τζέρι μέσα από μια πολύ μεγάλη τηλεφωνική συνομιλία. Εν τω μεταξύ, ο Μπομπ παίρνει με το μέρος του τους περισσότερους από τους πελάτες του Τζέρι. Ο Φρανκ "Κας" Κάσμαν, ένας παίκτης ποδοσφαίρου που αναμένεται να γίνει #1 στου Εθνικούς Αγώνες, προσλαμβάνει τον Τζέρι. Φεύγοντας από το γραφείο, ο Τζέρι ανακοινώνει ότι θα ιδρύσει τη δική του εταιρία και ζητάει από όλους να τον ακολουθήσουν. Μόνο η 26χρονη, ανύπαντρη μητέρα, Ντόροθι Μπόιντ πηγαίνει μαζί του. Οι δυο τους είχαν παλιότερα συναντηθεί τυχαία στο αεροδρόμιο και η Μπόιντ είπε στον Τζέρι πόσο την ενέπνευσε η δήλωσή του. Ο Τζέρι πηγαίνει στους Εθνικούς Αγώνες με τον Κας και πείθει τον Ροντ να πάει μαζί τους, να συναντήσει τους άλλους εκπρόσωπους των ομάδων. Παρ' όλο που ο Ροντ νιώθει παραμελημένος σε σύγκριση με τον σούπερσταρ Κας, ο Μπομπ Σούγκαρ επικοινωνεί με τον Ματ Κάσμαν, πατέρα του Κας, και τον αναθέτει στην Sports Management International. Ο Τζέρι, πληγωμένος, στρέφεται στην αρραβωνιαστικιά του Έιβερι για υποστήριξη, αλλά αυτή τον χωρίζει. Στρέφεται τότε στην Ντόροθι και έρχεται πολύ κοντά με το μικρό της γιο, τον Ρέι και τελικά αρχίζει σχέση μαζί της. Ωστόσο, η Ντόροθι έχει μια επαγγελματική πρόταση και σκέφτεται σοβαρά να μετακομίσει στο Σαν Ντιέγκο. Ο Τζέρι επικεντρώνεται στον Ροντ, που είναι τώρα ο μοναδικός του πελάτης και αποδεικνύεται ότι είναι ένας άνθρωπος δύσκολος να τον ευχαριστήσεις. Μέσα στους επόμενους μήνες, οι δυο ανταλλάζουν σκληρά λόγια με τον Ροντ να ισχυρίζεται ότι ο Τζέρι δεν προσπαθεί σκληρά να του κλείσει συμβόλαιο ενώ ο Τζέρι ισχυρίζεται ότι ο Ροντ δεν αποδεικνύει τον εαυτό του άξιο των χρημάτων που ζητάει. Ο Τζέρι παντρεύεται τη Ντόροθι για οικονομικούς λόγους αλλά και για να μη φύγει για το Σαν Ντιέγκο. Είναι συναισθηματικά και σωματικά απόμακρος κατά τη διάρκεια του γάμου, αλλά αποφασισμένος να γίνει πατέρας του Ρέι. Παρ' όλο που η Ντόροθι είναι ερωτευμένη, χωρίζει με τον Τζέρι καθώς πιστεύει ότι δεν την αγαπά. Πριν από την έναρξη του Αγώνα της Δευτέρας μεταξύ των Cardinals και των Dallas Cowboys, ο Μπομπ επιχειρεί να κλέψει τον Ροντ αλλά δεν τα καταφέρνει. Ο Ροντ μαζί με τον Τζέρι τα ξαναβρίσκουν. Ο Ροντ παίζει καλά αλλά φαίνεται να τραυματίζεται σοβαρά κατά τη διάρκεια του αγώνα. Αναρρώνει, ωστόσο και αρχίζει να χορεύει μέσα στο πλήθος. Ο Τζέρι τότε πηγαίνει στη Ντόροθι. Μπαίνει στο σπίτι της, μπροστά στις φίλες της και της λέει "Γεια σου". Συνεχίζει να της μιλάει και τελειώνει το λόγο του, λέγοντας "Με ολοκληρώνεις". Η απάντηση της Ντόροθι είναι "Με είχες στο γεια σου". Ο Ροντ εμφανίζεται σε μια τηλεοπτική αθλητική εκπομπή. Χωρίς να το ξέρει, ο Τζέρι του έκλεισε συμβόλαιο με τους Cardinals έναντι 11,2 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Ροντ ευχαριστεί τους πάντες και ευγνωμονεί τον Τζέρι. Η ταινία τελειώνει με τους Τζέρι, Ντόροθι και Ρέι να περπατούν στο πάρκο. Όταν μια μπάλα πέφτει κοντά τους, ο Ρέι την πιάνει και την πετάει. Ένας έκπληκτος Τζέρι, σχολιάζει τη φυσική ικανότητα του Ρέι και το πιθανό μέλλον του στα σπορ, ερχόμενος αντιμέτωπος με την αποδοκιμασία της Ντόροθι. Τομ Κρουζ στο ρόλο του Τζέρι Μαγκουάιρ Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ στο ρόλο του Ροντ Τίντγουελ Ρενέ Ζελβέγκερ στο ρόλο της Ντόροθι Μπόιντ Κέλι Πρέστον στο ρόλο της Έιβερι Μπίσοπ Τζέρι Ο' Κόνελ στο ρόλο του Φρανκ "Κας" Κάσμαν Τζέι Μορ στο ρόλο του Μπομπ Σούγκαρ Ρετζίνα Κινγκ στο ρόλο της Μάρσι Τίντγουελ Μπόνι Χαντ στο ρόλο της Λόρελ Μπόιντ Τζόναθαν Λιπνίκι στο ρόλο του Ρέι Μπόιντ Τοντ Λουίζο στο ρόλο του Τσαντ Τζέρεμι Σουάρεζ στο ρόλο του Τάισονν Τίντγουελ Ντρέικ Μπελ στο ρόλο του Τζέσι Ρίμο Με προϋπολογισμό 50.000.000 δολάρια, το Τζέρι Μαγκουάιρ άνοιξε στην 1η θέση με 17 εκατομμύρια δολάρια το πρώτο τριήμερο. Οι συνολικές εισπράξεις στο αμερικανικό box office έφτασαν τα 153,9 εκατομμύρια δολάρια και στον υπόλοιπο κόσμο συγκέντρωσε 119,6 εκατομμύρια δολάρια. Παγκοσμίως απέφερε 273,5 εκατομμύρια δολάρια. Ήταν η 4η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην Αμερική για το 1996 και η 9η παγκοσμίως. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου έχει συμπεριλάβει την ταινία Τζέρι Μαγκουάιρ σε τρεις κατηγορίες: Καταλαμβάνει την 100η θέση στην κατηγορία AFI 100 Χρόνια... 100 Πάθη. Καταλαμβάνει την 25η θέση στην κατηγορία AFI 100 Χρόνια... 100 Κινηματογραφικές Ατάκες για την ατάκα "Δείξε μου το χρήμα!" (Show me the money!) και την 52η θέση για την ατάκα "Με είχες στο γεια σου" (You had me at "hello"). Καταλαμβάνει τη 10η θέση στην κατηγορία AFI 10 Top 10 Αθλητικές Ταινίες. Τζέρι Μαγκουάιρ στο IMDb

Τζέρι Μαγκουάιρ (αγγλικά: Jerry Maguire) είναι αμερικανική αισθηματική κομεντί, παραγωγής 1996, σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή του Κάμερον Κρόου. Η ταινία είναι εμπνευσμένη από τον αθλητικό ατζέντη Λι Στέινμπεργκ, ο οποίος εργάστηκε στην ταινία ως τεχνικός σύμβουλος. Πρωταγωνιστούν οι Τομ Κρουζ, Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ και Ρενέ Ζελβέγκερ. Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός ατζέντη, ο οποίος αποφασίζει μια μέρα ότι η εταιρία στην οποία εργάζεται ενδιαφέρεται μόνο για το κέρδος. Μόλις εκφράζει τις απόψεις τους και κάνει τις προτάσεις του για αλλαγές, απολύεται. Αποφασίζει τότε να ιδρύσει μια ανεξάρτητη εταιρία και καλεί όλους τους συναδέλφους του και πελάτες του να τον ακολουθήσουν. Τελικά, όλοι οι αθλητές που εκπροσωπούσε αρνούνται να τον εμπιστευτούν και η αρραβωνιαστικιά του τον χωρίζει. Μόνο μια γραμματέας τον ακολουθεί καθώς και ένας νέος αθλητής με πολλές δυνατότητες. Το Τζέρι Μαγκουάιρ κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους των Ηνωμένων Πολιτειών στις 13 Δεκεμβρίου 1996. Απέσπασε διθυραμβικά σχόλια από τους κριτικούς και έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία αποφέροντας 273,5 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Έλαβε πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Α' Ανδρικού Ρόλου για τον Κρουζ, κερδίζοντας εκείνο στην κατηγορία Β' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CF%81%CE%B9_%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B9%CF%81

Ακρωτήρι Θήρας

Η τοπική κοινότητα Ακρωτηρίου είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός, με έκταση 6,849 χμ² (2011). Περιλαμβάνει και τους οικισμούς Άγιος Νικόλαος και Φάρος-Μέσα Χωριό. (σε παρένθεση ο πληθυσμός της τοπικής κοινότητας) Μετά τις τελευταίες εκλογές Πρόεδρος έχει εκλεχτεί ο Γουλιέλμος Μπάικας Στοιχεία για την κατοίκηση της Θήρας κατά την προϊστορική εποχή άρχισαν να έρχονται στο φως από το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, όταν λόγω της χρησιμοποίησης θηραϊκής γης για τη μόνωση των τοιχωμάτων της διώρυγας του Σουέζ από τον Γάλλο μηχανικό Φερντινάν ντε Λεσσέψ (Ferdinard de Lesseps) το 1866 αποκαλύφθηκαν προϊστορικές αρχαιότητες. Οι πρώτες ανασκαφές στο Ακρωτήρι έγιναν από τον Γάλλο γεωλόγο και ηφαιστειολόγο Φερντινάν Φουκέ (Ferdinand André Fouqué). Μικρή ανασκαφική έρευνα επιχειρήθηκε το 1870 από τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή, με τον γεωλόγο Ανρί Γκορσί (Henri Gorceix) και τον Ανρί Μαμέ (Henri Mamet) στη θέση Φαβατάς (η περιοχή όπου αποκαλύφθηκε το Συγκρότημα Δ των σημερινών ανασκαφών, ονομαζόταν «φαβατάς» γιατί το μέρος έβγαζε πολλή φάβα), νότια του σύγχρονου χωριού Ακρωτήρι. Στη θέση αυτή περνούσε χείμαρρος, ο οποίος έφτανε στο επίπεδο των αρχαιοτήτων και είχε ήδη αρχίσει να αποκαλύπτει κάποιες από αυτές. Οι συστηματικές, πάντως, ανασκαφές ξεκίνησαν το 1967 από τον καθηγητή Σπυρίδωνα Μαρινάτο, με τις υποδείξεις του ντόπιου (Μεσαγωνιάτη) Νίκου Πελέκη και στο ίδιο σημείο που έκαναν τις ανασκαφές τους οι Γάλλοι. Ο Σπ. Μαρινάτος ξεκίνησε τις ανασκαφές στο Ακρωτήρι στην προσπάθεια του να επαληθεύσει μια παλιά δική του θεωρία, που είχε δημοσιεύσει ως Έφορος Αρχαιοτήτων Κρήτης το 1939 ότι η έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας προκάλεσε την κατάρρευση του πολιτισμού της Μινωικής Κρήτης. Η προετοιμασία έγινε το διάστημα 1962 με 1965. Μετά τον θάνατο του καθηγητή Μαρινάτου το 1974, η ανασκαφή συνεχίζεται κάτω από τη διεύθυνση του καθηγητή Χρήστου Ντούμα. Από τα ευρήματα των ανασκαφών είναι πλέον γνωστό ότι η περιοχή του Ακρωτηρίου κατοικήθηκε για πρώτη φορά κατά την Ύστερη Νεολιθική περίοδο (γύρω στο 4500 π.Χ.) και κατά τον 18ο αιώνα π.Χ. είχε εξελιχθεί σε πόλη. Στις αρχές του 17ου αιώνα π.Χ. υπέστη μεγάλες καταστροφές από σειρά σεισμών, αλλά στη συνέχεια πολλά από τα κτίρια επισκευάστηκαν και άλλα έμειναν όπως ήταν, ενώ νέα κτίρια κτίστηκαν κοντά στα παλαιότερα και η πόλη επεκτάθηκε προς τα βόρεια. Η πόλη άκμαζε κατά την Υστεροκυκλαδική Ι περίοδο, μέχρι τον ενταφιασμό της από τη λεγόμενη «Μινωική έκρηξη». Η Υστεροκυκλαδική Ι Περίοδος είναι σύγχρονη με την Υστερομινωική ΙΑ Περίοδο στην Κρήτη, περίοδος κατά την οποία άκμαζαν τα νέα ανάκτορα (Νεοανακτορική Περίοδος) εκεί. Η θέση ήταν ιδανική για ασφαλές αγκυροβόλιο, καθότι ήταν προστατευμένη από τους βόρειους ανέμους, ενώ ταυτόχρονα η μορφολογία του εδάφους ευνοούσε την ανάπτυξη γεωργικών δραστηριοτήτων. Πιθανολογείται ότι ήταν η πρωτεύουσα του νησιού, αλλά αυτό δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί. Η έκταση των ανασκαφών είναι κοντά στα 14 στρέμματα και έχει αποκαλυφθεί ένα μικρό ποσοστό της προϊστορικής πόλης. Η δόμηση ήταν πυκνή και διέθετε πολυώροφα κτίρια με πλούσιες τοιχογραφίες, οργανωμένες αποθήκες, βιοτεχνικούς χώρους, άριστη πολεοδομική οργάνωση με δρόμους, πλατείες και αποχετευτικό σύστημα, το οποίο περνούσε κάτω από το λιθόστρωτο και συνδεόταν απευθείας με τα σπίτια. Τα οικοδομικά υλικά ήταν πέτρες διαφόρων μεγεθών και σχημάτων, κυρίως ηφαιστειακές, πηλός για συνδετικό κονίαμα, άψητες πλίνθοι (τούβλα) που ενισχύονταν με άχυρο, ξυλεία και ασβεστοκονίαμα. Το μεγάλο πλήθος από τοιχογραφίες, με τις οποίες ήταν διακοσμημένοι πολλοί από τους χώρους των κτιρίων, κατά κανόνα των άνω ορόφων, υποδηλώνουν μια εξελιγμένη και εκλεπτυσμένη αστική κοινωνία, η οποία ντυνόταν με πολυτέλεια, κομψότητα, και εντυπωσιακή πολυχρωμία. Το γεγονός ότι στον οικισμό δεν βρέθηκαν καθόλου ανθρώπινοι σκελετοί μαρτυρά ότι μια σειρά από προειδοποιητικούς σεισμούς εξανάγκασε τους κατοίκους να τον εγκαταλείψουν έγκαιρα. Πάντως πριν ταφεί ο οικισμός από την ελαφρόπετρα και την τέφρα της ηφαιστειακής έκρηξης, είχε χτυπηθεί από μεγάλο σεισμό, αλλά η κατοίκηση στην πόλη δεν σταμάτησε τότε. Άλλα πρόδρομα της ηφαιστειακής εκρήξεως φαινόμενα, όμως, ανάγκασαν τους κατοίκους να εγκαταλείψουν την πόλη, όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι οι εργασίες διάνοιξης των δρόμων δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, ενώ ένας μεγάλος αριθμός από αγγεία βρέθηκαν πάνω σε σωρούς μπάζων, όπου, προφανώς, είχαν τοποθετηθεί αρχικά για να μεταφερθούν σε πιο ασφαλείς θέσεις.. Επίσης, ενδείξεις της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που επικρατούσε εκείνες τις ημέρες στην πόλη αλλά και την πεποίθηση των κατοίκων ότι κάποια μέρα θα επέστρεφαν στα σπίτια τους, μαζεύουμε από τα πήλινα αγγεία, τα υφάσματα και τα διαφόρων υλικών σκεύη που βρέθηκαν σωρευμένα κάτω από πόρτες ή σε κόγχες των δωματίων. Ενδείξεις για το που κατέφυγαν οι κάτοικοι δεν έχουμε. Ο χρόνος, πάντως, μεταξύ του μεγάλου σεισμού και της ηφαιστειακής έκρηξης δεν πρέπει να υπερέβαινε τις λίγες δεκάδες μέρες, ενώ η χρονική διάρκεια από τις πρώτες εκρήξεις μέχρι τη δημιουργία της καλδέρας υπολογίζεται σε δύο με τρία εικοσιτετράωρα.Τα αλλεπάλληλα κύματα ελαφρόπετρας και τέφρας παρέσυραν τις στέγες και τα ανώτερα τμήματα των κτηρίων του οικισμού. Μετά την ηφαιστειακή έκρηξη και την απόθεση των ηφαιστειακών υλικών που οδήγησε στον ενταφιασμό του οικισμού, ακολούθησε καταρρακτώδης βροχή, η οποία προκάλεσε τη διάβρωση της ελαφρόπετρας και της τέφρας και σε πολλές περιπτώσεις έφτασε μέχρι και το προεκρηξιακό έδαφος. Η βροχή αυτή μετέφερε ρευστή λάσπη στα ισόγεια των κτιρίων του οικισμού, κάτι που οδήγησε τόσο στη διατήρηση του περιεχομένου τους, όσο και (σε αρκετές περιπτώσεις) στη διατήρηση στη θέση τους των δαπέδων των υπερκείμενων ορόφων. Η αρχική χρονολόγηση της Μινωικής έκρηξης βασίστηκε σε συγκριτικές μελέτες της τεχνικής των πήλινων αγγείων και σε Αιγυπτιακές πηγές και είχε εκτιμηθεί ότι η έκρηξη του ηφαιστείου που κατέστρεψε την πόλη είχε συμβεί το 1500 π.Χ. Οι απόλυτες χρονολογήσεις, όμως, που έγιναν με βάση τον ραδιενεργό άνθρακα, τη δενδροχρονολόγηση και την παγοχρονολόγηση μετατόπισαν την ημερομηνία 100 με 150 χρόνια παλαιότερα, ενώ η πλέον πρόσφατη χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα ενός κλαδιού ελιάς που θάφτηκε από την τέφρα της έκρηξης τοποθετεί την ημερομηνία μεταξύ 1627 και 1600 π.Χ. με πιο πιθανό το διάστημα μεταξύ 1613 με 1614 π.Χ.. Η νέα χρονολόγηση αποδεικνύει τη μη σύνδεση της έκρηξης με την καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού., που συνέβη πολύ αργότερα και είχε περισσότερο τον χαρακτήρα παρακμής. Η λεγόμενη «μινωική» έκρηξη της Θήρας θεωρήθηκε ότι ήταν δυνατότερη ακόμη και από εκείνη του ηφαιστείου Κρακατόα (Ινδονησία) το 1883 [1]. Λόγω της μεγάλης δύναμης της έκρηξης που προκάλεσε μεγάλες γεωμορφολογικές αλλαγές στο νησί και την ανάδυση του ηφαιστειακού κώνου της Νέας Καμμένης (εκεί που βρίσκεται ο κρατήρας του ηφαιστείου σήμερα), αλλά και λόγω του σχήματος του νησιού (μοιάζει με ημισέληνο με τα δύο μικρά νησάκια (παλαιά και νέα Καμμένη) στο μέσον της βαθιάς λεκάνης (caldera), το νησί συνδέθηκε με τον μύθο της βυθισμένης Ατλαντίδας, όπως την περιέγραψε ο Πλάτων. Φυσικά, καμία επιστημονική απόδειξη δεν υπάρχει έως τώρα ούτε για την ύπαρξη της Ατλαντίδας, αλλά κυρίως για την ταύτιση της με το νησί της Θήρας. Σε σχέση με την εποχή του χρόνου που έγινε η έκρηξη, πιθανολογείται ότι ήταν άνοιξη, καθώς έχουν ανακαλυφθεί στο στρώμα των υλικών της έκρηξης κόκκοι γύρης από ελιές και κωνοφόρα δέντρα. Τα κτίρια είχαν δύο ή τρεις ορόφους και πολλά δωμάτια. Τα πλουσιότερα ήταν κατασκευασμένα από πελεκητές πέτρες (κυβόλιθοι από ηφαιστειακά πετρώματα με ιδιαίτερα αδρή επιφάνεια που ο Μαρινάτος ονόμασε ξεστές πέτρες και αντίστοιχα ονόμασε τα μεγάλα, πανταχόθεν ελεύθερα κτίρια των οποίων οι εξωτερικοί τοίχοι είχαν κατασκευασθεί από τους κυβόλιθους αυτούς, «Ξεστές»). Τα υπόλοιπα κτίρια ήταν κατασκευασμένα από ακανόνιστες πέτρες στους εξωτερικούς τους τοίχους και τούβλα λάσπης ενισχυμένα με άχυρα, ξύλα και γύψο στους ελαφρύτερους εσωτερικούς τοίχους των ορόφων. Η θεμελίωση κατά κανόνα ήταν ρηχή και πολλές φορές υπήρχε τεχνητή επίχωση. Σε δύο περιπτώσεις, κάτω από την Ξεστή 3 και κάτω από τα θεμέλια του μεσοκυκλαδικού κτιρίου, πάνω στα ερείπια του οποίου χτίστηκε η Δυτική οικία, βρέθηκε στρώση από χαλαρά θραύσματα πορώδους λάβας διατομής 4 με 6 εκατοστών (αδράλια), η οποία έπαιζε τον ρόλο σεισμικής μόνωσης. Τα δάπεδα των ισογείων δωματίων κατασκευάζονταν από πατημένο χώμα ή σχιστολιθικές πλάκες και σε μια περίπτωση από σπασμένα όστρεα πορφύρας και μαύρα βότσαλα, ενώ εκείνα των ορόφων κατασκευάζονταν από ξύλα και καλάμια, πάνω στα οποία υπήρχε πατημένο χώμα, στο οποίο συχνά τοποθετούσαν σχιστολιθικές πλάκες ή βότσαλα. Με ξύλα και καλάμια κατασκευαζόταν και η στέγη, πάνω στην οποία τοποθετούσαν, επίσης, πατημένο χώμα, το οποίο δρούσε ως μονωτικό και εξασφάλιζε δροσιά το καλοκαίρι και ζέστη το χειμώνα. Τα δωμάτια του ισογείου χρησιμοποιούνταν ως αποθήκες, εργαστήρια ή μύλοι, ενώ οι πάνω όροφοι ήταν οι χώροι διαμονής των κατοίκων. Στα πιο πλούσια σπίτια, συχνά, οι τοίχοι των πάνω ορόφων ήταν διακοσμημένοι με τοιχογραφίες. Οι δρόμοι της πόλης ήταν λιθόστρωτοι. Η αποχέτευση των κτιρίων γινόταν με πήλινους σωλήνες που βρίσκονταν μέσα στους τοίχους των κτιρίων και κατέληγαν σε χτιστούς υπονόμους κάτω από τους λιθόστρωτους δρόμους. Το μεγάλο πλήθος από τοιχογραφίες που βρέθηκε κατά τη διάρκεια των ανασκαφών είναι πολύτιμη πηγή πληροφοριών για την καθημερινή ζωή στο Ακρωτήρι, τη θρησκεία και τη φύση του νησιού. Έχουν φιλοτεχνηθεί κατά βάση με την τεχνική της νωπογραφίας (buon fresco), δηλαδή η απόδοση του έργου γινόταν πάνω στο νωπό ακόμη ασβεστοκονίαμα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα χρώματά τους να παραμένουν ανεξίτηλα. Συχνά, όμως, το κονίαμα στέγνωνε πριν την ολοκλήρωση της εργασίας του καλλιτέχνη, ο οποίος συνέχιζε την εργασία του πάνω σε στεγνό πλέον τοίχο. Σε αυτά τα σημεία, η προστασία της τοιχογραφίας γίνεται σήμερα με χημικά μέσα. Λεπτομέρειες προσθέτονταν αργότερα. Υπήρχαν δύο τύποι χρωμάτων: τα ορυκτά, όπως ήταν το σκούρο κόκκινο, το οποίο ήταν υλικό με μεγάλη περιεκτικότητα σε σίδηρο και τα τεχνητά, όπως το γαλάζιο το οποίο ήταν πυρίτιο με οξείδια χαλκού και ασβεστίου. Μεγάλη έκπληξη προκαλεί στους επιστήμονες το γεγονός ότι με τη φασματοσκοπική μέθοδο ανακαλύφθηκε ότι το ιώδες χρώμα σε λεπτομέρειες της τοιχογραφικής σύνθεσης με τις κροκοσυλλέκτριες προέρχεται από την κατεργασία του οστρέου της πορφύρας, γεγονός που αποδεικνύει ότι το επίπεδο τεχνογνωσίας και πολιτισμού του νησιού ήταν ιδιαίτερα υψηλό. Τα θέματα των τοιχογραφιών ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπα και τα περισσότερα εμπνέονταν από τον φυτικό και ζωικό κόσμο, ενώ δεν έλειπαν και οι αφηγηματικές σκηνές με ανθρώπους, μυθολογικά όντα και θεότητες. Σημαντικές ήταν και οι λεγόμενες μικρογραφικές τοιχογραφίες, οι οποίες ήταν μεγάλου μήκους ζωγραφικές παραστάσεις (ζωφόροι) με μορφές μικρού μεγέθους, οι οποίες ήταν τοποθετημένες ψηλά στον τοίχο Σχεδόν σε όλα τα ανασκαμμένα κτίρια διαπιστώθηκε η ύπαρξη τοιχογραφιών παλαιότερων από εκείνες που κοσμούσαν τους τοίχους τους όταν έγινε η καταστροφική ηφαιστειακή έκρηξη. Αυτό δείχνει ότι οι τοιχογραφίες ήταν ένας καθιερωμένος τρόπος διακόσμησης των εσωτερικών χώρων, πιθανότατα από τις αρχές του 17ου αιώνα π.Χ. Το στρώμα τέφρας και ελαφρόπετρας που κάλυψε τον οικισμό μετά την ηφαιστειακή έκρηξη δημιούργησε στο Ακρωτήρι το ιδανικό περιβάλλον έλλειψης οξυγόνου που απαιτείται για τη διατήρηση φθαρτών υλικών. Έτσι το Ακρωτήρι είναι ένας από τους ελάχιστους χώρους στην Ελλάδα που διασώζει μαρτυρίες για προϊστορικές τέχνες όπως η επιπλοποιία, η ξυλογλυπτική, η καλαθοπλεκτική και η κατασκευή μουσικών οργάνων, τέχνες ουσιαστικά άγνωστες, κατά τα άλλα, στη σύγχρονη έρευνα του προϊστορικού Αιγαίου ή γνωστές μόνο έμμεσα από απεικονίσεις στην τέχνη και αναφορές στα μυκηναϊκά αρχεία της Γραμμικής Β γραφής. Στη διατήρηση αντικειμένων από φθαρτά υλικά στο Ακρωτήρι συνέβαλε σε ορισμένες περιπτώσεις και η μερική απανθράκωσή τους. Στις περιπτώσεις που τα υλικά είχαν αποσυντεθεί τελικά, έμειναν συχνά στη θέση τους, μέσα στο ηφαιστειακό υλικό, κοιλότητες ή αποτυπώματα αντίστοιχου σχήματος. Γεμίζοντας τέτοιες κοιλότητες με γύψο κατά τη διάρκεια της ανασκαφής ανακτώνται πιστά εκμαγεία των αντικειμένων που αποσυντέθηκαν. Σημαντικότερες μαρτυρίες για την κατασκευή φθαρτών τεχνουργημάτων στο Ακρωτήρι είναι τα εκμαγεία κρεβατιών από το Συγκρότημα Δ και το Άνδηρο των Κλινών, το εκμαγείο ενός τραπεζιού με γλυπτά πόδια από το Συγκρότημα Δ, ζεύγος ξύλινων κρουστών κροτάλων από την Ξεστή 4 με ανάγλυφη παράσταση πουλιών και κρόκων και μεγάλος αριθμός αποτυπωμάτων και απανθρακωμένων τεμαχίων πλεκτών καλαθιών από το Συγκρότημα Δ, τον Μυλώνα του Τομέα Α, τη Δυτική Οικία και άλλα σημεία του οικισμού. Λόγω της αποσύνθεσης των οργανικών υλικών, κυρίως του ξύλου, που είχαν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή των κτιρίων, η απομάκρυνση των ηφαιστειακών αποθέσεων έθετε τα κτίρια σε κίνδυνο κατάρρευσης. Έχρηζαν επομένως στήριξης τα προϊστορικά κτίρια. Κατά τη διάρκεια των ανασκαφών του Σπ. Μαρινάτου επιλέχθηκε η μέθοδος της έγχυσης οπλισμένου σκυροδέματος στα κενά που είχαν δημιουργηθεί στους τοίχους των αποκαλυμμένων κτιρίων. Σε πολλές περιπτώσεις ξύλινων πλαισίων θυρών και παραθύρων, το σκυρόδεμα βάφτηκε σε χρώμα καφέ, παρόμοιο με του ξύλου, ενώ ζωγραφίστηκαν σε αυτό ρόζοι, ώστε να δίνεται στον επισκέπτη όσο το δυνατόν πλησιέστερη εικόνα σε αυτήν που είχε το κτίριο πριν από την ηφαιστειακή έκρηξη. Σε λιγότερες περιπτώσεις κατασκευάστηκαν εξωτερικές αντηρίδες στήριξης των τοίχων από οπλισμένο σκυρόδεμα. Ξεστή 3 Από την κύρια (νότια) είσοδο του στεγασμένου αρχαιολογικού χώρου, το πρώτο κτιριακό συγκρότημα στη δυτική πλευρά είναι η Ξεστή 3 (παλιότερα λεγόταν και Ξεστή Ε). Η Ξεστή 3 ήταν ένα μεγάλο διώροφο κτίριο, με 14 δωμάτια σε κάθε όροφο, κάποια από τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με πολύθυρα. Στο συγκρότημα αυτό βρέθηκε ένας πολύ μεγάλος αριθμός από τοιχογραφίες, με πιο σημαντική την τοιχογραφική σύνθεση με τις Κροκοσυλλέκτριες (Πρώτος όροφος, Δωμάτιο 3Α, Ανατολικός τοίχος). Στον βόρειο τοίχο του ίδιου δωματίου υπήρχε η τοιχογραφία της Πότνιας θηρών, η οποία αποτελεί κοινή θεματική ενότητα με τις Κροκοσυλλέκτριες. Σε ένα από τα δωμάτια του ισογείου υπάρχει Δεξαμενή καθαρμών (άδυτο), ένας χώρος με βυθισμένο μικρό τμήμα του δαπέδου του και κλίμακα που οδηγεί σε αυτό, που θεωρείται ιερός. Αυτό, σε συνδυασμό με τη θεματολογία των τοιχογραφιών, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι στην Ξεστή 3 πραγματοποιούνταν διάφορες τελετές και είναι το μόνο μέχρι τώρα κτίριο του οικισμού, στο οποίο είναι αρκετά πιθανή η λατρευτική/θρησκευτική χρήση. Στο βόρειο τοίχο του δωματίου με τη δεξαμενή καθαρμών βρισκόταν η τοιχογραφία των Λατρευτριών. Στον Προθάλαμο 5 βρέθηκε η τοιχογραφία του Κυνηγού. Στο δωμάτιο 3Β του ισογείου βρέθηκε η τοιχογραφία με τα Γυμνά αγόρια. Στο δωμάτιο 9 του πρώτου ορόφου υπήρχε η τοιχογραφία των Λυγαριών, ενώ στο δωμάτιο 3Β του ορόφου βρέθηκαν οι Γυναίκες με τις Ανθοδέσμες. Στον δεύτερο όροφο του κτιρίου, ο οποίος σήμερα δεν σώζεται, υπήρχε η τοιχογραφία των Πολύχρωμων Σπειρών, μια τοιχογραφία πολύ μεγάλων διαστάσεων. Ομάδα μελετητών από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ασχολήθηκαν με τις μεγάλες αυτές σπείρες και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι καλλιτέχνες της Θήρας γνώριζαν τη λεγόμενη Σπείρα του Αρχιμήδη, πάνω από χίλια χρόνια πριν από αυτόν. Στο δωμάτιο 9, επίσης του δευτέρου ορόφου, υπήρχε η τοιχογραφία με τους Ρόδακες. Οικία των Θρανίων Ακριβώς στα νότια της Ξεστής 3 έχει αποκαλυφθεί μικρό μέρος κτιρίου, το οποίο σώζει κτιστό θρανίο στον προθάλαμο του, οπότε το κτίριο ονομάστηκε Οικία Θρανίων. Μεταξύ της Οικίας Θρανίων και του δυτικού άκρου της Ξεστής 3, στις 12 Δεκεμβρίου του 1999, κατά τη διάρκεια των εργασιών ανασκαφής για τη στήριξη των πεσσών θεμελίωσης του νέου στεγάστρου, ανακαλύφθηκε μέσα σε πήλινη λάρνακα (μικρό κιβώτιο), το μοναδικό χρυσό ειδώλιο (αγαλματίδιο) αιγάγρου, από τα ελάχιστα πολύτιμα αντικείμενα που έχουν βρεθεί στο χώρο των ανασκαφών, το οποίο σήμερα εκτίθεται στο Μουσείο Προϊστορικής Θήρας, στα Φηρά. Το ειδώλιο ήταν μέσα σε ξύλινη θήκη, της οποίας μόνο το αποτύπωμα είχε διατηρηθεί, ενώ η πήλινη λάρνακα ήταν δίπλα σε σωρό μεγάλου αριθμού από ζεύγη κεράτων, κατά βάση αιγοπροβάτων. Πλατεία Ξεστής 3 Ο ακάλυπτος χώρος ανατολικά της Ξεστής 3 έχει ονομαστεί «Πλατεία Ξεστής 3». Οδός Τελχίνων Από την Πλατεία Ξεστής 3 ξεκινάει το μεγαλύτερο κομμάτι δρόμου που έχει ως τώρα ανασκαφεί, η Οδός Τελχίνων, ο οποίος φαίνεται ότι οδηγούσε στο λιμάνι της πόλης. Κτίριο Γ Στο ξεκίνημα της οδού Τελχίνων, στη δυτική της πλευρά, βρίσκεται το Κτίριο Γ, του οποίου μόνο μερικά δευτερεύοντα δωμάτια έχουν ανασκαφεί. Το κτίριο αυτό είχε τουλάχιστον δύο ορόφους. Στα δωμάτια Γ1 και Γ2 είχαν εγκατασταθεί οι λιθοξόοι, οι οποίοι επιδιόρθωναν τον τομέα αυτό από τις ζημιές που είχε υποστεί κατά τον σεισμό που έγινε πριν τη μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου. Κτίριο Β Στην άλλη πλευρά (ανατολική) της οδού Τελχίνων, σχεδόν απέναντι από το Κτίριο Γ, βρίσκεται το Κτίριο Β, το οποίο, επίσης, είχε τουλάχιστον δύο ορόφους. Είναι πολύ πιθανόν να είναι στην πραγματικότητα δύο ξεχωριστά κτίρια προσκολλημένα το ένα στο άλλο. Έχει υποστεί πολλές ζημιές από τον χείμαρρο που περνούσε από την ανατολική του πλευρά. Στο εσωτερικό του βρέθηκε ένας αριθμός από σημαντικές τοιχογραφίες, από τις οποίες οι πιο χαρακτηριστικές είναι οι Πυγμάχοι (Δωμάτιο Β1, Νότιος Τοίχος), οι Αντιλόπες (Δωμάτιο Β1, Δυτικός Τοίχος) και οι Κυανοπίθηκοι (Δωμάτιο Β6, Βόρειος και Δυτικός Τοίχος). Στο δωμάτιο Β6 βρέθηκαν και τα σπαράγματα της τοιχογραφίας με τα Τετράποδα (μοσχαράκια). Πλατεία Μυλώνος Η οδός Τελχίνων οδηγεί στα βόρεια σε μία πλατεία, η οποία έχει ονομαστεί Πλατεία Μυλώνος. Συγκρότημα Δ Στη βορειοανατολική πλευρά της Πλατείας Μυλώνος βρίσκεται το Συγκρότημα Δ, το οποίο αποτελείται από τέσσερα κτίρια, που χωρίζονται από μεσοτοιχίες. Η αρχική ονομασία του Συγκροτήματος Δ ήταν Ξεστή 1, επειδή οι τοίχοι της προσόψεως έχουν κατασκευασθεί από ηφαιστειακούς (ξεστούς) κυβόλιθους. Στον νότιο, στον δυτικό και στον βόρειο τοίχο του Δωματίου Δ2, ενός μικρού ημιυπόγειου δωματίου, βρέθηκε η περίφημη τοιχογραφία της Άνοιξης. Ο τέταρτος τοίχος του δωματίου είχε πόρτα και διπλό παράθυρο. Πιθανότατα ο χώρος αυτός ήταν χώρος ιερός, κάτι στο οποίο συνηγορεί και το γεγονός ότι έξω από αυτό, προς στην ανατολή, βρέθηκαν σκεύη ιεράς σημασίας. Στο Δωμάτιο Δ2 βρέθηκε και εντυπωσιακά μεγάλος αριθμός από πήλινα αγγεία, στις γωνίες και κατά μήκος των τοίχων του. Μπροστά από το νότιο τοίχο του δωματίου βρισκόταν ένα κρεβάτι (σήμερα υπάρχει το εκμαγείο του), κάτω από το οποίο είχαν επίσης τοποθετηθεί αγγεία, πιθανότατα για να προστατευθούν από τους σεισμούς.Στο Δωμάτιο Δ15 βρέθηκε μυλόλιθος για την παραγωγή αλευριού, ενώ το δωμάτιο Δ16 ήταν πιθανότατα εργαστήριο κεραμικής καθώς βρέθηκε εκεί μεγάλος αριθμός κεραμικών. Στο Δωμάτιο Δ18Α βρέθηκαν σπαράγματα από δύο ή ίσως τρεις επιγραφές Γραμμικής γραφής Α, οι οποίες αναφέρουν ποσότητες υλικών που πιθανότατα σχετίζονταν με εμπορικές δραστηριότητες των κατοίκων του οικισμού, ενώ στο Δ18Β βρέθηκε μεγάλος αριθμός πήλινων σφραγισμάτων από πηλό πιθανότατα κρητικής προέλευσης. Άνδηρο Κλινών Αμέσως βορειοδυτικά της Πλατείας Μυλώνος βρίσκεται ένας ακάλυπτος χώρος στον οποίο ανακαλύφθηκαν τα αρνητικά τριών μικρών κρεβατιών, από τα οποία προέκυψαν τα γύψινα εκμαγεία τους. Οικία της Άγκυρας Στα βόρεια της πλατείας Μυλώνος και δυτικά του Συγκροτήματος Δ βρίσκεται η Οικία της Άγκυρας. Ονομάστηκε έτσι επειδή σε αυτή βρέθηκε μελανός λίθος με οπή, βάρους 65 κιλών, που προφανώς είχε τη χρήση άγκυρας. Ο τύπος αυτός θεωρείται ότι είναι της Μεσοκυκλαδικής περιόδου. Πλατεία Τριγώνου Στη δυτική πλευρά του Συγκροτήματος Δ βρίσκεται η Πλατεία Τριγώνου ή Τριγωνική Πλατεία, η οποία ονομάζεται έτσι λόγω του σχήματος της Δυτική Οικία Στα δυτικά της Πλατείας Τριγώνου βρίσκεται η Δυτική Οικία. Η οικία αυτή είχε περίμετρο 49,65 μέτρα. Η ταράτσα της ήταν καλυμμένη με πατημένο χώμα το οποίο εξασφάλιζε τη μόνωση της. Στο ισόγειο της υπήρχαν αποθήκες τροφίμων, εργαστήρια, μαγειρείο και χώρος μυλωνά. Στον πρώτο όροφο υπήρχε δωμάτιο με αργαλειούς (Δωμάτιο 3), μια αποθήκη σκευών και τροφίμων, ένα αποχωρητήριο (Δωμάτιο 4Α) και δύο δωμάτια με τοιχογραφίες (Δωμάτια 4 και 5). Στο ένα από τα δύο, στο Δωμάτιο 5, βρέθηκαν οι δύο τοιχογραφίες των Ψαράδων (Δυτικός τοίχος), η τοιχογραφία της νεαρής ιέρειας (Νοτιοανατολική είσοδος / ανατολικός παραστάτης), η τοιχογραφία με το ποτάμι (Ανατολικός τοίχος) και η διάσημη μικρογραφική ζωφόρος του στόλου που βρίσκεται και στους τέσσερις τοίχους του. Το Δωμάτιο 4 ήταν διακοσμημένο με τα Ικρία, την τοιχογραφία των οκτώ θαλαμίσκων πλοίων. Το δωμάτιο αυτό με λεπτή μεσοτοιχία χωριζόταν σε δύο δωμάτια. Το δωμάτιο 4Α ήταν λουτρό. Στη Δυτική Οικία θεωρείται ότι έμενε ο αρχηγός του στόλου. Μια μικρή σκάλα που βρέθηκε στο κτίριο υποδηλώνει ότι μπορεί να υπήρχε και τρίτος όροφος ή κάποια σοφίτα. Πλατεία Κενοταφίου Βόρεια του Συγκροτήματος Δ υπάρχει περιοχή, η οποία είχε διαμορφωθεί σε πλατεία κατά την Υστεροκυκλαδική Ι περίοδο και σήμερα έχει ονομαστεί Πλατεία Κενοταφίου. Εκεί έχει βρεθεί τραπεζοειδής κατασκευή που θυμίζει πρωτοκυκλαδικό τάφο και στο εσωτερικό της οποίας βρέθηκαν 17 μαρμάρινα πρωτοκυκλαδικά εδώλια και θραύσματα μαρμάρινων κρατηρίσκων χωρίς, όμως, παρουσία ανθρώπινων οστών. Το εύρημα αυτό ερμηνεύεται ως ανακομιδή ενός κυκλαδικού νεκροταφείου, για τις ανάγκες επέκτασης της πόλης. Στην ίδια περιοχή, στα βορειοανατολικά του Συγκροτήματος Δ, σε μεγαλύτερο βάθος από αυτό που βρισκόταν το κενοτάφιο, βρέθηκε τμήμα δαπέδου με έντονα ίχνη φωτιάς και μεγάλο αριθμό από οστά ζώων και κεράτων και κεραμικής, το οποίο έχει ονομαστεί Πυρά της Θυσίας και ανάγεται στην Πρωτοκυκλαδική ΙΙΙ περίοδο. Οικία των Γυναικών Στα βορειοδυτικά του χώρου των ανασκαφών βρίσκεται η Οικία των Γυναικών, η οποία οφείλει το όνομα της στις τοιχογραφίες των γυναικών που κάλυπταν τον νότιο τοίχο (γυναικεία φιγούρα) και τον βόρειο τοίχο (γυμνόστηθη γυναικεία φιγούρα) του ανατολικού τμήματος του Δωματίου 1. Στο δυτικό τμήμα του ίδιου δωματίου βρέθηκε η τοιχογραφία με τους Πάπυρους. Η οικία αποτελεί μεγάλο διώροφο οικοδόμημα στο κέντρο του οποίου υπήρχε φωταγωγός. Τομέας Α και Μυλώνας Στο βόρειο άκρο των ανασκαφών βρίσκεται το κτηριακό συγκρότημα του Τομέα Α ή Αποθήκη των Πίθων, στα τρία μεγαλύτερα δωμάτια του οποίου βρέθηκε μεγάλος αριθμός από πίθους που περιείχαν όσπρια, αλεύρι και κριθάρι. Στον Μυλώνα, που βρίσκεται δίπλα, βρέθηκε εγκατάσταση μύλου και καλάθι που περιείχε ψάρια και αχινούς. Στην ευρύτερη περιοχή του Τομέα Α βρέθηκαν τα σπαράγματα του Αφρικανού, των Σεβιζόντων πιθήκων και του Γαλάζιου πτηνού, τα οποία ο Σπύρος Μαρινάτος είχε θεωρήσει αρχικά ότι ανήκουν στην ίδια τοιχογραφία. Ξεστή 2 Στα ανατολικά του Συγκροτήματος Δ βρίσκεται η Ξεστή 2. Η βόρεια πρόσοψη του κτιρίου διατηρείται μέχρι και το τρίτο πάτωμα. Ξεστή 4 Το μεγαλύτερο από τα κτίρια που έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα είναι η Ξεστή 4, το οποίο είναι τριώροφο οικοδόμημα του οποίου όλες οι όψεις είναι επενδυμένες με λαξευτούς ορθογώνιους όγκους τόφου (στρώμα πορώδους πετρώματος, κυρίως ηφαιστειογενούς). Βρίσκεται στα νοτιοανατολικά του χώρου των ανασκαφών και αποτελούσε πιθανότατα δημόσιο κτίριο. Δεν έχει ανασκαφεί πλήρως. Στο Δωμάτιο 2 της Ξεστής 4, κατά τη διάρκεια ανασκαφών για την υποστύλωση του νέου στεγάστρου, βρέθηκε θραύσμα ζωφόρου με παράσταση οδοντόφρακτων κρανών (μυκηναϊκός τύπος) σε φυσικό μέγεθος με λεπτομερή απεικόνιση και με όλα τα στοιχεία ενός κράνους: λοφίο, παραγναθίδα, προμετωπίδα και επάορτο. Η ανακάλυψη αυτή δημιουργεί προβληματισμούς για τη σχέση του προϊστορικού οικισμού με την ηπειρωτική ΕλλάδαΣτο κλιμακοστάσιο του κτιρίου έχει βρεθεί η τοιχογραφία των Δωροφόρων, η οποία είναι η μεγαλύτερη τοιχογραφική σύνθεση που έχει ανακαλυφθεί μέχρι τώρα στον οικισμό. Οδός Κουρητών Ο δρόμος που περνάει στα νότια της Ξεστής 4 έχει ονομαστεί Οδός Κουρητών (Κρητών). Κτίριο ΙΑ Στα βόρεια της Ξεστής 4 βρίσκεται το Κτίριο ΙΑ ή Κτίριο των Καλών Αγγείων. Από τα ευρήματα των ανασκαφών προκύπτει ότι η κοινωνία του Ακρωτηρίου δεν διοικούνταν από έναν μονάρχη, αλλά από μια ελίτ, η οποία δραστηριοποιούνταν σε δύο κυρίως τομείς, το θαλάσσιο εμπόριο και τη βιοτεχνία, αφού η γεωργία στη γύρω περιοχή δεν μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες του μεγάλου πληθυσμού. Τα πλοία των τοιχογραφιών φαίνονται ικανά για μακρινά ταξίδια, ενώ το λιμάνι του Ακρωτηρίου πρέπει να ήταν ένα από τα σημαντικότερα της εποχής του. Απόδειξη των εμπορικών σχέσεων των κατοίκων με άλλες περιοχές της Μεσογείου είναι η εύρεση στο Δωμάτιο Δ9 δοχείου από τη Χαναάν και των σφραγισμάτων από την Κρήτη στο δωμάτιο Δ18Β. Στα σπαράγματα των επιγραφών που βρέθηκαν στο Δωμάτιο Δ18Α αναφέρονται εξαιρετικά μεγάλες ποσότητες υφασμάτων, πράγμα που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο οικισμός ήταν τόπος συγκέντρωσης και επεξεργασίας του μαλλιού που παραγόταν από τα γειτονικά νησιά, πιθανώς από την Ίο, τη Σίκινο, τη Φολέγανδρο και την Ανάφη. Παράλληλα στο Ακρωτήρι έχουν βρεθεί ίνες μαλλιού, οι οποίες, με βάση εργαστηριακές αναλύσεις, είναι οι παλαιότερες διατηρημένες αποδείξεις χρήσης του μαλλιού στη Μεσόγειο, εκτός από την περίπτωση της Αιγύπτου, όπου επίσης υπάρχουν αντίστοιχα ευρήματα.Οι κάτοικοι του οικισμού είχαν αναπτύξει σε υψηλό βαθμό την πυροτεχνολογία και η χρήση της φωτιάς εντοπίζεται τόσο στα σπίτια, όσο και στις οικονομικές και θρησκευτικές δραστηριότητες. Από τις αρχές της τρίτης χιλιετίας π.χ. εντοπίζεται η ύπαρξη μόνιμων και φορητών εστιών μαγειρικής και κινητών ή σταθερών φούρνων, λείψανα στάχτης και κάρβουνα, ταψιά, ψηστιέρες και υποδοχές για σουβλάκια, μαγκάλια και επίπεδες πλάκες για το ψήσιμο πίτας.Ευρήματα αποδεικνύουν, επίσης, την καλλιέργεια σταφυλιών και την παραγωγή κρασιού. Η στέγαση της προϊστορικής πόλης του Ακρωτηρίου κρίθηκε αναγκαία από τον Σπύρο Μαρινάτο προκειμένου να προστατευθούν τα οικοδομήματα που έρχονταν στο φως. Η ιδέα αυτή είχε έντονα επικριθεί την εποχή εκείνη. Η προσωπικότητα όμως του Μαρινάτου επέβαλε τη λύση αυτή, η οποία τέθηκε σε εφαρμογή από το 1968. Παραπλεύρως του στεγάστρου οικοδομήθηκαν εργαστήρια, αποθήκες και ξενώνες, απαραίτητα για την εξέλιξη της ανασκαφικής δραστηριότητας. Το παλαιό στέγαστρο, στα τριάντα περίπου χρόνια ζωής του, αποδείχθηκε σωτήριο για τα μνημεία, όμως ο μεταλλικός σκελετός του από DEXION, λόγω της γειτνίασης με τη θάλασσα και λόγω των οξειδίων που περιέχονται στα ηφαιστειακά υλικά των επιχώσεων, είχε έντονα διαβρωθεί, ενώ η επικάλυψη του στεγάστρου με φύλλα αμιαντοτσιμέντου ELLENIT ήταν ανθυγιεινή και αντίθετη με την υφιστάμενη κοινοτική νομοθεσία. Κρίθηκε, λοιπόν, απαραίτητη η αντικατάσταση του παλαιού στεγάστρου με νέο, το οποίο να καλύπτει τόσο τις λειτουργικές ανάγκες της ανασκαφής και ταυτόχρονα να μπορεί να αναδείξει τον αρχαιολογικό χώρο. Η προκαταρκτική μελέτη του έργου έγινε σε συνέχεια του βραβευθέντος Ερευνητικού Προγράμματος «ASPIRE» (Archaeological Sites Protection Implementing Renewable Energies) και εγκρίθηκε τον Φεβρουάριο του 1996. Η κατασκευή του στεγάστρου ανατέθηκε έπειτα από διαγωνισμό, σε κοινοπραξία κατασκευαστικών εταιρειών και οι εργασίες ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 1999. Το βιοκλιματικό στέγαστρο κατασκευάζεται από χάλυβα, ώστε να είναι μεγάλης αντοχής, ενώ προβλέπεται η επικάλυψή του με θηραϊκή γη, ώστε να ενταχθεί πλήρως στο θηραϊκό τοπίο. Παράλληλα, με ήπια μέσα εξασφαλίζει τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών στο εσωτερικό για αερισμό και για επαρκή φυσικό φωτισμό, ενώ συλλέγει και τα όμβρια ύδατα σε ειδικές δεξαμενές, εξασφαλίζοντας μεγάλες ποσότητες νερού, απαραίτητες για τη λειτουργία του αρχαιολογικού χώρου και των εργαστηρίων. Η κατασκευή του στεγάστρου οδήγησε σε ανασκαφές σε μεγάλο βάθος προκειμένου να στηριχθούν τα υποστυλώματά του και έβγαλε στην επιφάνεια σημαντικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις για την ιστορία της πόλης, καθώς και πολλά ευρήματα, όπως το χρυσό ειδώλιο αιγάγρου και το ζεύγος πήλινων κρατευτών. Δυστυχώς, στις 23 Σεπτεμβρίου του 2005, έγινε κατάρρευση ενός μικρού τμήματος του υπό ανέγερση στεγάστρου με αποτέλεσμα τον θάνατο ενός Ουαλλού τουρίστα, του Richard-George Bennion, ενώ ο χώρος έκλεισε για το κοινό. Σημαντικό μέρος του στεγάστρου που κατέρρευσε έπεσε σε ακάλυπτο χώρο, στην πλατεία του Τριγώνου. Το υποκείμενο Συγκρότημα Δ που κυρίως επλήγη άντεξε εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν είχε ανασκαφεί πλήρως και άρα το εσωτερικό του είναι παραγεμισμένο με το υλικό της έκρηξης που συγκράτησε τους τοίχους στη θέση τους, επειδή ένα τμήμα του είχε αναστηλωθεί με τσιμέντο από την εποχή της αποκάλυψής του από τον Σπυρίδωνα Μαρινάτο και επειδή κράτησε αντίσταση το παλαιό στέγαστρο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου δεν είχε ακόμη απομακρυνθεί από τη συγκεκριμένη θέση. Νέα μελέτη πραγματοποιήθηκε από την Αγγλική εταιρεία OVE-ARUP σύμφωνα με την οποία άλλαξε ο μεταλλικός φορέας της κατασκευής. Οι κατασκευαστικές εργασίες ξεκίνησαν το 2010 και ολοκληρώθηκαν στις 31 Ιουλίου του 2011. Τελικά ο χώρος άνοιξε για το κοινό στις 11 Απριλίου του 2012. Κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους, το Ακρωτήρι αποτελούσε ένα από τα καστέλια του νησιού και ονομαζόταν La Ponta. Στο κέντρο του οικισμού υπήρχε ο Γουλάς του Ακρωτηρίου (Τουρκικά kule: "πύργος"), ο οποίος υπέστη μεγάλες ζημιές κατά τη σεισμική δραστηριότητα του 1956, αν και ήταν σε πολύ καλή κατάσταση μέχρι τότε. Το 1336 το Ακρωτήρι παραχωρήθηκε από τον Δούκα της Νάξου Νικόλαο Σανούδο στην οικογένεια Gozzadini, η οποία είχε καταγωγή από την Μπολόνια. Το γεγονός ότι η καταγωγή τους ήταν από αυτήν την ιταλική πόλη και όχι από τη Βενετία, η οποία ήταν σε πόλεμο με την Οθωμανική αυτοκρατορία, σε συνδυασμό με την ισχύ της άμυνας του κάστρου επέτρεψε στην οικογένεια των Γοζαδίνων να διατηρήσει στην κατοχή της το καστέλι για μεγάλη περίοδο ακόμη και κατά τη διάρκεια της κατοχής της υπόλοιπης Σαντορίνης από τους Τούρκους. Τελικά πέρασε στα χέρια των Τούρκων μόλις το 1617. Ο Μπάλος ή Πάλος είναι μικρός όρμος στα βορειοδυτικά του χωριού του Ακρωτηρίου. Σύμφωνα με την παράδοση, ονομάζεται έτσι γιατί "εκεί οι κοπέλες χόρευαν Μπάλο". Τον 19ο αιώνα ήταν το λιμάνι με το οποίο διακινούνταν τα προϊόντα της περιοχής. Σήμερα η πρόσβαση γίνεται με δυσκολία, κυρίως λόγω της μη συντήρησης του διαμορφωμένου μονοπατιού. Πάνω στα βράχια, δίπλα στο λιμανάκι, υπάρχει το παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου. Στη θέση αυτή υπάρχουν παλιά κτίρια που πιθανότατα χρησιμοποιούνταν ως αποθήκες και υπόσκαφες κατοικίες. Κατά την περίοδο της κατασκευής της Διώρυγας του Σουέζ, από τα γύρω τοιχώματα της καλντέρας γινόταν εξόρυξη θηραϊκής γης. Εκεί είχε διενεργήσει ανασκαφές η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή και είχε καταγραφεί η εύρεση προϊστορικού κτιρίου, η θέση του οποίου σήμερα δεν είναι γνωστή. Στην περιοχή του Μπάλου υπάρχει και το υπόσκαφο παρεκκλήσι των Εισοδίων της Θεοτόκου, που είναι γνωστό και ως Παναγιά του (Μ)Πάλου, στο οποίο η πρόσβαση είναι πολύ πιο εύκολη μέσω ενός τσιμεντοστρωμένου μονοπατιού. Παλιότερα, σε σπηλιές στα τοιχώματα της καλντέρας ζούσαν μοναχές. Κεντρική σπηλιά αποτελούσε υπόσκαφο ναό της Αγίας Τριάδας. Η παράδοση της περιοχής θέλει να υπάρχουν στις σπηλιές αυτές σήραγγες διαφυγής, οι οποίες προστάτευαν τις μοναχές σε περίπτωση επιδρομής. Το Ακρωτήρι βρίσκεται ακριβώς στον άξονα του θαλάσσιου δρόμου Πειραιά - Αλεξάνδρεια και φέρει φάρο, ο οποίος είναι ένας από τους καλύτερους του ελληνικού δικτύου. Βρίσκεται σε απόσταση 18 χιλιομέτρων από τα Φηρά σε υψόμετρο 58 μέτρων και οι γεωγραφικές του συντεταγμένες είναι: Γεωγραφικό Πλάτος 36ο 21' 05" Βόρειο και Γεωγραφικό Μήκος 25ο 21' 05" Ανατολικό. Ο φάρος κτίσθηκε το 1892, κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας στο νησί, από τη Γαλλική εταιρεία La Société Collas et Michel. Αρχικά δούλευε με πετρέλαιο και η ακτινοβολία του ήταν 23 ναυτικά μίλια. Ανακαινίστηκε το 1925. Η λειτουργία του διακόπηκε κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και άρχισε να ξαναλειτουργεί το 1945. Κατά την περίοδο αυτή εξέπεμπε μία λάμψη κάθε 30 δευτερόλεπτα, η οποία ήταν ορατή μέχρι και 25 ναυτικά μίλια, ενώ λειτουργούσε με προσωπικό τεσσάρων αντρών. To 1983 ηλεκτροδοτήθηκε, ενώ το 1988 έγινε πλήρως αυτοματοποιημένος και έκτοτε συνεχίζει να αποδίδει τη μέγιστη φωτοβολία. Σήμερα έχει ακτινοβολία 24 ναυτικά μίλια. Στα νότια του φάρου βρίσκεται καλό αγκυροβόλιο καταφυγής για βόρειους ανέμους, το οποίο οι ντόπιοι το αποκαλούν Λιμνιονάρι (Ακρωτηριανοί) ή Λιμανάρι (Εμπορειανοί). Η πιο γνωστή παραλία στο Ακρωτήρι είναι η Κόκκινη παραλία. Βρίσκεται σχετικά κοντά στον χώρο των ανασκαφών, αλλά η πρόσβαση γίνεται μόνο με τα πόδια. Χρωστάει το όνομά της στα κόκκινα βράχια τα οποία χαρακτηρίζουν το τοπίο. Τα Μέσα Πηγάδια είναι παραθαλάσσια τοποθεσία στη νότια πλευρά του Ακρωτηρίου. Η πρόσβαση γίνεται μέσω χωματόδρομου, η αρχή του οποίου βρίσκεται σε απόσταση 16 χιλιομέτρων από τα Φηρά. Η Άσπρη Παραλία, πρόσβαση στην οποία υπάρχει μόνο από τη θάλασσα. Η παραλία Αλμυρά βρίσκεται σε κοντινή απόσταση. Στις 12 Μαΐου γίνεται πανηγύρι στην εκκλησία του Αγίου Επιφανίου. Στις 29 Μαΐου εορτάζει η Αγία Θεοδοσία, που είναι η ενορία του Ακρωτηρίου. Εκκλησία της Αγίας Θεοδοσίας υπήρχε σε όλα τα καστέλια της Σαντορίνης και ήταν χτισμένη πάντα σε κοντινή απόσταση έξω από την είσοδο τους. Στις 6 Αυγούστου γίνεται πανηγύρι στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα. Στις 15 Αυγούστου γίνεται πανηγύρι στην εκκλησία της Κοιμήσεως της Παναγίας. Στις 20 Σεπτεμβρίου γίνεται πανηγύρι στο παρεκκλήσι του Αγίου Ευσταθίου. Κατά τη διάρκεια της Κρητικής Επανάστασης, από το Ακρωτήρι μεταφέρονταν όπλα προς τους επαναστατημένους Κρητικούς. Κατά την απογραφή του 1928 είχε 305 κατοίκους. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα, Φωτογραφίες και Αναπαραστάσεις από τον προϊστορικό οικισμό του Ακρωτηρίου: 12 3 4 5 6 7 8 9 10 The Thera Foundation Αρχειοθετήθηκε 2012-03-26 στο Wayback Machine. Jacques Thobie.: "L'administration generale des phares de l'Empire ottoman et la societe Collas et Michel, 1860-1960", 2004.

Το Ακρωτήρι είναι χωριό της Σαντορίνης με πληθυσμό 355 κατοίκους, βάσει της Απογραφής του 2011. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού, σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από τα Φηρά (πρωτεύουσα). Είναι έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας του Δήμου Θήρας. Κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους (ενετική κατάκτηση), αποτελούσε ένα από τα καστέλια του νησιού. Σήμερα, στην κορυφή του υψώματος πάνω στο οποίο βρίσκεται κτισμένο το σύγχρονο χωριό, στέκει ακόμη ο Ενετικός πύργος (Γουλάς), το παλιό δηλαδή καστέλο. Έγινε παγκοσμίως γνωστό χάρη στον προϊστορικό οικισμό, που ανακαλύφθηκε στις ανασκαφές, τις οποίες διενήργησε συστηματικά στην περιοχή ο Σπύρος Μαρινάτος, το 1967. Γεωγραφικά, η περιοχή αποτελεί πραγματικό ακρωτήριο, με απόκρημνες ακτές, το οποίο προβάλλει επί 3 μίλια δυτικά του νότιου τμήματος της Σαντορίνης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9_%CE%98%CE%AE%CF%81%CE%B1%CF%82

Otherside

CD single (2000) "Otherside" (Album) – 4:16 "How Strong" – 4:43CD version 2 (2000) "Otherside" (Album) – 4:16 "My Lovely Man" (Live) – 5:18 "Around the World" (Music Video)CD version 3 (2000) "Otherside" (Album) "How Strong" (Previously Unreleased) "My Lovely Man" (Live) "Road Trippin'" (Without Strings) "Scar Tissue" (Music Video) "Around the World" (Music Video)CD version 4 (2000) "Otherside" (Album) "How Strong" (Previously Unreleased) "My Lovely Man" (Live) "Road Trippin'" (Without Strings)CD version 5 (2000) "Otherside" (Album) "How Strong" (Previously Unreleased) "Road Trippin'" (Without Strings) – 3:25 "Otherside" (Music Video)7" single (2000) "Otherside" (Album) "How Strong" (Previously Unreleased)

To Otherside είναι το τρίτο single απο το έβδομο άλμπουμ των Red Hot Chili Peppers, Californication (άλμπουμ, και μιλάει για τη μάχη των εθισμένων στα ναρκωτικά. Το single ήταν πετυχημένο αφού έφτασε στο νούμερο 14 του Billboard Hot 100 και στο νούμερο 1 του US Modern Rock Tracks, το οποίο, τότε, ήταν το πέμπτο νούμερο 1 της μπάντας. Το τραγούδι παρέμεινε 13 συνεχόμενες εβδομάδες στο νούμερο ένα και δημιούργησε ένα από τα μεγαλύτερα σερί στη λίστα αυτή.

https://el.wikipedia.org/wiki/Otherside

Πρε Λιγκ Πετοσφαίρισης Ελλάδας Γυναικών

Η πρωταθλήτρια ομάδα κερδίζει την άνοδο στην volleyleague. Οι ομάδες των θέσεων 2 έως 5 παίζουν αγώνες πλέι οφ, με τη νικήτρια να κερδίζει επίσης την άνοδο. Την περίοδο 2019-20 το πρωτάθλημα διεκόπη τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος της κανονικής περιόδου, οι τρεις πρώτες ομάδες της βαθμολογίας κέρδισαν την άνοδο. 1Την περίοδο 2015–16 το πρωτάθλημα χωρίστηκε σε 4 υποομίλους (Α1, Α2, Β1, Β2). Οι δύο πρώτες ομάδες των υποομίλων του Α΄ ομίλου αγωνίστηκαν σε τουρνουά ενός γύρου, ενώ οι τρεις πρώτες των υποομίλων του Β΄ ομίλου αγωνίστηκαν σε αγώνες Πλέι-οφ δύο γύρων. Οι δύο πρώτες ομάδες του τουρνουά και των Πλέι-οφ προκρίθηκαν στη Γ΄ Φάση όπου αγωνίστηκαν σε ένα τουρνουά. Οι τρεις πρώτες ομάδες αυτού του τουρνουά που ήταν ο Α.Σ.ΠΕ. Θέτις Βούλας, ο Α.Σ. Ελπίς Αμπελοκήπων και ο Α.Σ. Μακεδόνες Αξιού κέρδισαν την άνοδο στην Α1 Εθνική.2Την περίοδο 2016–17 το πρωτάθλημα χωρίστηκε σε 4 υποομίλους (Α1, Α2, Β1, Β2). Οι δύο πρώτες ομάδες των υποομίλων του Α΄ και Β΄ ομίλου αγωνίστηκαν σε τουρνουά ενός γύρου. Οι δύο πρώτες ομάδες κάθε τουρνουά προκρίθηκαν στη Γ΄ Φάση όπου αγωνίστηκαν σε ένα τουρνουά. Οι τρεις πρώτες ομάδες αυτού του τουρνουά που ήταν ο Α.Ο.Φ. Πορφύρας, ο Γ.Σ. Ηρακλής Κηφισιάς και ο Α.Σ.Π. Κόρινθος κέρδισαν την άνοδο στην Α1 Εθνική./ = Με το σύμβολο αυτό διαχωρίζονται οι πρωταθλητές ανά όμιλο. Η Δεύτερη Κατηγορία Πετοσφαίρισης Ελλάδας Γυναικών έχει αλλάξει ονομασία τρεις φορές. 1982–1988: Β' Εθνική 1988–2017: Α2 Εθνική 2017–τώρα: Pre League Επίσημη ιστοσελίδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης Οι πρωταθλητές στην Α2 1989-2012 Παλαιότερη έκδοση του ιστοτόπου της Ε.Ο.ΠΕ.

Η Πρε Λιγκ Πετοσφαίρισης Ελλάδας Γυναικών ή Pre League Γυναικών είναι ένα Ελληνικό πρωτάθλημα για γυναικείους συλλόγους πετοσφαίρισης. Στο Ελληνικό σύστημα πρωταθλημάτων πετοσφαίρισης, είναι το δεύτερο σε τάξη πρωτάθλημα της χώρας και διοργανώνεται από την Ελληνική Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης (Ε.Ο.ΠΕ.). Το πρωτάθλημα αποτελείται από 12 ομάδες (2017–18) και λειτουργεί με το σύστημα προώθησης και υποβιβασμού με την VolleyLeague και την Α2 Εθνική. Το πρωτάθλημα δημιουργήθηκε το 2017 και αντικατέστησε την Α2 Εθνική που από την περίοδο 2017–18 θα αποτελεί το τρίτο σε τάξη πρωτάθλημα της χώρας. Οι αγωνιστικές περίοδοι διαρκούν από τον Οκτώβριο μέχρι τον Απρίλιο (κανονική περίοδος) με τις ομάδες να παίζουν 22 αγώνες η κάθε μία (κανονική περίοδος).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B5_%CE%9B%CE%B9%CE%B3%CE%BA_%CE%A0%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%93%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD

Γιγαντομαχία

Όταν ο Δίας νίκησε τον Κρόνο και τους Τιτάνες, και τους καταπόντισε στα Τάρταρα, η Γαία μίσησε τον Δία και τους άλλους θεούς του ουρανού, και όλα τα παιδιά τους. Ξεσήκωσε τους Γίγαντες, και αυτοί με αρχηγό τον Ευρυμέδοντα εκτόξευαν προς τον ουρανό τεράστιες κοτρώνες και φλεγόμενα βελανίδια. Η Γαία ξεκίνησε για να αναζητήσει το βοτάνι της αιωνιότητας για να κάνει τα παιδιά της αθάνατα. Ο Δίας τότε φώναξε την Ηώ, τον Ήλιο και τη Σελήνη και τους απαγόρευσε να βγούν και να φωτίσουν. Μέσα στο σκοτάδι πήγε αυτός και βρήκε πρώτος το βοτάνι της αιωνιότητας. Ο χρησμός του μαντείου όμως είπε, ότι «μόνο η βοήθεια ενός θνητού θα έφερνε τη νίκη, αφού οι Γίγαντες είναι άτρωτοι για τους θεούς». Η Αθηνά τότε ζήτησε τη βοήθεια του Ηρακλή. Μαζί με τον Ηρακλή έσπευσε και ο Διόνυσος. Οι θεοί πάλεψαν με τους Γίγαντες. Η Νύχτα και η Εκάτη τους έριχναν κάτω και ο Ηρακλής τους σκότωνε με τα βέλη του (που μέχρι τότε ήτανε απλά ή φλεγόμενα, καθώς δεν είχε σκοτώσει ακόμη την αγέννητη από τον Τυφώνα Λερναία Ύδρα). Ο Αλκυονέας, ένας από τους δυνατότερους Γίγαντες πέθανε από τα βέλη του Ηρακλή. Ο Γίγαντας Πορφυρίων αντεπιτέθηκε και αποπειράθηκε να απαγάγει την Ήρα, αλλά ο Δίας τον χτύπησε με έναν κεραυνό, και ο Ηρακλής τον αποτελείωσε με ένα βέλος. Ο Απόλλων και ο Ηρακλής σκότωσαν τον Εφιάλτη, χτυπώντας τον μαζί στα μάτια. Ο Διόνυσος οπλισμένος με τον θύρσο του σκότωσε τον Εύρυτο. Η Εκάτη με τους δαυλούς της πυρπόλησε τον Κλυτίο, ενώ ο Ήφαιστος με τα πυρωμένα σίδερά του σκότωσε τον Μίμα. Ο Εγκέλαδος υποχώρησε άτακτα, αλλά η Αθηνά τον έπιασε στη Σικελία και τον συνέθλιψε κάτω από το νησί. Κατόπιν σκότωσε και τον Πάλλα, και από το δέρμα του έφτιαξε ασπίδα. Ο Ποσειδώνας κατέρριψε τη Νίσυρο επάνω στον Πολυβώτη. Ο Ερμής φορώντας το κράνος του Άδη (την κυνή ή κυνέα)- που έκανε αόρατο όποιον το φορούσε- σκότωσε τον Ιππόλυτο. Η Άρτεμις σκότωσε τον Γρατίωνα. Οι τρεις Μοίρες με τα χάλκινα ρόπαλά τους σκότωσαν τον Άγριο και τον Θώα. Οι υπόλοιποι Γίγαντες γίνανε βορά των κεραυνών του Δία και σκοτώθηκαν από τα βέλη του Ηρακλή. Η Γαία βλέποντας την αποτρόπαια έκβαση της μάχης λύσσαξε από τον θυμό της και γέννησε τον Τυφώνα. Τιτανομαχία Karl Kerényi: Die Mythologie der Griechen - Die Götter- und Menschheitsgeschichten, dtv, München 1994, ISBN 3-423-30030-2. Vian, Francis: La Guerre des Géants. Le Mythe avant l'époque hellénistique, in L'Année sociologique, 3e série (1952), Paris, 1955, S. 440-443. Η Γιγαντομαχία του Απολλόδωρου (Ελληνικά) και (Γερμανικά) Thomas Gransow: «Ο βωμός της Περγάμου» Αρχειοθετήθηκε 2008-06-27 στο Wayback Machine. Φωτογραφικό υλικό από το Δελφί Φωτογραφικό υλικό από τον βωμό της Περγάμου

Η γιγαντομαχία είναι αρχαίος Ελληνικός μύθος που περιγράφει την πάλη του Δία και των ολυμπίων Θεών με τους Γίγαντες. Την περιγράφει ο Απολλόδωρος στο έργο του «περί θεών», ο Όμηρος στην «Οδύσσεια», ο Υγίνος στο «Poetica Astronomica», ο Παυσανίας και ο Νόννος ο Πανοπολίτης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1

Μικροοργανισμός

Η μεγαλύτερη σημασία των μικροοργανισμών αφορά ενδεχομένως τον τομέα της ενέργειας. Το μεγαλύτερο μέρος του φυσικού αερίου (μεθάνιο) είναι προϊόν των μεθανιογόνων βακτηρίων. Οι φωτοτροφικοί μικροοργανισμοί έχουν τη δυνατότητα να εκμεταλλεύονται τη φωτεινή ενέργεια για τη παραγωγή βιομάζας, αποθηκεύοντας έτσι ενέργεια σε ζωντανούς οργανισμούς. Τόσο η μικροβιακή βιομάζα, όσο και τα άχρηστα προϊόντα, όπως τα οικιακά λύματα, οι πλεονάζουσες ποσότητες δημητριακών και τα απόβλητα των ζώων, μπορούν να μετατραπούν μέσω της αποικοδομητικής δράσης των μικροοργανισμών σε "βιοκαύσιμα", όπως είναι το μεθάνιο και η αιθανόλη. Οι μικροοργανισμοί μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για τον καθαρισμό της ανθρωπογενούς ρύπανσης, μια διαδικασία που λέγεται βιοαποκατάσταση. Σήμερα έχουν απομονωθεί από τη φύση μικροοργανισμοί που μπορούν να "καταναλώσουν" κηλίδες πετρελαίου, επικίνδυνους διαλύτες, ζιζανιοκτόνα, πλαστικά και άλλους τοξικούς για το περιβάλλον ρυπαντές, είτε με άμεση δράση στον τόπο της ρύπανσης είτε μεταγενέστερα, αφού πρώτα εισχωρήσουν τα τοξικά υλικά στο έδαφος ή στον υδροφόρο ορίζοντα (ρύπανση των υδάτων). Η τεράστια ποικιλία των μικροοργανισμών στη Γη παρέχει μια τεράστια δεξαμενή γενετικών λύσεων στη προσπάθεια καθαρισμού του περιβάλλοντος, πεδίο στο οποίο καταβάλλεται σήμερα μεγάλη ερευνητική προσπάθεια. Μικροβιόκοσμος Microbe News from Genome News Network Science aid: Μικροοργανισμοί BBC News, 28 September, 2001: Τα μικρόβια που 'κυβερνούν τον κόσμο' BBCNews: 16 January, 2002, Tough bugs point to life on Mars BBCNews: 17 January, 2002, Alien life could be like Antarctic bugs Μικροβιολογία Madigan Michael, Martinko John, Parker Jack (Μεταφρασμένο) (2007). Βιολογία των μικροοργανισμών (Τόμος Ι). Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. ISBN 978-960-524-200-8. Madigan Michael, Martinko John, Parker Jack (Μεταφρασμένο) (2007). Βιολογία των μικροοργανισμών (Τόμος ΙΙ). Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. ISBN 978-960-524-201-5. Καραγκούνη-Κύρτσου Αμαλία (1999). Μικροβιολογία. Εκδόσεις Σταμούλη Α.Ε. ISBN 960-351-204-4.

Μικροοργανισμοί (καθομιλουμένη μικρόβια) ονομάζονται οι ζωντανοί οργανισμοί (αν και οι ιοί δεν θεωρούνται ζωντανοί οργανισμοί), συνήθως μονοκύτταροι, σχετικά απλοί στην κατασκευή και τους οποίους δεν μπορούμε να διακρίνουμε με γυμνό μάτι, γιατί έχουν μέγεθος μικρότερο από 0,1 mm. Ως μικροοργανισμοί χαρακτηρίζονται: μύκητες μικροφύκη πρωτόζωα βακτήρια Οι μύκητες, τα μικροφύκη και τα πρωτόζωα έχουν διαφοροποιημένους πυρήνες με πυρηνικές μεμβράνες, για αυτό ονομάζονται ευκαρυωτικοί μικροοργανισμοί. Τα βακτηριακά κύτταρα δεν έχουν διαφοροποιημένο πυρήνα και ονομάζονται προκαρυωτικά. Οι ιοί δεν έχουν κυτταρική δομή και δε θεωρούνται ζώντες οργανισμοί, γιατί δεν διαθέτουν την ικανότητα να αυτοδιπλασιάζονται, να αυτοεπιδιορθώνονται ή να διατηρούνται σε κατάσταση ελάχιστης εντροπίας. Πολλαπλασιάζονται ζώντας παρασιτικά μέσα σε κύτταρα. Οι ευκαρυωτικοί μικροοργανισμοί μοιάζουν βιοχημικά με τους ανώτερους οργανισμούς. Στους περισσότερους τομείς της Βιολογίας (Βιοχημεία, Μοριακή Βιολογία, Γενετική κ.λπ.) τα βακτήρια και οι ιοί συμβάλλουν καθοριστικά στα εργαστήρια βασικής βιολογικής έρευνας. Αυτό οφείλεται σε ένα αριθμό ιδιοτήτων, που τους καθιστούν βασικό πειραματικό υλικό. Οι ιδιότητες αυτές, είναι: Απλότητα δομής και έλλειψη διαμερισματοποίησης (απουσία οργανιδίων) που διευκολύνουν δομικές και φυσιολογικές μελέτες. Εύκολη ανάπτυξη σε φθηνά θρεπτικά υλικά και απλές απαιτήσεις διατήρησης. Δυνατότητα απόκτησης ομοιογενούς πληθυσμού σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα. Μικρός χρόνος γενιάς που επιτρέπει γενετικές μελέτες για πολλές γενιές μέσα σ' ένα λογικό χρονικό διάστημα. Σημαντική ποικιλότητα σε επαναλαμβανόμενο πλαίσιο συμπεριφοράς, που επιτρέπει την επιλογή ποικίλων βιοχημικών ή βιοφυσικών ιδιοτήτων μέσα από μία δεδομένη ομάδα μικροοργανισμών. Ευκολία απομόνωσης και ανάπτυξης μεταλλαγών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

Έργκολτς

Ο ποταμός παρείχε πόσιμο νερό στην ρωμαϊκή πόλη Αουγκούστα. Γι' αυτό, κατασκευάστηκε ένα υδραγωγείο, που άρχιζε στα ανάντη του Λίσταλ. Τμήματα του υδραγωγείου σώζονται και σήμερα. Σήμερα υπάρχουν δύο τοποθεσίες του υδραγωγείου που μπορεί να επισκεφθεί κανείς και να περπατήσει. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ergolz στο Wikimedia Commons Ο ποταμός Έργκολτς στα γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά στο διαδικτυακό Ιστορικό Λεξικό της Ελβετίας. Νερό στα βουνά Γιούρα Αρχειοθετήθηκε 2017-07-06 στο Wayback Machine.

Ο Έργκολτς είναι ο κύριος ποταμός στο καντόνι της Μπάζελ-Λάντσαφτ, στην Ελβετία. Πηγάζει από το όρος Γκάισφλου στα βουνά Φαλτενγιούρα στην ανώτερη περιοχή της Μπάζελ-Λάντσαφτ, στα σύνορα με το Άαργκαου και Σόλοτουρν, και εκβάλει στον Ρήνο στο Άουγκστ. Μεταξύ των παραποτάμων του Έργκολτς είναι ο ποταμός Άιμπαχ, Χόμπουργκερμπαχ, Ντίγκτερμπαχ, Φρένκε, Όρισμπαχ, Ρόεζενμπαχ και Βιόλενμπαχ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CF%84%CF%82

Μπερνάρ Λυό

Ο Λυό ασχολήθηκε με τη φασματοσκοπική έρευνα του Ήλιου και ειδικά με το Ηλιακό στέμμα και των προεξοχών της χρωμόσφαιρας του Ήλιου. Το 1930 εφεύρε όργανο που επέτρεπε τη παρατήρηση του στέμματος του Ηλίου που μέχρι τότε παρατηρούνταν μόνο κατά τις ολικές εκλείψεις. Το όργανο αυτό, που λέγεται στεμματογράφος, συντέλεσε τα μέγιστα στην μελέτη της ηλιακής ατμόσφαιρας. Το 1945 εφεύρε άλλο όργανο τον μονοχρωματικό ηθμό που επιτρέπει τη μελέτη της ηλιακής ατμόσφαιρας χωρίς τη χρησιμοποίηση φασματοηλιοσκοπίων έναντι των οποίων ο ηθμός είναι κατά πολύ φθηνότερος αλλά και εύχρηστος. Εργάστηκε στο Αστεροσκοπείο του Πικ ντι Μιντί (Pic du Midi) στα Πυρηναία, όπου επέκτεινε τις έρευνές του στους πλανήτες. Ο Λυό ανακάλυψε τις ανεμοθύελλες του Άρη. Έγραψε τις ακόλουθες μελέτες: «Έρευνες επί της πόλωσης του φωτός των Πλανητών» (1929) «Μελέτες επί του ηλιακού στέμματος και των προεξοχών» (1930)Το 1952 μετέβη στο Χαρτούμ προκειμένου να παρατηρήσει την ολική έκλειψη του Ηλίου στις 25 Φεβρουαρίου 1952, ηγούμενος της γαλλικής αστρονομικής αποστολής. Υπέστη όμως καρδιακή προσβολή και πέθανε στο Κάιρο στις 2 Απριλίου. Προς τιμή του έχουν ονομαστεί ένας κρατήρας στη Σελήνη, ένας κρατήρας στον Άρη και ο αστεροειδής 2452 Λυό.

Ο Μπερνάρ Φερντινάν Λυό (Bernard Lyot, Παρίσι, 27 Φεβρουαρίου 1897 — Κάιρο, 2 Απριλίου 1952) ήταν Γάλλος αστρονόμος. Γεννήθηκε στο Παρίσι. Από νεαρή ηλικία ενδιαφέρθηκε για την αστρονομία αφού απέκτησε το 1912 ένα μικρό τηλεσκόπιο. Σπούδασε μηχανολογία, φυσική και χημεία στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού από όπου και αποφοίτησε. Το διάστημα από το 1918 ως το 1929 εργάστηκε σαν βοηθός στην Πολυτεχνική Σχολή (École Polytechnique) ενώ από το 1920 ως το θάνατό του εργάστηκε σαν αστρονόμος στο Αστεροσκοπείο της Μεντόν (Meudon) στο Παρίσι. To 1943 έγινε ο νεότερος ακαδημαϊκός στην Ακαδημία των Παρισίων. Δύο χρόνια αγότερα, το 1945, εκλέχτηκε πρόεδρος της Γαλλικής Αστρονομικής Εταιρίας Ανακηρύχθηκε ακόμη μέλος της Αστρονομικής Εταιρίας του Εδιμβούργου καθώς και της Βρετανικής Αστρονομικής Εταιρίας. Τέλος του απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο του Φραγκλίνου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CF%81_%CE%9B%CF%85%CF%8C

Γραμμένη Δράμας

Η παρουσία του ανθρώπου στην περιοχή της Γραμμένης καταγράφεται κατά τους ιστορικούς χρόνους, μια και ανασκαφές στο δημοτικό διαμέρισμα της Γραμμένης έφεραν στο φως αρχαίο οικισμό, ο οποίος χρονολογείται από την θρακική εποχή και επιβίωσε μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο Δράμας υπάρχει επιτύμβια στήλη, που βρέθηκε και η οποία περιγράφει τις στρατιωτικές επιτυχίες ενός Pωμαίου λεγεωνάριου με το όνομα Τιβέριος Κλαύδιος Μάξιμος, ο οποίος διακρίθηκε στον πόλεμο της Δακίας (2ος αιώνας). Ο ενοριακός Ιερός Ναός Γεννήσεως της Θεοτόκου Γραμμένης χτίστηκε στην ίδια θέση με το παλαιό ναό. Ήταν μονόκλιτη βασιλική την οποία κατασκεύασε ο τοπικός μπέης για να εξυπηρετήσει τους χριστιανούς της περιοχής. Ο σημερινός ιερός ναός του χωριού χτίσθηκε μεταξύ 1965 και 1968. Στις 18 Αυγούστου του 1968 εγκαινιάστηκε από τον μητροπολίτη Ζιχνών και Νευροκοπίου Νικόδημο Βαλινδρά. Εφήμερος ήταν ο Κυριάκος Παυλίδης, ο οποίος και θεωρείται ο κτήτορας του Ιερού Ναού. Ήταν εφημέριος του ναού από το 1960 έως τις 8 Σεπτεμβρίου 1970. Το πανηγύρι του χωριού γιορτάζει την Γέννηση της Θεοτόκου και λαμβάνει χώρα στις 7-9 Σεπτεμβρίου. Στις αρχές του 20ου αιώνα κατασκευάστηκε λίγο έξω από το χωριό υδρόμυλος, που οι κάτοικοι αποκαλούσαν απλά «ο Μύλος» και εξυπηρετούσε τις αλεστικές ανάγκες των γύρω χωριών. Το χαρακτηριστικό του «Μύλου» ήταν και παραμένει ο μεγάλος γεροπλάτανος, που σήμερα μετρά μία περίμετρο 12 μέτρων και η φυλλωσιά του καλύπτει μία έκταση 1,5 στρεμμάτων περίπου. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται κυρίως με την γεωργία. Χαρακτηριστική καλλιέργεια της περιοχής Γραμμένης είναι η καλλιέργεια καπνού, ιδιαίτερα της ποικιλίας «μπασμάς».

Η Γραμμένη Δράμας είναι πεδινό χωριό της Ανατολικής Μακεδονίας στην Περιφερειακή Ενότητα Δράμας και αποτελεί δημοτική ενότητα του Δήμου Προσοτσάνης. Βρίσκεται στα δυτικά του νομού, πολύ κοντά στις πηγές του Αγγίτη ποταμού και στο σπήλαιο του Αγγίτη (ή σπήλαιο του Μααρά), σε υψόμετρο 125 μέτρων. Η τοποθεσία του χωριού είναι πολύ κοντά στο όρος Φαλακρό προς βορρά, και προς δυσμάς στο Μενοίκιο όρος. Οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού ανέρχονται σε 186 σύμφωνα με την απογραφή του 2021, από 320 το 2011.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%CE%94%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CF%82

Ντουέιν Τζόνσον

Γεννήθηκε στις 2 Μαΐου του 1972 στο Χέιγαρντ της Καλιφόρνια. Στα μαθητικά του χρόνια συγκεκριμένα, ήταν παίκτης αμερικάνικου ποδοσφαίρου σε κολεγιακή ομάδα. Το 1991 είχε γίνει παίκτης της ομάδας του πανεπιστημίου όπου πήγαινε, στο Μαϊάμι. Συνέχισε επαγγελματικά την καριέρα του στον Καναδά στην ομάδα των Κάλγκαρι Στάμπεντερς και το 1995 σταμάτησε την καριέρα του εκεί. Τότε, αποφάσισε να ακολουθήσει τα βήματα του παππού του, Πίτερ Μέιβια και του πατέρα του, Ρόκι Τζόνσον. Έτσι η καριέρα του ως επαγγελματίας παλαιστής μόλις άρχισε. Το 1996 με 1997, κάνει το ντεμπούτο του στην World Wrestling Entertainment ως "Ρόκι Μέιβια". Μέσα στην χρονιά του 1997 έγινε μέλος της ομάδας "Nation of Domination" μαζί με άλλους παλαιστές (όπως ο Ρον Σίμονς). Σταδιακά, ο Ντουέιν άρχιζε να γίνεται ολοένα και καλύτερος στην επαγγελματική πάλη. Έτσι, σύντομα έγινε ο αγαπημένος όλων. Το 1999 κατάφερε να γίνει "Πρωταθλητής WWE" και ο ρόλος του είχε αλλάξει από πριν (από Rocky Maivia σε The Rock). Επίσης, χάρη στην νίκη του στο Royal Rumble (αγώνας επαγγελμ. πάλης 30 ατόμων), την επόμενη χρονιά (2000) συμμετείχε στο Main Event (Κύριο γεγονός) της WrestleMania. Εκτός ριγνκ, κατάφερε χάρη στις συνεντεύξεις του να κάνει γνωστές τις δικές του ατάκες, κάνοντας έτσι τον κόσμο να τον αγαπήσει. Θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους παλαιστές όλων των εποχών. Συνολικά, έχει κερδίσει 17 Πρωταθλήματα στην καριέρα του. Από αυτά, τα 10 είναι παγκόσμια πρωταθλήματα (8 Πρωταθλήματα WWE και 2 Πρωταθλήματα WCW). Επίσης, κατέκτησε 2 φορές το Διηπειρωτικό Πρωτάθλημα και 5 φορές το Ομαδικό Πρωτάθλημα. Εκτός από τα πρωταθλήματα, κέρδισε το Royal Rumble το 2000. Ο Ντουέιν, όταν τέλειωσε την εκπαίδευση του στο σχολείο, πήγε στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι, όπου πέρα από τα μαθήματα του, ασχολήθηκε και με τις δραστηριότητες του σχολείου. Με λίγα λόγια, έγινε παίκτης Αμερικάνικου ποδοσφαίρου στην ομάδα του πανεπιστημίου όπου βρισκόταν. Η θέση του ήταν αμυντικός. Το 1991, έγινε παίκτης των Μαιάμι Χαρικέινς (Miami Hurricanes), αλλά λόγω τραυματισμού δε κατάφερε να συνεχίσει και αντικαταστάθηκε από τον (τότε) μελλοντικό αστέρα, Γουόρεν Σαππ. Αφού τέλειωσε και τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο, ο Ντουέιν συνάντησε την μελλοντική του σύζυγο, Ντάνι Γκαρσία. Μάλιστα, και εκείνη έκανε τις σπουδές της στο ίδιο πανεπιστήμιο με τον Ντουέιν. Το 1995, έκανε άλλη μια προσπάθεια να συνεχίσει την ποδοσφαιρική του καριέρα. Έτσι ξαναγωνίστηκε, στον Καναδά αυτή την φορά, και συγκεκριμένα στους Κάλγκαρι Σταμπέντερς, αλλά δύο μήνες μετά σταμάτησε. Η μεγάλη του θέληση να γίνει παλαιστής και να συνεχίσει την παράδοση της οικογενείας του δεν τον αδίκησε. Ο Ντουέιν προπονήθηκε από έναν βετεράνο και έμπειρο -στην δεκαετία του '80- παλαιστή, τον Πατ Πάτερσον και το 1995, άρχισε να αγωνίζεται σε μικρές εταιρίες επαγγελματικής πάλης, υπογράφοντας στην εταιρία του Τζέρι Λόουλερ στην USWA. Εκεί κατάφερε να γίνει Ομαδικός Πρωταθλητής δύο φορές. Ντεμπούτο (1996) Το 1996, έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο ως "Rocky Maivia" (Ρόκι Μέϊβια) στο World Wrestling Federation. Ο λόγος που έβγαλε το ονοματεπώνυμο αυτό είναι επειδή τον πατέρα του τον έλεγαν Ρόκι και τον παππού του στο επίθετο, Μέϊβια. Το 1997, έγινε για πρώτη φορά Διηπειρωτικός Πρωταθλητής νικώντας τον Χάντερ Χερστ Χέλμσλι. Στις 31 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς, ο Ρόκι νίκησε τον Μπρετ Χαρτ. Ωστόσο, μετά την νίκη του οι οπαδοί άρχισαν να τον γιουχάρουν, λόγω της μεγάλης προώθησης του και του ρόλου του που θεωρούνταν μονοδιάστατος και βαρετός. Τα συνθήματα εναντίον του ήταν: "Rocky Sucks!" (Ρόκι είσαι άχρηστος) και "Die! Rocky Die!" (Πέθανε! Ρόκι πέθανε!). Συμμαχία με τους Nation of Domination και κόντρα με τους DX (1997-98) Ο Ρόκι τελικά έχασε τον Διηπειρωτικό του τίτλο από τον Όουεν Χάρτ τον Απρίλιο. Σε επόμενο αγώνα που είχε ο Ρόκι τραυματίστηκε. Μετά την επιστροφή του, το "γύρισε" σε κακό παιδί (Heel) και έγινε μέλος των "Nation of Domination". Ήταν μαζί με τους Φαρούκ, Κάμα και Ντι Λόου Μπράουν. Τον Μάρτιο του 1997, άλλαξε το παλαιστικό του ψευδώνυμο σε "The Rock" ("Ο Βράχος"). Αφού έγινε heel, πολλές φορές έκανε τα λεγόμενα "Promos" (ολιγόλεπτες συνεντεύξεις) αντιδρώντας επιθετικά πάνω στους οπαδούς του Όστιν, όταν τον γιούχαραν. Πέρα από αυτό, την επόμενη χρονιά (1998), είχε γίνει ένας ετοιμόλογος καβγατζής, κάτι που έβγαζε μερικές φορές εκτός ορίων τον Φαρούκ (αρχηγό της ομάδας NoD). Μετά τον διωγμό του από την ομάδα του Φαρούκ, ο Ροκ αναφερόταν στον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο και έβγαλε την πασίγνωστη ατάκα The Rock Says..." (Ο Ροκ λέει...). Ο Τζόνσον κατάφερε δύο χρόνια μετά να γίνει ένας απο τους καλύτερους στα promos που υπήρξε στην βιομηχανία της World Wrestling Entertainment. Ο Ροκ έχει ομολογήσει το 2000 στην αυτοβιογραφία του πως στα μαθήματα όπως η Γραμματική, η Γλώσσα κλπ, ήταν άριστος μαθητής και έπαιρνε στους ελέγχους του "Α". Αυτός είναι ο λόγος που έκανε τόσο εκπληκτικά promos. Στο "D-Generation-X:In Your House", βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Διηπειρωτικό Πρωταθλητή Στιβ Όστιν και έχασε σε λιγότερο από έξι λεπτά. Το επόμενο βράδυ στο "RAW", ορίστηκε αγώνας με τον Ροκ εναντίον του Στιβ Όστιν, όμως ο τελευταίος οποίος του παρέδωσε το Διηπειρωτικό Πρωτάθλημα χωρίς μάχη. Αμέσως μετά ο Στιβ Όστιν τον εξουδετέρωσε με το Stone Cold Stunner και άρχισε μια κόντρα μεταξύ των δύο μέχρι τις αρχές του 1998. Έπειτα, έγινε αρχηγός της Nation of Domination, ξεκινώντας μία κόντρα με τον Φαρούκ. Στο Over the Edge, ο Ροκ νίκησε τον Φαρούκ και υπερασπίστηκε το Διηπειρωτικό Πρωτάθλημα. Στη συνέχεια ο Ροκ άρχισε μια κόντρα με τον Τριπλ Έιτς και τη D-Generation X (DX). Αρχικά πάλεψαν στο Fully Loaded όπου νίκησε ο Ροκ και στη συνέχεια σε έναν αγώνα με σκάλα στο SummerSlam όπου νίκησε ο Τριπλ Έιτς. Ο Ροκ έγινε εχθρός με τον Μαρκ Χένρι και η Nation of Domination διαλύθηκε, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να νικήσει τους Σάμροκ και Μανκάιντ σε έναν αγώνα με κλουβί και να γίνει ο διεκδικητής του Πρωταθλήματος WWE. Η Corporation (1998-1999) Με το πέρασμα του χρόνου ο Ροκ εξέλισσε τον σεναριακό του χαρακτήρα και απέκτησε το ψευδώνυμο People's Champion (Πρωταθλητής των ανθρώπων). Αυτό δεν άρεσε στον πρόεδρο Βινς Μακμάν, ο οποίος ισχυριζόταν πως έχει πρόβλημα με τους ανθρώπους και πως έπρεπε να βάλει στο στόχαστρο του τον Ροκ. Τα πράγματα άλλαξαν στο Survivor Series όταν ο Ροκ νίκησε αντικανονικά τον Μανκάιντ για το Πρωτάθλημα WWE με τη λαβή υποταγής Sharpshooter. Ο Βινς Μακμάν διέταξε τον διαιτητή να λήξει τον αγώνα υπέρ του Ροκ. Μετά από αυτό ο Ντουέιν έγινε κακός (heel) και συμμάχησε με τους Βινς και Σέιν Μακμάν δημιουργώντας την ομάδα "Corporation". Στη συνέχεια, ο Ροκ άρχισε μια κόντρα με τον Μανκάιντ και ο τίτλος εναλλασσόταν μεταξύ των δύο. Στη WrestleMania 15 ο Ροκ έχασε τον τίτλο από τον Στιβ Όστιν και στο Backlash δεν κατάφερε να ξαναγίνει πρωταθλητής. Όσο πέρναγε ο καιρός, ο κόσμος άρχισε να τον επευφημεί, χάρη στις διασκεδαστικές συνεντεύξεις του και στους χλευασμούς που έκανε στους άλλους παλαιστές. Ο Ροκ έγινε καλός (face), επειδή τον πρόδωσε ο Σέιν Μακμάν και άρχισε κόντρες με τους Τριπλς Έιτς και Αντερτέικερ. Στο Over the Edge, ο Ροκ νίκησε τον Τριπλ Έιτς, αλλά έχασε από τον Αντερτέικερ στο King of the Ring. Η Rock 'n' Sock Connection (1999) Στα τέλη του 1999, ο Ροκ συμμάχησε με τον πρώην εχθρό του, Μανκάιντ, δημιουργώντας την ομάδα "Rock 'n' Sock Connection". Οι δυο τους κατάφεραν να ξεπεράσουν άλλες ομάδες και να κατακτήσουν τα ομαδικά πρωταθλήματα τρεις φορές. Έγιναν μια από τις αστείες ομάδες στην ιστορία της πάλης, καθώς ο Μανκάιντ μιμούνταν τον Ροκ και ο Ροκ τον αγνοούσε. Επίσης η ομάδα πήρε μέρος σε ένα σκετς στο Raw με τίτλο, "This Is Your Life" (ελλ: Αυτή είναι η ζωή σου), στο οποίο ο Μανκάιντ έφερε διάφορα πρόσωπα από το παρελθόν του Ροκ. Το σκετς ήταν άκρως επιτυχημένο, καθώς η τηλεθέαση που σημείωσε ήταν η υψηλότερη στην ιστορία του Raw. Κόντρες και Πρωτάθλημα WWE (2000–2001) Τον Ιανουάριο του 2000 ο Ροκ νίκησε το Royal Rumble εξουδετερώνοντας τελευταίο τον γιγαντόσωμο Μπιγκ Σόου. Στη συνέχεια ο Μπιγκ Σόου απέδειξε πως εκείνος έπρεπε να είναι ο νικητής, επειδή τα πόδια του Ροκ ακούμπησαν στο έδαφος πριν από τα δικά του. Παρόλα αυτά η απόφαση ήταν μη αναστρέψιμη. Ο Ροκ πάλεψε με τον Μπιγκ Σόου στο No way out, για να ανακηρυχθεί ο διεκδικητής του Πρωταθλήματος στη WrestleMania 2000. Εκεί ο Ροκ έχασε, διότι αναμείχθηκε ο Σέιν Μακμάν. Σε επεισόδιο του Raw, ο Ροκ νίκησε τον Μπιγκ Σόου και πήρε το δικαίωμα να αντιμετωπίσει τον πρωταθλητή Τριπλ Έιτς στη WrestleMania 2000. Αργότερα στον αγώνα προστέθηκαν οι Μανκάιντ και Μπιγκ Σόου. Στη WrestleMania 2000, κάθε παλαιστής είχε στη γωνία του ρινγκ ένα μέλος της οικογένειας Μακμάν. Ο Βινς Μακμάν χτύπησε με ατσάλινη καρέκλα τον Ροκ και ο Τριπλ Έιτς το εκμεταλλεύτηκε για να πάρει τη νίκη. Τους επόμενους μήνες, ο Ροκ κοντραριζόταν με τον Τριπλ Έιτς για το Πρωτάθλημα WWE. Στο Backlash, ο Ροκ τον κέρδισε και έγινε για τέταρτη φορά πρωταθλητής WWE. Στη συνέχεια, ο Ροκ έχασε το τίτλο απο τον Τριπλ Έιτς, αλλά στο King of the Ring ξαναέγινε πρωταθλητής. Για τους επόμενους μήνες, ο Ροκ υπερασπίστηκε το τίτλο του ενάντια στους: Κρις Μπενουά, Κερτ Ανγκλ, Τριπλ Έιτς, Κέιν, Αντερτέικερ και Σέιν Μακμάν. Τελικά, απώλεσε το τίτλο απο τον Κερτ Ανγκλ στο No Mercy. Στο Survivor Series, νίκησε τον ξάδερφο του, τον ογκώδη Ρικίσι. Επίσης ο Ροκ συμμετείχε ανεπιτυχώς σε αγώνα τίτλου έξι ατόμων που διεξάχθηκε μέσα σε κλουβί. Την ίδια εποχή ο Ροκ κράτησε το Ομαδικό Πρωτάθλημα με τον Αντερτέικερ και πάλευαν με την ομάδα των Ετζ & Κρίστιαν. Το 2001 άρχισε μια κόντρα με τον Κερτ Ανγκλ, η οποία κορυφώθηκε στο No way out. Εκεί ο Ροκ τον νίκησε και έγινε για έκτη φορά πρωταθλητής WWE. Μετά ο Ροκ αντιμετώπισε τον νικητή του αγώνα Royal Rumble, Στιβ Όστιν στη WrestleMania 17 για το Πρωτάθλημα WWE. Ο Όστιν τον νίκησε και έγινε πρωταθλητής, χάρη στην ανάμειξη του Βινς Μακμάν στον αγώνα. Σε επεισόδιο του Raw, ο Ροκ αντιμετώπισε τον Όστιν σε επαναληπτικό αγώνα μέσα σε κλουβί. Στον αγώνα εισέβαλε ο Τριπλς Έιτς, ο οποίος χτύπησε τον Ροκ με μια βαριοπούλα και του κόστισε τη νίκη. Σύμφωνα με το σενάριο, ο Ροκ τέθηκε σε διαθεσιμότητα, για να συμμετέχει στη ταινία "The Mummy Returns". Η εισβολή/The Invasion (2001) Ο Ροκ επέστρεψε τον Ιούλιο του 2001 και έπρεπε να αποφασίσει αν θα έπαιρνε το μέρος της εταιρείας ή της Alliance (ελλ: Συμμαχία), που ήταν μια ένωση του WCW με το ECW και είχε εισβάλλει (σεναριακά) στο World Wrestling Federation. Ο Ροκ δεν εντάχθηκε στη Συμμαχία και στο SummerSlam νίκησε έναν εκπρόσωπο της, τον Μπούκερ Τι, για να κατακτήσει το Πρωτάθλημα WCW. Μετά από λίγο καιρό έχασε το τίτλο από τον Κρις Τζέρικο. Ο Ροκ νίκησε τον Τζέρικο στις 5 Νοεμβρίου στο Raw και για δεύτερη φορά κατέκτησε το Πρωτάθλημα WCW. Η αντιπαλότητα του World Wrestling Federation με τη Συμμαχία κορυφώθηκε στο Survivor Series, σε έναν αγώνα εξάλειψης. Εκεί οι εναπομείναντες ήταν ο Ροκ και ο Στιβ Όστιν, που εκπροσωπούσε τη Συμμαχία. Στον αγώνα φαινόταν πως ο Ροκ είχε το πάνω χέρι, μέχρι που ο αποκλεισμένος Κρις Τζέρικο μπήκε στο ρινγκ και πρόδωσε την ομάδα του, χτυπώντας τον Ροκ. Ο Όστιν προσπάθησε να νικήσει τον αγώνα, αλλά ο Κερτ Ανγκλ τον χτύπησε και έτσι ο Ροκ νίκησε, διαλύοντας τη Συμμαχία μια για πάντα. Αδιαμφισβήτητο Πρωτάθλημα και τελευταία σενάρια (2001-2003) Ο Ροκ έκλεισε τη χρονιά χάνοντας το Πρωτάθλημα WCW από τον Κρις Τζερικό στο Vengeance. Επίσης, την ίδια βραδιά ο Τζέρικο νίκησε τον Στιβ Όστιν για το Πρωτάθλημα WWE και έτσι έγινε ο Αδιαμφισβήτητος Πρωταθλητής. Στις αρχές του 2002, ο Ροκ προκάλεσε τον Τζέρικο στο Royal Rumble, αλλά έχασε. Στο No way out όμως, νίκησε τον Αντερτέικερ. Σε ένα επεισόδιο του Raw, ο Ροκ προκάλεσε τον θρυλικό Χαλκ Χόγκαν σε αγώνα στη WrestleMania 18. Στον πολυδιαφημισμένο αγώνα τους, ανακηρύχθηκε νικητής ο Ροκ. Στις 21 Ιουλίου, ο Ροκ για έβδομη φορά, κέρδισε το Πρωτάθλημα WWE (τότε γνωστό ως Αδιαμφισβήτητο Πρωτάθλημα). Αυτό έγινε στο Vengeance, όπου νίκησε τους Αντερτέικερ και Κερτ Ανγκλ. Στο Global Warming, ο Ροκ υπερασπίστηκε το τίτλο, κόντρα στους Τριπλ Έιτς και Μπροκ Λέσναρ. Στο SummerSlam, ο Λέσναρ νίκησε τον Ροκ και έγινε ο νεότερος Πρωταθλητής WWE στην ιστορία της εταιρείας, ένα ρεκόρ που μέχρι τότε είχε ο Ροκ. Μετά από αυτό ο Ροκ απουσίαζε για ένα διάστημα από την εταιρία. Ο Ροκ άρχισε να εμφανίζεται στο SmackDown ως κακός, κατηγορώντας τον Χαλκ Χόγκαν και παρουσίαζε τον εαυτό του ως ένα μεγάλο αστέρα, που δεν θα ασχολούταν για πολύ ακόμα με τη πάλη. Στο No way out, ο Ροκ νίκησε για δεύτερη φορά τον Χόγκαν, με βοήθεια απο τον Βινς Μακμάν. Μετά, ο Ροκ μεταγράφηκε στο Raw και άρχισε μια κόντρα με τον Hurricane (Χάρικεϊν) και άλλους αγαπημένους του κοινού. Επίσης, άρχισε να σατιρίζει τις πόλεις που διεξάγονταν τα σόου του WWE, τραγουδώντας και παίζοντας κιθάρα. Όταν επέστρεψε ο Στιβ Όστιν, για ακόμη μια φορά οι δυό τους ήρθαν σε κόντρα. Ο Ροκ νίκησε τον άσπονδο εχθρό του, στη WrestleMania 19. Μετά από λίγο, ο Ροκ άρχισε μια κόντρα με τον Bill Goldberg (ελλ: Μπιλ Γκόλντμπεργκ) και έχασε από αυτόν στο Backlash. Ο Ροκ έγινε καλός ξανά και είχε κόντρα μιας νύχτας με τους Κρις Τζέρικο και Κρίστιαν. Σποραδικές εμφανίσεις (2004-2009) Ο Ροκ αφού αποσύρθηκε, έκανε κάποιες εμφανίσεις στα σόου του WWE. Το 2004 στη WrestleMania 20 επέστρεψε για να βοηθήσει το φίλο του, Μικ Φόλεϊ κόντρα στην Εβολούσιον (Τριπλ Έιτς, Ρικ Φλερ, Ράντυ Όρτον και Μπατίστα. Σε αυτόν τον αγώνα, ο Όρτον εξουδετέρωσε τον Φόλεϊ και πήρε τη νίκη για την ομάδα του. Μετά τη WrestleMania, ο Ροκ γύρισε για να σώσει τον Γιουτζίν σε ένα επεισόδιο του Raw και σε ένα άλλο επεισόδιο για να σώσει τον Μικ Φόλεϊ απο τους La Résistance (ελλ: Λα Ρεζιστάνς). Επίσης μέσα στο 2004, ο Ροκ συμμετείχε σε ένα σκετς στο Raw και εφάρμοσε δύο χαρακτηριστικές κινήσεις του, στον Τζόναθαν Κόουτσμαν. Μετά από την εμφάνιση του, ο Ροκ ανακοίνωσε σε συνεντεύξεις πως δεν έχει συμβόλαιο συνεργασίας με το WWE. Στις 12 Μαρτίου του 2007, ο Ροκ γύρισε μετά από τρία χρόνια απουσίας στο Raw, μέσω μαγνητοσκοπημένου βίντεο. Εκεί μίλησε για τον αγώνα των δισεκατομμυριούχων στη WrestleMania 27, μεταξύ του Βινς Μακμάν και του Ντόναλντ Τραμπ και "προέβλεψε" πως θα νικήσει ο Τραμπ. Στις 29 Μαρτίου του 2008, ο Ροκ ένταξε τον πατέρα του, Ρόκι Τζόνσον και τον παππού του, Πίτερ Μέιβια στο τιμητικό Hall of Fame. Στην ομιλία του, έκανα μια κωμική αναφορά στους Τζον Σίνα, Σαντίνο Μαρέλα, Κρις Τζέρικο, Μικ Φόλεϊ, Σον Μάικλς και Στιβ Όστιν. Στις 2 Οκτωβρίου του 2009, στο εορταστικό επεισόδιο για τα δέκα χρόνια του SmackDown, ο Ροκ μίλησε μέσω μαγνητοσκοπημένου βίντεο. Επιστροφή (2011-2013) Στις 14 Φεβρουαρίου του 2011, ανακοινώθηκε πως ο Ροκ θα είναι ο ειδικός οικοδεσπότης της WrestleMania 27. Ο Ροκ, μετά απο χρόνια απουσίας, έκανε την επιστροφή του στο Raw και έκανε σατιρικά σχόλια για την άνοδο που είχε ο Τζον Σίνα όλα αυτά τα χρόνια. Την επόμενη μέρα στο Raw, ο Σίνα απάντησε στον Ροκ χρησιμοποιώντας τις ικανότητες του στη ραπ μουσική. Την επόμενη εβδομάδα στο Raw, ο Σίνα και ο Ροκ, για πρώτη φορά βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο και πριν προλάβουν να λύσουν τις διαφορές τους, ο Μιζ και ο Άλεξ Ράιλι τους επιτέθηκαν. Ο Σίνα εκμεταλλεύτηκε το γεγονός και εφάρμοσε στον Ροκ το Attitude Adjustment. Στη WrestleMania 27 ο Σίνα αντιμετώπισε τον Πρωταθλητή WWE, Μιζ, αλλά ήρθαν ισόπαλοι. Ο Ροκ ως οικοδεσπότης της WrestleMania, έδωσε εντολή για να συνεχιστεί ο αγώνας και εφάρμοσε το Rock Bottom (δηλαδή την τελειωτική του κίνηση) στον Τζον Σίνα, κοστίζοντας του το τίτλο. Την επόμενη μέρα στο Raw, ο Ροκ και ο Σίνα συμφώνησαν να παλέψουν στη WrestleMania 28. Στις 2 Μαΐου, ο Ροκ γιόρτασε τα 39α γενέθλια του στο Raw, που διεξάχθηκε από τη γενέτειρα του, Μαϊάμι. Στις 16 Σεπτεμβρίου, η ιστοσελίδα του WWE ανακοίνωσε πως ο Ροκ μαζί με τον Σίνα, θα παλέψουν σε έναν ομαδικό αγώνα που θα γινόταν στο Survivor Series. Στις 14 Νοεμβρίου στο Raw, ο Ροκ ήταν το κύριο πρόσωπο της βραδιάς, καθώς το επεισόδιο ονομαζόταν "RAW Gets Rocked". Επίσης ο Μικ Φόλεϊ επέστρεψε για να αφιερώσει στον Σίνα το σκετς This is your life. Ο Φόλεϊ κάλεσε διάφορους ανθρώπους από το παρελθόν του Σίνα, αλλά το σκετς αποδείχθηκε αποτυχία και ο Ροκ το διέκοψε, εφαρμόζοντας το Rock Bottom στον Φόλεϊ. Στο Survivor Series, οι Ροκ και Σίνα συμμάχησαν για να νικήσουν την ομάδα των Μιζ και Αρ Τρουθ. Μετά τον αγώνα, ο Ροκ εφάρμοσε το Rock Bottom στον Σίνα. Στις 27 Φεβρουαρίου 2012 στο Raw, ο Ροκ επέστρεψε και απάντησε στα σχόλια που έγιναν εις βάρος του απο τον Τζον Σίνα. Σε ένα άλλο επεισόδιο του Raw, ο Ροκ έπαιξε κιθάρα και τραγούδησε ένα προσβλητικό τραγούδι για τον αντίπαλο του. Τη 1η Απριλίου στη WrestleMania 28, ο Ροκ νίκησε τον Τζον Σίνα. Την επόμενη ημέρα στο Raw, ο Ροκ μίλησε για τη νίκη του και δήλωσε πως θέλει να κατακτήσει για άλλη μια φορά το Πρωτάθλημα WWE. Στις 23 Ιουλίου στο 1000ό επεισόδιο του Raw, ο Ροκ επέστρεψε για μια μέρα, για να σατιρίσει τον Ντάνιελ Μπράιαν, καθώς και να γνωστοποιήσει πως θα βρίσκεται στο Royal Rumble. Εκεί δέχθηκε επίθεση από τον Σι Εμ Πανκ, αρχίζοντας κόντρα μαζί του. Μετά από περίπου έξι μήνες, επέστρεψε στο Raw για να προωθήσει τη κόντρα του με τον Σι Εμ Πανκ, τον οποίο και εξουδετέρωσε στο τέλος του επεισοδίου. Στο Royal Rumble, ο Ροκ κατάφερε να νικήσει τον Πανκ και να γίνει ο νέος Πρωταθλητής WWE. Τον Φεβρουάριο στο Elimination Chamber, ο Ροκ νίκησε ξανά τον Σι Εμ Πανκ. Έπειτα, ανακοινώθηκε πως ο Ροκ θα αντιμετωπίσει τον Τζον Σίνα στη WrestleMania 29, με την κόντρα των δύο παλαιστών να αναβιώνει. Στο μεγάλο σόου, ο Ροκ έχασε από τον Σίνα και απώλεσε τον τίτλο του. Μετά από αυτό δεν εμφανίστηκε ξανά στο WWE και δήλωσε πως πιθανότατα έδωσε τον τελευταίο του αγώνα. Το 2015 στο Royal Rumble ο Ροκ επέστρεψε μετά από ένα χρόνο για να βοηθήσει το Ρόμαν Ρέινς. Έπειτα στο μεγάλο σόου της WrestleMania 31 ήρθαν σε κόντρα και πάλι με το Τρίπλ Έιτς και την σύζυγο του, Στέφανι Μακμάν, που κάλεσε μια παλαίστρια στο UFC. Ένας συγγραφέας αποφάσισε να γράψει μαζί με τον Ντουέιν την αυτοβιογραφία του, με τίτλο "The Rock Says...", το 2000. Στην Νέα Υόρκη είχε γίνει Best-Seller για πολλές εβδομάδες. Από τότε, είχε αρχίσει και την κινηματογραφική του καριέρα με τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στην αμερικάνικη ταινία The Scorpion King, το 2002. Χάρη στις πολλές πωλήσεις που έκανε η ταινία, ο Ντουέιν πήρε το μεγαλύτερο χρηματικό ποσοστό από το υπόλοιπο καστ της ταινίας (5.5 εκατομμύρια). Ωστόσο δεν το άφησε εκεί, συνέχισε την καριέρα του και στον κινηματογράφο, αλλά και στην τηλεόραση. Πολλές ταινίες στις οποίες είχε απλό ή πρωταγωνιστικό ρόλο είναι: The Rundown, Be Cool, Walking Tall, Gridiron Gang, The Game Plan, Get Smart, Planet 51, Tooth Fairy, San Andreas: Επικίνδυνο Ρήγμα, Doom, The Other Guys, Faster, Pain & Gain, Μαχητές των Δρόμων: Ληστεία στο Ρίο, Μαχητές των Δρόμων 6, The Journey 2 , G.I. Joe: Αντίποινα, Ηρακλής, Μαχητές των Δρόμων 7, Κέντρο Ευφυΐας, Μαχητές των Δρόμων 8, Τζουμάντζι: Καλωσήρθατε στην Ζούγκλα, Hobbs & Shaw, Τζουμάντζι: Η Επόμενη Πίστα, Περιπέτεια στη Ζούγκλα, Red Notice, Η DC Λεγεώνα από τα Σούπερ-Κατοικίδια, Black Adam, και Fast X. Πρωτάθλημα WWE (8 φορές) Παγκόσμιο Πρωτάθλημα WCW (2 φορές) Διηπειρωτικό Πρωτάθλημα WWE (2 φορές) Παγκόσμιο Ομαδικό Πρωτάθλημα με τους Μάνκαϊντ (3), Αντερτέικερ και Κρις Τζέρικο Αγώνας Royal Rumble (2000) http://wwe.com/superstars/wwealumni/therock/ http://slam.canoe.ca/Slam/Wrestling/Bios/rock.html Αρχειοθετήθηκε 2015-04-18 στο Wayback Machine. http://filmreference.com/film/3/Dwayne-Johnson.html Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Dwayne Johnson στο Wikimedia Commons

Ο Ντουέιν Ντάγκλας Τζόνσον (αγγλικά: Dwayne Douglas Johnson, 2 Μαΐου 1972), γνωστός και με το παρατσούκλι, The Rock, είναι Αμερικανός ηθοποιός, τραγουδιστής, παραγωγός και επαγγελματίας παλαιστής, καθώς και πρώην ποδοσφαιριστής του Καναδικού και Αμερικανικού ποδοσφαίρου. Είναι ευρέως γνωστός ως ένας από τους μεγαλύτερους επαγγελματίες παλαιστές όλων των εποχών, καθώς αγωνίστηκε για την Παγκόσμια Ομοσπονδία Πάλης (WWF, αργότερα WWE) για οκτώ χρόνια, προτού ακολουθήσει καριέρα υποκριτικής. Οι ταινίες του έχουν κερδίσει πάνω από 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια στη Βόρεια Αμερική και πάνω από 10,5 δισεκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, καθιστώντας τον έναν από τους ηθοποιούς με τις υψηλότερες πωλήσεις στον κόσμο. Κατέχει τόσο την αμερικανική όσο και την καναδική υπηκοότητα, ωστόσο κατάγεται από την Σαμόα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%B9%CE%BD_%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD

Console Generale Liuzzi (υποβρύχιο)

Το Liuzzi ναυπηγήθηκε στον Τάραντα. Οι εργασίες άρχισαν την 1η Οκτωβρίου 1938 και η καθέλκυση έλαβε χώρα στις 17 Σεπτεμβρίου 1939. Τα τέσσερα σκάφη αυτής της κλάσης ήταν οπλισμένα με ένα πυροβόλο των 100 mm, τέσσερα πολυβόλα των 13,2 mm και οκτώ τορπιλοσωλήνες των 53 cm. Η επιχειρησιακή πορεία του υποβρυχίου ήταν βραχύβια: την 27η Ιουνίου 1940, μερικές μέρες μετά την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο, δέχτηκε επίθεση από τα συμμαχικά αντιτορπιλικά HMS Dainty, HMS Ilex, HMS Decoy, HMS Defender και HMS Voyager νοτίως της Κρήτης και εξαναγκάστηκε σε αυτοβύθιση. Κυβερνήτης ήταν ο Λορέντσο Μπέτσι (Lorenzo Bezzi), που τιμήθηκε μετά θάνατον από το Ιταλικό Ναυτικό διότι αφού διέταξε το πλήρωμα να εγκαταλείψει το βυθιζόμενο υποβρύχιο επέλεξε να παραμείνει στο υποβρύχιο και να πεθάνει με αυτό. Η Σχολή Υποβρυχίων του Τάραντα έχει σήμερα το όνομα του κυβερνήτη Μπέτσι.

Το Console Generale Liuzzi ήταν ιταλικό ωκεανοπόρο υποβρύχιο κλάσης Liuzzi το οποίο ναυπηγήθηκε για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό (Regia Marina) το 1939 και βυθίστηκε από εχθρικά αντιτορπιλικά το 1940.

https://el.wikipedia.org/wiki/Console_Generale_Liuzzi_(%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%B2%CF%81%CF%8D%CF%87%CE%B9%CE%BF)

1317 Σιλβρέττα

Η μέση διάμετρος της Σιλβρέττας εκτιμάται σε 59,30 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι CX (ανθρακούχος), ενώ το γεωμετρικό άλβεδό της είναι 0,054. Η Σιλβρέττα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 7 ώρες και 3 λεπτά. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα

Η Σιλβρέττα (Silvretta) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,742. Ανακαλύφθηκε το 1935 από τον Γερμανό αστρονόμο Καρλ Ράινμουτ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πήρε το όνομά της από την ομώνυμη υπο-οροσειρά των Άλπεων.

https://el.wikipedia.org/wiki/1317_%CE%A3%CE%B9%CE%BB%CE%B2%CF%81%CE%AD%CF%84%CF%84%CE%B1

Ιωάννα της Σκωτίας

Η Ιωάννα στην αρχή είχε επιλεγεί από τον Φίλιππο Αύγουστο σαν σύζυγος του δελφίνου Λουδοβίκου αλλά ο πατέρας της την είχε υποσχεθεί στον Ούγο Ι' των Λουζινιάν με προίκα τη Σαιντ, τη Σαιντόνζ και το νησί Ολερόν. Ο Ιωάννης έστειλε την κόρη του στον Ούγο την επόμενη χρονιά αλλά εκείνος απαιτούσε να πάρει την προίκα πριν τον γάμο. Με τον θάνατο του Ιωάννη του Ακτήμονα (1216) η χήρα του βασιλομήτωρ Ισαβέλλα του Ανγκουλέμ αποφάσισε να παντρευτεί η ίδια τον Ούγο αντί για την κόρη της και να μετακομίσει στη Γαλλία παραμελώντας τα καθήκοντα της βασιλομήτορος. Με τη μεσολάβηση του πάπα οι διαπραγματεύσεις οδήγησαν στον γάμο της Ιωάννας με τον Αλέξανδρο Β' της Σκωτίας, ο Αλέξανδρος βρισκόταν στην Αγγλία από το 1212, είχε χριστεί ιππότης από τον βασιλιά Ιωάννη και ο Αλέξανδρος ισχυριζόταν ότι ο ίδιος ο Ιωάννης του είχε υποσχεθεί την Ιωάννα με προίκα το Νορθάμπερλαντ. Στις 18 Ιουνίου 1221 ο Αλέξανδρος κέρδισε τα έσοδα από το Ζέντμπουργκ, το Ασσεντίν, το Κίνγκχορν και το Κράιλ σαν προίκα, ο γάμος έγινε στις 21 Ιουνίου 1221 στο Γιόρκ Μίνστερ. Ο Αλέξανδρος ήταν 23 ετών και η Ιωάννα 11, δεν απέκτησαν παιδιά αλλά ένα διαζύγιο θα μπορούσε να ήταν διπλωματικό επεισόδιο ανάμεσα στην Αγγλία και τη Σκωτία, η Ιωάννα είχε ελάχιστη εξουσία αφού βρισκόταν ολόκληρη στα χέρια της βασιλομήτορος Ερμενγάρδης αλλά η αξία της ήταν πάντα ισχυρή σαν αδελφή του βασιλιά της Αγγλίας. Η Ιωάννα συνόδευσε τον σύζυγο της το Νιούκασλ τον Σεπτέμβριο του 1236 και στη Γιορκ τον Σεπτέμβριο του 1237 στις διαπραγματεύσεις με τον Ερρίκο Γ' για τις περιοχές του βορρά στις οποίες είχαν διαφωνίες. Την περίοδο αυτή όπως τονίζει ο γνωστός χρονικογράφος Ματθαίος των Παρισίων η Ιωάννα και ο Αλέξανδρος είχαν αποξενωθεί και η ίδια τον περισσότερο χρόνο της βρισκόταν με τον αδελφό της στην Αγγλία που της είχε παραχωρήσει βίλες στις περιοχές Ντρίφφιλντ, Γιορκσάιρ και Φέν Στάντον του Χαντιγκντονσάιρ για τη διαμονή της. Η Ιωάννα και η νύφη της Ελεονώρα της Προβηγκίας αποφάσισαν στη Γιορκ να πραγματοποιήσουν προσκύνημα στον τάφο του Θωμά Μπέκκετ αρχιεπισκόπου του Καντέρμπερι. Η Ιωάννα πέθανε στα χέρια των αδελφών της βασιλιά Ερρίκου Γ' και του Ριχάρδου της Κορνουάλης στο Χάβερινγκ-αττε-Μπόουερ (1238) και τάφηκε στο αβαείο του Ταράντ Κρόφορντ στο Ντόρσετ σύμφωνα με τις επιθυμίες της, ο Ερρίκος Γ' συγκλονισμένος τη λάτρεψε μέχρι το τέλος της ζωής του. 14 χρόνια μετά τον θάνατο της (1252) ο Ερρίκος παρήγγειλε ένα μαρμάρινο ομοίωμα για τον τάφο της με κόστος 100 λιρών, ήταν το πρώτο ταφικό ομοίωμα για βασίλισσα στην Αγγλία αφού οι τάφοι της Ελεονώρας της Ακουιτανίας και της Βερεγγαρίας της Ναβάρρας βρίσκονταν στη Γαλλία. Δεν έχει απομείνει τίποτα σήμερα από το μνημείο, η τελευταία αναφορά για αυτό υπήρχε την περίοδο της Αναγέννησης όπου έλεγαν ότι υπήρχε χρυσό φέρετρο. Rosalind K. Marshall: “Scottish Queens: 1034-1714” Richard Oram: “The Kings and Queens of Scotland” Timothy Venning: “The Kings and Queens of Scotland” Mike Ashley: “British Kings and Queens” Elizabeth Ewan, Sue Innes and Sian Reynolds: “The Biographical Dictionary of Scottish Women”

Η Ιωάννα της Σκωτίας (Joan of England, 22 Ιουλίου 1210 – 4 Μαρτίου 1238) βασίλισσα της Σκωτίας (1221 - 1238) ήταν η μεγαλύτερη κόρη και τρίτο παιδί του Ιωάννη του ακτήμονα και της Ισαβέλλας του Ανγκουλέμ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82

Προεδρικές εκλογές των Σεϋχελλών (2015)

Οι εκλογές αρχικά προγραμματίστηκαν για την περίοδο ανάμεσα στις 19 και στις 21 Νοεμβρίου 2015, όμως μετατέθηκαν "με σκοπό να δοθεί περισσότερος χρόνος στα πολιτικά κόμματα για την προετοιμασία των εκλογών". Η επίσημη διαδικασία της υποβολής υποψηφιοτήτων ολοκληρώθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2015. Τον Οκτώβριο του 2015 ο πρόεδρος Τζέιμς Μισέλ από το Κόμμα του Λαού ανακοίνωσε την πρόθεσή του να διεκδικήσει την τρίτη και τελευταία του θητεία στο προεδρικό αξίωμα. Από το 1993, οπότε η χώρα έγινε ξανά δημοκρατία, όλες οι εκλογές (προεδρικές και βουλευτικές) έχουν κερδηθεί από υποψηφίους του Κόμματος του Λαού. Ο σημερινός πρόεδρος Τζέιμς Μισέλ προηγήθηκε με ποσοστό 47,76% στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2015, που διεξήχθησαν στις 3-5 Δεκεμβρίου. Για πρώτη φορά στην εκλογική ιστορία της χώρας θα χρειαστεί και δεύτερος γύρος, καθώς ο αντίπαλος του Μισέλ, Γουάβελ Ραμκαλάουαν, ήρθε 2ος με ποσοστό 33,93%. Ο δεύτερος γύρος στις 16-18 Δεκεμβρίου ανέδειξε νικητή τον Μισέλ με μικρή διαφορά από τον Ραμκαλάουαν.

Προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν στις Σεϋχέλλες τον Δεκέμβριο του 2015. Ο πρώτος γύρος έγινε στο διάστημα από τις 3 ως τις 5 Δεκεμβρίου 2015. Καθώς δεν υπήρχε υποψήφιος που να συμπληρώσει το απαιτούμενο ποσοστό (άνω του 50% των ψήφων στον πρώτο γύρο), ο τελικός νικητής κρίθηκε σε δεύτερο γύρο. Ο δεύτερος γύρος οτο διάστημα έγινε από 16 ως τις 18 Δεκεμβρίου. Ο Τζέιμς Μισέλ επανεξελέγη στον δεύτερο γύρο, επικρατώντας του Γουάβελ Ραμκαλάουαν με διαφορά μόλις 193 ψήφων. Ο Ραμκαλάουαν κατήγγειλε ότι έγιναν πολλές παρατυπίες, συμπεριλαμβανομένης της εξαγοράς ψήφων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A3%CE%B5%CF%8B%CF%87%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CF%8E%CE%BD_(2015)

Βεατρίκη της Σαβοΐας (1250-1292)

Η Bεατρίκη ήταν αμφιθαλής αδελφή του Βονιφάτιου κόμη της Σαβοΐας, της Ελεονώρας και της Κωνσταντίας. Είχε δύο μεγαλύτερες ετεροθαλείς αδελφές από τον πρώτο γάμο του πατέρα της, τη Βεατρίκη την πρεσβύτερη και τη Mαργαρίτα. Μετά το τέλος τού πατέρα της το 1253, η Bεατρίκη έλαβε ένα χρηματικό ποσό ως κληρονομιά. Μετά το τέλος του 10ετούς αδελφού της Βονιφάτιου, τον διαδέχτηκε ο θείος τους Πέτρος Β΄ ως κόμης του Σαβοΐας. Μετά το τέλος του Πέτρου Β΄, η Bεατρίκη αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη διεκδίκησή της για τη Σαβοΐα, με τη συγκατάθεση της μητέρας της, υπέρ της διαδοχής τού άλλου θείου της Φιλίππου Α΄ ως κόμη της Σαβοΐας. Σε άρθρο (με ημερομηνία 21 Οκτωβρίου 1268) αναφέρεται ως Contesson , πιθανώς να ξεχωρίζει από τη μεγαλύτερη ομώνυμη αδελφή της. Ένα καταστατικό με ημερομηνία 11 Αυγούστου 1266 του πάπα Κλήμη Δ΄ αναφέρει ότι ο Φίλιππος δώρισε περιουσία στην ανιψιά του «Β»· πιθανότατα αναφέρεται στη Βεατρίκη. Η Βεατρίκη πρώτα μνηστεύθηκε με τον Ιάκωβο (Β΄), δεύτερο γιο του Ιακώβου Α΄ της Αραγωνίας, ωστόσο το συμβόλαιο έληξε στις 11 Αυγούστου 1266. Δέκα χρόνια μετά τη διάλυση του αρραβώνα, ο Ιάκωβος έγινε βασιλιάς της Μαγιόρκα. Η Βεατρίκη παντρεύτηκε για πρώτη φορά στις 21 Οκτωβρίου 1268 με τον Πέτρο κύριο του Σατελμπελέν, γιο του Ιωάννη κόμη του Σαλόν. Ο Πέτρος παραχώρησε περιουσία στη σύζυγό του το 1269. Το ζευγάρι ήταν παντρεμένο για περισσότερο από έξι χρόνια· όταν ο Πέτρος απεβίωσε δεν είχαν παιδιά. Ένας δεύτερος γάμος πραγματοποιήθηκε το 1274 με τον Μανουέλ κύριο της Βιγιένα. Αυτός ήταν ένας δεύτερος γάμος και για τα δύο μέρη, καθώς η πρώτη σύζυγος του Μανουέλ, η Κωνσταντία (αδελφή του Ιακώβου Β΄, κάποτε αρραβωνιαστικού της Βεατρίκης) είχε αποβιώσει αφήνοντάς τον με δύο παιδιά. Ο Μανουέλ και ο Bεατρίκη είχαν έναν γιο, τον Χουάν Μανουέλ, που γεννήθηκε στην Ελσκαλόνα του Τολέδο στις 5 Μαΐου 1282. Ο σύζυγός της Μανουέλ απεβίωσε έναν χρόνο μετά τη γέννηση τού γιου τους, οπότε τον διαδέχθηκε ο γιος τους, καθώς ο άλλος γιος τού Μανουέλ από τον Κωνσταντία είχε αποβιώσει νεαρός. Η Bεατρίκη φρόντιζε τον γιο της μέχρι το τέλος της, εννέα χρόνια αργότερα· μετά ο Χουάν Μανουέλ έμεινε στη φροντίδα του θείου του Σάντσο Δ΄ της Καστίλης. Παντρεύτηκε πρώτα το 1268 τον Πέτρο των Ιβρέα, κύριο του Σατελμπελέν, γιο του Ιωάννη κόμη του Σαλόν. Δεν απέκτησαν απογόνους. Η Βεατρίκη έκανε το 1274 δεύτερο γάμο με τον Εμμανουήλ του Καστιλιανού Οίκου της Ιβρέα κύριο της Βιγιένα και είχε τέκνο: Ιωάννης-Εμμανουήλ 1282-1348, πρίγκιπας της Βιγιένα. Kinkade, Richard P. (2004). «Beatrice Contesson of Savoy (c. 1250-1290): The Mother of Juan Manuel». La Corónica 32 (3): 163–225. doi:10.1353/cor.2004.0017.

Η Βεατρίκη η νεότερη, ιταλ. Beatrice di Savoya (1250 – 1292) από τον Οίκο της Σαβοΐας, ήταν κόρη του Aμεδαίου Δ΄ κόμη της Σαβοΐας και της δεύτερης συζύγου του Καικιλίας των Μπω. Από τον δεύτερο γάμο της έγινε γνωστή ως κυρία της Βιγιένα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%90%CE%B1%CF%82_(1250-1292)

Νικόλαος Βιτάλης

Γεννήθηκε στη Χίο, γιος του Αντωνίου Βιτάλη και της Λουΐζας. Ασχολήθηκε με εμπορικές δραστηριότητες. Ήταν ένας από τους πρώτους οικιστές του Χολαργού, όπου και δραστηριοποιήθηκε σαν εμπορικός αντιπρόσωπος. Το 1934 επικράτησε στις κοινοτικές εκλογές και διατηρήθηκε στη θέση του μετά το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου του 1936, με τη θητεία του να διαρκεί έως το 1943. Υπηρέτησε ξανά ως κοινοτάρχης για δύο βραχύβια διαστήματα το 1946 και το 1950. Επανεκλέχθηκε για δύο ακόμη θητείες (1951-1954 και 1959-1963), ενώ το 1963 ήταν ξανά πρώτος εκλεγμένος δήμαρχος (πλέον) της πόλης. Απεβίωσε ξαφνικά από καρδιακή ανακοπή το Μάρτιο του 1967, σε ηλικία 74 ετών. Ανέλαβε το Χολαργό όταν η περιοχή ήταν ακόμη αδιαμόρφωτη, μετά την πρωτοβουλία του Παναγιώτη Βουτσινά (1926) για την ίδρυσή της. Εργάσθηκε υπό αντίξοες συνθήκες για να δημιουργήσει τις κατάλληλες υποδομές, που θα μετέτρεπαν τον αρχικό αραιοκατοικημένο οικισμό σε μία αστική, οργανωμένη δομή. Δρόμος στην πόλη, αλλά και πλατεία, φέρουν τιμητικά το όνομά του. «Οδωνυμικά του Χολαργού», έκδοση πρ. Δήμου Χολαργού, 2004.

Ο Νικόλαος Βιτάλης (Χίος, 1893 – Αθήνα, Μάρτιος 1967) ήταν Έλληνας έμπορος και πολιτικός, ο πρώτος δήμαρχος του Χολαργού. Υπηρέτησε ως ανώτατος άρχων την πόλη επί 24 συνολικά έτη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B9%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82

Μιχαήλ ντε Γκρες

Είναι το μοναδικό παιδί του πρίγκιπα Χριστόφορου της Ελλάδας και της Δανίας και της Πριγκίπισσας Φραγκίσκης της Ορλεάνης, αδελφής του Ερρίκου κόμη των Παρισίων. Ο πατέρας του απεβίωσε, όταν ο Μιχαήλ ήταν σε ηλικία μόλις ενός έτους. Στις αρχές του 1940, μετά τον θάνατο του Πρίγκιπα Χριστόφορου, η Φραγκίσκη είχε σχεδιάσει την εγκατάστασή της, με τον υιό της Μιχαήλ, στη Ελλάδα. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ξεσπάσει και στις αρχές του καλοκαιριού του 1940, ο Γεώργιος Β΄ της Ελλάδας την ειδοποίησε να εγκαταλείψει τάχιστα την Ιταλία. Έτσι ο Μιχαήλ πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Λαράς του Ισπανικού Μαρόκου και στη Μάλαγα της Ισπανίας. Σπούδασε στο Παρίσι πολιτικές επιστήμες. Στο τέλος της δεκαετίας του 1950 επέστρεψε στην Ελλάδα και υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Θεσσαλονίκη ως αξιωματικός του Ιππικού/Τεθωρακισμένων. Νυμφεύτηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1965 στην Αθήνα τη Μαρίνα Καρέλλα, διάσημη ζωγράφο, γλύπτρια και σκηνογράφο, μαθήτρια του Γιάννη Τσαρούχη. Ο γάμος αυτός αναγνωρίσθηκε από τον βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ της Ελλάδας, αφού πρώτα ο Μιχαήλ παραιτήθηκε των δικαιωμάτων του στον ελληνικό θρόνο. Με το γάμο του έφυγε από το Τατόι και ζούσε με τη σύζυγό του στο Μαρούσι. Με την Μαρίνα Καρέλλα απέκτησαν δύο παιδιά: Αλεξάνδρα, γενν. 15 Οκτωβρίου 1968, παντρεύτηκε τον Νικόλαο Μιρζαγιάντζ και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Τιγκράν και τον Δαρείο. Όλγα, γενν. 17 Νοεμβρίου 1971, παντρεύτηκε τον 2ο εξάδελφό της Πρίγκιπα Αίμονα, γιο του Αμεντέο δούκα της Αόστης. Ο Αίμων (ιταλ. Αϊμόνε) είναι γιος της Ειρήνης, κόρης του Κωνσταντίνου Α΄ της Ελλάδας. Η Όλγα είναι δισεγγονή και ο Αϊμόνε τρισεγγονός του Γεωργίου Α΄ της Ελλάδας. Έχουν τρία παιδιά, τον Ουμπέρτο, τον Αμαντέο και την Ισαβέλλα πρίγκιπες της Σαβοΐας.Ο Μιχαήλ ήταν το μόνο μέλος της Ελληνικής Βασιλικής οικογένειας, που δεν έφυγε από την Ελλάδα μετά το αποτυχημένο Κίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967, που επιχείρησε ο Κωνσταντίνος Β΄ για να ανατρέψει την Χούντα. Είναι επίσης το μόνο μέλος της Ελληνικής Βασιλικής Οικογένειας, που έχει Ελληνική υπηκοότητα, καθώς είναι εγγεγραμμένος στο δημοτολόγιο του Δήμου Αθηναίων, ως "Μιχαήλ Ντε Γκρες". Ο Μιχαήλ έχει πλούσιο συγγραφικό έργο. Έχει εκδώσει πάνω από 20 βιβλία, ιστορικές βιογραφίες και μυθιστορήματα. Γαλλική εφημερίδα τον αποκαλούσε, τη δεκαετία του 1980, «συγγραφέα των αεροπορικών μπεστ-σέλερ», με την έννοια του ότι δεν υπήρχε επιβάτης αεροπλάνου, που να μην είχε μαζί του το περίφημο μυθιστόρημα «La nuit du serail», την ιστορία της μικρής Γαλλίδας Αιμέ Ντυμπύκ, που την έπιασαν οι πειρατές και έφθασε να γίνει βαλιντέ-σουλτάνα, δηλαδή βασιλομήτωρ (μητέρα του σουλτάνου). Δύο εκατομμύρια αντίτυπα έχει πουλήσει ως τώρα αυτό το ιστορικό μυθιστόρημα. Έχει παντού διαβαστεί πολύ - και στην Ελλάδα. Στη Γαλλία οι περισσότεροι αναγνώστες νομίζουν, ότι το Michel de Grèce είναι απλώς ένα συγγραφικό ονοματεπώνυμο. Η περιπέτεια της γραφής άρχισε για τον Μιχαήλ στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με ιστορικά δοκίμια ή ιστορικές βιογραφίες. Ένα δοκίμιο για την Ατλαντίδα, μια βιογραφία του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Α΄ Κομνηνού, ένα δοκίμιο για τον Ναπολέοντα Α΄ με τίτλο «Ο δράκος· όταν ο Ναπολέων έκανε την Ευρώπη να τρέμει», που εκνεύρισε πολύ τους Γάλλους και μια βιογραφία του Λουδοβίκου ΙΔ΄ με τον ειρωνικό τίτλο «Η ανάποδη όψη του ήλιου», ήταν από τα πρώτα βιβλία του. Και από την ιστορία πέρασε στο ιστορικό μυθιστόρημα με έναν τρόπο σχεδόν φυσιολογικά επαγωγικό. Κάνοντας τις έρευνες για τον Ναπολέοντα έπεσε πάνω στην Αιμέ Ντυμπύκ. Τον ενδιέφερε η περίπτωσή της και όπου δεν έβρισκε στοιχεία συμπλήρωνε τις «τρύπες» με τη φαντασία του. Αργότερα διαπίστωνε την παράξενη λεπτομέρεια: κάτι που είχε επινοήσει, ήταν τελικά αληθινό. «La fiction rejoint la verité» («Η μυθοπλασία συναντά την αλήθεια»). Ακολούθησαν ιστορικά μυθιστορήματα για τη μαχαρανή του Τζάνση, για τη Θεοδώρα, για τη Μπουμπουλίνα (που προκάλεσε και ένα ελληνικό -ερωτικό- σκάνδαλο), για τον τελευταίο σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ Β΄, όπου υποστηρίζεται ότι δεν ευθυνόταν για τη σφαγή των Αρμενίων, για την αυτοκράτειρα Καρλότα του Μεξικού, που έζησε 60 χρόνια μέσα στην τρέλα, τώρα για την Ιωάννα της Λωρραίνης, που την παρουσιάζει όχι ως αμόρφωτη βοσκοπούλα, αλλά ως νόθα κόρη κάποιου άρχοντα. Αλλά από όλους τους ήρωές του αγάπησε περισσότερο τη μαχαρανή του Τζάνση, που πολέμησε τους Άγγλους και είχε πλούσια ερωτική ζωή. Ο Μιχαήλ έμεινε τρεις εβδομάδες στην Ινδία, σε μια απομονωμένη περιοχή, έξω από το τουριστικό κύκλωμα, όπου δούλεψε ως εθνολόγος για να συγκεντρώσει στοιχεία. Καθώς οι Άγγλοι είχαν κάψει όλα τα αρχεία, στηρίχθηκε στην πλούσια προφορική παράδοση για τη μαχαρανή. Τώρα, για να ξεκουραστεί, όπως λέει, δουλεύει για ένα glamorous book με θέμα τα Αυτοκρατορικά ρωσικά κοσμήματα. Το κοινό του στη Γαλλία είναι κυρίως γυναίκες, από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Εκ φύσεως σεμνός, δεν παίρνει μέρος στα πάρτι υπογραφών και θεωρεί καλύτερες κριτικές τους επαίνους των αναγνωστών του. Από την άποψη αυτή, όπως έχει και ο ίδιος δηλώσει, το τιμητικότερο από όλα τα βραβεία με τα οποία έχει τιμηθεί, είναι το βραβείο των αναγνωστριών του περιοδικού «Elle». Άλλωστε, όπως υποστηρίζει, στη Γαλλία δεν υπάρχει συστηματική κριτική του είδους του ιστορικού μυθιστορήματος, που αυτός κάνει. Στην τηλεόραση εμφανίζεται σπάνια και πιστεύει, ότι στη Γαλλία «πουλάς» καλύτερα με τη δημοσιότητα του ραδιοφώνου, παρά με αυτή της τηλεόρασης. Σύμφωνα με τον Πρίγκιπα Μιχαήλ, ιδανικοί αναγνώστες του είναι ο εκδότης του Μπερνάρ Φιξό -που είναι και εκδότης του Κριστιάν Ζακ, του πιο επιτυχημένου συγγραφέα ιστορικών μυθιστορημάτων σήμερα στη Γαλλία, με θέματα από την Αρχαία Αίγυπτο- και η σύζυγός του Μαρίνα Καρέλλα. Δουλεύει συνεχώς και δεν διακόπτει το γράψιμο περισσότερο από δέκα ημέρες. Δουλεύει το πρωί και σε κάθε βιβλίο κάνει τρία ή τέσσερα γραψίματα. Στο πρώτο γράψιμο βαραίνει περισσότερο η ιστορική αλήθεια. Στα επόμενα γραψίματα, και φυσικά στην τελική εκδοχή, βαραίνει περισσότερο το μυθιστόρημα. Διαβάζει πολλή ιστορία, απομνημονεύματα και αλληλογραφία. Τον ενδιαφέρει το βιωμένο, το vecu, όπως λένε στα γαλλικά. La Crète, épave de l'Atlantide (Η Χαμένη Ατλαντίδα, 1971)—μτφ.Κατερίνα Μαμζορίδου (εκδ. "Φερενίκη", Αθήνα 2001, ISBN 960-7952-09-X)Andronic ou Les Aventures d’un empereur d’Orient (Ανδρόνικος ή Οι περιπέτειες ενός αυτοκράτορα της Ανατολής, 1976), βιβλίο με θέμα τον Ανδρόνικο Α΄ Κομνηνό—μτφ.Ελένη Γονατοπούλου (εκδ. "Βιβλιοπωλείο της Εστίας", 1976) —μτφ.Κατερίνα Μαμζορίδου (εκδ. "Φερενίκη", 2003, ISBN 960-7952-11-1)Louis XIV : L'envers du soleil (Λουδοβίκο ΙΔ΄. Η άλλη πλευρά του ήλιου 1984)—μτφ.Δάφνη Κοζώνη (εκδ. "Κάκτος", 1995)La nuit du Sérail (Μια νύχτα στο σεράι, 1982)—μτφ.Αθ.Κυριαζόπουλος (εκδ. "Κάκτος", 1991)La Femme sacrée (Η ιερή γυναίκα, 1984)—μτφ.Νάσος Κυριαζόπουλος ως «Η Μαχαρανή» (εκδ. "Κάκτος", 1993)L’Ogre (Ο δράκος , 1986) βιβλίο με θέμα τον Ναπολέοντα—μτφ.Νάσος Κυριαζόπουλος (εκδ. "Κάκτος", 1996)Le Palais des larmes (Το παλάτι των δακρύων, 1988)—μτφ.Πόλλα Βλάχου (εκδ. Α.Α.Λιβάνη, Αθήνα 1990, ISBN 960-236-067-4)Le Dernier Sultan (Ο τελευταίος Σουλτάνος, 1991) βιβλίο με θέμα τον Αβδούλ Χαμίτ Β΄—μτφ.Άγγελος Φιλιππάτος (εκδ. "Α.Α.Λιβάνη", Αθήνα 1992, ISBN 960-236-218-9)La Bouboulina (Η Μπουμπουλίνα, 1993)—μτφ.Νάσος Κυριαζόπουλος (εκδ. "Κάκτος", 1993)Συρία:Ελληνικοί απόηχοι—μτφ. ;; (εκδ. Αδάμ-Πέργαμος 1993, ISBN 960-7188-53-5) —μτφ. ;; (εκδ. "Φερενίκη", 1999, ISBN 960-7952-05-7)Ces femmes de l’au-delà (Γυναίκες φαντάσματα, 1995) Έντεκα παράδοξες ιστορίες—μτφ.Κωνσταντίνα Παπαπετροπούλου (εκδ. "Α.Α.Λιβάνη" 1996, ISBN 960-236-637-0)L'impératrice des adieux (Η Αυτοκράτειρα των αποχαιρετισμών, 1998)—μτφ.Νάσος Κυριαζόπουλος (εκδ. "Φερενίκη", ΑΘήνα 1999, ISBN 960-7952-02-2)La Nuit blanche de Saint-Pétersbourg (Η λευκή νύχτα της Αγίας Πετρούπολης, 2000)—μτφ.Νάσος Κυριαζόπουλος (εκδ. "Φερενίκη", 2001, ISBN 960-7952-07-3)La conjuration de Jeanne (Η Συνωμοσία της Ιωάννας, 2002)—μτφ.Νάσος Κυριαζόπουλος (εκδ. "Φερενίκη", 2002, ISBN 960-7952-14-6)Mémoires insolites (Ασυνήθιστα απομνημονεύματα, 2004)—μτφ.Νάσος Κυριαζόπουλος (εκδ. "Φερενίκη", 2005, ISBN 960-7952-42-1)Le Ruban noir de Lady Beresford (Η μαύρη κορδέλλα της λαίδης Μπέρεσφορντ και άλλες ανησυχητικές ιστορίες, 2005)—μτφ.Κατερίνα Μαμζορίδου ως "Το μυστήριο των Κυθήρων"(εκδ. "Φερενίκη", 2006, ISBN 960-7592-57-X)Le Rajah Bourbon (Ο Βουρβώνος Μαχαραγιάς, 2007)—μτφ.Νάσος Κυριαζόπουλος (εκδ. "Φερενίκη", 2008)

Ο Μιχαήλ ντε Γκρες (γνωστός και ως Μισέλ ντε Γκρες ή Πρίγκιπας Μιχαήλ της Ελλάδας, γέννηση 7 Ιανουαρίου 1939) είναι Έλληνας λογοτέχνης, συγγραφέας μυθιστορηματικών βιογραφιών καθώς και μυθιστορημάτων στην γαλλική γλώσσα. Είναι μέλος της τέως ελληνικής βασιλικής οικογένειας και της ευρύτερης δανικής βασιλικής οικογένειας. Είναι το μόνο μέλος του πρώην ελληνικού βασιλικού Οίκου με ελληνική υπηκοότητα, δηλωμένος στο δημοτολόγιο του Δήμου Αθηναίων ως Μιχαήλ ντε Γκρες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B5%CF%82

Κιλίτζ Αλή Πασάς

Γεννήθηκε στην Λε Καστέλα της Καλαβρίας και ονομάστηκε Giovanni Dionigi Galeni. Ήταν γιος του ναυτικού Birno Galeni και της Pippa de Cicco. Το 1536, σε ηλικία 17 ετών ο νεαρός Giovanni αποφασίζει να μπει σε ιερατική σχολή για να γίνει καθολικός ιερέας. Όμως αιχμαλωτίζεται από τους πειρατές υπό τον Ali Ahmed Reis. Κατ' άλλους πάλι ήταν Γάλλος εξωμότης, σύμφωνα με ορισμένες τουρκικές πηγές ήταν Τούρκος εκ γενετής αλλά Μικρασιάτης με καταγωγή από την Ήπειρο που μετά το θάνατο του Σκεντέρμπεη οι γονείς του είχαν καταφύγει στη Σικελία, όπου είχε εξισλαμιστεί και είχε τραπεί προς την πειρατεία με το προσωνύμιο "Οκιόλι", ίσως για την οξυδέρκειά του. To 1548 τίθεται υπό τις διαταγές του Dragut Reis (Turgut) και παίζει σημαντικό ρόλο στην κατάληψη του οχυρού της Αλ Μαντίγια (Mahdiye). Το 1560 λαμβάνει μέρος ως αρχηγός του Στόλου στις επιχειρήσεις κατά του οχυρού της Djerba. Για τις επιτυχίες του κατά τις επιχειρήσεις αυτές ονομάστηκε Κυβερνήτης (Μutassarif) της Σμύρνης. Το 1565 λαμβάνει μέρος στις επιχειρήσεις κατά της Μάλτας. Το 1569 αποκρούει και εκδιώκει τους Ισπανούς από το Αλγέρι καταλαμβάνοντας την Γολέττα (Goletta) και με τον θάνατο του Drugut λαμβάνει από τον Σουλτάνο τον τίτλο του Μπεηλέρμπεη του Αλγερίου. Το 1570 λαμβάνει μέρος στις επιχειρήσεις κατά της Κύπρου επιτιθέμενος και νικών τον στόλο της Μάλτας. Αμέσως μετά αναχωρεί για να ενωθεί με τον Οθωμανικό στόλο που ναυλοχεί στον Κόλπο της Ναυπάκτου. Πριν την διεξαγωγή της ναυμαχίας ο Ουλούτζ Αλή Πασάς, κατά την συγκέντρωση των ναυάρχων και στρατηγών, υπενθύμισε την ανάγκη του Οθωμανικού στόλου για επισκευές. Οι συμβουλές του όμως δεν εισακούστηκαν. Στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου ο Ουλούτζ Αλή τίθεται επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας του οθωμανικού στόλου και χάρη στη δεξιοτεχνία των χειρισμών του κατάφερε να διαφύγει της καταστροφής και να τεθεί επικεφαλής 40 πλοίων (γαλερών) που μόλις κατάφεραν να γλυτώσουν και να επιστρέψει στη Κωνσταντινούπολη όπου έγινε δεκτός με τιμές. Τότε ο Σουλτάνος Σελίμ ο Β' τον μετονόμασε από Ουλούτζ σε "Κιλίτζ", δηλαδή "ξίφος" (επειδή διέφυγε ως "ξίφος" μέσα από τον Χριστιανικό στόλο) και τον προήγαγε σε Kaptani Derya δηλαδή Αρχιναύαρχο ή Καπουδάν Πασά, αναθέτοντάς του τη γενική αναδιοργάνωση του οθωμανικού στόλου που μέχρι τότε ήταν μόνο κωπήλατος. Έτσι μετά την αναδιοργάνωση του στόλου κατάφερε και επανέκτησε την Τύνιδα το 1574. Ο Κιλίτς Αλή Πασάς πέθανε σε ηλικία 90 ετών στην αγκαλιά μιας νεαράς εκ των οδαλισκών του χαρεμιού του. Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου τ.10ος, σ.710 http://www.storiamediterranea.it/public/md1_dir/b699.pdf Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Uluç Ali Reis στο Wikimedia Commons

Ο Κιλίτς Αλή Πασάς (τουρκικά: Kılıç Ali Paşa, 1519 - 21 Ιουνίου 1587) ήταν Οθωμανός ναύαρχος, ισάξιος του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, του Πιαλή, του Τζεζαερλή κ.ά. πειρατών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B6_%CE%91%CE%BB%CE%AE_%CE%A0%CE%B1%CF%83%CE%AC%CF%82

The Who By Numbers

1. Slip Kid (Townshend) - 4:292. However Much I Booze (Townshend) - 5:033. Squeeze Box (Townshend) - 2:414. Dreaming from the Waist (Townshend) - 4:085. Imagine a Man (Townshend) - 4:006. Success Story (Entwistle) - 3:207. They Are All in Love (Townshend) - 3:008. Blue, Red and Grey (Townshend) - 2:479. How Many Friends (Townshend) - 4:0610. I've Had Enough (Townshend) - 6:14 The Who By Numbers (άλμπουμ)Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification): Χρυσός Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): Πλατινένιος Καναδάς (CRIA Certification): Χρυσός Το "The Who By Numbers" ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Ρότζερ Ντάλτρι - φωνητικά, κρουστά Πιτ Τάουνσεντ - κιθάρα, συνθεσάιζερ, ουκουλέλε, κρουστά, μπάντζο, φωνητικά Τζον Εντουίστλ - μπάσο, χάλκινα, φωνητικά Κιθ Μουν - τύμπανα, κρουστάΓκεστ συμμετοχέςΝίκι Χόπκινς - πιάνο The Who By Numbers - The Who | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic The Who - The Who By Numbers (album review ) | Sputnikmusic The Who The Who By Numbers Album Review | Rolling Stone

The Who By Numbers είναι ο τίτλος του έβδομου άλμπουμ του βρετανικού ροκ συγκροτήματος The Who, το οποίο κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1975 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Polydor Records" στην Μεγάλη Βρετανία και της "MCA Records" στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το εξώφυλλο του άλμπουμ απεικονίζει σχέδια που αποτελούνται από αριθμημένες τελείες, οι οποίες αν ενωθούν σχηματίζουν τα μέλη του συγκροτήματος. Σχεδιάστηκε από τον Τζον Εντουίστλ και κόστισε μόλις 32 στερλίνες.Ο δίσκος ανέβηκε στο Top-10 και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, συνοδευόμενος από το επιτυχημένο σινγκλ "Squeeze Box" το οποίο έφθασε στο # 1 στον Καναδά, το # 10 στην πατρίδα του συγκροτήματος και το # 16 στο αμερικάνικο Billboard.

https://el.wikipedia.org/wiki/The_Who_By_Numbers

Νικόλαος του Αβέν

'Ήταν γιος του Βαλτέρ Α΄ κυρίου του Αβέν και της Άντα του Τουρναί. Η σύζυγός του Ματίλντα των Ναμύρ ήταν κόρη του Ερρίκου Α΄ (π. 1100-1126) κόμη του Λα Ρος και φρουρού του Σταβελό και Μαλμεντύ (γιου του Αλβέρτου Γ΄ κόμη του Ναμύρ) και της Ματίλντας του Λίμπουργκ (κόρης του Ερρίκου δούκα της Κάτω Λωρραίνης). Νυμφεύτηκε τη Ματίλντα των Ναμύρ, χήρα του Τιερύ ντε Βαλκούρ και είχε τέκνα: Ιάκωβος 1152-1191, κύριος του Αβέν. Απεβίωσε στη Γ΄ Σταυροφορία. Ίντα απεβ. π. 1205, παντρεύτηκε πρώτα τον Ίνγκελραμ κόμη του Σαιν-Πολ και μετά τον Γουλιέλμο Δ΄ καστελάνο του Σαιντ-Ομέρ. Φαστράντ, φύλακας του αββαείου του Λα Φλαμανζερί. Ο γιος του: Ιάκωβος έγινε επίσκοπος του Τουρναί. Henri Platelle, Présence de l'au-delà: une vision médiévale du monde, (Presses Universitaires du Septentrion, 2004), 296.

O Νικόλαος του Ουαζύ ο ωραίος, γαλλ. Nicholas d'Oisy le beau (π. 1130 - π. 1170) από τον Οίκο του Αβέν ήταν κύριος του Αβέν (1147-1171), του Λεζ και του Κονντέ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%B2%CE%AD%CE%BD

Μηνολόγιο

Το Μηνολόγιο έχει πολλές διαφορετικές έννοιες: Όχι σπάνια χρησιμοποιείται ως συνώνυμο των «Μηναίων». Τα Μηναία είναι συνήθως χωρισμένα σε δώδεκα τόμους, ένα για κάθε μήνα, αλλά μερικές φορές σε τρία μεγάλα. Περιλαμβάνουν όλα τα μεταβλητά μέρη των ακολουθιών που συνδέονται με τον εορτασμό αγίων και ειδικότερα τους κανόνες που ψέλνονται στον Όρθρο, συμπεριλαμβανομένου του συναξαρίου, δηλαδή των βίων των αγίων της ημέρας, που εισάγονται πάντα μεταξύ της έκτης και της έβδομης ωδής του κανόνα.Δεύτερον και πιο συχνό, τα «Μηνολόγια» περιέχουν τους βίους των αγίων που μόλις αναφέρθηκαν, χωρίς τα άλλα λειτουργικά στοιχεία. Μια τέτοια συλλογή, που αποτελείται αποκλειστικά από ιστορικά στοιχεία, είναι το Μηνολόγιο του Βασιλείου Β΄, ένα πρώιμο έργο που αναφέρεται συχνά αναφορικά με την ιστορία των Ορθόδοξων αξιωμάτων. Τα αντίστοιχα με τα Μηνολόγια Δυτικά «Μαρτυρολόγια» περιέχουν πολύ περισσότερους βίους αγίων, αλλά πιο μικρούς και όχι τόσο πλήρεις.Οι πίνακες των αναγνωσμάτων (Ευαγγέλιο και Απόστολος), που είναι διατεταγμένοι σύμφωνα με τους μήνες και το εορτολόγιο και βρίσκονται συχνά στην αρχή των Ευαγγελίων ή άλλων αναγνωσμάτων, περιγράφονται ως Μηνολόγια. Εκεί όμως οι ημέρες των αγίων ονομάζονται εν συντομία και τα αναγνώσματα απλά υποδεικνύονται δίπλα τους.Τέλος, η λέξη «Μηνολόγια» εφαρμόζεται ευρέως στις συλλογές μακρών διηγήσεων βίων αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όποτε αυτοί, όπως συμβαίνει συνήθως, ταξινομούνται ανά μήνες και ημέρες κάθε μήνα. Αυτή η διάταξη προτιμώνταν πάντα και στα μεγάλα Legendaria της Δύσης. Στο λειτουργικό ημερολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Σεπτέμβριος είναι ο πρώτος μήνας του εκκλησιαστικού έτους και ο Αύγουστος ο τελευταίος.Μία από τις πιο σημαντικές συλλογές αυτού του είδους είναι αυτή του Συμεών του Μεταφραστή. Ο Ιππόλυτος Ντελεαί και ο Albert Ehrhard εργάστηκαν ανεξάρτητα μεταξύ τους ομαδοποιώντας έργα που αποδίδονται σε αυτόν τον συγγραφέα, αλλά παρέμεινε σχετική αβεβαιότητα αναφορικά με την προέλευση των υλικών του και την σχέση αυτής της συλλογής με ορισμένες βιογραφίες που υπάρχουν σε χειρόγραφα μεγάλων βιβλιοθηκών. Τα συναναξάρια, ή ιστορίες για λειτουργική χρήση, εξάγονται σχεδόν όλες από παλαιότερα Μηνολόγια, αλλά ο Ντελεαί, ο οποίος έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στη μελέτη αυτής της κατηγορίας εγγράφων, θεώρησε ότι οι συγγραφείς αυτών των συλλογών έχουν προσθέσει, αν και αραιά, δικά τους υλικά που προέρχονται από διάφορες πηγές. Μηναία Συναξάριο Αυτοκρατορικό Μηνολόγιο Μηνολόγιο του Βασιλείου Β΄ newadvent.org - Catholic Encyclopedia

Το Μηνολόγιο είναι λειτουργικό βιβλίο που χρησιμοποιείται στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και στις ανατολικές καθολικές εκκλησίες που ακολουθούν το τυπικό της Κωνσταντινούπολης. Όπως συνάγεται και από το όνομά του, είναι ένα βιβλίο οργανωμένο ανά μήνες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF

Λύκαιο όρος

Κατά την αρχαιότητα ήταν το ιερό βουνό των Αρκάδων αφού εκεί πιστευόταν ότι γεννήθηκε ο Δίας. Οι αρχαίοι Αρκάδες το αποκαλούσαν και Όλυμπο ή ιερό βουνό. Στην ψηλότερη κορυφή του Λυκαίου, την Κρητέα, κατέφυγε η Ρέα, για να μην τον σκοτώσει ο άντρας της ο Κρόνος ο οποίος καταβρόχθιζε τα παιδιά του. Εκεί και γέννησε τον Δία. Αμέσως μετά η Ρέα θέλησε να τον λούσει αλλά η Αρκαδία ήταν άνυδρη και δεν έβρισκε νερό, τότε κτύπησε στο χώμα και βγήκε νερό, το ποτάμι που δημιουργήθηκε ήταν η Νέδα, έτσι τον παρέδωσε στις νύμφες Αγνώ, Θεισόα και τη Νέδα οι οποίες τον έλουσαν εκεί. Η Νέδα αργότερα τον θήλασε και τον ανέθρεψε. Οι αρχαίοι Αρκάδες έλεγαν ότι οι Κρήτες λανθασμένα λένε ότι γεννήθηκε στην Κρήτη παραφράζοντας το όνομα της κορυφής, τη θέση Κρητέα. Στους πρόποδες του Λυκαίου υπήρχε η Λυκόσουρα που σύμφωνα με τον Παυσανία ήταν η πρώτη πόλη που ιδρύθηκε στον κόσμο, και πολλές άλλες κώμες. Στην κορυφή του υπήρχε βωμός του Δία όπου γίνονταν θυσίες και ανθρωποθυσίες, σύμφωνα με τον Παυσανία - ανασκαφές δεν δείχνουν όμως κάτι τέτοιο! Ο βωμός ήταν πέτρινος και γύρω του υπήρχαν δύο κίονες με δύο αετούς επάνω που κοιτούσαν προς την πλευρά που ανέτελλε ο ήλιος. Ακτίνες του ηλίου που έπεφταν πάνω σε αυτούς τους χρυσούς αετούς είχαν αντανάκλαση που φαινόταν στις Βάσες, όπου υπάρχει το γνωστό ιερό του Επικούρειου Απόλλωνος. Πιστευόταν ότι όποιος θυσίαζε εκεί στον Λύκαιο Δία γινόταν λύκος αν στο διάστημα αυτό και μετά από 10 χρόνια δεν έτρωγε ανθρώπινο κρέας ξαναγινόταν άνθρωπος, αλλιώς έμενε για πάντα λύκος. Έλεγαν ότι όποιο ζώο έμπαινε σε αυτό το ιερό δεν φαινόταν η σκιά του. Επίσης το Λύκαιο συνδέεται με μια παραλλαγή του μύθου του Λυκάονα που λέει ότι εκεί θυσίασε ένα βρέφος, ενώ κατά άλλους τον γιο του Νύκτιμο και ο Δίας τον μεταμόρφωσε σε λύκο - η αναφορά στον Νύκτιμο μάλλον εξηγεί ότι οι τελετές αυτές ήταν νυχτερινές. Κοντά στον βωμό του Διός υπήρχε ιερό του Πανός και εκεί σε ένα σπήλαιο στο οποίο ερωτοτροπούσε με τη Σελήνη κατά την Πανσέληνο, που περιβαλλόταν από άλσος, του Πυθίου Απόλλωνα, και μετά το άλσος το Στάδιο, ιππόδρομος και ξενώνες. Εκεί διοργανώνονταν τα Λύκαια, αθλητικοί αγώνες προς τιμή του Λυκαίου Διός. Ο Παυσανίας μας αναφέρει ότι αυτοί οι αγώνες ήταν οι παλαιότεροι που διοργανώθηκαν. Οι θεατές κάθονταν σε λίθινα εδώλια και οι νικητές στεφανώνονταν με κλαδί ελιάς πάνω σε βάθρα και έπαιρναν ως έπαθλο ένα χάλκινο αντικείμενο. Τα αγωνίσματα που διεξάγονταν ήταν ο δίαυλος, το στάδιο, το πένταθλο, η πάλη και η πυγμή και οι Αρκάδες αγωνίζονταν με το φυσικό τους όνομα ως Αρκάδες. Τελευταία σύγχρονα Λύκαια έγιναν το 2017. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, στον βωμό του Δία υπήρχε ιερό και εκεί κατέφυγε ο Πλειστοάνακτας κυνηγημένος από τους Λακεδαιμόνιους. Επίσης απαγορευόταν η είσοδος στους κοινούς θνητούς, μόνο ιερείς έμπαιναν, αν έμπαινε θνητός πέθαινε μέσα στη χρονιά. Σήμερα έχουν ανασκαφεί και βρεθεί ο βωμός του Διός, το στάδιο και ο ιππόδρομος όπου γίνονταν και γίνονται τα Λύκαια όπως και το ιερό του Πανός. Οι πρώτες ανασκαφές έγιναν το 1897 από τον Κ. Κοντόπουλο, το 1902, το 1903 και το 1909 από τον Κ. Κουρουνιώτη. Το 2006 ξεκίνησαν νέες ανασκαφικές έρευνες από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών υπό τον Ντέιβιντ Γκίλμαν Ρομάνο και τον Μιχάλη Πετρόπουλο. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ανασκαφών τους στον βωμό το 2007, οι οποίες συνεχίζονται, η ύπαρξη ιερού και θυσιών ανάγεται στην πρωτοελλαδίτικη εποχή (3000 π.Χ.). Βρέθηκαν πολλά ευρήματα με σημαντικότερο λίθινο σφραγιδόλιθο μινωικής προέλευσης, τα ευρήματα των ερευνών υποστηρίζουν τη θεωρία των αρχαίων Αρκάδων για γέννηση του Δία εκεί και όχι στην Κρήτη. Τον Αύγουστο του 2016, ανακαλύφθηκε ταφικό όρυγμα το οποίο περιείχε έναν καλά διατηρημένο ανθρώπινο σκελετό, με την ταφή να χρονολογείται στον 11ο αιώνα π.Χ., και να είναι τοποθετημένη στο μέσο του βωμού. Φωτογραφία από το ιερό του Λυκαίου Διός Φωτογραφία του βουνού Mt. Lykaion Excavation and Survey Project

Το Λύκαιο είναι βουνό της Αρκαδίας και βρίσκεται στα σύνορα των νομών Αρκαδίας και Μεσσηνίας. Η ψηλότερη κορυφή του είναι ο Προφήτης Ηλίας, η αρχαία Κρητέα και έχει υψόμετρο 1.421 μέτρα. Το όνομα Λύκαιο πιστεύεται ότι βγαίνει από τη ρίζα λυκ που σημαίνει φως. Στην κορυφή του βουνού λατρευόταν ο Δίας, γνωστός ως Λυκαίος Ζεύς. Ανασκαφές έφρεραν στο φως της ημέρας μπρούντζινο αγαλματίδιο του Διός και μάλλον κάποια λατρευτικά αντικείμενα. Το βουνό οριοθετείται από τον Αλφειό ποταμό έως τα παράλια της Κυπαρισσίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF_%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82

Παναγιώτης Ποντικός

Ο Ποντικός ήταν τότε 28 ετών και αγωνιζόταν στην τρίτη κατηγορία του κυπριακού πρωταθλήματος. Η αναμέτρηση της 6ης Μαΐου 2007 μεταξύ ΣΕΚ Αγίου Αθανασίου και Ολύμπου Ξυλοφάγου που ήταν και στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, έμεινε ιστορική. Σημείωσε 16 τέρματα και ισοφάρισε το παγκόσμιο ρεκόρ (ακριβώς στα λεπτά 3, 20, 33, 35, 47, 50, 55, 56, 58, 61, 68 , 75, 76, 83, 86 και 87). Τη σεζόν εκείνη ο Ποντικός αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της Γ’ Εθνικής Κύπρου, ενώ η ομάδα του προβιβάστηκε στην δεύτερη κατηγορία μετά από αυτή τη νίκη. Η αντίπαλη ομάδα είχε επιδείξει ιδιαίτερα αδύναμη άμυνα έχοντας δεχθεί μέχρι εκείνη την ημέρα περισσότερα από 90 τέρματα σε 25 αγώνες. Ο αγώνας επιπλέον δεν είχε καμία σημασία για τους φιλοξενούμενους που παρέταξαν και νέους παίκτες στη σύνθεση της. Μέχρι τότε ο Ποντικός ήταν ουσιαστικά άγνωστος ακόμα και στην πατρίδα του. Παρά την εκδήλωση ενδιαφέροντος από τις μεγάλες ομάδες της Κύπρου μετά την επίτευξη του ρεκόρ, ο παίκτης παρέμεινε στο σύλλογο και την επόμενη χρονιά. Ο Όλυμπος στην μοναδική συμμετοχή του στη Β΄ κατηγορία την περίοδο 2007–08 τερμάτισε στην τελευταία θέση και υποβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία.Στη συνέχεια της καριέρας του ο Ποντικός πήρε την πρώτη του μεταγραφή στην Ομόνοια Αραδίππου στην οποία αγωνίστηκε σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, ενώ αγωνίστηκε και σε αρκετές άλλες ομάδες όπως η Ελπίδα Ξυλοφάγου, ο Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ξυλοτύμβου 2006, ο Λειβαδιακός/Σαλαμίνα Λειβαδιών, ενώ έκλεισε την καριέρα του με ένα αγώνα με την ομάδα των Τρούλων σημειώνοντας ένα γκολ στα 17 λεπτά συμμετοχής του. Δεν κατάφερε κάτι αξιοσημείωτο στην παρουσία του στους επτά συλλόγους που αγωνίστηκε μετά την επίτευξη του ρεκόρ, παραμένοντας σε επίπεδο δεύτερης και τρίτης κατηγορίας πρωταθλήματος.

Ο Παναγιώτης Ποντικός (γεννήθηκε 6 Δεκεμβρίου 1979), είναι Κύπριος πρώην ποδοσφαιριστής, που αγωνιζόταν ως επιθετικός. Στον αγώνα πρωταθλήματος της 6ης Μαΐου 2007 αγωνιζόμενος με τον Όλυμπο Ξυλοφάγου και με αντίπαλο τη ΣΕΚ, που έληξε 24–3, σημείωσε 16 γκολ ισοφαρίζοντας το ρεκόρ κόσμου του Γάλλου Στεφάν Ντεμπικί από το 1942. Η επίδοσή του έχει αναγνωριστεί από το Βιβλίο Γκίνες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82

Νομοπαραγωγική διαδικασία

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα, καθιερώνονται οι ακόλουθες νομοπαραγωγικές διαδικασίες : α) Η κατεξοχήν νομοπαραγωγική διαδικασία που οδηγεί σε θέσπιση τυπικού νόμου Ένα κείμενο υποβάλλεται στη Βουλή για να γίνει νόμος του κράτους (τυπικός νόμος}. Αν υποβληθεί από την Κυβέρνηση ή μέλος της καλείται νομοσχέδιο, ενώ αν υποβληθεί από βουλευτή καλείται πρόταση νόμου. Στη συνέχεια συζητείται στη Βουλή, σύμφωνα με την ειδικότερη διαδικασία που ορίζει ο Κανονισμός της Βουλής, και μετά τη λήξη της συζητήσεως τίθεται σε ψηφοφορία. Εάν λάβει την πλειοψηφία που απαιτείται από το Σύνταγμα (κατά περίπτωση απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων, αυξημένη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών), διαβιβάζεται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να εκδοθεί. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκδίδει τον νόμο, θέτοντας κάτω από το κείμενό του την υπογραφή του και τη μεγάλη σφραγίδα του Κράτους. Η έκδοση του νόμου έχει την έννοια ότι το ψηφισμένο από τη Βουλή κείμενο έγινε πια νομοθέτημα του κράτους και έχει την ισχύ τυπικού νόμου. Μετά την έκδοση του νόμου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ακολουθεί η δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.β) Η νομοπαραγωγική διαδικασία με νομοθετική εξουσιοδότηση Όπως προαναφέρθηκε η εκτελεστική λειτουργία μπορεί να θεσπίζει νομοθετήματα, ύστερα από εξουσιοδότηση της νομοθετικής λειτουργίας. Αφετηρία της σχετικής νομοπαραγωγικής διαδικασίας είναι η ύπαρξη μίας διατάξεως σε τυπικό νόμο ("εξουσιοδοτική διάταξη") που παρέχει σε όργανο της εκτελεστικής λειτουργίας ("φορέας της εκτελεστικής λειτουργίας) την αρμοδιότητα να θεσπίσει νομοθέτημα ("κανονιστική πράξη της εκτελεστικής λειτουργίας"). Διακρίνουμε τρεις ειδικότερες νομοπαραγωγικές διαδικασίες κατά νομοθετική εξουσιοδότηση: Όταν φορέας της νομοθετικής εξουσιοδότησης είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με προσυπογραφή του αρμοδίου υπουργού (πάντοτε), το νομοθέτημα που θεσπίζεται ονομάζεται (κανονιστικό) προεδρικό διάταγμα. Νομοθετική εξουσιοδότηση για έκδοση προεδρικού διατάγματος επιτρέπεται για θέμα ειδικό. Στην περίπτωση αυτή, ο καθ' ύλην αρμόδιος υπουργός καταρτίζει διά των υπηρεσιών του υπουργείου του, το κείμενο του προεδρικού διατάγματος (σχέδιο προεδρικού διατάγματος). Αυτό διαβιβάζεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας, για τη διατύπωση παρατηρήσεων επί της συνταγματικότητας και νομιμότητας του. Οι παρατηρήσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας διατυπώνονται σε πρακτικό επεξεργασίας και μπορεί να ληφθούν υπ' όψη από τον Υπουργό. Μετά την επεξεργασία του σχεδίου του προεδρικού διατάγματος από το Συμβούλιο της Επικρατείας και την τυχόν αναδιατύπωσή του από τον αρμόδιο Υπουργό, το τελικό σχέδιο διαβιβάζεται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος το εκδίδει και παραγγέλλει τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Όταν φορέας της νομοθετικής εξουσιοδότησης είναι οποιοδήποτε άλλο όργανο της εκτελεστικής λειτουργίας εκτός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, άρα υποδεέστερο όργανο της εκτελεστικής λειτουργίας, το νομοθέτημα που θεσπίζεται καλείται κανονιστική διοικητική πράξη και κατά περίπτωση Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (Π.Υ.Σ.), απόφαση Πρωθυπουργού, Κοινή Υπουργική Απόφαση (Κ.Υ.Α.), Υπουργική Απόφαση (Υ.Α.), απόφαση Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας, απόφαση Περιφερειακού Συμβουλίου, απόφαση Δημάρχου, απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου, απόφαση Κοινοτικού Συμβουλίου κ.λπ. Νομοθετική εξουσιοδότηση για θέσπιση κανονιστικής πράξεως υποδεέστερου οργάνου της εκτελεστικής λειτουργίας επιτρέπεται για θέμα ειδικότερο, λεπτομερειακό, τοπικού ή τεχνικού χαρακτήρα. Στην περίπτωση αυτή το διοικητικό όργανο που είναι φορέας της εξουσιοδότησης εκδίδει το κείμενο της κανονιστικής διοικητικής πράξεως και παραγγέλλει (το ίδιο) τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Όταν η νομοθετική εξουσιοδότηση παρέχεται με "νόμο πλαίσιο", δηλαδή με νόμο που καθορίζει τα θέματα για τα οποία παρέχεται η εξουσιοδότηση σε γενικό πλαίσιο .Με τον νόμο-πλαίσιο καθορίζονται οι γενικές αρχές και οι κατευθύνσεις της ρύθμισης και μπορεί να τίθενται χρονικά όρια για την χρήση της εξουσιοδότησης. Φορέας της νομοθετικής εξουσιοδότησης είναι και σ' αυτή την περίπτωση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και τα θεσπιζόμενα νομοθετήματα ονομάζονται προεδρικό διατάγματα.γ) Η αυτόνομη κανονιστική αρμοδιότητα της εκτελεστικής λειτουργίας Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, συγκεκριμένα όργανα της εκτελεστικής λειτουργίας μπορούν να θεσπίζουν νομοθετήματα χωρίς νομοθετική εξουσιοδότηση. Διακρίνουμε τις ακόλουθες περιπτώσεις: Έκδοση εκτελεστικών διαταγμάτων από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με προσυπογραφή πάντοτε του αρμόδιου υπουργού, μπορεί να εκδίδει προεδρικά διατάγματα που είναι αναγκαία για την εκτέλεση των νόμων. Τα διατάγματα αυτά ονομάζονται εκτελεστικά προεδρικά διατάγματα. Έκδοση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου : Προβλέπεται από το Σύνταγμα ότι για την αντιμετώπιση περιπτώσεων εξαιρετικώς επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ύστερα από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου, να εκδίδει νομοθετήματα που ονομάζονται πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Για την έκδοση των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου η νομοπαραγωγική διαδικασία που ακολουθείται είναι η ακόλουθη: πρόταση από το υπουργικό συμβούλιο-έκδοση της πράξεως νομοθετικού περιεχομένου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας-δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως-υποβολή της πράξεως νομοθετικού περιεχομένου στη Βουλή για κύρωση εντός σαράντα ημερών από την έκδοσή τους ή από τη σύγκληση της Βουλής σε σύνοδο-κύρωση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου από τη Βουλή εντός τριών μηνών από την υποβολή της. Αν η πράξη νομοθετικού περιεχομένου υποβληθεί εμπρόθεσμα στη Βουλή για κύρωση και κυρωθεί εμπρόθεσμα από τη Βουλή αποκτά ισχύ τυπικού νόμου. Αν εκπνεύσουν οι προαναφερθείσες προθεσμίες των σαράντα ημερών και των τριών μηνών, τότε παύει να ισχύει στο εξής, αλλά διατηρεί την ισχύ της για το χρονικό διάστημα πριν από την εκπνοή των ίδιων προθεσμιών. Κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και εφαρμογή συναφών μέτρων : Στις περιπτώσεις πολέμου, επιστράτευσης, άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας ή αν εκδηλωθεί ένοπλο κίνημα για την ανατροπή του πολιτεύματος προβλέπεται η λήψη εξαιρετικών μέτρων με απόφαση της Βουλής (εφαρμογή του νόμου για την κατάσταση πολιορκίας, σύσταση εξαιρετικών δικαστηρίων, αναστολή διατάξεως του Συντάγματος). Κατά το άρθρο 48§2 του Συντάγματος, εφόσον η Βουλή απουσιάζει ή υφίσταται αντικειμενική αδυναμία να συγκληθεί εγκαίρως, τα εξαιρετικά αυτά μέτρα εφαρμόζονται με προεδρικό διάταγμα, ύστερα από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου. Αυτό το προεδρικό διάταγμα πρέπει να υποβληθεί από την κυβέρνηση στη Βουλή για κύρωση, μόλις καταστεί δυνατή η σύγκληση της Βουλής και οπωσδήποτε εντός δεκαπέντε ημερών. Η εφαρμογή των εξαιρετικών αυτών μέτρων, εφόσον η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με προεδρικό διάταγμα συνιστά μία περίπτωση έκτακτης νομοπαραγωγικής διαδικασίας που περιλαμβάνει τα εξής στάδια : πρόταση υπουργικού συμβουλίου-έκδοση προεδρικού διατάγματος-δημοσίευση στην εφημερίδα της κυβερνήσεως-υποβολή του προεδρικού διατάγματος από την κυβέρνηση στη Βουλή για έγκριση . Επίσης προβλέπεται ως έκτακτη νομοπαραγωγική διαδικασία, όταν η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η έκδοση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου για τη ρύθμιση επειγουσών περιπτώσεων ή για την ταχύτερη αποκατάσταση των συνταγματικών θεσμών, οι οποίες πρέπει να υποβληθούν στη Βουλή για έγκριση εντός δεκαπέντε ημερών από τη σύγκλησή της σε σύνοδο και να εγκριθούν από αυτή εντός δεκαπέντε ημερών από την υποβολή τους. Ν. Παπαδόπουλος:Στοιχεία Δημοσίου και Φορολογικού Δικαίου, εκδόσεις ΔΙΣΙΓΜΑ,2014, σελ. 9επ. Δ. Τσάτσος: Συνταγματικό Δίκαιο, τ.Α', 1985, σελ. 197 επ. τυπικός νόμος πράξη νομοθετικού περιεχομένου προεδρικό διάταγμα νόμος πλαίσιο αντισυνταγματικός νόμος

Νομοπαραγωγική διαδικασία είναι η διαδικασία θεσπίσεως νόμων στα πλαίσια ενός κράτους ή μιας ένωσης κρατών (π.χ. η Ευρωπαϊκή Ένωση). Στη μεγάλη πλειονότητα των σύγχρονων κρατών η νομοπαραγωγική διαδικασία περιγράφεται στο Σύνταγμα της χώρας. Κατ' εξαίρεση, σε χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, στο οποίο δεν υπάρχει τυπικό Σύνταγμα (γραπτό και ενιαίο), η νομοπαραγωγική διαδικασία καθιερώνεται από συνθήκες του πολιτεύματος. Κατεξοχήν αρμόδια για τη θέσπιση νόμων είναι η νομοθετική λειτουργία, οπότε η συνήθης νομοπαραγωγική διαδικασία είναι η διαδικασία θεσπίσεως γραπτών νομοθετημάτων από τα νομοθετικά όργανα του κράτους. Πλην όμως οι πολυσύνθετες ανάγκες του κράτους, καθιστούν απαραίτητη τη θέσπιση γραπτών νομοθετημάτων και από την εκτελεστική λειτουργία. Η εκτελεστική λειτουργία νομοθετεί είτε α)ύστερα από εξουσιοδότηση της νομοθετικής λειτουργίας, που παρέχεται με διάταξη τυπικού νόμου, β)είτε χωρίς τέτοια εξουσιοδότηση, στις εξαιρετικές περιπτώσεις που ορίζει το Σύνταγμα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1

Σταχτοπούτα ΙΙ: Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα

Στο βασιλικό παλάτι, τα ποντίκια φίλοι της Σταχτοπούτας, Γκας και Ζακ, πάνε να συναντήσουν τα άλλα ποντίκια και τη Νεραϊδονονά, η οποία τους διαβάζει την ιστορία της Σταχτοπούτας. Προς απογοήτευσή τους, φτάνουν εκεί στο τέλος της ιστορίας. Με τη βοήθεια της Νεραϊδονονάς, τα ποντίκια ξεκινούν να φτιάξουν ένα νέο βιβλίο με τρεις ιστορίες, όπου θα διηγηθούν τι έγινε μετά το «Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Η Σταχτοπούτα και ο Πρίγκιπας επιστρέφουν από τον μήνα του μέλιτος και η Σταχτοπούτα ξανασυναντιέται με τους φίλους της τα ποντίκια και τον σκύλο Μπρούνο. Ο Βασιλιάς και ο Πρίγκιπας αποχωρούν για δουλειά κι εκείνη μένει πίσω έχοντας την ευθύνη των συμποσίων και των χορών του παλατιού. Μια απότομη και ψηλομύτα γυναίκα με το όνομα Προυντένς, συστήνει τη Σταχτοπούτα στις δύο υπηρέτριές της, Βεατρίκη και Δάφνη. Ωστόσο, η Σταχτοπούτα δεν είναι ευχαριστημένη με τις παραδόσεις του παλατιού και φτάνει στα όριά της όταν αντιλαμβάνεται ότι έχει πολλά πράγματα στα χέρια της. Πάει στο δωμάτιό της και τα ποντίκια την βρίσκουν να κλαίει. Αφού την παρηγορούν, η Σταχτοπούτα συνειδητοποιεί ότι δεν είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει τις συνηθισμένες παραδόσεις του παλατιού και αποφασίζει να οργανώσει το επερχόμενο πάρτι με τον δικό της τρόπο. Η Προυντένς είναι τρομαγμένη από τις αλλαγές και σε κάποιο σημείο αναφωνεί «Απλώς δεν γίνεται!», με τον Ζακ να την κοροϊδεύει και να χορεύει με τον Γκας. Η Σταχτοπούτα πάει στο χωριό και αρχίζει να μοιράζει προσκλήσεις για το πάρτι σε όλους τους πολίτες, με την Προυντένς να της λέει ότι μια πριγκίπισσα θα έπρεπε να προσκαλεί δούκες και αριστοκράτες και όχι απλούς πολίτες. Η Σταχτοπούτα έχει σκοπό να το κάνει κι αυτό, αλλά επιπρόσθετα θέλει να καλέσει και όλους από το χωριό. Αργότερα, ο Πρίγκιπας και ο Βασιλιάς επιστρέφουν και παρευρίσκονται στο πάρτι. Αν και αρχικά ο Βασιλιάς δείχνει σοκαρισμένος βλέποντας όλους τους απλούς πολίτες, τελικά είναι ευχαριστημένος με όλα όπως έγιναν. Καθώς κάθονται στους θρόνους τους, η Σταχτοπούτα λέει στον Πρίγκιπα ότι μια μέρα «θα μάθει να φέρεται σαν Πριγκίπισσα», με τον Πρίγκιπα να της απαντά: «Νομίζω ότι αυτή η μέρα είναι σήμερα». Οι δυο τους φιλιούνται και αυτό το μέρος της ιστορίας φτάνει στο τέλος του. Τα ποντίκια προσθέτουν την ιστορία στο βιβλίο καθώς η Νεραϊδονονά βοηθάει με λίγη μαγεία τον Ζακ να ανοίξει ένα μπουκαλάκι με μελάνι. Ισχυριζόμενος ότι δεν του αρέσει η μαγεία, ο Γκας υπενθυμίζει στον Ζακ την τελευταία φορά που βρέθηκε αντιμέτωπος με αυτήν. Προσπαθώντας να εντυπωσιάσει τη Μαίρη, ένα ποντίκι για το οποίο έχει αισθήματα, ο Ζακ επιτρέπει στη Νεραϊδονονά να διηγηθεί την ιστορία του. Ο Ζακ πιστεύει ότι είναι πολύ μικρός για να βοηθήσει τη Σταχτοπούτα στο παλάτι όπως έκανε στην πρώτη ταινία. Η Νεραϊδονονά εμφανίζεται για να τον βοηθήσει, μετατρέποντάς τον σε άνθρωπο, έτσι ώστε να μπορεί να βοηθήσει όπως όλοι οι άλλοι. Ωστόσο, αυτό δεν σταματά την Πομ Πομ, τη ψηλομύτα γάτα του παλατιού (η οποία έγινε η νέα αντίπαλος των ποντικιών μόλις μετακόμισαν στο παλάτι με τη Σταχτοπούτα) να τον κυνηγάει σε όλο το παλάτι. Το νέο του όνομα ως άνθρωπος είναι «Κύριος Χιου», το οποίο προέκυψε κατά την προσπάθειά του να πει στη Σταχτοπούτα ποιος είναι και αντί αυτού έβηξε. Μετά από ένα περιστατικό με έναν ελέφαντα στο πανηγύρι, μαθαίνει να είναι ευτυχισμένος με αυτό που πραγματικά είναι καθώς επιστρέφει στην αρχική του μορφή. Η Πομ Πομ κάνει μια τελευταία προσπάθεια να φάει τον Ζακ αλλά μια γυναίκα τη σηκώνει ψηλά. Η γυναίκα είχε γνωρίσει τον Ζακ ενώ ήταν άνθρωπος και πιστεύοντας ότι η γάτα είναι δικιά του, αποφασίζει να βρει το αφεντικό της για να του τη δώσει. Στο μεταξύ, η Πομ Πομ προσπαθεί να δραπετεύσει από τα χέρια της. Ένα από τα ποντίκια χρησιμοποιεί τη μαγική σκόνη πάνω στις προμήθειες της τέχνης, προκαλώντας τες να αρχίσουν να κινούνται. Οι προμήθειες σχεδόν καταστρέφουν το σχεδόν ολοκληρωμένο βιβλίο μέχρι που η Νεραϊδονονά σταματά όλη τη μαγεία. Καθώς τα ποντίκια συμμαζεύουν το χάος, αναπολούν ότι έχουν δει χειρότερα πράγματα, με τον Ζακ να υπενθυμίζει την περίοδο όπου η Αναστασία ερωτεύτηκε. Η Αναστασία, μία από τις θετές αδελφές της Σταχτοπούτας, ερωτεύεται ένα ευγενικό αλλά κοινό φούρναρη, τον οποίο η μητέρα της, Λαίδη Τρεμέιν, και η μεγαλύτερη αδελφή της, Ντριζέλα, δεν εγκρίνουν. Η Λαίδη Τρεμέιν λέει στην κόρη της να μην ξαναμιλήσει στον φούρναρη καθώς της το απαγορεύει. Μετά από ένα ατύχημα στην προσπάθεια να φέρουν την Αναστασία και τον Φούρναρη και πάλι μαζί, τα ποντίκια φίλοι της Σταχτοπούτας πέφτουν πάνω στον Λούσιφερ και όταν τους βλέπει αρχίζει να τους κυνηγάει. Η Αναστασία συναντιέται με τον Φούρναρη αλλά αυτό το κυνηγητό έχει ως αποτέλεσμα ένα άλογο να την κλωτσήσει μέσα στον φούρνο. Μερικοί χωριανοί γελάνε βλέποντας την Αναστασία καλυμμένη με αυγά και εκείνη φεύγει τρέχοντας αναστατωμένη. Η Σταχτοπούτα τη βρίσκει σε μια ήσυχη περιοχή με ένα μικρό συντριβάνι και προσπαθεί να την πείσει να κάνει αυτό που θέλει και να σταματήσει να υπακούει τη Λαίδη Τρεμέιν. Ο Λούσιφερ μπαίνει στο παλάτι ενώ κυνηγάει ακόμα τα ποντίκια αλλά σταματάει μόλις βλέπει την Πομ Πομ, την οποία ερωτεύεται κεραυνοβόλα, σε αντίθεση με εκείνη που τον βλέπει και του γυρνάει την πλάτη. Τα ποντίκια αποφασίζουν να τον βοηθήσουν να την κερδίσει, με αντάλλαγμα να σταματήσει να τους κυνηγάει. Όταν ο Λούσιφερ και η Πομ Πομ τα βρίσκουν, η Πομ Πομ παροτρύνει τον Λούσιφερ να σπάσει την υπόσχεσή του και την βοηθάει να πιάσει τα ποντίκια. Μέσα στο χάος, μια κανάτα με νερό πέφτει πάνω στην Πομ Πομ και αυτή εγκαταλείπει τον Λούσιφερ. Την επόμενη μέρα, ο φούρναρης αγοράζει λουλούδια για να τα δώσει στην Αναστασία, η οποία κάνει το ίδιο για εκείνον. Καθώς πλησιάζει το μαγαζί του, τον βλέπει με μια άλλη γυναίκα, η οποία σχολιάζει τα λουλούδια που κρατάει. Η Αναστασία υποθέτει ότι ο φούρναρης την εγκατέλειψε για κάποια άλλη και φεύγει με δάκρυα στα μάτια, μη βλέποντας ότι η κοπέλα έχει ήδη σύντροφο. Ο φούρναρης προσπαθεί να τρέξει πίσω από την Αναστασία και κάθεται κοντά στο συντριβάνι, όπου βρίσκεται κι εκείνη. Μία κατσίκα εμφανίζεται και τρώει σχεδόν όλα τα λουλούδια της ανθοδέσμης, αφήνοντας ελάχιστα. Ο φούρναρης ακούει την Αναστασία που κλαίει και αποδεικνύει την αγάπη του τοποθετώντας ένα από τα εναπομείναντα λουλούδια στα μαλλιά της. Η στιγμή μεταξύ τους διακόπτεται όταν η Λαίδη Τρεμέιν και η Ντιζέλα φτάνουν εκεί. Η Σταχτοπούτα φτάνει κι εκείνη εκεί και βλέπει τη Λαίδη Τρεμέιν να επιπλήττει την Αναστασία. Η Λαίδη Τρεμέιν προσπαθεί να απομακρύνει για ακόμα μία φορά την Αναστασία από τον φούρναρη, αλλά η Αναστασία πάει κόντρα στη μητέρα της και ανακοινώνει ότι εκείνη και ο φούρναρης θα πάνε μαζί στον χορό. Η Λαίδη Τρεμέιν προτιμά να αποχωρήσει παρά να τσακωθεί με την Αναστασία και η Ντριζέλα την ακολουθεί. Αργότερα στον χορό, η Αναστασία ευχαριστεί τη Σταχτοπούτα για τη βοήθειά της και η Σταχτοπούτα της απαντάει ότι «τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα», κλείνοντας και αυτή την ιστορία της ταινίας. Τα ποντίκια τελειώνουν το βιβλίο τους και η Νεραϊδονονά τους ζητάει να το δείξουν στη Σταχτοπούτα, κάτι το οποίο κάνουν. Εκείνη τους ρωτάει τι είναι αυτό και ο Γκας της εξηγεί ότι είναι ένα βιβλίο για όλους τους. Η Σταχτοπούτα το βρίσκει εξαιρετικό και ρωτάει τα ποντίκια αν θα ήθελαν να το διαβάσουν μαζί, κάτι στο οποίο συμφωνούν. Η ταινία τελειώνει με όλους να μαζεύονται μπροστά στο τζάκι και τη Σταχτοπούτα να αρχίζει το διάβασμα του βιβλίου. Τζένιφερ Χέιλ ως Σταχτοπούτα Κρίστοφερ Ντάνιελ Μπαρνς ως Πρίγκιπας Ρομπ Πόλσεν ως Ζακ/Μέγας Δούκας/Φούρναρης/Κύριος Χιου/Μπερτ/Πωλητής λουλουδιών Κόρεϊ Μπάρτον ως Γκας Χόλαντ Τέιλορ ως Προυντένς Φρανκ Γουέλκερ ως Λούσιφερ/Πομ Πομ/Μπρούνο Τρες Μακνίλ ως Αναστασία Ρούσι Τέιλορ ως Νεραϊδονονά/Ντριζέλα/Μαίρη Μάους/Βεατρίκη/Δάφνη Σουζάν Μπλέικσλι ως Λαίδη Τρεμέιν Τα τραγούδια της ταινίας ερμήνευσε η Μπρουκ Άλισον και αν και δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημο soundtrack, όλα τα τραγούδια περιλαμβάνονται στο συλλογικό άλμπουμ Disney's Princess Favorites, το οποίο κυκλοφόρησε λίγο μετά την κυκλοφορία της ταινίας. Η Σταχτοπούτα ΙΙ: Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα κυκλοφόρησε στις 23 Φεβρουαρίου 2002 σε DVD και VHS. Επανακυκλοφόρησε σε μια ειδική έκδοση DVD στις 18 Δεκεμβρίου 2007, ενώ αποσύρθηκε από την αγορά στις 31 Ιανουαρίου 2008. Στις 20 Νοεμβρίου 2012, η ταινία κυκλοφόρησε μαζί με την άλλη συνέχεια της Σταχτοπούτας, Σταχτοπούτα ΙΙΙ: Στροφή στο χρόνο, ως συλλογή 2 ταινιών σε DVD και - για πρώτη φορά - σε Blu-Ray. Και οι δύο συνέχειες, μαζί με τη Διαμαντένια έκδοση της πρώτης ταινίας, αποσύρθηκαν από την αγορά στις 31 Ιανουαρίου 2017. Παρά το γεγονός ότι η ταινία πήγε εξαιρετικά καλά σε πωλήσεις (ξεπέρασε τα $120 εκατομμύρια σε έσοδα), η κριτική που έλαβε ήταν κυρίως αρνητική. Πολλοί κριτικοί συμφώνησαν ότι η ταινία έμοιαζε σαν άσχετα κομμάτια μεταξύ τους που φτιάχτηκαν για μια τηλεοπτική σειρά η οποία απορρίφθηκε, να ενώθηκαν για να τη φτιάξουν (παρόμοια με τις ταινίες Η Πεντάμορφη και το Τέρας 3: Ο μαγικός κόσμος της Μπελ και Η Χαμένη Ατλαντίδα: Η επιστροφή του Μάιλο).Στη σελίδα συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes συγκεντρώνει ποσοστό μόλις 11% βασισμένο σε 9 κριτικές. Επίσημος ιστότοπος Σταχτοπούτα ΙΙ: Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα στην The Big Cartoon DataBase Σταχτοπούτα ΙΙ: Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα στην IMDb Σταχτοπούτα ΙΙ: Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα στο Rotten Tomatoes

Η Σταχτοπούτα ΙΙ: Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα είναι η πρώτη συνέχεια της ταινίας του 1950 Σταχτοπούτα, η οποία κυκλοφόρησε απευθείας σε βίντεο στις 26 Φεβρουαρίου 2002. Την ακολούθησε μια δεύτερη συνέχεια το 2007, με τον τίτλο Σταχτοπούτα ΙΙΙ: Στροφή στο χρόνο. Η ταινία αποτελείται από τρία τμήματα, τρεις διαφορετικές ιστορίες. Στην πρώτη η Σταχτοπούτα διοργανώνει ένα πάρτι, στη δεύτερη ένα από τα ποντίκια (Ζακ) μετατρέπεται σε άνθρωπο και στην τρίτη, μία από τις βίαιες θετές αδελφές της Σταχτοπούτας (Αναστασία) φτάνει στη λύτρωσή της όταν ερωτεύεται έναν νεαρό φούρναρη, έναν άνθρωπο κατώτερης κοινωνικής τάξης τον οποίο η μητέρα της Λαίδη Τρεμέιν και η αδελφή της Ντριζέλα δεν εγκρίνουν. Με εκτιμώμενο κόστος παραγωγής $5,000,000, η Σταχτοπούτα ΙΙ: Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα ήταν η συνέχεια με τις περισσότερες πωλήσεις για τη Walt Disney Pictures εκείνη τη χρονιά, με έσοδα περίπου $120,000,000. Ωστόσο, η ταινία έλαβε κυρίως αρνητικές κριτικές τόσο από το κοινό όσο και από τους κριτικούς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%87%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B1_%CE%99%CE%99:_%CE%A4%CE%B1_%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1_%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9_%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1

Σέσκουλο

Ο Θεόφραστος αναφέρει τα σέσκουλα (Βέτα η κοινή ποικ. σικελική – Beta vulgaris var. cicla) ως «λευκόν τευτλίον» και τα κοκκινογούλια (Βέτα η κοινή ποικ. αιμάσσουσα – Beta vulgaris var. cruenta) ως «σαρκόρριζον τευτλίον». Τα φύλλα του είναι μεγάλα, γυαλιστερά, αρκετά σκληρά και γραμμωτά, ενώ ο μίσχος και η μεσαία νεύρωση μπορεί να έχουν λευκό, υποκίτρινο ή κοκκινωπό χρώμα. Τα άνθη του έχουν πρασινωπό ή κοκκινωπό χρώμα και διατάσσονται κατά σωρούς στη μέση του φυτού. Η αναπαραγωγή γίνεται με σπόρο. Το σέσκουλο αρέσκεται σε υγρά εδάφη και θέλει καλό πότισμα για να αναπτυχθεί. Όταν δεν υπάρχει αρκετή υγρασία στο έδαφος πραγματοποιείται ένα πότισμα μετά από το φύτρωμα των μικρών φυταρίων. Στην Ελλάδα εκτός από το καλλιεργούμενο σέσκουλο υπάρχει και το αυτοφυές αγριοσέσκουλο (Beta maritima) που βρίσκεται σε παραθαλάσσιες αμμώδεις τοποθεσίες. Τα φύλλα του σέσκουλου γίνονται σαλάτες, χρησιμοποιούνται και σε πίτες, αλλά τρώγονται κυρίως μαγειρεμένα, ενώ οι ντολμάδες από σέσκουλα είναι παραδοσιακό πιάτο σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας. Στην Κύπρο το σέσκουλο αναφέρεται και ως λάχανο, και χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο ως συνοδευτικό στα φαγητά με όσπρια.

Το σέσκουλο ή σέσκλο ή Βέτα η σικελική είναι μια ποικιλία παντζαριού (Beta vulgaris, Βέτα η κοινή). Είναι ποώδες, διετές συνήθως φυτό της οικογένειας των Χηνοποδιοειδών και ανήκει στο γένος Βέτα ή Μπέτα. Καλλιεργείται στις Μεσογειακές περιοχές, στη Βόρεια Αφρική και γενικά στις Εύκρατες περιοχές. Θεωρείται ότι κατάγεται από τα Κανάρια Νησιά.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF

Συμμετοχή της Γαλλίας στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1896

Για περισσότερες πληροφορίες: Πίνακας μεταλλίων Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων 1896 και Κατάλογος νικητών Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων 1896 Η Γαλλία κατέκτησε την τέταρτη θέση στον πίνακα μεταλλίων με πέντε χρυσά, τέσσερα ασημένια και δύο χάλκινα μετάλλια. Σε δύο διαφορετικά αθλήματα αγωνίστηκαν οι Άλφονς Γκρισέλ (γυμναστική και στίβο) και Αλμπίν Λερμουζιό (σκοποβολή και στίβο). Στο αγώνισμα του απλού, ο Ντεφέρ (γνωρίζουμε μόνο το επίθετό του) ηττήθηκε στον μοναδικό αγώνα που έλαβε μέρος. Ο Άλφονς Γκρισέλ πήρε μέρος στο αγώνισμα του δίζυγου, χωρίς όμως να καταφέρει να διακριθεί. Στο ατομικό αγώνισμα του ξίφους ασκήσεως, οι Γάλλοι Εζέν Ανρί Γκραβελότ και Ανρί Καγιό επιβεβαίωσαν την ανωτερότητά τους και προκρίθηκαν αήττητοι στον τελικό, όπου ο Γκραβελότ κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Η έκπληξη έγινε στο ξίφος ασκήσεως διδασκάλων, όπου ο Ζαν Περονέ ηττήθηκε από τον Έλληνα Λεωνίδα Πύργο στον μοναδικό αγώνα του αγωνίσματος. Η Γαλλία κυριάρχησε στα αγωνίσματα της ποδηλασίας, κερδίζοντας συνολικά τα τέσσερα από τα έξι χρυσά μετάλλια (στα υπόλοιπα δύο αγωνίσματα δεν συμμετείχε κανένας Γάλλος). Τρία χρυσά κατέκτησε ο Πολ Μασσόν, ο οποίος επικράτησε των αντιπάλων του σε όσα αγωνίσματα έλαβε μέρος, ενώ ο Λεόν Φλαμένγκ συνεισέφερε με ένα χρυσό, ένα ασημένιο και ένα χάλκινο. Οι επιδόσεις του Αλμπίν Λερμουζιό παραμένουν άγνωστες. Πάντως, τερμάτισε ανάμεσα στις θέσεις 14 έως 41 και οι βαθμοί που συγκέντρωσε ήταν λιγότεροι από 845. Οι έξι αθλητές της Γαλλίας κέρδισαν ένα ασημένιο και ένα χάλκινο μετάλλιο στον στίβο. Επίσημο Χρονικό των Αγώνων (Τόμος Β'): Πιερ ντε Κουμπερτέν, Τιμολέων Φιλήμων, Νικόλαος Πολίτης και Χαράλαμπος Άννινος, επιμ. (1897). The Olympic Games 776 - 1896 (Τόμος Β') (PDF). Αθήνα, Λονδίνο: Καρλ Μπεκ, H. Grevel and co. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 15 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2010.

Δεκατρείς αθλητές από τη Γαλλία συμμετείχαν σε έξι αθλήματα στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 στην Αθήνα. Η ποδηλασία ήταν το πιο επιτυχημένο άθλημα των Γάλλων, που συνολικά είχαν 27 συμμετοχές σε 18 αγωνίσματα, κερδίζοντας συνολικά 11 μετάλλια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_1896

Εθνική βιβλιοθήκη

Μια Εθνική Βιβλιοθήκη λειτουργεί, συνήθως, ως βιβλιοθήκη παρακαταθήκης με σκοπό να συγκεντρώσει όλες τις εκδόσεις και τον πνευματικό πλούτο που εκδίδεται σε κάθε χώρα (διαδικασία που στις περισσότερες χώρες ρυθμίζεται με σχετική νομοθεσία), καθώς και τις ξένες εκδόσεις που αφορούν την χώρα. Είναι επίσης υπεύθυνη για τη δημοσίευση Εθνικής Βιβλιογραφίας - τρέχουσας και αναδρομικής-, τη συγκρότηση Συλλογικών Καταλόγων και την έκδοση των αριθμών ISBN (International Standard Book Number) για τα βιβλία που εκδίδονται στη χώρα. Τέλος λειτουργεί και ως το Εθνικό Κέντρο Βιβλιογραφικής Πληροφόρησης. Χρήστες μιας Εθνικής Βιβλιοθήκης μπορούν να είναι όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες αλλά και οι επισκέπτες μιας χώρας, Είναι πιθανόν σε μια χώρα να υπάρχουν περισσότερες από μια Εθνικές Βιβλιοθήκες, όπως για παράδειγμα στη Μεγάλη Βρετανία όπου υπάρχουν η Βρετανική Βιβλιοθήκη, η Εθνική Βιβλιοθήκη της Σκωτίας, η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ουαλίας κ.λπ. Επίσης μπορεί μια Εθνική Βιβλιοθήκη να έχει ταυτόχρονα και μια άλλη ιδιότητα και να εξυπηρετεί και κάποιους άλλους σκοπούς, όπως η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου των ΗΠΑ και η Εθνική και Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη του Ζάγκρεμπ. Μπώκος Γ., “Εισαγωγή στην Επιστήμη της Πληροφόρησης”, Αθήνα: Εκδόσεις Παπασωτηρίου, 2001 Πρότυπο ISO 2789-1974 Συλλογικό “In National Libraries”, London: AsLib - Volume 6, 1987 Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος Κατάλογος Εθνικών Βιβλιοθηκών Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος Conference of European National Librarians (CENL) List of national libraries National Libraries Section of the International Federation of Library Associations and Institutions (IFLA)

Με τον όρο Εθνική Βιβλιοθήκη φέρεται συνήθως η σημαντικότερη ή μεγαλύτερη βιβλιοθήκη μιας χώρας, η οποία χρηματοδοτείται από το κράτος και σύμφωνα με την UNESCO, είναι υπεύθυνη για τη συγκέντρωση και διατήρηση της εθνικής πνευματικής, κυρίως εκδοτικής, παραγωγής προς όφελος των μελλοντικών γενιών. Ο θεσμός της ελεύθερης προς πρόσβαση Εθνικής Βιβλιοθήκης, με την υποχρέωση να συγκεντρώνει την εθνική παραγωγή, έχει τις ρίζες του στο 17ο αιώνα, με πυρήνα βασιλικές και ιδιωτικές συλλογές, κυρίως σπάνιων εκδόσεων και χειρογράφων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7

Μείζων Κίνα

Οι πολυεθνικές εταιρείες χρησιμοποιούν συχνά τον όρο για να ονομάσουν τα περιφερειακά κεντρικά γραφεία τους. Για παράδειγμα, η Procter & Gamble το χρησιμοποιεί για να ονομάσει την περιφερειακή της έδρα στο Γκουανγκτζόου που λειτουργεί επίσης στο Χονγκ Κονγκ και στην Ταϊπέι της Ταϊβάν. Η Apple το χρησιμοποιεί για την περιφερειακή της έδρα στη Σαγκάη.Ο όρος χρησιμοποιείται συχνά για να αποφευχθεί η επίκληση ευαισθησιών σχετικά με το πολιτικό καθεστώς της Ταϊβάν.Ο όρος έχει επίσης χρησιμοποιηθεί σε σχέση με τον κινεζικό αλυτρωτισμό σε εθνικιστικά πλαίσια, όπως η αντίληψη ότι η Κίνα πρέπει να διεκδικήσει εκ νέου τα «χαμένα εδάφη» της για να δημιουργήσει μια Μείζων Κίνα. Ο όρος χρησιμοποιείται εδώ και πολύ καιρό, αλλά με διαφορετικό εύρος και χροιά. Στη δεκαετία του 1930, ο Τζορτζ Κρέσι το χρησιμοποίησε για να αναφερθεί σε ολόκληρη την Κινεζική Αυτοκρατορία, σε αντίθεση με την ίδια την Κίνα. Η χρήση από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε κυβερνητικούς χάρτες τη δεκαετία του 1940 ως πολιτικός όρος περιελάμβανε εδάφη που διεκδικούσε η Δημοκρατία της Κίνας που αποτελούσαν μέρος της προηγούμενης αυτοκρατορίας Τσινγκ ή γεωγραφικά για αναφορά σε τοπογραφικά χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την Κίνα που μπορεί ή όχι να ήταν εξ ολοκλήρου εντός των κινεζικών πολιτικών συνόρων.Η ιδέα άρχισε να εμφανίζεται ξανά σε κινεζικές πηγές στα τέλη της δεκαετίας του 1970, αναφερόμενη στους αυξανόμενους εμπορικούς δεσμούς μεταξύ της ηπειρωτικής χώρας και του Χονγκ Κονγκ, με τη δυνατότητα να επεκταθούν στην Ταϊβάν, με ίσως την πρώτη τέτοια αναφορά στο ταϊβανέζικο περιοδικό Changqiao το 1979.Ο όρος επανεμφανίστηκε στη συνέχεια στη δεκαετία του 1980 για να αναφέρεται στους αυξανόμενους οικονομικούς δεσμούς μεταξύ των περιοχών καθώς και στη δυνατότητα πολιτικής ενοποίησης. Δεν είναι μια θεσμοποιημένη οντότητα όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ένωση Χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας ή η Αφρικανική Ένωση. Η ιδέα είναι μια γενίκευση για την ομαδοποίηση πολλών αγορών που θεωρείται ότι συνδέονται στενά οικονομικά και δεν συνεπάγεται κυριαρχία. Η ιδέα δεν περιλαμβάνει πάντα την Ταϊβάν, καθώς για παράδειγμα η Cisco χρησιμοποιεί το «Μείζων Κίνα και Ταϊβάν» για να αναφερθεί στην αγορά.

Η Μείζων Κίνα είναι άτυπη γεωγραφική περιοχή που μοιράζεται εμπορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με τους Κινέζους Χαν. Η έννοια της «Μείζονος Κίνας» αναφέρεται στην περιοχή που συνήθως περιλαμβάνει την ηπειρωτική Κίνα, το Χονγκ Κονγκ, το Μακάο και την Ταϊβάν στην Ανατολική Ασία, μέρη όπου η πλειοψηφία είναι πολιτιστικά και εθνοτικά Κινέζοι Χαν. Ορισμένοι αναλυτές μπορεί επίσης να περιλαμβάνουν μέρη που έχουν κυρίως κινεζικό πληθυσμό, όπως η Σιγκαπούρη. Ο όρος μπορεί να γενικευτεί για να συμπεριλάβει «δεσμούς μεταξύ των περιφερειακών κινεζικών κοινοτήτων».

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%AF%CE%B6%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%AF%CE%BD%CE%B1

Γιαρόσουαφ Ζισκόφσκι

Ο Ζισκόφσκι ξεκίνησε την επαγγελματική σταδιοδρομία του με την Σλονσκ Βρότσουαφ, στην οποία αγωνίστηκε από το 2009 έως το 2012. Ακολούθως, αγωνίστηκε στις ΒΚΚ Βρότσουαφ, ΛΚΣ Λοτζ, ΣΚΚ Κοτφίτσα Κοουόμπζεγκ, Ασέκο Γκντίνια, Πόλσκι Τσούκιερ Τόρουν και ΚΚΣ Προ-Μπάσκετ Κούτνο. Τη σεζόν 2013/2014 (στην οποία ήταν παίκτης της Ασέκο Γκντίνια), λόγω σοβαρού τραυματισμού στο γόνατο, δεν έπαιξε σε κανένα παιχνίδι πρωταθλήματος.Στις 27 Οκτωβρίου 2016, υπέγραψε με τη Ρόσα Ράντομ.Στις 9 Ιουλίου 2017, εντάχθηκε στην Άνβιλ Βουοτσουάβεκ.Στις 20 Αυγούστου 2019, υπέγραψε συμβόλαιο με τη Μπάσκετ Ζιελόνα Γκούρα.Στις 18 Μαΐου 2020, εντάχθηκε στη γερμανική ΣΚ Ράστα Βέχτα, μέχρι το τέλος της σεζόν 2019-2020. Στις 20 Ιουλίου, εντάχθηκε στην ισπανική Μπιλμπάο Μπασκέτ.Στις 12 Ιουλίου 2021, εντάχθηκε για δεύτερη φορά στη Μπάσκετ Ζιελόνα Γκούρα.Στις 13 Ιουνίου 2022, εντάχθηκε στην Τρεφλ Σόποτ. Ο Ζισκόφσκι εκπροσώπησε την Πολωνία με την ομάδα Κ20 ετών, με την οποία αγωνίστηκε σε δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Κ20. Το 2016 αγωνίστηκε με την Εθνική Πολωνίας Β. Στη συνέχεια, το 2020, αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την Εθνική Πολωνίας ανδρών, στους προκριματικούς αγώνες του Ευρωμπάσκετ 2021. Ήταν μέλος της Εθνικής Πολωνίας στο Ευρωμπάσκετ 2022. Έως τις 2 Σεπτεμβρίου 2022, με βάση το, εκτός εάν αναφέρεται διαφορετικά. Με συλλόγουςΠρωτάθλημα Πολωνίας: 2017-18, 2018-19, 2019-2020 Σούπερ Καπ Πολωνίας (2017, 2021)ΑτομικέςΠολυτιμότερος Παίκτης: Πρωτάθλημα Πολωνίας (2020 σύμφωνα με τους δημοσιογράφους) Σούπερ Καπ Πολωνίας (2021) του Μήνα στο Πρωτάθλημα Πολωνίας (Σεπτέμβριος, Οκτώβριος 2019) Καλύτερος Πολωνός Παίκτης του Πρωταθλήματος Πολωνίας (2020 σύμφωνα με τους δημοσιογράφους)

Ο Γιαρόσουαφ Ρόμπερτ Ζισκόφσκι (πολωνικά: Jarosław Robert Zyskowski) (γενν. 16 Ιουλίου 1992, Βρότσουαφ) είναι Πολωνός καλαθοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως σούτινγκ γκαρντ/σμολ φόργουορντ για την Τρεφλ Σόποτ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%86_%CE%96%CE%B9%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9

Γκέραρντ Φίλιπς

Γεννήθηκε στο Ζαλτμπόμελ της Ολλανδίας. Η πόλη αυτή βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Βαάλ. Θείος του ήταν ο Καρλ Μαρξ και ο πατέρας του ήταν γνωστός τραπεζίτης. Όμως εκτός από αυτό, είχε στην κατοχή του μια καπνοβιομηχανία, ένα εργοστάσιο παραγωγής καφέ, ένα εκκοκιστήριο και μια μεγάλη Μονάδα Φυσικού Αερίου. Ο Γκέραρντ σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας του Ντελφτ και στη συνέχεια Μηχανολόγος Μηχανικός επειδή απ' τα εφηβικά χρόνια του τον είχε συναρπάσει ο ηλεκτρισμός και τα φαινόμενά του. Από 20 ετών πειραματιζόταν επάνω στους ηλεκτρικούς λαμπτήρες πυρακτώσεως τους οποίους είχε παρουσιάσει ο Αμερικανός Τόμας Έντισον για 1η φορά το 1879 και ο ίδιος είχε δει λίγο αργότερα σε μια Έκθεση Τεχνολογίας στο Ντελφτ ως φοιτητής. Το 1883 μόλις πήρε και το 2ο πτυχίο του ανά χείρας, ταξίδεψε στη Γλασκόβη όπου εργάστηκε ως επιβλέπων Μηχανικός σ' ένα ναυπηγείο για την εγκατάσταση συστημάτων φωτισμού στα πλοία της πλοιοκτήτριας εταιρείας. Μέχρι το 1891 που ίδρυσε την ομώνυμη εταιρεία, ο Φίλιπς ο οποίος όπως αναφέρω και πιο πάνω, είχε συναρπαστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό απ' τον ηλεκτρισμό, πήγε και μαθήτευσε στο Πανεπιστημιακό Εργαστήριο του Γουίλιαμ Τόμσον και στη συνέχεια δέχτηκε πρόσκληση απ' το Διευθυντή του σημερινού Κολοσσόυ Brush ο οποίος είναι η εταιρεία η οποία ηλεκτροδοτεί το Ηνωμένο Βασίλειο κι έχει έδρα το Λονδίνο και ταξίδεψε για λογαριασμό του στο Βερολίνο προκειμένου να διαπιστώσει αν οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για την επέκταση των δραστηριοτήτων του συγκεκριμένου Κολοσσού στη Γερμανία. Μόλις ολοκλήρωσε τη μελέτη του, επέστρψε στο Ηνωμένο Βασίλειο κι εκεί τον προσέλαβε ο Διευθυντής της Γερμανικής Εταιρείας ηλεκτρικών συσκευών AEG και τον τοποθέτησε ως αντιπρόσωπο της εταιρείας στο Άμστερνταμ. Ο Φίλιπς την πρόσκληση αυτή την δέχτηκε με πολύ μεγάλη χαρά όμως δεν έμεινε στα καθήκοντά του αυτά για πολύ. Στις 15 Μαΐου του έτους 1891, ο Φίλιπς ίδρυσε στο Αϊντχόφεν την εταιρεία Φίλιπς σ' ένα παλιό κι εγκαταλειμμένο κτίριο της πόλης. Αρχικά η εταιρεία δεν παρήγαγε τίποτε άλλο εκτός από ηλεκρικούς λαμπτήρες πυρακτώσεως. Σιγά σιγά όμως όσο περνούσαν τα χρόνια άρχισε να παράγει κι άλλες ηλεκτρικές συσκευές όπως ηλεκρικές σκούπες, τηλεοράσεις κλπ. Ο Φίλιπς το 1896 νυμφεύθηκε με τη σύζυγό του Τζοάνα χωρίς ν' αποκτήσουν παιδιά. Ο Φίλιπς έφυγε από τη ζωή στις 26 Ιανουαρίου του έτους 1942 σε ηλικία 83 ετών στη Χάγη και τότε η Φίλιπς του είχε γίνει όχι μόνο ένας μεγάλος Κολοσσός της Παγκόσμιας Τεχνολογίας αλλά και προπύργιο της θεωρητικής και πρακτικής έρευνας.

Ο Γκέραρντ Φίλιπς(πλήρες ονοματεπώνυμο Γκέραρντ Λεονάρντο Φρέντερικ Φίλιπς)(Ζαλτμπόμελ 9 Οκτωβρίου 1858 - Χάγη 26 Ιανουαρίου 1942) ήταν Ολλανδός βιομήχανος ο οποίος ίδρυσε στο Αϊντχόφεν την ομώνυμη εταιρεία παραγωγής ηλεκτρικών λαμπτήρων και λοιπών ηλεκτρικών συσκευών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84_%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%82

Μιχάλης Τριανταφυλλίδης

Με την Εθνική Ελλάδος κατέκτησε το χάλκινο μετάλιο στο ευρωπαίκό πρωτάθλημα της Γάνδης το 1987. Έχει τους περισσότερους τίτλους σε Πρωταθλήματα από κάθε άλλο βολεϊμπολίστα, ενώ ανακηρύχθηκε King of the Beach, κατακτώντας 6 πρωταθλήματα Ελλάδας Beach Volley συνολικά. Στο βόλεΐ σάλας διετέλεσε παίκτης-προπονητής της ομάδας του Παναθηναϊκού το 1997, ενώ ήταν βοηθός προπονητή στην Εθνική Ομάδα Ανδρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2004. 1986-87: Δ.Α.Σ.Δραπετσώνας (Γυναίκες) 1997-98: Παναθηναϊκός (Άνδρες) 2000-04: Βοηθός προπονητή Εθνικής Ελλάδας (Άνδρες) 2006-07: Ο.Φ.Α. Απολλώνιος (Γυναίκες) 2007-08: Α.Ο. Αγίας Παρασκευής (Γυναίκες)Στο beach volley διετέλεσε προπονητής της ομάδας που αναδείχθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης Σφυρή/Καραντάσιου το 1997, στο δρόμο για τους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ, ενώ από το 2013 είναι προπονητής στις ακαδημίες beach volley. Ιδρυτής των "Volley & Beachvolley Camps" για παιδιά 8-17 ετών, από το 1993. Ειδικός συνεργάτης της Forthnet/Nova από το 1997. Διοργανωτής των τουρνουά beach volley "Nova Beachvolley Tournament", διοργανωτής των "Επάθλων Forthnet & Forthnet Rookie of the Year" για το βόλεϊ και το πόλο από το 2002. Δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Δραπετσώνας από το 2006 ως το 2010, διευθυντής του Δημοτικού Αθλητικού Οργανισμού Δραπετσώνας από το 2008 ως το 2010. Ιδρυτής των ακαδημιών beach volley και τουρνουά Beachvolleytraining από το 2012. Πρόεδρος του Α.Ο. Τεύκρος από το 2012. Τον Αύγουστο 2017 ίδρυσε την πρώτη επίσημη σχολή beach volley στην Ελλάδα παράλληλα με την έναρξη των πρώτων εγκαταστάσεων διεθνών προδιαγραφών αθλημάτων άμμου που φέρουν το όνομά του, Triantafyllidis Beach Arena. Το 2021 υπήρξε επικεφαλής ψηφοδελτίου για το Δ.Σ. της ΕΟΠΕ. Εκλέχτηκε μέλος του Δ.Σ. 1 Tρίτη Θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 19871η θέση στο Κύπελλο Άνοιξης στην Πορτογαλία το 1981 1η θέση στο Κύπελλο Άνοιξης στην Ελλάδα το 1982 3η θέση στο κύπελο Άνοιξης στη Φινλανδία 9η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ανατολικής Γερμανίας 1983 3η θέση στο κύπελο Άνοιξης 1984 3η θέσης στο κύπελο Άνοιξης 1985 7η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Αυστρίας 1985 13η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γαλλίας 1986 10η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σουηδίας 1989 11η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Γερμανίας 1991 10 Πρωτάθληματα Ελλάδας: 1980-81, 1982-83, 1986-87, 1987-88, 1988-89, 1989-90, 1990-91, 1991-92, 1992-93, 1993-94 7 Κύπελλα Ελλάδος: 1980-81, 1982-83, 1987-88, 1988-89, 1991-92, 1992-93, 1993-94 2 Δεύτερες Θέσεις στο Πρωτάθλημα Ελλάδας: 1981-82, 1983-84, 1984-85, 1985-86 1 Δεύτερη Θέση στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: 1991-92 1 Tρίτη Θέση στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: 1992-93 2 Τέταρτες Θέσεις στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης: 1981-82, 1993-94 2 Πρωτάθληματα Ελλάδας: 1994-95, 1995-96 1 Tρίτη Θέση στο Πρωτάθλημα Ελλάδας: 1996-97 1990 - 1η θέση Πανελλήνιας κατάταξης στο 3Χ3 με συμπαίκτες Δημήτρη Γόντικα και Χρήστο Τριανταφυλλόπουλο 1991 - Συμμετοχή με εθνική ομάδα 3Χ3 σε διεθνές τουρνουά στη Γαλλία με συμπαίκτες Δημήτρη Καζάζη, Γιώργο Σπανό, Γιώργο Λυκούδη 1992 - 1η θέση Πανελλήνιας κατάταξης 3Χ3 με συμπαίκτες Δημήτρη Ανδρεόπουλο, Γιώργο Σπανό 1993 - 1η θέση Πανελλήνιας κατάταξης 3Χ3 με συμπαίκτες Στέλιο και Δημήτρη Καζάζη 1994 - Πρωταθλητής Πανελληνίου πρωταθλήματος 2Χ2 με συμπαίκτη τον Στέλιο Καζάζη και συμμετοχή με την εθνική ομάδα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Μασσαλίας 16η θέση Κατάκτηση του τίτλου KING OF THE BEACH 1995 - Πρωταθλητής Πανελληνίου πρωταθλήματος 2Χ2 με συμπαίκτη τον Στέλιο Καζάζη 1997 - Πρωταθλητής Πανελληνίου πρωταθλήματος 2Χ2 με συμπαίκτη τον Τάκη Μαυράκη 2000 - 3η θέση Πανελληνίου πρωταθλήματος 2Χ2 με συμπαίκτη τον Τάκη Μαυράκη βιογραφικό Profile

Ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης είναι Έλληνας πρώην διεθνής πετοσφαιριστής, νυν προπονητής πετοσφαίρισης και μάνατζερ. Είναι ο αθλητής με τους περισσότερους (25) τίτλους (12 πρωταθλήματα & 7 κύπελλα στη σάλα, 6 πρωταθλήματα και τον τίτλο του King of the Beach στο beach volley. Εχει 365 διεθνείς συμμετοχές και κατέκτησε χάλκινο μετάλλιο στους Πανευρωπαικούς του 1987. Είναι πατέρας 2 παιδιών και πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ. Τα παιδιά του είναι ο Σταύρος και η Λίζα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82

Φορτ Ρος

Μεταξύ 1806 και 1811 ο Νικολάι Ρεζάνοφ, αντιπρόσωπος της Ρωσο-αμερικανικής εταιρείας επισκέφτηκε τον ισπανικό οικισμό Γιερβα-Μπουένα (στο σημερινό Σαν Φρανσίσκο) και συμβούλεψε την ρωσική κυβέρνηση να εκμεταλλευθεί την αδυναμία που επεδείκνυε η ισπανική μοναρχία στις αμερικανικές της αποικίες λόγω της κατοχής της από το Ναπολέοντα και να καταλάβει την βόρεια Άνω Καλιφόρνια. Μετά από τις εξερευνήσεις του Ιβάν Αλεξάντροβιτς Κούσκοφ, ιδρύθηκε από τον ίδιο το Ρωσικό Φρούριο. Εποικήθηκε από Ρώσους, Αλεούτιους και Πολωνούς στρατιώτες μαζί με ιθαγενείς και ντόπιους λευκούς. Ο σκοπός του οχυρού ήταν να λειτουργεί ως κέντρο αναφοράς της αγροτικής του ενδοχώρας που θα εφοδίαζε με τρόφιμα τη ρωσική αποικία της Αλάσκας. Μετά το 1821, όταν η Καλιφόρνια ενσωματώθηκε στο Μεξικό το φρούριο συνέχισε να κατοικείται από υποτελείς της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Η μικρή παραγωγή του και η διακοπή του παραθαλάσσιου διαδρόμου με την Αλάσκα ώθησε την αυτοκρατορία να το πουλήσει στον Μεξικανό πολίτη και γαιοκτήμονα Τζον Σάτερ. Από το 1848 βάσει της συνθήκης Γκουαδαλούπε Ιδάλγο η περιοχή πέρασε στον έλεγχο των Η.Π.Α. Από τα χέρια ενός ιδιώτη πέρασε στην εταιρεία California Historical Landmarks που με τη σύμπραξη της πολιτείας της Καλιφόρνια συντήρησε τις εγκαταστάσεις του οχυρού αν και από το 1970, μετά από μια μεγάλη πυρκαγιά, παραμένει μονάχα ένα αυθεντικό οίκημα. Miguel Mathes, La frontera ruso-mexicana, 1808-1842 México, SRE-AHD, 1990. 299 p. Ιστοσελίδα του οχυρού

Το Φορτ Ρος (ρωσικά: Форт-Росс και αρχικά: Крѣпость Россъ, 'φρούριο Ρος') είναι ένα τέως ρωσικός οικισμός στην δυτική ακτή της Βόρειας Αμερικής στη σημερινή κομητεία Σονόμα στην Καλιφόρνια. Μεταξύ 1812 και 1842 υπήρξε το κέντρο των νοτιότερων ρωσικών οικισμών στην Αμερική. Έχει γίνει αντικείμενο αρχαιολογικής μελέτης και σήμερα προστατεύεται ως ιστορικό μνημείο της Καλιφόρνιας και των Η.Π.Α. ενταγμένο στο ομώνυμο ιστορικό πάρκο. Είναι ορόσημο της ιστορίας του ευρωπαϊκού επεκτατισμού καθώς βρίσκεται στο σημείο τομής της Ρωσικής και της Ισπανικής Αυτοκρατορίας μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα. Οι Η.Π.Α. κατέφτασαν στην περιοχή από τα ανατολικά το 1846.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CF%81%CF%84_%CE%A1%CE%BF%CF%82

Καλλιφώνιο Αχαΐας

Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Γεώργιος Παπανδρέου, Καλαβρυτινή επετηρίς: ήτοι πραγματεία περί της ιστορικής των Καλαβρύτων επαρχίας, Εκδότης Μιχαήλ Ι. Σαλιβέρος, Εν Αθήναις 1906. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Ιστοσελίδα Μoriasnow: Καλλιφώνιο Ε.Ε.Τ.Α.Α., Διοικητικές μεταβολές των Ο.Τ.Α - Διοικητικές μεταβολές Καλλιφωνίου Αχαΐας

Το Καλλιφώνιο είναι ορεινό χωριό της πρώην επαρχίας Καλαβρύτων του Νομού Αχαΐας που αποτελεί σήμερα Τοπική Κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Καλαβρύτων του «Καλλικρατικού» Δήμου Καλαβρύτων. Προ της εφαρμογής της διοικητικής μεταρρύθμισης «Καποδίστριας» αποτελούσε την Κοινότητα Καλλιφωνίου ενώ στη συνέχεια αποτέλεσε Δημοτικό διαμέρισμα του «Καποδιστριακού» Δήμου Καλαβρύτων. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 872 μέτρων νοτιοδυτικά των Καλαβρύτων και σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από αυτά. Ο πληθυσμός του σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 61 κάτοικοι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%86%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82

Ρωμανός Ιωαννίνων

Ο Ρωμανός βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές των ορέων Σουλίου, δυτικά του Αχέροντα ποταμού. Απέχει 53 χλμ ΝΔ. από την πόλη των Ιωαννίνων και 50 χλμ. ΒΔ. από την Άρτα. Αξιοθέατα της περιοχής είναι: στη τοποθεσία "Ρόγκι" έχουν βρεθεί αρχαίοι τάφοι που έχουν κηρυχθεί αρχαιολογικός χώρος (ΥΑ 15794/19-12-1961 - ΦΕΚ 35/Β/2-2-1962) στη τοποθεσία "Λυκούρσι" υπάρχουν τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου (ΥΑ 15904/24-11-1962 - ΦΕΚ 473/Β/17-12-1962) κηρυχθεί αρχαιολογικός χώρος προς τα βόρεια του χωριού υπάρχει η ιερά μονή Μεταμόρφωσης του Σωτήρα η οποία ιδρύθηκε το 1113 από τον Ηγούμενο Ιωάσαφ. Καταστράφηκε πολλές φορές με τελευταία το 1611. Μετά από αυτή την καταστροφή ο ηγούμενος Παρθένιος ο Α' από την Μουκοβίνα, το 1866, την ανακαίνισε και την έκανε (από το 1890 έως 1926) κέντρο δραστηριοτήτων όπως: συντήρηση σχολείων, συσσίτιο για φτωχούς, φιλοξενία διδασκάλων, κ.λ.π. Πανηγυρίζει 6 ΑυγούστουΤο χωριό συγκαταλέγεται μεταξύ των 27 χωριών της "Λάκκας Σουλίου" ή "Λακκοχώρια" και ειδικότερα στα 14 της "Λάκκας Μπότσαρη", έτσι όπως αυτά ονομάστηκαν την περίοδο της τουρκοκρατίας προς τιμή του ήρωα του 1821, Μάρκου Μπότσαρη, ο οποίος καταγόταν και έζησε στην περιοχή για ένα διάστημα. Παλαιολιθικά ευρήματα, ίχνη προϊστορικών εγκαταστάσεων και σημάδια ενός αρχαίου οικισμού, δείχνουν ότι το χωριό στους πρόποδες των βουνών του Σουλίου και πάνω από τον Αχέροντα, κατοικούνταν από τα βάθη των αιώνων. Σώζονται ακόμη αρχαίοι τάφοι αλλά και ένα νεκρομαντείο. Ένα μονοπάτι στα κακοτράχαλα βουνά, οδηγεί στο Σούλι. Είναι ο δρόμος της ιστορίας. Ο παραδοσιακός νερόμυλος και η οικία Ναστούλη, αποτελούν δύο ακόμη ξεχωριστά σημεία της παράδοσης και της ιστορίας. Το 1113 μ. Χ. χτίστηκε η Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και ανακαινίστηκε επτά αιώνες αργότερα. Περιμετρικά αναπτύσσεται το ηγουμενείο, τα κελιά της και οι αποθήκες όπου συγκεντρώνονταν όλη η παραγωγή από το μετόχι. Αργότερα η Μονή τοιχογραφήθηκε και συμπληρώθηκε με ένα εντυπωσιακό ξυλόγλυπτο τέμπλο. Το 1796 ιδρύθηκε ο Ιερός Ναός Γενέσιου της Θεοτόκου. Ως κοινότητα αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά, μετά την απελευθέρωση, το 1919 με το ΦΕΚ 184Α-19/08/1919. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης αποτελεί τη τοπική κοινότητα Ρωμανού που ανήκει στη δημοτική ενότητα Λάκκας Σουλίου του Δήμου Δωδώνης και σύμφωνα με την απογραφή 2011 έχει πληθυσμό 403 κατοίκους. Φωτογραφίες του χωριού από τον ιστότοπο http://www.neolaiaromanou.gr Ρωμανο - Λάκκα από το https://www.youtube.com

Για οικισμούς στην Ελλάδα με το ίδιο όνομα δείτε το λήμμα: Ρωμανός Ο Ρωμανός (γνωστός και ως το Ρωμανό) είναι ορεινό χωριό με 403 κατοίκους του νομού Ιωαννίνων στην Ήπειρο σε υψόμετρο 500 μέτρων. Ανήκει στην Δημοτική Ενότητα Λάκκας Σουλίου

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD

Ιάκωβος Μόσκος

Ο Ιάκωβος Μόσκος γεννήθηκε στην Αστυπάλαια και ήταν έντονα ενεργός ζωγράφος στις αρχές του 18ου αιώνα (1700-1725), κατόπιν ταξίδευσε στο Όρος Σινά και έγινε μοναχός. Δεν υπάρχουν έγγραφα τα οποία να πιστοποιούν την συγγένεια του με τους άλλους τρεις κορυφαίους ζωγράφους με τους οποίους είχε το ίδιο επώνυμο, ήταν εξαιρετικά διαδεδομένο στην Κρητική Σχολή. Ο πίνακας του με θέα το Όρος Σινά και με σκηνές από την μοναστική ζωή ήταν το κορυφαίο ιστορικό κειμήλιο τόσο σε όλη την θρησκευτική κοινότητα του Όρους όσο και της Μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά. Οι διαστάσεις του ήταν 28.7 Χ 39.1 Χ 1.9 εκατοστά με την επιγραφή "ΘΕΟΒΑΔΙCΤΟΝ ΟΡΩC CΗΝΑ". Collins, Kristen M. (2006). Holy Image, Hallowed Ground: Icons from Sinai. Los Angeles: California: J. Paul Getty Museum. Hatzidakis, Manolis; Drakopoulou, Evgenia (1997). Έλληνες Ζωγράφοι μετά την Άλωση (1450-1830). Τόμος 2: Καβαλλάρος - Ψαθόπουλος [Greek Painters after the Fall of Constantinople (1450-1830). Τομ. 2: Kavallaros - Psathopoulos]. Athens: Center for Modern Greek Studies, National Research Foundation.

Ο Ιάκωβος Μόσκος ή Ιάκωβος Μόσχος (Αστυπάλαια, περί το 1680 - Όρος Σινά, Αίγυπτος, δεκαετία 1730) ήταν Έλληνας ζωγράφος. Το ίδιο επώνυμο είχαν άλλοι τρεις κορυφαίοι ζωγράφοι της εποχής του ο Ιωάννης Μόσχος, ο Ηλίας Μόσκος and Λέος Μόσχος. Τα έργα του σχετίζονται με την Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης Όρους Σινά, ζωγράφιζε στην τυπική "Ελληνική μανιέρα", ήταν ενεργός τόσο την εποχή του Ροκοκό όσο και του Μπαρόκ στην Ελληνική τέχνη. Ο Ιωάννης Κορνάρος εξέθεσε τα έργα του, σχεδίαζε το ιερό Όρος Σινά με την τοποθεσία όπου ο Μωυσής πήρε τις 10 εντολές από τον Θεό. Έχουν διασωθεί 8 από τα έργα του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82

NGC 3227

Ο NGC 3227 έχει πυρήνα Σίφερτ, δηλαδή ένα τύπο ενεργού γαλαξιακού πυρήνα (Active Galactic Nucleus, AGN). στον οποίο συνήθως υπάρχουν υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες. Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους AGN, ο πυρήνας του NGC 3227 είναι πηγή μεταβλητής ακτινοβολίας ακτίνων Χ. Η μεταβλητότητα παρατηρείται σε χρονικά διαστήματα που κυμαίνονται από μερικές ώρες μέχρι μερικούς μήνες και μπορεί να οφείλεται σε διακυμάνσεις στην πυκνότητα ή τον ιονισμό των αεριών και της σκόνης που βρίσκονται κοντά στον AGN και απορροφούν τις ακτίνες Χ. Σημαντικές ποσότητες αερίων που απορροφούν την ακτινοβολία ενδέχεται να βρίσκονται σε απόσταση 0,4 παρσέκ (1,3 έτη φωτός) από τον πυρήνα. Άλλες μετρήσεις δείχνουν πως μέρος της απορρόφησης οφείλεται σε αέρια που απέχουν 10-100 ημέρες φωτός από τον AGN.Ο γαλαξίας ήταν αντικείμενο μελέτης του προγράμματος MAGNUM (Multicolor Active Galactic Nuclei Monitoring). Δεδομένα για το NGC 3227 στα NGC/IC Database (Αγγλικά), SIMBAD (Αγγλικά), NASA Extragalactic Database (Αγγλικά), SEDS (Αγγλικά) και VizieR Service (Αγγλικά) Εικόνες του NGC 3227 στο Aladin (Αγγλικά) και στο SkyView (Αγγλικά) Catalogue of Double and Multiple Galaxies, Erik Holmberg, 1937 A catalogue of dwarf galaxy candidates around interacting galaxies, Astron. Astrophys., Suppl. Ser., 129, 455-462 (1998) - May(I) 1998, Deeg, H.J. et al. Long-term variability of the optical emission lines in the nuclear spectrum of the Seyfert galaxy NGC 3227, Active Galaxies Newsletter, No 98, Pronik I., Metik L., May 2005 Reverberation Measurements of the Inner Radius of the Dust Torus in Nearby Seyfert 1 Galaxies, M. Suganuma et al., Astrophysics Journal, vol 639, March 2006

Ο NGC 3227 είναι σπειροειδής γαλαξίας ο οποίος βρίσκεται στον αστερισμό Λέων και αλληλεπιδρά με το νάνο ελλειπτικό γαλαξία NGC 3226. Είναι ένα από τα παραδείγματα αλληλεπιδρόντων γαλαξιών που αναφέρονται στον Άτλαντα των περίεργων γαλαξιών.Τον ανακάλυψε ο αστρονόμος Ουίλιαμ Χέρσελ (Frederick William Herschel) στις 15 Φεβρουαρίου 1784, ο οποίος μάλιστα τον περιέγραψε ως "διπλό νεφέλωμα". Μαζί με τον συνοδό γαλαξία νάνο καταγράφτηκαν ως Holm 187 και Arp 94.

https://el.wikipedia.org/wiki/NGC_3227

Lifebit Biotech

Η Lifebit ιδρύθηκε στις 18 Απριλίου 2017 από τη Μαρία Χάτζου Dunford και τον Pablo Prieto Barja, συνδημιουργούς του Nextflow, ενός λογισμικού διαχείρισης ροών εργασίας που επιτρέπει επιστημονικές ροές εργασίας, οι οποίες χρησιμοποιούνται κυρίως στον τομέα της βιοπληροφορικής.Τον Ιανουάριο του 2018, η Lifebit άντλησε 3 εκατομμύρια δολάρια στο πρώτο επίσημο στάδιο χρηματοδότησης με επικεφαλής την Pentech και την Connect Ventures. Η Lifebit προήλθε από το TechStars.Τον Μάιο του 2020, η Lifebit ανακοίνωσε χρηματοδότηση ύψους 7,5 εκατομμυρίων δολαρίων που προέκυψε σε πρώτο γύρο χρηματοδότηση, γνωστος και ως funding series A, με επικεφαλής τους Idinvest Partners, Pentech Ventures LLP, Beacon Capital και Connect Ventures.Τον Ιούνιο του 2020, η Lifebit συνεργάστηκε με την Genomics England για την δημιουργία μιας πλατφόρμας γονιδιωματικής έρευνας νέας γενιάς, που προορίζεται να διαδραματίσει βασικό ρόλο στην ερευνητική αντιμετώπιση του Ηνωμένου Βασιλείου στον COVID-19.Τον Σεπτέμβριο του 2021, η Lifebit άντλησε 60 εκατομμύρια δολάρια στο γύρο χρηματοδότησης της σειράς Β, funding series B, με επικεφαλής την εταιρεία επιχειρηματικών κεφαλαίων Tiger Global Management.Στις 3 Ιανουαρίου 2022, η Boehringer ανακοίνωσε τη συνεργασία της με τη Lifebit για τη δημιουργία μιας κλιμακούμενης πλατφόρμας δεδομένων, αναλύσεων και υποδομών στο τεχνολογικό περιβάλλον της.Στις 28 Απριλίου 2022, η Lifebit ανακοίνωσε τη συνεργασία της με το Εθνικό Κέντρο Γονιδιώματος της Δανίας (DNGC) για την ανάπτυξη ενος ομοσπονδιακου ασφαλές ερευνητικού περιβάλλοντος TRE (Trusted Research Environment) εντός του υπερ-υπολογιστικού κέντρου του DNGC.Το 2022, η Lifebit προσχώρησε σε μια κοινοπραξία που χρηματοδοτείται από το Ηνωμένο Βασίλειο για έρευνα και καινοτομία με εταίρους το Εθνικό Ινστιτούτο Έρευνας για την Υγεία και τη Φροντίδα (NIHR), το Κέντρο Βιοϊατρικής Έρευνας του Cambridge (BRC), το Ανατολικό Ακαδημαϊκό Επιστημονικό Δίκτυο Υγείας, το Cambridge University Health Partners και την Genomics England.Στις 28 Σεπτεμβρίου 2022, η κοινοπραξία γνωστοποίησε ότι πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο επίδειξη ομοσπονδιοποίησης γονιδιωματικών δεδομένων μεταξύ των ασφαλών ερευνητικών περιβαλλόντων του NIHR BRC και της Genomics England.Το 2023, η Lifebit σύναψε τριετή συνεργασία με την PlumCare RWE για την υποστήριξη του εθνικού προγράμματος γονιδιωματικής αλληλούχισης νεογνών της Ελλάδας, BeginNGS.

Η Lifebit Biotech (κοινώς γνωστή ως Lifebit) είναι μια εταιρεία PaaS (Platform as a Service) λογισμικού ιατρικής ακριβείας με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, η οποία που κατασκευάζει πλατφόρμες δεδομένων για χρήση από οργανισμούς με ευαίσθητα σύνολα γονιδιωματικών και βιοϊατρικών δεδομένων.

https://el.wikipedia.org/wiki/Lifebit_Biotech

Μαρί φον Έμπνερ-Έσενμπαχ

Γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1830 στο κάστρο της Καθολικής οικογένειας ευγενών Ντουμπσκί στο Ζντισλάβιτσε της σημερινής Τσεχίας. Ήταν η κόρη του βαρόνου Φραντς Ντουμπσκί και της συζύγου του Μαρίας, η οποία προερχόταν από το προτεσταντικό Βασίλειο της Σαξωνίας. Η Μαρί έχασε τη μητέρα της σε πρώιμη βρεφική ηλικία, ωστόσο έλαβε επιμελημένη μόρφωση από δύο μητριές.Το 1848 παντρεύτηκε τον ξάδελφό της, αυστριακό στρατιωτικό, Μόριτς φον Έμπνερ-Έσενμπαχ. Το ζευγάρι διέμεινε αρχικά στη Βιέννη και έπειτα στο Λούκα (Klosterbruck), κοντά στο σημερινό Ζνόιμο. Μετά το 1860, αφού ο σύζυγός της ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του υπηρεσία, επέστρεψαν στη Βιέννη. Ο γάμος τους δεν απέφερε παιδιά. Η Μαρί αφιερώσε τον εαυτό της στο συγγραφικό έργο. Στην προσπάθεια της, έλαβε βοήθεια και ενθάρρυνση από τον Φραντς Γκριλπάρζερ και τον Φρίντριχ Χαλμ. Το πρώτο της έργο που δημοσιεύθηκε ήταν το δράμα «Η Μαρία Στιούαρτ στην Σκωτία», το οποίο ο Έντουαρντ Ντέβριεντ ανέβασε στο θέατρο της Καρλσρούης, το 1860. Έπειτα, ακολούθησε μια τραγωδία σε πέντε πράξεις, η «Μαρί Ρολάν», και πολλά μονόπρακτα δράματα: «Ντόκτορ Ρίτερ», «Οι Βιολέτες» και «Ο απαρηγόρητος».Μετά από αυτές τις περιορισμένες επιτυχίες στον τομέα του θεάτρου, η Μαρί φον Έμπνερ-Έσενμπαχ στράφηκε στην πεζογραφία. Τα σημαντικότερα έργα της ήταν τα εξής: «Η Πριγκίπισσα του Μπανάλιεν» (1872), «Μποζένα» (1876), «Ντας Γκεμάιντεκιντ» (1887), «Λότι, ο Ωρολογοποιός» (1883), «Δύο Κοντέσες» (1885), «Αδιάλλακτος» (1890), «Άπιστος» (1893), «Νέες Ιστορίες» (1881), «Αφορισμοί» (1880) και «Παραβολές, παραμύθια και ποιήματα» (1892). Το κομψό ύφος της Μαρί φον Έμπνερ-Έσενμπαχ, το διεισδυτικό πνεύμα της και η αριστοτεχνική απεικόνιση των χαρακτήρων, της έδωσαν μια εξέχουσα θέση μεταξύ των γερμανόφωνων συγγραφέων της εποχής της. Με την ευκαιρία των εβδομηκοστών γενεθλίων της, το Πανεπιστήμιο της Βιέννης της απένειμε, τιμής ένεκεν, τον τίτλο της διδάκτορος της φιλοσοφίας. Μια έκδοση «Εκλεκτών Έργων» της Μαρί φον Έμπνερ-Έσενμπαχ άρχισε να εκδίδεται το 1893.Απεβίωσε στις 12 Μαρτίου 1916, σε ηλικία 85 ετών, στη Βιέννη.

Η βαρόνη Μαρί φον Έμπνερ-Έσενμπαχ (γερμανικά: Marie Freifrau von Ebner-Eschenbach) ήταν μια Αυστριακή συγγραφέας, γνωστή για τα εξαιρετικά ψυχολογικά της μυθιστορήματα. Θεωρείται, μαζί με τον Φέρντιναντ φον Σάαρ, ως μία από τις σημαντικότερες γερμανόφωνες συγγραφικές μορφές του τελευταίου τμήματος του 19ου αιώνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%88%CE%BC%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%81-%CE%88%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%87

Μουσείο Τέχνης του Ντάλας

Το μουσείο ιδρύθηκε το 1903 με τη δημιουργία του Συνδέσμου Τέχνης του Ντάλας (Dallas Art Association). Ο σύνδεσμος συνέλεξε πίνακες και τους εξέθεσε στην Δημόσια Βιβλιοθήκη (Dallas Public Library). Ο καλλιτέχνης από το Τέξας Φράνκ Ροχ (Frank Reaugh) είχε την ιδέα να εκθέσει τα έργα τέχνης στην νέα βιβλιοθήκη. Της άρεσε αφτή η ιδέα της Μάι Ντίκσον Έξαλ (May Dickson Exall), της πρώτης Προέδρου της Δημόσιας Βιβλιοθήκης του Ντάλας. Η κ. Έξαλ δήλωσε: «Έχω σκοπό να προσφέρω εκθέματα και διάλεξεις που προάγουν τις τέχνες και την εκπαίδευση, να σχηματίσω μόνιμη συλλογή, να προάγω το έργο των τοπικών καλλιτεχνών, να ζητήσω έρεισμα για τις τέχνες από το κοινό και τις επιχειρήσεις, και να τιμήσω τους πολίτες που υποστηρίζουν τις τέχνες». Οι συλλογές αυξήθηκαν γρήγορα και το μουσείο μεταφέρθηκε σε νέα μονάδα αρ ντεκό στο Φερ Παρκ το 1936, με την ευκαιρία της Εκατοστής Έκθεσης του Τέξας. Αυτή η νέα μονάδα σχεδιάστηκε από κοινοπραξία των αρχιτεκτόνων από το Ντάλας σε συνεννόηση με τον Πωλ Κρετ (Paul Cret) της Φιλαδέλφειας. Ακόμα είναι δυνατό να δείτε αυτό το κτίριο. Το 1943 ο Τσέρι Μπεϊγουότερς (Jerry Bywaters) έγινε ο διευθυντής του μουσείου. Για είκοσι ένα χρόνια υπηρέτησε την κοινότητα του Ντάλας και έδωσε την αίσθηση της ενότητας στο μουσείο. . Υπό την ηγεσία του Μπεϊγουότερς το μουσείο απέκτησε ιμπρεσιονιστικά, αφηρημένα και σύγχρονα αριστουργήματα και ανέπτυξε την ταυτότητά του ως πολιτιστικό μνημείο. Το 1963 το Μουσείο Τέχνης συγχωνεύθηκε με το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Dallas Museum of Contemporary Art), του οποίου διευθυντής για τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια ήταν ο Ντάγκλας Μακέιγκι (Douglas MacAgy). Το 1964 ο Μέριλ Ρούπελ (Merrill Rueppel) έγινε διευθυντής των συγχωνευμένων μουσείων. Οι συλλογές των δύο μουσείων, οι οποίες περιελάμβαναν έργα τέχνης από τους Πωλ Γκωγκέν, Πιέ Μοντριάν και Φράνσις Μπέηκον, βρίσκονταν μέσα σε μία εγκατάσταση. Το 1965 το μουσείο πραγματοποίησε δύο εκθέσεις: η πρώτη ήταν Η τέχνη του Πιέ Μοντριάν και το δεύτερο Γλυπτική: εικοστού αιώνα.Η συλλογή του μουσείου συνέχισε να αυξάνεται και από τα τέλη του 1970 κατέστη σαφές ότι η μεγαλύτερη μονάδα ήταν αναγκαία. Υπό τη διεύθυνση του Χάρι Πάρκερ (Harry Parker), το μουσείο ήταν σε θέση να επεκτείνει το χώρο του στο βόρειο άκρο του εμπορικού κέντρου της πόλης (τώρα έχει οριστεί η "περιοχή τεχνών" του Ντάλας, ή Dallas Arts District). Η νέα μονάδα, η οποία σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Έντουαρντ Λάρραμπι Βαρνς (Edward Larrabee Barnes), και η οικοδόμησή του στοίχισε 54 εκατομμύρια δολάρια. Χρηματοδοτήθηκε από έκδοση ομολόγων της πόλης το 1979, μαζί με ιδιωτικές δωρεές. Το σύνθημα για το έργο «Μια μεγάλη πόλη αξίζει ένα μεγάλο μουσείο.» Το νέο κτίριο άνοιξε τον Ιανουάριο του 1984. Οι συλλογές του μουσείου περιλαμβάνουν περισσότερα από 24.000 έργα τέχνης από όλο τον κόσμο, από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη εποχή. Αυτές νοούνται ως γιορτή της ανθρώπινης δύναμης της δημιουργίας.. Η συλλογή της αρχαίας τέχνης της Μεσoγείου στο Μουσείο Τέχνης του Ντάλας περιλαμβάνει αντικείμενα από τις Κυκλάδες, την Αίγυπτο, Ελλάδα, Ρώμη, Ετρουρία και την Απουλία. Ένα παράδειγμα διάσημου έργου τέχνης από την Αίγυπτο στο μουσείο είναι ζωγραφισμένο ανάγλυφο από ασβεστόλιθο της πομπής των κομιστών προσφορά από τον τάφο το Νη-Ανκ-Νέσουτ (Ny-Ank-Nesut), 2575-2134 π.Χ.. Η πιο εκτεταμένη συλλογή ελληνικών έργων τέχνης περιλαμβάνει μάρμαρο ενός άνδρα από ένα επιτύμβιο ανάγλυφο (300 π.Χ.), χάλκινα γλυπτά, διακοσμητικά αντικείμενα, καθώς και χρυσά κοσμήματα. Τις τέχνες της αρχαίας Ρώμης περιλαμβάνονται εικόνα μιας γυναίκας από το δεύτερο αιώνα μ.Χ. και μαρμάρινη σαρκοφάγος σκαλισμένη σε έντονο ανάγλυφο με παράσταση μάχης, γ. 190 μ.Χ..Οι συλλογές της νότιας Ασίας φάσμα τέχνης από βουδιστική τέχνη από το 2ο έως τον 4ο αιώνα μ.Χ. με τις τέχνες της αυτοκρατορίας Mughal στην Ινδία από τον 15ο έως τον 19ο αιώνα. Τα κυριότερα σημεία περιλαμβάνουν χάλκινο Τσίβα Ναταράζα (Shiva Nataraja) του 12ου αιώνα και ένα γλυπτό από ψαμμίτη του θεού Βιτσνού (Vishnu) του 10ου αιώνα. Οι τέχνες του Θιβέτ, του Νεπάλ, της Ταϊλάνδης και εκπροσωπούνται επίσης στις συλλογές του μουσείου.Η συλλογή της ευρωπαϊκής τέχνης ξεκινά τον 16ο αιώνα και επεκτείνεται στην σύγχρονη εποχή. Τα περισσότερα από τα έργα της συλλογής είναι τα Γαλλικά έργα ζωγραφικής, είτε δημιουργημένα στη Γαλλία ή από Γάλλους καλλιτέχνες. Οι πιο διάσημοι καλλιτέχνες σε αυτή την κατηγορία είναι οι: Ζαν-Μπατίστ Μαρί-Πιέρ (Jean-Baptiste Marie Pierre), Κλωντ-Ζοζέφ Βερνέ (Claude-Joseph Vernet) και Ζακ-Λουί Νταβίντ. Το δάνειο της συλλογής του Μάικαελ Λ. Ρόζενμπεργκ (Michael L. Rosenberg) προσδίδει βάθος στα έργα της συλλογής του μουσείου του 18ου αιώνα. Το μουσείο διαθέτει επίσης σημαντική συλλογή έργων τέχνης του 19ου και του 20ού αιώνα. Διάσημοι καλλιτέχνες σε αυτή την κατηγορία είναι ο Γκουστάβ Κουρμπέ, Κλοντ Μονέ, Πωλ Γκωγκέν, και Πιέ Μοντριάν.Η συλλογή των Ουένδι και Έμερι Ρίβς(Wendy and Emery Reves). Το 1985, Μουσείο Τέχνης του Ντάλας έλαβε ανεκτίμητο δώρο από την Γουέντι Ριβς προς τιμήν του πρώην συζύγου της, Έμερι Ριβς. Η συλλογή στεγάζεται σε μια επιμελημένη αίθουσα 15.000 τετραγωνικών ποδιών (1.400 m2) στο σπίτι του ζευγαριού, το Βιλά Λα Ποζά (Villa La Pausa), στη Γαλλία, όπου τα έργα είχαν αρχικά εμφανιστεί. Αυτή η βίλα δημιουργήθηκε αρχικά από την Γκαμπριέλ Κοκό Σανέλ το 1927 και τμήματα από την αυθεντική επίπλωση του διατηρείται στο πλαίσιό του. Η συλλογή των Έμερι Ρίβς έχει περισσότερα από 1.400 έργα ζωγραφικής, γλυπτά και έργα σε χαρτί από γνωστούς καλλιτέχνες όπως: Πωλ Σεζάν, Κλοντ Μονέ και Βίνσεντ βαν Γκογκ. Τα έργα ζωγραφικής είναι γνωστά για τα όμορφα πλαίσιά τους. Η συλλογή αυτή περιλαμβάνει επίσης τις διακοσμητικές τέχνες, όπως η κινεζική πορσελάνη, Ευρωπαϊκά έπιπλα, χαλιά, έργα μεταλλοτεχνίας, Ευρωπαϊκό γυαλί, και σπάνια βιβλία. Τεκμήρια του Ουίνστων Τσώρτσιλ, ο οποίος ήταν καλός φίλος του Έμερι Ριβς, περιλαμβάνεται επίσης στο τμήμα αυτό του μουσείου.Αντικείμενα της Αφρικής συλλογής προέρχονται από τη Δυτική Αφρική και Κεντρική Αφρική. Τα αντικείμενα που χρονολογούνται από τον 16ο έως τον 20ο αιώνα, αν και τα πρώτα αντικείμενο είναι η προτομή από τερακότα Nok από τη Νιγηρία, που χρονολογείται από κάπου μεταξύ 200 π.Χ. έως το 200 μ.Χ.. Ορισμένα έργα της συλλογής δημιουργήθηκαν ως σύμβολα της ηγεσίας και του καθεστώτος, ενώ άλλα εκφράζουν έννοιες που σχετίζονται με τον κύκλο της ζωής. Τα σημαντικότερα σημεία της συλλογής περιλαμβάνουν μια πλάκα από κράμα χαλκού Μπενίν πάνω από το ξύλο που απεικονίζει πολεμιστή.Η συλλογή των αρχαίων αμερικανικής τέχνης καλύπτει περισσότερο από τρεις χιλιετίες, δείτε τα γλυπτά, χαρακτικά, κεραμικά και χρυσά αντικείμενα. Μεταξύ των άλλων τονίζει τα χρυσά αντικείμενα από τον Παναμά, την Κολομβία και το Περού και ο επικεφαλής του θεού Τλάλοκ (Μεξικό, 14ος-16ος αιώνας).Η αμερικανική συλλογή έργων τέχνης περιλαμβάνει έργα ζωγραφικής, γλυπτά και έργα σε χαρτί από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, το Μεξικό και τον Καναδά από την αποικιακή περίοδο στο Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο. Διάσημοι καλλιτέχνες της συλλογής είναι, μεταξύ άλλων, οι Τσάιλντ Χάσαμ (Childe Hassam), Έντουαρντ Χόπερ (Edward Hopper), Άντριου Ουάιεθ (Andrew Wyeth), Τζώρτζια Ο' Κήφι (Georgia O'Keeffe) και Τζέραλντ Μέρφι (Gerald Murphy). Ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της συλλογής είναι Τα Παγόβουνα (1861) από τον Φρέντερικ Έντουϊν Τσέρτς (Frederic Edwin Church). Αυτή η ζωγραφική από καιρό αναφέρεται ως χαμένο αριστούργημα. Το έργο δωρήθηκε στο μουσείο το 1979 από τις Νόρμα και Λαμάρ Χαντ (Norma and Lamar Hunt). Το Μουσείο Τέχνης του Ντάλας διαθέτει επίσης μια από τις πιο εμπεριστατωμένες συλλογές τέχνης στο Τέξας. Αυτό οφείλεται κατά μέγα μέρος στoν Τζέρι Μπαϊγουότερς (Jerry Bywaters), διευθυντή του μουσείου από το 1943 έως το 1964, ο οποίος ήταν επίσης ένας από τους Εννέα του Ντάλας (Dallas Nine), σημαίνουσα ομάδα καλλιτεχνών του Τέξας. Εκτός από έργα ζωγραφικής από τον Μπαϊγουότερς, η DMA έχει σπουδαία έργα του Ρόμπερτ Τζένκινς Όντερντονκ (Robert Jenkins Onderdonk), Τζούλιαν Όντερντονκ (Julian Onderdonk), Αλεξάντρ Χογκ (Alexandre Hogue), Ντέιβιντ Μπέιτς (David Bates), Ντόροθι Ώστεν (Dorothy Austin), Μάικλ Όουεν (Michael Owen), και Όλιν Χέρμαν Τράβις (Olin Herman Travis).Κάθε σημαντική καλλιτεχνική τάση από το 1945 εκπροσωπείται στο Μουσείο Τέχνης του Ντάλας χάρη τεράστια συλλογή της σύγχρονης τέχνης, από τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό και Οπ Αρτ (Op Art), και από το μινιμαλισμό, και εννοιολογική τέχνη στην τέχνη εγκατάσταση, συναρμολόγηση, και "βίντεο αρτ" (video art). Σύγχρονοι καλλιτέχνες των οποίων η φήμη είναι εδραιωμένη περιλαμβάνουν τους Τζάκσον Πόλοκ, Μαρκ Ρόθκο, Φραντς Κλάιν (Franz Kline), Τζάσπερ Τζονς (Jasper Johns), Ρώμπερτ Ράουσενμπεργ (Robert Rauschenberg), Μπρους Νάουμαν (Bruce Nauman) και Ρόμπερτ Σμίθσον (Robert Smithson). Μεταξύ των φωτογράφων που εκπροσωπούνται στο συλλογής είναι η Σίντι Σέρμαν (Cindy Sherman), Νικ Νικόσια (Nic Nicosia), Τόμας Στρούθ (Thomas Struth) και Λιν Ντέιβις (Lynn Davis). Όταν η τρέχουσα εγκατάσταση του Μουσείου άνοιξε στη δεκαετία του 1980, αρκετοί καλλιτέχνες εργάστηκαν για να δημιουργήσουν στη συγκεκριμένη τοποθεσία έργα ειδικά για το Μουσείο Τέχνης του Ντάλας: Έλσουερθ Κέλι (Ellsworth Kelly), Σολ Λιούιτ (Sol Lewitt), Ρίτσαρντ Φλάισνερ (Richard Fleischner) και οι Κλάες Όλντενμπεργκ (Claes Oldenburg) με τον Κόοστγε φαν Μπρύγκεν (Coosje van Bruggen). Τα τελευταία χρόνια, το μουσείο έχει δείξει έντονο ενδιαφέρον για τη συλλογή των εργασιών της σύγχρονης γερμανικής καλλιτεχνών, όπως ο Τζέραρντ Ρίχτερ (Gerhard Richter), Σίγκμαρ Πολκε (Sigmar Polke) και Άνσελμ Κίφερ (Anselm Kiefer). Το 2008, το Μουσείο Τέχνης του Ντάλας έκανε την πρεμιέρα του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης Συνδέσεις (επίσης γνωστή ως C3), 12.000 τετραγωνικών ποδιών (1.100 m2), διευκόλυνση για τις διαδραστικές εμπειρίες μάθησης. Το κέντρο παρουσιάζει παρουσιάζονται εκθέσεις με τις συλλογές και καλλιτέχνες του Μουσείου »και των εταίρων της κοινότητας», απαντήσεις σε αυτά. Χώροι περιλαμβάνουν την Αρτ Στούντιο (Art Studio), Τεκ Λαμπ (Tech Lab), Θέατρο (Theataer), και Φωλιά του Arturo (Arturo’s Nest). Το Μουσείο Τέχνης του Ντάλας φιλοξενεί επίσης πολλά προγράμματα κοινότητα ξεπερνά τη διάρκεια του έτους, συμπεριλαμβανομένων: Αργά τις νύχτες (Late Nights): μία φορά το μήνα το μουσείο είναι ανοιχτό μέχρι τα μεσάνυχτα με συναυλίες, παραστάσεις, αναγνώσεις, προβολές ταινιών, εκδρομές και τα προγράμματα της οικογένειας.Ζωντανές Τέχνες & Γράμματα (Arts & Letters Live): η σειρά διαλέξεων που χαρακτηρίζει φήμης συγγραφείς, ηθοποιούς, εικονογράφους, και μουσικούς.Τζαζ κάτω από τα αστέρια (Jazz Under the Stars): δημοφιλές δωρεάν υπαίθριο σειρά συναυλία τζαζ στο γκαζόν του μουσείου.Πέμπτη Βράδυ Ζωντανά (Thursday Night Live): κάθε Πέμπτη βράδυ, υπάρχουν ζωντανή τζαζ συναυλίες, φαγητό και ποτό στην καφετέρια, και συναντά τον καλλιτέχνη στο Κέντρο Δημιουργικής σύνδεσηςς. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Dallas Museum of Art στο Wikimedia Commons

Το Μουσείο Τέχνης του Ντάλας (Dallas Museum of Art ή DMA) είναι ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα μουσεία στο Τέξας. Βρίσκεται στο κέντρο του Ντάλας, κοντά στο Woodall Rogers Freeway και μεταξύ των οδών St. Paul και Harwood. Το 1984 το μουσείο μετακινήθηκε στον Τομέα των Τεχνών (Arts District) από το Φερ Παρκ (Fair Park). Ο Έντουαρντ Λάρραμπι Μπαρνς (Edward Larrabee Barnes), που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτόνων (American Institute of Architects) το 2007, σχεδίασε το νέο κτίριο.Η συλλογή του Μουσείου Τέχνης του Ντάλας διαθέτει πάνω από 24.000 έργα τέχνης, που χρονολογούνται από την προϊστορική μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Το μουσείο είναι πασίγνωστο για τα δυναμικά του εκθέματα και τα βραβευμένα εκπαιδευτικά προγράμματα. Η Βιβλιοθήκη των Μίλντρεντ Ρ. και Φρέντερικ Μ. Μάιερ (Mildred R. and Frederick M. Mayer Library) διαθέτει πάνω από 50.000 τόμους στο ευρύ κοινό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%A4%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82

Ριζό Θεσπρωτίας

Ο οικισμός έφερε αρχικά την ονομασία Αράχωβα, η οποία προέρχεται από τη σλαβική λέξη rahova που μεταφράζεται ως καρυδότοπος. To 1958, το χωριό μετονομάστηκε από την κρατική Επιτροπή Τοπωνυμίων, σε Ριζό ένεκα της σλαβικής προέλευσης της προηγούμενης ονομασίας. Στις 4 Δεκεμβρίου του 2013, έπειτα από αίτημα των κατοίκων, το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Φιλιατών αποφάσισε ομόφωνα, για ιστορικούς και συναισθηματικούς λόγους, την επαναφορά της αρχικής ονομασίας του οικισμού, εξουσιοδοτώντας παράλληλα τον δήμαρχο για τις περαιτέρω διαδικασίες. Σε μια απόκρημνη ράχη κοντά στο σημερινό χωριό, στην κοιλάδα του ρέματος της Δάφνης, διατηρούνται τα ερείπια μιας μικρής κώμης με ακρόπολη των ελληνιστικών και πιθανώς των ρωμαϊκών χρόνων. Η κώμη έλεγχε τη φυσική διάβαση που οδηγούσε σε μια άλλη αρχαία κώμη, η οποία βρισκόταν κοντά στο χωριό Κεραμίτσα.Οι πρώτες μαρτυρίες για την ύπαρξη του οικισμού χρονολογούνται το 1431 και προέρχονται από το βιβλίο προσκομιδών της ιεράς μονής Σωσίνου που αναφέρει το χωριό ως Αράχωβα καθώς και από οθωμανικά φορολογικά κατάστιχα που αναφέρουν την ονομασία Ράχοβα. Το χωριό μέχρι το τέλος της οθωμανικής κυριαρχίας, δηλαδή μέχρι τους Βαλκανικούς Πολέμους, αποτελούσε τσιφλίκι των μουσουλμάνων αγάδων των Φιλιατών. Το 1856, στο Ριζό ζούσαν 40 οικογένειες, ενώ το 1874, σύμφωνα με την έκθεση που σύνταξε ο πρωτοσύγκελος Δέρκων Ναθαναήλ, στο χωριό κατοικούσαν πενήντα οικογένειες. Παράλληλα, λειτουργούσε «Κοινό σχολείο», όπου φοιτούσαν είκοσι μαθητές. Το σχολείο αυτό συντηρούσαν από κοινού η τοπική κοινότητα και η ιερά μονή Γηρομερίου. Την ίδια περίπου περίοδο, κατά τον Βασίλειο Ζώτο, ο πληθυσμός του Ριζού ανερχόταν σε περίπου 200 άτομα. Το 1895, σύμφωνα με την επίσημη απογραφή που διενεργήθηκε από την οθωμανική διοίκηση, στο Ριζό ζούσαν 271 κάτοικοι που μοιράζονταν σε 45 φορολογούμενους χανέδες (οικογένειες ή οικίες). Την ίδια περίοδο, το σχολείο του χωριού είχε αναστείλει τη λειτουργία του. Το 1910, ο πληθυσμός του Ριζού ανερχόταν πλέον σε περίπου 360 κατοίκους. Συν τοις άλλοις, επαναλειτουργούσε το τοπικό σχολείο έχοντας έναν δάσκαλο και 15 μαθητές. Με το ξέσπασμα των Βαλκανικών Πολέμων, το χωριό υπέστη καταστροφές και σημαντική μερίδα των κατοίκων του αναγκάστηκε να καταφύγει στην περιοχή του Τσαμαντά, εξαιτίας της δράσης άτακτων Αλβανών ενόπλων που πολεμούσαν στο πλευρό των Τούρκων. Με το τέλος του πολέμου μετά την οθωμανική ήττα, το Ριζό, όπως και η υπόλοιπη Θεσπρωτία, ενσωματώθηκε στην Ελλάδα. Η πρώτη ελληνική απογραφή που διενεργήθηκε το 1913 στα νέα εδάφη που προσάρτησε το ελληνικό κράτος, βρήκε στο χωριό πληθυσμό 306 κατοίκων. Κατά τις παραμονές του Ελληνοϊταλικού Πολέμου είχε 347 κατοίκους, εκ των οποίων οι 11 ήταν μουσουλμάνοι. Οι κάτοικοι του χωριού, ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και λιγότερο με τη γεωργία. Παλαιότερα, διοικητικά, το Ριζό ανήκε στην επαρχία Φιλιατών του νομού Θεσπρωτίας. Από το 1999 έως το 2010 σύμφωνα με την τότε διοικητική διαίρεση της Ελλάδας αποτελούσε έδρα κοινότητας του δήμου Φιλιατών. Από την 1η Ιανουαρίου του 2011, αποτελεί έδρα της ομώνυμης τοπικής κοινότητας - στην οποία περιλαμβάνεται και ο οικισμός Χλομός με 13 κατοίκους - της δημοτικής ενότητας Φιλιατών, του ομώνυμου δήμου. Στο Ριζό γεννήθηκε ο πρώην δήμαρχος Ζεφυρίου, Απόστολος Ζέρβας. Εκκλησιαστικά, το Ριζό υπάγεται στη Μητρόπολη Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας. Η κεντρική εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στη Κοίμηση της Θεοτόκου και γιορτάζει στις 15 Αυγούστου. Υπάρχουν επίσης άλλες πέντε μικρότερες εκκλησίες. Σε κοντινή απόσταση από το χωριό, στην τοποθεσία «Γκούρμπα», διασώζονται υπολείμματα παλιού οχυρού, το οποίο είναι γνωστό με την ονομασία «Παλαιόκαστρο της Αράχωβας». Μιχάλης Κοκολάκης, Η τουρκική στατιστική της Ηπείρου στο Σαλναμέ του 1895, περιοδικό Τετράδια Εργασίας, τεύχος 18, Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών, Αθήνα 2008. Χαρίτωνος Κ. Λάμπρου, Οι Τσάμηδες και η Τσαμουριά, Αθήναι 1949. Μιχαήλ Σταματελάτος - Φωτεινή Βάμβα-Σταματελάτου, Επίτομο Γεωγραφικό Λεξικό της Ελλάδος, Ερμής, Αθήνα 2001. Χαράλαμπος Φούκης, Η βασική εκπαίδευση στη Θεσπρωτία ( ύστερη τουρκοκρατία, 1854 - 1913 ), Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Διδακτορική Διατριβή, Ιωάννινα 2008. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος - Larousse - Britannica, τόμος, 52ος. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ε΄. Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, έκδοσις πέμπτη, εκσυγχρονισμένη δια συμπληρώματος κατά τόμον, τόμοι 3ος και 21ος. Diavgeia.gov.gr Epirus Online:΅Πόσοι κατοικούμε στην Ήπειρο - Όλη η απογραφή του 2011. Μουργκάνα: Δημοτικό Διαμέρισμα Ριζού. Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. Πανδέκτης: Μετονομασίες Οικισμών.

Για την παλαιότερη ονομασία "Αράχωβα", δείτε Αράχωβα (αποσαφήνιση).Το Ριζό (μέχρι το 1958 έφερε την ονομασία Αράχοβα ή Αράχωβα) είναι ορεινό χωριό του δήμου Φιλιατών του νομού Θεσπρωτίας της περιφέρειας Ηπείρου. Απέχει 17 χλμ από την πρωτεύουσα του δήμου, Φιλιάτες, και είναι κτισμένο σε υψόμετρο 580 μέτρων. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της απογραφής πληθυσμού του 2011, στον οικισμό κατοικούν 51 άτομα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B9%CE%B6%CF%8C_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82

Ζακ Καζότ

Ο Ζακ Καζότ γεννήθηκε στη Ντιζόν στις 17 Οκτωβρίου 1719 και ήταν γιος συμβολαιογράφου και βασιλικού συμβούλου. Σπούδασε στο ιησουιτικό κολέγιο στη Ντιζόν, στο ίδιο σχολείο που πήγε λίγα χρόνια νωρίτερα ο συνθέτης Ζαν Φίλιπ Ραμώ. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και έγραψε μια σειρά από φανταστικά ανατολίτικα παραμύθια, όπως το παιδικό παραμύθι Η πατούσα της γάτας και το χιουμοριστικό Χίλιες μια βλακείες, παραμύθια να κοιμάσαι όρθιος (1742).Στη συνέχεια εργάστηκε για το γαλλικό Υπουργείο Ναυτιλίας, σε ηλικία 27 ετών απέκτησε δημόσιο αξίωμα στη Μαρτινίκα. Μόλις επέστρεψε στη Γαλλία το 1760 με τον βαθμό του Γενικού επιτρόπου αποσύρθηκε στο Πιερί στο νομό Μαρν και ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Οι πρώτες του απόπειρες, ένα μυθιστόρημα και ένα τραγούδι, κέρδισαν μεγάλη δημοτικότητα, τόσο στην Αυλή όσο και στον κόσμο, που τον ενθάρρυνε να δοκιμάσει κάτι πιο φιλόδοξο, έτσι έγραψε το μυθιστόρημα Η αμίμητη ανδρεία του Ολιβιέ, Μαρκήσιου της Εντές. Η πρώτη του επιτυχία ήταν με ένα «ποίημα» σε 12 κάντος σε πεζό αναμεμειγμένο με στίχους, με τίτλο Ολιβιέ (2 τόμοι, 1762), που ακολούθησε το 1771 ένα άλλο ειδύλλιο, Ο αυτοσχέδιος κύριος. Το 1763, δημοσίευσε την Περιπέτεια του προσκυνητή, μια σύντομη απολογία όπου κατήγγειλε την υποκρισία της βασιλικής αυλής. Αλλά το πιο δημοφιλές από τα έργα του ήταν Ο ερωτευμένος διάβολος (1772), μια φανταστική ιστορία στην οποία ο ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με τον Διάβολο, έργο - προπομπός της φανταστικής αφήγησης με γραφικό σκηνικό και αφηγηματική δεξιοτεχνία. Γράφοντας τη Βολταιριάδα (Voltairiade) το 1783, επέκρινε τη φιλοσοφία του Διαφωτισμού. Ο Καζότ επεξεργάστηκε, προσάρμοσε και επέκτεινε γαλλικές μεταφράσεις παραμυθιών που στην πραγματικότητα ανήκαν στις Χίλιες και μία νύχτες που του παρείχε ο Σύρος ιερέας Ντενί Σαβίς. Αυτές οι ιστορίες δημοσιεύτηκαν στη Γενεύη το 1788-89, ανεξάρτητα ως Συνέχεια στις Χίλιες και μία νύχτες (1788-1789). Περίπου το 1775, ο Καζότ ασπάστηκε την αίρεση των Ιλλουμινάτι και δήλωσε ότι κατείχε τη δύναμη της προφητείας. Σ' αυτό το γεγονός βασίστηκε ο συγγραφέας και κριτικός Ζαν-Φρανσουά ντε Λα Αρπ και αναφέρει σε ένα από τα έργα του με τίτλο Πρόβλεψη του Καζότ, που γράφτηκε το 1788 (αλλά δημοσιεύτηκε το 1816), την παράξενη προφητεία που έκανε ο Ζακ Καζότ ένα χρόνο πριν από τη Γαλλική Επανάσταση όπου περιγράφει σε πρόσωπα που ήταν παρόντα σε μια κοινωνική συνάντηση την τύχη τους κατά τη μελλοντική επανάσταση. Αυτές οι προβλέψεις έγιναν παρουσία του μαθηματικού Νικολά ντε Κοντορσέ, της δούκισσας Μπεατρίξ ντε Σουαζέλ-Σταινβίλ και άλλων στις οποίες προέβλεψε τον βίαιο θάνατό τους. Κοντά στο τέλος της ζωής του, ο Καζότ, που είχε κλίση για τις απόκρυφες επιστήμες, έγινε οπαδός του Μαρτινιστικού μυστικισμού - έγινε «μυστικιστής μοναρχικός» και διακρίθηκε για την ευσέβειά του. Πήρε θέση κατά της Γαλλικής Επανάστασης, την οποία θεωρούσε μια γιγάντια ενσάρκωση του Σατανά και θεωρούσε τον αγώνα των βασιλικών ενάντια στους επαναστάτες ως παράδειγμα αγώνα του Καλού ενάντια στο Κακό. Στην αρχή της Επανάστασης ήταν δήμαρχος της κοινότητας Πιερί στο νομό Μαρν. Μετά την ανακάλυψη μερικών από τις αντεπαναστατικές επιστολές του τον Αύγουστο του 1792, ο Καζότ συνελήφθη και παραλίγο να εκτελεσθεί στις Σφαγές του Σεπτεμβρίου, τον έσωσε η κόρη του Ελισάβετ, που είχε κλειστεί μαζί του στη φυλακή, καλύπτοντάς τον με το σώμα της. Ωστόσο λίγο αργότερα συνελήφθη ξανά και εκτελέστηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1792 στη γκιλοτίνα στην πλατεία του Καρουζέλ. Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Πεθαίνω όπως έζησα, πιστός στον Θεό και στον βασιλιά μου.» Μια πλήρης έκδοση του έργου του δημοσιεύτηκε ως Έργα αστεία και ηθικά, ιστορικά και φιλοσοφικά του Ζακ Καζότ (4 τόμοι, 1816–1817), αν και εμφανίστηκαν περισσότερες από μία συλλογές κατά τη διάρκεια της ζωής του. 1741: La patte du chat - Η πατούσα της γάτας 1742: Mille et une fadaises, Contes a dormir debout - Χίλιες μια βλακείες, παραμύθια να κοιμάσαι όρθιος 1762: Ollivier - Ολιβιέ (2 τόμοι, 1762) 1763: Aventure du pèlerin - Περιπέτεια του προσκυνητή 1768: Les Sabots - όπερα κομίκ 1771: Le Lord Impromptu - Ο αυτοσχέδιος κύριος 1772: Le Diable amoureux - Ο ερωτευμένος διάβολος Les Prouesses inimitables d'Ollivier, marquis d'Edesse - Η αμίμητη ανδρεία του Ολιβιέ, Μαρκήσιου της Εντές L'Honneur perdu et recouvré - Η χαμένη και ξανακερδισμένη τιμή Rachel ou la Belle Juive - Ραχήλ ή η ωραία Εβραία 1788-1789: Continuation des Mille et Une Nuits - Συνέχεια στις Χίλιες και μία νύχτες 1816–1817: Œuvres badines et morales, historiques et philosophiques de Jacques Cazotte - Έργα αστεία και ηθικά, ιστορικά και φιλοσοφικά του Ζακ Καζότ (4 τόμοι)

Ο Ζακ Καζότ (γαλλικά: Jacques Cazotte) (1719 - 1792) ήταν Γάλλος συγγραφέας. Διετέλεσε βασιλικός σύμβουλος, γενικός επίτροπος του ναυτικού, μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και Γραμμάτων της Ντιζόν και δήμαρχος του Πιερί. Θεωρήθηκε εχθρός της Επανάστασης και εκτελέσθηκε στη λαιμητόμο λίγο αργότερα από τις Σφαγές του Σεπτεμβρίου 1792.Το έργο του Ζακ Καζότ άσκησε επιρροή σε μεταγενέστερους συγγραφείς της λογοτεχνίας του φανταστικού, όπως ο Ε. Τ. Α. Χόφμαν, ο Σαρλ Νοντιέ, ο Ζεράρ ντε Νερβάλ και ο Τεοφίλ Γκωτιέ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BA_%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CF%8C%CF%84

Ποσειδωνία (Μεγάλη Ελλάδα)

Η πόλη ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα π.Χ. κατά τη διάρκεια του δεύτερου ελληνικού αποικισμού. Μητρόπολή της ήταν η πόλη Σύβαρη. Για την πρώτη περίοδο της Ποσειδωνίας, τα μόνα στοιχεία που είναι γνωστά προέρχονται κυρίως από τα λιγοστά αρχαιολογικά ευρήματα. Τα ευρήματα δείχνουν πως η πόλη είχε γρήγορα επεκταθεί διαθέτοντας δρόμους, ναούς και όλα τα χαρακτηριστικά μιας αναπτυγμένης πόλης. Από τα χαρακτηριστικά της πόλης φαίνεται πως διατηρούσε εμπορικές σχέσεις με την πόλη Μεταπόντιο κατά τη διάρκεια του 5ου και 6ου αιώνα π.Χ.. Μέχρι εκείνη την περίοδο δεν υπάρχουν αναφορές για την πόλη. Κατά τη διάρκεια του 5ου αιώνα π.Χ., η Ποσειδωνία καταλαμβάνεται από το ιταλικό φύλο των Λουκανών. Από τα αρχαιολογικά ευρήματα αυτής της περιόδου φαίνεται πως στην πόλη συνυπήρχαν και ελληνικά και ιταλικά πολιτισμικά στοιχεία. Η ελληνική γλώσσα, όμως, σταδιακά εγκαταλείφθηκε, όπως αναφέρει ο Αθήναιος. Το γεγονός αυτό περιγράφει ο ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημά του «Ποσειδωνιάται». Η πόλη έγινε τελικά ρωμαϊκή το 273 π.Χ., μετά το τέλος των πολέμων του Πύρρου στην Ιταλία, που διεξήχθησαν στο πρώτο τέταρτο του 3ου αιώνα π.Χ.. Ο αρχαιολογικός χώρος της Ποσειδωνίας καταλαμβάνει έκταση 120 εκταρίων. Από αυτά, μόνο τα 25 έχουν ανασκαφεί. Διατηρείται ακόμα το τείχος που περιέβαλλε την αρχαία πόλη, το οποίο έχει περίμετρο 4.750 μέτρα, πάχος 5 έως 7 μέτρα και ύψος 15 μέτρα. Κατά μήκος του είναι τοποθετημένοι 24 πύργοι. Πιστεύεται πως συνολικά ήταν 28, αλλά οι τέσσερις καταστράφηκαν εξαιτίας διάνοιξης δρόμου κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα. Το κύριο χαρακτηριστικό του σημερινού αρχαιολογικού χώρου είναι οι τρεις μεγάλοι ναοί δωρικού ρυθμού. Ήταν αφιερωμένοι στην Ήρα και στην Αθηνά. Ο ναός της Ήρας είναι ο παλαιότερος ναός που διασώζεται στην Ποσειδωνία (αποκαλούμενος και Basilica) και ανήκει στον 6ο αιώνα π.Χ.. Κοντά στον πρώτο ναό, υπάρχει και ένας δεύτερος αφιερωμένος στην Ήρα, χτισμένος τον 5ο αιώνα π.Χ.. Στο παρελθόν, κατά τον 18ο αιώνα, θεωρούσαν πως ο ναός αυτός ήταν αφιερωμένος στον Ποσειδώνα. Στο υψηλότερο σημείο της πόλης βρίσκεται ο ναός της Αθηνάς, χτισμένος περίπου το 500 π.Χ.. Λανθασμένα στο παρελθόν πίστευαν πως ήταν αφιερωμένος στη Δήμητρα. Η Ποσειδωνία φημίζεται, επίσης, για τους ζωγραφισμένους τάφους, οι οποίοι ανήκουν στην περίοδο της Λουκανικής κυριαρχίας, και μόνο ένας από αυτούς χρονολογείται στην ελληνική περίοδο. Αποτελούν ορισμένα από τα σημαντικότερα δείγματα ζωγραφικής της αρχαίας περιόδου. Παρουσίαση σε βίντεο της Ποσειδωνίας

Η Ποσειδωνία ήταν αρχαία ελληνική αποικία της Κάτω Ιταλίας, στην περιοχή της Καμπανίας. Βρισκόταν 85 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Νάπολης, στη σημερινή επαρχία του Σαλέρνο, κοντά στις ακτές της Τυρρηνικής θάλασσας. Το λατινικό όνομα της πόλης ήταν Πέστουμ (Paestum).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%83%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1_(%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1)

Μάγκνα Κάρτα

Αρχικά γράφτηκε λόγω διαφωνιών μεταξύ του Πάπα Ιννοκεντίου του Γ', του Βασιλιά Ιωάννη της Αγγλίας και των Άγγλων βαρώνων σχετικά με τα δικαιώματα του βασιλιά. Η Μάγκνα Κάρτα ζητούσε από τον Βασιλιά να αποκηρύξει κάποια δικαιώματά του, να σεβαστεί τις νομικές διαδικασίες και να αποδεχτεί ότι θα δεσμεύεται από τους νόμους και προστάτευε τα δικαιώματα των υπηκόων του Βασιλιά, ιδιαίτερα από την παράνομη φυλάκιση. Μόνο τρεις ρήτρες της "Μάγκνα Κάρτας" παραμένουν σε ισχύ στην έννομη τάξη της Αγγλίας και της Ουαλίας. Αυτές αναφέρονται στην ελευθερία της Εκκλησίας της Αγγλίας, τις «παλιές ελευθερίες» του Σίτι του Λονδίνου (ρήτρα 13 στο χάρτη του 1215, ρήτρα 9 στο γράμμα του 1297) και το δικαίωμα στη νομική διαδικασία (ρήτρες 39 και 40 στο γράμμα του 1215, ρήτρα 29 στο γράμμα του 1297) . Αναλυτικά:

Η Μάγκνα Κάρτα (λατινικά: Magna Charta; ("Great Charter") , απόδοση: Μεγάλη Χάρτα), αποκαλούμενη και ως Μάγκνα Κάρτα Λιμπερτάτουμ (λατινικά: Magna Carta Libertatum, απόδοση: Μεγάλος Χάρτης των Ελευθεριών) , είναι αγγλικός καταστατικός χάρτης, ο οποίος αρχικά εκδόθηκε το 1215. Η Μάγκνα Κάρτα θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά έγγραφα στην ιστορία της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BD%CE%B1_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B1

Διγενής Ακρίτας Ύψωνα

Η ομάδα ιδρύθηκε το 1958 και αρχικά αγωνιζόταν στις διοργανώσεις της ΠΑΑΟΚ. Το 1979 κατέκτησε το Πρωτάθλημα ΣΤΟΚ και εντάχθηκε στην Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ) ως ομάδα Γ΄ κατηγορίας. Την περίοδο 1981-1982 κατέκτησε το πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας και προβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία. Παρέμεινε στην κατηγορία για τρεις περιόδους μέχρι που την περίοδο 1984-85 τερμάτισε στην τελευταία θέση της Β΄ κατηγορίας και υποβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία. Την επόμενη περίοδο τερμάτισε στην 3η θέση και προβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία. Την περίοδο 1987-88 τερμάτισε στη δέκατη τρίτη θέση και υποβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία. Την περίοδο 1988-89 κατέκτησε το πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας για δεύτερη φορά και προβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία. Στο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας 1989-90 τερμάτισε στην τελευταία θέση και υποβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία.Παρέμεινε στη Γ΄ κατηγορία για έξι συνεχόμενες περιόδους μέχρι που την περίοδο 1995-96 τερμάτισε στην προτελευταία θέση και υποβιβάστηκε στη Δ΄ κατηγορία. Την περίοδο 1996-97 τερμάτισε στη 13η θέση του πρωταθλήματος Δ΄ κατηγορίας και υποβιβάστηκε στα αγροτικά πρωταθλήματα της ΠΑΑΟΚ. Χρειάστηκε να περάσουν 16 χρόνια για να επανέλθει στα πρωταθλήματα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου. Την περίοδο 2012-2013 κέρδισε ένα από τα εισιτήρια του πρωταθλήματος ένταξης 2013 που οδηγούσε στη Δ΄ κατηγορία, μετά από ένσταση που κατέθεσε για τον αγώνα του με την ΑΠΕΑ Ακρωτηρίου. Την περίοδο 2013-2014 τερμάτισε στην 5η θέση της βαθμολογίας.Στις 14 Μαΐου 2014 η γενική συνέλευση του σωματείου καθώς και η γενική συνέλευση του σωματείου Ένωση Νέων Ύψωνα, αποφάσισαν σε ταυτόχρονες συνεδριάσεις την ενοποίηση των ποδοσφαιρικών τους τμημάτων. Η ονομασία της νέας ενοποιημένης ποδοσφαιρικής ομάδας είναι Ένωση Νέων Ύψωνα - Διγενής Ύψωνα.To 2020 η ομάδα επανασυστάθηκε και συμμετέχει στις διοργανώσεις της ΠΑΑΟΚ. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει την πορεία του Διγενή Ακρίτα Ύψωνα στις διοργανώσεις της ΚΟΠ. Πρωταθλήματα Γ΄ κατηγορίας (2): 1982, 1989 Πρωτάθλημα ΣΤΟΚ (1): 1979 Γαβριηλίδης, Μιχάλης· Παπαμωυσέως, Στέλιος (2001). Ένας αιώνας Κυπριακό ποδόσφαιρο. Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. ISBN 9963-8720-1-8. Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Προφίλ στην ιστοσελίδα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου

Η Εθνική Ένωση Νέων Διγενής Ακρίτας Ύψωνα είναι κυπριακή ποδοσφαιρική ομάδα από τον Ύψωνα της επαρχίας Λεμεσού. Έχει συμμετοχές στα πρωταθλήματα Β΄ κατηγορίας, Γ΄ κατηγορίας και Δ΄ κατηγορίας. Χρώματα του ήταν το πράσινο και το άσπρο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%91%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%8E%CF%88%CF%89%CE%BD%CE%B1

Επαναστάσεις του 1989

Τα γεγονότα της επανάστασης ξεκίνησαν στην Πολωνία το 1989 και διαδόθηκαν στην Ουγγαρία, την Ανατολική Γερμανία, τη Βουλγαρία, την Τσεχοσλοβακία και τη Ρουμανία. Ένα κοινό χαρακτηριστικό για τις περισσότερες από αυτές τις εξελίξεις ήταν η εκτεταμένη χρήση εκστρατειών πολιτικής αντίστασης, που κατέδειξαν τη λαϊκή αντίθεση στη συνέχιση του μονοκομματικού καθεστώτος και συνέβαλαν στην πίεση για αλλαγή. Η Ρουμανία ήταν η μόνη χώρα του Ανατολικού Μπλοκ όπου το σοσιαλιστικό καθεστώς ανατράπηκε βίαια. Οι διαμαρτυρίες στην πλατεία Τιενανμέν (Απρίλιος-Ιούνιος 1989) απέτυχαν να διεγείρουν σημαντικές πολιτικές αλλαγές στην Κίνα, αλλά οι διάσημες εικόνες θαρραλέων πράξεων κατά τη διάρκεια αυτών των διαμαρτυριών συνέβαλαν στην πρόκληση διαφόρων διαμαρτυριών σε άλλα μέρη του κόσμου. Στις 4 Ιουνίου 1989, η συνδικαλιστική οργάνωση Αλληλεγγύη πέτυχε συντριπτική νίκη στις μερικώς ελεύθερες εκλογές στην Πολωνία, οδηγώντας στην ειρηνική πτώση του σοσιαλισμού στην Πολωνία το καλοκαίρι του 1989. Επίσης, τον Ιούνιο του 1989, η Ουγγαρία άρχισε να αποσυναρμολογεί το τμήμα του Σιδερένιου Παραπετάσματος που βρισκόταν στο έδαφός της, οδηγώντας σε μαζική έξοδο Ανατολικογερμανών μέσω της Ουγγαρίας, αποσταθεροποιώντας την Ανατολική Γερμανία. Αυτό οδήγησε σε μαζικές διαδηλώσεις σε πόλεις όπως η Λειψία και στη συνέχεια το τείχος του Βερολίνου έπεσε το Νοέμβριο του 1989, ξεκινώντας την αντίστροφη μέτρηση προς την γερμανική επανένωση το 1990. Η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε τον Δεκέμβριο του 1991, με αποτέλεσμα 11 χώρες (Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Λευκορωσία, Γεωργία, Καζακστάν, Κιργιζία, Μολδαβία, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν, Ουκρανία και Ουζμπεκιστάν) να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους από τη Σοβιετική Ένωση. Νωρίτερα στο ίδιο έτος, τα κράτη είχαν δηλώσει την κυριαρχία τους πάνω στα εδάφη που κατείχαν. Τα βαλτικά κράτη (Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία) επανέκτησαν την ανεξαρτησία τους το Σεπτέμβριο του 1991. Η υπόλοιπη Σοβιετική Ένωση (Ρωσική ΣΟΣΔ) παρέμεινε στη Ρωσική Ομοσπονδία τον Δεκέμβριο του 1991. Η Αλβανία και η Γιουγκοσλαβία εγκατέλειψαν το σοσιαλισμό μεταξύ του 1990 και 1992. Μέχρι το 1992, η Γιουγκοσλαβία χωρίστηκε σε πέντε διάδοχα κράτη, τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, την Κροατία, τη Βόρεια Μακεδονία (με την ονομασία Δημοκρατία της Μακεδονίας), τη Σλοβενία ​​και την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας (ΟΔ Γιουγκοσλαβίας ή ΟΔΓ). Το 2003, η ΟΔΓ μετονομάστηκε σε Σερβία και Μαυροβούνιο και τελικά χωρίστηκε το 2006 σε δύο κράτη, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο. Στη συνέχεια, η Σερβία έχασε τον έλεγχο σε μέρος του εδάφους της με την απόσχιση του μερικώς αναγνωρισμένου κράτους του Κοσσυφοπεδίου το 2008. Η Τσεχοσλοβακία διαλύθηκε τρία χρόνια μετά το τέλος του σοσιαλιστικού καθεστώτος, οδηγώντας στην ανεξαρτητοποίηση της Τσεχίας και τη Σλοβακίας. Η διάλυση της Τσεχοσλοβακίας τέθηκε σε ισχύ στα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου 1992 προς την 1η Ιανουαρίου 1993. Ο αντίκτυπος αυτών των γεγονότων έγινε αισθητός σε αρκετές σοσιαλιστικές χώρες. Ο σοσιαλισμός εγκαταλείφθηκε σε χώρες όπως η Καμπότζη (1991), η Αιθιοπία (1990), η Μογγολία (το 1990, η Κομμουνιστική κυβέρνηση επανεξελέγη με εκλογές και συνέχισε να κυβερνά μέχρι το 1996). Επίσης ο σοσιαλισμός εγκαταλείφθηκε και στη Νότια Υεμένη (1990), η οποία στις 22 Μαΐου 1990 ενοποιήθηκε με τη Βόρεια Υεμένη στην σημερινή Υεμένη. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν εκδηλωνόταν η διαδικασία μετάβασης στην οικονομία της αγοράς, σε πολλές πρώην σοσιαλιστικές χώρες το βιοτικό επίπεδο επιδεινώθηκε. Οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις ήταν ποικίλες. Τα κομμουνιστικά κόμματα κατάφεραν να διατηρήσουν μονοπώλιο στην εξουσία μόνο σε τέσσερις χώρες; την Κίνα, την Κούβα, το Λάος και το Βιετνάμ (το 2009, η Βόρεια Κορέα πέρασε συνταγματική αλλαγή που την κατέστησε ονομαστικά μη κομμουνιστική. στην πραγματικότητα όμως παραμένει οργανωμένη με σταλινικές γραμμές). Πολλές κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές οργανώσεις στη Δύση υπέστησαν ιδεολογικές αλλαγές, μεταβάλλοντας τις αρχές τους στην κοινωνική δημοκρατία και τον δημοκρατικό σοσιαλισμό. Τα κομμουνιστικά κόμματα στην Ιταλία και τον Άγιο Μαρίνο ήταν θύματα της αναμόρφωσης της ιταλικής πολιτικής σκηνής των αρχών της δεκαετίας του 1990. Στη Νότια Αμερική, η ροζ παλίρροια είχε αρχίσει, ξεκινώντας με τη Βενεζουέλα το 1999 και περνώντας στις υπόλοιπες χώρες τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Το ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο άλλαξε δραστικά. Πολλές χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, με αποτέλεσμα την ισχυρότερη οικονομική και κοινωνική ένταξη με τη Δυτική Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι επαναστάσεις του 1989 αποτέλεσαν μέρος ενός επαναστατικού κύματος στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 που οδήγησαν στο τέλος της σοσιαλιστικής κυριαρχίας στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και πέραν αυτών. Η περίοδος αποκαλείται μερικές φορές Φθινόπωρο των Εθνών, ως λογοπαίγνιο του όρου Άνοιξη των Εθνών, ο οποίος χρησιμοποιείται μερικές φορές για να περιγράψει τις επαναστάσεις του 1848.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_1989

Φίννοι

Κοιτίδα των Φίννων θεωρείται η περιοχή των Ουραλίων. Κάποια στιγμή στα προϊστορικά χρόνια ένα τμήμα τους μετανάστευσε προς τα δυτικά και έφθασε στη Βαλτική γύρω στο 3000 π.Χ. Διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν πως αυτό το κομμάτι ανέπτυξε από νωρίς εμπορικές - πολιτισμικές επαφές με τις γειτονικές γερμανικές και βαλτικές φυλές, καθώς και αργότερα (μετά το 500 π.Χ.) με τους Κέλτες της Κεντρικής Ευρώπης και τους Ρωμαίους. Στη γραμματεία των τελευταίων συναντώνται οι πρώτες γραπτές αναφορές (Τάκιτος, ως «Fenni», και αργότερα Κλαύδιος Πτολεμαίος), δεν είναι όμως σίγουρο ότι με την ονομασία περιγράφονται οι σωστοί λαοί και όχι οι Bάλτες γείτονές τους! Η πρώτη βέβαιη γραπτή αναφορά, δηλ. όχι μόνο εμφάνιση του ονόματος αλλά και εξακριβωμένη χρήση του για τους φιννικούς λαούς, τοποθετείται στα τέλη της πρώτης χιλιετίας μ.Χ. με το αγγλοσαξονικό έπος «Μπέογουλφ». Επίσης κατά τον Ύστερο Μεσαίωνα γίνονται συχνές αναφορές από τις σάγκες των Βίκινγκς σε «Φιν», «Έεστι» (Εσθονοί) και «Κιριάλι» (Καρέλιοι). Στο Πρώτο Χρονικό του Ρως Νέστορα (12ος αι.) παρατίθεται ένας πλήρης κατάλογος των φιννικών φυλών, μεταξύ των οποίων για πρώτη φορά και η ονομασία «Σουόμι» (Χώρα των ελών, το πραγματικό εθνώνυμο των Φινλανδών). Οι περισσότερες φυλές που απαριθμούνται στο Πρώτο Χρονικό είναι σήμερα εξαφανισμένες - κάποιες μάλιστα εξαφανίσθηκαν ή αφομοιώθηκαν από τους ίδιους τους Ρως, την περίοδο που εγκαθίδρυαν την κυριαρχία τους στην ανατολική Ευρώπη. Η είσοδος στη Σύγχρονη Εποχή (15ος - 16ος αι.) βρήκε τους φιννικούς λαούς εκχριστιανισμένους (συχνά με τη βία), διαφοροποιημένους και με σαφώς σχηματισμένες τις γεωγραφικές - πολιτισμικές επικράτειές τους, στις περιοχές που τους συναντούμε μέχρι σήμερα: Φινλανδοί, Εσθονοί και Λιβονοί στη Βαλτική, Καρέλιοι στα βόρεια της λίμνης Λάντογκα, Μορδβίνοι και Μαρί στο Βόλγα. Έκτοτε καθένα από τα παραπάνω έθνη ακολούθησε χωριστή πορεία - τα δυτικά βρίσκονταν για αιώνες στο επίκεντρο του ανταγωνισμού ανάμεσα σε Τεύτονες, Σουηδούς και Ρώσους, και ανεξαρτητοποιήθηκαν μόλις τον 20ό αιώνα (εκτός από τους Καρελίους), ενώ τα ανατολικά γνώρισαν προσωρινά τη μογγολική κατοχή μέχρι που προσαρτήθηκαν στη Ρωσία την εποχή του Ιβάν του Τρομερού.

Φίννοι είναι η ονομασία μιας οικογένειας λαών της Ευρώπης, η οποία απαρτίζεται από έθνη που ομιλούν ως μητρική κάποια από τις φιννικές γλώσσες (κλάδος των ουραλικών). Μέχρι και τα μεσαιωνικά χρόνια ζούσαν διάσπαρτοι σε μία μεγάλη περιοχή της ΒΑ Ευρώπης, από την ανατολική Σκανδιναβία μέχρι τα Ουράλια όρη. Σήμερα όμως είναι συγκεντρωμένοι στα δύο γεωγραφικά άκρα αυτής της περιοχής, την ανατολική Βαλτική και το μέσο Βόλγα, μιλώντας αντίστοιχα κάποια από τις βαλτοφιννικές και βολγαφιννικές γλώσσες. Οι κύριοι εκπρόσωποι της πρώτης κατηγορίας είναι οι Φινλανδοί (συχνά αναφέρονται και σκέτα ως Φίννοι, αφού Φινλανδία σημαίνει χώρα των Φίννων), οι Εσθονοί και οι Καρέλιοι (οι τελευταίοι κατοικούν λίγο βορειότερα). Οι Εσθονοί περιλαμβάνουν και τους Λιβονούς, μια μεγάλη φυλή που ενσωμάτωσαν σταδιακά το 18ο - 19ο αιώνα. Άλλα μικρότερα φύλα της ιστορικής Ίνγκριας έχουν πια χάσει την ταυτότητά τους, αφομοιωθέντα από τους Ρώσους - στην καλύτερη περίπτωση επιβιώνει η γλώσσα τους σε λίγες δεκάδες γηραιών ομιλητών. Η δεύτερη κατηγορία αποτελείται αποκλειστικά από δύο μικρούς (δεν ξεπερνούν αθροιστικά σε πληθυσμό το ενάμιση εκατομμύριο) λαούς, τους Μορδβίνους και τους Μαρί, που είναι κυρίαρχα έθνη σε δύο Ρωσικές Δημοκρατίες, στη Μορδοβία και τη Μαρίι Ελ αντίστοιχα. Μικρότερες φυλές της περιοχής που ομιλούν επίσης βολγαφιννικές διαλέκτους (Μόξα, Έρζια), θεωρούνται εσωτερικές υποδιαιρέσεις των Μορδβίνων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CE%B9

Κατάρρευση κτιρίου στη Σαβάρ το 2013

Ο τομέας των υφαντουργιών στο Μπανγκλαντές είναι μια από τις κύριες πηγές εισοδήματος στη χώρα, ενώ το Μπανγκλαντές είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος προμηθευτής έτοιμων υφασμάτων στο κόσμο. Σε αυτόν εργάζονται περίπου 3,6 εκατομμύρια άνθρωποι. Προμηθευτές των υφασμάτων είναι κυρίως εταιρείες στη Δύση. Έχουν εκφραστεί πολλές φορές φόβοι για την ασφάλεια των εργαζομένων στον τομέα. Πέντε μήνες πριν την κατάρρευση είχε προηγηθεί πολύνεκρη πυρκαγιά σε άλλο εργοστάσιο υφαντουργίας στη Ντάκα, με περισσότερους από 100 νεκρούς.Το κτίριο Ράνα Πλάζα ήταν ιδιοκτησία του Σοχέλ Ράνα, μέλος του κυβερνόντος κόμματος. Πέρα από τα εργοστάσια υφαντουργίας, στο κτίριο βρισκόταν μια τράπεζα και διάφορα άλλα καταστήματα. Οι εργάτες που δούλευαν στο κτίριο είχαν παραπονεθεί για ρωγμές σε αυτό, αλλά αγνοήθηκαν από τους υπεύθυνους, οι οποίοι τους υποχρέωσαν να συνεχίσουν και την επόμενη μέρα την εργασία τους. Στα μέσα ενημέρωσης του Μπανγκλαντές αναφέρεται ότι το κτίριο είχε ελεγχθεί την προηγουμένη από επιθεωρητές, οι οποίοι ζήτησαν την εκκένωση του κτιρίου. Ενώ η τράπεζα και τα καταστήματα εκκενώθηκαν, οι εργάτες των υφαντουργείων αναγκάστηκαν να δουλέψουν. Την επομένη του δυστυχήματος, δεκάδες χιλιάδες εργάτες απήργησαν σε όλη τη χώρα σε ένδειξη συμπαράσταση στα θύματα της κατάρρευσης, με αποτέλεσμα το κλείσιμο εκατοντάδων μονάδων παραγωγής ενδυμάτων. Η μέρα κηρύχθηκε ημέρα εθνικού πένθους, με τις σημαίες να κυματίζουν μεσίστιες. Την επομένη, τις 26 Απριλίου, εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες συμμετείχαν σε μια ογκώδη διαδήλωση. Το οργισμένο πλήθος ανέτρεψε αυτοκίνητα, έκαψε λάστιχα, προσπάθησε να πυρπολήσει καταστήματα και ανάγκασε εργοστάσια να κλείσουν. Η αστυνομία χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει σφαίρες από καουτσούκ και δακρυγόνα για τους απωθήσει.

Το κτίριο Ράνα Πλάζα στην Σαβάρ, 30 χιλιόμετρα μακριά από την Ντάκα, πρωτεύουσα του Μπανγκλαντές, κατέρρευσε τις 24 Απριλίου 2013, με αποτέλεσμα τον θάνατο τουλάχιστον 1.127 ανθρώπων (μετά τις 13 Μαΐου σταμάτησαν οι προσπάθειες ανάσυρσης νεκρών) και τον τραυματισμό περίπου 2.450. Το κτίριο φιλοξενούσε πέντε υφαντουργίες, οι οποίες συνδέονται κυρίως με την ισπανική εταιρεία Mango και την βρετανική Primark, μια τράπεζα και γραφεία και κατέρρευσε στη πρωινή ώρα αιχμής. Θεωρείται το χειρότερο εργατικό ατύχημα στη χώρα, και το φονικότερο βιομηχανικό ατύχημα που έχει συμβεί μετά τη διαρροή χημικών στο Μποπάλ το 1984.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%81%CF%81%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7_%CE%BA%CF%84%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%81_%CF%84%CE%BF_2013

Κατακόμβες της Οδησσού

Η δημιουργία των κατακόμβων της Οδησσού οφείλεται κυρίως στις εκσκαφές ψαμμίτη, τον οποίο οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν στη κατασκευή των προσόψεων των σπιτιών τους. Οι εκσκαφές ξεκίνησαν με την ίδρυση της πόλης, στα τέλη του 18ου αιώνα, και συνεχίστηκαν, με μεγαλύτερη ένταση, τον επόμενο αιώνα, και κυρίως το διάστημα 1830 –1860. Για περίπου δυόμισι χρόνια κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Σοβιετικοί αντάρτες έβρισκαν καταφύγιο στις κατακόμβες της Οδησσού. Οι στοές χρησιμοποιήθηκαν και από τους Ναζί για να κρύψουν τα πτώματα των ανταρτών που είχαν σκοτώσει.

Οι Κατακόμβες της Οδησσού είναι ένα δαιδαλώδες δίκτυο στοών κάτω από την πόλη της Οδησσού, στη νοτιοανατολική Ουκρανία. Πρόκειται για το μεγαλύτερο υπόγειο δίκτυο στοών στο κόσμο καθώς εκτείνεται σε μήκος περίπου 2.500 χιλιομέτρων και φτάνει μέχρι τα περίχωρα της πόλης.Επισκέψιμο για το κοινό είναι σήμερα ένα μικρό τμήμα από τις κατακόμβες, στο «Μουσείο της Δόξας των Παρτιζάνων», στο Νερουμπάισκογιε, βόρεια της Οδησσού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B2%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CE%B4%CE%B7%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%8D

Παντσεβάτσκι Ριτ

Ο υγροβιότοπός του, με έκταση 400 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ήταν συνεχώς πλημμυρισμένος αλλά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έχει αποστραγγιστεί εν μέρει και σχεδόν το ήμισυ έχει μετατραπεί σε ένα πολύ εύφορο μέρος γης, κατάλληλο ειδικά για την καλλιέργεια δημητριακών και λαχανικών. Οι καλλιέργειες διαχειρίζονται από τη μεγαλύτερη γεωργική εταιρεία της Σερβίας, τη "PKB Beograd", η οποία παρέχει σχεδόν αποκλειστικά τροφή για 2 εκατομμύρια ανθρώπους στην ευρύτερη περιοχή του Βελιγραδίου. Έτσι το Παντσεβάτσκι Ριτ είναι κοινώς γνωστή ως Σιτοβολώνας του Βελιγραδίου. Η κτηνοτροφία είναι επίσης πολύ εντατική, όπως και η αλιεία και το κυνήγι. Πολλά ελισσόμενα κανάλια και βάλτοι παραμένουν στο βάλτο: τα αργά ρέματα Βιζέλι, Ντουνάβατς, Σίμπνιτσα, Μπούτους, Ρογκόζνιτσα, Μπουκ, Μπελανός και Σέμπες, και οι μεγάλοι βάλτοι Ρέβα, Βελίκο Μπλάτο (με έκταση 2 τ.χλμ.), Σέμπες και Σιρόκα Μπμπάρα. Στο νότο, η περιοχή τελειώνει με ένα ποτάμιο νησί (αντά) Κόζαρα (0.44 τ.χλμ.) και το νοτιοδυτικό μέρος κατέχεται από το υγρότοπο Μπελγιάριτσα. Η βαλτώδης γη είναι ο φυσικός οικότοπος για τους αγριόχοιρους και το Παντσεβάτσκι Ριτ είναι η θέση του μεγαλύτερου πληθυσμού αγριόχοιρων στην επικράτεια του Βελιγραδίου και πιθανώς σε ολόκληρη τη Σερβία. Είναι ιδιαίτερα πολυάριθμοι στην περιοχή που οριοθετείται από τη γέφυρα Πούπιν, την Τσρβένκα, τη Μπόρτσα και τη Παντίνσκα Σκέλα. Τις προηγούμενες δεκαετίες, καθώς οι οικισμοί διευρύνθηκαν, τα μονοπάτια φυσικής περιαγωγής των αγριόχοιρων διασταυρώθηκαν από τα σπίτια ή τους δρόμους. Καθώς η περιοχή είναι γεωργική, τρέφονται με τις καλλιέργειες (σιτάρι, καλαμπόκι) και τις ρίζες τους, αλλά και με τα ψάρια και τα κοχύλια που βρίσκονται σε άφθονους αριθμούς στις όχθες του Δούναβη.Στο Παντσεβάτσκι Ριτ υπάρχουν δύο επίσημες, χωρίς φράχτες περιοχές κυνηγιού. Ο ένας ονομάζεται με τον ίδιο τρόπο, ενώ ο άλλος ονομάζεται απλά Ριτ. Ο Ριτ βρίσκεται κοντά στην Παντίνσκα Σκέλα, που απέχει 15 χιλιόμετρα από το Βελιγράδι κατά μήκος του Ζρενιανίνσκι πουτ. Καλύπτει μια έκταση 82.63 τ.χλμ., εκ των οποίων τα 05 τ.χλμ. είναι μια φασιανθρία. Τα ζώα που εκτρέφονται στην εγκατάσταση περιλαμβάνουν ελάφια, λαγούς, ορτύκια, αγριόπαπια, χήνα και 13.000 φασιανοί ετησίως. Ενώ η περιοχή ήταν σχεδόν ακατοίκητη πριν το 1945, σήμερα η πληθυσμιακή πυκνότητα της περιοχής είναι πάνω από το Σερβικό μέσο όρο, καθώς μερικά από τα γρηγορότερα αναπτυσσόμενα προάστια του Βελιγραδίου (Μπόρτσα, Παντίνσκα Σκέλα και Κρνιάτσα) έχουν χτιστεί εκεί. Οι γειτονιές του αστικού Βελιγραδίου στο Παντσεβάτσκι Ριτ είναι οι εξής: Οι οικισμοί και γειτονιές του υποαστικού Βελιγραδίου στο Παντσεβάτσκι Ριτ είναι οι εξής: Η περιοχή είχε το δικό της δήμο το 1955-1965 (μέχρι το 1955 είχε τέσσερις δήμους: τους Μπόρτσα, Όβτσα, Παντίνσκα Σκέλα και Κρνιάτσα που συγχωνεύθηκαν σε ένα δήμο, τον Κρνιάτσα, το 1955 που με τη σειρά του προσαρτήθηκε στην Παλιλούλα το 1965). Σήμερα, υπάρχει μια πρόταση ότι η περιοχή πρέπει να γίνει και πάλι χωριστός δήμος με το όνομα Ντουνάβσκι Βένατς. Αρχίζοντας στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η έννοια της περιοχής στην αριστερή όχθη του Δούναβη που έχει διασπαστεί από τον δήμο Παλιλούλα απέκτησε ορμή μέχρι το 2005 όπου η Δημοτική Συνέλευση της Παλιλούλα τελικά αποδέχθηκε τη στήριξη του κινήματος. Ο προτεινόμενος νέος δήμος, αν γίνει δεκτός και επιβεβαιωθεί από την Συνέλευση της Πόλης του Βελιγραδίου, θα έχει έκταση 407 τ.χλμ. και πληθυσμό 70-80.000 κατοίκων. Βανάτο Παλιλούλα (Βελιγράδι)

Το Παντσεβάτσκι Ριτ (σερβικά λατινικά: Pančevački Rit, σερβικά κυριλλικά: Панчевачки Рит‎) είναι μια μικρή γεωγραφική περιοχή στο νοτιοδυτικό Βανάτο της Σερβίας. Βρίσκεται μεταξύ των ποταμών Δούναβη και Ταμίς, στο δήμο Παλιλούλα του Βελιγραδίου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B9_%CE%A1%CE%B9%CF%84

31824 Έλατος

Ο Έλατος περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο μεταξύ των τροχιών του Δία και του Ουρανού. Για να εκτελέσει μία πλήρη περιφορά χρειάζεται 40 γήινα έτη και 6 μήνες (14.801 ημέρες).Το αρχείο παρατηρήσεων του Ελάτου αρχίζει με μία απεικόνισή του πριν την ανακάλυψή του, από την Ψηφιακή Ουράνια Επισκόπηση Sloan στο Αστεροσκοπείο Απάτσι Πόιντ τον Σεπτέμβριο του 1998, 13 μήνες πριν από την επίσημη παρατήρηση ανακαλύψεώς του. Δύο καμπύλες φωτός του Ελάτου έχουν αποκτηθεί μέχρι σήμερα. Η ανάλυσή τους έδωσε μια μεγάλη για αστεροειδή περίοδο περιστροφής γύρω από τον άξονά του, 26,5 ή 26,82 ώρες, με μεταβολή φωτεινότητας 0,10 του μεγέθους. Σύμφωνα με παρατηρήσεις από το Διαστημικό Αστεροσκοπείο Χέρσελ και την επισκόπηση από τη διαστημική αποστολή WISE, ο Έλατος έχει διάμετρο 49,8 και 57,0 χιλιόμετρα αντιστοίχως. Το γεωμετρικό άλβεδό του είναι περίπου 0,050. Ο «Συνεργατικός Σύνδεσμος Καμπυλών Φωτός Αστεροειδών» (Collaborative Asteroid Lightcurve Link), δεχόμενοι ένα στάνταρ άλβεδο 0,057 για ανθρακούχους αστεροειδείς, προτείνει διάμετρο 45,9 χιλιομέτρων με βάση το απόλυτο μέγεθος 10,42.Ο Έλατος είναι κοκκινωπό σώμα, έχοντας φασματικό τύπο RR ή D. Δεδομένα από την JPL Small-Body Database

Ο Έλατος (Elatus) είναι ένας σκουρόχρωμος κένταυρος (ουράνιο σώμα με χαρακτήρα μεταξύ αστεροειδή και κομήτη) με απόλυτο μέγεθος (όπως αυτό ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,42. Ανακαλύφθηκε το 1999 από αστρονόμους της Ουράνιας Επισκόπησης της Καταλίνα στο Αστεροσκοπείο του όρους Λέμον, στην Αριζόνα. Το ουράνιο αυτό σώμα πήρε το όνομά του από τον Κένταυρο Έλατο της ελληνικής μυθολογίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/31824_%CE%88%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82

Περσικοί Πόλεμοι

Κύρια πηγή για τους Περσικούς πολέμους αποτελεί ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος. Ο Ηρόδοτος, γνωστός ως «Πατέρας της Ιστορίας», γεννήθηκε το 484 π.Χ. στην Αλικαρνασσό της Μικράς Ασίας, η οποία εκείνη την περίοδο βρισκόταν υπό περσική κατοχή. Έγραψε το έργο «Ιστορίαι» γύρω στα 440-430 π.Χ, προσπαθώντας να ανακαλύψει τις πραγματικές αιτίες των Περσικών πολέμων, οι οποίοι ολοκληρώθηκαν το 450 π.Χ. Η μέθοδος του Ηρόδοτου αποτελούσε καινοτομία και σύμφωνα με μερικούς ιστορικούς, ο Ηρόδοτος έχει εφεύρει την ιστορία που ξέρουμε. Κατά τον Παπαρρηγόπουλο: «Ο Ηρόδοτος είναι ο δημιουργός της αληθούς ιστορικής τέχνης...πρώτος ενόησεν ότι η ιστορία δεν είναι απλούς πραγμάτων κατάλογος, αλλά και η τεχνική των πραγμάτων τούτων συναρμολόγηση και η εξήγησις του χαρακτήρος αυτών». Κατά τον Τομ Χόλλαντ: «Για πρώτη φορά, ένας ιστορικός αποφάσισε να αποκαλύψει τα αίτια ενός πολέμου, ο οποίος έληξε πρόσφατα, χωρίς να καταγράφει μύθους, αλλά αιτίες, τις οποίες θα μπορούσαμε να ελέγξουμε προσωπικά»Ο Θουκυδίδης είχε αμφισβητήσει το έργο του Ηροδότου, καθώς η προσωπική άποψη του τελευταίου εμφανιζόταν συχνά στο έργο του. Παρόλα αυτά, ο Θουκυδίδης αποφάσισε να ξεκινήσει το έργο του εκεί όπου ο Ηρόδοτος σταμάτησε (στην πολιορκία της Σηστού) αλλά σταμάτησε την προσπάθεια, επειδή πίστευε ότι το έργο του Ηροδότου δεν χρειαζόταν εκ νέου συγγραφή ή διορθώσεις, γιατί ήταν ακριβές. Η αξιοπιστία του Ηροδότου έχει αμφισβητηθεί και από άλλους ιστορικούς. Ο Παυσανίας, στα Φωκικά, αναφέρεται στην περιγραφή του Ηροδότου για τη μάχη των Θερμοπυλών, όπου ο δεύτερος καταγράφει ότι οι Θηβαίοι παραδόθηκαν, όπως και 80 Μυκηναίοι. Ο Πλούταρχος, στο έργο Περί της Ηροδότου κακοήθειας (αν όντως το έγραψε αυτός), κατηγορεί τον Ηρόδοτο επειδή ο τελευταίος ζήτησε χρήματα από τους Θηβαίους, και επειδή δεν τα έλαβε, έγραψε ότι οι Θηβαίοι δείλιασαν και παραδόθηκαν. Οπωσδήποτε οι κατηγορίες που εκτοξεύει το σύγγραμμα αυτό κατά του Ηροδότου κάθε άλλο παρά σοβαρές είναι. Την περίοδο της Αναγέννησης, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι συνέχιζαν να διαβάζουν το έργο του Ηροδότου, ο ιστορικός είχε κακή φήμη. Παρ´όλα αυτά, τα αρχαιολογικά ευρήματα επιβεβαίωσαν τα γραφόμενα του Ηροδότου και αποκατέστησαν τη φήμη και την αξιοπιστία του, ειδικά ως προς τα γεγονότα που εξέτασε αυτοπροσώπως. Οι σύγχρονοι ιστορικοί θεωρούν το έργο του αξιόπιστο, αλλά έχουν αμφιβολίες για τους αριθμούς των νεκρών και τις ημερομηνίες των μαχών.Δυστυχώς, η στρατιωτική ιστορία της Ελλάδας από το τέλος της δεύτερης περσικής εισβολής στην Ελλάδα μέχρι τον Πελοποννησιακό Πόλεμο (479-431 π.Χ) περιγράφεται ελάχιστα από τις αρχαίες πηγές. Αυτή η περίοδος, μερικές φορές αναφερόμενη και ως πεντηκονταετία από τους αρχαίους μελετητές, ήταν μια περίοδος ειρήνης και ευημερίας στην Ελλάδα. Η πλουσιότερη πηγή της περιόδου, και η πιο σύγχρονη, είναι η Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη, η οποία γενικά θεωρείται από τους σύγχρονους ιστορικούς ως αξιόπιστη πρωτογενής πηγή. Ο Θουκυδίδης αναφέρει αυτή την περίοδο σε μια παρέκβαση σχετικά με την ανάπτυξη της αθηναϊκής δύναμης στην πορεία προς τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Η αναφορά είναι σύντομη και στερείται βέβαιων χρονολογιών. Παρ' όλα αυτά, η ιστορία του Θουκυδίδη χρησιμοποιείται από τους ιστορικούς για να καταρτίσουν ένα χρονολογικό σκελετό για τη συγκεκριμένη περίοδο, στον οποίο υπάρχουν στοιχεία και από άλλες αρχαίες πηγές και συγγραφείς.Περισσότερες πληροφορίες για αυτή την περίοδο δίνει ο Πλούταρχος, στο έργο του Βίοι Παράλληλοι για τον Αριστείδη και για τον Κίμωνα. Ο Πλούταρχος έγραψε 600 χρόνια μετά τα γεγονότα, και θεωρείται δευτερογενής πηγή, αλλά αναφέρει ρητώς τις δικές του πηγές, οι οποίες μας επιτρέπουν να ελέγξουμε τα γραφόμενα. Στις βιογραφίες του, αντλεί πληροφορίες από αρχαίες πηγές οι οποίες δεν έχουν διασωθεί, και συχνά καταγράφονται πληροφορίες, τις οποίες παραλείπει ο Θουκυδίδης από την Ιστορία του. Η τελευταία σημαντική πηγή για την περίοδο είναι η παγκόσμια ιστορία (Βιβλιοθήκη Ιστορική) του ιστορικού του 1ου αιώνα π.Χ, Διόδωρου Σικελιώτη. Κύρια πηγή του Διόδωρου για αυτή την περίοδο φαίνεται να είναι ο Έλληνας ιστορικός Έφορος ο Κυμαίος, ο οποίος επίσης έγραψε παγκόσμια ιστορία. Ωστόσο, από τα λίγα που είναι γνωστά για τον Έφορο, οι ιστορικοί υποτιμούν την ιστορία του - για αυτή την περίοδο φαίνεται να αντλεί απλά πληροφορίες από τον Θουκυδίδη, αλλά οδηγείται σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα. Τα γραφόμενα του Διόδωρου, αμφισβητούνται από τους σύγχρονους ιστορικούς και συνεπώς δεν θεωρείται ιδιαίτερα αξιόπιστη πηγή για αυτή τη χρονική περίοδο.Περαιτέρω διάσπαρτες περιγραφές μπορούν να βρεθούν στο Ελλάδος περιήγησις του Παυσανία, ενώ στο βυζαντινό λεξικό του Σούδα (10ος αιώνας μ.Χ) παρουσιάζονται μερικά ανέκδοτα που δεν βρίσκονται πουθενά αλλού. Μικρότερες, σε σημασία, πηγές για αυτή την περίοδο αποτελούν τα έργα του Πομπήιου Τρόγου (επιτομήθηκε από τον Ιουστίνο), του Κορνήλιου Νέπου και του Κτησία (επιτομήθηκε από τον Φώτιο), που δεν είναι στην αρχική μορφή τους. Αυτά τα έργα δεν θεωρούνται ιδιαίτερα αξιόπιστα (ειδικά ο Κτησίας) και χρήσιμα για την ανακατασκευή της ιστορίας αυτής της περιόδου. Μετά την κατάρρευση του μυκηναϊκού πολιτισμού, οι Έλληνες μετακόμισαν στη Μικρά Ασία, χωρισμένοι σε τρεις φυλές: τους Ίωνες, τους Αιολείς και τους Δωριείς. Οι Ίωνες εγκαταστάθηκαν στα παράλια της Μικράς Ασίας, όπου έχτισαν 12 πόλεις (Μίλητος, Μυούς, Πριήνη, Έφεσος, Κολοφώνα, Λέβεδος, Τέω, Κλαζομενές, Φώκαια, Ερυθραί, Σάμος και Χίος). Αν και οι ιωνικές πόλεις ήταν ανεξάρτητες, συμμετείχαν όλες στο Πανιώνιο. Η ανεξαρτησία των ιωνικών πόλεων έληξε μετά την επίθεση των Λυδών, οι οποίοι έδωσαν αυτονομία στη Μίλητο, αλλά υποχρέωσαν τους Ίωνες να τους ακολουθούν στις εκστρατείες. Παράλληλα, οι Λυδοί βρίσκονταν σε πόλεμο με τους Μήδους, αλλά υπέγραψαν ειρήνη, ορίζοντας τον Άλυ ποταμό ως σύνορο των βασιλείων τους. Την ηγεσία των Λυδών ανέλαβε ο Κροίσος, ο οποίος σκόπευε να καταλάβει όλες τις ελληνικές περιοχές στη Μ. Ασία - την ηγεσία των Περσών ανέλαβε ο Κύρος, ο οποίος επέκτεινε το βασίλειο του. Ο Κροίσος έβλεπε την ευκαιρία να επεκταθεί χάρη στο χάος που επικρατούσε στην Περσία. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι προτού επιτεθεί, ο Κροίσος επισκέφθηκε την Πυθία, η οποία του είπε ότι αν περάσει τα σύνορα θα καταστρέψει μια μεγάλη αυτοκρατορία (εννοώντας τη Λυδία). Ο Κροίσος, ο οποίος δεν κατάλαβε το νόημα της προφητείας, επιτέθηκε στους Πέρσες, αλλά νικήθηκε και αιχμαλωτίστηκε. Ο Κύρος ζήτησε τη βοήθεια των Ιώνων όταν πολεμούσε τους Λυδούς, αλλά οι Ίωνες αρνήθηκαν να βοηθήσουν. Όταν, όμως, ο Κύρος κατέλαβε τους Λυδούς, οι Ίωνες προθυμοποιήθηκαν να γίνουν υποτελείς των Περσών και να ζουν όπως οι Λυδοί. Ο Κύρος αρνήθηκε, λέγοντας ότι οι Ίωνες δεν τον είχαν βοηθήσει. Διέταξε τον Άρπαγο να επιτεθεί στην Ιωνία. Ο Άρπαγος επιτέθηκε στη Φώκαια, αλλά οι κάτοικοι της πόλης μετακόμισαν στη Σικελία - το παράδειγμα τους ακολούθησαν και οι κάτοικοι της Τέως. Οι υπόλοιποι Ίωνες, οι οποίοι έμειναν στις πόλεις τους, υποδουλώθηκαν. Οι Πέρσες τοποθέτησαν στην ηγεσία των ιωνικών πόλεων διάφορους τυράννους, με τους οποίους οι Ίωνες δεν είχαν καλές σχέσεις. Κατά τη διάρκεια των πολέμων, οι Πέρσες και οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν στρατεύματα με δόρατα και τόξα. Οι Έλληνες φορούσαν βαριές πανοπλίες, περικνημίδες και είχαν μεγάλη ορειχάλκινη ασπίδα και σιδερένιο ξίφος. Απ' την άλλη, οι άνδρες του περσικού πεζικού φορούσαν κυρίως δερμάτινες πανοπλίες, είχαν ξύλινη ασπίδα και κοντό δόρυ - αυτός ο εξοπλισμός ήταν κατώτερος από τον ελληνικό, γι' αυτό και οι Πέρσες είχαν αποτύχει στις σώμα-με-σώμα μάχες με τους Έλληνες. Κύρια δύναμη των Περσών ήταν το ιππικό και μονάχα αυτό μπορούσε να νικήσει την ελληνική οπλιτική φάλαγγα, όπως φάνηκε στην Ιωνική Επανάσταση. Οι δύο στόλοι αποτελούνταν από τριήρεις και κύρια τακτική τους ήταν ο εμβολισμός. Ο περσικός στόλος αποτελούνταν από πλοία των Φοινίκων, των Αιγυπτίων, των Κιλικίων και των Κυπρίων. Η Ιωνική Επανάσταση ξεκίνησε το 500 ή 499 π.Χ. και έληξε το 494 π.Χ. Η εξέγερση ξεκίνησε μετά την αποτυχημένη πολιορκία της Νάξου - ο Μιλήσιος τύραννος, Αρισταγόρας, κήρυξε την πόλη του δημοκρατία και ζήτησε τη βοήθεια της Ελλάδος. Μονάχα η Αθήνα και η Ερέτρια προσφέρθηκαν να βοηθήσουν και έστειλαν 25 τριήρεις. Οι Έλληνες πυρπόλησαν τις Σάρδεις, ωστόσο, ηττήθηκαν στη μάχη της Εφέσου. Μετά τη μάχη της Εφέσου, οι Πέρσες ανακατέλαβαν τις ιωνικές πόλεις και συνέτριψαν τον ιωνικό στόλο στη ναυμαχία της Λάδης. Η Μίλητος, όπου ξεκίνησε η εξέγερση, είχε καταστραφεί και πολλοί κάτοικοι της υποδουλώθηκαν. Αφού κατέλαβαν όλες τις ελληνικές πόλεις στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, οι Πέρσες υπέγραψαν ειρήνη με τους Ίωνες. Η Ιωνική Επανάσταση αποτέλεσε αφορμή για την πρώτη περσική εισβολή στην Ελλάδα και τις μετέπειτα συγκρούσεις Ελλήνων και Περσών. Την άνοιξη του 492 π.Χ, ο Μαρδόνιος συγκέντρωσε στρατό και στόλο, με σκοπό να καταστρέψει την Αθήνα και την Ερέτρια. Ο Μαρδόνιος αναχώρησε με τον στόλο από την Κιλικία, ενώ διέταξε τον στρατό του να περάσει τον Ελλήσποντο. Στον δρόμο του, ο Μαρδόνιος απομάκρυνε τους τυράννους από την Ιωνία και έδωσε την εξουσία σε δημοκρατικούς. Από την Ιωνία, ο στόλος κινήθηκε προς τον Ελλήσποντο, ενώ ο στρατός πέρασε στα ευρωπαϊκά εδάφη και κατάφερε να ανακτήσει τη Θράκη (ανήκε στους Πέρσες από το 512 π.Χ) - επίσης ανάγκασε τη Μακεδονία να συμμαχήσει με τους Πέρσες. Παράλληλα, ο περσικός στόλος κατέλαβε τη Θάσο και μετά κινήθηκε στην Άκανθο, αλλά όταν έφτασε στο όρος Άθως διαλύθηκε λόγω θαλασσοταραχής - κατά τον Ηρόδοτο, οι Πέρσες έχασαν τριακόσια πλοία και είκοσι χιλιάδες άνδρες. Χάρη στην καταστροφή αυτή και καθώς ο περσικός στρατός βρισκόταν στη Μακεδονία, οι Βρύγοι επιτέθηκαν στο περσικό στρατόπεδο, σκοτώνοντας αρκετούς Πέρσες και τραυματίζοντας τον Μαρδόνιο - ωστόσο, οι Βρύγοι ηττήθηκαν. Ο περσικός στρατός και στόλος επέστρεψαν στην Ασία. Μετά την εκστρατεία του 492 π.Χ, ο Δαρείος έστειλε πρεσβευτές σ' όλη την Ελλάδα για να ζητήσει την υποταγή των πόλεων. Όλες οι πόλεις δέχτηκαν την προσφορά του Δαρείου πλην της Αθήνας και της Σπάρτης, οι οποίες συμμάχησαν παρά τις διαφορές τους. Οι Πέρσες, αφού συγκέντρωσαν πολλούς άνδρες, επιτέθηκαν στη Λίνδο, αλλά δεν κατάφεραν να την καταλάβουν. Ο περσικός στόλος κινήθηκε στη Σάμο και μετά επιτέθηκε στη Νάξο, με σκοπό να τιμωρήσει την πόλη για την αποτυχημένη πολιορκία, η οποία διεξήχθη εννέα χρόνια νωρίτερα. Οι Πέρσες κατάφεραν να καταλάβουν την πόλη, καταστρέφοντας πολλούς ναούς. Οι Πέρσες πλησίασαν τη Δήλο, γι' αυτό και οι κάτοικοι της πόλης άφησαν τα σπίτια τους. Για να πείσει τους κατοίκους της Δήλου, ο Δάτης έκαψε τριακόσια τάλαντα από λιβάνι στον βωμό του Απόλλωνα. Τότε, ο στόλος άρχισε να κινείται προς την Ερέτρια, κατακτώντας κάθε πόλη στον δρόμο του και αναγκάζοντας τους κατοίκους να του δίνουν ομήρους και στρατεύματα. Ωστόσο, οι κάτοικοι της Καρύστου αρνήθηκαν να κάνουν κάτι τέτοιο, γι' αυτό και οι Πέρσες επιτέθηκαν και κατέλαβαν την πόλη, αναγκάζοντας τους κατοίκους να παραδοθούν. Οι Πέρσες έφτασαν στην Ερέτρια - κατά τον Ηρόδοτο, οι Ερετριείς χωρίστηκαν σε τρία στρατόπεδα: οι πρώτοι ήθελαν να φύγουν απ' την πόλη, οι δεύτεροι να αντισταθούν και οι τρίτοι ήθελαν να παραδοθούν στους Πέρσες, ωστόσο οι περισσότεροι αποφάσισαν να μείνουν στην πόλη. Οι Πέρσες για έξι μέρες πολιορκούσαν την πόλη, μέχρι που δύο Ερετριείς άνοιξαν τις πύλες της πόλης και επέτρεψαν στους Πέρσες να εισέλθουν στην πόλη. Οι τελευταίοι κατέστρεψαν την πόλη, έκαψαν τους ναούς και υποδούλωσαν όσους Ερετριείς παρέμειναν στην πόλη. Οι Πέρσες, μετά από συμβουλή του Ιππία, στρατοπέδευσαν στον Μαραθώνα, περίπου 25 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Οι Αθηναίοι παρατάχθηκαν στον Μαραθώνα μαζί με χίλιους Πλαταιείς, ενώ παράλληλα έστειλαν τον Φειδιππίδη στη Σπάρτη για να ζητήσει βοήθεια. Ωστόσο, οι Σπαρτιάτες αρνήθηκαν, λέγοντας ότι γιόρταζαν τα Κάρνεια - αυτό σήμαινε ότι οι Αθηναίοι θα έμεναν χωρίς ενισχύσεις για δέκα μέρες. Μετά από πέντε μέρες, οι Αθηναίοι αποφάσισαν να επιτεθούν και κατάφεραν να διαλύσουν τις πτέρυγες των Περσών. Κατά τον Ηρόδοτο, στη μάχη σκοτώθηκαν 6.400 Πέρσες, 192 Αθηναίοι και 11 Πλαταιείς. Αμέσως μετά τη μάχη, ο περσικός στόλος έπλευσε από το Σούνιο για να επιτεθεί στην Αθήνα, αλλά οι Αθηναίοι κατάφεραν να φθάσουν εγκαίρως στην πόλη, αναγκάζοντας τους Πέρσες να υποχωρήσουν. Οι Σπαρτιάτες έφθασαν στην Αθήνα την επόμενη μέρα και όταν είδαν τα πτώματα των Περσών στον Μαραθώνα αναγνώρισαν τη μεγάλη νίκη των Αθηναίων. Μ' αυτό τον τρόπο έληξε η πρώτη περσική εισβολή στην Ελλάδα. Ο Δαρείος άρχισε να συγκεντρώνει μεγάλο στρατό για να επιτεθεί ξανά στην Ελλάδα, αλλά τα σχέδια του αναβλήθηκαν λόγω της εξέγερσης στην Αίγυπτο, όπου και πέθανε. Στον θρόνο ανέβηκε ο Ξέρξης Α'. Ο Ξέρξης ανακατέλαβε την Αίγυπτο και άρχισε ξανά τις προετοιμασίες για εισβολή στην Ελλάδα. Καθώς θα αποτελούσε μεγάλης κλίμακας εισβολή, ο Ξέρξης χρειαζόταν πολύ χρόνο για συγκεντρώσει στρατό και υλικά αγαθά. Ο Ξέρξης αποφάσισε ότι ο Ελλήσποντος πρέπει να γεφυρωθεί για να επιτρέψει στον στρατό του να διασχίσει την Ευρώπη, και ότι ένα κανάλι πρέπει να περνά δια μέσου του ισθμού του Όρους Άθως. Η εκπλήρωση αυτών των στόχων ήταν πάρα πολύ δύσκολη, όπως είναι και για τα σύγχρονα κράτη. Η εκστρατεία καθυστέρησε λόγω εξεγέρσεων στην Αίγυπτο και στη Βαβυλώνα.Οι Πέρσες είχαν τη στήριξη αρκετών ελληνικών πόλεων, όπως το Άργος, η Λάρισα, η Θεσσαλία και η Θήβα (αν και δεν έχει αποδειχθεί ποτέ). Ο Ξέρξης άρχισε να μεταφέρει τον στρατό του στην Ευρώπη κατά το 481 π.Χ.. Ο στρατός του, κατά τον Ηρόδοτο, αποτελείτο από 46 φυλές ή έθνη της Περσικής Αυτοκρατορίας. Τα στρατεύματα από τις ανατολικές σατραπείες συναθροίστηκαν στα Κρίταλα και πέρασαν τον χειμώνα στις Σάρδεις, ενώ την άνοιξη ενώθηκαν με τα σώματα των δυτικών σατραπειών στην Άβυδο. Ο περσικός στρατός διέσχισε τον Ελλήσποντο σε δύο σχεδίες γέφυρες. Μέγεθος των περσικών δυνάμεων Για περαιτέρω πληροφορίες δες το μέγεθος των περσικών δυνάμεωνΤο μέγεθος του περσικού στρατού έγινε θέμα μεγάλων διαφωνιών μεταξύ των ιστορικών. Κατά τον Ηρόδοτο, οι Πέρσες είχαν 2,5 εκατομμύρια άνδρες πεζικό, συμπεριλαμβανομένων βοηθητικών σωμάτων. Ο Σιμωνίδης ο Κείος αναφέρει την παρουσία 4 εκατομμυρίων στρατιωτών, ενώ ο Κτησίας δηλώνει ότι οι Πέρσες είχαν 800.000 άνδρες. Κατά τους σύγχρονους ιστορικούς, ο Ηρόδοτος και οι άλλοι αρχαίοι ιστορικοί παραθέτουν απίστευτους και μη αληθείς αριθμούς, ενώ υπολογίζεται ότι οι Πέρσες είχαν 200 με 250 χιλιάδες άνδρες.Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο περσικός στόλος είχε 1.207 τριήρεις. Ωστόσο, από αυτά τα πλοία, το 1/3 χάθηκε στη Μαγνησία, λόγω καταιγίδας, περισσότερα από 200 χάθηκαν στην Εύβοια, ενώ τουλάχιστον 50 πλοία καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας του Αρτεμισίου. Ο Ηρόδοτος ισχυρίζεται ότι αυτές οι απώλειες αντικαταστάθηκαν στο σύνολο τους, αλλά νωρίτερα αναφέρει ότι οι κάτοικοι της Θράκης (και των κοντινών περιοχών) πρόσφεραν στους Πέρσες 120 πλοία. Ο Αισχύλος συμφωνεί με τον Ηρόδοτο, και αναφέρει ότι 207 πλοία ήταν γρήγορα. Ο Διόδωρος Σικελιώτης και ο Λυσίας ισχυρίζονται ότι 1.200 πλοία του περσικού στόλου συναθροίστηκαν στον Δορίσκο, την άνοιξη του 480 π.Χ. Ο αριθμός των 1.207 (μόνο για την αρχή) δίνεται επίσης από τον Έφορο, καθώς ο δάσκαλος του Ισοκράτης ισχυρίζεται ότι συναθροίστηκαν 1.300 πλοία στη Δορίσκο και 1.200 στη Σαλαμίνα. Ο Κτησίας δίνει άλλο αριθμό, χίλια πλοία, καθώς ο Πλάτωνας αναφέρει ότι οι Πέρσες είχαν χίλια πλοία και περισσότερα. Αυτοί οι αριθμοί έχουν γίνει αποδεκτοί από κάποιους ιστορικούς, ενώ άλλοι τους απέρριψαν, παραπέμποντας στον αριθμό του ελληνικού στόλου στην Ιλιάδα. Αθήνα Ένα χρόνο μετά τη νίκη στον Μαραθώνα, ο Μιλτιάδης τραυματίστηκε σε σύγκρουση, κάτι που εκμεταλλεύτηκε η παραδοσιακά ισχυρή οικογένεια των Αλκμεωνίδων για να τον διώξει από την πόλη. Ο Μιλτιάδης εξορίστηκε και πέθανε λόγω του τραυματισμού του. Ο Θεμιστοκλής ανέλαβε την πολιτική ηγεσία της Αθήνας και προσπάθησε να πείσει τους Αθηναίους να επικεντρωθούν στις θαλάσσιες δυνάμεις - αυτό δεν άρεσε στον Αριστείδη, ο οποίος ήταν αρχηγός των οπλιτών. Τρία χρόνια πριν τη δεύτερη περσική εισβολή, στο Λαύριο, βρέθηκε μεγάλη ποσότητα αργύρου, την οποία ο Θεμιστοκλής πρότεινε να χρησιμοποιούσουν για να φτιάξουν ένα νέο στόλο από τριήρεις. Το επόμενο έτος, ο Αριστείδης εξοστρακίζεται. Σύμφωνα με μία εκδοχή, ο στόλος προοριζόταν αρχικά να πολεμήσει τους Αιγινήτες, που αποτελούσαν εμπόδια στα φιλόδοξα εμπορικά σχέδια των Αθηναίων, ενώ άλλοι θεωρούν ότι ο Θεμιστοκλής είχε από νωρίς προβλέψει ότι ο αγώνας των Ελλήνων εναντίον των Περσών θα κρινόταν στη θάλασσα. Έγινε, ωστόσο, αμέσως κατανοητό ότι η απόφαση του Θεμιστοκλή να αναπτύξει τον αθηναϊκό στόλο είχε αντίκτυπο στα εσωτερικά της πόλης, καθώς ενίσχυε αισθητά την πολιτική κυριαρχία των κατώτερων κοινωνικών τάξεων της Αθήνας, των θητών, που επάνδρωσαν τα πλοία ως κωπηλάτες. Σπάρτη Ο Δημάρατος διώχθηκε από τον θρόνο και τη θέση του βασιλιά ανέλαβε ο Λεωτυχίδας. Τότε, ο Δημάρατος κατευθύνθηκε στα Σούσα και έγινε σύμβουλος του Πέρση βασιλιά στα ελληνικά θέματα. Ο Ηρόδοτος, στο τέλος του βιβλίου Πολύμνια, αναφέρει ότι ο Δημάρατος έστειλε στους Σπαρτιάτες ένα δίπτυχον κέρινο δελτίο, στο οποίο ανάφερε τα σχέδια του Ξέρξη. Ωστόσο, αυτή η ιστορία δεν θεωρείται αληθής από τους σύγχρονους ιστορικούς. Ελληνική Συμμαχία Το 481 π.Χ, ο Ξέρξης έστειλε πρεσβευτές σε όλες τις ελληνικές πόλεις-κράτη, με εξαίρεση την Αθήνα και τη Σπάρτη, ζητώντας γη και ύδωρ. Η Σπάρτη και Αθήνα έλαβαν την υποστήριξη μερικών ελληνικών πόλεων, και το ίδιο έτος, στην Κόρινθο, συγκλήθηκε συνέδριο, όπου και δημιουργήθηκε η ελληνική συμμαχία. Το κάθε μέλος της συμμαχίας είχε τη δυνατότητα να στέλνει αγγελιοφόρους στις υπόλοιπες πόλεις-μέλη, ζητώντας στρατό για αμυντικούς σκοπούς. Σύμφωνα με τους σύγχρονους ιστορικούς, αυτό αποτελεί αξιοσημείωτο, καθώς οι εμφύλιες συρράξεις μεταξύ των Ελλήνων, εκείνη την περίοδο, συνεχίζονταν. Ο περσικός στρατός, μετά από τρεις μήνες, πέρασε από τον Ελλήσποντο στη Θέρμη και σταμάτησε για λίγο στη Δορισκό για να αναδιοργανωθούν τα εθνικά σώματα σε τακτικά στρατεύματα. Το 480 π.Χ, συγκλήθηκε νέο συνέδριο. Μια αντιπροσωπεία από τη Θεσσαλία πρότεινε στους Έλληνες να σταματήσουν τον Ξέρξη στα Στενά των Τεμπών. Ωστόσο, όταν αγγελιοφόροι του Αλεξάνδρου Α' της Μακεδονίας ενημέρωσαν τους Έλληνες ότι οι Πέρσες βαδίζουν ήδη εναντίον τους κυκλωτικά παρακάμπτωντας την κοιλάδα των Τεμπών μέσω του περάσματος του Σαρανταπόρου και λόγω του μεγαλύτερου μεγέθους του περσικού στρατού, οι Έλληνες οπισθοχώρησαν. Τότε, ο Θεμιστοκλής πρότεινε μια διαφορετική στρατηγική στους συμμάχους. Ο Ξέρξης θα αναγκαζόταν να περάσει από τις Θερμοπύλες για να φτάσει στη Νότια Ελλάδα. Για αυτό, ο Θεμιστοκλής πρότεινε στους Έλληνες να κλείσουν το στενό πέρασμα των Θερμοπυλών, όπου οι Πέρσες δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την αριθμητική υπεροχή τους. Παράλληλα, οι Αθηναίοι θα αντιμετώπιζαν τον περσικό στόλο στο Αρτεμίσιο. Αυτό το σχέδιο έγινε δεκτό από τους Έλληνες. Ωστόσο, οι πόλεις της Πελοποννήσου, σε περίπτωση αποτυχίας του σχεδίου, σχεδίαζαν να υπερασπιστούν τον Ισθμό της Κορίνθου, ενώ οι γυναίκες και τα παιδιά των Αθηναίων θα έφευγαν μαζικά στην Τροιζήνα. Όταν οι Έλληνες έμαθαν ότι οι Πέρσες από τον Όλυμπο βάδιζαν στις Θερμοπύλες, οι Σπαρτιάτες γιόρταζαν τα Κάρνεια, ενώ παράλληλα διεξάγονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ωστόσο, οι Σπαρτιάτες έστειλαν 300 άνδρες με τον βασιλιά Λεωνίδα. Ο Λεωνίδας διέταξε τους Φωκείς να ανεγείρουν ένα αμυντικό τείχος και περίμενε την άφιξη των Περσών. Οι Πέρσες περίμεναν τέσσερις μέρες την υποχώρηση των Ελλήνων, ωστόσο, όταν κατάλαβαν ότι οι Έλληνες θα πολεμούσαν, αποφάσισαν να επιτεθούν. Οι Έλληνες απωθούσαν τις περσικές επιθέσεις για δύο μέρες, αλλά ο Εφιάλτης έδειξε στους Πέρσες ένα μονοπάτι και τους οδήγησε πίσω από τους Έλληνες. Ο Λεωνίδας αποφάσισε να μείνει στο πεδίο της μάχης με τους 300 Σπαρτιάτες, 400 Θηβαίους, 700 Θεσπιείς και ακόμα λίγους Έλληνες, ωστόσο, ο ελληνικός στρατός εκμηδενίστηκε. Παράλληλα, ο ελληνικός στόλος αντιμετώπισε τους Πέρσες στο Αρτεμίσιο. Οι Πέρσες είχαν χάσει πολλά πλοία στη Μαγνησία λόγω καταιγίδας και προσπάθησαν να κλείσουν όλες τις εξόδους από τα στενά. Μετά την πρώτη μέρα, οι Έλληνες κατέστρεψαν τριάντα περσικά πλοία, ενώ η καταιγίδα κατέστρεψε τον περσικό στόλο στην Εύβοια.Οι Έλληνες, τη δεύτερη μέρα, επιτέθηκαν στα πλοία από την Κιλικία και τα κατέστρεψαν. Την επόμενη μέρα, οι Πέρσες επιτέθηκαν. Κατά τη διάρκεια της μάχης καταστράφηκαν πολλά ελληνικά και περσικά πλοία. Το απόγευμα, οι Έλληνες έμαθαν για την ήττα στις Θερμοπύλες και επειδή δεν υπήρχε πλέον ανάγκη να υπερασπίζονται τις Θερμοπύλες και, επιπλέον, εξαιτίας των μεγάλων απωλειών, οι Έλληνες υποχώρησαν στη Σαλαμίνα. Οι Πέρσες κατέστρεψαν μετά τη νίκη τους στις Θερμοπύλες ισοπέδωσαν τη Βοιωτία, τις Πλαταιές και τις Θεσπιές, ενώ αργότερα κινήθηκαν για να καταλάβουν την άδεια από ανθρώπους Αθήνα. Στη Σαλαμίνα ο Σπαρτιάτης ναύαρχος Ευρυβιάδης και οι υπόλοιποι Πελοποννήσιοι επέμεναν να προστατεύσουν τον Ισθμό της Κορίνθου, καταστρέφοντας τον μοναδικό δρόμο που οδηγούσε εκεί και χτίζοντας τείχος γύρω από αυτό. Ενώ οι Λακεδαιμόνιοι και οι στενοί τους σύμμαχοι αποφάσισαν την επόμενη ημέρα να αναχωρήσουν για τον Ισθμό, ο Θεμιστοκλής έστειλε κάποιον από το στρατόπεδο των Ελλήνων να υποκριθεί τον αποστάτη και να πει στους Πέρσες ότι οι Έλληνες σκόπευαν να φύγουν από το στενό την επόμενη ημέρα, οπότε οι Πέρσες θα μπορούσαν την ίδια νύχτα να τους φράξουν τον δρόμο με τα μεγάλα πλοία τους. Η αριθμητική υπεροχή όμως των Περσών τους επέφερε μόνο προβλήματα. Στη ναυμαχία, οι Έλληνες κατέστρεψαν διακόσια περσικά πλοία και απέτρεψαν την κάθοδο των Περσών στην Πελοπόννησο. Ο Ξέρξης, φοβούμενος ότι οι Έλληνες μετά τη νίκη τους στη Σαλαμίνα θα κατέστρεφαν τη γέφυρα του Ελλησπόντου, αποφάσισε να υποχωρήσει με το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του. Ο Μαρδόνιος έμεινε με τους στρατιώτες που διάλεξε. Πέρασε τον χειμώνα στη Βοιωτία και στη Θεσσαλία ενώ οι Αθηναίοι επέστρεψαν στην πόλη τους. Οι σχέσεις μεταξύ των Ελλήνων χειροτέρευσαν, καθώς οι Πελοποννήσιοι αρνήθηκαν να στείλουν στρατό στα βόρεια για να βοηθήσουν τους Αθηναίους· οι Αθηναίοι απέσυραν τον στόλο τους και την ηγεσία του ελληνικού στόλου ανέλαβε ο Λεωτυχίδας. Ο ελληνικός στόλος βρίσκονταν στη Δήλο ενώ ο περσικός στη Σάμο. Αμφότερες οι πλευρές απέφευγαν την σύγκρουση, ενώ ο Μαρδόνιος αποφάσισε να μην επιτεθεί στον Ισθμό. Ο Μαρδόνιος με τη βοήθεια του Αλέξανδρου Α' προσπάθησε να πείσει τους Αθηναίους να συγκατανεύσουν σε ειρήνη, αλλά οι τελευταίοι, αφού εξασφάλισαν τη βοήθεια των Σπαρτιατών, αρνήθηκαν και σύμφωνα με τον Ηρόδοτο απάντησαν τα εξής: καὶ αὐτοὶ τοῦτό γε ἐπιστάμεθα ὅτι πολλαπλησίη ἐστὶ τῷ Μήδῳ δύναμις ἤ περ ἡμῖν, ὥστε οὐδὲν δέει τοῦτό γε ὀνειδίζειν. ἀλλ᾽ ὅμως ἐλευθερίης γλιχόμενοι ἀμυνεύμεθα οὕτω ὅκως ἂν καὶ δυνώμεθα (μετ. «αν και ξέρουμε ότι οι Μήδοι είναι περισσότεροι από εμάς, εμείς όμως θα αμυνθούμε καθώς αγαπούμε την ελευθερία μας»). Οι Αθηναίοι εκκένωσαν την πόλη τους και την κατέλαβε ο Μαρδόνιος, ο οποίος επανέλαβε την προσφορά που είχε κάνει στη Σαλαμίνα. Οι Αθηναίοι ζήτησαν την άμεση βοήθεια της Σπάρτης, αλλά η Σπάρτη γιόρταζε τα Υακίνθια και άργησε να δώσει απάντηση. Ωστόσο, ο Τεγεάτης Χίλεος έπεισε τους Σπαρτιάτες να στείλουν στρατό, τονίζοντας τα αρνητικά αποτελέσματα που θα είχε η παράδοση της Αθήνας στους Πέρσες. Οι Αθηναίοι έμειναν έκπληκτοι όταν έμαθαν για τον προέλαση του σπαρτιατικού στρατού. Μαθαίνοντας για τις κινήσεις των Ελλήνων, ο Μαρδόνιος κινήθηκε προς τις Πλαταιές με σκοπό να δελεάσει τους Έλληνες σε σύγκρουση που θα γινόταν σε ανοικτό πεδίο ώστε να χρησιμοποιήσει το ιππικό του. Οι Έλληνες, υπό την ηγεσία του Παυσανία, έμειναν στα υψώματα. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Μαρδόνιος διέταξε επίθεση του ιππικού, η οποία αποκρούστηκε από τους Έλληνες. Οι Έλληνες ήρθαν πιο κοντά στο περσικό στρατόπεδο με αποτέλεσμα το άνοιγμα των γραμμών τους και την επίθεση των Περσών στη μοναδική πηγή νερού των Ελλήνων. Ο Παυσανίας διέταξε νυχτερινή υποχώρηση η οποία όπως πήγε στραβά, οπότε οι Αθηναίοι με τους Σπαρτιάτες και τους Τεγεάτες έμειναν για να καλύπτουν την υποχώρηση των Ελλήνων. Αυτό ώθησε τον Μαρδόνιο σε επίθεση. Στη μάχη που ακολούθησε οι Έλληνες διέλυσαν τον περσικό στρατό και σκότωσαν τον Μαρδόνιο. Απ' τους Πέρσες, μόνο 40.000 άνδρες έμειναν ζωντανοί, ενώ οι άλλοι σφάχθηκαν από τους Έλληνες. Την ίδια μέρα ο ελληνικός στόλος επιτέθηκε εναντίον του περσικού στις ακτές της Μυκάλης. Ο αθηναϊκός στόλος υπό τις διαταγές του Ξάνθιππου ενώθηκε με την υπόλοιπη ελληνική ναυτική δύναμη και έπλευσε κοντά στη Σάμο. Μην επιθυμώντας την εμπλοκή του σε ναυμαχία με τους Έλληνες, οι Πέρσες υποχώρησαν στη Μυκάλη. Εκεί ο Ξέρξης άφησε στρατό 60.000 ανδρών ο οποίος ενώθηκε με τον στόλο. Οι Έλληνες, παρά την αριθμητική υπεροχή των Περσών, επιτέθηκαν και κατέστρεψαν ένα μεγάλο μέρος του περσικού στόλου πετυχαίνοντας μια σπουδαία νίκη και τερματίζοντας ουσιαστικά τη δεύτερη περσική εισβολή στην Ελλάδα. Αυτές οι μάχες έβαλαν τέλος στην περσική εισβολή, και τότε ξεκίνησε η νέα φάση των Περσικών Πολέμων, με την ελληνική αντεπίθεση. Μετά τη Μυκάλη, οι ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας εξεγέρθηκαν ξανά, με τους Πέρσες να αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την εξέγερση. Μετά την επιτυχία τους στη Μυκάλη, οι Έλληνες κατευθύνθηκαν στον Ελλήσποντο για να καταστρέψουν τις περσικές γέφυρες, αλλά τις βρήκαν ήδη κατεστραμμένες. Οι Πελοποννήσιοι επέστρεψαν στην πατρίδα τους, αλλά οι Αθηναίοι και οι υπόλοιποι Έλληνες επιτέθηκαν στη Θρακική Χερσόνησο, αναγκάζοντας τους Πέρσες να υποχωρήσουν στη Σηστό. Ο Πέρσης κυβερνήτης Αρταύκτης δεν ήταν έτοιμος για πολιορκία, ωστόσο, οι Αθηναίοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν την πόλη για αρκετούς μήνες - στο τέλος, οι Πέρσες υποχώρησαν και οι Αθηναίοι κατέλαβαν την πόλη. Οι Αθηναίοι κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν τον Πέρση κυβερνήτη, τον θανάτωσαν. και επέστρεψαν στην πόλη τους. Εδώ τελειώνει το έργο του ο Ηρόδοτος. Το 478 π.Χ. οι Σύμμαχοι, σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, εκστράτευσαν στην Κύπρο και κατέστρεψαν το μεγαλύτερο μέρος του νησιού. Τι ακριβώς εννοούσε ο Θουκυδίδης με αυτό δεν είναι σαφές. Ο Σέαλι (αγγ. Sealey) θεωρεί ότι ήταν ουσιαστικά μια επιδρομή για να συγκεντρωθούν όσα περισσότερα λάφυρα ήταν δυνατό από τα περσικά σώματα στην Κύπρο. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι οι Σύμμαχοι προσπάθησαν να καταλάβουν το νησί, και λίγο αργότερα έπλευσαν για το Βυζάντιο. Βεβαίως, το γεγονός ότι η Δηλιακή Συμμαχία επανειλημμένως εκστράτευε στην Κύπρο σημαίνει ότι το νησί δεν ήταν υπό την κατοχή των Συμμάχων το 478 π.Χ ή ότι οι συμμαχικές δυνάμεις συχνά εκδιώκονταν. Οι Έλληνες έπλευσαν στο Βυζάντιο και το κατέλαβαν - η κατάληψη της Σηστού και του Βυζαντίου επέτρεψαν στους Έλληνες να ελέγχουν το εμπόριο στον Εύξεινο Πόντο. Οι Σύμμαχοι δεν ήταν ευχαριστημένοι με τον Σπαρτιάτη στρατηγό Παυσανία, γι' αυτό και ανακλήθηκε από τη Σπάρτη - οι Ίωνες και οι υπόλοιποι Έλληνες ζήτησαν από τους Αθηναίους να αναλάβουν την ηγεσία των ελληνικών δυνάμεων. Γι' αυτό τον λόγο, η Σπάρτη αποφάσισε να σταματήσει τις εκστρατείες. Μετά το Βυζάντιο, η Σπάρτη αποφάσισε να μην συνεχίσει τον πόλεμο, επειδή δεν υπήρχε πια κίνδυνος για την ελευθερία της Ελλάδας και των ελληνικών πόλεων της Μικράς Ασίας. Ίσως όμως να θεώρησε η Σπάρτη ότι ήταν απίθανο να διαρκέσει η ελευθερία των ελληνικών πόλεων της Μικράς Ασίας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μετά τη μάχη στη Μυκάλη, ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Λεωτυχίδας πρότεινε να μεταφέρουν όλους τους Έλληνες από τη Μικρά Ασία στην Ευρώπη ως τη μοναδική μέθοδο απόλυτης ελευθερίας από την περσική κυριαρχία. Ο Ξάνθιππος, ο Αθηναίος διοικητής στη Μυκάλη, αρνήθηκε κατηγορηματικά - οι ιωνικές πόλεις ήταν αθηναϊκές αποικίες, επομένως οι Αθηναίοι θα προστάτευαν τους Ίωνες. Αυτό σήμαινε ότι η ηγεσία στην ελληνική συμμαχία περιήλθε στους Αθηναίους - με τη σπαρτιατική αποχώρηση μετά το Βυζάντιο, η ηγεσία των Αθηναίων έγινε σαφής.Η συμμαχία των πόλεων-κρατών που είχε αποκρούσει την εισβολή του Ξέρξη είχε επικεφαλής τη Σπάρτη και την Πελοποννησιακή Συμμαχία. Με την αποχώρηση αυτών των πόλεων-κρατών, στο ιερό νησί της Δήλου συγκλήθηκε συνέδριο για ίδρυση νέας συμμαχίας, η οποία θα συνέχιζε τον αγώνα κατά των Περσών. Αυτή η συμμαχία, η οποία τώρα συμπεριλάμβανε και πολλά νησιά του Αιγαίου, ονομάστηκε «Πρώτη Αθηναϊκή Συμμαχία», γνωστή επίσης ως Δηλιακή Συμμαχία. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, κύριος σκοπός της συμμαχίας ήταν η λεηλασία της επικράτειας του Πέρση βασιλιά ως αντίποινα για όσα υπέστησαν. Στην πραγματικότητα, αυτός ο σκοπός χωρίζονταν σε τρία κύρια μέρη - να ετοιμαστούν για μια μελλοντική εισβολή, να εκδικηθούν τους Πέρσες και να κανονίσουν τα της διανομής των λαφύρων. Τα μέλη είχαν την ευκαιρία να διαλέξουν αν ήθελαν να προσφέρουν στρατό ή φόρο στο κοινό ταμείο - τα περισσότερα μέλη διάλεξαν τον φόρο. Τα μέλη της συμμαχίας ορκίστηκαν να έχουν τους ίδιους φίλους και εχθρούς και έριξαν κομμάτια σιδήρου στη θάλασσα για να συμβολίσουν τη μονιμότητα της συμμαχίας τους. Ο Αθηναίος πολιτικός Αριστείδης θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του με το να ασχολείται με τις υποθέσεις της συμμαχίας, πεθαίνοντας (σύμφωνα με τον Πλούταρχο) λίγα χρόνια αργότερα στον Πόντο, ενώ προσδιόριζε τι φόρο θα πλήρωναν τα μέλη. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 470 π.Χ, τα μέλη της Δηλιακής Συμμαχίας οργάνωναν επιθέσεις στη Θράκη και στο Αιγαίο για να απομακρύνουν τις περσικές φρουρές από την περιοχή, υπό την ηγεσία του Αθηναίου πολιτικού και στρατηγού Κίμωνα. Στα πρώτα χρόνια της επόμενης δεκαετίας, ο Κίμωνας άρχισε εκστρατείες στη Μικρά Ασία, προσπαθώντας να ενισχύσει την ελληνική θέση εκεί. Στη μάχη του Ευρυμέδοντα, ο αθηναϊκός και ο συμμαχικός στόλος πέτυχαν διπλή νίκη, καταστρέφοντας τον περσικό στόλο και τον περσικό στρατό. Μετά τη μάχη, οι Πέρσες ανέλαβαν παθητικό ρόλο, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουν σε μάχη τους Αθηναίους.Στα τέλη της δεκαετίας του 460 π.Χ, οι Αθηναίοι πήραν την απόφαση να υποστηρίξουν την Αίγυπτο στην επανάσταση της κατά της Περσίας. Αν και τα ελληνικά σώματα είχαν επιτυχίες, δεν κατάφεραν να καταλάβουν την περσική φρουρά στη Μέμφιδα, παρά την πολιορκία 3 ετών. Τότε, οι Πέρσες αντεπιτέθηκαν, και η αθηναϊκή δύναμη πολιορκήθηκε για 18 μήνες, πριν εξολοθρευτεί. Αυτή η καταστροφή, σε συνδυασμό με τις συγκρούσεις στην Ελλάδα, δεν επέτρεψε στους Αθηναίους να συνεχίσουν τις συγκρούσεις με τους Πέρσες. Το 451 π.Χ, υπογράφτηκε ανακωχή στην Ελλάδα, και ο Κίμωνας ήταν εις θέσιν να οδηγήσει στρατό στην Κύπρο. Ωστόσο, καθώς πολιορκούσε το Κίτιον, ο Κίμωνας πέθανε από ασθένεια ή σκοτώθηκε και η πολιορκία λύθηκε. Κατά την αποχώρησή της η αθηναϊκή δύναμη πέτυχε διπλή (κατά ξηρά και θάλασσα) νίκη στη Σαλαμίνα της Κύπρου. Αυτή η εκστρατεία έβαλε τέλος στις εχθροπραξίες μεταξύ της Δηλιακής Συμμαχίας και της Περσίας, και αρχαίοι ιστορικοί (Ηρόδοτος, Διόδωρος, Πλούταρχος) υποστηρίζουν ότι μια συνθήκη ειρήνης, η ειρήνη του Καλλία, είχε υπογραφεί για να εδραιώσει το οριστικό τέλος των Περσικών Πολέμων. Μετά τις μάχες της Σαλαμίνας της Κύπρου, ο Θουκυδίδης δεν κάνει αναφορές για συγκρούσεις με τους Πέρσες, λέει απλά ότι οι Έλληνες επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Ο Διόδωρος, από την άλλη πλευρά, υποστηρίζει ότι μετά τη μάχη στη Σαλαμίνα, υπογράφτηκε συνθήκη ειρήνης (η Ειρήνη του Καλλία) με τους Πέρσες. Ο Διόδωρος ίσως ακολούθησε την ιστορία του Έφορου σε αυτό το σημείο, ο οποίος με τη σειρά του επηρεάστηκε από τον δάσκαλο του, Ισοκράτη - ο οποίος ήταν ο πρώτος που ανέφερε την προτεινόμενη ειρήνη, το 380 π.Χ. Ακόμα και κατά τη διάρκεια του 4ου αιώνα π.Χ η ύπαρξη της συνθήκης ήταν αμφιλεγόμενη, και δύο συγγραφείς αυτής της περιόδου, ο Καλλισθένης και ο Θεόπομπος ο Χίος φαίνεται να την απορρίπτουν.Είναι πιθανόν ότι οι Αθηναίοι προσπάθησαν να διαπραγματευτούν με τους Πέρσες στο παρελθόν. Ο Πλούταρχος θεωρεί ότι μετά τη νίκη στον Ευρυμέδοντα, ο Αρταξέρξης συμφώνησε να υπογράψει ειρήνη με τους Έλληνες, ονομάζοντάς την «Ειρήνη του Καλλία» όπως ονομαζόταν ο Αθηναίος πρέσβης. Ωστόσο, όπως τονίζει ο Πλούταρχος, ο Καλλισθένης καταγράφει ότι τέτοια ειρήνη υπογράφτηκε αυτό τον καιρό (περίπου το 466 π.Χ). Ο Ηρόδοτος επίσης αναφέρει, εν παρόδω, μια αθηναϊκή πρεσβεία υπό την ηγεσία του Καλλία, η οποία στάλθηκε στα Σούσα για να διαπραγματευτεί με τον Αρταξέρξη. Αυτή η πρεσβεία συμπεριλάμβανε και αντιπροσώπους από το Άργος και μπορεί να χρονολογείται περίπου το 461 π.Χ (μετά τη συμφωνία για συμμαχία μεταξύ της Αθήνας και του Άργους). Η πρεσβεία δημιουργήθηκε με σκοπό να επιτευχθεί κάποιου είδους συμφωνία ειρήνης, και μάλιστα έχει διατυπωθεί η άποψη ότι η αποτυχία αυτών των υποθετικών διαπραγματεύσεων οδήγησαν στην απόφαση των Αθηναίων να υποστηρίξουν την αιγυπτιακή εξέγερση. Οι αρχαίες πηγές συνεπώς διαφωνούν ως προς το αν ήταν επίσημη ειρήνη ή όχι, και αν ήταν, πότε συμφωνήθηκε. Οι σύγχρονοι ιστορικοί επίσης δεν συμφωνούν μεταξύ τους - για παράδειγμα, ο Φάιν αποδέχεται την έννοια της Ειρήνης του Καλλία, αλλά ο Σέαλι όχι. Ο Χόλλαντ αποδέχεται ότι υπήρχε συμφωνία μεταξύ Αθήνας και Περσίας, αλλά όχι την ίδια τη συνθήκη. Ο Φάιν ισχυρίζεται ότι η άρνηση του Καλλισθένη ότι η συνθήκη υπογράφτηκε μετά τον Ευρυμέδοντα δεν αποκλείει την πιθανότητα υπογραφής συμφωνίας αργότερα. Επιπλέον, θεωρεί ότι ο Θεόπομπος στην πραγματικότητα αναφέρει μια συνθήκη που υπογράφτηκε με την Περσία το 423 π.Χ. Αν αυτές οι θεωρίες είναι σωστές, θα εκλείψει ένα σημαντικό εμπόδιο για την αποδοχή της ύπαρξης της συνθήκης. Ένα επιπλέον επιχείρημα για την ύπαρξη της συμφωνίας είναι η ξαφνική αποχώρηση των Αθηναίων από την Κύπρο το 450 π.Χ, γεγονός που δίνει περισσότερο νόημα σε κάποιο είδος συμφωνίας ειρήνης. Από την άλλη πλευρά, εάν υπήρχε κάποιο είδος συμφωνίας, φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι δεν αναφέρεται στην Ιστορία του Θουκυδίδη. Σε παράθεση του για την πεντηκονταετία, στόχος του είναι να εξηγήσει την αύξηση της δύναμης της Αθήνας, και μια τέτοια συμφωνία, και το γεγονός ότι τα μέλη της Δηλιακής Συμμαχίας δεν απαλλάχθηκαν από τις υποχρεώσεις τους μετά από αυτό, θα σηματοδοτούσε ένα σημαντικό βήμα στην αθηναϊκή υπεροχή. Αντιθέτως, θεωρείται ότι μερικά σημεία στην ιστορία του Θουκυδίδη ερμηνεύονται καλύτερα με συμφωνία ειρήνης. Επομένως, δεν υπάρχει σαφής συναίνεση μεταξύ των ιστορικών για την ύπαρξη της συμφωνίας. Οι αρχαίες πηγές που δίνουν πληροφορίες για τη συμφωνία είναι συνεπείς ως προς την περιγραφή των όρων: Όλες οι ελληνικές πόλεις της Ασίας θα ζουν με τους κανόνες τους ή θα είναι αυτόνομες (σύμφωνα με τη μετάφραση). Οι Πέρσες σατράπες (και οι στρατοί τους) δεν θα ταξίδευαν δυτικά του Άλυ (Ισοκράτης) ή κοντά σε μια μέρας ταξίδι με άλογα στο Αιγαίο Πέλαγος (Καλλισθένης) ή κοντά σε τριήμερο ταξίδι με τα πόδια στο Αιγαίο Πέλαγος (Έφορος και Διόδωρος) Κανένα περσικό πολεμικό πλοίο δεν θα έπλεε δυτικά της Φασήλιδας (στη νότια ακτή της Μικράς Ασίας), ή δυτικά από τις Κυανέες Πέτρες (πιθανώς ανατολικά του Βοσπόρου, ή βόρεια) Αν οι όροι τηρηθούν από τον βασιλιά και τους στρατηγούς, τότε οι Αθηναίοι δεν θα στέλνουν στρατό στις περιοχές υπό περσική κατοχή. Προς το τέλος των συγκρούσεων με την Περσία, η διαδικασία με την οποία η Δηλιακή Συμμαχία έγινε Αθηναϊκή Ηγεμονία έφθασε στο τέλος της. Οι σύμμαχοι της Αθήνας δεν απαλλάχθηκαν από τις υποχρεώσεις τους στην παροχή χρημάτων ή πλοίων, παρά την παύση των εχθροπραξιών. Στην Ελλάδα, ο Πρώτος Πελοποννησιακός Πόλεμος μεταξύ της Αθήνας και της Σπάρτης και των συμμάχων της, ο οποίος συνεχίστηκε από το 460 π.Χ, τελικά έληξε το 445 π.Χ, με ανακωχή τριάντα ετών. Ωστόσο, η αυξανόμενη εχθρότητα μεταξύ της Σπάρτης και της Αθήνας θα οδηγήσει, δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, στο ξέσπασμα του Δεύτερου Πελοποννησιακού Πολέμου. Αυτή η καταστροφική σύγκρουση, η οποία διήρκεσε 27 χρόνια, θα έχει ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή της αθηναϊκής δύναμης, την κατάλυση της Αθηναϊκής Ηγεμονίας και την ανάπτυξη της σπαρτιατικής ηγεμονίας σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ωστόσο, δεν είναι μόνο η Αθήνα που υπέστη μεγάλες απώλειες - ο πόλεμος αποδυνάμωσε όλη την Ελλάδα.Επανειλημμένως νικημένοι στις μάχες από τους Έλληνες, και εξαντλημένοι από τις εσωτερικές διαμάχες, ο Αρταξέρξης και οι διάδοχοι του διατύπωσαν μετά το 450 π.Χ. την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Αποφεύγοντας οι Πέρσες να αντιμετωπίσουν οι ίδιοι σε μάχη τους Έλληνες, προσπάθησαν ν'αντιπαρατάξουν την Αθήνα στη Σπάρτη, δωροδοκώντας τακτικά τους πολιτικούς για να πετύχουν τους στόχους τους. Με αυτό τον τρόπο, εξασφαλίστηκε ότι οι Έλληνες θα συνέχιζαν τους εμφύλιους πολέμους τους, και δεν θα ήταν σε θέση να στρέψουν την προσοχή τους στην Περσία. Μέχρι το 396 π.Χ δεν υπήρχαν ανοικτές συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων και της Περσίας, όταν ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Αγησίλαος εξεστράτευσε στη Μικρά Ασία, για ένα μικρό χρονικό διάστημα - όπως επισήμανε ο Πλούταρχος, οι Έλληνες ήταν πάρα πολύ απασχολημένοι με τους εμφύλιους πολέμους τους για να πολεμήσουν κατά των «βάρβαρων».Αν οι πόλεμοι της Δηλιακής Συμμαχίας άλλαξαν την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας και Περσίας υπέρ των Ελλήνων, τότε οι πόλεμοι του επόμενου μισού του αιώνα έκαναν πολλά για να αποκατασταθεί η ισορροπία δυνάμεων στην Περσία. Το 387 π.Χ. η Σπάρτη, μπροστά από μια συμμαχία της Κορίνθου, της Θήβας και της Αθήνας κατά τη διάρκεια του Κορινθιακού Πολέμου, ζήτησε τη βοήθεια της Περσίας για να ενισχύσει τη θέση της. Χάρη στη γνωστή Ειρήνη του Βασιλέως, η οποία έφερε τέλος στον πόλεμο, ο Αρταξέρξης Β' απαίτησε και πέτυχε την επιστροφή των πόλεων της Μικράς Ασίας από τους Σπαρτιάτες, και σε αντάλλαγμα υποσχέθηκε ότι η Περσία θα κήρυσσε πόλεμο σε οποιαδήποτε ελληνική πόλη που δεν θα δεχόταν την ειρήνη. Με αυτή την ταπεινωτική συνθήκη, η οποία ανέτρεψε όλα τα ελληνικά κέρδη του προηγούμενου αιώνα, θυσιάστηκαν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας ώστε οι Σπαρτιάτες να μπορέσουν να διατηρήσουν την ηγεμονία τους στην Ελλάδα. Μετά την υπογραφή αυτής της συνθήκης οι Έλληνες ρήτορες άρχισαν να παραπέμπουν στην Ειρήνη του Καλλία (είτε πραγματική είτε όχι), ως αντίστιξη για τη ντροπή της Ειρήνης του Βασιλέως, και ως ένα λαμπρό παράδειγμα των «καλών παλιών ημερών» όταν οι Έλληνες του Αιγαίου και της Μικράς Ασίας απελευθερώθηκαν από την περσική κατοχή από τη Δηλιακή Συμμαχία. Ηρόδοτος, Ιστορίαι. Θουκυδίδης, Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου. Ξενοφών, Ελληνικά. Διόδωρος Σικελιώτης, Βιβλιοθήκη Ιστορική. Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι - Αριστείδης, Κίμων, Θεμιστοκλής. Κορνήλιος Νέπως, Περί επιφανών ανδρών (Μιλτιάδης). Boardman J.· Bury J.B.· Cook S.A.· Adcock F.A.· και άλλοι. (1988). The Cambridge Ancient History, vol. 5. Cambridge University Press. ISBN 0521228042. Burn, A.R. (1985). «Persia and the Greeks». Στο: Ilya Gershevitch. The Cambridge History of Iran, Volume 2: The Median and Achaemenid Periods The Cambridge Ancient History, vol. 5. Cambridge University Press. ISBN 0521228042. Dandamaev, M.A. (1989). A political history of the Achaemenid empire (translated by Willem Vogelsang). BRILL. ISBN 9004091726. Philip de Souza (2003). The Greek and Persian Wars, 499-386 BC. Osprey Publishing. ISBN 1-84176-358-6. Farrokh, Keveh (2007). Shadows in the Desert: Ancient Persia at War. Osprey Publishing. ISBN 1846031087. Fine, John Van Antwerp (1983). The ancient Greeks: a critical history. Harvard University Press. ISBN 0674033140. Finley, Moses (1972). «Introduction». Thucydides – History of the Peloponnesian War (translated by Rex Warner). Penguin. ISBN 0140440399. Garland, Robert: (2018). Η Αθήνα στις φλόγες. Μτφρ. Χρήστος Καψάλης. Αθήνα: Ψυχογιός. ISBN 978-618-01-2566-5. Green, Peter (2006). Diodorus Siculus – Greek history 480–431 BC: the alternative version (translated by Peter Green). University of Texas Press. ISBN 0292712774. Green, Peter (1996). The Greco-Persian Wars. University of California Press. ISBN 0520205731. ελληνική μετάφραση: Οι ελληνοπερσικοί πόλεμοι. Μτφρ. Αριάδνη Αλαβάνου. Γέρακας: Τουρίκη. 2004. ISBN 978-960-87875-4-4. Hall, Jonathon (2002). Hellenicity: between ethnicity and culture. University of Chicago Press. ISBN 0226313298. Higbie, Carolyn (2003). The Lindian Chronicle and the Greek Creation of their Past. Oxford University Press. ISBN 0-19-924191-0. Holland, Tom (2006). Persian Fire: The First World Empire and the Battle for the West. Abacus. ISBN 0385513119. Kagan, Donald (1989). The Outbreak of the Peloponnesian War. Cornell University Press. ISBN 0801495563. Köster, A.J. (1934). «Studien zur Geschichte des Antikes Seewesens». Klio Belheft 32. Lazenby, JF (1993). The Defence of Greece 490–479 BC. Aris & Phillips Ltd. ISBN 0856685917. Osborne, Robin (1996). Greece in the making, 1200-479 BC. Routledge. ISBN 9780415469920. Roebuck, R. (1987). Cornelius Nepos – Three Lives. Bolchazy-Carducci Publishers. ISBN 0865162077. Rung, Eduard (2008). «Diplomacy in Graeco-Persian relations». Στο: de Souza, P.· France, J. War and peace in ancient and medieval history. University of California Press. ISBN 052181703X. Sealey, Raphael (1976). A history of the Greek city states, ca. 700-338 B.C.. University of California Press. ISBN 0520031776. Snodgrass, Anthony (1971). The dark age of Greece: an archaeological survey of the eleventh to the eighth centuries BC. Routledge. ISBN 9780415936361. Carol G. Thomas· Craig Conant (2003). Citadel to City-State: The Transformation of Greece, 1200-700 B.C.E. Indiana University Press. ISBN 0253216028. Traver, Andrew (2002). From polis to empire, the ancient world, c. 800 B.C.-A.D. 500: a biographical dictionary. Greenwood Publishing Group. ISBN 0313309426. Γαρουφαλής, Δημήτριος Ν. (2003). Περσικοί πόλεμοι, 490-479 π.Χ. Αθήνα: Περισκόπιο. ISBN 978-960-8345-09-6. Persian Wars – Ancient History Encyclopedia The Persian Wars at History of Iran on Iran Chamber Society Article in Greek about Salamis, includes Marathon and Xerxes's campaign EDSITEment Lesson 300 Spartans at the Battle of Thermopylae: Herodotus' Real History

Οι Περσικοί Πόλεμοι ή τα Μηδικά, διεξήχθησαν στο πρώτο μισό του 5ου αιώνα π.Χ., μεταξύ των Ελλήνων και των Περσών. Οι διαμάχες αυτές ξεκίνησαν από την κατάκτηση της Ιωνίας από τον Κύρο Β´. Την πρώτη φάση των πολέμων, η οποία ήταν και η αιτία μετέπειτα συγκρούσεων, αποτέλεσε η Ιωνική Επανάσταση, η οποία ξεκίνησε μετά την αποτυχημένη πολιορκία της Νάξου από τους Πέρσες. Μετά την Ιωνική Επανάσταση, ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος αποφάσισε να εκδικηθεί την Αθήνα και την Ερέτρια, επειδή βοήθησαν τις ιωνικές πόλεις. Το 492 π.Χ, ο Μαρδόνιος κατέλαβε τη Θράκη και τη Μακεδονία, ωστόσο ο στόλος του ναυάγησε στο Όρος Άθως. Δύο χρόνια αργότερα, ο Δάτης και ο Αρταφέρνης κατάφεραν να κατακτήσουν τις Κυκλάδες, τη Νάξο και την Ερέτρια, ωστόσο υπέστησαν βαριά ήττα στον Μαραθώνα. Μετά τον θάνατο του Δαρείου, την ηγεσία των Περσών ανέλαβε ο Ξέρξης, ο οποίος επιτέθηκε στην Ελλάδα, το 480 π.Χ, με σκοπό να την κατακτήσει ολόκληρη. Αν και αρχικά ο στρατός του είχε επιτυχίες (Θερμοπύλες, Αρτεμίσιο), οι Έλληνες κατάφεραν να νικήσουν τους Πέρσες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας και το επόμενο έτος στην μάχη των Πλαταιών και στη ναυμαχία της Μυκάλης. Μετά τις τελευταίες δύο αναφερόμενες μάχες, οι Έλληνες επιτέθηκαν στη Μικρά Ασία. Τότε ιδρύθηκε η Δηλιακή Συμμαχία, η οποία συνέχισε τον πόλεμο με τους Πέρσες για ακόμα τριάντα έτη. Οι Έλληνες πολέμησαν τους Πέρσες στη Θράκη, στην Αίγυπτο, στη Μικρά Ασία και στην Κύπρο. Μετά τις συγκρούσεις αυτές, υπεγράφη η Ειρήνη του Καλλία, κάτι που σήμαινε τη λήξη των πολέμων και τη νίκη των Ελλήνων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9

Σκάνδαλο Σουσουρλούκ

Μεχμέτ Αγάρ: Υπουργός Εσωτερικών και Αρχηγός Αστυνομίας μέχρι τον Μάρτιο του 1995. Σεντάτ Μπουτσάκ: Βουλευτής του DYP Şanlıurfa Αμπντουλάχ Τσατλί: Ηγέτης των υπερεθνικιστών Γκρίζων Λύκων, δολοφόνος επί πληρωμή. Αϊχάν Τσαρκίν: Εξέχον μέλος του Τμήματος Ομάδων Ειδικών Επιχειρήσεων της Αστυνομίας Τανσού Τσιλέρ: Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, πρόεδρος της ΔΥΠ. Κορκούτ Έκεν: Συνεργάτης τόσο με την MİT όσο και με την ÖHD. Στρατολόγησε Κούρδους πολιτοφυλακές για να πολεμήσουν το PKK στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Μεχμέτ Εϊμούρ: Αρχηγός του Τμήματος Αντιτρομοκρατικής της MİT. Ντογκάν Γκιουρές: Αρχηγός Γενικού Επιτελείου (Δεκέμβριος 1990 – Αύγουστος 1994) Χουσεΐν Κοτσαντάγ: Πρώην υποδιοικητής της αστυνομίας της Κωνσταντινούπολης και πρώην επικεφαλής του Τμήματος Ειδικών Επιχειρήσεων. Τεομάν Κομάν: Διοικητής της Τουρκικής Χωροφυλακής (υπό την οποία λειτουργεί η JİTEM) 1995–1997. Σονμέζ Κοκσάλ: Υποδιοικητής της MİT. Ιμπραχίμ Σαχίν: Αναπληρωτής επικεφαλής της ÖHD. Γκόντσα Ους: Πρώην βασίλισσα της ομορφιάς.Από τα 59 άτομα που κατονομάζονται στο τρίτο πόρισμα της MİT, οι 17 ήταν νεκροί μέχρι τη στιγμή που δημοσιεύτηκε το πόρισμα. Ανάμεσά τους ήταν 4 πολιτικοί, 4 επιχειρηματίες, 14 εθνικιστές που συνδέονταν με τη μαφία, 5 στρατιωτικοί, 13 υπάλληλοι ασφαλείας, 4 υπάλληλοι της MİT και 8 λαθρέμποροι ναρκωτικών που συνδέονταν επίσης με τη μαφία. Ο Ουγκούρ Μουντσού ήταν Τούρκος ερευνητής δημοσιογράφος της εφημερίδας Τζουμχουριέτ. Στο άρθρο του της 8ης Ιανουαρίου, με τίτλο "Ültimatom", ο Μουντσού δήλωσε εμφατικά ότι θα αποκάλυπτε σύντομα σε ένα νέο βιβλίο τους δεσμούς μεταξύ των Κούρδων εθνικιστών και ορισμένων οργανώσεων πληροφοριών (δηλαδή του Αμπντουλάχ Οτσαλάν και της ΜΙΤ). Το πρωί της 24ης Ιανουαρίου 1993, ο Μουντσού έφυγε από το σπίτι του και σκοτώθηκε από έκρηξη βόμβας που περιείχε πλαστικά εκρηκτικά C-4 καθώς ξεκινούσε το αυτοκίνητό του. Υπάρχουν πολλές υποθέσεις για το ποιος ήταν υπεύθυνος για τη δολοφονία του. Δεδομένων των διάφορων δεσμών μεταξύ του τουρκικού βαθέος κράτους και των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, των Αντιανταρτιστών, των κουρδικών δυνάμεων και της CIA και τη Μοσάντ, οι υποθέσεις δεν είναι απαραίτητα αμοιβαία αποκλειόμενες, ειδικά καθώς ο Μουντσού ερευνούσε μερικούς από αυτούς τους δεσμούς. Είκοσι πέντε ημέρες μετά το θάνατο του Μουντσού, ο στρατηγός Εσρέφ Μπιτλίς, ο οποίος ερευνούσε το ίδιο θέμα, πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα, που πιστεύεται ότι οφειλόταν σε δολιοφθορά. Το αεροσκάφος στο οποίο επέβαινε συνετρίβη λίγα λεπτά μετά την απογείωσή του από την αεροπορική βάση. Ο αρχηγός του επιτελείου, στρατηγός Ντογκάν Γκιουρές, ανέφερε ότι το ατύχημα οφειλόταν σε ατμοσφαιρικό πάγο, αλλά αυτό διαψεύστηκε από τον κατασκευαστή του αεροσκάφους και τους ειδικούς από το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης και το Τεχνικό Πανεπιστήμιο Μέσης Ανατολής. Σύμφωνα με το δελτίο καιρού του Τμήματος Μετεωρολογικής Βάσης του Etimesgut για εκείνη την ημέρα, δεν υπήρχε συσσώρευση πάγου. Ο στρατιωτικός εισαγγελέας που ερεύνησε αρχικά το περιστατικό, συνταγματάρχης Χασάν Τουσουζόγλου, παρέμεινε πεπεισμένος είκοσι χρόνια αργότερα ότι η συντριβή οφειλόταν σε δολιοφθορά και είπε ότι ο φάκελος του αφαιρέθηκε καθώς δεν κρίθηκε απαραίτητη η περαιτέρω έρευνα. Σύμφωνα με τον Μεχμέτ Εϊμούρ, το Σουσουρλούκ ξεκίνησε από τη δολοφονία δύο Ιρανών που σχετίζονται με ναρκωτικά, του Ασκάρ Σιμίτκο και του Λαζίμ Εσμαελί το 1995. Ο Σιμίτκο και ο Εσμαελί ήταν κατάσκοποι που εργάζονταν για την MİT εντός της αρμενικής οργάνωσης SAVAMA. Ωστόσο, η MİT δεν γνώριζε το λαθρεμπόριο ναρκωτικών που έκαναν, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατό τους. Ο βασιλιάς των καζίνο Ομέρ Τοπάλ δολοφονήθηκε στις 28 Ιουλίου. Είχε καταδικαστικές αποφάσεις για λαθρεμπόριο ναρκωτικών και ονομάστηκε «βασιλιάς των καζίνο» για τις δραστηριοτήτες του στα τυχερά παιχνίδια και χάρις σε αυτά απέκτησε αργότερα την περιουσία του, η οποία ανερχόταν σε περίπου 1 δισεκατομμύριο δολάρια τη στιγμή της δολοφονίας του. Μια εκτενής αναφορά του 1999 από το Υπουργείο Οικονομικών περιείχε τα ακόλουθα στοιχεία για τον Τοπάλ: «Βρέθηκε από τα κουρέλια στα πλούτη μέσα σε μόλις πέντε χρόνια, καθώς το 1991 είχε μόνο μια καφετέρια. Συνολικά, 14,5 τρισεκατομμύρια τουρκικές λίρες, ή 98 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ κατατέθηκαν στους 137 τραπεζικούς του λογαριασμούς. Σημαντικός αριθμός από τα 452 ακίνητά του αποκτήθηκαν ως πληρωμή για χρέη από τυχερά παιχνίδια. Μια σημαντική πηγή εσόδων από τον τζόγο ήταν το πόκερ, συγκεντρώνοντας 750 εκατομμύρια δολάρια μεταξύ 1994 και 1996». Ο Τοπάλ έλαβε επίσης μακρά αναφορά στην έκθεση του Συμβουλίου Επιθεώρησης. Ο συγγραφέας του, Κουτλού Σαβάς, έγραψε ότι ο Τοπάλ θα είχε γίνει ένας βαρόνος των ναρκωτικών που θα αποτελούσε απειλή για την κυβέρνηση εάν δεν σταματούσε. Το 1995, έκανε ορισμένες προσπάθειες να αναλάβει τη διαχείριση ορισμένων ξενοδοχείων και καζίνο στο Ασγκαμπάτ στο Τουρκμενιστάν. Ο Τοπάλ δολοφονήθηκε στις 28 Ιουλίου 1996 με ένα τουφέκι Καλάσνικοφ. Μετά την δολοφονία του άρχισαν να εμφανίζονται διασυνδέσεις με την κυβέρνηση που αργότερα θα τροφοδοτήσουν το σκάνδαλο Σουσουρλούκ. Το δακτυλικό αποτύπωμα του Αμπντουλάχ Τσατλί φέρεται να βρέθηκε στο ένα από τα πολυβόλα που χρησιμοποιήθηκαν. Ο Αϊχάν Τσαρκίν και δύο άλλοι αστυνομικοί που κατηγορήθηκαν αθωώθηκαν λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Το 2008 ο δικαστής ισχυρίστηκε ότι αυτό οφειλόταν σε παρεμπόδιση της έρευνας. Το σκάνδαλο ξεκίνησε όταν μια Mercedes που ανήκε στον βουλευτή Σεντάτ Μπουτζάκ συγκρούστηκε με ένα φορτηγό κοντά στο χωριό Σουσουρλούκ στην επαρχία Μπαλικεσίρ. Το δυστύχημα έγινε στις 3 Νοεμβρίου 1996 γύρω στις 19:25. Μεταξύ των επιβαινόντων ήταν ο Αμπντουλάχ Τσατλί, ο Χουσεΐν Κοτσαντάγ, η Γκόντσα Ους και οι οποίοι σκοτώθηκαν. Επίσης ήταν και ο ίδιος ο Σεντάτ Μπουτζάκ, ο οποίος κατάφερε και διέφυγε με σπασμένο πόδι και ένα κάταγμα στο κρανίο. Θεωρείται ότι το τροχαίο ατύχημα ήταν στην πραγματικότητα ενα σχέδιο δολοφονίας. Ολα τα θύματα καθώς και ο υπουργός Εσωτερικών Μεχμέτ Αγάρ, διέμεναν στο ξενοδοχείο Ονούρα στο Κουσάντασι. Το σχέδιο δολοφονίας απαιτούσε να σκοτωθεί και ο Αγάρ. Ωστόσο, προειδοποιήθηκε από τον Σαμί Χοστάν, οπότε παρέμεινε στο ξενοδοχείο και είπε στους υπόλοιπους να φύγουν χωρίς αυτόν. Η Εισαγγελική Έκθεση ανέφερε ότι οι επιβάτες στο αυτοκίνητο ήταν οι ίδιοι σε μια αποστολή για να οργανώσουν μια δολοφονία.Ο Αγάρ αρχικά αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με το περιστατικό, αλλά υπό την πίεση των μέσων ενημέρωσης και της αντιπολίτευσης παραιτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου.Η διάδοχός του, Μεράλ Αξενέρ, ανακοίνωσε ότι απέλυσε τον αρχηγό της αστυνομίας της Κωνσταντινούπολης Κεμάλ Γιαζιτσιόγλου, τον επικεφαλής του τμήματος ασφάλειας Χανεφί Αβσί και πολλά μέλη των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας. Το Τουρκικό Κοινοβούλιο αποφάσισε στις 12 Νοεμβρίου να ξεκινήσει μια εξεταστική επιτροπή για τις σχέσεις μεταξύ αστυνομίας, πολιτικών και οργανωμένου εγκλήματος, και στις 22 Δεκεμβρίου ο πρόεδρος Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ συγκέντρωσε τους ηγέτες των κομμάτων προκειμένου να επιτευχθεί μια συναίνεση για τη διερεύνηση αυτών των ζητημάτων. Το Κοινοβούλιο ψήφισε στις 11 Δεκεμβρίου για την αφαίρεση της βουλευτικής ασυλίας των Αγάρ και Μπουτζάκ. Ο αγώνας κατά των Κούρδων αυτονομιστών, κυρίως του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), έφτασε στο αποκορύφωμά του στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Το PKK ήθελε να ανακηρύξει την ανεξαρτησία το αργότερο μέχρι το 1994, με το αποσχισθέν κράτος του να έχει κέντρο το Σιρνάκ. Το PKK έλεγχε ουσιαστικά τις πόλεις Σιρνάκ και Τσιζρέ από τα κρυσφήγετα τους στα βουνά Κουντί, Γκαμπάρ και Ναμάζ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο τουρκικός στρατός να αποφασίσει ότι όποιος μπορούσε να πειστεί να πολεμήσει το PKK—όχι μόνο ο στρατός, αλλά και η αστυνομία, η μαφία, οι κουρδικές αντιπολιτευόμενες ομάδες κ.λπ.— έπρεπε να το κάνουν με συντονισμένη προσπάθεια. Έτσι συντάχθηκε η «Στρατηγική του 1993» που ζητούσε να στοχοποιηθούν άτομα που ήταν ύποπτα για χρηματοδότηση του PKK, συλλαμβάνοντας προληπτικά μέλη του PKK χρησιμοποιώντας ειδικές δυνάμεις. Επίσης χρησιμοποιήθηκε η τακτική του ολοκληρωμένου ψυχολογικού πολέμου και υπήρξε ανανέωση των εφέδρων του στρατού.Η πρόταση που τέθηκε ενώπιον του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας αρχικά απορρίφθηκε. Αξιοσημείωτοι επικριτές ήταν ο πρόεδρος Τουργκούτ Οζάλ και ο στρατηγός Εσρέφ Μπιτλίς, οι οποίοι τάχθηκαν υπέρ μιας ειρηνικής λύσης. Και οι δύο πέθαναν ξαφνικά το 1993. Ο Μπιτλίς σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα λόγω δολιοφθοράς, ενώ ο Οζάλ φέρεται να πέθανε από καρδιακή προσβολή. Η ρητορική της Τσίλερ έγινε πιο ακραία μετά από αυτή την περίοδο. Με την αντιπολίτευση να αποκλείεται, το σχέδιο εκτελέστηκε, με τον αντιστράτηγο Χασάν Κουντάκτσι ως επικεφαλής των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Επαγγελματίες δολοφόνοι όπως ο Αμπντουλάχ Τσατλί και ο Αλατίν Κακιτσί συμμετείχαν, μαζί με άλλα 2.500–5.000 μέλη των ειδικών δυνάμεων. Πολλοί από αυτούς τους άνδρες αποσπάστηκαν από τις τάξεις των αντι-ανταρτικών ομάδων του τουρκικού παραρτήματος της Επιχείρησης Γκλάντιο. Οι αντι-αντάρτικες ομάδες ιδρύθηκαν αρχικά για να προετοιμάσουν την ανατροπή μιας πιθανής εισβολής του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Ωστόσο, από τη στιγμή που διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση αυτές χρησιμοποιήθηκαν για να πολεμήσουν το PKK. Εικάζεται ότι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, εκπρόσωποι συμπεριλαμβανομένων των Τσιλέρ, Ντεμιρέλ, Σιντορούκ (Πρόεδρος του Κοινοβουλίου), Αϊντίμ Ιλτέρ (Γενικός Διοικητής της Χωροφυλακής), Ναχίτ Μεντές (Υπουργός Εσωτερικών) και Αγάρ (ως αρχηγός της αστυνομίας), συναντήθηκαν με δώδεκα αρχηγούς φυλών. Οι αξιωματούχοι τους διαβεβαίωσαν ότι το κράτος θα τους προμήθευε με ό,τι όπλα χρειάζονταν για να πολεμήσουν το PKK. Οι πολέμαρχοι ζήτησαν πολυβόλα MG-3, χειροβομβίδες, φλογοβόλα, οβίδες και τανκς της αστυνομίας. Οι αξιωματούχοι αρνήθηκαν τα δύο τελευταία αιτήματα και τους αποζημίωσαν αυξάνοντας τους μισθούς των χωρικών φρουρών (πολιτοφυλακών) που υπηρέτησαν για τους πολέμαρχους.Τον Σεπτέμβριο του 1993, οι Αγάρ, Εκέν, Σαχίν, Ογκάν και ο έμπορος όπλων Ερτάκ Τινάρ ταξίδεψαν στο Ισραήλ μέσω της Ζυρίχης. Ο Αγάρ επικοινώνησε με ανώτερους ισραηλινούς αξιωματούχους πληροφοριών. Μετά από κάποια διαπραγμάτευση, ο Εκέν παρέλαβε όπλα αξίας 50 εκατομμυρίων δολαρίων (αν και μόνο τα μισά από αυτά πληρώθηκαν) από το ÖHD (τμήμα ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας). Στα χαρτιά, τα όπλα φαινόταν να είναι δωρεά από την εταιρεία του Τινάρ, την Hospro. Μερικά από αυτά αργότερα εξαφανίστηκαν, όπως 10 αυτόματα Ούζι, 10 Super MG και 10 περίστροφα Μπερέττα με σιγαστήρες, συν έναν εκτοξευτή πυραύλων AL 50Hv. Τρεις από τις Μπερέττα βρέθηκαν στο ατύχημα του Σουσουρλούκ. Τότε ξεκίνησε μια δικαστική έρευνα εναντίον του αντιπροέδρου του ÖHD, Ιμπραχίμ Σαχίν, αλλά αυτός υπέστη τροχαίο ατύχημα και ισχυρίστηκε ότι έχασε τη μνήμη του.Στις 3 Νοεμβρίου 1994, οι Τσίλερ, Κοκσάλ, Εϊμούρ και Αγάρ πήγαν στο Ισραήλ για να συνάψουν συμφωνία συνεργασίας για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και την ανταλλαγή πληροφοριών. Αυτή ήταν η πρώτη συνάντηση μεταξύ των πρωθυπουργών των δύο χωρών. Η Τσιλέρ και ο Αγάρ —και όχι οι αξιωματούχοι της MİT— μίλησαν ιδιωτικά με στελέχη της Μοσάντ για τον εξοπλισμό που χρειάζονταν για να συλλάβουν τον Οτσαλάν, ο οποίος βρισκόταν στη Συρία. Μια πλούσια συλλογή όπλων παραδόθηκε στην ÖHD στις 15 Νοεμβρίου, συμπεριλαμβανομένων 2 τηλεσκοπικών τυφεκίων Μπερέττα, 8 κυνηγετικών όπλων, 280 αυτόματα Ούζι και 20 τουφεκίων Γκάλι. Ο Καν Ντουντάρ προτείνει ότι τα όπλα χρησιμοποιήθηκαν για άλλους πολιτικούς σκοπούς και όχι για τη δολοφονία του Οτσαλάν.Ο πρόεδρος του Εργατικού Κόμματος, Ντογκού Περιντσέκ, ισχυρίστηκε ότι «η δικτατορία της Μαφίας-Γκλάντιο» ήταν υποταγμένη στην Τσιλέρ και τον Αγάρ. Ο ειδικός στις μυστικές υπηρεσίες Μαχίρ Κεϊνάκ ανέφερε ότι η συμμορία του Αγάρ στόχευε να δημιουργήσει ένα κράτος μέσα σε ένα κράτος, με έναν σκιώδη στρατό (το σύστημα πολιτοφυλακής) και μια οργάνωση πληροφοριών, μέσα στην αστυνομική δύναμη. Αυτό προκάλεσε την αντίδραση της MİT, η οποία καθάρισε τη συμμορία σε ένα δυστύχημα που εμφανίστηκε ως ατύχημα. 1996 Report (Report). Ankara: Human Rights Foundation of Turkey. 1998. ISBN 975-7217-20-4. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-02-05. https://web.archive.org/web/20090205022400/http://www.tihv.org.tr/tihve/data/Yayinlar/Human_Rights_Reports/Ra1998HumanRigthsReport.pdf. Ανακτήθηκε στις 2021-12-10. (αγγλικά) 1998 Report (Report). Ankara: Human Rights Foundation of Turkey. 2000. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-02-05. https://web.archive.org/web/20090205022400/http://www.tihv.org.tr/tihve/data/Yayinlar/Human_Rights_Reports/Ra1998HumanRigthsReport.pdf. Ανακτήθηκε στις 2021-12-10. (contains the Susurluk reports in the annex, and material on the Counter-Guerrilla) (αγγλικά) Özdemir, Veli (1997). İfade Tutanakları. Susurluk Belgeleri (στα Τουρκικά). 1. Scala Yayıncılık. ISBN 975-7132-15-2. Özdemir, Veli (1997). İfade Tutanakları. TBMM Komisyon Raporu'na Muhalefet Şerhleri ile Birlikte. Susurluk Belgeleri (στα Τουρκικά). 2. Scala Yayıncılık. ISBN 975-7132-16-0. Official reports Αρχειοθετήθηκε 2015-02-20 στο Wayback Machine. (HTML), hosted by Mustafa Akgül of Bilkent University. (τουρκικά) Official reports (DOC), hosted by Can Dündar. (τουρκικά) Susurluk Dosyası, Ankara University (τουρκικά) Susurluk Dosyası, Radikal (τουρκικά) The missing parts of the Inspection Board report: «12 yasak sayfa» (στα tr). Taraf. 2008-08-09. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-02-28. https://web.archive.org/web/20100228210918/http://www.taraf.com.tr/haber/14278.htm. Ανακτήθηκε στις 2008-12-01. Michael M. Gunter (1998): "Susurluk: The connection between turkey's intelligence community and organized crime", International Journal of Intelligence and CounterIntelligence, 11:2, 119–141

Το σκάνδαλο Σουσουρλούκ (τουρκικά: Susurluk skandalı, ή Susurluk kazası) ήταν ένα σκάνδαλο που αφορούσε τη στενή σχέση μεταξύ του βαθέως κράτους στην Τουρκία, των Γκρίζων Λύκων και της τουρκικής μαφίας και έγινε κατά την κορύφωση της κουρδοτουρκικής σύγκρουσης, στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Η σχέση δημιουργήθηκε καθώς το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας έθεσε την ανάγκη για συγκέντρωση των πόρων του κράτους για την καταπολέμηση του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK). Το σκάνδαλο ξέσπασε όταν μια θωρακισμένη Μερσεντές, που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα, καρφώθηκε σ’ ένα φορτηγό στις 3 Νοεμβρίου 1996, κοντά στο Σουσουρλούκ, στην επαρχία Μπαλίκεσιρ. Μεταξύ των θυμάτων ήταν: ο οδηγός του αυτοκινήτου Χουσεΐν Κοτσαντάγκ, ο οποίος ήταν υποδιευθυντής Ασφαλείας στην Κωνσταντινούπολη και πρώην διευθυντής ειδικών επιχειρήσεων στις κουρδικές επαρχίες, ο Αμπντουλάχ Τσατλί, αρχηγός των Γκρίζων Λύκων και δολοφόνος επί πληρωμή της Εθνικής Οργάνωσης Πληροφοριών (MİT), ο οποίος βρισκόταν στην λίστα με τους καταζητούμενους της Ιντερπόλ κατά τη στιγμή του θανάτου του και τέλος η αεροσυνοδός και ερωμένη του Κοτσαντάγκ, Γκόντσα Ους. Το τουρκικό κράτος είχε εμπλακεί σε μια κλιμακούμενη σύγκρουση χαμηλής έντασης με το PKK από το 1984, η οποία κλιμακώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Προς τα τέλη του 1992, υπήρξε μια έντονη συζήτηση στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας για το πώς θα προχωρήσει. Οι μετριοπαθείς παράγοντες όπως ο Πρόεδρος Τουργκούτ Οζάλ και ο στρατηγός Εσφέρ Μπιτλίς τάχθηκαν υπέρ μιας μη στρατιωτικής λύσης. Ωστόσο, και οι δύο πέθαναν ξαφνικά το 1993. Ο θάνατος του Μπιτλίς (τότε Γενικός Διοικητής της Τουρκικής Χωροφυλακής) σε αεροπορικό δυστύχημα παραμένει ακόμη αμφιλεγόμενος. Την ίδια χρονιά, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας διέταξε μια συντονισμένη εκστρατεία μαύρων επιχειρήσεων χρησιμοποιώντας ειδικές δυνάμεις. Το τουρκικό παράρτημα της επιχείρησης Γκλάντιο, οι αντι-ανταρτικές ομάδες, συνεισέφεραν μεγάλο μέρος αυτών των ειδικών δυνάμεων.Η αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Τανσού Τσιλέρ ανέθεσε στις αστυνομικές δυνάμεις, τότε υπό την ηγεσία του Μεχμέτ Αγάρ, να ακρωτηριάσουν το PKK και να δολοφονήσουν τον ηγέτη του, Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Η αστυνομική μονάδα που ήταν υπεύθυνη για αυτή τη δουλειά ήταν το Τμήμα Ειδικών Επιχειρήσεων στην οποία συμμετείχε και ο Αμπντουλάχ Τσατλί. Αυτό προκάλεσε έκπληξη στην MİT, η οποία στο παρελθόν είχε αναθέσει στον Τσατλί να πραγματοποιήσει αντίποινα κατά της αντάρτικης αρμενικής οργάνωσης ASALA. Ιδιαίτερα προβληματισμένος ήταν ο Μεχμέτ Εϊμούρ του Τμήματος Επιχειρήσεων/Αντιτρομοκρατικής της MİT, ο οποίος είχε ασυμβίβαστες διαφορές με τον Αγάρ. >Ως εκ τούτου, το σκάνδαλο έχει περιγραφεί ευγενικά ως «η μάχη των δύο Μεχμέτ».Οι τουρκικές αρχές είχαν ισχυριστεί ότι αυτοί οι αξιωματικοί ασφαλείας, οι πολιτικοί και άλλες αρχές που είχαν εμπλακεί στη διακίνηση ναρκωτικών είχαν αρχικά επιφορτιστεί με την εξάρθρωση της τουρκικής μαφίας και του PKK από το να επωφεληθούν από παράνομες δραστηριότητες, όπως η διακίνηση ναρκωτικών, αλλά ότι αυτοί οι αξιωματούχοι στη συνέχεια ανέλαβαν την επιχείρηση και τσακώθηκαν για το ποιος θα την ελέγξει.Ο ειδικός των πληροφοριών Μαχίρ Καϊνάκ περιέγραψε το αστυνομικό στρατόπεδο ως «φιλοευρωπαϊκό» και το στρατόπεδο της MİT ως «φιλοαμερικανικό». Οι αρχές κέρδισαν δισεκατομμύρια δολάρια σε κέρδη από το λαθρεμπόριο ναρκωτικών. Αυτή η παράνομη δραστηριότητα από την πλευρά του κράτους υποκινήθηκε εν μέρει, ή τουλάχιστον δικαιολογήθηκε ως τέτοια, από τις απώλειες δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων στο εμπόριο με το Ιράκ λόγω του Πολέμου του Κόλπου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το τουρκικό εμπόριο ηρωίνης, αξίας 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων τότε, να ξεπεράσει τον κρατικό προϋπολογισμό των 48 δισεκατομμυρίων δολαρίων. (Άλλες πηγές αναφέρουν τον προϋπολογισμό του 1998 ως 62 δισεκατομμύρια δολάρια και την αγορά ναρκωτικών ως 70 δισεκατομμύρια δολάρια, αν και μόνο ένα ποσοστό αυτού χρησιμοποιήθηκε ως προμήθεια.) Αν και ο Αγάρ και η Τσιλέρ παραιτήθηκαν μετά το σκάνδαλο, κανείς δεν διώχθηκε ποινικά. Ο Αγάρ τελικά επανεξελέγη στο Κοινοβούλιο (ως ηγέτης του Κόμματος Αληθινό Μονοπάτι) και ο μοναδικός επιζών του δυστυχήματος, ο αρχηγός Σεντάτ Μπουτσάκ, αφέθηκε ελεύθερος. Ωστόσο εγιναν ορισμένες μεταρρυθμίσεις. π.χ., η υπηρεσία πληροφοριών αναδιαρθρώθηκε για να τερματίσει τις εσωτερικές διαμάχες (με το τμήμα του Εϊμούρ να διαλύεται πλήρως). Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το σκάνδαλο κατέστη δυνατό με την κατάργηση του ελέγχου της MİT από τον τουρκικό στρατό το 1992.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%BF_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BA

Ιρένα Σεβίνσκα

Η Ιρένα Σεβίνσκα γεννήθηκε στο Λένινγκραντ (τώρα Αγία Πετρούπολη) της Σοβιετικής Ένωσης από ιουδαϊκή οικογένεια. Ο πατέρας της καταγόταν από τη Βαρσοβία της Πολωνίας και η μητέρα της από το Κίεβο της Σοβιετικής Ένωσης (τώρα Ουκρανίας). Οι γονείς της ήταν πρόσφυγες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και συναντήθηκαν ως φοιτητές στο Σάμαρκαντ του Ουζμπεκιστάν και το 1947 μετακόμισαν στη Βαρσοβία.Το 1967 παντρεύτηκε τον προπονητή της, Γιάνους Σεβίνσκι (Janusz Szewiński), που ήταν αθλητής του δρόμου μετ΄ εμποδίων σε εθνικό επίπεδο και αργότερα εργαζόταν ως αθλητικός φωτογράφος. Είχαν αποκτήσει δύο γιους, τον Αντρέι Σεβίνσκι (Andrzej Szewiński, γενν. 1970), ο οποίος έπαιζε βόλεϊ για την εθνική ομάδα των ανδρών της Πολωνίας και αργότερα έγινε γερουσιαστής, και τον Γιάροσλαβ (Jaroslaw, γενν. 1981).Το 1970 η Σεβίνσκα αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας με μεταπτυχιακό στα οικονομικά. Σε ηλικία 14 ετών ξεκίνησε το στίβο στο σχολείο της, και μετά τη μετακόμιση στην πρωτεύουσα, την προπονούσε ο Jan Kopyto, πρώην ακοντιστής που συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης το 1956. Τη βοήθησε το σώμα της που ήταν ιδανικό για στίβο, καθώς ήταν ιδιαίτερα ψηλή για την εποχή της και αρκετά ελαφριά με μεγάλο διασκελισμό. Πέρα από τα φυσικά της προσόντα ήταν αθλήτρια «εγκεφαλική», ιδιαίτερα εύστροφη και συνδύασε την καλλιέργεια σώματος και πνεύματος. Το 1962, κέρδισε τα πρώτα μετάλλια του Πολωνικού Πρωταθλήματος Νέων στο Λοτζ. Πέτυχε την πρώτη της διεθνή επιτυχία το 1964 - κατά τη διάρκεια των Ευρωπαϊκών Αγώνων Νεανίδων που διεξήχθησαν στη Βαρσοβία, όπου κέρδισε κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια, στα 200 μέτρα και το άλμα εις μήκος και μαζί με τις συμπατριώτισσές της τη σκυταλοδρομία 4 × 100 μέτρων.Ένα μήνα αργότερα ξεκίνησε και η καριέρα της στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου μεταξύ των άλλων επιτευγμάτων της, η Σεβίνσκα έχει να επιδείξει την κατάκτηση επτά μεταλλίων (τρία χρυσά και από δύο ασημένια και χάλκινα) σε πέντε διαφορετικά αγωνίσματα (100 μ., 200 μ., 400 μ., άλμα εις μήκος, 4 × 100 μ.) σε τέσσερις διοργανώσεις (1964–1976).Στις 9 Ιουλίου 1965 κατέρριψε στην Πράγα το παγκόσμιο ρεκόρ των 100 μέτρα με χρόνο 11,1 δευτερόλεπτα. Στις 8 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς, στη Βαρσοβία έκανε παγκόσμιο ρεκόρ και στα 200 μέτρα με χρόνο 22,7 δευτερόλεπτα. Την ίδια χρονιά πήρε τα χρυσά μετάλλια και στα δύο αγωνίσματα στην Πανεπιστημιάδα της Βουδαπέστης. Το 1966, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης κατέκτησε τρία χρυσά, στα 200 μέτρα, το άλμα εις μήκος και στη σκυταλοδρομία 4 × 100 μέτρα, ενώ κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στα 100 μέτρα.Στις 18 Οκτωβρίου του 1968, στην Πόλη του Μεξικού, κέρδισε ένα χρυσό μετάλλιο και σημείωσε παγκόσμιο ρεκόρ στα 200 μέτρα με χρόνο 22,58 δευτερόλεπτα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968. Μεταπήδησε στα 400 μέτρα το 1973 και την επόμενη χρονιά έγινε η πρώτη γυναίκα που έσπασε το φράγμα των 50 δευτερολέπτων: στις 22 Ιουνίου 1974 στη Βαρσοβία σημείωσε χρόνο 49,9 δευτερόλεπτα. Το 1974 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου στη Ρώμη κέρδισε τόσο τα 100 όσο και τα 200 μέτρα με 11,13 και 22,51 καταρρίπτοντας τα ρεκόρ αγώνων και στις δύο περιπτώσεις. Οι επιτυχίες της το 1974 της χάρισαν το πρώτο τίτλο της Αθλήτριας της Χρονιάς του περιοδικού Track and Field News, ενώ το πρακτορείο τύπου United Press International την ανακήρυξε ως την καλύτερη αθλήτρια στον κόσμο. Προτού την Ολυμπιάδα του 1976 στο Μπίντγκοστς της Πολωνίας, αφαίρεσε το πρόσφατο παγκόσμιο ρεκόρ κατά δύο χιλιοστά - 49,75 - από την Ανατολικογερμανίδα Κριστίνα Μπρέμερ.Επανέλαβε το διπλό Ολυμπιακό επίτευγμα στα 400 μέτρα το 1976, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ. Η νίκη της στον τελικό των 400 μέτρων στις 29 Ιουλίου στους Ολυμπιακούς του 1976, όπου σημείωσε και το μεγάλο αυτό ρεκόρ, έχει μείνει αξέχαστη σε όσους της είδαν. Είχε αφήσει τη δεύτερη Μπρέμερ δέκα μέτρα πίσω. Αρχικά, ως επίδοση δόθηκαν τα 49,29 δευτερόλεπτα. Αργότερα, επανεξετάσθηκε το φιλμ της κούρσας και το ρεκόρ επισημοποιήθηκε ως 49,28. Η επίδοση αυτή θα της έδινε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο φέτος στο Λονδίνο, αλλά και στο Πεκίνο το 2008. Παραμένει δε, ρεκόρ Πολωνίας. Μεταξύ 1974 και 1978 κέρδισε 34 συνεχόμενους τελικούς στα 400 μέτρα. Από τις πιο διάσημες νίκες της κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν στην πρώτη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της IAAF στο Ντίσελντορφ στις 3 Σεπτεμβρίου 1977, όταν νίκησε τη Μαρίτα Κοχ σε μία δραματική μάχη. Τα χρυσά της μετάλλια τα κέρδισε στη σκυταλοδρομία 4 × 100 (1964, Τόκιο, με παγκόσμιο ρεκόρ 43,6 δευτερόλεπτα), στα 200 μέτρα (1968, Μεξικό με χρόνο 22,58 δευτερόλεπτα) και στα 400 μέτρα (1976, Μόντρεαλ). Πήρε μέρος σε πέντε Ολυμπιάδες και μόνο το 1980 δεν κατάφερε να κερδίσει μετάλλιο (στα 34 της, ηλικία μεγάλη για τα δεδομένα του στίβου εκείνης της εποχής) αποκλεισμένη στα ημιτελικά των 400 μέτρων. Συνολικά κατέρριψε 10 φορές επίσημες παγκόσμιες επιδόσεις και 12 φορές ευρωπαϊκές. Τέσσερις φορές ψηφίστηκε ως η κορυφαία αθλητική προσωπικότητα της χρονιάς στην Πολωνία (1965, 1966, 1974, 1976), ενώ κατέκτησε τίτλους πρωταθλήτριας της χώρας της 26 φορές. Μετά την αποχώρηση από την αθλητική δραστηριότητα, της απονεμήθηκε η ανώτατη αθλητική τιμή, το Ολυμπιακό Τάγμα. Εργάστηκε σε διάφορες θέσεις του Πολωνικού και διεθνούς αθλητισμού: το 1981 εντάχθηκε στην Πολωνική Αθλητική Ένωση (PZLA) και το 1984 εξελέγη στην Επιτροπή Γυναικών της IAAF, και το 1995 εντάχθηκε στο συμβούλιο του Ευρωπαϊκής Ένωσης Στίβου. Το 1998, η Σεβίνσκα έγινε μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και την ίδια χρονιά πήρε μέρος στο παγκόσμιο συνέδριο των Ολυμπιονικών στην Καλαμάτα. Με δική της εισήγηση το 1997 τα Παπαφλέσσεια εντάχθηκαν στα διεθνή μίτινγκ της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Στίβου. Οι διοργανωτές των αγώνων την τίμησαν το 2007. Σε ψηφοφορία των Polityka, Przegląd Sportowy και Tempa αναγνωρίστηκε το 1998 ως η κορυφαία αθλήτρια του αθλητισμού της χώρας του 20ού αιώνα. Το 2004 έγινε πρόεδρος της Πολωνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και την ίδια χρονιά συμμετείχε στη λαμπαδηδρομία στη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα. Στις 3 Αυγούστου του 2005 εξελέγη ως το τρίτο γυναικείο μέλος στο διοικητικό συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Ομοσπονδιών Κλασικού Αθλητισμού (IAAF). Στο διάστημα 1999–2003 ήταν μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Παγκόσμιου Συνδέσμου Ολυμπιονικών (WOA). Ήταν επίσης σθεναρά προσηλωμένη στην ισότητα των φύλων, όντας μέλος πολλών επιτροπών – γυναικών και αθλητισμού, συμβάλλοντας εξαιρετικά στη βελτίωση των γυναικών στο αθλητικό κίνημα.Στις 24 Νοεμβρίου του 2012 ήταν ένα από τα 25 πρώτα μέλη που εισήχθησαν στο Hall of Fame του στίβου, σε τελετή που έλαβε χώρα στη Βαρκελώνη για τα 100 χρόνια της IAAF. Το 2015 συμπεριλήφθηκε στις 25 κορυφαίες αθλήτριες όλων των εποχών, σύμφωνα με την επίσημη βαθμολόγηση της IAAF. Ήταν παρούσα στην κορυφαία στιγμή του ελληνικού στίβου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο Ντε Τζανέιρο με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου από την Κατερίνα Στεφανίδη κι ήταν αυτή που έκανε την απονομή στο άλμα επί κοντώ γυναικών. Το περιοδικό Track and Field News, τη χαρακτήρισε ως τη σπουδαιότερη πολυαθλήτρια Ολυμπιακών αθλημάτων στίβου όλων των εποχών. Το 2016, ήταν η πρώτη εκπρόσωπος του αθλητισμού που έλαβε το παράσημο του Λευκού Αετού, την υψηλότερη πολωνική τιμή.Στις 29 Ιουνίου 2018, ο θάνατός της ανακοινώθηκε από τον σύζυγό της Γιάνους Σεβίνσκι. Απεβίωσε από καρκίνο σε ηλικία 72 ετών, στη Βαρσοβία, στο Στρατιωτικό Ινστιτούτο Ιατρικής που βρίσκεται στην οδό Szaserów Street. 100 μέτρα : 11,13 δευτερόλεπτα (3 Σεπτεμβρίου 1974) 200 μέτρα : 22,21 δευτ. (13 Ιουνίου 1974) 400 μέτρα : 49,29 δευτ. (29 Ιουλίου 1976) Μήκος : 6,62 μέτρα (14 Αυγούστου 1971) 4 × 100 : 43,48 δευτ. (8 Σεπτεμβρίου 1974) 4 × 400 : 3:27,39 (24 Αυγούστου 1979)Πηγή : World Athletics Πηγή : World Athletics Ολυμπιακό Τάγμα (Olympic Order) : 2018 (αργυρό) Ολυμπιακό Τάγμα : 1981 (χάλκινο) Αξιωματικός του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας Διοικητής του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας : 1972 Διοικητής με Αστέρι του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας : 1998 Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας : 2014 Τάγμα του Λευκού Αετού (Πολωνία) : 28 Απριλίου 2016 Τάγμα του Λαβάρου της Εργασίας Τάγμα του Ανατέλλοντος Ηλίου, τρίτη κλάση (Ιαπωνία) Irena Szewińska-Kirszenstein: Biography Irena SZEWIŃSKA Ποιος είναι ο καλύτερος; Το Μεξικό επιστρέφει για τους Ολυμπιακούς του 2024 Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. Sport and Business Μήνυμα Ειρήνης και Ολυμπιακής Εκεχειρίας (12/08/2004) Δήμος Περιστερίου

Η Ιρένα Σεβίνσκα (το γένος Κίρσενσταϊν, πολωνικά: Irena Kirszenstein-Szewińska, 24 Μαΐου 1946 – 29 Ιουνίου 2018) ήταν Πολωνή αθλήτρια του στίβου, μία από τις κορυφαίες όλων των εποχών, σε πολλαπλά αγωνίσματα. Είναι η μοναδική αθλήτρια στην ιστορία του αθλητισμού, ανδρών ή γυναικών, που κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100, στα 200 και στα 400 μέτρα. Με επτά Ολυμπιακά μετάλλια, είναι η αθλήτρια με τα περισσότερα στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων του 20ού αιώνα μαζί με την Αυστραλή Σίρλεϊ Στρίκλαντ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B1_%CE%A3%CE%B5%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B1

Ευρωλίγκα ανδρών 2018-19

Η κανονική περίοδος ξεκίνησε στις 11 Οκτωβρίου 2018. Αποτελέσματα Στα playoffs η πρόκριση για το Final Four δίνεται στις ομάδες που θα κερδίσουν τρεις αγώνες. Αν μια ομάδα κερδίσει τρεις αγώνες προτού πραγματοποιηθούν και οι πέντε συνολικά αγώνες της σειράς, οι εναπομείναντες αγώνες παραλείπονται. Οι ομάδες που τερμάτισαν στις υψηλότερες θέσεις στον όμιλο (1-4) παίζουν τον πρώτο, τον δεύτερο και τον πέμπτο (αν χρειαστεί) αγώνα της σειράς στην έδρα τους. Ο 1οι αγώνες πραγματοποιήθηκαν στις 16 και 17 Απριλίου, οι 2οι στις 18 και 19, οι 3οι στις 23 και 24, οι 4οι στις 25 και 26 και ο 5ος (όπου χρειάστηκε) 1 και 2 Μαΐου 2019. Επίσημος ιστότοπος

Η Ευρωλίγκα ανδρών 2018-19 ήταν η 19η διοργάνωση υπό τη Euroleague Basketball και η 9η με την Turkish Airlines ως χορηγό, καθώς και η 62η συνολικά συμπεριλαμβανομένων των διοργανώσεων της FIBA Europe. Η σεζόν ξεκίνησε στις 11 Οκτωβρίου και ολοκληρώθηκε στις 19 Μαΐου με την διεξαγωγή του Φάιναλ Φορ στην Βιτόρια της Ισπανίας και το γήπεδο Φερνάντο Μπουέσα Αρένα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CE%BB%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B1_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2018-19

Λάχεση

Κατά την Ησίοδου Θεογονία οι Μοίρες είναι κόρες του Ερέβους και της Νυκτός, αν και στο ίδιο έργο αναφέρονται ως κόρες του Δία και της Θέμιδος. Στο έργο του Πλάτωνα, αναφέρονται ως κόρες της Ανάγκης. Στη Ρωμαϊκή μυθολογία αναφέρονται και ως κόρες του Ουρανού και της Γαίας. Στην Ιλιάδα ο Όμηρος παρουσιάζει το Δία να υποχωρεί, όντας ανίκανος να αλλάξει το μέλλον του γιου του Σαρπηδόνα, έτοιμος να υποκύψει στα τραύματα του Πάτροκλου, επειδή η τύχη του του γράφει να σκοτωθεί. Η ειμαρμένη ήταν ο νόμος που διείπε τον κόσμο, νόμος που τον είχε θεσπίσει ο Δίας και που ήταν υποχρεωμένος να υπακούσει και ο ίδιος. Ο αστεροειδής 120 Λάχεσις (120 Lachesis), που ανακαλύφθηκε το 1872, πήρε το όνομά του από τη μυθική αυτή Μοίρα. Εκπαιδευτική εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών 1999. Ρίσπεν Ζ., Μεγάλη Ελληνική Μυθολογία, Αθήνα.

Η Λάχεση (Λάχεσις) ήταν μία από τις τρεις Μοίρες της ελληνικής μυθολογίας. Ήταν η μεσαία αδελφή, οι άλλες δύο ήταν η Κλωθώ και η Άτροπος. Σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου ήταν κόρες της Νύχτας. Σύμφωνα με άλλη πηγή όμως ήταν κόρες της Θέμιδος και του Δία. Η μοίρα Λάχεσις αντιπροσώπευε το μέλλον της ζωής των ανθρώπων, επειδή το τέλος, σύμφωνα με τη φύση, εκδηλώνεται σε όλα τα πράγματα. Όριζε τη διάρκεια της ζωής του κάθε ανθρώπου μετρώντας με το ραβδί της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CF%87%CE%B5%CF%83%CE%B7

Ούβε Ζέελερ

Γεννήθηκε το 1936 στο Αμβούργο και ξεκίνησε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο σε ηλικία δέκα ετών. Καταγόταν από οικογένεια αθλητών με τον πατέρα του, που εργαζόταν ως λιμενεργάτης, να είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς ποδοσφαιριστές της ομάδας του Αμβούργου από τη δεκαετία του 1920 έως τη δεκαετία του 1940. Το 1953 ο Ζέελερ έγινε μέλος της ομάδας ανδρών του Αμβούργου, στην οποία αγωνίστηκε μέχρι το 1972. Από τον Ιούλιο του 1954 ήταν βασικός στην ομάδα που έπαιζε στην Ομπερλίγκα Νορντ. Τα ποσοστά ευστοχίας του ήταν εξαιρετικά και ήταν κορυφαίος σκόρερ στο πρωτάθλημα έξι φορές (1956: 32 γκολ, 1957: 31 γκολ, 1959: 29 γκολ, 1960: 36 γκολ, 1961: 29 γκολ, 1962: 28 γκολ), κερδίζοντας τη φήμη ως του καλύτερου επιθετικού στη χώρα. Ήταν γρήγορος, δυνατός, ικανός και με τα δύο πόδια από κοντά ή μακριά, με ιδιαίτερη αίσθηση του γκολ κατορθώνοντας να σκοράρει απρόβλεπτα, έχοντας ευχέρεια δράσης ακόμα και με το κεφάλι, παρά το ύψος του. Αντιπροσώπευε τα παραδοσιακά δυνατά σημεία του γερμανικού ποδοσφαίρου: δύναμη, υψηλό ηθικό, αφοσίωση και αδάμαστη θέληση για νίκη.Ο σύλλογος κυριάρχησε στην περιφερειακή του ένωση και από το 1955 έως το 1963 ήταν εννέα φορές στη σειρά πρωταθλητές της Βόρειας Γερμανίας. Το 1957 και το 1958 ο ίδιος και η ομάδα του ήταν στον τελικό στο εθνικό πρωτάθλημα, αλλά χωρίς επιτυχία. Στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου του 1959–60, το Αμβούργο έφτασε και πάλι στον τελικό του γερμανικού πρωταθλήματος όταν συναντήθηκε με την Κολωνία. Μετά από δύο γκολ από τον Ζέελερ, η ομάδα κατέκτησε ένα πρωτάθλημα (1960), ενώ αργότερα προστέθηκε και ένα Κύπελλο Γερμανίας (1963). Στη νίκη με 3–0 στον τελικό επί της Μπορούσια Ντόρτμουντ, σημείωσε όλα τα γκολ, καθιστώντας τον τον πρώτο παίκτη που πέτυχε χατ τρικ στον τελικό του κυπέλλου. Την χρονιά του 1960 ψηφίστηκε για πρώτη φορά Δυτικογερμανός ποδοσφαιριστής της χρονιάς, ήταν τρίτος στην ψηφοφορία της Χρυσής Μπάλας και θεωρήθηκε ευρέως ως ένας από τους καλύτερους κεντρικούς επιθετικούς στον κόσμο. Το 1964 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της πρώτης Μπουντεσλίγκα με 30 γκολ, ενώ συνολικά ήταν κορυφαίος σκόρερ στη Δυτική Γερμανία 7 χρονιές. Το 1968 ήταν αρχηγός της ομάδας του Αμβούργου που έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης, σημειώνοντας οκτώ γκολ στην πορεία, αν και η Μίλαν κέρδισε τον τελικό. Με την ομάδα του Αμβούργου σημείωσε 445 γκολ πρωταθλήματος και 507 τέρματα σε 587 επίσημους αγώνες. Το 1978 επανήλθε στην ενεργό δράση για να παίξει ένα παιχνίδι με τη φανέλα της Κορκ Σέλτικ, στο οποίο πέτυχε δύο γκολ. Στην εθνική ομάδα της Δυτικής Γερμανίας αγωνίστηκε από το 1954 ως το 1970 έχοντας 72 συμμετοχές και 43 τέρματα. Έκανε το ντεμπούτο του στην Εθνική απέναντι στη Γαλλία τον Οκτώβριο του 1954, στα 17 του, λίγους μήνες αργότερα μετά τον άθλο των συμπατριωτών του, που είχαν κατακτήσει στο αγώνα που έμεινε γνωστός ως «Θαύμα της Βέρνης», απέναντι στη θεωρητικά ανώτερη Ουγγαρία, τον πρώτο τους παγκόσμιο τίτλο. Έλαβε μέρος στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1958, του 1962, του 1966 και του 1970 ήταν αρχηγός στα δύο τελευταία και σκόραρε σε όλες τις διοργανώσεις. Η επέμβαση στον Αχίλλειο τένοντα το 1965 τον έθεσε εκτός δραστηριότητας για ένα χρόνο, αλλά τον Σεπτέμβριο του 1965 επέστρεψε στην ομάδα της Δυτικής Γερμανίας σε ένα κρίσιμο αγώνα για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου με αντίπαλο τη Σουηδία στη Στοκχόλμη. Σκόραρε, και οι Γερμανοί κέρδισα 2–1, πηγαίνοντας στην τελική φάση. Έφτασε μέχρι τον τελικό το 1966, πραγματοποιώντας εξαιρετικές εμφανίσεις. Πέτυχε δύο γκολ απέναντι στην Ισπανία στην πρώτη φάση και με αντίπαλο την Ουρουγουάη στα προημιτελικά. Επίσης, έδωσε και τέσσερις τελικές πάσες συνολικά, βοηθώντας τους συμπαίκτες του σε τελικές προσπάθειες.Το 1968 αποχώρησε από την εθνική, η Δυτική Γερμανία απέτυχε να προκριθεί στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1968 αλλά και η πρόκληση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μεξικό τον επανέφερε στην ομάδα. Ήδη στον πρώτο αγώνα με αντίπαλο το Μαρόκο (3 Ιουνίου 1970, 2–1) και με διαφορά λεπτών από τον Πελέ, έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής που σκόραρε σε τέταρτη διοργάνωση. Στον προημιτελικό με την Αγγλία η Δυτική Γερμανία έκανε μεγάλη ανατροπή, παίρνοντας παράλληλα εκδίκηση για τον τελικό του 1966, τέσσερα χρόνια πριν. Από 0–2 σε 3–2 και ο Ζέελερ πέτυχε το γκολ της ισοφάρισης στο τέλος του αγώνα με την αξιομνημόνευτη κεφαλιά με το πίσω μέρος του κεφαλιού, χωρίς να βλέπει το τέρμα. Έκανε, όμως, μεγάλη εμφάνιση και στον ημιτελικό απέναντι στην Ιταλία, σε έναν αγώνα που έχει μείνει στην ιστορία ως το «αγώνας του αιώνα». Σημείωσε τρία γκολ στη διοργάνωση και κατέκτησε την τρίτη θέση με την ομάδα. Συνολικά συμμετείχε σε 21 αγώνες της κορυφαίος διοργάνωσης (επίδοση ρεκόρ για την εποχή) και σημείωσε 9 τέρματα. Στη διοργάνωση του Μεξικού κατέρριψε και το ρεκόρ διεθνών συμμετοχών με την εθνική της Δυτικής Γερμανίας με την 72η εμφάνισή του. Ορίστηκε ως ο δεύτερος επίτιμος αρχηγός της εθνικής μετά τον Φριτς Βάλτερ.Στις 23 Οκτωβρίου 1963 συμμετείχε ως μέλος της Μικτής Κόσμου στον αγώνα εναντίον της Εθνικής Αγγλίας για τον εορτασμό των 100 χρόνων της αγγλικής ποδοσφαιρικής ιστορίας μαζί με τους Αλφρέδο Ντι Στέφανο, Φέρεντς Πούσκας, Λεβ Γιασίν, Εουσέμπιο, Ρεϊμόν Κοπά,Φρανσίσκο Χέντο, Γιόζεφ Μάζοπουστ, Ντζάλμα Σάντος, Ντένις Λόου κα. Επίσης συμμετείχε στη Μικτής Ευρώπης στον αγώνα προς τιμή του Στάνλεϊ Μάθιους στις 28 Απριλίου 1965. Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ασχολήθηκε με επιχειρήσεις. Το 1995 έγινε πρόεδρος του Αμβούργου αλλά παραιτήθηκε δυόμισι χρόνια αργότερα λόγω οικονομικού σκανδάλου, για το οποίο ανέλαβε την ευθύνη. Ο Ζέελερ, ωστόσο, δεν είχε κάποια εμπλοκή στις παρατυπίες. Το 2013 του προσφέρθηκε ο τίτλος του επίτιμου προέδρου της ομάδας του Αμβούργου αλλά αυτός αρνήθηκε.To 2004 εισήχθη στο FIFA 100, αναγνωρισμένος ως ένας από τους 125 καλύτερους εν ζωή ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, ενώ συνολικά έχει σημειώσει 586 τέρματα σε 688 επίσημους αγώνες. Το γενικό σύνολο της καριέρας του με τα φιλικά είναι τουλάχιστον 808 γκολ. Αποτελούσε πάντα πρότυπο, εντός και εκτός γηπέδου, και σε όλη του τη ζωή βραβεύτηκε με πολυάριθμες διακρίσεις αλλά και μια μακρά λίστα ποδοσφαιρικών βραβείων. Μεταξύ των πιο εξαιρετικών είναι το Silberne Lorbeerblatt ("ασημένιο φύλλο δάφνης", το υψηλότερο αθλητικό βραβείο στη Γερμανία ) και το Bambi. Ήταν επίσης ο πρώτος αθλητής που έλαβε το παράσημο της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και ανακηρύχθηκε «Επίτιμος Πολίτης» του Αμβούργου. Απεβίωσε στις 21 Ιουλίου 2022 σε ηλικία 85 ετών. Αμβούργο Γερμανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου : 1959–60 Γερμανικό Κύπελλο (DFB-Pokal) : 1962–63Εθνική Δυτικής Γερμανίας Παγκόσμιο Κύπελλο : 1966 (φιναλίστ), 1970 (τρίτη θέση)Ατομικές διακρίσεις Χρυσή Μπάλα : Τρίτη θέση 1960 Ποδοσφαιριστής της χρονιάς στη Δυτική Γερμανία (3) : 1960 , 1964 , 1970 FIFA XI (αναπληρωματικός) : 1963 Kορυφαίος σκόρερ Μπουντεσλίγκα : 1964 Oberliga Nord (7) : 1955 , 1956 , 1957 , 1959 , 1960 , 1961 , 1962 Πρώτος σκόρερ Κυπέλλου Δυτικής Γερμανίας (2) : 1955–56, 1962–63 FIFA 100 IFFHS : 45ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα Μέλος της αθλητικής αίθουσας φήμης της Γερμανίας : 2006 Μέλος της αίθουσας φήμης του γερμανικού ποδοσφαίρου : 2018 Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 500 ή περισσότερα γκολΚατάλογος ποδοσφαιριστών με τα περισσότερα τέρματα πρωταθλήματος

Ο Ούβε Ζέελερ (γερμανικά-αγγλικά: Uwe Seeler, 5 Νοεμβρίου 1936 – 21 Ιουλίου 2022) ήταν Γερμανός διεθνής ποδοσφαιριστής και επιχειρηματίας. Θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους Γερμανούς ποδοσφαιριστές όλων των εποχών και από τους κορυφαίους επιθετικούς της γενιάς του. Ψηφίστηκε 45ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα στις εκλογές της IFFHS.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%8D%CE%B2%CE%B5_%CE%96%CE%AD%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%81

Star Channel

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 1993: Το Star Channel ξεκίνησε να λειτουργεί ακριβώς στις 19:00 το απόγευμα, από τα κεντρικά του στούντιο στον Ταύρο Αττικής (Δήμητρας 37), αντικαθιστώντας το Κανάλι 29 της Αυριανής του ομίλου Κουρή, στην ίδια συχνότητα, αλλά με διαφορετική άδεια (Νέα Τηλεόραση) και με την καθοδήγηση του Νίκου Μαστοράκη, καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής επικράτειας. Για αρκετά χρόνια κατά την "περίοδο Μαστοράκη" το κανάλι είχε συνεχή ανοδική πορεία και από την έκτη θέση βρέθηκε στην τρίτη θέση στους πίνακες θεαματικότητας, πίσω από το Mega και τον ΑΝΤ1. 1994: Το Star άρχισε να ανταλλάζει οικογενειακά και παιδικά προγράμματα με την τηλεόραση του ΣΚΑΪ ενώ παράλληλα δημιουργεί τα πρώτα του ελληνικά σίριαλ, τα οποία δεν διακρίθηκαν αισθητά στους πίνακες τηλεθέασης και κόπηκαν ύστερα από μικρό αριθμό επεισοδίων. 1999: Το Star κάνει στροφή στο ενημερωτικό και ψυχαγωγικό πρόγραμμα (από το "Ρεπορτάζ στην ομίχλη" και τον "Αυτόπτη Μάρτυρα" μέχρι το "Χρυσό Κουφέτο", το "Star cafe" και τους "Διαπλεκόμενους"), ενώ την ίδια χρονιά ασχολήθηκε και πάλι με την ελληνική μυθοπλασία προβάλλοντας τη σειρά "Το κλειδί" με τον Πέτρο Φιλιππίδη που σημείωσε σχετική επιτυχία και άνοιξε το δρόμο για περισσότερα ελληνικά σίριαλ στον σταθμό, την επόμενη τριετία, χωρίς όμως εκείνα να έχουν ξανά την αντίστοιχη ανταπόκριση από το τηλεοπτικό κοινό. Την ίδια περίοδο, το Star Channel άρχισε να γίνεται συνώνυμο με τις μεταγλωττισμένες λατινοαμερικάνικες τηλενουβέλες, που κατέκλυζαν το πρόγραμμα του, ενώ λίγα χρόνια μετά, ξεκίνησε να κινείται στο ρυθμό του κουτσομπολιού και του λαϊφστάιλ. 2002: Το Star Channel γίνεται το πρώτο ελληνικό κανάλι με εκπομπές και ειδησεογραφικά δελτία με βάση το κουτσομπολιό και το λαϊφστάιλ. Την αρχή αυτών των εκπομπών κάνει η Χριστίνα Λαμπίρη με το Super Star, και η οποία εντάσσεται στο δυναμικό του σταθμού τον Μάιο του 2002 ξεκινώντας με την εκπομπή Best Seller. 2003: Στις 18 Αυγούστου, το Star Channel για πρώτη φορά, αλλάζει λογότυπο και σήματα. 2005: Το Star Channel ξεκίνησε να μεταδίδεται δορυφορικά μέσω της πλατφόρμας UBI World TV, σε Αυστραλία, Ασία και Αφρική. 2008: Το UBI World TV ξεκινάει τις υπηρεσίες του στη Νέα Ζηλανδία, κάνοντας διαθέσιμο το κανάλι και εκεί το οποίο φεύγει από τον Ταύρο και μεταφέρεται στο υπερσύγχρονο κτήριο του Ομίλου Βαρδινογιάννη στην Κηφισιά, στην οδό Βιλτανιώτη 36 όπου παραμένει έως και σήμερα. Τον Αύγουστο, το κανάλι εντάσσει στο δυναμικό του την Ελεονώρα Μελέτη για να παρουσιάσει την πρωινή εκπομπή Πρωινή Μελέτη και δυο σαββατοκύριακα τον μήνα το κεντρικό δελτίο ειδήσεων. 2011: Το Star Channel εκπέμπει με ψηφιακό σήμα σε μορφή 16:9 και μετά από 9 χρόνια σταματά η εκπομπή SUPER STAR με τη Χριστίνα Λαμπίρη η οποία παρουσιάζει το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Σαββατοκύριακου. 2012: Το Star επενδύει στις ξένες σειρές όπως οι εξής: The Vampire Diaries, NCIS, Fringe, Numbers, Joey, Τα Φιλαράκια, Ο Πρίγκιπας του Μπελ Αιρ, Gossip Girl, Φλορισιέντα, μία σύγχρονη Σταχτοπούτα, The New Adventures of Old Christine, Royal Pains και Πράκτορας... Στο Τσακ. Επίσης δημιουργεί δικό του κανάλι στο YouTube και από εκεί προβάλλεται όλο το οπτικοακουστικό αρχείο του σταθμού από την ίδρυση του μέχρι και σήμερα, όλες οι εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων. 2013: Το Star Channel άρχισε να συνδυάζει την ενημέρωση με την ψυχαγωγία, επαναφέροντας το παλιό του προφίλ, όπως τότε που ξεκίνησε. 2014: Στις 13 Σεπτεμβρίου, το Star Channel, επαναλανσάρεται με νέο λογότυπο και σήματα. 2016: Το Star Channel ξεκινά την πιλοτική υψηλής ευκρίνειας μετάδοση του (1080i) μέσω της Digea σε Αττική και Κεντρική Μακεδονία στις 27 Φεβρουαρίου. 2017: Το Star επαναφέρει τον δημοφιλή τηλεοπτικό διαγωνισμό μαγειρικής Master Chef με κριτές τον Δημήτρη Σκαρμούτσο (για τον τρίτο μόνο κύκλο), τον Σωτήρη Κοντιζά, τον Πάνο Ιωαννίδη και τον Λεωνίδα Κουτσόπουλο, ενώ από τις 13 Σεπτεμβρίου ως τις 24 Δεκεμβρίου 2018, προβλήθηκε η παιδική εκδοχή της εκπομπής με διαφορετική κριτική επιτροπή (Ελένη Ψυχούλη, Μανώλης Παπουτσάκης, Μάγκυ Ταμπακάκη) και 22 παιδιά (ο 2ος κύκλος του Ελληνικού Master Chef Junior). Ωστόσο, στις 25 Σεπτεμβρίου επαναλανσάρεται για τρίτη φορά στα τωρινά λογότυπα και σήματά του. 2018: Η οικογένεια Βαρδινογιάννη μέσω της Motor Oil Hellas εξαγόρασε τον ανταγωνιστικό σταθμό Alpha TV με τις διαδικασίες να ολοκληρώνονται ενάμιση χρόνο μετά. 2021: Το κανάλι εντάσσεται ξανά στη NOVA μετά το "διαζύγιο" των 2 πλευρών και μπήκε ξανά χάρη στη συνεργασία με την United Group η οποία ελέγχει και διοικεί την ομώνυμη μητρική της πλατφόρμας (τότε γνωστή ως Forthnet). 2022: Στις 23 Αυγούστου ενεργοποιείται το Star HbbTV, που αποτελεί την υβριδική τηλεόραση του καναλιού. Βρίσκεται ακόμη σε πειραματικό στάδιο. Τα ξημερώματα της 2ας Σεπτεμβρίου 2016, ανακοινώθηκαν οι εταιρείες που κατάφεραν να πάρουν άδεια, όπου το Star Channel δεν αναφέρθηκε. Ο σταθμός θα έπρεπε μέσα σε 90 ημέρες να είχε σταματήσει να εκπέμπει μέσω της Digea, αλλά αυτό δεν έγινε μετά την ακύρωση του Νόμου Παππά για το διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες που κρίθηκε αντισυνταγματικός από το ΣτΕ στις 26 Οκτωβρίου. Στο νέο διαγωνισμό έλαβε άδεια για 35 εκ. ευρώ. Τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του σταθμού, το περιεχόμενο των εκπομπών του εναλλασσόταν ανάμεσα σε ψυχαγωγικό και ενημερωτικό περιεχόμενο, και οι περισσότεροι γνωστοί Έλληνες δημοσιογράφοι και παρουσιαστές, συνεργάστηκαν από το 1993 με το συγκεκριμένο σταθμό. Το ψυχαγωγικό πρόγραμμά του βασιζόταν μέχρι και το 2002 κυρίως σε ξένες κινηματογραφικές ταινίες και από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 σε εβδομαδιαίες ξένες αμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές. Το κανάλι έχει στη διάθεσή του, τα δικαιώματα 1.000 και περισσότερων ξένων ταινιών, ενώ συνεργάζεται αποκλειστικά με την Warner Bros. Διαχρονικά έχει προβάλλει μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες (Μπεν Χουρ, Όσα Παίρνει ο Άνεμος, Τιτανικός κ.ά.) Μετά το 2001 μεγάλο τμήμα του προγράμματος καλύπτεται από ενημερωτικές εκπομπές συγκεκριμένης θεματολογίας, που προβάλλουν και σχολιάζουν συνήθως, την καλλιτεχνική και κοσμική επικαιρότητα αλλά και τους πρωταγωνιστές αυτών. Το 2013 κάνει στροφή στην ενημέρωση και το καθημερινό κεντρικό δελτίο ειδήσεων το παρουσιάζει η Μάρα Ζαχαρέα. Τις καθημερινές, το μεσημβρινό δελτίο το παρουσιάζει ο Γιώργος Ευγενίδης, ενώ το απογευματινό δελτίο παρουσιάζει η Ράνια Τραγόμαλλου. Τα Σαββατοκύριακα το κεντρικό δελτίο παρουσιάζει ο Σπύρος Λάμπρου, ενώ το μεσημεριανό και απογευματινό δελτίο ειδήσεων παρουσιάζει η Ράνια Τραγόμαλλου, εναλλάξ με την Κατερίνα Τσαμούρη. Πολλοί δημοσιογράφοι έχουν εργαστεί στον σταθμό, ανάμεσά τους ο Νίκος Μαστοράκης με την εκπομπή Candit Camera, η Λιάνα Κανέλλη, ο Κώστας Χαρδαβέλλας, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, ο Τέρενς Κουίκ, η Έλλη Στάη, η Όλγα Τρέμη, η Σία Λιαροπούλου, ο Σταύρος Θεοδωράκης, η Ρούλα Κορομηλά, ο Ανδρέας Μικρούτσικος, ο Χρήστος Φερεντίνος, η Αννίτα Πάνια, ο Αντώνης Αλαφογιώργος, η Νανά Παλαιτσάκη, ο Πέτρος Κωστόπουλος, ο Γιώργος Πολυχρονίου, ο Μανώλης Καψής, ο Γιώργος Λιάγκας, ο Θέμης Μάλλης, ο Γιώργος Βαρεμένος, ο Στέφανος Χίος, ο Λεωνίδας Καλλιδώνης, η Άννα Δρούζα, η Έλντα Πανοπούλου, η Ειρήνη Νικολοπούλου, η Χριστίνα Λαμπίρη, η Ελεονώρα Μελέτη, η Τατιάνα Στεφανίδου, ο Νίκος Χατζηνικολάου και η Πόπη Τσαπανίδου. Το κανάλι έχει κυρίως ψυχαγωγική φύση. Μεταξύ άλλων διαθέτει καθημερινά την πρωινή εκπομπή Breakfast@star με την Ελένη Χατζίδου και τον Ετεοκλή Παύλου, Αλήθειες με τη Ζήνα με τη Ζήνα Κουτσελίνη, το Shopping Star με τη Βίκυ Καγιά, το τηλεπαιχνίδι Ο τροχός της τύχης με τον Πέτρο Πολυχρονίδη και εβδομαδιαία την εκπομπή Traction. Επιπλέον, μεταδίδει τα Greece's Next Top Model και MasterChef. Σε ενημερωτικό επίπεδο το κανάλι μεταδίδει δύο δελτία ειδήσεων την ημέρα, μη έχοντας εξειδικευμένες εκπομπές. Η Νέα Τηλεόραση Ανώνυμη Εταιρεία είναι ο δεύτερος από τους δύο πρώτους τηλεοπτικούς φορείς που ιδρύθηκαν στην Ελλάδα (ο πρώτος ήταν η Τηλέτυπος Α.Ε., που ξεκίνησε το Mega Channel). Συστάθηκε στις 24 Αυγούστου 1989, αρχικά ως τηλεοπτικός σταθμός, λαμβάνοντας άδεια πανελλαδικής εμβέλειας. Στη συνέχεια, εξελίχθηκε σε εταιρεία, αφού την άδεια που κατείχε, δεν την αξιοποίησε για να ανοίξει δικό της τηλεοπτικό σταθμό, αλλά αγόρασε εκ των υστέρων και με την καθοδήγηση του Νίκου Μαστοράκη το Κανάλι 29, το οποίο και μετονόμασε σε Star Channel. Το Star Channel ξεκίνησε να εκπέμπει από τις πρώην εγκαταστάσεις του προκατόχου του καναλιού 29 στον Ταύρο στην οδό Δήμητρας 37. Ωστόσο η εταιρεία, από την ίδρυση της έως και το 2000 είχε την έδρα της σε διαφορετική διεύθυνση την οποία διατήρησε και κατά τη λειτουργία του σταθμού, αρχικά στη γωνία Αδριανείου με Παπαδά και μετέπειτα στην οδό Πανεπιστημίου. Για αρκετό διάστημα η εταιρεία ήταν υπεύθυνη για την κυκλοφορία της Μεσημβρινής η οποία ανέστειλε τη λειτουργία της το 1994. Στα μέσα του 1996, προστέθηκε το λογότυπο και το σήμα του σταθμού στην επωνυμία της εταιρείας ενώ το 2001 τροποποιήθηκε το καταστατικό με αλλαγή των δραστηριοτήτων.Το 2008, η έδρα και οι εγκαταστάσεις του καναλιού μεταφέρθηκαν σε ένα σύγχρονο κτήριο στην Κηφισιά στο οποίο στεγάζονται και οι ομόσταβλοι με το κανάλι ραδιοφωνικοί σταθμοί Δρόμος FM 89.8 και Δίεση 101.3 και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί των Αττικών Εκδόσεων Λάμψη 92.3, Best 92.6, Athens DeeJay 95.2 και Rock FM 96.9. Από το 2018 στεγάζεται εντός του κτηρίου και ο ραδιοτηλεοπτικός Alpha λόγω εξαγοράς του από τον όμιλο Βαρδινογιάννη. Πρόεδρος του σταθμού είναι ο Κάρολος Αλκαλάϊ, αντιπρόεδρος ο Νικόλαος Τσεβάς, διευθυντής ενημέρωσης και ειδήσεων ο Κώστας Σιακανίκας και διευθύντρια προγράμματος η Νάταλι Γούντφιλντ. Το Star International ξεκίνησε να εκπέμπει το Νοέμβριο του 2005 μεταδίδοντας το πρόγραμμα του Star Channel στον Απόδημο Ελληνισμό, στην Ασία, στη Νότια Αφρική, στην Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τη Βόρεια Αφρική μέσω της πλατφόρμας του TV Plus. Τον Οκτώβριο του 2009, το Star International ξεκίνησε επίσημα στη Βόρεια Αμερική, διαθέσιμο αποκλειστικά στην RCN Cable (ιδιοκτησία της TPG Capital) στις ΗΠΑ, και η οποία τον Ιούνιο του 2010, απέσυρε το κανάλι λόγω των χαμηλών τηλεθεάσεων. Τον Μάιο του 2011, το κανάλι ξεκίνησε εκ νέου στις ΗΠΑ, μέσω της Home2US η οποία στα τέλη του 2012, διέκοψε τις δραστηριότητές της. Το κανάλι είναι διαθέσιμο στη Βόρεια Αμερική μόνο μέσω της πλατφόρμας Hellas TV. Στις 23 Σεπτεμβρίου 2014, το Star International ξεκίνησε και στον Καναδά μέσω της πλατφόρμας της Bell Fibe TV (ιδιοκτησία της Bell Canada Enterprises). Επίσημη ιστοσελίδα του Star Channel

Το Star Channel (πρώην Κανάλι 29) είναι ελληνικός ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός πανελλαδικής εμβέλειας, με έδρα την Κηφισιά. Ξεκίνησε να εκπέμπει το 1993 και ανήκει στη Νέα Τηλεόραση Α.Ε. της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Είναι ενημερωτικού και ψυχαγωγικού χαρακτήρα.

https://el.wikipedia.org/wiki/Star_Channel

Γκόντι

Μελετητές πιστεύουν ότι οι Γκοντ κυβέρνησαν την Γκοντβάνα, που ανήκει τώρα στο ανατολικό Μάντια Πραντές και τη δυτική Οντίσα μεταξύ του 13ου και του 19ου αιώνα. Μουσουλμάνοι συγγραφείς περιγράφουν την αύξηση του κράτους των Γκοντ μετά τον 14ο αιώνα.Οι Γκοντ κυβερνούσαν σε τέσσερα βασίλεια (Γκάρχα-Μάντλα, Ντεογκάρ, Τσάντα και Χέρλα) στην κεντρική Ινδία μεταξύ του 16ου και 18ου αιώνα. Έχτισαν οχυρά, παλάτια, ναούς, δεξαμενές και λίμνες κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης της δυναστείας των Γκοντ. Το βασίλειο Γκοντβάνα επέζησε μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα. Απέκτησαν επίσης τον έλεγχο πάνω από την Μάλβα μετά την παρακμή των Μουγκάλ που ακολουθήθηκε από τους Μαράθα το 1690. Η δύναμη των Μαράθα σάρωσε την Γκόντλαντ στο 1740. Οι Μαράθα ανέτρεψαν τους Γκοντ Ραγιά (πρίγκιπες) και κατέκτησαν το περισσότερο από το έδαφός τους, ενώ κάποιοι ζαμιντάρι των Γκοντ επεβίωσαν μέχρι πρόσφατα. Πολλές αστρονομικές ιδέες ήταν γνωστές στους αρχαίους Γκοντ. Οι Γκοντ είχαν τους δικούς τους τοπικούς όρους για τον Ήλιο, το Φεγγάρι, τους αστερισμούς και τον γαλαξία. Οι περισσότερες από αυτές τις ιδέες ήταν η βάση για την τήρηση του χρόνου και τις ημερολογιακές δραστηριότητες. Εκτός από τους Γκοντ, είναι επίσης γνωστό ότι οι Μπαντζάρα και οι Κολάμ έχουν γνώση της αστρονομίας.Η τυπική αντίδραση στο θάνατο έχει χαρακτηριστεί ως θυμός, επειδή πιστεύουν ότι προκαλείται από τους μαγικούς δαίμονες. Η θρησκεία τους βασιζόταν στην λατρεία φυλετικών και χωριάτικων θεοτήτων, καθώς και στη λατρεία των προγόνων. Είναι καθορισμένη Προγραμματισμένη Φυλή στο Άντρα Πραντές, μέρη του Ούταρ Πραντές, του Μπιχάρ, του Τζαρκάντ, Γκουτζαράτ, του Τσατίσγκαρ, του Μάντια Πραντές, της Μαχαράστρα, της Τελανγκάνα, της Οντίσα και της Δυτικής Βεγγάλης.Η Κυβέρνηση του Ούταρ Πρνατές είχε χαρακτηρίσει τους Γκόντι ως Προγραμματισμένη Κάστα αλλά από το 2007 ήταν μία από τις πολλές ομάδες που η κυβέρνηση του Ούταρ Πραντές αναπροσδιόρισε ως Προγραμματισμένη Φυλές. Το 2017, ο φυλετικός ορισμός ισχύει μόνο σε ορισμένες επαρχίες, όχι σε ολόκληρη τη πολιτεία. Η Ινδική Απογραφή του 2011 για το Ούταρ Πραντές έδειξε ότι οι Γκόντι αριθμούσαν 21.992 άτομα. Γκόντα Ατζανμπάχου Τζατμπάσα Κατάλογος προγραμματισμένων φυλών στο Ούταρ Πραντές The tribal art of middle India - Verrier Elwin - 1951 Savaging the Civilized, Verrier Elwin, His Tribals & India - Ramachandra Guha - The University of Chicago Press - 1999 Beine, David m. 1994. A sociolinguistic survey of the Gondi-speaking communities of central India. M.A. thesis. San Diego State University. 516 p. Banerjee, B. G., and Kiran Bhatia. Tribal Demography of Gonds. Delhi: Gian Pub. House, 1988. (ISBN 81-212-0237-X) Elwin, Verrier. Phulmat of the Hills; A Tale of the Gonds. London: J. Murray, 1937. Fürer-Haimendorf, Christoph von, and Elizabeth von Fürer-Haimendorf. The Gonds of Andhra Pradesh: Tradition and Change in an Indian Tribe. London: George Allen & Unwin, 1979. (ISBN 0-04-301090-3) Kaufmann, Walter. Songs and Drummings of the Hill Maria, Jhoria Muria and Bastar Muria Gonds. And, the Musical Instruments of the Marias and Murias. 1950. Mehta, B. H. Gonds of the Central Indian Highlands: A Study of the Dynamics of Gond Society. New Delhi: Concept, 1984. Museum of Mankind, Shelagh Weir, and Hira Lal. The Gonds of Central India; The Material Culture of the Gonds of Chhindwara District, Madhya Pradesh. London: British Museum, 1973. (ISBN 0-7141-1537-1) Pagdi, Setumadhava Rao. Among the Gonds of Adilabad. Bombay: Popular Book Depot, 1952. Pingle, Urmila, and Christoph von Fürer-Haimendorf. Gonds and Their Neighbours: A Study in Genetic Diversity. Lucknow, India: Ethnographic & Folk Culture Society, 1987. Sharma, Anima. Tribe in Transition: A Study of Thakur Gonds. India: Mittal Publications, 2005. (ISBN 81-7099-989-8) Singh, Indrajit. The Gondwana and the Gonds. Lucknow, India: The Universal publishers, 1944. Kangalee, Motiram Chhabiram, Paree Kupar Lingo Gondi Punemi Darshan (In Hindi),Publisher ujjvala society Nagpur,2011 Vatti, Jalpati,Mava sagaa padeeng, in Gondwana sagaa Patrika published (In Hindi) in October 1986 Gond Tribal Art — Madhya Pradesh, http://www.folkpaintingsindia.com/ . Gond Tribal Art — Madhya Pradesh, http://www.artribal.com/, ανακτήθηκε στις 2018-08-19 . Sinlung — Indian tribes, http://www.sinlung.com/ . Gond - The History, http://www.gondindia.org/ . « Animating Tribal Art » by Leslie MacKenzie and Tara Douglas with the Pardhan Gond artists, 8:16 Gond painting 2, 6:54

Οι Γκόντι (Gōndi) ή Γκοντ είναι Αντιβάσι που μιλούν τη Δραβιδική γλώσσα Γκόντι. Κατοικούν πάνω από τις πολιτείες της Μαντία Πραντές, την ανατολική Μαχαράστρα (Βιντάρμπα), Τσατίσγκαρ, Ούταρ Πραντές, Τελανγκάνα, Άντρα Πραντές, Μπιχάρ και την Οντίσα. Οι Γκοντ είναι επίσης γνωστοί ως Ρατζ Γκοντ. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε ευρέως στη δεκαετία του 1950, αλλά τώρα έχει γίνει σχεδόν απαρχαιωμένος, πιθανότατα λόγω της πολιτικής έκλειψη των Γκοντ Ραγιά. Η γλώσσα Γκόντι είναι στενά συνδεδεμένη με την Τελούγκου, που ανήκει στην Δραβιδική γλωσσική οικογένεια. Περίπου το ήμισυ των Γκοντ ομιλούν γλώσσες Γκόντι, ενώ οι υπόλοιποι μιλούν Ινδοάριες γλώσσες συμπεριλαμβανομένων των Χίντι.Σύμφωνα με την απογραφή του 1971, ο πληθυσμός τους ήταν 5.01 εκατ. άτομα. Στην απογραφή του 1991, ο αριθμός τους αυξήθηκε σε 9.3 εκατομμύρια άτομα και στην απογραφή του 2001 αριθμούσαν σχεδόν 11 εκατ. άτομα. Στις τελευταίες δεκαετίες έχουν γίνει μάρτυρες της Ναξαλιτικής–Μαοϊκής εξέγερσης στο κεντρικό τμήμα της Ινδίας. Οι Γκόντι, κατ'εντολή της κυβέρνησης του Τσατίσγκαρ, σχημάτισαν την Σάλουα Τζουντούμ μια ένοπλη ομάδα μαχητών για να πολεμήσουν την Ναξαλιτική εξέγερση.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9

Γκόζουφ Βιελκοπόλσκι

Το προ του 1945 γερμανικό όνομα Landsberg an der Warthe, που χρονολογείται από το 1257, προέρχεται από τις γερμανικές λέξεις land ή «κράτος» και berg ή «βουνό» σε συνδυασμό με το Warthe – το γερμανικό όνομα για τον ποταμό Βάρτα. Το πολωνικό όνομα Gorzów, γραμμένο ως Gorzew, είναι γνωστό από πολωνικούς χάρτες και ιστορικά βιβλία που χρονολογούνται από τον 19ο αιώνα ή ίσως νωρίτερα, χρησιμοποιώντας το όνομα ως εξώνυμο για τη γερμανική πόλη. το όνομα εμφανίστηκε σε μια επιτομή που ονομάζεται Αρχαία Πολωνία σύμφωνα με την ιστορία, τη γεωγραφία και τις στατιστικές της που δημοσιεύθηκε το 1848 από τον Σάμουελ Όργκελμπραντ στη Βαρσοβία. Δέκα χρόνια νωρίτερα, το 1838, το ίδιο όνομα, Gorzew, χρησιμοποιήθηκε σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε στο Παρίσι με έναν αντίστοιχο αλλά ευρύτερο τίτλο που περιλαμβάνει όλη την Πολωνία.Η τρέχουσα ορθογραφία του «Gorzów» εμφανίζεται στο χάρτη με την ένδειξη «Królestwo Polskie» («Βασίλειο της Πολωνίας») που δημοσιεύθηκε στο Λβιβ το 1900 με το «Landsberg an der Warthe» σε παρένθεση δίπλα στο «Gorzów». Το όνομα ερμηνεύεται με διάφορους τρόπους σύμφωνα με τους κανόνες της παλαιάς πολωνικής γλώσσας, που προέρχονται από το «gorzenie» (φωτιά, καύση) ή «pogorzelcy» (επιζώντες μιας πυρκαγιάς), ή εναλλακτικά «gorzelnia» (αποστακτήριο) ή «gorzałka» (οινοπνευματώδη ποτά). Στα πολωνικά, ήταν το όνομα «Gorzów» που τελικά έμεινε, κερδίζοντας το εναλλακτικό μεταπολεμικό όνομα «Kobylagóra», που σώζεται σήμερα ως το όνομα ενός δρόμου στην πόλη. Η λέξη Wielkopolski σημαίνει «Μείζων Πολωνία», από το βοεβοδάτο του ίδιου ονόματος στο οποίο το Γκόζουφ ανήκε από το 1946 έως το 1950. Η περιοχή του σημερινού Γκόζουφ ήταν μέρος της ιστορικής περιοχής της Μείζονος Πολωνίας μέχρι τα μέσα του 13ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας των πρώτων Πολωνών μονάρχων του Οίκου τω Πιάστ υπήρξε ένας βιοτεχνικός και εμπορικός οικισμός και μέχρι τα μέσα του 13ου αιώνα, η γη όπου ο ποταμός Κουοντάφκα συναντά τον Βάρτα ήταν η τοποθεσία ενός αμυντικού φρουρίου που ιδρύθηκε από τους Πολωνούς Πιάστ. Το 1249, ο Σιλέσιος Δούκας Μπολέσλαφ Β΄ ο Φαλακρός πούλησε τη Γη του Λούμπους στα δυτικά μέχρι το ασκάνιο Μαργραβάτο του Βραδεμβούργου, και η πόλη Landisberch Nova (από το όνομα του Άλτλαντσμπεργκ) ιδρύθηκε στην περιοχή το 1257. Η πόλη ήταν εκείνη την εποχή ένα ανατολικό φυλάκιο της νεοσύστατης περιοχής Νόιμαρκ του Βρανδεμβούργου, κοντά στο φρούριο του Δουκάτου της Μείζονος Πολωνίας στο Σάντοκ. Αφού ξέσπασε ένας πόλεμος για τον έλεγχο της περιοχής το 1319, η πόλη τέθηκε υπό τον έλεγχο του Δουκάτου της Πομερανίας, αλλά το 1325 έπεσε ξανά στα χέρια του Βρανδεμβούργου. Το 1325 πολωνικά στρατεύματα και το 1432 χαουσιτικά στρατεύματα πολιόρκησαν την πόλη. Το 1373, η πόλη έγινε μέρος του εδάφους του Στέμματος της Βοημίας (ή Τσεχικά εδάφη), που κυβερνούσε ο Οίκος του Λουξεμβούργου. Το 1402, ο Οίκος του Λουξεμβούργου κατέληξε σε συμφωνία με το Βασίλειο της Πολωνίας στην Κρακοβία. Η Πολωνία επρόκειτο να αγοράσει το Γκόζουφ και τη γύρω περιοχή, αλλά τελικά το Λουξεμβούργο πούλησε την πόλη στο Τευτονικό Τάγμα. Το 1454, μετά το ξέσπασμα του Δεκατριετούς Πολέμου, οι Τεύτονες Ιππότες πούλησαν την πόλη στο Βραδεμβούργο για να συγκεντρώσουν κεφάλαια για πόλεμο εναντίον της Πολωνίας. Τον 16ο αιώνα η πόλη έγινε λουθηρανική, με τον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας να αλλάζει την πίστη του το 1537. Το 1701, το Λάντσμπεργκ (Γκόζουφ) - όπως και ολόκληρο το Βρανδεμβούργο - κυβερνήθηκε σε προσωπική ένωση με το Βασίλειο της Πρωσίας. Στις 4 Φεβρουαρίου 1813, κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, ο Ρώσος Αταμάνος Αλεξάντερ Τσερνισόφ και τα στρατεύματά των Κοζάκων του νίκησαν ένα γαλλικό τάγμα 1.500 ανδρών του σώματος του Λούι Νικολά Νταβού. Το 1815 - κατά τη διάρκεια μιας διοικητικής αναδιάρθρωσης - η πόλη έγινε μέρος της Επαρχίας του Βραδεμβούργου της Πρωσίας. Η πόλη, όπως και ολόκληρη η Πρωσία, συμπεριλήφθηκε στη Γερμανική Αυτοκρατορία το 1871 κατά την γερμανική ενοποίηση. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γερμανοί δημιούργησαν εννέα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, καθώς και τέσσερις μονάδες εργασίας για Γάλλους, Ιταλούς και Σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου στην πόλη.Στις αρχές του 1945, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η πόλη υπέστη σοβαρές ζημιές μετά την υποχώρηση της Βέρμαχτ μπροστά από την επέλαση του σοβιετικού Κόκκινου Στρατού. Ο Κόκκινος Στρατός έφτασε στην πόλη στις 30 Ιανουαρίου 1945, πλησιάζοντας από την αριστερή όχθη του ποταμού Βάρτα. Η Βέρμαχτ είχε ήδη εκκενώσει το μεγαλύτερο μέρος της πόλης και οι δυνάμεις που προέλασαν αντιμετώπισαν πολύ μικρή αντίσταση. Κατά τη διάρκεια των επόμενων ημερών, το μεγαλύτερο μέρος του κέντρου της πόλης καταστράφηκε, σύμφωνα με πληροφορίες μέσω της τυχαίας εξάπλωσης πυρκαγιάς που ξεκίνησε για να σηματοδοτήσει τη δυτική πορεία του Κόκκινου Στρατού. Η πόλη έγινε μέρος της Πολωνίας σύμφωνα με τις αλλαγές στα σύνορα που ανακοινώθηκαν κατά τη μεταπολεμική Διάσκεψη του Πότσδαμ, η οποία υποτίθεται ότι είχει σε εκκρεμότητα μια τελική διάσκεψη ειρήνης με τη Γερμανία. Δεδομένου ότι ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε διάσκεψη ειρήνης, η πόλη παραχωρήθηκε στην Πολωνία. Οι Γερμανοί κάτοικοι που δεν είχαν φύγει ή πεθάνει στον πόλεμο εκδιώχθηκαν και η πόλη σταδιακά επανεγκαταστάθηκε με Πολωνούς αποίκους από την κεντρική Πολωνία και εκείνους που εκδιώχθηκαν από τα εδάφη της Πολωνίας που προσαρτήθηκαν από τη Σοβιετική Ένωση. Οι τελευταίοι αρχικοί Γερμανοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Ήταν αυτή τη στιγμή που η τώρα σημαντικές κοινότητες Τάταρων και Ρομά του Γκόζουφ έφτασαν στην πόλη. Χωρίς να έχει συμφωνηθεί το πολωνικό όνομα, η πόλη μετονομάστηκε αρχικά σε «Κομπιλαγκούρα» στις 30 Μαΐου 1945, αργότερα ως «Γκόζουφ ναντ Βάρτα» στις 7 Ιουλίου 1945 και τελικά «Γκόζουφ Βιελκοπόλσκι» στις 5 Νοεμβρίου 1946. Το Γκόζουφ είναι διάσημο στην Πολωνία για τους σπουδαίους συλλόγους και τους εκλεκτούς αθλητές του. Υπάρχουν δύο Ολυμπιονίκες από το Γκόζουφ: ο Τόμας Κουχάρσκι και ο Μίχαου Γελίνσκι, και οι δύο στην κωπηλασία. Είναι μία πόλη με πολλούς παγκόσμιους πρωταθλητές και ολυμπιονίκες. ΑΖΣ ΠΒΣΖ Γκόζουφ Βιελκοπόλσκι - γυναικεία ομάδα καλαθοσφαίρισης Στίλον Γκόζουφ Βιελκοπόλσκι - ομάδα ποδοσφαίρου ανδρών ΑΖΣ ΑΒΦ Γκόζουφ Βιελκοπόλσκι - ομάδα χειροσφαίρισης ανδρών Σταλ Γκόζουφ Βιελκοπόλσκι (Speedway) Το Γκόζουφ έχει παράγει πολλούς αθλητές της εθνικής ομάδας υδατοσφαίρισης για δεκαετίες. Διεθνείς εκδηλώσεις διοργανώνονται τακτικά στο Slowianka Αθλητικό Κέντρο Σλοβιάνκα με μια σύγχρονη πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων. Το Γκόζουφ Βιελκοπόλσκι είναι αδελφοποιημένο με: Επίσημος ιστότοπος (στα αγγλικά) Επίσημος ιστότοπος (στα πολωνικά) Εβραϊκή κοινότητα στο Γκόζουφ Βιελκοπόλσκι στο Virtual Shtetl

Το Γκόζουφ Βιελκοπόλσκι (πολωνικά: Gorzów Wielkopolski, γερμανικά: Landsberg an der Warthe, κασουβικά: Łącbarg), συχνά γνωστό απλά ως Γκόζουφ (Gorzów), είναι πόλη στη δυτική Πολωνία, δίπλα στον ποταμό Βάρτα. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Βοεβοδάτου Λούμπους με 115.309 κατοίκους (Δεκέμβριος 2019) και μία από τις δύο πρωτεύουσες της με έδρα βοεβόδα (η άλλη είναι η Ζιελόνα Γκούρα). Προηγουμένως ήταν η πρωτεύουσα του Βοεβοδάτου Γκόζουφ (1975-1998). Το Γκόζουφ είναι γνωστό για τους επιτυχημένους αθλητές του, συμπεριλαμβανομένων Ολυμπιακών και παγκόσμιων πρωταθλητών και εθνικών εκπροσώπων. Η πόλη είναι επίσης γνωστή ως η πατρίδα του πρώην Πρωθυπουργού της Πολωνίας, Καζίμιες Μαρτσινκιέβιτς. Γύρω από το Γκόζουφ, υπάρχουν δύο μεγάλες δασικές περιοχές: το δάσος του Γκόζουφ στα βόρεια, όπου βρίσκεται το Πάρκο Τοπίου Μπαρλίνεκ-Γκόζουφ και το δάσος του Νότετς στα νοτιοανατολικά. Οι μεγαλύτερες πετρελαιοπηγές στην Πολωνία βρίσκονται κοντά στο Γκόζουφ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%8C%CE%B6%CE%BF%CF%85%CF%86_%CE%92%CE%B9%CE%B5%CE%BB%CE%BA%CE%BF%CF%80%CF%8C%CE%BB%CF%83%CE%BA%CE%B9

Burnout 2: Point of Impact

Offensive Driving 101Μαθήματα οπού σου διδάσκεται επικίνδυνη οδήγηση και σου δίνονται Driving Skills για να κερδίσεις τα Championships. ChampionshipΤο κύριο μέρος του παιχνιδιού. Κάνεις αγώνες με στόχο να κερδίσεις μετάλλια και οχήματα. Grand Prix3 αγώνες. Κάθε θέση σου δίνει συγκεκριμένους πόντους. Όποιος έχει πιο πολλούς πόντους στο τέλος του Grand Prix κερδίζει. Custom Series ChampionshipΈνα Championship που ξεκλειδώνεται μετά την ολοκλήρωση του κανονικού με πολλά features RaceΑγώνας Time AttackΔοκιμασία χρόνου Face OffΑγώνας εναντίον ενός αντιπάλου. Αν νικήσεις παίρνεις το αυτοκίνητο του. PursuitΕίσαι αστυνομικός και πρέπει να καταστρέψεις το αυτοκίνητο του εγκληματία CrashΠροκάλεσε όσο πιο πολλή καταστροφή μπορείς. RunawayΕίναι παρόμοιο με το Crash, χωρίς βραβεία και στόχους. Τα φρένα είναι απενεργοποιημένα. Free RunΊδιο με το Race αλλά χωρίς δεν υπάρχουν αυτοκίνητα στο δρόμο. Bulldozer Blues Backlash A Photograph Bridge the Gap Panic Attack Pass Me By Burnout Theme, Destroyer Mix The Miracle Mile Childish Games Dark Moon Rising Το Burnout 2: Point of Impact πήρε καλές κριτικές. Τα websites GameRankings and Metacritic έδωσαν στην έκδοση για GameCube version 89.43% και 89/100, στην έκδοση για Xbox 88.55% και 88/100 και στην έκδοση για PlayStation 2 88.22% και 86/100.Το GameSpot επισήμανε ότι "Η ένταξη ενός καλοφτιαγμένου championship και ενός multiplayer mode το καθιστούν ένα must-own για τους φανς του είδους".Το GameSpy δήλωσε ότι "Αν το "Gran Turismo 3" είναι ο Ντομ Περινιόν, το Burnout 2 είναι ο Jack Daniel. Μολονότι ο Ντομ είναι ένας καλός τύπος, εγώ ,προσωπικά, θα προτιμούσα να κάνω παρέα με τον Jack."Το IGN αποκάλεσε το παιχνίδι "Ένα εξαιρετικό sequel από κάθε άποψη. Φαίνεται καλύτερο, είναι μακρύτερο, γρηγορότερο, βαθύτερο, και έχει μικρά "κοσμήματα" καθώς και extras που πραγματικά εντυπωσιάζουν."

To Burnout 2: Point of Impact είναι ένα παιχνίδι αγώνων ανεπτυγμένο από την Criterion Games και διανεμημένο από τη Acclaim Entertainment. Είναι το σίκουελ του αρχικού παιχνιδιού που κυκλοφόρησε το 2001. Κυκλοφόρησε για το PlayStation 2, στη Βόρεια Αμερική στις 30 Σεπτεμβρίου 2002, στην Ευρώπη στις 11 Οκτωβρίου 2002 και για πρώτη φορά στην Ιαπωνία, δυο χρόνια μετά, την Πρωταπριλιά του 2004. Οι εκδόσεις για Gamecube και Xbox κυκλοφόρησαν μέσα στο 2003

https://el.wikipedia.org/wiki/Burnout_2:_Point_of_Impact

Άλφονς Μούχα

Ο Άλφονς Μούχα γεννήθηκε στην πόλη Ίβαντσιτσε (Ivančice) στη Μοραβία (σημερινή Τσεχία). Οι ικανότητές του στο τραγούδι τού επέτρεψαν να συνεχίσει τις σπουδές του στο Γυμνάσιο στην πρωτεύουσα της Μοραβίας Μπρνο, αν και από την παιδική του ηλικία η πρώτη του αγάπη ήταν η ζωγραφική. Δούλεψε στη Μοραβία ως ζωγράφος, κυρίως ζωγραφίζοντας θεατρικά σκηνικά. Το 1879 μετακόμισε στη Βιέννη για να δουλέψει για μια μεγάλη εταιρεία θεατρικού σχεδίου ενώ ανεπίσημα διεύρυνε και την καλλιτεχνική του εκπαίδευση. Όταν μια φωτιά κατέστρεψε το 1881 την επιχείρηση του εργοδότη του, επέστρεψε στη Μοραβία και δούλεψε ως ανεξάρτητος ζωγράφος διακοσμήσεων και πορτρέτων. Ο κόμης Κάρλ Χούεν του Μίκουλοφ προσέλαβε τον Μούχα για να διακοσμήσει με τοιχογραφίες το κάστρο Χρουσοβάνυ Εμάχοφ και εντυπωσιάστηκε τόσο που συμφώνησε να χρηματοδοτήσει την εγκύκλια εκπαίδευση του Μούχα στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. Ο Μούχα μετακόμισε στο Παρίσι το 1887 και συνέχισε τις σπουδές του στις Ακαδημίες Ζυλιέν και Κολαρόσσι, ενώ συγχρόνως έκανε εικονογραφήσεις σε περιοδικά και διαφημίσεις. Γύρω στα Χριστούγεννα του 1894 ο Μούχα έτυχε να βρεθεί σε ένα τυπογραφείο όπου προέκυψε μια ξαφνική ζήτηση για μια νέα αφίσα που θα διαφήμιζε ένα θεατρικό έργο με πρωταγωνίστρια την Σάρα Μπερνάρ, την πιο διάσημη ηθοποιό του Παρισιού, στο Θέατρο της Αναγέννησης. Ο Μούχα προσφέρθηκε να δημιουργήσει μία αφίσα λιθογραφία μέσα σε δύο εβδομάδες και την 1η Ιανουαρίου 1895, η διαφήμιση της Γκισμόντα εμφανίστηκε στους δρόμους της πόλης. Μέσα σε μία νύχτα έγινε διάσημη και διέδωσε το νέο καλλιτεχνικό ύφος και το δημιουργό του στους κάτοικους της πόλης. Εντούτοις, υπάρχουν αποδείξεις ότι το σχέδιο για την αφίσα ήταν αντιγραφή από ένα έργο του διάσημου ζωγράφου Πωλ Γκωγκέν. Η Μπερνάρ ήταν τόσο ικανοποιημένη από την επιτυχία της αφίσας αυτής ώστε έκλεισε συμβόλαιο έξι χρόνων με τον Μούχα. Ο Μούχα δημιούργησε πολυάριθμους πίνακες, αφίσες, διαφημίσεις και εικονογραφήσεις βιβλίων καθώς και σχέδια για κοσμήματα, χαλιά, ταπετσαρίες και θεατρικά σκηνικά σε ένα ύφος που αρχικά ονομάστηκε ύφος Μούχα αλλά έγινε γνωστό ως Άρ Νουβό. Τα έργα του Μούχα συχνά παρουσίαζαν όμορφες και υγιείς νέες γυναίκες με ρούχα νεοκλασικού ύφους που ήταν συχνά περιτριγυρισμένες με πολλά λουλούδια τα οποία κάποιες φορές σχημάτιζαν στεφάνια πάνω από τα κεφάλια τους. Σε αντίθεση με τους άλλους δημιουργούς αφισών της εποχής, χρησιμοποιούσε πιο απαλά παστέλ χρώματα. Η Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού το 1900 διέδωσε το "ύφος Μούχα" διεθνώς. Διακόσμησε το περίπτερο της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και συνεργάστηκε στη δημιουργία του Αυστριακού. Το Αρ Νουβό ύφος του συχνά έτυχε μίμησης. Εντούτοις, ο Μούχα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του προσπάθησε να απομακρύνει τον εαυτό του από το ύφος αυτό. Πάντα επέμενε ότι τα έργα του προέρχονταν εκ των έσω του και από την τσεχική τέχνη παρά από εμμονή σε κάποια φόρμα καλλιτεχνικού ύφους της μόδας. Δήλωνε ότι η τέχνη υπήρχε μόνο για να εκφράζει ένα πνευματικό μήνυμα και τίποτε περισσότερο και ως εκ τούτου ένιωθε απογοήτευση με την δόξα που κέρδισε μέσα από την εμπορική τέχνη ενώ πάντα ήθελε να επικεντρωθεί σε πιο ευγενή έργα που θα εξύψωναν την τέχνη και τον τόπο γέννησής του. Ο Μούχα παντρεύτηκε την Μαρούσκα (Μαρί/Μαρία) Τσιτίλοβα στις 10 Ιουνίου 1906 στην Πράγα. Το ζευγάρι επισκέφτηκε τις ΗΠΑ από το 1906 μέχρι το 1910 και η κόρη τους Γιαροσλάβα γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη. Εκεί προσδοκούσε να κερδίσει χρήματα για να χρηματοδοτήσει τα εθνικιστικά του σχέδια για να δείξει στους Τσέχους ότι δεν είχε "πουληθεί". Έλαβε υποστήριξη από τον εκατομμυριούχο Τσαρλς Ρ. Κρέιν, ο οποίος χρησιμοποίησε την περιουσία του για να προάγει επαναστάσεις και μετά την γνωριμία του με τον Θωμά Μάζαρυκ, το Σλαβικό εθνικισμό. Η οικογένεια κατόπιν επέστρεψε στις Τσεχικές περιοχές και εγκαταστάθηκε στην Πράγα όπου διακόσμησε το Θέατρο Καλών Τεχνών, συνέβαλε τις τοιχογραφίες στο γραφείο του δημάρχου στο Δημαρχείο και σε άλλα ορόσημα της πόλης. Όταν η Τσεχοσλοβακία κέρδισε την ανεξαρτησία της μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Μούχα σχεδίασε τα καινούρια γραμματόσημα, χαρτονομίσματα και άλλα κυβερνητικά έγγραφα για το νέο κράτος. Η άνοδος του Φασισμού στα τέλη του 1930 οδήγησαν στη καταδίκη των έργων του Μούχα και του Σλαβικού εθνικισμού του από τον Τύπο ως 'αντιδραστικών'. Όταν ο Γερμανικός στρατός μπήκε στην Τσεχοσλοβακία την άνοιξη του 1939, ο Μούχα ήταν από τους πρώτους που συνελήφθησαν από την Γκεστάπο. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, ο ηλικιωμένος καλλιτέχνης αρρώστησε από πνευμονία. Αν και τελικά αφέθηκε ελεύθερος, δεν ανάρρωσε ποτέ από την πίεση αυτού του περιστατικού ούτε από το ότι είδε να εισβάλλουν και να κατακτούν την πατρίδα του. Πέθανε στην Πράγα στις 14 Ιουλίου 1939 από λοίμωξη των πνευμόνων και ενταφιάστηκε εκεί στο νεκροταφείο του Βίσεχραντ. Επιλογή έργων

Ο Άλφονς Μαρία Μούχα (24 Ιουλίου, 1860 – 14 Ιουλίου, 1939) ήταν Τσέχος ζωγράφος, εκπρόσωπος της Αρ Νουβό. Στο έργο του έχει αφιερωθεί το Μουσείο Μούχα στην Πράγα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CF%86%CE%BF%CE%BD%CF%82_%CE%9C%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%B1

Ινδική μυθολογία

Από θεωρητικής άποψης, η Ινδική μυθολογία μοιράζεται στοιχεία των Μούντα, των Δραβίδων και των Αρίων. Στην απώτερη αρχαιότητα τα δύο πρώτα στοιχεία δεν άφησαν καμία άμεση μαρτυρία, παρά μόνον μέσω της μπραχμανικής λογοτεχνίας, της λογοτεχνίας των αρίων των Ινδιών. Αυτή η λογοτεχνία βρίσκει την προϊστορική της έκφραση στις Βέντα, για τις οποίες αναγνωρίζεται στις ημέρες μας, όλο και περισσότερο, ο χαρακτήρας «ινδικός» και όχι μόνον «Άριος». Επίσης, το μίγμα των Αρίων και μη Αρίων μύθων, το οποίο για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρείτο μεταγενέστερο και ονομάστηκε εν γένει «Ινδουϊσμός» -στα συμφραζόμενα της Ινδικής μυθολογίας Ινδουϊστική μυθολογία- ανάγεται στους αρχαιότερους χρόνους των Ινδιών, περιλαμβανομένης και της βεντικής εποχής. Οι ιθαγενείς, οι οποίοι μιλούν διαλέκτους συγγενείς προς τις μούντα, αντλούν το μυθολογικό υλικό τους από τον τοτεμισμό. Η ζωή ενός φυτικού ή ζωικού είδους θεωρείται ζωή της φυλής και των ατόμων που την αποτελούν. Η θυσία συνίσταται στον σφαγιασμό του ζώου, έτσι ώστε να αφομοιωθεί η ζωτική του αρχή. Οι λατρείες των Δραβίδων με τη σειρά τους αποκλείουν τις αιματηρές θυσίες και την κατανάλωση ωμού κρέατος και περιορίζονται στη λατρεία των ειδώλων μέσω της λατρείας πουτζά. Σε αυτή τη μυθολογική περίοδο ανήκουν θεότητες όπως η Κάλι ή η Ντουργκά, σύμβολα της γονιμότητας της φύσης. Η σπουδαιότητα που αποδίδεται στις γυναικείες μορφές της θεότητας στο δραβιδικό μυθολογικό σώμα αντικατοπτρίζει μία μορφή κοινωνικής συγκρότησης, η οποία χαρακτηρίζεται από μητριαρχικές τάσεις. Από την αρχή των ιστορικών χρόνων το αριανό στοιχείο παράγει τη δική του μυθολογία, αφομοιώνοντας προγενέστερα στοιχεία, μετουσιώνοντάς τα και προβάλλοντάς τα μέσω της ιδιαίτερης κοινωνικής του πατρογραμμικής συγκρότησης. Οι κοινωνικές τάξεις των Αρίων στην Ινδία έγιναν κάστες. Η θρησκεία και συνεπώς το μυθολογικό της θεμέλιο, που περιστρεφόταν αρχικά γύρω από την οικογένεια, γίνεται θρησκεία ή μυθολογία κάστας και διαμορφώνεται από το καθήκων και τα ιδανικά των Αρίων. Παραμένει οικογενειακή αλλά ποικίλλει ανάλογα με τη θέση της οικογένειας στο ταξικό σύστημα κοινωνικής διαίρεσης σε πολεμιστές-ευγενείς, (Κσατρίγια), κλήρο, Μπραχμάνους και την τρίτη τάξη, τους εργάτες του συστήματος Βασίγια. Αυτή η εξέλιξη προς την κάστα σημειώνει το πέρασμα του ινδικού αριανισμού από το «βεντικό» στάδιο στο «μπραχμανικό» στάδιο. Οι μπραχμάνοι ιερείς περισυλλέγουν το υλικό των Βέντα δημιουργώντας μία σταθερή βάση θρησκευτικών εννοιών, στην οποία κυρίαρχη θέση έχει το ντάρμα. Guirand Félix (Ed.) 1968, New Larousse Encyclopedia of Mythology, Crescend Books, New York. Clark Walter Eugene 1918, The American Journal of Theology, Vol. 22, No. 1 (Jan).

Με τον όρο Ινδική μυθολογία εννοείται ένα περίπλοκο σώμα μύθων που αναπτύχθηκαν στη γεωγραφική περιοχή της Ινδικής υποηπείρου. Το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε στην Ινδική μυθολογία συντίθεται από πέντε διαφορετικά μυθολογικά σώματα. Τη μυθολογία των Μούντα, τους Δραβίδιους μύθους, τους Ινδουϊστικούς μύθους και τέλος τη μυθολογία του Βουδισμού και του Ζαϊνισμού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1

Κάρολ Σο

Η Σο γεννήθηκε το 1955 και μεγάλωσε στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια. Ο πατέρας της ήταν μηχανολόγος μηχανικός και εργάστηκε στο Γραμμικό Κέντρο Επιταχυντών του Stanford. Ως παιδί δεν της άρεσαν οι στερεοτυπικές κοριτσίστικες δραστηριότητες, όπως το να παίζει με κούκλες. Αντιθέτως, έπαιζε με το σιδηροδρομικό μοντέλο του αδερφού της. Η Σο έδειξε για πρώτη φορά ενδιαφέρον στους υπολογιστές στο λύκειο όταν χρησιμοποίησε υπολογιστή για πρώτη φορά και ανακάλυψε ότι μπορούσε να παίξει παιχνίδια με βάση το κείμενο στο σύστημα. Η Σο φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Μπέρκλεϋ και αποφοίτησε με πτυχίο Ηλεκτρολόγου Μηχανικού και Επιστήμης των Υπολογιστών το 1977. Συνέχισε της σπουδές για να ολοκληρώσει ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στην Επιστήμη των Υπολογιστών στο Μπέρκλεϋ. Η Σο προσελήφθη στην εταιρία Atari το 1978 για να εργαστεί σε παιχνίδια για το Atari VCS (αργότερα ονομάστηκε Atari 2600). Όσο ήταν εκεί έγραψε το Video Checkers (1978), το 3-D Tic-Tac-Toe (1978) και μαζί με τον Νικ Τέρνερ (Nick Turner) το Super Breakout (1978). Ο συνάδελφος της Μάικ Άλμπα (Mike Albaugh) αργότερα την έβαλε σε μία λίστα με τους "λιγότερο προβεβλημένους σούπερ σταρ) της Atari.Θα έπρεπε να συμπεριλάβω την Κάρολ Σο, η οποία ήταν απλά η καλύτερη προγραμματίστρια του 6502 και πιθανώς μία από τους καλύτερoυς προγραμματιστές... συγκεκριμένα έκανε το πυρήνα [για το 2600], το ζόρικο κομμάτι που ουσιαστικά φέρνει την εικόνα στην οθόνη για έναν αριθμό παιχνιδιών στα οποία δεν εργαζόταν πλήρως. Ήταν η κοπέλα που θα πήγαινες για τέτοιου είδους πράγματα. Μαζί με τον Κιθ Μπρούστερ (Keith Brewster) έγραψε το εγχειρίδιο για το Atari BASIC. Έφυγε από την Atari το 1980 για να εργαστεί στην Tandem Computers. Η Σο πήγε στην Activision το 1982. Το πρώτο της παιχνίδι ήταν το River Raid (1982) για το Atari 2600, το οποίο ήταν εμπνευσμένο από το ηλεκτρονικό παιχνίδι Scramble. Το παιχνίδι ήταν τεράστια επιτυχία για την Activision και προσωπικά επικερδές για τη Σο.Η Σο έγραψε επίσης το Happy Trails (1983) για την πλατφόρμα Intellivision και μετέφερε το River Raid για το Atari 5200 και τους υπολογιστές της οικογενείας Atari 8-bit . Έφυγε από την Activision το 1984. Από το 1984-1990 η Σο εργάστηκε για τον πρώην εργοδότη της, την Tandem. Αποσύρθηκε νωρίς το 1990 και έπειτα έκανε λίγη εθελοντική εργασία, συμπεριβαλομένης μίας θέσης στο Ινστιτούτο Foresight. Έχει αναγνωρίσει την επιτυχία του River Raid ως πολύ σημαντικό παράγοντα ώστε να καταφέρει να αποσυρθεί νωρίς.Η Σο μένει στην Καλιφόρνια και από το 1983 είναι παντρεμένη με τον Ραλφ Μερκλ (Ralph Merkle), έναν ερευνητή της κρυπτογραφίας και της νανοτεχνολογίας.Το 2017, η Σο κέρδισε το βραβείο ειδώλου της βιομηχανίας από τα The Game Awards. 3-D Tic-Tac-Toe (Atari, 1978) Polo (Atari, 1978) ανέκδοτο Super Breakout (Atari, 1978) μαζί με τον Νικ Τέρνερ Video Checkers (Atari, 1978) Othello (Atari, 1978) μαζί με τον Εντ Λογκ (Ed Logg), επανεκδόθηκε στην Ταϊβάν ως Chess River Raid (Activision, 1982) Happy Trails (Activision, 1983) Calculator (Atari, 1979) River Raid (Activision, 1983) μεταφορά από το 2600 σε Atari 8-bit και 5200

Η Κάρολ Σο (Carol Shaw, 1955) είναι πρώην σχεδιάστρια βιντεοπαιχνιδιών, αξιοσημείωτη ως μία από τις πρώτες γυναίκες στη βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών. Όταν δούλευε στην εταιρεία Atari το 1978, η Σο σχεδίασε το ανέκδοτο παιχνίδι Polo και το 3-D Tic-Tac-Toe την ίδια χρονιά, και τα 2 για την πλατφόρμα Atari 2600. Ο επίσημος τίτλος της θέσης της Σο στην Atari ήταν Μηχανικός Λογισμικού Μικροεπεξεργαστών. Αργότερα συμμετείχε στην Activision, όπου προγραμμάτισε το πιο γνωστό της παιχνίδι, το River Raid. Σύμφωνα με το εγχειρίδιο του River Raid, είναι επίσης μία "ακαδημαϊκός στο τομέα της Επιστήμης των Υπολογιστών".

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB_%CE%A3%CE%BF

Οκάρο Γουάιτ

Ο Γουάιτ φοίτησε στο λύκειο Clearwater High School και κατά το τελευταίο του έτος, αναδείχθηκε κορυφαίος καλαθοσφαιριστής της τοπικής κομητείας. Το 2010, ξεκίνησε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο Φλόριντα Στέιτ, όπου στα τέσσερα χρόνια που αγωνίστηκε στο αμερικάνικο κολεγιακό πρωτάθλημα, είχε μέσο όρο 10,1 πόντων και 5,1 ριμπάουντ. Οι 1.402 πόντοι που πέτυχε σε 139 αγώνες, τον κατέταξαν στην 16η θέση των κορυφαίων σκόρερ στην ιστορία της ομάδας του, τα 704 ριμπάουντ στην 14η αντίστοιχη θέση και τα 107 κοψίματα στη δέκατη θέση των κορυφαίων μπλοκέρ του Φλόριντα Στέιτ. Καλύτερη του χρονιά με το πανεπιστήμιο ήταν το 2014, όταν είχε μέσο όρο 13,6 πόντων και 6,8 ριμπάουντ με 51,4% στα δίποντα και 80% στις βολές.Το καλοκαίρι του 2014, συμμετείχε στο Summer League του NBA με τη φανέλα των Μέμφις Γκρίζλις, όπου σε πέντε αγώνες είχε μέσο όρο 8,2 πόντων και 2,6 ριμπάουντ. Παρ' όλα αυτά, στα τέλη Ιουλίου του 2014, υπέγραψε συμβόλαιο με την ιταλική Βίρτους Μπολόνια, όπου αγωνίστηκε στη Serie A καταλαμβάνοντας την όγδοη θέση του πρωταθλήματος. Ο Γουάιτ είχε μέσο όρο 12,1 πόντους και 6,8 ριμπάουντ σε 33 αγώνες. Στις αρχές Αυγούστου του 2015, η ομάδα του Άρη Θεσσαλονίκης ανακοίνωσε την απόκτηση του Γουάιτ. Με τη φανέλα των "κίτρινων" κατέκτησε την τρίτη θέση στην κανονική περίοδο του ελληνικού πρωταθλήματος, όπου αναδείχθηκε Πιο θεαματικό παίκτη και μπήκε στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος. Με τον Άρη μέτρησε συνολικά στην Ελλάδα 36 αγώνες με 13.9 πόντους, 7.31 ριμπάουντ, 1,5 ασίστ και 1.5 κλεψίματα κατά μέσο όρο. Επίσης στο Γιούροκαπ μέτρησε σε 16 αγώνες, 11 πόντους και 6.4 ριμπάουντ. Μετά από δύο NBA Summer League με την ομάδα των Μαϊάμι Χιτ, υπέγραψε συμβόλαιο δύο μηνών στην ομάδα της Φλόριντα τον Ιούλιο του 2016. Τον πρώτο χρόνο του εκεί αγωνίστηκε στην αναπτυξιακή λίγκα NBDL, με τους Σιούξ Φολς Σκάι Φορς, έχοντας σε 23 αγώνες 18,4 πόντους και 8.7 ριμπάουντ κατά μέσο όρο. Στις 17 Ιανουαρίου 2017, αγωνίστηκε για πρώτη φορά στους Χιτ, λόγω των πολλών τραυματισμών της ομάδας. Συνολικά, έπαιξε και στα 35 παιχνίδια που ολοκλήρωσαν εκείνη τη σεζόν έχοντας 2.8 πόντους και 2.3 ριμπάουντ κατά μέσο όρο. Στις 15 Νοεμβρίου 2017 σπάει το πόδι του και μένει αρκετό καρό εκτός αγώνων. Στις 18 Μαρτίου 2018, υπογράφει στους Κλίβελαντ Καβαλίερς ωστόσο τον Αύγουστο τον άφησαν ελεύθερο χωρίς να αγωνιστεί ιδιαίτερα. Τον Δεκέμβριο του 2018, επιστρέφει με τη θυγατρική ομάδα των Ουίζαρντς στην G League. Τον Γενάρη του 2019 μετακόμισε στους Λονγκ Άιλαντ Νετς αλλά δύο μήνες μετά, στις 7 Μαρτίου 2019, υπέστη νέο σοβαρό τραυματισμό στον αστράγαλο. Από τότε μέχρι και το φθινόπωρο του 2020 δεν αγωνίστηκε σε κανένα παιχνίδι.Στις 31 Αυγούστου 2020, συμφώνησε με τη ρωσική Ούνικς Καζάν, όπου βρήκε ξανά τον προπονητή Δημήτρη Πρίφτη. Στο Γιούροκαπ της σεζόν μέτρησε 10,1 πόντους, 5,4 ριμπάουντ και 46% στα σουτ εντός πεδιάς, βοηθώντας τη ρωσική ομάδα να επιστρέψει στην Ευρωλίγκα της σεζόν 2021-22. Στην VTB Λίγκα, μέτρησε 11,7 πόντους, 5,2 ασίστ σε 26 αγώνες. Στις 14 Ιουλίου 2021, ανακοινώθηκε από τον Παναθηναϊκό, για τα επόμενα 1+1 χρόνια. Με αυτή τη συμφωνία, συνυπάρχει για τρίτη φορά στην καριέρα του με τον προπονητή Δημήτρη Πρίφτη, μετά τον Άρη και την Ούνικς. Στις 26 Σεπτεμβρίου 2021, κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ελλάδας, αφού ο Παναθηναϊκός νίκησε στον τελικό τον Προμηθέα Πατρών 92-83. Στις 6 Φεβρουαρίου 2022 κόντρα στη Λάρισα, ξεπέρασε τους 600 πόντους και τα 300 ριμπάουντ στην 46η εμφάνιση του στο Πρωτάθλημα Ελλάδας. Συνολικά τη σεζόν 2021-22, αγωνίστηκε σε 29 αγώνες στην Ευρωλίγκα με 8.4 πόντους και 3.7 ριμπάουντ, σε 23 λεπτά συμμετοχής, ενώ στο Πρωτάθλημα Ελλάδας είχε σε 32 αγώνες 11.5 πόντους και 5.3 ριμπάουντ. Στις 15 Οκτωβρίου 2022, υπέγραψε στους Μπουλς, αποδεσμεύτηκε και συνέχισε στη θυγατρική τους ομάδα, Ουίντι Σίτι Μπουλς, της Αναπτυξιακής Λίγκας του ΝΒΑ.Στις 26 Ιανουαρίου 2023, επέστρεψε στη Ρωσία αυτή τη φορά για λογαριασμό της Λοκομοτίβ Κουμπάν. Με την «Λόκο», μέτρησε 8.8 πόντους, 4.8 ριμπάουντ και 1.2 ασίστ ανά ματς σε 21 συμμετοχές στην VTB, ενώ έφτασε μέχρι τους τελικούς όπου ηττήθηκε από την Ούνικς Καζάν με 4-1. Τον Ιούνιο του 2023, ανανέωσε με την ομάδα για ακόμα ένα χρόνο. Παναθηναϊκός Σούπερ Καπ Ελλάδας: (2021) Καλύτερη πεντάδα στο Πρωτάθλημα Ελλάδας: (2016) Πιο θεαματικός παίκτης στο Πρωτάθλημα Ελλάδας: (2016) All Star NBDL: (2017) Okaro White Biography - Florida State Seminoles Official Site Αρχειοθετήθηκε 2015-09-10 στο Wayback Machine. Ανακοίνωσε Οκάρο Γουάιτ ο Άρης! - Pamesports.gr Okaro White Player Profile, Florida State, NCAA Stats Okaro White - Eurobasket Okaro White (@owhite10) | Twitter

Ο Οκάρο Γουάιτ (Μπρούκλιν, 13 Αυγούστου 1990), είναι Αμερικανός καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 2,06 μ. αγωνίζεται ως πάουερ φόργουορντ στη Λοκομοτίβ Κουμπάν. Στην Ελλάδα έχει υπάρξει μέλος του Άρη και του Παναθηναϊκού, ενώ επίσης έχει αγωνιστεί στην αναπτυξιακή λίγκα του ΝΒΑ, την Ιταλία και τη Ρωσία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%BF_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B9%CF%84

Αχίλλειο Αρμενίου Λάρισας

Το Αχίλλειο είναι πεδινό χωριό στο ανατολικό τμήμα του νομού Λάρισας. Βρίσκεται στον κάμπο της λίμνης Κάρλας, δίπλα στη σιδηροδρομική γραμμή και την παλαιά εθνική οδό Λάρισας-Βόλου, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 55. Απέχει 27 χλμ. περίπου ΝΑ. της Λάρισας. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1883 ως Μπουραζάν(ι) και προσαρτήθηκε στον δήμο Αρμενίου του νομού Λαρίσης. Το 1912 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Χοτζομπασίου (Νίκης) και το 1918 μετονομάστηκε σε Αχίλλειο. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Νίκης και προσαρτήθηκε στον δήμο Αρμενίου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Αρμενίου και προσαρτήθηκε στον δήμο Κιλελέρ. Ο ναός του Αγίου Αχιλλείου στην ανατολική είσοδο του οικισμού Ο ταμιευτήρας Καλαμακίου, βορειοανατολικά του οικισμού Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1996 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Google Earth eetaa.gr

Για τον ομώνυμο οικισμό του νομού, δείτε: Αχίλλειο ΦαρσάλωνΤο Αχίλλειο είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Νίκης, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Αρμενίου, του δήμου Κιλελέρ, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Λάρισας, στην περιφέρεια Θεσσαλίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Λάρισας του νομού Λάρισας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Θεσσαλίας. Μέχρι το 1918 ο οικισμός ονομαζόταν Μπουραζάν(ι).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%87%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%82

Spectres

Στην προσπάθεια τους να συνεχίσουν την εμπορική επιτυχία του Agents of Fortune και του σινγκλ (Don't Fear) The Reaper. Αν και το άλμπουμ δεν ήταν τόσο εμπορικό όσο το προηγούμενο (Agents of Fortune), το Spectres με κομμάτια όπως "Golden Age of Leather", "Death Valley Nights", "Nosferatu", "Fireworks", "Searchin' for Celine", είναι ένα από τα πιο αγαπημένα άλμπουμ για τους οπαδούς των BÖC. Το R.U. Ready 2 Rock άνοιγε τις εμφανίσεις τους στην περιοδεία του δίσκου, ενώ το Goin’ Through the Motions, σύνθεση στην οποία συμμετείχε και ο Ίαν Χάντερ, είχε έντονα ποπ στοιχεία, κάτι που δείχνει την επιθυμία τους για μία πιο εμπορική κατεύθυνση. Το άλμπουμ αρχίζει με το κομμάτι "Godzilla" . Το κομμάτι είναι εμπνευσμένο από τον ιαπωνικό κινηματογράφο της δεκαετίας του '50, με βασικό θέμα το φανταστικό τέρας Γκοτζίρα. Ο κιθαρίστας Ντόναλντ "Buck Dharma" Ρέζερ έγραψε το κομμάτι και μοιράστηκε το μικρόφωνο με τον Έρικ Μπλουμ. Ο τελευταίος ακούγεται να μιλάει στα ιαπωνικά στα μέσα του τραγουδιού: Rinji news o moshiagemasu!Rinji news o moshiagemasu!Gojira ga Ginza hoomen e mukatte imasu!Daishikyu hinan shite kudasai!Daishikyu hinan shite kudasai! Σε ελληνική μετάφραση: Προσοχή, έκτακτα νέα!Προσοχή, έκτακτα νέα!Ο Γκοτζίλα κατευθύνεται στην περιοχή ΓκίνζαΕγκαταλείψτε άμεσα, βρείτε καταφύγιο!Εγκαταλείψτε άμεσα, βρείτε καταφύγιο! Κατά τις ζωντανές τους εμφανίσεις και το συγκεκριμένο κομμάτι, ένα ομοίωμα του τέρατος έβγαινε στη σκηνή, βγάζοντας καπνούς και λέιζερ από τα μάτια του. Η επιτυχία του δεν πλησίασε τελικά αυτήν του προκατόχου του, αφού έφθασε ως το # 43 στον αμερικάνικο κατάλογο επιτυχιών, χωρίς να μπει στο Top-50 σε Μεγάλη Βρετανία και Καναδά. Παρ' όλα αυτά, βραβεύθηκε ως χρυσός δίσκος το 1978. Spectres (άλμπουμ)Επίσημη κυκλοφορία: Νοέμβριος 1977 Spectres (άλμπουμ) Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): Χρυσός Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν το "Spectres" είναι οι εξής: Ντόναλντ "Buck Dharma" Ρέζερ - κιθάρα, φωνητικά Έρικ Μπλουμ - κιθάρα, φωνητικά Τζο Μπουσάρντ - μπάσο, φωνητικά, κιθάρα Άλεν Λάνιερ - πλήκτρα, κιθάρα, φωνητικά Άλμπερτ Μπουσάρντ - τύμπανα, φωνητικά, φυσαρμόνικαΓκεστ συμμετοχέςNewark Boys Chorus - φωνητικά στο "Golden Age of Leather" Spectres - Blue Öyster Cult | Songs, Reviews, Credits - AllMusic 36 Years Ago: Blue Oyster Cult Released 'Spectres' Album Eric Bloom talks Blue Oyster Cult's studio albums | MusicRadar

Spectres είναι ο τίτλος του πέμπτου στούντιο άλμπουμ του αμερικάνικου χαρντ ροκ συγκροτήματος Blue Öyster Cult, το οποίο κυκλοφόρησε σε μορφή δίσκου βινυλίου το Νοέμβριο του 1977 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Columbia".

https://el.wikipedia.org/wiki/Spectres

Τανάκ

Η Τορά περιλαμβάνει τον Μωσαϊκό Νόμο, ο οποίος περιέχεται στην Πεντάτευχο, δηλαδή στα εξής πέντε βιβλία: Γένεσις (Bereshit / בְּרֵאשִׁית «Εν αρχή») Έξοδος (Shemot / שִׁמוֹת «Ονόματα») Λευιτικόν (Vayikra / וַיִּקְרָא «Και κάλεσε») Αριθμοί (Bemidbar / בְּמִדְבַּר «Στην έρημο») Δευτερονόμιον (Devarim / דְּבָרִים «Λόγια»)Η πρώτη αναφορά στην Πεντάτευχο ως Τορά, δηλαδή ως το σύνολο των βιβλίων τού Νόμου στην Εβραϊκή Βίβλο, φαίνεται ότι ανάγεται στην εποχή τού βασιλιά Ιωσία (7ος αι. π.Χ.), κατά την οποία η Βιβλική αφήγηση αναφέρεται στην ανακάλυψη του πλήρους χειρογράφου της (2 Βασιλέων 22:8-13, 2 Χρονικών 34:14,15), αν και υπάρχει επίσης η εκδοχή ότι αναφερόταν μόνο στο βιβλίο τού Δευτερονομίου. Οι Νεβιείμ υποδιαιρούνται σε δύο τμήματα: Το πρώτο περιλαμβάνει τους πρώιμους προφήτες και μερικά ιστορικά-αφηγηματικά βιβλία, ενώ το δεύτερο τους ύστερους προφήτες και τους δώδεκα ελάσσονες προφήτες. Συγκεκριμένα: 1) Πρώιμοι προφήτες (Νεβιείμ ρισονίμ) Ιησούς τού Ναυή (יְהוֹשֻעַ / Yĕhôshúa‘) Κριταί (שֹׁפְטִים / Shophtim) Α' Σαμουήλ και Β' Σαμουήλ (ως ένα βιβλίο: שְׁמוּאֵל / Shmû’ēl «Σαμουήλ») Α' Βασιλέων και Β' Βασιλέων (ως ένα βιβλίο: מְלָכִים / M'lakhim «Βασιλείς»)2) Ύστεροι προφήτες (Νεβιείμ αχαρονίμ) Ησαΐας (יְשַׁעְיָהוּ / Yĕsha‘ăyāhû) Ιερεμίας (יִרְמְיָהוּ / Yirmyāhû) Ιεζεκιήλ (יְחֶזְקֵאל / Yĕkhezqiēl) Ωσηέ (הוֹשֵׁעַ / Hôshēa‘) Ιωήλ (יוֹאֵל / Yô’ēl) Αμώς (עָמוֹס / ‘Āmôs) Αβδιού (עֹבַדְיָה / ‘Ōvadhyāh) Ιωνάς (יוֹנָה / Yônāh) Μιχαίας (מִיכָה / Mîkhāh) Ναούμ (נַחוּם / Nakḥûm) Αββακούμ (חֲבַקּוּק /Khăvhakûk) Σοφονίας (צְפַנְיָה / Tsĕphanyāh) Αγγαίος (חַגַּי / Khaggai) Ζαχαρίας (זְכַרְיָה / Zkharyāh) Μαλαχίας (מַלְאָכִי / Mal’ākhî) Τα Κετουβείμ υποδιαιρούνται σε τρία τμήματα. Το πρώτο περιλαμβάνει τρία ποιητικά βιβλία, το δεύτερο πέντε αφηγηματικά (που αποκαλούνται Πέντε ρόλοι) και το τρίτο τα υπόλοιπα τρία (χωρίς διακριτική ονομασία). Συγκεκριμένα: 1) Τα τρία ποιητικά βιβλία (Sifrei Emet): Ψαλμοί (Tehillim / תְהִלִּים) Παροιμίαι (Mishlei / מִשְׁלֵי) Ιώβ (Iyyôbh / אִיּוֹב)2) Οι Πέντε ρόλοι (Hamesh Megillot), που αναγιγνώσκονται δημόσια στη συναγωγή σε συγκεκριμένες περιστάσεις: Άσμα Ασμάτων (Shīr Hashīrīm / שִׁיר הַשִׁירִים) Ρουθ (Rūth / רוּת) Θρήνοι (Eikhah / אֵיכָה) Εκκλησιαστής (Qōheleth / קֹהֶלֶת) Εσθήρ (Estēr / אֶסְתֵר)3) Λοιπά βιβλία: Δανιήλ (Dānî'ēl / דָּנִיֵּאל) Έσδρας και Νεεμίας (ως ένα βιβλίο· ‘Ezrā / עֶזְרָא) Α' Χρονικών και Β' Χρονικών (ως ένα βιβλίο· Divrei ha-Yamim / דִּבְרֵי הַיָּמִים) Αγία Γραφή Παλαιά Διαθήκη Βιβλικός Κανόνας Ιουδαϊσμός Χριστιανισμός Η Βίβλος online Το Τανάκ στην εβραϊκή γλώσσα (Κώδικας του Λένινγκραντ) μπορεί να βρεθεί εδώ (J. Alan Groves Center for Advanced Biblical Research). Το μασοριτικό κείμενο στην έκδοση της Biblia Hebraica Stuttgartensia στο academicbible Η εβραϊκή Σαμαρειτική Πεντάτευχος Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Tanakh στο Wikimedia Commons

Τανάκ (Εβρ. תנ״ך‎) ονομάζονται σύμφωνα με τον Ιουδαϊσμό οι Άγιες Γραφές, δηλαδή η Εβραϊκή Βίβλος. Το Τανάκ περιλαμβάνει τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης (Εβραϊκής Βίβλου) σύμφωνα με τον εβραϊκό (αλεξανδρινό) κανόνα των θεόπνευστων βιβλίων, δηλαδή χωρίς τα Απόκρυφα και τα Δευτεροκανονικά βιβλία. Ο όρος Τανάκ αποτελεί ακρωνύμιο (σχηματίζεται από τα αρχικά γράμματα των λέξεων) των τμημάτων από τα οποία αποτελείται: Τορά (ο Νόμος, Εβρ. תורה‎) Νεβιείμ (οι Προφήτες, Εβρ. נביאים‎) Κετουβείμ (τα Αγιόγραφα ή Γραπτά, Εβρ. כתובים‎).Εναλλακτικώς αποκαλούνται επίσης Μίκρα (Mikra/Miqra, מקרא‎ «αυτά που διαβάζονται, αναγιγνωσκόμενα»), ονομασία που κυριαρχούσε κατά τη ραββινική περίοδο. Δεν είναι γνωστή η αφετηρία τής τριμερούς αυτής διαίρεσης, αν και ορισμένοι θεωρούν ότι βασίστηκε στο στάδιο εισόδου τους στον Βιβλικό κανόνα. Τόσο εβραϊκές όσο και χριστιανικές πηγές συμφωνούν ότι η εν λόγω διαίρεση ήταν καλά εδραιωμένη τον 1ο αιώνα μ.Χ., πράγμα που υποδηλώνει ότι είχε σταθεροποιηθεί πολύ νωρίτερα . Ως προς τον αριθμό και τα βιβλία που περιλαμβάνονται, ο ιστορικός Ιώσηπος επιβεβαιώνει ότι ώς το τέλος τού 1ου αιώνα ο Βιβλικός κανόνας είχε από καιρού σταθεροποιηθεί.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA

Κάρλο Τσέζαρε Μαλβαζία

Από οικογένεια ευγενών της Μπολόνια, σε νεαρή ηλικία ήταν μαθητής των ζωγράφων Τζιατσίντο Καμπάνα (Giacinto Campana) και Τζιάκομο Καβεντόνε: ερασιτέχνης ποιητής, συμμετείχε σε πολλούς λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής του. Το 1639 γνώρισε στη Ρώμη τον καρδινάλιο Μπερναρντίνο Σπάντα, μεγάλο προστάτη των τεχνών και συλλέκτη, και τον γλύπτη Αλεσσάντρο Αλγκάρντι (Alessandro Algardi).Τα αρχεία αποδεικνύουν ότι πέρασε αρκετό καιρό ως εθελοντής ιππείς κατά τον Πρώτο Πόλεμο του Κάστρο, υπό την προτροπή του ξαδέλφου του Κορνέλιο Μαλβαζία, στρατηγού του ιππικού του παπικού στρατού.Καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, το 1653 έλαβε πτυχίο θεολογίας και διορίστηκε ιερέας στον καθεδρικό ναό της Μπολόνια το 1662. Ο Μαλβαζία ήταν επίσης συλλέκτης και εργάστηκε ως αντιπρόσωπος του Λουδοβίκου ΙΔ΄ για την απόκτηση έργων τέχνης από την Μπολόνια με σκοπό να κοσμήσουν τις βασιλικές συλλογές. Η Felsina pittrice, vite de 'pittori bolognesi είναι μια μείζονος σημασίας πηγή για τη ζωγραφική σχολή της Μπολόνια από τον 14ο μέχρι τον 17ο αιώνα, ενώ για μερικούς από τους καλλιτέχνες αποτελεί τη μόνη πηγή πληροφοριών. Το κείμενο χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες: η πρώτη αφιερώνεται στους ζωγράφους του 14ου αιώνα, η δεύτερη εστιάζει στον Φραντσέσκο Φράντσα, η τρίτη στους αδελφούς Carracci, και η τέταρτη (και πλέον σημαντική σήμερα) παρέχει λεπτομερείς, από πρώτο χέρι, αφηγήσεις για τις ζωές και τη σταδιοδρομία των καλλιτεχνών που πρωτοστάτησαν κατά τον 17ο αιώνα, μετά τη μεταρρύθμιση των Carracci, συμπεριλαμβανομένων των Γκουίντο Ρένι, Γκουερτσίνο, Ντομενικίνο, Λανφράνκο και Ελιζαμπέτα Σιράνι. Η Felsina pittrice επικρίθηκε για τις ανακρίβειες του συγγραφέα της και συγκρίθηκε δυσμενώς με το Le vite de 'pittori, scultori et architetti moderni (1672) από τον σύγχρονο του Μαλβαζία, Τζοβάνι Πιέτρο Μπελλόρι, με το σκεπτικό ότι το κείμενο του Μαλβαζία είναι μία απλή συλλογή γεγονότων διακοσμημένων με ποιητική γλώσσα, που δεν έχει κριτική αξιολόγηση και δεν διέπεται από κανένα θεωρητικό πλαίσιο πέραν της επαρχιακής προσκόλλησης στη γενέτειρά του. Η πρόσφατη έρευνα έχει πάρει περισσότερο στα σοβαρά τον Μαλβαζία ως ιστορικό τέχνης και το Κέντρο Προηγμένων Μελετών στις Εικαστικές Τέχνες (Center for Advanced Study in the Visual Arts) προετοιμάζει την πρώτη επιστημονική-κριτική έκδοση από το 1841, συνοδευόμενη από την πρώτη αγγλική μετάφραση του πλήρους κειμένου της Felsina pittrice (τρεις από τους δεκαέξι προγραμματισμένους τόμους των οποίων έχουν ήδη δημοσιευθεί). (1678) Felsina pittrice. Vite de' pittori bolognesi, Μπολόνια. (1683) Aelia Laelia Crispis non nata resurgens in expositione legali, Μπολόνια. (1686) Le pitture di Bologna, Μπολόνια. (1690) Marmora Felsinea, Μπολόνια. (1691) Pantheon in Pindo, Μπολόνια. (1694) Il claustro di S. Michele in Bosco, Μπολόνια. (1983) Scritti originali del conte Carlo Cesare Malvasia spettanti alla sua Felsina pittrice, a cura di L. Marzocchi, Μπολόνια. V. Zani, Memorie, imprese e ritratti de' signori accademici Gelati di Bologna, Μπολόνια 1672, σσ. 131–134; G. Fantuzzi, Notizie degli scrittori bolognesi, Μπολόνια, τομ. V, 1786, σσ. 149–158; V. Vittoria, Osservazioni sopra il libro della Felsina pittrice per difesa di Raffaello da Urbino, dei Carracci e della loro scuola pubblicate e divise in sette lettere (1703), in C.C. Malvasia, Felsina pittrice, Μπολόνια, 1841, τόμ. II, σσ. 1–30; G.P. Cavazzoni Zanotti, Lettere familiari scritte ad un amico in difesa del conte C.C. M. autore della Felsina pittrice (1705), ibidem, σσ. 33–66; L. Crespi, Vita del conte C.C. canonico Malvasia, autore della Felsina pittrice, ibidem, σσ. IX-XVIII; A. Arfelli, Carlo Cesare Malvasia. Vite di pittori bolognesi (appunti inediti), Μπολόνια 1961, σσ. VI-XLIX; G. Perini, "Il lessico del Malvasia nella sua Felsina pittrice", Studi e problemi di critica testuale 23 (1981), σσ. 107–129; G. Perini, L'epistolario del Malvasia. Primi frammenti: le lettere all'Aprosio, Studi e problemi di critica testuale XXV (1984), σσ. 183–230; C. Dempsey, "Malvasia and the problem of the early Raphael and Bologna", στο Raphael before Rome, Ουάσιγκτον 1986, σσ. 57–70; A. Summerscale, Malvasia's «Life of the Carracci»:commentary and translation, University Park, Pennsylvania State University Press, 2000, σσ. 1–76; M. E. Massimi, Malvasia Carlo Cesare, στο Dizionario Biografico degli Italiani, 68, 2007, σσ. 296–302. U. Agnati, La biblioteca giuridica di Carlo Cesare Malvasia, Studi Urbinati (A - Scienze giuridiche, politiche ed economiche) 65.4, 2014, 399-451 (ISSN 1825-1676) - DOI: http://dx.doi.org/10.14276/1825-1676.474

Ο Κάρλο Τσέζαρε Μαλβαζία (Carlo Cesare Malvasia) (Μπολόνια, 18 Δεκεμβρίου 1616 - Μπολόνια, 9 Μαρτίου 1693) ήταν Ιταλός ιστορικός τέχνης, γνωστός για τη βιογραφική σειρά καλλιτεχνών της Μπολόνια με τίτλο Felsina Pittrice (1678).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF_%CE%A4%CF%83%CE%AD%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%B5_%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%B6%CE%AF%CE%B1

Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα

Η Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα ιδρύθηκε στις 15 Απριλίου 2013 από τον βουλευτή Β΄ Αθηνών Ανδρέα Λοβέρδο, ως μετεξέλιξη της Ριζοσπαστικής Κίνησης Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας (ΡΙ.Κ.Σ.ΣΥ.), πολιτική κίνηση που είχε ιδρύσει ο ίδιος το Δεκέμβριο του 2012, εξαιτίας της οποίας είχε διαγραφτεί από το ΠΑ.ΣΟ.Κ..Στο νέο κόμμα εντάχθηκε ο βουλευτής Δράμας Χρήστος Αηδόνης, ο οποίος ανέλαβε και γραμματέας, ο πρώην βουλευτής Άρτας Δημήτρης Τσιρώνης, ο πρώην νομάρχης Πειραιά Γιάννης Μίχας, ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δόλλης και άλλοι. Στις 21 Νοεμβρίου 2013, οι δύο βουλευτές της Συμφωνίας για τη Νέα Ελλάδα, εντάχθηκαν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα «Ανεξάρτητοι Δημοκρατικοί Βουλευτές» την οποία συγκρότησαν οι ανεξάρτητοι βουλευτές της Βουλής των Ελλήνων.. Ενόψει των ευρωεκλογών του 2014, η Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα συμμετείχε στη συγκρότηση της Ελιάς. Στο ψηφοδέλτιο συμμετείχε το στέλεχος του κόμματος Ευθύμης Καρδαράς, χωρίς να εκλεγεί. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, ο Ανδρέας Λοβέρδος ανέλαβε υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, κατόπιν ανασχηματισμού της κυβέρνησης Σαμαρά. Παράλληλα, εντάχθηκε εκ νέου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., δηλώνοντας ότι το κόμμα δεν διαλύεται. Ωστόσο, το κόμμα αδρανοποιήθηκε και δύο μήνες αργότερα διαλύθηκε. Επίσημος ιστότοπος

Η Συμφωνία για την Νέα Ελλάδα ήταν κεντροαριστερό ελληνικό πολιτικό κόμμα, το οποίο ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 2013. Ιδρυτής και πρόεδρος του κόμματος ήταν ο βουλευτής Ανδρέα Λοβέρδο. Μετά την επανένταξη του Ανδρέα Λοβέρδου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., η Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα αδρανοποιήθηκε και διαλύθηκε.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B7_%CE%9D%CE%AD%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1

Μπαμπακότια

Το όνομα γένους, Babakotia, προέρχεται από το κοινό όνομα, babakoto της μαλαγασικής γλώσσας για τον ίντρι, ο οποίος είναι στενός συγγενής με το Μπαμπακότια. Το όνομα είδους, radofilai, επιλέχθηκε για να τιμήσει τον απόδημο Γάλλο μαθηματικό και εξερευνητή σπηλαίων, Jean Radofilao, ο οποίος αποτύπωσε τα σπήλαια στα οποία βρέθηκαν κατάλοιπα του Babakotia radofilai για πρώτη φορά. Το Babakotia radofilai είναι το μοναδικό μέλος του γένους Babakotia και ανήκει στην οικογένεια των Παλαιοπροπιθηκίδων, η οποία περιλαμβάνει τρία ακόμη γένη βραδύποδων λεμούριων: Παλαιοπροπίθηκος, Αρχαιοίντρις και Μεσοπροπίθηκος. Η οικογένεια με την σειρά της ανήκει στην ενδοτάξη των Λεμουριόμορφων, η οποία περιλαμβάνει όλα τα πρωτεύοντα της Μαδαγασκάρης.Τα πρώτα υποαπολιθωμένα κατάλοιπα του Babakotia radofilai ανακαλύφθηκαν στις αρχές του 1980 σε μία σειρά αποστολών που οργάνωσε ο βιοανθρωπολόγος Elwyn Simons. Ανασκάφηκαν το 1988 σε ένα σπήλαιο γνωστό ως Antsiroandoha στο Ankarana Massif στη βόρεια Μαδαγασκάρη. Βρέθηκε ένας σχεδόν πλήρης σκελετός και κρανίο, μαζί με τα κατάλοιπα περίπου δώδεκα ακόμη ατόμων. Το Babakotia αναγνωρίστηκε αμέσως μόλις ανακαλύφθηκε ως βραδύποδας λεμούριος (παλαιοπροπιθηκίδης) και μαζί με τον Μεσοπροπίθηκο βοήθησαν στην κατάληξη της διαφωνίας σχετικά με την σχέση μεταξύ των βραδύποδων λεμούριων, των λεμούριων μαϊμούδων (οικογένεια Αρχαιολεμουρίδων) και των ζώντων ιντριίδων. Οι λεμούριοι μαϊμούδες είχαν κρανία που έμοιαζαν περισσότερο με αυτά των ιντριίδων, αλλά τα δόντια του ήταν πολύ εξειδικευμένα και δεν έμοιαζαν με αυτά των ιντριίδων. Οι μεγαλύτεροι βραδύποδες λεμούριοι από την άλλη διατήρησαν οδοντικό τύπο παρόμοιο με αυτό των ζώντων ιντριίδων, διέφεραν όμως στα πιο στιβαρά και εξειδικευμένα κρανία τους. Ο μπαμπακότια και ο μεσοπροπίθηκος όχι μόνο είχαν κοινό οδοντικό τύπο με τους ιντριίδες αλλά είχαν και παρόμοια κρανία, παρέχοντας έτσι στοιχεία ότι οι βραδύποδες λεμούριοι ήταν πιο στενοί συγγενείς με τους επιζώντες ιντριίδες, με τους λεμούριους μαϊμούδες να είναι αδελφική ομάδα και με τους δύο. Επιπλέον, η ανακάλυψη του Μπαμπακότια βοήθησε να επιδειχθεί ότι οι προγονικοί ιντριίδες δεν πηδούσαν αστραπιαία από δέντρο σε δέντρο όπως οι επιζώντες ιντριίδεα αλλά σκαρφάλωναν κάθετα και τρέφονταν κρεμάμενοι από δέντρα, και πιθανώς πηδούσαν σποραδικά. Έχοντας βάρος μεταξύ 16 και 20 kg, ο Babakotia radofilai ήταν μετρίου μεγέθους λεμούριος και εμφανώς μικρότερος από τους μεγάλους βραδύποδες λεμούριους (Αρχαιοίντρις και Παλαιοπροπίθηκος), αλλά μεγαλύτερος από τους μικρούς βραδύποδες λεμούριου (Μεσοπροπίθηκος). Κατά πολλούς τρόπους είχε ενδιάμεσο επίπεδο προσαρμογών για κρέμασμα σε σχέση με τους μεγάλους και τους μικρούς βραδύποδες λεμούριους. Για παράδειγμα είχε πολύ ευκίνητες αρθρώσεις στους γοφούς και στους αστράγαλους, καθώς και εξειδικεύσεις στη σπονδυλική στήλη, την λεκάνη και τα άκρα. Το μπροστινά άκρα ήταν 20% μακρύτερα από τα πίσω άκρα του, δίνοντας μεγαλύτερο δείκτη άκρων (~119) από ότι ο Μεσοπροπίθηκος (~97 με 113), υποδεικνύοντας σύγκλιση με τους δεντρόβιους βραδύποδες. Είχε μειωμένο ταρσό και καμπυλωμένα, επιμήκη δάκτυλα, προσαρμοσμένα στο άρπαγμα υποδεικνύοντας δυνατότητα να κρεμιέται από κλαδιά. Τα πίσω άκρα του ήταν μειωμένα, κάνοντάς το καλώς προσαρμοσμένο για σκαρφάλωμα και κρέμασμα (όπως οι άλλοι παλαιοπροπιθηκίδες), αλλά όχι για να πηδάει από δέντρο σε δέντρο (όπως οι ιντριίδες). Οστά καρπού που βρέθηκαν το 1999 απέδειξαν περαιτέρω την ικανότητα του είδους στην κατακόρυφη αναρρίχηση. Επιπροσθέτως, ανάλυση των ημικύκλιων σωλήνων του, των οσφυϊκών σπονδύλων και των ακανθωδών αποφύσεων του υποδεικνύουν αργή κίνηση και προσαρμογές για σκαρφάλωμα, αλλά όχι κατ' ανάγκη για κρέμασμα όπως των βραδύποδων, ή πήδημα από δέντρο σε δέντρο. Συνεπώς κατά πάσα πιθανότητα σκαρφάλωνε αργά όπως οι λόρις και επιδείκνυε κάποια ικανότητα κρεμάσματος όπως οι βραδύποδες. Όλοι οι βραδύποδες λεμούριοι έχουν σχετικά στιβαρά κρανία σε σχέση με τους ιντριίδες, ωστόσο το κρανίου του Μπαμπακότια αν και μοιράζεται κρανιακά χαρακτηριστικά με τους μεγαλύτερους βραδύποδες λεμούριους, μοιάζει περισσότερο με αυτό ενός ίντρι. Τα κρανιακά χαρακτηριστικά που έχει κοινά με τους άλλους βραδύποδες λεμούριους περιλαμβάνουν σχετικά μικρές κόγχες, στιβαρά ζυγωματικά τόξα, και κατά κύριο λόγο ορθογωνική σκληρή υπερώα. Από τις μικρές οφθαλμικές κόγχες σε συνδυασμό με το σχετικό μέγεθος του οπτικού τρήματος συμπεραίνεται ότι ο Μπαμπακότια είχε χαμηλή οξύτητα όρασης, πράγμα που είναι τυπικό για τους λεμούριους. Το μήκος του κρανίου είχε μέση τιμή 144 mm.Ο οδοντικός τύπος του Babakotia radofilai είναι ο ίδιος με αυτόν των άλλων βραδύποδων λεμούριων και των ιντριίδων: είτε 2.1.2.3 1.1.2.3 {\displaystyle {\tfrac {2.1.2.3}{1.1.2.3}}} είτε 2.1.2.3 2.0.2.3 × 2 = 30 {\displaystyle {\tfrac {2.1.2.3}{2.0.2.3}}\times 2=30} Δεν είναι ξεκάθαρο αν ένα από τα δόντια του μόνιμου οδοντικού τύπο είναι κοπτήρας ή κυνόδοντας, με αποτέλεσμα την ύπαρξη αυτών των δύο αντικρουόμενων οδοντικών τύπων. Ανεξαρτήτως της έλλειψης είτε ενός κάτω κυνόδοντα είτε κοπτήρα το αποτέλεσμα ήταν τα κτενωτά δόντια (toothcomb) να αποτελούνται από τέσσερα δόντια αντί για έξι που είναι το τυπικό των στρεψίρρινων. Ο Babakotia radofilai διέφερε ελαφρώς από τους ιντριίδες στο ότι είχε κάπως επιμήκεις προγόμφιους. Όπως όλοι οι άλλοι λεμούριοι, ο Babakotia radofilai ήταν ενδημικός στη Μαδαγασκάρη. Τα κατάλοιπά του βρέθηκαν μόνο σε ασβεστολιθικά σπήλαια στο Ankarana Massif και στο Anjohibe, υποδεικνύοντας ότι κατανέμονταν στα βόρεια και βορειοδυτικά του νησιού. Η περιορισμένη κατανομή αυτού του δενδρόβιου πρωτεύοντος, ειδικά σε μία εποχή όπου το μεγαλύτερο μέρος του νησιού καλύπτονταν από δάση, ενδεχομένως οφείλεται σε εξειδίκευση ως προς την φυσική κατοικία, σε ανταγωνιστική αποκλειστικότητα, η σε κάποιο άλλο άγνωστο παράγοντα. Ήταν συμπατρικό (εμφανίζονταν στην ίδια περιοχή) με τους Palaeopropithecus ingens και Mesopropithecus dolichobrachion.Με βάση το μέγεθός του, την μορφολογία των γομφίων του, και αναλύσεις μικροφθοράς στα δόντια του, ο Babakotia radofilai ήταν κατά πάσα πιθανότητα φυλλοβόρο ζώο, ενώ συμπλήρωνε την διατροφή του με φρούτα και σκληρούς σπόρους. Όπως σε όλους τους βραδύποδες λεμούριους, τα μόνιμα δόντια του Babakotia radofilai εκφύονταν νωρίς, χαρακτηριστικό που έχουν και οι ιντριίδες και βελτιώνει τις πιθανότητες επιβίωσης των ωεαρών ατόμων κατά την πρώτη ξηρή περίοδο μετά τον απογαλακτισμό τους. Επειδή εξαφανίστηκε σχετικά πρόσφατα και είναι γνωστό μόνο από υποαπολιθωμένα κατάλοιπα, θεωρείται σύγχρονο είδος λεμούριου. Ο Babakotia radofilai έζησε κατά το Ολόκαινο και πιστεύεται ότι εξαφανίστηκε λίγο μετά την άφιξη των ανθρώπων στο νησί, πιθανώς τα τελευταία 1000 χρόνια. Ωστόσο, τα μόνα δεδομένα από ραδιοχρονολόγηση άνθρακα που υπάρχουν αναφέρονται στο 3100 με 2800 ΠΚΕ.

Το Μπαμπακότια (Babakotia) ήταν μεσαίου μεγέθους γένος λεμούριου, ή στρεψίρρινο πρωτεύον, από τη Μαδαγασκάρη το οποίο έχει εκλείψει. Περιέχει μόνο ένα είδος, το Babakotia radofilai. Μαζί με τον Παλαιοπροπίθηκο, τον Αρχαιοίντρις και τον Μεσοπροπίθηκο, σχηματίζουν την οικογένεια των Παλαιοπροπιθηκίδων (Palaeopropithecidae), κοινώς γνωστή ως βραδύποδες λεμούριοι. Το όνομα, Μπαμπακότια, προέρχεται από το μαλαγασικό όνομα για τον Ίντρι, babakoto, με τον οποίο όλοι οι βραδύποδες λεμούριοι έχουν στενή συγγένεια. Λόγω των μικτών μορφολογικών χαρακτηριστικών, που δηλώνουν τα ενδιάμεσα στάδια ανάμεσα στους επιζώντες ιντριίδες και τους μεγάλους βραδύποδες λεμούριους, ήταν ευκολότερο να προσδιοριστεί η σχέση μεταξύ των δύο ομάδων και της στενής συγγενικής ομάδας των εξαφανισμένων λεμούριων μαϊμούδων. Το είδος Babakotia radofilai και όλοι οι άλλοι βραδύποδες λεμούριοι μοιράζονται πολλά χαρακτηριστικά με τους επιζώντες βραδύποδες, εξαιτίας εξελικτικής σύγκλισης. Είχε μακρά μπροστινά άκρα, καμπυλωμένα δάκτυλα και πολύ ευκίνητες αρθρώσεις στον γοφό και τους αστράγαλους. Το κρανίο του είχε πιο ισχυρή δομή από αυτό των ιντριίδων, αλλά όχι τόσο όσο στους μεγαλύτερους βραδύποδες λεμούριους. Ο οδοντικός τύπος του είναι παρόμοιος με αυτόν όλων των άλλων ιντριίδων και των βραδύποδων λεμούριων. Έζησε στο βόρειο μέρος της Μαδαγασκάρης και μοιραζόταν την περιοχή του με τουλάχιστον άλλα δύο είδη βραδύποδων λεμούριων, τον Palaeopropithecus ingens και τον Mesopropithecus dolichobrachion. Το Babakotia radofilai ήταν κατά κύριο λόγο φυλλοβόρο ζώο, αν και έτρωγε και φρούτα αλλά και σκληρούς καρπούς. Είναι γνωστό μόνο από υποαπολιθωμένα κατάλοιπα και ενδέχεται να εξαφανίστηκε λίγο μετά από την άφιξη των ανθρώπων στο νησί, αλλά δεν υπάρχουν ακόμη αρκετά δεδομένα από ραδιοχρονολόγηση με άνθρακα ώστε αυτό να είναι γνωστό με βεβαιότητα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B9%CE%B1

Καφέ Γκρέκο

Πρώτη φορά γίνεται αναφορά στο "Καφέ Γκρέκο" κατά το δέκατο όγδοο αιώνα σ' ένα έγγραφο απογραφής του 1760, που φυλάγεται στην εκκλησία του Σαν Λορέντσο (San Lorenzo) στην πόλη της Λούτσινα (Lucina), όπου αναφέρεται και το όνομα του Έλληνα ιδιοκτήτη του. Ο διάσημος Τζιάκομο Καζανόβα (Giacomo Casanova, 1725 - 1798) γράφει στα "Απομνημονεύματά" του για την πρώτη φορά που πήγε το 1742, με κάποιους Ρωμαίους φίλους του, στο "Καφέ της οδού Κοντόττι" (Caffe di strada Condotta), πράγμα που σημαίνει πως το "καφέ" υπήρχε ίσως και πριν το αποκτήσει ο Έλληνας ιδιοκτήτης του. Και ο Γάλλος ζωγράφος Πιερ Πωλ Προυντόν (Pierre Paul Prudhon), σε επιστολή του σε κάποιο φίλο του γραμμένη το 1760, περιγράφει το "Καφέ Γκρέκο", ως πασίγνωστο στέκι φιλολογικών και καλλιτεχνικών κύκλων. Η χρυσή εποχή για το "Καφέ Γκρέκο" εκτείνεται σ' όλη τη διάρκεια του 18ου αιώνα. Σ' αυτό σύχναζαν κατά καιρούς μεγάλες προσωπικότητες, όπως ζωγράφοι, γλύπτες, μουσουργοί και άνθρωποι των γραμμάτων από ολόκληρη την Ευρώπη, οι οποίοι επισκέπτονταν ή ζούσαν στη Ρώμη. Ανάμεσα σ' αυτούς περιλαμβάνονται μονάρχες, όπως ο βασιλιάς Λουδοβίκος Α' της Βαυαρίας, και πάπες, όπως ο Πάπας Λέων ΙΓ'. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος της Βαυαρίας, όταν σύχναζε στο Καφέ Γκρέκο στα χρόνια της ελληνικής εθνεγερσίας, συνήθιζε να εκδηλώνει σ' ένα κύκλο φίλων του καλλιτεχνών τον ένθερμο φιλελληνισμό του. Το 1833, ο Δανός αρχιτέκτων Κρίστιαν Χάνσεν στο Καφέ Γκρέκο πήρε την απόφαση να επισκεφθεί την Ελλάδα για να μελετήσει τα μνημεία της ελληνικής αρχαιότητας. Διάσημοι θαμώνες της καφετέριας ήταν μια πλειάδα συγγραφέων απ' όλο τον κόσμο, όπως ο Κάρλο Γκολντόνι, ο Νικολάι Γκόγκολ (που έγραψε εδώ ένα μέρος από το μυθιστόρημά του "Νεκρές Ψυχές", 1845), ο Νίτσε, ο Γκαίτε, ο Σοπενχάουερ, ο Ανρί Σταντάλ, ο Κάρολος Ντίκενς, ο Σατωμπριάν, ο Μαρκ Τουαίν, ο Ναθάνιελ Χώθορν, ο Ουίλλιαμ Θάκαιραιη, ο Λόρδος Βύρων, ο Πέρσι Σέλλεϋ, ο Τζων Κητς, ο Τζιάκομο Λεοπάρντι, ο Σαρλ Μπωντλαίρ, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ο Ανατόλ Φρανς, ο Ιππόλυτος Ταιν, ο Γκαμπριέλε ντ' Αννούντσιο, ο Αλμπέρτο Μοράβια και άλλοι. Ο Άγγλος ποιητής Τζων Κητς πέρασε τους τρεις τελευταίους μήνες της ζωής του (πέθανε το 1821 σε ηλικία 25 ετών) σ' ένα μικρό δωμάτιο ενός σπιτιού κοντά στο "Καφέ Γκρέκο", δίπλα στη σκαλινάτα της Πιάτσα ντι Σπάνια. Ζωγράφοι, ιδιαίτερα της "Σχολής της Ρώμης", είχαν κάνει τόπο συναντήσεών τους κατά το 18o αιώνα το "Καφέ Γκρέκο", όπως και οι γερμανόφωνοι ρομαντικοί καλλιτέχνες της Σχολής των Ναζαρηνών, που είχαν έλθει από τη Βιέννη στη Ρώμη, όπως ο Πέτερ φον Κορνέλιους. Εδώ σύχναζαν και οι ζωγράφοι Ζαν Ωγκύστ Ενγκρ και Ζαν-Μπατίστ Κορό, καθώς και οι γλύπτες Αντόνιο Κανόβα και Μπέρτελ Τόρβαλντσεν. Από τους νεώτερους καλλιτέχνες, θαμώνας του Καφέ Γκρέκο ήταν και ο διάσημος σουρεαλιστής ζωγράφος Σαλβαδόρ Νταλί. Επίσης, μεγάλοι συνθέτες σύχναζαν ή είχαν επισκεφθεί τις αίθουσες του "Καφέ Γκρέκο": ο Φραντς Λιστ, ο Ρίχαρντ Βάγκνερ, ο Φέλιξ Μέντελσον, ο Τζοακίνο Ροσσίνι, ο Εκτόρ Μπερλιόζ, ο Ζωρζ Μπιζέ και ο Αρτούρο Τοσκανίνι. Αλλά και φωτογράφοι από τη Γαλλία, την Αγγλία και την Ιταλία, με την επωνυμία "Ομάδα του Καφέ Γκρέκο", σύχναζαν εδώ στη δεκαετία του 1840, όπως οι Frederic Flacheron, Eugene Constant, Alfred-Nicolas Norman, James Andersen και Giacomo Canova. Ο Ιταλός ζωγράφος Ρενάτο Γκουτούζο στον πίνακά του "Καφέ Γκρέκο" (1976), που βρίσκεται σήμερα στη Συλλογή Λούντβιχ στο Άαχεν, εικονογραφεί μια καλλιτεχνική παρέα με τους Απολλιναίρ, Πικάσσο, Ντυσάν, Αντρέ Ζιντ και τον εαυτό του στο περιβάλλον του Καφέ Γκρέκο. Μια καλλιτεχνική συντροφιά στο "Καφέ Γκρέκο" απεικονίζεται και σε παλαιότερο πίνακα του 1856 (βλ. ένθετη φωτογραφία) του Αυστριακού ζωγράφου Λούντβιχ Πασσίνι (1832 - 1903). Τον Αύγουστο του 1953 το Υπουργείο Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ιταλίας, με ειδικό διάταγμα, κήρυξε το "Καφέ Γκρέκο" ως "τόπο ιστορικού και εθνικού ενδιαφέροντος". Caffe Greco (official brochure): "Short history of Caffe Greco". Noel Riley Fitch: "The Grand Literary Cafes of Europe", New Holland Publishers (UK) Ltd, London, 2006. Αρτεμις Σκουμπουρδή: "Καφενεία της Παλιάς Αθήνας" ,σελ. 107-109 Καφενεία της Ιταλίας, γ' έκδοση, Δήμος Αθηναίων - Πολιτισμικός Οργανισμός, Αθήνα, Μάρτιος 2002.

Το Καφέ Γκρέκο (Caffe Greco) είναι το πιο ιστορικό "καφέ" της ιταλικής πρωτεύουσας και βρίσκεται σ' έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Ρώμης, στη Βία Κοντόττι (Via Condotti) αριθ. 86, κοντά στην Πιάτσα ντι Σπάνια. Ιδρύθηκε το 1760 από τον Έλληνα Νικόλα ντέλλα Μανταλένα (Nicola della Maddalena), από τον οποίο πήρε και το όνομά του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%86%CE%AD_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AD%CE%BA%CE%BF

Στρόβιλος

Ο αεριοστρόβιλος ακτινικής ροής χαρακτηρίζεται από το συμπαγές και στιβαρό της κατασκευής του, ενώ πλεονεκτεί και ως προς τη μέθοδο κατασκευής αφού κατασκευάζεται με χύτευση. Έχει λοιπόν εφαρμογή σε μικρού μεγέθους στροβιλοσυμπιεστές και για κινητήρες που χρησιμοποιούν ελαφρά κλάσματα, αφού παρουσιάζονται δυσκολίες, στην απομάκρυνση κατά τη λειτουργία, σωματιδίων που επικάθονται σε αυτόν. Για μεγαλύτερες κατασκευές το βάρος αυξάνεται σημαντικά ενώ και η χύτευση μεγάλων κομματιών παρουσιάζει δυσκολίες. Οι απώλειες πίεσης που οφείλονται στη μείωση του μεγέθους για τους αξονικούς στροβίλους δεν επηρεάζουν την λειτουργία τους σε υψηλές πιέσεις. Στους αεριοστροβίλους ακτινικής ροής τα καυσαέρια οδηγούνται στο στροφείο μέσω ενός σπειροειδούς κελύφους το οποίο δίνει τη συστροφή στη ροή. Πριν το στροφείο μπορεί να παρεμβάλλεται μια σταθερή πτερύγωση η οποία χρησιμοποιείται για να ρυθμίσει τη γωνία προσπτώσεως της ροής στα κινητά πτερύγια. Με κατάλληλη ρύθμιση της κλίσεως των σταθερών πτερύγιων είναι δυνατή η ρύθμιση της παροχής καυσαερίων, της ισχύος και των στροφών του στροβίλου. Οι αεριοστρόβιλοι αξονικής ροής μπορεί να είναι μίας ή (σπάνια) δυο βαθμίδων. Κάθε βαθμίδα αποτελείται από μια σειρά σταθερών πτερύγιων που ακολουθείται από μια σειρά κινητών πτερύγιων. Μέσα στον στάτορα η ροή αποκτά συστροφή την οποία αφαιρεί το στροφείο απορροφώντας ενέργεια από το ρευστό. Τα πτερύγια του στροβίλου επειδή διαβρέχονται από τα καυσαέρια, λειτουργούν σε ιδιαίτερα υψηλές θερμοκρασίες. Η μεγάλη ταχύτητα περιστροφής τους δημιουργεί ισχυρές φυγοκεντρικές δυνάμεις οι οποίες σε συνδυασμό με τη υψηλή θερμοκρασία καταπονούν ιδιαίτερα τα πτερύγια. Επιπλέον στην περίπτωση υπάρξεως συστήματος παλμών δημιουργούνται ισχυρές ταλαντώσεις στα πτερύγια. Λόγω των υψηλών θερμοκρασιών λειτουργίας και της οριακής φορτίσεως θα πρέπει να ελέγχεται συνεχώς η μεταβολή της θερμοκρασίας εξόδου των καυσαερίων. Υπερπλήρωση

Ο στρόβιλος ή τουρμπίνα, είναι ένας κινητήρας που εξάγει ενέργεια από τη ροή ενός ρευστού και τη μετατρέπει σε ωφέλιμο έργο. Αν το ρευστό είναι αέριο καλείται αεριοστρόβιλος ενώ αν είναι υγρό λέγεται υδροστρόβιλος. Ο στρόβιλος γενικά μπορεί να είναι τόσο ακτινικής όσο και αξονικής ροής. Η πιο απλή μορφή αεριοστροβίλου είναι μια συνδεσμολογία στροφίου όπου σε έναν άξονα ή τύμπανο προσαρτούνται πτερύγια. Το ρευστό επιδρά στα πτερύγια και αυτά αντιδρώντας στη ροή περιστρέφουν το στροφίο. Παραδείγματα απλών τουρμπίνων αποτελούν οι ανεμόμυλοι και οι νερόμυλοι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82